"Μη ομοζυγείτε.....".

Επιστολή «Β’ Κορινθίους», κεφ. Σ/6, εδ. 16-18. 

14 Μη ομοζυγείτε με τους απίστους διότι τίνα μετοχήν έχει η δικαιοσύνη με την ανομίαν; τίνα δε κοινωνίαν το φως προς το σκότος; 

15 Τίνα δε συμφωνίαν ο Χριστός με τον Βελίαλ; ή τίνα μερίδα ο πιστός με τον άπιστον; 

16 Τίνα δε συμβίβασιν ο ναός του Θεού με τα είδωλα; διότι σεις είσθε ναός Θεού ζώντος, καθώς είπεν ο Θεός ότι θέλω κατοικεί εν αυτοίς και περιπατεί, και θέλω είσθαι Θεός αυτών, και αυτοί θέλουσιν είσθαι λαός μου. 

17 Διά τούτο. Εξέλθετε εκ μέσου αυτών και αποχωρίσθητε, λέγει Κύριος, και μη εγγίσητε ακάθαρτον, και εγώ θέλω σας δεχθή, 

18 και θέλω είσθαι Πατήρ σας, και σεις θέλετε είσθαι υιοί μου και θυγατέρες, λέγει Κύριος παντοκράτωρ. 

        ΣΧΟΛΙΑ:

       «Μη ομοζυγείτε». Ομοζυγώ, αρχικά σήμαινε το ζευγάρι των βοών που δένονταν μαζί το ένα δίπλα στο άλλο, για να τραβούν το αλέτρι για να οργώνουν τη γη. Τα ζώα έμπαιναν κάτω από τον ίδιο ζυγό. Ουσιαστικά σημαίνει ότι ενώνομαι πολύ στενά, δένομαι με κάποιους ανθρώπους κατά ιδιαίτερο τρόπο, όπου το ένα άτομο μπορεί να επηρεάσει ή να επιδράσει στο άλλο. Ένα τέτοιο παράδειγμα «ομοζυγίας» είναι ο γάμος. Πρόκειται για ένα δεσμό, για μία ενότητα, που διαρκεί μια ολόκληρη ζωή, που λαμβάνονται κοινές αποφάσεις, που χαράσσεται κοινή πορεία. Επίσης μία επαγγελματική συνεργασία ή μία κοινή επιχείρηση μπορεί να χαρακτηριστεί «ομοζυγία». 

     Από τη μία μεριά τίθεται η δικαιοσύνη, το φως του Χριστού, η πίστη, ο "Ναός του Θεού" που στην Καινή Διαθήκη είναι η Εκκλησία Του και από την άλλη πλευρά βρίσκεται η ανομία, το σκοτάδι, ο Σατανάς, οι άπιστοι άνθρωποι, οι ειδωλολάτρες. Αυτά τα αντίθετα και ετερόκλητα πράγματα σε καμία περίπτωση δε μπορούν να συμβιβαστούν, να συμπορευτούν, να σταθούν ομού, να ομοζυγίσουν. Πρόκειται για εντελώς αντίθετα πράγματα που δε μπορούν ποτέ να βρεθούν σε μία κοινή αρμονική σχέση. Η εντολή του Θεού σε κάθε πιστό άνθρωπο είναι ξεκάθαρη: «Διά τούτο. Εξέλθετε εκ μέσου αυτών και αποχωρίσθητε, λέγει Κύριος, και μη εγγίσητε ακάθαρτον, και εγώ θέλω σας δεχθή και θέλω είσθαι Πατήρ σας, και σεις θέλετε είσθαι υιοί μου και θυγατέρες, λέγει Κύριος παντοκράτωρ» (εδ. 17, 18). Για όσους πιστέψουν υπάρχει η υπόσχεση του Κυρίου ότι θα μας δεχθεί και θα γίνει Πατέρας μας. Θα είναι ο Θεός μας, εμείς θα είμαστε ο λαός Του και θα κατοικεί μέσα μας. 

    Είναι βασική αρχή του Λόγου του Θεού ότι δε μπορούμε να ομοζυγούμε με απίστους, γιατί αυτό θα μας οδηγήσει σε συμβιβασμό με τον κόσμο. Γι’ αυτό ο Θεός ζητάει τον αποχωρισμό μας από τον κόσμο. Ο Σαμψών προσπαθούσε να συμβιβάσει και το Θεό και τον κόσμο και τ’ αποτελέσματα στη ζωή του ήταν τραγικά γι’ αυτόν (βιβλίο "Κριτών", κεφ. ΙΓ/13 έως ΙΣ/16). Κάτι ανάλογο προσπάθησε να κάνει και ο βασιλιά Σολομώντας προς το τέλος της ζωής του (Α’ Βασιλέων ΙΑ/11: 4-8). Ο Θεός είπε στον Άβραμ (μετέπειτα Αβραάμ), «Έξελθε εκ της γης σου, και εκ της συγγενείας σου, και εκ του οίκου του πατρός σου, εις την γην την οποίαν θέλω σοι δείξει» (Γένεση ΙΒ/12: 1). Ο Θεός μας καλεί να βγούμε μέσα από το πνεύμα του κόσμου, της αμαρτίας και της αποστασίας, που κυριαρχεί στις ημέρες μας. 

    Ο Απ. Παύλος στην επιστολή «Β’ Κορινθίους» (Ζ/7: 1) αναφέρει: «Έχοντες λοιπόν, αγαπητοί, ταύτας τας επαγγελίας, ας καθαρίσωμεν εαυτούς από παντός μολυσμού σαρκός και πνεύματος, εκπληρούντες αγιωσύνην εν φόβω Θεού». 

    Είναι γεγονός ότι ο άνθρωπος δε μπορεί να ζήσει χωρίς το Θεό. Είναι πλασμένος σε όλη του τη ζωή να ζητά τον Θεό και ας μην το γνωρίζει πολλές φορές. Αυτά που ζητά στις απολαύσεις, στις επιδείξεις, στα γλέντια είναι υποκατάστατα της ανάγκης της ψυχής του για την ανάκτηση του χαμένου Παράδεισου, την αναγνώριση του Θεού μέσα στη ζωή του. 

     Ο εχθρός, για να παραπλανήσει τον άνθρωπο, αντί του αληθινού Θεού του προσφέρει τον «κόσμο», το κοσμικό πνεύμα. Έτσι συμπεριφέρθηκε ο άφρων πλούσιος, όταν ευτύχισαν τα χωράφια του: «τότε θα πω, ψυχή μου έχεις πολλά αγαθά για πολλά χρόνια, φάγε, πιε, ευφραίνου» (Λουκάς ΙΒ/12: 19). Εδώ υπάρχει το στοιχείο του «θα» των πλούσιων υποσχέσεων του εχθρού, οι οποίες ποτέ δεν πραγματοποιούνται. Προσφέρει υποκατάστατα ο εχθρός, καλλιεργεί επιθυμίες, πάθη, αλλά ποτέ και καμία από τις υποσχέσεις του δε θα βγει αληθινή, γιατί είναι "ο πατέρας του ψεύδους" (Ιωάννης Η/8: 44).

     Ο άνθρωπος καθημερινά καλείται να επιλέξει ανάμεσα στον «Αληθινό, το ζωντανό Θεό» και στο «πνεύμα του κόσμου», της ευχαρίστησης της σάρκας, των αισθήσεων, των ψεύτικων προσωρινών γήινων απολαύσεων. Εδώ είναι που πολλές φορές εμφανίζεται μια τάση και επιδιώκεται από τους ανθρώπους να συμβεί κάτι που είναι απόλυτα αδύνατο. Να συνδυάσει και το Θεό και τον κόσμο. Αυτό ποτέ δεν επιτυγχάνεται, γιατί το «πνεύμα» και η «σάρκα» είναι εντελώς αντίθετα, «ταύτα αντίκεινται προς άλληλα» (Γαλάτας Ε/5: 17). "Η σάρκα επιθυμεί πράγματα που είναι αντίθετα στο Πνεύμα, και το Πνεύμα επιθυμεί πράγματα που είναι αντίθετα στη σάρκα. Κι έτσι αυτά τα δύο αντιμάχονται μεταξύ τους, με αποτέλεσμα να μην κάνετε αυτά που θα θέλατε να κάνετε"  Ή το ένα ή το άλλο θα πρέπει να επιλέξουμε. Πρέπει να μας διακρίνει μια σοβαρότητα στη σχέση μας με το Θεό. Η πίστη μας στον Κύριο δεν είναι μια απλή υπόθεση. Ο ίδιος ο Κύριος υπήρξε κατηγορηματικός: «Ουδείς δούλος δύναται να δουλεύη δύο κυρίους διότι ή τον ένα θέλει μισήσει και τον άλλον θέλει αγαπήσει ή εις τον ένα θέλει προσκολληθή και τον άλλον θέλει καταφρονήσει. Δεν δύνασθε να δουλεύητε Θεόν και μαμωνά» (Λουκάς ΙΣ/16: 13). Θα μελετήσουμε μια ιστορία μέσα από την Παλαιά Διαθήκη, όπου θα διαπιστώσουμε πόσο αντίθετα και πόσο ασυμβίβαστα είναι η Αλήθεια με το ψέμα. Πόσο μεγάλη απόσταση υπάρχει μεταξύ του "Αληθινού Θεού" και των "ψεύτικων θεών" του κόσμου τούτου. 

    Βιβλίο «Α’ Σαμουήλ»,  κεφ.  Ε/5,  εδ.  1-4. 

1 ΚΑΙ οι Φιλισταίοι πήραν την κιβωτό τού Θεού, και την έφεραν από το Έβεν-έζερ στην Άζωτο. 

2 Και οι Φιλισταίοι πήραν την κιβωτό τού Θεού, και την έφεραν στον οίκο τού Δαγών, και την έβαλαν κοντά στον Δαγών. 

3 Και όταν οι Αζώτιοι σηκώθηκαν ενωρίς το πρωί την επόμενη ημέρα, να, ο Δαγών ήταν πεσμένος με το πρόσωπό του επάνω στη γη, μπροστά στην κιβωτό τού Κυρίου. Και αφού πήραν τον Δαγών, τον έβαλαν στον τόπο του. 

4 Και την επόμενη ημέρα, όταν σηκώθηκαν ενωρίς το πρωί, να, ο Δαγών ήταν πεσμένος με το πρόσωπό του επάνω στη γη μπροστά στην κιβωτό τού Κυρίου και το κεφάλι τού Δαγών και οι δύο παλάμες των χεριών του ήταν αποκομμένες επάνω στο κατώφλι· μονάχα ο κορμός τού Δαγών εναπέμεινε σ' αυτόν.

     Όπως γνωρίζουμε οι Ισραηλίτες πάρα πολλές φορές δε σοβαρεύονταν με τα πράγματα του Θεού και δεν ενεργούσαν σύμφωνα με τις εντολές Του, όμως "ο Θεός δεν εμπαίζεται" (Γαλάτας Σ/6: 7). Έτσι κάποια στιγμή, εξαιτίας της απιστίας τους, αποφάσισε «να μετακομίσει» μέσα από το λαό Του το ορατό Του σύμβολό της παρουσίας Του, που ήταν η «Κιβωτός της διαθήκης». 

     Τα γεγονότα συνέβησαν ως εξής: Έγινε μια μεγάλη μάχη με τους Φιλισταίους στην οποία ο λαός Ισραήλ ηττήθηκε. Στη μάχη αυτή σκοτώθηκαν και οι δύο γιοί του ιερέα Ηλεί και πιάστηκε από τους εχθρούς και η Κιβωτός της Διαθήκης (Α’ Σαμουήλ Δ/4: 10,11). Ένα κιβώτιο από ξύλο ακακίας ήταν η κιβωτός και είχε κατασκευαστεί σύμφωνα με τις υποδείξεις του Θεού. Μέσα σ’ αυτήν υπήρχαν οι πλάκες με τις δέκα εντολές, που έδωσε ο Θεός στο Μωυσή στο όρος Σινά, μια στάμνα με «μάνα» και η ράβδος του Ααρών, «η βλαστήσασα» (Εβραίους Θ/9: 4). 

     Η χαρά των Φιλισταίων ήταν πολύ μεγάλη από το γεγονός ότι κατάφεραν να νικήσουν το λαό Ισραήλ και να λάβουν από τους Ισραηλίτες ως λάφυρο την «Κιβωτό της Διαθήκης», όμως τους προέκυψε και ένα μεγάλο και σοβαρό πρόβλημα. Τι να τον κάνουμε τον καινούργιο Θεό που με τη δύναμή μας κατακτήσαμε; Μετά από πολλή σκέψη βρήκαν μια θαυμάσια λύση, θα τον έβαζαν δίπλα στο δικό τους θεό, τον Δαγών, που ήταν ένα τεράστιο τερατόμορφο άγαλμα, από τη μέση και πάνω άνθρωπος και στο κάτω μέρος ψάρι. 

     Έτσι και έκαναν, δίπλα στον Δαγών έβαλαν την Κιβωτό του Κυρίου. Την άλλη μέρα το πρωί, σαν άνοιξαν το ναό, είδαν το άγαλμα του Δαγών πεσμένο από το βάθρο του στο πάτωμα σαν να προσκυνούσε την Κιβωτό. Αυτό βέβαια δεν άρεσε καθόλου στους λάτρεις του Δαγών. Έτσι λοιπόν έβαλαν και πάλι το Δαγών στο βάθρο του και απέδωσαν το γεγονός σε τυχαίο περιστατικό. Αλίμονο στους ανθρώπους που πιστεύουν σε θεούς που περιμένουν να τους στηρίξουν και να τους αποκαταστήσουν. Δυστυχώς όμως πολλές φορές συμβαίνει αυτό. Την άλλη μέρα τα πράγματα έγιναν ακόμα χειρότερα. Πάλι ο Δαγών πεσμένος με κομμένο το κεφάλι είχε κυλήσει μέχρι το σκαλοπάτι και με κομμένες και τις δύο παλάμες των χεριών του (Α’ Σαμουήλ Ε/5: 1-5). 

   Το πράγμα ήταν φανερό. Οι δύο θεοί δε συνταίριαζαν, δε μπορούσαν να συγκατοικήσουν και ως εκ τούτου αναγκαστικά ο ένας από τους δύο θα έπρεπε να φύγει από το χώρο. Όμως ποιος θα έφευγε; Η απλή λογική λέει πως θα έπρεπε να κρατήσουν τον πιο δυνατό και να διώξουν τον ηττημένο, όμως αυτοί είχαν άλλη γνώμη. Δυστυχώς οι άνθρωποι, αν και βλέπουν και αντιλαμβάνονται τα πράγματα, με κανέναν τρόπο δε θέλουν ν’ απαλλαγούν από τα είδωλα και τις κρυφές επιθυμίες της καρδιάς τους. Το βλέπουν πως είναι ψεύτικοι οι θεοί τους και δε μπορούν να τους προσφέρουν καμία βοήθεια, όμως τους προτιμούν για το λόγο ότι ο Θεός της Αγίας Γραφής είναι Άγιος και λατρεύεται με αγιότητα και με καθαρότητα καρδιάς και ζωής. Κατά βάθος όμως αυτοί αγαπούν την αμαρτία και σαν επακόλουθο όλες εκείνες τις θεωρίες και τους «θεούς» που την εκπροσωπούν. 

    Ο πολύπαθος προφήτης «Ιερεμίας» (Ι/10: 5) αναφέρει: 

3. Δεδομένου ότι, τα νόμιμα των λαών είναι μάταια επειδή, κόβουν ξύλο από το δάσος, εργασία χεριών ενός μαραγκού με τον πέλεκυ. 

4. Το καλλωπίζουν με ασήμι και με χρυσάφι το στερεώνουν με καρφιά και με σφυριά, για να μη κινείται. 

5. Είναι όρθια σαν τον φοίνικα, αλλά δεν μιλούν έχουν ανάγκη να βαστάζονται, επειδή δεν μπορούν να περπατήσουν. Μη τα φοβάστε επειδή, δεν μπορούν να κακοποιούν ούτε είναι δυνατόν σ' αυτά να αγαθοποιήσουν. 

    Καθέναν που ζητά και θέλει την αλήθεια, όσο κόστος και αν έχει αυτή, ο Θεός οπωσδήποτε θα τον βρει και θα του αποκαλυφθεί μέσα στη ζωή του. Ας προσέξουμε όμως να μην εμπαίζουμε το Θεό. Στην επιστολή «προς Εβραίους» (Ι/10: 26,27) αναφέρεται: «Διότι εάν ημείς αμαρτάνωμεν εκουσίως, αφού ελάβομεν την γνώσιν της αληθείας, δεν απολείπεται πλέον θυσία περί αμαρτιών, αλλά φοβερά τις απεκδοχή κρίσεως και έξαψις πυρός, το οποίον μέλλει να κατατρώγη τους εναντίους». 

     Θα πρέπει κάποτε να καταλάβουμε ότι με τα πράγματα του Θεού δεν μπορούμε να παίζουμε. Η θυσία του σταυρού του Χριστού είναι μια επιταγή αγιότητας και καθαρότητας για μας. Λίγο καιρό αργότερα, στις ημέρες του Δαβίδ, μετέφεραν την Κιβωτό της Διαθήκης με μία άμαξα, που την έσερναν βόδια. Το έδαφος όμως ήταν ανώμαλο, το αμάξι κάποια στιγμή έγειρε και φάνηκε πως η Κιβωτός θα έπεφτε. Καλοπροαίρετα ένας Ισραηλίτης, ο Ουζά, που ήταν δίπλα, άπλωσε το χέρι του από ένστικτο να συγκρατήσει την Κιβωτό, το ορατό αυτό σύμβολο του Θεού. Στην πράξη έβαλε το δικό του, ανθρώπινο, ακάθαρτο χέρι, για να βοηθήσει τον Θεό. Το αποτέλεσμα υπήρξε τραγικό; Μια τρομερή δύναμη τον κατακεραύνωσε και κοκάλωσε με απλωμένο το χέρι του (Β’ Σαμουήλ Σ/6: 6,7). Πρέπει να καταλάβουμε ότι δε μπορούμε ν’ ανακατεύουμε και «να βάζουμε το δικό μας χέρι», μέσα από ανθρώπινες ενέργειες και υπολογισμούς, έστω και καλοπροαίρετους, μαζί με τα Άγια σχέδια του Κυρίου. Η διατύπωση του Λόγου του Θεού: «φοβερά απεκδοχή κρίσεως», φαίνεται να έχει τρομερά επακόλουθα στην άστατη ζωή μας. 

     Το πάθημα του Ουζά, που έμεινε μνημειώδες, μόνο με μια άλλη περίπτωση μπορεί να συγκριθεί, με τη γυναίκα του Λωτ, η οποία «εμβλέψασα εις τα οπίσω έγινε στήλη άλατος» (Γένεση ΙΘ/19: 26). Τα πράγματα του Θεού, τις υποδείξεις, τις προειδοποιήσεις Του θα πρέπει να τις παίρνουμε πολύ σοβαρά. 

     Στην επιστολή «Α’ Κορινθίους» (ΙΑ/11: 30) μας αποκαλύπτεται μια μεγάλη αλήθεια σχετικά με τη συμμετοχή μας στην πιο ιερή εκδήλωση της Εκκλησίας του Χριστού, που είναι το «Δείπνο του Κυρίου»: Θα πρέπει ιδιαιτέρως να προσέξουμε στη ζωή μας τη σχέση μας με τον Θεό καθώς και τη συμμετοχή μας στο «Δείπνο του Κυρίου - Θεία Κοινωνία» και να δούμε κατά πόσο η συμμετοχή μας είναι αληθινή, ειλικρινής. Ο Λόγος του Θεού μας προειδοποιεί ότι δεν πρόκειται για κάτι τυπικό αλλά για κάτι πολύ ουσιαστικό, καθώς μέσα από την πράξη αυτή «καταγγέλουμε το θάνατο του Χριστού» (Α’ Κορινθίους ΙΑ/11: 26). Ο Λόγος του Θεού προειδοποιεί όλους εκείνους που συμμετέχουν απροετοίμαστοι ηθικά και πνευματικά στην ιερή αυτή πράξη: «Διά τούτο υπάρχουσι μεταξύ σας πολλοί ασθενείς και άρρωστοι, και αποθνήσκουσιν ικανοί» (Α’ Κορινθίους ΙΑ/11: 30). 

     Για να κατανοήσουμε καλύτερα τη δύναμη του Αληθινού Θεού και την αδυναμία των θεών,  που οι άνθρωποι έφτιαξαν με τα χέρια τους και με το νου τους, ας φέρουμε στη μνήμη μας την εικόνα του Δαβίδ, καθώς στέκεται μπροστά στον σιδηρόφρακτο Γολιάθ. Ο κάθε ένας από τους δύο πολεμιστές μιλούσε στον αντίπαλό του πριν από τη μάχη για τα σχέδιά του και για το πως θα έφτανε στη νίκη. Ένα σοβαρό μέρος αυτής της σύντομης και σε άγριο - πολεμικό τόνο - συνομιλίας αφορούσε τον θεό του καθενός. Στο σημείο αυτό ακριβώς βρίσκεται ένα μυστικό μεγάλης αξίας, που, αν το προσέξουμε, θα φωτίσει το μυαλό μας και θα ενισχύσει και εμάς στις δικές μας μάχες, που καθημερινά δίνουμε στη ζωή μας. 

    Πρώτος έλαβε το λόγο ο Φιλισταίος Γολιάθ: «Και κατηράσθη ο Φιλισταίος τον Δαβίδ εις τους θεούς αυτού» (Α’ Σαμουήλ ΙΖ/17: 43). Μετά απ’ αυτό ο Δαβίδ μίλησε στο Γολιάθ για τον Θεό του. Εδώ είναι το κρίσιμο σημείο. Όταν οι θεοί είναι πολλοί, είναι είδωλα, είναι θεοί με «θ» μικρό, είναι νεκροί θεοί, ανύπαρκτοι και αδύναμοι, δημιουργήματα χειρών ανθρώπων. Ο Γολιάθ καταράστηκε το Δαβίδ στους θεούς του. Αυτό γνώριζε, αυτό πίστευε, αυτό έκανε. Ο Δαβίδ δεν καταράστηκε αλλά ομολόγησε, φανέρωσε το δοξασμένο Όνομα του Ενός, του μόνου Αληθινού Θεού, του μόνου Κυρίου των δυνάμεων. Οι πολλοί θεοί, τα πολλά ονόματα, τα διάφορα πρόσωπα, τ' ανθρώπινα στηρίγματα, είναι προσπάθειες του εχθρού για να μας παραπλανήσει και να υποκαταστήσει στη συνείδησή μας τον «Έναν», το Μοναδικό, τον «Αληθινό Θεό». 

     Άραγε αν συλλογιστούμε τη ζωή μας σε ποιο συμπέρασμα θα καταλήξουμε; Υπάρχει στη ζωή μας "ο Ένας Θεός" ή υπάρχουν "πολλοί θεοί;" Δυστυχώς ακόμα και στις μέρες μας, που έχουμε ολόκληρη την αποκάλυψη της Καινής Διαθήκης, μπορούμε να έχουμε πολλούς θεούς στη ζωή μας. Θεοποιούμε τον εαυτόν μας, τις επιθυμίες μας, τα παιδιά μας, τη δουλειά μας, τα λεφτά μας. Θεούς που τους επικαλούμαστε, τους πιστεύουμε, τους εμπιστευόμαστε, στηριζόμαστε σ’ αυτούς, περιμένουμε λύσεις, χαρά, ειρήνη, ασφάλεια, δύναμη απ’ αυτούς. Όταν όμως έρχεται η δύσκολη ώρα της μάχης, η κρίσιμη ώρα της αναμέτρησης, μ’ ένα μεγάλο και ανυπέρβλητο πρόβλημα στη ζωή μας, όπως όταν βρεθούμε σ’ ένα κρεβάτι νοσοκομείου ή άλλο τι, εκεί «οι πολλοί θεοί», που έχουν κλέψει τη θέση του Ενός, του Δοξασμένου, του Αληθινού Θεού στο θρόνο της καρδιά μας, δεν μπορούν να νικήσουν, δε μπορούν να υπερισχύσουν και με κανέναν τρόπο δε μπορούν να μας βγάλουν από αδιέξοδα, που δημιουργούν τα δυσεπίλυτα προβλήματα της ζωής μας. 

     Στην περίπτωση του Δαβίδ και του Γολιάθ τα πράγματα ήταν ξεκάθαρα. Ο Δαβίδ πίστευε στον Αληθινό Θεό, ενώ ο Γολιάθ πίστευε στα είδωλα. Πάντα θα υπάρχει και ο κίνδυνος να προσπαθήσουμε να δημιουργήσουμε ένα «ανάμεικτο σχήμα» στη ζωή μας. Να προσπαθήσουμε να συγκατοικήσουμε και να συμβιβάσουμε τον «Αληθινό Θεό» με τους «πολλούς θεούς» που υπάρχουν μέσα στον κόσμο της αμαρτίας, πιστεύοντας πως ό,τι δεν μπορεί να κάνει ο Ένας, να μπορεί να το κάνει ο άλλος. Στη ζωή μας κάποια πράγματα είναι πολύ απλά και απόλυτα. Έτσι λοιπόν όπου υπάρχει στη ζωή μας «ο Αληθινός Θεός», δε μπορεί ταυτόχρονα να υπάρχουν και άλλοι θεοί δίπλα μας. Σε καμία περίπτωση αυτό δε μπορεί να γίνει. Πολλοί θεοί σημαίνει κανένας θεός, σημαίνει ψέμα, υποκρισία, ανοησία, αιώνια απώλεια. 

     Όσο και να φωνάξεις στους «πολλούς θεούς», όσο και να προσπαθήσεις να σε λυπηθούν και να σε ακούσουν, πάντα θα συμβαίνει αυτό που συνέβη στην περίπτωση του Ηλία του Θεσβίτη με τους προφήτες του Βάαλ στο όρος Κάρμηλος. Το αποτέλεσμα πάντοτε θα είναι το ίδιο: «Και επεκαλούντο μετά φωνής μεγάλης και κατετέμνοντο κατά την συνήθειαν αυτών με μαχαίρας και με λόγχας, εωσού αίμα εξεχύθη επ' αυτούς. Και αφού παρήλθεν η μεσημβρία, και αυτοί προεφήτευον μέχρι της ώρας της προσφοράς, και ουκ ην φωνή και ουκ ην ακρόασις και ουκ ην προσοχή» (Α’ Βασιλέων ΙΗ/18: 28,29). 

     Να προσέξουμε όμως, γιατί η άλλη περίπτωση δεν είναι τόσο απλή και εύκολη, όσο νομίζουμε. Όταν αποφασίσεις ν’ ακολουθήσεις τον Ένα, τον μόνο Αληθινό Θεό, τον Κύριο των δυνάμεων, όταν θα βγαίνεις μπροστά στις μάχες της ζωής με το Όνομα Του και για τη Δόξα Του, η πίστη σου και η εμπιστοσύνη σου σ’ Αυτόν πρέπει να είναι απόλυτη, γνήσια, ειλικρινής. Ο Δαβίδ είχε μαζί του τον Κύριο και κάθε μάχη που έδινε την έδινε για τη δόξα του Ονόματος του Κυρίου και δεν απέβλεπε στη δική το προβολή ή κάπου αλλού. Αληθινή πίστη σημαίνει απόλυτη εμπιστοσύνη στον Κύριο. Σημαίνει όμως και σιγουριά για το αποτέλεσμα της μάχης. Ας προσέξουμε τη σιγουριά και την αποφασιστικότητα στα λόγια του: «την ημέραν ταύτην θέλει σε παραδώσει ο Κύριος εις την χείρα μου και θέλω σε πατάξει και αφαιρέσει από σου την κεφαλήν σου και θέλω παραδώσει τα πτώματα του στρατοπέδου των Φιλισταίων την ημέραν ταύτην εις τα πετεινά του ουρανού και εις τα θηρία της γης, δια να γνωρίσει πάσα η γη ότι είναι Θεός εις τον Ισραήλ» (Α’ Σαμουήλ ΙΖ/17: 46). Παρατηρούμε εδώ μία λεπτομερή περιγραφή της νίκης του Κυρίου των δυνάμεων, μέσα από το δικό Του παιδί. 

     Από τη μία πλευρά στέκεται ο «Ένας Θεός», ο Αληθινός και από την άλλη πλευρά στέκονται οι «πολλοί θεοί». Ο καθένας μας, μέσα στην ελευθερία που ο Θεός μας έχει δώσει, καλούμαστε να επιλέξουμε τι ακριβώς θέλουμε, με ποιον επιθυμούμε να συγκατοικήσουμε, να ζήσουμε αιώνια κοντά του. Ανάλογα με τις επιλογές μας θα είναι και τ’ αποτελέσματα στη ζωής μας, καθώς και σε ολόκληρη την αιωνιότητα. --- 

    Η συνέχεια της ιστορίας μας είναι ότι ο Κύριος έκανε τους κατοίκους της Αζώτου να νιώσουν βαριά τη δύναμη Του πάνω τους. Χτύπησε τους ίδιους και τους κατοίκους των γύρω περιοχών με πρηξίματα. Όταν οι κάτοικοι της Αζώτου είδαν αυτό που τους συνέβη, φοβήθηκαν, κατάλαβαν την αιτία και μετέφεραν την Κιβωτό στην πόλη Γαθ. Στη συνέχεια μετέφεραν την Κιβωτό του Κυρίου στην πόλη Ασκάλωνα. Όταν η Κιβωτός έφτασε εκεί, ο Κύριος προκάλεσε πανικό θανάτου σ' ολόκληρη την πόλη και όσοι από τους κατοίκους δεν πέθαναν, χτυπήθηκαν με πρηξίματα και οι κραυγές τους έφτασαν ως τον ουρανό. Μετά απ’ αυτές τις κρίσεις οι κάτοικοι φοβήθηκαν μήπως η Κιβωτός του Κυρίου θανατώσει όλους τους ανθρώπους. 

     Η Κιβωτός του Κυρίου έμεινε στην περιοχή των Φιλισταίων επτά μήνες. Οι Φιλισταίοι κάλεσαν τους ιερείς και τους μάγους τους και αποφάσισαν να στείλουν την Κιβωτό πίσω στον τόπο της, στη γη Ισραήλ. Έτσι, σύμφωνα με τη γνώμη όλων αυτών, έβαλαν την Κιβωτό πάνω σε μια καινούρια άμαξα που την έσερναν δύο αγελάδες, οι οποίες δεν είχαν ακόμα μπει σε ζυγό. Δίπλα στην Κιβωτό μέσα σ' ένα κιβώτιο τοποθέτησαν τα χρυσά αντικείμενα που θα έδιναν στον Κύριο ως προσφορά επανόρθωσης. Μετά απ’ αυτά άφησαν την άμαξα να φύγει. Αν η άμαξα έπαιρνε το δρόμο προς τη χώρα των Ισραηλιτών, τότε θα καταλάβαιναν ότι ο Κύριος είναι αυτός που τους επέτρεψε το μεγάλο αυτό κακό. Αν όχι, τότε ό,τι συνέβη ήταν εντελώς τυχαίο. 

     Οι Φιλισταίοι ακολούθησαν αυτές τις συμβουλές και άφησαν την άμαξα να φύγει. Η άμαξα πήρε το δρόμο προς τη χώρα των Ισραηλιτών, χωρίς να ξεφύγουν τα ζώα δεξιά ή αριστερά, ενώ οι ηγεμόνες των Φιλισταίων βάδιζαν πίσω τους, μέχρι τα σύνορα. Οι αγελάδες που έσερναν την άμαξα κατευθύνθηκαν μόνες τους προς τη Λευιτική πόλη Βαιθ-σεμές. Η πόλη βρισκόταν περίπου 26 χλμ. δυτικά της Ιερουσαλήμ, πάνω στην κύρια οδό που τη συνέδεε την εποχή εκείνη με τις πόλεις του Φιλισταίων, Άζωτο και Ασκαλών. 

    Οι κάτοικοι της Βαιθ-σεμές, καθώς βρίσκονταν στα χωράφια τους και θέριζαν τα σιτάρια τους χάρηκαν πάρα πολύ, όταν αντίκρισαν την κιβωτό να έρχεται προς το μέρος τους. Η άμαξα μπήκε στο χωράφι του Ωσηέ του Βαιθ-σεμίτη και σταμάτησε κοντά σ' ένα μεγάλο βράχο. Οι Λευίτες της πόλης κατέβασαν την Κιβωτό του Κυρίου και το κιβώτιο με τα χρυσά αντικείμενα και τα τοποθέτησαν πάνω στο βράχο. Μετά έσχισαν τα ξύλα της άμαξας και προσέφεραν τις αγελάδες ολοκαύτωμα στον Κύριο. Οι κάτοικοι της πόλης προσέφεραν κι αυτοί ολοκαυτώματα και θυσίες στον Κύριο. 

     Από τους κατοίκους όμως της Βαιθ-σεμές ο Κύριος θανάτωσε 50.070 άντρες, γιατί κοίταξαν (προφανώς χωρίς τον ανάλογο σεβασμό) την κιβωτό του Κυρίου (Β’ Σαμουήλ Σ/6: 19). Ο ιστορικός Φλάβιος Ιώσηπος κάνει λόγο μόνο για 70 άνδρες που θανατώθηκαν (Ιουδαϊκή Αρχαιολογία, ΣΤ’, [i, 4]. Ο λαός πένθησε για τη μεγάλη συμφορά που τους έφερε ο Κύριος και έλεγαν: «Ποιος μπορεί να σταθεί μπροστά στον Κύριο;». Επειδή φοβήθηκαν μήπως πεθάνουν όλοι, γι' αυτό οι Ισραηλίτες μετέφεραν την Κιβωτό του Κυρίου στην Κιριάθ-Ιαρίμ, στο σπίτι του Αμιναδάβ, το οποίο βρισκόταν πάνω σ' ένα λόφο. Μετά όρισαν το γιο του τον Ελεάζαρ να φυλάει την κιβωτό. Από την ημέρα που τοποθετήθηκε ή κιβωτός στην Καριαθ-ιαρίμ πέρασαν είκοσι χρόνια κι όλοι οι Ισραηλίτες άρχισαν να μετανοούν για τις προηγούμενες πράξεις τους και να ζητούν απελπισμένα τον Κύριο στη ζωή τους. 

     Η ιστορία της επιστροφής της Κιβωτού περιγράφεται στην Παλαιά Διαθήκη, στο βιβλίο «Α' Σαμουήλ» και στα κεφάλαια Ε/5 και Σ/6. ---