"Επειδή τι θέλει ωφελήσει τον άνθρωπον, εάν κερδίσει τον κόσμον όλον και ζημιωθεί την ψυχήν αυτού; Η τι θέλει δώσει ο άνθρωπος εις ανταλλαγήν της ψυχής αυτού;"
Ευαγγέλιον «κατά Λουκάν», κεφ. Θ/9, εδ. 25.
"Επειδή τι ωφελείται ο άνθρωπος, εάν κερδίσει τον κόσμον όλον, εαυτόν δε απωλέσει ή ζημιωθεί;"
ΣΧΟΛΙΑ:
O Κύριος καθώς βρίσκεται στην Καισάρεια Φιλίππου [η πόλη είχε κτιστεί από τον Φίλιππο Τετράρχη ή Ηρώδη Φίλιππο Β’] βόρεια της Παλαιστίνης, κάνει μια υποθετική ερώτηση προς τους μαθητές Του: «Τι όφελος θα έχει ένας άνθρωπος, εάν κερδίσει τον κόσμον όλον, όμως χάσει την ψυχή του;» Λέγω υποθετική, γιατί ποιος μπορεί να κερδίσει όλο τον κόσμο; Όμως και αν αυτό ήταν δυνατόν, ο άνθρωπος που θα το επιτύχει στην πραγματικότητα δε θα έχει ωφεληθεί για πάντα. Ρίχνοντας μια ματιά γύρω μας, παρατηρούμε πόσο μεγάλη αβεβαιότητα υπάρχει στα πράγματα τούτης της ζωής. Ας παρατηρήσουμε μερικά απ’ αυτά:
Ο πλούτος πόσο εύκολα μπορεί να χαθεί από τα χέρια του πλουσίου. Πόσο φτωχός πέθανε ο Ωνάσης! Είχε πει προς τους γιατρούς όλου κόσμου: «Σας χαρίζω όλο τον πλούτο μου, για να μου κάνετε το παιδί μου καλά». Πόσοι το επανέλαβαν ανάμεσα στους αιώνες με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, όμως μάταια. Ακόμα ο πλέον γνωστός και παροιμιώδης για τον πλούτο του, ο αρχαίος βασιλιάς της Λυδίας Κροίσος (596 – 546 π.Χ.), του οποίου το ανάκτορο ήταν το θησαυροφυλάκιο της αρχαιότητας, αναγκάστηκε να παραδώσει όλα τα αμύθητα πλούτη του στο νικητή βασιλιά των Περσών τον Κύρο Β', το Μέγα, και μάλιστα θεώρησε πολύ τυχερό τον εαυτόν του που μπόρεσε και σώθηκε την τελευταία στιγμή από οδυνηρό θάνατο. Πολλές φορές ο πλούτος, ενώ φαίνεται να εξασφαλίζει αγαθά και ανέσεις, γίνεται τύραννος του ανθρώπου από την φροντίδα που απαιτείται για τη διατήρησή του, τις ανησυχίες και τους φόβους αυτού που τον κατέχει.
Η δόξα ενός μεγάλου και τιμημένου ανδρός μπορεί να αμαυρωθεί ή και να λησμονηθεί. Στην επιστολή «Α’ Πέτρου» (κεφ. Α/1, εδ. 24) αναφέρεται: «Πάσα σαρξ είναι ως χόρτος, και πάσα δόξα ανθρώπου ως άνθος χόρτου. Εξηράνθη ο χόρτος, και το άνθος αυτού εξέπεσεν». Πόσο χαρακτηριστικά είναι τα λόγια που ακούγονται κατά την νεκρώσιμη ακολουθία: «Πάντα ματαιότης τα ανθρώπινα, όσα ουκ υπάρχει μετά θάνατον. Ου παραμένει ο πλούτος ου συνοδεύει η δόξα. Επελθών γαρ ο θάνατος ταύτα πάντα εξηφάνισται».
Οι φίλοι μπορεί να αποστατήσουν, να μας εγκαταλείψουν και να γίνουν ανηλεείς εχθροί.
Η ευτυχία, η χαρά, πόσο δύσκολα μπορούν να επιτευχθούν και πόσο εύκολα μπορούν να χαθούν μέσα στη διάρκεια της ανθρώπινη ζωής. Πόσο φθαρτά, αβέβαια και ευμετάβλητα είναι τα πράγματα τούτης της ζωής! Στο τέλος όλοι μοιραία θ’ ακολουθήσουμε τον ίδιο δρόμο. Και ο πλουσιότερος και ο ισχυρότερος και ο ενδοξότερος άνθρωπος θα υποκύψει στη κοινή μοίρα όλων των θνητών, που είναι ο θάνατος. Έτσι όπως κάποτε ήρθε γυμνός σ’ αυτόν τον κόσμο, κατά τον ίδιο ακριβώς τρόπο θα φύγει απ’ αυτόν.
Ο άνθρωπος πολλές φορές αυταπατάται από τη ματαιότητα και την προσωρινότητα της ζωής. Στον «Ψαλμό» (ΜΘ/49: 11) αναφέρεται: «ο εσωτερικός λογισμός των ανθρώπων είναι, ότι οι οικογένειές τους θα υπάρχουν παντοτινά, τα σπίτια τους θα παραμένουν σε γενεά και γενεά…..». Σε πλήρη αντίθεση με όλα αυτά ο Λόγος του Θεού έρχεται να μας υπενθυμίσει: «Οι ημέρες τού ανθρώπου είναι σαν το χορτάρι σαν το άνθος τού χωραφιού, έτσι ανθίζει επειδή, ο άνεμος περνάει από πάνω του και δεν υπάρχει πλέον και ο τόπος του δεν τον γνωρίζει πλέον» (ψαλμός ΡΓ/103: 15).
Πολλοί άνθρωποι, «κατά κόσμον μεγάλοι», πέρασαν απ’ αυτή τη ζωή. Βασιλιάδες, κατακτητές, μεγιστάνες του πλούτου, όλοι αυτοί σήμερα δεν υπάρχουν και πάρα πολλούς απ’ αυτούς ο τόπος δεν τους γνωρίζει πλέον. Παρά τα πλούτη και τη δύναμή τους, η ψυχή τους ποτέ δε γέμισε, ποτέ δεν ένιωσε πληρότητα και απόλυτη ικανοποίηση. Ο μεγάλος φυσικός και μαθηματικός Πασκάλ (1623 – 1662) μας δίνει την εξήγηση: «η ψυχή του ανθρώπου είναι ένα άπειρο και ότι μόνον με ένα άλλο άπειρο, που είναι ο Θεός μπορεί να γεμίσει». Μπορεί ο άνθρωπος να «γκρεμίζει» και να «χτίζει» καινούργιες αποθήκες (Λουκάς ΙΒ/12: 18), καθώς όσο μεγάλες και αν είναι πάντα μικρές θα του φαίνονται, με αποτέλεσμα να αναλώνεται σ’ έναν αέναο αγώνα δρόμου «γκρεμίσματος και κτισίματος», όμως η ψυχή του παραμένει ανικανοποίητη.
Ένα πρόσωπο που προσπάθησε να κερδίσει τον κόσμο όλο, που γεύτηκε κάθε ηδονή και κάθε ευχαρίστηση, που απόλαυσε τα πάντα χωρίς μέτρο και φειδώ, ήταν ο βασιλιάς του Ισραήλ Σολομώντας (965 – 928 π.Χ.). Ας δούμε τι αναφέρει ο ίδιος για το ποιο ήταν το όφελος απ’ όλη τη δόξα, τον πλούτο, τις τιμές, που απόλαυσε.
«Εγώ είπα μέσα στην καρδιά μου: Έλα τώρα να σε δοκιμάσω με ευφροσύνη, και εντρύφα σε αγαθά και να, και τούτο ματαιότητα. Είπα για το γέλιο: Είναι μωρία και για τη χαρά: Τι ωφελεί αυτή; Σκέφθηκα μέσα στην καρδιά μου, να ευφραίνω τη σάρκα μου με κρασί, ενώ η καρδιά μου ασχολείτο ακόμα με τη σοφία και να κρατήσω τη μωρία, μέχρις ότου δω τι είναι το αγαθό στους γιους των ανθρώπων, για να το πράττουν κάτω από τον ουρανό όλες τις ημέρες τής ζωής τους. Έκανα μεγάλα πράγματα για τον εαυτό μου έκτισα για τον εαυτό μου σπίτια φύτεψα για τον εαυτό μου αμπελώνες. Έκανα για τον εαυτό μου κήπους και πάρκα, και φύτεψα σ' αυτά κάθε είδος καρποφόρα δέντρα. Έκανα για τον εαυτό μου δεξαμενές νερών, ώστε απ' αυτές να ποτίζω το άλσος, που ήταν κατάφυτο από δέντρα. Απέκτησα δούλους και δούλες, και είχα δούλους που γεννήθηκαν μέσα στο σπίτι μου ακόμα, απέκτησα αγέλες και κοπάδια περισσότερα από όλους εκείνους που υπήρξαν πριν από μένα στην Ιερουσαλήμ. Συγκέντρωσα στον εαυτό μου και ασήμι και χρυσάφι, και εκλεκτά κειμήλια βασιλιάδων και τόπων· απέκτησα για τον εαυτό μου τραγουδιστές και τραγουδίστριες, και τα εντρυφήματα των γιων των ανθρώπων, κάθε είδος από παλλακίδες. Και μεγαλύνθηκα και αυξήθηκα περισσότερο από όλους εκείνους που υπήρξαν πριν από μένα στην Ιερουσαλήμ και η σοφία μου έμενε μέσα μου. Και κάθε τι που ζήτησαν τα μάτια μου, δεν το αρνήθηκα σ' αυτά δεν εμπόδισα την καρδιά μου από κάθε ευφροσύνη, επειδή η καρδιά μου ευφραινόταν σε όλους τούς μόχθους μου· κι αυτό ήταν η μερίδα μου από ολόκληρο τον μόχθο μου.
Και εγώ παρατήρησα σε όλα τα έργα μου, που έκαναν τα χέρια μου, και σε κάθε μόχθο που μόχθησα, και δες, τα πάντα ματαιότητα, και θλίψη πνεύματος, και κανένα όφελος κάτω από τον ήλιο» (Εκκλησιαστής Β/2: 1–11). Αυτό ήταν ο συμπέρασμα που έβγαλε ο σοφός Σολομώντας από τις πλούσιες εμπειρίες της ζωής του: «ουδέν όφελος υπό τον ήλιον».
Ο άνθρωπος μπορεί να χάσει ό,τι απέκτησε σ’ αυτή τη ζωή και κάτω από ορισμένες συνθήκες μπορεί να τ’ αποκτήσει και πάλι ή ν’ ανακτήσει ένα μέρος αυτών, όμως, «αν ζημιωθεί την ψυχήν αυτού», τι μπορεί να κάνει, πόσο μεγάλη θα είναι η ζημιά που θα υποστεί; Στην τραγική αυτή περίπτωση η ζημιά που θα υποστεί είναι ανυπολόγιστη, αιώνια, γιατί ανυπολόγιστη είναι η αξία της ψυχής του. Αν θέλουμε να εκτιμήσουμε την αξία μιας ανθρώπινης ψυχής δε μπορεί παρά να σκεφτούμε ότι για να τη σώσει ο Χριστός, άφησε το θρόνο Του στον ουρανό, που ήταν στα δεξιά του Πατέρα Θεού, «εαυτόν εκένωσε λαβών δούλου μορφήν, γενόμενος όμοιος με τους ανθρώπους» (Φιλιππησίους Β/2: 7) και αφού έγινε «όμοιος με ημάς, παρ’ εκτός αμαρτίας», λοιδορήθηκε, βασανίστηκε, πέθανε πάνω στο σταυρό. Ο Πατέρας Θεός, μία και μοναδική φορά στην παγκόσμια ιστορία, απέστρεψε το Άγιο Πρόσωπό Του από το ματωμένο Πρόσωπο του Υιού Του, καθώς πάνω στο σταυρό ο αναμάρτητος Υιός ήταν «φορτωμένος» με όλες τις αμαρτίες όλου του κόσμου, όλων των εποχών. Αναστήθηκε από τους νεκρούς την τρίτη ημέρα «κατά τας Γραφάς» και σύμφωνα με τον αιώνιο λόγο Του θα έρθει και πάλι ως Βασιλιάς, για να παραλάβει όλες εκείνες τις ψυχές που Τον περιμένουν για σωτηρία, δηλ. την απολύτρωση από την παρουσία της αμαρτίας. «ούτω και ο Χριστός, άπαξ προσφερθείς διά να σηκώσει τας αμαρτίας πολλών, θέλει φανεί εκ δευτέρου χωρίς αμαρτίας εις τους προσμένοντας αυτόν διά σωτηρίαν» (Εβραίους Θ/9: 28). Πόσο στοίχησε το σωτήριο Έργο του Χριστού και στον Πατέρα, αλλά και στον Υιό δε μπορεί το πεπερασμένο ανθρώπινο μυαλό να το συλλάβει.
Σύμφωνα με το λόγο του Θεού ο άνθρωπος αποτελείται από πνεύμα, ψυχή και σώμα. Πολύ συχνά γίνεται σύγχυση μεταξύ του ανθρώπινου πνεύματος και της ψυχής, όμως δεν είναι το ίδιο και ο λόγος του Θεού στην επιστολή «προς Εβραίους» (Δ/4: 12) μας το διευκρινίζει: «Διότι ο λόγος του Θεού είναι ζων και ενεργός και κοφτερότερος υπέρ πάσαν δίστομον μάχαιραν και διέρχεται μέχρι διαιρέσεως ψυχής τε και πνεύματος, αρμών τε και μυελών, και διερευνά τους διαλογισμούς και τας εννοίας της καρδίας».
Η ψυχή αποτελεί ουσιαστικά την προσωπικότητά μας, είναι ο ίδιος ο εαυτός μας. Λέγοντας «εγώ», δεν εννοούμε το σώμα μας, το οποίο φθείρεται και καταλήγει στον τάφο, αλλά την ψυχή που βρίσκεται μέσα μας και κυβερνά αυτό, που ωθεί το σώμα σε πράξεις και έχει όλη την ευθύνη γι’ αυτές. Η ψυχή είναι «η πνοή του Θεού», μια πνοή που κρατάει το σώμα ζωντανό και δυνατό. Από την υγεία της ψυχής μας εξαρτάται και η υγεία του σώματός μας. Στο βιβλίο της «Γένεσης» (Β/2: 7) διαβάζουμε: «Και έπλασε Κύριος ο Θεός τον άνθρωπον από χώματος εκ της γης και ενεφύσησεν εις τους μυκτήρας αυτού πνοήν ζωής, και έγεινεν ο άνθρωπος εις ψυχήν ζώσαν». Η ψυχή είναι το μέσον δια του οποίου ο αιώνιος λόγος του Θεού εισχωρεί στην καρδιά του ανθρώπου (Εβραίους Δ/4: 12). Δεν είναι μία βιολογική ενέργεια, αλλά ως «πνοή του Θεού» είναι αθάνατη, δε φθείρεται, δε χάνεται, δε διαλύεται μετά από το χωρισμό από το σώμα, αλλά εξακολουθεί να υπάρχει αιώνια, γιατί αιώνιος είναι Αυτός που τη χορήγησε. Το θέμα είναι μετά απ’ αυτή την πρόσκαιρη ζωή, που θα βρεθεί στην αιωνιότητα; Θα βρεθεί κοντά στο Θεό ή μακριά απ’ Αυτόν, που είναι αιώνια κόλαση;
Πώς και με ποιον τρόπο ο άνθρωπος μπορεί να απωλέσει την ψυχή του; Κάθε ψυχή είναι ένοχη μπροστά στη δικαιοσύνη του Θεού, εξαιτίας της αμαρτίας με την οποία γεννιέται ο άνθρωπος, καθώς και όλων αυτών που προστίθενται στην πορεία της ζωής του. Ο λόγος του Θεού αναφέρει ότι η ανθρώπινη ψυχή χρειάζεται εξιλέωση (Λευιτικό ΙΖ/17: 11). Ο Θεός περιμένει τον άνθρωπο μέχρι την τελευταία στιγμή της ζωής του να μετανοήσει για την αμαρτωλή ζωή του, ν’ αποβλέψει με πίστη στον Ιησού Χριστό, που είναι ο Κεχρησμένος Σωτήρας τ’ ουρανού, που είναι το μοναδικό Πρόσωπο που μπορεί να την καθαρίσει και να την σώσει αιώνια. «δεν υπάρχει δι' ουδενός άλλου η σωτηρία διότι ούτε όνομα άλλο είναι υπό τον ουρανόν δεδομένον μεταξύ των ανθρώπων, διά του οποίου πρέπει να σωθώμεν» (Πράξεις Δ/4: 12). Χρειάζεται ο άνθρωπος να πιστέψει στο τέλειο και ολοκληρωμένο Έργο της Σωτηρίας που έκανε ο Ιησούς Χριστός πάνω στο σταυρό για την απελευθέρωση των ανθρώπων από την απώλεια και τον αιώνιο θάνατο. Είναι τόσο σημαντικό για το Θεό να μη χαθεί μία ψυχή, που ο Χριστός πέθανε πάνω στο σταυρό για τον καθένα ξεχωριστά και γι’ αυτό καλεί τον καθένα ξεχωριστά, προσωπικά, για να τον σώσει.
Η ψυχή που θα απορρίψει σ’ αυτήν τη ζωή την πρόσκληση της αγάπης του Θεού, που θα «αμελήσει μια τόσο μεγάλη σωτηρία;» (Εβραίους Β/2: 3) είναι καταδικασμένη να ζήσει αιώνια μακριά από το Θεό. Στην επιστολή «προς Ρωμαίους» (Σ/6: 23) αναφέρεται: «Διότι ο μισθός της αμαρτίας είναι θάνατος, το δε χάρισμα του Θεού ζωή αιώνιος διά Ιησού Χριστού του Κυρίου ημών». Αντίθετα η ψυχή που θα δεχτεί το δώρο της «χάρης του Θεού» (Εφεσίους Β/2: 8), θα λάβει συγχώρηση και θα ζήσει αιώνια κοντά Του. «Εις βοσκάς χλοεράς με ανέπαυσεν εις ύδατα αναπαύσεως με ωδήγησεν» (ψαλμός ΚΓ/23: 2).
Ο Θεός καθώς αγωνιά για τη σωτηρία της ψυχής του ανθρώπου, παραγγέλλει δια του προφήτου «Ιεζεκιήλ» (ΛΓ/33: 11): «Πες τους: Ζω εγώ, λέει ο Κύριος ο Θεός, δεν θέλω τον θάνατο του αμαρτωλού, αλλά να επιστρέψει ο ασεβής από τον δρόμο του, και να ζει επιστρέψτε, επιστρέψτε από τους πονηρούς σας δρόμους γιατί να πεθάνετε;» Ο Θεός δε θέλει το θάνατο του αμαρτωλού. Αυτή είναι μια μεγάλη και αιώνια αλήθεια της Βίβλου. Μισεί την αμαρτία αλλά αγαπάει τον αμαρτωλό και τον περιμένει να επιστρέψει με μετάνοια κοντά Του. Καθώς εργάζεται για τη σωτηρία μας εφευρίσκει τρόπους συμφιλίωσης με τον αμαρτωλό άνθρωπο με σκοπό να τον σώσει αιωνίως. Στο βιβλίο «Β’ Σαμουήλ» (ΙΔ/14: 14) διαβάζουμε: «Επειδή, αναπόφευκτα θα πεθάνουμε, και είμαστε σαν το χυμένο νερό επάνω στη γη, που δεν μαζεύεται ξανά και ο Θεός δεν θέλει να χαθεί μια ψυχή, αλλ' εφευρίσκει μέσα, ώστε ο εξόριστος να μη μένει εξωσμένος απ' αυτόν».
Συνεπώς, για να βρει ανάπαυση η ψυχή μας θα πρέπει να στραφεί στον Ιησού Χριστό «κατά Ματθαίον» (ΙΑ/11: 29). Η αιώνια κόλαση στην οποία θα οδηγηθεί η ψυχή, που δεν θα μετανοήσει, που δε θα δεχτεί να συμφιλιωθεί με το Θεό σ’ αυτή τη ζωή είναι να θυμάται τις πολλές ευκαιρίες που ο Θεός της έδωσε για να μετανοήσει καθώς και ότι ο χρόνος που της δόθηκε για τακτοποίηση της αμαρτίας της και συνδιαλλαγής με το Θεό, έχει οριστικά και αμετάκλητα παρέλθει. Με πόνο θα θυμάται ότι, καθώς στάθμισε τα πράγματα στη ζωή της, επέλεξε να ζήσει σύμφωνα με την επιθυμία του κόσμου (Α’ Ιωάννου Β/2: 16) και προτίμησε τυφλωμένη από τον εχθρό της ψυχής, να κερδίσει ό,τι μπορούσε απ’ αυτόν τον μάταιο κόσμο, παρά να συνδιαλλαγεί με το Θεό και να υποταχθεί στο θέλημά Του. Ο Θεός μέσω του προφήτη «Ιεζεκιήλ» (ΙΗ/18: 4) παραγγέλλει: «ψυχή η αμαρτήσασα αυτή θέλει αποθάνει». Το αποτέλεσμα της αμαρτίας είναι αιώνιος πνευματικός θάνατος, που σημαίνει αιώνια ζωή μακριά από την παρουσία του Θεού. Ο Απόστολος «Ιάκωβος» (Α/1: 13-15) μας διευκρινίζει: «η επιθυμία αφού συλλάβει, γεννά την αμαρτίαν, η δε αμαρτία εκτελεσθείσα γεννά τον θάνατον».
Καθημερινά γύρω μας διεξάγεται ένας πόλεμος. Ο Θεός αγωνίζεται, για να σώσει μία ψυχή, ενώ ο διάβολος, ως ανθρωποκτόνος που είναι, αγωνίζεται για να την καταστρέψει. Στην επιστολή «Α’ Πέτρου» (Ε/5: 8) αναφέρεται: «Εγκρατεύθητε, αγρυπνήσατε διότι ο αντίδικός σας διάβολος ως λέων ωρυόμενος περιέρχεται ζητών τίνα να καταπίη». Αυτή είναι η μία όψη με την οποία παρουσιάζεται ο εχθρός για να πλανήσει μία ψυχή. Η άλλη όψη, που είναι και η πλέον συνήθης, είναι «ως άγγελος φωτός» (Β’ Κορινθίους ΙΑ/11: 14). Η προσπάθειά του είναι να πλανήσει «ακόμα και τους εκλεκτούς» (Ματθαίος ΚΔ/24: 24). Ανέκαθεν ήταν ανθρωποκτόνος και πατέρας του ψεύδους. «Εκείνος ήτο απ' αρχής ανθρωποκτόνος και δεν μένει εν τη αληθεία, διότι αλήθεια δεν υπάρχει εν αυτώ όταν λαλή το ψεύδος, εκ των ιδίων λαλεί, διότι είναι ψεύστης και ο πατήρ αυτού του ψεύδους» (Ιωάννης Η/8: 44). Γι’ αυτό χρειάζεται ο πιστός άνθρωπος να βρίσκεται σε εγρήγορση, σε αγώνα καθημερινό με τα πάθη και τις αδυναμίες του και πάνω απ’ όλα να προσεύχεται και να εντρυφά κάθε στιγμή στον αιώνιο και αψευδή Λόγο του Θεού. Ο Λόγος του Θεού δεν είναι ανθρώπινη γραφή, όπως πολλοί αφελείς υποστηρίζουν, αλλά είναι «λόγοι ζωής αιωνίου» (Ιωάννης Σ/6: 68), «είναι δύναμις Θεού προς σωτηρίαν εις πάντα τον πιστεύοντα» (Ρωμαίους Α/1: 16).
Η προτροπή του Κυρίου μας είναι: «Εισέλθετε διά της στενής πύλης διότι πλατεία είναι η πύλη και ευρύχωρος η οδός η φέρουσα εις την απώλειαν, και πολλοί είναι οι εισερχόμενοι δι' αυτής, επειδή στενή είναι η πύλη και τεθλιμμένη η οδός η φέρουσα εις την ζωήν, και ολίγοι είναι οι ευρίσκοντες αυτήν» (Ματθαίος Ζ/7: 13,14). Πολλοί είναι αυτοί που χάνονται, γιατί ο δρόμος που οδηγεί στο χαμό είναι ευρύχωρος, εύκολος, απολαυστικός για τη σάρκα του ανθρώπου. Γι’ αυτό ακριβώς ο Λόγος του Θεού μας προτρέπει: «μετά φόβου και τρόμου εργάζεσθε την εαυτών σωτηρίαν» (Φιλιππησίους Β/2: 12).
Επίσης ο Λόγος του Θεού μας επισημαίνει κατά ιδιαίτερα αυστηρό τρόπο, ότι θα πρέπει να είμαστε προσεκτικοί, ώστε να μη σκανδαλίσουμε μία ψυχή και γίνουμε αιτία να οδηγηθεί στην αιώνια απώλεια. «όστις όμως σκανδαλίση ένα των μικρών τούτων των πιστευόντων εις εμέ, συμφέρει εις αυτόν να κρεμασθή μύλου πέτρα επί τον τράχηλον αυτού και να καταποντισθή εις το πέλαγος της θαλάσσης» (Ματθαίος ΙΗ/18: 6). Όταν ο Θεός θυσίασε τον Υιόν Του για να σώσει κάθε ψυχή, ας προσέξουμε μήπως εμείς με τη ζωή ή τα λόγια μας την σκανδαλίσουμε την πολύτιμη αυτή ψυχή και γίνουμε αιτία αιώνιας απώλειάς της.
Δυστυχώς στις ημέρες μας ο σύγχρονος, «πολιτισμένος» άνθρωπος έχει χάσει την αξία της ψυχής του και την ξεπουλάει με φθηνά και εφήμερα ανταλλάγματα. Όταν ο Κολόμβος ανακάλυψε την Αμερική, οι ιθαγενείς Ινδιάνοι προσέφεραν το χρυσό που κατείχαν, για να αγοράσουν πούλιες και καθρεφτάκια, πάνω στα οποία έλαμπαν τα χρώματα της ίριδας και τους εντυπωσίαζαν. Προσέφεραν το πολυτιμότερο για το τίποτα και μάλιστα ήταν και πολύ ενθουσιασμένοι για την ανταλλαγή αυτή.
Ας είμαστε προσεκτικοί στην καθημερινή μας ζωή. Ας φωτίζουμε την ψυχή μας με την προσευχή, ας την καθαρίζουμε με την ειλικρινή καθημερινή μας μετάνοια και ας την ενισχύουμε με την πίστη μας, επειδή «τι γαρ ωφελήσει άνθρωπον εάν κερδίσει τον κόσμον όλον και ζημιωθεί την ψυχήν αυτού;» .---
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου