ΣΑΟΥΛ - ΔΑΒΙΔ.

ΣΑΟΥΛ    -    ΔΑΒΙΔ.

      Μελετώντας στο βιβλίο "Α΄ Σαμουήλ" (Παλαιά Διαθήκη) και στα κεφάλαια ΙΣ/16 & ΛΑ/31, παρατηρούμε τη ζωή και την γένει συμπεριφορά δύο ανθρώπων, του Σαούλ και του Δαβίδ. Οι άνθρωποι αυτοί υπήρξαν οι δύο πρώτοι βασιλιάδες του λαού Ισραήλ.

     Ο Σαούλ ήταν ο πρώτος βασιλιάς του Ισραήλ. Ήταν μια επιλογή που έκανε ο λαός, μέσα στην άρνησή του να αναγνωρίσει ως βασιλιά και Κύριό του το Θεό. Κριτήριο του λαού ήταν ότι προεξείχε πάνω από όλους τους άλλους, ένα κεφάλι (A' Σαμουήλ Θ/9: 2,3). Ήταν μία επιλογή που έγινε, χωρίς πνευματικά κριτήρια και πάνω απ’ όλα χωρίς την υπόδειξη του Θεού. Η απομάκρυνση από το Θεό όμως, οι ανθρώπινες επιλογές κλπ έχουν και τις συνέπειές τους. Κοιτάξτε το λαό μας, αλλά και ολόκληρη την ανθρωπότητα, τι τραγικές συνέπειες αντιμετωπίζει εξαιτίας της επιλογής της να αποβάλει το Θεό, «την πηγή των ζώντων υδάτων και να στραφεί προς συντετριμμένους λάκκους για να βρει νερό», (Ιερεμίας Β/2: 13 & ΙΖ/17: 13), για να ξεδιψάσει. Το παράπονο του Θεού: «Εμένα απέβαλαν» (A' Σαμουήλ  Η/8 : 7).

  Διαχρονική είναι η προσπάθεια του ανθρώπου να σταθεί μακριά από Θεό με καταλυτικά αποτελέσματα. Γι’ αυτό πάρα πολλά σημεία της Βίβλου που γράφτηκαν τότε, αναφέρονται και σήμερα στις εφημερίδες που διαβάζουμε και στις ειδήσεις που ακούμε. Ό,τι γράφτηκε, γράφτηκε για «τω καιρώ εκείνω», αλλά και για τις ημέρες που ζούμε.

      Ο Σαούλ ήταν γιος του Κίς και καταγόταν από τη φυλή Βενιαμίν. Άνδρας σωματώδης και δυνατός είχε αποκτήσει τέσσερις γιους: τον Ιωνάθαν, τον Μελχισονέ, τον Αμιναδάβ και τον Ασαβάλ. Ο προφήτης Σαμουήλ του προσέφερε πολλές τιμές και τέλος τον έχρισε βασιλιά του Ισραήλ. Ο Σαούλ έκανε νικηφόρες εκστρατείες εναντίον των εχθρών του λαού των Φιλισταίων, των Αμμανιτών, των Αμαληκιτών κ.ά., κατά τις οποίες διακρίθηκε για την ανδρεία του. Δεν άργησε όμως να συγκρουστεί με τον προφήτη του Θεού Σαμουήλ. Αιτία της μοιραίας αυτής σύγκρουσης ήταν η απόπειρα του Σαούλ να σφετεριστεί τα ιερατικά δικαιώματα του Σαμουήλ, ο οποίος τον επέπληξε αυστηρά γι` αυτό (Α΄ Σαμουήλ  ΙΓ/13: 1-14). Επίσης μεγάλο λάθος του Σαούλ ήταν και η ανυπακοή του στον Θεό για την πλήρη εξόντωση των Αμαληκιτών και των υπάρχόντων αυτών (Α' Σαμουήλ  ΙΕ/15: 16 – 23).

     Ο Δαβίδ γεννήθηκε στη Βηθλεέμ της Ιουδαίας. Ήταν ο όγδοος γιος του Ιεσσαί, γιου του Ωβήδ, γιου της Ρουθ και του Βοόζ προερχόταν από τη φυλή Ιούδα. Ήταν ο νεώτερος γιος και περιγράφεται στη Βίβλο ότι ήταν μικρός στο ανάστημα και όμορφος στην εμφάνιση. Παντρεύτηκε κατά σειρά την κόρη του Σαούλ την Αχινοάμ την Ιεζραελίτισσα, την Αβιγαία την Καρμηλίτισσα, τη χήρα του Νάβαλ, ενώ αργότερα παντρεύτηκε και τη χήρα του Ουρία Βηθ-σαβεέ με την οποία απέκτησε τον Σολομώντα. Την περίοδο που ζούσε στη Χεβρώνα, ο βασιλιάς Δαβίδ πήρε και άλλες γυναίκες και απέκτησε αρκετούς γιους και κόρες.

     Ο Δαβίδ έγινε γνωστός ως εξαίρετος πολεμιστής και πλήρως αφοσιωμένος στο Θεό. Όταν τον επέλεξε ο Θεός, για να τον χρησιμοποιήσει σύμφωνα με το θέλημά Του, τον περιέγραψε ως «άνθρωπο κατά την καρδιά Του» (Πράξεις ΙΓ/13: 22) Από μικρή ηλικία ήταν ποιμένας στα πρόβατα της οικογένειάς του και ήταν πολύ ικανός στο χειρισμό της σφεντόνας. Μετά από οδηγία του Θεού ο προφήτης Σαμουήλ τον έχρισε ως μελλοντικό βασιλιά του Ισραήλ, ενώ ήδη βασιλιάς ήταν ο Σαούλ, τον οποίο όμως είχε απορρίψει ο Θεός εξαιτίας της ανυπακοής του. (Α' Σαμουήλ, κεφ. ΙΣ/16).

      Μεταξύ του Σαούλ και του Δαβίδ υπήρχε μια πολύ σημαντική διαφορά και αυτή αναφέρεται στο βιβλίο "Α΄ Σαμουήλ", (κεφ. ΙΗ¨/18, εδάφ. 30), «Εξήλθον δε οι άρχοντες των Φιλισταίων εις πόλεμον και αφ' ης ημέρας εξήλθον, ο Δαβίδ εφέρετο μετά συνέσεως μεγαλυτέρας, παρά πάντας τους δούλους του Σαούλ, όθεν το όνομα αυτού ετιμήθη σφόδρα». Καθώς μελετούμε την ζωή των δύο αυτών ανδρών, βλέπουμε στη ζωή του Σαούλ να υπάρχει, πολύ Σαούλ και λίγος Θεός, ενώ στη ζωή του Δαβίδ ισχύει το αντίθετο, πολύ Θεός και λίγο Δαβίδ.

       Ενώ λοιπόν ο βασιλιάς Σαούλ βρισκόταν στο παλάτι, βασανιζόταν από ένα πονηρό πνεύμα, επειδή δεν είχε υπακούσει στο Θεό. Η μόνη του ανακούφιση ερχόταν, όταν κάποιος έπαιζε ενώπιόν του μουσική με άρπα. Οι υπηρέτες του Σαούλ άρχισαν να ψάχνουν για να βρουν έναν νέο, που θα μπορούσε να παρουσιάζεται μπροστά στο βασιλιά και να του παίζει την άρπα. Ένας υπηρέτης πρότεινε το Δαβίδ, το γιο του Ιεσσαί και έτσι σε λίγο χρόνο, ο Δαβίδ βρισκόταν στο παλάτι και έπαιζε την άρπα, για να ευχαριστεί τον Βασιλιά.

       Πέρασε καιρός και ο πατέρας του Δαβίδ του ζήτησε να φέρει φαγητό στα μεγαλύτερα αδέλφια του, που πολεμούσαν εναντίον των Φιλισταίων. Μόλις ο Δαβίδ έφτασε στις γραμμές της μάχης, είδε το πρωτοπαλίκαρο των Φιλισταίων, το Γολιάθ, να περιγελά το στρατό του Θεού και έμαθε ότι αυτό συνέβαινε επί σαράντα ημέρες.

      Μπροστά σ’ αυτή τη μεγάλη πρόκληση ο Δαβίδ ζήτησε από το βασιλιά να πολεμήσει αυτός εναντίον του Φιλισταίου. Επειδή ο Δαβίδ ήταν μικρό παιδί, άπειρο από πόλεμο και φαινόταν ανήμπορο, ούτε ο Βασιλιάς, αλλά ούτε και τα μεγαλύτερα αδέρφια του το ενέκριναν. Μπροστά στη μεγάλη επιμονή του Δαβίδ του επέτρεψαν να επιτεθεί. Ο σιδηρόφρακτος Γολιάθ ερχόταν εναντίον του Δαβίδ με ασπίδα και δόρυ. Ο μικρός και άοπλος Δαβίδ επιτίθεται εναντίον του Φιλισταίου στο Όνομα του Κυρίου των Δυνάμεων, με μοναδικό όπλο του μία σφεντόνα και λίγες πετρούλες. Η νίκη του Δαβίδ κατά του Γολιάθ υπήρξε μνημειώδης. Μετά απ' αυτά πήρε για γυναίκα του την κόρη του Σαούλ, όπως είχε υποσχεθεί ο Βασιλιάς σε εκείνον που θα νικούσε το Γολιάθ (Α' Σαμουήλ, κεφ. ΙΖ/17).

      Ο Σαούλ έφερε το Δαβίδ στο παλάτι και μέχρι εκείνη την ώρα ο Δαβίδ είχε κερδίσει την εύνοια του βασιλιά, ο οποίος έδωσε εντολή ο Δαβίδ να τρώει μαζί με τους γιους του. Επίσης μεγάλη εκτίμηση στο Δαβίδ είχε και ο υιός του Σαούλ, ο Ιωνάθαν, με τον οποίον τους συνέδεσε μια αιώνια διαθήκη φιλίας. Διαβάζουμε στο βιβλίο "Α' Σαμουήλ" (κεφ. Κ/20) λόγια σοφά που είπε ο Ιωνάθαν προς το Δαβίδ και που αποτελούν τον «ύμνο της φιλίας». Όπως με τον Ιωσήφ έτσι και με τον Δαβίδ, ο Θεός ήταν μαζί του και ότι έκανε ευοδώνονταν και ήταν επιτυχημένος σε όλες του τις εκστρατείες. (Γένεση ΛΘ/39: 2).

      Ο Δαβίδ ήταν πραγματικά ενθουσιασμένος. Ζούσε μέσα στο παλάτι, έτρωγε στο τραπέζι του βασιλιά, είχε παντρευτεί την κόρη του βασιλιά, ήταν φίλος με τον πρωτότοκο γιο του βασιλιά, τον Ιωάθαν, και καθημερινά όλο και πιο πολύ κέρδιζε την εύνοια του λαού. Ο Δαβίδ πίστευε ότι ο βασιλιάς θα τον εκπαίδευε κοντά του και μια μέρα θα τον έκανε βασιλιά στη θέση του.

      Και ενώ έτσι είχαν τα πράγματα, ενώ ο Δαβίδ είχε τα πάντα και χαιρόταν καθημερινά για την εύνοια, την πιστότητα και την καλοσύνη του Θεού στη ζωή του, μέσα σε μία μόνον στιγμή όλα άλλαξαν! Τι συνέβη; Καθώς ο Σαούλ και ο Δαβίδ επέστρεφαν από την μάχη δίπλα – δίπλα, οι γυναίκες από όλες τις πόλεις του Ισραήλ βγήκαν έξω χορεύοντας, τραγουδώντας και λέγοντας: «Ο Σαούλ έχει  σκοτώσει χιλιάδες και ο Δαβίδ μυριάδες» (Α' Σαμουήλ, ΚΘ/29: 5). Αυτό εξαγρίωσε το Σαούλ και από εκείνη την ημέρα μίσησε το Δαβίδ. Δύο φορές, καθώς ο Δαβίδ έπαιζε την άρπα του γι’ αυτόν, ο Σαούλ προσπάθησε τον σκοτώσει. Ο Λόγος του Θεού μας αναφέρει: «η ζηλοτυπία καίει ως πυρ» (Ψαλμός ΙΘ/19: 5). Στο βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης «Ασμα – Ασμάτων» (κεφ. Η/8, εδάφ. 6) αναφέρεται: «η αγάπη είναι ισχυρά, ως ο θάνατος, η ζηλοτυπία σκληρά ως ο Άδης».

       Θύμα ζηλοτυπίας έπεσε ο Σαούλ, θύμα της μπορούμε να πέσουμε και εμείς, αν δεν προσέξουμε. Αν δεν έχουμε «την αγάπη που συγχαίρει στην αλήθεια» (Α΄ Κορινθίους ΙΓ/13: 6). Ο Λόγος του Θεού λέει ότι ο Σαούλ μίσησε το Δαβίδ, επειδή ήξερε ότι ο Θεός ήταν μαζί με το Δαβίδ, ενώ δεν ήταν με τον ίδιο τον Βασιλιά εξαιτίας της ανυπακοής του. Ο Θεός δεν είναι προσωπολήπτης, θέλει «πάντες να σωθούν και να έρθουν σε μετάνοια» (Πράξεις Ι/10: 34), όμως πολλές φορές με τη συμπεριφορά μας "λυπούμε το Πνεύμα το Άγιο" (Εφεσίους Δ/4: 30) και απομακρύνουμε το Θεό από τη ζωή μας. Απαραίτητη προϋπόθεση, για να αποκαταστήσουμε τη σχέση μας με το Θεό είναι να μετανοήσουμε για τις άστοχες επιλογές μας και να επικαλεστούμε τη συγχώρηση, την οποία μόνον ο Ιησούς Χριστός μπορεί να μας προσφέρει (Ματθαίος Θ/9: 6, Μάρκος Β/2: 10 -- Λουκάς Ε/5: 24). Ο Θεός ήταν σαφής προς τον άδικο Κάιν: «Και ο Κύριος είπε στον Κάιν: Γιατί αγανάκτησες; Και γιατί κατσούφιασε το πρόσωπό σου; Αν εσύ ενεργείς σωστά, δεν θα είσαι ευπρόσδεκτος; Αν, όμως, δεν ενεργείς σωστά, στην πόρτα βρίσκεται η αμαρτία» (Γένεση Δ/4: 6,7).

      Ο Δαβίδ κάτω από τις νέες συνθήκες που δημιουργήθηκαν αναγκάστηκε να τραπεί σε φυγή, για να γλυτώσει τη ζωή του. Πώς μπορεί να αλλάξουν τα πράγματα στη ζωή από τη μια στιγμή στην άλλη. Άραγε γιατί ο Θεός επιτρέπει να έρχονται έτσι τα πράγματα; Πολλά επιτρέπει ο Κύριος να συμβούν μέσα στη ζωή μας, που έχουν σχέση με την παιδεία Του, την οποία καλούμαστε να μην καταφρονούμε (Εβραίους ΙΒ/12: 5).

      Ο Δαβίδ ήταν χρισμένος βασιλιάς του Ισραήλ, όμως όχι μόνον δεν είχε εξουσία, αλλά είναι και φυγάς τρέχοντας δεξιά και αριστερά, για να γλυτώσει τη ζωή του. Σύμφωνα με τον αιώνιο Λόγο του Θεού ο κάθε πιστός άνθρωπος είναι (δε θα γίνει κάποτε), Βασιλιάς και Ιερέας του Υψίστου Θεού (Αποκάλυψη Α/1: 6 & Ε/5: 10). Όμως σ’ αυτήν τη ζωή τρέχει, διώκεται, ταλαιπωρείται και περνάει μέσα από εξαιρετικά δύσκολες περιστάσεις.

      Ο Σαούλ κυνήγησε το Δαβίδ από έρημο σε έρημο και από σπηλιά σε σπηλιά, έχοντας μαζί του τους καλύτερους πολεμιστές του Ισραήλ, με έναν και μόνον σκοπό: Να τον σκοτώσει. Από την ώρα που χύθηκε το αίμα του δίκαιου Άβελ, τον οποίο κυνήγησε και φόνευσε ο αδελφός του, ο άδικος Κάιν, (Γένεση Δ/4: 8), ο άδικος θα κυνηγάει το δίκαιο, μέχρι που να έρθει ο Χριστός, να αποκαταστήσει τα πάντα. 

      Ο Δαβίδ δε ζούσε πλέον σε παλάτι, ούτε έτρωγε στο τραπέζι του βασιλιά.¨Έμενε σε σπηλιές και έτρωγε τα αποφάγια των θηρίων της ερήμου. Δε βρισκόταν δίπλα στο βασιλιά, αλλά ήταν κυνηγημένος από τους ίδιους άνδρες, που κάποτε ήταν στο πλευρό του. Δεν είχε υπηρέτες, δεν κοιμόταν σε ζεστό κρεβάτι, ακόμα και τη γυναίκα του την πήραν και την έδωσαν σε άλλον άνδρα. Εκεί που είχε τα πάντα, τώρα γνωρίζει τη μοναξιά και ζει ως περιπλανώμενος μέσα στα βουνά χωρίς πατρίδα.

      Ο Δαβίδ θα μπορούσε να σκανδαλιστεί με το Θεό μέσα από αυτές τις καταστάσεις λέγοντας: "Εγώ με την υπόδειξη του Θεού πήγα στο παλάτι, εκεί στάθηκα όπως ο Θεός, αλλά και ο βασιλιάς ήθελε, όχι μόνον δεν έκανα, αλλά ούτε καν σκέφθηκα να κάνω κάτι κακό σε κάποιον". Εργάστηκα «ως εις τον Κύριον» (Κολοσσαείς Γ/3: 23) και τώρα, τόσο άδικα, περνάω μέσα από τις πιο σκληρές και απάνθρωπες συνθήκες; Είναι η κρίσιμη, η μεγάλη ώρα για τον καθένα μας, που ο εχθρός θα έρθει στο αυτί και θα μας ψιθυρίσει. "τα έχασες όλα, που είναι ο Θεός σου, να σε βγάλει από τη δύσκολη θέση". Εδώ υπάρχει μια διαχρονική απάντηση για το παιδί του Θεού, που εδώ και πολλές χιλιάδες χρόνια την έχει δώσει ο Ιώβ, ο οποίος περνώντας μέσα από πρωτόγνωρες καταστάσεις και ακούγοντας την ίδια φωνή του εχθρού, ένα λόγο είχε πει για το Θεό: «και αν με καταθλίβει θέλω ελπίζει εις Αυτόν» (Ιώβ ΙΓ/13: 15).

      Ο Δαβίδ, καθώς περιφερόταν, έφτασε στην πόλη Νωδ. Οι ιερείς της πόλεως, μη γνωρίζοντας όλα αυτά τα γεγονότα με την καταδίωξη του Σαούλ, νόμισαν ότι βρισκόταν σε κάποια αποστολή του βασιλιά και του προμήθευσαν τροφή και μάλιστα του προσέφεραν και τους "αγιασμένους άρτους της προθέσεως", που προορίζονταν μόνον για τους ιερείς.  Επίσης, επειδή ο Δαβίδ δεν είχε όπλα μαζί του,  του έδωσαν και το σπαθί του Γολιάθ. Μετά απ' αυτά, αφού προσευχήθηκαν γι’ αυτόν, τον κατευόδωσαν (Α' Σαμουήλ ΚΑ/21: 6). Τέτοιος ήταν ο θυμός και η μανία εξόντωσης του Σαούλ, που, όταν έμαθε αυτά τα γεγονότα, έδωσε εντολή να σκοτώσουν ογδόντα πέντε αθώους ιερείς του Κυρίου καθώς και κάθε άνδρα, γυναίκα, παιδί, βρέφος, αγελάδα, γαϊδούρι και πρόβατο, που υπήρχαν στην πόλη Νωδ (Α' Σαμουήλ ΚΒ/22: 19).

    Κάποια στιγμή ο Σαούλ έμαθε ότι ο Δαβίδ ήταν στην έρημο Εν-γαδδί και ξεκίνησε να τον καταδιώξει με τρεις χιλιάδες πολεμιστές. Κατά τη διάρκεια της πορείας τους σταμάτησαν, για να ξεκουραστούν στην είσοδο μιας σπηλιάς, χωρίς να ξέρουν ότι ο Δαβίδ κρυβόταν στο βάθος της. Ο Σαούλ έβγαλε το πανωφόρι του και το έβαλε στην άκρη. Ο Δαβίδ γλίστρησε σιωπηλά έξω από τον κρυψώνα του, έκοψε ένα κομμάτι από το πανωφόρι και σύρθηκε μακριά, χωρίς να τον πάρουν είδηση. Αφού ο Σαούλ έφυγε από την σπηλιά, ο Δαβίδ φώναξε πίσω του:

         Α΄ Σαμουήλ, κεφ.  ΚΔ/24, εδ. 11 – 22. 

11. Δες, ακόμα, πατέρα μου, δες μάλιστα το κράσπεδο από το επανωφόρι σου στο χέρι μου επειδή, από το γεγονός ότι έκοψα το κράσπεδο από το επανωφόρι σου και δεν σε θανάτωσα, γνώρισε και δες ότι δεν υπάρχει κακία ούτε παράβαση στο χέρι μου, και δεν αμάρτησα εναντίον σου εσύ όμως, κυνηγάς τη ζωή μου για να την αφαιρέσεις.

12 Ας κρίνει ο Κύριος ανάμεσα σε μένα και σε σένα, και ας με εκδικήσει ο Κύριος από σένα, το χέρι μου, όμως, δεν θα είναι επάνω σου

13 καθώς η παροιμία των αρχαίων λέει: Από ανόμους βγαίνει ανομία γι' αυτό, το χέρι μου δεν θα είναι επάνω σου.

14 Πίσω από ποιον βγήκε ο βασιλιάς τού Ισραήλ; Πίσω από ποιον τρέχεις εσύ; Πίσω από έναν νεκρωμένο σκύλο, πίσω από έναν ψύλλο.

15 Ο Κύριος, λοιπόν, ας είναι δικαστής, και ας κρίνει ανάμεσα σε μένα και σε σένα κι ας δει, κι ας δικάσει τη δίκη μου, και ας με ελευθερώσει από το χέρι σου.

16 Και αφού ο Δαβίδ τελείωσε μιλώντας προς τον Σαούλ αυτά τα λόγια, ο Σαούλ είπε: Η φωνή σου είναι αυτή, παιδί μου Δαβίδ; Και ο Σαούλ σήκωσε τη φωνή του και έκλαψε.

17 Και είπε στον Δαβίδ: Είσαι δικαιότερος από μένα επειδή, εσύ μου ανταπέδωσες καλό, ενώ εγώ σου ανταπέδωσα κακό.

18 Κι εσύ έδειξες σήμερα με πόση αγαθότητα μου φέρθηκες επειδή, ενώ ο Κύριος με απέκλεισε στα χέρια σου, εσύ δεν με θανάτωσες.

19 Και, ποιος, βρίσκοντας τον εχθρό του, θα τον άφηνε να πάει στον δρόμο του αβλαβώς; Ο Κύριος, λοιπόν, να σου ανταποδώσει καλό, για εκείνο που έκανες σε μένα σήμερα.

20 Και τώρα, δες, εγώ γνωρίζω ότι σίγουρα θα βασιλεύσεις, και η βασιλεία τού Ισραήλ στο χέρι σου θα στερεωθεί.

21 Τώρα, λοιπόν, ορκίσου σε μένα στον Κύριο, ότι δεν θα εξολοθρεύσεις το σπέρμα μου ύστερα από μένα, και ότι δεν θα αφανίσεις το όνομά μου από την οικογένεια του πατέρα μου.

22 Και ο Δαβίδ ορκίστηκε στον Σαούλ. Και ο Σαούλ αναχώρησε στο σπίτι του και ο Δαβίδ και οι άνδρες του ανέβηκαν στο οχύρωμα.

        Ο Σαούλ αναγνώρισε την καλοσύνη του Δαβίδ, όταν είδε ότι θα μπορούσε να τον έχει σκοτώσει και δεν το έκανε. Έτσι έφυγε μαζί με τους άνδρες του. Λογικά ο Δαβίδ τότε θα πρέπει να σκέφθηκε: "Τώρα ο βασιλιάς σίγουρα θα με αποκαταστήσει. Από δω και πέρα θα μου φέρεται τελείως διαφορετικά". Όμως τα πράγματα δεν εξελίχτηκαν έτσι. Μετά από λίγο καιρό κάποιοι ανέφεραν στο Σαούλ ότι ο Δαβίδ βρισκόταν στο όρος Εχελά. Ο Σαούλ ξεκίνησε να τον κυνηγήσει ξανά με τους ίδιους τρεις χιλιάδες στρατιώτες. Ο Δαβίδ πλέον κατάλαβε ότι ήταν κυνηγημένος, όχι γιατί είχε κάνει κάτι κακό και παρά το γεγονός ότι ο Σαούλ γνώρισε την καρδιά του, συνέχιζε να τον καταδιώκει. Πραγματικά θα πρέπει να ένιωσε απορημένος, ισοπεδωμένος από το μίσος και την επιμονή του βασιλιά.

  Σαμουήλ Α΄ ΚΣ/26 : 4 – 6.   

3 Και ο Σαούλ στρατοπέδευσε επάνω στο βουνό Εχελά, που είναι απέναντι από τη Γεσιμών, κοντά στον δρόμο. Ο Δαβίδ, όμως, καθόταν στην έρημο, και είδε ότι ο Σαούλ ερχόταν στην έρημο πίσω απ' αυτόν.

4 Γι' αυτό, ο Δαβίδ έστειλε κατασκόπους, και έμαθε ότι ο Σαούλ ήρθε πραγματικά.

5 Και αφού ο Δαβίδ σηκώθηκε, ήρθε στον τόπο όπου είχε στρατοπεδεύσει ο Σαούλ και ο Δαβίδ παρατήρησε τον τόπο όπου κοιμόταν ο Σαούλ, και ο Αβενήρ, ο γιος τού Νηρ, ο αρχιστράτηγός του ο δε Σαούλ κοιμόταν μέσα στον περίβολο, και ο λαός ήταν στρατοπεδευμένος ολόγυρά του.

6 Τότε, ο Δαβίδ μίλησε και είπε στον Αχιμέλεχ, τον Χετταίο, και στον Αβισαί, τον γιο τής Σερουϊας, τον αδελφό τού Ιωάβ, λέγοντας: Ποιος θα κατέβει μαζί μου προς τον Σαούλ στο στρατόπεδο; Και ο Αβισαί είπε: Εγώ θα κατέβω μαζί σου.

       Ο Δαβίδ μαζί με το πρωτοπαλίκαρό του τον Αβισαί γλίστρησαν στον καταυλισμό του Σαούλ. Ούτε ένας από τους φρουρούς δεν τους είδε, επειδή ο Θεός τους είχε ρίξει όλους σε βαθύ ύπνο. Οι δύο άνδρες πέρασαν κρυφά μέσα από το στρατόπεδο, φτάνοντας στο σημείο που κοιμόταν ο Σαούλ. «Και ο Αβισαί είπε στον Δαβίδ: Ο Θεός απέκλεισε σήμερα τον εχθρό σου στο χέρι σου τώρα λοιπόν, ας τον χτυπήσω με το δόρυ μέχρι τη γη, μονομιάς και δεν θα δευτερώσω επάνω του» (Α' Σαμουήλ ΚΣ/26: 8). Ας προσέξουμε, γιατί «οι Αβισαί» δε θα λείψουν ποτέ από τη ζωή μας, που διακατέχονται από την νοοτροπία της ζούγκλας, της αλληλοεξόντωσης. Ο Αβισαί πίστευε ότι ο Δαβίδ θα του επέτρεπε να σκοτώσει τον Σαούλ και αυτό για πολλούς λόγους.

1/ Ο Σαούλ είχε δολοφονήσει ογδόντα πέντε αθώους ιερείς και τις οικογένειές τους.

2/ Είχε επιστρατεύσει με 3.000 άνδρες, για να σκοτώσει τον Δαβίδ, οπότε ήταν μια μεγάλη ευκαιρία να απαλλαγεί από τον εχθρό του.

3/ Ο Θεός μέσω του Σαμουήλ είχε χρίσει το Δαβίδ βασιλιά και ο Δαβίδ θα έπρεπε να διεκδικήσει την κληρονομιά του.

     Μην προβάλουμε, για να δικαιολογήσουμε τις πράξεις μας, το δίκιο μας ή τα διάφορα κοινωνικά πρότυπα, τα οποία λένε: "αφού τον κυνήγαγε καλά έκανε και τον σκότωσε". Ο Σαούλ ήταν ένας άνθρωπος που εκδικιόταν για τον εαυτόν του και κυνήγησε έναν έντιμο άνθρωπο επί 14 χρόνια.

     Ποια ήταν η απάντηση του Δαβίδ σε όλα τούτα τα σωστά και λογικά (ανθρωπίνως) επιχειρήματα.

     Διαβάζουμε "Α' Σαμουήλ"  (ΚΣ/26: 9 – 11).

9 Αλλ' ο Δαβίδ είπε στον Αβισαί: Μη τον θανατώσεις επειδή, ποιος βάζοντας το χέρι του επάνω στον χρισμένο τού Κυρίου θα είναι αθώος;

10 Ο Δαβίδ, μάλιστα, είπε: Ζει ο Κύριος, ο Κύριος θα τον χτυπήσει ή, θα έρθει η ημέρα του, και θα πεθάνει ή θα κατέβει σε πόλεμο και θα θανατωθεί

11 μη γένοιτο σε μένα από τον Κύριο, να βάλω το χέρι μου επάνω στον κεχρισμένο τού Κυρίου! Πάρε, όμως, τώρα, παρακαλώ, το δόρυ, που είναι κοντά στο κεφάλι του, και το δοχείο τού νερού, και ας φύγουμε.

      Παρά το γεγονός ότι ο Σαούλ είχε σκοτώσει τόσους αθώους ανθρώπους και παρά το γεγονός ότι με κάθε τρόπο προσπαθούσε να δολοφονήσει και τον ίδιο, ο Δαβίδ δεν ήθελε να σκοτώσει το Σαούλ. Ο Δαβίδ δεν ήθελε να εκδικηθεί για τον εαυτόν του, αλλά άφηνε το θέμα αυτό της κρίσης στα χέρια του Θεού.

     Ο Θεός επέτρεψε να βρεθεί ο Δαβίδ πάνω από τον κοιμισμένο Σαούλ, για να δοκιμάσει την καρδιά του Δαβίδ. Ο Θεός ήθελε να δει αν ο Δαβίδ θα σκότωνε, για να στερεώσει την βασιλεία του ή θα επέτρεπε στο Θεό να στερεώσει Εκείνος τον θρόνο του, με παντοτινή, αιώνια δικαιοσύνη. 

      Ο Λόγος του Θεού μας αναφέρει : «Αγαπητοί, μη εκδικείτε για τον εαυτό σας αλλά, δώστε τόπο στην οργή, επειδή είναι γραμμένο: Σε μένα ανήκει η εκδίκηση εγώ θα κάνω ανταπόδοση, λέει ο Κύριος. (Ρωμαίους ΙΒ/12: 19). Επίσης στην επιστολή του "Ιακώβου" (κεφ. Δ/4, εδάφ. 12), αναφέρεται: «Ένας είναι ο νομοθέτης, που μπορεί να σώσει και να απωλέσει εσύ ποιος είσαι που κρίνεις τον άλλον»; Και στο κεφ. Ε/5, εδάφ. 9, αναφέρεται : «Αδελφοί, μη στενάζετε ο ένας ενάντια στον άλλον, για να μη κατακριθείτε δέστε, ο κριτής στέκεται μπροστά στις θύρες».

   Είναι δίκαιο για το Θεό να εκδικηθεί για τους υπηρέτες Του. Είναι όμως άδικο, για τους υπηρέτες του Θεού να εκδικηθούν για τους εαυτούς τους.

     Έτσι θα πρέπει να σκέπτεται ο άνθρωπος του Θεού. Ο Δαβίδ σκέφτηκε σοφά, σκέφτηκε σύμφωνα με την καρδιά του Θεού, όταν επέλεξε να αφήσει το Θεό να είναι ο κριτής του,  όταν αναγνώρισε ότι σ’ Αυτόν ανήκει η κρίση. Και δεν άργησε να έρθει τούτη η κρίση. Το έτος 1040 π.Χ., ενώ ο Σαούλ με το στρατό του πολεμούσε στο όρος Γελβωέ εναντίον των Φιλισταίων, ο στρατός νικήθηκε και ο Σαούλ τραυματίστηκε βαριά. Τότε ο Σαούλ είπε στον οπλοφόρο του: "σύρε την ρομφαία και διαπέρασέ με μ' αυτήν, για να μην έρθουν οι εχθροί και με διαπεράσουν και με εμπαίξουν". Όμως ο οπλοφόρος δεν ήθελε, γιατί φοβόταν. Έτσι ο Σαούλ πήρε την ρομφαία του και έπεσε πάνω σ’ αυτήν και πέθανε. (Βασιλέων  ΛΑ/31 : 1- 6). Οι Φιλισταίοι κρέμασαν το πτώμα του Σαούλ μαζί με τα πτώματα των γιων του στα τείχη της Βαιθσάν. Αυτά τα έκλεψαν και τα έθαψαν αργότερα οι κάτοικοι της Ιαβείς της Γαλαάδ (Α' Βασιλέων ΛΑ/31: 12, 13).

     Τι τραγική κατάληξη! Η φράση «ούτως απέθανεν ο Σαούλ και οι τρεις γιοί αυτού» (εδ.6), έρχεται να κλείσει ένα μεγάλο κεφάλαιο άρνησης και ανυπακοής στο θέλημα του Θεού. Τον τιμώρησε ο Θεός τον Σαούλ; Όχι, απλά ίσχυσε ο διαχρονικός νόμος: «Μη πλανιέστε, ο Θεός δεν εμπαίζεται επειδή, ό,τι αν σπείρει ο άνθρωπος, αυτό και θα θερίσει», για το λόγο ότι αυτός που σπέρνει στη σάρκα του, θα θερίσει από τη σάρκα φθορά, αλλά εκείνος που σπέρνει στο Πνεύμα, θα θερίσει από το Πνεύμα αιώνια ζωή». (Γαλάτας Σ/6: 7,8).

      Όταν έμαθε τα νέα ο Δαβίδ, όχι μόνον δε γιόρτασε, αλλά έκανε «κλαύθμον μέγαν». Πένθησε αυτός και επέβαλε αυτό και στους άλλους. «πάντες διέσχισαν τα ιμάτια αυτών, έκλαυσαν και επένθησαν». Αυτή είναι η σωστή, η ανθρώπινη συμπεριφορά, που δε θα πρέπει να λείψει ποτέ από τη ζωή μας. «και εθρήνησεν ο Δαβίδ τον θρήνον τούτον επί τον Σαούλ και επί τον Ιωνάθαν τον υιόν αυτού» (Β΄ Σαμουήλ Α/1: 17).

     Από ολόκληρη τη ζωή του Ιωνάθαν, ο οποίος ήταν ο πρωτότοκος γιος του Σαούλ, με όλα τα προνόμια που είχε αυτό και στην οποία ζωή του διακρινόταν η τιμιότητα, η σταθερότητα, η αδέκαστη φιλία, η δύναμη της ψυχής του, ένα πράγμα έχει μείνει στη μνήμη μου. Ο άνθρωπος αυτός παραμένει μεγάλος στη συνείδησή μου, γιατί μπόρεσε και είπε τη δυσκολότερη λέξη που υπάρχει στον κόσμο. «εγώ δεύτερος». Και είπε ο Ιωνάθαν προς το Δαβίδ: «Μη φοβάσαι, επειδή δεν θα σε βρει το χέρι τού Σαούλ, του πατέρα μου κι εσύ θα βασιλεύσεις στον Ισραήλ, κι εγώ θα είμαι δεύτερος από σένα». (Α΄ Σαμουήλ ΚΓ/23: 17). Τι ωραίο να δώσεις την πρώτη θέση στον αδελφό σου! Να του πεις: "αδελφέ μου, εσύ να είσαι πρώτος και εγώ να είμαι δεύτερος, τρίτος,….." Προβολή του θελήματος του Θεού, αγάπη, πνευματικότητα, δείχνουν τούτα, τα τόσο δύσκολα, λόγια, που πολλές φορές αγνοήσαμε μέσα στη ζωή μας. Ένας άνδρας, για να κερδίσει την εύνοια του Δαβίδ, καυχήθηκε ότι είχε σκοτώσει το Σαούλ, αλλά αυτό είχε αντίθετα αποτελέσματα. "Πως δεν φοβήθηκες να επιβάλεις τη χείρα σου για να θανατώσεις τον κεχρισμένο του Κυρίου; τον ρώτησε ο Δαβίδ και διέταξε να τον εκτελέσουν" (Β΄ Σαμουήλ Α/1: 14,15).

      Μετά ο Δαβίδ έγραψε ένα ύμνο, για να ψάλει ο λαός του Ιούδα προς τιμή του Σαούλ και των γιων του:

19 Ω, δόξα τού Ισραήλ, κατακοντισμένη επάνω στους ψηλούς τόπους σου! Πώς έπεσαν οι δυνατοί! 20 Μη αναγγείλετε στη Γαθ, μη διακηρύξετε στις πλατείες τής Ασκάλωνας. Μήπως και χαρούν οι θυγατέρες των Φιλισταίων, μήπως και αγαλλιαστούν οι θυγατέρες των απερίτμητων Στην εξωτερική έχθρα, ο λαός του Θεού θα πρέπει να είναι εσωτερικά και εξωτερικά ενωμένος.

21 Βουνά που είστε στη Γελβουέ, ας μη υπάρχει δρόσος ούτε βροχή, επάνω σε σας, ούτε χωράφια που δίνουν απαρχές Επειδή, εκεί πετάχτηκε η ασπίδα των ισχυρών, η ασπίδα τού Σαούλ σαν να μη χρίστηκε με λάδι.

22 Από το αίμα των φονευμένων, από το λίπος των δυνατών, το τόξο τού Ιωνάθαν δεν στρεφόταν πίσω, και η ρομφαία τού Σαούλ δεν γύριζε αδειανή.

23 Ο Σαούλ και ο Ιωνάθαν ήσαν οι αγαπημένοι και αξιαγάπητοι, στη ζωή τους, και στον θάνατό τους δεν χωρίστηκαν. Ήσαν ελαφρότεροι από τους αετούς, δυνατότεροι από τα λιοντάρια.

24 Θυγατέρες τού Ισραήλ, κλάψτε για τον Σαούλ, αυτόν που σας έντυνε με κόκκινα μαζί με καλλωπισμούς, που σας έβαζε χρυσά στολίδια επάνω στα ενδύματά σας.

25 Πώς έπεσαν οι δυνατοί μέσα στη μάχη! Ιωνάθαν, τραυματισμένε επάνω στους ψηλούς τόπους!

26 Περίλυπος είμαι για σένα, αδελφέ μου, Ιωνάθαν Μου στάθηκες προσφιλέστατος η αγάπη σου σε μένα ήταν εξαίσια υπερέβαινε την αγάπη των γυναικών.

27 Πώς έπεσαν οι δυνατοί, και χάθηκαν τα όπλα τού πολέμου!

      Διαβάζοντας τούτα τα λόγια, που αποτελούν μνημείο ανεξικακίας και αγάπης, θα έλεγε κανείς ότι μόνον ένας άνθρωπος «κατά την καρδίαν του Θεού», θα μπορούσε να συνθέσει έναν τέτοιο θρήνο, για έναν τόσο μεγάλο εχθρό.

      Ήρθε η ώρα και ο Δαβίδ έγινε βασιλιάς στον Ισραήλ. Η εξουσία δίνει ένα αίσθημα υπεροχής και είναι εκεί που θα δοκιμαστεί πραγματικά ο άνθρωπος. Συνήθως η αδυναμία των δυνατών και όλων αυτών που κατέχουν εξουσία είναι να σπεύσουν να εκδικηθούν τους αντιπάλους τους. Ο Δαβίδ δεν πέφτει σ’ αυτήν την παγίδα. Καλεί όλους όσους τίμησαν το νεκρό Σαούλ, αυτόν που, όταν ζούσε τον καταδίωκε μέχρι θανάτου, για να τους τιμήσει. Δεν τους τιμά με ωραία λόγια, αλλά με πράξεις. Η εκδίκηση δεν έχει θέση στην καρδιά του χριστιανού ανθρώπου. Ο λόγος του Θεού μας διδάσκει: «δεν θα ανταποδόσης κακόν» (Ρωμαίους ΙΒ/12: 17). Ο Δαβίδ διέταξε να μη βρέξει και να μην σπαρθεί το μέρος όπου είχε πεθάνει ο Σαούλ. Όχι μόνον δε σκότωσε τους υπόλοιπους από τον οίκο του Σαούλ, αλλ’ αντίθετα έδειξε καλοσύνη σ’ αυτούς. Τους έδωσε γη και τροφή, ενώ σ' έναν από τους απογόνους του Σαούλ (τον πλέον ανήμπορο και ανάξιο), προσέφερε μια θέση στο βασιλικό τραπέζι (Β' Σαμουήλ Δ/4: 4  &  Θ/9: 10).

      Παρά το γεγονός ότι ο Δαβίδ ήταν απορημένος από τη συμπεριφορά του Σαούλ που έπρεπε να είναι ο δάσκαλός του και ο πατέρας του, φωτεινό παράδειγμα γι’ αυτόν, παρέμεινε πιστός στο Σαούλ ακόμα και μετά το θάνατό του. Είναι εύκολο να είσαι πιστός σε κάποιον που σε αγαπάει τι γίνεται όμως μ' εκείνον που έχει αποφασίσει να σε καταστρέψει; Θα προσπαθείς να εκδικηθείς για τον εαυτόν σου ή θα σταθείς ένας άνθρωπος «κατά την καρδίαν του Θεού»;  Ο Δαβίδ έκανε τη σωστή επιλογή, ακολούθησε το "βηματισμό" του Θεού. Άφησε το Θεό να οδηγήσει τις εξελίξεις και να αποδώσει  την τελική κρίση Αυτός, ο οποίος κρίνει "απροσωπολήπτως κατά το έργον εκάστου" (Α' Πέτρου Α/1: 17). Έτσι δεν έσπευσε να εκδικηθεί αυτός. 

        Κλείνοντας, ας μην ξεχάσουμε μία ακόμα ρήση μέσα από τον Λόγο του Θεού. «Όλα αυτά έγιναν παραδείγματα σ' εκείνους, και γράφτηκαν για τη νουθεσία μας, στους οποίους έφτασαν τα τέλη των αιώνων» (Α' Κορινθίους  Ι/10: 11 & Ι/10: 6).---