Ο ΠΑΡΑΛΥΤΙΚΟΣ ΤΗΣ ΚΑΠΕΡΝΑΟΥΜ.

      Ευαγγέλιον  «κατά Λουκάν»,  κεφ. Ε/5,  εδάφ. 17 – 26. 

17 Και εν μιά των ημερών, ενώ αυτός εδίδασκεν, εκάθηντο Φαρισαίοι και νομοδιδάσκαλοι, οίτινες είχον ελθεί εκ πάσης κώμης της Γαλιλαίας και Ιουδαίας και Ιερουσαλήμ και δύναμις Κυρίου ήτο εις το να ιατρεύη αυτούς. 

18 Και ιδού, άνδρες φέροντες επί κλίνης άνθρωπον, όστις ήτο παραλυτικός, και εζήτουν να φέρωσιν αυτόν έσω και να θέσωσιν ενώπιον αυτού 

19 και μη ευρόντες διά ποίας εισόδου να φέρωσιν αυτόν έσω εξ αιτίας του όχλου, ανέβησαν επί το δώμα και διά των κεραμίδων κατεβίβασαν αυτόν μετά του κλινιδίου εις το μέσον έμπροσθεν του Ιησού. 

20 Και ιδών την πίστιν αυτών, είπε προς αυτόν Άνθρωπε, συγκεχωρημέναι είναι εις σε αι αμαρτίαι σου. 

21 Και ήρχισαν να διαλογίζωνται οι γραμματείς και οι Φαρισαίοι, λέγοντες Τις είναι ούτος, όστις λαλεί βλασφημίας; τις δύναται να συγχωρή αμαρτίας ειμή μόνος ο Θεός; 

22 Νοήσας δε ο Ιησούς τους διαλογισμούς αυτών, απεκρίθη και είπε προς αυτούς Τι διαλογίζεσθε εν ταις καρδίαις σας; 

23 τι είναι ευκολώτερον, να είπω, Συγκεχωρημέναι είναι εις σε αι αμαρτίαι σου, ή να είπω, Σηκώθητι και περιπάτει; 

24 αλλά διά να γνωρίσητε ότι εξουσίαν έχει ο Υιός του ανθρώπου επί της γης να συγχωρή αμαρτίας, είπε προς τον παραλυτικόν Προς σε λέγω, Σηκώθητι και σήκωσον το κλινίδιόν σου και ύπαγε εις τον οίκόν σου. 

25 Και παρευθύς εγερθείς ενώπιον αυτών, εσήκωσε το κλινίδιον εφ' ου κατέκειτο και ανεχώρησεν εις τον οίκον αυτού, δοξάζων τον Θεόν. 

26 Και έκστασις κατέλαβεν άπαντας και εδόξαζον τον Θεόν, και επλήσθησαν φόβου, λέγοντες ότι είδομεν παράδοξα σήμερον. 

        ΣΧΟΛΙΑ : 

      Το θαύμα αναφέρεται και από τον Ευαγγελιστή Ματθαίο (κεφ. Θ/9, εδάφ. 2- 8) καθώς και από τον Ευαγγελιστή Λουκά (κεφ. Ε/5, εδάφ. 18-26). Ο Κύριος λίγο πριν είχε διωχθεί από τους Γαδαρινούς. Οι άνθρωποι αυτοί είδαν με τα ίδια τους τα μάτια ένα δαιμονιζόμενο άνθρωπο που διέμενε στα νεκροταφεία, που ξεγυμνωνόταν, έναν αγριάνθρωπο, που δεν μπορούσαν να τον συγκρατήσουν ούτε με αλυσίδες, να γίνεται καλά από τον Ιησού και να στέκεται πλέον στα πόδια του Ιησού «ενδεδυμένος» και «σώφρων». Αυτοί οι άνθρωποι αντί να προβληματιστούν, αντί να ευχαριστήσουν τον Κύριο, αντί να αναγνωρίσουν τη δύναμή Του και να πιστέψουν σ’ Αυτόν, Tον παρακαλούν να φύγει από την πόλη τους. «Και άπαν το πλήθος της περιχώρου των Γαδαρηνών παρεκάλεσαν αυτόν να αναχωρήση απ' αυτών» (Λουκάς Η/8: 38). 

                (σχετική αναφορά  έχει δημοσιευθεί στο blog:  giorgoskomninos.blogspot.com                 

                                    στις 14-02-2015 με τίτλο: "Η θεραπεία του Γαδαρινού").

      Διωγμένος λοιπόν ο Κύριος από τους Γαδαρινούς διασχίζει τη θάλασσα της Γαλιλαίας και έρχεται στην Καπερναούμ, που πλέον είχε γίνει η πόλη Του, μετά την προσπάθεια των κατοίκων της Ναζαρέτ να τον εξοντώσουν (Λουκάς Δ/4: 29 -31). 

29 και σηκωθέντες εξέβαλον αυτόν έξω της πόλεως και έφεραν αυτόν έως της οφρύος του όρους, επί του οποίου η πόλις αυτών ήτο ωκοδομημένη, διά να κατακρημνίσωσιν αυτόν 

30 αυτός όμως περάσας διά μέσου αυτών επορεύετο. 

31 Και κατέβη εις Καπερναούμ, πόλιν της Γαλιλαίας, και εδίδασκεν αυτούς εν τοις σάββασι. 

     Καθώς ο Κύριος ήρθε και πάλι στην Καπερναούμ, μαθεύτηκε το νέο και μαζεύτηκε πολύς κόσμος, μέσα και έξω από το σπίτι που έμενε. Αυτό ήταν άλλη μια ευκαιρία για τον Κύριο να διδάξει στους ανθρώπους το μήνυμα της Σωτηρίας του Θεού και της Αγάπης Toυ για τον αμαρτωλό άνθρωπο. Με τη δράση αυτή του Ιησού, καθώς το ενδιαφέρον του πλήθους γι’ Αυτόν συνεχώς αυξάνεται, οι Φαρισαίοι, οι Σαδουκαίοι καθώς και οι άλλοι διδάσκαλοι του Μωσαϊκού Νόμου γίνονται όλο και πιο εχθρικοί για τον Κύριο Ιησού Χριστό. 

      Καθώς ακολουθούν το πλήθος, παρατηρούν τα πάντα γύρω τους έχοντας έναν και μόνο σκοπό, να βρουν κάποια κατηγορία εναντίον του Κυρίου, για να Τον οδηγήσουν στο δικαστήριο και να μεθοδεύσουν την εξόντωσή Του. Όμως τι κατηγορία να βρουν; Ο Κύριος «διήλθεν ευεργετών και θεραπεύων πάντας τους καταδυναστευομένους υπό του διαβόλου, διότι ο Θεός ήτο μετ' αυτού» (Πράξεις Ι/10: 38). Κάποτε οι Φαρισαίοι έστειλαν υπηρέτες, για να συλλάβουν τον Ιησού και αυτοί γύρισαν πίσω άπρακτοι και έκθαμβοι και «Απεκρίθησαν οι υπηρέται ουδέποτε ελάλησεν άνθρωπος ούτω, καθώς ούτος ο άνθρωπος» (Ιωάννης Ζ/7: 46). 

      Παρά τα θαύματα και τα σημεία που είδαν με τα μάτια τους, παρέμεναν σκληροί, αμετανόητοι, υβριστές του Κυρίου και του Θεού. Κάποτε στη συναγωγή όπου βρισκόταν ο Κύριος υπήρχε και ένας άνθρωπος του οποίου η δεξιά χείρα ήταν ξερή και αναφέρει ο Λόγος του Θεού: «Παρετήρουν δε αυτόν οι γραμματείς και οι Φαρισαίοι, αν εν τω σαββάτω θέλη θεραπεύσει, διά να εύρωσι κατηγορίαν κατ' αυτού». (Λουκάς Σ/6: 7). Ο Κύριος είχε την εξουσία και τη δύναμη από το Θεό να κάνει θαύματα, όμως οι περιστάσεις δεν ήταν πάντοτε ευνοϊκές. Στη Ναζαρέτ, την πατρίδα Του, παραδείγματος χάριν δεν μπόρεσε ο Κύριος να κάνει πολλά θαύματα, εξαιτίας της απιστίας των ανθρώπων εκεί (Ματθαίος ΙΓ/13: 58) και  αναγκάστηκε ο Κύριο να πει εκείνο το διαχρονικό: «Δεν είναι προφήτης άνευ τιμής ειμή εν τη πατρίδι αυτού και εν τη οικία αυτού».

     Η ιστορία μας αναφέρει ότι μια μέρα, καθώς ο Ιησούς δίδασκε, εμφανίστηκαν κάποιοι άντρες, οι οποίοι επάνω σ' ένα κρεβάτι κουβαλούσαν έναν άνθρωπο που ήταν παράλυτος και προσπαθούσαν να βρουν τρόπο να μπουν μέσα στο σπίτι και να τον αποθέσουν μπροστά Του, για να τον θεραπεύσει. 

    Η Ευαγγελική περικοπή δεν αναφέρει τα ονόματα τούτων των ανθρώπων, όμως κάποιος μελετητής της Βίβλου τους ονόμασε ως εξής : Αγάπη, Πίστη, Επιμονή, Προσευχή. 

     Η Αγάπη ήταν αυτή που βρήκε τούτο το δυστυχισμένο άνθρωπο και μίλησε και στους άλλους για το δράμα του. Όλη η πόλη περνούσε έξω από την καλύβα του ανθρώπου που υπέφερε. Κάποιοι όχι μόνον δε γνώριζαν το πρόβλημα, αλλά ούτε που είχαν καν προσέξει ότι υπήρχε κάποιο κατάλυμα στο δρόμο τους. Κρυμμένοι μέσα στον εγωισμό τους προχωρούσαν ατάραχοι. Άλλοι που γνώριζαν το πρόβλημα, καθώς περνούσαν, έκαναν μια φευγαλέα σκέψη, εξέφραζαν κάποια ωραία λόγια συμπαράστασης, όμως πάντα βιαστικοί κάτω από το βάρος των δικών τους προβλημάτων έφευγαν μακριά. Ήταν πάρα πολύ απασχολημένοι. Είχαν τόσα πολλά στο μυαλό τους, που δεν είχαν χρόνο για τίποτα άλλο. Μία μέρα πέρασε έξω από την καλύβα κάποιος που το όνομά του ήταν Αγάπη. Στάθηκε, σκέφτηκε, ένιωσε τον πόνο του ανθρώπου, τη μοναξιά, την ανημποριά, ήρθε κοντά του, έσκυψε, κοίταξε μέσα στη καλύβα, έτρεξε για να βρει και άλλους ανθρώπους με σκοπό να τον βοηθήσουν. 

    Η πίστη. Η Αγάπη μίλησε σε κάποιον που το όνομά του ήταν Πίστη, για το πρόβλημα του ανθρώπου και αμέσως ο άνθρωπος αυτός πίστεψε ότι ο Χριστός μπορούσε να τον θεραπεύσει. Είχε δει με τα μάτια του, είχε ακούσει με τα αυτιά του ότι: «τυφλοί αναβλέπουσι, χωλοί περιπατούσι, λεπροί καθαρίζονται, κωφοί ακούουσι, νεκροί εγείρονται, πτωχοί ευαγγελίζονται». (Λουκάς Ζ/7: 22). Έτσι προσφέρθηκε να βοηθήσει το φίλο του στο έργο που είχε αναλάβει. Αγάπη & Πίστη ενώθηκαν και πήγαν μαζί. Αυτά πάντα θα πηγαίνουν μαζί, γιατί χωρίς την πίστη η αγάπη δε μπορεί να φέρει αποτέλεσμα. 

     Εκεί που πραγματικά υπάρχει πίστη, ακόμα και όταν οι πόρτες κλείσουν και όταν τα παράθυρα σφραγιστούν και όταν τείχη υψωθούν, πάντα θα υπάρχει κάποια «τρύπα στο ταβάνι». Η πίστη σε συνεργασία με την αγάπη εφευρίσκει τρόπους, εφευρίσκει δρόμους, όσο δύσκολες και αν είναι οι συνθήκες, έτσι ώστε διαχρονικά ο «παραλυτικός άνθρωπος εξαιτίας της αμαρτίας» να μην μείνει μακριά, αλλά να έρθει κοντά και να βρεθεί μπροστά στο Σωτήρα Χριστό. 

    Πόσο μεγάλη χαρά είναι να πάρεις έναν άνθρωπο πνευματικά «παράλυτο», που ζει μέσα στην άγνοια του Λόγου του Θεού, μέσα στις θρησκείες του κόσμου και τις ανθρώπινες παραδόσεις, έναν άνθρωπο χωρίς Χριστό, χωρίς Θεό και συνεπώς χωρίς καμία ελπίδα και να τον φέρεις μπροστά στο Χριστό, που είναι η ζωή και η ανάσταση, η μόνη οδός που οδηγεί στον Πατέρα Θεό, η μόνη ελπίδα για την ανθρώπινη σωτηρία (Πράξεις Δ/4: 12). Πόσο μεγάλη ικανοποίηση να τον οδηγήσεις μπροστά «στον ιατρό των ψυχών και των σωμάτων». Στο βιβλίο του Προφήτη "Ησαΐα" (κεφ. ΜΓ/43, εδάφ. 25), αναφέρεται : «Εγώ είμαι, όστις εξαλείφω τας παραβάσεις σου ένεκεν εμού, και δεν θέλω ενθυμηθή τας αμαρτίας σου». 

     Ένας πιστός άνθρωπος έλεγε: Όταν φύγω από τη ζωή και πάω στον ουρανό θα πέσω στα πόδια του Χριστού και θα τον ευχαριστήσω για τη Σωτηρία που μου χάρισε, μέσω της σταυρικής Του θυσίας και αμέσως μετά θα ψάξω να βρω τον άνθρωπο που με βρήκε "παράλυτο" μέσα στην αμαρτία και με οδήγησε στο Χριστό, για να πω και σ' εκείνον ένα μεγάλο ευχαριστώ. 

     Ο Ευαγγελιστής "Λουκάς" (κεφ. ΙΕ/15, εδ. 10) αναφέρει : «Ούτω, σας λέγω, χαρά γίνεται ενώπιον των αγγέλων του Θεού διά ένα αμαρτωλόν μετανοούντα». Τόσο μεγάλη χαρά στον ουρανό για έναν άνθρωπο, που θα μετανοήσει και θα επικαλεστεί το Έλεος του Θεού; Γιατί; Διότι ο Θεός από Αγάπη δε θέλει να χαθεί κανένας άνθρωπος, αλλά θέλει «πάντες να έλθωσιν εις μετάνοια και να σωθούν». (Β΄ Πέτρου Γ/3: 9). 

      Ο Κύριος παρατήρησε την πίστη των ανθρώπων αυτών, των τεσσάρων που τον μετέφεραν καθώς και του ασθενούς. Μεγάλο κεφάλαιο είναι η πίστη ή μάλλον το μεγαλύτερο που υπάρχει, για να αποκτήσει ο άνθρωπος αληθινή σχέση με το Θεό. Τι είναι πίστη; Ο Λόγος του Θεού μας αναφέρει: «Είναι δε η πίστις ελπιζομένων πεποίθησις, βεβαίωσις πραγμάτων μη βλεπομένων». (Εβραίους ΙΑ/11: 1). 

    Τι μπορεί να πετύχει η πίστη; "Ανθρωποι, διά της πίστεως, κατεπολέμησαν βασιλείας, ειργάσθησαν δικαιοσύνην, επέτυχον τας επαγγελίας, έφραξαν στόματα λεόντων, έσβεσαν δύναμιν πυρός, έφυγον στόματα μαχαίρας, ενεδυναμώθησαν από ασθενείας, έγειναν ισχυροί εν πολέμω, έτρεψαν εις φυγήν στρατεύματα αλλοτρίων" (Εβραίους ΙΑ/11: 34). 

     "Ο άνθρωπος δικαιούται δια της πίστεως, χωρίς των έργων του νόμου". (Ρωμαίους Γ/3: 28). 

    "Δεν αθετώ την χάριν του Θεού διότι αν η δικαίωσις γίνηται διά του νόμου, άρα ο Χριστός εις μάτην απέθανε" (Γαλάτας Β/2: 21). 

      Η Επιμονή. Η δύσκολη ώρα των εμποδίων δε θα λείψει ποτέ από τη ζωή μας, γι’ αυτό χρειάζεται να συνεισφέρει και η επιμονή. Αυτή ήταν που σοφίστηκε τη λύση μπροστά στο αδιέξοδο του μεγάλου πλήθους. Ας μην αφήσουμε τα εμπόδια να μας αποθαρρύνουν. Η επιμονή άνοιξε το δρόμο για να έρθει ο άνθρωπος της ιστορίας μας μπροστά στο Χριστό. Αν απουσίαζε η Αγάπη ή η Πίστη, ο άνθρωπος αυτός ποτέ δε θα έφτανε στην εξώπορτα του Χριστού, όμως αν απουσίαζε η επιμονή, εκεί θα έμενε και δε θα προχωρούσε ούτε ένα βήμα μέσα από την πόρτα. Πόσες φορές δε φέραμε το πρόβλημά μας μέχρι την εξώπορτα του Χριστού και εκεί σταματήσαμε, υποχωρήσαμε, κουραστήκαμε, αμελήσαμε, δεν επιμείναμε; 

     Καθώς λοιπόν ο Κύριος δίδασκε μία ημέρα σε κάποια οικία, πλησίασαν κάποιοι άνθρωποι που μετέφεραν έναν παραλυτικό πάνω σε ένα κρεβάτι με σκοπό να τον φέρουν μπροστά στον Ιησού και να τον παρακαλέσουν να τον κάνει καλά. Όμως οι άνθρωποι αυτοί δεν μπορούσαν να προχωρήσουν εξαιτίας του μεγάλου πλήθους. Πάντα το πλήθος θα είναι απροσπέλαστο. Πάντα ο κόσμος και οι δοξασίες του θα είναι ένα μεγάλο εμπόδιο, για να συναντήσει και να γνωρίσει ο άνθρωπος το Χριστό. Όλοι μπροστά στο "μέγα πλήθος" είμαστε «κοντοί» και αδύναμοι, όπως ήταν και ο Ζακχαίος. «και ιδού, άνθρωπος ονομαζόμενος Ζακχαίος, όστις ήτο αρχιτελώνης, και ούτος ήτο πλούσιος και εζήτει να ίδη τον Ιησούν τις είναι, και δεν ηδύνατο διά τον όχλον, διότι ήτο μικρός το ανάστημα». (Λουκάς ΙΘ/19: 2,3). Όμως η βαθιά, η ειλικρινής πίστη, που πηγάζει μέσα από την αγάπη, θα είναι πάντοτε εφευρετική. Οι τέσσερις άνδρες ανέβηκαν από την εξωτερική σκάλα στην οροφή, παραμέρισαν μερικά κεραμίδια και από το άνοιγμα που δημιουργήθηκε κατέβασαν τον άρρωστο μπροστά στον Ιησού. 

     Η Προσευχή. Ο τέταρτος της «παρέας». Νικήθηκαν τα εμπόδια και ο ασθενής έφτασε μπροστά στο Χριστό. Οι τρεις πρώτοι είχαν κάνει το χρέος τους, τώρα το λόγο πήρε η Προσευχή που μίλησε στο Χριστό για την καλύβα, τα χρόνια της μοναξιάς, του πόνου, της ατέλειωτης ταλαιπωρίας του ανήμπορου αυτού ανθρώπου. Η Προσευχή πήρε το «κλειδί» και άνοιξε την καρδιά του Χριστού. Αυτό το κλειδί ο Θεός το έχει βάλει στα χέρια αδύναμων ανθρώπων, που μπορούν να ανοίξουν τα θησαυροφυλάκια του ουρανού και να φέρουν ευλογίες στη ζωή και άλλων ανθρώπων. 

     Αφού οι άνθρωποι είχαν κάνει το δικό τους μέρος, ήρθε η ώρα να ενεργήσει ο Κύριος και να κάνει εκείνα που δε μπορούν να κάνουν οι άνθρωποι. Έτσι λοιπόν, καθώς ο Κύριος είδε την πίστη των ανθρώπων αυτών, που ήταν ικανή να κάνει τα πάντα για να φέρει μπροστά Του μια περίπτωση ανάγκης, είπε στον παραλυτικό: «άνθρωπέ μου, έχε θάρρος σου συγχωρήθηκαν οι αμαρτίες σου». Μα, Κύριε, εμείς τον φέραμε, για να τον κάνεις καλά από την αρρώστια του. Το πρόβλημά του είναι η παράλυση, μήπως δεν κατάλαβες; Ο μεγάλος γιατρός, ο αλάνθαστος Κύριος, θεράπευσε πρώτα την αιτία για την οποία ο άνθρωπος αυτός είχε ασθενήσει και είχε παραλύσει και στη συνέχεια θεράπευσε τα συμπτώματα της ασθενείας που τον ταλαιπωρούσε. Δεν θα μπορούσε ποτέ ο Κύριος να θεραπεύσει το σώμα του ανθρώπου και να παραμελήσει τη θεραπεία της ψυχής του. Ποτέ δε θα θεράπευε μία προσωρινή κατάσταση και θα παρέβλεπε την αιώνια. 

    «Σου συγχωρήθηκαν οι αμαρτίες σου». Πρόκειται για μία εκπληκτική εξαγγελία με απρόβλεπτες συνέπειες. Πρόκειται για μια μεγάλη διακήρυξη του ίδιου του Κυρίου ότι τώρα σ’ αυτόν κόσμο, σ’ αυτήν τη ζωή, οι αμαρτίες του ανθρώπου που θα εξομολογηθεί, συγχωρούνται. Άραγε υπάρχει κάτι πιο δυνατό, πιο παρήγορο, πιο ελπιδοφόρο από το να λάβει ο άνθρωπος τη διαβεβαίωση της συγχώρεσης των αμαρτιών του όσο βρίσκεται σε τούτη τη ζωή; Ασφαλώς όχι και αυτό είναι το κέρδος όλων εκείνων που εμπιστεύονται τη ζωή τους στο μόνο Σωτήρα, Λυτρωτή και Κύριο, Ιησού Χριστό. 

    Όταν κάποιοι από τους Γραμματείς και Φαρισαίους άκουσαν τον Ιησού ν’ ανακοινώνει ότι οι αμαρτίες του ανθρώπου συγχωρήθηκαν, θορυβήθηκαν. Ήταν διαβασμένοι και εκπαιδευμένοι στα δόγματα των Γραφών και ήξεραν ότι κανένας δεν μπορεί να συγχωρεί αμαρτίες παρά μόνον ένας, ο Θεός. Συνεπώς οποιοσδήποτε διακήρυττε ότι συγχωρούσε αμαρτίες είναι σαν να ισχυριζόταν ότι είναι Θεός. Θα λέγαμε ότι το σκεπτικό τους ήταν σωστό, αλλά αντί να αναγνωρίσουν τη Θεότητα του Κυρίου Ιησού Χριστού μέσα απ’ όλα όσα εξελίσσονταν μπροστά στα μάτια τους, Τον κατηγόρησαν μέσα τους για βλασφημία και ότι με τα λόγια Του προσβάλλει το Θεό. 

      Ο Κύριος, ο οποίος «ερευνά νεφρούς και καρδίας» (Ιερεμίας Κ/20: 12), διάβασε τις σκέψεις τους και τους έκανε την προκλητική ερώτηση: «Τι είναι ευκολότερο να διακηρύξω τη συγχώρηση των αμαρτιών ενός ανθρώπου ή να τον θεραπεύσω;». Στην πραγματικότητά είναι το ίδιο εύκολο να πω και να κάνω το ένα ή το άλλο. 

     Ο Κύριος είχε ήδη διακηρύξει τη συγχώρηση των αμαρτιών του ανθρώπου εκείνου. Ναι αλλά πώς μπορούσαν να ξέρουν ότι η συγχώρηση είχε επιτευχθεί; Οι Γραμματείς δεν μπορούσαν να δουν τις αμαρτίες να συγχωρούνται και συνεπώς δικαίως θα λέγαμε ότι δεν το πίστευαν. Έτσι, για να δείξει ο Κύριος ότι οι αμαρτίες εκείνου του ανθρώπου είχαν συγχωρεθεί και ότι ως Κύριος είχε εξουσία να συγχωρεί αμαρτίες "επί της γης", έδωσε στους Γραμματείς κάτι χειροπιαστό, για να πιστέψουν. Είπε στον παραλυτικό να σηκωθεί, να πάρει το κρεβάτι του και να περιπατήσει. Ο άνθρωπος αμέσως ανταποκρίθηκε και αφού σηκώθηκε, άρχισε να περπατάει κουβαλώντας το κρεβάτι στους ωμούς του. Με τον τρόπο αυτό απέδειξε σε όλους τους παρευρισκόμενους που έκαναν σκοτεινές σκέψεις και είχαν αμφιβολία μέσα στην καρδιά τους ότι πραγματικά έχει συγχωρήσει τις αμαρτίες αυτού του ανθρώπου και ότι ο «Υιός του Ανθρώπου» έχει εξουσία από το Θεό να συγχωράει αμαρτίες στους ανθρώπους που ακόμα βρίσκονται στη ζωή (επί της γης). 

    Οι άνθρωποι στην προσπάθειά τους να θεραπεύσουν κάποια ασθένεια ακολουθούν συνήθως μακροχρόνια θεραπευτική, ο Θεός όμως ενεργεί άμεσα με τέλεια αποτελέσματα μέσα στη ζωή μας. Να θυμηθούμε την αιμορροούσα, όπως αναφέρεται στο ευαγγέλιο του Μάρκου (κεφ. Ε/5, εδάφ. 25-28). 

25 Και γυνή τις, έχουσα ρύσιν αίματος δώδεκα έτη 

26 και πολλά παθούσα υπό πολλών ιατρών και δαπανήσασα πάσαν την περιουσίαν αυτής και μηδέν ωφεληθείσα, αλλά μάλλον εις το χείρον ελθούσα, 

27 ακούσασα περί του Ιησού, ήλθε μεταξύ του όχλου όπισθεν και ήγγισε το ιμάτιον αυτού 

28 διότι έλεγεν ότι και αν τα ιμάτια αυτού εγγίσω, θέλω σωθή. 

    Δώδεκα χρόνια μέσα στους γιατρούς ολόκληρη η περιουσία εξανεμίστηκε και όχι μόνον δεν μπόρεσε να θεραπευτεί, αλλά η κατάστασή της όλο και πιο πολύ χειροτέρευε, όταν όμως με πίστη ακούμπησε πάνω στον Κύριο, τα πράγματα άλλαξαν. Ο άνθρωπος που ζει σε τούτη τη ζωή έναν τρόπο έχει να απαλλαγεί από το αμαρτωλό παρελθόν του και την αιώνια απομάκρυνση από τον Θεό (δηλ. την κόλαση) που τον περιμένει. «Επειδή, ο μισθός τής αμαρτίας είναι θάνατος το χάρισμα, όμως, του Θεού αιώνια ζωή διαμέσου τού Ιησού Χριστού τού Κυρίου μας» (προς Ρωμαίους Σ/6: 23).

     Θα πρέπει ο άνθρωπος να μετανοήσει για το αμαρτωλό παρελθόν του και να επικαλεστεί το Όνομα του Ιησού Χριστού για να συγχωρεθούν οι αμαρτίες του. Ο Απόστολος Παύλος στην επιστολή «προς Ρωμαίους» (κεφ. Ι/10, εδ. 12,13) αναφέρει : 

12 Επειδή δεν είναι διαφορά Ιουδαίου τε και Έλληνος διότι ο αυτός Κύριος είναι πάντων, πλούσιος προς πάντας τους επικαλουμένους αυτόν 

13 διότι Πας όστις επικαλεσθή το όνομα του Κυρίου θέλει σωθή». 

     Αυτός είναι ο Χριστός και αυτά είναι τα αποτελέσματα της εξουσίας που έχει να συγχωρεί αμαρτίες επί της γης. Φεύγοντας από αυτή τη ζωή αμετανόητος ο άνθρωπος δεν μπορούν να συγχωρεθούν οι αμαρτίες του. Εκεί πλέον τον περιμένει η κρίση της δικαιοσύνης του Θεού. Ο συγγραφέας της επιστολής "προς Εβραίους" (κεφ. Θ/9, εδάφ. 27), αναφέρει: «Και καθώς είναι αποφασισμένον εις τους ανθρώπους άπαξ να αποθάνωσι, μετά δε τούτο είναι κρίσις».

    Όταν τα πλήθη που παρευρίσκονταν, είδαν τον παραλυτικό να πηγαίνει στο σπίτι του κουβαλώντας το κρεβάτι του, τους κατέλαβε φόβος και θαυμασμός! Τα συγκλονιστικά γεγονότα που συνέβησαν τους είχαν αφήσει κατάπληκτους. Ποτέ δεν είχαν δει κάτι παρόμοιο στη ζωή τους και μαζί με το θεραπευμένο άνθρωπο δόξαζαν το Θεό και ομολογούσαν ότι είδαν παράδοξα πράγματα εκείνη την ημέρα. Εννοούσαν τη συγχώρεση των αμαρτιών του παραλυτικού καθώς και το θαύμα που αποδείκνυε αυτή τη συγχώρεση. 

      Παρά τα συγκλονιστικά γεγονότα, οι Γραμματείς και οι ακόλουθοι αυτών δεν πίστεψαν. Η πίστη περιλαμβάνει τη θέληση και εκείνοι δεν ήθελαν να πιστέψουν. Ο μεγαλύτερος κουφός, λέει ο λαός, είναι εκείνος που δε θέλει να ακούσει. Παραφράζοντας θα λέγαμε ότι ο μεγαλύτερος άπιστος είναι εκείνος που δε θέλει να πιστέψει. «Ού με πείσεις, καν με πείσεις», όπως έλεγε και ο Αριστοφάνης. 

     Η έλλειψη πίστης είναι το μεγαλύτερο εμπόδιο, για να γνωρίσει ο άνθρωπος το Θεό. Περιορίζει το Θεό και δεν τον αφήνει να ενεργήσει μέσα στην καρδιά του ανθρώπου και να κάνει έργο σωτηρίας. Η απιστία των ανθρώπων ήταν εκείνη που εμπόδισε τον Κύριο να κάνει πολλά θαύματα στη Ναζαρέτ. Τούτοι οι άνθρωποι, που όχι μόνον γνώριζαν το Νόμο και τα γραμμένα υπό των Προφητών, αλλά τα δίδασκαν κιόλας στους ανθρώπους, καθώς είδαν ένα μεγάλο θαύμα να εξελίσσεται μπροστά στα μάτια τους, έναν αδύναμο παραλυτικό να σηκώνεται όρθιος, με μιας να γίνεται δυνατός και φεύγοντας να σηκώνει και το κρεβάτι στο ωμό του, δεν πίστεψαν σ’ Αυτόν.

     Είχαν μεγάλο παράπονο οι Γραμματείς, οι Φαρισαίοι και οι ακόλουθοι αυτών από το Χριστό, ανυπολόγιστη πικρία γι’ Αυτόν, που εκδηλωνόταν μέσα από την αντίδραση και τη μισαλλοδοξία. Θα πει κάποιος «γιατί αυτά τα τόσο αρνητικά συναισθήματα για έναν άνθρωπο που υπήρξε η προσωποποίηση της Αγάπης και του Ελέους»; Διότι ο Χριστός με την εξουσία που είχε από το Θεό, όχι μόνον δεν τους αναγνώρισε ως «μεσάζοντες», ως μεσίτες ανάμεσα σε Εκείνον και τον αμαρτωλό άνθρωπο, αλλά τους αποκάλυψε ότι ήταν αμαρτωλοί. ότι ήταν τυφλοί, οδηγοί τυφλών «τυφλός δε τυφλόν εάν οδηγή, αμφότεροι εις βόθρον θέλουσι πέσει». (Ματθαίος ΙΕ/15: 14). 

      Όπου υπάρχουν μεσάζοντες, υπάρχει και κερδοσκοπία ακόμα και στα πνευματικά πράγματα, μια κερδοσκοπία που στις ημέρες του Χριστού είχε μετατρέψει ακόμα και «τον οίκον του Θεού, σε οίκον εμπορίου» (Ιωάννης Β/2: 16). μία κερδοσκοπία που στις ημέρες μας έχει λάβει ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Κάποιος είπε ότι ο Χριστός πέθανε πάνω στο Σταυρό και οι «ποιμένες» Του ζουν απ’ αυτό. 

    Ο Λόγος του Θεού διακηρύττει: «Διότι είναι εις Θεός, εις και μεσίτης Θεού και ανθρώπων, άνθρωπος Ιησούς Χριστός». (Α΄ Τιμοθέου Β/2: 5). Όταν ο λεγόμενος «άσωτος» ήρθε «εις εαυτόν», είπε : «θα υπάγω εις τον Πατέρα μου» (Λουκάς ΙΕ/15: 18). 

    Υπάρχει Πατέρας στον ουρανό έτοιμος να αγκαλιάσει, να θεραπεύσει, να καταφιλήσει τον αμαρτωλό άνθρωπο στο βρώμικο από τα γουρούνια της αμαρτίας τράχηλό του και υπάρχει και ο Υιός που με τη θυσία Του πάνω στο σταυρό και την ένδοξή  ανάστασή Του από τους νεκρούς έγινε η «οδός» που οδηγεί κατευθείαν στην αγκαλιά του Πατέρα. «Λέγει προς αυτόν ο Ιησούς: Εγώ είμαι η οδός και η αλήθεια και η ζωή, ουδείς έρχεται προς τον Πατέρα, ειμή δι' εμού» (Ιωάννης ΙΔ : 6). 

         Τι ωραία και πόσο αληθινή διακήρυξη! ---