Επιστολή "προς Εβραίους", κεφ. Θ/9, εδ. 11 - 15.
11 Ελθών δε ο Χριστός αρχιερεύς των μελλόντων αγαθών διά της μεγαλητέρας και τελειοτέρας σκηνής, ουχί χειροποιήτου, τουτέστιν ουχί ταύτης της κατασκευής,
12 ουδέ δι' αίματος τράγων και μόσχων, αλλά διά του ιδίου αυτού αίματος, εισήλθεν άπαξ εις τα άγια, αποκτήσας αιωνίαν λύτρωσιν.
13 Διότι εάν το αίμα των ταύρων και τράγων και η σποδός της δαμάλεως ραντίζουσα τους μεμολυσμένους αγιάζη προς την καθαρότητα της σαρκός,
14 πόσω μάλλον το αίμα του Χριστού, όστις διά του Πνεύματος του αιωνίου προσέφερεν εαυτόν άμωμον εις τον Θεόν, θέλει καθαρίσει την συνείδησίν σας από νεκρών έργων εις το να λατρεύητε τον ζώντα Θεόν;
15 Και διά τούτο είναι μεσίτης διαθήκης καινής, ίνα διά του θανάτου, όστις έγεινε προς απολύτρωσιν των επί της πρώτης διαθήκης παραβάσεων, λάβωσιν οι κεκλημένοι την επαγγελίαν της αιωνίου κληρονομίας
ΣΧΟΛΙΑ:
Καθώς ολόκληρο το «είναι» του ανθρώπου, πνεύμα, ψυχή και σώμα είχαν επηρεαστεί από την πτώση και την αρχική παράβαση, ο άνθρωπος είχε ανάγκη από λύτρωση, από ένα Λυτρωτή που θα έπιανε το χέρι του Θεού και το χέρι του ανθρώπου και θα αποκαθιστούσε τη διαταραγμένη σχέση τους εξαιτίας της αμαρτίας, γεφυρώνοντας έτσι το χάσμα που είχε δημιουργηθεί και αποκαθιστώντας τη χαμένη κοινωνία του ανθρώπου με το δημιουργό Του. Στη δύσκολη κατάσταση της αμαρτίας και της αποστασίας στην οποία βρέθηκε ο άνθρωπος, ο Θεός δεν έπαψε να τον αγαπά και να ενδιαφέρεται γι’ αυτόν.
Ο Θεός ένιωσε αγάπη και έλεος για τον αμαρτωλό άνθρωπο, ωστόσο οι κανόνες δικαιοσύνης Του και η ίδια η φύση Του (είναι Θεός δίκαιος) απαιτούσαν να μην παραβλέψει, ούτε να συγχωρήσει την αμαρτία του ανθρώπου, προκειμένου να μην καταλυθεί η Θεία δικαιοσύνη Του. Ο λόγος του Θεού κατηγορηματικά αναφέρει: «ο μισθός της αμαρτίας είναι θάνατος, το δε χάρισμα του Θεού, ζωή αιώνιος διά Ιησού Χριστού του Κυρίου ημών» (Ρωμαίους Σ/6: 23). Το μόνο που θα μπορούσε να γίνει έτσι, ώστε να μην απολεσθεί αιωνίως ο αμαρτωλός άνθρωπος, ήταν στη θέση του ανθρώπου να πεθάνει κάποιος άλλος, κάποιος αθώος, που δε θα είχε κάνει αμαρτία, ως αντικαταστάτης του. Το μέτρο της αγάπης του Θεού για τον άνθρωπο μας το δίνει στο Ευαγγέλιό του ο μαθητής της αγάπης ο «Ιωάννης» (κεφ. Γ/3, εδ. 16): «τόσον ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε έδωκε τον Υιόν αυτού τον μονογενή, διά να μη απολεσθή πας ο πιστεύων εις αυτόν, αλλά να έχη ζωήν αιώνιον».
Ο αθώος αυτός, που θα έμπαινε ανάμεσα στο δίκαιο Θεό και τον αμαρτωλό άνθρωπο, για να τους ενώσει, θα έπρεπε να πεθάνει, διότι «άνευ χύσεως αίματος δεν γίνεται άφεσις» (Εβραίους Θ/9: 22). Ένα τέτοιο Πρόσωπο δε θα μπορούσε να βρεθεί πάνω στη γη, γιατί ο λόγος του Θεού μας λέει: «πάντες ήμαρτον και υστερούνται της δόξης του Θεού» (Ρωμαίους Γ/3: 23). Μπροστά στο πλήρες αδιέξοδο ο Παντοδύναμος Θεός έθεσε σε εφαρμογή ένα σχέδιο, το οποίο μέσα στην πανσοφία Του είχε συλλάβει «προ καταβολής κόσμου» για το ενδεχόμενο της πτώσεως του ανθρώπου (Α΄ Πέτρου Α/1: 20). Έτσι λοιπόν ο Θεός από αγάπη έδωσε τον Άγιο, τον αναμάρτητο Υιόν Του, το μονογενή και πέθανε Αυτός πάνω στο σταυρό παίρνοντας τη θέση τη δική μας.
Η κρίση της αμαρτίας είναι θάνατος (Ρωμαίους Σ/6: 23). Επειδή "η ζωή είναι στο αίμα" (Δευτερονόμιο ΙΒ/12: 23), όταν χύνεται το αίμα, προσφέρεται ζωή, ήταν ανάγκη να χυθεί αίμα για την άφεση των αμαρτιών. Ο συγγραφέας της επιστολής «προς Εβραίους» (κεφ. Θ/9, εδ. 22) αναφέρει: «με αίμα καθαρίζονται πάντα κατά τον νόμον, και χωρίς χύσεως αίματος δεν γίνεται άφεσις». Ο Θεός μέσα στην Πανσοφία Του συνέλαβε ένα σχέδιο το οποίο επέτρεπε οι αμαρτίες του ανθρώπου όχι μόνον να συγχωρεθούν, αλλά και να εξαλειφθούν, για να μην πεθάνει αιώνια ο αμαρτωλός άνθρωπος.
Ο Απ. Παύλος στην επιστολή «προς Ρωμαίους» (Ε/5: 6-8) αναφέρει: «Επειδή ο Χριστός, ότε ήμεθα έτι ασθενείς, απέθανε κατά τον ωρισμένον καιρόν υπέρ των ασεβών. Διότι μόλις υπέρ δικαίου θέλει αποθάνει τις επειδή υπέρ του αγαθού ίσως και τολμά τις να αποθάνει αλλ' ο Θεός δεικνύει την εαυτού αγάπην εις ημάς, διότι ενώ ημείς ήμεθα έτι αμαρτωλοί, ο Χριστός απέθανεν υπέρ ημών».
Η φράση «το αίμα του Χριστού» συναντάται σε πολλά εδάφια της Καινής Διαθήκης και αναφέρεται στη θυσία του Κυρίου Ιησού Χριστού, που είχε σαν αποτέλεσμα το θάνατό Του πάνω στο σταυρό του Γολγοθά. Με τη θυσία Του αυτή ο Κύριος πραγματοποίησε ένα πλήρες Έργο αντικατάστασης και εξιλασμού της αμαρτίας, το οποίο έγινε για τη σωτηρία όλων των ανθρώπων που θα το αποδεχτούν και θα πιστέψουν σ’ Αυτόν, θα εμπιστευτούν δηλαδή το Χριστό για να τους σώσει και όχι τις δικές τους προσπάθειες. Με τον τρόπο αυτό ο Θεός καθιέρωσε μια «Καινούργια Διαθήκη» (Εβραίους Θ/9: 15) με τον άνθρωπο, στην οποία διακρίνονται καθαρά δύο νέα στοιχεία: Χάρης και Έλεος. Στην Καινή Διαθήκη υπάρχει Έλεος και συμπάθεια από το Θεό.
Η πραγματικότητα του αίματος του Χριστού, ως μοναδικό μέσον εξιλέωσης της αμαρτίας, έχει τις καταβολές της στον Μωσαϊκό Νόμο και συγκεκριμένα στην «Πεντάτευχο». [πρόκειται για τα πέντε πρώτα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης, που έγραψε ο Μωυσής]. Σύμφωνα με τις οδηγίες του Θεού, οι Ισραηλίτες έπρεπε να προσφέρουν θυσίες, ως προσφορές για τις αμαρτίες τους, προκειμένου να κάνουν εξιλέωση των αμαρτιών τους (Έξοδος ΚΘ/29: 36 – Λευιτικό Δ/4: 20). Η λέξη «εξιλέωση» σημαίνει «κάλυψη, εξευμένιση, κατευνασμό». Η έννοια που έχει στο λόγο του Θεού είναι η κάλυψη των αμαρτιών. Η ανάγκη του ανθρώπου για εξιλέωση δημιουργήθηκε εξαιτίας της αμαρτίας την οποία είχε κληρονομήσει από τους προπάτορές του (Α’ Βασιλέων Η/8: 46 – Ρωμαίους Γ/3: 23). Ο άνθρωπος μετά από την αμαρτία του απομακρύνθηκε από το Θεό και βρέθηκε κάτω από θανατική καταδίκη. Προκειμένου να επανακτήσει την κοινωνία του με το Θεό και να απολαύσει την αιώνια ζωή για την οποίαν απ’ αρχής τον είχε προορίσει ο Θεός, θα έπρεπε να λάβει χώρα η εξιλέωση, η κάλυψη των αμαρτιών του.
Στον Ισραήλ ιδιαίτερη σημασία είχε η ετήσια "Ημέρα του Εξιλασμού" ή "Ημέρα των καλύψεων" του λαού, όταν ο αρχιερέας μία φορά το χρόνο έμπαινε στα "Άγια των Αγίων" για να κάνει ετήσια απολύτρωση του λαού και ράντιζε με αίμα το σκέπαστρο (το ιλαστήριον) της Κιβωτού της Διαθήκης. Πριν την είσοδό του στα "Άγια των Αγίων" ο ιερέας προσέφερε θυσίες ζώων και έκανε εξιλέωση για τον εαυτόν του, για το ιερατείο και για ολόκληρο το λαό (Λευιτικό ΙΣ/16).
Ο αιώνιος και αψευδής λόγος του Θεού συνδέει ξεκάθαρα την εξιλέωση της ανθρώπινης αμαρτίας με το Έργο της θυσίας του Ιησού Χριστού. Στο Πρόσωπό Του εκπληρώνονται όλοι οι τύποι και οι τελετουργίες του Μωσαϊκού Νόμου, αφού οι διάφορες θυσίες ζώων που ορίζονταν σ’ αυτόν, δεν ήταν παρά μία προεικόνιση του σταυρικού Έργου του Χριστού. Ο Αρχιερέας της "Παλαιάς Οικονομίας" πρόσφερε αίμα ζώων, ο Ιησούς Χριστός πρόσφερε το ίδιο Του το αίμα και πέτυχε για μας αιώνια απολύτρωση. Ο Χριστός προσφέρθηκε «μία φορά» για να σηκώσει τις αμαρτίες πολλών. Ο συγγραφέας της επιστολής «προς Εβραίους» (κεφ. Ι/10) κατηγορηματικά αναφέρει ότι έγινε, «μία θυσία» (εδ.12), «μία προσφορά» (εδ.14), «διαπαντός» (εδ.14). Ο πιστός άνθρωπος, διά του "αθώου αίματος" του Ιησού Χριστού, μπορεί πλέον να εισέρχεται στα επουράνια «Άγια των Αγίων», όπου είναι η παρουσία του Θεού.
O Θεός μέσα από τις θυσίες και τα ολοκαυτώματα ήθελε να διδάξει στο λαό Του ότι η ποινή του θανάτου που απαιτείτο για τον αμαρτωλό άνθρωπο δε θα πληρωνόταν απ’ αυτόν. Η ποινή θα πληρωνόταν από κάποιον αθώο που θα πέθαινε στη θέση του. Με τον τρόπο αυτό η δικαιοσύνη του Θεού θα ικανοποιείτο και ο αμαρτωλός άνθρωπος θα σωζόταν αιωνίως, κατά χάριν, διά της πίστεως στο σωτήριο Έργο του Χριστού (Εφεσίους Β/2: 8).
Ως τέλειος και αναμάρτητος ο Ιησούς θυσιάστηκε γενόμενος "θυσία ολοκαυτώματος" πάνω στο σταυρό του Γολγοθά. Διά πίστεως στην τέλεια και απόλυτα επαρκή θυσία Του ο άνθρωπος ελευθερώνεται από την αμαρτία και τον αιώνιο θάνατο (Β’ Κορινθίους Ε/5: 21) και λαμβάνει αιώνια ζωή. Ο συγγραφέας της επιστολής «προς Εβραίους» (κεφ. Ι/10, εδ. 12) αναφέρει: «Αυτός αφού προσέφερε μίαν θυσίαν υπέρ αμαρτιών, κάθισε διαπαντός εν δεξιά του Θεού». Με τη θυσία Του έγινε «ο Αμνός του Θεού ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου» (Ιωάννης Α/1: 29 & Α’ Κορινθίους Ε/5: 7 & Αποκάλυψη Ε/5: 12). Έγινε το άμωμο αρνί του Θεού το οποίο αφαιρεί την αμαρτία των ανθρώπων, αφού «με αίμα καθαρίζονται πάντα κατά τον νόμον, και χωρίς χύσεως αίματος δεν γίνεται άφεσις» (Εβραίους Θ/9: 22). Στην Καινή Διαθήκη αναφέρεται ότι: «το αίμα του Ιησού Χριστού του Υιού αυτού καθαρίζει ημάς από πάσης αμαρτίας» (Α’ Ιωάννου Α/1: 7 – Εβραίους Θ/9: 13,14 – Αποκάλυψη Α/1: 5).
Η αμαρτία δημιούργησε «χάσμα μέγα» ανάμεσα στο Θεό και τον άνθρωπο. Για να γεφυρωθεί το απροσπέλαστο αυτό χάσμα, ενώ είχαμε γίνει «εκ φύσεως τέκνα οργής του Θεού» (Εφεσίους Β/2: 3), θα έπρεπε να υπάρξει «κάλυψη», δηλ. εξιλέωση της αμαρτίας μας. Με την αντικαταστατική θυσία του Ιησού Χριστού επιτεύχθηκε η εξιλέωση του ανθρώπου από την αμαρτία και η συμφιλίωσή του με το Θεό (Εφεσίους Α/1: 7). Ο Απ. Παύλος στην επιστολή «προς Ρωμαίους» (Ε/5: 11) αναφέρει: «Διότι εάν εχθροί όντες εφιλιώθημεν με τον Θεόν διά του θανάτου του Υιού αυτού, πολλώ, μάλλον φιλιωθέντες θέλομεν σωθή διά της ζωής αυτού και ουχί μόνον τούτο, αλλά και καυχώμενοι εις τον Θεόν διά του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, διά του οποίου ελάβομεν τώρα την φιλίωσιν».
«Ικανοποίηση της δικαιοσύνης του Θεού, μέσω του εξιλασμού».
Μπορεί η Θεία δικαιοσύνη και η πιστότητα του Θεού να απαιτούσαν το θάνατο του αμαρτωλού, όμως ο Θεός, που δε θέλει το θάνατο του αμαρτωλού (Ιεζεκιήλ ΛΓ/33: 11) από αγάπη άνοιξε τους ουρανούς και «έδωκε τον Υιόν αυτού τον μονογενή, διά να μη απολεσθεί πας ο πιστεύων εις αυτόν, αλλά να έχει ζωήν αιώνιον» (Ιωάννης Γ/3: 16). Έτσι λοιπόν με το θάνατο του Υιού πάνω στο σταυρό του Γολγοθά, ως αντικαταστάτη μιας ολόκληρης αμαρτωλής ανθρωπότητας, θα ικανοποιούνταν η Θεία δικαιοσύνη και θα μπορούσαν να συγχωρεθούν για τις αμαρτίες τους όλοι οι μετανοημένοι αμαρτωλοί, αποκαθιστώντας πλήρως τη σχέση τους με το Θεό. Με τον τρόπο αυτό ο άνθρωπος θα ερχόταν σε ειρήνη με το Θεό, χωρίς να παραβιαζόταν η Θεία δικαιοσύνη (Κολοσσαείς Α/1: 19-23). Ο "Ιωάννης", ο μαθητής της αγάπης, στην πρώτη του επιστολή (κεφ. Δ/4, εδ. 10) αναφέρει: «Εν τούτω είναι η αγάπη, ουχί ότι ημείς ηγαπήσαμεν τον Θεόν, αλλ' ότι αυτός ηγάπησεν ημάς και απέστειλε τον Υιόν αυτού ιλασμόν περί των αμαρτιών ημών».
Δια της εξιλαστήριας θυσίας του Κυρίου Ιησού Χριστού κάθε τοίχος που όρθωσε η αμαρτία γκρεμίζεται και ανοίγεται ο δρόμος για τη συμφιλίωση του ανθρώπου με το Θεό. Έτσι τακτοποιείται ολοκληρωτικά το παρελθόν, το παρόν, αλλά και το μέλλον του ανθρώπου. Πλέον για τυχόν ακούσιες αμαρτίες στη ζωή μας «έχομεν παράκλητον προς τον Πατέρα, τον Ιησούν Χριστόν τον δίκαιον» (Α’ Ιωάννου Β/2: 1). Σ’ Αυτόν θα εξομολογηθούμε, σ’ Αυτόν θα τα πούμε όλα, γιατί μόνον «ο Υιός του ανθρώπου έχει εξουσία επί της γης να συγχωρεί αμαρτίες» (Λουκάς Ε/5: 24).
Για τις τυχόν εκούσιες αμαρτίες μας δεν ισχύουν όλα αυτά. Ο λόγος του Θεού μας αναφέρει επακριβώς τι ισχύει: «Διότι εάν ημείς αμαρτάνωμεν εκουσίως, αφού ελάβομεν την γνώσιν της αληθείας, δεν απολείπεται πλέον θυσία περί αμαρτιών, αλλά φοβερά τις απεκδοχή κρίσεως και έξαψις πυρός, το οποίον μέλλει να κατατρώγη τους εναντίους» (Εβραίους Ι/10: 26,27).
Ο Απ. Παύλος στην επιστολή «Α’ Κορινθίους» (κεφ. ΙΕ/15: εδ. 3), αναφέρει: «Διότι παρέδωκα εις εσάς εν πρώτοις εκείνο, το οποίον και παρέλαβον, ότι ο Χριστός απέθανε διά τας αμαρτίας ημών κατά τας γραφάς».
Ο Απ. Πέτρος στην πρώτη επιστολή του (κεφ. Β/2, εδ. 24) γράφει: «όστις τας αμαρτίας ημών αυτός εβάστασεν εν τω σώματι αυτού επί του ξύλου, διά να ζήσωμεν εν τη δικαιοσύνη, αποθανόντες κατά τας αμαρτίας με του οποίου την πληγήν ιατρεύθητε». Επίσης «Επειδή και ο Χριστός άπαξ έπαθε διά τας αμαρτίας, ο δίκαιος υπέρ των αδίκων, διά να φέρει ημάς προς τον Θεόν, θανατωθείς μεν κατά την σάρκα, ζωοποιηθείς δε διά του πνεύματος» (Α’ Πέτρου Γ/3: 18).
Για να ωφεληθεί ο άνθρωπος από αυτήν την μοναδική προσφορά του Θεού, για να έχει αποτελέσματα το σωτήριο Έργο του σταυρού του Χριστού στη ζωή του, θα πρέπει να μετανοήσει ειλικρινά για το αμαρτωλό παρελθόν του και να πιστέψει ειλικρινά στο Λόγο και τις υποσχέσεις του Θεού. Ο Θεός δεν ευαρεστείτο με τις θυσίες της φυλής του Ιούδα γιατί δεν προσφέρονταν σ’ Αυτόν με πίστη και με εσωτερική διάθεση καρδιάς (Ησαΐας Α/1: 10-17). Ο Θεός προσέφερε το Χριστό για εξιλασμό μέσω της πίστης στο αίμα Του. Ο Απ. Παύλος αναφέρει προς τους Χριστιανούς της Ρώμης: «Τώρα δε χωρίς νόμου η δικαιοσύνη του Θεού εφανερώθη, μαρτυρουμένη υπό του νόμου και των προφητών, δικαιοσύνη δε του Θεού διά πίστεως Ιησού Χριστού εις πάντας και επί πάντας τους πιστεύοντας διότι δεν υπάρχει διαφορά επειδή πάντες ήμαρτον και υστερούνται της δόξης του Θεού, δικαιούνται δε δωρεάν με την χάριν αυτού διά της απολυτρώσεως της εν Χριστώ Ιησού, τον οποίον ο Θεός προέθετο μέσον εξιλεώσεως διά της πίστεως εν τω αίματι αυτού, προς φανέρωσιν της δικαιοσύνης αυτού διά την άφεσιν των προγενομένων αμαρτημάτων διά της μακροθυμίας του Θεού, προς φανέρωσιν της δικαιοσύνης αυτού εν τω παρόντι καιρώ, διά να είναι αυτός δίκαιος και να δικαιόνη τον πιστεύοντα εις τον Ιησούν» (Ρωμαίους Γ/3: 21-26).
Επίλογος
1/ Η σωτηρία είναι έργο του Θεού και προσφέρεται στον άνθρωπο δωρεάν, κατά χάριν (Εφεσίους Β/2: 8). Μόνον ο Θεός μπορεί να "ντύσει" τον άνθρωπο, δε μπορεί ο άνθρωπος με τα έργα του να "ντυθεί" και να δικαιωθεί μπροστά στον δίκαιο Κριτή.
2/ Η εξιλέωση θα έπρεπε να γίνει με το θάνατο ενός αθώου αντικαταστάτη. Ο Χριστός εκπλήρωσε αυτόν τον όρο γιατί ήταν αθώος. Κανένα ψεγάδι δε βρέθηκε σ’ Αυτόν. Δε γνώρισε αμαρτία κι όμως έγινε αμαρτία για μας σηκώνοντας τις αμαρτίες μας στο Σώμα Του πάνω στο Σταυρό. Ο Απ. Πέτρος αναφέρει: «όστις αμαρτίαν δεν έκαμεν, ουδέ ευθέθη δόλος εν των στόματι αυτού» (Α’ Πέτρου Β/2: 22).
3/ Έπρεπε να γίνει με το χύσιμο του αίματος ενός αθώου αντικαταστάτη. Ο Χριστός έχυσε το αίμα Του για να μας λυτρώσει και να μας ελευθερώσει από την αμαρτία.
Κάθε προσφορά, προσευχή ή θυσία που δεν ανταποκρίνεται στους παραπάνω τρεις βασικούς όρους ο Θεός δεν τη δέχεται και δε μπορεί να γίνει εξιλέωση της αμαρτίας. Αυτό το βλέπουμε στη θυσία του Κάιν και του Άβελ (Γένεση Δ/4: 3-12), το βλέπουμε και στο Πασχαλινό Αρνί (Έξοδος ΙΒ/12: 1-14) καθώς και στις τελετουργικές θυσίες του λαού Ισραήλ (Λευιτικό κεφ. Α/1 & Β/2). Ιδιαίτερα το παρατηρούμε στον Ιησού Χριστό, τον «τέλειο Αμνό» που ο Θεός έστειλε από τον ουρανό και έγινε ζωντανή θυσία πάνω στο σταυρό. Ο Απ. Πέτρος γράφει: «δεν ελυτρώθητε από της ματαίας πατροπαραδότου διαγωγής υμών διά φθαρτών, αργυρίου ή χρυσίου, αλλά διά του τιμίου αίματος του Χριστού, ως αμνού αμώμου και ασπίλου» (Α' Πέτρου Α/1 :18,19) και ο συγγραφέας της επιστολής «προς Εβραίους» (κεφ. Α/1, εδ. 3β) συμπληρώνει: «…αφού δι' εαυτού έκαμε καθαρισμόν των αμαρτιών ημών, εκάθησεν εν δεξιά της μεγαλωσύνης εν υψηλοίς».
Από εκείνο ο λαμπρό και εξαίσιο θρόνο θα σηκωθεί μία μέρα ο Χριστός και θα έρθει στο μεσουράνημα (εν νεφέλαις) για να παραλάβει «…τους προσμένοντας Αυτόν διά σωτηρίαν» (Εβραίους Θ/9: 28). ---
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου