Ψαλμός Ε.

ΨΑΛΜΟΣ  Ε/5.       Ψαλμός του Δαβίδ.

1 ΕΙΣΑΚΟΥΣΕ, Κύριε, τα λόγια μου, κατάλαβε τον στεναγμό μου.

2 Πρόσεξε στη φωνή τής κραυγής μου, Βασιλιά μου, και Θεέ μου επειδή, σε Σένα θα προσευχηθώ.

3 Κύριε, το πρωί θα ακούσεις τη φωνή μου, το πρωί θα παρασταθώ σε σένα, και θα προσδοκώ.

4 Επειδή, εσύ δεν είσαι Θεός, που θέλεις την ασέβεια, ο πονηρευόμενος δεν θα κατοικεί κοντά σου.

5 Ούτε οι άφρονες θα σταθούν μπροστά στα μάτια σου, μισείς όλους τους εργάτες τής ανομίας.

6 Θα εξολοθρεύσεις εκείνους που μιλούν το ψέμα, ο Κύριος βδελύσσεται τον άνθρωπο τον αιμοβόρο και τον δόλιο.

7 Εγώ, όμως, με το πλήθος τού ελέους σου θα μπω μέσα στον οίκο σου, θα προσκυνήσω προς τον ναό τής αγιότητάς σου, με φόβο προς Εσένα.

8 Κύριε, οδήγησέ με στη δικαιοσύνη σου, εξαιτίας των εχθρών μου, κατεύθυνε τον δρόμο σου μπροστά μου.

9 Επειδή, αλήθεια δεν υπάρχει στο στόμα τους,  η καρδιά τους είναι πονηρία, τάφος ανοιγμένος είναι ο λάρυγγάς τους, με τη γλώσσα τους κολακεύουν.

10 Καταδίκασέ τους, Θεέ, ας αποτύχουν στις σκευωρίες τους, έξωσέ τους εξαιτίας τού πλήθους των παραβάσεών τους, επειδή, αποστάτησαν εναντίον Σου.

11 Ας ευφραίνονται, όμως, όλοι εκείνοι που ελπίζουν σε Σένα, ας χαίρονται παντοτινά, επειδή εσύ τους περισκεπάζεις, ας καυχώνται, όμοια, σε σένα εκείνοι που αγαπούν το όνομά σου.

12 Επειδή, εσύ, Κύριε, θα ευλογήσεις τον δίκαιο, θα τον περισκεπάσεις με ευμένεια, σαν με ασπίδα.

          ΣΧΟΛΙΑ :

     Θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε τούτον τον Ψαλμό ως μια πρωινή προσευχή σύμφωνα με το εδ. 3 «Κύριε, το πρωί θέλεις ακούσει τη φωνή μου, το πρωί θέλω παρασταθεί εις σε, θέλω προσδοκά». Καθώς μια καινούργια ημέρα ξημερώνει, ο Δαυίδ υψώνει και πάλι φωνή δεήσεως, ευχαριστίας, δοξολογίας στον Κύριο και στην οποία συλλογίζεται πόσο διαφορετική θα είναι η στάση του Θεού απέναντι στους δικαίους και στους ασεβείς.

     Παρά τις εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες που έχουν δημιουργηθεί εξαιτίας της συνωμοσίας του υιού του Αβεσσαλώμ, (βιβλίο "Β΄Σαμουήλ", κεφ. ΙΓ/13-20), ο Κύριος του χάρισε έναν ήσυχο ύπνο. Ο ίδιος ομολογεί: «εν ειρήνη θέλω πλαγιάσει και κοιμηθεί, διότι συ μόνος, Κύριε, με κατοικίζεις εν ασφαλεία» (Ψαλμός Δ/4: 8).

     Ξεκινάει μια καινούργια ημέρα και ο Δαυίδ την αρχίζει προσευχόμενος στον Κύριο.

     Εδ. 1. Το πρώτο που ζητάει ο Δαυίδ είναι να ακουστεί από το Θεό η προσευχή του. Ζει κάτω από πολύ δύσκολες συνθήκες, χωρίς να διαφαίνεται καμία αλλαγή ή μεταβολή προς το καλύτερο. Η αποστασία του υιού του Αβεσσαλώμ καθώς και όλων αυτών που τον ακολουθούν, πρώην συνεργατών του Δαυίδ και με πρωταγωνιστή τον πρώην αρχηγό του στρατού τον Αχιτόλεφ, τον έχουν φέρει σε εξαιρετικά δύσκολη θέση.

     Κάτω από αυτές τις συνθήκες ο Δαυίδ αισθάνεται έντονη την ανάγκη να επικοινωνήσει με τον Κύριο. Να ζητήσει την θεία οδηγία, πριν αποφασίσει για οτιδήποτε. Η τελευταία σκέψη, πριν κοιμηθεί, ήταν ο Κύριος και τώρα καθώς ξυπνάει η σκέψη του είναι και πάλι σε Εκείνον. «Κύριε, ακροάσθητι τους λόγους μου, νόησον τον στεναγμαμό μου».

    Εδ. 2. Μέσα από τούτα τα λόγια φαίνεται καθαρά η στενή σχέση του Δαυίδ με το Θεό. Αυτή η στενή προσωπική σχέση φαίνεται μέσα από την επανάληψη της προσωπικής αντωνυμίας «μου». "Βασιλεύ μου, Θεέ μου, σε σένα θέλω προσευχηθεί".

    Εδώ φαίνεται η προσωπική σχέση του με τον αληθινό Θεό, μια σχέση ολοκληρωτική, αποκλειστική. Τι ζητά ο Δαβίδ; Να ακούσει ο Θεός τη φωνή του, τα λόγια του, να ακούσει την κραυγή του. Έρχεται μπροστά στο Θεό με θάρρος, με παρρησία, με δύναμη, με σιγουριά, με βεβαιότητα γνωρίζοντας πολύ καλά σε ποιον απευθύνεται. Τον γνωρίζει από παλιά, θυμάται τις επεμβάσεις Του μέσα στη ζωή του. Είναι αναγκαίο να κάνουμε και εμείς μία αναδρομή στο παρελθόν και να μην ξεχνάμε «πάσας τα ευεργεσίας Αυτού» στη ζωή μας (Ψαλμός ΡΓ/103).

    Πού να απευθυνθεί ο άνθρωπος, με ποιον να επικοινωνήσει, από πού, να λάβει βοήθεια, ποιος να ακούσει τη φωνή του σήμερα που όλα γκρεμίζονται γύρω μας; Πού να κράξει ο άνθρωπος σήμερα; Πολιτικά, οικονομικά, κοινωνικά συστήματα καταρρέουν. Ο ίδιος ο άνθρωπος βρίσκεται στην πλήρη κατάρρευση. Πού να απευθυνθεί ο άνθρωπος; Όμως υπάρχει ελπίδα και υπάρχει ελπίδα, διότι υπάρχει το Έλεος και η Χάρις του Θεού εκεί μπορεί να απευθυνθεί ο άνθρωπος και να βγει νικητής.

     Ο Απ. Παύλος αναφέρει : «τα όπλα μας δεν είναι σαρκικά, αλλά είναι δυνατά, μέσα από το Θεό να καθαιρέσουν οχυρώματα, λογισμούς και παν ύψωμα επαιρόμενον κατά της γνώσεως του Θεού» (Β΄ Κορινθίους Ι/10: 5). Η τελευταία σκέψη το βράδυ, πριν κοιμηθεί ο Δαυίδ, δεν είναι ο Αχιτόλεφ και οι μηχανορραφίες του αλλά ο Θεός. Το πρωί δεν κάθεται να καταστρώσει σχέδια για το πώς θα τους αντιμετωπίσει, αλλά εμπιστεύεται τον Κύριο.

    Εδ. 3. Οι προσευχές του Δαυίδ δεν ήταν περιστασιακές, αλλά τακτικές. Κάθε πρωί ο Κύριος άκουγε τη φωνή του. Κάθε πρωί ο άνθρωπος του Θεού ετοίμαζε θυσία δοξολογίας και προσευχής και περιμένει να λάβει την οδηγία του Κυρίου για κάθε του πρόβλημα. Ο ίδιος λέει: "Το πρωί θέλω παρασταθεί εις σε και θέλω προσδοκά". Κοιτάξτε πώς ξεκινά την ημέρα του ο Δαυίδ, λαχταρά να επικοινωνήσει με τον Κύριο. «Θέλω παρασταθεί εις σε και θέλω προσδοκά». Λέει ότι όχι μόνον θα σταθεί μόνον ενώπιόν του Θεού, αλλά και με υπομονή θα περιμένει (προσδοκά) την ανταπόκριση του Θεού. Η υπομονή και η προσδοκία είναι στοιχεία που πολλές φορές λείπουν από την προσευχή μας.

     Εδ. 4.  Μέσα στην προσευχή του ο Δαυίδ θυμάται την αγιότητα και τη δικαιοσύνη του Θεού. Οι πιστοί είναι εκείνοι οι οποίοι έχουν πρόσβαση στο θρόνο του Θεού. Αυτό δεν ισχύει για τους ασεβείς και τους αμετανόητους. Ο Θεός δεν μπορεί να δεχθεί καμία πονηρία, δεν μπορεί να παραβλέψει το κακό. Γι’ αυτό και ο Θεός, που είναι κυρίαρχος πάντων, θα επιτρέψει την επικράτηση του κακού. Ο Δαυίδ με σιγουριά διακηρύττει : «Διότι δεν είσαι Θεός θέλων την ασέβειαν, πονηρευόμενος, δεν θέλει κατοικεί πλησίον σου». (Ψαλμός Ε : 4)).

      Η απόρριψη του «κεχρισμένου του Κυρίου» (που στην περίπτωση αυτή είναι ο Δαυίδ), αποτελεί την μεγαλύτερη απόδειξη της ασέβειας των στασιαστών. Είναι αυτή μια εικόνα ότι η απόρριψη του Ιησού Χριστού, που είναι «κεχρισμένος Σωτήρας» από το Θεό (προς Ρωμαίους Γ/3: 23–25) αποτελεί το μεγαλύτερο στοιχείο ασέβειας και ανομίας. Ο άνθρωπος της πονηρίας και της ασέβειας δε θα «φιλοξενηθεί» ποτέ στον οίκο του Κυρίου. Μισεί ο Θεός όποιον πράττει την ανομία. (Ψαλμός ΙΑ/11: 5).

     Αυτό σημαίνει ότι κάθε σχέση με την αμαρτία (μικρή ή μεγάλη), αποτελεί βδέλυγμα στα μάτια του δίκαιου και Άγιου Θεού. Έτσι καταρρίπτεται ο μύθος των ανθρώπων ότι ο Θεός είναι όλος αγάπη και επομένως δεν μπορεί να αποστραφεί κανέναν. Αντίθετα ο Θεός είναι Άγιος, είναι Δίκαιος και η αγιοσύνη και η δικαιοσύνη Του επιβάλουν την τιμωρία του αμετανόητου του αμαρτωλού ανθρώπου.

    Εδ. 5. Αυτοί που αποστάτησαν και κυνηγούν το Δαυίδ να του πάρουν την εξουσία δεν είναι τυχαίοι άνθρωποι, έχουν ευφυΐα, πολλές γνώσεις, μεγάλες ικανότητες, έχουν ανθρώπινη σοφία, όμως δεν έχουν το φόβο (σεβασμό) και τη γνώση του Θεού. Αυτούς ο ψαλμωδός τους κατατάσσει στους άφρονες, σε εκείνους  τους οποίους δεν ευαρεστείται ο Κύριος.

    Μπορεί οι άνθρωποι να τους τιμούν και να τους αποδέχονται, όμως ο Θεός τους απορρίπτει, εφ’ όσον συνεχίζουν να ζουν μέσα στην αμαρτία και την αποστασία τους «ουδέ θέλουσι σταθεί οι άφρονες έμπροσθεν των οφθαλμών σου» (Ψαλμός Ε/5: 5). Γιατί συμβαίνει αυτό; «μισείς πάντας τους εργάτες της ανομίας». Δε συμβιβάζεται ο Θεός με την αμαρτία. Αγαπάει τον αμαρτωλό και τον ψάχνει για να τον οδηγήσει στη μετάνοια και στην αλήθεια, αλλά μισεί την αμαρτία.

    Από την ώρα που ο άνθρωπος αμάρτησε και έφυγε από το Θεό ο άνθρωπος τον ψάχνει. «Αδάμ, που είσαι» (Γένεσις Γ/3: 9). Ο άνθρωπος φεύγει και τρέχει να κρυφτεί και να καλυφθεί με τα φύλα της συκιάς, όμως ο Θεός δεν τον αφήνει μέσα στην αμαρτία και την αποστασία του, τον ψάχνει, για να τον επαναφέρει κοντά του και να τον σώσει αιωνίως. Στο βιβλίο "Β΄ Σαμουήλ" (κεφ. ΙΔ/14, εδ. 14), αναφέρεται: «Επειδή, αναπόφευκτα θα πεθάνουμε, και είμαστε σαν το χυμένο νερό επάνω στη γη, που δεν μαζεύεται ξανά και ο Θεός δεν θέλει να χαθεί μια ψυχή, αλλ' εφευρίσκει μέσα, ώστε ο εξόριστος να μη μένει εξωσμένος απ' Αυτόν».

     Εδ. 6.  Το κύριο, το βασικό στοιχείο μέσα στον κόσμο της ασέβειας, το μεγάλο όπλο του εχθρού είναι το «ψεύδος». Ο ίδιος ο διάβολος έχει χαρακτηριστεί ως ο «πατήρ του ψεύδους» (Ιωάννης Η/8: 44). Από την πρώτη στιγμή πόσο έντεχνα το χρησιμοποίησε ο εχθρός, για να κάνει μια ψεύτικη εισήγηση στους πρωτόπλαστους! Ο Θεός τους είχε προειδοποιήσει: «Από την ημέρα που θα φάγεις από το δένδρο της γνώσεως του καλού και του κακού, θέλεις εξάπαντος αποθάνει» (Γένεσις Β/2: 17).

     Τούτο ο σατανάς έρχεται, όχι να το διαψεύσει, αλλά να το αλλάξει, να το τροποποιήσει. Ποτέ δεν έρχεται κατ’ ευθείαν να πει στον άνθρωπο: "δεν υπάρχει Θεός", αλλά έρχεται με έναν έντεχνο τρόπο να αμφισβητήσει την ύπαρξη του Θεού. Πράγματι είπε ο Θεός "ότι θα πεθάνετε;" «…δεν θέλετε βεβαίως πεθάνει, αλλά ξέρει ο Θεός, ότι από την ημέρα που θα φάτε από το δένδρο αυτό, θα ανοιχθούν τα μάτια σας και θα είσθε ως Θεοί, γνωρίζοντες το καλό και το κακό» (Γένεσις Γ/3: 4,5).

     Εδώ ο εχθρός είπε το μεγαλύτερο ψέμα όλων των εποχών, καθώς αμφισβήτησε την αγάπη του Θεού προς αυτούς. Τις μεγάλες αλήθειες ο εχθρός δεν τις αμφισβητεί, γιατί δεν μπορεί να τις αμφισβητήσει, όμως διαστρέφει την έννοια τους, για να οδηγήσει σε σύγχυση τον άνθρωπο. Γι’ αυτό υπάρχει ο γραπτός Λόγος του Θεού, που θα πρέπει πάντα να αποτελεί τον οδηγό μας και κάθε στιγμή μέσα στη ζωή μας θα πρέπει κάθε στιγμή να ζητάμε και να βρίσκουμε: «τι είναι γεγραμμένον».

    Ο ίδιος ο Κύριος Ιησούς Χριστό απαντούσε κάθε φορά, επικαλούμενος το «τι είναι γεγραμμένον» (Ματθαίος Δ/4: 4-7), (Λουκάς Ι/10: 26). Τις ίδιες μεθόδους ακολουθούν όλοι οι εργάτες της ανομίας. Με τον ίδιο τρόπο ενεργεί και ο υιός του Δαβίδ, ο Αβεσσαλώμ. Κάθεται στην πύλη και υπονομεύει τη νόμιμη εξουσία του πατέρα του με ψέματα και με υποσχέσεις. Ο συγγραφέας μας αναφέρει χαρακτηριστικά. «… και υπέκλεπτεν ο Αβεσσαλώμ τις καρδιές των ανδρών Ισραήλ» (Β΄ Σαμουήλ ΙΕ/15 : 1- 6).

     Ανειλικρίνεια, ανακρίβεια, ψεύδος, είναι τα όπλα του εχθρού. Ο ψαλμωδός, γνωρίζοντας το χαρακτήρα του Θεού, καταλήγει : «θέλεις εξολοθρεύσει τους λαλούντας το ψεύδος» (Ψαλμός Ε/5: 6). Μπορεί το «ψεύδος» να είναι το κύριο όπλο του εχθρού και γι’ αυτό το μισεί ο Κύριος δεν είναι όμως  μόνον αυτό, κατά τον ίδιο τρόπο ο Κύριος βδελύττεται τον άνθρωπο τον αιμοβόρο και τον δόλιο. (Β΄ Κορινθίους ΙΑ/11: 13). Πρόκειται για στοιχεία που χαρακτηρίζουν τους εχθρούς του Δαυίδ. Πρόκειται για στοιχεία που χρησιμοποιεί ο εχθρός και τα οποία χαρακτηρίζουν τους εργάτες της ανομίας. Ο Κάιν φονεύει τον αδελφό του Άβελ από φθόνο, με όπλο του την ύπουλεία και τη δολιότητα (Γένεσις Δ/4: 8). Από τότε μέχρι σήμερα και μέχρι να έρθει ο Κύριος να παραλάβει την Εκκλησία Του ο άδικος θα κυνηγάει το δίκαιο.  Πόσο αίμα χύθηκε μέσα από τους πολέμους και τις διαμάχες, που πάντα μέσα τους είχαν το φθόνο, τη δολιότητα, την αιμοβορία του ανθρώπου! Όμως ο Κύριος βδελύττεται τον άνθρωπο τον αιμοβόρο και τον δόλιο.

     Εδ. 7. Σε αντίθεση με το δαιμονικό αυτό πνεύμα ο ψαλμωδός καταφεύγει στο Έλεος του Θεού, που μέσα του έχει αγάπη για τον άνθρωπο. Ο Δαυίδ εκδηλώνει τη λατρεία του και το σεβασμό του στο Θεό, όπως όλοι οι Εβραίοι, με το πρόσωπο στραμμένο στον "Άγιο Ναό". Εδώ πρόκειται για την σκηνή του μαρτυρίου (Έξοδος ΚΖ/27: 21), καθώς ο Ναός κτίστηκε μετά από τον Δαυίδ. Ο Δαβίδ γνωρίζει ότι ο Θεός θα εξολοθρεύσει τους εργάτες της ανομίας, τον πονηρό, τον δόλιο, τον άφρονα, αυτόν που λαλεί ψεύδος, τον αιμοβόρο. Άραγε αυτός εξαιρείται από όλα αυτά, άνθρωπος δεν είναι αυτός, μέσα στην αμαρτία δεν γεννήθηκε; Στο ερώτημα: "πως εγώ θα γίνω δικό Σου, Κύριε, και θα απολαμβάνω την αγάπη Σου και την προστασία Σου" ο ψαλμωδός ένα πράγμα διακρίνει: «Αλλά εγώ δια του πλήθους του ελέους σου, θέλω εισέλθει εις τον οίκον σου».

     Εδώ ο Δαυίδ δεν επικαλείται την αρετή του, αλλά επικαλείται μόνον το πλήθος του Ελέους του Θεού. Χίλια χρόνια μετά ο Απ. Παύλος έρχεται να διατυπώσει : «κατά χάριν είσθε σεσωσμένοι, δια πίστεως και τους δεν είναι είναι από σας, Θεού το δώρο» (Εφεσίους Β/2: 8). Αυτό είναι το μυστικό της δύναμης του πιστού ανθρώπου, να επικαλεστεί το Έλεος του Θεού, το οποίο προσφέρεται και σήμερα σε όλους τους ανθρώπους που θα έρθουν σε επίγνωση και θα μετανοήσουν για το αμαρτωλό παρελθόν τους.

    Εδ. 8. Ο ψαλμωδός δε σταματάει να αναγνωρίζει την πλήρη αναξιότητα του. Γνωρίζει τις δυσκολίες που υπάρχουν και ζητά τη δύναμη και το Πνεύμα του Θεού, για να παραμερίσει όλα εκείνα τα εμπόδια, που ο εχθρός θα προβάλει. Ένα είναι το αίτημα της καρδιά του, ο Κύριος να προπορεύεται στη ζωή του, να ανοίγει δρόμο και να δίνει Εκείνος τη μάχη και να αντιμετωπίζει τους κινδύνους και τις παγίδες, που ο εχθρός θέτει.

    Εδ. 9. Οι άνθρωποι της ασέβειας δε μιλούν αλήθεια. Όλος ο κόσμος γύρω μας στηρίζεται στο ψέμα. «διότι δεν είναι εν τω στόματι αυτών αλήθεια» (Ε/5: 9). Αυτό έχει επεκταθεί και έχει καλύψει τα πάντα. «η καρδία αυτών είναι πονηρά». Στις βάσεις αυτές στηρίχτηκε ο άνθρωπος μακριά από το Θεό και το αποτέλεσμα είναι συντριπτικό, το βλέπουμε καθημερινά. Εξευτελίστηκαν τα πάντα, όλα ξεγυμνώθηκαν, όλα γύρω μας γκρεμίζονται. Η γλώσσα των ανθρώπων είναι μέσα στην απρέπεια, τη χυδαιότητα, την ακαθαρσία «τάφος ανεωγμένος ο λάρυξ αυτών» (Ρωμαίους Γ/3: 13). Δηλητήριο βγαίνει μέσα από τα στόματα των ανθρώπων. Οι άνθρωποι «δια της γλώσσης αυτών κολακεύσουσι», όμως «δια της καρδιάς αυτών καταρώνται». (Ψαλμός ΞΒ/62:  4).

    Εδ. 10. Πώς να αντιμετωπίσει τους εχθρούς του ο Δαβίδ, που είναι πολλοί και δυνατοί. Καταφεύγει στον Κύριο και ζητά απ’ αυτόν, τον μόνον δυνάμενον (Εφεσίους Γ/3: 20): «καταδίκασον αυτούς, Θεέ, ας αποτύχωσι των διαβουλιών των». Ο ίδιος ο Δαυίδ δεν σπεύδει να τους καταδικάσει, ζητά από το Θεό να κρίνει την αμαρτία τους και την αποστασία τους. Δεν γίνεται ο ίδιος ο Δαβίδ κριτής, παρότι είναι βασιλιάς, διότι γνωρίζει ότι δεν ανήκει σ’ αυτόν η κρίση, αλλά ο Κύριος είναι ο μοναδικός κριτής. (Πράξεις Αποστόλων Ι/10: 42).

    Ο Κύριος είναι αυτός που εξετάζει «νεφρούς και καρδιάς» (Αποκάλυψις Β/2: 23), «έξωσον αυτούς δια το πλήθος των παραβάσεων αυτών». Δεν ζητά να τους κατακεραυνώσει ο Θεός, αλλά να τους καταστήσει ανίκανους να τον βλάψουν. Και αυτό, όχι γιατί αποστάτησαν από τον Δαβίδ, αλλά «διότι Κύριε αποστάτησαν εναντίον Σου». Πολλές φορές αντιδρούμε, όταν γίνεται κάτι εναντίον μας, όμως πόσο πιο μεγάλη θα πρέπει να είναι η αντίδρασή μας και η προσευχή μας, όταν προσβάλλεται το άγιο Όνομα του Θεού!

     Εδ.11. Δεν πρόκειται εδώ για μια ανθρωποκεντρική εκτίμηση, ούτε έχει ένα στενό ατομικιστικό χαρακτήρα, αλλά συμπεριλαμβάνει ολόκληρο το λαό του Θεού. «Ας ευφραίνονται πάντες οι ελπίζοντες επί σε, ας χαίρονται δια παντός, διότι περισκεπάζεις αυτούς, ας καυχώνται ομοίως επί σε οι αγαπώντες το όνομά σου». Πόσο ευλογημένα & ενθαρρυντικά στοιχεία : Ευφροσύνη, ελπίδα, χαρά βεβαίωση της θείας αγάπης και προστασίας από τον Κύριο.

    Εδ. 12. Για το δίκαιο, εκείνον δηλαδή που έχει δικαιωθεί δια της Θείας Χάριτος θα υπάρχει ευλογία, θα υπάρχει προστασία «θέλεις περισκεπάσει αυτόν», θα υπάρχει ευμένεια. Για τον άδικο θα υπάρξει «κατάρα», για το δίκαιο θα υπάρξει «ευλογία» και αντί για απόρριψη από το Θεό θα υπάρξει προστασία, αντί για κρίση θα υπάρξει ευμένεια.

   Αυτές είναι οι ζωντανές και αιώνιες υποσχέσεις του Θεού, το μάτι του οποίου και σήμερα περιτρέχει τη γη, ζητώντας να βρει μια ψυχή που θα αφεθεί σ’ Αυτόν, το Θεό της σωτηρίας. (Αβακούμ Γ/3: 18).

      "Ο Κύριος είναι ο υπερασπιστής, από τίνα θέλω δειλιάσει. Από τους πλήθους του ελέους του, θέλω εισέλθει εις τον οίκον του".

     Τι πίστη, τι σιγουριά, τι ελπίδα, κοντά στο Θεό !!!

ΕΠΑΦΡΑΣ.

     Επιστολή "προς KOΛΟΣΣΑΕΙΣ", κεφ. Δ/4,  εδάφ.  12, 13.

 12. Σας χαιρετάει ο Επαφράς, ο οποίος είναι από σας, ο δούλος τού Χριστού, που πάντοτε αγωνίζεται για σας στις προσευχές, για να σταθείτε τέλειοι και πλήρεις σε κάθε θέλημα του Θεού.
13. Επειδή, δίνω μαρτυρία γι' αυτόν ότι, έχει πολύ ζήλο για σας, και για όσους είναι στη Λαοδίκεια, και για όσους είναι στην Ιεράπολη.

      ΣΧΟΛΙΑ :

     Καθώς ο Απ. Παύλος κλείνει την επιστολή του προς τους Χριστιανούς των Κολοσσών, ο Επαφράς του θυμίζει να στείλει τους προσωπικούς του χαιρετισμούς στους αγαπητούς αδελφούς, που βρίσκονται στις Κολοσσές. Ο Επαφράς, γεννημένος στις Κολοσσές, θυμόταν συνέχεια τους πιστούς στις προσευχές του, ζητώντας από τον Κύριο να τους κάνει να είναι τέλειοι και να εκπληρώνουν σε όλες τις δραστηριότητές τους το θέλημα του Θεού.

     Ο Παύλος βεβαιώνει ότι ο Εφαφράς αγωνιούσε στην προσευχή. Είχε πολύ μεγάλο ζήλο για την πνευματική προκοπή των αδελφών του, όχι μόνο για κείνους που ζούσαν στις Κολοσσές, αλλά και για τους χριστιανούς της Λαοδίκειας και της Ιεράπολης….. Ο Επαφράς ενδιαφερόταν προσωπικά για το λαό του Θεού, ενδιαφερόταν προσωπικά για την Εκκλησία. Είναι βέβαιο ότι είχε ένα μακρύ κατάλογο προσευχής και έφερνε τους αδελφούς του ενώπιον του Θεού με προσευχή. Μοχθούσε στην προσευχή. Είναι γεμάτες οι εκκλησίες μας από κήρυκες, από ωραία μεγάλα λόγια, από ιεροκήρυκες, από ανθρώπους που τρέχουν να ευαγγελίσουν, να δώσουν φυλλάδια, να οργανώσουν εκδηλώσεις, εράνους κλπ. Γι’ αυτό θα πρέπει να ευχαριστούμε το Θεό, όλα τούτα είναι αναγκαία και θα πρέπει να γίνονται. Όμως πάνω απ’ όλα έχουμε ανάγκη, και εδώ υστερούμε πολύ, από ανθρώπους προσευχής.

    Όλα τα έχουμε ανάγκη σαν εκκλησία, αλλά πάνω απ’ όλα έχουμε ανάγκη από το έργο της προσευχής. Τι μπορεί να κάνει ένας ιεροκήρυκας ή  ένας καλός συγγραφέας χωρίς προσευχή;; Έχουμε ανάγκη από ανθρώπους προσευχής, όπως ήταν ο Επαφράς. Μας εντυπωσιάζουν τα μεγάλα χαρίσματα, αλλά ξεχνάμε ότι οι μάχες κερδίζονται στην ταπεινή προσευχή. Έκλεινε την πόρτα, έπεφτε στα γόνατα και προσευχόταν ο Επαφράς για τους αδελφούς του.

     Δε προσευχόταν και αράδιαζε έναν κατάλογο στο Θεό: "Κύριε δώσε μου αυτό, εκείνο, το άλλο, τα παιδιά μου, τη δουλειά μου, την υγεία μου". Ζητούσε από τον Κύριο να βοηθήσει τους αδελφούς του, να σταθούν τέλειοι σε κάθε θέλημα του Θεού. Θεωρώ ότι το σοβαρότερο και υψηλότερο χάρισμα είναι το χάρισμα της προσευχής για τα αδέλφια μας. Δεν απαιτεί ιδιαίτερες γνώσεις, δεν απαιτεί ιδιαίτερες διανοητικές ικανότητες. Ο καθένας μπορεί να ασχοληθεί με αυτό το έργο. Ένας πιστός μπορεί να μην έχει τη δυνατότητα να κηρύττει, να διδάσκει, να ταξιδεύει, όμως κάθε πιστός έχει τη δυνατότητα να προσεύχεται.

     Πολλές φορές προσευχόμαστε γρήγορα και επαναλαμβάνουμε τα ίδια λόγια που έχουμε αποτυπώσει στο νου μας. Ο Επαφράς δεν προσευχόταν έτσι. Ήταν οπαδός της θερμής, της αγωνιστικής, της επίμονης, της ειλικρινούς προσευχής. Είναι αυτή η προσευχή, που βγαίνει μέσα από την καρδιά του ανθρώπου, που σχίζει τον ουρανό και φτάνει κατ’ ευθείαν στα αυτιά του Κυρίου. Είναι η προσευχή, που η δύναμή της είναι τόσο μεγάλη, ώστε μπορεί να κινήσει το χέρι του Κυρίου. Να αλλάξει τη γνώμη του Θεού και να κάνει τον Κύριο να ενεργήσει να ενεργήσει, σύμφωνα με το αίτημα του πιστού ανθρώπου.

    Έχουμε ανάγκη από πιστούς ανθρώπους, που θα έχουν ένα πραγματικό, ειλικρινές πνεύμα προσευχής. Να πάρει τα προβλήματα των αδελφών, των εκκλησιών και να τα φέρει με προσευχή μπροστά στο θρόνο της χάριτος του Θεού. Τούτη η μεγάλη υπηρεσία της προσευχής δεν έχει ώρες, δεν έχει μέρες, δεν έχει τρόπους. Απευθύνεται σε έναν Θεό, ο οποίος περιμένει να ακούσει τη φωνή των δικών του παιδιών, έναν Θεό που είναι έτοιμος να ακούσει και είναι έτοιμος και να απαντήσει στη φωνή των δικών Του παιδιών. (Ψαλμός ΞΕ/65, εδάφ. 2). Αυτό άλλωστε είναι το νόημα του: «αιτείται..., ζητείτε...., κρούετε....», (Λουκάς ΙΑ/11: 9) «παν ότι προσευχόμενοι ζητείτε, πιστεύετε ότι λαμβάνετε» (Μάρκος ΙΑ/11: 24), «εάν κάποιος είναι ελλιπής σοφίας, ας ζητεί από το Θεό». (επιστολή Ιακώβου Α/1: 5).

      Τι πρέπει να ζητάμε από το Θεό; Ο Κύριος μας προτρέπει : «Εάν λοιπόν συνανέστητε μετά του Χριστού, τα άνω ζητείτε, όπου είναι ο Χριστός καθήμενος εν δεξιά του Θεού» (Κολοσσαείς Γ/3: 1). Επίσης: «ζητάτε πρώτα τη βασιλεία τού Θεού, και τη δικαιοσύνη Του και όλα αυτά θα σας προστεθούν» (Ματθαίος Σ/6: 33). Στην προσευχή μας θα ζητάμε "τα άνω", έχοντας πάντοτε τη βεβαιότητα ότι ο Κύριος θα μας προσφέρει και ό,τι έχουμε ανάγκη από "τα κάτω". Τούτα τα λόγια δεν απευθύνονται μόνον σε ποιμένες, σε διδασκάλους, σε κήρυκες, απευθύνονται ανεξαιρέτως σε όλα τα παιδιά του Θεού. Το πιο αδύναμο παιδί του Θεού μπορεί να προσεύχεται και να παίρνει απαντήσεις και να στέλνει ευχαριστίες στο Θεό.

     Ο Επαφράς ενδιαφερόταν πάρα πολύ για τους χριστιανούς, που ήταν στις Κολοσσαίς, στη Λαοδίκεια, στην Ιεράπολη.... Το ενδιαφέρον του για τους αδελφούς τον έκανε να προσεύχεται και η προσευχή τον έκανε να έχει όλο και μεγαλύτερο ενδιαφέρον για τους αδελφούς του. Όσο περισσότερο ενδιαφερόμαστε για κάποιον, τόσο περισσότερο προσευχόμαστε.

    Ο Επαφράς, «δούλος του Κυρίου», προσέφερε τη μεγαλύτερη υπηρεσία στο λαό του Θεού. Προσευχόταν γι’ αυτούς. Τι θαυμαστό! «Τα μωρά του κόσμου εξέλεξεν ο Θεός διά να καταισχύνη τους σοφούς, και τα ασθενή του κόσμου εξέλεξεν ο Θεός διά να καταισχύνη τα ισχυρά (Α’ Κορινθίους Α/1: 27). Είναι εντυπωσιακό ότι τα "μικρά και τα εξουθενωμένα" του κόσμου τούτου μπορούν να στέκονται με την προσευχή μπροστά στο θρόνο του Πατέρα Θεού. Τι ευλογημένο αίτημα: "Κύριε, βοήθησε τους  αδελφούς μου να σταθούν τέλειοι και πλήρεις, στο θέλημά σου".

    Αυτό θέλει ο Κύριος, αυτό εννοεί, όταν λέει: "Τα άνω ζητείτε" και όλα τα άλλα θα προστεθούν σε σας. Τούτη την υπηρεσία του Επαφρά ας την προσέξουμε ιδιαίτερα. Η ζωή του και η συμπεριφορά του θα πρέπει είναι ένα φωτεινό παράδειγμα για όλους μας.

    Προσευχόταν για τους αδελφούς του. Ακολουθούσε τον παντού και πάντοτε διωκόμενο Απόστολο Παύλο και του προσέφερε τις υπηρεσίες του με θέρμη, με ζήλο, με πολλή προσευχή.

   Είθε ο Κύριος να χαρίσει πνεύμα θερμής προσευχής σε όλους μας και είθε όλοι μας προσευχόμαστε ο ένας για τον άλλο. Αυτή είναι η μεγαλύτερη και πλέον αδάπανη υπηρεσία, που μπορεί ο καθένας να προσφέρει στον αδελφό του.

   Επαφράς, η εκκλησιαστική ιστορία έγραψε γι΄ αυτόν: πάντοτε, (δηλ. κάτω από όλες τις συνθήκες, ανελλιπώς), αγωνιζόταν στις προσευχές, για να μπορέσουν οι άνθρωποι του Θεού, να σταθούν στη ζωή τους τέλειοι και πλήρεις ικανοποιώντας κάθε θέλημα του Θεού.

    Είθε το παράδειγμά του, η ζωή του, να προβληματίσει όλους μας.  ---

ΞΕΝΟΣ, ΠΑΡΟΙΚΟΣ.ψαλμός ΡΙΘ

      ΨΑΛΜΟΣ ΡΙΘ / 119, εδάφ. 19.

      "Πάροικος είμαι εγώ στη γη, μη κρύψεις από μένα τα προστάγματά σου".

   Πάροικος. Σημαίνει άτομο που κατοικεί προσωρινά σε ξένη χώρα, χωρίς να έχει πολιτικά δικαιώματα. Στη δεκαετία του 1950 & του 1960 κατά τη διάρκεια της β’ βιομηχανικής επανάστασης, πολλά δυτικά κράτη ζητούσαν εργατικά χέρια. Πολλοί συμπατριώτες μας τότε έφυγαν και εγκαταστάθηκαν στη Γερμανία στην Αυστραλία και αλλού. Εκεί εργάσθηκαν, έριξαν ρίζες, απόκτησαν περιουσίες, όμως ποτέ δεν ξέχασαν ότι σε κείνον τον τόπο ήταν ξένοι, ήσαν προσωρινοί.

      Είχαν έλθει για κάποιο σκοπό. Άλλη ήταν η πατρίδα τους. Και μόλις κανένας απ’ αυτούς έφτανε στη σύνταξη, άλλη φροντίδα δεν είχε παρά να γυρίσει στην Πατρίδα του. Την πατρίδα του ζήταγε, τον τόπο του επιθυμούσε. Στο εδάφιο 19 ο ψαλμωδός σκεπτόμενος τη θέση του μέσα σε τούτον τον κόσμο, κάνει μία διαπίστωση: «Πάροικος είμαι εγώ στη γη». Για τον ποιητή ολόκληρη η γη είναι ξενιτιά γι’ αυτόν, είναι προσωρινή κατοικία. Τούτα τα λόγια έρχεται να επιβεβαιώσει στην Καινή Διαθήκη και ο Απ. Παύλος καθώς γράφει προς τους Φιλιππησίους Χριστιανούς : «Διότι το πολίτευμά μας είναι στον ουρανό, απ’ όπου προσμένουμε Σωτήρα τον Κύριο Ιησού Χριστό» (Φιλιππησίους Γ/3: 20). 

     Ο Χριστιανός είναι πάροικος, Είναι ο ξενιτεμένος του ουρανού. Αυτή είναι η πατρίδα του, ο ουρανός. Ζει σ’ αυτή τη ζωή, περπατάει πάνω σ' αυτή τη γη, αλλά οι στόχοι του είναι για την άλλη, την πραγματική του Πατρίδα. Πόσες φορές μας τράβηξε, μας απέσπασε όλο το ενδιαφέρον τούτη η προσωρινή πατρίδα! Πόσες φορές ασχολούμενοι με τα πράγματα του κόσμου τούτου, ξεχάσαμε ότι είμαστε "ξένοι", ξεχάσαμε ότι είμαστε ξενιτεμένοι του ουρανού. 

      Ο πάροικος έχει το δικό του τρόπο ζωής. Είναι επισκέπτης, σε λίγο θα φύγει. Η μεγάλη φροντίδα που τον απασχολεί είναι να ετοιμάσει το ταξίδι της επιστροφής στην πατρίδα του. Επίσης ο ξένος και πάροικος έχει τη δική του προφορά. Δεν μιλάει όπως οι ντόπιοι, όπως μιλούν εκείνοι που έχουν ρίξει τις ρίζες τους στη γη και πιστεύουν ότι αιώνια θα είναι πάνω σ’ αυτήν. Δεν μιλά όπως μιλούν «…..οι λοιποί, οι μη έχοντες ελπίδα…..» (Α’ Θεσσαλονικείς Δ/4: 13). 

      Ο Χριστιανός έχει τη δική του προφορά, η οποία θα πρέπει να είναι τελείως διαφορετική από την προφορά του κόσμου. Τι τραγωδία πραγματικά, να μην σε καταλάβουν οι ντόπιοι ότι εσύ είσαι ξένος! Ο πάροικος στην ξένη γη που βρίσκεται λαχταράει να συναντήσει έναν δικό του, έναν πατριώτη του. Προχωράει στο δρόμο, ακούει μύριες φωνές και ξαφνικά ακούει και μια φωνή από την πατρίδα του. Την αναγνωρίζει αμέσως, αγάλλεται η καρδιά του, ψάχνει να βρει ποιος μίλησε. Τον βρίσκει, τον αγκαλιάζει, τον φιλάει. Τι κάνεις, πες μου για την Πατρίδα. 

      Πόσο ταιριάζει τούτο στο χριστιανό άνθρωπο. Μέσα στην έρημο τούτης της ζωής, που όλοι μιλάνε για χρηματιστήρια, ποδόσφαιρο, παράγκες και απάτες, ακούς μια ψυχή να μιλάει για το Χριστό. Πήγαινε κοντά, αγκάλιασέ τον. Είναι πατριώτης σου, θα ζήσεις μαζί στον ουρανό. Στο βιβλίο του προφήτη "Μαλαχία", το οποίο γράφτηκε σε δύσκολες εποχές, εποχές αμαρτίας, αθεΐας, αποστασία, σαν αυτές που ζούμε σήμερα, αναφέρεται κάτι χαρακτηριστικό: «Τότε οι φοβούμενοι τον Κύριο ελάλουν προς αλλήλους και ο Κύριος προσείχε και ήκουε». (Μαλαχίας Γ/3: 16). Πήγαιναν έβρισκαν ο ένας τον άλλο και μίλαγαν και έπαιρναν θάρρος και δύναμη για να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα και να σταθούν, όπως ο Θεός τους ήθελε. 

     Μεγάλο κεφάλαιο η χριστιανική συντροφιά. Δεν μπορείς να κάνεις χωρίς αυτή. Δεν μπορείς να σταθείς, χωρίς αυτή, στην "ξένη χώρα" που βρίσκεσαι. Δύο απαραίτητα στοιχεία θα πρέπει να έχει η χριστιανική ζωή για να είναι νικηφόρα στην ξενιτιά: 

1/ Συντροφιά με τους πατριώτες, με τους πιστούς, μ’ αυτούς που θα ζήσεις αιώνια στον ουρανό. (Α’ Ιωάννου Β/2: 25). 

2/ Νοσταλγία και προετοιμασία για την Πατρίδα. Την ουράνια πατρίδα. Την πόλη που ο Κύριος έχει προετοιμάσει. (προς Εβραίους ΙΑ/11: 10). 

    Δεν ανήκουμε στη γη αυτή που ζούμε. Ανήκουμε στον ουρανό, απ’ όπου θα έλθει να μας παραλάβει ο ίδιος Κύριος του ουρανού (Ιωάννης ΙΔ/14: 2), ο άρχοντας της ειρήνης (Ησαΐας Θ/9: 6). Ο αναστημένος και δοξασμένος Ιησούς Χριστός. Στην ξένη πατρίδα που βρισκόμαστε, ας είμαστε έτοιμοι; Η εντολή του Κυρίου προς τους Ισραηλίτες το τελευταίο εκείνο βράδυ πριν από την έξοδο ήταν : «Και ούτω θέλετε φάγει αυτό (το αρνί). Εζωσμένοι τας οσφύας σας, έχοντες τα υποδήματά σας είς τους πόδας σας και την ράβδον σας είς την χείρα σας και θέλετε φάγει αυτόι μετά σπουδής, είναι πάσχα του Κυρίου». (Έξοδος ΙΒ/12: 11). 

      Σ’ αυτή τη γη είμαστε ξένοι και πάροικοι. Η έξοδός προς την αιώνια πατρίδα μας πλησιάζει. Είθε ο Κύριος να το βάλει βαθιά μέσα στην καρδιά μας, για να μην ξεχνάμε ποτέ πως πρέπει να στεκόμαστε, που πρέπει να αποβλέπουμε. Πως πρέπει να μιλάμε, πως πρέπει να περπατάμε και τι θα πρέπει να ψιθυρίζουν τα χείλη μας: «Ναι έρχου Κύριε» (Αποκάλυψη ΚΒ/22: 20). ---

ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΧΑΘΕΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ;;;

 Ευαγγέλιον "κατά ΛOYKAΝ", κεφ.  Β/2, εδ.  39 – 51.

39 Και αφού τα τελείωσαν όλα, σύμφωνα με τον νόμο τού Κυρίου, επέστρεψαν στη Γαλιλαία, στην πόλη τους, τη Ναζαρέτ.

40 Το δε παιδί αύξανε, και δυναμωνόταν στο πνεύμα, γεμίζοντας με σοφία και χάρη Θεού ήταν επάνω του.

41 Και οι γονείς του πήγαιναν κάθε χρόνο στην Ιερουσαλήμ, κατά τη γιορτή τού Πάσχα. 42 Και όταν έγινε δώδεκα χρόνων, αφού είχαν ανέβει στα Ιεροσόλυμα, σύμφωνα με τη συνήθεια της γιορτής,

43 και τελείωσαν τις ημέρες, ενώ αυτοί επέστρεφαν, το παιδί, ο Ιησούς, είχε μείνει πίσω στην Ιερουσαλήμ και δεν κατάλαβε ο Ιωσήφ και η μητέρα του.

44 Νομίζοντας, όμως, ότι ήταν στη συνοδεία, ήρθαν μιας ημέρας δρόμο και τον αναζητούσαν ανάμεσα στους συγγενείς και τους γνώριμους.

45 Και επειδή δεν τον βρήκαν, ξαναγύρισαν στην Ιερουσαλήμ αναζητώντας τον.

46 Και ύστερα από τρεις ημέρες τον βρήκαν μέσα στο ιερό, να κάθεται ανάμεσα στους δασκάλους, και να τους ακούει, και να τους ρωτάει.

47 Και όλοι όσοι τον άκουγαν, έμεναν εκστατικοί για τη σύνεση και τις απαντήσεις του.

48 Και όταν τον είδαν, έμειναν έκπληκτοι και η μητέρα του είπε σ' αυτόν: Παιδί μου, γιατί μας έκανες αυτό το πράγμα; Δες, ο πατέρας σου και εγώ σε αναζητούσαμε με οδύνη.

49 Και τους είπε: Γιατί με αναζητούσατε; Δεν ξέρετε ότι πρέπει να είμαι στα πράγματα του Πατέρα μου;

50 Κι αυτοί δεν κατάλαβαν τον λόγο, που τους μίλησε.

51 Και κατέβηκε μαζί τους, και ήρθε στη Ναζαρέτ και ήταν συνεχώς υποταγμένος σ' αυτούς. Η μητέρα του, όμως, διατηρούσε όλα αυτά τα λόγια μέσα στην καρδιά της.

         ΣΧΟΛΙΑ :

       Σύμφωνα με τον Ιουδαϊκό νόμο ένα αγόρι ενηλικιωνόταν, όταν έφθανε στην ηλικία των 13 ετών, είχε όμως επικρατήσει η συνήθεια πλέον το αγόρι να θεωρείται ενήλικο από το Πάσχα, μετά τη συμπλήρωση του 12ου έτους. Από δω και μπρος πλέον ήταν άνδρας, ήταν «γιος του Νόμου», «γιος της Διαθήκης».

      Σ΄ αυτήν την ηλικία οι γονείς του Ιησού Χριστού, ο Ιωσήφ και η Μαρία, τον πήραν μαζί τους και ανέβηκαν από τη Ναζαρέτ όπου κατοικούσαν, στα Ιεροσόλυμα. Για πρώτη φορά ο Κύριος επισκεπτόταν το Ναό στα Ιεροσόλυμα και μπορεί να φανταστεί καθένας ότι για τον Κύριο θα ήταν ιδιαίτερα συγκινητικό. Μεγάλες θεολογικές συζητήσεις γίνονταν μέσα στο Ναό, που τράβηξαν όλο το ενδιαφέρον του Κυρίου και Τον απορρόφησαν τόσο πολύ, ώστε τρεις ολόκληρες ημέρες μετά την αναχώρηση των γονέων Του δε φρόντισε να τους αναζητήσει.

     Όταν ήρθε η ώρα της επιστροφής,  ο Ιωσήφ και η Μαρία, χωρίς να αντιληφθούν την απουσία του μικρού Ιησού, μπήκαν και αυτοί σε ένα πολυάνθρωπο καραβάνι και πήραν το δρόμο, που θα τους οδηγούσε και πάλι στη Ναζαρέτ. Ήταν σίγουροι ότι το φρόνιμο και υπάκουο παιδί τους θα ακολουθούσε και αυτό το καραβάνι και θα ήταν μαζί τους. Σ' αυτήν την πορεία της επιστροφής κυριαρχούσαν συζητήσεις, απόψεις, εντυπώσεις για τις τόσο ωραίες εμπειρίες, που όλοι είχαν από τούτη την επίσκεψη στην πόλη του Θεού, την Ιερουσαλήμ.

     Απορροφημένοι απ’ όλα αυτά οι γονείς του Κυρίου, προχώρησαν μια ολόκληρη ημέρα, χωρίς να αντιληφθούν ότι το παιδί  δεν ήταν ανάμεσά τους. Μονάχα, όταν άρχισε να βραδιάζει, αντιλήφθηκαν ξαφνικά ότι το παιδί δεν ήταν μαζί τους. Έτρεξαν ανήσυχοι πάνω κάτω, μέσα στο πλήθος των προσκυνητών, ρώτησαν δεξιά – αριστερά, πουθενά δεν μπόρεσαν να βρουν το παιδί. Ξαφνικά συνειδητοποίησαν ότι είχαν αφήσει τον παιδί πίσω στην Ιερουσαλήμ.

     Τούτο το επεισόδιο φαίνεται παράξενο, απροσδόκητο, πλην όμως τυχαίνει να συμβαίνει πολλές φορές μέσα στη ζωή Χριστιανών ανθρώπων. Να προχωράει κανείς μέσα στους δρόμους τούτης της ζωής χωρίς το Χριστό, γιατί δεν Τον γνώρισε και αφού δεν τον γνώρισε δεν τον αναζητεί και έτσι βαδίζει πολλές φορές πορεία μια ζωής χωρίς Εκείνον, χωρίς Θεό, χωρίς Χριστό και κατά συνέπεια, χωρίς καμία ελπίδα. Τραγωδία τούτη η πορεία, τούτη η ζωή.

     Όμως, υπάρχει και η έσχατη τραγωδία. Υπάρχει κάτι που είναι πολύ χειρότερο από αυτό, να έχει γνωρίσει ο άνθρωπος το Χριστό, να έχει γευθεί τις επεμβάσεις Του μέσα στη ζωή του, να είναι αναγεννημένος, δικός Του, να έχει μπει ο Χριστός στο δρόμο της ζωής του, να έχει προχωρήσει μαζί με το Χριστό στη ζωή του και ξαφνικά να τον χάσει τον Κύριο, τούτο είναι πραγματικά ακόμα μεγαλύτερη τραγωδία!

    Να βαδίζεις μέσα στη δύσκολη και κακοτράχαλη πορεία της ζωής, να χρειαστείς τον Κύριο, για τον οποίο νόμιζες ότι ήταν μαζί σου και ξαφνικά να διαπιστώσεις ότι δεν είναι κοντά σου. Τι ασύλληπτη τραγωδία! Βεβαίως μπορεί να έχεις πάρει μαζί σου το όνομα του Χριστού, μπορεί μαζί σου να έχεις πάρει και την ταυτότητά σου, η οποία με κεφαλαία γράμματα να γράφει: ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ, να έχεις μαζί σου όλες εκείνες τις θαυμαστές εμπειρίες του παρελθόντος από την προγενέστερη πορεία σου με τον Ιησού Χριστό, αλλά τώρα να μην έχεις τον Χριστό κοντά σου.

      Δυστυχώς υπάρχει αυτή η δυνατότητα και αυτή η πιθανότητα. Θα ήθελα ιδιαίτερα να προσέξουμε κάποιες βασικές εκφράσεις αυτού του ατυχούς γεγονότος. Νόμιζαν ότι ο Ιησούς ήταν μαζί τους. «Επειδή νόμιζαν ότι ήταν στη συντροφιά». Τι τραγικό να βαδίζεις στη ζωή και να νομίζεις ότι ο Χριστός είναι μαζί σου, αλλά αυτός να μην είναι! Πιστεύω ότι τούτη είναι η καλύτερη κατάσταση και το πιο επιθυμητό αποτέλεσμα για τον εχθρό της ψυχής, τον αιώνιο πλάνο.

      Μέσα από τα ανθρώπινα θρησκευτικά συστήματα, κλπ τούτο προσπάθησε να επιτύχει ο εχθρός. Να εξαπατήσει τον άνθρωπο να τον πλανήσει και να τον παραπλανήσει. Και έρχεται ο άλλος και λέει: "Εγώ, δεν είμαι εγώ Χριστιανός, δεν είμαι εγώ του Χριστού;"  Πόσοι άνθρωποι οδηγήθηκαν σε ναυάγια, γιατί «νόμιζαν» ότι στην πορεία της ζωής τους ήταν μαζί τους ο Χριστός, αλλά δεν ήταν.

     Τι είναι εκείνο που μπορεί να μας κάνει να χάσουμε το Χριστό στη ζωή μας, να διαρρήξει τις σχέσεις μας με το Θεό και να χάσουμε το πρόσωπό Του και την επικοινωνία μαζί Του; Ο Απόστολος Παύλος στην επιστολή «προς Ρωμαίούς», (κεφ. Η/8, εδάφ. 35), ερωτά: «Τις θέλει μας χωρίσει από της αγάπης του Χριστού; θλίψις ή στεναχώρια ή διωγμός ή πείνα ή γυμνότης ή κίνδυνος ή μάχαιρα;" Τίποτα απολύτως από όλα αυτά δεν μπορούν να μας χωρίσουν από την πηγή της ζωής, από τον Κύριο Ιησού Χριστό. Οι δικοί Του είναι απόλυτα ασφαλείς και κανένας και καμία περίσταση στη ζωή τούτη δεν μπορεί να μας χωρίσει από το Χριστό. Ο πιστός άνθρωπος χωρίζεται από το Θεό μόνον, όταν μπει στη ζωή του η αμαρτία. Η παρακοή του θελήματός Του που πολλές φορές έχει σαν αποτέλεσμα μια άστατη ζωή που είναι βέβαιο ότι θα μας οδηγήσει μοιραία στην απομάκρυνσή μας από τον Θεό.

    Στο βιβλίο των "ΚΡΙΤΩΝ", (κεφ. ΙΣ/16, εδάφ. 20), (Παλαιά Διαθήκη)  αναφέρεται κάτι πάρα πολύ σημαντικό. Ο Σαμψών, το παιδί του Θεού, ο ορισμένος από το Θεό Κριτής στον Ισραήλ, ο άνθρωπος που είχε ζήσει φοβερές εμπειρίες και είχε κάνει μεγάλους άθλους, με τη δύναμη του Θεού, κάποια στιγμή μέσα στη ζωή του "νόμιζε ότι ο Θεός ήταν μαζί του", αλλά δεν ήταν έτσι τα πράγματα. Εξαιτίας των άστοχων επιλογών του ο Θεός είχε απομακρυνθεί από τη ζωή του και ο Σαμψών δεν το είχε καταλάβει. Νόμιζε ότι ο Θεός ήταν μαζί του. Ο Λόγος του Θεού μας αναφέρει χαρακτηριστικά: «Κι αυτή (η Δαλιδά) είπε: Οι Φιλισταίοι επάνω σου, Σαμψών. Κι αυτός ξύπνησε από τον ύπνο του, και είπε: Θα βγω όπως και άλλοτε, και θα εκτιναχθώ. Αλλ' αυτός δεν γνώρισε ότι ο Κύριος είχε απομακρυνθεί απ' αυτόν». Νόμιζε ότι ο Θεός ήταν μαζί του, αλλά διαψεύστηκε. Είχε προδώσει το μυστικό του Θεού στον εχθρό, είχε διαρρήξει τη σχέση του με το Θεό εξαιτίας των άστοχων και επιπόλαιων επιλογών του. Είχε παραβιάσει τη σχέση του με το Θεό και κοιμόταν ήσυχος με την απατηλή ψευδαίσθηση ότι, όπως γινόταν και τις άλλες φορές, θα σηκωνόταν πάλι δυνατός και θα νικούσε τους εχθρούς του. Εξωτερικά δεν είχε αλλάξει τίποτα ήταν ο ίδιος ο Σαμψών, αλλά με μία θλιβερή διαφορά. Ο Κύριος είχε απομακρυνθεί απ’ αυτόν και η τραγωδία ήταν ότι ο Σαμψών δεν το είχε καταλάβει, δεν το είχε αντιληφθεί. Το αποτέλεσμα τραγικό.

      Η Εκκλησία της Λαοδίκειας νόμιζε ότι ο Χριστός ήταν μέσα σ’ αυτήν και ότι Τον υπηρετούσε. Ήταν μια εκκλησία με μεγάλο όνομα, με πλούτο, με παρελθόν. Είχε τα πάντα αλλά δεν είχε αντιληφθεί ότι ο Χριστός δεν ήταν μέσα στην εκκλησία. Δεν είχε αντιληφθεί ότι ο Κύριος στεκόταν έξω από την πόρτα και χτυπούσε. Ο Λόγος του Θεού, μέσα από το βιβλίο της "Αποκάλυψης" (κεφ. Γ, εδάφ. 20), μας αναφέρει : «Ιδού, ίσταμαι εις την θύραν και κρούω εάν τις ακούσει της φωνής μου και ανοίξει την θύραν, θέλω εισέλθει προς αυτόν και θέλω δειπνήσει μετ' αυτού και αυτός μετ' εμού».

      Τι ακριβώς είχε συμβεί. Επειδή η εκκλησία μιλούσε, κήρυττε για το Χριστό, νόμιζε ότι ο Κύριος ήταν μαζί της. Ο Κύριος ιδιαιτέρως επισημαίνει τούτο το τραγικό γεγονός. Πολλοί εκείνη την ημέρα θα πουν πολλά ενώπιον του Κυρίου. "Τότε, θα αρχίσετε να λέτε: "Φάγαμε μπροστά σου και ήπιαμε, και δίδαξες στις πλατείες μας" (Λουκάς ΙΓ/13: 26). Η απάντηση του Κυρίου θα είναι σκληρή και κατηγορηματική. Ποτέ δε σας γνώρισα. Στο ευαγγέλιο του "Ματθαίου" (κεφ. Ζ/7, εδάφ. 21-23) αναφέρει την απάντηση του Κυρίου: «Δεν θα μπει μέσα στη βασιλεία των ουρανών καθένας που λέει σε μένα: Κύριε, Κύριε, αλλ' αυτός που πράττει το θέλημα του Πατέρα μου, ο οποίος είναι στους ουρανούς. Πολλοί θα μου πουν κατά την ημέρα εκείνη: Κύριε, Κύριε, δεν προφητεύσαμε στο Όνομά σου, και στο Όνομά σου εκβάλαμε δαιμόνια, και στο Όνομά σου κάναμε πολλά θαύματα; Και, τότε, θα ομολογήσω σ' αυτούς, ότι: Ποτέ δεν σας γνώρισα φεύγετε από μένα εσείς που εργάζεστε την ανομία». Νόμιζαν ότι ο Χριστός ήταν μαζί τους, αλλά τον είχαν αφήσει πίσω και είχαν κάνει πολλών ημερών οδοιπορία στο δρόμο της  ζωής τους προχωρώντας χωρίς το Χριστό.

      Όταν βαδίζεις στη ζωή σου χωρίς το Χριστό, να θυμάσαι εκείνον τον άνθρωπο που «κατέβαινε» από την Ιερουσαλήμ προς την Ιεριχώ (παραβολή του Καλού Σαμαρείτη Λουκάς Ι/10: 30–37). Ο άνθρωπος αυτός της παραβολής άφηνε το χώρο της παρουσίας του Θεού που ήταν η Ιερουσαλήμ και πήγαινε προς την "καταραμένη" από το Θεό Ιεριχώ (Ιησούς τ. Ναυή, κεφ. Σ/6, εδ. 26) εκεί που δεν υπήρχε η παρουσία του Θεού. Το αποτέλεσμα της άστοχη αυτής επιλογής μας το αναφέρει ο Ευαγγελιστής "Λουκάς" (κεφ. Ι/10, εδάφ. 30): «αποκριθείς ο Ιησούς είπεν, άνθρωπος τις κατέβαινεν από Ιερουσαλήμ εις Ιεριχώ και περιέπεσεν εις ληστάς, οίτινες και γυμνώσαντες αυτόν και καταπληγώσαντες, ανεχώρησαν αφήσαντες αυτόν ημιθανή».

      Αυτά είναι τα αποτελέσματα μιας ζωής, μιας πορείας χωρίς το Χριστό. Ο Ιωσήφ και η Μαρία, μπλεγμένοι μέσα στο πλήθος έχασαν τον Χριστό. Αχ τούτο το πλήθος, ο κόσμος, τι μεγάλο εμπόδιο είναι για να βαδίσεις προς το Χριστό και με το Χριστό.

      Έναν παραλυτικό ήθελαν να τον οδηγήσουν στο Χριστό, για να τον θεραπεύσει, αλλά το πλήθος τους εμπόδιζε και αναγκάστηκαν να τον κατεβάσουν από τα κεραμίδια (Λουκάς Ε/5: 19). «Και μη βρίσκοντας από ποια είσοδο να τον φέρουν μέσα, εξαιτίας τού πλήθους, ανέβηκαν επάνω στη στέγη, και, ανάμεσα από τα κεραμίδια, τον κατέβασαν, μαζί με το μικρό κρεβάτι, στο μέσον, μπροστά από τον Ιησού».

    Ένας τελώνης στην Ιεριχώ, που άκουγε στο όνομα Ζακχαίος, ήθελε να δει το Χριστό, αλλά το πλήθος τον εμπόδιζε και αναγκάστηκε να ανέβει πάνω σε μια συκομουριά. (Λουκάς ΙΘ/19: 1-10). 

     Για έναν τυφλό ζητιάνο στην Ιεριχώ, ο Λόγος του Θεού μας αναφέρει: «Και έρχονται εις Ιεριχώ. Και ενώ εξήρχετο από της Ιεριχώ αυτός και οι μαθηταί αυτού και όχλος ικανός, ο υιός του Τιμαίου Βαρτίμαιος ο τυφλός εκάθητο παρά την οδόν ζητών. Και ακούσας ότι είναι Ιησούς ο Ναζωραίος, ήρχισε να κράζει και να λέγει Υιέ του Δαβίδ Ιησού, ελέησόν με. Και επέπληττον αυτόν πολλοί διά να σιωπήση, αλλ' εκείνος πολλώ μάλλον έκραζεν Υιέ του Δαβίδ, ελέησόν με». (Μάρκος Ι/10: 46-48). Και εδώ βλέπουμε το πλήθος να είναι ένα εμπόδιο, για να συναντήσει το Χριστό. "Μη φωνάζεις" του έλεγαν, όμως αυτός τους αγνοούσε φώναζε όλο και πιο πολύ. Το αρχαίο κείμενο αναφέρει: "και επετίμων αυτώ πολλοί ίνα σιωπήσει ο δε πολλώ μάλλον έκραζεν:  Υιε Δαβίδ ελεησόν με".

      Αυτό είναι το πλήθος και αυτή είναι η δύναμη του πλήθους. Όμως παντού και πάντοτε, όσο δυνατό και αν φαίνεται το σύστημα, θα υπάρχει κάποιος τρόπος, για να πλησιάσει ο άνθρωπος το Χριστό. Μέσα σ’ αυτό το πλήθος μας έχει βάλει ο Κύριος, για να ζήσουμε. Εκείνο το τελευταίο βράδυ της ζωής του ο Κύριος προσευχήθηκε θερμά προς τον Πατέρα και είπε : «Δεν παρακαλώ να τους σηκώσεις από τον κόσμο, αλλά να τους διαφυλάξεις από τον πονηρό» (Ιωάννης ΙΖ/17: 15). Και είναι η δύναμη του Κυρίου που μας φυλάει καθημερινά. Στην επιστολή "Α΄ Πέτρου" (κεφ. Α, εδάφ. 4) αναφέρεται: «οίτινες με την δύναμιν του Θεού φυλαττόμεθα, διά της πίστεως, εις σωτηρίαν ετοίμην να αποκαλυφθή εν τω εσχάτω καιρώ».

      Στην εποχή μας υπάρχει ένας ακόμα ύπουλος παράγοντας που μπορεί να με κάνει και να σε κάνει να χάσεις ή να ξεχάσεις το Χριστό στη ζωή σου. Ασχολίες, πολλές ασχολίες, μέριμνες βιοτικές απορροφούν καθημερινά όλο μας το χρόνο. Ο Κύριος ήταν ιδιαίτερα επικριτικός στο σημείο αυτό. Τα λόγια Του ήταν λιτά, σοβαρά και κατανοητά: «Προσέχετε δε εις εαυτούς μήποτε βαρυνθώσιν αι καρδίαι σας από κραιπάλης και μέθης και μεριμνών βιωτικών, και επέλθη αιφνίδιος εφ' υμάς η ημέρα εκείνη» (Λουκάς ΚΑ/21: 34). Μεγάλο όπλο του εχθρού οι μέριμνες. Δε μένει χρόνος για μελέτη και για προσευχή. Όσο πιο πολυάσχολη είναι η ζωή, τόσο πιο κενή είναι. Μόνον με το Χριστό μπορεί να γεμίσει η ζωή του ανθρώπου και με τίποτα άλλο.  Ο κόσμος δίνει μια πρόσκαιρη χαρά τόσο σύντομη και τόσο προσωρινή, για να ακολουθήσει μια ατέλειωτη πίκρα.

    Θυμηθείτε εκείνον το νέον που έχει απαιτήσει και έχει λάβει «το επιβάλλον μέρος της ουσίας». (Λουκάς ΙΕ/15: 11-32). "Χαρά στο δρόμο, χαρά στην αρχή της νέας ζωής, όμως πολύ σύντομα, λάσπη, γουρούνια, ξυλοκέρατα, τσακωμός με τους χοίρους, αγωνία πρόλαβαν τα γουρούνια και έφαγαν όλα τα ξυλοκέρατα, νηστικό το παιδί του Θεού". Πώς μπορεί να κατρακυλήσει ο άνθρωπος μακριά από το Χριστό, αλλά και ένα ζωντανό παράδειγμα για το πόσο φτηνά η αμαρτία πληρώνει τον άνθρωπο.

     Αξίζει ιδιαίτερα να τονιστεί για το πού έχασαν το Χριστό η Μαρία και ο Ιωσήφ. Δεν τον έχασαν μέσα στους "δρόμους του κόσμου", μέσα στις γήινες και εφήμερες απολαύσεις τους. Τον έχασαν μέσα σ' ένα περιβάλλον θρησκευτικού χαρακτήρα. Επέστρεφαν από την Ιερουσαλήμ, από το Ναό, όπου είχαν πάει για να προσευχηθούν. Επέστρεφαν μαζί με άλλους πιστούς και λογικό είναι να φανταστεί κανείς ότι οι συζητήσεις τους ήταν γύρω από τις αναμνήσεις τους, από τις τελετές του Ναού.

     Φαίνεται παράξενο αλλά δεν είναι ασυνήθιστο. Δεν αρκεί που πηγαίνω στην εκκλησία, να ψάλλω, να κηρύττω, να κάνω υπηρεσίες κλπ Ακόμα και σ' ένα περιβάλλον έντονα θρησκευτικό μπορεί να χάσεις την επαφή σου με τον Χριστό. Ας είμαστε προσεκτικοί, γιατί εκεί χάνεται ευκολότερα χωρίς ο άνθρωπος να το αντιληφθεί, όταν ο άνθρωπος εγκαταλείψει την πορεία κατά το "πνεύμα"  και βαδίζει κατά "σάρκα", ξεκινώντας από μικρά, αλλά κρίσιμα λάθη. Όταν η χριστιανική ζωή, που αποβλέπει σε ένα Πρόσωπο και ένα σωτήριο Έργο, μετατραπεί σε φανατισμό, θρησκοληψία, σε τυπικές θρησκευτικές τελετές κλπ, τα αποτελέσματα είναι τραγικά. Τα βλέπουμε γύρω μας. Όταν αρχίζει κανείς να επιλέγει εκκλησίες. Αυτή, όχι εκείνη.... Τότε παραμένει το θρησκευτικό περιβάλλον, αλλά δεν παραμένει ο Κύριος.

     Όμως μέσα σε τούτη την τραγική ιστορία υπάρχει και ένα μεγάλο μήνυμα: «Έχασαν το Χριστό, αλλά τον ξανά βρήκαν». Όλοι οι δρόμοι μπορούν στη ζωή να κλείσουν. Ένας μόνο δεν μπορεί να κλείσει, ο δρόμος που οδηγεί στον Πατέρα. Ο δρόμος της επικοινωνίας, δια της προσευχής, με το  Θεό. Τούτο το δρόμο, που ήταν κλειστός και τον άνοιξε με τη θυσία του ο Ιησούς Χριστός, κανένας πλέον δε μπορεί να τον κλείσει. Ο δρόμος της επιστροφής, της μετάνοιας, είναι και θα είναι, πάντοτε ανοιχτός. Ο Θεός περιμένει πάντοτε το παιδί του να γυρίσει πίσω.

   Παρατηρώντας τους δύο αυτούς ανθρώπους, τον Ιωσήφ και τη Μαρία, από τη στιγμή που αντιλήφθηκαν ότι ο Χριστός δεν ήταν μαζί τους, διαπιστώνουμε ότι :

    1/ Επέστρεψαν πίσω, πήραν τον ίδιο δρόμο, που είχαν διανύσει. Γύρισαν πίσω και δεν σταμάτησαν, παρά μόνον όταν έφθασαν στο σημείο που είχαν χάσει τον Ιησού Χριστό. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος, για να βρει ο αποστατημένος άνθρωπος και πάλι το Χριστό στη ζωή του. Γύρνα πίσω. Σκέψου, πού δε στάθηκες, όπως ο Κύριος σε ήθελε, τι ήταν εκείνο που στάθηκε εμπόδιο στην πορεία μαζί Του. Ποια ήταν η αιτία της πτώσης σου. Ήταν μια «μικρή» αμαρτία; Μια παραμέληση της σχέσης με το Θεό;

   2/ Τούτοι οι άνθρωποι, για μια μέρα απροσεξίας πέρασαν τρεις μέρες θλίψης. Από πόσες περιπέτειες στη ζωή θα είχαμε γλυτώσει, αν είμαστε περισσότερο προσεκτικοί. Η επιστροφή έχει θλίψη, έχει μετάνοια, έχει συντριβή. «Καρδία συντετριμμένη και τεταπεινωμένη δεν θα την καταφρονήσει ο Κύριος» (Ψαλμός ΝΑ/51, εδ.. 17). Επί τέλους, αφού γύρισαν πίσω, αφού τον αναζήτησαν, βρήκαν τον Κύριο στο Ναό.

    Ενώ εκεί θα έπρεπε να πάνε κατευθείαν, έψαξαν όμως οπουδήποτε αλλού και ταλαιπωρήθηκαν για τρεις ολόκληρες ημέρες. Τούτο το γεγονός συμβαίνει πολλές φορές μέσα στην ζωή ανθρώπων που βρίσκονται στην ίδια κατάσταση. Δοκιμάζει ο άνθρωπος διάφορες λύσεις εκτός από τη σωστή, που είναι "ο ναός" και ο ναός δεν είναι κάποιο χρυσοποίκιλτο κτίριο, αλλά είναι εκεί που είναι η παρουσία του Θεού. Είναι το αυθόρμητο, το ταπεινό άνοιγμα της καρδιάς στην παρουσία του Θεού. Εκεί ο Θεός περιμένει την κάθε ψυχή που θα μετανοήσει., που θα Τον εκζητήσει, που θα νιώσει και θα αισθανθεί την απουσία Του μέσα στη ζωή της. Αυτός είναι ο Κύριος.

     Αυτός είναι ο δρόμος της επιστροφής, αυτός είναι ο Ναός, εκεί θα τον ξαναβρεί η ψυχή, για να συνεχίσει μαζί Του πλέον, τον ανηφορικό και δύσβατο δρόμο τούτης της ζωής. ---

«κατά Ιωάννην», κεφ. Ε, εδάφ. 19 – 30. (Ανάλυση Ευαγγελίου που διαβάζεται στις κηδείες.)

Ανάλυση Ευαγγελίου που διαβάζεται στις κηδείες

     Ευαγγέλιον «κατά Ιωάννην», κεφ. Ε/5, εδάφ. 19 – 30. 

 

19. Απεκρίθη λοιπόν ο Ιησούς και είπε προς αυτούς. Αληθώς, αληθώς σας λέγω, δεν δύναται ο Υιός να πράττει ουδέν αφ' εαυτού, εάν δεν βλέπει τον Πατέρα πράττοντα τούτο, επειδή όσα Eκείνος πράττει, ταύτα και ο Υιός πράττει, ομοίως.

      O Κύριος ήταν τόσο ενωμένος με τον πατέρα Θεό, ώστε δεν μπορούσε να λειτουργεί ανεξάρτητα από το θέλημά Του. O Υιός ήταν τόσο στενά συνδεδεμένος με τον Πατέρα, ώστε έκανε μόνον όσα είχε δει τον Πατέρα να κάνει. Ο Χριστός είναι ίσος με το Θεό και δεν ενεργεί ανεξάρτητα απ’ Αυτόν. Ο Υιός κάνει αυτό που βλέπει να κάνει ο Πατέρας. Η απόλυτη ταύτιση και ενότητα.

20 Διότι ο Πατήρ αγαπά τον Υιόν και δεικνύει εις αυτόν, πάντα όσα αυτός πράττει, και μεγαλύτερα τούτων έργα θέλει δείξει εις αυτόν, διά να θαυμάζετε σεις.

      Εδώ παρουσιάζεται η απόλυτη αγάπη του Πατέρα προς τον Υιόν και αυτό φαίνεται από το γεγονός ότι ο Πατέρα, φανερώνει στον Υιόν όλα όσα Εκείνος πράττει. Επίσης αναφέρει ότι ο Θεός θα του δείξει ακόμα μεγαλύτερα έργα, που θα προκαλέσουν την έκπληξη του κόσμου. Οι άνθρωποι είχαν δει πολλά θαύματα του Κυρίου Ιησού Χριστού. Ο Λόγος του Θεού μας αναφέρει ότι ο Κύριος «διήλθε ευεργετών και θεραπεύων» (Πράξεις Ι/10: 38). Θα έβλεπαν όμως ακόμα μεγαλύτερα θαύματα απ’ Αυτόν, όπως την Ανάσταση των νεκρών και την κρίση του ανθρώπινου γένους.

21 Επειδή καθώς ο Πατήρ εγείρει τους νεκρούς και ζωοποιεί, ούτω και ο Υιός, ούντινας θέλει ζωοποιεί.

      Εδώ έχουμε μια ακόμα σαφή δήλωση της ισότητας του Υιού με τον Πατέρα. Οι Ιουδαίοι τον κατηγορούσαν ότι κάνει τον εαυτόν του το ίδιο με το Θεό. Ο Κύριος δεν το αρνήθηκε αυτό και τους έδωσε πολλές αποδείξεις ότι Αυτός και ο Πατέρας είναι ένα. Όπως ο Πατέρας ανασταίνει τους νεκρούς και τους δίνει νέα ζωή, έτσι και ο Υιός σε όσους θέλει, σε όσους ευαρεστείται με τη ζωή και τη συμπεριφορά τους, τους δίνει αιώνια ζωή.

22 Επειδή ουδέ κρίνει ο Πατήρ ουδένα, αλλ' εις τον Υιόν έδωκε πάσαν την κρίσιν.

       Ο Λόγος τους Θεού μας αποκαλύπτει ότι ο Πατέρας Θεός έδωσε στον Υιό όλη την εξουσία να κρίνει. Για να το κάνει αυτό ο Κύριος, θα πρέπει να είναι παντογνώστης, απόλυτα δίκαιος, να μπορεί να γνωρίζει τις σκέψεις και τις επιθυμίες της ανθρώπινης καρδιάς. Οι Ιουδαίοι είχαν μπροστά τους τον Κριτή του κόσμου και δεν Τον αναγνώρισαν.

23 διά να τιμώσι πάντες τον Υιόν καθώς τιμώσι τον Πατέρα. Ο μη τιμών τον Υιόν δεν τιμά τον Πατέρα τον πέμψαντα αυτόν.

      Με το εδάφιο αυτό μαθαίνουμε για ποιο λόγο ο Θεός έδωσε την εξουσία στον Υιό Του να ανασταίνει τους νεκρούς και να κρίνει τον κόσμο. Ο λόγος είναι ο εξής: «ώστε όλοι να τιμούν τον Υιό, καθώς τιμούν τον Πατέρα». Αβίαστα βγαίνει πλέον το συμπέρασμα ότι ο Ιησούς Χριστός είναι Θεός. Πολλοί κατά καιρούς έχουν πει πολλά, αρνούμενοι τη θεότητα του Κυρίου Ιησού Χριστού. Όμως αυτό το εδάφιο τον τοποθετεί στην ίδια θέση με το Θεό και απαιτεί από τους ανθρώπους να τιμούν τον Υιό, όπως τιμούν και τον Πατέρα Θεό. Όποιος δεν τιμά τον Υιό, δεν τιμάει ούτε τον Πατέρα που τον έστειλε. Καθαρά φαίνεται ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο ενσαρκωμένος Θεός.

24 Αληθώς, αληθώς σας λέγω ότι ο ακούων τον λόγον μου και πιστεύων εις τον πέμψαντά με, έχει ζωήν αιώνιον, και εις κρίσιν δεν έρχεται, αλλά μετέβη εκ του θανάτου εις την ζωήν.

      Με το εδάφιο αυτό ο Λόγος του Θεού μας αποκαλύπτει πώς ο άνθρωπος μπορεί να λάβει την αιώνια ζωή και πώς μπορεί να αποφύγει την τελική κρίση και κατάκριση του Θεού.

«ο ακούων τον λόγον μου». 

      Ακούω τα λόγια του Χριστού σημαίνει ότι επίμονα και συστηματικά διαβάζω – ερευνώ - το Λόγο Του, πιστεύω σ’ Αυτόν και υπακούω κατά πάντα σε ό,τι είναι "γεγραμμένον εν ταις γραφαίς".

«και πιστεύει σ’ Αυτόν που με έστειλε».

     Η πίστη είναι το θεμέλιο της σχέσης μας με το Θεό. Πολλοί λένε: "Εγώ πιστεύω στο Θεό". Άραγε με την ομολογία αυτή είναι σωσμένοι; Θα έλεγα όχι, αν η πίστη αυτή δε συνοδεύεται από μεταστροφή στη ζωή του ανθρώπου αυτού. Αν ο μέθυσος ομολογεί ότι πιστεύει και συνεχίζει να είναι μέθυσος, όχι μόνον δεν είναι σωσμένος, αλλά με τη ζωή και τη συμπεριφορά του προσβάλει το Όνομα του Θεού. Τα παραπάνω λόγια σημαίνουν ότι ο άνθρωπος πρέπει να πιστέψει στο Θεό, ο οποίος έστειλε τον Κύριο Ιησού Χριστό στον κόσμο, για να γίνει ο Σωτήρας του κόσμου. Πρέπει ο άνθρωπος να πιστέψει όλα όσο ο Θεός λέει για το Χριστό, δηλαδή ότι ο Χριστός είναι ο κεχρησμένος από το Θεό Σωτήρας και ότι ήρθε στη γη και πέθανε πάνω στο σταυρό, για να μην πεθάνουμε εμείς εξαιτίας της αμαρτίας μας (Α’ Κορινθίους ΙΕ/15: 3). Πλήρωσε Αυτός, ο Άγιος, ο αναμάρτητος και ικανοποίησε τη Θεία δικαιοσύνη εξαιτίας των αμαρτιών μας. Με τη θυσία Του και την ανάστασή Του από τους νεκρούς, έγινε ο ΜΟΝΟΣ Σωτήρας (Πράξεις Δ/4: 12), και είναι ο ΜΟΝΟΣ σήμερα που μπορεί να συγχωρήσει τις αμαρτίες μας, «επί της γης», όσο δηλ. ζούμε σ’ αυτή τη ζωή, όχι στον ουρανό. "αλλά διά να γνωρίσητε ότι έξουσίαν έχει ο Υιός του ανθρώπου επί της γης να συγχωρή αμαρτίας λέγει προς τον παραλυτικόν..." (Μάρκος Β/2: 10). Ο Χριστός είναι ο ΜΟΝΟΣ Σωτήρας, Λυτρωτής, Κύριος.

  «έχει ζωή αιώνια».

    Είναι σαφές ότι η υπόσχεση του Θεού δεν είναι για το μέλλον. Δεν εννοεί το εδάφιο αυτό ότι θα έχει ζωή αιώνια. Εννοεί ότι, από την ώρα που θα πιστέψει σ’ Αυτόν, θα έχει αιώνια ζωή. Μην ξεχνάμε: «Από σήμερα είσαι μαζί μου, στον Παράδεισο» (Λουκάς ΚΓ/23: 42). Η αιώνια ζωή είναι η ζωή του Κυρίου Ιησού Χριστού, την οποία προσφέρει ο Θεός. Είναι η υπόσχεση του Θεού σε όλους όσους πιστέψουν σ’ Αυτόν (Α’ Ιωάννου Β/2: 25) και την οποία λαμβάνει ο άνθρωπος αμέσως, μόλις πιστέψει και αναγεννηθεί (Ιωάννης Γ/3: 3).  

«και δεν θα αντιμετωπίσει την τελική κρίση».

     Αυτός που πιστεύει στον Κύριο Ιησού Χριστό σύμφωνα με τα παραπάνω δε θα αντιμετωπίσει την κρίση του Θεού, γιατί ο Χριστός έχει ήδη πληρώσει στον σταυρό την ποινή για τις αμαρτίες του. Δεν μπορεί ένα χρέος να πληρωθεί δύο φορές. Μία φορά πλήρωσε ο Χριστός για τον κάθε αμαρτωλό άνθρωπο. Ο πιστός άνθρωπος δε θα τιμωρηθεί για τις αμαρτίες του, γιατί γι’ αυτές έχει πληρώσει ο Χριστός πάνω στο σταυρό του Γολγοθά.

«αλλά έχει ήδη περάσει από το θάνατο στη ζωή».

      Ο άνθρωπος πριν "αναγεννηθεί" (Ιωάννης Γ/3: 3) είναι νεκρός για το Θεό, εξαιτίας των αμαρτιών του. Στην επιστολή «προς Εφεσίους», (κεφ. Β/2, εδ.1), αναφέρεται: «κι εσάς, που ήσασταν νεκροί, εξαιτίας των παραβάσεων και των αμαρτιών, σας ζωοποίησε». Επίσης στην επιστολή "προς  Κολοσσαείς" (κεφ. Β/2, εδ. 13) αναφέρεται: «κι εσάς, που ήσασταν νεκροί στα αμαρτήματα και στην ακροβυστία τής σάρκας σας, σας ζωοποίησε μαζί του, καθώς σας συγχώρησε όλα τα πταίσματα». Αμέσως όμως με την αναγέννησή του το Πνεύμα του Θεού έρχεται και κατοικεί μέσα στον άνθρωπο και του χαρίζει "αιώνια ζωή". "Κι αυτή είναι η υπόσχεση, που αυτός υποσχέθηκε σε μας: Την αιώνια ζωή" (Α' Ιωάννου Β/2: 25). Έτσι λοιπόν ο άνθρωπος περνάει από τον αιώνιο θάνατο που τον περιμένει, αν δεν μετανοήσει, στη αιώνια ζωή, κοντά στο Θεό.

25 Αληθώς, αληθώς σας λέγω ότι έρχεται ώρα, και ήδη είναι, ότε οι νεκροί θέλουσιν ακούσει την φωνήν του Υιού του Θεού, και οι ακούσαντες θέλουσι ζήσει.

     Ο Κύριος εδώ λέει πως πλησιάζει η ώρα και αυτή είναι πολύ κοντά, που οι νεκροί θα ακούσουν τη φωνή του Υιού του Θεού και θα ζήσουν. Ποιοι είναι αυτοί οι νεκροί, που θα ακούσουν την φωνή του Υιού του Θεού και θα ζήσουν; Πρόκειται για όλους τους ανθρώπους, οι οποίοι εξαιτίας των αμαρτιών τους είναι νεκροί (Εφεσίους Β/2: 1). Ο κάθε άνθρωπος λοιπόν, καθώς είναι νεκρός για το Θεό, ακούει σήμερα τη φωνή του Υιού του Θεού. Την ακούει, καθώς κηρύττεται το Ευαγγέλιο σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης, ακούει ο νεκρός (άπιστος) άνθρωπος τη φωνή του Υιού του Θεού, την αιώνια πρόσκληση που είναι: «Ελάτε σε μένα όλοι όσοι κοπιάζετε και είστε φορτωμένοι, και εγώ θα σας αναπαύσω» (Ματθαίος ΙΑ/11: 28). Αυτοί που αποδέχονται το μήνυμα, αυτοί είναι «οι ακούσαντες», δηλ. αυτοί που θα υπακούσουν και θα δεχτούν ως Σωτήρα τους τον Ιησού Χριστό και οι οποίοι θα περάσουν κατ’ ευθείαν από το θάνατο στη ζωή. Με μεγάλη ικανοποίηση ο ψαλμωδός αναφωνεί: «εφανέρωσες σε μένα την οδό της ζωής» (ψαλμός ΙΣ/16: 11). Συνεπώς το εδάφιο αυτό αναφέρεται σε πνευματικά θέματα και όχι σε φυσικά. Ο Κύριος εδώ κάνει λόγο για ανθρώπους που είναι ζωντανοί αλλά για το Θεό είναι πνευματικά νεκροί γιατί δεν έχουν αποδεχτεί το σωτήριο Έργο του Χριστού.  Αυτούς που, ζούσαν και πέθαναν με φυσικό θάνατο,  πιο κάτω ο Κύριος τους χαρακτηρίζει «οι εν τοις μνημείοις».

26 Διότι καθώς ο Πατήρ έχει ζωήν εν εαυτώ, ούτως έδωκε και εις τον Υιόν να έχη ζωήν εν εαυτώ.

     Εδώ αναφέρεται όλη η αλήθεια για το πώς μπορεί ο άνθρωπος να λάβει τη ζωή από το Χριστό. Ο Πατέρας Θεός, που είναι η πηγή της ζωής, όρισε και τον Υιό να είναι πηγή ζωής, την οποία ο Υιός μπορεί να διαθέσει και σε άλλους, που θα πιστέψουν σ’ Αυτόν. Εδώ φαίνεται καθαρά για άλλη μία φορά η ισότητα του Πατέρα με τον Υιό.

27 και εξουσίαν έδωκεν εις αυτόν να κάμνει και κρίσιν, διότι είναι Υιός ανθρώπου.

    Ο Θεός δεν όρισε τον Ιησού Χριστό να είναι μόνον πηγή ζωής, αλλά του έδωσε την εξουσία να είναι ο Κριτής του κόσμου, γιατί είναι Υιός ανθρώπου. Ήρθε στον κόσμο ως άνθρωπος, έζησε ανάμεσά μας και πέθανε πάνω στον σταυρό, παίρνοντας τη δική μας θέση, διότι ο Ίδιος ήταν αναμάρτητος. Οι άνθρωποι Τον απέρριψαν, Τον σταύρωσαν, δεν Τον δέχτηκαν, όταν ήρθε στη γη. Όμως, όταν θα ξανάρθει, τότε θα κρίνει όλους εκείνους που δεν Τον δέχτηκαν σύμφωνα με την εξουσία που έχει από τον Πατέρα Θεό.

28 Μη θαυμάζετε τούτο, διότι έρχεται ώρα, καθ' ην πάντες οι εν τοις μνημείοις θέλουσιν ακούσει την φωνήν αυτού,

29 και θέλουσιν εξέλθει οι πράξαντες τα αγαθά εις ανάστασιν ζωής, οι δε πράξαντες τα φαύλα εις ανάστασιν κρίσεως.

30 Δεν δύναμαι εγώ να κάμνω απ' εμαυτού ουδέν. Καθώς ακούω κρίνω, και η κρίσις η εμή δικαία είναι, διότι δεν ζητώ το θέλημα το εμόν, αλλά το θέλημα του πέμψαντός με Πατρός.

     Οι Ιουδαίοι με αυτά που άκουγαν, ότι δηλαδή Αυτός είναι ο Χριστός, ότι είναι ίσος με τον Πατέρα Θεό και έχει εξουσία από το Θεό κλπ, από απιστία τους έμεναν άφωνοι και άκουγαν τα λόγια του Κυρίου με μεγάλη απορία και έκπληξη. Ο Κύριος που ερευνά «νεφρούς και καρδίας» (Αποκάλυψη Β/2: 23), κατάλαβε τους συλλογισμούς τους και την έκπληξή τους και γι’ αυτό τους αναφέρει: «μη θαυμάζετε τούτο», δηλ. μην απορείτε, μην εκπλήττεστε, μη σας φαίνεται παράξενο αυτό που σας λέω.

     Στα επόμενα εδάφια γίνεται λόγος εδώ για δύο αναστάσεις. Έχουμε την εντύπωση ότι είναι μία η ανάσταση των νεκρών, όμως δεν είναι μία, αλλά είναι δύο και μεταξύ αυτών των δύο μεσολαβεί ένα χρονικό διάστημα χιλίων ετών. Πρόκειται για τη χιλιετή βασιλεία του Χριστού επί της γης (Αποκάλυψη Κ/20: 4).

     Σύμφωνα με το Λόγο του Θεού έχουμε την πρώτη ανάσταση (Αποκάλυψη Κ/20: 5) και έχουμε και τη δεύτερη ανάσταση, η οποία θα γίνει μετά τα χίλια χρόνια. Στην Καινή Διαθήκη οι αναστάσεις αυτές λέγονται: Ανάσταση δικαίων & ανάσταση αδίκων. Θ’ ακούσουν τη φωνή του Υιού του Θεού, του Χριστού και θα βγουν από τα μνήματα (πάντες οι εν τοις μνημείοις).

     Διαβάζουμε ότι θα εξέλθουν και οι μεν και οι δε: Οι μεν πράξαντες τα αγαθά εις ανάστασιν ζωής, οι δε πράξαντες τα φαύλα εις ανάστασιν κρίσεως.

    Αλήθεια ποιοι είναι οι πράξαντες τα αγαθά; Η ίδια η Γραφή λέγει ότι «δεν θέλει δικαιωθεί ουδεμία σαρξ ενώπιον Αυτού» (Ρωμαίους Γ/3: 20). Η Γραφή λέγει ότι η δικαίωσή μας γίνεται «ουχί εξ έργων δικαιοσύνης, τα οποία πράξαμε εμείς, αλλά κατά το πολύ έλεος Αυτού έσωσεν ημάς» (επιστολή Τίτο, κεφ. Γ/3, εδ. 5). Η Γραφή αναφέρει ότι: «διότι κατά χάριν είσθε σεσωσμένοι διά της πίστεως και τούτο δεν είναι από σας, Θεού το δώρον, ουχί εξ έργων, διά να μη καυχηθή τις» (Εφεσίους Β/2: 8). Όταν ο Λόγος του Θεού λέει ότι «πάντες ήμαρτον και υστερούνται της δόξης του Θεού» (Ρωμαίους Γ/3: 23), όταν ο Απ. Παύλος στην επιστολή «προς Γαλάτας» (κεφ. Β/2, εδ. 16) αναφέρει: «εξεύροντες ότι δεν δικαιούται άνθρωπος εξ έργων νόμου ειμή δια πίστεως Ιησού Χριστού, και ημείς επιστεύσαμεν εις τον Ιησούν Χριστόν, διά να δικαιωθώμεν εκ πίστεως Χριστού και ουχί εξ έργων νόμου, διότι δεν θέλει δικαιωθή εξ έργων νόμου ουδείς άνθρωπος».

     Όταν στην επιστολή «προς Ρωμαίους»  (κεφ. Ε/5, εδ. 1), αναφέρεται: «Δικαιωθέντες λοιπόν εκ πίστεως, έχομεν ειρήνην προς τον Θεόν διά του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, διά του οποίου ελάβομεν και την είσοδον διά της πίστεως εις την χάριν ταύτην, εις την οποίαν ιστάμεθα και καυχώμεθα εις την ελπίδα της δόξης του Θεού». Όταν στην επιστολή «προς Γαλάτας» (κεφ. Β/2, εδ. 21), αναφέρεται: «Δεν αθετώ τη χάρη τού Θεού επειδή, αν η δικαίωση γίνεται διαμέσου τού νόμου, άρα ο Χριστός μάταια πέθανε».

     Όταν λοιπόν αποτελεί βασική αρχή και διδασκαλία της Καινής Διαθήκης, ότι ο άνθρωπος, δεν σώζεται με όσα και όποια καλά έργα και αν κάνει, αλλά σώζεται μόνον, δια της πίστεως εις τον Ιησού Χριστού και το Έργο (λύτρωσης & αντικατάστασης), το οποίο Αυτός έκανε πάνω στο σταυρό του Γολγοθά.

      Όταν αυτά είναι δεδομένα, ποιοι είναι οι πράξαντες τα αγαθά, οι οποίοι θα βγουν από τα μνήματα εις ανάστασιν ζωής και ποιοι είναι οι πράξαντες τα φαύλα; 

     Οι πράξαντες τα αγαθά είναι οι πιστεύσαντες εις τον Ιησούν Χριστόν και οι πράξαντες τα φαύλα είναι οι απορρίψαντες τον Χριστό.

    Το μόνο που ζητάει ο Θεός από τον αμαρτωλό άνθρωπο είναι να πιστέψει στο Χριστό, διότι απ’ Αυτόν, ΜΟΝΟΝ, προέρχεται η σωτηρία μας. Ο Απόστολος Πέτρος την ημέρα της "Πεντηκοστής" ήταν κατηγορηματικός: «Και δεν υπάρχει δι' ουδενός άλλου η σωτηρία, διότι ούτε όνομα άλλο είναι υπό τον ουρανόν δεδομένον μεταξύ των ανθρώπων, διά του οποίου πρέπει να σωθώμεν» (Πράξεις Δ/4: 12). Ένα Όνομα έδωσε ο ουρανός, ένας μόνον Σωτήρας υπάρχει, ο Ιησούς Χριστός. Οι Κορίνθιοι πίστευαν σε διάφορους Σωτήρες, άλλοι πίστευαν στον Απ. Παύλο, άλλοι στον Κηφά (Πέτρο), άλλοι στον Απολλώ και κάποιοι πίστευσαν και στο Χριστό. Και έρχεται ο Απόστολος Παύλος και τους κάνει ένα ερώτημα: «κομματιάστηκε ο Χριστός; Μήπως ο Παύλος σταυρώθηκε για σας; ή στο όνομα του Παύλου βαπτιστήκατε;» "Α΄ Κορινθίους" (Α/1: 12). Ένας είναι ο Σωτηράς, ο αναστημένος και δοξασμένος Ιησούς Χριστός.

     Στο ευαγγέλιο «κατά Ιωάννην»  (κεφ. Α/1, εδ. 12), αναφέρεται: «Όσοι, όμως, τον δέχθηκαν, σ' αυτούς έδωσε εξουσία να γίνουν παιδιά τού Θεού, σ' αυτούς που πιστεύουν στο όνομά Του». Είναι η πίστη στον Ιησού Χριστό, που σώζει, είναι η πίστη στον Ιησού Χριστό, που εξασφαλίζει τη σωτηρία στον κάθε άνθρωπο, όσο αμαρτωλός και αν είναι.

     Ώστε εξηγούμαστε και εξηγούμε το Λόγο του Θεού, για να μην μένει καμία αμφιβολία. Οι «πράξαντες τα αγαθά» δεν είναι οι πράξαντες καλά έργα, αλλά εκείνοι που θα έχουν πιστέψει στο Χριστό, που θα έχουν δεχθεί το Χριστό, ως λυτρωτή από την αμαρτία, ως προσωπικό τους Σωτήρα.

     Ας προσέξουμε ιδιαίτερα τούτα τα λόγια του Κυρίου. Πήγαν κάποτε οι Ιουδαίοι στον Κύριο και τον ρώτησαν: Κύριε, τι να κάνουμε για να εργαζόμεθα τα έργα του Θεού; και ο Κύριος απάντησε: «Απεκρίθη ο Ιησούς και είπε προς αυτούς, τούτο είναι το έργον του Θεού, να πιστεύσητε εις τούτον, τον οποίον εκείνος απέστειλε» (Ιωάννης Σ/6: 29). Αυτή είναι κρίση, γι’ αυτό θα κριθεί ο άνθρωπος από τον Θεό, αν πίστεψε στο Χριστό και στη θυσία Του, που έγινε πάνω στο Σταυρό ή όχι. Ο Λόγος του Θεού είναι κατηγορηματικός και δεν αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης. Στο ευαγγέλιο, «κατά Ιωάννην» (κεφ. Γ/3, εδ. 19), αναφέρεται: «Κι αυτή είναι η κρίση, ότι το φως ήρθε στον κόσμο, και οι άνθρωποι αγάπησαν το σκοτάδι περισσότερο παρά το φως, για τον λόγο ότι, τα έργα τους ήσαν πονηρά».

    Ώστε η πίστη στον Ιησού Χριστό μας εξασφαλίζει τον ουρανό, μας εξασφαλίζει την αιώνια ζωή. Στην επιστολή "Α’ Ιωάννου" (κεφ. Ε, εδ. 20), αναφέρεται: «Ξέρουμε, όμως, ότι ο Υιός τού Θεού ήρθε, και μας έδωσε νόηση για να γνωρίζουμε τον αληθινό και είμαστε σε ενότητα με τον αληθινό, με τον Υιό του, τον Ιησού Χριστό, αυτός είναι ο αληθινός Θεός, και η αιώνια ζωή», ενώ αντίθετα η απόρριψη του Ιησού Χριστού μας καταδικάζει στην αιώνια απώλεια (Φιλιππησίους Α/1: 28).

     Η πρώτη ανάσταση είναι για εκείνους μόνον που θα έχουν πιστέψει στον Ιησού Χριστό. Η ανάσταση η πρώτη έχει δύο φάσεις. Στην πρώτη φάση, στην αρπαγή της εκκλησίας Του ο Χριστός δεν κατεβαίνει στη γη, αλλά κάπου στον αέρα (εν νεφέλαις) και στη β΄ φάση της δεύτερης έλευσής Του, μαζί με τους πιστούς θα κατέβει στο όρος των Ελαιών. Στο βιβλίο του Προφήτη "Ζαχαρία"  (κεφ. ΙΔ/14, εδ. 4) αναφέρεται: "Και οι πόδες αυτού θέλουσι σταθή κατά την ημέραν εκείνην επί του όρους των ελαιών, του απέναντι της Ιερουσαλήμ εξ ανατολών και το όρος των ελαιών θέλει σχισθή κατά το μέσον αυτού προς ανατολάς και προς δυσμάς και θέλει γείνει κοιλάς μεγάλη σφόδρα και το ήμισυ του όρους θέλει συρθή προς βορράν και το ήμισυ αυτού προς νότον".
     Εκεί γίνεται η κρίση και εγκαθιδρύεται η χιλιετής βασιλεία του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Στο βιβλίο της "Αποκάλυψης" (κεφ. Κ/20, εδ. 6) αναφέρεται: «Μακάριος και άγιος, όστις έχει μέρος εις την πρώτην ανάστασιν, επί τούτων ο θάνατος ο δεύτερος δεν έχει εξουσίαν, αλλά θέλουσιν είσθαι ιερείς του Θεού και του Χριστού και θέλουσι βασιλεύσει μετ' αυτού χίλια έτη».

     Δύο αναστάσεις λοιπόν. Λέμε την πρώτη ανάσταση δικαίων. Δίκαιοι δεν υπάρχουν. Δίκαιοι είναι, μόνον εκείνοι που πίστεψαν στον Χριστό και τους δικαίωσε, δια του Χριστού, ο Θεός. «Τις θέλει εγκαλέσει τους εκλεκτούς του Θεού; Θεός είναι ο δικαιών» (Ρωμαίους Η/8: 33), επίσης, «Δικαιωθέντες λοιπόν εκ πίστεως, έχομεν ειρήνην προς τον Θεόν διά του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού» (Ρωμαίους Ε/5: 1). Συνεπώς, όταν η Αγία Γραφή μιλάει για δικαίους, εννοεί όλους εκείνους που έχουν πιστέψει στον Ιησού Χριστό και τον έχουν δεχθεί ως προσωπικό τους Σωτήρα.

    Οι άδικοι είναι εκείνοι που έχουν απορρίψει τον Ιησού Χριστό και είναι αυτοί που θα καταδικαστούν με μοναδικό κριτήριο την απόρριψη του Κυρίου Ιησού Χριστού. Δε θα καταδικαστεί από τον Θεό κανένας για τις αμαρτίες που έκανε. Θα καταδικαστεί διότι δεν δέχθηκε τον Ιησού Χριστό και δεν ζήτησε απ’ Αυτόν, με μετάνοια και συντριβή, την συγχώρηση των αμαρτιών του.

      Αν ειλικρινά μετανοήσει ο άνθρωπος, όποιες και όσες αμαρτίες και αν έχεις κάνει, ο Ιησούς Χριστός είναι έτοιμος να τον συγχωρήσει. Ο Λόγος του Θεού μας διαβεβαιώνει γι’ αυτό: «αλλά διά να γνωρίσητε ότι εξουσίαν έχει ο Υιός του ανθρώπου επί της γης να συγχωρή αμαρτίας, είπε προς τον παραλυτικόν. Προς σε λέγω, Σηκώθητι και σήκωσον το κλινίδιόν σου και ύπαγε εις τον οίκόν σου» (Λουκάς Ε/5: 24). Σε τούτη τη ζωή ο Χριστός που πλήρωσε για μας με το αίμα Του πάνω στο σταυρό μπορεί να μας συγχωρήσει. Όταν φύγουμε από τούτη τη ζωή και δεν έχουμε μετανοήσει, δεν έχουμε εξομολογηθεί τις αμαρτίες μας στον Κύριο Ιησού Χριστό, τότε στον ουρανό κανένας δεν μπορεί να μας συγχωρήσει. Όπως ο ανθρώπινος δικαστής δεν μπορεί να αθωώσει έναν ένοχο, γιατί θα γίνει άδικος και θα έχει καταλύσει την δικαιοσύνη, κατά τον ίδιο τρόπο και ο απόλυτα δίκαιος Θεός δεν μπορεί στον ουρανό να αθωώσει τον ένοχο, δηλ. εκείνον που δε δέχτηκε τον Ιησού Χριστό, γιατί πλέον δε θα είναι δίκαιος ο Θεός. Τώρα η πόρτα του Ελέους του Θεού είναι ανοικτή, τώρα ο Κύριος περιμένει τον κάθε άνθρωπο. Ο ίδιος καλεί τον κάθε άνθρωπο με αγωνία, με ενδιαφέρον: "Θωμά … Γιώργη, Μαρία… έλα να με γνωρίσεις". «Φέρε τον δάκτυλόν σου εδώ και ίδε τας χείρας μου, και φέρε την χείρα σου και βάλε εις την πλευράν μου, και μη γίνου άπιστος αλλά πιστός» (Ιωάννης Κ/20: 27).

       Ο ίδιος ο Κύριος ρωτάει και σήμερα τον κάθε άνθρωπο: Γιατί να πεθάνετε; «Πες τους: Ζω εγώ, λέει ο Κύριος ο Θεός, δεν θέλω τον θάνατο του αμαρτωλού, αλλά να επιστρέψει ο ασεβής από τον δρόμο του, και να ζει επιστρέψτε, επιστρέψτε από τους πονηρούς σας δρόμους, γιατί να πεθάνετε, οίκος Ισραήλ;» (Ιεζεκιήλ ΛΓ/34: 11). «Τώρα είναι καιρός ευπρόσδεκτος, τώρα που είναι καιρός σωτηρίας» (Β’ Κορινθίους Σ/6: 2).

        Εάν όλα αυτά, που ο Θεός δια Ιησού Χριστού έκανε για την σωτηρία του ανθρώπου, ο άνθρωπος τα αγνοήσει, τότε δεν υπάρχει ελπίδα, αλλά υπάρχει μόνον αιώνια καταδίκη. Ο συγγραφέας της Επιστολής "προς Εβραίους" (κεφ. Β/2, εδ. 3), ένα ερώτημα υποβάλει: «πώς εμείς θα ξεφύγουμε, αν αμελήσουμε μια τόσο μεγάλη σωτηρία;».

      H πρώτη ανάσταση γίνεται σε δύο φάσεις. Η πρώτη φάση είναι η αρπαγή της εκκλησίας του Χριστού. Σ’ αυτήν έρχεται ο Χριστός στον αέρα. Διαβάζουμε από την επιστολή "Α’ Θεσσαλονικείς" (κεφ. Δ/4, εδ. 16), το γνωστό χωρίο που αναφέρεται στην αρπαγή. «επειδή αυτός ο Κύριος θέλει καταβή απ' ουρανού με κέλευσμα, με φωνήν αρχαγγέλου και με σάλπιγγα Θεού, και οι αποθανόντες εν Χριστώ θέλουσιν αναστηθή πρώτον». Ο ίδιος ο Κύριος Ιησούς Χριστός, όχι κάποιος άγγελος ή κάποιος αρχάγγελος, θα σηκωθεί από τον θρόνο του, που είναι στα δεξιά του Πατέρα, και θα κατεβεί για να παραλάβει τους δικούς Του, την Εκκλησία Του, την νύμφη Του, όλους εκείνους τους οποίους ο ίδιος εξαγόρασε, όχι με αργύριο ή χρυσίον, αλλά δια του ιδίου Αυτού αίματος (Πράξεις Κ/20: 28).

      Το κέλευσμα θα είναι η προσταγή που θα δώσει ο Κύριος στον αρχάγγελο και αρχάγγελος στην Αγία Γραφή αναφέρεται μόνον ένας, ο Μιχαήλ (επιστολή Ιούδα Α/1: 9). Θα δώσει το πρόσταγμα ο Χριστός στον αρχάγγελο να ετοιμάσει τους αγγέλους, οι οποίοι θα συνοδεύσουν το Χριστό, καθώς θα κατεβαίνει όχι στη γη, αλλά προς την γη, και θα σταματήσει κάπου στον αέρα. Κατόπιν η σάλπιγγα του Θεού θα απευθυνθεί στους πιστούς του Χριστού, τους νεκρούς αλλά και τους ζώντες. Τότε οι «νεκροί εν Χριστώ» θα αναστηθούν πρώτον, στη συνέχεια οι ζώντες που είναι του Χριστού …. θα αρπαχθούν στον αέρα (Α’ Θεσσαλονικείς Δ/4: 13-18).

      Μετά την αρπαγή το πρώτο πράγμα που θα συμβεί θα είναι να περάσουν από το βήμα του Χριστού. Μπροστά στο βήμα του Χριστού θα παρουσιαστούν όλοι οι πιστοί, όχι για να κριθούν, διότι «δεν υπάρχει ουδεμία κατάκρισις εις τους εν Χριστώ Ιησού» (Ρωμαίους Η/8: 1). Έχεις πιστέψει στον Χριστό, Τον έχεις δεχθεί ως προσωπικό Σωτήρα, Λυτρωτή και Κύριο στην ζωή σου; Ε! αυτό αρκεί, δεν υπάρχει για σένα καταδίκη. Δεν υπάρχει κατάκριση γιατί εκεί θα πάνε οι πιστοί, για να κριθούν τα έργα τους. Υπάρχουν δύο κατηγορίες έργων που θα κριθούν εκεί, η μία κατηγορία λέγεται χρυσός, άργυρος και λίθοι πολύτιμοι, ενώ η άλλη κατηγορία είναι χόρτος, είναι ξύλο, είναι άχυρο, είναι καλάμι, (Α’ Κορινθίους Γ/3: 12). Τα πρώτα είναι άξια. Αυτοί που θα έχουν αυτά τα έργα θα βραβευθούν και οι άλλοι θα ζημιωθούν, μας λέγει ο Λόγος του Θεού καθώς θα δουν τα έργα τους να καίγονται και να γίνονται στάχτη (Α’ Κορινθίους Γ/3: 14-15).

      Τα μεν πρώτα παρουσιάζουν το Θεό και τα χαρίσματα του Πνεύματος, ενώ τα άλλα παρουσιάζουν τον άνθρωπο, τη σαρκικότητα, τη φθορά και ό,τι είναι ανθρώπινο. Πιστοί και οι μεν και οι δε, αλλά δε θα έχουν προσέξει πολύ στην αφιέρωση και τον αγιασμό και τα έργα τους θα είναι άχυρο, θα είναι ξύλο, θα είναι καλάμι και θα τα δουν στη φωτιά που έχει ανάψει ο Κύριος, να καίγονται, να γίνονται στάχτη και θα ζημιωθούν (Α’ Κορινθίους Γ/3: 15).

    Δεν υπάρχει αναγεννημένος χριστιανός που να λέει: "Εμένα μου αρκεί να έχω μια γωνιά στον ουρανό, αρκεί να μην πάω στην κόλαση. Δε με ενδιαφέρουν τα έργα, δε με ενδιαφέρει το βραβείο". Ο κάθε Χριστιανός, μόλις αναγεννάται (Ιωάννης Γ/3: 7), θα πρέπει να έχει μέσα του μια λαχτάρα και μια επιθυμία, να ευαρεστήσει το Θεό, να είναι πιο χρήσιμος στο Θεό, να κάνει ό,τι λέει ο Θεός, για να δοξάζει τ’ Όνομά Του και να πάρει μισθό, να βραβευθεί μπρος στο βήμα του Χριστού (Ματθαίος ΚΕ/25: 23).

     Δε θα κριθούν οι πιστοί (κρίθηκε – πλήρωσε - γι’ αυτούς ο Χριστός), αλλά θα κριθούν τα έργα τους. Θα υπάρξουν πιστοί που θα δουν τα έργα τους να καίγονται και να γίνονται στάχτη. Ο Απόστολος "Ιάκωβος" αναφέρει: "Θέλεις, όμως, ω μάταιε άνθρωπε, να γνωρίσεις ότι η πίστη, χωρίς τα έργα είναι νεκρή;" (επιστολή Ιωκώβου Β/2: 20). Επίσης στην ίδια επιστολή (Β/2: 26) αναφέρεται: "Επειδή, όπως το σώμα χωρίς πνεύμα είναι νεκρό, έτσι και η πίστη, χωρίς τα έργα, είναι νεκρή". Ο άνθρωπος θα πρέπει να κάνει καλά έργα, όχι για να σωθεί, γιατί η Σωτηρία επέρχεται μόνον, δια της πίστεως.

     Στο βιβλίο του προφήτη "Αββακούμ" (κεφ. Β/2, εδ. 4), (Παλαιά Διαθήκη) αναφέρεται, για πρώτη φορά, η μεγαλύτερη αποκάλυψη που έκανε ποτέ ο Θεός στον άνθρωπο: "ο δίκαιος θέλει ζήσει εκ πίστεως".  Θα πρέπει να κάνει καλά έργα ο πιστός άνθρωπος και μέσα απ' αυτά να φαίνεται η πίστη του και η ευγνωμοσύνη του προς τον Θεό για τη Σωτηρία που του χάρισε. Άρα δεν κάνει καλά έργα για να σωθεί γιατί αυτό είναι αδύνατον. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο ληστής πάνω στο σταυρό που σώθηκε χωρίς να έχει κάνει κανένα καλό έργο. Ο πιστός άνθρωπος κάνει καλά έργα και μέσα απ' αυτά φαίνεται αν η πίστη του είναι ζωντανή ή είναι νεκρή (τυπική).

      Υστέρα από την κρίση αυτή θα ακολουθήσει ο γάμος του Αρνίου με την Εκκλησία (Αποκάλυψη ΙΘ/19: 7). Είναι η πλήρης ένωση του Χριστού με την Εκκλησία Του. Την ίδια ώρα κάτω στη γη θα υπάρχει μεγάλη θλίψη. Πρόκειται για τη θλίψη των επτά ετών. Πρόκειται για την περίοδο διακυβέρνησης του Αντιχρίστου.

     Είναι η 70η εβδομάδα της μεγάλης και περίφημης εκείνης προφητείας του Δανιήλ, η οποία κρατείται για το τέλος. Μεταξύ της 69ης και της 70ης μπαίνει η μεγάλη αυτή παρένθεση, η οποία έχει ονομαστεί "περίοδος της χάριτος" στην οποία ζούμε εμείς σήμερα και η οποία τελειώνει (Δανιήλ Θ/9: 24-26). Είναι η παρένθεση της χάριτος του Ιησού Χριστού. Ο Χριστός έρχεται στη γη, θυσιάζεται, ανοίγει μια καινούργια παρένθεση και ο άνθρωπος σώζεται δια της πίστεως στον Ιησού Χριστό. Αυτή λοιπόν η εβδομάδα είναι η τελευταία, είναι η μεγάλη θλίψη. Όμοια αυτής της θλίψης δεν υπάρχει στην ανθρώπινη ιστορία. Σχετικά με τη μεγάλη θλίψη ο ίδιο ο Κύριος είπε: «Επειδή, εκείνες οι ημέρες θα είναι τέτοια θλίψη, που δεν έχει γίνει από την αρχή τής κτίσης, την οποία ο Θεός έκτισε, μέχρι αυτή την ώρα, ούτε πρόκειται να γίνει» (Μάρκος ΙΓ/13: 19). Η περίοδος της μεγάλης θλίψης χωρίζεται σε δύο μέρη από τριάμισι χρόνια το καθένα.

      Το πρώτο μέρος λέγεται «αρχή ωδινών», (Ματθαίος ΚΔ/24: 8). Το δεύτερο λέγεται «μεγάλη θλίψη» (Αποκάλυψη Ζ/7: 14) καιρός της στεναχώριας του Ιακώβ. Όλα τα δεινά, που συνέβησαν και που δεν συνέβησαν πάνω στη γη, συμπυκνωμένα θα γίνουν μέσα σε τριάμισι χρόνια. Είναι η πρώτη φορά που ουρανός θα κηρύξει πόλεμο εναντίον της γης, η οποία θα κατοικείται πλέον από μια αρνησίθεη ανθρωπότητα, αφού οι πιστοί θα έχουν φύγει με την "αρπαγή" και θα είναι με τον Κύριο.

      Τότε πάνω στη γη θα επικρατούν διάφορες δαιμονικές δυνάμεις, που θα κατευθύνονται από τον αντίχριστο, οι οποίες θα έχουν σκοπό να βγάλουν από τη μέση το φυσικό λαό Ισραήλ, ο οποίος έφερε στον κόσμο τον Σωτήρα Χριστό. Μέσα στην αποκάλυψη διαβάζουμε για μια γυναίκα, η οποία ήταν ετοιμόγεννη και η γυναίκα αυτή γέννησε "άρρενα παίδα", ο οποίος αρπάχτηκε στον ουρανό. (Αποκάλυψη ΙΒ/12: 1-6). Το αρσενικό παιδί ήταν ο Χριστός, που αρπάχτηκε στον ουρανό και εκεί είναι τώρα. Κάθεται στα δεξιά του Θεού και «μεσιτεύει υπέρ ημών» (Ρωμαίους Η/8: 34). Έκανε ένα τέλειο και ολοκληρωμένο Έργο σωτηρίας πάνω στο σταυρό, έχυσε το πολύτιμό του αίμα. Και αφού όλα αυτά έχουν τελειώσει,  ο "δράκων" (Αποκάλυψη ΙΓ/13: 2), που είναι ο σατανάς, έστρεψε όλη τη μανία του και τη λύσσα, εναντίον της γυναικός και από τότε, μέχρι σήμερα αυτό συμβαίνει. Η γυναίκα είναι ο λαός Ισραήλ. Εναντίον αυτού του λαού, μέσω του οποίου ήρθε στον κόσμο ο Σωτήρας, Ιησούς Χριστός.

     Στα επτά λοιπόν χρόνια του αντίχριστου, δηλ. 1.335 ημέρες (Δανιήλ ΙΒ/12: 12), θα γίνονται πολλά και διάφορα εδώ κάτω στη γη, όμως δεν είναι αυτό το θέμα μας. Όταν θα τελειώσουν τα χρόνια αυτά, ο Χριστός μαζί με την Εκκλησία Του θα κατέβει στο "όρος των Ελαιών"στο σημείο ακριβώς από το οποίο ανελήφθη. "Και οι πόδες αυτού θέλουσι σταθή κατά την ημέραν εκείνην επί του όρους των ελαιών, του απέναντι της Ιερουσαλήμ εξ ανατολών και το όρος των ελαιών θέλει σχισθή κατά το μέσον αυτού προς ανατολάς και προς δυσμάς και θέλει γείνει κοιλάς μεγάλη σφόδρα και το ήμισυ του όρους θέλει συρθή προς βορράν και το ήμισυ αυτού προς νότον" (Ζαχαρίας ΙΔ/14: 4). Εκεί θα πατήσει το πόδι Του και θα σκιστεί το όρος των Ελαιών. Τότε άλλο θα πάει προς βορρά και άλλο προς νότον και θα σχηματιστεί μία κοιλάδα στην οποία θα μαζευτούν οι αντιπρόσωποι των Εθνών, για να κριθούν μπροστά στο θρόνο της δόξης.

     Η ανάσταση η πρώτη είναι για τους πιστούς και στη γραφή διαβάζουμε: «Μακάριος και άγιος όποιος έχει μέρος στην πρώτη ανάσταση επάνω σ' αυτούς ο δεύτερος θάνατος δεν έχει εξουσία, αλλά θα είναι ιερείς τού Θεού και του Χριστού, και θα βασιλεύσουν μαζί του για 1.000 χρόνια» (Αποκάλυψη Κ/20: 6). Επάνω σ’ εκείνους που θα λάβουν μέρος στην πρώτη ανάσταση ο θάνατος ο δεύτερος, που είναι η αιώνια κόλαση, δεν θα έχει καμία εξουσία.

    Σήμερα κηρύττεται το ευαγγέλιο της σωτηρίας του Θεού, το οποίο συνοψίζεται στα λόγια του Αποστόλου Παύλου: «πίστεψε στον Κύριο Ιησού Χριστό και θέλεις σωθεί, συ και ο οίκος σου» (Πράξεις ΙΣ/16: 31). Έρχεται όμως ώρα μετά την αρπαγή της Εκκλησίας του Χριστού, όπου το "ευαγγέλιο της χάριτος του Θεού" θα σταματήσει να κηρύττεται πάνω στη γη και για επτά χρόνια θα κηρύττεται το Ευαγγέλιο της Βασιλείας του Θεού. Αυτό θα κηρύττεται από τις «μωρές παρθένες», όλους δηλαδή εκείνους που γνώριζαν για το Θεό, αλλά δεν είχαν πάρει την απόφαση να πιστέψουν σ’ Αυτόν και δεν αρπάχτηκαν από τον Κύριο στον ουρανό, καθώς και από τους δύο μάρτυρες, που θα στείλει ο Θεός και οι οποίοι θα προφητεύουν, πάνω στη γη για 1.260 ημέρες, ντυμένοι με σάκους (Αποκάλυψη ΙΑ/11: 3).

      Μέχρις εδώ μιλήσαμε για την ανάσταση την πρώτη, που έχει δύο φάσεις. Έρχεται ο Κύριος να πει ποιο είναι το καθήκον το δικό σου και το δικό μου, τι πρέπει να κάνουν  οι πιστοί. «Αγρυπνείτε λοιπόν δεόμενοι εν παντί καιρώ» (Μάρκος ΙΓ/13: 33). Όταν λέγει «εν παντί καιρώ», εννοεί πως ό,τι και αν συμβαίνει στη ζωή μας, σε όποια κατάσταση και αν βρισκόμαστε θα πρέπει να αγρυπνούμε. Όποιες και αν είναι οι συνθήκες και οι περιστάσεις, θλίψη, χαρά, λύπη, ευλογία ... εμείς θα πρέπει αγρυπνούμε και να προσευχόμαστε. «Δεόμενοι εν παντί καιρώ». Για ένα συγκεκριμένο σκοπό λέει εδώ, αλλά αυτό ισχύει και γενικότερα «αγρυπνείτε, λοιπόν, δεόμενοι σε κάθε καιρό, για να καταξιωθείτε να ξεφύγετε όλα τούτα που πρόκειται να γίνουν, και να σταθείτε μπροστά στον Υιό τού ανθρώπου» (Λουκάς ΚΑ/21: 36).

       Εδώ λέει καθαρά ο Χριστός ότι οι πιστοί άνθρωποι θα πρέπει να αγρυπνούν και να προσεύχονται, «εν παντί καιρώ», για να αποφύγουν τη "μεγάλη θλίψη". "Θέλεις, ψυχή, να αρπαγείς και να πας κοντά στον Κύριο Ιησού;" Ξύπνα. Άρχισε να προσεύχεσαι, να διαβάζεις το Λόγο του Θεού, να μιλάς για Εκείνον, να έρχεσαι στην εκκλησία Του, που είναι το "πανδοχείο του Θεού" (Λουκάς Ι/10: 34), έτοιμο να δέσει τις πληγές σου από την αμαρτία, να τις επουλώσει και να τις εξαλείψει. Αν μείνεις έτσι όπως είσαι, δε θα αρπαγείς. Όταν η πόρτα της χάριτος θα έχει κλείσει, όταν ο Κύριος θα έχει πάρει την Εκκλησία Του, τότε θα τρέχεις να βρεις λάδι, όπως έκανα οι μωρές παρθένες (Ματθαίος ΚΕ/25: 3), αλλά τότε πλέον θα είναι πολύ αργά. Διαβάσαμε στην επιστολή του Αποστόλου Παύλου "Α΄ προς Θεσσαλονικείς"  όλα τα εδάφια σχετικά με την αρπαγή της Εκκλησίας του Χριστού. Το σπουδαιότερο όλων αυτών των εδαφίων είναι η φράση: «και τότε θέλομεν είσθε πάντοτε μετά του Κυρίου» (Α΄ Θεσσαλονικείς Δ/4: 17).

      Δε θα είχε αξία ο ουρανός, αν απουσίαζε ο Χριστός. Δε μας μένει παρά να βεβαιωθούμε ότι είμαστε σωσμένοι και αναγεννημένοι. Ο Απόστολος Παύλος αναφέρει: «επειδή, στενοχωρούμαι από τα δύο, έχοντας μεν την επιθυμία να αναχωρήσω, και να είμαι με τον Χριστό, δεδομένου ότι, είναι πολύ πλέον καλύτερα» (Φιλιππησίους Α/1: 23). Δεν είπε να είμαι με τον Μωυσή, με τον Ηλία, τον Αβραάμ ή κάποιον άλλο. Ταυτίζει τον ουρανό με τον Χριστό και δείχνει καθαρά ότι φεύγοντας από αυτή τη ζωή, ο πιστός άνθρωπος, πάει κατ’ ευθείαν στον ουρανό, όπου είναι ο Χριστός.  

    Βλέποντας καθημερινά τις ειδήσεις, σκέπτεται κανείς: "Τι κόσμος είναι τούτος, τι θηρία είναι οι άνθρωποι;"  Ο χριστιανός μέσα σε τούτο τον κόσμο θα πρέπει να αισθάνεται "ξένος και πάροικος" (Ψαλμός ΡΙΘ/119: 19). Για λίγο είναι ο άνθρωπος στη ζωή, ένα ταξίδι, μια πορεία και μάλιστα πολύ δύσκολη και κοπιαστική. Όμως σε λίγο έρχεται από πάνω η λύτρωση, έρχεται ο Χριστός, που θα μας "αρπάξει" και θα είμαστε για πάντα μαζί Του. Η εκκλησία της "Φιλαδέλφειας" (Αποκάλυψη Γ/3: 7) που είναι η προτελευταία από τις επτά εκκλησίες, που αναφέρονται στο βιβλίο της "Αποκάλυψης",  αγαπούσε τον Κύριο και έκανε το παν να διαδώσει το μήνυμα της αγάπης του Θεού, της σωτηρίας του Χριστού, σε όλο τον κόσμο. Σ’ αυτήν την εκκλησία λέει τα εξής ο Κύριος: «Επειδή εφύλαξας τον λόγον της υπομονής μου, και εγώ θέλω σε φυλάξει εκ της ώρας του πειρασμού, ήτις μέλλει να έλθη επί της οικουμένης όλης, διά να δοκιμάσει τους κατοικούντας επί της γης» (Αποκάλυψη Γ/3: 10). Τι σημαίνει λόγος της υπομονής μου. Ο λόγος της υπομονής είναι ο λόγος του Χριστού προς όλους, που λέει: "Να έχετε υπομονή". «Διότι έχετε χρείαν υπομονής, δια να κάμητε το θέλημα του Θεού και να λάβητε την επαγγελίαν» (Εβραίους Ι/10: 36). Αυτή η εκκλησία περνούσε μέσα από θλίψεις και από δοκιμασίες και ο Κύριος την επαινεί, διότι είχε υπομονή.

      Την ίδια υπόσχεση δίνει και στον καθένα από μας ο Θεός, όταν αντιμετωπίζει θλίψεις, δυσκολίες. Όταν ο Κύριος λέει θα την φυλάξει την εκκλησία σημαίνει ότι θα την αρπάξει. Αυτή είναι η μεγάλη υπόσχεση του Θεού προς τους δικούς Του. Προσοχή! Δεν θα μας φυλάξει, μέσα στη θλίψη, αλλά θα μας διαφυλάξει από την θλίψη, την οποία δε θα γνωρίσουμε. Γι’ αυτή τη θλίψη είπε ο Κύριος: «Επειδή, τότε θα υπάρχει μεγάλη θλίψη, που δεν έγινε από την αρχή τού κόσμου μέχρι σήμερα, ούτε θα ξαναγίνει» (Ματθαίος ΚΔ/24: 21). Ευχαριστούμε το Θεό, γιατί έχουμε ασάλευτη την ελπίδα μας σ’ Εκείνον και στην μεγάλη ώρα της αρπαγής της Εκκλησίας Του.
      Οι πιστοί της Παλαιάς Διαθήκης και οι πιστοί της Μεγάλης Θλίψης θα αναστηθούν στη δεύτερη φάση της πρώτης ανάστασης, που θα γίνει μετά την περίοδο της θλίψεως των επτά ετών.
    Επανερχόμαστε στην ανάσταση την πρώτη. «και είδον τους νεκρούς, μικρούς και μεγάλους, ισταμένους ενώπιον του Θεού, και τα βιβλία ηνοίχθησαν και βιβλίον άλλο ηνοίχθη, το οποίον είναι της ζωής και εκρίθησαν οι νεκροί εκ των γεγραμμένων εν τοις βιβλίοις κατά τα έργα αυτών». (Αποκάλυψη Κ/20: 12).
      Τι λένε οι άνθρωποι, όταν τους ρωτάμε για το που θα πάνε, όταν φύγουν από αυτή τη ζωή; Κατά τα έργα μας θα κριθούμε, λένε, όσοι έχουν φόβο Θεού. Αλήθεια θέλεις άνθρωπε να κριθείς κατά τα έργα σου; Αυτό είναι φοβερό και τρομερό. Άμα σκεφθεί κανείς ότι θα κριθεί, κατά τα έργα του, είναι να τρομάζει. Σε ένα δικαστήριο μια γυναίκα ήταν κατηγορούμενη για παράβαση του Κ.Ο.Κ. αυτή για δικαιολογηθεί και να τύχει επιείκειας είπε: "Πρώτη φορά έκανα παράβαση" και ο Πρόεδρος της απάντησε: "Πρώτη φορά πιαστήκατε, έχετε κάνει πολλές παραβάσεις". "Όχι, λέει αυτή, σας το λέω ειλικρινά." "Ε! λοιπόν, της απαντά ο Πρόεδρος θα έρθω μαζί σας στο αυτοκίνητο να γυρίσουμε μερικά τετράγωνα και, αν κάνετε παραβάσεις, θα τιμωρηθείτε για όλες αυτές, εάν δεν κάνετε θα σας χαρίσω και αυτή την μία". Το σκέφτηκε και λέει: "όχι, όχι, καλύτερα να πληρώσω αυτή τη μία". Μην το λέμε αυτό ποτέ και μη νομίζουμε ότι είμαστε καλοί, επειδή δεν έχουμε σκοτώσει, βιάσει ή κάνει κάτι άλλο φοβερό στα μάτια των ανθρώπων.
    Το θέμα δεν είναι ποιες και πόσες αμαρτίες έχουμε κάνει, το θέμα είναι αν έχουμε δεχθεί ή  έχουμε απορρίψει τον Χριστό, ως Σωτήρα μας. Ο ίδιος ο Κύριος είπε: «αύτη είναι η κρίσις, ότι το φως ήλθεν εις τον κόσμον, και οι άνθρωποι ηγάπησαν το σκότος μάλλον παρά το φώς, διότι ήσαν πονηρά τα έργα αυτών» (Ιωάννης Γ/3: 19), ώστε ας ρωτηθούμε σήμερα, ας ρωτήσει ο καθένας τον εαυτόν του: "εγώ που είμαι; σε ποια κατηγορία ανήκω".
     Η δεύτερη ανάσταση είναι για όλους τους απίστους. Είναι για εκείνους που αρνήθηκαν να δεχθούν το Χριστό Σωτήρα τους. Η δεύτερη ανάσταση είναι για όλους τους απίστους και της Παλαιάς και της Καινής. Η 2η ανάσταση θα γίνει μετά τα χίλια χρόνια, μετά τη χιλιετή βασιλεία του Χριστού. Πριν από την χιλιετή βασιλεία θα πιαστεί ο διάβολος και θα δεθεί και θα ριχτεί στην άβυσσο (Αποκάλυψη Κ/20: 3). Δε θα υπάρχει ο διάβολος ελεύθερος, όπως είναι τώρα, να πειράζει και να δοκιμάζει τους ανθρώπους.
       Ο διάβολος είναι ήδη καταδικασμένος. «Και ο θάνατος και ο άδης ερρίφθησαν εις την λίμνην του πυρός, ούτος είναι ο δεύτερος θάνατος» (Αποκάλυψη Κ/20: 14). Εκεί θα έχουν ριχτεί χίλια χρόνια πριν ο Αντίχριστος και ο ψευδοπροφήτης, οι μόνοι που θα βρίσκονται στη λίμνη του πυρός. Και τώρα διαβάζουμε αυτό που αφορά όλους τους απίστους, οι οποίοι θα ριχτούν στην λίμνη του πυρός «Οι δε λοιποί των νεκρών δεν ανέζησαν, εωσού πληρωθώσι τα χίλια έτη.  
      Τώρα όλοι οι άπιστοι, όλοι εκείνοι που δεν έχουν δεχθεί το Χριστό ως προσωπικό τους Σωτήρα ανασταίνονται και παρουσιάζονται μπροστά στο λευκό θρόνο, για να κριθούν χωρίς καμία ελπίδα. Ούτε ένας πιστός δε βρίσκεται εδώ τώρα. Στο βιβλίο της "Αποκάλυψης" (κεφ.Κ/20, εδ.12) αναφέρεται: «και είδα τούς νεκρούς, μικρούς και μεγάλους, να στέκονται μπροστά στον Θεό, και ανοίχθηκαν τα βιβλία και ανοίχθηκε ένα άλλο βιβλίο, που είναι τής ζωής και κρίθηκαν οι νεκροί από τα γραμμένα μέσα στα βιβλία, σύμφωνα με τα έργα τους».
      Παρουσιάζεται τώρα και ένα άλλο βιβλίο. Τα πολλά βιβλία έχουν τα ονόματα και τα έργα αυτών των απίστων, που θα κριθούν και θα καταδικαστούν στην αιώνια κόλαση. Υπάρχει όμως και ένα άλλο βιβλίο, "το βιβλίο της ζωής". Κάνουμε μια παρένθεση εδώ, για να θυμίσουμε από το ευαγγέλιο «κατά Λουκάν»  (κεφ. Ι/10, εδ. 19 & 20). Λέγει ο Κύριος προς τους μαθητές: «Τώρα λοιπόν βλέπετε, σας δίνω την εξουσία να πατάτε επάνω σε φίδια και σε σκορπιούς και επάνω σε όλη τη δύναμη του εχθρού, κι ασφαλώς εσάς τίποτε απ' αυτά δε θα σας βλάψει. Μα μη χαίρεστε για τούτο, ότι δηλαδή τα πνεύματα υποτάσσονται σε σας, αλλά να χαίρεστε γιατί τα ονόματά σας έχουν γραφτεί στον ουρανό». Αυτό ακριβώς εννοεί εδώ ο Κύριος. Τα ονόματά τους έχουν γραφτεί στο "βιβλίο της ζωής" του ουρανού.
      Γιατί παρουσιάζεται τώρα αυτό το βιβλίο της ζωής;  Παρουσιάζεται για να δουν όλοι οι άπιστοι ότι, αν είχαν πιστέψει στον Ιησού Χριστό, το όνομά τους θα ήταν γραμμένο στο βιβλίο της ζωής και θα ζούσαν αιώνια με τον Κύριο. Δίπλα στο όνομα κάθε πιστού ανθρώπου είναι γραμμένο το έργο του, που δεν είναι άλλο από την πίστη του στον σταυρικό θάνατο του Κυρίου Ιησού Χριστού. Σ’ αυτό στηρίζεται ο πιστός άνθρωπος, στο αίμα που Εκείνος έχυσε πάνω στο σταυρό, στη θυσία που Εκείνος έκανε, την προσφορά η οποία έγινε δεκτή από τον Θεό Πατέρα και ο Χριστός αναστήθηκε για να έχει τη διαβεβαίωση ο κάθε πιστός άνθρωπος ότι δικαιώθηκε ενώπιον του Θεού. Στην επιστολή «προς Ρωμαίους» (κεφ. Δ/4, εδ. 25), αναφέρει ο Απόστολος Παύλος: «όστις παρεδόθη διά τας αμαρτίας ημών και ανέστη διά την δικαίωσιν ημών».
     Αυτή τη βεβαιότητα της λύτρωσης και της Σωτηρίας δια Ιησού Χριστού μπορεί να την πάρει ο καθένας σήμερα, αν το επιθυμήσει, μόνον με ένα βλέμμα πίστεως, όπως ακριβώς την πήρε και ο ληστής πάνω στον σταυρό του Γολγοθά, λίγο πριν πεθάνει (Λουκάς ΚΓ/23: 42).
     Ένα άλλο σημείο, που θα πρέπει να προσέξουμε, είναι πως όταν ο Χριστός πήγε στη Βυθανία, για να αναστήσει το Λάζαρο η Μάρθα του είπε: «Κύριε αν ήσουν εδώ ο αδελφός μου, δεν θα πέθαινε». Ο Κύριος της απάντησε: «Ο αδελφός σου θέλει αναστηθεί». Ξέρω, λέει η Μάρθα «ότι θα ανασταθεί εν τη εσχάτη ημέρα». Όλοι πίστευαν στην ανάσταση των νεκρών κατά την συντέλεια του αιώνος, πλην των Σαδδουκαίων. Ο Κύριος της απαντάει με ευθύ και κατηγορηματικό τρόπο: «Ο Ιησούς είπε σ' αυτήν: Εγώ είμαι η ανάσταση και η ζωή, αυτός που πιστεύει σε μένα, και αν πεθάνει, θα ζήσει» (Ιωάννης ΙΑ/11: 25).
       Ο Λόγος του Θεού είναι κατηγορηματικός, ότι όσοι πέθαναν και ήταν πιστοί είναι πνεύματα στον ουρανό μαζί με το Χριστό. Μπορεί τα σώματά τους να έλιωσαν και χάθηκαν μέσα στη γη, όμως αυτοί δε θα πεθάνουν ποτέ. Κλείνουν τα μάτια του πιστού ανθρώπου εδώ στη γη, για να ανοίξουν σε λίγο μπροστά στην παρουσία του Χριστού στον ουρανό. Ένας κόκκος σίτου πέφτει μέσα στη γη και  σαπίζει όμως δεν πεθαίνει μέσα απ' αυτόν βγαίνει μια νέα ζωή.
      Όταν λοιπόν έρθει ο Κύριος, όσοι είναι ζωντανοί και είναι του Κυρίου, καθώς και εκείνοι που έχουν πεθάνει και ήταν στη ζωή τους του Κυρίου, θ' αρπαγούν απ' Αυτόν, αφού μεταμορφωθούν και λάβουν νέα σώματα, αθάνατα σώματα. «θα αρπαγούμε εν νεφέλες εις απάντησιν του Κυρίου εις τον αέρα και ούτω θέλομεν είσθε πάντοτε μετά του Κυρίου».
    Και ξέρετε πώς καταλήγει εδώ ο Απόστολος Παύλος, για τους Θεσσαλονικείς χριστιανούς που ανησυχούσαν για τους πιστούς που πέθαιναν. "Θα τους φέρει ο Κύριος μαζί του, μην ανησυχείτε γι’ αυτούς,  αλλά παρηγορείτε αλλήλους με τους λόγους τούτους" (Α’ Θεσσαλονικείς Δ/4: 18). ---