ΑΧΙΤΟΦΕΛ, Ο ΓΕΛΜΩΝΑΙΟΣ.
Βιβλίο «Β’ Σαμουήλ», κεφ. ΙΖ: 17). (ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ).
Στην πόλη Γελμών, που βρισκόταν στην ορεινή περιοχή του «Ιούδα», γεννήθηκε ένα παιδί που ονομάστηκε Αχιτόφελ. Από πολύ μικρή ηλικία φάνηκαν οι ικανότητες και η μεγάλη οξυδέρκεια αυτού του παιδιού. Καθώς περνούσαν τα χρόνια και, η μία επιτυχία διαδέχονταν την άλλη στη ζωή του, κατέληξε να γίνει προσωπικός σύμβουλος του Βασιλιά. Όταν ο βασιλιάς του Ισραήλ Δαβίδ επρόκειτο να πάρει κρίσιμες αποφάσεις, κυρίως για εθνικά θέματα, καλούσε το ειδικό συμβούλιο το οποίο συνεδρίαζε και στο οποίο ο καθένας έλεγε τη γνώμη του για τον τρόπο αντιμετώπισης των προβλημάτων. Ο Αχιτόφελ συμμετείχε σ’ αυτό το συμβούλιο και όταν έπαιρνε το λόγο, προσέφερε τις πιο σοφές συμβουλές. Ποτέ δεν είχε συμβεί ν’ ακούσει ο βασιλιάς τους λόγους του και να βγει ζημιωμένος. Πάντοτε η γνώμη του ήταν η "πλέον βαρύνουσα". Χαρακτηριστικά ο Λόγος του Θεού αναφέρει τα εξής: «Και η συμβουλή του Αχιτόφελ, την οποίαν έδιδε κατ' εκείνας τας ημέρας, ήτο ως εάν τις ήθελε συμβουλευθεί τον Θεόν ούτως ενομίζετο πάσα συμβουλή του Αχιτόφελ και εις τον Δαβίδ και εις τον Αβεσσαλώμ» (Β’ Σαμουήλ ΙΣ/16: 23). Με άλλα λόγια τις απαντήσεις που έπαιρνε ο Βασιλιάς από τον σύμβουλό του τον Αχιτόφελ, ήταν σαν να τις έπαιρνε από κάποιον προφήτη ή αρχιερέα, ο οποίος μετέδιδε το Λόγο του Κυρίου. Χάρη στη σοφία που τον διέκρινε όλοι θεωρούσαν ότι μέσα από το στόμα του μιλούσε ο ίδιος ο Θεός. Μετά απ’ αυτά η εκτίμηση όλων στο πρόσωπο του Αχιτόφελ ήταν πάρα πολύ μεγάλη. Ο Βασιλιάς Δαβίδ τον θεωρούσε τον Αχιτόφελ ως τον πλέον πολύτιμο συνεργάτη του.
Ας παρατηρήσουμε όμως, σύμφωνα πάντοτε με το Λόγο του Θεού, πώς εξελίχτηκε αυτή η τόσο δυνατή, στενή και φιλική σχέση. Στο βιβλίο «Β’ Σαμουήλ» (κεφ. ΚΓ/23) αναφέρονται τα ονόματα τριάντα ατόμων που ήταν οι πλέον ρωμαλέοι άνδρες και δυνατοί πολεμιστές του Ισραήλ. Μεταξύ αυτών αναφέρεται και το όνομα του Ελιάβ (Ελιαβά) που ήταν γιός του Αχιτόφελ. Στην ομάδα αυτή των «δυνατών» αναφέρεται ως γενναίος πολεμιστής και ο Ουρίας ο Χετταίος. Σ’ αυτόν τον άνδρα ο Ελιάβ έδωσε για γυναίκα του τη θυγατέρα του, η οποία ονομαζόταν Βηρσαβεέ. Με άλλα λόγια η Βηρσαβεέ ήταν εγγονή του Αχιτόφελ και σύζυγος του Ουρία του Χετταίου.
Ο Θεός είχε πει για το Δαβίδ: «Εύρον Δαβίδ τον του Ιεσσαί, άνδρα κατά την καρδίαν μου, όστις θέλει κάμει πάντα τα θελήματά μου» (Πράξεις ΙΓ/13: 22). Αυτά τα τόσο σημαντικά λόγια δεν έχουν ειπωθεί γι’ άλλον άνθρωπο. Ο Θεός αναγνώριζε ότι η καρδιά του Δαβίδ χτυπούμε στον ίδιο “ρυθμό” με την καρδιά τη δική Του.
Παρ’ όλα αυτά στη ζωή του Δαβίδ υπάρχει ένα ιδιαίτερα μελανό σημείο. Μια μέρα, καθώς περιπλανιόταν στην ταράτσα του βασιλικού του οίκου, μετά από τον απογευματινό του ύπνο, είδε μία γυναίκα να λούζεται και αυτή η γυναίκα ήταν υπερβολικά ωραία στην όψη. Ο Δαβίδ έστειλε και ερεύνησε γι' αυτήν. Κάποιος του είπε ότι πρόκειται για τη Βηθσαβεέ, την κόρη του Ελιάμ: «Δεν είναι αυτή η Βηρσαβεέ, η θυγατέρα του Ελιάμ, η γυναίκα τού Ουρία τού Χετταίου;» (Β’ Βασιλέων ΙΑ/11: 3). Καθώς την είδε ο βασιλιάς, την πόθησε, την έφερε στο βασιλικό σπίτι και κοιμήθηκε μαζί της. Μετά απ’ αυτά η γυναίκα έμεινε έγκυος. Αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν να διαλυθεί η οικογένεια του Ουρία και της Βηρσαβεέ, αφού στη συνέχεια, για να μην αποκαλυφτεί η παραβατική πράξη του, έδωσε εντολή ο Βασιλιάς, να φονευθεί στη μάχη ο Ουρίας ο Χετταίος. Σύμφωνα με το "Δίκαιο" της εποχής ο Δαβίδ είχε μοιχεύσει και είχε γίνει «ηθικός αυτουργός» σε φόνο. Στο βιβλίο του «Λευιτικού» (κεφ. Κ/20, εδ. 10) αναφέρεται: «Και ο άνθρωπος, που θα μοιχεύσει τη γυναίκα τού πλησίον του, θα θανατωθεί οπωσδήποτε, αυτός που μοιχεύει κι εκείνη που μοιχεύεται».
Για όλα αυτά τ’ ανήκουστα γεγονότα ο Δαβίδ μετάνιωσε ειλικρινά και ο Θεός τον συγχώρησε. «Και είπεν ο Δαβίδ προς τον Νάθαν, Ημάρτησα εις τον Κύριον. Ο δε Νάθαν είπε προς τον Δαβίδ, Και ο Κύριος παρέβλεψε το αμάρτημά σου δεν θέλεις αποθάνει» (Β’ Σαμουήλ ΙΒ/12: 13).
Τα εν λόγω γεγονότα αναφέρονται αναλυτικά σε δημοσιεύσεις του blog : giorgoskomninos.blogspot.com που έγιναν:
1/ Στις 01-05-2012 με τίτλο: «Η αποκατάσταση της σχέσης με το Θεό».
2/ Στις 22-02-2018 με τίτλο: «Ο Ψαλμός της μετάνοιας».
Μπορεί ο Θεός να συγχώρησε το Δαβίδ εξαιτίας της ειλικρινούς μετάνοιάς του, ωστόσο έγινε μισητός στα μάτια του συμβούλου του, Αχιτόφελ. Παίρνοντας αφορμή από την προσβολή της εγγονής του, τον άδικο θάνατο του συζύγου της και κυρίως από τα γεγονότα που έδειχναν πως ο Αβεσσαλώμ που ήταν γιός του Δαβίδ, θα πετύχαινε τους στόχους του και θα γινόταν Βασιλιάς στον Ισραήλ, έκαναν τον έμπιστο Αχιτόφελ να απομακρυνθεί από το βασιλιά Δαβίδ και να γίνει εχθρός του. Ο Θεός όμως, που είναι ο πρωταγωνιστής της ιστορίας, φρόντισε να εξελιχθούν τα πράγματα τελείως διαφορετικά.
Ένας προδότης μπορεί να έχει πάρα πολλά προσόντα, όμως του λείπει πάντοτε η ειλικρίνεια και η αγάπη, ενώ συνήθως εμφορείται από υπερηφάνεια και απληστία. Η συμπεριφορά του είναι διαχρονική: «Ο Ιούδας ο Ισκαριώτης πήγε προς τους αρχιερείς, και είπε: Τι θέλετε να μοι δώσητε, και εγώ θέλω σας παραδώσει αυτόν; Και εκείνοι έδωκαν εις αυτόν τριάκοντα αργύρια. Και από τότε εζήτει ευκαιρίαν δια να παραδώση αυτόν» (Ιωάννης ΙΒ/12: 6 -- Ματθαίος ΚΣ/26: 14-16). Ο Αχιτόφελ υπήρξε μία προεικόνιση του πιο κακόφημου, του πιο διαβόητου προδότη όλων των εποχών, του Ιούδα του Ισκαριώτη, ο οποίος πρόδωσε τον Ιησού Χριστό, τον Υιό του Θεού, για το ευτελές ποσόν των τριάντα αργυρίων. Στο χαρακτήρα του Ιούδα ήταν αναμεμιγμένα, πονηρή καρδιά, υπερηφάνεια, απληστία, μοχθηρία, υποκρισία, διαπλοκή, δείχνοντας έτσι μια εσκεμμένη εμμονή σε μια προκαθορισμένη πορεία. Τόσο αδίστακτος ήταν, που θέλησε να προδώσει το Διδάσκαλο μ’ ένα φίλημα, σύμβολο αγάπης και αφοσίωσης.
Ο γιός του Δαβίδ, ο Αβεσσαλώμ, ο οποίος είχε επαναστατήσει εναντίον του πατέρα του, για να του πάρει την εξουσία, γνώριζε καλά τη μεταστροφή των αισθημάτων του Αχιτόφελ απέναντι στο Βασιλιά. Θεώρησε ότι όλοι θα μπορούσαν να τον βοηθήσουν στο πραξικόπημα εναντίον του πατέρα του και πολύ περισσότερο ο ονομαστός σύμβουλός του, ο Αχιτόφελ. Για το σκοπό αυτό, πριν ξεσπάσει η ανταρσία, φρόντισε να τον έχει στο πλάι του. «Και προσεκάλεσεν ο Αβεσσαλώμ Αχιτόφελ τον Γιλωναίον, τον σύμβουλον του Δαβίδ, εκ της πόλεως αυτού» (Β’ Σαμουήλ ΙΕ/15: 12). Η παρουσία ενός τόσο σημαντικού προσώπου στο πλευρό του επαναστάτη Αβεσσαλώμ του έδινε μεγάλο κύρος και δύναμη. Όλη η εμπειρία του και η μοναδική ευφυΐα του θα ενίσχυε κατά πολύ το κίνημα του Αβεσσαλώμ και θα εξουδετέρωνε κάθε αντίδραση του Δαβίδ.
Όταν ο Αβεσσαλώμ κατέλαβε την Ιερουσαλήμ, ο Αχιτόφελ βρισκόταν στο πλευρό του, έτοιμος να τον βοηθήσει σε κάθε τι: «και είπεν ο Αβεσσαλώμ προς τον Αχιτόφελ, συμβουλεύθητε μεταξύ σας τι θέλομεν κάμει» (Β’ Σαμουήλ ΙΣ/16: 20). Καθώς ο νεαρός Αβεσσαλώμ θέλει να στηριχτεί στη σοφία του γηραιού συμβούλου, λέγει προς αυτόν. Σκεφτείτε μεταξύ σας και αποφασίστε τι θα κάνουμε. Εκείνη την κρίσιμη ώρα ο πολύπειρος σύμβουλός του έδειξε όλον τον κακό εαυτόν του. Προκειμένου να φέρει στα άκρα τις σχέσεις του Αβεσσαλώμ με τον πατέρα του Δαβίδ, του προτείνει να έρθει σε σαρκική επαφή με τις παλακές του πατέρα του, από τις οποίες ο Δαβίδ φεύγοντας από την Ιερουσαλήμ είχε αφήσει δέκα από αυτές, για να φυλάνε το παλάτι. Ήταν συνήθεια στα βασιλικά ανάκτορα της Ανατολής εκτός από τις επίσημες συζύγους των βασιλέων να υπάρχουν και σύζυγοι δεύτερης σειράς, που ονομάζονταν «παλακές».
Ο Αβεσσαλώμ - καθώς ήταν ανήθικος και αδίστακτος - ενήργησε όπως τον συμβούλευσε ο Αχιτόφελ. Η πράξη αυτή που ήταν πολύ εξευτελιστική και ατιμωτική για το πρόσωπο του Δαβίδ και όπως είναι φυσικό δημιούργησε μεγάλο και αξεπέραστο χάσμα στις σχέσεις πατέρα και γιου. Με τον τρόπο αυτό εκδικήθηκε ο Αχιτόφελ το Δαβίδ για ό,τι έπραξε στην εγγονή του Βηρσαβεέ.
Τα εν λόγω γεγονότα αναφέρονται σε δημοσίευση του blog : giorgoskomninos.blogspot.com που έγινε στις 22-03-2016 με τίτλο: «ΔΑΒΙΒ – ΑΒΕΣΣΑΛΩΜ».
Ο Αχιτόφελ έδωσε μία ακόμα συμβουλή στον Αβεσσαλώμ που αφορούσε την οργάνωση επίθεσης κατά του Δαβίδ και των οπαδών του. «Και ο Αχιτόφελ είπε προς τον Αβεσσαλώμ, Ας εκλέξω τώρα δώδεκα χιλιάδας ανδρών και σηκωθείς, ας καταδιώξω οπίσω του Δαβίδ την νύκτα και θέλω επέλθει κατ' αυτού, ενώ είναι αποκαμωμένος και εκλελυμένος τας χείρας, και θέλω κατατρομάξει αυτόν και πας ο λαός ο μετ' αυτού θέλει φύγει, και θέλω πατάξει τον βασιλέα μεμονωμένον» (Β’ Σαμουήλ ΙΖ/17: 1,2). Η εφαρμογή αυτής της συμβουλής θα είχε σαν αποτέλεσμα την εξόντωση του Δαβίδ και όλων αυτών που τον ακολουθούσαν. Ο Απ. Παύλος στην επιστολή «Α’ Κορινθίους» (κεφ. Γ/3, εδ. 19,20) αναφέρει: «Επειδή, η σοφία τούτου τού κόσμου είναι μωρία μπροστά στον Θεό. Δεδομένου ότι, είναι γραμμένο: «Αυτός που συλλαμβάνει τούς σοφούς μέσα στην πανουργία τους». Και πάλι: «Ο Κύριος γνωρίζει τους συλλογισμούς των σοφών ότι είναι μάταιοι».
Γι’ αυτήν την τόσο επικίνδυνη και θανατηφόρα συμβουλή ο Δαβίδ έκανε μία θερμή προσευχή προς το Θεό: «Και είπεν ο Δαβίδ, Κύριε, δέομαί σου, διασκέδασον την βουλήν του Αχιτόφελ» (Β’ Σαμουήλ ΙΕ/15: 31). Αχρήστευσε, ακύρωσε, Κύριε, τα σχέδια, τη γνώμη του Αχιτόφελ. Ο Αβεσσαλώμ την κρίσιμη τούτη ώρα θέλησε να πάρει και μία δεύτερη γνώμη πάνω στο θέμα αυτό και γι’ αυτό κάλεσε τον Χουσαΐ τον Αρχίτην. Ο Χουσάϊ ήταν πιστός φίλος του βασιλιά Δαβίδ και συνέβαλε στην καταστολή της ανταρσίας του Αβεσσαλώμ. Ο Δαβίδ του είχε ζητήσει να μην τον ακολουθήσει, καθώς έφευγε από την Ιερουσαλήμ, αλλά να επιστρέψει σ’ αυτήν και να προσποιηθεί στον Αβεσσαλώμ ότι είναι φίλος του. Σκοπός του ήταν να ανατρέψει το σχέδιο του Αχιτόφελ και να κρατάει ενήμερο το Δαβίδ μέσω των ιερέων Σαδώκ και Αβιάθαρ (Β’ Σαμουήλ ΙΕ/15: 32-37). Στην αρχή ο Αβεσσαλώμ ήταν καχύποπτος απέναντί του, ο Χουσάϊ όμως κατάφερε να κερδίσει την εμπιστοσύνη του.
Η απάντηση του Χουσαϊ ήταν η εξής: «Και είπεν ο Χουσαΐ προς τον Αβεσσαλώμ, Δεν είναι καλή η συμβουλή, την οποίαν έδωκεν ο Αχιτόφελ ταύτην την φοράν. Και είπεν ο Χουσαΐ, συ εξεύρεις τον πατέρα σου και τους άνδρας αυτού, ότι είναι δυνατοί και κατάπικροι την ψυχήν, ως άρκτος στερηθείσα των τέκνων αυτής εν τη πεδιάδι και ο πατήρ σου είναι ανήρ πολεμιστής και δεν θέλει μείνει την νύκτα μετά του λαού» (Β’ Σαμουήλ ΙΖ/17: 7,8). «Και είπεν ο Αβεσσαλώμ και πάντες οι άνδρες Ισραήλ, Καλυτέρα είναι η συμβουλή του Χουσαΐ του Αρχίτου παρά την συμβουλήν του Αχιτόφελ. Διότι ο Κύριος διέταξε να διασκεδάση την καλήν συμβουλήν του Αχιτόφελ, διά να επιφέρη το κακόν επί τον Αβεσσαλώμ» (εδ. 14). Όλο αυτό ήταν από το Θεό, για να μην εφαρμοστεί το σχέδιο του Αχιτόφελ. Αν εφαρμοζόταν η συμβουλή του Αχιτόφελ, ο στρατός του Δαβίδ καθώς ήταν εξαντλημένος από το φόβο, την αγωνία, την πείνα και τη δίψα, θα διαλυόταν από τους άνδρες του Αβεσσαλώμ. Έτσι η «βουλή» του Αχιτόφελ εξουδετερώθηκε και εφαρμόστηκε μία ολέθρια συμβουλή που θα έφερνε καταστροφή στον αποστάτη Αβεσσαλώμ.
Ο Αχιτόφελ, καθώς για πρώτη φορά είδε να παραγκωνίζεται η γνώμη του, αντελήφθη ότι το παιχνίδι ήταν πλέον χαμένο. Κατάλαβε ότι με την εφαρμογή του σχεδίου του Χουσάϊ ο Δαβίδ θα κέρδιζε χρόνο, θα συνερχόταν από το αιφνίδιο πλήγμα που είχε υποστεί, θα ανακτούσε τις δυνάμεις του και θα ανασυγκροτούσε το στρατό του και έτσι θα εξουδετέρωνε τους αντιπάλους του και δε θα αργούσε να επιστρέψει στο θρόνο του στην Ιερουσαλήμ. Μετά απ’ όλα αυτά που είχε κάνει εναντίον του Δαβίδ ήταν βέβαιος ότι τον ανέμενε ο θάνατος. Έτσι σκέφτηκε πριν τον θανατώσουν οι εχθροί του να θανατωθεί μόνος του.
Περίλυπος και πικραμένος σαμάρωσε το γαϊδούρι του, ανέβηκε πάνω σ’ αυτό και ξεκίνησε για την ορεινή Ιουδαία, για την πατρίδα του, την Γελμών. Έδωσε τις τελευταίες συμβουλές στους δικούς του, τακτοποίησε τις οικογενειακές του υποθέσεις, συνέταξε τη διαθήκη του και στη συνέχει έθεσε τέρμα στη ζωή του με απαγχονισμό. Χαρακτηριστικά αναφέρει ο Λόγος του Θεού: «Ο δε Αχιτόφελ, ιδών ότι η συμβουλή αυτού δεν εξετελέσθη, εσαμάρωσε τον όνον αυτού και σηκωθείς, ανεχώρησε προς τον οίκον αυτού, εις την πόλιν αυτού και αφού διέταξε τα του οίκου αυτού, εκρεμάσθη και απέθανε και ετάφη εν τω τάφω του πατρός αυτού» (Β’ Σαμουήλ ΙΖ/17: 23).
Ποια είναι τα διδάγματα που μπορούμε να πάρουμε από τη συμπεριφορά αυτού του, κατά τα άλλα, τραγικού προσώπου, καθώς όλα αυτά γράφτηκαν για μας «διά να μη ήμεθα ημείς επιθυμηταί κακών, καθώς και εκείνοι επεθύμησαν» (Α’ Κορινθίους Ι/10: 6). Καθώς «Ταύτα δε πάντα εγίνοντο εις εκείνους παραδείγματα, και εγράφησαν προς νουθεσίαν ημών, εις τους οποίους τα τέλη των αιώνων έφθασαν» (Α’ Κορινθίους Ι/10: 11).
---Λίγα πράγματα μας πληγώνουν βαθύτερα από το να διαψεύσει ένα έμπιστο πρόσωπο τις προσδοκίες μας και να μας προδώσει. Τέτοιου είδους απογοητεύσεις αφθονούν στη ζωή μας, καθώς ζούμε σ’ έναν κόσμο που διακατέχεται από τα χαρακτηριστικά της επιστολής «προς Τιμόθεον» (κεφ. Γ/3, εδ. 1-5).
---Ο Δαβίδ σε κάθε βήμα της ζωής του περιβαλλόταν από ανθρώπους που τον πρόδιδαν. Ας θυμηθούμε το ζηλόφθονα προκάτοχό του βασιλιά Σαούλ ο οποίος με τόσο πάθος, τον καταδίωκε αναίτια για να τον σκοτώσει. Ακόμα και η γυναίκα του, η Μιχάλ, δεν έμεινε πιστή και αφοσιωμένη σ’ αυτόν, αλλά «τον καταφρόνησε μέσα στην καρδιά της» (Β’ Σαμουήλ Σ/6: 16). "Διά τούτο η Μιχάλ, η θυγάτηρ του Σαούλ, δεν εγέννησε τέκνον έως της ημέρας του θανάτου αυτής" (Β' Βασιλέων Σ/6: 23). Ο ίδιος του ο γιος, ο Αβεσσαλώμ, τον πρόδωσε και στράφηκε εναντίον του, έχοντας ως βοηθό του τον πλέον έμπιστο σύμβουλό του τον Αχιτόφελ. Ζώντας μέσα σ’ αυτόν τον ευμετάβλητο κόσμο της προδοσίας ο Δαβίδ ποτέ δεν απελπίστηκε, ποτέ δεν κατέθεσε τα όπλα, αλλά συνέχισε να αγωνίζεται, αποβλέποντας στη δύναμη του Θεού, γνωρίζοντας ότι «ο αιώνιος Θεός, ο Κύριος, ο Ποιητής των άκρων της γης, δεν ατονεί και δεν αποκάμνει; δεν εξιχνιάζεται η φρόνησις αυτού. Δίδει ισχύν εις τους ητονημένους και αυξάνει την δύναμιν εις τους αδυνάτους» (Ησαΐας Μ/40: 28,29).
Όσο και αν μας απογοητεύουν οι άνθρωποι, να είμαστε βέβαιοι ότι ο Θεός την κατάλληλη ώρα, που μόνον Εκείνος γνωρίζει, θα ενεργήσει με καλοσύνη προς τον αδικημένο, βοηθώντας τον ν’ αντιμετωπίσει με επιτυχία τις όποιες δοκιμασίες βρεθούν στο δρόμο του. Είναι ο ίδιο Θεός, που «συγκαταβαίνει διά να επιβλέπη τα εν τω ουρανώ και τα εν τη γη, ο εγείρων από του χώματος τον πτωχόν και από της κοπρίας ανυψών τον πένητα, διά να καθίσει αυτόν μετά των αρχόντων, μετά των αρχόντων του λαού αυτού» (Ψαλμός ΡΙΓ/113: 6-8). Ο Κύριος θα ενεργήσει υπέρ του αδικουμένου γιατί «αγαπά κρίσιν, και δεν εγκαταλείπει τους οσίους αυτού, εις τον αιώνα θέλουσι διαφυλαχθή, το δε σπέρμα των ασεβών θέλει εξολοθρευθή» (Ψαλμός ΛΖ/37: 28).
---Όταν αντιμετωπίζουμε στην πνευματική μας πορεία ανθρώπους αποστάτες που δημιουργούν προβλήματα, που ετεροδιδασκαλούν, που δεν ορθοτομούν το Λόγο της Αληθείας, που προσπαθούν να παρασύρουν ανθρώπους έξω από το Λόγο του Θεού, που μισούν, φθονούν κλπ θα πρέπει να τους αντιμετωπίζουμε με τον ίδιο τρόπο που ο Δαβίδ αντιμετώπισε τη «βουλή» του Αχιτόφελ. Με μία εκ βαθέων προσευχή ο Δαβίδ ανέτρεψε τα σχέδια των επαναστατών: «και είπεν Δαβίδ διασκέδασον δη την βουλήν Αχιτόφελ, Κύριε ο Θεός μου». (μετάφραση Ο’).
---Ο συγγραφέας της επιστολής «προς Εβραίους» (κεφ. ΙΒ/12, εδ. 15) αναφέρει: «παρατηρώντας μήπως κάποιος στερείται τη χάρη τού Θεού μήπως κάποια ρίζα πικρίας, που αναφύεται, φέρνει ενόχληση, και διαμέσου αυτής μολυνθούν πολλοί». Γίνεται λόγος για την μικρότερη ποσότητα πικρίας «ρίζα πικρίας» που μπορεί να φιλοξενεί ο άνθρωπος μέσα στην καρδιά του και η οποία μπορεί να μας προκαλέσει μεγάλη λύπη και αξεπέραστα προβλήματα. Η πικρία είναι σαν την ανίατη ασθένεια, κατατρώγει τον άνθρωπο που την φιλοξενεί. Επιτρέποντας την πικρία να ζει στην καρδιά μας αυτή θα μας σκοτώσει πνευματικά και θα μολύνει και πολλούς άλλους ανθρώπους γύρω μας. Η πικρία που κράτησε μέσα στην καρδιά του ο Αχιτόφελ τον οδήγησε στην αποστασία και τον αιώνιο θάνατο.
---Κάποτε ο τελευταίος βασιλιάς της Λυδίας Κροίσος, βασιζόμενος στα πλούτη του και την ανθρώπινη δόξα, ρώτησε τον σοφό Αθηναίο Σόλωνα. «Γνωρίζεις κάποιον πιο ευτυχισμένο από μένα;». Η απάντηση του Σόλωνα είναι διαχρονική: «Μηδένα προ του τέλους μακάριζε». Σε ελεύθερη μετάφραση: "Μην μακαρίζεις κανέναν πριν από το τέλος του ή μη βγάζεις συμπεράσματα πριν δεις το τέλος του". Τα ανθρώπινα πράγματα είναι τόσο εφήμερα και τόσο προσωρινά, ώστε σ' ένα μόνον φύλο της Βίβλου από τη μία πλευρά διαβάζουμε: «η συμβουλή του ήτο ως αν τις ήθελε συμβουλευθεί το Θεό» (κεφ. ΙΣ/16, εδ. 23) και στην άλλη πλευρά διαβάζουμε: «και αφού διέταξε τις υποθέσεις τής οικογένειάς του, κρεμάστηκε, και πέθανε». Ο Απ. Πέτρος στην επιστολή του "Α' Πέτρου" (Α/1: 24) αναφέρει: "Πάσα σαρξ είναι ως χόρτος, και πάσα δόξα ανθρώπου ως άνθος χόρτου. Εξηράνθη ο χόρτος, και το άνθος αυτού εξέπεσεν".
Ένα πνεύμα τόσο φωτεινό, ένα μυαλό τόσο οξυδερκές, ένας άνθρωπος χαρισματικός, πολύτιμος για το λαό του, έφυγε από τη ζωή μ’ ένα τόσο απαξιωτικό, τραγικό και αξιοθρήνητο τρόπο. «…..και απήγξατο και απέθανεν και ετάφη εν τω τάφω του πατρός αυτού» (Β’ Σαμουήλ ΙΖ/17: 23).---
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου