ΨΑΛΜΟΣ ΙΑ.

ΨΑΛΜΟΣ ΙΑ/11.

1 Επί τον Κύριον πέποιθα πως λέγετε εις την ψυχήν μου, Φεύγε εις το όρος σας, ως πτηνόν;

2 Διότι, ιδού, οι ασεβείς ενέτειναν τόξον, ητοίμασαν τα βέλη αυτών επί την χορδήν, διά να τοξεύσωσιν εν σκότει τους ευθείς την καρδίαν.

3 Εάν τα θεμέλια καταστραφώσιν, ο δίκαιος τι δύναται να κάμη;

4 Ο Κύριος είναι εν τω ναώ τω αγίω αυτού ο Κύριος εν τω ουρανώ έχει τον θρόνον αυτού οι οφθαλμοί αυτού βλέπουσι, τα βλέφαρα αυτού εξετάζουσι, τους υιούς των ανθρώπων.

5 Ο Κύριος εξετάζει τον δίκαιον τον δε ασεβή και τον αγαπώντα την αδικίαν μισεί η ψυχή αυτού.

6 Θέλει βρέξει επί τους ασεβείς παγίδας πυρ και θείον και ανεμοζάλη είναι η μερίς του ποτηρίου αυτών.

7 Διότι δίκαιος ων ο Κύριος, αγαπά δικαιοσύνην το πρόσωπον αυτού βλέπει ευθύτητα.

Μετάφραση.

1 Στον Κύριο εμπιστεύθηκα πώς λέτε στην ψυχή μου: Φεύγε στο βουνό σας σαν πουλί;

2 Επειδή, δέστε, οι ασεβείς ετοίμασαν τόξο, στερέωσαν τα βέλη τους επάνω στη χορδή, ώστε μέσα σε σκοτάδι να τοξεύσουν τους ευθείς στην καρδιά.

3 Όταν τα θεμέλια καταστραφούν, τι μπορεί να κάνει ο δίκαιος;

4 Ο Κύριος βρίσκεται μέσα στον άγιο ναό του ο Κύριος έχει τον θρόνο του στον ουρανό. Τα μάτια του βλέπουν, τα βλέφαρά του εξετάζουν τους γιους των ανθρώπων.

5 Ο Κύριος εξετάζει τον δίκαιο τον ασεβή, όμως, κι εκείνον που αγαπάει την αδικία, τον μισεί η ψυχή του.

6 Θα βρέξει επάνω στους ασεβείς παγίδες φωτιά, και θειάφι και ανεμοζάλη είναι η μερίδα τού ποτηριού τους.

7 Επειδή, ο Κύριος, είναι δίκαιος, αγαπάει δικαιοσύνη το πρόσωπό του παρατηρεί ευθύτητα.  

           ΣΧΟΛΙΑ.

       «επί τον Κύριο πέποιθα». Όλοι κάπου στηρίζονται. Όλοι σε κάτι έχουν την εμπιστοσύνη τους, Στα παιδιά τους, στη δουλειά τους, στα εισοδήματά τους. Έχει ανάγκη ο άνθρωπος κάπου να στηριχθεί, γιατί είναι αδύναμος και ας μην το ομολογεί. Νιώθει πάντοτε την ανάγκη να ακουμπήσει κάπου για την αντιμετώπιση κινδύνων ή αναγκών που θα του παρουσιαστούν. Όμως πάντοτε βγαίνει μετανιωμένος, προδομένος, εγκαταλελειμμένος.

      Ήλπισε ο άνθρωπος σε συστήματα πολιτικά, κοινωνικά, οικονομικά, τα οποία όμως δεν απέδωσαν και εκ των πραγμάτων τον διέψευσαν. Εμπιστεύτηκε «χαρισματικές» προσωπικότητες και το αποτέλεσμα το βλέπουμε γύρω μας, καθώς όλα καταρρέουν. Σήμερα μετά από τους τόσους αγώνες και πολιτισμό 6.000 χρόνων ο άνθρωπος, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, ζει μέσα στην αβεβαιότητα, ζει με το φόβο  για το τι θα του συμβεί την επόμενη στιγμή της ζωής του.

      Η μεγάλη απορία του ψαλμωδού, Δαβίδ είναι. «Γιατί εφρύαξαν τα έθνη. Γιατί οι λαοί εμελέτησαν μάταια» (ψαλμός Β/2: 1), γιατί μετά από τόσες χιλιάδες χρόνια πολιτισμού ο άνθρωπος αντί να πάει μπροστά, πάει πίσω; Η απάντηση είναι μία. Γιατί ο άνθρωπος δεν θέτει την εμπιστοσύνη του στο Θεό του, στο Δημιουργό του. Ο άνθρωπος δεν εμπιστεύεται το Θεό. Η απάντηση δίνεται και δια του προφήτου "Ιερεμία" στο κεφάλαιο Β και εδάφ. 13. «Επειδή, δύο κακά έπραξε ο λαός μου εγκατέλειψαν εμένα, την πηγή των ζωντανών νερών, και έσκαψαν για τον εαυτό τους λάκκους, λάκκους συντριμμένους, που δεν μπορούν να κρατήσουν νερό».

      Ο Δαυίδ ζει μια ζωή κατατρεγμένος, κυνηγημένος, πονεμένος και ζητάει καταφύγιο στο Θεό. Για φανταστείτε να στραφεί εναντίον σου το παιδί σου! Να ετοιμάζεσαι για πόλεμο και να ξέρεις ότι αντίπαλο θα έχεις το παιδί σου. Αυτό ήταν το σχολείο του Θεού, αν και πολλά από αυτά τα οποία υπέστη ήταν αποτέλεσμα αμαρτιών (άστοχων επιλογών) μέσα στη ζωή του.

      Διακηρύττει με θάρρος και παρρησία ότι ο Θεός είναι το ασφαλές στήριγμά του. Δε θα τον προδώσει ποτέ, δε θα αθετήσει ποτέ, δε θα μετανιώσει ποτέ. «Πάς άνθρωπος είναι ψεύτης, μόνον ο Θεός είναι αληθής» (Ρωμαίους Γ/3: 4). Ο Κύριος δεν αθετεί, δεν υποχωρεί. Εκφράζει μια βαθιά και ασάλευτη πεποίθηση στον Κύριο. Γνωρίζει σε ποιον έχει πιστέψει. (Β' Τιμοθέου Α/1: 12). Γνωρίζει τη δύναμη του Θεού. Γνωρίζει ότι "ούτε ένα στρουθίον από τον ουρανό, δεν θα πέσει, εάν δεν δώσει εντολή ο Κύριος" (Ματθαίος Ι/10: 29).

      Αναμφισβήτητα η κατάσταση είναι δύσκολη σε παγκόσμιο επίπεδο και κάθε μέρα που θα περνάει θα γίνεται όλο και πιο δύσκολη, καθώς η αμαρτία θεριεύει. Καθημερινά γίνονται γύρω μας πράγματα με τέτοιους ρυθμούς, που σε καμία άλλη εποχή δεν έχουν γίνει. Είναι το κορύφωμα της αποστασίας του ανθρώπου από το Θεό. Είναι το αποκορύφωμα της επιλογής : «δεν θέλωμεν ούτος βασιλεύσει εφ’ ημών» (Λουκάς ΙΘ/19: 14). Τι ωραίο να μπορείς να μείνεις ήσυχος μέσα στην "τρικυμία", που, αντί να κοπάσει, όλο και πιο πολύ θεριεύει, επαναλαμβάνοντας τούτα τα λόγια του ψαλμωδού : «επί τον Κύριο πέποιθα». «Κύριε, είπε ο Πέτρος : «που να πάμε (που να ελπίσουμε) και από το πρόσωπό σου, που να καταφύγουμε, έχεις λόγους ζωής αιωνίου» (Iωάννης Σ/6: 68).

     Μια μάνα είχε ένα γιο που ήταν ναυτικός και έλειπε πολλά χρόνια. Μια μέρα της ήρθε ένα τρομερό μαντάτο. Ο γιος της πνίγηκε, καθώς το πλοίο που δούλευε βούλιαξε και μόνον δέκα άτομα μπόρεσαν να σωθούν. Η γυναίκα σε τούτο το νέο λύγισε, σαν να την χτύπησε κεραυνός. Σε λίγο καθώς σηκώθηκε διάβασε το αγαπημένο της εδάφιο: «επί τον Κύριον πέποιθα». Στον Κύριο έθεσε την εμπιστοσύνη της. Τι είναι αδύνατον εις τον Κύριο; (Λουκάς Α/1: 37).  Είπε στον αγγελιοφόρο ότι είναι βέβαιη πως ο Κύριος τον βρήκε κάτω από τα κύματα και τον έσωσε. Καθώς η γυναίκα αυτή, έμενε μόνη και εμπιστευόταν τον Κύριο, μετά από έξι μήνες έλαβε ένα γράμμα που έγραφε: "Αγαπητή μητέρα, έρχομαι σε λίγες μέρες, ο Θεός μου έσωσε το σώμα και την ψυχή. Ο αγαπημένος σου γιος Τζίμης". Λίγες μέρες μετά επέστρεψε ο γιος. "Μάνα ο Θεός με συνάντησε κάτω από τα κύματα και με έσωσε" (ιστορία που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Λόγοι ζωής» το έτος 1957).

      Επίκαιρο αλλά και διαχρονικό το ερώτημα: "Τι είναι αδύνατον εις τον Κύριον". Ο Λόγος του Θεού μας προτρέπει : «έλπιζε επ’ Αυτόν, εν παντί καιρώ» (ψαλμός ΞΒ/62: 8). Επίσης μας προτρέπει: "Ζητείτε τον Κύριο ενόσω είναι πλησίον". Ας εγκαταλείπει ο ασεβής την οδόν αυτού και ο άδικος τα βουλάς αυτού και ας επιστρέψει προς τον Κύριον και θέλει ελεήσει αυτόν και προς τον Θεόν ημών, διότι Αυτός θέλει συγχωρήσει αφθόνως» (Ησαϊας ΝΕ/55: 6,7). Στον Ψαλμό 91: 1,2 αναφέρεται: «ο κατοικών υπό την σκέπην του Υψίστου, υπό την σκιάν του Παντοκράτορος θέλει διατρίβει, θέλω λέγει προς τον Κύριον, Σύ είσαι καταφυγή μου και φρούριό μου, επ’ Αυτόν θέλω ελπίζει». Εδ. 1 (β). 

      «..πως λέγετε εις την ψυχήν μου, φεύγε εις το όρος σας, ως πτηνόν». Αυτή ήταν η εισήγηση του εχθρού προς το Δαυίδ. "Φύγε, εγκατάλειψε τη διακονία, απαρνήσου τη Θεία κλήση, μην ασχολείσαι με αυτά, πήγαινε κάπου που δεν πρόκειται να σε βρουν ποτέ. Μην ασχολείσαι, πάντα εναντίον σου θα λένε, πάντα εναντίον σου θα στρέφονται". Πρόκειται για εισηγήσεις στις οποίες ο εχθρός μπορεί να χρησιμοποιήσει και τα πλέον στενά συγγενικά πρόσωπα. Θυμηθείτε ποία ήταν η εισήγηση της Κυρίας Ιώβ, προς τον άνδρα της: «Τότε, η γυναίκα του είπε σ' αυτόν: Ακόμα κρατάς την ακεραιότητά σου; Βλασφήμησε τον Θεό, και πέθανε» (Ιώβ Β/2: 9). Ποτέ δε θα λείψουν αυτές οι εισηγήσεις. Θα τις μεταφέρουν πάντοτε «άθλιοι παρηγορητές» (Ιώβ ΙΣ/16: 2). Ας θυμηθούμε την περίπτωση του Ιωβ, που πήγαν οι «φίλοι» του να τον παρηγορήσουν. Χρησιμοποιώντας ξεκομμένα εδάφια από το λόγο του Θεού, ερμηνεύοντάς τα όπως αυτοί ήθελαν, προσπάθησαν να αποδείξουν ότι ο Ιωβ είχε πράξει μεγάλες αμαρτίες και γι’ αυτό έφθασε εκεί που έφτασε.

       Στην ουσία είναι όργανα του εχθρού, που θέλει να ζήσουμε συμβιβασμένα, μακριά από το Θεό. Τέτοιες εισηγήσεις έρχεται να κάνει και η σάρκα στον άνθρωπο μέσα από σκέψεις, κουράστηκα, δεν μπορώ άλλο, να τα εγκαταλείψει, να ξεκουραστεί και αυτός λίγο (εδ. 2), Στη συνέχεια ο Δαυίδ, πιθανόν με την ανάμνηση εκείνης της αναίτιας δολοφονικής επίθεσης του Σαούλ εναντίον του, όταν, ενώ αυτός, για να ευχαριστήσει το βασιλιά Σαούλ, «έπαιζεν το όργανο δια της χειρός αυτού», αυτός κυριευμένος από ζηλοφθονία εξαιτίας των πρόσφατων επιτυχιών του Δαυίδ κατά των Φιλισταίων εκτόξευσε ένα δόρυ για να τον σκοτώσει. Όμως ο Δαυίδ εξέκλεινε και το δόρυ χτύπησε στον τοίχο. (Α' Σαμουήλ ΙΗ/18: 11). Στο πρόσωπο του Σαούλ ο Δαβίδ βλέπει το μίσος των εχθρών του. Βλέπει το μίσος του εχθρού (διαβόλου), ο οποίος γνωρίζει τα σχέδια του Θεού μέσα από το Δαυίδ και προσπαθεί να τα ακυρώσει. Προσπαθεί να ακυρώσει ή να εκτρέψει τα γεγονότα, για να μη φτάσουμε ποτέ στην εκπλήρωση της μεγάλης υπόσχεσης του Θεού. Για να μην έρθει ο Σωτήρας, ο Λυτρωτής, ο «Σιλώ», «ο Λέων εκ της φυλής του Ιούδα» (Γένεση ΜΘ/49: 9), εκείνος που ήταν προορισμένος, για να του συντρίψει την κεφαλή. (Γένεση Γ/3: 15).

       «Οι ασεβεις ενέτειναν τόξον, ητοίμασαν τα βέλη αυτών επί την χορδήν, δια να τοξεύσωσιν εν σκότει τους ευθείς την καρδίαν». Από του αίματος του δικαίου Αβελ (Γένεση Δ/4: 8) και μέχρι να έρθει ο Κύριος, μέχρι να ακουστεί στον ουρανό: «που θάνατε το κέντρο σου, που Άδη η νίκη σου», (Α' Κορινθίους ΙΕ/15: 55), δε θα παύσει ποτέ ο άδικος να κυνηγάει το δίκαιο. Ο αγώνας είναι συνεχής και ανελέητος. Παντού και πάντοτε ο άδικος Κάιν θα κυνηγάει τον δίκαιο Άβελ, όχι για να τον πιάσει και να συνδιαλλαχτεί μαζί του, για να λύσουν τις διαφορές τους, αλλά για να τον εξοντώσει.

       Είναι το σκοτάδι που φθονεί το φως. Είναι η ακαθαρσία που δεν μπορεί δίπλα της ν ’ανεχθεί την καθαρότητα . Είναι ο Άδης, που με πείσμα ζητεί να καταπιεί, αν μπορούσε τον Ουρανό. Και ο αγώνας αυτός θα ήταν άνισος, θα κατέληγε σε θρίαμβο του κακού, αν ο Κύριος δεν ήταν σύμμαχος όλων εκείνων που αποφασίζουν σ’ αυτήν τη ζωή να ακολουθήσουν και να υπηρετήσουν το φως με κάθε θυσία. Αν δεν υπήρχε ο Κύριος Ιησούς Χριστός, ο νικητής του Άδη και του θανάτου, ο αναστημένος και δοξασμένος Ιησούς Χριστός, το αιώνιο φρούριο, τα ασάλευτο καταφύγιο, τότε ολόκληρη τη ζωή μας θα την χαρακτήριζαν τα λόγια του Πέτρου. «Κύριε, δι όλης της νυκτός κοπιάσαντες, ουδέν πιάσαμε» (Λουκάς Ε/5: 5). Ολόκληρη η ζωή θα ήταν πόνος, κόπος, αγώνας σκληρός, και το αποτέλεσμα «ουδέν». Ο Κύριος όμως έχει το θρόνο Του στον ουρανό.

       Έτσι το κακό δε μπορεί να θριαμβεύσει και η αδικία, αν και απλώνει και επιβάλλεται, δεν μπορεί να καταβάλει τις καρδιές εκείνων που ανήκουν σ’ Αυτόν. Εδ. 3. Κάτω από αυτές τις συνθήκες, κάτω από τις ωραίες και γλυκές εισηγήσεις του εχθρού προς το Δαβίδ, να φύγει εις το όρος, να σώσει τον εαυτόν του, ο ψαλμωδός διερωτάται: «Εάν τα θεμέλια καταστραφώσιν, ο δίκαιος τι δύναται να κάμη;». Πόσο επίκαιρο είναι αυτό στις ημέρες μας! Όταν τα θεμέλια της Κοινωνίας υπονομεύονται, όταν οι άνθρωποι βλέπουν, όλους αυτούς που τους Κυβερνούν να είναι βουτηγμένοι μέσα στο ψέμα, την υποκρισία, την κλεψιά, την απάτη, το κακό, την αμαρτία, όταν οι άνθρωποι βλέπουν, εκείνους που διακηρύττουν ότι είναι πνευματικοί ηγέτες, που στην ουσία είναι πολιτικο - θρησκευτικοί ηγέτες, που κόπτονται ότι είναι αντιπρόσωποι Εκείνου επί της γης, να είναι βουτηγμένοι μέσα στην αμαρτία. Να είναι αναμεμιγμένοι στην πολιτική, στην νομιμοποίηση του παράνομου χρήματος, όταν δεν υπάρχουν πλέον πνευματικοί ηγέτες, ή υπάρχουν αλλά είναι συμβιβασμένοι με το σύστημα και δεν ορθώνουν το ανάστημά τους να πουν: "που πάμε, δεν πάει άλλο". Τότε ο απλός άνθρωπος, ο δίκαιος, βλέπει τον εαυτόν του να βρίσκεται σε πλήρη αδυναμία και διερωτάται τι μπορώ να κάνω  εγώ;  

       Όμως και αυτό δεν είναι αλήθεια. Και αυτό αποτελεί εισήγηση του εχθρού. Ο Θεός μπορεί να ενεργήσει, ακόμα αν χρειαστεί και με ένα άνθρωπο, για να διακηρύξει και να επιβάλει το θέλημά Του. Ένας άνθρωπος, όμως παραχωμένος ολοκληρωτικά στα χέρια του Θεού, όπως ήταν ο Απ. Παύλος. Μέσω του κηρύγματος του Απ. Παύλου ο Θεός άλλαξε τον κόσμο. Ένας άνθρωπος ήταν και ο προφήτης Ηλίας που με την προσευχή του σταμάτησε τον ουρανό και δεν έβρεχε για 3,5 χρόνια. (Α' Βασιλέων ΙΖ/17: 1). Μου έχει κάνει μεγάλη εντύπωση εκείνη η απορία του Βασιλιά Αχαάβ, καθώς αντίκρισε μπροστά του ένα κοντό και δασύτριχο ανθρωπάκι με μια δερμάτινη ζώνη στη μέση (Β' Βασιλέων Α/1: 8). Ήταν ο προφήτης Ηλίας και η ερώτηση του Βασιλιά ήταν: «Εσύ είσαι ο ταράττων τον Ισραήλ;» (Α' Βασιλέων ΙΗ/18: 17). Ως άνθρωπος απέβλεπε στο φαινόμενο, ο Θεός όμως αποβλέπει στην καρδία (Α' Σαμουήλ ΙΣ/16: 7). Τόσοι δυνατοί, τόσοι στρατοί άρτια εξοπλισμένοι, τόσοι Αυτοκράτορες δεν μπόρεσαν να κάνουν τίποτα, δεν μπόρεσαν να ακυρώσουν τα σχέδια του Θεού. Αυτοί σήμερα δεν υπάρχουν, όμως ο Λόγος του Θεού  υπάρχει και καθημερινά χιλιάδες ψυχές ακούν για τη σωτήρια χάρη του Θεού (Εφεσίους Β/2: 8).

       Μέσα σ’ αυτό το σκοτάδι που έχει απλωθεί γύρω μας και όλο και πιο πολύ βαθαίνει, ο δίκαιος τι μπορεί να κάνει; Ένα χρειάζεται να κάνει: Να στραφεί προς τον Κύριο των δυνάμεων και να μείνει εν Χριστώ (Κολοσσαείς Β/2: 10). Νικητής είναι ο Κύριος. Βλέπει τα πάντα, γνωρίζει τα πάντα, «ο Κύριος είναι εν τω ναώ τω αγίω αυτού». Δεν πρόκειται ασφαλώς για το ναό του Σολομώντα (άλλωστε ακόμα δεν είχε οικοδομηθεί), ή για οποιοδήποτε άλλο χειροποίητο ναό. Πού είναι ο θρόνος του Θεού; Είναι «εν υψηλοίς και εν Αγίω τόπω». Αυτό σημαίνει ότι ο Κύριος είναι δυνατός, κραταιός, μεγαλύτερος από οποιοδήποτε εχθρό, πάνω από όλους και από όλα, είναι ο Κύριος, "αλλά κατοικεί και μετά του ταπεινού και συντετριμμένου τη καρδία" (Ησαΐας ΝΖ57: 15). Κατοικεί και ανάμεσα στο λαό Του ο Κύριος. «οι οφθαλμοί αυτού βλέπουσι, τα βλέφαρα αυτού εξετάζουσι τους υιούς των ανθρώπων». Τίποτα δεν μπορεί να κρυφτεί από τα μάτια του Κυρίου. Εκείνη την ημέρα ο άνθρωπος θα δώσει λογαριασμό για ό,τι έπραξε.

        Αρνιόταν η Αστυνομία ότι είχε κτυπήσει εκείνον το φοιτητή από την Κύπρο σε κάποια επεισόδια που έγιναν στη Θεσσαλονίκη πριν από μερικά χρόνια. Πήγε να φύγει, είπαν, και έπεσε πάνω σε μια ζαρντινιέρα με λουλούδια και χτύπησε. Όμως από κάποιους δημοσιογράφους παρουσιάστηκε ένα video που έδειχνε καθαρά πόσο βάναυσα και από κακή πρόθεση τον κακοποίησαν οι Αστυνομικοί και τότε αναδιπλώθηκαν, ζήτησαν συγνώμη. Δεν μπορούσαν να κάνουν αλλιώς, διότι υπήρχε το video, το οποίο ήταν αψευδής μάρτυρας. Αν οι άνθρωποι μπορούν να τραβούν video, πόσο μάλλον ο Θεός, «οι οφθαλμοί αυτού βλέπουσι, τα βλέφαρα αυτού εξετάζουσι τους υιούς των ανθρώπων». Ο Κύριος γνωρίζει τα πάντα. Εκείνη την ημέρα το video της ζωής μας θα μας κρίνει. Ο ψαλμωδός αναφέρει: «για να δικαιωθείς στα λόγια σου, και να είσαι άμεμπτος στις κρίσεις σου» (Ψαλμός ΝΑ/51).

      Ο Θεός είναι Θεός αγάπης, Θεός ελέους, "δεν θέλει το θάνατο του ασεβούς, εφευρίσκει τρόπους για να μην μείνει μακριά ο ασεβής, αλλά να έρθει κοντά Του και να σωθεί αιωνίως" (Β' Σαμουήλ ΙΔ14: 14), όμως είναι και Θεός ΔΙΚΑΙΟΣ και χάριν της δικαιοσύνης εκείνη την ημέρα θα είναι δίκαιος Κριτής. Ένας φίλος μου είπε: "Θα ζητήσω από την Εφορία να κάνω περαίωση, να κλείσω τα βιβλία του καταστήματός μου, να πληρώσω ό,τι μου αναλογεί για τα προηγούμενα χρόνια και πλέον δε θα έχω καμία εκκρεμότητα". Σκέφτηκα ότι αυτό κάνει και ο Θεός ανάμεσα στους αιώνες, αλλά και σήμερα. Καλεί τον κάθε άνθρωπο να κάνει περαίωση και να κλείσει τις εκρεμμότητες που έχει μαζί Του. Η πολιτεία το κάνει, γιατί θέλει να εισπράξει χρήματα. Ο Θεός το κάνει γιατί δεν θέλει το θάνατο του αμαρτωλού (Ιεζεκιήλ ΛΓ/33: 11).

        Στέλνει προσκλήσεις ο Θεός στον καθένα και λέει: «Ελάτε τώρα, και ας διαδικαστούμε, λέει ο Κύριος, αν οι αμαρτίες σας είναι σαν το πορφυρούν, θα γίνουν άσπρες σαν χιόνι, αν είναι ερυθρές σαν κόκκινο, θα γίνουν σαν άσπρο μαλλί, αν μόνον θέλετε με υπακούσει» (Ησαΐας Α/1: 18). Είσαι στο «κόκκινο» λέει ο Θεός, όμως έλα τώρα, που είναι καιρός ευπρόσδεκτος, που είναι καιρός σωτηρίας (Β' Κορινθίους  Σ/6: 2), να διαδικαστούμε.

         Αν μετανοήσεις για την αμαρτωλή ζωή σου, Εγώ θα διαγράψω τα χρέη σου, λέει ο Θεός (Μιχαίας Ζ/7: 19). Δεν χαρίζονται, γιατί κανένας δανειστής δε χαρίζει, αλλά γι’ αυτά έχει πληρώσει ο Χριστός πάνω στο σταυρό. Δεν πλήρωσε με αργύριο ή χρυσίον, αλλά με το ίδιο Του το αίμα (Εβραίους Θ/9: 12). Πιστεύεις τούτο; Εάν "ναι", πήγαινε στο Θεό για «περαίωση». Θα συγχωρήσει όλες τις αμαρτίες σου και θα βάλει μέσα σου νέα καρδιά. Ο Θεός έρχεται και βρίσκει τον αμαρτωλό άνθρωπο μέσα στην αμαρτία του, εκεί που είναι πεσμένος μέσα στο βούρκο, δίπλα στα γουρούνια και στα ξυλοκέρατα, πεινασμένος και απελπισμένος και θέλει να του προσφέρει τη δική Του «λευκή στολή».

       Δέστε με τι αγάπη άνοιξε την αγκαλιά του ο Πατέρας του λεγόμενου «άσωτου» υιού (Λουκάς ΙΕ/15: 11–32). Τον έπλυνε, τον καθάρισε, του φόρεσε την καλύτερη στολή, έβαλε δαχτυλίδι στο χέρι του, δείγμα εξουσίας και πρόσβασης στους θησαυρούς του πατέρα και τον κάθισε στο τραπέζι Του με τα καλύτερα εδέσματα, για να γιορτάσει το γυρισμό του. Αυτή είναι η αγάπη του Θεού. Αυτή είναι η «περαίωση» του Θεού. Αυτή είναι η πλήρης τακτοποίηση του αμαρτωλού. Αυτός είναι ο μόνος δρόμος, για να μην πεθάνει μέσα στην αμαρτία του ο άνθρωπος, αλλά να ζήσει αιώνια κοντά στο Θεό. "Τώρα είναι καιρός ευπρόσδεκτος, είναι καιρός σωτηρίας".

       Ο Κύριος που βλέπει τα πάντα, περιμένει κάποια ψυχή να μετανοήσει. Περιμένει κάποια ψυχή «εν πνεύματι και αληθεία» να Τον επικαλεστεί (Ιωάννης Δ/4: 24) και ο Κύριος, που είναι «ο Κύριος των δυνάμεων» είναι έτοιμος να σταθεί κοντά του. Να βαδίσει μαζί του μέσα στην έρημο της ζωής. Είναι έτοιμος το «κόκκινο» να το κάνει άσπρο σαν χιόνι, το πορφυρούν να το κάνει όπως το άσπρο μαλλί. Να γιατί ο άνθρωπος που δε θα έχει κάνει «περαίωση» με το Θεό, θα είναι αναπολόγητος εκείνη την ημέρα στην παρουσία Του. Ο συγγραφέας της προς Εβραίους Επιστολή κράζει και μας καλεί ιδιαίτερα να προσέξουμε. «Επειδή, αν ο λόγος που μιλήθηκε διαμέσου αγγέλων έγινε βέβαιος, και κάθε παράβαση και παρακοή έλαβε δίκαιη ανταπόδοση, πώς εμείς θα ξεφύγουμε, αν αμελήσουμε μια τόσο μεγάλη σωτηρία»; Η οποία, αφού άρχισε να διακηρύσσεται διαμέσου τού Κυρίου, βεβαιώθηκε σε μας από εκείνους που άκουσαν» (Εβραίους Β/2: 2,3).

       Οι οφθαλμοί του Κυρίου βλέπουν τα πάντα. Ανόητοι είναι όλοι εκείνοι που πιστεύουν ότι μπορούν τάχα να κρυφτούν και να κάνουν πράξεις, που ποτέ τους δε θα έρθουν στο φως και δε θα ελεγχθούν. Εκείνος που έπλασε το μάτι είναι δυνατόν να μη βλέπει; Εκείνος ο οποίος έχει το θρόνο Του στον Ουρανό είναι δυνατόν να μην παρατηρήσει όσα γίνονται στη γη;. Κάποτε ένας πατέρας μέθυσος και κλέφτης πήρε το μικρό του παιδί, να τον βοηθήσει στη βραδινή του εξόρμηση . «Κάθισε εδώ» του είπε «και εγώ θα μπω σε εκείνο το σπίτι. Μόλις δεις κάποιον να κοιτάζει προς τα δω, σφύριξέ μου συνθηματικά να βγω. Πέρασε λίγη ώρα και σε μια στιγμή το παιδί άρχισε να σφυρίζει δυνατά και επίμονα. Ο πατέρας βγήκε κατατρομαγμένος και ρώτησε εάν είχε δει κανέναν άνθρωπο. «Όχι», απάντησε με απλότητα το παιδί, «αλλά, πατέρα, στο Κυριακό Σχολείο την περασμένη Κυριακή η δασκάλα μας είπε ότι ο Θεός βλέπει, όπου και να κρυφτούμε, ό,τι και να κάνουμε». Ήταν ένας καλός έλεγχος για τον πατέρα, που ντροπιασμένος έπιασε το παιδί από το χέρι και πήρε το δρόμο του γυρισμού .

        Ο Θεός αλήθεια βλέπει . Κανείς δεν μπορεί να αποφύγει τη ματιά Του. Κανείς δε θα μπορέσει να αποφύγει την κρίση Του. Ο Κύριος είναι δίκαιος και αγαπά δικαιοσύνη. Πολλά έχουν λεχθεί και έχουν γραφτεί για το χαρακτήρα του Θεού. Ανάμεσα στους πολλούς δεν έλειψαν και εκείνοι που, πιστεύοντας ότι τιμούν τον Θεό, είπαν ότι ο Θεός είναι αγάπη και μόνον αγάπη, ότι Αυτός όλους τους αγαπά και όλους αδιάκριτα τους συγχωράει και θα τους σώσει . Όμως η Αγία Γραφή μας λέει ότι ο Θεός είναι Θεός Δίκαιος και αγαπάει δικαιοσύνη. Αυτός επιβραβεύει το αγαθό και τιμωρεί το πονηρό. Η αγιότητά Του δεν μπορεί να συγκατοικήσει με την ανθρώπινη αμαρτία. Γι ’ αυτό και πάνω στο Σταυρό του Γολγοθά έγινε το αιματηρό εκείνο δράμα της θυσίας του Υιού του Θεού . Ήταν ο αναμάρτητος που έγινε αμαρτία, για να γίνουμε εμείς οι αμαρτωλοί, δίκαιοι και να μπορέσουμε έτσι να επικοινωνήσουμε με τον δίκαιο Θεό, διότι ο Θεός είναι Θεός αγάπης και δικαιοσύνης . Εδ. 5. 

      «Ο Κύριος εξετάζει τον δίκαιο». Τον περνά μέσα από το σχολείο το δικό Του. Τον περνά μέσα από θλίψεις και δύσκολες καταστάσεις, σε δοκιμασίες, όπως ακριβώς οι άνθρωποι δοκιμάζουν (επεξεργάζονται) το χώμα, για να βγάλουν μέσα από αυτό το χρυσάφι. Το περνάνε μέσα από φωτιά. Εκεί μένει ό,τι είναι καθαρό, ό,τι είναι πολύτιμο και όλα τ' άλλα φεύγουν, καίγονται, εξαφανίζονται. Στόχος του Θεού είναι να «καθαρίσει» και να χαλυβδώσει το χαρακτήρα του ανθρώπου, για να μπορέσει έτσι να ανταποκριθεί στην Άγια κλήση του. Τι κυβερνήτης θα ήταν ο Ιωσήφ, αν ο Θεός δεν τον είχε περάσει μέσα από τη δική Του παιδεία. Ενώ ο Κύριος για τους δικούς του λόγους επιτρέπει ο δίκαιος να περνά μέσα από δοκιμασία, χωρίς όμως ποτέ να απομακρυνθεί απ’ αυτόν», όμως «… τον δε ασεβή και τον αγαπώντα την αδικία, μισεί η ψυχή Αυτού».  Φοβερές θα είναι οι συνέπειες για όλους εκείνους  που θα παραμείνουν πεισματικά στην απόρριψη του Έργου της Χάριτος του Θεού.

        Όλος αυτός ο πόνος, η θλίψη, οι πόλεμοι, η ανέχεια, η ηθική κατάπτωση, η αγωνία, το αίμα που χύθηκε, ο θάνατος είναι αποτέλεσμα της εναντίωσης του ανθρώπου προς το Θεό. Είναι τα αποτελέσματα τους ανθρώπινου πολιτισμού χωρίς το Θεό. «Επειδή απεδωκίμασαν του να έχουσι γνώσην περί Θεού, παρέδωκεν ο Θεός αυτούς εις αδόκιμον νουν» (Ρωμαίους Α/1: 28). Χωρίς δύναμη ο άνθρωπος, χωρίς λογική, αυτή είναι η κατάστασή του μακριά από το Θεό. Το αποτέλεσμα είναι συντριπτικό. Δεν μπορεί να αντισταθεί και πέφτει μέσα στις παγίδες που ο εχθρός του στήνει για να τον εξοντώσει, να τον εξευτελίσει, για τον δέσει πραγματικά και να τον σύρει, όπως παλιά έσερνε ο γύφτος την αρκούδα. Αυτός είναι ο άνθρωπος στα χέρια του εχθρού. Ένα συντετριμμένο καλάμι, ένα άβουλο πλάσμα. Όλοι γνωρίζουν τις φοβερές συνέπειες της χρήσης των ναρκωτικών. Όμως ο αριθμός των χρηστών καθημερινά μεγαλώνει. Από μικρά παιδάκια μέχρι μεγάλους ο εχθρός τους σπρώχνει εκεί για να τους εξουθενώσει. Τι τρομακτικές διαστάσεις έχει λάβει η πορνεία στις μέρες μας, κατάντησε σύγχρονη μορφή δουλείας. Η γυναίκα πουλιέται και αγοράζεται. Αυτό πάντα, θα πει κάποιος, γινόταν. Ναι, αλλά σήμερα έχει λάβει διαστάσεις παγκόσμιας βιομηχανίας. Τα μεγαλύτερα κέρδη στον κόσμο προέρχονται : 1/ Από τα όπλα, 2/ από τα ναρκωτικά, 3/ από την πορνεία. «… θέλει βρέξει επί τους ασεβής παγίδας….. ανεμοζάλη…». (Ψαλμός ΙΑ/11: 6). Ακόμα και η υπέρτατη αξία, που είναι ανθρώπινη ζωή, μακριά από το Θεό δεν έχει καμία αξία. Περισσότεροι άνθρωποι σφάζονται καθημερινά στο Ιρακ, στη Συρία, στη μέση Ανατολή, από τα μοσχάρια.

      Μια φωτιά με «πυρ και θείον» κατακαίει γύρω μας τα πάντα, εκμηδενίζει, αφανίζει αρχές, θεσμούς, μέσα σε μια εγωιστική ανθρώπινη έξαρση που πλημμυρίζει τα πάντα. Γιατί όλα αυτά; Γιατί τόσο μεγάλο κακό γύρω μας; Ο ψαλμωδός έρχεται να δώσει την εξήγηση: «Είναι η μερίς του ποτηρίου αυτών». Είναι η εκπλήρωση του Θείου νόμου, ό,τι σπείρει ο άνθρωπος, τούτο και θέλει θερίσει. (Γαλάτας Σ/6: 7). Είναι οι συνέπειες των επιλογών του ανθρώπου. (εδ. 7). Συμπέρασμα: Ύστερα από όλη αυτή την ταλαιπωρία, τους πόνους, την ταραχή στη ζωή του, ο ψαλμωδός τελειώνει με τον ίδιο τρόπο που άρχισε. «δίκαιος ων ο Κύριος».

       Η πρώτη γραμμή του ψαλμού δείχνει πού στηρίζεται η ασφάλεια του πιστού ανθρώπου: «επί τον Κύριο πέποιθα». Η τελευταία γραμμή έρχεται να μας υπενθυμίσει πού θα πρέπει να αποβλέπει ο άνθρωπος, που θα πρέπει να έχει στραμμένη την καρδιά του. «το πρόσωπον Αυτού βλέπει ευθύτητα». (Ψαλμός ΙΑ/11: 7). Υπάρχει ελπίδα. Μέσα στην ανθρώπινη κατάπτωση που καθημερινά βλέπουμε γύρω μας, την ολοκληρωτική ανθρώπινη εξαχρείωση, στέκεται το Ευλογημένο Πρόσωπο και Έργο του Υιού του Θεού, ο οποίος μέσα από «εκείνα τα οποία έπαθε» (Εβραίους Β/2: 18), μέσα από τη θυσία του και την Ανάστασή του από τους νεκρούς έγινε σε μας ο αρχηγός και τελειωτής της πίστεώς μας. «ο οποίος εγεννήθη σοφία ημίν από Θεού, δικαιοσύνη τε και αγιασμός και απολύτρωσις». (Κορινθίους Α΄ Α/1: 30).

       Υπάρχει ελπίδα. Υπάρχει διέξοδος, φτάνει ο άνθρωπος να κάνει τη μία, τη σωστή επιλογή μέσα στη ζωή του, που δεν είναι άλλη από τον Αναστημένο, δοξασμένο, και πάλιν ερχόμενο Ιησούς Χριστός. Όλοι εκείνοι που Τον έχουν γνωρίσει ας σηκώσουν τα κεφάλια, μην πτοούμεθα, ο Κύριος έρχεται και καθώς έρχεται, φέρει μαζί του και τον μισθό για τον καθένα μας. Γιατί μην ξεχνάμε κάτι που πολύ καλά γνώριζε ο Μωυσής, ότι ο Θεός είναι μισθαποδότης (Εβραίους ΙΑ/11: 6 & 26). Τίποτα δε χάθηκε. Εκείνοι που θα χαθούν θα είναι όλοι εκείνοι που δεν Τον αναγνώρισαν, που στάθηκαν απέναντί Του, που περιφρόνησαν ένα τόσο μεγάλο έργο σωτηρίας.

       Τι ωραίο, τι αισιόδοξο, τι νικηφόρο μήνυμα. Να περιμένει ο άνθρωπος το Χριστό. Να κράζει «ναι έρχου Κύριε». (Αποκάλυψη ΚΒ/22: 20). Όταν η Εκκλησία του Χριστού θα πει τούτες τις λέξεις, μέσα από την καρδιά της, τότε θα έρθει ο Κύριος. Έρχεται για «να κάνει τα πάντα νέα». "Θα εξαλείψει παν δάκρυον από των οφθαλμών αυτών" (Αποκάλυψη Ζ/7: 17). Δεν θα υπάρχει ο πόνος, η θλίψη, η αγωνία. Θα υπάρξει αιώνια χαρά και δοξολογία προς τον Θεό. ---

 

H ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ

Το σημερινό άρθρο επιγράφεται : «Η προδοσία της Ευρώπης». Μια Ευρώπη, που με την πορεία της, μας αφήνει άναυδους και που καθημερινά γεμίζει τις καρδιές μας από φόβο, από οργή και από αγανάκτηση.

 Πράγματι η συντριπτική πλειοψηφία του λαού μας και όχι μόνον, είναι προβληματισμένοι, απογοητευμένοι, οργισμένοι αλλά  αισθάνονται και βαθιά προδομένοι από μια Ευρώπη, που δεν φαίνεται να έχει κάτι κοινό με την Ευρώπη των μεγάλων οραμάτων, των υψηλών σχεδιασμών και στόχων των προηγούμενων δεκαετιών και ιδιαιτέρως της δεκαετίας 70 & 80. Στις ημέρες μας ο Ευρωπαϊσμός, έδωσε τη θέση του στον ευρωσκεπτικισμό και στον αντι – ευρωπαϊσμό, όχι μόνον στην Ελλάδα, που περνά τόσο δύσκολα, αλλά και πολλούς άλλους στην υπόλοιπη Ευρώπη.

            Το ερώτημα που ορθώνεται είναι : Γιατί; Γιατί φτάσαμε στο σημείο ώστε η Ευρώπη σήμερα, αντί να μας ενθουσιάζει και να μας εμπνέει, αντί να μας κάνει να αισθανόμαστε δυνατοί και ασφαλείς, μας απογοητεύει και μάλιστα τόσο πολύ; Γιατί, αντί να μας ελκύει, μας απωθεί; Αντί να μας ενώνει, μας ωθεί ξανά πίσω στα εθνικά μας σύνορα, που θα έχουν σαν άμεσο αποτέλεσμα την έξαρση των εθνικισμών, οι οποίοι τόσα δεινά επισωρεύσαν, κατά το παρελθόν. Για παράδειγμα ενώ με την συνθήκη Σέγκεν είχαμε καταργήσει τα εθνικά σύνορα και είχαμε πανηγυρίσει γι’ αυτό, σήμερα παρατηρούμε ένα πισωγύρισμα με πρώτη τη Δανία, η οποία εδώ και ένα χρόνο έχει στήσει και πάλι τελωνειακούς ελέγχους στα χερσαία σύνορα με τη Γερμανία.

            Για την καλύτερη κατανόηση του θέματος, θεωρώ ότι είναι αναγκαία μια αναδρομή, στον χρόνο, αλλά και την αναγκαιότητα που επέβαλε τη δημιουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης καθώς και τους στόχους τους οποίους είχε αρχικά θέσει αυτός ο οργανισμός.

            Η γενέθλιος ημέρα της δημιουργίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η ημέρα που δημιουργήθηκε είναι η 9^η Μαϊου 1950. Την ημέρα αυτή ο Γάλος υπουργός εξωτερικών της 1^ης μεταπολεμικής  κυβέρνησης, Ρομπέρ Σουμάν, δημοσίευσε την παγκοσμίως γνωστή διακήρυξή του, με την επωνυμία «Σχέδιο Σουμάν», με την οποία η νικήτρια του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου Γαλλία, πρότεινε στην ηττημένη Γερμανία να αναλάβουν τον  από κοινού έλεγχο της παραγωγής άνθρακα και χάλυβα, που ήταν τα σημαντικότερα υλικά για την πολεμική βιομηχανία.

            Στόχος ήταν να καθιερωθεί η συνεργασία μεταξύ των Ευρωπαϊκών λαών  και η αποφυγή λαθών και ανταγωνισμών του παρελθόντος, που οδήγησαν σε δύο αιματηρούς παγκόσμιους πολέμους, μέσα σε χρονικό διάστημα 20 χρόνων, που παρέσυραν στον πόλεμο και στον όλεθρο, όχι μόνον την Ευρώπη, αλλά και ολόκληρο τον κόσμο. Πως θα μπορούσε να μην ξαναγίνει πόλεμος, πως θα μπορούσε να παγιωθεί  η ειρήνη.  Αυτό θα μπορούσε να επιτευχθεί μόνον με τη δημιουργία ενός υπερεθνικού ευρωπαϊκού οργάνου, που θα διαχειρίζονταν κεντρικά την παραγωγή άνθρακα και χάλυβα.

Ο άνθρακας και ο χάλυβας ήταν τα σημαντικότερα υλικά για την πολεμική βιομηχανία. Συνεπώς ο μόνος τρόπος για να αποφευχθεί ένας νέος πόλεμος, ήταν ο έλεγχος της παραγωγής άνθρακα και χάλυβα.

            Τούτη τη μεγάλη ιδέα πρώτος συνέλαβε ο μεγάλος οραματιστής και πολιτικός Ρομπέρ Σουμάν, υπουργός Εξωτερικών της 1^ης μεταπολεμικής κυβέρνησης της Γαλλίας, ο οποίος και  αγωνίστηκε με ζήλο και αφοσίωση για την υλοποίησή της.

Ο Σουμάν ανέπτυξε τις ευρωπαϊκές ιδέες του, την εποχή της θητείας του στο υπουργείο Εξωτερικών. (1948 – 1952). Ήταν πεπεισμένος για την ανάγκη της γαλλογερμανικής συμφιλίωσης και οι απόψεις του βρήκαν σύμφωνο τον ομοϊδεάτη του χριστιανοδημοκράτη, πρώτο καγκελάριο, μετά τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο, της τότε Δυτικής Γερμανίας, Κόνραντ Αντενάουερ.

Οι παραπάνω απόψεις  βρήκαν την πρακτική έκφρασή τους στο λεγόμενο «Σχέδιο Σουμάν» της 9ης Μαΐου 1950, όπου προτείνονταν η συνένωση των βιομηχανιών άνθρακα και χάλυβα της Γαλλίας και της Γερμανίας, με δυνατότητα συμμετοχής και άλλων ευρωπαϊκών χωρών. Ο Αντενάουερ δέχθηκε ευχαρίστως την πρόταση του Σουμάν και τις λεπτομέρειες του σχεδίου επεξεργάστηκε ο οικονομολόγος Ζαν Μονέ, στενός συνεργάτης του Σουμάν και επίσης αφοσιωμένος ευρωπαϊστής.

Το αποτέλεσμα ήταν η δημιουργία, το 1952, της Ευρωπαϊκής Κοινότητας Άνθρακα και Χάλυβα, στην οποία, εκτός από τη Γαλλία και τη Γερμανία, εντάχθηκαν επίσης η Ιταλία και οι χώρες της Μπενελούξ (Βέλγιο, Ολλανδία, Λουξεμβούργο). Πρώτος πρόεδρος της EKAX τοποθετήθηκε ο οικονομολόγος, χριστιανός, Ζαν Μονέ.

Τον Ιούνιο του 1955 συναντήθηκαν στη Μεσσήνη της Ιταλίας οι υπουργοί Εξωτερικών των χωρών της EKAX και ζήτησαν από τον βέλγο  υπουργό Πολ-Ανρί Σπάακ, να εξετάσει τη δυνατότητα επέκτασης της υφιστάμενης κοινότητας σε οικονομική ένωση βασισμένη στο ελεύθερο εμπόριο, στην κοινή κοινωνική και χρηματοδοτική πολιτική, στην κατάργηση των εμπορικών περιορισμών και στην ελευθερία κίνησης των κεφαλαίων και της εργασίας. Οι προτάσεις του Σπάακ απετέλεσαν τη βάση της Συνθήκης της Ρώμης του 1957, με την οποία τον επόμενο χρόνο γεννήθηκε η Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα.

Ο Σουμάν δεν έπαιξε άμεσα ρόλο στην επεξεργασία της Συνθήκης της Ρώμης και δεν υπάρχει εκεί η υπογραφή του. Είναι γεγονός όμως ότι η EKAX, το πνευματικό του τέκνο, υπήρξε ο θεμέλιος λίθος του πρώτου θεσμού προς την ευρωπαϊκή ενοποίηση. Είναι γεγονός ότι είχε θέσει τα θεμέλια για μια Ευρώπη της συμφιλίωση, της ενότητας,  της ισχύος. Μια Ευρώπη στην οποία, ποτέ πλέον δεν θα επικρατούσε και πάλι ο πόλεμος. Μια Ευρώπη που θα στηρίζονταν σε δύο ασάλευτους πυλώνες, τη συνεργασία και την αλληλεγγύη μεταξύ των λαών της.   

Το πώς σκεπτόταν ο Σουμάν αναφορικά με αυτή τη διαδικασία εκτίθεται καθαρά στο ακόλουθο απόσπασμα από τα απομνημονεύματά του: «Οι Ευρωπαίοι θα σωθούν αν έχουν συνείδηση της αλληλεγγύης τους απέναντι στον κοινό κίνδυνο... Οι τωρινοί φόβοι θα είναι η άμεση αιτία της ευρωπαϊκής ενοποίησης, αλλά δεν θα είναι ο λόγος ύπαρξής της. Ανάλογα με τις περιστάσεις που θα περιβάλλουν τη δημιουργία της, η Ευρώπη θα είναι λιγότερο ή περισσότερο πλήρης. Άραγε θα είναι ποτέ πλήρης; Αυτό κανένας δεν μπορεί να το πει. Αλλά δεν είναι λόγος για να καθυστερήσει η προσπάθεια για την επίτευξη της ενοποίησης. H δράση είναι καλύτερη από την παραίτηση και η επιθυμία για τελειότητα είναι φτωχή δικαιολογία για την αδράνεια. Αυτή η ιδέα μιας συμφιλιωμένης, ενωμένης και ισχυρής Ευρώπης, ας γίνει τώρα το σύνθημα της νέας γενιάς, η οποία θα επιθυμεί να υπηρετήσει μιαν ανθρώπινη φυλή, που θα έχει τελικά αποτινάξει τα δεσμά του μίσους και του φόβου και που  θα μάθει, ύστερα από συρράξεις που φαίνονταν ατελείωτες, τι σημαίνει συνεργασία, τι σημαίνει χριστιανική αδελφοσύνη». Μια άλλη πλευρά της ενοποίησης της Ευρώπης την οποία υποστήριξε ο Σουμάν ήταν η δημιουργία κοινού αμυντικού συστήματος, δηλαδή ευρωπαϊκού στρατού. Αλλά η απόπειρα για την ίδρυση Ευρωπαϊκής Αμυντικής Κοινότητας προσέκρουσε στη γαλλική αντίδραση και ναυάγησε, πράγμα που οδήγησε και στην πτώση του Σουμάν.

Αποχωρώντας από την εσωτερική πολιτική σκηνή της Γαλλίας ο Σουμάν είχε θέσει τα θεμέλια της ευρωπαϊκής ενοποίησης, αλλά άφηνε τη χώρα του στα πρόθυρα σοβαρών κρίσεων, του πολέμου της Ινδοκίνας και του προβλήματος της Αλγερίας.

Το 1958 ο Σουμάν (1886 – 1963), εκλέχθηκε πρόεδρος του κοινοτικού οργάνου, που σήμερα είναι το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, του οποίου παρέμεινε μέλος, ως λίγο πριν από τον θάνατό του. 

Σύμφωνα με τον καγκελάριο Κόραντ Αντενάουερ, η ΕΚΑΧ θα προσέφερε στη Γερμανία την ευκαιρία πολιτικής αποκατάστασης της χώρα και μία μοναδική ευκαιρία προσέγγισης με τη Γαλλία, αλλά και τα άλλα Ευρωπαϊκά κράτη. Ο ίδιος είχε δηλώσει, «εκτιμώ και πιστεύω ότι τα εθνικά κοινοβούλια των έξι Ευρωπαϊκών χωρών, που συμμετέχουν στην ΕΚΑΧ συνειδητοποιούν  ότι ο πολιτικός  στόχος αυτής της προσπάθειας, η πολιτική σημασία της δημιουργίας της ΕΚΑΧ είναι πολύ σημαντικότερος από τις οικονομικές επιδιώξεις».

Τα αίτια της κρίσης.

Φέτος με την ευκαιρία της «Ημέρας της Ευρώπης» πραγματοποιήθηκε συνάντηση στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο (9-5-2012), ο   ομιλητής ο Μανουέλ Μπαρόζο, Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής επιτροπής, τόνισε μεταξύ άλλων, τη σημασία που έχουν οι αξίες της χριστιανικής παράδοσης για την  Ευρωπαϊκή Ένωση. Η σημερινή κρίση, επισήμανε ο ομιλητής, οφείλεται στην προτεραιότητα που δόθηκε στο οικονομικό κέρδος και την κατανάλωση, αφήνοντας σε δεύτερη μοίρα το ηθικό πρότυπο της εργασίας. Το αποτέλεσμα της κρίσης αυτής είναι η αβεβαιότητα, η αστάθεια και ο φόβος.

 Τόσο ο Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Μπαρόζο, όσο και ο Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Χέρμαν Βαν Ρομπάϊ αναγνώρισαν  ότι στην πορεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης :

·                     Εγκαταλειφθήκαν οι αξίες που έμπνευσαν τους δημιουργούς και οραματιστές της Ε. Ε. Αξίες όπως, οι χριστιανικές αξίες,  η ειρήνη στην Ευρώπη, η ενότητα, η αλληλεγγύη, η συνεργασία των λαών της Ευρώπης, που είχαν οδηγηθεί στην καταστροφή, εξαιτίας των δύο παγκοσμίων πολέμων, που είχαν προηγηθεί, καθώς και η διαφύλαξη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, που τόσο είχαν καταπατηθεί, κατά τη διάρκεια  των πολέμων.

·                     Όλες οι παραπάνω αξίες εγκαταλείφθηκαν και τη θέση τους πήρε η οικονομία, το κέρδος, που πολλές φορές μετατράπηκε σε «υπερκέρδος - τοκογλυφία», σε υπερκατανάλωση.  Άλλωστε λίγα χρόνια μετά, με την υπογραφή της Συνθήκης της Ρώμης (25.03.1957), η ΕΚΑΧ μετονομάσθηκε σε Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα.

            Εδώ βλέπουμε μία εκτροπή από τους αρχικούς στόχους των οραματιστών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Βεβαίως και η οικονομία ήταν μέσα στους στόχους τους, όμως αυτή δεν αποτελούσε  τον κύριο σκοπό, αλλά το μέσο λειτουργίας.

Βλέπουμε με την πάροδο του χρόνου να δημιουργείται μία  αλλαγή στους αρχικούς στόχους της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οι μεγάλες χριστιανικές και ηθικές αξίες, με τις οποίες ξεκίνησε η λειτουργία της ΕΚΑΧ, οι μεγάλοι οραματισμοί της συνεργασίας, αλληλεγγύης, υπευθυνότητας, θάρρους, της αλήθειας και της πίστης στο κοινό όραμα της συνεργασίας της Ευρώπης, δίνουν τη θέση τους στις αξίες και τους στόχους της οικονομικής αγοράς. Σιγά – σιγά οι  αρχικοί μεγάλοι στόχοι παραμερίζονται και τη θέση τους λαμβάνουν το οικονομικό κέρδος (με κάθε μέσο και κάθε τρόπο) και η κατανάλωση, χωρίς όρια, που ξεπερνούσε τις ανάγκες, την ίδια την παραγωγή, την οποία για να επιτύχουν τα κράτη κατέφευγαν σε υπερδανεισμό. Αυτή η εκτροπή και η αδιέξοδη πορεία, οδήγησε στην αβεβαιότητα, την αστάθεια, το φόβο, που καλλιέργησαν και καλλιεργούν με πολλούς τρόπους. Όλα αυτά οδήγησαν στη σημερινή κρίση, που  όπως συμπεραίνεται από τα παραπάνω, είναι πρωτίστως ηθική και κατ’ επέκτασιν οικονομική. Ενώ ο ίδιος ο καγκελάριος της Δυτικής Γερμανίας Αντενάουερ είχε υποστηρίξει κατά τη δημιουργία της ΕΚΑΧ ότι «…. Ο πολιτικός στόχος αυτής της προσπάθειας, η πολιτική σημασία  της δημιουργίας της ΕΚΑΧ είναι πολύ σημαντικότερος από τις οικονομικές επιδιώξεις….», επίσης «…είμαστε γεμάτοι από την επιθυμία να χτίσουμε ένα νέο Ευρωπαϊκό οικοδόμημα, πάνω σε χριστιανικά θεμέλια», βλέπουμε στην πορεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης να αλλάζουν οι στόχοι.

            Στα 60 χρόνια που πέρασαν η Ευρώπη γνώρισε τη μεγαλύτερη περίοδο ειρήνης στην ιστορία της, προόδευσε, καταργήθηκαν τα σύνορά της, άνθρωποι μετακινούνται ελεύθερα και αγαθά διακινούνται με πολύ μεγάλη ευκολία.

            Ωστόσο, μαζί με αυτές τις αλλαγές επήλθε και μία βασική αλλαγή που έρχεται σε αντίθεση με το όραμα των ιδρυτών της. Αντί να επικρατήσουν οι μεγάλες χριστιανικές αρχές, τα μεγάλα ανθρώπινα ιδεώδη, επικράτησε η κοσμικότητα, ο υλισμός, ο αθεϊσμός., ο εγωκεντρισμός. Κάθε χριστιανική αξία απαξιώθηκε, παραμελήθηκε και παραμερίστηκε. Αποκορύφωμα αυτής της αλλαγής ήταν όταν ο προεδρεύων της συντακτικής επιτροπής του Ευρωπαϊκού Συντάγματος Βαλερύ Ζισκάρ Ντ’ Εστέν, πρώην Πρόεδρος της Γαλλίας, πριν από μερικά χρόνια, απαγόρευσε να αναφέρεται η προσφορά της Χριστιανικής πίστης στη δημιουργία της Ευρώπης, στο προοίμιο του Ευρωπαϊκού Συντάγματος.

            Θα μπορούσαμε να πούμε ότι την Ευρώπη την πρόδωσαν εκείνοι που ακολούθησαν. Την πρόδωσαν οι επόμενες γενιές των Ευρωπαίων, που εγκατέλειψαν το Χριστιανισμό και τις διαχρονικές αξίες του, ο οποίος υπήρξε η αρχική πνευματική βάση, το θεμέλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης και αφού εγκατέλειψαν τις μεγάλες αξίες τις αντικατέστησαν με την εκκοσμίκευση, τον υλισμό και όλα τα παράγωγα αυτού. Εκμετάλλευση, κερδοσκοπία και μία συνεχή τάση για όλο και περισσότερες οικονομικές και υλικές αξίες, οι οποίες κυριαρχούν στις διαδικασίες και λήψεις αποφάσεων. Μάλιστα οι τελευταία ταχύτητα των εξελίξεων αυξάνει τον κίνδυνο και για μη δημοκρατικές διαδικασίες στη λήψη των  αποφάσεων, που θα είχε ως αποτέλεσμα την κατάχρηση εξουσίας, εις βάρος των πολιτών.

            Πως λειτουργεί σήμερα η Ευρωπαϊκή Ένωση, των μεγάλων οραμάτων και οραματισμών, θα το δούμε μέσα από μία συνέντευξη που έδωσε ο μεγάλος ακτιβιστής, υπερασπιστής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ένας από τους μεγαλύτερους γλωσσολόγους, όλων των εποχών, ο Αμερικανός συγγραφέας Νόαμ Τόμσκι.

Σε σχετικές ερωτήσεις που του έγιναν από δημοσιογράφο, απάντησε ως εξής :

....... Ολα γίνονται, αρκεί να μη χάσουν οι τράπεζες. Και τελικά να μην έχουν στην ουσία κανένα ρίσκο!».
…..Συγγνώμη, αλλά πώς το αποκαλείτε αυτό το σύστημα;
«Είναι το οικονομικό σύστημα «“στυγνή ληστεία”».
Πολύ περιγραφικό όνομα για οικονομικό σύστημα «Μα δεν είναι καν μυστικό, το λένε και οι ίδιοι! Πριν από μερικά χρόνια ένας υψηλά ιστάμενος του ΔΝΤ το χαρακτήρισε “κοινότητα της πίστωσης και της επιβολής”. Ακριβώς όπως η Μαφία! Όπως οι μαφιόζοι, έχουν και τα λεφτά να σε δανείσουν, αλλά και τον τρόπο να σ’ τα πάρουν πίσω».
 …..Οι οίκοι αξιολόγησης τι ρόλο παίζουν σε όλα αυτά;
«Οι οίκοι αξιολόγησης συμπληρώνουν ιδανικά το “γκανγκστερικό σύστημα”, αφού έχουν συνυπολογίσει, πριν από κάθε επένδυση, ότι αν κάτι δεν πάει καλά στη χώρα στην οποία γίνονται επενδύσεις, τότε θα αναλάβει τα χρέη η εκεί κυβέρνηση, δηλαδή οι φορολογούμενοι. Δηλαδή κάτι το οποίο αποτελεί σκάνδαλο, αυτοί το έχουν συμπεριλάβει στους υπολογισμούς τους! Γι’ αυτό και κάποιοι, πολύ λίγοι, ακόμη και μέσα σε αυτήν την κρίση, τα καταφέρνουν μια χαρά.

…… Ποιος είναι ο ρόλος των οίκων αξιολόγησης; O ρόλος των οίκων αξιολόγησης ενισχύθηκε από τη δεκαετία του ’70 και μετά, όταν το σύστημα πραγματικά απογειώθηκε και συγκεντρώθηκε τεράστιος πλούτος στα χέρια πολύ λίγων. Όλοι γνωρίζουν ότι οι ΗΠΑ είναι μια χώρα ανισοτήτων, αλλά αυτό που ίσως δεν είναι αντιληπτό είναι ότι ένα πολύ μεγάλο μέρος αυτής της ανισότητας προέρχεται από το ένα τοις χιλίοις του πληθυσμού».

……«Αλήθεια, τι γίνεται στην Ελλάδα; Τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα».
Ετοιμαζόμαστε να καταστρέψουμε την παγκόσμια οικονομία. Έτσι μας λένε. Όμως η Ελλάδα που είναι λιγότερο από το ένα χιλιοστό της παγκόσμιας οικονομίας θα καταστρέψει όλη την υφήλιο; Δεν είναι γελοίο αυτό; «Πιστεύω ότι συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο: η Ευρωπαϊκή Ένωση, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το ΔΝΤ ασχολούνται με το να καταστρέψουν την Ελλάδα και υπάρχει σχέδιο για αυτό. Βέβαια, για να είμαστε ειλικρινείς, και η Ελλάδα από μόνη της έχει πολλά εσωτερικά προβλήματα. Αυτά που προτείνει η τρόικα, όμως, κάνει αυτά τα προβλήματα πολύ χειρότερα και αδύνατον να λυθούν. Σχεδιάζουν και προτείνουν πολιτικές οι οποίες δεν οδηγούν στην οικονομική ανάπτυξη και στη λύση του προβλήματος και γι’ αυτό, όσο προχωρούν τα μέτρα, θα φέρνουν λιγότερη ελπίδα και άρα μεγαλύτερη απελπισία στον κόσμο».
……Και τι θα κερδίσουν οι λεγόμενες «αγορές» από την καταστροφή της Ελλάδας; «Ξέρετε, αυτό που ονομάζουν “αγορές”, δεν είναι κάτι ακαθόριστο. Είναι οι μεγάλες τράπεζες σε παγκόσμιο επίπεδο. Γερμανικές, γαλλικές και εμμέσως αμερικανικές τράπεζες. Η τραπεζική κοινότητα, λοιπόν, είναι αυτή που θέλει να αποπληρωθεί. Δεν τους ενδιαφέρει το τίμημα».
…….Πιστεύετε ότι θα τα καταφέρουν στο τέλος : «Ήδη πληρώνονται εδώ και πολλά χρόνια. Έπαιρναν πάντα και παίρνουν ακόμη αυτό που θέλουν, αλλά το τελικό αποτέλεσμα ίσως είναι η καταστροφή της Ελλάδας. Η κατάσταση δεν είναι ανάλογη, αλλά υπάρχουν δύο παραδείγματα χωρών, όπως η Αργεντινή και η Ισλανδία, που δεν υπάκουσαν και πλέον πηγαίνουν καλά. Ωστόσο αυτές οι δύο χώρες είχαν το δικό τους νόμισμα, μπορούσαν να πουν “δεν δεχόμαστε τους νόμους του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος” και είχαν τη δυνατότητα να κινηθούν αλλιώς. Η Ελλάδα δεν μπορεί να κάνει ακριβώς αυτό, αφού δεν έχει το δικό της νόμισμα»
……Πιστεύετε, παρ’ όλα αυτά, ότι μια επιστροφή στη δραχμή θα ήταν καταστρεπτική για εμάς : «Ναι, παρ’ ότι είναι ένα πιθανό σενάριο. Γι’ αυτό πιέζει έτσι το ΔΝΤ, διότι ξέρει ότι η Ελλάδα δεν πρέπει να επιστρέψει στη δραχμή και συνεπώς γνωρίζει ότι μπορεί να πιέσει. Προσέξτε τον φασισμό του οικονομικού συστήματος. Είναι σαν να μου έχετε δανείσει εσείς χρήματα, με ληστρικά κιόλας επιτόκια, να σας αποπληρώνω για κάποια χρόνια και όταν ξαφνικά δεν μπορώ να σας πληρώσω άλλο, να μου λέτε: “Ωραία, θα πληρώσουν οι φίλοι και οι γείτονες για σένα”. Αυτό είναι το ΔΝΤ. Αν ένας επενδυτής, μια τράπεζα ας πούμε, έχει επενδύσει με ρίσκο σε μια χώρα, και βέβαια πάντα με ληστρικά επιτόκια, και κάποια στιγμή η χώρα δεν μπορεί πλέον να πληρώνει, έρχεται το ΔΝΤ και λέει ότι θα πληρώσουν άλλοι για σένα. Αυτοί, φυσικά, είναι πάντα οι φορολογούμενοι των άλλων χωρών, οι οποίοι δεν πήραν ποτέ το συγκεκριμένο δάνειο.

……Πώς εξηγείτε την επιθετική συμπεριφορά της Τουρκίας; «Υπάρχουν πάρα πολλοί ιστορικοί λόγοι για αυτό. Πάντως πιστεύω ότι η Ελλάδα έχει μπει σε ένα παιχνίδι υπερβολικής σπατάλης για όπλα και αυτό έχει προκαλέσει μεγάλα προβλήματα στη χώρα, αφού ο προϋπολογισμός για τους εξοπλισμούς είναι πολύ μεγαλύτερος από όσο θα μπορούσε να αντέξει η οικονομία σας. Σκεφτείτε λίγο πρακτικά. Στην ακραία περίπτωση σοβαρής εμπλοκής μεταξύ Τουρκίας και Ελλάδας, η πιθανότητα να χρησιμοποιηθεί όλος αυτός ο στρατιωτικός εξοπλισμός και να φέρει αποτέλεσμα είναι σχεδόν μηδενική. Διότι απλώς η δύναμη της Τουρκίας είναι πολλαπλάσια ποσοτικά». Όμως στην ουσία οι ΗΠΑ μάς έχουν υποχρεώσει σε αυτά τα τεράστια έξοδα για εξοπλισμούς.

            Αναφερθήκαμε στο πως ξεκίνησε η Ευρώπη, πόσο μακριά έφυγε στην πορεία από τις αρχικές ιδέες και τους αρχικούς της στόχου, καθώς και πως διαμορφώθηκε στις ημέρες μας. Το μεγάλο ερώτημα που ορθώνεται, μετά από όλα αυτά,  είναι που θα καταλήξει. Εάν η Ευρώπη συνεχίσει της κατηφορική της πορεία, συνεχίσει  την απομάκρυνσή της από τον ζωντανό και αληθινό Θεό της Βίβλου, συνεχίσει  να λειτουργεί με τους ίδιους ληστρικούς μηχανισμούς, πολύ σύντομα θα μετατραπεί σε ένα «θηρίο», που θα κατασπαράξει ολόκληρη την ανθρωπότητα.

            Στο Βιβλίο της Αποκάλυψης, Κεφάλαιο ΙΓ 1 αναφέρεται : «και εστάθην επί την άμμον της θαλάσσης· και είδον θηρίον αναβαίνον εκ της θαλάσσης, το οποίον είχε κεφαλάς επτά και κέρατα δέκα, και επί των κεράτων αυτού δέκα διαδήματα και επί τας κεφαλάς αυτού όνομα βλασφημίας». Ενώ στο κεφάλαιο ΙΖ 12-13, αναφέρεται : «και τα δέκα κέρατα, τα οποία είδες, είναι δέκα βασιλείς, οίτινες βασιλείαν δεν έλαβον έτι, αλλά μιαν ώραν λαμβάνουσιν εξουσίαν ως βασιλείς μετά του θηρίου. Ούτοι έχουσι  μιαν γνώμην και θέλουσι παραδώσει  εις το θηρίον την δύναμιν και την εξουσίαν εαυτών».

            Πως θα διαμορφωθεί η κατάσταση, μετά από όλα αυτά; Πως θα ζουν οι άνθρωποι; Το ιερό βιβλίο της αποκάλυψης μας αναφέρει: «Και έκανε όλους, τους μικρούς και τους μεγάλους, και τους πλουσίους και τους φτωχούς, και τους ελεύθερους και τους δούλους, να πάρουν χάραγμα επάνω στο δεξί τους χέρι ή επάνω στα μέτωπά τους και να μη μπορεί κανένας να αγοράσει ή να πουλήσει, παρά μονάχα αυτός που έχει το χάραγμα ή το όνομα του θηρίου ή τον αριθμό τού ονόματός του. Εδώ είναι η σοφία· όποιος έχει τον νου, ας λογαριάσει τον αριθμό του θηρίου· επειδή, είναι αριθμός ανθρώπου, και ο αριθμός του είναι χξς ή 666». (Αποκάλυψη ΙΓ : 16,17,18).

            Αυτή θα είναι η πορεία της Ευρώπης αν δεν επιστρέψει στις «ρίζες» της. Θα παραδοθεί στα χέρια του «θηρίου» (Αντίχριστου), για να γνωρίσει, μαζί με αυτή και ολόκληρος ο κόσμος, τις πιο σκοτεινές ημέρες της ιστορίας του.  Για κείνες τις ημέρες έχει πει ο Κύριος. «Επειδή, εκείνες οι ημέρες θα είναι τέτοια θλίψη, που δεν έχει γίνει από την αρχή τής κτίσης, την οποία ο Θεός έκτισε, μέχρι αυτή την ώρα, ούτε πρόκειται να γίνει». (Μάρκος ΙΓ : 19).

            Κλείνοντας θα έλεγα ότι η Ευρώπη και ο κόσμος ολόκληρος, από ένα πράγμα έχουν ανάγκη, για να αλλάξει η πορεία, για να επανέλθει η χαρά και η προοπτική. Την παρουσία του Ζωντανού Θεού. Να γνωρίσει ξανά η Ευρώπη τη δύναμη και την παρουσία του Θεού. Ο λαός μας, του οποίου ο Θεός έκανε τη μεγάλη τιμή, να γραφεί ο Λόγος Του, η Αγία Γραφή στην γλώσσα μας, δεν διαβάζει το Λόγο του Θεού, δεν τον γνωρίζει και κανένα θρησκευτικό σύστημα δεν τον προτρέπει γι’ αυτό. Μόνον η επίγνωση του Θεού, η μεταμέλειά μας, η επίκληση του Προσώπου Του, μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα. Όταν όλοι εμείς ομολογήσουμε : Αμαρτήσαμε, αποστατήσαμε, αποτύχαμε….  Τότε θα έρθει η ώρα του Κυρίου και είναι βέβαιο τότε ότι και στην Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο, θα επαναληφθεί το ιστορικό προηγούμενο της Νινευή. Πόσο χαρακτηριστικά είναι τα λόγια που αναφέρονται στο βιβλίο του Ιωνά (Παλαιά Διαθήκη), για την μετάνοια των κατοίκων της Νινευή  και πως ο Θεός της Αγάπης και του Ελέους, ενήργησε:   «Και ο Θεός είδε τα έργα τους, ότι επέστρεψαν από τον πονηρό τους δρόμο· και ο Θεός μεταμελήθηκε για το κακό, που είχε πει να κάνει σ' αυτούς· και δεν το έκανε»……..  

B΄ ΣΑΜΟΥΗΛ ΙΑ : 1 - 27.Η ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΣΧΕΣΗΣ ΜΕ ΤΟ ΘΕΟ (αμαρτησα).

Η ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΣΧΕΣΗΣ ΜΕ ΤΟ ΘΕΟ.

Βιβλίο "B΄  ΣΑΜΟΥΗΛ", κεφ.  ΙΑ/11, εδ. 1 -  27.         (Παλαιά Διαθήκη)

1 ΚΑΙ τον επόμενο χρόνο, κατά την εποχή που εκστρατεύουν οι βασιλιάδες, ο Δαβίδ έστειλε τον Ιωάβ, και τους δούλους του μαζί του, και ολόκληρο τον Ισραήλ· και κατέστρεψαν τους γιους Αμμών, και πολιόρκησαν τη Ραββά. Ο Δαβίδ, όμως, έμεινε στην Ιερουσαλήμ.

2 Και προς την εσπέρα, όταν ο Δαβίδ σηκώθηκε από το κρεβάτι του, περπατούσε επάνω στην ταράτσα τού βασιλικού σπιτιού· και από την ταράτσα είδε μία γυναίκα να λούζεται· και η γυναίκα ήταν υπερβολικά ωραία στην όψη.

3 Και ο Δαβίδ έστειλε και ερεύνησε για τη γυναίκα. Και κάποιος είπε: Δεν είναι αυτή η Βηθ-σαβεέ, η θυγατέρα του Ελιάμ, η γυναίκα τού Ουρία τού Χετταίου;

4 Και ο Δαβίδ έστειλε μηνυτές και την πήρε· και όταν ήρθε σ' αυτόν, κοιμήθηκε μαζί της, (επειδή, είχε καθαριστεί από την ακαθαρσία της·) και γύρισε στο σπίτι της.

5 Και η γυναίκα συνέλαβε· και στέλνοντας μήνυμα στον Δαβίδ, ανήγγειλε και είπε: Είμαι έγκυος.

6 Και ο Δαβίδ έστειλε μήνυμα στον Ιωάβ, λέγοντας: Στείλε μου τον Ουρία τον Χετταίο. Και ο Ιωάβ έστειλε στον Δαβίδ τον Ουρία.

7 Και όταν ο Ουρίας ήρθε σ' αυτόν, ο Δαβίδ ρώτησε πώς έχει ο Ιωάβ, και πώς έχει ο λαός, και πώς έχουν τα πράγματα του πολέμου.

8 Και ο Δαβίδ είπε στον Ουρία: Κατέβα στο σπίτι σου, και πλύνε τα πόδια σου. Και ο Ουρίας βγήκε από το σπίτι τού βασιλιά· και πίσω του ήρθε μερίδιο από το τραπέζι τού βασιλιά.

9 Ο Ουρίας, όμως, κοιμήθηκε δίπλα στη θύρα τού σπιτιού τού βασιλιά, μαζί με όλους τους δούλους τού κυρίου του, και δεν κατέβηκε στο σπίτι του.

10 Και όταν ανήγγειλαν στον Δαβίδ, λέγοντας: Ο Ουρίας δεν κατέβηκε στο σπίτι του, ο Δαβίδ είπε στον Ουρία: Εσύ δεν έρχεσαι από οδοιπορία; Γιατί δεν κατέβηκες στο σπίτι σου;

11 Και ο Ουρίας είπε στον Δαβίδ: Η κιβωτός, και ο Ισραήλ, και ο Ιούδας κατοικούν σε σκηνές, και ο κύριός μου ο Ιωάβ, και οι δούλοι τού κυρίου μου, είναι στρατοπεδευμένοι επάνω στο πρόσωπο της πεδιάδας· και εγώ θα πάω στο σπίτι μου, για να φάω, και να πιω, και να κοιμηθώ με τη γυναίκα μου; Ζεις, και ζει η ψυχή σου, δεν θα κάνω αυτό το πράγμα.

12 Και ο Δαβίδ είπε στον Ουρία: Μείνε εδώ και σήμερα, και αύριο θα σε εξαποστείλω. Και έμεινε ο Ουρίας στην Ιερουσαλήμ εκείνη την ημέρα, και την επόμενη.

13 Και ο Δαβίδ τον κάλεσε, και έφαγε μπροστά του, και ήπιε· και τον μέθυσε· και την εσπέρα βγήκε να κοιμηθεί επάνω στο κρεβάτι του μαζί με τους δούλους τού κυρίου του, πλην στο σπίτι του δεν κατέβηκε.

14 Και το πρωί ο Δαβίδ έγραψε μια επιστολή στον Ιωάβ, και την έστειλε δια χειρός τού Ουρία.

15 Και στην επιστολή έγραψε, λέγοντας: Βάλτε τόν Ουρία απέναντι στη σκληρότερη μάχη· έπειτα, συρθείτε απ' αυτόν, για να χτυπηθεί και να πεθάνει.

16 Και αφού ο Ιωάβ παρατήρησε την πόλη, διόρισε τον Ουρία σε θέση, όπου ήξερε ότι ήσαν άνδρες δύναμης.

17 Και βγήκαν οι άνδρες τής πόλης, και πολέμησαν με τον Ιωάβ· και έπεσαν από τον λαό μερικοί από τους δούλους τού Δαβίδ· θανατώθηκε δε και ο Ουρίας ο Χετταίος.

18 Και ο Ιωάβ έστειλε και ανήγγειλε στον Δαβίδ όλα τα σχετικά για τον πόλεμο.

19 Και πρόσταξε τον μηνυτή, λέγοντας: Αφού τελειώσεις μιλώντας στον βασιλιά όλα τα σχετικά για τον πόλεμο,

20 αν ανάψει ο θυμός τού βασιλιά, και σου πει: Γιατί πλησιάσατε την πόλη μαχόμενοι; Δεν ξέρετε ότι θα τόξευαν από το τείχος;

21 Ποιος πάταξε τον Αβιμέλεχ, τον γιο τού Ιερουβέσεθ; Κάποια γυναίκα δεν έρριξε επάνω του ένα κομμάτι μυλόπετρας από το τείχος, και πέθανε, στη Θαιβαίς; Γιατί πλησιάσατε στο τείχος; Τότε, πες: Πέθανε και ο δούλος σου ο Ουρίας, ο Χετταίος.

22 Πήγε, λοιπόν, ο μηνυτής, και καθώς ήρθε, ανήγγειλε στον Δαβίδ όλα εκείνα, για τα οποία τον είχε στείλει ο Ιωάβ.

23 Και είπε ο μηνυτής στον Δαβίδ, ότι υπερίσχυσαν εναντίον μας οι άνδρες, και βγήκαν προς εμάς στην πεδιάδα, και τους καταδιώξαμε μέχρι την είσοδο της πύλης·

24 αλλ' οι τοξότες τόξευσαν από το τείχος επάνω στους δούλους σου· και μερικοί από τους δούλους τού βασιλιά πέθαναν, και ο δούλος σου ο Ουρίας ο Χετταίος ακόμα πέθανε.

25 Τότε ο Δαβίδ είπε στον μηνυτή: Έτσι θα πεις στον Ιωάβ: Μη σε ανησυχεί αυτό το πράγμα· επειδή, η ρομφαία κατατρώει πότε τον έναν, και πότε τον άλλον· ενίσχυσε τη μάχη σου ενάντια στην πόλη, και να την καταστρέψεις· κι εσύ ενθάρρυνέ τον.

26 Και όταν η γυναίκα τού Ουρία άκουσε, ότι ο Ουρίας ο άνδρας της πέθανε,πένθησε για τον άνδρα της.

27 Και αφού πέρασε το πένθος, ο Δαβίδ έστειλε και την πήρε στο σπίτι του· και έγινε γυναίκα του, και του γέννησε έναν γιο.

Το πράγμα, όμως, που έπραξε ο Δαβίδ, φάνηκε κακό στα μάτια τού Κυρίου.

B΄  ΣΑΜΟΥΗΛ, κεφ.  ΙΒ/12, εδ.  1  -  24.

1 ΚΑΙ ο Κύριος έστειλε τον Νάθαν προς τον Δαβίδ. Και ήρθε σ' αυτόν, και του είπε: Ήσαν 2 άνδρες σε κάποια πόλη, ο ένας πλούσιος και ο άλλος φτωχός.

2 Ο πλούσιος είχε κοπάδια και μάντρες από βόδια υπερβολικά πολλές.

3 Και ο φτωχός δεν είχε άλλο, παρά μία μικρή αμνάδα, που αγόρασε και έθρεψε και μεγάλωσε μαζί του, και μαζί με τα παιδιά του· έτρωγε από το ψωμί του, και έπινε από το ποτήρι του, και κοιμόταν στον κόρφο του, και του ήταν σαν θυγατέρα.

4 Ήρθε δε στον πλούσιο κάποιος διαβάτης, και λυπήθηκε να πάρει από τα κοπάδια του, και από τις μάντρες των βοδιών του, για να ετοιμάσει στον οδοιπόρο, που είχε έρθει σ' αυτόν, και πήρε την αμνάδα τού φτωχού, και την ετοίμασε για τον άνθρωπο που είχε έρθει σ' αυτόν.

5 Και άναψε η οργή του Δαβίδ υπερβολικά ενάντια στον άνθρωπο· και είπε στον Νάθαν: Ζει ο Κύριος, άξιος θανάτου είναι ο άνθρωπος, που το έκανε αυτό.

6 και θα πληρώσει την αμνάδα στο τετραπλάσιο, επειδή έπραξε αυτό το πράγμα, και επειδή δεν σπλαχνίστηκε.

7 Και ο Νάθαν είπε στον Δαβίδ: Εσύ είσαι ο άνθρωπος. Έτσι λέει ο Κύριος, ο Θεός τού Ισραήλ: Εγώ σε έχρισα βασιλιά επάνω στον Ισραήλ, και εγώ σε ελευθέρωσα από το χέρι τού Σαούλ·

8 και σου έδωσα τον οίκο τού κυρίου σου, και τις γυναίκες τού κυρίου σου στον κόρφο σου, και σου έδωσα τον οίκο Ισραήλ και του Ιούδα και αν τούτο ήταν λίγο, θα σου πρόσθετα παρόμοια και παρόμοια·

9 γιατί καταφρόνησες τον λόγο τού Κυρίου, ώστε να πράξεις το κακό στα μάτια του; Τον Ουρία τον Χετταίο πάταξες με ρομφαία, και πήρες τη γυναίκα του στον εαυτό σου ως γυναίκα, κι αυτόν τον θανάτωσες με τη ρομφαία των γιων Αμμών·

10 τώρα, λοιπόν, ρομφαία δεν θα αποσυρθεί από την οικογένειά σου επειδή, με καταφρόνησες, και πήρες τη γυναίκα τού Ουρία τού Χετταίου για να είναι γυναίκα σου.

11 Έτσι λέει ο Κύριος: Δες, θα ξεσηκώσω εναντίον σου κακά μέσα από την οικογένειά σου, και θα πάρω τις γυναίκες σου μπροστά από τα μάτια σου, και θα τις δώσω στον πλησίον σου, και θα κοιμηθεί με τις γυναίκες σου μπροστά σ' αυτόν τον ήλιο·

12 επειδή, εσύ έπραξες κρυφά εγώ, όμως, θα κάνω αυτό το πράγμα μπροστά από ολόκληρο τον Ισραήλ, και κατάντικρυ στον ήλιο.

13 Και ο Δαβίδ είπε στον Νάθαν: Αμάρτησα στον Κύριο. Και ο Νάθαν είπε στον Δαβίδ: Και ο Κύριος παρέβλεψε το αμάρτημά σου δεν θα πεθάνεις·

14 επειδή, όμως, με την πράξη αυτή έδωσες μεγάλη αφορμή στους εχθρούς τού Κυρίου να βλασφημούν, γι' αυτό, το παιδί που γεννήθηκε σε σένα θα πεθάνει οπωσδήποτε.

15 Και ο Νάθαν έφυγε για το σπίτι του. Και ο Κύριος πάταξε το παιδί, που η γυναίκα τού Ουρία γέννησε στον Δαβίδ, και αρρώστησε.

16 Και ο Δαβίδ ικέτευσε τον Κύριο υπέρ του παιδιού και ο Δαβίδ νήστεψε, και αφού μπήκε μέσα, διανυχτέρευσε, ξαπλωμένος καταγής.

17 Και σηκώθηκαν οι πρεσβύτεροι του σπιτιού του, και ήρθαν σ' αυτόν για να τον σηκώσουν από τη γη όμως, δεν θέλησε, ούτε έφαγε ψωμί μαζί τους.

18 Και την έβδομη ημέρα το παιδί πέθανε. Και οι δούλοι τού Δαβίδ φοβήθηκαν να του αναγγείλουν ότι το παιδί πέθανε επειδή, έλεγαν: Δέστε, ενώ το παιδί ζούσε ακόμα, του μιλούσαμε, και δεν εισάκουγε στη φωνή μας· πόσο, λοιπόν, θα κάνει κακό, αν του πούμε ότι το παιδί πέθανε;

19 Αλλ' ο Δαβίδ βλέποντας ότι οι δούλοι του ψιθύριζαν αναμεταξύ τους, ο Δαβίδ κατάλαβε ότι το παιδί πέθανε· γι' αυτό, ο Δαβίδ είπε στους δούλους του: Πέθανε το παιδί; Κι εκείνοι είπαν: Πέθανε.

20 Τότε, ο Δαβίδ σηκώθηκε από τη γη, και λούστηκε, και αλείφθηκε, και άλλαξε τα ιμάτιά του, και μπήκε μέσα στον οίκο τού Κυρίου, και προσκύνησε· έπειτα, μπήκε μέσα στο σπίτι του και ζήτησε να φάει, και έβαλαν μπροστά του ψωμί, και έφαγε.

21 Και οι δούλοι του είπαν σ' αυτόν: Τι είναι τούτο, που έκανες; Νήστευες και έκλαιγες για το παιδί, ενώ ζούσε και αφού πέθανε το παιδί, σηκώθηκες, και έφαγες ψωμί.

22 Και είπε: Ενώ ακόμα ζούσε το παιδί, νήστεψα και έκλαψα, επειδή είπα: Ποιος ξέρει; Ίσως, ο Θεός με ελεήσει, και ζήσει το παιδί

23 αλλά, τώρα, πέθανε γιατί να νηστεύω; Μήπως μπορώ να το φέρω πάλι πίσω; Εγώ θα πάω προς αυτό, αυτό όμως δεν θα επιστρέψει προς εμένα.

24 Και ο Δαβίδ παρηγόρησε τη Βηθ-σαβεέ, τη γυναίκα του, και μπήκε μέσα σ' αυτήν, και κοιμήθηκε μαζί της, και γέννησε γιο, και αποκάλεσε το όνομά του Σολομώντα και ο Κύριος τον αγάπησε.

ΨΑΛΜΟΣ ΝΑ / 51.  (Ο Ψαλμός της μετάνοιας).

1 Ελέησόν με, ω Θεέ, κατά το έλεός σου κατά το πλήθος των οικτιρμών σου εξάλειψον τα ανομήματά μου.

2 Πλύνόν με μάλλον και μάλλον, από της ανομίας μου και από της αμαρτίας μου καθάρισόν με.

3 Διότι τα ανομήματά μου εγώ γνωρίζω, και η αμαρτία μου ενώπιόν μου είναι διαπαντός.

4 Εις σε, εις σε μόνον ήμαρτον και το πονηρόν ενώπιόν σου έπραξα διά να δικαιωθής εν τοις λόγοις σου και να ήσαι άμεμπτος εις τας κρίσεις σου.

5 Ιδού, συνελήφθην εν ανομία, και εν αμαρτία με εγέννησεν μήτηρ μου.

6 Ιδού, ηγάπησας αλήθειαν εν τη καρδία και εις τα ενδόμυχα θέλεις με διδάξει σοφίαν.

7 Ράντισόν με με ύσσωπον, και θέλω είσθαι καθαρός πλύνόν με, και θέλω είσθαι λευκότερος χιόνος.

8 Κάμε με να ακούσω αγαλλίασιν και ευφροσύνην, διά να ευφρανθώσι τα οστά, τα οποία συνέθλασας.

9 Απόστρεψον το πρόσωπόν σου από των αμαρτιών μου και πάσας τας ανομίας μου εξάλειψον.

10 Καρδίαν καθαράν κτίσον εν εμοί, Θεέ και πνεύμα ευθές ανανέωσον εντός μου.

11 Μη με απορρίψης από του προσώπου σου· και το πνεύμα το άγιόν σου μη αφαιρέσης απ' εμού.

12 Απόδος μοι την αγαλλίασιν της σωτηρίας σου και με πνεύμα ηγεμονικόν στήριξόν με.

13 Θέλω διδάξει εις τους παραβάτας τας οδούς σου και αμαρτωλοί θέλουσιν επιστρέφει εις σε.

14 Ελευθέρωσόν με από αιμάτων, Θεέ, Θεέ της σωτηρίας μου η γλώσσα μου θέλει ψάλλει εν αγαλλιάσει την δικαιοσύνην σου.

15 Κύριε, άνοιξον τα χείλη μου και το στόμα μου θέλει αναγγέλλει την αίνεσίν σου.

16 Διότι δεν θέλεις θυσίαν, άλλως ήθελον προσφέρει εις ολοκαυτώματα δεν αρέσκεσαι.

17 Θυσίαι του Θεού είναι πνεύμα συντετριμμένον καρδίαν συντετριμμένην και τεταπεινωμένην, Θεέ, δεν θέλεις καταφρονήσει.

18 Ευεργέτησον την Σιών διά της ευνοίας σου οικοδόμησον τα τείχη της Ιερουσαλήμ.

19 Τότε θέλεις ευαρεστηθή εις θυσίας δικαιοσύνης, εις προσφοράς και ολοκαυτώματα· τότε θέλουσι προσφέρει μόσχους επί το θυσιαστήριόν σου.

ΣΧΟΛΙΑ :

Το περιστατικό που αναφέρεται, αποτελεί το πιο μελανό σημείο της ζωής του Δαβίδ και έχει τη βάση του σε ένα γνωμικό λέει ότι "η εξουσία φθείρει και η απόλυτη εξουσία φθείρει απόλυτα". Όταν ο άνθρωπος έχει «πέσει» πνευματικά, παρουσιάζονται κάποια συμπτώματα. Το πρώτο και βασικό σύμπτωμα είναι ότι δεν έχει όρεξη για τη μελέτη του Λόγου του Θεού. Ασχολείται με άλλα πράγματα και περιφρονεί το Λόγο του Θεού, αμελεί την προσευχή, που είναι επικοινωνία με το Θεό, αμελεί τη συντροφιά και επικοινωνία με άλλους πνευματικούς ανθρώπους. Το κενό που δημιουργείται στη σχέση του ανθρώπου με το Θεό έρχεται αμέσως να το καλύψει ο εχθρός της ψυχής και να τον οδηγήσει σε αμαρτία. Γνωρίζουμε ότι μόνο η αμαρτία μπορεί να αποκόψει τον πιστό άνθρωπο από τον Θεό, καμία άλλη δύναμη δε μπορεί να το καταφέρει.  

 Διαπιστώνουμε από το παραπάνω κείμενο ότι ο βασιλιάς Δαυίδ έχει εγκαταλείψει τη μάχη, έχει αφήσει μόνο του το στρατό να μάχεται  και έχει τραβηχτεί  στα μετόπισθεν. Μια μέρα, καθώς περιπλανιόταν στην ταράτσα του βασιλικού σπιτιού, μετά από τον απογευματινό ύπνο, είδε μία γυναίκα να λούζεται και αυτή η γυναίκα ήταν υπερβολικά ωραία στην όψη. Ο Δαβίδ έστειλε και ερεύνησε γι' αυτήν. Κάποιος είπε: Δεν είναι αυτή η Βηθ-σαβεέ, η θυγατέρα του Ελιάμ, η γυναίκα τού Ουρία τού Χετταίου; Καθώς την είδε ο βασιλιάς, την πόθησε, την έφερε στο βασιλικό σπίτι και κοιμήθηκε μαζί της. Πουθενά δε βλέπουμε τη γυναίκα να αντιστέκεται και δεν αποκλείεται και από πρόθεση να ήταν τόσο προκλητική. Εδώ θα πρέπει να σημειώσουμε το εξής:  Πόσο ωραία ο εχθρός στήνει τις παγίδες, γι’ αυτό χρειάζεται πολλή προσοχή, για να μην πέσουμε  στις παγίδες, που ποτέ δε θα παύσει να  στήνει  ο εχθρός,  χρειάζεται  οδηγία από το Θεό, συνεχής προσευχή, για να μην πέσουμε σε πειρασμό (Λουκάς ΚΒ/22: 40), για να μην ηττηθούμε από τη σάρκα, από το φαινόμενο, από την επιθυμία των οφθαλμών (επιστολή Α' Ιωάννου Β/2: 16), από την αμαρτία. Μόνον αν ενεργούμε κάθε φορά στη ζωή μας σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, θα έχουμε την προστασία του Θεού και τη δύναμη ν' αντισταθούμε.

Εδώ βλέπουμε το μεγάλο Δαυίδ, "τον άνθρωπο κατά την καρδίαν του Θεού" (Πράξεις ΙΓ/13: 22), ν' αντιμετωπίζει μια πολύ σοβαρή κατάσταση με πολύ μεγάλη επιπολαιότητα, με πολύ μεγάλη αδυναμία, κάνοντας μάλιστα και κατάχρηση της εξουσίας του, η οποία του είχε δοθεί από το Θεό.

Σύμφωνα με το Μωσαϊκό Νόμο (Λευιτικό Κ/20: 10 & Δευτερονόμιο ΚΒ/22: 22) ο Δαυίδ είχε διαπράξει μοιχεία και έπρεπε να πεθάνει γι’ αυτήν του την πράξη. Μολονότι σαν Βασιλιάς ήταν ο πρώτος που θα έπρεπε να τηρεί το Νόμο, αυτός τον παραβαίνει. Τι κακή μαρτυρία, τι κακό παράδειγμα για όλο το λαό! Υπήρχε το παράδειγμα του Ιωσήφ, το οποίο πολύ καλά θα γνώριζε ο Δαυίδ, το οποίο όμως δεν το ακολούθησε (Γένεση ΛΘ/39: 9).

Δεν υπάρχει αμαρτία που να μην έχει συνέπειες. Ο λαός λέει ότι ενός κακού μύρια έπονται. Σαν να μην έφτανε αυτό το κακό που έγινε, ακολούθησαν κι  άλλα πολύ χειρότερα. Η Βηθσαβεέ έστειλε μήνυμα στο Δαυίδ ότι είναι έγκυος. Αμέσως ο Δαυίδ, πονηρά σκεπτόμενος, για να μην εκτεθεί αμέσως, δίνει εντολή και ανακαλεί τον άνδρα της γυναίκας, τον Ουρία, από το μέτωπο προφανώς, για να έρθει σε επαφή με τη γυναίκα του και να φανεί ότι το παιδί είναι του άντρα της. Όμως και δω τα πράγματα δεν εξελίχτηκαν όπως ο Δαυίδ περίμενε. Καθώς έρχεται ο Ουρία, ο Δαβίδ συζητά μαζί του για την πορεία της μάχης και τον προτρέπει να πάει σπίτι του να δει τη γυναίκα του. Όμως ο Ουρίας, που αποτελεί πρότυπο σωστού και υπηρεσιακού ανθρώπου, δηλώνει ότι δεν μπορεί να πάει σπίτι του να χάσει χρόνο την ώρα που οι πατριώτες του ήταν στη μάχη και αντιμετώπιζαν μεγάλους κινδύνους. Αρνήθηκε να πάει στο σπίτι του να συναντήσει τη γυναίκα του, γιατί σκεπτόταν ότι η Κιβωτός του Κυρίου ήταν μαζί με το στρατό στο μέτωπο και ο Ουρίας ήθελε να βρίσκεται, εκεί που βρισκόταν η κιβωτός του Κυρίου, δηλαδή η παρουσία του Θεού.

Την επόμενη νύχτα ο Δαυίδ μέθυσε τον Ουρία με την ελπίδα ότι θα πήγαινε στο σπίτι του και επιτέλους θα κοιμόταν με τη γυναίκα του.  Όμως ο Ουρίας δεν πήγε και κοιμήθηκε στο παλάτι μαζί με τους υπηρέτες. Και αυτό το σχέδιο του Δαυίδ, για να του χρεώσει το παιδί, απέτυχε. Όμως σκέπτεται κανείς πού μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος, πόσο χαμηλά μπορεί να κατέβει, όταν βρεθεί μακριά από το Θεό και το θέλημά Του.  Ο Δαυίδ έγραψε ένα γράμμα στον Ιωάβ τον Αρχιστράτηγο, το οποίο το έστειλε με τον ίδιο τον Ουρία και με το οποίο ζητούσε να εκτεθεί ο Ουρίας στο μεγαλύτερο δυνατό κίνδυνο στο πεδίο της μάχης, αφήνοντας να εννοηθεί ότι  τον θέλει νεκρό. Έτσι και έγινε. Ο Ουρίας, ο πιστός στρατιώτης, ο άνθρωπος που έπραξε στο ακέραιον το καθήκον του, σκοτώθηκε. Μετά απ’ αυτά η Βηθσαβεέ μεταφέρθηκε στο παλάτι για τύχει περίθαλψης από το Δαυίδ.  

Στο βιβλίο των "Παροιμιών" αναφέρεται μια μεγάλη αλήθεια: «η αμαρτία σου θα σε βρει». Ο εχθρός πάντα με τον ίδιο τρόπο ενεργεί. Ψιθυρίζει στον άνθρωπο κάνε αυτό ή το άλλο, που είναι έξω από το θέλημα του Θεού και δε πρόκειται να αποκαλυφθεί ποτέ, θα μείνει για πάντα μυστικό. Όμως, όπως έλεγαν και οι αρχαίοι σοφοί Αθηναίοι, «ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιον». Έτσι και η ενοχή του Δαυίδ δεν μπόρεσε να μείνει μυστική. Μια δραματική συνομιλία με τον προφήτη του Θεού, το Νάθαν, ήρθε να τα αποκαλύψει όλα. Και είναι στο σημείο αυτό που πραγματικά φάνηκε το θάρρος και ο πραγματικός χαρακτήρας του Δαυίδ.

Όταν οι άνθρωποι καταλάβουν ότι κάτι που ήθελαν να κρύψουν στη ζωή τους έχει πλέον γίνει γνωστό, καταλαμβάνονται από σύγχυση, ταραχή και τότε αρχίζουν να ρωτούν. Ποιος το είπε, ποιος άλλος το ξέρει; Προσπαθούν να αλλάξουν τα πράγματα να τα παρουσιάσουν κάπως ηπιότερα, να ρίξουν τις ευθύνες σε άλλους και να απαλλάξουν τους εαυτούς τους. Πρώτος και καλύτερος ο Αδάμ. "Κύριε εγώ δεν φταίω; η γυναίκα την οποία Εσύ μου έδωσες….." (Γένεση Γ/3: 12). Όχι μόνο προσπαθούσε να αποσείσει   τις ευθύνες από πάνω του, αλλά έριχνε και την ευθύνη στο Θεό. Φτηνές δικαιολογίες ευρίσκουν οι άνθρωποι, για να βγάλουν τις ευθύνες από πάνω τους. Μια φορά είχαν πιάσει έναν άνδρα για μοιχεία. Υπήρχε τότε νόμος που τη χαρακτήριζε αδίκημα και είχε ποινή. Κάποιοι πατριώτες ρωτούσαν τον άνδρα γιατί το έκανε αυτό και έκλεισε το σπίτι του ανθρώπου και αυτός έλεγε:  "Ε΄ τι να κάνω εγώ, άνδρας είμαι και ξέρεις οι άνδρες είναι πιο επιρρεπείς, δε φταίω εγώ η γυναίκα έφταιγε". Πρόκειται για φτηνές δικαιολογίες, που τόσο εύκολα αραδιάζουν οι άνθρωποι.

Ο Δαυίδ δεν ήταν ένας τυχαίος άνθρωπος, ήταν ο Βασιλιάς, θα έπρεπε να είναι το υπόδειγμα, ένα φωτεινό παράδειγμα για το λαό του. Η ζωή του θα έπρεπε να είναι μια ζωντανή μαρτυρία για το Θεό. Θα έπρεπε να είναι το υπόδειγμα για όλους. Όμως βλέπουμε ότι ο άνθρωπος του Θεού κατηγορείται για μοιχεία και για ηθική αυτουργία σ' ένα φρικιαστικό έγκλημα. Πόσο κακή μαρτυρία είναι αυτή! Πόση μικρότητα και αδυναμία χαρακτήρα εμπεριέχει, πόσο αναξιόπιστος αποδεικνύεται ο βασιλιάς και τι επιπτώσεις μπορεί να έχει αυτή η άστοχη ενέργειά στον ίδιο αλλά  και στους άλλους γύρω! Ο Απ. Παύλος θέλοντας να επικρίνει κάποιους Χριστιανούς αναφέρει στην επιστολή "προς Ρωμαίους" (κεφ. Β/2, εδ. 24) "Διότι το όνομα του Θεού εξαιτία σας βλασφημείται μεταξύ των εθνών, καθώς είναι γεγραμμένον".

Τα απαράδεκτα αυτά τα γεγονότα για έναν άνθρωπο του Θεού! Ο Δαβίδ αρνείται επίμονα να τα εξομολογηθεί μπροστά στο Θεό και προσπαθούσε να τα καλύψει. Ίσως χρησιμοποιούσε τη δικαιολογία ότι ο «χρόνος είναι ο καλύτερος ιατρός». Με όλη αυτή την επιμονή του μαχόταν ενάντια στο Θεό και ενάντια στο δικό του συμφέρον. Είχε γίνει ένα ράκος και για όλα αυτά έφταιγε η αναστάτωση του πνεύματός του. Αυτή είναι η χειρότερη κατάσταση στην οποία μπορεί να βρεθεί ένας άνθρωπος. Είναι μεγάλο το βάρος της ενοχής και έρχεται να αναστατώσει τη ζωή του ανθρώπου. Έρχεται να τα αλλάξει όλα στη ζωή του. Η ενοχή, η αμαρτία, που έχει σαν αποτέλεσμα την αναστάτωση του πνεύματος, φέρνει την κατάθλιψη μέσα στη ζωή του ανθρώπου και τον οδηγεί στην πλήρη απογοήτευση. Εφόσον η αμαρτία δεν εξομολογείται, τίποτα δεν πάει καλά στη ζωή, τίποτα δεν εξελίσσεται ομαλά, η ζωή δεν έχει καμία ομορφιά. Εναγωνίως ο Δαβίδ ζητά να έρθει στη ζωή του ανακούφιση, να έρθει μέσα του αγαλλίαση και ευφροσύνη. Αισθάνεται ότι τα κόκαλά του έχουν σπάσει, έχουν συντριβεί (εδ. 8).  Αυτή είναι η κατάσταση στην οποία περιέρχεται ο άνθρωπος, όταν αμαρτήσει και διακοπεί η σχέση του με το Θεό, όταν η αμαρτία τον απομακρύνει από το Θεό.   

Ο προφήτης του Θεού έρχεται με ένα δικό του τρόπο να του αποκαλύψει τα  μεγάλα λάθη του βασιλιά.  Για το σκοπό αυτό εξιστορεί στο Δαβίδ την ιστορία  μ' ένα φτωχό άνθρωπο, που μόνη του περιουσία και παρηγοριά του ήταν μια προβατίνα που την κοίμιζε στον κόρφο του κάθε βράδυ. Κάποια μέρα ένας πολύ πλούσιος άνθρωπος με πάρα πολλά πρόβατα, για να ταΐσει τους καλεσμένους του έπιασε και έσφαξε την ξένη προβατίνα. Θύμωσε πάρα πολύ ο Βασιλιάς Δαβίδ και είπε: "Ο άνθρωπος που έκανε αυτή την πράξη είναι άξιος θανάτου". Τότε ο άνθρωπος του Θεού του αποκάλυψε: "εσύ είσαι αυτός βασιλιά". Και συνεχίζει ο προφήτης του Θεού: "γιατί Βασιλιά καταφρόνησες το λόγο του Κυρίου, ώστε να πράξεις το κακό εις τους οφθαλμούς αυτού;"

Εδώ βλέπουμε την πρώτη θέση να παίρνει όχι μια βαριά επίπληξη προς το Δαβίδ, αλλά ένα μεγάλο ερώτημα του ανθρώπου του Θεού: «Γιατί καταφρόνησες τον λόγο του Κυρίου, ώστε να κάνεις αυτό το κακό μπροστά στα μάτια Του;». Πίσω από κάθε αμαρτία υπάρχει περιφρόνηση του λόγου του Θεού, περιφρόνηση του ίδιου του Κυρίου. Πόσο καλά το είχε καταλάβει αυτό ο Ιωσήφ, ο οποίος στα κελεύσματα και τις προκλήσεις της συζύγου του Πεντεφρή, μια ήταν η απάντησή του: «πώς να πράξω τούτο το μέγα κακόν, και να αμαρτήσω εναντίον του Θεού;» (Γένεση ΛΘ/39: 9). Κάθε αμαρτία, κάθε αστοχία, είναι κατευθείαν στον Κύριο με απρόβλεπτες συνέπειες. Και ο Προφήτης συνεχίζει: «τώρα δεν πρόκειται  να αποσυρθεί η ρομφαία από την οικογένειά σου, επειδή, με καταφρόνησες  και πήρες τη γυναίκα του Ουρία του Χετταίου, για να είναι γυναίκα σου…. Επειδή, όμως με την πράξη σου αυτή έδωσες μεγάλη αφορμή στους εχθρούς του Κυρίου να βλασφημούν, γι’ αυτό, το παιδί που γεννήθηκε σε σένα θα πεθάνει οπωσδήποτε».

Ο Δαυίδ, καθώς άκουσε τα λόγια του Νάθαν, του προφήτη του Θεού, δεν προσπαθεί να δικαιολογηθεί, να ρίξει την αμαρτία σε άλλους ή να μειώσει κατά κάποιο τρόπο τις ευθύνες του. Μόνον δυο λέξεις αφήνει να φύγουν από τα χείλη του: «ΑΜΑΡΤΗΣΑ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ». Επί τέλους ακούστηκε η φράση την οποία ο Θεός περίμενε να ακούσει.  Καμία προσπάθεια δεν κάνει ο Δαυίδ να μειώσει το μέγεθος της αμαρτίας του. Καμία προσπάθεια δεν κάνει να ρίξει τις ευθύνες σε άλλους ή να δικαιολογηθεί και εδώ φαίνεται όλο το μεγαλείο της ψυχής του, εδώ φαίνονται τα μεγάλα προτερήματά του. Δε βάζει στην πρώτη θέση τις κοινωνικές επιπτώσεις, αλλά πάνω απ’ όλα και πρώτα απ’ όλα βάζει τη σχέση του με το Θεό. Γι’ αυτό το πρώτο που κάνει είναι μια σοκαριστική ομολογία. «Σε σένα, σε σένα μόνον αμάρτησα  και έπραξα μπροστά Σου το πονηρό». Αυτό είναι το κεντρικό νόημα του "Ψαλμού" ΝΑ/51. Ο ψαλμός αυτός είναι το μεγάλο υπόδειγμα για τον άνθρωπο που βασανίζεται από κάποια ενοχή. Ο εχθρός έρχεται να βάλει αμφιβολίες μέσα μας και πολλές φορές αναρωτιόμαστε, άραγε άκουσε ο Θεός τη συγνώμη μας; Θα μας συγχωρήσει μια τόσο μεγάλη αμαρτία; Ο ψαλμός ΝΑ/51 μας δείχνει το δρόμο που θα πρέπει να ακολουθήσουμε, για να απαλλαχτούμε από την αμαρτία μας. 

Μεγάλες αμαρτίες βαρύνουν τον Δαυίδ με απώτερες συνέπειες στη ζωή του, στο αξίωμά του, στην οικογένειά του, στο περιβάλλον του, στο λαό του. Όλα αυτά τα γνωρίζει πολύ καλά ο Δαυίδ, όμως το πρώτο που σκέπτεται, καθώς ελέγχεται για την αμαρτία του, είναι να επικοινωνήσει με το Θεό. Πρώτα απ’ όλα και πάνω απ’ όλα θέλει να διατηρήσει ανέπαφη τη σχέση του με το Θεό. Πρώτα να τακτοποιηθεί με το Θεό. Γι' αυτό και οι πρώτες του φράσεις είναι: «Ελεησέμε ώ Θεέ, κατά το έλεός σου, κατά το πλήθος των οικτιρμών σου, εξάλειψε τα ανομήματά μου. Πλύνε με … από την ανομία μου και από την αμαρτία μου καθάρισέ με….».

«Ελέησέ με». Δεν πάει ο άνθρωπος με την θρησκευτική του αξία μπροστά στο Θεό. Δεν μπορεί κάποιος να έρθει μπροστά στο Θεό και να πει, εκείνα τα λόγια  που είπε ο  Φαρισαίος, που προσευχόταν στο Ναό. "Εγώ νηστεύω, αποδεκατίζω, εγώ κάνω αυτό ή το άλλο" (Λουκάς ΙΗ/18: 11). Ο Θεός δε θέλει να κάνουμε τίποτα γι’ Αυτόν, θέλει μόνον να πιστέψουμε. Ο ίδιος ο Κύριος διακήρυξε ότι τούτο είναι το έργο το οποίο θα πρέπει να κάνει ο άνθρωπος: "να πιστέψει σε Εκείνος τον οποίον ο Θεός απέστειλε" (Ιωάννης Σ/6: 29). Δεν πάει ο άνθρωπος με το θάρρος κάποιων δήθεν «καλών έργων» που έχει διαπράξει. Εάν πήγαινε έτσι, τότε θα έλεγε: «αντάμοιψον Κύριε». ΌΧΙ. θα πρέπει να πάει συντετριμμένος και να ζητήσει το Έλεος του Θεού. Μόνον αυτήν την προσευχή ακούει ο Θεός. Γι’ αυτό άλλωστε και Τελώνης που προσευχόταν μέσα στο Ναό μαζί με το Φαρισαίο, όπως μας λέει ο Λόγος του Θεού, κατέβηκε δικαιωμένος στο σπίτι του…… (Λουκάς ΙΗ/18: 14). Ο Τελώνης, ο οποίος έχοντας επίγνωση της αμαρτωλότητάς του, «δεν ήθελε ούτε τους οφθαλμούς να υψώσει εις τον ουρανό». (Λουκάς ΙΗ/18: 13).

 Εξομολογούμαι ότι τούτο το εδάφιο καθώς και η συγκλονιστική ομολογία του Ζακχαίου: «Σταθείς δε ο Ζακχαίος, είπε προς τον Κύριον Ιδού, τα ημίση των υπαρχόντων μου, Κύριε, δίδω εις τους πτωχούς, και εάν εσυκοφάντησά τινά εις τι, αποδίδω τετραπλούν» (Λουκάς ΙΘ/19: 8), που αποτελεί το θρίαμβο της μετάνοιας, καθώς και το δίλεπτο της χήρας, (Λουκάς ΚΑ/21: 2), που  δεν διστάζει να τα δώσει όλα για το Θεό, είναι για μένα από τα πιο συγκινητικά σημεία μέσα στο Λόγο του Θεού.   

Κάποτε ο Δαβίδ είχε κάνει το λάθος να αριθμήσει το λαό του Θεού. Ενώ σε όλη του τη ζωή στηριζόταν στο Θεό, αρχίζει σιγά – σιγά να μη στηρίζεται στο Θεό, αλλά στον εαυτόν του και στην ισχύ του στρατεύματός του. Ο Λόγος του Θεού αναφέρει ότι η ιδέα της απογραφής ήταν υποκίνηση του σατανά (Α΄ Χρονικόν ΚΑ/21: 1). "Εσύ ήταν το πνεύμα του Κυρίου, θα μετρήσεις τους δικούς Μου;" (Α' Χρονικόν ΚΑ/21: 1–14). Γι’ αυτό το λόγο τούτο το πράγμα δεν άρεσε στον Κύριο. Ο Θεός του είπε λοιπόν να επιλέξει πως  θα ήθελε να τιμωρηθεί: "Τρία χρόνια πείνας ή τρεις  μήνες να ηττάται από τους εχθρούς του ή τρεις ημέρες να τιμωρείται από τη ρομφαία του Κυρίου και παντού να υπάρχει θανατικό". Και είπεν ο Δαβίδ: «ας πέσω λοιπόν εις την χείρα του Κυρίου, διότι οι οικτιρμοί αυτού είναι πολλοί σφόδρα».

Και τούτη τη φορά ο Δαβίδ, παρά τις μεγάλες και τρομερές συνέπειες, δεν σκέπτεται τίποτα άλλο, από τον Κύριο και τη σχέση του μ’ Αυτόν. Δε θέλησε να δικαιώσει τον εαυτόν του, αλλά θέλησε να δικαιώσει τον Κύριο. Εμπιστεύτηκε απόλυτα τη δικαιοσύνη του Θεού και το έλεός Του. Θέλει να δικαιώσει το Θεό.  «Επειδή, τα ανομήματά μου εγώ γνωρίζω ….. για να είσαι άμεμπτος στις κρίσεις σου».

Συνήθως βλέπουμε τις κοινωνικές προεκτάσεις της αμαρτίας περισσότερο, παρά τις προεκτάσεις αυτής στη σχέση μας με το Θεό. Βάζουμε δηλαδή τις ανθρώπινες σχέσεις μας πάνω από τη σχέση μας με το Θεό. Εδώ βλέπουμε το Δαβίδ να κάνει το αντίθετο δίνοντας προτεραιότητα στη σχέση του με το Θεό. «σε σένα, σε σένα μόνον αμάρτησα και έπραξα μπροστά σου το πονηρό». Μα θα πει κάποιος: "μόνον στο Θεό αμάρτησε; και ο Ουρίας, που έχασε άδικα τη ζωή του και το παιδάκι που έρχεται για να πεθάνει; Μόνον στο Θεό αμάρτησε ο Δαβίδ;" Η απάντηση είναι: Ναι, μόνον στο Θεό.

Ο Θεός είναι Θεός του φτωχού, που είχε μία προβατίνα, είναι Θεός του Ουρία, της Βηθσαβεέ, είναι Θεός του κάθε αδικημένου. Αδικώντας όλους αυτούς και αμαρτάνοντας, ο άνθρωπος αμαρτάνει πρώτα απ’ όλα και πάνω απ’ όλα στο Θεό, του οποίου είναι δημιουργήματα. Η δολοφονία του Ουρία ήταν ένα έγκλημα κατά του Θεού του Ουρία. Ο Δαβίδ πριν κάνει όλα αυτά που έκανε περιφρόνησε πρώτα απ’ όλα το Θεό και αυτή η περιφρόνηση και απαξίωση του Θεού είναι μεγαλύτερη από το φόνο που διέπραξε. Να γιατί η αμαρτία και κάθε αδικία σε βάρος του πλησίον μας είναι τόσο τρομερή. Η αμαρτία λοιπόν είναι αμαρτία, που κατευθύνεται εναντίον του προσώπου του Θεού. Γι’ αυτό και η αμαρτία που διέπραξε ο Δαβίδ, αγνοώντας το Θεό, είναι πολύ μεγαλύτερη από το φόνο και τη μοιχεία, διότι αποτελεί ευθεία περιφρόνηση του Ύψιστου Θεού και παραβίαση των νόμων Του. Αν κάποιος σε πιάσει να κλοτσάς το σκυλί του γείτονα και το μάθει ο γείτονας, θα σου επιτεθεί, γιατί με τον τρόπο αυτό προσβάλεις πρώτα απ’ όλα το πρόσωπο του γείτονα, ο οποίος είναι το αφεντικό και ο προστάτης του σκύλου του. Ο Θεός είναι προστάτης του αδελφού, του φτωχού, του γείτονα που αδίκησες, του πελάτη που εξαπάτησες. Να λοιπόν γιατί όταν αδικείς τον πλησίον σου, αμαρτάνεις εναντίον του Θεού.

Ο Δαβίδ όχι μόνον αναγνωρίζει ότι αδίκησε το Θεό, αλλά κάνει  ένα ακόμα βήμα, που είναι πολύ σοβαρό και το οποίο θα πρέπει να ακολουθούμε στη ζωή μας. Ποιο είναι αυτό το τόσο σοβαρό βήμα; Όχι μόνον παραδέχεται την ενοχή του, αλλά και δεν προσπαθεί να δικαιολογηθεί γι’ αυτή. "Αμάρτησα" είπε.  Εμείς ίσως λέγαμε: "Να …. Εκείνη την ώρα, όπως την είδα κλπ. …. και αυτή η γυναίκα να βγει τελείως γυμνή…. Εντάξει φταίω και εγώ, αλλά αυτή ήταν που με προκάλεσε… και πολλά άλλα". Ο Δαβίδ δε σκέπτεται τίποτα απ' όλα αυτά και συνεχίζει να επαναλαμβάνει μία φράση μόνον: "Αμάρτησα" και εκεί σταματάει. Αναγνωρίζει την αμαρτία του και αντί να επικαλεστεί φτηνές δικαιολογίες, επικαλείται το Έλεος του Θεού. Επίσης αναγνωρίζει τη διαφθορά, που υπάρχει μέσα στην καρδιά του και που τον σπρώχνει πάντοτε στο κακό (Ιερεμίας ΙΖ/17: 9). Συνεπώς αναγνωρίζει ότι αμάρτησε εναντίον του Θεού και ταυτόχρονα παραδέχεται ότι είναι απελπιστικά αμαρτωλός: «ιδού συνελήφθηκα σε ανομία και σε αμαρτία με γέννησε η μητέρα μου». Με τον τρόπο αυτό δεν κατηγορεί τους γονείς του, απλώς αναγνωρίζει το γεγονός. Δεν εννοεί ότι η γενετήσια πράξη είναι αμαρτία μέσα στα πλαίσια του γάμου, αλλά εννοεί ότι και οι δύο αυτοί άνθρωποι ήταν μέσα στην αμαρτία και κατά συνέπεια αυτός που γεννήθηκε απ’ αυτούς, είναι μέσα στην αμαρτία. «Δι’ ενός ανθρώπου η αμαρτία μπήκε σε όλο το ανθρώπινο γένος και δια της αμαρτίας, ο θάνατος» (Ρωμαίους Ε/5: 12).  Ο Δαβίδ όχι μόνον δε δικαιολογεί τον εαυτόν του, αλλά αναγνωρίζει το πόσο ελεεινός είναι. Ζητάει το Έλεος του Θεού όχι μόνον για το κακό που έκανε, αλλά και γι' αυτό που είναι. Ξέρετε πότε ο άνθρωπος θα ξεφύγει από αυτή την κατάσταση; Όταν "το θνητό ντυθεί αθανασία" (Α' Κορινθίους  ΙΕ/15: 54).

Θα μπορούσε μετά απ’ αυτά ο άνθρωπος να περάσει στο άλλο άκρο και να πει: "Δεν είμαι καλός, είμαι αμαρτωλός, είμαι διεφθαρμένος, άρα δεν μπορώ να αποφύγω την αμαρτία". Όταν ο άνθρωπος μιλάει έτσι, ουσιαστικά κατηγορεί το Θεό, ο οποίος έδωσε πολλά όπλα στον άνθρωπο, όπως τη λογική, τη μετάνοια, την προσευχή, για να αντιμετωπίσει τον πειρασμό, τη δύσκολη κατάσταση στη ζωή του. Κληρονομεί κάποιος μια επιχείρηση, με αρκετά χρέη. Προσπαθεί να τη διαχειριστεί ο ίδιος, αλλά δεν είναι και τόσο εργατικός και έτσι αποτυγχάνει να κάνει βιώσιμη την επιχείρηση. Τον καλούν οι πιστωτές και αρχίζει τις διάφορες δικαιολογίες. "Δε φταίω εγώ, τα χρέη του πατέρα μου με έφεραν εδώ και αρχίζει να κατηγορεί τον πατέρα του". Όμως αυτές οι δικαιολογίες δεν ενδιαφέρουν τους πιστωτές και δεν πρόκειται σε τίποτα να τον βοηθήσουν. Μπροστά στους πιστωτές μια και μόνη επιλογή έχεις, να αναγνωρίσεις την ευθύνη σου για τα χρέη σου. Μπροστά στο Θεό μία και μόνη επιλογή έχουμε. Να αναγνωρίσουμε την αμαρτία μας και επειδή εμείς δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα απολύτως, να επικαλεστούμε το Έλεός Του. Να θυμηθούμε την υπόσχεσή Του ότι «πας όστις επικαλεσθεί το όνομα του Κυρίου, θέλει σωθεί» (Ρωμαίους Ι/10: 11).

Ο Δαβίδ αναγνωρίζει εξ’ ολοκλήρου την ευθύνη των πράξεών του. Εμείς πολλές φορές βρίσκουμε δικαιολογίες, για να μειώσουμε τις ευθύνες μας ή να τις ρίξουμε σε άλλους. Όμως με τον τρόπο αυτό κάνουμε μεγάλο κακό στον εαυτόν μας. Για να μας βοηθήσει ο Θεός, θα πρέπει να αναγνωρίσουμε την ευθύνη μας και να την εξομολογηθούμε ενώπιον Του. Διαφορετικά, αν δικαιολογούμε την αμαρτία μας, δένουμε τα χέρια του Θεού και δεν Τον αφήνουμε να ενεργήσει μέσα στη ζωή μας. Πρέπει να κοιτάξουμε κατάματα την αμαρτία που διαπράξαμε, να αφήσουμε τις δικαιολογίες, για να μπορέσει να ενεργήσει ο Θεός μέσα στη ζωή μας. Στο βιβλίο των "Παροιμιών" αναφέρεται το εξής: «Ο κρύπτων τας αμαρτίας αυτού δεν θέλει ευοδωθή ο δε εξομολογούμενος και παραιτών αυτάς, θέλει ελεηθή» (Παροιμίες ΚΗ/28: 13).

Ο Θεός θέλει να είμαστε ειλικρινείς, να είμαστε αληθινοί. «Ιδού, αγάπησες αλήθεια στην καρδιά». Μόνον ο Θεός μπορεί να καθαρίσει και να κάνει αληθινή την καρδιά μας, η οποία είναι «απατηλή και σφόδρα διεφθαρμένη». Η καρδιά του ανθρώπου μπορεί να καθαριστεί, μόνον με το αθώο αίμα του Ιησού Χριστού, που έτρεξε πάνω στο σταυρό του Γολγοθά (Εβραίους Θ/9: 13-14). «ο Υιός του ανθρώπου έχει εξουσία να συγχωρεί αμαρτίες, επί της γης» (Μάρκος Β/2: 10) "επί της γης" σημαίνει τώρα που βρισκόμαστε στη ζωή, στον ουρανό δε θα μπορεί να μας συγχωρήσει κανένας). Γι’ αυτό ο Χριστός πέθανε πάνω στο Σταυρό για μας. Οι αμαρτίες που έχουν εξομολογηθεί έχουν καθαριστεί. «το αίμα του Χριστού, καθαρίζει ημάς, από πάσης αμαρτίας» (Α'  Ιωάννου Α/1: 7). Καθαρισμός δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση, ότι οι αμαρτωλές τάσεις, που υπάρχουν μέσα μας, θα εξαφανιστούν. Αυτό θα ήταν ό,τι καλύτερο, αλλά δεν μπορεί να συμβεί. Μέσα από την "πεσμένη" φύση μας, η αμαρτία θα παρουσιαστεί και πάλι, ο εχθρός δε θα ησυχάσει ποτέ. Πότε ως «άγγελος φωτός» (Β' Κορινθίους ΙΑ/11: 14) και πότε «ως λέων ωρυόμενος» (Α' Πέτρου Ε/5: 8) θα προσπαθεί να μας καταπιεί. Όμως πάντοτε το πρώτο βήμα θα πρέπει να είναι η ειλικρινής εξομολόγηση. Η αμαρτία ποτέ δε θα μας αφήσει ήσυχους, όμως να θυμόμαστε πάντοτε ότι δεν πρέπει να παίζουμε με το Θεό και  ότι: «ο Θεός δεν  εμπαίζεται, διότι ότι αν σπείρει ο άνθρωπος, τούτο και θέλει θερίσει» (Γαλάτες Σ/6: 7). Ο Θεός μπορεί να συγχωρήσει "επτά φορές", αλλά μπορεί να συγχωρήσει και "εβδομηκοντάκις επτά" φορές (Ματθαίος ΙΗ/18: 21,22), μπορεί να συγχωρήσει μύριες φορές, το βλέπουμε μέσα στην καθημερινή μας ζωή, πλην όμως, δεν εμπαίζεται.

«Απόστρεψε το πρόσωπό σου από τις αμαρτίες μου και όλες τις ανομίες μου εξάλειψε», ικετεύει ο Δαβίδ. Αυτό ακριβώς θέλει να κάνει ο Κύριος μέσα στη ζωή μας. Τις αμαρτίες μας, καθώς τις εξομολογούμαστε, δεν τις ενθυμείται πλέον. Ο Λόγος του Θεού μας διαβεβαιώνει ότι τις έχει θέσει στα βάθη των ωκεανών (Μιχαίας Ζ/7: 19).  Ο καθαρισμός που κάνει ο Θεός είναι πλήρης. «εξάλειψον» κράζει το Δαβίδ. Ο άνθρωπος μπορεί να συγχωρήσει, ο Θεός είναι ο μόνος που μπορεί να εξαλείψει. Ο προφήτης Ησαΐας αναφωνεί : «εξάλειψες ως πυκνή ομίχλη τις παραβάσεις  μου και ως νέφος τις αμαρτίες μου» (Ησαΐας ΜΔ/44: 22).

Ο καθαρισμός των αμαρτιών φέρνει την αγαλλίαση στην ψυχή του ανθρώπου και αποκαθιστά  την επικοινωνία με το Θεό.  Ο Δαβίδ λέει στο Θεό : «κάνε με  να ακούσω αγαλλίαση και ευφροσύνη, για να ευφρανθούν τα κόκαλα που έσπασες… Απόδωσέ μου την αγαλλίαση  της σωτηρίας σου».  Η αμαρτία αποξενώνει τον άνθρωπο από το Θεό. Αυτή η αποξένωση είναι που συνθλίβει τον άνθρωπο. Ο Ιωάννης Βουνιάνος (1628 - 1688) είχε πει: "Η αμαρτία είναι ένα βάρος δεμένο στην πλάτη του Χριστιανού, καθώς αυτός προχωράει με δυσκολία προς την απόγνωση".

«Μη με απορρίψεις από το πρόσωπό σου και το Πνεύμα σου το Άγιο μη αφαιρέσεις από μένα». Ο Δαβίδ ήξερε ότι η αμαρτία του τον είχε αποκόψει από το Θεό και είχε διακόψει την επικοινωνία μαζί Του. Αυτό το μεγάλο μάθημα δυστυχώς δεν το γνώριζε ο Σαμψών. Στο βιβλίο των "Κριτών" (κεφ. ΙΣ/16: 20), αναφέρεται: «αλλ’ αυτός δεν εγνώρισε ότι ο Κύριος είχε απομακρυνθεί απ’ αυτού». Είναι μεγάλη τραγωδία να νομίζεις ότι ο Θεός είναι μαζί σου και Αυτός να έχει απομακρυνθεί από σένα εξαιτίας της αμαρτωλής ζωής σου. Η κοινωνία του Δαβίδ με το Θεό ήταν το πρώτο μέλημα μέσα στη ζωή του. Αυτό  σημαίνει: "τα πρώτα πράγματα, στην πρώτη θέση". Γι’ αυτό ζητούσε τον καθαρισμό των αμαρτιών του, για να αποκαταστήσει τη σχέση του με το Θεό και να επανέλθει μέσα στη ζωή του, η ζωή, η χαρά, η δύναμη, η επικοινωνία μαζί Του.                       Ο Δαβίδ επίσης είχε καταλάβει ότι το να προσφέρει στο Θεό κάποια υλική θυσία  δεν ήταν αρκετό. Θα μπορούσε να κάνει προσφορά περί αμαρτίας (Έξοδος ΚΘ/29: 14), αλλά αυτό δε θα μπορούσε να αποκαταστήσει τις σχέσεις του με το Θεό. «Θυσίες στο Θεό, είναι πνεύμα συντετριμμένο, καρδιά συντετριμμένη και ταπεινωμένη, Θεέ δεν θα καταφρονήσεις». Τι σημαίνει "συντετριμμένο πνεύμα" και μια ταπεινωμένη καρδιά; Σημαίνει να έρθει η ψυχή μπροστά στο Θεό και να πει: "Αμάρτησα, γι’ αυτό που έπραξα, δεν μπορώ να κάνω τίποτα, για να το επανορθώσω. Κύριε μόνον Εσύ μπορείς να διορθώσεις τα πράγματα". Και είναι έτοιμος ο Κύριος να ανταποκριθεί στο ειλικρινές κάλεσμα, όποιας ψυχής Τον επικαλεστεί "εν πνεύματι και αληθεία" (Ιωάννης Δ/4: 23, 24) και να διορθώσει τα πράγματα φέρνοντας ειρήνη και αγαλλίαση.   

Τι μένει στην ψυχή εκείνη που συγχωρέθηκε η αμαρτία της, που αποκαταστάθηκε η σχέση της με το Θεό;  Εκτός από την ευχαριστία και τη δοξολογία χρειάζεται και η ομολογία μας. «Θα διδάξω στους παραβάτες τους δρόμους σου, και οι αμαρτωλοί θα επιστρέφουν σε σένα…. η γλώσσα μου θα ψάλλει με αγαλλίαση τη δικαιοσύνη σου». Ο φυλακισμένος όταν βγαίνει από τη φυλακή κράζει από χαρά. Έτσι ακριβώς θα πρέπει να κάνει και ο λυτρωμένος του Χριστού.   

O Δαβίδ αναλογιζόμενος τις επεμβάσεις του Θεού μέσα στη ζωή του αναφωνεί: «…με αναβίβασε από λάκκο ταλαιπωρίας και από βορβορώδη πηλό και έστησε πάνω στην πέτρα τα πόδια μου, εστερέωσε τα βήματά μου» (Ψαλμός Μ/40: 2). Ο Κύριος είναι έτοιμος να ενεργήσει κατά τον ίδιο τρόπο για όποια ψυχή Τον επικαλεστεί ειλικρινά, όσο χαμηλά και αν έχει πέσει, γιατί είναι αγαθός και πιστός ο Κύριος, γιατί είναι Σωτήρας (Β' Πέτρου Γ/3: 18). Αναφωνεί. «Ο Κύριος υποστηρίζει πάντας τους πίπτοντας και ανορθώνει τους κεκυρτωμένους (πνευματικά)  (Ψαλμός ΡΜΕ/145: 14). 

Ο Θεός συγχώρησε το Δαβίδ, αλλά είπε και μια φοβερή και τρομερή φράση. «Δεν θέλει αποσυρθεί ποτέ η ρομφαία από του οίκου σου». Εδώ πρόκειται για τις συνέπειες της αμαρτίας οι οποίες πολλές φορές, μπορεί να είναι πολύ σκληρές. Πρόκειται για την εφαρμογή του διαχρονικού, υπέρτατου νόμου: «ότι σπείρει ο άνθρωπος, τούτο και θέλει θερίσει» (Γαλάτες Σ/6: 7).

Ακολουθεί ο βιασμός της κόρης του, της Θάμαρ, από τον αδελφό της, τον Αμνών, (Β'  Σαμουήλ ΙΓ/13: 14), τον οποίο Αμνών για την πράξη του αυτή δολοφόνησε ο αδελφός του, ο Αβεσσαλώμ. (Β' Σαμουήλ ΙΓ/13: 28), Ο Αβεσσαλώμ ηγήθηκε μιας επανάστασης εναντίον του πατέρα του Δαβίδ, για να του πάρει την εξουσία, επειδή γνώριζε ότι ο πατέρας του προόριζε για διάδοχό του το Σολομώντα. Έγινε μάχη μεταξύ των δύο στρατευμάτων. Το παιδί εναντίον του πατέρα και πάνω στη μάχη σκοτώθηκε ο Αβεσσαλώμ (Β' Σαμουήλ ΙΗ/18: 33). Η συνωμοσία του Αβεσσαλώμ ήταν από τις πιο δύσκολες μέρες στη ζωή του Δαυίδ. Μαζί με τον Αβεσσαλώμ αποστάτησαν από κοντά του έμπιστοι άνθρωποί του και αυτό ήταν που έκανε τον πόνο του ακόμα μεγαλύτερο. Πολλά τα προβλήματα που αντιμετώπισε ο Δαβίδ, όμως είχε μάθει ένα μεγάλο μάθημα στη ζωή του. Την αποκατάσταση της επικοινωνίας του με το Θεό.

Ίσως γι’ αυτό να χαρακτηρίστηκε άνθρωπος «κατά την καρδίαν του Θεού» (Πράξεις ΙΓ/13: 22), ίσως γι’ αυτό να θεωρείται μέχρι σήμερα ο μεγαλύτερος βασιλιάς που κυβέρνησε ποτέ τον Ισραήλ.

«ΑΜΑΡΤΗΣΑ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ». Ας προσέξουμε μια ιδιαίτερη πλευρά τούτου του «αμάρτησα». Το είπε και ο ψευδοπροφήτης Βαλαάμ χωρίς όμως να επιστρέψει από το δικό του δρόμο (Αριθμοί ΚΒ/22: 34). Το είπε και ο Άχαν  (Ιησους του Ναυί Ζ/7: 18-20), αλλά ήταν πολύ αργά πλέον. Το είπε και ο βασιλιάς Σαούλ (Α΄ Σαμουήλ ΙΕ/15: 20-24), αλλά δεν ήταν ειλικρινές. Το είπε και ο Ιούδας «ήμαρτον παραδόσας αίμα αθώον» (Ματθαίος ΚΖ/27: 4,5), αλλά δεν το πίστευε και πήγε και κρεμάστηκε. Το είπαν και πολλοί άλλοι, χωρίς ποτέ να μετανιώσουν ειλικρινά. Μόνον η ειλικρινής μετάνοια ανοικοδομεί τα χαλάσματα, που προκαλεί μέσα στη ζωή μας η αμαρτία.

Καθώς ο Δαβίδ ειλικρινά εξομολογήθηκε την αμαρτία του και έλαβε, δια Πνεύματος Αγίου, τη διαβεβαίωση ότι συγχωρέθηκε, πλέον ανάμεικτα συναισθήματα χαράς και ανακούφισης πλημμυρίζουν τη ζωή του. Τούτα τα αισθήματα φαίνονται καθαρά στον ΛΒ/32)  Ψαλμό.

«1 ΜΑΚΑΡΙΟΣ εκείνος του οποίου συγχωρήθηκε η παράβαση, του οποίου σκεπάστηκε η αμαρτία.

2 Μακάριος ο άνθρωπος, στον οποίο ο Κύριος δεν λογαριάζει ανομία, και στο πνεύμα τού οποίου δεν υπάρχει δόλος

3 Όταν αποσιώπησα, τα κόκαλά μου πάλιωσαν από τον ολολυγμό μου όλη την ημέρα·

4 επειδή, ημέρα και νύχτα το χέρι σου έγινε βαρύ επάνω μου η υγρότητά μου μεταβλήθηκε σε καλοκαιριάτικη ξηρασία.  

5 Την αμαρτία μου φανέρωσα σε σένα, και την ανομία μου δεν έκρυψα είπα: Στον Κύριο θα εξομολογηθώ τις παραβάσεις μου κι Εσύ συγχώρησες την ανομία τής αμαρτίας μου. 

6 Γι' αυτό, κάθε όσιος θα προσεύχεται σε σένα σε πρέποντα καιρό βέβαια, σε κατακλυσμό πολλών νερών, αυτά δεν θα τον αγγίζουν.

7 Εσύ είσαι η σκέπη μου θα με φυλάττεις από θλίψη· με αγαλλίαση λύτρωσης θα με περικυκλώνεις.  

8 Εγώ θα σε συνετίσω, και θα σε διδάξω τον δρόμο, στον οποίο πρέπει να περπατάς θα σε συμβουλεύω επάνω σου θα είναι το μάτι μου.

9 Μη γίνεστε σαν άλογα, σαν μουλάρια, στα οποία δεν υπάρχει σύνεση που το στόμα τους πρέπει να συγκρατείται με φίμωτρο και χαλινάρι, αλλιώς δεν θα σε πλησίαζαν.

10 Οι μάστιγες του ασεβή είναι πολλές εκείνον, όμως, που ελπίζει στον Κύριο, έλεος θα τον περικυκλώνει.

11 Ευφραίνεστε στον Κύριο, δίκαιοι, και αγάλλεστε· και αλαλάξτε όλοι εσείς οι ευθείς στην καρδιά.

Ο θρίαμβος, η επιτυχία, η αποκατάσταση της επικοινωνίας με το Θεό, η επανασύνδεση της γραμμής επικοινωνίας μαζί Του. Πρόκειται για μια γραμμή άμεσης επικοινωνίας που κανένας άνθρωπος και καμία δύναμη δεν μπορεί ποτέ να διακόψει, παρά μόνον η δύναμη της αμαρτίας.

  Ως συμπέρασμα σε όλα τα παραπάνω θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε τα λόγια κάποιου πιστού ο οποίος έλεγε: «Αν αμαρτάνεις, γνώριζε ότι, αν συντριβείς με μετάνοια, μπορείς να  χαίρεσαι και να πιστεύεις στον Χριστό με τέλειο θάρρος ότι σε συγχωρεί, επειδή Αυτός είναι Σωτήρας».

Όπως φαίνεται από τον ψαλμό ΝΑ/51 ο Δαβίδ όταν αμάρτησε έχασε :

1. την καθαρότητα της καρδιά του (10)

2. την επικοινωνία του με το Θεό (11)

3. την αγαλλίαση της σωτηρίας του (12)

4. τη μαρτυρία του στο περιβάλλον (13)

5. τη δύναμη της δοξολογίας (15)

        Όταν μετάνιωσε κέρδισε :

1            1. την πνευματική του κάθαρση (2 , 7)

              2. τη συγχώρηση των αμαρτιών του (9)

3            3. την ευθύτητα του πνεύματός του (10)

4            4. τη χαρά και τη δύναμη (12)

5            5. την αποκατάσταση της μαρτυρίας του (13)

6            6. τη δύναμη για δοξολογία (15)

              7. την ταπείνωσή του μπροστά στο Θεό (17). ---