Ο ΘΡΙΑΜΒΟΣ ΤΗΣ ΠΙΣΤΗΣ

Ο ΘΕΟΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΓΟΛΙΑΘ.

 

βιβλίο "Α΄ ΣΑΜΟΥΗΛ",  κεφ. ΙΖ / 17.     (ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ).

"Ο Θεός ζητάει να βρει ανθρώπους που να Τον εμπιστεύονται με απλότητα".

         "Όταν υπάρχει ο φόβος του Θεού, τότε δεν κυριαρχεί κανένας άλλος φόβος".

    "Γολιάθ - η σιδηρόφρακτη αδυναμία". Η ιστορία αποτελεί ένα μνημείο που   διαχρονικά δείχνει την  παντοδυναμία της πίστης  στον  ζωντανό,  τον  αληθινό  Θεό  καθώς και  την τέλεια αδυναμία της ανθρώπινης ματαιότητας. 

      «Συνήθροισαν  δε  οι   Φιλισταίοι  τα  στρατεύματα  αυτών  διά πόλεμον».                      Αναμφισβήτητα  η   χριστιανική   ζωή   είναι  πόλεμος.  Ποτέ  δε  θα  παύσουν  οι  κατά  καιρούς    "Φιλισταίοι"    με   την  οποιαδήποτε   μορφή   τους   να   εμποδίζουν   και    να  παρενοχλούν  το λαό  του  Θεού.  Πάρα  πολλές φορές μπροστά στο κοινό σκοπό τους, που είναι  να  πλανήσουν,  ν'  αποδιοργανώσουν  και τελικά  να  καταβάλουν  πνευματικά   τον  πιστό   άνθρωπο,  με  σκοπό  να  τον  καταστήσουν  ανενεργό  και  να τον απομακρύνουν από το Θεό, συνασπίζονται μαζί με τους άλλους εχθρούς, τους  Αμαλικήτες, τους Χαναναίους, τους Φερεζαίους, τους Ιεβουσαίους κλπ (Ιησούς τ. Ναυή ΚΔ/24: 11). 

      Πριν προχωρήσουμε στη μελέτη του θέματος, θα ήθελα να αναφερθούμε σε ορισμένα γεγονότα που συνέβησαν λίγο καιρό πριν απ' αυτό το περιστατικό και που αφορούν το Δαβίδ. Ο Δαβίδ βρίσκεται σε κάποιες λοφοπλαγιές της Βηθλεέμ και βόσκει τα πρόβατα του πατέρα του. Εκεί έρχεται κάποιος μηνυτής και του λέει ότι ο πατέρας του θέλει να τον δει κατεπειγόντως, είναι πολύ μεγάλη ανάγκη (Α΄ Σαμουήλ ΙΣ/16: 12). Πάντα υπάκουος ο Δαβίδ, αφήνει τα πρόβατα σε κάποιο φύλακα (Α' Σαμουήλ ΙΖ/17: 20). Δεν τα εγκατέλειψε, γιατί ήταν πολύ καλός και συνεπής στο δουλειά του και τρέχει να συναντήσει τον πατέρα του. Καθώς τον συναντάει, τον βλέπει να συζητά με έναν ηλικιωμένο άνθρωπο, που δεν ήταν άλλος από το Σαμουήλ, τον Κριτή και προφήτης του Θεού. Τον άνθρωπο αυτό τον είχε στείλει εκεί ο Θεός, για να χρήσει ένα από τα παιδιά του Ιεσσαί ως τον επόμενο βασιλιά του Ισραήλ. Ο προφήτης είχε ήδη δει τους επτά μεγαλύτερους αδελφούς του Δαβίδ, αλλά ο Θεός του είχε ξεκαθαρίσει ότι δεν ήθελε κανέναν απ’ αυτούς για βασιλιά. Όταν εμφανίστηκε ο Δαβίδ, το Πνεύμα του Θεού είπε στο Σαμουήλ: «Αυτόν να χρήσεις βασιλιά». Μπροστά λοιπόν στον πατέρα του και σε όλα τα αδέλφια του ο Σαμουήλ γέμισε ένα κέρας με λάδι και έχυσε λίγο πάνω στο κεφάλι του Δαβίδ. Ο Λόγος του Θεού αναφέρει σχετικά: «Τότε έλαβεν ο Σαμουήλ το κέρας του ελαίου και έχρισεν αυτόν εν μέσω των αδελφών αυτού και επήλθε πνεύμα Κυρίου επί τον Δαβίδ από της ημέρας εκείνης και εφεξής» (Α΄ Σαμουήλ ΙΣ/16: 13). 

      Μετά απ’ αυτά τα γεγονότα τι έκανε ο Δαβίδ; Πραγματικά είναι αξιοθαύμαστος ο τρόπος με τον οποίον ενήργησε. Δεν πήγε να εκθρονίσει τον ήδη χρισμένο βασιλιά του Ισραήλ, τον Σαούλ, δεν απέκτησε εγωισμό, ούτε άρχισε να κάνει μεγαλεπήβολα σχέδια ή να φέρεται αλαζονικά και να τρέφει υπέρμετρες φιλοδοξίες. Αν και χρισμένος βασιλιάς στο λαό του Θεού, ο Δαβίδ επέστρεψε στα πρόβατά του και συνέχισε ταπεινά να τα ποιμαίνει, περιμένοντας να λάβει οδηγία από το Θεό για το τι ακριβώς θα έπρεπε να κάνει. 

      Καθώς φύλαγε τα πρόβατα, το ποίμνιό του απειλήθηκε δύο φορές, τη μία από ένα λιοντάρι και την άλλη από μία αρκούδα. Ο Δαβίδ όρμισε πάνω σ' αυτά τα θηρία, για να σώσει τα πρόβατα του πατέρα του. Και στις δύο περιπτώσεις κατάφερε και εξουδετέρωσε εκείνα τα άγρια θηρία! (Α΄ Σαμουήλ ΙΖ/17: 24-36). Ο Λόγος του Θεού αναφέρει: «ο ποιμένας ο καλός την ψυχή του βάζει για χάρη των προβάτων» (Ιωάννης Ι/10: 11). Ο Δαβίδ δεν είχε πίστη στον εαυτόν του, αλλά στη δύναμη του Θεού. Καθώς εξιστορεί τα γεγονότα, δε λέει: "εγώ" που νίκησα το λιοντάρι και την αρκούδα θα νικήσω και τώρα. Αφού τα κατάφερα τότε άρα θα καταφέρω και τώρα". Τίποτα απ' όλα αυτά. Στο νου του Δαβίδ, που σκέπτεται με μια γνήσια και ειλικρινή πίστη, που είναι "άνθρωπος κατά την καρδίαν του Θεού" (Πράξεις ΙΓ/13: 22), ο Θεός προπορεύεται στη ζωή του και ο ίδιος ακολουθεί εμπιστευόμενος τον Κύριο. Τα λόγια του είναι συγκλονιστικά: "Και είπεν ο Δαβίδ, Ο Κύριος ο ελευθερώσας με εκ χειρός του λέοντος και εκ χειρός της άρκτου, ούτος θέλει με ελευθερώσει εκ χειρός του Φιλισταίου τούτου" (Α' Σαμουήλ ΙΖ/17: 37). Απέδωσε όλη τη δόξα και τη δύναμη στο Θεό, δεν κράτησε τίποτα για τον εαυτόν του. 

     Η φήμη του Δαβίδ όλο και πιο πολύ μεγάλωνε ανάμεσα στο λαό με αποτέλεσμα να φτάσει μέχρι τα  αυτιά του βασιλιά Σαούλ. Ο Σαούλ, αν και ήταν μεγάλος και έμπειρος πολεμιστής, είχε χάσει την εύνοια του Θεού, γιατί δεν έδειξε υπακοή σ’ Αυτόν (Α' Σαμουήλ ΙΕ/15: 26). Εξαιτίας του ότι ο Θεός είχε αποσύρει το Πνεύμα Του, ο βασιλιάς κυριευόταν συχνά από ένα "κακό πνεύμα" και είχε ξεσπάσματα θυμού, ζήλιας, καχυποψίας εκδηλώνοντας μια βίαιη συμπεριφορά. Όταν καταλάμβανε το βασιλιά το "κακό πνεύμα", μόνον η μουσική μπορούσε να τον ησυχάσει και γι’ αυτό κάποιοι άνδρες του βασιλιά  κάλεσαν το Δαβίδ στο παλάτι, όπου έγινε μουσικός και οπλοφόρος του Σαούλ (Α΄ Σαμουήλ ΙΕ/15: 26-29 & ΙΣ/16: 14-23). Από νέος ο Δαβίδ είχε σεβασμό και μεγάλη πίστη στο Θεό και κάθε φορά συμμορφωνόταν με τις εντολές Του. Στο βιβλίο του «Εκκλησιαστή» (κεφ. ΙΒ/12, εδ. 1) αναφέρεται: «Και να θυμάσαι τον Πλάστη σου στις ημέρες τής νιότης σου πριν έρθουν οι κακές ημέρες, και φτάσουν τα χρόνια στα οποία θα πεις: Δεν έχω ευχαρίστηση σ' αυτά». Κατά το διάστημα που ο Δαβίδ υπηρετούσε κοντά στο βασιλιά επέστρεφε πολλές φορές στο σπίτι του, για να ποιμάνει τα πρόβατα και αυτό κάποιες φορές διαρκούσε για μεγάλα διαστήματα. 

    Οι Φιλισταίοι λοιπόν συγκέντρωσαν τα στρατεύματά τους για πόλεμο ανάμεσα στις πόλεις Σοκχώ και Αζηκά. Ο Σαούλ και οι άνδρες του συγκεντρώθηκαν και στρατοπέδευσαν απέναντι στην κοιλάδα Ηλά, όπου παρατάχτηκαν σε μάχη ενάντια στους Φιλισταίους. Οι τρεις μεγαλύτεροι αδελφοί του Δαβίδ, ο Ελιάβ, ο πρωτότοκος, ο δεύτερος, ο Αβίναδάδ και ο τρίτος, ο Σαμμά, έχουν καταταχθεί στο στρατό του Σαούλ και είναι και αυτοί έτοιμοι, για να πολεμήσουν. 

      Μια μέρα λοιπόν ο Ιεσσαί, ο πατέρας, λέει στο μικρότερο γιο του, το Δαβίδ: «Πάρε λίγα ψωμιά και πήγαινέ τα στους αδελφούς σου και δες αν είναι όλοι τους καλά» (Α΄ Σαμουήλ ΙΖ/17: 17). Όταν ο Δαβίδ φτάνει στο στρατόπεδο βλέπει τους στρατιώτες του Ισραήλ να βρίσκονται σε απελπιστική κατάσταση, σε πλήρη σύγχυση και πανικό, ντροπιασμένοι και εντελώς εξουθενωμένοι. Τι ήταν αυτό άραγε που τους είχε τρομοκρατήσει τόσο πολύ; Είχαν τρομοκρατηθεί από την παρουσία ενός Φιλισταίου άνδρα στο απέναντι στρατόπεδο των εχθρών τους. Ο Δαβίδ, καθώς παρατηρεί, βλέπει στο μέσον της κοιλάδας, που ήταν ανάμεσα στα δύο στρατόπεδα, να στέκεται ένας υπερμεγέθης άνδρας, βαριά οπλισμένος που προσπαθούσε με προκλητικά λόγια του να γελοιοποιήσει το στρατό των Ισραηλιτών και το Βασιλιά τους, προκειμένου να κάμψει το φρόνημά τους. Αυτό το έκανε κάθε πρωί και κάθε βράδυ εδώ και σαράντα ημέρες, φωνάζοντας: «Διαλέξτε έναν από τους άνδρες σας για να με πολεμήσει. Αν νικήσει και με σκοτώσει, θα γίνουμε εμείς δούλοι σας, αλλά αν νικήσω εγώ και τον σκοτώσω θα γίνετε εσείς δούλοι μας. Σας προκαλώ να διαλέξετε κάποιον να με πολεμήσει» (Α΄ Σαμουήλ ΙΖ/17: 4-10). 

      Όταν ο Δαβίδ άκουσε αυτά τα προκλητικά, ακραία προσβλητικά και απαξιωτικά λόγια και είδε και το φόβο και τον τρόμο, που είχε κυριαρχήσει στη ζωή του Βασιλιά και των στρατιωτών, ανάμεσα στους οποίους ήταν και τ' αδέρφια του, προβληματίστηκε και στενοχωρήθηκε πολύ. Στα μάτια του Δαβίδ αυτός ο ειδωλολάτρης δε γελοιοποιούσε απλά το στρατό του Ισραήλ, αλλά έκανε κάτι πολύ χειρότερο, προσπαθούσε να προσβάλει τον  Θεό του Ισραήλ. Μπροστά σ’ αυτήν την απελπιστικά τραγική κατάσταση τι θα μπορούσε να κάνει ένα μικρό παιδί τελείως άοπλο, που δε γνώριζε τίποτα από πόλεμο; Το μόνο που είχε μάθει στη ζωή του ήταν να φυλάει τα πρόβατα και να παίζει μουσική με μία άρπα, εμπνεόμενος από την ομορφιά της δημιουργίας του Θεού. Ο Σαούλ και οι στρατιώτες του ήταν εμπειροπόλεμοι και βαριά οπλισμένοι, όμως δεν μπορούσαν να πολεμήσουν, γιατί το θεωρούσαν ανώφελο, επειδή ήταν σίγουροι ότι θα έχαναν τη μάχη. Αδύναμοι ν' αντιμετωπίσουν την κατάσταση είχαν περιέλθει σε απόλυτο τρόμο και πανικό. 

       Ας είμαστε προσεκτικοί. Υπάρχουν μάχες στη ζωή που τις βλέπουμε με τα σαρκικά μας μάτια και θεωρούμε ότι είναι εκ των προτέρων χαμένες, ό,τι και αν κάνουμε, όπως και αν ενεργήσουμε. Πώς να νικήσω την ασθένεια, πώς να ανταπεξέλθω σ' ένα υπέρογκο χρέος, πώς να αντιμετωπίσω ένα μεγάλο οικογενειακό πρόβλημα, πώς να σταθώ, όταν μου λείπει ο δικός μου άνθρωπος από τη ζωή, πώς να νικήσω κάτω από το βάρος όλων αυτών των ανυπέρβλητων προβλημάτων; Κάθεται ο άνθρωπος μπροστά στα τείχη της οχυρωμένης πόλεως της Ιεριχώ, τα παρατηρεί και αισθάνεται σαν μια μύγα μπροστά τους, ακούει και τους άλλους που λένε ότι είναι φτιαγμένα με την τελευταία λέξη της τεχνολογίας, είναι απόρθητα και κάτω απ' αυτές τις συνθήκες πανικοβάλλεται, απελπίζεται. Έτσι, «αποβλέποντας στο φαινόμενο», χάνει κάθε του δύναμη και υποχωρεί. Όμως «τι είναι αδύνατον εις τον Κύριον;» (Λουκάς Α/1: 37). Έχετε ποτέ σκεφθεί ότι αυτά τα μεγάλα, απόρθητα τείχη μπορεί να πέσουν και να ισοπεδωθούν με τη χρήση κάποιων "σαλπίγγων", που με πίστη και με υπακοή στον Κύριο κάποιοι σαλπιγκτές θα τα πολιορκήσουν; (Ιησούς τ. Ναυή Σ/6: 2). 

       Στο ανάγνωσμά μας ένας απερίτμητος, ένας Φιλισταίος, μια μεγάλη δύναμη μακριά και έξω από το θέλημα του Θεού, μάχεται με όλα εκείνα τα σύγχρονα μέσα που του παρέχει το σύστημα εναντίον του λαού του Θεού. Ο Γολιάθ διέθετε μια κορμοστασιά 2,90 μέτρων ντυμένη μέσα σε μια σιδερένια πανοπλία που ζύγιζε 90 κιλά και ένα αιχμηρό δόρυ βάρους 9 κιλών. Στα ανθρώπινα μάτια είναι άτρωτος, είναι ανίκητος, είναι απρόσβλητος. Με την ανθρώπινη λογική ένας τρόπος σωτηρίας υπάρχει, η εγκατάλειψη του αγώνα, η φυγή, η άμεση άτακτη υποχώρηση. Ο άνθρωπος αυτός,  στηριζόμενος στον εξοπλισμό του και τη σωματική του δύναμη, μάχεται και εξουθενώνει το λαό του Θεού. Με πολύ εγωισμό τον βλέπουμε να καυχιέται: «εγώ εξουθένωσα τον Ισραήλ» (εδάφ. 10). 

      Αλήθεια τούτα τα λόγια θα πρέπει να τύχουν ιδιαίτερης μελέτης. Πώς ήταν δυνατόν ένας απερίτμητος Φιλισταίος, ένας εχθρός του Θεού, να εξουθενώνει το λαό του Θεού; Πώς είναι δυνατόν να ξεχνά ο λαός του Θεού ότι «δεν είναι δύσκολο στο Θεό να σώζει, είτε με πολλούς είτε με ελάχιστους» (Α΄ Σαμουήλ ΙΔ/14: 6). Αρκετά χρόνια αργότερα ο βασιλιάς του "Ιούδα" (νότιο βασίλειο), ο Ασά (932 - 870), εμπνεόμενος από το ίδιο Πνεύμα θα βοήσει στον Κύριο: "Κύριε, δεν είναι σε σένα τίποτε να βοηθάς εκείνους που έχουν πολλή ή καμιά δύναμη βοήθησέ μας, Κύριε Θεέ μας επειδή, έχουμε εμπιστευθεί σε σένα, και ερχόμαστε στο Όνομά σου ενάντια σ' αυτό το πλήθος Κύριε, εσύ είσαι ο Θεός μας ας μη υπερισχύσει άνθρωπος εναντίον σου".

      Πώς είναι δυνατόν να τρομάζει ο λαός του Θεού όταν ένας άνθρωπος ήταν εναντίον τους, από τη στιγμή που ο Θεός ήταν μαζί τους;  Απλούστατα. Τούτη ακριβώς την πίστη, ότι ο Θεός ήταν μαζί τους, την είχαν χάσει. Δεν είχαν εκλάβει ως αληθή και για πάντα ισχύοντα τα λόγια του Θεού. Όταν αυτό συμβαίνει στη ζωή του πιστού ανθρώπου, τότε χάνει ο άνθρωπος κάθε δύναμη και κάθε σιγουριά στη ζωή του. Τότε τρομάζει, ταράζεται, πανικοβάλλεται μπροστά στον κάθε "Γολιάθ" που εμφανίζεται στη ζωή του και γίνεται φυγάς.  

     Σ’ αυτήν ακριβώς την κατάσταση βρέθηκε και ο λαός Ισραήλ. Ήταν εξουθενωμένος, αποδυναμωμένος, φοβισμένος, ντροπιασμένος, νικημένος, αλλά αυτό δεν προερχόταν από τη δύναμη αυτού του Φιλισταίου, αλλά από τη δύναμη της απιστίας του και της αποστασίας του από τον αληθινό Θεό. Πρόκειται για εκείνον τον ισχυρό Θεό, που «δια κραταιάς χειρός» (Έξοδος ΙΓ/13: 9) τον είχε βγάλει μέσα από την Αίγυπτο, μέσα από το στρατόπεδο του Φαραώ, μέσα από τη σκλαβιά και τη δουλεία. Ναι, είχαν αποστατήσει από το Θεό, η πίστη τους είχε αποδυναμωθεί, με αποτέλεσμα να έχει επικρατήσει από τη μια άκρη του στρατοπέδου ως την άλλη, μεγάλος φόβος, ταραχή, υποχώρηση, σιωπή, εξουθένωση. 

      Στην κατάσταση στην οποία βρίσκονταν ο λαός προσπαθούσε να βρει σωτηρία με "ρομφαία και δόρυ", με φυσικούς, με ανθρώπινους τρόπους και επειδή δεν επαρκούσαν αυτά τα μέσα, είχαν τρομοκρατηθεί. Κανένας δεν επικαλείται τον Κύριο, τα μάτια όλων έχουν επικεντρωθεί πάνω στο γίγαντα. Τόσο ο Δαβίδ όσο και ο λαός άκουγαν και έβλεπαν τα ίδια πράγματα, παρ' όλα αυτά η στάση που λαμβάνουν είναι εντελώς διαφορετική.

     Ο Δαβίδ αρνείται να ενεργήσει με τον τρόπο που ενεργούν οι άλλοι γύρω του. Ενώ όλοι εστιάζουν στο γίγαντα, ο Δαβίδ, καθώς μπαίνει στο σκηνικό, αγνοεί τον Γολιάθ και εστιάζει την προσοχή του στον Κύριο. Πιστεύει στη δύναμη του Θεού, κάτι το οποίο φαίνεται ότι όλοι οι υπόλοιποι να μην το λαμβάνουν υπόψη τους. Αν παρατηρήσουμε στο κεφ. ΙΖ/17, ο Δαβίδ αναφέρεται εννέα φορές στον Κύριο, δύο στον Γολιάθ, μία φορά στο Σαούλ. Είναι φανερό ότι όλη η προσοχή του επικεντρώνεται στον Κύριο. Βασικά δεν τον ενδιαφέρει ποιος είναι ο Γολιάθ, ο Θεός μόνον τον ενδιαφέρει και μέσα απ' αυτήν την περιπέτεια βλέπει μια μεγάλη ευκαιρία, για να δοξαστεί το Όνομα του Θεού. Αν στη ζωή μας εστιάζουμε στο Θεό, θα πέσει ο γίγαντας και θα δοξαστεί ο Θεός, ενώ αν εστιάσουμε στο γίγαντα θα πέσουμε εμείς και θα στεναχωρήσουμε τον Κύριο με την ολιγοπιστία μας. 

       Ο Δαβίδ δεν εκπλήσσεται από το Γολιάθ και τις απειλές του, αλλά από τους Ισραηλίτες, γιατί ενώ τους απειλεί και τους υποτιμά, αυτοί φοβούνται και τηρούν μία παθητική στάση. Την ώρα που ο λαός έλεγε: "ποιοι είμαστε εμείς μπροστά στο Γολιάθ", ο Δαβίδ αναρωτιόταν: "ποιος είναι ο Γολιάθ μπροστά στο Θεό;" Δε μετράει τι βλέπουμε, αλλά αν αξιολογούμε εκείνα που βλέπουμε, σύμφωνα με το Λόγο του Θεού. Αν εμπιστευόμαστε τον Θεό και φέρνουμε τα προβλήματά μας ενώπιον Του με προσευχή, τα δικά μας προβλήματα γίνονται και του Θεού προβλήματα. Για το Δαβίδ αυτή η κατάσταση της ηττοπάθειας που επικρατούσε ανάμεσα στο λαό ήταν πέρα για πέρα απαράδεκτη. Πώς είναι δυνατόν ο στρατός του ζωντανού, του αληθινού Θεού να καταλαμβάνεται από πανικό και να τρέπεται «εις φυγήν» στη θέα ενός και μόνου άνδρα και μάλιστα ειδωλολάτρη; Το ερώτημα είναι διαχρονικό: "Πώς είναι δυνατόν να νικάνε οι «Φιλισταίοι» μέσα στη ζωή μας;"  Με τα προκλητικά του λόγια ο άνδρας αυτός πάνω απ’ όλα προσέβαλε τον αληθινό Θεό. 

     Ο Δαβίδ, καθώς πήρε την απόφαση να στραφεί εκείνος εναντίον του Φιλισταίου, άρχισε να μιλάει με μεγάλη σιγουριά για την ήττα του Γολιάθ. Έτσι λοιπόν είπε στο βασιλιά: «Ας μην καταρρέει η καρδιά κανενός ανθρώπου μέσα του». Ψυχή, μπροστά στο μεγάλο πρόβλημα που αντιμετωπίζεις όπως το χαρακτηρίσαμε παραπάνω, μην καταρρέεις, μην απελπίζεσαι. "Ζει Κύριος" (Ψαλμός ΙΗ/18: 46). Ο Σαούλ και οι άνδρες του είχαν καταρρεύσει και είχαν λιποψυχήσει αντικρύζοντας το Γολιάθ, γιατί έκαναν το λάθος να συγκρίνουν τον εαυτόν τους με εκείνον τον τεράστιο άνδρα, σκεπτόμενοι ότι τον έφταναν μέχρι τη μέση. Ο Δαβίδ όμως δε σκεφτόταν έτσι. Έβλεπε το πρόβλημα τελείως διαφορετικά και γι’ αυτό προσφέρθηκε να πολεμήσει ο ίδιος τον Γολιάθ (Α΄ Σαμουήλ ΙΖ/17: 32). Αποφασίζει λοιπόν να δώσει τη μάχη για το λαό του, έχοντας σαν όπλα του το Όνομα του Θεού και μια σφεντόνα. Αλήθεια χρειάζεται και η σφεντόνα; Ασφαλώς ναι, γιατί ο Κύριος θέλει να κάνουμε εμείς εκείνο που μπορούμε και που είναι μέσα στις δυνάμεις μας, δείχνοντας έτσι την πίστη μας και Αυτός θα ευλογήσει την προσπάθειά μας και θα αναλάβει όλα τ' άλλα. Ας αποτυπώσουμε στο νου μας το σκηνικό που επικρατεί. Ο Ισραήλ είναι κρυμμένος από φόβο, οι Φιλισταίοι ενθουσιασμένοι κάνουν θόρυβο, ο Γολιάθ χωμένος μέσα στη σιδερένια πανοπλία του απειλεί και τέλος ο Δαβίδ, άοπλος στέκεται με θάρρος έχοντας απόλυτη εμπιστοσύνη στο Θεό. 

    Διαβάζοντας το κεφάλαιο (ΙΖ/17) βλέπουμε ότι από τη στιγμή που ο Δαβίδ έλαβε την απόφαση να σταθεί κοντά στο Θεό και να δώσει τη μάχη για το λαό του, ξεσπούν κάποιες άλλες μεγάλες μάχες γύρω του που προσπαθούν με κάθε τρόπο να τον εμποδίσουν να αγωνιστεί και να δώσει τη μάχη εναντίον του Φιλισταίου. Είναι γεγονός ότι η πίστη μας θα δοκιμαστεί όχι μόνον απ' αυτούς που δεν πιστεύουν στο Θεό, αλλά και απ' αυτούς που "λένε" ότι πιστεύουν και οι οποίοι μπορεί να προέρχονται από το στενό μας περιβάλλον ή ακόμα και μέσα από την οικογένειά μας. Η πίστη μας θα δοκιμαστεί, γιατί απλά δε συμφωνεί με την ανθρώπινη λογική. Δεν περιπατούμε "εξ' όψεως αλλά διά πίστεως" (Β' Κορινθίους Ε/5: 7) και γι' αυτό και η αντιμετώπιση των "γιγάντων" που μας απειλούν στη ζωή μας, πάντοτε θα φαίνεται αδύνατη και παράδοξη σ' αυτούς που δεν έχουν πίστη. 

     Μάχη 1η. Η ευλογημένη αυτή απόφαση του Δαβίδ γίνεται αιτία να τον φθονήσει ο μεγαλύτερος αδελφός του ο Ελιάβ. Ο Λόγος του Θεού στο εδάφ. 28 αναφέρει: «και ήκουσεν ο Ελιάβ ο αδελφός αυτού ο μεγαλύτερος, ενώ ελάλει προς του άνδρας και εξήφθη ο θυμός του Ελιάβ εναντίον του Δαβίδ και είπε: «διατί κατέβεις εντάυθα και εις ποιον αφήκες τα ολίγα εκείνα πρόβατα εν τη ερήμω; Εγώ εξεύρω την υπερηφανίαν σου και την πονηρία της καρδιά σου, βεβαίως δια να ίδεις την μάχην κατέβηκες». Ο ονειδισμός από τον αδελφό σου, από τον οικείο σου, από τον συγγενή σου είναι η πρώτη μάχη που πρέπει να δώσεις, αν έλαβες τη μεγάλη απόφαση μέσα στη ζωή σου ν' αγωνιστείς για τον Κύριο. 

    Ο Ελιάβ προσπαθεί να εξοργίσει, να μειώσει και να εξευτελίσει το Δαβίδ ενώπιον όλων, λέγοντάς του ότι εγκατέλειψε τα λίγα πρόβατα από ανευθυνότητα και ότι είναι αλαζόνας και πονηρός στην καρδιά. Αμφισβητεί τα ελατήριά του και τον κατηγορεί ότι άφησε τα πάντα «χάριν του θεάματος». Πώς αντιδρά σε όλα αυτά ο άνθρωπος, που είναι «κατά την καρδίαν του Θεού»; (Πράξεις ΙΓ/13: 22). Καταρχήν δεν προσπάθησε να ανασκευάσει τις φοβερές και ψευδείς κατηγορίες του αδελφού του. Δεν ξεκίνησε μια αντεπίθεση, δεν άρχισε αυτός τώρα να κατηγορεί τον αδελφό του για ζήλια, για κακία. Ο Δαβίδ, για να αντιμετωπίσει όλα αυτά, στηριζόταν στην «ασπίδα της πίστεως επί της οποίας σβήνουν όλα τα πύρινα βέλη του πονηρού» (Εφεσίους Σ/6: 16). 

     Τον παρατηρούμε να λέει με πραότητα στον αδελφό του. «Τι κακό έκανα τώρα; Δεν είναι αιτία;». Έκρινε ότι υπήρχε σοβαρός λόγος να βρίσκεται εκεί τη στιγμή που προσβάλλεται το Όνομα του Κυρίου και εξουθενώνεται ο λαός Του. Πόσο εύκολα χάνει ο άνθρωπος τον προσανατολισμό του, όταν χάσει την πίστη του, όταν η πνευματική ζωή του δεν είναι «εν Χριστώ» (Α΄ Κορινθίους Α/1: 30), όταν δεν είναι σύμφωνη με το θέλημα του Θεού! 

     Απ’ όλα τα παραπάνω ένα μεγάλο συμπέρασμα βγαίνει, αν αποφάσισες στη ζωή σου «να υπερασπιστείς το όνομα του Κυρίου», πολύ σύντομα θα αντιμετωπίσεις τη μομφή, την αποστροφή, την απαξίωση ακόμα και των πιο αγαπημένων σου προσώπων. Σε μια τέτοια κατάσταση πρόσεξε, μην οργίζεσαι, μην ανταποδίδεις «τα ίσα», θεώρησε απλά ότι σου δίνεται μια ευκαιρία να μιλήσεις για Εκείνον, να δώσεις το κάλεσμα, που Αυτός σου εμπιστεύτηκε και τίποτα άλλο. Όλα τ' άλλα θα τα αναλάβει ο Κύριος. Ο Λόγος του Θεού μας προειδοποιεί: «έρχεται ώρα, καθ' ην πας όστις σας θανατώση θέλει νομίσει ότι προσφέρει λατρείαν εις τον Θεόν και ταύτα θέλουσι σας κάμει, διότι δεν εγνώρισαν τον Πατέρα ουδέ εμέ» (Ιωάννης ΙΣ/16: 3). 

     Ας φανταστούμε ποιες θα ήταν οι συνέπειες, εάν ο Δαβίδ είχε πέσει στην παγίδα του εχθρού, αν είχε εξοργιστεί και ακόμη να είχε συμπλακεί με τον Ελιάβ. Σίγουρα ποτέ στη ζωή το δε θα είχε γράψει τούτη τη λαμπρή σελίδα. Ίσως και να μην έφτανε ποτέ να δώσει τη μάχη κατά του Φιλισταίου τούτου. Ο Λόγος του Θεού μας πληροφορεί: «ο μη οργιζόμενος είναι καλύτερος του δυνατού και ο κυβερνών το πνεύμα αυτού, ισχυρότερος του κατακυριεύοντος πόλιν» (Παροιμίες ΙΣ/16: 32). 

      Μάχη 2η. Μετά τη νίκη του Δαβίδ κατά του αδελφού του άλλη δοκιμασία τον περίμενε. Ο ίδιος ο βασιλιάς προσπαθεί να τον αποθαρρύνει, να τον εμποδίσει από του να θέσει σε εφαρμογή τη μεγάλη απόφαση που είχε πάρει. Συγκεκριμένα του λέει ο βασιλιάς: «…δεν δύνασαι να υπάγεις εναντίον του Φιλισταίου τούτου για να πολεμήσεις μετ’ αυτού, διότι συ είσαι παιδί, αυτός δε είναι άνδρας, πολεμιστής, εκ νεότητος αυτού». Πώς αντιδρά άνθρωπος του Θεού, σ' αυτή την επίθεση του εχθρού; Προσπαθεί να δικαιολογηθεί και να αποδείξει ότι είναι ικανός ν' αναλάβει τούτη την αποστολή; Με πολλή ταπεινότητα ο Δαβίδ αναφέρει τα επεισόδια με την  αρκούδα και το λιοντάρι και το κάνει αυτό, μόνον και μόνον, για να δείξει τη δύναμη του Θεού. "ο Κύριος που με ελευθέρωσε εκ της χειρός του λέοντος και της αρκούδας θα με ελευθερώσει και από τα χέρια του Φιλισταίου τούτου" (Α΄ Σαμουήλ ΙΖ/17: 36). 

    Ο Δαβίδ αντλεί μνήμες από το παρελθόν της ζωής του, θυμάται τις θαυμαστές επεμβάσεις του Θεού και αυτό του δίνει δύναμη και σιγουριά. Θα πρέπει και εμείς να θυμόμαστε πάντοτε τις επεμβάσεις του Θεού στη ζωή μας και να μην είμαστε αγνώμονες και επιλήσμονες. Στον "Ψαλμό" (ΡΓ/103: 2) αναφέρει: "Ευλόγει, η ψυχή μου, τον Κύριον, και μη λησμονής πάσας τας ευεργεσίας αυτού". Η πίστη που μπορεί ν' αντιμετωπίσει τον Γολιάθ χτίζεται μέσα μας σιγά - σιγά με "λιοντάρια", "αρκούδες" και με μύριες άλλες εμπειρίες που καθημερινά αποκτούμε. Να μην ξεχνάμε να ευχαριστούμε το Θεό για τις σωτήριες επεμβάσεις Του, για ό,τι έχει κάνει κατά το παρελθόν στη ζωή μας, για τη σωτηρία που μας έχει προσφέρει διά Ιησού Χριστού. 

       Βλέπουμε ότι ο Δαβίδ στον Ελιάβ αναφέρει το σκοπό για τον οποίο θα πολεμούσε. Στο Σαούλ δείχνει την πίστη του στην δύναμη που θα τον ενίσχυε και προσδιορίζει την προέλευση αυτής, η οποία θα είναι από τον Κύριο. Δεν στηριζόταν ο Δαβίδ στις δικές του δυνάμεις, στην πείρα του, στις ικανότητές του,  αλλά στη δύναμη του ζωντανού και αληθινού Θεού, ο οποίος γνωρίζει να ελευθερώνει τους δικούς Του (Β΄ Πέτρου Β/2: 9). 

    Ας προσέξουμε και ένα ακόμα σημείο. Ο Βασιλιάς, αφού βλέπει την αποφασιστικότητα του νέου τούτου, προσφέρει σ’ αυτόν την πανοπλία του, για να μπορέσει να σταθεί και να νικήσει. Πρόκειται για μία πολύ μεγάλη και ολέθρια εισήγηση. Ας σκεφτούμε το Δαβίδ να πολεμάει για τον Κύριο με την πανοπλία του Σαούλ. Αυτό συμβαίνει πολλές φορές στην αντιμετώπιση κάποιων σοβαρών προβλημάτων μας. Προσπαθούμε να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα με έτοιμα σχέδια, έτοιμες ιδέες, αντί να στηριζόμαστε και να ακολουθούμε ένα και μόνον δρόμο, που είναι η απόλυτη αφιέρωση και εμπιστοσύνη στο θέλημα του Θεού. Πανοπλίες από νικημένους Σαούλ, δε θα οδηγήσουν σε νίκη, σε θρίαμβο, αλλά σε παταγώδη ήττα. Έβγαλε λοιπόν ο Δαβίδ την πανοπλία του Σαούλ και φόρεσε τα ρούχα του ποιμένα, εκείνα που φορούσε καθημερινά (Α΄ Σαμουήλ ΙΖ/17: 38-40). Τ' ανθρώπινα όπλα στη σχέση μας με το Θεό είναι εμπόδια, είναι βάρη, για το σκοπό αυτό θα πρέπει να ξεντυθούμε από κάθε τι κοσμικό. Ο Λόγος του Θεού μας καλεί: «Κι εμείς, λοιπόν, καθώς είμαστε περικυκλωμένοι από ένα τόσο μεγάλο σύννεφο μαρτύρων, ας απορρίψουμε κάθε βάρος και την αμαρτία που εύκολα μας περιπλέκει, και ας τρέχουμε με υπομονή τον αγώνα που είναι μπροστά μας, αποβλέποντας στον Ιησού, τον αρχηγό και τελειωτή τής πίστης, ο οποίος, εξαιτίας τής χαράς που ήταν μπροστά του, υπέφερε σταυρό, καταφρονώντας τη ντροπή, και κάθισε στα δεξιά τού θρόνου τού Θεού» (Εβραίους ΙΒ/12: 1,2). 

     Ο εξοπλισμός του Δαβίδ ήταν ένα ραβδί και ένα σακίδιο στον ώμο του μέσα στο οποίο υπήρχε πάντοτε μια σφεντόνα. Η σφεντόνα αποτελείτο από δύο δερμάτινα λουριά που ενώνονται στην άκρη τους με μια μικρή θήκη. Έβαζε μία πέτρα μέσα στη θήκη, τη στριφογύριζε με μεγάλη ταχύτητα πάνω από το κεφάλι του, στη συνέχεια άφηνε το ένα λουρί και η πέτρα εκτοξευόταν μακριά. Ο άνθρωπος που ομολογεί ότι έχει απόλυτη εμπιστοσύνη στο Θεό πρέπει πρώτα και πάνω απ’ όλα να ζητά την οδηγία του Πνεύματος του Θεού και να απορρίπτει κάθε άλλη ανθρώπινη λύση, η οποία θα του μειώσει την τέλεια και αποκλειστική εξάρτησή του από Εκείνον. 

      Μάχη 3η : Ο Δαβίδ κέρδισε στις δύο πρώτες μάχες. Όμως τον περιμένει και μια τρίτη μάχη, που είναι και αυτή σπουδαία. Διαβάζουμε ότι, αφού έφυγε από τη σκηνή του βασιλιά, πήρε το ραβδί στο χέρι του, διάλεξε πέντε κατάλληλες πέτρες από το χείμαρρο, τις έβαλε στον ποιμενικό του σάκο και κρατώντας στο χέρι του τη σφενδόνη πλησίασε προς το Φιλισταίο. Γιατί επέλεξε να πάρει πέντε πέτρες και όχι μία; Γνώριζε ότι ο Θεός θα του έδινε τη νίκη, αλλά δεν ήξερε πώς θα ενεργούσε και γι' αυτό σε κάθε περίπτωση αρχικής αποτυχίας του είχε σκοπό να επιμείνει, χρησιμοποιώντας και τις άλλες πέτρες. Σε καμία περίπτωση δεν θα τα παρατούσε και δε θα εγκατέλειπε τη μάχη. Ο συγγραφέας της επιστολής "προς Εβραίους" (ΙΒ/12: 4) με παράπονο αναφέρει: "Δεν αντισταθήκατε μέχρις αίματος, αγωνιζόμενοι ενάντια στην αμαρτία".

      Εδώ δίνεται η τρίτη μάχη, η οποία αρχίζει με τη γελοιοποίηση από τον ίδιο τον εχθρό. Ο Γολιάθ, βλέποντας το Δαβίδ, τον καταφρόνησε και προσπάθησε να τον εκφοβίσει.  Αρχικά χλεύασε τις μεθόδους που χρησιμοποίησε ο Δαβίδ: «κύων είμαι εγώ ώστε έρχεσαι προς εμέ με ράβδους;». Και συνεχίζει με απειλές: «ελθέ προς εμέ και θέλω παραδώσει τις σάρκες σου εις τα πετεινά του ουρανού και εις τα θηρία του αγρού». 

    Όλο αυτό το σκηνικό του εκφοβισμού δεν πτόησε καθόλου το Δαβίδ. Τι είναι αυτό που υποκίνησε τον νεαρό Δαβίδ να απαντήσει στην πρόκληση εκείνου του πάνοπλου γίγαντα; Ήταν το μεγάλο θάρρος που είχε; Ήταν η ακλόνητη πίστη του στο Θεό; Ασφαλώς και όλα αυτά έπαιξαν ρόλο στην τόσο παράτολμη πράξη του, όμως αυτό που υποκίνησε ιδιαίτερα το Δαβίδ να σταθεί απέναντι σ' εκείνον τον πανύψηλο γίγαντα ήταν ο σεβασμός και η αγάπη που είχε απέναντι στον αληθινό Θεό του Ισραήλ, γι' αυτό άλλωστε ρωτάει με αγανάκτηση: "Ποιός είναι αυτός ο απερίτμητος Φιλισταίος για να εμπαίζει τα στρατεύματα του ζωντανού Θεού;" (Α' Σαμουήλ ΙΖ/17: 26). Έτσι λοιπόν καθώς παρατηρεί το Γολιάθ, απτόητος και αγέρωχος απαντά δίνοντας την πιο συγκλονιστική μαρτυρία πίστεως όλων των εποχών: «συ έρχεσαι εναντίον μου με ρομφαία και δόρυ και ασπίδα, εγώ έρχομαι εναντίον σου εν των ονόματι του Κυρίου των δυνάμεων, του Θεού των στρατευμάτων του Ισραήλ, τα οποία εσύ εξουθένωσες». Ο Δαβίδ πάει εναντίον του Φιλισταίου "στο Όνομα του Θεού". Η νίκη δε θα είναι για να δοξαστεί ο Δαβίδ, αλλά "διά να γνωρίσει πάσα η γη ότι είναι Θεός εις τον Ισραήλ και θέλει γνωρίσει παν το πλήθος τούτο ότι ο Κύριος δεν σώζει με ρομφαίαν και δόρυ διότι του Κυρίου είναι η μάχη, και αυτός θέλει σας παραδώσει εις την χείρα ημών" (εδ. 46, 47). Τούτος «ο Κύριος των δυνάμεων», είναι ο Θεός μας, είναι «ο υπερασπιστής μας» (Γένεση ΙΕ/15: 1), είναι «ο Θεός της σωτηρίας μας» (Ψαλμός ΙΗ/18: 46), είναι "ο Θεός ο ζων" (Ι.τ. Ναυή Γ/3: 10). Κανένας Γολιάθ ας μη μας κρύψει ποτέ το Πρόσωπό Του και τη δύναμή Του. Ο Δαβίδ πολέμησε για να δοξαστεί τ'  Όνομα του Θεού, για να καταλάβουν όλοι ότι υπάρχει Θεός εις τον Ισραήλ και ότι η μάχη ανήκει σ' Αυτόν (Β' Χρονικών Κ/20: 15). Είθε να βλέπουμε τους "γίγαντες" στη ζωή μας σαν μια ευκαιρία για να δοξαστεί ο Θεός.

     Κάποτε ο λαός αυτός είχε ζητήσει από το Θεό να τους ορίσει ένα βασιλιά. Δεν τους αρκούσε να βασιλεύει πάνω σ’ αυτούς ο Κύριος και έτσι έκαναν βασιλιά το Σαούλ, όμως τούτη τη δύσκολη ώρα πού είναι η δύναμη του βασιλιά να μπει μπροστά και να δώσει τη λύση; Πού είναι οι θρησκευτικοί τους ηγέτες, για να δεηθούν προς τον Κύριο και να σώσουν το λαό; Όλοι βουβάθηκαν, λες και «δεν υπάρχει Θεός εις τον Ισραήλ» (Β΄ Βασιλέων Α/1: 6). Μία μόνον λέξη θα μπορούσε να δώσει την απάντηση σχετικά με το γιατί ο λαός του Θεού έφτασε τόσο χαμηλά και είναι τόσο πολύ φοβισμένος; Η αιτία είναι μία και έχει όνομα, λέγεται: "Απιστία". Είναι η έλλειψη εμπιστοσύνης στο ζωντανό, τον αληθινό τον αιώνιο Θεό, που είναι ο μόνος δυνάμενος να νικήσει ακόμα και χωρίς μάχη, γιατί είναι "ο Κύριος των δυνάμεων" (Ησαΐας ΜΔ/44: 6). Ο λόγος του Θεού μας διαβεβαιώνει: «Εις δε τον δυνάμενον υπερεκπερισσού να κάμη υπέρ πάντα όσα ζητούμεν ή νοούμεν, κατά την δύναμιν την ενεργουμένην εν ημίν» (Εφεσίους Γ/3: 20).

    Η μεγάλη και συνεχόμενη αυτή προσβολή και εξουθένωση του λαού του Θεού έρχεται να αφυπνίσει τη συνείδηση και τη φιλοτιμία ενός μικρού παιδιού. Τούτη τη δύσκολη ώρα ο Δαβίδ δεν ακολούθησε το ρεύμα, δεν υποχώρησε, δεν πανικοβλήθηκε. Βαδίζει με θάρρος εναντίον του εχθρού, ενδεδυμένος "το θώρακα της δικαιοσύνης" (Εφεσίους Σ/6: 14). Στα χέρια του κρατάει "την ασπίδα της πίστεως" και "την ρομφαία του πνεύματος του Αγίου", γι’ αυτό ήταν άτρωτος. Τούτη την ώρα ο Δαβίδ δεν αποβλέπει στο πρόβλημα, που είναι ο Γολιάθ, αλλά αποβλέπει με θαυμαστή εμπιστοσύνη στη δύναμη του Θεού. Να ποια είναι τα όπλα του πιστού ανθρώπου. Να πώς δίνονται με επιτυχία οι μάχες του Κυρίου. Η εμπιστοσύνη του Δαβίδ δεν ήταν στη σφεντόνα, αλλά στο Δυνατό, τον Αληθινό Θεό. Δεν ήταν στην πέτρα, αλλά στην «αιώνια πέτρα», στην πέτρα εκείνη που μένει ασάλευτη εις τον αιώνα και που μια μέρα θ' αποκοπεί "άνευ χειρός" και θα συντρίψει όλα τα βασίλεια του κόσμου (Δανιήλ, κεφ. Β/2, εδ. 34 & 44). Η πέτρα αυτή είναι ο Αναστημένος και Δοξασμένος Ιησούς Χριστός. Είναι ο ερχόμενος Κύριος Ιησούς Χριστός.

   Ο Δαβίδ σκέφτηκε ότι είναι εύκολο στο Θεό «να βοηθήσει εκείνους που έχουν πολλή ή καμιά δύναμη» (Β΄ Χρονικών ΙΔ/14: 11). Στα μάτια του Θεού η ανθρώπινη δύναμη και ο οπλισμός, όσο και τελευταίας τεχνολογίας κι αν είναι, δεν έχουν καμία σημασία. Ο Δαβίδ δεν έκανε το λάθος που έκανε ο βασιλιάς και ο λαός να συγκρίνει τον εαυτόν του με τον Γολιάθ, αλλά συνέκρινε το Γολιάθ με το Θεό. Ο Γολιάθ μπορεί να είχε ύψος 2,90μ. όμως πόσο μεγάλος ήταν μπροστά στον αληθινό Θεό, τον κυρίαρχο του σύμπαντος; Το ερώτημα είναι: Έχουμε αυτή την εμπιστοσύνη στο Θεό; Πολλές φορές νιώθουμε πολύ μικροί και πολύ αδύναμοι σε σύγκριση με τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε. Τα προβλήματά όμως μας είναι πολύ μικρά, όταν τα συγκρίνουμε με την απεριόριστη δύναμη του Θεού. Η δύναμη του Δαβίδ ήταν η ακλόνητη πίστη του στη δύναμη του ζωντανού, του αληθινού, του αιώνιου Θεού. 

      Ας παρατηρήσουμε την εικόνα, όπως περιγράφεται μέσα από το λόγο του Θεού: Ο Δαβίδ έτρεξε προς τον αντίπαλό του πιάνοντας μια πέτρα από το σακίδιό του, όπλισε τη σφεντόνα του, τη στριφογύρισε πάνω από το κεφάλι του και την εκσφενδόνισε. Η πέτρα έσχισε τον αέρα και μπήχτηκε στο μέτωπο του Γολιάθ. Ο κολοσσός, ο γίγαντας, ο άτρωτος στα μάτια των ανθρώπων, σε μια στιγμή σωριάστηκε καταγής. Ο Δαβίδ πλησίασε με θάρρος, πήρε το σπαθί του Γολιάθ και με αυτό του έκοψε το κεφάλι (Α΄ Σαμουήλ ΙΖ/17: 48-51). Αμέσως μετά ο Σαούλ και οι στρατιώτες του πήραν θάρρος και επιτέθηκαν εναντίον των Φιλισταίων και τους κατατρόπωσαν. Συνέβη ακριβώς εκείνο που είχε πει ο Δαβίδ: «Αυτός (ο Θεός) θα σας παραδώσει στο χέρι μας» (Α΄ Σαμουήλ ΙΖ/17: 47), Έτσι μιλάει η πίστη στο Θεό! Βλέπει προκαταβολικά την έκβαση της μάχης! Πόσο χαρακτηριστικά μας το παρουσιάζει ο λόγος του Θεού: «Με την πίστη στο Θεό υπερίσχυσε ο Δαβίδ κατά του Φιλισταίου, δια της σφενδόνης και του λίθου» (Α΄ Σαμουήλ ΙΖ/17: 50). 

      Ψυχή, μην πτοηθείς αγωνιζόμενος για τον Κύριο. Να θυμάσαι πάντοτε: «αν ο Θεός είναι μεθ’ ημών, τις θέλει είσθε καθ’ ημών» (Ρωμαίους Η/8: 31). Στην εποχή μας ένας "σιδηρόφρακτος γίγαντας" που στηρίζεται και καυχιέται στην επιστήμη, την τεχνολογία, στα επιτεύγματά του, που φαντάζουν λαμπρά, μεγαλόπρεπα, ασύλληπτα, μας απειλεί όλους μας.  Το μυστικό της νίκης του Δαβίδ είναι ο θρίαμβος της πίστης, ο θρίαμβος της αληθινής εμπιστοσύνης στο Θεό. Μόνον έτσι μπορούν να νικηθούν "οι Γολιάθ" που καθημερινά μας απειλούν και να  μετακινηθούν τα μεγάλα βουνά των προβλημάτων μέσα στη ζωή μας (Ματθαίος ΚΑ/21: 21).

       ΕΠΙΛΟΓΟΣ:

       Έχουμε ανάγκη να μελετούμε την ιστορία αυτού του ανθρώπου γιατί στην αυλή μας υπάρχουν πολλοί "γίγαντες" και έχει πολλά και πλούσια μηνύματα να μας δώσει το ανάγνωσμά μας. Εν συντομία θα λέγαμε ότι μέσα από τα εδάφια της μελέτης μας φαίνεται η "δύναμη του κακού", αλλά και η "παντοδυναμία του αγαθού", εκείνου που γίνεται για τη δόξα του Θεού και το οποίο είναι σύμφωνο με τον Άγιο θέλημά Του. 

     Τα γεγονότα στα οποία αναφερθήκαμε αποτελούν ένα ζωντανό παράδειγμα πώς ο Θεός δίνει δύναμη, χάρη, απελευθέρωση μέσα από τις πιο σκληρές και αντίξοες συνθήκες, σε όλους εκείνους που Τον εμπιστεύονται. Η μάχη που δόθηκε  δεν ήταν μεταξύ Δαβίδ και Γολιάθ, αλλά ήταν μεταξύ Θεού και Γολιάθ. Τα γεγονότα που εξιστορούνται  δεν εξυμνούν το ανθρώπινο πνεύμα και κουράγιο, αλλά τη ζωή της πίστης στον αληθινό Θεό. Θα επαναλάβουμε ότι το μόνο που ζητάει από εμάς ο Θεός είναι η πίστη μας, η εμπιστοσύνη μας δηλαδή στο Πρόσωπό Του. Μας έχει  προειδοποιήσει: «Εάν έχετε πίστιν ως κόκκον σινάπεως, θέλετε ειπεί προς το όρος τούτο, Μετάβηθι εντεύθεν εκεί, και θέλει μεταβή και δεν θέλει είσθαι ουδέν αδύνατον εις εσάς» (Ματθαίος ΙΖ/17: 20).

     Όλα αυτά τα θαυμάσια που συνέβησαν «τω καιρώ εκείνω» γράφτηκαν για τη «νουθεσία ημών» (Α’ Κορινθίους Ι/10: 11). Το ερώτημα είναι: Σήμερα υπάρχουν «Γολιάθ» που να στέκονται μπροστά μας ορθοί, σκληροί, αδυσώπητοι που να μας απειλούν με πολλούς και ποικίλους τρόπους; Η απάντηση είναι ασφαλώς και υπάρχουν και ουρλιάζουν και βρυχώνται πιο δυνατά από ποτέ. Χρέη, καταστροφές, πανδημίες, διαιρέσεις, κίνδυνοι, απάτες, "φόβος επερχομένων δεινών" και άλλα. Ο καθένας μας στη ζωή έχει ν' αντιμετωπίσει τους δικούς του "γίγαντες". Τις δικές του δυσκολίες, τα δικά του προβλήματα, που φαίνονται τόσο μεγάλα και δυσεπίλυτα, ώστε να μας τρομοκρατούν. Είναι μάλιστα τόσα πολλά, ώστε να μπορούμε να πούμε ότι "η ζωή είναι γεμάτη από γίγαντες". Τα γεγονότα όμως που εξιστορήσαμε μας δείχνουν τον τρόπο με τον οποίο "οι γίγαντες" πέφτουν κάτω και συντρίβονται. Η προτροπή του Λόγου του Θεού είναι: "Ουχί διά δυνάμεως ουδέ διά ισχύος αλλά διά του Πνεύματός μου, λέγει ο Κύριος των δυνάμεων" (Ζαχαρίας Δ/4: 6).

      Ένας μεγάλος γίγαντας στην εποχή μας, που έχει καλύψει ολόκληρο τον πλανήτη, είναι ο φόβος. Θα λέγαμε ότι ζούμε στη εποχή της βασιλείας του. Φόβος για το σήμερα, για το αύριο, για την επόμενη στιγμή στη ζωή μας. Ο ίδιος ο Κύριος ανέφερε σχετικά με τις έσχατες μέρες: "οι άνθρωποι θέλουσιν αποψυχεί εκ του φόβου και προσδοκίας των επερχομένων" (Λουκάς ΚΑ/21: 26). Παντού βλέπουμε άγχος, ανασφάλεια, κατάθλιψη, πικρία, ασθένεια, πόνο κάθε μορφής, αναπηρία, κακοποίηση, αδικία, εκμετάλλευση. Πέρα απ' όλα αυτά ορθοί στέκονται μέσα στην κοινωνία μας οι «γίγαντες» του εθισμού, των ναρκωτικών, του αλκοολισμού, της πορνογραφίας, της κατάθλιψης, το "ΕΓΩ" του ανθρώπου, καθώς η άνετη σύγχρονη ζωή κάνει τον άνθρωπο αδιάφορο για τον συνάνθρωπό του και πολλά άλλα. Συνήθως μπαίνουν ανυποψίαστα, σιγά και αργά μέσα στη ζωή μας και καθώς γιγαντώνονται, μας απειλούν να μας καταστρέψουν. Μπροστά τους αισθανόμαστε συχνά έρμαια, ανίσχυροι, ολοκληρωτικά αδύναμοι.

     Μπροστά σ’ έναν τέτοιο τεράστιο «Γολιάθ» είναι δυνατόν να σταθεί και να νικήσει ο άνθρωπος του Θεού; Η απάντηση είναι "ναι" και βέβαια. Καμία κατάσταση δε μπορεί να μας καταβάλει, να μας νικήσει, όταν στηριζόμαστε και βαδίζουμε στο «Όνομα του Κυρίου των δυνάμεων». Το πιστεύουμε αυτό; Το μυστικό της επιτυχίας του Δαβίδ ήταν ότι απέβλεπε αποκλειστικά στο Θεό και τη δύναμή Του, ενώ ο υπόλοιπος λαός απομακρυσμένος από το Θεό είχε τρομοκρατηθεί, γιατί απέβλεπε στη δύναμη του Γολιάθ. Αν αποβλέπουμε στον Κύριο, θα δούμε τον κάθε "Γολιάθ", όσο τεράστιος και αν είναι, να συντρίβεται μπροστά στα πόδια μας και εμείς να είμαστε νικητές. Ο εχθρός νομίζει ότι θα κερδίσει τη μάχη και περιγελά το παιδί του Θεού. «Δε μπορείς να κάνεις τίποτα, είσαι αδύναμος, δεν έχεις καμία ελπίδα και πολλά άλλα». Ας μάθουμε να παίρνουμε τα μάτια μας από το «Γολιάθ», από το μεγάλο και δυσθεώρητο πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε και να τα προσηλώνουμε με εμπιστοσύνη στον Κύριο. Τότε θα διαπιστώσουμε ότι δεν υπάρχει «Γολιάθ», που να μη μπορούμε να τον νικήσουμε. Ο πρ. "Ζαχαρίας" (Δ/4: 6) διακηρύττει τον τρόπο της νικηφόρας μάχης: «Ουχί δια δυνάμεως ουδέ δια ισχύος αλλά δια του Πνεύματός μου, λέγει ο Κύριος των δυνάμεων».  Ας οπλίσουμε την ψυχή μας με δύναμη και να ορμίσουμε εναντίον του "Γολιάθ" που καθημερινά μας βασανίζει. "Αν ο Θεός είναι μαζί μας, ποιος θα είναι εναντίον μας;" (Ρωμαίους Η/8: 31). Η προθυμία του Δαβίδ ν' αναμετρηθεί με τον γίγαντα αποτελεί πράξη πρωτάκουστης γενναιότητας, μα ήταν και μία πράξη ανεπιφύλακτης εμπιστοσύνης στο Θεό.  

      Όσο ο Δαβίδ απέβλεπε στον Κύριο ήταν δυνατός και ανίκητος. Κάποιες φορές που "έχασε" το Πρόσωπο του Κυρίου στη ζωή του, ευρισκόμενος σε καταστάσεις πνευματικής χαλαρότητας, ηττήθηκε οικτρά. Έτσι λοιπόν ο άνθρωπος που νίκησε το λιοντάρι και την αρκούδα, που συνέτριψε τον σιδηρόφρακτο γίγαντα Γολιάθ, κάποια χρόνια μετά από τα γεγονότα αυτά, λύγισε, ηττήθηκε, από μία ξένη γυναίκα που δεν είχε ούτε ασπίδα, ούτε δόρυ.... (Β' Σαμουήλ ΙΑ/11: 1-27).  ---

                                                               -------------

βιβλίο "Α΄  ΣΑΜΟΥΗΛ",  κεφ.  ΙΖ/17.    (Παλαιά Διαθήκη).

1 ΚΑΙ οι Φιλισταίοι συγκέντρωσαν τα στρατεύματά τους για πόλεμο, και ήσαν συγκεντρωμένοι στη Σοκχώ, που ανήκει στον Ιούδα, και εκεί στρατοπέδευσαν, ανάμεσα στη Σοκχώ και την Αζηκά, στην Εφές-δαμμείμ.
2 Και ο Σαούλ και οι άνδρες του συγκεντρώθηκαν, και στρατοπέδευσαν στην κοιλάδα Ηλά, και παρατάχθηκαν σε μάχη ενάντια στους Φιλισταίους.
3 Και οι μεν Φιλισταίοι στέκονταν επάνω στο βουνό από την εδώ πλευρά, και ο Ισραήλ στεκόταν επάνω στο βουνό από την εκεί πλευρά· ενώ η κοιλάδα ήταν ανάμεσά τους.
4 Και ένας άνδρας προμαχητής βγήκε από το στρατόπεδο των Φιλισταίων, ονομαζόμενος Γολιάθ, από τη Γαθ, ύψους έξι πηχών και μιας σπιθαμής.
5 Και είχε χάλκινη περικεφαλαία επάνω στο κεφάλι του, και ήταν ντυμένος με αλυσιδωτό θώρακα· και το βάρος τού θώρακα ήταν 5.000 σίκλοι χαλκού·
6 και επάνω στα σκέλη του είχε κνημίδες χάλκινες, κι ανάμεσα στους ώμους του ένα χάλκινο δόρυ.
7 Και το κοντάρι τού δόρατός του ήταν σαν το αντί τού υφαντή· και η λόγχη τού δόρατός του ζύγιζε 600 σίκλους σιδήρου· και ένας, κρατώντας την επιμήκη ασπίδα, προπορευόταν μπροστά του.
8 Και όταν στάθηκε, βόησε προς τις παρατάξεις τού Ισραήλ, και τους είπε: Γιατί βγαίνετε να παραταχθείτε σε μάχη; Δεν είμαι εγώ ο Φιλισταίος, κι εσείς δούλοι τού Σαούλ; Διαλέξτε για τον εαυτό σας έναν άνδρα, και ας κατέβει σε μένα·
9 και αν μεν μπορέσει να πολεμήσει μαζί μου, και με θανατώσει, τότε εμείς θα γίνουμε δούλοι σας· αλλά, αν εγώ υπερισχύσω εναντίον του, και τον θανατώσω, τότε εσείς θα είστε δούλοι μας, και θα δουλεύετε σε μας.
10 Και ο Φιλισταίος είπε: Εγώ εξουθένωσα τις παρατάξεις τού Ισραήλ αυτή την ημέρα· δώστε μου έναν άνδρα, για να μονομαχήσουμε.
11 Όταν άκουσε ο Σαούλ και ολόκληρος ο Ισραήλ εκείνα τα λόγια τού Φιλισταίου, ταράχτηκαν και φοβήθηκαν υπερβολικά.
12 Και ήταν ο Δαβίδ, ο γιος εκείνου τού Εφραθαίου, από τη Βηθλεέμ-Ιούδα, του ονομαζόμενου Ιεσσαί· και είχε οκτώ γιους· και ο άνθρωπος αυτός στις ημέρες τού Σαούλ είχε την τάξη τού γέροντα ανάμεσα στους ανθρώπους.
13 Και πήγαν οι τρεις γιοι τού Ιεσσαί, οι μεγαλύτεροι, στη μάχη ακολουθώντας τον Σαούλ· και τα ονόματα των τριών γιων του, που πήγαν στη μάχη, ήσαν: Ο Ελιάβ, ο πρωτότοκος, και ο δεύτερός του, ο Αβιναδάβ, και ο τρίτος ο Σαμμά.
14 Και ο Δαβίδ ήταν ο νεότερος· και οι τρεις οι μεγαλύτεροι ακολουθούσαν τον Σαούλ.
15 Και ο Δαβίδ αναχωρούσε και επέστρεφε από τον Σαούλ, για να βόσκει τα πρόβατα του πατέρα του στη Βηθλεέμ.
16 Και ο Φιλισταίος πλησίαζε πρωί και βράδυ, και στυλωνόταν για 40 ημέρες.
17 Και ο Ιεσσαί είπε στον Δαβίδ τον γιο του: Πάρε, τώρα, για τα αδέλφια σου ένα εφά από τούτο το φρυγανισμένο σιτάρι, και τούτα τα δέκα ψωμιά, και τρέξε στο στρατόπεδο στα αδέλφια σου·
18 και φέρε στον χιλίαρχο τούτα τα δέκα νωπά τυριά, και δες αν οι αδελφοί σου υγιαίνουν, και πάρε απ' αυτούς ένα σημάδι.
19 Και ο Σαούλ, κι αυτοί, και όλοι οι άνδρες τού Ισραήλ, ήσαν στην κοιλάδα Ηλά, σε μάχη με τους Φιλισταίους.
20 Και ο Δαβίδ σηκώθηκε το πρωί ενωρίς· και αφήνοντας τα πρόβατα σε έναν φύλακα, πήρε, και πήγε, όπως τον πρόσταξε ο Ιεσσαί· και ήρθε στο περιχαράκωμα, ενώ ο στρατός έβγαινε σε παράταξη· και αλάλαξαν για μάχη·
21 επειδή, ο Ισραήλ και οι Φιλισταίοι παρατάχθηκαν, στρατός απέναντι σε στρατό.
22 Και ο Δαβίδ, αφήνοντας από πάνω του τα σκεύη στο χέρι τού σκευοφύλακα, έτρεξε προς τον στρατό, και ήρθε, και ρώτησε, τα αδέλφια του πώς έχουν.
23 Και ενώ μιλούσε μαζί τους, να, από τα στρατεύματα των Φιλισταίων ανέβαινε ο Φιλισταίος προμαχητής, αυτός από τη Γαθ, το όνομά του ήταν Γολιάθ, και μίλησε τα ίδια εκείνα λόγια· και ο Δαβίδ τα άκουσε.
24 Και όλοι οι άνδρες του Ισραήλ, καθώς είδαν τον άνδρα, έφυγαν από μπροστά του, και φοβήθηκαν υπερβολικά.
25 Και οι άνδρες τού Ισραήλ έλεγαν: Είδατε αυτόν τον άνδρα, που ανεβαίνει; Σίγουρα ανέβηκε για να εξουθενώσει τον Ισραήλ· και όποιος τον θανατώσει, αυτόν θα τον πλουτίσει ο βασιλιάς με μεγάλα πλούτη, και θα του δώσει τη θυγατέρα του, και την οικογένειά του θα την κάνει ελεύθερη ανάμεσα στον Ισραήλ.
26 Και ο Δαβίδ είπε στους άνδρες που στέκονταν κοντά του, λέγοντας: Τι θα γίνει στον άνδρα, που θα πατάξει αυτόν τον Φιλισταίο, και θα αφαιρέσει από τον Ισραήλ το όνειδος; Επειδή, ποιος είναι αυτός ο απερίτμητος Φιλισταίος, ώστε να εξουθενώνει τα στρατεύματα του ζωντανού Θεού;
27 Και ο λαός τού αποκρίθηκε σύμφωνα μ' αυτό τον λόγο: Έτσι θα γίνει στον άνδρα, που θα τον πατάξει.
28 Και ο μεγαλύτερος αδελφός του, ο Ελιάβ, άκουσε, καθώς μιλούσε στους άνδρες· και ο θυμός τού Ελιάβ άναψε εναντίον του Δαβίδ, και είπε: Γιατί κατέβηκες εδώ; Και σε ποιον άφησες εκείνα τα λίγα πρόβατα στην έρημο; Εγώ ξέρω την υπερηφάνειά σου, και την πονηρία τής καρδιάς σου· σίγουρα, για να δεις τη μάχη κατέβηκες.
29 Και ο Δαβίδ είπε: Τι έκανα τώρα; Δεν είναι αιτία;
30 Και στράφηκε απ' αυτόν σε έναν άλλον, και μίλησε με τον ίδιο τρόπο· και ο λαός πάλι τού απάντησε σύμφωνα με τον πρώτο λόγο.
31 Και όταν ακούστηκαν τα λόγια που μίλησε ο Δαβίδ, ανήγγειλαν το πράγμα στον Σαούλ· και τον παρέλαβε.
32 Και ο Δαβίδ είπε στον Σαούλ: Ας μη ταπεινώνεται η καρδιά κανενός ανθρώπου εξαιτίας του· ο δούλος σου θα πάει και θα πολεμήσει με τούτον τον Φιλισταίο.
33 Και ο Σαούλ είπε στον Δαβίδ: Δεν μπορείς να πας ενάντια σ' αυτόν τον Φιλισταίο για να πολεμήσεις μαζί του· επειδή, εσύ είσαι παιδί, κι αυτός είναι άνδρας πολεμιστής από τη νιότη του.
34 Και ο Δαβίδ είπε στον Σαούλ: Ο δούλος σου έβοσκε τα πρόβατα του πατέρα του, και ήρθε ένα λιοντάρι και μια αρκούδα, και άρπαξε ένα πρόβατο από το κοπάδι·
35 και βγήκα πίσω απ' αυτό, και το πάταξα, και το ελευθέρωσα από το στόμα του· και καθώς σηκώθηκε εναντίον μου, το άρπαξα από τη σιαγόνα, και το χτύπησα, και το θανάτωσα·
36 ο δούλος σου χτύπησε και το λιοντάρι και την αρκούδα· και ο Φιλισταίος αυτός, ο απερίτμητος, θα είναι σαν ένα απ'αυτά, επειδή εξουθένωσε τα στρατεύματα του ζωντανού Θεού.
37 Και ο Δαβίδ είπε: Ο Κύριος που με ελευθέρωσε από το χέρι τού λιονταριού, και από το χέρι τής αρκούδας, αυτός θα με ελευθερώσει και από το χέρι αυτού του Φιλισταίου.
Και ο Σαούλ είπε στον Δαβίδ: Πήγαινε, και ο Κύριος ας είναι μαζί σου.
38 Και ο Σαούλ όπλισε τον Δαβίδ με την πανοπλία του, και έβαλε στο κεφάλι του μια χάλκινη περικεφαλαία· και τον έντυσε με θώρακα.
39 Και ο Δαβίδ ζώστηκε τη ρομφαία του επάνω από την πανοπλία του, και θέλησε να περπατήσει· επειδή, δεν είχε δοκιμάσει. Και ο Δαβίδ είπε στον Σαούλ: Δεν μπορώ μ' αυτά να περπατήσω· επειδή, ποτέ δεν έχω δοκιμάσει. Και τα ξεντύθηκε ο Δαβίδ από πάνω του.
40 Και πήρε στο χέρι του τη ράβδο του, και διάλεξε για τον εαυτό του πέντε ομαλές πέτρες από τον χείμαρρο, και βάζοντάς τες στο ποιμενικό του σακί και στο θυλάκιο, και τη σφενδόνη του στο χέρι του, πλησίαζε στον Φιλισταίο.
41 Ο δε Φιλισταίος ερχόταν προχωρώντας, και πλησίαζε στον Δαβίδ· και ο ασπιδοφόρος άνδρας μπροστά απ' αυτόν.
42 Και όταν ο Φιλισταίος κοίταξε ολόγυρά του, και είδε τον Δαβίδ, τον καταφρόνησε· επειδή, ήταν παιδί, και ξανθός, και ωραίος στην όψη.
43 Και ο Φιλισταίος είπε στον Δαβίδ: Σκύλος είμαι εγώ, ώστε έρχεσαι σε μένα με ράβδους; Και ο Φιλισταίος καταράστηκε τον Δαβίδ στους θεούς του.
44 Και ο Φιλισταίος είπε στον Δαβίδ: Έλα σε μένα και θα παραδώσω τις σάρκες σου στα πουλιά τού ουρανού, και στα θηρία τού χωραφιού.
45 Και ο Δαβίδ είπε στον Φιλισταίο: Εσύ έρχεσαι εναντίον μου με ρομφαία, και δόρυ, και ασπίδα· εγώ, όμως, έρχομαι εναντίον σου στο όνομα του Κυρίου των δυνάμεων, του Θεού των στρατευμάτων τού Ισραήλ, που εσύ εξουθένωσες·
46 αυτή την ημέρα ο Κύριος θα σε παραδώσει στο χέρι μου· και θα σε πατάξω, και θα αφαιρέσω από σένα το κεφάλι σου· και θα παραδώσω τα πτώματα του στρατοπέδου των Φιλισταίων αυτή την ημέρα στα πουλιά τού ουρανού, και στα θηρία τής γης· για να γνωρίσει όλη η γη ότι υπάρχει Θεός στον Ισραήλ·
47 και ολόκληρο αυτό το πλήθος θα γνωρίσει ότι ο Κύριος δεν σώζει με ρομφαία και δόρυ· επειδή, του Κυρίου είναι η μάχη, κι αυτός θα σας παραδώσει στο χέρι μας.
48 Και όταν ο Φιλισταίος σηκώθηκε, και ερχόταν και πλησίαζε σε συνάντηση του Δαβίδ, έσπευσε ο Δαβίδ, και έτρεξε στη μάχη εναντίον του Φιλισταίου.
49 Και ο Δαβίδ απλώνοντας το χέρι του στο σακί, πήρε από εκεί μια πέτρα, και την εκσφενδόνισε, και χτύπησε τον Φιλισταίο στο μέτωπό του, ώστε η πέτρα μπήχτηκε στο μέτωπό του· και έπεσε κατά πρόσωπο στη γη.
50 Και ο Δαβίδ υπερίσχυσε ενάντια στον Φιλισταίο με τη σφενδόνη και με την πέτρα, και χτύπησε τον Φιλισταίο, και τον θανάτωσε. Αλλά, δεν υπήρχε ρομφαία στο χέρι τού Δαβίδ·
51 γι' αυτό, έτρεξε ο Δαβίδ, και αφού στάθηκε επάνω στον Φιλισταίο, πήρε τη ρομφαία του, και την έσυρε από τη θήκη της, και αφού τον θανάτωσε, έκοψε μ' αυτή το κεφάλι του.
Βλέποντας οι Φιλισταίοι, ότι πέθανε ο ισχυρός τους, έφυγαν·
52 Τότε, σηκώθηκαν οι άνδρες τού Ισραήλ και του Ιούδα, και αλάλαξαν, και καταδίωξαν τους Φιλισταίους, μέχρι την είσοδο της κοιλάδας, και μέχρι τις πύλες τής Ακκαρών. Και έπεσαν οι τραυματισμένοι από τους Φιλισταίους στον δρόμο τής Σααραείμ, μέχρι τη Γαθ, και μέχρι την Ακκαρών.
53 Και οι γιοι Ισραήλ επέστρεψαν από την καταδίωξη των Φιλισταίων, και διάρπαξαν τα στρατόπεδά τους.
54 Και ο Δαβίδ πήρε το κεφάλι τού Φιλισταίου, και το έφερε στα Ιεροσόλυμα· την πανοπλία του, όμως, την έβαλε στη σκηνή του.
55 Και όταν ο Σαούλ είδε τον Δαβίδ να βγαίνει εναντίον του Φιλισταίου, είπε στον Αβενήρ, τον αρχηγό του στρατεύματος: Αβενήρ, τίνος γιος είναι αυτός ο νέος; Και ο Αβενήρ είπε: Ζει η ψυχή σου, βασιλιά, δεν ξέρω.
56 Και ο βασιλιάς είπε: Ρώτησε εσύ, τίνος γιος είναι αυτός ο νεανίσκος.
57 Και καθώς ο Δαβίδ επέστρεψε, αφού πάταξε τον Φιλισταίο, τον πήρε ο Αβενήρ, και τον έφερε μπροστά στον Σαούλ· και το κεφάλι τού Φιλισταίου ήταν στο χέρι του.
58 Και ο Σαούλ τού είπε: Τίνος γιος είσαι εσύ, νέε; Και ο Δαβίδ αποκρίθηκε: Ο γιος τού δούλου σου Ιεσσαί τού Βηθλεεμίτη.
(μετάφραση καθηγητή Νεόφυτου Βάμβα).

Ο Χριστός πρότυπο Αγάπης, Υπηρεσίας, Ταπείνωσης.

        Ευαγγέλιον  «κατά Ιωάννην», κεφ. ΙΓ/13, εδ. 4-5.

4 εγείρεται εκ του δείπνου και εκδύεται τα ιμάτια αυτού, και λαβών προσόψιον διεζώσθη 

5 έπειτα βάλλει ύδωρ εις τον νιπτήρα, και ήρχισε να νίπτη τους πόδας των μαθητών και να σπογγίζη με το προσόψιον, με το οποίον ήτο διεζωσμένος. 

      ΣΧΟΛΙΑ: 

    Βρισκόμαστε στην τελευταία νύχτα της επίγειας διακονίας του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Ο Κύριος βρίσκεται μαζί με τους μαθητές Του στο ανώγειο ενός σπιτιού στην Ιερουσαλήμ. Εκεί είναι όλα έτοιμα, για φάνε τον Πασχαλινό αμνό και να γιορτάσουν το Πάσχα σε ανάμνηση της απελευθέρωσης του λαού Ισραήλ από τη δουλεία των Αιγυπτίων, ένα γεγονός που είχει γίνει πριν από περίπου 1.200 χρόνια. 3.500 χρόνια από σήμερα.

    Λίγο καιρό πριν από την τελετή αυτή είχε συμβεί κάποιο επεισόδιο μεταξύ των μαθητών του Κυρίου. Υπήρξε μία έντονη συζήτηση, ένας διαπληκτισμός. Ο Κύριος τους ρώτησε: «Τι διελογίζεσθε καθ' οδόν προς αλλήλους;». Για ποιο πράγμα συζητούσατε και μαλώνατε; Ποια είναι η διαφωνία σας; «Οι δε εσιώπων». Στην ερώτηση του Κυρίου δεν απαντούσε κανένας «διότι καθ' οδόν διελέχθησαν προς αλλήλους τις είναι μεγαλήτερος». (Μάρκος Θ/9 : 33,34). Τι να πουν στον Κύριο; ότι μάλωναν μεταξύ τους για το ποιος είναι ο μεγαλύτερος ανάμεσά τους; Βεβαίως ο Κύριος γνώριζε το λόγο της διαφωνίας τους και θέλοντας να τους εξηγήσει κάποια βασικά πράγματα σε σχέση με τη θέση τους και τη συμπεριφορά τους, πήρε αγκαλιά ένα μικρό παιδί και το έφερε ανάμεσά τους και τους εξήγησε ότι έπρεπε να είναι ταπεινοί σαν εκείνο το παιδάκι. Όμως και αυτό το παράδειγμα του Κυρίου δε φαίνεται να γίνεται απολύτως κατανοητό από τους μαθητές Του. Ο Κύριος θέλοντας να τους βοηθήσει ακόμα περισσότερο στο να κατανοήσουν ότι θα έπρεπε να είναι ταπεινοί και να μη σκέπτονται τον εαυτόν τους, επιδιώκοντας υψηλές θέσεις μεταξύ τους, προχώρησε σε ένα άλλο παράδειγμα που θα γινόταν απολύτως κατανοητό και θα έμενε αξέχαστο από τους δικούς Του στους αιώνες των αιώνων. 

     Τι ακριβώς έκανε λοιπόν ο Κύριος; Ενώ ήταν όλα έτοιμα για το φαγητό, ο Ιησούς σηκώθηκε από το τραπέζι και καθώς έβγαλε τα εξωτερικά του ρούχα πήρε μια πετσέτα και την τύλιξε γύρω από τη μέση Του. Στη συνέχεια πήρε μία λεκάνη και έβαλε μέσα νερό. Κανείς δεν είχε καταλάβει τι ακριβώς θέλει να κάνει ο Κύριος και σίγουρα όλοι θα απορούσαν. Καθώς λοιπόν τον παρατηρούσαν, ο Κύριος έσκυψε μπροστά τους και αφού τους έπλυνε τα πόδια, τα σκούπισε με την πετσέτα. Οι μαθητές αισθάνθηκαν κάποια ντροπή, καθώς δεν είχαν φανταστεί ποτέ ότι ο Κύριος θα τους υπηρετούσε με αυτόν τον τρόπο. Μάλιστα ο Πέτρος, πάντα δυναμικός και αυθόρμητος, δεν ήθελε να αφήσει τον Κύριο να το κάνει αυτό, όμως ο Κύριος του εξήγησε ότι ήταν πολύ σημαντικό γι’ αυτόν να δεχτεί αυτή την ταπεινή υπηρεσία. Το θεωρείτε απλό αυτό που έκανε ο Κύριος; Πήρε τη θέση του δούλου, του υπηρέτη και έσκυψε και έπλυνε τα πόδια των μαθητών Του. Εσύ ψυχή που είσαι μέσα στην εκκλησία και δεν κάνεις τίποτα και τα περιμένεις όλα από τους άλλους να τα κάνουν και μόνον δικαιώματα εγείρεις, έλα να δεις το Χριστό πως σκύβει και διακονεί τους μαθητές Του. Κάποιος είπε ότι ο Κύριος Ιησούς τα περισσότερα πράγματα μέσα στη ζωή του τα είπε σε δύο περιπτώσεις, χωρίς να μιλήσει. Όταν σιώπησε μπροστά στον αρχιεραία που τον ρωτούσε αν αυτός είναι ο Χριστός. «Ο δε εσιώπα και δεν απεκρίθη ουδέν». (Μάρκος ΙΔ/14 : 61) και η δεύτερη φορά ήταν όταν σηκώθηκε και ζώστηκε το προσόψιον για να υπηρετήσει τους αδελφούς Του. 

    Εκείνη την εποχή ήταν αναγκαίο το τακτικό πλύσιμο των ποδιών των ανθρώπων, καθώς οι άνθρωποι περπατούσαν σε χωματόδρομους φορώντας ανοιχτά σανδάλια στα πόδια τους τα οποία γέμιζαν με σκόνη. Το να πλύνει ένας οικοδεσπότης τα πόδια του επισκέπτη του, για να φύγει η σκόνη, ήταν μια ιδιαίτερα ευγενική πράξη. Καθώς ο Κύριος κάθεται με τους μαθητές Του στο τραπέζι και ετοιμάζονται για το δείπνο, κανένας από τους μαθητές δεν προσφέρθηκε να σηκωθεί και να πλύνει τα πόδια των υπολοίπων. Έτσι λοιπόν σηκώθηκε ο Κύριος και τους έπλυνε τα πόδια. Με τον τρόπο αυτό ο Κύριος θέλησε να διδάξει ένα σπουδαίο μάθημα σ’ αυτούς που τότε ήταν ανάμεσά Του, αλλά και σε όλους τους μαθητές Του διαχρονικά. Άραγε ποιο είναι αυτό το μάθημα; Το ξέρουμε εμείς σήμερα, το έχουμε κατανοήσει; Αν “ναι”, το εφαρμόζουμε στους άλλους γύρω μας; Ο Κύριος ξαναφόρεσε τα ρούχα τους και καθώς κάθισε στο τραπέζι, τους εξήγησε ποιο είναι το μάθημα. 

12 Εξεύρετε τι έκαμον εις εσάς; 

13 Σεις με φωνάζετε, Ο Διδάσκαλος και ο Κύριος, και καλώς λέγετε, διότι είμαι. 

14 Εάν λοιπόν εγώ, ο Κύριος και ο Διδάσκαλος, σας ένιψα τους πόδας, και σεις χρεωστείτε να νίπτητε τους πόδας αλλήλων. (Ιωάννης ΙΓ/13 : 12-14). Με τα λόγια αυτά ο Κύριος έδειξε πως θα πρέπει να υπηρετούμε ο ένας τον άλλον. 

      Με την πράξη αυτή ο Κύριος έδειξε πάνω απ’ όλα: 

--- ΑΓΑΠΗ, που θα πρέπει πάντοτε να είναι το κίνητρο της υπηρεσίας μας. Αυτή η γυναίκα, λέει ο Κύριος, που έσπασε το αλάβαστρο του μύρου και μου έπλυνε τα πόδια και τα σκούπισε με τις τρίχες της κεφαλής της, «αγάπησε πολύ». (Λουκάς Ζ/7 : 47). Την αγάπη αυτής της γυναίκας εκτίμησε ο Κύριος και είπε προς το Σίμωνα το Φαρισσαίο, που τον φιλοξενούσε: «Διά τούτο σοι λέγω, συγκεχωρημέναι είναι αι αμαρτίαι αυτής αι πολλαί, διότι ηγάπησε πολύ εις όντινα δε συγχωρείται ολίγον, ολίγον αγαπά». Και ο Ιωάννης ο Ευαγγελιστής έρχεται να μας πει: «αγαπήσας (ο Κύριος) τους ιδικούς του τους εν τω κόσμω, μέχρι τέλους ηγάπησεν αυτούς». (Ιωάννης ΙΓ/13 : 1). Μπορεί οι μαθητές να ήσαν αγράμματοι, φτωχοί ψαράδες, πολλές φορές αργοί στο να καταλάβουν τι τους λέει, ξεχασιάρηδες, απρόσεκτοι, όμως ποτέ δε σταμάτησε να τους αγαπά και να τους φροντίζει ο διδάσκαλος. Πάντα τους επαινούσε και τους ενθάρρυνε έτσι ώστε να μπορέσουν να συνεχίσουν το έργο τους. 

     Ο Κύριος πάνω στον πολύπαθο αυτόν κόσμο έχει ένα λαό δικό Του. Σύμφωνα με το βιβλίο της «Αποκάλυψης», κεφ. Ε/5, εδ. 9, ο λαός αυτός μια μέρα θα ψάλει στον ουρανό προς τον Κύριο: «Άξιος είσαι να πάρεις το βιβλίο, και να ανοίξεις τις σφραγίδες του επειδή, σφάχτηκες, και μας αγόρασες στον Θεό με το αίμα σου, από κάθε φυλή και γλώσσα και λαό και έθνος». Είναι ένας λαός τον οποίο ο Κύριος εξαγόρασε από τον εχθρό δίνοντας ως λίτρο το πολύτιμο αίμα Του. Είναι δικοί Του, γιατί του δόθηκαν από τον Πατέρα. «Εφανέρωσα το όνομά σου εις τους ανθρώπους, τους οποίους μοι έδωκας εκ του κόσμου. Ιδικοί σου ήσαν και εις εμέ έδωκας αυτούς και τον λόγον σου εφύλαξαν». (Ιωάννης ΙΖ/17 : 6). Ο Κύριος Ιησούς έχει μεγάλη αγάπη για τους δικούς Του που είναι μέσα στον κόσμο. Η αγάπη του Χριστού δεν είναι όπως οι αξίες στο χρηματιστήριο των ανθρώπων που πότε ανεβαίνουν και πότε κατεβαίνουν. Αυτούς που αγαπάει ο Χριστός τους αγαπάει σταθερά, μέχρι τέλους. «Ο Κύριος εφάνη παλαιόθεν εις εμέ, λέγων, Ναι, σε ηγάπησα αγάπησιν η αιώνιον διά τούτο σε είλκυσα με έλεος». (Ιερεμίας ΛΑ/31 : 3). Ο Απ. Παύλος διερωτάται: «Τις θέλει μας χωρίσει από της αγάπης του Χριστού; θλίψις ή στενοχωρία ή διωγμός ή πείνα ή γυμνότης ή κίνδυνος ή μάχαιρα;» (Ρωμαίους Η/8 : 35). 

--- Παράδειγμα οικειοθελούς ταπείνωσης. Ο Χριστός είναι η αληθινή ταπείνωση. Κατέβηκε ολόκληρη τη σκάλα της ταπείνωσης, φόρεσε την ανθρώπινη σάρκα και ήρθε στη γη και έγινε όμοιος με τον καθένα από μας. Η διαφορά μας ήταν ότι Αυτός δεν είχε αμαρτία. Απόλυτα διευκρινιστικό αυτό που αναφέρει ο Απ. Παύλος προς τους Φιλιππήσιους χριστιανούς: «όστις εν μορφή Θεού υπάρχων, δεν ενόμισεν αρπαγήν το να ήναι ίσα με τον Θεόν, αλλ' εαυτόν εκένωσε λαβών δούλου μορφήν, γενόμενος όμοιος με τους ανθρώπους». Από ταπείνωση κατέβηκε στη γη, αλλά και από ταπείνωση ανέβηκε πάνω στο σταυρό. Ταπεινώνεται και μπαίνει μέσα σε μία φάτνη, ταπεινώνεται και ανεβαίνει πάνω στο σταυρό όπου και φορτώνεται όλα τα αμαρτήματα των ανθρώπων. O αναμάρτητος και αθώος Ιησούς Χριστός καταδέχεται και καρφώνεται πάνω στο σταυρό σαν ένοχος, σαν κακούργος. 

     Εκτελώντας πρόθυμα μια τόσο ταπεινή υπηρεσία, όπως ήταν το πλύσιμο των ποδών, ο Κύριος έδωσε στους Αποστόλους, αλλά και σε όλους τους δικούς Του διαχρονικά ένα πρακτικό μάθημα ταπείνωσης. Οι Φαρισαίοι είχαν ένα «άλλο πνεύμα» και επιζητούσαν με κάθε τρόπο την προβολή, την υπερηφάνεια, στρέφονταν γύρω από τον εαυτόν τους και το «εγώ» τους. Ταπείνωση δεν υπήρχε πουθενά μέσα στη ζωή τους. Γι’ αυτό άλλωστε αγαπούσαν «να περιπατώσιν εστολισμένοι και αγαπώσιν ασπασμούς εν ταις αγοραίς και πρωτοκαθεδρίας εν ταις συναγωγαίς και τους πρώτους τόπους εν τοις δείπνοις». (Λουκάς Κ/20 : 46). Ο Κύριος διακατέχετο από πνεύμα ταπείνωσης και γι’ αυτό διακήρυττε: «πας ο υψών εαυτόν θέλει ταπεινωθή και ο ταπεινών εαυτόν θέλει υψωθή». (Λουκάς ΙΔ/14 : 11). Εάν πραγματικά θέλουμε να βαδίσουμε στα βήματα του Κυρίου ας ξεκινήσουμε από το σημείο της ταπεινοφροσύνης και ας μιμηθούμε τον Κύριο σε όλες τις εκδηλώσεις ταπείνωσής Του. 

      Ο Κύριος εκδήλωσε την ταπεινοφροσύνη του, πριν ακόμα έρθει στη γη. Ο Απ. Παύλος γράφει προς τους χριστιανούς των Φιλίππων: «ο οποίος ενώ υπήρχε σε μορφή Θεού, δεν νόμισε αρπαγή το να είναι ίσα με τον Θεό αλλά, κένωσε τον εαυτό του, παίρνοντας μορφή δούλου, αφού έγινε όμοιος με τους ανθρώπους» (Φιλιππησίους Β : 6,7). Όταν ο Ιησούς ενσαρκώθηκε και ήρθε ανάμεσά μας ταπείνωσε τον εαυτόν Του και έγινε υπάκουος μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού. Από τη νεανική Του ηλικία υπήρξε παράδειγμα ταπεινοφροσύνης και υπακοής στους γονείς του. Ο Ευαγγελιστής Λουκάς μας περιγράφει: «Και κατέβηκε μαζί τους, και ήρθε στη Ναζαρέτ και ήταν συνεχώς υποταγμένος σ' αυτούς». (Λουκάς Β : 51). Αργότερα ως ενήλικος συνέχιζε να ζει ταπεινά βάζοντας κάθε στιγμή το θέλημα του Πατέρα Του πάνω από το δικό Του θέλημα. Στο «κατά Ιωάννην», κεφ. Δ, εδ. 34, αναφέρεται: «Ο Ιησούς λέει σ' αυτούς (μαθητές): Το δικό μου φαγητό είναι να πράττω το θέλημα εκείνου που με απέστειλε, και να τελειώσω το έργο του». 

     Κατά τη διάρκεια της επίγειας διακονίας Του ο Κύριος συνέχιζε να είναι ταπεινός και πράος. Ο προφήτης Ζαχαρίας είχε προφητεύσει τον ερχομό του Κυρίου με τα λόγια: «Χαίρε σφόδρα, θύγατερ Σιών αλάλαζε, θύγατερ Ιερουσαλήμ ιδού, ο βασιλεύς σου έρχεται προς σέ αυτός είναι δίκαιος και σώζων πραΰς και καθήμενος επί όνου και επί πώλου υιού υποζυγίου». (Ζαχαρίας Θ/9 : 9). Αυτή η προφητεία εκδηλώθηκε, όταν ο Κύριος μπήκε στην Ιερουσαλήμ, πριν από το Πάσχα. Ήταν τότε που τα πλήθη έστρωναν στο δρόμο τα ενδύματά τους καθώς και κλαδιά από φοίνικες για να περάσει πάνω απ’ αυτά ο Κύριος. Όλοι τον επευφημούσαν και τον αποκαλούσαν Βασιλιά, όμως και εκείνη την ώρα ο Κύριος παρέμενε ταπεινός. Η πορεία της ταπεινοφροσύνης και της υπακοής του Κυρίου κορυφώθηκε με τον επαίσχυντο θάνατό Του πάνω στο σταυρό του Γολγοθά. Με το πολύτιμό Του αίμα που χύθηκε ικανοποίησε τη δικαιοσύνη του Πατέρα Θεού και κατέβαλε το λυτρωτικό αντίτιμο για τη σωτηρία όλων των ανθρώπων. Ο ευαγγελιστής Ματθαίος αναφέρει: «καθώς ο Υιός του ανθρώπου δεν ήλθε διά να υπηρετηθή, αλλά διά να υπηρετήση και να δώση την ζωήν αυτού λύτρον αντί πολλών». (Ματθαίος Κ/20 : 28). 

     Το αποτέλεσμα αυτής της προσφοράς και θυσίας του Κυρίου μας ήταν ότι άνθρωποι αμαρτωλοί, προορισμένοι για την αιώνια απώλεια τώρα δια του αθώου αίματος του Χριστού ανακηρύσσονται από το Θεό δίκαιοι και παιδιά δικά Του. Έτσι λοιπόν ο Απ. Παύλος διακηρύττει προς τους Χριστιανούς της Ρώμης: «Καθώς λοιπόν δι' ενός αμαρτήματος ήλθε κατάκρισις εις πάντας ανθρώπους, ούτω και διά μιας δικαιοσύνης ήλθεν εις πάντας ανθρώπους δικαίωσις εις ζωήν». (Ρωμαίους Ε : 18). 

    Ο Κύριος καλεί και σήμερα όλους τους κουρασμένους και τους φορτωμένους να έρθουν κοντά Του. «Έλθετε προς με, πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, και εγώ θέλω σας αναπαύσει. Άρατε τον ζυγόν μου εφ' υμάς και μάθετε απ' εμού, διότι πράος είμαι και ταπεινός την καρδίαν, και θέλετε ευρεί ανάπαυσιν εν ταις ψυχαίς υμών». (Ματθαίος ΙΑ/11 : 28,29). Η ταπεινοφροσύνη και η πραότητα έκαναν τον Κύριο να φέρεται με καλοσύνη και να ευεργετεί τους ανθρώπους. Η αγάπη του Κυρίου φαινόταν και μέσα από τη συμπόνια που έδειχνε σε ανθρώπους που έπασχαν. Κοντά στην Ιεριχώ συνάντησε έναν τυφλό που τον έλεγαν Βαρτίμαιο και οποίος ζητούσε επίμονα τη βοήθεια του Κυρίου, αλλά το πλήθος που τον περιέβαλε του ζητούσε να σιωπήσει. Όμως ο Κύριος που είχε «σπλάχνα οικτιρμών, καλοσύνη, ταπεινοφροσύνη, πραότητα, μακροθυμία» (Κολοσσαείς Γ : 12) τον λυπήθηκε και είπε να τον φέρουν μπροστά Του και αποκατέστησε την όρασή του. Ο Κύριος, καθώς είδε στην πόλη Ναϊν εκείνη τη χαροκαμένη μάνα που ήταν χήρα και πήγαινε να θάψει το μοναχοπαίδι της, τη λυπήθηκε. Ο ευαγγελιστής Λουκάς μας αποκαλύπτει τα συναισθήματα του Κυρίου: «Και όταν την είδε ο Κύριος, τη σπλαχνίστηκε, και της είπε: Μη κλαις. Και πλησιάζοντας άγγιξε το νεκροκρέβατο και εκείνοι που το βάσταζαν στάθηκαν, και είπε: Νεανίσκε, σε σένα λέω, σήκω επάνω». (Λουκάς Ζ/7 : 11). 

   Ποια ήταν άραγε η ωφέλεια του Κυρίου, που θα είναι και δική μας ωφέλεια από την ταπεινοφροσύνη την οποία επέδειξε; Είχε πει: «Όστις υψώση εαυτόν θέλει ταπεινωθή, και όστις ταπεινώση εαυτόν θέλει υψωθή». Αυτά τα λόγια έρχεται να τα επιβεβαιώσει και ο Απ. Παύλος στην επιστολή του «προς Φιλιππησίους», κεφ. Β, εδ. 9-11, όπου αναφέρει: 

9 Διά τούτο και ο Θεός υπερύψωσεν αυτόν και εχάρισεν εις αυτόν όνομα το υπέρ παν όνομα, 

10 διά να κλίνη εις το όνομα του Ιησού παν γόνυ επουρανίων και επιγείων και καταχθονίων, 

11 και πάσα γλώσσα να ομολογήσει ότι ο Ιησούς Χριστός είναι Κύριος εις δόξαν Θεού Πατρός. 

    Ο Πατέρας Θεός εκτιμώντας την ταπεινότητα του Κυρίου, την πλήρη υπακοή του Κυρίου στο θέλημά Του, εξύψωσε τον Κύριο Ιησού και του έδωσε Όνομα που είναι πάνω από κάθε άλλο όνομα, ώστε στο Όνομα του Ιησού να λυγίσει κάθε γόνατο εκείνων που είναι στον ουρανό και εκείνων που είναι στη γη και εκείνων που είναι κάτω από το έδαφος και κάθε γλώσσα να ομολογήσει φανερά ότι ο Ιησούς Χριστός είναι Κύριος για τη δόξα του Πατέρα Θεού. Ακόμα και όταν ο Κύριος θα καταργήσει κάθε αρχή και κάθε εξουσία και κάθε δύναμη (Α΄ Κορινθίους ΙΕ/15 : 24-28) θα συνεχίσει να είναι ταπεινός και θα παραδώσει τη βασιλεία Του στον Πατέρα Θεό «διά να είναι ο Θεός τα πάντα εν πάσιν». 

     Στο σημείο αυτό θα ήθελα να δούμε την αντίθεση και τα τραγικά αποτελέσματα που επιφέρει στον άνθρωπο η εγωπάθεια και η έλλειψη ταπεινοφροσύνης. Υπήρχε κοντά στο Θεό κάποιος άγγελος ο οποίος δεν έδειξε υποταγή και ταπεινοφροσύνη στο θέλημά Του, αντίθετα έδειξε εγωκεντρισμό και υπερηφάνεια, φτάνοντας μάλιστα στο σημείο να στασιάσει εναντίον του Θεού. Πρόκειται για το σατανά, το διάβολο. Είναι αυτός που πλανά σήμερα την οικουμένη όλη (Αποκάλυψη ΙΒ/12 : 9). Είναι αυτός που μια μέρα θα ριφθεί από το Θεό στη λίμνη του πυρός και του θείου μαζί με το θηρίο και το τον ψευδοπροφήτη και εκεί θα βασανίζεται ημέρα και νύχτα εις τους αιώνας των αιώνων. (Αποκάλυψη Ι/20 : 10). Κοντά του θα είναι και όλοι εκείνοι που υπήρξαν του αυτού «πνεύματος» και δεν ταπεινώθηκαν και δεν υποτάχτηκαν στον Κύριο των Κυρίων και το Βασιλιά των Βασιλιάδων. (Αποκάλυψη ΙΘ/19 : 16). 

       Ο Κύριος με τη ζωή Του κατά την επίγεια διακονία Του έδειξε στην πράξη ότι δεν είναι σωστό να γυρνάμε γύρω από τον εαυτόν μας, να σκεπτόμαστε μόνον τον αυτόν και να νομίζουμε ότι είμαστε σπουδαίοι και ως εκ τούτου θα πρέπει οι άλλοι να μας υπηρετούν. Αντίθετα ήθελε να τονίσει ότι θα πρέπει να είμαστε πρόθυμοι να υπηρετούμε ο ένας τον άλλον. Πολλές φορές λέμε: Πώς να υπηρετήσω, τι να κάνω, ποιος είναι ο «πλησίον;» (Λουκάς Ι/10 : 29). Ένα είναι βέβαιο, ότι αν εμείς βάλουμε το «θέλω», ο Κύριος θα έρθει να μας υποδείξει μύριους τρόπους υπηρεσίας ανθρώπων που έχουν την ανάγκη μας. Υπηρεσία είναι το να κάνεις αυτό που μπορείς να κάνεις για τους άλλους, όπως ακριβώς έκανε ο Κύριος. 

      Πολλές φορές το κάνουμε, υπηρετούμε άλλους ανθρώπους που έχουν ανάγκη και στην πορεία διαπιστώνουμε ότι οι άνθρωποι αυτοί δε μας ευχαριστούν για τις υπηρεσίες που τους προσφέρουμε, δε μας το αναγνωρίζουν. Τότε δυσφορούμε και αλλάζουμε τακτική, ενώ αυτοί συνεχίζουν να έχουν την ανάγκη μας. Άραγε είναι σωστή αυτή η συμπεριφορά; Ασφαλώς όχι. Ας παρατηρούμε κάθε στιγμή το πρότυπο της υπηρεσίας και της διακονίας που είναι ο Κύριος Ιησούς Χριστός. Πάρα πολλοί άνθρωποι δεν ευχαρίστησαν τον Κύριο για τα καλά του έργα. Όμως Αυτός δε σταμάτησε να κάνει το καλό. Δε σταμάτησε να περνάει μέσα από τους δρόμους μας «ευεργετών και θεραπεύων» (Πράξεις Ι/10 : 38). Μπορεί να απόρησε με εκείνους τους εννέα λεπρούς που δεν επέστρεψαν να πούν ένα «ευχαριστώ» (Λουκάς ΙΖ/17 : 15), όμως δε σταμάτησε, συνέχισε να ευεργετεί όλους εκείνους που τον είχαν ανάγκη. Κάποτε ο Κύριος παρήγγειλε στον Ιωάννη τον Πρόδρομο: «Υπάγετε και απαγγείλατε προς τον Ιωάννην όσα είδετε και ηκούσατε ότι τυφλοί αναβλέπουσι, χωλοί περιπατούσι, λεπροί καθαρίζονται, κωφοί ακούουσι, νεκροί εγείρονται, πτωχοί ευαγγελίζονται» (Λουκάς Ζ/7 : 22). Ήταν σταθερά προσηλωμένος στην υπηρεσία ο Κύριος και εκεί που υπήρχε το “ευχαριστώ”, αλλά και εκεί που δεν υπήρχε. 

     Στο βιβλίο των «Παροιμιών», κεφ. Γ, εδ. 27-28, αναφέρεται: «Μη αρνηθείς το καλό σ' εκείνους στους οποίους πρέπει, όταν είναι στο χέρι σου να το κάνεις. Μη πεις στον πλησίον σου: Πήγαινε και ξαναγύρισε, και αύριο θα σου δώσω ενώ, στην πραγματικότητα, το έχεις». Ο Απ. Παύλος αναφέρει προς τους Ρωμαίους Χριστιανούς. «Οφείλουμε, μάλιστα, εμείς οι δυνατοί να βαστάζουμε τα ασθενήματα των αδυνάτων και να μη αρέσουμε στον εαυτό μας αλλά, κάθε ένας από μας ας αρέσει στον πλησίον για το καλό προς οικοδομή». (Ρωμαίους ΙΕ/15 : 1,2). Επίσης στους Γαλάτες: «Βαστάζετε ο ένας τα βάρη τού άλλου και εκπληρώστε έτσι τον νόμο τού Χριστού». (Γαλάτας Σ/6 : 2). 

    «και ήρχισε να νίπτη τους πόδας των μαθητών». Ο Χριστός καθαρίζει και σήμερα όλους τους πιστούς από τα μολύσματα της αμαρτίας. Το πλύσιμο των ποδών των μαθητών Του, που έκανε εκείνο το βράδυ συμβολίζει το άλλο μεγάλο πλύσιμο που κάνει ο Αναστημένος και δοξασμένος Χριστός στην ψυχή του ανθρώπου. Τον πλένει, τον καθαρίζει, τον λευκαίνει με το πολύτιμό Του αίμα. Ο μαθητής της αγάπης αναφέρει: «Αν, όμως, περπατάμε μέσα στο φως, όπως αυτός είναι μέσα στο φως, έχουμε κοινωνία ο ένας με τον άλλον και το αίμα τού Ιησού Χριστού, του Υιού Του, μας καθαρίζει από κάθε αμαρτία». (Α΄ Ιωάννου Α : 7). 

     Κάποιος έμπορος διαφήμιζε στην αγορά ένα απορρυπαντικό και φώναζε: «Ελάτε κόσμε, όλα τα πλένει, όλα τα καθαρίζει, όλα τα λευκαίνει». Υπερβολικός ο λόγος για τα ανθρώπινα πράγματα, αληθινός και κυριολεκτικός όμως όταν πρόκειται για το αίμα του Κυρίου Ιησού Χριστού. Ελάτε να φωνάξουμε όλοι μαζί: "Το αίμα του Χριστού όλα τα πλένει, όλα τα καθαρίζει, όλα τα λευκαίνει, όλοι οι λεκέδες της ψυχής σβήνουν, όλα τα αμαρτήματα, ακόμα και τα πιο ακάθαρτα τα εξαλείφονται, όλα μπορούν να γίνουν πιο λευκά και από το χιόνι, αν μια σταγόνα από το Αίμα του Χριστού πέσει πάνω στην ψυχή του ανθρώπου". Ο Χριστός προσφέρει την κάθαρση, που τόσο ακριβά του στοίχισε, δωρεάν και δίνει αμέτρητες ευκαιρίες για καθαρισμό σε κάθε άνθρωπο. Γι’ αυτό άλλωστε απαιτεί να είμαστε «πλυμένοι» καθαροί και ιδιαίτερα, όταν προσερχόμαστε στο δείπνο Του, στη Θεία Κοινωνία. Αν είσαι καθαρός, αν τα εξομολογήθηκες όλα, έλα, λέγει ο Κύριος. Αν δεν είσαι καθαρός μην πλησιάζεις. Ο Κύριος μας παρατηρεί. «εγώ είμαι ο ερευνών νεφρούς και καρδίας, και θέλω σας δώσει εις έκαστον κατά τα έργα σας». (Αποκάλυψη Β:23). Ο Κύριος θέλησε να αποτρέψει τον Ιούδα να λάβει μέρος στο δείπνο Του με τα λόγια Του: «σεις είσθε καθαροί, αλλ' ουχί πάντες». (Ιωάννης ΙΓ/13: 10). Κάποιος από σας δεν είναι καθαρός. Ο Ιούδας αγνόησε τα λόγια του Κυρίου και τόλμησε να λάβει μέρος στο δείπνο Του με τραγικές συνέπειες γι’ αυτόν. 

   Ας επαναλάβουμε τα λόγια του Κυρίου μας και ας κλείσουμε τούτη τη μελέτη. 

15 Διότι παράδειγμα έδωκα εις εσάς, διά να κάμνητε και σεις, καθώς εγώ έκαμον εις εσάς. 

16 Αληθώς, αληθώς σας λέγω, δεν είναι δούλος ανώτερος του κυρίου αυτού, ουδέ απόστολος ανώτερος του πέμψαντος αυτόν. 

17 Εάν εξεύρητε ταύτα, μακάριοι είσθε εάν κάμνητε αυτά. ---

ΠΑΣΧΑ (πεσάχ = προσπέρασμα, διάβαση).

 

Βιβλίο  «ΕΞΟΔΟΥ»,  κεφ. ΙΒ/12,  εδ.  1 – 14.

1 Και είπε Κύριος προς τον Μωϋσήν και προς τον Ααρών εν τη γη της Αιγύπτου, λέγων, 

2 Ο μην ούτος θέλει είσθαι εις εσάς αρχή μηνών θέλει είσθαι εις εσάς πρώτος των μηνών του ενιαυτού. 

3 Λαλήσατε προς πάσαν την συναγωγήν του Ισραήλ, λέγοντες, Την δεκάτην τούτου του μηνός ας λάβωσιν εις εαυτούς έκαστος εν αρνίον κατά τους οίκους των πατριών αυτών, εν αρνίον δι' έκαστον οίκον. 

4 Εάν όμως είναι οι εν τω οίκω ολιγοστοί διά το αρνίον, αυτός και ο γείτων αυτού ο πλησιέστερος της οικίας αυτού ας λάβωσιν αυτό κατά τον αριθμόν των ψυχών έκαστος θέλει συναριθμείσθαι διά το αρνίον αναλόγως με το αρκετόν εις αυτόν να φάγη. 

5 Το δε αρνίον σας θέλει είσθαι τέλειον, αρσενικόν ενιαύσιον εκ των προβάτων ή εκ των αιγών θέλετε λάβει αυτό. 

6 Και θέλετε φυλάττει αυτό μέχρι της δεκάτης τετάρτης του αυτού μηνός και τότε άπαν το πλήθος της συναγωγής του Ισραήλ θέλει σφάξει αυτό προς το εσπέρας. 

7 Και θέλουσι λάβει εκ του αίματος και βάλει επί τους δύο παραστάτας και επί το ανώφλιον της θύρας των οικιών, όπου θέλουσι φάγει αυτό. 

8 Και θέλουσι φάγει το κρέας την νύκτα εκείνην, οπτόν εν πυρί με άζυμα, και με χόρτα πικρά θέλουσι φάγει αυτό 

9 μη φάγητε απ' αυτού ωμόν, μηδέ βραστόν εν ύδατι, αλλά οπτόν εν πυρί την κεφαλήν αυτού μετά των ποδών αυτού και μετά των εντοσθίων αυτού 

10 και μη αφήσητε υπόλοιπον απ' αυτού έως το πρωΐ ό,τι δε περισσεύση απ' αυτού έως το πρωΐ, καύσατε εν πυρί. 

11 Και ούτω θέλετε φάγει αυτό εζωσμένοι τας οσφύας σας, έχοντες τα υποδήματά σας εις τους πόδας σας και την ράβδον σας εις την χείρα σας και θέλετε φάγει αυτό μετά σπουδής είναι πάσχα του Κυρίου. 

12 Διότι την νύκτα ταύτην θέλω περάσει διά μέσου της γης της Αιγύπτου και θέλω πατάξει παν πρωτότοκον εν τη γη της Αιγύπτου, από ανθρώπου έως κτήνους και θέλω κάμει κρίσεις εναντίον πάντων των θεών της Αιγύπτου. Εγώ ο Κύριος. 

13 Και το αίμα θέλει είσθαι εις εσάς διά σημείον επί των οικιών, εις τας οποίας κατοικείτε και όταν ίδω το αίμα, θέλω σας παρατρέξει, και η πληγή δεν θέλει είσθαι εις εσάς διά να σας εξολοθρεύση, όταν πατάξω την γην της Αιγύπτου. 

14 Και η ημέρα αύτη θέλει είσθαι εις εσάς εις μνημόσυνον και θέλετε εορτάζει αυτήν εορτήν εις τον Κύριον εις τας γενεάς σας κατά νόμον παντοτεινόν θέλετε εορτάζει αυτήν. 

       ΣΧΟΛΙΑ :

      Ο πρώτος μήνας του έτους για τους Εβραίους ήταν ο μήνας Νισάν. Η αρχική του ονομασία ήταν Αβίβ. Το μήνα αυτό γιόρταζαν το Πάσχα (Έξοδος ΙΒ/12: 6 & Λουκάς ΚΒ/22: 13-20) καθώς και τα πρωτογεννήματα. Επίσης το μήνα αυτόν γινόταν η συγκομιδή του κριθαριού (Ρούθ Α/1: 22). Η αντίστοιχη δική μας χρονική περίοδος είναι από 16 Μαρτίους έως 15 Απριλίου. Τα γεγονότα που αναφέρονται παραπάνω διαδραματίζονται τον 15ο αιώνα π.Χ. την εποχή που ο Θεός είχε αποφασίσει να απελευθερώσει το λαό Ισραήλ από τη δουλεία της Αιγύπτου, η οποία ήταν ιδιαίτερα τυραννική και είχε διαρκέσει τετρακόσια περίπου χρόνια (1913 – 1513 π.Χ.). 

     Στο βιβλίο της «Γένεσης» (κεφ. ΙΕ/15, εδ. 13-16) αναφέρεται ότι ο Θεός μίλησε στον Αβραάμ και του είπε: «Να ξέρεις με σιγουριά ότι το σπέρμα σου θα παροικήσει σε γη όχι δική τους και θα τους υποδουλώσουν και θα τους καταθλίψουν, 400 χρόνια, το έθνος, όμως, στο οποίο θα υποδουλωθεί, εγώ θα το κρίνω ύστερα δε απ' αυτά, θα βγουν με πολλά υπάρχοντα εσύ, όμως, θα απέλθεις στους πατέρες σου με ειρήνη θα ταφείς σε καλά γηρατειά και στην τέταρτη γενεά θα επιστρέψουν εδώ επειδή, δεν αναπληρώθηκε ακόμα η ανομία των Αμορραίων». 

    Η απελευθέρωση του λαού Ισραήλ από τον Αιγυπτιακό ζυγό έγινε μετά από μία φοβερή κρίση του Θεού που είχε σαν αποτέλεσμα το θάνατο κάθε πρωτότοκου, από ανθρώπου έως ζώων και από το παλάτι του Φαραώ μέχρις και τον πλέον ασήμαντο Αιγύπτιο. Αντίθετα με όλα αυτά ο λαός του Θεού θα προφυλασσόταν από αυτήν τη φοβερή κρίση με το αίμα της θυσίας ενός αρνιού. 

    Η εντολή του Θεού προς το λαό Του ήταν: Κάθε οικογένεια ή κάποιες μικρές οικογένειες μαζί θα έπαιρναν ένα αρνί το οποίο θα το θυσίαζαν μία καθορισμένη ημέρα. Το αρνί που θα θυσίαζαν θα έπρεπε να είναι χωρίς μώμο, αρσενικό και η ηλικία του να ήταν ενός χρόνου. Το αρνί αυτό θα έπρεπε η κάθε οικογένεια να το λάβει τη δέκατη μέρα του πρώτου μήνα του έτους, δηλ. του μήνα Νισάν. Η οικογένεια έπρεπε να κρατήσει το αρνί μέχρι τη δέκατη τέταρτη μέρα του ίδιου μήνα και θα προσφερόταν για θυσία «προς το εσπέρας» της ημέρας εκείνης. Από το αίμα της θυσίας του αμνού θα έπρεπε να αλειφτούν οι δύο παραστάτες και το ανώφλι της πόρτας του σπιτιού. 

      Ο λαός, καθώς θα βρισκόταν σε αναμονή της εντολής για αναχώρηση, θα έπρεπε να βρίσκεται σε πλήρη ετοιμότητα. Να έχουν τις ζώνες του δεμένες στη μέση τους, να είναι ντυμένοι με τα φορέματά τους και τα παπούτσια τους, κρατώντας το ραβδί τους στο χέρι. Αφού θα γινόταν η θυσία, όλα τα μέλη της οικογένειας θα έμεναν μέσα στο σπίτι. Το αρνί της θυσίας, το οποίο θα ήταν ψητό (όχι βραστό, ούτε ωμό), θα το έτρωγαν ολόκληρο (κεφάλι, πόδια, εντόσθια), χωρίς να μείνει κανένα υπόλοιπο. Μαζί με το ψητό αρνί θα το έτρωγαν άζυμο ψωμί και πικρά χόρτα. Καθώς θα έτρωγαν, θα ευρίσκονταν «εν σπουδή», σε απόλυτη ετοιμότητα για μια γρήγορη αναχώρηση και έξοδό τους από τη γη της Αιγύπτου. Αυτή ήταν η γιορτή του Πάσχα. Ήταν Πάσχα του Κυρίου και θα έπρεπε να γιορτάζεται κάθε φορά τη νύχτα της 14ης του μήνα Αβίβ και θα έπρεπε να τηρηθεί από το λαό Ισραήλ σαν νόμος παντοτινός σε όλες τις γενεές τους. "Αυτή είναι η νύχτα, που πρέπει να φυλάγεται στον Κύριο, επειδή τους έβγαλε από τη γη τής Αιγύπτου· αυτή είναι η νύχτα εκείνη του Κυρίου, που πρέπει να φυλάγεται από όλους τους γιους Ισραήλ, στις γενεές τους" (Έξοδος ΙΒ/12: 42). 

    Όλες αυτές οι λεπτομέρειες που αναφέρονται παραπάνω είχαν ένα προφητικό χαρακτήρα. Σίγουρα δε θα ήταν και πολύ κατανοητές από το λαό, έπρεπε όμως να εφαρμοστούν «κατά γράμμα», για να μπορέσουν να σωθούν τα πρωτότοκα του λαού και να μπορέσει ο λαός ν' απελευθερωθεί από τους δυνάστες του. Στο σημείο αυτό θα πρέπει να αναφέρουμε ότι η δουλεία της Αιγύπτου για το λαό Ισραήλ αποτελεί σύμβολο δουλείας κάθε ανθρώπου, που ζει μέσα στην αμαρτία μακριά από το Θεό. Η εξουσία του Φαραώ και γενικά της Αιγύπτου αποτελούν εικόνες της πνευματικής εξουσίας του διαβόλου πάνω στον άνθρωπο, που τον καθιστούν δούλο της αμαρτίας. Σ’ αυτό το χώρο της πνευματικής εξουσίας του εχθρού έρχεται ο Θεός να απελευθερώσει και να χαρίσει τη σωτηρία Του σε κάθε άνθρωπο που συναισθάνεται την κατάστασή του και που ζητάει ειλικρινά την απελευθέρωσή του από τα δεσμά του εχθρού της ψυχής. 

     Στο σημείο αυτό θα πρέπει να προσέξουμε ιδιαίτερα δύο πράγματα. 

1/ Η κρίση του Θεού έπεσε σκληρή και αμείλικτη πάνω σ’ εκείνους που δεν υπάκουσαν στην εντολή του Θεού και δεν έβαψαν τους παραστάτες των σπιτιών τους με το αίμα της θυσίας του αμνού. 

2/ Αντίθετα όσοι υπάκουσαν στην εντολή του Θεού, όσοι Τον εμπιστεύτηκαν, αυτοί μόνον βρέθηκαν προστατευμένοι και ανέγγιχτοι από το μεγάλο κακό που γινόταν γύρω τους. 

     Οι θυσίες που γινόταν στην Παλαιά Διαθήκη δε μπορούσαν να αφαιρέσουν αμαρτίες και πάντοτε είχαν μία προσωρινότητα. Στην ουσία ήταν μία προεικόνιση, ήταν ένας συμβολισμός της θυσίας του Ιησού Χριστού κατά την οποία θα πραγματοποιείτο η οριστική και αμετάκλητη εξιλέωση για κάθε αμαρτωλό άνθρωπο, για κάθε αμαρτία και για κάθε εποχή. Πάνω στο σταυρό του Γολγοθά έγινε μία θυσία, μία φορά, η οποία είναι παντοτινή και μόνιμη. Ο συγγραφέας της επιστολής «προς Εβραίους» (κεφ. Ι/10, εδ. 11-12) αναφέρει χαρακτηριστικά: «κάθε ιερέας μεν στέκεται καθημερινά λειτουργώντας, και πολλές φορές προσφέροντας τις ίδιες θυσίες, οι οποίες δεν μπορούν να αφαιρέσουν αμαρτίες. Αλλά, αυτός, αφού πρόσφερε μία θυσία υπέρ των αμαρτιών, κάθισε για πάντα στα δεξιά τού Θεού». Η θυσία του Αμνού του Θεού, το αίμα του Ιησού Χριστού δόθηκε «ως λύτρον αντί πολλών» (Μάρκος Ι/10: 45). Δόθηκε σαν λίτρο στον εχθρό για την εξαγορά και σωτηρία πολλών χαμένων ψυχών. Στο ευαγγέλιο "κατά Ιωάννην" (κεφ. Α/1, εδ. 29) αναφέρεται: «ιδού, ο Αμνός του Θεού ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου». Στην επιστολή του "Α'  Πέτρου" (κεφ. Α/1, εδ. 19) αναφέρεται: «εξεύροντες ότι δεν ελυτρώθητε από της ματαίας πατροπαραδότου διαγωγής υμών διά φθαρτών, αργυρίου ή χρυσίου, αλλά διά του τιμίου αίματος του Χριστού, ως αμνού αμώμου και ασπίλου». 

     Το αρνί που θα θυσιαζόταν θα έπρεπε να είναι:  

Άμωμο, γιατί το «αρνί του Θεού» ο Ιησούς Χριστός ήταν ηθικά και πνευματικά τέλειος και γι’ αυτό η θυσία Του, που έγινε σε αντικατάσταση του αμαρτωλού ανθρώπου, έγινε δεκτή από τον Άγιο Θεό. 

Αρσενικό, επειδή θα θυσιαζόταν στη θέση του πρωτότοκου και κατ’ επέκτασιν ως εκπρόσωπος ολόκληρης της ανθρωπότητας. 

Χρονιάρικο, ώστε να φέρει την αναγκαία ωριμότητα. 

    Το αρνί θα έπρεπε να τεθεί στην κατοχή του λαού τη 10η μέρα του συγκεκριμένου μήνα Νισάν. Όταν ο Χριστός μπήκε στα Ιεροσόλυμα κάτω από τις επευφημίες των ανθρώπων, ο λόγος του Θεού αναφέρει ότι σείστηκε όλη η πόλη, ενώ όλοι ρωτούσαν: «Ποιος είναι αυτός» (Ματθαίος ΚΑ/21: 10). Την ημέρα εκείνη το άμωμο, αρσενικό, χρονιάρικο "αρνί του Θεού" ερχόταν με τη θέλησή Του στην πόλη του Θεού, την Ιερουσαλήμ, για να θυσιαστεί. Μέσω αυτής της θυσίας θα είχαν σωτηρία όλοι οι άνθρωποι που θα επέλεγαν στη ζωή τους να αλείψουν τους παραστάτες της καρδιάς τους και το ανώφλι με το αίμα του Γολγοθά, μέσω της πίστης τους. Το γεγονός αυτό θα τους οδηγούσε κατευθείαν στο να ξεφύγουν από την κρίση του Θεού και την κατάκριση. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος, για να απελευθερωθεί ο άνθρωπος από την εξουσία του Φαραώ, από τη στυγνή σκλαβιά της αμαρτίας. 

     «θα φυλάξετε το αρνίον μέχρι την δέκατη τέταρτη του αυτού μηνός» (Έξοδος ΙΒ/12: 6). Η εντολή ήταν ότι το αρνί της θυσίας θα φυλαγόταν για τέσσερις μέρες προκειμένου να βεβαιωθούν για την αρτιότητά του. Πρόκειται για ένα συμβολισμό της δημόσιας δράσης και διακονίας του Κυρίου Ιησού. Στο χρονικό αυτό διάστημα της διακονίας ο κάθε Ισραηλίτης θα μπορούσε να διαπιστώσει την αρτιότητα της ζωής του Κυρίου. 

    Κατά το διάστημα των τεσσάρων ημερών θα παρέμενε απείραχτο και ακέραιο. Μετά από τις τέσσερις μέρες και μάλιστα «προς το εσπέρας» της τέταρτης μέρας θα το συλλαμβάνανε και θα το θυσίαζαν. Ας δούμε πως εκπληρώθηκαν όλα αυτά μέσα από την Καινή Διαθήκη: «ο Ιησούς βγήκε με τους μαθητές του πέρα από το χείμαρρο των κέρδων, που ήταν κήπος….. Ο Ιούδας πήρε τη φρουρά υπηρέτες από τους αρχιερείς και τους Φαρισαίους…. Η φρουρά λοιπόν και ο χιλίαρχος και οι υπηρέτες των Ιουδαίων συνέλαβαν τον Ιησού και τον έδεσαν και το έφεραν πρώτα στον Άννα, επειδή ήταν πεθερός του Καϊάφα, ο οποίος ήταν αρχιερέας εκείνη τη χρονιά» (Ματθαίος ΚΣ/26: 36). 

    Η σύλληψη του Ιησού έγινε την Πέμπτη, που ήταν η 4η μέρα από την είσοδό Του στα Ιεροσόλυμα. Σύμφωνα με την προφητεία, πριν συλληφθεί και οδηγηθεί για τη θυσία, έπρεπε να περάσουν τέσσερις μέρες από τη 10η μέχρι τη 14η μέρα. Έτσι λοιπόν το εσπέρας της τέταρτης μέρας συλλαμβάνεται, οδηγείται στον τόπο της θυσίας, για να χυθεί το αίμα του Αμνού του Θεού. 

     «άπαν το πλήθος της συναγωγής του Ισραήλ θέλει σφάξει αυτό (το αρνίο) προς το εσπέρας». 

    Εδώ αναφέρονται δύο γεγονότα: 

1/ Ολόκληρη η συναγωγή, δηλ. το σύνολο του λαού, θα λάβει μέρος και θα σφάξει το αρνί της θυσίας. 

2/ Το γεγονός αυτό θα πραγματοποιείτο «προς το εσπέρας». Αυτή η προφητεία εκπληρώθηκε ως εξής: 

 27 Τότε οι στρατιώται του ηγεμόνος, παραλαβόντες τον Ιησούν εις το πραιτώριον, συνήθροισαν επ' αυτόν όλον το τάγμα των στρατιωτών 

28 και εκδύσαντες αυτόν ενέδυσαν αυτόν χλαμύδα κοκκίνην, 

29 και πλέξαντες στέφανον εξ ακανθών, έθεσαν επί την κεφαλήν αυτού και κάλαμον εις την δεξιάν αυτού, και γονυπετήσαντες έμπροσθεν αυτού, ενέπαιζον αυτόν, λέγοντες Χαίρε, ο βασιλεύς των Ιουδαίων 

30 και εμπτύσαντες εις αυτόν έλαβον τον κάλαμον και έτυπτον εις την κεφαλήν αυτού. 

31 Και αφού ενέπαιξαν αυτόν, εξέδυσαν αυτόν την χλαμύδα και ενέδυσαν αυτόν τα ιμάτια αυτού, και έφεραν αυτόν διά να σταυρώσωσιν (Ματθαίος ΚΖ/27: 27-31). 

   Ο Ευαγγελιστής Λουκάς στο Ευαγγέλιό του αναφέρει: «Πάντες δε ομού ανέκραξαν, λέγοντες Σήκωσον τούτον, απόλυσον δε εις ημάς τον Βαραββάν» (Λουκάς ΚΓ/23: 18). Παρατηρούμε ότι και αυτή η προφητεία εκπληρώθηκε στο ακέραιο. Δηλαδή όλος ο λαός ζητάει να παραδοθεί "ο Αμνός του Θεού" στο θυσιαστήριο, για να θυσιαστεί. 

     Σύμφωνα με την προφητεία έπρεπε το αρνί να μείνει ανέγγιχτο για τέσσερις ημέρες. Στη συνέχεια θα έπρεπε όλο το πλήθος της συναγωγής να το σφάξει το εσπέρας της 14ης του μήνα Νισάν. Ο Χριστός, που είχε γεννηθεί περίπου 1400 χρόνια μετά την Έξοδο, έφαγε το Πάσχα τη νύχτα της 14ης, προδόθηκε, δικάστηκε την ίδια νύχτα και πέθανε γύρω στις 3 μ.μ. την επόμενη μέρα, που για τους Εβραίους ήταν ακόμα 14 του Αβίβ εφόσον μετρούσαν τη μέρα από τις 6 το απόγευμα μέχρι τις 6 το απόγευμα της επόμενης. Ο Αμνός του Θεού σφάχτηκε πραγματικά στις 14 του μήνα Νισάν! Τη 12η ώρα Εβραίων, δηλ. 6η δική μας άρχιζε η νέα ημέρα που ήταν Σάββατο κατά τη διάρκεια της οποίας  καμία εργασία δε θα έπρεπε να γίνει. 

     Εδώ θα πρέπει να θυμηθούμε και την αναμνηστική συνάντηση του Πάσχα που είχε ο Ιησούς με τους μαθητές του. Η γιορτή αυτή έγινε, όταν είχε βραδιάσει, στο ανώγειο κάποιας οικίας (Λουκάς ΚΒ/22: 12). Εκεί ο Κύριος διακηρύττει ότι Αυτός είναι ο Αμνός τον οποίο είχε υποσχεθεί ο Θεός και ο οποίος ήρθε για να προσφέρει τον εαυτόν Του ζωντανή θυσία, για να σωθεί καθένας που θα δεχτεί και θα πιστέψει σ’ Αυτόν. Αυτή η δήλωση του Κυρίου γίνεται την ώρα που έτρωγαν (Ματθαίος ΚΣ/26: 26). Τα λόγια Του, που αποτελούν παγκόσμια διακήρυξη την ώρα αυτή είναι: «Πολύ επιθύμησα να φάω με σας αυτό το Πάσχα, προτού να πάθω» (Λουκάς ΚΒ/22: 15). Στη συνέχεια: «Και ενώ έτρωγαν, παίρνοντας ο Ιησούς τον άρτο, και αφού τον ευλόγησε, έκοψε, και έδινε στους μαθητές, και είπε: Λάβετε, φάγετε τούτο είναι το σώμα μου. Και παίρνοντας το ποτήρι, κι αφού ευχαρίστησε, τους έδωσε, λέγοντας: Πιείτε απ' αυτό όλοι επειδή, τούτο είναι το αίμα μου, αυτό τής καινούργιας διαθήκης, που χύνεται χάρη πολλών για άφεση αμαρτιών» (Ματθαίος ΚΣ/26: 26-28). Την ώρα αυτή ο Κύριος διακηρύττει ενώπιον πάντων ότι παραδίδει τον εαυτόν Του θυσία για όλους τους ανθρώπους. Παραδίδεται εκούσια, για να σφαγεί το σώμα Του. Τι ωφέλεια έχουμε εμείς από το σφαγιασμένο σώμα του Κυρίου; Την απάντηση  τη δίνει ο προφήτης "Ησαΐας": "διά των πληγών αυτού ημείς ιάθημεν" (Ησαΐας ΝΓ/53 : 5).  Τι ωφέλεια έχουμε από το αίμα του Χριστού, που χύθηκε πάνω στο σταυρό; Ο μαθητής της αγάπης "Ιωάννης" αναφέρει: "εάν όμως περιπατώμεν εν τω φωτί, καθώς αυτός είναι εν τω φωτί, έχομεν κοινωνίαν μετ' αλλήλων και το αίμα του Ιησού Χριστού του Υιού αυτού καθαρίζει ημάς από πάσης αμαρτίας" (Α΄ Ιωάννου Α/1: 7).  

     Ο Απ. Παύλος δε σταματά εδώ αλλά συνεχίζει και κάνει μια σπουδαία επισήμανση. Υπήρχαν ορισμένοι που δε διέκριναν το σώμα του Κυρίου και επίσης θεωρούσαν "κοινό" το αίμα Του. Εξαιτίας αυτού κάποιοι ήταν άρρωστοι και κάποιοι πέθαιναν. Μετείχαν χωρίς να είχαν καταλάβει τι είχε εξαγοράσει γι' αυτούς με τη θυσία Του ο Ιησούς Χριστός. "διότι ο τρώγων και πίνων αναξίως τρώγει και πίνει κατάκρισιν εις εαυτόν, μη διακρίνων το σώμα του Κυρίου. Διά τούτο υπάρχουσι μεταξύ σας πολλοί ασθενείς και άρρωστοι, και αποθνήσκουσιν ικανοί" (Α΄ Κορινθίους ΙΑ/11: 29,30). Θυσιάζεται με ατιμωτικό σταυρικό θάνατο, για να ετοιμαστεί η Θεία λύτρωση για κάθε χαμένο αμαρτωλό άνθρωπο που συνειδητά θα πλησιάσει στο Γολγοθά και με πίστη θα ζητήσει να σκεπαστεί με το αίμα του Θείου Αμνού το αμαρτωλό παρελθόν του, για να λάβει συγχώρεση και αιώνια σωτηρία.
      "η ημέρα αύτη θέλει είσθαι εις εσάς εις μνημόσυνον" (εδ. 14).
   Κάθε χρόνο έπρεπε να γιορτάζουν το Πάσχα, σαν ενθύμηση της απελευθέρωσής τους από το θάνατο των Αιγυπτίων. Ο Θεός δεν ήθελε να το ξεχάσουν, αλλά ούτε οι επόμενες γενιές να αγνοούν αυτό το θαυμαστό γεγονός. Ο Κύριος έχει δώσει και σ' εμάς ένα μνημόσυνο (ενθύμηση) για το θάνατο του αληθινού αμνού, που είχε σαν αποτέλεσμα την απελευθέρωσή μας από το δεύτερο θάνατο. Αυτό το μνημόσυνο είναι το δείπνο του Κυρίου (Λουκάς ΚΒ/22: 19-20). Η εντολή του Κυρίου είναι: "Τούτο κάμνετε εις την ιδικήν μου ανάμνησιν" (Α΄ Κορινθίους ΙΑ/11: 23-26).
      «Και θέλουσι λάβει εκ του αίματος και βάλει επί τους δύο παραστάτας και επί το ανώφλιον της θύρας των οικιών, όπου θέλουσι φάγει αυτό» (εδ. 7). 

       Στο βιβλίο της «Εξόδου» (κεφ. ΙΒ/12, εδ. 22 – 23) αναφέρεται: 

22 έπειτα, πάρτε μια δέσμη από ύσσωπο, και βουτήξτε την στο αίμα, που θα είναι σε μια λεκάνη και από το αίμα που θα είναι μέσα στη λεκάνη, χτυπήστε το ανώφλι και τους δύο παραστάτες των θυρών και κανένας από σας δεν θα βγει έξω από τη θύρα τού σπιτιού του μέχρι το πρωί 

 23 επειδή, ο Κύριος θα περάσει για να χτυπήσει τους Αιγυπτίους και όταν δει το αίμα επάνω στο ανώφλι και επάνω στους δύο παραστάτες, ο Κύριος θα παρατρέξει τη θύρα, και δεν θα αφήσει τον εξολοθρευτή να μπει μέσα στα σπίτια σας, για να χτυπήσει. 

    Μετά από τη σφαγή του αρνιού κάθε Ισραηλίτης θα πάρει αίμα από το σφάγιο και με αυτό θα αλείψει τους δύο παραστάτες και το ανώφλι – ποτέ το κατώφλι – της οικίας του. Στη συνέχει δίνεται εντολή να μείνουν όλοι μέσα στο σπίτι και να μη βγει κανένας έξω, γιατί μόνον όσοι είναι μέσα στο σπίτι θα είναι προστατευμένοι. Η ασφάλεια και η σιγουριά είναι εξασφαλισμένη μόνον, όταν ο άνθρωπος μένει κάτω από την προστασία του χυμένου αίματος. 

    Η Καινή Διαθήκη αναφέρει τα εξής ως προς την εκπλήρωση αυτής της προφητείας. 

-- «επειδή, έπρεπε τότε, από τη δημιουργία τού κόσμου, να πάθει πολλές φορές τώρα, όμως, φανερώθηκε μια φορά, στο τέλος των αιώνων, για να αθετήσει την αμαρτία διαμέσου τής δικής του θυσίας» (προς Εβραίους Θ/9: 26). Το αίμα του Ιησού Χριστού σκεπάζει από την κρίση του Θεού όλους εκείνους που θα πιστέψουν και τους καθιστά δικαιωμένους μπροστά στο Θεό. 

-- «εάν όμως περιπατώμεν εν τω φωτί, καθώς Αυτός είναι εν τω φωτί, έχομεν κοινωνίαν μετ' αλλήλων και το αίμα του Ιησού Χριστού του Υιού αυτού καθαρίζει ημάς από πάσης αμαρτίας». (Α΄ Ιωάννου Α/1: 7, Αποκάλυψη Α/1: 5 & Ζ/7: 14). 

-- «με τον οποίο έχουμε την απολύτρωση διαμέσου τού αίματός του, την άφεση των αμαρτημάτων, σύμφωνα με τον πλούτο τής χάρης του» (Εφεσίους Α/1: 7). 

      Το μήνυμα της προφητείας είναι ότι στο πρόσωπο του Αμνού του Θεού και με βάση το αίμα, που θα χυνόταν από τον Ιησού Χριστό, κάθε άνθρωπος μπορούσε να βρει αιώνια σωτηρία και απόλυτη προστασία από τη Θεία κρίση. Η αναγκαία προϋπόθεση είναι ο άνθρωπος να μένει «εν Χριστώ» (Α΄ Κορινθίους Α/1: 2) δηλ. μέσα στο Χριστό. Πλέον εδώ και 2000 χρόνια και μέχρι ο Κύριος να ξανάρθει στη Δευτέρα παρουσία Του, το Αίμα αυτής της μοναδικής θυσίας προσφέρεται σε κάθε άνθρωπο που νοερά θα απλώσει το χέρι του και με πίστη θα λάβει από το Αίμα και θα «αλείψει» τους παραστάτες και το ανώφλι της καρδιά του, ώστε να μπει κάτω από την προστασία του Θεού και να σωθεί αιώνια. Αυτό διακηρύττουν οι Γραφές ανά τους αιώνες, αυτή είναι η εμπειρία όλων των λυτρωμένων με το Αίμα της θυσίας του Κυρίου Ιησού Χριστού. 

      Ο συγγραφέας της επιστολής «προς Εβραίους» (κεφ. Ι/10, εδ. 29) υποβάλει ένα διαχρονικό ερώτημα : 

28 Εάν τις αθετήση τον νόμον του Μωϋσέως, επί δύο ή τριών μαρτύρων αποθνήσκει χωρίς έλεος 

29 πόσον στοχάζεσθε χειροτέρας τιμωρίας θέλει κριθή άξιος ο καταπατήσας τον Υιόν του Θεού και νομίσας κοινόν το αίμα της διαθήκης, με το οποίον ηγιάσθη, και υβρίσας το Πνεύμα της χάριτος;

       Αλίμονο στην ψυχή εκείνη που θα θεωρήσει το αθώο Αίμα του Χριστού κοινό (συνηθισμένο) και θα το καταπατήσει και θα το περιφρονήσει μέσα στη ζωή του, που θα απαξιώσει τη μοναδική θυσία που έγινε πάνω στο σταυρό για την αιώνια λύτρωση του ανθρώπου. Μια τέτοια περιφρόνηση δε θα μείνει χωρίς κρίση και χωρίς αυστηρή τιμωρία από το δίκαιο Θεό. Ας προσέξουμε τις διάφορες διδασκαλίες που περιφρονούν τη μοναδικότητα της θυσίας του Χριστού και της λύτρωσης του αμαρτωλού ανθρώπου διά του Αίματος Αυτού (Κολοσσαείς Α/1: 14). 

     «όταν ίδω το αίμα, θέλω σας παρατρέξει» (εδ. 13). 

    Όταν ο άγγελος θα δει το αίμα στους παραστάτες και το ανώφλι της οικίας, θα παρατρέξει, θα προσπεράσει, δε θα κάνει κρίση σ’ αυτήν την οικία. Εδώ φαίνεται καθαρά ότι η σωτηρία τους εξαρτιόταν αποκλειστικά από την αποδοχή του αίματος και την κατάλληλη χρήση του (άλειμμα των παραστατών) και όχι από τα καλά τους έργα, από τα πλούσια συναισθήματα και γενικά δεν εξαρτιόταν από τις δικές τους προσπάθειες. Ο άγγελος δε θα κοίταζε τίποτα άλλο παρά μόνον αν στους παραστάτες της πόρτας υπήρχε το αίμα. Η προστασία και η σωτηρία ήταν απολύτως βέβαιη, αν κάποιος έμενε μέσα κάτω από το αίμα και δεν έβγαινε έξω από την οικία. Η εντολή ήταν: «ουδείς από σας θέλει εξέλθει εκ της θύρας της οικίας αυτού έως το πρωί». Πολλοί λένε: "πώς μπορείς να είσαι βέβαιος για τη σωτηρία του Θεού;" Τα πάντα είναι δυνατά στο Θεό, όταν ο άνθρωπος μένει κάτω από την προστασία του αίματος της θυσίας του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού. 

    «Και ούτω θέλετε φάγει αυτό εζωσμένοι τας οσφύας σας, έχοντες τα υποδήματά σας εις τους πόδας σας και την ράβδον σας εις την χείρα σας» (Έξοδος ΙΒ/12: 11α). 

     Σ΄ αυτήν ακριβώς την κατάσταση θα έπρεπε να βρίσκονται όλοι εκείνοι που θα λάμβαναν μέρος στη θυσία του αμνού και σε λίγο θα αναχωρούσαν από την Αίγυπτο. Στην ίδια ακριβώς κατάσταση ετοιμότητας θα πρέπει να βρίσκονται και σήμερα όλοι όσοι συμμετέχουν συνειδητά στη ζωή του Χριστού, μετέχουν της θυσίας Του και είναι έτοιμοι για την αναχώρησή τους, προς την καινούργια πατρίδα (Α' Θεσσαλονικείς Δ/4: 13-18). 

  Ολόκληρη η προφητεία του βιβλίου της «Εξόδου» (κεφ. ΙΒ/12) που δόθηκε 1.200 χρόνια π.Χ. εκπληρώθηκε στο Πρόσωπο και το Έργο του Ιησού Χριστού. Οι προϋποθέσεις που τέθηκαν απ’ αυτήν για τη σωτηρία του ανθρώπου, όπως αναφέρονται παρακάτω είναι διαχρονικές και θα ισχύουν πάντοτε. 

    1/ «εζωσμένοι τας οσφύας σας». 

  Να είστε έτοιμοι για αναχώρηση έχοντας ζωσμένα στη μέση σας τα ζωνάρια σας. Ο Απ. Πέτρος στην πρώτη επιστολή του αναφέρει: «Γι' αυτό, επιστρατεύστε τις διανοητικές σας δυνάμεις και διατηρώντας την πνευματική σας διαύγεια στηρίξτε ολοκληρωτικά την ελπίδα σας στη χάρη που σας προσμένει με την αποκάλυψη του Ιησού Χριστού». (Α΄ Πέτρου Α/1: 13). Καλείται ο πιστός άνθρωπος να βρίσκεται σε ετοιμότητα, σε πνευματική διαύγεια και αγρύπνια. Ο ίδιος ο Κύριος σύμφωνα με το Ευαγγέλιο του Λουκά, αναφέρει: «Αγρυπνείτε λοιπόν δεόμενοι εν παντί καιρώ, διά να καταξιωθήτε να εκφύγητε πάντα ταύτα τα μέλλοντα να γείνωσι και να σταθήτε έμπροσθεν του Υιού του ανθρώπου» (Λουκάς ΚΑ/21: 36). 

    2/ «έχοντες τα υποδήματά σας εις τους πόδας σας». 

   Τι πνευματικό νόημα μπορεί να έχει αυτή η προτροπή του λόγου του Θεού; Το νόημα είναι ότι θα πρέπει να είμαστε σε ετοιμότητα, για να τρέξουμε με σκοπό τον ευαγγελισμό και άλλων ψυχών (Εφεσίους Σ/6: 14) και επίσης να είμαστε έτοιμοι για τη συνάντησή μας με τον Κύριο Ιησού Χριστό. Ο λόγος του Θεού μας προτρέπει: «διά τούτο και σεις γίνεσθε έτοιμοι, διότι καθ' ην ώραν δεν στοχάζεσθε, έρχεται ο Υιός του ανθρώπου». (Ματθαίος ΚΔ/24: 44). Ας μην μας διαφεύγει ποτέ από το νου η τραγωδία των πέντε μωρών παρθένων: «αι έτοιμοι εισήλθον μετ' αυτού εις τους γάμους, και εκλείσθη η θύρα» (Ματθαίος ΚΕ/25: 10). 

    3/ «και την ράβδον σας εις την χείρα σας». 

   H ράβδος συμβολίζει το λόγο του Θεού στον οποίο θα πρέπει να στηριζόμαστε. Η προτροπή του Κυρίου στους μαθητές του ήταν: «και παρήγγειλεν εις αυτούς να μη βαστάζωσι μηδέν εις την οδόν ειμή ράβδον μόνον, μη άρτον, μη χαλκόν εις την ζώνην» (Μάρκος Σ/6: 8). Έπρεπε να κρατούν μόνο τη ράβδο, αποκομμένοι από όλα τα γήινα, τα εφήμερα, τα προσωρινά, έχοντας αναθέσει τα πάντα στον Κύριο. 

   Καθώς προχωρούμε, βλέπουμε ότι η παραπάνω προφητεία περιέχει καταπληκτικές λεπτομέρειες που αφορούν την εποχή που δόθηκε, αλλά και τις ημέρες που ζούμε, αφού αποτελεί προεικόνιση του σωτήριου Έργου της αντικατάστασης του Χριστού πάνω στο σταυρό του Γολγοθά και επεκτείνεται σε ολόκληρη την πορεία της Εκκλησίας του Θεού, δια Ιησού Χριστού. 

    «μη φάγητε απ' αυτού ωμόν, μηδέ βραστόν εν ύδατι, αλλά οπτόν εν πυρί την κεφαλήν αυτού μετά των ποδών αυτού και μετά των εντοσθίων αυτού και μη αφήσητε υπόλοιπον απ' αυτού έως το πρωΐ ό,τι δε περισσεύση απ' αυτού έως το πρωΐ, καύσατε εν πυρί». 

     Η πνευματική τροφή του πιστού ανθρώπου θα πρέπει να αποτελείται από τα εξής στοιχεία:

     -- Κρέας ψητό (οπτόν), --  άζυμα --  χόρτα πικρά. 

    1/ Το «ψητό κρέας. 

   Ο πιστός άνθρωπος πρέπει να δεχτεί το Χριστό «εσταυρωμένον». Η σάρκα του Ιησού Χριστού "κάηκε" πάνω στο σταυρό του Γολγοθά, όταν η φωτιά της Θείας κρίσης έπεσε πάνω στον Υιό, που δόθηκε ως αμνός, για την αντικατάσταση στο θάνατο του ανθρώπου. Ο Απ. Παύλος γράφει στους Κορίνθιους Χριστιανούς. «Διότι εγώ παρέλαβον από του Κυρίου εκείνο, το οποίον και παρέδωκα εις εσάς, ότι ο Κύριος Ιησούς εν τη νυκτί καθ' ην παρεδίδετο έλαβεν άρτον και ευχαριστήσας έκοψε και είπε: Λάβετε, φάγετε τούτο είναι το σώμα μου το υπέρ υμών κλώμενον τούτο κάμνετε εις την ανάμνησίν μου. Ομοίως και το ποτήριον, αφού εδείπνησε, λέγων: Τούτο το ποτήριον είναι η καινή διαθήκη εν τω αίματί μου τούτο κάμνετε, οσάκις πίνητε, εις την ανάμνησίν μου». (Α΄ Κορινθίους ΙΑ/11: 23-25). Έτσι ο Κύριος εγκαινίασε τη «Νέα Οικονομία» της Καινής Διαθήκης που στηρίζεται αποκλειστικά και μόνον στο «αθώο αίμα», στην προσωπική Του θυσία. 

    Στο Ευαγγέλιο «κατά Ιωάννην» (κεφ. Σ/6, εδ. 63) ο Κύριος αναφέρει: «Αληθώς, αληθώς σας λέγω, εάν δεν φάγητε την σάρκα του υιού του ανθρώπου και πίητε το αίμα αυτού, δεν έχετε ζωήν εν εαυτοίς. Όστις τρώγει την σάρκα μου και πίνει το αίμα μου, έχει ζωήν αιώνιον, και εγώ θέλω αναστήσει αυτόν εν τη εσχάτη ημέρα. Διότι η σαρξ μου αληθώς είναι τροφή, και το αίμα μου αληθώς είναι πόσις. Όστις τρώγει την σάρκα μου και πίνει το αίμα μου εν εμοί μένει, και εγώ εν αυτώ». (Ιωάννης Σ/6: 53-56). Πολλοί παρεξήγησαν τα λόγια τούτα. Όμως ο Κύριος υπήρξε απόλυτα διευκρινιστικός. «Το Πνεύμα είναι εκείνο που δίνει τη ζωή, η σάρκα δεν ωφελεί σε τίποτε. Αυτά που σας λέω εγώ είναι πνεύμα και είναι ζωή» (Ιωάννης Σ/6: 63). 

     Η ζωή του πιστού ανθρώπου συνίσταται με το να τρέφεται πνευματικά με το Χριστό, που πέθανε πάνω στο σταυρό του Γολγοθά ως αντικαταστάτης μιας ολόκληρης αμαρτωλής ανθρωπότητας, προκειμένου να ικανοποιηθεί η δικαιοσύνη του Πατέρα Θεού εξαιτίας της αμαρτίας του ανθρώπου. Ο Θεός αποδέχτηκε τη θυσία Του και με την ένδοξη ανάστασή Του από τους νεκρούς ο Ιησούς Χριστός έγινε ο Λυτρωτής και ο μοναδικός Σωτήρας του κόσμου (Πράξεις Δ/4: 12). Έτσι τη θυσία του αμνού της Παλαιάς Διαθήκης αντικατέστησε το "Δείπνο του Κυρίου" κατά το οποίο οι πιστοί συμμετέχουν, οσάκις τρώγουν τον "άρτον" και πίνουν το "ποτήριο" του Κυρίου στην ανάμνησή Του (Α' Κορινθίους ΙΑ/11: 25).

     2/ «άζυμα». Το ψωμί είναι χωρίς προζύμι και συμβολίζει τη ζωή της καθαρότητας, χωρίς αμαρτία, την οποία θα πρέπει να ζει ο πιστός άνθρωπος. Ο λόγος του Θεού μας προτρέπει: «Καθαρίσθητε λοιπόν από της παλαιάς ζύμης, διά να ήσθε νέον φύραμα, καθώς είσθε άζυμοι. Διότι το πάσχα ημών εθυσιάσθη υπέρ ημών, ο Χριστός ώστε ας εορτάζωμεν ουχί με ζύμην παλαιάν, ουδέ με ζύμην κακίας και πονηρίας, αλλά με άζυμα ειλικρινείας και αληθείας». (Α΄ Κορινθίους Ε/5: 7-8). Την επόμενη ημέρα της 14ης άρχιζε η εφταήμερη Γιορτή των Άζυμων Άρτων από τη 15η μέχρι την 21η ημέρα του μήνα.

    3/ «πικρά χόρτα». Συμβολίζουν την ανάμνηση της δουλείας, τη ζωή της αμαρτίας που έζησε κατά το παρελθόν ο πιστός άνθρωπος καθώς επίσης ότι στην πορεία με το Χριστό θα υπάρχουν θλίψεις και πικρίες. Στο βιβλίο των «Πράξεων των Αποστόλων» (κεφ. ΙΔ/14, εδ. 22) αναφέρεται: «διά πολλών θλίψεων πρέπει να εισέλθωμεν εις την βασιλείαν του Θεού». 

      «την κεφαλήν αυτού μετά των ποδών αυτού και μετά των εντοσθίων αυτού». 

    Θα φάτε το κεφάλι του, τα πόδια του, τα εντόσθιά του. Άραγε τι συμβολίζουν όλα αυτά; 

  Το κεφάλι είναι το κέντρο των αποφάσεων και της προσωπικότητας. Ο λόγος του Θεού μας προτρέπει: «Το αυτό δε φρόνημα έστω εν υμίν, το οποίον ήτο και εν τω Χριστώ Ιησού». (Φιλιππησίους Β/2: 5). Πρέπει να έχουμε το ίδιο φρόνημα και να σκεπτόμαστε όπως ο Χριστός. Επίσης «μάθετε απ' εμού» (Ματθαίος ΙΑ/11: 29). Ένας θα πρέπει να είναι ο διδάσκαλος, μία θα πρέπει να είναι η κεφαλή, ο Ιησούς Χριστός (Ιωάννης ΙΓ/13: 13). 

     Θα φάτε και τα πόδια του αρνίου. Πρόκειται για την εξομοίωση κάθε πιστού με το «περπάτημα» του Ιησού Χριστού. Ο Απ. Πέτρος αναφέρει: «Διότι εις τούτο προσεκλήθητε, επειδή και ο Χριστός έπαθεν υπέρ υμών, αφίνων παράδειγμα εις υμάς διά να ακολουθήσητε τα ίχνη αυτού». (Α΄ Πέτρου Β/2: 21). Είναι ανάγκη να βαδίζουμε πάνω στα ίχνη των ποδιών του Ιησού Χριστού. 

    Θα φάτε και τα εντόσθια του αρνιού. Η εκκλησία, καθώς πορεύεται, θα πρέπει να έχει "σπλάχνα Χριστού", δηλαδή να διακατέχεται από αγάπη προς το Θεό και από έλεος προς το συνάνθρωπο. «Ενδύθητε λοιπόν, ως εκλεκτοί του Θεού άγιοι και ηγαπημένοι, σπλάγχνα οικτιρμών, χρηστότητα, ταπεινοφροσύνην, πραότητα, μακροθυμίαν» (Κολοσσαείς Γ/3: 12). ΄ 

    «και μη αφήσετε υπόλοιπον απ' αυτού έως το πρωί». Έπρεπε ο λαός τον αμνό της θυσίας να τον φάει ολοκληρωτικά, χωρίς να μείνει κανένα υπόλοιπο και να χορτάσει μ’ αυτόν. Όμως πολλές φορές στη θυσία μας, στη σχέση μας με το Θεό, μένουν υπόλοιπα και έτσι δε χορταίνουμε ολοκληρωτικά, μένουμε πνευματικά νηστικοί και πολλές φορές εξαιτίας της ελλιπούς πνευματικής διατροφής μας μένουμε «νήπια εν Χριστώ». Αυτήν την κατάσταση διαπιστώνει ο Απ. Παύλος στην εκκλησία της Κορίνθου και τους γράφει τα εξής: «αδελφοί, και εγώ δεν μπόρεσα να σας μιλήσω, ως προς πνευματικούς ανθρώπους, αλλά ως προς σαρκικούς, ως προς νήπια εν Χριστώ. Γάλα σάς πότισα, και όχι στερεή τροφή επειδή, δεν μπορούσατε ακόμα να τη δεχθείτε αλλά, ούτε τώρα ακόμα μπορείτε». (Α΄ Κορινθίους Γ/3: 12). Έτσι παρατηρείται το φαινόμενο από τη μία να υπάρχει ένα πλούσιο πνευματικό τραπέζι, ένας πλούσιος Ιησούς Χριστός και από την άλλη να υπάρχουν «φτωχοί» πιστοί. Ο λόγος του Θεού μας καλεί να είμαστε πνευματικά πλούσιοι, χορτασμένοι, να είμαστε «πλήρεις εν Χριστώ». (Κολοσσαείς Β/2: 10). 

   «ό,τι δε περισσεύση απ' αυτού έως το πρωΐ, καύσατε εν πυρί» (εδ.10). Η θυσία είναι αποκλειστικά για τους πιστούς και όχι γι’ αυτούς που χλευάζουν και επιλέγουν να είναι «έξω του θυσιαστηρίου». Ο λόγος του Θεού ιδιαίτερα μας επισημαίνει: «Μη δώσητε το άγιον εις τους κύνας μηδέ ρίψητε τους μαργαρίτας σας έμπροσθεν των χοίρων, μήποτε καταπατήσωσιν αυτούς με τους πόδας αυτών και στραφέντες σας διασχίσωσιν» (Ματθαίος Ζ/7: 6). 

    Μόνον ο Θεός θα μπορούσε να διαγράψει προφητικά ένα τόσο θαυμάσιο σχέδιο, που εκπληρώθηκε και εξακολουθεί να εκπληρώνεται και σήμερα με καταπληκτική ακρίβεια ακόμα και στις πιο μικρές λεπτομέρειές του. Αναφέρουμε συνοπτικά τα στοιχεία τούτης της προφητείας καθώς και τον τρόπο που με τον οποίο αυτά εκπληρώθηκαν. 

1/ Η προφητεία για το σφαγμένο αρνί εκπληρώθηκε με ακρίβεια στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Αυτός είναι ο Αμνός του Θεού, που θυσιάστηκε για να σηκώσει την αμαρτία του κόσμου. Ο αληθινός Αμνός πήρε τη θέση του συμβολικού και έχυσε το αίμα Του για να γίνει «ο Αμνός του Θεού ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου» (Ιωάννης Α/1: 29). 

2/ Χαρακτηριστική είναι η μοναδικότητα του αρνίου (άμωμο, αρσενικό, ενιαύσιο). Τα στοιχεία αυτά μόνον ο Ιησούς Χριστός μπορούσε να έχει. «όστις αμαρτίαν δεν έκαμεν, ουδέ ευρέθη δόλος εν τω στόματι αυτού». (Α΄ Πέτρου Β/2: 22). 

3/ Είναι η ακριβής ημερομηνία που ελάμβαν το αρνίον την 10η ημέρα του μηνός Νισάν. 

4/ Το αρνίο θα μείνει ανέγγιχτο για 4 ημέρες και θα θυσιαζόταν την τέταρτη μέρα «προς το εσπέρας», όπως ακριβώς συνέβη 1.500 χρόνια αργότερα με τον Κύριο Ιησού Χριστό. 

5/ Η θυσία του αρνιού προεικόνιζε τη μοναδική θυσία του Ιησού Χριστού, το σωτήριο Έργο του Γολγοθά και τη βεβαιότητα της σωτηρίας του αμαρτωλού ανθρώπου, δια Ιησού Χριστού, με βάση το αίμα του Υιού του Θεού. Η θυσία του Χριστού «άπαξ γενομένη» (Εβραίους Ι/10: 10) έγινε μία φορά για την σωτηρία όλων των ανθρώπων που θα πιστέψουν σ’ Αυτόν. 

6/ Η σωτηρία του ανθρώπου θα εξαρτιόταν αποκλειστικά από τη στάση του μπροστά στο σφαγιασθέντα Ιησού Χριστό. Θα πρέπει να βάψει τους παραστάτες της καρδιάς του με το αίμα του αθώου Εκείνου. 

7/ Το Πάσχα των Ισραηλιτών σήμαινε «πέρασμα» από τη σκλαβιά της Αιγύπτου στην ελευθερία. Για μας το Πάσχα του Κυρίου είναι το «πέρασμα» από τη σκλαβιά της αμαρτίας στην ελευθερία δια Ιησού Χριστού. Ο Ιησούς Χριστός πέθανε και ετάφη σηκώνοντας τις αμαρτίες όλων των ανθρώπων, όλων των εποχών. Στο σταυρό ο Πατέρας Θεός τον εγκατέλειψε για τρεις ολόκληρες ώρες (Ματθαίος ΚΖ/27: 46), καθώς έβλεπε πάνω στο Χριστό όλη την αμαρτία της ανθρωπότητας. O Ιησούς Χριστός με το θάνατό Του και την ένδοξη ανάστασή Του από τους νεκρούς εκπλήρωσε όλες τις υποσχέσεις του Θεού, που αναφέρονται στην Παλαιά Διαθήκη. Συγκλονιστικά τα γεγονότα την ώρα που ο Άγιος, ο Αναμάρτητος, ο αντικαταστάτης μιας ολόκληρης ανθρωπότητας, πεθαίνει πάνω στο σταυρό. Η φύση από ντροπή για τη μεγαλύτερη δικαστική πλάνη, που οδήγησε στη μεγαλύτερη δολοφονία όλων των αιώνων, έκρυψε το πρόσωπό της. «έγινε σκοτάδι εφ’ όλης της γης» (Λουκάς ΚΓ/23: 44). Ο λόγος του Θεού αναφέρει: «Και ιδού, το καταπέτασμα του ναού εσχίσθη εις δύο από άνωθεν έως κάτω». Ο Θεός γκρέμισε το «μεσότοιχο» που η αμαρτία είχε ορθώσει μεταξύ του αμαρτωλού ανθρώπου και του δίκαιου Θεού. Πλέον ο κάθε πιστός αναγεννημένος άνθρωπος μπορεί να μπαίνει στα «Άγια των Αγίων», να έρχεται στην παρουσία του Θεού, να αποκαλεί το Θεό, Πατέρα και να προσφέρει σ’ Αυτόν θυσίες πνευματικές. «και η γη εσείσθη και αι πέτραι εσχίσθησαν και τα μνημεία ηνοίχθησαν και πολλά σώματα των κεκοιμημένων αγίων ανέστησαν και εξελθόντες εκ των μνημείων μετά την ανάστασιν αυτού εισήλθον εις την αγίαν πόλιν και ενεφανίσθησαν εις πολλούς» (Ματθαίος ΚΖ/27: 51-53). Ο Απ. Παύλος διακηρύττει προς του χριστιανούς της Εφέσου: «Αυτός είναι η ειρήνη ημών, όστις έκαμε τα δύο εν και έλυσε το μεσότοιχον του φραγμού» (Εφεσίους Β/2: 14). Η γιορτή του Πάσχα ήταν η αρχή του θρησκευτικού έτους του Ισραήλ και συμβολίζει το νέο ξεκίνημα στη ζωή του πιστού από τη στιγμή της προσωπικής του συνάντησης με το Χριστό. 

      Το μήνυμα που βγαίνει από όλα αυτά τα γεγονότα είναι ξεκάθαρο και είναι διαχρονικό. Το αίμα του Αμνού του Θεού μπορεί να προστατεύσει και να σώσει κάθε άνθρωπο που θα Τον πιστέψει, που θα δεχτεί να βάψει τους παραστάτες της καρδιάς του με το πολύτιμό Του αίμα, που θα Τον επικαλεστεί «εν πνεύματι και αληθεία», που θα δεχτεί τη θυσία του Γολγοθά, στην οποία έτρεξε το πολύτιμο αίμα της θυσίας του Θείου Αρνίου. 

      Ο Θεός μέσα από την προφητεία αυτή μας έχει δώσει έναν «οδικό χάρτη» θα λέγαμε σήμερα, μια πυξίδα, ένα φωτεινό φάρο, που δείχνει την πορεία που θα πρέπει να ακολουθήσει ο άνθρωπος, για να φτάσει στον ουρανό. Ο δρόμος δεν είναι άλλος από τη μοναδική θυσία του Χριστού. Γι’ αυτό και εμείς δε θέλουμε να γνωρίζουμε τίποτα άλλο και δε θέλουμε να κηρύττουμε τίποτα άλλο εκτός από τον εσταυρωμένον Ιησού Χριστόν. «ημείς δε κηρύττομεν Χριστόν εσταυρωμένον, εις μεν τους Ιουδαίους σκάνδαλον, εις δε τους Έλληνας μωρίαν» (Α΄ Κορινθόυς Α/1: 23). 

   Ο Απόστολος των Εθνών διακηρύττει προς τους Χριστιανούς της Ρώμης: «εάν ομολογήσης διά του στόματός σου τον Κύριον Ιησούν, και πιστεύσης εν τη καρδία σου ότι ο Θεός ανέστησεν αυτόν εκ νεκρών, θέλεις σωθή» (Ρωμαίους Ι/10: 9). Η πίστη σ’ Αυτόν και η ομολογία της μοναδικής θυσίας αποτελεί το «εισιτήριο» για την αιώνια ζωή μαζί Του. ---