Ανάλυση Ευαγγελίου που διαβάζεται στις κηδείες
Ευαγγέλιον «κατά Ιωάννην», κεφ. Ε/5, εδάφ. 19 – 30.
19. Απεκρίθη λοιπόν ο Ιησούς και είπε προς αυτούς. Αληθώς, αληθώς σας λέγω, δεν δύναται ο Υιός να πράττει ουδέν αφ' εαυτού, εάν δεν βλέπει τον Πατέρα πράττοντα τούτο, επειδή όσα Eκείνος πράττει, ταύτα και ο Υιός πράττει, ομοίως.
O Κύριος ήταν τόσο ενωμένος με τον πατέρα Θεό, ώστε δεν μπορούσε να λειτουργεί ανεξάρτητα από το θέλημά Του. O Υιός ήταν τόσο στενά συνδεδεμένος με τον Πατέρα, ώστε έκανε μόνον όσα είχε δει τον Πατέρα να κάνει. Ο Χριστός είναι ίσος με το Θεό και δεν ενεργεί ανεξάρτητα απ’ Αυτόν. Ο Υιός κάνει αυτό που βλέπει να κάνει ο Πατέρας. Η απόλυτη ταύτιση και ενότητα.
20 Διότι ο Πατήρ αγαπά τον Υιόν και δεικνύει εις αυτόν, πάντα όσα αυτός πράττει, και μεγαλύτερα τούτων έργα θέλει δείξει εις αυτόν, διά να θαυμάζετε σεις.
Εδώ παρουσιάζεται η απόλυτη αγάπη του Πατέρα προς τον Υιόν και αυτό φαίνεται από το γεγονός ότι ο Πατέρα, φανερώνει στον Υιόν όλα όσα Εκείνος πράττει. Επίσης αναφέρει ότι ο Θεός θα του δείξει ακόμα μεγαλύτερα έργα, που θα προκαλέσουν την έκπληξη του κόσμου. Οι άνθρωποι είχαν δει πολλά θαύματα του Κυρίου Ιησού Χριστού. Ο Λόγος του Θεού μας αναφέρει ότι ο Κύριος «διήλθε ευεργετών και θεραπεύων» (Πράξεις Ι/10: 38). Θα έβλεπαν όμως ακόμα μεγαλύτερα θαύματα απ’ Αυτόν, όπως την Ανάσταση των νεκρών και την κρίση του ανθρώπινου γένους.
21 Επειδή καθώς ο Πατήρ εγείρει τους νεκρούς και ζωοποιεί, ούτω και ο Υιός, ούντινας θέλει ζωοποιεί.
Εδώ έχουμε μια ακόμα σαφή δήλωση της ισότητας του Υιού με τον Πατέρα. Οι Ιουδαίοι τον κατηγορούσαν ότι κάνει τον εαυτόν του το ίδιο με το Θεό. Ο Κύριος δεν το αρνήθηκε αυτό και τους έδωσε πολλές αποδείξεις ότι Αυτός και ο Πατέρας είναι ένα. Όπως ο Πατέρας ανασταίνει τους νεκρούς και τους δίνει νέα ζωή, έτσι και ο Υιός σε όσους θέλει, σε όσους ευαρεστείται με τη ζωή και τη συμπεριφορά τους, τους δίνει αιώνια ζωή.
22 Επειδή ουδέ κρίνει ο Πατήρ ουδένα, αλλ' εις τον Υιόν έδωκε πάσαν την κρίσιν.
Ο Λόγος τους Θεού μας αποκαλύπτει ότι ο Πατέρας Θεός έδωσε στον Υιό όλη την εξουσία να κρίνει. Για να το κάνει αυτό ο Κύριος, θα πρέπει να είναι παντογνώστης, απόλυτα δίκαιος, να μπορεί να γνωρίζει τις σκέψεις και τις επιθυμίες της ανθρώπινης καρδιάς. Οι Ιουδαίοι είχαν μπροστά τους τον Κριτή του κόσμου και δεν Τον αναγνώρισαν.
23 διά να τιμώσι πάντες τον Υιόν καθώς τιμώσι τον Πατέρα. Ο μη τιμών τον Υιόν δεν τιμά τον Πατέρα τον πέμψαντα αυτόν.
Με το εδάφιο αυτό μαθαίνουμε για ποιο λόγο ο Θεός έδωσε την εξουσία στον Υιό Του να ανασταίνει τους νεκρούς και να κρίνει τον κόσμο. Ο λόγος είναι ο εξής: «ώστε όλοι να τιμούν τον Υιό, καθώς τιμούν τον Πατέρα». Αβίαστα βγαίνει πλέον το συμπέρασμα ότι ο Ιησούς Χριστός είναι Θεός. Πολλοί κατά καιρούς έχουν πει πολλά, αρνούμενοι τη θεότητα του Κυρίου Ιησού Χριστού. Όμως αυτό το εδάφιο τον τοποθετεί στην ίδια θέση με το Θεό και απαιτεί από τους ανθρώπους να τιμούν τον Υιό, όπως τιμούν και τον Πατέρα Θεό. Όποιος δεν τιμά τον Υιό, δεν τιμάει ούτε τον Πατέρα που τον έστειλε. Καθαρά φαίνεται ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο ενσαρκωμένος Θεός.
24 Αληθώς, αληθώς σας λέγω ότι ο ακούων τον λόγον μου και πιστεύων εις τον πέμψαντά με, έχει ζωήν αιώνιον, και εις κρίσιν δεν έρχεται, αλλά μετέβη εκ του θανάτου εις την ζωήν.
Με το εδάφιο αυτό ο Λόγος του Θεού μας αποκαλύπτει πώς ο άνθρωπος μπορεί να λάβει την αιώνια ζωή και πώς μπορεί να αποφύγει την τελική κρίση και κατάκριση του Θεού.
«ο ακούων τον λόγον μου».
Ακούω τα λόγια του Χριστού σημαίνει ότι επίμονα και συστηματικά διαβάζω – ερευνώ - το Λόγο Του, πιστεύω σ’ Αυτόν και υπακούω κατά πάντα σε ό,τι είναι "γεγραμμένον εν ταις γραφαίς".
«και πιστεύει σ’ Αυτόν που με έστειλε».
Η πίστη είναι το θεμέλιο της σχέσης μας με το Θεό. Πολλοί λένε: "Εγώ πιστεύω στο Θεό". Άραγε με την ομολογία αυτή είναι σωσμένοι; Θα έλεγα όχι, αν η πίστη αυτή δε συνοδεύεται από μεταστροφή στη ζωή του ανθρώπου αυτού. Αν ο μέθυσος ομολογεί ότι πιστεύει και συνεχίζει να είναι μέθυσος, όχι μόνον δεν είναι σωσμένος, αλλά με τη ζωή και τη συμπεριφορά του προσβάλει το Όνομα του Θεού. Τα παραπάνω λόγια σημαίνουν ότι ο άνθρωπος πρέπει να πιστέψει στο Θεό, ο οποίος έστειλε τον Κύριο Ιησού Χριστό στον κόσμο, για να γίνει ο Σωτήρας του κόσμου. Πρέπει ο άνθρωπος να πιστέψει όλα όσο ο Θεός λέει για το Χριστό, δηλαδή ότι ο Χριστός είναι ο κεχρησμένος από το Θεό Σωτήρας και ότι ήρθε στη γη και πέθανε πάνω στο σταυρό, για να μην πεθάνουμε εμείς εξαιτίας της αμαρτίας μας (Α’ Κορινθίους ΙΕ/15: 3). Πλήρωσε Αυτός, ο Άγιος, ο αναμάρτητος και ικανοποίησε τη Θεία δικαιοσύνη εξαιτίας των αμαρτιών μας. Με τη θυσία Του και την ανάστασή Του από τους νεκρούς, έγινε ο ΜΟΝΟΣ Σωτήρας (Πράξεις Δ/4: 12), και είναι ο ΜΟΝΟΣ σήμερα που μπορεί να συγχωρήσει τις αμαρτίες μας, «επί της γης», όσο δηλ. ζούμε σ’ αυτή τη ζωή, όχι στον ουρανό. "αλλά διά να γνωρίσητε ότι έξουσίαν έχει ο Υιός του ανθρώπου επί της γης να συγχωρή αμαρτίας λέγει προς τον παραλυτικόν..." (Μάρκος Β/2: 10). Ο Χριστός είναι ο ΜΟΝΟΣ Σωτήρας, Λυτρωτής, Κύριος.
«έχει ζωή αιώνια».
Είναι σαφές ότι η υπόσχεση του Θεού δεν είναι για το μέλλον. Δεν εννοεί το εδάφιο αυτό ότι θα έχει ζωή αιώνια. Εννοεί ότι, από την ώρα που θα πιστέψει σ’ Αυτόν, θα έχει αιώνια ζωή. Μην ξεχνάμε: «Από σήμερα είσαι μαζί μου, στον Παράδεισο» (Λουκάς ΚΓ/23: 42). Η αιώνια ζωή είναι η ζωή του Κυρίου Ιησού Χριστού, την οποία προσφέρει ο Θεός. Είναι η υπόσχεση του Θεού σε όλους όσους πιστέψουν σ’ Αυτόν (Α’ Ιωάννου Β/2: 25) και την οποία λαμβάνει ο άνθρωπος αμέσως, μόλις πιστέψει και αναγεννηθεί (Ιωάννης Γ/3: 3).
«και δεν θα αντιμετωπίσει την τελική κρίση».
Αυτός που πιστεύει στον Κύριο Ιησού Χριστό σύμφωνα με τα παραπάνω δε θα αντιμετωπίσει την κρίση του Θεού, γιατί ο Χριστός έχει ήδη πληρώσει στον σταυρό την ποινή για τις αμαρτίες του. Δεν μπορεί ένα χρέος να πληρωθεί δύο φορές. Μία φορά πλήρωσε ο Χριστός για τον κάθε αμαρτωλό άνθρωπο. Ο πιστός άνθρωπος δε θα τιμωρηθεί για τις αμαρτίες του, γιατί γι’ αυτές έχει πληρώσει ο Χριστός πάνω στο σταυρό του Γολγοθά.
«αλλά έχει ήδη περάσει από το θάνατο στη ζωή».
Ο άνθρωπος πριν "αναγεννηθεί" (Ιωάννης Γ/3: 3) είναι νεκρός για το Θεό, εξαιτίας των αμαρτιών του. Στην επιστολή «προς Εφεσίους», (κεφ. Β/2, εδ.1), αναφέρεται: «κι εσάς, που ήσασταν νεκροί, εξαιτίας των παραβάσεων και των αμαρτιών, σας ζωοποίησε». Επίσης στην επιστολή "προς Κολοσσαείς" (κεφ. Β/2, εδ. 13) αναφέρεται: «κι εσάς, που ήσασταν νεκροί στα αμαρτήματα και στην ακροβυστία τής σάρκας σας, σας ζωοποίησε μαζί του, καθώς σας συγχώρησε όλα τα πταίσματα».
Αμέσως όμως με την αναγέννησή του το Πνεύμα του Θεού έρχεται και κατοικεί μέσα στον άνθρωπο και του χαρίζει "αιώνια ζωή". "Κι αυτή είναι η υπόσχεση, που αυτός υποσχέθηκε σε μας: Την αιώνια ζωή" (Α' Ιωάννου Β/2: 25). Έτσι λοιπόν ο άνθρωπος περνάει από τον αιώνιο θάνατο που τον περιμένει, αν δεν μετανοήσει, στη αιώνια ζωή, κοντά στο Θεό.
25 Αληθώς, αληθώς σας λέγω ότι έρχεται ώρα, και ήδη είναι, ότε οι νεκροί θέλουσιν ακούσει την φωνήν του Υιού του Θεού, και οι ακούσαντες θέλουσι ζήσει.
Ο Κύριος εδώ λέει πως πλησιάζει η ώρα και αυτή είναι πολύ κοντά, που οι νεκροί θα ακούσουν τη φωνή του Υιού του Θεού και θα ζήσουν. Ποιοι είναι αυτοί οι νεκροί, που θα ακούσουν την φωνή του Υιού του Θεού και θα ζήσουν; Πρόκειται για όλους τους ανθρώπους, οι οποίοι εξαιτίας των αμαρτιών τους είναι νεκροί (Εφεσίους Β/2: 1). Ο κάθε άνθρωπος λοιπόν, καθώς είναι νεκρός για το Θεό, ακούει σήμερα τη φωνή του Υιού του Θεού. Την ακούει, καθώς κηρύττεται το Ευαγγέλιο σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης, ακούει ο νεκρός (άπιστος) άνθρωπος τη φωνή του Υιού του Θεού, την αιώνια πρόσκληση που είναι: «Ελάτε σε μένα όλοι όσοι κοπιάζετε και είστε φορτωμένοι, και εγώ θα σας αναπαύσω» (Ματθαίος ΙΑ/11: 28). Αυτοί που αποδέχονται το μήνυμα, αυτοί είναι «οι ακούσαντες», δηλ. αυτοί που θα υπακούσουν και θα δεχτούν ως Σωτήρα τους τον Ιησού Χριστό και οι οποίοι θα περάσουν κατ’ ευθείαν από το θάνατο στη ζωή. Με μεγάλη ικανοποίηση ο ψαλμωδός αναφωνεί: «εφανέρωσες σε μένα την οδό της ζωής» (ψαλμός ΙΣ/16: 11). Συνεπώς το εδάφιο αυτό αναφέρεται σε πνευματικά θέματα και όχι σε φυσικά. Ο Κύριος εδώ κάνει λόγο για ανθρώπους που είναι ζωντανοί αλλά για το Θεό είναι πνευματικά νεκροί γιατί δεν έχουν αποδεχτεί το σωτήριο Έργο του Χριστού. Αυτούς που, ζούσαν και πέθαναν με φυσικό θάνατο, πιο κάτω ο Κύριος τους χαρακτηρίζει «οι εν τοις μνημείοις».
26 Διότι καθώς ο Πατήρ έχει ζωήν εν εαυτώ, ούτως έδωκε και εις τον Υιόν να έχη ζωήν εν εαυτώ.
Εδώ αναφέρεται όλη η αλήθεια για το πώς μπορεί ο άνθρωπος να λάβει τη ζωή από το Χριστό. Ο Πατέρας Θεός, που είναι η πηγή της ζωής, όρισε και τον Υιό να είναι πηγή ζωής, την οποία ο Υιός μπορεί να διαθέσει και σε άλλους, που θα πιστέψουν σ’ Αυτόν. Εδώ φαίνεται καθαρά για άλλη μία φορά η ισότητα του Πατέρα με τον Υιό.
27 και εξουσίαν έδωκεν εις αυτόν να κάμνει και κρίσιν, διότι είναι Υιός ανθρώπου.
Ο Θεός δεν όρισε τον Ιησού Χριστό να είναι μόνον πηγή ζωής, αλλά του έδωσε την εξουσία να είναι ο Κριτής του κόσμου, γιατί είναι Υιός ανθρώπου. Ήρθε στον κόσμο ως άνθρωπος, έζησε ανάμεσά μας και πέθανε πάνω στον σταυρό, παίρνοντας τη δική μας θέση, διότι ο Ίδιος ήταν αναμάρτητος. Οι άνθρωποι Τον απέρριψαν, Τον σταύρωσαν, δεν Τον δέχτηκαν, όταν ήρθε στη γη. Όμως, όταν θα ξανάρθει, τότε θα κρίνει όλους εκείνους που δεν Τον δέχτηκαν σύμφωνα με την εξουσία που έχει από τον Πατέρα Θεό.
28 Μη θαυμάζετε τούτο, διότι έρχεται ώρα, καθ' ην πάντες οι εν τοις μνημείοις θέλουσιν ακούσει την φωνήν αυτού,
29 και θέλουσιν εξέλθει οι πράξαντες τα αγαθά εις ανάστασιν ζωής, οι δε πράξαντες τα φαύλα εις ανάστασιν κρίσεως.
30 Δεν δύναμαι εγώ να κάμνω απ' εμαυτού ουδέν. Καθώς ακούω κρίνω, και η κρίσις η εμή δικαία είναι, διότι δεν ζητώ το θέλημα το εμόν, αλλά το θέλημα του πέμψαντός με Πατρός.
Οι Ιουδαίοι με αυτά που άκουγαν, ότι δηλαδή Αυτός είναι ο Χριστός, ότι είναι ίσος με τον Πατέρα Θεό και έχει εξουσία από το Θεό κλπ, από απιστία τους έμεναν άφωνοι και άκουγαν τα λόγια του Κυρίου με μεγάλη απορία και έκπληξη. Ο Κύριος που ερευνά «νεφρούς και καρδίας» (Αποκάλυψη Β/2: 23), κατάλαβε τους συλλογισμούς τους και την έκπληξή τους και γι’ αυτό τους αναφέρει: «μη θαυμάζετε τούτο», δηλ. μην απορείτε, μην εκπλήττεστε, μη σας φαίνεται παράξενο αυτό που σας λέω.
Στα επόμενα εδάφια γίνεται λόγος εδώ για δύο αναστάσεις. Έχουμε την εντύπωση ότι είναι μία η ανάσταση των νεκρών, όμως δεν είναι μία, αλλά είναι δύο και μεταξύ αυτών των δύο μεσολαβεί ένα χρονικό διάστημα χιλίων ετών. Πρόκειται για τη χιλιετή βασιλεία του Χριστού επί της γης (Αποκάλυψη Κ/20: 4).
Σύμφωνα με το Λόγο του Θεού έχουμε την πρώτη ανάσταση (Αποκάλυψη Κ/20: 5) και έχουμε και τη δεύτερη ανάσταση, η οποία θα γίνει μετά τα χίλια χρόνια. Στην Καινή Διαθήκη οι αναστάσεις αυτές λέγονται: Ανάσταση δικαίων & ανάσταση αδίκων. Θ’ ακούσουν τη φωνή του Υιού του Θεού, του Χριστού και θα βγουν από τα μνήματα (πάντες οι εν τοις μνημείοις).
Διαβάζουμε ότι θα εξέλθουν και οι μεν και οι δε: Οι μεν πράξαντες τα αγαθά εις ανάστασιν ζωής, οι δε πράξαντες τα φαύλα εις ανάστασιν κρίσεως.
Αλήθεια ποιοι είναι οι πράξαντες τα αγαθά; Η ίδια η Γραφή λέγει ότι «δεν θέλει δικαιωθεί ουδεμία σαρξ ενώπιον Αυτού» (Ρωμαίους Γ/3: 20). Η Γραφή λέγει ότι η δικαίωσή μας γίνεται «ουχί εξ έργων δικαιοσύνης, τα οποία πράξαμε εμείς, αλλά κατά το πολύ έλεος Αυτού έσωσεν ημάς» (επιστολή Τίτο, κεφ. Γ/3, εδ. 5). Η Γραφή αναφέρει ότι: «διότι κατά χάριν είσθε σεσωσμένοι διά της πίστεως και τούτο δεν είναι από σας, Θεού το δώρον, ουχί εξ έργων, διά να μη καυχηθή τις» (Εφεσίους Β/2: 8). Όταν ο Λόγος του Θεού λέει ότι «πάντες ήμαρτον και υστερούνται της δόξης του Θεού» (Ρωμαίους Γ/3: 23), όταν ο Απ. Παύλος στην επιστολή «προς Γαλάτας» (κεφ. Β/2, εδ. 16) αναφέρει: «εξεύροντες ότι δεν δικαιούται άνθρωπος εξ έργων νόμου ειμή δια πίστεως Ιησού Χριστού, και ημείς επιστεύσαμεν εις τον Ιησούν Χριστόν, διά να δικαιωθώμεν εκ πίστεως Χριστού και ουχί εξ έργων νόμου, διότι δεν θέλει δικαιωθή εξ έργων νόμου ουδείς άνθρωπος».
Όταν στην επιστολή «προς Ρωμαίους» (κεφ. Ε/5, εδ. 1), αναφέρεται: «Δικαιωθέντες λοιπόν εκ πίστεως, έχομεν ειρήνην προς τον Θεόν διά του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, διά του οποίου ελάβομεν και την είσοδον διά της πίστεως εις την χάριν ταύτην, εις την οποίαν ιστάμεθα και καυχώμεθα εις την ελπίδα της δόξης του Θεού». Όταν στην επιστολή «προς Γαλάτας» (κεφ. Β/2, εδ. 21), αναφέρεται: «Δεν αθετώ τη χάρη τού Θεού επειδή, αν η δικαίωση γίνεται διαμέσου τού νόμου, άρα ο Χριστός μάταια πέθανε».
Όταν λοιπόν αποτελεί βασική αρχή και διδασκαλία της Καινής Διαθήκης, ότι ο άνθρωπος, δεν σώζεται με όσα και όποια καλά έργα και αν κάνει, αλλά σώζεται μόνον, δια της πίστεως εις τον Ιησού Χριστού και το Έργο (λύτρωσης & αντικατάστασης), το οποίο Αυτός έκανε πάνω στο σταυρό του Γολγοθά.
Όταν αυτά είναι δεδομένα, ποιοι είναι οι πράξαντες τα αγαθά, οι οποίοι θα βγουν από τα μνήματα εις ανάστασιν ζωής και ποιοι είναι οι πράξαντες τα φαύλα;
Οι πράξαντες τα αγαθά είναι οι πιστεύσαντες εις τον Ιησούν Χριστόν και οι πράξαντες τα φαύλα είναι οι απορρίψαντες τον Χριστό.
Το μόνο που ζητάει ο Θεός από τον αμαρτωλό άνθρωπο είναι να πιστέψει στο Χριστό, διότι απ’ Αυτόν, ΜΟΝΟΝ, προέρχεται η σωτηρία μας. Ο Απόστολος Πέτρος την ημέρα της "Πεντηκοστής" ήταν κατηγορηματικός: «Και δεν υπάρχει δι' ουδενός άλλου η σωτηρία, διότι ούτε όνομα άλλο είναι υπό τον ουρανόν δεδομένον μεταξύ των ανθρώπων, διά του οποίου πρέπει να σωθώμεν» (Πράξεις Δ/4: 12). Ένα Όνομα έδωσε ο ουρανός, ένας μόνον Σωτήρας υπάρχει, ο Ιησούς Χριστός. Οι Κορίνθιοι πίστευαν σε διάφορους Σωτήρες, άλλοι πίστευαν στον Απ. Παύλο, άλλοι στον Κηφά (Πέτρο), άλλοι στον Απολλώ και κάποιοι πίστευσαν και στο Χριστό. Και έρχεται ο Απόστολος Παύλος και τους κάνει ένα ερώτημα: «κομματιάστηκε ο Χριστός; Μήπως ο Παύλος σταυρώθηκε για σας; ή στο όνομα του Παύλου βαπτιστήκατε;» "Α΄ Κορινθίους" (Α/1: 12). Ένας είναι ο Σωτηράς, ο αναστημένος και δοξασμένος Ιησούς Χριστός.
Στο ευαγγέλιο «κατά Ιωάννην» (κεφ. Α/1, εδ. 12), αναφέρεται: «Όσοι, όμως, τον δέχθηκαν, σ' αυτούς έδωσε εξουσία να γίνουν παιδιά τού Θεού, σ' αυτούς που πιστεύουν στο όνομά Του». Είναι η πίστη στον Ιησού Χριστό, που σώζει, είναι η πίστη στον Ιησού Χριστό, που εξασφαλίζει τη σωτηρία στον κάθε άνθρωπο, όσο αμαρτωλός και αν είναι.
Ώστε εξηγούμαστε και εξηγούμε το Λόγο του Θεού, για να μην μένει καμία αμφιβολία. Οι «πράξαντες τα αγαθά» δεν είναι οι πράξαντες καλά έργα, αλλά εκείνοι που θα έχουν πιστέψει στο Χριστό, που θα έχουν δεχθεί το Χριστό, ως λυτρωτή από την αμαρτία, ως προσωπικό τους Σωτήρα.
Ας προσέξουμε ιδιαίτερα τούτα τα λόγια του Κυρίου. Πήγαν κάποτε οι Ιουδαίοι στον Κύριο και τον ρώτησαν: Κύριε, τι να κάνουμε για να εργαζόμεθα τα έργα του Θεού; και ο Κύριος απάντησε: «Απεκρίθη ο Ιησούς και είπε προς αυτούς, τούτο είναι το έργον του Θεού, να πιστεύσητε εις τούτον, τον οποίον εκείνος απέστειλε» (Ιωάννης Σ/6: 29). Αυτή είναι κρίση, γι’ αυτό θα κριθεί ο άνθρωπος από τον Θεό, αν πίστεψε στο Χριστό και στη θυσία Του, που έγινε πάνω στο Σταυρό ή όχι. Ο Λόγος του Θεού είναι κατηγορηματικός και δεν αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης. Στο ευαγγέλιο, «κατά Ιωάννην» (κεφ. Γ/3, εδ. 19), αναφέρεται: «Κι αυτή είναι η κρίση, ότι το φως ήρθε στον κόσμο, και οι άνθρωποι αγάπησαν το σκοτάδι περισσότερο παρά το φως, για τον λόγο ότι, τα έργα τους ήσαν πονηρά».
Ώστε η πίστη στον Ιησού Χριστό μας εξασφαλίζει τον ουρανό, μας εξασφαλίζει την αιώνια ζωή. Στην επιστολή "Α’ Ιωάννου" (κεφ. Ε, εδ. 20), αναφέρεται: «Ξέρουμε, όμως, ότι ο Υιός τού Θεού ήρθε, και μας έδωσε νόηση για να γνωρίζουμε τον αληθινό και είμαστε σε ενότητα με τον αληθινό, με τον Υιό του, τον Ιησού Χριστό, αυτός είναι ο αληθινός Θεός, και η αιώνια ζωή», ενώ αντίθετα η απόρριψη του Ιησού Χριστού μας καταδικάζει στην αιώνια απώλεια (Φιλιππησίους Α/1: 28).
Η πρώτη ανάσταση είναι για εκείνους μόνον που θα έχουν πιστέψει στον Ιησού Χριστό. Η ανάσταση η πρώτη έχει δύο φάσεις. Στην πρώτη φάση, στην αρπαγή της εκκλησίας Του ο Χριστός δεν κατεβαίνει στη γη, αλλά κάπου στον αέρα (εν νεφέλαις) και στη β΄ φάση της δεύτερης έλευσής Του, μαζί με τους πιστούς θα κατέβει στο όρος των Ελαιών. Στο βιβλίο του Προφήτη "Ζαχαρία" (κεφ. ΙΔ/14, εδ. 4) αναφέρεται: "Και οι πόδες αυτού θέλουσι σταθή κατά την ημέραν εκείνην επί του όρους των ελαιών, του απέναντι της Ιερουσαλήμ εξ ανατολών και το όρος των ελαιών θέλει σχισθή κατά το μέσον αυτού προς ανατολάς και προς δυσμάς και θέλει γείνει κοιλάς μεγάλη σφόδρα και το ήμισυ του όρους θέλει συρθή προς βορράν και το ήμισυ αυτού προς νότον".
Εκεί γίνεται η κρίση και εγκαθιδρύεται η χιλιετής βασιλεία του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Στο βιβλίο της "Αποκάλυψης" (κεφ. Κ/20, εδ. 6) αναφέρεται: «Μακάριος και άγιος, όστις έχει μέρος εις την πρώτην ανάστασιν, επί τούτων ο θάνατος ο δεύτερος δεν έχει εξουσίαν, αλλά θέλουσιν είσθαι ιερείς του Θεού και του Χριστού και θέλουσι βασιλεύσει μετ' αυτού χίλια έτη».
Δύο αναστάσεις λοιπόν. Λέμε την πρώτη ανάσταση δικαίων. Δίκαιοι δεν υπάρχουν. Δίκαιοι είναι, μόνον εκείνοι που πίστεψαν στον Χριστό και τους δικαίωσε, δια του Χριστού, ο Θεός. «Τις θέλει εγκαλέσει τους εκλεκτούς του Θεού; Θεός είναι ο δικαιών» (Ρωμαίους Η/8: 33), επίσης, «Δικαιωθέντες λοιπόν εκ πίστεως, έχομεν ειρήνην προς τον Θεόν διά του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού» (Ρωμαίους Ε/5: 1).
Συνεπώς, όταν η Αγία Γραφή μιλάει για δικαίους, εννοεί όλους εκείνους που έχουν πιστέψει στον Ιησού Χριστό και τον έχουν δεχθεί ως προσωπικό τους Σωτήρα.
Οι άδικοι είναι εκείνοι που έχουν απορρίψει τον Ιησού Χριστό και είναι αυτοί που θα καταδικαστούν με μοναδικό κριτήριο την απόρριψη του Κυρίου Ιησού Χριστού. Δε θα καταδικαστεί από τον Θεό κανένας για τις αμαρτίες που έκανε. Θα καταδικαστεί διότι δεν δέχθηκε τον Ιησού Χριστό και δεν ζήτησε απ’ Αυτόν, με μετάνοια και συντριβή, την συγχώρηση των αμαρτιών του.
Αν ειλικρινά μετανοήσει ο άνθρωπος, όποιες και όσες αμαρτίες και αν έχεις κάνει, ο Ιησούς Χριστός είναι έτοιμος να τον συγχωρήσει. Ο Λόγος του Θεού μας διαβεβαιώνει γι’ αυτό: «αλλά διά να γνωρίσητε ότι εξουσίαν έχει ο Υιός του ανθρώπου επί της γης να συγχωρή αμαρτίας, είπε προς τον παραλυτικόν. Προς σε λέγω, Σηκώθητι και σήκωσον το κλινίδιόν σου και ύπαγε εις τον οίκόν σου» (Λουκάς Ε/5: 24).
Σε τούτη τη ζωή ο Χριστός που πλήρωσε για μας με το αίμα Του πάνω στο σταυρό μπορεί να μας συγχωρήσει. Όταν φύγουμε από τούτη τη ζωή και δεν έχουμε μετανοήσει, δεν έχουμε εξομολογηθεί τις αμαρτίες μας στον Κύριο Ιησού Χριστό, τότε στον ουρανό κανένας δεν μπορεί να μας συγχωρήσει. Όπως ο ανθρώπινος δικαστής δεν μπορεί να αθωώσει έναν ένοχο, γιατί θα γίνει άδικος και θα έχει καταλύσει την δικαιοσύνη, κατά τον ίδιο τρόπο και ο απόλυτα δίκαιος Θεός δεν μπορεί στον ουρανό να αθωώσει τον ένοχο, δηλ. εκείνον που δε δέχτηκε τον Ιησού Χριστό, γιατί πλέον δε θα είναι δίκαιος ο Θεός.
Τώρα η πόρτα του Ελέους του Θεού είναι ανοικτή, τώρα ο Κύριος περιμένει τον κάθε άνθρωπο. Ο ίδιος καλεί τον κάθε άνθρωπο με αγωνία, με ενδιαφέρον: "Θωμά … Γιώργη, Μαρία… έλα να με γνωρίσεις". «Φέρε τον δάκτυλόν σου εδώ και ίδε τας χείρας μου, και φέρε την χείρα σου και βάλε εις την πλευράν μου, και μη γίνου άπιστος αλλά πιστός» (Ιωάννης Κ/20: 27).
Ο ίδιος ο Κύριος ρωτάει και σήμερα τον κάθε άνθρωπο: Γιατί να πεθάνετε; «Πες τους: Ζω εγώ, λέει ο Κύριος ο Θεός, δεν θέλω τον θάνατο του αμαρτωλού, αλλά να επιστρέψει ο ασεβής από τον δρόμο του, και να ζει επιστρέψτε, επιστρέψτε από τους πονηρούς σας δρόμους, γιατί να πεθάνετε, οίκος Ισραήλ;» (Ιεζεκιήλ ΛΓ/34: 11). «Τώρα είναι καιρός ευπρόσδεκτος, τώρα που είναι καιρός σωτηρίας» (Β’ Κορινθίους Σ/6: 2).
Εάν όλα αυτά, που ο Θεός δια Ιησού Χριστού έκανε για την σωτηρία του ανθρώπου, ο άνθρωπος τα αγνοήσει, τότε δεν υπάρχει ελπίδα, αλλά υπάρχει μόνον αιώνια καταδίκη. Ο συγγραφέας της Επιστολής "προς Εβραίους" (κεφ. Β/2, εδ. 3), ένα ερώτημα υποβάλει: «πώς εμείς θα ξεφύγουμε, αν αμελήσουμε μια τόσο μεγάλη σωτηρία;».
H πρώτη ανάσταση γίνεται σε δύο φάσεις. Η πρώτη φάση είναι η αρπαγή της εκκλησίας του Χριστού. Σ’ αυτήν έρχεται ο Χριστός στον αέρα. Διαβάζουμε από την επιστολή "Α’ Θεσσαλονικείς" (κεφ. Δ/4, εδ. 16), το γνωστό χωρίο που αναφέρεται στην αρπαγή. «επειδή αυτός ο Κύριος θέλει καταβή απ' ουρανού με κέλευσμα, με φωνήν αρχαγγέλου και με σάλπιγγα Θεού, και οι αποθανόντες εν Χριστώ θέλουσιν αναστηθή πρώτον». Ο ίδιος ο Κύριος Ιησούς Χριστός, όχι κάποιος άγγελος ή κάποιος αρχάγγελος, θα σηκωθεί από τον θρόνο του, που είναι στα δεξιά του Πατέρα, και θα κατεβεί για να παραλάβει τους δικούς Του, την Εκκλησία Του, την νύμφη Του, όλους εκείνους τους οποίους ο ίδιος εξαγόρασε, όχι με αργύριο ή χρυσίον, αλλά δια του ιδίου Αυτού αίματος (Πράξεις Κ/20: 28).
Το κέλευσμα θα είναι η προσταγή που θα δώσει ο Κύριος στον αρχάγγελο και αρχάγγελος στην Αγία Γραφή αναφέρεται μόνον ένας, ο Μιχαήλ (επιστολή Ιούδα Α/1: 9). Θα δώσει το πρόσταγμα ο Χριστός στον αρχάγγελο να ετοιμάσει τους αγγέλους, οι οποίοι θα συνοδεύσουν το Χριστό, καθώς θα κατεβαίνει όχι στη γη, αλλά προς την γη, και θα σταματήσει κάπου στον αέρα. Κατόπιν η σάλπιγγα του Θεού θα απευθυνθεί στους πιστούς του Χριστού, τους νεκρούς αλλά και τους ζώντες. Τότε οι «νεκροί εν Χριστώ» θα αναστηθούν πρώτον, στη συνέχεια οι ζώντες που είναι του Χριστού …. θα αρπαχθούν στον αέρα (Α’ Θεσσαλονικείς Δ/4: 13-18).
Μετά την αρπαγή το πρώτο πράγμα που θα συμβεί θα είναι να περάσουν από το βήμα του Χριστού. Μπροστά στο βήμα του Χριστού θα παρουσιαστούν όλοι οι πιστοί, όχι για να κριθούν, διότι «δεν υπάρχει ουδεμία κατάκρισις εις τους εν Χριστώ Ιησού» (Ρωμαίους Η/8: 1). Έχεις πιστέψει στον Χριστό, Τον έχεις δεχθεί ως προσωπικό Σωτήρα, Λυτρωτή και Κύριο στην ζωή σου; Ε! αυτό αρκεί, δεν υπάρχει για σένα καταδίκη. Δεν υπάρχει κατάκριση γιατί εκεί θα πάνε οι πιστοί, για να κριθούν τα έργα τους.
Υπάρχουν δύο κατηγορίες έργων που θα κριθούν εκεί, η μία κατηγορία λέγεται χρυσός, άργυρος και λίθοι πολύτιμοι, ενώ η άλλη κατηγορία είναι χόρτος, είναι ξύλο, είναι άχυρο, είναι καλάμι, (Α’ Κορινθίους Γ/3: 12). Τα πρώτα είναι άξια. Αυτοί που θα έχουν αυτά τα έργα θα βραβευθούν και οι άλλοι θα ζημιωθούν, μας λέγει ο Λόγος του Θεού καθώς θα δουν τα έργα τους να καίγονται και να γίνονται στάχτη (Α’ Κορινθίους Γ/3: 14-15).
Τα μεν πρώτα παρουσιάζουν το Θεό και τα χαρίσματα του Πνεύματος, ενώ τα άλλα παρουσιάζουν τον άνθρωπο, τη σαρκικότητα, τη φθορά και ό,τι είναι ανθρώπινο.
Πιστοί και οι μεν και οι δε, αλλά δε θα έχουν προσέξει πολύ στην αφιέρωση και τον αγιασμό και τα έργα τους θα είναι άχυρο, θα είναι ξύλο, θα είναι καλάμι και θα τα δουν στη φωτιά που έχει ανάψει ο Κύριος, να καίγονται, να γίνονται στάχτη και θα ζημιωθούν (Α’ Κορινθίους Γ/3: 15).
Δεν υπάρχει αναγεννημένος χριστιανός που να λέει: "Εμένα μου αρκεί να έχω μια γωνιά στον ουρανό, αρκεί να μην πάω στην κόλαση. Δε με ενδιαφέρουν τα έργα, δε με ενδιαφέρει το βραβείο". Ο κάθε Χριστιανός, μόλις αναγεννάται (Ιωάννης Γ/3: 7), θα πρέπει να έχει μέσα του μια λαχτάρα και μια επιθυμία, να ευαρεστήσει το Θεό, να είναι πιο χρήσιμος στο Θεό, να κάνει ό,τι λέει ο Θεός, για να δοξάζει τ’ Όνομά Του και να πάρει μισθό, να βραβευθεί μπρος στο βήμα του Χριστού (Ματθαίος ΚΕ/25: 23).
Δε θα κριθούν οι πιστοί (κρίθηκε – πλήρωσε - γι’ αυτούς ο Χριστός), αλλά θα κριθούν τα έργα τους. Θα υπάρξουν πιστοί που θα δουν τα έργα τους να καίγονται και να γίνονται στάχτη. Ο Απόστολος "Ιάκωβος" αναφέρει: "Θέλεις, όμως, ω μάταιε άνθρωπε, να γνωρίσεις ότι η πίστη, χωρίς τα έργα είναι νεκρή;" (επιστολή Ιωκώβου Β/2: 20). Επίσης στην ίδια επιστολή (Β/2: 26) αναφέρεται: "Επειδή, όπως το σώμα χωρίς πνεύμα είναι νεκρό, έτσι και η πίστη, χωρίς τα έργα, είναι νεκρή". Ο άνθρωπος θα πρέπει να κάνει καλά έργα, όχι για να σωθεί, γιατί η Σωτηρία επέρχεται μόνον, δια της πίστεως.
Στο βιβλίο του προφήτη "Αββακούμ" (κεφ. Β/2, εδ. 4), (Παλαιά Διαθήκη) αναφέρεται, για πρώτη φορά, η μεγαλύτερη αποκάλυψη που έκανε ποτέ ο Θεός στον άνθρωπο: "ο δίκαιος θέλει ζήσει εκ πίστεως". Θα πρέπει να κάνει καλά έργα ο πιστός άνθρωπος και μέσα απ' αυτά να φαίνεται η πίστη του και η ευγνωμοσύνη του προς τον Θεό για τη Σωτηρία που του χάρισε. Άρα δεν κάνει καλά έργα για να σωθεί γιατί αυτό είναι αδύνατον. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο ληστής πάνω στο σταυρό που σώθηκε χωρίς να έχει κάνει κανένα καλό έργο. Ο πιστός άνθρωπος κάνει καλά έργα και μέσα απ' αυτά φαίνεται αν η πίστη του είναι ζωντανή ή είναι νεκρή (τυπική).
Υστέρα από την κρίση αυτή θα ακολουθήσει ο γάμος του Αρνίου με την Εκκλησία (Αποκάλυψη ΙΘ/19: 7). Είναι η πλήρης ένωση του Χριστού με την Εκκλησία Του. Την ίδια ώρα κάτω στη γη θα υπάρχει μεγάλη θλίψη. Πρόκειται για τη θλίψη των επτά ετών. Πρόκειται για την περίοδο διακυβέρνησης του Αντιχρίστου.
Είναι η 70η εβδομάδα της μεγάλης και περίφημης εκείνης προφητείας του Δανιήλ, η οποία κρατείται για το τέλος. Μεταξύ της 69ης και της 70ης μπαίνει η μεγάλη αυτή παρένθεση, η οποία έχει ονομαστεί "περίοδος της χάριτος" στην οποία ζούμε εμείς σήμερα και η οποία τελειώνει (Δανιήλ Θ/9: 24-26). Είναι η παρένθεση της χάριτος του Ιησού Χριστού.
Ο Χριστός έρχεται στη γη, θυσιάζεται, ανοίγει μια καινούργια παρένθεση και ο άνθρωπος σώζεται δια της πίστεως στον Ιησού Χριστό. Αυτή λοιπόν η εβδομάδα είναι η τελευταία, είναι η μεγάλη θλίψη. Όμοια αυτής της θλίψης δεν υπάρχει στην ανθρώπινη ιστορία. Σχετικά με τη μεγάλη θλίψη ο ίδιο ο Κύριος είπε: «Επειδή, εκείνες οι ημέρες θα είναι τέτοια θλίψη, που δεν έχει γίνει από την αρχή τής κτίσης, την οποία ο Θεός έκτισε, μέχρι αυτή την ώρα, ούτε πρόκειται να γίνει» (Μάρκος ΙΓ/13: 19). Η περίοδος της μεγάλης θλίψης χωρίζεται σε δύο μέρη από τριάμισι χρόνια το καθένα.
Το πρώτο μέρος λέγεται «αρχή ωδινών», (Ματθαίος ΚΔ/24: 8). Το δεύτερο λέγεται «μεγάλη θλίψη» (Αποκάλυψη Ζ/7: 14) καιρός της στεναχώριας του Ιακώβ. Όλα τα δεινά, που συνέβησαν και που δεν συνέβησαν πάνω στη γη, συμπυκνωμένα θα γίνουν μέσα σε τριάμισι χρόνια.
Είναι η πρώτη φορά που ουρανός θα κηρύξει πόλεμο εναντίον της γης, η οποία θα κατοικείται πλέον από μια αρνησίθεη ανθρωπότητα, αφού οι πιστοί θα έχουν φύγει με την "αρπαγή" και θα είναι με τον Κύριο.
Τότε πάνω στη γη θα επικρατούν διάφορες δαιμονικές δυνάμεις, που θα κατευθύνονται από τον αντίχριστο, οι οποίες θα έχουν σκοπό να βγάλουν από τη μέση το φυσικό λαό Ισραήλ, ο οποίος έφερε στον κόσμο τον Σωτήρα Χριστό. Μέσα στην αποκάλυψη διαβάζουμε για μια γυναίκα, η οποία ήταν ετοιμόγεννη και η γυναίκα αυτή γέννησε "άρρενα παίδα", ο οποίος αρπάχτηκε στον ουρανό. (Αποκάλυψη ΙΒ/12: 1-6). Το αρσενικό παιδί ήταν ο Χριστός, που αρπάχτηκε στον ουρανό και εκεί είναι τώρα. Κάθεται στα δεξιά του Θεού και «μεσιτεύει υπέρ ημών» (Ρωμαίους Η/8: 34). Έκανε ένα τέλειο και ολοκληρωμένο Έργο σωτηρίας πάνω στο σταυρό, έχυσε το πολύτιμό του αίμα. Και αφού όλα αυτά έχουν τελειώσει, ο "δράκων" (Αποκάλυψη ΙΓ/13: 2), που είναι ο σατανάς, έστρεψε όλη τη μανία του και τη λύσσα, εναντίον της γυναικός και από τότε, μέχρι σήμερα αυτό συμβαίνει. Η γυναίκα είναι ο λαός Ισραήλ. Εναντίον αυτού του λαού, μέσω του οποίου ήρθε στον κόσμο ο Σωτήρας, Ιησούς Χριστός.
Στα επτά λοιπόν χρόνια του αντίχριστου, δηλ. 1.335 ημέρες (Δανιήλ ΙΒ/12: 12), θα γίνονται πολλά και διάφορα εδώ κάτω στη γη, όμως δεν είναι αυτό το θέμα μας. Όταν θα τελειώσουν τα χρόνια αυτά, ο Χριστός μαζί με την Εκκλησία Του θα κατέβει στο "όρος των Ελαιών"στο σημείο ακριβώς από το οποίο ανελήφθη. "Και οι πόδες αυτού θέλουσι σταθή κατά την ημέραν εκείνην επί του όρους των ελαιών, του απέναντι της Ιερουσαλήμ εξ ανατολών και το όρος των ελαιών θέλει σχισθή κατά το μέσον αυτού προς ανατολάς και προς δυσμάς και θέλει γείνει κοιλάς μεγάλη σφόδρα και το ήμισυ του όρους θέλει συρθή προς βορράν και το ήμισυ αυτού προς νότον" (Ζαχαρίας ΙΔ/14: 4). Εκεί θα πατήσει το πόδι Του και θα σκιστεί το όρος των Ελαιών. Τότε άλλο θα πάει προς βορρά και άλλο προς νότον και θα σχηματιστεί μία κοιλάδα στην οποία θα μαζευτούν οι αντιπρόσωποι των Εθνών, για να κριθούν μπροστά στο θρόνο της δόξης.
Η ανάσταση η πρώτη είναι για τους πιστούς και στη γραφή διαβάζουμε: «Μακάριος και άγιος όποιος έχει μέρος στην πρώτη ανάσταση επάνω σ' αυτούς ο δεύτερος θάνατος δεν έχει εξουσία, αλλά θα είναι ιερείς τού Θεού και του Χριστού, και θα βασιλεύσουν μαζί του για 1.000 χρόνια» (Αποκάλυψη Κ/20: 6). Επάνω σ’ εκείνους που θα λάβουν μέρος στην πρώτη ανάσταση ο θάνατος ο δεύτερος, που είναι η αιώνια κόλαση, δεν θα έχει καμία εξουσία.
Σήμερα κηρύττεται το ευαγγέλιο της σωτηρίας του Θεού, το οποίο συνοψίζεται στα λόγια του Αποστόλου Παύλου: «πίστεψε στον Κύριο Ιησού Χριστό και θέλεις σωθεί, συ και ο οίκος σου» (Πράξεις ΙΣ/16: 31). Έρχεται όμως ώρα μετά την αρπαγή της Εκκλησίας του Χριστού, όπου το "ευαγγέλιο της χάριτος του Θεού" θα σταματήσει να κηρύττεται πάνω στη γη και για επτά χρόνια θα κηρύττεται το Ευαγγέλιο της Βασιλείας του Θεού. Αυτό θα κηρύττεται από τις «μωρές παρθένες», όλους δηλαδή εκείνους που γνώριζαν για το Θεό, αλλά δεν είχαν πάρει την απόφαση να πιστέψουν σ’ Αυτόν και δεν αρπάχτηκαν από τον Κύριο στον ουρανό, καθώς και από τους δύο μάρτυρες, που θα στείλει ο Θεός και οι οποίοι θα προφητεύουν, πάνω στη γη για 1.260 ημέρες, ντυμένοι με σάκους (Αποκάλυψη ΙΑ/11: 3).
Μέχρις εδώ μιλήσαμε για την ανάσταση την πρώτη, που έχει δύο φάσεις. Έρχεται ο Κύριος να πει ποιο είναι το καθήκον το δικό σου και το δικό μου, τι πρέπει να κάνουν οι πιστοί. «Αγρυπνείτε λοιπόν δεόμενοι εν παντί καιρώ» (Μάρκος ΙΓ/13: 33). Όταν λέγει «εν παντί καιρώ», εννοεί πως ό,τι και αν συμβαίνει στη ζωή μας, σε όποια κατάσταση και αν βρισκόμαστε θα πρέπει να αγρυπνούμε. Όποιες και αν είναι οι συνθήκες και οι περιστάσεις, θλίψη, χαρά, λύπη, ευλογία ... εμείς θα πρέπει αγρυπνούμε και να προσευχόμαστε. «Δεόμενοι εν παντί καιρώ». Για ένα συγκεκριμένο σκοπό λέει εδώ, αλλά αυτό ισχύει και γενικότερα «αγρυπνείτε, λοιπόν, δεόμενοι σε κάθε καιρό, για να καταξιωθείτε να ξεφύγετε όλα τούτα που πρόκειται να γίνουν, και να σταθείτε μπροστά στον Υιό τού ανθρώπου» (Λουκάς ΚΑ/21: 36).
Εδώ λέει καθαρά ο Χριστός ότι οι πιστοί άνθρωποι θα πρέπει να αγρυπνούν και να προσεύχονται, «εν παντί καιρώ», για να αποφύγουν τη "μεγάλη θλίψη". "Θέλεις, ψυχή, να αρπαγείς και να πας κοντά στον Κύριο Ιησού;" Ξύπνα. Άρχισε να προσεύχεσαι, να διαβάζεις το Λόγο του Θεού, να μιλάς για Εκείνον, να έρχεσαι στην εκκλησία Του, που είναι το "πανδοχείο του Θεού" (Λουκάς Ι/10: 34), έτοιμο να δέσει τις πληγές σου από την αμαρτία, να τις επουλώσει και να τις εξαλείψει. Αν μείνεις έτσι όπως είσαι, δε θα αρπαγείς. Όταν η πόρτα της χάριτος θα έχει κλείσει, όταν ο Κύριος θα έχει πάρει την Εκκλησία Του, τότε θα τρέχεις να βρεις λάδι, όπως έκανα οι μωρές παρθένες (Ματθαίος ΚΕ/25: 3), αλλά τότε πλέον θα είναι πολύ αργά.
Διαβάσαμε στην επιστολή του Αποστόλου Παύλου "Α΄ προς Θεσσαλονικείς" όλα τα εδάφια σχετικά με την αρπαγή της Εκκλησίας του Χριστού. Το σπουδαιότερο όλων αυτών των εδαφίων είναι η φράση: «και τότε θέλομεν είσθε πάντοτε μετά του Κυρίου» (Α΄ Θεσσαλονικείς Δ/4: 17).
Δε θα είχε αξία ο ουρανός, αν απουσίαζε ο Χριστός. Δε μας μένει παρά να βεβαιωθούμε ότι είμαστε σωσμένοι και αναγεννημένοι. Ο Απόστολος Παύλος αναφέρει: «επειδή, στενοχωρούμαι από τα δύο, έχοντας μεν την επιθυμία να αναχωρήσω, και να είμαι με τον Χριστό, δεδομένου ότι, είναι πολύ πλέον καλύτερα» (Φιλιππησίους Α/1: 23). Δεν είπε να είμαι με τον Μωυσή, με τον Ηλία, τον Αβραάμ ή κάποιον άλλο. Ταυτίζει τον ουρανό με τον Χριστό και δείχνει καθαρά ότι φεύγοντας από αυτή τη ζωή, ο πιστός άνθρωπος, πάει κατ’ ευθείαν στον ουρανό, όπου είναι ο Χριστός.
Βλέποντας καθημερινά τις ειδήσεις, σκέπτεται κανείς: "Τι κόσμος είναι τούτος, τι θηρία είναι οι άνθρωποι;" Ο χριστιανός μέσα σε τούτο τον κόσμο θα πρέπει να αισθάνεται "ξένος και πάροικος" (Ψαλμός ΡΙΘ/119: 19). Για λίγο είναι ο άνθρωπος στη ζωή, ένα ταξίδι, μια πορεία και μάλιστα πολύ δύσκολη και κοπιαστική. Όμως σε λίγο έρχεται από πάνω η λύτρωση, έρχεται ο Χριστός, που θα μας "αρπάξει" και θα είμαστε για πάντα μαζί Του. Η εκκλησία της "Φιλαδέλφειας" (Αποκάλυψη Γ/3: 7) που είναι η προτελευταία από τις επτά εκκλησίες, που αναφέρονται στο βιβλίο της "Αποκάλυψης", αγαπούσε τον Κύριο και έκανε το παν να διαδώσει το μήνυμα της αγάπης του Θεού, της σωτηρίας του Χριστού, σε όλο τον κόσμο. Σ’ αυτήν την εκκλησία λέει τα εξής ο Κύριος: «Επειδή εφύλαξας τον λόγον της υπομονής μου, και εγώ θέλω σε φυλάξει εκ της ώρας του πειρασμού, ήτις μέλλει να έλθη επί της οικουμένης όλης, διά να δοκιμάσει τους κατοικούντας επί της γης» (Αποκάλυψη Γ/3: 10). Τι σημαίνει λόγος της υπομονής μου. Ο λόγος της υπομονής είναι ο λόγος του Χριστού προς όλους, που λέει: "Να έχετε υπομονή". «Διότι έχετε χρείαν υπομονής, δια να κάμητε το θέλημα του Θεού και να λάβητε την επαγγελίαν» (Εβραίους Ι/10: 36). Αυτή η εκκλησία περνούσε μέσα από θλίψεις και από δοκιμασίες και ο Κύριος την επαινεί, διότι είχε υπομονή.
Την ίδια υπόσχεση δίνει και στον καθένα από μας ο Θεός, όταν αντιμετωπίζει θλίψεις, δυσκολίες.
Όταν ο Κύριος λέει θα την φυλάξει την εκκλησία σημαίνει ότι θα την αρπάξει. Αυτή είναι η μεγάλη υπόσχεση του Θεού προς τους δικούς Του. Προσοχή! Δεν θα μας φυλάξει, μέσα στη θλίψη, αλλά θα μας διαφυλάξει από την θλίψη, την οποία δε θα γνωρίσουμε. Γι’ αυτή τη θλίψη είπε ο Κύριος: «Επειδή, τότε θα υπάρχει μεγάλη θλίψη, που δεν έγινε από την αρχή τού κόσμου μέχρι σήμερα, ούτε θα ξαναγίνει» (Ματθαίος ΚΔ/24: 21). Ευχαριστούμε το Θεό, γιατί έχουμε ασάλευτη την ελπίδα μας σ’ Εκείνον και στην μεγάλη ώρα της αρπαγής της Εκκλησίας Του.
Οι πιστοί της Παλαιάς Διαθήκης και οι πιστοί της Μεγάλης Θλίψης θα αναστηθούν στη δεύτερη φάση της πρώτης ανάστασης, που θα γίνει μετά την περίοδο της θλίψεως των επτά ετών.
Επανερχόμαστε στην ανάσταση την πρώτη. «και είδον τους νεκρούς, μικρούς και μεγάλους, ισταμένους ενώπιον του Θεού, και τα βιβλία ηνοίχθησαν και βιβλίον άλλο ηνοίχθη, το οποίον είναι της ζωής και εκρίθησαν οι νεκροί εκ των γεγραμμένων εν τοις βιβλίοις κατά τα έργα αυτών». (Αποκάλυψη Κ/20: 12).
Τι λένε οι άνθρωποι, όταν τους ρωτάμε για το που θα πάνε, όταν φύγουν από αυτή τη ζωή; Κατά τα έργα μας θα κριθούμε, λένε, όσοι έχουν φόβο Θεού. Αλήθεια θέλεις άνθρωπε να κριθείς κατά τα έργα σου; Αυτό είναι φοβερό και τρομερό. Άμα σκεφθεί κανείς ότι θα κριθεί, κατά τα έργα του, είναι να τρομάζει.
Σε ένα δικαστήριο μια γυναίκα ήταν κατηγορούμενη για παράβαση του Κ.Ο.Κ. αυτή για δικαιολογηθεί και να τύχει επιείκειας είπε: "Πρώτη φορά έκανα παράβαση" και ο Πρόεδρος της απάντησε: "Πρώτη φορά πιαστήκατε, έχετε κάνει πολλές παραβάσεις". "Όχι, λέει αυτή, σας το λέω ειλικρινά." "Ε! λοιπόν, της απαντά ο Πρόεδρος θα έρθω μαζί σας στο αυτοκίνητο να γυρίσουμε μερικά τετράγωνα και, αν κάνετε παραβάσεις, θα τιμωρηθείτε για όλες αυτές, εάν δεν κάνετε θα σας χαρίσω και αυτή την μία". Το σκέφτηκε και λέει: "όχι, όχι, καλύτερα να πληρώσω αυτή τη μία". Μην το λέμε αυτό ποτέ και μη νομίζουμε ότι είμαστε καλοί, επειδή δεν έχουμε σκοτώσει, βιάσει ή κάνει κάτι άλλο φοβερό στα μάτια των ανθρώπων.
Το θέμα δεν είναι ποιες και πόσες αμαρτίες έχουμε κάνει, το θέμα είναι αν έχουμε δεχθεί ή έχουμε απορρίψει τον Χριστό, ως Σωτήρα μας. Ο ίδιος ο Κύριος είπε: «αύτη είναι η κρίσις, ότι το φως ήλθεν εις τον κόσμον, και οι άνθρωποι ηγάπησαν το σκότος μάλλον παρά το φώς, διότι ήσαν πονηρά τα έργα αυτών» (Ιωάννης Γ/3: 19), ώστε ας ρωτηθούμε σήμερα, ας ρωτήσει ο καθένας τον εαυτόν του: "εγώ που είμαι; σε ποια κατηγορία ανήκω".
Η δεύτερη ανάσταση είναι για όλους τους απίστους. Είναι για εκείνους που αρνήθηκαν να δεχθούν το Χριστό Σωτήρα τους. Η δεύτερη ανάσταση είναι για όλους τους απίστους και της Παλαιάς και της Καινής. Η 2η ανάσταση θα γίνει μετά τα χίλια χρόνια, μετά τη χιλιετή βασιλεία του Χριστού. Πριν από την χιλιετή βασιλεία θα πιαστεί ο διάβολος και θα δεθεί και θα ριχτεί στην άβυσσο (Αποκάλυψη Κ/20: 3). Δε θα υπάρχει ο διάβολος ελεύθερος, όπως είναι τώρα, να πειράζει και να δοκιμάζει τους ανθρώπους.
Ο διάβολος είναι ήδη καταδικασμένος. «Και ο θάνατος και ο άδης ερρίφθησαν εις την λίμνην του πυρός, ούτος είναι ο δεύτερος θάνατος» (Αποκάλυψη Κ/20: 14). Εκεί θα έχουν ριχτεί χίλια χρόνια πριν ο Αντίχριστος και ο ψευδοπροφήτης, οι μόνοι που θα βρίσκονται στη λίμνη του πυρός. Και τώρα διαβάζουμε αυτό που αφορά όλους τους απίστους, οι οποίοι θα ριχτούν στην λίμνη του πυρός «Οι δε λοιποί των νεκρών δεν ανέζησαν, εωσού πληρωθώσι τα χίλια έτη.
Τώρα όλοι οι άπιστοι, όλοι εκείνοι που δεν έχουν δεχθεί το Χριστό ως προσωπικό τους Σωτήρα ανασταίνονται και παρουσιάζονται μπροστά στο λευκό θρόνο, για να κριθούν χωρίς καμία ελπίδα. Ούτε ένας πιστός δε βρίσκεται εδώ τώρα. Στο βιβλίο της "Αποκάλυψης" (κεφ.Κ/20, εδ.12) αναφέρεται: «και είδα τούς νεκρούς, μικρούς και μεγάλους, να στέκονται μπροστά στον Θεό, και ανοίχθηκαν τα βιβλία και ανοίχθηκε ένα άλλο βιβλίο, που είναι τής ζωής και κρίθηκαν οι νεκροί από τα γραμμένα μέσα στα βιβλία, σύμφωνα με τα έργα τους».
Παρουσιάζεται τώρα και ένα άλλο βιβλίο. Τα πολλά βιβλία έχουν τα ονόματα και τα έργα αυτών των απίστων, που θα κριθούν και θα καταδικαστούν στην αιώνια κόλαση. Υπάρχει όμως και ένα άλλο βιβλίο, "το βιβλίο της ζωής". Κάνουμε μια παρένθεση εδώ, για να θυμίσουμε από το ευαγγέλιο «κατά Λουκάν» (κεφ. Ι/10, εδ. 19 & 20). Λέγει ο Κύριος προς τους μαθητές: «Τώρα λοιπόν βλέπετε, σας δίνω την εξουσία να πατάτε επάνω σε φίδια και σε σκορπιούς και επάνω σε όλη τη δύναμη του εχθρού, κι ασφαλώς εσάς τίποτε απ' αυτά δε θα σας βλάψει. Μα μη χαίρεστε για τούτο, ότι δηλαδή τα πνεύματα υποτάσσονται σε σας, αλλά να χαίρεστε γιατί τα ονόματά σας έχουν γραφτεί στον ουρανό». Αυτό ακριβώς εννοεί εδώ ο Κύριος. Τα ονόματά τους έχουν γραφτεί στο "βιβλίο της ζωής" του ουρανού.
Γιατί παρουσιάζεται τώρα αυτό το βιβλίο της ζωής; Παρουσιάζεται για να δουν όλοι οι άπιστοι ότι, αν είχαν πιστέψει στον Ιησού Χριστό, το όνομά τους θα ήταν γραμμένο στο βιβλίο της ζωής και θα ζούσαν αιώνια με τον Κύριο.
Δίπλα στο όνομα κάθε πιστού ανθρώπου είναι γραμμένο το έργο του, που δεν είναι άλλο από την πίστη του στον σταυρικό θάνατο του Κυρίου Ιησού Χριστού. Σ’ αυτό στηρίζεται ο πιστός άνθρωπος, στο αίμα που Εκείνος έχυσε πάνω στο σταυρό, στη θυσία που Εκείνος έκανε, την προσφορά η οποία έγινε δεκτή από τον Θεό Πατέρα και ο Χριστός αναστήθηκε για να έχει τη διαβεβαίωση ο κάθε πιστός άνθρωπος ότι δικαιώθηκε ενώπιον του Θεού. Στην επιστολή «προς Ρωμαίους» (κεφ. Δ/4, εδ. 25), αναφέρει ο Απόστολος Παύλος: «όστις παρεδόθη διά τας αμαρτίας ημών και ανέστη διά την δικαίωσιν ημών».
Αυτή τη βεβαιότητα της λύτρωσης και της Σωτηρίας δια Ιησού Χριστού μπορεί να την πάρει ο καθένας σήμερα, αν το επιθυμήσει, μόνον με ένα βλέμμα πίστεως, όπως ακριβώς την πήρε και ο ληστής πάνω στον σταυρό του Γολγοθά, λίγο πριν πεθάνει (Λουκάς ΚΓ/23: 42).
Ένα άλλο σημείο, που θα πρέπει να προσέξουμε, είναι πως όταν ο Χριστός πήγε στη Βυθανία, για να αναστήσει το Λάζαρο η Μάρθα του είπε: «Κύριε αν ήσουν εδώ ο αδελφός μου, δεν θα πέθαινε». Ο Κύριος της απάντησε: «Ο αδελφός σου θέλει αναστηθεί». Ξέρω, λέει η Μάρθα «ότι θα ανασταθεί εν τη εσχάτη ημέρα». Όλοι πίστευαν στην ανάσταση των νεκρών κατά την συντέλεια του αιώνος, πλην των Σαδδουκαίων. Ο Κύριος της απαντάει με ευθύ και κατηγορηματικό τρόπο: «Ο Ιησούς είπε σ' αυτήν: Εγώ είμαι η ανάσταση και η ζωή, αυτός που πιστεύει σε μένα, και αν πεθάνει, θα ζήσει» (Ιωάννης ΙΑ/11: 25).
Ο Λόγος του Θεού είναι κατηγορηματικός, ότι όσοι πέθαναν και ήταν πιστοί είναι πνεύματα στον ουρανό μαζί με το Χριστό. Μπορεί τα σώματά τους να έλιωσαν και χάθηκαν μέσα στη γη, όμως αυτοί δε θα πεθάνουν ποτέ. Κλείνουν τα μάτια του πιστού ανθρώπου εδώ στη γη, για να ανοίξουν σε λίγο μπροστά στην παρουσία του Χριστού στον ουρανό. Ένας κόκκος σίτου πέφτει μέσα στη γη και σαπίζει όμως δεν πεθαίνει μέσα απ' αυτόν βγαίνει μια νέα ζωή.
Όταν λοιπόν έρθει ο Κύριος, όσοι είναι ζωντανοί και είναι του Κυρίου, καθώς και εκείνοι που έχουν πεθάνει και ήταν στη ζωή τους του Κυρίου, θ' αρπαγούν απ' Αυτόν, αφού μεταμορφωθούν και λάβουν νέα σώματα, αθάνατα σώματα. «θα αρπαγούμε εν νεφέλες εις απάντησιν του Κυρίου εις τον αέρα και ούτω θέλομεν είσθε πάντοτε μετά του Κυρίου».
Και ξέρετε πώς καταλήγει εδώ ο Απόστολος Παύλος, για τους Θεσσαλονικείς χριστιανούς που ανησυχούσαν για τους πιστούς που πέθαιναν. "Θα τους φέρει ο Κύριος μαζί του, μην ανησυχείτε γι’ αυτούς, αλλά παρηγορείτε αλλήλους με τους λόγους τούτους" (Α’ Θεσσαλονικείς Δ/4: 18). ---
