Προφήτης MIXAIAΣ , κεφ. Σ (6), εδάφ. 8.

 
         Προφήτης MIXAIAΣ , κεφ. Σ / 6, εδάφ. 8.        (Παλαιά Διαθήκη).

       «Αυτός σοι έδειξεν, άνθρωπε, τι το καλόν και τι ζητεί ο Κύριος παρά σου, ειμή να πράττεις το δίκαιον, και να αγαπάς έλεος και να περιπατείς ταπεινώς μετά του Θεού σου».

       Μετάφραση.

      «Ο Κύριος σου δίδαξε άνθρωπε τι είναι καλό και τι ζητάει από σένα : Να πράττεις το δίκαιο, να δείχνεις αγάπη, να περπατάς ταπεινά, μαζί με το Θεό σου».

      ΣΧΟΛΙΑ :

      Με απλά λόγια έρχεται ο προφήτης του Θεού, να δώσει μια ολοκληρωμένη εικόνα της χριστιανικής ζωής. Να πράττεις το δίκαιο, να έχεις αγάπη και να περπατάς με το Θεό. Ένας οδοιπόρος είναι ο Χριστιανός. Οδοιπορεί μέσα από ένα δρόμο, τον οποίο η αμαρτία έχει καταστήσει σκληρό, στενό, δύσβατο. Ο Θεός και σήμερα, δια Ιησού Χριστού, βγάζει ανθρώπους μέσα από την Αίγυπτο, μέσα από την σκλαβιά, την αμαρτία, το θάνατο, με ένα σκοπό : Να τις οδηγήσει στη γη της επαγγελίας. Να τις οδηγήσει στον ουρανό και να τους χαρίσει αιώνια ζωή. (Α΄ Ιωάννου Β : 25).

       Καθώς ο άνθρωπος βγαίνει από την Αίγυπτο, μέχρι να φθάσει στη γη της επαγγελίας, θα πρέπει να περπατήσει μέσα από την έρημο, τούτης της ζωής. Οι κίνδυνοι τούτης της πορείας πολλοί. Ληστές (Λουκάς Ι : 30) και λήσταρχοι παντού, έτοιμοι να ληστέψουν, να εξοντώσουν, με κάθε τρόπο να ανακόψουν την πορεία του χριστιανού, προς το Θεό και την αιώνια ζωή. Ο εχθρός καιροφυλακτεί σε κάθε βήμα. Πότε «ως άγγελος φωτός» (Β΄ Κορινθίους ΙΑ : 14), και πότε «ως λέων ορυώμενος» (Α΄ Πέτρου Ε : 8).

      Πως θα περπατήσει ο άνθρωπος, κάτω από αυτές τις εξαιρετικά δυσμενείς συνθήκες, πολύ περισσότερο, πως θα σταθεί, όπως ο Θεός τον θέλει. Κάποτε οι μαθητές είπαν στον Κύριο : «Σκληρός είναι αυτός ο λόγος, ποιος μπορεί να τον ακούει;». (Ιωάννης Σ : 60). Πως μπορεί ο άνθρωπος να περπατήσει και να σταθεί, όπως ο Θεός τον θέλει. Και πάλι την απάντηση μας τη δίνει ο Ιησούς Χριστός : «Και εκείνος είπε: Τα αδύνατα για τους ανθρώπους είναι δυνατά για τον Θεό». (Λουκάς ΙΗ : 27).

     Μόνον ένας τρόπος υπάρχει να προχωρήσει ο άνθρωπος, σε τούτη τη ζωή. Οδοιπορώντας, βαδίζοντας, μαζί με το Θεό. Ένα ταξίδι είναι η χριστιανική ζωή. Άραγε να υπάρχει πιο ολοκληρωμένη εικόνα για το χριστιανό άνθρωπο. Το πώς πρέπει να σταθεί ο χριστιανός σε τούτο το ταξίδι, μας το έχει πει ο Θεός. Ό,τι έπρεπε να γνωρίζουμε μας το έχει αποκαλύψει, μέσα από τον αιώνιο και αψευδή Λόγο Του, την Καινή & Παλαιά Διαθήκη. Ήρθε ο Υιός του Θεού, περπάτησε ανάμεσά μας, θυσιάστηκε πάνω στο σταυρό, παίρνοντας Αυτός το βάρος των αμαρτιών μας και μας αποκάλυψε ό,τι έπρεπε να γνωρίζουμε για τη σχέση μας με το Θεό και τη σωτηρία μας. Μας αποκάλυψε πως θα πρέπει να βαδίζουμε το δρόμο της χριστιανικής μας ζωής.

     Για να διανύσει ο οδηγός έναν δρόμο με ασφάλεια, θα πρέπει πιστά να ακολουθεί την οδική σήμανση. Και στο δρόμο του χριστιανού υπάρχει σήμανση, την οποία ο ίδιος ο Κύριος έχει θέσει. Και ότι ο Κύριος έχει θέσει, ουδείς δύναται να ακυρώσει ή να παραβλέψει.

    Το πρώτο σήμα που θα συναντήσει ο χριστιανός στο δρόμο του είναι: «Μείνατε εν εμοί». (Ιωάννης ΙΕ : 4). Πόσες ερμηνείες θα είχαν δώσει, οι κατά καιρούς θεολόγοι σε τούτες τις τόσο σημαντικές φράσεις. Κάποιος θα έλεγε, ξέρεις με τούτα τα λόγια ο Κύριος εννοούσε το α, κάποιος άλλος εννοούσε το β, όμως ο Κύριος έσπευσε να δώσει το μέτρο και να διευκρινίσει ακριβώς τι εννοεί. Είπε λοιπόν ο Κύριος.

5 Εγώ είμαι η άμπελος, σεις τα κλήματα. Ο μένων εν εμοί και εγώ εν αυτώ, ούτος φέρει καρπόν πολύν, διότι χωρίς εμού δεν δύνασθε να κάμητε ουδέν.

6 Εάν τις δεν μείνει εν εμοί, ρίπτεται έξω ως το κλήμα και ξηραίνεται, και συνάγουσιν αυτά και ρίπτουσιν εις το πυρ, και καίονται.

7 Εάν μείνητε εν εμοί και οι λόγοι μου μείνωσιν εν υμίν, θέλετε ζητεί ό,τι αν θέλητε, και θέλει γείνει εις εσάς. (Ιωάννης ΙΕ: 5 - 7).

      Τόσο στενή σχέση θέλει ο Κύριος να έχουμε με Αυτόν. Όταν ο άνθρωπος, με τη χάρη του Θεού, λάβει τη σωτηρία, διά Ιησού Χριστού, (Πράξεις Δ:12), θα πρέπει να «μένει εν Χριστώ». «Έξω δε είναι οι κύνες και οι μάγοι και οι πόρνοι και οι φονείς και οι ειδωλολάτραι και πας ο αγαπών και πράττων το ψεύδος». (Αποκάλυψη ΚΒ:15). Σιγά – σιγά με την αναγέννηση (Ιωάννης Γ : 5), η ζωή του Χριστού διαχέεται μέσα στη ζωή του πιστού ανθρώπου. Ο πρώην αμαρτωλός γίνεται «νέο κτίσμα» (Β΄ Κορινθίου Ε : 17). Τούτος ο στενός δεσμός, καθώς αυξάνεται, αρχίζει να εκδηλώνεται στο περιβάλλον. Στο ευαγγέλιο του Ιωάννη, κεφ. Β : 6) αναφέρεται: «Οστις λέγει ότι μένει εν Αυτώ, χρεωστεί καθώς Εκείνος περιεπάτησε και αυτός, ούτω να περιπατεί». Δεν υπάρχει μεγαλύτερη μαρτυρία από το να περπατάει ο άνθρωπος στα χνάρια Εκείνου. Ο άνθρωπος αυτός είναι ευλογημένος από τον Κύριο, ξεχωρίζει, είναι μια ζωντανή μαρτυρία, είναι ένα υπόδειγμα της ζωής του Χριστού. Ψυχές που θα τον γνωρίσουν, θα ευλογηθούν και θα έρθουν κοντά στο Χριστό. Ανήκει στον λαό εκείνον, τον οποίο απέκτησε ο Θεός, διά να εξαγγείλει τις αρετές Εκείνου, ο οποίος μας κάλεσε, από το σκοτάδι, στο θαυμαστό αυτού φως». (Α’ Πέτρου Β : 9).

        Οδοιπορία η χριστιανική ζωή. Και για να βαδίσει κανείς θα πρέπει να υπάρχει ο δρόμος. Σε ποιο δρόμο θα βαδίσει ο χριστιανός. Για το χριστιανό υπάρχει ένας δρόμος, τον οποίο άνοιξε η αγάπη του Θεού, διά της θυσίας του Υιού Του. Στο Ευαγγέλιο του Ιωάννη ΙΔ : 4-7 αναφέρεται ένας χαρακτηριστικός διάλογος, που είχε ο Κύριος με το μαθητή το Θωμά. «Λέγει προς αυτός ο Θωμάς, Κύριε δεν εξεύρωμεν που υπάγεις και πως δυνάμεθα να εξεύρωμεν την οδόν. Λέγει προς αυτόν ο Ιησούς, Εγώ είμαι η οδός και η αλήθεια και η ζωή, ουδείς έρχεται προς τον Πατέρα ειμή δι’ εμου. Εάν εγνωρίζετε Εμέ και τον Πατέρα μου ηθέλετε γνωρίσει και από του νύν γτνωρίζετε αυτόν και είδετε αυτόν».

        Ο Χριστός είναι ο δρόμος. Τούτος ο δρόμος έχει τη δική του ιστορία. Τον άνοιξε ο Χριστός με το πολύτιμό Του αίμα, με τη θυσία του πάνω στο σταυρό. Πέθανε και λίγο πριν πεθάνει, μια κραυγή βγήκε από το Άγιο στόμα Του. «Τετέλεσται». (Ιωάννης ΙΘ : 30). Τι σημαίνει αυτό. Σημαίνει ότι το έργο τελείωσε, η οδός ανοίχθηκε. Ο δρόμος προς τον Πατέρα πλέον, τον οποίο είχε κρύψει η αμαρτία, είναι ανοικτός. Είναι η κραυγή του νικητή «Τετέλεσται». Ο πιστός βαδίζει πάνω στο δρόμο που άνοιξε ο Χριστός, “τα μεν οπίσω λησμονών, εις δε τα έμπροσθεν επεκτεινόμενος” (Φιλιππησίους Γ : 13).

      Το παρελθόν το τακτοποίησε ο Χριστός, τις αμαρτίες μας τις φορτώθηκε Αυτός, πάνω στο σταυρό και πέθανε Αυτός στη θέση τη δική μας. Ο χριστιανός καθώς βαδίζει στην έρημο τούτης της ζωής δεν είναι μόνος, ο Χριστός βαδίζει δίπλα του. Έχει το μεγάλο προνόμιο να έρχεται μπροστά στο θρόνο του Πατέρα, διά της προσευχής. Μια μέρα, στο τέλος αυτού του δρόμου, θα δει το Θεό «πρόσωπο, προς πρόσωπο». (Α΄ Κορινθίους ΙΓ : 12).

       Ο Απόστολος Παύλος αναφέρει: «Περιπατείτε αξίως του Θεού, ο οποίος σας προσκάλεσε εις την βασιλεία Του και δόξα» (Εφεσίους Δ : 1). Ήταν καλεσμένος του Θεού. Είχε λάβει ουράνια πρόσκληση. Βάδισε πάνω στο δρόμο του Χριστού. «Τον αγώνα τον καλό αγωνίστηκε, το δρόμο τελείωσε, την πίστη διατήρησε, του λοιπού μένει να αποδοθεί σ’ αυτόν ο στέφανος της δικαιοσύνης». (Τιμόθεου Β΄ Δ : 7).

     Βλέπουμε στους Ολυμπιακούς και άλλους αθλητικούς αγώνες τους νικητές, να ανεβαίνουν πάνω στο βήμα και να παίρνουν τα βραβεία τους. Αγωνίστηκαν μια ζωή για τούτο το βραβείο, άσκηση, στερήσεις, κλπ. Τώρα βραβεύονται. Όλος ο κόσμος τους χειροκροτεί και τους επευφημεί. Και τι είναι τούτο μπροστά στα βραβεία του ουρανού. Ο Χριστός θα ομολογεί το όνομα της λυτρωμένης ψυχής. (Ματθαίος Ι : 32). Ο Πατέρας Θεός θα πάρει το στέφανο της δόξης και θα τον αποδώσει στον νικητή. Πόσο χαρακτηριστικός είναι ο Κύριος σε εκείνη την παραβολή των «μνών». (Ματθαίος ΚΕ : 21). «Και είπε προς αυτόν ο Κύριος, Εύγε δούλε αγαθέ και πιστέ, εις τα ολίγα εστάθης πιστός, επί πολλών θέλω σε καταστήσει, είσελθε εις την χαράν του Κυρίου σου». Για να απολαύσει ο άνθρωπος, «Εκείνα τα οποία μάτι δεν είδε, αυτί δεν άκουσε και σε καρδιά ανθρώπου δεν ενέβηκαν, εκείνα που ο Θεός ετοίμασε, γι’ αυτούς που Τον αγαπούν». (Α΄ Κορινθίους Β : 9).

       Κάθε φορά που παραβρίσκομαι σε κηδεία πιστών ανθρώπων, θυμάμαι τα λόγια του Αποστόλου Παύλου : «Σπείρεται εν φθορά, ανίσταται εν αφθαρσία, σπείρεται εν ατιμία, αντίσταται εν δόξη, σπείρεται εν ασθενεία, ανίσταται εν δυνάμει, σπείρεται σώμα ζωϊκό, ανίσταται σώμα πνευματικό» (Α΄ Κορινθίους ΙΕ : 42,43). «…διότι θα σαλπίσει και οι νεκροί θα αναστηθούν άφθαρτοι, …» (Α΄ Κορινθίους ΙΕ : 52).

      Εκεί θα καταλήξει μια μέρα ο οδοιπόρος του ουρανού. Όμως αυτό δεν είναι το τέρμα. Κλείνοντας τα μάτια του ο πιστός άνθρωπος σε τούτη τη ζωή, μεταβαίνει σε μια νέα κατάσταση. Μία μακάρια κατάσταση «Από σήμερα θα είσαι μαζί μου στον παράδεισο», είπε στο ληστή. Μπορεί να υπάρχει κάτι καλύτερο απ’ αυτό; Καθώς τώρα έχει χωριστεί ο άνθρωπος, το πνεύμα ευρίσκεται στην παρουσία του Θεού, ενώ το σώμα σήπεται εις τον τάφο. Όμως θα έρθει ώρα που «οι αποθανόντες εν Χριστώ, αναστήσονται πρώτον». (Α΄ Θεσσαλονικείς Δ : 16).
       Οι μη έχοντες ελπίδα, κλαίνε, στεναχωριούνται, όταν αναχωρήσει ένας άνθρωπος. Όλοι εμείς, που ο Κύριος έχει βάλει την ελπίδα μέσα μας, γνωρίζουμε ότι εκείνη την ημέρα, θα Τον δούμε στον ουρανό. Θα είναι κι’ αυτή η ψυχή μέσα σε κείνη τη μεγάλη χορωδία του ουρανού και θα ψάλουμε όλοι μαζί: Άγιος, Άγιος, Άγιος, είναι ο Θεός. «Αξιος είσαι Κύριε, να λάβει τη δόξα και την τιμή και τη δύναμη, διότι εσύ έκτισες τα πάντα, και δια το θέλημά σου υπάρχουσι και εκτίσθησαν». (Αποκάλυψη Δ : 11).

      Οδοιπόρος είναι ο χριστιανός, σε ένα δρόμο δύσκολο, στενό και εξαιρετικά επικίνδυνο «επειδή στενή είναι η πύλη και τεθλιμμένη η οδός, η φέρουσα εις την ζωήν και ολίγοι είναι οι ευρίσκοντες αυτήν» (Ματθαίος Ζ : 14). Για να μπει κανείς σε τούτο το δρόμο και να βαδίσει, μια απόφαση χρειάζεται. Μια ομολογία καρδιάς. Ναι Κύριε θα σε ακολουθήσω. Είναι μια απόφαση προσωπικής γνωριμίας με το Χριστό, που θα πρέπει ο καθένας να την πάρει μόνος του. Όχι να ενταχθεί σε κάποιο θρησκευτικό σύστημα. Θρήσκος ήταν και ο Απόστολος Παύλος, αλλά ήταν εχθρός του Θεού. Ο ίδιος ομολογεί : «Διότι εγώ είμαι ο ελάχιστος των αποστόλων, όστις δεν είμαι άξιος να ονομάζομαι απόστολος, διότι κατεδίωξα την εκκλησία του Θεού» (Α΄ Κορινθίους ΙΕ : 9). Είχε πολλές περγαμηνές στη ζωή του, αλλά η αξία τους ήταν μηδενική. Όλα τα θεώρησε σκύβαλα. (Φιλιππησίους Γ : 8).

      Ο δρόμος του Χριστιανού αρχίζει με την αναγέννηση. Ο μεγάλος εκείνος διδάσκαλος του Ισραήλ, που λεγόταν Νικόδημος, από άγνοια, δεν βάδιζε στο δρόμο του Χριστού και ήρθε ο Κύριος να του το επισημάνει. Για να βαδίσεις στο δρόμο, που θα σε φέρει μπροστά στο Θεό, θα πρέπει να «αναγεννηθείς άνωθεν» του είπε ο Κύριος. (Ιωάννης Γ : 1-12).

       Ας ελέγξει ο καθένας τον εαυτόν του. Αν κάπου φανείς ελλιπής, φώναξε προς Αυτόν. Και σε μένα Κύριε, και σε μένα Χριστέ μου, δώσε την αναγέννηση, τη νέα ζωή, (Ρωμαίους Σ : 4), τη δική Σου ζωή. Εκείνος θα σου τη δώσει. Θα σου τη δώσει, «κατά τον πλούτον Αυτού». Ο Απ. Παύλος αναφέρει : «ο δε Θεός μου θέλει εκπληρώσει πάσαν χρείαν σας κατά τον πλούτον αυτού εν δόξη, διά Ιησού Χριστού" (Φιλιππησίους Δ : 19). Αισθάνεσαι ελλιπής, έχεις ανάγκες, ζήτησε από τον πλούτο του Χριστού. Είναι έτοιμος να δώσει στον καθένα μας, πάνω από εκείνα τα οποία ζητούμε ή νοούμε. (Εφεσίους Γ : 20). «Σας παρακαλώ λοιπόν εγώ ο δέσμιος εν Κυρίων να περιπατείτε αξίως της προσκλήσεως, καθ’ ην προσεκλήθηκε» (Α΄Θεσσαλονικείς Β : 12). Δεν αρκεί να περιπατεί ο χριστιανός, θα πρέπει και να περιπατεί αξίως. Το περπάτημά του θα πρέπει να έχει αποτέλεσμα, καρπό για τον Κύριο. Ένα άλογο δεμένο από ένα στύλο, καθώς αλέθει το σιτάρι διανύει πολλά χιλιόμετρα την ημέρα, χωρίς να έχει προχωρήσει καθόλου, από το σημείο που ξεκίνησε. Δυστυχώς τούτο το φαινόμενο μπορεί να υπάρξει και στην πνευματική ζωή. Είθε ο Θεός να μας κρατάει πραγματικούς οδοιπόρους, στο δρόμο το δικό Του, με καρπό, με αποτέλεσμα, με πνευματική πρόοδο, μέσα στη ζωή μας.

     Ο Απ. Παύλος στην Α΄ Θεσσαλονικείς Δ : 1-3 αναφέρει: «Οθεν του λοιπού αδελφοί, σας παρακαλούμε και σας προτρέπομεν, δια του Κυρίου Ιησού, καθώς παρελάβετε παρ’ ημών το πως πρέπει να περιπατείτε και να αρέσκητε εις τον Θεόν, ούτω να περισσεύητε εις το μάλλον». Να αρέσκετε στο Θεό. Αυτός είναι ο στόχος. Αυτό είναι το μέτρο, με το οποίο θα πρέπει να ρυθμίζω τη ζωή μου. Όχι να προσπαθώ να αρέσω στους ανθρώπους, αλλά στο Θεό. Κάπου 10 χρόνια αργότερα, μέσα από τις φυλακές της Ρώμης στέλνει ένα γράμμα, για τους πιστούς που ζούσαν στις Κολοσσές και τους γράφει (Κολοσσαείς. Α: 9-10): «Δεν παύω να προσεύχομαι για σας να περιπατήσετε αξίως του Κυρίου, ευαρεστούντες κατά πάντα..»

     Τι σημαίνει ευαρεστώ, σημαίνει ευχαριστώ, ικανοποιώ. Δίνω χαρά στον Κύριο με τη ζωή μου ή αντίθετα λυπώ τον Κύριο (Εφεσίους Δ : 30). Αλήθεια, με τον τρόπο που έζησα σήμερα, έδωσα λίγη χαρά στον Κύριο. Μπορεί να πει για μένα ο Κύριος: «Ο Αντίπας ο μάρτυς μου ο πιστός» (Αποκάλυψη Β : 13). Από τούτα τα λόγια του Κυρίου μια λέξη έχει όλη τη σημασία, το «μου».

     Καθώς βαδίζω στο δρόμο του Χριστού, έναν ακόμα σηματοδότη δεν θα πρέπει να αγνοήσω. Τις σχέσεις μου με τους άλλους ανθρώπους. Δεν θα πρέπει να σταθώ φιλάρεσκα και να πω : Εμένα με έσωσε ο Χριστός, τι με νοιάζουν οι άλλοι. Όχι. Πρέπει με ευγένεια να σταθούμε και να τους δώσουμε το μήνυμα της σωτηρίας, την οποία και σήμερα προσφέρει ο Χριστός σε κάθε ψυχή που ειλικρινά θα μετανοήσει. Έρχεται κάποιος στο μαγαζί σου και σου αφήνει ένα κάλεσμα για το γάμο των παιδιών του. Όταν περάσει ο (τάδε) δώσε του αυτό το κάλεσμα. Μια υποχρέωση έχεις, όταν θα τον δεις : Να του δώσεις το κάλεσμα. Αν αυτός πάει στο γάμο, αν δεν πάει, αν πάει δώρο ή όχι, δεν αφορά εσένα, αφορά εκείνον που έστειλε το κάλεσμα. Σ’ αυτόν θα δώσει λόγο ο καλεσμένος. Γι’ αυτό ο Απ. Παύλος προς τους Κολοσσαείς, (Ε : 5), αναφέρει κάτι πολύ σημαντικό : «περιπατείτε εν φρονήσει προς τους έξω». Φρόνηση, περίσκεψη, προσοχή, θα πρέπει να διακρίνουν τις διάφορες λεπτομέρειες της καθημερινής μας ζωής. Με τη ζωή του ο καθένας μπορεί να βοηθήσει ή να αποτρέψει κάποιον να γνωρίσει το Θεό.

      Στην επιστολή «προς Εφεσίους» αναφέρεται: «Ησθε κάποτε σκότος, τώρα όμως φως εν Κυρίω, περιπατείτε ως τέκνα φωτός». Πόσο σημαντικό κι αυτό. Δύο ομάδες ανθρώπων βλέπει γύρω του ο Απ. Παύλος: Η μια είναι ταυτισμένη με το σκοτάδι. Η άλλη είναι ταυτισμένη με το φως. Η πρώτη δημιουργική πράξη του Θεού ήταν να χωρίσει το σκοτάδι από το φως. Είπε ο Θεός. Γεννηθήτω φως … Και διαχώρισε ο Θεός το φως από το σκοτάδι. Και σήμερα, όπου μπει ο Θεός, φεύγει το σκοτάδι. Τόσο θα πρέπει να απέχει η ζωή του Χριστιανού από τη ζωή του άπιστου. Όσο το φως από το σκοτάδι. Στην επιστολή Β΄ Κορινθίους, κεφ. Σ, εδάφ. 14 «….ποία κοινωνίαν έχει το φως προς το σκότος …»,

     Άλλος σηματοδότης είναι οι σχέσεις και η συμπεριφορά μου, με τους ανθρώπους με τους οποίους συνοδοιπορώ. Με τους άλλους πιστούς ανθρώπους. «περιπατείτε εν αγάπη, καθώς και ο Χριστός μας αγάπησε και παρέδωκε εαυτόν υπερ ημών προσφοράν και θυσίαν εις τον Θεόν, εις οσμήν ευωδίας» (Εφεσίους. Ε : 2). Όχι η αγάπη του κόσμου. Σε αγαπάω γιατί κάτι περιμένω από σένα. Αγάπη, καθώς ο Χριστός μας αγάπησε. (Ιωάννου Α΄ Δ : 10). Όχι υπομονή, όχι ανοχή (μόνον), αλλά την αγάπη του Χριστού θα πρέπει να έχω για τον αδελφό μου. «Εάν ο αδελφός σου λυπείτε για φαγητό (στερείται), δεν περιπατείς πλέον κατά αγάπην» (Ρωμαίους ΙΔ : 15). Ακόμα και η πράξη που θα κάνω και που είναι σωστή και δίκαιη, όμως σκανδαλίζει τον αδελφό μου, να μην την κάνω. Δεν είναι κακό να φάω κρέας, από τα ειδωλόθυτα (κρέατα θυσιών), αλλά αν αυτό σκανδαλίζει τον ασθενέστερο στην πίστη αδελφό μου: «Δια τούτο, εάν το φαγητό σκανδαλίζει τον αδελφό μου, δεν θέλω φάγει κρέας εις τον αιώνα, δια να μη σκανδαλίσω τον αδελφό μου» (Α΄ Κορινθίους Η : 13). Μόνον έτσι περιπατώ «εν αγάπη». (Εφεσίους Ε : 2).

      Έτσι πρέπει να βαδίζει ο Χριστιανός. «Προσέχετε λοιπόν πώς να περιπατείτε ακριβώς, μη ως άσοφοι, αλλ’ ως σοφοί, εξαγοραζόμενοι τον καιρό, διότι οι ημέρες είναι πονηρές» (Εφεσίους. Ε : 15, 16). Να περιπατώ με σοφία. Να μη λησμονώ, στο σύντομο τούτο δρόμο της ζωής.

     Και τώρα ο επίλογος. Τι είναι όλα αυτά που αναφέρονται παραπάνω. Είναι βουνά αξεπέραστα. Εγώ είμαι «φτωχός και πένης» έλεγε ο Δαυίδ. Μπορεί ο άνθρωπος να τα εφαρμόσει όλα αυτά. Η απάντηση είναι κατηγορηματική. ΌΧΙ. Δεν μπορεί ο άνθρωπος. Δεν μπορεί ο άνθρωπος να αγαπήσει, πέρα από τα παιδιά του, δεν μπορεί να κάνει το θέλημα του Θεού. Δεν μπορεί να σταθεί, αν δεν έχει το Χριστό.

     Ο Κύριος φεύγοντας από την αφιλόξενη γη μας, άφησε μια υπόσχεση στους δικούς του. «…Θα είμαι μαζί σας όλες τις ημέρες της ζωής σας…» (Ματθαίος ΚΗ : 20). Αυτό είναι το μυστικό του πραγματικού Χριστιανού. Στο σκληροτράχηλο δρόμο της ζωής, στη στενή και τεθλιμμένη οδό της ζωής, δεν βαδίζει μόνος. Βαδίζει χέρι – χέρι με τον Δυνάμενο, (Επιστολή Ιούδα Α : 24), με τον αναστημένο και δοξασμένο Ιησού Χριστό. Μόνον δίπλα σε Εκείνον θα μπορέσω να περιπατήσω «αξίως», όχι ως άσοφος, αλλά ως σοφός. Την ώρα του προβλήματος, την ώρα του πειρασμού, την ώρα της λύπης, την ώρα που θα σκοντάψω, είναι Αυτός δίπλα μου, έτοιμος να μου δώσει την οδηγία και την αντοχή που χρειάζομαι. Φοβάται το παιδί να βγει στο δρόμο, όταν ο πατέρας το κρατάει σφιχτά από το χέρι. Όχι. Αισθάνεται σιγουριά. Αλίμονο αν προσπαθήσει μόνο του. Γιατί τούτη η σιγουριά όταν ο Χριστός είναι δίπλα μου; Διότι «αν ο Θεός είναι μεθ’ ημών, ουδείς καθ’ ημών». (Ρωμαίους Η : 31). Αν ο Θεός είναι μαζί μου, κανένας δεν μπορεί να σταθεί απέναντί μου, αναφέρει ο Απόστολος Παύλος.

     Πόσο ευτυχής ήταν εκείνος ο ήρωας της Παλαιάς Διαθήκης, ο Ενώχ. Τι έκανε ο Ενώχ (Γένεσις Ε : 24). «Και περιπάτησε ο Ενωχ μετά του Θεού και δεν ευρίσκετο πλέον, διότι τον μετέθεσε ο Θεός». Σαν τον Ενώχ και εγώ και συ ψυχή. Να περιπατούμε κάθε μέρα μαζί με το Θεό. Να ζητάμε την οδηγία του Θεού, για μικρά, αλλά και για τα μεγάλα πράγματα. «Άνευ Εμού, δεν δύναστε ουδέν», μας διαβεβαιώνει ο Κύριος. (Ιωάννης ΙΕ : 5). Και καθώς ο Ενώχ περπατούσε με το Θεό, βράδιασε και τότε του είπε ο Θεός, έλα στο σπίτι Μου να ξεκουραστείς.

      Εύχομαι ο Χριστός, που βαδίζει δίπλα μας (είναι αψευδής ο Κύριος), να βοηθήσει τον καθένα μας να ακούσει τα βήματά Του. Να εξαλείψει τις αμφιβολίες, που ο εχθρός έρχεται να σπείρει, να σταθεί δίπλα Του. «Αποβλέποντες εις τον Ιησού Χριστό, τον αρχηγό και τελειωτή της πίστεώς μας». (Εβραίους ΙΒ : 2), περπατώντας έτσι αξίως της προσκλήσεως την οποία έλαβε. …. Ευαρεστούντες το Θεό, κατά πάντα. … (Κολοσσαείς Α : 10).--