Ευαγγέλιον «κατά Ιωάννην», κεφ. ΙΓ/13, εδ. 4-5.
4 εγείρεται εκ του δείπνου και εκδύεται τα ιμάτια αυτού, και λαβών προσόψιον διεζώσθη
5 έπειτα βάλλει ύδωρ εις τον νιπτήρα, και ήρχισε να νίπτη τους πόδας των μαθητών και να σπογγίζη με το προσόψιον, με το οποίον ήτο διεζωσμένος.
ΣΧΟΛΙΑ:
Βρισκόμαστε στην τελευταία νύχτα της επίγειας διακονίας του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Ο Κύριος βρίσκεται μαζί με τους μαθητές Του στο ανώγειο ενός σπιτιού στην Ιερουσαλήμ. Εκεί είναι όλα έτοιμα, για φάνε τον Πασχαλινό αμνό και να γιορτάσουν το Πάσχα σε ανάμνηση της απελευθέρωσης του λαού Ισραήλ από τη δουλεία των Αιγυπτίων, ένα γεγονός που είχει γίνει πριν από περίπου 1.200 χρόνια. 3.500 χρόνια από σήμερα.
Λίγο καιρό πριν από την τελετή αυτή είχε συμβεί κάποιο επεισόδιο μεταξύ των μαθητών του Κυρίου. Υπήρξε μία έντονη συζήτηση, ένας διαπληκτισμός. Ο Κύριος τους ρώτησε: «Τι διελογίζεσθε καθ' οδόν προς αλλήλους;». Για ποιο πράγμα συζητούσατε και μαλώνατε; Ποια είναι η διαφωνία σας; «Οι δε εσιώπων». Στην ερώτηση του Κυρίου δεν απαντούσε κανένας «διότι καθ' οδόν διελέχθησαν προς αλλήλους τις είναι μεγαλήτερος». (Μάρκος Θ/9 : 33,34). Τι να πουν στον Κύριο; ότι μάλωναν μεταξύ τους για το ποιος είναι ο μεγαλύτερος ανάμεσά τους; Βεβαίως ο Κύριος γνώριζε το λόγο της διαφωνίας τους και θέλοντας να τους εξηγήσει κάποια βασικά πράγματα σε σχέση με τη θέση τους και τη συμπεριφορά τους, πήρε αγκαλιά ένα μικρό παιδί και το έφερε ανάμεσά τους και τους εξήγησε ότι έπρεπε να είναι ταπεινοί σαν εκείνο το παιδάκι. Όμως και αυτό το παράδειγμα του Κυρίου δε φαίνεται να γίνεται απολύτως κατανοητό από τους μαθητές Του. Ο Κύριος θέλοντας να τους βοηθήσει ακόμα περισσότερο στο να κατανοήσουν ότι θα έπρεπε να είναι ταπεινοί και να μη σκέπτονται τον εαυτόν τους, επιδιώκοντας υψηλές θέσεις μεταξύ τους, προχώρησε σε ένα άλλο παράδειγμα που θα γινόταν απολύτως κατανοητό και θα έμενε αξέχαστο από τους δικούς Του στους αιώνες των αιώνων.
Τι ακριβώς έκανε λοιπόν ο Κύριος; Ενώ ήταν όλα έτοιμα για το φαγητό, ο Ιησούς σηκώθηκε από το τραπέζι και καθώς έβγαλε τα εξωτερικά του ρούχα πήρε μια πετσέτα και την τύλιξε γύρω από τη μέση Του. Στη συνέχεια πήρε μία λεκάνη και έβαλε μέσα νερό. Κανείς δεν είχε καταλάβει τι ακριβώς θέλει να κάνει ο Κύριος και σίγουρα όλοι θα απορούσαν. Καθώς λοιπόν τον παρατηρούσαν, ο Κύριος έσκυψε μπροστά τους και αφού τους έπλυνε τα πόδια, τα σκούπισε με την πετσέτα. Οι μαθητές αισθάνθηκαν κάποια ντροπή, καθώς δεν είχαν φανταστεί ποτέ ότι ο Κύριος θα τους υπηρετούσε με αυτόν τον τρόπο. Μάλιστα ο Πέτρος, πάντα δυναμικός και αυθόρμητος, δεν ήθελε να αφήσει τον Κύριο να το κάνει αυτό, όμως ο Κύριος του εξήγησε ότι ήταν πολύ σημαντικό γι’ αυτόν να δεχτεί αυτή την ταπεινή υπηρεσία. Το θεωρείτε απλό αυτό που έκανε ο Κύριος; Πήρε τη θέση του δούλου, του υπηρέτη και έσκυψε και έπλυνε τα πόδια των μαθητών Του. Εσύ ψυχή που είσαι μέσα στην εκκλησία και δεν κάνεις τίποτα και τα περιμένεις όλα από τους άλλους να τα κάνουν και μόνον δικαιώματα εγείρεις, έλα να δεις το Χριστό πως σκύβει και διακονεί τους μαθητές Του.
Κάποιος είπε ότι ο Κύριος Ιησούς τα περισσότερα πράγματα μέσα στη ζωή του τα είπε σε δύο περιπτώσεις, χωρίς να μιλήσει. Όταν σιώπησε μπροστά στον αρχιεραία που τον ρωτούσε αν αυτός είναι ο Χριστός. «Ο δε εσιώπα και δεν απεκρίθη ουδέν». (Μάρκος ΙΔ/14 : 61) και η δεύτερη φορά ήταν όταν σηκώθηκε και ζώστηκε το προσόψιον για να υπηρετήσει τους αδελφούς Του.
Εκείνη την εποχή ήταν αναγκαίο το τακτικό πλύσιμο των ποδιών των ανθρώπων, καθώς οι άνθρωποι περπατούσαν σε χωματόδρομους φορώντας ανοιχτά σανδάλια στα πόδια τους τα οποία γέμιζαν με σκόνη. Το να πλύνει ένας οικοδεσπότης τα πόδια του επισκέπτη του, για να φύγει η σκόνη, ήταν μια ιδιαίτερα ευγενική πράξη. Καθώς ο Κύριος κάθεται με τους μαθητές Του στο τραπέζι και ετοιμάζονται για το δείπνο, κανένας από τους μαθητές δεν προσφέρθηκε να σηκωθεί και να πλύνει τα πόδια των υπολοίπων. Έτσι λοιπόν σηκώθηκε ο Κύριος και τους έπλυνε τα πόδια. Με τον τρόπο αυτό ο Κύριος θέλησε να διδάξει ένα σπουδαίο μάθημα σ’ αυτούς που τότε ήταν ανάμεσά Του, αλλά και σε όλους τους μαθητές Του διαχρονικά. Άραγε ποιο είναι αυτό το μάθημα; Το ξέρουμε εμείς σήμερα, το έχουμε κατανοήσει; Αν “ναι”, το εφαρμόζουμε στους άλλους γύρω μας; Ο Κύριος ξαναφόρεσε τα ρούχα τους και καθώς κάθισε στο τραπέζι, τους εξήγησε ποιο είναι το μάθημα.
12 Εξεύρετε τι έκαμον εις εσάς;
13 Σεις με φωνάζετε, Ο Διδάσκαλος και ο Κύριος, και καλώς λέγετε, διότι είμαι.
14 Εάν λοιπόν εγώ, ο Κύριος και ο Διδάσκαλος, σας ένιψα τους πόδας, και σεις χρεωστείτε να νίπτητε τους πόδας αλλήλων. (Ιωάννης ΙΓ/13 : 12-14). Με τα λόγια αυτά ο Κύριος έδειξε πως θα πρέπει να υπηρετούμε ο ένας τον άλλον.
Με την πράξη αυτή ο Κύριος έδειξε πάνω απ’ όλα:
--- ΑΓΑΠΗ, που θα πρέπει πάντοτε να είναι το κίνητρο της υπηρεσίας μας. Αυτή η γυναίκα, λέει ο Κύριος, που έσπασε το αλάβαστρο του μύρου και μου έπλυνε τα πόδια και τα σκούπισε με τις τρίχες της κεφαλής της, «αγάπησε πολύ». (Λουκάς Ζ/7 : 47). Την αγάπη αυτής της γυναίκας εκτίμησε ο Κύριος και είπε προς το Σίμωνα το Φαρισσαίο, που τον φιλοξενούσε: «Διά τούτο σοι λέγω, συγκεχωρημέναι είναι αι αμαρτίαι αυτής αι πολλαί, διότι ηγάπησε πολύ εις όντινα δε συγχωρείται ολίγον, ολίγον αγαπά». Και ο Ιωάννης ο Ευαγγελιστής έρχεται να μας πει: «αγαπήσας (ο Κύριος) τους ιδικούς του τους εν τω κόσμω, μέχρι τέλους ηγάπησεν αυτούς». (Ιωάννης ΙΓ/13 : 1). Μπορεί οι μαθητές να ήσαν αγράμματοι, φτωχοί ψαράδες, πολλές φορές αργοί στο να καταλάβουν τι τους λέει, ξεχασιάρηδες, απρόσεκτοι, όμως ποτέ δε σταμάτησε να τους αγαπά και να τους φροντίζει ο διδάσκαλος. Πάντα τους επαινούσε και τους ενθάρρυνε έτσι ώστε να μπορέσουν να συνεχίσουν το έργο τους.
Ο Κύριος πάνω στον πολύπαθο αυτόν κόσμο έχει ένα λαό δικό Του. Σύμφωνα με το βιβλίο της «Αποκάλυψης», κεφ. Ε/5, εδ. 9, ο λαός αυτός μια μέρα θα ψάλει στον ουρανό προς τον Κύριο: «Άξιος είσαι να πάρεις το βιβλίο, και να ανοίξεις τις σφραγίδες του επειδή, σφάχτηκες, και μας αγόρασες στον Θεό με το αίμα σου, από κάθε φυλή και γλώσσα και λαό και έθνος». Είναι ένας λαός τον οποίο ο Κύριος εξαγόρασε από τον εχθρό δίνοντας ως λίτρο το πολύτιμο αίμα Του. Είναι δικοί Του, γιατί του δόθηκαν από τον Πατέρα. «Εφανέρωσα το όνομά σου εις τους ανθρώπους, τους οποίους μοι έδωκας εκ του κόσμου. Ιδικοί σου ήσαν και εις εμέ έδωκας αυτούς και τον λόγον σου εφύλαξαν». (Ιωάννης ΙΖ/17 : 6). Ο Κύριος Ιησούς έχει μεγάλη αγάπη για τους δικούς Του που είναι μέσα στον κόσμο. Η αγάπη του Χριστού δεν είναι όπως οι αξίες στο χρηματιστήριο των ανθρώπων που πότε ανεβαίνουν και πότε κατεβαίνουν. Αυτούς που αγαπάει ο Χριστός τους αγαπάει σταθερά, μέχρι τέλους. «Ο Κύριος εφάνη παλαιόθεν εις εμέ, λέγων, Ναι, σε ηγάπησα αγάπησιν η αιώνιον διά τούτο σε είλκυσα με έλεος». (Ιερεμίας ΛΑ/31 : 3). Ο Απ. Παύλος διερωτάται: «Τις θέλει μας χωρίσει από της αγάπης του Χριστού; θλίψις ή στενοχωρία ή διωγμός ή πείνα ή γυμνότης ή κίνδυνος ή μάχαιρα;» (Ρωμαίους Η/8 : 35).
--- Παράδειγμα οικειοθελούς ταπείνωσης. Ο Χριστός είναι η αληθινή ταπείνωση. Κατέβηκε ολόκληρη τη σκάλα της ταπείνωσης, φόρεσε την ανθρώπινη σάρκα και ήρθε στη γη και έγινε όμοιος με τον καθένα από μας. Η διαφορά μας ήταν ότι Αυτός δεν είχε αμαρτία. Απόλυτα διευκρινιστικό αυτό που αναφέρει ο Απ. Παύλος προς τους Φιλιππήσιους χριστιανούς: «όστις εν μορφή Θεού υπάρχων, δεν ενόμισεν αρπαγήν το να ήναι ίσα με τον Θεόν, αλλ' εαυτόν εκένωσε λαβών δούλου μορφήν, γενόμενος όμοιος με τους ανθρώπους». Από ταπείνωση κατέβηκε στη γη, αλλά και από ταπείνωση ανέβηκε πάνω στο σταυρό. Ταπεινώνεται και μπαίνει μέσα σε μία φάτνη, ταπεινώνεται και ανεβαίνει πάνω στο σταυρό όπου και φορτώνεται όλα τα αμαρτήματα των ανθρώπων. O αναμάρτητος και αθώος Ιησούς Χριστός καταδέχεται και καρφώνεται πάνω στο σταυρό σαν ένοχος, σαν κακούργος.
Εκτελώντας πρόθυμα μια τόσο ταπεινή υπηρεσία, όπως ήταν το πλύσιμο των ποδών, ο Κύριος έδωσε στους Αποστόλους, αλλά και σε όλους τους δικούς Του διαχρονικά ένα πρακτικό μάθημα ταπείνωσης. Οι Φαρισαίοι είχαν ένα «άλλο πνεύμα» και επιζητούσαν με κάθε τρόπο την προβολή, την υπερηφάνεια, στρέφονταν γύρω από τον εαυτόν τους και το «εγώ» τους. Ταπείνωση δεν υπήρχε πουθενά μέσα στη ζωή τους. Γι’ αυτό άλλωστε αγαπούσαν «να περιπατώσιν εστολισμένοι και αγαπώσιν ασπασμούς εν ταις αγοραίς και πρωτοκαθεδρίας εν ταις συναγωγαίς και τους πρώτους τόπους εν τοις δείπνοις». (Λουκάς Κ/20 : 46). Ο Κύριος διακατέχετο από πνεύμα ταπείνωσης και γι’ αυτό διακήρυττε: «πας ο υψών εαυτόν θέλει ταπεινωθή και ο ταπεινών εαυτόν θέλει υψωθή». (Λουκάς ΙΔ/14 : 11). Εάν πραγματικά θέλουμε να βαδίσουμε στα βήματα του Κυρίου ας ξεκινήσουμε από το σημείο της ταπεινοφροσύνης και ας μιμηθούμε τον Κύριο σε όλες τις εκδηλώσεις ταπείνωσής Του.
Ο Κύριος εκδήλωσε την ταπεινοφροσύνη του, πριν ακόμα έρθει στη γη. Ο Απ. Παύλος γράφει προς τους χριστιανούς των Φιλίππων: «ο οποίος ενώ υπήρχε σε μορφή Θεού, δεν νόμισε αρπαγή το να είναι ίσα με τον Θεό αλλά, κένωσε τον εαυτό του, παίρνοντας μορφή δούλου, αφού έγινε όμοιος με τους ανθρώπους» (Φιλιππησίους Β : 6,7). Όταν ο Ιησούς ενσαρκώθηκε και ήρθε ανάμεσά μας ταπείνωσε τον εαυτόν Του και έγινε υπάκουος μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού. Από τη νεανική Του ηλικία υπήρξε παράδειγμα ταπεινοφροσύνης και υπακοής στους γονείς του. Ο Ευαγγελιστής Λουκάς μας περιγράφει: «Και κατέβηκε μαζί τους, και ήρθε στη Ναζαρέτ και ήταν συνεχώς υποταγμένος σ' αυτούς». (Λουκάς Β : 51). Αργότερα ως ενήλικος συνέχιζε να ζει ταπεινά βάζοντας κάθε στιγμή το θέλημα του Πατέρα Του πάνω από το δικό Του θέλημα. Στο «κατά Ιωάννην», κεφ. Δ, εδ. 34, αναφέρεται: «Ο Ιησούς λέει σ' αυτούς (μαθητές): Το δικό μου φαγητό είναι να πράττω το θέλημα εκείνου που με απέστειλε, και να τελειώσω το έργο του».
Κατά τη διάρκεια της επίγειας διακονίας Του ο Κύριος συνέχιζε να είναι ταπεινός και πράος. Ο προφήτης Ζαχαρίας είχε προφητεύσει τον ερχομό του Κυρίου με τα λόγια: «Χαίρε σφόδρα, θύγατερ Σιών αλάλαζε, θύγατερ Ιερουσαλήμ ιδού, ο βασιλεύς σου έρχεται προς σέ αυτός είναι δίκαιος και σώζων πραΰς και καθήμενος επί όνου και επί πώλου υιού υποζυγίου». (Ζαχαρίας Θ/9 : 9). Αυτή η προφητεία εκδηλώθηκε, όταν ο Κύριος μπήκε στην Ιερουσαλήμ, πριν από το Πάσχα. Ήταν τότε που τα πλήθη έστρωναν στο δρόμο τα ενδύματά τους καθώς και κλαδιά από φοίνικες για να περάσει πάνω απ’ αυτά ο Κύριος. Όλοι τον επευφημούσαν και τον αποκαλούσαν Βασιλιά, όμως και εκείνη την ώρα ο Κύριος παρέμενε ταπεινός. Η πορεία της ταπεινοφροσύνης και της υπακοής του Κυρίου κορυφώθηκε με τον επαίσχυντο θάνατό Του πάνω στο σταυρό του Γολγοθά. Με το πολύτιμό Του αίμα που χύθηκε ικανοποίησε τη δικαιοσύνη του Πατέρα Θεού και κατέβαλε το λυτρωτικό αντίτιμο για τη σωτηρία όλων των ανθρώπων. Ο ευαγγελιστής Ματθαίος αναφέρει: «καθώς ο Υιός του ανθρώπου δεν ήλθε διά να υπηρετηθή, αλλά διά να υπηρετήση και να δώση την ζωήν αυτού λύτρον αντί πολλών». (Ματθαίος Κ/20 : 28).
Το αποτέλεσμα αυτής της προσφοράς και θυσίας του Κυρίου μας ήταν ότι άνθρωποι αμαρτωλοί, προορισμένοι για την αιώνια απώλεια τώρα δια του αθώου αίματος του Χριστού ανακηρύσσονται από το Θεό δίκαιοι και παιδιά δικά Του. Έτσι λοιπόν ο Απ. Παύλος διακηρύττει προς τους Χριστιανούς της Ρώμης: «Καθώς λοιπόν δι' ενός αμαρτήματος ήλθε κατάκρισις εις πάντας ανθρώπους, ούτω και διά μιας δικαιοσύνης ήλθεν εις πάντας ανθρώπους δικαίωσις εις ζωήν». (Ρωμαίους Ε : 18).
Ο Κύριος καλεί και σήμερα όλους τους κουρασμένους και τους φορτωμένους να έρθουν κοντά Του. «Έλθετε προς με, πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, και εγώ θέλω σας αναπαύσει. Άρατε τον ζυγόν μου εφ' υμάς και μάθετε απ' εμού, διότι πράος είμαι και ταπεινός την καρδίαν, και θέλετε ευρεί ανάπαυσιν εν ταις ψυχαίς υμών». (Ματθαίος ΙΑ/11 : 28,29). Η ταπεινοφροσύνη και η πραότητα έκαναν τον Κύριο να φέρεται με καλοσύνη και να ευεργετεί τους ανθρώπους. Η αγάπη του Κυρίου φαινόταν και μέσα από τη συμπόνια που έδειχνε σε ανθρώπους που έπασχαν. Κοντά στην Ιεριχώ συνάντησε έναν τυφλό που τον έλεγαν Βαρτίμαιο και οποίος ζητούσε επίμονα τη βοήθεια του Κυρίου, αλλά το πλήθος που τον περιέβαλε του ζητούσε να σιωπήσει. Όμως ο Κύριος που είχε «σπλάχνα οικτιρμών, καλοσύνη, ταπεινοφροσύνη, πραότητα, μακροθυμία» (Κολοσσαείς Γ : 12) τον λυπήθηκε και είπε να τον φέρουν μπροστά Του και αποκατέστησε την όρασή του. Ο Κύριος, καθώς είδε στην πόλη Ναϊν εκείνη τη χαροκαμένη μάνα που ήταν χήρα και πήγαινε να θάψει το μοναχοπαίδι της, τη λυπήθηκε. Ο ευαγγελιστής Λουκάς μας αποκαλύπτει τα συναισθήματα του Κυρίου: «Και όταν την είδε ο Κύριος, τη σπλαχνίστηκε, και της είπε: Μη κλαις. Και πλησιάζοντας άγγιξε το νεκροκρέβατο και εκείνοι που το βάσταζαν στάθηκαν, και είπε: Νεανίσκε, σε σένα λέω, σήκω επάνω». (Λουκάς Ζ/7 : 11).
Ποια ήταν άραγε η ωφέλεια του Κυρίου, που θα είναι και δική μας ωφέλεια από την ταπεινοφροσύνη την οποία επέδειξε; Είχε πει: «Όστις υψώση εαυτόν θέλει ταπεινωθή, και όστις ταπεινώση εαυτόν θέλει υψωθή». Αυτά τα λόγια έρχεται να τα επιβεβαιώσει και ο Απ. Παύλος στην επιστολή του «προς Φιλιππησίους», κεφ. Β, εδ. 9-11, όπου αναφέρει:
9 Διά τούτο και ο Θεός υπερύψωσεν αυτόν και εχάρισεν εις αυτόν όνομα το υπέρ παν όνομα,
10 διά να κλίνη εις το όνομα του Ιησού παν γόνυ επουρανίων και επιγείων και καταχθονίων,
11 και πάσα γλώσσα να ομολογήσει ότι ο Ιησούς Χριστός είναι Κύριος εις δόξαν Θεού Πατρός.
Ο Πατέρας Θεός εκτιμώντας την ταπεινότητα του Κυρίου, την πλήρη υπακοή του Κυρίου στο θέλημά Του, εξύψωσε τον Κύριο Ιησού και του έδωσε Όνομα που είναι πάνω από κάθε άλλο όνομα, ώστε στο Όνομα του Ιησού να λυγίσει κάθε γόνατο εκείνων που είναι στον ουρανό και εκείνων που είναι στη γη και εκείνων που είναι κάτω από το έδαφος και κάθε γλώσσα να ομολογήσει φανερά ότι ο Ιησούς Χριστός είναι Κύριος για τη δόξα του Πατέρα Θεού. Ακόμα και όταν ο Κύριος θα καταργήσει κάθε αρχή και κάθε εξουσία και κάθε δύναμη (Α΄ Κορινθίους ΙΕ/15 : 24-28) θα συνεχίσει να είναι ταπεινός και θα παραδώσει τη βασιλεία Του στον Πατέρα Θεό «διά να είναι ο Θεός τα πάντα εν πάσιν».
Στο σημείο αυτό θα ήθελα να δούμε την αντίθεση και τα τραγικά αποτελέσματα που επιφέρει στον άνθρωπο η εγωπάθεια και η έλλειψη ταπεινοφροσύνης. Υπήρχε κοντά στο Θεό κάποιος άγγελος ο οποίος δεν έδειξε υποταγή και ταπεινοφροσύνη στο θέλημά Του, αντίθετα έδειξε εγωκεντρισμό και υπερηφάνεια, φτάνοντας μάλιστα στο σημείο να στασιάσει εναντίον του Θεού. Πρόκειται για το σατανά, το διάβολο. Είναι αυτός που πλανά σήμερα την οικουμένη όλη (Αποκάλυψη ΙΒ/12 : 9). Είναι αυτός που μια μέρα θα ριφθεί από το Θεό στη λίμνη του πυρός και του θείου μαζί με το θηρίο και το τον ψευδοπροφήτη και εκεί θα βασανίζεται ημέρα και νύχτα εις τους αιώνας των αιώνων. (Αποκάλυψη Ι/20 : 10). Κοντά του θα είναι και όλοι εκείνοι που υπήρξαν του αυτού «πνεύματος» και δεν ταπεινώθηκαν και δεν υποτάχτηκαν στον Κύριο των Κυρίων και το Βασιλιά των Βασιλιάδων. (Αποκάλυψη ΙΘ/19 : 16).
Ο Κύριος με τη ζωή Του κατά την επίγεια διακονία Του έδειξε στην πράξη ότι δεν είναι σωστό να γυρνάμε γύρω από τον εαυτόν μας, να σκεπτόμαστε μόνον τον αυτόν και να νομίζουμε ότι είμαστε σπουδαίοι και ως εκ τούτου θα πρέπει οι άλλοι να μας υπηρετούν. Αντίθετα ήθελε να τονίσει ότι θα πρέπει να είμαστε πρόθυμοι να υπηρετούμε ο ένας τον άλλον. Πολλές φορές λέμε: Πώς να υπηρετήσω, τι να κάνω, ποιος είναι ο «πλησίον;» (Λουκάς Ι/10 : 29). Ένα είναι βέβαιο, ότι αν εμείς βάλουμε το «θέλω», ο Κύριος θα έρθει να μας υποδείξει μύριους τρόπους υπηρεσίας ανθρώπων που έχουν την ανάγκη μας. Υπηρεσία είναι το να κάνεις αυτό που μπορείς να κάνεις για τους άλλους, όπως ακριβώς έκανε ο Κύριος.
Πολλές φορές το κάνουμε, υπηρετούμε άλλους ανθρώπους που έχουν ανάγκη και στην πορεία διαπιστώνουμε ότι οι άνθρωποι αυτοί δε μας ευχαριστούν για τις υπηρεσίες που τους προσφέρουμε, δε μας το αναγνωρίζουν. Τότε δυσφορούμε και αλλάζουμε τακτική, ενώ αυτοί συνεχίζουν να έχουν την ανάγκη μας. Άραγε είναι σωστή αυτή η συμπεριφορά; Ασφαλώς όχι. Ας παρατηρούμε κάθε στιγμή το πρότυπο της υπηρεσίας και της διακονίας που είναι ο Κύριος Ιησούς Χριστός. Πάρα πολλοί άνθρωποι δεν ευχαρίστησαν τον Κύριο για τα καλά του έργα. Όμως Αυτός δε σταμάτησε να κάνει το καλό. Δε σταμάτησε να περνάει μέσα από τους δρόμους μας «ευεργετών και θεραπεύων» (Πράξεις Ι/10 : 38). Μπορεί να απόρησε με εκείνους τους εννέα λεπρούς που δεν επέστρεψαν να πούν ένα «ευχαριστώ» (Λουκάς ΙΖ/17 : 15), όμως δε σταμάτησε, συνέχισε να ευεργετεί όλους εκείνους που τον είχαν ανάγκη. Κάποτε ο Κύριος παρήγγειλε στον Ιωάννη τον Πρόδρομο: «Υπάγετε και απαγγείλατε προς τον Ιωάννην όσα είδετε και ηκούσατε ότι τυφλοί αναβλέπουσι, χωλοί περιπατούσι, λεπροί καθαρίζονται, κωφοί ακούουσι, νεκροί εγείρονται, πτωχοί ευαγγελίζονται» (Λουκάς Ζ/7 : 22). Ήταν σταθερά προσηλωμένος στην υπηρεσία ο Κύριος και εκεί που υπήρχε το “ευχαριστώ”, αλλά και εκεί που δεν υπήρχε.
Στο βιβλίο των «Παροιμιών», κεφ. Γ, εδ. 27-28, αναφέρεται: «Μη αρνηθείς το καλό σ' εκείνους στους οποίους πρέπει, όταν είναι στο χέρι σου να το κάνεις. Μη πεις στον πλησίον σου: Πήγαινε και ξαναγύρισε, και αύριο θα σου δώσω ενώ, στην πραγματικότητα, το έχεις». Ο Απ. Παύλος αναφέρει προς τους Ρωμαίους Χριστιανούς. «Οφείλουμε, μάλιστα, εμείς οι δυνατοί να βαστάζουμε τα ασθενήματα των αδυνάτων και να μη αρέσουμε στον εαυτό μας
αλλά, κάθε ένας από μας ας αρέσει στον πλησίον για το καλό προς οικοδομή». (Ρωμαίους ΙΕ/15 : 1,2). Επίσης στους Γαλάτες: «Βαστάζετε ο ένας τα βάρη τού άλλου και εκπληρώστε έτσι τον νόμο τού Χριστού». (Γαλάτας Σ/6 : 2).
«και ήρχισε να νίπτη τους πόδας των μαθητών». Ο Χριστός καθαρίζει και σήμερα όλους τους πιστούς από τα μολύσματα της αμαρτίας. Το πλύσιμο των ποδών των μαθητών Του, που έκανε εκείνο το βράδυ συμβολίζει το άλλο μεγάλο πλύσιμο που κάνει ο Αναστημένος και δοξασμένος Χριστός στην ψυχή του ανθρώπου. Τον πλένει, τον καθαρίζει, τον λευκαίνει με το πολύτιμό Του αίμα. Ο μαθητής της αγάπης αναφέρει: «Αν, όμως, περπατάμε μέσα στο φως, όπως αυτός είναι μέσα στο φως, έχουμε κοινωνία ο ένας με τον άλλον και το αίμα τού Ιησού Χριστού, του Υιού Του, μας καθαρίζει από κάθε αμαρτία». (Α΄ Ιωάννου Α : 7).
Κάποιος έμπορος διαφήμιζε στην αγορά ένα απορρυπαντικό και φώναζε: «Ελάτε κόσμε, όλα τα πλένει, όλα τα καθαρίζει, όλα τα λευκαίνει». Υπερβολικός ο λόγος για τα ανθρώπινα πράγματα, αληθινός και κυριολεκτικός όμως όταν πρόκειται για το αίμα του Κυρίου Ιησού Χριστού. Ελάτε να φωνάξουμε όλοι μαζί: "Το αίμα του Χριστού όλα τα πλένει, όλα τα καθαρίζει, όλα τα λευκαίνει, όλοι οι λεκέδες της ψυχής σβήνουν, όλα τα αμαρτήματα, ακόμα και τα πιο ακάθαρτα τα εξαλείφονται, όλα μπορούν να γίνουν πιο λευκά και από το χιόνι, αν μια σταγόνα από το Αίμα του Χριστού πέσει πάνω στην ψυχή του ανθρώπου". Ο Χριστός προσφέρει την κάθαρση, που τόσο ακριβά του στοίχισε, δωρεάν και δίνει αμέτρητες ευκαιρίες για καθαρισμό σε κάθε άνθρωπο. Γι’ αυτό άλλωστε απαιτεί να είμαστε «πλυμένοι» καθαροί και ιδιαίτερα, όταν προσερχόμαστε στο δείπνο Του, στη Θεία Κοινωνία. Αν είσαι καθαρός, αν τα εξομολογήθηκες όλα, έλα, λέγει ο Κύριος. Αν δεν είσαι καθαρός μην πλησιάζεις. Ο Κύριος μας παρατηρεί. «εγώ είμαι ο ερευνών νεφρούς και καρδίας, και θέλω σας δώσει εις έκαστον κατά τα έργα σας». (Αποκάλυψη Β:23). Ο Κύριος θέλησε να αποτρέψει τον Ιούδα να λάβει μέρος στο δείπνο Του με τα λόγια Του: «σεις είσθε καθαροί, αλλ' ουχί πάντες». (Ιωάννης ΙΓ/13: 10). Κάποιος από σας δεν είναι καθαρός. Ο Ιούδας αγνόησε τα λόγια του Κυρίου και τόλμησε να λάβει μέρος στο δείπνο Του με τραγικές συνέπειες γι’ αυτόν.
Ας επαναλάβουμε τα λόγια του Κυρίου μας και ας κλείσουμε τούτη τη μελέτη.
15 Διότι παράδειγμα έδωκα εις εσάς, διά να κάμνητε και σεις, καθώς εγώ έκαμον εις εσάς.
16 Αληθώς, αληθώς σας λέγω, δεν είναι δούλος ανώτερος του κυρίου αυτού, ουδέ απόστολος ανώτερος του πέμψαντος αυτόν.
17 Εάν εξεύρητε ταύτα, μακάριοι είσθε εάν κάμνητε αυτά. ---
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου