Η θεραπεία των δέκα λεπρών.

   

       Ένας Ρώσος ποιητής (Τουρκένιεφ) περιγράφει μια περίεργη γιορτή. Ο Βασιλιάς του Σύμπαντος προσκάλεσε τις διάφορες αρετές να πάρουν μέρος σε μια γιορτή στο ουράνιο παλάτι του. Τι ομορφιά, τι χαρά! Έλαμπε η μεγάλη αίθουσα του παλατιού. Ενώ κάθε μια από τις αρετές συναντούσε και αναγνώριζε τις άλλες, ήταν και δύο αρετές που ήταν τελείως άγνωστες μεταξύ τους. Ποτέ δεν είχαν συναντηθεί, ποτέ δεν είχαν συνεργαστεί. Το όνομα της μιας ήταν «Ευσπλαχνία» και το όνομα της άλλης «Ευγνωμοσύνη». Ίσως να είναι ακραία και άδικη η περιγραφή. Το πιθανότερο είναι ότι οι δύο αυτές προσκεκλημένες κάποια στιγμή με πολύ μεγάλη δυσκολία θα αναγνώριζε η μία την άλλη. Είναι σχεδόν ξένες, γιατί οι συναντήσεις τους στις ζωές των ανθρώπων είναι πολύ αραιές, πολύ χαλαρές, πολύ μακρινές, σχεδόν ανύπαρκτες. Πολύ σπάνια οι άνθρωποι τις καλούσαν να συνεργαστούν μέσα στη ζωή τους.

      Ευαγγέλιον «κατά Λουκάν»,  κεφ. ΙΖ/17, εδάφ. 11 – 19).

11 Και ότε αυτός επορεύετο εις την Ιερουσαλήμ, διέβαινε διά μέσου της Σαμαρείας και Γαλιλαίας. 

12 Και ενώ εισήρχετο εις τινά κώμην, απήντησαν αυτόν δέκα άνθρωποι λεπροί, οίτινες εστάθησαν μακρόθεν, 

13 και αυτοί ύψωσαν φωνήν, λέγοντες Ιησού, Επιστάτα, ελέησον ημάς. 

14 Και ιδών είπε προς αυτούς. Υπάγετε και δείξατε εαυτούς εις τους ιερείς. Και ενώ, επορεύοντο, εκαθαρίσθησαν. 

15 Εις δε εξ αυτών, ιδών ότι ιατρεύθη, υπέστρεψε μετά φωνής μεγάλης δοξάζων τον Θεόν, 

16 και έπεσε κατά πρόσωπον εις τους πόδας αυτού, ευχαριστών αυτόν και αυτός ήτο Σαμαρείτης. 

17 Αποκριθείς δε ο Ιησούς είπε. Δεν εκαθαρίσθησαν οι δέκα; οι δε εννέα που είναι; 

18 Δεν ευρέθησαν άλλοι να υποστρέψωσι διά να δοξάσωσι τον Θεόν ειμή ο αλλογενής ούτος; 

19 Και είπε προς αυτόν Σηκωθείς ύπαγε, η πίστις σου σε έσωσεν. 

         ΣΧΟΛΙΑ :

       Ο Κύριος βρισκόταν στο δρόμο προς την Ιερουσαλήμ, όπου πήγαινε για να γιορτάσει το τελευταίο Πάσχα της επίγειας ζωή Του. Καθώς βάδιζαν με τη συνοδεία Του, αντίκρισαν ξαφνικά ένα πολύ θλιβερό θέαμα. Δέκα άνθρωποι πονεμένοι, απελπισμένοι, παραμορφωμένοι, στέκονταν στη γραμμή, μια θλιβερή παράταξη πόνου. Είχαν τη χειρότερη ασθένεια που υπήρχε στην εποχή του Κυρίου Ιησού Χριστού, την πιο επώδυνη και πιο αθεράπευτη (Β΄ Βασιλέων, Ε/5: 7). Είχαν λέπρα. 

     Η επάρατη αυτή ασθένεια εμφανιζόταν ως μια μεγάλη κόκκινη κηλίδα (Λευιτικό ΙΓ/13: 2-24) και κατά την εξέλιξή της μετέβαλε το δέρμα σε λευκό (Έξοδος Δ/4: 6) και τα μαλλιά σε λευκά ή κίτρινα. Η πρώτη κίνηση, όταν παρουσιαζόταν τέτοιο συμπτώματα σε άνθρωπο, ήταν να τον φέρουν ενώπιον του Ιερέως, για να διαπιστωθεί η ασθένειά του (Λευιτικό ΙΓ/13: 2-9). Όσοι άνθρωποι είχαν προσβληθεί από την ανίατη και τρομερή αυτή ασθένεια εθεωρούντο ακάθαρτοι (Λευιτικό ΙΓ/13: 8-11) και ζούσαν απομονωμένοι, έξω από τις πόλεις, μακριά από κάθε επικοινωνία με τους άλλους ανθρώπους. Η μόνη συντροφιά που μπορούσαν να έχουν ήταν η παρέα με άλλους λεπρούς. 

    Στις ημέρες μας θα μπορούσε κανείς να συγκρίνει την τρομερή αυτή ασθένεια με μια άλλη επίσης τρομερή ασθένεια το Εϊτζ. Υπήρξε και αυτή αποτέλεσμα της αμαρτίας, της ακολασίας, της σεξουαλικής απελευθέρωσης, που οι άνθρωποι προσπάθησαν να πετύχουν αγνοώντας προκλητικά και συστηματικά το Λόγο του Θεού και τις πολύτιμες οδηγίες Του. 

    Από τον κήπο της Εδέμ μέχρι σήμερα ο διάβολος μας ψιθυρίζει στο αυτί: "Παράκουσε και θα ανοιχθούν οι οφθαλμοί σου, παράκουσε και θα βρεις την ευτυχία, παράκουσε και θα γνωρίσεις την απελευθέρωση, παράκουσε….. ζήσε μόνος κι ελεύθερος…. αγνόησε το Θεό….."  Ο άνθρωπος δέσμιος του εχθρού, αφού δε δέχτηκε τον ελευθερωτή Του, τον Κύριο Ιησού Χριστό, συνεχίζει να παρακούει, να αγνοεί τις συμβουλές του Θεού, δηλαδή το Λόγο Του. Ο Ιώβ αναφέρει ότι «ο Θεός μιλάει άπαξ και δις, αλλά ο άνθρωπος δεν ακούει» (Ιώβ ΛΓ/33: 14). Τα αποτελέσματα αυτής της συνειδητής παρακοής υπήρξαν τραγικά! Ανοίξτε τις τηλεοράσεις και κει θα δείτε τα αποτελέσματα της παρακοής. 

     Ο άνθρωπος που προσβαλλόταν από τη λέπρα κάθε μέρα προχωρούσε και ένα σκαλοπάτι προς το θάνατο. Αποτελεί μια μεγάλη αλήθεια της Βίβλου ότι "ο Ιησούς Χριστός ήρθε, για να βρει και να σώσει το απολωλός" (Λουκάς ΙΘ/19: 10). Ήρθε για να βρει την κάθε χαμένη ψυχή μέσα στα σκοτάδια της αμαρτίας και να τη φέρει στο φως. Ήρθε για να μεταθέσει κάθε αμαρτωλό άνθρωπο, από το θάνατο στη ζωή (Ιωάννης Ε/5: 24). Ο Ιησούς Χριστός είναι ο κεχρησμένος από το Θεό Σωτήρας (Λουκάς Γ/3: 22) και είναι ο Μόνος, (όλοι οι άλλοι θα σε γελάσουν) που έχει τη δύναμη να πάρει από πάνω σου και να απομακρύνει την όποια κατάρα μαστίζει τη ζωή σου. 

     Ο Χριστός πονάει για την κατάσταση στην οποία ευρίσκεται ο άνθρωπος εξαιτίας της αμαρτίας και της αποστασίας από τον αληθινό Θεό. Μπροστά στο τάφο του Λαζάρου ο Κύριος δάκρυσε (Ιωάννης ΙΑ/11: 35). Μα γιατί δάκρυσε, αφού σε λίγο θα τον ανάσταινε; Δάκρυσε για την κατάντια του ανθρώπου και για το θάνατο που έφερε στη ζωή του η αμαρτία. Η εντολή του Θεού στον άνθρωπο ήταν: «Από δε του ξύλου της γνώσεως του καλού και του κακού δεν θέλεις φάγει απ' αυτού, διότι καθ' ην ημέραν φάγης απ' αυτού, θέλεις εξάπαντος αποθάνει» (Γένεση Β/2: 17).  Έτσι «δι' ενός ανθρώπου η αμαρτία εισήλθεν εις τον κόσμον και δια της αμαρτίας ο θάνατος, και ούτω διήλθεν ο θάνατος εις πάντας ανθρώπους, επειδή πάντες ήμαρτον» (Ρωμαίους Ε/5: 12). 

     Βλέποντας ο Χριστός τη ζωή του ανθρώπου και σήμερα βουτηγμένη μέσα στην αμαρτία και τον αιώνιο θάνατο δακρύζει και θέλει να τον ελευθερώσει από τα δεσμά του. Είναι ο μόνος δυνάμενος να το κάνει γιατί είναι Αυτός που ζει, και έγινε νεκρός και δες, είναι ζωντανός στους αιώνες των αιώνων και έχει τα κλειδιά του Άδη και του θανάτου (Αποκάλυψη Α/1: 18). Πως έγινε αυτός ο μεγάλος θρίαμβος; Ο Λόγος του Θεού μας αναφέρει: 

6 όστις εν μορφή Θεού υπάρχων, δεν ενόμισεν αρπαγήν το να ήναι ίσα με τον Θεόν, 

7 αλλ' εαυτόν εκένωσε λαβών δούλου μορφήν, γενόμενος όμοιος με τους ανθρώπους, 

8 και ευρεθείς κατά το σχήμα ως άνθρωπος, εταπείνωσεν εαυτόν γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού (Φιλιππησίους Β/2: 6-8). 

    Άφησε τη Δόξα που είχε κοντά στον Πατέρα Θεό και γύριζε μέσα στα χωράφια της Παλαιστίνης, για να φωτίσει τις σκοτισμένες ψυχές των ανθρώπων, να τους φέρει στην αγκαλιά του Πατέρα Θεού και τους χαρίσει αιώνια ζωή (Ιωάννης ΙΖ/17: 2). Διήλθε ανάμεσά μας «ευεργετών και θεραπεύων πάντας τους καταδυναστευομένους υπό του διαβόλου» (Πράξεις Αποστόλων Ι/10: 36). Ανέβηκε πάνω στο σταυρό του Γολγοθά, «εφέρθη ως πρόβατον επί σφαγήν και ως αρνίον έμπροσθεν του κείροντος αυτό άφωνον, ούτω δεν ανοίγει το στόμα αυτού» (Πράξεις Αποστόλων Η/8: 32). 

     Αφού με το θάνατό Του πάνω στο σταυρό του Γολγοθά έκανε ένα τέλειο και ολοκληρωμένο Έργο εξιλασμού της αμαρτίας, αυτό σημαίνει το «τετέλεσται» πάνω στο σταυρό (Ιωάννης ΙΘ/19: 30), ο Θεός ανάστησε Αυτόν από τους νεκρούς (Πράξεις Β/2: 32) και τον κάθισε στα δεξιά Του (προς Εβραίους ΙΒ/12: 2). Τώρα ως «μόνος μεσίτης μεταξύ Θεού και ανθρώπων» (Α΄ Τιμοθέου Β/2: 5) καλεί την κάθε ψυχή σήμερα, τον κάθε "Θωμά", να έρθει κοντά Του, να Τον γνωρίσει, να βάλει το δάκτυλό του εις τον τύπον των ήλων, να βάλει την χείρα του στη λογχισμένη πλευρά του και να πιστέψει σ’ Αυτόν, το μόνον Σωτήρα (Πράξεις Δ/4: 12), λυτρωτή και Κύριο. 

    Και σήμερα ο Αναστημένος και Δοξασμένος Κύριος διέρχεται από τον ταλαιπωρημένο πλανήτη μας, στο πρόσωπο των δικών Του παιδιών και καλεί όλους τους κουρασμένους και φορτωμένους να έρθουν κοντά Του, για να τους αναπαύσει (Ματθαίος ΙΑ/11: 28). 

     Ας ξανά δούμε το γεγονός. Συνεχίζοντας λοιπόν ο Ιησούς τη γεμάτη θαύματα και επεμβάσεις πορεία Του, καθώς διέρχεται από τη Γαλιλαία προς την Ιερουσαλήμ, πέρασε ανάμεσα στα σύνορα Σαμάρειας και Γαλιλαίας με κατεύθυνση από δυτικά προς ανατολικά, προς την περιοχή του Ιορδάνη ποταμού. Εκεί ζούσαν δέκα λεπροί αποδιωγμένοι, απομακρυσμένοι, από τους άλλους ανθρώπους.

      Όπου και αν είσαι, σε όποια κατάσταση και αν βρίσκεσαι, ο Χριστός θέλει να σε επισκεφθεί. Ας προσέξουμε μήπως δεν αντιληφθούμε την επίσκεψή Του. Το παράπονό Του για την Αγία Πόλη, την Ιερουσαλήμ, ήταν ότι "δε γνώρισε τον καιρό της επισκέψεώς Του" (Λουκάς ΙΘ/19: 44). Ο Χριστός είναι δίπλα μας, είναι κοντά μας, χτυπάει την πόρτα της καρδιά μας και περιμένει να του ανοίξουμε. Είναι ο ίδιος ο Κύριος που πέρασε μπροστά από τυφλούς, παραλυτικούς, χωλούς, νεκρούς και ενήργησε για τη σωτηρία τους, σύμφωνα πάντοτε με την πίστη τους (Ματθαίος Θ/9: 29).

    Περνάει λοιπόν ο Κύριος μπροστά από τους δέκα λεπρούς της ιστορίας μας. Αυτοί, επειδή γνώριζαν ότι ήταν απαγορευμένο σ’ αυτούς να πλησιάσουν υγιή άνθρωπο, στάθηκαν από μακριά και όλοι μαζί, με μια φωνή, που θύμιζε μια μακάβρια χορωδία, άρχιζαν να φωνάζουν με όλη τους δύναμη: «Ιησού επιστάτα ελέησον ημάς». Δεν ζητάνε συγκεκριμένα: "πάρε μας τη λέπρα, αλλά συμπόνεσέ μας". Δε απευθύνονται στη δύναμή Του, αλλά στη συμπόνια Του, η οποία κινεί τη δύναμή Του. 

      Πόσο ανάγκη έχει ο άνθρωπος, ιδιαίτερα στις ημέρες μας, να βγάλει μια τέτοια κραυγή και να φωνάξει στον Κύριο. «Ιησού επιστάτα ελέησον ημάς». Να φωνάξει ο καθένας σαν άτομο, σαν οικογένεια, σαν κοινωνία. Να φωνάξουν τα έθνη, ο πλανήτης ολόκληρος. «Κύριε ελέησέ μας». Όσο και να νιώθει ο άνθρωπος την κατάντια του και να λυπάται γι’ αυτή δε θα κερδίσει τίποτα απολύτως, αν δεν καλέσει το Χριστό και δε ζητήσει ειλικρινά το Έλεός Του μέσα στη ζωή του. Φώναξε ψυχή προς το Θεό με όλη τη δύναμή σου, με ειλικρίνεια και είναι βέβαιο ότι ο Χριστός θ' ανταποκριθεί στο κάλεσμά σου. Δεν υπάρχει ψυχή που να έκραξε ειλικρινά προς Αυτόν και να μην έλαβε απάντηση, να μην αισθάνθηκε τη δύναμή Του, να μην είδε θαυμαστά πράγματα μέσα στη ζωή του. 

      Ο Χριστός θέλει να ενεργήσει μέσα στη ζωή κάθε ανθρώπου και σήμερα, όμως για να συμβεί αυτό, χρειάζεται και η συμμετοχή του ανθρώπου. Δε θέλει ο Θεός, που έκανε τον άνθρωπο ελεύθερο, να παραβιάσει την ελεύθερη επιλογή του. Χρειάζεται πρώτα – πρώτα με πίστη ο άνθρωπος να φέρει το αίτημά του μπροστά στο Χριστό και να ζητήσει απ’ Αυτόν να το ικανοποιήσει. Χρειάζεται να φωνάξει μπροστά στο Χριστό, όπως ο τυφλός Βαρτίμαιος στην Ιεριχώ (Μάρκος Ι/10: 46), όπως η Χαναναία  (Ματθαίος ΙΕ/15: 22) όπως οι δέκα λεπροί. Χρειάζεται να ομολογήσει την πλήρη ανικανότητά του, χρειάζεται να θυμηθεί εκείνο που είπε ο Κύριος «χωρίς Εμένα δεν δύνασθε να κάμετε ουδέν» (Ιωάννης ΙΕ/15: 5). 

      Ο άνθρωπος είναι αδύναμος, όμως ο Απόστολος Παύλος αισθάνεται παντοδύναμος και ομολογεί: «τα πάντα δύναμαι διά του ενδυναμούντός με Χριστού» (Φιλιππησίους Δ/4: 13). Στη συνέχεια να  ζητήσει ο άνθρωπος από το Χριστό να εργαστεί μέσα στη ζωή του. Αν δε φωνάξεις, αν δεν Τον εκζητήσεις, ο Χριστός δεν μπορεί να επέμβει, γιατί δε θέλει να παραβιάσει την ελευθερία, που ο Ίδιος έχει δώσει στον άνθρωπο. 

      Τούτοι οι άνθρωποι φώναξαν στον Ιησού. Έφεραν το πρόβλημά τους στον Κύριο. Ο Κύριος τους είδε από μακριά και τους είπε: «Πηγαίνετε και δείξτε τους εαυτούς σας στους Ιερείς». Ο Κύριος δεν τους φώναξε κοντά Του, δεν έβαλε τα χέρια Του πάνω τους, δεν έκανε πηλό για να τους αλείψει, αλλά από μακριά τους είπε: "Πηγαίνετε στους Ιερείς", γιατί αυτοί θα έδιναν, σύμφωνα με το Νόμο, το πιστοποιητικό της θεραπείας τους. 

       Ο Νεεμάν, ο Σύρος στρατηγός, δυσανασχέτησε γιατί ο προφήτης του Θεού του ζήτησε να πάει στο ποτάμι και να νιφτεί, για να φύγει η λέπρα του. Ας θυμηθούμε τα λόγια του: «Ο δε Νεεμάν εθυμώθη και ανεχώρησε και είπεν, Ιδού, εγώ έλεγον, Θέλει βεβαίως εξέλθει προς εμέ και θέλει σταθή και επικαλεσθή το όνομα Κυρίου του Θεού αυτού, και διακινήσει την χείρα αυτού επί τον τόπον και ιατρεύσει τον λεπρόν» (Β΄ Βασιλέων Ε/5: 11). Ας μάθουμε καλά να μην υποδεικνύουμε εμείς στο Θεό τι πρέπει να κάνει μέσα στη ζωή μας, γιατί μόνον ο Θεός γνωρίζει τι είναι το αγαθό και ευάρεστο και τέλειο για τον καθένα από μας (Ρωμαίους ΙΒ/12: 2). 

    Σε κάθε περίπτωση άρνησης και εναντίωσης και ανυπακοής του ανθρώπου, σε κάθε περίπτωση έλλειψης πίστης (εμπιστοσύνης) στον Κύριο, ο Θεός δεν μπορεί να κάνει πολλά πράγματα στη ζωή μας. Ενεργεί πάντοτε «κατά την πίστιν μας». Τούτοι οι άνθρωποι όμως πίστεψαν στο Θεό, εμπιστεύτηκαν τη δύναμή Του και εφάρμοσαν κατά γράμμα τις εντολές Του. Ξεκίνησαν λοιπόν, ασθενείς όντες, για να πάνε στους Ιερείς να δείξουν τη θεραπεία τους, την οποίαν δεν είχαν ακόμα λάβει. Ξεκίνησαν, γιατί πίστεψαν στην υπόσχεση του Κυρίου. Αυτό είναι πίστη. Η πίστη δε χρειάζεται αποδείξεις. Ακούει το Λόγο του Θεού και σε πείσμα όλων των αντίξοων περιστάσεων, των αμφιβολιών, των δισταγμών, ξεκινάει. Άκουσαν, πίστεψαν, υπάκουσαν, ξεκίνησαν. 

      Κάθε άνθρωπος που με πίστη στο Χριστό πορεύεται θα δει στη ζωή του τα μεγαλεία του Θεού. Έτσι καθώς βάδιζαν πάνω στο δρόμο, συνέβη το μεγάλο θαύμα. Έγιναν καλά, καθαρίστηκαν από τη λέπρα τους, όπως ακριβώς τους είχε πει ο Κύριος. Αυτή είναι η θριαμβευτική απάντηση του Θεού στον άνθρωπο που πιστεύει και προχωρά. Ο Λόγος του Θεού μας λέγει ότι "κάθε άνθρωπος είναι ψεύτης, ο Θεός μόνον είναι αληθής" (Ρωμαίους Γ/3: 4). Γι’ αυτό ήρθε ο Χριστός στον κόσμο. Για να συναντήσει το χαμένο άνθρωπο, για να ζητήσει και να σώσει το απολωλός (Λουκάς ΙΘ/19: 10). Για να ακούσει τη φωνή σου, το αίτημά σου και να επέμβει με τον τρόπο, που Αυτός μόνον γνωρίζει κάθε φορά και να σου χαρίσει τη θεραπεία που έχεις ανάγκη εξαιτίας της αμαρτία. Πέφτει ο άνθρωπος στα γόνατα γεμάτος αμαρτία και πόνο, πληγωμένος, ταλαιπωρημένος, εχθρός τους Θεού (Ρωμαίους Ε/5: 10) και ευθύς σηκώνεται καθαρός, δικαιωμένος, αγιασμένος, παιδί του Θεού (Ιωάννης Α/1: 12). 

      Αυτό είναι το μεγάλο μυστήριο της θυσίας, του Έργου που έκανε ο Ιησούς Χριστός πάνω στο σταυρό του Γολγοθά για τη σωτηρία τους κάθε ανθρώπου. Όμως ας προσέξουμε τη συνέχεια τούτης της ιστορίας, που είναι ιδιαίτερα διδακτική για όλους μας. Δέκα άνθρωποι ξεκίνησαν γεμάτοι λέπρα και υπακούοντας στο Λόγο του Κυρίου βαδίζουν προς τους ιερείς. Δεν υπήρξε κάποια βελτίωση στην υγεία τους, δεν είχαν κάποιο στοιχείο που να τους φανερώνει ότι σίγουρα θα γίνουν καλά, όμως ξεκίνησαν δείχνοντας εμπιστοσύνη σε Εκείνον που τους απέστειλε. 

       Ο Πέτρος είπε κάποτε στον Κύριο:  "όλη τη νύχτα κοπιάσαμε και δεν πιάσαμε ούτε ένα ψάρι, όμως επί τω λόγω Σου...» (Λουκάς Ε/5: 5) θα ξανά ρίξω το δίχτυ μου μέρα μεσημέρι. Θα το κάνω, γιατί το είπες Εσύ Κύριε"! Αυτός είναι ο Λόγος του Θεού, αληθινός, αιώνιος και θα εκπληρωθεί κατά γράμμα. Ούτε ένα -ν- ή ένα -ς- δε θα μείνει που δε θα εκπληρωθεί από τις υποσχέσεις του Κυρίου. Αυτή είναι πίστη που ευαρεστεί το Θεό. «Ο Κύριος είπε προς τον Άβραμ, έξελθε εκ της γης σου, και εκ της συγγενείας σου, και εκ του οίκου του πατρός σου, εις την γην την οποίαν θέλω σοι δείξει» (Γένεση ΙΒ/12: 1) και ο Αβραάμ υπάκουσε στην εντολή του Θεού, «μη εξεύρων που υπάγει». Δε γνώριζε πού θα τον στείλει ο Θεός, όμως δια πίστεως ξεκίνησε και οδοιπορούσε, έχοντας στραμμένο επάνω του το βλέμμα του Θεού, εξαιτίας της πίστης του. 

     Τούτοι οι δέκα άνθρωποι, καθώς προχωρούσαν, δεν έβλεπαν κάτι να αλλάζει στην υγειά τους. Κοιτούσε ο ένας τον άλλο και διαπίστωναν ότι η λέπρα συνέχισε να είναι επάνω τους. Σίγουρα οι εισηγήσεις τους εχθρού της ψυχής και εδώ δε θα έλειψαν. «Γιατί δε θεραπευτήκαμε κοντεύετε να φτάσουμε στους ιερείς». Φανταστική η σκέψη, αλλά σίγουρα θα τους βασάνιζε. Είναι βέβαιο ότι το ρολόι του Θεού δε συμφωνεί με το ρολόι των ανθρώπων. Ο Κύριος θα επέμβει και θα δείξει τη δύναμή Του την κατάλληλη ώρα, που Εκείνος μόνον γνωρίζει ποια είναι και πότε είναι. Ας μάθουμε τούτο το μεγάλο, το βασικό, το κύριο μάθημα, να περιμένουμε την ώρα του Κυρίου, «τρέχοντας μεθ' υπομονής τον προκείμενον εις ημάς αγώνα» (Εβραίους ΙΒ/12: 1). 

       Ξαφνικά, καθώς βάδιζαν, μια ευλογημένη στιγμή ήρθε πάνω τους η θεραπεία. Η συμμόρφωση με τις εντολές του Κυρίου φέρνει πάντοτε ευλογία μέσα στη ζωή μας. Μπορεί η πορεία μας να είναι δύσκολη σε τούτη τη ζωή, να μας ακολουθούν πειρασμοί, θλίψεις, πιέσεις του εχθρού της ψυχής μας, όμως θα πρέπει να βαδίζουμε σταθερά, με πίστη στις υποσχέσεις του Θεού, όπως αυτές αναφέρονται μέσα στον αιώνιο Λόγο Του. Μόνο να πιστεύουμε και είναι βέβαιο ότι θα λάβουμε ασφαλώς, την ώρα που πρέπει, ό,τι μας έχει υποσχεθεί ο Κύριος. 

      Τι μεγάλη θα ήταν η χαρά τους, καθώς διαπίστωσαν ότι η λέπρα είχε φύγει από πάνω τους! Φανταστείτε τη χαρά, τις κραυγές του: "Γίναμε καλά, τρέξτε, πάμε γρήγορα στους ιερείς, για να λάβουμε το αναγκαίο πιστοποιητικό και αμέσως μετά να πάμε στις οικογένειές μας, στα παιδιά μας, τις γυναίκες μας, στους συγγενείς μας". 

       Καθώς λοιπόν βάδιζαν με τόση χαρά, υγιείς πλέον και δυνατοί, ένας από αυτούς σταμάτησε να βαδίζει μαζί τους. «Εγώ, τους είπε, δε θα έρθω μαζί σας στους ιερείς, δε θα πάω ακόμα στην οικογένειά μου, που τόση λαχτάρα έχει για να με δει. Θα γυρίσω πίσω και θα ψάξω να βρω εκείνον που μου χάρισε την υγεία μου, για να τον ευχαριστήσω». Τι ευλογημένη σκέψη, τι ωραία προτεραιότητα! Ίσως οι άλλοι να απάντησαν: «Αυτό και εμείς θα το κάνουμε κάποια στιγμή, όχι όμως τώρα...». Ο Θεός θέλει να βάζουμε τα πρώτα στην πρώτη θέση. Ο άνθρωπος αυτός λοιπόν τα άφησε όλα και γύρισε πίσω, για να ευχαριστήσει τον ευεργέτη του. Τι λεπτότητα, τι πίστη, τι αγάπη, τι ευγένεια, τι ανθρώπινο μεγαλείο!

      Ο Λόγος του Θεού μας φανερώνει ένα ακόμα στοιχείο γι’ αυτόν τον άνθρωπο. Ήταν Σαμαρείτης. (διάβασε υστερόγραφο). Οι άλλοι εννέα ήταν Ιουδαίοι ήταν από το λαό του Θεού, τούτος ο άνθρωπος «ήταν ξένος των διαθηκών και των υποσχέσεων του Θεού» (Εφεσίους Β/2: 12), ήταν αλλογενής. Δε γνώριζε όσα γνώριζαν οι άλλοι εννέα για τα πράγματα του Θεού. Είχε πολύ λιγότερο θρησκευτικό φως. Γύρισε πίσω και καθώς συνάντησε τον Ιησού με σεβασμό και ευλάβεια: «Έπεσεν επί πρόσωπον παρά τους πόδας αυτού ευχαριστών αυτώ». Έπεσε στα πόδια του Ιησού και με μεγάλη κραυγή, που βγήκε μέσα από τα βάθη της ψυχής του, του είπε: "Κύριε σ’ ευχαριστώ".

     Ο κάθε άνθρωπος, που έλαβε από τον Ιησού Χριστό την κάθαρση από την πνευματική λέπρα της αμαρτίας, που έλαβε άφεση των αμαρτιών του, δια του αίματος Αυτού, (Κολοσαείς Α/1: 14), οφείλει να ευχαριστεί και να ευγνωμονεί το Λυτρωτή του. 

17 Αποκριθείς δε ο Ιησούς είπε. Δεν εκαθαρίσθησαν οι δέκα; οι δε εννέα που είναι; 

18 Δεν ευρέθησαν άλλοι να υποστρέψωσι διά να δοξάσωσι τον Θεόν ειμή ο αλλογενής ούτος; 

       Είναι τραγικό να ψάχνει ο Κύριος μέσα στο λαό Του να βρει έναν άνθρωπο ελέους και προσφοράς και να μη βρίσκει παρά το παράδειγμα ενός Σαμαρείτη (Λουκάς Ι/10: 25-37). Η παραβολή του "καλού Σαμερείτη"; Να ψάχνει να βρει ο Κύριος έναν άνθρωπο ευχαριστίας και δοξολογίας και να μη βρίσκει και να αναγκάζεται να αναφερθεί στο παράδειγμα ενός ξένου, ενός αλλογενούς. Μεγάλο το παράπονο του Κυρίου και πόσο φανερό γίνεται με τούτα τα λόγια για την αγνωμοσύνη των άλλων θεραπευμένων. "Οι άλλοι εννέα που είναι;" 

     Ο ένας γύρισε και ευχαρίστησε τον ευεργέτη του, δείχνοντας έτσι εκτός από τον καθαρισμό του σώματός του και την αγάπη που δημιουργήθηκε μέσα του για το Σωτήρα του. Οι άλλοι εννέα πήραν τη θεραπεία του σώματός τους και χάθηκαν μέσα στη ζωή, στις μέριμνες, τα προβλήματα, στις έννοιες, μέσα στα ενδιαφέροντα του κόσμου τούτου, που όλα μαζί είναι ματαιότητα (Εκκλησιαστής Α/1: 2). 

        Δέκα λεπροί φώναξαν προς τον Κύριο και ο Κύριος τους θεράπευσε. Όλοι έλαβαν την θεραπεία τους, όλοι έλαβαν την ίδια ευλογία, όμως ένας απ' αυτούς προχώρησε και έκανε κάτι παραπάνω από τους άλλους, γύρισε πίσω και του είπε: «σ’ ευχαριστώ». 

      Τούτο το ευχαριστώ το περιμένει ο Κύριος. Το περιμένει από τον καθένα μας και θέλει περισσότερο να το δει μέσα στη ζωή μας. Να μη στεκόμαστε μόνον στις ευλογίες που μας προσφέρει ο Χριστός. Πέρα από τις ευλογίες και τα αγαθά είναι κάτι πολύ σπουδαιότερο, είναι ο ίδιος ο Χριστός. Όλα όσα δωρεάν μας προσέφερε και συνεχίζει να μας προσφέρει καθημερινά «κατά χάριν» (Εφεσίους Β/2: 8), μαρτυρούν γι’ Αυτόν και τη δύναμή Του. Όμως αν δε φτάσουμε στο Χριστό, αν δεν Τον γνωρίσουμε προσωπικά, δεν Τον ευχαριστήσουμε και δεν Τον αγαπήσουμε μέσα από την καρδιά μας, τότε φοβάμαι ότι δε γνωρίσαμε, σε όλο της το μεγαλείο, την «ανεκδιήγητη δωρεά του Θεού» (Ιωάννης Δ/4: 10). 

     Και είπε προς αυτόν. Σηκωθείς ύπαγε, η πίστις σου σε έσωσεν. Ο θεραπευτής Σαμαρείτης έπεσε "κατά πρόσωπον" και δεν ήθελε να ξεκολλήσει από τα πόδια του ευεργέτη του. Θα έρθει μια μέρα που πάνω στον ουρανό οι λυτρωμένοι του Χριστού, οι καθαρισμένοι με το τίμιο αίμα Αυτού, πεσμένοι στα πόδια του, δε θα θέλουν να ξεκολλήσουν από κοντά Του. Αιώνια θα τον ευχαριστούν και θα τον δοξολογούν. 

      Αλήθεια τι είναι εκείνο που πολλές φορές εμποδίζει τον άνθρωπο να εκφράσει την ευχαριστία του και την ευγνωμοσύνη του στο Θεό, για όλες τις σωτήριες επεμβάσεις Του μέσα στη ζωή του, για όλες τις ευεργεσίες, για όλα όσα του προσφέρει καθημερινά τόσο πλούσια; Γιατί πάρα πολλοί άνθρωποι γύρω μας ξεχνούν να ευχαριστήσουν το Θεό  για τα δώρα Του και για τις ευεργεσίες Του; 

      Ένας λόγος είναι πως ό,τι έχουν οι άνθρωποι και ό,τι λαμβάνουν καθημερινά τα θεωρούν δεδομένα, νομίζουν ότι έτσι θα πρέπει να γίνει. Ας μάθουμε το μεγάλο μάθημα να μη θεωρούμε τίποτα δεδομένο σ' αυτή τη ζωή, γιατί σε μία μόνον στιγμή μέσα μπορεί όλα να χαθούν, η υγεία, τα χρήματα, η δουλειά και τόσα άλλα πράγματα τα οποία έχουμε και για τα οποία καυχόμαστε πολλές φορές. Ας μάθουμε να μη θεωρούμε τίποτα δεδομένο, αλλά να ευχαριστούμε το Θεό για οτιδήποτε έχουμε λάβει  ακόμα και αν κάτι φαίνεται μικρό, φαίνεται ασήμαντο, γιατί ό,τι έχουμε δεν είναι από μας αλλά είναι από τον Κύριο, καθώς παρατείνει το Έλεός Του και την αγάπη Του μέσα στη ζωή μας.

       Ένας άλλος λόγος που ο άνθρωπος ξεχνάει να ευχαριστήσει το Θεό είναι ότι μέσα στον εγωϊσμό του θεωρεί πως ό,τι έχει το έχει γιατί το αξίζει. "Ο ασεβής διά την αλαζονείαν του προσώπου αυτού δεν θέλει εκζητήσει τον Κύριον πάντες οι διαλογισμοί αυτού είναι ότι δεν υπάρχει Θεός" (Ψαλμός Ι/10: 4). Πόσο επικριτικός είναι ο Κύριος σε μια τέτοια ανθρώπινη συμπεριφορά! Μέσα στην παγκόσμια ιστορία ο βασιλιάς της Βαβυλωνιακής Αυτοκρατορίας Ναβουχοδονόσορ Β' ο Μέγας (634- 562 π.Χ.) υπήρξε ο βασιλιάς των βασιλιάδων. Υπήρξε η "χρυσή κεφαλή" (Δανιήλ Β/2: 38) που είχε κατακτήσει ολόκληρο το γνωστό κόσμο της εποχής του. Ο βασιλιάς αυτός αντί να ευχαριστήσει το Θεό για όλα όσα του πρόσφερε, σήκωσε μία μέρα το κεφάλι του ψηλά, στάθηκε με έπαρση και υπερηφάνεια και είπε: "ο βασιλιάς μίλησε, και είπε: Δεν είναι αυτή η μεγάλη Βαβυλώνα, που εγώ έκτισα για έδρα τού βασιλείου με ισχύ τής δύναμής μου, και για τιμή τής δόξας μου;" (Δανιήλ Δ/4: 30). Εγώ δεν τα έφτιαξα όλα αυτά; Με τη δύναμή μου δεν τα έκανα για να παίρνω τιμή και να δοξάζομαι;

      Η απάντηση του Θεού ήρθε πριν τελειώσει ο βασιλιάς τα λόγια του.  

31 Ο λόγος ήταν ακόμα στο στόμα τού βασιλιά, και έγινε φωνή από τον ουρανό, λέγοντας: Σε σένα αναγγέλλεται, βασιλιά Ναβουχοδονόσορα: Η βασιλεία σου παρήλθε από σένα 

32 και θα εκδιωχθείς από τους ανθρώπους, και η κατοικία σου θα είναι μαζί με τα θηρία τού χωραφιού χορτάρι θα τρως όπως τα βόδια, και θα περάσουν επάνω σου επτά καιροί, μέχρις ότου γνωρίσεις ότι ο Ύψιστος είναι ο Κύριος της βασιλείας των ανθρώπων, και σε όποιον θέλει, τη δίνει.

33 Και κατά την ώρα αυτή εκτελέστηκε ο λόγος επάνω στον Ναβουχοδονόσορα· και εκδιώχθηκε από τους ανθρώπους, και έτρωγε χορτάρι όπως τα βόδια, και το σώμα του βρεχόταν από τη δρόσο τού ουρανού, μέχρις ότου αυξήθηκαν οι τρίχες του σαν φτερά αετών, και τα νύχια του σαν των ορνέων  (Δανιήλ Δ/4: 31-33).

       Ας είμαστε ταπεινοί και ας εννοήσουμε κάποτε πως ό,τι έχουμε είναι χάρις από τον Κύριο, είναι προσφορά απ' Αυτόν και γι' αυτό θα πρέπει να έχουμε ένα πνεύμα ευγνωμοσύνης, ευχαριστίας, δοξολογίας, για όλα όσα μας έχει προσφέρει καθημερινά στη ζωή μας. Κάθε πιστός άνθρωπος που δοκίμασε τη λυτρωτική δύναμη του Κυρίου στη ζωή του και καθαρίστηκε από την "πνευματική λέπρα" της αμαρτίας θα πρέπει να ευχαριστεί το Θεό για τα μεγαλεία μέσα στη ζωή του. Κάποιος είπε ότι ο ουρανός θα είναι κατοικία ευγνωμόνων ανθρώπων. Θα ήταν καλό να κάνουμε τη ζωή μας έναν προθάλαμο του ουρανού με το να είμαστε από τώρα πραγματικά και γνήσια ευγνώμονες προς το Θεό δια «πάσας τας ευεργεσίας Αυτού» (Ψαλμός ΡΓ/103: 2).  ---

  

       * Υστ/φο. 

      Οι Σαμαρείτες ήταν περιφρονημένοι από τους Ιουδαίους, τους θεωρούσαν ακάθαρτους, τους υποτιμούσαν, δεν επικοινωνούσαν μεταξύ τους. Ήταν μια θρησκευτική αίρεση, που ακόμα υπάρχει μεταξύ των Ιουδαίων. Έλαβαν το όνομά τους από την πόλη Σαμάρεια την πρωτεύουσα του βόρειου βασιλείου, που απείχε 68 χιλ. βόρεια της Ιερουσαλήμ. Στο βόρειο βασίλειο κατοικούσαν οι δέκα από τις δώδεκα φυλές του Ισραήλ. 

     Η πόλη πολιορκήθηκε για τρία χρόνια από το Βασιλιά της Ασσυρίας Σαλμανασάρ Ε΄ και κατακτήθηκε από τον Σαργών το 722 π.Χ. (Β΄ Βασιλέων ΙΖ/17: 5,6). Ο Σαργών, αφού κατέλαβε την πόλη, μετέφερε τους κατοίκους της σε άλλους μακρινούς τόπους, ακολουθώντας την πολιτική εκείνης της εποχής, που σκοπό είχε να καταστρέψουν τα εθνικά ιδεώδη των νικημένων λαών και έφερε  κατοίκους στη Σαμάρεια από τη Βαβυλώνα και άλλους μακρινούς τόπους. Οι νέοι κάτοικοι είχαν ασπασθεί την «Πεντάτευχο» (τα 5 πρώτα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης, που είχε γράψει ο Μωυσής). Στην αρχή η θρησκεία τους ήταν αμφίρροπη «εφοβούντο μεν τον Κύριον, λάτρευαν όμως και τα γλυπτά αυτών» (εδ. 41). Μετά όμως από τις μεταρρυθμίσεις του βασιλιά Ιωσία οι άνθρωποι φαίνεται να δέχτηκαν πλήρως τη θρησκεία των Ισραηλιτών, όμως παρ’ όλα αυτά δεν είχαν καλές σχέσεις με τους Ιουδαίους (νότιο βασίλειο). 

     Μία από τις αιτίες ήταν ότι οι Σαμαρείτες μεταχειρίστηκαν διάφορες συκοφαντίες και τεχνάσματα, για να εμποδίσουν την ανοικοδόμηση του Ναού στην Ιερουσαλήμ (Έσδρας Δ/4: 4-6). Ο Μανασσής που είχε παντρευτεί Σαμαρείτισσα κατοίκησε στην περιοχή και έχτισε έναν ναό στο όρος Γαριζίν, όπου γινόταν διάφορες ιεροτελεστίες. 

     Ο ίδιος ο Κύριος τους ταυτίζει με τους εθνικούς και τους ξεχωρίζει από τον οίκο Ισραήλ (Ματθαίος Ι/10: 5-6). Οι Ιουδαίοι, για να κατηγορήσουν τον Κύριο, τον είχαν χαρακτηρίσει ως "Σαμαρείτη" (Ιωάννης Η/8: 48). Ο Απόστολος Φίλιππος ήταν ο πρώτος που κήρυξε στη Σαμάρεια την πίστη στον Χριστό.---

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ κεφ. ΙΖ /17. Η μεγάλη κρίση της πόρνης

                                                    
 βιβλίο "ΑΠΟΚΑΛΥΨΗΣ",  κεφ. ΙΖ/17. 

1 ΚΑΙ ήρθε ένας από τους επτά αγγέλους που είχαν τις επτά φιάλες, και μίλησε μαζί μου, λέγοντας σε  μένα:  Έλα,  θα  σου  δείξω  την  κρίση τής μεγάλης πόρνης, που κάθεται επάνω στα πολλά νερά 

2 μαζί με την οποία πόρνευσαν οι βασιλιάδες τής γης, και μέθυσαν αυτοί που κατοικούν στη γη από το κρασί τής πορνείας της.

        ΕΙΣΑΓΩΓΗ:

    Πάνω από 6 αιώνες μετά από την πτώση της Αρχαίας Βαβυλώνας (539 π.Χ.) ο Απόστολος Ιωάννης, ενώ βρισκόταν στη νήσο Πάτμο, έγραψε το βιβλίο της «Αποκάλυψης». Σ’ αυτό το βιβλίο γίνεται λόγος για μια άλλη «Μεγάλη Βαβυλώνα» την οποία περιγράφει σαν την «μητέρα των πορνών και των βδελυγμάτων της γης» (Αποκάλυψη ΙΖ/17: 5). Μαζί της αναφέρει ο Ιωάννης «επόρνευσαν οι βασιλείς της γης και εμεθύσθησαν οι κατοικούντες την γην εκ του οίνου της πορνείας αυτής» (Αποκάλυψη ΙΖ/17: 2).

    Εφόσον αναφέρεται ότι οι βασιλείς είχαν ανήθικες σχέσεις μαζί της, είναι  σαφές ότι αυτή η «Βαβυλώνα η Μεγάλη» δεν μπορεί να είναι απλώς ένας άλλος «βασιλιάς». Αυτό που εκπροσωπεί η «σύγχρονη Βαβυλώνα» είναι το ίδιο πράγμα που  εκπροσωπούσε  «η αρχαία Βαβυλώνα». Άραγε ποιο είναι το κοινό τους σημείο; Κοινό τους σημείο είναι «η ψεύτικη θρησκεία», γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο φέρουν και το ίδιο όνομα.

     Πολλές από τις ψευδείς δοξασίες και συνήθειες που βρίσκονται μέσα στη σύγχρονη θρησκευτική Βαβυλώνα προέρχονται απ’ ευθείας από την αρχαία θρησκευτική Βαβυλώνα. Η "πόρνη" η «Βαβυλώνα η μεγάλη» του καιρού μας αποτελεί εικόνα της παγκόσμιας αυτοκρατορίας της “ψευδούς θρησκείας”, που επί αιώνες συμβιβάστηκε με τα πολιτικά συστήματα  εμπνευσμένη από το «πνεύμα του κόσμου» (Α’ Κορινθίους Β/2: 12), αντί να υπηρετεί τον αληθινό Θεό. Η θρησκευτική της ταυτότητα συμπληρώνεται με τις φράσεις: «Διότι με την γοητεία σου πλανήθηκαν πάντα τα έθνη» (Αποκάλυψη ΙΗ/18: 23).

     Η αρχαία Βαβυλώνα υπήρξε πολέμιος του αληθινού Θεού και κατ’ επέκτασιν του «λαού του Θεού» και ήταν υπεύθυνη για τους «ποταμούς» αίματος που χύθηκαν κατά τις πολλές κατακτήσεις της.  Για τη σύγχρονη Βαβυλώνα ο Λόγος του Θεού αναφέρεται με τα ίδια ακριβώς λόγια: "εν αυτή ευθέθη αίμα προφητών και αγίων και πάντων των εσφαγμένων επί της γης» (Αποκάλυψη ΙΗ/18: 24). Υπήρξε ο κύριος διώκτης του σύγχρονου λαού του Θεού και των μαρτύρων Του.

Επειδή υποστηρίζει τους πολέμους των εθνών και ενθαρρύνει με τον τρόπο αυτό τους ανθρώπους όλων παρατάξεων να φονεύσουν αλλήλους, θεωρείται υπεύθυνη για το αίμα «πάντων των εσφαγμένων επί της γης» (Αποκάλυψη ΙΗ/18: 24).

      Πως θα καταστραφεί η σύγχρονη Βαβυλώνα και πόσος χρόνος θα χρειαστεί για να γίνει αυτό; Ο Λόγος του Θεού αναφέρει σχετικά: «Επειδή αι αμαρτίαι αυτής έφθασαν έως του ουρανού….» (Αποκάλυψη ΙΗ/18: 5), η ολοκληρωτική καταστροφή της «πόρνης» θα έρθει πολύ γρήγορα. «Και ένας ισχυρός άγγελος σήκωσε μια πέτρα σαν μεγάλη μυλόπετρα, και την έριξε στη θάλασσα, λέγοντας: Έτσι με ορμή θα ριχτεί η μεγάλη πόλη Βαβυλώνα και δεν θα βρεθεί πλέον» (Αποκάλυψη ΙΗ/18: 21). Η αρχαία Βαβυλώνα έπεσε μέσα σε μία νύχτα (Δανιήλ Ε/5: 30) κάτι αντίστοιχο θα συμβεί και με τη σύγχρονη Βαβυλώνα. Η καταστροφή της θα έρθει από τα ίδια τα πολιτικά στοιχεία που είχαν ανήθικες σχέσεις μαζί της. «Και τα δέκα κέρατα που είδες επάνω στο θηρίο, αυτοί θα μισήσουν την πόρνη, και θα την κάνουν ερημωμένη, και γυμνή και θα φάνε τις σάρκες της κι αυτή θα την κατακάψουν με φωτιά» (Αποκάλυψη ΙΖ/17: 16).

      Υπάρχει μία ακόμα ομοιότητα ανάμεσα στην αρχαία και τη σύγχρονη Βαβυλώνα που έχει σχέση με τον τρόπο καταστροφής της. Η αρχαία Βαβυλώνα καθόταν πάνω στα νερά του Ευφράτη ποταμού. Η σύγχρονη Βαβυλώνα κάθεται και αυτή «επί των υδάτων των πολλών» (εδ. ΙΖ/17: 1). Τι είναι αυτά τα ύδατα; Ο Λόγος του Θεού μας πληροφορεί: « Τα ύδατα, τα οποία είδες, όπου η πόρνη κάθηται, είναι λαοί και όχλοι και έθνη και γλώσσαι» (ΙΖ/17:5). 

    Έχει προηγηθεί η τελευταία κρίση με την έκχυση των επτά φιαλών πάνω στη γη (Αποκάλυψη κεφ. ΙΣ/16) και ένας από τους επτά αγγέλους μίλησε με τον Ιωάννη, το μαθητή του Κυρίου και του είπε: "Έλα να σου δείξω σχετικά με την κρίση που θα γίνει πάνω στη μεγάλη πόρνη που κάθεται πάνω σε πολλά νερά". 

     Ο Λόγος του Θεού συμβολίζει όλους τους πιστούς, τους λυτρωμένους με το αίμα του Κυρίου Ιησού Χριστού με μία γυναίκα, την οποία αποκαλεί "νύμφη του Χριστού", (Αποκάλυψη ΚΑ/21: 9). Πρόκειται για έναν λαό τον οποίο έχει αποκτήσει ο Θεός και ο οποίος είναι "από πάσαν φυλήν και παν έθνος" (Αποκάλυψη Ε/5: 9), μία μέρα θα έρθει ο ίδιος ο Κύριος, για να παραλάβει το λαό αυτό και να τον οδηγήσει στον ουρανό, στη δόξα (Α΄ Θεσσαλονικείς, Δ/4: 13-17). 

    Η «νύμφη» (Αποκάλυψη: ΚΑ/21: 9),  η γυναίκα του Αρνίου, ταυτίζεται με την Αγία πόλη τη "νέα Ιερουσαλήμ". Εδώ όμως γίνεται λόγος για μια άλλη γυναίκα, η οποία θέλησε να σφετεριστεί αυτόν τον τίτλο και να γίνει αυτή νύμφη του Χριστού. Τούτη τη γυναίκα ο άγγελος τη χαρακτηρίζει «πόρνη». Ξεκίνησε καλά, ήταν μέρος της Εκκλησίας του Χριστού, αλλά σιγά – σιγά πουλήθηκε και αποστάτησε από το Χριστό με τίμημα τον πλούτο, την πολιτική, την κοσμική ισχύ. Έχει πλέον ξεφύγει του σκοπού της, έχει ντυθεί έναν ψεύτικο θρησκευτικό μανδύα και έχει δημιουργήσει ένα προσωπείο ευσέβειας. Ο Απόστολος Παύλος στην επιστολή "Β΄ Τιμοθέου", κεφ. Γ, εδ. 5, αναφέρει: «έχοντες μεν μορφήν ευσεβείας, ηρνημένοι δε την δύναμιν αυτής. Και τούτους φεύγε». 

    Η φιλοδοξία της εκκλησίας να αποκτήσει κοσμική εξουσία άρχισε να εκδηλώνεται κατά τον 4ο αιώνα, όταν η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία έπαυσε τους διωγμούς κατά των Χριστιανών (διάταγμα Μεδιολάνων 313 μ.Χ.) και ανακήρυξε το Χριστιανισμό επίσημη θρησκεία της. Τότε το κοσμικό πνεύμα της αυτοκρατορικής Ρώμης πέρασε στην Εκκλησία. Η εκκλησία έπαυσε να αποτελεί θεσμό, που σκοπό είχε να φέρει στον κόσμο την μαρτυρία του Χριστού και έγινε μεγάλος και επίσημος οργανισμός, που διεκδικούσε για τον εαυτόν της το δικαίωμα και την εξουσία να συμμετέχει ενεργά στο οικονομικό γίγνεσθαι και γενικότερα στη διακυβέρνηση του κόσμου. 

    Τούτη η πόρνη κάθεται πάνω σε πολλά νερά και, όπως θα δούμε παρακάτω, ταυτίζεται με μία πόλη, τη Βαβυλώνα. «Η μήτηρ των πορνών και των βδελυγμάτων της γης» (Αποκάλυψη ΙΖ/17: 5). Η Βαβυλώνα αποτέλεσε ένα κέντρο απιστίας και οργανωμένης αντίθεσης απέναντι στον αληθινό Θεό. Τα "νερά" σύμφωνα με το Λόγο του Θεού είναι οι λαοί της γης (Αποκάλυψη ΙΖ/17: 15). Είναι φανερό ότι το θρησκευτικό κατασκεύασμα, που πρεσβεύει τούτη η γυναίκα, είναι εξαπλωμένο σε όλα τα έθνη της γης και μάλιστα έχει εγκατασταθεί με γερές βάσεις (κάθεται). Μάλιστα τούτη η γυναίκα (η πόρνη) φαίνεται να είναι ευχάριστη και να προσφέρει ηδονές και απολαύσεις στους ανθρώπους, γιατί αναφέρεται ότι "μέθυσαν αυτοί που κατοικούν την γην", δηλ. οι άνθρωποι. Αμέτρητοι άνθρωποι βρίσκονται κάτω από την πλανερή επιρροή της και έχουν βυθιστεί μέσα στην άγνοια, την ανομία, την αμαρτία και την αποστασία από τον αληθινό Θεό. 

    Τούτο το πλάνο διαπλεκόμενο θρησκευτικό σύστημα το έχουν αποδεχθεί και το έχουν ακολουθήσει οι αρχηγοί των κρατών της γης. Ιδιαίτερα στις έσχατες ημέρες τούτο το σύστημα, που θα στηρίζεται στον υλικό πλούτο και την κοσμική ισχύ, θα λάβει παγκόσμιες διαστάσεις και ήδη σε γενικές γραμμές έχει αρχίσει να σχηματίζεται. Οι πρόσφατες θερμές συναντήσεις του Πάπα με τον Πατριάρχη αλλά και με άλλους θρησκευτικούς και πολιτικούς ηγέτες εκεί αποβλέπουν, στη συνένωση όλων των θρησκειών και τη δημιουργία ενός νέου σχήματος, το οποίο θα είναι πολίτικο-θρησκευτικό και θα στηρίζεται σε μια βάση ενότητας, αγάπης, αλληλεγγύης, ενίσχυσης, ενδιαφέροντος κλπ. για τον συνάνθρωπο, το περιβάλλουν κλπ. Το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών, που είναι μια οικουμενική χριστιανική οργάνωση έχει σκοπό την προώθηση της "χριστιανικής ενότητας" και εργάζεται πυρετωδώς για το σκοπό αυτό. 

      Συνεπώς γίνεται λόγος για δύο γυναίκες. Η μία είναι ντυμένη στα λευκά και ανήκει στον Ιησού Χριστό, ενώ η άλλη είναι ντυμένη στα κόκκινα και ανήκει στο "θηρίο" (Αποκάλυψη ΙΖ/17: 17). Η πρώτη είναι θύμα διωγμών, ενώ η άλλη κάθεται πάνω σε ένα θρόνο κοσμικής εξουσίας. Η μία σύμφωνα με το Λόγο του Θεού θα οδηγηθεί στη δόξα του Θεού (Β΄ Κορινθίους Δ/4: 15), ενώ η άλλη θα οδηγηθεί στην απώλεια (Αποκάλυψη ΙΖ/17: 11). 

 3 Και με έφερε, σε πνευματική έκσταση, στην έρημο και είδα μια γυναίκα να κάθεται επάνω σε ένα κόκκινο θηρίο, που ήταν γεμάτο από ονόματα βλασφημίας, και το οποίο είχε επτά κεφάλια και δέκα κέρατα. 

  Στη συνέχεια ο Ιωάννης μεταφέρεται σε πνευματική έκσταση σε άλλο τόπο που είναι έρημος. Η γυναίκα, που εδώ δεν είναι άλλη από την αποστατημένη εκκλησία, την πόρνη, παρουσιάζεται να κάθεται πάνω σε ένα κόκκινο θηρίο. Το "θηρίο" είναι ο ηγέτης της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, που θα αναβιώσει στις έσχατες ημέρες μέσα από την ένωση Ευρωπαϊκών κρατών. Το "θηρίο"  είναι ο «άνθρωπος της ανομίας» ( Β΄ Θεσσαλονικείς, Β/2: 3), «ο υιός της απωλείας», (Β΄ Θεσσαλονικείς Β/2: 3), «το βδέλυγμα της ερημώσεως», (Δανιήλ ΙΑ : 31), ο «αντικείμενος», (Β΄ Θεσσαλονικείς Β/2:4), «ο άνομος», (Β΄ Θεσσαλονικείς Β/2: 8), «ο ερχόμενος εν τω ονόματι Αυτού» (Ιωάννης Ε/5: 43), ο Αντίχριστός. Θα είναι η πιο σκοτεινή μορφή στην ανθρώπινη ιστορία, στον οποίο θα δοθεί εξουσία σε ολόκληρη την οικουμένη. Στο βιβλίο της "Αποκάλυψης" (κεφ. ΙΓ/13, εδ 7) αναφέρεται : «και εδόθη εις αυτό εξουσία επί πάσαν φυλήν και γλώσσαν και έθνος». Ο Λόγος του Θεού στην "Β΄ Θεσσαλονικείς"  (Β/2: 9-12) αναφέρει : 

7 Επειδή, το μυστήριο της ανομίας ήδη ενεργείται μονάχα μέχρις ότου βγει από τη μέση αυτός που τώρα εμποδίζει 

8 και, τότε, ο άνομος θα αποκαλυφθεί, τον οποίο ο Κύριος θα τον απολέσει με το πνεύμα τού στόματός του, και θα τον καταργήσει με την επιφάνεια της παρουσίας του 

9 ο οποίος θα έρθει με ενέργεια του σατανά με κάθε δύναμη και σημεία και τέρατα ψεύδους, 

10 και με κάθε απάτη τής αδικίας, ανάμεσα σ' αυτούς που χάνονται επειδή, δεν δέχθηκαν την αγάπη τής αλήθειας για να σωθούν. 

11 Και γι' αυτό, ο Θεός θα στείλει επάνω τους ενέργεια πλάνης, ώστε να πιστέψουν στο ψέμα 

12 για να κατακριθούν όλοι αυτοί που δεν πίστεψαν στην αλήθεια, αλλά οι οποίοι βρήκαν ευχαρίστηση στην αδικία.

      Το ότι η γυναίκα καθόταν πάνω στο "θηρίο" δείχνει πόσο μεγάλη ισχύ θα έχει το θρησκευτικό αυτό σύστημα – κατασκεύασμα - της πόρνης, το οποίο ουσιαστικά θα κυβερνά στην αρχή, μαζί με το "θηρίο". Αργότερα το θηρίο μαζί με τους συμμάχους του (εδ. 16) θα μισήσει, θα υποτάξει, θα απογυμνώσει και θα την περάσει μέσα από ταλαιπωρία θανάτου. Μέχρι να γίνει αυτό, η "πόρνη" θα στηρίζει και θα στηρίζεται στο πολιτικό σύστημα του θηρίου, δηλ. του Αντίχριστου. Ο λόγος της θα έχει δύναμη και εξουσία, ενώ ο πλούτος της θα ανοίγει νέους δρόμους για επιβολή και εξουσία. 

     Το "θηρίο"  είναι κόκκινο. Εδώ υποδηλώνεται η αμαρτία (Ησαΐας κεφ. Α/1΄ εδάφ. 18). Το ίδιο το θηρίο θα αποτελεί και την προσωποποίηση της αμαρτίας. Επίσης υποδηλώνει και το αίμα που θα χύσει το αιμοχαρές "θηρίο", που με λύσσα θα θανατώνει τους Αγίους του Θεού. Ο Λόγος του Θεού μας αναφέρει : «εν ειρήνη θα φονεύσει πολλούς» (Δανιήλ Η/8: 25). Το θηρίο ήταν γεμάτο από ονόματα βλασφημίας. Όλοι όσοι θα ακολουθούν τον Αντίχριστο, ηγέτη της σύγχρονης Βαβυλώνας, θα είναι κηρυγμένοι άθεοι και θα έχουν μία αισχρή, απόλυτα εχθρική και βλάσφημη στάση απέναντι στο ζωντανό και αληθινό Θεό. Ο ίδιος ο Αντίχριστος θα υψώσει τον εαυτόν του πάνω από κάθε Θεό ή σέβασμα (Β΄ Θεσσαλονικείς Β/2: 4) και θα ενεργεί θαύματα και άλλα σημεία, ώστε να αποδείξει ότι είναι πράγματι Θεός. 

     Το "θηρίο" λοιπόν, όμοιο του οποίου σε σκληρότητα δεν έχει υπάρξει μέσα στην πολυτάραχη ανθρώπινη ιστορία, είναι γεμάτο αυτοκρατορικούς τίτλους, προσβλητικούς για το Θεό και έχει επτά (7) κεφάλια και (10) δέκα κέρατα. Εδώ φαίνεται η μεγάλη εξουσία του Αντίχριστου καθώς και η κυριαρχία του πάνω στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, που σύμφωνα με το βιβλίο του προφήτη "Δανιήλ" (κεφ. Ζ/7, εδ. 7) θα αναβιώσει στις έσχατες ημέρες. Τα "δέκα κέρατα" είναι δέκα βασιλιάδες, οι οποίοι ακόμα δεν πήραν βασιλεία, αλλά παίρνουν εξουσία για μία ώρα σαν βασιλιάδες μαζί με το θηρίο (Αποκάλυψη ΙΖ/17: 7). 

4 Και η γυναίκα ήταν ντυμένη με πορφύρα και κόκκινο, και στολισμένη με χρυσάφι και πολύτιμες πέτρες και μαργαριτάρια, η οποία είχε στο χέρι της ένα χρυσό ποτήρι, που ήταν γεμάτο από βδελύγματα και ακαθαρσίες τής πορνείας της.

    Η γυναίκα που αντιπροσωπεύει την αποστατιμένη εκκλησία, το πορνικό θρησκευτικό σύστημα που έχει επικρατήσει πάνω στον κόσμο, ήταν ντυμένη με πορφύρα. Η πορφύρα στη Βίβλο αναφέρεται ως σύμβολο πλούτου (Λουκάς ΙΣ/16: 19) και είναι και σύμβολο βασιλικής εξουσίας. (Ματθαίος ΚΖ/27: 28). Εδώ φαίνεται ότι η αποστάτιμένη εκκλησία θα έχει και πλούτο και εξουσία σε μεγάλο βαθμό. Το κόκκινο που αναφέρεται παράλληλα με το πορφυρούν δείχνει ότι τούτη η λεγόμενη "εκκλησία", θα έχει ταυτιστεί με τις επιδιώξεις και τα σχέδια του "θηρίου" και θα συμμετέχει στο χύσιμο του αίματος πιστών στον αληθινό Θεό ανθρώπων. 

   Ο μεγάλος της πλούτος φαίνεται και από τις φράσεις: «στολισμένη με χρυσάφι και πολύτιμες πέτρες και μαργαριτάρια». Αυτά τα στοιχεία τα βλέπουμε και σε στολές θρησκευτικών λειτουργών. Το ποτήρι, όταν είναι καθαρό γεμάτο με κρασί, αποτελεί το σύμβολο της χαράς και της απόλαυσης, όμως εδώ είναι γεμάτο με βδελύγματα αμαρτίας, κάθε βαθμού και κατηγορίας. Το βδέλυγμα είναι χαρακτηριστικό της αποστασίας και της ψεύτικης θρησκευτικής ζωής, χωρίς την παρουσία του Θεού. Το ποτήρι είναι χρυσό. Εδώ φαίνεται για άλλη μία φορά ο πλούτος που υπάρχει και η χλιδή την οποία απολαμβάνει η  κοσμική εκκλησία. 

5. κι επάνω στο μέτωπό της ήταν γραμμένο ένα όνομα: Μυστήριο, η μεγάλη Βαβυλώνα, η μητέρα των πορνών και των βδελυγμάτων τής γης. 

   Αυτή είναι η "εκκλησία" που σε συνεργασία με τους "βασιλείς της γης" (πολιτική εξουσία), έχυσε το αίμα των χριστιανών μαρτύρων ανά τους αιώνες και εξακολουθεί να το κάνει και είναι μεθυσμένη με το αίμα τους. Στη Ρωμαϊκή εποχή ήταν σύνηθες φαινόμενο οι πόρνες να φέρουν στο μέτωπό τους το όνομά τους. Το όνομα της μεγάλης πόρνης είναι: "μυστήριο". Όνομα που οδηγεί στον αποκρυφισμό, σε ιεροτελεστίες, σ’ ένα μυστηριακό τελετουργικό σύστημα.  

    Στο βιβλίο της "Γένεσης"  (κεφ. Ι/10) βρίσκουμε για πρώτη φορά τη Βαβυλώνα να αναφέρεται με το αρχικό της όνομα που ήταν Βαβέλ. Η παλιά ιστορική πόλη της Βαβυλώνας, που ήταν η πρωτεύουσα των Χαλδαίων, χτίστηκε από το Νεβρώδ, η ιστορία του οποίου αναφέρεται στο δέκατο κεφάλαιο του βιβλίου της «Γένεσης». Πατέρας του Νεβρώδ ήταν ο Χιούς, γιος του Χαμ, ένα από τα τρία παιδιά του Νώε (Σημ, Χάμ, Ιάφεθ). Η πόλη καταλύθηκε από τους Μηδο πέρσες και αργότερα έπεσε στα χέρια του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Σήμερα δεν υπάρχουν παρά τα ερείπιά της και είναι γνωστή περισσότερο από τον πύργο της Βαβέλ, που ήτανε η πρώτη οργανωμένη πρόκληση εναντίον του Θεού. Τότε έγινε ο διασκορπισμός των λαών και η δημιουργία των διαφόρων γλωσσών (Γένεση ΙΑ/11: 9).

    Η διασπορά των ανθρώπων έφερε και τη διασπορά του πνεύματος της ανταρσίας, απιστίας και αποστασίας από τον αληθινό Θεό και απλώθηκε μέχρι την Αίγυπτο, την Αθήνα, τη Ρώμη και σε όλο τον κόσμο με παραλλαγές ονομάτων και διαφόρων θεών. Το πνεύμα αυτό, πάντα αντίθετο στο Πνεύμα και στα σχέδια του Θεού, αργότερα πήρε φιλοσοφική χροιά και έλαβε επιστημονική επικάλυψη. Η πόλη αυτή είχε γίνει κέντρο αποστασίας. Ήταν ένα σύστημα θρησκευτικό, εμπορικό, οικονομικό και πολιτικό. Το στοιχείο που κυριαρχούσε ήταν η σαρκολατρεία και η πνευματική μοιχεία. Αναφέρεται μάλιστα ότι αυτή είναι «η μήτηρ των πορνών και βδελυγμάτων της γης» (Ιάκωβος Δ/4: 4), που σημαίνει η πηγή κάθε μορφής αμαρτίας και αποστασίας από τον αληθινό Θεό. 

     Το θρησκευτικό σύστημα της Βαβυλώνας, που θα αναβιώσει στις ημέρες του αντίχριστου θα είναι κράμα όλων των θρησκευτικών συστημάτων του παρελθόντος, κάτι που βλέπουμε να παίρνει σάρκα και οστά στις ημέρες μας. Γίνεται μια μεγάλη προσπάθεια να ενωθούν όλες οι θρησκείες να δημιουργηθεί μια παγκόσμια θρησκεία, (υπέρ θρησκείας), που θα οδηγήσει τον άνθρωπο σε πλήρη αντίθεση με το Θεό και τον αιώνιο Λόγο Του. 

6. Και είδα τη γυναίκα που μεθούσε από το αίμα των αγίων, και από το αίμα των μαρτύρων τού Ιησού. Και βλέποντάς την, θαύμασα με μεγάλο θαυμασμό. 

7. Και ο άγγελος μου είπε: Γιατί θαύμασες; Εγώ θα σου πω το μυστήριο της γυναίκας, και του θηρίου που τη βαστάζει, το οποίο έχει τα επτά κεφάλια και τα δέκα κέρατα.

     Όπως και πολλοί άλλοι, ο Ιωάννης μένει κατάπληκτος βλέποντας τη γυναίκα, τη μεγάλη Βαβυλώνα, τη μητέρα των βδελυγμάτων της γης, να μεθάει με το αίμα των Αγίων. Πρόκειται για το θρησκευτικό σύστημα λατρείας που θα λάβει παγκόσμια έκταση στα τέλη των καιρών και το οποίο όχι μόνον θα αγκαλιάσει τον Αντίχριστο, αλλά θα αποτελέσει το βάθρο το οποίο θα τον υψώσει. Αυτός στην αρχή θα τη χρησιμοποιήσει για τους σκοτεινούς σκοπούς του, ώστε με το πρόσχημα της φιλίας και της συνεργασίας θα προσπαθήσει να κερδίσει τη συμπάθεια των λαών. 

     Στη συνέχεια ο Αντίχριστος θα στραφεί εναντίον όλων εκείνων που ομολογούν πίστη στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού, δηλ. της αληθινής Εκκλησίας και θα ξεσπάσει διωγμός εναντίον της. Επικεφαλής τούτου του διωγμού θα είναι η "γυναίκα". Πόσες φορές μέσα στην ιστορία δεν πρωτοστάτησαν άνθρωποι με θρησκευτικό μανδύα εναντίον της αληθινής εκκλησίας του Χριστού. Στο «κατά Ιωάννην» ευαγγέλιο, κεφ. ΙΣ, εδ. 1-3, αναφέρεται : 

1 Ταύτα ελάλησα προς εσάς δια να μη σκανδαλισθήτε. 

2 Θέλουσι σας κάμει αποσυναγώγους μάλιστα έρχεται ώρα, καθ' ην πας όστις σας θανατώση θέλει νομίσει ότι προσφέρει λατρείαν εις τον Θεόν. 

3 Και ταύτα θέλουσι σας κάμει, διότι δεν εγνώρισαν τον Πατέρα ουδέ εμέ. 

     Τούτη η γυναίκα, η πόρνη, η αποστάτισσα εκκλησία, είναι ντυμένη πάντοτε με το θρησκευτικό μανδύα, που είναι αναγκαίος, διότι σύμφωνα με τον ψαλμό ΞΣ/66, εδ. 3: «Είπατε προς τον Θεόν, Πόσον είναι φοβερά τα έργα σου δια το μέγεθος της δυνάμεώς σου, υποκρίνονται υποταγήν εις σε οι εχθροί σου». Αυτή λοιπόν η δαιμονική γυναίκα μεθάει από μίσος εναντίον των Αγίων του Θεού και προσπαθεί να τους εξοντώσει και να χύσει αίμα των μαρτύρων του Ιησού Χριστού. 

8 Το θηρίο που είδες, ήταν και δεν είναι και πρόκειται να ανέβει από την άβυσσο και να πάει σε απώλεια και θα θαυμάσουν αυτοί που κατοικούν επάνω στη γη, των οποίων τα ονόματα δεν είναι γραμμένα στο βιβλίο τής ζωής από τη δημιουργία του κόσμου, βλέποντας το θηρίο που ήταν, και δεν είναι, αν και είναι. 

     Το «θηρίο» το οποίο αναφέρεται στο βιβλίο της "Αποκάλυψης" αφορά άλλοτε την αυτοκρατορία της Ρώμης, που πρόκειται να αναβιώσει στους έσχατους καιρούς και άλλοτε τον ίδιο τον Αντίχριστο σαν πρόσωπο, σαν ηγέτη αυτής της αυτοκρατορίας. Στις ημέρες του Ιωάννη υπήρχε η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, που στις μέρες μας δεν υπάρχει σαν παγκόσμια αυτοκρατορία. Τούτη λοιπόν η μεγάλη αυτοκρατορία θα ανεβεί από την άβυσσο δηλ. θα εμφανιστεί και πάλι και μάλιστα με εξαιρετικά διαβολική μορφή και μετά την εμφάνισή της θα οδηγηθεί σε απώλεια. Θα καταστραφεί οριστικά και αμετάκλητα. 

     Η αναγέννηση της πρώην μεγάλης Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας μέσα από τη δημιουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης και η εμφάνιση του χαρισματικού της ηγέτη, θα κάνει να απορήσουν οι κάτοικοι της γης, των οποίων τα ονόματα δεν είναι γραμμένα στο βιβλίο της ζωής. Με άλλα λόγια θα χαρεί ο αποστάτης κόσμος, εκείνος που απέρριψε το Χριστό και δεν Τον δέχτηκε ως προσωπικό Σωτήρα, Λυτρωτή και Κύριο στη ζωή τους και οι οποίοι προορίζονται για την αιώνια απώλεια. (Β΄ Πέτρου Β/2: 1). 

9 Εδώ είναι ο νους που έχει σοφία. Τα επτά κεφάλια είναι επτά βουνά, όπου επάνω τους κάθεται η γυναίκα. 

      Ο άγγελος λέει πως εδώ χρειάζεται σοφό μυαλό. Τα επτά κεφάλια συμβολίζουν τους επτά λόφους που πάνω τους κάθεται η γυναίκα. Η γυναίκα αυτή (η πόρνη) είναι εγκατεστημένη στη Ρώμη, η οποία είναι χτισμένη πάνω σε επτά λόφους. 

10 Και είναι επτά βασιλιάδες, οι πέντε έπεσαν, και ο ένας είναι, ο άλλος δεν ήρθε ακόμα, και όταν έρθει, πρέπει να μείνει για λίγο. 

11 Και το θηρίο που ήταν και δεν είναι, κι αυτός είναι ο όγδοος, και είναι από τους επτά, και πηγαίνει σε απώλεια. 

     Άραγε ποίοι είναι οι επτά βασιλιάδες από τους οποίους οι πέντε είχαν πέσει πριν από τα γραφόμενα του Ιωάννη; Πρόκειται για την Αίγυπτο (2055-1650), την Ασσυρία (μεταξύ 9ου & 7ου αιώνα και καταλύθηκε το έτος 612), τη Βαβυλώνα, (606-536), την Μηδοπερσία (536-333), την Ελλάδα. (331-31 π.Χ). 

     Η μία βασιλεία που υπήρχε στην εποχή του Ιωάννη ήταν η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Όμως ο Ιωάννης προχωράει προς το μέλλον και βλέπει μια άλλη Αυτοκρατορία που θα έρθει επί σκηνής. Αυτή η βασιλεία που θα έρθει έχει ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό. "Θα παραμείνει για μικρό χρονικό διάστημα". «Και το θηρίο που ήταν, και δεν είναι, κι αυτός είναι ο όγδοος, και είναι από τους επτά, και πηγαίνει σε απώλεια». Εδώ πρόκειται για το πρόσωπο του Αντίχριστου το οποίο ονομάζεται "όγδοον"  και θα είναι ο ηγέτης της αναβιωμένης Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. 

12 Και τα δέκα κέρατα, που είδες, είναι δέκα βασιλιάδες, οι οποίοι ακόμα δεν πήραν βασιλεία, αλλά παίρνουν εξουσία, για μία ώρα, σαν βασιλιάδες μαζί με το θηρίο.

    Τα δέκα κέρατα συμβολίζουν δέκα βασιλιάδες, οι οποίοι μέχρι εκείνη την ώρα δεν είχαν εξουσία, όμως έλαβαν εξουσία να διοικούν. Είναι φανερό ότι δεν είναι ηγέτες Ευρωπαϊκών κρατών, διότι σαφώς αναφέρεται ότι δεν έχουν βασιλεία, αλλά προφανώς είναι κάποιοι οικονομικά ισχυροί άνδρες, οι οποίοι ελέγχουν την παγκόσμια οικονομία και οι οποίοι στον ορισμένο καιρό θα λάβουν παγκόσμια εξουσία και θα διοικήσουν μαζί με το "θηρίο". Αυτοί θα υπηρετήσουν το "θηρίο" για σύντομο χρονικό διάστημα "για μία ώρα" και θα παραδώσουν την εξουσία τους στον επερχόμενο αντίχριστο. (Δανιήλ Ζ/7: 20-24). 

13 Αυτοί έχουν μία γνώμη, και θα παραδώσουν στο θηρίο τη δύναμη και τη δική τους εξουσία. 

    Οι δέκα αυτοί βασιλιάδες που αναφέραμε με μία ομόφωνη απόφασή τους θα  παραδώσουν την εξουσία και τη δύναμή  τους στο "θηρίο". Πρόκειται για τον Αντίχριστο, το «άνομο», τον «υιό της απωλείας». Πρόκειται για τον «σκληροπρόσωπο βασιλέα» που αναφέρει ο "Δανιήλ" (κεφ. Η/8, εδ. 23). Έτσι φτάνουμε στην κορύφωση της αποστασίας του ανθρώπου από το Θεό, στην κορύφωση της ενέργειας όλων των δαιμονικών σκοτεινών και μυστηριακών δυνάμεων. Όπως ο Χριστός ήταν η προσωποποίηση του Θεού, έτσι και  ο αντίχριστος θα είναι η προσωποποίηση του αιώνιου εχθρού του ανθρωποκτόνου σατάν (Ιωάννης Η/8: 44).

      Ο  αντίχριστος θα υψώσει τον εαυτόν του πάνω από κάθε Θεό και πάνω από κάθε σέβασμα και θα ζητήσει να λατρευτεί σαν Θεός στο νέο Ναό που θα έχει ανεγερθεί στα Ιεροσόλυμα. Μάλιστα θα ενεργεί μεγάλα θαύματα, για να πλανήσει και να αποδείξει στους ανθρώπους ότι είναι πραγματικός Θεός. 

14 Αυτοί θα πολεμήσουν με το Αρνίο, και το Αρνίο θα τους νικήσει, επειδή είναι Κύριος κυρίων και Βασιλιάς βασιλιάδων και όσοι είναι μαζί του, είναι κλητοί και εκλεκτοί και πιστοί. 

     Αυτή η "όγδοη" αυτοκρατορία, η αυτοκρατορία του Αντίχριστου, θα κηρύξει πόλεμο στον Κύριο Ιησού, όταν Εκείνος επιστρέφει στη γη κατά το τέλος της "μεγάλης θλίψης" και το Αρνίον, που είναι ο  ίδιος ο Ιησούς Χριστός, θα τους νικήσει, επειδή είναι "Κύριος κυρίων και Βασιλιάς βασιλιάδων". Αυτοί που ακολουθούν το νικητή Κύριο Ιησού Χριστό ονομάζονται εκλεκτοί και πιστοί. 

15 Και μου λέει: Τα νερά που είδες, όπου κάθεται η πόρνη, είναι λαοί και πλήθη, και έθνη και γλώσσες. 

     Ο άγγελος συνεχίζει να εξηγεί ότι τα νερά που είδες (εδ. 1), συμβολίζουν τους λαούς και τους όχλους, τα έθνη και τις γλώσσες. Το ότι η "πόρνη" κάθεται πάνω σε "νερά" έχει την έννοια ότι εξουσιάζει πάνω σε πολύ μεγάλα τμήματα του πληθυσμού. 

16 Και τα δέκα κέρατα που είδες επάνω στο θηρίο, αυτοί θα μισήσουν την πόρνη, και θα την κάνουν ερημωμένη, και γυμνή και θα φάνε τις σάρκες της, κι αυτή θα την κατακάψουν με φωτιά.

   Ο Αντίχριστος αρχικά αφήνεται να μπει κάτω από την εξουσία ή τουλάχιστον να επηρεαστεί από την πόρνη, την αποστάτισσα εκκλησία, για κάποιο χρονικό διάστημα. Στη συνέχεια όμως αντιστέκεται σ’ αυτή και την καταστρέφει. Το "θηρίο" (ο αντίχριστος), πάνω στο οποίο καθόταν στρέφεται εναντίον της και την καταστρέφει, την ερημώνει, την κατατρώει και στο τέλος την εξαφανίζει με πυρκαγιά. 

17 επειδή, ο Θεός έδωσε στις καρδιές τους να κάνουν τη γνώμη του, και να γίνουν τής ίδιας γνώμης, και να δώσουν τη βασιλεία τους στο θηρίο, μέχρις ότου εκτελεστούν οι λόγοι τού Θεού.

      Πίσω απ’ όλα αυτά που συνέβησαν καθώς και πίσω από ο,τιδήποτε συμβαίνει είναι το χέρι και η βουλή του Θεού. Ο Θεός επιτρέπει στα βασίλεια λόγω της εναντίωσής τους να ενωθούν κάτω από το "θηρίο" της Ρώμης και στη συνέχεια να στραφούν εναντίον της "πόρνης", δηλ. του πορνικού θρησκευτικού συστήματος. 

18 Και η γυναίκα που είδες, είναι η μεγάλη πόλη, που έχει βασιλεία επάνω στους βασιλιάδες τής γης. Η μεγάλη πόλη είναι η μυστηριώδης Βαβυλώνα το αντιχριστιανικό πνεύμα της οποίας κυριαρχεί πάνω σ’ όλους τους βασιλιάδες της γης, που συνεργάζεται με το παγκόσμιο οικονομικό αθεϊστικό, υλιστικό σύστημα. ---

Ο ΘΩΜΑΣ.

        

        Ο Απόστολος ΘΩΜΑΣ.    

        

        Το αναμφισβήτητο γεγονός της ανάστασης του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού από τους νεκρούς αποτελεί το θεμέλιο της χριστιανικής πίστης. Ο Απ. Παύλος στην επιστολή "προς Ρωμαίους" (κεφ. Δ/4, εδ. 25) διακηρύττει: "Ο Χριστός απέθανε  δια τας αμαρτίας μας και Ανέστη δια την δικαίωσίν μας". 

       Από τις πρώτες ώρες της ανάστασης ο εχθρός της ψυχής προσπάθησε να πολεμήσει αυτή την αλήθεια και να κλονίσει στη συνείδηση των ανθρώπων τη βεβαιότητά της. Τα πυρά που εκτοξεύει είναι προς διάφορες κατευθύνσεις υποστηρίζοντας ότι ο Χριστός δεν αναστήθηκε, αλλά αυτό αποτελεί φαντασία των μαθητών. Οι ίδιοι οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι προσπάθησαν να διαψεύσουν το γεγονός προτρέποντας τους Ρωμαίους φρουρούς να ψευδομαρτυρήσουν ότι οι μαθητές έκλεψαν το σώμα του Ιησού από τον τάφο.
12 Και συναχθέντες μετά των πρεσβυτέρων και συμβουλευθέντες έδωκαν εις τους στρατιώτας αργύρια ικανά,
13 λέγοντες· Είπατε ότι οι μαθηταί αυτού ελθόντες διά νυκτός έκλεψαν αυτόν, ενώ ημείς εκοιμώμεθα.
14 Και εάν ακουσθή τούτο ενώπιον του ηγεμόνος, ημείς θέλομεν πείσει αυτόν και εσάς θέλομεν κάμει αμερίμνους.
15 Εκείνοι δε λαβόντες τα αργύρια, έπραξαν ως εδιδάχθησαν. Και διεφημίσθη ο λόγος ούτος παρά τοις Ιουδαίοις μέχρι της σήμερον. (Ματθαίος ΚΗ/28 : 12-15).
        Ο εχθρός διαχρονικά προσπαθεί με κάθε τρόπο να σπείρει αμφιβολίες στις καρδιές των πιστών, γι' αυτό θα πρέπει να έχουμε μέσα μας τη βεβαιότητα της Ανάστασης του Κυρίου και μαζί με τον Απ. Παύλο να βροντοφωνάζουμε: "Αλλά τώρα ο Χριστός ανέστη εκ νεκρών, έγεινεν απαρχή των κεκοιμημένων" (Α΄ Κορινθίους ΙΕ/15: 20). "που, θάνατε, το κέντρον σου; που, άδη, η νίκη σου;" (Α΄ Κορινθίους ΙΕ/15: 55).

      Πολλές οι εμφανίσεις  του Κυρίου μετά την Ανάστασή Του. Ο Απ. Παύλος στην επιστολή "Α΄ προς Κορινθίους" (κεφ. ΙΕ/15, εδ. 3-8) αναφέρει: 

3 Διότι παρέδωκα εις εσάς εν πρώτοις εκείνο, το οποίον και παρέλαβον, ότι ο Χριστός απέθανε διά τας αμαρτίας ημών κατά τας γραφάς,
4 και ότι ετάφη, και ότι ανέστη την τρίτην ημέραν κατά τας γραφάς,
5 και ότι εφάνη εις τον Κηφάν, έπειτα εις τους δώδεκα·
6 μετά ταύτα εφάνη εις πεντακοσίους και επέκεινα αδελφούς διά μιας, εκ των οποίων οι πλειότεροι μένουσιν έως τώρα, τινές δε και εκοιμήθησαν·
7 έπειτα εφάνη εις τον Ιάκωβον, έπειτα εις πάντας τους αποστόλους·
8 τελευταίον δε πάντων εφάνη και εις εμέ ως εις έκτρωμα.

      Κανένα γεγονός στην ιστορία δεν επιβεβαιώνεται από τόσους  πολλούς μάρτυρες όσο το γεγονός της Ανάστασης του Κυρίου. Νομίζω όμως ότι τη μεγαλύτερη βεβαιότητα για την Ανάσταση του Χριστού την παίρνουμε από το Θωμά, το μαθητή του Κυρίου. Η δυσπιστία του καθώς και η μετέπειτα ομολογία του αποτελούν την πλέον πειστική απόδειξη ότι ο Κύριος αναστήθηκε.
     Ο Θωμάς ζήτησε «σημείον» για να πιστέψει και ο Κύριος ικανοποίησε το αίτημά του. Σε μία άλλη περίπτωση ο Κύριος  είχε αρνηθεί να δώσει "σημείον".
38 Τότε απεκρίθησάν τινές των γραμματέων και Φαρισαίων, λέγοντες Διδάσκαλε, θέλομεν να ίδωμεν σημείον από σου.

39 Εκείνος δε αποκριθείς είπε προς αυτούς· Γενεά πονηρά και μοιχαλίς σημείον ζητεί, και σημείον δεν θέλει δοθή εις αυτήν ειμή το σημείον Ιωνά του προφήτου (Ματθαίος ΙΒ/12: 38,39). Ερωτάται κανείς γιατί ο Κύριος έκανε διάκριση; Είναι φανερό ότι ο Κύριος διέκρινε την πρόθεση των καρδιών τους. Ο Θωμάς ρωτάει με ενδιαφέρον και ειλικρίνεια, γιατί ποθεί να στηρίξει την πίστη του σε ακλόνητα θεμέλια, ενώ οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι ζητούν "σημείον", για να στηρίξουν την απιστία τους και την άρνησή τους. 

      Ας δούμε τα γεγονότα πως εξελίχτηκαν:

 Ευαγγέλιον  «κατά ΙΩΑΝΝΗΝ», κεφ. Κ / 20, εδάφ. 19-29.

19 Το βράδυ, λοιπόν, εκείνης τής ημέρας, την πρώτη ημέρα τής εβδομάδας, ενώ οι θύρες ήσαν κλεισμένες, όπου ήσαν συγκεντρωμένοι οι μαθητές εξαιτίας τού φόβου των Ιουδαίων, ο Ιησούς ήρθε, και στάθηκε στο μέσον, και τους λέει: Ειρήνη σε σας. 

20 Και όταν το είπε αυτό, τους έδειξε τα χέρια και την πλευρά του. Χάρηκαν, λοιπόν, οι μαθητές που είδαν τον Κύριο. 

21 Και ξανά ο Ιησούς είπε σ' αυτούς: Ειρήνη σε σας όπως με απέστειλε ο Πατέρας, και εγώ αποστέλλω εσάς. 

22 Και μόλις το είπε αυτό, φύσηξε προς αυτούς, και τους λέει: Λάβετε Πνεύμα Άγιο. 

23 Αν τις αμαρτίες κάποιων συγχωρέσετε, είναι σ' αυτούς συγχωρεμένες αν κάποιων τις κρατάτε, είναι κρατημένες. 

24 Ο Θωμάς, όμως, ένας από τους 12, που λέγεται Δίδυμος, δεν ήταν μαζί τους όταν ήρθε ο Ιησούς. 25 Του έλεγαν, λοιπόν, οι άλλοι μαθητές: Είδαμε τον Κύριο. Και εκείνος είπε σ' αυτούς: Αν δεν δω στα χέρια του το σημάδι των καρφιών, και δεν βάλω το δάχτυλό μου στο σημάδι των καρφιών, και δεν βάλω το χέρι μου στην πλευρά του, δεν θα πιστέψω. 

26 Και έπειτα από οκτώ ημέρες, οι μαθητές του ήσαν πάλι μέσα στο σπίτι, και ο Θωμάς μαζί τους. Ενώ οι θύρες ήσαν κλεισμένες, έρχεται ο Ιησούς, και στάθηκε στο μέσον, και είπε: Ειρήνη σε σας. 27 Έπειτα, λέει στον Θωμά: Φέρε εδώ το δάχτυλό σου, και δες τα χέρια μου και φέρε το χέρι σου και βάλε στην πλευρά μου και μη γίνεσαι άπιστος, αλλά πιστός. 

28 Και ο Θωμάς αποκρίθηκε, και είπε σ' αυτόν: Ο Κύριός μου, και ο Θεός μου. 

29 Ο Ιησούς λέει σ' αυτόν: Θωμά, επειδή με είδες, πίστεψες μακάριοι όσοι δεν είδαν, και πίστεψαν.

         ΣΧΟΛΙΑ:

    Το παραπάνω περιστατικό που ο Ιωάννης, ο μαθητής της αγάπης, εξιστορεί στο ευαγγέλιό του άρχισε να γίνεται την εσπέρα της ίδιας ημέρας που συνέβη και το μεγάλο γεγονός της Αναστάσεως του Κυρίου Ιησού Χριστού. Στο χάραγμα της ημέρας εκείνης οι μυροφόρες γυναίκες είχαν βρεθεί ξαφνικά και αναπάντεχα αντιμέτωπες με τον άδειο τάφο και την αγγελική διακήρυξη: «Τι ζητάτε; Τον ζωντανό ανάμεσα στους νεκρούς»; (Λουκάς ΚΔ/24: 5).

   Όλους τους είχε καταλάβει έκπληξη, θαυμασμός, αγαλλίαση, αλλά και αμφιβολία, καθώς μαθαίνουν τα ευχάριστα νέα της Ανάστασης του Ιησού Χριστού από τους νεκρούς. Ο Κύριος, θέλοντας να λύσει κάθε σκιά εύλογης αμφιβολίας μέσα από τις καρδιές τους, το απόγευμα της ημέρας εκείνης εμφανίζεται μπροστά στους μαθητές, που ήταν συγκεντρωμένοι στο ανώγειο εκείνο, όπου συνήθιζε να συναντιέται μαζί τους, ενώ οι θήρες ήταν κεκλεισμένες, «δια τον φόβον των Ιουδαίων» (Ιωάννης Κ/20: 19).

      Ο Κύριος, αφού τους χαιρέτισε με το γνωστό εκείνο τρόπο λέγοντας τους: «ειρήνη σε εσάς», τους δείχνει τα χέρια του με τα σημάδια των καρφιών και τη λογχισμένη πλευρά του θέλοντας να τους διαβεβαιώσει πως ήταν αυτός ο ίδιος αναστημένος από τους νεκρούς, σύμφωνα με το λόγο Του και σύμφωνα με τις γραφές, στις οποίες εκατοντάδες χρόνια πριν είχαν διακηρύξει οι προφήτες: «έπρεπε να πάθη ο Χριστός και να αναστηθεί εκ νεκρών τη τρίτη ημέρα και να κηρυχθεί, εν τω ονόματι Αυτού, μετάνοια και άφεσις αμαρτιών εις πάντα τα έθνη, γινομένης αρχής από Ιερουσαλήμ». (Λουκάς ΚΔ/24: 46).

     Όμως μέσα από αυτή τη μεγάλη συνάντηση - μεγαλύτερη δε θα υπάρξει μέχρι ότου ο Κύριος να έρθει ξανά - ένας από τους δώδεκα μαθητές, ο λεγόμενος Θωμάς, απουσίαζε. Με την απουσία του o Θωμάς είχε διαπράξει το σοβαρότατο λάθος της απομάκρυνσης από την ομάδα των μαθητών. Η συνήθεια ήταν παλιά απ’ ό,τι φαίνεται, γι’ αυτό και ο Λόγος του Θεού μας προτρέπει να «μη αφήνουμε να συνερχόμεθα ομού, καθώς είναι συνήθεια εις τινας» (Εβραίους Ι/10: 25). Ο Κύριος σύμφωνα με τον αψευδή λόγο Του πάντοτε τιμά τις συνάξεις των δικών Του. Μέσα από το Λόγο Του μας διαβεβαιώνει : «όπου είναι δύο ή τρεις συνηγμένοι εις το όνομά μου, εκεί είμαι εγώ εν τω μέσω αυτών» (Ματθαίος ΙΗ/18: 20). Με την απουσία μας δεν τιμούμε πρώτα απ’ όλα και πάνω απ’ όλα τον ίδιο τον Κύριο. 

      Ο Θωμάς απ’ ό,τι φαίνεται είχε ξεχωρίσει δυο χώρους που από τη φύση τους δεν ξεχωρίζουν ποτέ, το Χριστό με την Εκκλησία. Ήταν πρόθυμος να μείνει κοντά στο Χριστό μέχρι θανάτου, απρόθυμος  όμως να περιμένει μαζί με τους άλλους μαθητές του για λίγες ώρες. Μαζί με τον Κύριο ναι, μαζί με τους δικούς Του όχι. Αν ανήκεις στο Χριστό ανήκεις και στην Εκκλησία Του. Το να ανήκεις στο Χριστό, και να μην ανήκεις στην Εκκλησία Του είναι αντιβιβλικό, είναι οξύμωρο, είναι άκρως επικίνδυνο. Ένα κάρβουνο μόνο του μετά από λίγο θα σβήσει, όμως πολλά μαζί αναζωπυρώνουν τη φωτιά. 

      Ο Χριστός μετά την ένδοξη ανάστασή Του από τους νεκρούς, νικητής του Άδη και του θανάτου (Αποκάλυψη Α/1: 18), σπεύδει να συναντήσει τους δικούς Του. Κάποιος είπε ότι με τόση απιστία και φόβο που έδειξαν οι δικοί Του δε θα έπρεπε να τους επισκεφτεί ο Κύριος, θα έπρεπε να τους περιφρονήσει. Όμως ο Κύριος που γνωρίζει τις αδυναμίες μας, που θυμάται την πλάση μας ότι είμαστε από χώμα, όπως λέει και ο Δαβίδ (Ψαλμός ΡΓ/103, εδ. 14), συγκαταβαίνει, συγχωρεί, καλύπτει, κατανοεί, μακροθυμεί….. 

    Ο Θωμάς άκουσε από το στόμα των άλλων μαθητών το χαρούμενο άγγελμα : «είδομεν τον Κύριον». Στην αρχή νόμισε ότι αστειεύονται. Όμως οι μαθητές το έλεγαν με τέτοιο τρόπο που δεν άφηναν καμία αμφιβολία για τον Αναστημένο Κύριο. Μιλούσαν με σιγουριά και τα πρόσωπα τους είχαν γεμίσει από χαρά και αγαλλίαση. Αυτήν την ομολογία ο Θωμάς δίστασε να την πιστέψει και έδωσε μια σκληρή και κατηγορηματική απάντηση: «εάν δεν είδω τον τύπο των ήλων και εάν δεν βάλω την χείραν μου εις την πλευράν αυτού δεν θέλω πιστεύσει». Είναι τα μεγάλα λόγια, τα ηχηρά, που συνήθως ακούγονται περισσότερο από τους «απουσιάζοντες». 

    Ο Θωμάς ήταν ένας γενναίος και αρκετά θαρραλέος άνθρωπος. Όταν είχε αρρωστήσει ο Λάζαρος και ύστερα πέθανε, ο Κύριος και οι μαθητές του ήταν πολύ μακριά στη Βηθανία. Ο Κύριος αποφάσισε να γυρίσει πίσω για να τον αναστήσει. Όμως με την ανθρώπινη λογική αυτό ισοδυναμούσε με βέβαιο θάνατο, επειδή το θρησκευτικό κατεστημένο της εποχής είχε εναντιωθεί στον Κύριο και ζητούσε ευκαιρία για να τον θανατώσει. Οι μαθητές φοβήθηκαν αλλά ο Θωμάς, μόνον αυτός, σηκώθηκε ανάμεσα στους μαθητές και τους είπε με θάρρος αλλά και αποφασιστικότητα : «Πάμε και εμείς να πεθάνουμε μαζί του» (Ιωάννης ΙΑ/11: 16) . 

     Θα μπορούσε κανείς να πει ότι το πρόβλημα με το Θωμά, τον λεγόμενο «άπιστο», είναι ότι δεν πίστευε στα λόγια των άλλων, ζητούσε αποδείξεις, ήθελε να ψηλαφίσει, να επιβεβαιώσει με τη λογική του, με τις αισθήσεις του ότι πράγματι ο Χριστός αναστήθηκε, σε αντίθεση με τους υπόλοιπους μαθητές οι οποίοι επέδειξαν υποδειγματική πίστη και δεν αμφισβήτησαν, ούτε απαίτησαν να αγγίξουν τις πληγές Του. 

     Η μέθοδος της ψηλάφησης ως μέσου εξακρίβωσης δεν καταδικάζεται στα ευαγγέλια. Ο ίδιος ο Κύριος κάλεσε όλους τους μαθητές να τον ψηλαφίσουν, για να εξακριβώσουν ότι είναι όντως ο Ίδιος Αναστημένος, για να πάψουν να αμφιβάλουν (Λουκάς ΚΔ/24: 38-39) και ο Ιωάννης στην πρώτη επιστολή του αναφέρει: «Εκείνο, το οποίον ήτο απ' αρχής, το οποίον ηκούσαμεν, το οποίον είδομεν με τους οφθαλμούς ημών, το οποίον εθεωρήσαμεν και αι χείρες ημών εψηλάφισαν, περί του Λόγου της ζωής». Άλλωστε ο Θωμάς δεν ήταν ο μόνος που «απίστησε». Απιστία είχαν επιδείξει και οι υπόλοιποι μαθητές, όταν απέρριψαν τα λεγόμενα των γυναικών, γιατί τους είχαν φανεί ανόητα. Ο Λόγος του Θεού αναφέρει σχετικά : 

9 Και αφού υπέστρεψαν από του μνημείου, απήγγειλαν ταύτα πάντα προς τους ένδεκα και πάντας τους λοιπούς. 

10 Ήσαν δε η Μαγδαληνή Μαρία και Ιωάννα και Μαρία η μήτηρ του Ιακώβου και αι λοιπαί μετ' αυτών, αίτινες έλεγον ταύτα προς τους αποστόλους. 

11 Και οι λόγοι αυτών εφάνησαν ενώπιον αυτών ως φλυαρία, και δεν επίστευον εις αυτάς». (Λουκάς ΚΔ/24: 9-11). 

      Ο ίδιος ο Κύριος αποκαλεί δύο μαθητές Του που βαδίζουν απογοητευμένοι προς την πόλη Εμμαούς «ανόητους» για την απροθυμία τους να πιστέψουν στα λόγια των γυναικών: 

22 Αλλά και γυναίκές τινές εξ ημών εξέπληξαν ημάς, αίτινες υπήγον την αυγήν εις το μνημείον, 

23 και μη ευρούσαι το σώμα αυτού, ήλθον λέγουσαι ότι είδον και οπτασίαν αγγέλων, οίτινες λέγουσιν ότι αυτός ζη. 

24 Και τινές των υμετέρων υπήγον εις το μνημείον και εύρον ούτω, καθώς και αι γυναίκες είπον, αυτόν όμως δεν είδον. 

25 Και αυτός είπε προς αυτούς Ω ανόητοι και βραδείς την καρδίαν εις το να πιστεύητε εις πάντα όσα ελάλησαν οι προφήται (Λουκάς ΚΒ/22: 22-25). 

      Από τη στιγμή που ο άνθρωπος αμάρτησε μέσα στον κήπο της Εδέμ και ξέπεσε η αμφιβολία και ο φόβος ρίζωσαν βαθιά μέσα στην καρδιά του. Ο άνθρωπος φοβάται και αμφιβάλει και το φαινόμενο αυτό έχει λάβει τρομακτικές διαστάσεις στις μέρες μας. Ο Κύριος δε θεωρεί λάθος του Θωμά το γεγονός ότι ήθελε να δει και να Τον ψηλαφίσει, για να πειστεί. 

      Τα λάθη του Θωμά είναι : 

1/ Η απροθυμία του να εκτιμήσει την αξία της μαρτυρίας των αδελφών τους. Οι μαθητές ομολόγησαν ότι «είδαμε τον Κύριο». Στο βιβλίο του "Δευτερονομίου" (κεφ. ΙΘ/19, εδ. 15) αναφέρεται: «Από την μαρτυρία δύο ή τριών ανθρώπων βεβαιώνεται κάθε λόγος». 

2/ Προσπάθησε να κατανοήσει πράγματα της πνευματικής ζωής με τη λογική και τις δικές του ανθρώπινες δυνάμεις. "Να δω, να αγγίξω …" κλπ. Τα πνευματικά πράγματα δεν κατακτώνται με γνώσεις, όσες και αν να έχουμε, αλλά αποκαλύπτονται από το Πνεύμα του Θεού στον άνθρωπο, όταν ειλικρινά ο άνθρωπος έχει μετανοήσει για το αμαρτωλό παρελθόν του, έχει εκζητήσει το Χριστό στη ζωή του και έχει πιστέψει ότι Αυτός είναι ο μόνος κεχρησμένος από το Θεό Μεσσίας, Σωτήρας, Κύριος (Ιωάννης Δ/4: 25).

    Ο Λόγος του Θεού μας πληροφορεί ότι πάντες οι θησαυροί της σοφίας και της γνώσεως είναι κεκρυμμένοι «εν τω Χριστώ». (προς Κολοσσαείς Β/2: 3). Ο Θωμάς ήταν πιστός και γενναίος, όμως ο θάνατος του Κυρίου Ιησού πάνω στο σταυρό είχε κλονίσει την πίστη του, είχε βάλει αμφιβολία μέσα του και τον είχε οδηγήσει σε μεγάλη πνευματική πτώση. 

     Ο Κύριος άφησε να περάσουν οκτώ μέρες αγωνίας, ταπείνωσης, συντριβής του Θωμά. Ο Θωμάς μετά από αυτά προσκολλάται στην εκκλησία, δε λείπει πλέον από τις συνάξεις των πιστών ανθρώπων. Ο Κύριος εμφανίζεται και πάλι στους μαθητές που ήταν αμπαρωμένοι στο ίδιο ανώγειο και, αφού τους χαιρέτισε με το γνωστό τρόπο, στρέφεται με πολύ μεγάλη λεπτότητα και ευγένεια   προς το Θωμά. Θα μπορούσε να τον είχε επιπλήξει για την απιστία του ή να τον αγνοήσει τελείως, όμως ο Κύριος προσπέρασε όλους τους άλλους και πήγε στο Θωμά. 

      Ο Θεός από αγάπη για τον άνθρωπο δίνει και δεύτερη και τρίτη και χιλιοστή ευκαιρία για τον κάθε άνθρωπο, στρέφεται προς το Θωμά και του λέει: «Θωμά φέρε τον δάχτυλο σου εδώ στον τύπο των ήλων και φέρε το χέρι σου και βάλτο στην πλευρά μου και μη γίνεσαι άπιστος, αλλά πιστός». Ποιο είναι το νόημα τούτων των λέξεων του Κυρίου προς τον Θωμά, ο οποίος δεν πίστευε ότι ο Χριστός είχε αναστηθεί; Ο Ιησούς του μιλάει και του δείχνει ότι Αυτός ήταν που είχε σταυρωθεί. Αυτός ο ίδιος ήταν που ο Ρωμαίος στρατιώτης Τον είχε πληγώσει στην πλευρά του με τη λόγχη του. 

    Ο Κύριος απευθύνεται και σε μας σήμερα με τον ίδιο ακριβώς τρόπο και ιδιαίτερα όταν βρισκόμαστε σε κατάσταση, πτώσης, αμφιβολίας. Δεν απομακρύνεται από κοντά μας και περιμένει από εμάς μια προσωπική προσέγγιση που θα στηρίζεται στην εμπιστοσύνη και την αγάπη μας σ' Αυτόν. Να θυμόμαστε τον Ιησού, τη ζωή της θλίψης και της ταπείνωσης που έζησε, το θάνατό Του και την ένδοξη Ανάστασή Του από τους νεκρούς, που δίνει σε κάθε Χριστιανό τη βεβαιότητα της ανάστασης και της αιώνιας ζωή. Να θυμόμαστε ότι θα έρθει και πάλι για να παραλάβει όλους όσους τον περιμένουν (Εβραίους Θ/9: 28). Πιστεύοντας σε όλα αυτά ας διώξουμε μακριά αμφιβολίες που τυχόν υπάρχουν μέσα στην καρδιά μας.

       Αυτός λοιπόν που είχε παρουσιαστεί στο Θωμά ήταν ο ίδιος ο Κύριος Ιησούς Χριστός, που πέθανε και αναστήθηκε και τώρα είναι ζωντανός! (Αποκάλυψη Α/1: 18). Μετά απ' όλα αυτά δεν θα πρέπει ο Θωμάς να έχει αμφιβολίες, αλλά να πιστεύει ειλικρινά σε όλα αυτά που συνέβησαν, σύμφωνα με το σχέδιο της σωτηρίας του Θεού. Ο Κύριος δεν τον είπε το Θωμά, "άπιστο". Γνώριζε τη γενναιότητα και την ειλικρίνεια του, αλλά του είπε: «Μη γίνου άπιστος» και ο Θωμάς, που μέσα στην καρδιά του υπήρχε ειλικρίνεια και αγάπη για τον Κύριο, δε θέλησε να βάλει το δάχτυλό του στον "τύπο των ήλων", έσκυψε το κεφάλι και με πίστη αναφώνησε: «Ο Κύριος μου και ο Θεός μου». Μια κραυγή χαράς και θριάμβου. Η ομολογία αυτή βγαλμένη από τα χείλη ενός ορθολογιστή ανθρώπου, όπως ο Θωμάς, αποτελεί τον πλέον ακλόνητο βράχο στη βεβαιότητά μας για την Ανάσταση του Κυρίου Ιησού. Τότε λέγει προς αυτόν ο Ιησούς, μ' ένα ιδιαίτερο παράπονο: «επειδή με  είδες Θωμά, επίστευσας, μακάριοι όσοι δεν είδαν και πίστευσαν» (Ιωάννης Κ/20: 28-29).

    Οι άνθρωποι καθημερινά γύρο μας μακαρίζουν άλλες κατηγορίες ανθρώπων. Μακαρίζουν τους πλούσιους, τους χαρισματικούς, τους διάσημους, τους δυνατούς, όμως ο Θεός μακαρίζει τους ταπεινούς, τους «πτωχούς στο πνεύμα» (Λουκάς Σ/6: 20), αυτούς των οποίων "σκεπάστηκε η αμαρτία" (Ψαλμός ΛΒ/32: 1) και των οποίων τα ονόματα έχουν γραφτεί στο βιβλίο της ζωής (Λουκάς Ι/10: 20). Ο Κύριος μακαρίζει αυτούς που δεν είχαν την τύχη να ζήσουν στις ημέρες τις διακονίας Του, να δουν τα θαύματα Του, να ακούσουν τη διδασκαλία Του, να Τον αντικρίσουν νεκρό πάνω στο σταυρό, να Τον δουν αναστημένο.

     Είναι μακάριοι (τρισευτυχισμένοι) εκείνοι που δεν είδαν και πίστευσαν. Ο Θεός έχει επιφυλάξει μεγάλες χαρές, μεγάλες δόξες στον ουρανό, ανεκλάλητα μεγαλεία (Β΄ Κορινθίους ΙΒ/12: 4) για όλους εκείνους που δεν είδαν και πίστευσαν στο πρόσωπο Του και στο  Έργο που έκανε πάνω στο σταυρό για τη σωτηρία του κάθε ανθρώπου. Ο Κύριος είναι κατηγορηματικός. «Αληθώς σας λέγω, μεταξύ των γεννηθέντων υπό γυναικών δεν ηγέρθη μεγαλύτερος Ιωάννου του βαπτιστού, πλην ο μικρότερος εν τη βασιλεία των ουρανών είναι μεγαλύτερος αυτού" (Ματθαίος ΙΑ/11: 11). Ο Ιωάννης είδε και πίστεψε. Ο μικρότερος από μας που δεν είδε και πίστεψε στον ουρανό θα είναι μεγαλύτερος από τον Ιωάννη το Βαπτιστή σύμφωνα με τα λεγόμενα του Κυρίου.

      Τι θαυμαστή ομολογία έκανε ο Θωμάς! Οι πληγές που ο εχθρός με τόσο μίσος και με τόσο πάθος επέβαλε στο σώμα του Ιησού μεταβλήθηκαν με τη Δύναμη και τη Σοφία του Θεού σε αποδείξεις της Ανάστασής Του από τους νεκρούς. Σήμερα η μαρτυρία των μαθητών του Κυρίου για τη ζωή και το Έργο Του, οι διδαχές Του για τον καθένα από μας είναι γραμμένες μέσα στην Καινή Διαθήκη. Πολλοί λένε «…. άνθρωποι τα έγραψαν κι αυτά….» και απιστούν στο Λόγο του Θεού, ο οποίος μας διαβεβαιώνει ότι τούτα τα λόγια γράφτηκαν «διά Πνεύματος Αγίου» (Πράξεις Α/1: 2), ότι τούτα τα λόγια είναι «λόγοι ζωής αιωνίου» (Ιωάννης Σ/6: 68). 

   Ο Λόγος του Θεού είναι η γραπτή μαρτυρία κάποιων ανθρώπων, οι οποίοι και είδαν και ψηλάφισαν τον Κύριο και κατέγραψαν τις ιστορικές τους εμπειρίες. Κάθε αμφισβήτηση ή κάθε τι που θα μπει πάνω απ’ αυτό δεν μπορεί παρά να είναι απιστία, εγωισμός, σαρκικότητα, ανθρώπινη αλαζονεία… Ο Λόγος του Θεού στο ευαγγέλιο «κατά Ιωάννην» (κεφ. Κ/20: 31) μας διαβεβαιώνει: «ταύτα δε εγράφησαν διά να πιστεύσητε ότι ο Ιησούς είναι ο Χριστός ο Υιός του Θεού, και πιστεύοντες να έχητε ζωήν εν τω ονόματι αυτού». 

      Μέσα από το Λόγο του Θεού παρατηρούμε ότι ο Θωμάς κατάλαβε το λάθος του και μέσα από το ατόπημά του πήρε τα απαραίτητα πνευματικά μαθήματα. Θα πρέπει να επωφελούμαστε από τις πτώσεις μας και να μην επαναλαμβάνουμε τα ίδια λάθη. Μετά από την περιπέτειά του αυτή ο Θωμάς προσκολλήθηκε στους μαθητές του Κυρίου και δεν απομακρύνθηκε πλέον απ’ αυτούς. Έμεινε μόνιμα ενταγμένος και ταυτισμένος με την εκκλησία, με τους πιστούς ανθρώπους. Σχετικά με το θέμα αυτό ο Λόγος του Θεού μας αναφέρει τα εξής: "Και μεθ' ημέρας οκτώ πάλιν ήσαν έσω οι μαθηταί αυτού και Θωμάς μετ' αυτών. Έρχεται ο Ιησούς, ενώ αι θύραι ήσαν κεκλεισμέναι, και εστάθη εις το μέσον και είπεν Ειρήνη υμίν". (Ιωάννης Κ : 26). 

     Στο Ευαγγέλιο,  "κατά Ιωάννην", κεφ.  ΚΑ/21, εδ. 1-8, διαβάζουμε : 

1 Μετά ταύτα εφανέρωσεν εαυτόν πάλιν ο Ιησούς εις τους μαθητάς επί της θαλάσσης της Τιβεριάδος εφανέρωσε δε ούτως. 

2 Ήσαν ομού Σίμων Πέτρος και Θωμάς ο λεγόμενος Δίδυμος και Ναθαναήλ ο από Κανά της Γαλιλαίας, και οι υιοί του Ζεβεδαίου και άλλοι δύο εκ των μαθητών αυτού. Πράξεις Α : 13 : «Και ότε εισήλθον, ανέβησαν εις το ανώγεον, όπου είχον το κατάλυμα, ο Πέτρος και Ιάκωβος και Ιωάννης και Ανδρέας, Φίλιππος και Θωμάς, Βαρθολομαίος και Ματθαίος, Ιάκωβος Αλφαίου και Σίμων ο Ζηλωτής και Ιούδας Ιακώβου». 

    Ο δύσπιστος Θωμάς πίστεψε και παραδόθηκε στα χέρια του Αναστημένου Ιησού Χριστού με εκείνη τη θαυμαστή ομολογία του : «Ο Κύριός μου και ο Θεός μου». Τι σπουδαία είναι η αντωνυμία «μου»! Τι να τον κάνεις το Θεό, αν δεν είναι δικός σου; Δε σε ωφελεί σε τίποτα, εάν δεν έχεις γνωριστεί μαζί Του, αν δεν έχεις ταπεινωθεί ενώπιόν Του και δεν έχεις πιστέψει στο Έργο που Αυτός δια Ιησού Χριστού έκανε πάνω στο σταυρό για τη σωτηρία του κάθε ανθρώπου (Πράξεις Δ/4: 12). 

     Η ζωντανή μαρτυρία του Θωμά αφαιρεί από τον κάθε άνθρωπο κάθε δικαιολογία απιστίας. Ας προσέξουμε ιδιαίτερα το θέμα της απιστίας μας και της δυσπιστίας μας σ’ Αυτόν που μια μέρα θα μας κρίνει με δικαιοσύνη (Ρωμαίους Β/2: 16) μήπως χάσουμε τον έπαινο (Α΄ Κορινθίους Δ/4: 5), διότι μακάριοι για το Θεό είναι: «οι μη ιδόντες και πιστεύσαντες». Ο Κύριος θα στεφανώσει εκείνη την ημέρα αυτούς που δεν Τον είδαν, αλλά Τον εμπιστεύτηκαν…..  

    «Επειδή με είδες Θωμά, πίστεψες; Μακάριοι οι μη ιδόντες και πιστεύσαντες» (Ιωάννης Κ/20: 29). Τι μεγάλο, τι σημαντικό μήνυμα για τον καθένα μας! Οι «μη ιδόντες» είναι όλοι εκείνοι που δεν είδαν τον Κύριο με τα σαρκικά τους μάτια, όμως διαβάζουν το Λόγο Του (Καινή & Παλαιά Διαθήκη) και μέσα απ' αυτόν βλέπουν τον Αναστημένο Κύριο Ιησού με τα μάτια της πίστης, Τον εμπιστεύονται, Τον ακολουθούν και μέσα από αυτήν την καθημερινή τους εμπειρία δίνουν τη δική τους ομολογία για το Χριστό: «ο Κύριος μου και ο Θεός μου».
      Ας υψώσουμε τον Αναστημένο Χριστό μέσα στη ζωή μας, με τα έργα μας και με τα λόγια μας ώστε οι άνθρωποι να δουν τις πληγές στα χέρια του Ιησού, να δουν την πληρωμένη πλευρά Του, το ακάνθινο στεφάνι στο κεφάλι Του και είναι βέβαιο ότι θα δούμε και εμείς ανθρώπους μέσα στην πνευματική μας πορεία ν' αναφωνούν: «ο Κύριος μου και ο Θεός μου». ---

Ο ΔΡΑΠΕΤΗΣ. (αφήγημα για το Βαραβά)

       Ο ΔΡΑΠΕΤΗΣ.

Στο σκληρό αχυρόστρωμά του πέρασε την πιο άσχημη νύχτα της ζωής του. Πάντα το κελί της φυλακής του ήταν ξένο και άγνωστο στις ακτίνες του ηλίου. Μεγάλη πολυτέλεια ο ήλιος, για τις ρωμαϊκές φυλακές. Από πάνω μια τρύπα μονάχα ανοιχτή άφηνε για λίγες ώρες να μπαίνει λίγο μουντό φως. Και αυτή η υγρασία! Περόνιαζε τα κόκαλα. Την ένιωθες μέχρι τα βάθη της ψυχής σου. Μα αυτά τα είχε συνηθίσει, μήπως ήταν η πρώτη φυλακή από την οποία πέρασε; Ή ήταν καινούργιος στο επάγγελμα; Άλλος ήταν ο λόγος. Πιο σοβαρός. Η απόφαση είχε παρθεί. Το δικαστήριο άργησε να συνέλθει. Μα η απόφαση ήταν οριστική. Το γνώριζε τόσο καλά αυτό.

     Όλο και περίμενε, πως με κάτι λεφτούλια, από ληστείες του φυσικά, που είχε σκορπίσει, όλο περίμενε με την αγόρευση εκείνου του ακριβοπληρωμένου ρήτορα – δικηγόρου, πως θα βρισκόταν ένα παραθυράκι να γλιτώσει από το θάνατο τώρα και αργότερα να βγει. Μα όλες του οι ελπίδες είχαν διαλυθεί σαν φθινοπωριάτικη ομίχλη. Του είχαν κάνει γνωστό, πως την άλλη μέρα, μια και πλησίαζε το Πάσχα, πριν από αυτό θα τον σταύρωναν μαζί με κάποιους άλλους, που δεν τους γνώριζε. Να γιατί ήταν τόσο άσχημος ο ύπνος του. 

     Πόσες φορές δεν ξύπνησε αυτή τη νύχτα. Κάθε τόσο νόμιζε πως ένιωθε το βαρύ χέρι του Ρωμαίου δεσμοφύλακα να τον σπρώχνει να ξυπνήσει, να τον βγάλει στην αυλή, που θα τον έπαιρνε το κλειστό αμάξι για να τον πάει στον τόπο, που είχαν διαλεγμένο για τις σταυρώσεις. Άνοιγε μέσα στο σκοτάδι τα μάτια του. Δεν ήταν κανένας. Ταλαιπωρημένος, ξανάκλεινε τα μάτια του. Μα σε λίγο πάλι κάποιο χέρι τον έσπρωχνε. Πάλι η ίδια ιστορία. Πάλι το σκοτάδι. Το δράμα του. Ο εφιάλτης του. Η αγωνία του. Πόσο θα βαστούσε αυτό; Κάλλιο να τελειώνουμε μια ώρα πιο γρήγορα. Αυτή ήταν η επιθυμία του.

     Γλυκοχάραζε. Στο γεμάτο από βρώμα κελί του ένιωσε πάλι το ίδιο χέρι να τον σπρώχνει. Πάλι η ίδια ιστορία. Άνοιξε τα μάτια του. Μα όχι. Τώρα ήταν τελείως διαφορετικά τα πράγματα. Ναι, ο δεσμοφύλακας ήταν από πάνω του και τον έσπρωχνε. Γύρισε και τον κοίταξε. Αυτός χαμογελούσε. Το κτήνος. Που έβρισκε το κουράγιο να γελά; «Κάνε γρήγορα και πάρε τα πράγματά σου να πηγαίνουμε». Και πάλι γελούσε. Και να σκεφτείς, πόσα δεν του είχε χαρίσει αυτού του δεσμοφύλακα! Και τώρα να παίζει με το θάνατό του…. «Πάρε τα πράγματά σου», του λέει. «Μα τι να κάνω; Εκεί που πάω, δεν μου χρειάζοντα. Στα χαρίζω για να πιεις ένα κρασί, σαν θα τα δώσεις στον παλιατζή». «Πάρε τα πράγματά σου. Θα σου χρειαστούν». Και του έσπρωξε το σάκο του. 

     Πέρασαν από ένα διάδρομο, μετά από έναν άλλο. Ο δεσμοφύλακας έσυρε βαριά την πόρτα, που έβγαζε στην αυλή, και του είπε, πάλι γελώντας, δίνοντάς του μια σπρωξιά: «Βαραββά, άντε στο καλό. Πήγαινε». «Μα που να πάνω; Γιατί με κοροϊδεύεις;». 

  Ήταν έτοιμος να σωριαστεί. Δεν βαστούσε άλλο. Τότε, με λίγα λόγια, του εξήγησε ο δεσμοφύλακας, πως αντί γι’ αυτόν, κάποιος άλλος θα πέθαινε. Κάποιος Ιησούς, που τον λέγανε Χριστό. Κάποιος, που έκανε θαύματα. Που έλεγαν ότι είχε αναστήσει και κάποιον τελευταία στη Βυθανία. Αυτόν διάλεξαν οι ιερείς να πεθάνει. Αυτόν θέλησε ο λαός να πεθάνει. «Εσύ, του λέει, τη γλύτωσες. Είσαι ελεύθερος. Άλλος θα πληρώσει για σένα». 

     Μια μικρή, φανταστική περιγραφή εκείνου του σημείου, που με τόση λακωνικότητα ο Λόγος του Θεού μας παρουσιάζει. Ο Βαραββάς, ένας ματοβαμμένος κακούργος, αφέθηκε ελεύθερος, για να πεθάνει ο αναμάρτητος Υιός του Θεού πάνω στο σταυρό του Γολγοθά. Όταν διαβάζουμε την Καινή Διαθήκη, δεν πρέπει να τη διαβάζουμε σαν ένα βιβλίο φιλολογικό, που σκοπό έχει να μας διασκεδάσει ή να μας χαρίσει μερικές γνώσεις. Θα πρέπει να βλέπουμε μέσα στις σελίδες της το μήνυμα και τα λόγια, που ο Θεός απευθύνει σε μας. 

     Για να καταλάβεις αυτή την ιστορία, πρέπει να δεις στη θέση του Βαραββά τον εαυτόν σου. Όλοι μας ήμασταν μέσα στην αμαρτία, καταδικασμένοι στην αιώνια απώλεια, κάτω από την τρομερή, αλλά δίκαιη μάχαιρα της κρίσης του Θεού. Θάνατος διπλός. Σωματικός από τη μια μεριά και αιώνιος από την άλλη. 

   Αλλά η αγάπη του Θεού θέλησε στη δική μας θέση να πεθάνει, όπως στη θέση του Βαραββά, ο Ιησούς Χριστός για να ζήσουμε εμείς ελεύθεροι σε μια καινούργια ζωή καθαρότητας και αγάπης, που μονάχα η καθημερινή επικοινωνία μας με τον Θεό μπορεί να μας χαρίσει.

Ο Θεός σε αγάπησε τόσο, ώστε να θυσιάσει στη δική σου θέση τον Υιό Του. 

• «Διότι τόσον ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε έδωκε τον Υιόν αυτού τον μονογενή, διά να μη απολεσθή πας ο πιστεύων εις αυτόν, αλλά να έχη ζωήν αιώνιον». (Ιωάννης Γ : 16). 

 Ο Θεός δεν θέλει το θάνατο του αμαρτωλού, αλλά τη σωτηρία του. 

• «Πες τους: Ζω εγώ, λέει ο Κύριος ο Θεός, δεν θέλω τον θάνατο του αμαρτωλού, αλλά να επιστρέψει ο ασεβής από τον δρόμο του, και να ζει, επιστρέψτε, επιστρέψτε από τους πονηρούς σας δρόμους, γιατί να πεθάνετε, οίκος Ισραήλ;». {Ιεζεκιήλ κεφ. ΛΓ (33), εδάφ. 11}. 

• «Διότι ο Υιός του ανθρώπου ήλθε να ζητήση και να σώση το απολωλός». (Λουκάς κεφ. ΙΘ, εδ. 10). 

 Ο Θεός θέλει να σε ελευθερώσει από τον αιώνιο θάνατο, σαν τον Βαραββά.