ΨΑΛΜΟΣ ΙΑ.

ΨΑΛΜΟΣ ΙΑ/11.

1 Επί τον Κύριον πέποιθα πως λέγετε εις την ψυχήν μου, Φεύγε εις το όρος σας, ως πτηνόν;

2 Διότι, ιδού, οι ασεβείς ενέτειναν τόξον, ητοίμασαν τα βέλη αυτών επί την χορδήν, διά να τοξεύσωσιν εν σκότει τους ευθείς την καρδίαν.

3 Εάν τα θεμέλια καταστραφώσιν, ο δίκαιος τι δύναται να κάμη;

4 Ο Κύριος είναι εν τω ναώ τω αγίω αυτού ο Κύριος εν τω ουρανώ έχει τον θρόνον αυτού οι οφθαλμοί αυτού βλέπουσι, τα βλέφαρα αυτού εξετάζουσι, τους υιούς των ανθρώπων.

5 Ο Κύριος εξετάζει τον δίκαιον τον δε ασεβή και τον αγαπώντα την αδικίαν μισεί η ψυχή αυτού.

6 Θέλει βρέξει επί τους ασεβείς παγίδας πυρ και θείον και ανεμοζάλη είναι η μερίς του ποτηρίου αυτών.

7 Διότι δίκαιος ων ο Κύριος, αγαπά δικαιοσύνην το πρόσωπον αυτού βλέπει ευθύτητα.

Μετάφραση.

1 Στον Κύριο εμπιστεύθηκα πώς λέτε στην ψυχή μου: Φεύγε στο βουνό σας σαν πουλί;

2 Επειδή, δέστε, οι ασεβείς ετοίμασαν τόξο, στερέωσαν τα βέλη τους επάνω στη χορδή, ώστε μέσα σε σκοτάδι να τοξεύσουν τους ευθείς στην καρδιά.

3 Όταν τα θεμέλια καταστραφούν, τι μπορεί να κάνει ο δίκαιος;

4 Ο Κύριος βρίσκεται μέσα στον άγιο ναό του ο Κύριος έχει τον θρόνο του στον ουρανό. Τα μάτια του βλέπουν, τα βλέφαρά του εξετάζουν τους γιους των ανθρώπων.

5 Ο Κύριος εξετάζει τον δίκαιο τον ασεβή, όμως, κι εκείνον που αγαπάει την αδικία, τον μισεί η ψυχή του.

6 Θα βρέξει επάνω στους ασεβείς παγίδες φωτιά, και θειάφι και ανεμοζάλη είναι η μερίδα τού ποτηριού τους.

7 Επειδή, ο Κύριος, είναι δίκαιος, αγαπάει δικαιοσύνη το πρόσωπό του παρατηρεί ευθύτητα.  

           ΣΧΟΛΙΑ.

       «επί τον Κύριο πέποιθα». Όλοι κάπου στηρίζονται. Όλοι σε κάτι έχουν την εμπιστοσύνη τους, Στα παιδιά τους, στη δουλειά τους, στα εισοδήματά τους. Έχει ανάγκη ο άνθρωπος κάπου να στηριχθεί, γιατί είναι αδύναμος και ας μην το ομολογεί. Νιώθει πάντοτε την ανάγκη να ακουμπήσει κάπου για την αντιμετώπιση κινδύνων ή αναγκών που θα του παρουσιαστούν. Όμως πάντοτε βγαίνει μετανιωμένος, προδομένος, εγκαταλελειμμένος.

      Ήλπισε ο άνθρωπος σε συστήματα πολιτικά, κοινωνικά, οικονομικά, τα οποία όμως δεν απέδωσαν και εκ των πραγμάτων τον διέψευσαν. Εμπιστεύτηκε «χαρισματικές» προσωπικότητες και το αποτέλεσμα το βλέπουμε γύρω μας, καθώς όλα καταρρέουν. Σήμερα μετά από τους τόσους αγώνες και πολιτισμό 6.000 χρόνων ο άνθρωπος, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, ζει μέσα στην αβεβαιότητα, ζει με το φόβο  για το τι θα του συμβεί την επόμενη στιγμή της ζωής του.

      Η μεγάλη απορία του ψαλμωδού, Δαβίδ είναι. «Γιατί εφρύαξαν τα έθνη. Γιατί οι λαοί εμελέτησαν μάταια» (ψαλμός Β/2: 1), γιατί μετά από τόσες χιλιάδες χρόνια πολιτισμού ο άνθρωπος αντί να πάει μπροστά, πάει πίσω; Η απάντηση είναι μία. Γιατί ο άνθρωπος δεν θέτει την εμπιστοσύνη του στο Θεό του, στο Δημιουργό του. Ο άνθρωπος δεν εμπιστεύεται το Θεό. Η απάντηση δίνεται και δια του προφήτου "Ιερεμία" στο κεφάλαιο Β και εδάφ. 13. «Επειδή, δύο κακά έπραξε ο λαός μου εγκατέλειψαν εμένα, την πηγή των ζωντανών νερών, και έσκαψαν για τον εαυτό τους λάκκους, λάκκους συντριμμένους, που δεν μπορούν να κρατήσουν νερό».

      Ο Δαυίδ ζει μια ζωή κατατρεγμένος, κυνηγημένος, πονεμένος και ζητάει καταφύγιο στο Θεό. Για φανταστείτε να στραφεί εναντίον σου το παιδί σου! Να ετοιμάζεσαι για πόλεμο και να ξέρεις ότι αντίπαλο θα έχεις το παιδί σου. Αυτό ήταν το σχολείο του Θεού, αν και πολλά από αυτά τα οποία υπέστη ήταν αποτέλεσμα αμαρτιών (άστοχων επιλογών) μέσα στη ζωή του.

      Διακηρύττει με θάρρος και παρρησία ότι ο Θεός είναι το ασφαλές στήριγμά του. Δε θα τον προδώσει ποτέ, δε θα αθετήσει ποτέ, δε θα μετανιώσει ποτέ. «Πάς άνθρωπος είναι ψεύτης, μόνον ο Θεός είναι αληθής» (Ρωμαίους Γ/3: 4). Ο Κύριος δεν αθετεί, δεν υποχωρεί. Εκφράζει μια βαθιά και ασάλευτη πεποίθηση στον Κύριο. Γνωρίζει σε ποιον έχει πιστέψει. (Β' Τιμοθέου Α/1: 12). Γνωρίζει τη δύναμη του Θεού. Γνωρίζει ότι "ούτε ένα στρουθίον από τον ουρανό, δεν θα πέσει, εάν δεν δώσει εντολή ο Κύριος" (Ματθαίος Ι/10: 29).

      Αναμφισβήτητα η κατάσταση είναι δύσκολη σε παγκόσμιο επίπεδο και κάθε μέρα που θα περνάει θα γίνεται όλο και πιο δύσκολη, καθώς η αμαρτία θεριεύει. Καθημερινά γίνονται γύρω μας πράγματα με τέτοιους ρυθμούς, που σε καμία άλλη εποχή δεν έχουν γίνει. Είναι το κορύφωμα της αποστασίας του ανθρώπου από το Θεό. Είναι το αποκορύφωμα της επιλογής : «δεν θέλωμεν ούτος βασιλεύσει εφ’ ημών» (Λουκάς ΙΘ/19: 14). Τι ωραίο να μπορείς να μείνεις ήσυχος μέσα στην "τρικυμία", που, αντί να κοπάσει, όλο και πιο πολύ θεριεύει, επαναλαμβάνοντας τούτα τα λόγια του ψαλμωδού : «επί τον Κύριο πέποιθα». «Κύριε, είπε ο Πέτρος : «που να πάμε (που να ελπίσουμε) και από το πρόσωπό σου, που να καταφύγουμε, έχεις λόγους ζωής αιωνίου» (Iωάννης Σ/6: 68).

     Μια μάνα είχε ένα γιο που ήταν ναυτικός και έλειπε πολλά χρόνια. Μια μέρα της ήρθε ένα τρομερό μαντάτο. Ο γιος της πνίγηκε, καθώς το πλοίο που δούλευε βούλιαξε και μόνον δέκα άτομα μπόρεσαν να σωθούν. Η γυναίκα σε τούτο το νέο λύγισε, σαν να την χτύπησε κεραυνός. Σε λίγο καθώς σηκώθηκε διάβασε το αγαπημένο της εδάφιο: «επί τον Κύριον πέποιθα». Στον Κύριο έθεσε την εμπιστοσύνη της. Τι είναι αδύνατον εις τον Κύριο; (Λουκάς Α/1: 37).  Είπε στον αγγελιοφόρο ότι είναι βέβαιη πως ο Κύριος τον βρήκε κάτω από τα κύματα και τον έσωσε. Καθώς η γυναίκα αυτή, έμενε μόνη και εμπιστευόταν τον Κύριο, μετά από έξι μήνες έλαβε ένα γράμμα που έγραφε: "Αγαπητή μητέρα, έρχομαι σε λίγες μέρες, ο Θεός μου έσωσε το σώμα και την ψυχή. Ο αγαπημένος σου γιος Τζίμης". Λίγες μέρες μετά επέστρεψε ο γιος. "Μάνα ο Θεός με συνάντησε κάτω από τα κύματα και με έσωσε" (ιστορία που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Λόγοι ζωής» το έτος 1957).

      Επίκαιρο αλλά και διαχρονικό το ερώτημα: "Τι είναι αδύνατον εις τον Κύριον". Ο Λόγος του Θεού μας προτρέπει : «έλπιζε επ’ Αυτόν, εν παντί καιρώ» (ψαλμός ΞΒ/62: 8). Επίσης μας προτρέπει: "Ζητείτε τον Κύριο ενόσω είναι πλησίον". Ας εγκαταλείπει ο ασεβής την οδόν αυτού και ο άδικος τα βουλάς αυτού και ας επιστρέψει προς τον Κύριον και θέλει ελεήσει αυτόν και προς τον Θεόν ημών, διότι Αυτός θέλει συγχωρήσει αφθόνως» (Ησαϊας ΝΕ/55: 6,7). Στον Ψαλμό 91: 1,2 αναφέρεται: «ο κατοικών υπό την σκέπην του Υψίστου, υπό την σκιάν του Παντοκράτορος θέλει διατρίβει, θέλω λέγει προς τον Κύριον, Σύ είσαι καταφυγή μου και φρούριό μου, επ’ Αυτόν θέλω ελπίζει». Εδ. 1 (β). 

      «..πως λέγετε εις την ψυχήν μου, φεύγε εις το όρος σας, ως πτηνόν». Αυτή ήταν η εισήγηση του εχθρού προς το Δαυίδ. "Φύγε, εγκατάλειψε τη διακονία, απαρνήσου τη Θεία κλήση, μην ασχολείσαι με αυτά, πήγαινε κάπου που δεν πρόκειται να σε βρουν ποτέ. Μην ασχολείσαι, πάντα εναντίον σου θα λένε, πάντα εναντίον σου θα στρέφονται". Πρόκειται για εισηγήσεις στις οποίες ο εχθρός μπορεί να χρησιμοποιήσει και τα πλέον στενά συγγενικά πρόσωπα. Θυμηθείτε ποία ήταν η εισήγηση της Κυρίας Ιώβ, προς τον άνδρα της: «Τότε, η γυναίκα του είπε σ' αυτόν: Ακόμα κρατάς την ακεραιότητά σου; Βλασφήμησε τον Θεό, και πέθανε» (Ιώβ Β/2: 9). Ποτέ δε θα λείψουν αυτές οι εισηγήσεις. Θα τις μεταφέρουν πάντοτε «άθλιοι παρηγορητές» (Ιώβ ΙΣ/16: 2). Ας θυμηθούμε την περίπτωση του Ιωβ, που πήγαν οι «φίλοι» του να τον παρηγορήσουν. Χρησιμοποιώντας ξεκομμένα εδάφια από το λόγο του Θεού, ερμηνεύοντάς τα όπως αυτοί ήθελαν, προσπάθησαν να αποδείξουν ότι ο Ιωβ είχε πράξει μεγάλες αμαρτίες και γι’ αυτό έφθασε εκεί που έφτασε.

       Στην ουσία είναι όργανα του εχθρού, που θέλει να ζήσουμε συμβιβασμένα, μακριά από το Θεό. Τέτοιες εισηγήσεις έρχεται να κάνει και η σάρκα στον άνθρωπο μέσα από σκέψεις, κουράστηκα, δεν μπορώ άλλο, να τα εγκαταλείψει, να ξεκουραστεί και αυτός λίγο (εδ. 2), Στη συνέχεια ο Δαυίδ, πιθανόν με την ανάμνηση εκείνης της αναίτιας δολοφονικής επίθεσης του Σαούλ εναντίον του, όταν, ενώ αυτός, για να ευχαριστήσει το βασιλιά Σαούλ, «έπαιζεν το όργανο δια της χειρός αυτού», αυτός κυριευμένος από ζηλοφθονία εξαιτίας των πρόσφατων επιτυχιών του Δαυίδ κατά των Φιλισταίων εκτόξευσε ένα δόρυ για να τον σκοτώσει. Όμως ο Δαυίδ εξέκλεινε και το δόρυ χτύπησε στον τοίχο. (Α' Σαμουήλ ΙΗ/18: 11). Στο πρόσωπο του Σαούλ ο Δαβίδ βλέπει το μίσος των εχθρών του. Βλέπει το μίσος του εχθρού (διαβόλου), ο οποίος γνωρίζει τα σχέδια του Θεού μέσα από το Δαυίδ και προσπαθεί να τα ακυρώσει. Προσπαθεί να ακυρώσει ή να εκτρέψει τα γεγονότα, για να μη φτάσουμε ποτέ στην εκπλήρωση της μεγάλης υπόσχεσης του Θεού. Για να μην έρθει ο Σωτήρας, ο Λυτρωτής, ο «Σιλώ», «ο Λέων εκ της φυλής του Ιούδα» (Γένεση ΜΘ/49: 9), εκείνος που ήταν προορισμένος, για να του συντρίψει την κεφαλή. (Γένεση Γ/3: 15).

       «Οι ασεβεις ενέτειναν τόξον, ητοίμασαν τα βέλη αυτών επί την χορδήν, δια να τοξεύσωσιν εν σκότει τους ευθείς την καρδίαν». Από του αίματος του δικαίου Αβελ (Γένεση Δ/4: 8) και μέχρι να έρθει ο Κύριος, μέχρι να ακουστεί στον ουρανό: «που θάνατε το κέντρο σου, που Άδη η νίκη σου», (Α' Κορινθίους ΙΕ/15: 55), δε θα παύσει ποτέ ο άδικος να κυνηγάει το δίκαιο. Ο αγώνας είναι συνεχής και ανελέητος. Παντού και πάντοτε ο άδικος Κάιν θα κυνηγάει τον δίκαιο Άβελ, όχι για να τον πιάσει και να συνδιαλλαχτεί μαζί του, για να λύσουν τις διαφορές τους, αλλά για να τον εξοντώσει.

       Είναι το σκοτάδι που φθονεί το φως. Είναι η ακαθαρσία που δεν μπορεί δίπλα της ν ’ανεχθεί την καθαρότητα . Είναι ο Άδης, που με πείσμα ζητεί να καταπιεί, αν μπορούσε τον Ουρανό. Και ο αγώνας αυτός θα ήταν άνισος, θα κατέληγε σε θρίαμβο του κακού, αν ο Κύριος δεν ήταν σύμμαχος όλων εκείνων που αποφασίζουν σ’ αυτήν τη ζωή να ακολουθήσουν και να υπηρετήσουν το φως με κάθε θυσία. Αν δεν υπήρχε ο Κύριος Ιησούς Χριστός, ο νικητής του Άδη και του θανάτου, ο αναστημένος και δοξασμένος Ιησούς Χριστός, το αιώνιο φρούριο, τα ασάλευτο καταφύγιο, τότε ολόκληρη τη ζωή μας θα την χαρακτήριζαν τα λόγια του Πέτρου. «Κύριε, δι όλης της νυκτός κοπιάσαντες, ουδέν πιάσαμε» (Λουκάς Ε/5: 5). Ολόκληρη η ζωή θα ήταν πόνος, κόπος, αγώνας σκληρός, και το αποτέλεσμα «ουδέν». Ο Κύριος όμως έχει το θρόνο Του στον ουρανό.

       Έτσι το κακό δε μπορεί να θριαμβεύσει και η αδικία, αν και απλώνει και επιβάλλεται, δεν μπορεί να καταβάλει τις καρδιές εκείνων που ανήκουν σ’ Αυτόν. Εδ. 3. Κάτω από αυτές τις συνθήκες, κάτω από τις ωραίες και γλυκές εισηγήσεις του εχθρού προς το Δαβίδ, να φύγει εις το όρος, να σώσει τον εαυτόν του, ο ψαλμωδός διερωτάται: «Εάν τα θεμέλια καταστραφώσιν, ο δίκαιος τι δύναται να κάμη;». Πόσο επίκαιρο είναι αυτό στις ημέρες μας! Όταν τα θεμέλια της Κοινωνίας υπονομεύονται, όταν οι άνθρωποι βλέπουν, όλους αυτούς που τους Κυβερνούν να είναι βουτηγμένοι μέσα στο ψέμα, την υποκρισία, την κλεψιά, την απάτη, το κακό, την αμαρτία, όταν οι άνθρωποι βλέπουν, εκείνους που διακηρύττουν ότι είναι πνευματικοί ηγέτες, που στην ουσία είναι πολιτικο - θρησκευτικοί ηγέτες, που κόπτονται ότι είναι αντιπρόσωποι Εκείνου επί της γης, να είναι βουτηγμένοι μέσα στην αμαρτία. Να είναι αναμεμιγμένοι στην πολιτική, στην νομιμοποίηση του παράνομου χρήματος, όταν δεν υπάρχουν πλέον πνευματικοί ηγέτες, ή υπάρχουν αλλά είναι συμβιβασμένοι με το σύστημα και δεν ορθώνουν το ανάστημά τους να πουν: "που πάμε, δεν πάει άλλο". Τότε ο απλός άνθρωπος, ο δίκαιος, βλέπει τον εαυτόν του να βρίσκεται σε πλήρη αδυναμία και διερωτάται τι μπορώ να κάνω  εγώ;  

       Όμως και αυτό δεν είναι αλήθεια. Και αυτό αποτελεί εισήγηση του εχθρού. Ο Θεός μπορεί να ενεργήσει, ακόμα αν χρειαστεί και με ένα άνθρωπο, για να διακηρύξει και να επιβάλει το θέλημά Του. Ένας άνθρωπος, όμως παραχωμένος ολοκληρωτικά στα χέρια του Θεού, όπως ήταν ο Απ. Παύλος. Μέσω του κηρύγματος του Απ. Παύλου ο Θεός άλλαξε τον κόσμο. Ένας άνθρωπος ήταν και ο προφήτης Ηλίας που με την προσευχή του σταμάτησε τον ουρανό και δεν έβρεχε για 3,5 χρόνια. (Α' Βασιλέων ΙΖ/17: 1). Μου έχει κάνει μεγάλη εντύπωση εκείνη η απορία του Βασιλιά Αχαάβ, καθώς αντίκρισε μπροστά του ένα κοντό και δασύτριχο ανθρωπάκι με μια δερμάτινη ζώνη στη μέση (Β' Βασιλέων Α/1: 8). Ήταν ο προφήτης Ηλίας και η ερώτηση του Βασιλιά ήταν: «Εσύ είσαι ο ταράττων τον Ισραήλ;» (Α' Βασιλέων ΙΗ/18: 17). Ως άνθρωπος απέβλεπε στο φαινόμενο, ο Θεός όμως αποβλέπει στην καρδία (Α' Σαμουήλ ΙΣ/16: 7). Τόσοι δυνατοί, τόσοι στρατοί άρτια εξοπλισμένοι, τόσοι Αυτοκράτορες δεν μπόρεσαν να κάνουν τίποτα, δεν μπόρεσαν να ακυρώσουν τα σχέδια του Θεού. Αυτοί σήμερα δεν υπάρχουν, όμως ο Λόγος του Θεού  υπάρχει και καθημερινά χιλιάδες ψυχές ακούν για τη σωτήρια χάρη του Θεού (Εφεσίους Β/2: 8).

       Μέσα σ’ αυτό το σκοτάδι που έχει απλωθεί γύρω μας και όλο και πιο πολύ βαθαίνει, ο δίκαιος τι μπορεί να κάνει; Ένα χρειάζεται να κάνει: Να στραφεί προς τον Κύριο των δυνάμεων και να μείνει εν Χριστώ (Κολοσσαείς Β/2: 10). Νικητής είναι ο Κύριος. Βλέπει τα πάντα, γνωρίζει τα πάντα, «ο Κύριος είναι εν τω ναώ τω αγίω αυτού». Δεν πρόκειται ασφαλώς για το ναό του Σολομώντα (άλλωστε ακόμα δεν είχε οικοδομηθεί), ή για οποιοδήποτε άλλο χειροποίητο ναό. Πού είναι ο θρόνος του Θεού; Είναι «εν υψηλοίς και εν Αγίω τόπω». Αυτό σημαίνει ότι ο Κύριος είναι δυνατός, κραταιός, μεγαλύτερος από οποιοδήποτε εχθρό, πάνω από όλους και από όλα, είναι ο Κύριος, "αλλά κατοικεί και μετά του ταπεινού και συντετριμμένου τη καρδία" (Ησαΐας ΝΖ57: 15). Κατοικεί και ανάμεσα στο λαό Του ο Κύριος. «οι οφθαλμοί αυτού βλέπουσι, τα βλέφαρα αυτού εξετάζουσι τους υιούς των ανθρώπων». Τίποτα δεν μπορεί να κρυφτεί από τα μάτια του Κυρίου. Εκείνη την ημέρα ο άνθρωπος θα δώσει λογαριασμό για ό,τι έπραξε.

        Αρνιόταν η Αστυνομία ότι είχε κτυπήσει εκείνον το φοιτητή από την Κύπρο σε κάποια επεισόδια που έγιναν στη Θεσσαλονίκη πριν από μερικά χρόνια. Πήγε να φύγει, είπαν, και έπεσε πάνω σε μια ζαρντινιέρα με λουλούδια και χτύπησε. Όμως από κάποιους δημοσιογράφους παρουσιάστηκε ένα video που έδειχνε καθαρά πόσο βάναυσα και από κακή πρόθεση τον κακοποίησαν οι Αστυνομικοί και τότε αναδιπλώθηκαν, ζήτησαν συγνώμη. Δεν μπορούσαν να κάνουν αλλιώς, διότι υπήρχε το video, το οποίο ήταν αψευδής μάρτυρας. Αν οι άνθρωποι μπορούν να τραβούν video, πόσο μάλλον ο Θεός, «οι οφθαλμοί αυτού βλέπουσι, τα βλέφαρα αυτού εξετάζουσι τους υιούς των ανθρώπων». Ο Κύριος γνωρίζει τα πάντα. Εκείνη την ημέρα το video της ζωής μας θα μας κρίνει. Ο ψαλμωδός αναφέρει: «για να δικαιωθείς στα λόγια σου, και να είσαι άμεμπτος στις κρίσεις σου» (Ψαλμός ΝΑ/51).

      Ο Θεός είναι Θεός αγάπης, Θεός ελέους, "δεν θέλει το θάνατο του ασεβούς, εφευρίσκει τρόπους για να μην μείνει μακριά ο ασεβής, αλλά να έρθει κοντά Του και να σωθεί αιωνίως" (Β' Σαμουήλ ΙΔ14: 14), όμως είναι και Θεός ΔΙΚΑΙΟΣ και χάριν της δικαιοσύνης εκείνη την ημέρα θα είναι δίκαιος Κριτής. Ένας φίλος μου είπε: "Θα ζητήσω από την Εφορία να κάνω περαίωση, να κλείσω τα βιβλία του καταστήματός μου, να πληρώσω ό,τι μου αναλογεί για τα προηγούμενα χρόνια και πλέον δε θα έχω καμία εκκρεμότητα". Σκέφτηκα ότι αυτό κάνει και ο Θεός ανάμεσα στους αιώνες, αλλά και σήμερα. Καλεί τον κάθε άνθρωπο να κάνει περαίωση και να κλείσει τις εκρεμμότητες που έχει μαζί Του. Η πολιτεία το κάνει, γιατί θέλει να εισπράξει χρήματα. Ο Θεός το κάνει γιατί δεν θέλει το θάνατο του αμαρτωλού (Ιεζεκιήλ ΛΓ/33: 11).

        Στέλνει προσκλήσεις ο Θεός στον καθένα και λέει: «Ελάτε τώρα, και ας διαδικαστούμε, λέει ο Κύριος, αν οι αμαρτίες σας είναι σαν το πορφυρούν, θα γίνουν άσπρες σαν χιόνι, αν είναι ερυθρές σαν κόκκινο, θα γίνουν σαν άσπρο μαλλί, αν μόνον θέλετε με υπακούσει» (Ησαΐας Α/1: 18). Είσαι στο «κόκκινο» λέει ο Θεός, όμως έλα τώρα, που είναι καιρός ευπρόσδεκτος, που είναι καιρός σωτηρίας (Β' Κορινθίους  Σ/6: 2), να διαδικαστούμε.

         Αν μετανοήσεις για την αμαρτωλή ζωή σου, Εγώ θα διαγράψω τα χρέη σου, λέει ο Θεός (Μιχαίας Ζ/7: 19). Δεν χαρίζονται, γιατί κανένας δανειστής δε χαρίζει, αλλά γι’ αυτά έχει πληρώσει ο Χριστός πάνω στο σταυρό. Δεν πλήρωσε με αργύριο ή χρυσίον, αλλά με το ίδιο Του το αίμα (Εβραίους Θ/9: 12). Πιστεύεις τούτο; Εάν "ναι", πήγαινε στο Θεό για «περαίωση». Θα συγχωρήσει όλες τις αμαρτίες σου και θα βάλει μέσα σου νέα καρδιά. Ο Θεός έρχεται και βρίσκει τον αμαρτωλό άνθρωπο μέσα στην αμαρτία του, εκεί που είναι πεσμένος μέσα στο βούρκο, δίπλα στα γουρούνια και στα ξυλοκέρατα, πεινασμένος και απελπισμένος και θέλει να του προσφέρει τη δική Του «λευκή στολή».

       Δέστε με τι αγάπη άνοιξε την αγκαλιά του ο Πατέρας του λεγόμενου «άσωτου» υιού (Λουκάς ΙΕ/15: 11–32). Τον έπλυνε, τον καθάρισε, του φόρεσε την καλύτερη στολή, έβαλε δαχτυλίδι στο χέρι του, δείγμα εξουσίας και πρόσβασης στους θησαυρούς του πατέρα και τον κάθισε στο τραπέζι Του με τα καλύτερα εδέσματα, για να γιορτάσει το γυρισμό του. Αυτή είναι η αγάπη του Θεού. Αυτή είναι η «περαίωση» του Θεού. Αυτή είναι η πλήρης τακτοποίηση του αμαρτωλού. Αυτός είναι ο μόνος δρόμος, για να μην πεθάνει μέσα στην αμαρτία του ο άνθρωπος, αλλά να ζήσει αιώνια κοντά στο Θεό. "Τώρα είναι καιρός ευπρόσδεκτος, είναι καιρός σωτηρίας".

       Ο Κύριος που βλέπει τα πάντα, περιμένει κάποια ψυχή να μετανοήσει. Περιμένει κάποια ψυχή «εν πνεύματι και αληθεία» να Τον επικαλεστεί (Ιωάννης Δ/4: 24) και ο Κύριος, που είναι «ο Κύριος των δυνάμεων» είναι έτοιμος να σταθεί κοντά του. Να βαδίσει μαζί του μέσα στην έρημο της ζωής. Είναι έτοιμος το «κόκκινο» να το κάνει άσπρο σαν χιόνι, το πορφυρούν να το κάνει όπως το άσπρο μαλλί. Να γιατί ο άνθρωπος που δε θα έχει κάνει «περαίωση» με το Θεό, θα είναι αναπολόγητος εκείνη την ημέρα στην παρουσία Του. Ο συγγραφέας της προς Εβραίους Επιστολή κράζει και μας καλεί ιδιαίτερα να προσέξουμε. «Επειδή, αν ο λόγος που μιλήθηκε διαμέσου αγγέλων έγινε βέβαιος, και κάθε παράβαση και παρακοή έλαβε δίκαιη ανταπόδοση, πώς εμείς θα ξεφύγουμε, αν αμελήσουμε μια τόσο μεγάλη σωτηρία»; Η οποία, αφού άρχισε να διακηρύσσεται διαμέσου τού Κυρίου, βεβαιώθηκε σε μας από εκείνους που άκουσαν» (Εβραίους Β/2: 2,3).

       Οι οφθαλμοί του Κυρίου βλέπουν τα πάντα. Ανόητοι είναι όλοι εκείνοι που πιστεύουν ότι μπορούν τάχα να κρυφτούν και να κάνουν πράξεις, που ποτέ τους δε θα έρθουν στο φως και δε θα ελεγχθούν. Εκείνος που έπλασε το μάτι είναι δυνατόν να μη βλέπει; Εκείνος ο οποίος έχει το θρόνο Του στον Ουρανό είναι δυνατόν να μην παρατηρήσει όσα γίνονται στη γη;. Κάποτε ένας πατέρας μέθυσος και κλέφτης πήρε το μικρό του παιδί, να τον βοηθήσει στη βραδινή του εξόρμηση . «Κάθισε εδώ» του είπε «και εγώ θα μπω σε εκείνο το σπίτι. Μόλις δεις κάποιον να κοιτάζει προς τα δω, σφύριξέ μου συνθηματικά να βγω. Πέρασε λίγη ώρα και σε μια στιγμή το παιδί άρχισε να σφυρίζει δυνατά και επίμονα. Ο πατέρας βγήκε κατατρομαγμένος και ρώτησε εάν είχε δει κανέναν άνθρωπο. «Όχι», απάντησε με απλότητα το παιδί, «αλλά, πατέρα, στο Κυριακό Σχολείο την περασμένη Κυριακή η δασκάλα μας είπε ότι ο Θεός βλέπει, όπου και να κρυφτούμε, ό,τι και να κάνουμε». Ήταν ένας καλός έλεγχος για τον πατέρα, που ντροπιασμένος έπιασε το παιδί από το χέρι και πήρε το δρόμο του γυρισμού .

        Ο Θεός αλήθεια βλέπει . Κανείς δεν μπορεί να αποφύγει τη ματιά Του. Κανείς δε θα μπορέσει να αποφύγει την κρίση Του. Ο Κύριος είναι δίκαιος και αγαπά δικαιοσύνη. Πολλά έχουν λεχθεί και έχουν γραφτεί για το χαρακτήρα του Θεού. Ανάμεσα στους πολλούς δεν έλειψαν και εκείνοι που, πιστεύοντας ότι τιμούν τον Θεό, είπαν ότι ο Θεός είναι αγάπη και μόνον αγάπη, ότι Αυτός όλους τους αγαπά και όλους αδιάκριτα τους συγχωράει και θα τους σώσει . Όμως η Αγία Γραφή μας λέει ότι ο Θεός είναι Θεός Δίκαιος και αγαπάει δικαιοσύνη. Αυτός επιβραβεύει το αγαθό και τιμωρεί το πονηρό. Η αγιότητά Του δεν μπορεί να συγκατοικήσει με την ανθρώπινη αμαρτία. Γι ’ αυτό και πάνω στο Σταυρό του Γολγοθά έγινε το αιματηρό εκείνο δράμα της θυσίας του Υιού του Θεού . Ήταν ο αναμάρτητος που έγινε αμαρτία, για να γίνουμε εμείς οι αμαρτωλοί, δίκαιοι και να μπορέσουμε έτσι να επικοινωνήσουμε με τον δίκαιο Θεό, διότι ο Θεός είναι Θεός αγάπης και δικαιοσύνης . Εδ. 5. 

      «Ο Κύριος εξετάζει τον δίκαιο». Τον περνά μέσα από το σχολείο το δικό Του. Τον περνά μέσα από θλίψεις και δύσκολες καταστάσεις, σε δοκιμασίες, όπως ακριβώς οι άνθρωποι δοκιμάζουν (επεξεργάζονται) το χώμα, για να βγάλουν μέσα από αυτό το χρυσάφι. Το περνάνε μέσα από φωτιά. Εκεί μένει ό,τι είναι καθαρό, ό,τι είναι πολύτιμο και όλα τ' άλλα φεύγουν, καίγονται, εξαφανίζονται. Στόχος του Θεού είναι να «καθαρίσει» και να χαλυβδώσει το χαρακτήρα του ανθρώπου, για να μπορέσει έτσι να ανταποκριθεί στην Άγια κλήση του. Τι κυβερνήτης θα ήταν ο Ιωσήφ, αν ο Θεός δεν τον είχε περάσει μέσα από τη δική Του παιδεία. Ενώ ο Κύριος για τους δικούς του λόγους επιτρέπει ο δίκαιος να περνά μέσα από δοκιμασία, χωρίς όμως ποτέ να απομακρυνθεί απ’ αυτόν», όμως «… τον δε ασεβή και τον αγαπώντα την αδικία, μισεί η ψυχή Αυτού».  Φοβερές θα είναι οι συνέπειες για όλους εκείνους  που θα παραμείνουν πεισματικά στην απόρριψη του Έργου της Χάριτος του Θεού.

        Όλος αυτός ο πόνος, η θλίψη, οι πόλεμοι, η ανέχεια, η ηθική κατάπτωση, η αγωνία, το αίμα που χύθηκε, ο θάνατος είναι αποτέλεσμα της εναντίωσης του ανθρώπου προς το Θεό. Είναι τα αποτελέσματα τους ανθρώπινου πολιτισμού χωρίς το Θεό. «Επειδή απεδωκίμασαν του να έχουσι γνώσην περί Θεού, παρέδωκεν ο Θεός αυτούς εις αδόκιμον νουν» (Ρωμαίους Α/1: 28). Χωρίς δύναμη ο άνθρωπος, χωρίς λογική, αυτή είναι η κατάστασή του μακριά από το Θεό. Το αποτέλεσμα είναι συντριπτικό. Δεν μπορεί να αντισταθεί και πέφτει μέσα στις παγίδες που ο εχθρός του στήνει για να τον εξοντώσει, να τον εξευτελίσει, για τον δέσει πραγματικά και να τον σύρει, όπως παλιά έσερνε ο γύφτος την αρκούδα. Αυτός είναι ο άνθρωπος στα χέρια του εχθρού. Ένα συντετριμμένο καλάμι, ένα άβουλο πλάσμα. Όλοι γνωρίζουν τις φοβερές συνέπειες της χρήσης των ναρκωτικών. Όμως ο αριθμός των χρηστών καθημερινά μεγαλώνει. Από μικρά παιδάκια μέχρι μεγάλους ο εχθρός τους σπρώχνει εκεί για να τους εξουθενώσει. Τι τρομακτικές διαστάσεις έχει λάβει η πορνεία στις μέρες μας, κατάντησε σύγχρονη μορφή δουλείας. Η γυναίκα πουλιέται και αγοράζεται. Αυτό πάντα, θα πει κάποιος, γινόταν. Ναι, αλλά σήμερα έχει λάβει διαστάσεις παγκόσμιας βιομηχανίας. Τα μεγαλύτερα κέρδη στον κόσμο προέρχονται : 1/ Από τα όπλα, 2/ από τα ναρκωτικά, 3/ από την πορνεία. «… θέλει βρέξει επί τους ασεβής παγίδας….. ανεμοζάλη…». (Ψαλμός ΙΑ/11: 6). Ακόμα και η υπέρτατη αξία, που είναι ανθρώπινη ζωή, μακριά από το Θεό δεν έχει καμία αξία. Περισσότεροι άνθρωποι σφάζονται καθημερινά στο Ιρακ, στη Συρία, στη μέση Ανατολή, από τα μοσχάρια.

      Μια φωτιά με «πυρ και θείον» κατακαίει γύρω μας τα πάντα, εκμηδενίζει, αφανίζει αρχές, θεσμούς, μέσα σε μια εγωιστική ανθρώπινη έξαρση που πλημμυρίζει τα πάντα. Γιατί όλα αυτά; Γιατί τόσο μεγάλο κακό γύρω μας; Ο ψαλμωδός έρχεται να δώσει την εξήγηση: «Είναι η μερίς του ποτηρίου αυτών». Είναι η εκπλήρωση του Θείου νόμου, ό,τι σπείρει ο άνθρωπος, τούτο και θέλει θερίσει. (Γαλάτας Σ/6: 7). Είναι οι συνέπειες των επιλογών του ανθρώπου. (εδ. 7). Συμπέρασμα: Ύστερα από όλη αυτή την ταλαιπωρία, τους πόνους, την ταραχή στη ζωή του, ο ψαλμωδός τελειώνει με τον ίδιο τρόπο που άρχισε. «δίκαιος ων ο Κύριος».

       Η πρώτη γραμμή του ψαλμού δείχνει πού στηρίζεται η ασφάλεια του πιστού ανθρώπου: «επί τον Κύριο πέποιθα». Η τελευταία γραμμή έρχεται να μας υπενθυμίσει πού θα πρέπει να αποβλέπει ο άνθρωπος, που θα πρέπει να έχει στραμμένη την καρδιά του. «το πρόσωπον Αυτού βλέπει ευθύτητα». (Ψαλμός ΙΑ/11: 7). Υπάρχει ελπίδα. Μέσα στην ανθρώπινη κατάπτωση που καθημερινά βλέπουμε γύρω μας, την ολοκληρωτική ανθρώπινη εξαχρείωση, στέκεται το Ευλογημένο Πρόσωπο και Έργο του Υιού του Θεού, ο οποίος μέσα από «εκείνα τα οποία έπαθε» (Εβραίους Β/2: 18), μέσα από τη θυσία του και την Ανάστασή του από τους νεκρούς έγινε σε μας ο αρχηγός και τελειωτής της πίστεώς μας. «ο οποίος εγεννήθη σοφία ημίν από Θεού, δικαιοσύνη τε και αγιασμός και απολύτρωσις». (Κορινθίους Α΄ Α/1: 30).

       Υπάρχει ελπίδα. Υπάρχει διέξοδος, φτάνει ο άνθρωπος να κάνει τη μία, τη σωστή επιλογή μέσα στη ζωή του, που δεν είναι άλλη από τον Αναστημένο, δοξασμένο, και πάλιν ερχόμενο Ιησούς Χριστός. Όλοι εκείνοι που Τον έχουν γνωρίσει ας σηκώσουν τα κεφάλια, μην πτοούμεθα, ο Κύριος έρχεται και καθώς έρχεται, φέρει μαζί του και τον μισθό για τον καθένα μας. Γιατί μην ξεχνάμε κάτι που πολύ καλά γνώριζε ο Μωυσής, ότι ο Θεός είναι μισθαποδότης (Εβραίους ΙΑ/11: 6 & 26). Τίποτα δε χάθηκε. Εκείνοι που θα χαθούν θα είναι όλοι εκείνοι που δεν Τον αναγνώρισαν, που στάθηκαν απέναντί Του, που περιφρόνησαν ένα τόσο μεγάλο έργο σωτηρίας.

       Τι ωραίο, τι αισιόδοξο, τι νικηφόρο μήνυμα. Να περιμένει ο άνθρωπος το Χριστό. Να κράζει «ναι έρχου Κύριε». (Αποκάλυψη ΚΒ/22: 20). Όταν η Εκκλησία του Χριστού θα πει τούτες τις λέξεις, μέσα από την καρδιά της, τότε θα έρθει ο Κύριος. Έρχεται για «να κάνει τα πάντα νέα». "Θα εξαλείψει παν δάκρυον από των οφθαλμών αυτών" (Αποκάλυψη Ζ/7: 17). Δεν θα υπάρχει ο πόνος, η θλίψη, η αγωνία. Θα υπάρξει αιώνια χαρά και δοξολογία προς τον Θεό. ---