H παραβολή των "μνων". Πραγματευθείτε...

      Ευαγγέλιον "κατά ΛΟΥΚΑΝ", κεφ. ΙΘ/19, εδ. 11 – 27.

11 Και ενώ αυτοί τα άκουγαν αυτά, προσθέτοντας είπε μια παραβολή, επειδή ήταν κοντά στην Ιερουσαλήμ, κι αυτοί νόμιζαν ότι η βασιλεία τού Θεού επρόκειτο να φανεί αμέσως. 

12 Είπε, λοιπόν: Κάποιος ευγενής άνθρωπος πήγε σε μια μακρινή χώρα, για να πάρει για τον εαυτό του βασιλεία, και να επιστρέψει. 

13 Και αφού κάλεσε δέκα από τους δικούς του δούλους, τους έδωσε δέκα μνες, και τους είπε: Πραγματευθείτε μέχρις ότου έρθω. 

14 Οι συμπολίτες του, όμως, τον μισούσαν, και έστειλαν πίσω απ' αυτόν πρέσβεις, λέγοντας: Δεν θέλουμε να βασιλεύσει αυτός επάνω σε μας. 

15 Και όταν γύρισε, παίρνοντας τη βασιλεία, είπε να κληθούν κοντά του οι δούλοι εκείνοι, στους οποίους έδωσε το ασήμι, για να μάθει τι κέρδισε κάθε ένας. 

 16 Και ήρθε ο πρώτος, λέγοντας: Κύριε, η μνα σου κέρδισε δέκα μνες. 

17 Και του είπε: Εύγε, δούλε αγαθέ επειδή στο ελάχιστο φάνηκες πιστός, έχε εξουσία επάνω σε δέκα πόλεις. 

 18 Και ήρθε ο δεύτερος λέγοντας: Κύριε, η μνα σου έκανε πέντε μνες. 

 19 Είπε δε και σε τούτον: Κι εσύ, γίνε εξουσιαστής επάνω σε πέντε πόλεις. 

 20 Ήρθε και άλλος, λέγοντας: Κύριε, να! η μνα σου, που είχα φυλαγμένη μέσα σε μαντήλι 

 21 επειδή, σε φοβόμουν για τον λόγο ότι, είσαι αυστηρός άνθρωπος παίρνεις ό,τι δεν έβαλες, και θερίζεις ό,τι δεν έσπειρες. 

 22 Και λέει σ' αυτόν: Από το στόμα σου θα σε κρίνω, δούλε πονηρέ ήξερες ότι εγώ είμαι άνθρωπος αυστηρός, παίρνοντας ό,τι δεν έβαλα, και θερίζοντας ό,τι δεν έσπειρα 

 23 γιατί, λοιπόν, δεν έδωσες το ασήμι μου στην τράπεζα, ώστε εγώ μόλις ερχόμουν να το έπαιρνα μαζί με τον τόκο; 

 24 Και είπε στους παραβρισκόμενους: Αφαιρέστε του τη μνα, και δώστε την σ' αυτόν που έχει τις δέκα μνες. 

 25 Και του είπαν: Κύριε, έχει δέκα μνες. 

 26 Επειδή, σας λέω, ότι σε καθέναν που έχει, θα δοθεί. Ενώ από εκείνον, όμως, που δεν έχει, και ό,τι έχει, θα αφαιρεθεί απ' αυτόν. 

 27 Πλην, εκείνους τους εχθρούς μου, που δεν με θέλησαν να βασιλεύσω επάνω τους, φέρτε τους εδώ, και κατασφάξτε τους μπροστά μου.  

     ΣΧΟΛΙΑ : 

    «Υπέρ του Χριστού λοιπόν είμεθα πρέσβεις, ως εάν σας παρεκάλει ο Θεός δι' ημών δεόμεθα λοιπόν υπέρ του Χριστού, διαλλάγητε προς τον Θεόν» (Β΄ Κορινθίους Ε/5: 20). 

     Καθώς ο Ιησούς πλησίαζε στην Ιερουσαλήμ προερχόμενος από την Ιεριχώ, πολλοί από αυτούς που τον ακολουθούσαν νόμιζαν ότι η βασιλεία του Θεού θα φανερωνόταν αμέσως. Με την παραβολή των δέκα μνων ο Κύριος τους έβγαλε από τις απατηλές τους ελπίδες. Τους αποκάλυψε ότι θα υπάρξει ένα μεσοδιάστημα ανάμεσα στην πρώτη και τη δεύτερη έλευση Του Κυρίου, κατά το οποίο οι δούλοι Του, οι δικοί Του άνθρωποι, θα πρέπει να εργαστούν για την υπόθεση της Βασιλείας Του. 

     Τους είπε λοιπόν ο Κύριος ότι ένας ευγενής άνθρωπος έφυγε και πήγε σε μια μακρινή χώρα. Ο Λόγος του Θεού μας αποκαλύπτει ότι πήγε, για να γίνει Βασιλιάς και αφού θα γινόταν Βασιλιάς, κάποια στιγμή θα επέστρεφε πάλι πίσω στην πατρίδα του. Πριν φύγει, κάλεσε δέκα δούλους Του και μοίρασε σε καθέναν απ' αυτούς από ένα νόμισμα. Καθώς τους χαιρετούσε τους εξέφρασε την τελευταία επιθυμία του. Τους είπε λοιπόν: «πραγματευθείτε μέχρι να επιστρέψω». Κρατήστε αυτήν την αξία, μιλήστε γι’ αυτή, αυξήστε την, διαπραγματευθείτε την μέχρι να έλθω και πάλι κοντά σας. 

     «Πραγματευθείτε». Είναι η τελευταία επιθυμία του ευγενούς αυτού ανθρώπου προς τους δικούς Του, που συνοδεύεται και από μία υπόμνηση και μια διαβεβαίωση: «Θα ξανάρθω». Το ποιος είναι ο ευγενής αυτός άνθρωπος εύκολα μπορεί να το καταλάβει ο καθένας. Πρόκειται για τον Κύριο Ιησού Χριστό, ο Οποίος ήρθε στη γη και πέθανε πάνω στο σταυρό για τις αμαρτίες όλων των ανθρώπων. Ο αιώνιος λόγος του Θεού μας αναφέρει χαρακτηριστικά. «Επειδή και ο Χριστός άπαξ έπαθε δια τας αμαρτίας, ο δίκαιος υπέρ των αδίκων, δια να φέρει ημάς προς τον Θεό, θανατωθείς μεν κατά την σάρκα, ζωοποιηθείς δε δια του πνεύματος» (Α΄ Πέτρου Γ/3: 18). Έτσι λοιπόν, αφού έγινε Σωτήρας και Λυτρωτής ως αντικαταστάτης στο θάνατο μιας ολόκληρης αμαρτωλής ανθρωπότητας, ο Θεός Τον ανάστησε από τους νεκρούς. Ο Απ. Παύλος αναφέρει ότι θα πρέπει να γνωρίζουμε πως «ο Χριστός αναστάς εκ νεκρών δεν αποθνήσκει πλέον, θάνατος αυτόν δεν κυριεύει πλέον» (Ρωμαίους Σ/6: 9). Μετά απ’ αυτά ανελήφθη στον ουρανό (Α΄ Τιμοθέου Γ/3: 16) και κάθισε στα δεξιά του Πατέρα (Εβραίους Ι/10: 12), όπου και έγινε Βασιλιάς. 

     Στην επιστολή «Α΄ προς Κορινθίους» (κεφ. Ε/5, εδ. 10) αναφέρεται: «Διότι πρέπει να βασιλεύει εωσού θέσει πάντας τους εχθρούς υπό τους πόδας αυτού. Έσχατος εχθρός καταργείται ο θάνατος». Ο Ιησούς Χριστός είναι Βασιλιάς στον ουρανό. Όμως σύμφωνα με την υπόσχεσή Του ο Βασιλιάς αυτός "θα ξανάρθει". Ήταν κατηγορηματικός ο Κύριος προς τους μαθητές Του: «Υπάγω να σας ετοιμάσω τόπον και πάλι θα έρθω, για να σας παραλάβω για να είστε και σεις εκεί που είμαι Εγώ» (Ιωάννης ΙΔ/14: 3). Ήταν κατηγορηματικοί οι άγγελοι προς τους μαθητές που έβλεπαν τον Ιησού Χριστό την ώρα της ανάληψης να ανεβαίνει στον ουρανό: «Άνδρες Γαλιλαίοι, τι κάθεστε και βλέπετε στον ουρανό. Ούτος ο Ιησούς , ο οποίος ανελήφθη εις τον ουρανό, θα ξανάρθει με τον ίδιο τρόπο που τον είδατε να φεύγει για τον ουρανό» (Πράξεις Α/1: 11). 

      Αποτελεί μια μεγάλη Βιβλική αλήθεια ότι ο Κύριος θα ξανάρθει. Αλήθεια το πιστεύουμε αυτό ειλικρινά ότι ο Κύριος Ιησούς Χριστός θα ξανάρθει; Το ερώτημα των μαθητών ήταν: «πότε θέλουσι γείνει ταύτα, και τι το σημείον όταν ταύτα πάντα μέλλωσι να συντελεσθώσιν;» (Μάρκος ΙΓ/13: 4). Η απάντηση του Κυρίου ήταν: «περί δε της ημέρας εκείνης και της ώρας ουδείς γινώσκει, ουδέ οι άγγελοι των ουρανών, ειμή ο Πατήρ μου μόνος» (Ματθαίος ΚΔ/24: 36). Αλήθεια ποια θα πρέπει να είναι η στάση η δική μας τις ώρες τούτες της προσμονής; «προσμένοντες την μακαρίαν ελπίδα και επιφάνειαν της δόξης του μεγάλου Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού» (Τίτος Β/2: 13). Ο ερχομός του Κυρίου σύμφωνα με τα σημεία των καιρών είναι πάρα πολύ κοντά. Είναι βέβαιο ότι ο Κύριος θα είχε έρθει, όμως ας είμαστε προσεκτικοί. «Δεν βραδύνει ο Κύριος την υπόσχεσιν Αυτού, ως τινές λογίζονται τούτο βραδύτητα, αλλά μακροθυμεί εις ημάς, μη θέλων να απολεσθώσι τινές, αλλά πάντες να έλθωσιν εις μετάνοιαν» (Β΄ Πέτρου Γ/3: 9). Αυτός είναι ο λόγος της καθυστέρησης του ερχομού του Κυρίου. Ο Κύριος, μέχρι να έρθει, ζητά από μας να εργαζόμαστε για την υπόθεση του Ευαγγελίου. Μάλιστα ο Απ. Παύλος μας υποδεικνύει και πώς να εργαζόμαστε «γίνεσθε στερεοί, αμετακίνητοι, περισσεύοντες πάντοτε εις το έργον του Κυρίου, γινώσκοντες ότι ο κόπος σας δεν είναι μάταιος εν Κυρίω» (Α΄ Κορινθίους ΙΕ/15: 58). 

      Ο Κύριος μας προτρέπει να πραγματευθούμε επωφελώς τη σωτηρία που μας προσφέρει και ο Απ. Παύλος μας συμβουλεύει: «ας μη αποκάμνουμε πράττοντας το καλό επειδή, αν δεν αποκάμνουμε, θα θερίσουμε στον πρέποντα καιρό. Επίσης «ενόσω έχουμε καιρό, ας εργαζόμαστε το καλό σε όλους, μάλιστα δε στους οικείους τής πίστης» (Γαλάτας Σ/6: 9-10). 

     Με την παραβολή των «δέκα μνών» ο Κύριος έρχεται να μας διδάξει ότι μέχρι την επιστροφή Του πρέπει να εργαζόμαστε και για το σκοπό αυτό θα πρέπει να χρησιμοποιήσουμε τις αξίες τις οποίες Εκείνος μας έχει εμπιστευθεί. Επίσης ο Κύριος ορίζει και το χρονικό όριο μέσα στο οποίο ο πιστός άνθρωπος θα πρέπει να εργάζεται για τα πράγματα του Θεού «μέχρι της ελεύσεως Αυτού». Τότε μόνον θα σταματήσει η αποστολή, την οποία μας έχει αναθέσει ο Κύριος. 

    Έτσι λοιπόν η επικείμενη επιστροφή του Κυρίου θα πρέπει, σε κάθε περίπτωση, να είναι ένα κίνητρο για δράση και σε καμία περίπτωση λόγος εφησυχασμού, που θα μας αποτρέπει από κάθε δραστηριότητα, κάτι που θα μας οδηγήσει σε πνευματική χαλαρότητα. Οι πρώτοι Χριστιανοί νόμιζαν, καθώς έβλεπαν τον Κύριο και άκουγαν τα κηρύγματά Του, ότι η Βασιλεία του Θεού έμελλε ευθύς να φανεί στις ημέρες τους. Πολλοί μάλιστα δεν είχαν και κανένα ενδιαφέρον να εργασθούν. Γι’ αυτό και ο Παύλος αναγκάστηκε να πει κάποτε εκείνο το περίφημο: «Ο μη εργαζόμενος μηδέ εσθιέτω» (Β΄ Θεσσαλονικείς Γ/3: 10). Θα πρέπει να είμαστε προσεκτικοί, ο ίδιος ο Κύριος εργάζεται «Εγώ πρέπει να εργάζωμαι τα έργα του πέμψαντός με, εωσού είναι ημέρα έρχεται νυξ ότε ουδείς δύναται να εργάζηται» (Ιωάννης Θ/9: 4). Ο Απ. Παύλος μας προτρέπει: «ας μη κοιμώμεθα ως και οι λοιποί, αλλ' ας αγρυπνώμεν και ας εγκρατευώμεθα» (Α΄ Θεσσαλονικείς Ε/5: 6). 

      Αυτή θα πρέπει να είναι η στάση και η συμπεριφορά μας, μέχρι να έρθει ο Κύριος. Όταν έρθει, μας αναφέρει ο λόγος του Θεού, θα καλέσει τους δούλους Του και θα ζητήσει απ’ αυτούς λογαριασμό σχετικά με το πώς πραγματεύτηκαν την αξία που τους εμπιστεύτηκε; Πώς διαχειρίστηκαν εκείνα που τους είχε χαρίσει; Πως χρησιμοποίησαν όλες εκείνες τις ευλογίες που τους είχε δώσει; Έφεραν καρπό, είχαν κέρδος ή μήπως είχαν ζημιά; Με τον τρόπο αυτό θέλει να διαπιστώσει ο Κύριος την ικανότητά μας στο να διαχειριστούμε όλα εκείνα τα οποία μας εμπιστεύθηκε καθώς επίσης και την πιστότητά μας στο λόγο και τις υποσχέσεις Του. Κάθε "μνα" αντιπροσωπεύει ένα πνευματικό κεφάλαιο, το οποίο θα έπρεπε ο κάθε δούλος να εκμεταλλευθεί κατάλληλα, ώστε να αποκτήσει ωφέλεια πνευματική τόσο για τον εαυτόν του όσο και για τους άλλους ανθρώπους γύρω του. 

     Στην επιστροφή Του ο Κύριος θα καλέσει τους δούλους, για να μάθε τι κέρδισε έκαστος (Λουκάς ΙΘ/19: 15). Η πρόσκληση θα είναι γενική, αλλά τα κέρδη θα αναζητηθούν προσωπικά από κάθε δούλο του Κυρίου. Στην επιστολή "Β΄ Κορινθίους" (Ε/5: 10) αναφέρεται: «Επειδή, πρέπει όλοι να εμφανιστούμε μπροστά στο βήμα τού Χριστού, ώστε κάθε ένας να ανταμειφτεί σύμφωνα με εκείνα που έπραξε διαμέσου τού σώματος, είτε αγαθό είτε κακό». 

    Ο Κύριος προσφέρει και σήμερα ίσες πνευματικές ευκαιρίες για όλους (Πράξεις ΙΑ/11: 17). Οι μεγάλες αξία που ο Κύριος έχει εμπιστευθεί σε κάθε πιστό άνθρωπο είναι: 

1/ «η δωρεάν κατά χάριν σωτηρία» την οποία προσφέρει και σήμερα ο Θεός σε όλους τους ανθρώπους (Εφεσίους Β/2: 8). Μαζί με τη σωτηρία προσφέρει ο Κύριος και τα πνευματικά εφόδια που χρειάζονται, για να εκμεταλλευτεί ο άνθρωπος σωστά τη σωτηρία του. 

2/ Κοινό εφόδιο για όλους είναι ο Μονογενής Υιός του Θεού, τον οποίο ο Θεός έδωσε από αγάπη για τη σωτηρία του κόσμου (Ιωάννης Γ/3: 16). 

3/ Ένα άλλο εφόδιο είναι η πίστη στο Πρόσωπο αυτό, η οποία "άπαξ παρεδόθη εις τους Αγίους" (επιστολή Ιούδα Α/1: 3). 

4/ Ένα ακόμα εφόδιο είναι ο Λόγος του Θεού, ο οποίος αποτελεί πνευματική τροφή για τον κάθε άνθρωπο (Ματθαίος Δ/4: 4  &  Λουκάς Δ/4: 4). Είναι «λόγοι ζωής αιωνίου» (Ιωάννης Σ/6: 68). Είναι «είναι δύναμις Θεού προς σωτηρίαν εις πάντα τον πιστεύοντα» (Ρωμαίους Α/1: 16). 

   Αυτές είναι οι βασικές αξίες τις οποίες ο Κύριος εμπιστεύτηκε στους δικούς Του με την παραγγελία: «πραγματευθείτε εωσού έλθω». Αυτό το μεγάλο κεφάλαιο θα πρέπει να χρησιμοποιηθεί κατάλληλα, να μη μείνει ανεκμετάλλευτο, έτσι ώστε να γνωρίσουν και άλλες ψυχές τη σωτηρία του Χριστού, αλλά και για να μπορέσουν να τελειοποιηθούν οι δικοί Του. Ο άνθρωπος δεν καλείται να εργαστεί, για να αποκτήσει τη σωτηρία του. Αυτή προσφέρεται στον άνθρωπο "δωρεάν κατά χάριν" από το Θεό σε κάθε έναν που ειλικρινά θα μετανοήσει για το αμαρτωλό παρελθόν του και θα πιστέψει με όλη την καρδιά του σε Εκείνον τον οποίον ο Θεός απέστειλε για τη σωτηρία των ανθρώπων. Προσφέρεται σε καθέναν που θα πιστέψει στη δύναμη του αθώου αίματος του Ιησού Χριστού, που "καθαρίζει την ψυχή του ανθρώπου από κάθε αμαρτία" (Α΄ Ιωάννου Α/1: 7). 

     Ο άνθρωπος που «κατά χάριν» έλαβε από το Θεό τη σωτηρία του, η οποία βασίζεται στο πολύτιμο αίμα της θυσίας του Χριστού πάνω στο σταυρό, καλείται τώρα να εργαστεί κάτω από την καθοδήγηση του Αγίου Πνεύματος με καθαρότητα για την εξάπλωση της Βασιλείας Του Θεού στις καρδιές των ανθρώπων, ακολουθώντας πάντοτε τις προτροπές του λόγου του Θεού. 

• Πολιτεύεστε αξίως του ευαγγελίου του Χριστού (Φιλιππησίους Α/1: 27). 

• Μη συμμορφώνεστε με τον αιώνα τούτο, αλλά μεταμορφώνεστε δια της ανακαινίσεως του νοός σας (Ρωμαίους ΙΒ/12: 2). 

• Καρποφορούντες εις παν έργον αγαθόν και αυξανόμενοι στην επίγνωση του Θεού (Κολοσσαείς Α: 10). 

• Περιπατείτε εν φρονήσει προς τους έξω, εξαγοραζόμενοι τον καιρό (Κολοσσαείς Δ/4: 5). 

• Αγρυπνούντες με πάσαν προσκαρτέρισιν και δέησιν υπέρ των Αγίων (Εφεσίους Σ/6: 18). 

     Η παραμέληση όλων των παραπάνω εντολών και πολλών άλλων καθιστά τον πιστό άνθρωπο αναποτελεσματικό στην μαρτυρία του, ενώ παράλληλα τον αποδυναμώνει πνευματικά. 

   Πώς θα έλθει ο Κύριος μας το αναφέρει ο Λόγος του Θεού στην επιστολή "Α΄ προς Θεσσαλονικείς", (κεφ. Δ/4, εδάφ. 13 – 18). 

13 Δεν θέλω δε να αγνοήτε, αδελφοί, περί των κεκοιμημένων, διά να μη λυπήσθε καθώς και οι λοιποί οι μη έχοντες ελπίδα. 

14 Διότι εάν πιστεύωμεν ότι ο Ιησούς απέθανε και ανέστη, ούτω και ο Θεός τους κοιμηθέντας διά του Ιησού θέλει φέρει μετ' αυτού. 

15 Διότι τούτο σας λέγομεν διά του λόγου του Κυρίου, ότι ημείς οι ζώντες, όσοι απομένομεν εις την παρουσίαν του Κυρίου, δεν θέλομεν προλάβει τους κοιμηθέντας 

16 επειδή αυτός ο Κύριος θέλει καταβή απ' ουρανού με κέλευσμα, με φωνήν αρχαγγέλου και με σάλπιγγα Θεού, και οι αποθανόντες εν Χριστώ θέλουσιν αναστηθή πρώτον, 

17 έπειτα ημείς οι ζώντες όσοι απομένομεν θέλομεν αρπαχθή μετ' αυτών εν νεφέλαις εις απάντησιν του Κυρίου εις τον αέρα, και ούτω θέλομεν είσθαι πάντοτε μετά του Κυρίου. 

18 Λοιπόν παρηγορείτε αλλήλους με τους λόγους τούτους. 

      Ας προσέξουμε κάποιες ακόμα προϋποθέσεις του «Πραγματευθείτε μέχρις ότου έρθω». 

• Καθώς ο Χριστιανός θα διαπραγματεύεται, δε θα πρέπει ποτέ να ξεχνά ότι είναι «δούλος του Κυρίου» και όχι αφεντικό. Γι’ αυτό θα πρέπει να είναι πάνω απ’ όλα ταπεινός, να δείχνει υπομονή, υπακοή, πιστότητα και εργατικότητα. Να μην ξεχνάει ποτέ ότι το αφεντικό του θα επιστρέψει και θα του ζητήσει λόγο για τη διαχείριση που του εμπιστεύτηκε. 

 • Μια δεύτερη προϋπόθεση του σωστού «πραγματεύεσθε» είναι να είναι σωστός διαχειριστής. Να έχει συναίσθηση ότι αυτά που κατέχει δεν είναι δικά του, αλλά είναι ξένα. Σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να τα οικειοποιηθεί, να τα εκμεταλλευτεί για δικό του όφελος, για την προβολή του και επίσης δε μπορεί να τα «θάψει» μέσα στη γη. Το μήνυμα του Ευαγγελίου είναι: "Πραγματευθείτε τα πάντα για λογαριασμό του Θεού, χωρίς να φροντίζετε για τον εαυτόν σας ή για οποιοδήποτε προσωπικό όφελος". 

• Το νόμισμα που κατείχε ο «ανίκανος» δούλος δόθηκε σ’ εκείνον που είχε κερδίσει άλλα δέκα νομίσματα (εδ. 24). Ο άξιος δούλος χάριν στο ενδιαφέρον και την ικανότητά του  αναπληρώνει τα κενά πέρα από τις δικές του υποχρεώσεις. 

     Κλείνοντας θα έλεγα κάτι ακόμα. Ευλογημένοι κατά την επιστροφή του Κυρίου θα είναι εκείνοι που χρησιμοποίησαν το "πνευματικό κεφάλαιο" που τους εμπιστεύτηκε ο Θεός «σπείροντες μετά δακρύων». Ο λόγος του Θεού αναφέρει: «Οι σπείροντες μετά δακρύων εν αγαλλιάσει θέλουσι θερίσει. Όστις εξέρχεται και κλαίει, βαστάζων σπόρον πολύτιμον, ούτος βεβαίως θέλει επιστρέψει εν αγαλλιάσει, βαστάζων τα χειρόβολα αυτού» (Ψαλμός ΡΚΣ/126: 5). Μπροστά στο βήμα του Χριστού θα λάβουν από το Δίκαιο Κριτή τη χαρά της ανταμοιβής των έργων τους. 

     Πραγματεύτηκαν σωστά τις αιώνιες πνευματικές αλήθειες που ο Θεός τους είχε εμπιστευτεί και απεκόμισαν αιώνια πνευματικά οφέλη. Αλίμονο σ’ εκείνους που δε διαπραγματεύτηκαν σωστά, που δεν πήραν σοβαρά τα πράγματα του Θεού μέσα στην πνευματική τους ζωή, που θεώρησαν «κοινό του αίμα του Κυρίου Ιησού Χριστού» (Εβραίους, κεφ. Ι/10, εδ. 29) που και αδιαφόρησαν για τη θυσία Του. Ο αιώνιος λόγος του Θεού είναι κατηγορηματικός: «Διότι εάν ο λόγος ο λαληθείς δι' αγγέλων έγινε βέβαιος, και πάσα παράβασις και παρακοή έλαβε δικαίαν μισθαποδοσίαν, πως ημείς θέλομεν εκφύγει, εάν αμελήσωμεν τόσον μεγάλην σωτηρίαν; ήτις αρχίσασα να λαλήται διά του Κυρίου, εβεβαιώθη εις ημάς υπό των ακουσάντων» (Εβραίους Β/2: 3). ---  

ΚΟΡΕ, ΔΑΘΑΝ, ΑΒΕΙΡΩΝ, εστασίασαν.

         Βιβλίο «ΑΡΙΘΜΩΝ», κεφ. ΙΣ / 16.    (ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ).

      Καθώς παρατηρούμε γύρω μας, καθημερινά βλέπουμε να επικρατεί παντού σύγχυση, ένταση, διαμάχες, πόλεμος. Μεμονωμένα άτομα, ομάδες ανθρώπων, έθνη ολόκληρα ανταγωνίζονται με τον πιο σκληρό και απάνθρωπο τρόπο ο ένας τον άλλον, με μοναδικό σκοπό να επιβληθούν και να αποκτήσουν υπεροχή, να βρεθούν στην κορυφή και να είναι πιο δυνατοί. Το φαινόμενο αυτό θα μπορούσε να δικαιολογηθεί ανάμεσα στους ανθρώπους εκείνους που ζουν «χωρίς Θεό, χωρίς Χριστό και κατά συνέπεια δεν έχουν καμία ελπίδα» (Α΄ Θεσσαλονικείς Δ/4: 13). Όμως ας αφήσουμε την μερίδα αυτών των ανθρώπων και ας επικεντρωθούμε στους ανθρώπους που είναι μέσα στην Εκκλησία του Χριστού και που σε πάρα πολλές περιπτώσεις διακατέχονται από αισθήματα υπεροχής και επιβολής. Πιστοί άνθρωποι που αρνούνται πεισματικά να υποταχθούν στον πνευματικό αδελφό τους διακατέχονται από αισθήματα υπεροχής. Η εντολή του Θεού είναι: «υποτασσόμενοι εις αλλήλους εν φόβω Θεού» (Εφεσίους Ε/5: 21). 

       Ας παρατηρήσουμε αρχικά τη στάση των μαθητών του Κυρίου Ιησού Χριστού. Ο Κύριος τους είχε εκλέξει ως συνεργάτες Του, ως Αποστόλους, για να φέρουν στους ανθρώπους το μήνυμα της σωτηρίας και να τους υπηρετήσουν. Είχαν το μεγάλο προνόμιο να συνοδεύουν παντού τον Κύριο. «Και μετά ταύτα διήρχετο αυτός πάσαν πόλιν και κώμην, κηρύττων και ευαγγελιζόμενος την βασιλείαν του Θεού, και οι δώδεκα ήσαν μετ' αυτού» (Λουκάς Η/8: 1). Τι ευτυχία να ακούς από τον ίδιο τον Κύριο τα λόγια της επί του Όρους Ομιλίας (Ματθαίος, κεφ. Ε/5) και να βλέπεις καθημερινά γύρω σου να γίνονται θαύματα! «Υπάγετε και απαγγείλατε προς τον Ιωάννην όσα είδετε και ηκούσατε ότι τυφλοί αναβλέπουσι, χωλοί περιπατούσι, λεπροί καθαρίζονται, κωφοί ακούουσι, νεκροί εγείρονται, πτωχοί ευαγγελίζονται» (Λουκάς Ζ/7: 22). 

    Ο Κύριος «διήλθεν ευεργετών και θεραπεύων πάντας τους καταδυναστευομένους υπό του διαβόλου, διότι ο Θεός ήτο μετ' αυτού» (Πράξεις Ι/10: 38). Αλήθεια πόσο ευνοημένοι ήταν οι μαθητές με όλα αυτά που άκουσαν από τον Κύριο και από όλα αυτά που είδαν με τα ίδια τους τα μάτια! Παρ’ όλα αυτά παρατηρούμε να λογομαχούν μεταξύ τους για το ποιος ήταν ανώτερος ανάμεσά τους (Ματθαίος Κ/20: 21). Κανένας δεν επιθυμούσε να είναι μικρότερος. Είναι αυτή ορθή στάση και συμπεριφορά πνευματικών ανθρώπων; Είναι αυτή «οδός σοφίας»; Αλήθεια πόσες φορές αυτό το τραγικό γεγονός επαναλήφθηκε μέσα στην ιστορία της εκκλησίας και πόσο μεγάλα προβλήματα δημιούργησε και συνεχίζει να δημιουργεί στο Έργο του Κυρίου και στη σωτηρία πολυτίμων ψυχών. 

        Η απάντηση του Κυρίου στις διαμάχες των δικών Του, για το ποιος είναι μεγαλύτερος ήταν πάρα πολύ σαφής: «Εισήλθε δε εις αυτούς διαλογισμός, τις τάχα εξ αυτών ήτο μεγαλύτερος. Ο δε Ιησούς, ιδών τον διαλογισμόν της καρδίας αυτών, επίασε παιδίον και έστησεν αυτό πλησίον εαυτού και είπε προς αυτούς. Όστις δεχθεί τούτο το παιδίον εις το όνομά μου, εμέ δέχεται, και όστις δεχθεί εμέ, δέχεται τον αποστείλαντά με, διότι ο υπάρχων μικρότερος μεταξύ πάντων υμών ούτος θέλει είσθαι μέγας» (Λουκάς Θ/9: 48) & (Μάρκος Θ/9: 35). Ο ίδιος ο Κύριος φέρθηκε σαν μικρότερος. Πόσο παραστατικά μας το παρουσιάζει τούτο ο λόγος του Θεού, καθώς μας προτρέπει να έχουμε το ίδιο πνεύμα ταπείνωσης: «Το αυτό δε φρόνημα έστω εν υμίν, το οποίον ήτο και εν τω Χριστώ Ιησού, όστις εν μορφή Θεού υπάρχων, δεν ενόμισεν αρπαγήν το να ήναι ίσα με τον Θεόν, αλλ' εαυτόν εκένωσε λαβών δούλου μορφήν, γενόμενος όμοιος με τους ανθρώπους και ευρεθείς κατά το σχήμα ως άνθρωπος, εταπείνωσεν εαυτόν γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού» (Φιλιππησίους Β/2: 5-8). 

    Ο Κύριος κατά την επίγεια διακονία του φέρθηκε σαν μικρότερος στη σχέση του με τους ανθρώπους. Τα λόγια του είναι χαρακτηριστικά: «διότι ο Υιός του ανθρώπου δεν ήλθε διά να υπηρετηθή, αλλά διά να υπηρετήση και να δώση την ζωήν αυτού λύτρον αντί πολλών» (Μάρκος Ι/10: 45). Ακόμα μέσα στην ταπείνωσή Του δέχτηκε να εκτελέσει την πιο ταπεινή εργασία και να πλύνει τα πόδια των μαθητών Του. Κανένας από τους μαθητές δεν ήταν διατεθειμένος να το κάνει και γι’ αυτό σηκώθηκε ο Κύριος. «και ήρχισε να νίπτη τους πόδας των μαθητών και να σπογγίζη με το προσόψιον, με το οποίον ήτο διεζωσμένος» (Ιωάννης ΙΓ/13: 5). 

   --- Σε αντίθεση με όλα αυτά ας παρατηρήσουμε διαχρονικά την ανθρώπινη αλαζονική συμπεριφορά. Καθώς ο Θεός τελείωσε τη δημιουργία Του, επέβλεψε και είδε ότι όλα όσα εποίησε ήσαν «καλά λίαν». (Γένεση Α/1: 31). Απόλυτη ευδαιμονία μέσα στον κήπο της Εδέμ, τέλεια αρμονία. Ο Θεός κατέβαινε τα δειλινά και συνομιλούσε με τους πρωτόπλαστους. Ξαφνικά όμως πάνω στη γη ξέσπασε μεγάλο κακό. Κάποιος άγγελος δε θέλησε να θεωρήσει τον εαυτόν του κατώτερο, αλλά ήθελε να είναι ίσος με το Θεό και να έχει τα ίδια δικαιώματα. Πρόκειται για τον αποστάτη άγγελο που οδήγησε τους πρωτόπλαστους μακριά από το Θεό, στην αμαρτία και το θάνατο. Επειδή διέβαλε το Θεό, ονομάστηκε "διάβολος". Τα πραγματικά ελατήρια του αγγέλου τούτου αποκαλύφτηκαν κατά τον τρίτο και τελευταίο πειρασμό του Κυρίου Ιησού στην έρημο, όταν προσέφερε στον Κύριο Ιησού όλα τα βασίλεια του κόσμου, αν τον προσκυνούσε. (Λουκάς Δ/4: 7). Η απάντηση του Κυρίου: «Ύπαγε, Σατανά διότι είναι γεγραμμένον, Κύριον τον Θεόν σου θέλεις προσκυνήσει και αυτόν μόνον θέλεις λατρεύσει». (Ματθαίος Δ/4: 10). Ο σατανάς ζητούσε τη λατρεία προκειμένου να είναι ίσος με το Θεό. Η άρνηση αυτή του σατανά να υποταχθεί στο Θεό τον οδήγησαν στην αποπομπή του από τον ουρανό (Ησαΐας ΙΔ/14: 12-15) και επίκειται η αιώνια τιμωρία του στη λίμνη του πυρός (Αποκάλυψη Κ/20: 10). 

       --- Η Εύα, όταν άκουσε από το σατανά ότι τρώγοντας τον απαγορευμένο καρπό θα γινόταν σαν το Θεό και θα μπορούσε να αποφασίζει και να επιλέγει για τον εαυτόν της το καλό και το κακό (Γένεση Γ/3: 5), παράκουσε την εντολή του Θεού και υπέκυψε στις πανουργίες του διαβόλου. Με άλλα λόγια αρνήθηκε να υποταχθεί στο σοφό Θεό και να ζήσει «δια της υπακοής», η οποία θα την οδηγούσε από την «κατ’ εκόναν» στην «καθ’ ομοίωσιν» του Θεού.

        --- Ο πρωτότοκος γιος του Αδάμ και της Εύας, ο Κάιν, δολοφόνησε τον αδελφό του τον Άβελ, επειδή ακριβώς δε μπορούσε να ανεχτεί ότι ήταν υποδεέστερος του αδελφού του. Τόσο πολύ πικράθηκε ο Κάιν και τόσο πολύ θίχτηκε ο εγωισμός του, όταν προτιμήθηκε από το Θεό η θυσία του Άβελ και όχι η δική του, ώστε δίωξε και φόνευσε τον αδελφό του. Έτσι αναγκάστηκε να εξοριστεί και να γίνει ο πρώτος ανθρώπινος δολοφόνος (Γένεση Δ/4: 1-16). 

      --- Τα ετεροθαλή αδέλφια του Ιωσήφ, επειδή ο πατέρας τους ο Ιακώβ τον αγαπούσε κατά ένα ιδιαίτερο τρόπο, επειδή ήταν γιος της αγαπημένης του γυναίκας της Ραχήλ, μίσησαν τον αδελφό τους και δεν είχαν ειρήνη στην καρδιά τους, μέχρι που βρήκαν τον τρόπο για να απαλλαχθούν απ’ αυτόν (Γένεση ΛΖ/37: 3-35). 

  

      --- Περνώντας τα χρόνια παρατηρούμε ότι ακόμα και τα αδέλφια του Μωυσή, η Μαριάμ και ο Ααρών, στασίασαν, γιατί δεν ήθελαν να δεχθούν την υπεροχή του μικρότερου αδελφού τους Μωυσή. Γόγγυζαν, διαμαρτύρονταν και έλεγαν: «Μήπως προς τον Μωυσή μόνον μίλησε ο Κύριος; Δε λάλησε και σε μας;» Ο Θεός, καθώς άκουσε τους γογγυσμούς τους, δυσαρεστήθηκε τόσο πολύ και είπε προς αυτούς: «δεν είναι έτσι με τον υπηρέτη μου τον Μωυσή σε ολόκληρο τον οίκο μου αυτός είναι πιστός στόμα προς στόμα θα μιλάω σ' αυτόν και φανερά, και όχι με αινίγματα και θα βλέπει το πρόσωπο του Κυρίου γιατί, λοιπόν, δεν φοβηθήκατε να μιλήσετε εναντίον του δούλου μου, του Μωυσή;» (Αριθμοί ΙΒ/12: 7,8). Το αποτέλεσμα ήταν ο Θεός να πατάξει τη Μαριάμ με λέπρα. 

       --- Ο βασιλιάς Σαούλ δεν μπορούσε να ακούει τις γυναίκες του Ισραήλ να τραγουδούν: «Ο Σαούλ πάταξε χιλιάδες και ο Δαβίδ πάταξε μυριάδες» (Α΄ Σαμουήλ ΙΗ/18: 7). Αυτά τα λόγια τόσο πολύ εξόργισαν το Σαούλ ώστε, από την ημέρα εκείνη και μετά: «Υπέβλεπεν ο Σαούλ το Δαβίδ» (Α΄ Σαμουήλ ΙΗ/18: 9) κυνηγώντας τον μάλιστα με πρωτοφανή σκληρότητα στα βουνά και στα λαγκάδια με ένα και μόνον σκοπό, να τον εξοντώσει. Πόσο πικρή έγινε η ζωή του Σαούλ εξαιτίας της άρνησής του να αναγνωρίσει την ανωτερότητα του Δαβίδ και να συνεργαστεί μαζί του για το καλό του λαού. Πόσο τραγικό ήταν το τέλος της ζωής του! (Α΄  Σαμουήλ  ΙΗ/18: 7-9  &  ΛΑ/31: 3-6). 

        --- Τον βασιλιά Οζία ο Θεός τον βοήθησε να έχει μεγάλες στρατιωτικές επιτυχίες εναντίον των Φιλισταίων και των Μιναίων και είχε ανέβει πολύ ψηλά στη συνείδηση του λαού. Παρ’ όλα αυτά δεν ήταν ικανοποιημένος με το να υπηρετεί ως βασιλιάς και να απασχολείται αποκλειστικά με τις υποθέσεις του κράτους. Μέσα στην αλαζονεία του αρνήθηκε να υποταχθεί στους ιερείς και θέλησε να έχει τα ίδια δικαιώματα μ’ αυτούς κατά τη λατρεία του Θεού στο Ναό. «Αλλά, αφού κραταιώθηκε, υψώθηκε η καρδιά του σε διαφθορά και ασέβησε στον Κύριο τον Θεό του και μπήκε στον ναό τού Κυρίου για να θυμιάσει επάνω στο θυσιαστήριο του θυμιάματος». Λόγω ακριβώς αυτής του της αλαζονείας του ο Θεός τον πάταξε με λέπρα και πέθανε λεπρός (Β΄ Χρονικών ΚΣ/26: 16-21 & Παροιμίες ΙΑ/11: 2).

        --- Ένα τέτοιο εγωιστικό πνεύμα διαφαίνεται να υπήρχε και στην Εκκλησία του Χριστού στην πόλη των Φιλίππων. Η συμπεριφορά δύο χριστιανών γυναικών αναγκάζουν τον Απ. Παύλος να γράψει: «Παρακαλώ την Ευωδίαν, παρακαλώ και την Συντύχην, να φρονώσι το αυτό εν Κυρίω» (Φιλιππησίους Δ/4: 2). Φαίνεται ότι λόγω των ικανοτήτων και των γνώσεών τους, είχαν αφήσει ένα πνεύμα ανταγωνισμού να καλλιεργηθεί μέσα στην καρδιά τους και να δημιουργήσει προστριβές. Το Πνεύμα του Θεού δεν αναπαύεται σε μια τέτοια συμπεριφορά και έρχεται να μας υπενθυμίσει ότι «ο μικρότερος μεταξύ πάντων υμών ούτος θέλει είσθαι μέγας» (Λουκάς Θ/9: 46-48). 

       Άραγε ποια να είναι η αιτία που κανένας διαχρονικά δε θέλει να φέρεται ως μικρότερος έναντι των άλλων; Γιατί το πρόβλημα αυτό υπήρξε τόσο συχνό μέσα σε ολόκληρη την ανθρώπινη ιστορία, επηρεάζοντας όχι μόνον τους ανθρώπους του κόσμου, αλλά και ανθρώπους μέσα στην Εκκλησία του Χριστού; Την απάντηση μας τη δίνει ο λόγος του Θεού: «Ο λογισμός της καρδιά του ανθρώπου είναι κακός εκ νηπιότητος αυτού» (Γένεση Η/8: 21). Αποτέλεσμα αυτού είναι: «η καρδία του ανθρώπου είναι απατηλή υπέρ πάντα και σφόδρα διεφθαρμένη, τις δύναται να γνωρίσει αυτήν;» (Ιερεμίας ΙΖ/17: 9).

      Θα λέγαμε ότι από την αρχή της οδοιπορίας του προς τη γη της επαγγελίας ο λαός Ισραήλ, όχι μόνον δε δέχτηκε να υποταχθεί στο Θεό, αλλά με έναν τρόπο σκληρό και προκλητικό «πείραζε» τον Κύριο. Σε κάθε ευκαιρία εναντιωνόταν στο Θεό αγνοώντας τη ρητή εντολή Του, που ήταν: «Δεν θέλετε πειράσει Κύριον τον Θεόν σας, καθώς επειράσατε εν Μασσά. Θέλετε φυλάττει επιμελώς τας εντολάς Κυρίου του Θεού υμών και τα μαρτύρια αυτού και τα διατάγματα αυτού, τα οποία προσέταξεν εις σε». (Δευτερονόμιο Σ/6: 16,17). Στην περιοχή Μασσά δεν υπήρχε αρκετό νερό, για να πιει ο λαός και αμφισβήτησαν αν πραγματικά ο Θεός ήταν μαζί τους (Έξοδος, κεφ. ΙΖ/17). Με τον τρόπο αυτό αμφισβήτησαν τη φροντίδα και την καλοσύνη του Θεού, ο οποίος τους είχε με θαυμαστό τρόπο βγάλει μέσα από τη δουλεία της Αιγύπτου και τους είχε διατηρήσει μέσα στην έρημο. Με τη στάση τους σε κάθε ευκαιρία προκαλούσαν το Θεό. 

       «Και εγόγγυζεν ο λαός πονηρά εις τα ώτα του Κυρίου και ο Κύριος ήκουσε και εξήφθη η οργή αυτού και εξεκαύθη μεταξύ αυτών πυρ Κυρίου και κατέφαγε το άκρον του στρατοπέδου» (Αριθμοί ΙΑ/11: 1). Παντού γογγυσμοί και παράπονα. Δεν έχουμε κρέας, λαχανικά, αγγούρια, πράσα, κρεμμύδια και σκόρδα, όπως είχαμε στην Αίγυπτο. Κάθε μέρα θα τρώμε «μάνα»; Πρόκειται για μια γλυκιά σιταροειδή τροφή που τους παρείχε θαυματουργικά ο Θεός κάθε μέρα, εκτός από το Σάββατο.

       Ο Μωυσής ρώτησε το Θεό αν θα μπορούσε να γίνει αυτό το πράγμα να φάνε κρέας μέσα στην έρημο. Η απάντηση του Κυρίου ήταν: «Μήπως η χειρ του Κυρίου εσμικρύνθη;» (Αριθμοί ΙΑ/11: 23). Η συνέχεια: «Και εξήλθεν άνεμος παρά Κυρίου και έφερεν ορτύκια από της θαλάσσης και έρριψεν αυτά επί το στρατόπεδον, έως μιας ημέρας οδόν εντεύθεν και έως μιας ημέρας οδόν εντεύθεν, κύκλω του στρατοπέδου και ήσαν έως δύο πήχας επί το πρόσωπον της γης και σηκωθείς ο λαός όλην εκείνην την ημέραν και όλην την νύκτα και όλην την ακόλουθον ημέραν, εσύναξαν τα ορτύκια ο συνάξας το ολιγώτερον, εσύναξε δέκα χομόρ και εξήπλονον αυτά κύκλω του στρατοπέδου δι' εαυτούς. Ενώ δε το κρέας ήτο έτι εις τους οδόντας αυτών, πριν μασσηθή, εξήφθη η οργή του Κυρίου επί τον λαόν και επάταξε Κύριος τον λαόν εν πληγή μεγάλη σφόδρα» (Αριθμοί ΙΑ/11: 31-33). 

       Μέσα από το βιβλίο των «ΑΡΙΘΜΩΝ» φαίνεται καθαρά πόσο τραγικές συνέπειες μπορεί να υποστεί κάποιος που «πειράζει» τον Κύριο. Γι’ αυτό ο Απ. Παύλος προειδοποιεί τους Κορίνθιους χριστιανούς με τα λόγια: «Μηδέ ας πειράζωμεν τον Χριστόν, καθώς και τινές αυτών επείρασαν και απωλέσθησαν υπό των όφεων. Μηδέ γογγύζετε, καθώς και τινές αυτών εγόγγυσαν, και απωλέσθησαν υπό του εξολοθρευτού. Ταύτα δε πάντα εγίνοντο εις εκείνους παραδείγματα, και εγράφησαν προς νουθεσίαν ημών, εις τους οποίους τα τέλη των αιώνων έφθασαν» (Α΄ Κορινθίους Ι/10: 8-11). 

       Πίσω από μια τέτοια ανυπάκουη συμπεριφορά κρύβεται πάντοτε ο πειρασμός της ηθικής χαλάρωσης. Ολόκληρο το σύστημα που μας περιβάλει με τα μέσα επικοινωνίας που διαθέτει, τα θεάματα και ό,τι άλλο, εκεί ακριβώς θέλει να οδηγήσει τον πιστό άνθρωπο. Αφού πρώτα τον αποκόψει από τις διακηρύξεις του λόγου του Θεού, τον οδηγεί στην ηθική χαλάρωση, σε μια χαλαρή σχέση με το Θεό, έτσι ώστε ο εχθρός να τον βρει αποδυναμωμένο και να επιβάλει τα θανατηφόρα σχέδιά του. 

       Ο πειρασμός της ηθικής χαλάρωσης είχε σαν αποτέλεσμα να στασιάσουν οι συνεργάτες του Μωυσή και του Ααρών και να επαναστατήσουν εναντίον τους, με σκοπό να λάβουν αυτοί την ηγεσία. Ας μελετήσουμε τούτο το περιστατικό στο οποίο φαίνεται καθαρά η ανθρώπινη αλαζονεία, όπως ακριβώς αναφέρεται στο βιβλίο των «ΑΡΙΘΜΩΝ», κεφ. ΙΣ/16. 

      Ο Κορέ…. ο Δάθαν και ο Αβειρών….. στασίασαν και ξεσηκώθηκαν κατά του Μωυσή και του Ααρών και μαζί τους πήγαν αρχηγοί της συναγωγής, της συγκλήτου και άλλοι ονομαστοί άνδρες. Ο λόγος του ξεσηκωμού τους ήταν ο εξής: «και συνήχθησαν εναντίον του Μωϋσέως και εναντίον του Ααρών και είπον προς αυτούς, Αρκεί εις εσάς, διότι πάσα η συναγωγή, πάντες είναι άγιοι και ο Κύριος είναι μεταξύ αυτών και δια τι υψώνεστε υπεράνω της συναγωγής του Κυρίου;» (Αριθμοί ΙΣ/16: 3). 

      Ο Μωυσής, όταν άκουσε αυτά τα λόγια, έπεσε με το πρόσωπό του πάνω στη γη και είπε στον Κορέ: «Ακούσατε τώρα, γιοί του Λευί. Μικρό πράγμα είναι τούτο σε σας, ότι σας ξεχώρισε ο Θεός του Ισραήλ από τη συναγωγή του Ισραήλ, για να σας φέρει κοντά Του, να εκτελείτε την υπηρεσία της σκηνής του Κυρίου και να στέκεστε μπροστά στη συναγωγή, για να τους υπηρετείτε; Και αφού σε έφερε κοντά Του και όλους τους αδελφούς σου, τους γιους του Λευί, μαζί σου, εσείς ζητάτε και την ιερατεία;» 

      Ο Μωυσής τότε έστειλε να καλέσουν τον Δάθαν και τον Αβειρών και εκείνοι με προκλητικό τρόπο απάντησαν: «Δεν ανεβαίνουμε, μικρό είναι αυτό, ότι μας ανέβασες από τη γη που ρέει γάλα και μέλι, για να μας θανατώσεις στην έρημο, κι ακόμα, θέλεις να μας κατεξουσιάζεις σαν άρχοντας; Εξάλλου, εσύ δεν μας έφερες σε γη που ρέει γάλα και μέλι, ούτε μας έδωσες κληρονομιά χωραφιών και αμπελώνων θέλεις να βγάλεις τα μάτια αυτών των ανθρώπων;» 

       Ο Μωυσής ακούγοντας όλα τούτα τα λόγια θύμωσε πάρα πολύ και είπε στον Κύριο: «Μη επιβλέψεις στην προσφορά τους, ούτε ένα γαϊδούρι δεν πήρα απ’ αυτούς, ούτε έβλαψα κάποιον απ’ αυτούς». Και είπε στον Κορέ: «Εσύ και ολόκληρη η συναγωγή σου να είστε μπροστά στον Κύριο, εσύ, κι αυτοί και ο Ααρών, αύριο». Και ο Κορέ συγκέντρωσε εναντίον τους ολόκληρη τη συναγωγή στη θύρα της σκηνής του μαρτυρίου και εκεί ο Κύριος μίλησε στο Μωυσή και τους είπε: «Αναχωρήσατε από τη σκηνή του Κορέ, του Δαθάν και τους Αβειρών, από ολόγυρά τους». Και ο Μωυσής σηκώθηκε και πήγε στο Δαθάν και στον Αβειρών και μίλησε στη συναγωγή και τους είπε: «Αποχωριστείτε αμέσως από τις σκηνές των ασεβών αυτών ανθρώπων και μη αγγίξετε τίποτα από όσα είναι δικά τους, για να μην αφανιστείτε μέσα σε όλες τις αμαρτίες τους». Αναχώρησαν λοιπόν από τη σκηνή του Κορέ, του Δαθάν και τους Αβειρών, ολόγυρα και ο Δαθάν και ο Αβειρών βγήκαν και στάθηκαν στη θύρα των σκηνών τους και οι γυναίκες τους και οι γιοί τους και οι συγγένειες τους.

        Και ο Μωυσής είπε: «Από τούτο θα γνωρίσετε ότι ο Κύριος με απέστειλε για να πράξω όλα αυτά τα έργα και ότι δεν έπραξα από τον εαυτόν μου». Και καθώς είπε αυτά τα λόγια, σκίστηκε το έδαφος το υποκάτω αυτών. Έτσι άνοιξε η γη το στόμα της και κατάπιε αυτούς και τις οικογένειές τους και όλους τους ανθρώπους που ήταν μαζί με τον Κορέ και ολόκληρη την περιουσία τους. Και αυτοί κατέβηκαν ζωντανοί στον Άδη και όλα τα δικά τους και η γη έκλεισε από πάνω τους και αφανίστηκαν μέσα από τη συναγωγή (κεφ. ΙΣ/16, εδ. 30). 

       Ας προσέξουμε εδώ και μία πολύ σημαντική λεπτομέρεια: και οι γιοι τού Ελιάβ, ο Νεμουήλ, και ο Δαθάν, και ο Αβειρών. Αυτοί είναι ο Δαθάν και ο Αβειρών, οι ονομαστοί εκείνοι στη συναγωγή, που στασίασαν ενάντια στον Μωυσή και ενάντια στον Ααρών, στη συνοδεία τού Κορέ, όταν στασίασαν ενάντια στον Κύριο και η γη άνοιξε το στόμα της και τους κατάπιε, μαζί με τον Κορέ, στον ξολοθρεμό τής συνοδείας του, όταν η φωτιά κατέφαγε τους 250 ανθρώπους και έγιναν για σημείο, του Κορέ, όμως, οι γιοι δεν πέθαναν (Αριθμοί ΚΣ/26: 9-11). Οι γιοί του Κορέ παρέμειναν πιστοί στο Θεό και στο λαό Του και για το λόγο αυτό δε θανατώθηκαν μαζί με τον πατέρα τους και τους υπόλοιπους αποστάτες. Κάποιοι μάλιστα απ’ αυτούς ευλογήθηκαν αργότερα και ανέλαβαν ειδική υπηρεσία στο ναό (Β΄ Χρονικών Κ/20: 14-19). 

      Και βγήκε φωτιά από τον Κύριο και κατέφαγε τους άνδρες που προσέφεραν το θυμίαμα. Και ο Κύριος μίλησε στο Μωυσή και τους είπε: «πες στον Ελεάζαρ, το γιο του Ααρών, του ιερέα να πάρει τα θυμιατήρια από την πυρκαγιά και τη φωτιά να τη σκορπίσεις εκεί, επειδή είναι αγιασμένα, τα θυμιατήρια αυτών που αμάρτησαν ενάντια στις ψυχές τους και ας τα κάνουν πλάκες για σκέπασμα του θυσιαστηρίου, επειδή αυτοί τα πρόσφεραν μπροστά στον Κύριο, γι’ αυτό είναι αγιασμένα και θα είναι για σημείο στους γιους Ισραήλ, σε υπόμνηση στους γιους Ισραήλ ώστε κανένας αλλογενής, που δεν είναι από το σπέρμα του Ααρών να μην πλησιάζει για να προσφέρει θυμίαμα μπροστά στον Κύριο, για να μη γίνει όπως ο Κορέ και η συνοδεία τους, καθώς ο Κύριος είπε σ’ αυτόν, διαμέσου του Μωυσή» (εδ. Μ/40). 

      Την επόμενη μέρα ολόκληρη η συναγωγή των υιών Ισραήλ γόγγυζαν εναντίον του Μωυσή και τους Ααρών, λέγοντάς: «Σεις φονεύσατε το λαό του Κυρίου. Και ενώ η συναγωγή ήταν συναθροισμένη ενάντια στο Μωυσή και τον Ααρών, κοίταξαν προς τη σκηνή τους μαρτυρίου και να η νεφέλη τη σκέπασε και φάνηκε η Δόξα του Κυρίου. Και ο Κύριος μίλησε στον Μωυσή και τους είπε: «Αποσυρθείτε μέσα απ' αυτή τη συναγωγή, για να τους αφανίσω μονομιάς» (εδ. 44). Και έπεσαν με το πρόσωπό του στη γη. Και ο Μωυσής είπε στον Ααρών: «Πάρε το θυμιατήρι και βάλε σ' αυτό φωτιά από το θυσιαστήριο, βάλε επάνω θυμίαμα και πήγαινε γρήγορα στη συναγωγή, κάνε εξιλέωση γι' αυτούς επειδή βγήκε οργή από τον Κύριο, η πληγή άρχισε. Και ο Ααρών πήρε το θυμιατήρι, όπως είπε ο Μωυσής και έτρεξε στο μέσον της συναγωγής και να, η πληγή είχε αρχίσει στον λαό, έβαλε θυμίαμα, και έκανε εξιλέωση για τον λαό». Στάθηκε ανάμεσα σ' εκείνους που πέθαναν και στους ζωντανούς και το θανατικό σταμάτησε. Κι εκείνοι που πέθαναν στη θραύση ήταν 14.700, εκτός από εκείνους που πέθαναν εξαιτίας του Κορέ. Και επέστρεψε ο Ααρών στο Μωυσή, στη θύρα της σκηνής τού μαρτυρίου και η θραύση σταμάτησε. 

       Ο Κορέ, ο Δάθαν και ο Αβειρών μέσα στον εγωισμό τους, ευρισκόμενοι σε ηθική χαλάρωση, στράφηκαν εναντίον δύο ανθρώπων του Μωυσή και του αδελφού του Ααρών, ο οποίος εκτελούσε χρέη αρχιερέα και οι οποίοι είχαν οριστεί από το Πνεύμα το Άγιο του Θεού και ήταν «τύποι» του Ιησού Χριστού (Δευτερονόμιο ΙΗ/18: 15-19). 

      Τι συμπέρασμα θα μπορούσαμε να βγάλουμε ως χριστιανοί απ’ όλα αυτά τα γεγονότα τα οποία, όπως μας διαβεβαιώνει ο λόγος του Θεού ότι «γράφτηκαν για τη δική μας νουθεσία καθώς τα τέλη των αιώνων έφθασαν» (Α΄ Κορινθίους Ι/10: 11). 

        1/ «ΟΥΑΙ στα παιδιά που αποστάτησαν, λέει ο Κύριος, τα οποία παίρνουν απόφαση, όμως όχι από μένα και που κάνουν συνθήκες, όμως όχι διαμέσου τού πνεύματός μου, για να προσθέσουν αμαρτία σε αμαρτία» (Ησαΐας Λ/30: 1). 

      2/ «προσέχετε, αδελφοί, να μη υπάρχη εις μήδενα από σας πονηρά καρδία απιστίας, ώστε να αποστατήση από Θεού ζώντος αλλά προτρέπετε αλλήλους καθ' εκάστην ημέραν, ενόσω ονομάζεται το σήμερον, διά να μη σκληρυνθή τις εξ υμών διά της απάτης της αμαρτίας διότι μέτοχοι εγείναμεν του Χριστού, εάν κρατήσωμεν μέχρι τέλους βεβαίαν την αρχήν της πεποιθήσεως» (Εβραίους Γ/3: 12-14). 

       3/ «δεν εξεύρετε ότι οι άδικοι δεν θέλουσι κληρονομήσει την βασιλείαν του Θεού; Μη πλανάσθε ούτε πόρνοι ούτε ειδωλολάτραι ούτε μοιχοί ούτε μαλακοί ούτε αρσενοκοίται, ούτε κλέπται ούτε πλεονέκται ούτε μέθυσοι ούτε λοίδοροι ούτε άρπαγες θέλουσι κληρονομήσει την βασιλείαν του Θεού και τοιούτοι υπήρχετέ τινες, αλλά απελούσθητε, αλλά ηγιάσθητε, αλλ' εδικαιώθητε διά του ονόματος του Κυρίου Ιησού και δια του Πνεύματος του Θεού ημών» (Α΄ Κορινθίους Σ/6: 9-11).

      Κλείνοντας ας φέρουμε στη μνήμη μας τα λόγια που είπε ο Δαβίδ, καθώς βρισκόταν στο τέλος της επίγειας ζωής του και ας είναι τούτα που θα μας συνοδεύουν στη δική μας πορεία: «επειδή, φύλαξα τους δρόμους τού Κυρίου, και δεν ασέβησα παρεκκλίνοντας από τον Θεό μου. Επειδή, όλες οι κρίσεις του ήταν μπροστά μου και από τα διατάγματά του δεν απομακρύνθηκα. Και στάθηκα απέναντί του άμεμπτος και φυλάχτηκα από την ανομία μου. Και ο Κύριος μου ανταπέδωσε σύμφωνα με τη δικαιοσύνη μου, σύμφωνα με την καθαρότητά μου μπροστά στα μάτια του. Με όσιον, όσιος θα είσαι με άνδρα τέλειο, τέλειος θα είσαι. Με καθαρόν, καθαρός θα είσαι και με διεστραμμένον, διεστραμμένα θα φερθείς. Και θα σώσεις λαόν θλιμμένο ενάντια δε στους υπερήφανους είναι τα μάτια σου, για να τους ταπεινώσεις» (Β΄ Σαμουήλ ΚΒ/22: 23-28). 

      Ο Κορέ, ο Δάθαν, ο Αβειρών είναι τύποι της αλαζονικής συμπεριφοράς, που στάθηκαν έξω από το θέλημα του Θεού και υπέστησαν την αποδοκιμασία και την παραδειγματική τιμωρία του Θεού. Ας είμαστε προσεκτικοί και ας μένουμε με προσοχή στην αλήθεια του λόγου του Θεού: «ο Θεός αντιτάσσεται στους υπερήφανους στους ταπεινούς, όμως, δίνει χάρη» (Παροιμίες Γ/3: 34).---

ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗ.

Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΊΑΣ.

Βιβλίο «ΠΡΑΞΕΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ», κεφ. Β/2, εδ. 1-21.

1 Και ότε ήλθεν η ημέρα της Πεντηκοστής, ήσαν άπαντες ομοθυμαδόν εν τω αυτώ τόπω. 

2 Και εξαίφνης έγεινεν ήχος εκ του ουρανού ως ανέμου βιαίως φερομένου, και εγέμισεν όλον τον οίκον όπου ήσαν καθήμενοι 

3 και εφάνησαν εις αυτούς διαμεριζόμεναι γλώσσαι ως πυρός, και εκάθησεν επί ένα έκαστον αυτών, 

4 και επλήσθησαν άπαντες Πνεύματος Αγίου, και ήρχισαν να λαλώσι ξένας γλώσσας, καθώς το Πνεύμα έδιδεν εις αυτούς να λαλώσιν. 

5 Ήσαν δε κατοικούντες εν Ιερουσαλήμ Ιουδαίοι, άνδρες ευλαβείς από παντός έθνους των υπό τον ουρανόν 

6 και καθώς έγεινεν η φωνή αύτη, συνήλθε το πλήθος και συνεταράχθη, διότι ήκουον αυτούς εις έκαστος λαλούντας με την ιδίαν αυτού διάλεκτον. 

7 Εξεπλήττοντο δε πάντες και εθαύμαζον, λέγοντες προς αλλήλους Ιδού, πάντες ούτοι οι λαλούντες δεν είναι Γαλιλαίοι; 

8 Και πως ημείς ακούομεν έκαστος εν τη ιδία ημών διαλέκτω, εν ή εγεννήθημεν; 

9 Πάρθοι και Μήδοι και Ελαμίται και οι κατοικούντες την Μεσοποταμίαν, την Ιουδαίαν τε και Καππαδοκίαν, τον Πόντον και την Ασίαν, 

10 την Φρυγίαν τε και την Παμφυλίαν, την Αίγυπτον και τα μέρη της Λιβύης της κατά την Κυρήνην και οι παρεπιδημούντες Ρωμαίοι, Ιουδαίοί τε και προσήλυτοι, 

11 Κρήτες και Άραβες, ακούομεν αυτούς λαλούντας εν ταις γλώσσαις ημών τα μεγαλεία του Θεού. 

12 Εθαύμαζον δε πάντες και ηπόρουν, άλλος προς άλλον λέγοντες Τι σημαίνει τούτο; 

13 Άλλοι δε χλευάζοντες έλεγον ότι είναι μεστοί από γλυκύν οίνον. 

14 Σταθείς δε ο Πέτρος μετά των ένδεκα, ύψωσε την φωνήν αυτού και ελάλησε προς αυτούς Άνδρες Ιουδαίοι και πάντες οι κατοικούντες την Ιερουσαλήμ, τούτο ας ήναι γνωστόν εις εσάς και ακούσατε τους λόγους μου. 

15 Διότι ούτοι δεν είναι μεθυσμένοι, καθώς σεις νομίζετε διότι είναι τρίτη ώρα της ημέρας 

16 αλλά τούτο είναι το ρηθέν διά του προφήτου Ιωήλ 

17 Και εν ταις εσχάταις ημέραις, λέγει ο Θεός, Θέλω εκχέει από του Πνεύματός μου επί πάσαν σάρκα, και θέλουσι προφητεύσει οι υιοί σας και αι θυγατέρες σας, και οι νεανίσκοι σας θέλουσιν ιδεί οράσεις, και οι πρεσβύτεροί σας θέλουσιν ενυπνιασθή ενύπνια 

18 και έτι επί τους δούλους μου και επί τας δούλας μου εν ταις ημέραις εκείναις θέλω εκχέει από του Πνεύματός μου, και θέλουσι προφητεύσει 

19 και θέλω δείξει τέρατα εν τω ουρανώ άνω και σημεία επί της γης κάτω, αίμα και πυρ και ατμίδα καπνού 

20 ο ήλιος θέλει μεταστραφή εις σκότος και η σελήνη εις αίμα, πριν έλθη η ημέρα του Κυρίου η μεγάλη και επιφανής. 

21 Και πας όστις αν επικαλεσθή το όνομα του Κυρίου, θέλει σωθή. 

    ΣΧΟΛΙΑ: 

    Σαράντα ολόκληρες ημέρες μετά από την ανάστασή Tου από τους νεκρούς ο Κύριος Ιησούς Χριστός παρέμεινε ανάμεσά μας και παρουσιάστηκε σε πιστούς ανθρώπους αποκαλύπτοντας σ’ αυτούς τα της βασιλείας του Θεού. Μία από τις ημέρες αυτές είπε στους μαθητές Του να μην απομακρυνθούν από την Ιερουσαλήμ, αλλά να περιμένουν την επαγγελία του Πατρός Του, για την οποία τους είχε μιλήσει πριν από το πάθος του. Είχε πει ο Κύριος: «Σεις όμως θέλετε βαπτιστή με Πνεύμα Άγιο, όχι μετά από πολλές ημέρες» (Πράξεις Α/1: 5) και ακόμα «θέλετε λάβει δύναμη όταν έλθει το Πνεύμα το Άγιο σε σας και θα είστε μάρτυρές μου στην Ιερουσαλήμ, και σε όλη την Ιουδαία και Σαμάρεια και έως εσχάτου της γής». (Πράξεις Α/1: 8). Το πρωτότυπο κείμενο αναφέρει: «έσεσθε μου μάρτυτες». Θα είστε μάρτυρες του προσώπου Μου, που είναι «χορτασμός ευφροσύνης» (Πράξεις Β/2: 28), του Έργου του σταυρού, που είναι μοναδικό για τη σωτηρία του ανθρώπου (Πράξεις Δ/4: 12), της δύναμής Μου. 

     Αρχικά η Πεντηκοστή ήταν μια μεγάλη ετήσια γιορτή των  Εβραίων (Λευιτκό ΚΓ/23: 15-21). Στην Παλαιά Διαθήκη αποκαλείται γιορτή του Θερισμού ή γιορτή των Εβδομάδων. Ήταν μια γιορτή καθαρά γεωργική την οποία γιόρταζαν πενήντα μέρες μετά από το Πάσχα και λεγόταν Σαβουώθ. Μετά από τη διασπορά των Εβραίων στα έθνη (70 μ.Χ.) έχασε το γεωργικό της χαρακτήρα και παρέμεινε ως γιορτή ενθύμησης της παράδοσης του Μωσαϊκού Νόμου από το Θεό. Η γιορτή γινόταν την πεντηκοστή ημέρα μετά από τις 16 του μηνός Νισάν. Την ημέρα εκείνη κάθε οικογένεια προσέφερε στο Θεό ένα δεμάτι κριθάρι, που υποδήλωνε την επιθυμία για ειρηνική σχέση μαζί Του (Λευιτικό ΚΓ/23: 15,16). Η γιορτή αυτή γινόταν μέσω του ιερατείου, αρχικά στη Σκηνή του Μαρτυρίου και αργότερα στο Ναό στην Ιερουσαλήμ. 

      Αυτήν τη γιορτινή μέρα επέλεξε ο Θεός, για να εκπληρώσει την υπόσχεσή Του, να στείλει το Άγιο Πνεύμα, για να ενδυναμώσει τους μαθητές Του και να τους κάνει άφοβους κήρυκες μέχρι το τελευταίο άκρο της γης (Πράξεις Α/1: 8). Για να γιορτάσουν την εορτή της Πεντηκοστής, έρχονταν στην Ιερουσαλήμ πάρα πολλοί Ιουδαίοι από πολλά μέρη του κόσμου. Τη συγκεκριμένη ημέρα οι μαθητές μαζί με πλήθος άλλων ανθρώπων ήταν συγκεντρωμένοι με ομοψυχία σ' έναν ανώγειο χώρο και προσεύχονταν. Δε μπορούμε να είμαστε βέβαιοι ότι ήταν το ίδιο ανώγειο που ο Κύριος είχε συμφάγει με τους μαθητές Του και είχε καθιερώσει το "Δείπνο του Κυρίου" (Ματθαίος ΚΣ/26: 26-28). Το "ανώγειο" μας τοποθετεί πάνω από το υλιστικό πνεύμα του κόσμου και διαχρονικά αποτελεί σύμβολο ενότητας μεταξύ των Χριστιανών.

      Ανάμεσα σε όλους αυτούς που είχαν μαζευτεί για να γιορτάσουν την Πεντηκοστή ήταν και Έλληνες, Πάρθοι, Μήδοι και Ελαμίτες, κάτοικοι της Μεσοποταμίας, της Καππαδοκίας, του Πόντου, της Ασίας, της Φρυγίας, της Παμφυλίας, της Αιγύπτου, της Κυρήνης, Ρωμαίοι πολίτες, Κρητικοί και Άραβες που μιλούσαν διάφορες γλώσσες. Άλλοι από αυτούς ήταν Ιουδαϊκής καταγωγής και άλλοι προσήλυτοι (εθνικοί που είχαν ασπαστεί τον Ιουδαϊσμό). 

      Καθώς λοιπόν οι έντεκα μαθητές του Κυρίου (ο Ιούδας είχε αυτοκτονήσει) είχαν γυρίσει στα Ιεροσόλυμα και ήταν συγκεντρωμένοι στο ανώγειο στις εννέα η ώρα το πρωί, ξαφνικά ακούστηκε ήχος από τον ουρανό, ως βίαιος άνεμος. Στο ευαγγέλιο "κατά Ιωάννην" (κεφ.Γ/3, εδ. 8) αναφέρεται: "Ο άνεμος όπου θέλει πνέει, και την φωνήν αυτού ακούεις, αλλά δεν εξεύρεις πόθεν έρχεται και που υπάγει ούτως είναι πας, όστις εγεννήθη εκ του Πνεύματος".  Ο άνεμος αναφέρεται ως τύπος του Πνεύματος του Θεού στο έργο της αναγέννησης. Το φαινόμενο γέμισε όλο τον οίκο που ήταν μαζεμένοι οι μαθητές και εφάνησαν γλώσσες ως πύρινες που κάθισαν πάνω στον καθένα από τους μαθητές. Δεν ήταν ακριβώς φωτιά, αλλά σαν φωτιά και δεν ήταν φύσημα ανέμου αλλά ως φύσημα ανέμου «και επλήσθησαν όλοι από πνεύμα Άγιο και άρχισαν να μιλάνε ξένες γλώσσες, καθώς το Πνεύμα έδιδε σ’ αυτούς να μιλάνε». Το καθήκον της Εκκλησίας διαχρονικά είναι, όχι να κλειστεί στον εαυτόν της, όχι να περιοριστεί σε θρησκευτικές τελετές, αλλά να βγει στους δρόμους και εκεί να συναντήσει τους πονεμένους, τους φορτωμένους, τους διψασμένους, όλους τους "ημιθανείς" (Λουκάς Ι/10: 30) και να τους οδηγήσει στο "λιμάνι" του Θεού, μιλώντας σε γλώσσα που θα μπορεί ο κάθε άνθρωπος να την καταλάβει και να τη νιώσει και αποκαλύπτοντας σε κάθε έναν την Αγάπη, το Έλεος του Θεού, τη θερμή Του επιθυμία, που είναι: "να σωθώσι πάντες οι άνθρωποι και να έλθωσιν εις επίγνωσιν της αληθείας" (Α' Τιμοθέου Β/2: 4). Οι γλώσσες που μιλούσαν δεν ήσαν γλώσσες ακαταλόγιστες, αλλά ξένες γλώσσες τις οποίες άκουγαν άνθρωποι από άλλες περιοχές και τις καταλάβαιναν και με τις οποίες οι απόστολοι αποκάλυπταν τα μεγαλεία του Θεού. Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να συγχέουμε το συγκεκριμένο φαινόμενο τούτο της ομιλίας ξένων γλωσσών με το φαινόμενο της γλωσσολαλιάς (γλώσσες ακαταλόγιστες). Όλοι  απορούσαν  με αυτά που άκουγαν στη γλώσσα τους και όσοι τους γνώριζαν, καθώς ήξεραν ότι ήταν  αγράμματοι  ψαράδες και δε   μπορούσαν  να  ερμηνεύσουν  αυτό  το  φαινόμενο.  

      Μέχρι  τώρα   το Πνεύμα του Θεού ήταν μαζί με τους μαθητές, τώρα όμως κατοίκησε μέσα τους  (Ιωάννης ΙΔ/14: 17). Παρατηρώντας  τα φαινόμενα  αυτά  κάποιοι  εντυπωσιάστηκαν  και  εκδήλωσαν ενδιαφέρον  για  τα πράγματα του Θεού, ενώ κάποιοι άλλοι κατηγόρησαν τους Αποστόλους ότι ήταν μεθυσμένοι. Πάντα οι άνθρωποι  θα  είναι  σε έριδα, σε διχοστασία  και  σε  πλήρη αδυναμία  να ερμηνεύσουν πνευματικά θέματα, έτοιμοι να συκοφαντήσουν στηριζόμενοι  σε γήινες σαρκικές  απόψεις.  Είναι  γεγονός  ότι  οι  Απόστολοι βρίσκονταν  κάτω  από   την επίδραση μιας εξωτερικής δύναμης, που όμως ήταν "η δύναμη του Αγίου Πνεύματος" και όχι του οίνου.  Ήταν μεθυσμένοι από το Πνεύμα του Θεού, από  χαρά και ελπίδα, που μόνον ο Θεός  μπορεί  να βάλει στην καρδιά του  ανθρώπου.

       Τότε ο Πέτρος πληρωμένος από το Πνεύμα το Άγιο, ανέλαβε να εξηγήσει  το «φαινόμενο» και να το ερμηνεύσει μέσα από τις Άγιες Γραφές και τις εξαγγελίες του Θεού. Ο Πέτρος των Ευαγγελίων που είχε  αρνηθεί τον Κύριο με όρκους και αναθέματα,  που  είχε δειλιάσει  μπροστά σε μία παιδούλα, που είχε ομολογήσει: «δε γνωρίζω τον άνθρωπο» (Λουκάς ΚΒ/22: 57), τώρα πληρωμένος από το Πνεύμα το Άγιο,  σηκώνεται  με  θάρρος και  με  δύναμη  και  παίρνει το λόγο. Δεν είναι πλέον ένας δειλός και αμφιταλαντευόμενος μαθητής, αλλά έχει μεταμορφωθεί κάτω από την επίδραση του Αγίου Πνεύματος σε ένα ανήμερο λιοντάρι.

      Όρθωσε λοιπόν το παράστημά του και μίλησε στους παρευρισκόμενους για τα μεγάλα γεγονότα της διακονίας, της σταύρωσης, της Ανάστασης του Κυρίου Ιησού Χριστού από τους νεκρούς και την ανάληψή Του στους ουρανούς, για να τονίσει: «Αφού υψώθη δια της δεξιάς του Θεού και έλαβε από τον Πατέρα  την  επαγγελία  του  Αγίου  Πνεύματος,  εξέχεε  τούτο  το  οποίον τώρα σεις βλέπετε και ακούετε» (Πράξεις Β/2: 33).  Τα πλήθη  που  άκουγαν τούτα τα λόγια ήρθαν σε κατάνυξη και ρωτούσαν τι πρέπει να κάνουν. Τότε ο Πέτρος είπε προς αυτούς.  «Μετανοήσατε, και  ας  βαπτισθεί καθένας από σας στο όνομα  του  Ιησού  Χριστού,  εις  άφεσιν  αμαρτιών  και  θέλετε  λάβει  τη δωρεά  του  Αγίου Πνεύματος   (Πράξεις Β/2: 38). Στην ομιλία του προτρέπει τους παρευρισκόμενους: "Σώθητε από της διεστραμμένης ταύτης γενεάς"  (Πράξεις Β/2: 40).  Το αποτέλεσμα  των  θερμών  εκείνων  λόγων του Απ. Πέτρου  ήταν  την  ημέρα εκείνη να πιστέψουν στο Χριστό τρεις χιλιάδες ψυχές (Πράξεις Β/2: 41). Τις αμέσως επόμενες μέρες θα σώζονταν και άλλες καινούργιες ψυχές, τις οποίες ο Κύριο θα προσέθετε στην Εκκλησία Του (εδ. 47).

       Ήταν η πρώτη φορά που το Άγιο Πνεύμα χαρακτηριζόταν ως «δωρεά του Θεού». Το Πνεύμα το Άγιο, καθώς και η Σωτηρία την οποία λαμβάνει ο άνθρωπος, μόνον ως «δωρεά του Θεού» μπορούν να χαρακτηριστούν και δεν υπάρχει κανένας ανθρώπινος τρόπος, για να το λάβει ο άνθρωπος, παρά μόνον ο τρόπος που ο Πέτρος υπέδειξε και του οποίου το πρώτο και αποφασιστικό βήμα είναι η μετάνοια. Η σχέση του ανθρώπου με το Θεό ξεκινάει από τη μετάνοια.

     Τι τραγικό πραγματικά πρόσωπο έμεινε μέσα στην ιστορία εκείνος ο Σίμων, ο μάγος, όταν προσπάθησε να χρηματίσει τους Αποστόλους, για να λάβει και αυτός το Πνεύμα το Άγιο. «Βλέποντας δε ο Σίμωνας ότι, με επίθεση των χεριών των αποστόλων δίνεται το Πνεύμα το Άγιο, τους πρόσφερε χρήματα, λέγοντας: Δώστε και σε μένα αυτή την εξουσία, ώστε σε όποιον βάλω επάνω του τα χέρια να παίρνει Πνεύμα Άγιο» (Πράξεις Η/8: 18-19). Ο Απ. Πέτρος υπήρξε κατηγορηματικός και απόλυτος: «Το αργύριό σου ας είναι μετά σου εις απώλειαν, διότι ενόμισες ότι η δωρεά του Θεού αποκτάται με χρήματα» (Πράξεις Η/8: 20). Αλήθεια πόσοι άνθρωποι μέχρι σήμερα προσπάθησαν με τον ίδιο τρόπο, με προσφορές και άλλα μέσα, για να δικαιωθούν απέναντι στο Θεό και να αποκτήσουν το Πνεύμα το Άγιο! 

       Η έκχυση αυτή του Πνεύματος έγινε μια για πάντα την ημέρα της Πεντηκοστής και ονομάζεται στην Αγία Γραφή «βάπτισμα εν πνεύματι Αγίω». Είναι η «δωρεά του Θεού» που προσφέρεται και σήμερα σε κάθε άνθρωπο που θα την αποδεχθεί, θα μετανοήσει για τις αμαρτίες του και θα πιστέψει στο λυτρωτικό Έργο του Ιησού Χριστού για την άφεση των αμαρτιών του. Ο Απόστολος Παύλος, γράφοντας την επιστολή «προς Εφεσίους» (κεφ. Α/1, εδ. 33) αναφέρει: «Εις τον οποίον (Χριστό) και σεις ελπίσατε, ακούσαντες το λόγο της αληθείας, το ευαγγέλιο της σωτηρίας, εις τον οποίον και πιστεύσαντες σφραγιστήκατε με το Πνεύμα το Άγιο της επαγγελίας». 

     Το Πνεύμα το Άγιο μέσα στο λόγο του Θεού αναφέρεται και ως: Σφραγίς, αρραβών, χρίσμα, επαγγελία του Θεού. Όσοι το έλαβαν δια της μετανοίας και πίστεως εις τον Ιησού Χριστό ονομάζονται: «Ναός του Αγίου Πνεύματος», «παιδιά του Θεού», διότι ο Λόγος του Θεού διακηρύττει: «Όσοι διοικούνται υπό του πνεύματος του Θεού, αυτοί είναι παιδιά του Θεού». Μέσα σ’ αυτούς κατοικεί το Πνεύμα του Θεού και για αυτούς υπάρχει η προτροπή: «Μη λυπείτε το Πνεύμα το Άγιο του Θεού, με το οποίο σφραγιστήκατε για την ημέρα της απολυτρώσεως» (Εφεσίους Δ/4: 30). Και αλλού «το Πνεύμα μη σβήνετε» (Α΄ Θεσσαλονικείς Ε/5: 19). 

     H ημέρα της Πεντηκοστής είναι η ημέρα των γενεθλίων της Εκκλησίας του Θεού, εν Χριστώ Ιησού. Εκείνη την ημέρα ιδρύθηκε η πρώτη Χριστιανική εκκλησία στην Ιερουσαλήμ. Το γεγονός συνέβη το 30 μ. Χ. ενώ είχαν περάσει πενήντα ημέρες από την Ανάσταση του Κυρίου. Το Άγιο Πνεύμα διαχρονικά αγιάζει και μεταμορφώνει την Εκκλησία του Χριστού οδηγώντας την από νίκη σε νίκη. 

   Την ημέρα της Πεντηκοστής το Άγιο Πνεύμα μπήκε μέσα στη ζωή της εκκλησίας και έκτοτε παρακολουθεί την πορεία της, είναι συμπαραστάτης, παρηγορητής, υπερασπιστής στο δύσκολο έργο της. Υπό την καθοδήγηση του Αγίου Πνεύματος συγκροτείται καθημερινά η «μία, αγία, καθολική και αποστολική Εκκλησία». Ακρογωνιαίο θεμέλιο της εκκλησίας είναι η ένδοξη ανάσταση του Κυρίου Ιησού από τους νεκρούς. Η μετάνοια και το βάπτισμα στο όνομα του Χριστού είναι απαραίτητες προϋποθέσεις, για να λάβει ο άνθρωπος το Άγιο Πνεύμα. Μέσω του Αγίου Πνεύματος θα γνωρίσει ο αμαρτωλός άνθρωπος την αλήθεια και θα απελευθερωθεί από τα δεσμά του εχθρού της ψυχής (Ιωάννης Η/8: 32), για θα σωθεί αιωνίως. 

     Χωρίς τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος είμαστε φτωχοί, αδύναμοι, μόνοι, απελπισμένοι, ευάλωτοι και ανίσχυροι στις επιθέσεις του εχθρού. Ο Απ. Παύλος εξηγεί στους Χριστιανούς της Κορίνθου: «όπου είναι το Πνεύμα του Κυρίου, εκεί ελευθερία» (Β΄ Κορινθίους Γ/3: 17). Ο αναστημένος Ιησούς Χριστός νίκησε το θάνατο και δίνει τη βεβαιότητα στον κάθε πιστό άνθρωπο ότι ο θάνατος δεν είναι το τέλος της ζωής. Η ανάστασή Του δίνει τη βεβαιότητα ότι θα ζήσουμε μαζί με το Χριστό. «και ούτω θέλομεν είσθαι πάντοτε μετά του Κυρίου» (Α΄ Θεσσαλονικείς Δ/4: 17). 

     Ήταν υπόσχεση του Κυρίου η ημέρα της Πεντηκοστής. Συζητώντας με τους μαθητές ο Κύριος είχε πεί: «Έχω πολλά ακόμη να σας πω, αλλά δεν μπορείτε να τα βαστάξετε τώρα. Όταν όμως έρθει Εκείνος, το Πνεύμα της αληθείας, θα σας οδηγήσει σε ολόκληρη την αλήθεια» (Ιωάννης ΙΣ/16: 12, 13). Ήταν ένα γεγονός που είχε προφητευτεί από τον Ιωήλ περίπου 750 χρόνια πριν: «Και μετά ταύτα θέλω εκχέει το πνεύμα μου επί πάσαν σάρκαν και θέλουσι προφητεύσει οι υιοί σας και οι θυγατέρες σας» (Ιωήλ Β/2: 28). Ο Απόστολος Πέτρος κατά το κήρυγμά του την ημέρα της Πεντηκοστής θα ερμηνεύσει την κάθοδο του Αγίου Πνεύματος ως εκπλήρωση της προφητείας αυτής του Ιωήλ (Πράξεις Β/2: 16). 

     Στην παλαιά οικονομία το Άγιο Πνεύμα καταλάμβανε κατά περιόδους τα όργανα του Θεού (προφήτες κλπ), ώστε αυτοί «φερόμενοι υπό πνεύματος Αγίου» (Β΄ Πέτρου Α/1: 21) να αποκαλύπτουν μελλοντικά γεγονότα ή και να μεταφέρουν οδηγίες του Θεού στο λαό του. Η Πεντηκοστή είναι η μόνιμη εκπλήρωση της ευχής του Μωυσή: «Είθε πας ο λαός του Κυρίου να ήσαν προφήται, και ο Κύριος να επέθετε επ’ αυτούς το Πνεύμα αυτούς» (Αριθμοί ΙΑ/11: 29). 

       Το σπουδαιότερο χαρακτηριστικό της Πεντηκοστής είναι η παρουσία του Θεού στις καρδιές των πιστών. Το Πνεύμα το Άγιο επισκέπτεται την καρδιά του ανθρώπου, και μέσα σ’ αυτήν αποκαλύπτει το μοναδικό Έργο του Σταυρού του Χριστού. Αποκαλύπτει τη σημασία της ένδοξης Ανάστασής Του από τους νεκρούς για τη σωτηρία του ανθρώπου. Ελέγχει τον άνθρωπο για την αμαρτία του. Είχε πει ο Κύριος: «Και όταν θα έλθει Εκείνος θα ελέγξει τον κόσμο σε σχέση με την αμαρτία» (Ιωάννης ΙΣ/16: 8). Μέσα στον άνθρωπο ερμηνεύει το λόγο του Θεού και οδηγεί αυτόν εις «πάσαν την αλήθειαν». Ο άνθρωπος γνωρίζοντας την αλήθεια του Ευαγγελίου, ελευθερώνεται, παίρνει δύναμη και μεταμορφώνεται σ’ έναν άλλον άνθρωπο «κτισθέντα εν Χριστώ Ιησού». (Εφεσίους Δ/4: 24). 

      Ο Παράκλητος (παρήγορος) δίνεται στον πιστό άνθρωπο και αποτελεί τη μυστική παρουσία του Θεού μέσα στην καρδιά του. Η παρουσία του Αγίου Πνεύματος παρηγορεί τους πιστούς κατά το διάστημα της ορατής απουσίας του Κυρίου Ιησού Χριστού, οδηγεί αυτούς, διδάσκει και ελέγχει, αποκαλύπτει, κράζει μέσα μας «Αββά, ο Πατήρ» (Γαλάτες Δ/4: 6) και συν μαρτυρεί μέσα μας ότι είμαστε παιδιά του Θεού. «Αυτό το Πνεύμα συμμαρτυρεί με το πνεύμα ημών ότι είμαστε τέκνα Θεού» (Ρωμαίους Η/8: 16). 

      Η Πεντηκοστή υπήρξε μια διαμαρτυρία του Θεού προς το λαό του, που στάθηκαν σκληροί και αδιάφοροι στην μαρτυρία Του, στα θαυμάσια τα οποία έκανε για οδηγήσει και να διαφυλάξει το λαό Του. Αντί ευγνωμοσύνης ο λαός Ισραήλ απέρριψε τον Υιόν του που ήταν ο κεχρησμένος σωτήρας του ουρανού, ο Μεσσία τους. 

     Εδώ παρατηρούμε να συμβαίνει το αντίθετο φαινόμενο από εκείνο που συνέβη πριν από μερικούς αιώνες στη Βαβέλ. Τότε η κρίση του Θεού παρουσιάστηκε στους ασεβείς εκείνους με σύγχυση των γλωσσών και διασκορπισμό τους. Την ημέρα της Πεντηκοστής συνέβη ακριβώς το αντίθετο προσέγγιση και ενότητα των ανθρώπων. Εκεί στη Βαβέλ οι γέφυρες που ένωναν το ανθρώπινο γένος έσπασαν εξαιτίας της αμαρτίας, της υπερηφάνειας και της αποστασίας με αποτέλεσμα οι λαοί της γης να χωρίσουν. Τώρα οι άνθρωποι ξαναενώνονται και αποκαθίσταται η επικοινωνία μεταξύ τους. Εκεί μιλούσαν πολλοί και δεν καταλάβαιναν, εδώ μιλούσε ένας και καταλάβαιναν όλοι. Έτσι μπήκαν τα θεμέλια της ιστορικής πορείας της Εκκλησίας, που με το έργο της άρχισε σταδιακά να αγιάζει και να μεταμορφώνει τους ανθρώπους και την ιστορία του κόσμου. 

     Την ημέρα της Πεντηκοστής δόθηκε στον άνθρωπο όση αλήθεια μπορεί να χωρέσει το ανθρώπινο μυαλό. Πλέον μπορούμε να γνωρίζουμε ό,τι έχουμε ανάγκη για τη σωτηρία μας. Γι’ αυτό άλλωστε ο συγγραφέας της επιστολής «προς Εβραίους», (κεφ. Ι/10, εδ. 26), μας προειδοποιεί: «Διότι εάν ημείς αμαρτάνωμεν εκουσίως, αφού ελάβομεν την γνώσιν της αληθείας, δεν απολείπεται πλέον θυσία περί αμαρτιών». Ό,τι ήταν να κάνει ο Θεός για τη σωτηρία του ανθρώπου το έκανε δια Ιησού Χριστού. Πλέον δεν απομένει άλλη αποκάλυψη. Η πλήρης αποκάλυψη του ουρανού προς τον άνθρωπο έγινε μία φορά την ημέρα της Πεντηκοστής. Στη ζωή του κάθε ανθρώπου υπάρχει μια προσωπική Πεντηκοστή. Είναι η ώρα που θα ακούσει «τη φωνή του Υιού του Θεού» μέσα στη ζωή του, για να πάει κοντά Του. Είναι η ώρα που ο ίδιος ο Κύριος θα χτυπήσει την πόρτα της καρδιά του ανθρώπου, για να τον σώσει, για να τον βγάλει μέσα από την παθητικότητα και την αδράνεια που δημιουργεί η νεκρή θρησκεία και να τον οδηγήσει «εις πάσαν την αλήθειαν» (Ιωάννης ΙΣ/16: 13). Ας μην ξεχνάμε ποτέ ότι τα πνευματικά δώρα του ουρανού δίνονται προσωπικά στον καθένα, όπως ακριβώς και οι πύρινες γλώσσες δόθηκαν σε καθένα μαθητή ξεχωριστά. 

   Θα πρέπει να ευχαριστούμε το Θεό ιδιαίτερα για το μεγάλο τούτο θαύμα της Πεντηκοστής, για τη «δωρεά του Αγίου Πνεύματος», το οποίο έβαλε μέσα στις καρδιές μας, για να μένει μαζί μας και να ενεργεί για την προσήλωσή μας στο Θεό και την πνευματική μας ολοκλήρωση. 

     Εύχομαι από καρδιά το Πνεύμα το Άγιο να ενεργήσει στις καρδιές και άλλων ανθρώπων, ώστε να μετανοήσουν και να οδηγηθούν στο μόνο Σωτήρα Ιησού Χριστό (Πράξεις Δ/4: 12), για να γνωρίσουν την αλήθεια και να απελευθερωθούν από τα δεσμά της αμαρτίας και το φόβο του αιώνιου θανάτου. ---

Η ΓΕΘΣΗΜΑΝΗ.

Η αγωνία της Γεθσημανή. 
       
Ευαγγέλιον «κατά Ματθαίον», κεφ. ΚΣ/26, εδάφ. 36 – 45.

36 Τότε έρχεται μετ' αυτών ο Ιησούς εις χωρίον λεγόμενον Γεθσημανή και λέγει προς τους μαθητάς Καθήσατε αυτού, εωσού υπάγω και προσευχηθώ εκεί. 

37 Και παραλαβών τον Πέτρον και τους δύο υιούς του Ζεβεδαίου, ήρχισε να λυπήται και να αδημονή. 

38 Τότε λέγει προς αυτούς Περίλυπος είναι η ψυχή μου έως θανάτου μείνατε εδώ και αγρυπνείτε μετ' εμού. 

39 Και προχωρήσας ολίγον έπεσεν επί πρόσωπον αυτού, προσευχόμενος και λέγων Πάτερ μου, εάν ήναι δυνατόν, ας παρέλθη απ' εμού το ποτήριον τούτο πλην ουχί ως εγώ θέλω, αλλ' ως συ. 

40 Και έρχεται προς τους μαθητάς και ευρίσκει αυτούς κοιμωμένους, και λέγει προς τον Πέτρον Ούτω δεν ηδυνήθητε μίαν ώραν να αγρυπνήσητε μετ' εμού; 

41 αγρυπνείτε και προσεύχεσθε, διά να μη εισέλθητε εις πειρασμόν. Το μεν πνεύμα πρόθυμον, η δε σαρξ ασθενής. 

42 Πάλιν εκ δευτέρου υπήγε και προσευχήθη, λέγων Πάτερ μου, εάν δεν ήναι δυνατόν τούτο το ποτήριον να παρέλθη απ' εμού χωρίς να πίω αυτό, γενηθήτω το θέλημά σου. 

43 Και ελθών ευρίσκει αυτούς πάλιν κοιμωμένους διότι οι οφθαλμοί αυτών ήσαν βεβαρημένοι. 

44 Και αφήσας αυτούς υπήγε πάλιν και προσευχήθη εκ τρίτου, ειπών τον αυτόν λόγον. 

45 Τότε έρχεται προς τους μαθητάς αυτού και λέγει προς αυτούς Κοιμάσθε το λοιπόν και αναπαύεσθε ιδού, επλησίασεν η ώρα και ο Υιός του ανθρώπου παραδίδεται εις χείρας αμαρτωλών.

        ΣΧΟΛΙΑ :

     Τη σκηνή περιγράφουν και οι Ευαγγελιστές Λουκάς, ΚΒ/22: 39-46, Μάρκος, ΙΔ/14: 32-42 και Ιωάννης, ΙΗ/18: 1. Η Γεθσημανή ήταν ένας κήπος κοντά στους πρόποδες της δυτικής πλαγιάς του όρους των Ελαιών, δύο περίπου χιλιόμετρα ανατολικά της Ιερουσαλήμ. Μέσα σ’ έναν κήπο άρχισε η ζωή του ανθρώπου και μέσα σ’ έναν κήπο πέρασε ο Χριστός τις ώρες της μεγάλης αγωνίας Του. Μέσα σ’ έναν κήπο σταυρώθηκε και μέσα σ’ έναν κήπο τάφηκε. (Ιωάννης ΙΘ/19: 41). Το πιο δύσκολο, το πιο θλιβερό επεισόδιο ολόκληρης της τραγικής ιστορίας του πάθους του Κυρίου Ιησού Χριστού ήταν αυτή η νύχτα στη Γεθσημανή. 

    Τα συγκλονιστικά γεγονότα που προηγήθηκαν έχουν ως εξής : 

    Βρισκόμαστε στις 10 του μήνα Νισάν και το Πάσχα των Ιουδαίων, που γιορτάζονταν σε ανάμνηση της εξόδου του λαού Ισραήλ από την Αίγυπτο ήταν πολύ κοντά. Ο κάθε Ισραηλίτης έπρεπε να προμηθευτεί από ένα αρνί τέλειο, αρσενικό, χρονιάρικο (Έξοδος ΙΒ/12: 3). Αυτό το αρνί θα το φύλαγε μέχρι τις 14 του μηνός και τότε ολόκληρο το πλήθος της συναγωγής του Ισραήλ έπρεπε να το σφάξει το αρνί και με το αίμα του να βάψουν τους δύο παραστάτες κι επάνω το ανώφλι της θύρας των σπιτιών τους. (Δευτερονόμιο Σ/6: 9). 

     Εκείνες τις ημέρες ο Κύριος επισκέπτεται για τελευταία φορά την Ιερουσαλήμ. Οι άνθρωποι τον υποδέχονται «μετά βαϊων και κλάδων», ψάλλοντας «ωσανά τω Υιώ Δαβίδ». Ο Κύριος, καθώς βαδίζει, διακατέχεται όλο και πιο έντονα από ένα αίσθημα ανησυχίας αλλά και λύπης για όλα τα τραγικά γεγονότα που πρόκειται να ακολουθήσουν και τα οποία κανένας δεν υποψιάζεται. Είναι ο «αμνός του Θεού ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου» (Ιωάννης Α: 29), που βαδίζει προς το «εκούσιον πάθος». Με εξουσία από τον Πατέρα Θεό ο Κύριος μπαίνει μέσα στο Ναό, όπου "ποιεί φραγγέλιον" και κατακεραυνώνει όλους εκείνους που στο όνομα του Θεού είχαν μετατρέψει «τον οίκον του Θεού εις οίκον εμπορίου» (Ιωάννης Β/2: 16). 

      Ακολουθεί το γεγονός του ερχομού των Ελλήνων στα Ιεροσόλυμα, που ήθελαν να γνωρίσουν τον Ιησού Χριστό (Ιωάννης ΙΒ/12: 20). Στο πρόσωπο αυτών των πατριωτών μας ο Κύριος είδε τα έθνη που προσέρχονται, για να λάβουν και αυτά τη Σωτηρία που ο Θεός προσφέρει δια Ιησού Χριστού, δωρεάν σε όλους τους ανθρώπους «έως εσχάτου της γης» (Ησαΐας MΘ/49: 6). Τα λόγια του Κυρίου ήταν: «ήρθε η ώρα να δοξαστεί ο Υιός του ανθρώπου» (εδ.32). 

    Ακολουθεί εκείνη η σύναξη του Κυρίου και των μαθητών στο ανώγειο. Οι μαθητές δεν είχαν εννοήσει τα συνεχώς επαναλαμβανόμενα λόγια του Κυρίου ότι σύμφωνα με τις γραφές «έπρεπε να πάθη ο Χριστός και να αναστηθή εκ νεκρών τη τρίτη ημέρα και να κηρυχθή εν τω ονόματι αυτού μετάνοια και άφεσις αμαρτιών εις πάντα τα έθνη, γινομένης αρχής από Ιερουσαλήμ» (Λουκάς ΚΔ/24: 46,47) και τα θεωρούσαν μάλλον παραβολικά, ίσως και κάπου υπερβολικά. 

       Αντίθετα περίμεναν και αυτοί ότι μετά τη θριαμβευτική είσοδο στα Ιεροσόλυμα (Μάρκος ΙΑ/11: 9) ο Κύριος θα γινόταν Βασιλιάς και θα ίδρυε μια παγκόσμια Αυτοκρατορία στην οποία αυτοί θα είχαν προεξέχουσα θέση. Εν όψει αυτού του γεγονότος είχαν αναλωθεί σε έναν «αγώνα δρόμου» για το ποιος θα ήταν πιο κοντά στον Κύριο, ποιος θα καθόταν δεξιά Του και ποιος αριστερά Του στη μελλοντική κυβέρνηση. Ο Κύριος τους είπε ξεκάθαρα: «Δεν εξεύρετε τι ζητείτε». (Ματθαίος Ι/10: 22). «Έγεινε δε και φιλονεικία μεταξύ αυτών, περί του τις εξ αυτών νομίζεται ότι είναι μεγαλύτερος». (Λουκάς ΚΒ/22: 24).

     Ακόμα και κείνη την ώρα, τη δύσκολη, την ύστατη δεν έλειψε ο διχασμός μέσα στην εκκλησία, ένα μικρόβιο ιδιαίτερα μολυσματικό, τοξικό, διαλυτικό, που από τότε μέχρι σήμερα έχει εισχωρήσει σε χιλιάδες μικρές ή μεγάλες συνάξεις πιστών ανθρώπων. Ο Κύριος θέλοντας να τους πείσει ότι δεν τους κάλεσε για να κυβερνήσουν, αλλά για να υπηρετήσουν τους ανθρώπους, προέβη σε μία συγκλονιστική πράξη που αποτελεί υπόδειγμα και μνημείο ταπείνωσης και υπηρεσίας των συνανθρώπων μας: «εγείρεται εκ του δείπνου και εκδύεται τα ιμάτια αυτού, και λαβών προσόψιον διεζώσθη έπειτα βάλλει ύδωρ εις τον νιπτήρα, και ήρχισε να νίπτει τους πόδας των μαθητών και να σπογγίζη με το προσόψιον, με το οποίον ήτο διεζωσμένος». (Ιωάννης ΙΓ/13: 4-5). Μαζί με τους άλλους έπλυνε και τα πόδια του Ιούδα, που σε πολύ λίγο θα τον πρόδιδε! Επιτέλους καταλάβετε τους είπε ότι: «ο Υιός τού ανθρώπου δεν ήρθε για να υπηρετηθεί, αλλά για να υπηρετήσει και να δώσει τη ζωή του λίτρο για την εξαγορά πολλών». (Μάρκος Ι/10: 45). Πόσο έπληξε το κύρος της Εκκλησίας ανά τους αιώνες τούτη η μεγάλη παρεξήγηση! Μεγαλόσχημοι εκκλησιαστικοί ηγέτες αντί να υπηρετήσουν με τη ζωή τους ταπεινά το Χριστό, χρησιμοποίησαν το Όνομά Του, για να υπηρετήσουν τους εαυτούς τους και να ικανοποιήσουν, ντυμένοι μέσα στα χρυσά, ανθρώπινες εγωιστικές, μάταιες κοσμικές φιλοδοξίες. 

     Ακολουθεί το Πασχαλινό δείπνο με το φάγωμα του αμνού. Ήταν το τελευταίο δείπνο του Κυρίου με τους μαθητές Του. Συγκλονιστικά τα λόγια του Κυρίου: «Πολύ επιθύμησα να φάω με σας αυτό το Πάσχα, προτού να πάθω επειδή, σας λέω ότι δεν θα φάω πλέον απ' αυτό μέχρις ότου εκπληρωθεί στη βασιλεία τού Θεού». (Λουκάς ΚΒ/22: 15). Ο Κύριος κατά τη διάρκεια του Δείπνου κάνει μια συγκλονιστική αποκάλυψη: 

21 και ενώ έτρωγαν, είπε: Σας διαβεβαιώνω ότι, ένας από σας θα με παραδώσει. 

22 Και λυπούμενοι υπερβολικά, άρχισαν να του λένε, κάθε ένας απ' αυτούς: Μήπως εγώ είμαι, Κύριε; 

23 Και εκείνος απαντώντας, είπε: Αυτός που βούτηξε το χέρι του μαζί μου στο πιάτο, αυτός θα με παραδώσει. 

24 Ο Υιός τού ανθρώπου πηγαίνει μεν, όπως είναι γραμμένο γι' αυτόν αλίμονο, όμως, στον άνθρωπο εκείνον, διαμέσου τού οποίου ο Υιός τού ανθρώπου παραδίνεται καλό ήταν σ' εκείνον τον άνθρωπο, αν δεν είχε γεννηθεί. 

25 Και απαντώντας ο Ιούδας, που θα τον παρέδινε, είπε: Μήπως εγώ είμαι, Ραββί; λεγει αυτω συ ειπας. (Ματθαίος ΚΣ/26: 21-25). 

   Αμέσως μετά το Πασχαλινό Δείπνο ακολουθεί το Δείπνο του Κυρίου. Σύμφωνα με τον Ευαγγελιστή Μάρκο (κεφ. ΙΔ/14, εδ. 22-24) : 

22. και ενώ έτρωγον, λαβών ο Ιησούς άρτον ευλογήσας έκοψε και έδωκεν εις αυτούς και είπε: λάβετε, φάγετε τούτο είναι το σώμα μου. 

23 Και λαβών το ποτήριον, ευχαρίστησε και έδωκεν εις αυτούς, και έπιον εξ αυτού πάντες. 

24 Και είπε προς αυτούς. Τούτο είναι το αίμα μου το της καινής διαθήκης, το περί πολλών εκχυνόμενον. 

    Ο Κύριος ενήργησε ως οικοδεσπότης, άλλωστε το δείπνο είναι δικό Του. Δεν ανήκει ούτε στον Πέτρο, ούτε στον Παύλο, ούτε στον Απολλώ, ανήκει αποκλειστικά στο Χριστό, γιατί μόνον ο Χριστός πέθανε για μας (Α΄ Κορινθίους Γ/3: 1-9). Αυτός άλλωστε είναι και ο διδάσκαλος και η εντολή Του είναι: «σεις όμως μη ονομασθήτε Ραββί, διότι εις είναι ο διδάσκαλός σας, ο Χριστός πάντες δε σεις αδελφοί είσθε» (Ματθαίος ΚΓ/23: 8). Ο Κύριος διευκρίνισε ότι αυτή είναι η καινούργια Διαθήκη που θα επισφραγιζόταν με το αίμα Του, που θα χυνόταν για χάρη τους (Λουκάς ΚΒ/22: 19,20). «εις άφεσιν αμαρτιών» (Ματθαίος ΚΣ/26: 28). 

     Αμέσως μετά ο Κύριος με τους μαθητές έψαλλαν σύμφωνα με μελετητές πιθανόν τους ψαλμούς 113 – 118. Στη συνέχεια βγήκαν από την Ιερουσαλήμ και πήγαν από την κοιλάδα των Κέρδων στο όρος των Ελαιών. Στο δρόμο ο Κύριος προειδοποίησε τους μαθητές Του ότι θα αντιμετώπιζαν πολύ δύσκολες καταστάσεις και κάτω από το βάρος αυτό θα τον απαρνιόταν, καθώς είχε η έρθει η ώρα να εκπληρωθεί η προφητεία του "Ζαχαρία" (κεφ. ΙΓ/13, εδ. 7) «θα σκοτώσουν το βοσκό και θα διασκορπιστούν τα πρόβατά του». Ακολουθούν οι λεονταρισμοί του Πέτρου. «αν όλοι σε απαρνηθούν Κύριε, εγώ δεν πρόκειται ποτέ να σε απαρνηθώ». «την ψυχήν μου θέλω βάλει υπέρ σου». «Απεκρίθη προς αυτόν ο Ιησούς αληθώς, αληθώς σοι λέγω, δεν θέλει φωνάξει ο αλέκτωρ, εωσού με απαρνηθής τρίς». Εδώ διακρίνεται καθαρά το ναυάγιο της ανθρώπινης αυτοπεποίθησης.

      Είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει. Ήταν Πέμπτη βράδυ προς Παρασκευή. Οδοιπορώντας έφτασαν σε έναν κήπο, ο οποίος ήταν κλεισμένος με φράχτη μέσα στον οποίο υπήρχαν αρκετά ελαιόδενδρα καθώς και τα απομεινάρια ενός παλιού λιοτριβιού, εξ’ ου και η ονομασία της τοποθεσίας Εβραϊκά «Γεθσημανή», που σημαίνει λιοτρίβι. Ο Κύριος, όταν έφτασε στη Γεθσημανή άφησε οκτώ από τους μαθητές Του έξω από την πύλη με την οδηγία να προσέχουν και μετά πήρε τον Πέτρο, τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη μαζί Του και προχώρησαν πιο μέσα λέγοντας στους άλλους να περιμένουν μέχρι να προσευχηθεί. Ας σκεφτούμε αν ο Κύριος είχε ανάγκη να προσευχηθεί, πόσο μεγαλύτερη ανάγκη έχουμε όλοι εμείς! 

      Μέσα σ’ εκείνον το στενό κύκλο των μαθητών ο Κύριος άνοιξε εμπιστευτικά την καρδιά του και τους φανέρωσε τη θανάσιμη λύπη και τη μεγάλη αγωνία που τον διακατείχε. «Τότε λέγει προς αυτούς περίλυπος είναι η ψυχή μου έως θανάτου μείνατε εδώ και αγρυπνείτε μετ' εμού». (Ματθαίος ΚΣ : 38). «Έχω λύπη μέχρι θανάτου» τους εκμυστηρεύεται ο Κύριος και τους ζητάει να μείνουν κοντά Του, για να Του συμπαρασταθούν. Στη συνέχεια άφησε μόνους τους τρεις μαθητές με την παράκληση να περιμένουν εκεί και να μείνουν ξάγρυπνοι και μπήκε βαθύτερα μέσα στον κήπο, όπου έμεινε εντελώς μόνος. Ο Κύριος γονατιστός στην αρχή με το πρόσωπο προσηλωμένο στον ουρανό και μετά από λίγο πεσμένος μπρούμυτα παρακαλούσε τον Πατέρα Του με δάκρυα, ενώ το σώμα του έσταζε ιδρώτα από θρόμβους αίματος. «Πάτερ, εάν θέλης να απομακρύνης το ποτήριον τούτο απ' εμού, πλην ουχί το θέλημά μου, αλλά το σον ας γείνη». (Λουκάς ΚΒ/22: 42). 

      Μετά από αγωνία μιας ολόκληρης ώρας ο Κύριος σηκώθηκε και ήρθε στους τρεις και τους βρήκε να κοιμούνται. Τους ξύπνησε και τους εξέφρασε το βαθύ του παράπονο. «Και έρχεται προς τους μαθητάς και ευρίσκει αυτούς κοιμωμένους, και λέγει προς τον Πέτρον Ούτω δεν ηδυνήθητε μίαν ώραν να αγρυπνήσητε μετ' εμού; αγρυπνείτε και προσεύχεσθε, διά να μη εισέλθητε εις πειρασμόν. Το μεν πνεύμα πρόθυμον, η δε σαρξ ασθενής». (Ματθαίος ΚΣ/26: 40,41). Ο Κύριος τους συμβουλεύει να προσεύχονται, για να μη νικηθούν από τον επερχόμενο πειρασμό. Τρεις φορές γύρισε στους μαθητές ο Ιησούς και τους βρήκε να κοιμούνται. Τότε τους είπε: «κοιμάστε το λοιπόν, και αναπαύεστε, αρκεί ήρθε η ώρα προσέξτε, ο Υιός τού ανθρώπου παραδίνεται στα χέρια των αμαρτωλών». (Μάρκος ΙΔ/14: 41). Είναι γεγονός ότι μαθητές δεν είχαν καταλάβει την κρισιμότητα εκείνης της ώρας. Αν είχαν καταλάβει, θα ήταν αδύνατον να κοιμηθούν. Άραγε μήπως αυτός είναι ο λόγος που η εκκλησία «νυστάζει» τόσο πολύ σήμερα; Μήπως κάπου έχει πάρει επιπόλαια το λόγο του Θεού και ενώ άριστα τον γνωρίζει, δεν τον εφαρμόζει; Λίγοι είναι εκείνοι που αντιλαμβάνονται την πνευματική κρισιμότητα των ημερών που ζούμε και τη μάχη που δίνεται γύρω μας. Αποτέλεσμα αυτής της επιπόλαιης θεώρησης των πραγμάτων είναι να έχει κυριευθεί η εκκλησία από «πνευματικό ύπνο». 

      Όλα τα σημεία συγκλίνουν ότι ολόκληρη η ανθρωπότητα διέρχεται «έσχατες ημέρες και ώρες». Ωρολογιακά θα λέγαμε 12 παρά 2. Ο Κύριος σε κάθε δικό Του παιδί λέει και σήμερα: Μείνε για λίγο ξάγρυπνος. «ιδού, έρχομαι ταχέως, και ο μισθός μου είναι μετ' εμού» (Αποκάλυψις ΚΒ/22: 12). Ο Κύριος έρχεται, για να παραλάβει αυτούς που τον περιμένουν για σωτηρία (Εβραίους Θ/9: 28). Τι ντροπή να στρέψει ο Κύριος το βλέμμα Του και να σου πει: «Λίγο χρειάστηκες να μείνεις πνευματικά ξάγρυπνος και δε μπόρεσες;». Μα, Κύριε, ξέρεις, δεν είχα αντιληφθεί…, είχα αγοράσει ζεύγη βοών… γυναίκα έλαβα…. αγρό αγόρασα ….(Λουκάς ΙΔ/14: 18-20). Εύχομαι κανένας να μη δοκιμάσει αυτή την ντροπή. Τρεις φορές αποσύρθηκε ο Κύριος εκείνο το κρίσιμο βράδυ και παρακαλούσε τον Πατέρα Του, όμως από τη δεύτερη φορά καθώς είχε προκρίνει το θέλημα του Πατέρα, η κατάσταση είχε αλλάξει και μια βαθιά γαλήνη είχε σκεπάσει στο πρόσωπό Του. 

      Η Γεθσημανή αποτελεί σταθμό στην εξέλιξη του σχεδίου για τον εξιλασμό (εξευμενισμό) του Θεού εξαιτίας της ανθρώπινης αμαρτίας. Μπορεί ο Γολγοθάς να είναι το μεγάλο ορόσημο, όπου ο Χριστός πέθανε και πλήρωσε την ποινή της αμαρτίας όλων των ανθρώπων, όμως η Γεθσημανή αποτελεί ένα ακόμα μεγαλύτερο ορόσημο. Aυτό που δίνει τη μεγαλύτερη διάσταση είναι η ελεύθερη αποδοχή και συγκατάθεση από τον Κύριο για την έκτιση της ποινής. «Πάτερ γεννηθήτω το θέλημά σου!» (Ματθαίος ΚΣ/26: 42). Ο Κύριος έλαβε αυτή την απόφαση ενεργώντας ελεύθερα και με τη θέλησή Του. Μόνον μέσα από την ελεύθερη συγκατάθεσή Του, μέσα από την ελεύθερη πρόκριση του θελήματος του Πατέρα ο θάνατός του Ιησού θα είχε αξία ηθική και εξιλαστήρια. 

       Η μεγάλη διαφορά ανάμεσα στον Αδάμ και τον Κύριο Ιησού Χριστό βρίσκεται στο ότι ο Ιησούς υπάκουσε κατά πάντα στο θέλημα του Θεού, ενώ ο Αδάμ επαναστάτησε ενάντια στο θέλημα του Θεού και πρόβαλε το δικό του θέλημα. Ο Κύριος με την υπακοή Του νίκησε, ενώ ο Αδάμ με την ανυπακοή του νικήθηκε. Εξαιτίας της ανυπακοής του Αδάμ ο παράδεισος χάθηκε, χάρη όμως στην υπακοή του Κυρίου μας στον κήπο της Γεθσημανής ο παράδεισος κερδήθηκε ξανά για τους λυτρωμένους. 

     Τρεις φορές ο Ιησούς προσευχήθηκε: «Πάτερ μου, εάν είναι δυνατόν, ας παρέλθη απ’ εμού το ποτήριον τούτο». Όμως τι ακριβώς ήταν εκείνο το οποίο ο ίδιος ο Κύριος χαρακτηρίζει ως «ποτήριον», που Τον οδήγησε σε μια θανάσιμη αγωνία, που Τον έπνιξε μέσα σε θρόμβους αίματος, που τον έκανε να εκλιπαρεί; Μήπως ήταν οι μεγάλοι και φρικτοί σωματικοί πόνοι της σταύρωσης που επρόκειτο να γνωρίσει; Ασφαλώς όχι, γιατί ο Κύριος δεν ήταν κανένας μικρόψυχος και δειλός χαρακτήρας, ώστε να αγωνιά τόσο πολύ. Αντίθετα ήταν πολύ γενναίος. Μπήκε μέσα στο Ναό του Σολομώντα και ανέτρεψε….. και κατέκρινε…..με παρρησία και δύναμη, χωρίς να δειλιάσει. Στους δικούς Του δίδαξε τον ηρωισμό, να παραμένουν άφοβοι μπροστά σ’ αυτούς που τους διώκουν «και σε σας τους φίλους μου λέω: Μη φοβηθείτε από εκείνους που φονεύουν το σώμα, και ύστερα απ' αυτά μη μπορώντας να πράξουν κάτι περισσότερο» (Λουκάς ΙΒ/12: 4). Την ώρα που τον τρυπούσαν με τα καρφιά ο Κύριος δεν εκλιπαρούσε, δε διαμαρτυρόταν, αλλά προσευχόταν για τους σταυρωτές Του. «ο δε Ιησούς έλεγεν Πάτερ άφες αυτοίς ου γαρ οίδασιν τι ποιούσιν». (Λουκάς ΚΓ/23: 34).

     Μήπως ήταν η ντροπή των εμπαιγμών, των χλευαστών, των εξευτελισμών, το «ποτήρι» της αγωνίας του Κυρίου; Ούτε και αυτό μπορούμε να το δεχτούμε, γιατί ο Κύριος ούτε ζήτησε, ούτε δέχτηκε να δοξαστεί από τους ανθρώπους, αντίθετα διακήρυττε: «Δόξαν παρά ανθρώπων δεν λαμβάνω». (Ιωάννης Ε/5: 41). Η συμβουλή Του προς τους μαθητές Του ήταν: «Μακάριοι είσθε, όταν σας ονειδίσωσι και διώξωσι και είπωσιν εναντίον σας πάντα κακόν λόγον ψευδόμενοι ένεκεν εμού. Χαίρετε και αγαλλιάσθε, διότι ο μισθός σας είναι πολύς εν τοις ουρανοίς επειδή ούτως εδίωξαν τους προφήτας τους προ υμών». (Ματθαίος Ε/5: 11, 12). 

      Συνεπώς κάτι άλλο άσχετο με τα παραπάνω έβλεπε μπροστά του ο Κύριος στη Γεθσημανή που τον Έκανε να περιπέσει σ’ εκείνη τη θανάσιμη αγωνία. Αυτό που έκανε τον Κύριο να αγωνιά μέχρι θανάτου ήταν "το ποτήρι της αντικατάστασης". Δηλαδή να πεθάνει ο αναμάρτητος πάνω στο σταυρό ως αντικαταστάτης ολόκληρου του αμαρτωλού κόσμου. Να πεθάνει Αυτός στη θέση όλων των ανθρώπων που είχαν αμαρτήσει και προσβάλει το πρόσωπο του Θεού και να κριθεί Αυτός από τη Θεία Δικαιοσύνη, από τον ίδιο τον Πατέρα ως ο μόνος αμαρτωλός όλων των αιώνων, όλων των εποχών, ενώ ο ίδιος ήταν αναμάρτητος και ασυμβίβαστος με την αμαρτία. «δεν έκαμεν ανομίαν ουδέ ευρέθη δόλος εν τω στόματι αυτού». (Ησαϊας ΝΓ/53: 9). Έτσι ο Θεός, μας εξηγεί ο Απ. Παύλος, «τον μη γνωρίσαντα αμαρτίαν, έκαμε υπέρ ημών αμαρτίαν» (Β’ Κορινθίους Ε/5: 21). Αυτή η φρίκη της αμαρτίας ήταν που έκανε την αγνή και αναμάρτητη ψυχή του Κυρίου μας να ζητήσει από τον Πατέρα την απομάκρυνση του πικρού αυτού «ποτηρίου». 

     Σε λίγο πάνω στο σταυρό θα δοκίμαζε για πρώτη φορά την απαίσια αίσθηση του αποχωρισμού από τον Πατέρα και αυτό θα συνέβαινε, γιατί ο Κύριος θα «γινόταν κατάρα για μας». Ο Απ. Παύλος αναφέρει στην επιστολή «προς Γαλάτας», κεφ. Γ/3, εδ. 13 «Ο Χριστός εξηγόρασεν ημάς εκ της κατάρας του νόμου, γενόμενος κατάρα υπέρ ημών διότι είναι γεγραμμένον επικατάρατος πας ο κρεμάμενος επί ξύλου». Καθώς ο Κύριος βρισκόταν πάνω στο σταυρό, ο Θεός απέτρεψε το βλέμμα Του από τον Υιόν Του, που ήταν η αιώνια χαρά και ευτυχία Του. Αυτό συνέβη μία φορά και δε θα επαναληφθεί ποτέ στο μέλλον. Ήταν η ώρα που ο Κύριος εντελώς μόνος, εγκαταλειμμένος από όλους πίνει το πικρό ποτήρι της κρίσης και της οργής για την ανθρώπινη αμαρτία. Βλέποντας τούτη την εικόνα οκτακόσια χρόνια πριν ο προφήτης Ησαϊας, κεφ. ΝΓ/53, εδ. 4-6, κράζει: «Αυτός τωόντι τας ασθενείας ημών εβάστασε και τας θλίψεις ημών επεφορτίσθη ημείς δε ενομίσαμεν αυτόν τετραυματισμένον, πεπληγωμένον υπό Θεού και τεταλαιπωρημένον. Αλλ' αυτός ετραυματίσθη διά τας παραβάσεις ημών, εταλαιπωρήθη διά τας ανομίας ημών η τιμωρία, ήτις έφερε την ειρήνην ημών, ήτο επ' αυτόν και διά των πληγών αυτού ημείς ιάθημεν. Πάντες ημείς επλανήθημεν ως πρόβατα εστράφημεν έκαστος εις την οδόν αυτού και ο Κύριος έθεσεν επ' αυτόν την ανομίαν πάντων ημών. Αυτός ήτο κατατεθλιμμένος και βεβασανισμένος αλλά δεν ήνοιξε το στόμα αυτού εφέρθη ως αρνίον επί σφαγήν, και ως πρόβατον έμπροσθεν του κείροντος αυτό άφωνον, ούτω δεν ήνοιξε το στόμα αυτού". 

      Η ευαίσθητη ψυχή του Κυρίου, η τέλεια και απόλυτη αποστροφή Του από την αμαρτία, που θα τον γέμιζε και θα τον περιέλουζε πάνω στο σταυρό καθώς και η αποστροφή του προσώπου του Θεού από πάνω Του ήταν το «ποτήρι» που, καθώς ο Κύριος το έβλεπε να έρχεται, του προκάλεσε εκείνη τη θανάσιμη αγωνία και τον αιματηρό ιδρώτα. 

    Για τον άνθρωπο της εποχής μας που ζει πωρωμένος μέσα στον υλισμό, που αρνείται να αναγνωρίσει Εκείνον «τον Έναν που πέθανε για όλους» (Β΄ Κορινθίους Ε/5: 14), η αγωνία της Γεθσημανή θα είναι και θα παραμείνει ένα ανεξερεύνητο μυστήριο. Για «όσους δε εδέχθησαν Αυτόν», σε όσους δέχτηκαν τη θυσία Του, το Έργο της λύτρωσης από την αμαρτία, της αντικατάστασης στο θάνατο του αμαρτωλού ανθρώπου από τον Ιησού Χριστό σημαίνει ότι «έπρεπε να πάθει ο Χριστός» (Λουκάς ΚΔ/24: 46) και να γευτεί θάνατο. Μόνον έτσι θα άνοιγε ο δρόμος για τη σωτηρία του αμαρτωλού ανθρώπου. «ο Χριστός άπαξ έπαθε διά τας αμαρτίας, ο δίκαιος υπέρ των αδίκων, διά να φέρει ημάς προς τον Θεόν, θανατωθείς μεν κατά την σάρκα, ζωοποιηθείς δε διά του πνεύματος». (Α΄ Πέτρου Γ/3: 18). 

      Σ’ εκείνη τη συγκλονιστική προσευχή του Κυρίου μας στον κήπο της Γεθσημανή κερδήθηκε η μάχη του Σταυρού, πριν ακόμα δοθεί. Η μάχη κρίθηκε, όταν ο Υιός πρόκρινε το θέλημα του Πατέρα. Αν θέλουμε και μεις να είμαστε νικητές, ας σταθούμε ο καθένας μας στη δική του «Γεθσημανή», ας κλάψει, ας φωνάξει, ας ιδρώσει και είναι βέβαιο ότι ο Θεός «που ακούει προσευχές» θα μας ακούσει και θα μας ενισχύσει, θα απαντήσει και θα νικήσει Αυτός για μας. ---