ΙΕΡΙΧΩ.

 βιβλίο "Ιησούς του Ναυή",  κεφ. Σ/6,  εδ. 1 – 5.

1 Η δε Ιεριχώ ήτο συγκεκλεισμένη και ωχυρωμένη εξ αιτίας των υιών Ισραήλ ουδείς εξήρχετο και ουδείς εισήρχετο. 

2 Και είπε Κύριος προς τον Ιησούν, Ιδού, παρέδωκα εις την χείρα σου την Ιεριχώ και τον βασιλέα αυτής και τους δυνατούς εν ισχύϊ. 

3 Και θέλετε περιέλθει την πόλιν, πάντες οι άνδρες του πολέμου, κύκλω της πόλεως άπαξ ούτω θέλεις κάμνει εξ ημέρας. 

4 Και επτά ιερείς θέλουσι βαστάζει έμπροσθεν της κιβωτού επτά σάλπιγγας κερατίνας και την εβδόμην ημέραν θέλετε περιέλθει την πόλιν επτάκις και οι ιερείς θέλουσι σαλπίζει με τας σάλπιγγας. 

5 Και όταν σαλπίσωσι με την κερατίνην επεκτείνοντες, καθώς ακούσητε τον ήχον της σάλπιγγος, πας ο λαός θέλει αλαλάξει μέγαν αλαλαγμόν, και θέλει καταπέσει το τείχος της πόλεως υφ' εαυτό, και ο λαός θέλει αναβή, έκαστος κατ' ενώπιον αυτού. 

 βιβλίο Ιησούς του Ναυή, κεφ. Α/1, εδ. 9. 

"Δεν σε προστάζω εγώ; Γίνε ισχυρός και ανδρείος μη φοβηθείς ούτε να δειλιάσεις επειδή, μαζί σου είναι ο Κύριος ο Θεός σου, όπου κι αν πας"\. 

        ΣΧΟΛΙΑ : 

      Ο λαός Ισραήλ, συνεχίζοντας την πορεία του για την κατάκτηση της υποσχόμενης από το Θεό γης Χαναάν, έχει ήδη περάσει τον Ιορδάνη ποταμό και βρίσκεται στη Δυτική Όχθη και συγκεκριμένα στην περιοχή Γάλγαλα. Τα γεγονότα συμβαίνουν 1.400 χρόνια προ Χριστού, 3.400 χρόνια από σήμερα. Μπροστά τους και σε απόσταση 9 χιλ. βρίσκεται η πόλις Ιεριχώ. Ο λαός θα έπρεπε να καταλάβει την Ιεριχώ, για να εξασφαλίσει τα νότα του και να μπορέσει να συνεχίσει με ασφάλεια την πορεία του προς τη γη της επαγγελίας. 

      Για την ιστορία αναφέρουμε ότι υπήρξαν τρεις Ιεριχώ. 

     Η πρώτη ήταν την εποχή του Ιησού του Ναυή και βρισκόταν 34 χιλ. Β.Α. της Ιερουσαλήμ. Ήταν μια πόλη βασιλική μέσα στην κοιλάδα του Ιορδάνη. Η δεύτερη Ιεριχώ είναι στην εποχή του Χριστού. Εδώ ο Κύριος θεράπευσε τον τυφλό Βαρτίμαιο (Μάρκος Ι/10: 46-52) και συνάντησε τον τελώνη, τον Ζακχαίο (Λουκάς ΙΘ/19: 2-10). Αυτή η πόλη καταστράφηκε από τους Ρωμαίους το 230 μ.Χ. και είχε κτιστεί σε απόσταση 1.500 μ από την παλιά. Σήμερα υπάρχει η σύγχρονη Ιεριχώ, η οποία έχει 40.000 κατοίκους και λέγεται στα Αραβικά Ελ. Ριχά. 

    Ο λαός λοιπόν βρίσκεται μπροστά στα τείχη της Ιεριχώ με σκοπό να καταλάβει την πόλη. Το πρόβλημα είναι πολύ μεγάλο, το εμπόδιο είναι ανυπέρβλητο, είναι ανθρωπίνως ακατόρθωτο και αυτό το είχαν ομολογήσει πριν από σαράντα χρόνια, οι δέκα από τους δώδεκα κατασκόπους που είχε στείλει ο Μωυσής, για να κατασκοπεύσουν τη γη με σκοπό να την κατακτήσουν. (βιβλίο Αριθμών ΙΓ/13: 28-31). Τότε δεν προχώρησαν, φοβήθηκαν από τους υιούς Ανάκ. Στην ουσία δεν έδειξαν εμπιστοσύνη στη δύναμη του Θεού, έδειξαν απιστία. Το αποτέλεσμα ήταν, ενώ βρισκόταν έξω από την πόλη, χρειάστηκε να περιφερθούν στην έρημο εξαιτίας της απιστίας τους, για σαράντα ολόκληρα χρόνια. (Αριθμοί ΙΔ/14: 23). Πόσο συντριπτικά είναι τα αποτελέσματα της απιστίας μέσα στη ζωή μας! Αναγκάζουν το Θεό να  αλλάξει τα σχέδιά Του για μας. 

      Μετά από ανασκαφές που έγιναν από το 1929 έως 1936 διαπιστώθηκε ότι τα περίφημα τείχη της Ιεριχώ ήταν διπλά. Το εσωτερικό τείχος είχε πλάτος 4 μ. και το εξωτερικό 2 μ. Το μέσα από το έξω απείχε 5 μ. Το ύψος των τειχών ήταν 10 μ. Ήταν χτισμένα με τούβλα 30 – 60 εκατοστών δεμένα με λάσπη και ασβέστη. Δεν καταρρίπτονται αυτά τα τείχη με τις ανθρώπινες δυνάμεις και στρατηγικές.

    Στην καθημερινή χριστιανική μας πορεία ποτέ δε θα λείψουν τα μεγάλα, τα ανυπέρβλητα εμπόδια. Τα βάζει στο δρόμο μας ο εχθρός, για να μας φοβίσει και να ακυρώσει τους στόχους μας και βεβαίως τα επιτρέπει ο Θεός, για να γνωρίσει πόσο Τον εμπιστευόμαστε. Το θέμα είναι πώς πολεμάμε σαν Εκκλησία, σαν άτομα; Πώς κατακτάμε και «καταστρέφουμε» τα μεγάλα εμπόδια που ο εχθρός της ψυχής τοποθετεί στην πορεία μας, για να εμποδίσει την υλοποίηση των σχεδίων του Θεού μέσα στη ζωή μας; Πόσες φορές ο πιστός άνθρωπος μπροστά στο «εμπόδιο» πανικοβάλλεται, στρέφεται προς τα πίσω και απιστεί στο Θεό και τη δύναμή Του; Άραγε τι μπορεί να κάνει ο Θεός μέσα στη ζωή μου με μια τέτοια συμπεριφορά; Ο Κύριος δεν μπόρεσε να κάνει πολλά θαύματα στην πατρίδα Του τη Ναζαρέτ εξαιτίας της απιστίας των συγχωριανών Του (Λουκάς ΙΓ/13: 18). Η ψυχή, που έχει γνωρίσει τη δύναμη του Θεού και έχει θέσει την ελπίδα της σ’ Αυτόν και η οποία βαδίζει σύμφωνα με τις εντολές του Θεού, δεν υποχωρεί μπροστά στις δυσκολίες, δεν κάμπτεται από τα εμπόδια, όσο μεγάλα, όσο απειλητικά και αν υψώνονται, γιατί δεν αποβλέπει στο "φαινόμενο", αλλά αποβλέπει στη δύναμη του Θεού. 

      Ένα και μοναδικό είναι το όπλο που θα εκπορθήσει τα ανυπέρβλητα «εμπόδια» του εχθρού και ο Λόγος του Θεού μας το αποκαλύπτει: «δια πίστεως έπεσον τα τείχη της Ιεριχώ, αφού εκυκλώθησαν επί επτά ημέρας» (Εβραίους ΙΑ/11: 30). Δεν έπεσαν τα τείχη με τη σοφία των ανθρώπων ή με τη δύναμή τους ή με κάποιο άλλο μέσο, έπεσαν με την πίστη στο Θεό. 

    Πίστη σημαίνει απόλυτη εμπιστοσύνη στο Θεό και ταυτόχρονα παντελή έλλειψη εμπιστοσύνης στον εαυτόν μας. Μπορεί τα τείχη (τα προβλήματα) να υψώνονται μέχρι τον ουρανό, όμως αυτό για την πίστη δε λέει τίποτα. Η πίστη μια μόνον έκφραση γνωρίζει : «επί τω λόγω σου Κύριε» (Λουκάς Ε/5: 5). Η πίστη αποβλέπει αποκλειστικά στη δύναμη του Θεού. Ο Απόστολος Παύλος αναφέρει: «δια να είναι η πίστη σας, ουχί δια της σοφίας των ανθρώπων, αλλά δια της δυνάμεως του Θεού» (Α΄ Κορινθίους Β/2: 3-5). 

    Να λοιπόν πως θα πρέπει να δίδονται οι μάχες στην καθημερινή μας ζωή. Να πώς πρέπει να σταθούμε μπροστά στα ανθρωπίνως ακατόρθωτα και αξεπέραστα και ανίκητα προβλήματα. Εάν ο Ισραήλ έλεγε: "Πολύ καλά η δύναμη να είναι του Θεού, αλλά ας συγκεντρωθούμε για να βρούμε τα μέσα να καταρρίψουμε τα τείχη της Ιεριχώ, να δούμε ποια η γνώμη των στρατηγών για την διάταξη του στρατεύματος και για τον τρόπο επίθεσης κατά του εχθρού", τότε τι θα συνέβαινε τις επόμενες ημέρες; Ούτε μια πέτρα δε θα μετακινείτο από εκείνα τα απόρθητα τείχη. 

     Όμως ο Ιησούς του Ναυή δε συμβουλεύεται κανέναν από τους ανθρώπους. Έχει λάβει οδηγίες από τον Κύριο και σε αυτές αποκλειστικά στηρίζεται. Μέσα στις οδηγίες του ο Κύριος έχει συμπεριλάβει τα πάντα. Πορεία μία φορά την ημέρα γύρω από την πόλη και την έβδομη μέρα επτά φορές. 

    Όλα αυτά ο κοινός ανθρώπινος νους αδυνατεί να τα καταλάβει. Είναι δυνατόν ποτέ τα τείχη να πέσουν με πορείες, με σάλπιγγες και με ανθρώπινες κραυγές; Στο βιβλίο του προφήτη "Ησαΐα" (κεφ. ΝΕ/55, εδ. 8) αναφέρεται : «Διότι αι βουλαί μου δεν είναι βουλαί υμών ουδέ οδοί υμών αι οδοί μου, λέγει Κύριος». Οι δρόμοι, οι σκέψεις μου, τα σχέδιά μου δεν είναι όπως τα δικά σας, λέει ο Κύριος. Ο Θεός είναι έξω από τα ανθρώπινα δεδομένα και γι’ αυτό οι λύσεις που προτείνει πολλές φορές είναι έξω από την ανθρώπινη λογική. Την πίστη θέλει να διαπιστώσει ο Θεός στον άνθρωπο και από τη στιγμή που θα τη βρει μέσα στην καρδιά του ανθρώπου, τότε όλα είναι δυνατά. 

      Όταν βαδίζεις σύμφωνα με τις εντολές του Θεού, ποτέ δε θα λείψουν από τη ζωή σου τα αρνητικά σχόλια των ανθρώπων. Φανταστείτε τι ειρωνεία θα είχε εισπράξει από τους ανθρώπους ο Νώε, καθώς έφτιαχνε επί 120 χρόνια την κιβωτό. "Φτιάχνεις καράβι στο βουνό Νώε; Τρελάθηκες, πως κατάντησες…. κλπ". Μα είναι εντολή του Θεού, θα έλεγε ο Νώε και θα αύξανε τα ειρωνικά χαμόγελα των ανθρώπων. Οι κάτοικοι της Ιεριχώ, καθώς θα έβλεπαν τους στρατιώτες να βαδίζουν γύρω από την πόλη θα τους χλεύαζαν και ίσως  θα έλεγαν: "Πού πάτε; Έτσι πέφτουν τα τείχη, με βόλτες; Δειλοί, που φοβάστε να πολεμήσετε". Όμως παρατηρούμε ότι ο λαός δεν αποβλέπει πουθενά, σε κανένα κάλεσμα, σε καμία πρόκληση του εχθρού και συνεχίζει να προχωρά σύμφωνα με το σχέδιο του Θεού.

        Ο Ιησούς του Ναυή δεν πληροφορεί το λαό ούτε πόσες φορές θα περπατήσουν γύρω από την πόλη, ούτε τι θα συμβεί στο τέλος της 7ης μέρας, ούτε τι θα συμβεί μετά, αφού φωνάξουν. Τις οδηγίες τις έπαιρναν σε καθημερινή βάση. Μετά την πορεία επέστρεφαν στα Γάλγαλα, όπου ήταν τόπος λατρείας του Θεού. Αυτή η πορεία συνεχίστηκε για έξι ημέρες και την έβδομη μέρα για επτά φορές. Τι παράξενα πράγματα, θα έλεγε κανείς είναι τούτα. Έτσι ακριβώς παράλογο φάνηκε και στο Σύρο στρατηγό Νεεμάν το να πάει να βουτήξει επτά φορές στον Ιορδάνη ποταμό, για να γίνει καλά από τη λέπρα που τον βασάνιζε. Η απορία του ήταν: Τόσα ποτάμια υπήρχαν στην πατρίδα του, έπρεπε να πάει εκεί για να λουστεί; «ο Αβανά και ο Φαρφάρ, ποταμοί της Δαμασκού, δεν είναι καλύτεροι υπέρ πάντα τα ύδατα του Ισραήλ; δεν ηδυνάμην να λουσθώ εν αυτοίς και να καθαρισθώ; Και στραφείς, ανεχώρησε μετά θυμού». (Β΄ Βασιλέων Ε/5: 11). Γιατί τα ζητάει όλα αυτά ο Θεός; Τα ζητάει, γιατί τα μεγάλα κάστρα όπως είναι η αμαρτία δεν μπορούν να πέσουν γύρω μας χωρίς τη συμμετοχή τη δική μας και χωρίς την τέλεια υπακοή μας. 

      Η πίστη ήταν η δύναμη εκείνη που τους έκανε να δείξουν υπακοή και να περιέλθουν 13 φορές την πόλη χωρίς κανένα θετικό σημάδι μέχρι την τελευταία στιγμή. Ο συγγραφέας της επιστολής προς Εβραίους αναφέρει: «πίστη σημαίνει σιγουριά για αυτά που ελπίζουμε και βεβαιότητα γι’ αυτά που δε βλέπουμε». Κανένας τείχος αμαρτίας δε θα πέσει, αν δεν το πλησιάσουμε και δεν το περικυκλώσουμε με ακράδαντη πίστη. 

       Όταν ο Θεός ζήτησε να περιέρχονται σιωπηλοί γύρω από την πόλη, δεν το έκανε για να μην τους πάρουν είδηση οι κάτοικοι της Ιεριχώ, το έκανε για να δοκιμάσει την πίστη τους σε κάτι απλό, αλλά τόσο δύσκολο! Πολλές φορές η πίστη μας αποτυγχάνει σ’ αυτά τα απλά πράγματα. Δεκατρείς φορές τα ίδια πράγματα, η ίδια πορεία, αλλά ο λαός συνεχίζει υπομονετικά. Μερικές φορές ο Θεός μας καλεί με πίστη να περιμένουμε και να περπατάμε στον ίδιο πολύ περπατημένο και βαρετό δρόμο, δίχως να μας δίνει σημάδια για το πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα. 

     Όταν ο Θεός ζήτησε από τον Αβραάμ να θυσιάσει τον Ισαάκ, δεν του υποσχέθηκε προκαταβολικά ότι θα του τον έδινε πίσω. Όμως ο Αβραάμ προχώρησε δια πίστεως μέχρι το σημείο της θυσίας, έχοντας ένα σκοπό, την πλήρη υπακοή στο θέλημα του Θεού (Γένεση ΚΒ/22: 1-13) μέχρι που ήρθε η ώρα της επέμβασης του Θεού. Δια πίστεως προχώρησε ο Δαυίδ εναντίον του σιδηρόφρακτου Γολιάθ (Α΄ Σαμουήλ ΙΖ/17: 45). Δια πίστεως ο Δανιήλ δέχτηκε να τον ρίξουν στα λιοντάρια παρά να προσκυνήσει τα είδωλα (Δανιήλ Σ/6: 16). 

      Δεκατρείς ολόκληρους κύκλους έκαναν γύρω από την Ιεριχώ, που καμία διαφορά δεν υπήρχε μεταξύ τους. Κάθε μέρα γινόταν η ίδια μονότονη διαδρομή. Η πίστη μετατρέπει κάθε κύκλο σε βεβαιότητα ότι η πόλη θα έπεφτε, ακόμα και αν κανένα σημάδι δεν το μαρτυράει γύρω μας, ακόμα και αν όλα φαίνονται αδύνατα και αρνητικά. Θα πρέπει η πίστη μας να είναι τέτοια, που ακόμα και η φαινομενική αποτυχία να μας ισχυροποιεί πιο πολύ και να μας κάνει πιο δυνατούς. Πρώτη μέρα, δεύτερη μέρα, ….. έκτη, έβδομη μέρα, έχει ήδη αρχίσει ο έβδομος γύρος και κανένα αποτέλεσμα δεν φαίνεται να υπάρχει. Αλήθεια πόσες φορές εγκαταλείψαμε τον αγώνα, την «πορεία» γύρω από κάποιο «απόρθητο φρούριο», επειδή δε βλέπαμε σημεία επέμβασης του Θεού, απογοητευτήκαμε, κουραστήκαμε, δεν αντέξαμε, δεν δείξαμε υπακοή μέχρι τέλους και αγνοήσαμε την προτροπή του Κυρίου: «ο υπομείνας έως τέλους, ούτος θέλει σωθή» (Μάρκος ΙΓ/13: 13). Τελικά υποχωρήσαμε, γιατί απιστήσαμε, γιατί θεωρήσαμε άσκοπο τον αγώνα μας. 

      Η πίστη η αληθινή, η ανυπόκριτη θα φανεί μέσα στη φουρτούνα της ζωής. Άλλωστε γι’ αυτό ο Θεός θα επιτρέψει τη φουρτούνα, για να φανούν οι δόκιμοι. Όταν ο αέρας δυναμώνει, φουρτούνα αυξάνεται, η βάρκα κλυδωνίζεται, όταν όλα γύρω είναι μαύρα και ανθρωπίνως τίποτα δεν είναι δυνατό, τότε τι θα κάνουμε; 

1/ Θα τρέξουμε, όπως έκαναν οι μαθητές απελπισμένοι, νικημένοι, φοβισμένοι να του πούμε: «Κύριε χανόμαστε» και μάλιστα να Του ρίξουμε και ευθύνες «δεν σε μέλλει» (Μάρκος Δ/4: 38). Εάν έτσι ενεργήσουμε, μια θα είναι η απάντηση του Κυρίου. «γιατί είστε δειλοί, ολιγόπιστοι;» (Ματθαίος Η/8: 26). Αλήθεια πόσο προσβλητικό είναι τούτο για την ψυχή!

2/ Όμως υπάρχει ένας άλλος τρόπος, για να αντιδράσουμε, ο δρόμος της απόλυτης εμπιστοσύνης. Θα επαναπαυτούμε στην παρουσία Του, έχοντας την απόλυτη βεβαιότητα ότι, επειδή Αυτός είναι μέσα στη βάρκα της ζωής μας θα είμαστε πάντοτε ασφαλείς. 

      Κάποτε οι μαθητές υπέβαλαν στον Κύριο ένα ερώτημα: «και τις δύναται να σωθεί». Ο δε είπε: «τα αδύνατα παρ’ ανθρώποις, δυνατά παρά τω Θεώ» (Λουκάς ΙΗ/18: 24-27). Όσοι έχουμε περάσει τα "αναγεννητικά" νερά του Ιορδάνη, γνωρίσαμε και λατρεύουμε το Θεό στα "Γάλγαλα", καλούμαστε να μη μείνουμε εκεί, αλλά να σηκωθούμε, να περπατήσουμε και να κυριεύσουμε την κληρονομιά που μας ανήκει, που μας έχει δοθεί από ο Θεό, γκρεμίζοντας τα κάστρα της αμαρτίας, όσο μεγάλα, όσο απόρθητα και αν φαίνονται. Εάν εμείς βάλουμε το «θέλω», ο Θεός θα έρθει για να προσθέσει το «μπορώ» μέσα στη ζωή μας. 

       Πόση δύναμη δίνει μέσα στη ζωή μας: «παρέδωσα εις την χείρα σου την Ιεριχώ και τον βασιλέα αυτής και τους δυνατούς εν ισχύει». Μπροστά στην αληθινή πίστη κανένα οχυρό, κανένα φρούριο, κανένα εμπόδιο δε μπορεί να σταθεί. 

         Ιησούς του Ναυί, κεφ. Σ/6, εδ. 20,21. 

20 Και ο λαός αλάλαξε, όταν σάλπισαν με τις σάλπιγγες και καθώς ο λαός άκουσε τη φωνή των σαλπίγγων, τότε ο λαός αλάλαξε έναν μεγάλο αλαλαγμό, και το τείχος κατέπεσε από τη βάση του, και ο λαός ανέβηκε στην πόλη, κάθε ένας κατευθείαν μπροστά του, και κυρίευσαν την πόλη. 

21 Και εξολόθρευσαν με μάχαιρα όλους όσους ήσαν μέσα στην πόλη, άνδρες και γυναίκες, νέους και γέροντες, και βόδια, και πρόβατα, και γαϊδούρια.

        Ιησούς του Ναυή, κεφ. Ι/10, εδ. 40. 

       Μ' αυτό τον τρόπο ο Ιησούς πάταξε ολόκληρη την ορεινή γη, και τη μεσημβρινή, και την πεδινή, και την Ασδώθ, και όλους τούς βασιλιάδες τους δεν άφησε υπόλοιπο, αλλά εξολόθρευσε κάθε τι που είχε πνοή, καθώς ο Κύριος, ο Θεός τού Ισραήλ, είχε προστάξει. 

        Δευτερονόμιο, κεφ. Ζ/7, εδ. 1-2. 

1 Οταν ο Κύριος ο Θεός σου σε φέρει στη γη, στην οποία πηγαίνεις για να την κληρονομήσεις, και εκδιώξει από μπροστά σου πολλά έθνη, τους Χετταίους, και τους Γεργεσαίους, και τους Αμορραίους, και τους Χαναναίους, και τους Φερεζαίους, και τους Ευαίους, και τους Ιεβουσαίους, επτά έθνη μεγαλύτερα και δυνατότερα από σένα 

2 και όταν ο Κύριος ο Θεός σου τούς παραδώσει μπροστά σου, θα τους πατάξεις θα τους εξολοθρεύσεις κατά κράτος δεν θα κάνεις συνθήκη μαζί τους ούτε θα δείξεις σ' αυτούς έλεος.

      Διαβάζοντας τα παραπάνω εδάφια βλέπουμε να εγείρονται μεγάλα ερωτήματα. Πώς μπορεί να κατανοηθεί μια τέτοια συμπεριφορά του δίκαιου Θεού της Αγάπης και του Ελέους; (Δευτερονόμιο ΛΒ/32: 4), ενός Θεού που «θέλει να σωθούν όλοι οι άνθρωποι, και να έρθουν στην επίγνωση της αλήθειας» (Α΄ Τιμοθέου Β/2: 4). Ο Θεός δεν είναι προσωπολήπτης (Πράξεις Ι/10: 34). Δεν αγαπάει τον ένα λαό και μισεί τον άλλο, αφού όλοι οι λαοί είναι δημιουργήματά Του. Αυτό μας λέει ο Λόγος του Θεού, αυτή είναι η εικόνα που έχουμε για το Θεό. Από την άλλη διαβάσαμε οδηγίες του Θεού στην οποίες απουσιάζει παντελώς το Έλεος και οι οποίες διακρίνονται για την ιδιαίτερη σκληρότητά τους. Όλα αυτά κρύβουν μίσος εναντίον ανθρώπων, κρύβουν εθνικισμό εναντίον άλλων φυλών; Σαν Χριστιανοί σε καμία περίπτωση δε θα πρέπει να έχουμε τέτοια αισθήματα εναντίον άλλων φυλών ή ανθρώπων. Υπάρχει η αντίληψη μέσα στις τάξεις των Εκκλησιών ιδιαίτερα της Αμερικής ότι ο φυσικός Ισραήλ είναι ο εκλεκτός λαός του Θεού και ότι η Εκκλησία του Θεού εν Χριστώ Ιησού, είναι μια παρένθεση μέσα στην παγκόσμια ιστορία για τη σωτηρία και άλλων ψυχών. Εδώ θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι ο Θεός δεν έχει κανένα εκλεκτό φυσικό λαό, διότι, αν έχει έναν λαό εκλεκτό, τότε οι άλλοι απορρίπτονται, είναι υποδεέστεροι. Αυτός ο λαός θα πρέπει να είναι κυρίαρχος πάνω στους άλλους. Ο Θεός δεν εθνικοποιείται, δεν ανήκει σε κάποιο από τους υπάρχοντες λαούς της γης.

       Ο πνευματικός λαός του Θεού είναι η Εκκλησία Του, το «μυστήριο των αιώνων» (Εφεσίους Γ/3: 9). Έχει τη νύμφη Του για την οποία άφησε τη δόξα Του, για την οποία ήρθε στη γη, για να την υπηρετήσει, για την οποία πέθανε και αναστήθηκε και για την οποία θα έρθει και πάλι για να την παραλάβει και να την οδηγήσει στην ουράνια δόξα (Α΄ Θεσσαλονικείς Δ/4: 13-18). Ο λαός αυτός του Θεού αποτελείται από όλους τους Αγίους όλων των εποχών, οι οποίοι ψάλλουν τη νέα ωδή και λένε: «Άξιος είσαι να λάβεις το βιβλίο και να ανοίξεις τις σφραγίδες αυτού, διότι εσφάγης και αγόρασες ημάς εις τον Θεόν, δια του αίματός σου, εκ πάσης φυλής και γλώσσης και λαού και Έθνους και έκαμες ημάς εις τον Θεόν ημών Βασιλείς και Ιερείς και θέλομεν βασιλεύσει επί της γης» (Αποκάλυψη Ε/5: 9-10). 

      Πώς λοιπόν μπορεί να εξηγηθεί η τόσο σκληρή στάση του Θεού της Αγάπης απέναντι στους κατοίκους της Ιεριχώ; Ο ίδιος ο Θεός διακηρύττει: «Δεν θέλω το θάνατο του αμαρτωλού, αλλά να επιστρέψει και να σωθεί» (Ιεζεκιήλ ΙΗ/18: 32). Γιατί λοιπόν ο Θεός έδωσε τόσο σκληρές οδηγίες εναντίον ενός λαού, τον οποίο ο ίδιος είχε δημιουργήσει; Μήπως ο λαός Ισραήλ ήταν καλύτερος από αυτούς. Ο Θεός στο βιβλίο του "Δευτερονομίου" (κεφ. Θ/9, εδ.6) τους διευκρινίζει το εξής : «Γνώρισον λοιπόν ότι ο Κύριος ο Θεός σου δεν σοι δίδει την γην ταύτην την αγαθήν διανα κληρονομήσεις αυτής δια την δικαιοσύνη σου, διότι είσαι λαός σκληροτράχηλος». 

      Ο Θεός είχε υποσχεθεί να δώσει τη γη Χαναάν στους απογόνους του Αβραάμ, όμως τόσο ο Αβραάμ όσο και οι απόγονοί του θα έπρεπε να περιμένουν τετρακόσια χρόνια, για να λάβουν τη γη. Γιατί άραγε; Ο λόγος του Θεού μας το αποκαλύπτει: "Διότι ακόμα δε συμπληρώθηκε η ανομία των Αμορραίων" (Γένεση ΙΕ/15: 13-16) που κατοικούσαν τη γη. Ναι, είναι αλήθεια, ο Θεός τους περίμενε επί 400 ολόκληρα χρόνια και τους έδινε ευκαιρίες, για να μετανιώσουν και να αλλάξουν ζωή, όμως αυτοί όλο και πιο πολύ βυθίζονταν στη διαφθορά. Δεν τους αφαίρεσε τη γη τους αυθαίρετα. Σαν ένα σάπιο δένδρο που δεν παράγει τίποτα άλλο από σάπιους καρπούς, αυτοί όλο και περισσότερο γίνονταν πιο αχρείοι. Ας μην ξεχνάμε ότι "ο Θεός είναι αγάπη" (Α' Ιωάννου Δ/4: 8), όμως είναι και Θεός "δικαιοσύνης" (Ησαΐας ΜΕ/45: 24).).  Μετά απ' αυτά ήταν δίκαιο να εκδιωχθούν από τη γη τους. Ο Θεός τους περίμενα για αιώνες, πριν διατάξει την εκδίωξή τους (Λευιτικό ΙΗ/18: 21-28). Ο λόγος του Θεού αναφέρει: "Ο Θεός δεν θέλει δικολογεί διαπαντός, ουδέ θέλει φυλάττει την οργήν αυτού εις τον αιώνα" (Ψαλμός ΡΓ/103: 9). 

    Η εντολή του Θεού για την απόλυτη καταστροφή, που παραπάνω διαβάσαμε, έχει να κάνει με την αμαρτία τους από τη μια πλευρά και με τη δικαιοσύνη του Θεού από την άλλη. 

     Οι κυριότεροι θεοί των Χαναναίων ήταν ο Βάαλ (θεός της καταιγίδας και της βροχής) και η γυναίκα του η Ανάθ (θεά της γονιμότητας). Ήταν λαοί που ζούσαν μέσα σε πνευματικό σκοτάδι, σκοτάδι το οποίο περιείχε: Ειδωλολατρία (Δευτερονόμιο Ι/10: 18), Βδελύγματα, θυσίες παιδιών στον Μολόχ (Δευτερονόμιο ΙΒ/12: 29-31), μαντεία, μαγεία, νεκρομαντεία, διαστροφές, ομοφυλοφιλία. Ο Θεός τους αποβάλλει από τη γη εκείνη όχι, γιατί τους μισεί, αλλά γιατί βλέπει την ολοκληρωτική ηθική τους διάβρωση, βλέπει το ξεχείλισμα της αμαρτίας, βλέπει ότι δεν έχουν καμία διάθεση να αλλάξουν τη συμπεριφορά τους αυτή και συνεχίζουν να ζουν μέσα στην αμαρτία. Ο Θεός τους περίμενε για 400 ολόκληρα χρόνια που ζούσαν στην περιοχή να μετανοήσουν, αλλά αντί να μετανοήσουν όλο και πιο πολύ σκλήρυναν την καρδιά τους απέναντι στο Θεό. Ο αφανισμός τους θα αποτελούσε λύτρωση και για τη γη, η οποία γη μας αναφέρει ο Απ. Παύλος «συστενάζει και συναγωνιά», εξ’ αιτίας της αμαρτίας του ανθρώπου (Ρωμαίους Η/8: 20 – 23). 

      Ένας άλλος λόγος που ο Θεός διέταξε την πλήρη καταστροφή είναι η προσπάθεια του Θεού να προστατεύσει τον Ισραήλ από τον πολιτισμό των Χαναναίων. Όμως πώς εξηγείται ο ρόλος του Ισραήλ; Είπαμε ότι ο Θεός όλους τους λαούς τους έχει το ίδιο. Θέλει όλοι να σωθούν και να έρθουν «εις επίγνωσιν». Ο Θεός εδώ χρησιμοποιεί τον Ισραήλ σαν όργανο της κρίσης του εναντίον των εθνών αυτών. Άλλωστε ο Θεός είναι κατηγορηματικός προς τον λαό Ισραήλ και στο βιβλίο του "Δευτερονομίου" (κεφ. Θ/9, εδ. 3-5) αναφέρει: 

3 Γνώρισε, λοιπόν, σήμερα, ότι ο Κύριος ο Θεός σου είναι εκείνος που προπορεύεται μπροστά σου είναι φωτιά που κατατρώει, αυτός θα τους εξολοθρεύσει, κι αυτός θα τους καταστρέψει από μπροστά σου και θα τους διώξεις, και γρήγορα θα τους εξολοθρεύσεις, όπως ο Κύριος σου είπε. 

4 Αφού ο Κύριος ο Θεός σου τους διώξει από μπροστά σου, μη πεις στην καρδιά σου, λέγοντας: Εξαιτίας της δικαιοσύνης μου ο Κύριος με έφερε να κληρονομήσω αυτή τη γη αλλ' εξαιτίας της ασέβειας αυτών των εθνών ο Κύριος τα διώχνει από μπροστά σου. 

5 Όχι εξαιτίας της δικαιοσύνης σου, ούτε εξαιτίας της ευθύτητας της καρδιάς σου, μπαίνεις μέσα να κληρονομήσεις τη γη τους αλλ' εξαιτίας της ασέβειας αυτών των εθνών ο Κύριος ο Θεός σου τα διώχνει από μπροστά σου, για να στερεώσει τον λόγο, που ο Κύριος ορκίστηκε στους πατέρες σου, στον Αβραάμ, στον Ισαάκ, και στον Ιακώβ. 

       Ο Θεός που τους χαρίζει τη μια νίκη μετά την άλλη, είναι ο ίδιος που προειδοποιεί τον Ισραήλ να προσέξει, γιατί στην περίπτωση που θα ακολουθήσουν τον ίδιο τρόπο ζωής με τους Χαναναίους, τότε θα έχουν και αυτοί την ίδια τύχη με τους Χαναναίους. Στο "Δευτερονόμιο" (κεφ. Η/8, εδ. 19-20) ο Κύριος αναφέρει: "Αν, όμως, λησμονήσεις τον Κύριο τον Θεό σου, και πας πίσω από άλλους θεούς, και τους λατρεύσεις, και τους προσκυνήσεις, διαμαρτύρομαι σήμερα σε σας, ότι οπωσδήποτε θα αφανιστείτε όπως τα έθνη που ο Κύριος εξολοθρεύει από μπροστά σας, έτσι θα αφανιστείτε επειδή, δεν υπακούσατε στη φωνή τού Κυρίου τού Θεού σας". 

      Όταν θα έρθει η ώρα για να τιμωρήσει ο Θεός τους Ισραηλίτες, πάντα για την απιστία τους και την αμαρτία τους, θα χρησιμοποιήσει άλλους λαούς: Ασσύριους, Βαβυλώνιους, Πέρσες. Η προνομιακή θέση που είχε ο λαός Ισραήλ δεν ήταν θέση ισχύος απέναντι στους άλλους λαούς, αλλά θέση ευθύνης για να εξαγγείλουν τις αρετές του Θεού. Τους εξέλεξε ο Θεός, για να ξεκινήσει μια νέα αρχή, όμως ο λαός αυτός μέχρι σήμερα δε στάθηκε όπως ο Θεός τον προόριζε και ιδού τα αποτελέσματα. 

      Ίσως πει κάποιος: Ναι οι Χαναναίοι βρέθηκαν μέσα στην ειδωλολατρία. Όμως τους έδωσε ο Θεός κάποιες ευκαιρίες, για να γνωρίσουν το θέλημά του και να μετανοήσουν; Η απάντηση είναι κατηγορηματική. Τους έδωσε τους κατοίκους της Νινευή, οι οποίοι μετανόησαν από την αμαρτία και την αποστασία τους από το Θεό και ο Θεός δεν επέτρεψε να καταστραφούν. «και είδεν ο Θεός τα έργα αυτών, ότι επέστρεψαν από της οδού αυτών της πονηράς και μετεμελήθη ο Θεός περί του κακού, το οποίον είπε να κάμη εις αυτούς και δεν έκαμεν αυτό». (Ιωνάς Γ/3: 10). 

       Η αλήθεια είναι ότι ο Θεός δεν τους αφάνισε χωρίς να τους προειδοποιήσει. Τους έδωσε ένα πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα, για να μετανοήσουν, να γνωρίσουν και να προσκυνήσουν τον αληθινό Θεό, χωρίς όμως να υπάρξει αποτέλεσμα. Κάποια στιγμή και εδώ "έκλεισε η πόρτα της κιβωτού" και ακολούθησε η απόλυτη καταστροφή (Ματθαίος ΚΔ/24: 39).

        Το ίδιο θα συμβεί και στο τέλος της ιστορίας. Μέχρι τότε η πόρτα της χάριτος του Θεού θα είναι ανοικτή. Η προειδοποίηση του Κυρίου ισχύει ακόμα: «Σήμερον εάν ακούσετε της φωνής του Κυρίου, μη σκληρύνετε την καρδιά σας» (Εβραίους Γ/3: 7-8). Οι κάτοικοι της Χαναάν γνώρισαν τον Αβραάμ, ο οποίος έζησε ανάμεσά τους, αγόρασε απ’ αυτούς κτήματα, τον είδαν να πλουτίζει, γνώρισαν ότι ο Θεός του ήταν ο αληθινός Θεός, είδαν τη ζωή του, όμως καμία μετάνοια. Επίσης γνώρισαν και τον Ισαάκ, τον Ιακώβ, όμως το έργο τους δεν έφερε καρπό. Πέρα απ’ αυτά ο Θεός τους έχει κάνει και πολλές άλλες αποκαλύψεις. Αντί να μετανιώσουν σκλήρυναν, έκλεισαν τις πόρτες της Ιεριχώ και οχυρώθηκαν μέσα σ’ αυτήν. Δεν είχαν καμία πρόθεση και καμία διάθεση να αλλάξουν. Ο λόγος του Θεού τους χαρακτηρίζει "απειθείς". Αμπαρωμένη η Ιεριχώ, έτοιμη για πόλεμο απορρίπτει κάθε ευκαιρία για μετάνοια και σωτηρία. 

       Είναι η εικόνα του ανθρώπου που έχει ακούσει για το Θεό, ωστόσο "κλείνει" την πόρτα της καρδιάς του. Οχυρώνεται μέσα στη τείχη, που η αμαρτία και η παρακοή έχει υψώσει στη ζωή του. Δεν θέλει καμία επαφή με το Ευαγγέλιο και βεβαίως και με το λαό του Θεού. Ναι, είχαν την ευκαιρία από το Θεό να σωθούν, αλλά δε θέλησαν. Η Ραάβ, η πόρνη η οποία σώθηκε, ήταν η χειρότερη απ’ όλους τους κατοίκους της Ιεριχώ. Πέραν του επαγγέλματός της ήταν εθνική, ήταν Αμορραία, όμως σώθηκε. Το ερώτημα είναι: Γιατί ο Θεός την έσωσε; Την έσωσε, διότι αυτή, σε αντίθεση με τους άλλους συντοπίτες της, όταν άκουσε για τον αληθινό Θεό, πίστεψε σ’ Αυτόν και τον ομολόγησε. «Δια πίστεως η Ραάβ η πόρνη δεν συναπολέσθει με τους απειθήσαντας, δεχθείσα τους κατασκόπους με ειρήνη» (Εβραίους ΙΑ/11: 31). 

      Η περίπτωση της Ραάβ αποτελεί την πλήρη απόδειξη ότι ο Θεός είναι έτοιμος να σώσει τον άνθρωπο, όταν ο άνθρωπος θα μετανοήσει, θα ανοίξει την καρδιά του και θα πιστέψει στο Θεό. Στο πρόσωπο της Ραάβ φαίνεται καθαρά η Αγάπη, το Έλεος του Θεού για τον άνθρωπο που θα μετανιώσει στη ζωή του και θα ζητήσει ειλικρινά το Θεό. Το Έλεος του Θεού είναι και για τον τελευταίο πολίτη. Ο Κύριος αναφέρει στο ευαγγέλιο του Ματθαίου (κεφ. ΚΑ/21, εδ. 31) προς τους Γραμματείς & τους Φαρισαίους: «οι τελώνες και οι πόρνες πηγαίνουν πριν από σας στη βασιλεία τού Θεού». Η Ραάβ είναι η πρώτη εθνική πιστή στον Θεό. 

      Πού οφείλεται η μεγάλη νίκη του λαού Ισραήλ; Πώς έπεσαν εκείνα τα απόρθητα τείχη της Ιεριχώ; "Έπεσαν δια πίστεως". Ο λαός νίκησε, χωρίς να χαθεί ούτε μία ψυχή, γιατί υπάκουσε μέχρι τέλους στις οδηγίες του Κυρίου. 

        Ας προσέξουμε το στοιχείο της πίστεως στη ζωή μας, πίστη και εμπιστοσύνη στο ζωντανό τον αληθινό τον αιώνιο Θεό, πίστη στις αστείρευτες δυνάμεις Του, πίστη στο ότι τίποτα δεν είναι αδύνατο σε Εκείνον που δημιούργησε τα πάντα. Θεωρώ πως ολόκληρη η δύναμη της πίστεως περικλείεται μέσα στις λίγες φράσεις : «… δια πίστεως έπεσαν τα τείχη της Ιεριχώ…». Με τον ίδιο τρόπο θα πέσει και κάθε απόρθητο τείχος μέσα στη ζωή μας. Με τον ίδιο τρόπο θα αντιμετωπιστεί κάθε πρόβλημά μας, όσο μεγάλο, όσο σοβαρό, όσο άλυτο και αν φαίνεται με τις ανθρώπινες δυνάμεις, με την ανθρώπινη λογική. Ας μην ξεχνάμε ποτέ: "η μάχη είναι του Κυρίου". 

         Αν Τον εμπιστευτείς ψυχή, Αυτός είναι έτοιμος να αγωνιστεί και για σένα. ---

Η ΑΚΑΡΠΗ ΣΥΚΙΑ.

Η άκαρπη εξωτερική λατρεία.

Ευαγγέλιον «κατά Ματθαίον», κεφ. ΚΑ/21, εδ. 18 – 21.

18 Ότε δε το πρωΐ επέστρεφεν εις την πόλιν, επείνασε 

19 και ιδών μίαν συκήν επί της οδού, ήλθε προς αυτήν και ουδέν ηύρεν επ' αυτήν ειμή φύλλα μόνον, και λέγει προς αυτήν Να μη γείνη πλέον από σου καρπός εις τον αιώνα. Και παρευθύς εξηράνθη η συκή. 

20 Και ιδόντες οι μαθηταί, εθαύμασαν λέγοντες: Πως παρευθύς εξηράνθη συκή; 

21 Αποκριθείς δε ο Ιησούς είπε προς αυτούς Αληθώς σας λέγω, εάν έχητε πίστιν και δεν διστάσητε, ουχί μόνον το της συκής θέλετε κάμει, αλλά και εις το όρος τούτο αν είπητε, Σηκώθητι και ρίφθητι εις την θάλασσαν, θέλει γείνει. 

       ΣΧΟΛΙΑ : 

    Βγαίνοντας από τη Βηθανία, ένα χωριουδάκι τρία χιλιόμετρα από την Ιερουσαλήμ, ο Κύριος πείνασε και καθώς βάδιζε, είδε από μακριά μια συκιά με πολύ πλούσιο φύλλωμα. Πλησίασε στο δένδρο και προσπάθησε να βρει κάτι, για να φάει. Όμως παρά την προσπάθεια δε βρήκε τίποτα απολύτως από καρπό. Μάλιστα ο ευαγγελιστής μας διευκρινίζει ότι "δεν ήταν καιρός των σύκων". Το φουντωτό φύλλωμα της συκιάς ήταν πραγματικά μια πρόκληση για τον κάθε περαστικό να πλησιάσει και να φάει τον καρπό της. Ο Κύριος βλέποντας τα φύλλα δέχτηκε την πρόκληση, όμως το δένδρο δεν ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες Tου. 

     Ο Κύριος «πείνασε». Είναι πραγματικά εντυπωσιακό. Πείνασε Αυτός που δημιούργησε τα πάντα με το Λόγο Του και ο οποίος συντηρεί και λειτουργεί με τη δύναμή Του τα πάντα γύρω μας; Αυτός που με πέντε άρτους και δύο ψαράκια έκανε να χορτάσουν χιλιάδες άνθρωποι (Λουκάς Θ/9: 16). Όμως ας εξετάσουμε να δούμε ποιο μπορεί να είναι το βαθύτερο νόημα αυτής της ιστορίας και ποια είναι "η άκαρπη συκιά" και γιατί ο Κύριος την καταράστηκε; 

    Οι περισσότεροι μελετητές συμφωνούν ότι τούτη η ιστορία αφορά κυρίως το λαό Ισραήλ, ένα λαό τον οποίο ο ίδιος ο Θεός εξέλεξε και μέσω των αιώνων τον είχε προορίσει: 

1/ Για να γεννηθεί μέσα από το λαό αυτό ο Μεσσίας Χριστός, γιατί δεν μπορούσε να γεννηθεί μέσα από τα ειδωλολατρικά έθνη. 

2/ Για να αποτελέσει ο λαός αυτός ένα πρότυπο, ένα παράδειγμα πίστεως, υπακοής και προβολής του αληθινού Θεού σε όλα τα έθνη, τα οποία ήταν βυθισμένα μέσα στην άγνοια και την ειδωλολατρία, παραδομένα άνευ όρων στον εχθρό της ψυχής. Και ενώ τόσο πολλές ήταν οι προσδοκίες του Κυρίου από τούτο το λαό, όταν ο Κύριος τον επισκέφτηκε, τον βρήκε άκαρπο. Τι τραγικό! 

    Ο Κύριος ενήργησε με αυτόν τον τρόπο θέλοντας να δείξε στους αχάριστους και απειθείς Ιουδαίους ότι όπως ακριβώς καταράστηκε τη συκιά και αυτή ξεράθηκε αμέσως, με τον ίδιο τρόπο ακριβώς μπορεί να ενεργήσει και γι' αυτούς, παρότι είναι ο εκλεκτός Του λαός και να υποστούν και αυτοί ό,τι ακριβώς έπαθε η συκιά. 

      Δούλεψε πολύ ο Κύριος πάνω σε τούτο το λαό και ήταν μοναδικές στην ιστορία οι θαυμαστές επεμβάσεις Του για τη διαφύλαξη και σωτηρία του. Από την αρχή της ιστορίας του λαού αυτού έκανε αισθητή την παρουσία Του και τη δύναμή Του και όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, άφησε τη δόξα Του, άφησε τον ουρανό, έγινε άνθρωπος και ήρθε στο λαό Του, για να δει "το δένδρο" το οποίο Εκείνος είχε φυτέψει, τη συκιά, δηλαδή το Εβραϊκό έθνος. Ήρθε, για να δει αν είχε φέρει καρπούς μετά από τόση φροντίδα που επέδειξε στέλνοντας τους προφήτες Του, τους νόμους Του και επεμβαίνοντας ο ίδιος για να τον προστατέψει και να τον βγάλει μέσα από τα αδιέξοδα, όπως μέσα από τη δουλεία της Αιγύπτου, την αιχμαλωσία της Βαβυλώνας, το πέρασμα από την Ερυθρά θάλασσα, το μάνα στην έρημο, τα απόρθητα τείχη της Ιεριχώ και πάρα πολλές άλλες σωτήριες επεμβάσεις.

     Ήρθε στους δικούς Του ο Κύριος, επισκέφτηκε "τη συκιά" που είχε φυτέψει και με μεγάλο πόθο ζήτησε να βρει καρπούς πίστης, αγάπης, καλοσύνης, σεβασμού, λατρείας, όμως δε βρήκε τίποτα απ' όλα αυτά. Η συκιά που είχε φυτέψει δεν είχε επάνω ούτε ένα σύκο, ούτε έναν καρπό, ούτε ένα  έργο πίστεως δε βρήκε ανάμεσα στο λαό Του. Το μόνο που βρήκε και μάλιστα σε πολύ μεγάλη αφθονία ήταν φύλλα, δηλαδή τύπους, τυπολατρικές τελετές, θυσίες χωρίς έλεος (Ωσηέ Σ/6: 6), χωρίς αγάπη, χωρίς κανένα πνευματικό περιεχόμενο. Βρήκε ο Κύριος πλούσιες συναγωγές, Ραβίνους, νομοδιδασκάλους, «Γραμματείς, Φαρισαίους» των οποίων η καρδιά ήταν γεμάτη με τυπολατρία, μίσος, εγωισμό, υπερηφάνεια που ό,τι έκαναν το έκαναν για το «θεαθήναι», για να τους βλέπουν και να τους τιμούν οι άνθρωποι (Ματθαίος Σ/6: 5).

     Αντί να φροντίζουν να είναι υποδείγματα εμπιστοσύνης στο Θεό και να μην παραβαίνουν τις εντολές Του, φρόντιζαν να παριστάνουν τους δίκαιους και να απαιτούν δόξα από τους ανθρώπους και όχι τη δόξα του Θεού. Το παράπονο του Κυρίου ήταν: «αφήσαντες την εντολήν του Θεού, κρατείτε την παράδοσιν των ανθρώπων» (Μάρκος Ζ/7: 8). Είχαν αγνοήσει το Πνεύμα των λόγων του Θεού και είχαν δημιουργήσει μια τυπολατρική θρησκεία, στο επίκεντρο της οποίας βρισκόταν ο νομικισμός και η προσήλωση σε "εντάλματα και παραδόσεις ανθρώπων" (Ματθαίος ΙΕ/15: 9). Δε βρήκε ο Κύριος καμία πνευματικότητα, καμία ειλικρινή πρόθεση επικοινωνίας μαζί Του. Γι’ αυτό δεν υπήρχε καρπός, γι’ αυτό δεν υπήρχε αποτέλεσμα. Μεγάλη σημασία έδιναν στην τήρηση κάποιων νεκρών τύπων, όπως να πλένουν τα χέρια τους μέχρι τον αγκώνα πριν φάνε, να τηρούν το Σάββατο βάζοντάς το πάνω από κάθε ανθρώπινη ανάγκη και άλλες σχετικές νομικές διατάξεις. Ο Κύριος τους είχε προειδοποιήσει και θα λέγαμε τους είχε "απειλήσει" με τα λόγια: «Αλίμονο σ' εσάς δάσκαλοι του Νόμου και Φαρισαίοι, υποκριτές! Που προσφέρετε το ένα δέκατο από το δυόσμο και τον άνηθο και το κύμινο και παρατήσατε τα σπουδαιότερα του Νόμου: Τη δικαιοσύνη και την ευσπλαχνία και την πίστη. Αλλά αυτά είναι που έπρεπε να κάνετε κι εκείνα να μην τα αφήνετε» (Ματθαίος ΚΓ/23: 23). 

     Ο Κύριος ψάχνει ανάμεσα στο λαό Του να βρει "καρπό" αλλά δε βρίσκει, βρίσκει μόνον "φύλλα", δηλαδή πλούσιες ανθρώπινες εκδηλώσεις στο Όνομα Εκείνου, χωρίς Εκείνον. Ψάχνει να βρει ανάμεσα στο λαό Του έναν άνθρωπο ελέους και δε βρίσκει και αναγκάζεται προκειμένου να τους διδάξει τι θα πει έλεος, να χρησιμοποιήσει το παράδειγμα ενός αλλογενούς Σαμαρείτη. (Λουκάς Ι/10: 30-37). Δε βρίσκει καρπό ο Κύριος, μόνο βρίσκει μίσος, αποστροφή, κακία, φανατισμό, ανθρώπινη μικρότητα. «Ήρθε στους δικούς Του και οι δικοί Του δεν δεχτήκαν Αυτόν» (Ιωάννης Α/1: 11). Αποκορύφωμα της ανθρώπινης ανυπακοής και ανταρσίας ήταν να συλλάβουν και να θανατώσουν τον Υιό του Θεού, τον Κεχρησμένο Σωτήρα του κόσμου, το Μεσσία Ιησού Χριστό. Ήταν η υπέρτατη προσφορά του Θεού, για να τους φέρει «εις εαυτόν» και να αντιληφθούν πόσο μακριά ευρίσκονταν από το Θεό και το θέλημά Του, για να καταλάβουν ότι είναι δούλοι της αμαρτίας (Ιωάννης Ζ/7: 34). Όμως αντί καρπού μια βοή όλο και πιο πολύ ακουγόταν: «δεν θέλομεν να βασιλεύσει ούτος εφ’ ημών» (Λουκάς ΙΘ/19: 14). "Δεν έχομεν βασιλέα ειμή Καίσαρα" (Ιωάννης ΙΘ/19: 15).

      Θλιμμένος, απογοητευμένος, απελπισμένος, από αυτή τη σκληρή πραγματικότητα της απιστίας, της σκληροκαρδίας, της αμετανοησίας και της παντελούς έλλειψης πνευματικού καρπού αναγκάζεται ο Κύριος να ξηράνει την "άκαρπη συκιά" του Ιουδαϊσμού των ημερών Του. Αυτό το έκανε, γιατί μετά από τόσα χρόνια συστηματικής και αδιάκοπης φροντίδας, μετά από τόση επιμέλεια, στοργή και αγάπη που έδειξε, τελικά δεν υπήρξε καρπός πνευματικός, δεν υπήρξε πρόοδος, δεν υπήρξε ανάλογη ανταπόκριση εκ μέρους του λαού Ισραήλ προς το Θεό. Καθώς παρατηρεί αυτήν τη σκληρή πραγματικότητα ο Κύριος, δια του Προφήτη "Ησαΐα" εκφράζει το παράπονο: «Τι ήτο δυνατόν να κάμω έτι εις τον αμπελώνά μου και δεν έκαμον εις αυτόν; διά τι λοιπόν, ενώ περιέμενον να κάμη σταφύλια, έκαμεν αγριοστάφυλα;». 

     Τι να κάνει ο Κύριος μ’ έναν τόσο ανυπάκουο λαό που αρνείται να υποταχθεί στο δημιουργό Του με αποτέλεσμα να μη φέρνει καρπό; Θα κάνει ό,τι θα έκανε και ένας γεωργός που μέσα στο κτήμα του έχει ένα δένδρο που για χρόνια δε φέρει καρπό παρά την πλούσια φροντίδα του, θα το κόψει, θα το ξεριζώσει. Ο Κύριος στο Ευαγγέλιο "κατά Λουκάν" (κεφ. ΙΓ/13, εδ. 6,7) αναφέρει: «Έλεγε δε ταύτην την παραβολήν Είχε τις συκήν πεφυτευμένην εν τω αμπελώνι αυτού, και ήλθε ζητών καρπόν εν αυτή και δεν εύρε. Και είπε προς τον αμπελουργόν Ιδού, τρία έτη έρχομαι ζητών καρπόν εν τη συκή ταύτη και δεν ευρίσκω έκκοψον αυτήν διά τι καταργεί και την γην». Ένα τέτοιο άκαρπο δένδρο δεν πρέπει να μένει στη θέση του, διότι «καταργεί και την γην». Το σωστό είναι να κοπεί και να χρησιμοποιηθεί για καυσόξυλα, ενώ στη θέση να φυτευτεί ένα άλλο. 

     Αυτό ακριβώς έκανε και ο Κύριος. Αφού το δένδρο του Ιουδαϊκού λαού αρνήθηκε να φέρει καρπούς, το ξήρανε «και παρευθύς εξηράνθη η συκή». Στο Ευαγγέλιο του "Ματθαίου" (ΚΓ/23: 37), ο Κύριος αναφέρει προς τους κατοίκους της Ιερουσαλήμ: «Ιερουσαλήμ, Ιερουσαλήμ, η φονεύουσα τους προφήτας και λιθοβολούσα τους απεσταλμένους προς σέ ποσάκις ηθέλησα να συνάξω τα τέκνα σου καθ' ον τρόπον συνάγει η όρνις τα ορνίθια εαυτής υπό τας πτέρυγας, και δεν ηθελήσατε. Ιδού, αφίνεται εις εσάς ο οίκός σας έρημος». 

     Πάρα πολλές ήταν οι θαυμαστές επεμβάσεις του Θεού στον λαό Ισραήλ, για να τους βοηθήσει, να τους συνετίσει, αλλά αυτοί «δεν εννόησαν». Έστειλε προφήτες ο Κύριος, αλλά αυτοί τους λιθοβόλησαν, τους πλήγωσαν, τους ατίμασαν και έστειλαν πίσω κενούς, όσους δε θανάτωσαν. "Και πάλιν απέστειλεν ο Κύριος, και πάλιν…" Στο τέλος ο Κύριος σκέφτηκε: 

6 Έτι λοιπόν έχων ένα υιόν, αγαπητόν αυτού, απέστειλε και αυτόν προς αυτούς έσχατον, λέγων ότι θέλουσιν εντραπή τον υιόν μου. 

7 Εκείνοι δε οι γεωργοί είπον προς αλλήλους ότι ούτος είναι ο κληρονόμος έλθετε, ας φονεύσωμεν αυτόν, και θέλει είσθαι ημών η κληρονομία. 

8 Και πιάσαντες αυτόν εφόνευσαν και έρριψαν έξω του αμπελώνος. 

9 Τι λοιπόν θέλει κάμει ο κύριος του αμπελώνος; Θέλει ελθεί και απολέσει τους γεωργούς και θέλει δώσει τον αμπελώνα εις άλλους. 

      «Ιδού αφήνεται ο οίκος σας έρημος». Στη θέση του ο Κύριος φύτεψε ένα άλλο δένδρο, πιο καλό, πιο όμορφο, πιο δυνατό, πιο ποιοτικό που θα μπορέσει να αποδώσει καρπούς, όταν θα έρθει η ώρα. Πρόκειται για την Εκκλησία του Θεού, δια Ιησού Χριστού, την οποίαν αποτελούν οι πιστεύοντες εις τον Χριστόν, Εβραίοι και Εθνικοί. Πρόκειται για έναν  νέο λαό, για το οποίον στο βιβλίο της "Αποκάλυψης" (κεφ. Ε/5, εδ. 9) αναφέρεται: «και ψάλλουσι νέαν ωδήν, λέγοντες Άξιος είσαι να λάβης το βιβλίον και να ανοίξης τας σφραγίδας αυτού, διότι εσφάγης και ηγόρασας ημάς εις τον Θεόν διά του αίματός σου εκ πάσης φυλής και γλώσσης και λαού και έθνους». Το καινούργιο δένδρο, ο νέος λαός, "ο πνευματικός Ισραήλ", η εκκλησία του Θεού εν Χριστώ Ιησού, απαρτίζουν οι διά της πίστεως ενωμένοι με το Χριστό "Ιουδαίοι και Εθνικοί" και δεν αποτελείται πλέον από έναν λαό ή ένα έθνος, αλλά "από κάθε φυλή και γλώσσα και λαό και έθνος" (Αποκάλυψη Ε/5: 9). Στο ευαγγέλιο του "Ματθαίου" (κεφ. ΚΑ/21, εδ. 43) ο Κύριος αναφέρει: «Διά τούτο λέγω προς υμάς ότι θέλει αφαιρεθή αφ' υμών η βασιλεία του Θεού και θέλει δοθή εις έθνος κάμνον τους καρπούς αυτής». Πως χαρακτηρίζει ο Λόγος του Θεού τούτο τον νέο έθνος; «Εσείς, όμως, είστε γένος εκλεκτό, βασίλειο ιεράτευμα, έθνος άγιο, λαός τον οποίο ο Θεός απέκτησε, για να εξαγγείλετε τις αρετές εκείνου, ο οποίος σας κάλεσε από το σκοτάδι στο θαυμαστό του φως» (Α' Πέτρου Β/2: 9). Αυτός είναι ο λαός του Θεού, εν Χριστώ Ιησού και αυτό είναι το έργο το οποίο καλείται να επιτελέσει και να φέρει καρπό. 

      Ας παρατηρήσουμε και τη συνέχεια: 

20 Και το πρωΐ διαβαίνοντες είδον την συκήν εξηραμμένην εκ ριζών. 

21 Και ενθυμηθείς ο Πέτρος, λέγει προς αυτόν Ραββί, ίδε, η συκή, την οποίαν κατηράσθης, εξηράνθη. 

22 Και αποκριθείς ο Ιησούς, λέγει προς αυτούς. Έχετε πίστιν Θεού. (Μάρκος ΙΑ/11: 20–22).
   Ο Κύριος ξεραίνοντας τη συκιά δείχνει ακριβώς πού οδηγεί μία άκαρπη εξωτερική λατρεία. Ο Κύριος ξεχωρίζει την αληθινή πίστη από την ψεύτικη, την υποκριτική και τους λέει: «Έχετε πίστιν Θεού». Όχι να έχετε γνώση, όχι Νόμο ή θυσίες, αλλά "πίστη Θεού". Αυτό σημαίνει να εμπιστευτεί ο άνθρωπος το Θεό για να σωθεί, να αποδεχτεί μέσα στην καρδιά του το Πρόσωπο του Κυρίου Ιησού Χριστού, που είναι «χορτασμός ευφροσύνης» (Ψαλμός ΙΣ/16: 11) καθώς επίσης και το Έργο που έκανε ο Ιησούς Χριστός πάνω στο σταυρό του Γολγοθά για τη σωτηρία όλων των ανθρώπων. Έργο λύτρωσης, εξιλασμού, αντικατάστασης, στο θάνατο. Πέθανε ο Χριστός, για να μην πεθάνουμε εμείς εξαιτίας της αμαρτίας μας. Ας μην ξεχνάμε ότι: «ο μισθός της αμαρτίας είναι θάνατος, το δε χάρισμα του Θεού ζωή αιώνιος διά Ιησού Χριστού του Κυρίου ημών» (Ρωμαίους Σ/6: 23). Πίστη Θεού είναι η τέλεια εμπιστοσύνη στις υποσχέσεις του Θεού, η ολοκληρωτική υπακοή στο θέλημά Του όπως αυτό εκφράζεται μέσα από τον Άγιο, αιώνιο και αψευδή Λόγο Του. Είναι η τέλεια εμπιστοσύνη στον Πατέρα Θεό και Εκείνον τον οποίο απέστειλε, τον Ιησού Χριστό τον δίκαιο, ο οποίος είναι ο κεχρησμένος Σωτήρας του ουρανού και ο οποίος δια της υπακοής Του κατέστη «ο αρχηγός και τελειωτής της πίστεως» (Εβραίους ΙΒ/12: 2). 

     Ο Λόγος του Θεού κάνει μια διευκρίνιση «δεν ήταν ο καιρός των σύκων» (Μάρκος ΙΑ/11: 13). Τι μπορεί να σημαίνει αυτό, παράλογος ήταν ο Κύριος; Ασφαλώς όχι. Κάποιος αναλυτής της Βίβλου, ονόματι William Mac Donald στη μελέτη του: «Ερμηνευτικά σχόλια στην Αγία Γραφή», αναφέρει: Στην περιοχή της Μέσης Ανατολής οι συκιές έκαναν ένα πρώιμο, φαγώσιμο καρπό, πριν εμφανιστούν τα φύλλα. Τα φύλλα ήταν ένας προάγγελος της εποχής του κανονικού καρπού, που εδώ αναφέρεται «ο καιρός των σύκων». Αν όμως δεν υπήρχαν οι πρώιμοι καρποί, δε θα υπήρχαν και οι κανονικοί αργότερα. Από πολύ νωρίς ο λαός Ισραήλ έδειξε την απιστία του και την ανυπακοή του στο Θεό. Τι θα μπορούσε πλέον να περιμένει ο Κύριος από το λαό αυτό; Ο Κύριος γνώριζε ότι, αφού δεν υπήρξε ο πρώιμος καρπός της υπακοής μέσα στα 2.000 χρόνια της πορείας του λαού (από Αβραάμ έως την ημέρα του Κυρίου), δεν είναι δυνατόν να υπάρξει στη συνέχεια κανονικός καρπός μέσα στον άπιστο αυτό λαό. Γι’ αυτό το λόγο και καταράστηκε τη συκιά. Αυτή η επιτίμηση προεικόνιζε την κρίση που θα έπεφτε πάνω στον Ισραήλ το 70 μ.Χ. Ήταν η μόνη φορά που ο Κύριος καταράστηκε αντί να ευλογήσει. 

    Βεβαίως αυτή η ιστορία δεν αφορά μόνον τον λαό Ισραήλ, αφορά και κάθε πιστό άνθρωπο. Ο Κύριος ζητάει από  καθέναν μας να φέρει καρπό πνευματικό και έχει μεγάλες απαιτήσεις, γιατί μεγάλη υπήρξε και η καλλιέργεια από τη δική Του πλευρά. Ο Θεός έκανε δια Ιησού Χριστού ένα τέλειο και ολοκληρωμένο Έργο σωτηρίας για τον κάθε άνθρωπο, το οποίο προσφέρεται «δωρεάν», «κατά χάριν» δια της πίστεως. Δεν είναι από μας αυτό το έργο αλλά είναι δώρο του Θεού στον άνθρωπο και αυτό, για να μην καυχηθεί κάποιος εκείνη την ημέρα στην παρουσία Του (Εφεσίους Β/2: 8). 

     Απαραίτητη προϋπόθεση για ένα παιδί του Θεού είναι η πνευματική καρποφορία. Ο ίδιος ο Κύριος στο ευαγγέλιο «κατά Ιωάννην» (κεφ. ΙΕ/15, εδ. 8) αναφέρει: «Εν τούτω δοξάζεται ο Πατήρ μου, εις το να φέρητε καρπόν πολύν και ούτω θέλετε είσθαι μαθηταί μου». Μιας και μιλάμε για καρπό, θα πρέπει να εξετάσουμε σύμφωνα με το Λόγο του Θεού για τι είδους καρπό έχουμε ανάγκη στην πνευματική μας ζωή. Στην επιστολή «προς Γαλάτας» (κεφ. Ε/5, εδ. 22) αναφέρεται: «Ο δε καρπός του Πνεύματος είναι αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, αγαθοσύνη, πίστις, πραότης, εγκράτεια». Την πρώτη θέση ο Λόγος του Θεού τη δίνει στην «αγάπη», διότι «αγάπην δε μη έχω, ουδέν ωφελούμαι» (Α΄ Κορινθίους ΙΓ/13: 3). 

      Ο Κύριος μας επισκέπτεται καθημερινά και προσπαθεί να βρει καρπό μέσα στην πνευματική μας ζωή. Παρατείνει το Έλεός Του και την Αγάπη Του, όμως όταν συνεχώς διαπιστώνει ότι δεν υπάρχει καρπός, θα πει μια μέρα: «έκκοψον αυτήν διά τι καταργεί και την γην». Τότε μια άλλη πόρτα θα ανοίξει στον ουρανό και μια φωνή θα ακουστεί: «Αληθώς σας λέγω, δεν σας γνωρίζω» (Ματθαίος ΚΕ/25: 12). «Αγρυπνείτε λοιπόν, διότι δεν εξεύρετε την ημέραν ουδέ την ώραν, καθ' ην ο Υιός του ανθρώπου έρχεται» (Ματθαίος ΚΕ/25: 13). Ο Κύριος μας έχει προειδοποιήσει ότι "θα έρθει όπως ο κλέφτης τη νύχτα" (Β΄ Πέτρου Γ/3: 10). Επίσης «Διά τούτο και σεις γίνεσθε έτοιμοι, διότι καθ' ην ώραν δεν στοχάζεσθε, έρχεται ο Υιός του ανθρώπου» (Ματθαίος ΚΔ/24: 44). 

      Ευαγγέλιον  «κατά Ματθαίον», κεφ. ΚΔ/24, εδ. 32 – 34.

32 Από δε της συκής μάθετε την παραβολήν. Όταν ο κλάδος αυτής γείνη ήδη απαλός και εκβλαστάνη τα φύλλα, γνωρίζετε ότι πλησιάζει το θέρος 

33 ούτω και σεις, όταν ίδητε πάντα ταύτα, εξεύρετε ότι πλησίον είναι επί τας θύρας. 

34 Αληθώς σας λέγω, δεν θέλει παρέλθει η γενεά αύτη, εωσού γείνωσι πάντα ταύτα. 

     Ο Κύριος κι εδώ αναφέρεται και πάλι στη συκιά, που όπως είδαμε, συμβολίζει το έθνος του Ισραήλ. Μιλάει για την επιστροφή των Εβραίων στην Ιερουσαλήμ και την επανίδρυση του κράτους τους. Το γεγονός αυτό αποτελεί ένα από τα πλέον σημαντικά και καθοριστικά «σημεία των καιρών». Όταν πρασινίσουν τα κλαδιά της συκιάς και βγάλει φύλλα καταλαβαίνετε ότι πλησιάζει το καλοκαίρι, λέει ο Κύριος. Για 19 αιώνες ο λαός Ισραήλ ήταν ξερός διεσπαρμένος ανάμεσα στα έθνη της γης, χωρίς κυβέρνηση, χωρίς γη, χωρίς το Ναό και το ιερατείο, χωρίς κανένα ίχνος εθνικής ζωής. Εξαιτίας της επίμονης επανάστασης εναντίον του Θεού ο Κύριος είπε ότι θα τους διασκόρπιζε «εις πάντα άνεμον» (Ιεζεκιήλ Ε/5: 10,12 και ΙΖ/17: 21). Στο βιβλίο του πρ. "Ζαχαρία" (Β/2: 6) ο Θεός είπε ότι θα τους διασκόρπιζε «προς τους τέσσαρας ανέμους του ουρανού»... Ο Θεός πραγματικά επέτρεψε να διασκορπιστούν σε όλο τον κόσμο. Στο βιβλίο του προφήτη "Ιεζεκιήλ" (κεφ. ΚΒ/22, εδ. 4) αναφέρεται: «σε έκανα όνειδος στα έθνη, και παιχνίδι σε όλους τούς τόπους». 

       Το έτος 1948 ο λαός Ισραήλ έγινε και πάλι κράτος. Για άλλη μια φορά εκπληρώθηκε ο Λόγος του Θεού, ο οποίος δια του προφήτου "Ιερεμία" (κεφ. Λ/30, εδ. 3) είχε πει: «διότι, ιδού, έρχονται ημέραι, λέγει Κύριος, και θέλω επιστρέψει την αιχμαλωσίαν του λαού μου Ισραήλ και Ιούδα, λέγει Κύριος και θέλω επιστρέψει αυτούς εις την γην, την οποίαν έδωκα εις τους πατέρας αυτών, και θέλουσι κυριεύσει αυτήν». 

        Ο Θεός επίσης δήλωσε ότι στο μέλλον θα συγκέντρωνε τον Ισραήλ από την Ανατολή, τη Δύση, το Βορρά και το Νότο, «από των άκρων της γης» (Ησαΐας ΜΓ/43: 5-7). Στο πλαίσιο αυτής της υπόσχεσης ο Θεός ονόμασε τον Ισραήλ «Εκλεκτόν Του» (εδ.10,20). Στο βιβλίο του πρ. "Ιεζεκιήλ" αναφέρεται: «Και πες τους: Έτσι λέει ο Κύριος ο Θεός. Δέστε, εγώ θα πάρω τούς γιους Ισραήλ από το μέσον των εθνών όπου πήγαν, και θα τους συγκεντρώσω από παντού, και θα τους φέρω στη γη τους» (Ιεζεκιήλ ΛΖ/37: 21). 

       Με τα παραπάνω λόγια του ο Κύριος μας λέει ότι θα δούμε τη συκιά που καταράστηκε, δηλαδή το λαό Ισραήλ, τη συκιά την οποία ο Κύριος την ξέρανε, αλλά δεν την ξερίζωσε, να βγάζει και πάλι φύλλα (όχι καρπούς), δηλαδή να επιστρέφουν στην πατρίδα τους και να ιδρύουν και πάλι το κράτος τους και να ξεκινάνε και πάλι τη ζωή τους σύμφωνα με το Μωσαϊκό Νόμο. Από πνευματική άποψη το έθνος αυτό είναι ακόμη άκαρπο και ψυχρό και αδιάφορο για το Θεό. Από εθνική άποψη όμως μπορούμε να πούμε πως τα κλαδιά του είναι πράσινα και μαλακά. Όταν θα δουν όλα αυτά οι άνθρωποι, να ξέρουν ότι ο ερχομός του Κυρίου είναι πολύ κοντά, τόσο κοντά όσο κοντά είναι η άνοιξη με το καλοκαίρι. Και αν η έλευση του Κυρίου, για να βασιλεύσει, είναι τόσο κοντά, φανταστείτε πόσο πιο κοντά είναι η Αρπαγή της εκκλησίας του Χριστού (Α΄ Θεσσαλονικείς Δ/4: 13-18). 

      Και συμπληρώνει ο Κύριος, για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις: «δεν θέλει παρέλθει η γενεά αύτη, εωσού γείνωσι πάντα ταύτα». Δηλαδή εκείνη η γενιά των ανθρώπων που θα δούνε τους Ιουδαίους να επιστρέφουν στα εδάφη τους και να γίνονται και πάλι κράτος θα ζήσει και τη Δευτέρα παρουσία του Κυρίου. Οι ίδιοι άνθρωποι που είδαν την παλινόρθωση του Ισραήλ ως έθνους οι ίδιοι θα δουν και τον Κύριο Ιησού να έρχεται πάνω στα σύννεφα του ουρανού με όλη τη δόξα του για να βασιλεύσει (Λουκάς ΚΑ/21: 27). 

       Το κράτος του Ισραήλ ιδρύθηκε στις 14-5-1948 μετά από απόφαση του Ο.Η.Ε. Από το έτος 70 μ.Χ. που ο στρατηγός των Ρωμαίων Τίτο, γιος του Αυτοκράτορα Βεσπασιανού κατέστρεψε την Ιερουσαλήμ οι Εβραίοι έχασαν το κράτος τους και διασκορπίστηκαν σε όλα τα έθνη της γης. Με τον τρόπο αυτό εκπληρώθηκε ο Λόγος του Θεού που στο βιβλίο «Λευιτικόν» αναφέρει: 

32 και εγώ θα ερημώσω ολοκληρωτικά τη γη σας και θα θαυμάσουν σ' αυτό οι εχθροί σας, που κατοικούν σ' αυτή. 

33 Και θα σας διασπείρω ανάμεσα στα έθνη και θα σύρω από πίσω σας τη μάχαιρα και η γη σας θα μένει έρημη, και οι πόλεις σας θα είναι έρημες (Λευιτικό ΚΣ/26: 32,33). 

      Επίσης στο βιβλίο του «Δευτερονομίου» αναφέρεται: 

65 Αλλά, και ανάμεσα στα έθνη αυτά, δεν θα βρεις ανάπαυση ούτε θα έχει στάση το πέλμα τού ποδιού σου αλλ' ο Κύριος θα σου δώσει εκεί καρδιά που τρέμει, και μάτια που μαραίνονται και ψυχή που λιώνει. 

66 Και η ζωή σου θα είναι μπροστά σου σε αμφιβολία και θα φοβάσαι νύχτα και ημέρα, και δεν θα έχεις ασφάλεια της ζωής σου (Δευτερονόμιο ΚΗ/28: 65- 66). 

     Στο βιβλίο του Ιεζεκιήλ (κεφ. ΛΖ/37, εδ. 1 – 14) αναφέρεται: 

1 Το χέρι τού Κυρίου στάθηκε επάνω μου και με έβγαλε έξω διαμέσου τού πνεύματος του Κυρίου, και με έβαλε στο μέσον μιας πεδιάδας κι αυτή ήταν γεμάτη από κόκαλα. 

2 Και με έκανε να περάσω κοντά τους, γύρω-γύρω και να, ήσαν πολλά σε υπερβολικό βαθμό επάνω στο πρόσωπο της πεδιάδας και να, ήσαν κατάξερα. 

3 Και είπε σε μένα: Γιε ανθρώπου, μπορούν αυτά τα κόκαλα να αναζήσουν; Και είπα: Κύριε Θεέ, εσύ ξέρεις. 

4 Και μου είπε: Προφήτευσε προς αυτά τα κόκαλα, και πες τους: Τα κόκαλα τα ξερά, ακούστε τον λόγο τού Κυρίου 

5 έτσι λέει ο Κύριος ο Θεός προς αυτά τα κόκαλα: Δέστε, εγώ θα βάλω μέσα σε σας πνεύμα, και θα αναζήσετε 

6 και θα βάλω επάνω σας νεύρα, και θα βάλω επάνω σας σάρκα, και θα σας περισκεπάσω με δέρμα, και θα βάλω σε σας πνεύμα, και θα αναζήσετε, και θα γνωρίσετε ότι εγώ είμαι ο Κύριος. 

7 Και προφήτευσα, καθώς προστάχθηκα και, καθώς προφήτευσα, έγινε ήχος, και ξάφνου, ένας σεισμός, και τα κόκαλα συγκεντρώθηκαν μαζί, το ένα κόκαλο μαζί με το άλλο κόκαλό. 

8 Και είδα, και ξάφνου, αναφύησαν επάνω τους νεύρα και σάρκες, και δέρμα από επάνω τα περισκέπασε όμως, πνεύμα δεν ήταν μέσα τους. 
9 Και είπε σε μένα: Προφήτευσε προς το πνεύμα, προφήτευσε, γιε ανθρώπου, και να πεις προς το πνεύμα: Έτσι λέει ο Κύριος ο Θεός: Έλα, πνεύμα, από τους τέσσερις ανέμους, και φύσηξε προς αυτούς τους φονευμένους, και ας αναζήσουν. 
10 Και προφήτευσα, όπως προστάχθηκα και το πνεύμα μπήκε μέσα σ' αυτούς, και ανέζησαν, και στάθηκαν στα πόδια τους, ένα στράτευμα μέγα, σε υπερβολικά μεγάλον βαθμό. 
11 Και μου είπε: Γιε ανθρώπου, αυτά τα κόκαλα είναι ολόκληρος ο οίκος Ισραήλ δες, αυτοί λένε: Τα κόκαλά μας ξεράθηκαν, και η ελπίδα μας χάθηκε εμείς αφανιστήκαμε. 
12 Γι' αυτό, προφήτευσε, και πες τους: Έτσι λέει ο Κύριος ο Θεός. Δες, λαέ μου, εγώ ανοίγω τούς τάφους σας, και θα σας ανεβάσω από τους τάφους σας, θα σας φέρω στη γη τού Ισραήλ. 

13 Και θα γνωρίσετε ότι εγώ είμαι ο Κύριος, όταν, λαέ μου, ανοίξω τούς τάφους σας, και σας ανεβάσω από τους τάφους σας. 

14 Και θα σας δώσω το πνεύμα μου, και θα αναζήσετε, και θα σας τοποθετήσω στη γη σας και θα γνωρίσετε, ότι εγώ ο Κύριος μίλησα και εκτέλεσα, λέει ο Κύριος. 

     Πρόκειται για μία καταπληκτική όραση η οποία γράφτηκε έξι περίπου αιώνες προ Χριστού και  η οποία εκπληρώνεται στις μέρες μας. Οι τάφοι των εθνών, στους οποίους ο Ισραήλ είχε ενταφιαστεί, ανοίγουν και ο λαός αυτός ανασυγκροτείται στις ημέρες μας. Τα ξερά κόκαλα συνέρχονται και νεύρα και σάρκες τα σκεπάζουν. Προς το παρόν λείπει το Πνεύμα, όμως καθώς πέρασε και η δεύτερη χιλιετία από τον ερχομό του Κυρίου, αυτή η αναζωπύρωση είναι πολύ κοντά. Ο Προφήτης "Ωσηέ" (κεφ. Σ/6, εδ. 2,3) αναφέρει: «Θέλει αναζωοποήσει ημάς μετά δύο ημέρας εν τη τρίτη ημέρα θέλει μας αναστήσει, και θέλομεν ζη ενώπιον αυτού». 

      Επανερχόμαστε στη συκιά και παρατηρούμε όπως και με κάθε δένδρο ότι δε βγάζει αμέσως φύλα μεγάλα, αλλά πολύ μικρά στην αρχή που σιγά – σιγά μεγαλώνουν, σκληραίνουν και σταδιακά λαμβάνουν το κανονικό τους σχήμα. Κατά τον ίδιο τρόπο και ο Ισραήλ έγινε κράτος το 1948, όμως αυτή ήταν η αρχή. Σιγά – σιγά με πολέμους και με πολύ αγώνα κέρδισαν ένα μέρος από τα παλαιά τους εδάφη, με αποκορύφωμα τον πόλεμο των έξι  ημερών το έτος 1967 όπου κατέλαβαν το πιο σημαντικό τμήμα γι’ αυτούς την Ιερουσαλήμ. Σιγά – σιγά κτίζουν τις πόλεις τους σε όλο το Ισραήλ στις οποίες επιστρέφουν από όλο τον κόσμο χιλιάδες Ισραηλίτες και εποικίζουν τις διάφορες περιοχές. 

      Ας εξετάσουμε όμως και αυτά τα λόγια του Κυρίου: «δεν θέλει παρέλθει η γενεά αύτη, εωσού γείνωσι πάντα ταύτα». Η διάρκεια ζωής μας γενιάς σύμφωνα με το Λόγο του Θεού είναι εβδομήντα χρόνια. Ο Μωυσής  στον "Ψαλμό" (90, εδ. 10), αναφέρει: «αι ημέραι της ζωής ημών είναι καθ' εαυτάς εβδομήκοντα έτη». Ο Κύριος έχει πει ότι πριν παρέλθει η γενεά εκείνη, θα έρθει κατά τη δευτέρα παρουσία Του. 

    Τόσο στο ευαγγέλιο «κατά Ματθαίον» (κεφ. ΚΔ/24) όσο και στο «κατά Λουκάν» (κεφ. ΚΑ/21) αναφέρεται ο εξής περιστατικό. Οι μαθητές θαύμαζαν και συζητούσαν μεταξύ τους για το κάλλος και την τελειότητα των κτισμάτων του Ναού του Σολομώντα καθώς και για τα πλούσια αφιερώματα που υπήρχαν εις αυτόν. Τότε ο Κύριος τους είπε: «Ταύτα, τα οποία θεωρείτε, θέλουσιν ελθεί ημέραι, εις τας οποίας δεν θέλει αφεθή λίθος επί λίθον, όστις δεν θέλει κατακρημνισθή». Τότε οι μαθητές ρώτησαν τον Κύριο: «Και ενώ εκάθητο επί του όρους των Ελαιών, προσήλθον προς αυτόν οι μαθηταί κατ' ιδίαν, λέγοντες Ειπέ προς ημάς πότε θέλουσι γείνει ταύτα, και τι το σημείον της παρουσίας σου και της συντελείας του αιώνος;» (Ματθαίος ΚΔ/24: 3). 

     Το ερώτημα προς τον Κύριο είναι διπλό: Πότε θα καταστραφεί ο Ναός και πότε θα γίνει η Δεύτερη έλευσή Του; Η απάντηση του Κυρίου είναι μία και για τα δύο ερωτήματα: «δεν θέλει παρέλθει η γενεά αύτη, εωσού γείνωσι πάντα ταύτα». Η γενιά εκείνη που είδε τον Κύριο στην πρώτη έλευσή Του δε θα παρέλθει και ο Ναός θα καταστραφεί κι έτσι ακριβώς έγινε. Θεωρούμε ότι η γενιά που είδε τον Ισραήλ να γίνεται και πάλι κράτος δε θα παρέλθει και θα δει τον Κύριο να έρχεται, για να βασιλεύσει επί της γης. 

     Μέσα σε όλα αυτά που αναφέραμε θα πρέπει να προσέξουμε ιδιαίτερα κάτι που ο ίδιος ο Κύριος μας τονίζει στο σημείο που μιλάει για τη συκιά. «Ο ουρανός και η γη θέλουσι παρέλθει, οι δε λόγοι μου δεν θέλουσι παρέλθει» (Ματθαίος ΚΔ/24: 35, Μάρκος ΙΓ/13: 31, Λουκάς ΚΑ/21: 33). Προσέξτε τονίζει ο Κύριος μην τολμήσει να διαστρέψει κάποιος τα λόγια μου και μη νομίσει ότι όλα αυτά που σας είπα δε θα γίνουν. Όλα θα εκπληρωθούν κατά γράμμα. Ο ουρανός και η γη μπορεί να παρέλθουν, αλλά τα λόγια μου δε θα παρέλθουν και θα εκπληρωθούν στο ακέραιο. 

   Ο Κύριος μας ζητά επίμονα να βρισκόμαστε σε επαγρύπνηση, σε ετοιμότητα πνευματική τονίζοντας ότι ο ερχομός Του θα αιφνιδιάσει την πλειονότητα των ανθρώπων, όπως ακριβώς τους αιφνιδίασε τους ανθρώπους ο κατακλυσμός τον καιρό του Νώε… 

27 έτρωγον, έπινον, ενύμφευον, ενυμφεύοντο, μέχρι της ημέρας καθ' ην ο Νώε εισήλθεν εις την κιβωτόν, και ήλθεν ο κατακλυσμός και απώλεσεν άπαντας. 

28 Ομοίως και καθώς έγεινεν εν ταις ημέραις του Λώτ έτρωγον, έπινον, ηγόραζον, επώλουν, εφύτευον, ωκοδόμουν 

29 καθ' ην δε ημέραν εξήλθεν ο Λωτ από Σοδόμων, έβρεξε πυρ και θείον απ' ουρανού και απώλεσεν άπαντας. 

30 Ωσαύτως θέλει είσθαι καθ' ην ημέραν ο Υιός του ανθρώπου θέλει φανερωθή (Λουκάς ΙΖ/17:27). 

    Η ίδρυση και ανάπτυξη του κράτους του Ισραήλ ύστερα από 19 αιώνες εξορίας αποτελεί το μεγαλύτερο θαύμα όλων των εποχών. Με τον ίδιο τρόπο ο Κύριος μια μέρα θα αρπάξει (Α΄ Θεσσαλονικείς Δ/4: 17) και θα συγκεντρώσει όλους τους δικούς Του στον ουρανό (Α΄ Θεσσαλονικείς Δ/4: 13-18). Η ίδρυση του κράτους του Ισραήλ αποτελεί συγκλονιστικό σημείο με τεράστια σημασία, αφού ο Χριστός και οι προφήτες το συνδέουν τόσο άμεσα με το τέλος του κόσμου, όσο και με την έλευση της αιώνιας Βασιλείας Του. Η ύπαρξή του είναι προϋπόθεση για την εμφάνιση του Αντίχριστου και της παγκόσμιας κυριαρχίας του στη Γη, λίγο πριν από τη Δευτέρα Παρουσία. 

     Ας μη γελιόμαστε. Είναι σαφές ότι αυτό το φαινόμενο ευρίσκεται στις μέρες μας σε διαδικασία εξέλιξης. Μέσα σ’ αυτήν την κατάσταση θα εμφανιστεί ο «άνομος», «ο υιός της απωλείας» (Β΄ Θεσσαλονικείς Β/2: 8), «ο άνθρωπος της αμαρτίας» (Β:3), «ο ερχόμενος εν τω ονόματι αυτού» (Ιωάννης Ε/5: 43), «το θηρίο» (Αποκάλυψις ΙΑ/11: 7), ο Αντίχριστος. Είναι αυτός που θα αποτελεί σωματοποίηση του σατανά και που θα ξεγελάσει τους Εβραίους (θα είναι Ευρωπαίος, πιθανόν Εβραϊκής καταγωγής από τη φυλή του Δαν) και θα συνάψει επταετή συμφωνία ειρήνης και συνεργασίας μαζί του, γιατί θα νομίσουν ότι αυτός είναι ο μεσσίας που τόσα χρόνια περίμεναν. Αυτήν την συμφωνία μετά την πάροδο των 3,5 ετών θα την παραβιάσει ο Αντίχριστος και θα στραφεί με μεγάλο μίσος εναντίον τους.
      Ότι είμαστε η τελευταία γενιά, η γενιά εκείνη που θα δει το Χριστό να επιστρέφει στη γη φαίνεται και από το βιβλίο του προφήτη "Ιωήλ" (κεφ. Γ/3, εδ. 1,2) στο οποίο αναφέρεται:
1 Διότι, ιδού, εν ταις ημέραις εκείναις και εν τω καιρώ εκείνω, όταν επιστρέψω τους αιχμαλώτους του Ιούδα και της Ιερουσαλήμ,
2 θέλω συνάξει έτι πάντα τα έθνη και θέλω καταβιβάσει αυτά εις την κοιλάδα του Ιωσαφάτ, και θέλω κριθή μετ' αυτών εκεί υπέρ του λαού μου και της κληρονομίας μου Ισραήλ, τον οποίον διέσπειραν μεταξύ των εθνών και διεμοιράσθησαν την γην μου

    Μετά από τη σύναξη του λαού Ισραήλ και της δημιουργία του κράτους του ο Θεός θα καταβιβάσει πάντα τα έθνη στην κοιλάδα Ιωσαφάτ, όπου θα γίνει η μάχη του Αρμαγεδώνα και η δευτέρα παρουσία του Κυρίου Ιησού Χριστού (Αποκάλυψη ΙΣ/16: 16-21). 

      Ο Θεός μας έχει αποκαλύψει ό,τι πρέπει να γνωρίζουμε γι’ Αυτόν και για τη σωτηρία μας και μας αποκαλεί «υιούς φωτός». Στην επιστολή "Α΄ Θεσσαλονικείς" (κεφ. Ε/5, εδ. 5-6) αναφέρεται: 

5 πάντες σεις είσθε υιοί φωτός και υιοί ημέρας. Δεν είμεθα νυκτός ουδέ σκότους. 

6 Άρα λοιπόν ας μη κοιμώμεθα ως και οι λοιποί, αλλ' ας αγρυπνώμεν και ας εγκρατευώμεθα. 
     Στο βιβλίο του  προφήτη "Δανιήλ" (κεφ. ΙΒ/12, εδ. 10) αναφέρεται: "Πολλοί θέλουσι καθαρισθή και λευκανθή και δοκιμασθή και οι ασεβείς θέλουσιν ασεβεί και ουδείς εκ των ασεβών θέλει νοήσει αλλ' οι συνετοί θέλουσι νοήσει". 

         Ας είμαστε προσεκτικοί, ο Κύριος είναι πλησίον. "μακάριοι οι δούλοι εκείνοι ους ελθών ο Κύριος ευρήσει γρηγορούντας" (Λουκάς ΙΒ/12: 37). ---

Β΄ προς ΤΙΜΟΘΕΟΝ, κεφ. Α, εδάφ. 1 - 18. Δέσμιος του Χριστού.

 Επιστολή "προς ΤΙΜΟΘΕΟΝ Β' , κεφ. Α/1, εδάφ. 1 - 18.

1 Παύλος, απόστολος Ιησού Χριστού διά θελήματος Θεού κατά την επαγγελίαν της ζωής της εν Χριστώ Ιησού, 

2 προς Τιμόθεον το αγαπητόν τέκνον, είη χάρις, έλεος, ειρήνη από Θεού Πατρός και Χριστού Ιησού του Κυρίου ημών. 

3 Ευχαριστώ τον Θεόν, τον οποίον λατρεύω από προγόνων μετά καθαράς συνειδήσεως, ότι αδιαλείπτως σε ενθυμούμαι εν ταις δεήσεσί μου, νύκτα και ημέραν, 

4 επιποθών να σε ίδω, ενθυμούμενος τα δάκρυά σου, διά να εμπλησθώ χαράς, 

5 ανακαλών εις την μνήμην μου, την εν σοι ανυπόκριτον πίστιν, ήτις πρώτον κατώκησεν εν τη μάμμη σου Λωΐδι και εν τη μητρί σου Ευνίκη, είμαι δε πεπεισμένος ότι και εν σοι. 

6 Διά την οποίαν αιτίαν σε υπενθυμίζω να αναζωπυρής το χάρισμα του Θεού, το οποίον είναι εν σοι διά της επιθέσεως των χειρών μου 

7 διότι δεν έδωκεν εις ημάς ο Θεός πνεύμα δειλίας, αλλά δυνάμεως και αγάπης και σωφρονισμού. 

8 Μη αισχυνθής λοιπόν την μαρτυρίαν του Κυρίου ημών, μηδέ εμέ τον δέσμιον αυτού, αλλά συγκακοπάθησον μετά του ευαγγελίου, με την δύναμιν του Θεού,

9 όστις έσωσεν ημάς και εκάλεσε με κλήσιν αγίαν, ουχί κατά τα έργα ημών, αλλά κατά την εαυτού πρόθεσιν και χάριν, την δοθείσαν εις ημάς εν Χριστώ Ιησού, προ χρόνων αιωνίων, 

10 φανερωθείσαν δε τώρα, διά της επιφανείας του Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού, όστις κατήργησε μεν τον θάνατον, έφερε δε εις φως την ζωήν και την αφθαρσίαν, διά του ευαγγελίου, 

11 εις το οποίον ετάχθην εγώ κήρυξ και απόστολος και διδάσκαλος των εθνών. 

12 Διά την οποίαν αιτίαν και πάσχω ταύτα, πλην δεν επαισχύνομαι, διότι εξεύρω εις τίνα επίστευσα, και είμαι πεπεισμένος ότι είναι δυνατός να φυλάξη την παρακαταθήκην μου, μέχρις εκείνης της ημέρας. 

13 Κράτει το υπόδειγμα των υγιαινόντων λόγων, τους οποίους ήκουσας παρ' εμού, μετά πίστεως και αγάπης της εν Χριστώ Ιησού. 

14 Την καλήν παρακαταθήκην φύλαξον, διά του Πνεύματος του Αγίου, του ενοικούντος εν ημίν. 

15 Εξεύρεις τούτο, ότι με απεστράφησαν πάντες οι εν τη Ασία, εκ των οποίων είναι ο Φύγελλος και ο Ερμογένης. 

16 Είθε ο Κύριος να δώση έλεος εις τον οίκον του Ονησιφόρου, διότι πολλάκις με παρηγόρησε και δεν επησχύνθη την άλυσίν μου, 

17 αλλ' ότε ήλθεν εις την Ρώμην, με εζήτησε, μετά σπουδής πολλής και με εύρεν 

18 είθε ο Κύριος να δώση εις αυτόν να εύρη έλεος, παρά Κυρίου εν εκείνη τη ημέρα και όσας διακονίας έκαμεν εν Εφέσω, συ εξεύρεις καλήτερα.  

         ΣΧΟΛΙΑ : 

     Εξετάζοντας τη ζωή του Αποστόλου Παύλου διακρίνουμε αυτή σε “προ Χριστού” και “μετά Χριστόν”. Προ Χριστού βλέπουμε ένα άνθρωπο σκληρό, απόλυτο, διώκτη, να ζει μια ζωή άρνησης, έντονου φανατισμού και αντιπαλότητας. Ο ίδιος χαρακτηρίζοντας τον εαυτόν του στην επιστολή «προς Γαλάτας» (κεφ. Α/1, εδάφ. 13) αναφέρει: «καθ’ υπερβολήν διώκτης της εκκλησίας», ο δε "Λουκάς", ο ιατρός, στο βιβλίο των "Πράξεων των Αποστόλων" (κεφ. ΚΒ/22, εδ 4) αναφέρει: «διώκτης, μέχρι θανάτου». 

      Στο δρόμο προς τη Δαμασκό, καθώς πηγαίνει εκεί για να διώξει την Eκκλησία του Χριστού, όλα άλλαξαν μέσα στη ζωή του Παύλου "Πράξεις Αποστόλων" (κεφ. Θ/9, εδ. 1-20). Το ερώτημα του Θεού είναι: «Σαούλ, γιατί με διώκεις;» Ακούγοντας τούτα τα λόγια ο Παύλος, ο πρώην διώκτης (Γαλάτες Α/1: 23), μέσα από μία συγκλονιστική μεταστροφή αναφωνεί: «Ποιος είσαι Κύριε, τι θέλεις να κάνω;». Ξαφνικά μέσα σε μια στιγμή όλα άλλαξαν. Αυτή είναι η δύναμη του Πνεύματος του Θεού. Μόνον αυτή η δύναμη μπορεί αυτούς που είναι «μακράν» να τους φέρει «πλησίον». Στην επιστολή «προς Εφεσίους» (κεφ. Β/2, εδάφ. 13) αναφέρεται : «Τώρα όμως, δια του Ιησού Χριστού, σεις οι ποτέ όντες μακράν εγείνετε πλησίον δια του αίματος του Χριστού». Ο ίδιος ο Απόστολος Παύλος στην  επιστολή «προς Τιμόθεον Α'» (κεφ. Α/1, εδ. 15) αναφέρει: «Πιστός ο λόγος και πάσης αποδοχής άξιος, ότι ο Ιησούς Χριστός ήλθεν εις τον κόσμον διά να σώση τους αμαρτωλούς, των οποίων πρώτος είμαι εγώ». 

      Ω! τι σπουδαία και πλούσια ομολογία, είναι πολύ σημαντικό για τον άνθρωπο, να γνωρίζει κάθε στιγμή της ζωής του τι κάνει, γιατί το κάνει και να έχει επίγνωση του λόγου του και των πράξεών του. Για να καταλάβουμε τι ακριβώς θέλει να μας πει ο Απόστολος Παύλος με αυτήν την ομολογία του, θα πρέπει με το νου μας να μεταφερθούμε στις ειδικές συνθήκες κάτω από τις οποίες βρισκόταν ο Παύλος, όταν έγραψε την παρούσα επιστολή. 

      Ήταν φυλακισμένος στη Ρώμη, όχι διότι είχε διαπράξει κάποιο αδίκημα. Η διώξή του οφείλετο στην υπηρεσία του και τον αγώνα του για τη διάδοση του ευαγγελίου. Οι φυλακές της εποχής εκείνης ήταν πολύ ανθυγιεινές, ένα υγρό κελί, στο οποίο υπήρχε μία τρύπα, για να μπαίνει λίγο φως του ήλιου. Εκεί βρισκόταν ο μεγάλος διανοούμενος, ο άνθρωπος του Θεού, γέρος, καταβεβλημένος από τις αρρώστιες και τις κακουχίες. Κάτω από αυτές τις απάνθρωπες συνθήκες περίμενε την εκτέλεσή του δι’ αποκεφαλισμού. Επειδή ήταν Ρωμαίος πολίτης (Πράξεις ΚΓ/23: 27), δεν μπορούσε να ριφθεί στα λιοντάρια, ή να σταυρωθεί, μόνον μπορούσε να αποκεφαλιστεί με ξίφος σύμφωνα με τη Ρωμαϊκή νομοθεσία. 

     Ήταν υπόδικος στον Καίσαρα «φορών αλυσίδες», όπως ο ίδιος μας περιγράφει. Όμως κάτω από αυτές τις εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες ούτε στιγμή δεν έπαψε να επικαλείται τον Θεό, ούτε στιγμή δεν έπαψε με εμπιστοσύνη να αποβλέπει σ’ Αυτόν. Θα έλεγε κανείς ότι όλα αυτά είναι μια αντίφαση. Να έχεις το Θεό Πατέρα σου, να είσαι παιδί του Θεού, κληρονόμος όλων των ευλογιών του Θεού (Γαλάτας Δ/4: 7) και να περιφέρεσαι αλυσοδεμένος από μπουντρούμι σε μπουντρούμι, να γνωρίζεις όλες τις στερήσεις του κόσμου, τις κακουχίες και τις ταλαιπωρίες, να μην έχει ένα παλτό να ρίξει πάνω στις γέρικες πλάτες του και να παραγγέλνει στον Τιμόθεο να του φέρει τον φελόνην (επανωφόρι) που άφησε στην Τρωάδα (Β΄ Τιμοθέου Δ/4: 13). Ε! Αυτό πάει πολύ, αυτό δεν μπορεί εύκολα να το συλλάβει ο ανθρώπινος νους, ο εχθρός της ζωής μας τέτοιες καταστάσεις περιμένει για να έρθει να μας ψιθυρίσει στο αυτί: "που είναι ο θεός σου; γιατί σε ξέχασε; τι περιμένεις στην κατάσταση που βρίσκεσαι;" Θυμηθείτε την εισήγηση της γυναίκας του Ιώβ: «Έτι κρατείς την ακεραιότητά σου; Βλασφήμησον τον Θεόν και απόθανε» (Ιώβ Β/2: 9). Αυτή ήταν η πιο δύσκολη ώρα για τον πολύπαθο Ιώβ. 

     Ας προσέξουμε τούτη τη φωνή του εχθρού. Έρχεται στη δύσκολη ώρα, είναι γλυκιά, είναι ευγενική, «εγώ για το καλό σου στο λέω, για να μην αγωνίζεσαι μάταια, έλα τώρα δεν βλέπεις την κατάσταση σου; τι περιμένεις;" Πόσες φορές όλα αυτά ο εχθρός θα τα ψιθύρισε στα αυτιά του Αποστόλου Παύλου, ενώ ήταν μέσα στη φυλακή. Πόσες φορές τα επανέλαβε και στον Ιώβ. Όμως έτσι έπρεπε να γίνει, τα σχέδια του Θεού θα πρέπει να τα δεχόμαστε και να δίνουμε προτεραιότητα στη ζωή μας. Να γίνει το δικό Σου το θέλημα Κύριε και όχι το δικό μου. «Γεννηθήτω το θέλημά Σου». Η πιο μικρή σε λόγια, αλλά και η πιο μεγάλη σε περιεχόμενο προσευχή. Αυτό θα πρέπει να το λέμε και να το ξανά λέμε στην καθημερινή μας προσευχή. Στην περίπτωση του Αποστόλου Παύλου κατανοεί κανείς όλα τα γεγονότα, αν σκεφτεί το τεράστιο Έργο που επιτέλεσε ο Παύλος στην υπόθεση του Ευαγγελίου του Χριστού. 

    Μέσα από τη φυλακή έγραψε τις επιστολές «προς Εφεσίους», «προς Φιλλιπισίους», «προς Κολοσαείς», «προς Φιλίμονα», την «προς Τιμόθεον Β'». Ίσως χωρίς την φυλακή να μην είχαμε αυτές τις επιστολές, που μέσα στο διάβα του χρόνου, νουθέτησαν εκατομμύρια ανθρώπων και τους έφεραν στο Σωτήρα Χριστό και την αιώνια ζωή. Για άλλη μία φορά επιβεβαιώνεται ο Λόγος του Θεού, ο οποίος αναφέρει: «όλα συνεργούν προς το αγαθό σ' αυτούς που αγαπούν τον Θεό» (Ρωμαίους Η/8: 28). 

     Το μέλλον του, στην κατάσταση που βρισκόταν ο Απόστολος ήταν αβέβαιο. Δεν γνώριζε καν, αν την επόμενη ώρα θα βρισκόταν στη ζωή. Βρίσκονταν σε εχθρικά χεριά και τα πάντα εξαρτώντο από τον Αυτοκράτορα και τις ορέξεις του. Βρισκόταν στα χέρια ενός εχθρού, που είχε κάθε λόγο να τον βγάλει από τη μέση. Είχε ξοδέψει όλη του τη ζωή σε φυλακές, στερήσεις, διωγμούς. Αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν να βρίσκεται τελείως μόνος ακόμα και από τους δικούς του ανθρώπους, που με μύριους τρόπους τους εξυπηρέτησε, έκλαψε για αυτούς, πόνεσε και το τραγικό αποτέλεσμα; 

16 Κατά την πρώτη μου απολογία δεν μου παραστάθηκε κανένας, αλλά όλοι με εγκατέλειψαν (είθε να μη τους λογαριαστεί) 

17 όμως, μου παραστάθηκε ο Κύριος, και με ενδυνάμωσε, για να διακηρυχθεί διαμέσου εμού πλήρως το κήρυγμα, και όλα τα έθνη να ακούσουν και ελευθερώθηκα από το στόμα τού λιονταριού. 

18 Και ο Κύριος θα με ελευθερώσει από κάθε πονηρό έργο, και θα με διασώσει για την επουράνια βασιλεία του στον οποίο ας είναι δόξα στους αιώνες των αιώνων. (Β΄ Τιμοθέου Δ/4: 16-18). 

    «πάντες με εγκατέλειψαν, με επεστράφησαν». Τι τραγικό, τι δύσκολες στιγμές. Φθάνει στο σημείο να παρακαλάει τον Τιμόθεο, το πνευματικό του παιδί και να του λέει: «μην εντραπείς εμέ το δέσμιο». Βεβαίως, για όλα αυτά, ο Θεός από την αρχή τον έχει προειδοποιήσει: «Και πάντες δε οι θέλοντες να ζώσιν ευσεβώς εν Χριστώ Ιησού θέλουσι διωχθή», όμως πέρα απ’ αυτό, το βάρος ήταν πολύ μεγάλο, ο σταυρός ήταν βαρύς και δύσκολος. Αλήθεια με τη δύναμη Παύλο προχωράς σε τούτο το δρόμο, το δύσκολο, το δύσβατο, φυλακισμένος, άρρωστος, τελείως εγκαταλελειμμένος. Ο ίδιος αναφέρει ότι: «Διότι νομίζω ότι ο Θεός απέδειξεν ημάς τους αποστόλους εσχάτους ως καταδεδικασμένους εις θάνατον διότι εγείναμεν θέατρον εις τον κόσμον, και εις αγγέλους και εις ανθρώπους». (Α΄ προς Κορινθίους Δ/4: 9). Και συνεχίζει ο Απόστολος: 

11 Έως της παρούσης ώρας και πεινώμεν και διψώμεν και γυμνητεύομεν και ραπιζόμεθα και περιπλανώμεθα 

12 και κοπιώμεν, εργαζόμενοι με τας ιδίας ημών χείρας λοιδορούμενοι ευλογούμεν, διωκόμενοι υποφέρομεν, 

13 βλασφημούμενοι παρακαλούμεν ως περικαθάρματα του κόσμου εγείναμεν, σκύβαλον πάντων έως της σήμερον. (Α΄ Κορινθίους Δ/4: 11-13). 

    Σε όλα αυτά η απάντηση του Αποστόλου των Εθνών είναι επική: «γνωρίζω σε ποιόν επίσπευσα».  

     Γνωρίζω την αγάπη Του που την έζησα τόσα χρονιά. Μια αγάπη που την έδειξε πάνω στο σταυρό του Γολγοθά, όπου εκεί πέθανε ο Χριστός και έχυσε το αίμα του για μένα τον εχθρό Του, το μεγάλο διώκτη Του. Κάτω από τη σκιά του σταυρού έζησα τόσα χρόνια. Τι σημασία έχει αν φίλοι γνωστοί συγγενείς με εγκατέλειψαν; Μέχρι τώρα πολλά τράβηξα, αλλά όλα αυτά δεν σημαίνουν εγκατάλειψη. Ούτε με εγκατέλειψε, ούτε πρόκειται να με εγκαταλείψει. Άλλωστε ο ίδιος ο Κύριος έχει υποσχεθεί σε κάθε δικό Του παιδί: 

19 Πορευθέντες λοιπόν μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, 

20 διδάσκοντες αυτούς να φυλάττωσι πάντα όσα παρήγγειλα εις εσάς και ιδού, εγώ είμαι μεθ' υμών πάσας τας ημέρας έως της συντελείας του αιώνος. Αμήν (Ματθαίος ΚΗ/28). 

     Γνωρίζω το μεγαλείο Του. Ξέρω πολύ καλά στα χέρια ποιου έχω εμπιστευτεί τη ζωή μου. Είναι Εκείνος που συνάντησα σε όλη τη δύναμη Του, στο δρόμο μου προς τη Δαμασκό. Γνωρίζω την καρδιά Του, τα συναισθήματα Του, έζησα μαζί Του. Με πήρε από το θάνατο, μου χάρισε αιώνια ζωή. Κάποτε με ανέβασε, «ως τρίτου ουρανού και είδα πράγματα ανεκλάλητα, τα οποία δεν συγχωρείται εις άνθρωπον να λαλήσει» (Β΄ Κορινθίους ΙΒ/12: 4).

     Γνωρίζω τη δύναμη Του. Η διακήρυξη του Κυρίου ήταν: «εις εμέ εδόθει πάσα εξουσία εν ουρανό και επί γης» (Ματθαίος ΚΗ/28, εδ. 18). Με πήρε μέσα από την αμαρτία με έκανε μαθητή του και δι’ εμού έπραξε μεγάλα και θαυμαστά πράγματα. «γνωριζω σε ποιον επίστευσα» και με τα λόγια τούτα είναι σαν να δίνει απάντηση σε ένα μεγάλο πλήθος ανθρώπων, σε ένα μεγάλο πλήθος δυσκολιών, που όλοι καθημερινά συναντούμε μέσα στη ζωή μας. Αυτός είναι η συμπαράσταση μας. Ο Δαβίδ αναφέρει: «Ο Θεός είναι καταφυγή ημών και δύναμις, βοήθεια ετοιμοτάτη εν ταις θλίψεσι» (Ψαλμός ΜΣ/46: 1) «τι να μη κάνει άνθρωπος»; 

    Πολλές φορές στη ζωή μας μετανιώνουμε, για μια πράξη μας, άλλες φορές ακόμη και ντρεπόμαστε, όμως όποιος γνωρίσει Αυτόν, όποιος αγωνίστηκε για Αυτόν, δεν θα καταισχυνθεί εις τον αιώνα. Είναι γεγονός αναμφισβήτητο ότι ζούμε μέσα σε έναν κόσμο αμαρτωλό, αποστάτη, που χάνεται, μέρα με τη μέρα. Μας περιβάλλουν πολλές φορές δυσάρεστες καταστάσεις και μέσα και έξω από την Εκκλησιά, μας περιβάλουν άνθρωποι που δεν είναι θερμοί με το Θεό, που είναι αδιάφοροι έως εχθρικοί. (κακούς αδελφούς τους ονομάζει στο Λόγος του Θεού). Με τη ζωή τους δεν δοξάζουν, αλλά δυσφημούν το Πνεύμα του Θεού. 

    Υπήρχαν πάντα, υπάρχουν και σήμερα, όμως τίποτα από όλα αυτά δεν μπορεί να επισκιάζει το μοναδικό Πρόσωπο του Κυρίου. Άλλωστε όλα αυτά μας τα είχε πει, εκ των προτέρων. Μίλησε για «λύκους βαρείς μη φυδόμενοι του ποιμνίου» (Πράξεις Κ/20: 29). Μια μεγάλη αλήθεια της εποχής μας είναι ότι ο ερχομός του Κυρίου πλησιάζει, τα βήματά Του ακούγονται, ζούμε στις έσχατες ημέρες των εσχάτων ημερών. Η σύγχρονη εκκλησιά έχει έντονα όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά της ξεπεσμένης εκκλησίας της Λαοδίκειας (Αποκάλυψη Γ/3: 14-22). "Μέσα ο κόσμος… έξω ο Χριστός….". Η αγάπη των πολλών κατεψυγμένη (Ματθαίος ΚΔ/24: 12). Ο ίδιος ο Κύριος διερωτάτο, «άραγε όταν θα έρθει ο Υιός του ανθρώπου, θα βρει την πίστη;» (Λουκάς ΙΗ/18: 8). 

     Ναι μεγάλες οι δυσκολίες, βουνά τα προβλήματα, όμως όλοι οι λυτρωμένοι με το πολύτιμο αίμα του Χριστού, οι αγιασμένοι από Εκείνον, όλοι εκείνοι που έχουν μέσα τους τη ζωντανή ελπίδα της αιώνιας ζωή (Α΄ Ιωάννου Ε/5: 13), σε όσο δύσκολη κατάσταση και αν ευρίσκονται μία θα πρέπει να είναι η ομολογία της ζωής τους: «γνωρίζω σε ποιον επίσπευσα». Αυτό θα πει πίστη, αυτό θα πει εμπιστοσύνη στο Θεό. Ας έχουμε την ελπίδα μας πάντοτε εις Αυτόν και ας μη ξεχνάμε τα λόγια του στην επιστολή «προς Ρωμαίους» (κεφ. Ε/5, εδ. 5): «η δε ελπίς δεν καταισχύνει, διότι αγάπη του Θεού είναι εκκεχυμένη εν ταις καρδίαις ημών διά Πνεύματος Αγίου του δοθέντος εις ημάς». ---

ΑΝΑΣΤΑΣΗ

Ευαγγέλιον «κατά ΛΟΥΚΑΝ»,  κεφ. ΚΔ/24,  εδ. 1 - 12.

1 Την δε πρώτην ημέραν της εβδομάδος, ενώ ήτο όρθρος βαθύς, ήλθον εις το μνήμα φέρουσαι τα οποία ητοίμασαν αρώματα, και άλλαι τινές μετ' αυτών. 

2 Εύρον δε τον λίθον αποκεκυλισμένον από του μνημείου, 

3 και εισελθούσαι δεν εύρον το σώμα του Κυρίου Ιησού. 

4 Και ενώ ήσαν εν απορία περί τούτου, ιδού, δύο άνδρες εστάθησαν έμπροσθεν αυτών με ιμάτια αστράπτοντα. 

5 Καθώς δε αύται εφοβήθησαν και έκλινον το πρόσωπον εις την γην, είπον προς αυτάς Τι ζητείτε τον ζώντα μετά των νεκρών; 

6 δεν είναι εδώ, αλλ' ανέστη ενθυμήθητε πως ελάλησε προς εσάς, ενώ ήτο έτι εν τη Γαλιλαία, 

7 λέγων ότι πρέπει ο Υιός του ανθρώπου να παραδοθή εις χείρας ανθρώπων αμαρτωλών και να σταυρωθή και την τρίτην ημέραν να αναστηθή. 

8 Και ενεθυμήθησαν τους λόγους αυτού. 

9 Και αφού υπέστρεψαν από του μνημείου, απήγγειλαν ταύτα πάντα προς τους ένδεκα και πάντας τους λοιπούς. 

10 Ήσαν δε η Μαγδαληνή Μαρία και Ιωάννα και Μαρία η μήτηρ του Ιακώβου και αι λοιπαί μετ' αυτών, αίτινες έλεγον ταύτα προς τους αποστόλους. 

11 Και οι λόγοι αυτών εφάνησαν ενώπιον αυτών ως φλυαρία, και δεν επίστευον εις αυτάς. 

12 Ο δε Πέτρος σηκωθείς έδραμεν εις το μνημείον, και παρακύψας βλέπει τα σάβανα κείμενα μόνα, και ανεχώρησε, θαυμάζων καθ' εαυτόν το γεγονός. 

       ΣΧΟΛΙΑ : 

     Παρακολουθώντας τη ζωή του Κυρίου μας Ιησού Χριστού κατά την τελευταία εβδομάδα της ζωής του, διαπιστώσαμε για άλλη μία φορά εκείνο το οποίο αναφέρει ο προφήτης "Ησαΐας" (ΝΓ/53: 3), «καταπεφρονημένος και απερριμμένος υπό των ανθρώπων, άνθρωπος θλίψεων και δόκιμος ασθενεία». Κατέβηκε στα πιο χαμηλά σκαλοπάτια του πόνου και της ταλαιπωρίας. Αποκορύφωμα όλων αυτών ήταν εκείνη η μεγάλη στιγμή: «Θεέ μου, Θεέ μου, γιατί με εγκατέλειπες».  

     Τρόμος, φόβος και απόγνωση είχε επικρατήσει μεταξύ των μαθητών. Παρακολουθώντας την πορεία των δύο πιστών ανθρώπων που βαδίζουν δύο μέρες μετά τη σταύρωση του Ιησού Χριστού από Ιερουσαλήμ προς την κόμη Εμμαούς (Λουκάς ΚΔ/24: 13–50), μας δίνεται το φάσμα της απογοήτευσης που επικράτησε σε όλους εκείνους που είχαν ελπίσει στον Κύριο.
    Φοβισμένες οι γυναίκες, αφού πέρασε το Σάββατο, ήλθαν στο τάφο για να αλείψουν το νεκρό σώμα του Ιησού με αρώματα. Ήταν συνήθεια στην ανατολή. Καθώς πλησιάζουν, βλέπουν ένα νεανίσκο με λευκή στολή να κάθεται στα δεξιά του μνημείου και να τους λέει: «μη τρομάζετε τι ζητάτε τον Ναζαρηνόν τον εσταυρωμένο, ανέστη δεν είναι εδώ. Ιδού ο τόπος όπου έθεσαν αυτόν» (Μάρκος ΙΣ/16: 6). 

      Σύμφωνα με τη Βίβλο, το αιώνιο βιβλίο του Θεού, ο Χριστός από αγάπη για τον χαμένο εξαιτίας της αμαρτίας άνθρωπο, άφησε τη δόξα Του στον ουρανό και ήρθε στη γη της αμαρτίας και της αποστασίας (Ιωάννης Γ/3: 16). Η αμαρτία δεν Τον κατέλαβε και εξαιτίας αυτού όταν κατέβηκε ακόμα πιο χαμηλά εκεί που ήταν ο θάνατος και ο Άδης, δεν μπόρεσαν να τον κρατήσουν. "Ο Θεός ανέστησε αυτόν από τους νεκρούς την τρίτη μέρα του θανάτου, σύμφωνα με τις γραφές" (Εφεσίους Α/1: 20). Τούτο αποτελεί το μεγαλύτερο γεγονός μέσα στην παγκόσμια ιστορία με μεγάλες συνέπειες για τον κάθε άνθρωπο και οι σημαντικότερες είναι οι εξής: 

       1/ Βλέπουμε ότι η ανάσταση του Χριστού από τους νεκρούς είναι η μεγαλύτερη απόδειξη ότι ο Θεός ικανοποιήθηκε απόλυτα από τη θυσία του θανάτου του Ιησού Χριστού. Πέθανε πάνω στο σταυρό, για να ικανοποιηθεί η δικαιοσύνη του πατέρα Θεού, για να υπάρξει ηθική επανόρθωση του ανθρώπου εξαιτίας της αμαρτίας και της αποστασίας του από το Θεό. Ο Απ. Παύλος στην επιστολή «προς Ρωμαίους» (Δ/4: 25) αναφέρει: «παρεδόθη δια τας αμαρτίας ημών και ανέστη δια την δικαίωσιν ημών». Κανένας δεν μπορούσε να εξοφλήσει το χρέος της αμαρτίας μας. Και ήρθε ο Χριστός και πλήρωσε με τη θυσία Του για τον καθένα από μας.
      Η ανάσταση του Χριστού είναι η απόδειξη της εξόφλησης του χρέους των αμαρτιών μας. Ο Θεός δια του αίματος του Υιού Του έσβησε το αμαρτωλό παρελθόν μας. Τον «καιρόν της αγνοίας ο Θεός τον παρέβλεψε» (Πράξεις ΙΖ/17: 30). Ο Θεός μας καλεί σήμερα να κάνουμε μια καινούργια αρχή, "να  ενδυθούμε το νέο άνθρωπο" (Εφεσίους Δ/4: 24). Η ανάσταση του Κυρίου από τους νεκρούς ας μας οδηγήσει σε μία νέα αρχή στη σχέση μας μαζί Του. Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο ο Απ. Παύλος έρχεται να επισημάνει στους Κορίνθιους: «Εάν ο Χριστός, καθ’ υπόθεσιν, δεν ανέστη, μάταια η πίστη σας, ακόμα είστε μέσα στις αμαρτίες σας» (Α΄ Κορινθίους ΙΕ/15: 17). 

     Ο εχθρός της ψυχής γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα μας την σημασία της ανάστασης του Χριστού από τους νεκρούς. Για το λόγο αυτό από την πρώτη στιγμή μεταχειρίστηκε και μεταχειρίζεται μέχρι σήμερα κάθε μέσο, για να κάνει τον άνθρωπο να αμφισβητήσει το Χριστό και την ένδοξη Ανάστασή Του από τους νεκρούς. Αιώνιο όπλο του ήταν μια μόνο φράση. «ΕΑΝ». Εάν είσαι υιός του Θεού, πέσε κάτω από το πτερύγιο του ναού (Ματθαίος Δ/4: 6). Εάν είσαι βασιλιάς των Ιουδαίων, σώσον σεαυτόν (Λουκάς ΚΓ/23: 36). Στους χριστιανούς της Κορίνθου έρχεται να βάλει την αμφιβολία: Άν ο Χριστός ανέστη¨. 

      2/ Μια δεύτερη συνέπεια της ανάστασης του Ιησού χριστού από τους νεκρούς είναι το ότι: «ο Ιησούς εγερθείς εκ νεκρών δεν αποθνήσκει πλέον» (Ρωμαίους Σ/6: 9). «ζει πάντοτε για να μεσιτεύει υπέρ ημών» (Εβραίους Ζ/7: 25). Να από πού προέρχεται η δύναμη του πιστού ανθρώπου. Να γιατί εκείνοι οι πρώτοι Χριστιανοί με θάρρος αντιμετώπιζαν τα πεινασμένα λιοντάρια μέσα στο Κολοσσαίο. Πόση δύναμη δίνει στον άνθρωπο τούτη η μεγάλη αλήθεια, ότι ο Κύριος ζει! Σ’ αυτόν τον αναστημένο Κύριο, που κάθεται στα δεξιά του Πατέρα, «εδόθη πάσα εξουσία στον ουρανό και στη γη» (Ματθαίος ΚΗ/28: 18). Ο πιστός άνθρωπος «γνωρίζει σε ποιόν πιστεύει». Γνωρίζει ότι ο Χριστός έχει το βλέμμα του επάνω του. Ακούει τις προσευχές του και μεσιτεύει υπέρ αυτού στο Θεό Πατέρα. "Γνωρίζει το κάθισμά του και την έγερσή του, νοεί τους λογισμούς μου από μακρόθεν" (Ψαλμός ΡΛΘ/139: 2), την εύκολη αλλά και τη δύσκολη στιγμή και είναι έτοιμος να του χορηγήσει δυνάμεις για να αντεπεξέλθει στη ζωή. 

     3/ Τρίτη συνέπεια της ανάστασης του Ιησού Χριστού είναι το ότι: «κατεπόθη ο θάνατος εν νίκη» (Α΄ Κορινθίους ΙΕ/15: 54). Νικήθηκε ο θάνατος, ο αιώνιος φόβος και τρόμος των ανθρώπων. Ο άνθρωπος δε δημιουργήθηκε από το Θεό, για να πεθάνει. Γι’ αυτό το λόγο, επειδή ο θάνατος είναι κάτι έξω από τις προδιαγραφές του ανθρώπου, ο άνθρωπος δεν μπορεί ποτέ και με τίποτα να συμβιβαστεί μαζί του. Ο θάνατος βρήκε τον άνθρωπο στην πορεία της ζωής του. 

      Ελεύθερος ο άνθρωπος μέσα στον κήπο της Εδέμ είχε δύο επιλογές: 

    Α) Να υπακούσει στο θέλημα του Πλάστη και Δημιουργού του Θεού και δια της υπακοής να φτάσει από το «κατ’ εικόνα» στο «καθ’ ομοίωσιν» και να λάβει ως δώρο από το Θεό τον καρπό του δένδρου της ζωής, που είναι αιώνια ζωή (Α' Ιωάννου Β/2: 25).

    Β) Άλλη επιλογή ήταν να παρακούσει το θέλημα του Θεού, να κάνει το θέλημα το δικό του, ζώντας έτσι έξω από τα σχέδια του Θεού, στηριζόμενος στις δικές του επιθυμίες, στο "εγώ" του. Το αποτέλεσμα της πρώτης επιλογής θα ήταν αιώνια ζωή. Το αποτέλεσμα της δεύτερης επιλογής θα ήταν αιώνιος θάνατος (Γένεση Β/2: 16-17). 

     Ο άνθρωπος συνειδητά και μέσα στην ελευθερία, την οποία ο Θεός του έδωσε, επέλεξε τη δεύτερη επιλογή. Παράκουσε, έστρεψε τα νώτα του στο Θεό. Αγνόησε το θέλημα του Θεού μέσα στη ζωή του. Στηρίχτηκε στις δικές του δυνάμεις, ακολουθώντας τις δικές του επιλογές. Τραγική συνέπεια όλων αυτών ήταν η αποκοπή του από το Θεό, που είχε σαν αποτέλεσμα τον ηθικό (πνευματικό) και αναπόφευκτα πλέον και το σωματικό θάνατο. 

     Συνεπώς ο θάνατος βρήκε τον άνθρωπο στην πορεία της ζωής του και ήταν αποτέλεσμα της παρακοής του στο θέλημα του Θεού. «Και ούτω δια της αμαρτίας εισήλθεν εις τον κόσμος ο θάνατος, όστις διήλθεν εις πάντας τους ανθρώπους» (Ρωμαίους Ε/5: 12). Όμως ο Θεός από αγάπη δεν εγκαταλείπει τον άνθρωπο μέσα στην αμαρτία του και τον αιώνιο θάνατο. Από την πρώτη στιγμή της παρακοής του τον αναζητάει. «Αδάμ που είσαι»; Τον ντύνει, (Γένεση ΚΖ/27: 16), τον παρηγορεί και του δίνει τη μεγάλη επαγγελία της λύτρωσης, η οποία θα προερχόταν από το «σπέρμα της γυναικός» (Γένεση Γ/3: 15). «Όταν δε ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, εξαπέστειλεν ο Θεός τον Υιόν αυτού, όστις εγεννήθη εκ γυναικός και υπετάγη εις τον νόμον, δια να εξαγοράσει τους υπό νόμον, δια να λάβωμεν την υιοθεσίαν» (Γαλάτες Δ/4: 4).

       Έρχεται ο Χριστός, για να θέσει σε εφαρμογή και πάλι εκείνο το Σχέδιο του Θεού που διακόπηκε στον κήπο της Εδέμ εξαιτίας της παρακοής του ανθρώπου. Η πορεία του Ιησού Χριστού ήταν φάτνη, (ταπείνωση), Γεθσημανή, Γολγοθάς, σταυρός, θάνατος, ανάσταση, δόξα, μιά ζωή υπέρτατης υπακοής στο θέλημα του πατέρα. Ο Χριστός είναι ο "δεύτερος Αδάμ" και ενεργεί ακριβώς τα αντίθετα από εκείνα τα οποία ενήργησε "ο πρώτος Αδάμ". Ο Χριστός μέσα στην ηθική του ελευθερία έδωσε στο θέλημα του Θεού την πρώτη θέση. Στον κήπο της Γεθσημανή μέσα σε θρόμβους αίματος κράζει: «Ουχί το θέλημα το ιδικόν μου, αλλά το ιδικό σου Πατέρα»  (Ιωάννης Σ/6: 38).

     Επάνω στο σταυρό με το θριαμβευτικό «Τετέλεσται» διακηρύττει προς ολόκληρη την ανθρωπότητα ότι στο Πρόσωπό Του και για λογαριασμό ολόκληρης της ανθρωπότητας, τελείωσε και είναι ολοκληρωμένο πλέον το Σχέδιο του Θεού για τη σωτηρία του ανθρώπου. Ποια ήταν τα αποτελέσματα της υπακοής του Χριστού στο θέλημα του Πατέρα; Ήταν ακριβώς τα αντίθετα από εκείνα της παρακοής του Αδάμ. «Ο Θεός ζωοποίησε το Χριστό», (Εφεσίους Β/2: 5), «ανέστησε το Χριστό από τους νεκρούς». 

      Η ανάσταση του Ιησού Χριστού σε αντίθεση με το θάνατο του Αδάμ είναι η φανερή εκδήλωση ότι ο Θεός ικανοποιήθηκε πλήρως από τη θυσία του Ιησού Χριστού. Με την ανάσταση του Χριστού, ο Θεός πλέον έθεσε σε εφαρμογή το Σχέδιό Του για τον άνθρωπο, το οποίο είναι να τον ανεβάσει και να τον οδηγήσει για πάντα κοντά Του στον ουρανό, όπου είναι και Αυτός. Ο Απ. Παύλος στην επιστολή «προς Εφεσίους» (κεφ. Β/2, εδ.6) αναφέρει: «Και συνανέστησε και συνεκάθησε ημας εν τοις επουρανίοις». Αυτό σημαίνει ότι μας ανάστησε μαζί Του και μας έβαλε να καθίσουμε στα επουράνια μαζί με το Χριστό. 

       Για εκείνον που θα πιστέψει ότι ο Χριστός πέθανε γι' αυτόν, τιμωρήθηκε εξαιτίας της αμαρτίας του, η υπόθεση της αμαρτίας του, που τον είχε καταστήσει νεκρό και τον είχε απομακρύνει από τον Θεό, πλέον έχει ρυθμιστεί στο Πρόσωπο του Ιησού Χριστού και πλέον η ζωή του βρίσκεται μέσα στο θέλημα και μέσα στα αιώνια Σχέδια του Θεού. Πλέον «το αίμα του Ιησού Χριστού του Υιού αυτού καθαρίζει ημάς από πάσης αμαρτίας». (Α΄ Ιωάννου Α/1: 7).

     «Συνανέστησε και συνεκάθησε εν τοις επουρανίοις». Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι εκείνο το οποίο ο Θεός έκανε για το Χριστό, που τον ανάστησε από τους νεκρούς, το κάνει και για κάθε νεκρό άνθρωπο (νεκρό εξαιτίας της αμαρτίας), ο οποίος θα πιστέψει ότι ο Χριστός είναι ο Υιός του Θεού, ο κεχρησμένος Σωτήρας και θα πιστέψει στο Έργο που έκανε πάνω στο σταυρό για τη σωτηρία όλων των ανθρώπων. Διακηρύττει ο Απόστολος Παύλος: «Ο Χριστός κατήργησε το θάνατο και έφερε στο φως τη ζωή» (Β' Τιμοθέου Α/1: 10). «Κατήργησε, δια του θανάτου, τον έχοντα το κράτος του θανάτου, τουτέστι τον διάβολο και ελευθέρωσε εκείνους, οι οποίοι δια τον φόβο του θανάτου, ήταν δια παντός του βίου υποκείμενοι στη δουλεία» (Β΄ Τιμοθέου Α/1: 18). 

      Τούτες οι θριαμβευτικές διαβεβαιώσεις του λόγου του Θεού ρίχνουν πλούσιο φως στο μεγάλο θέμα του θανάτου. Ο πιστός άνθρωπος φεύγοντας από αυτή τη ζωή θα οδηγηθεί μπροστά στον αναστημένο και δοξασμένο Κύριο Ιησού Χριστό. Ο εχθρός δεν θα μπορεί πλέον να τον βλάψει σε τίποτα. Ο Απόστολος Παύλος είχε τη βεβαιότητα ότι φεύγοντας από αυτή τη ζωή θα συναντούσε τον Κύριο Ιησού Χριστό και διακηρύττει προς τους Χριστιανούς των "Φιλίππων": 

21 επειδή, σε μένα το να ζω είναι ο Χριστός, και το να πεθάνω είναι κέρδος. 

22 Αλλά, αν το να ζω μέσα στη σάρκα, αυτό συμβάλλει σε καρποφορία του έργου μου, και τι να εκλέξω δεν γνωρίζω 

23 επειδή, στενοχωρούμαι από τα δύο, έχοντας μεν την επιθυμία να αναχωρήσω, και να είμαι με τον Χριστό δεδομένου ότι, είναι πολύ πλέον καλύτερα 

24 το να μένω, όμως, μέσα στο σώμα είναι για σας αναγκαιότερο (Φιλιππησίους Α/1: 21-24).

     Έχουμε δει πολλές φορές ανθρώπους να πιάνουν δηλητηριώδη φίδια, να τα αφήνουν να κουλουριάζονται γύρω τους χωρίς να τα φοβούνται, ακόμα να βάζουν και τα χέρια τους μέσα στο στόμα των φιδιών. Τι τρομερό θέαμα! Όμως όλοι τούτοι οι άνθρωποι, πριν πιάσουν τα φίδια, έχουν αφαιρέσει από μέσα τους το δηλητήριο και πλέον τα φίδια είναι ακίνδυνα. Με την Ανάστασή Του ο Κύριος αφήρεσε το δηλητήριο (το κεντρί) από το διάβολο και πλέον δεν μπορεί να βλάψει το δικό Του παιδί. «Κατεπόθη ο θάνατος εν νίκη. Που θάνατε το κέντρο σου, που άδη η νίκη σου, το δε κέντρο του θανάτου είναι η αμαρτία….» (Α΄ Κορινθίους ΙΕ/15: 54,55). 

      4/ Τέταρτη πλευρά της ανάστασης του Ιησού Χριστού είναι ότι σ’ αυτήν στηρίζεται η «ζωντανή ελπίδα» κάθε χριστιανού. Στην επιστολή "Α΄ Πέτρου" ( κεφ. Α/1 εδαφ. 3-5) αναφέρεται: «Ευλογητός ο Θεός και Πατήρ του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, όστις κατά το πολύ έλεος αυτού, αναγέννησε ημάς εις ελπίδαν ζώσαν, δια της αναστάσεως του Ιησού χριστού εκ νεκρών, εις κληρονομάν άφθαρτον και αμίαντον και αμάραντον, πεφυλαγμένη εν τοις ουρανοίς δι’ ημάς, οίτινες με τη δύναμη του Θεού φυλατόμεθα, δια της πίστεως, εις σωτηρίαν ετοίμην να αποκαλυφθεί εν τω εσχάτω καιρώ». 

    Η ελπίδα του Χριστιανού είναι ζωντανή, γιατί δε στηρίζεται σε υποθέσεις, συναισθήματα ή κάτι άλλο, αλλά στον Αναστημένο και δοξασμένο Κύριο Ιησού Χριστό. Στο ευαγγέλιο του "Ματθαίου" (κεφ. ΚΖ/27, εδ. 62-64) αναφέρεται εκείνο το χαρακτηριστικό αίτημα των Φαρισαίων προς τον Πιλάτο να ασφαλίσει τον τάφο του Ιησού Χριστού, για να μην έρθουν οι μαθητές και κλέψουν το πτώμα και πουν ότι αναστήθηκε. Η απιστία του ανθρώπου θέλει να σφραγίσει τον τάφο του Χριστού και προσπάθησε να βάλει ανά τους αιώνες φύλακες, διάφορους σοφούς, φιλοσόφους, μορφωμένους του αιώνος τούτου, αρνητές του Θεού κλπ. Όλοι τούτοι με όλα τα «εάν» που κατά καιρούς επικαλέστηκαν, με κανέναν τρόπο δεν μπόρεσαν να κρατήσουν στη συνείδηση των ανθρώπων κλειστό τον τάφο του Χριστού. Το πνεύμα του Θεού, το ζωοποιό, το Άγιο παραμέρισε λίθους (εμπόδια), έτσι ώστε η ψυχή που θα θελήσει να αντικρίσει τον άδειο τάφο του Ιησού Χριστού, να μπορεί να τον δει με τα μάτια της πίστεως. Ολόκληρο το οικοδόμημα της Χριστιανικής πίστης στηρίζεται  στον άδειο τάφο του Ιησού Χριστού. 

       Η ανάσταση του Χριστού από τους νεκρούς δεν υπόσχεται, αλλά εγγυάται τα πάντα στον πιστό άνθρωπο. Δεν υπάρχει πλέον υπόσχεση στον Χριστιανό, υπάρχει εγγύηση. Η σφραγίδα και η υπογραφή σε τούτη την εγγύηση έχουν μπει με το Αίμα της Θυσίας από τα τρυπημένα χέρια του αναστημένου Ιησού Χριστού. Τι ωραία, αλλά και πόσο παρήγορα είναι τα λόγια του συγγραφέα της "προς Εβραίους"  επιστολής : 

11 Ελθών δε ο Χριστός αρχιερεύς των μελλόντων αγαθών διά της μεγαλητέρας και τελειοτέρας σκηνής, ουχί χειροποιήτου, τουτέστιν ουχί ταύτης της κατασκευής, 

12 ουδέ δι' αίματος τράγων και μόσχων, αλλά διά του ιδίου αυτού αίματος, εισήλθεν άπαξ εις τα άγια, αποκτήσας αιωνίαν λύτρωσιν. 

13 Διότι εάν το αίμα των ταύρων και τράγων και η σποδός της δαμάλεως ραντίζουσα τους μεμολυσμένους αγιάζη προς την καθαρότητα της σαρκός, 

14 πόσω μάλλον το αίμα του Χριστού, όστις διά του Πνεύματος του αιωνίου προσέφερεν εαυτόν άμωμον εις τον Θεόν, θέλει καθαρίσει την συνείδησίν σας από νεκρών έργων εις το να λατρεύητε τον ζώντα Θεόν; (προς Εβραίους Θ/9: 12 - 14). 

     Ο Θεός υποσχέθηκε στον άνθρωπο αιώνια ζωή. Στην επιστολή Α΄ Ιωάννου (κεφ. Ε/5, εδ.11) αναφέρεται: «Ο Θεός έδωσε σε μας αιώνια ζωή, κι αυτή η ζωή είναι μέσα στον Υιό του». Η ανάσταση του Χριστού αποτελεί την εγγύηση τούτης της υπόσχεσης. «Ο Θεός είναι αληθής, πας άνθρωπος είναι ψεύτης». (Ρωμαίους Γ/3: 4). Γι΄ αυτό ο Απόστολος Παύλος προτρέπει: «μείνατε στερεοί και αμετακίνητοι από της ελπίδος του Ευαγγελίου» (Κολοσσαείς Α/1: 23). 

       Η μεγάλη διακήρυξη της Βίβλου είναι: "Ο νεκρός έγινε ζωντανός". Το ερώτημα των αγγέλων προς τις μυροφόρες γυναίκες ήταν: «Τι ζητείτε τον ζώντα μετά των νεκρών;» (Λουκάς ΚΔ/24: 5) Μπορείς να πεις, ψυχή, με όλη σου την καρδιά: "Ο Χριστός πέθανε για μένα και αναστήθηκε επειδή με δικαίωσε διά της Σταυρικής Θυσίας Του;" Μπορείς να πεις: "Ζει και μεσιτεύει για μένα στον ουρανό;" (Α΄ Τιμοθέου Β/2: 5). Μπορείς να πεις: "Έχω ζωντανή ελπίδα αιωνίου ζωής μέσα μου;" Εάν, «ναι», δόξασε το Θεό. Εάν, «όχι», πρόσεξε, γιατί το πιστεύω σου είναι κενό περιεχομένου. Πρόσεξε, γιατί μπορεί να κρατάς ένα ωραίο όστρακο, (θρησκεία, πλούσιες εκδηλώσεις κλπ), αλλά να μην υπάρχει τίποτα μέσα σ’ αυτό το όμορφο όστρακο, που είναι η πίστη στον Αναστημένο και δοξασμένο Κύριο Ιησού Χριστό. ---