Η ΑΜΑΡΤΙΑ ΤΟΥ ΑΧΑΝ.

        Βιβλίο  «Ιησού  του  Ναυή»,   κεφ.   Ζ/7. 

     Μετά το τέλος της 40χρονης περιπλάνησης στην έρημο ο λαός Ισραήλ έφτασε στις πεδιάδες του Μωάβ. Ο Μωυσής ανέβηκε στο όρος Νεβώ και από εκεί περιέβλεψε ολόκληρη τη γη που ο Θεός είχε υποσχεθεί ότι θα παραδώσει στη λαό Ισραήλ, μια πλούσια γη στην οποία έρρεε «μέλι και γάλα» (Έξοδος Γ/3: 8). Λίγο μετά ο Μωυσής πέθανε χωρίς να έχει κατορθώσει να φέρει τους Ισραηλίτες στη Γη της Επαγγελίας. Τον διαδέχτηκε ο Ιησούς, ο γιός του Ναυή (Έξοδος ΛΓ/33: 11 – Δευτερονόμιο ΛΔ/34: 9 – Ι. τ. Ναυή Α/1: 1,2), ο οποίος αναφέρεται ως ο "θεράπων" του Μωυσή (Έξοδος ΚΔ/24: 13). Ο νέος αρχηγός ανέλαβε να οδηγήσει το λαό στη γη των υποσχέσεων του Θεού. Τα αναφερόμενα γεγονότα συμβαίνουν 1.400 χρόνια π.Χ., 3.400 χρόνια από σήμερα. 

     Καθώς ο λαός προχωρούσε, μπροστά πήγαιναν πάντοτε οι ιερείς κρατώντας την Ιερή Κιβωτό με τις πέτρινες πλάκες που είχαν τις «δέκα εντολές» τις οποίες για δεύτερη φορά είχε δώσει ο Θεός στον Μωυσή. Αργότερα προστέθηκε και μία χρυσή στάμνα με "μάννα" (Έξοδος ΙΣ/16: 33-35), καθώς και η ράβδος του Ααρών, η βλαστήσασα (Εβραίους Θ/9: 4 & βιβλ. Αριθμών ΙΖ/17: 10). Όλα αυτά υπενθύμιζαν στους Ισραηλίτες τη διαθήκη (συμφωνία) που είχε κάνει μαζί τους ο Θεός στο όρος Σινά. 

    Οι Ισραηλίτες έφτασαν στο ποταμό Ιορδάνη και με τη βοήθεια του Θεού όλος ο λαός πέρασε χωρίς να βραχεί κανένας, γιατί και εδώ, όπως είχε συμβεί και στην Ερυθρά θάλασσα, τα νερά χωρίστηκαν στα δύο και άνοιξαν δρόμο για να περάσει ο λαός (Ι. τ. Ναυή Γ/3: 13 & Δ/4: 7). Μετά τη διέλευση του Ιορδάνη ποταμού οι Ισραηλίτες χρειάστηκε να πολεμήσουν με διάφορους λαούς, που στάθηκαν εμπόδιο στο δρόμο τους. Οι λαοί αυτοί είχαν ικανούς πολεμιστές και οι πόλεις τους ήταν καλά οχυρωμένες όμως, με τη βοήθεια του Θεού κατάφεραν να τους νικήσουν. 

    Η πρώτη πόλη που πολιόρκησαν με την είσοδό τους στη γη Χαναάν ήταν η Ιεριχώ, η οποία ονομαζόταν «η πόλη των φοινίκων» (Β’ Χρονικών ΚΗ/28: 15), μία πολύ καλά οχυρωμένη πόλη που βρισκόταν στην περιοχή της Δυτ. Όχθης του Ιορδάνη ποταμού. Ο Ι. τ. Ναυή έστειλε δύο κατασκόπους στην Ιεριχώ, τους οποίους έκρυψε η Ραάβ, η πόρνη, με αποτέλεσμα να μη συλληφθούν και να διαφύγουν (Ι. τ. Ναυή Β/2: 7). Οι κάτοικοι της Ιεριχούς, φοβισμένοι από τις μεγάλες επιτυχίες του λαού Ισραήλ, φύλαγαν τα τείχη της κλειστά και αμπαρωμένα, για να μην μπορέσουν να μπουν μέσα σ’ αυτή οι Ισραηλίτες και την καταλάβουν. Κανένας δεν έβγαινε, ούτε έμπαινε στην πόλη.

 

    Στο blog : giorgoskomninos.blogspot.com έχει δημοσιευθεί στις 08-09-2016 μελέτη με τίτλο: «Η κατάληψη της Ιεριχούς». 

    Η κατάληψη από το λαό Ισραήλ της μεγάλης και οχυρωμένης πόλης της Ιεριχούς έχει πλέον πραγματοποιηθεί. Πρόκειται για μια συντριπτική νίκη του λαού Ισραήλ, η οποία επιτεύχθηκε χωρίς πόλεμο και χωρίς ούτε έναν νεκρό από την πλευρά των Ισραηλιτών (Ι. τ. Ναυή Σ/6: 20,21). «Ουχί διά δυνάμεως ουδέ διά ισχύος αλλά διά του Πνεύματός μου, λέγει ο Κύριος των δυνάμεων» (Ζαχαρίας Δ/4: 6). Σχετικά με τη μεγάλη αυτή επιτυχία ο συγγραφέας της επιστολής «προς Εβραίους» (ΙΑ/11: 30) αναφέρει: «Διά πίστεως έπεσον τα τείχη της Ιεριχώ, αφού εκυκλώθησαν επί επτά ημέρας». Με τον ίδιο τρόπο θα πέσει και κάθε τοίχος και θα λυθεί κάθε πρόβλημα μέσα στη ζωή μας, όσο μεγάλο, όσο σοβαρό και αν φαίνεται στα μάτια μας. Ήταν μια μεγάλη νίκη, η οποία επιτεύχθηκε "όχι με αμάξας και ίππους" (Ψαλμός Κ/20: 7), αλλά αποκλειστικά με την πίστη στο Θεό. Η πίστη μας στο ζωντανό, τον αληθινό, τον μοναδικό, τον αιώνιο Θεό είναι το βασικότερο θεμέλιο στην πνευματική μας ζωή και είναι αυτή που θα μας οδηγήσει από νίκη σε νίκη. 

    

    Μετά από τη μεγάλη αυτή επιτυχία ο Ιησούς τ. Ναυή με το στρατό του προχώρησαν και έφτασαν απέναντι από την πόλη Γαί, μια πόλη που ήταν πολύ μικρότερη από την Ιεριχώ. Και πάλι στάλθηκαν άνθρωποι, για να κατασκοπεύσουν τη γη οι οποίοι, όταν επέστρεψαν, ανέφεραν ότι η άμυνα της πόλης ήταν ασήμαντη και ότι δε θα χρειαστεί να σταλούν περισσότεροι από δύο, τρεις χιλιάδες άντρες, για να την πολιορκήσουν και να την καταλάβουν (Ι. τ. Ναυή Ζ/7: 2,3). 

    Το στράτευμα παρατάχτηκε έτοιμο, για να δώσει τη μάχη που φαίνεται να είναι μικρή και σύντομη, θεωρώντας ότι έχει εξασφαλιστεί άλλη μια μεγάλη επιτυχία. Παρά τις προβλέψεις που υπήρχαν στη μάχη αυτή ο  στρατός του Ισραήλ υπέστη μία τραγική, οδυνηρή, ταπεινωτική ήττα (Ι. τ. Ναυή Ζ/7: 8). Πολλές φορές αυτό συμβαίνει, καθώς μετά από μία επιτυχία συνήθως αισθανόμενοι ικανοί, δυνατοί, υποτιμούμε τον κίνδυνο, χαρακτηρίζουμε κάτι μικρό ή ασήμαντο, ενθουσιαζόμαστε και πιστεύουμε ότι τίποτα δε θα σταματήσει τις επιτυχίες μας. 

   Ο Ι. τ. Ναυή, όταν πληροφορήθηκε την ήττα του λαού, ήρθε μπροστά στο Θεό με προσευχή και με το πρόσωπό του ακουμπισμένο στη γη. «Ω, Κύριε Θεέ», φώναξε «γιατί μας βοήθησες να περάσουμε τον Ιορδάνη μόνο για να μας καταστρέψεις; Οι λαοί αυτής της γης θα μάθουν την ήττα μας, θα μας επιτεθούν και θα μας εξοντώσουν και τότε Κύριε, το Μεγάλο Όνομά Σου δεν θ’ ακούγεται πλέον» (Ι. τ. Ναυή Ζ/7: 6-9). Ο Θεός απάντησε αμέσως στον Ι. τ. Ναυή. «Σήκω επάνω», του είπε. «Γιατί έπεσες έτσι με το πρόσωπό σου στη γη; Αμάρτησε ο Ισραήλ και δεν υπάκουσε στην εντολή μου. Πήραν κάποια πράγματα μέσα από την Ιεριχώ τα οποία δεν θα έπρεπε να λάβουν. Πλέον δεν είμαι μαζί σας αν δεν εξαφανίσετε αυτό το ανάθεμα από ανάμεσά σας….» (εδ. 12). Εκείνο που φέρνει την ήττα στη ζωή του Χριστιανού και διώχνει τη χαρά και την ειρήνη από την καρδιά του, είναι η ανυπακοή στο θέλημα του Θεού.  

     «Αμάρτησε ο Ισραήλ». Αυτό ήταν το μυστικό της ήττας. Η αμαρτία είναι ικανή να μπλέξει μέσα στα πλοκάμια της ολόκληρο τον λαό και να διαρίξει τη σχέση του με τον Θεό. Εξαιτίας της παράβασης ενός ανθρώπου ολόκληρος ο λαός ήταν υπόλογος μπροστά στο Θεό. Δε θα πρέπει να ξεχνάμε ότι σε κάθε πτώση, σε κάθε ήττα η αιτία θα είναι μία λέξη «αμαρτία». Η εντολή που είχαν λάβει οι Ισραηλίτες από το Θεό ήταν να μη λάβουν λάφυρα από την Ιεριχώ «άπαν δε το αργύριον και το χρυσίον και τα σκεύη τα χάλκινα και τα σιδηρά είναι αφιερωμένα εις τον Κύριον εις το θησαυροφυλάκιον του Κυρίου θέλουσιν εισαχθή» (Ι. τ. Ναυή Σ/6: 19). Ό,τι άλλο βρισκόταν μέσα σ’ αυτήν την πόλη θα έπρεπε να καταστραφεί. Ο Θεός είχε δώσει αυτή την εντολή, αφενός για να δείξει ότι η χώρα στην οποία έμπαιναν ήταν δική Του και ως εκ τούτου σ' Αυτόν ανήκαν όλα και αφετέρου γιατί ήθελε ο λαός Του να διαφέρει από τους άλλους γύρω ειδωλολατρικούς λαούς και να μην είναι πλεονέκτες. 

    Η συντριπτική ήττα λοιπόν του λαού οφειλόταν σε κάποια αμαρτία που υπήρχε μέσα στο στρατόπεδο. Ο Θεός δε μπορεί να συνυπάρχει με την αμαρτία, διότι είναι Άγιος (Λευιτικό ΙΑ/11: 44). Επίσης δε θα πρέπει να ξεχνάμε ότι εκτός από Άγιος είναι Δίκαιος και δε μπορεί να καταλύσει τη Δικαιοσύνη Του, αφήνοντας την αμαρτία ατιμώρητη. Την επόμενη ημέρα όλος ο λαός Ισραήλ παρουσιάστηκε μπροστά στον Ι. τ. Ναυή ανά φυλή. Από τις δώδεκα φυλές ο Θεός επέλεξε τη φυλή του Ιούδα στην οποία ανήκε ο ένοχος. Η φυλή του Ιούδα παρουσιάστηκε μπροστά στον Ι. τ. Ναυή κατά οικογένειες. Από αυτές επιλέχτηκε η οικογένεια των Ζαραϊτών και απ’ αυτήν πιάστηκε ο Άχαν. Αυτός ήταν ο ένοχος. Ο Ι. τ. Ναυή του είπε: «Παιδί μου, δώσε δόξα στο Θεό του Ισραήλ. Πες μου τι έκανες και μην το κρύψεις από μένα» (εδ. 19). 

    «παιδί μου». Με πόνο, με θλίψη αποχαιρετάει ο Θεός καθέναν που αστοχεί, που φεύγει από κοντά Του, για να τραβήξει το δικό του δρόμο. Καθώς ο Ιούδας, ο Ισκαριώτης, με φίλημα προδίδει τον Ιησού, ο Κύριος τον αποκαλεί φίλο Του και με μεγάλη θλίψη του λέει: «Φίλε γιατί ήρθες» (Ματθαίος ΚΣ/26: 50). Αυτή είναι η αγάπη του Θεού και για τον πιο αμαρτωλό άνθρωπο. 

        Η απάντηση του Άχαν στον Ι. τ. Ναυή ήταν: «Αμάρτησα εις τον Κύριον». Αυτό έκανα: «βλέποντας ανάμεσα στα λάφυρα μια καλή Βαβυλωνιακή στολή, και 200 σίκλους ασήμι, και μία ράβδο χρυσάφι βάρους 50 σίκλων, τα επιθύμησα, και τα πήρα και δες, είναι κρυμμένα στη γη, στο μέσον τής σκηνής μου, και το ασήμι κάτω απ' αυτά» (εδ. 21). Ο στρατιώτης λοιπόν του λαού του Θεού που ονομαζόταν Άχαν, και ήταν γιός του Χαρμί, που πολεμούσε για την κατάληψη της «γης της Επαγγελίας», την οποία είχε υποσχεθεί ο Θεός ότι θα την παραδώσει στο λαό Ισραήλ (Έξοδος Γ/3: 8), είχε παρακούσει την εντολή του Θεού, είχε αμαρτήσει. 

     Η «γη της Επαγγελίας» ήταν πολύ εύφορη και κατοικείτο από τους Χετταίους, τους Γεργεσαίους, τους Αμορραίους, τους Χαναναίους, τους Φερεζαίους, τους Ευαίους, και τους Ιεβουσαίους, επτά έθνη μεγαλύτερα και δυνατότερα από τον Ισραήλ (Δευτερονόμιο Ζ/7: 1). Οι λαοί αυτοί λάτρευαν τα είδωλα και ζούσαν μέσα στην πλήρη ανηθικότητα και την αμαρτία. Ο Άχαν παρακούοντας την ρητή εντολή του Κυρίου είχε αρπάξει κάποια λάφυρα και τα είχε κρύψει στη σκηνή του. Ο λαός Ισραήλ φεύγει ηττημένος μπροστά από τους εχθρούς του (Ζ/7: 8). Θα πρέπει να προσέξουμε το γεγονός ότι δεν είχαν γίνει δυνατότεροι οι Χαναναίοι, αλλά ο λαός Ισραήλ είχε γίνει ασθενέστερος εξαιτίας της αμαρτίας που είχε εισχωρήσει στο στρατόπεδο. 

    Μετά απ’ αυτά ο Ι. τ. Ναυή έστειλε κάποιους αγγελιοφόρους στη σκηνή του Άχαν, για να διαπιστώσουν αν ο Άχαν είχε πει την αλήθεια. Μόλις μπήκαν μέσα, είδαν ένα σημείο που είχε πρόσφατα σκαφτεί. Πολύ γρήγορα ανακάλυψαν τη στολή, το ασήμι και το χρυσάφι. Στο βιβλίο των «Αριθμών» (ΛΒ/32: 23) ο Κύριος επισημαίνει: «να είστε βέβαιοι ότι η αμαρτία σας θα σας βρει». Έτσι ακριβώς συνέβησαν τα πράγματα. Οι άνδρες έφεραν τα πράγματα που βρήκαν μέσα στη σκηνή στον Ι. τ. Ναυή και μπροστά σε όλο το λαό τα παρουσίασαν ενώπιον του Κυρίου.  

    Όταν ο Ι. τ. Ναυή βεβαιώθηκε ότι ο Άχαν ήταν ο ένοχος που προκάλεσε την ήττα των Ισραηλιτών στην πόλη Γαί, αυτός και ο λαός τον οδήγησαν σε μία κοιλάδα που βρισκόταν εκεί κοντά. Φανταστείτε τούτη την κρίσιμη ώρα ο Ι. τ. Ναυή ν’ αρχίσει να σκέπτεται συναισθηματικά. «Άνθρωπος είναι, έκανε ένα λάθος, δικός μας είναι, να μην τον τιμωρήσουμε σκληρά, έπειτα είναι και τα παιδιά, τι θα πουν και οι άλλοι από μια τέτοια σκληρή στάση κλπ». Αν με αυτό τον τρόπο ενεργούσε τότε η αμαρτία θα έμενε ατιμώρητη και ολόκληρος ο λαός θα χανόταν. Πολλές φορές επανέλαβε αυτό το λάθος η Εκκλησία μέσα στην ιστορική της διαδρομή, με τραγικά αποτελέσματα. Οι Ισραηλίτες λοιπόν υπό την καθοδήγηση του Ι. τ. Ναυή πήραν τον Άχαν, την οικογένειά του, όλα όσα είχε κλέψει, τα βόδια του, τα γαϊδούρια του, τα πρόβατά του και τη σκηνή του και όλα όσα είχε και τους έφεραν στην κοιλάδα Αχώρ (εδ. 24). 

    Αλήθεια ποιος μπορεί να φανταστεί τούτη την τραγική σκηνή; Ο υπόδικος ο Άχαν να βρίσκεται μπροστά σε όλο το λαό με μια πολύ βαριά κατηγορία; Άραγε τούτη την κρίσιμη ώρα υπάρχει κάτι που να μπορεί ν' αναβάλει την εκτέλεση της ποινής, υπάρχει τρόπος σωτηρίας τούτη την ύστατη, την τραγική ώρα; Η απάντηση είναι: ΝΑΙ, μέσα στο Λόγο του Θεού ονομάζεται: "Μετάνοια" (Πράξεις Β/2: 38 & Γ/3: 19). Ας θυμηθούμε τη μετάνοια του ληστή πάνω στο σταυρό (Λουκάς ΚΓ/23: 41), το Δαβίδ, όταν κατάλαβε την αμαρτία του (Ψαλμός ΝΑ/51), τους κατοίκους της Νηνευή (βιβλίο Ιωνά Γ/3: 5) και πολλές άλλες περιπτώσεις. Στην περίπτωση του Άχαν όμως δε βλέπουμε καμία μετάνοια. Όταν μαθεύτηκαν τα κακά νέα, δεν ελέγχθηκε καθόλου. Μπροστά στον ιερέα και πάλι τον βλέπουμε να στέκεται αδιάφορος. Ακόμα και όταν βρέθηκε μπροστά στον Ι. τ. Ναυή, δε φαίνεται να μετανοεί. Μόνον όταν το χέρι του Θεού τον αποκάλυψε, τότε φανέρωσε την αμαρτία του, όμως τότε ήταν πολύ αργά. Όταν άρχισε ο κατακλυσμός, οι άνθρωποι θέλησαν να μπουν στην κιβωτό του Νώε για να σωθούν, όμως ο Θεός είχε κλείσει την πόρτα και ήταν αδύνατον να μπουν (Γένεση Ζ/7: 16). Ήταν πλέον πολύ αργά. 

    Ο Ι. τ. Ναυή στράφηκε στον Άχαν και του είπε: «Γιατί μας κατατάραξες; Ο Κύριος θα σε καταταράξει αυτή την ημέρα. Και ολόκληρος ο Ισραήλ τον λιθοβόλησε με πέτρες, και τους κατέκαψαν με φωτιά, και τους λιθοβόλησαν με πέτρες» (εδ. 25). Αφού πέθαναν, οι Ισραηλίτες έκαψαν τα πάντα και μάζεψαν ένα σωρό από πέτρες πάνω από τις στάχτες, που μένει μέχρι σήμερα (εδ. 26). Η σωρός από τις πέτρες θα μας θυμίζει διαχρονικά την ανυπακοή του Άχαν, αλλά και την Αγιότητα του Θεού. Μετά απ’ αυτά ο Θεός ευλόγησε και πάλι το λαό Του. Ο Ι. τ. Ναυή έστειλε και πάλι άντρες εναντίον της Γαί και αυτή τη φορά πέτυχαν μια πολύ μεγάλη νίκη. 

    Ο Άχαν αποδείχτηκε ο αδύναμος κρίκος στην αλυσίδα του λαού Ισραήλ. Η Εκκλησία είναι σαν μία αλυσίδα η οποία είναι τόσο γερή και ανθεκτική, όσο γερός και ανθεκτικός είναι ο κάθε κρίκος της. Όταν ένας κρίκος από τους δεκάδες ή εκατοντάδες δεν είναι γερός, ολόκληρη η αλυσίδα δεν μπορεί να είναι ανθεκτική. Ο Απ. Παύλος αναφέρει προς την Εκκλησία της Κορίνθου: «Είτε ένα μέλος πάσχει, όλα τα μέλη συμπάσχουν είτε ένα μέλος τιμάται, όλα τα μέλη χαίρονται μαζί» (Α’ Κορινθίους ΙΒ/12: 26). 

    Η ανυπακοή του Άχαν είχε καταλυτικές συνέπειες τόσο για την οικογένειά του, όσο και για ολόκληρο το λαό. Αλήθεια έχει φανταστεί κανείς πόσους μπορεί να «πνίξει» μια  «Βαβυλωνιακή στολή;» Η ανυπακοή στο Θεό μπορεί να έχει επιπτώσεις, όχι μόνον στην οικογένεια, αλλά και σε ολόκληρη των Εκκλησία. Η ζωή μας, οι καθημερινές μας πράξεις, έχουν συνέπειες, όχι μόνον σε μας αλλά και σε όλους εκείνους που μας περιβάλουν. Η ευλογία του Θεού στη ζωή μας συνδέεται με την υπακοή μας στο θέλημά Του και γι’ αυτό είναι απαραίτητη για την πνευματική μας πρόοδο και ευημερία. Για το Θεό «η υπακοή στο θέλημά Του είναι καλύτερη από κάθε θυσία» (Α’ Σαμουήλ ΙΕ/15: 22). 

    Ο άνθρωπος αυτός (Άχαν) είχε πολύ μεγάλες εμπειρίες με τον Κύριο, καθώς είχε ζήσει τις θαυμάσιες επεμβάσεις της πρόνοιας του Θεού για την προστασία του λαού Του, κατά τις διαβάσεις της ερήμου και μέχρι εκείνη την ώρα, που ο λαός βρέθηκε «προ των πυλών» της γης των υποσχέσεων του Θεού. Πριν από λίγο είχε δει μια από τις μεγαλύτερες επεμβάσεις του Θεού να γκρεμίζονται τα τείχη της Ιεριχούς, χωρίς όπλα, χωρίς μάχη, αποκλειστικά και μόνον με τη δύναμη του Θεού. Παρ’ όλα αυτά και παρά τις μεγάλες εμπειρίες του έπεσε, αμάρτησε, αγνόησε το Θεό, παράκουσε την εντολή Του και προσπάθησε να κρύψει την αμαρτία του.

    Τα βήματα της πτώσης του Άχαν έχουν ως εξής: 

    1/ Είδε. Στο βιβλίο των «Παροιμιών» (ΚΖ/27: 20) αναφέρεται: «Ο Άδης και η απώλεια δεν χορταίνουν και τα μάτια τού ανθρώπου δεν χορταίνουν». Ο «Εκκλησιαστής» (Α/1: 8) συμπληρώνει: «Το μάτι δεν χορταίνει βλέποντας, και το αυτί δεν γεμίζει ακούγοντας». Ο Άχαν είδε μία Βαβυλωνιακή στολή που φάνηκε ωραία στα μάτια του, είδε και μια ράβδο χρυσού, είδε και μερικά αργυρά νομίσματα. Ο Λόγος του Θεού μας διευκρινίζει: «η επιθυμία της σαρκός και η επιθυμία των οφθαλμών και η αλαζονεία του βίου δεν είναι εκ του Πατρός, αλλ' είναι εκ του κόσμου» (Α’ Ιωάννου Β/2: 16). 

    2/ Επιθύμησε. Αφού τα είδε, τα πόθησε και θέλησε να τα κάνει δικά του. Έτσι έγινε δούλος της αμαρτίας (Ιωάννης Η/8: 34). Τι πολύτιμο μάθημα και τούτο για τον καθένα μας! Αλήθεια πόσες φορές δεν ποθήσαμε πράγματα έξω από το θέλημα του Θεού, εντυπωσιακές «Βαβυλωνιακές στολές» του κόσμου, με όλη αυτή τη γύμνια που επικρατεί γύρω μας και τα οποία πολλές φορές τα φέρνουμε και μέσα στην Εκκλησία! 

    3/ Έλαβε. «Έπειτα, η επιθυμία, αφού συλλάβει, γεννάει την αμαρτία και η αμαρτία, μόλις εκτελεστεί, γεννάει τον θάνατο» (Ιακώβου Α/1: 15). Αυτά που είδε και που επιθύμησε τα έλαβε και τα έφερε μέσα στο στρατόπεδο. 

    4/ Έκρυψε. Καθώς τα έφερε στο στρατόπεδο, τα έκρυψε. Ο Άχαν γνώριζε πολύ καλά ότι η πράξη του αυτή ήταν αντίθετη με το θέλημα του Θεού, υπολόγιζε όμως στο ότι κανένας δε γνώριζε τι είχε κάνει και ως εκ τούτου δεν θα αποκαλυπτόταν. Ξέχασε ότι το μάτι του Θεού τα βλέπει όλα όσα συμβαίνουν μέσα στη ζωή μας. Σε καμία περίπτωση η αμαρτία δε μπορεί να μείνει κρυφή, τη γνωρίζει ο καθένας που αμαρτάνει, αλλά τη γνωρίζει και ο Θεός. «Ο φυτεύσας το ωτίον, δεν θέλει ακούσει; ο πλάσας τον οφθαλμόν, δεν θέλει ιδεί;» (Ψαλμός 94: 9). 

    Ο δρόμος της αμαρτίας είναι ο ίδιος από καταβολής κόσμου. Μεταξύ της αμαρτίας του Άχαν και της αμαρτίας των πρωτοπλάστων υπάρχει πολύ μεγάλη ομοιότητα. Όπως ενήργησε ο Άχαν κατά τον ίδιο τρόπο ενήργησαν και οι πρωτόπλαστοι: "Είδαν, επιθύμησαν, έλαβαν, έφαγαν" και τα αποτελέσματα υπήρξαν τραγικά στη ζωή τους και στη ζωή των απογόνων τους (Γένεση Γ/3: 6). Πάντα με τον ίδιο τρόπο ενεργεί ο εχθρός, τις ίδιες ακριβώς μεθόδους χρησιμοποιεί, για να ξεγελάσει τον άνθρωπο. Πολλές φορές χάνουμε τις μάχες και αφήνουμε το κακό να μπει στη ζωή μας γιατί δεν προσέχουμε τα μάτια μας, δεν ελέγχουμε την καρδιά μας και κυρίως δεν ελέγχουμε τι βλέπουμε και τι επιθυμούμε. Η ιστορία του Άχαν έρχεται να μας θυμίσει τα λόγια της επιστολής του «Ιακώβου» (Α/1: 14,15). «Πειράζεται δε έκαστος υπό της ιδίας αυτού επιθυμίας, παρασυρόμενος και δελεαζόμενος. Έπειτα η επιθυμία αφού συλλάβη, γεννά την αμαρτίαν, η δε αμαρτία εκτελεσθείσα γεννά τον θάνατον». Ο Άχαν με το να πάρει κάτι που ήταν απαγορευμένο έγινε ο ίδιος επικατάρατος (Δευτερονόμιο Ζ/7: 26). 

    Εάν κάτι βαρύνει τη συνείδησή μας, αν κρύβουμε κάποια  αμαρτία στη ζωή μας νομίζοντας ότι ποτέ δε θα αποκαλυφθεί, είναι φανερό ότι εξαπατούμε τον εαυτόν μας. Θα πρέπει να κάνουμε ό,τι είναι δυνατόν για να επανορθώσουμε και σε καμία περίπτωση δε θα προσπαθήσουμε να το κρύψουμε από το Θεό. Ο Λόγος του Θεού πάνω στο θέμα αυτό μας πληροφορεί: «Ο κρύπτων τας αμαρτίας αυτού δεν θέλει ευοδωθή ο δε εξομολογούμενος και παραιτών αυτάς θέλει ελεηθή» (Παροιμίες ΚΗ/28: 13). Ο δε Δαβίδ αναφέρει: «Την αμαρτίαν μου εφανέρωσα προς σε, και την ανομίαν μου δεν έκρυψα είπα, Εις τον Κύριον θέλω εξομολογηθή τας παραβάσεις μου και συ συνεχώρησας την ανομίαν της αμαρτίας μου» (Ψαλμός ΛΒ/32: 5). 

    Φαίνεται πολύ σκληρό ότι ολόκληρη η οικογένεια του Άχαν είχε την ίδια τύχη μ’ αυτόν. Θα πρέπει να καταλάβουμε ότι η αμαρτία είναι πολύ σοβαρό ζήτημα. Οι επιπτώσεις της παρακοής μας στο θέλημα του Θεού μπορεί να είναι πολύ μεγάλες και πολύ πιο ευρείς απ' ότι πολλές φορές υποπτευόμαστε. Γι' αυτόν ακριβώς το λόγο η καρδιά μας θα πρέπει να είναι πολύ ευαίσθητη στο ζήτημα της αμαρτίας. Η πίστη της Ραάβ έσωσε ολόκληρη την οικογένειά της (Εβραίους ΙΑ/11: 31 & Ι. τ. Ναυή Σ/6: 25), η αμαρτία όμως του Άχαν καταδίκασε την  οικογένειά του, η οποία ενδεχομένως και να είχε γνώση του θέματος και να το είχε αποσιωπήσει. Θα πρέπει να προσέξουμε ιδιαίτερα το γεγονός ότι, ενώ ένας μόνον άνδρας είχε διαπράξει αδικία, ολόκληρος ο λαός ήταν ένοχος (εδ. 11) και τριάντα έξι άνδρες πέθαναν (εδ. 5) εξαιτίας αυτής της ήττας.  

    Ας παρατηρήσουμε λίγο περισσότερο τη συμπεριφορά αυτού του ανθρώπου. Ο Άχαν ανήκει στο λαό του Θεού, όμως μέσα από το στρατόπεδο του εχθρού ποθεί και απλώνει το χέρι, του για να λάβει κάτι. Αδιανόητο! Δε μπορείς ν’ ανήκεις στο στρατόπεδο του Θεού και να έχεις σχέσεις και με το στρατόπεδο του εχθρού. Ο Άχαν ήταν μια καρδιά μοιρασμένη ανάμεσα «σε δύο Κυρίους» (Ματθαίος Σ/6: 24 & Λουκάς ΙΣ/16: 13). Κανένας δε μπορεί να γνωρίζει πόσες φορές στην ιστορία της Εκκλησίας επαναλήφθηκε η περιπέτεια της Γαί. Πόσες μάχες έχασε η Εκκλησία, πόσες φορές εμποδίστηκε το έργο της εξαιτίας της αμαρτίας ενός μέλους της. 

    Το μάθημα που ήθελε να διδάξει ο Θεός στο λαό Του είναι σαφές: «Η αμαρτία μολύνει ολόκληρο το στρατόπεδο και θα πρέπει να ξεριζώνεται ολοκληρωτικά, όπου και όπως αν εμφανίζεται». Ο Θεός είναι Άγιος και το ίδιο θα πρέπει και οι δικοί Του να είναι Άγιοι. Ο Ιησούς Χριστός πάνω στο σταυρό πήρε πάνω Του την αμαρτία μας και τιμωρήθηκε Αυτός για μας που είχαμε αμαρτήσει. Όσοι δεν Τον δέχονται ως το μόνον Λυτρωτή και Σωτήρα θα ζήσουν αιώνια μακριά απ’ Αυτόν. «Όποιος πιστεύει σ' αυτόν, δεν κρίνεται όποιος, όμως, δεν πιστεύει, έχει ήδη κριθεί, επειδή δεν πίστεψε στο όνομα του μονογενή Υιού τού Θεού» (Ιωάννης Γ/3: 18). Η εντολή του Θεού είναι: «καθώς εκείνος που σας κάλεσε είναι άγιος, έτσι κι εσείς να γίνετε άγιοι σε κάθε διαγωγή» (Α’ Πέτρου Α/1: 15). Ας είμαστε προσεκτικοί, γιατί κανένας δε θα μπορεί να πει ότι ο Θεός δε μας είχε προειδοποιήσει. 

       Η ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΤΗΣ ΓΑΙ.

       Βιβλίο  «Ιησού του Ναυή»,  κεφ.  Η/8,  εδ.  1 – 29. 

    Ο Ι. τ. Ναυή κατέλαβε τη Γαί στη δεύτερη προσπάθεια με τη μέθοδο της ενέδρας. Το γενικό σχέδιο φαίνεται να είχε ως εξής: Μία ομάδα Ισραηλιτών πήγε νύχτα πέρα από τη Γαί και κρύφτηκε στα δυτικά της πόλης. Μόλις ο βασιλιάς της Γαί είδε τους Ισραηλίτες έσπευσε με όλο το στρατό του να βγει από την πόλη για να τους πολεμήσει στην κοιλάδα του Ιορδάνη. Ο Ιησούς και οι Ισραηλίτες προσποιήθηκαν ότι νικήθηκαν και τράπηκαν δήθεν σε φυγή προς την έρημο. Τότε όλος ο πληθυσμός της πόλης διατάχτηκαν να βγουν και να καταδιώξουν τους Ισραηλίτες. Έτσι απομακρύνθηκαν από την πόλη και την άφησαν ανυπεράσπιστη. Τότε οι στρατιώτες της ενέδρας έτρεξαν γρήγορα μέσα στην πόλη και την κατέλαβαν, κι αμέσως της έβαλαν φωτιά. Όταν οι άντρες της Γαί κοίταξαν πίσω τους και είδαν τον καπνό ν' ανεβαίνει από την πόλη προς τον ουρανό, κατάλαβαν πως έχασαν τη μάχη. Όταν ο Ιησούς του Ναυή και ο στρατός του είδαν ότι οι άντρες της ενέδρας είχαν κυριέψει την πόλη, και είδαν και τον καπνό που ανέβαινε απ' αυτήν, γύρισαν και χτύπησαν τους άντρες της Γαί. Οι Ισραηλίτες από την πόλη βγήκαν κι αυτοί στην καταδίωξη, κι έτσι οι άντρες της Γαί βρέθηκαν περικυκλωμένοι απ' όλες τις μεριές. Οι Ισραηλίτες τους νίκησαν και θανάτωσαν όλους τους κατοίκους της Γαί. Μετά πυρπόλησαν τη Γαί και τη μετέβαλαν σε σωρό ερειπίων. 

    Στους Ισραηλίτες επιτράπηκε να πάρουν για τον εαυτόν τους μόνο τα κτήνη και τα λάφυρα απ’ αυτή τη συγκεκριμένη μάχη. Αν ο Άχαν περίμενε, θα είχε πάρει αυτά που του αναλογούσαν, χωρίς να χάσει τη ζωή του! Σύμφωνα με την Βιβλική καταγραφή στην πρώτη μάχη ο Ισραήλ έχασε τριάντα έξι άντρες, ενώ στη δεύτερη δεν έχασε κανέναν.

    Έχοντας πλέον καθαριστεί από τη βεβήλωση ο λαός ήταν και πάλι ασφαλής. Νίκη στη χριστιανική ζωή δεν επιτυγχάνεται με την απουσία μάχης, αλλά με την παρουσία και την προστασία του Άγιου Θεού στη διάρκεια της μάχης. ---

    Ακολουθεί η Βιβλική αναφορά των γεγονότων:

    1/ Βιβλίο  «Ιησού  του  Ναυή»,   κεφ.   Ζ/7. 

    1 ΟΜΩΣ, οι γιοι Ισραήλ έκαναν παράβαση στο ανάθεμα· επειδή, ο Αχάν, ο γιος τού Χαρμί, γιου τού Ζαβδί, γιου τού Ζερά, από τη φυλή τού Ιούδα, πήρε από το ανάθεμα· και η οργή τού Κυρίου άναψε ενάντια στους γιους Ισραήλ.

2 Και ο Ιησούς έστειλε ανθρώπους από την Ιεριχώ στη Γαι, που ήταν κοντά στη Βαιθ-αυέν, προς το ανατολικό μέρος τής Βαιθήλ· και τους είπε, λέγοντας: Ανεβείτε, και κατασκοπεύστε τη γη. Και οι άνθρωποι ανέβηκαν και κατασκόπευσαν τη Γαι.

3 Και όταν γύρισαν στον Ιησού του είπαν: Ας μη ανέβει ολόκληρος ο λαός, αλλά μέχρι δύο ή τρεις χιλιάδες άνδρες ας ανέβουν, και ας πατάξουν τη Γαι· μη βάλεις ολόκληρο τον λαό σε κόπο φέρνοντάς τον μέχρις εκεί· επειδή, είναι λίγοι.

4 Και ανέβηκαν εκεί από τον λαό μέχρι 3.000 άνδρες· και έφυγαν από το πρόσωπο των ανδρών τής Γαι.

5 Και οι άνδρες τής Γαι πάταξαν απ' αυτούς μέχρι 36 από τους άνδρες· και τους καταδίωξαν μπροστά από την πύλη μέχρι τη Σιβαρείμ, και τους πάταξαν στο κατωφερές μέρος· για το οποίο οι καρδιές τού λαού διαλύθηκαν, και έγιναν σαν νερό.

6 Και ο Ιησούς ξέσχισε τα ιμάτιά του, και έπεσε καταγής επάνω στο πρόσωπό του, μπροστά στην κιβωτό τού Κυρίου μέχρι την εσπέρα, αυτός και οι πρεσβύτεροι του Ισραήλ, και έβαλαν χώμα επάνω στα κεφάλια τους.

7 Και ο Ιησούς είπε: Α! Κυρίαρχε Κύριε, γιατί διαπέρασες αυτόν τον λαό διαμέσου του Ιορδάνη, για να μας παραδώσεις στα χέρια των Αμορραίων, ώστε να μας αφανίσουν; Είθε να ήμασταν ευχαριστημένοι, καθώς καθόμασταν πέρα από τον Ιορδάνη!

8 Ω! Κύριε, τι να πω, αφού ο Ισραήλ έστρεψε τα νώτα μπροστά στους εχθρούς του;

9 Κι ακούγοντας οι Χαναναίοι και όλοι οι κάτοικοι της γης, θα μας περικυκλώσουν, και θα εξαλείψουν το όνομά μας από τη γη· και τι θα κάνεις για το μεγάλο σου όνομα;

10 Και ο Κύριος είπε στον Ιησού: Σήκω· γιατί έπεσες έτσι επάνω στο πρόσωπό σου;

11 Ο Ισραήλ αμάρτησε, και μάλιστα παρέβηκαν τη διαθήκη μου, που τους πρόσταξα· και επιπλέον, πήραν από το ανάθεμα, και επιπλέον έκλεψαν, και επιπλέον είπαν ψέματα, και επιπλέον το έβαλαν στα σκεύη τους·

12 γι' αυτό, δεν θα μπορέσουν οι γιοι Ισραήλ να σταθούν μπροστά από τους εχθρούς τους, αλλά θα στρέψουν τα νώτα μπροστά στους εχθρούς τους, επειδή έγιναν ανάθεμα· ούτε θα είμαι πλέον μαζί σας, αν δεν εξαλείψετε το ανάθεμα από ανάμεσά σας·

13 καθώς θα σηκωθείς, αγίασε τον λαό, και πες: Αγιαστείτε για την αυριανή ημέρα· επειδή, έτσι λέει ο Κύριος ο Θεός τού Ισραήλ· Υπάρχει ανάθεμα ανάμεσά σου, Ισραήλ· δεν μπορείς να σταθείς μπροστά από τους εχθρούς σου, μέχρις ότου αφαιρέσετε το ανάθεμα από ανάμεσά σας·

14 προσέλθετε, λοιπόν, το πρωί σύμφωνα με τις φυλές σας· και η φυλή, την οποία ο Κύριος θα πιάσει, θα προσέλθει κατά συγγένειες· και η συγγένεια, την οποία ο Κύριος θα πιάσει, θα προσέλθει κατά οικογένειες· και η οικογένεια, την οποία ο Κύριος θα πιάσει θα προσέλθει κατά άνδρες·

15 και όποιος πιαστεί, που έχει το ανάθεμα, θα κατακαεί με φωτιά, αυτός και όλα όσα έχει· επειδή, παρέβηκε τη διαθήκη τού Κυρίου, και επειδή έπραξε ανομία στον Ισραήλ.

16 Και ο Ιησούς, αφού σηκώθηκε το πρωί, έφερε τον Ισραήλ σύμφωνα με τις φυλές τους· και πιάστηκε η φυλή τού Ιούδα·

17 και έφερε τις συγγένειες του Ιούδα, και πιάστηκε η συγγένεια των Ζαραϊτών· και έφερε τη συγγένεια των Ζαραϊτών κατά άνδρες, και πιάστηκε ο Ζαβδί·

18 και έφερε την οικογένειά του κατά άνδρες, και πιάστηκε ο Αχάν, ο γιος τού Χαρμί, γιου τού Ζαβδί, γιου τού Ζερά, από τη φυλή τού Ιούδα.

19 Και ο Ιησούς είπε στον Αχάν: Παιδί μου, δώσε τώρα δόξα στον Κύριο τον Θεό τού Ισραήλ, και εξομολογήσου σ' αυτόν, και πες μου τώρα τι έπραξες· μη το κρύψεις από μένα.

20 Και ο Αχάν αποκρίθηκε στον Ιησού, και είπε: Αληθινά, εγώ αμάρτησα στον Κύριο τον Θεό τού Ισραήλ, και έπραξα έτσι κι έτσι·

21 βλέποντας ανάμεσα στα λάφυρα μια καλή Βαβυλωνιακή στολή, και 200 σίκλους ασήμι, και μία ράβδο χρυσάφι βάρους 50 σίκλων, τα επιθύμησα, και τα πήρα· και δες, είναι κρυμμένα στη γη, στο μέσον τής σκηνής μου, και το ασήμι κάτω απ' αυτά.

22 Και ο Ιησούς έστειλε ανθρώπους· και έτρεξαν στη σκηνή, και πραγματικά, ήσαν κρυμμένα στη σκηνή του, και το ασήμι κάτω απ' αυτά.

23 Και τα πήραν από το μέσον τής σκηνής, και τα έφεραν στον Ιησού, και σε όλους τούς γιους Ισραήλ, και τα έβαλαν μπροστά στον Κύριο.

24 Τότε, ο Ιησούς, και ολόκληρος ο Ισραήλ μαζί του, έπιασαν τον Αχάν, τον γιο τού Ζερά, και το ασήμι, και τη στολή, και τη ράβδο από το χρυσάφι, και τους γιους του, και τις θυγατέρες του, και τα βόδια του, και τα γαϊδούρια του, και τα πρόβατά του, και τη σκηνή του, και όλα όσα είχε, και τους έφεραν στην κοιλάδα Αχώρ.

25 Και ο Ιησούς είπε: Γιατί μας κατατάραξες; Ο Κύριος θα σε καταταράξει αυτή την ημέρα. Και ολόκληρος ο Ισραήλ τον λιθοβόλησε με πέτρες, και τους κατέκαψαν με φωτιά, και τους λιθοβόλησαν με πέτρες.

26 Και έστησαν επάνω του έναν μεγάλο σωρό από πέτρες, που μένει μέχρι σήμερα· έτσι ο Κύριος έπαυσε από την έξαψη του θυμού του· γι' αυτό, το όνομα εκείνου του τόπου αποκαλείται, Κοιλάδα Αχώρ μέχρι αυτή την ημέρα.

    2/ Βιβλίο  «Ιησού του Ναυή»,  κεφ.  Η/8,  εδ.  1 – 29. 

    1 Και ο Κύριος είπε στον Ιησού: Μη φοβηθείς ούτε να δειλιάσεις· πάρε μαζί σου όλους τους άνδρες τού πολέμου, και αφού σηκωθείς, ανέβα στη Γαι· να, εγώ παρέδωσα στο χέρι σου τον βασιλιά τής Γαι, και τον λαό του, και την πόλη του, και τη γη του·

2 και θα κάνεις στη Γαι, και στον βασιλιά της, όπως έκανες στην Ιεριχώ και στον βασιλιά της· μόνον τα λάφυρά της, και τα κτήνη της θα λαφυραγωγήσετε για τους εαυτούς σας· στήσε ενέδρα ενάντια στην πόλη, από πίσω της.

3 Και ο Ιησούς σηκώθηκε, και ολόκληρος ο λαός ο πολεμιστής, για να ανέβουν στη Γαι· και ο Ιησούς διάλεξε 30.000 άνδρες δυνατούς πολεμιστές, και τους έστειλε τη νύχτα,

4 και τους πρόσταξε, λέγοντας: Προσέξτε, εσείς θα ενεδρεύετε ενάντια στην πόλη, από πίσω της· μη απομακρυνθείτε πολύ από την πόλη, και να είστε όλοι έτοιμοι·

5 κι εγώ, και ολόκληρος ο λαός, που είναι μαζί μου, θα πλησιάσουμε στην πόλη· και όταν βγουν εναντίον μας, όπως πρώτα, τότε εμείς θα φύγουμε από μπροστά τους·

6 και θα βγουν πίσω από μας, μέχρις ότου τους απομακρύνουμε από την πόλη, επειδή θα πουν: Αυτοί φεύγουν από μπροστά μας, όπως πρώτα· κι εμείς θα φύγουμε από μπροστά τους·

7 τότε, εσείς, αφού σηκωθείτε από την ενέδρα, θα κυριεύσετε την πόλη· επειδή, ο Κύριος ο Θεός σας θα την παραδώσει στο χέρι σας·

8 και αφού κυριεύσετε την πόλη, θα κάψετε την πόλη με φωτιά· σύμφωνα με την προσταγή τού Κυρίου θα κάνετε· δέστε, σας έδωσα προσταγή.

9 Ο Ιησούς, λοιπόν, τους έστειλε, και πήγαν σε ενέδρα, και κάθησαν ανάμεσα στη Βαιθήλ και τη Γαι, προς το δυτικό μέρος τής Γαι· και ο Ιησούς έμεινε εκείνη τη νύχτα ανάμεσα στον λαό.

10 Και αφού ο Ιησούς σηκώθηκε το πρωί, επισκέφθηκε τον λαό, και ανέβηκε αυτός και οι πρεσβύτεροι του Ισραήλ, μπροστά από τον λαό προς τη Γαι.

11 Και όλος ο πολεμιστής λαός, που ήταν μαζί του, ανέβηκε, και πλησίασε, και ήρθε απέναντι από την πόλη, και στρατοπέδευσε προς το βόρειο μέρος τής Γαι· και ήταν μια κοιλάδα ανάμεσα σ' αυτούς και στη Γαι.

12 Και παίρνοντας μέχρι 5.000 άνδρες, τους έβαλε σε ενέδρα ανάμεσα στη Βαιθήλ και στη Γαι, προς το δυτικό μέρος της πόλης.

13 Και αφού παρέταξαν τον λαό, ολόκληρο το στράτευμα, που ήταν στα βόρεια της πόλης, και την ενέδρα του, στα δυτικά τής πόλης, ο Ιησούς πήγε εκείνη τη νύχτα στο μέσον τής κοιλάδας.

14 Και καθώς είδε ο βασιλιάς τής Γαι, αυτός και ολόκληρος ο λαός του, οι άνδρες τής πόλης, έσπευσαν και σηκώθηκαν πρωί, και βγήκαν σε συνάντηση του Ισραήλ σε μάχη, σε ορισμένη ώρα, στην πεδιάδα· αυτός, όμως, δεν ήξερε ότι ήταν ενέδρα εναντίον του πίσω από την πόλη.

15 Και ο Ιησούς και ολόκληρος ο Ισραήλ προσποιήθηκαν ότι κατατροπώθηκαν μπροστά τους, και έφευγαν από τον δρόμο τής ερήμου.

16 Και συγκάλεσαν ολόκληρο τον λαό, που ήταν στη Γαι, για να τους καταδιώξουν· και καταδίωξαν τον Ιησού, και απομακρύνθηκαν από την πόλη.

17 Και δεν απέμεινε άνθρωπος στη Γαι και στη Βαιθήλ, που δεν βγήκε πίσω από τον Ισραήλ· και άφησαν την πόλη ανοιχτή, και καταδίωκαν τον Ισραήλ.

18 Και ο Κύριος είπε στον Ιησού: Έκτειν τη λόγχη, που είναι στο χέρι σου, προς τη Γαι· επειδή, θα την παραδώσω στο χέρι σου. Και ο Ιησούς εξέτεινε τη λόγχη, που ήταν στο χέρι του, προς την πόλη.

19 Και η ενέδρα σηκώθηκε από τη θέση της με βιασύνη, και όρμησαν αμέσως, όταν εξέτεινε το χέρι του· και μπήκαν στην πόλη, και την κυρίευσαν, και σπεύδοντας έκαψαν την πόλη με φωτιά.

20 Και όταν οι άνδρες τής Γαι γύρισαν να δουν προς τα πίσω, είδαν, και να, ο καπνός τής πόλης ανέβαινε στον ουρανό, και δεν μπορούσαν να φύγουν εδώ κι εκεί· επειδή, ο λαός που έφευγε προς την έρημο στράφηκαν προς τα πίσω ενάντια σ' αυτούς που τους καταδίωκαν.

21 Και ο Ιησούς και ολόκληρος ο Ισραήλ, αφού είδαν ότι η ενέδρα είχε κυριεύσει την πόλη, και ότι ανέβαινε ο καπνός τής πόλης, στράφηκαν προς τα πίσω, και πάταξαν τους άνδρες της Γαι.

22 Και οι άλλοι βγήκαν από την πόλη εναντίον τους, ώστε ήσαν στο μέσον τού Ισραήλ, από εδώ και από εκεί· και τους πάταξαν, ώστε δεν άφησαν κανέναν απ' αυτούς, που να εναπέμεινε ή να διέφυγε.

23 Και τον βασιλιά τής Γαι τον έπιασαν ζωντανό, και τον έφεραν στον Ιησού.

24 Και αφού ο Ισραήλ τελείωσε να φονεύει όλους τους κατοίκους τής Γαι στην πεδιάδα μέσα στην έρημο, όπου τους καταδίωκαν, και έπεσαν όλοι με μάχαιρα, μέχρις ότου εξολοθρεύθηκαν, ολόκληρος ο Ισραήλ επέστρεψε στη Γαι, και την πάταξαν με μάχαιρα.

25 Και όλοι αυτοί που έπεσαν εκείνη την ημέρα, και άνδρες και γυναίκες, ήσαν 12.000, όλοι οι άνθρωποι της Γαι.

26 Και ο Ιησούς δεν έσυρε προς τα πίσω το χέρι του, που είχε απλώσει με τη λόγχη, μέχρις ότου εξολόθρευσε όλους τους κατοίκους τής Γαι.

27 Μόνον τα κτήνη, και τα λάφυρα της πόλης εκείνης, λαφυραγώγησε ο Ισραήλ για τον εαυτό του, σύμφωνα με τον λόγο τού Κυρίου, που είχε προστάξει στον Ιησού.

28 Και ο Ιησούς κατέκαψε τη Γαι, και την έκανε έναν σωρό, παντοτινά ακατοίκητο, μέχρι αυτή την ημέρα.

29 Και τον βασιλιά τής Γαι τον κρέμασε επάνω σε ένα ξύλο μέχρι την εσπέρα· και καθώς ο ήλιος έδυσε, ο Ιησούς πρόσταξε και κατέβασαν το πτώμα του από το ξύλο, και το έρριξαν στην είσοδο της πύλης τής πόλης, και ύψωσαν επάνω του έναν μεγάλο σωρό από πέτρες, που μένει μέχρι σήμερα. ---

 

Η παραβολή της σαγήνης (δίχτυ ψαρέματος).

    Ευαγγέλιον «κατά ΜΑΤΘΑΙΟΝ», κεφ. ΙΓ/13, εδ. 47 – 50. 

47 Πάλιν ομοία είναι η βασιλεία των ουρανών με δίκτυον, το οποίον ερρίφθη εις την θάλασσαν και συνήγαγεν από παντός είδους 

48 το οποίον, αφού εγεμίσθη, ανεβίβασαν επί τον αιγιαλόν και καθήσαντες συνέλεξαν τα καλά εις αγγεία, τα δε αχρεία έρριψαν έξω. 

49 Ούτω θέλει είσθαι εν τη συντελεία του αιώνος. Θέλουσιν εξέλθει οι άγγελοι και θέλουσιν αποχωρίσει τους πονηρούς εκ μέσου των δικαίων, 

50 και θέλουσι ρίψει αυτούς εις την κάμινον του πυρός εκεί θέλει είσθαι ο κλαυθμός και ο τριγμός των οδόντων. 

    ΣΧΟΛΙΑ: 

   Η παραβολή αυτή, τελευταία σε μία σειρά παραβολών του Κυρίου, παρομοιάζει τη βασιλεία του Θεού μ’ ένα δίχτυ που το έριξαν στη θάλασσα και πιάστηκαν μέσα σ’ αυτό διαφόρων λογιών ψάρια. Οι ψαράδες, αφού έφεραν το δίχτυ στον αιγιαλό, διάλεξαν τα καλά ψάρια και τα έβαλαν σε κατάλληλα σκεύη, ενώ ό,τι άχρηστο και ακατάλληλο για βρώση υπήρχε μέσα στο δίχτυ το πέταξαν έξω, μακριά. 

   Την παραβολή αυτή μας την ερμηνεύει ο Ίδιος ο Κύριος η δε εκπλήρωσή της τοποθετείται στο τέλος της περιόδου της «μεγάλης θλίψης», η οποία θα ξεσπάσει σαν πλημμύρα πάνω στην οικουμένη, όμοια της οποίας «ούτε έγινε ποτέ μέχρι σήμερα και ούτε πρόκειται να γίνει και πάλι στο μέλλον» (Ματθαίος ΚΔ/24: 21 & Αποκάλυψη Ζ/7: 14). Εκεί τοποθετείται και η δεύτερη έλευση «2α παρουσία» του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού (Αποκάλυψη ΙΘ/19: 11-16). 

    Οι «ψαράδες» είναι οι Άγγελοι του ουρανού, που σύμφωνα με το Λόγο του Θεού «είναι λειτουργικά πνεύματα, που αποστέλλονται προς υπηρεσία για εκείνους που πρόκειται να κληρονομήσουν σωτηρία;» (Εβραίους Α/1: 14). 

    Τα «καλά ψάρια» είναι οι πιστοί άνθρωποι του Θεού, Ιουδαίοι και Εθνικοί (Αποκάλυψη ΙΔ/14: 6). 

    Τα «άχρηστα αντικείμενα», οι αχρείοι, είναι οι αρνητές του Θεού, οι άπιστοι άνθρωποι απ’ όλες τις φυλές και όλα τα έθνη. 

    Το «δίχτυ», η σαγήνη, είναι ο αιώνιος και αψευδής Λόγος του Θεού, «το Ευαγγέλιο της σωτηρίας» (Εφεσίους Α/1: 13). 

    Η «θάλασσα» είναι οι άνθρωποι που ακούν το Λόγο του Θεού. 

    Ο "αιγιαλός" είναι η Εκκλησία του Θεού, εν Χριστώ Ιησού. 

    Ο Κύριος, για να γίνεται κατανοητός στους ανθρώπους, χρησιμοποιούσε απλές καθημερινές εκφράσεις και εικόνες παρμένες μέσα από τη ζωή και από το περιβάλλον. Έτσι λοιπόν μιλάει, για έναν αγρότη «σπορέα», επάγγελμα σύνηθες την εποχή εκείνη, που «εξήλθε για να σπείρει τον σπόρον αυτού» (Ματθαίος ΙΓ/13: 3-9), για έναν «ποιμένα» που αγαπάει τα πρόβατά του. Μάλιστα μιλάει και για έναν «μισθωτό ποιμένα». Αντιπαραβάλει μάλιστα την αγάπη του «ποιμένα» για τα πρόβατα με την αγάπη του «μισθωτού ποιμένα», για να καταλήξει ότι δεν υπάρχει σύγκριση μεταξύ αυτών των δύο. Είναι άλλη η αγάπη του ποιμένα, στον οποίο ανήκει το κοπάδι και ο οποίος «τη ζωή αυτού βάζει υπέρ των προβάτων» και είναι  εντελώς διαφορετική η αγάπη του μισθωτού, εκείνου δηλ. που εργάζεται ως βοσκός, για να λάβει ένα μεροκάματο. Ο μισθωτός ποιμένας μπροστά σ’ έναν κίνδυνο που θ’ αντιμετωπίσει το κοπάδι, θα εγκαταλείψει το ποίμνιο και θα φύγει μακριά, για να σώσει τη ζωή του (Ιωάννης Ι/10: 15). 

    Μιλούσε με παραβολές ο Κύριος. «Ταύτα πάντα ελάλησεν ο Ιησούς διά παραβολών προς τους όχλους και χωρίς παραβολής δεν ελάλει προς αυτούς, διά να πληρωθή το ρηθέν διά του προφήτου, λέγοντος. Θέλω ανοίξει εν παραβολαίς το στόμα μου, θέλω απαγγείλει πράγματα κεκρυμμένα από καταβολής κόσμου» (Ματθαίος ΙΓ/13: 34-35). «Και εκείνος είπε: Σε σας (στους μαθητές) δόθηκε να γνωρίσετε τα μυστήρια της βασιλείας τού Θεού στους υπόλοιπους, όμως, με παραβολές, για να μη βλέπουν ενώ βλέπουν, και να μη καταλαβαίνουν ενώ ακούν» (Λουκάς Η/8: 10). 

    Είπε λοιπόν ο Κύριος: «Όμοια είναι η βασιλεία των ουρανών με δίκτυον το οποίον ερρίφθη εις την θάλασσαν και συνήγαγεν από παντός είδους». Το δίχτυ του Ευαγγελίου ρίχνεται μέσα στη θάλασσα των Εθνών. Ο Κύριος είχε δηλώσει στους μαθητές Του ότι θα τους κάνει «αλιείς ανθρώπων» (Ματθαίος Δ/4: 19). Λέγει λοιπόν ο Κύριος, προσπαθώντας να δώσει στους ανθρώπους μία εικόνα της Βασιλείας των Ουρανών: Φανταστείτε ένα μεγάλο δίχτυ το οποίο ρίχνει ο ψαράς στη θάλασσα και αφού γεμίσει το δίχτυ, το φέρνει έξω στον αιγιαλό και εκεί γίνεται ο διαχωρισμός, το κοινώς ξεδιάλεγμα. Πρόκειται για το δίχτυ της «τράτας» με το οποίο οι ψαράδες ψαρεύουν τα ψάρια. Αφού λοιπόν το ρίξουν το δίχτυ στη θάλασσα, μετά από κάποιο χρονικό διάστημα το σύρουν στη στεριά. 

    H πρώτη δουλειά του ψαρά, όταν θα βγει στην ακτή, είναι να σκύψει μέσα στο δίχτυ και να ξεχωρίσει τα χρήσιμα υλικά από τα άχρηστα. Ό,τι είναι χρήσιμο περισυλλέγεται και οδηγείται στην οικία του ψαρά, ό,τι δε είναι άχρηστο περισυλλέγεται και αυτό και ρίπτεται έξω. Αλήθεια πόσες φορές δεν έχουμε δει αυτή την εικόνα; 

    Αυτό ακριβώς θα συμβεί, λέει ο Κύριος, κατά την «συντέλεια του αιώνος» τούτου. Θα έρθουν οι άγγελοι και θα διαχωρίσουν τους δίκαιους από τους αχρείους, τους άδικους. Σήμερα ο δίκαιος ζει μαζί με τον άδικο και διώκεται και χλευάζεται απ’ αυτόν. Διαχρονικά ο άδικος Κάιν καταδιώκει το δίκαιο Άβελ. Ο Κύριος είπε: «Δεν είναι δούλος μεγαλύτερος του κυρίου αυτού. Εάν εμέ εδίωξαν, και σας θέλουσι διώξει» (Ιωάννης ΙΕ/15: 20). Παρά το κακό που γίνεται γύρω μας, ο Θεός συνεχίζει να «ανατέλλει τον ήλιον Αυτού (τον δικό Του ήλιο) επί πονηρούς και αγαθούς και να βρέχει επί δικαίους και αδίκους» (Ματθαίος Ε/5: 45), όμως θα έρθει η ώρα που τα πράγματα θα ξεχωρίσουν. Θα έρθει η ώρα που τα πράγματα θ’ αλλάξουν και οι δρόμοι θα χωρίσουν. 

    Μέσα στη «θάλασσα» του κόσμου θα συναντήσει κανείς πάρα πολλά είδη ανθρώπων, από τους οποίους άλλοι βρίσκονται μέσα στην άγνοια του Λόγου του Θεού και παραβλέπουν τη χάρη του Θεού διά Ιησού Χριστού (Εφεσίους Β/2: 8), ενώ προσπαθούν μάταια να δικαιωθούν με τα δικά τους «θρησκευτικά» έργα. Μέσα στον κόσμο θα συναντήσει κανείς αρνητές του Λόγου του Θεού, αχρείους, βλάστημους, άφρονες κλπ. Μια απέραντη φουρτουνιασμένη θάλασσα είναι ο κόσμος. Μέσα σ’ αυτήν τη θάλασσα έρχεται ο ψαράς, ο μεγάλος σπορέας, και ρίχνει το δίχτυ Του. 

    Έρχεται ο Κύριος, έρχεται ο κάθε εργάτης του Ευαγγελίου, που ορθοτομεί το Λόγο της Αληθείας και μέσα στη «θάλασσα» των χαμένων και αμαρτωλών ανθρώπων «ρίχνει» το Λόγο του Θεού, κηρύττει το Ευαγγέλιο της Σωτηρίας (Εφεσίους Α/1: 13) μ’ έναν και μόνο σκοπό να συλλέξει και να οδηγήσει στη σωτηρία χαμένους, ανθρώπους που ζουν μέσα στην άγνοια του Λόγου του Θεού, που ζουν χωρίς Θεό, χωρίς Χριστό και συνεπώς χωρίς καμία ελπίδα. Το κάνει προκειμένου οι ευρισκόμενοι στο σκοτάδι της άγνοιας, οι αμαρτωλοί άνθρωποι "να έρθουν εις εαυτόν" με σκοπό να σωθούν αιωνίως. 

    Ρίπτει λοιπόν ο ψαράς το δίχτυ του και μέσα σ’ αυτό συλλέγει ό,τι βρεθεί μέσα στη θάλασσα. Έτσι ακριβώς είναι και ο Λόγος του Θεού, απευθύνεται προς όλους τους ανθρώπους, όλων των κρατών, όλων των φυλών, όλων των χρωμάτων. Δεν ξεχωρίζει κανέναν, γιατί «ο Θεός θέλει όλοι να σωθούν και να έρθουν σε μετάνοια και σε επίγνωση της αλήθειας» (Α΄ Τιμοθέου Β/2: 4). Συγκαταβαίνει ο Κύριος και σήμερα. Με τον αιώνιο και αψευδή Λόγο Του προσπαθεί να πλησιάσει και να φέρει σε μετάνοια κάθε αμαρτωλό άνθρωπο. 

    Ο προφήτης «Σαμουήλ» αναφέρει χαρακτηριστικά: «Διότι αφεύκτως θέλομεν αποθάνει, και είμεθα ως ύδωρ διακεχυμένον επί της γης, το οποίον δεν επισυνάγεται πάλιν και ο Θεός δεν θέλει να απολεσθή ψυχή, αλλ' εφευρίσκει μέσα, ώστε ο εξόριστος να μη μένη εξωσμένος απ' αυτού» (Β΄ Σαμουήλ ΙΔ/14: 14). Εφευρίσκει τρόπους και μέσα ο Θεός, για να πλησιάσει τον καθένα και να του πει ότι δεν τον έχει ξεχάσει, τον αγαπάει και τον περιμένει να πάρει μια καθοριστική απόφαση μέσα στη ζωή του. Ν’ αποφασίσει μέσα στην ελευθερία του ο άνθρωπος να εγκαταλείψει «τους χοίρους» και να επιστρέψει στο σπίτι του Πατέρα (Λουκάς ΙΕ/15: 11-32). 

    Έρχεται να πει στον καθένα μέσα από το Ευαγγέλιο ο Θεός ότι έχει προμηθεύσει ένα Σωτήρα, και δι' Αυτού μια τέλεια και ολοκληρωμένη σωτηρία για τον καθένα που θα μετανοήσει, θα πιστέψει και θα Τον δεχθεί μέσα από την καρδιά του. Γι’ αυτή τη Σωτηρία διερωτάται ο συγγραφέας της επιστολής «προς Εβραίους» (κεφ. Β/2, εδ. 3) «Επειδή, αν ο λόγος που μιλήθηκε διαμέσου αγγέλων έγινε βέβαιος, και κάθε παράβαση και παρακοή έλαβε δίκαιη ανταπόδοση, πώς εμείς θα ξεφύγουμε, αν αμελήσουμε μια τόσο μεγάλη σωτηρία; Η οποία, αφού άρχισε να διακηρύσσεται διαμέσου τού Κυρίου, βεβαιώθηκε σε μας από εκείνους που άκουσαν». 

    Μέσα στη θάλασσα του κόσμου λοιπόν ρίπτεται το δίχτυ, που είναι το Ευαγγέλιο, το σωτήριο άγγελμα του Χριστού, το οποίο περιέχεται στον αψευδή και αιώνιο Λόγο του Θεού. Το Ευαγγέλιο δεν είναι για το εικονοστάσι, αλλά για "να το μελετάμε μέρα και νύχτα" (Ιησούς τ. Ναυή Α/1: 8), είναι ο αψευδής και αιώνιος Λόγος του Θεού. Το Ευαγγέλιο μας επισημαίνει ο Απ. Παύλος «είναι δύναμη Θεού για σωτηρία σε όλους όσους θα πιστέψουν σ’ αυτό» (Ρωμαίους Α/1: 16), είναι «λόγοι ζωής αιωνίου» (Ιωάννης Σ/6: 68). Εργάτες του Ευαγγελίου σε όλο το πρόσωπο της γης καθημερινά απλώνουν το δίχτυ του Λόγου του Θεού σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης. Πώς είναι δυνατόν να πιστέψουν οι άνθρωποι, αν δεν υπάρχει αυτός που θα κηρύξει; (Ρωμαίους Ι/10: 14). "η πίστις είναι εξ ακοής, η δε ακοή διά του λόγου του Θεού" (Ρωμαίους Ι/10: 17). Έρχεται το Πνεύμα του Θεού και σηκώνει μέσα από τον κόσμο Αποστόλους, Ευαγγελιστές, Ποιμένες, Διδασκάλους (Εφεσίους Δ/4: 11), που καθημερινά ρίχνουν τα δίχτυα τους μέσα στην θάλασσα του κόσμου, που κηρύττουν το Ευαγγέλιο. Η υπόσχεση του Κυρίου προς τους μαθητές Του ήταν: «Ελάτε πίσω μου και θα σας κάνω αλιείς ανθρώπων» (Ματθαίος Δ/4: 19). 

    Είναι δύσκολη και επικίνδυνη η δουλεία του ψαρά. Το ίδιο δύσκολη και επίπονη είναι η δουλειά αυτού που κηρύττει το Λόγο του Θεού. Απαιτείται πίστη και μεγάλη προσωπική θυσία, για να βαδίσει κανείς «στα ίχνη Εκείνου» (Α’ Πέτρου Β/2: 21). Αφού το δίχτυ πέσει μέσα στη θάλασσα μας λέει: «Συνάγει από παντός είδους….». Είναι μια μεγάλη αλήθεια ότι ο Λόγος του Θεού ποτέ δε θα επιστρέψει κενός (Ησαΐας ΝΕ/55: 10,11). 

    Καθημερινά βλέπουμε ανθρώπους να ακούν το Λόγο του Θεού και ν’ ανταποκρίνονται στο κάλεσμα του Ιησού Χριστού: «ελάτε σε Μένα οι κουρασμένοι και φορτωμένοι και εγώ θα σας αναπαύσω» (Ματθαίος ΙΑ/11: 28). Άλλοι παραβλέπουν το Ευαγγέλιο και στρέφονται προς τα γήινα, τα πρόσκαιρα και μάταια πράγματα τούτης της ζωής. Όπου πήγαινε ο Ιησούς, όχλος πολύς Τον ακολουθούσε. Μέσα σε τούτον τον όχλο κάποιοι ακολουθούσαν από περιέργεια, άλλοι για να γιατρευτούν, άλλοι για να φάνε και κάποιοι άλλοι, γιατί πίστευαν πραγματικά σ’ Αυτόν. Όμως θα έρθει η ώρα που το δίχτυ θα τραβηχτεί έξω στην ακτή. Θα έρθει η ώρα που «ο Θεός θα κλείσει την πόρτα της κιβωτού» (Γένεση Ζ/7: 16). Θα έρθει η ώρα που η «περίοδος της χάριτος» στην οποία ζούμε θα κλείσει. Θα έρθει η ώρα που θα ξεχωρίσουν οι «δόκιμες» από τις «μωρές» παρθένες (Ματθαίος ΚΕ/25: 1-13). Θα ξεχωρίσουν οι «υποκριτές» από τους «αληθινούς προσκυνητές» (Ιωάννης Δ/4: 23). Θα έρθει η ώρα που από άκρου εις άκρον της γης, ο Κύριος θα ξεκαθαρίσει το δίχτυ Του: «Οι μεν εις ανάστασιν ζωήν, οι δε εις ανάστασιν κρίσεως» (Ιωάννης Ε/5: 29). Κριτήριο για την τελική κρίση θα ένα και μοναδικό: «Αύτη είναι η κρίση, ότι το φως ήρθε στον κόσμο και οι άνθρωποι αγάπησαν το σκοτάδι μάλλον, παρά το φως γιατί τα έργα τους ήταν πονηρά» (Ιωάννης Γ/3: 19). 

    Οι «δίκαιοι», δηλ. αυτοί που πίστεψαν στο Χριστό (Ρωμαίους Ε/5: 19), που άνοιξαν την πόρτα της καρδιάς τους και Τον δέχτηκαν, θα εισέλθουν στη βασιλεία του Θεού, ενώ οι άδικοι δηλ. όλοι αυτοί που απέρριψαν το Χριστό και το σωτήριο Έργο της θυσίας Του θα παραδοθούν στον τόπο της φωτιάς, όπου θα κλαίνε και θα τρίζουν τα δόντια τους (εδ. 50). Η τελική κρίση των άδικων ανθρώπων θα γίνει μετά το τέλος της «χιλιετούς βασιλείας» του Χριστού (Αποκάλυψη Κ/20: 5-15). 

    Το μεγάλο ερώτημα το οποίο τίθεται και το οποίο καλά θα κάνουμε να είμαστε έτοιμοι ν’ απαντήσουμε είναι: «Πού θα περάσεις ψυχή την αιωνιότητα; Στη Βασιλεία του Θεού ή μακριά απ’ Αυτόν στην αιώνια απώλεια;» 

    Θα πρέπει να δώσουμε ιδιαίτερη σημασία στα λόγια του συγγραφέα της επιστολής «προς Εβραίους» (κεφ. Δ/4, εδ. 1–7) όπου αναφέρεται: «Ας φοβηθώμεν λοιπόν μήποτε, ενώ μένει εις ημάς επαγγελία να εισέλθωμεν εις την κατάπαυσιν αυτού, φανή τις εξ υμών ότι υστερήθη αυτής». Αυτό συνέβη με τους Ισραηλίτες που περιέρχονταν σαράντα ολόκληρα χρόνια μέσα στην έρημο, γιατί δεν πίστεψαν στις υποσχέσεις που τους είχε δώσει ο Θεός. Ο Κύριος οργίστηκε με την απιστία τους. «ούτως ώμοσα εν τη οργή μου, δεν θέλουσιν εισέλθει εις την κατάπαυσίν μου» (Εβραίους Γ/3: 11). Για το λόγο αυτό ο συγγραφέας μας προτρέπει: «προσέχετε, αδελφοί, να μη υπάρχη εις μήδενα από σας πονηρά καρδία απιστίας, ώστε να αποστατήση από Θεού ζώντος» (Εβραίους Γ/3: 12). Και στην επιστολή του ο Απ. «Ιούδας» (κεφ. Α/1: 5) αναφέρει: «Θέλω δε να σας υπενθυμίσω, αν και σεις εγνωρίσατε ήδη τούτο, ότι ο Κύριος, αφού έσωσε τον λαόν εκ γης Αιγύπτου, απώλεσεν ύστερον τους μη πιστεύσαντας». 

    Aς ελέγξουμε τους εαυτούς μας με πολλή προσοχή. Όλοι όσοι ομολογούμε πίστη στο Χριστό έχουμε την υπόσχεση του Κυρίου ότι «θα έλθει να μας παραλάβει για να είμαστε και εμείς εκεί που είναι Αυτός» (Ιωάννης ΙΔ/14: 2,3). Ας προσέξουμε μήπως την ώρα που θα ακουστεί η φωνή του Θεού «ιδού ο Νυμφίος έρχεται» ανακαλύψουμε ότι δεν έχουμε επάρκεια από λάδι (Πνεύμα Άγιο) και χρειαστεί «να απέλθωμεν εις τους πωλούντας διά να αγοράσωμεν..», όπως ακριβώς που συνέβη με τις «μωρές παρθένες» (Ματθαίος ΚΕ/25: 10). 

  Και συνεχίζει ο συγγραφέας της επιστολής «προς Εβραίους»: «Διότι ημείς ευηγγελίσθημεν, καθώς και εκείνοι αλλά δεν ωφέλησεν εκείνους ο λόγος, τον οποίον ήκουσαν, επειδή δεν ήτο εις τους ακούσαντας ηνωμένος με την πίστιν». 

    3 Διότι εισερχόμεθα εις την κατάπαυσιν ημείς οι πιστεύσαντες, καθώς είπεν· Ούτως ώμοσα εν τη οργή μου, δεν θέλουσιν εισέλθει εις την κατάπαυσίν μου αν και τα έργα αυτού ετελείωσαν από καταβολής κόσμου". Η ανάπαυση της Χαναάν συμβολίζει την αιώνια ζωή δια του Χριστού, την οποία χαρίζει ο Θεός σε κάθε πιστό του Χριστού, ο οποίος Τον δέχεται Σωτήρα και Κύριο της ζωής του. «Κι αυτή είναι η υπόσχεση, που αυτός υποσχέθηκε σε μας: Την αιώνια ζωή» (Α’ Ιωάννου Β/2: 25). «Αυτά τα έγραψα σε σας που πιστεύετε στο όνομα του Υιού τού Θεού, για να γνωρίζετε ότι έχετε αιώνια ζωή, και για να πιστεύετε στο όνομα του Υιού τού Θεού» (Α’ Ιωάννου Ε/5: 13). 

    Δύο κατηγορίες ανθρώπων αναγνωρίζει ο Κύριος: Τους «σωσμένους πιστούς» και τους «χαμένους αδιάφορους». 

    Το κλειδί που ανοίγει την πόρτα του ουρανού είναι η πίστη στο Θεό, διά του Κυρίου Ιησού Χριστού. Πίστη στη δύναμη του Θεού, στον αιώνιο και αψευδή Λόγο Του, πίστη στο αντικαταστατικό Έργο της σωτηρίας που έκανε ο Χριστός πάνω στο σταυρό, για τη λύτρωση από την αμαρτία όλων των ανθρώπων. Ο συγγραφέας της επιστολής "προς Εβραίους" (ΙΑ/11: 6) τονίζει: «χωρίς πίστη είναι αδύνατο να ευαρεστήσει κανείς το Θεό». Όσοι θα πιστέψουν στις υποσχέσεις Του Θεού θα μπουν στον τόπο της «ανάπαυσής» Του. Με όλους αυτούς που θα απιστήσουν, που δε θα Τον εμπιστευτούν, ο Θεός θα οργιστεί μαζί τους, όπως ακριβώς είχε οριστεί και με τους πατέρες τους που δεν πίστεψαν στα λόγια Του και δίστασαν να μπουν στη γη της Επαγγελίας. Ο συγγραφέας της επιστολής «προς Εβραίους» (Γ/3: 9-11) αναφέρει: 

    9 όπου οι πατέρες σας με επείρασαν, με εδοκίμασαν και είδον τα έργα μου τεσσαράκοντα  έτη 

  10 διά τούτο δυσηρεστήθην εις την γενεάν εκείνην και είπον· Πάντοτε πλανώνται εν τη καρδία αυτών και αυτοί δεν εγνώρισαν τας οδούς μου· 

  11 ούτως ώμοσα εν τη οργή μου, δεν θέλουσιν εισέλθει εις την κατάπαυσίν μου· 

  Το επαναλαμβάνει για να δώσει έμφαση στο ότι ο Θεός μας έχει υποσχεθεί ανάπαυση. 

    6 Επειδή λοιπόν μένει να εισέλθωσί τινές εις αυτήν, και οι πρότερον ευαγγελισθέντες δεν εισήλθον δι' απείθειαν 

   7 πάλιν διορίζει ημέραν τινά, Σήμερον, λέγων διά του Δαβίδ, μετά τοσούτον καιρόν, καθώς είρηται. Σήμερον, εάν της φωνής αυτού ακούσητε, μη σκληρύνητε τας καρδίας σας (Εβραίους Δ/4: 6,7). 

    Δίνει ευκαιρίες ο Κύριος, ας είμαστε προσεκτικοί διότι «Δεν θέλει δικολογεί διαπαντός ουδέ θέλει φυλάττει την οργήν αυτού εις τον αιώνα» (Ψαλμός ΡΓ/103: 9). ---

ΠΡΟΣΕΥΧΗ.

ΠΡΟΣΕΥΧΗ. 

Ευαγγέλιον "κατά Ματθαίον", κεφ.  Ζ/7,  εδ. 7-8.

 

7 Αιτείτε,  και  θέλει  σας  δοθή  ζητείτε,  και  θέλετε ευρεί, κρούετε, και θέλει σας ανοιχθή. 

8 Διότι  πας  ο  αιτών  λαμβάνει  και  ο ζητών  ευρίσκει και εις τον κρούοντα θέλει ανοιχθή  

Μετάφραση.

Ζητάτε και θα σας δοθεί. Γυρεύετε και θα βρείτε. Χτυπάτε και θα σας ανοιχτεί. 8 Γιατί, ο καθένας που ζητάει, παίρνει κι εκείνος που γυρεύει, βρίσκει και σ' εκείνον που χτυπάει, θ' ανοιχτεί. 

     ΣΧΟΛΙΑ: 

    Τα παραπάνω λόγια ο Κύριος Ιησούς Χριστός τ’ ανέφερε στην «επί του όρους ομιλία» (Ματθαίος, κεφ. Ε/5 - Ζ/7). Ο Λόγος του Θεού δε διευκρινίζει ποια ακριβώς ήταν η τοποθεσία στην οποία βρισκόταν το εν λόγω όρος. Κάποιοι υποθέτουν ότι έγινε στο όρος Θαβώρ, κάποιοι άλλοι μεταξύ Θαβώρ και Καπερναούμ. Ο Κύριος με την τόσο διδακτική αυτή ομιλία Του απευθύνεται σε ανθρώπους που πιστεύουν στο Θεό ή εκζητούν ειλικρινά να Τον γνωρίσουν. Μεταξύ άλλων ο Κύριος προτρέπει τους ακροατές Του να «ζητούν» και να «ερευνούν» γύρω από τα πράγματα του Θεού. Προτρέπει τους ανθρώπους: «Ερευνάτε τας γραφάς, διότι σεις νομίζετε ότι εν αυταίς έχετε ζωήν αιώνιον και εκείναι είναι αι μαρτυρούσαι περί εμού» (Ιωάννης Ε/5: 39). Σ’ αυτούς που ερευνούν, που εκζητούν τους υπόσχεται ότι θα λάβουν και θα βρουν από που ζητούν. 

    «Εξακολουθήστε να ζητάτε και θα σας δοθεί». Ο Θεός πρόθυμα απαντάει στις προσευχές αυτών που έχουν ειλικρινή εκζήτηση. Το αυτί Του είναι στραμμένο στη φωνή των δικών Του παιδιών. Είναι Θεός "ακούων προσευχήν" (Ψαλμός ΞΕ/65: 2). Ο Δαβίδ αναφέρει: «Έκραξαν οι δίκαιοι, και ο Κύριος εισήκουσε, και εκ πασών των θλίψεων αυτών ελευθέρωσεν αυτούς» (Ψαλμός ΛΔ/34: 17). Επίσης στον «Ψαλμό» (ΡΚ/120) αναφέρεται: «Εν τη θλίψει μου έκραξα προς τον Κύριον, και εισήκουσέ μου». Ο Ψαλμωδός αναφέρει: «ΘΕΟΣ είναι καταφυγή μας και δύναμη, βοήθεια ετοιμότατη μέσα στις θλίψεις». Η προσευχή ενεργοποιεί μια γραμμή απευθείας σύνδεσης με το Θεό. 

    «Ζητάτε και θα σας δοθεί». Ο Θεός είναι πρόθυμος να απαντάει στις προσευχές μας. Θέλοντας να τονίσει αυτό ο Κύριος θέτει στους μαθητές Του το ερώτημα: «Ποιος από εσάς, αν ο γιος του τού ζητήσει ψωμί, θα του δώσει πέτρα; . . . Άρα λοιπόν, αν εσείς, μολονότι είστε πονηροί, ξέρετε να δίνετε καλά δώρα στα παιδιά σας, πόσο μάλλον θα δώσει ο Πατέρας σας που είναι στους ουρανούς καλά πράγματα σε όσους ζητούν από αυτόν!» (Ματθαίος Ζ/7: 7-11). 

    Πάντοτε ακούει ο Θεός την προσευχή μας όταν προσευχόμαστε; Η απάντηση είναι όχι. Στο βιβλίο του προφήτη «Ζαχαρία» (Ζ/7: 9-14) αναφέρεται: 

9 Έτσι λέει ο Κύριος των δυνάμεων, λέγοντας: Να κρίνετε κρίση αλήθειας, και να κάνετε έλεος και οικτιρμό, κάθε ένας στον αδελφό του 

10 και μη καταδυναστεύετε τη χήρα, και τον ορφανό, και τον ξένο, και τον πένητα· και κανένας από σας ας μη σκέφτεται κακό μέσα στην καρδιά του ενάντια στον αδελφό του. 

11 Αλλά, αρνήθηκαν να προσέξουν, και έστρεψαν απειθή νώτα, και βάρυναν τα αυτιά τους για να μη ακούσουν. 

12 Ναι, αυτοί έκαναν τις καρδιές τους σαν το διαμάντι, ώστε να μη ακούσουν τον νόμο, και τα λόγια, που ο Κύριος των δυνάμεων έστειλε με το δικό του πνεύμα, διαμέσου των προηγούμενων προφητών· γι' αυτό, μεγάλη οργή ήρθε από τον Κύριο των δυνάμεων. 

13 Γι' αυτό, όπως αυτός είχε κράξει, κι αυτοί δεν άκουγαν, έτσι κι αυτοί έκραξαν, κι εγώ δεν εισάκουγα, λέει ο Κύριος των δυνάμεων· 

14 αλλά, τους διασκόρπισα σαν με ανεμοστρόβιλο σε όλα τα έθνη, που δεν τα γνώριζαν. Και ο τόπος πίσω τους ερημώθηκε, ώστε δεν υπήρχε αυτός που διάβαινε ούτε αυτός που επέστρεφε· και έβαλαν την επιθυμητή γη σε ερήμωση. 

    Δε μπορεί ν’ ακολουθείς μια ζωή μακριά από το Θεό, έξω από το θέλημα Του και να περιμένεις να σε ακούσει ο Θεός και ν’ απαντήσει στις προσευχές σου. Ο Κύριος απαντάει στους ταπεινούς, σε όλους εκείνους που έχουν ειλικρινή εκζήτηση, που έχουν φόβο (σεβασμό), ευλάβεια στο πρόσωπό Του. Ας θυμηθούμε τα λόγια της Μαριάμ όταν επισκέφθηκε την Ελισσάβετ τη μητέρα του Ιωάννη του Βαπτιστή και το βρέφος σκίρτησε μέσα της: «Μεγαλύνει η ψυχή μου τον Κύριο και το πνεύμα μου αγαλλίασε στον Θεό τον σωτήρα μου για τον λόγο ότι, επέβλεψε επάνω στην ταπείνωση της δούλης του» (Λουκάς Α/1: 46-48). Ο Θεός ευαρεστήθηκε στο ταπεινό πνεύμα της Μαρίας. Ένας ύμνος λέει: «Εσύ ο πλάστης, εγώ πηλός». Αυτό θα πει ταπείνωση. 

    Υπάρχουν προϋποθέσεις για ν’ ακουστεί η προσευχή μας από το Θεό και αυτές είναι: 

    Να έχουμε πίστη στο Λόγο Του, να είμαστε ενωμένοι πνευματικά μαζί Του και να ζητάμε «κατά το θέλημά Του». Απευθυνόμενος ο Κύριος προς τους μαθητές Του ανέφερε: 

    «Σας διαβεβαιώνω, αν έχετε πίστη, και δεν διστάσετε, όχι μονάχα αυτό της συκιάς θα κάνετε, αλλά και σ' αυτό το βουνό αν πείτε: Σήκω και πέσε στη θάλασσα, θα γίνει. Και όλα όσα ζητήσετε στην προσευχή, έχοντας πίστη, θα τα πάρετε» (Ματθαίος ΚΑ/21: 22). 

    «Δια τούτο, σας λέω: Όλα όσα ζητάτε, καθώς προσεύχεστε, πιστεύετε ότι τα παίρνετε, και θα γίνει σε σας» (Μάρκος ΙΑ/11: 24). 

    «Αν μείνετε ενωμένοι μαζί μου, και τα λόγια μου μείνουν μέσα σας, θα ζητάτε ό,τι αν θέλετε, και θα γίνει σε σας» (Ιωάννης ΙΕ/15: 7). 

    «Κι αυτή είναι η παρρησία που έχουμε προς αυτόν, ότι: Αν ζητάμε κάτι σύμφωνα με το θέλημά του, μας εισακούει. Και αν γνωρίζουμε ότι μας εισακούει, ό,τι αν ζητήσουμε, γνωρίζουμε ότι παίρνουμε τα αιτήματα που ζητήσαμε απ' αυτόν» (Α’ Ιωάννου Ε/5: 4-15). 

    Ας ακούσουμε άλλη μία ταπεινή ψυχή που ήταν γυναίκα του Ελκανά και άκουγε στο όνομα Άννα, πως προσεύχεται στον Κύριο: 

    8 Και ο άνδρας της, ο Ελκανά, της είπε: Άννα, γιατί κλαις; Και γιατί δεν τρως; Και γιατί είναι θλιμμένη η καρδιά σου; Δεν είμαι εγώ σε σένα καλύτερος από δέκα γιους; 

    9 Και η Άννα σηκώθηκε, αφού έφαγαν στη Σηλώ, και αφού ήπιαν· και ο Ηλεί ο ιερέας καθόταν σε μία καθέδρα, κοντά στον παραστάτη τής πύλης τού ναού τού Κυρίου. 

    10 Κι αυτή ήταν καταπικραμένη στην ψυχή, και προσευχόταν στον Κύριο, κλαίγοντας υπερβολικά. 

    11 Και ευχήθηκε μια ευχή, λέγοντας: Κύριε των δυνάμεων, αν πραγματικά επιβλέψεις στην ταπείνωση της δούλης σου, και με θυμηθείς, και δεν ξεχάσεις τη δούλη σου, αλλά δώσεις στη δούλη σου ένα αρσενικό παιδί, τότε θα το δώσω στον Κύριο για όλες τις ημέρες τής ζωής του, και ξυράφι δεν θα περάσει από το κεφάλι του. 

   12 Κι ενώ αυτή εξακολουθούσε να προσεύχεται μπροστά στον Κύριο, ο Ηλεί παρατηρούσε το στόμα της. 

    13 Αλλά, η Άννα, αυτή μιλούσε μέσα στην καρδιά της· μονάχα τα χείλη της κινούνταν, η φωνή της όμως δεν ακουγόταν· γι' αυτό, ο Ηλεί νόμισε ότι ήταν μεθυσμένη. 

    14 Και ο Ηλεί τής είπε: Μέχρι πότε θα είσαι μεθυσμένη; Να αποβάλεις από σένα το κρασί. 

    15 Και η Άννα αποκρίθηκε και είπε: Όχι, κύριέ μου, εγώ είμαι γυναίκα καταθλιμμένη στην ψυχή· ούτε κρασί ούτε σίκερα (οινοπνευματώδες ποτό που έχει υποστεί ζήμωση) δεν ήπια, αλλά ξέχυσα την ψυχή μου μπροστά στον Κύριο 

    16 μη πάρεις τη δούλη σου για αχρεία γυναίκα· επειδή, από το πλήθος τού πόνου μου και της θλίψης μου μίλησα μέχρι τώρα. 

    17 Τότε, ο Ηλεί αποκρίθηκε και είπε: Πήγαινε σε ειρήνη και ο Θεός τού Ισραήλ ας σου δώσει το αίτημά σου, που του ζήτησες. 

    18 Κι εκείνη είπε: Είθε η δούλη σου να βρει χάρη στα μάτια σου. Τότε η γυναίκα έφυγε στον δρόμο της, και έφαγε, και το πρόσωπό της δεν ήταν πλέον σκυθρωπό. 

    19 Και το πρωί σηκώθηκαν ενωρίς, και αφού προσκύνησαν μπροστά στον Κύριο, γύρισαν, και ήρθαν στο σπίτι τους στη Ραμάθ. Και ο Ελκανά γνώρισε τη γυναίκα του την Άννα και ο Κύριος τη θυμήθηκε. 

    Ξεχνάει ποτέ ο Κύριος τη φωνή του δικού Του παιδιού; Οι προσευχές του Αγίων ανθρώπων του Θεού «φυλάσσονται σε χρυσές φιάλες στον ουρανό» (Αποκάλυψη Ε/5: 8).

    20 Και όταν συμπληρώθηκαν οι ημέρες από τότε που η Άννα συνέλαβε, γέννησε έναν γιο, και αποκάλεσε το όνομά του Σαμουήλ, Επειδή, είπε, τον ζήτησα από τον Κύριο. 

    21 Και ανέβηκε ο άνθρωπος Ελκανά, και όλη η οικογένειά του, για να προσφέρει στον Κύριο την ετήσια θυσία, και την ευχή του. 

    22 Η Άννα, όμως, δεν ανέβηκε επειδή, είπε στον άνδρα της: Δεν θα ανέβω μέχρι να απογαλακτιστεί το παιδί και τότε θα το φέρω, για να εμφανιστεί μπροστά στον Κύριο, και να κατοικεί εκεί για πάντα. 

    23 Και ο άνδρας της ο Ελκανά τής είπε: Κάνε ό,τι σου φαίνεται καλό κάθισε μέχρι να το απογαλακτίσεις μονάχα ο Κύριος να εκπληρώσει τον λόγο του! Και η γυναίκα κάθισε, και θήλαζε τον γιο της, μέχρις ότου τον απογαλάκτισε. 

    24 Και αφού τον απογαλάκτισε, τον ανέβασε μαζί της, μαζί με τρία μοσχάρια, και ένα εφά αλεύρι, και έναν ασκό κρασί, και τον έφερε στον οίκο τού Κυρίου στη Σηλώ και το παιδί ήταν μικρό. 

     25 Και έσφαξαν το μοσχάρι, και έφεραν το παιδί στον Ηλεί. 

    26 Και η Άννα είπε: Ω, κύριέ μου! Ζει η ψυχή σου, κύριέ μου, εγώ είμαι η γυναίκα, που είχε σταθεί εδώ κοντά σου, που δεόταν στον Κύριο 

    27 για το παιδί αυτό δεόμουν και ο Κύριος μου έδωσε το αίτημά μου, που είχα ζητήσει απ' αυτόν 

   28 γι' αυτό κι εγώ το δάνεισα στον Κύριο όλες τις ημέρες της ζωής του θα είναι δανεισμένο στον Κύριο. Και προσκύνησε εκεί τον Κύριο. 

    Οι απαντήσεις του Θεού στις προσευχές μας δεν έρχονται πάντοτε στο χρόνο που εμείς επιθυμούμε. Άλλο το ρολόι το δικό μας και άλλο το ρολόι του Θεού. Ο Κύριος θ’ απαντήσει στο χρόνο που είναι κατάλληλος για μας. Έτσι λοιπόν σε κάποιες προσευχές μας παρατηρούμε ο Θεός ν’ απαντάει σύντομα ενώ σε κάποιες άλλες ν’ αργεί, σύμφωνα με τα δικά μας μέτρα και σταθμά. Ο Κύριος δεν κάνει λάθη και είναι ο Μόνος που γνωρίζει πότε είναι καλύτερα για μας ν’ απαντήσει. 

    Ας προσέξουμε κάτι ακόμα στις προσευχές μας. Ο Λόγος του Θεού μας καλεί να μην βαττολογούμε. «Και όταν προσεύχεστε, μη επαναλαμβάνετε τα ίδια και τα ίδια, όπως οι Εθνικοί επειδή, νομίζουν ότι με την πολυλογία τους θα εισακουστούν. Μη εξομοιωθείτε, λοιπόν, μ' αυτούς επειδή, ο Πατέρας σας ξέρει από ποια πράγματα έχετε ανάγκη, πριν εσείς τα ζητήσετε απ' αυτόν» (Ματθαίος Σ/6: 7,8). 

    Θα πρέπει να μιλάμε στο Θεό από καρδιάς. Ο Θεός ξέρει τις ανάγκες μας και πόσες φορές δεν τις έχει ικανοποιήσει, χωρίς καν να του το ζητήσουμε; Παρ’ ότι ξέρει θέλει να προσευχόμαστε για να είμαστε σε συνεχή επικοινωνία μαζί Του αλλά και να γνωρίζουμε από που προέρχεται «πάσα δόσης αγαθή και παν δώρημα τέλειον». ---

"Δεν είναι βάλσαμο εν Γαλαάδ;"

Βιβλίο προφήτη   «ΙΕΡΕΜΙΑ»,   κεφ. Η/8,   εδ.   5 – 22. 

5 Γιατί αυτός ο λαός τής Ιερουσαλήμ στράφηκε με παντοτινή στροφή; Προσηλώνονται στην απάτη, αρνούνται να επιστρέψουν. 

6 Ακροάστηκα, και άκουσα, αλλά, δεν μίλησαν με ευθύτητα δεν υπάρχει κανένας που να μετανοεί από την κακία του, λέγοντας: Τι έκανα; Κάθε ένας στράφηκε στον δρόμο του, σαν το άλογο που ορμάει στη μάχη. 

7 Κι αυτός ο πελαργός στον ουρανό γνωρίζει τους διορισμένους καιρούς του και το τρυγόνι, και ο γερανός, και το χελιδόνι φυλάττουν τον καιρό τού ερχομού τους· ο λαός μου, όμως, δεν γνωρίζει την κρίση τού Κυρίου. 

    Στα λόγια αυτά φαίνεται καθαρά η πλήρης εξαχρείωση των κατοίκων του νότιου βασιλείου του Ισραήλ ή «βασίλειο του Ιούδα», μια κατάσταση που έχει απλωθεί απ’ άκρου εις άκρον της γης. Παντού απάτη, εξαχρείωση, κακία, χωρίς να υπάρχει ούτε ίχνος μεταμέλειας. «καθώς είναι γεγραμμένον Ότι δεν υπάρχει δίκαιος ουδέ εις, δεν υπάρχει τις έχων σύνεσιν δεν υπάρχει τις εκζητών τον Θεόν. Πάντες εξέκλιναν, ομού εξηχρειώθησαν δεν υπάρχει ο πράττων αγαθόν, δεν υπάρχει ουδέ εις» (Ρωμαίους Γ/3: 10-12). 

    Η μεγάλη πλειοψηφία των ανθρώπων δεν πιστεύουν ότι κάποια στιγμή, που ο Θεός έχει ορίσει, θα κριθούν για τις πράξεις τους, ούτε ότι θα υπάρξουν συνέπειες για τις παραβάσεις τους στη ζωή. Όμως κάνουν μεγάλο λάθος. Ο άνθρωπος θα κριθεί για τις πράξεις του γιατί είναι από το Θεό ελεύθερος, έχει λογική και βάσει αυτής μπορεί να επιλέξει. Γι’ αυτό θα δώσει λόγο για τις επιλογές του. Το άλογο ζώο δε θα δώσει λόγο γιατί δεν έχει δυνατότητα επιλογής. Ο Λόγος του Θεού αναφέρει: «είναι αποφασισμένον εις τους ανθρώπους άπαξ να αποθάνωσι, μετά δε τούτο είναι κρίσις» (Εβραίους Θ/9: 27). Ο Απ. Πέτρος την ημέρα της «Πεντηκοστής» αναφωνεί ενώπιον όλων των παρευρισκόμενων: «Τους καιρούς λοιπόν της αγνοίας παραβλέψας ο Θεός, τώρα παραγγέλλει εις πάντας τους ανθρώπους πανταχού να μετανοώσι, διότι προσδιώρισεν ημέραν εν ή μέλλει να κρίνη την οικουμένην εν δικαιοσύνη, διά ανδρός τον οποίον διώρισε, και έδωκεν εις πάντας βεβαίωσιν περί τούτου, αναστήσας αυτόν εκ νεκρών» (Πράξεις ΙΖ/17: 30,31). 

    Η αμαρτία του λαού την οποία δε μπορούσε με κανέναν τρόπο ν’ ανεχθεί ο Θεός ήταν η ειδωλολατρία. Εξαιτίας αυτής της μεγάλης αμαρτίας ο λαός οδηγήθηκε στην Βαβυλωνιακή εξορία για εβδομήντα ολόκληρα χρόνια (609 – 539 π.Χ.). Ο Θεός θρηνεί για την κατάσταση του λαού Του, καθώς γνωρίζει το τι πρόκειται ν’ ακολουθήσει. 

    8 Πώς λέτε: Είμαστε σοφοί, και ο νόμος τού Κυρίου είναι μαζί μας; Δέστε, σίγουρα, μάταια έγινε αυτό η κάλαμος των γραμματέων είναι αναληθής. 

    Πίστευαν ότι ήταν σοφοί, δυνατοί, πλούσιοι και ξεχωρισμένοι από το Θεό, για να Τον υπηρετήσουν. Γνώριζαν τους νόμους του Κυρίου και παρ’ όλα αυτά οι ερμηνευτές, οι προφήτες, οι ιερείς νόθευαν τα λόγια Του και αρνούντο το Νόμο Του. Προσπαθούσαν να πλουτίσουν παράνομα και αντιμετώπιζαν τα προβλήματα με επιπολαιότητα, αποβλέποντες σε «αισχρό κέρδος» (επιστολή Τίτο Α/1: 11) και σε εκμετάλλευση των συνανθρώπων τους. Ο Θεός ευαρεστείται με την Αγάπη, τη δικαιοσύνη, την αξιοπιστία και όχι με τέτοιου είδους συμπεριφορές. 

    9 Οι σοφοί καταντροπιάστηκαν, πτοήθηκαν, και συνελήφθησαν επειδή, απέρριψαν τον λόγο τού Κυρίου και ποια σοφία υπάρχει μέσα τους; 

19 Επειδή είναι γεγραμμένον Θέλω απολέσει την σοφίαν των σοφών, και θέλω αθετήσει την σύνεσιν των συνετών. 

20 Που ο σοφός; που ο γραμματεύς; που ο συζητητής του αιώνος τούτου; δεν εμώρανεν ο Θεός την σοφίαν του κόσμου τούτου; 

21 Διότι επειδή εν τη σοφία του Θεού ο κόσμος δεν εγνώρισε τον Θεόν διά της σοφίας, ηυδόκησεν ο Θεός διά της μωρίας του κηρύγματος να σώση τους πιστεύοντας (Α’ Κορινθίους Α/1: 20). 

    Μία είναι η σοφία, να γνωρίζει ο άνθρωπος τον Θεό και δημιουργό Του. Ο Ευαγγελιστής «Ιωάννης» (ΙΖ/17: 3) αναφέρει: «Κι αυτή είναι η αιώνια ζωή, το να γνωρίζουν εσένα τον μόνον αληθινό Θεό, και εκείνον τον οποίον απέστειλες, τον Ιησού Χριστό». 

    10 Γι' αυτό, θα δώσω τις γυναίκες τους σε άλλους, τα χωράφια τους σ' εκείνους που θα τους κληρονομήσουν επειδή, κάθε ένας, από μικρόν μέχρι μεγάλο δόθηκε σε πλεονεξία από προφήτη μέχρι ιερέα, κάθε ένας πράττει το ψέμα. 

    «Επειδή πάντες ήμαρτον και υστερούνται της δόξης του Θεού, δικαιούνται δε δωρεάν με την χάριν αυτού διά της απολυτρώσεως της εν Χριστώ Ιησού» (Ρωμαίους Γ/3: 23,24). Τι αναφέρει ο Λόγος του Θεού για την πλεονεξία; «Νεκρώσετε, λοιπόν, τα μέλη σας που είναι επάνω στη γη: Πορνεία, ακαθαρσία, πάθος, κακή επιθυμία, και την πλεονεξία, που είναι ειδωλολατρεία» (Κολοσσαείς Γ/3: 5). Ο Ψαλμωδός ζητάει από το Θεό: «Κλίνε την καρδιά μου στα μαρτύριά σου, και όχι σε πλεονεξία» (ΡΙΘ/119: 36). 

11 Επειδή, γιάτρεψαν το σύντριμμα της θυγατέρας τού λαού μου με επιπόλαιο τρόπο, λέγοντας: Ειρήνη, ειρήνη αλλά, δεν υπάρχει ειρήνη. 

12 Μήπως ντράπηκαν ότι έπραξαν βδέλυγμα; Μάλιστα, καθόλου δεν ντράπηκαν ούτε κοκκίνισαν γι' αυτό, θα πέσουν ανάμεσα σ' εκείνους που πέφτουν στον καιρό τής επίσκεψής τους θα απολεστούν, είπε ο Κύριος. 

13 Εξάπαντος θα τους αναλώσω, λέει ο Κύριος δεν θα είναι σταφύλια στην άμπελο ούτε σύκα στη συκιά, και το φύλλο θα μαραθεί και τα αγαθά, που τους έδωσα, θα φύγουν απ' αυτούς. 

14 Γιατί καθόμαστε; Συγκεντρωθείτε, ας μπούμε μέσα στις οχυρές πόλεις, και ας μείνουμε εκεί ολοκληρωτικά σιωπηλοί επειδή, ο Κύριος ο Θεός μας μάς κράτησε σε τέλεια σιωπή, και μας πότισε νερό χολής, μια που αμαρτήσαμε στον Κύριο. 

15 Προσμείναμε ειρήνη, όμως κανένα αγαθό καιρό θεραπείας, όμως, δέστε, ταραχή. 

16 Το φρύαγμα (ο θυμός) των αλόγων του ακούστηκε από τη Δαν σείστηκε ολόκληρη η γη από τον ήχο τού χρεμετισμού των ρωμαλέων αλόγων του επειδή, ήρθαν και κατέφαγαν τη γη, και το πλήρωμά της την πόλη, κι αυτούς που κατοικούν σ' αυτή 

17 επειδή, δέστε, εγώ σας στέλνω φίδια, οχιές, που δεν θα γοητεύονται, αλλά θα σας δαγκώνουν, λέει ο Κύριος. 

18 Θέλησα να παρηγορηθώ από τη λύπη, η καρδιά μου, όμως, είναι μέσα μου παραλυμένη. 

19 Δέστε, φωνή κραυγής τής θυγατέρας τού λαού μου, από μακρινή γη. Δεν είναι ο Κύριος στη Σιών; Ο βασιλιάς της δεν είναι μέσα σ' αυτή; Γιατί με παρόργισαν με τα γλυπτά τους, με ξένες ματαιότητες; 

20 Πέρασε ο θερισμός, τελείωσε το καλοκαίρι, κι εμείς δεν σωθήκαμε. 

21 Για το σύντριμμα της θυγατέρας τού λαού μου πληγώθηκα είμαι σε πένθος με κατέλαβε έκπληξη. Δεν υπάρχει βάλσαμο στη Γαλαάδ; 

22 Δεν υπάρχει εκεί γιατρός; Γιατί, λοιπόν, η θυγατέρα τού λαού μου δεν ανέλαβε την υγεία της; 

      ΣΧΟΛΙΑ: 

    Καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες φοβερών, τρομερών, πρωτόγνωρων, ακραία τραγικών γεγονότων καταστροφής, καθώς στην κυριολεξία ένας ολόκληρος κόσμος καταρρέει μέσα στη θλίψη, τον πόλεμο και τα δάκρυα. Ένας πολιτισμός χιλιάδων χρόνων αποδεικνύεται ανίκανος, για να δώσει λύση στα μεγάλα, φλέγοντα καθημερινά προβλήματα. Αντίθετα, καθώς εξελίσσεται, γίνεται «μπούμερανγκ» και απειλή για την ίδια την ύπαρξη του ανθρώπινου είδους. 

    Πρόκειται για έναν «πολιτισμό» που δημιουργήθηκε «χωρίς Θεό, χωρίς Χριστό και κατά συνέπεια, χωρίς να έχει καμία ελπίδα και καμία προοπτική για τον άνθρωπο». Ένα πολιτισμό στηριγμένο στην αμαρτία, την αποστασία, την άρνηση του θελήματος του Θεού, στην απόλυτη επικράτηση του ανθρώπινου διεφθαρμένου «εγώ». Θα λέγαμε ότι στις ημέρες μας κορυφώνεται τούτη η προσπάθεια εναντίωσης του ανθρώπου απέναντι στο Θεό και το θέλημά Του. Η γη διεφθάρη, όπως και στις ημέρες του Νώε (Γένεση Σ/6: 11), κατακλύσθηκε από αδικία, ανομία, πλεονεξία και κάθε άλλο κακό και τα αποτελέσματα είναι τραγικά, φοβερά, συγκλονιστικά. 

    Άραγε ποια είναι η αιτία όλου αυτού του κακού που συμβαίνει γύρω μας; Γιατί, ενώ «περιμέναμε να έρθει ειρήνη, ήρθε πόλεμος, ταραχή, φόβος, απελπισία;» (Ιερεμίας Σ/6: 15). Ο αιώνος Λόγος του Θεού με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο μας αποκαλύπτει την αιτία: «Δύο κακά έπραξε ο λαός μου, εμέ εκγατέλιπον την πηγή των ζώντων υδάτων και έσκαψαν εις εαυτούς λάκκους, συντετριμμένους, οίτινες δεν δύνανται να κρατήσωσιν ύδωρ» (Ιερεμίας Β/2: 13). Ο άνθρωπος εγκατέλειψε τον αληθινό Θεό, τον Πλάστη του και Δημιουργό του. Ο πρ. «Ησαΐας» (Α/1: 3) χαρακτηριστικά αναφέρει: «το βόδι γνωρίζει το αφεντικό του, και το γαϊδούρι τη φάτνη τού κυρίου του ο Ισραήλ, όμως, δεν γνωρίζει, ο λαός μου δεν εννοεί». Τη λύση που έδωσε ο Θεός, από αγάπη για τον αμαρτωλό άνθρωπο, το τέλειο και ολοκληρωμένο Έργο σωτηρίας, που έκανε ο Ιησούς Χριστός πάνω στο σταυρό, ως αντικαταστάτης μιας ολόκληρης αμαρτωλής ανθρωπότητας, ο άνθρωπος δεν το αποδέχτηκε με ολέθρια αποτελέσματα γι’ αυτόν. 

      Ας παρατηρήσουμε, με γνώμονα πάντοτε τον αιώνιο και αψευδή Λόγο του Θεού, για να δούμε ποιες ήταν οι αιτίες που ο άνθρωπος εγκατέλειψε και συνεχίζει να εγκαταλείπει τον αληθινό Θεό. 

      1/ Η αγάπη προς τη ζωή της αμαρτίας. 

    Ο νεότερος γιος στην «παραβολή του ασώτου» (Λουκάς ΙΑ/11: 32) είχε τα πάντα όσο ζούσε μέσα στο σπίτι του Πατέρα του. Είχε αγάπη, πλούτο, δόξα, πλήρη επάρκεια σε όλα. Παρ’ όλα αυτά με κάθε τρόπο ήθελε να φύγει από το σπίτι του Πατέρα και μάλιστα πολύ μακριά «εις χώραν μακράν». Ο λόγος που τον ωθούσε να φύγει ήταν η αγάπη για την αμαρτία. Στο σπίτι του Πατέρα υπήρχαν τα πάντα, εκτός από αμαρτία. 

    Την εικόνα του ανθρώπου διαχρονικά την παρουσιάζει ο Απ. Παύλος με τα πιο μελανά χρώματα στην επιστολή «προς Ρωμαίους» (κεφ. Α/1, εδ. 24–33). Στις έσχατες ημέρες μας λέγει ο απόστολος στον Τιμόθεο, η αμαρτία, η αποστασία, η πτώση του ανθρώπου, θα κορυφωθούν. 

1 Γίνωσκε δε τούτο, ότι εν ταις εσχάταις ημέραις θέλουσιν ελθεί καιροί κακοί 

2 διότι θέλουσιν είσθαι οι άνθρωποι φίλαυτοι, φιλάργυροι, αλαζόνες, υπερήφανοι, βλάσφημοι, απειθείς εις τους γονείς, αχάριστοι, ανόσιοι, 

3 άσπλαγχνοι, αδιάλλακτοι, συκοφάνται, ακρατείς, ανήμεροι, αφιλάγαθοι, 

4 προδόται, προπετείς, τετυφωμένοι, φιλήδονοι μάλλον παρά φιλόθεοι, 

5 έχοντες μεν μορφήν ευσεβείας, ηρνημένοι δε την δύναμιν αυτής. Και τούτους φεύγε. 

6 Διότι εκ τούτων είναι εκείνοι, οίτινες εισχωρούσιν εις τας οικίας και αιχμαλωτίζουσι τα γυναικάρια τα πεφορτισμένα αμαρτίας, συρόμενα υπό διαφόρων επιθυμιών, 

7 τα οποία πάντοτε μανθάνουσι και ποτέ δεν δύνανται να έλθωσιν εις την γνώσιν της αληθείας. 

8 Και καθ' ον τρόπον ο Ιαννής και Ιαμβρής αντέστησαν εις τον Μωϋσήν, ούτω και αυτοί ανθίστανται εις την αλήθειαν, άνθρωποι διεφθαρμένοι τον νούν, αδόκιμοι εις την πίστιν. 

9 Αλλά δεν θέλουσι προκόψει πλειότερον διότι η ανοησία αυτών θέλει γείνει κατάδηλος εις πάντας, καθώς και η εκείνων έγεινε (Β΄ Τιμοθέου Γ/3: 1-9). 

        2/ Η ζωή της ανεξαρτησίας από το Θεό. 

        "Δεν θέλωμεν ούτος βασιλεύσει εφ’ ημών" (Λουκάς ΙΘ/19: 14). 

    Μέσα στον κήπο της Εδέμ ο διάβολος έπεισε τον άνθρωπο να φάγει από τον απαγορευμένο καρπό. Τούτη τη φορά, που ο Θεός είπε: «Φάτε απ’ αυτόν τον καρπό (Ιησού Χριστό)» ο διάβολος έρχεται να πει: «Μη φας από αυτό τον καρπό, θα σου κλέψει την ελευθερία σου, θα γίνεις αποσυνάγωγος και πολλά άλλα». Ζήσε μόνος σου, έχεις ικανότητες, θα τα καταφέρεις. Την προσπάθεια αυτή έρχονται να ενισχύσουν διάφορες κοσμοθεωρίες (υπεράνθρωπος του Νίτσε κλπ). Μπλεγμένος με όλες αυτές τις καλοστημένες παγίδες του εχθρού, ο άνθρωπος φθάνει στο έσχατο σημείο να αρνείται ακόμη και την ύπαρξη του Θεού. Πολύ εύστοχα ο ψαλμωδός αναρωτιέται: «Γιατί φρύαξαν τα έθνη και οι λαοί μελέτησαν μάταια. Παραστάθηκαν οι βασιλείς της γης και οι άρχοντες συνήχθησαν ομού, κατά του Κυρίου και του Χριστού αυτού, λέγοντες. Ας διασπάσωμεν τους δεσμούς αυτών, και ας απορρίψωμεν αφ’ ημών τας αλύσεις αυτών» (Ψαλμός Β/2: 1–3). Τι θα συμβεί κάτω από όλο αυτό το πνεύμα της αμαρτίας, της άρνησης και της αποστασίας του ανθρώπου; Θ’ αναβάλει μήπως ο Θεός τα σχέδιά Του; Μέσα από τον Λόγο του Θεού παίρνουμε την απάντηση: «Ο καθήμενος εν ουρανοίς θέλει γελάσει. Και ο Κύριος εν τω θυμώ αυτού θέλει συνταράξει αυτούς» (Ψαλμός Β/2: 4,5). 

     3/ Απιστία στο Λόγο του Θεού και τις διακηρύξεις του. 

    Το μεγάλο κακό εδώ έχει δημιουργηθεί από την ανθρώπινη σοφία, η οποία είναι «μωρία για το Θεό» (Α’ Κορινθίους Β/2: 14). Βλέπει ο αφελής άνθρωπος τη δημιουργία, παρατηρεί την ανατολή, τη δύση, τα κρίνα του αγρού και μέσα στην αφροσύνη του με βεβαιότητα λέει: «Δεν υπάρχει Θεός» (ψαλμός ΝΓ/53: 1). Ο Απ. Πέτρος στην δεύτερη επιστολή του αναφέρει: «στις έσχατες ημέρες θα έρθουν εμπαίκτες, που θα περπατούν σύμφωνα με τις δικές τους επιθυμίες και λέγοντας: Πού είναι η υπόσχεση της παρουσίας του; Δεδομένου ότι, από την ημέρα που οι πατέρες κοιμήθηκαν, όλα παραμένουν έτσι από την αρχή τής κτίσης» (Β’ Πέτρου Γ/3: 3-4). Θ’ αμφισβητούν τις υποσχέσεις του Κυρίου (Ιωάννης ΙΔ/14: 3) και θα διερωτώνται: «Θα έρθει ο Χριστός, δεν ήρθε τόσα χρόνια, τώρα θα έρθει;». Ακόμα και αυτοαποκαλούμενοι «διδάσκαλοι» που μιλούν στο Όνομα Εκείνου δεν πιστεύουν στις υποσχέσεις Του και δεν κηρύττουν τον ερχομό Του για την «αρπαγή» της Εκκλησίας Του (Α’ Θεσσαλονικείς Δ/4: 13-18). Αμφισβητούν τα αιώνια σχέδιά Του για την κάθε ψυχή. Ο Κύριος βεβαιώνει: «Η γη και ο ουρανός θα παρέλθουν, οι λόγοι μου όμως θα εκπληρωθούν κατά γράμμα» (Λουκάς ΚΑ/21: 33 – Μάρκος ΙΓ/13: 31 – Ματθαίος ΚΔ/24: 35). 

     4/ Η αυτοδικαίωση του θρησκευόμενου ανθρώπου. 

    Ίσως αυτός να είναι και ο χειρότερος παράγοντας της ανθρώπινης απιστίας. Αρνείται ο άνθρωπος τη σωτηρία την οποία προσφέρει ο Ιησούς Χριστός, δωρεάν, κατά χάριν. «κατά χάρη είστε σωσμένοι, διαμέσου τής πίστης κι αυτό δεν είναι από σας είναι δώρο τού Θεού» (Εφεσίους Β/2: 8). Έρχεται ο άνθρωπος, ο μορφωμένος, ο πολιτισμένος, “ο σοφός του αιώνος τούτου” (Α’ Κορινθίους Α/1: 20) και απορρίπτει τη «χάρη» του Θεού, προκρίνοντας έναν ατέρμονα αγώνα, για να σωθεί με τις δικές του προσπάθειες. Αντί να υποταχθεί στο Χριστό που είναι ο μόνος που μπορεί να προσφέρει σωτηρία στον άνθρωπο «δεν υπάρχει δι' ουδενός άλλου η σωτηρία διότι ούτε όνομα άλλο είναι υπό τον ουρανόν δεδομένον μεταξύ των ανθρώπων, διά του οποίου πρέπει να σωθώμεν» (Πράξεις Δ/4: 12). Προσπαθεί να αυτοδικαιωθεί και αυτό τον απομακρύνει όλο και πιο πολύ από την πηγή του Ελέους και της Χάριτος, που είναι ο Ιησούς Χριστός, ο οποίος με την σταυρική Του θυσία καθιέρωσε το μοναδικό τρόπο σωτηρίας που είναι «διά της πίστεως» (Εβραίους Ι/10: 38).

     Αυτοδικαιούμενος ήταν ο Φαρισαίος, τον οποίο ο Κύριος αναφέρει σαν παράδειγμα στο Ευαγγέλιο «κατά Λουκάν» (ΙΗ/18: 10-14). Στάθηκε στο μέσον του Ναού και απαρίθμησε στο Θεό τα έργα της δικής του δικαιοσύνης. Ο Απ. Παύλος διακηρύττει ότι όσοι ζητούν να δικαιωθούν με τα έργα τους όχι μόνον ξεπέφτουν από τη χάρη του Θεού, αλλά και ακυρώνουν το Έργο που ο Χριστός πραγματοποίησε πάνω στο σταυρό για τη σωτηρία όλων των ανθρώπων, που θα πιστέψουν σ’ Αυτόν. Στην επιστολή: «προς Γαλάτας» (κεφ. Β/2 εδ. 21) αναφέρει: «Δεν αθετώ την χάριν του Θεού. Διότι αν η δικαίωση γίνεται δια του νόμου, (τα έργα του Νόμου), άρα ο Χριστός εις μάτην απέθανε». Επίσης στην ίδια επιστολή αναφέρει: «Αποχωρισθείτε από του Χριστού όσοι δικαιώνεστε διά του νόμου» (κεφ.Ε/5, εδ. 4). Η σωτηρία του ανθρώπου είναι «κατά χάριν, δια της πίστεως» στον σταυρικό θάνατο του Χριστού και παρέχεται ως χάρισμα και δώρο του Θεού σε καθένα που θα πιστέψει (Ιωάννης Α/1: 12 & Εφεσίους Β/2: 8). 

     Αυτές είναι οι αιτίες, αυτά είναι τα μέσα που ο εχθρός χρησιμοποιεί για να αποτρέψει τον άνθρωπο από τη σωτηρία που προσφέρει ο αναστημένος και δοξασμένος Κύριος Ιησούς Χριστός. Σ΄ αυτούς τους δρόμος περπάτησε ο άνθρωπος ανάμεσα στους αιώνες και τα αποτελέσματα υπήρξαν συντριπτικά. Κατακλίστηκε η γη από αδικία, φόβο, τρόμο, πολέμους, θάνατο. Όμως τι γίνεται; Υπάρχει ελπίδα; Υπάρχει οδός σωτηρίας;; 

    Σε μια άλλη εποχή, σε μια περίοδο πτώσης του λαού Ισραήλ ο προφήτης του Θεού, ο πολύπαθος «Ιερεμίας» (κεφ. Η/8, εδ. 22), βλέποντας την πνευματική κατάσταση του λαού συνεχώς να επιδεινώνεται ένα μεγάλο ερώτημα τον απασχολεί: «Δεν είναι βάλσαμο εν Γαλαάδ, δεν είναι εκεί ιατρός, δια τι λοιπόν η θυγάτηρ του λαού μου δεν ανέλαβε την υγείαν αυτής». 

    Με την ονομασία Γαλαάδ αναφέρεται μία ορεινή περιοχή της Παλαιστίνης, που βρίσκεται μεταξύ του Ιορδάνη ποταμού και της Αραβικής ερήμου. Μετά την κατάληψη της Χαναάν από τους Εβραίους εγκαταστάθηκε στην περιοχή αυτή η φυλή του Γαδ (γιός του Ιακώβ με τη Ζελφά, την υπηρέτρια της Λείας). Κυριολεκτικά η φράση σημαίνει «σορός μαρτυρίας». Ήταν ονομαστή περιοχή για τα αρωματικά της βότανα καθώς και για διάφορα άλλα αρώματα, το μύρο, το βάλσαμο, τα οποία ήταν περιζήτητα στην αγορά της Αιγύπτου (Γένεση ΛΖ/37: 25). 

    Το βάλσαμο ήταν ιδανικό φάρμακο (βότανο) για κάθε ασθένεια. Μαλάκωνε την πληγή, θεράπευε τον πόνο, χαμήλωνε τον πυρετό, γιάτρευε και ταυτόχρονα ξέχυνε και το ωραίο άρωμά του. Ο Θεός είχε βάλει το βάλσαμο ανάμεσά τους, για να τους θυμίζει ότι υπάρχει γιατρικό στον πόνο, όμως αυτοί τίποτα δε διδάχτηκαν. Πήραν τούτο το πολύτιμο αγαθό και το εμπορεύτηκαν, για να αυξήσουν τα κέρδη τους. Πόσο μοιάζει αυτό το γεγονός με τη σημερινή εμπορευματοποίηση της θρησκείας. Το βάλσαμο έπαψε να υπάρχει στη γη του Ισραήλ όταν έπαψε η παρουσία του Θεού μετά το διασκορπισμό σε όλα τα έθνη της γης του λαού Του. 

    Αλήθεια σήμερα υπάρχει Βάλσαμο, υπάρχει γιατρός, για να θεραπεύσει τα «σεσηπότα έλκη» (Ησαΐας Α/1: 6) της ανθρωπότητας; Η απάντηση είναι κατηγορηματική. Ναι, υπάρχει εκείνο το «τρυφερό φυτό» που έδωσε ο Θεός, «που βγήκε από την ξερή γη και ο οποίο δεν είχε είδος ούτε κάλλος και Τον είδαμε, και δεν είχε ωραιότητα, ώστε να Τον επιθυμούμε» (Ησαΐας ΝΓ/53: 2). Αυτός είναι ο Αναστημένος και δοξασμένος Κύριος Ιησούς Χριστός. Ο μόνος δυνάμενος να προσφέρει γιατρειά στην τραυματισμένη και ματωμένη ανθρώπινη ψυχή. Γι’ αυτό άλλωστε ήρθε ανάμεσά μας. Γι’ αυτό πέθανε στη θέση μας και αναστήθηκε «καθεζόμενος εκ δεξιών του Πατρός» (Α’ Πέτρου Γ/3: 22). Μία μέρα, που μόνον ο Θεός τη γνωρίζει, ο άρχοντας του ουρανού, ο Ιησούς Χριστός, θα σηκωθεί από εκείνον το χρυσό θρόνο και θα έρθει «εν νεφέλαις» (Α’ Θεσσαλονικείς Δ/4: 17), για να παραλάβει όλους εκείνους που έχουν σωθεί με την πίστη τους σ’ Αυτόν και Τον περιμένουν (Εβραίους Θ/9: 28). 

    Προφητικά ο «Ησαΐας» (ΞΑ/61: 1-4) δίνει το περίγραμμα της αποστολής Του στον αφιλόξενο κόσμο μας: 

1 Πνεύμα Κυρίου τού Θεού είναι επάνω μου επειδή, ο Κύριος με έχρισε για να ευαγγελίζομαι στους φτωχούς, με απέστειλε για να γιατρέψω τους συντριμμένους στην καρδιά, να κηρύξω ελευθερία στους αιχμαλώτους, και άνοιγμα δεσμωτηρίου στους δεσμίους 

2 για να κηρύξω χρόνον ευπρόσδεκτο στον Κύριο, και ημέρα εκδίκησης του Θεού μας· για να παρηγορήσω όλους αυτούς που πενθούν· 

3 για να καθορίσω σ' αυτούς που πενθούν στη Σιών, να τους δώσω ωραιότητα, αντί για στάχτη, λάδι ευφροσύνης, αντί για πένθος, στολή αίνεσης, αντί τού πνεύματος της αποθάρρυνσης· για να ονομάζονται δέντρα δικαιοσύνης, φύτεμα του Κυρίου, για δική του δόξα. 

4 Και θα ανοικοδομήσουν τις παλιές ερημώσεις, θα ανεγείρουν τα αρχαία ερείπια, και θα ανακαινίσουν τις έρημες πόλεις, αυτές που ήσαν ερημωμένες από γενεές γενεών. 

    Είναι το «βάλσαμο του ουρανού» για τη θεραπεία της ταλαιπωρημένης εξαιτίας της αμαρτίας ανθρώπινης ψυχής. Είναι το μοναδικό γιατρικό, η λύση για όλα τα σύνθετα και δυσεπίλυτα προβλήματα της εποχής μας. Είναι το «φως το αληθινό» (Ιωάννης Η/8: 12) που φέγγει μέσα στο σκοτάδι τούτης της ζωής. Είναι η μοναδική «οδός» (Ιωάννης ΙΔ/14: 6) που οδηγεί στο Θεό, είναι η πραγματική λύτρωση, η «ζωή και η ανάσταση» (Ιωάννης ΙΑ/11: 25), είναι το παν για τη σωτηρία του ανθρώπου (Κολοσσαείς Β/2: 10). Όλες οι άλλες λύσεις που επικαλούνται οι άνθρωποι δεν οδηγούν πουθενά ή μάλλον οδηγούν στο πλήρες αδιέξοδο. Για αυτές ισχύει εκείνο που ο ποιητής αναφέρει στο ποίημά του «Οι μοιραίοι»: «Λάμπετε, σβήνεστε μακριά μας, χωρίς να μπείτε στην καρδιά μας». Όλα τ’ άλλα αφήνουν τον άνθρωπο μόνο και την ψυχή του κενή, είναι «λαμπάδες» που θα παραμείνουν σβηστές στην παρουσία Του. 

    Τίποτα δεν μπορεί να υποκαταστήσει το «βάλσαμο του ουρανού». Θυμηθείτε μια ψυχή που άκουγε στο όνομα Κορνήλιος. Ήταν Ρωμαίος εκατόνταρχος, ευκατάστατος, είχε θρησκεία, είχε φόβο Θεού, ήταν φιλάνθρωπος, βοηθούσε τους αναξιοπαθούντες, όμως δεν είχε ειρήνη στην καρδιά του. Του έλλειπε κάτι το οποίο εναγωνίως αναζητούσε και κατέφυγε στον Απ. Πέτρο, για να του το εξηγήσει (Πράξεις, κεφ. Ι/10). Του έλειπε το βάλσαμο. Του έλειπε ο Χριστός. Όλα όσα κατείχε παραπάνω είχαν να κάνουν με μια αξιοπρεπή ανθρώπινη ζωή, όμως το «βάλσαμο του ουρανού» έχει να κάνει με μια αιώνια ζωή κοντά στο Θεό (Α’ Ιωάννου Β/2: 25). 

    Όμως, "αφού υπάρχει το βάλσαμο, αφού υπάρχει γιατρός, γιατί «η θυγατέρα του λαού μου δεν ανέλαβε την υγεία αυτής"; Και σ’ αυτήν την κρίσιμη ερώτηση την απάντηση θα τη δώσει και πάλι ο Λόγος του Θεού. «Δεν ηθελήσατε… » (Ιωάννης Ε/5: 40). Θυμηθείτε το παράπονό του Κυρίου, καθώς αντίκρυσε την Ιερουσαλήμ. Είναι η μόνη φορά που αναφέρεται στην Καινή Διαθήκη ότι ο Χριστός έκλαψε (Μπροστά στον τάφο του Λαζάρου δάκρυσε). Τα λόγια Του συγκλονιστικά: «Ιερουσαλήμ, Ιερουσαλήμ, ποσάκις ηθέλησα να συνάξω τα τέκνα του, καθ’ όν τρόπον η όρνις τα ορνίθια αυτής υπό τας πτέρυγας, και δεν ηθελήσατε» (Λουκάς ΙΓ/13: 34). Η ίδια άρνηση η ίδια σκληρότητα, η ίδια απάντηση διαχρονικά: «Δεν θέλομεν ούτος βασιλεύσει εφ’ ημών» (Λουκάς ΙΘ/19: 14). 

    Υπάρχει βάλσαμο, υπάρχει γιατρός, υπάρχει σωτηρία για τον πολύπαθο κόσμο στις τραγικές ημέρες που ζούμε; Η απάντηση είναι «ναι», «Ζει Κύριος». «Όσοι Τον δέχθηκαν και πήραν το «φάρμακο» υπακούοντας σ’ Αυτόν, σ’ αυτούς έδωκε εξουσία να γίνουν παιδιά του Θεού, εις τους πιστεύοντας εις το όνομα αυτού, οίτινες ουχί εξ’ αιμάτων ουδέ εκ θελήματος σαρκός, ουδέ εκ θελήματος ανδρός, αλλ’ εκ Θεού εγεννήθησαν» (Ιωάννης Α/1: 12,13).

        Ένας νέγρικος ύμνος αναφέρει: 

       «Είναι βάλσαμο στη Γαλαάδ

        που φέρνει γιατρειά,

        Βάλσαμο στον πόνο θαυμαστό

        για κάθε μια καρδιά».  ---