Μάρθα & Μαρία

ΜΑΡΘΑ  &  ΜΑΡΙΑ.

 

 

Ευαγγέλιον «κατά ΛΟΥΚΑΝ», κεφ. Ι/10 εδάφ. 38 – 42.

38 Ενώ δε απήρχοντο, αυτός εισήλθεν εις κώμην τινά και γυνή τις ονομαζομένη Μάρθα υπεδέχθη αυτόν εις τον οίκον αυτής. 

39 Και  αύτη  είχεν αδελφήν καλουμένην  Μαρίαν,  ήτις και καθήσασα παρά τους πόδας του Ιησού, ήκουε τον λόγον αυτού. 

40 Η δε Μάρθα ενησχολείτο εις πολλήν υπηρεσίαν και ελθούσα έμπροσθεν αυτού είπε, Κύριε, δεν σε μέλει ότι η αδελφή μου με αφήκε μόνην να υπηρετώ; Ειπέ λοιπόν προς αυτήν να μοι βοηθήση. 

41 Αποκριθείς δε ο Ιησούς, είπε προς αυτήν Μάρθα, Μάρθα, μεριμνάς και αγωνίζεσαι περί πολλά 

42 πλην ενός είναι χρεία, η Μαρία όμως εξέλεξε την αγαθήν μερίδα, ήτις δεν θέλει αφαιρεθή απ' αυτής. 

        ΣΧΟΛΙΑ :

      Η Μάρθα και η Μαρία ήταν αδελφές του Λαζάρου, τον οποίον ανάστησε ο Κύριος από τους νεκρούς και ο οποίος διέμενε με τις δύο αδελφές του, σ' ένα χωριό τη Βυθανία, μερικά χιλιόμετρα έξω από την Ιερουσαλήμ. Μέσα από το Ευαγγέλιο φαίνεται ότι τούτη η οικογένεια διατηρούσε άριστες φιλικές σχέσεις με τον Κύριο και η ιδιαίτερη αυτή σχέση τους, ήταν γνωστή στους Ιουδαίους της περιοχής.

     Μετά λοιπόν από την ανάσταση του Λαζάρου (κατά Ιωάννην», κεφ. ΙΑ/11), από τον Κύριο Ιησού Χριστό, οι δύο αδελφές πλημμυρισμένες από χαρά, καθώς έβλεπαν τον αδελφό τους τον Λάζαρο να είναι και πάλι κοντά τους, ζωντανός, αναστημένος από τους νεκρούς, θέλοντας να εκφράσουν  τον ενθουσιασμό τους, αποφάσισαν να κάνουν μια γιορτή στο σπίτι τους, για να τιμήσουν και να ευχαριστήσουν τον Κύριο και τους μαθητές Του. Ανθρώπινο είναι τούτο, λογικό, πράξη αγάπης, ευγνωμοσύνης. Ας μην λείψει από τη ζωή μας, η ανάλογη συμπεριφορά, όποτε μας δίδεται η ευκαιρία.

     Κάλεσαν τον Κύριο στο σπίτι τους. Τι μεγάλο προνόμιο!  Σίγουρα δεν υπάρχει πιο σωστή επιλογή από αυτή. Έλα Κύριε στο σπιτικό μας. Ω! πόσο το έχει ανάγκη κάθε σπιτικό να καλέσει τον Κύριο να έρθει κοντά του! Αυτός θα "ακουμπήσει" όλα τα προβλήματα, θα δώσει λύσεις θαυμαστές, θα φέρει ειρήνη, θα φέρει χαρά, που τόσο πολύ λείπει, ιδιαίτερα στις ημέρες μας. Ας θυμηθούμε με την ευκαιρία αυτή μια έξυπνη κίνηση που έκανε ένα νιόπαντρο ζευγάρι, που έκανε το γάμο του στην Κανά της Γαλιλαίας (Ιωάννης Β/2: 1-11). Κάλεσε στο γάμο του τον Χριστό. Έστειλε ένα προσκλητήριο και του είπε: "Κύριε, έλα στο γάμο μου". Τι ωραία κίνηση, τι έξυπνη κίνηση. Αχ να την έκαναν όλα τα ζευγάρια, δεν θα φτάναμε εδώ που φτάσαμε, στα διαζύγια, τους χωρισμούς κλπ.
     Εκείνα τα χρόνια η φιλοξενία ήταν πολύ σημαντική. Όταν ερχόταν ο επισκέπτης στο σπίτι τον καλωσόριζαν με φιλί, του έβγαζαν τα σανδάλια, του έπλεναν τα πόδια και του άλειφαν το κεφάλι με αναζωογονητικό αρωματικό λάδι (Λουκάς Ζ/7: 44-47). Έκαναν τα πάντα για να του προσφέρουν το καλύτερο κατάλυμα και την καλύτερη τροφή. Έτσι λοιπόν μια γιορτή μ’ ένα τόσο μεγάλο τιμώμενο πρόσωπο, με τους μαθητές του, συνολικά 13 άτομα θα απαιτούσε και πολύ μεγάλη προετοιμασία. Θα έπρεπε να φροντίσουν και για την τελευταία λεπτομέρεια και όλα αυτά μέσα σε λίγο σχετικά χρόνο.
     Μάρθα και Μαρία λοιπόν είχαν πάρα πολλές δουλειές να κάνουν. Η Μαρία στην αρχή βοηθούσε την αδερφή της, αλλά όταν ήρθε ο Ιησούς τα πράγματα άλλαξαν. Η Μάρθα  καθώς ήταν πολύ τυπική, άριστη νοικοκυρά, ανήσυχο πνεύμα, ξεχώρισε από τη συντροφιά και είχε "δοθεί" ολοκληρωτικά στην υπηρεσία,  προσπαθώντας να μην της διαφύγει καμία λεπτομέρεια, ώστε να μην μείνει τίποτα που να μην το προετοιμάσει. Έτσι λοιπόν είχε μπει μπροστά, είχε λάβει κάθε πρωτοβουλία, για να τα κάνει όλα ωραία, όλα θαυμαστά, θέλοντας να ευχαριστήσει και να εντυπωσιάσει τον Κύριο. Είχε πέσει με τα μούτρα λοιπόν στις δουλειές και δεν της έμενε χρόνος για να ακούει ή να συζητάει  με τον Κύριο.
     Τι κρίμα για την Μάρθα ένας τόσο σημαντικός επισκέπτης στο σπίτι της, κι εκείνη δεν μπορούσε να απολαύσει τη συντροφιά του. Δεν κάθισε να ακούσει τι Εκείνος είχε να πει. Μάλιστα κάτω από το βάρος και το άγχος των εργασιών άρχισε να διαμαρτύρεται στον Κύριο, για τη συμπεριφορά της αδελφής της με τα λόγια: «Κύριε, δεν σε μέλει ότι η αδελφή μου με αφήκε μόνην να υπηρετώ; ειπέ λοιπόν προς αυτήν να μοι βοηθήση».
     Δεν θα πρέπει ποτέ κάτω από το βάρος των καθημερινών βιοτικών αναγκών να παραμελούμε και να  παραγκωνίζουμε τις πνευματικές μας ανάγκες. Η εντολή του Κυρίου είναι: "Προσέχετε δε εις εαυτούς μήποτε βαρυνθώσιν αι καρδίαι σας από κραιπάλης και μέθης και μεριμνών βιωτικών, και επέλθη αιφνίδιος εφ' υμάς η ημέρα εκείνη" (Λουκάς ΚΑ/21: 34). Γενναιόδωρο και φιλότιμο το "πνεύμα" της Μάρθας όμως δεν θα πρέπει να κατέχει την πρώτη, την κυρίαρχη θέση, μέσα στη ζωή μας.  Ο Κύριος μας είπε ότι ο άνθρωπος δεν έχει ανάγκη μόνον τον "άρτον" για να ζήσει, αλλά και κάθε "λόγο Θεού" (Λουκάς Δ/4: 4).

      Κύριε, λέει η Μάρθα, κάνε κάτι πες μια κουβέντα στην αδελφή μου να σηκωθεί να με βοηθήσει, η ώρα πέρασε και δεν προλαβαίνω να τα κάνω όλα μόνη μου. Η απάντηση του Κυρίου γεμάτη αγάπη αλλά και ενδιαφέρον, έμεινε διαχρονική: "αποκριθείς δε είπεν αυτή ο Κύριος Ιησούς, Μάρθα Μάρθα μεριμνάς και θορυβάζεις  τυρβάζεις περι πολλα". Μάρθα, αγωνίζεσαι και έχεις ανακατευθεί με πολλά πράγματα, όμως ένα μόνον χρειάζεσαι. Άραγε τι βλέπει ο Κύριος μέσα στην καρδιά της Μάρθας και της απαντάει με αυτό τον τρόπο; Είμαι βέβαιος ότι βλέπει την προσπάθεια του ανθρώπου να εξιλεωθεί, να ευαρεστήσει το Θεό με τα έργα του,  όμως ο Θεός δεν ευαρεστείται με τίποτα γήινο, ανθρώπινο, προσωρινό, εφήμερο. Ο άνθρωπος δεν ευαρεστεί το Θεό με τα έργα του, αλλά με την πίστη του. Ο Απ. Παύλος στην επιστολή "προς Εφεσίους", κεφ. Β/2, εδ. 8,9, αναφέρει: "Διότι κατά χάριν είσθε σεσωσμένοι διά της πίστεως· και αυτό δεν είναι από σας, Θεού το δώρον, ουχί εξ έργων, διά να μη καυχηθή τις».

        Μάρθα, όσα έργα και αν κάνεις, όσο μεγάλη και αν είναι η προσφορά σου, η υπηρεσία σου, δεν πρόκειται να βρει ανάπαυση η ψυχή σου. Όμως αν έρθεις και καθίσεις στα πόδια Μου, όπως η αδελφή σου η Μαρία, τότε θα μάθεις από Εμένα και αυτή θα είναι η "αγαθή μερίδα", που δεν θα σου αφαιρεθεί ποτέ. Κοίταξε τη Μαρία, πόσο ωραία επιλογή έκανε. Διάλεξε το καλύτερο, διάλεξε την "αγαθή μερίδα", που δεν μπορεί να της την πάρει ποτέ κανένας. Προτίμησε να λάβει πνευματικά αγαθά από τον Κύριο, παρά να του προσφέρει υλικά και αυτό το δικαίωμα δεν μπορεί να της το αφαιρέσει κανένας. Ψυχή, σταμάτησε να αγωνίζεσαι με τους δικούς σου τρόπους και να στηρίζεσαι στα "θρησκευτικά" σου έργα. Κάθισε στα πόδια του Ιησού για να μάθεις. Αυτός θα σου αποκαλύψει ότι έχεις ανάγκη για να ζήσεις.

       Το άγχος της Μάρθας για τα πράγματα τούτης της ζωής την έκανε να είναι μονίμως ανήσυχη. Λίγο νωρίτερα, όταν ποια είχε πεθάνει ο αδελφός της ο Λάζαρος το ίδιο άγχος και ο αυθορμητισμός της την έκαναν να τρέξει εκείνη πρώτη, όταν άκουσε ότι ο Κύριος ερχόταν. Πάλι όμως για να παραπονεθεί: 

     -Κύριε, αν ήσουν εδώ, ο αδελφός μου δεν θα είχε πεθάνει! Ας μη βιαστούμε να την κρίνουμε και να την καταδικάσουμε, γιατί με την επόμενη κουβέντα της εκφράζει την ελπίδα της και τη βαθιά της πίστη στο Θεό: 

    -Ξέρω όμως πως και τώρα, ότι κι αν ζητήσεις από τον Θεό, Αυτός θα σου το δώσει! Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα σ’ εκείνη πρώτα να πει ο Κύριος: «Εγώ είμαι η ανάσταση και η ζωή και καθένας που ζει και πιστεύει σε μένα, δεν πρόκειται να πεθάνει στον αιώνα" (Ιωάννης ΙΑ/11: 25,26). Και σε μια εποχή που όλοι γύρω αναρωτιόνταν για τον Χριστό, άραγε ποιος να είναι;  Να είναι τάχα ο Μεσσίας, να είναι ο Ιωάννης ο Βαπτιστής, ο Ηλίας, ή κάποιος προφήτης (Μάρκος Η/8: 29), η Μάρθα δηλώνει με θάρρος και παρρησία:

      - Εγώ έχω πιστέψει πως εσύ Κύριε είσαι ο Χριστός, ο Υιός του Θεού, που περιμέναμε να έρθει στον κόσμο! Μια από τις πιο δυνατές ομολογίες πίστεως, σ’ ολόκληρη τη Βίβλο, βγήκε από τα χείλη της Μάρθας, πριν ακόμη και από την ομολογία του Πέτρου! (Ματθαίος ΙΣ/16: 16). Μπροστά στον τάφο του αδελφού της η Μάρθα, άλλη μια φορά αφήνει το άγχος της να εκδηλωθεί: 

      - Κύριε, μην ξεχνάς ότι είναι τέσσερις μέρες εκεί μέσα, θα μυρίζει τώρα! 

     Ήταν εκείνη η ημέρα που η Μάρθα είδε τον Κύριο να δακρύζει, μπροστά στον τάφο του αδελφού της. Ο Κύριος δεν δάκρυσε για τον αγαπημένο φίλο του, αφού σε λίγο θα τον ανάσταινε από τους νεκρούς, δάκρυσε για την απιστία του λαού του, ίσως να δάκρυσε και για την ίδια τη Μάρθα, γιατί  αγαπούσε τον Κύριο όμως δεν Τον εμπιστευόταν. Αυτή δεν ήταν που είχε δείξει, μόλις πριν λίγο, την εμπιστοσύνη και τον θαυμασμό της στον Υιό του Θεού; Πού ήταν τώρα η πίστη της; 

    Η νοοτροπία της, ο χαρακτήρας της δεν την άφηναν να είναι σίγουρη για τίποτα, πέρα από τα φαινόμενα. Η Μάρθα συνέχισε να υπηρετεί. Ήταν μια γυναίκα καταπληκτική, πρόθυμη, φιλόξενη, πιστή, θαρραλέα, έξυπνη, ενεργητική, πρακτική και καθόλου συναισθηματική. Σκεφτόταν και ενεργούσε γρήγορα. Είχε πολλά προσόντα, μα το άγχος της να υπηρετήσει τον Κύριό της, το άγχος της για τα γήινα, τα προσωρινά, τα εφήμερα, δεν την άφηνε να απολαύσει την ομορφιά της φιλίας και της συντροφιάς του Κυρίου.
     Όλοι αυτοί οι άνθρωποι που ενεργούν κατά τον ίδιο τρόπο, ποτέ δεν είναι ευτυχισμένοι στη ζωή τους και ποτέ δε νοιώθουν το Χριστό μέσα τους. Θυμίζουν εκείνον τον νέο που έμενε μέσα στο σπίτι του Πατέρα, που ζούσε ηθικά, τίμια, εργαζόταν αδιάκοπα για τον Πατέρα, αλλά δεν είχε χαρά μέσα του, δεν είχε ούτε καν αγάπη για τον αδελφό του. Πόσο χαρακτηριστικά περιγράφει την εικόνα του ο Ευαγγελιστής "Λουκάς" (κεφ. ΙΕ/15, εδ. 25 – 32): 

25 Ήτο δε ο πρεσβύτερος αυτού υιός εν τω αγρώ και καθώς ερχόμενος επλησίασεν εις την οικίαν, ήκουσε συμφωνίαν και χορούς, 

26 και προσκαλέσας ένα των δούλων, ηρώτα τι είναι ταύτα. 

27 Ο δε είπε προς αυτόν ότι ο αδελφός σου ήλθε και έσφαξεν ο πατήρ σου τον μόσχον τον σιτευτόν, διότι απήλαυσεν αυτόν υγιαίνοντα. 

28 Και ωργίσθη και δεν ήθελε να εισέλθη. Εξήλθε λοιπόν ο πατήρ αυτού και παρεκάλει αυτόν. 

29 Ο δε αποκριθείς είπε προς τον πατέρα Ιδού, τόσα έτη σε δουλεύω, και ποτέ εντολήν σου δεν παρέβην, και εις εμέ ουδέ ερίφιον έδωκάς ποτέ διά να ευφρανθώ μετά των φίλων μου. 

30 Ότε δε ο υιός σου ούτος, ο καταφαγών σου τον βίον μετά πορνών, ήλθεν, έσφαξας δι' αυτόν τον μόσχον τον σιτευτόν.

 31 Ο δε είπε προς αυτόν Τέκνον, συ πάντοτε μετ' εμού είσαι, και πάντα τα εμά σα είναι

32 έπρεπε δε να ευφρανθώμεν και να χαρώμεν, διότι ο αδελφός σου ούτος νεκρός ήτο και ανέζησε, και απολωλώς ήτο και ευρέθη. 

     Γιατί συμβαίνει αυτό; Ενώ ευρίσκεται μέσα στο σπίτι του Πατέρα, (Εκκλησία) και εργάζεται αδιάκοπα για τον Κύριο, να μην έχει χαρά μέσα του. Συμβαίνει διότι είναι άλλο πράγμα  να δαπανά κανείς άφθονο χρόνο, για το Χριστό και άλλο πράγμα είναι να δαπανά κανείς, έστω και λίγο χρόνο, με το Χριστό. 

      Θα πρέπει να μας κάνουν ιδιαίτερη εντύπωση τα λόγια τα οποία είπε ο Κύριος στην Εκκλησία της Εφέσου (Αποκάλυψη, κεφ. Β/2, εδ. 2-4): 

2 Εξεύρω τα έργα σου και τον κόπον σου και την υπομονήν σου, και ότι δεν δύνασαι να υποφέρης τους κακούς, και εδοκίμασας τους λέγοντας ότι είναι απόστολοι, και δεν είναι, και εύρες αυτούς ψευδείς 

3 και υπέφερες και έχεις υπομονήν και δια το όνομά μου εκοπίασας, και δεν απέκαμες. 

4 Πλην έχω τι κατά σου, διότι την αγάπην σου την πρώτην αφήκας. 

5 Ενθυμού λοιπόν πόθεν εξέπεσες και μετανόησον και κάμε τα πρώτα έργα, ει δε μη, έρχομαι προς σε ταχέως και θέλω κινήσει την λυχνίαν σου εκ του τόπου αυτής, εάν δεν μετανοήσης. 

      Ξέρω τον κόπο σου, λέγει ο Κύριος, ξέρω την υπομονή που δείχνεις, για χάρη μου υπέμεινες δεινά και δεν απόκαμες, όμως η αγάπη σου δεν είναι όπως ήταν στην αρχή. Είχε μειωθεί η αγάπη, το ενδιαφέρον των πιστών της Εφέσου για τον Κύριο. Είχε στραφεί το ενδιαφέρον της εκκλησίας προς άλλα πράγματα, γήινα και ανθρώπινα, προσωρινά.
    Όσες προσπάθειες και αν κάνει ο άνθρωπος για το Θεό, όσο τυπικός και αν είναι στις υποχρεώσεις του απέναντι στους κανόνες και τις επιταγές της θρησκείας του, δεν πρόκειται ποτέ να βρει ανάπαυση μέσα στην ψυχή του και δεν πρόκειται ποτέ με τα έργα της σάρκας του να ευαρεστήσει το Θεό. Στη Βασιλεία του Θεού κάθε σαρκικό, κάθε γήινο, θα είναι μια "λαμπάδα" που θα μένει σβηστή. Τι θα μένει αναμμένο εκείνη την ημέρα στην παρουσία του Θεού; Μόνον ότι βρεθεί μέσα μας και προέρχεται από το Θεό. Μόνον ό,τι είναι πνευματικό, ό,τι προέρχεται από το Πνεύμα το Άγιο. Αυτή είναι "η αγαθή μερίδα" (εδ. 42), που δεν θα αφαιρεθεί ποτέ από τον άνθρωπο, που θα λάμπει στην αιωνιότητα.
      Εδώ είναι που οι Μάρθες, όλων των εποχών, έντονα διαμαρτύρονται. Μα Κύριε εμείς για ποιόν τα κάνουμε όλα αυτά, από αγάπη για Εσένα δεν τα κάναμε; Πολλοί θα μου πουν κατά την ημέρα εκείνη, λέγει ο Κύριος: "Κύριε, Κύριε, δεν προφητεύσαμε στο όνομά σου, και στο όνομά σου εκβάλαμε δαιμόνια, και στο όνομά σου κάναμε πολλά θαύματα;". (κατά Ματθαίον», κεφ. Ζ/8, εδ. 22). Κύριε για Σένα, για τη δική Σου δόξα δεν τα κάναμε; Η απάντηση του Κυρίου θα είναι συντριπτική : «Και, τότε, θα ομολογήσω σ' αυτούς, ότι: Ποτέ δεν σας γνώρισα, φεύγετε από μένα εσείς που εργάζεστε την ανομία». (Ματθαίος Ζ/8: 23). Η απάντηση του Κυρίου, που είναι ο μόνος που γνωρίζει τι φιλοξενεί ο άνθρωπος μέσα στην καρδιά του, θα είναι ότι δεν τα κάνατε για Μένα, τα κάνατε για τον εαυτόν σας, για επίδειξη, για προβολή, για την ικανοποίηση της σάρκας, του "εγώ" σας. Αυτό συμβαίνει όταν η καρδιά είναι προσανατολισμένη, μόνον, στην "υπηρεσία" και δεν αποβλέπει σε τίποτα παραπέρα.

     Ο Κύριος δεν καταδίκασε την υπηρεσία. Δεν είπε στη Μάρθα : "Άφησέ τα όλα και έλα εδώ". Ασφαλώς και χρειάζεται και η προετοιμασία, η δράση μας, που θα πρέπει να γίνεται με τρόπο ταπεινό, χωρίς προβολή, χωρίς γκρίνιες και παράπονα, όμως δεν θα πρέπει η καρδιά μας και η δραστηριότητά μας να φτάνουν μόνον μέχρις εκεί. Δεν πρέπει όλα αυτά να έχουν την πρώτη θέση μέσα στη ζωή μας. Μέσα στην ιστορία βλέπουμε ότι πολλές εκκλησίες, που έδωσαν την πρώτη θέση στη δράση, με χαρισματικούς ποιμένες, σε λίγο σχετικά χρονικό διάστημα οδηγήθηκαν στην παρακμή, διχάστηκαν, στην ουσία χάθηκαν και έμειναν οι  "Μάρθες", έχοντας ως συντροφιά το νεροχύτη, τις κατσαρόλες και τα τηγανιά των προσπαθειών τους. 

     Η Μαρία η αδελφή της φαίνεται να είναι άνθρωπος, θα λέγαμε "χαμηλών τόνων" και φαίνεται να παίζει σε όλη τούτη την προετοιμασία έναν δευτερεύοντα ρόλο. Αντί να είναι δίπλα στην αδελφή της και να την συναγωνίζεται στις δουλειές, καθώς ο Κύριος βρισκόταν ήδη στο σπίτι τους, είχε αποτραβηχτεί και  καθόταν στα πόδια του Κυρίου Ιησού και άκουγε τα λόγια Του και σίγουρα θα συζητούσε με τον Κύριο και με τους μαθητές διάφορα πνευματικά θέματα. Η Μαρία είχε στρέψει όλο της το ενδιαφέρον, όλο της το "είναι" (νου, ψυχή, καρδιά), στο Πρόσωπο και τη διδασκαλία του Χριστού.
    Ο Κύριος ήταν κατηγορηματικός: "η Μαρία όμως εξέλεξε την αγαθήν μερίδα, ήτις δεν θέλει αφαιρεθή απ' αυτής". Η άλλη μερίδα την οποία είχε επιλέξει η αδερφή της κάποτε θα αφαιρεθεί, όμως η μερίδα που επέλεξε η Μαρία δεν θα αφαιρεθεί ποτέ. Ο Κύριος στο ευαγγέλιο "κατά Ιωάννην", Ι/10, εδ. 28,29 αναφέρει:  "Και εγώ δίδω εις αυτά ζωήν αιώνιον, και δεν θέλουσιν απολεσθή εις τον αιώνα, και ουδείς θέλει αρπάσει αυτά εκ της χειρός μου. Ο Πατήρ μου, όστις μοι έδωκεν αυτά, είναι μεγαλήτερος πάντων, και ουδείς δύναται να αρπάση εκ της χειρός του Πατρός μου".
      Μπροστά σε "εκλογές" βρίσκεται ο χριστιανός καθημερινά. Καλείται με τη ζωή του να εκλέξει τη μία μερίδα ή την άλλη. Ο Κύριος πάντως ήταν κατηγορηματικός. "Εάν μείνητε εν εμοί και οι λόγοι μου μείνωσιν εν υμίν, θέλετε ζητεί ό,τι αν θέλητε, και θέλει γείνει εις εσάς". (Ιωάννης ΙΕ/15: 7). Η σωστή στάση και η σωστή συμπεριφορά είναι ο άνθρωπος να μένει "εν Κυρίω" και "εν τοις λόγοις Του".
       Η Μαρία διάλεξε την "αγαθή μερίδα", το ίδιο έκαναν όλοι οι ήρωες της πίστεως (Εβραίους, κεφ. ΙΑ/11). Ο Ιησούς του Ναυή, ΚΔ/24, εδ.15, μιλώντας προς το λαό τους είπε: "Αλλ' εάν δεν αρέσκη εις εσάς να λατρεύητε τον Κύριον, εκλέξατε σήμερον ποίον θέλετε να λατρεύητε ή τους θεούς, τους οποίους ελάτρευσαν οι πατέρες σας πέραν του ποταμού, ή τους θεούς των Αμορραίων, εις των οποίων την γην κατοικείτε εγώ όμως και ο οίκός μου θέλομεν λατρεύει τον Κύριον".

      Τελικά τι θέλει ο Θεός μέσα στην εκκλησία Tου Μάρθες ή Μαρίες;. Η απάντηση είναι ότι ο Χριστός, μέσα στην εκκλησία Του θέλει Μαρίες, που την πρώτη θέση της καρδιάς τους θα την έχουν παραχωρήσει στον Κύριο, που θα σταθούν κοντά Του, χωρίς κομπασμό, χωρίς επίδειξη, αθόρυβα, με ταπείνωση και όταν θα έρθει η ώρα της υπηρεσίας, γιατί και αυτή χρειάζεται και δεν θα πρέπει να την καταφρονούμε, τότε θα είναι ο ίδιος ο Κύριος που θα υποδείξει, πως θα Tον υπηρετήσουμε και με ποιόν τρόπο. 

      Ας θυμηθούμε άλλη μια φορά την πορεία του Σαύλου (μετέπειτα Αποστόλου Παύλου) προς την Δαμασκό, όπως μας την περιγράφει ο Απόστολος Λουκάς, στο Βιβλίο των "Πράξεων των Αποστόλων". (Πράξεις, κεφ. Θ/9, εδάφ. 1 – 6): 

1 Ο δε Σαύλος, πνέων έτι απειλήν και φόνον κατά των μαθητών του Κυρίου, ήλθε προς τον αρχιερέα 
2 και εζήτησε παρ' αυτού επιστολάς εις Δαμασκόν προς τας συναγωγάς, όπως εάν εύρη τινάς εκ της οδού ταύτης, άνδρας τε και γυναίκας, φέρη δεδεμένους εις Ιερουσαλήμ. 

3 Ενώ δε πορευόμενος επλησίαζεν εις την Δαμασκόν, εξαίφνης ήστραψε περί αυτόν φως από του ουρανού, 

4 και πεσών επί την γην, ήκουσε φωνήν λέγουσαν προς αυτόν Σαούλ, Σαούλ, τι με διώκεις; 

5 Και είπε Τις είσαι, Κύριε; Και ο Κύριος είπεν Εγώ είμαι ο Ιησούς, τον οποίον συ διώκεις, σκληρόν σοι είναι να λακτίζης προς κέντρα. 

6 Ο δε τρέμων και έκθαμβος γενόμενος, είπε Κύριε, τι θέλεις να κάμω; Και ο Κύριος είπε προς αυτόν Σηκώθητι και είσελθε εις την πόλιν, και θέλει σοι λαληθή τι πρέπει να κάμης. 

      Δύο ερωτήματα υποβάλει ο Σαύλος προς τον Θεό : «ποιος είσαι Κύριε;», «τι θέλεις να κάνω;». Τα ίδια ακριβώς ερωτήματα θα πρέπει να κάνει ο κάθε άνθρωπος, προς τον Θεό και είναι ο Θεός εκείνος που, δια του Πνεύματος Του Αγίου, θα του αποκαλύψει τον εαυτόν Του, θα τους αποκαλύψει την αγάπη Του για τον άνθρωπο, εξαιτίας της οποίας άδειασε τον ουρανό και έδωκε ό,τι πολυτιμότερο είχε ο ουρανός, για τη σωτηρία όλων των ανθρώπων. Για να μη χαθεί καθένας που θα πιστέψει σ’ Αυτόν, αλλά να έχει αιώνια ζωή. (Ιωάννης Γ/3: 16). 

     Είναι ο Θεός εκείνος που θα αποκαλύψει στον άνθρωπο τι ακριβώς πρέπει να κάνει μέσα στη ζωή του, για να Τον υπηρετήσει. Αυτή είναι η ώρα της υπηρεσίας. Ας μάθουμε να μην βάζουμε το κάρο, μπροστά από το άλογο.
      Η Μάρθα βρήκε σαν δικαιολογία τις δουλειές του σπιτιού. Τούτη τη δικαιολογία δε την δέχτηκε ο Κύριος. Τίμησε αυτή που κάθισε στα πόδια Του. "Πλην ενός έχεις χρείαν". Ο Κύριος διευκρινίζει ότι αυτό είναι το πρώτο, το σημαντικότερο, το υψηλότερο, το μεγαλύτερο, το πλέον αναγκαίο. Αν αυτό διασφαλίσουμε όλα τα άλλα θα μας προστεθούν."ζητείτε πρώτον την βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνην αυτού και ταύτα πάντα θέλουσι σας προστεθή" (Ματθαίος Σ/6: 33).
    Το μόνιμο και ιδιαίτερο ενδιαφέρον μας για τα πράγματα τούτης της ζωής, που πάντα θα φαίνονται ως "αναγκαία" γίνεται πολλές φορές παγίδα για την πνευματική μας ζωή. Ας προσέχουμε κάθε φορά τις επιλογές μας. Ο Κύριος μας έχει προειδοποιήσει: "Προσέχετε δε εις εαυτούς μήποτε βαρυνθώσιν αι καρδίαι σας από κραιπάλης και μέθης και μεριμνών βιωτικών και επέλθη αιφνίδιος εφ' υμάς η ημέρα εκείνη". (Λουκάς ΚΑ/21 : 34). Ποτέ και σε καμία περίπτωση τα επίγεια δεν μπορούν να συγκριθούν με τα επουράνια.
   Μόνον αν ταπεινά λάβουμε τη θέση της Μαρίας θα μπορέσουμε να αντιληφθούμε το μεγάλο "μυστήριο" (Α΄ Τιμοθέου Γ/3: 16), γιατί ο Χριστός άφησε τη δόξα που είχε στον ουρανό, γιατί ταπεινώθηκε και ήρθε στη γη και έγινε άνθρωπος σαν και μας, "παρεκτός αμαρτίας" (Φιλιππησίους Β/2: 7), γιατί πέθανε πάνω στο Σταυρό, γιατί ο Θεός τον ανάστησε από τους νεκρούς και Τον κάθισε στα δεξιά Του. Αυτή θα είναι η κρίση του Θεού για τον άνθρωπο "ότι το φως ήλθεν εις τον κόσμον και οι άνθρωποι ηγάπησαν το σκότος μάλλον παρά το φως, διότι ήταν πονηρά τα έργα αυτών" (Ιωάννης Γ/3: 19). Αυτή είναι η "αγαθή μερίδα" που θα μας συνοδεύει στον ουρανό και την οποία δεν πρόκειται ποτέ και με τίποτα να μας την αφαιρέσει κανένας.

      "Μάρθα" και "Μαρία", δύο κόσμοι, δύο διαφορετικές αξίες, άλλα ενδιαφέροντα, άλλοι στόχοι, τελείως διαφορετικά αποτελέσματα. ---

     

Η απελευθέρωση του Πέτρου

       Βιβλίο "Πράξεων των Αποστόλων", κεφ. ΙΒ / 12, εδάφ. 1 – 18.

1 Κατ' εκείνον δε τον καιρόν επεχείρησεν Ηρώδης ο βασιλεύς να κακοποιήση τινάς από της εκκλησίας.

2 Εφόνευσε δε διά μαχαίρας Ιάκωβον τον αδελφόν του Ιωάννου.

3 Και ιδών ότι ήτο αρεστόν εις τους Ιουδαίους, προσέθεσε να συλλάβη και τον Πέτρον, ήσαν δε αι ημέραι των αζύμων

4 τον οποίον και πιάσας έβαλεν εις φυλακήν, παραδώσας αυτόν εις τέσσαρας τετράδας στρατιωτών διά να φυλάττωσιν αυτόν, θέλων μετά το πάσχα να παραστήση αυτόν εις τον λαόν.

5 Ο μεν λοιπόν Πέτρος εφυλάττετο εν τη φυλακή εγίνετο δε υπό της εκκλησίας ακατάπαυστος προσευχή προς τον Θεόν υπέρ αυτού.

6 Ότε δε έμελλεν ο Ηρώδης να παραστήση αυτόν, την νύκτα εκείνην ο Πέτρος εκοιμάτο μεταξύ δύο στρατιωτών δεδεμένος με δύο αλύσεις, και φύλακες έμπροσθεν της θύρας εφύλαττον το δεσμωτήριον.

7 Και ιδού, άγγελος Κυρίου ήλθεν εξαίφνης και φως έλαμψεν εν τω οικήματι κτυπήσας δε την πλευράν του Πέτρου εξύπνησεν αυτόν, λέγων σηκώθητι ταχέως. Και έπεσον αι αλύσεις αυτού εκ των χειρών.

8 Και είπεν ο άγγελος προς αυτόν Περιζώσθητι και υπόδησον τα σανδάλια σου. Και έκαμεν ούτω. Και λέγει προς αυτόν Φόρεσον το ιμάτιόν σου και ακολούθει μοι.

9 Και εξελθών ηκολούθει αυτόν, και δεν ήξευρεν ότι το γινόμενον διά του αγγέλου ήτο αληθινόν, αλλ' ενόμιζεν ότι βλέπει όραμα.

10 Αφού δε επέρασαν πρώτην και δευτέραν φρουράν, ήλθον εις την πύλην την σιδηράν την φέρουσαν εις την πόλιν, ήτις αφ' εαυτής ηνοίχθη εις αυτούς, και εξελθόντες διεπέρασαν οδόν μίαν, και ευθύς ο άγγελος ανεχώρησεν απ' αυτού.

11 Και ο Πέτρος συνελθών εις εαυτόν, είπε, Τώρα γνωρίζω αληθώς ότι Κύριος εξαπέστειλε τον άγγελον αυτού και με ηλευθέρωσεν εκ της χειρός του Ηρώδου και όλης της ελπίδος του λαού των Ιουδαίων.

12 Και αφού εσκέφθη, ήλθεν εις την οικίαν Μαρίας της μητρός του Ιωάννου του επονομαζομένου Μάρκου, όπου ήσαν ικανοί συνηθροισμένοι και προσευχόμενοι.

13 Ότε δε ο Πέτρος έκρουσε την θύραν του προαυλίου, προσήλθε θεράπαινα ονομαζομένη Ρόδη, διά να ακούση,

14 και γνωρίσασα την φωνήν του Πέτρου από της χαράς δεν ήνοιξε την πύλην, αλλ' έτρεξε και απήγγειλεν ότι ο Πέτρος ίσταται έμπροσθεν της πύλης.

15 Οι δε είπον προς αυτήν, παραφρονείς. Εκείνη όμως διϊσχυρίζετο ότι ούτως έχει. Οι δε έλεγον, ο άγγελος αυτού είναι.

16 Ο δε Πέτρος επέμενε κρούων. Και ανοίξαντες είδον αυτόν και εξεπλάγησαν.

17 Και σείσας εις αυτούς την χείρα διά να σιωπήσωσι, διηγήθη προς αυτούς πως ο Κύριος εξήγαγεν αυτόν εκ της φυλακής, και είπεν, Απαγγείλατε ταύτα προς τον Ιάκωβον και τους αδελφούς. Και εξελθών υπήγεν εις άλλον τόπον.

18 Αφού δε εξημέρωσεν, ήτο ταραχή ουκ ολίγη μεταξύ των στρατιωτών τι άρα έγεινεν ο Πέτρος.

         ΣΧΟΛΙΑ :

      Πολλές φορές στη ζωή μας αντιμετωπίζουμε καταστάσεις όχι απλά δύσκολες, αλλά κατα-στάσεις που αγγίζουν τα όρια του αδύνατου, του ανυπέρβλητου. Βουνά ορθώνονται τα προβλήματα του σύγχρονου «πολιτισμένου» ανθρώπου. Πολλά τα ερωτήματα: "Τι να κάνω, πώς να τα αντιμετωπίσω;"  Πολλές φορές κάνουμε το λάθος τέτοιου είδους προβλήματα να τα εξετάζουμε μόνον από την εξωτερική τους πλευρά, να τα βλέπουμε με τα μάτια τα σαρκικά και όχι με τα μάτια της πίστης και έτσι να προσπαθούμε με δικές μας δυνάμεις να δώσουμε λύσεις, οδηγώντας τα πράγματα σε πλήρη αποτυχία.

      Κάνουμε ακριβώς το ίδιο λάθος που έκαναν οι εκπρόσωποι των δέκα φυλών, τους οποίους ο Μωυσής είχε στείλει για να κατασκοπεύσουν τη γη της επαγγελίας βιβλίο "Αριθμών" (κεφ. ΙΓ/13 & ΙΔ/14). Δεν πίστεψαν στις υποσχέσεις του Κυρίου ότι θα τους παραδώσει τη γη που επέβλεπαν, παρασύρθηκαν απ' όλα αυτά που είδαν με τα σαρκικά τους μάτια. Πίστεψαν στο φαινόμενο και όχι στη δύναμη του Θεού. Αν και πνευματικοί άνθρωποι, πολλές φορές φαίνεται να αγνοούμε τα λόγια του Αποστόλου Παύλου στην επιστολή "Β΄ Κορινθίους" (κεφ. Ι/10, εδάφ.3-4) στα οποία το Πνεύμα του Θεού, αναφέρει :

3 Διότι αν και περιπατώμεν εν σαρκί, δεν πολεμούμεν όμως κατά σάρκα

4 διότι τα όπλα του πολέμου ημών δεν είναι σαρκικά, αλλά δυνατά συν Θεώ προς καθαίρεσιν οχυρωμάτων.

     Παρατηρούμε τα πράγματα εξωτερικά, τα μελετάμε αποκλειστικά με την ανθρώπινη πεπερασμένη λογική μας, αγνοούμε τη δύναμη του Θεού (Μάρκος ΙΒ/12: 24), την παραγκωνίζουμε και τα αποτελέσματα; Τραγικά, οδυνηρά, ολέθρια. Τα εδάφια 3 & 4 της "Β΄ προς Κορινθίους" επιστολής έρχονται να μας επιβεβαιώσουν, ότι οι αόρατες δυνάμεις του κακού που ενεργούν γύρω μας είναι βαθύτερες και ισχυρότερες από αυτές που είναι ορατές και για να τις αντιμετωπίσουμε, θα πρέπει να διαθέτουμε τα πνευματικά όπλα, που ο λόγος του Θεού έχει ορίσει. (Εφεσίους Σ/6: 11-18). Θα πρέπει να αντλούμε σοφία πέρα από τις δικές μας δυνάμεις, τη λογική μας, τη δύναμή μας. Είναι φυσικό, όταν ατενίζουμε τη ζωή από την εξωτερική της πλευρά, να νιώθουμε πανικό και ανησυχία. Αντίθετα, όταν με πίστη και προσευχή εμπιστευόμαστε τα πρόβληματά μας στο Θεό, μικρά η μεγάλα, ο Θεός είναι ικανός να δώσει λύσεις θαυμαστές χωρίς να δεσμεύεται από τους φυσικού κανόνες ή την ανθρώπινη λογική. Άρα τα ανθρώπινα όπλα είναι δυνατά και αποτελεσματικά μόνον «συν Θεώ». Ας μην ξεχνάμε το Δαβίδ, καθώς βαδίζει εναντίον του σιδηρόφρακτου Γολιάθ. Όλοι έχουν πανικοβληθεί από τον Βασιλιά μέχρι και τον τελευταίο στρατιώτη, καθώς αντικρίζουν το γίγαντα μπροστά τους, ο  Δαβίδ όμως δεν κάνει το  λάθος που κάνουν όλοι αυτοί  να συγκρίνουν τον εαυτόν τους με το Γολιάθ, αλλά συγκρίνει το Γολιάθ με το Θεό. Σκέπτεται πόσο μικρός είναι τούτος ο άνθρωπος μπροστά στη δύναμη του Θεού.
     Πολλές φορές αισθανόμαστε δεσμευμένοι μέσα σε καταστάσεις που δεν μπορούμε να βγούμε απ’ αυτές. Αισθανόμαστε φυλακισμένοι πίσω από βαριές σιδερένιες πόρτες. Βουνά τα προβλήματα, αδιέξοδα, χωρίς να βλέπουμε καν φως στο βάθος του τούνελ, όπως έλεγε και ένας παλιός πολιτικός. Είναι η μεγάλη ώρα, από την οποία δε θα λείψουν οι διάφορες εισηγήσεις του εχθρού. "Που είναι ο Θεός σου; Σε ξέχασε, δε σε ακούει". Η σκέψη με την οποία ο εχθρός γεμίζει το νου και την καρδιά μας είναι: «λησμόνησε να ελεεί ο Θεός; μήποτε εν τη οργή αυτού θέλει κλείσει τους οικτιρμούς αυτού;». Όμως ας έλθουμε «εις εαυτόν» και ας επαναλάβουμε τα ίδια λόγια με τον ψαλμωδό: «Τότε είπα, Αδυναμία μου είναι τούτο, αλλιούται η δεξιά του Υψίστου;» (ψαλμός ΟΖ/77, εδάφ. 9-10).

       Ας μην ξεχνάμε ποτέ ότι τίποτα δεν είναι αδύνατο στα χέρια ου Θεού. Ο Απ. Παύλος ομολογεί: "τα πάντα δύναμαι δια του ενδυναμούντός με Χριστού" (Φιληππησίους Δ/4: 13). Αν ομολογουμένως τις δύσκολες καταστάσεις που αντιμετωπίζουμε, τις αντιμετωπίσουμε σύμφωνα με το Λόγο του Θεού, στηριζόμενοι στην Πρόνοια και την Αγάπη Του, τότε Εκείνος, που είναι ο μόνος δυνάμενος,  είναι ο μόνος που μπορεί να κάνει πράγματα και να δημιουργήσει καταστάσεις μιας θαυμαστής απελευθέρωσης πέρα από εκείνα τα οποία εμείς "ζητούμε ή νοούμε". (Εφεσίους Γ/3: 20), όπως ακριβώς συνέβη και στην περίπτωση του Αποστόλου Πέτρου σύμφωνα με τα παραπάνω αναφερόμενα.

       Ο Λόγος του Θεού μας αναφέρει: «Κατ' εκείνον δε τον καιρόν επεχείρησεν Ηρώδης ο βασιλεύς, να κακοποιήση τινάς από της εκκλησίας». Οι σφοδρές επιθέσεις του σατανά στην Εκκλησία συνεχίζονται και δεν θα παύσουν μέχρι να έρθει ο Κύριος. Αυτή τη φορά ο διωγμός προέρχεται από το βασιλιά Ηρώδη. Ηρώδης δεν ήταν όνομα, αλλά ήταν τίτλος, όπως λέμε "Καίσαρας". Εδώ πρόκειται για τον Ηρώδη τον Αγρίππα τον Α΄, ο οποίος έζησε από το έτος 10 π.Χ, έως 44 μ.Χ.  Είχε γίνει βασιλιάς της Ιουδαίας κατά το χρονικό διάστημα 37 μ.Χ. έως 44 μ.Χ. Ο Ηρώδης ως βασιλιάς των Ιουδαίων, τηρούσε το νόμο του Μωυσή και έκανε μεγάλες προσπάθειες, για να ευχαριστήσει  τους Ιουδαίους. Παράλληλα όμως προσπαθούσε να είναι αρεστός και στους Ρωμαίους κυβερνήτες, οι οποίοι τον είχαν διορίσει. Καίσαρας την εποχή εκείνη ήταν ο Κλαύδιος. Έτσι λοιπόν από τη μία έχτιζε θέατρα, διοργάνωνε αγώνες, για να ικανοποιήσει τους Ρωμαίους και τους Έλληνες, από την άλλη εδίωκε τους Χριστιανούς, για να ικανοποιήσει τους Ιουδαίους. Σ’αυτά τα πλαίσια ξεκίνησε διωγμό εναντίον μερικών μελών της Εκκλησίας και αποκεφάλισε τον Ιάκωβο, τον αδελφό του Ιωάννη. Όταν είδε μάλιστα ότι αυτό ήταν αρεστό στο λαό, θέλησε να συλλάβει και τον Πέτρο.

    Έτσι λοιπόν ο Πέτρος για τρίτη φορά μπαίνει στη φυλακή (οι δύο προηγούμενες φορές αναφέρονται στα κεφάλαια Δ/4 & Ε/5 του βιβλίου των "Πράξεων των Αποστόλων"). Εκείνες τις ημέρες ήταν η γιορτή των «αζύμων». Αυτές οι ημέρες ήταν πριν από το Πάσχα και οι Ιουδαίοι έτρωγαν άζυμα, επειδή για τους Ιουδαίους η ζύμη ήταν απεικόνιση της αμαρτίας. Τις ημέρες αυτές καθώς και το Πάσχα που διαρκούσε οκτώ ημέρες δε γινόταν δίκες, ούτε εκτελέσεις και αυτό έσωσε τη ζωή του Πέτρου.

      Μέσα στη φυλακή ο Πέτρος φυλάσσεται από τέσσερις τετράδες στρατιωτών. Συνολικά 16 άτομα αποτελούσαν τη φρουρά του Πέτρου. Γιατί τόσο αυξημένα μέτρα ασφαλείας; Επειδή την προηγούμενη φορά (βλ. κεφ. Ε/5, εδ. 19, των Πράξεων Αποστόλων), είχε αποδράσει από τη φυλακή κατά τρόπο μυστήριο μετά από επέμβαση του Θεού. Ήταν δεμένος με δύο αλυσίδες και μπροστά από την πόρτα του δεσμωτηρίου υπήρχε άλλη πρόσθετη φρουρά. Με την ανθρώπινη λογική κάθε απόδρασή του ήταν αδιανόητη. Αφού θα περνούσε και η τελευταία ημέρα του Πάσχα, θα εκτελείτο. Όταν λοιπόν έμελλε ο Ηρώδης να παραστήσει αυτόν έμπροσθεν του λαού, την προηγούμενη νύχτα ο Πέτρος κοιμόταν μέσα στη φυλακή. Τούτος ο ύπνος χαρακτηρίστηκε ως "ο θρίαμβος της πίστης". Μόνον εκείνος που έχει την ελπίδα του στον Κύριο μπορεί να ησυχάζει και να κοιμάται κάτω από τόσο δύσκολες συνθήκες. Ο Πέτρος γνώριζε ότι είτε ζωντανός, είτε πεθαμένος θα ήταν πάντα κοντά στον Κύριο και αυτό του έδινε τη χαρά, τη γαλήνη, την ηρεμία, ώστε να μπορεί να κοιμάται, ενώ σε λίγες ώρες θα εκτελείτο. 

     Ενώ ο Πέτρος βρισκόταν στη φυλακή «εγένετο, υπό της Εκκλησίας, ακατάπαυστος προσευχή υπέρ αυτού» (εδ. 5). Να ποια θα πρέπει να είναι η θέση της Εκκλησίας μπροστά στο πρόβλημα του αδελφού. Δεν είναι αυτή μία τυπική πράξη, αλλά μία πράξη πολύ σημαντική, ικανή να κινήσει τον κραταιό βραχίονα του Θεού. Όταν μιλάμε για προσευχή εννοούμε αγώνα προσευχής "ακατάπαυστη προσευχή" (εδ. 5). Γιατί χρειάζεται μια τέτοια προσευχή; Ο Λόγος του Θεού μας εξηγεί:  «διότι τα όπλα του πολέμου ημών δεν είναι σαρκικά, αλλά δυνατά συν Θεώ, προς καθαίρεσιν οχυρωμάτων» (Β΄ Κορινθίους Ι/10: 4).

      Μέσα από αυτό το πλήρες αδιέξοδο της φυλακής μόνον ο Θεός μπορούσε να δώσει λύση και αυτή την παρέμβαση του Θεού την προκάλεσε η Εκκλησία με «ακατάπαυστη προσευχή». Η προσευχή είναι η δύναμη εκείνη που μπορεί να κινήσει το χέρι του Θεού με θαυμαστά αποτελέσματα. Ας φανταστούμε την εικόνα. Η εκκλησία προσεύχεται, ο Πέτρος κοιμάται, ο Θεός αγρυπνά και εργάζεται. Εμείς μπορεί να κοιμόμαστε, αλλά ο Θεός δεν κοιμάται, εργάζεται. "δεν θέλει νυστάξει ουδέ θέλει αποκοιμηθή, ο φυλάττων τον Ισραήλ" (Ψαλμός ΡΚΑ/121: 4). Η θεία παρέμβαση δε θα αργήσει να έρθει. Διαβάζουμε στο κεφάλαιο των "Πράξεων των Αποστόλων" (ΙΒ/12, εδ. 7): «Και ιδού, άγγελος Κυρίου ήλθεν εξαίφνης ....."  

    Αυτός είναι ο τρόπος που ενεργεί ο Θεός. Ξαφνικά όμως συνέβη το αδιανόητο για την ανθρώπινη λογική: «και φως έλαμψε εν τω οικίματι», κτυπήσας δε την πλευρά του Πέτρου ξύπνησε αυτόν λέγων: "σικώθητι ταχέως". «και έπεσαν οι αλύσεις αυτού εκ των χειρών». Και ο άγγελος του είπε: "περιζώσθιτι και υπόδεισον τα σανδάλια σου" «φόρεσον το ιμάτιόν σου και ακολούθημι». Στο εδ. 10 μας αναφέρει : «Αφού δε επέρασαν πρώτην και δευτέραν φρουράν, ήλθον εις την πύλην την σιδηράν την φέρουσαν εις την πόλιν, ήτις αφ' εαυτής ηνοίχθη εις αυτούς και εξελθόντες διεπέρασαν οδόν μίαν, και ευθύς ο άγγελος ανεχώρησεν απ' αυτού».

     Ο Πέτρος, όταν συνήλθε, κατάλαβε ότι ο Κύριος έστειλε έναν άγγελο και τον ελευθέρωσε, από τα χέρια του Ηρώδη. Τι θαυμαστές είναι οι ενέργειες του Θεού, οι οποίες δε δεσμεύονται από τις φυσικές διαστάσεις, τη λογική ή άλλο τι ανθρώπινο. Δεν υπάρχουν «αμπάρες» στη ζωή μας, που ο Θεός δεν μπορεί να τις αποτινάξει. Δεν υπάρχουν αλυσίδες, που ο Θεός να μην μπορεί να τις καταστρέψει, δεν υπάρχουν "πόρτες" που να μη μπορεί να τις ανοίξει. 

     Όταν ο Πέτρος κατάλαβε το θαύμα που είχε γίνει και ότι ήταν ελεύθερος, αισθάνθηκε την ανάγκη να πάει να συναντήσει τα αδέλφια του «τους αγωνιστές της προσευχής» και να τους αναφέρει τα γεγονότα. Στην οικία λοιπόν της Μαρίας, μητέρας του Ιωάννου, του επονομαζόμενου Μάρκου, ήσαν αρκετοί συναθροισμένοι και προσεύχονταν. Πρόκειται για το Μάρκο που έγραψε το ευαγγέλιο. Όταν ο Πέτρος έκρουσε την θύρα, πήγε να ανοίξει η θεράπαινα η Ρόδη, η οποία, όταν άκουσε τη φωνή του Πέτρου, από τη χαρά της δεν του άνοιξε την πόρτα, αλλά έτρεξε να το πει σ’ όλους αυτούς που προσεύχονταν τα καλά νέα. Εκείνοι νόμισαν ότι τρελάθηκε και της είπαν: παραφρόνησες. Εκείνη επέμενε ότι ο Πέτρος είναι που χτυπάει την πόρτα και αυτοί έλεγαν: "Είναι ο άγγελός του".

     Πολλές φορές προσευχόμαστε χωρίς να πιστεύουμε στη δύναμη του Θεού, στη δύναμη της προσευχής και στα θαυμαστά αποτελέσματα που μπορεί αυτή να έχει. Ο Λόγος του Θεού μας προτρέπει να ζητάμε μετά πίστεως, χωρίς να διστάζουμε παντελώς (Ιακώβου Α/1: 6). Η προσευχή θα πρέπει να συνοδεύεται από πίστη. Να μην ξεχνάμε ότι είναι «πιστός ο υποσχεθείς» (Εβραίους Ι/10: 23). Και ας μην ξεχνάμε ότι ο Θεός δύναται να κάνει "υπερ εκπερισσού από όσα εμείς ζητούμε ή νοούμε" (Εφεσίους Γ/3: 20). "Ο Θεός αληθής, και κάθε άνθρωπος ψεύτης" (Ρωμαίους Γ/3: 4).

     Εδώ βλέπουμε τους μαθητές να προσεύχονται, χωρίς πίστη. Όλοι έχουμε την τάση να γινόμαστε άπιστοι, πιστοί, όμως βλέπουμε, πολλές φορές τον Κύριο, που "ερευνά νεφρούς και καρδίας" (Αποκάλυψη Β/2: 23), να απαντά, ακόμα και κει που δεν υπάρχει η αναγκαία πίστη, ακριβώς για να δείξει τη δύναμή Του και να ενισχύσει την πίστη μας. Όταν ανοίγουμε τα χείλη μας και ζητάμε από το Θεό, θα πρέπει να ανοίγουμε και την καρδιά μας και να περιμένουμε την απάντησή Του με εμπιστοσύνη. Αν είχαμε μεγαλύτερη πίστη, αν δείχναμε περισσότερη εμπιστοσύνη στο Θεό, πολλά θαυμάσια πράγματα θα βλέπαμε στη ζωή μας.   

     Όταν άνοιξαν την πόρτα και είδαν τον Πέτρο, εξεπλάγησαν. Ο Πέτρος, αφού τους διηγήθηκε, πως ο Κύριος τον έβγαλε από την φυλακή, τους ζήτησε να μεταφέρουν τα καλά νέα προς τον Ιάκωβο και τους αδελφούς αυτού και στη συνέχεια «εξελθών υπηγεν εις άλλον τόπον». Όταν ο Θεός επεμβαίνει μέσα στη ζωή μας και κάνει θαύματα, θα πρέπει να τα ομολογούμε ενώπιον και των άλλων αδελφών, για να δυναμωθεί η πίστη τους.

    Τα συμπεράσματα που βγαίνουν από το παραπάνω γεγονός, που ο Ευαγγελιστής "Λουκάς", ο Ιατρός μας εξιστορεί, είναι: Όταν αντιμετωπίζουμε τεράστια προβλήματα και μεγάλες δυσκολίες, να μην αρκούμεθα να τα παρατηρούμε εξωτερικά. Τα μάτια μας να μην κολλάνε στη μεγάλη σιδερένια, κλειστή και αμπαρωμένη πόρτα, ούτε στις τέσσερις τετράδες στρατιωτών. Η πόρτα αυτή ποτέ δε θα ανοίξει με τις δικές μας δυνάμεις. Ας ησυχάσουμε στα πόδια του Θεού εμμένοντας στην προσευχή και τότε «τα αδύνατα παρ’ ανθρώποις είναι δυνατά παρά τω Θεό». «ο Θεός είναι ο μόνος δυνάμενος» (Εφεσίους Γ/3: 20). Ο Θεός είναι πιο δυνατός από τις πιο δυνατές αμπάρες και τις πιο ασφαλής φυλακές. Ένας πολύ ωραίος στίχος λέει: "Άνοιξη μπήκε για καλά κι η θάλασσα χαμογελά κι ανθίζουν κήποι εντός μου. Πλάκες που στέκατε βαριές στα μνήματα και στις καρδιές, σας έσπασε ο Χριστός μου". Όλα αυτά συνέβησαν "τω καιρώ εκείνω", όμως δεν ήταν μόνον για τότε αλλά ισχύουν και σήμερα. Ο Θεός είναι και σήμερα ζωντανός, έτοιμος να ενεργήσει και να φανεί δυνατός "εν τω μέσω ημών".

    Μερικοί ίσως ακόμα να είναι αλυσοδεμένοι, καταπιεσμένοι, από φοβερούς και σκληρούς στρατιώτες, που λέγονται αμαρτία, απιστία και σ’ αυτήν την κατάσταση βρίσκονται για πολλά χρόνια. Ο Κύριος και σήμερα περνάει από το "κελί" σου και αν του το ζητήσεις με πολλή αγάπη, θα σου ψιθυρίσει: «ξύπνα και ντύσου...». Αν, ψυχή, ακούς τη φωνή Του σήμερα, σήκω, μην κάθεσαι. "Σήκω ψυχή μου βάλε ρεύμα...." που λέει και ένα τραγούδι. Φώναξε όσο πιο δυνατά μπορείς, όπως ο Βαρτίμαιος στην πόλη της Ιεριχώ. "Ιησού Υιέ του Δαβίδ, ελέησέ με". "Μη φωνάζεις, σταμάτα, ενοχλείς....." έλεγε ο κόσμος γύρω του. Το αποτέλεσμα  σε μία τέτοια ειλικρινή εκζήτηση ήταν: "Και σταθείς ο Ιησούς, είπε να κραχθή" (Μάρκος Ι/10: 49). Δε θα σε προσπεράσει, δε θα σε αγνοήσει ψυχή, σε ξέρει, σε περιμένει. Ο Δαβίδ κράζει: "Αι χείρες σου με έκαμαν και με έπλασαν" (Ψαλμός ΡΙΘ/119: 73).

      Καθώς  ο  Χριστός  περνάει  μπροστά  από  το  "κελί"  σου,  σήκω,   ψυχή,   και   κάνε   τώρα  το πρώτο  βήμα.  Όλα  άλλαξαν  στη   ζωή  του  λεγόμενου  "άσωτου  γιου",   όχι  όταν  κατάλαβε  την κατάστασή του, αλλά  όταν  σηκώθηκε  και  έκανε  το  πρώτο  βήμα  της  επιστροφής. "Θα υπάγω στον Πατέρα μου". Υπάρχει  Πατέρας, υπάρχει Θεός εν τω ουρανώ.  Μην  απελπίζεσαι,  ψυχή,  μην κάθεσαι  και  κλαις  τη μοίρα σου, σήκω  και κάνε το πρώτο βήμα.  Είναι  βέβαιο  ότι ο  Θεός θα τρέξει γρηγορότερα από σένα, για να σε συναντήσει. Είναι κοντά σου, είναι δίπλα σου, θέλει να σε βοηθήσει. Τι μεγάλη παρηγοριά, τι θαυμαστά αποτελέσματα!  Ο Απ. Παύλος  διακηρύττει προς τους Χριστιανούς της Ρώμης:  "εάν ο Θεός ήναι υπέρ ημών, τις θέλει είσθαι καθ' ημών;" (Ρωμαίους Β/2: 31).

     Η ιστορία που αν  αναφέραμε αφορά όλους μας, οποιαδήποτε κι αν είναι η κατάστασή μας. Όσες φορές κι αν την έχουμε επεξεργαστεί με το μυαλό μας και έχουμε πει: «αδύνατον αυτό δε γίνεται» κάνουμε λάθος. Ας σταματήσουμε να βλέπουμε τα πράγματα εξωτερικά και ας μάθουμε να χρησιμοποιούμε  με πίστη το υπερόπλο της προσευχής, φέρνοντας κάθε φορά το πρόβλημά μας, όσο μεγάλο και αν μας φαίνεται ότι είναι, ενώπιον του Κυρίου, ησυχάζοντας, μέσα σε ένα κόσμο ταραχής που ζούμε, έχοντας βαθύτατη πίστη ότι την υπόθεσή μας την έχει αναλάβει ο Κύριος.

     Ο ψαλμωδός μας προτρέπει: "Ανάθεσε στον Κύριο την οδόν σου, και έλπιζε σ' αυτόν, κι αυτός θα ενεργήσει» (Ψαλμός ΛΖ/37, εδ. 5). Ας μάθουμε να μην παρατηρούμε μόνον εξωτερικά τις καταστάσεις που μας απασχολούν, να μην κολλάμε τα μάτια μας στις αλυσίδες, στην κλειστή και αμπαρωμένη εξώπορτα, που ποτέ δε θα ανοίξει με τις δικές μας δυνάμεις, να μην κάνουμε δικούς μας υπολογισμούς και λέμε ότι αυτό είναι αδύνατο, είναι απροσπέλαστο, αλλά ας ησυχάζουμε και ας κάνουμε χρήση του μεγάλου όπλου της προσευχής. Ας εμπιστευτούμε Εκείνον, τον μόνον δυνάμενο και ας ησυχάζουμε. Είναι βέβαιο ότι δε θα αργήσει η ώρα που θα ακούσουμε τη φωνή Του: "Ξύπνα, φόρεσον το ιμάτιόν σου και ακολούθει μοι".---

Ο ΕΚ ΓΕΝΕΤΗΣ ΤΥΦΛΟΣ.

Ο ΕΚ ΓΕΝΕΤΗΣ ΤΥΦΛΟΣ.

Ευαγγέλιον "κατά ΙΩΑΝΝΗΝ", κεφ. Θ/9, εδάφ. 1 - 41. 

1 ΚΑΙ ενώ αναχωρούσε, είδε έναν άνθρωπο τυφλόν εκ γενετής. 

2 Και οι μαθητές του τον ρώτησαν, λέγοντας: Ραββί, ποιος αμάρτησε, αυτός ή οι γονείς του, ώστε να γεννηθεί τυφλός; 

3 Ο Ιησούς αποκρίθηκε: Ούτε αυτός αμάρτησε ούτε οι γονείς του, αλλά, για να φανερωθούν τα έργα τού Θεού σ' αυτόν. 

4 Εγώ πρέπει να εργάζομαι τα έργα εκείνου που με απέστειλε, όσο είναι ημέρα, έρχεται νύχτα, οπότε κανένας δεν μπορεί να εργάζεται. 

5 Ενόσω είμαι μέσα στον κόσμο, είμαι το φως τού κόσμου. 

6 Αφού είπε αυτά, έφτυσε χάμω, και από το φτύσιμο έκανε πηλό, και άλειψε τον πηλό επάνω στα μάτια τού τυφλού 

7 και του είπε: Πήγαινε, νίψου στη μικρή λίμνη τού Σιλωάμ, (που μεταφράζεται: Απεσταλμένος). Πήγε, λοιπόν, και νίφτηκε, και γύρισε βλέποντας. 
8 Και οι γείτονες, και όσοι τον έβλεπαν πρωτύτερα ότι ήταν τυφλός, έλεγαν: Δεν είναι αυτός που καθόταν και ζητιάνευε; 

9 Άλλοι έλεγαν, ότι: Αυτός είναι και άλλοι ότι: Είναι ένας που του μοιάζει εκείνος έλεγε, ότι: Εγώ είμαι. 

10 Του έλεγαν, λοιπόν: Πώς άνοιξαν τα μάτια σου; 

11 Εκείνος αποκρίθηκε και είπε: Ένας άνθρωπος, που λέγεται Ιησούς, έκανε πηλό, και άλειψε τα μάτια μου, και μου είπε: Πήγαινε στη μικρή λίμνη τού Σιλωάμ, και νίψου. Και αφού πήγα και πλύθηκα, ανέκτησα την όρασή μου. 

12 Του είπαν, λοιπόν: Πού είναι εκείνος; Λέει: Δεν ξέρω. 

13 Τον φέρνουν στους Φαρισαίους, αυτόν τον άλλοτε τυφλό. 

14 Και ήταν Σάββατο, όταν ο Ιησούς έκανε τον πηλό, και άνοιξε τα μάτια του. 

15 Τον ρωτούσαν, λοιπόν, ξανά και οι Φαρισαίοι, πώς είδε το φως του. Και εκείνος είπε σ' αυτούς: Έβαλε πηλό επάνω στα μάτια μου, και νίφτηκα και βλέπω. 

16 Μερικοί από τους Φαρισαίους, λοιπόν, έλεγαν: Αυτός ο άνθρωπος δεν είναι από τον Θεό, επειδή δεν τηρεί το Σάββατο. Άλλοι έλεγαν: Πώς μπορεί ένας αμαρτωλός άνθρωπος να κάνει τέτοια θαύματα; Και υπήρχε σχίσμα αναμεταξύ τους. 

17 Λένε ξανά στον τυφλό: Εσύ τι λες γι' αυτόν, επειδή άνοιξε τα μάτια σου; Κι εκείνος είπε, ότι: Είναι προφήτης. 

18 Οι Ιουδαίοι, λοιπόν, δεν πίστεψαν γι' αυτόν ότι ήταν τυφλός και ότι είδε το φως του, μέχρις ότου φώναξαν τους γονείς εκείνου που είδε το φως του 

19 και τους ρώτησαν, λέγοντας: Είναι αυτός ο γιος σας, που λέτε ότι γεννήθηκε τυφλός; Πώς, λοιπόν, τώρα βλέπει; 

20 Οι γονείς του αποκρίθηκαν σ' αυτούς, και είπαν: Ξέρουμε ότι αυτός είναι ο γιος μας, και ότι γεννήθηκε τυφλός 

21 πώς, όμως, τώρα βλέπει δεν ξέρουμε ή, ποιος άνοιξε τα μάτια του, εμείς δεν ξέρουμε αυτός έχει ηλικία, ρωτήστε τον ίδιο αυτός θα μιλήσει για τον εαυτό του. 

22 Αυτά είπαν οι γονείς του, επειδή φοβόνταν τούς Ιουδαίους, για το ότι οι Ιουδαίοι είχαν ήδη συμφωνήσει, αν κάποιος τον ομολογήσει ως Χριστό, να γίνει αποσυνάγωγος. 

23 Γι' αυτό, οι γονείς του είπαν, ότι: Έχει ηλικία, ρωτήστε τον ίδιο. 

24 Φώναξαν, λοιπόν, για δεύτερη φορά τον άνθρωπο που ήταν τυφλός, και του είπαν: Δόξασε τον Θεό εμείς ξέρουμε ότι ο άνθρωπος αυτός είναι αμαρτωλός. 

25 Εκείνος, λοιπόν, αποκρίθηκε και είπε: Αν είναι αμαρτωλός δεν ξέρω, ένα ξέρω, ότι ήμουν τυφλός, και τώρα βλέπω. 

26 Του είπαν δε ξανά: Τι σου έκανε; Πώς άνοιξε τα μάτια σου; 

27 Τους αποκρίθηκε: Σας είπα ήδη, και δεν ακούσατε, γιατί πάλι θέλετε να το ακούτε; Μήπως κι εσείς θέλετε να γίνετε μαθητές του; 

28 Τον χλεύασαν, λοιπόν, και είπαν: Εσύ είσαι μαθητής εκείνου, εμείς όμως, είμαστε μαθητές τού Μωυσή 

29 εμείς ξέρουμε ότι ο Θεός μίλησε στον Μωυσή τούτον, όμως, δεν ξέρουμε από πού είναι. 

30 Ο άνθρωπος αποκρίθηκε και τους είπε: Κατά τούτο, μάλιστα, είναι το θαυμαστό, ότι εσείς δεν ξέρετε από πού είναι, και μου άνοιξε τα μάτια. 

31 Και ξέρουμε ότι ο Θεός αμαρτωλούς δεν ακούει, αλλά, αν κάποιος είναι θεοσεβής, και κάνει το θέλημά του, αυτόν ακούει. 

32 Από τον αιώνα δεν έχει ακουστεί, ότι κάποιος έχει ανοίξει τα μάτια ενός που γεννήθηκε τυφλός. 

33 Αν αυτός δεν ήταν από τον Θεό, δεν θα μπορούσε να κάνει τίποτε. 

34 Αποκρίθηκαν και του είπαν: Εσύ γεννήθηκες ολόκληρος μέσα σε αμαρτίες, και εσύ διδάσκεις εμάς; Και τον έβγαλαν έξω. 

35 Ο Ιησούς άκουσε ότι τον έβγαλαν έξω, και όταν τον βρήκε, του είπε: Εσύ πιστεύεις στον Υιό τού Θεού; 

36 Εκείνος αποκρίθηκε και είπε: Ποιος είναι, Κύριε, για να πιστέψω σ' αυτόν; 

37 Και ο Ιησούς είπε σ' αυτόν: Και τον είδες, κι αυτός που μιλάει μαζί σου, εκείνος είναι. 

38 Κι εκείνος είπε: Κύριε, πιστεύω. Και τον προσκύνησε. 

39 Και ο Ιησούς είπε: Εγώ για κρίση ήρθα σε τούτο τον κόσμο, για να βλέπουν αυτοί που δεν βλέπουν, και για να γίνουν τυφλοί αυτοί που βλέπουν. 

40 Και τα άκουσαν αυτά, όσοι από τους Φαρισαίους ήσαν μαζί του, και του είπαν: Μήπως κι εμείς είμαστε τυφλοί; 

41 Ο Ιησούς είπε σ' αυτούς: Αν ήσασταν τυφλοί, δεν θα είχατε αμαρτία τώρα, όμως, λέτε ότι: Βλέπουμε η αμαρτία σας, λοιπόν, μένει. 

       ΣΧΟΛΙΑ : 

      Καθώς ο Κύριος βάδιζε στο δρόμο του, είδε έναν άνθρωπο, ο οποίος ήταν εκ γενετής τυφλός. Το περιστατικό αυτό έλαβε χώρα, όταν ο Ιησούς έφευγε από το Ναό. Ο Λόγος του Θεού μας πληροφορεί ότι ο άνθρωπος αυτός είχε γεννηθεί τυφλός και αυτό, για να εκτιμήσουμε πόσο σοβαρή ήταν η κατάστασή του και πόσο μεγάλο ήταν το θαύμα που έγινε. Πρόκειται για μία αληθινή και ταυτόχρονα συμβολική ιστορία. Ο εκ γενετής τυφλός αντιπροσωπεύει όλους μας. Η αμαρτία μας τύφλωσε, μας έκλεισε τα μάτια, επέφερε σύγχυση στο νου του ανθρώπου με αποτέλεσμα να μην γνωρίζουμε γιατί ήρθαμε, γιατί υπάρχουμε και πού πορευόμαστε. Σ' αυτή την κατάσταση της απόλυτης τυφλότητας στην οποία ζούσαμε, ο Θεός δεν μας εγκατέλειψε. Αντίθετα μας αγάπησε τόσο πολύ ώστε "ώστε έδωκε τον Υιόν αυτού τον μονογενή, διά να μη απολεσθή πας ο πιστεύων εις αυτόν, αλλά να έχει ζωήν αιώνιον" (Ιωάννης Γ/3: 16). 

       Παρατηρούμε ότι στην όλη ιστορία εμπλέκονται διάφορα πρόσωπα ή ομάδες ανθρώπων. Πρώτα – πρώτα, τους μαθητές, στη συνέχεια τον τυφλό, τους Φαρισαίους, τους γονείς του τυφλού και βεβαίως τον Κύριο. Με την παρούσα μελέτη θα θέλαμε να εξετάσουμε με προσοχή τη θέση που έλαβε καθένας απ΄ αυτούς, καθώς είδαν, άκουσαν ή συμμετείχαν στο περιστατικό. Ο καθένας τους αντιπροσωπεύει μια κατηγορία ανθρώπων που υπήρχε τότε, αλλά και που σήμερα υπάρχει στον κόσμο γύρω μας. 

        1/ ΟΙ ΜΑΘΗΤΕΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ. 

    Οι μαθητές του Κυρίου καθώς αντίκρυσαν τον ταλαίπωρο τούτο εκ γενετής τυφλό, γεμάτοι περιέργεια ρώτησαν: "Ραββί, ποιος αμάρτησε, αυτός ή οι γονείς του, ώστε να γεννηθεί τυφλός;"  Εντύπωση μας δημιουργεί η περίεργη τούτη ερώτηση, αλλά και η όλη "φιλολογία" των μαθητών απέναντι στον πόνο του συνανθρώπου τους. Πουθενά δε φαίνεται να εκδηλώνεται κάποιο ενδιαφέρον για τον άνθρωπο αυτόν που υποφέρει, κάποια συγκίνηση, κάποια συμπάθεια, κάποιο έλεος, κάποια λόγια αγάπης. Όλα αυτά τα σκέπασε μια θεολογική περιέργεια και άρχισαν να «φιλοσοφούν». 

     Πόσο απογοητευτική είναι η στάση αυτή των μαθητών μπροστά στο θέαμα ενός ανθρώπου που πάσχει, που υποφέρει, που έχει ανάγκη τη συνδρομή του συνανθρώπου του! Δυστυχώς υπάρχουν πολλοί τέτοιοι άνθρωποι γύρω μας, ακόμα και μέσα από την εκκλησία του Ιησού Χριστού που αντί να βοηθούν τους άλλους σε μια δύσκολη στιγμή της ζωής τους, αρέσκονται στο να σχολιάζουν και να λένε διάφορα. Από καθαρή λοιπόν φιλοσοφία –περιέργεια-, πήραν τα μάτια από τον ανήμπορο αυτό άνθρωπο, δηλαδή τον αγνόησαν και τα έστρεψαν στον Κύριο, τον οποίον με πολύ περιέργεια ρώτησαν: «Διδάσκαλε ποιος αμάρτησε και γεννήθηκε αυτός τυφλός, ο ίδιος ή οι γονείς του;». 

      Αλήθεια, αυτό είναι που θα πρέπει να μας απασχολεί μπροστά στον πόνο, τη θλίψη, την ανέχεια του συνανθρώπου μας; Οι μαθητές δεν είχαν καμία απολύτως αμφιβολία ότι κάποιος είχε αμαρτήσει, για να βρίσκεται αυτός ο άνθρωπος σε μια τόσο τραγική κατάσταση. Μάλιστα στο συγκεκριμένο περιστατικό έχουν περιορίσει και τον κύκλο των «υπόπτων», «αυτός ή γονείς αυτού» και καλούν τον Κύριο να εκλέξει έναν από τους δύο, ως υπαιτίους. Περιμένουν να λάβουν την απάντηση και να συνεχίσουν με ήσυχη τη συνείδησή τους το δρόμο τους, αφήνοντας τον άνθρωπο αυτό να διαχειριστεί μόνος του, το μαύρο σκοτάδι της ζωής του.

     Ίδια νοοτροπία, ίδιος τρόπος σκέψης, με τους τέσσερις εκείνους φίλους του Ιώβ (Παλαιά Διαθήκη), που είχαν έρθει, για να τον παρηγορήσουν, όταν πληροφορήθηκαν τις τρομερές συμφορές, που τον είχαν χτυπήσει στη ζωή του. Μία άποψη τους διέκρινε όλους: "Για να σου συμβούν Ιώβ, τόσο μεγάλες συμφορές, άρα πρέπει να είσαι πολύ αμαρτωλός άνθρωπος". Τους ανθρώπους αυτούς ο Λόγος του Θεού τους χαρακτήρισε "άθλιους παρηγορητές" (Ιώβ ΙΣ/16: 2). 

      Πολλοί άνθρωποι υπήρχαν «τω καιρώ εκείνω», αλλά και πολλοί άνθρωποι υπάρχουν στις ημέρες μας που έχουν τις ίδιες απόψεις, όσον αφορά το πρόβλημα του πόνου, της αρρώστιας, της μεγάλης δοκιμασίας. Θεωρούν ότι όλα αυτά δεν είναι τίποτα άλλο παρά ο καρπός κάποιας ή κάποιων αμαρτιών και μάλιστα, όσο πιο μεγάλη η δοκιμασία, τόσο πιο μεγάλη είναι η αμαρτία, που «κρύβεται» πίσω απ’ αυτήν. Όλα αυτά δεν είναι τίποτα άλλο από ανθρώπινες ανόητες, επιπόλαιες εκτιμήσεις. 

     Η άποψη αυτή πέρα των άλλων θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως απόλυτα αντί βιβλική. Εκείνο που είναι φανερό μέσα από το Λόγο του Θεού είναι το γεγονός ότι η αρρώστια, ο πόνος και ο θάνατος ήρθαν στον κόσμο σαν αποτέλεσμα της ανθρώπινης αποστασίας από το Θεό. Σε καμία όμως περίπτωση αυτό δε σημαίνει ότι κάθε φορά που κάποιος υποφέρει. οπωσδήποτε αυτό οφείλεται σε κάποια συγκεκριμένη αμαρτία που διέπραξε.

      Ίσως πει κάποιος ότι πολύ αυστηρά κρίνουμε τους μαθητές του Κυρίου. Η απάντηση είναι όχι. Δεν ήταν πρώτη φορά που έκαναν τα ίδια μεγάλα λάθη. Δεν ήταν η πρώτη φορά που έμεναν ασυγκίνητοι μπροστά στον ανθρώπινο πόνο. Ας θυμηθούμε το περιστατικό που αναφέρεται στο Ευαγγέλιο «κατά Ματθαίον» (κεφ. ΙΕ/15, εδ. 21 - 28). Πρόκειται για τη γνωστή εκείνη ιστορία μας Χαναναίας μάνας, που ακολουθούσε τον Κύριο, τον παρακαλούσε και φώναζε με όλη τη δύναμη της ψυχής της: «Ελέησέ με Κύριε, Υιέ του Δαβίδ. Η θυγατέρα μου βασανίζεται από δαιμόνιο». Ο Κύριος δεν της απαντούσε. Υπάρχει ψυχή που να έκραξε ειλικρινά στον Κύριο και να μην απάντησε; Όχι, δεν υπάρχει. Ο Κύριος θα απαντήσει στην κατάλληλη ώρα, που μόνον Εκείνος τη γνωρίζει. Πολλές φορές δεν απαντά αμέσως  σύμφωνα με τις δικές μας επιθυμίες. Τούτη τη στάση του Κυρίου πολλές φορές την ερμηνεύουμε λανθασμένα, ως αδιαφορία. Ίσως ο Κύριος θέλει να δοκιμάσει και να ενισχύσει την πίστη αυτής της γυναίκας. Έχει τα δικά Του σχέδια ο Κύριος, τα οποία σε μας πολλές φορές, είναι ανεξερεύνητα (Ρωμαίους ΙΑ/11: 33).

     Ποια η στάση των μαθητών μπροστά στον ανθρώπινο πόνο; Μπροστά στο δράμα μιας δυστυχισμένης μάνας. Τι τραγικό! «Διδάσκαλε, του είπαν, απόλυσέ την, διώξε την, γιατί μας ενοχλεί» (εδάφ. 23). Δεν θα κάνουμε άλλα σχόλια, καθώς τα πράγματα μιλούν από μόνα τους. Όμως ένα ερώτημα ορθώνεται. Άραγε από τότε μέχρι σήμερα άλλαξαν νοοτροπία οι μαθητές (όλοι εκείνοι που ακολουθούν τον Κύριο και πιστεύουν σ’ Αυτόν), ή μήπως παραμένουν οι ίδιοι; Πώς αντικρίζουν τον πόνο των άλλων εκείνοι που λένε ότι είναι δικοί Του. Με θεωρία; με φιλοσοφία; με προβολή του εαυτού μας; Όσοι λένε ότι είναι δικοί Του, θα πρέπει, «καθώς Εκείνος περιεπάτησε και αυτοί να περιπατούν». (επιστολή Α΄ Ιωάννου Β/2: 6). Θα πρέπει να νιώθουμε τον πόνο των άλλων και στο μέτρο των δυνατοτήτων μας να βοηθούμε και να συμβάλουμε στην εξεύρεση κάποιων λύσεων. Οφείλουμε να ζεστάνουμε την πονεμένη ψυχή, να τους απαλύνουμε τον πόνο με το χάδι της αγάπης μας, με το έμπρακτο ενδιαφέρον μας, τη συμπάθειά μας. 

       2/ Ο ΤΥΦΛΟΣ ΖΗΤΙΑΝΟΣ. 

       Ας ασχοληθούμε τώρα και με τον τυφλό. Ο άνθρωπος αυτός δεν είχε δει ποτέ το φως. Αλήθεια ποιος από εμάς, που ο Θεός μας έδωσε τη χάρη να βλέπουμε, μπορεί να συλλάβει το μέγεθος της τραγωδίας τούτου του ανθρώπου; Ν' ακούς να μιλάνε για το θαυμάσιο τριαντάφυλλο και να μην μπορείς να το δεις. Να νιώθεις τη γαλήνη του ανοιξιάτικου πρωινού, αλλά να μην μπορείς να δεις; Τρομερό! Όλη η ζωή του δυστυχισμένου αυτού ανθρώπου αναλώθηκε με το να είναι σε μια γωνιά καθισμένος, προσπαθώντας να ζήσει από το έλεος των σκληρόκαρδων Ιουδαίων. Όμως κάποια ευλογημένη στιγμή της ζωή του πέρασε από κοντά του ο Ιησούς Χριστός. Κάποια στιγμή ο Χριστός περνάει κοντά, δίπλα από κάθε άνθρωπο και τότε όλα πλέον εξαρτώνται από εσένα προσωπικά. Ή θα φωνάξεις δυνατά: «Ιησού, υιέ του Δαβίδ, ελέησε με» (Μάρκος Ι/10: 47), ή θα Τον παραβλέψεις και θα φύγει. 

     Ο Κύριος τον είδε. Αχ αυτό το μάτι του Κυρίου όλα τα βλέπει. Είδε το δίλεπτο της χήρας (Λουκάς ΚΑ/21: 2), είδε τον Ζακχαίο πάνω σε μια συκομουριά (Λουκάς ΙΘ/19: 4). Όλα τα βλέπει το μάτι του Κυρίου. Καθώς ο Κύριος βρισκόταν κοντά στον τυφλό, έφτυσε κάτω και αφού έκανε λίγη λάσπη και έχρισε με αυτή τα μάτια του τυφλού. Εκείνος που έφτιαξε τα πάντα για άλλη μια φορά έπλασε δυο μάτια, μέσα από τη λάσπη. Όμως ο τελευταίος λόγος ανήκει στον άνθρωπο, ανήκει στην πίστη του τυφλού. Για να γίνει ένα θαύμα χρειάζεται η άπειρη δύναμη του Θεού, αλλά και η μικρή πίστη του ανθρώπου. Για να γίνει το θαύμα χρειάζεται και δική μας συμμετοχή, που είναι η εμπιστοσύνη που θα δείξει ο άνθρωπος στο Θεό.

     Πόσο μοιάζει τούτη η ψυχή με ανθρώπους που καθημερινά μας περιβάλλουν και των οποίων το σκοτάδι έχει σκεπάσει τα πνευματικά τους μάτια. Δεν γνωρίζουν γιατί υπάρχουν, πιο είναι το νόημα της ζωής τους και που πηγαίνουν και που θα καταλήξουν. Πολλοί σοφοί, μεγάλα πνευματικά αναστήματα πέρασαν από τη γη μας μα κανείς δεν έδωσε τις απαντήσεις που ζητάει ο άνθρωπος. Κανείς δε φώτισε τα πνευματικά του μάτια γιατί όλοι αυτοί, "ήταν φώτα, μύρια φώτα, μα δεν ήτανε το φως".

      Πρέπει να ομολογήσουμε πως η δοκιμασία του τυφλού ήταν μεγάλη. Δεν ήταν μια "στιγμή πίστεως" αλλά ήτανε μια "πορεία πίστεως". Καθώς, υπακούοντας στην εντολή του Κυρίου, βάδιζε προς την κολυμπήθρα του Σηλωάμ, σε κάθε του βήμα χίλιες δυο αντιδράσεις θα ένιωθε μέσα του, από τα γέλια του κόσμου, από τον παράξενο τρόπο που διάλεξε ο Κύριος να του χαρίσει το φως του, τις φωνές του εχθρού για να τον γυρίσει πίσω κ.ά. όμως αυτός δεν πτοήθηκε και κάποια στιγμή έφτασε στην κολυμπήθρα του Σηλωάμ (σημαίνει απεσταλμένος από το Θεό) και εκεί είδε το φως του. Αλήθεια πόσοι άνθρωποι ξεκίνησαν για την «κολυμπήθρα του Σηλωάμ», αλλά δεν έφτασαν ποτέ γιατί δεν πίστεψαν; Πόσοι άνθρωποι είπαν: «θα σε ακολουθήσω Κύριε όπου αν πας» (Λουκάς Θ/9: 57), αλλά στη δύσκολη στιγμή είπαν, «δεν γνωρίζω τον άνθρωπο» (Ματθαίος ΚΣ/26: 74), όπως έκανε ο Πέτρος, όταν είχαν συλλάβει τον Κύριο Ιησού Χριστό.

     Ένας ολόκληρος Πέτρος που είδε, που άκουσε, που γνώρισε, δειλιάζει μπροστά σε μια παιδίσκη και απαρνείται τον Κύριό του. Όμως στη ζωή του Πέτρου υπάρχει και το «έκλαυσεν πικρώς» (Λουκάς ΚΒ/22: 62). Και αν ακόμα, ψυχή, πέσεις στην πορεία προς την κολυμπήθρα του Σηλωάμ, σήκω επάνω, μετανόησε, κλάψε και συνέχισε την πορεία, που Εκείνος μέσα από το Λόγο Του σου έχει υποδείξει. Στην αντίθετη περίπτωση η λάσπη θα μείνει λάσπη στα πνευματικά σου μάτια και το φως δε θα έλθει ποτέ. 

      Εντύπωση μας κάνει και ο τρόπος τον οποίο ακολούθησε ο Κύριος, για να θεραπεύσει τούτον τον τυφλό άνθρωπο. Πολλούς τυφλούς είχε θεραπεύσει ο Κύριος. Σε άλλους ένα λόγο είχε πει και είχαν γίνει καλά, άλλους ακουμπώντας τους τα μάτια τους έγιναν καλά. Στη συγκεκριμένη περίπτωση βλέπουμε να ακολουθεί μια ολόκληρη διαδικασία. Έφτυσε κάτω, έκανε λάσπη, έχρισε τα μάτια του τυφλού, κατόπιν του είπε να πάει στην Κολυμπήθρα του Σηλωάμ, για να πλύνει τη λάσπη από τα μάτια του. Άραγε γιατί όλα αυτά; Είχε ανάγκη ο Κύριος από τη λάσπη και το νερό; Όχι βέβαια. Ένας μόνον λόγος Του αρκούσε για να γίνει το θαύμα. Χρειάζεται όμως, όπως είπαμε και η συμμετοχή του ανθρώπου, στη δημιουργία ενός θαύματος. 

      Εδώ φαίνεται ότι ο Κύριος ακολουθεί όλη αυτή τη διαδικασία, για να ενισχύσει την υπακοή και να εκδηλωθεί η πίστη του συγκεκριμένου τυφλού. Γνωρίζει τις ανάγκες του καθενός μας ο Κύριος και ενεργεί ανάλογα με την ιδιαίτερή μας ανάγκη και την ιδιαίτερη αδυναμία μας. Θα δει ο καλός βοσκός την ανάγκη που έχει ένα πρόβατο, μικρό, κουτσό, αδύναμο και σε αντίθεση με τα άλλα, θα σκύψει, θα το βάλει στους ώμους Του, θα το περιποιηθεί ιδιαίτερα, ακόμα και όταν τα άλλα πρόβατα θα του λένε: "Άφησέ το αυτό, μην απασχολείσαι μ’ αυτό". Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι. Δεν έχουμε όλοι τις ίδιες ανάγκες. Τις ιδιαίτερες ανάγκες μας τις γνωρίζει μόνον ο Κύριος. Το απρόσεκτο και άσπλαχνο πολλές φορές μάτι του αδελφού μας δεν μπορεί να τις διακρίνει. Γι’ αυτό ακριβώς το λόγο δεν έχει νόημα να μένουμε κωλυμένοι σε κάποιες τυπικές διαδικασίες και να λέμε: "Α! αν δε γνώρισες Αυτόν, αν δεν έκανες εκείνο, αν δε σου έβαλε λάσπη και αν μόνον σε ακούμπησε ο Κύριος, ή μόνον ένα λόγο σου είπε και δε σου είπε να πας στην Κολυμπήθρα τη συγκεκριμένη ο Κύριος, τότε αμφιβάλω αν είσαι δικό Του, αν σ' έχει σώσει". Αυτά είναι ανθρώπινα μέτρα και σταθμά, επιπόλαιες και μάταιες σκέψεις. Ο Κύριος έχει τους δικούς Του τρόπους. Είναι "ανεξερεύνηται αι βουλαί του Κυρίου" (Ρωμαίους ΙΑ/11: 33). Για τον καθένα υπάρχει ένα ξεχωριστό μονοπάτι, που έχει σχέση με τις ξεχωριστές του ανάγκες. 

       3/ ΟΙ ΦΑΡΙΣΑΙΟΙ. 

    Ο τυφλός άνθρωπος που θεραπεύτηκε προκαλεί αμηχανία στους Φαρισαίους, εξαιτίας της δύναμης που φανέρωσε ο Κύριος Ιησούς Χριστός. Από τη στιγμή που δε μπορούσαν ν' αρνηθούν το θαύμα αναζητούσαν να βρουν κάποιο σφάλμα στην όλη διαδικασία. Στην προσπάθειά τους αυτή σκέφτηκαν ότι η θεραπεία είχε γίνει ημέρα Σάββατο. Το θέμα γι' αυτούς δεν ήταν τι έχει γίνει, αλλά πότε έγινε αυτό και με ποιο τρόπο. Έτσι όχι μόνον δεν τους άγγιξε το μεγάλο και μοναδικό αυτό θαύμα, αλλά φαίνονται να είναι και πάρα πολύ ενοχλημένοι και δυσαρεστημένοι από το θαύμα και μάλιστα αυτήν τη δυσαρέσκειά τους δεν έχουν καμία πρόθεση να την κρύψουν. Γι’ αυτούς θα ήταν προτιμότερο να έμενε ο άνθρωπος αυτός στο σκοτάδι, παρά τώρα που έγινε καλά και αποτελεί μια ζωντανή μαρτυρία, που έρχεται να ανατρέψει τις θρησκευτικές τους παραδόσεις και προκαταλήψεις. 

    Αυτός ο τρόπος σκέψης και αυτή η τυπική και εγωκεντρική συμπεριφορά ποτέ δεν έλειψε. Πολλές φορές οι άνθρωποι έκλεισαν τα μάτια στο φως. Πολλές φορές εμποδίσαμε το Θεό να μας ευλογήσει, προκρίνοντας διάφορες προλήψεις, συμφέροντα, εγωισμούς, που μπήκαν μπροστά και έκλεισαν το δρόμο και απέτρεψαν τη μεγάλη συνάντηση με Εκείνον. Με την συνείδηση τους πωρωμένη, όχι μονάχα δε δέχονται το φως, αλλά και με κάθε τρόπο προσπαθούν να πείσουν για το σκοτάδι. Μ' ένα πνεύμα ειρωνείας ο θεραπευμένος τους απαντά: "Μήπως και σεις θέλετε να γίνετε μαθητές Του;" Η απάντησή τους ήταν λόγια προσβλητικά, υποτιμητικά. Ο Κύριος μας έχει προειδοποιήσει: "Μακάριοι είσθε, όταν σας ονειδίσωσι και διώξωσι και είπωσιν εναντίον σας πάντα κακόν λόγον ψευδόμενοι ένεκεν εμού" (Ματθαίος Ε/5: 11). 

      Αρχικά προσπαθούν ν' αποσπάσουν από τον ίδιο τον θεραπευμένο ή από τους γονείς τους έναν λόγο που θα τους επιτρέψει ν' αμφισβητήσουν το θαύμα και όταν δεν τα καταφέρνουν να τους κάνουν να το αρνηθούν, καταβάλουν κάθε προσπάθεια για να μειώσουν Εκείνον που έκανε το θαύμα. "Δεν λέγομεν ημείς καλώς ότι Σαμαρείτης είσαι συ και δαιμόνιον έχεις;" (Ιωάννης Η/8: 48). "εμείς ξέρουμε ότι ο άνθρωπος αυτός είναι αμαρτωλός" (Ιωάννης Θ/9: 24). Πόσο παράλογη είναι η απιστία! 

       Πόσες φορές γύρω μας δε βλέπουμε να πετάγεται ένα έργο στο καλάθι της παραγνώρισης και της δυσφήμισης, γιατί αυτός που το έκανε δεν μας είναι συμπαθής ή δεν είναι δικό μας. Αυτό ακριβώς έκαναν και οι Ιουδαίοι του αναγνώσματος μας. Παραγνώρισαν το θαύμα, επειδή στον κατάλογο των εγκεκριμένων από τους ίδιους θεολόγους τους, δεν υπήρχε το όνομα Ιησούς. Το μόνιμο ερώτημά τους ήταν: «δεν εξεύρομε πόθεν είναι ούτος» (Ιωάννης Ζ/7: 27). Μα το θαυμαστό, το μοναδικό του έργο που έγινε δεν σας ενδιαφέρει; Όχι, η ταυτότητα του μας ενδιαφέρει και επειδή δεν ανήκει στους δικούς μας, άρα ούτε αυτός αξίζει, ούτε το έργο του. Μα …. τόλμησε να πει ο γιατρεμένος: "Σταμάτα, εσύ δεν ξέρεις...." πόση μεροληψία, πόσο μεγάλη απιστία!  

    Ο καλύτερος τρόπος για την αντιμετώπιση αυτών των σκοταδιστικών οργάνων δεν είναι οι ατέλειωτες συζητήσεις μαζί τους, που κανένα νόημα δεν έχουν, αφού πρόκειται για "τυφλούς, τα ώτα, το νου, τα όμματα". Η καλύτερη ομολογία είναι η ομολογία του πρώην τυφλού: «ένα εξεύρω, ότι ήμουν τυφλός και τώρα βλέπω». Ένας εκ γενετής τυφλός με την πίστη του έδωσε μια καταπληκτική ομολογία για τον Κύριο. Οι γείτονες, οι γονείς του, οι Φαρισαίοι, όλοι θορυβήθηκαν. Τ' ανοιχτά μάτια τούτου του πρώην τυφλού ήταν η τρανή απόδειξη της δυνάμεως του Θεού. 

     Επειδή όλοι είμαστε τυφλοί στα πράγματα του Θεού, ο καθένας μας ας ρωτήσει τον εαυτό του: έφτασε ποτέ στην κολυμπήθρα του Σιλωάμ; Αν έφτασε, περπατάει με ανοιχτά μάτια; Είναι  στην καθημερινή του ζωή του μια "αναμμένη λαμπάδα" που να φέγγει γύρω του μέσα στον κατασκότεινο κόσμο που ζούμε; Όπου μπαίνει ο Χριστός, τυφλοί βλέπουν και πολλοί από αυτούς, που αυτάρεσκα λένε ότι βλέπουν, τυφλώνονται. Γι’ αυτό ήλθε ο Χριστός στον κόσμο. Έφερε το φως για εκείνους που συνειδητοποιούν ότι είναι τυφλοί. Για τους άλλους αυτή είναι η κρίση: "ότι το φως ήρθε στον κόσμο και οι άνθρωποι αγάπησαν το σκοτάδι παρά το φως γιατί τα έργα τους ήτανε πονηρά" (Ιωάννης Γ/3: 19). 

       4/ ΟΙ ΓΕΙΤΟΝΕΣ ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ.

   Οι πρώτοι από τους γύρω ανθρώπους που ξαφνιάστηκαν ήταν οι γείτονες του τυφλού. Δεν μπορούσαν να πιστέψουν στα μάτια τους, σ’ αυτό που έβλεπαν. Μπροστά σ’ αυτή τη δυσπιστία τους, που είναι καθαρά απιστία τους, άρχισαν να αναρωτιούνται: "Αυτός είναι; Μήπως δεν είναι αυτός;"  Τα μάτια του τυφλού άνοιξαν για να θαμπωθούν τα δικά τους. Αλήθεια η ποιο τρομερή τύφλωση είναι η τύφλωση της ψυχής. Παράδειγμα είναι το να περπατάς μέσα στη φύση, μέσα στην τέλεια δημιουργία του Θεού και πουθενά να μην μπορέσεις να διακρίνεις την πάνσοφη δύναμή Του. Παρόμοια περίπτωση είναι το να απολαμβάνεις τα πάντα γύρω σου, τόσο πλούσια και ταυτόχρονα να αμφιβάλλεις για την ύπαρξή Του, να γιορτάζεις Χριστούγεννα και Πάσχα, χωρίς τίποτα από τα άγια μήνυματά τους να αγγίζει την καρδιά σου, χωρίς κάτι να μένει μέσα στην καρδιά σου. Πνευματική τύφλωση. Δε βλέπουν, δεν ακούν, δε γνωρίζουν, δεν αναγνωρίζουν. Όταν μπορέσεις να τα ξεπεράσεις όλα αυτά, σταθείς πάνω από την μίζερη ανθρώπινη νοοτροπία, τότε να είσαι σίγουρος ότι έφτασες στη κολυμπήθρα του Σηλωάμ. 

     5/ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ. 

     Οι άνθρωποι αυτοί σίγουρα θα ήταν πολύ ταλαιπωρημένοι πονεμένοι. Άραγε υπάρχει μεγαλύτερη τραγωδία από το να γεννηθεί το παιδί σου και να σου πουν οι γιατροί ότι το παιδί σου έχει αυτήν ή εκείνη τη σοβαρή πάθηση. Να σου πουν ότι το παιδί σου δε θα δει ποτέ το φως της ημέρας; Έσχατη τραγωδία! Και ενώ έτσι προχωρούσε η ζωή τους, με το παράπονο, με τη θλίψη στην καρδιά τους, ξαφνικά βλέπουν μπροστά τους το τυφλό παιδί τους να έχει αποκατασταθεί η όρασή του και να βλέπει. Αλήθεια πόσο μεγάλη χαρά θα αισθάνθηκαν, πόσο μεγάλη ευγνωμοσύνη γι’ Αυτόν που έδωσε το φως στο παιδί τους. Παρ' όλα αυτά οι γονείς του ενδιαφέρονται λιγότερο για την αλήθεια και περισσότερο για τη θρησκευτική τους υπόληψη. Το ν' αναγνωρίσουν τον Ιησού Χριστό και να μοιραστούν την απόρριψή Του είναι παραπάνω απ' ότι μπορούν να σηκώσουν, εξαιτίας του "φόβου των Ιουδαίων" (Ιωάννης Ζ/7: 13). Οι άνθρωποι αυτοί αντί να ομολογήσουν το όνομα του ευεργέτη του παιδιού τους, αντί να πουν δημόσια ένα μεγάλο ευχαριστώ, αποφεύγουν να κάνουν οποιαδήποτε δήλωση. Φοβούνται το όνειδος και γι' αυτό τρομοκρατη-μένοι απαντάνε τους Φαρισαίους. «Εμάς μη μας ρωτάτε, εμείς δεν ξέρουμε τίποτα, αυτός ηλικία έχει, αυτόν ρωτήστε».  Εκείνοι που είχαν χρόνια δεχτεί να βαστάνε το δράμα της τύφλωσης του παιδιού τους αρνούνται τώρα να βαστήξουν το φορτίο της χαράς. Αρνούνται να ομολογήσουν το θαύμα και Τον Λυτρωτή, αρνούνται να φανούν τίμιοι και υπεύθυνοι και για να το πούμε, με πιο απλά λόγια, αρνούνται να τα βάλουν με το θρησκευτικό κατεστημένο. Πόσοι άνθρωποι και σήμερα τους μοιάζουν ενεργώντας με τον ίδιο φοβισμένο, υποκριτικό τρόπο.

      Τι μεγάλη ντροπή που είναι να φοβάσαι τους ανθρώπους και όχι το Θεό, να προτιμάς να γίνεσαι αχάριστος, για να μη γίνεις αποσυνάγωγος, ν' αρνείσαι το θαύμα, για να μη σε αρνηθούν οι υποκριτές, οι ψευτοηρακλείδες της πίστης. Αλήθεια γιατί μας φοβίζουν τόσο πολύ οι «Ιουδαίοι»; Είναι τόσο δυνατοί οι «Ιουδαίοι»; ή μήπως εμείς είμαστε πνευματικά πολύ ανίσχυροι; Ο Θεός, για να έχουμε μέτρο της δύναμής Του, μας χάρισε την ωραία ιστορία του Δαβίδ και του Γολιάθ. Δεν ήταν δυνατόν να σταθεί όρθιος ο σιδηρόφρακτος Φιλισταίος μπροστά στην πνευματική δύναμη εκείνου του τσοπανόπουλου, που βάδιζε εναντίον του «στο όνομα του Κυρίου των δυνάμεων» (Α'  Σαμουήλ  ΙΖ/17: 45). 

      6/ Ο ΠΡΩΗΝ ΤΥΦΛΟΣ.      

     Η ανάβλεψη του «εκ γενετούς τυφλού» υπήρξε αναμφίβολα ένα μεγάλο θαύμα. Ήταν κάτι το οποίο δεν έγινε κρυφά αλλά παρουσία όλων. Ο ίδιος ο γιατρεμένος δεν φαίνεται καθόλου να συμμερίζεται τους φόβους και τις προκαταλήψεις των γονέων του και με θάρρος διακηρύττει: "Ο Ιησούς με έκανε καλά".  Γι' αυτόν πλέον τα πράγματα δεν είναι ούτε θεωρία, ούτε διδασκαλία, αλλά πράξη γι' αυτό και  το μόνο που έχει να πει σε όλους αυτούς που τον επικρίνουν και κατηγορούν τον Κύριο, είναι: "ένα ξέρω, ότι ήμουν τυφλός, και τώρα βλέπω" (εδ. 25). Όλες οι λυτρωμένες ψυχές με το αίμα του Ιησού Χριστού μπορούν να επαναλάβουν τούτα λόγια: "Ναι, ήμουν τυφλός και τώρα βλέπω". 

     Οι μάχες είναι του Κυρίου, από μένα και από εσένα χρειάζεται μόνον η πίστη. 

     Χρειάζεται να εμπιστευτούμε Εκείνον, τον μόνον δυνάμενο να κάνει στη ζωή μας «υπέρ εκ περισσού από όσα εμείς ζητούμε ή νοούμε» (Εφεσίους Γ/3: 20). Αλήθεια πόσες φορές δε σταθήκαμε με το ίδιο τρόπο που στάθηκαν τούτοι οι τραγικοί γονείς; Πόσες φορές δεν είπαμε: «εμάς μη μας ρωτάτε, εμείς δεν γνωρίζουμε ….». Πόσες φορές επιλέξαμε την εύκολη λύση και προσπαθήσαμε να κρυφτούμε μέσα στο πλήθος και να λάβουμε μια θέση ουδετερότητας σε πνευματικά θέματα; 

    Ο άνθρωπος που έχει σχέση με το Χριστό επιβάλλεται κάτι να πει, κάτι να κάνει. Επιβάλλεται πάνω απ’ όλα με θάρρος και παρρησία να ομολογεί το Όνομά Του (Ρωμαίους Ι/10: 9). Να μη σκεφτόμαστε ότι θα δυσαρεστήσουμε κάποιον ή κάποιους, ότι θα υπάρξει σοβαρός κίνδυνος για τη δουλειά μας, τα συμφέροντά μας, ας μη φοβόμαστε να μιλήσουμε μην εκτεθούμε, περιμένοντας να μιλήσουν άλλοι. Ορθά, κοφτά είπε ο Κύριος: «Κανένας δούλος δεν μπορεί να δουλεύει δύο κυρίους, επειδή, ή τον έναν θα μισήσει, και τον άλλον θα αγαπήσει, ή στον έναν θα προσκολληθεί, και τον άλλον θα καταφρονήσει» (Λουκάς ΙΣ/16: 13). Δεν μπορείτε να δουλεύετε τον Θεό και το Μαμωνά. Δεν μπορεί να είσαι του Χριστού και να μην έχεις το θάρρος να ομολογήσεις τον ευεργέτη σου και την ευεργεσία, που Αυτός έκανε μέσα στη ζωή σου, Εκείνον που πέθανε πάνω στο σταυρό για τις δικές μας αμαρτίες (Α' Ιωάννου  Β/2: 2). Ας θυμόμαστε Εκείνον που με τη θυσία Του έγινε Σωτήρας, Λυτρωτής, Κύριος για τον καθένα από μας. 

         6/ Ο ΚΥΡΙΟΣ.

    Μπορεί όλοι αυτοί οι άνθρωποι που είδαμε παραπάνω, άλλοι λίγο και άλλοι πολύ, να μας απογοήτευσαν, όμως παντού και πάντοτε ο Κύριος έχει τον τελευταίο λόγο. Και ο λόγος του Κυρίου είναι πάντα παρήγορος και έρχεται για να ενισχύσει τον άνθρωπο. Ο Κύριος από την αρχή έχει  πει: "διά να φανερωθώσι τα έργα του Θεού εν αυτώ" (εδ. 3). Ο Κύριος είχε έρθει ανάμεσά μας για να μας φανερώσει τα έργα και το θέλημα του Θεού. 

     Ας ξεχάσουμε όλους τους παραπάνω πρωταγωνιστές και ας μείνουμε μόνοι με το Χριστό. Τι θαυμαστή υπομονή! Πόσο μεγάλο και φωτεινό παράδειγμα υπομονής είναι ο Κύριος για τον καθένα μας! Οι άνθρωποι Τον πίκραναν και εξακολουθούν να Τον πικραίνουν και εξακολουθούν να Τον αρνούνται και εξακολουθούν με τη ζωή τους να διακηρύττουν: «δεν θέλομεν ούτος βασιλεύσει εφ’ ημών» (Λουκάς ΙΘ/19: 14). Ενώ οι άνθρωποι τον έβγαλαν έξω από την καρδιά τους και κατ’ επέκτασιν και από τη ζωή τους, ενώ Τον αγνόησαν, Τον απέφυγαν, Τον απέκρουσαν, Αυτός επιμένει να στέκεται έξω από την πόρτα της καρδιά τους και με αγάπη, με υπομονή να κρούει τη θύρα της καρδιάς τους (Αποκάλυψη Γ/3: 20). 

     Μπορεί όλοι οι παραπάνω με τη στάση και τη συμπεριφορά τους, τα ευτελή και ταπεινά τους αισθήματα να μας απογοήτευσαν, μπορεί και σήμερα να αισθανόμαστε το ίδιο για τους ανθρώπους γύρω μας, όμως μη σταθούμε εκεί. Ας προχωρήσουμε πιο πέρα απ' όλα αυτά, ας αφήσουμε την περιφέρεια και ας προχωρήσουμε προς το κέντρο, που είναι ο αναστημένος και δοξασμένος Κύριος Ιησούς Χριστός.. Εκείνος δε θα μας απογοητεύσει ποτέ. Ο αιώνιος Λόγος του Θεού διακηρύττει: «όποιος πιστέψει σ’ Αυτόν, δεν θα καταισχυνθεί στον αιώνα» (Ρωμαίους Ι/10: 11). Με αγάπη θα σταθεί δίπλα μας, θα μας ανοίξει τα μάτια, γιατί τυφλοί είμαστε όλοι μας. Αυτός θα μας γεμίσει με το φως το αληθινό (Ιωάννης Α/1: 9), ώστε να είμαστε "άμεμπτοι και ακέραιοι, τέκνα Θεού αμώμητα εν μέσω γενεάς σκολιάς και διεστραμμένης, μεταξύ των οποίων λάμπετε ως φωστήρες εν τω κόσμω" (Φιλιππησίους Β/2: 15). ---

 

Προφήτης MIXAIAΣ , κεφ. Σ (6), εδάφ. 8.

 
         Προφήτης MIXAIAΣ , κεφ. Σ / 6, εδάφ. 8.        (Παλαιά Διαθήκη).

       «Αυτός σοι έδειξεν, άνθρωπε, τι το καλόν και τι ζητεί ο Κύριος παρά σου, ειμή να πράττεις το δίκαιον, και να αγαπάς έλεος και να περιπατείς ταπεινώς μετά του Θεού σου».

       Μετάφραση.

      «Ο Κύριος σου δίδαξε άνθρωπε τι είναι καλό και τι ζητάει από σένα : Να πράττεις το δίκαιο, να δείχνεις αγάπη, να περπατάς ταπεινά, μαζί με το Θεό σου».

      ΣΧΟΛΙΑ :

      Με απλά λόγια έρχεται ο προφήτης του Θεού, να δώσει μια ολοκληρωμένη εικόνα της χριστιανικής ζωής. Να πράττεις το δίκαιο, να έχεις αγάπη και να περπατάς με το Θεό. Ένας οδοιπόρος είναι ο Χριστιανός. Οδοιπορεί μέσα από ένα δρόμο, τον οποίο η αμαρτία έχει καταστήσει σκληρό, στενό, δύσβατο. Ο Θεός και σήμερα, δια Ιησού Χριστού, βγάζει ανθρώπους μέσα από την Αίγυπτο, μέσα από την σκλαβιά, την αμαρτία, το θάνατο, με ένα σκοπό : Να τις οδηγήσει στη γη της επαγγελίας. Να τις οδηγήσει στον ουρανό και να τους χαρίσει αιώνια ζωή. (Α΄ Ιωάννου Β : 25).

       Καθώς ο άνθρωπος βγαίνει από την Αίγυπτο, μέχρι να φθάσει στη γη της επαγγελίας, θα πρέπει να περπατήσει μέσα από την έρημο, τούτης της ζωής. Οι κίνδυνοι τούτης της πορείας πολλοί. Ληστές (Λουκάς Ι : 30) και λήσταρχοι παντού, έτοιμοι να ληστέψουν, να εξοντώσουν, με κάθε τρόπο να ανακόψουν την πορεία του χριστιανού, προς το Θεό και την αιώνια ζωή. Ο εχθρός καιροφυλακτεί σε κάθε βήμα. Πότε «ως άγγελος φωτός» (Β΄ Κορινθίους ΙΑ : 14), και πότε «ως λέων ορυώμενος» (Α΄ Πέτρου Ε : 8).

      Πως θα περπατήσει ο άνθρωπος, κάτω από αυτές τις εξαιρετικά δυσμενείς συνθήκες, πολύ περισσότερο, πως θα σταθεί, όπως ο Θεός τον θέλει. Κάποτε οι μαθητές είπαν στον Κύριο : «Σκληρός είναι αυτός ο λόγος, ποιος μπορεί να τον ακούει;». (Ιωάννης Σ : 60). Πως μπορεί ο άνθρωπος να περπατήσει και να σταθεί, όπως ο Θεός τον θέλει. Και πάλι την απάντηση μας τη δίνει ο Ιησούς Χριστός : «Και εκείνος είπε: Τα αδύνατα για τους ανθρώπους είναι δυνατά για τον Θεό». (Λουκάς ΙΗ : 27).

     Μόνον ένας τρόπος υπάρχει να προχωρήσει ο άνθρωπος, σε τούτη τη ζωή. Οδοιπορώντας, βαδίζοντας, μαζί με το Θεό. Ένα ταξίδι είναι η χριστιανική ζωή. Άραγε να υπάρχει πιο ολοκληρωμένη εικόνα για το χριστιανό άνθρωπο. Το πώς πρέπει να σταθεί ο χριστιανός σε τούτο το ταξίδι, μας το έχει πει ο Θεός. Ό,τι έπρεπε να γνωρίζουμε μας το έχει αποκαλύψει, μέσα από τον αιώνιο και αψευδή Λόγο Του, την Καινή & Παλαιά Διαθήκη. Ήρθε ο Υιός του Θεού, περπάτησε ανάμεσά μας, θυσιάστηκε πάνω στο σταυρό, παίρνοντας Αυτός το βάρος των αμαρτιών μας και μας αποκάλυψε ό,τι έπρεπε να γνωρίζουμε για τη σχέση μας με το Θεό και τη σωτηρία μας. Μας αποκάλυψε πως θα πρέπει να βαδίζουμε το δρόμο της χριστιανικής μας ζωής.

     Για να διανύσει ο οδηγός έναν δρόμο με ασφάλεια, θα πρέπει πιστά να ακολουθεί την οδική σήμανση. Και στο δρόμο του χριστιανού υπάρχει σήμανση, την οποία ο ίδιος ο Κύριος έχει θέσει. Και ότι ο Κύριος έχει θέσει, ουδείς δύναται να ακυρώσει ή να παραβλέψει.

    Το πρώτο σήμα που θα συναντήσει ο χριστιανός στο δρόμο του είναι: «Μείνατε εν εμοί». (Ιωάννης ΙΕ : 4). Πόσες ερμηνείες θα είχαν δώσει, οι κατά καιρούς θεολόγοι σε τούτες τις τόσο σημαντικές φράσεις. Κάποιος θα έλεγε, ξέρεις με τούτα τα λόγια ο Κύριος εννοούσε το α, κάποιος άλλος εννοούσε το β, όμως ο Κύριος έσπευσε να δώσει το μέτρο και να διευκρινίσει ακριβώς τι εννοεί. Είπε λοιπόν ο Κύριος.

5 Εγώ είμαι η άμπελος, σεις τα κλήματα. Ο μένων εν εμοί και εγώ εν αυτώ, ούτος φέρει καρπόν πολύν, διότι χωρίς εμού δεν δύνασθε να κάμητε ουδέν.

6 Εάν τις δεν μείνει εν εμοί, ρίπτεται έξω ως το κλήμα και ξηραίνεται, και συνάγουσιν αυτά και ρίπτουσιν εις το πυρ, και καίονται.

7 Εάν μείνητε εν εμοί και οι λόγοι μου μείνωσιν εν υμίν, θέλετε ζητεί ό,τι αν θέλητε, και θέλει γείνει εις εσάς. (Ιωάννης ΙΕ: 5 - 7).

      Τόσο στενή σχέση θέλει ο Κύριος να έχουμε με Αυτόν. Όταν ο άνθρωπος, με τη χάρη του Θεού, λάβει τη σωτηρία, διά Ιησού Χριστού, (Πράξεις Δ:12), θα πρέπει να «μένει εν Χριστώ». «Έξω δε είναι οι κύνες και οι μάγοι και οι πόρνοι και οι φονείς και οι ειδωλολάτραι και πας ο αγαπών και πράττων το ψεύδος». (Αποκάλυψη ΚΒ:15). Σιγά – σιγά με την αναγέννηση (Ιωάννης Γ : 5), η ζωή του Χριστού διαχέεται μέσα στη ζωή του πιστού ανθρώπου. Ο πρώην αμαρτωλός γίνεται «νέο κτίσμα» (Β΄ Κορινθίου Ε : 17). Τούτος ο στενός δεσμός, καθώς αυξάνεται, αρχίζει να εκδηλώνεται στο περιβάλλον. Στο ευαγγέλιο του Ιωάννη, κεφ. Β : 6) αναφέρεται: «Οστις λέγει ότι μένει εν Αυτώ, χρεωστεί καθώς Εκείνος περιεπάτησε και αυτός, ούτω να περιπατεί». Δεν υπάρχει μεγαλύτερη μαρτυρία από το να περπατάει ο άνθρωπος στα χνάρια Εκείνου. Ο άνθρωπος αυτός είναι ευλογημένος από τον Κύριο, ξεχωρίζει, είναι μια ζωντανή μαρτυρία, είναι ένα υπόδειγμα της ζωής του Χριστού. Ψυχές που θα τον γνωρίσουν, θα ευλογηθούν και θα έρθουν κοντά στο Χριστό. Ανήκει στον λαό εκείνον, τον οποίο απέκτησε ο Θεός, διά να εξαγγείλει τις αρετές Εκείνου, ο οποίος μας κάλεσε, από το σκοτάδι, στο θαυμαστό αυτού φως». (Α’ Πέτρου Β : 9).

        Οδοιπορία η χριστιανική ζωή. Και για να βαδίσει κανείς θα πρέπει να υπάρχει ο δρόμος. Σε ποιο δρόμο θα βαδίσει ο χριστιανός. Για το χριστιανό υπάρχει ένας δρόμος, τον οποίο άνοιξε η αγάπη του Θεού, διά της θυσίας του Υιού Του. Στο Ευαγγέλιο του Ιωάννη ΙΔ : 4-7 αναφέρεται ένας χαρακτηριστικός διάλογος, που είχε ο Κύριος με το μαθητή το Θωμά. «Λέγει προς αυτός ο Θωμάς, Κύριε δεν εξεύρωμεν που υπάγεις και πως δυνάμεθα να εξεύρωμεν την οδόν. Λέγει προς αυτόν ο Ιησούς, Εγώ είμαι η οδός και η αλήθεια και η ζωή, ουδείς έρχεται προς τον Πατέρα ειμή δι’ εμου. Εάν εγνωρίζετε Εμέ και τον Πατέρα μου ηθέλετε γνωρίσει και από του νύν γτνωρίζετε αυτόν και είδετε αυτόν».

        Ο Χριστός είναι ο δρόμος. Τούτος ο δρόμος έχει τη δική του ιστορία. Τον άνοιξε ο Χριστός με το πολύτιμό Του αίμα, με τη θυσία του πάνω στο σταυρό. Πέθανε και λίγο πριν πεθάνει, μια κραυγή βγήκε από το Άγιο στόμα Του. «Τετέλεσται». (Ιωάννης ΙΘ : 30). Τι σημαίνει αυτό. Σημαίνει ότι το έργο τελείωσε, η οδός ανοίχθηκε. Ο δρόμος προς τον Πατέρα πλέον, τον οποίο είχε κρύψει η αμαρτία, είναι ανοικτός. Είναι η κραυγή του νικητή «Τετέλεσται». Ο πιστός βαδίζει πάνω στο δρόμο που άνοιξε ο Χριστός, “τα μεν οπίσω λησμονών, εις δε τα έμπροσθεν επεκτεινόμενος” (Φιλιππησίους Γ : 13).

      Το παρελθόν το τακτοποίησε ο Χριστός, τις αμαρτίες μας τις φορτώθηκε Αυτός, πάνω στο σταυρό και πέθανε Αυτός στη θέση τη δική μας. Ο χριστιανός καθώς βαδίζει στην έρημο τούτης της ζωής δεν είναι μόνος, ο Χριστός βαδίζει δίπλα του. Έχει το μεγάλο προνόμιο να έρχεται μπροστά στο θρόνο του Πατέρα, διά της προσευχής. Μια μέρα, στο τέλος αυτού του δρόμου, θα δει το Θεό «πρόσωπο, προς πρόσωπο». (Α΄ Κορινθίους ΙΓ : 12).

       Ο Απόστολος Παύλος αναφέρει: «Περιπατείτε αξίως του Θεού, ο οποίος σας προσκάλεσε εις την βασιλεία Του και δόξα» (Εφεσίους Δ : 1). Ήταν καλεσμένος του Θεού. Είχε λάβει ουράνια πρόσκληση. Βάδισε πάνω στο δρόμο του Χριστού. «Τον αγώνα τον καλό αγωνίστηκε, το δρόμο τελείωσε, την πίστη διατήρησε, του λοιπού μένει να αποδοθεί σ’ αυτόν ο στέφανος της δικαιοσύνης». (Τιμόθεου Β΄ Δ : 7).

     Βλέπουμε στους Ολυμπιακούς και άλλους αθλητικούς αγώνες τους νικητές, να ανεβαίνουν πάνω στο βήμα και να παίρνουν τα βραβεία τους. Αγωνίστηκαν μια ζωή για τούτο το βραβείο, άσκηση, στερήσεις, κλπ. Τώρα βραβεύονται. Όλος ο κόσμος τους χειροκροτεί και τους επευφημεί. Και τι είναι τούτο μπροστά στα βραβεία του ουρανού. Ο Χριστός θα ομολογεί το όνομα της λυτρωμένης ψυχής. (Ματθαίος Ι : 32). Ο Πατέρας Θεός θα πάρει το στέφανο της δόξης και θα τον αποδώσει στον νικητή. Πόσο χαρακτηριστικός είναι ο Κύριος σε εκείνη την παραβολή των «μνών». (Ματθαίος ΚΕ : 21). «Και είπε προς αυτόν ο Κύριος, Εύγε δούλε αγαθέ και πιστέ, εις τα ολίγα εστάθης πιστός, επί πολλών θέλω σε καταστήσει, είσελθε εις την χαράν του Κυρίου σου». Για να απολαύσει ο άνθρωπος, «Εκείνα τα οποία μάτι δεν είδε, αυτί δεν άκουσε και σε καρδιά ανθρώπου δεν ενέβηκαν, εκείνα που ο Θεός ετοίμασε, γι’ αυτούς που Τον αγαπούν». (Α΄ Κορινθίους Β : 9).

       Κάθε φορά που παραβρίσκομαι σε κηδεία πιστών ανθρώπων, θυμάμαι τα λόγια του Αποστόλου Παύλου : «Σπείρεται εν φθορά, ανίσταται εν αφθαρσία, σπείρεται εν ατιμία, αντίσταται εν δόξη, σπείρεται εν ασθενεία, ανίσταται εν δυνάμει, σπείρεται σώμα ζωϊκό, ανίσταται σώμα πνευματικό» (Α΄ Κορινθίους ΙΕ : 42,43). «…διότι θα σαλπίσει και οι νεκροί θα αναστηθούν άφθαρτοι, …» (Α΄ Κορινθίους ΙΕ : 52).

      Εκεί θα καταλήξει μια μέρα ο οδοιπόρος του ουρανού. Όμως αυτό δεν είναι το τέρμα. Κλείνοντας τα μάτια του ο πιστός άνθρωπος σε τούτη τη ζωή, μεταβαίνει σε μια νέα κατάσταση. Μία μακάρια κατάσταση «Από σήμερα θα είσαι μαζί μου στον παράδεισο», είπε στο ληστή. Μπορεί να υπάρχει κάτι καλύτερο απ’ αυτό; Καθώς τώρα έχει χωριστεί ο άνθρωπος, το πνεύμα ευρίσκεται στην παρουσία του Θεού, ενώ το σώμα σήπεται εις τον τάφο. Όμως θα έρθει ώρα που «οι αποθανόντες εν Χριστώ, αναστήσονται πρώτον». (Α΄ Θεσσαλονικείς Δ : 16).
       Οι μη έχοντες ελπίδα, κλαίνε, στεναχωριούνται, όταν αναχωρήσει ένας άνθρωπος. Όλοι εμείς, που ο Κύριος έχει βάλει την ελπίδα μέσα μας, γνωρίζουμε ότι εκείνη την ημέρα, θα Τον δούμε στον ουρανό. Θα είναι κι’ αυτή η ψυχή μέσα σε κείνη τη μεγάλη χορωδία του ουρανού και θα ψάλουμε όλοι μαζί: Άγιος, Άγιος, Άγιος, είναι ο Θεός. «Αξιος είσαι Κύριε, να λάβει τη δόξα και την τιμή και τη δύναμη, διότι εσύ έκτισες τα πάντα, και δια το θέλημά σου υπάρχουσι και εκτίσθησαν». (Αποκάλυψη Δ : 11).

      Οδοιπόρος είναι ο χριστιανός, σε ένα δρόμο δύσκολο, στενό και εξαιρετικά επικίνδυνο «επειδή στενή είναι η πύλη και τεθλιμμένη η οδός, η φέρουσα εις την ζωήν και ολίγοι είναι οι ευρίσκοντες αυτήν» (Ματθαίος Ζ : 14). Για να μπει κανείς σε τούτο το δρόμο και να βαδίσει, μια απόφαση χρειάζεται. Μια ομολογία καρδιάς. Ναι Κύριε θα σε ακολουθήσω. Είναι μια απόφαση προσωπικής γνωριμίας με το Χριστό, που θα πρέπει ο καθένας να την πάρει μόνος του. Όχι να ενταχθεί σε κάποιο θρησκευτικό σύστημα. Θρήσκος ήταν και ο Απόστολος Παύλος, αλλά ήταν εχθρός του Θεού. Ο ίδιος ομολογεί : «Διότι εγώ είμαι ο ελάχιστος των αποστόλων, όστις δεν είμαι άξιος να ονομάζομαι απόστολος, διότι κατεδίωξα την εκκλησία του Θεού» (Α΄ Κορινθίους ΙΕ : 9). Είχε πολλές περγαμηνές στη ζωή του, αλλά η αξία τους ήταν μηδενική. Όλα τα θεώρησε σκύβαλα. (Φιλιππησίους Γ : 8).

      Ο δρόμος του Χριστιανού αρχίζει με την αναγέννηση. Ο μεγάλος εκείνος διδάσκαλος του Ισραήλ, που λεγόταν Νικόδημος, από άγνοια, δεν βάδιζε στο δρόμο του Χριστού και ήρθε ο Κύριος να του το επισημάνει. Για να βαδίσεις στο δρόμο, που θα σε φέρει μπροστά στο Θεό, θα πρέπει να «αναγεννηθείς άνωθεν» του είπε ο Κύριος. (Ιωάννης Γ : 1-12).

       Ας ελέγξει ο καθένας τον εαυτόν του. Αν κάπου φανείς ελλιπής, φώναξε προς Αυτόν. Και σε μένα Κύριε, και σε μένα Χριστέ μου, δώσε την αναγέννηση, τη νέα ζωή, (Ρωμαίους Σ : 4), τη δική Σου ζωή. Εκείνος θα σου τη δώσει. Θα σου τη δώσει, «κατά τον πλούτον Αυτού». Ο Απ. Παύλος αναφέρει : «ο δε Θεός μου θέλει εκπληρώσει πάσαν χρείαν σας κατά τον πλούτον αυτού εν δόξη, διά Ιησού Χριστού" (Φιλιππησίους Δ : 19). Αισθάνεσαι ελλιπής, έχεις ανάγκες, ζήτησε από τον πλούτο του Χριστού. Είναι έτοιμος να δώσει στον καθένα μας, πάνω από εκείνα τα οποία ζητούμε ή νοούμε. (Εφεσίους Γ : 20). «Σας παρακαλώ λοιπόν εγώ ο δέσμιος εν Κυρίων να περιπατείτε αξίως της προσκλήσεως, καθ’ ην προσεκλήθηκε» (Α΄Θεσσαλονικείς Β : 12). Δεν αρκεί να περιπατεί ο χριστιανός, θα πρέπει και να περιπατεί αξίως. Το περπάτημά του θα πρέπει να έχει αποτέλεσμα, καρπό για τον Κύριο. Ένα άλογο δεμένο από ένα στύλο, καθώς αλέθει το σιτάρι διανύει πολλά χιλιόμετρα την ημέρα, χωρίς να έχει προχωρήσει καθόλου, από το σημείο που ξεκίνησε. Δυστυχώς τούτο το φαινόμενο μπορεί να υπάρξει και στην πνευματική ζωή. Είθε ο Θεός να μας κρατάει πραγματικούς οδοιπόρους, στο δρόμο το δικό Του, με καρπό, με αποτέλεσμα, με πνευματική πρόοδο, μέσα στη ζωή μας.

     Ο Απ. Παύλος στην Α΄ Θεσσαλονικείς Δ : 1-3 αναφέρει: «Οθεν του λοιπού αδελφοί, σας παρακαλούμε και σας προτρέπομεν, δια του Κυρίου Ιησού, καθώς παρελάβετε παρ’ ημών το πως πρέπει να περιπατείτε και να αρέσκητε εις τον Θεόν, ούτω να περισσεύητε εις το μάλλον». Να αρέσκετε στο Θεό. Αυτός είναι ο στόχος. Αυτό είναι το μέτρο, με το οποίο θα πρέπει να ρυθμίζω τη ζωή μου. Όχι να προσπαθώ να αρέσω στους ανθρώπους, αλλά στο Θεό. Κάπου 10 χρόνια αργότερα, μέσα από τις φυλακές της Ρώμης στέλνει ένα γράμμα, για τους πιστούς που ζούσαν στις Κολοσσές και τους γράφει (Κολοσσαείς. Α: 9-10): «Δεν παύω να προσεύχομαι για σας να περιπατήσετε αξίως του Κυρίου, ευαρεστούντες κατά πάντα..»

     Τι σημαίνει ευαρεστώ, σημαίνει ευχαριστώ, ικανοποιώ. Δίνω χαρά στον Κύριο με τη ζωή μου ή αντίθετα λυπώ τον Κύριο (Εφεσίους Δ : 30). Αλήθεια, με τον τρόπο που έζησα σήμερα, έδωσα λίγη χαρά στον Κύριο. Μπορεί να πει για μένα ο Κύριος: «Ο Αντίπας ο μάρτυς μου ο πιστός» (Αποκάλυψη Β : 13). Από τούτα τα λόγια του Κυρίου μια λέξη έχει όλη τη σημασία, το «μου».

     Καθώς βαδίζω στο δρόμο του Χριστού, έναν ακόμα σηματοδότη δεν θα πρέπει να αγνοήσω. Τις σχέσεις μου με τους άλλους ανθρώπους. Δεν θα πρέπει να σταθώ φιλάρεσκα και να πω : Εμένα με έσωσε ο Χριστός, τι με νοιάζουν οι άλλοι. Όχι. Πρέπει με ευγένεια να σταθούμε και να τους δώσουμε το μήνυμα της σωτηρίας, την οποία και σήμερα προσφέρει ο Χριστός σε κάθε ψυχή που ειλικρινά θα μετανοήσει. Έρχεται κάποιος στο μαγαζί σου και σου αφήνει ένα κάλεσμα για το γάμο των παιδιών του. Όταν περάσει ο (τάδε) δώσε του αυτό το κάλεσμα. Μια υποχρέωση έχεις, όταν θα τον δεις : Να του δώσεις το κάλεσμα. Αν αυτός πάει στο γάμο, αν δεν πάει, αν πάει δώρο ή όχι, δεν αφορά εσένα, αφορά εκείνον που έστειλε το κάλεσμα. Σ’ αυτόν θα δώσει λόγο ο καλεσμένος. Γι’ αυτό ο Απ. Παύλος προς τους Κολοσσαείς, (Ε : 5), αναφέρει κάτι πολύ σημαντικό : «περιπατείτε εν φρονήσει προς τους έξω». Φρόνηση, περίσκεψη, προσοχή, θα πρέπει να διακρίνουν τις διάφορες λεπτομέρειες της καθημερινής μας ζωής. Με τη ζωή του ο καθένας μπορεί να βοηθήσει ή να αποτρέψει κάποιον να γνωρίσει το Θεό.

      Στην επιστολή «προς Εφεσίους» αναφέρεται: «Ησθε κάποτε σκότος, τώρα όμως φως εν Κυρίω, περιπατείτε ως τέκνα φωτός». Πόσο σημαντικό κι αυτό. Δύο ομάδες ανθρώπων βλέπει γύρω του ο Απ. Παύλος: Η μια είναι ταυτισμένη με το σκοτάδι. Η άλλη είναι ταυτισμένη με το φως. Η πρώτη δημιουργική πράξη του Θεού ήταν να χωρίσει το σκοτάδι από το φως. Είπε ο Θεός. Γεννηθήτω φως … Και διαχώρισε ο Θεός το φως από το σκοτάδι. Και σήμερα, όπου μπει ο Θεός, φεύγει το σκοτάδι. Τόσο θα πρέπει να απέχει η ζωή του Χριστιανού από τη ζωή του άπιστου. Όσο το φως από το σκοτάδι. Στην επιστολή Β΄ Κορινθίους, κεφ. Σ, εδάφ. 14 «….ποία κοινωνίαν έχει το φως προς το σκότος …»,

     Άλλος σηματοδότης είναι οι σχέσεις και η συμπεριφορά μου, με τους ανθρώπους με τους οποίους συνοδοιπορώ. Με τους άλλους πιστούς ανθρώπους. «περιπατείτε εν αγάπη, καθώς και ο Χριστός μας αγάπησε και παρέδωκε εαυτόν υπερ ημών προσφοράν και θυσίαν εις τον Θεόν, εις οσμήν ευωδίας» (Εφεσίους. Ε : 2). Όχι η αγάπη του κόσμου. Σε αγαπάω γιατί κάτι περιμένω από σένα. Αγάπη, καθώς ο Χριστός μας αγάπησε. (Ιωάννου Α΄ Δ : 10). Όχι υπομονή, όχι ανοχή (μόνον), αλλά την αγάπη του Χριστού θα πρέπει να έχω για τον αδελφό μου. «Εάν ο αδελφός σου λυπείτε για φαγητό (στερείται), δεν περιπατείς πλέον κατά αγάπην» (Ρωμαίους ΙΔ : 15). Ακόμα και η πράξη που θα κάνω και που είναι σωστή και δίκαιη, όμως σκανδαλίζει τον αδελφό μου, να μην την κάνω. Δεν είναι κακό να φάω κρέας, από τα ειδωλόθυτα (κρέατα θυσιών), αλλά αν αυτό σκανδαλίζει τον ασθενέστερο στην πίστη αδελφό μου: «Δια τούτο, εάν το φαγητό σκανδαλίζει τον αδελφό μου, δεν θέλω φάγει κρέας εις τον αιώνα, δια να μη σκανδαλίσω τον αδελφό μου» (Α΄ Κορινθίους Η : 13). Μόνον έτσι περιπατώ «εν αγάπη». (Εφεσίους Ε : 2).

      Έτσι πρέπει να βαδίζει ο Χριστιανός. «Προσέχετε λοιπόν πώς να περιπατείτε ακριβώς, μη ως άσοφοι, αλλ’ ως σοφοί, εξαγοραζόμενοι τον καιρό, διότι οι ημέρες είναι πονηρές» (Εφεσίους. Ε : 15, 16). Να περιπατώ με σοφία. Να μη λησμονώ, στο σύντομο τούτο δρόμο της ζωής.

     Και τώρα ο επίλογος. Τι είναι όλα αυτά που αναφέρονται παραπάνω. Είναι βουνά αξεπέραστα. Εγώ είμαι «φτωχός και πένης» έλεγε ο Δαυίδ. Μπορεί ο άνθρωπος να τα εφαρμόσει όλα αυτά. Η απάντηση είναι κατηγορηματική. ΌΧΙ. Δεν μπορεί ο άνθρωπος. Δεν μπορεί ο άνθρωπος να αγαπήσει, πέρα από τα παιδιά του, δεν μπορεί να κάνει το θέλημα του Θεού. Δεν μπορεί να σταθεί, αν δεν έχει το Χριστό.

     Ο Κύριος φεύγοντας από την αφιλόξενη γη μας, άφησε μια υπόσχεση στους δικούς του. «…Θα είμαι μαζί σας όλες τις ημέρες της ζωής σας…» (Ματθαίος ΚΗ : 20). Αυτό είναι το μυστικό του πραγματικού Χριστιανού. Στο σκληροτράχηλο δρόμο της ζωής, στη στενή και τεθλιμμένη οδό της ζωής, δεν βαδίζει μόνος. Βαδίζει χέρι – χέρι με τον Δυνάμενο, (Επιστολή Ιούδα Α : 24), με τον αναστημένο και δοξασμένο Ιησού Χριστό. Μόνον δίπλα σε Εκείνον θα μπορέσω να περιπατήσω «αξίως», όχι ως άσοφος, αλλά ως σοφός. Την ώρα του προβλήματος, την ώρα του πειρασμού, την ώρα της λύπης, την ώρα που θα σκοντάψω, είναι Αυτός δίπλα μου, έτοιμος να μου δώσει την οδηγία και την αντοχή που χρειάζομαι. Φοβάται το παιδί να βγει στο δρόμο, όταν ο πατέρας το κρατάει σφιχτά από το χέρι. Όχι. Αισθάνεται σιγουριά. Αλίμονο αν προσπαθήσει μόνο του. Γιατί τούτη η σιγουριά όταν ο Χριστός είναι δίπλα μου; Διότι «αν ο Θεός είναι μεθ’ ημών, ουδείς καθ’ ημών». (Ρωμαίους Η : 31). Αν ο Θεός είναι μαζί μου, κανένας δεν μπορεί να σταθεί απέναντί μου, αναφέρει ο Απόστολος Παύλος.

     Πόσο ευτυχής ήταν εκείνος ο ήρωας της Παλαιάς Διαθήκης, ο Ενώχ. Τι έκανε ο Ενώχ (Γένεσις Ε : 24). «Και περιπάτησε ο Ενωχ μετά του Θεού και δεν ευρίσκετο πλέον, διότι τον μετέθεσε ο Θεός». Σαν τον Ενώχ και εγώ και συ ψυχή. Να περιπατούμε κάθε μέρα μαζί με το Θεό. Να ζητάμε την οδηγία του Θεού, για μικρά, αλλά και για τα μεγάλα πράγματα. «Άνευ Εμού, δεν δύναστε ουδέν», μας διαβεβαιώνει ο Κύριος. (Ιωάννης ΙΕ : 5). Και καθώς ο Ενώχ περπατούσε με το Θεό, βράδιασε και τότε του είπε ο Θεός, έλα στο σπίτι Μου να ξεκουραστείς.

      Εύχομαι ο Χριστός, που βαδίζει δίπλα μας (είναι αψευδής ο Κύριος), να βοηθήσει τον καθένα μας να ακούσει τα βήματά Του. Να εξαλείψει τις αμφιβολίες, που ο εχθρός έρχεται να σπείρει, να σταθεί δίπλα Του. «Αποβλέποντες εις τον Ιησού Χριστό, τον αρχηγό και τελειωτή της πίστεώς μας». (Εβραίους ΙΒ : 2), περπατώντας έτσι αξίως της προσκλήσεως την οποία έλαβε. …. Ευαρεστούντες το Θεό, κατά πάντα. … (Κολοσσαείς Α : 10).--