Ευαγγέλιο "κατά ΜΑΡΚΟΝ", κεφ. ΙΒ/12, εδ. 18-27.
18 Και έρχονται προς αυτόν Σαδδουκαίοι, οίτινες λέγουσιν ότι δεν είναι ανάστασις, και ηρώτησαν αυτόν, λέγοντες
19 Διδάσκαλε, ο Μωυσής μας έγραψεν ότι εάν αποθάνη τινός ο αδελφός και αφήση γυναίκα και τέκνα δεν αφήση, να λάβη ο αδελφός αυτού την γυναίκα αυτού και να εξαναστήση σπέρμα εις τον αδελφόν αυτού.
20 Ήσαν λοιπόν επτά αδελφοί. Και ο πρώτος έλαβε γυναίκα, και αποθνήσκων δεν αφήκε σπέρμα
21 και έλαβεν αυτήν ο δεύτερος και απέθανε, και ουδέ αυτός αφήκε σπέρμα και ο τρίτος ωσαύτως.
22 Και έλαβον αυτήν οι επτά, και δεν αφήκαν σπέρμα. Τελευταία πάντων απέθανε και η γυνή.
23 Εν τη αναστάσει λοιπόν, όταν αναστηθώσι, τίνος αυτών θέλει είσθαι γυνή; διότι και οι επτά έλαβον αυτήν γυναίκα.
24 Και αποκριθείς ο Ιησούς, είπε προς αυτούς Δεν πλανάσθε διά τούτο, μη γνωρίζοντες τας γραφάς μηδέ την δύναμιν του Θεού;
25 Διότι όταν αναστηθώσιν εκ νεκρών ούτε νυμφεύουσιν ούτε νυμφεύονται, αλλ' είναι ως άγγελοι οι εν τοις ουρανοίς.
26 Περί δε των νεκρών ότι ανίστανται, δεν ανεγνώσατε εν τη βίβλω του Μωϋσέως, πως είπε προς αυτόν ο Θεός επί της βάτου, λέγων, Εγώ είμαι ο Θεός του Αβραάμ και ο Θεός του Ισαάκ και ο Θεός του Ιακώβ;
27 Δεν είναι ο Θεός νεκρών, αλλά Θεός ζώντων σεις λοιπόν πλανάσθε πολύ.
ΣΧΟΛΙΑ:
Το περιστατικό αναφέρεται και στο Ευαγγέλιο «κατά Ματθαίον» (κεφ. ΚΓ/23, εδ. 23-33) καθώς και στο Ευαγγέλιο «κατά Λουκάν» (κεφ. Κ/20, εδ. 27-40). Συχνή αναφορά γίνεται στα ευαγγέλια τόσο στους Σαδδουκαίους όσο και στους Φαρισαίους. Οι Σαδδουκαίοι ήταν αριθμητικά πολύ λιγότεροι από τους Φαρισαίους, αλλά ήταν πολύ πιο ισχυροί. Οι δύο αυτές ομάδες, παρά τις διαφορές τους, είχαν συγκροτήσει ενιαίο μέτωπο εναντίον του Κυρίου, με τον οποίο βρισκόταν σε συνεχή σύγκρουση. Σκοπός τους, όταν συνομιλούσαν μαζί Του, δεν ήταν να γνωρίσουν την αλήθεια, αλλά να Του αποσπάσουν ένα λόγο, ώστε να Τον συκοφαντήσουν και να Τον εκθέσουν στα μάτια των συμπολιτών τους. Οι δύο αυτές φατρίες αποτελούσαν την ηγετική τάξη του Ισραήλ. Μεταξύ τους υπάρχουν πολλές ομοιότητες αλλά και σημαντικές διαφορές. (βλέπε υστερόγραφο).
Στα ανωτέρω εδάφια αναφέρεται μία συνομιλία που είχε ο Κύριος με κάποιους από τους Σαδδουκαίους, οι οποίοι σε αντίθεση με τους Φαρισαίους, πίστευαν ότι δεν υπάρχει ανάσταση νεκρών, ούτε μέλλουσα ζωή και δε δέχονταν την ύπαρξη αγγέλων (Πράξεις ΚΓ/23: 8). Για να εμπαίξουν λοιπόν τη διδασκαλία της ανάστασης των νεκρών και ν' αμφισβητήσουν τα λόγια του Κυρίου, επινόησαν μία υποθετική ιστορία αναφέροντας στον Κύριο για κάποια γυναίκα η οποία παντρεύτηκε διαδοχικά επτά αδελφούς, χωρίς με κάποιον απ’ αυτούς να αποκτήσει παιδιά και ενώ όλοι οι αδελφοί πέθαναν ο ένας μετά τον άλλον, αυτή επέζησε και κάποια στιγμή πέθανε και αυτή.
Στο βιβλίο του «Δευτερονομίου» (κεφ. ΚΕ/25, εδ. 5) αναφέρεται: «Αν συγκατοικούν αδελφοί, και ένας απ' αυτούς πεθάνει, και δεν έχει παιδιά, η γυναίκα εκείνου που πέθανε δεν θα παντρευτεί με ξένον, ο αδελφός τού άνδρα της θα παντρευτεί αυτή, και θα την πάρει στον εαυτό του για γυναίκα, και θα εκπληρώσει σ' αυτή το χρέος τού ανδραδέλφου». Προκειμένου λοιπόν να φέρουν σε δύσκολη θέση τον Κύριο και να γελοιοποιήσουν τη διδασκαλία Του για την ανάσταση των νεκρών Τον ρωτούν: «εν τη αναστάσει τίνος αυτών έσται γυνή οι γαρ επτά έσχον αυτήν γυναίκα;» (εδ. 23). Του είπαν με δύο λόγια: «Όταν θα γίνει η ανάσταση και θα αναστηθούν όλοι, ποιος απ' αυτούς θα την έχει γυναίκα; Γιατί και οι εφτά την είχαν παντρευτεί». Τούτοι οι άνθρωποι προσπάθησαν να μετρήσουν τα αιώνια, τα ουράνια πράγματα, με γήινα μέτρα και σταθμά. Στο ίδιο θλιβερό αποτέλεσμα θα καταλήξουμε κι εμείς αν προσπαθούμε τα έργα του άπειρου Θεού να τα μετρήσουμε και να τα ερμηνεύσουμε με μέτρο την ανθρώπινη πεπερασμένη λογική μας.
Η απάντηση του Κυρίου ήταν αποστομωτική και παραμένει διαχρονική: «αποκριθείς ο Ιησούς είπεν αυτοίς ου δια τούτο πλανάσθε μη ειδότες τας γραφάς μηδέ την δυναμιν του θεού» (εδ. 24). «Και αποκριθείς ο Ιησούς, είπε προς αυτούς Δεν πλανάσθε δια τούτο, μη γνωρίζοντες τας γραφάς μηδέ την δύναμιν του Θεού;» (μετ/ση Βάμβα). «Μήπως αυτός ακριβώς δεν είναι ο λόγος που βρίσκεστε σε πλάνη, το ότι δηλαδή δε γνωρίζετε τις Γραφές μήτε τη δύναμη του Θεού;» (μετ/ση Βιβλικής Εταιρείας). Και συνεχίζει ο Κύριος: «Και ο Ιησούς αποκριθείς είπε προς αυτούς οι υιοί του αιώνος τούτου νυμφεύουσι και νυμφεύονται οι δε καταξιωθέντες να απολαύσωσιν εκείνον τον αιώνα και την εκ νεκρών ανάστασιν ούτε νυμφεύουσιν ούτε νυμφεύονται» (Λουκάς Κ/20: 34). Η σχέση του γάμου άνδρα και γυναίκας είναι μόνον γι’ αυτή τη ζωή και δε θα συνεχιστεί στον ουρανό. Είχαν την εντύπωση πως ήταν έξυπνοι και πως είχαν βρει το κατάλληλο ερώτημα, για να φέρουν σε αδιέξοδο τον Κύριο. Ο Κύριος τους απάντησε ότι είχαν βαθιά άγνοια τόσο των Γραφών, οι οποίες διδάσκουν ανάσταση νεκρών, όσο και για τη δύναμη του Θεού, η οποία ανασταίνει τους νεκρούς. Η σχέση του γάμου δε συνεχίζεται στον ουρανό. Οι πιστοί θ’ αναγνωρίζονται μεταξύ τους όμως θα είναι όπως οι άγγελοι στον ουρανό, οι οποίοι ούτε νυμφεύουν ούτε νυμφεύονται (Μάρκος ΙΒ/12: 25).
Οι συνομιλητές του Κυρίου πέραν των άλλων αγνοούσαν και τη «δύναμη του Θεού». «Τι είναι αδύνατον εις τον Κύριον» (Λουκάς Α/1: 37). Εκείνος που δημιούργησε τον άνθρωπο από το χώμα δε θα μπορούσε να τον αναστήσει και να τον παραστήσει μ’ ένα νέο, ένδοξο σώμα; Έτσι λοιπόν θύμισε στους Σαδδουκαίους το περιστατικό με το Μωυσή μπροστά στην καιόμενη βάτο. Εκεί του Μωυσή του μίλησε ο ίδιος ο Θεός, ως Θεός του Αβραάμ, του Ισαάκ και του Ιακώβ (Έξοδος Γ/3: 6), ενώ είχαν περάσει πολλοί αιώνες από το θάνατό τους. Με το παράδειγμα αυτό ο Κύριος θέλησε να αποδείξει πως ο Θεός είναι Θεός ζωντανών και όχι νεκρών. Ο Θεός είχε κάνει διαθήκη μ’ αυτούς τους ανθρώπους, οι οποίοι πέθαναν πριν η διαθήκη αυτή εκπληρωθεί. Πώς είναι δυνατόν ο Θεός να μιλάει για τον εαυτόν του σαν Θεός τριών νεκρών ανθρώπων; Πώς είναι δυνατόν ο Θεός να εκπληρώνει υποσχέσεις σε ανθρώπους που είναι ήδη νεκροί; Μία μόνον απάντηση υπάρχει: Οι άνθρωποι αυτοί είχαν αναστηθεί, δεν ήταν νεκροί αλλά ζούσαν κοντά στο Θεό και έβλεπαν την εκπλήρωση των υποσχέσεών Του.
Πλανάσθε….. δε γνωρίζετε το λόγο του Θεού….. δε γνωρίζετε τη δύναμη του Θεού.
Η απάντηση του Κυρίου μας διδάσκει σε πόσο μεγάλη θρησκευτική πλάνη μπορεί να υποπέσει ο άνθρωπος, όταν έχει άγνοια των Γραφών. Θα λέγαμε μάλιστα ότι η μεγαλύτερη πλάνη πάνω στον κόσμο είναι η άγνοια του λόγου του Θεού. Οι ψευδείς και συκοφαντικές διδασκαλίες των Ιουδαίων εναντίον του Κυρίου ήταν αποτέλεσμα της άγνοιας την οποία είχαν και η οποία προερχόταν από την παραμέληση της μελέτης των Αγίων Γραφών. Κατά τους σκοτεινούς αιώνες του Μεσαίωνα (476 – 1492 μ.Χ.) η Γραφή είχε αφαιρεθεί από τους ανθρώπους με συντριπτικά αποτελέσματα άγνοιας, οπισθοδρόμησης, θρησκοληψίας και σκοταδισμού. Η θρησκευτική μεταρρύθμιση του 16ου αιώνα βασίστηκε στη μετάφραση και τη διάδοση στους ανθρώπους της Αγίας Γραφής. Αν παρατηρήσουμε, θα διαπιστώσουμε ότι μόνον οι εκκλησίες, οι οικογένειες, οι κοινωνίες, τα έθνη, που αποδίδουν τιμή και μελετούν το λόγο του Θεού διαχρονικά βρίσκονται σε άνθιση και σε ακμή. Η ζοφερή κατάσταση που έχει επικρατήσει πάνω στον κόσμο είναι αποτέλεσμα της έλλειψης μελέτης και επίγνωσης του λόγου του Θεού. Ο Θεός δια του προφήτη «Ωσηέ» (κεφ. Δ/4, εδ. 6) κράζει: «Ο λαός μου ηφανίσθη δι' έλλειψιν γνώσεως».
Ο λαός Ισραήλ βρισκόταν σε αποστασία από το Θεό. Αγνοούσε το Νόμο του και προσκυνούσε τα είδωλα. Όταν ανέλαβε βασιλιάς ο μεταρρυθμιστής Ιωσίας (βασίλευσε στον Ιούδα από το έτος 639 έως το 608 π.Χ. που δολοφονήθηκε) όρισε τρεις υπεύθυνους άντρες να επισκευάσουν το Ναό. Ενώ αυτοί εργάζονταν μέσα στο Ναό ο αρχιερέας Χελκίας βρήκε σε μια γωνιά πεταμένο, παραμελημένο, σκονισμένο, το βιβλίο του Νόμου του Θεού το οποίο πριν από πολύ καιρό είχε συγγράψει ο Μωυσής μετά από οδηγίες του Θεού. «Είπε δε Χελκίας ο ιερεύς ο μέγας προς Σαφάν τον γραμματέα, Εύρηκα το βιβλίον του νόμου εν τω οίκω του Κυρίου. Και έδωκεν ο Χελκίας το βιβλίον εις τον Σαφάν, και ανέγνωσεν αυτό» (Β’ Βασιλέων ΚΒ/22: 8). Είχε χαθεί ο λόγος του Θεού! Ο λαός του Θεού είχε άγνοια του λόγου Του και ζώντας μ’ αυτόν τον τρόπο εξομοιώθηκε με τα έθνη και λάτρευε τους θεούς τους. Τι τραγωδία! Αλήθεια πόσο σημαντικό είναι να γνωρίζει ο άνθρωπος το λόγο του Θεού!
Όταν ο Ιησούς τ. Ναυή ανέλαβε την καθοδήγηση του λαού Ισραήλ με σκοπό να οδηγήσει το σκληροτράχηλο αυτό λαό στη γη της Επαγγελίας, ο Θεός τον συμβούλευσε με τα λόγια:
5 Δεν θέλει δυνηθή άνθρωπος να σταθή εναντίον σου πάσας τας ημέρας της ζωής σου καθώς ήμην μετά του Μωϋσέως, θέλω είσθαι μετά σού δεν θέλω σε αφήσει ουδέ σε εγκαταλείψει.
6 Ίσχυε και ανδρίζου διότι συ θέλεις κληροδοτήσει εις τον λαόν τούτον την γην, την οποίαν ώμοσα προς τους πατέρας αυτών να δώσω εις αυτούς.
7 Μόνον ίσχυε και ανδρίζου σφόδρα, δια να προσέχης να κάμνης κατά πάντα τον νόμον, τον οποίον προσέταξεν εις σε Μωϋσής ο θεράπων μου μη εκκλίνης απ' αυτού δεξιά ή αριστερά, δια να φέρησαι μετά συνέσεως πανταχού όπου αν υπάγης.
8 Δεν θέλει απομακρυνθή τούτο το βιβλίον του νόμου από του στόματός σου, αλλ' εν αυτώ θέλεις μελετά ημέραν και νύκτα, δια να προσέχης να κάμνης κατά πάντα όσα είναι γεγραμμένα εν αυτώ διότι τότε θέλεις ευοδούσθαι εις την οδόν σου, και τότε θέλεις φέρεσθαι μετά συνέσεως (Ιησούς τ. Ναυή, κεφ. Α/1, εδ. 5-8).
"Εσύ, του είπε ο Θεός, να είσαι θαρραλέος, να μελετάς το λόγο Μου ημέρα και νύχτα και να μην κλείνεις δεξιά και αριστερά απ’ αυτόν". Η επιτυχία του Ιησού τ. Ναυή θα εξαρτιόταν από τη θέση που θα είχε ο λόγος του Θεού μέσα στη καρδιά του. Μόνον, όταν ο Νόμος του Θεού είναι το κέντρο των σκέψεών μας και των πράξεών μας, θα μας διακρίνει σύνεση και θα ακολουθούν επιτυχίες στη ζωή μας. Έτσι πέφτουν τα μεγάλα τείχη, έτσι κερδίζονται οι μάχες και έτσι ο Θεός θα είναι μαζί μας «όπου αν υπάγωμεν».
«Πλανάσθε μη ειδότες τας γραφάς μηδέ την δύναμην του Θεού» (Ματθαίος ΚΒ/22: 29). Σύμφωνα με το λεξικό της νεοελληνικής γλώσσας πλάνη είναι η εσφαλμένη αντίληψη πραγμάτων, η οποία προέρχεται από άγνοια ή λανθασμένη κρίση. Μακριά από το λόγο του Θεού ο άνθρωπος πλανάται, ζει σε μία ψεύτικη εικονική πραγματικότητα. Το μεγάλο όπλο του εχθρού είναι η πλάνη. Στην προσπάθειά του αυτή πολλές μεθόδους κατεργάζεται.
Η πρώτη μεγάλη πλάνη στην οποία προσπαθεί να πείσει τον άνθρωπο ο εχθρός είναι ότι ο Θεός δεν τον αγαπάει και ότι είναι ένας σκληρός και απόλυτος τιμωρός. Τα «ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα» του εχθρού ο άνθρωπος τα πιστεύει, γιατί δε γνωρίζει το λόγο Του, δε γνωρίζει «τι είναι γεγραμμένον», ώστε να αντισταθεί στις μεθοδολογίες του και να προβάλει την αλήθεια.
Μία άλλη πλάνη την οποία θέλει να περάσει ο εχθρός είναι ότι διαφυλάττοντας τη θρησκεία σου ή την παραδόσή σου θα σωθείς. «Εμείς θα σωθούμε γιατί έχουμε Πατέρα τον Αβραάμ» έλεγαν στον Κύριο (Ιωάννης Η/8: 39). Ο Κύριος τους απάντησε, για να τους βγάλει μέσα από την πλάνη στην οποία ευρίσκονταν: «Σεις είσθε εκ πατρός του διαβόλου και τας επιθυμίας του πατρός σας θέλετε να πράττητε» (Ιωάννης Η/8: 44). Πατέρας σας, τους είπε ο Κύριος, δεν είναι ο Αβραάμ, αλλά είναι ο διάβολος και τα χατίρια αυτού κάνετε.
Άλλη πλάνη στην οποία πέφτει ο άνθρωπος είναι να νομίζει ότι μακριά από το Θεό είναι ελεύθερος. Οι Φαρισαίοι και οι Σαδδουκαίοι νόμιζαν πως ήταν ελεύθεροι (Ιωάννης Η/8: 31-36). Ο νέος εκείνος, που με πολλή χαρά απομακρυνόταν από το σπίτι του πατέρα (Λουκάς ΙΕ/15: 13) νόμιζε, ότι ήταν ελεύθερος. Ο Κύριος τους προσγειώνει στην πραγματικότητα: «είστε δούλοι της αμαρτίας. Θα γνωρίσετε την αλήθεια και η αλήθεια θα σας ελευθερώσει» (εδ. 32). Πέρα από την πνευματική διάσταση οι Ισραηλίτες μέσα στην πολυτάραχη ιστορία τους ποτέ δεν ήταν ελεύθεροι. Υπήρξαν υπόδουλοι στους Αιγυπτίους, τους Ασσυρίους, τους Βαβυλώνιους, τους Μηδοπέρσες, τους Έλληνες, τους Οθωμανούς, τους Ρωμαίους. Παρά ταύτα όμως νόμιζαν ότι ήταν ελεύθεροι.
Μια άλλη μεγάλη πλάνη του εχθρού είναι να κάνει τον άνθρωπο να στηρίζεται στις δυνάμεις του και να πιστεύει ότι είναι ικανός για όλα. Ας θυμηθούμε τα λόγια του Πέτρου: «Αποκριθείς δε ο Πέτρος, είπε προς αυτόν Και αν πάντες σκανδαλισθώσιν εν σοι, εγώ ποτέ δεν θέλω σκανδαλισθή» (Ματθαίος ΚΣ/26: 33). «Εγώ είμαι δυνατός,.... εγώ ποτέ…» Αλήθεια τι μεγάλη πλάνη! Ο Κύριος μας έχει προειδοποιήσει: "χωρίς εμού δεν δύνασθε να κάμητε ουδέν" (Ιωάννης ΙΕ/15: 5).
Ακόμα και μέσα στην υλική ευημερία ο εχθρός έρχεται να πλανήσει τον άνθρωπο. «έχεις πολλά αγαθά εναποτεταμιευμένα δι' έτη πολλά» και τον διαβεβαιώνει: «αναπαύου, φάγε, πίε, ευφραίνου» (Λουκάς ΙΒ/12: 19). Τον κάνει να επαίρεται, να ζει σε μία ψεύτικη πραγματικότητα και να λέγει: «πλούσιος είμαι και επλούτησα και δεν έχω χρείαν ουδενός» και δε μπορεί να δει την πραγματικότητα γιατί ζει μακριά από το Θεό: «και δεν εξεύρεις ότι συ είσαι ο ταλαίπωρος και ελεεινός και πτωχός και τυφλός και γυμνός» (Αποκάλυψη Γ/3: 17). Πόσο διαφορετική είναι η πραγματικότητα!
Πλανά τον άνθρωπο ο εχθρός δίνοντάς του την ψεύτικη εντύπωση να νομίζει στη ζωή του ότι «έχει καιρό», ο χρόνος του ανήκει, το μέλλον είναι δικό του. Έτσι σκεπτόμενοι οι Αθηναίοι είπαν στον Απ. Παύλο, όταν τους μίλησε για "ανάσταση νεκρών": «Περί τούτου θέλομεν σε ακούσει πάλιν» (Πράξεις ΙΖ/17: 23). Έχουμε καιρό, θα σε ακούσουμε και πάλι. Τα ίδια λόγια επανέλαβε και ο Ρωμαίος κυβερνήτης Φήλιξ στον Απ. Παύλο: «Κατά το παρόν ύπαγε, και όταν λάβω καιρόν θέλω σε μετακαλέσει» (Πράξεις ΚΔ/24: 25). Πλανάται ο άνθρωπος. Νομίζει ότι έχει τον καιρό δικό του και κάνει σχέδια για ένα μέλλον, που δεν του ανήκει. Ο λόγος του Θεού δε μιλάει για αναβολή, αντίθετα προτρέπει τον άνθρωπο με τα λόγια: «τώρα είναι καιρός ευπρόσδεκτος, ιδού, τώρα ημέρα σωτηρίας» (Β’ Κορινθίους Σ/6: 2). Μόνον ο άνθρωπος που γνωρίζει το λόγο του Θεού μπορεί να διαχειριστεί σωστά το χρόνο του υπακούοντας στην εντολή του Θεού: «Προσέχετε λοιπόν πως να περιπατήτε ακριβώς, μη ως άσοφοι, αλλ' ως σοφοί, εξαγοραζόμενοι τον καιρόν, διότι αι ημέραι είναι πονηραί» (Εφεσίους Ε/5: 15,16).
Όλες αυτές οι πλάνες στηρίζονται πάνω σε μία κοινή βάση που είναι η άγνοια του λόγου του Θεού. Να γιατί έχει τόσο μεγάλη σημασία να γνωρίζει ο άνθρωπος το λόγο του Θεού. Ο Απ. Παύλος νουθετώντας τον Τιμόθεο αναφέρει: «Όλη η γραφή είναι θεόπνευστος και ωφέλιμος προς διδασκαλίαν, προς έλεγχον, προς επανόρθωσιν, προς εκπαίδευσιν την μετά της δικαιοσύνης, δια να ήναι τέλειος ο άνθρωπος του Θεού, ητοιμασμένος εις παν έργον αγαθόν» (Β’ Τιμοθέου Γ/3: 16,17). Σύμφωνα με τα λόγια του Αποστόλου ολόκληρη η Γραφή είναι Θεόπνευστη. Αυτό σημαίνει ότι συγγραφέας της Βίβλου είναι ο Θεός που την ενέπνευσε και επομένως η Βίβλος είναι ο λόγος του Θεού. Είναι οι υποθήκες του Θεού προς τον άνθρωπο, είναι αυτά τα λόγια που ο Θεός θέλει να μας πει, ώστε να μπορέσουμε στη ζωή μας να «σταθούμε» και να «νικήσουμε».
Η Αγία Γραφή δεν είναι ένα βιβλίο, για να μορφώσει τον άνθρωπο, είναι το μόνο βιβλίο που μπορεί να τον μεταμορφώσει. Είναι «λόγοι ζωής αιωνίου» (Ιωάννης Σ/6: 68). Είναι «δύναμις Θεού προς σωτηρίαν εις πάντα τον πιστεύοντα» (Ρωμαίους Α/1: 16). «Ο λόγος του Θεού είναι ζων και ενεργός και κοπτερώτερος υπέρ πάσαν δίστομον μάχαιραν και διέρχεται μέχρι διαιρέσεως ψυχής τε και πνεύματος, αρμών τε και μυελών, και διερευνά τους διαλογισμούς και τας εννοίας της καρδίας» (Εβραίους Δ/4: 12). Είναι η «μάχαιρα του πνεύματος» (Εφεσίους Σ/6: 17) με την οποία θα αγωνιστεί ο Χριστιανός και θα νικήσει.
Επειδή η Γραφή είναι θεόπνευστη, γι’ αυτό είναι και ωφέλιμη, για να διδάξει τον άνθρωπο, να τον ελέγξει, να τον επανορθώσει και γενικά για να τον εκπαιδεύσει με σκοπό την τελειωποίησή του. Έτσι προετοιμάζεται ο άνθρωπος «εις παν έργον αγαθόν».
Ο ψαλμωδός αναφέρει: «διότι εμεγάλυνας τον λόγον σου υπέρ παν το όνομά σου» (Ψαλμός ΡΛΗ/138). Διαβάζουμε ότι ο Θεός μεγάλυνε το λόγο του πάνω από το Όνομά Του. Συνεπώς δεν υπάρχει κάτι πιο υψηλό, πιο πολύτιμο από τον αψευδή και αιώνιο λόγο του Θεού.
Ο ίδιος ο Κύριος αναφέρει ότι ο λόγος του Θεού είναι ζωή για τον άνθρωπο: «Είναι γεγραμμένον, με άρτον μόνον δεν θέλει ζήσει ο άνθρωπος, αλλά με πάντα λόγον εξερχόμενον δια στόματος Θεού» (Ματθαίος Δ/4: 4). Πολλοί άνθρωποι νομίζουν ότι το ψωμί και η φυσική τροφή είναι ό,τι έχουν ανάγκη, για να ζήσουν. Τα υλικά αγαθά ασφαλώς και είναι αναγκαία για την φυσική επιβίωση του σώματος, όμως ο Θεός δε θέλει απλά να επιβιώνουμε φυσικά, αλλά να έχουμε μια πλούσια πνευματική ζωή μαζί Του. Για να το πετύχουμε αυτό, χρειάζεται να μπει μέσα μας κάθε λόγος που εξέρχεται από το στόμα του Θεού. Γι’ αυτό άλλωστε το λόγο ο Απ. Πέτρος μας προτρέπει: «επιποθήσατε ως νεογέννητα βρέφη το λογικόν άδολον γάλα, δια να αυξηθήτε δι' αυτού» (Α’ Πέτρου Β/2: 2). Μας καλεί να ποθήσουμε, όπως τα βρέφη το άδολο γάλα του λόγου του Θεού, για να αυξηθούμε δι’ αυτού.
Ο λόγος του Θεού είναι η μόνη αλήθεια. Κατά τη διάρκεια της ανάκρισής Του ο Κύριος ανέφερε προς το Ρωμαίο ηγεμόνα Πιλάτο: «Εγώ δια τούτο εγεννήθην και δια τούτο ήλθον εις τον κόσμον, δια να μαρτυρήσω εις την αλήθειαν» (Ιωάννης ΙΗ/18: 33). «Λέγει προς Αυτόν ο Πιλάτος τι εστίν αλήθεια;» (Ιωάννης ΙΗ/18: 38). Τι είναι η αλήθεια; ρωτάει ο Πιλάτος, χωρίς ουσιαστικά να έχει ενδιαφέρον, για να μάθει. Τι είναι η αλήθεια το αναφέρει ο ίδιος ο Κύριος στην προσευχή Του προς τον Πατέρα:
14 Εγώ έδωκα εις αυτούς τον λόγον σου και ο κόσμος εμίσησεν αυτούς, διότι δεν είναι εκ του κόσμου, καθώς εγώ δεν είμαι εκ του κόσμου.
15 Δεν παρακαλώ να σηκώσης αυτούς εκ του κόσμου, αλλά να φυλάξης αυτούς εκ του πονηρού.
16 Εκ του κόσμου δεν είναι, καθώς εγώ δεν είμαι εκ του κόσμου.
17 Αγίασον αυτούς εν τη αληθεία σου ο λόγος ο ιδικός σου είναι αλήθεια (Ιωάννης ΙΖ/17:14-17).
Η απάντηση στην ερώτηση «τι είναι η αλήθεια» είναι πολύ απλή. Ο λόγος του Θεού είναι η αλήθεια. Πάνω σ’ αυτή την αλήθεια θα πρέπει ο άνθρωπος να βασίσει τη ζωή του με πίστη, με απόλυτη βεβαιότητα ότι δε θα μετανιώσει ή θα ντραπεί γι’ αυτήν την επιλογή του. Αυτός ο λόγος λέει: «ότι, αν με το στόμα σου ομολογήσεις Κύριο, τον Ιησού, και μέσα στην καρδιά σου πιστέψεις ότι ο Θεός τον ανέστησε από τους νεκρούς, θα σωθείς» (Ρωμαίους Ι/10: 9). Αυτό δεν είναι μία θρησκευτική άποψη, ένα δόγμα ή μία θέση, αλλά είναι η ΑΛΗΘΕΙΑ και ως αλήθεια μένει ακέραιη και αμετάβλητη, καθώς ο λόγος του Κυρίου μένει εις τον αιώνα (Α’ Πέτρου Α/1: 25), γιατί στο Θεό «δεν υπάρχει αλλοίωσης ή σκιά μεταβολής» (Ιακώβου Α/1: 17). Ο λόγος του Θεού ποτέ δε μεταβάλλεται, δεν αναθεωρείται, δεν αλλοιώνεται. Μέσα στη ζωή μας θα πρέπει να είναι το μόνο ασάλευτο θεμέλιο στο οποίο μπορούμε να στηριχτούμε και το οποίο ποτέ δε θα μας προδώσει.
Ο ψαλμωδός αναφέρει: «Τα λόγια του Κυρίου είναι λόγια καθαρά, αργύριον δεδοκιμασμένον εν πηλίνω χωνευτηρίω, κεκαθαρισμένον επταπλασίως» (ψαλμός ΙΒ/12: 6). Η καθαρότητα, η τελειότητα και η ακρίβεια του λόγου του Θεού αντανακλούν την καθαρότητα, την τελειότητα, την ακρίβεια του συγγραφέα του Θεού.
Συνεχίζει ο ψαλμωδός: «Αγάλλομαι εις τον λόγον σου, ως ο ευρίσκων λάφυρα πολλά» (Ψαλμός ΡΙΘ/119, εδ. 162). Πέρα απ’ όλα όσα εξετάσαμε ο λόγος του Θεού φέρνει ευφροσύνη και αγαλλίαση στον άνθρωπο που τον μελετά και κρατεί τους αιώνιους λόγους μέσα στην καρδιά του.
Ο Απ. Πέτρος αναφέρει: «Και έχομεν βεβαιότερον τον προφητικόν λόγον, εις τον οποίον κάμνετε καλά να προσέχητε ως εις λύχνον φέγγοντα εν σκοτεινώ τόπω, εωσού έλθη η αυγή της ημέρας και ο φωσφόρος ανατείλη εν ταις καρδίαις υμών» (Β’ Πέτρου Α/1: 19). Όταν ακολουθούμε το λόγο του Θεού, είναι σαν να περπατάμε σ’ ένα μονοπάτι γεμάτο φως. Ο λόγος του Θεού είναι: «Λύχνος εις τους πόδας μου είναι ο λόγος σου και φως εις τας τρίβους μου» (Ψαλμός ΡΙΘ/119, εδ. 105).
«ο νόμος σου είναι η τρυφή μου» (ψαλμός ΡΙΘ/119, εδ. 77). Για το Δαβίδ ο λόγος του Θεού ήταν η χαρά του και η τρυφή του. Στον ίδιο ψαλμό, εδ. 92 αναφέρει: «Εάν ο νόμος σου δεν ήτο η τρυφή μου, τότε ήθελον χαθή εν τη θλίψει μου». Μέσα στις λύπες της ζωής, στις δύσκολες καθημερινές καταστάσεις ας καταφεύγουμε στο λόγο του Θεού, για να παίρνουμε δύναμη για να μην καταβληθούμε.
Είναι «μακάριος» ο άνθρωπος εκείνος που «δεν περιεπάτησεν εν βουλή ασεβών, και εν οδώ αμαρτωλών δεν εστάθη, και επί καθέδρας χλευαστών δεν εκάθησεν, αλλ' εν τω νόμω του Κυρίου είναι το θέλημα αυτού, και εν τω νόμω αυτού μελετά ημέραν και νύκτα. Και θέλει είσθαι ως δένδρον πεφυτευμένον παρά τους ρύακας των υδάτων, το οποίον δίδει τον καρπόν αυτού εν τω καιρώ αυτού, και το φύλλον αυτού δεν μαραίνεται και πάντα, όσα αν πράττη, θέλουσιν ευοδωθή» (Ψαλμός Α/1: 1-3).
Ο λόγος του Θεού αναφέρει ότι υπάρχει ευτυχία – μακαριότητα – σ’ αυτήν τη ζωή, την οποία δε θα την συναντήσει κανείς στους σοφούς, στους πλούσιους, στους ισχυρούς, αλλά σ’ εκείνους που δεν «περιπατούν» σύμφωνα με το θέλημα των ασεβών, που δεν ενδίδουν στον πειρασμό να «σταθούν» στο δρόμο της αμαρτίας, που δεν «κάθονται» μ’ εκείνους που χλευάζουν το Θεό. Η χαρά του ευτυχισμένου ανθρώπου, η μεγάλη απόλαυσή του βρίσκεται στη μελέτη του λόγου του Θεού. Ας μετρήσουμε τη ζωή μας μ’ αυτό το μέτρο και ας ερευνήσουμε, για να δούμε αν βρίσκουμε αυτήν την ευχαρίστηση στη μελέτη του λόγου του Θεού;
Η ζωή του ανθρώπου αυτού σύμφωνα με τα λόγια του Θεού: «Είναι σαν το δέντρο, που είναι φυτεμένο κοντά σε ποτάμια. Η χαρά ποτέ δε λείπει από τη ζωή του και η ζωή του θα είναι πάντοτε χρήσιμη και αποτελεσματική». ---
Υστερόγραφο:
Οι Σαδδουκαίοι ήταν μια ακόμη ομάδα που διαμορφώθηκε κατά την περίοδο του δευτέρου Ναού (516 π.Χ. – 70 μ.Χ.) και είχε μεγάλη επιρροή στην περιοχή της Ιερουσαλήμ και της Ιουδαίας γενικότερα. Πίστευαν ότι προερχόταν από τον αρχιερέα του Σολομώντα Σαδδώκ, από τον οποίον έφεραν και το όνομα τους. Την εποχή εκείνη οι Σαδδουκαίοι ήταν οι αριστοκράτες. Είχαν πλούτο και κατείχαν σημαντικές θέσεις εξουσίας, καθότι τους ενδιέφερε περισσότερο η πολιτική παρά η θρησκεία. Στο Ιουδαϊκό Συνέδριο, που λεγόταν Σανχεντρίν, αποτελούσαν την πλειοψηφία στο σύνολο των 70 θέσεων.
Αρκετοί από τους Σαδδουκαίους ήταν ιερείς, αλλά υπήρχαν και πολλοί λαϊκοί στις τάξεις τους. Τόσο οι ιερείς, όσο και οι λαϊκοί Σαδδουκαίοι κατείχαν ανώτερα αξιώματα και ήταν πολύ εύποροι. Ο ιστορικός Φλάβιος Ιώσηπος (37 - 100 μ.Χ.) καθώς και η Καινή Διαθήκη, μας ενημερώνουν ότι οι αρχιερατικές οικογένειες προέρχονταν απ’ αυτούς. Την εποχή εκείνη οι υποχρεώσεις του αρχιερέα ήταν περισσότερο πολιτικές παρά θρησκευτικές.
Η διδασκαλία των Σαδδουκαίων είχε να κάνει με την προσκόλληση και την ακριβή τήρηση του Νόμου.
1/ Αποδέχονταν μόνο την «Πεντάτευχο», δηλ. τα πέντε πρώτα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης που είχε γράψει ο Μωυσής (Γένεση, Έξοδος, Λευιτικό, Αριθμοί, Δευτερονόμιο).
2/ Δε δέχονταν την προφορική παράδοση και κατηγορούσαν τους Φαρισαίους γι’ αυτό.
3/Δεν πίστευαν στην πρόνοια του Θεού και την επίδρασή Του πάνω στον κόσμο. Πίστευαν στην ελεύθερη βούληση του ανθρώπου.
4/ Δεν πίστευαν, σε αντίθεση με τους Φαρισαίους, στην ανάσταση των νεκρών και την αθανασία της ψυχής (Ματθαίος ΚΒ/22: 23, Μάρκος ΙΒ/12: 18-27, Πράξεις ΚΓ/23: 8) και ισχυρίζονταν ότι η ψυχή χάνεται μετά το θάνατο και συνεπώς απέρριπταν κάθε τιμωρία ή ανταμοιβή μετά την επίγεια ζωή.
5/ Δεν πίστευαν στην ύπαρξη άλλου πνεύματος πέρα από του Θεού, δηλ. απέρριπταν την ύπαρξη αγγελικών και δαιμονικών πνευμάτων.
Γενικά ήταν αδιάφοροι απέναντι στο Χριστό μέχρι τη στιγμή που φοβήθηκαν πως μπορεί να προκαλέσει την αθέλητη γι’ αυτούς Ρωμαϊκή προσοχή (Ιωάννης ΙΑ/11: 50). Αν και ήταν αντίπαλοι με τους Φαρισαίους ήταν πάντα ενωμένοι και αποφασισμένοι στο να καταδικάσουν σε θάνατο τον Κύριο Ιησού Χριστό (Μάρκος ΙΔ/14: 53, ΙΕ/15: 1, Ιωάννης ΙΑ/11: 48-50). ---
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου