«ελάλησεν ο βασιλεύς και είπε, Δεν είναι αύτη η Βαβυλών η μεγάλη, την οποίαν εγώ ωκοδόμησα διά καθέδραν του βασιλείου με την ισχύν της δυνάμεώς μου και εις τιμήν της δόξης μου; Ο λόγος ήτο έτι εν τω στόματι του βασιλέως και έγεινε φωνή εξ ουρανού λέγουσα, Προς σε αναγγέλλεται, Ναβουχοδονόσορ βασιλεύ η βασιλεία παρήλθεν από σού· και θέλεις εκδιωχθή εκ των ανθρώπων και μετά των θηρίων του αγρού θέλει είσθαι η κατοικία σου· χόρτον ως οι βόες θέλεις τρώγει, και επτά καιροί θέλουσι παρέλθει επί σε, εωσού γνωρίσης ότι ο Ύψιστος είναι Κύριος της βασιλείας των ανθρώπων, και εις όντινα θέλει, δίδει αυτήν».
Προφήτης "Ιερεμίας", κεφ. Θ/9, εδ. 23,24.
«Ούτω λέγει Κύριος, Ας μη καυχάται ο σοφός εις την σοφίαν αυτού, και ας μη καυχάται ο δυνατός εις την δύναμιν αυτού, ας μη καυχάται ο πλούσιος εις τον πλούτον αυτού, αλλ' ο καυχώμενος ας καυχάται εις τούτο, ότι εννοεί και γνωρίζει εμέ, ότι εγώ είμαι ο Κύριος, ο ποιών έλεος, κρίσιν, και δικαιοσύνην επί της γής επειδή εις ταύτα ευαρεστούμαι, λέγει Κύριος».
ΣΧΟΛΙΑ:
Ο Ναβουχοδονόσωρ Β’, ο Μέγας, έζησε από το έτος 642 π.Χ. έως 562 π.Χ. και υπήρξε ο δεύτερος βασιλιάς της μεγάλης «Νεοβαβυλωνιακής Αυτοκρατορίας» από το έτος 605 π.Χ. μέχρι στο θάνατό του, συνολικά 43 χρόνια. Ήταν γιός και διάδοχος του Ναβοπαλάσαρ, ο οποίος υπήρξε ιδρυτής της «νέας Βαβυλωνιακής Αυτοκρατορίας» και ο οποίος βασίλευσε από το έτος 625 – 605 π.Χ.
Ο Ναβουχοδονόσωρ Β’ συνέχισε την πολιτική του πατέρα του διαθέτοντας μεγάλες ικανότητες στη διεθνή διπλωματία, διατηρώντας φιλικές σχέσεις με τους Μήδους στα ανατολικά και επεκτείνοντας το κράτος του δυτικά προς τη Συρία και την Παλαιστίνη. Αφού απώθησε τους Αιγύπτιους από την περιοχή της Παλαιστίνης μετά την ιστορική νίκη στην περιοχή Χαρκεμίς στη βόρεια Συρία (Ιερεμίας ΜΣ/46: 2), υπέταξε τη Φοινίκη, τη Συρία καθώς και το «νότιο βασίλειο» του Ισραήλ (βασίλειο του Ιούδα). Πολιόρκησε δύο φορές την Ιερουσαλήμ το έτος 597 π.Χ. και το 586 π.Χ. Τη δεύτερη φορά την κατέλαβε καταστρέφοντας το Ναό του Σολομώντα και εξορίζοντας στη Βαβυλώνα μεγάλο μέρος του πληθυσμού.
Τα χρόνια της βασιλείας του αποτελούν τη λαμπρότερη περίοδο σε όλη την ιστορία της «νέας Βαβυλωνιακής αυτοκρατορίας». Κύρια δραστηριότητά του εκτός από τις στρατιωτικές επιχειρήσεις που συνέβαλαν στην επέκταση της Αυτοκρατορίας ήταν η ανοικοδόμηση της Βαβυλώνας, η επέκταση και ολοκλήρωση των οχυρωματικών έργων που είχε αρχίσει ο πατέρα του καθώς και η δημιουργία πολλών οικοδομικών έργων, ανέγερση ναών, ανακτόρων και άλλων δημόσιων κτιρίων. Λέγεται ότι για να ευχαριστήσει τη σύζυγό του, η οποία ήταν Μηδικής καταγωγής και νοσταλγούσε την πατρίδα της, κατασκεύασε τους λεγόμενους «Κρεμαστούς Κήπους», οι οποίοι συγκαταλέγονται στα επτά θαύματα του αρχαίου κόσμου.
Παρατηρώντας τα έργα του και στηριζόμενος στη δύναμή του ο βασιλιάς άρχισε να αισθάνεται υπερήφανος, δυνατός, αήττητος. Ο Θεός είχε επιτρέψει σ’ αυτόν ν’ αποκτήσει μεγάλη δύναμη και τον είχε χρησιμοποιήσει ως όργανό Του, για να υποτάξει και με τον τρόπο αυτό να συνετίσει τον αποστάτη, στασιαστικό "Ιούδα" (νότιο βασίλειο). Ο Θεός είχε αποφασίσει ότι ο λαός του Ιούδα θα έμενε υπόδουλος στους Βαβυλώνιους για εβδομήντα χρόνια. Μετά τα εβδομήντα χρόνια θα τους ελευθέρωνε και θα τους επανέφερε στον τόπο τους (Ιερεμίας ΚΘ/29: 10). Ο βασιλιάς κάνει το λάθος να πιστεύει ότι όλα αυτά που συνέβησαν έγιναν χάρη στη δύναμή του και τη θέλησή του. Πίστεψε μάλιστα ότι η δύναμή του θα εξακολουθούσε να υπάρχει για πάντα και ότι η δόξα του θα διαρκούσε αιώνια. Αγνοούσε τα λόγια του Ψαλμωδού, ο οποίος δίνει έναν μοναδικό ορισμό της ανθρώπινης υπόστασης «…είσθε ως τοίχος κεκλιμένος και φραγμός ετοιμόρροπος» (Ψαλμός ΞΒ/62: 3).
Είναι μεγάλο λάθος να θεωρούμε πως η κάθε επιτυχία στη ζωή μας είναι από τη δική μας δύναμη και θέληση. Δεν υπάρχει κάτι που να έχουμε και να μη μας το έχει δώσει ο Θεός. Όλα όσα καταφέρνουμε να κάνουμε προέρχονται από την Αγάπη και το Έλεος του Δοτήρα Θεού. Ο Απ. Ιάκωβος αναφέρει στην επιστολή του: «Πάσα δόσις αγαθή και παν δώρημα τέλειον είναι άνωθεν καταβαίνον από του Πατρός των φώτων, εις τον οποίον δεν υπάρχει αλλοίωσις ή σκιά μεταβολής» (Ιακώβου Α/1: 17). Άνθρωποι που λένε: «… τα έκανα με τα χέρια μου, ….., τ’ απόκτησα με τον ιδρώτα μου…, με το μυαλό μου…», που μετατρέπουν τα δώρα του Θεού, την υγεία, τη δύναμη, το μυαλό, σε προσωπικά τους επιτεύγματα είναι εγωιστές, αλαζόνες και υπερήφανοι. Με την έπαρσή τους αυτή σφάλουν και προκαλούν το Θεό με την αχαριστία τους. Στο βιβλίο του «Δευτερονομίου» (κεφ. Η/8, εδ. 18) αναφέρεται: «θέλεις ενθυμείσθαι Κύριον τον Θεόν σου διότι αυτός είναι, όστις σε δίδει δύναμιν να αποκτάς πλούτη».
Ο Ναβουχοδονόσωρ υπήρξε θρησκευόμενος άνθρωπος και για το λόγο αυτό οικοδόμησε και εξωράισε πολλούς ναούς Βαβυλωνιακών θεών. Υπήρξε ιδιαίτερα αφοσιωμένος στη λατρεία του Μαρντούκ, που ήταν και ο κυριότερος θεός της Βαβυλώνας και στον οποίο απέδιδε τις μεγάλες στρατιωτικές του νίκες. Τον διαδέχτηκε στο θρόνο ο γιoς του Αμέλ, Μαρδούκ. Κάποια από τα σημαντικότερα γεγονότα της βασιλείας του εξιστορούνται στο βιβλίο του προφήτη «Δανιήλ» καθώς και στο βιβλίο «Β’ Βασιλέων» (κεφ. ΚΔ/24) της Παλαιάς Διαθήκης. Από τα κείμενα των Γραφών συνάγεται ότι στηριζόταν πολύ στη μαντεία για το σχεδιασμό των στρατιωτικών του ενεργειών. Η προφητεία του «Ιεζεκιήλ» (ΚΑ/21: 18-23) παρουσιάζει το βασιλιά της Βαβυλώνας να καταφεύγει στη χρήση μαντείας, για ν’ αποφασίσει αν θα εκστρατεύσει εναντίον της Ραββά του Αμμών καθώς και εναντίον της Ιερουσαλήμ.
Έτσι λοιπόν ο Ναβουχοδονόσωρ καθώς βρισκόταν στο απόγειο της δόξας του, έχοντας αμύθητο πλούτο, υγεία, δόξα, δύναμη και απόλυτη εξουσία, η καρδιά του γέμισε από εγωϊσμό, έπαρση και υπερηφάνεια. Σ’ αυτή την κατάσταση ο άνθρωπος εύκολα ξεχνά ότι είναι θνητός και αρχίζει να πιστεύει ότι είναι θεός. Μια μέρα, καθώς περπατούσε ανάμεσα στα βασιλικά δώματα, αντικρίζει την περίλαμπρη πόλη, τη Βαβυλώνα, που είχε καταστεί «η δόξα των βασιλείων, το ένδοξον καύχημα των Χαλδαίων» (Ησαΐας ΙΓ/13: 19) και φουσκωμένος από έπαρση και υπέρμετρη αλαζονεία αναφωνεί: «Δεν είναι αύτη η Βαβυλών η μεγάλη, την οποίαν εγώ ωκοδόμησα διά καθέδραν του βασιλείου με την ισχύν της δυνάμεώς μου και εις τιμήν της δόξης μου;» (Δανιήλ Δ/4: 30). Τι εγωϊσμός, τι υπερηφάνεια, τι αυταρέσκεια! Ο βασιλιάς είχε μπερδέψει τα σχέδια του Θεού στη ζωή του και θεωρούσε ότι οι σημαντικές του επιτυχίες οφείλονταν αποκλειστικά και μόνον σ’ αυτόν και τις πολύ μεγάλες ικανότητές του. Αντί να ταπεινωθεί μπροστά στο Θεό και να Τον ευχαριστήσει για τις επιτυχίες του, Τον αγνόησε εντελώς και ανύψωσε τον εαυτόν του στη θέση του Θεού. Ας μην ξεχνάμε ότι η υπερηφάνεια και ο εγωϊσμός έβγαλε τον άνθρωπο μέσα από τον Παράδεισο του Θεού. Το αμάρτημα των πρωτοπλάστων δεν ήταν τίποτε άλλο από μία απόπειρα του ανθρώπου να εκθρονίσει το Δημιουργό Του από το θρόνο Του και να καθίσει εκείνος στη θέση Του, θέλοντας να γίνει αυτόνομος και αυτεξούσιος.
Μέσα στον εγωισμό του ο άνθρωπος και τις πλούσιες υποσχέσεις του εχθρού, αγνόησε "την εντολή του Θεού" (Γένεση Β/2: 17) και όταν έπεσε στην αμαρτία, αντί να γίνει όπως ο Θεός, σύμφωνα με αυτά που του είχε υποσχεθεί ο διάβολος, κατάλαβε ότι ήταν γυμνός. «Και ηνοίχθησαν οι οφθαλμοί αμφοτέρων, και εγνώρισαν ότι ήσαν γυμνοί» (Γένεση Γ/3: 7). Ο εγωισμός αφήνει τον κυρίαρχο Θεό έξω από τη ζωή μας, έξω από τις επιτυχίες μας, αγνοώντας επιδεικτικά Αυτόν που «δίδει εις πάντας ζωήν και πνοήν και τα πάντα» (Πράξεις ΙΖ/17: 25).
Όλα τα πάθη, όλα τα αμαρτήματα, όλες οι πτώσεις του ανθρώπου έχουν σαν αφετηρία τους τον εγωϊσμό και την υπερηφάνεια, που οδηγούν στην άρνηση και ανυπακοή του θελήματος του Θεού. Το φάρμακο στη μεγάλη ασθένεια του εγωϊσμού είναι η ταπείνωση. Ο Κύριος μας δίδαξε: «Σηκώστε επάνω σας τον ζυγό μου, και μάθετε από μένα επειδή, είμαι πράος και ταπεινός στην καρδιά και θα βρείτε ανάπαυση μέσα στις ψυχές σας» (Ματθαίος ΙΑ/11: 29). Στην επιστολή «Α’ Πέτρου» (κεφ. Ε/5, εδ. 6,7) αναφέρεται: «Ταπεινώθητε λοιπόν υπό την κραταιάν χείρα του Θεού, διά να σας υψώση εν καιρώ και πάσαν την μέριμναν υμών ρίψατε επ' αυτόν, διότι αυτός φροντίζει περί υμών». Ταπείνωση σημαίνει ν’ αναγνωρίσουμε την αναξιότητά μας και να φέρνουμε ενώπιον του Κυρίου κάθε μας μέριμνα, κάθε τι που μας απασχολεί, μας φοβίζει, μας στενοχωρεί, έχοντας την βεβαιότητα ότι Αυτός θα ενεργήσει και σύμφωνα με το θέλημά Του θα κάνει «υπερ εκπερισσού υπέρ πάντα όσα ζητούμεν ή νοούμεν, κατά την δύναμιν που ενεργεί μέσα μας» (Εφεσίους Γ/3: 20). Αυτή θα πρέπει να είναι η στάση του πιστού ανθρώπου απέναντι στο Θεό.
Ο κίνδυνος να υψωθεί η καρδιά του ανθρώπου και μέσα στον εγωϊσμό του να ξεχάσει το Θεό, που τον στήριξε, τον ευεργέτησε, τον βοήθησε και να καρπωθεί τα έργα Του, δεν είναι σπάνιο φαινόμενο στη ζωή μας και συνήθως έρχεται, όταν τα πράγματα πάνε καλά και όταν ο Θεός έχει κατά κάποιο τρόπο παραμεληθεί στην καθημερινή μας ζωή. Ο Κύριος είχε προειδοποιήσει το λαό Ισραήλ: «Πρόσεχε εις σεαυτόν μήποτε λησμονήσης Κύριον τον Θεόν σου, αθετών τας εντολάς αυτού και τας κρίσεις αυτού και τα διατάγματα αυτού, τα οποία εγώ προστάζω εις σε σήμερον μήπως, αφού φάγης και χορτασθής και οικοδομήσης οικίας καλάς και κατοικήσης και οι βόες σου και τα πρόβατά σου αυξήσωσι, και πολλαπλασιασθή το αργύριόν σου και το χρυσίον σου και πάντα όσα έχεις αυξήσωσι, μήπως τότε υψωθή η καρδία σου και λησμονήσης Κύριον τον Θεόν σου, όστις σε εξήγαγεν εκ γης Αιγύπτου, εξ οίκου δουλείας» (Δευτερονόμιο Η/8: 11-14). Η υπερηφάνεια κάνει τον άνθρωπο να ξεχάσει το Θεό στη ζωή του καθώς και τις ευεργεσίες Του. Γι’ αυτό στα επόμενα κεφάλαια ο Λόγος του Θεού αναφέρει: «…και είπης εν τη καρδία σου, Η δύναμίς μου και το κράτος της χειρός μου απέκτησαν εις εμέ τον πλούτον τούτον. Αλλά θέλεις ενθυμείσθαι Κύριον τον Θεόν σου διότι αυτός είναι, όστις σε δίδει δύναμιν να αποκτάς πλούτη, διά να στερεώση την διαθήκην αυτού, την οποίαν ώμοσε προς τους πατέρας σου, ως είναι την ημέραν ταύτην» (Δευτερονόμιο Η/8: 17,18).
Στο βιβλίο του προφήτη «Ιερεμία» (κεφ. Θ/9, εδ. 23,24) αναφέρεται: «Ούτω λέγει Κύριος. Ας μη καυχάται ο σοφός εις την σοφίαν αυτού και ας μη καυχάται ο δυνατός εις την δύναμιν αυτού, ας μη καυχάται ο πλούσιος εις τον πλούτον αυτού, αλλ' ο καυχώμενος ας καυχάται εις τούτο, ότι εννοεί και γνωρίζει εμέ, ότι εγώ είμαι ο Κύριος, ο ποιών έλεος, κρίσιν και δικαιοσύνην επί της γης επειδή εις ταύτα ευαρεστούμαι, λέγει Κύριος». Για ένα και μόνον πράγμα μπορεί να καυχηθεί ο άνθρωπος σε τούτη τη ζωή, ότι γνωρίζει το Θεό, εμπιστεύεται τη δύναμή Του και πιστεύει στις αιώνιες επαγγελίες Του.
Στο βιβλίο των «Παροιμιών» (ΙΣ/16: 18) αναφέρεται: «Η υπερηφανία προηγείται του ολέθρου, και υψηλοφροσύνη του πνεύματος προηγείται της πτώσεως». Ο Θεός διά στόματος του προφήτη Δανιήλ, ερμηνεύοντας μετά από αποκάλυψη του Θεού ένα τρομακτικό όνειρο* που είχε δει ο βασιλιάς (Δανιήλ Δ/4: 19-27), τον είχε προειδοποιήσει περίπου ένα χρόνο πριν για τα τραγικά γεγονότα που θα συνέβαιναν στη ζωή του (εδ. 25) και μάλιστα τον είχε συμβουλεύσει: «Γι' αυτό, βασιλιά άκουσε τη συμβουλή μου, γίνε δίκαιος και μείνε μακριά από την αμαρτία. Σπλαχνίσου τους φτωχούς εγκαταλείποντας την ανομία, μήπως και συνεχιστούν οι ευτυχισμένες μέρες και διαρκέσει η ευημερία σου» (εδ. 27).
Τα λόγια αυτά του προφήτη θα πρέπει να τύχουν ιδιαίτερου σχολιασμού. Η κρίση του Θεού για τις αμαρτίες μας είναι δυνατόν ν’ αποτραπεί, αν μετανοήσουμε ειλικρινά γι’ αυτές. Ο ίδιος ο Θεός ομολογεί: «δεν θέλω τον θάνατο του αμαρτωλού, αλλά να επιστρέψει ο ασεβής από τον δρόμο του και να ζει επιστρέψτε, επιστρέψτε από τους πονηρούς σας δρόμους, γιατί να πεθάνετε;» (Ιεζεκιήλ ΛΓ/33: 11). Γι’ αυτό ο προφήτης προειδοποιεί το βασιλιά ότι, αν μετανοήσει και δώσει τη δόξα στον ύψιστο Θεό, «ίσως και διαρκέσει η ευημερία του». Ας αφυπνιστούμε και ας ταπεινωθούμε όσο είναι καιρός. Με τον τρόπο αυτό θ’ αποφύγουμε πολλές δυσάρεστες περιπέτειες στη ζωή μας.
Αυτή δεν ήταν η πρώτη φορά που ο Θεός είχε δείξει την παντοδυναμία Του στο βασιλιά Ναβουχοδονόσωρα Β’. Ας θυμηθούμε την περιπέτεια των τριών νεαρών πιστών Εβραίων που είχαν σωθεί με θαυματουργική ενέργεια μέσα από το πυρωμένο καμίνι. Όχι μόνον δεν είχαν καεί καθώς βρέθηκαν μέσα σ' αυτό, αλλά «… ουδέ οσμή πυρός επέρασεν επ' αυτούς» (Δανιήλ Γ/3: 27). Ο υπερήφανος βασιλιάς είχε ακούσει πολλά από τον προφήτη Δανιήλ και θα έπρεπε να είχε προβληματιστεί και φρονηματιστεί, όμως δε θέλησε. Είναι χαρακτηριστικό του υπερήφανου, του εγωιστή, του αλαζόνα ανθρώπου, να μην ακούει ποτέ και κανέναν, ούτε το Θεό, ούτε και τους ανθρώπους και να παραβλέπει επιδεικτικά τα λόγια του Κυρίου: «χωρίς εμού δεν δύνασθε να κάμητε ουδέν» (Ιωάννης ΙΕ/15: 5). Ο βασιλιάς Ναβουχοδονόσωρ Β’ σκεπτόταν μάταια ότι ήταν ικανός, αυτόνομος παντοδύναμος και δεν είχε ανάγκη κανέναν και πως ό,τι απέκτησε το απέκτησε με την «ισχύν της δυνάμεώς του» (εδ. 30).
Ενώ λοιπόν ο Ναβουχοδονόσωρ παρατηρούσε τη μεγαλοπρεπή Βαβυλώνα και έλεγε αυτά τα τόσο εγωιστικά και κομπαστικά λόγια, η απάντηση από τον Θεό του ουρανού ήρθε αστραπιαία. Μια φωνή ακούστηκε από τον ουρανό που του έλεγε: «η βασιλεία σου παύει να είναι κάτω από την εξουσία σου. Θα κατοικήσεις με τ’ άγρια θηρία και θα τρέφεσαι με χορτάρι, όπως τρέφεται ένα βόδι. Η τιμωρία σου θα διαρκέσει επτά χρόνια μέχρι που να καταλάβεις ότι ο Ύψιστος κυριαρχεί στην ανθρώπινη ιστορία και Αυτός δίδει ή αφαιρεί την εξουσία σε κάθε βασιλιά, όπως θέλει και όπως κρίνει Αυτός, σύμφωνα με τα αιώνια σχέδιά Του» (εδ. 25). Αυτό που ανακοίνωσε η ουράνια φωνή πραγματοποιήθηκε αμέσως. Το τι ακριβώς έγινε είναι δύσκολο να περιγραφεί.
Ο Ναβουχοδονόσωρ, ο υπερήφανος και παντοδύναμος αυτοκράτορας, "η χρυσή κεφαλή της παγκόσμιας ιστορίας" (Δανιήλ Β/2: 38) έχασε ξαφνικά τα λογικά του και έφυγε τρέχοντας στα βουνά. Εκεί έζησε σαν θηρίο παρέα με τ’ άγρια ζώα. Για επτά χρόνια τρεφόταν με χόρτα όπως το βόδι. Όλο του το σώμα καλύφθηκε με πυκνό τρίχωμα και στα δάκτυλά του φύτρωσαν νύχια σαν τα νύχια των αρπακτικών πουλιών.
Είναι γεγονός ότι ο βασιλιάς είχε ξεχάσει στη ζωή του μια παλιά αρχή που έχει θεσπίσει ο Θεός και η οποία αναφέρει: «Ο Θεός εις τους υπερηφάνους αντιτάσσεται, εις δε τους ταπεινούς δίδει χάριν» (Ιακώβου Δ/4: 6). Σε κάθε περίπτωση ο Θεός χρησιμοποιεί την άπειρη δύναμή Του, για να ενισχύσει και να φροντίσει τον ταπεινό άνθρωπο, ενώ αντίθετα στους υπερήφανους, τους εγωιστές, τους επηρμένους, αντιστέκεται με κάθε τρόπο. Στην επιστολή «Α’ Πέτρου» (Ε/5: 6,7) το Πνεύμα του Θεού μας προτρέπει: «Ταπεινωθείτε, λοιπόν, κάτω από το πανίσχυρο χέρι τού Θεού, για να σας υψώσει εν καιρώ και όλη τη μέριμνά σας ρίξτε την επάνω σ' αυτόν, επειδή αυτός φροντίζει για σας». Επίσης στο βιβλίο των «Παροιμιών» (ΚΘ/29: 23), αναφέρεται: «Η υπερηφάνεια του ανθρώπου θέλει ταπεινώσει αυτόν ο δε ταπεινόφρων απολαμβάνει τιμήν».
Μετά από την πάροδο των επτά χρόνων επανήλθε το λογικό του βασιλιά και ήρθε στην κανονική αρχική του κατάσταση. Μετά απ’ όλα αυτά που βίωσε ταπεινώθηκε ο βασιλιάς και δόξασε το Θεό του ουρανού:
34 Και όταν τελείωσαν οι ημέρες εκείνες, εγώ ο Ναβουχοδονόσορας, σήκωσα τα μάτια μου προς τον ουρανό, και τα μυαλά μου επέστρεψαν σε μένα, και ευλόγησα τον Ύψιστο, και αίνεσα και δόξασα αυτόν που ζει στον αιώνα, του οποίου η εξουσία είναι εξουσία αιώνια, και η βασιλεία του σε γενεά και γενεά
35 και όλοι οι κάτοικοι της γης λογίζονται μπροστά του ως ένα τίποτε και σύμφωνα με τη θέλησή του πράττει στο στράτευμα του ουρανού, και στους κατοίκους τής γης και δεν υπάρχει κάποιος που να εμποδίζει το χέρι του ή που να του λέει: Τι έκανες;
36 Κατά τον ίδιο καιρό τα μυαλά μου επέστρεψαν σε μένα και για δόξα τής βασιλείας μου επανήλθε σε μένα η λαμπρότητά μου και η μορφή μου, και οι αυλικοί μου και οι μεγιστάνες μου με ζητούσαν, και στερεώθηκα στη βασιλεία μου, και μου προστέθηκε μεγαλύτερη μεγαλειότητα.
37 Τώρα, εγώ ο Ναβουχοδονόσορας αινώ και υπερυψώνω και δοξάζω τον βασιλιά τού ουρανού επειδή, όλα τα έργα του είναι αλήθεια, και οι δρόμοι του κρίση και μπορεί να ταπεινώσει αυτούς που περπατούν μέσα στην υπερηφάνεια» (Δανιήλ Δ/4: 34-37).
Ο Θεός, που δε θέλει το θάνατο του αμαρτωλού (Ιεζεκιήλ ΛΓ/33: 11), που συγχωρεί, όταν υπάρχει ειλικρινής μετάνοια στη ζωή μας, αποκατέστησε και πάλι το Ναβουχοδονόσορα στο θρόνο του.
Αλήθεια τι συγκλονιστική ομολογία! Τι θριαμβευτικό τέλος! Επιτέλους ο Ναβουχοδονόσωρ μέσα από όλες αυτές τις τραγικές εμπειρίες που έζησε, ταπεινώθηκε και αναγνώρισε τη δύναμη του αληθινού Θεού και θεωρείται βέβαιο από τους μελετητές της Γραφής ότι βρίσκεται στην παρουσία του Θεού. Ο Θεός είχε αποκαλέσει το βασιλιά Ναβουχοδονόσορα δούλο Του (Ιερεμίας ΚΕ/25: 9). Εκείνη την ημέρα στον ουρανό πολλοί άνθρωποι θα έχουν να διηγηθούν παρόμοιες ιστορίες.
Τελικά η μεγάλη Βαβυλώνα τι απέγινε; Όλα εξελίχτηκαν σύμφωνα με την προφητεία του Λόγου του Θεού.
19 Και η Βαβυλών, η δόξα των βασιλείων, το ένδοξον καύχημα των Χαλδαίων, θέλει είσθαι ως ότε κατέστρεψεν ο Θεός τα Σόδομα και τα Γόμορρα
20 ουδέποτε θέλει κατοικηθή ουδέ θέλει κατασκηνωθή έως γενεάς και γενεάς· ούτε Άραβες θέλουσι στήσει τας σκηνάς αυτών εκεί, ούτε ποιμένες θέλουσιν αναπαύεσθαι εκεί
21 αλλά θηρία θέλουσιν αναπαύεσθαι εκεί και αι οικίαι αυτών θέλουσιν είσθαι πλήρεις ολολυζόντων ζώων και στρουθοκάμηλοι θέλουσι κατοικεί εκεί και σάτυροι θέλουσι χορεύει εκεί
22 και οι αίλουροι θέλουσι φωνάζει εν ταις ηρημωμέναις οικίαις αυτών και θώες εν τοις παλατίοις της τρυφής και ο καιρός αυτής πλησιάζει να έλθη, και αι ημέραι αυτής δεν θέλουσιν επιμακρυνθή (Ησαΐας ΙΓ/13: 19-22).
Στις ημέρες μας λίγες πέτρες έχουν απομείνει κάπου στην περιοχή του σημερινού Ιράκ, που μαρτυρούν στους επισκέπτες ότι σ’ αυτή την έρημη περιοχή, που κάποτε υπήρξε το κέντρο της γης και της ιστορίας, έζησαν άνθρωποι. Τι τραγικό! Ο Λόγος του Θεού έρχεται να το επιβεβαιώσει: «και ο κόσμος παρέρχεται και η επιθυμία αυτού όστις όμως πράττει το θέλημα του Θεού μένει εις τον αιώνα» (Α’ Ιωάννου Β/2: 17). Μόνον ό,τι είναι σύμφωνο με τη θέλημα του Θεού θα μείνει και θα μας συνοδεύει για πάντα στον ουρανό, ό,τι είναι από εμάς, από τις δικές ανθρώπινες προσπάθειες, θα χαθεί και θα κατακαεί (Α’ Κορινθίους Γ/3: 12). ---
---
*Υστ/φο.
Το όνειρο που είδε ο βασιλιάς Ναβουχοδονόσωρ Β’ αναφέρεται στο βιβλίο του πρ. «Δανιήλ», (κεφ. Δ/4, εδ. 10-27) και ήταν το εξής: Καθώς κοιμόταν ο βασιλιάς, ένα μεγάλο δένδρο παρουσιάστηκε στο μέσον της γης, που τα κλαδιά του έφθαναν στα πέρατα της γης και το ύψος του έφθανε μέχρι τον ουρανό. Τα φύλλα του υπέροχα και οι καρποί του πολλοί. Κάτω απ’ αυτό έβρισκαν καταφύγιο τ’ άγρια θηρία και στα κλαδιά του είχαν τις φωλιές τους τα αρπακτικά πουλιά. Όλα τα ζωντανά τρεφόταν από τους καρπούς αυτού του δένδρου.
Ξαφνικά ένας άγγελος κατέβηκε από τον ουρανό και φώναξε με μεγάλη φωνή. "Κόψτε το δένδρο και μαδήστε τα κλαδιά και τινάξτε τα φύλλα και διασκορπίστε τους καρπούς". Ας φύγουν τα θηρία που κατοικούν κάτω απ’ αυτό και τα όρνια από τα κλαδιά του. Αφήστε μόνο τις ρίζες του και μη το ξεριζώσετε. Με δεσμά σιδερένια και χάλκινα δέστε τον άνθρωπο που συμβολίζει το δένδρο αυτό. Θα κοιμάται στην ύπαιθρο πάνω στο χορτάρι και κάτω από τη δροσιά του ουρανού. Η συναναστροφή του δεν θα είναι με τους ανθρώπους αλλά με τα θηρία και θα τρέφεται όπως τα φυτοφάγα ζώα από το χορτάρι της γης. Η καρδιά του θα μεταβληθεί και από ανθρώπινη θα γίνει καρδιά θηρίου. Ο άνθρωπος αυτό θα παραμείνει σ’ αυτή τη ζωώδη και θηριώδη κατάσταση για επτά χρονικές περιόδους».
Ο Θεός αποκαλύπτει με τ’ όνειρο αυτό ότι ουσιαστικά Αυτός είναι ο διαμορφωτής της ιστορίας, κυβερνά τους ανθρώπους και παραχωρεί την εξουσία σε όποιον Αυτός θέλει. Όταν ο Δανιήλ άκουσε το όνειρο έμεινε εμβρόντητος και άφωνος για μια περίπου ώρα και σκέψεις τον συντάραζαν και του προκαλούσαν μεγάλη λύπη. Ο Ναβουχοδονόσωρ, που παρατήρησε αυτή την κατάσταση της ψυχής του Δανιήλ και πιθανώς να εξέλαβε ότι ο Δανιήλ βρισκόταν σε απορία για το τι σημαίνουν όλα αυτά, του είπε να μη βιαστεί και ότι δεν περιμένει άμεση απάντηση. Ο Δανιήλ τότε του απάντησε ότι εύχεται αυτά που αποκαλύπτει το όνειρο να συμβούν σε αυτούς που τον μισούν και που είναι εχθροί του (εδ. 19). Το δένδρο που είδε είναι ο ίδιος ο βασιλιάς (εδ. 22). Έγινε μεγάλος και ισχυρός και η εξουσία του εξαπλώθηκε πάνω σε όλη τη γη και το μεγαλείο του έφτασε μέχρι τον ουρανό. Κάτω από την εξουσία του κουρνιάζουν όλοι οι άνθρωποι και βρίσκουν τροφή, σκιά, προστασία.
Ο άγγελος μετά από εντολή του Θεού κόβει το δένδρο, αλλά δεν το ξεριζώνει και προειδοποιεί το βασιλιά να συνέλθει, ώστε να μην πραγματοποιηθεί το όνειρο. Εάν δεν μετανοήσει και δε συνέλθει, τότε θα κάνει παρέα με τα θηρία, θα τρέφεται όπως τα ζώα, δε θα έχει κοινωνία με τους ανθρώπους και θα αποκτήσει καρδιά θηρίου και αυτή η κατάσταση θα συνεχίσει έως ότου κατανοήσει την παντοκρατορική δύναμη και την απόλυτη εξουσία επί της γης και του ουρανού του Υψίστου, ο οποίος παραχωρεί ή και αφαιρεί την εξουσία στους ανθρώπους, όπως Αυτός νομίζει (εδ. 25). Γι’ αυτό τον συμβούλευσε ο Δανιήλ ότι είναι καλό να ταπεινωθεί και να εξιλεώσει τις αμαρτίες και τις αδικίες του με ελεημοσύνη και φιλανθρωπία προς τους πτωχούς και ασθενείς. Η ελεημοσύνη μας και η φιλανθρωπία μας, που οφείλουμε να δείχνουμε σε όλους τους ανθρώπους, στην περίοδο της Καινής Διαθήκης στην οποία ζούμε θα πρέπει να επεκτείνεται και στον πνευματικό τομέα, με τη συγγνώμη, την επιείκεια, τη μακροθυμία, που οφείλουμε να δείχνουμε προς όλους τους ανθρώπους.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ.
«Και όταν τελείωσαν οι ημέρες εκείνες, εγώ ο Ναβουχοδονόσορας, σήκωσα τα μάτια μου προς τον ουρανό, και τα μυαλά μου επέστρεψαν σε μένα, και ευλόγησα τον Ύψιστο, και αίνεσα και δόξασα αυτόν που ζει στον αιώνα, του οποίου η εξουσία είναι εξουσία αιώνια, και η βασιλεία του σε γενεά και γενεά». ---
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου