ΠΡΟΣΕΥΧΗ

Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ

       Η μεγαλύτερη ευλογία στη ζωή του πιστού ανθρώπου είναι το προνόμιο της προσευχής, το μεγάλο, το μοναδικό προνόμιο που έχει ο πιστός άνθρωπος να μιλάει με τον ουράνιο Πατέρα Θεό. Ο πιστός έχει παντού και πάντοτε ελεύθερη είσοδο στα "Άγια των Αγίων" μπροστά στο θρόνο του ουράνιου Πατέρα. Έρχεται ενώπιόν Του με δύναμη, με παρρησία και εκεί ανοίγει την καρδιά του. Εκφράζει τις ανάγκες του, τα προβλήματά του, με εμπιστοσύνη, με δύναμη, με σιγουριά, με απόλυτη βεβαιότητα.

      Μπορεί τα καθημερινά προβλήματα της ζωής να μας βάλουν τείχη μπρος, πίσω, κάτω, όμως με κανέναν τρόπο δεν μπορούν να κλείσουν την γραμμή επικοινωνίας προς τα άνω. Η γραμμή επικοινωνίας προς τα άνω θα είναι πάντα ανοικτή, ανεξάρτητα και πέρα από τις συνθήκες που επικρατούν γύρω μας.

      Ο Ιωνάς προσευχήθηκε μέσα στα βάθη της θάλασσας και μέσα στην κοιλιά του κήτους και ο Θεός τον άκουσε  (βιβλίο Ιωνά, κεφ. Β/2). Οι κάτοικοι της Νινευή προσευχήθηκαν και με την προσευχή τους έκαναν το Θεό να αλλάξει γνώμη, να αλλάξει σχέδια (Ιωνάς Γ/3: 10). Τόσο μεγάλη είναι η δύναμη της προσευχής;

      Στην επιστολή "προς Εβραίους" (κεφ. Δ/4, εδ. 14 - 16) αναφέρεται: «έχοντες λοιπόν Αρχιερέα μέγα, ο οποίος διήλθε τους ουρανούς, Ιησούν τον υιόν του Θεού, ας κρατώμεν την ομολογίαν. Διότι δεν έχομεν αρχιερέα μη δυνάμενον να συμπαθήσει εις τας ασθενείας ημών (που να μην μπορεί να συμμεριστεί τα προβλήματά μας και τις αδυναμίες μας). Αντίθετα έχει δοκιμαστεί σε όλα, επειδή έγινε άνθρωπος σαν και μας, χωρίς όμως να αμαρτήσει. Ας πλησιάζουμε λοιπόν με θάρρος το θρόνο της χάριτος του Θεού, για να μας σπλαχνιστεί και να μας δώσει χάρη στον καθένα μας, στην ώρα που την έχουμε ανάγκη».

    Είναι μεγάλη η δύναμη και θαυμαστά τα αποτελέσματα της προσευχής. Στην επιστολή του "Ιακώβου" (κεφ. Ε/5: 16-18) αναφέρεται: «Εξομολογείστε ο ένας στον άλλον τα πταίσματά σας, και προσεύχεστε ο ένας για τον άλλον για να γιατρευτείτε. Πολύ ισχύει η δέηση του δικαίου που γίνεται ένθερμα. Ο Ηλίας ήταν άνθρωπος ομοιοπαθής με μας, και προσευχήθηκε ένθερμα για να μη βρέξει και δεν έβρεξε επάνω στη γη για τρία χρόνια και έξι μήνες και πάλι προσευχήθηκε, και ο ουρανός έδωσε βροχή, και η γη βλάστησε τον καρπό της».

     Στην επιστολή "προς Εφεσίους" (κεφ. Σ/6, εδ. 18) αναφέρεται: «Παράλληλα να προσεύχεστε πάντοτε υποβάλλοντας όλα τα αιτήματα και τις παρακλήσεις σας στο Θεό, με την οδηγία του Πνεύματος. Και γι’ αυτό το σκοπό να αγρυπνείτε με πολλή επιμονή και να προσεύχεστε για όλους τους πιστούς».

   Ποιοι πραγματικά είναι οι λόγοι που κάνουν την προσευχή αναγκαία για τον πιστό άνθρωπο, σύμφωνα με το Λόγο του Θεού;

1. «Διότι δεν είναι η πάλη ημών ενάντια εις αίμα και σάρκα, αλλά εναντίον εις τα αρχάς, εναντίον εις τας εξουσίας, εναντίον εις τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου». 

Ο εχθρός βρίσκεται κάθε στιγμή σε υπηρεσία, είναι πονηρός, είναι ισχυρός και δε σταματά ποτέ να εφευρίσκει τρόπους, ώστε να οδηγεί τον πιστό άνθρωπο στην πτώση, την παρακοή, την απομάκρυνση από τον εχθρό. Ζούμε καθημερινά ένα μεγάλο πνευματικό πόλεμο. Στη μάχη αυτή αγωνίζεται ο Θεός, για να σώσει τον άνθρωπο και ο εχθρός, ο αρχαίος όφις, ο πονηρός, ο διάβολος για να τον καταστρέψει.

  2. Ο Θεός έναν τρόπο έχει ορίσει, για να επικοινωνούμε μαζί Του, να ζητάμε απ’ Αυτόν και να υποβάλουμε τα αιτήματά μας. Την προσευχή. Ο Λόγος του Θεού στην επιστολή του "Ιακώβου" (κεφ. 4, εδ. 2) αναφέρει «δεν έχετε επειδή δεν ζητάτε». Η πρόοδος η πνευματική, αλλά και η εν γένει διακονία μας είναι συνυφασμένη με την προσευχή. Η έλλειψη προσευχή μας οδηγεί σε μηδενικά αποτελέσματα και σε πνευματικό θάνατο.

  3. Οι Απόστολοι θεώρησαν την προσευχή ως το σπουδαιότερο καθήκον της ζωής τους. Στην επιστολή (Β' Τιμοθέου Α/1: 3) αναφέρεται : «Ευχαριστώ τον Θεό, τον οποίο λατρεύω από προγόνων με καθαρή συνείδηση, ότι αδιάκοπα σε θυμάμαι στις δεήσεις μου νύχτα και ημέρα».

  4. Στη ζωή του ίδιου του Κυρίου μας του Ιησού Χριστού πρωταρχική θέση είχε η προσευχή. Στο Ευαγγέλιο του "Μάρκου" (Α/1: 35) αναφέρεται: «και το πρωί, ενώ ήταν πολύ σκοτάδι, αφού σηκώθηκε, βγήκε έξω, και πήγε σε έναν ερημικό τόπο, και εκεί προσευχόταν».Σηκωνόταν πρωί ο Κύριος και προσευχόταν.

  5. Η προσευχή είναι η βάση της διακονίας του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Στον ουρανό προσεύχεται και μεσιτεύει για τον καθένα από μας. Στην επιστολή "προς Εβραίους" (Ζ/7: 25, αναφέρεται : «Γι' αυτό, μπορεί και να σώζει ολοκληρωτικά αυτούς που προσέρχονται στον Θεό, διαμέσου Αυτού, ζώντας πάντοτε για να μεσιτεύσει για χάρη τους».

  6. Με την προσευχή μπορούμε να βρούμε τη χάρη που χρειαζόμαστε για βοήθεια στην κατάλληλη στιγμή. Στην επιστολή "προς Εβραίους" (Δ/4: 16) αναφέρεται: «Ας πλησιάζουμε, λοιπόν, με παρρησία στον θρόνο τής χάρης, για να πάρουμε έλεος, και να βρούμε χάρη προς βοήθεια σε καιρό ανάγκης». Ο Απόστολος Παύλος στην επιστολή «προς Ρωμαίους» (κεφ. ΙΕ/15, εδ. 30) αναφέρει : «Σας παρακαλώ, όμως, αδελφοί, για το όνομα του Ιησού Χριστού και για την αγάπη τού Πνεύματος, να συναγωνιστείτε μαζί μου προσευχόμενοι για μένα στον Θεό». Ο απόστολος ζητούσε αδελφούς να συναγωνισθούν μαζί του στις προσευχές. Πόσο το έχουμε ανάγκη αυτό σήμερα!

 7. Προσευχή που θα διακρίνεται για την πίστη, τη βεβαιότητα ότι ο Θεός είναι ο μόνος δυνάμενος να κάνει "υπέρ εκ περισσού, απ’ όσα εμείς νοούμε ή ζητούμε" (Εφεσίους Γ/3: 20).

--Τέτοια στάθηκε η προσευχή της "Χαναναίας" (Ματθαίος ΙΕ/15: 22-28), γυναίκας εθνικής, που αντιμετώπισε τις τόσο απότομες αρνήσεις του Κυρίου μας, για να κερδίσει τελικά το θαυμασμό Του. 

--Τέτοια στάθηκε η ολονύκτια πάλη του Ιακώβ για την ευλογία του Θεού (Γένεση ΛΒ/32 : 24-30).

--Τέτοια στάθηκε και η προσευχή του Μωυσή στην έρημο για τη θεία παρουσία και οδηγία (Έξοδος ΛΒ/32  & , ΛΓ/33).

-- Ο Λόγος του Θεού μας αναφέρει ότι θα πρέπει να ερχόμαστε να προσευχηθούμε, να υψώνουμε «καθαράς χείρας» (Α΄ Τιμοθέου Β/2: 8).

-- Επίσης πρέπει να προσευχόμαστε και "να μην αποκάμνουμε" (Λουκάς ΙΗ/18: 1).

 Να θυμόμαστε πάντοτε την επιμονή εκείνης της χήρας που ερχόταν μπροστά στον άδικο κριτή, να θυμόμαστε εκείνη τη Χαναναία.

* Μην πούμε ποτέ πως η ώρα δεν είναι κατάλληλη για προσευχή. Να θυμόμαστε πως ο Χριστός προσευχόταν ακόμα και όταν ήταν καρφωμένος στο σταυρό.

* Μην αφήσουμε ποτέ στην καρδιά μας πικρία και παράπονο εναντίον του αδελφού μας. Να θυμόμαστε πάντοτε πως ο Χριστός πάνω στο σταυρό προσευχόταν για τους σταυρωτές Του.

* Μην πούμε ποτέ πως είναι αργά για τη σωτηρία μιας ψυχής. Να θυμόμαστε πάντοτε πως μια ειλικρινής προσευχή έσωσε το ληστή την τελευταία στιγμή πάνω στο σταυρό. 

* Μην ξεχνάμε ποτέ πως ο δρόμος του θριάμβου αρχίζει από μια Γεθσημανή και περνά από κάποιο Γολγοθά.

     Στο Ευαγγέλιο «κατά Ιωάννην»  (κεφ. ΙΣ/16) αναφέρεται :

23 Και κατά την ημέρα εκείνη δεν θα ζητήσετε από Μένα τίποτε. Σας διαβεβαιώνω απόλυτα ότι, όσα αν ζητήσετε από τον Πατέρα στο όνομά μου, θα σας τα δώσει.

24 Μέχρι τώρα δεν ζητήσατε τίποτε στο όνομά μου, ζητάτε και θα παίρνετε, για να είναι πλήρης η χαρά σας.

25 Αυτά τα μίλησα σε σας με παρομοιώσεις, όμως, έρχεται ώρα, οπότε δεν θα μιλήσω πλέον με παρομοιώσεις, αλλά θα σας αναγγείλω ανοιχτά για τον Πατέρα.

26 Κατά την ημέρα εκείνη θα ζητήσετε στο όνομά Μου και δεν σας λέω ότι εγώ θα παρακαλέσω τον Πατέρα για σας

27 επειδή, ο ίδιος ο Πατέρας σάς αγαπάει, για τον λόγο ότι εσείς αγαπήσατε Εμένα, και πιστέψατε ότι Εγώ από τον Πατέρα εξήλθα.

    Όσο ο Κύριος ήταν μαζί με τους μαθητές, οι μαθητές ζητούσαν από τον Κύριο. (Κύριε 5.000 άνθρωποι τι να τους δώσουμε να φάνε)….. Σύμφωνα λοιπόν με τον Λόγο του Θεού τα αίτηματά μας θα πρέπει να είναι πάντοτε προς τον Πατέρα Θεό, στο Όνομα του Ιησού Χριστού. Με την φράση «όσα», εννοεί ο Κύριος όσα είναι σύμφωνα με το θέλημα του Θεού. Δεν έχει νόημα να πει κανείς: "βοήθησέ με, Πατέρα, να κλέψω απόψε το βράδυ ή βοήθησέ για να κερδίσω το λαχείο γιατί βαριέμαι να δουλεύω".

     Για να λάβουμε από το Θεό τις ευλογίες του και να εκπληρωθούν τα αιτήματά μας, θα πρέπει ο Θεός να είναι ΠΑΤΕΡΑΣ μας. Πώς γίνεται ο Θεός Πατέρας μας; Ο Λόγος του Θεού και εδώ είναι απόλυτα σαφής: «κατά Ιωάννην» (Α/1: 12, 13). «Όσοι δε εδέχθησαν αυτόν, εις αυτούς έδωκεν εξουσίαν να γείνωσι τέκνα Θεού, εις τους πιστεύοντας εις το όνομα αυτού, οίτινες, ουχί εξ αιμάτων, ουδέ εκ θελήματος σαρκός ουδέ εκ θελήματος ανδρός, αλλ' εκ Θεού εγεννήθησαν».

    Ο άνθρωπος εξαιτίας της αμαρτίας έχει απομακρυνθεί από το Θεό και όχι μόνον δεν Τον γνωρίζει, αλλά έχει και μια στάση εχθρική απέναντί Του. Όμως, καθώς πιστεύει στον Χριστό, γίνεται παιδί του Θεού, γιατί αυτός πλήρωσε πάνω στο σταυρό για την αμαρτία όλων των ανθρώπων. Αφού ο Χριστός πλήρωσε και μας απήλλαξε από την αμαρτία μας, ο Θεός μας συγχώρησε και μας έκανε παιδιά Του.

    Τώρα δια Ιησού Χριστού είμαστε παιδιά του Θεού και μπορούμε να ζητάμε από τον Πατέρα Θεό ό,τι έχουμε ανάγκη. Στο ευαγγέλιο «κατά Ματθαίον»  (κεφ. Ζ/7, εδάφ. 7 – 11) αναφέρεται :

7. Αιτείτε, και θέλει σας δοθή,  ζητείτε, και θέλετε ευρεί, κρούετε, και θέλει σας ανοιχθή.

8 Διότι πας ο αιτών λαμβάνει και ο ζητών ευρίσκει και εις τον κρούοντα θέλει ανοιχθή.

9 Η τις άνθρωπος είναι από σας, όστις εάν ο υιός αυτού ζητήση άρτον, μήπως θέλει δώσει εις αυτόν λίθον;

10 και εάν ζητήση οψάριον, μήπως θέλει δώσει εις αυτόν όφιν;

11 εάν λοιπόν σεις, πονηροί όντες, εξεύρητε να δίδητε καλάς δόσεις εις τα τέκνα σας, πόσω μάλλον ο Πατήρ σας ο εν τοις ουρανοίς θέλει δώσει αγαθά εις τους ζητούντας παρ' αυτού;

     Δεν αρκεί ο άνθρωπος να προσεύχεται στο Θεό. Για να εισακουστεί η προσευχή και να φθάσει μέχρι τον ουρανό θα πρέπει να έχει ένα σημαντικό στοιχείο. Να είναι σωστή προσευχή και για να είναι σωστή η προσευχή μας θα πρέπει να είναι σύμφωνη με τον Λόγο του Θεού. Σε καμία περίπτωση δεν μπορείς να πας στην Τράπεζα να πάρεις χρήματα από το λογαριασμό σου χωρίς ταυτότητα ή βιβλιάριο. Ας είναι δικά σου τα χρήματα, ας σου ανήκουν, πρέπει να πας με το σωστό τρόπο να τα πάρεις. Μόνον η σωστή προσευχή θα μπορεί να έχει αποτέλεσμα.

    Ο Θεός μας διαβεβαιώνει μέσα από το λόγο τα εξής :

1/ "προς Φιλιππησίους" (Δ/4: 19)  «Ο δε Θεός μου θέλει εκλπληρώσει πάσαν χρείαν σας κατά τον πλούτον αυτού εν δόξη, διά Ιησού Χριστού».

2/ «Χάρις και ειρήνη πληθυνθείη εις εσας δια της επιγνώσεως του Θεού, και του Ιησού του Κυρίου ημών, καθώς η θεία δύναμις αυτού εχάρισεν εις ημάς πάντα τα προς ζωήν και ευσέβειαν, δια της επιγνώσεως του καλέσαντος ημάς δια της δόξης αυτού και αρετής» (Β΄ Πέτρου Α/1: 2).

     Όλα αυτά που μας ανήκουν, που μας τα έχει χαρίσει ο Θεός θα πρέπει να τα ζητάμε με προσευχή. Ο Θεός μας έχει προσφέρει τα πάντα, εκείνο που μένει να κάνουμε εμείς είναι να πάμε να τα ζητήσουμε, να τα διεκδικήσουμε και να τα πάρουμε. Γιατί πρέπει να τα ζητήσουμε, αφού ο Θεός γνωρίζει τις ανάγκες μας; Για να γνωρίζουμε εμείς από πού προέρχεται "πάσα δόσις αγαθή και παν δώρημα τέλειον" (Ιάκωβος Α/΄1: 17).

      Συμπέρασμα. Για να έχει αποτέλεσμα η προσευχή μας θα πρέπει να είναι προς τον Πατέρα, διά Ιησού Χριστού. Για να πας όμως στο Χριστό, θα πρέπει να Tον γνωρίζεις προσωπικά. Θα πρέπει να γνωρίζεις τι Εκείνος έκανε για τη σωτηρία του κάθε ανθρώπου και πόσο πολύ τον αγάπησε.

      Ας προσέξουμε ένα σοβαρό λάθος που έκαναν τα παιδιά του Σκευά (Πράξεις Αποστόλων ΙΘ/19: 13-16). Δεν είχαν γνωρίσει το Χριστό και συνεπώς δεν ήσαν παιδιά του Θεού, όμως χρησιμοποίησαν το όνομα του Χριστού, ενώ δεν είχαν το δικαίωμα να το χρησιμοποιούν. Και σηκώθηκε επάνω ο δαιμονισμένος άνθρωπος και τους έδειρε. Ένας έδειρε επτά ανθρώπους και έφυγαν μισόγυμνοι. (Πράξεις ΙΘ/19: 13-16).

    Ο Ιησούς Χριστός, ενώ είμαστε μακριά από το Θεό και δεν Τον γνωρίζαμε, μας έφερε σε επικοινωνία με το Θεό δια της σταυρικής Του θυσίας. (Ρωμαίους Ε/5: 1-14). Δεν μπορείς να χρησιμοποιήσεις στον ουρανό άλλο όνομα, διότι δεν υπάρχει δι’ ουδενός άλλου Σωτηρία, ούτε άλλο όνομα υπάρχει υπό τον ουρανό για να σωθούμε (Πράξεις Δ/4: 12).

      Ο Κύριος Ιησούς Χριστός μας έχει διαβεβαιώσει: «Κάθε εξουσία δόθηκε σε μένα στον ουρανό και στη γη, τώρα πηγαίνετε στο όνομά μου και κάνετε αυτά τα οποία Εγώ έκανα». (Ματθαίος ΚΗ/28: 18- 20). Μας διαβεβαιώνει: "Εγώ είμαι η οδός, η αλήθεια, η ζωή". Θέλεις να πας στον Πατέρα, Ιησούς Χριστός. Θέλεις να γνωρίσεις την αλήθεια, θέλεις να έχεις αιώνια ζωή; Γνώρισε τον Ιησού Χριστό. Οι άνθρωποι που δε γνωρίζουν το Χριστό, δε γνωρίζουν την αλήθεια, και κατά συνέπειαν δεν έχουν αιώνια ζωή. Κάτω από αυτές τις προϋποθέσεις και μη γνωρίζοντας που να υπάγουν, καταφεύγουν σε ανθρώπους και μπορούν να φτάσουν ακόμα και στις "ζώνες της Παναγιάς" ή και στις παντόφλες..., για να λάβουν βοήθεια.

      ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΜΕ ΚΑΘΑΡΗ ΚΑΡΔΙΑ. «Αγαπτοί, εάν η καρδιά ημών δεν μας κατακρίνει, έχομεν παρρησίαν προς τον Θεός και ότι αν ζητούμε λαμβάνομεν παρ’ αυτού, διότι φυλάττομεν τα εντολάς αυτού, και πράττομεν τα αρεστά ενώπιον αυτού» (Α Ιωάννoυ Γ/3: 21).

      Ό,τι ζητάμε θα πρέπει να το ζητάμε με καθαρή καρδιά. Εάν η καρδιά μας δεν είναι καθαρή και μας κατακρίνει για το ένα σφάλμα ή το άλλο, τότε μην περιμένουμε να εισακουστεί η προσευχή μας. Καθαρή είναι η καρδιά του ανθρώπου, αν δεν υπάρχει μέσα μας πικρία, κακία, μίσος, ζήλια, ασυγχωρησία, όταν έχει εξομολογηθεί τις παραβάσεις και έχει επικαλεστεί το αθώο αίμα του Ιησού Χριστού. "εάν όμως περιπατώμεν εν τω φωτί, καθώς αυτός είναι εν τω φωτί, έχομεν κοινωνίαν μετ' αλλήλων, και το αίμα του Ιησού Χριστού του Υιού αυτού καθαρίζει ημάς από πάσης αμαρτίας" (Α' Ιωάννου Α/1: 17). Το αίμα του Ιησού Χριστού είναι το απόλυτο λευκαντικό της ψυχής μας. Ο Θεός δια στόματος του προφήτη "Ησαΐα" (Α/1: 18) καλεί και σήμερα τον άνθρωπο: "Έλθετε τώρα, και ας διαδικασθώμεν, λέγει Κύριος εάν αι αμαρτίαι σας ήναι ως το πορφυρούν, θέλουσι γείνει λευκαί ως χιών εάν ήναι ερυθραί ως κόκκινον, θέλουσι γείνει ως λευκόν μαλλίον".

        Στο ευαγγέλιο «κατά Μάρκον» (ΙΑ/11: 25-26) αναφέρεται: Όταν έρχεσαι να προσευχηθείς, να φέρεις το αίτημά σου μπροστά στο Θεό. Για να εισακουστεί η προσευχή σου, θα πρέπει να έχει συγχωρήσει τον αδελφό σου, το συνάνθρωπό σου. Στην Κυριακή προσευχή (Ματθαίος Σ/6: 12), αναφέρεται : «και συγχώρησον εις ημάς τας αμαρτίας ημών, καθώς και ημείς συγχωρούμεν εις τους αμαρτάνοντας εις ημάς». Είναι νόμος της πνευματικής ζωής, τη συγχώρηση για να την πάρεις, θα πρέπει πρώτα να τη δώσεις. Δεν τη δίνεις, δεν την παίρνεις.

     Δικαιολογίες όπως: "δεν ξέρεις τι κακό μου έκανε, δεν ξέρεις πόσα έχασα, δεν ξέρεις πόσο με αδίκησε" δεν ευσταθούν. Αντίθετα στέκονται εμπόδιο μπροστά στο Θεό. Δένουν τα χέρια του Θεού και δεν του επιτρέπουν να ενεργήσει μέσα στη ζωή μας. Ο Λόγος του Θεού είναι ξεκάθαρος. Εάν προσεύχεσαι και θέλεις να εισακουστεί η προσευχή σου, εάν θέλεις να δεις το Θεό να ενεργεί μέσα στη ζωή σου, θα πρέπει να έχεις συγχωρήσει τον συνάνθρωπό σου.

      Ο Λόγος του Θεού μας αναφέρει: «Μη νικάσαι από το κακό, αλλά νίκα το κακό διαμέσου τού αγαθού» (Ρωμαίους ΙΒ/12: 21). Όταν κάποιος έρχεται εναντίον μας, μας συκοφαντεί, μας κάνει κακό, δε θα πρέπει να ξεχνάμε ότι εχθρός μας είναι ο σατανάς και όχι ο άνθρωπος. Δε θα πρέπει να ξεχνάμε ότι οι άνθρωποι είναι "δεμένοι" από τον εχθρό, ο οποίος τους χρησιμοποιεί ως όργανά του, για να μας κάνει κακό. Η μάχη που καλούμεθα να δώσουμε δεν είναι με «σάρκα και αίμα», αλλά είναι με τον ίδιο τον διάβολο, τον οποίον θα νικήσουμε όχι με τις δικές μας δυνάμεις, αλλά "δια του υποτάξαντος αυτόν". Θα τον νικήσουμε με τη δύναμη του αναστημένου και δοξασμένου Ιησού Χριστού.

       Πρέπει να συγχωρούμε. Ο ίδιος ο Κύριος επάνω στο σταυρό είπε: «Πατέρα συγχώρησε τους γιατί δεν ξέρουν τι κάνουν», άσχετα αν οι σταυρωτές δε μετάνιωναν, άσχετα αν αυτοί αλάλαζαν: «το αίμα να έρθει επάνω μας και στα παιδιά μας».

       Η προσευχή μας, για να εισακουστεί, θα πρέπει να είναι σύμφωνη με το θέλημα του Θεού. «Εάν ζητούμε κάτι σύμφωνα με το θέλημά Του μας ακούει και αν ξέρουμε ότι ακούει τα αιτήματά μας, ξέρουμε ότι λαμβάνουμε ότι ζητήσουμε» (επιστολή Α΄ Ιωάννου Ε/5: 15).

       Ό,τι ζητάμε θα πρέπει να το ζητάμε σύμφωνα με το θέλημα του Θεού. Ο Λόγος του Θεού μας λέει ότι δε λαμβάνουμε, διότι ζητάμε κακώς, για τις ηδονές μας κλπ και όταν ζητάμε κακώς, ο Θεός δε μας ακούει. (Ιάκωβος Δ/4: 3). Το θέλημα του Θεού είναι αποτυπωμένο μέσα στο Λόγο του Θεού. Για να γνωρίζουμε το θέλημα του Θεού, θα πρέπει να γνωρίζουμε το Λόγο του Θεού. Για να γνωρίζουμε το Λόγο του Θεού, θα πρέπει να τον διαβάζουμε (Α΄Ιωάννου Ε/5: 14,15) Δεν μπορείς να ζητάς από το Θεό κάτι που δεν είναι σύμφωνο με το θέλημά Του. Μόνον τότε θα ερχόμαστε κοντά στο Θεό, όταν ταυτίζουμε το θέλημά μας με το θέλημα του Θεού. (Α΄ Ιωάννου Γ/3: 22). Η αγάπη του Θεού είναι να τηρούμε τις εντολές του. Μόνον αν τηρούμε τις εντολές του Θεού, θα εισακουστεί η προσευχή μας.

       Οι εντολές του Θεού δεν είναι βαριές, γιατί κάθε τι που έχει γεννηθεί από Θεό, νικά τον κόσμο. Βάση όλων των εντολών του Θεού είναι να έχουμε αγάπη προς το Θεό και αγάπη ο ένας για τον άλλο.  Ο εκ γενετής τυφλός σε εκείνους τους φανατικούς Φαρισαίους είπε: «Εξεύρομεν δε ότι αμαρτωλούς ο Θεός δεν ακούει, αλλ' εάν τις ήναι θεοσεβής και κάμνη το θέλημα αυτού, τούτον ακούει. (κατά Ιωάννην Θ/9: 31).

       Στο «κατά Mάρκον» (ΙΑ/11: 22 – 24) αναφέρεται: «Και αποκριθείς ο Ιησούς, λέγει προς αυτούς Έχετε πίστιν Θεού, διότι αληθώς σας λέγω ότι όστις είπη προς το όρος τούτο, Σηκώθητε και ρίφθητι εις την θάλασσαν, και δεν διστάση εν τη καρδία αυτού, αλλά πιστεύση ότι εκείνα τα οποία λέγει γίνονται, θέλει γείνει εις αυτόν ό,τι εάν είπη, διά τούτο σας λέγω, Πάντα όσα προσευχόμενοι ζητείτε, πιστεύετε ότι λαμβάνετε, και θέλει γίνει εις εσάς». Ο,τιδήποτε έχουμε ανάγκη και ο,τιδήποτε ο Θεός μας υποσχέθηκε το λαμβάνουμε στη ζωή μας με πίστη. Χωρίς πίστη δεν μπορείς να ευχαριστήσεις το Θεό. Ο Θεός είπε για τον Ιησού. "Αυτός είναι ο Υιός Μου ο Αγαπητός στον οποίον Εγώ ευαρεστήθηκα" (Λουκάς Γ/3: 22). Ο,τιδήποτε έκανε ο Ιησούς το έκανε με πίστη. Ενεργώ με πίστη σημαίνει ότι ενεργώ, όπως ακριβώς ο Θεός θέλει. «Δια πίστεως ο Αβελ έκανε καλύτερη θυσία από τον Κάιν»(προς Εβραίους ΙΑ/11: 4).

      Τι σημαίνει δια πίστεως. Θα πρέπει να γνωρίζει ο άνθρωπος ποιο είναι το θέλημα του Θεού. Ο Άβελ και ο Κάιν άκουσαν από τον πατέρα τους ότι το θέλημα του Θεού ήταν, όταν έρχονται ενώπιόν Του, για να προσευχηθούν, να θυσιάζουν από ένα αρνί. Ο Άβελ έκανε τη σωστή θυσία. Ο Κάιν, ο οποίος ήταν γεωργός, είπε: "εγώ δεν έχω αρνιά, έχω φρούτα, θα προσφέρω στο Θεό τα καλύτερα από εκείνα που έχω και έτσι θα ευαρεστήσω το Θεό". Ευαρεστείται ποτέ ο Θεός μέσα από την παρακοή; Ασφαλώς όχι. Η προσφορά μας θα πρέπει να είναι σύμφωνη με το θέλημα του Θεού. Θα πρέπει ενώπιον του Θεού να ερχόμαστε, όπως ο Θεός θέλει. Θα έπρεπε να πουλήσει τους καρπούς και να αγοράσει ένα αρνί, για να έρθει μπροστά στο Θεό, όπως ο Θεός θέλει.

      Η προσευχή θα πρέπει να αρχίζει «δια πίστεως», να συνεχίζει «δια πίστεως» και να τελειώνει «δια πίστεως».

      Για κάθε τι που προσευχόμαστε και ζητούμε από το Θεό, ο Θεός μας ακούει και αφού μας ακούει, πρέπει να πιστέψουμε ότι το λάβαμε. Αν δεν πιστεύεις σημαίνει ότι δεν έχεις πίστη. Πρέπει να πιστεύουμε ότι λάβαμε και να αρχίσουμε να ευχαριστούμε, πριν ακόμα το λάβουμε.

     Συνεπώς την προσευχή μας, την ευχαριστία και την δοξολογία μας, θα πρέπει να διακρίνουν:

1/ Ασάλευτη πίστη.

2/ Τέλεια εξάρτηση.

3/ Καθαρή καρδιά.

4/ Επιμονή.

      Επίσης να θυμόμαστε το παράδειγμα ενός μεγάλου αγωνιστή της πίστεως, του Επαφρά. Σε τι αγώνισμα αγωνιζόταν ο Επαφρά; Ο Λόγος του Θεού μας αναφέρει: «Σας ασπάζεται ο Επαφράς, όστις είναι από σας, ο δούλος του Χριστού, πάντοτε αγωνιζόμενος διά σας εν ταις προσευχαίς, διά να σταθήτε τέλειοι και πλήρεις εις παν θέλημα του Θεού» (Κολοσσαείς Δ/4: 12).

      Το αγώνισμα στο οποίο διέπρεψε ο Επαφράς ήταν οι συνεχείς προσευχές του για να σταθούν οι αδελφοί του πλήρεις «εις παν θέλημα του Θεού».

      Τελειώνοντας θα μπορούσαμε να αναφέρουμε τα στοιχεία της αποτυχημένης προσευχής ως εξής :

   1. [Υπερηφάνεια] Το υπερήφανο πνεύμα θα εμποδίσει τις προσευχές μας – Φαρισαίος και Τελώνης (Λουκάς 18:10-14). "Ο Θεός στους περήφανους αντιστέκεται, στους ταπεινούς δίνει χάρη". (Ιακώβου Δ/4: 6).

2. [Μη συγχωρητικότητα] Το μη συγχωρητικό πνεύμα εμποδίζει τις προσευχές μας. Ο Λόγος του Θεού στο ευαγγέλιο «κατά Ματθαίον» (κεφ. Ε/5, εδ. 23-24) αναφέρει: «Αν λοιπόν, προσφέρεις το δώρο σου στο θυσιαστήριο, και εκεί θυμηθείς, ότι ο αδελφός σου έχει κάτι εναντίον σου, άφησε εκεί το δώρο σου, μπροστά στο θυσιαστήριο, και πήγαινε, πρώτα, συμφιλιώσου με τον αδελφό σου, και τότε, καθώς έρθεις, προόσφερε το δώρο σου».

   3. [Απιστία - Αμφιβολία] Όταν υπάρχει απιστία ή αμφιβολία στην καρδιά σου, τότε οι προσευχές σου θα εμποδιστούν. Ο Λόγος του Θεού μας αναφέρει: «Ας ζητάει, όμως, με πίστη, χωρίς να διστάζει καθόλου επειδή, αυτός που διστάζει μοιάζει με κύμα τής θάλασσας, που κινείται από τους ανέμους και συνταράζεται, επειδή, ας μη νομίζει ο άνθρωπος εκείνος ότι θα πάρει κάτι από τον Κύριο» (επιστολή Ιακώβου Α/1: 6-7).

4. [Αμαρτία] Ανεξομολόγητη αμαρτία θα εμποδίσει την προσευχή μας. «Αν θεωρούσα αδικία στην καρδιά μου, ο Κύριος δεν θα άκουγε» (Ψαλμός ΞΣ/66: 18)

5. [Αδιαφορία στο Λόγο του Θεού] Αδιαφορία ή απόρριψη της Αγίας Γραφής θα γίνουν μεγάλο εμπόδιο για τις προσευχές μας. «Εκείνος που αποστρέφει το αυτί του από το να ακούει τον νόμο, ακόμα και η προσευχή του θα είναι βδέλυγμα" (Παροιμίες ΚΗ/28: 9)

6. [Κακές σχέσεις] με τους συνανθρώπους μας. ---

ΣΑΟΥΛ - ΔΑΒΙΔ.

ΣΑΟΥΛ    -    ΔΑΒΙΔ.

      Μελετώντας στο βιβλίο "Α΄ Σαμουήλ" (Παλαιά Διαθήκη) και στα κεφάλαια ΙΣ/16 & ΛΑ/31, παρατηρούμε τη ζωή και την γένει συμπεριφορά δύο ανθρώπων, του Σαούλ και του Δαβίδ. Οι άνθρωποι αυτοί υπήρξαν οι δύο πρώτοι βασιλιάδες του λαού Ισραήλ.

     Ο Σαούλ ήταν ο πρώτος βασιλιάς του Ισραήλ. Ήταν μια επιλογή που έκανε ο λαός, μέσα στην άρνησή του να αναγνωρίσει ως βασιλιά και Κύριό του το Θεό. Κριτήριο του λαού ήταν ότι προεξείχε πάνω από όλους τους άλλους, ένα κεφάλι (A' Σαμουήλ Θ/9: 2,3). Ήταν μία επιλογή που έγινε, χωρίς πνευματικά κριτήρια και πάνω απ’ όλα χωρίς την υπόδειξη του Θεού. Η απομάκρυνση από το Θεό όμως, οι ανθρώπινες επιλογές κλπ έχουν και τις συνέπειές τους. Κοιτάξτε το λαό μας, αλλά και ολόκληρη την ανθρωπότητα, τι τραγικές συνέπειες αντιμετωπίζει εξαιτίας της επιλογής της να αποβάλει το Θεό, «την πηγή των ζώντων υδάτων και να στραφεί προς συντετριμμένους λάκκους για να βρει νερό», (Ιερεμίας Β/2: 13 & ΙΖ/17: 13), για να ξεδιψάσει. Το παράπονο του Θεού: «Εμένα απέβαλαν» (A' Σαμουήλ  Η/8 : 7).

  Διαχρονική είναι η προσπάθεια του ανθρώπου να σταθεί μακριά από Θεό με καταλυτικά αποτελέσματα. Γι’ αυτό πάρα πολλά σημεία της Βίβλου που γράφτηκαν τότε, αναφέρονται και σήμερα στις εφημερίδες που διαβάζουμε και στις ειδήσεις που ακούμε. Ό,τι γράφτηκε, γράφτηκε για «τω καιρώ εκείνω», αλλά και για τις ημέρες που ζούμε.

      Ο Σαούλ ήταν γιος του Κίς και καταγόταν από τη φυλή Βενιαμίν. Άνδρας σωματώδης και δυνατός είχε αποκτήσει τέσσερις γιους: τον Ιωνάθαν, τον Μελχισονέ, τον Αμιναδάβ και τον Ασαβάλ. Ο προφήτης Σαμουήλ του προσέφερε πολλές τιμές και τέλος τον έχρισε βασιλιά του Ισραήλ. Ο Σαούλ έκανε νικηφόρες εκστρατείες εναντίον των εχθρών του λαού των Φιλισταίων, των Αμμανιτών, των Αμαληκιτών κ.ά., κατά τις οποίες διακρίθηκε για την ανδρεία του. Δεν άργησε όμως να συγκρουστεί με τον προφήτη του Θεού Σαμουήλ. Αιτία της μοιραίας αυτής σύγκρουσης ήταν η απόπειρα του Σαούλ να σφετεριστεί τα ιερατικά δικαιώματα του Σαμουήλ, ο οποίος τον επέπληξε αυστηρά γι` αυτό (Α΄ Σαμουήλ  ΙΓ/13: 1-14). Επίσης μεγάλο λάθος του Σαούλ ήταν και η ανυπακοή του στον Θεό για την πλήρη εξόντωση των Αμαληκιτών και των υπάρχόντων αυτών (Α' Σαμουήλ  ΙΕ/15: 16 – 23).

     Ο Δαβίδ γεννήθηκε στη Βηθλεέμ της Ιουδαίας. Ήταν ο όγδοος γιος του Ιεσσαί, γιου του Ωβήδ, γιου της Ρουθ και του Βοόζ προερχόταν από τη φυλή Ιούδα. Ήταν ο νεώτερος γιος και περιγράφεται στη Βίβλο ότι ήταν μικρός στο ανάστημα και όμορφος στην εμφάνιση. Παντρεύτηκε κατά σειρά την κόρη του Σαούλ την Αχινοάμ την Ιεζραελίτισσα, την Αβιγαία την Καρμηλίτισσα, τη χήρα του Νάβαλ, ενώ αργότερα παντρεύτηκε και τη χήρα του Ουρία Βηθ-σαβεέ με την οποία απέκτησε τον Σολομώντα. Την περίοδο που ζούσε στη Χεβρώνα, ο βασιλιάς Δαβίδ πήρε και άλλες γυναίκες και απέκτησε αρκετούς γιους και κόρες.

     Ο Δαβίδ έγινε γνωστός ως εξαίρετος πολεμιστής και πλήρως αφοσιωμένος στο Θεό. Όταν τον επέλεξε ο Θεός, για να τον χρησιμοποιήσει σύμφωνα με το θέλημά Του, τον περιέγραψε ως «άνθρωπο κατά την καρδιά Του» (Πράξεις ΙΓ/13: 22) Από μικρή ηλικία ήταν ποιμένας στα πρόβατα της οικογένειάς του και ήταν πολύ ικανός στο χειρισμό της σφεντόνας. Μετά από οδηγία του Θεού ο προφήτης Σαμουήλ τον έχρισε ως μελλοντικό βασιλιά του Ισραήλ, ενώ ήδη βασιλιάς ήταν ο Σαούλ, τον οποίο όμως είχε απορρίψει ο Θεός εξαιτίας της ανυπακοής του. (Α' Σαμουήλ, κεφ. ΙΣ/16).

      Μεταξύ του Σαούλ και του Δαβίδ υπήρχε μια πολύ σημαντική διαφορά και αυτή αναφέρεται στο βιβλίο "Α΄ Σαμουήλ", (κεφ. ΙΗ¨/18, εδάφ. 30), «Εξήλθον δε οι άρχοντες των Φιλισταίων εις πόλεμον και αφ' ης ημέρας εξήλθον, ο Δαβίδ εφέρετο μετά συνέσεως μεγαλυτέρας, παρά πάντας τους δούλους του Σαούλ, όθεν το όνομα αυτού ετιμήθη σφόδρα». Καθώς μελετούμε την ζωή των δύο αυτών ανδρών, βλέπουμε στη ζωή του Σαούλ να υπάρχει, πολύ Σαούλ και λίγος Θεός, ενώ στη ζωή του Δαβίδ ισχύει το αντίθετο, πολύ Θεός και λίγο Δαβίδ.

       Ενώ λοιπόν ο βασιλιάς Σαούλ βρισκόταν στο παλάτι, βασανιζόταν από ένα πονηρό πνεύμα, επειδή δεν είχε υπακούσει στο Θεό. Η μόνη του ανακούφιση ερχόταν, όταν κάποιος έπαιζε ενώπιόν του μουσική με άρπα. Οι υπηρέτες του Σαούλ άρχισαν να ψάχνουν για να βρουν έναν νέο, που θα μπορούσε να παρουσιάζεται μπροστά στο βασιλιά και να του παίζει την άρπα. Ένας υπηρέτης πρότεινε το Δαβίδ, το γιο του Ιεσσαί και έτσι σε λίγο χρόνο, ο Δαβίδ βρισκόταν στο παλάτι και έπαιζε την άρπα, για να ευχαριστεί τον Βασιλιά.

       Πέρασε καιρός και ο πατέρας του Δαβίδ του ζήτησε να φέρει φαγητό στα μεγαλύτερα αδέλφια του, που πολεμούσαν εναντίον των Φιλισταίων. Μόλις ο Δαβίδ έφτασε στις γραμμές της μάχης, είδε το πρωτοπαλίκαρο των Φιλισταίων, το Γολιάθ, να περιγελά το στρατό του Θεού και έμαθε ότι αυτό συνέβαινε επί σαράντα ημέρες.

      Μπροστά σ’ αυτή τη μεγάλη πρόκληση ο Δαβίδ ζήτησε από το βασιλιά να πολεμήσει αυτός εναντίον του Φιλισταίου. Επειδή ο Δαβίδ ήταν μικρό παιδί, άπειρο από πόλεμο και φαινόταν ανήμπορο, ούτε ο Βασιλιάς, αλλά ούτε και τα μεγαλύτερα αδέρφια του το ενέκριναν. Μπροστά στη μεγάλη επιμονή του Δαβίδ του επέτρεψαν να επιτεθεί. Ο σιδηρόφρακτος Γολιάθ ερχόταν εναντίον του Δαβίδ με ασπίδα και δόρυ. Ο μικρός και άοπλος Δαβίδ επιτίθεται εναντίον του Φιλισταίου στο Όνομα του Κυρίου των Δυνάμεων, με μοναδικό όπλο του μία σφεντόνα και λίγες πετρούλες. Η νίκη του Δαβίδ κατά του Γολιάθ υπήρξε μνημειώδης. Μετά απ' αυτά πήρε για γυναίκα του την κόρη του Σαούλ, όπως είχε υποσχεθεί ο Βασιλιάς σε εκείνον που θα νικούσε το Γολιάθ (Α' Σαμουήλ, κεφ. ΙΖ/17).

      Ο Σαούλ έφερε το Δαβίδ στο παλάτι και μέχρι εκείνη την ώρα ο Δαβίδ είχε κερδίσει την εύνοια του βασιλιά, ο οποίος έδωσε εντολή ο Δαβίδ να τρώει μαζί με τους γιους του. Επίσης μεγάλη εκτίμηση στο Δαβίδ είχε και ο υιός του Σαούλ, ο Ιωνάθαν, με τον οποίον τους συνέδεσε μια αιώνια διαθήκη φιλίας. Διαβάζουμε στο βιβλίο "Α' Σαμουήλ" (κεφ. Κ/20) λόγια σοφά που είπε ο Ιωνάθαν προς το Δαβίδ και που αποτελούν τον «ύμνο της φιλίας». Όπως με τον Ιωσήφ έτσι και με τον Δαβίδ, ο Θεός ήταν μαζί του και ότι έκανε ευοδώνονταν και ήταν επιτυχημένος σε όλες του τις εκστρατείες. (Γένεση ΛΘ/39: 2).

      Ο Δαβίδ ήταν πραγματικά ενθουσιασμένος. Ζούσε μέσα στο παλάτι, έτρωγε στο τραπέζι του βασιλιά, είχε παντρευτεί την κόρη του βασιλιά, ήταν φίλος με τον πρωτότοκο γιο του βασιλιά, τον Ιωάθαν, και καθημερινά όλο και πιο πολύ κέρδιζε την εύνοια του λαού. Ο Δαβίδ πίστευε ότι ο βασιλιάς θα τον εκπαίδευε κοντά του και μια μέρα θα τον έκανε βασιλιά στη θέση του.

      Και ενώ έτσι είχαν τα πράγματα, ενώ ο Δαβίδ είχε τα πάντα και χαιρόταν καθημερινά για την εύνοια, την πιστότητα και την καλοσύνη του Θεού στη ζωή του, μέσα σε μία μόνον στιγμή όλα άλλαξαν! Τι συνέβη; Καθώς ο Σαούλ και ο Δαβίδ επέστρεφαν από την μάχη δίπλα – δίπλα, οι γυναίκες από όλες τις πόλεις του Ισραήλ βγήκαν έξω χορεύοντας, τραγουδώντας και λέγοντας: «Ο Σαούλ έχει  σκοτώσει χιλιάδες και ο Δαβίδ μυριάδες» (Α' Σαμουήλ, ΚΘ/29: 5). Αυτό εξαγρίωσε το Σαούλ και από εκείνη την ημέρα μίσησε το Δαβίδ. Δύο φορές, καθώς ο Δαβίδ έπαιζε την άρπα του γι’ αυτόν, ο Σαούλ προσπάθησε τον σκοτώσει. Ο Λόγος του Θεού μας αναφέρει: «η ζηλοτυπία καίει ως πυρ» (Ψαλμός ΙΘ/19: 5). Στο βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης «Ασμα – Ασμάτων» (κεφ. Η/8, εδάφ. 6) αναφέρεται: «η αγάπη είναι ισχυρά, ως ο θάνατος, η ζηλοτυπία σκληρά ως ο Άδης».

       Θύμα ζηλοτυπίας έπεσε ο Σαούλ, θύμα της μπορούμε να πέσουμε και εμείς, αν δεν προσέξουμε. Αν δεν έχουμε «την αγάπη που συγχαίρει στην αλήθεια» (Α΄ Κορινθίους ΙΓ/13: 6). Ο Λόγος του Θεού λέει ότι ο Σαούλ μίσησε το Δαβίδ, επειδή ήξερε ότι ο Θεός ήταν μαζί με το Δαβίδ, ενώ δεν ήταν με τον ίδιο τον Βασιλιά εξαιτίας της ανυπακοής του. Ο Θεός δεν είναι προσωπολήπτης, θέλει «πάντες να σωθούν και να έρθουν σε μετάνοια» (Πράξεις Ι/10: 34), όμως πολλές φορές με τη συμπεριφορά μας "λυπούμε το Πνεύμα το Άγιο" (Εφεσίους Δ/4: 30) και απομακρύνουμε το Θεό από τη ζωή μας. Απαραίτητη προϋπόθεση, για να αποκαταστήσουμε τη σχέση μας με το Θεό είναι να μετανοήσουμε για τις άστοχες επιλογές μας και να επικαλεστούμε τη συγχώρηση, την οποία μόνον ο Ιησούς Χριστός μπορεί να μας προσφέρει (Ματθαίος Θ/9: 6, Μάρκος Β/2: 10 -- Λουκάς Ε/5: 24). Ο Θεός ήταν σαφής προς τον άδικο Κάιν: «Και ο Κύριος είπε στον Κάιν: Γιατί αγανάκτησες; Και γιατί κατσούφιασε το πρόσωπό σου; Αν εσύ ενεργείς σωστά, δεν θα είσαι ευπρόσδεκτος; Αν, όμως, δεν ενεργείς σωστά, στην πόρτα βρίσκεται η αμαρτία» (Γένεση Δ/4: 6,7).

      Ο Δαβίδ κάτω από τις νέες συνθήκες που δημιουργήθηκαν αναγκάστηκε να τραπεί σε φυγή, για να γλυτώσει τη ζωή του. Πώς μπορεί να αλλάξουν τα πράγματα στη ζωή από τη μια στιγμή στην άλλη. Άραγε γιατί ο Θεός επιτρέπει να έρχονται έτσι τα πράγματα; Πολλά επιτρέπει ο Κύριος να συμβούν μέσα στη ζωή μας, που έχουν σχέση με την παιδεία Του, την οποία καλούμαστε να μην καταφρονούμε (Εβραίους ΙΒ/12: 5).

      Ο Δαβίδ ήταν χρισμένος βασιλιάς του Ισραήλ, όμως όχι μόνον δεν είχε εξουσία, αλλά είναι και φυγάς τρέχοντας δεξιά και αριστερά, για να γλυτώσει τη ζωή του. Σύμφωνα με τον αιώνιο Λόγο του Θεού ο κάθε πιστός άνθρωπος είναι (δε θα γίνει κάποτε), Βασιλιάς και Ιερέας του Υψίστου Θεού (Αποκάλυψη Α/1: 6 & Ε/5: 10). Όμως σ’ αυτήν τη ζωή τρέχει, διώκεται, ταλαιπωρείται και περνάει μέσα από εξαιρετικά δύσκολες περιστάσεις.

      Ο Σαούλ κυνήγησε το Δαβίδ από έρημο σε έρημο και από σπηλιά σε σπηλιά, έχοντας μαζί του τους καλύτερους πολεμιστές του Ισραήλ, με έναν και μόνον σκοπό: Να τον σκοτώσει. Από την ώρα που χύθηκε το αίμα του δίκαιου Άβελ, τον οποίο κυνήγησε και φόνευσε ο αδελφός του, ο άδικος Κάιν, (Γένεση Δ/4: 8), ο άδικος θα κυνηγάει το δίκαιο, μέχρι που να έρθει ο Χριστός, να αποκαταστήσει τα πάντα. 

      Ο Δαβίδ δε ζούσε πλέον σε παλάτι, ούτε έτρωγε στο τραπέζι του βασιλιά.¨Έμενε σε σπηλιές και έτρωγε τα αποφάγια των θηρίων της ερήμου. Δε βρισκόταν δίπλα στο βασιλιά, αλλά ήταν κυνηγημένος από τους ίδιους άνδρες, που κάποτε ήταν στο πλευρό του. Δεν είχε υπηρέτες, δεν κοιμόταν σε ζεστό κρεβάτι, ακόμα και τη γυναίκα του την πήραν και την έδωσαν σε άλλον άνδρα. Εκεί που είχε τα πάντα, τώρα γνωρίζει τη μοναξιά και ζει ως περιπλανώμενος μέσα στα βουνά χωρίς πατρίδα.

      Ο Δαβίδ θα μπορούσε να σκανδαλιστεί με το Θεό μέσα από αυτές τις καταστάσεις λέγοντας: "Εγώ με την υπόδειξη του Θεού πήγα στο παλάτι, εκεί στάθηκα όπως ο Θεός, αλλά και ο βασιλιάς ήθελε, όχι μόνον δεν έκανα, αλλά ούτε καν σκέφθηκα να κάνω κάτι κακό σε κάποιον". Εργάστηκα «ως εις τον Κύριον» (Κολοσσαείς Γ/3: 23) και τώρα, τόσο άδικα, περνάω μέσα από τις πιο σκληρές και απάνθρωπες συνθήκες; Είναι η κρίσιμη, η μεγάλη ώρα για τον καθένα μας, που ο εχθρός θα έρθει στο αυτί και θα μας ψιθυρίσει. "τα έχασες όλα, που είναι ο Θεός σου, να σε βγάλει από τη δύσκολη θέση". Εδώ υπάρχει μια διαχρονική απάντηση για το παιδί του Θεού, που εδώ και πολλές χιλιάδες χρόνια την έχει δώσει ο Ιώβ, ο οποίος περνώντας μέσα από πρωτόγνωρες καταστάσεις και ακούγοντας την ίδια φωνή του εχθρού, ένα λόγο είχε πει για το Θεό: «και αν με καταθλίβει θέλω ελπίζει εις Αυτόν» (Ιώβ ΙΓ/13: 15).

      Ο Δαβίδ, καθώς περιφερόταν, έφτασε στην πόλη Νωδ. Οι ιερείς της πόλεως, μη γνωρίζοντας όλα αυτά τα γεγονότα με την καταδίωξη του Σαούλ, νόμισαν ότι βρισκόταν σε κάποια αποστολή του βασιλιά και του προμήθευσαν τροφή και μάλιστα του προσέφεραν και τους "αγιασμένους άρτους της προθέσεως", που προορίζονταν μόνον για τους ιερείς.  Επίσης, επειδή ο Δαβίδ δεν είχε όπλα μαζί του,  του έδωσαν και το σπαθί του Γολιάθ. Μετά απ' αυτά, αφού προσευχήθηκαν γι’ αυτόν, τον κατευόδωσαν (Α' Σαμουήλ ΚΑ/21: 6). Τέτοιος ήταν ο θυμός και η μανία εξόντωσης του Σαούλ, που, όταν έμαθε αυτά τα γεγονότα, έδωσε εντολή να σκοτώσουν ογδόντα πέντε αθώους ιερείς του Κυρίου καθώς και κάθε άνδρα, γυναίκα, παιδί, βρέφος, αγελάδα, γαϊδούρι και πρόβατο, που υπήρχαν στην πόλη Νωδ (Α' Σαμουήλ ΚΒ/22: 19).

    Κάποια στιγμή ο Σαούλ έμαθε ότι ο Δαβίδ ήταν στην έρημο Εν-γαδδί και ξεκίνησε να τον καταδιώξει με τρεις χιλιάδες πολεμιστές. Κατά τη διάρκεια της πορείας τους σταμάτησαν, για να ξεκουραστούν στην είσοδο μιας σπηλιάς, χωρίς να ξέρουν ότι ο Δαβίδ κρυβόταν στο βάθος της. Ο Σαούλ έβγαλε το πανωφόρι του και το έβαλε στην άκρη. Ο Δαβίδ γλίστρησε σιωπηλά έξω από τον κρυψώνα του, έκοψε ένα κομμάτι από το πανωφόρι και σύρθηκε μακριά, χωρίς να τον πάρουν είδηση. Αφού ο Σαούλ έφυγε από την σπηλιά, ο Δαβίδ φώναξε πίσω του:

         Α΄ Σαμουήλ, κεφ.  ΚΔ/24, εδ. 11 – 22. 

11. Δες, ακόμα, πατέρα μου, δες μάλιστα το κράσπεδο από το επανωφόρι σου στο χέρι μου επειδή, από το γεγονός ότι έκοψα το κράσπεδο από το επανωφόρι σου και δεν σε θανάτωσα, γνώρισε και δες ότι δεν υπάρχει κακία ούτε παράβαση στο χέρι μου, και δεν αμάρτησα εναντίον σου εσύ όμως, κυνηγάς τη ζωή μου για να την αφαιρέσεις.

12 Ας κρίνει ο Κύριος ανάμεσα σε μένα και σε σένα, και ας με εκδικήσει ο Κύριος από σένα, το χέρι μου, όμως, δεν θα είναι επάνω σου

13 καθώς η παροιμία των αρχαίων λέει: Από ανόμους βγαίνει ανομία γι' αυτό, το χέρι μου δεν θα είναι επάνω σου.

14 Πίσω από ποιον βγήκε ο βασιλιάς τού Ισραήλ; Πίσω από ποιον τρέχεις εσύ; Πίσω από έναν νεκρωμένο σκύλο, πίσω από έναν ψύλλο.

15 Ο Κύριος, λοιπόν, ας είναι δικαστής, και ας κρίνει ανάμεσα σε μένα και σε σένα κι ας δει, κι ας δικάσει τη δίκη μου, και ας με ελευθερώσει από το χέρι σου.

16 Και αφού ο Δαβίδ τελείωσε μιλώντας προς τον Σαούλ αυτά τα λόγια, ο Σαούλ είπε: Η φωνή σου είναι αυτή, παιδί μου Δαβίδ; Και ο Σαούλ σήκωσε τη φωνή του και έκλαψε.

17 Και είπε στον Δαβίδ: Είσαι δικαιότερος από μένα επειδή, εσύ μου ανταπέδωσες καλό, ενώ εγώ σου ανταπέδωσα κακό.

18 Κι εσύ έδειξες σήμερα με πόση αγαθότητα μου φέρθηκες επειδή, ενώ ο Κύριος με απέκλεισε στα χέρια σου, εσύ δεν με θανάτωσες.

19 Και, ποιος, βρίσκοντας τον εχθρό του, θα τον άφηνε να πάει στον δρόμο του αβλαβώς; Ο Κύριος, λοιπόν, να σου ανταποδώσει καλό, για εκείνο που έκανες σε μένα σήμερα.

20 Και τώρα, δες, εγώ γνωρίζω ότι σίγουρα θα βασιλεύσεις, και η βασιλεία τού Ισραήλ στο χέρι σου θα στερεωθεί.

21 Τώρα, λοιπόν, ορκίσου σε μένα στον Κύριο, ότι δεν θα εξολοθρεύσεις το σπέρμα μου ύστερα από μένα, και ότι δεν θα αφανίσεις το όνομά μου από την οικογένεια του πατέρα μου.

22 Και ο Δαβίδ ορκίστηκε στον Σαούλ. Και ο Σαούλ αναχώρησε στο σπίτι του και ο Δαβίδ και οι άνδρες του ανέβηκαν στο οχύρωμα.

        Ο Σαούλ αναγνώρισε την καλοσύνη του Δαβίδ, όταν είδε ότι θα μπορούσε να τον έχει σκοτώσει και δεν το έκανε. Έτσι έφυγε μαζί με τους άνδρες του. Λογικά ο Δαβίδ τότε θα πρέπει να σκέφθηκε: "Τώρα ο βασιλιάς σίγουρα θα με αποκαταστήσει. Από δω και πέρα θα μου φέρεται τελείως διαφορετικά". Όμως τα πράγματα δεν εξελίχτηκαν έτσι. Μετά από λίγο καιρό κάποιοι ανέφεραν στο Σαούλ ότι ο Δαβίδ βρισκόταν στο όρος Εχελά. Ο Σαούλ ξεκίνησε να τον κυνηγήσει ξανά με τους ίδιους τρεις χιλιάδες στρατιώτες. Ο Δαβίδ πλέον κατάλαβε ότι ήταν κυνηγημένος, όχι γιατί είχε κάνει κάτι κακό και παρά το γεγονός ότι ο Σαούλ γνώρισε την καρδιά του, συνέχιζε να τον καταδιώκει. Πραγματικά θα πρέπει να ένιωσε απορημένος, ισοπεδωμένος από το μίσος και την επιμονή του βασιλιά.

  Σαμουήλ Α΄ ΚΣ/26 : 4 – 6.   

3 Και ο Σαούλ στρατοπέδευσε επάνω στο βουνό Εχελά, που είναι απέναντι από τη Γεσιμών, κοντά στον δρόμο. Ο Δαβίδ, όμως, καθόταν στην έρημο, και είδε ότι ο Σαούλ ερχόταν στην έρημο πίσω απ' αυτόν.

4 Γι' αυτό, ο Δαβίδ έστειλε κατασκόπους, και έμαθε ότι ο Σαούλ ήρθε πραγματικά.

5 Και αφού ο Δαβίδ σηκώθηκε, ήρθε στον τόπο όπου είχε στρατοπεδεύσει ο Σαούλ και ο Δαβίδ παρατήρησε τον τόπο όπου κοιμόταν ο Σαούλ, και ο Αβενήρ, ο γιος τού Νηρ, ο αρχιστράτηγός του ο δε Σαούλ κοιμόταν μέσα στον περίβολο, και ο λαός ήταν στρατοπεδευμένος ολόγυρά του.

6 Τότε, ο Δαβίδ μίλησε και είπε στον Αχιμέλεχ, τον Χετταίο, και στον Αβισαί, τον γιο τής Σερουϊας, τον αδελφό τού Ιωάβ, λέγοντας: Ποιος θα κατέβει μαζί μου προς τον Σαούλ στο στρατόπεδο; Και ο Αβισαί είπε: Εγώ θα κατέβω μαζί σου.

       Ο Δαβίδ μαζί με το πρωτοπαλίκαρό του τον Αβισαί γλίστρησαν στον καταυλισμό του Σαούλ. Ούτε ένας από τους φρουρούς δεν τους είδε, επειδή ο Θεός τους είχε ρίξει όλους σε βαθύ ύπνο. Οι δύο άνδρες πέρασαν κρυφά μέσα από το στρατόπεδο, φτάνοντας στο σημείο που κοιμόταν ο Σαούλ. «Και ο Αβισαί είπε στον Δαβίδ: Ο Θεός απέκλεισε σήμερα τον εχθρό σου στο χέρι σου τώρα λοιπόν, ας τον χτυπήσω με το δόρυ μέχρι τη γη, μονομιάς και δεν θα δευτερώσω επάνω του» (Α' Σαμουήλ ΚΣ/26: 8). Ας προσέξουμε, γιατί «οι Αβισαί» δε θα λείψουν ποτέ από τη ζωή μας, που διακατέχονται από την νοοτροπία της ζούγκλας, της αλληλοεξόντωσης. Ο Αβισαί πίστευε ότι ο Δαβίδ θα του επέτρεπε να σκοτώσει τον Σαούλ και αυτό για πολλούς λόγους.

1/ Ο Σαούλ είχε δολοφονήσει ογδόντα πέντε αθώους ιερείς και τις οικογένειές τους.

2/ Είχε επιστρατεύσει με 3.000 άνδρες, για να σκοτώσει τον Δαβίδ, οπότε ήταν μια μεγάλη ευκαιρία να απαλλαγεί από τον εχθρό του.

3/ Ο Θεός μέσω του Σαμουήλ είχε χρίσει το Δαβίδ βασιλιά και ο Δαβίδ θα έπρεπε να διεκδικήσει την κληρονομιά του.

     Μην προβάλουμε, για να δικαιολογήσουμε τις πράξεις μας, το δίκιο μας ή τα διάφορα κοινωνικά πρότυπα, τα οποία λένε: "αφού τον κυνήγαγε καλά έκανε και τον σκότωσε". Ο Σαούλ ήταν ένας άνθρωπος που εκδικιόταν για τον εαυτόν του και κυνήγησε έναν έντιμο άνθρωπο επί 14 χρόνια.

     Ποια ήταν η απάντηση του Δαβίδ σε όλα τούτα τα σωστά και λογικά (ανθρωπίνως) επιχειρήματα.

     Διαβάζουμε "Α' Σαμουήλ"  (ΚΣ/26: 9 – 11).

9 Αλλ' ο Δαβίδ είπε στον Αβισαί: Μη τον θανατώσεις επειδή, ποιος βάζοντας το χέρι του επάνω στον χρισμένο τού Κυρίου θα είναι αθώος;

10 Ο Δαβίδ, μάλιστα, είπε: Ζει ο Κύριος, ο Κύριος θα τον χτυπήσει ή, θα έρθει η ημέρα του, και θα πεθάνει ή θα κατέβει σε πόλεμο και θα θανατωθεί

11 μη γένοιτο σε μένα από τον Κύριο, να βάλω το χέρι μου επάνω στον κεχρισμένο τού Κυρίου! Πάρε, όμως, τώρα, παρακαλώ, το δόρυ, που είναι κοντά στο κεφάλι του, και το δοχείο τού νερού, και ας φύγουμε.

      Παρά το γεγονός ότι ο Σαούλ είχε σκοτώσει τόσους αθώους ανθρώπους και παρά το γεγονός ότι με κάθε τρόπο προσπαθούσε να δολοφονήσει και τον ίδιο, ο Δαβίδ δεν ήθελε να σκοτώσει το Σαούλ. Ο Δαβίδ δεν ήθελε να εκδικηθεί για τον εαυτόν του, αλλά άφηνε το θέμα αυτό της κρίσης στα χέρια του Θεού.

     Ο Θεός επέτρεψε να βρεθεί ο Δαβίδ πάνω από τον κοιμισμένο Σαούλ, για να δοκιμάσει την καρδιά του Δαβίδ. Ο Θεός ήθελε να δει αν ο Δαβίδ θα σκότωνε, για να στερεώσει την βασιλεία του ή θα επέτρεπε στο Θεό να στερεώσει Εκείνος τον θρόνο του, με παντοτινή, αιώνια δικαιοσύνη. 

      Ο Λόγος του Θεού μας αναφέρει : «Αγαπητοί, μη εκδικείτε για τον εαυτό σας αλλά, δώστε τόπο στην οργή, επειδή είναι γραμμένο: Σε μένα ανήκει η εκδίκηση εγώ θα κάνω ανταπόδοση, λέει ο Κύριος. (Ρωμαίους ΙΒ/12: 19). Επίσης στην επιστολή του "Ιακώβου" (κεφ. Δ/4, εδάφ. 12), αναφέρεται: «Ένας είναι ο νομοθέτης, που μπορεί να σώσει και να απωλέσει εσύ ποιος είσαι που κρίνεις τον άλλον»; Και στο κεφ. Ε/5, εδάφ. 9, αναφέρεται : «Αδελφοί, μη στενάζετε ο ένας ενάντια στον άλλον, για να μη κατακριθείτε δέστε, ο κριτής στέκεται μπροστά στις θύρες».

   Είναι δίκαιο για το Θεό να εκδικηθεί για τους υπηρέτες Του. Είναι όμως άδικο, για τους υπηρέτες του Θεού να εκδικηθούν για τους εαυτούς τους.

     Έτσι θα πρέπει να σκέπτεται ο άνθρωπος του Θεού. Ο Δαβίδ σκέφτηκε σοφά, σκέφτηκε σύμφωνα με την καρδιά του Θεού, όταν επέλεξε να αφήσει το Θεό να είναι ο κριτής του,  όταν αναγνώρισε ότι σ’ Αυτόν ανήκει η κρίση. Και δεν άργησε να έρθει τούτη η κρίση. Το έτος 1040 π.Χ., ενώ ο Σαούλ με το στρατό του πολεμούσε στο όρος Γελβωέ εναντίον των Φιλισταίων, ο στρατός νικήθηκε και ο Σαούλ τραυματίστηκε βαριά. Τότε ο Σαούλ είπε στον οπλοφόρο του: "σύρε την ρομφαία και διαπέρασέ με μ' αυτήν, για να μην έρθουν οι εχθροί και με διαπεράσουν και με εμπαίξουν". Όμως ο οπλοφόρος δεν ήθελε, γιατί φοβόταν. Έτσι ο Σαούλ πήρε την ρομφαία του και έπεσε πάνω σ’ αυτήν και πέθανε. (Βασιλέων  ΛΑ/31 : 1- 6). Οι Φιλισταίοι κρέμασαν το πτώμα του Σαούλ μαζί με τα πτώματα των γιων του στα τείχη της Βαιθσάν. Αυτά τα έκλεψαν και τα έθαψαν αργότερα οι κάτοικοι της Ιαβείς της Γαλαάδ (Α' Βασιλέων ΛΑ/31: 12, 13).

     Τι τραγική κατάληξη! Η φράση «ούτως απέθανεν ο Σαούλ και οι τρεις γιοί αυτού» (εδ.6), έρχεται να κλείσει ένα μεγάλο κεφάλαιο άρνησης και ανυπακοής στο θέλημα του Θεού. Τον τιμώρησε ο Θεός τον Σαούλ; Όχι, απλά ίσχυσε ο διαχρονικός νόμος: «Μη πλανιέστε, ο Θεός δεν εμπαίζεται επειδή, ό,τι αν σπείρει ο άνθρωπος, αυτό και θα θερίσει», για το λόγο ότι αυτός που σπέρνει στη σάρκα του, θα θερίσει από τη σάρκα φθορά, αλλά εκείνος που σπέρνει στο Πνεύμα, θα θερίσει από το Πνεύμα αιώνια ζωή». (Γαλάτας Σ/6: 7,8).

      Όταν έμαθε τα νέα ο Δαβίδ, όχι μόνον δε γιόρτασε, αλλά έκανε «κλαύθμον μέγαν». Πένθησε αυτός και επέβαλε αυτό και στους άλλους. «πάντες διέσχισαν τα ιμάτια αυτών, έκλαυσαν και επένθησαν». Αυτή είναι η σωστή, η ανθρώπινη συμπεριφορά, που δε θα πρέπει να λείψει ποτέ από τη ζωή μας. «και εθρήνησεν ο Δαβίδ τον θρήνον τούτον επί τον Σαούλ και επί τον Ιωνάθαν τον υιόν αυτού» (Β΄ Σαμουήλ Α/1: 17).

     Από ολόκληρη τη ζωή του Ιωνάθαν, ο οποίος ήταν ο πρωτότοκος γιος του Σαούλ, με όλα τα προνόμια που είχε αυτό και στην οποία ζωή του διακρινόταν η τιμιότητα, η σταθερότητα, η αδέκαστη φιλία, η δύναμη της ψυχής του, ένα πράγμα έχει μείνει στη μνήμη μου. Ο άνθρωπος αυτός παραμένει μεγάλος στη συνείδησή μου, γιατί μπόρεσε και είπε τη δυσκολότερη λέξη που υπάρχει στον κόσμο. «εγώ δεύτερος». Και είπε ο Ιωνάθαν προς το Δαβίδ: «Μη φοβάσαι, επειδή δεν θα σε βρει το χέρι τού Σαούλ, του πατέρα μου κι εσύ θα βασιλεύσεις στον Ισραήλ, κι εγώ θα είμαι δεύτερος από σένα». (Α΄ Σαμουήλ ΚΓ/23: 17). Τι ωραίο να δώσεις την πρώτη θέση στον αδελφό σου! Να του πεις: "αδελφέ μου, εσύ να είσαι πρώτος και εγώ να είμαι δεύτερος, τρίτος,….." Προβολή του θελήματος του Θεού, αγάπη, πνευματικότητα, δείχνουν τούτα, τα τόσο δύσκολα, λόγια, που πολλές φορές αγνοήσαμε μέσα στη ζωή μας. Ένας άνδρας, για να κερδίσει την εύνοια του Δαβίδ, καυχήθηκε ότι είχε σκοτώσει το Σαούλ, αλλά αυτό είχε αντίθετα αποτελέσματα. "Πως δεν φοβήθηκες να επιβάλεις τη χείρα σου για να θανατώσεις τον κεχρισμένο του Κυρίου; τον ρώτησε ο Δαβίδ και διέταξε να τον εκτελέσουν" (Β΄ Σαμουήλ Α/1: 14,15).

      Μετά ο Δαβίδ έγραψε ένα ύμνο, για να ψάλει ο λαός του Ιούδα προς τιμή του Σαούλ και των γιων του:

19 Ω, δόξα τού Ισραήλ, κατακοντισμένη επάνω στους ψηλούς τόπους σου! Πώς έπεσαν οι δυνατοί! 20 Μη αναγγείλετε στη Γαθ, μη διακηρύξετε στις πλατείες τής Ασκάλωνας. Μήπως και χαρούν οι θυγατέρες των Φιλισταίων, μήπως και αγαλλιαστούν οι θυγατέρες των απερίτμητων Στην εξωτερική έχθρα, ο λαός του Θεού θα πρέπει να είναι εσωτερικά και εξωτερικά ενωμένος.

21 Βουνά που είστε στη Γελβουέ, ας μη υπάρχει δρόσος ούτε βροχή, επάνω σε σας, ούτε χωράφια που δίνουν απαρχές Επειδή, εκεί πετάχτηκε η ασπίδα των ισχυρών, η ασπίδα τού Σαούλ σαν να μη χρίστηκε με λάδι.

22 Από το αίμα των φονευμένων, από το λίπος των δυνατών, το τόξο τού Ιωνάθαν δεν στρεφόταν πίσω, και η ρομφαία τού Σαούλ δεν γύριζε αδειανή.

23 Ο Σαούλ και ο Ιωνάθαν ήσαν οι αγαπημένοι και αξιαγάπητοι, στη ζωή τους, και στον θάνατό τους δεν χωρίστηκαν. Ήσαν ελαφρότεροι από τους αετούς, δυνατότεροι από τα λιοντάρια.

24 Θυγατέρες τού Ισραήλ, κλάψτε για τον Σαούλ, αυτόν που σας έντυνε με κόκκινα μαζί με καλλωπισμούς, που σας έβαζε χρυσά στολίδια επάνω στα ενδύματά σας.

25 Πώς έπεσαν οι δυνατοί μέσα στη μάχη! Ιωνάθαν, τραυματισμένε επάνω στους ψηλούς τόπους!

26 Περίλυπος είμαι για σένα, αδελφέ μου, Ιωνάθαν Μου στάθηκες προσφιλέστατος η αγάπη σου σε μένα ήταν εξαίσια υπερέβαινε την αγάπη των γυναικών.

27 Πώς έπεσαν οι δυνατοί, και χάθηκαν τα όπλα τού πολέμου!

      Διαβάζοντας τούτα τα λόγια, που αποτελούν μνημείο ανεξικακίας και αγάπης, θα έλεγε κανείς ότι μόνον ένας άνθρωπος «κατά την καρδίαν του Θεού», θα μπορούσε να συνθέσει έναν τέτοιο θρήνο, για έναν τόσο μεγάλο εχθρό.

      Ήρθε η ώρα και ο Δαβίδ έγινε βασιλιάς στον Ισραήλ. Η εξουσία δίνει ένα αίσθημα υπεροχής και είναι εκεί που θα δοκιμαστεί πραγματικά ο άνθρωπος. Συνήθως η αδυναμία των δυνατών και όλων αυτών που κατέχουν εξουσία είναι να σπεύσουν να εκδικηθούν τους αντιπάλους τους. Ο Δαβίδ δεν πέφτει σ’ αυτήν την παγίδα. Καλεί όλους όσους τίμησαν το νεκρό Σαούλ, αυτόν που, όταν ζούσε τον καταδίωκε μέχρι θανάτου, για να τους τιμήσει. Δεν τους τιμά με ωραία λόγια, αλλά με πράξεις. Η εκδίκηση δεν έχει θέση στην καρδιά του χριστιανού ανθρώπου. Ο λόγος του Θεού μας διδάσκει: «δεν θα ανταποδόσης κακόν» (Ρωμαίους ΙΒ/12: 17). Ο Δαβίδ διέταξε να μη βρέξει και να μην σπαρθεί το μέρος όπου είχε πεθάνει ο Σαούλ. Όχι μόνον δε σκότωσε τους υπόλοιπους από τον οίκο του Σαούλ, αλλ’ αντίθετα έδειξε καλοσύνη σ’ αυτούς. Τους έδωσε γη και τροφή, ενώ σ' έναν από τους απογόνους του Σαούλ (τον πλέον ανήμπορο και ανάξιο), προσέφερε μια θέση στο βασιλικό τραπέζι (Β' Σαμουήλ Δ/4: 4  &  Θ/9: 10).

      Παρά το γεγονός ότι ο Δαβίδ ήταν απορημένος από τη συμπεριφορά του Σαούλ που έπρεπε να είναι ο δάσκαλός του και ο πατέρας του, φωτεινό παράδειγμα γι’ αυτόν, παρέμεινε πιστός στο Σαούλ ακόμα και μετά το θάνατό του. Είναι εύκολο να είσαι πιστός σε κάποιον που σε αγαπάει τι γίνεται όμως μ' εκείνον που έχει αποφασίσει να σε καταστρέψει; Θα προσπαθείς να εκδικηθείς για τον εαυτόν σου ή θα σταθείς ένας άνθρωπος «κατά την καρδίαν του Θεού»;  Ο Δαβίδ έκανε τη σωστή επιλογή, ακολούθησε το "βηματισμό" του Θεού. Άφησε το Θεό να οδηγήσει τις εξελίξεις και να αποδώσει  την τελική κρίση Αυτός, ο οποίος κρίνει "απροσωπολήπτως κατά το έργον εκάστου" (Α' Πέτρου Α/1: 17). Έτσι δεν έσπευσε να εκδικηθεί αυτός. 

        Κλείνοντας, ας μην ξεχάσουμε μία ακόμα ρήση μέσα από τον Λόγο του Θεού. «Όλα αυτά έγιναν παραδείγματα σ' εκείνους, και γράφτηκαν για τη νουθεσία μας, στους οποίους έφτασαν τα τέλη των αιώνων» (Α' Κορινθίους  Ι/10: 11 & Ι/10: 6).---

Ο ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΗΛΙΑΣ

         Ο ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΗΛΙΑΣ.

         Βιβλίο  "Α΄ Βασιλέων", κεφ.  ΙΖ/17, εδ. 1-7.     (Παλαιά Διαθήκη).

        Στους καιρούς της αμαρτίας και της παρακμής ο Θεός μιλούσε στο λαό του με τους προφήτες. Οι προφήτες ήταν όργανα του Θεού. Καταδίκαζαν χωρίς φόβο την ειδωλολατρία, την ανηθικότητα και κάθε άλλη μορφή ανομίας. Παρακινούσαν τους ανθρώπους να μετανοήσουν και να επιστρέψουν στον Κύριο, ενώ τους προειδοποιούσαν για τις ολέθριες συνέπειες της παρακοής τους.

     Ένα τέτοιο όργανο του Θεού, ένας μεγάλος προφήτης, υπήρξε ο Προφήτης Ηλίας, ο οποίος προήρχετο από την φυλή του Ααρών και έζησε τον 9ο π.Χ. αιώνα. Ήταν γιος του Σωβάκ και καταγόταν από την Θέσβη, η οποία βρισκόταν στην περιοχή της Γαλαάδ, ανατολικά του Ιορδάνη ποταμού και γι’ αυτό ονομάστηκε και Θεσβίτης.

       Ο Ηλίας αναφέρεται στα Ευαγγέλια σε σχέση με τον Ιωάννη το Βαπτιστή, ότι ο Ιωάννης ήρθε με το πνεύμα και τη δύναμη του προφήτη Ηλία (Λουκάς Α/1: 17). Έδρασε κυρίως επί της βασιλείας του Αχαάβ και του Οχοζίου. Θεωρείτο ως ο δυναμικότερος των Εβραίων προφητών για την αδάμαστη πίστη του στον αληθινό Θεό και την αγωνιστική του διάθεση. Δε γνωρίζουμε το παρελθόν του Ηλία, την οικογένειά του ή κάτι σχετικά με την κλήση του από το Θεό και  την επιλογή του ως προφήτη ανάμεσα στον λαό Του.

       Η Αγία Γραφή αναφέρει πολλά στοιχεία για τη ζωή και τη δράση του Ηλία, από τα οποία μπορούμε να βγάλουμε ασφαλή συμπεράσματα για την πίστη και την υπακοή του στο ζωντανό και αληθινό Θεό, που τον οδήγησαν σε πλήρη συμμόρφωση με τις εντολές Του, ακόμα και όταν διέτρεχε τρομερό κίνδυνο από το ασεβέστατο ζεύγος (Αχαάβ – Ιεζάβελ), που κυβερνούσε τον λαό Ισραήλ. Αναμφισβήτητα υπήρξε ένα "εκλεκτό σκεύος" στα χέρια του Θεού, που θα έκανε τον λαό Ισραήλ να έρθει «εις εαυτόν» και να εκζητήσει τον αληθινό Θεό. Είναι γεγονός ότι ο Κύριος ανέδειξε προφήτη Του, το δυναμικό και ανυποχώρητο αυτό άνδρα, για να βοηθήσει το λαό Του και να τον ανασύρει από το πνευματικό βάραθρο, στο οποίο τον έσπρωχνε όλο και πιο πολύ εκείνο το δαιμονικό βασιλικό ζεύγος.

       Υπό την διακυβέρνηση του ζεύγους αυτού Αχαάβ & Ιεζάβελ ο λαός είχε περιέλθει σε μια άθλια κατάσταση, είχε αρνηθεί τον αληθινό Θεό, είχε ξεχάσει παντελώς το κραταιό χέρι και τις ευεργεσίες του Κυρίου και είχαν παραδοθεί στην ειδωλολατρία και συγκεκριμένα στη λατρεία του Βάαλ. Ο Αχαάβ ήταν ένας ασεβέστατος βασιλιάς. Ακολούθησε το παράδειγμα του προκατόχου του ειδωλολάτρη βασιλιά του Ιεροβοάμ. Αυτός έλαβε για γυναίκα του την Ιεζάβελ, κόρη του βασιλιά των Σιδωνίων. Η απαίσια αυτή γυναίκα λάτρευε τον Βάαλ και κατάφερε να επηρεάσει και τον Αχαάβ και να προωθήσει τη λατρεία του Βάαλ στον Ισραήλ. Τι ήταν ο Βάαλ; Ήταν ο πιο μεγάλος θεός των Φοινίκων και των Χαναναίων. Τον θεωρούσαν προστάτη της γονιμότητας και της γεωργίας. Τον παρίσταναν άλλοτε με κέρατα βοδιού κι άλλοτε σαν γυναίκα με μεγάλους μαστούς που κρατούσε στο χέρι της ένα περιστέρι. Οι Βαβυλώνιοι του είχαν χτίσει πανύψηλους ναούς και τον έλεγαν Μολώχ. Οι Χαναναίοι τον λάτρευαν σαν κυρίαρχο της χώρας τους. Σύζυγός του θεωρείτο η Αναΐς. Για τη λατρεία του Βάαλ η βασίλισσα Ιεζάβελ συντηρούσε 850 άνδρες, που τους ονόμαζε "προφήτες", ενώ τους αληθινούς προφήτες του Θεού φρόντιζε να τους εξοντώνει.

       Η πρώτη από τις πράξεις του Ηλία που είναι καταγεγραμμένη ήταν να παραστεί και να αναγγείλει στον Αχαάβ ότι στη χώρα θα ερχόταν ξηρασία. «Ζη Κύριος ο Θεός του Ισραήλ, που εγώ βρίσκομαι κοντά Του. Δε θα δεις βροχή ή δροσιά στην γη, μέχρι να το πω εγώ να γίνει» (A'  Βασιλέων  ΙΖ/17: 1). Ήταν προφανές ότι αυτό αποτελούσε θεία τιμωρία κατά της ειδωλολατρίας. Ο Θεός επέλεξε να χρησιμοποιήσει μια μεγάλη ξηρασία, για να τραβήξει την προσοχή του λαού προς Αυτόν, μια φυσική ξηρασία, που δεν είχε άλλο σκοπό από το αναδείξει την πνευματική ξηρασία, που απ’ άκρου εις άκρον είχε καταλάβει τον λαό.

       Ο Ηλίας, υπακούοντας στον Κύριο, πήγε από την Σαμάρεια στο χείμαρρο Χερίθ, που βρίσκεται ανατολικά του Ιορδάνη. Έμεινε εκεί πίνοντας νερό από το χείμαρρο και τρώγοντας την τροφή, που από θαύμα του έφερναν κρέας και ψωμί πρωί και βράδυ οι κόρακες. Μετά όμως από μερικές μέρες εξαιτίας της ανομβρίας ξεράθηκε ο χείμαρρος.

         Ο Ηλίας και η χήρα στα Σαρεπτά της Σιδώνας (Α΄ Βασιλέων ΙΖ/17: 8-24).

    Υπακούοντας στην εντολή του Κυρίου ο Ηλίας ταξίδεψε μέχρι τη Σαρεπτά, στην ακτή της Μεσογείου, ανάμεσα στην Τύρο και τη Σιδώνα. Εκεί ο Θεός είχε προβλέψει να τον τρέφει μια χήρα από τους εθνικούς, μια χήρα της οποίας το μόνο που της είχε μείνει να ζήσει αυτή και το παιδί της ήταν μια φούχτα αλεύρι και λίγο λαδάκι στο ροΐ της. Εκείνη δίστασε αρχικά, ωστόσο, ο προφήτης της ζήτησε να κάνει πρώτα γι’ αυτόν μια μικρή λαγάνα. Κάνοντας κάτι τέτοιο η γυναίκα έδινε ουσιαστικά την πρώτη θέση στον Θεό. Όταν υπάκουσε, έμαθε ένα πολύτιμο μάθημα, πως εκείνοι που δίνουν στο Θεό την πρώτη θέση δε στερούνται τίποτε απ’ όσα χρειάζονται για να ζήσουν. Το πιθάρι της με το αλεύρι και το δοχείο με το λάδι δεν τελείωσαν ποτέ. Ο Κύριος τόνισε το γεγονός ότι o Ηλίας πήγε σε μια χήρα από τους εθνικούς και όχι σε μια από τις αναρίθμητες χήρες των Ισραηλιτών (Λουκάς Δ/4: 26).

      Στη διάρκεια της ξηρασίας ο Θεός φρόντιζε να προσφέρει στο δούλο του ό,τι είχε ανάγκη. Ο Βασιλιάς στο παλάτι πιεζόταν πολύ, αλλά ο Ηλίας είχε ό,τι χρειαζόταν. Ας είναι αυτό ένα μάθημα για όλους μας, καθώς περνάμε μέσα από μια κοινωνική, ηθική και οικονομική κρίση. Όλες οι ανάγκες του ανθρώπου που υπακούει στην φωνή του Θεού θα καλυφθούν, πέρα από τις συνθήκες που επικρατούν γύρω μας.

       Αργότερα ο γιος της γυναίκας προσβλήθηκε από μια πολύ βαριά αρρώστια και πέθανε. Η μητέρα του υποψιάστηκε αμέσως ότι ο Ηλίας είχε διατάξει τον θάνατό του εξαιτίας κάποιας αμαρτίας της. Ο προφήτης πήρε το παιδί στο υπνοδωμάτιό του, στο ανώγι του σπιτιού και ξάπλωσε πάνω στο παιδί τρεις φορές και προσευχήθηκε στον Κύριο. Το παιδί αναστήθηκε και επέστρεψε κάτω στη μητέρα του ζωντανό. Η γυναίκα πείστηκε ότι ο Ηλίας ήταν ένας άνθρωπος του Θεού και ότι ο λόγος του Κυρίου ήταν αληθινός. Παρ’ ότι ειδωλολάτρισσα, έδειξε πίστη στον αληθινό Θεό.

       Η πρόκληση του Ηλία προς τους «προφήτες» του Βάαλ (Α΄ Βασιλεών ΙΗ : 1-19).

      Τρία χρόνια από τότε που έφυγε ο Ηλίας από τον Ισραήλ και τριάμισι χρόνια από τότε που άρχισε η ξηρασία (Λουκάς Δ/4: 25) ο προφήτης πήρε οδηγία από το Θεό, να εμφανιστεί στον Αχαάβ και να του αναγγείλει ότι πρόκειται να έρθει βροχή. Η ενέργεια αυτή ήταν εξαιρετικά επικίνδυνη, καθώς ο βασιλιάς είχε απόλυτη εξουσία και είχε κάθε δικαίωμα ζωής ή θανάτου, για οποιονδήποτε. Μην ξεχνάμε ότι με ένα λόγο του Βασιλιά Ηρώδη σφαγιάστηκαν 3.000 παιδιά. Η πείνα είχε τόσο πολύ επιδεινωθεί, που ο Αχάβ και ο οικονόμος του ο Οβαδίας άρχισαν να αναζητούν στη χώρα χορτάρι για τα ζώα του παλατιού.

      Ενώ ο οβαδίας έψαχνε για χορτάρι, συνάντησε στο δρόμο του τον Ηλία, ο οποίος του ζήτησε να ανακοινώσει στον Αχάβ ότι βρισκόταν εκεί. Ο Οβαδίας φοβήθηκε ότι αυτό θα είχε σαν αποτέλεσμα το θάνατό του, αφού ο Αχαάβ καταζητούσε συνεχώς τον Ηλία με σκοπό να τον εξοντώσει. Αν αποκάλυπτε ο Οβαδίας την παρουσία του Ηλία, ο βασιλιάς θα αντιδρούσε αμέσως. Αλλά τότε το Πνεύμα του Κυρίου θα πήγαινε τον Ηλία αλλού και ο Αχαάβ θα σκότωνε τον Οβαδία για τη «λανθασμένη» πληροφορία. Εκτός αυτού, η θέση του Οβαδία στη βασιλική αυλή θα ήταν ήδη επισφαλής, επειδή στο παρελθόν είχε προστατεύσει τους προφήτες του Κυρίου. Ο Ηλίας υποσχέθηκε ότι δε θα φύγει από εκεί και έτσι κανονίστηκε η συνάντηση.

      Ο βασιλιάς Αχάβ πήγε να συναντήσει τον Ηλία και τον κατηγόρησε ότι αναστατώνει τον Ισραήλ χωρίς να συνειδητοποιεί ότι ο άνθρωπος του Θεού ήταν ο καλύτερος φίλος που είχε ποτέ ο Ισραήλ. Χωρίς να φοβηθεί για τη ζωή του ο Ηλίας απάντησε στον Αχαάβ εκτοξεύοντας την κατηγορία ότι όλη η αναστάτωση δεν προέρχεται από τον προφήτη, αλλά από τον βασιλιά και το παλάτι. Τον κατηγόρησε πως είχε ανακατέψει τη λατρεία του αληθινού Θεού με την λατρεία του Βάαλ και τον προκάλεσε να συγκεντρώσει τους ειδωλολάτρες προφήτες στο όρος Κάρμηλος, για να αποφασίσουν ποιος είναι ο αληθινός Θεός. (οι 400 προφήτες του Βάαλ πήγαν στον Κάρμηλο, αλλά οι 400 προφήτες της Αστάρτης δεν πήγαν).

       Πριν γίνει όμως η βροχή, ο Ηλίας δεν έχασε την ευκαιρία να δείξει στον Αχαάβ και στο λαό, που είχε παρασυρθεί στην ειδωλολατρία, ποιος είναι ο αληθινός Θεός. Για το σκοπό αυτό ζήτησε από τον Αχαάβ να μαζέψει πάνω στο όρος Κάρμηλος όλο το λαό και τους 850 προφήτες του Βάαλ.

       Η νίκη του Ηλία κατά των προφητών του Βάαλ (Α΄ Βασιλεών ΙΗ : 20 - 40).

      Όταν η παραπάνω σύναξη πραγματοποιήθηκε, ο Ηλίας απευθυνόμενος στους συγκεντρωμένους αντιπροσώπους του Ισραήλ τους κατηγόρησε ότι αμφιταλαντεύονταν ανάμεσα σε δύο γνώμες και ότι θα έπρεπε να διαλέξουν, είτε τον Κύριο, είτε τον Βάαλ. Το ερώτημα του Ηλία ήταν : «Εως πότε θα χωλαίνετε μεταξύ δύο φρονημάτων; Αν ο Κύριος είναι Θεός, ακολουθείτε αυτόν, αλλ’ αν ο Βάαλ είναι Θεός, ακολουθείτε τον Βάαλ» (Βασιλέων Α΄ ΙΗ : 21).

      Τους πρότεινε λοιπόν να σφάξουν δύο μοσχάρια και να τα βάλουν πάνω σε ξύλα χωρίς να βάλουν φωτιά. Ο Ηλίας θα αντιπροσώπευε τον Κύριο, ενώ ο τετρακόσιοι πενήντα "προφήτες" του Αχαάβ θα αντιπροσώπευαν τον Βάαλ. Όποιος Θεός θα απαντούσε με φωτιά, αυτός θα ήταν ο αληθινός Θεός.

     Άρχισαν λοιπόν πρώτα οι προφήτες του Βάαλ, οι οποίοι με πάθος φώναζαν στο θεό τους και χοροπηδούσαν γύρω από το θυσιαστήριο από το πρωί έως το μεσημέρι. Αφού πέρασε αρκετή ώρα, ο Ηλίας άρχισε να τους εμπαίζει και να τους λέει: «πιο δυνατά φωνάξτε ίσως έχει κουβέντα ή έχει οδοιπορία. Μπορεί να κοιμάται. Φωνάξτε να ξυπνήσει». «Ίσως ήταν τόσο μικρός Θεός, που δεν μπορούσε να κάνει δύο πράγματα συγχρόνως». Απελπισμένοι έκαναν χαρακιές στο σώμα τους με ξίφη και με λόγχες και παρακαλούσαν μέχρι το απόγευμα. Όμως κανένα αποτέλεσμα. Καμία ένδειξη δεν υπήρχε ότι είχαν εισακουστεί. Ο Λόγος του Θεού μας αναφέρει χαρακτηριστικά ότι παρά τις επικλήσεις τους "ούτε φωνή, ούτε ακρόαση υπήρξε" (Α' Βασιλεών ΙΗ/18: 29).

     Όταν έφτασε η ώρα της προσφοράς του Ηλία, τότε κάλεσε κοντά του το λαό και έχτισε το θυσιαστήριο του Κυρίου με δώδεκα πέτρες, που αντιπροσώπευαν τις δώδεκα φυλές του Ισραήλ και άνοιξε αυλάκι γύρω από αυτό. Κατόπιν, για να περιορίσει κάθε πιθανότητα να ανάψει φωτιά στο θυσιαστήριο, με οποιοδήποτε άλλο τρόπο εκτός από θαύμα, κατάβρεξε το μοσχάρι και τα ξύλα με δώδεκα κάδους νερό (τέσσερις κάδοι που άδειασαν τρεις φορές). Τα ξύλα και το σφαχτό είχαν πλημμυρίσει από το νερό, το οποίο είχε γεμίσει και το αυλάκι που ήταν γύρω από το θυσιαστήριο.

    Την ώρα της προσφοράς της θυσίας (την Τρίτη μετά μεσημβρίαν), ο Ηλίας προσευχήθηκε να αποκαλυφθεί ο αληθινός Θεός στέλνοντας φωτιά από τον ουρανό. Αμέσως έπεσε η φωτιά του Κυρίου από τον ουρανό, καίγοντας όχι μόνον το ολοκαύτωμα, αλλά και τα ξύλα, τις πέτρες και το χώμα και το νερό του αυλακιού, γύρω από το θυσιαστήριο. Ο λαός συγκλονισμένος αναγκάστηκε να αναγνωρίσει τον Κύριο σαν τον μόνον αληθινό Θεό. Αφού έπεσε κάτω, προσκυνούσε και έκραζε : «Ο Κύριος, αυτός είναι ο Θεός!» Τότε ο Ηλίας έδωσε εντολή να συλλάβουν και να σφάξουν όλους τους ασεβείς προφήτες του Βάαλ. Τους έπιασαν και τους θανάτωσαν όλους στο χείμαρρο Κεισών. Στον Αχαάβ υπέδειξε ο Ηλίας να σπεύσει στο παλάτι του γρήγορα, γιατί θα ερχόταν δυνατή βροχή. Μόνο, αφού ο λαός αναγνώρισε τον αληθινό, το μοναδικό Θεό μπορούσε να έρθει η βροχή. Η εξομολόγηση της αμαρτίας και η υπακοή στον Λόγο του Θεού είναι τα βήματα για την απόλαυση της ευλογίας.

      Η προσευχή του Ηλία για βροχή (Α΄ Βασιλεών ΙΗ : 41 - 46).

     Ο Αχαάβ εντυπωσιασμένος από τις τόσο δυναμικές ενέργειες του Ηλία, διηγήθηκε στη γυναίκα του την Ιεζάβελ όλα τα γεγονότα που συνέβησαν στο όρος Κάρμηλος καθώς και για τον θάνατο των «προφητών» του Βάαλ. Εκείνη, καθώς τα άκουσε, έγινε έξαλλη και έστειλε αγγελιοφόρο στον Ηλία και του είπε: «Να με τιμωρήσουν οι θεοί, αν αύριο τέτοια ώρα δεν σου έχω κάνει ότι έκανες εσύ στους προφήτες του Βάαλ».

    Ο Ηλίας, ο γίγαντας της πίστεως, που πριν από λίγο με την πίστη του είχε κατεβάσει «πυρ εξ’ ουρανού» και είχε κάνει το Θεό να υπακούει στις εντολές του, ο άνθρωπος που εξευτέλισε τους ψεύτικους θεούς και τους προφήτες τους, που είχε κερδίσει μια τόσο μεγάλη νίκη την προηγούμενη μέρα ξαφνικά, αναπάντεχα, έχασε το θάρρος του, έχασε την εμπιστοσύνη του προς τον αληθινό Θεό, τρομοκρατήθηκε, φοβήθηκε υπερβολικά και τράπηκε σε μια άτακτη φυγή, για να σώσει τη ζωή του.

     Έφυγε από την Ιζραέλ προχωρώντας νότια προς τη Βέερ-Σεβά, 160 χλμ περίπου μακρύτερα, στα νότια του Ιούδα. Όμως ούτε εκεί δεν αισθάνεται ασφαλής. Μπορεί στο θρόνο του Ιούδα να είναι βασιλιάς ο ευσεβής Ιωσαφάτ, όμως τούτος ο βασιλιάς για το γιο του έλαβε γυναίκα την κόρη της Ιεζάβελ και τρομάζει ακόμα και στην ιδέα ότι κοντά του βρίσκεται μια απόγονος της Ιεζάβελ, η οποία αναμφισβήτητα θα είχε και κάποια ισχύ.

     Υπό την επήρεια αυτού του πανικού αφήνει τον υπηρέτη του στη Βέερ-Σεβά και ο Ηλίας συνέχισε νότια μιας μέρας δρόμο στην έρημο. Στο τέλος της ημέρας κατάκοπος και εξαθλιωμένος κάθισε να ξεκουραστεί κάτω από μία βάτο απελπισμένος, τρομοκρατημένος, νικημένος, τέλεια απογοητευμένος, ολοκληρωτικά συντετριμμένος. Εκεί ανοίγει την καρδιά του στο Θεό και αφήνει μέσα από αυτή να ξεχειλίσει όλη η πίκρα του, μέσα από την τελευταία, όπως νόμιζε, προσευχή.

    Τώρα τον χωρίζουν πολλά χιλιόμετρα από το Κάρμηλος, αλλά και πόσα πολύ περισσότερα πνευματικά χιλιόμετρα τον χωρίζουν από εκείνη την ημέρα της μεγάλης επιτυχίας του. Ξαφνικά, αναπάντεχα ο Ηλίας είχε φτάσει από την πιο δυνατή, από την πιο όμορφη μέρα της ζωής του στο τελευταίο σκαλοπάτι της κατάπτωσης. Εκεί τον οδήγησε η έλλειψης εμπιστοσύνης στο Θεό.

      Είναι τρομερό, συγκλονιστικό, δεν μπορεί να το συλλάβει το ανθρώπινο μυαλό. Αυτός που είναι κάτω από ένα δενδράκι απόλυτα απελπισμένος με μία και μόνη επιθυμία να πεθάνει, είναι ο Ηλίας. Ο άνθρωπος που όρθωσε το ανάστημά του μπροστά στο Βασιλιά, ο άνθρωπος, που με την προσευχή του άνοιγε και έκλεινε τον ουρανό, αυτός που μόνος πήγε ενάντια σε όλους και έκανε το πιο επιβλητικό θαύμα στη ζωή του, τώρα έχει μεταβληθεί σε μία ακίνητη, τέλεια αδύναμη σωρό. Πώς έγινε αυτό; Μια φράση μόνον μπορεί να χαρακτηρίσει την κατάσταση. Δειλία. Το ιερό κείμενο μας αναφέρει : «και φοβηθείς εσηκώθη και ανεχώρησε δια την ζωήν αυτού». Δείλιασε ο Ηλίας και η δειλία του αυτή τον οδήγησε σε μια μεγάλη πνευματική πτώση. Τον μετέτρεψε σε έναν φυγάδα.

    Εδώ πραγματικά βρίσκεται ένα μεγάλο μάθημα. Αν ο Ηλίας, αν ο εκλεκτός προφήτης του Θεού, αν ο νικητής, ο θριαμβευτής του Καρμήλου, βρέθηκε σωριασμένος ξαφνικά και έγινε ένα κουβάρι απελπισίας κάτω από μια βάτο στην έρημο, αυτό σημαίνει ότι καμία απολύτως ζωή, όσο ευσεβής και αφιερωμένη και αν είναι, δεν βρίσκεται έξω από την ακτίνα δράσης του πειρασμού και υπόκειται στο θλιβερό ενδεχόμενο της πτώσης, αν δεν προσέξει. Το γεγονός ότι τόσο σύντομα ακολούθησε η πτώση μετά τα γεγονότα του Καρμήλου σημαίνει ότι καμία πνευματική εμπειρία δεν μπορεί να κάνει τον χριστιανό άτρωτο και ότι η μόνη ασφάλεια που υπάρχει είναι να έχει το βλέμμα του προσηλωμένο στον Χριστό, για να μην πέσει.

    Ποτέ δε θα πρέπει να ξεχνάμε ότι η κάθοδος από τον Κάρμηλο πάντοτε είναι ιδιαίτερα επικίνδυνη. Η επόμενη ώρα μιας πνευματικής νίκης είναι ιδιαίτερα επικίνδυνη, καθώς καιροφυλακτεί η υπερηφάνεια και ο εγωισμός.

    Συμπέρασμα. Κανένας δεν μπορεί να πει ότι εγώ δεν φοβάμαι μη πέσω. Αν ο Ηλίας ο ισχυρός υπέστει μία τόσο μεγάλη πτώση, πόσο ο καθένας μας θα πρέπει να προσέχει.

   Ας μην κλείσουμε τούτο το κεφάλαιο, ας έρθουμε πιο κοντά σε εκείνη τη βάτο και ας παρατηρήσουμε ιδιαίτερα τον πεσμένο και απελπισμένο Ηλία. Γιατί φοβήθηκε ο Ηλίας; Αυτό έγινε, γιατί πήρε το βλέμμα του από το Θεό και το προσκόλλησε στις εξωτερικές περιστάσεις. Αντί να στηριχτεί στο Θεό, στηρίχθηκε στον εαυτόν του. Το ίδιο ακριβώς είχε συμβεί ένα βράδυ στη φουρτουνιασμένη λίμνη της Τιβεριάδος. Βγήκε ο Πέτρος από την βάρκα και περπάτησε πάνω στα κύματα, για να συναντήσει τον Κύριο. Όσο ο Πέτρος είχε προσηλωμένο το βλέμμα του στον Χριστό, βάδιζε πάνω στα κύματα, όμως κάποια στιγμή απέσυρε το βλέμμα του από το Χριστό, το έριξε πάνω στα κύματα και φοβήθηκε. Πήρε το βλέμμα του από το Χριστό και το προσήλωσε πάνω στις εξωτερικές καταστάσεις και τότε άρχισε να βουλιάζει. Βλέποντας τον άνεμο δυνατό, φοβήθηκε και καθώς άρχισε να καταποντίζεται, έκραξε λέγοντας: «Κύριε, σώσε με». (Ματθαίος ΙΔ/14: 30).

      Το μυστικό της δύναμης του Ηλία, που του εξασφάλισε τις μεγάλες νίκες ήταν ότι είχε το βλέμμα του προσηλωμένο στον αληθινό Θεό, απ’ όπου αντλούσε τη δύναμη. Δε φοβήθηκε ο Ηλίας μη διψάσει, όταν στέρεψε ο χείμαρρος, δε φοβήθηκε να παρουσιαστεί μπροστά στο Βασιλιά απλούστατα, γιατί δεν έβλεπε όλα τούτα. Έβλεπε μόνον το Πρόσωπο του Θεού απ’ όπου αντλούσε τη δύναμη. Τώρα τον βλέπουμε να έχει πάρει το βλέμμα του από το Θεό και να το έχει συγκεντρώσει στον εαυτόν του. Ας προσέξουμε τον διάλογο. Ρωτάει ο Κύριος: Τι κάνεις εδώ Ηλία; απαντάει ο Ηλίας: «εγώ Κύριε υπήρξα ζηλωτής, εγώ έμεινα μόνος, εγώ έμεινα μόνος προφήτης…. Το κέντρο τώρα δεν είναι πλέον ο Θεός, αλλά το πληγωμένο και οργισμένο «εγώ» του προφήτη.

     Ενώ ο Ηλίας πίστευε ότι ήταν μόνος, ο Θεός τον πληροφόρησε ότι δεν ήταν μόνος, αλλά υπήρχαν ακόμα επτά χιλιάδες πιστοί, που δεν είχαν κλείνει γόνυ στο Βάαλ (Α' Βασιλέων ΙΘ/19: 18  & Ρωμαίους ΙΑ/11: 4). Είναι παράξενο που ο Ηλίας δεν τους ήξερε, θα έπρεπε να τους ξέρει. Όπου κι αν βρεθείς, προσπάθησε να έρθεις σε επαφή με πιστούς ανθρώπους. Έχουμε ανάγκη ο ένας από τον άλλον, έχουμε ανάγκη ο ένας την παρηγοριά, τη συμπαράσταση, τη φιλία, την αγάπη του άλλου. Πώς θα σταθούμε μόνοι μας; Ο Ηλίας δεν τους γνώριζε και βάδιζε μόνος και κάποια στιγμή οι ώμοι του κάμφθηκαν. Γι’ αυτό ο Κύριος έδωσε την αδελφική συντροφιά, έδωσε την Εκκλησία και την κοινωνία των Aγίων Του, για να μπορεί να στηριχτεί ο πεσμένος, ο κουρασμένος, ο ταλαιπωρημένος, ο κυνηγημένος, ο χτυπημένος. Αλίμονο αν ο πιστός άνθρωπος δεν αξιοποιήσει και μείνει μακριά από τη συντροφιά των αδελφών του. Το κάρβουνο που θα μείνει μόνο του μετά από λίγο σβήνει. Πολλά κάρβουνα μαζί συντηρούν τη φωτιά και όχι μόνον δε σβήνει, αλλά φουντώνει πιο πολύ.

     Είδαμε τη συμπεριφορά του Ηλία, ας δούμε τώρα και τη συμπεριφορά του Κυρίου του Ηλία. Είναι ενδιαφέρον να παρατηρήσουμε τον τρόπο με τον οποίο ο Θεός χειρίζεται αυτή την σοβαρή πτώση του δικού Του παιδιού. Πράγματι το παράπτωμα του Ηλία ήταν βαρύ. Όμως ο Κύριος πώς ενήργησε; Τον εγκατέλειψε; τον άφησε στην τύχη του; τον έβγαλε από την καρδιά του; τον απομάκρυνε ως άχρηστο από την υπηρεσία Του; Τίποτα από όλα αυτά. Μέσα στον ύπνο της απελπισίας ένα χέρι τον άγγιξε απαλά. Άνοιξε τα μάτια του ο Ηλίας και είδε έναν άγγελο στο πλάι του, και λίγο πιο πέρα ένα καρβέλι ψωμί κι ένα κανάτι νερό. Σηκώθηκε ο Ηλίας έφαγε και ξανακοιμήθηκε.

     Όχι μόνον δεν τον εγκατέλειψε ο Θεός τον Ηλία, αλλά του έστρωσε τραπέζι μέσα στην έρημο για να φάει και να δυναμώσει. Αυτός είναι ο Θεός της Aγάπης και του Eλέους. Μη νομίσεις ποτέ ότι ο Θεός σε ξέχασε, ότι έπαψε να σε αγαπάει. Ο Θεός μας περιμένει να μετανοήσουμε και ενδιαφέρεται για μας και μας περιθάλπει και στις πιο μεγάλες πτώσεις μας. Μπορούμε να πούμε τώρα ότι στην κατάσταση που βρίσκεται ο Ηλίας ο Θεός τον αγαπάει πιο πολύ. Ενώ παλιότερα κόρακες είχε στείλει ο Θεός, για να τον θρέψουν, τώρα στέλνει έναν άγγελό Του για να τον υπηρετήσει.

     Κάτω από εκείνη τη βάτο συναντώνται η φτώχεια των δικών μας σχεδίων με τον πλούτο της Aγάπης του Θεού. Κάτω από μια βάτο το παιδί του Θεού με έναν σκοπό, με μία σκέψη, έχοντας μοναδική επιθυμία του: Να πεθάνει! «Εδώ Κύριε να με θάψεις». Πολλές φορές δε γνωρίζουμε τι ζητάμε από το  Θεό. Πολλές φορές κάνουμε προσευχές άστοχες, ανόητες, έξω από το θέλημα και τα σχέδια Του. Ευτυχώς που ο Θεός δε μας ακούει. Εκείνη ακριβώς την ώρα που ο Ηλίας έπαιρνε τα μέτρα του τάφου του, ο Θεός είχε δώσει εντολή να κατασκευαστεί στον ουρανό "πύρινο άρμα", για να έρθει να παραλάβει τον Ηλία στον ουρανό με δόξα και τιμή. Άλλα τα σχέδια των ανθρώπων και άλλα τα σχέδια του Θεού. Υπάρχουν πολλοί Χριστιανοί που εξακολουθούν να ζουν στον τόπο της ήττας, της απελπισίας, της λύπης, ενώ ο Θεός έχει ετοιμάσει γι' αυτούς τη δυνατότητα μιας χαρούμενης και νικηφόρας  Χριστιανικής ζωής. Ας φροντίσουμε να ζούμε  στον τόπο που ο Κύριος θέλει να ζούμε, της δύναμης, της παρηγοριάς, της οδηγίας Του. 

    Ένα συμπέρασμα βγαίνει από την παραπάνω περιπέτεια του προφήτη Ηλία, και τα πιο εύχρηστα σκεύη στην υπηρεσία του Κυρίου από πηλό είναι φτιαγμένα. Είναι εύθραυστα, γι’ αυτό ποτέ να μην στηριχθούμε στις δικές μας δυνάμεις, γιατί θα πέσουμε και θα πέσουμε «πριν αλέκτωρ φωνήσαι» (Μάρκος ΙΔ/14: 72). Ο Κύριος γνωρίζει ότι η πλάση μας ότι είναι από χώμα (Ψαλμός ΡΓ/103: 14) και είναι έτοιμος στις πτώσεις και τις αδυναμίες μας να σκύψει, να μας πιάσει από το χέρι να μας ανορθώσει, να σκουπίσει δάκρυά μας και να μας επαναφέρει στο δρόμο το δικό Του, στο δρόμο της υπηρεσίας Του.

    Ξεκούραση, φαγητό και νερό, περισσότερη ξεκούραση, περισσότερο φαγητό και νερό είναι η ζωή του Ηλία. Μετά απ' αυτά ο προφήτης δυνάμωσε και περπάτησε με τη δύναμη εκείνης της τροφής 320 χλμ. για να φτάσει μέσα σε σαράντα μερόνυχτα ως το βουνό Χωρήβ (το όρος Σινά, που ο Θεός είχε δώσει τον Νόμο στον Μωυσή). Εκεί πήγε και εγκαταστάθηκε σε μια βαθιά, σκοτεινή σπηλιά, που τη σχημάτιζε κάποια σχισμή στους βράχους του βουνού και εκεί περίμενε τη φωνή του Κυρίου.

    Ξαφνικά ξέσπασε μια καταιγίδα. Ο Ηλίας σκέφτηκε ότι ο Κύριος τον επισκέφτηκε με βροντές και καταιγίδα. Πήγε μπροστά στη σπηλιά και ρώτησε: "Εσύ είσαι Κύριε;" αλλά δεν πήρε καμία απάντηση. «Ο Κύριος δεν ήτο εν των ανέμω».

    Ενώ ησύχασε το βουνό και ηρέμησε η τρικυμισμένη φύση, ξαφνικά ένα μεγάλος σεισμός ξέσπασε, που έκανε το βουνό να σείεται. Πάλι ο Ηλίας σκέφτηκε ότι ο Κύριος θα τον επισκέφτηκε με σεισμό. Πήγε μπροστά στη σπηλιά και ρώτησε: "Εσύ είσαι Κύριε;" αλλά δεν πήρε καμία απάντηση. «Ο Κύριος δεν ήτο εν τω σεισμώ». Λίγο μετά από το σεισμό, μια πελώρια φωτιά είχε ανάψει έξω από τη σπηλιά και καιγόταν το δάσος που υπήρχε γύρω. Για άλλη μία φορά ο Ηλίας πήγε μπροστά στη σπηλιά και ρώτησε: "Εσύ είσαι Κύριε;" αλλά δεν πήρε καμία απάντηση. «Ο Κύριος δεν ήταν στη φωτιά».

     Φόβος και ανησυχία κατέλαβαν την καρδιά του Ηλία. Θα έρθει ο Κύριος, δε θα έρθει; Και ενώ ο Ηλίας σκεπτόταν όλα αυτά, ένα ελαφρό αεράκι ήρθε να δροσίσει την περιοχή. Μια ελαφριά αύρα ακούστηκε μέσα στην σιωπή του δάσους. Ήταν η ώρα που ο Κύριος είχε έρθει, για να συναντήσει τον υπηρέτη Του. Σκέπασε ο Ηλίας το πρόσωπό του με την μηλωτή του και βγήκε έξω, για να συναντήσει τον Κύριο.

     Εκεί ο Κύριος του μίλησε και του έδειξε τις ενέργειες που έπρεπε να κάνει, πριν φύγει από αυτόν τον κόσμο. Σκέπτομαι γιατί ο Κύριος δεν ήταν στην καταιγίδα, ούτε στο σεισμό, ούτε στη φωτιά, ενώ παρουσιάστηκε μέσα από εκείνο το ελαφρό δροσερό αεράκι; Γιατί αυτός είναι ο Κύριος. Με τρόπο αθόρυβο, σιωπηλό, γλυκό, ανεπαίσθητο έρχεται καθημερινά μέσα στη ζωή μας και μας προσφέρει τα δώρα Του. Σκέψου μόνον σήμερα τα δώρα του Θεού στη ζωή σου: Υγεία, κεραμίδι, τροφή, ένδυση. Αλήθεια πόσοι τα στερούνται όλα αυτά. Όλα αυτά ήρθαν με ένα απαλό αεράκι χωρίς κανένα θόρυβο, χωρίς καμία επέμβαση στη ζωή μας. 

    Ο Θεός μας προσέφερε και σήμερα ό,τι είχαμε ανάγκη χωρίς καθόλου μα καθόλου να μας ενοχλήσει. Ναι, έτσι ενεργεί ο Θεός. Δες τα άστρα του ουρανού. Κινούνται όλα σε προδιαγεγραμμένες τροχιές τόσο αθόρυβα. Κοίταξε το πρωί την ανατολή. Κάποια κύματα φωτός έχουν ξεκινήσει από τον ήλιο και έρχονται να ζεστάνουν τον πλανήτη και να του δώσουν ζωή. Ακούς κάτι; Όχι. Με ένα απαλό αεράκι, με ένα ψίθυρο προσφέρονται όλα τα πολύτιμα δώρα του Θεού, που έχουμε ανάγκη για να ζήσουμε.

     Με τον ίδιο αθόρυβο τρόπο επισκέφτηκε και ο Χριστός τον κόσμο μας, Άνθρωπος πράος, ταπεινός, προσφοράς, αγάπης, ελέους. Οι άνθρωποι περίμεναν να έρθει με καταιγίδα, με σεισμό, με φωτιά. Ήταν τόσο αθόρυβος, που οι άνθρωποι δεν μπόρεσαν να τον αναγνωρίσουν, ακόμα και οι δικοί Του. Ακόμα και στην καρδιά του  Ιωάννη του Βαπτιστή, ενώ βρισκόταν στην φυλακή, μπήκε αμφιβολία για το Πρόσωπο του Κυρίου και έστειλε ένα μήνυμα στον Κύριο: «Εσύ είσαι Κύριε ή άλλον περιμένουμε;» (Ματθαίος ΙΑ/11: 3).

     Κάποτε είπε ο Κύριος: «δεν έρχεται η Βασιλεία του Θεού έτσι ώστε να παρατηρείται» (Λουκάς ΙΖ/17: 20). Στο  Ευαγγέλιο "κατά Μάρκον" (κεφ. Δ, εδάφ. 26,27) αναφέρει ο Κύριος : «Ούτως είναι η βασιλεία του Θεού, ως εάν άνθρωπος ρίψη τον σπόρον επί της γης, και κοιμάται και σηκώνεται νύκτα και ημέραν και ο σπόρος βλαστάνει και αυξάνει, καθώς αυτός δεν εξεύρει». Αλήθεια πόσο αθόρυβα λειτουργεί το «εργοστάσιο» του Θεού! Δέστε τη φύση τώρα που είναι άνοιξη, πώς εργάζεται πυρετωδώς, πώς οργιάζει η βλάστηση γύρω μας και όλα αυτά χωρίς κανένα θόρυβο, όλα αυτά με ένα ελαφρύ δροσερό αεράκι.

     Ας μάθουμε να μη ζητάμε την καταιγίδα στο σεισμό ή τη φωτιά μέσα στη ζωή μας, στη σχέση μας με το Θεό. Ας σταθούμε και εμείς με έναν ελαφρό ψίθυρο, καλοσύνης και αγάπης απέναντι στο Θεό και απέναντι στους συνανθρώπους μας. Είναι βέβαιο ότι μόνον τότε θα έχουμε θαυμαστά και πλούσια αποτελέσματα στη φτωχή ζωή μας.

    Ένα καράβι ταξιδεύει μέσα στη νύχτα και ξαφνικά πέφτει σε μια μεγάλη καταιγίδα. Τα κύματα λυσσομανούν, ο αέρας φυσάει πολύ δυνατά. Όμως μέσα σ’ αυτό το κακό που γίνεται γύρω ο καπετάνιος του πλοίου δεν ανησυχεί, δε φοβάται, δεν απελπίζεται. Προχωράει σταθερά και με σιγουριά, γιατί έχει προσηλώσει το βλέμμα του σ’ ένα φάρο, που βρίσκεται πολύ μακριά και που κάθε λίγα δευτερόλεπτα στέλνει ένα αθόρυβο φωτεινό μήνυμα. Εκείνο το σιωπηλό μήνυμα κάνει τη διαφορά. Εκείνο το σιωπηλό μήνυμα κάνει τον καπετάνιο να αισθάνεται ασφαλής μέσα στην καταιγίδα και μέσα στο πηχτό σκοτάδι της νύχτας.

    Έτσι παρουσιάζεται ο Θεός μέσα στη ζωή μας, για να μας δώσει ασφάλεια και να βάλει μέσα μας ζωντανή ελπίδα για τη ζωή. Μη ζητήσεις στην προσωρινή και σύντομη τούτη ζωή μεγάλα αξιώματα και μεγάλες θέσεις, ζήτησε από τον Θεό να σε κάνει ένα φάρο, που κάθε στιγμή θα στέλνει ένα μήνυμα για τη δόξα Εκείνου μέσα σ’ έναν κόσμο που χάνεται, που όλο και πιο πολύ σκοτεινιάζει εξαιτίας της αμαρτίας και της αποστασίας του από τον αληθινό Θεό.

    Μετά από όλα αυτά είναι φανερό πως η χρησιμότητα του Ηλία ως δούλου του Θεού, καθόλου δε μειώθηκε. Ο Θεός του είπε να επιστρέψει πίσω βόρεια μέσα από την έρημο προς τη Δαμασκό, όπου έπρεπε να χρίσει τρεις ανθρώπους.

1/ Έπρεπε να χρίσει τον Αζαήλ βασιλιά των Συρίων. Αυτός ο βασιλιάς έμελλε να τιμωρήσει το ανυπότακτο έθνος του Ισραήλ.

2/ Έπρεπε να χρίσει τον Ιηού βασιλιά στον Ισραήλ. Ο Ιηού έμελλε να γίνει το όργανο της κρίσης του Θεού στην οίκο του Αχαάβ.

3/ Έπρεπε να χρίσει τον Ελισαιέ διάδοχό του.

    Οι τρεις αυτοί άνθρωποι θα γίνονταν τα όργανα της κρίσης του Θεού, εναντίον των ειδωλολατρών Ισραηλιτών (εδ. 17), ο Κύριος όμως θα άφηνε ζωντανούς επτά χιλιάδες, που δεν είχαν γονατίσει να προσκυνήσουν τον Βάαλ ή να ασπαστούν το άγαλμά του.

   Η κλήση του Ελισσαιέ από τον Ηλία (Α΄ Βασιλεών ΙΘ/19: 19 - 21).

  Ο Ηλίας λοιπόν μετά από υπόδειξη του Θεού (Α΄ Βασιλέων ΙΘ/19: 16), ταξίδεψε βόρεια προς την Αβέλ-Μεχωλά, στην κοιλάδα του Ιορδάνη κοντά στην Βαιθ-Σεάν. Εκεί συνάντησε τον Ελισσαιέ, έναν αγρότη που όργωνε το χωράφι του. Το γεγονός ότι ο Ελισσαιέ είχε δώδεκα ζευγάρια βόδια δείχνει ότι ήταν πλούσιος. Αυτός όργωνε προφανώς με το ένα ζευγάρι και με τα υπόλοιπα έντεκα όργωναν οι υπηρέτες του. Ο Ηλίας πέταξε πάνω το μανδύα του, σημάδι πως ο Ελισσαιέ θα γινόταν ο διάδοχός του.

    Ο Ελισσαιέ ζήτησε την άδεια να γυρίσει στο σπίτι του και να κάνει μια γιορτή αποχαιρετισμού για την οικογένειά του. Ο Ηλίας συμφώνησε, αλλά τον προειδοποίησε να μην ξεχάσει τι του είχε συμβεί λίγο πριν, με ποιόν τρόπο δηλαδή τον είχε χρίσει ο προφήτης. Μετά από μια μεγάλη γιορτή ο Ελισσαιέ ακολούθησε τον Ηλία και έγινε προσωπικός του υπηρέτης.

    Το αίτημα του Ελισσαιέ να αποχαιρετήσει την οικογένειά του ακούγεται σχεδόν όμοιο με το αίτημα εκείνου του παρ’ ολίγον μαθητή, που ο Χριστός τον χαρακτήρισε ακατάλληλο για τη Βασιλεία των ουρανών (Λουκάς Θ/9: 61-62). Η διαφορά είναι ότι στην περίπτωση του Ελισσαιέ επρόκειτο για μια σημαντική απόφαση να κόψει αμέσως τους δεσμούς του με την οικογένειά του, ενώ στην άλλη περίπτωση ο αποχαιρετισμός ήταν απλώς μια δικαιολογία και μια τακτική καθυστέρησης.

    Ο Ελισσαιέ, είναι πλέον ο εκλεκτός του Θεού. Ο Ηλίας του πρότεινε να ζητήσει ό,τι επιθυμεί και θα γίνει. Ο άνθρωπος του Θεού δε ζήτησε δόξα, τιμές, πλούτη, αλλά ζήτησε «διπλάσια μερίδα Πνεύματος Αγίου» (Β' Βασιλέων Β/2: 9). Και πράγματι ο Θεός του έδωσε διπλάσια μερίδα Πνεύματος Αγίου. Παρατηρούμε και είναι μια αμυδρή εικόνα αυτό ότι επτά θαύματα έκανε ο Ηλίας, δέκα τέσσερα (14) θαύματα έκανε ο Ελισσαιέ.

    Επίσης ο Θεός χρησιμοποίησε τον Ηλία, για να ελέγξει τον Αχαάβ, που δέχτηκε να εξοντωθεί ο φτωχός Ναβουθαί από όργανα της Ιεζάβελ, για να οικειοποιηθεί το κτήμα του (Α' Βασιλέων  ΚΑ/21: 13).

    Τον χρησιμοποίησε ο Θεός, για να ελέγξει τον βασιλιά Οχοζία (διάδοχο του Αχαάβ), που στην αρρώστια του έστειλε ανθρώπους στον Βέελ-Ζεβούλ να ρωτήσουν αν θα γίνει καλά. Το ερώτημα του Ηλία που είναι διαχρονικό, που είναι πάντα επίκαιρο και αφορά όλους μας προς τους ανθρώπους του βασιλιά ήταν: «δεν υπάρχει Θεός στον Ισραήλ, γι’ αυτό πάτε να ρωτήσετε τον Βέελ-ζεβούλ»; (Β' Βασιλέων  Α/1: 3).

    Δεν υπάρχει,  αδελφέ μου, ο ζωντανός, ο αληθινός, ο αιώνιος, ο μοναδικός Θεός, ο "θαυμαστός σύμβουλος" (Ησαΐας Θ/9: 6), που έκανε τα πάντα και συντηρεί τα πάντα γύρω μας με το λόγον της δυνάμεως Αυτού; (Εβραίους Α/1: 3). Σ΄ Αυτόν φέρε το πρόβλημά σου. «Ανάθες εις τον Κύριον την οδόν σου και έλπιζε επ' αυτόν, και αυτός θέλει ενεργήσει» (Ψαλμός ΛΖ/37: 5). Κάθε άλλη λύση, κάθε άλλη επιλογή θα έχει τραγικά, συντριπτικά αποτελέσματα.

    Ο Οχοζίας αγνόησε το Θεό, στηρίχτηκε στις δικές του δυνάμεις, στηρίχτηκε στη δύναμη του στρατού του και έστειλε αποσπάσματα, για να συλλάβουν τον Ηλία. Ο Κύριος θανάτωσε τα δύο πρώτα αποσπάσματα μαζί με τους πεντηκοντάρχους, που τα διοικούσαν. Το τρίτο όμως απόσπασμα δε θανάτωσε, γιατί ο πεντηκόνταρχος έδειξε σεβασμό στον Ηλία και ο Ηλίας τον ακολούθησε μετά από εντολή του Θεού.

       Έτσι ο Ηλίας ήλεγξε κατά πρόσωπον τον Οχοζία με τα εξής λόγια : «Έτσι λέει ο Κύριος: Επειδή έστειλες μηνυτές να ρωτήσουν τον Βέελ-ζεβούλ, τον θεό τής Ακκαρών, σαν να μη υπήρχε Θεός στον Ισραήλ, για να ζητήσεις τον λόγο του, γι' αυτό δε θα κατέβεις από το κρεβάτι σου, στο οποίο ανέβηκες, αλλά οπωσδήποτε θα πεθάνεις»" (Β' Βασιλέων Α/1: 16).

      Μετά από αυτά έφτασε η ώρα να πάρει ο Κύριος τον Ηλία όχι με θάνατο, όπως αυτός είχε ζητήσει, αλλά ζωντανό τον μετέθεσε ο Θεός στον ουρανό. Καθώς ο Ηλίας βάδιζε μαζί με τον Ελισσαιέ (τον αντικαταστάτη του) και συνομιλούσαν, ένα πύρινο άρμα σήκωσε τον Ηλία με ανεμοστρόβιλο και τον έφερε στον ουρανό (Β΄ Βασιλέων Β/2: 11).

       Ζωντανός ανέβηκε στον ουρανό ο Ηλίας. Ζωντανό τον συναντάμε στο όρος της μεταμόρφωσης, να συζητά με τον Κύριο (Ματθαίος ΙΖ/17: 3).

     Τι θάνατο ζητούσε ο Ηλίας και τι θαυμαστό τρόπο βρήκε ο Θεός, για να τον παραλάβει! Ο Λόγος του Θεού μας πληροφορεί ότι μια μέρα όλοι όσοι πιστεύουν στο Χριστό και Τον έχουν δεχτεί μέσα στην καρδιά τους ως Σωτήρα, Λυτρωτή και Κύριο «θα αρπαχθούν στις νεφέλες σε απάντηση του Κυρίου στον αέρα και πλέον θα είμαστε για πάντα μαζί Του» (Α΄ Θεσσαλονικές Δ/4: 17).

     Μετά από όλα αυτά, που ο Λόγος του Θεού μας αναφέρει, είναι περιττό να αναφέρουμε ο,τιδήποτε άλλο για τη ζωή και το έργο του Ηλία. Ο τρόπος και μόνον της αναχώρησής του από τούτον τον κόσμο τα λέει όλα. Δύο μόνο άνθρωποι πήγαν ζωντανοί στον ουρανό. Ο Ηλίας και ο Ενώχ. Διαβάζουμε στο βιβλίο της "Γένεσης" (κεφ. Ε/5, εδάφ. 22,24) τα εξής: «και περιπάτησεν ο Ενώχ μετά του Θεού… και δεν ευρίσκετο πλέον, διότι μετέθεσεν αυτόν ο Θεός».

 

     Τελικά τι ήταν ο Ηλίας ο Θεσβίτης; Την απάντηση στο ερώτημα αυτό έρχεται να τη δώσει ο μαθητής και αδελφός του Κυρίου μας, ο Ιάκωβος στο (κεφ. Ε/5 και εδάφ. 17) της επιστολής του. «Ο Ηλίας ήταν άνθρωπος ομοιοπαθής με μας και προσευχήθηκε ένθερμα, για να μη βρέξει και δεν έβρεξε επάνω στη γη, για τρία χρόνια και έξι μήνες».

     Δεν ήταν κανένας μεγάλος γίγαντας, δεν προερχόταν από τους υιούς Ανάκ (Αριθμοί ΙΓ/13: 33), δεν ήταν κανένας υπεράνθρωπος, ήταν ένας άνθρωπος σαν τον καθένα από μας.

    Όταν ο βασιλιάς Αχαάβ τον είδε για πρώτη φορά μπροστά του, καθώς τον παρατήρησε, είδε ένα κοντό, δασύτριχο ανθρωπάκι (Β' Βασιλέων Α/1: 8), απόρησε και του είπε : «Συ είσαι ο διαταράττων τον Ισραήλ;» (Α' Βασιλέων ΙΗ/18: 7). Εσύ είσαι που έκλεισες τον ουρανό; Εσύ είσαι που ό,τι ζητάς στην προσευχή σου το κάνει ο Κυρίαρχος δημιουργός του σύμπαντος; Εσύ δεν είσαι μπροστά μου τίποτα.

    Για άλλη μια φορά ο άνθρωπος αποβλέπει στο φαινόμενο, αντίθετα με το Θεό που αποβλέπει στην καρδιά του ανθρώπου (Α' Σαμουήλ ΙΣ/16: 7). Και η απάντηση του Ηλία ήταν: «Δεν διαταράττω εγώ τον Ισραήλ, αλλά συ και ο οίκος του πατρός σου διότι σεις εγκαταλείψατε τις εντολές του Κυρίου και πήγατε κατόπιν των Βααλείμ».

    Ναι, ένας άνθρωπος σαν και μας ήταν ο Ηλίας, του πόνου, του μόχθου, της ανάγκης, δυνατός, δειλός, με πτώσεις, με φόβους, με αμφιβολίες, με όλα τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά, ο οποίος όμως με την πίστη του έκλεισε τον ουρανό για 3,5 χρόνια. Ο Θεός περίμενε ένα νεύμα του, για να βρέξει.

    Ναι. Το είπε ο ίδιος ο Κύριος, η πίστη ακόμα κι αν μικρή, «ως κόκκος σινάπεως», μπορεί να κλείσει τον ουρανό, μπορεί να μετατοπίσει όρη (Ματθαίος ΙΖ/17: 20).

 

     Ας κλείσουμε τούτο το πολύτιμο κεφάλαιο του Λόγου του Θεού με ένα εδάφιο, που όλοι θα πρέπει να θυμόμαστε και ποτέ να μην το ξεχνάμε: «Όλα αυτά έγιναν παραδείγματα σ' εκείνους, και γράφτηκαν για τη νουθεσία μας, στους οποίους έφτασαν τα τέλη των αιώνων» (Α΄ Κορινθίους Ι/10: 11).---


*** Υ/φο. Σχετική μελέτη για τη ζωή και τη δράση του προφήτη Ηλία έχει δημοσιευθεί στο blog στις 22-06-2018.