Βιβλίο "ΓΕΝΕΣΗΣ", κεφ. ΚΕ/25, εδ. 19 – 34.
19 Κι αυτή είναι η γενεαλογία τού Ισαάκ, του γιου τού Αβραάμ ο Αβραάμ γέννησε τον Ισαάκ
20 και ο Ισαάκ ήταν 40 χρόνων, όταν πήρε για τον εαυτό του γυναίκα τη Ρεβέκκα, τη θυγατέρα τού Βαθουήλ, του Σύριου, από την Παδάν-αράμ, αδελφή τού Λάβαν τού Σύριου.
21 Και ο Ισαάκ προσευχόταν στον Κύριο για τη γυναίκα του, επειδή ήταν στείρα και ο Κύριος τον εισάκουσε, και η Ρεβέκκα, η γυναίκα του, συνέλαβε.
22 Και τα παιδιά συγκρούονταν μέσα της και είπε: Αν έτσι πρόκειται να γίνει, γιατί εγώ να συλλάβω; Και πήγε να ρωτήσει τον Κύριο.
23 Και ο Κύριος της είπε: Δύο έθνη είναι στην κοιλιά σου και δύο λαοί θα διαχωριστούν από τα σπλάχνα σου Και ο ένας λαός θα είναι δυνατότερος από τον άλλο λαό και ο μεγαλύτερος θα δουλέψει στον μικρότερο.
24 Και όταν συμπληρώθηκαν οι ημέρες της για να γεννήσει, να, στην κοιλιά της ήσαν δίδυμα.
25 Και ο πρώτος βγήκε κόκκινος, και ήταν ολόκληρος δασύτριχος σαν δέρμα και αποκάλεσαν το όνομά του Ησαύ.
26 Και έπειτα βγήκε ο αδελφός του και το χέρι του κρατούσε τη φτέρνα τού Ησαύ γι' αυτό ονομάστηκε Ιακώβ και ο Ισαάκ ήταν 60 χρόνων, όταν τους γέννησε.
27 Και μεγάλωσαν τα παιδιά και ο μεν Ησαύ έγινε άνθρωπος έμπειρος στο κυνήγι, ένας άνθρωπος του χωραφιού ο δε Ιακώβ, ένας άνθρωπος απλός, που κατοικούσε σε σκηνές.
28 Και ο μεν Ισαάκ αγαπούσε τον Ησαύ, επειδή το κυνήγι ήταν σ' αυτόν τροφή ενώ η Ρεβέκκα αγαπούσε τον Ιακώβ.
29 Και ο Ιακώβ μαγείρευε ένα μαγείρεμα και ο Ησαύ ήρθε από το χωράφι, και ήταν αποκαμωμένος
30 και ο Ησαύ είπε στον Ιακώβ: Δώσε μου, παρακαλώ, να φάω, από το κόκκινο, τούτο το κόκκινο, επειδή είμαι αποκαμωμένος γι' αυτό, αποκάλεσαν το όνομά του Εδώμ.
31 Και ο Ιακώβ είπε: Πούλησέ μου σήμερα τα πρωτοτόκιά σου.
32 Και ο Ησαύ είπε: Δες, εγώ πάω να πεθάνω, και σε τι με ωφελούν αυτά τα πρωτοτόκια;
33 Και ο Ιακώβ είπε: Να μου ορκιστείς σήμερα και του ορκίστηκε και πούλησε τα πρωτοτόκιά του στον Ιακώβ.
34 Τότε, ο Ιακώβ έδωσε στον Ησαύ ψωμί, και μαγείρεμα της φακής και έφαγε και ήπιε, και αφού σηκώθηκε αναχώρησε έτσι ο Ησαύ καταφρόνησε τα πρωτοτόκιά του.
Επιστολή "προς ΕΒΡΑΙΟΥΣ¨, κεφ. ΙΒ/12, εδ. 14-17.
14 Επιδιώκετε ειρήνη με όλους, και τον αγιασμό, χωρίς τον οποίο κανένας δεν θα δει τον Κύριο
15 παρατηρώντας μήπως κάποιος στερείται τη χάρη τού Θεού «μήπως κάποια ρίζα πικρίας, που αναφύεται, φέρνει ενόχληση», και διαμέσου αυτής μολυνθούν πολλοί
16 μήπως υπάρχει κάποιος πόρνος ή βέβηλος, όπως ο Ησαύ, ο οποίος για ένα πιάτο φαγητό πούλησε τα πρωτοτόκιά του
17 ξέρετε, βέβαια, ότι και μετέπειτα, θέλοντας να κληρονομήσει την ευλογία, αποδοκιμάστηκε δεδομένου ότι, δεν βρήκε τόπο μετάνοιας, αν και την εκζήτησε με δάκρυα.
ΣΧΟΛΙΑ :
Στην οικογένεια της εποχής εκείνης μετά τον πατέρα ο πρωτότοκος γιός ήταν ο αρχηγός της οικογένειας, ο οποίος ήταν κύριος πάνω στους μικρότερους αδελφούς του. Ο Ησαύ σαν πρωτότοκος ήταν φυσικός κληρονόμος του Ισαάκ και μέσω αυτού επρόκειτο να εκπληρωθούν όλες οι υποσχέσεις που είχε δώσει ο Θεός στους προπάτορές του, τον Αβραάμ, τον Ισαάκ....
Ο κάθε πιστός άνθρωπος είναι πρωτότοκος του Θεού, προορισμένος να εξαγγείλει με τη ζωή του τις αρετές του Θεού ζώντας ανάμεσα σε μία γενεά "σκολιά και διεστραμμένη" (Φιλιππησίους Β/2: 15) και να γευθεί την κληρονομιά και το δώρο του Θεού, που είναι "αιώνια ζωή". (Ρωμαίους Σ/6: 22). Η σειρά που ήταν τότε παραμένει και σήμερα στα πνευματικά πράγματα, μια σειρά που ο Θεός έχει βάλει και η οποία περιέχει ένα μεγάλο ηθικό βάρος, για τον κάθε πιστό του Θεού, εν Χριστώ Ιησού. Δια Ιησού Χριστού είμαστε "παιδιά του Θεού", κληρονόμοι του Θεού (Ρωμαίους Η/8: 17) και οι υποσχέσεις του Θεού θα εκπληρωθούν κατά γράμμα μέσα στη ζωή μας, εάν πάρουμε σοβαρά το Λόγου του Θεού, που είναι "ναι" και "αμήν", αψευδής και αιώνιος.
Ο Θεός έχει θαυμαστά σχέδια για το κάθε δικό Του παιδί. Όμως, πολλές φορές αυτά τα σχέδια ερχόμαστε με τη ζωή μας να τα αλλάξουμε, ερχόμαστε να εμποδίσουμε το Θεό να τα υλοποιήσει. Υπάρχει ένα φωτεινό παράδειγμα μέσα στο Λόγο του Θεού ενός ανθρώπου που η ζωή του ήταν τόσο προσεγμένη, ώστε επέτρεπε στο Θεό να εφαρμόζει τα σχέδια που είχε γι’ αυτόν. Το όνομά του Ιωσήφ. (Γένεση, κεφ. ΛΖ/37). Ακολουθούσε πιστά το Θεό, ήταν απόλυτα αφημένος και αφοσιωμένος στην Πρόνοια του Θεού. Ζούσε στην πράξη τους στίχους εκείνου του τόσο ωραίου ύμνου : «όπου Αυτός με οδηγήσει θα υπάγω ασφαλώς…..».
Συνεπώς μια άστατη σχέση με το Θεό που θα τη διακρίνει η απιστία, η αμαρτία, η μη συμμόρφωση με το θέλημα Του μπορεί να κάνει το Θεό να αλλάξει τα σχέδιά Του μέσα στη ζωή μας. Ένα ποίημα είχε την επιγραφή : «το πουλάκι με το σπασμένο φτερό». Το περιεχόμενό του είχε ως εξής: Ένα πουλάκι πέταγε πολύ ψηλά και τραγουδούσε. Όμως μια μέρα δεν πρόσεξε και λαβώθηκε στο φτερό από την παγίδα ενός κυνηγού. Το βρήκε κάποιος άνθρωπος με σπασμένη τη φτερούγα του, το πήρε, το περιποιήθηκε και σιγά – σιγά το πουλάκι άρχισε να γίνεται και πάλι καλά. Κάποια στιγμή που ένιωσε τελείως καλά αποφάσισε να πετάξει και να φύγει από το σπίτι του ανθρώπου που το είχε περιποιηθεί. Προσπάθησε να πετάξει και πάλι ψηλά, αλλά δεν μπόρεσε να φτάσει πολύ ψηλά, όσο πέταγε πριν από την περιπέτειά του. Το πουλάκι κατάλαβε ότι μια στιγμή απροσεξίας του είχε αφαιρέσει μέσα στη ζωή του την ευκαιρία να πετά σε μεγάλα ύψη. Ποτέ πλέον δε θα ξαναπετούσε όπως πριν. Το πουλάκι με το σπασμένο φτερό μη μπορώντας λοιπόν να φτάσει τα μεγάλα ύψη, , στεκόταν κοντά στην παγίδα και με το κελάηδημά του προφύλαγε τα άλλα πουλιά να μην πέσουν στην παγίδα. Ήταν μια σπασμένη ζωή, μια χαμένη ζωή, που όμως έγινε μια θαυμαστή ευκαιρία και προφυλάγε πολλά άλλα πουλιά, ώστε να μην πέσουν στην παγίδα.
Σ΄ ένα παλαιοπωλείο ήταν πολλά στοιβαγμένα, σκονισμένα άχρηστα αντικείμενα. Καθώς τα παρατηρεί ένας μεγάλος μουσικός, το μάτι του πέφτει πάνω σε ένα παλιό σκονισμένο βιολί. Το πήρε με τρυφερότητα στα χέρια του, το καθάρισε, το στήριξε κάτω από το πηγούνι του και άρχισε να παίζει. Τι γλυκιά μοναδική μουσική άρχισε να βγάζει εκείνο το πεταμένο και εγκαταλειμμένο, εκείνο το άχρηστο αντικείμενο! Ήταν μια μουσική που δεν την είχαν ακούσει όλοι όσοι ευρίσκονταν εκεί. Έπρεπε να το δει το έμπειρο μάτι του μουσικού και έπρεπε να το ακουμπήσουν εκείνα τα τρυφερά του χέρια, για να βγει η τόσο ωραία μουσική που ακούστηκε.
Ένα πεταμένο και καταφρονημένο αντικείμενο ήμουν και ήσουν στο παλαιοπωλείο τούτης της ζωής. Το έμπειρο μάτι Εκείνου που πάντα σ' έβλεπε, που πάντα σε ήξερε, μια μέρα εστίασε πάνω σου. "Λάζαρε…. φώναξε ο Αρχηγός της ζωής, βγες έξω από τον τάφο σου". Αυτό και αν είναι θαύμα! Το παλιό το πεταμένο, το άχρηστο αντικείμενο, ο άνθρωπος της παλιάς ζωής, της αμαρτίας και της αποστασίας, τώρα να είναι μια μοναδική αξία και ομολογεί τις αρετές του Σωτήρα Του. Τι θαυμαστό αληθινά!
Στην ιστορία που διαβάσαμε παρατηρούμε μια τραγωδία μέσα στη ζωή του πρωτότοκου υιού του Ισαάκ και της Ρεβέκκας, εξαιτίας της ζωής του και της εν γένει συμπεριφοράς του απέναντι στα πράγματα του Θεού. Πρόκειται για τραγωδία που αποτελεί ζωντανή προειδοποίηση για τον κάθε άνθρωπο. Έρχεται ο μεγαλύτερος υιός από το κυνήγι, κουρασμένος, ταλαιπωρημένος, εξαθλιωμένος. Εδώ θα πρέπει να αναφέρουμε και κάτι ιδιαίτερα σημαντικό. Τέτοιες ώρες δύσκολες, αδυναμίας κλπ ο εχθρός τις εκμεταλλεύεται ιδιαίτερα, με σκοπό να κάνει τον άνθρωπο να αμαρτήσει και κατά συνέπεια, να απομακρυνθεί από το Θεό και το θέλημά Του.
Ενώ λοιπόν ο άνθρωπος της ιστορίας βρίσκεται σ’ αυτήν τη δύσκολη κατάσταση, παίρνει μια σημαντική απόφαση μέσα στη ζωή του, έχοντας βάλει τα πρώτα πράγματα στην τελευταία θέση και τα τελευταία πράγματα στην πρώτη θέση. Η απόφασή του είναι να πουλήσει τα πρωτοτόκιά του στον αδελφό του για ένα πιάτο φαγητό. Στην πράξη τι κάνει ο άνθρωπος αυτός; Υποτιμά τις υποσχέσεις του Θεού μέσα στη ζωή του και δίνει προτεραιότητα στα φθαρτά, τα υλικά, τα προσωρινά, τα εφήμερα και έτσι επιβάλλεται μέσα στη ζωή του η λαιμαργία, ο ατομικισμός, ο εγωισμός. Αντίθετα ενεργεί ο αδελφός του ο Ιακώβ, ο οποίος αν και δεν εδικαιούτο τα πρωτοτόκια, εν τούτοις τα εκζητεί με ενδιαφέρον, με ζήλο, με δύναμη. Είναι βέβαιο ότι ο Θεός εκτίμησε τη στάση του και του τα χάρισε.
Ας προσέξουμε τα απαξιωτικά λόγια του πρωτότοκου γιου: «ιδού εγώ υπάγω να αποθάνω και τι με οφελούσι ταύτα τα προωτοτόκια;». Λες στον άλλο: Αδελφέ μου, ο Λόγος του Θεού αναφέρει: «ο ακούων τον Λόγον μου και πιστεύων εις τον πέμψαντά με έχει ζωήν αιώνιον, και εις κρίσιν δεν έρχεται, αλλά μετέβη, εκ του θανάτου εις την ζωήν" (Ιωάννης Ε/5: 24). Σκέφτεται για λίγο και σου απαντάει : «… μα εγώ έχω τόσα προβλήματα, κυριολεκτικά χάνομαι, δεν έχω δουλειά, είμαι άρρωστος, δεν έχω καθόλου χρόνο, τι μου λες τώρα με αυτά θα ασχοληθώ;». Υποτιμούν οι άνθρωποι τον αιώνιο και αψευδή Λόγο του Θεού, δηλαδή τον ίδιο το Θεό και υπερτιμούν τα χωμάτινα, τα προσωρινά, τα εφήμερα. Δικαιολογούνται πολλές φορές οι άνθρωποι: "Εγώ τώρα φτιάχνω σπίτι, επεκτείνω τις επιχειρήσεις μου, γκρεμίζω τις παλιές μου αποθήκες και φτιάχνω νέες, (Λουκάς ΙΒ/12: 18), φέτος πήγα πολύ καλά, δεν έχω χρόνο τώρα να ασχοληθώ με άλλα πράγματα".
Θυμάστε εκείνες τις φτηνές και γήινες δικαιολογίες των ανθρώπων προς τον οικοδεσπότη (τον Θεό), που τους καλούσε σε ένα μεγάλο τραπέζι. "Κύριε δεν θα έλθω, γιατί ζεύγη βοών αγόρασα, δεν θα έλθω γιατί γυναίκα έλαβα, δεν θα έλθω γιατί κτήμα αγόρασα" (Λουκάς ΙΔ/14: 19). Το βασικότερο στοιχείο μέσα στη ζωή μας θα πρέπει να είναι η σωστή ιεράρχηση. Πρώτα τα βόδια, πρώτα τα υλικά, τα χωμάτινα, τα εφήμερα, η δουλειά μου, η οικογένειά μου …. και μετά κάπου προς το τέλος, αν βρεθεί τόπος ο Κύριος;
«Εγώ χάνομαι και τι με ωφελούν τα πρωτοτόκια;». Την ώρα του χαμού, τη δύσκολη ώρα τι θα σε ωφελήσει ο Κύριος;; Δώσε προτεραιότητα σε Εκείνον, πες "Κύριε, προπορεύσου Εσύ μέσα στη ζωή μου, δώσε Εσύ λύσεις στα προβλήματά μου, κατά το θέλημά Σου το Άγιο," και ο Κύριος θα σου συμπαρασταθεί και θα πολεμήσει για σένα και θα νικήσει για σένα (Ησαΐας ΜΘ/49: 25) και θα μετατρέψει τη θάλασσα των προβλημάτων, σε ξηρά γη, για να περάσεις, όπως ακριβώς έκανε και στην πορεία του λαού Ισραήλ, όταν βρέθηκε μπροστά στην Ερυθρά θάλασσα (Εβραίους ΙΑ/11: 29).
Δεν ήταν τυχαία η απόφαση που πήρε ο πρωτότοκος γιος, να υποτιμήσει τα πράγματα του Θεού μέσα στη ζωή του και να τους δώσει μικρότερη σημασία και από ένα πιάτο φακής. Αυτό ήταν το αποτέλεσμα μιας ζωής που στηριζόταν στα ορατά, στα γήινα στοιχεία, στα προσωρινά, μιας ζωής που είχε εκβάλει από μέσα της κάθε πνευματικό ενδιαφέρον, τις μεγάλες αλήθειες του Θεού. Η έλλειψη πνευματικότητας φαίνεται και από το γεγονός ότι δε μετανόησε για την πράξη του, δε ζήτησε συγχώρηση από το Θεό, αλλά ζήτησε από το πατέρα του να μετανοήσει, επειδή έδωσε τα πρωτοτόκια στον Ιακώβ και να τα δώσει σ' αυτόν. Ο λόγος του Θεού μας αναφέρει ότι ο Ησαύ ήταν βέβηλος, γιατί απαξίωσε τις ευλογίες του Θεού, την κληρονομιά που ο Θεός έδωσε στον Αβραάμ, τον Ισαάκ. Ήταν άνθρωπος της σάρκας, της μια βρώσης. Όλοι οι στόχοι και οι επιδιώξεις του ήταν για το "σήμερα", για ό,τι μπορούσαν να δουν τα μάτια του, για το τώρα. Για να ικανοποιήσει αυτή τη φτωχή ζωή του, αρνήθηκε τους αιώνιους θησαυρούς, που ο Κύριος είχε επιφυλάξει γι’ αυτόν, αλλά και για τον κάθε «νικώντα» (Αποκάλυψη Β: 7). Ζούσε για το παρόν χωρίς να ενδιαφέρεται για το μέλλον. Ζούσε για τον εαυτόν του, για το εγώ του (εγώ χάνομαι), και αρνήθηκε τον προορισμό τον οποίον ο Κύριος του είχε επιφυλάξει. Ζούσε χωρίς ιεράρχηση, χωρίς σωστή αξιολόγηση, χωρίς σωστό προσανατολισμό, χωρίς πνευματικότητα. Περιφρόνησε την τιμητική θέση, που ο Κύριος είχε επιφυλάξει γι’ αυτόν και το αποτέλεσμα ήταν να συμβεί μια μεγάλη τραγωδία. Στο βιβλίο της "Γένεσης", κεφ. ΚΖ/27, εδάφ. 37, αναφέρεται: «Και ο Ισαάκ αποκρίθηκε, και είπε στον Ησαύ: Δες, τον έκανα κύριό σου, και όλους τους αδελφούς του τούς έκανα δούλους του, και τον στήριξα με σιτάρι και κρασί και τι να κάνω, λοιπόν, σε σένα, παιδί μου;».
Αν υπάρχει μια επικεφαλίδα σε τούτο το μάθημα είναι: «σπαταλημένες αξίες». Ο άνθρωπος της ιστορίας μας, αλλά και πόσοι άνθρωποι στις ημέρες μας θεωρούν τις ζωντανές και αιώνιες υποσχέσεις του Θεού μέσα στη ζωή τους σαν κάτι μηδαμινό, άνευ αξίας και το ανταλλάσσουν με το τίποτα, μ' ένα πιάτο φακή. Πόσο φθηνά, πόσο μηδαμινά πληρώνει η αμαρτία τον άνθρωπο! Θα έλεγα ότι αυτή είναι η υπέρτατη αμαρτία, είναι "η βλασφημία του Αγίου Πνεύματος", για την οποία ο Κύριος είπε: "Πάσα αμαρτία και βλασφημία θέλει συγχωρηθή εις τους ανθρώπους, η κατά του Πνεύματος όμως βλασφημία δεν θέλει συγχωρηθή εις τους ανθρώπους" (Ματθαίος ΙΒ/12: 31).
Πόσο φτηνά, μηδαμινά, πληρώνει η αμαρτία τον άνθρωπο! Πόσο φθηνά πληρώθηκε εκείνος ο νέος που πρόβαλε το δικό του θέλημα, που ζήτησε τη δική του ελευθερία και έφυγε μέσα από το σπίτι του πατέρα του (Λουκάς ΙΕ/15: 13 - 32)! Το αποτέλεσμα: "γουρούνια, ξυλοκέρατα, πείνα...". Το παιδί του Θεού, ο κληρονόμος της δόξας, ο πρωτότοκος γιος στη λάσπη με τα γουρούνια; Να τσακώνεται με τα γουρούνια για το ποιος θα αρπάξει πρώτο ς το ξυλοκέρατο για να το φάει; Ναι, τόσο φτηνά πληρώνει η αμαρτία τους υπηρέτες της. Τούτο το περιστατικό στη ζωή του Ησαύ, στη ζωή του λεγόμενου «άσωτου» μήπως πολλές φορές βρίσει εφαρμογή και στη δική μας ζωή; Ο Ησαύ έχασε τα πρωτοτόκια για μια βρώση, αλλά ό,τι ο διάβολος μπορεί να προσφέρει δεν είναι περισσότερο από μία βρώση. Το πιάτο της φακής θα φέρει μια στιγμιαία ευχαρίστηση, για να ακολουθήσει μια ατέρμονη απογοήτευση. Ο ίδιος ο Κύριος ρωτάει : «τι θα ωφελήσει τον άνθρωπο, εάν τον κόσμο ολόκληρο κερδίσει, την δε ψυχή αυτού ζημιωθεί; (Μάρκος Η/8: 36).
Τι χρειάζεται; Σωστή ιεράρχηση, ανεπιφύλακτη παραχώρηση ολόκληρης της ζωής μας και της πνευματικής μας δραστηριότητας στον Κύριο προκειμένου Αυτός, και όχι εμείς να δουλέψει μέσα στη ζωή μας, για να μας καταστήσει άξιους της αιώνιας κληρονομιάς Του. Η οδός πράγματι είναι «στενή και τεθλημένη» (Ματθαίος Ζ/7: 14). Υπομονή, επιμονή, προσευχή και θα έρθει η ευλογημένη μέρα των υποσχέσεων του Θεού, που ο Κύριος θα καλέσει την κάθε δική Του ψυχή, για να την στεφανώσει και της πει: «εύγε δούλε αγαθέ και πιστέ, εις τα ολίγα στάθηκες πιστός, σε πολλά θέλω σε καταστήσει» (Ματθαίος ΚΕ/25: 23). Και ενώ μέσα στην αμαρτία ο άνθρωπος κατεβαίνει, κατεβαίνει, για να φτάσει το μηδέν, κοντά στο Θεό ανεβαίνει όλο και πιο πολύ, μέχρι που κάποια μέρα θα δει τον πλάστη και δημιουργό του, "πρόσωπο προς πρόσωπο" (Α' Κορινθίους ΙΓ/13: 12).
Πριν κλείσω, θα ήθελα να πω δυο λόγια ακόμα, για τις δύσκολες στιγμές της ζωής που ο εχθρός, ο «μεθοδεύων την πλάνην» (Εφεσίους Δ/4: 14). έρχεται να μας κάνει να πέσουμε. Σε αυτές τις αδύνατες στιγμές της ζωής μας, ας στηριζόμαστε μόνον στον Κύριο. Αυτός, είναι ο "δυνάμενος" (Ιακώβου Δ/4: 12), εμείς είμαστε οι αδύναμοι μπροστά στις μεθοδίες του διαβόλου. Αποκλειστικά στον Κύριο. Ας μη μας επηρεάζουν οι συνθήκες, το περιβάλλον κλπ στις αιώνιες αποφάσεις μας.
Ας μην ξεχνάμε ποτέ κάτω από πόσο δυσμενείς συνθήκες κάποιοι κράτησαν την πίστη τους ακέραια ενώπιον του Θεού. Ο Δανιήλ, (κεφ. Σ, εδαφ. 10), οι πιστοί της Περγάμου. Ας θυμηθούμε τα λόγια που της απευθύνει ο Κύριος: "Και προς τον άγγελον της εν Περγάμω εκκλησίας γράψον. Ταύτα λέγει ο έχων την ρομφαίαν την δίστομον, την οξείαν. Εξεύρω τα έργα σου και που κατοικείς όπου είναι ο θρόνος του Σατανά και κρατείς το όνομά μου" (Αποκάλυψη Β/2: 12). Διαβάζουμε στην επιστολή ότι ακόμα και εκεί που ο σατανάς έχει το θρόνο του, μπορείς, ψυχή, να ομολογήσεις το όνομα του Θεού και αυτό θα το πετύχεις όχι με τις δικές σου δυνάμεις, αλλά τη δύναμη του Θεού. Στην Πέργαμο όλες οι συνθήκες ήταν ενάντια στους Χριστιανούς και όμως παρέμειναν πιστοί μάρτυρες του Θεού. Τι μεγάλη ντροπή, για μένα, που κάτω από τις ιδανικότερες συνθήκες ελευθερίας, δημοκρατίας, νομικής κατοχύρωσης, προάγω άλλα πράγματα στη ζωή μου και δε μαρτυρώ το Όνομα το Άγιο Αυτού, που είναι η μοναδική ελπίδα σωτηρίας για τον κάθε χαμένο. (Πράξεις Δ/4: 12).
Οι σχέσεις με το Θεό και γενικότερα η πνευματική μας ζωή δε θα πρέπει να εξαρτάται από το περιβάλλον μας και από τις περιστάσεις της ζωής, που πάντα θα είναι δύσκολες. Δύσκολες για τον κόσμο της αμαρτίας, γιατί απέρριψε τον Θεό, αλλά και δύσκολες για το παιδί του Θεού, γιατί έτσι θα τον δοκιμάσει ο Κύριος και θα δει πόσο ευθεία είναι η καρδιά του ενώπιόν Του. Η διαφορά μεταξύ των δύο είναι ότι το παιδί του Θεού δεν είναι μόνο του, έχει τον Κύριο και σ΄ Αυτόν στηρίζεται.
Στο βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης, "Β' Χρονικών", κεφ. Κ, εδάφ. 15, αναφέρεται : «..... ακούστε, ολόκληρος ο Ιούδας, και εκείνοι που κατοικείτε στην Ιερουσαλήμ, και εσύ, βασιλιά Ιωσαφάτ: Έτσι λέει σε σας ο Κύριος: Μη φοβάστε ούτε να τρομάζετε από το πρόσωπο αυτού τού μεγάλου πλήθους επειδή, η μάχη δεν είναι δική σας, αλλά του Θεού». Επίσης στο βιβλίο του "Δευτερονομίου", κεφ. ΛΑ, εδάφ. 7 & 8, αναφέρεται : «Και ο Μωϋσής κάλεσε τον Ιησού τ. Ναυή, και του είπε μπροστά σε ολόκληρο τον Ισραήλ: Να γίνεσαι ανδρείος και να έχεις θάρρος επειδή, εσύ θα φέρεις αυτόν τον λαό μέσα στη γη, την οποία ο Κύριος ορκίστηκε στους πατέρες τους να δώσει σ' αυτούς, κι εσύ θα την κληροδοτήσεις σ' αυτούς και ο Κύριος, Αυτός είναι που προπορεύεται μπροστά από σένα, Αυτός θα είναι μαζί σου δεν θα σε αφήσει ούτε θα σε εγκαταλείψει, μη φοβάσαι ούτε να δειλιάζεις». Τίποτα δε θα πρέπει να μας κάνει να υποτιμούμε το θέλημα του Θεού μέσα στη ζωή μας.
Συμπέρασμα: Ας μάθουμε να μη στηριζόμαστε στις δικές μας δυνάμεις. Ας βάλουμε μέσα στη ζωή μας τα πρώτα στην πρώτη θέση και ας «αποβλέπουμε εις τον Ιησού, που είναι ο αρχηγός και τελειώτης της πίστεώς μας» (Εβραίους ΙΒ/12: 2). "όπου Αυτός με οδηγήσει, θα υπάγω ασφαλώς". Η πρόσκλησή του ισχύει και σήμερα. «Ελάτε σε Μένα οι κουρασμένοι και οι φορτωμένοι και Εγώ θα σας αναπαύσω» (Ματθαίος ΙΑ/11: 28). ---
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου