Βιβλίο Προφήτη «Ζαχαρία», κεφ. Ζ/7, εδ. 1 – 14. (Παλαιά Διαθήκη).
1 ΚΑΙ κατά τον τέταρτο χρόνο τού βασιλιά Δαρείου, έγινε λόγος τού Κυρίου στον Ζαχαρία, την τέταρτη ημέρα τού ένατου μήνα, του Χισλεύ
2 και έστειλαν στον οίκο τού Κυρίου τον Σαρεσέρ, και τον Ρεγέμ-μέλεχ, και τους ανθρώπους τους, για να εξιλεώσουν το πρόσωπο του Κυρίου
3 να μιλήσουν στους ιερείς, που ήσαν στον οίκο τού Κυρίου των δυνάμεων, και στους προφήτες, λέγοντας: Να κλάψω στον πέμπτο μήνα, έχοντας αποτραβηχτεί, όπως έκανα τόσα πολλά χρόνια;
4 Και μου έγινε λόγος τού Κυρίου των δυνάμεων, λέγοντας:
5 Μίλησε σε ολόκληρο τον λαό της γης, και στους ιερείς, λέγοντας: Όταν νηστεύατε και πενθούσατε τον πέμπτο μήνα και τον έβδομο μήνα εκείνα τα 70 χρόνια, νηστεύατε πραγματικά για μένα;
6 Και όταν τρώγατε, και όταν πίνατε, δεν τρώγατε και πίνατε για τον εαυτό σας;
7 Δεν είναι αυτά τα λόγια, που ο Κύριος μίλησε με τους προηγούμενους προφήτες, όταν η Ιερουσαλήμ ήταν κατοικημένη και σε ευημερία, και οι πόλεις της ολόγυρα σ' αυτή, όταν ήταν κατοικημένο το μεσημβρινό και το πεδινό μέρος;
8 Και έγινε λόγος τού Κυρίου στον Ζαχαρία, λέγοντας:
9 Έτσι λέει ο Κύριος των δυνάμεων, λέγοντας: Να κρίνετε κρίση αλήθειας, και να κάνετε έλεος και οικτιρμό, κάθε ένας στον αδελφό του
10 και μη καταδυναστεύετε τη χήρα, και τον ορφανό, και τον ξένο, και τον πένητα και κανένας από σας ας μη σκέφτεται κακό μέσα στην καρδιά του ενάντια στον αδελφό του.
11 Αλλά, αρνήθηκαν να προσέξουν, και έστρεψαν απειθή νώτα, και βάρυναν τα αυτιά τους για να μη ακούσουν.
12 Ναι, αυτοί έκαναν τις καρδιές τους σαν το διαμάντι, ώστε να μην ακούσουν τον νόμο, και τα λόγια, που ο Κύριος των δυνάμεων έστειλε με το δικό του πνεύμα, διαμέσου των προηγούμενων προφητών γι' αυτό, μεγάλη οργή ήρθε από τον Κύριο των δυνάμεων.
13 Γι' αυτό, όπως αυτός είχε κράξει, κι αυτοί δεν άκουγαν, έτσι κι αυτοί έκραξαν, κι εγώ δεν εισάκουγα, λέει ο Κύριος των δυνάμεων
14 αλλά, τους διασκόρπισα σαν με ανεμοστρόβιλο σε όλα τα έθνη, που δεν τα γνώριζαν. Και ο τόπος πίσω τους ερημώθηκε, ώστε δεν υπήρχε αυτός που διάβαινε ούτε αυτός που επέστρεφε και έβαλαν την επιθυμητή γη σε ερήμωση.
ΣΧΟΛΙΑ:
Ο προφήτης Ζαχαρίας είναι μία ενδιαφέρουσα βιβλική μορφή. Έδρασε κατά το τελευταίο τέταρτο του 6ου π.Χ. αιώνα, ήταν υιός του Βαραχία και εγγονός του Αδδώ. Κύριος στόχος του έργου και των προφητικών του οράσεων ήταν η ανοικοδόμηση του Ναού, ο οποίος είχε καταστραφεί μετά την άλωση της Ιερουσαλήμ από τα στρατεύματα του Ναβουχοδονόσορα το 586 π.Χ. Βρισκόμαστε στην περίοδο κατά την οποίαν ο Κύρος Β΄, ο Μέγας, είχε επιτρέψει με διάταγμά του το έτος 539 π.Χ. την επιστροφή από την αιχμαλωσία στη Βαβυλώνα όσων Ιουδαίων το επιθυμούσαν. Μάλιστα, τους έδωσε την άδεια να κτίσουν και πάλι το Ναό της Ιερουσαλήμ.
Ο προφήτης "Ζαχαρίας" ξεκίνησε το κήρυγμά του το δεύτερο έτος της βασιλείας του Δαρείου Α΄, ο οποίος ανέβηκε στο θρόνο κατά το έτος 521 π.Χ. και βασίλευσε μέχρι το 486 π.Χ. που πέθανε. Ο Δαρείος Α΄ ήταν ο Πέρσης ηγεμόνας που έστειλε δύο φορές τα στρατεύματά του να κατακτήσουν την Ελλάδα, πρώτα προσπαθώντας να περιπλεύσει τη χερσόνησο του Άθω και γνώρισε την καταστροφή και έπειτα το 490 π.Χ. την ήττα στο Μαραθώνα.
Ο Κύριος Ιησούς Χριστός κάνει μια αναφορά στο όνομα Ζαχαρίας στο ευαγγέλιο του «Ματθαίου», (κεφ. ΚΓ/23, εδ. 35) στηλιτεύοντας με κάθε τρόπο τη σκληρότητα και την υποκρισία τόσο των Φαρισαίων, όσο και των Σαδουκαίων, αφού τους χαρακτηρίζει «ὄφεις και γεννήματα ἐχιδνῶν» (Ματθαίος Γ/3: 7), συμπληρώνει ο Κύριος ότι όλους τους προφήτες που απέστειλε προς αυτούς ο Θεός, για να τους συνετίσουν, να τους κατευθύνουν, να τους στηρίξουν και να τους φέρουν σε μετάνοια, αντί να τους ακούσουν, τους εξόντωσαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Ολοκληρώνοντας τα λόγια του και πριν αναφερθεί στην προφητεία για την καταστροφή της Ιερουσαλήμ, λέει ότι θα πέσει επάνω τους το αίμα κάθε δικαίου ανδρός που φόνευσαν από τον Άβελ μέχρι τον Ζαχαρία, τον υιό του Βαραχία, «ὃν εφονεύσατε μεταξύ τοῦ ναοῦ καὶ τοῦ θυσιαστηρίου».
Το βιβλίο του πρ. Ζαχαρία αποτελείται από 14 κεφάλαια και περιέχει πολλές προφητείες, που στόχο έχουν να πείσουν τους σύγχρονούς του ότι πρέπει να προχωρήσουν στην αποκατάσταση του Ναού, που ήταν ο τόπος λατρείας του αληθινού Θεού. Σκοπός του πρ. Ζαχαρία ήταν η αφύπνιση των συμπατριωτών του, ώστε να μη μείνουν αδιάφοροι και συμβούν και σε αυτούς όλα εκείνα τα δυσάρεστα γεγονότα που συνέβησαν στους πατεράδες τους. Ο Κύριος μέσω των προφητών προσπαθούσε να τους συνετίσει, όμως εκείνοι «εχλεύαζον τους απεσταλμένους του Θεού και κατεφρόνουν τους λόγους Αυτού και έσκωπτον τους προφήτας Αυτού, εωσού η οργή του Κυρίου ανέβη κατά του λαού αυτού, ώστε δεν ήτο θεραπεία» (Β΄ Χρονικών ΛΣ/36: 16).
Ο Δαρείος Α΄ κυβέρνησε την Περσία από το έτος 521 – 486 π.Χ. Κατά το τέταρτο έτος της βασιλείας του Δαρείου, δηλαδή το έτος 517 και μάλιστα την τέταρτη μέρα του μήνα Χισλεύ που αντιστοιχεί στο μήνα Δεκέμβριο, μίλησε ο Κύριος στο Ζαχαρία. Βρισκόμαστε στην περίοδο κατά την οποία η κατασκευή του δεύτερου ναού πλησιάζει στο τέλος και πλέον όλα δείχνουν ότι τα πράγματα θα πάνε καλύτερα και ότι ο λαός Ισραήλ θα αποκατασταθεί πλήρως. Μια μεγάλη τιμωρία, μια περίοδος εβδομήντα ετών δουλείας στους Βαβυλώνιους και τους Μήδο- Πέρσες, φαίνεται να ολοκληρώνεται.
Κατά την περίοδο αυτή ο λαός νήστευε και πενθούσε για την καταστροφή του πρώτου Ναού που είχε χτίσει ο Σολομώντας, η οποία έγινε το έτος 587 π.Χ. από τους Βαβυλώνιους. Τώρα που φαίνεται ο Ναός να αποκαθίσταται και πάλι γεννιέται το ερώτημα κατά πόσον οι νηστείες που γίνονταν για το σκοπό αυτό θα πρέπει να συνεχιστούν ή να σταματήσουν; Υπέβαλαν λοιπόν το εξής ερώτημα: «Για να εξιλεώσουμε τον Κύριο είναι σωστό να νηστεύουμε τον πέμπτο μήνα, όπως κάναμε πάντοτε; Μήπως θα μπορούσαμε να είμαστε ελεύθεροι από αυτά τα έθιμα;» Φαινόταν ανόητο να πενθούν για μια συμφορά που όμως είχε περάσει.
Ο Θεός είχε ορίσει μέσα στο Μωσαϊκό Νόμο μία μόνον ημέρα νηστείας το χρόνο, την ημέρα του Εξιλασμού, σύμφωνα με την οποία θα έπρεπε πραγματικά να πενθούν (Λευιτικό ΚΓ/23: 27). Όμως κατά τη διάρκεια της αιχμαλωσίας οι Ισραηλίτες είχαν ορίσει και πολλές άλλες νηστείες, για να θυμούνται διάφορα δυσάρεστα γεγονότα. Έτσι με τα χρόνια είχε προστεθεί ένας μεγάλος αριθμός νηστειών, τις οποίες είχαν ορίσει οι άνθρωποι και όχι ο Θεός. Το κυριότερο οι νηστείες αυτές είχαν καταντήσει τυπικές και εξωτερικές (Ησαΐας Α/1: 10-15).
Η απάντηση του Κυρίου σ’ αυτό το ερώτημα έρχεται μέσα από μια ερώτηση. «Για Μένα νηστεύατε όλα αυτά τα χρόνια ή μήπως η νηστεία σας είχε καταντήσει μια συνήθεια και ότι κάνατε το κάνατε τυπικά, χωρίς ουσιαστικό πνευματικό περιεχόμενο;». Το ίδιο ερώτημα ισχύει και για μας. Πώς νηστεύουμε, πως συμμετέχουμε στο Δείπνο του Κυρίου, πως προσευχόμαστε, πως βαπτιζόμαστε και πως συμμετέχουμε σε όλες τις υπόλοιπες εκδηλώσεις της εκκλησίας; Μήπως η παρουσία μας είναι τυπική, ό,τι γίνεται γίνεται από συνήθεια, από μια τυπική διαδικασία;
Ο Θεός ζητάει από τον άνθρωπο γνήσια, ουσιαστική και έμπρακτη ταπείνωση, συντριβή, μετάνοια, αναγνώριση της αμαρτωλότητάς του, της πλήρους αναξιότητάς του και δεν αποβλέπει σε τελετουργίες και άλλες ανθρώπινες τυπικές εκδηλώσεις. Ο Θεός ζητάει να βρει στην καρδιά του ανθρώπου την εσωτερική ευλάβεια και όχι κάποιους εξωτερικούς τύπους. Οι ευλογίες του Θεού δεν είναι απόρροια των δραστηριοτήτων μας στο ναό, των υπηρεσιών ή των προσφορών μας, αλλά το είδος της ζωής που ζούμε. Εκεί αποβλέπει ο Κύριος και αυτό είναι εκείνο το οποίο θα εκτιμήσει.
Ο Θεός που αποβλέπει στην καρδία του ανθρώπου, που γνωρίζει τα εσώψυχά του, τα κίνητρα του ανθρώπου, έρχεται να τους πει: Ούτε οι νηστείες σας, ούτε οι γιορτές σας, γίνονταν για να τιμηθεί ο Θεός. Στην πράξη όλα είχαν καταντήσει μία ρουτίνα, χωρίς κανένα πνευματικό περιεχόμενο. Ο Κύριος βλέπει όλα αυτά και δια του προφήτου "Ησαΐα" (κεφ. Α/1, εδ. 13-17) λέει προς το λαό Του:
13 Μη φέρνετε πλέον μάταιες προσφορές το θυμίαμα είναι σε μένα βδέλυγμα
τις νεομηνίες σας και τα σάββατα, το συγκάλεσμα των συνάξεων, δεν μπορώ να υποφέρω, ανομία και πανηγυρική σύναξη.
14 Τις νεομηνίες σας και τις διαταγμένες γιορτές σας μισεί η ψυχή μου, είναι φορτίο σε μένα, βαρέθηκα να υποφέρω.
15 Και όταν απλώνετε τα χέρια σας, θα κρύβω από σας τα μάτια μου ναι, όταν πληθαίνετε δεήσεις, δεν θα εισακούω τα χέρια σας είναι γεμάτα από αίματα.
16 Λουστείτε, καθαριστείτε αποβάλετε την κακία των πράξεών σας μπροστά από τα μάτια μου σταματήστε πράττοντας το κακό,
17 μάθετε να πράττετε το καλό εκζητήστε κρίση, κάντε ευθύτητα στον καταδυναστευμένο, να κρίνετε τον ορφανό, προστατεύστε τη δίκη της χήρας.
Η νηστεία είναι καλό και ευάρεστο πράγμα προς το Θεό. Ο ίδιος ο Κύριος Ιησούς Χριστός οικειοθελώς νήστεψε, όμως η νηστεία μας, η προσευχή μας και κάθε εκδήλωση προς τον Κύριο θα πρέπει να γίνεται σύμφωνα με το λόγο του Θεού και όχι με τον τρόπο που ο καθένας επιθυμεί. Αυτό ήταν το λάθος που έπραξε ο Κάιν και ο Θεός απέρριψε τη θυσία του (Γένεση Δ/4: 5). Πάνω απ’ όλα ό,τι αν πράττουμε θα πρέπει να είναι για τη δόξα του Θεού και όχι για να μας δουν οι άνθρωποι και να μας θαυμάσουν. Αυτό το έκαναν οι Φαρισαίοι και αυτή την υποκριτή στάση τους ο Κύριος την αποδοκίμασε με ιδιαίτερη αυστηρότητα. «Και όταν νηστεύητε, μη γίνεσθε ως οι υποκριταί σκυθρωποί διότι αφανίζουσι τα πρόσωπα αυτών, διά να φανώσιν εις τους ανθρώπους ότι νηστεύουσιν αληθώς σας λέγω, ότι έχουσιν ήδη τον μισθόν αυτών» (Ματθαίος Σ/6 : 16). Ο Θεός αναγνωρίζει μόνον εκείνη τη νηστεία, μόνον εκείνη τη συμμετοχή, μόνον εκείνη την εκδήλωση που είναι σύμφωνη με το Λόγου Του και που γίνεται από μια ταπεινή, μετανιωμένη καρδιά, πλυμένη και καθαρισμένη από την αμαρτία με το αίμα του Κυρίου Ιησού Χριστού και συνεχίζει ο Κύριος: «Μακάριοι οι καθαροί την καρδίαν» (Ματθαίος Ε/5: 8).
Μέσα από τον Προφήτη "Ησαΐα" (κεφ. ΝΗ/58 : 5-7), ο Κύριος ερωτά το λαό Του:
5 Αυτή είναι η νηστεία, την οποίαν εγώ εξέλεξα; να ταλαιπωρεί ο άνθρωπος την ψυχήν αυτού μίαν ημέραν; να κλίνη την κεφαλήν αυτού ως σπάρτον και να υποστρόνη σάκκον και στάκτην εις εαυτόν; νηστείαν θέλεις ονομάσει τούτο και ημέραν δεκτήν εις τον Κύριον;
6 Η νηστεία την οποίαν εγώ εξέλεξα, δεν είναι αύτη; το να λύεις τους δεσμούς της κακίας, το να διαλύεις τα βαρέα φορτία και το να αφήνεις ελευθέρους τους καταδεδυναστευμένους και το να συντρίβεις πάντα ζυγόν;
7 Δεν είναι το να διαμοιράζεις τον άρτον σου εις τον πεινώντα και να εισάγεις εις την οικίαν σου τους αστέγους πτωχούς; όταν βλέπεις τον γυμνόν, να ενδύεις αυτόν, και να μη κρύπτης σεαυτόν από της σαρκός σου;
Ο Κύριος δεν ευαρεστείται από την αποχή από το φαγητό ή το ποτό, που στις ημέρες μας ούτε αυτό ισχύει, γιατί η νηστεία των ανθρώπων έχει υποκατασταθεί από την «αλλαξοφαγία». Νηστεύω σημαίνει «δεν τρώγω». Η λέξη είναι σύνθετη από το αρνητικό μόριο «νη» και το ρήμα «εσθίω». Δηλώνει σαφώς την τέλεια αποχή από φαγητό και ποτό για ορισμένο χρονικό διάστημα (Λουκάς Δ/4: 2). Ένα πράγμα ευαρεστεί το Θεό οι άνθρωποι να υπακούουν στο Λόγο Του και να ζουν σύμφωνα με το θέλημά Του.
Η λύση όλων των προβλημάτων και η αποφυγή δυσάρεστων καταστάσεων μέσα στη ζωή μας είναι η υπακοή στο θέλημα του Θεού. Ο λαός Ισραήλ είχε αγνοήσει το θέλημα του Θεού, είχε καταδιώξει τους προφήτες, τους οποίους ο Θεός κατά καιρούς έστελνε και μέσω αυτών τους μιλούσε. Το αποτέλεσμα αυτής της ανυπακοής τους ήταν να οδηγηθούν στην εξορία. Τα έργα τους οδήγησαν εκεί και ο Θεός το επέτρεψε, για να τους παιδαγωγήσει. Αν είχαν ακούσει τα λόγια των προφητών, θα ζούσαν με ειρήνη και ασφάλεια. Τι να τους προσφέρουν οι θυσίες, οι νηστείες και οι άλλες τελετές και πώς να ευαρεστηθεί ο Κύριος σ’ αυτούς, όταν όλα είχαν μετατραπεί σε μία ρουτίνα από την οποία πάνω απ’ όλα απουσίαζε παντελώς η ταπείνωση και η υπακοή στο θέλημά Του.
Ας παρατηρήσουμε δύο εικόνες και ας βγάλουμε μέσα απ’ αυτές τα συμπεράσματά μας:
Εικόνα 1η:
11 Ο Φαρισαίος σταθείς προσηύχετο καθ' εαυτόν ταύτα: Ευχαριστώ σοι, Θεέ, ότι δεν είμαι καθώς οι λοιποί άνθρωποι, άρπαγες, άδικοι, μοιχοί, ή και καθώς ούτος ο τελώνης
12 νηστεύω δις της εβδομάδος, αποδεκατίζω πάντα όσα έχω (Λουκάς ΙΗ/18: 11,12).
Η φαρισαϊκή θρησκεία ήταν μια επίμονη προβολή του «ΕΓΩ». Ήταν μια θρησκεία αυτοδικαίωσης, μια θρησκεία με πολύ «Εγώ» και καθόλου Θεό, μια θρησκεία ανεπαρκής, επιδερμική, απατηλή, εξωτερική και όχι εσωτερική, όπως άλλωστε είναι και όλες οι ανθρώπινες θρησκείες. Για το Φαρισαίο η επικοινωνία του με το Θεό περιορίζεται αποκλειστικά στην τήρηση κάποιων τύπων και τελετουργιών. Βλέπουμε ότι ο άνθρωπος αυτός στην ουσία δεν προσεύχεται στο Θεό αλλά στον εαυτόν του. Δεν είχε συναίσθηση της αμαρτωλότητάς του. Δεν προσπαθεί να πλησιάσει το Θεό, αλλά προσπαθεί με κάθε τρόπο να κάνει ακριβώς ό,τι ορίζει η θρησκεία του. Έτσι ο Φαρισαίος ισοδυναμούσε με έναν υποκριτή, τυπολάτρη. Όλα γίνονταν για τη «βιτρίνα», για να τους βλέπουν οι άνθρωποι, να τους προξενούν εντύπωση και να τους θαυμάζουν. Εύσπλαχνος ο Κύριος, «φίλος των πορνών και των τελενών» (Λουκάς Ζ/7: 34), όμως πολύ σκληρός με τους υποκριτές: «Ουαί εις εσάς, γραμματείς και Φαρισαίοι, υποκριταί, διότι κλείετε την βασιλείαν των ουρανών έμπροσθεν των ανθρώπων επειδή σεις δεν εισέρχεσθε ουδέ τους εισερχομένους αφήνετε να εισέλθωσιν» (Ματθαίος ΚΓ/23:14). Κάπως έτσι χάθηκαν όλα και οι νηστείες και οι αποδεκατισμοί ….. Τίποτα δεν αναγνώρισε ο Κύριος σ’ αυτόν τον άνθρωπο. Ο Θεός δέχεται τη νηστεία μόνον, όταν ο άνθρωπος ζει σύμφωνα με το θέλημά Του και θα πρέπει να συνοδεύεται από ταπείνωση καθώς και από αποχή από την αδικία και την αμαρτία (Ησαΐας ΝΗ/58: 3-9).
Εικόνα 2η:
13 Και ο τελώνης μακρόθεν ιστάμενος, δεν ήθελεν ουδέ τους οφθαλμούς να υψώση εις τον ουρανόν, αλλ' έτυπτεν εις το στήθος αυτού, λέγων: Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ (Λουκάς ΙΗ/18: 13).
Η μεγαλύτερη προσευχή που υπάρχει είναι: «γενηθήτω το θέλημά Σου» και αμέσως μετά έρχεται τούτη: «ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ». Εδώ παρατηρούμε έναν άνθρωπο να βρίσκεται σε πλήρη ταπείνωση και συντριβή, να είναι γεμάτος με μετάνοια και κυρίως με την πεποίθηση ότι είναι αμαρτωλός (εδ. 13). Ήταν συνήθεια, όταν κάποιος προσευχόταν, να σηκώνει τα μάτια του προς τον ουρανό. Ο τελώνης όμως νιώθοντας την εσωτερική του αθλιότητα, αναγνωρίζοντας την αμαρτωλότητά του δεν ήθελε να σηκώσει τα μάτια του προς τον ουρανό, ούτε καν ήθελε να πλησιάσει στο μέρος όπου οι άλλοι προσεύχονταν, αλλά στεκόταν μακριά και με σκυμμένο το κεφάλι χτυπούσε διαρκώς το στήθος του και έλεγε: «ο Θεός να σκεπάσει με έλεος εμένα τον αμαρτωλό». Ήταν ταπεινωμένος και βαθύτατα λυπημένος. Δεν προσέφερε στο Θεό τύπους, αλλά μια ραγισμένη, ταπεινωμένη και μετανιωμένη καρδιά. Είχε πλήρη συναίσθηση ότι ήταν αμαρτωλός και συνεπώς υπόδικος απέναντι στη δικαιοσύνη του Θεού, καταδικασμένος σε θάνατο εξαιτίας της αμαρτίας, ο μισθός της οποίας είναι θάνατος (Ρωμαίους Σ/6: 23).
Τι να πει κανείς, πώς να σχολιάσει τούτες τις δύο εικόνες; Ας ακούσουμε Τον δίκαιο Κριτή να μιλάει γι’ αυτές: «Σας λέγω, Κατέβη ούτος (ο τελώνης) εις τον οίκον αυτού δεδικαιωμένος μάλλον παρά εκείνος (ο Φαρισαίος) διότι πας ο υψών εαυτόν θέλει ταπεινωθή, ο δε ταπεινών εαυτόν θέλει υψωθεί ( (Λουκάς ΙΗ/18: 14).
Το κείμενο που διαβάσαμε (Ζαχαρίας Ζ/7: 1–14) μας προτρέπει να προσέξουμε και κάποια ακόμα πράγματα μέσα στη ζωή, για να έχουμε μια ολοκληρωμένη πνευματική ζωή, έτσι ώστε να έχει αποτέλεσμα η νηστεία μας, η προσευχή μας, η λατρεία μας.
Εδάφια 8, 9, 10 :
Ο λόγος του Θεού μας ζητάει να είμαστε δίκαιοι απέναντι στους συνανθρώπους μας. Τι να τις κάνω, λέει ο Θεός, τις νηστείες και τις προσφορές, αν δεν είσαι δίκαιος και δεν έχεις αγάπη για τον αδελφό σου; Καλούμαστε να είμαστε δίκαιοι, μην αποβλέποντες σε πρόσωπα και να ζούμε δείχνοντας στην πράξη έλεος και οικτιρμούς προς τους συνανθρώπους μας. Δηλαδή να δείχνουμε καλοσύνη, να είμαστε ειρηνοποιοί ανάμεσα τους.
«Μη καταδυναστεύετε… τον πένητα»: H αναφορά γίνεται για την εκμετάλλευση των αδυνάτων και όλων εκείνων που δεν μπορούν να βοηθηθούν από μόνοι τους. Το λαό του Θεού θα πρέπει να διακρίνει ένα πνεύμα προσφοράς, συμπαράστασης, αγάπης πρακτικής, προς όλους αυτούς.
«Θρησκεία καθαρά και αμίαντος ενώπιον του Θεού και Πατρός είναι αύτη, να επισκέπτηται τους ορφανούς και τας χήρας εν τη θλίψει αυτών, και να φυλάττη εαυτόν αμόλυντον από του κόσμου». (Ιακώβου Α/1: 27).
«Εάν λοιπόν προσφέρεις το δώρον σου εις το θυσιαστήριον και εκεί ενθυμηθής ότι ο αδελφός σου έχει τι κατά σου, άφες εκεί το δώρον σου έμπροσθεν του θυσιαστηρίου, και ύπαγε πρώτον φιλιώθητι με τον αδελφόν σου, και τότε ελθών πρόσφερε το δώρον σου» (Ματθαίος Ε/5: 23,24).
«Μηδείς ας μη βουλεύεται κακόν εν τη καρδία αυτού». Δεν μπορεί ο χριστιανός να λέει ότι λατρεύει και αγαπά το Θεό και να μην αγαπά τον αδελφό του (Α΄ Ιωάννου Β/2: 9-11), να υπάρχει μέσα στην καρδιά του ρίζα πικρίας, μίσος, συκοφαντία κλπ. Όλα αυτά είναι αποτέλεσμα της αμαρτίας στην οποία ο Λόγος του Θεού μας καλεί να αντισταθούμε «έως αίματος» (Εβραίους ΙΒ/12: 4). Δεν θα μας προσφέρουν τίποτα απολύτως οι νηστείες ή οι προσευχές, ή ακόμα η μελέτη του Λόγου του Θεού, αν η καρδιά μας δεν είναι καθαρή. Αυτό ζητάει ο Κύριος, από εκεί ξεκινάνε όλα. Κι όσο εμείς κι αν προσπαθήσουμε να το κρύψουμε, ο Κύριος που εξετάζει «νεφρούς και καρδιάς» (Αποκάλυψη Β/2: 23) μπορεί να τα δει όλα. Τα πάντα ενώπιόν Του είναι «γυμνά και τετραχηλισμένα» (Εβραίους Δ/4: 13).
Τελειώνοντας ας θυμηθούμε την «αγανάκτηση» του Θεού. «Καθώς ο Θεός έκραξε και αυτοί δεν εισήκουον, ούτω και αυτοί έκραξαν και εγώ δεν εισάκουσα, λέγει ο Κύριος των δυνάμεων». Αγανακτεί ο Θεός; Ναι, ο Λόγος Του είναι κατηγορηματικός: «Δεν θέλει δικολογεί δια παντός, ουδέ θέλει φυλάττει την οργήν αυτού εις τον αιώνα» (Ψαλμός ΡΓ/103: 9). Κάποια στιγμή ο Θεός θα κλείσει την πόρτα της «κιβωτού» και πάνω στον κόσμο θα επικρατήσει μία κατάσταση την οποία ο Κύριος χαρακτήρισε ως εξής: «Διότι αι ημέραι εκείναι θέλουσιν είσθαι θλίψις τοιαύτη, οποία δεν έγεινεν απ' αρχής της κτίσεως, την οποίαν έκτισεν ο Θεός έως του νυν, ουδέ θέλει γίνει» (Μάρκος ΙΓ/13: 19).---
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου