6. Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΦΙΛΑΔΕΛΦΕΙΑΣ

         

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΦΙΛΑΔΕΛΦΕΙΑΣ.  "η εκκλησία που είχε αντέξει υπομονετικά". 

Βιβλίο "Αποκάλυψης",  κεφ. Γ/3,  εδ.  7-13.

7 Και προς τον άγγελον της εν Φιλαδελφεία εκκλησίας γράψον. Ταύτα λέγει ο άγιος, ο αληθινός, ο έχων το κλειδίον του Δαβίδ, όστις ανοίγει και ουδείς κλείει, και κλείει και ουδείς ανοίγει 

8 Εξεύρω τα έργα σου ιδού, έθεσα ενώπιόν σου θύραν ανεωγμένην, και ουδείς δύναται να κλείση αυτήν διότι έχεις μικράν δύναμιν και εφύλαξας τον λόγον μου και δεν ηρνήθης το όνομά μου. 

9 Ιδού, θέλω κάμει τους εκ της συναγωγής του Σατανά, οίτινες λέγουσιν εαυτούς ότι είναι Ιουδαίοι, και δεν είναι, αλλά ψεύδονται ιδού, θέλω κάμει αυτούς να έλθωσι και να προσκυνήσωσιν ενώπιον των ποδών σου και να γνωρίσωσιν ότι εγώ σε ηγάπησα. 

10 Επειδή εφύλαξας τον λόγον της υπομονής μου, και εγώ θέλω σε φυλάξει εκ της ώρας του πειρασμού, ήτις μέλλει να έλθη επί της οικουμένης όλης, διά να δοκιμάση τους κατοικούντας επί της γης. 

11 Ιδού, έρχομαι ταχέως κράτει εκείνο το οποίον έχεις, διά να μη λάβη μηδείς τον στέφανόν σου. 

12 Όστις νικά, θέλω κάμει αυτόν στύλον εν τω ναώ του Θεού μου, και δεν θέλει εξέλθει πλέον έξω, και θέλω γράψει επ' αυτόν το όνομα του Θεού μου και το όνομα της πόλεως του Θεού μου, της νέας Ιερουσαλήμ, ήτις καταβαίνει εκ του ουρανού από του Θεού μου, και το όνομά μου το νέον. 

13 Όστις έχει ωτίον, ας ακούση τι λέγει το Πνεύμα προς τας εκκλησίας. 

      ΣΧΟΛΙΑ : 

     «ΦΙΛΑΔΕΛΦΕΙΑ» είναι σύνθετη λέξη και σημαίνει «αγάπη προς τους αδελφούς». Η χριστιανική εκκλησία στη Φιλαδέλφεια ήταν μια μικρή, ταπεινή, αλλά πιστή στο Θεό εκκλησία. Ο ίδιος ο Κύριος της γράφει στο γράμμα του «μικράν δύναμιν έχεις» (εδ.8). Δεν είχε μεγάλη φήμη, ούτε μεγάλη δράση, ήταν μια μικρή εκκλησία. Τα μέλη της προσπαθούσαν στη ζωή τους και στις μεταξύ τους σχέσεις να μιμούνται τη ζωή του Χριστού, καθώς ζούσαν μέσα σε μια ειδωλολατρική και διεφθαρμένη κοινωνία. Αγαπούσαν το λόγο του Θεού, τον μελετούσαν και τον εφάρμοζαν στην καθημερινή τους ζωή. Ο Κύριος εμφανίζεται στην εκκλησία ως ο Άγιος που τηρεί τις υποσχέσεις Του και που έχει τα κλειδιά του Δαβίδ και όταν ανοίγει, κανείς δε μπορεί να κλείσει και όταν κλείνει, κανείς δε μπορεί ν’ ανοίξει. Είναι φανερό ότι έχει τον πλήρη έλεγχο της εκκλησία Του. Τούτη την εκκλησία ο Κύριος την αγάπησε πολύ και μόνον επαίνους έχει να της στείλει. 

     «ιδού έθεσα ενώπιόν σου θύραν ανεωγμένην, και ουδείς δύναται να κλείσει αυτήν». Η ανοιχτή πόρτα, που παρά τις λυσσαλέες επιθέσεις δεν κατάφεραν να την κλείσουν ούτε οι ειδωλολατρικές αιρέσεις, ούτε η συναγωγή των Ιουδαίων είναι η ευκαιρία που μας δίνει ο Θεός να μιλήσουμε για το Χριστό σε ανθρώπους που δεν Τον γνωρίζουν, που δε γνωρίζουν την αγάπη Του και την δωρεάν «κατά χάριν» σωτηρία Του (Εφεσίους Β/2: 8). Για να κλείσουν τούτη την πόρτα του λόγου του Θεού, επιστρατεύτηκαν Αυτοκράτορες και Αυτοκρατορίες, πλάνες, αιρέσεις, ολόκληρη η δύναμη του εχθρού. Το ερώτημα είναι γιατί δε μπόρεσαν να την κλείσουν τούτη την πόρτα; Την απάντηση θα τη δώσει ο Απ. Παύλος καθώς κατηχεί τον νεαρό Τιμόθεο. Διότι «ο λόγος του Θεού δεν δεσμεύεται» (Β΄ Τιμοθέου Β/2: 9). 

      Για «θύρα» μιλάει και ο Απ. Παύλος όταν αναφέρει στους Κορίνθιους. «μου ανοίχτηκε μεγάλη θύρα για αποτελεσματικό έργο, όμως υπάρχουν πολλοί που αντιδρούν». (Α΄ Κορινθίους ΙΣ/16: 9). Επίσης «Ότε δε ήλθον εις την Τρωάδα δια να κηρύξω το ευαγγέλιον του Χριστού, και ηνοίχθη εις εμέ θύρα εν Κυρίω» (Β΄ Κορινθίους Β/2: 12). Γράφει δε στην επιστολή "προς Κολοσσαείς" (κεφ. Δ/4, εδ. 3) τα εξής «προσευχόμενοι ενταυτώ και περί ημών, να ανοίξη εις ημάς ο Θεός θύραν του λόγου, διά να λαλήσωμεν το μυστήριον του Χριστού, δια το οποίον και είμαι δεδεμένος». 

     Για να ανοίξεις τη θύρα, θα πρέπει οπωσδήποτε να έχεις το κλειδί. Στο ερώτημα: «ποιος έχει το κλειδί», για να ανοίξει ή αντίθετα να κλειδώσει την πόρτα; Ο ίδιος ο Κύριος απαντά: «Ταύτα λέγει ο άγιος, ο αληθινός, ο έχων το κλειδίον του Δαβίδ, όστις ανοίγει και ουδείς κλείει και κλείνει και ουδείς ανοίγει» (Αποκάλυψη Γ/3: 7). Γνωρίσαμε τη θύρα που είναι η εικόνα της υπηρεσίας, της μαρτυρίας για το Όνομα του Ιησού Χριστού, του Ευαγγελισμού των ανθρώπων και τώρα γνωρίζουμε Εκείνον που κρατά το κλειδί. 

    Ο Κύριος άνοιξε πόρτα στην εκκλησία της Φιλαδέλφειας, της έδωσε ευκαιρίες να μιλήσει για Εκείνον, για την αγάπη Του για τον αμαρτωλό άνθρωπο, για το μίσος Του προς την αμαρτία, για την αιώνια ζωή που προσφέρει ο Θεός σε κάθε έναν που θα πιστέψει σ’ Αυτόν (Α΄ Ιωάννου Β/2: 25) καθώς και για την αιώνια απώλεια που περιμένει όλους εκείνους που απορρίπτουν στην πρόσκληση του Ιησού Χριστού (Εβραίους Ι/10: 39). Η εκκλησία της Φιλαδέλφειας ανταποκρίθηκε στις ευκαιρίες που της έδωσε ο Θεός και γι’ αυτό ο Κύριος στην επιστολή του την εγκωμιάζει. 

     «έθεσα ενώπιόν σου θύραν ανεωγμένην». Ο εχθρός σκέφτηκε ότι «θύρα» έθεσε ο Κύριος στην εκκλησία Του, «θύρα» θα θέσει και εκείνος. Και έτσι άρχισε να ανοίγει πόρτες με μοναδικό σκοπό να πλανήσει και να παραπλανήσει την εκκλησία του Χριστού. Μέσα στην μακραίωνη και πολυτάραχη ιστορία της Εκκλησίας άνοιξαν πολλές πόρτες για την εκκλησία και το τραγικό είναι ότι η εκκλησία δεν πρόσεξε, δεν έκανε σωστή διάγνωση, δεν εξακρίβωσε με βάση το λόγο του Θεού, αν την κάθε πόρτα που ανοιγόταν μπροστά της την είχε ανοίξει ο Χριστός ή ο εχθρός. 

       Αφού ο εχθρός δεν κατόρθωσε να εξοντώσει την εκκλησία με τους ανελέητους διωγμούς, άρχισε σιγά – σιγά να αλλάζει τακτική. Έτσι προσπάθησε να παραπλανήσει την εκκλησία και να την κάνει να ξεφύγει από το σκοπό της που είναι πάντοτε ένας και μοναδικός, να κηρύξει το Ευαγγέλιο της «κατά χάριν» σωτηρίας του Ιησού Χριστού. Έτσι λοιπόν ο εχθρός άνοιξε στην εκκλησία την πόρτα της «πολιτικής δύναμης». Είπε λοιπόν προς την εκκλησία: “Βασιλεία θέλεις; Εγώ θα σου τη δώσω. Η βασιλεία των ουρανών είναι πολύ μακριά και στο μέλλον, λάβε τώρα τη δική μου βασιλεία πάνω στη γη. Μέσα από τη δύναμη της πολιτικής θα μπορείς να αναμορφώσεις τον κόσμο, να επιβάλεις τα σχέδια και τους σκοπούς σου και να κάνεις τον κόσμο καλύτερο”. 

       Αλήθεια πόσες φορές η εκκλησία μέσα στην ιστορία της δεν πίστεψε τούτο το παραμύθι; Πόσες φορές στηρίχτηκε στην πολιτική δύναμη με παράλληλο σκοπό να υπηρετήσει το Θεό; Όμως τα πράγματα εξελίχθηκαν εντελώς αντίθετα από τις προσδοκίες της εκκλησίας και από τις πλούσιες υποσχέσεις του εχθρού. Αντί η πολιτική εξουσία να υπηρετήσει την Εκκλησία, η Εκκλησία έγινε υπηρέτης της πολιτικής εξουσίας. Έτσι η εκκλησία μπαίνοντας και βγαίνοντας από τη μεγάλη και φαρδιά πύλη των πολιτικών επιδιώξεων ξέφυγε από το έργο της με τραγικό αποτέλεσμα να εγκαταλείψει το σκοπό της που ήταν και θα είναι πάντοτε να κηρύξει το Ευαγγέλιο του Χριστού, για να γνωρίσουν οι άνθρωποι την «αλήθεια» και να ελευθερωθούν από τις παγίδες του εχθρού της ψυχής (Ιωάννης Η/8: 32).

       Βλέποντας ο εχθρός τη μεγάλη επιτυχία ήρθε να ανοίξει και άλλη πόρτα στην εκκλησία. Έτσι άνοιξε την περίφημη θύρα του λεγόμενου «κοινωνικού ευαγγελίου». Είπε ο εχθρός στην εκκλησία. «τι έκανε ο Χριστός στη γη;». Το ευαγγέλιο δεν αναφέρει ότι ο Χριστός «διήλθεν ευεργετών και θεραπεύων πάντας τους καταδυναστευομένους»; (Πράξεις Αποστόλων Ι/10: 38). Ο Χριστός δε γιάτρευε τους ασθενείς, δεν έδινε ψωμί στους πεινασμένους, δεν υπερασπιζόταν τους αδικημένους; Αυτή είναι η αποστολή σου εκκλησία, αυτό ακριβώς να κάνει και εσύ, είπε ο εχθρός. Και πήρε ο διάβολος το ανθρωποκτόνος ο πατέρας του ψεύδους (Ιωάννης Η/8: 44), το Άγιο Ευαγγέλιο το έσκισε, το έκανε κομμάτια και κράτησε μόνον την παραβολή του «καλού Σαμαρείτη» (Λουκάς Ι/10: 30 - 35). Αυτό είπε στην εκκλησία θα είναι από δω και πέρα το έργο σου. Μπροστά σε τούτη την υπηρεσία η εκκλησία έμεινε έκθαμβη. Αυτός είναι ο σκοπός μου είπε και άρχισε να φορτώνει στο γαϊδουράκι της τους πληγωμένους, τους ταλαιπωρημένους και μέσα απ’ όλα αυτά η εκκλησία ξέχασε ότι αποστολή της δεν ήταν να περιθάλπει, να ταΐζει κλπ, αλλά ήταν να κάνει πόλεμο εναντίον της αμαρτίας, όλων εκείνων των σκοτεινών δυνάμεων που πλήγωσαν, που στέρησαν, που ατίμασαν την κορωνίδα της κτίσης του Θεού, που είναι ο άνθρωπος και καθώς η εκκλησία έμπαινε και έβγαινε από τη μεγάλη πόρτα της κοινωνικής δράσης, αράχνες σκέπασαν το Ευαγγέλιο του Χριστού. 

     Ο Ιωσίας, ο τελευταίος καλός βασιλιάς του Ισραήλ, βασίλεψε από το έτος 639 έως 608 π.Χ. κάνοντας μια ανακαίνιση στον εγκαταλελειμμένο Ναό του Σολομώντα βρήκε κάπου πεταμένο και σκονισμένο το βιβλίο του Νόμου του Θεού που είχε δοθεί στο Μωυσή. (Β΄ Χρονικών ΛΔ/34: 14). Ασχολούνταν με άλλα πράγματα και είχαν εγκαταλείψει και είχαν εντελώς ξεχάσει το βιβλίο του Νόμου του Θεού. Με παράπονο ο Θεός στο βιβλίο του προφήτη "Ωσηέ" αναφέρει: «Ο λαός μου ηφανίσθη δι' έλλειψιν γνώσεως» (Ωσηέ Δ/4: 6). Πώς να τηρήσει ο λαός το Νόμου του Θεού, όταν το βιβλίο είχε χαθεί και εγκαταλειφθεί; Τούτη η ιστορία έρχεται να θυμίσει την κατάσταση της εκκλησίας στις ημέρες μας. Πολιτική εξουσία, οικονομική κυριαρχία, κοινωνική προσφορά και το Ευαγγέλιο, που είναι «λόγοι ζωής αιωνίου» (Ιωάννης Σ/6: 68), που είναι «δύναμις Θεού προς σωτηρίαν εις πάντα τον πιστεύοντα» (Ρωμαίους Α/1: 16), είναι κάπου σκονισμένο, κάπου χαμένο, κάπου εγκαταλειμμένο, ολοκληρωτικά ξεχασμένο.

       Πόσες θύρες ανοίγει καθημερινά ο εχθρός μπροστά μας, για να μας κάνει να ξεχάσουμε και να παραμελήσουμε το Χριστό και το λόγο Του; Φιλοδοξίες, μέριμνες, ασχολίες, συμφέροντα, απορροφούν καθημερινά εξ’ ολοκλήρου το ενδιαφέρον του Χριστιανού και δε βρίσκει χρόνο να ασχοληθεί με το Ευαγγέλιο και έτσι τα «τάλαντα» που του έδωσε ο Θεός μένουν αχρησιμοποίητα (Ματθαίος ΚΕ/25: 15). Η εκκλησία της Φιλαδέλφειας δεν παραπλανήθηκε από ψεύτικες θύρες, αλλά έμεινε πιστή στη μία και μοναδική θύρα που είναι από το Θεό, τη θύρα του Ευαγγελίου και για τη σταθερή αυτή συμπεριφορά της ο Κύριος την εγκωμιάζει. "Ιδού, θέλω κάμει τους εκ της συναγωγής του Σατανά, οίτινες λέγουσιν εαυτούς ότι είναι Ιουδαίοι, και δεν είναι, αλλά ψεύδονται ιδού, θέλω κάμει αυτούς να έλθωσι και να προσκυνήσωσιν ενώπιον των ποδών σου και να γνωρίσωσιν ότι εγώ σε ηγάπησα". 

      Στην πορεία της εκκλησίας πάντα ο εχθρός θα βάζει εμπόδια. Πάντα η «συναγωγή του σατανά», εκείνοι που θα λένε ότι είναι πιστοί και δε θα είναι, θα υπάρχουν. Ο Κύριος έχει δώσει μια υπόσχεση στην Εκκλησία Του, ότι εκείνοι που την πολεμούν, εκείνοι που αντιστέκονται στο λόγο του Θεού θα έλθουν μια μέρα που θα προσκυνήσουν ενώπιον των ποδών της Εκκλησίας, για να γνωρίσουν ότι ο Κύριος την αγάπησε. Θυμάστε τι είπαν τα αδέλφια του Ιωσήφ στον αδελφό τους, όταν αυτός τους είπε το όνειρο που είδε: 

7 δέστε, εμείς δέναμε δεμάτια στο μέσον της πεδιάδας και ξάφνου, σηκώθηκε το δικό μου δεμάτι, και στάθηκε όρθιο και να, τα δικά σας δεμάτια, αφού περιστράφηκαν, προσκύνησαν το δικό μου δεμάτι. 

8 Και οι αδελφοί του είπαν σ' αυτόν: Βασιλιάς θα γίνεις επάνω σε μας; Ή, θα γίνεις κύριος σε μας; Και τον μίσησαν ακόμα περισσότερο για τα όνειρά του, και για τα λόγια του. (Γένεση ΛΖ/37: 7-8).

     Ποια ήταν η κατάληξη όλου του μίσους και της πλεκτάνης των αδελφών εναντίον του Ιωσήφ; «Και όταν ο Ιωσήφ ήρθε στο σπίτι, του πρόσφεραν τα δώρα, (οι αδελφοί του) που είχαν στα χέρια τους, μέσα στο σπίτι και τον προσκύνησαν μέχρις εδάφους» (Γένεση ΜΓ/43 : 26). Αυτό δεν αποτελεί εκδίκηση, γιατί ο Θεός δεν εκδικείται, αποτελεί πράξη δικαιοσύνης του Θεού. 

     «όστις ανοίγει και ουδείς κλείει, και κλείει και ουδείς ανοίγει». Ο Χριστός ανοίγει πόρτες, δίνει ευκαιρίες, αλλά ας μην ξεχνάμε ότι κλείνει και πόρτες. Ό,τι κλείνει ο Χριστός στη ζωή κανένας δε μπορεί να ανοίξει. Ποια είναι η πόρτα που μπορεί να κλείσει ο Χριστός στον πιστό άνθρωπο; Κάποιος πληροφορήθηκε τη βαριά αρρώστια ενός γνωστού του. Αύριο είπε θα πάω να τον δω και να του μιλήσω για το Χριστό, δεν άδειασα σήμερα θα πάω σε λίγες μέρες, θα πάω τον άλλο μήνα. Κάποια στιγμή μετά από καιρό που πήγε είδε μπροστά στην πόρτα το σκέπασμα από ένα φέρετρο και δίπλα σ’ αυτό ένα κηδειόχαρτο. Άργησε, δεν εκμεταλλεύτηκε τις τόσες ευκαιρίες που ο Θεός του έδωσε, για να τον επισκεφθεί. Ο Θεός δίνει ευκαιρίες στην εκκλησία, αλλά και σε κάθε έναν πιστό άνθρωπο ξεχωριστά. Αν τις αγνοήσουμε, αν τις αναβάλουμε, αν δεν τις χρησιμοποιήσουμε, ο Θεός, όταν Εκείνος κρίνει, θα τις αφαιρέσει. Μία μνά είχε λάβει ένας πιστός άνθρωπος και δεν την εκμεταλλεύτηκε και αγνόησε τις ευκαιρία που του έδωσε ο Θεός στη ζωή του. Το αποτέλεσμα ήταν τραγικό (Λουκάς ΙΘ/19: 20-26). Μία συκιά συνάντησε ο Κύριος και ήταν άκαρπη. Είχε πολλά φύλλα, μεγάλο κορμό, όμως ήταν χωρίς καρπό. «και ιδών μίαν συκήν επί της οδού, ήλθε προς αυτήν και ουδέν ηύρεν επ' αυτήν ειμή φύλλα μόνον, και λέγει προς αυτήν Να μη γείνη πλέον από σου καρπός εις τον αιώνα. Και παρευθύς εξηράνθη η συκή» (Ματθαίος ΚΑ/21: 19). Τη θύρα που ανοίγει το χέρι του Χριστού πάλι το χέρι του Χριστού θα την κλείσει. 

     «Επειδή εφύλαξας τον λόγον της υπομονής μου, και εγώ θέλω σε φυλάξει εκ της ώρας του πειρασμού, ήτις μέλλει να έλθη επί της οικουμένης όλης, διά να δοκιμάση τους κατοικούντας επί της γης». Επειδή οι χριστιανοί της Φιλαδέλφειας είχαν κρατήσει την αληθινή πίστη και αγαπούσαν το Θεό και ζούσαν στην πράξη τη χριστιανική ζωή, ο Κύριος τους υπόσχεται ότι θα τους φυλάξει από την τραγική εκείνη περίοδο της μεγάλης δοκιμασίας που θα πέσει πάνω σε όλους τους κατοίκους της γης. Ποια είναι αυτή η περίοδος; Πρόκειται για τη «μεγάλη θλίψη» που διαρκέσει 3,5 χρόνια (2η περίοδος Αντίχριστου) και για οποία ο Κύριος έχε αναφέρει: «Διότι τότε θέλει είσθαι θλίψις μεγάλη, οποία δεν έγεινεν απ' αρχής κόσμου έως του νυν, ουδέ θέλει γείνει» (Ματθαίος ΚΔ/24: 21). Στην περίοδο αυτή είχε αναφερθεί και ο Προφήτης "Ιερεμίας" (κεφ. Λ/30, εδ. 7). «Ουαί διότι μεγάλη είναι η ημέρα εκείνη ομοία αυτής δεν υπήρξε και είναι καιρός της στενοχωρίας του Ιακώβ πλην θέλει σωθή εξ αυτής» καθώς επίσης και ο Προφήτης "Δανιήλ" (κεφ. ΙΒ/12, εδ. 1) «θέλει είσθαι καιρός θλίψεως, οποία ποτέ δεν έγεινεν αφού υπήρξεν έθνος, μέχρις εκείνου του καιρού». Ο Κύριος προειδοποίησε την εκκλησία της Σμύρνης ότι πρόκειται να υποφέρει. Στην εκκλησία της Φιλαδέλφειας δίνει την υπόσχεση ότι θα τη φυλάξει από τα δεινά αυτής της περιόδου που θα είναι η τραγικότερη της ανθρώπινης ιστορίας. Η υπόσχεση αυτή αφορά και τον κάθε πιστό στο Θεό άνθρωπο. 

     «κράτει εκείνο το οποίον έχεις, διά να μη λάβη μηδείς τον στέφανόν σου». Τούτα τα λόγια μας λένε ότι κάποιο άτομο είχε γνωρίσει το Χριστό, είχε μπει στην εκκλησία Του, είχα αγωνιστεί «τον αγώνα τον καλό» (Β΄ Τιμοθέου Δ/4: 7) και είχε εξασφαλίσει πέρα από τη σωτηρία του και κάποιο στεφάνι (βραβείο) στον ουρανό (Αποκάλυψη Β/2: 10). Αυτός όμως σιγά – σιγά άρχισε να παραμελεί τη σχέση του με το Θεό με αποτέλεσμα να χάσει αυτό το βραβείο και απ’ ό,τι φαίνεται να σώθηκε «ως διά πυρός» (Α΄ Κορινθίους Γ/3: 15). 

      Συνεπώς όχι μόνον μια ανοικτή θύρα μπορεί το χέρι του Χριστού να την κλείσει, αλλά και ένα κερδισμένο στεφάνι μπορεί το χέρι του Χριστού να το αφαιρέσει. Γι’ αυτό ο Απ. Παύλος γράφει  στην επιστολή "προς Κολοσσαείς" (κεφ. Β/2, εδ. 18) «Κανένας ας μη σας στερήσει το βραβείο, με προσποίηση ταπεινοφροσύνης, και με θρησκεία των αγγέλων, ασχολούμενος με πράγματα που δεν είδε, φουσκώνοντας μάταια από τον νου τής σάρκας του». 

     «ο νικών θα γίνει στύλος στο Ναό του Θεού και δεν θα εξέλεθει πλέον έξω από το Ναό». Το νικητή ο Χριστός θα τον κάνει στύλο αμετακίνητο στο ναό του Θεού. Ο στύλος είναι ενσωματωμένος με το ναό, είναι τμήμα του οικοδομήματος του ναού. Όσο θα υπάρχει ο ναός, θα υπάρχει και ο στύλος. Μέσα στο ναό μπαίνουν προσκυνητές, φεύγουν, έρχονται άλλοι κλπ. Ο στύλος δε θα φύγει ποτέ, πάντα θα είναι εκεί, γιατί είναι αναπόσπαστο τμήμα του ναού. Όλα αυτά είναι συμβολισμοί με τους οποίους θέλει ο Κύριος να δείξει τη μόνιμη και αιώνια σχέση που θα συνδέει στον ουρανό τον πιστό άνθρωπο με το Θεό. ---

ΗΣΑΪΑΣ ΛΖ/37: 14-21 Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΕΖΕΚΙΑΣ.

  Βιβλίο προφήτου "Ησαΐα", κεφ. ΛΖ/37, εδ. 14-21.        (Παλαιά Διαθήκη).

14 Και λαβών ο Εζεκίας την επιστολήν εκ της χειρός των πρέσβεων ανέγνωσεν αυτήν και ανέβη ο Εζεκίας εις τον οίκον του Κυρίου και εξετύλιξεν αυτήν ενώπιον του Κυρίου. 

15 Και προσηυχήθη εις τον Κύριον ο Εζεκίας λέγων, 

16 Κύριε των δυνάμεων, Θεέ του Ισραήλ, ο καθήμενος επί των χερουβείμ, συ αυτός είσαι ο Θεός, ο μόνος, πάντων των βασιλείων της γής συ έκαμες τον ουρανόν και την γην. 

17 Κλίνον, Κύριε, το ους σου και άκουσον άνοιξον, Κύριε, τους οφθαλμούς σου και ιδέ και άκουσον πάντας τους λόγους του Σενναχειρείμ, όστις απέστειλε τούτον διά να ονειδίση τον ζώντα Θεόν. 

18 Αληθώς, Κύριε, οι βασιλείς της Ασσυρίας ηρήμωσαν πάντα τα έθνη και τους τόπους αυτών, 

19 και έρριψαν εις το πυρ τους θεούς αυτών διότι δεν ήσαν θεοί, αλλ' έργον χειρών ανθρώπων, ξύλα και λίθοι διά τούτο κατέστρεψαν αυτούς. 

20 Τώρα λοιπόν, Κύριε Θεέ ημών, σώσον ημάς εκ της χειρός αυτού διά να γνωρίσωσι πάντα τα βασίλεια της γης, ότι συ είσαι ο Κύριος, ο μόνος. 

21 Τότε απέστειλεν Ησαΐας ο υιός του Αμώς προς Εζεκίαν, λέγων, Ούτω λέγει Κύριος ο Θεός του Ισραήλ. Ήκουσα όσα προσηυχήθης εις εμέ κατά του Σενναχειρείμ, βασιλέως της Ασσυρίας.

       ΣΧΟΛΙΑ : 

      Ο Εζεκίας βασίλεψε στο νότιο βασίλειο του Ισραήλ (βασίλειο του Ιούδα) από το έτος 716 έως το 687 π.Χ. Από την πρώτη στιγμή της βασιλείας του σε ηλικία 25 ετών προώθησε την αληθινή λατρεία του Θεού σε ολόκληρη την επικράτεια του Ισραήλ. Τέτοια ήταν η αφοσίωσή του στο Θεό στα πρώτα χρόνια της βασιλείας του που, παρά τα όποια λάθη έκανε, θα μπορούσε να πει κάποιος ασφαλώς ότι μετά το Δαβίδ υπήρξε ο καλύτερος βασιλιάς. 

     Ο λόγος του Θεού αναφέρει σχετικά: 

3 Και έκαμε το ευθές ενώπιον του Κυρίου, κατά πάντα όσα έκαμε Δαβίδ ο πατήρ αυτού. 

4 Αυτός αφήρεσε τους υψηλούς τόπους και κατέθραυσε τα αγάλματα και κατέκοψε τα άλση και κατεσύντριψε τον χάλκινον όφιν, τον οποίον έκαμεν ο Μωϋσής διότι έως των ημερών εκείνων οι υιοί του Ισραήλ εθυμίαζον εις αυτόν και εκάλεσεν αυτόν Νεουσθάν. 

5 Επί Κύριον τον Θεόν του Ισραήλ ήλπισε και δεν εστάθη μετ' αυτόν όμοιος αυτού μεταξύ πάντων των βασιλέων του Ιούδα, αλλ' ουδέ των προ αυτού 

6 διότι προσεκολλήθη εις τον Κύριον δεν απεμακρύνθη από όπισθεν αυτού, αλλ' εφύλαξε τας εντολάς αυτού, τας οποίας ο Κύριος προσέταξεν εις τον Μωϋσήν. 

7 Και ήτο ο Κύριος μετ' αυτού κατευοδούτο όπου εξήρχετο και απεστάτησε κατά του βασιλέως της Ασσυρίας και δεν εδούλευσεν εις αυτόν. (Β΄ Βασιλέων ΙΗ/18 : 3-7). 

     Όταν ο Εζεκίας ανέβηκε στο θρόνο, στο βασίλειο του Ιούδα βρισκόταν σε αποστασία από τον αληθινό Θεό. Ο πατέρας του Άχαζ είχε προωθήσει τη λατρεία ψεύτικων θεών. Ο Θεός, για να τους συνετίσει και να τους προβληματίσει, είχε επιτρέψει να συμβούν δύσκολες καταστάσεις, ώστε να απειλείται η χώρα από τους εχθρούς της και ιδιαίτερα από την υπερδύναμη της εποχής, την Ασσυρία.

      Όταν λοιπόν ανέλαβε τη βασιλεία στο νότιο βασίλειο, η πρώτη ενέργεια ήταν να ανοίξει το Ναό και να τον επισκευάσει. Στη συνέχεια συγκάλεσε τους Λευίτες και τους είπε: «Τώρα, λοιπόν, έχω στην καρδιά μου να κάνω διαθήκη προς τον Κύριο τον Θεό τού Ισραήλ, για να αποστρέψει την οργή τού θυμού του από μας». (Β΄ Χρονικών ΚΘ/29: 10). Ήθελε να κάνει μια καινούργια διαθήκη με τον Κύριο, χαρακτηριστικό της οποία θα ήταν η πιστότητα, η υπακοή στο θέλημά Του. 

      Στην προσπάθειά του να ξαναφέρει το Θεό μέσα στο στρατόπεδο του Ισραήλ, οργάνωσε τους Λευίτες ως προς την εκτέλεση των καθηκόντων τους και επανάφερε κατά τη λατρεία τα μουσικά όργανα και την υμνολογία. Ήταν ο μήνας Νισάν, κατά τον οποίο έπρεπε να γιορταστεί το Πάσχα, όμως ούτε ο Ναός, ούτε οι Ιερείς, ούτε οι Λευίτες είχαν καθαριστεί. Ο μήνας Νισάν είναι ο πρώτος μήνας του Ιουδαϊκού ημερολογίου και περιλαμβάνει ένα μέρος του Μαρτίου και ένα μέρος του Απριλίου με το σημερινό ημερολόγιο. 

      Την 16η ημέρα του Νισάν ο Ναός είχε καθαριστεί και τα σκεύη του είχαν αποκατασταθεί στη θέση τους. Τότε χρειάστηκε να γίνει ειδική εξιλέωση για ολόκληρο τον Ισραήλ. Πρώτα έφεραν θυσίες οι άρχοντες με διάφορες προσφορές και συνέχισε ο λαός με χιλιάδες ολοκαυτώματα. Εφόσον η ακάθαρτη κατάσταση του λαού δεν επέτρεψε την τήρηση του Πάσχα στον καθορισμό καιρό, ο Εζεκίας επωφελήθηκε από το νόμο που έδινε τη δυνατότητα σε όσους ήταν ακάθαρτοι να γιορτάσουν το Πάσχα ένα μήνα αργότερα. Δεν κάλεσε μόνον τους κατοίκους του βασιλείου του Ιούδα, αλλά ολόκληρο τον Ισραήλ στέλνοντας αγγελιοφόρους από την μία άκρη ως την άλλη. Οι αγγελιοφόροι αντιμετώπισαν χλευασμό από πολλούς, αλλά μεμονωμένα άτομα, όπως ο Ασήρ, ο Μανασσής και ο Ζαβουλών ταπείνωσαν τον εαυτό τους και πήγαν στη γιορτή, ενώ παραβρέθηκαν και ορισμένοι από τον από τη φυλή του Εφραϊμ και του Ισάχαρ. 

       Μετά το Πάσχα ακολούθησε επί εφτά ημέρες η γιορτή των Αζύμων άρτων και υπήρξε τέτοια χαρά από μέρους των παρευρισκομένων, ώστε ολόκληρη η σύναξη αποφάσισε να παρατείνει τη γιορτή άλλες επτά ημέρες. Η ειλικρινής μετάνοια του λαού ήταν φανερή και γι’ αυτό υπήρξε ευλογία από το Θεό και η χαρά τους ήταν πολύ μεγάλη. Η αληθινή λατρεία είχε πλέον αποκατασταθεί και όσοι συμμετείχαν βγήκαν και κατέστρεψαν ό,τι ειδωλολατρικό υπήρχε από τις ιερές στήλες έως τους ιερούς υψηλούς τόπους και τα θυσιαστήρια των ψεύτικων θεών. 

      Πρώτος ο Εζεκίας έδωσε το παράδειγμα συντρίβοντας το χάλκινο φίδι που είχε φτιάξει ο Μωυσής (Β΄ Βασιλέων ΙΗ/18: 4) μετά από εντολή του Θεού, επειδή το είχαν κάνει είδωλο υψώνοντας καπνό θυσίας σ’ αυτό. Μετά την ολοκλήρωση της μεγάλης γιορτής ο Εζεκίας διασφάλισε τη συνέχιση της αληθινής λατρείας οργανώνοντας διάφορες τελετές λατρείας του Θεού και συνέστησε υπακοή στο Νόμο σχετικά με τα δέκατα και τη συνεισφορά των πρώτων καρπών για τους Λευίτες και τους ιερείς και ο λαός συμμορφώθηκε ολόκαρδα με αυτές τις συστάσεις. Σ’ εκείνους τους κρίσιμους καιρούς, ενώ η Ασσυρία σάρωνε τα πάντα στο πέρασμά της, ο Εζεκίας στηριζόμενος στο Θεό στασίασε εναντίον του βασιλιά της Ασσυρίας και πάταξε τις πόλεις των Φιλισταίων που είχαν συμμαχήσει με την Ασσυρία. 

       Το τέταρτο έτος της βασιλείας του Εζεκία (742 π.Χ.) ο Σαλμανασάρ, ο βασιλιάς της Ασσυρίας ξεκίνησε την πολιορκία της Σαμάρειας. (βόρειο βασίλειο). Το έκτος έτος η Σαμάρεια καταλήφθηκε και οι κάτοικοί της εκτοπίστηκαν και οι Ασσύριοι εγκατέστησαν στη χώρα άλλους κατοίκους τους οποίους  μετοίκησαν από τον τόπο τους (Β΄ Βασιλέων ΙΗ/18: 9-12). Με τον τρόπο αυτό το βασίλειο του Ιούδα (νότιο βασίλειο) βρέθηκε περικυκλωμένο από σκληρούς και αδίστακτους εχθρούς. 

      Μετά απ’ αυτά ο Σενναχειρείμ, ο γιος του Σαργών Β,΄ θέλησε να τιμωρήσει το βασίλειο του Ιούδα, λόγω της αποσκίρτησης του Εζεκία από τη συμμαχία με την Ασσυρία την οποία είχε συνάψει ο πατέρας του, βασιλιάς Άχαζ. (Β΄ Βασιλέων ΙΗ/18:  7). Έτσι το 14ο έτος της βασιλείας του Εζεκία (732 π.Χ.) ο Σενναχειρείμ «ανέβηκε εναντίον όλων των οχυρωμένων πόλεων του Ιούδα και τις κατέλαβε». Ο Εζεκίας βλέποντας το μεγάλο κίνδυνο να καταληφθεί και η Ιερουσαλήμ, αντί να στηριχτεί στο Θεό, έκανε το μεγάλο λάθος και προσφέρθηκε να πληρώσει στο Σενναχειρείμ, για να εξαγοράσει τη σωτηρία της Ιερουσαλήμ. Ο Σενναχειρείμ απαίτησε το υπέρογκο ποσό των 300 ταλάντων ασημιού και 30 ταλάντων χρυσού. Για να καταβάλει αυτό το ποσό ο Εζεκίας, υποχρεώθηκε να δώσει όλο το ασήμι που υπήρχε στο ναό και στο βασιλικό θησαυροφυλάκιο, καθώς και τα πολύτιμα μέταλλα με τα οποία ο ίδιος είχε επικαλύψει τις πόρτες του ναού και τους παραστάτες. Αυτό ικανοποίησε το βασιλιά της Ασσυρίας, αλλά μόνον προσωρινά. 

       Πράγματι δεν πέρασε πολύς καιρός και ο Σενναχειρείμ αποφάσισε να επιτεθεί και πάλι στην Ιερουσαλήμ. Και ενώ ο πανικός και η απελπισία μέσα στην πολιορκημένη πόλη είχαν φτάσει στο αποκορύφωμα, ο διοικητής του εχθρικού στρατού έστειλε ένα γράμμα στον Εζεκία με το οποίο, αφού έβρισε με το χυδαιότερο τρόπο και τον Εζεκία και το Θεό του, απαίτησε την άμεση παράδοση της πόλης. Εκπρόσωπος των απεσταλμένων ήταν ο Ραβσάκης (δεν πρόκειται για όνομα αλλά για στρατιωτικό τίτλο), ο οποίος μιλούσε την Εβραϊκή γλώσσα και με δυνατή φωνή χλεύαζε τον Εζεκία και ενέπαιζε τον αληθινό Θεό, λέγοντας ότι ο Θεός δεν μπορούσε να σώσει την Ιερουσαλήμ, όπως δεν μπόρεσαν και οι θεοί των άλλων εθνών να γλυτώσουν τις χώρες που είχε καταλάβει μέχρι εκείνη την ώρα. 

     Ο Εζεκίας στενοχωρήθηκε πολύ και έστειλε κάποιους από τους επικεφαλείς του λαού στο προφήτη Ησαΐα, για να του γνωστοποιήσουν τα γεγονότα. Η απάντηση του Ησαΐα την οποία είχε λάβει από το Θεό ήταν: 

6 Ούτω θέλετε ειπεί προς τον κύριόν σας. Ούτω λέγει Κύριος. Μη φοβού από των λόγων, τους οποίους ήκουσας, διά των οποίων οι δούλοι του βασιλέως της Ασσυρίας με ωνείδισαν 

7 ιδού, εγώ θέλω βάλει εις αυτόν τοιούτον πνεύμα, ώστε ακούσας θόρυβον θέλει επιστρέψει εις την γην αυτού και θέλω κάμει αυτόν να πέσει διά μαχαίρας εν τη γη αυτού. (Ησαΐας ΛΖ/37: 6-7). 

     Και συνεχίζει ο Κύριος : 

33 Ούτω λέγει Κύριος περί του βασιλέως της Ασσυρίας δεν θέλει εισέλθει εις την πόλιν ταύτην, ουδέ θέλει τοξεύσει εκεί βέλος, ουδέ θέλει προβάλει κατ' αυτής ασπίδας, ουδέ θέλει υψώσει εναντίον αυτής πρόχωμα 

34 διά της οδού δι' ης ήλθε, δι' αυτής θέλει επιστρέψει και εις την πόλιν ταύτην δεν θέλει εισέλθει, λέγει ο Κύριος 

35 διότι θέλω υπερασπισθεί την πόλιν ταύτην, ώστε να σώσω αυτήν, ένεκεν εμού και ένεκεν του δούλου μου Δαβίδ. (Ησαΐας ΛΖ/37 : 33-35). 

        Στο Μουσείο του Λονδίνου φυλάγεται ένας αριθμός με ασσυριακές πλάκες πάνω στις οποίες με τη σφηνοειδή γραφή τους έχει διασωθεί το ιστορικό εκείνης της εκστρατείας από την πλευρά της Ασσυρίας. Ο ίδιος ο Σεναχειρείμ με κομπασμό και αλαζονική γλώσσα αναφέρει ότι σαράντα έξι πόλεις και τα φρούριά τους έπεσαν στα χέρια του καθώς και τα πλούσια λάφυρα που έλαβε απ’ αυτές και συμπληρώνει: «Όσο για τον Εζεκία τον έκλεισα μέσα στην Ιερουσαλήμ σαν πουλί μέσα στο κλουβί του». Τούτα τα λόγια είναι αληθινά, γιατί πραγματικά μέσα σε ένα κλουβί τον είχε κλείσει τον Εζεκία ο στρατός της Ασσυρίας και τα σιδερένια κάγκελα αυτού του κλουβιού καμία δύναμη δε φαινόταν ικανή να τα σπάσει. Όμως «είναι τι αδύνατον εις τον Κύριον;» (Λουκάς Α/1: 37). Ήρθε ο ώρα που τα κάγκελα έσπασαν και με έναν τρόπο εντελώς ανέλπιστο ο Εζεκίας ελευθερώθηκε από τα χέρια του τρομερού εχθρού. 

       Όταν ο Εζεκίας έλαβε την υβριστική αυτή επιστολή ενήργησε, ως εξής: «Ανέβηκε στον οίκο του Κυρίου και ξετύλιξε το γράμμα μπροστά στον Κύριο». Ο Εζεκίας βρέθηκε σε μια δύσκολη κατάσταση φόβου, τρόμου, απειλών. Τέτοιες καταστάσεις υπάρχουν στη ζωή; Ναι, ίσως να είναι και οι περισσότερες στιγμές της ζωής μας. Πώς θα αντιδράσεις, ψυχή, όταν όλα γύρω κλείσουν και πλέον ανθρωπίνως δεν υπάρχει καμία ελπίδα; Τι νόημα είχε να ζητήσει ο Εζεκίας βοήθεια από τους ανθρώπους; Ο λόγος του Θεού μας αναφέρει: «Επικατάρατος ο άνθρωπος, όστις ελπίζει επί άνθρωπον και κάμνει σάρκα βραχίονα αυτού και του οποίου η καρδία απομακρύνεται από του Κυρίου». (Ιερεμίας ΙΖ/17: 5). 

      Τη δύσκολη τούτη ώρα πήρε ο Εζεκίας το υβριστικό γράμμα – τελεσίγραφο – του εχθρού και αποσύρθηκε σε μια γωνιά του Ναού μόνος με τον Κύριο. Έφερε το γράμμα ενώπιόν Του και Του είπε μέσα στους φόβους και την αγωνία του: "Διάβασέ το Εσύ Κύριε". Παρά τις σωστές ενέργειες που είχε κάνει είχε διαπράξει και κάποια λάθη στο παρελθόν, δεν είχε στηριχτεί στο Θεό και δεν είχε κρατήσει σωστή στάση. Νόμιζε ότι με τα υλικά μέσα, με χρυσάφια και ασήμια θα μπορούσε να δελεάσει τον εχθρό. Είχε αγνοήσει το πνεύμα των λόγων, που πολύ αργότερα θα διατύπωνε ο Απ. Παύλος: «διότι δεν είναι η πάλη ημών εναντίον εις αίμα και σάρκα, αλλ' εναντίον εις τας αρχάς, εναντίον εις τας εξουσίας, εναντίον εις τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου εναντίον εις τα πνεύματα της πονηρίας εν τοις επουρανίοις». (Εφεσίους Σ/6: 12). 

      Τούτη τη φορά ακολουθεί το σωστό πνευματικό τρόπο. Έρχεται μπροστά στο Θεό, μπροστά στον Κύριο των δυνάμεων, το Θεό του Ισραήλ, ζητώντας παρηγοριά στον πόνο του, αλλά και οδηγία για τη λύση του προβλήματός του. Έτσι λοιπόν έφερε το γράμμα μπροστά στο Θεό ο Εζεκίας έχοντας τη βεβαιότητα δια πίστεως ότι ο Θεός ήταν εκεί. Γνωρίζοντας ότι ο Θεός είναι «Θεός ακούων προσευχήν». (Ψαλμός ΞΕ/65 : 2). Εκείνο το γράμμα, που τόση θλίψη είχε φέρει μέσα στη ζωή του το ξετύλιξε ο Εζεκίας μπροστά στο Θεό. «Διάβασέ το, Εσύ Κύριε, διάβασε, Εσύ την υπόθεσή μου».
     Τούτα τα λόγια δεν είναι ένας μονόλογος, είναι μια συνομιλία. Δεν ήταν μόνος εκεί ο Εζεκίας  συνομιλούσε με το Θεό. Αυτό είναι το βαθύτερο νόημα της προσευχής. Εκείνη τη δύσκολη ώρα ο Εζεκίας δεν άπλωσε τα χέρια του στο κενό. Μπορεί να μην έβλεπε το Θεό με τα σαρκικά του μάτια, όμως η ψυχή Τον ακούμπαγε, Τον αισθανόταν κοντά του πιο πολύ από κάθε άλλη φορά. Βαθιά μέσα στην καρδιά του είχε την απόλυτη βεβαιότητα ότι ο Θεός ήταν εκεί. Έχοντας λοιπόν αυτή την πεποίθηση έβαλε στα χέρια του Θεού το υβριστικό αυτό γράμμα, αποθέτοντας σ’ Εκείνον το πρόβλημά του και τη λύση του. 

    Κάποιοι «σοφοί του αιώνος τούτου» (Α΄ Κορινθίους Α/1: 27) υποστηρίζουν ότι το μόνο αποτέλεσμα που μπορεί να έχει η προσευχή είναι η ψυχολογική επίδραση που ασκεί πάνω στο χαρακτήρα, εκείνου που προσεύχεται και με τη δύναμη της αυθυποβολής μπορεί να δει αποτελέσματα. Όχι, λέει ο Εζεκίας, δεν είναι αυτή η προσευχή. Η πραγματική προσευχή είναι εκείνη που σε φέρνει μπροστά στην παρουσία του Θεού. Προσευχή είναι το άπλωμα το χεριών, για να ακουμπήσουν το Θεό. Προσευχή είναι το ξεδίπλωμα του πόνου, του προβλήματος, του πειρασμού, της αμηχανίας μπροστά στο Θεό με την απόλυτη βεβαιότητα ότι ο Θεός είναι εκεί και ακούει και μπορεί και θέλει να βοηθήσει, γιατί πάνω απ’ όλα «Ο Θεός είναι καταφυγή ημών και δύναμις, βοήθεια ετοιμοτάτη εν ταις θλίψεσι» (Ψαλμός ΜΣ/46 : 1). 

      Ένα φωτεινό παράδειγμα είναι τούτη η προσευχή του Εζεκία. Άλλωστε «ταύτα πάντα εγίνοντο εις εκείνους παραδείγματα, και εγράφησαν προς νουθεσίαν ημών» (Α΄ Κορινθίους Ι/10: 11). Όπως προσευχήθηκε ο Εζεκίας, έτσι να προσευχόμαστε και εμείς. Να έχουμε πάντοτε τη βεβαιότητα ότι ο Θεός είναι εκεί. Το μάτι Του μας βλέπει, το αυτί Του μας ακούει. Να απλώνουμε τα χέρια με σιγουριά ότι θα ακουμπήσουμε τα χέρια του Θεού. Να φέρνουμε τη δυσκολία μας, το όποιο μεγάλο και αξεπέραστο πρόβλημά μας σε επαφή και το Θεό. Είναι εκείνος που έχει τη δύναμη να κάνει «υπερεκπερισσού υπέρ πάντα όσα ζητούμεν ή νοούμεν, κατά την δύναμιν την ενεργουμένην εν ημίν». (Εφεσίους Γ/3: 20). 

      Άπλωσε ο Εζεκίας εκείνο το υβριστικό γράμμα μπροστά στο Θεό και ήταν έτοιμος ν’ απλώσει μπροστά Του και ολόκληρη τη ζωή του. Δεν ήταν πάντα έτοιμος να το κάνει στο παρελθόν. Είχε ξεκινήσει τη βασιλεία του με πίστη στο Θεό, με ευσέβεια, λαμβάνοντας οδηγία από το Θεό για κάθε τι μέσα στη ζωή του. Στο βιβλίο "Β΄ Βασιλέων" (κεφ. ΙΗ/18, εδ. 7), αναφέρεται: «Και ήτο ο Κύριος μετ' αυτού κατευοδούτο όπου εξήρχετο και απεστάτησε κατά του βασιλέως της Ασσυρίας και δεν εδούλευσεν εις αυτόν». Όμως πέρασαν δέκα τρία χρόνια και ξαφνικά δείλιασε ο Εζεκίας και άλλαξε τακτική. Απογύμνωσε το Ναό του Κυρίου από τους θησαυρούς και τους έστειλε δώρο υποταγής στο βασιλιά της Ασσυρίας. Λίγο αργότερα ύστερα από τρία χρόνια έστειλε και πάλι μαλάματα και ασήμι, για να ικανοποιήσει τον εχθρό και να αποτρέψει τον κίνδυνο επίθεσης κατά της Ιερουσαλήμ. Όλα αυτά δεν είχαν αποτέλεσμα, γιατί λίγο χρόνο μετά ο εχθρός επέστρεψε και έκλεισε στην κυριολεξία τον Εζεκία μέσα σ’ ένα σιδερένιο κλουβί. Ο Εζεκίας, ενώ είχε εναποθέσει την εμπιστοσύνη του στο Θεό, ταυτόχρονα διαπραγματευόταν και με τον εχθρό και προσπαθούσε να τον εξευμενίσει με ανθρώπινες και σαρκικές μεθόδους, που ασφαλώς δεν τις ενέκρινε ο Θεός. Με το ένα χέρι ακούμπαγε στο Θεό και με το άλλο δωροδοκούσε τον εχθρό. Ο Κύριος είναι κατηγορηματικός σε μια τέτοια συμπεριφορά. «Ουδείς δούλος δύναται να δουλεύει δύο κυρίους διότι ή τον ένα θέλει μισήσει και τον άλλον θέλει αγαπήσει ή εις τον ένα θέλει προσκολληθεί και τον άλλον θέλει καταφρονήσει. Δεν δύνασθε να δουλεύετε Θεόν και μαμωνά» (Λουκάς ΙΣ/16: 13). 

       Τώρα, καθώς τα έχει γευθεί όλα, έχει δει τα λάθη και τις αποτυχίες του έρχεται μπροστά στο Θεό με δύναμη, με απόλυτη εμπιστοσύνη. Είναι βέβαιο ότι έχει αναγνωρίσει τα λάθη του και έχει εξομολογηθεί στο Θεό για κάθε πράξη αφροσύνης που κατά το παρελθόν διέπραξε μέσα στη ζωή του. Δεν μπορείς να ξεδιπλώσεις τις δυσκολίες σου και τα προβλήματά σου μπροστά στο Θεό, αν δεν είσαι διατεθειμένος να ξεδιπλώσεις μπροστά Του και ολόκληρη τη ζωή σου. Ας είμαστε τίμιοι στη σχέση μας με το Θεό, ας είμαστε ειλικρινείς στην προσευχή μας. Να πλησιάζουμε το Θεό μόνο, ας είμαστε έτοιμοι να ξεδιπλώσουμε μπροστά Του κάθε λεπτομέρεια της ζωής μας. Παραδίδει το γράμμα στο Θεό ο Εζεκίας και Του λέει: «Διάβασέ το, Κύριε, και στείλε Εσύ την απάντηση». Μπορεί να έκανα λάθη  στο παρελθόν αλλά από δω και στο εξής κανένα μυστικό μαζί Σου, όλα φανερά ενώπιόν Σου, όλα για τη δόξα Σου. Είναι η φωνή του μετανοημένου, του πιστού, του αγαθού δούλου του Θεού. 

      Τον είδε ο Θεός τον Εζεκία καθώς ήρθε ενώπιόν Του; Άκουσε την προσευχή του; Εκείνα τα λόγια του φόβου και της απελπισίας έφτασαν στον ουρανό; Το διάβασε ο Θεός εκείνο το γράμμα; ΝΑΙ. Ο Κύριος των δυνάμεων τα είδε και τα άκουσε όλα. Στο βιβλίο "Β΄ Βασιλέων" (κεφ. ΙΘ/19, εδ. 35) διαβάζουμε: «Και την νύκτα εκείνην εξήλθεν ο άγγελος του Κυρίου και επάταξεν εν τω στρατοπέδω των Ασσυρίων εκατόν ογδοήκοντα πέντε χιλιάδας και ότε εξηγέρθησαν το πρωΐ, ιδού, ήσαν πάντες σώματα νεκρά». Κατά τη διάρκεια της νύχτας ο Κύριος έστειλε έναν άγγελό του, ο οποίος εξολόθρευσε 185.000 άντρες από την αφρόκρεμα των στρατευμάτων του Σενναχειρείμ.

      Τρομερή ήταν η επέμβαση του Κυρίου, γεγονός που αναφέρεται και από τον ιστορικό Ηρόδοτο. Ήταν η απάντηση του Θεού στο φίλο Του που είχε έρθει να εμπιστευτεί το πρόβλημά του. Ήταν η απάντηση του Θεού σε μια πονεμένη ψυχή που είχε μετανιώσει για τα λάθη της και ειλικρινά τον είχε εκζητήσει. Να πώς σπάνε τα "σιδερένια κλουβιά" των προβλημάτων της ζωής, να πώς χαμηλώνουν τα βουνά των δυσκολιών. 

    Ψυχή, μη φοβάσαι. Φέρε με θάρρος, με δύναμη, με εμπιστοσύνη, το γράμμα της ζωής σου μπροστά στο Θεό. Άνοιξε την καρδιά σου ενώπιόν Του. Ψιθύρισέ Του το παράπονό σου, τις ανησυχίες σου, τους φόβους και τα προβλήματά σου, αναγνώρισε τα λάθη σου και φέρε μπροστά Του κάθε λεπτομέρεια της ζωή σου και μην έχεις καμία αμφιβολία ότι ο Πατέρας Θεός, ο Κύριος των δυνάμεων, θα σε ακούσει και είναι βέβαιο ότι και στο δικό σου "κλουβί" τα κάγκελα θα σπάσουν, θα συντριβούν, η λύπη θα μεταμορφωθεί σε χαρά και όλα θα αλλάξουν. Ο λόγος του Θεού μας προτρέπει: «Ανάθεσε στον Κύριο τον δρόμο σου, και έλπιζε σ' αυτόν, κι αυτός θα ενεργήσει» (Ψαλμός ΛΖ/37: 5). 

     Η συνέχεια: 

36 Και εσηκώθη Σενναχειρείμ, ο βασιλεύς της Ασσυρίας, και έφυγε και επέστρεψε και κατώκησεν εν Νινευή. 

37 Και ενώ προσεκύνει εν τω οίκω Νισρώκ του θεού αυτού, Αδραμμέλεχ και Σαρασάρ οι υιοί αυτού επάταξαν αυτόν εν μαχαίρα. αυτοί δε έφυγον εις γην Αραράτ εβασίλευσε δε αντ' αυτού Εσαραδδών ο υιός αυτού. (Β΄ Βασιλέων ΙΘ/19 : 36 – 37). --- 

        Υστερ/φο 1. 

       Θαυματουργική παράταση της ζωής του Εζεκία. 

      Τη χρονική εκείνη, περίοδο που ο Σενναχειρείμ απειλούσε την Ιερουσαλήμ, παρουσιάστηκε στον Εζεκία ένα μεγάλο κακόηθες σπυρί. Ο προφήτης Ησαΐας του συνέστησε να τακτοποιήσει τις υποθέσεις του γιατί θα πέθαινε (Β΄ Βασιλέων Κ/20: 1). Ο Εζεκίας ήταν μόλις 39 ετών και δεν είχε αποκτήσει ακόμα γιο, οπότε υπήρχε κίνδυνος να διακοπεί η βασιλική, δια του Δαβίδ, διαδοχή. Ο Εζεκίας ήρθε μπροστά στο Θεό και προσευχήθηκε ένθερμα μετά δακρύων. 

2 Τότε έστρεψε το πρόσωπον αυτού προς τον τοίχον και προσηυχήθη εις τον Κύριον, λέγων, 

3 Δέομαι, Κύριε, ενθυμήθητι τώρα, πως περιεπάτησα ενώπιόν σου εν αληθεία και εν καρδία τελεία και έπραξα το αρεστόν ενώπιόν σου. Και έκλαυσεν ο Εζεκίας κλαυθμόν μέγαν. 

     Ο Κύριος άκουσε την προσευχή του και έστειλε ξανά τον προφήτη Ησαΐα, για να πει στον Εζεκία ότι επρόκειτο να ζήσει άλλα δέκα πέντε χρόνια (Β΄ Βασιλέων Κ/20: 2-3). Τον τρίτο χρόνο μετά το συμβάν αυτό ο Εζεκίας απέκτησε γιο τον οποίο ονόμασε Μανασσή και ο οποίος τον διαδέχτηκε αργότερα στο θρόνο. Σύμφωνα με τα αναφερόμενα στο λόγο του Θεού ο Εζεκίας κατά το χρονικό διάστημα της παράτασης της ζωής του δε στάθηκε όπως ο Θεός ήθελε. Η καρδιά του έγινε υπεροπτική και επήλθε αγανάκτηση εναντίον του και εναντίον του Ιούδα και της Ιερουσαλήμ. «Πλην δεν ανταπέδωκεν ο Εζεκίας κατά την εις αυτόν ευεργεσίαν διότι επήρθη η καρδία αυτού όθεν επήλθεν οργή επ' αυτόν και επί τον Ιούδαν και την Ιερουσαλήμ» (Β΄ Χρονικών ΛΒ/32: 25). 

       Μία ακόμα ασύνετη ενέργειά του ήταν να δείξει ολόκληρο το θησαυροφυλάκιο του οίκου του και όλα όσο ήταν στην εξουσία του στους αγγελιοφόρος του Βασιλιά της Βαβυλώνος. Αυτούς τους είχε στείλει ο βασιλιάς μετά την ανάρρωση του Εζεκία από την αρρώστια του. Ο Εζεκίας προέβη σε όλη αυτή την επίδειξη του πλούτου του με σκοπό να εντυπωσιάσει το βασιλιά της Βαβυλώνας και να τον χρησιμοποιήσει μελλοντικά ως σύμμαχο εναντίον της Ασσυρίας. Όταν ο προφήτης Ησαΐας πληροφορήθηκε όλα αυτά με τους Βαβυλώνιους αγγελιοφόρους, ανέφερε την εξής θεόπνευστη προφητεία: 

3 Και ο Ησαΐας ο προφήτης ήρθε στον βασιλιά Εζεκία, και του είπε: Τι λένε οι άνθρωποι αυτοί, και από πού ήρθαν σε σένα; Και ο Εζεκίας είπε: Έρχονται σε μένα από μια μακρινή γη, από τη Βαβυλώνα. 

4 Και εκείνος είπε: Τι είδαν στο παλάτι σου; Και ο Εζεκίας απάντησε: Είδαν το κάθε τι που είναι μέσα στο παλάτι μου δεν υπάρχει τίποτε στους θησαυρούς μου, που δεν τους το έδειξα. 

5 Τότε, ο Ησαΐας είπε στον Εζεκία: Άκουσε τον λόγο τού Κυρίου των δυνάμεων: 

6 Δες, έρχονται ημέρες, κατά τις οποίες το κάθε τι που είναι μέσα στο παλάτι σου, και ό,τι εναποταμίευσαν οι πατέρες σου μέχρι αυτή την ημέρα, θα μετακομιστεί στη Βαβυλώνα, δεν θα μείνει τίποτε, λέει ο Κύριος 

7 θα πάρουν και από τους γιους σου, που θα βγουν από σένα, τους οποίους θα γεννήσεις και θα γίνουν ευνούχοι στο παλάτι τού βασιλιά τής Βαβυλώνας. 

8 Τότε, ο Εζεκίας είπε στον Ησαΐα: Καλός ο λόγος τού Κυρίου, που μίλησες. Είπε ακόμα: Επειδή, θα υπάρχει ειρήνη και ασφάλεια στις ημέρες μου (Ησαΐας ΛΘ/39 : 3-8). – 

        Υστερ/φο 2. 

       Οικοδομικά έργα και επιτεύγματα μηχανικής. 

    Ο Εζεκίας έδειξε σοφία και στρατηγική ικανότητα. Εν όψει της αναμενόμενης επίθεσης του Σενναχερείμ έφραξε όλες τις πηγές και τα αποθέματα νερού έξω από την πόλη της Ιερουσαλήμ, ώστε σε περίπτωση πολιορκίας οι επιτιθέμενοι να αντιμετωπίσουν έλλειψη νερού. (Β΄ Χρονικών ΛΒ/32: 1-3).
     Ενίσχυσε την οχύρωση της πόλης και έφτιαξε πολλά όπλα καθώς και ασπίδες. Τα λόγια του προς τους στρατιωτικούς αρχηγούς και το λαό ήταν:
7 Δυναμώνετε και γίνεστε ανδρείοι, μη φοβηθείτε, ούτε να τρομάξετε, από το πρόσωπο του βασιλιά τής Ασσυρίας, και από το πρόσωπο όλου τού πλήθους αυτών που είναι μαζί του επειδή, περισσότεροι είναι μαζί μας παρά μαζί του 
8 μαζί του είναι σάρκινοι βραχίονες μαζί μας, όμως, είναι ο Κύριος ο Θεός μας, για να μας βοηθάει, και να μάχεται τις μάχες μας. Και ο λαός ενθαρρύνθηκε με τα λόγια τού Εζεκία, του βασιλιά τού Ιούδα. (Β΄ Χρονικών ΛΒ/32: 7-8).
      Ένα από τα επιτεύγματά του ήταν η κατασκευή ενός υδραγωγείου και δικτύου ύδρευσης 530 μ. που κατέληγε στη δεξαμενή του Σιλωάμ. ---


*** Σχετική δημοσίευση για το Βασιλιά του Ισραήλ Εζεκία έχει γίνει στο blog  στις 24-11-12 & στις 26-12-19.-

Η απογραφή του Δαβίδ.

       Βιβλίο   "Α' Χρονικών",  κεφ.  ΚΑ/21.     (ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ)

1 Αλλ' ο Σατανάς ηγέρθη κατά του Ισραήλ, και παρεκίνησε τον Δαβίδ να απαριθμήση τον Ισραήλ. 

2 Και είπεν ο Δαβίδ προς τον Ιωάβ και προς τους άρχοντας του λαού, Υπάγετε, απαριθμήσατε τον Ισραήλ, από Βηρ-σαβεέ έως Δαν, και φέρετε προς εμέ, διά να μάθω, τον αριθμόν αυτών. 

3 Ο δε Ιωάβ απεκρίθη, Ο Κύριος να προσθέση επί τον λαόν αυτού εκατονταπλάσιον αφ' ό,τι είναι αλλά, κύριέ μου βασιλεύ, δεν είναι πάντες δούλοι του κυρίου μου; διά τι ο κύριός μου επιθυμεί τούτο; διά τι να γείνη τούτο αμάρτημα εις τον Ισραήλ; 

4 Ο λόγος όμως του βασιλέως υπερίσχυσεν επί τον Ιωάβ. Και ανεχώρησεν ο Ιωάβ, και περιελθών άπαντα τον Ισραήλ επέστρεψεν εις Ιερουσαλήμ. 

5 Και έδωκεν ο Ιωάβ το κεφάλαιον της απαριθμήσεως του λαού εις τον Δαβίδ. Και πας ο Ισραήλ ήσαν χίλιαι χιλιάδες και εκατόν χιλιάδες ανδρών συρόντων μάχαιραν ο δε Ιούδας, τετρακόσιαι εβδομήκοντα χιλιάδες ανδρών συρόντων μάχαιραν. 

6 τους Λευΐτας δε και Βενιαμίτας δεν ηρίθμησε μεταξύ αυτών διότι ο λόγος του βασιλέως ήτο βδελυκτός εις τον Ιωάβ. 

7 Και εφάνη κακόν εις τους οφθαλμούς του Θεού το πράγμα τούτο όθεν επάταξε τον Ισραήλ. 

8 Τότε είπεν ο Δαβίδ προς τον Θεόν, Ημάρτησα σφόδρα, πράξας το πράγμα τούτο αλλά τώρα, δέομαι, αφαίρεσον την ανομίαν του δούλου σου διότι εμωράνθην σφόδρα. 

9 Και ελάλησε Κύριος προς τον Γαδ τον βλέποντα του Δαβίδ, λέγων, 

10 Ύπαγε και λάλησον προς τον Δαβίδ, λέγων, ούτω λέγει Κύριος Τρία πράγματα εγώ προβάλλω εις σέ έκλεξον εις σεαυτόν εν εκ τούτων, και θέλω σοι κάμει αυτό. 

11 Ήλθε λοιπόν ο Γαδ προς τον Δαβίδ και είπε προς αυτόν, Ούτω λέγει Κύριος Έκλεξον εις σεαυτόν, 

12 ή τρία έτη πείνης, ή τρεις μήνας να φθείρησαι έμπροσθεν των πολεμίων σου και να σε προφθάνη η μάχαιρα των εχθρών σου, ή τρεις ημέρας την ρομφαίαν του Κυρίου και το θανατικόν εν τη γη, και τον άγγελον του Κυρίου εξολοθρεύοντα εις πάντα τα όρια του Ισραήλ. Τώρα λοιπόν ιδέ ποίον λόγον θέλω αναφέρει προς τον αποστείλαντά με. 

13 Και είπεν ο Δαβίδ προς τον Γαδ, Στενά μοι πανταχόθεν σφόδρα ας πέσω λοιπόν εις την χείρα του Κυρίου, διότι οι οικτιρμοί αυτού είναι πολλοί σφόδρα εις χείρα δε ανθρώπου ας μη πέσω. 

14 Έδωκε λοιπόν ο Κύριος θανατικόν επί τον Ισραήλ και έπεσον εκ του Ισραήλ εβδομήκοντα χιλιάδες ανδρών. 

15 Και απέστειλεν ο Θεός άγγελον εις Ιερουσαλήμ, διά να εξολοθρεύση αυτήν και ενώ εξωλόθρευεν, είδεν ο Κύριος και μετεμελήθη περί του κακού, και είπε προς τον άγγελον τον εξολοθρεύοντα, Αρκεί ήδη σύρε την χείρα σου. Ίστατο δε ο άγγελος του Κυρίου πλησίον του αλωνίου του Ορνάν του Ιεβουσαίου. 

16 Και υψώσας ο Δαβίδ τους οφθαλμούς αυτού, είδε τον άγγελον του Κυρίου ιστάμενον αναμέσον της γης και του ουρανού, έχοντα εν τη χειρί αυτού την ρομφαίαν αυτού γεγυμνωμένην, εκτεταμένην επί Ιερουσαλήμ και έπεσεν ο Δαβίδ και οι πρεσβύτεροι, ενδεδυμένοι σάκκους, κατά πρόσωπον αυτών. 

17 Και είπεν ο Δαβίδ προς τον Θεόν, Δεν είμαι εγώ ο προστάξας να απαριθμήσωσι τον λαόν; εγώ βεβαίως είμαι ο αμαρτήσας και πράξας την κακίαν ταύτα δε τα πρόβατα τι έπραξαν; επ' εμέ λοιπόν, Κύριε Θεέ μου, και επί τον οίκον του πατρός μου έστω η χειρ σου, και μη επί τον λαόν σου προς απώλειαν. 

18 Τότε ο άγγελος του Κυρίου προσέταξε τον Γαδ να είπη προς τον Δαβίδ, να αναβή ο Δαβίδ και να στήση θυσιαστήριον εις τον Κύριον εν τω αλωνίω του Ορνάν του Ιεβουσαίου. 

19 Και ανέβη ο Δαβίδ, κατά τον λόγον του Γαδ, τον οποίον ελάλησεν εν ονόματι Κυρίου. 

20 Και στραφείς ο Ορνάν είδε τον άγγελον και εκρύφθησαν οι τέσσαρες υιοί αυτού μετ' αυτού. Ο δε Ορνάν ηλώνιζε σίτον. 

21 Και καθώς ήλθεν ο Δαβίδ προς τον Ορνάν, αναβλέψας ο Ορνάν και ιδών τον Δαβίδ, εξήλθεν εκ του αλωνίου και προσεκύνησε τον Δαβίδ κατά πρόσωπον έως εδάφους. 

22 Και είπεν ο Δαβίδ προς τον Ορνάν, Δος μοι τον τόπον του αλωνίου, διά να οικοδομήσω εν αυτώ θυσιαστήριον εις τον Κύριον δος μοι αυτόν εις την αξίαν τιμήν διά να σταθή η πληγή από του λαού. 

23 Και είπεν ο Ορνάν προς τον Δαβίδ, Λάβε αυτό εις σεαυτόν, και ας κάμη ο κύριός μου ο βασιλεύς το αρεστόν εις τους οφθαλμούς αυτού Ιδού, δίδω τους βόας διά ολοκαύτωμα και τα αλωνικά εργαλεία διά ξύλα και τον σίτον διά προσφοράν εξ αλφίτων τα πάντα δίδω. 

24 Ο δε βασιλεύς Δαβίδ είπε προς τον Ορνάν, Ουχί αλλ' εξάπαντος θέλω αγοράσει αυτό εις την αξίαν τιμήν διότι δεν θέλω λάβει το σον διά τον Κύριον, ουδέ θέλω προσφέρει ολοκαύτωμα δωρεάν. 

25 Και έδωκεν ο Δαβίδ εις τον Ορνάν, διά τον τόπον, εξακοσίους σίκλους χρυσίου κατά βάρος. 

26 Και ωκοδόμησεν εκεί ο Δαβίδ θυσιαστήριον εις τον Κύριον, και προσέφερεν ολοκαυτώματα και ειρηνικάς προσφοράς και επεκαλέσθη τον Κύριον και επήκουσεν αυτού, αποστείλας εξ ουρανού πυρ επί το θυσιαστήριον της ολοκαυτώσεως. 

27 Και προσέταξε Κύριος τον άγγελον, και έστρεψε την ρομφαίαν αυτού εις την θήκην αυτής. 

28 Κατ' εκείνον τον καιρόν, ότε ο Δαβίδ είδεν ότι ο Κύριος επήκουσεν αυτού εν τω αλωνίω του Ορνάν του Ιεβουσαίου, εθυσίασεν εκεί. 

29 Διότι η σκηνή του Κυρίου, την οποίαν έκαμεν ο Μωϋσής εν τη ερήμω, και το θυσιαστήριον της ολοκαυτώσεως ήσαν κατά τον καιρόν εκείνον εν τω υψηλώ τόπω εν Γαβαών. 

30 Και δεν ηδύνατο ο Δαβίδ να υπάγη ενώπιον αυτής διά να ερωτήση τον Θεόν, επειδή εφοβείτο εξ αιτίας της ρομφαίας του αγγέλου του Κυρίου. 

       ΣΧΟΛΙΑ : 

      Κάποτε ο βασιλιάς του Ισραήλ Δαβίδ αποφάσισε να καταμετρήσει το λαό του, θέλοντας έτσι να γνωρίσει πόσους είχε στην εξουσία του. Λογικά σκεπτόμενος κάποιος θα έλεγε ότι αυτό είναι πολύ φυσικό και πολύ αναγκαίο, ένας ηγέτης να θέλει να αριθμήσει το λαό του, να θέλει να γνωρίζει πόσους πολίτες έχει, πόσοι είναι μάχιμοι, πόσοι άμαχοι κλπ, ώστε να μπορεί να προγραμματίσει κινήσεις του για το μέλλον. Τούτη η απογραφή ήταν πάντοτε αναγκαία και διενεργείται από όλα τα κράτη και τίποτα δεν μπορεί να προγραμματιστεί χωρίς αυτήν. 

     Κάνοντας ανθρωπίνως αυτές τις σκέψεις, μου έρχεται στο νου εκείνο που είπε ο Προφήτης του Θεού "Σαμουήλ". «ο άνθρωπος βλέπει το φαινόμενο, ο Κύριος όμως βλέπει την καρδιά» (Α΄ Σαμουήλ ΙΣ/16: 7). Δε βλέπει ο Θεός όπως βλέπει ο άνθρωπος. Θυμηθείτε ότι ο Κύριος, καθώς καθόταν απέναντι από το θησαυροφυλάκιο, έβλεπε πολλούς πλούσιους να βάζουν πολλά νομίσματα για τις ανάγκες του ναού. Ενώ οι άνθρωποι γύρω θαύμαζαν για τις προσφορές τους, για τη γενναιοδωρία τους, όμως το ενδιαφέρον του Κυρίου επικεντρώθηκε στα δύο λεπτά που προσέφερε μια φτωχή χήρα και που αποτελούσαν όλη της την περιουσία. «Αυτή έδωσε τα περισσότερα» είπε ο Κύριος (Μάρκος ΙΒ/12: 41-43). Ο Θεός βλέπει τα κίνητρα της καρδιά μας για ο,τιδήποτε πράττουμε και αποβλέπει πάντοτε στον «ιλαρόν δότην» (Β΄ Κορινθίους Θ/9: 7). 

     Η αρίθμηση του λαού έγινε και το αποτέλεσμα ήταν 1.100.000 άνδρες ικανοί για πόλεμο από τον Ισραήλ και 470.000 άνδρες από τον Ιούδα, ικανοί όλοι τούτοι να φέρουν μάχαιραν. Ο συνολικός αριθμός του λαού ήταν περίπου 5,5 εκατομμύρια. Ας δούμε τη συνέχεια. «Και εφάνη κακόν εις τους οφθαλμούς του Θεού το πράγμα τούτο». Το γεγονός ότι ο Δαβίδ πήρε την πρωτοβουλία να μετρήσει το λαό Ισραήλ δυσαρέστησε πάρα πολύ το Θεό, ο οποίος αποφάσισε να τιμωρήσει σκληρά το Δαβίδ για την ενέργειά του αυτή. Γιατί άραγε ο Θεός θύμωσε και μάλιστα τόσο πολύ με την απογραφή του Δαβίδ; Άλλωστε ο ίδιος ο Θεός είχε διατάξει δύο τέτοιες απογραφές στην αρχή και στο τέλος των σαράντα χρόνων της περιπλάνησης του λαού μέσα στην έρημο (βιβλίο Αριθμών, κεφ. Α/1, εδ. 2 & κεφ. ΚΣ/26, εδ. 2). 

      Γιατί ο Θεός αντιδρά με αυτόν τον τόσο σκληρό τρόπο, τι βλέπει ο Κύριος και δεν μπορούμε να το δούμε εμείς; Ο Δαυίδ δεν είναι ένας τυχαίος ηγέτης. Είναι ο βασιλιάς του Ισραήλ, είναι ο Βασιλιάς του λαού του Θεού. Ως βασιλιάς ήταν εκλεγμένος από τον ίδιο το Θεό. Ήταν ένα βοσκόπουλο που ο ίδιος ο Θεός το πήρε μέσα από τη μάντρα των προβάτων που φύλαγε (Β΄ Σαμουήλ Ζ/7: 8) σε πολύ μικρή ηλικία και τον έκανε Βασιλιά στο λαό Του. Τα ίδια αιώνια σχέδια έχει ο Θεός και για το κάθε δικό Του παιδί. Στο βιβλίο της "Αποκάλυψης" (κεφ. Ε/5, εδ. 10)  αναφέρεται: «και έκαμες ημάς εις τον Θεόν ημών βασιλείς και ιερείς». 

     Καθώς ο Δαβίδ βαδίζει στη ζωή του, στηρίζεται αποκλειστικά στο Θεό και δε χάνει ευκαιρία να επαναλαμβάνει εκείνα τα «μου»: «Ο Θεός μου, ο Θεός της σωτηρίας μου, το φρούριό μου, ο πύργος μου, ο σωτήρας μου … και πολλά άλλα». Ο συγγραφέας του βιβλίου των "Πράξεων των Αποστόλων" (κεφ. ΙΓ/13, εδ. 22) αναφέρει: «ανέστησεν (ο Θεός) εις αυτούς (τον Ισραήλ) βασιλέα τον Δαβίδ, περί του οποίου και είπε μαρτυρήσας. Εύρον Δαβίδ τον του Ιεσσαί, άνδρα κατά την καρδίαν μου, όστις θέλει κάμει πάντα τα θελήματά μου». Μία φορά και για έναν άνθρωπο το είπε ο Θεός αυτό. «Βρήκα έναν άνδρα που είναι σύμφωνος με την καρδιά Μου». Η καρδιά του Δαβίδ ήταν σύμφωνη και απόλυτα συντονισμένη με την καρδιά του Θεού. 

     Για οποιαδήποτε απόφαση έπαιρνε ο Δαβίδ ρωτούσε πρώτα τον Κύριο. Όταν ανέλαβε βασιλιάς, ήρθαν οι Φιλισταίοι εναντίον του. Ήταν λογικό να προετοιμάσει το στρατό του και να τους επιτεθεί, όμως πριν κάνει ο,τιδήποτε ήρθε μπροστά στον Κύριο. «Και ο Δαβίδ ρώτησε τον Θεό, λέγοντας: Να ανέβω εναντίον των Φιλισταίων; Και Θα τους παραδώσεις στο χέρι μου; Και ο Κύριος του απάντησε: Ανέβα επειδή, θα τους παραδώσω στο χέρι σου». (Α΄ Χρονικών ΙΔ/14: 10). 

   Ο Δαβίδ ήταν αναμφισβήτητα μια μεγάλη φυσιογνωμία, βαθιά ανθρωπιστής, αυθόρμητος, μεγαλόψυχος, έκανε κάποια πράγματα στη ζωή του πολύ καλά αλλά και πράγματα πολύ κακά που δυσαρέστησαν το Θεό και για τα οποία με ειλικρίνεια μετανόησε και ζήτησε με συντριβή συγνώμη από το Θεό για τις πράξεις του. Γενικά ήταν ένας άνθρωπος αφοσιωμένος στο Θεό έτοιμος να υποταχθεί και να εκτελέσει το θέλημά Του. Ο Δαυίδ γνώριζε καλά δύο πράγματα στη ζωή του. 

1/ Να αποκαθιστά τη σχέση του με τον Θεό, όταν έπεφτε σε αμαρτία και να ζητάει τη συγχώρεση και το έλεος του Θεού (ψαλμός ΝΑ/51). 

2/ Πριν από κάθε πράξη ή ενέργειά του, να έρχεται με προσευχή ενώπιον του Κυρίου και να ζητά την οδηγία του Θεού για κάθε τι που θα έκανε. 

    Έγινε βασιλιάς σε ηλικία 30 ετών. Βασίλεψε συνολικά 40 χρόνια και πέθανε σε ηλικία 70 ετών. Όλη του η προσπάθεια ήταν να διαφυλάξει τα σύνορά του και το λαό του από τις συνεχείς επιθέσεις των εχθρών του. Μέσα από σκληρές μάχες υποτάχτηκαν οι Φιλισταίοι, οι Μωαβήτες, οι Εδωμήτες, οι Σύριοι, οι Αμμωνήτες, οι Αμαληκήτες. «Εσωζεν ο Θεός τον Δαυίδ πανταχού, όπου επορεύετο» (Α΄ Σαμουήλ Η/8: 6). 

    Στην ιστορία που διαβάσαμε βλέπουμε το Δαβίδ να παίρνει μια απόφαση να αριθμήσει το λαό χωρίς να έχει ρωτήσει τον Κύριο. Ο Λόγος του Θεού μας λέει κάτι πολύ σημαντικό. «Ο σατανάς, ο οποίος είχε εξεγερθεί κατά του λαού παρακίνησε το Δαυίδ να απαριθμήσει τον Ισραήλ» (Α΄ Χρονικών ΚΑ/21, εδ. 1). Είναι γεγονός ότι ήταν κουρασμένος ο Δαυίδ από όλα τα καθημερινά προβλήματα στα οποία δεν έλειπαν ακόμα και εξεγέρσεις, σοβαρά οικογενειακά προβλήματα και κάτω από αυτή την πίεση ο εχθρός βρήκε ένα κενό και μπήκε στη σκέψη του βασιλιά με σκοπό να τον παγιδέψει. Ο σατανάς θεώρησε ευκαιρία να αποσπάσει το Δαβίδ από την εμπιστοσύνη του στο Θεό κάνοντάς τον να στραφεί προς τον εαυτόν του, να στηριχτεί στις δικές του ανθρώπινες δυνάμεις και να γεμίσει με εγωισμό και αυτοπεποίθηση. Ο Θεός οποίος είναι παντογνώστης, ο οποίος «ερευνά νεφρούς & καρδίας» (Αποκάλυψη Β/2: 23) είδε την πράξη αυτή του Δαβίδ σαν μια μεγάλη αμαρτία που χάριν της δικαιοσύνης θα έπρεπε να τιμωρηθεί. Ενώ μέχρι εκείνη την ώρα ο Δαβίδ στηριζόταν ανεπιφύλακτα στο Θεό, με την ενέργειά του αυτή αρχίζει να υποχωρεί και να στηρίζεται στον εαυτόν του, στο στρατό του, στο μεγαλείο του και στο βασίλείο του. 

     Ο λόγος που ώθησε το Δαβίδ να κάνει αυτή την καταμέτρηση ήταν ο εγωισμός και η υπερηφάνειά του, η οποία τον παρακίνησε να ερευνήσει, μέσω της καταμέτρησης του λαού αν μπορεί να στηριχτεί στη δύναμη του στρατού του, αγνοώντας με τον τρόπο αυτό το Θεό. «Πλέον είμαστε πολλοί, είμαστε δυνατοί, έχουμε αυξηθεί, μπορούμε να σταθούμε και να νικήσουμε». Όλα αυτά είναι πλανεμένες σκέψεις του εχθρού που καθημερινά έρχεται να βάλει στο μυαλό όλων μας. Ο πιο πιστός του στρατηγός του, ο Ιωάβ αντιλαμβάνεται το σφάλμα που πάει να κάνει ο βασιλιάς και προσπαθεί να του αλλάξει γνώμη, αλλά δε μπόρεσε να μεταπείσει το Δαβίδ και «Ο λόγος του βασιλιά, υπερίσχησεν επί τον Ιωάβ». Η ερώτηση του Ιωάβ προς το Δαβίδ είναι: «Γιατί ο Κύριός μου επιθυμεί το πράγμα τούτο». Αυτό το κάνω, για να μάθω τον αριθμό του λαού μου (εδ. 2). Αν τους βρω λίγους να προσπαθήσω να τους αυξήσω, αν τους βρω πολλούς, θα μπορώ να στηριχτώ σ’ αυτούς. Που είναι ο χώρος για το Θεό, γιατί χάθηκε ο Θεός μέσα από τις σκέψεις και τα σχέδια του Δαβίδ; Γιατί χάνεται ο Θεός μέσα και από τις δικές μας σκέψεις και τα σχέδιά μας στην καθημερινή μας ζωή; Ο Ιωνάθαν, ο γιος του Σαούλ και ο πιο στενός και αγαπητός φίλος του Δαβίδ είχε πει κάποτε σ’ ένα νέο που φύλαγε τα όπλα του. «Έλα, και ας περάσουμε προς τη φρουρά αυτών των απερίτμητων ίσως ο Κύριος ενεργήσει για χάρη μας επειδή, δεν υπάρχει στον Κύριο εμπόδιο, να σώσει με πολλούς ή με λίγους» (Α΄ Σαμουήλ ΙΔ/14: 6). 

     Ας θυμηθούμε και το βασιλιά του Ισραήλ, τον Ασά. 

10 Και ο Ασά βγήκε εναντίον του, και παρατάχθηκαν σε μάχη στη φάραγγα Σεφαθά, κοντά στη Μαρησά. 

11 Και ο Ασά βόησε στον Κύριο τον Θεό του, και είπε: Κύριε, δεν είναι σε σένα τίποτε να βοηθάς εκείνους που έχουν πολλή ή καμιά δύναμη βοήθησέ μας, Κύριε Θεέ μας επειδή, έχουμε εμπιστευθεί σε σένα, και ερχόμαστε στο όνομά σου ενάντια σ' αυτό το πλήθος Κύριε, εσύ είσαι ο Θεός μας ας μη υπερισχύσει άνθρωπος εναντίον σου. 

12 Και ο Κύριος πάταξε τους Αιθίοπες μπροστά στον Ασά, και μπροστά στον Ιούδα και οι Αιθίοπες έφυγαν (Β΄ Χρονικών ΙΔ/14, εδ. 10-12). Αυτό είναι πίστη, αυτό είναι απόλυτη εμπιστοσύνη στο Θεό και τις αστείρευτες δυνάμεις Του. 

     Ο Δαβίδ υπέπεσε στην μεγάλη αμαρτίας της υπερηφάνειας που τον οδήγησε σε παρακοή και τον έκανε να στηρίζεται στις δικές του δυνάμεις. Έτσι άφησε την πρώτη του αγάπη για το Θεό, όπως ακριβώς είχε κάνει και η εκκλησία της Εφέσου, στην οποίαν ο Κύριος δε βρίσκει καμία κατηγορία γι’ αυτή, όμως της παραγγέλλει: «Πλην έχω τι κατά σου, διότι την αγάπην σου την πρώτην αφήκας». (Αποκάλυψη Β/2: 4). 

    Η απάντηση του Θεού σε όλα αυτά δεν άργησε να έρθει και ήταν πραγματικός κεραυνός. Ο προφήτης Γάδ ανακοινώνει στο Δαβίδ την απόφασή του Θεού να τον τιμωρήσει για ό,τι έκανε. Και εδώ βλέπουμε την πρόνοια του Θεού που του προτείνει τρεις ποινές και τη δυνατότητα να επιλέξει μεταξύ αυτών. Τρία χρόνια πείνα, ή τρεις μήνες να φθείρεσαι μπροστά στους εχθρούς σου, ή τρεις μέρες να πέσει πάνω στο λαό η ρομφαία του Κυρίου και θανατικό στη γη, από έναν άγγελο του Κυρίου που θα εξολοθρεύσει σ’ όλη την επικράτεια του Ισραήλ. 

      Ο Δαβίδ κατάλαβε αμέσως το σφάλμα του και το μέγεθος της αμαρτίας την οποία είχε πράξει και παρακάλεσε το Θεό να αφαιρέσει την ενοχή της αμαρτίας του (Β΄ Σαμουήλ ΚΔ/24: 10), όμως η απόφαση του Θεού ήταν αμετάκλητη. Η μετάνοια και η αναγνώριση της αμαρτίας είναι θετικό βήμα από τον πιστό άνθρωπο, όμως οι συνέπειες παραμένουν. Μετανόησε ο Δαυίδ, όταν πήγε με τη γυναίκα του Ουρία, τη Βηρ Σαβεέ (Β΄ Σαμουήλ ΙΒ/12: 13). Ο Θεός τον συγχώρησε, όμως η γυναίκα είχε μείνει έγκυος. Ο Θεός τον είχε συγχωρήσει, αλλά η εγκυμοσύνη προχωρούσε. Είναι οι συνέπειες της αμαρτίας τις οποίες δεν μπορούμε να αποφύγουμε. 

   Μια ιστορία λέει πως ένα παιδί δεν είχε συμμορφωθεί με τα πράγματα του Θεού και ερωτοτροπούσε με την αμαρτία.. Κάποτε ο πατέρας του είπε: «Παιδί μου πάρε αυτή τη μεγάλη σανίδα και για κάθε αμαρτία που κάνεις να βάζεις και ένα καρφί πάνω σ’ αυτή». Μέσα σε λίγο καιρό η σανίδα είχε γεμίσει από καρφιά. «Πατέρα», λέει το παιδί, «η σανίδα γέμισε». «Τώρα παιδί μου, για κάθε καλή πράξη που κάνεις να βγάζει και από ένα καρφί». Πέρασε πάρα πολύς καιρός και κάποια στιγμή ο νέος έβγαλε και το τελευταίο καρφί από τη σανίδα. «Πατέρα λέει τα έβγαλα όλα τα καρφιά, όμως με αυτές τις τρύπες που έμειναν τι θα γίνει;» Αυτές παιδί μου, είπε ο Πατέρας, «μένουν». Αυτές δε φεύγουν. Είναι τα αποτελέσματα της αμαρτίας και οι συνέπειες  που έχουν  τις οποίες δεν μπορεί ο άνθρωπος να   ελέγξει. 

     Ο άνθρωπος μπορεί μέσα στην ελευθερία του να ανέβει πάνω σε μια σκεπή. Μπορεί επίσης να αποφασίσει αν θα πηδήξει από τη σκεπή ή δε θα πηδήξει., όμως από τη στιγμή που θα αποφασίσει να πηδήξει δεν είναι πλέον ελεύθερος να ελέγξει την κατάσταση. Πλέον μετά από μια τέτοια απόφαση άλλοι νόμοι θα λειτουργήσουν ανεξάρτητοι από τη θέληση του ανθρώπου. Αν ο άνθρωπος μετανοήσει μετά από μια τέτοια πράξη, δεν μπορεί να γυρίσει πίσω στη σκεπή, θα ακολουθήσει υποχρεωτικά το νόμο της βαρύτητας, τον οποίο δεν μπορεί να ελέγξει και θα πέσει στη γη. Εκεί ή θα σκοτωθεί ή θα τραυματιστεί. Είναι οι συνέπειες της επιλογής του, που θα πληρωθούν. 

     Ο Θεός με μια πράξη εύνοιας του δικού του παιδιού του δίνει την ευκαιρία να επιλέξει τον τρόπο της τιμωρίας του. Από τις τρεις επιλογές που δόθηκαν στο Δαβίδ οι δύο πρώτες εξαρτιόταν σε ένα βαθμό από το έλεος των ανθρώπων: Ο πόλεμος θα ήταν τόσο σοβαρός, όσο ο εχθρός θα ήθελε, ο λιμός θα ανάγκαζε τον Ισραήλ να αναζητήσει τροφή από άλλα γειτονικά έθνη που πάντα ήταν εχθρικά απέναντί του. Αντί να βασιστεί στο έλεος κάθε ανθρώπου ο Δαβίδ επέλεξε να επικαλεστεί το Έλεος του Θεού. Το θανατικό ήταν η πλέον άμεση μορφή τιμωρίας από το Θεό και θα μπορούσαν οι Ισραηλίτες να κοιτάξουν μόνο στον Θεό για ανακούφιση. Η απόφαση του Δαβίδ ήταν: «ας πέσω λοιπόν στα χέρια του Κυρίου, διότι οι οικτιρμοί αυτού είναι πολλοί σφόδρα, σε χέρια ανθρώπου ας μην πέσω». 

     Εβδομήντα χιλιάδες έπεσαν από το λαό του Θεού. Πράγματι οι οικτιρμοί του Κυρίου δεν άργησαν να φανούν. Η εντολή του Θεού προς τον εξολοθρευτή άγγελο ήταν άμεση. «Αρκεί ήδη, σύρε την χείρα στου». Και πράγματι το θανατικό σταμάτησε και η κρίση πέρασε. Ο Δαβίδ μετανοιωμένος παρατηρεί έκπληκτος τη συμφορά. Εκεί που σταμάτησε ο άγγελος ήταν το αλώνι του Ορνάν, του Ιεβουσαίου, στο όρος Μοριά, μέσα στην Ιερουσαλήμ. Τούτο το κτήμα ζήτησε να το αγοράσει ο Δαβίδ και έστησε εκεί θυσιαστήριο στον Κύριο και προσέφερε θυσίες ευχαριστίας για την κατάπαυση της θείας κρίσεως. Αργότερα επί βασιλείας Σολωμόντος κτίσθηκε εκεί ο μεγαλοπρεπής ναός του Θεού. 

     Πού ακριβώς συνίσταται η παράβαση, η παρακοή, η αμαρτία του Δαβίδ: Μήπως επειδή δε ρώτησε τον Κύριο για να κάνει την απογραφή; Όχι. Από εκεί ξεκινάει η αμαρτία. Η αμαρτία του Δαυίδ ήταν ότι, ενώ σε όλη τη ζωή είχε ανεπιφύλακτα στηριχθεί πάνω στο Θεό και ο Θεός του είχε δώσει θαυμαστές νίκες και μεγάλες υποσχέσεις, αρχίζει σιγά - σιγά να υποχωρεί η πρώτη του αγάπη για το Θεό και αρχίζει να στηρίζεται στο γενναίο στρατό του, στις λόγχες του και στο μεγαλείο του βασιλείου του, το οποίο με τη δύναμη του Θεού είχε δημιουργήσει. Έτσι αρχίζει μια περίοδος πνευματικής κάμψης, όπου ο Δαβίδ αρχίζει να αποβλέπει στον εαυτόν του και να στηρίζεται και στις δικές του δυνάμεις. Ευρισκόμενος σ’ αυτήν την κατάσταση θέλει να μάθει πόσος ακριβώς είναι ο στρατός, για να κάνει σχέδια για το μέλλον, αντί να ακουμπήσει με εμπιστοσύνη στο Θεό και να αφήσει σ’ αυτόν κάθε σχέδιο. 

      Η ιδέα της απογραφής ήταν από το σατανά, μας λέει ο Λόγος του Θεού. Ήταν μια ευκαιρία να αποσπάσει το Δαβίδ από την εμπιστοσύνη του στο Θεό και να γεμίσει την καρδιά του με αυτοπεποίθηση, να τον κάνει να στηριχθεί στις δικές του δυνάμεις, στον αριθμό των στρατιωτών, των ίππων και όχι στη δύναμη του Θεού. Πρόβαλε το «εγώ», πρόβαλε ο άνθρωπος και παραμερίστηκε ο Θεός με την παραπάνω πράξη του Βασιλιά. Γι’ αυτό ο Θεός θεώρησε την ενέργειά του αυτή σαν αμαρτία που έπρεπε να τιμωρηθεί. Ήταν μια αμαρτία που θα μπορούσε να είχε τεράστιες συνέπειες για το λαό, αν ο Δαβίδ δε μετανοούσε ειλικρινά και αν οι οικτιρμοί του Θεού δεν ήσαν τόσοι μεγάλοι. 

      Και ο Δαβίδ μίλησε στον Κύριο, όταν είδε τον άγγελο, εκείνον που θανάτωνε τον λαό, και είπε: "Να, εγώ αμάρτησα, και εγώ ανόμησα αυτά, όμως, τα πρόβατα, τι έκαναν; Εναντίον μου, λοιπόν, ας είναι το χέρι σου, και εναντίον της οικογένειας του πατέρα μου" (Β΄ Σαμουήλ ΚΔ/24: 17). 

     Ο Δαβίδ μετανόησε ειλικρινά γι’ αυτό που έπραξε, εξομολογήθηκε την αμαρτία του στο Θεό και προσευχήθηκε θερμά για τη συγχώρεσή του. (εδ.8). Παραδέχτηκε πως είχε κάνει μεγάλη αμαρτία και παρακαλούσε το Θεό να τιμωρηθεί και να πληρώσει γι’ αυτό. Δέχτηκε την τιμωρία της αμαρτίας του και παρακάλεσε το Θεό με τα λόγια: «χτύπα εμένα και την οικογένειά μου Κύριε» (εδ. 17). Υποτάσσομαι στην τιμωρία σου, μόνο άφησε εμένα να υποφέρω, γιατί εγώ είμαι ο αμαρτωλός, εγώ είμαι ο ένοχος. Άφησε τον εαυτόν του στο Έλεος του Θεού γιατί ήξερε, γιατί είχε μεγάλη εμπειρία, γιατί είχε πολλές φορές γνωρίσει μέσα στη ζωή του το έλεος του Θεού. 

    Για άλλη μία φορά φαίνεται η ακεραιότητά του και το μεγαλείο της ψυχής του Δαβίδ. Ο Θεός όμως επέλεξε να τιμωρήσει ολόκληρο το έθνος για την αμαρτία του βασιλιά. Ίσως αυτό να συνέβη λόγω των πολλαπλών παραβάσεων του λαού εναντίον του Θεού. 

     Το πόσο συντριπτική ήταν η μετάνοια του Δαβίδ φαίνεται στον ΛΒ/32 ψαλμό, τον οποίον έγραψε ο Δαβίδ για αυτό το σκοπό, για να εκφράσει τη μετάνοιά του, για ό,τι έπραξε. 

   ΨΑΛΜΟΣ ΛΒ/32. 

1Μακάριος εκείνος, του οποίου συνεχωρήθη η παράβασις, του οποίου εσκεπάσθη η αμαρτία. 

2 Μακάριος ο άνθρωπος, εις τον οποίον ο Κύριος δεν λογαριάζει ανομίαν και εις του οποίου το πνεύμα δεν υπάρχει δόλος. 

3 Ότε απεσιώπησα, επαλαιώθησαν τα οστά μου εκ του ολολυγμού μου όλην την ημέραν. 

4 Επειδή ημέραν και νύκτα εβαρύνθη η χειρ σου επ' εμέ η υγρότης μου μετεβλήθη εις θερινήν ξηρασίαν. 

5 Την αμαρτίαν μου εφανέρωσα προς σε, και την ανομίαν μου δεν έκρυψα είπα, Εις τον Κύριον θέλω εξομολογηθή τας παραβάσεις μου και συ συνεχώρησας την ανομίαν της αμαρτίας μου. 

6 Διά τούτο πας όσιος θέλει προσεύχεσθαι προς σε εν καιρώ προσήκοντι βεβαίως εν κατακλυσμώ πολλών υδάτων ταύτα δεν θέλουσιν εγγίζει εις αυτόν. 

7 Συ είσαι η σκέπη μου θέλεις με φυλάττει από θλίψεως αγαλλίασιν λυτρώσεως θέλεις με περικυκλόνει. 

 8 Εγώ θέλω σε συνετίσει και θέλω σε διδάξει την οδόν, εις την οποίαν πρέπει να περιπατής θέλω σε συμβουλεύει επί σε θέλει είσθαι ο οφθαλμός μου. 

9 Μη γίνεσθε ως ίππος, ως ημίονος, εις τα οποία δεν υπάρχει σύνεσις των οποίων το στόμα πρέπει να κρατήται εν κημώ και χαλινώ, άλλως δεν ήθελον πλησιάζει εις σε. 

10 Πολλαί αι μάστιγες του ασεβούς τον δε ελπίζοντα επί Κύριον έλεος θέλει περικυκλώσει. 

11 Ευφραίνεσθε εις τον Κύριον και αγάλλεσθε, δίκαιοι και αλαλάξατε, πάντες οι ευθείς την καρδίαν. ---  

"... καταβάτω νῦν ἀπὸ τοῦ σταυροῦ,"

         Ευαγγέλιον  «κατά Μάρκον», κεφ.  ΙΕ/15, εδ.  32. 

«Ο Χριστός ο βασιλεύς του Ισραήλ ας καταβή τώρα από του σταυρού, διά να ίδωμεν και πιστεύσωμεν. Και οι συνεσταυρωμένοι μετ' αυτού ωνείδιζον αυτόν». 

          "... καταβάτω νῦν ἀπὸ τοῦ σταυροῦ,".

   Τούτο αποτελεί ένα διαχρονικό αίτημα. Αυτό ήταν το αίτημα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας καθώς και του Ιουδαϊκού θρησκευτικού κατεστημένου, προς τον Κύριο Ιησού Χριστό. "Μην είσαι απόλυτος, μη στέκεσαι απέναντί μας, μην μας κατακρίνεις, συμβιβάσου μαζί μας…..  Όμως ένας Χριστός που έχει "κατέβει" από το σταυρό δεν είναι Θεός, αλλά είναι θεωρεία και δε μπορεί να βοηθήσει σε τίποτα τον άνθρωπο, παρά μόνον να του καλύψει το θρησκευτικό του συναίσθημα με διάφορες άγονες τυπικές τελετές.

      Ποτέ ο εχθρός της ψυχής δε θα ζητήσει από τον πιστό άνθρωπο να απαρνηθεί το σωτήρα Χριστό, αλλά θα του ζητήσει να «κατέβει από το σταυρό», να ζήσει δηλαδή μια ζωή συμβιβασμένη, μια ζωή που δε θα είναι προσηλωμένη αποκλειστικά πάνω στο σταυρό του Χριστού, αλλά θα έχει "και σταυρό και Χριστό και κοσμικό πνεύμα". Θα έχει μια ζωή όπως ακριβώς ζούσε η εκκλησία της "Λαοδίκειας" (Αποκάλυψη Γ/3: 14-22). Ο Κύριος υπήρξε ιδιαίτερα σκληρός και επικριτικός απέναντί της με τα λόγια: «επειδή είσαι χλιαρός και ούτε ψυχρός ούτε ζεστός, μέλλω να σε εξεμέσω εκ του στόματός μου». Πολλοί λένε: "Α! είστε φανατικοί, είστε μονόπλευροι, είστε σκληροί, δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε, κατέβα από το σταυρό και έλα να συζητήσουμε και είναι βέβαιο ότι θα τα βρούμε". Κάποιος πιστός άνθρωπος έλεγε: Όταν πάω να πω κάτι κακό, όταν σκεφτώ κάτι αρνητικό ή πάω να αντιδράσω βίαια σε κάτι, λέω στον εαυτό μου: «Α! κατέβηκες από το σταυρό!». Τότε τον πιάνω από το γιακά και τον ξανά ανεβάζω επάνω στο σταυρό. 

      Ψαλμός ΡΘ/ 109, εδ.  25. 

«Και εγώ έγεινα όνειδος εις αυτούς ότε με είδον, εκίνησαν τας κεφαλάς αυτών». 

       βιβλίο πρ. "Δανιήλ", κεφ.  Θ/9, εδ.  25-26. 

25 Γνώρισον λοιπόν και κατάλαβε ότι από της εξελεύσεως της προσταγής του να ανοικοδομηθή η Ιερουσαλήμ έως του Χριστού του ηγουμένου θέλουσιν είσθαι εβδομάδες επτά και εβδομάδες εξήκοντα δύο θέλει οικοδομηθή πάλιν η πλατεία και το τείχος, μάλιστα εν καιροίς στενοχωρίας. 

26 Και μετά τας εξήκοντα δύο εβδομάδας θέλει εκκοπή ο Χριστός, πλην ουχί δι' εαυτόν και ο λαός του ηγουμένου, όστις θέλει ελθεί, θέλει αφανίσει την πόλιν και το αγιαστήριον και το τέλος αυτής θέλει ελθεί μετά κατακλυσμού, και έως του τέλους του πολέμου είναι διωρισμένοι αφανισμοί. 

       ΣΧΟΛΙΑ :    

   Είναι ημέρα Παρασκευή και ένα μεγάλο πλήθος ανθρώπων έχει κατακλύσει ένα λόφο που ονομάζεται Γολγοθάς, που βρίσκεται «έξω της πύλης», δηλαδή πολύ κοντά στην πόλη της Ιερουσαλήμ. Εκείνες τις ημέρες ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων είχε επισκεφθεί την Ιερουσαλήμ, γιατί ήταν ημέρες της μεγάλης γιορτής του Πάσχα των Ιουδαίων, σε ανάμνηση της απελευθέρωσής τους από τους Αιγυπτίους. 

      Το βλέμμα όλων έχει στραφεί προς τους τρεις σταυρούς τους οποίους έχουν στήσει πάνω στο λόφο του Γολγοθά και ιδιαίτερα σε εκείνον που βρισκόταν στη μέση και που δεν ήταν άλλος από τον Κύριο Ιησού Χριστό, που βρίσκεται εσταυρωμένος ανάμεσα σε δύο κακούργους. Όλοι αυτοί που παρακολουθούν βρίσκονται εκεί, όχι για να εκφράσουν τον πόνο τους, τη θλίψη τους, τη συμπάθειά τους, αλλά βρίσκονται εκεί, για να βγάλουν από μέσα τους ό,τι πιο κακό, ό,τι πιο μοχθηρό, ό,τι πιο εκδικητικό μπορεί να φωλιάσει μέσα στην αμαρτωλή και "σφόδρα διεφθαρμένη" ανθρώπινη καρδιά (Ιερεμίας ΙΖ/17: 9). Βρίσκονται εκεί, για να περιγελάσουν με το χειρότερο τρόπο, έναν άνθρωπο που είναι σε απόλυτη οδύνη και σε λίγο θα πεθάνει πάνω στο σταυρό. Αλήθεια πόσο σκληρό έχει κάνει η αμαρτία τον άνθρωπο! 

     Μέσα στον κατακλυσμό αυτών των αρνητικών συναισθημάτων, καθώς Τον αντικρίζουν, ξεστομίζουν λόγια ειρωνείας και ακραίας περιφρόνησης. Στέκονται με περισσή αλαζονεία και προσπαθούν να πετάξουν τόση λάσπη εμπαιγμού, όση δε χωράνε τα χέρια τους. Τα μάτια τους είναι καρφωμένα πάνω στον εσταυρωμένο του μεσαίου σταυρού και το πρόσωπο και η καρδιά τους είναι πλημμυρισμένη από χαρά και ευχαρίστηση, γιατί επιτέλους ο άνθρωπος αυτός που είναι στον μεσαίο σταυρό πήρε τη θέση που του άξιζε. 

    Καθώς τους παρατηρούμε, μην πάει το μυαλό μας ότι αυτοί είναι οι χειρότεροι και πιο διεστραμμένοι άνθρωποι που υπήρχαν και ότι βρέθηκαν εκεί, για να ξεσπάσουν τα πάθη τους και τις αδυναμίες τους. Αντίθετα τούτοι οι άνθρωποι είναι επιφανείς και πάνω απ’ όλα είναι θρησκευόμενοι. Είναι Ιουδαίοι που αγαπούν τη θρησκεία τους, αγαπούν τις θρησκευτικές τελετές τους, που γνωρίζουν το Μωσαϊκό Νόμο και που ανελλιπώς επισκέπτονται το Ναό στην Ιερουσαλήμ, για να εκτελέσουν με ιδιαίτερη ευλάβεια τα θρησκευτικά τους καθήκοντα. 

      Πολλοί από τους Παρευρισκομένους χλεύαζαν τον εσταυρωμένο Χριστό και έλεγαν: «Άλλους έσωσεν, εαυτόν δεν δύναται να σώση, αν ήναι βασιλεύς του Ισραήλ, ας καταβή τώρα από του σταυρού και θέλομεν πιστεύσει εις αυτόν» (Ματθαίος ΚΖ/27: 42). «Ο χαλών τον ναόν και διά τριών ημερών οικοδομών, σώσον σεαυτόν αν ήσαι Υιός του Θεού, κατάβα από του σταυρού». (Ματθαίος ΚΖ/27: 40). «και πλέξαντες στέφανον εξ ακανθών, έθεσαν επί την κεφαλήν αυτού και κάλαμον εις την δεξιάν αυτού, και γονυπετήσαντες έμπροσθεν αυτού, ενέπαιζον αυτόν, λέγοντες: Χαίρε, ο βασιλεύς των Ιουδαίων και εμπτύσαντες εις αυτόν έλαβον τον κάλαμον και έτυπτον εις την κεφαλήν αυτού" (Ματθαίος ΚΖ/27: 29-30). 

     Ανάμεσα σε όλους τους παρευρισκόμενους βρίσκονται και κάποιοι που υπερβάλουν και είναι ιδιαίτερα επικριτικοί εναντίον Του εσταυρωμένου Χριστού. Αυτοί ξεχωρίζουν από τους άλλους, γιατί έχουν πλατύνει τα φυλακτήριά τους, όσο δεν έπαιρνε άλλο. Είχαν μεγαλώσει τα κράσπεδα των ιματίων τους, για να φαίνονται μεγαλοπρεπείς στους ανθρώπους. Ο Κύριος Ιησούς είχε αποκαλύψει την υποκρισία τους με τα λόγια : «Πράττουσι δε πάντα τα έργα αυτών δια να βλέπονται υπό των ανθρώπων. Και πλατύνουσι τα φυλακτήρια αυτών και μεγαλύνουσι τα κράσπεδα των ιματίων αυτών» (Ματθαίος ΚΓ/23: 5). Είχαν γράψει τις Μωσαϊκές διατάξεις του Νόμου και τις είχαν βάλει ως προμετωπίδα ανάμεσα στα μάτια τους. Πρόκειται για τη θρησκευτική αφρόκρεμα της εποχής, τους Γραμματείς, τους Φαρισαίους, τους Σαδουκαίους, τους αρχιερείς και τους πρεσβυτέρους του λαού. Για όλους αυτούς ο Κύριος Ιησούς είχε επιστήσει ιδιαίτερα την προσοχή των ανθρώπων που τους άκουγαν. 

38 Και έλεγε προς αυτούς εν τη διδαχή αυτού. Προσέχετε από των γραμματέων, οίτινες θέλουσι να περιπατώσιν εστολισμένοι και αγαπώσι τους ασπασμούς εν ταις αγοραίς 

39 και πρωτοκαθεδρίας εν ταις συναγωγαίς και τους πρώτους τόπους εν τοις δείπνοις. 

40 Οίτινες κατατρώγουσι τας οικίας των χηρών, και τούτο επί προφάσει ότι κάμνουσι μακράς προσευχάς, ούτοι θέλουσι λάβει μεγαλητέραν καταδίκην (Μάρκος ΙΒ/12: 38-40). 

      Ήταν θρησκευόμενοι, ενεργούσαν πάντοτε στο Όνομα του Θεού, αγαπούσαν πολύ τη θρησκεία τους και ήταν περήφανοι για την πίστη τους και για τα καλά τους έργα. Μιλούσαν για το Θεό με πολύ ωραία και σοφά λόγια, όμως η καθημερινή πρακτική τους ζωή ήταν τελείως διαφορετική, γι’ αυτό και ο Κύριος είχε πει: Τα λόγια τους να τα ακούτε από των πράξεων αυτών να απέχετε. "Πάντα λοιπόν όσα αν είπωσι προς εσάς να φυλάττητε, φυλάττετε και πράττετε, κατά δε τα έργα αυτών μη πράττετε επειδή λέγουσι και δεν πράττουσι" (Λουκάς ΙΑ/11: 48). Ζούσαν μέσα στο ψέμα, την υποκρισία, άλλα έλεγαν, άλλα πιστευαν και άλλα έκαναν. Γι’ αυτούς η σχέση τους με το Θεό εξαντλείτο στο να επισκέπτονται το Ναό, να παραβρίσκονται στις διάφορες θρησκευτικές τελετές και εν γένει να εκτελούν τυπικά κάποια θρησκευτικά τους καθήκοντα, όπως αυτοί τα είχαν ερμηνεύσει μέσα από το Μωσαϊκό Νόμο. Τηρώντας όλα αυτά πίστευαν ότι ευαρεστούσαν το Θεό και ότι ήδη "με το ένα πόδι" είχαν μπει στον Παράδεισο και σε λίγο θα έμπαιναν και με το άλλο. Δεν πίστευαν ότι ήταν αμαρτωλοί και θεωρούσαν ότι δεν είχαν κανένα λόγο να ταπεινωθούν μπροστά στο Θεό και να ζητήσουν συγχώρηση. Ουσιαστικά πίστευαν ότι ο Θεός έχει ανάγκη αυτούς και όχι αυτοί το Θεό. Όλα πήγαιναν καλά. Το θρησκευτικό σύστημα, που λειτουργούσε πάντοτε στο Όνομα του Θεού, στεκόταν γερά, τα κέρδη από την εκμετάλλευση της άγνοια του λαού τεράστια, μέχρι που εμφανίστηκε αυτός ο Υιός του τέκτονα Ιωσήφ και της Μαρίας, ο οποίος στάθηκε με παρρησία μπροστά τους και τους είπε: 

 --«Ουαί εις εσάς, γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριταί, διότι ομοιάζετε με τάφους ασβεστωμένους, οίτινες έξωθεν μεν φαίνονται ωραίοι, έσωθεν όμως γέμουσιν οστέων νεκρών και πάσης ακαθαρσίας» (Ματθαίος ΚΓ/23: 27). 

 --«Ουαί εις εσάς, γραμματείς και Φαρισαίοι, υποκριταί, διότι καθαρίζετε το έξωθεν του ποτηρίου και του πινακίου, έσωθεν όμως γέμουσιν εξ αρπαγής και ακρασίας» (Ματθαίος ΚΓ/23: 25). 

 --«Ουαί εις εσάς, γραμματείς και Φαρισαίοι, υποκριταί, διότι αποδεκατίζετε το ηδύοσμον και τον άνηθον και το κύμινον, και αφήκατε τα βαρύτερα του νόμου, την κρίσιν και τον έλεον και την πίστιν, ταύτα έπρεπε να πράττητε και εκείνα να μη αφίνητε» (Ματθαίος ΚΓ/23: 23)

       Τι είναι αυτά που λέει αυτός ο πλάνος, έλεγαν. Αυτά είναι απαράδεκτα πράγματα! Ποιος είναι αυτός που ορθώνει το ανάστημά του μπροστά μας και λέει αυτά τα λόγια; «Ημείς εξεύρομεν ότι προς τον Μωϋσήν ελάλησεν ο Θεός τούτον όμως δεν εξεύρομεν πόθεν είναι» (Ιωάννης Θ/9: 29). Επίσης ο άνθρωπος αυτός λέει ότι δεν επαρκεί η ηθική ζωή μας, για να μπούμε στον ουρανό, αλλά θα πρέπει απαραίτητα να «αναγεννηθούμε άνωθεν» (Ιωάννης Γ/3: 3). Εμείς, οι αρχηγοί της θρησκείας να ζητήσουμε από αυτόν το κατάδικο να έρθει στην καρδιά μας, για να σωθούμε; Εμείς δεν έχουμε ανάγκη να σωθούμε «κατά χάριν», έχουμε ικανότητες και θα το πετύχουμε με τα έργα μας. Η θέση που κατέχουμε ως κλήρος στις ιερατικές τάξεις είναι η εγγύηση της σωτηρίας μας. Ο άνθρωπος αυτός είναι «σκάνδαλο» (Α΄ Κορινθίους Α/1: 23) και «λίθος προσκόματος» (Α΄ Πέτρου Β/2: 8) και μόνον αν τον εξευτελίσουμε με έναν σταυρικό θάνατο, θα γλυτώσουμε απ’ αυτόν. Τώρα που βλέπουν το όνειρό τους να πραγματοποιείται έχουν μεγάλη χαρά και γι’ αυτό προσπαθούν να βγάλουν όλο το μίσος της καρδιάς τους γι’ Αυτόν. 

      Ο Χριστός έμεινε έξι ώρες στο Σταυρό, από τις 9 το πρωί ως τις 3 τ’ απόγευμα. Στο πρώτο τρίωρο έως τις δώδεκα, προσευχήθηκε για τους όχλους, άνοιξε τον Παράδεισο στον ληστή, μίλησε με στοργή στη μητέρα Του. Έπειτα από τις δώδεκα έως τις τρεις έγινε ένα φρικτό σκοτάδι γύρω στο Σταυρό και μια τρομερή σιωπή. Τίποτα δεν ακουγόταν εκτός από το αργό στάξιμο του Άγιου, του εξιλαστήριού αίματός Του. Σταγόνα - σταγόνα το αίμα της λύτρωσης χυνόταν πάνω στο σταυρό. Και σε κάθε στάλα γραμμένο ήτανε τ’ όνομα ενός αμαρτωλού, το δικό μου και το δικό σου όνομα. Αυτή ήταν η υπέρτατη ώρα της σωτηρίας μας. 

     Ο προφήτης "Ησαΐας"  (κεφ. ΝΓ/ 53) διαχρονικά κράζει: 

4 Αυτός τωόντι τας ασθενείας ημών εβάστασε και τας θλίψεις ημών επεφορτίσθη ημείς δε ενομίσαμεν αυτόν τετραυματισμένον, πεπληγωμένον υπό Θεού και τεταλαιπωρημένον. 

5 Αλλ' αυτός ετραυματίσθη διά τας παραβάσεις ημών, εταλαιπωρήθη διά τας ανομίας ημών η τιμωρία, ήτις έφερε την ειρήνην ημών, ήτο επ' αυτόν και διά των πληγών αυτού ημείς ιάθημεν 

6 Πάντες ημείς επλανήθημεν ως πρόβατα εστράφημεν έκαστος εις την οδόν αυτού και ο Κύριος έθεσεν επ' αυτόν την ανομίαν πάντων ημών. 

       Η προσφορά του αναμάρτητου Υιού του Θεού ήταν τόσο τέλεια και τόσο Άγια, που προς το τέλος του σκοτεινού τρίωρου ακούστηκε θριαμβευτική η κραυγή του Χριστού: «Τετέλεσται», που σημαίνει - τελείωσε μια για πάντα. Τι τελείωσε η ζωή του Κυρίου πάνω στο Σταυρό; Όχι βέβαια. Τελείωσε το Έργο της σωτηρίας μας. Τα λύτρα πληρώθηκαν. Ο Άγιος έγινε αμαρτία για τους αμαρτωλούς. Η δικαιοσύνη του Θεού ικανοποιήθηκε. Το Έργο είναι τέλειο και ολοκληρωμένο και πλέον ένα μόνον πράγμα απομένει στον αμαρτωλό άνθρωπο, με μετάνοια και πίστη να δεχτεί το εξιλαστήριο Έργο που έκανε για όλους μας πάνω στο Σταυρό με τη θυσία του ο Ιησούς Χριστός. 

        Στο ευαγγέλιο «κατά Ματθαίον» (κεφ. ΚΖ/27: 46) παρατηρούμε το αποκορύφωμα των παθών του Κυρίου Ιησού. Όταν ο Ιησούς φορτώθηκε την αμαρτία όλου του κόσμου επάνω στο σταυρό, ο Άγιος Θεός δεν μπορούσε να αντικρίσει αυτό το τρομερό θέαμα. Ο Θεός Πατέρας που ήταν ανέκαθεν “ένα” με τον γιο Του, τον εγκαταλείπει πάνω στο σταυρό, και αποστρέψει το βλέμμα Του από τον Υιόν Του, γιατί δε μπορούσε και δε μπορεί  ο Θεός να αντικρύζει την αμαρτία. Αυτό το γεγονός έγινε μία φορά στην αιωνιότητα και δε θα συμβεί ποτέ ξανά. Είναι φανερό πως ο πόνος που ένιωσε ο Πατέρας, όταν αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τον μονάκριβό Του Υιό, ήταν το πιο σκληρό από όλα τα βασανιστήρια της σταυρική θυσίας του Χριστού. Η φωνή του μονάκριβου γιου Του: «Ηλί Ηλί λαμά σαβαχθανί», που σημαίνει: "Πατέρα γιατί με εγκατέλειψες", έκανε την καρδιά του Πατέρα Θεού να ραγίσει. Ας μην ξεχνάμε λοιπόν το μεγαλείο της αγάπης του Θεού για τον αμαρτωλό άνθρωπο και ας την τιμούμε με τη ζωή και τις πράξεις μας. 

       Ο Θεός παραμένει σιωπηλός μέχρι να συντελεστεί το Έργο της σταυρικής θυσίας που θα ήταν το τίμημα για την αμαρτία των ανθρώπων ελευθερώνοντάς τους από τα δεσμά της δουλείας. Η σταύρωση του Χριστού τελειώνει με το δυνατό "τετέλεσται" και ο Θεός Πατέρας ελευθερώνει τον πόνο του με ένα μεγάλο σεισμό, με σκοτάδι και άλλα φαινόμενα που έκαναν όλους του παρευρισκόμενους να αναγνωρίσουν την Θεότητα του Χριστού. Αυτοί που λίγο πριν φώναζαν «αν είσαι πραγματικά γιος του Θεού» τώρα με φόβο και τρόμο παραδέχονται «αυτός ο άνθρωπος πραγματικά ήταν ο γιος του Θεού» (Ματθαίος ΚΖ/27: 54).

      Ο ίδιος ο Κύριος Ιησούς με το «Τετέλεσται» δηλώνει πάνω στο σταυρό ότι κάτι σημαντικό έχει τελειώσει, έχει έρθει στο τέρμα της πορείας Του. Όλοι αυτοί που ωρύονταν από κάτω θα υπέθεσαν ότι με τούτη την κραυγή ο Κύριος δήλωνε το τέλος της επίγειας ζωής του, αφού αμέσως μετά «κλίνας την κεφαλήν, παρέδωκε το πνεύμα», όμως είναι δυνατόν ο Κύριος να θέλει να δηλώσει το τέλος της ζωής Του, κάτι που σε λίγο θα ήταν φανερό; Ποτέ ο Κύριος δεν είχε δώσει ιδιαίτερη βαρύτητα στη διατήρηση της ζωή του. Ένα ήταν το ενδιαφέρον Του κατά την επίγεια διακονία του, να τελειώσει το Έργο που ο Πατέρας Θεός του είχε αναθέσει να κάνει. Και αυτό που ο Πατέρας του είχε δώσει να κάνει ήταν "ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ" του αμαρτωλού ανθρώπου. Εκεί ήταν όλο το ενδιαφέρον του Κυρίου, αν και γνώριζε σε όλο της το βάθος την οδύνη στην οποία θα Τον οδηγούσε. Με το θριαμβευτικό «Τετέλεσται» πάνω στο σταυρό ο Κύριος δήλωνε ότι είχε τελειώσει το Έργο της λύτρωσης, της σωτηρίας του ανθρώπου από την αμαρτία και τον αιώνιο θάνατο. Είχε τελειώσει ένα Έργο εξιλέωσης πάνω στο σταυρό το οποίο κατά τρόπο απόλυτο ικανοποίησε τη Θεϊκή Δικαιοσύνη. Τούτο το Έργο είναι τέλειο, ολοκληρωμένο και πάνω απ’ όλα είναι διαχρονικά στη διάθεση κάθε ανθρώπου, που θέλει να γνωρίσει το Θεό και να συμφιλιωθεί «κατά χάριν» μαζί Του. Εκεί που εκτελέσθηκε ο Χριστός, στο λόφο του Γολγοθά, εκεί συντελέστηκε το θαύμα της ανθρώπινης σωτηρίας. 

      Ο Χριστός πεθαίνει πάνω στο σταυρό και με τη θυσία του γίνεται αιώνιος νικητής, θριαμβευτής των αιώνων. Η κραυγή «τετέλεσται» δεν είναι φράση απόγνωσης, ούτε πικρίας, ούτε φόβου, αλλά είναι κραυγή νίκης και θριάμβου. Είναι μια κραυγή ολοκλήρωσης, επισφράγισης και θριαμβευτικού  του έργου του Χριστού πάνω στο σταυρό. Μόλις την προηγούμενη ημέρα μετά το "Μυστικό Δείπνο" απευθυνόμενος προς τον ουράνιο Πατέρα Του στην Αρχιερατική Του προσευχή έλεγε: «Εγώ σε εδόξασα επί της γης, το έργον ετελείωσα, το οποίον μοι έδωκας διά να κάμω» (Ιωάννης ΙΖ/17: 4). Η κραυγή του «τετέλεσται» δεν είναι τίποτα άλλο παρά μία ιαχή θριάμβου, ένας πανηγυρικός απολογισμός του σωτήριου τούτου Έργου. 

     Ο Χριστός με το θάνατό Του πάνω στο σταυρό ικανοποίησε πλήρως τις απαιτήσεις της Θείας Δικαιοσύνης και διέγραψε το φοβερό χρέος του ανθρώπου, εξαιτίας της αμαρτίας. Ο Απ. Παύλος στην επιστολή «προς Κολοσσαείς» (κεφ. Β/2, εδ. 14) αναφέρει: «εξαλείψας το καθ' ημών χειρόγραφον, συνιστάμενον εις διατάγματα, το οποίον ήτο εναντίον εις ημάς, και αφήρεσεν αυτό εκ του μέσου, προσηλώσας αυτό επί του σταυρού». Ο Άγιος, ο Αναμάρτητος πήρε πάνω του όλο το βάρος της καταδίκης εξαιτίας της ανθρώπινης αμαρτίας και πέθανε Αυτός στη θέση τη δική μας, χαρίζοντάς μας αιώνια ζωή. 

     Ο Απ. "Ιωάννης" στην πρώτη του επιστολή του (κεφ. Β/2, εδ. 25) αναφέρει: «Κι αυτή είναι η υπόσχεση, που αυτός υποσχέθηκε σε μας, αιώνια ζωή». Ο δίκαιος Θεός δεν μπορούσε να πει: «αθώος ο άνθρωπος», διότι θα κατέλυε τη δικαιοσύνη, όπως ακριβώς ο ανθρώπινος δικαστής δεν μπορεί να αθωώσει έναν ένοχο, αλλά είναι υποχρεωμένος να του επιβάλει την ποινή που ορίζει ο νόμος. Η λύση στο πρόβλημα της αμαρτίας του ανθρώπου βρισκόταν στην αντικατάσταση. Αντικατάσταση σημαίνει ότι ο Χριστός, που μπήκε κάτω από το Νόμο, πήρε τη θέση του ανθρώπου και υπέστη Αυτός τις ποινικές ευθύνες που έπρεπε να υποστεί ο άνθρωπος εξαιτίας της αμαρτίας του. Οι ποινικές ευθύνες ήταν θάνατος, διότι «ο μισθός της αμαρτίας είναι θάνατος» (Ρωμαίους Σ/6: 23). 

     Το Έργο της αντικατάστασης του αμαρτωλού ανθρώπου είναι ένα Έργο που Θεός συνέλαβε μέσα στην πανσοφία Του και μάλιστα «προ καταβολής κόσμου» (Α΄ Πέτρου Α/1: 20), από αγάπη για τη σωτηρία του ανθρώπου στην περίπτωση που αυτός θα έπεφτε, θα αμάρτανε, θα αποστατούσε από το Θεό. Έτσι, όταν αμαρτήσαμε, για να μην πεθάνουμε, ο Χριστός πήρε τη θέση μας, σήκωσε την αμαρτία μας, αν και ο ίδιος ήταν αναμάρτητος, «όστις αμαρτίαν δεν έκαμεν, ουδέ ευρέθη δόλος εν τω στόματι αυτού» (Α' Πέτρου Β/2: 22). Ανέλαβε την ευθύνη μας και υπέστη πάνω στο σταυρό την τιμωρία του Νόμου, που ήταν θάνατος. Τη θέση αυτή δεν μπορούσε να την λάβει κάποιος άνθρωπος, γιατί «πάντες ήμαρτον και υστερούνται της δόξης του Θεού» (Ρωμαίους Γ/3: 23). "Αδελφός δεν μπορούσε να εξαγοράσει αδελφό" (Ψαλμός ΜΘ/49: 7) και γι’ αυτό άνοιξε ο ουρανός και έδωσε ό,τι πιο πολυτιμότερο υπήρχε, τον Υιόν της αγάπης του Θεού, τον Ιησού Χριστό. Αυτός που έγινε αντικαταστάτης μας πάνω στο σταυρό πλήρωσε για τις δικές μας αμαρτίες και έγινε ο σωτήρας μας. 

      Ο Κύριος Ιησούς Χριστός από αγάπη για τον άνθρωπο δέχτηκε να σηκώσει την οδύνη της αμαρτίας μας, που αναπόφευκτα θα τον οδηγούσε στην ντροπή και το θάνατο. Τούτο το Σωτήριο Έργο με τις φοβερές και αναπόφευκτες συνέπειες οικειοθελώς δέχτηκε να το εκτελέσει ο Ιησούς Χριστός. Η απάντηση του Υιού στο κάλεσμα του Πατέρα ήταν: «τότε είπον. Ιδού, έρχομαι, εν τω τόμω του βιβλίου είναι γεγραμμένον περί εμού, διά να κάμω, ω Θεέ, το θέλημά σου» (Εβραίους Ι/10: 7). Αυτή η αγάπη οδήγησε το Λυτρωτή Χριστό να δώσει τη ζωή του ως "λύτρο" για την εξαγορά πολλών. Την αγάπη του Χριστού μπορεί να τη συλλάβει κάποιος, αν σκεφτεί ότι αυτοί για τους οποίους έβαλε τη ζωή του δεν ήταν αθώοι αλλά ήταν εχθροί του Θεού κατά τη διάνοια με τα έργα τα πονηρά (Κολοσσαείς Α/1: 21). Έβαλε τη ζωή του σε θάνατο για τους ασεβείς. Το ανθρώπινο πεπερασμένο μυαλό δε μπορεί να συλλάβει πλήρως το βάθος αυτής της μοναδικής στην ιστορία θυσίας. 

     Το Έργο της εξιλέωσης του ανθρώπου εξαιτίας της αμαρτίας, που ο Χριστός πέτυχε πάνω στο σταυρό, ήταν και θα παραμείνει στην αιωνιότητα πλήρες και γι’ αυτό δε χρειάζεται επανάληψη. Έγινε μία θυσία μία φορά για τη σωτηρία κάθε ανθρώπου. Ο συγγραφέας της επιστολής «προς Εβραίους», κεφ. Θ/9, εδ. 11-12, αναφέρει: 

11 Ελθών δε ο Χριστός αρχιερεύς των μελλόντων αγαθών διά της μεγαλητέρας και τελειοτέρας σκηνής, ουχί χειροποιήτου, τουτέστιν ουχί ταύτης της κατασκευής, 

12 ουδέ δι' αίματος τράγων και μόσχων, αλλά διά του ιδίου αυτού αίματος, εισήλθεν άπαξ εις τα άγια, αποκτήσας αιωνίαν λύτρωσιν. 

     Το Έργο που ο Χριστός εκτέλεσε πάνω στο σταυρό είναι μοναδικό και προσφέρει αιώνια λύτρωση στον αμαρτωλό άνθρωπο που θα πιστέψει σ' Αυτό. Τούτο το Έργο φέρει τη σφραγίδα της αναγνώρισης και της εκτίμησης από το Θεό και γι’ αυτό άλλωστε δε χρειάζεται καμία επανάληψή του. Ο Θεός ευαρεστήθηκε για πάντα από το μοναδικό Έργο του Χριστού και απόδειξη αυτής της ευαρέσκειας είναι η Ανάσταση του Κυρίου την τρίτη ημέρα από τους νεκρούς, σύμφωνα με τις Γραφές. 

        Αυτό λοιπόν το Έργο που ευαρέστησε το Θεό θα πρέπει να ευαρεστεί και μας. Ας προσέξουμε να μην το απαξιώνουμε μέσα στη ζωή μας, αλλά να του δίνουμε την πρώτη θέση και ανελλιπώς να ευχαριστούμε το Θεό για το Έργο που έκανε δια Ιησού Χριστού, για τη σωτηρία και αιώνια λύτρωση του αμαρτωλού ανθρώπου. Ας προσέξουμε μέσα στην πνευματική μας ζωή κάθε φωνή και κάθε πλάνη που δείχνει ότι το «τετέλεσται» δε φτάνει, ότι το τελειωμένο και ολοκληρωμένο Έργο που ο Χριστός έκανε πάνω στο σταυρό δεν επαρκεί για τη σωτηρία μας και ως εκ τούτου είναι ανάγκη κι εμείς να συμβάλουμε με δικές μας προσπάθειες, για να το αποτελειώσουμε και να έχει αποτέλεσμα μέσα στη ζωή μας. Αυτό πραγματικά αποτελεί πρόκληση προς το Θεό. Σ’ αυτές τις ανθρώπινες πλανεμένες αντιλήψεις, που είχαν καταλάβει τους  Χριστιανούς της Γαλατείας, ο Απ. Παύλος αντιστάθηκε με σθένος, όπως αυτό φαίνεται μέσα από την σχετική επιστολή του. Τους αποκάλεσε ανόητους (Γαλάτας Γ/3: 1) που είχαν τέτοιες αντιλήψεις και τους τόνισε ότι «αν η δικαίωσις γίνηται διά του νόμου, άρα ο Χριστός εις μάτην απέθανε» (Γαλάτας Β/2: 21). Κάθε δική μας προσπάθεια για τη σωτηρία μας ακυρώνει το Έργο του Σταυρού του Χριστού και μας απομακρύνει από τη σωτηρία. Ας προσέξουμε να μην προσπαθούμε με δικά μας έργα να τελειώσουμε το ήδη τελειωμένο και ολοκληρωμένο Έργο του Χριστού. ---