Ο προφήτης ΓΕΔΕΩΝ.

Προσωπικότητες της Βίβλου. 

Βιβλίο «ΚΡΙΤΩΝ». (Παλαιά Διαθήκη). 

        Η χρονική περίοδος των «ΚΡΙΤΩΝ» αρχίζει μετά το θάνατο του Ιησού του Ναυί και φθάνει μέχρι την εγκατάσταση της βασιλείας στον Ισραήλ και την ανάδειξη του πρώτου βασιλέως που ήταν ο Σαούλ (1040 – 1010 π.Χ). Η διάρκειά της ήταν περίπου 300 χρόνια από το 1.400 έως 1.100 π.Χ. περίπου. Ο καλύτερος χαρακτηρισμός εκείνης της περιόδου δίνεται στο τελευταίο εδάφιο του τελευταίου κεφαλαίου του βιβλίου των «Κριτών» (ΚΑ/25), στο οποίο αναφέρεται: «Κατ’ εκείνας τας ημέρας δεν ήτο βασιλεύς εν των Ισραήλ, έκαστος έπραττε το αρεστόν εις τους οφθαλμούς αυτού». 

     Είναι μια εποχή που ο λαός έχει εγκαταλείψει το Θεό του. «Εγκατέλειπαν τον Κύριον και ελάτερευσαν τον Βάαλ και τας Ασταρώθ». Ο Θεός μέσα στα πλαίσια της παιδαγωγικής του επιτρέπει να περάσει ο λαός από μεγάλες δοκιμασίες. «Και αφήκε Κύριος τα έθνη ταύτα, χωρίς να εκδιώξει ταχέως αυτά, ουδέ παρέδωκεν αυτά εις την χείρα του Ιησού» (Κριτές Β/2: 23). 

        Το Βιβλίο των «Κριτών», το οποίο φαίνεται ότι γράφτηκε από τον τελευταίο Κριτή του Ισραήλ, που ήταν ο πρ. Σαμουήλ, δεν είναι ένα παλαιό βιβλίο που αναφέρεται εις «τω καιρώ εκείνω». Παρουσιάζει μια κατάσταση που επικράτησε εκείνη την περίοδο στο λαό του Θεού που όχι μόνον δε μας είναι ξένη και άγνωστη, αλλά έχει πολλά κοινά σημεία με την κατάσταση που επικρατεί στην Εκκλησία του Χριστού στις ημέρες μας. Αυτή την κατάσταση εννοεί ο Απ. Παύλος όταν αναφέρει στον "Τιμόθεο": "Γίνωσκε δε τούτο, ότι εν ταις εσχάταις ημέραις θέλουσιν ελθεί καιροί κακοί, διότι θέλουσιν είσθαι οι άνθρωποι φίλαυτοι, φιλάργυροι, αλαζόνες, υπερήφανοι, βλάσφημοι, απειθείς εις τους γονείς, αχάριστοι, ανόσιοι, άσπλαχνοι, αδιάλακτοι, συκοφάνται, ακρατείς, ανήμεροι, αφιλάγαθοι, προδόται, προπετείς, τετυφωμένοι, φιλήδονοι μάλλον παρά φιλόθεοι, έχοντες μεν μορφών ευσβείας, ηρνημένοι δε την δύναμιν αυτής" (Β’ Τιμοθέου Γ/3: 1-5).

       Ο προφήτης  ΓΕΔΕΩΝ.       βιβλίο «ΚΡΙΤΩΝ», κεφ. Σ/6 & Ζ/7. 

      Ο συγγραφέας της επιστολής «προς Εβραίους» (κεφ. ΙΑ/11, εδ. 32-34) αναφέρει: 

32 Και τι έτι να λέγω; Διότι θέλει με λείψει ο καιρός διηγούμενον περί Γεδεών, Βαράκ τε και Σαμψών και Ιεφθάε, Δαβίδ τε και Σαμουήλ και των προφητών, 

33 οίτινες διά της πίστεως κατεπολέμησαν βασιλείας, ειργάσθησαν δικαιοσύνην, επέτυχον τας επαγγελίας, έφραξαν στόματα λεόντων, 

34 έσβεσαν δύναμιν πυρός, έφυγον στόματα μαχαίρας, ενεδυναμώθησαν από ασθενείας, έγειναν ισχυροί εν πολέμω, έτρεψαν εις φυγήν στρατεύματα αλλοτρίων. 

     Η παρούσα μελέτη θα περιοριστεί στο πρόσωπο και τους αγώνες ενός από τους μεγαλύτερους «Κριτές» του Ισραήλ, το όνομα του οποίου είναι Γεδεών (αυτός που κόβει). Πρόκειται για μία από τις πιο εξέχουσες προσωπικότητες του Ισραήλ. Ήταν δυνατός, σεμνός, φρόνιμος, εργατικός, προσεκτικός, πολύ πιστός μαχητής του λαού του Θεού, ένα φωτεινό παράδειγμα, ένα υπόδειγμα ζωής, που έχει να διδάξει πολλά στον καθένα μας για μια ακέραιη πνευματική ζωή. 

     Ήταν γιός του Ιεχωάς από την οικογένεια του Αβί–έζέρ, που προερχόταν από τη φυλή του Μανασσή και κατοικούσε στην πόλη Οφρά, που βρισκόταν δυτικά του Ιορδάνη ποταμού. Η φυλετική υποδιαίρεση στην οποία ανήκε ήταν η πιο ασήμαντη στον Μανασσή και ο ίδιος ο Γεδεών ήταν «ο μικρότερος στον οίκο του πατέρα του» (Κριτές Σ/6: 11-15). 

       Ο Γεδεών έζησε σε μια ιδιαίτερα ταραχώδη περίοδο της ιστορίας του Ισραήλ. Η απιστία του λαού στο ζωντανό, τον αληθινό Θεό είχε σαν αποτέλεσμα να στερούνται ευλογιών και ενώ εργάζονταν σκληρά, δε μπορούσαν ν’ απολαύσουν τους καρπούς των κόπων τους. Η πνευματική κατάπτωση είχε σαν αποτέλεσμα τη φτώχια. Ο Λόγος του Θεού αναφέρει: «Και έπραξαν οι υιοί Ισραήλ πονηρά ενώπιον του Κυρίου και παρέδωκεν αυτούς ο Κύριος εις την χείρα του Μαδιάμ επτά έτη. Και κατίσχυσεν χειρ του Μαδιάμ επί τον Ισραήλ εξ αιτίας των Μαδιανιτών έκαμον εις εαυτούς οι υιοί Ισραήλ τας φωλεάς εκείνας, τας επί των ορέων, και τα σπήλαια και τα οχυρώματα» (Κριτές Σ/6: 1,2). 

     Μετά λοιπόν από σαράντα χρόνια ειρήνης (Κριτές Ε/5: 31) ο λαός άρχισε όλο και πιο πολύ ν’ απομακρύνεται από τον Κύριο και να προσκολλάται στους ψεύτικους θεούς των εθνών. Για αρκετά χρόνια οι Μαδιανίτες καθώς και άλλα ειδωλολατρικά έθνη εισέβαλλαν «σαν ακρίδες» στη γη του Ισραήλ τον καιρό του θερισμού «και διέφθειρον τα γεννήματα της γης» (Κριτές Σ/6: 1-6). Στην κυριολεξία λεηλατούσαν τα πάντα και έπαιρναν όλους τους καρπούς των Ισραηλιτών, με αποτέλεσμα να μαστίζονται από μεγάλη φτώχια και δυστυχία και να βρίσκονται σε πολύ μεγάλο αδιέξοδο. 

       Οι Μαδιανίτες ήταν απόγονοι του Μαδιάμ, γιού του Αβραάμ από τη Χετούρα (Γένεση ΚΕ/25: 1,2). Τη Χετούρα παντρεύτηκε ο Αβραάμ μετά το θάνατο της γυναίκας του Σάρας και απέκτησε με αυτήν έξι γιούς, οι οποίοι υπήρξαν πρόγονοι διαφόρων λαών της βόρειας Αραβίας. Η Αγία Γραφή τους ονομάζει και Ισμαηλίτες (Γένεση ΚΕ/25: 1,2). Παρά το ότι ήταν συγγενικός λαός με τους Ισραηλίτες, ποτέ δεν ενώθηκαν μαζί τους, ενώ πολλές φορές τους παρέσυραν στην ειδωλολατρία (Αριθμοί ΚΑ/25: 1-6). Ήταν ένας πολυάριθμος νομαδικός λαός που ασχολείτο με το εμπόριο και μετακινούντο στην Αραβική χερσόνησο (Ησαΐας Ξ/60: 6). Οι Μαδιανίτες στο όρος Φεγώρ λάτρευαν ως Θεό τους, τον ψεύτικο θεό, Βάαλ-φεγώρ (Αριθμοί ΚΕ/25: 2,3). 

       Οι Ισραηλίτες είχαν νικήσει στο παρελθόν τους Μαδιανίτες τον καιρό του Βαλαάμ (βιβλίο Αριθμών, κεφ. ΛΑ/31) και είχε ακολουθήσει μια μακρά περίοδος ειρήνης σαράντα χρόνων. Καθώς ο λαός βρίσκεται σε πτώση και ανυπακοή, σε αμαρτία και αποστασία, η οποία τον έχει απομακρύνει από το Θεό, οι Μαδιανίτες βρίσκουν την ευκαιρία να επιτεθούν και πάλι. 

       Μη νομίσουμε ότι επειδή νικήσαμε μία φορά μια ορισμένη αμαρτία, αυτή δε θα επανέλθει και δε θα ξανασηκώσει κεφάλι. Αν χάσουμε για λίγο την επαφή μας με το Χριστό, την πηγή της ζωής, τότε θα δούμε την αμαρτία να μας κάνει και πάλι έφοδο με όλη της την παλιά δύναμη. Σε μια τέτοια περίπτωση, ψυχή, «φώναξε» προς το Θεό, επικαλέσου το Όνομα το Άγιο Αυτού, για να σ’ ελευθερώσει και να σε σώσει, σύμφωνα με την υπόσχεσή Του: «Πας όστις επικαλεσθή το όνομα του Κυρίου θέλει σωθή» (Ρωμαίους Ι/10: 13). 

       Ο λαός έχει αποβάλει μέσα από τη ζωή του τον αληθινό, το ζωντανό, τον αιώνιο Θεό, έχει ξεχάσει «πάσας τας ευεργεσίας Αυτού» (Ψαλμός ΡΓ/103: 2) και πως ο Θεός τον έβγαλε «διά κραταιάς χειρός» (Έξοδος ΙΓ/13: 14) μέσα από τη δουλεία της Αιγύπτου. Εγκατέλειψαν το Θεό και αυτό είχε σαν αποτέλεσμα ο Θεός να τους εγκαταλείψει στα χέρια των εχθρών τους, όπως ακριβώς τους είχε προειδοποιήσει (Λευιτικό ΚΣ/26: 14-16). Ο Θεός επέτρεψε να συμβούν όλα τα δυσάρεστα αυτά γεγονότα μέσα στη ζωή των Ισραηλιτών προκειμένου να τους διαπαιδαγωγήσει και να τους αφυπνίσει, για να καταλάβουν την επικίνδυνη κατάσταση στην οποία βρίσκονταν. Όλα αυτά τα γεγονότα ανάγκαζαν τους Ισραηλίτες να κάνουν υπόγειους χώρους αποθήκευσης στα βουνά, σε σπηλιές και σε άλλα δυσπρόσιτα μέρη, για να κρύβουν ό,τι μπορούσαν από τρόφιμα ή άλλο τι από τους εισβολείς (Κριτές Σ/6: 1-6). 

      «Και επτώχευσε σφόδρα ο Ισραήλ εξ αιτίας των Μαδιανιτών διά τούτο οι υιοί Ισραήλ εβόησαν προς τον Κύριον» (Κριτές Σ/6: 6). Μέσα στη φτώχια τους και τη δυστυχία τους, μη δυνάμενοι να υποφέρουν άλλο την κατάσταση, επικαλέστηκαν τον Κύριο, για να τους βοηθήσει. Αλήθεια θα πρέπει κάθε φορά να φθάνουμε στο σημείο «μηδέν», για να επικαλεστούμε τ’ Όνομα του Κυρίου των δυνάμεων; Άραγε όταν κάποιος Τον επικαλεστεί, ακούει ο Θεός και τι μπορεί να κάνει γι’ αυτόν που τον επικαλείται ειλικρινά και βρίσκεται σε δυσχερή θέση; Ο Δαβίδ με την τεράστια εμπειρία που έχει στη σχέση του με το Θεό μας δίνει την απάντηση: «Ούτος ο πτωχός έκραξε, και ο Κύριος εισήκουσε, και εκ πασών των θλίψεων αυτού έσωσεν αυτόν» (ψαλμός ΛΔ/34: 6). 

        Ένας Ισραηλίτης, που ακούει στο όνομα Γεδεών, βρίσκεται κρυμμένος μέσα σε μια σπηλιά για το φόβο των Μαδιανιτών και εκεί αλέθει σ’ ένα πατητήρι το λίγο σιτάρι που του έχει μείνει από τα χωράφια του. Καθώς εργαζόταν, εμφανίστηκε ένας άγγελος και του είπε: «Ο Κύριος μετά σου, δυνατέ εν ισχύϊ» (Κριτές Σ/6: 12). Καθώς άκουσε αυτά τα λόγια, εξέφρασε ένα παράπονο και μια απορία: «Ω κύριέ μου, αν ο Κύριος ήναι μεθ' ημών, διά τι λοιπόν εύρηκαν ημάς πάντα ταύτα; και που είναι πάντα τα θαυμάσια αυτού, τα οποία διηγήθησαν εις ημάς οι πατέρες ημών, λέγοντες, Δεν ανεβίβασεν ημάς ο Κύριος εξ Αιγύπτου; αλλά τώρα εγκατέλιπεν ημάς ο Κύριος και παρέδωκεν ημάς εις τας χείρας των Μαδιανιτών» (εδ. 13). 

       Είναι γεγονός ότι την παρουσία του Κυρίου τη συνοδεύουν θαύματα και θαυμάσια γεγονότα, όμως υπάρχουν και περιστάσεις στις οποίες το Θεός δε μπορεί να ενεργήσει θαυματουργικά. Στο Ευαγγέλιο του «Ματθαίου» (ΙΓ/13: 58) διαβάζουμε: «Και δεν έκαμεν εκεί πολλά θαύματα διά την απιστίαν αυτών». Η απιστία περιορίζει τη δύναμη του Θεού. Στην πατρίδα του, τη Ναζαρέτ, ο Κύριος δεν έκανε πολλά θαύματα λόγω της απιστίας τους. Πολλοί άνθρωποι θέλουν να έχουν τη βοήθεια του Θεού και μάλιστα παραπονούνται ότι ο Θεός δεν ακούει τις προσευχές τους, ενώ αυτοί εξακολουθούν να ζουν μέσα στην απιστία και την αμαρτία. Αυτά δε συμβιβάζονται. Ο Δαβίδ αναφέρει στον «Ψαλμό» (ΞΣ/66: 18) «Εάν εθεώρουν αδικίαν εν τη καρδία μου, ο Κύριος δεν ήθελεν ακούσει». 

       «Και εμβλέψας προς αυτόν ο Κύριος είπεν, Ύπαγε εν τη δυνάμει σου ταύτη, και θέλεις σώσει τον Ισραήλ εκ της χειρός του Μαδιάμ δεν σε απέστειλα εγώ;» (εδ. 14). Ο Θεός βρήκε ένα νέο άνθρωπο τον οποίο θα μπορούσε να τον εμπιστευτεί, για να σώσει το λαό Του. Σ’ αυτήν την πρόσκληση του Θεού ο Γεδεών απαντάει με μεγάλη μετριοφροσύνη: «Ω κύριέ μου, με τι θέλω σώσει τον Ισραήλ; ιδού, η οικογένειά μου είναι η ταπεινοτέρα μεταξύ του Μανασσή, και εγώ ο μικρότερος εν τω οίκω του πατρός μου» (εδ. 15). Ο Θεός για να τον ενισχύσει τον διαβεβαίωσε: «Αλλ' εγώ θέλω είσθαι μετά σου και θέλεις πατάξει τους Μαδιανίτας ως άνδρα ένα». 

      Το ερώτημα και εδώ είναι γιατί ο Θεός δεν εκλέγει έναν έμπειρο πολεμιστή ή κάποιον που έχει θέση, εξουσία, δύναμη, αλλά εκλέγει τον μικρότερο, τον πιο ασήμαντο και ανίσχυρο; Γιατί εκλέγει κάποιους απλούς ποιμένες που έβοσκαν τα πρόβατά τους, για να τους αναγγείλει τη γέννηση του Χριστού; (Λουκάς Β/2: 11). Γιατί επιλέγει για μαθητές Του κάποιους αγράμματος ψαράδες; Την απάντηση μας τη δίνει ο προφήτης του Θεού «Σαμουήλ»: «δεν βλέπει ο Κύριος καθώς βλέπει ο άνθρωπος διότι ο άνθρωπος βλέπει το φαινόμενον, ο δε Κύριος βλέπει την καρδίαν» (Α’ Σαμουήλ ΙΣ/16: 7). 

     Ο Γεδεών γνωρίζοντας τις δυσκολίες που υπήρχαν στο να πολεμήσει τους Μαδιανίτες και τα υπόλοιπα έθνη που θα συμμαχούσαν μαζί τους, ζήτησε να λάβει ένα «σημείο», ώστε να είναι βέβαιος ότι η αποστολή του ήταν πραγματικά από το Θεό. Έφερε λοιπόν μία προσφορά από κρέας, άζυμο ψωμί και ζωμό, τα τοποθέτησε πάνω σ’ ένα μεγάλο βράχο και τα περιέχυσε με το ζωμό. Καθώς ο άγγελος άγγιξε το κρέας και τα άζυμα με τη ράβδο του, φωτιά ξεχύθηκε πάνω στο βράχο και κατανάλωσε την προσφορά, ενώ στη συνέχεια ο άγγελος εξαφανίστηκε (Κριτές Σ/6: 11-22). «Και ο Γεδεών βλέποντας ότι ήταν άγγελος του Κυρίου, είπε: Αλλοίμονο, Κύριε Θεέ! Επειδή, είδα τον άγγελο του Κυρίου πρόσωπο με πρόσωπο. Και ο Κύριος του είπε: Ειρήνη σε σένα μη φοβάσαι δεν θα πεθάνεις» (Κριτές Σ/6: 22,23). 

      Μετά απ’ αυτά ο Θεός έθεσε σε μια δοκιμασία το Γεδεών. Του ζήτησε να κατακρημνίσει το θυσιαστήριο που είχε φτιάξει ο πατέρας του προς τιμήν το ψεύτικου θεού Βάαλ. Επίσης απαίτησε να κατακόψει και το άλσος που ήταν δίπλα σ’ αυτό, να κτίσει στον τόπο εκείνο ένα θυσιαστήριο προς τιμήν του αληθινού Θεού και να προσφέρει πάνω σ’ αυτό το ιερό μοσχάρι του πατέρα του, που ήταν ηλικίας επτά ετών. Για φωτιά θα χρησιμοποιούσε ξύλα που θα έκοβε από το ιερό άλσος. Με θάρρος ο Γεδεών δέχτηκε την αποστολή αυτή ενεργώντας με φρόνηση και την εκτέλεσε νύχτα με τη βοήθεια δέκα υπηρετών του. 

        Όταν οι άνθρωποι της πόλεως είδαν την επομένη τι είχε συμβεί και έμαθαν ότι αυτό είχε γίνει από τον Γεδεών, φώναζαν ζητώντας να θανατωθεί, αλλά ο πατέρας του ο Ιωάς έλαβε το μέρος του Γεδεών, λέγοντας στα πλήθη να μη διώκουν το γιο του, αλλά ν’ αφήσουν το Βάαλ να υπερασπιστεί μόνος του τα δικαιώματά του (Κριτές Σ/6: 25-32). Όμως ο Βάαλ ήταν ανίκανος να το κάνει αυτό. Πώς να υπερασπιστεί τα δικαιώματά του ένα ψεύτικο είδωλο, που μάτια είχε και δεν έβλεπε, στόμα είχε και δε μιλούσε (ψαλμός ΡΙΕ/115: 5-7). Πώς να ακούσει ο Βάαλ τους τετρακόσιους ιερείς της Ιεζάβελ, που τον επικαλούνταν από το πρωί μέχρι το βράδυ, αφού «αυτιά έχει και δεν ακούει» (Α’ Βασιλέων ΙΗ/18: 28-30). Ποιο ήταν το αποτέλεσμα των επικλήσεών τους; «και ουκ ην φωνή και ουκ ην ακρόασις και ουκ ην προσοχή» (εδ. 29). 

     Μετά από τα γεγονότα αυτά οι Μαδιανίτες μαζί με τους Αμαληκίτες και μαζί και με άλλους κατοίκους της ανατολής εισέβαλαν και πάλι στον Ισραήλ και στρατοπέδευσαν στην κοιλάδα Ιεζραέλ. Τότε το πνεύμα του Θεού κατέλαβε το Γεδεών ο οποίος σαν πρώτη ενέργεια συγκέντρωσε τους Ισραηλίτες της φυλής του και τριών άλλων γειτονικών φυλών, για να πολεμήσουν τους εισβολείς. Για να βεβαιωθεί και πάλι ότι ο Θεός θα ήταν μαζί του, ζήτησε δύο «σημεία». Τα σημεία αυτά ο Κύριος τα εκτέλεσε, γιατί δεν ήταν αποτέλεσμα απιστίας ή αμφιβολίας προς Αυτόν. Ο Γεδεών ζήτησε τα σημεία αυτά, γιατί ήταν πολύ προσεκτικός και θέλησε να είναι απόλυτα βέβαιος ότι ο Θεός θα ήταν μαζί του σε ό,τι θα αναλάμβανε. 

      Στο βιβλίο των «Κριτών» (κεφ. Σ/6, εδ. 35-40), διαβάζουμε: 

35 Και εξαπέστειλε μηνυτάς προς πάντα τον Μανασσή, και συνήχθη και αυτός οπίσω αυτού εξαπέστειλεν έτι μηνυτάς προς τον Ασήρ και προς τον Ζαβουλών και προς τον Νεφθαλί και ανέβησαν εις συνάντησιν αυτών. 

36 Και είπεν ο Γεδεών προς τον Θεόν, Εάν μέλλης να σώσης διά χειρός μου τον Ισραήλ, καθώς ελάλησας, 

37 ιδού, εγώ θέλω βάλει τον πόκον του μαλλίου εις το αλώνιον· εάν γείνη δρόσος μόνον επί τον πόκον, εφ' όλην δε την γην ξηρασία, τότε θέλω γνωρίσει ότι θέλεις σώσει διά χειρός μου τον Ισραήλ, καθώς ελάλησας. 

38 Και έγεινεν ούτω διότι σηκωθείς την επαύριον το πρωΐ, επίεσε τον πόκον και εξέθλιψε δρόσον εκ του πόκου, λεκάνην πλήρη ύδατος. 

39 Και είπεν ο Γεδεών προς τον Θεόν, Ας μη εξαφθή ο θυμός σου εναντίον μου, και θέλω λαλήσει μόνον ταύτην την φοράν· ας δοκιμάσω, δέομαι, ταύτην μόνην την φοράν εν τω πόκω· ας γείνη τώρα ξηρασία μόνον επί τον πόκον, εφ' όλην δε την γην ας ήναι δρόσος. 

40 Και έκαμεν ο Θεός ούτω την νύκτα εκείνην και έγεινε ξηρασία μόνον επί τον πόκον, εφ' όλην δε την γην ήτο δρόσος. 

     Τα παραπάνω αποσπάσματα έχουν δυστυχώς παρεξηγηθεί και πολλοί άνθρωποι από λάθος κατανόηση τα χρησιμοποιούν βάζοντας διάφορα σημάδια μέσα από τα οποία προσπαθούν να προσδιορίσουν το θέλημα του Θεού. Τέτοιου είδους ενέργειες δε στηρίζονται στο Λόγο του Θεού. Ο Γεδεών μέσω αυτής της πρακτικής δεν επιζητούσε να μάθει το θέλημα του Θεού. Είναι φανερό από τη φράση του εδ. 36 «καθώς ελάλησας» ότι ο Γεδεών γνώριζε μέσω αποκάλυψης το θέλημα του Θεού (εδ. 11-24) και απλά ήθελε να επιβεβαιώσει εκείνο το οποίο γνώριζε. Όταν δε γνωρίζουμε το θέλημα του Θεού, προσπαθούμε να το μάθουμε μέσα από τη μελέτη της Βίβλου και την προσευχή. Όπου τυχόν δοθούν σημάδια σύμφωνα με τον τρόπο που ο Θεός θ’ αποφασίσει για να απαντήσει, αυτό το κάνει για να μας στηρίξει, ώστε να πιστέψουμε πιο πολύ στο θέλημά Του. Αυτά σε καμία περίπτωση δεν υποκαθιστούν το Λόγο του Θεού. Υπάρχουν μαθήματα που μπορούμε να λάβουμε από τις ενέργειες του Γεδεών; Ασφαλώς ναι και κυρίως ότι ο ηγέτης θα πρέπει να είναι απολύτως βέβαιος γι’ αυτό που κάνει, προτού αναλάβει να οδηγήσει άλλους. 

       Μετά από πρόσκληση του Γεδεών συγκεντρώθηκαν συνολικά 32.000 άνδρες πολεμιστές, ενώ η δύναμη του εχθρού ήταν 135.000 άνδρες (Κριτές Η/8: 10), δηλ. τέσσερις φορές περισσότεροι. Ο Θεός είπε ότι ο αριθμός των στρατιωτών του Γεδεών ήταν πάρα πολύ μεγάλος, θεωρώντας ότι, αν νικούσαν, θα έλεγαν ότι η σωτηρία τους ήταν αποτέλεσμα της δικής γενναιότητας και ικανότητας. Ο Θεός ήθελε να δείξει στους Ισραηλίτες ότι ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΘΕΟΣ και είναι ικανός να ελευθερώσει το λαό Του, άσχετα με το μέγεθος της δύναμης του εχθρού. Έτσι διέταξε το Γεδεών να μειώσει τον στρατό του. Έπρεπε να εμπεδώσουν μια μεγάλη αλήθεια «ότι ο Κύριος δεν σώζει με ρομφαία και δόρυ επειδή, του Κυρίου είναι η μάχη» (Α΄ Σαμουήλ ΙΖ/17: 47. Καθοδηγούμενος από το Θεό ο Γεδεών είπε να αποχωρήσουν όλοι όσοι είχαν φόβο μέσα τους. Μετά απ’ αυτά έφυγαν δύο χιλιάδες, αλλά και πάλι οι άνδρες ήταν πολλοί. Ο Θεός υπέδειξε στο Γεδεών να κατεβάσει τους υπόλοιπους άνδρες στο νερό, για να δοκιμαστούν. 

5 Και κατέβασε τον λαό στο νερό και ο Κύριος είπε στον Γεδεών: Κάθε ένας που θα πίνει με τη γλώσσα του από το νερό, όπως πίνει ο σκύλος, αυτόν θα τον στήσεις χωριστά και καθένας που θα λυγίσει τα γόνατά του για να πιει. 

6 Και ο αριθμός εκείνων που έπιναν με το χέρι τους προς το στόμα τους, ήταν 300 άνδρες ολόκληρο, όμως, το υπόλοιπο του λαού λύγισε τα γονατά τους για να πιουν νερό (Κριτές Ζ/7: 5-6). 

         Μόνον 300 άνδρες έφεραν το νερό στο στόμα τους με τη χούφτα τους και αυτούς τους ξεχώρισαν. Οι άλλοι, εκείνοι που έπεσαν στα γόνατά τους για να πιούν, δε θα χρησιμοποιούνταν στη μάχη. Πλέον η αναλογία των στρατιωτών ήταν 450 εναντίον ενός. Με αυτή την μικρή ομάδα των 300 ανδρών ο Θεός υποσχέθηκε να σώσει τον Ισραήλ (Κριτές Ζ/7: 1-7). Ο Γεδεών με τον υπηρέτη του, το Φουρά, πήγαν τη νύχτα να ανιχνεύσουν το στρατόπεδο του εχθρού. Εκεί ο Γεδεών άκουσε κάποιον άνθρωπο να αφηγείται σ’ έναν άλλον ένα όνειρο. Αυτός που άκουγε το όνειρο το ερμήνευσε λέγοντας ότι ο Μαδιάμ και όλο το στρατόπεδο θα δινόταν στο χέρι του Γεδεών (Κριτές Ζ/7: 13,14). 

       Ενισχυμένος από αυτά που άκουσε ο Γεδεών χώρισε τους άνδρες σε τρεις ομάδες, που κύκλωσαν το εχθρικό στρατόπεδο. Στον κάθε άνδρα έδωσε από μια κεράτινη σάλπιγγα κι από μια άδεια στάμνα μέσα στην οποία ήταν στερεωμένη μια λαμπάδα και τους είπε: Με το σύνθημά μου θα σαλπίσετε όλοι μ΄ όλη σας τη δύναμη, αμέσως μετά θα σπάσετε με ορμή τη στάμνα που ο καθένας έχει και θα κρατάτε ψηλά τις αναμμένες λαμπάδες φωνάζοντας: «Η ρομφαία του Κυρίου και του Γεδεών έρχεται εναντίον σας». Καθώς συνέβησαν όλα αυτά, οι Μαδιανίτες νομίζοντας ότι είχαν περικυκλωθεί από μεγάλο αριθμό στρατιωτών άρχισαν να φωνάζουν τρομοκρατημένοι και να φεύγουν, ενώ μέσα στο χάος δε μπορούσαν να διακρίνουν ποιος είναι ο φίλος και ποιος ο εχθρός και κτυπούσαν ο ένας τον άλλον (Κριτές Ζ/7: 20-22). 

        Ο Γεδεών, για να πετύχει ολοκληρωτική καταστροφή του εχθρού, κάλεσε σε βοήθεια τις φυλές του Μανασσή, του Ασήρ, του Νεφθαλί και του Εφραϊμ. Αυτοί, καθώς ανταποκρίθηκαν, έπεσαν πάνω στους Μαδιανίτες που έφευγαν εμποδίζοντάς τους να διαφύγουν. Άνδρες από τη φυλή του Εφραϊμ συνέλαβαν και εκτέλεσαν τον Ωρήβ και το Ζηβ, τους δύο άρχοντες των Μαδιανιτών (Κριτές Ζ/7: 23-25). Μετά απ’ αυτά οι άνδρες από τη φυλή Εφραϊμ παραπονέθηκαν στο Γεδεών ότι πήγε μόνος του να πολεμήσει και δεν κάλεσε και αυτούς και λογομάχησαν πάρα πολύ μαζί του. Με ταπεινότητα ο Γεδεών τους απάντησε: «Ο Θεός παρέδωσε στα χέρια σας τους αρχηγούς τού Μαδιάμ, τον Ωρήβ και τον Ζηβ και τι μπορούσα να κάνω ως προς εσάς; Τότε, το πνεύμα τους ησύχασε απέναντί του, όταν μίλησε αυτό τον λόγο». 

      Ο Γεδεών και οι 300 στρατιώτες παρά το γεγονός ότι του ήταν κουρασμένοι, διέσχισαν τον Ιορδάνη και καταδίωξαν το Ζεδεέ και το Σαλμανά, τους βασιλείς του Μαδιάμ. Στο δρόμο ο Γεδεών ζήτησε τροφή από τους άνδρες της Σοκχώθ, (η γη είχε δοθεί στη φυλή του Γάδ) αλλά οι άρχοντες της Σοκχώθ αρνήθηκαν. Το ίδιο έκαναν και οι άρχοντες της πόλης Φανουήλ. Αυτό συνέβη, γιατί φοβήθηκαν τυχόν αντίποινα από τους Μαδιανίτες σε περίπτωση που έχανε τον πόλεμο. Για την αδιαφορία τους αυτή ο Γεδεών τους τιμώρησε σκληρά (Κριτές Η/8: 4-9). 

     Παρά τις δυσκολίες ο Γεδεών και οι άνδρες του συνέχισαν την καταδίωξη. 

10 Ο δε Ζεβεέ και ο Σαλμανά ήσαν στην Καρκόρ, και τα στρατεύματά τους μαζί τους, μέχρι 15.000, όλοι εκείνοι που είχαν εναπομείνει από ολόκληρο τον στρατό της ανατολής επειδή, έπεσαν 120.000 άνδρες που έσερναν ρομφαία. 

11 Και ο Γεδεών ανέβηκε από τον δρόμο εκείνων που κατοικούσαν σε σκηνές, από τα ανατολικά τής Νοβά και της Ιογβέα, και χτύπησε το στρατόπεδο, μάλιστα, το οποίο βρισκόταν σε αφοβία. (χωρίς φρουρά). 

12 Και ο Ζεβεέ και ο Σαλμανά έφευγαν, κι αυτός τούς καταδίωκε καταπείσω τους και συνέλαβε τους δύο βασιλιάδες τού Μαδιάμ, τον Ζεβεέ και τον Σαλμανά, και κατατρόπωσε ολόκληρο το στρατόπεδο (Κριτές Η/8: 10-12). 

       Τόσο πολύ εκτίμησαν οι άνδρες του Ισραήλ τη μεγάλη νίκη του Γεδεών, ώστε του ζήτησαν να γίνει άρχοντάς τους. Με τον τρόπο αυτό έδωσαν τη δόξα στον άνθρωπο, αντί να την δώσουν στο Θεό που τους χάρισε τη νίκη. Ο Γεδεών αρνήθηκε και τους επεσήμανε ότι μόνον ο Κύριος έχει δικαίωμα να τους κυβερνάει. Τα λόγια του ήταν τα εξής: «Και οι άνδρες τού Ισραήλ είπαν στον Γεδεών: Γίνε άρχοντας επάνω σε μας, κι εσύ και ο γιος σου, και ο γιος τού γιου σου, επειδή μας έσωσες από το χέρι τού Μαδιάμ». Και ο Γεδεών τούς είπε: «Δεν θα γίνω εγώ άρχοντας επάνω σε σας, αλλ' ούτε ο γιος μου θα γίνει άρχοντας επάνω σε σας, ο Κύριος θα είναι άρχοντας επάνω σας» (Κριτές Η/8: 22,23). Ήταν ταπεινός και ήταν ευχαριστημένος να είναι ένας Κριτής, ένας δούλος του Θεού, ένας υπηρέτης του λαού του. 

      Το εφόδ του Γεδεών (Κριτές Η/8:24-35). 

    Στην πορεία της ζωής του Γεδεών υπάρχει και μία σοβαρή κηλίδα. Ο λόγος του Θεού αναφέρει: «Και είπεν ο Γεδεών προς αυτούς, θέλω ζητήσει από σας ζήτημα να μοι δώσητε έκαστος τα ενώτια εκ των λαφύρων αυτού». Κυριευμένος από ένα αίσθημα σπουδαιότητας μετά από τις μεγάλες νίκες που είχε επιτύχει, αντί να δώσει όλη τη δόξα στο Θεό που του χάρισε τις νίκες επί των εχθρών του, επιθυμεί να προβάλει τον εαυτόν του και αναγείρει στην πόλη Οφρά, που ήταν και η γεννέτηρά του, ένα μνημείο που να θυμίζει στο λαό τις νίκες του. Επιλέγει αυτό το μνημείο να είναι ένα εφόδ. *(Υστ/φο). 

      Το εφόδ ανήκε στα ενδύματα που φορούσε ο ιερέας, όταν αντιπροσώπευε το λαό ενώπιον του Θεού. Ο λαός και ο ίδιος ο Γεδεών με την οικογένειά του θεωρούν το εφόδ αυτό ως ένα τυπικό μέσο για να πλησιάσουν το Θεό και προσκυνάνε ενώπιόν Tου. Αντί να προσκυνάνε στη "σκηνή του Μαρτυρίου", όπου ήταν η παρουσία του Θεού, προσκυνούσαν το εφόδ. «Και ο Γεδεών έκανε απ' αυτά ένα εφόδ, και το έβαλε στην πόλη του, στην Οφρά και πόρνευσε (πνευματικά) ολόκληρος ο Ισραήλ πίσω απ' αυτό, εκεί και έγινε παγίδα στον Γεδεών και στην οικογένειά του» (Κριτές Η/8: 27). 

      Η χριστιανοσύνη σήμερα μέσα από διάφορα «εφόδ» και τις διάφορες τυπικές διαδικασίες πλησιάζει το Θεό, αλλά όχι από το μοναδικό δρόμο που είναι ο Ιησούς Χριστός (Ιωάννης ΙΔ/14: 6), όχι με τον ορθό τρόπο που είναι: «εν πνεύματι & αληθεία» (Ιωάννης Δ/4: 23). Έτσι ο τύπος παραμερίζει την ουσία, η πνευματικότητα απουσιάζει παντελώς και οι άνθρωποι πέφτουν στην σύγχρονη ειδωλολατρία. Κάτι ανάλογο συνέβη και με το χάλκινο φίδι που ύψωσε ο Μωυσής στην έρημο μετά από εντολή του Θεού (Αριθμοί ΚΑ/21: 9). Οι άνθρωποι προσκυνούσαν το χάλκινο φίδι, το οποίο ήταν απλά ένα σύμβολο που ήθελε να δείξει στο λαό τη μεγάλη αλήθεια: «καθώς ο Μωυσής ύψωσε τον όφιν εν τη ερήμω, ούτω πρέπει να υψωθή ο Υιός του ανθρώπου» (Ιωάννης Δ/4: 14). Για το λόγο αυτό ο πιστός βασιλιάς Εζεκίας το έπιασε και το συνέτριψε και το ονόμασε «Νεουσθάν» (κομμάτι χαλκού) (Β΄ Βασιλέων ΙΗ/18: 4). 

     Η νίκη του Γεδεών ήταν τόσο μεγάλη, ώστε για σαράντα ολόκληρα χρόνια, που υπηρέτησε ως Κριτής, οι εχθροί δεν πλησίασαν ξανά το στρατόπεδο του Ισραήλ. Ο Γεδεών έλαβε πολλές γυναίκες και με αυτές απέκτησε συνολικά εβδομήντα γιούς. Πέθανε σε βαθιά γηρατειά και μετά το θάνατό του ο λαός άρχισε και πάλι να ξεφεύγει από τον αληθινό Θεό και να στρέφεται προς τη λατρεία του Βάαλ. Ένας από τους γιούς του, ο Αβιμέλεχ, τον οποίο απέκτησε με μία παλλακίδα του από την πόλη Συχέμ, στην προσπάθειά του να γίνει βασιλιάς, σκότωσε όλους τους γιους του Γεδεών. «Και μπήκε στον οίκο τού πατέρα του στην Οφρά, και θανάτωσε τους αδελφούς του, τους γιους τού Γεδεών, 70 άνδρες, επάνω σε μια πέτρα εναπέμεινε, όμως, ο Ιωθάμ, ο νεότερος γιος τού Ιεροβάαλ, επειδή κρύφτηκε» (Κριτές Θ/9:5). Μόνον ένας απ’ αυτούς διέφυγε ο Ιωθάμ, ο οποίος ήταν και ο νεότερος. 

       ΗΘΙΚΑ ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ: 

      Τα διδάγματα που θα μπορούσαμε να βγάλουμε παρατηρώντας τη ζωή του Γεδεών είναι τα εξής: 

   --Μέσα από την ιστορία που αναφέραμε γίνεται φανερό ότι ο Θεός εξαιτίας της ανυπάκουης συμπεριφοράς μας μπορεί να αποσύρει το Πνεύμα Του και την ευλογία Του και τότε η πνευματική μας κατάσταση θα γίνει όμοια με αυτήν που αντιμετώπισαν οι Ισραηλίτες, πείνα, ανέχεια, πλήρη εξαθλίωση. 

     --Τα όπλα με τα οποία καλούμαστε να πολεμήσουμε μέσα σ’ έναν εχθρικό προς το Θεό κόσμο είναι τα ίδια και σήμερα. Η κεράτινη σάλπιγγα συμβολίζει την διακήρυξη που οφείλουμε να κάνουμε για το ποιος είναι ο Κύριος, ποιο είναι το Έργο της σωτηρίας που έκανε πάνω στο σταυρό, ποιος είναι ο Λόγος Του, πόσο μεγάλο είναι το ενδιαφέρον του Θεού για τον αμαρτωλό άνθρωπο. Η άδεια στάμνα συμβολίζει την καθαρότητα της ζωής, απαραίτητη προϋπόθεση, για να έχουμε νικηφόρα αποτελέσματα στη ζωή μας. Η αναμμένη λαμπάδα συμβολίζει τη φωτιά του Αγίου Πνεύματος, που θα πρέπει διά της πίστεως να ενεργεί μέσα μας. 

    --Γίνεται απόλυτα φανερό ότι ο Θεός έχει τη δύναμη να απελευθερώνει το λαό Του χρησιμοποιώντας ακόμα και αδύναμους και ανίσχυρους ανθρώπους. Ζούμε ανάμεσα σε ένα λαό εχθρικό προς το Θεό, που αριθμητικά είναι πολύ μεγαλύτερος και φαίνεται πολύ ισχυρότερος. Μόνο με την πίστη στο Θεό θα μπορέσουμε «να σταθούμε και να νικήσουμε». Ας θυμόμαστε τα λόγια του Απ. Παύλου «Εάν ο Θεός είναι υπέρ ημών, τις θέλει είσθαι καθ' ημών;» (Ρωμαίους Η/8: 31). 

    --Το γεγονός ότι 300 άνδρες κατάφεραν να νικήσουν 135.000 Μαδιανίτες επιβεβαιώνει πλήρως την απεριόριστη δύναμη του Θεού. Ίσως στη ζωή βρεθούμε σε απελπιστικά δύσκολη θέση και ίσως να φαίνεται ότι οι εχθροί μας υπερτερούν αριθμητικά σε τόσο μεγάλο βαθμό, ώστε να μην έχουμε πλέον καμία ελπίδα. Η παραπάνω ιστορία μας παρακινεί να εμπιστευόμαστε το Θεό και τη δύναμή Του, ο οποίος ευλογεί και απελευθερώνει όλους εκείνους που ασκούν πίστη σ’ Αυτόν. 

   --Ο Θεός έσωσε εκείνη την εποχή το Γεδεών, για να απελευθερώσει το λαό Του από τους εχθρούς του. Για να ελευθερώσει όλους εμάς, που ζούμε στην περίοδο της Καινής Διαθήκης από την αμαρτία και τον αιώνιο θάνατο, έδωσε τον Υιόν Του τον μονογενή, τον Κύριο Ιησού Χριστό και έγινε υπέρ ημών ζωντανή θυσία πάνω στο σταυρό. 

    --Ο Θεός επιτρέπει δοκιμασίες μέσα στη ζωή μας, για να φανούν οι δόκιμοι, οι κατάλληλοι, γιατί δεν μπορεί να συνεργαστεί με δειλούς, με απειθείς, με ανθρώπους δύο φρονημάτων καθώς και με όλους αυτούς που εκτελούν πλημμελώς το έργο του Κυρίου στη ζωή τους, βάζοντας το Θεό σε υποδεέστερη θέση. 

    --Η σεμνότητα και η ταπεινότητα που έδειξε ο Γεδεών υπήρξε υποδειγματική. Ο επίμονος αγώνας που έκανε κατά των Μαδιανιτών, μέχρι να τους εξολοθρεύσει ολοκληρωτικά, παρά το γεγονός ότι κανένας δεν είχε την διάθεση να τον βοηθήσει, φανερώνει τη συνέπειά του, την αγάπη για το λαό του και την πίστη του στο Θεό. 

    --Όπως οι δυνάμεις του Ισραήλ χρησιμοποιήθηκαν από το Θεό, για να καταστρέψουν τους εισβολείς Μαδιανίτες, έτσι και ο Ιησούς Χριστός μαζί με την Εκκλησία Του και όλες τις ουράνιες δυνάμεις μια μέρα θα καταστρέψουν όλους τους εχθρούς του λαού του Θεού. 

     Ο συγγραφές της επιστολής «προς Εβραίους» (κεφ. ΙΒ/12, εδ. 1), αναφέρει: «Κι εμείς, λοιπόν, καθώς είμαστε περικυκλωμένοι από ένα τόσο μεγάλο σύννεφο μαρτύρων, ας απορρίψωμεν παν βάρος και την ευκόλως εμπεριπλέκουσαν ημάς αμαρτίαν, και ας τρέχωμεν μεθ' υπομονής τον προκείμενον εις ημάς αγώνα». 

   Η εμπιστοσύνη στο Θεό που έδειξε ο Γεδεών μέσα από τις τεράστιες δυσκολίες που αντιμετώπισε τον κατατάσσει αξίως μέσα στο μεγάλο αυτό σύννεφο των Αγίων του Θεού. ---

       Υστ/φο.

      Το εφόδ ήταν ιερατικό ένδυμα που φορούσε ο αρχιερέας. Οι οδηγίες κατασκευής του δόθηκαν από το Θεό και αναφέρονται στο βιβλίου «Εξόδου», κεφ. ΚΗ/28. Ήταν ένα ένδυμα που έμοιαζε με ποδιά, φτιαγμένο από χρυσάφι, μπλε κλωστή και μαλλί βαμμένο πορφυροκόκκινο. Δεν προοριζόταν για όλες τις περιστάσεις, παρά μόνον όταν ήταν αναγκαίο να ρωτήσουν το Θεό για κάποιο ζήτημα εθνικής σημασίας. Ο αρχιερέας φορούσε το εφόδ και το περιστήθιο (Αριθμοί ΚΖ/27: 21). Στην εποχή του Γεδεών οι Ισραηλίτες διέπραξαν πνευματική ανηθικότητα λατρεύοντάς το (Κριτές Η/8: 27). Εντούτοις, η Αγία Γραφή δεν λέει ότι το λάτρεψε ο ίδιος ο Γεδεών.

      Όταν ο Δαβίδ επανέφερε την κιβωτό του Θεού στην πόλη του, ήταν πολύ χαρούμενος και θέλοντας να τιμήσει τον Κύριο (Β’ Σαμουήλ Σ/6:21-22) χόρευε μπροστά  λαό με όλη του την δύναμη για να τιμήσει τον Κύριο, φορώντας μόνο ένα λινό εφόδ (Β’ Σαμουήλ Σ/6:14). --- 

"Μη φοβείστε, εσείς...".

Ευαγγέλιον «κατά Ματθαίον», κεφ. Ι/10:, εδ. 29-31. 

29 Δύο στρουθία δεν πωλούνται δι' εν ασσάριον; και εν εξ αυτών δεν θέλει πέσει επί την γην άνευ του θελήματος του Πατρός σας. 

30 Υμών δε και αι τρίχες της κεφαλής είναι πάσαι ηριθμημέναι. 

31 Μη φοβηθήτε λοιπόν πολλών στρουθίων διαφέρετε σεις. 

Ευαγγέλιον «κατά Λουκάν», κεφ. ΙΒ/12, εδ. 6,7.

 

6 Δεν πωλούνται πέντε στρουθία διά δύο ασσάρια και εν εξ αυτών δεν είναι λελησμονημένον ενώπιον του Θεού 

7 αλλά και αι τρίχες της κεφαλής υμών είναι πάσαι ηριθμημέναι. Μη φοβείσθε λοιπόν από πολλών στρουθίων διαφέρετε. 

         ΣΧΟΛΙΑ: 

      Ο Θεός, καθώς γνωρίζει τα πάντα μέσα στη ζωή μας, μας μιλάει πολλές φορές και με πολλούς τρόπους, θέλοντας να μας διδάξει, να μας νουθετήσει, να μας αποκαλύψει την αγάπη Του, τη σωτηρία Του, την «αιώνια ζωή» (Α’ Ιωάννου Β/2: 25). Ο πολύπαθος «Ιώβ» (ΛΓ/33: 14) αναφέρει: «ο Θεός λαλεί άπαξ και δις, αλλ' ο άνθρωπος δεν προσέχει». Ο Θεός μας μιλάει μέσα από τη δημιουργία Του, τις καθημερινές επεμβάσεις Του, μέσα από μεγάλα αλλά και από πράγματα που στο δικό μας πεπερασμένο μυαλό φαίνονται μικρά και ασήμαντα, όμως για το Θεό τίποτα δεν είναι μικρό και ασήμαντο, το κάθε τι έχει την ιδιαίτερη σημασία του. 

       Μας μιλάει ο Θεός «πολλάκις και πολυτρόπως» (Εβραίους Α/1: 1), γιατί ενδιαφέρεται για μας, θέλει όλοι οι άνθρωποι να έρθουν σε μετάνοια και να σωθούν αιωνίως (Β’ Πέτρου Δ/4: 3). Πολλές φορές ο Κύριος διαβεβαίωσε όλους όσους Τον εμπιστεύονται, για το ενδιαφέρον Του καθώς και για τη μεγάλη αξία που έχουν στα μάτια Του. Σε μία περίπτωση ο Κύριος είχε πει στους μαθητές Του: «Εμβλέψατε εις τα πετεινά του ουρανού, ότι δεν σπείρουσιν ουδέ θερίζουσιν ουδέ συνάγουσιν εις αποθήκας, και ο Πατήρ σας ο ουράνιος τρέφει αυτά σεις δεν είσθε πολύ ανώτεροι αυτών» (Ματθαίος Σ/6: 26). Και σε μία άλλη περίπτωση τους είπε: «Υπάρχει άραγε κανένας ανάμεσά σας, που, αν έχει ένα μοναδικό πρόβατο κι αυτό πέσει σε λάκκο το Σάββατο, δε θα το πιάσει να το σηκώσει; Κι αλήθεια, τι σύγκριση μπορεί να γίνει μεταξύ ανθρώπου και προβάτου; Επομένως, επιτρέπεται να κάνει κανείς το καλό την ημέρα του Σαββάτου» (Ματθαίος ΙΒ/12: 12). 

      Ο Κύριος, θέλοντας να δείξει παραστατικά στους μαθητές Του τη μεγάλη και ξεχωριστή αξία που είχε ο κάθε ένας ατομικά για το Θεό καθώς και για τη μέριμνα την οποία ο Θεός λαμβάνει για κάθε δικό Του παιδί, είπε το εξής χαρακτηριστικό παράδειγμα: «Δεν πουλιούνται δύο σπουργίτια αντί ενός νομίσματος μικρής αξίας; Και όμως, ούτε ένα από αυτά δεν θα πέσει στο έδαφος χωρίς να το γνωρίζει ο Πατέρας σας. Αλλά όσο για εσάς, ακόμη και οι τρίχες του κεφαλιού σας είναι όλες αριθμημένες. Μη φοβάστε λοιπόν: Εσείς αξίζετε πολύ περισσότερο από πολλά σπουργίτια» (Ματθαίος Ι/10: 29-31). Αλήθεια πόσο σημαντικά και παρήγορα είναι τούτα τα λόγια! Επίσης σύμφωνα με το Ευαγγέλιο  «κατά Λουκάν» (κεφ. ΙΒ/12: 6,7) ο Κύριος τους είπε: «Δεν πουλιούνται πέντε σπουργίτια για δύο νομίσματα μικρής αξίας; Εντούτοις, ούτε ένα από αυτά δεν είναι ξεχασμένο ενώπιον του Θεού. . . . Μη φοβάστε, εσείς αξίζετε περισσότερο από πολλά σπουργίτια». Αυτό το απλό αλλά δυναμικό παράδειγμα μας διδάσκει πώς μας βλέπει ο Θεός και πόσο προστατευτικός είναι για το κάθε δικό Του παιδί. 

      Στις ημέρες του Κυρίου τα σπουργιτάκια τα χρησιμοποιούσαν για τροφή και επειδή αυτά ήταν άφθονα, είχαν πολύ μικρή αξία στην αγορά. Θεωρούνταν ενοχλητικά λόγω των ζημιών που προκαλούσαν στις καλλιέργειες και με κάθε τρόπο τα κυνηγούσαν. Έτσι λοιπόν ήταν άφθονα στην αγορά και μπορούσε κανείς να αγοράσει δύο απ’ αυτά έναντι του ευτελούς ποσού ενός ασσαρίου (το μικρότερο Ρωμαϊκό χάλκινο νόμισμα). Αυτά τα μικροσκοπικά πουλάκια συνήθως τα μαδούσαν, τα περνούσαν σε μικρές ξύλινες σούβλες και τα έψηναν, όπως ψήνουμε τα σουβλάκια. 

        Στην αγορά λοιπόν δύο στρουθία (μικρά σπουργιτάκια) επωλούντο για ένα ασσάριο (λιγότερο από τέσσερα λεπτά του ευρώ σε σημερινές τιμές), ενώ πέντε απ’ αυτά επωλούντο για δύο ασσάρια. Κανονικά θα έπρεπε όχι πέντε, αλλά τέσσερα σπουργιτάκια να πωλούνται για δύο ασσάρια. Η διαφορά μας αποκαλύπτει πόσο φθηνό εμπόρευμα ήταν τα σπουργιτάκια, ώστε εκείνος που αγόραζε κάτι περισσότερο έπαιρνε και ένα δωρεάν. Φθηνό, ασήμαντο, ταπεινό πουλάκι, μηδαμινής αξίας κι όμως ούτε ένα απ’ αυτά, ούτε εκείνο που προσφερόταν δωρεάν δεν το ξεχνούσε ο Θεός (εδ. 6). Μπορεί να μην είχε αξία στα μάτια των ανθρώπων και να προσφερόταν δωρεάν το μικρό σπουργιτάκι, όμως δεν ήταν άνευ αξίας και στα μάτια του Θεού. 

        Με τον παραλληλισμό που κάνει ο Κύριος με τα σπουργιτάκια θέλει να δείξει στους μαθητές Του ότι αυτό που πολλές φορές φαίνεται ότι είναι "άνευ αξίας" στα μάτια των ανθρώπων είναι σημαντικό και πολύτιμο για το Θεό. Αυτή τη μεγάλη αλήθεια ο Κύριο θέλοντας να την τονίσει ακόμα πιο πολύ είπε ότι ένα από αυτά τα ασήμαντα πουλάκια δε θα μπορούσε «να πέσει στο έδαφος» χωρίς να το επιτρέψει ο Θεός. Αν ο Θεός παρατηρεί την πτώση ενός «στρουθίου», πόσο μεγαλύτερη συμπάθεια και παρατηρητικότητα θα πρέπει να έχει για τους ανθρώπους, τους οποίους «έπλασε κατά την εικόνα Αυτού» (Γένεση Α/1: 26) και οι οποίοι Τον εμπιστεύονται και ομολογούν τ’ Όνομά Του. 

     Το δίδαγμα είναι σαφές. "Αν ο Θεός φροντίζει για εκείνο το μικρό, το ασήμαντο, το δωρεάν σπουργιτάκι, πόσο περισσότερο θα τον απασχολούν όλα όσα συμβαίνουν στη ζωή του δικού Του παιδιού". Για το Θεό κανένας πιστός άνθρωπος δεν είναι χαμένος μέσα στο πλήθος. Ο καθένας έχει τόσο μεγάλη αξία ενώπιον του Θεού, ώστε ο Θεός να παρατηρεί ακόμα και την πιο μικρή λεπτομέρεια μέσα στη ζωή του. Πόσο παραστατικά τούτα τα λόγια εκφράζουν την αγάπη, την παρατηρητικότητα, τη συμπόνια και το ενδιαφέρον του Θεού για τον πιστό άνθρωπο. Στις σκοτεινές μέρες που ζούμε τούτα τα λόγια αποτελούν βάλσαμο στην καρδιά μας, μας ενισχύουν, μας ελευθερώνουν από τους φόβους μας, μας δίνουν ελπίδα, μας στηρίζουν και μας παρηγορούν. 

     Αυτή τη μεγάλη αλήθεια έρχεται ο εχθρός της ψυχής να την αλλάξει, προσπαθώντας στην παραμικρή δυσκολία της ζωής μας να βάλει μέσα μας αρνητικά αισθήματα και να μας πείσει ότι είμαστε ανάξιοι και ότι ο Θεός δε μας προσέχει, δε νοιάζεται και δεν ασχολείται μαζί μας. Με τις απατηλές μεθόδους του ο διάβολος πολλές φορές μας εξαπατά, καθώς έρχεται να βάλει μέσα μας αισθήματα απαξίωσης, ενοχής και αναξιότητας. Ο εχθρός είναι "πλάνος" (Β’ Ιωάννου Α/1: 7) και "πατέρας του ψεύδους" (Ιωάννης Η/8: 44) και ο στόχος του είναι πάντοτε να κάνει την πιστό άνθρωπο να αμφιβάλει για το ενδιαφέρον και την αγάπη του Θεού. Ας έχουμε απόλυτη εμπιστοσύνη στην Αγάπη και την Πρόνοια του Θεού και ας μην απιστούμε, καθώς παρατηρούμε όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας. 

       Ο «Ιώβ» (Λ/30: 20,21) ζώντας μέσα στην απόλυτη θλίψη εξαιτίας όλων των τραγικών γεγονότων που συνέβησαν στη ζωή του κάποια στιγμή νομίζει ότι ο Θεός δεν ενδιαφέρεται γι’ αυτόν και μέσα από τον πόνο του αναφωνεί: «Κράζω προς σε, και δεν μοι αποκρίνεσαι ίσταμαι, και με παραβλέπεις. Έγινες ανελεήμων προς εμέ διά της κραταιάς χειρός σου με μαστιγώνεις» και συνεχίζει: «Διά τι κρύπτεις το πρόσωπόν σου και με θεωρείς ως εχθρόν σου;» (Ιώβ ΙΓ/13: 24). Δε μπορεί να δώσει μία εξήγηση γι’ αυτά τα τραγικά γεγονότα που συμβαίνουν στη ζωή του, δε γνωρίζει ότι ο σατανάς είναι η αιτία των δοκιμασιών του, όμως δε χάνει την πίστη του και συνεχίζει να εμπιστεύεται το Θεό. Τα λόγια του είναι χαρακτηριστικά της πίστης του: «Και αν με θανατώνει, εγώ θα ελπίζω σ' αυτόν» (Ιώβ ΙΓ/13: 15). 

       Ας δούμε τι συνέβη και στη ζωή του Απ. Παύλου. «.. μοι εδόθη σκόλοψ εις την σάρκα, άγγελος Σατάν διά να με ραπίζη, διά να μη υπεραίρωμαι. Περί τούτου τρις παρεκάλεσα τον Κύριον διά να απομακρυνθή απ' εμού και μοι είπεν· Αρκεί εις σε η χάρις μου διότι η δύναμίς μου εν αδυναμία δεικνύεται τελεία» (Β’ Κορινθίους ΙΒ/12: 7-9). Τον είχε εγκαταλείψει ο Θεός τον Απ. Παύλο; Ασφαλώς όχι. Αντίθετα τον είχε επιλέξει «εκ κοιλίας μητρός» (Γαλάτας Α/1: 15) για να διακονεί το Λόγο Του και να κηρύττει τη σωτηρία Του. 

       Ο Δαβίδ περνάει μέσα από ανυπέρβλητες δοκιμασίες, είχε όμως απόλυτη πεποίθηση ότι ο Θεός τον παρακολουθεί και ότι έχει στραμμένα τα μάτια Του επάνω του. Κυνηγημένος, πεινασμένος, διωγμένος, προσπαθούσε να ξεφύγει από το Βασιλιά Σαούλ που διακατεχόταν από φονικό μίσος εναντίο Του. Φυγάς έφτασε στην πόλη Γαθ στην οποία παρ’ ολίγον να συλληφθεί, όταν αναγνωρίστηκε από τους Φιλισταίους (Α’ Σαμουήλ ΚΑ/21: 10-15). Είχε ο Θεός εγκαταλείψει το Δαβίδ; Ασφαλώς όχι. Ο Κύριος σε τέτοιες περιόδους δυσχερών καταστάσεων στη ζωή μας είναι κοντά μας, έτοιμος να ενεργήσει όπου χρειαστεί ενθυμούμενος πάντοτε την υπόσχεσή Του ότι δε θα μας αφήσει να πειραχτούμε πάνω από τη δύναμή μας (Α’ Κορινθίους Ι/10: 13). 

      Επίσης ο πατριάρχης Ιακώβ, ο προφήτης Ηλίας και πολλοί άλλοι πιστοί άνθρωποι έζησαν δύσκολες καταστάσεις, ένιωσαν φόβους, γνώρισαν κινδύνους, υπέστησαν διωγμούς, βασανιστήρια αλλά δεν λιποψύχησαν ούτε οπισθοχώρησαν. Ο Λόγος του Θεού μας πληροφορεί: «και πάντες δε οι θέλοντες να ζώσιν ευσεβώς εν Χριστώ Ιησού θέλουσι διωχθή» (Β’ Τιμοθέου Γ/3: 12). Μέσα στις καθημερινές δυσκολίες και στους επαναλαμβανόμενους "ψίθυρους" του εχθρού, ας θυμόμαστε τις υποσχέσεις του Κυρίου, που είναι πάντα αληθινές και θα εκπληρωθούν με απόλυτη ακρίβεια. Η υπόσχεσή Του σε κάθε δικό Του παιδί είναι: «Δεν θα σε αφήσω ούτε θα σε εγκαταλείψω» (Γένεση ΚΗ/28: 15). «Εγώ είμαι μεθ' υμών πάσας τας ημέρας έως της συντελείας του αιώνος» (Ματθαίος ΚΗ/28: 20). Διερωτάται ο Θεός διά του πρ. «Ησαΐα» ( ΜΘ/49: 15) «Δύναται γυνή να λησμονήση το θηλάζον βρέφος αυτής, ώστε να μη ελεήση το τέκνον της κοιλίας αυτής; αλλά και αν αύται λησμονήσωσιν, εγώ όμως δεν θέλω σε λησμονήσει». 

      Ο Θεός γνωρίζει και τις πιο μικρές λεπτομέρειες της ζωής μας. Γνωρίζει την καρδιά μας, τις σκέψεις μας, πριν εμείς ακόμα τις εκφράσουμε. Ο Δαβίδ στον «Ψαλμό» (ΡΛΘ/139: 2-10) αναφέρει: 

1 Κύριε, εδοκίμασάς με και με εγνώρισας. 

2 Συ γνωρίζεις το κάθισμά μου και την έγερσίν μου νοείς τους λογισμούς μου από μακρόθεν 

3 Εξερευνάς το περιπάτημά μου και το πλαγίασμά μου και πάσας τας οδούς μου γνωρίζεις. 

4 Διότι και πριν έλθη ο λόγος εις την γλώσσαν μου, ιδού, Κύριε, γνωρίζεις το παν. 

5 Με περικυκλόνεις όπισθεν και έμπροσθεν, και έθεσας επ' εμέ την χείρα σου. 

6 Η γνώσις αύτη είναι υπερθαύμαστος εις εμέ· είναι υψηλή δεν δύναμαι να φθάσω εις αυτήν. 

7 Που να υπάγω από του πνεύματός σου; και από του προσώπου σου που να φύγω; 

8 Εάν αναβώ εις τον ουρανόν, είσαι εκεί· εάν πλαγιάσω εις τον άδην, ιδού, συ. 

9 Εάν λάβω τας πτέρυγας της αυγής και κατοικήσω εις τα έσχατα της θαλάσσης, 

10 και εκεί θέλει με οδηγήσει η χειρ σου και η δεξιά σου θέλει με κρατεί. 

      Ο Θεός μας γνωρίζει καλύτερα απ’ ό,τι εμείς γνωρίζουμε τον εαυτόν μας. Ο Λόγος του Θεού μας φανερώνει ότι «ο Θεός είναι μεγαλύτερος της καρδίας ημών και γνωρίζει τα πάντα» (Α’ Ιωάννου Γ/3: 20). Έτσι ο Θεός μάς βλέπει με τρόπο που μπορεί να είναι εντελώς διαφορετικός από τον τρόπο με τον οποίο βλέπουμε εμείς τον εαυτό μας. Ας μείνουμε στην αγάπη Του και ας επικαλούμαστε κάθε στιγμή το Έλεός Του στη ζωή μας και ας ενεργούμε σύμφωνα με την εντολή του Απ. Πέτρου: «πάσαν την μέριμναν υμών ρίψατε επ' αυτόν, διότι αυτός φροντίζει περί υμών» (Α’ Πέτρου Ε/5: 7). 

      Ο Λόγος του Θεού μας πληροφορεί: «εν ταις εσχάταις ημέραις θέλουσιν ελθεί καιροί κακοί» (Β’ Τιμοθέου Γ/3: 1), το μήνυμα όμως του ουρανού σε κάθε πιστό άνθρωπο είναι ξεκάθαρο: «Μη φοβάστε». Ο Θεός ενδιαφέρεται για κάθε δικό Του παιδί και το παρακολουθεί στοργικά, με αγάπη, με ιδιαίτερο ενδιαφέρον και είναι έτοιμος να επέμβει κάθε στιγμή στη ζωή του, για να το προστατεύσει από τις μεθοδίες του εχθρού. Και στις πιο δύσκολες καταστάσεις να έχουμε τη βεβαιότητα ότι ο Θεός μας παρατηρεί και νοιάζεται για μας. Ο Δαβίδ αναφέρει: «Έκραξαν οι δίκαιοι, και ο Κύριος εισήκουσε, και εκ πασών των θλίψεων αυτών ελευθέρωσεν αυτούς. Ο Κύριος είναι πλησίον των συντετριμμένων την καρδίαν, και σώζει τους ταπεινούς το πνεύμα. Πολλαί αι θλίψεις του δικαίου, αλλ' εκ πασών τούτων θέλει ελευθερώσει αυτόν ο Κύριος» (Ψαλμός ΛΔ/34: 17-19). 

      Πολλοί απιστούν και λέγουν: «Γιατί ο Θεός δεν επεμβαίνει να σταματήσει τους πολέμους, γιατί δεν εξαλείφει την πείνα, την ασθένεια, τη θλίψη, τον πόνο κ.ά.». Όλα αυτά δεν προέρχονται από το Θεό, γιατί «ο Θεός είναι απείραστος κακών και αυτός ουδένα πειράζει» (Ιακώβου Α/1: 13), αλλά αυτά τα δεινά είναι επακόλουθα της αμαρτίας και της αποστασίας του ανθρώπου από το Θεό, της άρνησής του διαχρονικά να υποταχθεί στον Πλάστη και Δημιουργό του. 

      Ας έχουμε τη βεβαιότητα ότι ο Θεός μας επιβλέπει «βλέπει τους δρόμους μας και μετράει τα βήματά μας» (Ιώβ ΛΑ/31: 4). «κρατάει το δεξί μας χέρι, λέγοντας: Μη φοβάσαι εγώ θα σε βοηθήσω» (Ησαΐας ΜΑ/41: 13). «Αριθμεί τις τρίχες της κεφαλής μας». «Μας γνωρίζει με τ’ όνομά μας» (Ιωάννης Ι/10: 3). Η εμπιστοσύνη μας στις αιώνιες υποσχέσεις Του είναι παρηγοριά, δύναμη και ενθάρρυνση στους δύσκολους καιρούς που ζούμε. Ας μην ξεχνάμε ποτέ τα στερνά λόγια του «Ιησού τ. Ναυή» (ΚΓ/23: 14) προς το λαό Ισραήλ: «Και δέστε, σήμερα εγώ βαδίζω τον δρόμο όλης τής γης, κι εσείς γνωρίζετε με ολόκληρη την καρδιά σας, και με ολόκληρη την ψυχή σας, ότι δεν ματαιώθηκε ούτε ένα από όλα τα αγαθά λόγια, που ο Κύριος ο Θεός σας μίλησε για σας, όλα πραγματοποιήθηκαν σε σας, ούτε ένα απ' αυτά δεν ματαιώθηκε». 

   Ο Λόγος του Θεού μας διαβεβαιώνει: «όσα προεγράφησαν, διά την διδασκαλίαν ημών προεγράφησαν, διά να έχωμεν την ελπίδα διά της υπομονής και της παρηγορίας των γραφών» (Ρωμαίους ΙΕ/15: 4). ---

«Οι προσμένοντες τον Κύριον».

  Ευαγγέλιον «κατά Λουκάν», κεφ. ΙΒ/12, εδ. 35 – 40.  

35 Ας είναι αι οσφύες σας περιεζωσμέναι και οι λύχνοι καιόμενοι 

36 και σεις όμοιοι με ανθρώπους, οίτινες προσμένουσι τον κύριον αυτών, πότε θέλει επιστρέψει εκ των γάμων, διά να ανοίξωσιν ευθύς εις αυτόν όταν έλθει και κρούση. 

37 Μακάριοι οι δούλοι εκείνοι, τους οποίους ελθών ο κύριος θέλει ευρεί αγρυπνούντας. Αληθώς σας λέγω, ότι θέλει περιζωσθή και καθίσει αυτούς εις την τράπεζαν, και ελθών εις το μέσον θέλει υπηρετήσει αυτούς. 

38 Και εάν έλθει εν τη δευτέρα φυλακή και εν τη τρίτη φυλακή έλθει και εύρη ούτω, μακάριοι είναι οι δούλοι εκείνοι. 

39 Τούτο δε γινώσκετε, ότι εάν ήξευρεν ο οικοδεσπότης ποίαν ώραν ο κλέπτης έρχεται, ήθελεν αγρυπνήσει και δεν ήθελεν αφήσει να διορυχθή ο οίκος αυτού. 

40 Και σεις λοιπόν γίνεσθε έτοιμοι διότι καθ' ην ώραν δεν στοχάζεσθε, έρχεται ο Υιός του ανθρώπου.

        ΣΧΟΛΙΑ: 

       Ο Ιησούς, λίγο πριν καθιερώσει το «Δείπνο του Κυρίου», ανέφερε στους μαθητές Του ότι θα έπρεπε να «υπάγει». Τα λόγια Του ήταν: «Έτι ολίγον καιρόν είμαι μεθ' υμών, και υπάγω προς τον πέμψαντά με» (Ιωάννης Ζ/7: 33 & ΙΓ/13: 33). Εννοούσε φυσικά ότι μετά τον σωματικό Του θάνατο, που θα γευόταν λίγο αργότερα την ίδια μέρα, καθώς και την ένδοξη Ανάστασή Του από τους νεκρούς που  ακολούθησε, θα πήγαινε στον ουρανό κοντά στον Πατέρα Του. Ο Πέτρος ακούγοντας τα λόγια του Κυρίου εκφράζει τη βεβαιότητα ότι, όπου κι αν υπάγει ο Κύριος, αυτός θα Τον ακολουθήσει. «Απεκρίθη εις αυτόν ο Ιησούς. Όπου υπάγω, δεν δύνασαι τώρα να με ακολουθήσης, ύστερον όμως θέλεις με ακολουθήσει» (εδ. 36). Τότε ο Κύριος έδωσε μία υπόσχεση στους μαθητές που ήταν παρόντες και η οποία αφορά διαχρονικά όλους εκείνους που θα Τον ακολουθούσαν ανά τους αιώνες: «Ας μη ταράττηται η καρδία σας πιστεύετε εις τον Θεόν, και εις εμέ πιστεύετε. Εν τη οικία του Πατρός μου είναι πολλά οικήματα ει δε μη, ήθελον σας ειπεί υπάγω να σας ετοιμάσω τόπον και αφού υπάγω και σας ετοιμάσω τόπον, πάλιν έρχομαι και θέλω σας παραλάβει προς εμαυτόν, διά να είσθε και σεις, όπου είμαι εγώ» (Ιωάννης ΙΔ/14: 1-3). 

       Οι υποσχέσεις του Κυρίου προς τους απανταχού μαθητές Του είναι ότι θα έρθει και πάλι και όταν θα έρθει, οι δικοί Του θα Τον δουν, καθώς θα τους παραλάβει και θα τους οδηγήσει σ’ έναν προετοιμασμένο απ’ Αυτόν τόπο. Με τα λόγια αυτά ο Κύριος εξηγεί ότι μετά το θάνατό Του και την Ανάστασή Του από τους νεκρούς θα πήγαινε κοντά στον Πατέρα Του στον ουρανό και υποσχέθηκε ότι γι’ αυτούς που πιστεύουν στο Θεό και σε όλα εκείνα τα οποία διακήρυξε θα ετοίμαζε «τόπο» στον ουρανό, για να είναι και αυτοί, όπου είναι Αυτός (Εφεσίους Α/1: 20, --  Α΄ Πέτρου Α/1: 4 &  Γ/3: 21,22). Ο συγγραφέας της επιστολής «προς Εβραίους» (Θ/9: 12) αναφέρει σχετικά με την εξιλαστική θυσία του Κυρίου Ιησούς Χριστού: «ουδέ δι' αίματος τράγων και μόσχων, αλλά διά του ιδίου αυτού αίματος, εισήλθεν άπαξ εις τα άγια, αποκτήσας αιωνίαν λύτρωσιν». 

        Από εδώ και στο εξής μια καινούργια σελίδα άνοιξε για τους πιστούς του Χριστού, για την οποία ο Απ. Παύλος αναφέρει στην επιστολή «προς Φιλιππησίους» (Γ/3: 20): «το πολίτευμα ημών είναι εν ουρανοίς, οπόθεν και προσμένομεν Σωτήρα τον Κύριον Ιησούν Χριστόν». Σε πάρα πολλά σημεία ο αιώνιος Λόγος του Θεού αναφέρεται στον Ερχομό του Κυρίου Ιησού Χριστού. Όταν ήρθε η στιγμή o Κύριος να αναληφθεί στους ουρανούς έδωσε και πάλι μία υπόσχεση επιστροφής Του στους μαθητές Του, για να τους στηρίξει και να τους παρηγορήσει. Σύμφωνα με το Λόγο του Θεού δύο άνδρες που φορούσαν λευκά ιμάτια είπαν στους έκθαμβους μαθητές Του: «Άνδρες Γαλιλαίοι, τι ίστασθε εμβλέποντες εις τον ουρανόν; ούτος ο Ιησούς, όστις ανελήφθη αφ’ υμών εις τον ουρανόν, θέλει ελθεί ούτω, καθ’ όν τρόπον είδετε αυτόν πορευόμενον εις τον ουρανόν» (Πράξεις Α/1: 11). Ο ίδιος ο Κύριος «ούτος ο Ιησούς», όχι κάποιος Άγγελος ή Αρχάγγελος θα ξανάρθει σύμφωνα με την υπόσχεσή Του. Εδώ διευκρινίζουμε ότι δε γίνεται λόγος για τη Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου Ιησού Χριστού (Ματθαίος ΚΔ/24: 30), αλλά για την αρπαγή της Εκκλησίας (Α’ Θεσσαλονικείς Δ/4: 13-18). 

     Ο Κύριος επανειλημμένα προέτρεψε τους μαθητές Του να «αγρυπνούν», να παρατηρούν τα «σημεία των καιρών», να είναι έτοιμοι για την επιστροφή Του και να Τον περιμένουν με πίστη και υπομονή. Η συμβουλή Του ήταν: «Αγρυπνείτε λοιπόν, διότι δεν εξεύρετε ποια ώρα έρχεται ο Κύριος υμών» (Ματθαίος ΚΔ/24: 42). «Διά τούτο και σεις γίνεσθε έτοιμοι, διότι καθ' ην ώραν δεν στοχάζεσθε, έρχεται ο Υιός του ανθρώπου» (Ματθαίος ΚΔ/24: 44). «Προσέχετε, αγρυπνείτε και προσεύχεσθε διότι δεν εξεύρετε πότε είναι ο καιρός» (Μάρκος ΙΓ/13: 33). Ο Κύριος θα έρθει, για να παραλάβει μία Εκκλησία που θα είναι «έτοιμη», θα Τον περιμένει και με όλη της την καρδιά της θα κράζει: «Ναι έρχου Κύριε» (Αποκάλυψη ΚΒ/22: 20). Ο αιώνιος Λόγος του Θεού αναφέρει: «ούτω και ο Χριστός, άπαξ προσφερθείς διά να σηκώσει τας αμαρτίας πολλών, θέλει φανεί εκ δευτέρου χωρίς αμαρτίας εις τους προσμένοντας αυτόν διά σωτηρίαν» (Εβραίους Θ/9: 28). 

       Τούτη τη μεγάλη υπόσχεση του ερχομού του Κυρίου, όπως αυτή αναφέρεται στην επιστολή του Απ. Παύλου «προς Θεσσαλονικείς» (Δ/4: 13-18) καθώς και στην επιστολή «Α’ Κορινθίους» (ΙΕ/15: 51,52), ο διάβολος με διάφορους τρόπους την πολέμησε. Έτσι ενέσπειρε αμφιβολία στις καρδιές των ανθρώπων σχετικά με τον Ερχομό του Κυρίου Ιησού Χριστού, μέσα από διδασκαλίες ανθρώπων, που στην ουσία ήταν «εμπαίκτες και οι οποίοι περιπατούσαν κατά τας ιδίας αυτών επιθυμίας και λέγοντες. Που είναι η υπόσχεσις της παρουσίας αυτού; διότι αφ' ης ημέρας οι πατέρες εκοιμήθησαν, τα πάντα διαμένουσιν ούτως απ' αρχής της κτίσεως» (Β’ Πέτρου Γ/3: 3,4). Με κάθε τρόπο ο εχθρός προσπαθεί ν’ απογοητεύσει τους πιστούς ανθρώπους και να τους παραπλανήσει, ως προς τον Ερχομό του Κυρίου Ιησού Χριστού, έτσι ώστε να βρεθούν απροετοίμαστοι κατά τον Ερχομό Του, όπως απροετοίμαστες υπήρξαν και οι πέντε "μωρές παρθένες" με αποτέλεσμα να βρεθούν μπροστά σε μία κλειστή, αδιέξοδη πόρτα (Ματθαίος ΚΕ/25: 1-13). 

      Η προετοιμασία των πιστών ανθρώπων για τη μεγάλη συνάντηση με τον Ερχόμενο Κύριο είναι πρωταρχικής σημασίας για την πνευματική μας ζωή. Τα «σημεία των καιρών» μαρτυρούν για τον Ερχομό του Κυρίου. Πόλεμοι, αλληλοεξοντώσεις, ταραχές, αρρώστιες, επιδημίες, πείνες, μόλυνση του αέρα, της θάλασσας, του εδάφους, αδικία, ανομία, κάθε μορφής αμαρτία μαρτυρούν ότι έφτασε η ώρα "ο ιδιοκτήτης να επέμβει στην ιδιοκτησία Του", «ο Κύριος του αμπελώνος θα επιστρέψει στον αμπελώνα του» (Ματθαίος ΚΑ/21: 40). Ο Απόστολος Πέτρος υποβάλει ένα ερώτημα: «Επειδή λοιπόν πάντα ταύτα διαλύονται, οποίοι πρέπει να είστε εσείς εις πολίτευμα άγιον και ευσέβεια, προσμένοντες και σπεύδοντες εις την παρουσία της ημέρας του Θεού…» (Β΄ Πέτρου Γ/3: 11). 

       Όταν ο Λόγος του Θεού αναφέρεται σε προετοιμασία των πιστών, για να συναντήσουν τον Κύριο, τι ακριβώς εννοεί; Η προετοιμασία του ανθρώπου περνάει μέσα από δύο φράσεις του Ευαγγελίου: «…..μετανοείτε και πιστεύετε στο Ευαγγέλιο» (Μάρκος Α/1: 15). Δύο πράγματα θα πρέπει να κάνει ο άνθρωπος. Να μετανοήσει για το αμαρτωλό παρελθόν του (Πράξεις Γ/3: 19) και να πιστέψει στις αλήθειες του Ευαγγελίου, στις οποίες γίνεται λόγος για τη σωτηρία του αμαρτωλού ανθρώπου, που προσφέρεται από το Θεό δωρεάν διά Ιησού Χριστού (Εφεσίους Β/2: 8). Ο Απ. Πέτρος μας προτρέπει: «Δια τούτο, αγαπητοί, ταύτα προσμένοντας, σπουδάσατε να ευρεθείτε άσπιλοι και αμώμητοι ενώπιον αυτού εν ειρήνη» (Β΄ Πέτρου Γ/3: 14). 

        Ο Θεός δεν είναι προσωπολήπτης (Πράξεις Ι/10: 34) και για το λόγο αυτό «θέλει να σωθούν όλοι οι άνθρωποι, και να έρθουν στην επίγνωση της αλήθειας» (Α’ Τιμοθέου Β/2: 4). Η αγκαλιά του Θεού είναι για όλους, σε όλους δίνει τη δυνατότητα να σωθούν δια Ιησού Χριστού και να αποκτήσουν αιώνια ζωή (Α’ Ιωάννου Β/2: 25). Μέσα στην αγάπη και το Έλεός Του ο Θεός είναι έτοιμος να σώσει κάθε άνθρωπο που «εν αληθεία» θα επικαλεστεί το Όνομά Του. Ο Απ. Παύλος αναφέρει προς τους Χριστιανούς της Ρώμης: «καθένας που θα επικαλεστεί το όνομα του Κυρίου, θα σωθεί» (Ρωμαίους Ι/10: 13). 

       Τις «έσχατες ημέρες» σύμφωνα με το Λόγο του Θεού θα έρθουν «καιροί κακοί» (Β’ Τιμοθέου Γ/3: 1). Όλοι οι άνθρωποι κάτω από την πίεση και τα προβλήματα που θα αντιμετωπίζουν θα κουραστούν, θα απελπιστούν, θα αποκάμνουν. Καθώς θα ζούνε μέσα σε πρωτόγνωρες δυσκολίες, θα ατονήσουν, θα χάσουν τις δυνάμεις τους, θα απογοητευτούν, εκτός από μία κατηγορία ανθρώπων τους οποίους ο Λόγος του Θεού τους χαρακτηρίζει ως «οι προσμένοντες τον Κύριον». Γι’ αυτούς ο πρ. «Ησαΐας» (Μ/40: 28-31), αναφέρει: «Δεν εγνώρισας; δεν ήκουσας, ότι ο αιώνιος Θεός, ο Κύριος, ο Ποιητής των άκρων της γης, δεν ατονεί και δεν αποκάμνει; δεν εξιχνιάζεται η φρόνησις αυτού. Δίδει ισχύν εις τους ητονημένους και αυξάνει την δύναμιν εις τους αδυνάτους. Και οι νέοι θέλουσιν ατονήσει και αποκάμει, και οι εκλεκτοί νέοι θέλουσιν αδυνατήσει παντάπασιν, αλλ' οι προσμένοντες τον Κύριον θέλουσιν ανανεώσει την δύναμιν αυτών θέλουσιν αναβή με πτέρυγας ως αετοί θέλουσι τρέξει και δεν θέλουσιν αποκάμει θέλουσι περιπατήσει και δεν θέλουσιν ατονήσει». «οι προσμένοντες τον Κύριο» όχι μόνον δε θα κουραστούν, δε θα απελπιστούν, δε θα ατονήσουν, αλλά θα ενισχυθούν και θα ανανεώσουν τις δυνάμεις τους. Μέσα στις καθημερινές δυσκολίες, εκεί που όλα θα φαίνονται χαμένα, τελειωμένα και αδύνατα, εκεί ο Θεός θα φανερώσει την αστείρευτη δύναμή Του. 

     «Οι προσμένοντες». Πρόκειται για μία κατηγορία ανθρώπων που εγκατέλειψε κάθε δική τους ανθρώπινη προσπάθεια και στράφηκαν καρτερικά και ολοκληρωτικά προς το Θεό με απόλυτη εμπιστοσύνη. Αυτοί, και μόνον αυτοί, θα απολαύσουν στη ζωή τους ένα θαύμα καθώς ο Θεός θα τους ενισχύει και θα ανανεώνει καθημερινά τις δυνάμεις τους. Σ’ αυτή την «ελίτ» της Εκκλησίας ο Κύριος θα δώσει τη δύναμη να πετάει ψηλότερα, πάνω απ’ τα προβλήματα και τις δυσκολίες, να τρέχει γρηγορότερα, να βαδίζει μακρύτερα και μέσα απ’ όλα τα δεινά που θα αντιμετωπίζουν, όχι μόνον να μην κάμπτονται, αλλά να υπερνικούν με τη δύναμη της αγάπης του Θεού (Ρωμαίους Η/8: 37). Ο Κύριος παρά τις αντιξοότητες και τις σκληρές δοκιμασίες που θα αντιμετωπίζουν, όπως και οι άλλοι άνθρωποι γύρω τους, θα τους δώσει ανεξάντλητες δυνάμεις για να συνεχίσουν με επιτυχία και να έχουν μία ζωντανή νικηφόρα καθημερινή πορεία. Θα είναι μία πορεία που δεν θα τους είναι άγνωστη, που θα ξεκινάει από αυτή τη ζωή, για να καταλήξει στον ουρανό, στην αγκαλιά του Πατέρα. 

      «θέλουσι αναβή με πτέρυγας ως αετοί». Σ’ αυτούς που παραμένουν πνευματικά «ξάγρυπνοι» και Τον περιμένουν ο Κύριος έχει υποσχεθεί ότι θα τους χορηγήσει φτερούγες όπως του αετού, ώστε να μπορούν να υψωθούν πάνω από τις περιστάσεις και τα προβλήματα και τις δυσκολίες της καθημερινής ζωής. Όσο πιο ψηλά υψώνεται ο άνθρωπος, όσο πιο πολύ πλησιάζει τον ουρανό, τόσο πιο μικρά και πιο επουσιώδη του φαίνονται τα καθημερινά προβλήματα, που προσπαθούν να τον τρομάξουν και να του κλέψουν την καθημερινή χαρά. Το σύνθημα του ουρανού είναι: «Ελπίζετε επ' Aυτόν εν παντί καιρώ…» (ψαλμός ΞΒ/62: 8). «Καθ' ην ημέραν φοβηθώ, επί σε θέλω ελπίζει» (Ψαλμός ΝΣ/56: 3). Και ο ψαλμωδός συνεχίζει: «Ανάθες εις τον Κύριον την οδόν σου και έλπιζε επ' αυτόν, και αυτός θέλει ενεργήσει» (Ψαλμός ΛΖ/37: 5). 

       Όταν υπάρχουν αδιέξοδα, δυσκολίες, όταν τα πράγματα δυσκολεύουν και καμία λύση δε φαίνεται στον ορίζοντα, τότε περισσότερο από κάθε άλλη φορά, ας θυμόμαστε και ας ελπίζουμε στη δύναμη του Θεού, στις θαυμαστές Του επεμβάσεις. Ψυχή, βρίσκεσαι μπροστά στην Ερυθρά θάλασσα; (Έξοδος ΙΔ/14: 21-23). Μπροστά στο αξεπέραστο πρόβλημα που αντιμετωπίζεις, ύψωσε τη «ράβδο του Θεού» που είναι ο αιώνιος και αψευδής Λόγος Του και προχώρα μπροστά. Ο Κύριος έχει ετοιμάσει οδόν για σε. Μπροστά στην παντοδυναμία του Θεού δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Ο Κύριος διαχρονικά λέγει προς τους δικούς Του: «αληθώς σας λέγω, Εάν έχητε πίστιν ως κόκκον σινάπεως, θέλετε ειπεί προς το όρος τούτο, Μετάβηθι εντεύθεν εκεί, και θέλει μεταβή και δεν θέλει είσθαι ουδέν αδύνατον εις εσάς» (Ματθαίος ΙΖ/17: 20). Ας μάθουμε να μην αποβλέπουμε στο μέγεθος του προβλήματος, αλλά στη δύναμη του Θεού που είναι πάνω από τη δύναμη κάθε προβλήματος. Να αποβλέπουμε «εις δε τον δυνάμενον υπερεκπερισσού να κάμη υπέρ πάντα όσα ζητούμεν ή νοούμεν, κατά την δύναμιν την ενεργουμένην εν ημίν» (Εφεσίους Γ/3: 20). 

      «θέλουσι τρέξει και δεν θέλουσι αποκάμει» - «θέλουσι περιπατήσει και δε θέλουσιν ατονήσει».

      Οι εικόνες αυτές αποκαλύπτουν παραστατικά πόσο μεγάλη είναι η δύναμη του Θεού και πόσο πολύ μπορεί να επηρεάσει κάποιο άτομο που εμπιστεύεται το Θεό στη ζωή του. Μέσα στον κόσμο ζει ο Χριστιανός και αντιμετωπίζει και αυτός τα ίδια δυσεπίλυτα προβλήματα με τους άλλους ανθρώπους. Και ενώ οι άνθρωποι παλεύοντας μόνοι τους, στηριζόμενοι «εις αμάξας και ίππους» (Ψαλμός Κ/20: 7α) θα αποκάμνουν, θα εξαντλούνται κάτω από το βάρος των καθημερινών αδιέξοδων καταστάσεων και «θα αποψυχούν εκ του φόβου και προσδοκίας των επερχομένων δεινών εις την οικουμένην» (Λουκάς ΚΑ/21: 26). Ο πιστός άνθρωπος δεν θα αγωνίζεται μόνος «αλλ' ημείς εις το όνομα Κυρίου του Θεού ημών θέλομεν καυχάσθαι» (Ψαλμός Κ/20: 7β). Ο πιστός άνθρωπος έχει Κύριο, έχει Πατέρα, που ακούει προσευχές (Ψαλμός ΞΕ/65: 2), που επιβλέπει τα πάντα και με τις αστείρευτες δυνάμεις Του είναι έτοιμος να ενισχύσει και να δυναμώσει τον κάθε άνθρωπο που θα πιστέψει ειλικρινά σ’ Αυτόν. Ο νέος της παραβολής, καθώς «ήρθε εις εαυτόν», πήρε μία συγκλονιστική απόφαση: «θα υπάγω εις τον Πατέρα μου» (Λουκάς ΙΕ/15: 18). Ψυχή, μην το ξεχάσεις, μην το αγνοήσεις, μην το προσπεράσεις….. υπάρχει Πατέρας που σε περιμένει να επιστρέψεις κοντά Του και μάλιστα αγωνιά για σένα. Λίγο πριν οι εγκληματίες ρίξουν βαριά τραυματισμένη την Ελένη Τοπαλούδη στη θάλασσα, για να εξαφανίσουν τα ίχνη της, τους είπε: «… θα σας βρει ο πατέρα μου». Ψυχή, μια μέρα θα σε βρει ο Πατέρας Θεός και θα σταθείς μπροστά Του. «οι μέν εις ανάστασιν ζωής, οι δε εις ανάστασιν κρίσεως» (Ιωάννης Ε/5: 29). 

      Η δύναμη που βάζει ο Θεός μέσα στη ζωή του πιστού ανθρώπου τον κάνει ικανό να ξεπερνάει τις δυσκολίες, τα διάφορα προβλήματα και να βγαίνει νικητής «ουχί διά δυνάμεως ουδέ διά ισχύος αλλά διά του Πνεύματός μου, λέγει ο Κύριος των δυνάμεων» (Ζαχαρίας Δ/4: 6). Στον «Ψαλμό» (99, εδ. 6) αναφέρεται: «Μωυσής και Ααρών μεταξύ των ιερέων αυτού, και Σαμουήλ μεταξύ των επικαλουμένων το όνομα αυτού, επεκαλούντο τον Κύριον, και αυτός εισήκουεν αυτών». Ο άνθρωπος θα πρέπει να εμπιστεύεται το Θεό και να αποβλέπει σ’ Εκείνον για βοήθεια. 

     Ο Απ. Παύλος, ο οποίος υπέστη μεγάλους διωγμούς και ανυπέρβλητες δυσκολίες στη ζωή του, καταλήγει σ’ ένα θριαμβικό συμπέρασμα το οποίο μεταφέρει στους πιστούς της Εκκλησίας των Φιλίππων: «τα πάντα δύναμαι διά του ενδυναμούντός με Χριστού» (Φιλιππησίους Δ/4: 13). "Παύλε, είσαι στη φυλακή, δεν έχεις ένα επανωφόρι να βάλεις πάνω σου (Β’ Τιμοθέου Δ/4: 13), είσαι βαριά τραυματισμένος και πονεμένος" και αξίζει εδώ να κάνουμε μία παρένθεση και να διαβάσουμε τα λόγια του: 

24 Υπό των Ιουδαίων πεντάκις έλαβον πληγάς τεσσαράκοντα παρά μίαν, 

25 τρίς ερραβδίσθην, άπαξ ελιθοβολήθην, τρίς εναυάγησα, εν ημερονύκτιον εν τω βυθώ έκαμον. 

26 εις οδοιπορίας πολλάκις, εις κινδύνους ποταμών, κινδύνους ληστών, κινδύνους εκ του γένους, κινδύνους εξ εθνών, κινδύνους εν πόλει, κινδύνους εν ερημία, κινδύνους εν θαλάσση, κινδύνους εν ψευδαδέλφοις. 

27 εν κόπω και μόχθω, εν αγρυπνίαις πολλάκις, εν πείνη και δίψη, εν νηστείαις πολλάκις, εν ψύχει και γυμνότητι (Β’ Κορινθίους ΙΑ/11: 24-27). 

     Αφού και η υγεία σου δεν είναι καθόλου καλή (Β’ Κορινθίους ΙΒ/12: 7) πώς αισθάνεσαι τόσο δυνατός και ικανός να κάνεις τα πάντα; Η απάντηση είναι: «διά του ενδυναμούντος με Χριστού». Ο Ψαλμωδός αναφέρει: Ο Θεός είναι «καταφυγή ημών και δύναμις, βοήθεια ετοιμοτάτη εν ταις θλίψεσι» (Ψαλμός ΜΑ/41: 1). Ο Θεός δυναμώνει τα παιδιά Του στον αγώνα της πίστης που καθημερινά δίνουν έτσι, ώστε να βγαίνουν πάνω από νικητές. «Ο Κύριος είναι δύναμις του λαού αυτού αυτός είναι και υπεράσπισις της σωτηρίας του κεχρισμένου αυτού» (ψαλμός ΚΗ/28: 8). Και πάλι ο Απ. Παύλος στηριζόμενος στη δύναμη του Πνεύματος του Θεού, αναφέρει προς τους Χριστιανούς της Κορίνθου: «Όθεν ευαρεστούμαι εις τας αδυναμίας, εις τας ύβρεις, εις τας ανάγκας, εις τους διωγμούς, εις τας στενοχωρίας, υπέρ του Χριστού διότι όταν είμαι αδύνατος, τότε είμαι δυνατός» (Β’ Κορινθίους ΙΒ/12: 10) 

      Σε κάθε περίπτωση ο λυτρωμένος λαός του Θεού με το αίμα του Κυρίου Ιησού Χριστού, καλείται να στηρίζεται στις αστείρευτες δυνάμεις του Θεού και να προσεύχεται με πίστη και ελπίδα ότι ο Θεός θα δώσει απάντηση στα αίτηματά του. Ο Απ. Παύλος επικαλούμενος το Λόγο του Θεού αναφέρει προς Χριστιανούς της Ρώμης «Πας ο πιστεύων επ' αυτόν δεν θέλει καταισχυνθή» (Ρωμαίους Ι/10: 11). Ο Κύριος είναι η δύναμη του λαού Του, γιατί μόνον Αυτός έχει τη σοφία και τη δύναμη να κάνει το λαό Του να μην αποκάμει. 

       Ο Χάλεβ, ο υιός του Ιεφονή σε ηλικία 85 ετών δεν είχε ατονήσει, δεν είχε αποκάμει στη ζωή του, οι δυνάμεις του δεν τον είχαν εγκαταλείψει παρά το προχωρημένο της ηλικίας του, αισθανόταν ισχυρός, όπως όταν ήταν νέος «όπως ήταν τότε η δύναμή μου, για πόλεμο, και για να βγαίνω και να μπαίνω» (Ιησούς τ. Ναυή ΙΔ/14: 11) και συμπληρώνει ο Λόγος του Θεού: «Γι' αυτό, η Χεβρών αποκαταστάθηκε ως κληρονομιά τού Χάλεβ, του γιου τού Ιεφοννή, του Κενεζαίου, μέχρι σήμερα, επειδή ακολούθησε τον Κύριο τον Θεό τού Ισραήλ, ολοκληρωτικά» (Ι. τ. Ν. ΙΔ/14: 14). Έμεινε πιστός στο Θεό και ο Θεός τον έκανε να αισθάνεται δυνατός μέχρι τα βαθιά γεράματά του. Ο Κύριος δυναμώνει πάντοτε τα παιδιά Του στον αγώνα της πίστης που δίνουν. 

       Στο βιβλίο των «Παροιμιών» (ΙΖ/18: 10) αναφέρεται: «Το όνομα του Κυρίου είναι πύργος οχυρός ο δίκαιος, καταφεύγων εις αυτόν, είναι εν ασφαλεία». Μπορεί πολλές φορές μπροστά στα προβλήματα να φαινόμαστε μικροί, αδύναμοι και ασήμαντοι, όμως η εμπιστοσύνη μας στο Θεό θα μας αναζωογονήσει, η δύναμη της πίστης μας θα μας προστατεύσει και θα μας δυναμώσει, ώστε να «υπερνικώμεν διά του αγαπήσαντος ημάς» (Ρωμαίους Η/8: 37). Ο Ψαλμωδός μας προτρέπει: «Πρόσμενε τον Κύριον ανδρίζου, και ας κραταιωθή η καρδία σου και πρόσμενε τον Κύριον» (Ψαλμός ΚΖ/27: 14). «διά τούτο αναζωσθέντες τας οσφύας της διανοίας σας, εγκρατεύεσθε και έχετε τελείαν ελπίδα εις την χάριν την ερχομένην εις εσάς, όταν αποκαλυφθή ο Ιησούς Χριστός» (Α’ Πέτρου Α/1: 13). 

        Ας είμαστε έτοιμοι και ας Τον περιμένουμε. Ο Κύριος έρχεται, σύμφωνα με την υπόσχεσή Του, για να παραλάβει «….τους προσμένοντας αυτόν διά σωτηρίαν» (Εβραίους Θ/9: 28). ---

Προφήτης Ησαϊας, κεφ. ΝΓ / 53.

Βιβλίο προφήτη «ΗΣΑΪΑ», κεφ. ΝΓ / 53.        (ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ). 

              ΕΙΣΑΓΩΓΗ 

      Ένα από τα πιο αγαπημένα κεφάλαια ολόκληρης της Βίβλου, το οποίο έχει χαρακτηριστεί και ως το «πέμπτο Ευαγγέλιο», είναι το ΝΓ/53 κεφάλαιο του βιβλίου του Προφήτη «Ησαΐα» (766 - 686 π.Χ.). Στο κεφάλαιο αυτό παρουσιάζεται η εικόνα του «πάσχοντος δούλου», που δεν είναι άλλος από τον Κύριο Ιησού Χριστό, που πεθαίνει πάνω στο σταυρό, όντας αναμάρτητος, φορτωμένος με τις δικές μας αμαρτίες. Τα γεγονότα παρουσιάζονται τόσο ανάγλυφα και τόσο παραστατικά, που ενώ γράφονται επτακόσια χρόνια πριν να συμβούν, νομίζει κανείς ότι ο προφήτης στέκεται στη ρίζα του σταυρού και παρακολουθεί τα Πάθη του Κυρίου την ώρα που αυτά εξελίσσονται. 

    Ο «πάσχων δούλος» είναι ο Μεσσίας Χριστός. Πάνω στο σταυρό πραγματοποιεί ένα Έργο λύτρωσης, σωτηρίας, αποκατάστασης του αμαρτωλού ανθρώπου. Καθώς οι κεραυνοί της απόλυτης δικαιοσύνης του Θεού πέφτουν επάνω Του, εξαιτίας της δικής μας αμαρτίας, Αυτός προσεύχεται για τους διώκτες Του. «Ο δε Ιησούς έλεγε Πάτερ, συγχώρησον αυτούς διότι δεν εξεύρουσι τι πράττουσι. Διαμεριζόμενοι δε τα ιμάτια αυτού, έβαλον κλήρον» (Λουκάς ΚΓ/23: 34). Εκείνο για το οποίο πολλά χρόνια πριν είχε διερωτηθεί ο «Ιώβ» (Θ/9: 33): «Δεν υπάρχει μεσίτης ανάμεσά μας, για να βάλει το χέρι του επάνω και στους δυο μας», τώρα διά Ιησού Χριστού παίρνει σάρκα και οστά. Ο Απ. Παύλος, καθώς νουθετεί στην πίστη το νεαρό Τιμόθεο, διακηρύττει: «Διότι είναι εις Θεός, εις και μεσίτης Θεού και ανθρώπων, άνθρωπος Ιησούς Χριστός» (Α’ Τιμοθέου Β/2: 5). Ο Ιησούς Χριστός εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια είναι ο μεσίτης μας στον ουρανό (Ρωμαίους Η/8: 34), είναι ο αδελφός μας (Εβραίους Β/2: 11), ο φίλος μας (Λουκάς ΙΒ/12: 4). Βρίσκεται στα δεξιά του Πατέρα (Λουκάς ΚΒ/22: 69) και μεσιτεύει στο Θεό για κάθε ψυχή που πιστεύει σ’ Αυτόν, ώστε να βρίσκει κατανόηση, αγάπη, συγχώρηση, παρηγοριά. 

    1. Τις επίστευσεν εις το κήρυγμα ημών; και ο βραχίων του Κυρίου εις τίνα απεκαλύφθη; 

       Σε μια περίοδο αθεΐας, άρνησης, που μοιάζει πολύ με τις ημέρες που ζούμε, ο προφήτης οραματιζόμενος, διά Πνεύματος Αγίου τα γεγονότα του Γολγοθά, διερωτάται: «ποιος πίστεψε στο κήρυγμά μας και η δύναμη και τα αιώνια σχέδια του Κυρίου για τη σωτηρία των ανθρώπων, σε ποιόν αποκαλύφθηκαν;» Ο Κύριος Ιησούς τις ημέρες της διακονίας Του κήρυξε στους ανθρώπους για την αγάπη του Θεού καθώς και για την φλογερή επιθυμία Του να σώσει τον άνθρωπο από την ποινή της αμαρτίας του, που είναι η αιώνια απώλεια. Ο ίδιος ο Κύριος που ήρθε ανάμεσά μας ήταν «το φως το αληθινόν, το οποίον φωτίζει πάντα άνθρωπον ερχόμενον εις τον κόσμον. Ήτο εν τω κόσμω, και ο κόσμος έγινε δι' αυτού, και ο κόσμος δεν εγνώρισεν αυτόν. Εις τα ίδια ήλθε, και οι ίδιοι δεν εδέχθησαν αυτόν» (Ιωάννης Α/1: 9-11). 

     Ήρθε στο λαό Του ο Κύριος, όμως ο λαός Ισραήλ δεν Τον δέχτηκε, δεν Τον αναγνώρισε (Ιωάννης Α/1: 11). Αιώνες πριν μέσα από τα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης είχε προφητευτεί ο ερχομός του ελευθερωτή Μεσσία. Το σχέδιο του Θεού ήταν να απελευθερώσει τον άνθρωπο από το ζυγό της αμαρτίας στον οποίο είναι δούλος (Ιωάννης Η/8: 34), διά της εις Αυτόν πίστεως. Απ’ αυτόν το ζυγό έχει ανάγκη ν’ απαλλαγεί ο άνθρωπος, γιατί η αμαρτία έχει οδυνηρές και αμετάκλητες συνέπιες και οδηγεί τον άνθρωπο στον αιώνιο θάνατο, μακριά από το Δημιουργό Του. Εκείνα τα χρόνια ο λαός Ισραήλ ήταν υπόδουλος στους Ρωμαίους. Στη θέση του Μεσσία οι Ισραηλίτες περίμεναν έναν πανίσχυρο βασιλιά, που θα πολεμούσε και θα έδιωχνε τους κατακτητές ελευθερώνοντας το λαό από τη σκλαβιά. Όταν ήρθε ο αληθινός Μεσσίας, ο Κύριος Ιησούς Χριστός, χωρίς δόξες, τιμές και στρατεύματα, αλλά ταπεινός, σαν κοινός θνητός, αυτοί Τον απέρριψαν, δεν Τον δέχτηκαν, δεν Τον πίστεψαν. Παρ’ όλα τα θαύματα και τα σημεία που έκανε και που φανέρωναν ότι ήταν ο Μεσσίας, δε μπόρεσαν να ξεφύγουν από το γράμμα και τους τύπους του Μωσαϊκού Νόμου και να Τον αποδεχτούν. 

     Ενώ ο Κύριος διακήρυττε: «Εγώ είμαι η οδός και η αλήθεια και η ζωή. Ουδείς έρχεται προς τον Πατέρα, ειμί δι’ Eμού» (Ιωάννης ΙΔ/14: 6), αυτοί έλεγαν: «Δαιμόνιον έχει και είναι μαινόμενος τι ακούετε αυτόν;» (Ιωάννης Ι/10: 20). Μπροστά στον Πιλάτο έκραζαν: «Σταύρωσον, σταύρωσον αυτόν» (Λουκάς ΚΓ/23: 21). Απιστία, άρνηση, ανυπακοή, πονηρία, κακία ήταν τα συναισθήματα που κυρίευσαν την καρδιά τους για τον πιο γλυκύ, πιο αθώο άνθρωπο, που πέρασε ποτέ πάνω από τη γη. 

    2. διότι ανέβη ενώπιον αυτού ως τρυφερόν φυτόν και ως ρίζα από ξηράς γης δεν έχει είδος ουδέ κάλλος και ίδωμεν αυτόν και δεν είχεν ωραιότητα ώστε να επιθυμώμεν αυτόν. 

    Mε το θέλημα του Πατέρα Θεού ο δούλος Του αναπτύχτηκε μέσα σ’ έναν αφιλόξενο κόσμο άρνησης και αμαρτίας, σαν ένα τρυφερό, ευαίσθητο φυτό, σαν μια ρίζα που φυτρώνει σε ξεραμένη γη. Έτσι ήταν ο κόσμος όλος, ξερός, νεκρός, όταν τον επισκέφτηκε ο Κύριος. Το έθνος του Ισραήλ, καθώς είχε απομακρυνθεί από τον αληθινό Θεό, αδυνατούσε να δει κάτι ελκυστικό, κάποια ομορφιά σ’ Αυτόν. 

    Ο Κύριος δεν ήρθε ανάμεσά μας σαν ένας μεγαλοπρεπής βασιλιάς με κουστωδία και σάλπιγγες, «αλλ' εαυτόν εκένωσε λαβών δούλου μορφήν, γενόμενος όμοιος με τους ανθρώπους, και ευρεθείς κατά το σχήμα ως άνθρωπος, εταπείνωσεν εαυτόν γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού» (Φιλιππησίους Ζ/7: 8). Γεννήθηκε μέσα σε μια φάτνη ταπεινός, ενδεής, ώστε κανείς να μη μπορεί να πει ότι είχε χειρότερη τύχη απ’ Αυτόν. Και ενώ «αι αλώπεκες είχαν φωλεάς και τα πετεινά του ουρανού κατοικίας, ο Υιός του ανθρώπου δεν είχε που να κλίνη την κεφαλήν» (Λουκάς Θ/9: 58). 

    Καθώς ήρθε ανάμεσά μας, δεν ήταν ελκυστικός, ωραίος, επιβλητικός ώστε να Τον προσέξουν και να Τον αγαπήσουν οι πατριώτες Του. Εναντιώθηκε στο υποκριτικό θρησκευτικό κατεστημένο της εποχής Του. Εξαιτίας της πνευματικής Του δράσης κανένας από τους ιθύνοντες του Ιουδαϊκoύ έθνους δεν τον εκτιμούσε, αντίθετα Τον περιφρονούσαν, Τον απέρριπταν και απέστρεφαν τα πρόσωπά τους απ’ Αυτόν. Τίποτα ωραίο δεν μπόρεσαν να δουν μέσα στη ζωή του Κυρίου, αφού ήταν αντίθετος στα σκοτεινά σχέδιά τους. 

    3 Καταπεφρονημένος και απερριμμένος υπό των ανθρώπων άνθρωπος θλίψεων και δόκιμος ασθενείας και ως άνθρωπος από του οποίου αποστρέφει τις το πρόσωπον, κατεφρονήθη και ως ουδέν ελογίσθημεν αυτόν. 

      Το Πρόσωπο του Μεσσία παρουσιάζεται προφητικά ταλαιπωρημένο κι εξαντλημένο. Ο λαός μέσα στην απιστία του, αποβλέποντας στο «φαινόμενον», περιμένει ένα Μεσσία που θα ερχόταν ως θριαμβευτής. Καταφρονώ σύμφωνα με το λεξικό σημαίνει: «Περιφρονώ με μεγάλη ένταση και βάθος, αδιαφορώ παντελώς». Η ψυχή που θα θελήσει να βαδίσει το δρόμο που βάδισε ο Κύριος Ιησούς Χριστός θα καταφρονηθεί από τους ανθρώπους, θα απορριφθεί και θα διωχθεί από τον κόσμο, γιατί «ο κόσμος όλος εν τω πονηρώ κείται» (Α’ Ιωάννου Ε/5: 19). Ο Κύριος οδηγήθηκε πάνω στο σταυρό και έδωσε τη ζωή του "ως λύτρον αντί πολλών" (Ματθαίος Κ/20: 28), για να ελευθερώσει από την κρίση του Θεού κάθε άνθρωπο που θα πιστέψει σ’ Αυτόν και θα θελήσει να Τον ακολουθήσει (Λουκάς Θ/9: 23). Ο Ίδιος δεν είχε αμαρτία, όμως έγινε αμαρτία παίρνοντας τη δική μας θέση πάνω στο σταυρό. Ο Θεός από αγάπη έδωσε το Γιο Του και πέθανε πάνω στο σταυρό, για να σώσει τον καθένα που θα πιστέψει σ’ Αυτόν και να του χαρίσει "αιώνια ζωή" (Ιωάννης ΙΑ/11: 25). 

   Οι άνθρωποι τον κεχρησμένο σωτήρα του Θεού, Τον καταφρόνησαν, Τον απέρριψαν. «Ημείς εξεύρομεν ότι προς τον Μωυσή ελάλησεν ο Θεός τούτον όμως δεν εξεύρομεν πόθεν είναι» (Ιωάννης Θ/9: 29). «Δε γνωρίζουμε ποιος είσαι, δεν σε θέλουμε για βασιλιά μας» του έλεγαν. «Οι συμπολίται αυτού όμως εμίσουν αυτόν και απέστειλαν κατόπιν αυτού πρέσβεις, λέγοντες Δεν θέλομεν τούτον να βασιλεύση εφ' ημάς» (Λουκάς ΙΘ/19: 14). Για να Τον κατηγορήσουν τον χαρακτήριζαν «Σαμαρείτη», δαιμονισμένο και νόθο τέκνο. «Δεν λέγομεν ημείς καλώς ότι Σαμαρείτης είσαι συ και δαιμόνιον έχεις;» (Ιωάννης Η/8: 49). «Ημείς δεν εγεννήθημεν εκ πορνείας ένα Πατέρα έχομεν, τον Θεόν» (Ιωάννης Η/8: 41). Μπροστά στον Πιλάτο Τον απέρριψαν: «Οι δε εκραύγασαν Άρον, άρον, σταύρωσον αυτόν. Λέγει προς αυτούς ο Πιλάτος· Τον βασιλέα σας να σταυρώσω; Απεκρίθησαν οι αρχιερείς Δεν έχομεν βασιλέα ειμή Καίσαρα» (Ιωάννης ΙΘ/19: 15). Ακόμα και ένας δούλος του Αρχιερέα Τον ράπισε στο Άγιο Πρόσωπό Του (Ιωάννης ΙΗ/18: 22). Πρόκειται για την πλέον ταπεινή, απαράδεκτη ανθρώπινη αντίδραση μπροστά το μεγαλείο της Αγάπης και της Χάριτος του Θεού. 

      Πάνω στο σταυρό οι δικοί Του, ο λαός Του, Τον χλεύαζαν και έλεγαν περιφρονητικά «αν είσαι Υιός τού Θεού, κατέβα από τον σταυρό» (Μάρκος ΙΕ/15: 32). Ο Δαβίδ στον «Ψαλμό» (ΡΘ/109: 25) αναφέρει προφητικά: «Και εγώ έγινα όνειδος εις αυτούς ότε με είδον, εκίνησαν τας κεφαλάς αυτών». Οι άνθρωποι μέσα στο πνευματικό τους σκοτάδι πρόσβαλαν το Μεσσία, Τον αποκήρυξαν και προσπάθησαν να Τον γελοιοποίησαν με κάθε τρόπο. Τον έγδυσαν, Τον χτύπησαν στο Πρόσωπο, Τον έφτυσαν. Ο Κύριος υπέστη τόσο μεγάλη προσβολή και διακωμώδηση, που δεν υπάρχει προηγούμενο μέσα στην ιστορία. Στον Ψαλμό ΞΘ/69, εδ. 4, ο Δαβίδ μέσα από τις εμπειρίες του, μιλώντας προφητικά για τον Κύριο, αναφέρει: «Οι μισούντές με αναιτίως επληθύνθησαν υπέρ τας τρίχας της κεφαλής μου εκραταιώθησαν οι εχθροί μου οι προσπαθούντες να με αφανίσωσιν αδίκως. Τότε εγώ επέστρεψα ό,τι δεν ήρπασα». Πάνω στο σταυρό ο Κύριος έδωσε λόγο για αμαρτίες, παραβάσεις, πληγές, που ο Ίδιος ποτέ δεν είχε διαπράξει και υπέμεινε χωρίς να διαμαρτυρηθεί όλη την τιμωρία, που έπρεπε να υποστούμε εμείς που είχαμε αμαρτήσει. 

    4 Αυτός τωόντι τας ασθενείας ημών εβάστασε και τας θλίψεις ημών επεφορτίσθη ημείς δε ενομίσαμεν αυτόν τετραυματισμένον, πεπληγωμένον υπό Θεού και τεταλαιπωρημένον. 

   Μετά από την παράβαση των πρωτοπλάστων η αμαρτία και ο θάνατος ως συνέπεια αυτής κυριάρχησαν στη ζωή των ανθρώπων. Ο Πατέρας Θεός από αγάπη για τον άνθρωπο, «προ καταβολής κόσμου» (Α’ Πέτρου Α/1: 20) για το ενδεχόμενο της πτώσεως του ανθρώπου, είχε συλλάβει ένα σχέδιο σωτηρίας. Το σχέδιο αυτό ήταν να στείλει τον Υιό του τον μονογενή να πληρώσει με το ίδιο του το αίμα για τις αμαρτίες όλων των ανθρώπων που θα πιστέψουν σ’ Αυτόν, ώστε να σωθούν δι’ Αυτού. Ο Κύριος Ιησούς πάνω στο σταυρό του Γολγοθά όχι μόνον τακτοποίησε μια για πάντα την ηθική εκκρεμότητα του αμαρτωλού ανθρώπου, αλλά εξασφάλισε και όλες τις προϋποθέσεις, ώστε ν’ ανατραπούν και να εξαλειφθούν από τη ζωή μας όλες οι κακές συνέπειες της αμαρτίας μας. Με τον τρόπο αυτό φορτωμένος με τις αμαρτίες μας, τις ασθένειές μας, ψυχικές και σωματικές, μας εκπροσώπησε μπροστά στη Θεία Δικαιοσύνη. 

      Στην επιστολή «Α’ Πέτρου» (Β/2: 21-25) αναφέρεται: «Διότι εις τούτο προσεκλήθητε, επειδή και ο Χριστός έπαθεν υπέρ υμών, αφίνων παράδειγμα εις υμάς διά να ακολουθήσητε τα ίχνη αυτού όστις αμαρτίαν δεν έκαμεν, ουδέ ευρέθη δόλος εν τω στόματι αυτού. Όστις λοιδορούμενος δεν αντελοιδόρει, πάσχων δεν ηπείλει, αλλά παρέδιδεν εαυτόν εις τον κρίνοντα δικαίως όστις τας αμαρτίας ημών αυτός εβάστασεν εν τω σώματι αυτού επί του ξύλου, διά να ζήσωμεν εν τη δικαιοσύνη, αποθανόντες κατά τας αμαρτίας με του οποίου την πληγήν ιατρεύθητε. Διότι υπήρχετε ως πρόβατα πλανώμενα, αλλά τώρα επεστράφητε εις τον ποιμένα και επίσκοπον των ψυχών σας». 

     Οι αμαρτίες μας, μας οδηγούν ανεπιστρεπτί στον αιώνιο θάνατο. Ο μόνος τρόπος σωτηρίας μας είναι να μετανοήσουμε για το αμαρτωλό παρελθόν μας (Πράξεις Γ/3: 19) και να δεχτούμε τον Ιησού Χριστό στη ζωή μας. Καθώς Τον δεχόμαστε ως Λυτρωτή και Σωτήρα μας, το αίμα Του που χύθηκε πάνω στο σταυρό μας «καθαρίζει από κάθε αμαρτία» (Α’ Ιωάννου Α/1: 7). Ο Λόγος του Θεού συμπληρώνει: «Επειδή η αγάπη του Χριστού συσφίγγει ημάς, διότι κρίνομεν τούτο, ότι εάν εις απέθανεν υπέρ πάντων, άρα οι πάντες απέθανον και απέθανεν υπέρ πάντων, διά να μη ζώσι πλέον δι' εαυτούς οι ζώντες, αλλά διά τον αποθανόντα και αναστάντα υπέρ αυτών» (Β’ Κορινθίους Ε/5: 14,15). Ας είμαστε προσεκτικοί, ώστε να εκτιμήσουμε σωστά τη δύναμη του αίματος της θυσίας του Κυρίου με το οποίο αγοραστήκαμε, μη γένοιτο να θεωρήσουμε «κοινό το αίμα της διαθήκης» (Εβραίους Ι/10: 29) και ας ζούμε «εξαγοραζόμενοι τον καιρόν, διότι αι ημέραι είναι πονηραί» (Εφεσίους Ε/5: 16). 

     Οι άνθρωποι, μη έχοντας αναγνωρίσει τον απεσταλμένο του Θεού Μεσσία, μη γνωρίζοντας το σκοπό του «Θείου δράματος», νόμισαν ότι ο Θεός θέλησε να Τον πληγώσει και να Τον τραυματίσει και γι’ αυτό επέτρεψε ν’ ανέβει πάνω στο σταυρό. Δεν αντελήφθησαν ότι για να ικανοποιηθεί η Θεία Δικαιοσύνη, «έπρεπε να τιμωρηθεί ένας αθώος στη θέση των ενόχων». Έπρεπε να χυθεί το «αθώο αίμα», διότι «άνευ χύσεως αίματος δεν γίνεται άφεσις» (Εβραίους Θ/9: 22). Πάνω στο σταυρό ο Κύριος βάσταξε τις ασθένειές μας, τις θλίψεις μας, τις αμαρτίες μας και μας χάρισε αιώνια ειρήνη με το Θεό Πατέρα μας. 

       5 Αλλ' αυτός ετραυματίσθη διά τας παραβάσεις ημών, εταλαιπωρήθη διά τας ανομίας ημών η τιμωρία, ήτις έφερε την ειρήνην ημών, ήτο επ' αυτόν και διά των πληγών αυτού ημείς ιάθημεν. 

     Ο Απ. Παύλος μας εξηγεί ότι «ο Χριστός απέθανε δια τα αμαρτίας ημών…» (Ρωμαίους Δ/4: 25). Είναι «ο αμνός του Θεού ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου» (Ιωάννης Α/1: 29). Ο Κύριος τραυματίστηκε για τις δικές μας παραβάσεις. Την τιμωρία που οφείλαμε να υποστούμε εμείς εξαιτίας της αμαρτίας μας, την υπέστη για χάρη μας ο Χριστός. Πάνω στο σταυρό υπέμεινε τη χλεύη των ανθρώπων, δοκιμάστηκε από κάθε πειρασμό, χωρίς να αμαρτήσει, προκειμένου να εκπληρώσει τη δικαιοσύνη και να φανερώσει στους ανθρώπους την αγάπη του Θεού. Ο Λόγος του Θεού αναφέρει ότι ο Θεός «τον μη γνωρίσαντα αμαρτίαν έκαμεν υπέρ ημών αμαρτίαν, δια να γείνωμεν ημείς δικαιοσύνη του Θεού δι’ Αυτού» (Β’ Κορινθίους Ε/5: 21). 

     Ο Χριστός, καθώς πλήρωσε για τις αμαρτίες μας, μας έφερε σε ειρήνη με το Θεό και σε ειρήνη μεταξύ μας. Την ειρήνη αυτή την απολαμβάνουμε με την πίστη μας στο τέλειο απολυτρωτικό Του Έργο. Ο Απ. Παύλος στην επιστολή «προς Ρωμαίους» (Ε/5: 1-5) αναφέρει: «Δικαιωθέντες λοιπόν εκ πίστεως, έχομεν ειρήνην προς τον Θεόν διά του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, διά του οποίου ελάβομεν και την είσοδον διά της πίστεως εις την χάριν ταύτην, εις την οποίαν ιστάμεθα και καυχώμεθα εις την ελπίδα της δόξης του Θεού. Και ουχί μόνον τούτο, αλλά και καυχώμεθα εις τας θλίψεις, γινώσκοντες ότι θλίψις εργάζεται υπομονήν, η δε υπομονή δοκιμήν, η δε δοκιμή ελπίδα, η δε ελπίς δεν καταισχύνει, διότι αγάπη του Θεού είναι εκκεχυμένη εν ταις καρδίαις ημών διά Πνεύματος Αγίου του δοθέντος εις ημάς».

     «… διά των πληγών Αυτού ημείς ιάθημεν». Στην ψυχή που θα μετανοήσει για το αμαρτωλό παρελθόν της, που θα δεχτεί με πίστη το Χριστό στη ζωή της, ο Κύριος έρχεται να της χαρίσει τέλεια, αιώνια γιατρειά. Αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος με τον οποίο επιτυγχάνεται η αποκατάσταση του αμαρτωλού, η συμφιλίωσή του και η ειρήνη με το Θεό. Μέσα από τη θυσία του Χριστού απορρέει η σωτηρία του ανθρώπου και η πλήρης θεραπεία του από την αμαρτία. 

     Ο Απ. Πέτρος στην πρώτη επιστολή του μας υπενθυμίζει: «εξεύροντες ότι δεν ελυτρώθητε από της ματαίας πατροπαραδότου διαγωγής υμών διά φθαρτών, αργυρίου ή χρυσίου, αλλά διά του τιμίου αίματος του Χριστού, ως αμνού αμώμου και ασπίλου» (Α’ Πέτρου Α/1: 18,19). Δηλαδή ο Πατέρας Θεός προσέφερε τον Υιόν Του «ως πρόβατον επί σφαγήν» (Πράξεις Η/8: 32), ώστε όποιος πιστέψει σ’ Αυτόν να σωθεί. Όπως ακριβώς στην εποχή της «Εξόδου» των Ισραηλιτών από την Αίγυπτο, το αίμα του αρνίου ήταν απαραίτητο να βρίσκεται στην εξώπορτα του σπιτιού κάθε Ισραηλίτη, για να μην εισερχόταν ο «εξολοθρευτής άγγελος» και πάτασσε τους ενοίκους με θανατικό (Έξοδος ΙΒ/12: 21-23). Κατά παρόμοιο τρόπο είναι απαραίτητο το αίμα του Χριστού να καθαρίζει διά πίστεως την καρδιά του αμαρτωλού ανθρώπου, ώστε αυτός να γλυτώσει από το ξέσπασμα της δίκαιης οργής την ημέρα της κρίσης του Θεού. 

     6 Πάντες ημείς επλανήθημεν ως πρόβατα εστράφημεν έκαστος εις την οδόν αυτού και ο Κύριος έθεσεν επ' Αυτόν την ανομίαν πάντων ημών.

     Όλοι εμείς εξαιτίας της αμαρτίας πλανηθήκαμε, χάσαμε τον προσανατολισμό μας και ο καθένας ακολούθησε το δικό του δρόμο, που οδηγούσε μακριά από το Θεό. Και ενώ είμαστε χαμένοι και η αμαρτία μας οδηγούσε στην αιώνια καταδίκη και τιμωρία, ο Πατέρας Θεός από αγάπη δε μας άφησε στους δικούς μας πλανεμένους δρόμους, αλλ’ έστειλε τον Υιόν Του τον Μονογενή και πλήρωσε για τις δικές μας αμαρτίες. Η θυσία του Χριστού μας προσφέρει ελευθερία από την αμαρτία και μας χαρίζει αιώνια ζωή (Ιωάννης Γ/3: 15). 

     Έτσι λοιπόν για να ικανοποιηθεί η «Θεία Δικαιοσύνη» εξαιτίας της αμαρτίας μας, θα έπρεπε κάποιος να πεθάνει στη θέση μας, γιατί «με αίμα καθαρίζονται πάντα κατά τον νόμον, και χωρίς χύσεως αίματος δεν γίνεται άφεσις» (Εβραίους Θ/9: 22). Έτσι ο Θεός, για να μην απωλεσθεί αιώνια ο άνθρωπος, έθεσε πάνω στον αναμάρτητο Υιόν Του «την ανομίαν πάντων ημών» και πλήρωσε ο Χριστός πάνω στο σταυρό το αντίτιμο της αμαρτίας μας. Συμπληρώνει ο συγγραφέας της επιστολής «προς Εβραίους» (Δ/4: 14-16): «Έχοντες λοιπόν αρχιερέα μέγαν, όστις διήλθε τους ουρανούς, Ιησούν τον Υιόν του Θεού, ας κρατώμεν την ομολογίαν. Διότι δεν έχομεν αρχιερέα μη δυνάμενον να συμπαθήση εις τας ασθενείας ημών, αλλά πειρασθέντα κατά πάντα καθ' ομοιότητα ημών χωρίς αμαρτίας. Ας πλησιάζωμεν λοιπόν μετά παρρησίας εις τον θρόνον της χάριτος, διά να λάβωμεν έλεος και να εύρωμεν χάριν προς βοήθειαν εν καιρώ χρείας». 

     7 Αυτός ήτο κατατεθλιμμένος και βεβασανισμένος αλλά δεν ήνοιξε το στόμα αυτού εφέρθη ως αρνίον επί σφαγήν, και ως πρόβατον έμπροσθεν του κείροντος αυτό άφωνον, ούτω δεν ήνοιξε το στόμα αυτού. 

     Ο Κύριος δέχτηκε να πληρώσει για τις δικές μας αμαρτίες πάνω στο σταυρό του Γολγοθά. Οι άνθρωποι μέσα στην αγνωσία και την κακία τους, Τον έπτυσαν, Τον γρονθοκόπησαν, Τον χαστούκισαν, Τον μαστίγωσαν και τελικά Τον σταύρωσαν. Όλα αυτά ο Κύριος τα υπέφερε χωρίς να διεκδικήσει το δίκιο Του. Αφέθηκε πλήρως στο θέλημα του Θεού, συγχωρώντας ακόμα και τους σταυρωτές του. 

      Όταν ήταν πάνω στο σταυρό, αυτοί που περνούσαν από κάτω Τον λοιδορούσαν λέγοντας: «ο χαλών τον Ναόν και διά τριών ημερών οικοδομών, σώσσον σεαυτόν αν ήσαι Υιός του Θεού, κατάβα από του σταυρού» (Ματθαίους ΚΖ/27: 40). Μέσα στην άγνοιά τους οι άνθρωποι πείραζαν τον Κύριο ακόμα και στην πιο δύσκολη ώρα, λίγο πριν ολοκληρώσει με τη θυσία Του το Έργο της σωτηρίας μας. Αν ο Κύριος κατέβαινε από το σταυρό, δε θα υπήρχε σωτηρία αλλά αιώνιος θάνατος για όλους ανεξαιρέτως τους ανθρώπους. Ο Κύριος έμεινε στο σταυρό μέχρι τέλους και έδωσε τη ζωή του για να έχουν αιώνια ζωή όλοι όσοι πιστεύουν σ’ Αυτόν. 

     Παρά ταύτα το «ποτήριον» (Λουκάς ΚΒ/22: 42) που ο Κύριος δεν ήθελε να πιει δεν ήταν τόσο ο σωματικός πόνος των μαρτυρίων που υπέστη, αλλά ο ψυχικός πόνος που υπέστη λόγω της εγκατάλειψης Του από τον Πατέρα τη στιγμή που βρισκόταν πάνω στο σταυρό, καθώς ήταν φορτωμένος με τις αμαρτίες όλων των ανθρώπων. Αυτή άλλωστε είναι και η βασική διαφορά του μαρτυρίου του Κυρίου με το μαρτύριο των απανταχού χριστιανών αδελφών μας. Εκατομμύρια πιστοί ανά τους αιώνες μαρτύρησαν και μαρτυρούν και σήμερα εξαιτίας της πίστης τους στον Χριστό, όλοι τους όμως τη δύσκολη ώρα του μαρτυρίου είχαν την ενίσχυση του Θεού, όπως συνέβη και με τον πρωτομάρτυρα Στέφανο (Πράξεις Ζ/7: 55,56). Ο Απ. Παύλος στην επιστολή «προς Τιμόθεον» (Δ/4: 16,17), αναφέρει: «Εν τη πρώτη απολογία μου δεν με παρεστάθη ουδείς, αλλά πάντες με εγκατέλιπον είθε να μη λογαριασθή εις αυτούς, αλλ' ο Κύριος με παρεστάθη και με ενεδυνάμωσε». 

   Ο Προφήτης βλέπει τον ερχόμενο Μεσσία επτά αιώνες πριν από τον ερχομό Του να είναι ταλαιπωρημένος και κατατεθλιμμένος και να οδηγείται σαν ένα αρνί άφωνο μπροστά σ’ αυτόν που το κουρεύει, χωρίς να προβάλλει αντίσταση, χωρίς να διαμαρτυρηθεί. Ο Αιθίοψ ο ευνούχος, ο οποίος ήταν άρχων της Κανδάκης, καθώς διαβάζει τούτα τα λόγια, δε μπορούσε να καταλάβει περί ποιου Προσώπου γίνεται αναφορά και χρειάστηκε ο Απ. Φίλιππος, ο οποίος είχε σταλεί από το Πνεύμα το Άγιο, να του ερμηνεύσει τις Γραφές. «Και ανοίξας ο Φίλιππος το στόμα αυτού και αρχίσας από της γραφής ταύτης, ευηγγελίσατο εις αυτόν τον Ιησούν» (Πράξεις Η/8: 27). 

      8 Από καταθλίψεως και κρίσεως ανηρπάχθη την δε γενεάν αυτού τις θέλει διηγηθή; διότι εσηκώθη από της γης των ζώντων διά τας παραβάσεις του λαού μου ετραυματίσθη. 

    Ο Κύριος κακόπαθε, δικάστηκε και καταδικάστηκε από τους ανθρώπους, οι οποίοι μέσα στην αμαρτία και την αποστασία τους, χωρίς να το αντιλαμβάνονται εκτελώντας τα σχέδια του εχθρού της ψυχής, θέλησαν να Τον εξαφανίσουν απ’ αυτή τη ζωή, να Τον εξοντώσουν και γι’ αυτό Τον οδήγησαν στο σταυρό και στο θάνατο. Τα πάθη Του όμως ήταν λυτρωτικά για μας. Μ’ αυτόν τον τρόπο παρενέβη ο Θεός στη ροή της ανθρώπινης ιστορίας, διά της θυσίας του Υιού Του, προκειμένου να δικαιώσει διά του αίματός Του τους μετανοημένους αμαρτωλούς και να τους καταστήσει δίκαιους ενώπιον Του. «Κι εσείς, χάρη σ' αυτό ανήκετε στον Χριστό, ο οποίος έγινε η δική μας σοφία που προέρχεται από το Θεό, κι επίσης η δικαιοσύνη και ο αγιασμός και η απολύτρωσή μας» (Α’ Κορινθίους Α/1: 30). Καμία γλώσσα δε μπορεί να διηγηθεί την οργή που βάσταξε ο Χριστός πάνω στο σταυρό. Πρόκειται για τη δίκαιη οργή του Θεού που έπρεπε να πέσει πάνω σε σένα και σε μένα, γιατί εμείς είχαμε αμαρτήσει ενώπιόν Του. 

       9 Και ο τάφος αυτού διωρίσθη μετά των κακούργων πλην εις τον θάνατον αυτού εστάθη μετά του πλουσίου διότι δεν έκαμεν ανομίαν ουδέ ευρέθη δόλος εν τω στόματι αυτού. 

     Αναμφίβολα οι εχθροί Του είχαν σχεδιάσει να πετάξουν το σώμα του Ιησού στην κοιλάδα των Κέδρων, για να καεί στις φλόγες ή να το κατασπαράξουν τα θηρία, όμως ο Θεός ανέτρεψε τα σχέδιά τους και έτσι ο Κύριος θάφτηκε στον τάφο ενός πλουσίου. Σύμφωνα με το Λόγο του Θεού δύο θεοσεβούμενοι άνθρωποι, κρυφοί μαθητές του Κυρίου «δια τον φόβον των Ιουδαίων», ο "ευσχήμων βουλευτής" Ιωσήφ από την Αριμαθαία (Λουκάς ΚΓ/23: 50), ο οποίος ήταν μέλος του μεγάλου Ιουδαϊκού Συνεδρίου της Ιερουσαλήμ και ο Νομοδιδάσκαλος Νικόδημος (Ιωάννης ΙΘ/19: 39),  που ήταν άρχοντας των Ιουδαίων, δηλ. ήταν μέλος του Σανχεντρίν, (ανώτατο δικαστήριο των Ιουδαίων), παρουσιάστηκαν στον Πιλάτο και αφού ζήτησαν το σώμα του Ιησού, έλαβαν την άδεια για να το ενταφιάσουν. Οι δύο αυτοί ευσεβείς άνθρωποι φρόντισαν με ιδιαίτερο ενδιαφέρον το νεκρό σώμα του Ιησού. Το μύρωσαν, το τύλιξαν μ’ ένα καινούργιο και καθαρό σεντόνι που αγόρασαν και το τοποθέτησαν σ’ ένα αχρησιμοποίητο μνήμα ιδιοκτησίας του Ιωσήφ. Η όλη τυπική διαδικασία μαρτυρεί τη διάθεσή τους να αποδώσουν τιμή και σεβασμό στον Ιησού Χριστό. Όλα αυτά συνέβησαν έτσι γιατί ο Χριστός ήταν αναμάρτητος «δεν έκαμεν ανομίαν ουδέ ευρέθη δόλος εν τω στόματι αυτού». 

      10 Αλλ' ο Κύριος ηθέλησε να βασανίση αυτόν εταλαιπώρησεν αυτόν. Αφού όμως δώσεις την ψυχήν αυτού προσφοράν περί αμαρτίας, θέλει ιδεί έκγονα, θέλει μακρύνει τας ημέρας αυτού, και το θέλημα του Κυρίου θέλει ευοδωθεί εν τη χειρί αυτού. 

      Είναι γεγονός ότι τίποτα δε γίνεται έξω από το θέλημα του Θεού. Ο Δαβίδ αναφέρει στον «Ψαλμό» (ΡΘ/109: 26,27) «Βοήθησόν μοι, Κύριε ο Θεός μου σώσον με κατά το έλεός σου και ας γνωρίσωσιν ότι η χειρ σου είναι τούτο ότι συ, Κύριε, έκαμες αυτό». Ο Κύριος θέλησε να συντρίψει με τον πόνο τον Υιόν Του και να Τον ταλαιπωρήσει. «τον μη γνωρίσαντα αμαρτίαν έκαμεν υπέρ ημών αμαρτίαν, διά να γείνωμεν ημείς δικαιοσύνη του Θεού δι' αυτού» (Β’ Κορινθίους Ε/5: 21). Ο Κύριος, καθώς βρισκόταν πάνω στο σταυρό απερριμένος και καταφρονημένος, φαινόταν αδύνατο να έχει απογόνους. Όταν όμως θα προσφέρει τη ζωή του θυσία εξιλέωσης, τότε θα δει απογόνους όλους δηλαδή εκείνους που θα πιστέψουν σ’ Αυτόν και θα αναγεννηθούν διά Πνεύματος Αγίου. Θα ιδεί τους καρπούς του πόνου της ψυχής Του, όταν αμαρτωλοί θα έρχονται με πίστη στο Θεό, για να λάβουν τη σωτηρία τους. 

      Ένας πολύ ωραίος ύμνος αναφέρει: 

      Τους απογόνους του να τους μετρήσει, / ποιος μπορεί; 

      Ποιος θα διακηρύξει του σταυρού του / τους θριάμβους όλους; 

      Εκατομμύρια που πέθαναν, / τώρα είναι πάλι ζωντανοί. 

      Μυριάδες Τον ακολουθούν μες / στους αιώνες! 

      Ο Κύριος είναι νικητής, ο Κύριος είναι / νικητής, 

      Είναι νικητής, είναι ο Βασιλιάς που έρχεται! 

      Αναστημένος από τους νεκρούς και ζων εις τους αιώνες των αιώνων είναι ο Εγγυητής των επαγγελιών του Θεού. Οι προαιώνιοι σκοποί του Θεού εκπληρώνονται στο ακέραιο μέσα απ’ Αυτόν. Καθώς θα βλέπει τα πλήθη εκείνων που έχουν λυτρωθεί με το αίμα Του, η ψυχή Του θα χορταίνει φως και θα νιώθει ικανοποίηση αιώνια. 

       11 Θέλει ιδεί τους καρπούς του πόνου της ψυχής αυτού και θέλει χορτασθή ο δίκαιος δούλός μου θέλει δικαιώσει πολλούς διά της επιγνώσεως αυτού διότι αυτός θέλει βαστάσει τας ανομίας αυτών. 

      Η λέξη «πόνος» δείχνει τη θλίψη και τα βάσανα που βίωσε ο Χριστός βαθιά μέσα στην “ψυχή Του”, όταν το βάρος της ανθρώπινης αμαρτίας και η κρίση του Πατέρα Θεού έπεσε επάνω Του. Το πεπερασμένο ανθρώπινο μυαλό αδυνατεί να συλλάβει πόσο στοίχισε τούτος ο αποχωρισμός του Πατέρα από τον Υιό. Ο Υιός καθώς θα υπέμενε όλα αυτά τα παθήματα θα ελάμβανε μία πολύ μεγάλη ηθική ανταμοιβή και οι άνθρωποι με την πίστη τους στη θυσία Του, στο Σωτήριο Έργο Του, θα δικαιώνονταν μπροστά στο Θεό. 

       «Θέλει ιδεί τους καρπούς του πόνου της ψυχής αυτού και θέλει χορτασθή…». 

    Τα παθήματα του Χριστού ικανοποίησαν τη δικαιοσύνη του Θεού, καθιστώντας έτσι δυνατή τη σωτηρία μας. Ο Χριστός με το Έργο Του πάνω στο σταυρό «θα δικαιώσει πολλούς» (εδ. 11). Εδώ είναι η καρδιά του Ευαγγελίου. Δεν δικαιώνουμε τους εαυτούς μας υπακούοντας σε νόμους, διατάξεις ή κάνοντας κάποια καλά, κατά την άποψή μας έργα, καθώς είμαστε από τη φύση μας αμαρτωλοί, επειδή «εξ έργων νόμου δεν θέλει δικαιωθεί ουδεμία σαρξ ενώπιον αυτού» (Ρωμαίους Γ/3: 20). Είναι γεγραμμένον: «Δεν δικαιούται άνθρωπος εξ έργων νόμου ειμή διά πίστεως Ιησού Χριστού” (Γαλάτες Β/2: 16). Και συνεχίζει ο Απ. Παύλος: «ο νόμος έγινε παιδαγωγός ημών εις τον Χριστόν, διά να δικαιωθώμεν εκ πίστεως» (Γαλάτες Γ/3: 24). Όσον αφορά τη σωτηρία εκ των έργων, ο Απόστολος είναι κατηγορηματικός. «Δεν αθετώ τη χάρη τού Θεού επειδή, αν η δικαίωση γίνεται διαμέσου τού νόμου, άρα ο Χριστός μάταια πέθανε» (Γαλάτας Β/2: 21). 

      Ο Χριστός, ο «δίκαιος δούλος του Θεού», είναι Αυτός που δικαιώνει πολλούς, όμως πώς γίνεται αυτό; Με ποιόν τρόπο “δικαιώνει πολλούς” ο Χριστός; Τους δικαιώνει όχι χάρη σε κάποια έργα που κάνουν ή επειδή εγκαταλείπουν κάποιες αμαρτίες αλλά επειδή δέχτηκαν το «Έργο της σωτηρίας» Του. Ένας από τους τρεις «παρηγορητές» του πολύπαθου «Ιώβ», ονόματι Βιλδάδ υποβάλει ένα ερώτημα: «Πώς λοιπόν δύναται άνθρωπος να δικαιωθεί ενώπιον του Θεού; ή πως δύναται να είναι καθαρός ο γεγεννημένος εκ γυναικός;» (βιβλίο Ιώβ, κεφ. ΚΕ/25, εδ. 4). Η απάντηση μάς έρχεται μέσα από τούτα τα λόγια: «ο δίκαιος δούλος μου θέλει δικαιώσει πολλούς διά της επιγνώσεως αυτού». Ο μόνος τρόπος με τον οποίο ο αμαρτωλός άνθρωπος μπορεί να δικαιωθεί μπροστά στο Θεό είναι να δεχτεί με πίστη την αντικαταστατική θυσία του Χριστού. Ο Απ. Παύλος διακηρύττει: «Από τα έργα του νόμου δεν θα δικαιωθεί καμία σάρκα» (Ρωμαίους Γ/3: 20). Φοβισμένος και απελπισμένος ο δεσμοφύλακας στην πόλη των Φιλίππων ένα ερώτημα υποβάλει στον Σίλα και τον Απ. Παύλο: «Κύριοι, τι πρέπει να κάμω διά να σωθώ;» και η απάντηση του Αποστόλου: «Πίστευσον εις τον Κύριον Ιησούν Χριστόν, και θέλεις σωθεί, συ και ο οίκος σου» (Πράξεις ΙΣ/16: 31). 

    «διότι αυτός θέλει βαστάσει τας ανομίας αυτών». Αυτός θα βαστάξει τις αμαρτίες τους. Ολόκληρη η βάση της δικαίωσής μας, ολόκληρο το θεμέλιο της εξιλέωσης και της σωτηρίας μας φανερώνεται μέσα απ’ αυτές τις λέξεις. Τα παθήματα του Χριστού ικανοποίησαν τη δικαιοσύνη του Θεού. Το βάσταγμα της αμαρτίας από τον Χριστό φέρνει πλήρη σωτηρία σε αμαρτωλούς που γνωρίζουν το Χριστό δια της πίστεως. Πόσο θαυμαστή λύτρωση μας χάρισε ο Θεός! 

      12 Διά τούτο θέλω δώσει εις αυτόν μερίδα μετά των μεγάλων και τους ισχυρούς θέλει μοιρασθή λάφυρον, διότι παρέδωκε την ψυχήν αυτού εις θάνατον και μετά ανόμων ελογίσθη και αυτός εβάστασε τας αμαρτίας πολλών και θέλει μεσιτεύσει υπέρ των ανόμων. 

    Ο Πατέρας Θεός, εκτιμώντας την πλήρη υπακοή του Υιού στο θέλημά Του, Τον Ανέστησε από τους νεκρούς και Τον κάθισε στα δεξιά Του (Εβραίους Ι/10: 12). Του χάρισε το "υπέρ παν όνομα", την υπέρτατη θέση. Τον ανέβασε υπεράνω των Ουρανών, Τον κάθισε στα δεξιά της μεγαλοσύνης εν υψηλοίς, μεταξύ των μεγάλων, δηλ. των πιστών, η σχέση υιοθεσίας των οποίων περνάει μέσα από τον Αναστημένο και Δοξασμένο Αρχηγό και Τελειωτή της σωτηρίας τους, δηλ. τον Κύριο Ιησού Χριστό. Έτσι θα λάβει μεγάλη πνευματική κληρονομιά και σ’ αυτούς θα μοιράσει τα λάφυρα τα οποία έλαβε με τη νίκη Του κατά του εχθρού, στους ισχυρούς. Πρόκειται για πρώην ανίσχυρους, οι οποίοι όμως με την πίστη τους στο Έργο του Χριστού έγιναν ισχυροί «εις τους αιώνας των αιώνων». 

   «παρέδωκε την ψυχής αυτού εις θάνατον». Ο Κύριος εκουσίως παραδόθηκε στο θάνατο πραγματοποιώντας για μας Έργο Λύτρωσης, Σωτηρίας, Αποκατάστασης της σχέσης μας με το Θεό. Ο Ίδιος ο Κύριος, σύμφωνα με το Ευαγγέλιο «κατά Ιωάννην» (Ι/10: 18), αναφέρει: «Ουδείς αφαιρεί αυτήν απ' εμού, αλλ' εγώ βάλλω αυτήν απ' εμαυτού· εξουσίαν έχω να βάλω αυτήν, και εξουσίαν έχω πάλιν να λάβω αυτήν ταύτην την εντολήν έλαβον παρά του Πατρός μου». 

   «μετά ανόμων ελογίσθη». Οι άνθρωποι Τον κατέταξαν ανάμεσα στους αμαρτωλούς και τους παράνομους και έλεγαν: «Ήλθεν ο Υιός του ανθρώπου τρώγων και πίνων, και λέγετε Ιδού άνθρωπος φάγος και οινοπότης, φίλος τελωνών και αμαρτωλών» (Λουκάς Ζ/7: 34). Αυτός θα λάβει ως πνευματική Του κληρονομιά πολλούς πιστούς ανθρώπους και θα διαμοιράσει λάφυρα, διότι εκουσίως παρέδωσε τη ζωή Του σε θάνατο που ήταν λυτρωτικός για μας. 

    «Μεσιτεύει υπέρ των ανόμων» (αμαρτωλών). Ο Απ. Παύλος αναφέρει προς τον Τιμόθεο: «Διότι είναι εις Θεός, εις και μεσίτης Θεού και ανθρώπων, άνθρωπος Ιησούς Χριστός» (Α’ Τιμοθέου Β/2: 5). Ο Ιησούς Χριστός είναι μεσίτης της νέας (Καινής) Διαθήκης με το Θεό, για όλους εκείνους που μετανοούν για το αμαρτωλό παρελθόν τους και ζητούν τη συγχώρηση των αμαρτιών τους. Κανείς δε μπορεί να κατακρίνει πλέον τους πιστούς του Χριστού. «ποιος είναι αυτός που μας κατακρίνει; Εκείνος που πέθανε και μάλιστα αναστήθηκε είναι ο ίδιος ο Χριστός, ο οποίος και είναι στα δεξιά του Θεού, ο οποίος και μεσιτεύει για μας» (Ρωμαίους Η/8: 34). 

       Μετά απ’ αυτά ας θυμόμαστε πάντοτε τα λόγια του Λόγου του Θεού: 

      1/ «Τώρα όμως διά του Ιησού Χριστού σεις οι ποτέ όντες μακράν εγείνετε πλησίον διά του αίματος του Χριστού Διότι αυτός είναι η ειρήνη ημών, όστις έκαμε τα δύο εν και έλυσε το μεσότοιχον του φραγμού, καταργήσας την έχθραν εν τη σαρκί αυτού, τον νόμον των εντολών των εν τοις διατάγμασι, διά να κτίση εις εαυτόν τους δύο εις ένα νέον άνθρωπον, φέρων ειρήνην, και να συνδιαλλάξη αμφοτέρους εις εν σώμα προς τον Θεόν διά του σταυρού, θανατώσας δι' αυτού την έχθραν. Και ελθών εκήρυξεν ευαγγέλιον ειρήνης εις εσάς τους μακράν και εις τους πλησίον» (Εφεσίους Β/2: 13 - 17). 

     2/ «Έχοντες λοιπόν αρχιερέα μέγαν, όστις διήλθε τους ουρανούς, Ιησούν τον Υιόν του Θεού, ας κρατώμεν την ομολογίαν. Διότι δεν έχομεν αρχιερέα μη δυνάμενον να συμπαθήσει εις τας ασθενείας ημών, αλλά πειρασθέντα κατά πάντα καθ' ομοιότητα ημών χωρίς αμαρτίας. Ας πλησιάζωμεν λοιπόν μετά παρρησίας εις τον θρόνον της χάριτος, διά να λάβωμεν έλεος και να εύρωμεν χάριν προς βοήθειαν εν καιρώ χρείας» (προς Εβραίους Δ/4: 14-16). Αλήθεια, πόσο μεγάλα προνόμια έχει λάβει ο πιστός άνθρωπος δια Ιησού Χριστού! 

       3/ «Εάν ομολογώμεν τας αμαρτίας ημών, είναι πιστός και δίκαιος, ώστε να συγχωρήση εις ημάς τας αμαρτίας και καθαρίση ημάς από πάσης αδικίας» (Α’ Ιωάννου Α/1: 9). Η ειλικρινής εξομολόγηση των αμαρτιών μας θα πρέπει να συνοδεύεται πάντοτε από έργα άξια της μετάνοιας μας. 

                 ΕΠΙΛΟΓΟΣ.

     Ο Θεός από αγάπη έδωσε για τη σωτηρία των ανθρώπων το μονογενή Του Υιό, που έγινε άνθρωπος, περπάτησε ανάμεσά μας, κήρυξε το Ευαγγέλιο της σωτηρίας, πέθανε πάνω στο Σταυρό και πλήρωσε για τις αμαρτίες μας. Την τρίτη ημέρα «κατά τας Γραφάς» αναστήθηκε ως αναμάρτητος που ήταν και κάθισε στα δεξιά του Πατέρα Θεού (Εβραίους Η/8: 1). Ως νικητής πλέον του Άδη και του θανάτου έχει τη δύναμη να δικαιώσει όποιον πιστέψει σ’ Αυτόν. 

     Αυτό που θέλει ο Πατέρας Θεός από εμάς είναι να πιστέψουμε στον Υιό Του Ιησού Χριστό και να Τον θέσουμε «τον αρχηγόν και τελειωτήν της πίστεως μας» (Εβραίους ΙΒ/12: 2) έτσι, ώστε Αυτός να μας δίνει δύναμη, για να ενεργούμε, σύμφωνα με το Λόγο Του. Όλοι μας «φταίμε σε πολλά» (Ιακώβου Γ/3: 2), όμως στις πτώσεις μας εφόσον μετανοούμε, έχουμε Παράκλητο (συνήγορο) στον ουρανό τον Ιησού Χριστό, που είναι «ιλασμός για τις αμαρτίες μας» (Α΄ Ιωάννου» Β/2: 1-2). Ο Ιησούς Χριστός πέθανε και αναστήθηκε και τώρα είναι στα δεξιά του Πατέρα Θεού και μεσιτεύει για μας (Α΄ Τιμοθέου Β/2: 5-6). 

      Φίλες & Φίλοι, καθώς η μεγάλη εορτή του ΠΑΣΧΑ πλησιάζει, ας προετοιμάσουμε τις καρδιές μας, για να γιορτάσουμε το θαυμαστό τούτο γεγονός «εν πνεύματι και αληθεία» (Ιωάννης Δ/4: 23). Παρατηρώντας με τα μάτια της καρδιάς το «Θείο δράμα», ας πλημμυρίσουν οι καρδιές μας από ευγνωμοσύνη προς το Θεό, γιατί «Δεν έκαμεν εις ημάς κατά τας αμαρτίας ημών, ουδέ ανταπέδωκεν εις ημάς κατά τας ανομίας ημών» (Ψαλμός ΡΓ/103: 10), εκφράζοντας έτσι τη βαθιά μας αγάπη και βεβαιότητα ότι: «τον ίδιον εαυτού Υιόν δεν εφείσθη, αλλά παρέδωκεν αυτόν υπέρ πάντων ημών, πως και μετ' αυτού δεν θέλει χαρίσει εις ημάς τα πάντα;» (Ρωμαίους Η/8: 32). 

      Η σταυρική Θυσία και η ένδοξη Ανάσταση του Ιησού Χριστού από τους νεκρούς, αποτελούν μέσα σ’ έναν αλληλοσπαραζόμενο  κόσμο, που μάχεται και χάνεται, τη μόνη ελπίδα σωτηρίας, που έρχεται να γεφυρώσει το χάσμα μεταξύ του αμαρτωλού ανθρώπου και του Πατέρα Θεού. --- 

 Λόγια του "πάσχοντος Δούλου" του Θεού.

 

 Ολημερίς και ολονυχτίς 

 κράζω σε Σένα Θεέ μου 

 στιγμή δεν σιωπώ άκου της ψυχής μου τον θρήνο 

 πλήθος κακών την πολιορκούν 

 και προς τον Άδη την ωθούν. 

 Ο πόνος κι η θλίψη μου 

 στο θάνατο βασανιστικά με βυθίζουν 

 νοιώθω βαθιά πληγωμένος 

 αβοήθητος και αδύναμος 

 παρατημένος ανάμεσα σε νεκρούς 

 ο θυμός σου σε λάκκο βαθύ 

 και σκοτεινό με ρίχνει, 

 η οργή σου μανιασμένα κύματα 

 αλύπητα στα βράχια του θανάτου 

 με χτυπούν και μάτα με χτυπούν. 

 Ο τρόμος σου διέλυσε την ψυχή μου, 

 σαν ύδατα πολλά με περιεκύκλωσε 

χέρι δεν βρίσκω να πιαστώ 

να κρατηθώ 

κι είναι πλησίον ο αφανισμός μου. 

Φόβος και τρόμος σφίγγουν την ψυχή μου 

κι ο πυρωμένος θυμός Σου 

μ’ έφερε σ’ αδιέξοδο

να διαφύγω αδυνατώ, 

τα μάτια μου θολώσανε 

φως πλέον δεν θωρώ. 

Φόβο έβαλες στις καρδιές φίλων και αγαπητών μου 

και μ’ άφησαν, κι απομακρύνθηκαν 

κι είμαι μόνος 

στην απεραντοσύνη της θλίψης μου. 

 Αλλά εγώ τα μάτια μου 

 δεν πήρα από Σε. 

 Δεν έπαυσα Σε να επικαλούμαι 

 σε Σένα χέρια να υψώνω 

 στο Έλεός Σου να ελπίζω 

 το φως του Προσώπου Σου να προσμένω

 να αποδιώξει τα ζοφερά σκοτάδια 

 της θλίψης και του θανάτου 

 και στο φως της ζωής 

 ξανά να βρεθώ 

 τ’ όνομά Σου Ύψιστε να υμνώ. 

 *Σημείωση : Με βάση τον "ψαλμό" ΠΗ (88) γράφτηκαν τα ανωτέρω λόγια.-  

                                                                                             Αλέξης Καρέλης. 

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------

    

      Στο προσωπικό blog : giorgoskomninos.blogspot.com έχουν γίνει στις αναφερόμενες ημερομηνίες και οι παρακάτω δημοσιεύσεις που αναφέρονται στη μεγάλη Εορτή του Πάσχα:

Το αίμα του Χριστού (Α’ μέρος).  Δημοσιεύθηκε    14-02-22. 

Το αίμα του Χριστού (Β’ μέρος).                             14-02-22.

Εισαγωγή -- Κυριακή των Βαΐων.                            21-03-21. 

Μεγάλη Δευτέρα.                                                      21-03-21.

Μεγάλη Τρίτη.                                                          21-03-21.

Μεγάλη Τετάρτη.                                                      21-03-21.

Μεγάλη Πέμπτη.                                                       20-03-21. 

Μεγάλη Παρασκευή.                                                20-03-21.

Μεγάλο Σάββατο – Κυριακή Ανάστασης.                20-03-21. 

Μάρκος ΙΣ/16: 1-6. H ανάσταση του Χριστού.        23-04-20. 

Ματθαίος ΚΣ: 36-45. Η Γεθσημανή.                        16-04-19. 

ΠΑΣΧΑ. (ΠΕΣΑΧ = προσπέρασμα, διάβαση          10-03-18. 

Μάρκος ΙΕ : 32 κατέβα από το σταυρό.                    10-04-17. 

Ιωάννης ΙΓ : 1 – 17. Το πλύσιμο των ποδιών.           28-04-16. 

Ματθαίος ΚΑ:1-11 Κυριακή των Βαΐων-«ποιος είναι αυτός» 19-04-16. 

Ματθαίος ΚΑ : 12,13. Ο καθαρισμός του Ναού.                     15-04-16. 

Ματθαίος ΚΖ:38-44 * Μάρκ.ΙΕ:27-32 (Οι δύο ληστές).         14-04-16. 

Μάρκος ΙΕ : 22 – 39. Οι τρεις σταυροί.                                   11-04-16. 

Ιωάννης ΙΒ : 20 – 25. Οι Έλληνες.                                           08-04-16. 

Αριθμοί ΚΑ : 1 – 9. Το χάλκινο φίδι.                                       07-04-16. 

Λουκάς ΚΒ : 48-50. Ο Μάλχος.                                               07-04-16.

Λουκάς ΚΔ : 1 – 12. Η ανάσταση του Χριστού.                      05-05-16. 

Ο ΘΩΜΑΣ (Ιωάννης Κ/20: 19 - 29).                                       04-05-15. 

Α΄ Κορινθίους ΙΕ : 12 – 20. Αν ο Χριστός δεν είχε αναστηθεί. 21-04-14. 

Ματθαίος ΚΣ : 36 – 39. σχόλιο για Γεθσημανή.                        18-04-14. 

Πασχαλινά ποιήματα.                                                                 15-04-14. 

Λουκάς ΚΒ : 31 - 33. Η άρνηση του Πέτρου.                            15-04-14.

Το κλάμα του Κυρίου (Πασχαλινό). (Σχετ.18/3/21 – 19/4/16)  12-04-14. 

Η πορεία προς Εμμαούς (Λουκάς ΚΔ/24: 13 - 35).                   15-04-12. 

Ματθαίος ΙΒ : 9 – 12. Ίδε ο άνθρωπος.                                      14-04-12. 

Ιωάννης ΙΗ : 19 – 23. Το ράπισμα.                                             13-04-12.

Ιωάννης Κ : 19 - 29.  Ο Θωμάς                                                  04-05-15.