«Το όραμα της Κοιλάδας των Ξηρών Οστών».

  Βιβλίο προφήτη «Ιεζεκιήλ», κεφ. ΛΖ/37, εδ. 1 – 14. 

1 ΤΟ ΧΕΡΙ τού Κυρίου στάθηκε επάνω μου· και με έβγαλε έξω διαμέσου τού πνεύματος του Κυρίου, και με έβαλε στο μέσον μιας πεδιάδας, κι αυτή ήταν γεμάτη από κόκαλα. 

2 Και με έκανε να περάσω κοντά τους, γύρω-γύρω· και να, ήσαν πολλά σε υπερβολικό βαθμό επάνω στο πρόσωπο της πεδιάδας· και να, ήσαν κατάξερα. 

3 Και είπε σε μένα: Γιε ανθρώπου, μπορούν αυτά τα κόκαλα να αναζήσουν; Και είπα: Κύριε Θεέ, εσύ ξέρεις. 

4 Και μου είπε: Προφήτευσε προς αυτά τα κόκαλα, και πες τους: Τα κόκαλα τα ξερά, ακούστε τον λόγο τού Κυρίου· 

5 έτσι λέει ο Κύριος ο Θεός προς αυτά τα κόκαλα: Δέστε, εγώ θα βάλω μέσα σε σας πνεύμα, και θα αναζήσετε· 

6 και θα βάλω επάνω σας νεύρα, και θα βάλω επάνω σας σάρκα, και θα σας περισκεπάσω με δέρμα, και θα βάλω σε σας πνεύμα, και θα αναζήσετε, και θα γνωρίσετε ότι εγώ είμαι ο Κύριος. 

7 Και προφήτευσα, καθώς προστάχθηκα· και, καθώς προφήτευσα, έγινε ήχος, και ξάφνου, ένας σεισμός, και τα κόκαλα συγκεντρώθηκαν μαζί, το ένα κόκαλο μαζί με το άλλο κόκαλό. 

8 Και είδα, και ξάφνου, αναφύησαν επάνω τους νεύρα και σάρκες, και δέρμα από επάνω τα περισκέπασε· όμως, πνεύμα δεν ήταν μέσα τους. 

9 Και είπε σε μένα: Προφήτευσε προς το πνεύμα, προφήτευσε, γιε ανθρώπου, και να πεις προς το πνεύμα: Έτσι λέει ο Κύριος ο Θεός: Έλα, πνεύμα, από τους τέσσερις ανέμους, και φύσηξε προς αυτούς τους φονευμένους, και ας αναζήσουν. 

10 Και προφήτευσα, όπως προστάχθηκα· και το πνεύμα μπήκε μέσα σ' αυτούς, και ανέζησαν, και στάθηκαν στα πόδια τους, ένα στράτευμα μέγα, σε υπερβολικά μεγάλον βαθμό. 

11 Και μου είπε: Γιε ανθρώπου, αυτά τα κόκαλα είναι ολόκληρος ο οίκος Ισραήλ· δες, αυτοί λένε: Τα κόκαλά μας ξεράθηκαν, και η ελπίδα μας χάθηκε· εμείς αφανιστήκαμε. 

12 Γι' αυτό, προφήτευσε, και πες τους: Έτσι λέει ο Κύριος ο Θεός. Δες, λαέ μου, εγώ ανοίγω τούς τάφους σας, και θα σας ανεβάσω από τους τάφους σας, θα σας φέρω στη γη τού Ισραήλ. 

13 Και θα γνωρίσετε ότι εγώ είμαι ο Κύριος, όταν, λαέ μου, ανοίξω τούς τάφους σας, και σας ανεβάσω από τους τάφους σας. 

14 Και θα σας δώσω το πνεύμα μου, και θα αναζήσετε, και θα σας τοποθετήσω στη γη σας· και θα γνωρίσετε, ότι εγώ ο Κύριος μίλησα και εκτέλεσα, λέει ο Κύριος.

        ΣΧΟΛΙΑ:

    Πρόκειται για μία προφητεία η οποία περιγράφει λεπτομερώς ένα όραμα, το οποίο αποκαλύφθηκε στον προφήτη του Θεού. Ο λαός του «βασιλείου του Ιούδα» (νότιο βασίλειο) έχει εγκαταλείψει τον αληθινό Θεό, είχε πέσει στην ειδωλολατρία και λάτρευε τους ψεύτικους θεούς των εθνών. Για πολλά χρόνια ο Θεός υπομένει την αποστασία τους και προσπαθεί με κάθε τρόπο να τους επαναφέρει. «Έστειλε» προφήτες, και «πάλιν έστειλε...» (Μάρκος ΙΒ/12: 4,5), όμως εκείνοι δεν υπάκουαν και όχι μόνον δεν άκουγαν τη φωνή του Θεού, αλλά περιγελούσαν τους απεσταλμένους Του και τους εδίωκαν. Ο συγγραφέας της επιστολής «προς Εβραίους» (κεφ. ΙΑ/11, εδ. 37) αναφέρει χαρακτηριστικά ότι κάποιοι από τους απεσταλμένους του Κυρίου: «...λιθοβολήθηκαν, πριονίστηκαν, πέρασαν από πειρασμούς, πέθαναν με σφαγή μάχαιρας, περιπλανήθηκαν με δέρματα προβάτων, με δέρματα κατσικιών με στερήσεις, με θλίψεις, με κακουχίες». 

      Ο Θεός, για να συνετίσει το λαό Του, για να τους σταματήσει από τον «πνευματικό  τους κατήφορο», για να μην ομοιωθούν με τους γύρω ειδωλολατρικούς λαούς, επέτρεψε να καταληφθούν από ακμάζοντα έθνη της εποχής και να μεταφερθούν αιχμάλωτοι. Δια του προφήτου «Ιερεμία» (Α/1: 15,16) είχε προαναγγείλει στον απειθή λαό Του: «Επειδή, δες, εγώ θα καλέσω όλες τις οικογένειες των βασιλιάδων τού βορρά, λέει ο Κύριος και θάρθουν, και θα βάλουν κάθε ένας τον θρόνο του στην είσοδο των πυλών τής Ιερουσαλήμ, και ενάντια σε όλα τα τείχη της ολόγυρα, και ενάντια σε όλες τις πόλεις τού Ιούδα. Και θα προφέρω τις κρίσεις μου εναντίον τους, για όλη την κακία τους επειδή, με εγκατέλειψαν, και θυμίασαν σε ξένους θεούς, και προσκύνησαν τα έργα των χεριών τους». 

      Η κατάρρευση [ο συμβολικός θάνατος του Ισραήλ] ξεκινά από το έτος 740 π.Χ. με την πτώση της Σαμάρειας και την εξορία των κατοίκων του «βόρειου βασιλείου» το οποίο  συγκροτείτο από τις δέκα εκ των δώδεκα φυλών. Η κατάληψη έγινε από την Ασσυριακή Αυτοκρατορία. Περίπου 130 χρόνια μετά ακολούθησε η κατάληψη και εξορία και του «νότιου βασιλείου ή βασίλειο του Ιούδα», το οποίο αποτελείτο από τις δύο φυλές του «Ιούδα» και του «Βενιαμίν». Έτσι λοιπόν το έτος 597 π.Χ. ο Ναβουχοδονόσορ Β’ βασιλιάς της Βαβυλώνας, η "χρυσή κεφαλή" της παγκόσμιας ιστορίας (Δανιήλ Β/2: 38), κατέκτησε το «βασίλειο του Ιούδα», που είχε πρωτεύουσά του την Ιερουσαλήμ και αφού αιχμαλώτισε το βασιλιά Ιωαχίν, έλαβε τους θησαυρούς από το Ναό του Σολομώντα και τους μετέφερε στη Βαβυλώνα. Πλέον «ολόκληρος ο οίκος Ισραήλ» ήταν αιχμάλωτος (Ιεζεκιήλ ΛΖ/37: 11). Στην κυριολεξία  υφίστατο τις επιπτώσεις της αποστασίας, της ειδωλολατρίας και της πνευματικής του νέκρωσης, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι –χάριτι και ελέω Θεού- ο Κύριος δεν είχε διατηρήσει ένα «πιστό υπόλοιπο» ανθρώπων Του οι οποίοι στάθηκαν πιστοί στο Θεό σε καιρούς δύσκολους (βλ. Δανιήλ, τους "τρεις παίδες", Ιερεμίας, Ιεζεκιήλ, Βαρούχ, Ζαχαρίας κ.λπ).

     Για χρόνια ο «Ιεζεκιήλ», ο οποίος ήταν προφήτης και ιερέας, διάκριση την οποία είχε και ο «Ιερεμίας» και αργότερα ο πρ. «Ζαχαρίας» (Ιεζεκιήλ Α/1: 3), προσπαθούσε να τους συνετίσει, καθώς είχαν οχυρωθεί πίσω από ψεύτικες ελπίδες. Οι προσπάθειές του όμως δεν είχαν αποτέλεσμα. Δε μπορούσαν να το διανοηθούν και με κάθε τρόπο αρνούνταν να πιστέψουν ότι ο Θεός θα επέτρεπε να καταστραφεί το κράτος τους καθώς και η Ιερουσαλήμ. Ακόμα και όταν ο Βαβυλωνιακός στρατός είχε αρχίσει να πολιορκεί την πόλη, αυτοί εξακολουθούσαν να πιστεύουν ότι ήταν ασφαλείς και δε θα τους συνέβαινε κανένα κακό. Πίστευαν ότι ο Θεός δεν θα επέτρεπε να «πέσει» η Σκηνή Δαβίδ, να καταλυθεί η δυναστεία του Δαβίδ και να αλωθεί η Αγία Πόλις και να ερημωθεί ο Ναός του Θεού.

      Δύο χρόνια αφότου άρχισε η πολιορκία ένας πρόσφυγας από την Ιερουσαλήμ έφτασε στη Βαβυλώνα φέροντας τα μαντάτα ότι «η πόλη έπεσε!». Τα νέα καταρρακώνουν τους εξόριστους. Δε μπορούν να πιστέψουν αυτό το κακό που είχε συμβεί. Η αγαπημένη τους πόλη, ο Άγιος Ναός του Θεού και η πολυπόθητη πατρίδα τους είχε πλέον χαθεί. Η ελπίδα, που επί τόσα χρόνια υπήρχε μέσα τους, πλέον δίνει τη θέση της στην απόγνωση (Ιεζεκιήλ ΚΑ/21: 7 & ΛΓ/33: 21). 

      Μετά την κατάληψη του «νότιου βασιλείου» ο Ναβουχοδονόσορ εκτόπισε τμήματα του πληθυσμού στη Μεσοποταμία, σύμφωνα με συνήθεια της εποχής, προκειμένου ν’ αλλοιωθεί ο πληθυσμός και να μην υπάρχει ομοιογένεια, ώστε να μη γίνονται επαναστάσεις. Ένας από αυτούς που απελάθηκαν ήταν και ο προφήτης του Θεού «Ιεζεκιήλ». 

     Βασιλιάς στο «βασίλειο του Ιούδα» αμέσως μετά την κατάληψή του ορίστηκε από τον Ναβουχοδονόσορα, ο Σεδεκίας (597-586) σε ηλικία είκοσι ετών (Β’ Βασιλέων ΚΔ/24: 17,18) διαδεχόμενος στο θρόνο τον Ιωαχείν. Ο Σεδεκίας, ο οποίος υπήρξε και ο πιο τραγικός βασιλιάς, ήταν γιος του ευσεβούς και μεταρυθμιστή βασιλέως Ιωσία (Ιερεμίας ΛΖ/37: 1). Μετά από την αιχμαλωσία των Ισραηλιτών και τη μεταφορά των πλέον δυνατών αντρών από το «βασίλειο του Ιούδα» στη Βαβυλώνα, ο Ναβουχοδονόσορ θεώρησε ότι οι εναπομείναντες Ιουδαίοι θα μπορούσαν εύκολα να υποταχθούν καθώς καμία δύναμη αντίστασης δεν τους είχε απομείνει. Ο Βαβυλώνιος βασιλιάς είχε βάλει τον Σεδεκία να ορκιστεί στο «Όνομα του Θεού» ότι θα είναι υπάκουος και υποτελής σ’ αυτόν. Αυτός ο όρκος υποχρέωνε το Σεδεκία να είναι υποτελής βασιλιάς (Β’ Χρονικών ΛΣ/36: 10,11 & Ιεζεκιήλ ΙΖ/17: 12-14). Ο Σεδεκίας βασίλευσε 11 χρόνια και σύμφωνα με το Λόγο του Θεου «έπραξε το κακό στα μάτια του Θεού» (Β’ Βασιλέων ΚΔ/24: 17-19 – Β’ Χρονικών ΛΣ/36: 10-12 – Ιερεμίας ΛΖ/37: 1). 

     Τα πρώτα χρόνια της βασιλείας του ο Σεδεκίας ήταν υπάκουος στον Ναβουχοδονόσορα, όμως πολιτικές ισορροπίες, επιρροές γειτονικών εθνών καθώς και πλάνοι ψευδοπροφήτες (Ιερεμίας ΚΖ/27: 10), συμβούλεψαν τον Σεδεκία να επαναστατήσει εναντίον του βασιλιά της Βαβυλώνας. Πριν ο βασιλιάς λάβει οποιαδήποτε απόφαση ο πρ. «Ιερεμίας» (κεφ. ΚΖ/27, εδ, 2-22) μετά από αποκάλυψη του Θεού τον είχε προειδοποιήσει: «Αν επαναστατήσεις εναντίον των Βαβυλωνίων θα έρθει φόνος, πείνα και επιδημία στο βασίλειο του Ιούδα» (Ιερεμίας ΚΖ/27: 84). Τελικά ο Σεδεκίας αποφάσισε να επαναστατήσει εναντίον του βασιλιά της Βαβυλώνας. Για το σκοπό αυτό ζήτησε βοήθεια από το στρατό της Αιγύπτου. Ο Ναβουχοδονόσωρ αμέσως έστειλε στρατό, για να επιτεθεί στην Ιερουσαλήμ και στρατοπέδευσαν γύρω από την πόλη. Ο πρ. "Ιερεμίας", που ήταν η φωνή του Θεού προς το λαό του Ιούδα, για μία ακόμα φορά, συμβούλευσε τον Σεδεκία. «Ο Θεός λέει ότι αν παραδοθείς στο βασιλιά της Βαβυλώνας θα γλιτώσεις και εσύ και η πόλη. Αν δεν το κάνεις αυτό οι Βαβυλώνιοι θα κάψουν την Ιερουσαλήμ και εσένα θα σε πάρουν αιχμάλωτο» (Ιερεμίας ΚΘ/29: 21). Η απάντηση του Σεδεκία ήταν πεισματική: «Δεν θα παραδοθώ». 

      Μετά από ενάμιση χρόνο πολιορκίας ο στρατός της Βαβυλώνας γκρέμισε ένα μέρος από το τείχος της Ιερουσαλήμ εισέβαλε και πυρπόλησε την πόλη και το Αγιαστήριο του Κυρίου. Αποτέλεσμα αυτού ήταν η πόλη και ο Ναός να καταστραφούν ολοκληρωτικά. Αυτά συνέβησαν το έτος 586 π.Χ. Στις μάχες που ακολούθησαν οι στρατιώτες σκότωσαν πάρα πολλούς ανθρώπους και πήραν χιλιάδες αιχμαλώτους. Ο Σεδεκίας το έσκασε από την Ιερουσαλήμ, αλλά οι Βαβυλώνιοι στρατιώτες τον κυνήγησαν και τον έπιασαν κοντά στην Ιεριχώ και τον έφεραν στον Ναβουχοδονόσορ. Ο Θεός διά του πρ. «Ιερεμία» (ΚΘ/29: 21-23), είχε προειδοποιήσει το Σεδεκία ότι ο Βασιλιάς Ναβουχοδονόσορ θα τον «έψηνε στη φωτιά", μαζί με το συνεργάτη του τον Αχαάβ, υιό του Κωλαϊου (ψευδοπροφήτης). Ο βασιλιάς της Βαβυλώνας ανάγκασε το Σεδεκία να βλέπει καθώς μπροστά του εκτελούσαν τους γιούς του. Στη συνέχεια ο βασιλιάς έδωσε εντολή και τύφλωσαν τον Σεδεκία, ο οποίος οδηγήθηκε στη φυλακή και λίγο καιρό μετά πέθανε. Στο βιβλίο «Β’ Βασιλέων» (κεφ. ΚΕ/25, εδ. 7) διαβάζουμε: «Και έσφαξαν τους υιούς του Σεδεκίου έμπροσθεν των οφθαλμών αυτού, και εξετύφλωσαν τους οφθαλμούς του Σεδεκίου, και δέσαντες αυτόν με δύο χαλκίνας αλύσεις, έφεραν αυτόν εις Βαβυλώνα». Καθώς ο λαός βρισκόταν σ’ αυτή την τόσο τραγική κατάσταση, ο Θεός του έδωσε μία υπόσχεση: «Έπειτα από 70 χρόνια, θα σας φέρω και πάλι στον τόπο σας, στην Ιερουσαλήμ» (Ιερεμίας ΚΘ/29: 10 & 14). Όπως έκαναν και πολλοί άλλοι προφήτες ο Ιεζεκιήλ ερμήνευσε την καταστροφή του Ισραήλ ως Θεϊκή απάντηση στην ανυπακοή του λαού Του. 

    Σ’ αυτήν την κρίσιμη κατάσταση στην οποία βρισκόταν ο λαός του Ιούδα ο Ιεζεκιήλ έλαβε από το Θεό ένα δυναμικό όραμα ελπίδας. Μεταφέρεται σε όραμα σε μία κοιλάδα, η οποία ήταν γεμάτη από ανθρώπινα κόκαλα και άκουσε μια φωνή που έλεγε: «Υιέ ανθρώπου, δύνανται τα οστά ταύτα να αναζήσωσι;». «Θεέ», απάντησε ο Ιεζεκιήλ, «συ εξεύρεις». Έλαβε λοιπόν εντολή ο προφήτης ν’ απευθυνθεί σ’ εκείνα τα ξερά κόκαλα με τα εξής λόγια: «Τα οστά τα ξηρά, ακούσατε τον λόγον του Θεού, ούτω λέγει ο Θεός προς τα οστά ταύτα. Ιδού εγώ θέλω εμβάλει εις εσάς πνεύμα και θέλετε αναζήσει και θέλω βάλει εφ’ υμάς νεύρα και αναγάγει σάρκα εφ’ υμάς και περισκεπάσει υμάς με δέρμα και θέλω εμβάλει εις εσάς πνεύμα και θέλετε αναζήσει και θέλετε γνωρίσει ότι εγώ είμαι ο Θεός» (Ιεζεκιήλ ΛΖ/37: 1-6). 

     Ο Θεός, προκειμένου ο προφήτης να συλλάβει πλήρως τη σημασία του οράματος, τον πρόσταξε να «περπατήσει ολόγυρα» σ’ εκείνον το χώρο που βρίσκονταν διάσπαρτα τα κόκαλα. Καθώς ο προφήτης περπατούσε μέσα στην κοιλάδα, εκπλήττεται από την ποσότητα καθώς και από την κατάσταση στην οποία ευρίσκονταν τα κόκαλα. Υπήρχαν πάρα πολλά απ’ αυτά και ήταν όλα κατάξερα. 

   Στη συνέχεια ο Θεός έδωσε στον προφήτη του δύο εντολές οι οποίες έθεταν σε λειτουργία μία σταδιακή αποκατάσταση. 

   Η πρώτη εντολή ήταν: «Προφήτευσε γι’ αυτά τα ξερά κόκαλα» και πες τους «να έρθουν στη ζωή» (Ιεζεκιήλ ΛΖ/37: 4-6). Μόλις ο Ιεζεκιήλ προφήτευσε, «ακούστηκε ένας θόρυβος, ένα κροτάλισμα και τα κόκαλα άρχισαν να ενώνονται». «έγινε ήχος… και σεισμός..». και τα οστά "συνήλθον ομού, οστούν μετά του οστού αυτού". Στη συνέχεια «τένοντες και σάρκα» εμφανίστηκαν πάνω στα κόκαλα, τα οποία καλύφθηκαν με δέρμα (Ιεζεκιήλ ΛΖ/37: 7,8). 

    Η δεύτερη εντολή ήταν: «Προφήτευσε προς τον άνεμο» και πες του να φυσήξει πάνω στα σώματα. Όταν ο Ιεζεκιήλ προφήτευσε, «ήρθε μέσα τους πνοή και άρχισαν να ζουν και να στέκονται στα πόδια τους, έχοντας συμπληρωθεί ένας τεράστιος στρατός» (Ιεζεκιήλ ΛΖ/37: 9,10). Με τον τρόπο αυτό ο Θεός έδειξε για άλλη μία φορά τη δύναμή Του. 

    Μετά απ’ αυτά ο Θεός φανέρωσε στον πρ. "Ιεζεκιήλ" τη σημασία του οράματος. «Τα κόκαλα αυτά είναι ολόκληρος ο οίκος του Ισραήλ». Πραγματικά από τη στιγμή που οι εξόριστοι έμαθαν για την καταστροφή της Ιερουσαλήμ, ένοιωθαν σαν νεκροί. Το θρηνώδες άσμα, το οποίο τραγουδούσαν στην ξένη γη της αιχμαλωσίας τους, έλεγε: «τα κόκαλά μας είναι ξερά και η ελπίδα μας χάθηκε, έχουμε αφανιστεί» (Ιεζεκιήλ ΛΖ/37: 11 & Ιερεμίας ΛΔ/34: 20). Απαντώντας στον οδυρμό και την απελπισία τους ο Θεός τους φανέρωσε ότι αυτό το ζοφερό όραμα με τα κόκαλα στην ουσία περιείχε ένα λαμπρό άγγελμα ελπίδας για το λαό Ισραήλ. Μέσω αυτού του οράματος ο Θεός διαβεβαίωσε τους εξόριστους Ιουδαίους ότι θα τους επανέφερε στη ζωή, θα τους οδηγούσε και πάλι πίσω στη γη τους και δε θα τους άφηνε να μείνουν εκεί για πάντα. Δεν θα τους απέρριπτε και δεν θα τους άφηνε εγκαταλειμμένους στην ξένη γη της εξορίας τους.

    «Τα οστά ταύτα είναι πας ο οίκος Ισραήλ, οι οποίοι λένε: Τα οστά ημών εξηράνθησαν και η ελπίς ημών εχάθει, ημείς ηφανίσθημεν». Οι εξόριστοι Ιουδαίοι που βρίσκονταν τότε σε απελπισία επρόκειτο ν’ αναζωογονηθούν με νέα ελπίδα βασισμένη στις υποσχέσεις του Θεού. Ο Θεός ήταν εκείνος που με το Πνεύμα του το Άγιο θα αναζωογονούσε τους νεκρούς πνευματικά Ιουδαίους που είχαν αποκοπεί από τον αληθινό Θεό και λάτρευαν τους ψεύτικους θεούς των εθνών. Ο Θεός θα αποκαθιστούσε στη γη τους όσους θα μετανοούσαν για την αποστασία τους. Αυτός θα άνοιγε με θαυματουργικό τρόπο το δρόμο, για να εγκαταλείψουν τα «νεκροταφεία» τους στη γη της Βαβυλώνας και να επιστρέψουν στη γη των πατέρων τους (Ιερεμίας ΚΘ/29: 14) στη γη των υποσχέσεων του Θεού. «θέλετε κληρονομήσει την γην αυτών, και εγώ θέλω δώσει αυτήν εις εσάς προς ιδιοκτησίαν, γην ρέουσαν γάλα και μέλι» (Λευιτικό Κ/20: 4). 

     Η εκπλήρωση της προφητικής αυτής όρασης άρχισε το έτος 537 π.Χ, όταν ο βασιλιάς της Μηδοπερσίας Κύρος Β’, ο Μέγας (600-530 π.Χ.), ο κατακτητής της Βαβυλώνας, εξέδωσε διάταγμα [το περίφημο «Διάταγμα του Κύρου»] με το οποίο επέτρεπε στους Ισραηλίτες που επιθυμούσαν να φύγουν από τη Βαβυλώνα, όπου ήταν εξόριστοι και να επιστρέψουν στην Ιερουσαλήμ, για να ανοικοδομήσουν το Ναό του Θεού τους (Β΄ Χρονικών ΛΣ/36: 23). 

     «Ούτω λέγει Κύριος ο Θεός Ιδού, εγώ θέλω λάβει τους υιούς Ισραήλ εκ μέσου των εθνών όπου υπήγον, και θέλω συνάξει αυτούς πανταχόθεν και φέρει αυτούς εις την γην αυτών» (Ιεζεκιήλ ΛΖ/37: 21). Ο προκείμενος όμως προφητικός λόγος δεν καλύπτει μονάχα τα γεγονότα της επιστροφής του αρχαίου Ιούδα στη γη των «πατέρων» τους (το 537 π.Χ.) αλλά και στην ιστορική αναδιοργάνωση και ανασύσταση του Εβραϊκού έθνους το έτος 1948. Μετά από 19 αιώνες διασκορπισμού μέσα στη έθνη τα «ξερά κόκαλα», που δεν είχαν καμία ελπίδα να ξαναζήσουν και να γίνουν έθνος, άρχισαν με τη δύναμη του Θεού να αναζωογονούνται και να παίρνουν σάρκα και δύναμη. 

      Λίγο μετά το Β’ Παγκόσμιο πόλεμο διαμορφώθηκαν πρωτοφανείς συνθήκες συμπάθειας της διεθνούς κοινής γνώμης προς τον Εβραϊκό λαό, εξαιτίας των φοβερών διωγμών το γνωστό "Ολοκαύτωμα" που υπέστη από το Ναζιστικό καθεστώς. Έτσι κατέστη αναγκαία η ίδρυση ενός κράτους των Εβραίων στο χώρο της Παλαιστίνης. Στις 29-11-1947 εκδόθηκε το αρ. 181 ψήφισμα της Γεν. Συνέλευσης του Ο.Η.Ε. με το οποίο αποφασίστηκε η διαίρεση της Παλαιστίνης για τη δημιουργία ενός Εβραϊκού Κράτος σε ποσοστό 55% και ενός Παλαιστινιακού Κράτους 43%. Η Ιερουσαλήμ θα παρέμενε μια διεθνής πόλη. Το ψήφισμα αποδέχτηκαν οι Εβραίοι, ενώ το απέρριψαν οι Άραβες. Η εντολή προς τη Βρετανική διοίκηση για την υλοποίηση της παραπάνω απόφασης έληγε στις 15 Μαΐου 1948, ημέρα Σάββατο. Στις 14 Μαΐου 1948 στο δημοτικό μουσείο του Τελ Αβίβ ο Δαβίδ Μπεν Γκουριόν, Εβραίος Πολωνικής καταγωγής, κήρυξε την ανεξαρτησία του Κράτους του Ισραήλ. Ύστερα από 1878 χρόνια (70 μ.Χ. – 1948 μ.Χ.) διασποράς του λαού σε όλα τα έθνη υπήρχε και πάλι για τους Εβραίους το δικό τους Κράτος. 

     Όπως το αρχαίο κράτος του φυσικού Ισραήλ «θανατώθηκε» και παρέμεινε συμβολικά νεκρό για τόσα πολλά χρόνια, έτσι και ο «πνευματικός Ισραήλ του Θεού», η Χριστιανική Εκκλησία «θανατώθηκε» πνευματικά και απαξιώθηκε. Η κατάσταση στην οποία βρέθηκε ο χριστιανικός κόσμος κατά την περίοδο του Μεσαίωνα (476 – 1492 μ.Χ.) θα μπορούσε να παρομοιαστεί με κοιλάδα «κατάξερων οστών».

   Κατά τη μακρόχρονη σκοτεινή αυτή περίοδο η εκκλησία έχοντας απαξιώσει, έως εκμηδενίσει το Λόγο του Θεού, όχι μόνον αδυνατούσε να καθοδηγήσει πνευματικά τους ανθρώπους, αλλά έβρισκε διάφορες μεθόδους για να τους εκμεταλλεύεται με τον πλέον αισχρό, ανήθικο και ελεεινό τρόπο, επιβεβαιώνοντας τα λόγια του Χριστού: «φορτίζετε τους ανθρώπους φορτία δυσβάστακτα, και σεις με ένα των δακτύλων σας δεν εγγίζετε τα φορτία αυτά» (Λουκάς ΙΑ/11: 46). Η επίσημη Ρωμαιοκαθολική εκκλησία, θέλοντας ν’ "ανταποκριθεί"  στις εύλογες ανησυχίες των ανθρώπων και το μεταθανάτιο φόβο τους για την κόλαση, πούλαγε στους πιστούς έγγραφα άφεσης των αμαρτιών τους, τα λεγόμενα "συγχωροχάρτια". Επρόκειτο για έγγραφες διαβεβαιώσεις τις οποίες έναντι χρημάτων  χορηγούσε η εκκλησία στους πιστούς και στις οποίες αναφέρονταν ότι είχαν παραγραφεί - αφεθεί - οι αμαρτίες τους. Οι βεβαιώσεις αυτές αφορούσαν τόσο τους ζωντανούς όσο και  και τους νεκρούς. 

    Σ’ αυτήν τη σκοτεινή περίοδο σιγά – σιγά άρχισε ν’ ακούγεται «ένας θόρυβος, ένα κροτάλισμα». Από το 16ο αιώνα και μετά άτομα με «φόβο Θεού» (σεβασμό στο Θεό) στέκονταν απέναντι στην κρατούσα κατάσταση και έπαιρναν θέση υπέρ της αληθινής πνευματικής λατρείας. Πρόδρομοι αυτής της προσπάθειας, που σκοπό είχε να φωτιστεί το σκοτάδι για να έρθει το φως στην επιφάνεια, υπήρξαν ο Τζον Γουίκλιφ (1330-1384) στην Αγγλία, ο Γιαν Χούς (1372-1413) στη Βοημία, ο μοναχός Μαρτίνος Λούθηρος (1483-1546) στη Γερμανία, ο οποίος στις 31 Οκτωβρίου 1517 τοιχοκόλλησε στην εξώπορτα του Μητροπολιτικού  Ναού της Βυρτεμβέργης 95 θέσεις εναντίον των αυθαιρεσιών του Πάπα. Πέραν αυτών υπήρξαν και πολλοί άλλοι μεταρρυθμιστές, όπως  ο Ιωάννης Καλβίνος στην Γενεύη, ο Ούλριχ Ζβίγγλιος στη Ζυρίχη και άλλοι ανώνυμοι και επώνυμοι που εναντιώθηκαν στις αυθαιρεσίες της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας.  

    Οι άνθρωποι αυτοί δε δίστασαν να υψώσουν το ανάστημά τους απέναντι σ’ έναν αδίστακτο, επικίνδυνο και παντοδύναμο εκκλησιαστικό κατεστημένο. Επρόκειτο για έναν θεσμό παρανομίας και αυθαιρεσίας, που ήλεγχε απόλυτα τη ζωή των ανθρώπων και τους οδηγούσε σε ακόμα πιο σκοτεινά μονοπάτια και σε πνευματικά αδιέξοδα. Με θάρρος και παρρησία, με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος διακήρυξαν: 

     --«Μόνον η Γραφή». Έτσι απαίτησαν ν’ αναγνωριστεί η αυθεντικότητα του γραπτού Λόγου του Θεού, μέσα από τον οποίο αποκλειστικά αποκαλύπτεται το θέλημα του Θεού και όχι μέσα από τις ανθρώπινες παραδόσεις, που πολλές φορές έρχονταν σε αντίθεση με το Λόγο του Θεού. Οι παραδόσεις είναι αποδεκτές μόνον όταν συμφωνούν με την Αγία Γραφή.

     --Η σωτηρία του ανθρώπου που είναι "δώρο του Θεού" στον άνθρωπο (Εφεσίους Β/2: 8), περνά μέσα από την ειλικρινή  μετάνοια (Πράξεις Γ/3: 19) και επιτυγχάνεται αποκλειστικά μέσω της πίστεως στον μοναδικό Σωτήρα του κόσμου, τον Ιησού Χριστό (Πράξεις Δ/4: 12). Καμία ανθρώπινη προσπάθεια, κανένα "θρησκευτικό" ή άλλο έργο, δε μπορεί να προσφέρει στον άνθρωπο τη δικαίωσή του μπροστά στο Θεό. 

   Μέσα από τις θεμελιώδεις αυτές διδαχές, καθώς άρχισε να μεταφράζεται και ν’ αναπαράγεται η Αγία Γραφή, την οποία μπορούσαν πλέον να την κατέχουν και να την  μελετούν όλο και πιο πολλά άτομα, ο «προβολέας» του Θεού, η δύναμη του Αγίου Πνεύματος, άναψαν μέσα στο απόλυτο σκοτάδι, «φως μέγα» και το σκοτάδι άρχισε σιγά σιγά να υποχωρεί. Τα λόγια του Απ. Παύλου προς το εκλεκτό τέκνο στην πίστη, τον Τιμόθεο, βρήκαν για άλλη μία φορά την εφαρμογή τους: «ο Λόγος τού Θεού δεν δεσμεύεται» (Β’ Τιμοθέου Β/2: 9). Αυτοκράτορες και Αυτοκρατορίες στάθηκαν απέναντι στο Λόγο του Θεού, που σήμερα δεν υπάρχουν. Ο Λόγος του Θεού όμως, που είναι αιώνιος, «μένει εις τον αιώνα» (Ησαΐας Μ/40: 8). Τούτη την ώρα κάποιες ψυχές, κάποια «ξερά κόκαλα» πάνω στον πολύπαθο κόσμο μας ανοίγουν το Λόγο του Θεού (Παλαιά & Καινή Διαθήκη) και καθώς τον διαβάζουν, φωτίζεται ο νους τους, μετανοούν για το αμαρτωλό παρελθόν τους, επικαλούνται το αίμα του Χριστού, αναγεννιούνται και μεταφέρονται «εκ του θανάτου εις την ζωήν» (Ιωάννης Ε/5: 24) και σώζονται αιώνια.

    Χιλιάδες άνθρωποι, στην προσπάθειά τους να λάμψει το φως μέσα στο σκοτάδι, θανατώθηκαν, εξορίστηκαν, βασανίστηκαν, διώχθηκαν για τις «αναρχικές» τους ιδέες, όπως τις χαρακτήριζε ο αμαθής κλήρος της εποχής. Οι άνθρωποι αυτοί «για το Έργο του Χριστού καταφρόνησαν τη ζωή τους» (Φιλιππησίους Β/2: 30). Να μην ξεχνάμε ποτέ τα λόγια του γέροντα Αποστόλου: «Τους ανθρώπους αυτούς να τους τιμάτε» (ε. 29). 

      Εκατομμύρια άνθρωποι μέσα από τους αγώνες και τις διακηρύξεις τους αντιλήφθηκαν τη σπουδαιότητα του Λόγου του Θεού και μελετώντας γνώρισαν το Πρόσωπο του Ιησού Χριστού, που είναι «χορτασμός ευφροσύνης» (Ψαλμός ΙΣ/16: 11), γνώρισαν ότι «δεν υπάρχει δι' ουδενός άλλου η σωτηρία διότι ούτε όνομα άλλο είναι υπό τον ουρανόν δεδομένον μεταξύ των ανθρώπων, διά του οποίου πρέπει να σωθώμεν» (Πράξεις Δ/4: 12). Εννόησαν το αντικαταστατικό Έργο του σταυρού του Χριστού, Έργο σωτηρίας μέσα από το θάνατό Του. Ο Λόγος του Θεού χαρακτηριστικά αναφέρει: «…ουδέ δι' αίματος τράγων και μόσχων, αλλά διά του ιδίου αυτού αίματος, εισήλθεν άπαξ εις τα άγια, αποκτήσας αιωνίαν λύτρωσιν» (Εβραίους Θ/9: 12). Πόσοι άνθρωποι κατανόησαν το θριαμβευτικό «Τετέλεσται» του Χριστού (Ιωάννης ΙΘ/19: 30) με το οποίο ο Κύριος πάνω από το σταυρό διακήρυττε: «το Έργο της λύτρωσης του ανθρώπου τελείωσε» και τώρα είναι δικαιωμένοι, «κατά χάριν, διά της πίστεως» (Εφεσίους Β/2: 8), είναι «παιδιά του Θεού» (Ιωάννης Α/1: 12), αποτελούν τη «νύμφη του Ιησού Χριστού» (Αποκάλυψη ΚΑ/21: 2 & 9), περιμένουν να έρθει ο Νυμφίος, για να τους παραλάβει (Α’ Θεσσαλονικείς Δ/4: 13-18), αναμένουν τη δόξα που Εκείνος τους έχει υποσχεθεί (Ιωάννης ΙΔ/14: 3). 

  Μέσα σ’ έναν νεκρό πνευματικά κόσμο, προκατάληψης, αλληλοσπαραγμού και δεισιδαιμονίας, έρχεται και σήμερα «η πνοή του Πνεύματος του Αγίου», έρχεται το απαλό αεράκι του Θεού «ήχος λεπτού αέρα» (Α’ Βασιλέων ΙΘ/19: 12) και έτσι άνθρωποι χαμένοι, μακριά από το Θεό, πνευματικά νεκροί, που προορίζονταν για την αιώνια κόλαση, αρχίζουν να ζουν και να στέκονται στα πόδια τους, με σάρκα, με νεύρα, με ζωή, συμπληρώνοντας έναν τεράστιο στρατό. Πόσο χαρακτηριστικά ο Λόγος του Θεού το αναφέρει: «Και εσάς όντας νεκρούς διά τας παραβάσεις και τας αμαρτίας εζωοποίησεν» (Εφεσίους Β/2: 1). 

    Ένας «τεράστιος στρατός» είναι η Εκκλησία του Χριστού, που μια μέρα θα σταθεί μπροστά στο θρόνο Του και θα ψάλλει μια καινούργια ωδή, λέγοντας: «Άξιος είσαι να πάρεις το βιβλίο, και να ανοίξεις τις σφραγίδες του επειδή, σφάχτηκες και μας αγόρασες στον Θεό με το αίμα σου, από κάθε φυλή και γλώσσα και λαό και έθνος και μας έκανες βασιλιάδες και ιερείς στον Θεό μας και θα βασιλεύσουμε επάνω στη γη» (Αποκάλυψη Ε/5: 9,10). 

      Η ανάγκη για μεταρρύθμιση δεν τελείωσε είναι συνεχής και είναι αναγκαία και σήμερα.  Οι άνθρωποι, που ζουν μέσα στην άγνοια του Λόγου του Θεού θα πρέπει να γνωρίσουν ότι ο δρόμος της σωτηρίας και της δικαίωσής τους απέναντι στο Θεό δεν περνάει μέσα από κάποια εκκλησία ή  κάποιο ανθρώπινο θρησκευτικό σύστημα ή δόγμα, αλλά μέσα από την ειλικρινή πίστη, μέσα από την προσωπική, συνειδητή στροφή του ανθρώπου στο Χριστό, ως του μόνου Σωτήρα και Λυτρωτή. Θα πρέπει να γίνει γνωστό προς κάθε κατεύθυνση και σε κάθε άνθρωπο - μικρό ή μεγάλο, πλούσιο ή φτωχό- ότι η «ειρήνη με το Θεό» δεν αποκτάται με κάποια  ανθρώπινα έργα, καλοσύνες, προσφορές ή άλλο τι, αλλά με το αθώο αίμα του Ιησού Χριστού που χύθηκε πάνω στο σταυρό και που δόθηκε «ως λύτρον για την εξαγορά πολλών» (Ματθαίος Κ/20: 28 – Μάρκος Ι/10: 45). Η σωτηρία μας που τόσο πολύ κόστισε και στον Πατέρα και στον Υιόν Του, προσφέρεται από το Θεό και σήμερα δωρεάν σε κάθε άνθρωπο, που θα την εκζητήσει ειλικρινά. Σε καθέναν ο οποίος θα επικαλεστεί το Θεό «εν πνεύματι και αληθεία» (Ιωάννης Δ/4: 24). Κάθε άλλος δρόμος «σωτηρίας» απομακρύνει τον άνθρωπο από το Θεό και τον κατευθύνει σε αιώνια απώλεια της ψυχής του. Ο Κύριος αποκάλυψε στους μαθητές τους μια μεγάλη αλήθεια: «Εγώ είμαι η οδός και η αλήθεια και η ζωή ουδείς έρχεται προς τον Πατέρα, ειμή δι' εμού» (Ιωάννης ΙΔ/14: 6). 

   Είθε ο Θεός να κάνει έργο αποκάλυψης του Λόγου Του σε κάθε άνθρωπο. Να παραμερίσει τα εμπόδια, ν’ αναζωπυρώσει τις ψυχές και να βάλει μέσα σ’ αυτές ειλικρινή εκζήτηση του Προσώπου Του. ---

ΝΑ ΡΩΤΑΜΕ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟ.

         «….ο Δαβίδ ρώτησε τον Κύριο». 

        Βιβλίο «Β’ Σαμουήλ», κεφ. Ε/5, εδ. 17 – 25.      (Παλαιά Διαθήκη).

17 Ότε δε ήκουσαν οι Φιλισταίοι ότι έχρισαν τον Δαβίδ βασιλέα επί τον Ισραήλ, ανέβησαν πάντες οι Φιλισταίοι να ζητήσωσι τον Δαβίδ και ο Δαβίδ ήκουσε περί τούτου και κατέβη εις το φρούριον. 

18 Και ήλθον οι Φιλισταίοι και διεχύθησαν εις την κοιλάδα Ραφαείμ. 

19 Και ερώτησεν ο Δαβίδ τον Κύριον, λέγων, Να αναβώ προς τους Φιλισταίους; θέλεις παραδώσει αυτούς εις την χειρά μου; Και είπεν ο Κύριος προς τον Δαβίδ, Ανάβα διότι βεβαίως θέλω παραδώσει τους Φιλισταίους εις την χείρα σου. 

20 Και ήλθεν ο Δαβίδ εις Βάαλ-φερασείμ, και εκεί επάταξεν αυτούς ο Δαβίδ και είπεν, Ο Κύριος διέκοψε τους εχθρούς μου έμπροσθέν μου, καθώς διακόπτονται τα ύδατα. Διά τούτο εκαλέσθη το όνομα του τόπου εκείνου Βάαλ-φερασείμ. 

21 Και εκεί κατέλιπον τα είδωλα αύτών, και εσήκωσαν αυτά ο Δαβίδ και οι άνδρες αυτού. 

22 Και ανέβησαν πάλιν οι Φιλισταίοι και διεχύθησαν εις την κοιλάδα Ραφαείμ. 

23 Και ότε ηρώτησεν ο Δαβίδ τον Κύριον, είπε, Μη αναβής στρέψον οπίσω αυτών και επίπεσον επ' αυτούς απέναντι των συκαμίνων. 

24 και όταν ακούσης θόρυβον διαβάσεως επί των κορυφών των συκαμίνων, τότε θέλεις σπεύσει διότι τότε ο Κύριος θέλει εξέλθει έμπροσθέν σου, διά να πατάξη το στρατόπεδον των Φιλισταίων. 

25 Και έκαμεν ο Δαβίδ, καθώς προσέταξεν εις αυτόν ο Κύριος και επάταξε τους Φιλισταίους από Γαβαά έως της εισόδου Γεζέρ. 

         ΣΧΟΛΙΑ: 

      Τα τραγικά νέα για το θάνατο του πρώτου βασιλιά του Ισραήλ, του Σαούλ (1040 - 1010) λύπησαν πάρα πολύ το Δαβίδ. Δεν είχε χαρά που ο κυριότερος εχθρός του ήταν πλέον νεκρός, αλλά ήταν πολύ στεναχωρημένος γιατί είχε απολεσθεί  ο «κεχρησμένος του Κυρίου» (Α’ Σαμουήλ ΚΔ/24: 6). Ταυτόχρονα θρηνεί και για την απώλεια του καλύτερού του φίλου, του μεγαλύτερου γιου του Σαούλ, του Ιωνάθαν, που έπεσε κι αυτός στην ίδια μάχη (Β’ Σαμουήλ Α/1: 17-27). 

      Μετά από τα γεγονότα αυτά ο Δαβίδ ρώτησε τον Κύριο: «να πάω σε μια από τις πόλεις του Ιούδα;» Ο Κύριος του απάντησε: «πήγαινε». Ο Δαβίδ ξαναρωτάει τον Κύριο: «Πού να πάω;» η απάντηση του Κυρίου ήταν: «Στη Χεβρών» (Β’ Σαμουήλ Β/2: 1). Έτσι πήγε εκεί ο Δαβίδ με τις δύο γυναίκες του, την Αχινοάμ και την Αβιγαία (πρώην γυναίκα του Νάβαλ) και με όλους τους άνδρες του και τις οικογένειές τους και εγκαταστάθηκαν γύρω από την Χεβρώνα. «Τότε ήρθαν οι άνδρες του Ιούδα και έχρισαν εκεί το Δαβίδ βασιλιά της φυλής Ιούδα». Αυτά τα γεγονότα συνέβησαν όταν ο Δαβίδ ήταν σε ηλικία 30 ετών. Βασιλιάς των άλλων ένδεκα φυλών έγινε ο γιός του Σαούλ, ο Ισ-βοσθέ, ο οποίος δύο χρόνια αργότερα δολοφονήθηκε. Το γεγονός αυτό άνοιξε το δρόμο, για να ενωθούν και οι υπόλοιπες φυλές μαζί με βασιλιά το Δαβίδ (Β’ Σαμουήλ Ε/5: 1-3, Α’ Χρονικών ΙΑ/11: 1-3 & ΙΒ/12: 23-40) τον οποίο και έστεψαν βασιλιά του ενωμένου βασιλείου του Ισραήλ: «ἔχρισαν τὸν Δαβὶδ βασιλέα ἐπὶ τὸν Ἰσραήλ» (Β’ Σαμουήλ Ε/5: 3). 

     Μετά απ’ όλα αυτά τα συγκλονιστικά γεγονότα και ενώ τα πράγματα φαινόταν να πηγαίνουν καλά και να επικρατεί πλέον ειρήνη και ασφάλεια στο λαό του Θεού, τα γεγονότα που ακολουθούν εξελίσσονται εντελώς διαφορετικά. Στην επιστολή «Α’ Πέτρου» (Ε/5: 8) αναφέρεται: «Εγκρατεύθητε, αγρυπνήσατε διότι ο αντίδικός σας διάβολος ως λέων ωρυόμενος περιέρχεται ζητών τίνα να καταπίη». Ποτέ ο εχθρός δεν ησυχάζει. Ο Ιώβ μιλώντας για την ανθρώπινη ζωή αναφέρει χαρακτηριστικά: «Άνθρωπος γεγενημένος εκ γυναικός είναι ολιγόβιος και πλήρης ταραχής» (Ιώβ, ΙΔ/14: 1). Έτσι λοιπόν όταν άκουσαν οι Φιλισταίοι ότι ο λαός Ισραήλ ενώθηκε υπό τη βασιλεία του Δαβίδ, πήγαν να πολεμήσουν το νέο βασιλιά με σκοπό να τον ανατρέψουν. Πάντοτε στη ζωή του πιστού ανθρώπου η μία μάχη θα διαδέχεται την άλλη. Ο εχθρός ποτέ δεν επαναπαύεται. Τόπος ανάπαυσης δεν υπάρχει και γι’ αυτό ακριβώς το λόγο χρειάζεται να είμαστε σε πνευματική επαγρύπνηση (Ματθαίος ΚΣ/26: 41). Ο Απ. Παύλος προτρέπει τους Χριστιανούς της Κορίνθου: «Αγρυπνείτε, στέκεσθε εν τη πίστει, ανδρίζεσθε, ενδυναμούσθε» (Α’ Κορινθίους ΙΣ/16: 13).

     Συγκέντρωσαν λοιπόν τις δυνάμεις τους οι Φιλισταίοι και ήρθαν στην κοιλάδα Ραφαείμ, βόρεια της Ιερουσαλήμ. Λογικά το ίδιο θα έπρεπε να κάνει και ο νέος βασιλιάς του Ισραήλ, για να μπορέσει ν’ αντιμετωπίσει τους εχθρούς του. Θα έπρεπε και αυτός να συγκεντρώσει το στρατό του και να σταθεί απέναντι των εχθρών του, για να τους πολεμήσει. Στη δύσκολη αυτή στιγμή ο Δαβίδ, πριν πάρει οποιαδήποτε απόφαση σκέφτηκε να κάνει κάτι άλλο. Ήρθε μπροστά στον Κύριο και τον ρώτησε: «Να αναβώ προς τους Φιλισταίους; θέλεις παραδώσει αυτούς εις την χειρά μου;». Το ίδιο ακριβώς είχε κάνει και πολλές άλλες φορές στο παρελθόν (Α’ Σαμουήλ ΚΓ/23:2-4). Η απάντηση του Κυρίου ήταν: «Ανάβα διότι βεβαίως θέλω παραδώσει τους Φιλισταίους εις την χείρα σου». 

     Ο Δαβίδ, που είναι «άνθρωπος κατά την καρδίαν του Θεού» (Πράξεις ΙΓ/13: 22), βρίσκεται σε ετοιμότητα. Γνωρίζει ότι ο Θεός είναι μαζί του, όμως, καθώς βλέπει τον κίνδυνο, πριν λάβει οποιαδήποτε απόφαση, ρωτάει τον Κύριο. Θα πρέπει πριν από κάθε ενέργειά μας να ρωτάμε τον Κύριο και να Τον εμπιστευόμαστε «εν όλη καρδία» (Ψαλμός ΡΙΘ/119: 69), διότι μόνον ο Θεός γνωρίζει ποιο είναι για μας το καλύτερο. Ποιο είναι «το αγαθό και ευάρεστο και τέλειο» (Ρωμαίους ΙΒ/12: 2). 

       Όταν επιτρέπουμε να μας οδηγεί ο Θεός σε κάθε μας ενέργεια, τότε η ζωή μας θα είναι επιτυχημένη (Ψαλμός Α/1: 1-3 & Παροιμίαι Β/2: 6-9). «Ο συνετός εις τα πράγματα θέλει ευρεί καλόν και ο ελπίζων επί τον Κύριον είναι μακάριος» (Παροιμίαι ΙΣ/16: 20). Θα πρέπει κάθε φορά για τη σωστή αντιμετώπιση των διαφόρων προβλημάτων που προκύπτουν να ζητάμε την οδηγία του Θεού και να μην στηριζόμαστε στις δικές μας περιορισμένες δυνάμεις. Στο βιβλίο των «Παροιμιών» (κεφ. ΙΔ/14, εδ. 12) αναφέρεται: «Υπάρχει οδός, ήτις φαίνεται ορθή εις τον άνθρωπον, αλλά τα τέλη αυτής φέρουσιν εις θάνατον». Στο ίδιο βιβλίο (κεφ. Γ/3, εδ. 5) το Πνεύμα του Θεού μας προτρέπει: «Έλπιζε στον Κύριο με όλη σου την καρδιά, και μη επιστηρίζεσαι στη σύνεσή σου». Επίσης στον «Ψαλμό» (ΛΒ/32: 8) αναφέρεται: «Εγώ θέλω σε συνετίσει και θέλω σε διδάξει την οδόν, εις την οποίαν πρέπει να περιπατής θέλω σε συμβουλεύει επί σε θέλει είσθαι ο οφθαλμός μου». Ρωτάμε τον Κύριο; Ακολουθούμε «το Μωυσή και τους προφήτες;» (Λουκάς ΙΣ/16: 29), στηριζόμαστε στον αιώνιο και αψευδή Λόγο Του; (Ψαλμός ΚΕ/25: 4 & Β’ Τιμοθέου Γ/3: 16,17). 

       Η προτροπή του Λόγου του Θεού στον πιστό άνθρωπο είναι: «Μη μεριμνάτε για τίποτε αλλά, σε κάθε τι, τα ζητήματά σας ας γνωρίζονται στον Θεό με ευχαριστία διαμέσου τής προσευχής και της δέησης και η ειρήνη τού Θεού, που υπερέχει κάθε νου, θα διαφυλάξει τις καρδιές σας και τα διανοήματά σας διαμέσου τού Ιησού Χριστού» (Φιλιππησίους Δ/4: 6,7). Σε κάθε περίπτωση τα αιτήματά μας, τ’ ανυπέρβλητα προβλήματά μας, να τ’ απευθύνουμε στο Θεό με προσευχή και δέηση, που θα συνοδεύεται από ευχαριστία. Έτσι η ειρήνη του Θεού, που είναι ασύλληπτη για το ανθρώπινο μυαλό (Φιλιππησίους Δ/4: 7) θα διαφυλάξει τις καρδιές και τις σκέψεις μας διά του Ιησού. Ο Δαβίδ βεβαιωμένος από τον Κύριο για τη νίκη του, στηριγμένος στο Λόγο Του, επιτέθηκε  εναντίον των Φιλισταίων και τους νίκησε. Τα αγάλματα (είδωλα) που εγκατέλειψαν εκεί οι Φιλισταίοι, ο Δαβίδ τ’ άρπαξε (εδ. 21) και τα έκαψε (Α’ Χρονικών ΙΔ/14: 12), για να μη γίνουν πρόσκομμα ή αντικείμενο λατρείας από τις επόμενες γενιές. 

      Τα πράγματα όμως δεν τελειώνουν εδώ. Ο εχθρός υποχωρεί αλλά δεν εγκαταλείπει τον αγώνα, επανέρχεται με μεγαλύτερη δύναμη και με ιδιαίτερη σκληρότητα. «Και ανέβησαν πάλιν οι Φιλισταίοι και διεχύθησαν εις την κοιλάδα Ραφαείμ» (εδ. 22). Ο εχθρός αφού ανασυντάχτηκε επανέρχεται, δεν παραιτείται, δεν ησυχάζει μέχρι να πετύχει το στόχο του. Σκοπός του είναι να κάνει τον πιστό άνθρωπο ν’ αποκάνει, ν’ απογοητευτεί, να ολιγοπιστήσει και ν’ αποστατήσει από το ζωντανό και αληθινό Θεό. Νέες μάχες θα πρέπει να δοθούν τούτη τη φορά κάτω από άλλες συνθήκες εντελώς διαφορετικές. 

     Εκείνο που δε θα πρέπει ν’ αλλάξει ποτέ στη ζωή μας και το οποίο αποτελούσε πάγια πρακτική για τον Δαβίδ είναι το εξής: «Και ηρώτησεν ο Δαβίδ τον Κύριον». Ο Δαβίδ πηγαίνει και πάλι και ρωτάει τον Κύριο! Δεν πηγαίνει τυπικά να ρωτήσει, δεν πηγαίνει με το πνεύμα: «καλό είναι να ρωτήσουμε και τον Κύριο να δούμε τη γνώμη έχει....». Όχι. Ρωτάει τον Κύριο με σκοπό να κάνει ακριβώς ό,τι θα του πει. Άραγε τι νόημα έχει να ρωτήσει και πάλι τον Κύριο, αφού στο παρελθόν ο Κύριος του έχει πει πώς θα πρέπει ν’ αντιμετωπίσει το συγκεκριμένο πρόβλημα, γιατί τώρα θα πρέπει να ρωτάει και πάλι; Θα πρέπει να ρωτάμε τον Κύριο γιατί αυτό που αντιμετωπίζουμε είναι ένα καινούργιο πρόβλημα, αυτή η ημέρα είναι μια άλλη ημέρα. Πολλές φορές οι συνθήκες είναι τελείως διαφορετικές, χωρίς εμείς να το αντιλαμβανόμαστε. 

     Ο Δαβίδ έρχεται μπροστά στον Κύριο και ζητάει την οδηγία Του για το πώς ν’ αντιμετωπίσει το καινούργιο πρόβλημα που δημιουργήθηκε. «Και ηρώτησεν ο Δαβίδ τον Κύριον». Το πρόβλημα φαίνεται να είναι το ίδιο, όμως ο Κύριος, που γνωρίζει τα πάντα, που «ερευνά νεφρούς και καρδίαν» (Ιερεμίας ΙΑ/11: 20) αυτή τη φορά προτείνει μια άλλη λύση, πολύ διαφορετική από την προηγούμενη. «Μη αναβής στρέψον οπίσω αυτών και επίπεσον επ' αυτούς απέναντι των συκαμίνων». Τούτη τη φορά ο Κύριος είπε στο Δαβίδ να επιτεθεί στα νώτα του εχθρού από τη μεριά των θάμνων με σκοπό να τους αιφνιδιάσει. Όταν θ’ άκουγε θόρυβο βημάτων στις κορυφές των θάμνων, θα ήξερε ότι ο Κύριος πολεμούσε τους Φιλισταίους. Το αποτέλεσμα ήταν να καταστρέψει ο Δαβίδ τους εχθρούς του από τη Γιβαών μέχρι τη Γεζέρ. «Ω βάθος πλούτου και σοφίας και γνώσεως Θεού. Πόσον ανεξερεύνητοι είναι αι κρίσεις αυτού και ανεξιχνίαστοι αι οδοί Αυτού» (Ρωμαίους ΙΑ/11: 33). 

      Πόσο έχουμε ανάγκη να μας μιλάει ο Κύριος. Όταν ρωτάμε τον Κύριο και ακολουθούμε πιστά τις εντολές Του, τότε τις μάχες για μας τις δίνει ο Κύριος, ο Υπερασπιστής των πιστών Του και ο μόνος σοφός Θεός. «Κράξον πρὸς ἐμὲ καὶ θέλω σοὶ ἀποκριθῆ καὶ σοὶ δείξει μεγάλα καὶ ἀπόκρυφα, τὰ ὁποῖα δὲν γνωρίζεις» (Ιερεμίας 33/ΛΓ: 3). Ποτέ δε θα πρέπει να λέμε: «Γνωρίζω καλά τι πρέπει να κάνω….., έχω τόσα χρόνια στην πίστη…., έχω πολύ μεγάλη εμπειρία….». Τίποτα απ’ αυτά δεν ισχύει. Εμείς δε γνωρίζουμε και γι’ αυτό θα πρέπει να ζητάμε την οδηγία του Θεού και να στεκόμαστε με πίστη κάτω από το θέλημά Του. Ακόμα και ο Προφήτης Σαμουήλ, αυτός ο τόσο πνευματικός άνθρωπος, όταν πήγε στο σπίτι του Ιεσσαί και είδε τον μεγαλύτερο γιό, τον Ελιάβ, είπε: «Σίγουρα, μπροστά στον Κύριο αυτός είναι ο χρισμένος του» (Α’ Σαμουήλ ΙΣ/16: 6). Αυτή ήταν μία λανθασμένη εκτίμηση του προφήτη δεν ήταν οδηγία από τον Κύριο. Την ώρα εκείνη επενέβη ο Θεός: «Και ο Κύριος είπε στον Σαμουήλ: Μη επιβλέψεις στο πρόσωπό του ή στο ύψος τού αναστήματός του, επειδή τον αποδοκίμασα δεδομένου ότι ο Κύριος δεν βλέπει όπως βλέπει ο άνθρωπος επειδή, ο άνθρωπος βλέπει το φαινόμενο, ο Κύριος όμως βλέπει την καρδιά» (Α’ Σαμουήλ ΙΣ/16: 7). Αν ο Κύριος εκείνη την ώρα δε σταματούσε τον προφήτη Του, θα είχε χρήσει βασιλιά τον Ελιάβ και όχι τον Δαβίδ, που ήταν ο εκλεκτός του Κυρίου (Α’ Σαμουήλ ΙΣ/16: 13) με ό,τι συνέπειες θα μπορούσε να έχει αυτό για το μέλλον του λαού.

     «Και έκαμεν ο Δαβίδ, καθώς προσέταξεν εις αυτόν ο Κύριος» (εδ. 25). Αυτό είναι το μυστικό της επιτυχίας στην πνευματική μας ζωή, το κλειδί είναι να υπάρχει μία αληθινή σχέση μας με τον Κύριο. Σε μία μάχη που δόθηκε μεταξύ του λαού Ισραήλ και των Φιλισταίων, σκοτώθηκαν 4.000 άνδρες Ισραηλίτες. Αντί ο λαός να μετανοήσει «εν σάκω και σπονδώ» (Ιωήλ Α/1: 13), αντί να έρθουν στην παρουσία του Κυρίου και να ρωτήσουν γιατί υπήρξε μια τόσο μεγάλη ήττα, σκέφτηκαν να μεταφέρουν στο πεδίο της μάχης την κιβωτό της Διαθήκης. «Τότε, οι Φιλισταίοι πολέμησαν και ο Ισραήλ χτυπήθηκε, και κάθε ένας έφυγε στη σκηνή του και έγινε μια υπερβολικά μεγάλη σφαγή και από τον Ισραήλ έπεσαν 30.000 πεζοί. Και η κιβωτός τού Θεού πιάστηκε και οι δύο γιοι τού Ηλεί, ο Οφνεί και ο Φινεές, θανατώθηκαν» (Α’ Σαμουήλ Δ/4: 10-11). Στην κυριολεξία τα έχασαν όλα καθώς δεν ρώτησαν τον Κύριο και δεν ενήργησαν σύμφωνα με το θέλημά Του. Αλήθεια, πόσο «απατηλή και σφόδρα διεφθαρμένη είναι η ανθρώπινη καρδιά» (Ιερεμίας ΙΖ/17: 9). 

       Ο Δαβίδ για δεύτερη φορά νικάει του Φιλισταίους. Ο λόγος που νίκησε δεν είναι ότι ήταν δυνατός ή επειδή ήταν θαρραλέος, αλλά γιατί βγήκε στη μάχη και ενήργησε σύμφωνα με την οδηγία του Θεού και έτσι ο Κύριος του χάρισε τη νίκη. Η επιτυχία του οφείλεται στο γεγονός ότι δε θεώρησε δεδομένο πως η οδηγία του Θεού σε μια μάχη (εδ. 19) θα ήταν η ίδια και για την επόμενη μάχη (εδ. 23). Πρέπει κάθε φορά σε κάθε «μάχη» της ζωής μας να ρωτάμε τον Κύριο, να εκζητούμε το θέλημά Του και την οδηγία του για τη κάθε περίσταση που προκύπτει στη ζωή μας. Η στρατηγική του Θεού στην πρώτη μάχη ήταν η κατά μέτωπο επίθεση, στη δεύτερη μάχη ήταν η σύσταση ενέδρας. 

      Κάποιες μάχες φαίνονται με την ανθρώπινη λογική χαμένες εκ των προτέρων. Πώς να σταθεί για παράδειγμα ένα μικρό, άοπλο παιδί (Δαβίδ) μπροστά στον πολύπειρο πάνοπλο Γολιάθ; (Α’ Σαμουήλ, κεφ. ΙΖ/17: 45). Όμως θα πρέπει να λάβουμε υπόψη μας ότι: «ουδέν πράγμα θέλει είσθαι αδύνατον παρά τω Θεώ» (Λουκάς Ι/10: 37). Πρέπει να εμπιστευόμαστε τον Κύριο, ακόμα και όταν οι βουλές Του δεν είναι σύμφωνες με τις επιθυμίες μας ή με τις αντιλήψεις μας. Έχουμε το παράδειγμα όταν ο Θεός ζήτησε από τον Αβραάμ να θυσιάσει το μονάκριβο παιδί του, τον Ισαάκ, ο Αβραάμ δεν ενήργησε συναισθηματικά, αλλά αποκλειστικά εμπιστευόμενος τον Κύριο και σύμφωνα με την οδηγία του Θεού (Εβραίους ΙΑ/11: 17). Το ίδιο συνέβη και όταν του ζητήθηκε από το Θεό ν’ απομακρύνει από τη σκηνή του την Άγαρ μαζί με τον υιό τους τον Ισμαήλ (Γένεση ΚΑ/21: 12). 

     Ο λαός Ισραήλ όσες μάχες έχασε, τις έχασε, γιατί πορευόταν χωρίς την οδηγία του Θεού. Η ήττα δεν είναι μέσα στα σχέδια του Θεού για την Εκκλησία Του. Παρ’ όλα αυτά πολλές φορές αγνοούμε τον Κύριο, δεν αναζητούμε το θέλημά Του στη ζωή μας, δε ρωτάμε τον Κύριο και αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να χάνουμε τις μάχες και να νικάνε στη ζωή μας οι Φιλισταίοι, οι εχθροί του Θεού. 

    Ας εξετάσουμε την περίπτωση των κατοίκων της Γαβαών, των οποίων οι εκπρόσωποι παρουσιάστηκαν στους άρχοντες του Ισραήλ με υποκρισία, παρουσιάζοντας φθαρμένα ενδύματα και σανδάλια έχοντας παλιά σακιά και ξερό ψωμί. Ο λαός Ισραήλ εξαπατήθηκε, καθώς οι πρέσβεις των Γαβαωνιτών προσποιήθηκαν ότι έρχονταν από μακρινή γη, που ήταν έξω από τα σχέδια κατακτήσεων του Ισραήλ. Οι Ισραηλίτες τους πίστεψαν και έκαναν μαζί τους συνθήκη ειρήνης, βάσει της οποίας δε θα τους καταδίωκαν (Ιησούς τ. Ναυή Θ/9: 3-15). Ο Λόγος του Θεού αναφέρει: «Και δέχθηκαν τους άνδρες εξαιτίας των εφοδίων τους, και δεν ρώτησαν τον Κύριο» (Ιησούς τ. Ναυή Θ/9: 14). Δεν ζήτησαν την οδηγία του Κυρίου και εξαπατήθηκαν. 

     Είναι πολλές  οι περιπτώσεις στην καθημερινή μας ζωή που άλλη εντύπωση μας δίνεται για κάποια πράγματα και άλλη είναι η πραγματικότητα. Στο βιβλίο των "Παροιμιών"  (ΙΔ/14: 12) αναφέρεται: "Υπάρχει οδός, ήτις φαίνεται ορθή εις τον άνθρωπον, αλλά τα τέλη αυτής φέρουσιν εις θάνατον". Γι' αυτό δε θα πρέπει να βασιζόμαστε στη δική μας αντίληψη, στο δικό μας τρόπο σκέψης, ούτε ν' αφήνουμε τα συναισθήματά μας να καθορίζουν τις επιλογές μας. Θα πρέπει σε όλες τις επιλογές μας να λαμβάνουμε υπόψη μας το θέλημα του Κυρίου. Θα πρέπει να βλέπουμε τα πράγματα όπως τα βλέπει ο Κύριος. Αυτό θα το πετύχουμε προσευχόμενοι ζητούντες την οδηγία του Αγίου Πνεύματος και ακολουθούντες πιστά όλα όσα αναφέρονται μέσα στον αιώνιο και αψευδή Λόγο του Θεού (Ψαλμός ΚΕ/25: 4 & Β’ Τιμοθέου Γ/3: 16,17). Μόνον με τον τρόπο αυτό θ’ αποφύγουμε τις παγίδες του εχθρού της ψυχής και θα ζούμε σύμφωνα με το θέλημά Του. 

      Είναι απολύτως απαραίτητο στην πορεία της ζωής μας μέσα στην «έρημο» τούτης της ζωής, να ρωτάμε τον Κύριο, να προσευχόμαστε να μας φανερώσει το θέλημά Του, το οποίο θα πρέπει να ακολουθούμε με πιστότητα και ταπεινότητα. Ας μη λείψει ποτέ από τα χείλη μας η μικρότερη προσευχή, που είναι ταυτόχρονα και η μεγαλύτερη: «Γεννηθήτω το θέλημά Σου» (Ματθαίος Σ/6: 10).

       Οι επιτυχίες μέσα στη ζωή μας θα προέλθουν «Ουχί διά δυνάμεως ουδέ διά ισχύος αλλά διά του Πνεύματός μου, λέγει ο Κύριος των δυνάμεων» (Ζαχαρίας Δ/4: 6). Ο δρόμος είναι τραχύς και δύσκολος, κάθε ημέρα είναι κι ένας καινούργιος δρόμος τον οποίο δεν περάσαμε χθες και προχθές (Ιησούς τ. Ναυή Γ/3: 4). Για να βαδίζει κανείς με ασφάλεια, για να μη χάσει το δρόμο προς τη γη των υποσχέσεων του Θεού, πυξίδα στην πνευματική του ζωή και πορεία θα πρέπει να είναι το θέλημα του Κυρίου. Θα πρέπει να εμπιστευόμαστε το Θεό με όλη του την καρδιά και να μην ενεργούμε σύμφωνα με τα συναισθήματά μας. Ειρήνη και ασφάλεια υπάρχει μόνον μέσα στον Κύριο. Γι' αυτό ας μάθουμε να ρωτάμε για; όλα τα θέματα; της ζωής μας τον Κύριο ---

".... λύτρον αντί πολλών"

        Ευαγγέλιον «κατά Ματθαίον», κεφ. Κ/20, εδ. 28. 

       «ο Υιός του ανθρώπου δεν ήλθε διά να υπηρετηθή, αλλά διά να υπηρετήση και να δώση την ζωήν αυτού λύτρον αντί πολλών». 

       ΣΧΟΛΙΑ: 

      Είναι η τελευταία φορά που ο Κύριος ανεβαίνει στα Ιεροσόλυμα πριν από το πάθος Του. Για όλα αυτά τα δραματικά γεγονότα που πρόκειται ν’ ακολουθήσουν ενημερώνει τους μαθητές Του με τα λόγια: «ανεβαίνουμε στα Ιεροσόλυμα, και ο Υιός τού ανθρώπου θα παραδοθεί στους αρχιερείς και στους γραμματείς, και θα τον καταδικάσουν σε θάνατο, και θα τον παραδώσουν στα έθνη και θα τον εμπαίξουν, και θα τον μαστιγώσουν, και θα τον φτύσουν επάνω του, και θα τον θανατώσουν και την τρίτη ημέρα θ’ αναστηθεί» (Μάρκος Ι/10: 33). Ο Κύριος προσδιόρισε ακριβώς τη φύση της αποστολής Του και το ρόλο Του μέσα στο μυστήριο της «Θείας Οικονομίας». Τα λόγια Του ήταν κατηγορηματικά. «Ο Υιός του ανθρώπου ουκ ήλθεν διακονηθήναι αλλά διακονήσαι και δούναι την ψυχήν αυτού λύτρον αντί πολλών» (Μάρκος Ι/10: 45). 

       Ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο «κατ’ εικόναν» και «καθ’ ομοίωσιν» Αυτού (Γένεση Α/1: 26) δίνοντάς του έτσι συνείδηση καθώς και ηθική αίσθηση, ώστε να μπορεί να διακρίνει μεταξύ του σωστού και του εσφαλμένου. Καθώς ο Θεός βρίσκονταν μέσα στο κήπο της Εδέμ σε στενή κοινωνία με τους πρωτοπλάστους, θέλοντας να δοκιμάσει την υπακοή τους καθώς και την εκτίμησή τους προς Αυτόν, τους έδωσε μία παραγγελία: «Από παντός δένδρου του παραδείσου ελευθέρως θέλει τρώγει, από δε του ξύλου της γνώσεως του καλού και του καλού, δε θέλεις φάγει απ’ αυτού, διότι καθ’ ην ημέρα φάγης απ’ αυτού, θέλεις εξάπαντος αποθάνει» (Γένεση Β/2: 16,17). 

     Η απαγόρευση δόθηκε από το Θεό στον Αδάμ, αφού η Εύα δεν είχε ακόμα δημιουργηθεί. Την εντολή αυτή ο Αδάμ τη μετέφερε αργότερα στην Εύα και θα έπρεπε μαζί να Τον εμπιστευθούν και να την τηρήσουν. Την απαγόρευση τη ζήτησε ο Θεός, σύμφωνα με την παιδεία Του, για να δοκιμάσει την υπακοή τους, ώστε να μάθουν να Τον εμπιστεύονται και μέσα από την υπακοή να γνωρίσουν το αληθινό νόημα της ελευθερίας. Ο Θεός ήθελε οι πρωτόπλαστοι να ζουν ευτυχισμένοι και αυτό θα μπορούσε να συμβεί μόνο μέσα από μία αγαθή και ειλικρινή σχέση υπακοής στο Δημιουργό τους. Με την υπακοή τους οι πρωτόπλαστοι θα διακήρυτταν πάνω απ’ όλα ότι η σχέση τους με το Θεό δεν ήταν από φόβο, αλλά από σεβασμό και αγάπη προς Αυτόν. Η απόφαση του Θεού να πλάσει τον άνθρωπο με ηθική ελευθερία δεν άφηνε περιθώρια να επιβληθεί το δικό Του θέλημα. Ο άνθρωπος μέσα στην ελευθερία, που ο Θεός του είχε δώσει, είχε και έχει κάθε δικαίωμα να εφαρμόσει το θέλημα του Θεού στη ζωή του ή να το απορρίψει, να υπακούσει σ' Αυτόν ή να απειθήσει. 

   Ο Σατανάς μ’ ένα πανούργο τρόπο συκοφάντησε το Δημιουργό Θεό στους πρωτοπλάστους, λέγοντάς τους ουσιαστικά ότι είναι ψεύτης, σκληρός και αμείλικτος και ότι θέλει να στερήσει από τα δημιουργήματά Του τη γνώση και την ελευθερία (Γένεση Γ/3: 1-5). Αντί οι πρωτόπλαστοι ν’ αγνοήσουν τα συκοφαντικά αυτά λόγια και να μείνουν πιστοί στις εντολές του Θεού,  πίστεψαν σε αυτά αμφισβητώντας με τον τρόπο αυτό τις αγαθές και ειλικρινείς προθέσεις του Θεού και πάνω απ’ όλα την Αγάπη Του γι’ αυτούς. Τραγικό αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν η παράβαση της εντολής Του. 

    Οι συνέπειες αυτής της ανυπακοής των πρωτοπλάστων υπήρξαν καθοριστικές και ιδιαιτέρως επώδυνες για το ανθρώπινο γένος. Ο αψευδής και αιώνιος Λόγος του Θεού μας αποκαλύπτει: «καθώς δι' ενός ανθρώπου η αμαρτία εισήλθεν εις τον κόσμον και διά της αμαρτίας ο θάνατος, και ούτω διήλθεν ο θάνατος εις πάντας ανθρώπους, επειδή πάντες ήμαρτον» (Ρωμαίους Ε/5: 12). Η παρακοή του ανθρώπου στο θέλημα του Θεού (Γένεση Β/2: 17) αποτέλεσε την αιτία της υποδούλωσης του ανθρώπινου γένους στο διάβολο. Η απομάκρυνση του ανθρώπου από την πηγή της ζωής εξαιτίας της αμαρτίας, σήμανε τη διακοπή της κοινωνίας του ανθρώπου με το Θεό, με άμεσο επακόλουθο την εισαγωγή της φθοράς και του θανάτου στην κτίση και στην ιστορία. Εξαιτίας της ανυπακοής στο θέλημά Του γίναμε για το δίκαιο Θεό «τέκνα οργής» (Ρωμαίους Η/8: 20), γίναμε μία «γενεά σκολιά και διεστραμμένη» (Δευτερονόμιο ΛΒ/32: 5). 

      Στη δύσκολη κατάσταση που βρέθηκε ο άνθρωπος ο δίκαιος Θεός δε μπορούσε απλά να συγχωρήσει ή να διαγράψει την ανθρώπινη αμαρτία. Ο δικός Του Λόγος είναι: «ο μισθός της αμαρτίας είναι θάνατος» (Ρωμαίους Σ/6: 23). Για να παραβλέψει ο Θεός την αμαρτωλότητα του ανθρώπινου γένους, θα έπρεπε να αγνοήσει τους κανόνες που ο Ίδιος είχε θεσπίσει και ν’ αναιρέσει – ακυρώσει - τη δική Του δίκαιη κρίση. Αυτό όμως ήταν αδύνατον να συμβεί, γιατί «η δικαιοσύνη και η κρίσις είναι η βάσις του θρόνου του Θεού» (Ψαλμός ΠΘ/89: 14). Οποιαδήποτε εκτροπή από τη δικαιοσύνη Του θα είχε σαν αποτέλεσμα να ενθαρρύνει την ανομία καθώς και ν’ αμφισβητήσει την κυριαρχία του Θεού πάνω στη δημιουργία Του. 

      Μετά από την πτώση των πρωτοπλάστων ο Θεός δεν άφησε τον άνθρωπο στην τύχη του, αλλά με κάθε τρόπο ενήργησε για την προστασία και την αποκατάστασή του. Η πρώτη Του υπόσχεση για τη σωτηρία του ανθρώπου δίνεται μέσα στον κήπο της Εδέμ, καθώς ο Θεός απευθύνεται προς το φίδι, το σατανά, με τα λόγια: «Εγώ θα βάλω έχθρα ανάμεσα σε εσένα και στη γυναίκα και ανάμεσα στο σπέρμα σου και στο σπέρμα της. Εκείνος θα σε πλήξει στο κεφάλι και εσύ θα τον πλήξεις στη πτέρνα» (Γένεση Γ/3: 15). Με τα λόγια αυτά ο Θεός προείπε ότι ένα «σπέρμα» που θα ερχόταν στο μέλλον από μία γυναίκα θα απολύτρωνε την ανθρωπότητα από την αμαρτία (Α’ Ιωάννη Γ/3: 8). Επίσης μέσα στο Λόγο Του ο Θεός υποσχέθηκε ότι θα κατέστρεφε το διάβολο, τον υποκινητή της ανθρώπινης αποστασίας (Ρωμαίους ΙΣ/16: 20 & Αποκάλυψη ΙΒ/12: 9). 

    Στην «Παλαιά Οικονομία» ο Θεός έδωσε στο λαό Ισραήλ έναν κώδικα νόμων και σχεδίασε ένα Ναό στον οποίο θα έπρεπε να Τον λατρεύουν. Ο Λόγος του Θεού όλες αυτές τις διατάξεις τις χαρακτηρίζει «σκιά των μελλόντων» (Κολοσαείς Β/2: 17), σκιά πολύ μεγαλύτερων πραγμάτων που επρόκειτο να εκπληρωθούν στο μέλλον. Σαν παράδειγμα αναφέρουμε το γεγονός ότι σύμφωνα με τις εντολές του Θεού, όπως αυτές αναφέρονται στο βιβλίο του «Λευιτικού» (ΙΖ/17: 11), οι Ισραηλίτες προσέφεραν θυσίες ζώων, για να λάβουν συγχώρηση αμαρτιών. Όλα τα αναφερόμενα τελετουργικά δεν ήταν τίποτα άλλο από συμβολικές ιεροπραξίες για τον εξωτερικό και προσωρινό καθαρισμό της ανθρώπινης αμαρτίας. Οι θυσίες ζώων, που προσέφεραν οι πιστοί από τον Άβελ και μετά ήταν αδύνατον να συγχωρήσουν στην πράξη τις ανθρώπινες αμαρτίες, καθότι δεν ήταν και ισοδύναμες αυτού το οποίο κάλυπταν, αφού οι άνθρωποι είναι ανώτεροι από τα κτήνη (Ψαλμός Η/8: 4-8). Παρακινούμενος από το γεγονός αυτό ο συγγραφέας της επιστολής «προς Εβραίους» (κεφ. Ι/10, εδ. 4), αναφέρει: «είναι αδύνατον το αίμα ταύρων και τράγων να αφαιρεί αμαρτίες». Όλες αυτές οι θυσίες ήταν προεικόνιση μιας πολύ μεγαλύτερης θυσίας, η οποία θα γινόταν μετά από αιώνες και η οποία θα παρείχε στην ανθρωπότητα την πολυπόθητη απολύτρωση από την αμαρτία. 

      Επειδή ένας άνθρωπος (ο Αδάμ) έγινε η αιτία της απομάκρυνσης του ανθρώπινου γένους από το Θεό και της καταδίκης του σε θάνατο, ένας άλλος άνθρωπος σύμφωνα με το σχέδιο του Θεού (ο άνθρωπος Ιησούς Χριστός) θα γινόταν η αιτία της συμφιλίωσής μας με τον Πατέρα Θεό και της απαλλαγής μας από τον αιώνιο θάνατο. «Επειδή όλοι πεθαίνουν λόγω συγγένειας με τον Αδάμ, έτσι και όλοι θα ζωοποιηθούν, ερχόμενοι σε συγγένεια με τον Χριστό» (Α’ Κορινθίους ΙΕ/15: 22). 

       Σε ολόκληρη τη δημιουργία δεν υπήρχε παρά μόνον Ένας, που θα είχε τη δυνατότητα να ικανοποιήσει τις αξιώσεις του Νόμου του Θεού και ταυτόχρονα ν’ αποτελεί την τέλεια έκφραση του Θείου Χαρακτήρα, αποστομώνοντας μια για πάντα τον εχθρό της ψυχής και καταργώντας τα βδελυρά και ανθρωποκτόνα σχέδιά του. Επειδή ο Θεϊκός Νόμος είναι τόσο Άγιος όσο και ο Ίδιος ο Θεός, μόνον Ένας, ισότιμος με το Θεό, θα μπορούσε να κάνει εξιλασμό για την κάθε παράβασή του Νόμου Του. Το Εξιλαστήριο θύμα, που θα έφερνε την απολύτρωση του ανθρώπου από την αμαρτία, που θα σήκωνε πάνω Του την αμαρτία από τον πρώτο άνθρωπο μέχρι τον τελευταίο που θα ζήσει σ’ αυτή τη γη, σύμφωνα με τα προαιώνια σχέδια του Θεού (Α’ Πέτρου Α/1: 20) θα προσφέρονταν από τον Ίδιο το Θεό. 

      Έτσι λοιπόν «όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, ο Θεός εξαπέστειλε τον Υιό του, ο οποίος γεννήθηκε από γυναίκα και υποτάχθηκε στον νόμο για να εξαγοράσει αυτούς που ήταν κάτω από τον νόμο, ώστε να λάβουμε την υιοθεσία» (Γαλάτας Δ/4: 4). Ο Ίδιος ο Κύριος Ιησούς Χριστός θα γινόταν μία «ζωντανή θυσία». Ως «αμνός του Θεού» τέλειος, άμωμος, θα προσέφερε τη ζωή Του «ως λύτρο», για να πληρώσει το μισθό της αμαρτίας του «πρώτου Αδάμ», για ν’ απολυτρώσει έτσι οριστικά τους ανθρώπους από την αμαρτία, η οποία τους οδηγούσε στην κόλαση και τον αιώνιο θάνατο. Ο Ιησούς Χριστός, "ο Υιός του Θεού του ζώντος", ως ο Αμνός σφαγμένος πριν από τη δημιουργία του κόσμου (Α’ Πέτρου Α/1: 20) θα κένωνε τον Εαυτόν Του απ’ όλη τη δόξα που είχε στον ουρανό (Φιλιππησίους Β/2: 7,8) και θα ταυτιζόταν σε όλα με τον άνθρωπο εκτός από την αμαρτία. Θα έπαιρνε στους ώμους Του την ενοχή ολόκληρου του ανθρώπινου γένους, φτάνοντας στην απόλυτη δυστυχία και γινόμενος ο Ίδιος κατάρα. "Ο Χριστός εξηγόρασεν ημάς εκ της κατάρας του νόμου, γενόμενος κατάρα υπέρ ημών διότι είναι γεγραμμένον· Επικατάρατος πας ο κρεμάμενος επί ξύλου" (Γαλάτας Γ/3: 13). Ο «Ιωάννης» ο βαπτιστής αποκαλεί τον Κύριο Ιησού Χριστό «ο Αμνός του Θεού ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου» (Ιωάννης Α/1: 29). 

      Ο Κύριος Ιησούς ήρθε στον κόσμο όχι για να Τον υπηρετήσουν οι άνθρωποι, αλλά για να τους υπηρετήσει και να προσφέρει τη ζωή του "ως λύτρο" για τη σωτηρία τους. Όλοι έχουν ανάγκη τη Σωτηρία Του «επειδή πάντες ήμαρτον και υστερούνται της δόξης του Θεού» (Ρωμαίους Γ/3: 23). Πέθανε πάνω στο σταυρό του Γολγοθά, ώστε να μπορούν όλοι όσοι πιστέψουν σ’ Αυτόν ν’ αποκτήσουν αιώνια ζωή κοντά Του. Ο «Υιός του Θεού», που έγινε «Υιός ανθρώπου» (Ιωάννης Ε/5: 27), αποτελεί το τέλειο παράδειγμα αγάπης, προσφοράς και ταπεινής υπηρεσίας. Ο θάνατός Του πάνω στο σταυρό του Γολγοθά ικανοποίησε όλες τις δίκαιες απαιτήσεις του Θεού εξαιτίας της ανθρώπινης αμαρτίας και ήταν επαρκής, για να εξαλείψει όλες τις αμαρτίες όλου του κόσμου. 

     Τ’ αποτελέσματα της προσφοράς του Κυρίου Ιησού Χριστού, για να τα βιώσει ο άνθρωπος στη ζωή του, θα πρέπει να Τον δεχτεί ως προσωπικό Κύριο, Λυτρωτή και Σωτήρα του. Λυτρώνω σημαίνει παρέχω συγχώρεση, ελευθερία, απολύτρωση βάσει μιας καθορισμένης τιμής ή αξίας. Στην Αγία Γραφή ο όρος χρησιμοποιείται, για να περιγράψει την πρόνοια που έλαβε ο Θεός διά Ιησού Χριστού από αγάπη, για να ελευθερώσει τον άνθρωπο από τη δουλεία της αμαρτίας και του αιωνίου θανάτου και να του δώσει τη δωρεά της «αιώνιας ζωής» (Α’ Ιωάννου Ε/5: 11) κοντά Του, εφ’ όσον τη δεχτεί με μετάνοια και πίστη. Μέσα στους αιώνες ο Θεός όχι μόνον δε μας εγκατέλειψε, αλλά μας διαβεβαιώνει ότι «δεν είναι μακράν από ενός εκάστου ημών» (Πράξεις ΙΖ/17: 27). Ο συγγραφέας της επιστολής «προς Εβραίους» (Β/2: 14,15) αναφέρει: «Επειδή, λοιπόν, τα παιδιά έγιναν κοινωνοί σάρκας και αίματος, κι αυτός παρόμοια έγινε μέτοχος από τα ίδια, για να καταργήσει, διαμέσου τού θανάτου, αυτόν που έχει το κράτος τού θανάτου, δηλαδή, τον διάβολο και να ελευθερώσει εκείνους, όσους εξαιτίας τού φόβου τού θανάτου ήταν σε ολόκληρη τη ζωή υποκείμενοι στη δουλεία». 

     Στην ίδια επιστολή αναφέρεται η αποστολή του Μεγάλου Αρχιερέα, Κυρίου Ιησού Χριστού (Εβραίους Γ/3: 1): «…πρόσφερε το αίμα Του για να καθαρίσει τη συνείδησή μας από νεκρά έργα ώστε να λατρεύομε τον ζωντανό, τον αληθινό Θεό;» Ενώ οι ιερείς της Λευιτικής Ιεροσύνης (Εβραίους Θ/9: 6-14), προσέφεραν θυσίες ζώων, για να εξαλείψουν τις αμαρτίες του λαού, ο Κύριος Ιησούς πρόσφερε τον Εαυτόν Του ζωντανή θυσία πάνω στο Σταυρό του Γολγοθά. 

     Στην πρώτη του επιστολή ο Απ. «Πέτρος» (κεφ. Β/2, εδ. 24) αναφέρει: «ο οποίος τις αμαρτίες μας βάσταξε ο ίδιος στο σώμα του επάνω στο ξύλο, για να ζήσουμε στη δικαιοσύνη, αφού πεθάναμε ως προς τις αμαρτίες, με την πληγή τού οποίου γιατρευτήκατε». Όσο και αν προσπαθήσουμε να εμβαθύνουμε και να συλλάβουμε με την κοινή λογική μας το Έργο του Σταυρού του Χριστού, το βάθος και το πλάτος του Ελέους του Θεού προς τον άνθρωπο, τη δωρεάν «κατά χάριν» σωτηρία Του (Εφεσίους Β/2: 8), το μέγεθος της Αγάπης Του, αυτό είναι ασύλληπτο και αδύνατο να το εννοήσουμε σε όλο του το μεγαλείο. 

     Ο Απ. Παύλος στην επιστολή «προς Φιλιππησίους» (κεφ. Β/2, εδ. 5-8), διαχρονικά προτρέπει του Χριστιανούς ως εξής: 

5 Να είναι, μάλιστα, σε σας το ίδιο φρόνημα, που ήταν και στον Ιησού Χριστό 

6 ο οποίος ενώ υπήρχε σε μορφή Θεού, δεν νόμισε αρπαγή το να είναι ίσα με τον Θεό 

7 αλλά, κένωσε τον εαυτό του, παίρνοντας μορφή δούλου, αφού έγινε όμοιος με τους ανθρώπους 

8 και, καθώς βρέθηκε κατά το σχήμα ως άνθρωπος, ταπείνωσε τον εαυτό του, γινόμενος υπάκουος μέχρι θανάτου, θανάτου μάλιστα σταυρού. 

9 Γι' αυτό, και ο Θεός τον υπερύψωσε, και του χάρισε όνομα, που είναι το όνομα πάνω από κάθε άλλο 

10 ώστε στο όνομα του Ιησού να λυγίσει κάθε γόνατο επουρανίων και επιγείων και καταχθονίων 

11 και κάθε γλώσσα να ομολογήσει ότι ο Ιησούς Χριστός είναι Κύριος, σε δόξα τού Πατέρα Θεού. 

       Καθώς ο Κύριος κένωσε τον Εαυτό του από την πνευματική του δόξα και έλαβε μορφή δούλου, έγινε «όμοιος με τους ανθρώπους». Έπρεπε να ονομασθεί Ιησούς, «διότι θέλει σώσει τον λαόν αυτού από των αμαρτιών αυτών» (Ματθαίος Α/1: 21). Στο Πρόσωπο του Κυρίου Ιησού βλέπουμε το μεγαλύτερο παράδειγμα εκούσας ταπείνωσης υπακούοντας «κατά πάντα» στο θέλημα του Πατέρα Θεού, που δεν ήταν άλλο από το να φέρει εις πέρας με την αναμάρτητη ζωή Του, με τη διδασκαλία Του και τελικά με τη σταυρική του Θυσία και την ένδοξη ανάστασή Του από τους νεκρούς, το Έργο της σωτηρίας του ανθρώπου. «Διά τούτο και ο Θεός υπερύψωσεν αυτόν και εχάρισεν εις αυτόν όνομα το υπέρ παν όνομα διά να κλίνη εις το όνομα του Ιησού παν γόνυ επουρανίων και επιγείων και καταχθονίων και πάσα γλώσσα να ομολογήση ότι ο Ιησούς Χριστός είναι Κύριος εις δόξαν Θεού Πατρός» (Φιλιππησίους Β/2: 9-11). 

      Είναι φανερό πλέον ότι, για να σωθεί κάποιος άνθρωπος, θα πρέπει να πιστέψει στον Κύριο Ιησού Χριστό, στο Ευαγγέλιο της Σωτήριας Χάρης Του και να ζει σύμφωνα με το θέλημά Του. Αυτό προϋποθέτει να έχουμε το ίδιο φρόνημα με Αυτόν, την ίδια ταπεινοφροσύνη με Εκείνον. Ο Θεός βδελύττεται την υπερηφάνεια. Βδελύττεται τον άνθρωπο που υψηλοφρονεί και προσπαθεί να δικαιώσει τον εαυτόν του απέναντί Του με κάποια «θρησκευτικά του έργα». Παράδειγμα υψηλοφροσύνης και ταπεινοφροσύνης έχουμε στην παραβολή του «Φαρισαίου & του Τελώνη» (Λουκάς ΙΗ/18: 9-14). Εκεί διακρίνουμε ένα Φαρισαίο γεμάτο από «εγώ», ένα Τελώνη με πλήρη συνείδηση της αναξιότητας του εαυτού του και ένα Κύριο, στον οποίο ανήκει η κρίση, να διαβεβαιώνει: «Σας λέω: Αυτός (ο τελώνης) κατέβηκε στο σπίτι του δικαιωμένος, παρά εκείνος (ο Φαρισαίος), επειδή, όποιος υψώνει τον εαυτό του, θα ταπεινωθεί και εκείνος που ταπεινώνει τον εαυτό του, θα υψωθεί» (εδ. 14). Ο Απ. «Ιάκωβος» (κεφ. Δ/4, εδ. 6), αναφέρει: «Ο Θεός στους υπερήφανους αντιτάσσεται, στους ταπεινούς όμως δίνει χάρη». 

      Ο ίδιος ο Κύριος Ιησούς Χριστός λίγο προτού να πάθει δίδαξε στους μαθητές Του ένα μάθημα ταπεινοφροσύνης, που θα μνημονεύεται πάντοτε. Σηκώθηκε από το τραπέζι που έτρωγε με τους μαθητές του, έσκυψε έπλυνε τα πόδια τους και τα σκούπισε με μία πετσέτα (Ιωάννης ΙΓ/13: 2-14). Καθώς τελείωσε, τους είπε: «Αν, λοιπόν, εγώ, ο Κύριος και ο δάσκαλος, σας έπλυνα τα πόδια κι εσείς χρωστάτε να πλένετε ο ένας τα πόδια τού άλλου» (Ιωάννης ΙΓ/13: 14). Με τα λόγια αυτά ο Κύριος ήθελε να δείξει ότι όσοι Τον ακολουθούν θα πρέπει να είναι πρόθυμοι, χωρίς γογγυσμούς και αμφισβητήσεις να υπηρετούν ο ένας τον άλλον και όχι να σκέπτονται μόνον τον εαυτόν τους. 

     «Ο Υιός του ανθρώπου ουκ ήλθεν διακονηθήναι αλλά διακονήσαι και δούναι την ψυχήν αυτού λύτρον αντί πολλών». Ο Απ. Παύλος στην επιστολή «προς Εφεσίους» (κεφ. Α/1, εδ. 7) αναφέρει: «διά του οποίου έχομεν την απολύτρωσιν διά του αίματος αυτού, την άφεσιν των αμαρτημάτων, κατά τον πλούτον της χάριτος αυτού». Η σωτηρία -λύτρωση- του ανθρώπου από την αμαρτία, που προσφέρει ο Ιησούς Χριστός καλύπτει όλους τους ανθρώπους, όμως δεν ωφελεί παρά μόνον εκείνους που θα πιστέψουν σ’ Αυτόν, εκείνους που θα Τον εμπιστευτούν και θ’ αναγνωρίσουν την πολυτιμότητα του αθώου αίματός Του, που δόθηκε «ως λύτρο για τη σωτηρία πολλών ανθρώπων». Ο Κύριος οδηγείται εκούσια προς το πάθος Του (Ιωάννης Ι/10: 17,18) γι’ αυτό και η σωτηρία Του είναι και θα είναι πάντοτε εκούσια και οικειοθελής. «Όστις θελει οπισω μου ελθείν….» (Μάρκος Η/8: 34). Πολλοί Τον απέρριψαν, δεν Τον δέχτηκαν….. «Όσοι δε εδέχθησαν Αυτόν, εις αυτούς έδωκεν εξουσίαν να γείνωσι τέκνα Θεού, εις τους πιστεύοντας εις το όνομα αυτού οίτινες ουχί εξ αιμάτων ουδέ εκ θελήματος σαρκός ουδέ εκ θελήματος ανδρός, αλλ' εκ Θεού εγεννήθησαν» (Ιωάννης Α/1: 12, 13). Με την ένδοξη Ανάστασή Του από τους νεκρούς, ο Κύριος έγινε η απαρχή της ανάστασης «εις ζωήν αιώνιον» για όλους όσοι δέχονται την προσφορά της λυτρωτικής Του θυσίας. 

     «Αλλά, τώρα, ο Χριστός αναστήθηκε από τους νεκρούς έγινε η απαρχή αυτών που έχουν κοιμηθεί» (Α’ Κορινθίους ΙΕ/15: 20). --- 

     Με τις σκέψεις αυτές θα ήθελα, μέσα από τα βάθη της καρδιά μου, να ευχηθώ σε κάθε φίλη, σε κάθε φίλο του blog : giorgoskomninos.blogspot.com, σε κάθε άνθρωπο που ειλικρινά «εν πνεύματι και αληθεία» (Ιωάννης Δ/4: 23) εκζητεί το Θεό στη ζωή του, σε κάθε έναν που έχει γνωρίσει την Αγάπη Του και τη δωρεάν Σωτηρία Του, να έχει ένα «ΚΑΛΟ, ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟ, ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ, ΠΑΣΧΑ». 

«Για με γεννήθηκε στη φάτνη, 

για μένα κράτησε σταυρό 

για με τ’ ακάνθινο στεφάνι 

για με τον τόσο αμαρτωλό …».

ΕΓΩΙΣΜΟΣ – ΑΛΑΖΟΝΙΑ - ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ - ΥΒΡΙΣ.

         Προφήτης "Δανιήλ",  κεφ.  Δ/4,  εδ.  30-32. 

     «ελάλησεν ο βασιλεύς και είπε, Δεν είναι αύτη η Βαβυλών η μεγάλη, την οποίαν εγώ ωκοδόμησα διά καθέδραν του βασιλείου με την ισχύν της δυνάμεώς μου και εις τιμήν της δόξης μου; Ο λόγος ήτο έτι εν τω στόματι του βασιλέως και έγεινε φωνή εξ ουρανού λέγουσα, Προς σε αναγγέλλεται, Ναβουχοδονόσορ βασιλεύ η βασιλεία παρήλθεν από σού και θέλεις εκδιωχθή εκ των ανθρώπων και μετά των θηρίων του αγρού θέλει είσθαι η κατοικία σου· χόρτον ως οι βόες θέλεις τρώγει, και επτά καιροί θέλουσι παρέλθει επί σε, εωσού γνωρίσης ότι ο Ύψιστος είναι Κύριος της βασιλείας των ανθρώπων, και εις όντινα θέλει, δίδει αυτήν». 

       Προφήτης "Ιερεμίας",  κεφ.  Θ/9,  εδ. 23, 24. 

      «Ούτω λέγει Κύριος, Ας μη καυχάται ο σοφός εις την σοφίαν αυτού, και ας μη καυχάται ο δυνατός εις την δύναμιν αυτού, ας μη καυχάται ο πλούσιος εις τον πλούτον αυτού, αλλ' ο καυχώμενος ας καυχάται εις τούτο, ότι εννοεί και γνωρίζει εμέ, ότι εγώ είμαι ο Κύριος, ο ποιών έλεος, κρίσιν, και δικαιοσύνην επί της γής επειδή εις ταύτα ευαρεστούμαι, λέγει Κύριος». 

      ΣΧΟΛΙΑ: 

     Ο Ναβουχοδονόσωρ Β’, ο Μέγας, έζησε από το έτος 642 π.Χ. έως 562 π.Χ. και υπήρξε ο δεύτερος βασιλιάς της μεγάλης «Νεοβαβυλωνιακής Αυτοκρατορίας» από το έτος 605 π.Χ. μέχρι στο θάνατό του, συνολικά 43 χρόνια. Ήταν γιός και διάδοχος του Ναβοπαλάσαρ, ο οποίος υπήρξε ιδρυτής της «νέας Βαβυλωνιακής Αυτοκρατορίας» και ο οποίος βασίλευσε από το έτος 625 – 605 π.Χ. 

   Ο Ναβουχοδονόσωρ Β’ συνέχισε την πολιτική του πατέρα του διαθέτοντας μεγάλες ικανότητες στη διεθνή διπλωματία, διατηρώντας φιλικές σχέσεις με τους Μήδους στα ανατολικά και επεκτείνοντας το κράτος του δυτικά προς τη Συρία και την Παλαιστίνη. Αφού απώθησε τους Αιγύπτιους από την περιοχή της Παλαιστίνης μετά την ιστορική νίκη στην περιοχή Χαρκεμίς στη βόρεια Συρία (Ιερεμίας ΜΣ/46: 2), υπέταξε τη Φοινίκη, τη Συρία καθώς και το «νότιο βασίλειο» του Ισραήλ (βασίλειο του Ιούδα). Πολιόρκησε δύο φορές την Ιερουσαλήμ το έτος 597 π.Χ. και το 586 π.Χ. Τη δεύτερη φορά την κατέλαβε καταστρέφοντας το Ναό του Σολομώντα και εξορίζοντας στη Βαβυλώνα μεγάλο μέρος του πληθυσμού. 

      Τα χρόνια της βασιλείας του αποτελούν τη λαμπρότερη περίοδο σε όλη την ιστορία της «νέας Βαβυλωνιακής αυτοκρατορίας». Κύρια δραστηριότητά του εκτός από τις στρατιωτικές επιχειρήσεις που συνέβαλαν στην επέκταση της Αυτοκρατορίας ήταν η ανοικοδόμηση της Βαβυλώνας, η επέκταση και ολοκλήρωση των οχυρωματικών έργων που είχε αρχίσει ο πατέρα του καθώς και η δημιουργία πολλών οικοδομικών έργων, ανέγερση ναών, ανακτόρων και άλλων δημόσιων κτιρίων. Λέγεται ότι για να ευχαριστήσει τη σύζυγό του, η οποία ήταν Μηδικής καταγωγής και νοσταλγούσε την πατρίδα της, κατασκεύασε τους λεγόμενους «Κρεμαστούς Κήπους», οι οποίοι συγκαταλέγονται στα επτά θαύματα του αρχαίου κόσμου. 

      Παρατηρώντας τα έργα του και στηριζόμενος στη δύναμή του ο βασιλιάς άρχισε να αισθάνεται υπερήφανος, δυνατός, αήττητος. Ο Θεός είχε επιτρέψει σ’ αυτόν ν’ αποκτήσει μεγάλη δύναμη και τον είχε χρησιμοποιήσει ως όργανό Του, για να υποτάξει και με τον τρόπο αυτό να συνετίσει τον αποστάτη, στασιαστικό "Ιούδα" (νότιο βασίλειο). Ο Θεός είχε αποφασίσει ότι ο λαός του "Ιούδα" θα έμενε υπόδουλος στους Βαβυλώνιους για εβδομήντα χρόνια. Μετά τα εβδομήντα χρόνια θα τους ελευθέρωνε και θα τους επανέφερε στον τόπο τους (Ιερεμίας ΚΘ/29: 10). Ο βασιλιάς κάνει το λάθος να πιστεύει ότι όλα αυτά που συνέβησαν έγιναν χάρη στη δύναμή του και τη δική του θέληση. Πίστεψε μάλιστα ότι η δύναμή του θα εξακολουθούσε να υπάρχει για πάντα και ότι η δόξα του θα διαρκούσε αιώνια. Αγνοούσε τα λόγια του Ψαλμωδού, ο οποίος δίνει έναν μοναδικό ορισμό της ανθρώπινης υπόστασης «…είσθε ως τοίχος κεκλιμένος και φραγμός ετοιμόρροπος» (Ψαλμός ΞΒ/62: 3). 

      Είναι μεγάλο λάθος να θεωρούμε πως η κάθε επιτυχία στη ζωή μας είναι από τη δική μας δύναμη και θέληση. Δεν υπάρχει κάτι που να έχουμε και να μη μας το έχει δώσει ο Θεός. Όλα όσα καταφέρνουμε να κάνουμε προέρχονται από την Αγάπη και το Έλεος του Δοτήρα Θεού. Ο Απ. Ιάκωβος αναφέρει στην επιστολή του: «Πάσα δόσις αγαθή και παν δώρημα τέλειον είναι άνωθεν καταβαίνον από του Πατρός των φώτων, εις τον οποίον δεν υπάρχει αλλοίωσις ή σκιά μεταβολής» (Ιακώβου Α/1: 17). Άνθρωποι που λένε: «… τα έκανα με τα χέρια μου, ….., τ’ απόκτησα με τον ιδρώτα μου…, με το μυαλό μου…», που μετατρέπουν τα δώρα του Θεού, την υγεία, τη δύναμη, το μυαλό, σε προσωπικά τους επιτεύγματα είναι εγωιστές, αλαζόνες και υπερήφανοι. Με την έπαρσή τους αυτή σφάλουν και προκαλούν το Θεό με την αχαριστία τους. Στο βιβλίο του «Δευτερονομίου» (κεφ. Η/8, εδ. 18) αναφέρεται: «θέλεις ενθυμείσθαι Κύριον τον Θεόν σου διότι αυτός είναι, όστις σε δίδει δύναμιν να αποκτάς πλούτη». 

     Ο Ναβουχοδονόσωρ υπήρξε θρησκευόμενος άνθρωπος και για το λόγο αυτό οικοδόμησε και εξωράισε πολλούς ναούς Βαβυλωνιακών θεών. Υπήρξε ιδιαίτερα αφοσιωμένος στη λατρεία του Μαρντούκ, που ήταν και ο κυριότερος θεός της Βαβυλώνας και στον οποίο απέδιδε τις μεγάλες στρατιωτικές του νίκες. Τον διαδέχτηκε στο θρόνο ο γιoς του Αμέλ, Μαρδούκ. Κάποια από τα σημαντικότερα γεγονότα της βασιλείας του εξιστορούνται στο βιβλίο του προφήτη «Δανιήλ» καθώς και στο βιβλίο «Β’ Βασιλέων» (κεφ. ΚΔ/24) της Παλαιάς Διαθήκης. Από τα κείμενα των Γραφών συνάγεται ότι στηριζόταν πολύ στη μαντεία για το σχεδιασμό των στρατιωτικών του ενεργειών. Η προφητεία του «Ιεζεκιήλ» (ΚΑ/21: 18-23) παρουσιάζει το βασιλιά της Βαβυλώνας να καταφεύγει στη χρήση μαντείας, για ν’ αποφασίσει αν θα εκστρατεύσει εναντίον της Ραββά του Αμμών καθώς και εναντίον της Ιερουσαλήμ. 

     Έτσι λοιπόν ο Ναβουχοδονόσωρ καθώς βρισκόταν στο απόγειο της δόξας του, έχοντας αμύθητο πλούτο, υγεία, δόξα, δύναμη και απόλυτη εξουσία, η καρδιά του γέμισε από εγωϊσμό, έπαρση και υπερηφάνεια. Σ’ αυτή την κατάσταση ο άνθρωπος εύκολα ξεχνά ότι είναι θνητός και αρχίζει να πιστεύει ότι είναι θεός. Μια μέρα, καθώς περπατούσε ανάμεσα στα βασιλικά δώματα, αντικρίζει την περίλαμπρη πόλη, τη Βαβυλώνα, που είχε καταστεί «η δόξα των βασιλείων, το ένδοξον καύχημα των Χαλδαίων» (Ησαΐας ΙΓ/13: 19) και φουσκωμένος από έπαρση και υπέρμετρη αλαζονεία αναφωνεί: «Δεν είναι αύτη η Βαβυλών η μεγάλη, την οποίαν εγώ ωκοδόμησα διά καθέδραν του βασιλείου με την ισχύν της δυνάμεώς μου και εις τιμήν της δόξης μου;» (Δανιήλ Δ/4: 30). Τι εγωϊσμός, τι υπερηφάνεια, τι αυταρέσκεια! Ο βασιλιάς είχε μπερδέψει τα σχέδια του Θεού στη ζωή του και θεωρούσε ότι οι σημαντικές του επιτυχίες οφείλονταν αποκλειστικά και μόνον σ’ αυτόν και τις πολύ μεγάλες ικανότητές του. Αντί να ταπεινωθεί μπροστά στο Θεό και να Τον ευχαριστήσει για τις επιτυχίες του, Τον αγνόησε εντελώς και ανύψωσε τον εαυτόν του στη θέση του Θεού. Ας μην ξεχνάμε ότι η υπερηφάνεια και ο εγωϊσμός έβγαλε τον άνθρωπο μέσα από τον Παράδεισο του Θεού. Το αμάρτημα των πρωτοπλάστων δεν ήταν τίποτε άλλο από μία απόπειρα του ανθρώπου να εκθρονίσει το Δημιουργό Του από το θρόνο Του και να καθίσει εκείνος στη θέση Του, θέλοντας να γίνει αυτόνομος και αυτεξούσιος. 

       Μέσα στον εγωισμό του ο άνθρωπος και τις πλούσιες υποσχέσεις του εχθρού, αγνόησε "την εντολή του Θεού" (Γένεση Β/2: 17) και όταν έπεσε στην αμαρτία, αντί να γίνει όπως ο Θεός, σύμφωνα με αυτά που του είχε υποσχεθεί ο διάβολος, κατάλαβε ότι ήταν γυμνός. «Και ηνοίχθησαν οι οφθαλμοί αμφοτέρων, και εγνώρισαν ότι ήσαν γυμνοί» (Γένεση Γ/3: 7). Ο εγωισμός αφήνει τον κυρίαρχο Θεό έξω από τη ζωή μας, έξω από τις επιτυχίες μας, αγνοώντας επιδεικτικά Αυτόν που «δίδει εις πάντας ζωήν και πνοήν και τα πάντα» (Πράξεις ΙΖ/17: 25). 

     Όλα τα πάθη, όλα τα αμαρτήματα, όλες οι πτώσεις του ανθρώπου έχουν σαν αφετηρία τους τον εγωϊσμό και την υπερηφάνεια, που οδηγούν στην άρνηση και ανυπακοή του θελήματος του Θεού. Το φάρμακο στη μεγάλη ασθένεια του εγωϊσμού είναι η ταπείνωση. Ο Κύριος μας δίδαξε: «Σηκώστε επάνω σας τον ζυγό μου, και μάθετε από μένα επειδή, είμαι πράος και ταπεινός στην καρδιά και θα βρείτε ανάπαυση μέσα στις ψυχές σας» (Ματθαίος ΙΑ/11: 29). Στην επιστολή «Α’ Πέτρου» (κεφ. Ε/5, εδ. 6,7) αναφέρεται: «Ταπεινώθητε λοιπόν υπό την κραταιάν χείρα του Θεού, διά να σας υψώση εν καιρώ και πάσαν την μέριμναν υμών ρίψατε επ' αυτόν, διότι αυτός φροντίζει περί υμών». Ταπείνωση σημαίνει ν’ αναγνωρίσουμε την αναξιότητά μας και να φέρνουμε ενώπιον του Κυρίου κάθε μας μέριμνα, κάθε τι που μας απασχολεί, μας φοβίζει, μας στενοχωρεί, έχοντας την βεβαιότητα ότι Αυτός θα ενεργήσει και σύμφωνα με το θέλημά Του θα κάνει «υπερ εκπερισσού υπέρ πάντα όσα ζητούμεν ή νοούμεν, κατά την δύναμιν που ενεργεί μέσα μας» (Εφεσίους Γ/3: 20). Αυτή θα πρέπει να είναι η στάση του πιστού ανθρώπου απέναντι στο Θεό. 

       Ο κίνδυνος να υψωθεί η καρδιά του ανθρώπου και μέσα στον εγωϊσμό του να ξεχάσει το Θεό, που τον στήριξε, τον ευεργέτησε, τον βοήθησε και να καρπωθεί τα έργα Του, δεν είναι σπάνιο φαινόμενο στη ζωή μας και συνήθως έρχεται, όταν τα πράγματα πάνε καλά και όταν ο Θεός έχει κατά κάποιο τρόπο παραμεληθεί στην καθημερινή μας ζωή. Ο Κύριος είχε προειδοποιήσει το λαό Ισραήλ: «Πρόσεχε εις σεαυτόν μήποτε λησμονήσης Κύριον τον Θεόν σου, αθετών τας εντολάς αυτού και τας κρίσεις αυτού και τα διατάγματα αυτού, τα οποία εγώ προστάζω εις σε σήμερον μήπως, αφού φάγης και χορτασθής και οικοδομήσης οικίας καλάς και κατοικήσης και οι βόες σου και τα πρόβατά σου αυξήσωσι, και πολλαπλασιασθή το αργύριόν σου και το χρυσίον σου και πάντα όσα έχεις αυξήσωσι, μήπως τότε υψωθή η καρδία σου και λησμονήσης Κύριον τον Θεόν σου, όστις σε εξήγαγεν εκ γης Αιγύπτου, εξ οίκου δουλείας» (Δευτερονόμιο Η/8: 11-14). Η υπερηφάνεια κάνει τον άνθρωπο να ξεχάσει το Θεό στη ζωή του καθώς και τις ευεργεσίες Του. Γι’ αυτό στα επόμενα κεφάλαια ο Λόγος του Θεού αναφέρει: «…και είπης εν τη καρδία σου, Η δύναμίς μου και το κράτος της χειρός μου απέκτησαν εις εμέ τον πλούτον τούτον. Αλλά θέλεις ενθυμείσθαι Κύριον τον Θεόν σου διότι αυτός είναι, όστις σε δίδει δύναμιν να αποκτάς πλούτη, διά να στερεώση την διαθήκην αυτού, την οποίαν ώμοσε προς τους πατέρας σου, ως είναι την ημέραν ταύτην» (Δευτερονόμιο Η/8: 17,18). 

     Στο βιβλίο του προφήτη «Ιερεμία» (κεφ. Θ/9, εδ. 23,24) αναφέρεται: «Ούτω λέγει Κύριος. Ας μη καυχάται ο σοφός εις την σοφίαν αυτού και ας μη καυχάται ο δυνατός εις την δύναμιν αυτού, ας μη καυχάται ο πλούσιος εις τον πλούτον αυτού, αλλ' ο καυχώμενος ας καυχάται εις τούτο, ότι εννοεί και γνωρίζει εμέ, ότι εγώ είμαι ο Κύριος, ο ποιών έλεος, κρίσιν και δικαιοσύνην επί της γης επειδή εις ταύτα ευαρεστούμαι, λέγει Κύριος». Για ένα και μόνον πράγμα μπορεί να καυχηθεί ο άνθρωπος σε τούτη τη ζωή, ότι γνωρίζει το Θεό, εμπιστεύεται τη δύναμή Του και πιστεύει στις αιώνιες επαγγελίες Του. 

     Στο βιβλίο των «Παροιμιών» (ΙΣ/16: 18) αναφέρεται: «Η υπερηφανία προηγείται του ολέθρου, και υψηλοφροσύνη του πνεύματος προηγείται της πτώσεως». Ο Θεός διά στόματος του προφήτη Δανιήλ, ερμηνεύοντας μετά από αποκάλυψη του Θεού ένα τρομακτικό όνειρο* που είχε δει ο βασιλιάς (Δανιήλ Δ/4: 19-27), τον είχε προειδοποιήσει περίπου ένα χρόνο πριν για τα τραγικά γεγονότα που θα συνέβαιναν στη ζωή του (εδ. 25) και μάλιστα τον είχε συμβουλεύσει: «Γι' αυτό, βασιλιά άκουσε τη συμβουλή μου, γίνε δίκαιος και μείνε μακριά από την αμαρτία. Σπλαχνίσου τους φτωχούς εγκαταλείποντας την ανομία, μήπως και συνεχιστούν οι ευτυχισμένες μέρες και διαρκέσει η ευημερία σου» (εδ. 27). 

      Τα λόγια αυτά του προφήτη θα πρέπει να τύχουν ιδιαίτερου σχολιασμού. Η κρίση του Θεού για τις αμαρτίες μας είναι δυνατόν ν’ αποτραπεί, αν μετανοήσουμε ειλικρινά γι’ αυτές. Ο ίδιος ο Θεός ομολογεί: «δεν θέλω τον θάνατο του αμαρτωλού, αλλά να επιστρέψει ο ασεβής από τον δρόμο του και να ζει επιστρέψτε, επιστρέψτε από τους πονηρούς σας δρόμους, γιατί να πεθάνετε;» (Ιεζεκιήλ ΛΓ/33: 11). Γι’ αυτό ο προφήτης προειδοποιεί το βασιλιά ότι, αν μετανοήσει και δώσει τη δόξα στον ύψιστο Θεό, «ίσως και διαρκέσει η ευημερία του». Ας αφυπνιστούμε και ας ταπεινωθούμε όσο είναι καιρός. Με τον τρόπο αυτό θ’ αποφύγουμε πολλές δυσάρεστες περιπέτειες στη ζωή μας. 

       Αυτή δεν ήταν η πρώτη φορά που ο Θεός είχε δείξει την παντοδυναμία Του στο βασιλιά Ναβουχοδονόσωρα Β’. Ας θυμηθούμε την περιπέτεια των τριών νεαρών πιστών Εβραίων που είχαν σωθεί με θαυματουργική ενέργεια μέσα από το πυρωμένο καμίνι. Όχι μόνον δεν είχαν καεί καθώς βρέθηκαν μέσα σ' αυτό, αλλά «… ουδέ οσμή πυρός επέρασεν επ' αυτούς» (Δανιήλ Γ/3: 27). Ο υπερήφανος βασιλιάς είχε ακούσει πολλά από τον προφήτη Δανιήλ και θα έπρεπε να είχε προβληματιστεί και φρονηματιστεί, όμως δε θέλησε. Είναι χαρακτηριστικό του υπερήφανου, του εγωιστή, του αλαζόνα ανθρώπου, να μην ακούει ποτέ και κανέναν, ούτε το Θεό, ούτε και τους ανθρώπους και να παραβλέπει επιδεικτικά τα λόγια του Κυρίου: «χωρίς εμού δεν δύνασθε να κάμητε ουδέν» (Ιωάννης ΙΕ/15: 5). Ο βασιλιάς Ναβουχοδονόσωρ Β’ σκεπτόταν μάταια ότι ήταν ικανός, αυτόνομος παντοδύναμος και δεν είχε ανάγκη κανέναν και πως ό,τι απέκτησε το απέκτησε με την «ισχύν της δυνάμεώς του» (εδ. 30). 

     Ενώ λοιπόν ο Ναβουχοδονόσωρ παρατηρούσε τη μεγαλοπρεπή Βαβυλώνα και έλεγε αυτά τα τόσο εγωιστικά και κομπαστικά λόγια, η απάντηση από τον Θεό του ουρανού ήρθε αστραπιαία. Μια φωνή ακούστηκε από τον ουρανό που του έλεγε: «η βασιλεία σου παύει να είναι κάτω από την εξουσία σου. Θα κατοικήσεις με τ’ άγρια θηρία και θα τρέφεσαι με χορτάρι, όπως τρέφεται ένα βόδι. Η τιμωρία σου θα διαρκέσει επτά χρόνια μέχρι που να καταλάβεις ότι ο Ύψιστος κυριαρχεί στην ανθρώπινη ιστορία και Αυτός δίδει ή αφαιρεί την εξουσία σε κάθε βασιλιά, όπως θέλει και όπως κρίνει Αυτός, σύμφωνα με τα αιώνια σχέδιά Του» (εδ. 25). Αυτό που ανακοίνωσε η ουράνια φωνή πραγματοποιήθηκε αμέσως. Το τι ακριβώς έγινε είναι δύσκολο να περιγραφεί. 

    Ο Ναβουχοδονόσωρ, ο υπερήφανος και παντοδύναμος αυτοκράτορας, "η χρυσή κεφαλή της παγκόσμιας ιστορίας" (Δανιήλ Β/2: 38) έχασε ξαφνικά τα λογικά του και έφυγε τρέχοντας στα βουνά. Εκεί έζησε σαν θηρίο παρέα με τ’ άγρια ζώα. Για επτά χρόνια τρεφόταν με χόρτα όπως το βόδι. Όλο του το σώμα καλύφθηκε με πυκνό τρίχωμα και στα δάκτυλά του φύτρωσαν νύχια σαν τα νύχια των αρπακτικών πουλιών. Είναι γεγονός ότι ο βασιλιάς είχε ξεχάσει στη ζωή του μια παλιά αρχή που έχει θεσπίσει ο Θεός και η οποία αναφέρει: «Ο Θεός εις τους υπερηφάνους αντιτάσσεται, εις δε τους ταπεινούς δίδει χάριν» (Ιακώβου Δ/4: 6). Σε κάθε περίπτωση ο Θεός χρησιμοποιεί την άπειρη δύναμή Του, για να ενισχύσει και να φροντίσει τον ταπεινό άνθρωπο, ενώ αντίθετα στους υπερήφανους, τους εγωιστές, τους επηρμένους, αντιστέκεται με κάθε τρόπο. Στην επιστολή «Α’ Πέτρου» (Ε/5: 6,7) το Πνεύμα του Θεού μας προτρέπει: «Ταπεινωθείτε, λοιπόν, κάτω από το πανίσχυρο χέρι τού Θεού, για να σας υψώσει εν καιρώ και όλη τη μέριμνά σας ρίξτε την επάνω σ' αυτόν, επειδή αυτός φροντίζει για σας». Επίσης στο βιβλίο των «Παροιμιών» (ΚΘ/29: 23), αναφέρεται: «Η υπερηφάνεια του ανθρώπου θέλει ταπεινώσει αυτόν ο δε ταπεινόφρων απολαμβάνει τιμήν». 

      Μετά από την πάροδο των επτά χρόνων επανήλθε το λογικό του βασιλιά και ήρθε στην κανονική αρχική του κατάσταση. Μετά απ’ όλα αυτά που βίωσε ταπεινώθηκε ο βασιλιάς και δόξασε το Θεό του ουρανού: 

34 Και όταν τελείωσαν οι ημέρες εκείνες, εγώ ο Ναβουχοδονόσορας, σήκωσα τα μάτια μου προς τον ουρανό, και τα μυαλά μου επέστρεψαν σε μένα, και ευλόγησα τον Ύψιστο, και αίνεσα και δόξασα αυτόν που ζει στον αιώνα, του οποίου η εξουσία είναι εξουσία αιώνια, και η βασιλεία του σε γενεά και γενεά 

35 και όλοι οι κάτοικοι της γης λογίζονται μπροστά του ως ένα τίποτε και σύμφωνα με τη θέλησή του πράττει στο στράτευμα του ουρανού, και στους κατοίκους τής γης και δεν υπάρχει κάποιος που να εμποδίζει το χέρι του ή που να του λέει: Τι έκανες; 

36 Κατά τον ίδιο καιρό τα μυαλά μου επέστρεψαν σε μένα και για δόξα τής βασιλείας μου επανήλθε σε μένα η λαμπρότητά μου και η μορφή μου, και οι αυλικοί μου και οι μεγιστάνες μου με ζητούσαν, και στερεώθηκα στη βασιλεία μου, και μου προστέθηκε μεγαλύτερη μεγαλειότητα. 

37 Τώρα, εγώ ο Ναβουχοδονόσορας αινώ και υπερυψώνω και δοξάζω τον βασιλιά τού ουρανού επειδή, όλα τα έργα του είναι αλήθεια, και οι δρόμοι του κρίση και μπορεί να ταπεινώσει αυτούς που περπατούν μέσα στην υπερηφάνεια» (Δανιήλ Δ/4: 34-37). 

      Ο Θεός, που "δε θέλει το θάνατο του αμαρτωλού" (Ιεζεκιήλ ΛΓ/33: 11), που συγχωρεί, όταν υπάρχει ειλικρινής μετάνοια στη ζωή μας, αποκατέστησε και πάλι το Ναβουχοδονόσορα στο θρόνο του. Αλήθεια τι συγκλονιστική ομολογία! Τι θριαμβευτικό τέλος! Επιτέλους ο Ναβουχοδονόσωρ μέσα από όλες αυτές τις τραγικές εμπειρίες που έζησε, ταπεινώθηκε και αναγνώρισε τη δύναμη του αληθινού Θεού και θεωρείται βέβαιο από τους μελετητές της Γραφής ότι βρίσκεται στην παρουσία του Θεού. Ο Θεός είχε αποκαλέσει το βασιλιά Ναβουχοδονόσορα δούλο Του (Ιερεμίας ΚΕ/25: 9). Εκείνη την ημέρα στον ουρανό πολλοί άνθρωποι θα έχουν να διηγηθούν παρόμοιες ιστορίες. 

     Τελικά η μεγάλη Βαβυλώνα τι απέγινε; Όλα εξελίχτηκαν σύμφωνα με την προφητεία του Λόγου του Θεού. 

19 Και η Βαβυλών, η δόξα των βασιλείων, το ένδοξον καύχημα των Χαλδαίων, θέλει είσθαι ως ότε κατέστρεψεν ο Θεός τα Σόδομα και τα Γόμορρα 

20 ουδέποτε θέλει κατοικηθή ουδέ θέλει κατασκηνωθή έως γενεάς και γενεάς· ούτε Άραβες θέλουσι στήσει τας σκηνάς αυτών εκεί, ούτε ποιμένες θέλουσιν αναπαύεσθαι εκεί 

21 αλλά θηρία θέλουσιν αναπαύεσθαι εκεί και αι οικίαι αυτών θέλουσιν είσθαι πλήρεις ολολυζόντων ζώων και στρουθοκάμηλοι θέλουσι κατοικεί εκεί και σάτυροι θέλουσι χορεύει εκεί 

22 και οι αίλουροι θέλουσι φωνάζει εν ταις ηρημωμέναις οικίαις αυτών και θώες εν τοις παλατίοις της τρυφής και ο καιρός αυτής πλησιάζει να έλθη, και αι ημέραι αυτής δεν θέλουσιν επιμακρυνθή (Ησαΐας ΙΓ/13: 19-22). 

      Στις ημέρες μας λίγες πέτρες έχουν απομείνει κάπου στην περιοχή του σημερινού Ιράκ, που μαρτυρούν στους επισκέπτες ότι σ’ αυτή την έρημη περιοχή, που κάποτε υπήρξε το κέντρο της γης και της ιστορίας,  έζησαν άνθρωποι. Τι τραγικό! Ο Λόγος του Θεού έρχεται να το επιβεβαιώσει: «και ο κόσμος παρέρχεται και η επιθυμία αυτού όστις όμως πράττει το θέλημα του Θεού μένει εις τον αιώνα» (Α’ Ιωάννου Β/2: 17). Μόνον ό,τι είναι σύμφωνο με τη θέλημα του Θεού θα μείνει και θα μας συνοδεύει για πάντα στον ουρανό, ό,τι είναι από εμάς, από τις δικές ανθρώπινες προσπάθειες, θα χαθεί και θα κατακαεί (Α’ Κορινθίους Γ/3: 12). ---

       --- *Υστ/φο. 

    Το όνειρο που είδε ο βασιλιάς Ναβουχοδονόσωρ Β’ αναφέρεται στο βιβλίο του πρ. «Δανιήλ», (κεφ. Δ/4, εδ. 10-27) και ήταν το εξής: Καθώς κοιμόταν ο βασιλιάς, ένα μεγάλο δένδρο παρουσιάστηκε στο μέσον της γης, που τα κλαδιά του έφθαναν στα πέρατα της γης και το ύψος του έφθανε μέχρι τον ουρανό. Τα φύλλα του υπέροχα και οι καρποί του πολλοί. Κάτω απ’ αυτό έβρισκαν καταφύγιο τ’ άγρια θηρία και στα κλαδιά του είχαν τις φωλιές τους τα αρπακτικά πουλιά. Όλα τα ζωντανά τρεφόταν από τους καρπούς αυτού του δένδρου.

       Ξαφνικά ένας άγγελος κατέβηκε από τον ουρανό και φώναξε με μεγάλη φωνή. "Κόψτε το δένδρο και μαδήστε τα κλαδιά και τινάξτε τα φύλλα και διασκορπίστε τους καρπούς". Ας φύγουν τα θηρία που κατοικούν κάτω απ’ αυτό και τα όρνια από τα κλαδιά του. Αφήστε μόνο τις ρίζες του και μη το ξεριζώσετε. Με δεσμά σιδερένια και χάλκινα δέστε τον άνθρωπο που συμβολίζει το δένδρο αυτό. Θα κοιμάται στην ύπαιθρο πάνω στο χορτάρι και κάτω από τη δροσιά του ουρανού. Η συναναστροφή του δεν θα είναι με τους ανθρώπους αλλά με τα θηρία και θα τρέφεται όπως τα φυτοφάγα ζώα από το χορτάρι της γης. Η καρδιά του θα μεταβληθεί και από ανθρώπινη θα γίνει καρδιά θηρίου. Ο άνθρωπος αυτό θα παραμείνει σ’ αυτή τη ζωώδη και θηριώδη κατάσταση για επτά χρονικές περιόδους». 

      Ο Θεός αποκαλύπτει με τ’ όνειρο αυτό ότι ουσιαστικά Αυτός είναι ο διαμορφωτής της ιστορίας, κυβερνά τους ανθρώπους και παραχωρεί την εξουσία σε όποιον Αυτός θέλει. Όταν ο Δανιήλ άκουσε το όνειρο έμεινε εμβρόντητος και άφωνος για μια περίπου ώρα και σκέψεις τον συντάραζαν και του προκαλούσαν μεγάλη λύπη. Ο Ναβουχοδονόσωρ, που παρατήρησε αυτή την κατάσταση της ψυχής του Δανιήλ και πιθανώς να εξέλαβε ότι ο Δανιήλ βρισκόταν σε απορία για το τι σημαίνουν όλα αυτά, του είπε να μη βιαστεί και ότι δεν περιμένει άμεση απάντηση. Ο Δανιήλ τότε του απάντησε ότι εύχεται αυτά που αποκαλύπτει το όνειρο να συμβούν σε αυτούς που τον μισούν και που είναι εχθροί του (εδ. 19). Το δένδρο που είδε είναι ο ίδιος ο βασιλιάς (εδ. 22). Έγινε μεγάλος και ισχυρός και η εξουσία του εξαπλώθηκε πάνω σε όλη τη γη και το μεγαλείο του έφτασε μέχρι τον ουρανό. Κάτω από την εξουσία του κουρνιάζουν όλοι οι άνθρωποι και βρίσκουν τροφή, σκιά, προστασία. 

     Ο άγγελος μετά από εντολή του Θεού κόβει το δένδρο, αλλά δεν το ξεριζώνει και προειδοποιεί το βασιλιά να συνέλθει, ώστε να μην πραγματοποιηθεί το όνειρο. Εάν δεν μετανοήσει και δε συνέλθει, τότε θα κάνει παρέα με τα θηρία, θα τρέφεται όπως τα ζώα, δε θα έχει κοινωνία με τους ανθρώπους και θα αποκτήσει καρδιά θηρίου και αυτή η κατάσταση θα συνεχίσει έως ότου κατανοήσει την παντοκρατορική δύναμη και την απόλυτη εξουσία επί της γης και του ουρανού του Υψίστου, ο οποίος παραχωρεί ή και αφαιρεί την εξουσία στους ανθρώπους, όπως Αυτός νομίζει (εδ. 25). Γι’ αυτό τον συμβούλευσε ο Δανιήλ ότι είναι καλό να ταπεινωθεί και να εξιλεώσει τις αμαρτίες και τις αδικίες του με ελεημοσύνη και φιλανθρωπία προς τους πτωχούς και ασθενείς. Η ελεημοσύνη μας και η φιλανθρωπία μας, που οφείλουμε να δείχνουμε σε όλους τους ανθρώπους, στην περίοδο της Καινής Διαθήκης στην οποία ζούμε θα πρέπει να επεκτείνεται και στον πνευματικό τομέα, με τη συγγνώμη, την επιείκεια, τη μακροθυμία, που οφείλουμε να δείχνουμε προς όλους τους ανθρώπους. 

       ΕΠΙΛΟΓΟΣ.

     «Και όταν τελείωσαν οι ημέρες εκείνες, εγώ ο Ναβουχοδονόσορας, σήκωσα τα μάτια μου προς τον ουρανό, και τα μυαλά μου επέστρεψαν σε μένα, και ευλόγησα τον Ύψιστο, και αίνεσα και δόξασα αυτόν που ζει στον αιώνα, του οποίου η εξουσία είναι εξουσία αιώνια, και η βασιλεία του σε γενεά και γενεά». ---