Μάρθα & Μαρία

ΜΑΡΘΑ  &  ΜΑΡΙΑ.

 

 

Ευαγγέλιον «κατά ΛΟΥΚΑΝ», κεφ. Ι/10 εδάφ. 38 – 42.

38 Ενώ δε απήρχοντο, αυτός εισήλθεν εις κώμην τινά και γυνή τις ονομαζομένη Μάρθα υπεδέχθη αυτόν εις τον οίκον αυτής. 

39 Και  αύτη  είχεν αδελφήν καλουμένην  Μαρίαν,  ήτις και καθήσασα παρά τους πόδας του Ιησού, ήκουε τον λόγον αυτού. 

40 Η δε Μάρθα ενησχολείτο εις πολλήν υπηρεσίαν και ελθούσα έμπροσθεν αυτού είπε, Κύριε, δεν σε μέλει ότι η αδελφή μου με αφήκε μόνην να υπηρετώ; Ειπέ λοιπόν προς αυτήν να μοι βοηθήση. 

41 Αποκριθείς δε ο Ιησούς, είπε προς αυτήν Μάρθα, Μάρθα, μεριμνάς και αγωνίζεσαι περί πολλά 

42 πλην ενός είναι χρεία, η Μαρία όμως εξέλεξε την αγαθήν μερίδα, ήτις δεν θέλει αφαιρεθή απ' αυτής. 

        ΣΧΟΛΙΑ :

      Η Μάρθα και η Μαρία ήταν αδελφές του Λαζάρου, τον οποίον ανάστησε ο Κύριος από τους νεκρούς και ο οποίος διέμενε με τις δύο αδελφές του, σ' ένα χωριό τη Βυθανία, μερικά χιλιόμετρα έξω από την Ιερουσαλήμ. Μέσα από το Ευαγγέλιο φαίνεται ότι τούτη η οικογένεια διατηρούσε άριστες φιλικές σχέσεις με τον Κύριο και η ιδιαίτερη αυτή σχέση τους, ήταν γνωστή στους Ιουδαίους της περιοχής.

     Μετά λοιπόν από την ανάσταση του Λαζάρου (κατά Ιωάννην», κεφ. ΙΑ/11), από τον Κύριο Ιησού Χριστό, οι δύο αδελφές πλημμυρισμένες από χαρά, καθώς έβλεπαν τον αδελφό τους τον Λάζαρο να είναι και πάλι κοντά τους, ζωντανός, αναστημένος από τους νεκρούς, θέλοντας να εκφράσουν  τον ενθουσιασμό τους, αποφάσισαν να κάνουν μια γιορτή στο σπίτι τους, για να τιμήσουν και να ευχαριστήσουν τον Κύριο και τους μαθητές Του. Ανθρώπινο είναι τούτο, λογικό, πράξη αγάπης, ευγνωμοσύνης. Ας μην λείψει από τη ζωή μας, η ανάλογη συμπεριφορά, όποτε μας δίδεται η ευκαιρία.

     Κάλεσαν τον Κύριο στο σπίτι τους. Τι μεγάλο προνόμιο!  Σίγουρα δεν υπάρχει πιο σωστή επιλογή από αυτή. Έλα Κύριε στο σπιτικό μας. Ω! πόσο το έχει ανάγκη κάθε σπιτικό να καλέσει τον Κύριο να έρθει κοντά του! Αυτός θα "ακουμπήσει" όλα τα προβλήματα, θα δώσει λύσεις θαυμαστές, θα φέρει ειρήνη, θα φέρει χαρά, που τόσο πολύ λείπει, ιδιαίτερα στις ημέρες μας. Ας θυμηθούμε με την ευκαιρία αυτή μια έξυπνη κίνηση που έκανε ένα νιόπαντρο ζευγάρι, που έκανε το γάμο του στην Κανά της Γαλιλαίας (Ιωάννης Β/2: 1-11). Κάλεσε στο γάμο του τον Χριστό. Έστειλε ένα προσκλητήριο και του είπε: "Κύριε, έλα στο γάμο μου". Τι ωραία κίνηση, τι έξυπνη κίνηση. Αχ να την έκαναν όλα τα ζευγάρια, δεν θα φτάναμε εδώ που φτάσαμε, στα διαζύγια, τους χωρισμούς κλπ.
     Εκείνα τα χρόνια η φιλοξενία ήταν πολύ σημαντική. Όταν ερχόταν ο επισκέπτης στο σπίτι τον καλωσόριζαν με φιλί, του έβγαζαν τα σανδάλια, του έπλεναν τα πόδια και του άλειφαν το κεφάλι με αναζωογονητικό αρωματικό λάδι (Λουκάς Ζ/7: 44-47). Έκαναν τα πάντα για να του προσφέρουν το καλύτερο κατάλυμα και την καλύτερη τροφή. Έτσι λοιπόν μια γιορτή μ’ ένα τόσο μεγάλο τιμώμενο πρόσωπο, με τους μαθητές του, συνολικά 13 άτομα θα απαιτούσε και πολύ μεγάλη προετοιμασία. Θα έπρεπε να φροντίσουν και για την τελευταία λεπτομέρεια και όλα αυτά μέσα σε λίγο σχετικά χρόνο.
     Μάρθα και Μαρία λοιπόν είχαν πάρα πολλές δουλειές να κάνουν. Η Μαρία στην αρχή βοηθούσε την αδερφή της, αλλά όταν ήρθε ο Ιησούς τα πράγματα άλλαξαν. Η Μάρθα  καθώς ήταν πολύ τυπική, άριστη νοικοκυρά, ανήσυχο πνεύμα, ξεχώρισε από τη συντροφιά και είχε "δοθεί" ολοκληρωτικά στην υπηρεσία,  προσπαθώντας να μην της διαφύγει καμία λεπτομέρεια, ώστε να μην μείνει τίποτα που να μην το προετοιμάσει. Έτσι λοιπόν είχε μπει μπροστά, είχε λάβει κάθε πρωτοβουλία, για να τα κάνει όλα ωραία, όλα θαυμαστά, θέλοντας να ευχαριστήσει και να εντυπωσιάσει τον Κύριο. Είχε πέσει με τα μούτρα λοιπόν στις δουλειές και δεν της έμενε χρόνος για να ακούει ή να συζητάει  με τον Κύριο.
     Τι κρίμα για την Μάρθα ένας τόσο σημαντικός επισκέπτης στο σπίτι της, κι εκείνη δεν μπορούσε να απολαύσει τη συντροφιά του. Δεν κάθισε να ακούσει τι Εκείνος είχε να πει. Μάλιστα κάτω από το βάρος και το άγχος των εργασιών άρχισε να διαμαρτύρεται στον Κύριο, για τη συμπεριφορά της αδελφής της με τα λόγια: «Κύριε, δεν σε μέλει ότι η αδελφή μου με αφήκε μόνην να υπηρετώ; ειπέ λοιπόν προς αυτήν να μοι βοηθήση».
     Δεν θα πρέπει ποτέ κάτω από το βάρος των καθημερινών βιοτικών αναγκών να παραμελούμε και να  παραγκωνίζουμε τις πνευματικές μας ανάγκες. Η εντολή του Κυρίου είναι: "Προσέχετε δε εις εαυτούς μήποτε βαρυνθώσιν αι καρδίαι σας από κραιπάλης και μέθης και μεριμνών βιωτικών, και επέλθη αιφνίδιος εφ' υμάς η ημέρα εκείνη" (Λουκάς ΚΑ/21: 34). Γενναιόδωρο και φιλότιμο το "πνεύμα" της Μάρθας όμως δεν θα πρέπει να κατέχει την πρώτη, την κυρίαρχη θέση, μέσα στη ζωή μας.  Ο Κύριος μας είπε ότι ο άνθρωπος δεν έχει ανάγκη μόνον τον "άρτον" για να ζήσει, αλλά και κάθε "λόγο Θεού" (Λουκάς Δ/4: 4).

      Κύριε, λέει η Μάρθα, κάνε κάτι πες μια κουβέντα στην αδελφή μου να σηκωθεί να με βοηθήσει, η ώρα πέρασε και δεν προλαβαίνω να τα κάνω όλα μόνη μου. Η απάντηση του Κυρίου γεμάτη αγάπη αλλά και ενδιαφέρον, έμεινε διαχρονική: "αποκριθείς δε είπεν αυτή ο Κύριος Ιησούς, Μάρθα Μάρθα μεριμνάς και θορυβάζεις  τυρβάζεις περι πολλα". Μάρθα, αγωνίζεσαι και έχεις ανακατευθεί με πολλά πράγματα, όμως ένα μόνον χρειάζεσαι. Άραγε τι βλέπει ο Κύριος μέσα στην καρδιά της Μάρθας και της απαντάει με αυτό τον τρόπο; Είμαι βέβαιος ότι βλέπει την προσπάθεια του ανθρώπου να εξιλεωθεί, να ευαρεστήσει το Θεό με τα έργα του,  όμως ο Θεός δεν ευαρεστείται με τίποτα γήινο, ανθρώπινο, προσωρινό, εφήμερο. Ο άνθρωπος δεν ευαρεστεί το Θεό με τα έργα του, αλλά με την πίστη του. Ο Απ. Παύλος στην επιστολή "προς Εφεσίους", κεφ. Β/2, εδ. 8,9, αναφέρει: "Διότι κατά χάριν είσθε σεσωσμένοι διά της πίστεως· και αυτό δεν είναι από σας, Θεού το δώρον, ουχί εξ έργων, διά να μη καυχηθή τις».

        Μάρθα, όσα έργα και αν κάνεις, όσο μεγάλη και αν είναι η προσφορά σου, η υπηρεσία σου, δεν πρόκειται να βρει ανάπαυση η ψυχή σου. Όμως αν έρθεις και καθίσεις στα πόδια Μου, όπως η αδελφή σου η Μαρία, τότε θα μάθεις από Εμένα και αυτή θα είναι η "αγαθή μερίδα", που δεν θα σου αφαιρεθεί ποτέ. Κοίταξε τη Μαρία, πόσο ωραία επιλογή έκανε. Διάλεξε το καλύτερο, διάλεξε την "αγαθή μερίδα", που δεν μπορεί να της την πάρει ποτέ κανένας. Προτίμησε να λάβει πνευματικά αγαθά από τον Κύριο, παρά να του προσφέρει υλικά και αυτό το δικαίωμα δεν μπορεί να της το αφαιρέσει κανένας. Ψυχή, σταμάτησε να αγωνίζεσαι με τους δικούς σου τρόπους και να στηρίζεσαι στα "θρησκευτικά" σου έργα. Κάθισε στα πόδια του Ιησού για να μάθεις. Αυτός θα σου αποκαλύψει ότι έχεις ανάγκη για να ζήσεις.

       Το άγχος της Μάρθας για τα πράγματα τούτης της ζωής την έκανε να είναι μονίμως ανήσυχη. Λίγο νωρίτερα, όταν ποια είχε πεθάνει ο αδελφός της ο Λάζαρος το ίδιο άγχος και ο αυθορμητισμός της την έκαναν να τρέξει εκείνη πρώτη, όταν άκουσε ότι ο Κύριος ερχόταν. Πάλι όμως για να παραπονεθεί: 

     -Κύριε, αν ήσουν εδώ, ο αδελφός μου δεν θα είχε πεθάνει! Ας μη βιαστούμε να την κρίνουμε και να την καταδικάσουμε, γιατί με την επόμενη κουβέντα της εκφράζει την ελπίδα της και τη βαθιά της πίστη στο Θεό: 

    -Ξέρω όμως πως και τώρα, ότι κι αν ζητήσεις από τον Θεό, Αυτός θα σου το δώσει! Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα σ’ εκείνη πρώτα να πει ο Κύριος: «Εγώ είμαι η ανάσταση και η ζωή και καθένας που ζει και πιστεύει σε μένα, δεν πρόκειται να πεθάνει στον αιώνα" (Ιωάννης ΙΑ/11: 25,26). Και σε μια εποχή που όλοι γύρω αναρωτιόνταν για τον Χριστό, άραγε ποιος να είναι;  Να είναι τάχα ο Μεσσίας, να είναι ο Ιωάννης ο Βαπτιστής, ο Ηλίας, ή κάποιος προφήτης (Μάρκος Η/8: 29), η Μάρθα δηλώνει με θάρρος και παρρησία:

      - Εγώ έχω πιστέψει πως εσύ Κύριε είσαι ο Χριστός, ο Υιός του Θεού, που περιμέναμε να έρθει στον κόσμο! Μια από τις πιο δυνατές ομολογίες πίστεως, σ’ ολόκληρη τη Βίβλο, βγήκε από τα χείλη της Μάρθας, πριν ακόμη και από την ομολογία του Πέτρου! (Ματθαίος ΙΣ/16: 16). Μπροστά στον τάφο του αδελφού της η Μάρθα, άλλη μια φορά αφήνει το άγχος της να εκδηλωθεί: 

      - Κύριε, μην ξεχνάς ότι είναι τέσσερις μέρες εκεί μέσα, θα μυρίζει τώρα! 

     Ήταν εκείνη η ημέρα που η Μάρθα είδε τον Κύριο να δακρύζει, μπροστά στον τάφο του αδελφού της. Ο Κύριος δεν δάκρυσε για τον αγαπημένο φίλο του, αφού σε λίγο θα τον ανάσταινε από τους νεκρούς, δάκρυσε για την απιστία του λαού του, ίσως να δάκρυσε και για την ίδια τη Μάρθα, γιατί  αγαπούσε τον Κύριο όμως δεν Τον εμπιστευόταν. Αυτή δεν ήταν που είχε δείξει, μόλις πριν λίγο, την εμπιστοσύνη και τον θαυμασμό της στον Υιό του Θεού; Πού ήταν τώρα η πίστη της; 

    Η νοοτροπία της, ο χαρακτήρας της δεν την άφηναν να είναι σίγουρη για τίποτα, πέρα από τα φαινόμενα. Η Μάρθα συνέχισε να υπηρετεί. Ήταν μια γυναίκα καταπληκτική, πρόθυμη, φιλόξενη, πιστή, θαρραλέα, έξυπνη, ενεργητική, πρακτική και καθόλου συναισθηματική. Σκεφτόταν και ενεργούσε γρήγορα. Είχε πολλά προσόντα, μα το άγχος της να υπηρετήσει τον Κύριό της, το άγχος της για τα γήινα, τα προσωρινά, τα εφήμερα, δεν την άφηνε να απολαύσει την ομορφιά της φιλίας και της συντροφιάς του Κυρίου.
     Όλοι αυτοί οι άνθρωποι που ενεργούν κατά τον ίδιο τρόπο, ποτέ δεν είναι ευτυχισμένοι στη ζωή τους και ποτέ δε νοιώθουν το Χριστό μέσα τους. Θυμίζουν εκείνον τον νέο που έμενε μέσα στο σπίτι του Πατέρα, που ζούσε ηθικά, τίμια, εργαζόταν αδιάκοπα για τον Πατέρα, αλλά δεν είχε χαρά μέσα του, δεν είχε ούτε καν αγάπη για τον αδελφό του. Πόσο χαρακτηριστικά περιγράφει την εικόνα του ο Ευαγγελιστής "Λουκάς" (κεφ. ΙΕ/15, εδ. 25 – 32): 

25 Ήτο δε ο πρεσβύτερος αυτού υιός εν τω αγρώ και καθώς ερχόμενος επλησίασεν εις την οικίαν, ήκουσε συμφωνίαν και χορούς, 

26 και προσκαλέσας ένα των δούλων, ηρώτα τι είναι ταύτα. 

27 Ο δε είπε προς αυτόν ότι ο αδελφός σου ήλθε και έσφαξεν ο πατήρ σου τον μόσχον τον σιτευτόν, διότι απήλαυσεν αυτόν υγιαίνοντα. 

28 Και ωργίσθη και δεν ήθελε να εισέλθη. Εξήλθε λοιπόν ο πατήρ αυτού και παρεκάλει αυτόν. 

29 Ο δε αποκριθείς είπε προς τον πατέρα Ιδού, τόσα έτη σε δουλεύω, και ποτέ εντολήν σου δεν παρέβην, και εις εμέ ουδέ ερίφιον έδωκάς ποτέ διά να ευφρανθώ μετά των φίλων μου. 

30 Ότε δε ο υιός σου ούτος, ο καταφαγών σου τον βίον μετά πορνών, ήλθεν, έσφαξας δι' αυτόν τον μόσχον τον σιτευτόν.

 31 Ο δε είπε προς αυτόν Τέκνον, συ πάντοτε μετ' εμού είσαι, και πάντα τα εμά σα είναι

32 έπρεπε δε να ευφρανθώμεν και να χαρώμεν, διότι ο αδελφός σου ούτος νεκρός ήτο και ανέζησε, και απολωλώς ήτο και ευρέθη. 

     Γιατί συμβαίνει αυτό; Ενώ ευρίσκεται μέσα στο σπίτι του Πατέρα, (Εκκλησία) και εργάζεται αδιάκοπα για τον Κύριο, να μην έχει χαρά μέσα του. Συμβαίνει διότι είναι άλλο πράγμα  να δαπανά κανείς άφθονο χρόνο, για το Χριστό και άλλο πράγμα είναι να δαπανά κανείς, έστω και λίγο χρόνο, με το Χριστό. 

      Θα πρέπει να μας κάνουν ιδιαίτερη εντύπωση τα λόγια τα οποία είπε ο Κύριος στην Εκκλησία της Εφέσου (Αποκάλυψη, κεφ. Β/2, εδ. 2-4): 

2 Εξεύρω τα έργα σου και τον κόπον σου και την υπομονήν σου, και ότι δεν δύνασαι να υποφέρης τους κακούς, και εδοκίμασας τους λέγοντας ότι είναι απόστολοι, και δεν είναι, και εύρες αυτούς ψευδείς 

3 και υπέφερες και έχεις υπομονήν και δια το όνομά μου εκοπίασας, και δεν απέκαμες. 

4 Πλην έχω τι κατά σου, διότι την αγάπην σου την πρώτην αφήκας. 

5 Ενθυμού λοιπόν πόθεν εξέπεσες και μετανόησον και κάμε τα πρώτα έργα, ει δε μη, έρχομαι προς σε ταχέως και θέλω κινήσει την λυχνίαν σου εκ του τόπου αυτής, εάν δεν μετανοήσης. 

      Ξέρω τον κόπο σου, λέγει ο Κύριος, ξέρω την υπομονή που δείχνεις, για χάρη μου υπέμεινες δεινά και δεν απόκαμες, όμως η αγάπη σου δεν είναι όπως ήταν στην αρχή. Είχε μειωθεί η αγάπη, το ενδιαφέρον των πιστών της Εφέσου για τον Κύριο. Είχε στραφεί το ενδιαφέρον της εκκλησίας προς άλλα πράγματα, γήινα και ανθρώπινα, προσωρινά.
    Όσες προσπάθειες και αν κάνει ο άνθρωπος για το Θεό, όσο τυπικός και αν είναι στις υποχρεώσεις του απέναντι στους κανόνες και τις επιταγές της θρησκείας του, δεν πρόκειται ποτέ να βρει ανάπαυση μέσα στην ψυχή του και δεν πρόκειται ποτέ με τα έργα της σάρκας του να ευαρεστήσει το Θεό. Στη Βασιλεία του Θεού κάθε σαρκικό, κάθε γήινο, θα είναι μια "λαμπάδα" που θα μένει σβηστή. Τι θα μένει αναμμένο εκείνη την ημέρα στην παρουσία του Θεού; Μόνον ότι βρεθεί μέσα μας και προέρχεται από το Θεό. Μόνον ό,τι είναι πνευματικό, ό,τι προέρχεται από το Πνεύμα το Άγιο. Αυτή είναι "η αγαθή μερίδα" (εδ. 42), που δεν θα αφαιρεθεί ποτέ από τον άνθρωπο, που θα λάμπει στην αιωνιότητα.
      Εδώ είναι που οι Μάρθες, όλων των εποχών, έντονα διαμαρτύρονται. Μα Κύριε εμείς για ποιόν τα κάνουμε όλα αυτά, από αγάπη για Εσένα δεν τα κάναμε; Πολλοί θα μου πουν κατά την ημέρα εκείνη, λέγει ο Κύριος: "Κύριε, Κύριε, δεν προφητεύσαμε στο όνομά σου, και στο όνομά σου εκβάλαμε δαιμόνια, και στο όνομά σου κάναμε πολλά θαύματα;". (κατά Ματθαίον», κεφ. Ζ/8, εδ. 22). Κύριε για Σένα, για τη δική Σου δόξα δεν τα κάναμε; Η απάντηση του Κυρίου θα είναι συντριπτική : «Και, τότε, θα ομολογήσω σ' αυτούς, ότι: Ποτέ δεν σας γνώρισα, φεύγετε από μένα εσείς που εργάζεστε την ανομία». (Ματθαίος Ζ/8: 23). Η απάντηση του Κυρίου, που είναι ο μόνος που γνωρίζει τι φιλοξενεί ο άνθρωπος μέσα στην καρδιά του, θα είναι ότι δεν τα κάνατε για Μένα, τα κάνατε για τον εαυτόν σας, για επίδειξη, για προβολή, για την ικανοποίηση της σάρκας, του "εγώ" σας. Αυτό συμβαίνει όταν η καρδιά είναι προσανατολισμένη, μόνον, στην "υπηρεσία" και δεν αποβλέπει σε τίποτα παραπέρα.

     Ο Κύριος δεν καταδίκασε την υπηρεσία. Δεν είπε στη Μάρθα : "Άφησέ τα όλα και έλα εδώ". Ασφαλώς και χρειάζεται και η προετοιμασία, η δράση μας, που θα πρέπει να γίνεται με τρόπο ταπεινό, χωρίς προβολή, χωρίς γκρίνιες και παράπονα, όμως δεν θα πρέπει η καρδιά μας και η δραστηριότητά μας να φτάνουν μόνον μέχρις εκεί. Δεν πρέπει όλα αυτά να έχουν την πρώτη θέση μέσα στη ζωή μας. Μέσα στην ιστορία βλέπουμε ότι πολλές εκκλησίες, που έδωσαν την πρώτη θέση στη δράση, με χαρισματικούς ποιμένες, σε λίγο σχετικά χρονικό διάστημα οδηγήθηκαν στην παρακμή, διχάστηκαν, στην ουσία χάθηκαν και έμειναν οι  "Μάρθες", έχοντας ως συντροφιά το νεροχύτη, τις κατσαρόλες και τα τηγανιά των προσπαθειών τους. 

     Η Μαρία η αδελφή της φαίνεται να είναι άνθρωπος, θα λέγαμε "χαμηλών τόνων" και φαίνεται να παίζει σε όλη τούτη την προετοιμασία έναν δευτερεύοντα ρόλο. Αντί να είναι δίπλα στην αδελφή της και να την συναγωνίζεται στις δουλειές, καθώς ο Κύριος βρισκόταν ήδη στο σπίτι τους, είχε αποτραβηχτεί και  καθόταν στα πόδια του Κυρίου Ιησού και άκουγε τα λόγια Του και σίγουρα θα συζητούσε με τον Κύριο και με τους μαθητές διάφορα πνευματικά θέματα. Η Μαρία είχε στρέψει όλο της το ενδιαφέρον, όλο της το "είναι" (νου, ψυχή, καρδιά), στο Πρόσωπο και τη διδασκαλία του Χριστού.
    Ο Κύριος ήταν κατηγορηματικός: "η Μαρία όμως εξέλεξε την αγαθήν μερίδα, ήτις δεν θέλει αφαιρεθή απ' αυτής". Η άλλη μερίδα την οποία είχε επιλέξει η αδερφή της κάποτε θα αφαιρεθεί, όμως η μερίδα που επέλεξε η Μαρία δεν θα αφαιρεθεί ποτέ. Ο Κύριος στο ευαγγέλιο "κατά Ιωάννην", Ι/10, εδ. 28,29 αναφέρει:  "Και εγώ δίδω εις αυτά ζωήν αιώνιον, και δεν θέλουσιν απολεσθή εις τον αιώνα, και ουδείς θέλει αρπάσει αυτά εκ της χειρός μου. Ο Πατήρ μου, όστις μοι έδωκεν αυτά, είναι μεγαλήτερος πάντων, και ουδείς δύναται να αρπάση εκ της χειρός του Πατρός μου".
      Μπροστά σε "εκλογές" βρίσκεται ο χριστιανός καθημερινά. Καλείται με τη ζωή του να εκλέξει τη μία μερίδα ή την άλλη. Ο Κύριος πάντως ήταν κατηγορηματικός. "Εάν μείνητε εν εμοί και οι λόγοι μου μείνωσιν εν υμίν, θέλετε ζητεί ό,τι αν θέλητε, και θέλει γείνει εις εσάς". (Ιωάννης ΙΕ/15: 7). Η σωστή στάση και η σωστή συμπεριφορά είναι ο άνθρωπος να μένει "εν Κυρίω" και "εν τοις λόγοις Του".
       Η Μαρία διάλεξε την "αγαθή μερίδα", το ίδιο έκαναν όλοι οι ήρωες της πίστεως (Εβραίους, κεφ. ΙΑ/11). Ο Ιησούς του Ναυή, ΚΔ/24, εδ.15, μιλώντας προς το λαό τους είπε: "Αλλ' εάν δεν αρέσκη εις εσάς να λατρεύητε τον Κύριον, εκλέξατε σήμερον ποίον θέλετε να λατρεύητε ή τους θεούς, τους οποίους ελάτρευσαν οι πατέρες σας πέραν του ποταμού, ή τους θεούς των Αμορραίων, εις των οποίων την γην κατοικείτε εγώ όμως και ο οίκός μου θέλομεν λατρεύει τον Κύριον".

      Τελικά τι θέλει ο Θεός μέσα στην εκκλησία Tου Μάρθες ή Μαρίες;. Η απάντηση είναι ότι ο Χριστός, μέσα στην εκκλησία Του θέλει Μαρίες, που την πρώτη θέση της καρδιάς τους θα την έχουν παραχωρήσει στον Κύριο, που θα σταθούν κοντά Του, χωρίς κομπασμό, χωρίς επίδειξη, αθόρυβα, με ταπείνωση και όταν θα έρθει η ώρα της υπηρεσίας, γιατί και αυτή χρειάζεται και δεν θα πρέπει να την καταφρονούμε, τότε θα είναι ο ίδιος ο Κύριος που θα υποδείξει, πως θα Tον υπηρετήσουμε και με ποιόν τρόπο. 

      Ας θυμηθούμε άλλη μια φορά την πορεία του Σαύλου (μετέπειτα Αποστόλου Παύλου) προς την Δαμασκό, όπως μας την περιγράφει ο Απόστολος Λουκάς, στο Βιβλίο των "Πράξεων των Αποστόλων". (Πράξεις, κεφ. Θ/9, εδάφ. 1 – 6): 

1 Ο δε Σαύλος, πνέων έτι απειλήν και φόνον κατά των μαθητών του Κυρίου, ήλθε προς τον αρχιερέα 
2 και εζήτησε παρ' αυτού επιστολάς εις Δαμασκόν προς τας συναγωγάς, όπως εάν εύρη τινάς εκ της οδού ταύτης, άνδρας τε και γυναίκας, φέρη δεδεμένους εις Ιερουσαλήμ. 

3 Ενώ δε πορευόμενος επλησίαζεν εις την Δαμασκόν, εξαίφνης ήστραψε περί αυτόν φως από του ουρανού, 

4 και πεσών επί την γην, ήκουσε φωνήν λέγουσαν προς αυτόν Σαούλ, Σαούλ, τι με διώκεις; 

5 Και είπε Τις είσαι, Κύριε; Και ο Κύριος είπεν Εγώ είμαι ο Ιησούς, τον οποίον συ διώκεις, σκληρόν σοι είναι να λακτίζης προς κέντρα. 

6 Ο δε τρέμων και έκθαμβος γενόμενος, είπε Κύριε, τι θέλεις να κάμω; Και ο Κύριος είπε προς αυτόν Σηκώθητι και είσελθε εις την πόλιν, και θέλει σοι λαληθή τι πρέπει να κάμης. 

      Δύο ερωτήματα υποβάλει ο Σαύλος προς τον Θεό : «ποιος είσαι Κύριε;», «τι θέλεις να κάνω;». Τα ίδια ακριβώς ερωτήματα θα πρέπει να κάνει ο κάθε άνθρωπος, προς τον Θεό και είναι ο Θεός εκείνος που, δια του Πνεύματος Του Αγίου, θα του αποκαλύψει τον εαυτόν Του, θα τους αποκαλύψει την αγάπη Του για τον άνθρωπο, εξαιτίας της οποίας άδειασε τον ουρανό και έδωκε ό,τι πολυτιμότερο είχε ο ουρανός, για τη σωτηρία όλων των ανθρώπων. Για να μη χαθεί καθένας που θα πιστέψει σ’ Αυτόν, αλλά να έχει αιώνια ζωή. (Ιωάννης Γ/3: 16). 

     Είναι ο Θεός εκείνος που θα αποκαλύψει στον άνθρωπο τι ακριβώς πρέπει να κάνει μέσα στη ζωή του, για να Τον υπηρετήσει. Αυτή είναι η ώρα της υπηρεσίας. Ας μάθουμε να μην βάζουμε το κάρο, μπροστά από το άλογο.
      Η Μάρθα βρήκε σαν δικαιολογία τις δουλειές του σπιτιού. Τούτη τη δικαιολογία δε την δέχτηκε ο Κύριος. Τίμησε αυτή που κάθισε στα πόδια Του. "Πλην ενός έχεις χρείαν". Ο Κύριος διευκρινίζει ότι αυτό είναι το πρώτο, το σημαντικότερο, το υψηλότερο, το μεγαλύτερο, το πλέον αναγκαίο. Αν αυτό διασφαλίσουμε όλα τα άλλα θα μας προστεθούν."ζητείτε πρώτον την βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνην αυτού και ταύτα πάντα θέλουσι σας προστεθή" (Ματθαίος Σ/6: 33).
    Το μόνιμο και ιδιαίτερο ενδιαφέρον μας για τα πράγματα τούτης της ζωής, που πάντα θα φαίνονται ως "αναγκαία" γίνεται πολλές φορές παγίδα για την πνευματική μας ζωή. Ας προσέχουμε κάθε φορά τις επιλογές μας. Ο Κύριος μας έχει προειδοποιήσει: "Προσέχετε δε εις εαυτούς μήποτε βαρυνθώσιν αι καρδίαι σας από κραιπάλης και μέθης και μεριμνών βιωτικών και επέλθη αιφνίδιος εφ' υμάς η ημέρα εκείνη". (Λουκάς ΚΑ/21 : 34). Ποτέ και σε καμία περίπτωση τα επίγεια δεν μπορούν να συγκριθούν με τα επουράνια.
   Μόνον αν ταπεινά λάβουμε τη θέση της Μαρίας θα μπορέσουμε να αντιληφθούμε το μεγάλο "μυστήριο" (Α΄ Τιμοθέου Γ/3: 16), γιατί ο Χριστός άφησε τη δόξα που είχε στον ουρανό, γιατί ταπεινώθηκε και ήρθε στη γη και έγινε άνθρωπος σαν και μας, "παρεκτός αμαρτίας" (Φιλιππησίους Β/2: 7), γιατί πέθανε πάνω στο Σταυρό, γιατί ο Θεός τον ανάστησε από τους νεκρούς και Τον κάθισε στα δεξιά Του. Αυτή θα είναι η κρίση του Θεού για τον άνθρωπο "ότι το φως ήλθεν εις τον κόσμον και οι άνθρωποι ηγάπησαν το σκότος μάλλον παρά το φως, διότι ήταν πονηρά τα έργα αυτών" (Ιωάννης Γ/3: 19). Αυτή είναι η "αγαθή μερίδα" που θα μας συνοδεύει στον ουρανό και την οποία δεν πρόκειται ποτέ και με τίποτα να μας την αφαιρέσει κανένας.

      "Μάρθα" και "Μαρία", δύο κόσμοι, δύο διαφορετικές αξίες, άλλα ενδιαφέροντα, άλλοι στόχοι, τελείως διαφορετικά αποτελέσματα. ---