Επιστολή «προς Εβραίους», κεφ. Ι/10, εδαφ. 35 – 39.
35 Μη αποβάλητε λοιπόν την παρρησίαν σας, ήτις έχει μισθαποδοσίαν μεγάλην.
36 Διότι έχετε χρείαν υπομονής, διά να κάμητε το θέλημα του Θεού και να λάβητε την επαγγελίαν.
37 Διότι έτι ολίγον καιρόν, και θέλει ελθεί ο ερχόμενος και δεν θέλει βραδύνει.
38 Ο δε δίκαιος θέλει ζήσει εκ πίστεως και εάν τις συρθή οπίσω, η ψυχή μου δεν ευαρεστείται εις αυτόν.
39 Ημείς όμως δεν είμεθα εκ των συρομένων οπίσω προς απώλειαν, αλλ' εκ των πιστευόντων προς σωτηρίαν της ψυχής.
ΣΧΟΛΙΑ:
35 Μη αποβάλητε λοιπόν την παρρησίαν σας, ήτις έχει μισθαποδοσίαν μεγάλην.
Παρρησία σύμφωνα με το λεξικό είναι «η ελεύθερη και με τόλμη έκφραση γνώμης», το να εκφράζει κανείς την άποψή του ανοιχτά, ελεύθερα, απροκάλυπτα, με θάρρος και με αυτοπεποίθηση. Ο Απ. Παύλος δίνοντας ιδιαίτερη σημασία στον τρόπο αυτό έκφρασης μας επισημαίνει: «Προσέξατε να μη χάσετε την άφοβη και θαρραλέα ομολογία της πίστη σας, η οποία έχει μεγάλη ανταπόδοση από το Θεό». Ο Θεός σύμφωνα με την αιώνιο και αψευδή Λόγο Του «είναι και γίνεται μισθαποδότης εις τους εκζητούντας αυτόν» (Εφεσίους ΙΑ/11: 6).
Ο Κύριος έχει υποσχεθεί στην Εκκλησία Του: «υπάγω και σας ετοιμάσω τόπον, πάλιν έρχομαι και θέλω σας παραλάβει προς εμαυτόν, διά να είσθε και σεις, όπου είμαι εγώ» (Ιωάννης ΙΔ/14: 3). Την ώρα της αρπαγής της Εκκλησίας όλοι οι πιστοί, πρώτα οι νεκροί και στη συνέχεια οι ζωντανοί, θα ενωθούν μαζί Του στις νεφέλες και θα οδηγηθούν στον ουρανό, στον τόπο που Εκείνος έχει ετοιμάσει για την Εκκλησία Του (Α’ Θεσσαλονικείς Δ/4: 13-18). Αλλοίμονο, αν χάσουμε αυτή την ελπίδα. Η διαφορά του πιστού ανθρώπου από τον άπιστο, τον αρνητή, είναι ότι ο πιστός «ζει με ελπίδα ουρανού» και περιμένει τον Ιησού Χριστό να έρθει να τον παραλάβει (Ιωάννης ΙΔ/14: 3), για αυτούς που δεν πιστεύουν στα λόγια του Κυρίου, ο Λόγος του Θεού αναφέρει ότι ζούνε «χωρίς ελπίδα». «…. καθώς και οι λοιποί οι μη έχοντες ελπίδα» (Α’ Θεσσαλονικείς Δ/4: 13).
Ο Κύριος μας καλεί να στεκόμαστε με πίστη, με θάρρος, με παρρησία, στηριζόμενοι στη δική Του άπειρη δύναμη, έχοντας βαθιά μέσα μας τη βεβαιότητα ότι: «ουδέν πράγμα θέλει είναι αδύνατον παρά τω Θεώ» (Λουκάς Α/1: 37). Ως παντοδύναμος Θεός μπορεί να ενεργήσει για κάθε τι που μας απασχολεί, όμως αυτό που πολλές φορές Τον εμποδίζει να κάνει θαυμάσια μέσα στη ζωή μας είναι η απιστία μας. Στην πατρίδα Του τη Ναζαρέτ ο Κύριος «δεν έκαμεν εκεί πολλά θαύματα διά την απιστίαν αυτών» (Ματθαίος ΙΓ/13: 58).
«Χωρίς πίστη είναι αδύνατον κάποιος να ευαρεστήσει τον Θεό» (Εβραίους ΙΑ/11: 6). Θα πρέπει να εκτιμούμε σωστά την αγάπη Του, το ενδιαφέρον Του για μας, να Τον αγαπάμε γιατί «Αυτός πρώτος μας αγάπησε» (Α’ Ιωάννου Δ/4: 19) και πάνω απ’ όλα να Τον εμπιστευόμαστε. Μέσα από μια τέτοια ειλικρινή σχέση να ζητάμε απ’ Αυτόν με παρρησία, πιστεύοντας στη δύναμή Του, καθώς και ό,τι είναι «ο μόνος δυνάμενος να κάνει υπερεκπερισσού υπέρ πάντα όσα ζητούμεν ή νοούμεν, κατά την δύναμιν την ενεργουμένην εν ημίν» (Εφεσίους Γ/3: 20).
Το θάρρος μας προς τον Πατέρα Θεό πηγάζει από την πίστη μας στον Κύριο Ιησού Χριστό. «διαμέσου τού οποίου έχουμε την παρρησία και την είσοδο με πεποίθηση διαμέσου τής πίστης σ' αυτόν» (Εφεσίους Γ/3: 12). Έτσι λοιπόν συμπληρώνει ο συγγραφέας της επιστολή «προς Εβραίους» (κεφ. Ι/10, εδ. 19). «Έχοντας λοιπόν, αδελφοί, την παρρησία να μπούμε μέσα στα άγια, διαμέσου τού αίματος του Ιησού, διά νέας και ζώσης οδού, την οποίαν καθιέρωσεν εις ημάς διά του καταπετάσματος, τουτέστι της σαρκός αυτού και έχοντες ιερέα μέγαν επί τον οίκον του Θεού, ας πλησιάζωμεν μετά αληθινής καρδίας εν πληροφορία πίστεως, έχοντες τας καρδίας ημών κεκαθαρμένας από συνειδήσεως πονηράς και λελουμένοι το σώμα με ύδωρ καθαρόν,[το Πνεύμα το Άγιο που χρησιμ/εί το Λόγο του Θεού για να καθαρίσει τη ζωή από το καθημερινό μας σκόνισμα] ας κρατώμεν την ομολογίαν της ελπίδος ασάλευτον διότι πιστός ο υποσχεθείς» (Εβραίους Ι/10: 19-23).
Πολλές φορές ο εχθρός της ψυχής προσπαθεί να μας κάνει να χάσουμε την παρρησία μας, το θάρρος μας, την εμπιστοσύνη μας ενώπιον του Θεού, κυρίως όταν η απάντηση του Θεού στα αιτήματά μας αργεί να έρθει, σύμφωνα με τη δική μας αντίληψη. Όταν ο εχθρός σπέρνει μέσα μας αμφιβολίες, φόβους, τότε θα πρέπει να θυμόμαστε την παραβολή του «άδικου κριτή» (Λουκάς ΙΗ/18: 1-8). Η παραβολή αυτή μας διδάσκει ότι ο Πατέρας Θεός, που είναι "δίκαιος Κριτής", θα ενεργήσει και θα κάνει έκβαση στις αδικίες που συμβαίνουν στη ζωή μας. Ας μην ξεχνάμε ποτέ ότι ο Θεός δε δεσμεύεται από το χρόνο και είναι ο μόνος που γνωρίζει την κατάλληλη στιγμή για ν’ απαντήσει. Ο συγγραφέας της επιστολής «προς Εβραίους» (Δ/4: 16) αναφέρει: «Ας πλησιάζουμε, λοιπόν, με παρρησία στον θρόνο τής χάρης, για να πάρουμε έλεος, και να βρούμε χάρη προς βοήθεια σε καιρό ανάγκης».
36 Διότι έχετε χρείαν υπομονής, διά να κάμητε το θέλημα του Θεού και να λάβητε την επαγγελίαν.
Η υπομονή είναι βασικό στοιχείο της πνευματικής ζωής του πιστού ανθρώπου. Ο Δαβίδ, καθώς προσευχόταν ανελλιπώς προς το Θεό, αναφέρει στον «Ψαλμό» (Μ/40: 1): «Περιέμεινα εν υπομονή τον Κύριον και έκλινε προς εμέ και ήκουσε της κραυγής μου». Χρειαζόμαστε υπομονή, για να κάνουμε το θέλημα του Κυρίου και να λάβουμε τις πλούσιες επαγγελίες του Θεού στη ζωή μας (Εβραίους Ι/10: 36). Καθώς περνάμε μέσα από δυσκολίες και προβλήματα, έχουμε ανάγκη υπομονής. Στην επιστολή του «Ιακώβου» (Α/1: 3,4) αναφέρεται: «γνωρίζοντας ότι η δοκιμασία τής πίστης σας εργάζεται υπομονή η δε υπομονή ας έχει τέλειο έργο, για να είστε τέλειοι και ολόκληροι, χωρίς να είστε σε τίποτε ελλιπείς» και στο εδ. 12: «Μακάριος ο άνθρωπος που υπομένει πειρασμό επειδή, αφού δοκιμαστεί, θα πάρει το στεφάνι τής ζωής, το οποίο ο Κύριος υποσχέθηκε σ' αυτούς που τον αγαπούν».
Θα πρέπει να επισημάνουμε ότι στο θέμα της υπομονής «εις πολλά πταίομεν άπαντες» (επ. Ιακώβου Γ/3: 2). Η υπομονή μαθαίνεται με την πίστη, τη μελέτη, τη διδασκαλία του Λόγου του Θεού και μέσα από τις διάφορες δοκιμασίες που επιτρέπει ο Θεός στη ζωή μας. Ο Απ. Παύλος συμβουλεύει το πνευματικό του παιδί τον Τιμόθεο τι να ζητάει από τον Κύριο: «…ζήτει δε δικαιοσύνην, ευσέβειαν, πίστην, αγάπην, υπομονήν, πραότητα» (Α’ Τιμοθέου Σ/6: 11).
Μέσα στο Λόγο του Θεού γίνεται αναφορά σε ανθρώπους που αντιμετώπισαν νικηφόρα πολύ μεγάλες δοκιμασίες, εμπιστευόμενοι τον Κύριο. Ένα από τα ωραιότερα παραδείγματα είναι η υπομονή του Ιώβ. Ο πιο πλούσιος κάτοικος της ανατολής έγινε ο πιο φτωχός, έχασε τα δέκα παιδιά του, έχασε την υγεία του, έχασε και τη γυναίκα του ακόμα, όμως παρά τις τόσο μεγάλες δοκιμασίες κράτησε την ακεραιότητά του, έκανε υπομονή και δεν είπε κακό λόγο κατά του Θεού. «Δέστε, μακαρίζουμε αυτούς που υπομένουν ακούσατε την υπομονή τού Ιώβ, και είδατε το τέλος τού Κυρίου, ότι ο Κύριος είναι πολυεύσπλαχνος και οικτίρμων» (Ιακώβου Ε/5: 11).
Ο Ιώβ στον μεγάλο προσωπικό του αγώνα βγήκε νικητής, επειδή στηρίχτηκε στο Θεό. Έφτασε ακόμα να πει: «Και αν με θανατώνει, εγώ θα ελπίζω σ' αυτόν» (Ιώβ ΙΓ/13: 15). Υπάρχει ένα πολύ σημαντικό εδάφιο το οποίο πάντοτε θα πρέπει να θυμόμαστε: «Πειρασμός δεν σας κατέλαβε, παρά μονάχα ανθρώπινος όμως, είναι πιστός ο Θεός, ο οποίος δεν θα σας αφήσει να πειραστείτε περισσότερο από τη δύναμή σας, αλλά μαζί με τον πειρασμό θα κάνει και την έκβαση, ώστε να μπορείτε να υποφέρετε» (Α’ Κορινθίους Ι/10: 13). Τα λόγια αυτά σημαίνουν ότι, αν διατηρούμε την πίστη μας στο Θεό, σε κάθε δοκιμασία που θα συμβεί στην πορεία της ζωή μας, ο Θεός θ’ αυξάνει την υπομονή μας και συγχρόνως θα κάνει έκβαση επιτρέποντας να κρατήσουμε τόσο βάρος, όσο αντέχουμε.
37 Διότι έτι ολίγον καιρόν και θέλει ελθεί ο ερχόμενος και δεν θέλει βραδύνει.
Η ανταμοιβή ταυτίζεται με την έλευση «εν νεφέλες» του Κυρίου Ιησού Χριστού. Στο βιβλίο του προφήτη «Αβακούμ» (κεφ. Β/2, εδ. 3) αναφέρεται: «Επειδή, η όραση μένει ακόμα για ορισμένον καιρό, αλλά στο τέλος θα μιλήσει, και δεν θα ψευστεί αν και αργοπορεί, πρόσμεινέ την επειδή, σίγουρα θάρθει, και δεν θα βραδύνει». Αυτό που σου αποκαλύπτω, λέει ο Θεός στον Αβακούμ (7ος αιώνας π.Χ.) δε θα εκπληρωθεί αμέσως, σίγουρα όμως θα πραγματοποιηθεί στον ορισμένο καιρό. Γι’ αυτό, ψυχή, περίμενε με υπομονή την ώρα του Κυρίου. Ο Απ. Πέτρος έρχεται να μας υπενθυμίσει: «Δεν βραδύνει ο Κύριος την υπόσχεσιν αυτού, ως τινές λογίζονται τούτο βραδύτητα, αλλά μακροθυμεί εις ημάς, μη θέλων να απολεσθώσι τινές, αλλά πάντες να έλθωσιν εις μετάνοιαν» (Β’ Πέτρου Γ/3: 9). Η «μακροθυμία» είναι καρπός του Αγίου Πνεύματος (Γαλάτας Ε/5: 22) και θα πρέπει να διακρίνει κάθε πιστό άνθρωπο. Στο βιβλίο της «Εξόδου» (ΛΔ/34: 5-7) αναφέρεται: «Κύριος ο Θεός είναι οικτίρμων και ελεήμων, μακρόθυμος και πολυέλεος, και αληθινός» (Έξοδος ΛΔ/34: 5-7).
Για πρώτη φορά όλα τα σημεία συγκλίνουν στο γεγονός ότι ο Κύριος έρχεται. Καθώς πλησιάζει, τα βήματά Του τ’ ακούν όλοι εκείνοι που έχουν αναγεννηθεί (Ιωάννης Γ/3: 3), που έχουν καρδιές μεταμορφωμένες από το Πνεύμα το Άγιο. Αυτοί μόνον μπορούν να διαβάσουν τα σημεία των καιρών και να προειδοποιήσουν τους ανθρώπους γύρω τους, όπως ακριβώς έγινε και στις ημέρες του Νώε. Ο Λόγος του Θεού αναφέρει ότι «οι ασεβείς δε θα εννοήσουν» (Δανιήλ ΙΒ/12: 10) και μέσα στην αγνωσία τους θα εμπαίζουν το Θεό και θα λένε: «Που είναι η υπόσχεσις της παρουσίας αυτού; διότι αφ' ης ημέρας οι πατέρες εκοιμήθησαν, τα πάντα διαμένουσιν ούτως απ' αρχής της κτίσεως» (Β’ Πέτρου Γ/3: 4).
Τούτες τις ημέρες, που έχουν χαρακτηριστεί ως «οι έσχατες των εσχάτων ημερών» ο Απ. Παύλος διά Πνεύματος Αγίου μας συστήνει πώς θα πρέπει να σταθούμε ως πιστοί άνθρωποι. «Προσέχετε λοιπόν πως να περιπατείτε ακριβώς, μη ως άσοφοι, αλλ' ως σοφοί, εξαγοραζόμενοι τον καιρόν, διότι αι ημέραι είναι πονηραί. Διά τούτο μη γίνεσθε άφρονες, αλλά νοείτε τι είναι το θέλημα του Κυρίου» (Εφεσίους Ε/5: 15-21). Επίσης «Ταπεινωθείτε λοιπόν υπό την κραταιάν χείρα του Θεού, διά να σας υψώση εν καιρώ, και πάσαν την μέριμναν υμών ρίψατε επ' αυτόν, διότι αυτός φροντίζει περί υμών. Εγκρατεύθητε, αγρυπνήσατε διότι ο αντίδικός σας διάβολος ως λέων ωρυόμενος περιέρχεται ζητών τίνα να καταπίη εις τον οποίον αντιστάθητε μένοντες στερεοί εις την πίστιν, εξεύροντες ότι τα αυτά παθήματα γίνονται εις τους αδελφούς σας τους εν τω κόσμω» (Α’ Πέτρου Ε/5 :6-9).
38α Ο δε δίκαιος θέλει ζήσει εκ πίστεως και εάν τις συρθή οπίσω, η ψυχή μου δεν ευαρεστείται εις αυτόν.
Ο δίκαιος θα ζήσει με την πίστη του στο Θεό και τις υποσχέσεις Του και αν κάποιος υπαναχωρήσει, στραφεί εις τα οπίσω, ο Θεός δεν ευαρεστείται σ’ αυτόν. Ο Λόγος του Θεού σε πολλά χωρία του μας φανερώνει τη μεγάλη σημασία της πίστης για τη δικαίωση του αμαρτωλού ανθρώπου. Στην Παλαιά Οικονομία ο λαός Ισραήλ όφειλε να επιδιώξει την απόκτηση της σωτηρίας του μέσα από την εκπλήρωση των εντολών του Θεού. Στο βιβλίο του «Λευιτικού» (ΙΗ/18: 5), αναφέρεται: «Θέλετε φυλάττει λοιπόν τα προστάγματά μου και τας κρίσεις μου τα οποία κάμνων ο άνθρωπος, θέλει ζήσει δι' αυτών. Εγώ είμαι ο Κύριος». Ο Νόμος αυτός του Θεού (Μωσαϊκός), αν και πνευματικός (Ρωμαίους Ζ/7: 14) αποδείχτηκε ότι ήταν αδύναμος να μεταδώσει ζωή στον άνθρωπο, ο οποίος από τη φύση του είναι σαρκικός, πουλημένος ολοκληρωτικά στην αμαρτία. Το τελικό αποτέλεσμα της αδυναμίας του ανθρώπου να εφαρμόσει το Νόμο του Θεού απέδειξε την πλήρη ανικανότητα του ανθρώπου να σωθεί με τα έργα του. Ο Νόμος του Θεού δόθηκε, για να φανερωθεί η αμαρτία του ανθρώπου καθώς και η αδυναμία του να τον εκτελέσει.
Ο συγγραφέας της επιστολής «προς Γαλάτας» (Γ/3: 19-24), αναφέρει:
19 Γιατί, λοιπόν, δόθηκε ο νόμος; Προστέθηκε εξαιτίας των παραβάσεων, μέχρις ότου έρθει το σπέρμα, προς το οποίο είχε γίνει η υπόσχεση, που διατάχθηκε από αγγέλους διαμέσου ενός μεσίτη.
20 Και ο μεσίτης δεν είναι για έναν ο Θεός, όμως, είναι ένας.
21 Ο νόμος, λοιπόν, είναι ενάντιος στις υποσχέσεις τού Θεού; Μη γένοιτο! Επειδή, αν δινόταν ένας νόμος, που να μπορούσε να φέρει ζωή, η δικαιοσύνη θα ήταν πραγματικά από τον νόμο
22 η γραφή, όμως, συνέκλεισε τα πάντα κάτω από την αμαρτία, για να δοθεί η υπόσχεση διαμέσου τής πίστης τού Ιησού Χριστού σ' αυτούς που πιστεύουν.
23 Πριν, όμως, έρθει η πίστη, φρουρούμασταν κάτω από τον νόμο, περικλεισμένοι στην πίστη που επρόκειτο να αποκαλυφθεί.
24 Ώστε, ο νόμος έγινε παιδαγωγός μας στον Χριστό, για να ανακηρυχθούμε δίκαιοι διαμέσου τής πίστης.
Στο ερώτημα αν ο άνθρωπος μπορεί να σωθεί και να δικαιωθεί ενώπιον του Θεού με τα έργα του Νόμου, ο Απ. Παύλος μας αναφέρει κάτι πολύ σημαντικό. «Δεν αθετώ τη χάρη τού Θεού επειδή, αν η δικαίωση γίνεται διαμέσου τού νόμου, άρα ο Χριστός μάταια πέθανε» (Γαλάτας Β/2: 21). Εάν ο άνθρωπος μπορούσε να δικαιωθεί μπροστά στο Θεό τηρώντας τα έργα του Νόμου, τότε ο Χριστός πέθανε μάταια. Όταν ο άνθρωπος προσπαθεί να κερδίσει τη σωτηρία του με τα έργα του Νόμου, ακυρώνει το Έργο σωτηρίας του Θεού, διά της θυσίας του Κυρίου Ιησού Χριστού.
Απέναντι σ’ έναν τρόπο σωτηρίας, δια των προσωπικών έργων, ο Λόγος του Θεού μας παρουσιάζει έναν άλλο τρόπο σωτηρίας. Πρόκειται για ένα σχέδιο το οποίο, το συνέλαβε και το υλοποίησε μέσα στην πανσοφία Του, ο ίδιος ο Θεός, προ καταβολής κόσμου (Α’ Πέτρου Α/1: 20). Το σχέδιο αυτό της σωτηρίας είναι εντελώς διαφορετικό από το προηγούμενο. Σύμφωνα με το Θεϊκό σχέδιο για την εξιλέωση των αμαρτιών του ανθρώπου χρειάζονται όχι ανθρώπινα έργα ή άλλες ανθρώπινες προσπάθειες, αλλά ένα άλλο Έργο λύτρωσης, αποκατάστασης. Το Έργο αυτό που θα οδηγήσει στην άφεση των αμαρτιών, στην εξιλέωση του αμαρτωλού ανθρώπου, στη δικαίωσή του απέναντι στον Άγιο Θεό, δεν είναι από τον άνθρωπο, αλλά έχει πραγματοποιηθεί από το Θεό και προσφέρεται δωρεάν και σήμερα σε κάθε άνθρωπο. Είναι ένα Έργο που ο ίδιος ο Θεός έχει κάνει διά Ιησού Χριστού, για την δικαίωση - σωτηρία - του αμαρτωλού ανθρώπου.
Το Έργο της λύτρωσης του Θεού το έχουν ανάγκη όλοι οι άνθρωποι καθώς «πάντες ήμαρτον και υστερούνται της δόξης του Θεού» (Ρωμαίους Γ/3: 23). Ο άνθρωπος γεννιέται με την αμαρτία και με τον τρόπο αυτό είναι από τη φύση του αμαρτωλός (Ρωμαίους Ε/5: 12). Επειδή λοιπόν η αμαρτία είναι πανανθρώπινη υπόθεση, το Έργο της σωτηρίας του Θεού ισχύει για όλους τους ανθρώπους, καθώς "ο Θεός δεν είναι προσωπολήπτης" (Πράξεις Ι/10: 34), αλλά είναι ένας Θεός που «θέλει να σωθούν όλοι οι άνθρωποι, και να έρθουν στην επίγνωση της αλήθειας» (Α’ Τιμοθέου Β/2: 4).
Πρόκειται για «το Έργο του Σταυρού του Χριστού», πρόκειται για τον αντικαταστικό θάνατο του Κυρίου Ιησού Χριστού, του Υιού του Θεού, πάνω στο σταυρό του Γολγοθά. Προκειμένου να ικανοποιηθεί η Θεία δικαιοσύνη εξαιτίας της ανθρώπινης παράβασης, έπρεπε ο άνθρωπος να πεθάνει, γιατί ο «μισθός της αμαρτίας είναι θάνατος» (Ρωμαίους Σ/6: 23). Ο Θεός όμως από αγάπη για τον αμαρτωλό δεν άφησε τον άνθρωπο να πεθάνει και να χαθεί αιωνίως. Ο Λόγος του Θεού μας αναφέρει: «διότι τόσο πολύ αγάπησε ο Θεός τον κόσμο, ώστε έδωκε τον υιόν Αυτού τον μονογενή, δια να μη απολεσθεί πας ο πιστεύων εις αυτόν, αλλά να έχει ζωήν αιώνιον» (Ιωάννης Γ/3: 16). Έδωσε ο Θεός τον Υιόν Του τον μονογενή και πέθανε πάνω στο σταυρό ως αντικαταστάτης μιας ολόκληρης αμαρτωλής ανθρωπότητας. Πέθανε ο Χριστός, για να μην πεθάνει καθένας που θα πιστέψει σ’ Αυτόν, αλλά να έχει αιώνια ζωή.
Ο Απ. Παύλος αναφέρει προς τους Χριστιανούς της Ρώμης:
21 Τώρα, όμως, χωρίς τον νόμο, φανερώθηκε η δικαιοσύνη τού Θεού, έχοντας τη μαρτυρία τού νόμου και των προφητών·
22 δικαιοσύνη, όμως, του Θεού, διαμέσου τής πίστης στον Ιησού Χριστό, προς όλους κι επάνω σε όλους εκείνους που πιστεύουν· επειδή, δεν υπάρχει διαφορά·
23 δεδομένου ότι, όλοι αμάρτησαν, και στερούνται τη δόξα τού Θεού·
24 ανακηρύσσονται, όμως, δίκαιοι, δωρεάν, με τη χάρη του, διαμέσου τής απολύτρωσης που έγινε με τον Ιησού Χριστό
25 τον οποίο ο Θεός προκαθόρισε ως μέσον εξιλέωσης διαμέσου τής πίστης, με βάση το αίμα του, προς φανέρωση της δικαιοσύνης του, για την άφεση των αμαρτημάτων, που έγιναν στο παρελθόν, μέσα στη μακροθυμία τού Θεού·
26 προς φανέρωση της δικαιοσύνης του στον παρόντα καιρό, για να είναι αυτός δίκαιος, και να ανακηρύσσει δίκαιον εκείνον που πιστεύει στον Ιησού.
27 Πού είναι, λοιπόν, η καύχηση; Κλείστηκε έξω. Με ποιον νόμο; Των έργων; Όχι αλλά με τον νόμο τής πίστης.
28 Συμπεραίνουμε, λοιπόν, ότι ο άνθρωπος ανακηρύσσεται δίκαιος διαμέσου τής πίστης, χωρίς τα έργα τού νόμου (Ρωμαίους Γ/3: 21,28).
38β «Και εάν τις συρθή οπίσω, η ψυχή μου δεν ευαρεστείται εις αυτόν».
Καθώς ο λαός Ισραήλ βρίσκεται στην έρημο και βαδίζει προς τη γη της επαγγελίας θυμήθηκε «τα ψάρια, τα οποία ετρώγομεν εν Αιγύπτω δωρεάν, τ’ αγγούρια και τα πεπόνια και τα πράσα, τα κρεμμύδια και τα σκόρδα, που έτρωγε στην Αίγυπτο όταν ήταν δούλος» (Αριθμοί ΙΑ/11: 5). Το βούρδουλα του Φαραώ δεν τον θυμήθηκε. Μέσα στο κλίμα αυτό μία σκέψη βασάνιζε το μυαλό τους: «…Δεν ήταν καλύτερο σε μας να επιστρέψουμε πίσω στην Αίγυπτο;» (Αριθμοί ΙΔ/14: 3).
Ο Θεός εκφράζει τη δυσαρέσκειά Του για όλους εκείνους που απομακρύνονται από την πίστη. Που υπαναχωρούν από την αλήθεια του Ευαγγελίου, που στρέφονται «προς τα πίσω», που επιστρέφουν στα «ξυλοκέρατα» αυτού του κόσμου. Αναφερόμενος σε όλους αυτούς ο Απ. Πέτρος στην επιστολή του «Β’ Πέτρου» (Β/2: 20-22) γράφει:
20 Επειδή εάν αφού απέφυγον τα μολύσματα του κόσμου διά της επιγνώσεως του Κυρίου και Σωτήρος Ιησού Χριστού, ενεπλέχθησαν πάλιν εις ταύτα και νικώνται, έγιναν εις αυτούς τα έσχατα χειρότερα των πρώτων.
21 Επειδή καλήτερον ήτο εις αυτούς να μη γνωρίσωσι την οδόν της δικαιοσύνης, παρά αφού εγνώρισαν να επιστρέψωσιν εκ της παραδοθείσης εις αυτούς αγίας εντολής.
22 Συνέβη δε εις αυτούς το της αληθινής παροιμίας, Ο κύων επέστρεψεν εις το ίδιον αυτού εξέρασμα, και, Ο χοίρος λουσθείς επέστρεψεν εις το κύλισμα του βορβόρου.
39 Ημείς όμως δεν είμεθα εκ των συρομένων οπίσω προς απώλειαν, αλλ' εκ των πιστευόντων προς σωτηρίαν της ψυχής.
Ο αιώνιος Λόγος του Θεού έρχεται να μας υπενθυμίσει ότι όλοι όσοι πίστεψαν στην «δωρεάν, κατά χάριν, σωτηρία διά Ιησού Χριστού» (Εφεσίους Β/2: 8), δεν είναι απ’ αυτούς που σέρνονται προς τα οπίσω και οδηγούνται στην αιώνια απώλεια, αλλά απ’ αυτούς που πιστεύουν για αιώνια σωτηρία της ψυχής τους (Εβραίους Ι/10: 39). Ο συγγραφέας της επιστολής «προς Εβραίους» (Θ/9: 28), αναφέρει: «ούτω και ο Χριστός, άπαξ προσφερθείς διά να σηκώσει τας αμαρτίας πολλών, θέλει φανεί εκ δευτέρου χωρίς αμαρτίας εις τους προσμένοντας αυτόν διά σωτηρίαν».
Τούτες τις ώρες ας μη χάσουμε την ελπίδα μας, το θάρρος μας, τη δύναμή μας, γιατί μας περιμένει πολύ μεγάλη ανταμοιβή στον ουρανό. Ας θυμηθούμε για άλλη μία φορά τα λόγια του Κυρίου: «Εύγε, δούλε αγαθέ και πιστέ εις τα ολίγα εστάθης πιστός, επί πολλών θέλω σε καταστήσει» (Ματθαίος ΚΕ/25: 23). Στο βιβλίο της «Αποκάλυψης» (ΚΒ/22: 12) αναφέρεται: «Και ιδού, έρχομαι ταχέως, και ο μισθός μου είναι μετ' εμού, διά να αποδώσω εις έκαστον ως θέλει είσθαι το έργον αυτού». ---
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου