ΜΕΤΑΝΟΙΑ.

      Ο Αχαάβ και ο Μανασσής ήταν δύο βασιλιάδες οι οποίοι, αν και έζησαν σε διαφορετικές εποχές, έχουν πολλά κοινά χαρακτηριστικά να επιδείξουν. Και οι δύο βασιλείς ήταν αρνητές και αποστάτες από τον αληθινό Θεό και υπήρξαν ακραία ασεβείς και προκλητικοί απέναντί Του. Με τη στάση τους αυτή οδήγησαν το λαό τους στην απιστία, την ειδωλολατρία, την αποστασία και τη διαφθορά. Κοινό τους σημείο ήταν ότι και οι δύο αυτοί ασεβείς βασιλείς μετάνιωσαν για την απιστία τους και επικαλέστηκαν το Έλεος του Θεού. Από τον τρόπο με τον οποίο μετανόησαν μπορούμε να βγάλουμε πολύτιμα πνευματικά συμπεράσματα: 

       Αχαάβ, βασιλιάς στο «Βόρειο βασίλειο» του Ισραήλ από το έτος 873 έως το 854 π.Χ. 

30 Και ο Αχαάβ, ο γιος τού Αμρί, έπραξε πονηρά μπροστά στον Κύριο, περισσότερο από όλους όσοι ήσαν πριν απ' αυτόν. 

31 Και σαν να ήταν ένα μικρό πράγμα, το να περπατάει στις αμαρτίες τού Ιεροβοάμ, του γιου τού Ναβάτ, πήρε ακόμα για γυναίκα την Ιεζάβελ, τη θυγατέρα τού Εθβαάλ, του βασιλιά των Σιδωνίων, και πήγε και λάτρευσε τον Βάαλ, και τον προσκύνησε. 

32 Και ανέγειρε βωμό στον Βάαλ, μέσα στον οίκο τού Βάαλ, που είχε οικοδομήσει στη Σαμάρεια. 

33 Και ο Αχαάβ έκανε ένα άλσος και για να παροργίσει τον Κύριο τον Θεό τού Ισραήλ, ο Αχαάβ έπραξε περισσότερο από όλους τους βασιλιάδες τού Ισραήλ, όσοι στάθηκαν πριν απ' αυτόν (Α’ Βασιλέων ΙΣ/16: 30). 

         ΣΧΟΛΙΑ: 

    Ο Αχαάβ ήταν έβδομος βασιλιάς του δεκάφυλου βασιλείου του Ισραήλ (βόρειο βασίλειο). Παντρεύτηκε την Ιεζάβελ, κόρη του βασιλιά της Σιδώνας, μιας πλούσιας πόλης βόρεια του Ισραήλ, που βρίσκεται στα όρια του Λιβάνου. Αυτός ο γάμος ίσως να έφερε πολύ πλούτο στη γη του Ισραήλ, αλλά έβλαψε πάρα πολύ τη σχέση του έθνους με το Θεό. Η Ιεζάβελ λάτρευε το Βάαλ και υποκίνησε τον Αχαάβ να προωθήσει αυτή την ψεύτικη θρησκεία, η οποία περιλάμβανε ιεροδουλία καθώς και θυσίες μικρών παιδιών. 

     Κανένας αληθινός προφήτης του Θεού δεν ήταν ασφαλής όσο είχε εξουσία η Ιεζάβελ, η οποία φρόντισε να θανατωθούν πολλοί από αυτούς (Α’ Βασιλέων ΙΗ/18: 13). Ο Αχαάβ ήταν χειρότερος στα μάτια του Θεού απ’ όλους τους προγενέστερούς του βασιλιάδες.  Στις προειδοποιήσεις του Θεού τόσο ο Αχαάβ όσο και η Ιεζάβελ αρνούνταν να υπακούσουν. Ο Θεός γνωρίζει τα έργα τους, το πάθος και την απιστία τους και παρ’ όλα αυτά δείχνοντας έλεος, έστειλε τον προφήτη Ηλία να προειδοποιήσει το βασιλιά να μετανοήσει και να στραφεί προς το Θεό, προτού να είναι πλέον πολύ αργά. 

        Ο Λόγος του Θεού αναφέρει σχετικά: 

21 Δες, λέει ο Κύριος: Εγώ θα φέρω κακό επάνω σου, και θα σαρώσω πίσω σου, και θα εξολοθρεύσω από τον Αχαάβ εκείνον που ουρεί προς τον τοίχο, και τον δούλο και τον ελεύθερο ανάμεσα στον Ισραήλ 

22 και θα κάνω την οικογένειά σου όπως την οικογένεια του Ιεροβοάμ, του γιου τού Ναβάτ, και καθώς την οικογένεια του Βαασά, του γιου τού Αχιά, εξαιτίας τού παροργισμού με τον οποίο με παρόργισες, και έκανες τον Ισραήλ να αμαρτήσει. 

23 Και για την Ιεζάβελ, ακόμα, μίλησε ο Κύριος, λέγοντας: Τα σκυλιά θα καταφάνε την Ιεζάβελ κοντά στο περιτείχισμα της Ιεζραέλ· 

24 όποιος από τον Αχαάβ πεθάνει στην πόλη, τα σκυλιά θα τον καταφάνε· και όποιος πεθάνει στο χωράφι, τα πουλιά τού ουρανού θα τον καταφάνε. 

25 Πραγματικά, κανένας δεν στάθηκε όμοιος με τον Αχαάβ, που πούλησε τον εαυτό του στο να πράττει πονηρά μπροστά στον Κύριο, όπως τον κινούσε η γυναίκα του η Ιεζάβελ. 

26 Και έπραξε με βδελυρό τρόπο σε υπερβολικό βαθμό, ακολουθώντας τα είδωλα, σύμφωνα με όλα όσα έπρατταν οι Αμορραίοι, που ο Κύριος είχε εκδιώξει μπροστά από τους γιους Ισραήλ) (Α’ Βασιλέων ΚΑ/21: 21-26). 

        Ακούγοντας αυτά το φοβερά και τρομερά λόγια ο Αχαάβ μετανόησε για την αμαρτωλή ζωή του και ταπεινώθηκε μπροστά στο Θεό. 

 27 Και καθώς ο Αχαάβ άκουσε τα λόγια αυτά, έσχισε τα ιμάτιά του και έβαλε σάκο επάνω στη σάρκα του, και νήστευσε, και ήταν πλαγιασμένος, περιτυλιγμένος με σάκο, και περπατούσε σκυμμένος (Α’ Βασιλέων ΚΑ/21: 27). 

       Ο Αχαάβ μετανόησε μπροστά στο Θεό για τη συμπεριφορά του, όμως η μετάνοιά του αυτή, όπως φάνηκε από την μετέπειτα ζωή του, δεν ήταν αληθινή. Δεν προώθησε την αληθινή λατρεία του Θεού στο λαό του και δεν έκανε καμία ενέργεια, για να εξαλείψει τη λατρεία του Βάαλ. Μετά την ομολογία της μετάνοιας τίποτα απολύτως δεν άλλαξε μέσα στη ζωή του. Ας δούμε πώς ενήργησε μετά την μετάνοιά του. 

     Μετά απ’ όλα αυτά ο Αχαάβ προσκάλεσε τον Ιωσαφάτ, που ήταν πιστός βασιλιά στο «νότιο βασίλειο» του Ιούδα, να συνασπισθούν για να πολεμήσουν τους Σύριους προκειμένου να πάρουν πίσω την πόλη Ρεμμάθ. Μάλιστα για το σκοπό αυτό συμβουλεύθηκε και 400 δικούς του προφήτες, οι οποίοι τον ενεθάρρυναν να επιτεθεί στους Σύριους (Α’ Βασιλέων ΚΒ/22: 6). Ο Ιωσαφάτ, πριν ξεκινήσουν την εκστρατεία, είπε στο βασιλιά: «Δεν υπάρχει άλλος ένας προφήτης μέσω του οποίου μπορούμε να ρωτήσουμε τον Θεό;» Η απάντηση του Αχαάβ ήταν: «Υπάρχει, αλλά εγώ αυτόν τον μισώ, γιατί δεν προφητεύει ποτέ καλά πράγματα για εμένα, παρά μόνον άσχημα». Παρ’ όλα αυτά συμβουλεύτηκε τον προφήτη του Θεού Μιχαϊα ο γιος τού Ιεμβλά (δεν πρόκειται για το προφήτη Μιχαία, γιό του Μωρασθεί [Μιχαίας Α/1: 1], ο οποίος έζησε 100 περίπου χρόνια αργότερα). Ο Ιωσαφάτ επέμενε και του είπε να μη μιλάει έτσι για τον προφήτη του Θεού. 

     Μετά απ’ αυτά ο Αχαάβ κάλεσε έναν ευνούχο και του είπε να φέρει γρήγορα τον Μιχαϊα στο ανάκτορο (εδ. 9). Εν τω μεταξύ ένας αγγελιοφόρος του Αχαάβ είπε στον προφήτη Μιχαία πως όλοι προφήτευσαν ευχάριστα για την εκστρατεία του βασιλιά και του συνέστησε να προφητεύσει και αυτός ευνοϊκά. Ο Μιχαϊας του απάντησε πως ό,τι του αποκαλύψει ο Κύριος, αυτό θ’ αναγγείλει. Η αναγγελία λοιπόν που του έδωσε ο Κύριος ήταν ότι θα έρθει μεγάλη συμφορά τόσο στον Αχαάβ και τη γυναίκα του, όσο και σε ολόκληρη τη συγγένειά τους. Ο πονηρός Αχαάβ, όταν άκουσε αυτά τα λόγια, αντί να ζητήσει μετανοημένος συγχώρηση από το Θεό, έδωσε εντολή και συνέλαβαν τον προφήτη του Θεού και τον έβαλαν στη φυλακή. «Έτσι λέει ο βασιλιάς: Τούτον βάλτε τον στη φυλακή, και τρέφετέ τον με ψωμί θλίψης, και με νερό θλίψης, μέχρις ότου γυρίσω με ειρήνη» (Α’ Βασιλέων ΚΒ/22: 27). Ο πρ. Μιχαϊας απάντησε: «Αν επιστρέψεις σώος και ασφαλής τότε δε μίλησε μέσω εμού ο Κύριος». 

      Η προφητεία του εκπληρώθηκε κατά γράμμα. Στη μάχη που ακολούθησε ο Αχαάβ σκοτώθηκε (Α’ Βασιλέων ΚΒ/22: 34-38). Όταν ο Ιωσαφάτ γύρισε πίσω μετά τη μάχη, ο Κύριος μέσω του προφήτη Ιηού τον επέπληξε για τη συμμαχία του με τον Αχαάβ με τα λόγια: «Είναι σωστό να βοηθάς τους πονηρούς και ν’ αγαπάς εκείνους που μισούν τον Θεό;» (Β’ Χρονικών ΙΘ/19: 1,2). Αν η μετάνοια του Αχαάβ ήταν γνήσια, δε θα προέβαινε σε όλες αυτές τις ενέργειες που ακολούθησαν και ο προφήτης του Θεού δε θα τον χαρακτήριζε πονηρό άνθρωπο που μισούσε το Θεό. 

     Είναι φανερό ότι ο Αχαάβ μπορεί αρχικά να ταπείνωσε τον εαυτόν του, όμως η μετάνοιά του δεν ήταν γνήσια, αλλά ήταν προσωρινή, εφήμερη, υποκριτική. Οι μετέπειτα πράξεις του έδειξαν ότι δεν είχε μετανοήσει μέσα από την καρδιά του. Δεν είχε εκζητήσει ειλικρινά τον αληθινό Θεό. --

        Ας εξετάσουμε ένα άλλο παράδειγμα το οποίο θα μας βοηθήσει να καταλάβουμε τι περιλαμβάνει η αληθινή μετάνοια. 

      Ο Μανασσής υπήρξε βασιλιάς στο «νότιο βασίλειο» του Ιούδα, από το έτος 697 έως το 642 π.Χ. 

1 Δώδεκα ετών ηλικίας ήτο ο Μανασσής ότε εβασίλευσε, και εβασίλευσε πεντήκοντα πέντε έτη εν Ιερουσαλήμ. 

2 Και έπραξε πονηρά ενώπιον του Κυρίου, κατά τα βδελύγματα των εθνών, τα οποία εξεδίωξεν ο Κύριος απ' έμπροσθεν των υιών Ισραήλ 

3 και ανωκοδόμησε τους υψηλούς τόπους, τους οποίους Εζεκίας ο πατήρ αυτού κατέστρεψε, και ανήγειρε θυσιαστήρια εις τους Βααλείμ, και έκαμεν άλση και προσεκύνησε πάσαν την στρατιάν του ουρανού και ελάτρευσεν αυτά. 

4 Και ωκοδόμησε θυσιαστήρια εν τω οίκω του Κυρίου, περί του οποίου ο Κύριος είπεν, Εν Ιερουσαλήμ θέλει είσθαι το όνομά μου εις τον αιώνα. 

5 Και ωκοδόμησε θυσιαστήρια εις πάσαν την στρατιάν του ουρανού εντός των δύο αυλών του οίκου του Κυρίου. 

6 Και αυτός διεβίβασε τους υιούς αυτού διά του πυρός εν τη κοιλάδι του υιού του Εννόμ· και προεμάντευε καιρούς και έκαμνεν οιωνισμούς και μαγείας και εσύστησεν ανταποκριτάς δαιμονίων και επαοιδούς· πολλά πονηρά έπραξεν ενώπιον του Κυρίου, διά να παροργίση αυτόν. 

7 Και έστησε το γλυπτόν, την εικόνα την οποίαν έκαμεν, εν τω οίκω του Θεού, περί του οποίου ο Θεός είπε προς τον Δαβίδ και προς τον Σολομώντα τον υιόν αυτού, Εν τω οίκω τούτω και εν Ιερουσαλήμ, την οποίαν εξέλεξα από πασών των φυλών του Ισραήλ, θέλω θέσει το όνομά μου εις τον αιώνα· 

8 και δεν θέλω μετασαλεύσει τον πόδα του Ισραήλ από της γης, την οποίαν παρέδωκα εις τους πατέρας σας εάν μόνον προσέξωσι να κάμνωσι πάντα όσα προσέταξα εις αυτούς, κατά πάντα τον νόμον και τα διατάγματα και τας κρίσεις τας δοθείσας διά του Μωϋσέως. 

9 Και επλάνησεν ο Μανασσής τον Ιούδαν και τους κατοίκους της Ιερουσαλήμ, ώστε να πράττωσι πονηρότερα παρά τα έθνη, τα οποία ο Κύριος ηφάνισεν απ' έμπροσθεν των υιών Ισραήλ 

10 Και ελάλησε Κύριος προς τον Μανασσήν και προς τον λαόν αυτού πλην δεν έδωκαν ακρόασιν. 

11 Διά τούτο έφερε κατ' αυτών ο Κύριος τους άρχοντας του στρατεύματος του βασιλέως της Ασσυρίας, και επίασαν τον Μανασσήν μεταξύ των θάμνων και δέσαντες αυτόν με αλύσεις, έφεραν αυτόν εις Βαβυλώνα. 

12 Και ενώ ήτο εν θλίψει, ικέτευσε Κύριον τον Θεόν αυτού και εταπεινώθη σφόδρα ενώπιον του Θεού των πατέρων αυτού, 

13 και προσηυχήθη εις αυτόν τότε ηλέησεν αυτόν και επήκουσε της δεήσεως αυτού και επανέφερεν αυτόν εις Ιερουσαλήμ, εις το βασίλειον αυτού. Τότε εγνώρισεν ο Μανασσής έτι ο Κύριος αυτός είναι ο Θεός (Β’ Χρονικών ΛΓ/33: 1-13). 

           ΣΧΟΛΙΑ: 

     Περίπου δύο αιώνες αργότερα έγινε βασιλιάς στο βασίλειο του Ιούδα (νότιο βασίλειο) ο Μανασσής. Ο βασιλιάς αυτός, του οποίου η βασιλεία διήρκησε 55 χρόνια, ίσως να ήταν ακόμα πιο ασεβής από τον Αχαάβ. Ήταν ο νεότερος και πιο αγαπημένος γιός του ευσεβούς βασιλιά Εζεκία (739 – 687 π.Χ.) τον οποίο απέκτησε σε μεγάλη ηλικία, αφού ο Θεός εισάκουσε τις προσευχές του και παράτεινε τη ζωή του κατά 15 χρόνια (Β’ Βασιλέων Κ/20: 6). Η μητέρα του Μανασσή καταγόταν από την Φοινίκη, περιοχή του Λιβάνου και ήταν ειδωλολάτρισσα. Και ενώ όλοι θα περίμεναν από ένα τόσο ευσεβή βασιλιά να βγει ένας πιστός άνθρωπος, η επιρροή της άπιστης μητέρας του αποδείχτηκε εξαιρετικά ολέθρια για τον Μανασσή. «Και ο Μανασσής, ο βασιλιάς των Ιουδαίων, έκανε βδελύγματα χειρότερα από όλα όσα έκαναν οι Αμορραίοι, που ήταν πριν και οδήγησε τον Ιούδα στην αμαρτία με τα είδωλά του» (Β' Βασιλέων ΚΑ/21: 11). 

     Έτσι ο Μανασσής δε βάδισε στ’ αχνάρια του πατέρα του και ως βασιλιάς έκανε κακό σε μεγάλη κλίμακα με σκοπό να προκαλέσει και να προσβάλει τον Θεό (Β’ Χρονικών, ΛΓ/33: 1-9). Για το σκοπό αυτό έχτισε θυσιαστήρια για ειδωλολατρικούς θεούς και μάλιστα τοποθέτησε μια γλυπτή εικόνα του ιερού στύλου μέσα στον άγιο Ναό του Θεού. Ασκούσε μαγεία, μαντεία και μαγγανεία (μάγια). Επίσης «έχυσε πάρα πολύ αθώο αίμα». Ανάμεσα στους φρικτούς του φόνους ήταν και το ότι «έκαψε τους ίδιους του τους γιούς ως θυσία» στους ψεύτικους θεούς (Β’ Βασιλέων ΚΑ/21: 6-16) και διέταξε να θανατώσουν τον ηλικιωμένο συγγενή του, τον πνευματικό ηγέτη του πατέρα του, το μεγάλο προφήτη του Θεού «Ησαΐα» (766 – 686 π.Χ.). 

     Όπως ο Αχαάβ που προαναφέραμε έτσι και ο Μανασσής αγνοούσε πεισματικά και επιδεικτικά τις προειδοποιήσεις που του έδινε ο Θεός μέσω των προφητών Του. Τελικά ο Θεός έφερε εναντίον του «βασιλείου του Ιούδα» τους αρχιστράτηγους του βασιλιά της Ασσυρίας και αυτοί έπιασαν τον Μανασσή με άγκιστρα και τον έδεσαν με δύο χάλκινα δεσμά και τον πήραν αιχμάλωτο στη Βαβυλώνα (Β’ Χρονικών ΚΓ/33: 11). Εκεί σύμφωνα με την παράδοση αλυσοδεμένο τον πέταξαν σ’ ένα μικροσκοπικό κλουβί στο οποίο δε μπορούσε να ισώσει το κορμί του. Σ’ αυτή την κατάσταση έζησε επτά χρόνια. Ένας υπηρέτης του έδινε φαγητό δύο φορές την εβδομάδα. Στην κατάσταση αυτή ο Μανασσής δεμένος και φυλακισμένος, μόνος σε ξένο τόπο, χωρίς καμία ελπίδα διαφυγής «ήρθε εις εαυτόν». Μετανόησε για τη ζωή του και ταπείνωνε τον εαυτόν του ενώπιον του Θεού των προπατόρων του και είπε: "Ο Θεός έφερε αυτό το μαρτύριο και την τιμωρία σε μένα επειδή απομακρύνθηκα απ’ αυτόν και ανάγκασα το λαό του Θεού να θυσιάσει στα είδωλα. Αν ο Θεός με κράτησε ζωντανό μέχρι τώρα, τότε τι θέλει από μένα; Φυσικά θέλει τη σωτηρία μου». Τότε φώναξε από τα βάθη της ψυχής του και μέσα από δάκρυα μετάνοιας άρχισε να προσεύχεται θερμά στον αληθινό Θεό. 

12 Και ενώ ήταν μέσα σε θλίψη, ικέτευσε τον Κύριο τον Θεό του, και ταπεινώθηκε υπερβολικά μπροστά στον Θεό των πατέρων του, 

13 και προσευχήθηκε σ' αυτόν τότε, ο Θεός τον ελέησε, και άκουσε τη δέησή του, και τον επανέφερε στην Ιερουσαλήμ, στο βασίλειό του. Τότε, γνώρισε ο Μανασσής ότι ο Κύριος αυτός είναι ο Θεός (Β’ Χρονικών, κεφ. ΛΓ/33, εδ. 12,13). 

      Ο Θεός ακούγοντας τις θερμές προσευχές του τον συγχώρησε και έβαλε στην καρδιά του βασιλιά των Ασσυρίων να τον ελευθερώσει. Λογικά θα πρέπει να υπάρχει ένα όριο ακόμα και στη συχωρητικότητα, όμως στη συγχώρηση του Θεού δεν υπάρχουν όρια. Ο Θεός ως καρδιογνώστης, καθώς είδε την ειλικρινή του μετάνοια, όχι μόνον τον ελευθέρωσε αλλά τον αποκατέστησε και πάλι στη βασιλεία του. Αμέσως ο Μανασσής ξεκίνησε έναν πόλεμο κατά της ψεύτικης ειδωλολατρικής θρησκείας. Δείχνοντας το βάθος της ειλικρινούς μετάνοιάς του άλλαξε εντελώς τη διαγωγή του και προσπάθησε να διορθώσει, όσο ήταν δυνατόν, το κακό που είχε κάνει. Πολέμησε δραστήρια την ψεύτικη λατρεία προωθώντας με κάθε τρόπο την αληθινή, εκείνη που ήταν σύμφωνη με το θέλημα του Θεού 

15 Και αφαίρεσε τους ξένους θεούς, και την εικόνα από τον οίκο τού Κυρίου, και όλα τα θυσιαστήρια, που είχε οικοδομήσει επάνω στο βουνό τού Κυρίου, και στην Ιερουσαλήμ· και τα έρριξε έξω από την πόλη. 

16 Και ανόρθωσε το θυσιαστήριο του Κυρίου, και θυσίασε επάνω σ' αυτό θυσίες ειρηνικές και ευχαριστήριες, και πρόσταξε τον Ιούδα να λατρεύει τον Κύριο τον Θεό τού Ισραήλ (Β’ Χρονικών ΛΓ/33: 15,16). 

       Πέραν αυτού βοήθησε και άλλους ανθρώπους να γνωρίσουν τον αληθινό Θεό και να κάνουν και αυτοί το ίδιο. Η μεγάλη αυτή αλλαγή απαιτούσε θάρρος και πάνω απ’ όλα μεγάλη και σταθερή πίστη, αφού επί ολόκληρες δεκαετίες ο Μανασσής υπήρξε ένα κακό πρότυπο για το λαό του. Η μετάνοιά του πιθανότατα αποτέλεσε μία καλή επιρροή και για τον μικρότερο εγγονό του τον Ιωσία, ο οποίος αργότερα έγινε ένας πολύ καλός και ευσεβής βασιλιάς (Β’ Βασιλέων ΚΒ/22: 1,2). 

      Το παράδειγμα του Μανασσή δίνει ελπίδα ακόμα και στους χειρότερους αμαρτωλούς και έρχεται να μας υπενθυμίσει για άλλη μία φορά ότι ο Θεός είναι «αγαθός και πρόθυμος να συγχωρεί» (Ψαλμός ΠΣ/86: 5) όλους εκείνους που ειλικρινά μετανοούν. Επίσης μέσα από τη μελέτη αυτή φαίνεται ότι η αληθινή μετάνοια περιλαμβάνει πολύ περισσότερα πράγματα από το να λέμε ότι λυπούμαστε για την αμαρτία μας και ζητάμε συγνώμη. Θα πρέπει να βαδίσουμε στο δρόμο της επιστροφής και να εργαστούμε για να αποκαταστήσουμε τη ζημιά που έχουμε κάνει. 

    Πόσο χαρακτηριστικά είναι τα λόγια του τελώνη "Ζακχαίου" προς τον Κύριο, που πέρα από τη μετάνοια δείχνουν και τον τρόπο της αποκατάστασης. Τα λόγια αυτά αποτελούν διαχρονικά τον «ύμνο της μετάνοιας»: 

8 Σταθείς δε ο Ζακχαίος, είπε προς τον Κύριον Ιδού, τα ημίση των υπαρχόντων μου, Κύριε, δίδω εις τους πτωχούς, και εάν εσυκοφάντησά τινά εις τι, αποδίδω τετραπλούν. 

9 Είπε δε προς αυτόν ο Ιησούς ότι, Σήμερον έγινε σωτηρία εις τον οίκον τούτον, καθότι και αυτός υιός του Αβραάμ είναι (Λουκάς ΙΘ/19: 8,9). 

      Ο Κύριος είπε ότι, όταν ένα άτομο μετανοεί, θα πρέπει να παράγει «καρπούς άξιους της μετανοίας» (Ματθαίος Γ/3: 8). Αυτό αποτελεί απαράβατο πνευματικό νόμο. Αυτούς που θα μετανοήσουν ειλικρινά, λέγει Κύριος, θα τους γνωρίσετε από τους καρπούς τους «δεν μαζεύουν σταφύλια από αγκάθια ούτε σύκα από τριβόλια» (Ματθαίος Ζ/7: 16). Η ειλικρινής μετάνοια ανοίγει το δρόμο, για να πλησιάσει κανείς τον ουράνιο Πατέρα και γεμίζει τον άνθρωπο με τη βεβαιότητα ότι ο Θεός τον ακούει, καθώς προσεύχεται. Ο Απ. Ιωάννης αναφέρει: «Αγαπητοί, αν η καρδιά μας δεν μας κατακρίνει, έχουμε παρρησία προς τον Θεό και ό,τι αν ζητάμε το παίρνουμε απ' αυτόν, επειδή τηρούμε τις εντολές του και πράττουμε τα αρεστά μπροστά του» (Α’ Ιωάννου Γ/3: 21,22). 

    Πάντοτε μέσα μας θα υπάρχει η τάση επιστροφής στα παλιά και γι’ αυτό χρειάζεται αγώνας πνευματικός, εσωτερικός, για να διατηρήσουμε καθαρή τη συνείδησή μας ενώπιον του Θεού. Πώς μπορούμε να τα πετύχουμε όλα αυτά; Ο Απ. Παύλος αναφέρει: «Ευχαριστώ τον Θεό διαμέσου τού Ιησού Χριστού τού Κυρίου μας» (Ρωμαίους Ζ/7: 25). Ελευθερώθηκε και πλέον έχει καθαρή συνείδηση μπροστά στο Θεό, όχι με τις δικές του δυνάμεις, αλλά με τη δύναμη της εξιλαστήριας θυσίας του Ιησού Χριστού. Έτσι μπορούσε να γράφει προς τους χριστιανούς της πόλεως των Φιλίππων: «τα πάντα δύναμαι διά του ενδυναμούντός με Χριστού» (Φιλιππησίους Δ/4: 13). 

      Ο Θεός «δεν εμπαίζεται» (Γαλάτας Σ/6: 7) και καθώς "ερευνά νεφρούς και καρδίας", περιμένει από τον άνθρωπο την ειλικρινή μετάνοια στη ζωή του. Μια μετάνοια που θα φανεί μέσα από την αλλαγή, μέσα από τη μεταστροφή του ανθρώπου, μέσα από τη βαθιά λύπη για το αμαρτωλό παρελθόν του, μέσα από τα έργα αγάπης και ελέους που θα ακολουθήσουν. Μόνον έτσι μπορεί να συμφιλιωθεί ο άνθρωπος με το Θεό και να συνεχίσει πλέον «να βαδίζει την οδόν αυτού χαίρων» (Πράξεις Η/8: 39). ---

Το βιβλίο του Νόμου του Θεού.

         

            Βιβλίο   «B’  Χρονικών»,  κεφ.  ΛΔ / 34.   (Παλαιά Διαθήκη). 

       Το μικρό κράτος του Ιούδα, που βρισκόταν στο νότιο τμήμα της Παλαιστίνης, με πρωτεύουσα την Ιερουσαλήμ κατά τον 7ο π.Χ. αιώνα βρισκόταν σε μεγάλο πνευματικό λήθαργο. Η σχέση του με τον αληθινό Θεό του Ισραήλ είχε διαρραγεί και σχεδόν ήταν ανύπαρκτη. Ο λαός είχε ξεχάσει τον Θεό ο Οποίος «διά κραταιάς χειρός» (Έξοδος ΙΓ/13: 3) τον είχε βγάλει μέσα από την σκλαβιά της Αιγύπτου και τον είχε οδηγήσει μέσα από την έρημο στη γη της Επαγγελίας, στη γη τη «ρέουσα γάλα και μέλι», στη γη των υποσχέσεών Του (Έξοδος Γ/3: 17), 

    Μετά από 55 ολόκληρα χρόνια βασιλείας του Μανασσή (697- 642 π.Χ.), ενός από τους πιο διεφθαρμένους βασιλιάδες της ιστορίας του Ισραηλίτικού έθνους. Ο Λόγος του Θεού στο βιβλίο «Β’ Βασιλέων» (κεφ. ΚΑ/21, εδ. 1-18) αναφέρει τα εξής σχετικά με τη διακυβέρνησή του καθώς και για τη σχέση του με τον αληθινό Θεό: «Έχτισε θυσιαστήρια για τ’ αστέρια του ουρανού στις δύο αυλές του Ναού του Κυρίου. Πρόσφερε το γιό του ολοκαύτωμα, ασκούσε μαντεία και μαγεία, προσέλαβε στην υπηρεσία του νεκρομάντεις και μάγους…. Παρέσυρε στην αμαρτία του το λαό του Ιούδα, εξωθώντας τον να πράττει το κακό ενώπιον του Κυρίου. Και επιπλέον σκότωσε τόσους αθώους, ώστε γέμισε την Ιερουσαλήμ με αίμα από τη μία άκρη ως την άλλη». Τόσο μεγάλη διαφθορά υπήρξε επί των ημερών του. Επίσης στο βιβλίο (Β’ Χρονικών, ΛΓ/33: 6) αναφέρεται: «… έπραξε πολλά πονηρά πράγματα μπροστά στον Κύριο, για να τον παροργίσει». Ο Μανασσής «έχυσε πολύ αθώο αίμα» (Β’ Βασιλέων ΚΑ/21: 10-16). 

     Για την όλη συμπεριφορά του απέναντι στο Θεό αργότερα μετανόησε, όταν βρέθηκε αιχμάλωτος των Ασσυρίων στη Βαβυλώνα (Β’ Χρονικών ΛΓ/33: 12,13). Παρ’ ότι είχε διαπράξει πολύ σοβαρά αμαρτήματα, απέδειξε την ειλικρινή του μετάνοια του με το να καταστρέψει με ζήλο τα ειδωλολατρικά άλση. Ο Θεός δέχτηκε την μετάνοιά του και τον αποκατέστησε στο θρόνο. Γενικά η περίοδος της βασιλείας του υπήρξε ένα θλιβερό κεφάλαιο στην ιστορία του Ισραήλ. Αυτό που συνέβη στη ζωή του Μανασσή δίνει ελπίδα ακόμα και στους χειρότερους αμαρτωλούς. Ο Θεός είναι «αγαθός και πρόθυμος να συγχωρεί» (Ψαλμός ΠΣ/86: 5) όλους εκείνους που μετανοούν ειλικρινά. 

     Τον Μανασσή διαδέχτηκε στο θρόνο ο επίσης διεφθαρμένος Αμών, ο οποίος ήταν γιος του και πατέρας του Ιωσία (Β’ Χρονικών ΛΓ/33: 20). Σχετικά με την πολιτεία του Αμών στο βιβλίο («Β’ Χρονικών» ΛΓ/33: 23) αναφέρεται: «Αλλ’ αυτός ο Αμών ηνόμησε μάλλον και μάλλον». Ο βασιλιάς αυτός έπεσε θύμα συνομωσίας και δολοφονήθηκε κατά το δεύτερο έτος της βασιλείας του. Μετά την πράξη αυτή ο λαός πατάσσει τους συνωμότες που ήταν από τους ίδιους τους αυλικούς του και ανακηρύσσει βασιλιά το νεαρό Ιωσία (Β’ Βασιλέων ΚΑ/21: 24 & Β’ Χρονικών ΛΓ/33: 25). Η πνευματική κατάσταση στη οποία βρίσκεται ο λαός δε μπορεί να χαρακτηριστεί με κανέναν τρόπο. Κανένας δε θυμόταν πλέον τον αληθινό Θεό και ως εκ τούτου καμία λατρεία δεν αποδίδονταν εις Αυτόν. 

      Ο Ιωσίας λοιπόν, γιός του Αμών και εγγονός του Μανασσή, σε ηλικία οκτώ ετών ανέβηκε στο θρόνο. Ο ερχομός του Ιωσία είχε προαναγγελθεί από το Θεό τριακόσια χρόνια πριν από τη γέννησή του (Α’ Βασιλέων ΙΓ/13: 2). Όταν έγινε βασιλιάς του Ιούδα, ο Θεός ήδη είχε μιλήσει για την κρίση που θα ερχόταν πάνω στο λαό Του εξαιτίας της ανυπακοής του. Και στις ημέρες μας έχει προαναγγελθεί κρίση πάνω σε μια αποστάτιδα και εξαχρειωμένη ανθρωπότητα και απομένει πολύ λίγος χρόνος μέχρι αυτή να πραγματοποιηθεί. 

        Ο βασιλιάς σε ηλικία 15 ετών βρίσκεται ήδη στο όγδοο έτος της βασιλείας του και καθώς μελετάει τα λόγια του προφήτη Σοφονία, αρχίζει να αναζητά με ιδιαίτερο ενδιαφέρον τον αληθινό Θεό (Β’ Χρονικών ΛΓ/33: 21,22 & ΚΔ34: 3). Δεν ξέρουμε τι ακριβώς συνέβη και πώς εξελίχθηκε η κατάσταση τον πρώτο καιρό της βασιλείας του, αλλά φαίνεται πως κάτι άρχιζε να αλλάζει προς το καλύτερο. Μετά λοιπόν από 18 χρόνια στο θρόνο ο νεαρός βασιλιάς έλαβε σταθερή απόφαση ν’ αποκαταστήσει επίσημα τη λατρεία του αληθινού Θεού στο κράτος του Ιούδα και με κάθε τρόπο αναζητούσε το θέλημα του Θεού και το εφάρμοζε στη ζωή του με πράξεις. 

      Θέλησε να βαδίσει πάνω στα βήματα του προγόνου του Δαβίδ, ο οποίος αποτελεί σημείο αναφοράς σε ολόκληρη την Παλαιά Διαθήκη. Ο Θεός είχε χαρακτηρίσει το Δαβίδ ως άνθρωπο «κατά την καρδίαν Του» (Πράξεις ΙΓ/13: 22). Το χαρακτηριστικό της ζωής του ήταν ότι μπορεί να έκανε μεγάλα και σοβαρά λάθη, όμως μέσα από την ειλικρινή μετάνοια ξανάβρισκε το δρόμο που τον έφερνε και πάλι κοντά στο Θεό Του. Ο Ιωσίας δεν ήταν άνθρωπος συμβιβασμών και δεν εξέκλινε «δεξιά ή αριστερά». Ο Θεός πάρα πολλές φορές είχε προτρέψει το λαό Του να παραμένει σταθερός στην πίστη του και «να μην εκκλίνει ούτε δεξιά, ούτε αριστερά» από το θέλημά Του (Δευτερονόμιο Ε/5: 33, ΙΖ/17: 11-20, ΚΗ/28: 14). 

     Καθώς λοιπόν ο βασιλιάς ξεκίνησε το έργο της αποκατάστασης της αληθινής λατρείας προς τον Θεό, γκρέμισε όλους τους ειδωλολατρικούς ναούς, κατέστρεψε τα ειδωλολατρικά ιερά, τους ιερούς στύλους, τα θυσιαστήρια που χρησιμοποιούσαν για τη λατρεία του Βάαλ και κατέσφαξε όλους τους μάγους και τους νεκρομάντεις καθώς και τους προφήτες της Ασερά, του Χεμώς, του Μιλκώμ και των άλλων θεοτήτων. Οι υψηλοί τόποι που ανοικοδομήθηκαν στη διάρκεια της βασιλείας του βασιλιά Σολομώντα αφανίστηκαν. Η εκκαθάριση περιλαμβάνει και την περιοχή του πρώην δεκάφυλου βασιλείου του Ισραήλ (βόρειο βασίλειο), το οποίο είχε καταλυθεί πρωτύτερα από τους Ασσυρίους, το έτος 722 π. Χ. Σε εκπλήρωση των λόγων που είχαν ειπωθεί 300 χρόνια νωρίτερα από έναν ανώνυμο «άνθρωπο του αληθινού Θεού», ο Ιωσίας καίει τα κόκαλα των ιερέων του Βάαλ πάνω στο θυσιαστήριο που έστησε ο Βασιλιάς Ιεροβοάμ Α΄ στη Βαιθήλ. Οι υψηλοί τόποι αφαιρούνται τόσο εκεί όσο και στις υπόλοιπες πόλεις, και οι ειδωλολάτρες ιερείς θυσιάζονται πάνω στα ίδια εκείνα θυσιαστήρια, όπου ιερουργούσαν (Α’ Βασιλέων ΙΓ/13: 1- 4 & Β’ Βασιλέων ΚΓ/23: 4-20). 

        Μετά απ’ όλα αυτά ο βασιλιάς εκδίδει μία διαταγή στην οποία αναφέρει: «Τελέστε Πάσχα για τον Θεό, σύμφωνα με όλα όσα αναφέρονται στο βιβλίο της διαθήκης του Θεού», το οποίο είχε βρεθεί πρόσφατα (Β’ Βασιλέων ΚΓ/23: 21). Έτσι διοργάνωσε τον εορτασμό του Πάσχα, μετά από μισό αιώνα πνευματικής νύχτας. Το Πάσχα που έγινε το μήνα Νισάν σε ανάμνηση της εξόδου του λαού από την Αίγυπτο, γιορτάστηκε «προς τον Κύριο» (Β’ Χρονικών ΛΕ/35: 1). Η ανταπόκριση του λαού ήταν πολύ μεγάλη, γεγονός το οποίο χαροποίησε ιδιαίτερα το Βασιλιά. Σ’ αυτήν τη γιορτή ο ίδιος προσφέρει 30.000 ζώα για τις θυσίες και 3.000 βόδια. Επρόκειτο για ένα μεγαλειώδες Πάσχα που δεν είχε προηγούμενο και το οποίο είχε να πραγματοποιηθεί από τις ημέρες του προφήτη Σαμουήλ [έζησε 1102 – 1014 π.Χ] (Β’ Βασιλέων ΚΓ/23: 22,23 – Β’ Χρονικών ΛΕ/35: 1-19). 

       Όταν έφθασε στην ηλικία των 25 ετών και έχει κλείσει 18 χρόνια βασιλείας, μία μέρα φωνάζει το Σαφάν, το γραμματέα, και του λέει: «Πες στον Χελκία, τον αρχιερέα, να πάρει τα χρήματα που έχουν μαζέψει οι θυρωροί του ναού από το λαό και να τα δώσει στους εργάτες ώστε να επισκευάσουν τον οίκο του Θεού» (Β’ Βασιλέων ΚΒ/22: 3-6 & Β’ Χρονικών ΛΔ/34: 8). Μετά από αυτήν την εντολή άρχισαν οι επισκευαστές του Ναού να εργάζονται εντατικά για την ανακαίνισή του. Ο ευσεβής Ιωσίας ήταν ευγνώμων στο Θεό για το γεγονός ότι γινόταν αποκατάσταση των ζημιών που είχαν προκαλέσει στον οίκο του Θεού ορισμένοι από τους ασεβείς προγόνους του. 

      Καθώς οι εργασίες προχωρούσαν, οι ιερείς βρήκαν μέσα σ’ ένα παλιό σεντούκι ένα ξεχασμένο αντίγραφο του «βιβλίου του Νόμου του Θεού, που είχε δοθεί με το χέρι του Μωυσή» (Β’ Χρονικών ΛΔ/34: 12-18). Επρόκειτο μάλλον για το κύριο σώμα του βιβλίου του «Δευτερονομίου» (κατ’ άλλους ήταν η Πεντάτευχος). Δε γίνεται λόγος για ένα έντυπο, όπως το εννοούμε σήμερα, αλλά για ένα χειρόγραφο ρολό. Το ξετύλιξαν λοιπόν από τα προστατευτικά του καλύμματα, το ξεσκόνισαν και καθώς το αναγνώρισαν ότι επρόκειτο για το βιβλίο του Θεού, έτρεξαν να το δώσουν στον αρχιερέα Χελκία. Αυτός με τη σειρά του το παρουσίασε και το διάβασε στο βασιλιά. Ο Θεός στο βιβλίο του «Δευτερονομίου» (ΙΖ/17: 18) είχε πει ότι κάθε βασιλιάς θα έπρεπε να κάνει ένα αντίγραφο του Νόμου για τον εαυτόν του, προκειμένου να τον έχει και να τον μελετάει, όμως εδώ ο βασιλιάς έχει πλήρη άγνοια του Λόγου του Θεού. Μπορεί να ήταν ευσεβής άνθρωπος και ν’ αγαπούσε το Θεό, όμως δε γνώριζε το Λόγο Του. 

      Η ανακάλυψη του Νόμου του Θεού ήταν ένα αποφασιστικό γεγονός στη ζωή του Ιωσία, που τον έκανε να υποταχθεί χωρίς όρους στο θέλημά Του. Καθώς ο Σαφάν, ο γραμματέας, διαβάζει τα λόγια του Θεού, ο βασιλιάς προσπαθεί να δει πώς μπορεί να εφαρμόσει την κάθε εντολή του Θεού, τόσο στον εαυτόν του όσο και στο λαό. Εκείνο που τον εντυπωσιάζει ιδιαίτερα είναι η έμφαση που δίνει το βιβλίο στην αληθινή λατρεία, καθώς και στο ότι προλέγει τις πληγές και την εξορία που θα υφίστατο ο λαός, αν ενέμενε στην ψεύτικη ειδωλολατρική θρησκεία. Καθώς αντιλαμβάνεται ότι η ζωή τους δεν ήταν σύμφωνη με τις εντολές του Θεού, δεν προσπαθεί να φορτώσει την αμαρτία στους άλλους και ν’ αθωώσει τον εαυτόν του, αλλά ταπεινώνεται μπροστά στο Θεό και καταβάλλεται από φόβο και πανικό. Πόσο συναρπαστικά είναι τα λόγια που ακολουθούν: «Και καθώς ο βασιλιάς άκουσε τα λόγια τού νόμου, έσχισε τα ιμάτιά του» (Β’ Χρονικών ΛΔ/34: 19). 

        Καθώς ήρθε «εις εαυτόν» κατάλαβε πόσο είχε ξεμακρύνει τόσο ο ίδιος, όσο και ο λαός του από τις εντολές του ιερού βιβλίου και έστειλε να ρωτήσει τον Κύριο για το τι θα πρέπει να κάνει. Έτσι έδωσε στο Χελκία, στο Σαφάν και σε άλλους την εντολή: «Ρωτήστε τον Θεό σχετικά με τα λόγια αυτού του βιβλίου διότι μεγάλη είναι η οργή του Θεού η οποία άναψε εναντίον μας επειδή οι προπάτορές μας δεν άκουσαν τα λόγια αυτού του βιβλίου» (Β’ Βασιλέων ΚΒ/22: 11-13 & Β’ Χρονικών ΛΔ/34: 19-21).

       Έτσι ξεκίνησε τη μεγάλη μεταρρύθμιση, που δυστυχώς κράτησε μόνο κάπου δώδεκα χρόνια, γιατί οι διάδοχοι του Ιωσία δεν ακολούθησαν το παράδειγμά του και ξαναγύρισαν στην ειδωλολατρία. Ο Θεός επέτρεψε στο έθνος της Βαβυλώνας να κατακτήσει το «βασίλειο του Ιούδα» καταστρέφοντας την Ιερουσαλήμ καθώς και το Ναό, οδηγώντας το λαό του Ιούδα στην (πρώτη) αιχμαλωσία της Βαβυλώνας, το έτος 597 π.Χ. Ο Θεός είχε πει ότι η εξορία θα διαρκούσε 70 χρόνια. Όλο εκείνο το διάστημα το βασίλειο του Ιούδα παρέμενε ερημωμένο, μέχρις ότου, σύμφωνα με την υπόσχεση που είχε δοθεί, επιτράπηκε στο έθνος να επιστρέψει στη γη του. 

      Μετά απ’ όλα αυτά που προηγήθηκαν ο Ιωσίας συγκεντρώνει το λαό της Ιερουσαλήμ στο Ναό και τους διαβάζει «όλα τα λόγια του βιβλίου της διαθήκης» το οποίο είχε βρεθεί στον οίκο του Θεού. Κατόπιν συνάπτει διαθήκη «να βαδίζει ακολουθώντας τον Θεού και να τηρεί τις εντολές του και τις μαρτυρίες του και τα νομοθετήματά του, με όλη του την καρδιά και με όλη του την ψυχή, εκτελώντας τα λόγια αυτής της διαθήκης που ήταν γραμμένα σε αυτό το βιβλίο». Όλος ο λαός με μια φωνή παίρνει θέση υπέρ της τήρησης της διαθήκης (Β’ Βασιλέων ΚΓ/23: 1-3). 

      Ο Ιωσίας, αφού ταπεινώθηκε μπροστά στο Θεό και αναγνώρισε τα σφάλματα του λαού του, έκανε δική του τη συλλογική αμαρτία του λαού και ζήτησε την οδηγία του Θεού μέσω της προφήτισσας Ολδά. Με κάθε τρόπο προέτρεπε τους υπηκόους του να τηρούν τις εντολές του Θεού. Όταν οι αγγελιοφόροι επέστρεψαν, μετέφεραν ένα μήνυμα από την προφήτισσα, το οποίο έλεγε ότι το αποστατημένο έθνος θα πληγεί από τις συμφορές που καταγράφονται στο βιβλίο, που μόλις είχε βρεθεί. Επειδή όμως ο Ιωσίας ταπείνωσε τον εαυτό του ενώπιον του Θεού, δε θα δει την επερχόμενη συμφορά. Θα συναχθεί στους προπάτορές του και θα οδηγηθεί στον τάφο με ειρήνη (Β’ Βασιλέων ΚΒ/22: 14-20 – Β’ Χρονικών ΛΔ/34: 22-28). 

      Άραγε αποδείχτηκε ακριβής η προφητεία της Όλδας, αν λάβουμε υπόψη ότι ο Ιωσίας πέθανε σε μάχη; (Β’ Βασιλέων ΚΓ/23: 28-30). Ναι, διότι τάφηκε με «ειρήνη» και δε γνώρισε όλη εκείνη τη συμφορά, που μετά από λίγο καιρό έπληξε τον Ιούδα (Β’ Βασιλέων ΚΒ/22: 20 – Β’ Χρονικών ΚΔ/34: 28). Ο Ιωσίας πέθανε πριν από τη συμφορά που ήρθε στο βασίλειο του Ιούδα, όταν οι Βαβυλώνιοι πολιόρκησαν και κατέστρεψαν την Ιερουσαλήμ το έτος 587 π.Χ. Η φράση: «το να συναχθεί κάποιος στους προπάτορές του» δεν αποκλείει κατ’ ανάγκην το βίαιο θάνατο. 

      Εξετάζοντας αυτό το σημαντικό γεγονός της εύρεσης του χαμένου και ξεχασμένου «βιβλίου του Νόμου του Θεού» καθώς και τις μετέπειτα ενέργειες του Βασιλιά Ιωσία, που οδήγησαν στην αφύπνιση των κατοίκων του Ιούδα, θα διαπιστώσουμε ότι τα φαινόμενα της εποχής εκείνης είναι φαινόμενα που συμβαίνουν και στις ημέρες μας. Μία ιδιαίτερη χαλαρότητα παρατηρείται ακόμα και μέσα στους κόλπους της Εκκλησίας, ένας βαθύς πνευματικός ύπνος, μία συνεχής απομάκρυνση από τις αλήθειες του Ευαγγελίου. Τα γεγονότα που διαβάσαμε ότι συνέβησαν στην εποχή του Ιωσία μας δείχνουν το δρόμο που πρέπει ν’ ακολουθήσουμε, για να σταθούμε όπως πρέπει και να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα της εποχής μας: 

        1/ Το πρώτο βήμα που θα πρέπει να κάνουμε είναι να βρούμε το σκονισμένο Βιβλίο του Θεού, που υπάρχει μέσα στο σπίτι μας, το γραφείο, στο εικονοστάσι, στο αυτοκίνητο καθώς και όπου αλλού βρίσκεται. Κάπου είναι ξεχασμένο, παραπεταμένο και θα πρέπει να το εντοπίσουμε και να το ξεσκονίσουμε, να το διαβάσουμε! Είναι μεγάλο προνόμιο που έχουμε το Λόγο του Θεού διαθέσιμο. Όλα τα βιβλία μπορούν να μορφώσουν τον άνθρωπο, αλλά το «Βιβλίο του Θεού» δηλ. η Βίβλος (Καινή & Παλαιά Διαθήκη) μπορεί να τον μεταμορφώσει, καθώς μας αποκαλύπτει τον Κύριο Ιησού Χριστό και το Έργο που έκανε πάνω στο σταυρό για τη σωτηρία των αμαρτωλών. Έχει τη δύναμη να τον κάνει «νέον κτίσμα». «αν κάποιος είναι εν Χριστώ, είναι καινούργιο κτίσμα τα αρχαία πέρασαν, δέστε, τα πάντα έγιναν καινούργια» (Β’ Κορινθίους Ε/5: 17). Την ίδια ώρα που μιλάμε υπάρχουν λαοί που στερούνται το Βιβλίο του Θεού. Υπάρχουν άνθρωποι σε ανελεύθερα κράτη που με κίνδυνο της ζωής τους προσπαθούν να διαφυλάξουν ή και να διαδώσουν τον Λόγο του Θεού (Κίνα, βόρεια Κορέα, κ.ά.). 

      Ο Λόγος του Θεού, τον οποίο πολλές φορές αμελούμε να μελετήσουμε, είναι «η μάχαιρα του Πνεύματος» (Εφεσίους Σ/6: 17). Είναι «το μαχαίρι του Χριστιανού», είναι το μόνο επιθετικό όπλο με το οποίο μας έχει εφοδιάσει ο Θεός, για να πολεμήσουμε μέσα σ’ ένα αρνησίθεο κόσμο που ζει στην άγνοια και βαδίζει ολοταχώς προς την αιώνια απώλεια. Δεν είναι απλά λόγια τα οποία κάποτε έγραψαν οι άνθρωποι, αλλά είναι Λόγος Θεού, εμπνευσμένα από το Άγιο Πνεύμα, τον Παράκλητο. Ο Απ. Παύλος τονίζει προς τον Τιμόθεο: «Όλη η γραφή είναι θεόπνευστος και ωφέλιμος προς διδασκαλίαν, προς έλεγχον, προς επανόρθωσιν, προς εκπαίδευσιν την μετά της δικαιοσύνης» (Β’ Τιμοθέους Γ/3: 16). Είναι, «λόγοι ζωής αιωνίου» (Ιωάννης Σ/6: 68), είναι, «είναι δύναμις Θεού προς σωτηρίαν εις πάντα τον πιστεύοντα» (Ρωμαίους Α/1: 16). 

       2/ Δεύτερο βήμα. Καθώς θα βρούμε σκονισμένο το Βιβλίο του Θεού, θα πρέπει να το διαβάσουμε. Να μην ξεχνάμε ποτέ την οδηγία του Θεού προς τον υπηρέτη Του τον «Ιησού τ. Ναυή» (κεφ. Α/1, εδ. 8): «Δεν θέλει απομακρυνθή τούτο το βιβλίον του νόμου από του στόματός σου, αλλ' εν αυτώ θέλεις μελετά ημέραν και νύκτα, διά να προσέχης να κάμνης κατά πάντα όσα είναι γεγραμμένα εν αυτώ διότι τότε θέλεις ευοδούσθαι εις την οδόν σου, και τότε θέλεις φέρεσθαι μετά συνέσεως». Γιατί ο κόσμος γύρω μας είναι ασύνετος, γιατί πηγαίνει καθημερινά από το κακό στο χειρότερο; Γιατί αγνοεί, παραβλέπει, υποτιμά και αδιαφορεί, για το Λόγο του Θεού; 

     3/ Τρίτο βήμα. Ενώ έχουμε τόσες πολλές μεταφράσεις, που κυκλοφορούν σε τόσα πολλά αντίγραφα, παρατηρούμε ακόμα και μέσα στους κόλπους της Εκκλησίας να μην υπάρχει το ανάλογο πνευματικό αποτέλεσμα από αυτούς που διαβάζουν το Λόγο του Θεού. Για να υπάρξει αποτέλεσμα, χρειάζεται να κάνουμε ένα ακόμα σταθερό και αποφασιστικό βήμα. Να υπακούσουμε στο Λόγο του Θεού. 

        Πόσο εντυπωσιακό, ζηλευτό είναι αυτό που έκανε ο βασιλιάς Ιωσίας, όταν πήρε στα χέρια του το Βιβλίο του Θεού. Δεν είπε: "Α! τι ωραίο βιβλίο, βάλτε το στα Άγια των Αγίων, γιατί εκεί είναι η θέση του". Δεν είπε: «βάλτε το βιβλίο στη βιβλιοθήκη του παλατιού, για να μπορώ να το βρίσκω και να το διαβάζω, ώστε να ενημερώνουμε για το θέλημα του Θεού». Την ώρα που ο Ιωσίας πήρε στα χέρια του το Βιβλίο του Θεού δεν είπε απολύτως τίποτα. Δεν μπόρεσε να μιλήσει, γιατί, καθώς αντίκρυσε το Βιβλίο του Θεού, πανικοβλήθηκε. Τον κατέλαβε πανικός, απόγνωσή, συντριβή και μετάνοια.

       Αναντίρρητα είναι καλό να έχει κανείς το Λόγο του Θεού στο σπίτι του, να τον μελετάει και να εμβαθύνει στα νοήματά του, όμως το βιβλίο αυτό δε θα εκπληρώσει το σκοπό του στη ζωή του ανθρώπου, αν δεν αποφασίσει ο άνθρωπος να επικαλεστεί τον Θεό για να τον σώσει και να ζήσει υπακούοντας σ’ αυτό. Πρώτα απ’ όλα και πάνω απ’ όλα αυτό θέλει ο Θεός στη ζωή μας. Με άλλα λόγια δεν αρκεί να βρούμε τη σκονισμένη μας Βίβλο, δεν αρκεί ν’ αρχίσουμε να την διαβάζουμε, χρειάζεται οπωσδήποτε να υπακούμε σ’ αυτή στην καθημερινή πορεία της ζωής μας. Εκείνο που θέλει ο Θεός είναι να βάλουμε το γραπτό Του Λόγο κυρίαρχο μέσα στην καθημερινή μας ζωή μας. Στα μεγάλα και δυσεπίλυτα προβλήματα που καθημερινά αντιμετωπίζουμε ας αφήσουμε το Λόγο του Θεού να μας δείχνει το δρόμο. 

       Η αντίστροφη μέτρηση στη ζωή του Ιωσία ξεκινάει με τη φράση του Λόγου του Θεού: «Μετά δε ταύτα πάντα» (Β’ Χρονικών», ΛΕ/35: 20). Η βασιλεία του διήρκεσε 31 χρόνια (639 – 608 π.Χ.) και πέθανε σε ηλικία 39 ετών. Ως νέος αναζήτησε το Θεό και έζησε μια πρακτική ζωή πίστης και εφαρμογής του θελήματος του Θεού στη ζωή του παρακινώντας και άλλους να πράξουν το ίδιο. Αναμφισβήτητα υπήρξε ένας από τους καλούς βασιλιάδες του βασιλείου του Ιούδα (ο τελευταίος καλός βασιλιάς). 

    Παρατηρώντας τη διεθνή αστάθεια που υπήρχε την εποχή εκείνη θα διαπιστώσουμε ότι ήταν ιδιαίτερα ανησυχητική, γεγονός που είχε σοβαρές επιπτώσεις και στο μικρό κράτος του Ιούδα. Καθώς οι αντιμαχόμενες δυνάμεις Αίγυπτος, Ασσυρία και Βαβυλώνα, ανταγωνίζονταν για την έλεγχο της περιοχής, το έτος 632 π.Χ. συνασπισμένες δυνάμεις των Βαβυλωνίων και των Μήδων κατέκτησαν τη Νινευή, την πρωτεύουσα της Ασσυρίας. Τρία χρόνια αργότερα ο Φαραώ Νεχώ της Αιγύπτου οδήγησε το στρατό του προς τα βόρεια, για να βοηθήσει τους Ασσυρίους, οι οποίοι βρίσκονταν σε παρακμή, πολεμώντας τους Βαβυλώνιους, που είχαν αρχίσει ν’ ανέρχονται και να επικρατούν στην περιοχή. Η μάχη έγινε στην πόλη Χαρκεμίς, πλησίον του Ευφράτη ποταμού. 

      Όπως και αν έχουν τα γεγονότα, ο Ιωσίας αποφασίζει να εμπλακεί σ’ αυτή τη μάχη χωρίς να υπάρχει κανένας λόγος και κυρίως χωρίς να προσευχηθεί και να ζητήσει την οδηγία του Θεού. Είχε αρχίσει να ζει μια ζωή ανεξαρτησίας και ανυπακοής προς το Θεό. Ο Θεός δεν παύει να ενδιαφέρεται γι’ αυτόν και μέσω του ειδωλολάτρη Φαραώ Νεχώ στέλνει ένα ξεκάθαρο μήνυμα στον Ιωσία, το οποίο ο βασιλιάς αγνοεί εντελώς: «Τι είναι μεταξύ εμού και σου, βασιλιά του Ιούδα; μείνε μακριά για το καλό σου, εμείς δεν έχουμε καμία διαφορά μαζί σου και κανένα λόγο να πολεμήσουμε, ο Θεός σ’ αυτή τη μάχη είναι μαζί μου, μη συμμετέχεις και σε καταστρέψει». Ο Ιωσίας, αγνοώντας την προειδοποίηση καθώς και το θέλημα του Θεού και ικανοποιώντας τις προσωπικές του επιλογές, συμμετέχει στην πιο άσκοπη και αχρείαστη μάχη που έδωσε ποτέ ο Ισραήλ. Δεν αντιλαμβάνεται τον κίνδυνο, μεταμφιέζεται για να μην αναγνωριστεί από τους εχθρούς του και συγκρούεται με τους Αιγύπτιους στην πόλη Μεγιδδώ προσπαθώντας να τους απωθήσει (Β’ Χρονικών ΛΕ/35: 20-22). 

     Τ' αποτελέσματα των αυθαίρετων ενεργειών του και της ανυπακοής του προς τον Θεό υπήρξαν τραγικά για το βασιλιά Ιωσία. Καθώς πολεμούσε πάνω σ’ ένα πολεμικό άρμα, οι τοξότες του εχθρού τον κτυπήσαν με τα βέλη τους και τον τραυμάτισαν σοβαρά. Χτυπημένος όπως ήταν ο Ιωσίας λέει στους υπηρέτες του: «κατεβάστε με, γιατί τραυματίστηκα πολύ σοβαρά». Εκείνοι τον κατεβάζουν από το πολεμικό του άρμα τον βάζουν σ’ ένα άλλο και ξεκινούν για την Ιερουσαλήμ. Ενώ ευρίσκονταν καθοδόν προς την πόλη ο Ιωσίας εξέπνευσε. «Έτσι λοιπόν, πέθανε και θάφτηκε στο νεκροταφείο των προπατόρων του», λέει η θεόπνευστη αφήγηση «και όλος ο Ιούδας και η Ιερουσαλήμ έκανα μέγα θρήνο και πένθησαν για τον Ιωσία». Ο προφήτης Ιερεμίας έψαλε πένθιμα γι’ αυτόν και έκτοτε κάποιες θρηνωδίες που ψάλλονταν σε ειδικές περιστάσεις είχαν το βασιλιά ως βασικό τους θέμα (Β’ Χρονικών ΛΕ/35: 23-25). Η συμμετοχή του Ιωσία στον πόλεμο χωρίς ουσιαστικό λόγο και χωρίς την υπόδειξη του Θεού, ήταν ένα μεγάλο λάθος του (Ψαλμός ΡΛ/130: 3). Η ταπεινοφροσύνη του καθώς και η σταθερή του προσκόλληση στην αληθινή λατρεία έφεραν στη ζωή του την επιδοκιμασία του Θεού (Παροιμίες Γ/3: 34 - Ιακώβου Δ/4: 6). Αν θέλαμε να χαρακτηρίσουμε με δυο λόγια τη ζωή του θα λέγαμε: «Μια καλή αρχή, ένα καλό ξεκίνημα, μια καλή πορεία, όμως ένα τραγικό τέλος». 

        Παρά το γεγονός ότι βασίλευσαν στον Ιούδα τρεις από τους γιους του Ιωσία και ένας εγγονός του κανείς τους δεν ακολούθησε το παράδειγμά του, καθώς στράφηκε προς τον Θεό με όλη του την καρδιά, με όλο του το «είναι» (Β’ Βασιλέων ΚΓ/23: 24,25,31,32,36 – ΚΔ/24: 8,9,18,19). Αυτό δείχνει ότι παρά τις προσπάθειες του Ιωσία να καταδικάσει και ν’ απομακρύνει ό,τι είχε σχέση με την ειδωλατρεία, ο λαός δεν είχε επιστρέψει στο Θεό με πλήρη καρδία. Στα λόγια, στις τελετές και τις "θυσίες" ήταν πρώτοι, η καρδιά τους όμως σερνόταν πίσω από τα άφωνα είδωλα και τις επιθυμίες της καρδιάς τους. Μετά απ’ αυτά ήταν βέβαιο ότι η μεγάλη συμφορά πάνω στο έθνος θα ερχόταν πολύ σύντομα (Β’ Βασιλέων ΚΓ/23:26,27 – Ιερεμίας ΛΕ/35: 1 & 13-17 & ΜΔ/44: 15-18). ---

«Ο ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΣ ΓΙΟΣ».

 

       Ευαγγέλιον  «κατά Λουκάν», κεφ.  ΙΕ/15,   εδ.   25 – 32. 

25 Ήτο δε ο πρεσβύτερος αυτού υιός εν τω αγρώ και καθώς ερχόμενος επλησίασεν εις την οικίαν, ήκουσε συμφωνίαν και χορούς, 

26 και προσκαλέσας ένα των δούλων, ηρώτα τι είναι ταύτα. 

27 Ο δε είπε προς αυτόν ότι ο αδελφός σου ήλθε και έσφαξεν ο πατήρ σου τον μόσχον τον σιτευτόν, διότι απήλαυσεν αυτόν υγιαίνοντα. 

28 Και ωργίσθη και δεν ήθελε να εισέλθη. Εξήλθε λοιπόν ο πατήρ αυτού και παρεκάλει αυτόν. 

29 Ο δε αποκριθείς είπε προς τον πατέρα· Ιδού, τόσα έτη σε δουλεύω, και ποτέ εντολήν σου δεν παρέβην, και εις εμέ ουδέ ερίφιον έδωκάς ποτέ διά να ευφρανθώ μετά των φίλων μου. 

30 Ότε δε ο υιός σου ούτος, ο καταφαγών σου τον βίον μετά πορνών, ήλθεν, έσφαξας δι' αυτόν τον μόσχον τον σιτευτόν. 

31 Ο δε είπε προς αυτόν Τέκνον, συ πάντοτε μετ' εμού είσαι, και πάντα τα εμά σα είναι· 

32 έπρεπε δε να ευφρανθώμεν και να χαρώμεν, διότι ο αδελφός σου ούτος νεκρός ήτο και ανέζησε, και απολωλώς ήτο και ευρέθη. 

       ΣΧΟΛΙΑ: 

     Σ’ ένα από τα αριστουργήματα της παγκόσμιας γραμματείας, που είναι η «παραβολή του ασώτου υιού» (Λουκάς ΙΕ/15: 11-32) πέρα από το βαθύτατα πνευματικό περιεχόμενο, που μας αποκαλύπτει για το ποιος είναι αληθινά ο Θεός και τι ζητάει από εμάς, βλέπουμε μία μορφή που ο Χριστός μάς καλεί να την ψηλαφήσουμε με πολύ μεγάλη προσοχή. Πρόκειται για τον «πρεσβύτερο υιό» της οικογένειας. 

     Πολλές φορές ίσως να μοιάζουμε, ως πιστοί, με τον άνθρωπο αυτόν. Έχοντας τη βεβαιότητα ότι είμαστε πάντοτε δίπλα στο Θεό, τον οποίο αναγνωρίζουμε και αποκαλούμε «Πατέρα μας» (Ματθαίος ΚΓ/23: 9), έρχεται η στιγμή που διαπιστώνουμε ότι η αγάπη του Θεού δεν περιορίζεται στην ηθική μας ή την υπακοή μας ή το δίκιο μας, αλλά είναι μία ασύλληπτη αγάπη που απλώνεται σε όλους τους τομείς της ύπαρξής μας, ανεξαρτήτως έργων, κοινωνίας κλπ. Για όποιον πιστεύει σ’ ένα Θεό που αποβλέπει σε αυστηρούς «νόμους», που δε δίνει ευκαιρίες στους ανθρώπους όταν κάνουν λάθη, όταν ενεργούν άστοχα, όταν Τον περιφρονούν, ακόμα και όταν φεύγουν από κοντά Του, φαίνεται σκανδαλώδης αυτή η αγάπη και έξω από κάθε πραγματικότητα. 

       Ας παρατηρήσουμε όμως τα γεγονότα με τη σειρά που εξελίσσονται. Μπορεί μετά τη μετάνοια και επιστροφή του, όπως είδαμε στο πρώτο μέρος της παραβολής (η δημοσίευση έγινε 02-03-2012) να σταμάτησε το δράμα του αποστατημένου υιού, όχι όμως και το οικογενειακό δράμα, αφού μια τελευταία πράξη του, πολύ ανέλπιστη παίχτηκε γύρω από το τραπέζι της χαράς, που έστησε ο πατέρας, για να γιορτάσουν όλοι μαζί την επιστροφή του χαμένου του παιδιού. 

        Ο πρεσβύτερος υιός ζει με την βεβαιότητα ότι μόνον αυτός έχει θέση στην καρδιά του Πατέρα και για το σκοπό αυτό εργάζεται σκληρά, για να φανεί αντάξιος της αποκλειστικότητάς του, την οποία όπως πιστεύει, δικαιούται για τον εαυτό του. Καθώς επιστρέφει από την εργασία του και παρατηρεί τα γεγονότα που συμβαίνουν γύρω του, το οικοδόμημα που έχει χτίσει μέσα του με κέντρο τον εαυτό του, σταδιακά καταρρέει. 

          «και οργίσθη και δεν ήθελε να εισέλθει». 

     Καθώς η γιορτή έχει φουντώσει και όλοι με μεγάλη χαρά γιορτάζουν την επιστροφή του μικρότερου παιδιού της οικογένειας και τη λήξη της περιπέτειάς του, φτάνει στο σπίτι, επιστρέφοντας από τη δουλειά, ο μεγαλύτερος γιος της οικογένειας και βρίσκει το σπίτι κυριολεκτικά να «καίγεται» από τα φώτα, τους χορούς (χορωδίες) και τις μουσικές. Έκπληκτος ρωτάει έναν από τους δούλους για να μάθει τι ακριβώς συμβαίνει. Αμέσως έμαθε ότι ο χαμένος αδελφός του είχε γυρίσει μετανοημένος στο σπίτι τους και ο πατέρας από τη μεγάλη του χαρά έσφαξε το σιτευτό μοσχάρι και ξεκίνησε μια μεγάλη γιορτή, για να γιορτάσει την επιστροφή του γιου του. 

        Όταν άκουσε τούτα τα λόγια από το δούλο της οικογένειας, οργίστηκε και δεν ήθελε να μπει μέσα στο σπίτι, που γινόταν το τραπέζι της χαράς. Ένας ολόκληρος κόσμος τακτοποιημένος σε «καλούπια» ανθρώπινης ηθικής γκρεμίστηκε μέσα του. Ζούσε δίπλα σ’ έναν πατέρα που ποτέ δε μπόρεσε να τον καταλάβει. Όλο του το ενδιαφέρον ήταν στο κέρδος, το συμφέρον, η επιθυμία να γίνουν όλα δικά του. Η καρδιά του σκοτείνιασε, γέμισε από θυμό και αγανάκτηση, καθώς άκουσε τα νέα για το μικρότερο αδελφό του. Συμβαίνει άραγε αυτό αναμεταξύ μας; Ας σκεφτεί και ας απαντήσει ο καθένας για τον εαυτόν του. Ο Απ. Ιάκωβος, ο αδελφόθεος στην καθολική επιστολή του αναφέρει  μία χαρακτηριστική φράση την οποία δε θα πρέπει να παραβλέπουμε: "εις πολλά πταίομεν άπαντες" (Ιακώβου Γ/3: 2). Πολλές φορές αγανακτούμε και εκφράζουμε παράπονα, όπως «Γιατί ευλόγησες εκείνον, εγώ έχω τα δικαιώματα, γιατί έχω τόσα χρόνια μέσα στην Εκκλησία, όχι αυτός που ήταν μακριά, που κατέφαγε, σπατάλησε, ντρόπιασε......». 

      Μάταια ο πατέρας θα βγει έξω για να εξηγήσει και να ηρεμήσει το μεγαλύτερο γιό του και να τον καλέσει να μπει κι αυτός μέσα στο τραπέζι της χαράς. Ο μεγάλος γιος πεισματικά αρνείται να μπει και μένει σκληρός και ανένδοτος. Αφήνει να βγουν από την ψυχή του όλα τα "απωθημένα του". Ένας μεγάλος θυμός τον έχει καταλάβει και ένα πικρό παράπονο έρχεται στα χείλη του, καθώς απευθύνεται στον πατέρα του: «Σε δούλεψα, ποτέ εντολή σου δεν παραβίασα και ποτέ δεν μου έδωσες, ούτε ένα κατσίκι να το φάω με τους φίλους μου, όμως σαν ήρθε ο γιος σου τούτος ο άσωτος, που κατέφαγε το βιός σου με τις πόρνες, έσφαξες γι’ αυτόν, το μόσχο τον σιτευτό». Πικρά, σκληρά λόγια δείχνουν ασπλαχνία, μεγάλη σκληρότητα, πείσμα, απαίτηση και πάνω απ’ όλα έλλειψη συγχωρητικότητας και αγάπης. Ο Κύριος ήταν κατηγορηματικός: "εάν δεν συγχωρήσητε εις τους ανθρώπους τα πταίσματα αυτών, ουδέ ο Πατήρ σας θέλει συγχωρήσει τα πταίσματά σας" (Ματθαίος Σ/6: 15). 

       Θα ήθελα να ξεχωρίσω και να επισημάνω μία φράση σε τούτα τα λόγια: "ποτέ δεν μου έδωσες, ούτε ένα κατσίκι να το φάω με τους φίλους μου". Αν ο πατέρας του έδινε και ένα και δύο και παραπάνω κατσίκια, με ποιους θα τα έτρωγε; Ο ίδιος ομολογεί με τους φίλους του, με τους δικούς του, με την παρέα του, με αυτούς που ταίριαζε και αγαπούσε. Η καρδιά όμως του πατέρα είναι διαφορετική. Τους καλεί όλους, τους θέλει όλους, τους αγαπάει όλους, τους περιμένει όλους και έχει για όλους ετοιμάσει τα καλύτερα. "έκαμε δείπνον μέγα και εκάλεσε πολλούς" (Λουκάς ΙΔ/14: 16). Αλήθεια ποιους καλούμε στο σπίτι μας, στη ζωή μας; Ο Κύριος ήταν κατηγορηματικός: "Και αν αγαπάτε εκείνους που σας αγαπούν, ποια χάρη οφείλεται σε σας; Επειδή, και οι αμαρτωλοί αγαπούν εκείνους που τους αγαπούν. Και αν αγαθοποιείτε εκείνους που σας αγαθοποιούν, ποια χάρη οφείλεται σε σας; Επειδή, και οι αμαρτωλοί κάνουν το ίδιο" (Λουκάς Σ/6: 32, 33). 

      Ο μεγαλύτερος γιος δε δίνει καμία απολύτως σημασία στο μικρότερο αδελφό του. Δεν τον αποκαλεί καν αδερφό του, δεν είπε: "ο αδερφός μου", αλλά "ο υιός σου ούτος" (εδ. 30). Όλη η ανησυχία του επικεντρώνεται στα μοσχάρια, τα ρούχα και κυρίως στο δαχτυλίδι του Πατέρα. Είχε ξεχάσει τον αδελφό του και θα επιθυμούσε πάρα πολύ να τον είχε ξεχάσει και ο Πατέρας. Άραγε υπάρχει κάτι δικό μας σ' αυτό το σημείο της παραβολής; Ναι υπάρχει! Πόσες φορές δίνοντας προτεραιότητα στα εφήμερα πράγματα τούτης της ζωής, ξεχάσαμε τον αδελφό μας, ξεχάσαμε τον "πλησίον" μας (Λουκάς Ι/10: 25-37), το συνάνθρωπό μας, δεν προσέξαμε, δε δώσαμε σημασία, δε χαρήκαμε γι' αυτόν, δεν τον καλοδεχτήκαμε, δεν τον αγαπήσαμε. Ο Χριστός, σε αντίθεση με τη δική μας συμπεριφορά, δε μας ξέχασε και δε μας εγκατέλειψε μέσα στην αμαρτία και τον αιώνιο θάνατο που βρισκόμαστε. «Πατέρα, είπε θα πεθάνω Εγώ γι' αυτούς και θα πληρώσω για τις αμαρτίες τους» (Εβραίους Ι/10: 7). 

        Αφού λοιπόν ο μεγάλος γιος της οικογένειας αρνείται να μπει μέσα, ας βγούμε εμείς έξω και ας τον πλησιάσουμε, προσέχοντας ιδιαίτερα να μην τον αδικήσουμε με εύκολα και ρηχά συμπεράσματα. Καθώς τον παρατηρούμε, συναντάμε έναν άνθρωπο πάνω απ' όλα τίμιο, ηθικό, αξιοπρεπή. Ποτέ δεν πήγε με πόρνες, ούτε συναναστράφηκε με μέθυσους ή άλλους ανήθικους παραβάτες. Θεωρείται «μακάριος» διότι ουδέποτε «περιεπάτησεν εν βουλή ασεβών και εν οδώ αμαρτωλών δεν εστάθη, και επί καθέδρας χλευαστών δεν εκάθησεν» (Ψαλμός Α/1: 1). Ήταν ένας άνθρωπος σωστός, τυπικός, σοβαρός, αξιοπρεπής, μετρημένος στις εκδηλώσεις του, εργατικός, που κράτησε και αξιοποίησε με την εργασία του το μερίδιό του από την πατρική του περιουσία. 

     Με μια γρήγορη ματιά φαίνεται ο άνθρωπος αυτός να τα κάνει όλα σωστά. Προσεύχεται, πάει στην εκκλησία, διαβάζει το Λόγο του Θεού, τον κηρύττει  και έχει προσφέρει ένα σημαντικό έργο μέσα από την πολύχρονη διακονία του. Από μία εξωτερική παρατήρηση και προσέγγιση θα λέγαμε ότι ο άνθρωπος αυτός είναι το υπόδειγμα ενός πνευματικού ανθρώπου. Όμως, παρ' όλα τα προσόντα που αναφέραμε, παρατηρούμε ότι στην κυριολεξία μέσα στα βάθη της καρδιάς του είναι ένας χαμένος και συγχυσμένος πνευματικά. Είναι και αυτός ένα "απολωλός πρόβατο". Ενώ πιστεύει ότι υπηρετεί το Θεό, από την άλλη δε γνωρίζει την Αγάπη και το Έλεος Του. Η σχέση του με τον πατέρα βασίζεται στην τήρηση κάποιων αυστηρών νόμων, κανόνων και διατάξεων και όχι σε μια αγαθή, στενή, πνευματική σχέση αγάπης και λατρείας. Αλήθεια μπορεί να είναι κάποιος μέσα στο σπίτι του Πατέρα (εκκλησία) και να είναι χαμένος; Ναι, γιατί πολλές φορές είναι τυφλωμένος από τα τυπικά "θρησκευτικά" του έργα και νομίζει πως εκτελώντας όλα αυτά έχει προσφέρει πολύ μεγάλη υπηρεσία στο Θεό. Τούτος ο άνθρωπος ένα δρόμο γνώριζε και αυτόν ακολουθούσε καθημερινά στη ζωή του, από το σπίτι στη δουλειά και αντίθετα. Είχε εργαστεί και είχε προσφέρει ένα πολύ σημαντικό έργο μέσα στο σπίτι του πατέρα. Με τα μέτρα της δικής μας ηθικής θα λέγαμε ότι ήταν ένας σωστός, τυπικός και υποδειγματικός πολίτης. Δεν έλειψε ποτέ δίπλα από τον Πατέρα και ήταν το στήριγμά του σε όλη εκείνη την περίοδο, που ο μικρότερος υιός είχε φύγει μακριά του. Πολλές φορές τα "θρησκευτικά" μας έργα μας επαναπαύουν και νομίζουμε ότι είμαστε τακτοποιημένοι με το Θεό. 

      Τούτη τη φορά γίνεται μάρτυρας ενός φαινόμενου, το οποίο ποτέ δεν είχε σκεφτεί ότι θα συνέβαινε, να γίνεται τόσο μεγάλη χαρά για έναν αμαρτωλό, για έναν άσωτο που ντρόπιασε τον πατέρα του και σπατάλησε την περιουσία του!!! Αυτό του είναι αδιανόητο, δεν το χωράει ο νους του και γι' αυτό αρνείται να συμμετάσχει. Δεν ήταν μόνον ο θυμός, δεν ήταν μόνον το μίσος, δεν ήταν η αγανάκτηση που τον κράτησαν καθηλωμένο έξω από το σπίτι, ήταν η μεγάλη του έκπληξη, που δεν τον άφησε να προχωρήσει, για να μπει μέσα. Γι’ αυτόν ήταν κάτι αδιανόητο, που πραγματικά τον γέμιζε με φρίκη και αγανάκτηση, το θεωρούσε πολύ μεγάλη αδικία να στρωθεί ένα τόσο μεγάλο τραπέζι υποδοχής για εκείνον το βρωμερό άνθρωπο που είχε προσβάλει το όνομά τους, που είχε κατασπαταλήσει την περιουσία του με τις πόρνες. 

      Ένας έντονος διάλογος γίνεται μεταξύ του Πατέρα και του γιου. "Παιδί μου", λέει ο Πατέρας……, "σε δούλεψα" λέει ο υιός, "ποτέ εντολή σου δεν παρέβηκα και ποτέ δε μου έδωσες ούτε ένα κατσίκι να το φάω με τους φίλους μου. Σαν όμως ο γιος σου τούτος, ο άσωτος, που κατέφαγε το βιό σου με τις πόρνες ήρθε, έσφαξες γι’ αυτόν το μόσχο τον σιτευτόν". Πρόκειται για πικρά λόγια, σκληρά, που δείχνουν ασπλαχνία, αχαριστία, σκληρότητα, θυμό, πείσμα, απαίτηση. Από την άλλη η κριτική, τα παράπονα μέσα στην Εκκλησία του Θεού, ποτέ δεν έλλειψαν. "αυτός" όχι "ο αδελφός" μου, που τον ευλογείς, που του έχεις αναθέσει την (τάδε) υπηρεσία, ενώ εγώ με τόσα χρόνια προσφοράς και ενσυνείδητης εργασίας,  δεν έχω λάβει απάντηση. Κριτική στον αδελφό ακόμα και στο Θεό. Δεν είναι αδελφός μου, είναι δικό σου γιός. Παρατηρούμε πολλές φορές και εκφράζουμε κρίσεις: "Πώς ήρθε αυτός ο νέος έτσι μέσα στην εκκλησία, τι φόραγε, πώς μίλησε, πώς καθόταν....." Ο Κύριος ήταν κατηγορηματικός: "μη κρίνετε, και δεν θέλετε κριθή, μη καταδικάζετε και δεν θέλετε καταδικασθή, συγχωρείτε, και θέλετε συγχωρηθή" (Λουκάς Σ/6: 37). Πόσο μακριά βρίσκεται ο άνθρωπος, που ζητάει να δικαιωθεί από τα έργα του και την τήρηση των εντολών του Νόμου, από τη χαρά του ουρανού! Αδυνατεί να καταλάβει τη λογική της αγάπης. Κατηγορηματικός ο Απόστολος Παύλος: «εάν η δικαίωση γίνεται διά του νόμου, άρα ο Χριστός εις μάτην απέθανεν» (Γαλάτας Β/2: 21). Εάν ο άνθρωπος μπορούσε να σωθεί με τα έργα του, τότε ο Χριστός μάταια πέθανε. 

       Ο άνθρωπος αυτός στηρίζεται στο "γράμμα" του Νόμου (Β' Κορινθίους Γ/3: 6), που απαιτεί την παραδειγματική τιμωρία του "πεισματώδη και απειθή υιού". Αυτό άλλωστε προέβλεπε και ο Μωσαϊκός Νόμος (Δευτερονόμιο ΚΑ/21: 18-20) και αδυνατεί να καταλάβει τη Χάρη του Θεού προς τον μετανοημένο αμαρτωλό, το Έλεος του Θεού για όσους ειλικρινά Τον επικαλούνται, την Αγάπη του Θεού που επιβάλει να χαρεί κανείς στην ανεύρεση του «χαμένου πρόβατου» (Λουκάς ΙΕ/15: 6). Ένας "χαμένος θησαυρός" (Ματθαίος ΙΓ/13: 44) είναι ο άνθρωπος για το Θεό. Εμείς αξιολογούμε τους ανθρώπους ανάλογα με την εμφάνιση, την κοινωνική τους θέση, τη νοημοσύνη, την οικονομική τους επιφάνεια και τόσα άλλα ευτελή κριτήρια. Μόνον ο δημιουργός που έφτιαξε τον άνθρωπο, "κατ’ εικόναν Αυτού", ξέρει την αξία του κάθε ανθρώπου. Να γιατί χαίρεται ο ουρανός για τη σωτηρία μίας πολύτιμης ψυχής. Ο ίδιος ο Κύριος είπε: «Χαρά μεγάλη γίνεται στον Ουρανό για ένα αμαρτωλό που μετανοεί» (Λουκάς ΙΕ/15: 7-10). 

      Τούτος ο μεγαλύτερος αδελφός, καθώς στέκεται έξω από το τραπέζι της χαράς, μένει στη σκιά και ζει το δικό του δράμα, καθώς χάνει την εμπειρία της μεγάλης γιορτής, της αγκαλιάς του πατέρα. Δε γελάει, δε χαίρεται για τη σωτηρία του αμαρτωλού και δε ζητάει και ο ίδιος τη σωτηρία του γιατί δε νοιώθει καμία ανάγκη για να σωθεί. Αντίθετα νομίζει ότι είναι τακτοποιημένος με το Θεό και μάλιστα, με όλα αυτά που έχει προσφέρει μέσα στον οίκο του Θεού, θεωρεί ότι ο Θεός του οφείλει και από πάνω και μάλιστα πολλά. Δε φροντίζει να έχει κάποια ιδιαίτερη προσωπική - εσωτερική - σχέση αγάπης με τον πατέρα, απλά κάνει ό,τι ορίζει "το γράμμα" του Νόμου. Εξαντλεί όλη του τη σχέση δουλεύοντας και υπακούοντας στις εντολές Του. Νομίζει ότι επειδή μένει μέσα στον οίκο του πατέρα και δεν κοιμάται με τις πόρνες και δεν τρώει με τα γουρούνια, όπως έκανε ο μικρότερος αδελφός του, είναι πολύ καλός. "Ευχαριστώ σοι, Θεέ, ότι δεν είμαι καθώς οι λοιποί άνθρωποι, άρπαγες, άδικοι, μοιχοί, ή και καθώς ούτος ο τελώνης" (Λουκάς ΙΗ/18: 11). Όλων μας η ζωή είναι καλύτερη, αν αρχίσουμε να τη συγκρίνουμε με τη ζωή κάποιων άλλων ανθρώπων που εμείς επιλέγουμε. 

    Πρόκειται για έναν άνθρωπο ανίκανο να δημιουργήσει γνήσιες σχέσεις, έναν άνθρωπο σκληρόκαρδο, εγωιστή, που αρνείται ν’ αγαπήσει, να υποταχθεί, ν’ αγκαλιάσει…. Απέναντι σε μια τέτοια στάση ζωής ο Πατέρας απαντά με απίστευτη τρυφερότητα, με πολύ μεγάλη διάκριση: «Παιδί μου, όλα όσα έχω είναι δικά σου» επιβεβαιώνοντας για άλλη μία φορά ότι κανένας δε μπορεί να του στερήσει τα δικαιώματα που κατέχει και πάνω απ’ όλα την πατρική αγάπη. Η αγάπη δεν έχει όρια, δε γνωρίζει σύνορα, είναι ανεξάντλητη. Παιδί μου… «έπρεπε να χαρείς γιατί ο αδερφός σου νεκρός ήταν και αναστήθηκε, χαμένος και βρέθηκε», υπενθυμίζοντάς του ότι η αδελφική σχέση δε διαγράφεται, ότι «η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει» (Α’ Κορινθίους ΙΓ/13: 8) και θα πρέπει πάντοτε να στέκεται στο υψηλότερο επίπεδο, να μπαίνει πάνω απ’ όλα. 

       Ο μεγαλύτερος γιος δε φαίνεται ν' αντιλαμβάνεται όλα τούτα και τη μόνη λογική που καταλαβαίνει είναι να δείχνει τα ροζιασμένα χέρια του στον Πατέρα και να του λέει: «σε δούλεψα….». Είναι αυστηρός και στηρίζεται στη δική του δικαιοσύνη, που την προβάλει με περηφάνια. Είναι η εικόνα του θρησκευόμενου, του αυτοδικαιούμενου ανθρώπου. Θρησκεία είναι η αυτοδικαίωση του ανθρώπου με τα έργα του, μέσα από την τήρηση κάποιων νόμων ή κανόνων. Η δικαιοσύνη του Θεού δεν έχει να κάνει με έργα ή την τήρηση κάποιων κανόνων ή νόμων, αλλά έχει να κάνει με το περιεχόμενο της καρδιάς του ανθρώπου. "ο άνθρωπος βλέπει το φαινόμενον, ο δε Κύριος βλέπει την καρδίαν" (Α' Σαμουήλ ΙΣ/16: 7). Ο Θεός θέλει να πάρει την "πέτρινη" καρδιά μας, που μισεί τον αδερφό μας και να μας δώσει μια νέα καρδιά, που θα εκφράζει ένα "νέο πνεύμα" (Ιεζεκιήλ ΛΣ/36: 26). Τ' ανθρώπινα "θρησκευτικά έργα" δεν μπορούν να δημιουργήσουν μία εσωτερική, πνευματική σχέση με το Θεό. Δε μπορεί ο άνθρωπος μέσα απ' αυτά να χαρεί, να νοιώσει αγάπη για τον αδερφό του, να περπατήσει μαζί με το Θεό, να συμμετέχει στις μεγάλες γιορτές που κάνει Αυτός για να τιμήσει τους δικούς Του. Ο μεγαλύτερος αδελφός δεν έχει καμία εμπειρία γιορτής, αγκαλιάς με τον πατέρα, με αποτέλεσμα να μη νιώθει καμία ευχαρίστηση. Οι άνθρωποι αυτοί περπατούν με το Θεό από φόβο για να μην καταλήξουν στην κόλαση, όμως δεν είναι αυτή η σχέση που θέλει να έχει ο Θεός με τα παιδιά Του. Δε θέλει μια σχέση: "Κύριε, Κύριε" (Ματθαίος Ζ/7: 21), αλλά θέλει μια σχέση "εν πνεύματι και αληθεία" (Ιωάννης Δ/4: 23). 

      Ο Ιησούς Χριστός όλους αυτούς που στηρίζονταν στα έργα και δεν ήθελαν να έχουν μια στενή πνευματική σχέση μαζί Του, τους αναγνώρισε στο πρόσωπο όλων εκείνων των Φαρισαίων και Σαδουκαίων, των Γραμματέων και των Πρεσβυτέρων του λαού. Πίστευαν ότι προσέφεραν εκδούλευση στο Θεό με το να είναι θρησκευόμενοι (Λουκάς ΙΗ/18: 10–14). Να εφαρμόζουν τους τύπους και τους νόμους της θρησκείας τους και μέσα απ’ όλα αυτά να είναι διδάσκαλοι των άλλων ανθρώπων. Ο Κύριος, αφού τους αποκάλεσε "τυφλούς, οδηγούς τυφλών" τους εξήγησε πού θα καταλήξουν: "τυφλός δε τυφλόν εάν οδηγή, αμφότεροι εις βόθρον θέλουσι πέσει" (Ματθαίος ΙΕ/15: 14).

       Περιφρονούσαν τον Ιησού, γιατί έφερνε ένα παράξενο γι’ αυτούς μήνυμα. Έλεγε ότι ο άνθρωπος είναι αμαρτωλός (Ρωμαίους Γ/3: 23) και ως εκ τούτου έχει ανάγκη σωτηρίας. Δεν μπορεί να σωθεί με τα έργα του και αυτό δεν τους άρεσε, γιατί αυτοί εκεί στηρίζονταν στα δικά τους ψεύτικα, υποκριτικά έργα. Έκαναν τους θρησκευόμενους, αλλά στην ουσία, όπως τους χαρακτήρισε και ο Κύριος, ήταν «τάφοι ασβεστωμένοι» (Ματθαίος ΚΓ/23: 27) και τίποτα άλλο. Φρόντιζαν να καθαρίζουν το «έξωθεν του ποτηρίου» (Λουκάς ΙΑ/11: 39), για να τους βλέπουν οι άνθρωποι, ενώ μέσα τους ήταν βρώμικοι, πονηροί και άρπαγες. 

      Με τη σκληρή, άκαρδη και κακή συμπεριφορά του ο πρεσβύτερος γιος αδίκησε τον Πατέρα του, γιατί δεν μπόρεσε να τον καταλάβει. Ο πατέρας είχε αγάπη, είχε μεγάλη καρδιά. Τούτη την αγάπη δεν μπόρεσε να την καταλάβει ο μεγαλύτερος γιος και με τα σκληρά του λόγια τον πίκρανε, τον πλήγωσε. Πόσες φορές δεν μπορούμε να καταλάβουμε τα σχέδια του Θεού μέσα στη ζωή μας. Η αιτία που δεν τα καταλαβαίνουμε είναι ότι παραμένουμε απ’ έξω. Είναι ανάγκη να έρθουμε πιο κοντά στο Θεό, να μπούμε μέσα, να καθίσουμε στο πατρικό τραπέζι και είναι βέβαιο ότι ο Θεός θα μας εξηγήσει όλα τα σχέδιά Του για τη ζωή μας. 

       Ο πρεσβύτερος γιός με τη συμπεριφορά του αδίκησε τον πατέρα του, αδίκησε όμως και τον αδελφό και μάλιστα στην πιο δύσκολη ώρα της ζωής του. Η πιο δύσκολη ώρα για το νεότερο γιο δεν ήταν, όταν ήταν όταν βρισκόταν μέσα στα γουρούνια, εκείνη τη θέση την άξιζε. Η πιο δύσκολη ώρα ήταν τώρα που βρέθηκε να κάθεται στο τραπέζι, δίπλα στον Πατέρα του, γιατί ήξερε ότι τη θέση αυτή δεν την άξιζε. Μέσα σε κείνο το λαμπρό περιβάλλον είναι βέβαιο ότι αισθάνθηκε πιο βαριά την ενοχή του. Αισθάνθηκε ξένος στο σπίτι του πατέρα του. Τούτη την ώρα είχε μεγάλη ανάγκη από λίγη συμπάθεια, από λίγη ενθάρρυνση, είχε ανάγκη από δυο λόγια αγάπης. Όμως αντί να πάρει αυτό που είχε ανάγκη, άκουσε από τη μισάνοιχτη πόρτα τα σκληρά και άκαρδα λόγια του αδελφού του. 

     Υπάρχουν άνθρωποι που μόλις τώρα γνώρισαν την αγάπη του Θεού, γνώρισαν το Χριστό και τη σωτηρία που Αυτός προσφέρει, δωρεάν, "κατά χάριν" (Εφεσίους Β/2: 8), άνθρωποι, που ακόμα μυρίζουν από την οσμή των χοίρων και τα ξυλοκέρατα της αμαρτίας. Πλούσιο το τραπέζι που έστρωσε ο πατέρας, για να τους υποδεχθεί, όμως το περιβάλλον (που είμαι εγώ και συ), πολύ ξένο και αφιλόξενο. Στέκεται η ψυχή δίπλα μας συντετριμμένη και "πεινάει" για λίγα λόγια συμπάθειας, για λίγη συντροφιά, για δυο λόγια αγάπης, φιλίας, ενθάρρυνσης. Εκείνη την ώρα περνά από μπροστά ο μεγαλύτερος αδελφός, ο άνθρωπος που έχει πολλά χρόνια στην πίστη, με πολύ μεγάλη δράση μέσα στην εκκλησία, ο άνθρωπος που τον χωρίζουν πολλά χιλιόμετρα από τους πλησιέστερους "χοίρους" και στέκεται αδιάφορος. Ίσως τα σκληρά λόγια του μεγαλύτερου αδελφού να είναι πολύ καλύτερα από την παγερή αδιαφορία, που πολλές φορές δείχνουμε. 

       Τι άλλο να πει κανείς για τούτο το μεγάλο γιο! Αδίκησε τον πατέρα του, αδίκησε τον αδελφό του, όμως πιο πολύ από κάθε άλλον αδίκησε τον εαυτόν του. "Κάθισε δίπλα στον αδελφό σου, γνώρισέ τον, βοήθησέ τον και δίνοντάς του θα πάρεις και συ πολλά πράγματα που έχεις ανάγκη". Τούτος ο γιος έμεινε σκληρός, αλύγιστος στη δική του δικαιοσύνη και δε θέλησε να μπει στο σπίτι της χαράς. Ένα συμπέρασμα βγαίνει απ’ όλα αυτά. Ας μη στηριζόμαστε στη δική μας δικαιοσύνη, στα δικά μας έργα, στις δικές μας προσπάθειες. Ας μην προσπαθούμε να αυτοδικαιωθούμε, όπως ο Φαρισαίος μπροστά στο ιερό (Λουκάς ΙΗ/18: 10-14), όπως τούτος ο μεγαλύτερος γιος της ιστορίας μας. Ο Λόγος του Θεού μας προτρέπει: "Ας γίνει γνωστή η επιείκειά μας σε όλους" (Φιλιππησίους Δ/4: 5). Ας καταλάβουμε ότι μπροστά στο Θεό είμαστε τόσο αμαρτωλοί και χαμένοι, όσο ο ληστής και η πόρνη. Όλοι έχουμε ανάγκη από ένα Σωτήρα. Αυτόν το Σωτήρα τον έδωσε ο ουρανός (Γαλάτας Δ/4: 4), είναι ο Κύριος Ιησούς Χριστός, ο Υιός του Θεού. Ας Τον δεχθούμε, ας Τον πιστέψουμε, ας Τον ομολογήσουμε, ας στηριχτούμε στο Έργο, που Εκείνος έκανε πάνω στο σταυρό για τη δική μας σωτηρία. Εν κατακλείδι, ας πλησιάσουμε το Θεό, ας μπούμε στο τραπέζι της χαράς και της ευφροσύνης, που ο Πατέρας Θεός έχει ετοιμάσει για τον καθένα από μας (Λουκάς ΙΒ/12: 37). Ο πατέρας μας περιμένει, αγωνιά για μας, "θέλει πάντες να σωθούν και να έρθουν εις επίγνωσιν" (Α΄ Τιμοθέου Β/2: 4). 

        ΕΠΙΛΟΓΟΣ: 

      Την παρούσα παραβολή την αναφέρουμε ως "η παραβολή του ασώτου", όμως όπως φαίνεται από την εξιστόρηση των γεγονότων τούτοι οι γιοί ήταν και οι δύο άσωτοι. Όλοι οι άνθρωποι είναι άσωτοι. Ο Λόγος του Θεού αναφέρει: "πάντες ήμαρτον και υστερούνται της δόξης του Θεού" (Ρωμαίους Γ/3: 23. O νεότερος γιος έδειχνε με κάθε τρόπο την ασωτία του και την πρόβαλε, ενώ ο μεγαλύτερος αδελφός την πραγματική φτωχή πνευματική του κατάσταση την έκρυβε κάτω από μια δήθεν αξιοπρεπή εμφάνιση στην πατρική στέγη. Θέλοντας να χαρακτηρίσει ο Κύριος αυτή την κατηγορία των ανθρώπων ανέφερε: "έχοντες μεν μορφήν ευσεβείας, ηρνημένοι δε την δύναμιν αυτής" (Β' Τιμοθέου Γ/3: 5). 

      Και οι δύο λοιπόν γιοί ήταν άσωτοι και των δύο η καρδιά ήταν πολύ μακριά από την καρδιά του Πατέρα και οι δύο έδειξαν πόσο λίγο αγαπούσαν και υπολόγιζαν τον Πατέρα τους. Ο μεν νεότερος το έδειξε όταν ζήτησε την κληρονομιά του, ενώ ο πατέρας ήταν εν ζωή, ο δε πρεσβύτερος όταν μίλησε με τόσο σκληρά λόγια για τον αδελφό του που είχε επιστρέψει μετανιωμένος. 

      Και οι δύο ήταν άσωτοι και συνεπώς και οι δύο ήταν χαμένοι, όμως ο ένας απ' αυτούς μετάνιωσε για την ασωτία του, για την αμαρτωλή του ζωή, αναγνώρισε την αναξιότητά του και ταπεινώθηκε μπροστά στον Πατέρα του και έτσι αξιώθηκε να λάβει το φιλί της πατρικής αγάπης και συγχώρησης, να λάβει τη σωτηρία του. Ο άλλος, ο θρησκευόμενος, παρά το γεγονός ότι γνωρίζει πολύ καλά το Νόμο του Θεού και υπηρετούσε μέσα στον οίκο Του, δεν είχε καταλάβει το βάθος της καρδιάς του Θεού, που θέλει όλοι οι άνθρωποι να σωθούν και να έρθουν σε μετάνοια, που τους αγαπάει όλους, που τους καλεί όλους, που τους θέλει όλους κοντά Του. Ο άνθρωπος αυτός μένοντας σκληρός, αμετανόητος προβάλλοντας τα "θρησκευτικά" του έργα, δείχνοντας αδιαφορία και παντελή έλλειψη συχωρητικότητας και αγάπης για τον αδελφό του τελικά μένει έξω από το τραπέζι της χαράς.

 

       Ας είμαστε ιδιαίτερα προσεκτικοί, γιατί "άσωτοι" δεν υπάρχουν μόνον "στη χώρα στης ασωτίας", υπάρχουν παντού και γύρω μας, ακόμα και μέσα στην Εκκλησία. Πρόκειται για ανθρώπους που ζουν μία φαινομενικά αξιοπρεπή, ηθική και ανεπίληπτη ζωή, όμως η καρδιά τους είναι πολύ μακριά από την καρδιά του πατέρα.---

ΟΙ ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΙΠΠΟΙ ΤΗΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗΣ.

ΕΙΣΑΓΩΓΗ.

    Στις ημέρες μας συμβαίνουν τρομερά παγκόσμια γεγονότα τα οποία δεν μπορεί εύκολα να ερμηνεύσει ο άνθρωπος, αν δεν έχει γνώση του Λόγου του Θεού. Ο Κύριος, για να μας προειδοποιήσει, μίλησε για «έσχατους καιρούς» και μίλησε και για «σημεία των εσχάτων ημερών». Παρατηρούμε καθημερινά μία επιδείνωση της παγκόσμιας κατάστασης μέσα από πολέμους, πολιτικές ταραχές και ανισότητες. Πολλοί άνθρωποι σκέπτονται μήπως είμαστε στα πρόθυρα ενός τρίτου παγκοσμίου πολέμου, ενώ κάποιοι άλλοι αρχίζουν να παίρνουν στα σοβαρά την πιθανότητα ενός «Αρμαγεδώνα». Στο βιβλίο του προφήτη "Δανιήλ" (κεφ. ΙΒ/12, εδ. 10) αναφέρεται: "Πολλοί θέλουσι καθαρισθή και λευκανθή και δοκιμασθή· και οι ασεβείς θέλουσιν ασεβεί· και ουδείς εκ των ασεβών θέλει νοήσει· αλλ' οι συνετοί θέλουσι νοήσει".

       Την ήδη ζοφερή κατάσταση έρχονται να επιδεινώσουν μεγάλες φυσικές καταστροφές, σεισμοί, πλημμύρες, φωτιές, κυκλώνες, ανεμοστρόβιλοι, χιονοθύελλες. Από την άλλη πλευρά η ηθική αποσύνθεση των ημερών μας, η ανταρσία και η αποστασία του ανθρώπου από το θέλημα του Θεού βρίσκονται στα υψηλότερα επίπεδα που υπήρξαν ποτέ στην ανθρώπινη ιστορία. Ο αιώνιος και αψευδής Λόγος του Θεού χαρακτηρίζοντας τις ημέρες τις οποίες ζούμε ως «καιροί κακοί» (Β’ Τιμοθέου Γ/3: 1) και δε μας έχει αφήσει απληροφόρητους για όλα αυτά τα συνταρακτικά γεγονότα που συμβαίνουν γύρω μας καθώς και για εκείνα τα οποία άμεσα πρόκειται να συμβούν. 

      Με τη βοήθεια του Πνεύματος του Θεού θα εξετάσουμε, με την παρούσα μελέτη, τα γεγονότα που αναφέρονται στο βιβλίο της «Αποκάλυψης», κεφ. Σ/6, εδ. 1 – 8. 

      Οι τέσσερις ίπποι. 

    Το Βιβλίο της «Αποκάλυψης» χωρίζεται σε 4 ενότητες, η κάθε μία των οποίων διακρίνεται σε 7 περιόδους. Σ’ αυτήν αναφέρονται: 7 επιστολές (Αποκάλυψη, κεφ. Β/2), 7 σφραγίδες (Αποκάλυψη, κεφ. Σ/6), 7 σάλπιγγες (Αποκάλυψη, κεφ. Η/8: 2), και οι 7 φιάλες της οργής του Κυρίου (Αποκάλυψη ΙΕ/15: 7). Η εκκλησία της «Λαοδικείας» (Αποκάλυψη Γ/3: 22), συμβολίζει η τελευταία περίοδος της Εκκλησίας. 

    Στο βιβλίο της «Αποκάλυψης» (κεφ. ΙΔ/14, εδ. 15-20) επίσης αναφέρονται γεγονότα και κάποιες λεπτομέρειες από το δεύτερο ερχομό του Χριστού (τη δευτέρα παρουσία). Εκεί γίνεται λόγος για έναν «θερισμό» (Αποκάλυψη ΙΔ/14: 15) και έναν «τρύγο» (κεφ. ΙΔ/14, εδ. 18). Η καταπάτηση των σταφυλιών αφορά την κρίση του Θεού πάνω στους αμετανόητους αμαρτωλούς ανθρώπους. Στο προηγούμενο κεφάλαιο ΙΓ/13 αναφέρεται η εμφάνιση του Αντίχριστου. 

     Η δεύτερη ενότητα, αυτή δηλ. μετά τις επιστολές είναι «οι σφραγίδες», που παρουσιάζονται στο Σ/6 κεφάλαιο. Σε κάθε μία από τις πρώτες τέσσερις σφραγίδες εμφανίζεται από ένας ίππος με τον καβαλάρη του και έτσι αρχίζουν οι πρώτες κρίσεις πάνω στη γη. 

1/ Ο λευκός ίππος μ’ έναν τοξότη (περίοδος παραπλάνησης). 

2/ Ο κόκκινος ίππος (ένας σκληρός πόλεμος). 

3/ Ο μέλας ίππος (περίοδος πείνας). 

4/ Ο ωχρός ίππος (περίοδος αρρώστιας και μόλυνσης του περιβάλλοντος). 

      Ο Ιησούς Χριστός, που είναι το «Αρνίον το εσφαγμένον» (Αποκάλυψη Ε/5: 12), είναι ο «ΜΟΝΟΣ ΑΞΙΟΣ» για να λάβει το βιβλίο και να ανοίξει τις σφραγίδες του, όπως διαβάζουμε στο βιβλίο της «Αποκάλυψης» (κεφ. Ε/5). 

      1η σφραγίδα. «Ίππος λευκός». -- Βιβλίο «Αποκάλυψης», κεφ. Σ/6, εδ. 1, 2). 

     «ΚΑΙ είδα, όταν το Αρνίο άνοιξε μία από τις σφραγίδες, και άκουσα ένα από τα τέσσερα ζώα, σαν με φωνή βροντής, να λέει: Έλα και βλέπε. Και είδα, και ξάφνου, ένα άλογο, λευκό και εκείνος που καθόταν επάνω σ' αυτό είχε ένα τόξο και του δόθηκε ένα στεφάνι, και βγήκε νικώντας, για να νικήσει».

      Με το άνοιγμα της 1ης σφραγίδας ξεπρόβαλε ένα άσπρο άλογο και εκείνος που καθόταν πάνω σ’ αυτό κρατούσε ένα τόξο και πολεμούσε μ’ αυτό. Πολλοί στο πρόσωπο τούτου του αναβάτη έσπευσαν να ισχυριστούν ότι πρόκειται για τον Κύριο Ιησού Χριστό. Φοράει, όπως διατείνονται, το λευκό ένδυμα της δικαιοσύνης και αγωνίζεται να σώσει τις χαμένες ψυχές. Αυτή η ερμηνεία στην προκειμένη περίπτωση, θεωρούμε ότι δεν είναι ορθή, καθόσον οι τέσσερις ίπποι αντιπροσωπεύουν μεγάλες κρίσεις πάνω στη γη, ενώ ο Κύριός μας και το Ευαγγέλιό Του δεν αποβλέπουν σε κρίσεις, αλλά στη σωτηρία των ανθρώπων. 

      Ο «λευκός ίππος» είναι μια περίοδος κρίσης που στηρίζεται στην παραπλάνηση των ανθρώπων. Το λευκό, που συνήθως συμβολίζει τη Θεία δικαιοσύνη, εδώ φαίνεται να είναι εικόνα της ψεύτικης ανθρώπινης δικαιοσύνης. Αυτός που κάθεται πάνω στον ίππο εμφανίζεται ότι είναι δίκαιος. Εικόνα του Κυρίου σαν καβαλάρη με στεφάνι, δεν υπάρχει αλλού στην Καινή Διαθήκη. Ο Κύριος παρουσιάζεται να κρατά «μάχαιρα» και όχι τόξο. Ο πνευματικός πόλεμος γίνεται από κοντά με την «μάχαιρα του Πνεύματος», που είναι «ο Λόγος του Θεού» (Εφεσίους Σ/6: 17) και όχι από μακριά, όπως συμβαίνει με εκείνους που πολεμούν με τόξο. 

      Το λευκό χρώμα συμβολίζει την αγνότητα, το φως, την αγιότητα, την ειρήνη, τη δικαιοσύνη και κάθε τι καλό που υπάρχει. Στην προκειμένη όμως περίπτωση τίποτα απ’ όλα αυτά δεν ισχύει. Ο αναβάτης τούτου του ίππου έχει σκοπό να εξαπατήσει τους ανθρώπους. Ο Χριστός είναι «ο άρχοντας της ειρήνης» (Ησαΐας Θ/9: 6) που φέρνει ειρήνη, προσφέρει ζωή και μάλιστα «εν αφθονία» (Ιωάννης Ι/10: 10), φέρνει χαρά, ανάπαυση στους ανθρώπους, επομένως δεν μπορεί να είναι ο Ιησούς αυτός που κάθεται πάνω στον «λευκό ίππο» γιατί, όπως θα δούμε, ο αναβάτης αυτού του ίππου προκαλεί καταστροφή και ερήμωση. Πρόκειται για κάποιον που θα πάρει – θα σηκώσει - την ειρήνη από τη γη και θα φέρει τον πόλεμο και την ολοκληρωτική καταστροφή. 

      Ο αναβάτης του «λευκού ίππου» φαίνεται καθαρά ότι είναι κάποιος που προσπαθεί να αντιγράψει, ν’ αντιποιήσει το Χριστό, με σκοπό να παραπλανήσει τους ανθρώπους. Αυτός σύμφωνα με το Λόγο του Θεού, είναι ο Αντίχριστος (Β’ Ιωάννου Α/1: 7), ο άνομος (Β’ Θεσσαλονικείς Β/2: 8), ο υιός της απωλείας (Β’ Θεσσαλονικείς Β/2: 3), ο οποίος θα φέρει πάνω στη γη: πόλεμο, πείνα, καταστροφή, θάνατο. Κάτω από το μανδύα του λευκού χρώματος θα είναι ο Αντίχριστος, ο πλάνος, ένας πλαστός Χριστός, που δε θα μπορούν να τον αντιληφθούν τα ανυποψίαστα μάτια των ανθρώπων. Σκοπός του είναι να διεισδύσει ύπουλα μέσα στον κόσμο με σκοπό να τον εξουσιάσει. Επειδή εμφανίζεται με τόξο, αλλά χωρίς βέλη, πιστεύεται ότι δε θα προσπαθήσει να κατακτήσει τον κόσμο με τη βία, αλλά με άλλα μέσα. Ο άρχοντας αυτός «εν ειρήνη θέλει αφανίσει πολλούς» (Δανιήλ Η/8: 25). 

      Ο Αντίχριστος στην προσπάθειά του να εξαπατήσει τα έθνη εμφανίζεται να κρατά τόξο. Ο Κύριος Ιησούς, που είναι «ο Βασιλιάς των βασιλιάδων και ο Κύριος των Κυρίων» (Αποκάλυψη ΙΘ/19: 16), όταν θα έρθει, θα κρατάει ρομφαία. «εκ του στόματος Του εξέρχεται ρομφαία κοπτερά, δια να κτυπά με αυτήν τα έθνη» (Αποκάλυψη ΙΘ/19: 15).Το τόξο είναι ύπουλο όπλο, μπορεί κάποιος να βρίσκεται σε μεγάλη απόσταση και να χτυπηθεί ύπουλα και χωρίς θόρυβο. Έτσι λοιπόν, όπως διαφαίνεται μέσα από το Λόγο του Θεού, ο Αντίχριστος θα κερδίσει τα έθνη με απάτη και με δόλο. Πρόκειται για μια τεράστια, άνευ προηγουμένου, προσπάθεια εξαπάτησης από το διάβολο ολόκληρης της ανθρωπότητας μέσω του οργάνου του, του Αντίχριστου, ο οποίος θα έρθει σαν βασιλιάς ισχυρός, με απατηλές και φρούδες υποσχέσεις για καλυτέρευση της ζωής, για εξύψωση του ανθρώπου, για ευδαιμονία και πρόοδο. 

     Έρχεται στη γη «αντί του Χριστού» (γι’ αυτό ονομάστηκε αντίχριστος) που σημαίνει ότι θα προσπαθήσει να πείσει τους ανθρώπους ότι αυτός είναι ο Χριστός που περιμένουν και γι’ αυτό άλλωστε έρχεται σε λευκό άλογο, για να πείσει τους ανθρώπους ότι αυτός είναι ο σωτήρας Χριστός, ο οποίος θα τους ελευθερώσει και θα τους σώσει. Το λευκό είναι σύμβολο ειρήνης, καθαρότητας και αγιασμού. Θα έρθει λοιπόν σαν θεοσεβής, σαν θρησκευόμενος ηγέτης, σαν άνθρωπος που θα τον βλέπεις και θα θέλεις να τον προσκυνήσεις, αλλά παράλληλα θα είναι "ο άρχοντας του σκότους" (Πράξεις ΚΣ/26: 18). Αυτός θα έρθει «με ενέργεια του σατανά με κάθε δύναμη και σημεία και τέρατα ψεύδους» (Β’ Θεσσαλονικείς Β/2: 9). 

        Παρατηρούμε ότι θα δοθεί στον Αντίχριστο «στέφανος νικητή» (εδ. 2), θεωρώντας ότι έχει βέβαιη τη νίκη, την αποδοχή και την επιβολή του πάνω στους ανθρώπους. Ο Χριστός στη 2η έλευσή Του θα έρθει με πολλά «διαδήματα» πάνω στο κεφάλι Του, γιατί είναι   (Αποκάλυψη ΙΘ/19: 16). Θα πρέπει να γνωρίζουμε ότι ο Σατανάς και το όργανό του, ο Αντίχριστος, έχουν περιορισμένη δύναμη και ισχύ. Ο Θεός κατέχει το βιβλίο, «το Αρνίο», που σφάχτηκε πάνω στο σταυρό, που πέθανε και αναστήθηκε από τους νεκρούς και βρίσκεται στα δεξιά του Πατέρα, ανοίγει την πρώτη σφραγίδα και ένα από τα 4 ζώα λέει: «πήγαινε». Η βασιλεία του αντίχριστου θα είναι σύντομη (επταετής). 

        Είναι γεγονός ότι η ανθρωπότητα που επαναστάτησε εναντίον του Θεού και της βασιλείας Του, θα ενωθεί τελικά κάτω από μία «παγκόσμια κυβέρνηση», της οποίας θα ηγείται ένας ασεβής και διεστραμμένος ηγέτης. Νομίζουν οι άνθρωποι ότι μόνον, όταν όλοι μαζί ενωθούν κάτω από έναν χαρισματικό ηγέτη, η επανάσταση εναντίον του Θεού θα είναι αποτελεσματική. Ο Κύριος αναφέρει: «Εγώ ήρθα στο όνομα του Πατέρα μου, και δεν με δέχεστε αν έρθει άλλος στο δικό του όνομα, εκείνον θα τον δεχθείτε» (Ιωάννης Ε/5: 43). Αυτός ο «άλλος» τον οποίο αναφέρει ο Κύριος είναι ο Αντίχριστος.

     Ολόκληρη η ανθρωπότητα υπηρετεί το σατανά με κάθε τρόπο, κάποιοι μάλιστα έχουν ανοίξει χώρους λατρείας του και τον λατρεύουν, κάτι που στις μέρες μας παίρνει επίσημο χαρακτήρα, χωρίς να παρακωλύεται από τις αρχές. Στην επιστολή «προς Ρωμαίους» (κεφ. Α/1, εδ. 28-32) μεταξύ των άλλων αναφέρεται ότι «επειδή οι άνθρωποι απεδοκίμασαν να έχουν επίγνωση του Θεού έγιναν υβριστές» (εδ.30). 

      Μια πραγματική διαρκής ύβρις και πρόκληση εναντίον του Θεού υπήρξε η πορεία του ανθρώπου πάνω στη γη. Η προσκόλλησή του στην πίστη της παντοδυναμίας του αδόκιμου πνευματικά νου του οδήγησε τον άνθρωπο στην παραμόρφωση της ψυχής του. Η φιλαυτία του άνοιξε το δρόμο στην απληστία και την εκμηδένιση κάθε ηθικού φραγμού. Αυτά έρχονται πρώτα, ακολουθεί η ολοκληρωτική κατάρρευση, η απελπισία, η πλήρης καταστροφή. 

     Στην Παλαιά Διαθήκη η ανθρώπινη πρόκληση εικονογραφείται με το χτίσιμο του «πύργου της Βαβέλ» (Γένεση ΙΑ/11: 4). Πρόκειται για ένα ανθρώπινο έργο που κατέληξε να είναι ένα ερειπωμένο μνημείο, ένα σορό μπάζα, για να θυμίζει τα σαθρά έργα του ανθρώπου και την αποτυχία του άκρατου ανθρώπινου εγωισμού. Ένα μνημείο που θα θυμίζει στον άνθρωπο ότι είναι και παραμένει, παρά τις γνώσεις και την ανάπτυξη της τεχνολογίας, «τοίχος κεκλιμένος και φραγμός ετοιμόρροπος» (Ψαλμός ΞΒ/62: 3), ένας τοίχος που έχει πάρει κλίση είναι ο άνθρωπος και ένας φράχτης που είναι έτοιμος να γκρεμιστεί, από μόνος του, σε μια ξέφρενη πορεία αυτοκαταστροφής. 

     Σ’ αυτήν ακριβώς την κατάσταση βρίσκεται ο άνθρωπος μακριά από το Θεό. Όταν έρχεται η δύσκολη ώρα της δοκιμασίας φαίνεται καθαρά πόσο μεγάλη είναι η ανθρώπινη ανεπάρκεια και πως ο άνθρωπος μένει μόνος, προδομένος από τις δυνάμεις του, ανήμπορος και εντελώς αβοήθητος. Ο Θεός είναι κατηγορηματικός: «Διότι δύο κακά έπραξεν ο λαός μου εμέ εγκατέλιπον, την πηγήν των ζώντων υδάτων, και έσκαψαν εις εαυτούς λάκκους, λάκκους συντετριμμένους, οίτινες δεν δύνανται να κρατήσωσιν ύδωρ» (Ιερεμίας Β/2: 13). Όσες βελτιώσεις κι αν κάνουμε, όσες συμφωνίες και αν υπογράψουμε για τη διάσωση του πλανήτη, όσος αγώνας και αν γίνει για τη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης, χωρίς το «φως το αληθινό» (Ιωάννης Α/1: 9), που είναι ο Κύριος Ιησούς Χριστός και ο αιώνιος Λόγος Του, χωρίς την αγάπη και τη σοφία του Θεού, σκάβουμε «λάκκους συντετριμμένους» χωρίς να προκύπτει κανένα απολύτως θετικό αποτέλεσμα. Η ανάγκη ταπείνωσης, μετάνοιας και συντριβής στην παρουσία του Θεού είναι και παραμένει η πρώτη μεγάλη ανάγκη κάθε ανθρώπου.

        Σήμερα οι άνθρωποι περισσότερο από κάθε άλλη εποχή φοβούνται, καθώς έχουν αντιληφθεί ότι στο εγγύς μέλλον τα πράγματα θα χειροτερέψουν. Φοβούνται γιατί, ενώ το φως ήρθε στον κόσμο (ο Ιησούς Χριστός), αυτοί αγάπησαν στη ζωή τους το σκοτάδι. Μ’ αυτό το κριτήριο ο Θεός θα κρίνει μια μέρα τον ασεβή κόσμο. Ως προς την κρίση του Θεού ο Κύριος ήταν κατηγορηματικός: «Κι αυτή είναι η κρίση, ότι το φως ήρθε στον κόσμο, και οι άνθρωποι αγάπησαν το σκοτάδι περισσότερο παρά το φως· για τον λόγο ότι, τα έργα τους ήταν πονηρά» (Ιωάννης Γ/3: 19). 

        Υπάρχει όμως και η άλλη πλευρά. Την ώρα που οι πολλοί φοβούνται και τρέμουν κάποιοι άλλοι, που αποτελούν ένα «μικρό ποίμνιο» (Λουκάς ΙΒ/12: 32), που έχει έναν Μεγάλο Ποιμένα, ένα ποίμνιο που αποτελείται από πραγματικούς πιστούς του Χριστού και το οποίο προέρχεται «από κάθε φυλή και γλώσσα και λαό και έθνος» (Αποκάλυψη Ε/5: 9), σηκώνουν τα κεφάλια τους και κράζουν με λαχτάρα: «ναι, έρχου Κύριε Ιησού». Αυτοί οι άνθρωποι είναι «παιδιά του Θεού» (Ιωάννης Α/1: 12) και έχουν «αιώνια ζωή» μέσα τους (Α’ Ιωάννου Ε/5: 11). Μετάνιωσαν για το παρελθόν τους, για την αμαρτωλή τους ζωή, εξομολογήθηκαν τις αμαρτίες τους στο Χριστό, που είναι ο Μόνος που έχει εξουσία από το Θεό "να συγχωράει αμαρτίες επί της γης" (Λουκάς Ε/5: 24), πλύθηκαν με το αίμα του Χριστού, που "καθαρίζει από κάθε αμαρτία" (Α΄ Ιωάννου Α/1: 7), αντιστάθηκαν, πίστεψαν και ακολούθησαν τον Χριστό, έως τέλους (Ματθαίος ΚΔ/24: 13). Αυτούς δεν τους αγγίζει ο φόβος. Αυτοί δεν είναι «ως και λοιποί οι μη έχοντες ελπίδα» (Α’ Θεσσαλονκείς Δ/4: 13). Γι’ αυτούς, για τους λυτρωμένους με το αίμα του Ιησού Χριστού ισχύει εκείνο που ο Χριστός είπε στη Μάρθα, την αδελφή του Λαζάρου: «Είπε προς αυτήν ο Ιησούς, Εγώ είμαι η ανάστασις και η ζωή ο πιστεύων εις εμέ, και αν αποθάνη, θέλει ζήσει και πας όστις ζει και πιστεύει εις εμέ δεν θέλει αποθάνει εις τον αιώνα. Πιστεύεις τούτο;» (Ιωάννης ΙΑ/11: 25,26). Ψυχή, πιστεύεις τούτο; Πιστεύεις στις ζωντανές και πλούσιες είναι οι υποσχέσεις του Θεού; 

       Το σκοτάδι, ο φόβος, η αβεβαιότητας, που απλώνονται καθημερινά γύρω μας και πάνω μας εξαιτίας της αμαρτίας και της αποστασίας μας από τον αληθινό Θεό, θα μεγαλώνουν ακόμα περισσότερο. Ενώ θα βρισκόμαστε σ’ αυτήν την κατάσταση μας προτρέπει ο Κύριος: «Όποιος αδικεί, ας αδικήσει ακόμα και όποιος είναι μολυσμένος, ας μολυνθεί ακόμα και ο δίκαιος ας γίνει ακόμα πιο δίκαιος, και ο άγιος ας γίνει ακόμα πιο άγιος» (Αποκάλυψη ΚΒ/22: 11). Ο καθαρός; θα πρέπει να γίνεται πιο καθαρός, ενώ ο ασεβής θ’ ασεβεί πιο πολύ (Δανιήλ ΙΒ/12: 10). Η διαφορά αυτή θα γίνεται όλο και μεγαλύτερη, ώστε να μπορεί ο καθένας να καταλάβει ποιος είναι ο αληθινός Βασιλιάς. 

        Η πιο ποθητή, ακριβή και πολυπόθητη φράση μεταξύ των ανθρώπων είναι η λέξη «ειρήνη». Όμως η ειρήνη είναι δώρο του Ιησού Χριστού. Αυτός είναι «ο άρχοντας της ειρήνης». Ο Λόγος του Θεού αναφέρει: «Η ειρήνη του Χριστού, η υπερέχουσα πάντα νουν» (Φιλιππησίους Δ/4: 7), όμως αντί οι άνθρωποι να χαίρονται αυτήν την ειρήνη που προσφέρει ο Χριστός, ο Λόγος του Θεού μας αναφέρει ότι θα ζούνε μέσα στο φόβο και την αβεβαιότητα «θα αποψυχούν από του φόβου και της προσδοκίας των επερχομένων δεινών» (Λουκάς ΚΑ.21: 6). Αυτά θα είναι τ’ αποτελέσματα της άρνησης του Χριστού στη ζωή τους. Τα αποτελέσματα μιας διαχρονικής ανθρώπινης επιλογής: "Δεν θέλομεν ούτος βασιλεύση εφ' ημάς" (Λουκάς ΙΘ/19: 14).

      «Εξήλθεν νικών και ίνα νικήσει». Ο σκοπός του αντίχριστου είναι να επιβληθεί και «να νικήσει» αιώνια, όμως αυτό δεν θα πραγματοποιηθεί ποτέ. Νικητής είναι και θα παραμείνει ο αναστημένος και δοξασμένος Ιησούς Χριστός. Η τελευταία προσπάθεια του ανθρώπου να «χτίσει» τον χαμένο Παράδεισο με τα δικά του έργα και όχι με τον τρόπο που τον προσφέρει ο Θεός θ’ αποτύχει οικτρά μέσα σε αλλεπάλληλες, πρωτόγνωρα τρομερές κρίσεις. 

      2 η σφραγίδα: «Ίππος πυρός» -- Βιβλίο «Αποκάλυψης», (κεφ. Σ/6, εδ. 3,4). 

3 Και όταν άνοιξε τη δεύτερη σφραγίδα, άκουσα το δεύτερο ζώο να λέει: Έλα και βλέπε. 

4 Και βγήκε ένα άλλο άλογο, κόκκινο και σ' αυτόν που καθόταν επάνω σ' αυτό δόθηκε να σηκώσει την ειρήνη από τη γη, και να σφάξουν ο ένας τον άλλον, και του δόθηκε μια μεγάλη μάχαιρα. 

    Ο «κόκκινος ίππος», σύμβολο του πολέμου και της καταστροφής. Όταν ο Κύριος Ιησούς Χριστός άνοιξε τη δεύτερη σφραγίδα, εμφανίστηκε ένα κόκκινο άλογο με τον αναβάτη του να κρατάει μια μεγάλη μάχαιρα. Η αποστολή του θα είναι να σηκώσει την ειρήνη από ολόκληρη τη Γη και να φέρει τον πόλεμο. Να κάνει τους ανθρώπους να σφάξουν ο ένας τον άλλον. Το κόκκινο χρώμα συμβολίζει τον πόλεμο και είναι το χρώμα του αίματος, των επαναστάσεων. 

    Μετά από μια περίοδο φαινομενικής - απατηλής και κίβδηλης ειρήνης, της ειρήνης του τρόμου, όπως λέγεται, ακολουθεί ο ερυθρός (κόκκινος) ίππος του πολέμου. Ο άνθρωπος, παρά τις προσπάθειές του, ποτέ δεν μπόρεσε ν’ απαλλαγεί από τον πόλεμο. Σε όλες τις εποχές, αλλά περισσότερο στη δική μας ο άνθρωπος ζει κάτω από το φόβο και τον τρόμο του πολέμου. Οι προϋπολογισμοί όλων των κρατών βουλιάζουν από το βάρος των αμυντικών δαπανών, προκειμένου ν’ αποφύγουν τον πόλεμο. Ο πόλεμος βγαίνει μέσα από το μίσος που φωλιάζει στην καρδιά του ανθρώπου, όταν μέσα σ’ αυτήν δεν κατοικεί ο Χριστός, «ο άρχοντας της ειρήνης». Υπάρχουν έθνη που οι λαοί τους πεθαίνουν από την πείνα, τις αρρώστιες, και όμως επενδύουν αμύθητα ποσά για στρατιωτικούς εξοπλισμούς. Έτσι αποδεικνύεται για άλλη μια φορά πως ο άνθρωπος δεν είναι ελεύθερος, αλλά είναι δούλος, είναι αιχμάλωτος της καρδιάς του, των παθών του, της αμαρτίας και της κακίας του. 

      Ο Κύριος ήταν κατηγορηματικός προς του Ιουδαίους: «Εάν σεις μείνητε εν τω λόγω τω εμώ, είσθε αληθώς μαθηταί μου και θέλετε γνωρίσει την αλήθειαν, και η αλήθεια θέλει σας ελευθερώσει» (Ιωάννης Η/8: 31,32). Ο πόλεμος είναι εσωτερική διάθεση, είναι προσανατολισμός καρδιάς. Μόνον, όταν η καρδιά είναι στραμμένη προς το Χριστό, θα έχει ειρήνη, όταν είναι μακριά απ’ Αυτόν, μοιραία θα έχει πόλεμο. Έτσι βλέπουμε πόλεμο μεταξύ κρατών, πόλεμο μεταξύ φυλών, ομάδων, οικογενειών, πόλεμο με τον ίδιο του τον εαυτό έχει ο άνθρωπος. Ο πόλεμος έγινε μια μόνιμη κατάσταση μέσα στη ζωή του ανθρώπου. Συσσωρευμένα μίση, πάθη, εχθρότητες έρχεται η ώρα που ξεσπούν. Υπάρχει ο πόλεμος, αλλά υπάρχει και ο φόβος του επερχόμενου πολέμου. Ο πόλεμος αποτελεί τη μεγάλη απόδειξη της απόλυτης χρεοκοπίας του ανθρώπου, που βρίσκεται μακριά από το Θεό. 

       Στο σπάσιμο της δεύτερης σφραγίδας από το χέρι του Κυρίου μας, ξεπροβάλλει ο «ερυθρός ίππος». Στην περιγραφή αναφέρονται δύο βασικά στοιχεία. 

    α/ «και εις τον καθήμενον επ’ αυτόν εδόθη εξουσία να σηκώσει την ειρήνη από της γής». Αποδεικνύεται για άλλη μία φορά, ότι η ειρήνη είναι δώρο του Θεού (Ιωάννης ΙΔ/14: 27). Το αιώνιο χέρι του Θεού συγκρατεί τις πολεμικές δυνάμεις του κόσμου και δεν επέρχεται ολοκληρωτικός πόλεμος και πλήρης αφανισμός του ανθρώπινου είδους. Πόσες φορές ο κόσμος πήγε να αιματοκυλισθεί από τη μία άκρη ως την άλλη, αλλά ο Θεός δεν το επέτρεψε. Κάποτε το χέρι Του θα αποσυρθεί και το κακό θα καλύψει και θα κυριαρχήσει πάνω σ’ όλη τη γη με τα ολέθρια αποτελέσματά του. 

     β/ «και να σφάξωσι αλλήλους». Η εντολή του Θεού είναι «αγαπάτε αλλήλους», όμως ο εχθρός της ψυχής, «ο ανθρωποκτόνος» διάβολος (Ιωάννης Η/8: 44) έρχεται να στρέψει τον έναν άνθρωπο εναντίον του άλλου. Τούτος ο κόκκινος ίππος κατά καιρούς έχει επισκεφθεί όλες τις γωνιές της γης. 

    γ/ «εδόθη αυτώ μάχαιρα μεγάλη». Αυτή η μεγάλη μάχαιρα είναι σύμβολο μεγάλης σφαγής, μιας μεγάλης γενοκτονίας. Γι’ αυτό δόθηκε σ’ αυτόν μεγάλη μάχαιρα, γιατί θα υποτάξει όλο τον κόσμο προκαλώντας μεγάλη ερήμωση και καταστροφή. «και εδόθη εις αυτό εξουσία επί πάσαν φυλήν και γλώσσαν και έθνος» (Αποκάλυψη ΙΓ/13: 7). 

      Οι καταστροφές που θα γίνουν από τους πολέμους των εσχάτων ημερών δε θα έχουν προηγούμενο, καθώς θα χρησιμοποιηθούν και πυρηνικά όπλα (Ζαχαρίας ΙΔ/14: 12). Όλες αυτές οι μάχες και οι πόλεμοι από πού προέρχονται; Ο Ιάκωβος στην επιστολή του μας αναφέρει σχετικά: «Από πού προέρχονται οι πόλεμοι και οι διαμάχες ανάμεσά σας; Όχι από εδώ, από τις ηδονές σας, οι οποίες αντιμάχονται μέσα στα μέλη σας; Επιθυμείτε, και δεν έχετε φονεύετε και φθονείτε, και δεν μπορείτε να επιτύχετε μάχεστε και πολεμάτε, αλλά δεν έχετε, επειδή δεν ζητάτε. Ζητάτε, και δεν παίρνετε, επειδή ζητάτε με κακή πρόθεση, για να δαπανήσετε στις ηδονές σας» (Ιάκωβος Δ/4: 1-3).

 

     3η σφραγίδα: «ίππος μέλας» -- Βιβλίο «Αποκάλυψης», κεφ. Σ/6, εδ. 5,6). 

5 Και όταν άνοιξε την τρίτη σφραγίδα, άκουσα το τρίτο ζώο να λέει: Έλα και βλέπε. Και είδα, και ξάφνου, ένα άλογο, μαύρο, και εκείνος που καθόταν επάνω σ' αυτό είχε μια ζυγαριά στο χέρι του. 

6 Και άκουσα μια φωνή στο μέσον των τεσσάρων ζώων, που έλεγε: Ένας χοίνικας σιτάρι για ένα δηνάριο και τρεις χοίνικες κριθάρι για ένα δηνάριο και το λάδι και το κρασί μη τα βλάψεις. 

      Ο αναβάτης του μαύρου ίππου αντιπροσωπεύει την πείνα, η οποία θα φέρει εξαθλίωση, κατάθλιψη, αφανισμό και θάνατο. Όταν θα εμφανιστεί το μαύρο άλογο της Αποκάλυψης, η πείνα θα γίνει πραγματικότητα ακόμα και για τα πλουσιότερα έθνη του κόσμου. Το μαύρο χρώμα είναι σημάδι θρήνου και καταστροφής. Όταν ο Ιησούς Χριστός άνοιξε την τρίτη σφραγίδα, ο Ιωάννης άκουσε το τρίτο ζώο να του λέει: «Έλα και δες». Τότε ο Ιωάννης είδε ένα «μαύρο άλογο» και εκείνον που καθόταν πάνω σ’ αυτό να έχει μια ζυγαριά στα χέρια του. Και τότε ανάμεσα στα ζώα ακούστηκε μια φωνή. Αυτό που είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον για το μαύρο καβαλάρη είναι ότι είναι ο μόνος του οποίου η εμφάνιση συνοδεύεται από μια φωνή που μιλάει συγκεκριμένα για τις τιμές του σιταριού και του κριθαριού.

       «Μία χοίνικα σταριού για ένα δηνάριο και τρεις χοίνικες κριθαριού, για ένα δηνάριο πουλιέται». Ένα δηνάριο σύμφωνα με την «παραβολή των εργατών» (Ματθαίος Κ/20: 9) την εποχή του Χριστού ισοδυναμούσε μ’ ένα μεροκάματο. Μία χοίνιξ είναι γύρω στα 800 γραμμάρια. Θα έρθει λοιπόν καιρός που θα πουλιέται μια ποσότητα σιταριού 800 περίπου γραμμαρίων για ένα μεροκάματο. Θα δουλεύει ο άνθρωπος ένα μεροκάματο για ν’ αγοράσει 800 γραμμάρια σταριού ή τρεις μερίδες, δηλ. 2,5 κιλά κριθάρι (κατώτερη τροφή). Όλα αυτά δείχνουν μια κατάσταση κατά την οποία οι άνθρωποι θα είναι αναγκασμένοι να εργάζονται και να ξοδεύουν σχεδόν όλο το εισόδημα τους μόνο, για να επιζήσουν.

     Αυτό ήδη σήμερα συμβαίνει σε πάρα πολλά μέρη της γης που οι άνθρωπο έχουν ημερήσια εισόδημα 2 ή 3 ευρώ. Η πείνα θα έχει σαν βασική αιτία την ακρίβεια αλλά και τη μείωση της παραγωγής. Θα υπάρξει πολύ μεγάλη ακρίβεια τροφίμων και άλλων αναγκαίων ειδών. Αποτέλεσμα αυτού είναι να υπάρχει μεγάλη πείνα και θα είναι αυτό ένα από τα σημεία των εσχάτων ημερών, όπως αναφέρεται και στο Ευαγγέλιο (Ματθαίος ΚΔ/24: 7, Μάρκος ΙΓ/13: 8, Λουκάς ΚΑ/21: 11). 

     Κύρια αιτία της μεγάλης ακρίβειας και της έλλειψης τροφίμων θα είναι η έλλειψη δυνατότητας παραγωγής της γης, της βιομηχανίας, οι ακραίες καιρικές συνθήκες, αλλά και η άνιση κατανομή των αγαθών, η πολύ μεγάλη συσσώρευση πλούτου εκ μέρους των ολίγων, λόγω έλλειψης αγάπης και ενδιαφέροντος για τους συνανθρώπους τους. «και επειδή θέλει πληθυνθεί η ανομία, η αγάπη των πολλών θέλει ψυχρανθεί» (Ματθαίος ΚΔ/24: 12). Πάνω απ’ όλα θα κυριαρχήσει η πλεονεξία, η οποία σύμφωνα με το λόγο του Θεού είναι αμαρτία και ειδωλολατρία (Κολοσσαείς Γ/3: 5). Ένα στοιχείο που τα τελευταία χρόνια έχει μπει στη ζωή μας και συμβάλει στην έλλειψη τροφίμων είναι η πολύ μεγαλύτερη αύξηση του πληθυσμού, κυρίως στους υποανάπτυκτους λαούς. Όλα αυτά θα συμβάλουν στη δημιουργία ενός ευρέως διαδεδομένου λιμού. 

      «και το έλαιον και τον οίνον μη βλάψης». Ένα σημείο που θα πρέπει να προσέξουμε είναι ότι δε θίγονται όλα τα είδη διατροφής, αλλά μερικά. Ο «οίνος και το έλαιον», που δε θα πειραχτούν και δε θα παρουσιάζουν έλλειψη, ήταν είδη που κυρίως κατανάλωναν οι πλούσιοι και όχι αυτοί που ζούσαν με το μεροκάματο. Το κρασί συμβολίζει τη διασκέδαση και το λάδι την πλούσια διατροφή και καλοπέραση. Η έλλειψη των τροφών δε θα είναι για όλους η ίδια. Άλλοι θα στερούνται, ενώ άλλοι θα έχουν μεγάλη αφθονία. Καθημερινά πάνω στον κόσμο οι φτωχοί γίνονται φτωχότεροι, ενώ οι λίγοι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και το χάσμα όλο και πιο πολύ αυξάνει. Και όπως πολύ εύστοχα ανέφερε μία γελοιογραφία, το δύσκολο δεν είναι να χορτάσουμε τους φτωχούς και τους πεινασμένους, εκείνο που είναι πολύ δύσκολο είναι να χορτάσουμε τους πλούσιους. 

     Κάτω λοιπόν από αυτές της συνθήκες θα υπάρξει πολύ μεγάλη ανεργία, υποαπασχόληση, κοινωνικές αναταραχές πολύ πιο έντονες απ’ ότι τις βλέπουμε στις ημέρες μας. Λύση δε θα φαίνεται από πουθενά. Οι ηγέτες της γης θα αδυνατούν να δώσουν λύσεις και έτσι ο φόβος και η αβεβαιότητα όλο και πιο πολύ θα μεγαλώνουν. Πού θα καταλήξουν όλα αυτά; Θα καταλήξουν ώστε μια μικρή, ανεπαρκής μερίδα σταριού (βασική ελάχιστη ποσότητα τροφής) ή τριπλάσια ποσότητα κριθαριού (κατώτερης τροφής) να κοστίζουν ένα μεροκάματο. 

       Η πείνα έρχεται σαν κρίση του Θεού πάνω στον άνθρωπο. Βεβαίως η ευθύνη δεν ανήκει στο Θεό. Αυτά είναι τα αποτελέσματα της σποράς και του θερισμού του ανθρώπου, ο οποίος έσπειρε αποστασία, αμαρτία άρνηση του Θεού αντί να δεχτεί τη σωτηρία την οποία Αυτός προσφέρει και σήμερα δια Ιησού Χριστού, «δωρεάν, κατά χάριν» (Εφεσίους Β/2: 8). 

       4 η σφραγίδα: «ίππος χλωρός». Βιβλίο «Αποκάλυψης», κεφ. Σ/6, εδ. 7, 8). 

7 Και όταν άνοιξε την τέταρτη σφραγίδα, άκουσα τη φωνή τού τέταρτου ζώου να λέει: Έλα και βλέπε. 8 Και είδα, και ξάφνου, ένα άλογο, ωχρό, και εκείνος που καθόταν επάνω σ' αυτό ονομαζόταν Θάνατος, και ο Άδης ακολουθούσε μαζί του· και τους δόθηκε εξουσία επάνω στο ένα τέταρτο της γης να θανατώσουν με ρομφαία και με πείνα και με θάνατο, και με τα θηρία τής γης. 

     Τότε ο Ιωάννης άνοιξε την 4η σφραγίδα και άκουσε το 4ο ζώο, που έμοιαζε με αετό, να του λέει: «έλα να δεις». Τότε είδε ένα άλογο κιτρινοπράσινο και τον αναβάτη του, που τ’ όνομά του ήταν «θάνατος» και τον οποίο ακολουθούσε ο Άδης, για να δέχεται ομαδικά τους νεκρούς τους οποίους άφηνε πίσω του ο θάνατος. 

     Το ωχρό άλογο και ο αναβάτης του θυμίζουν το χρώμα του νεκρού σώματος ή του ανθρώπου που είναι βαριά άρρωστος και είναι ετοιμοθάνατος. Συμβολίζει την επιδείνωση των κρίσεων και των πολέμων, που έχουν σαν αποτέλεσμα τον ομαδικό θάνατο των ανθρώπων, γι’ αυτό και φανερώνει τον Άδη ν’ ακολουθεί από κοντά και να παραλαμβάνει τους νεκρούς. 

      «και εδόθη εις αυτούς εξουσία επί το τέρτατον της γής». Θάνατος & Άδης θα έχουν εξουσία πάνω στο ¼ της γης, για να φέρνουν το θάνατο με 4 τρόπους: Με ρομφαία, που σημαίνει με φόνο, με πείνα που συνοδεύει τους πολέμους, με αρρώστιες και με τα θηρία της γης. Αυτή η εξουσία πάνω στο 1/4 του πληθυσμού της γης δόθηκε στο θάνατο και στον Άδη. Θα είναι μια τρομερή κρίση πάνω στο πρόσωπο της γης. Σήμερα, το 1/4 του πληθυσμού της γης αντιπροσωπεύει περίπου δύο δισεκατομμύρια ανθρώπους. Ποτέ στην ιστορία δε θανατώθηκαν τόσοι άνθρωποι. 

      Άδης είναι ο τόπος όπου φυλάσσονται τα πνεύματα των αδίκων. Πριν την ανάληψη του Χριστού στον Άδη υπήρχαν δύο τόποι. Ο «κόλπος του Αβραάμ», όπου πήγαιναν τα πνεύματα των δικαίων και ο «τόπος της βασάνου» που πήγαιναν τα πνεύματα των αδίκων (Λουκάς ΙΣ/16: 31). Όταν αναλήφθηκε ο Χριστός, ο τόπος των δικαίων μεταφέρθηκε στον ουρανό, όπου και πηγαίνουν τώρα τα πνεύματά τους. Έμειναν όμως κάτω στον Άδη τα πνεύματα των αδίκων, τα οποία φυλάγονται για την μέρα της μεγάλης κρίσης. 

    Σαν τρόποι καταστροφής αναφέρονται: 

1/ Πόλεμοι που θα γίνονται με υπερσύγχρονα όπλα συμβατικά, ατομικά και βιολογικά. 

2/ Μεγάλη πείνα, που θα επιφέρει το θάνατο και η οποία θα είναι ως συνέπεια των συνεχών πολέμων. 3/ Θάνατοι ξαφνικοί (π.χ. σεισμούς, πλημμύρες, επιδημίες κλπ). 

4/ Και από «τα θηρία της γης». 

      Ο Αντίχριστος περιγράφεται σαν «θηρίο» αναβαίνον από της θαλάσσης, το οποίο είχε κεφαλάς επτά και κέρατα δέκα (Αποκάλυψη ΙΓ/13: 1). Τα όργανά του, όλοι εκείνοι που θα τον ακολουθούν, θα είναι και εκείνα θηρία και θα κατασπαράζουν τους ανθρώπους που δε θα συμμορφώνονται απόλυτα με τα σατανικά σχέδιά τους. 

       Η σειρά που ο Λόγος του Θεού έχει θέσει τα πράγματα είναι καταπληκτική. Αφού απέτυχε κάθε ανθρώπινη προσπάθεια για ειρήνη, ακολουθεί ο πλάνος (Αντίχριστος), που φέρνει τον πόλεμο, την πείνα, τις αρρώστιες, την πλήρη καταστροφή του ανθρώπινου γένους. Για να μπορέσουμε να σταθούμε και να νικήσουμε κάτω απ’ αυτές τις τρομερές και πρωτόγνωρες συνθήκες ο Λόγος του Θεού μας προτρέπει: «Αγρυπνείτε λοιπόν δεόμενοι εν παντί καιρώ, διά να καταξιωθήτε να εκφύγητε πάντα ταύτα τα μέλλοντα να γείνωσι και να σταθήτε έμπροσθεν του Υιού του ανθρώπου» (Λουκάς κεφ. ΚΑ/21, εδ. 36) ---