Η ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΟΥ ΣΠΟΡΕΩΣ.

Ευαγγέλιον  «κατά Ματθαίον», κεφ. ΙΓ/13, εδάφ. 1-9 & 18-23.
Ευαγγέλιον  «κατά Μάρκον», κεφ. Δ/4, εδάφ. 1-25.
Ευαγγέλιον  «κατά Λουκάν», κεφ. Η/8, εδάφ. 4-16. 

 Ευαγγέλιον «κατά Ματθαίον», κεφ. ΙΓ/13, εδάφ. 1-9. 

1 Και κατά την ημέρα εκείνη, καθώς ο Ιησούς βγήκε έξω από το σπίτι, κάθισε κοντά στη θάλασσα. 

2 Και συγκεντρώθηκαν κοντά του πολλά πλήθη, ώστε, αφού μπήκε μέσα στο πλοίο, καθόταν και ολόκληρο το πλήθος στεκόταν στην ακρογιαλιά. 

3 Και τους μίλησε πολλά με παραβολές, λέγοντας: Δέστε, βγήκε αυτός που σπέρνει για να σπείρει. 

4 Και ενώ έσπερνε, άλλα μεν έπεσαν κοντά στον δρόμο και ήρθαν τα πουλιά τού ουρανού, και τα κατέφαγαν. 

5 Άλλα, όμως, έπεσαν επάνω στα πετρώδη μέρη, όπου δεν είχαν χώμα κι αμέσως φύτρωσαν, επειδή δεν είχαν βάθος γης 

6 και όταν ανέτειλε ο ήλιος, κάηκαν, και, επειδή δεν είχαν ρίζα, ξεράθηκαν. 

7 Και άλλα έπεσαν επάνω στα αγκάθια, και τα αγκάθια μεγάλωσαν, και τα κατέπνιξαν. 

8 Άλλα, όμως, έπεσαν επάνω σε καλή γη και έδιναν καρπό, το ένα 100, το άλλο 60, και το άλλο 30. 

9 Αυτός που έχει αυτιά για να ακούει, ας ακούει. 

 Ευαγγέλιον «κατά Ματθαίον», κεφ. ΙΓ/13, εδάφ. 18-23. 

18 Εσείς, λοιπόν, ακούστε την παραβολή εκείνου που σπέρνει: 

19 Σε καθέναν που ακούει τον λόγο τής βασιλείας, και δεν καταλαβαίνει, έρχεται ο πονηρός, και αρπάζει το σπαρμένο στην καρδιά του αυτός είναι που σπάρθηκε κοντά στον δρόμο. 

20 Και εκείνος ο σπόρος που σπάρθηκε επάνω σε πετρώδες μέρος, αυτός είναι που ακούει τον λόγο, και αμέσως με χαρά τον δέχεται 

21 δεν έχει, όμως, μέσα του ρίζα, αλλά είναι πρόσκαιρος και όταν γίνει θλίψη ή διωγμός εξαιτίας τού λόγου, αμέσως σκανδαλίζεται. 

22 Και εκείνος που σπάρθηκε στα αγκάθια, αυτός είναι που ακούει τον λόγο έπειτα, η μέριμνα αυτού τού αιώνα και η απάτη τού πλούτου συμπνίγει τον λόγο, και γίνεται άκαρπος. 

23 Και εκείνος που σπάρθηκε επάνω στην καλή γη, αυτός είναι που ακούει τον λόγο, και καταλαβαίνει ο οποίος και καρποφορεί, και κάνει ο ένας μεν 100, ο άλλος 60, και ο άλλος 30. 

         ΣΧΌΛΙΑ : 

      Η "παραβολή του σπορέα" είναι μία από τις γνωστότερες και σπουδαιότερες παραβολές του Κυρίου. Μάλιστα είναι η μοναδική παραβολή την οποία ο ίδιος ο Κύριος ερμηνεύει αναλυτικά. Τη διασώζουν και οι τρεις συνοπτικοί λεγόμενοι Ευαγγελιστές: Ματθαίος, Μάρκος, Λουκάς. 

    Εκείνη την ημέρα, ενώ ο Ιησούς μιλούσε ακόμα στο πλήθος, η μητέρα και τ' αδέρφια Tου στάθηκαν έξω από το σπίτι και ήθελαν να Του μιλήσουν. Τότε του είπε κάποιος ότι η μητέρα και τ' αδέρφια Tου είναι έξω και θέλουν να Τον δουν. Ο Ιησούς του απάντησε: «Ποια είναι η μητέρα μου και ποια είναι τ' αδέρφια μου;» Και δείχνοντας με το χέρι τους μαθητές του είπε: «Να η μητέρα μου και τ' αδέρφια μου. Γιατί όποιος εφαρμόζει το θέλημα του Πατέρα μου, αυτός είναι αδελφός και αδελφή και μητέρα μου» (Ματθαίος ΙΒ/12: 46-50), (Μάρκος Γ/3: 31-35), (Λουκάς Η/8: 19-21). Με τα λόγια αυτά ο Κύριος δεν περιφρόνησε τη μητέρα Του και τους αδελφούς Του, αλλά διακήρυξε ότι από τους σαρκικούς δεσμούς, πολύ πιο στενοί είναι οι πνευματικοί δεσμοί, που Tον ενώνουν μ’ εκείνους που Τον δέχονται ως Διδάσκαλο και Σωτήρα τους. Αυτοί που υπακούουν στο Λόγο Του γίνονται μέλη της οικογένειας του Θεού. Ο Απ. Παύλος αναφέρει χαρακτηριστικά ότι οι πιστοί άνθρωποι είναι: «συμπολίται των αγίων και οικείοι του Θεού» (Εφεσίους Β/2: 19). Αλήθεια πόσο ψιλά ανεβάζει τον πιστό άνθρωπο ο Χριστός! 

      Μετά από αυτά ο Ιησούς βγήκε από το σπίτι και καθόταν πλησίον της λίμνης της Γαλιλαίας. Γύρω Του μαζεύτηκε πολύς κόσμος από διάφορες πόλεις και γι' αυτό μπήκε και κάθισε σ' ένα καΐκι σε πολύ μικρή απόσταση από την ξηρά κι όλος ο κόσμος στεκόταν στον γιαλό και Τον άκουγε. Ο Κύριος, για να γίνεται περισσότερο κατανοητός από το ακροατήριό Του, κάποιες φορές μιλούσε με παραβολές και πολλές φορές έπαιρνε παραδείγματα μέσα από το φυσικό περιβάλλον, για να διατυπώσει μεγάλες πνευματικές αλήθειες. 

      Η παραβολή που εξετάζουμε έχει να κάνει με το σπορέα, το σπόρο και το έδαφος. Ο Κύριος δεν προσδιορίζει ποιος είναι ο σπορέας. Θα μπορούσε να είναι ο Ίδιος αλλά και όλοι εκείνοι που κηρύττουν τον Λόγο, σαν αποσταλμένοι Του. Προσδιόρισε όμως ότι «ο σπόρος είναι ο Λόγος του Θεού». Παρατηρούμε το σπορέα να βάζει το χέρι του μέσα στην ποδιά του, που ήταν γεμάτη με εκλεκτό σπόρο και να τον σκορπίζει, χωρίς διάκριση, δεξιά και αριστερά πάνω στη γη σε ολόκληρο το χωράφι. Αυτό σημαίνει ότι σε κάθε άνθρωπο δίδεται η ευκαιρία να ακούσει το Λόγο του Θεού και να τον δεχτεί ή να τον απορρίψει. Ο Θεός δίνει ευκαιρίες σε όλους τους ανθρώπους. Κανένα δεν προορίζει για την απώλεια, αντίθετα ο Θεός «θέλει να σωθούν όλοι οι άνθρωποι, και νάρθουν στην επίγνωση της αλήθειας» (Α΄ Τιμοθέου Β/2: 4). Ο καθένας μόνος του προορίζει τον εαυτόν του προς σωτηρίαν ή προς απώλειαν, αποδεχόμενος ή απορρίπτων την προσφορά της θυσίας του Χριστού (Ιωάννης Γ/3: 19).

      Ο σπόρος αν δεν πέσει στη γη μένει άκαρπος, πέφτοντας όμως μέσα στη γη ζωογονείται καθώς μέσα του υπάρχει ζωή. Ένα μικρό σποράκι σιταριού έχει μέσα του ζωή, η οποία δε φαίνεται, δεν μπορείς να τη δεις, όσο και αν το παρατηρήσεις, όμως τούτο το σποράκι, όταν πέσει μέσα στη γη και βρει τις κατάλληλες συνθήκες, τότε θα βλαστήσει και μέσα απ’ αυτό θα δημιουργηθεί ένα ολόκληρο φυτό, που θα φέρει πολύ περισσότερο καρπό. Όταν παρατηρούμε το κουκούτσι από ένα βερίκοκο, θα πρέπει να θυμόμαστε ότι πίσω απ’ αυτό υπάρχει ένα πλούσιο ζουμερό φρούτο που λέγεται βερίκοκο και πίσω από το βερίκοκο υπάρχει ένα μεγάλο δένδρο που λέγεται βερικοκιά. 

      Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο λειτουργεί και ο πνευματικός σπόρος της ζωής, που είναι ο αιώνιος και αψευδής Λόγος του Θεού. Ο Λόγος του Θεού έχει κλεισμένη μέσα του δύναμη τόση ώστε να μπορεί να  αναγεννήσει (Ιωάννης Γ/3: 3) και να μεταμορφώσει τη ζωή ενός ανθρώπου και κατ’ επέκτασιν τον κόσμο όλο. Έχει ζωή και, όταν βρεθεί στο κατάλληλο έδαφος, σε μια δεκτική καρδιά, τότε βλασταίνει και φέρνει τον καρπό της σωτηρίας και της αιώνιας ζωής. Ο Πέτρος εξηγεί: «επειδή, αναγεννηθήκατε όχι από φθαρτό σπέρμα, αλλά από άφθαρτο, διαμέσου τού λόγου τού ζωντανού Θεού και ο οποίος μένει στον αιώνα» (Α΄ Πέτρου Α/1: 23). Ο Λόγος του Θεού, που υπάρχει μέσα στη Βίβλο, είναι ο ζωντανός σπόρος που φέρνει ζωή καθώς περιέχει το ζωοποιό μήνυμα της Σωτηρίας του ανθρώπου.  

      Ο ίδιος ο Κύριος μίλησε για τη δύναμη και την αξία του Λόγου Του. Τον παρομοίασε με μαγιά που μπορεί να ζυμώσει πολλά κιλά (Λουκάς ΙΓ/13: 21), μ’ έναν κρυμμένο θησαυρό (Ματθαίος ΙΓ/13: 44), μ’ έναν πολύτιμο μαργαρίτη, που υπερβαίνει την αξία όλων των επιγείων πραγμάτων (Ματθαίος ΙΓ/13: 46). Ενώ όμως ο Λόγος του Θεού έχει τόσο μεγάλη δύναμη, η καρποφορία του σπόρου εξαρτάται από το έδαφος στο οποίο θα πέσει, δηλαδή τις καρδιές εκείνων που θα ακούσουν το Λόγο. Ο ίδιος σπόρος, πέφτοντας σε διαφορετικά είδη εδάφους, δηλαδή σε καρδιές διαφορετικής δεκτικότητας, δίνει διαφορετικά αποτελέσματα. 

      Παρατηρούμε λοιπόν ότι, ενώ ο σπορέας της παραβολή μας έσπειρε το σπόρο σε όλα τα μέρη του χωραφιού κατά τον ίδιο τρόπο και ενώ ο σπόρος ήταν καλός, κατάπληκτος μετά από καιρό παρατηρεί ότι ο σπόρος που έσπειρε δε φύτρωσε ομοιόμορφα, αλλά χωρίστηκε ανάλογα με τη γη στην οποία έπεσε σε τέσσερις κατηγορίες. 

     Η "παραβολή του σπορέα" θέτει τη βάση για ένα σοβαρό ερώτημα. Πώς ακούμε το Λόγο του Θεού, αλλά και σε τι κατάσταση βρίσκεται η καρδιά μας απέναντι στο Λόγο του Θεού; Είναι σκληρή, παραμένει αμετανόητη, μήπως είναι ένα έδαφος σκληρό και πατημένο, γεμάτο αγκάθια, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει καμία ωφέλεια και κανένα αποτέλεσμα γι’ αυτούς που άκουσαν; Ο Θεός πάντοτε σέβεται την ελευθερία την οποία ο Ίδιος έβαλε μέσα στον άνθρωπο. Έτσι χωρίς τη συγκατάθεση του ανθρώπου ο Λόγος του Θεού παραμένει ανενεργός και «κενός». Η χάρη του Θεού δεν μπορεί να ενεργήσει μέσα στη ζωή του ανθρώπου όταν αυτός την απορρίπτει και δεν την αποδέχεται. 

    Έχει ονομαστεί η παραβολή ως «η παραβολή του σπορέα». Θα μπορούσε να ονομαστεί και η «παραβολή του χωραφιού», γιατί το κύριο ενδιαφέρον της παραβολής βρίσκεται στα τέσσερα κομμάτια του χωραφιού, που το καθένα από αυτά είχε διαφορετική αντίδραση στο σπόρο που έπεσε πάνω του. Παρατηρούμε ότι τα τρία από τα τέσσερα κομμάτια του χωραφιού δεν έφεραν καρπό. Το ίδιο ακριβώς μπορεί να συμβεί και σε μία Εκκλησία. Ακούγεται ο Λόγος του Θεού σ’ ένα πλήθος ανθρώπων, αλλά δεν ανταποκρίνονται όλοι με τον ίδιο τρόπο και έτσι βλέπουμε το αποτέλεσμα να είναι διαφορετικό. Στη μία καρδιά το μήνυμα της ζωής ριζοβολά και φέρνει πλούσια καρποφορία, ενώ η άλλη καρδιά, αυτή που βρίσκεται ακριβώς δίπλα σου, μένει ανεπηρέαστη. 

      «ο σπόρος που σπείρεται». Ο σπόρος σπέρνεται συνεχώς από τους απανταχού της γης εργάτες του Ευαγγελίου. Δε σταματάει τη σπορά Του ο Κύριος, δεν κουράζεται, δεν αμελεί, δεν οργίζεται από την απόρριψη των ανθρώπων. Είναι Θεός που προσφέρει και δεύτερη και τρίτη και χιλιοστή…. ευκαιρία σε κάθε άνθρωπο. Ο Ιώβ αναφέρει: «Ο Θεός λαλεί άπαξ και δις, αλλ' ο άνθρωπος δεν προσέχει» (Ιώβ ΛΓ/33: 14). Συνεχίζει ο Θείος Σπορέας να «σπέρνει» μέσα από αμέτρητα κηρύγματα που ακούγονται καθημερινά στις εκκλησίες, το διαδίκτυο, το ραδιόφωνο και τα διάφορα χριστιανικά έντυπα. Γι’ αυτό ακριβώς το λόγο εκείνη την ημέρα στον ουρανό «θα εμφραχθεί παν στόμα» (Ρωμαίους Γ/3: 19). Κανένας δεν θα έχει καμία δικαιολογία μπροστά στο Θεό. Θα επαναληφθεί ακριβώς εκείνο το οποίο συνέβη σε κάποιον που παρουσιάστηκε στο μεγάλο δείπνο που έκανε ένας βασιλιάς για το γάμο του γιου του, χωρίς να φοράει ένδυμα γάμου (Ματθαίος ΚΒ/22: 12). Αναφέρει ο Λόγος του Θεού: «Εισελθών δε ο βασιλεύς διά να θεωρήση τους ανακεκλιμένους, είδεν εκεί άνθρωπον μη ενδεδυμένον ένδυμα γάμου και λέγει προς αυτόν: Φίλε, πως εισήλθες ενταύθα μη έχων ένδυμα γάμου; Ο δε απεστομώθη» (εδ.11,12). Εκείνη την ημέρα θα αποστομωθεί κάθε αρνητής, κάθε αποστάτης, κάθε ψυχή που δε δέχτηκε το Χριστό, που δεν πίστεψε στην αντικαταστατική Θυσία που έγινε πάνω στο σταυρό του Γολγοθά, που απέρριψε το Έργο του Σταυρού του Χριστού, που θεώρησε "κοινό το αίμα της διαθήκης", το αθώο αίμα του Χριστού, που χύθηκε πάνω στο σταυρό (Εβραίους Ι/10: 29), που αγνόησε "μια τόσο μεγάλη σωτηρία" (Εβραίους Β/2: 3).

      Μετά απ’ αυτά είναι φανερό ότι ο κάθε άνθρωπος αντιπροσωπεύεται από ένα από τα τέσσερα κομμάτια γης. Γι’ αυτό ο καθένας μας θα πρέπει να κάνει έναν αυστηρό έλεγχο του εαυτού του, για να διαπιστώσει πιο είναι το τμήμα εκείνο του χωραφιού που αντιστοιχεί στη δική του καρδιά. 

      1/ «παρά την οδόν σπαρείς» (εδ. 19). 

    Όταν η καρδιά είναι σκληρή, τότε ο σπόρος του λόγου είναι σαν να πέφτει σ' έναν πατημένο δρόμο. Δε θα φυτρώσει, ούτε φυσικά θα δώσει κάποιο καρπό. Υπάρχουν άνθρωποι, οι οποίοι δεν μπορούν να καταλάβουν το Λόγο του Θεού, όχι γιατί είναι δυσνόητος, αλλά γιατί η καρδιές τους είναι παχιές, σκληρές, αδιαπέραστες, πωρωμένες και δεν αφήνουν περιθώρια για την οποιαδήποτε εξέλιξη του σπόρου του Λόγου μέσα στη ζωή τους. 

     Το πρώτο κομμάτι λοιπόν του χωραφιού βρίσκεται δίπλα στο δρόμο. Εκεί το χώμα είναι πατημένο από χίλια πόδια, είναι σκληρό και δεν επιτρέπει στο σπόρο να εισχωρήσει μέσα στη γη. Στο μέρος αυτό καθώς ο σπόρος μένει στην επιφάνεια, γίνεται εύκολη λεία των πουλιών, τα οποία πάντα ακολουθούν το γεωργό με την κρυφή ελπίδα να αρπάξουν ό,τι μπορούν για να το φάνε. Όπου κηρύττεται το Ευαγγέλιο, πετούν ολόκληρα σμήνη από κακοπροαίρετα "λαίμαργα πουλιά" που σκοπό έχουν ν' αρπάξουν το σπόρο. Στην περίπτωση αυτή βλέπουμε το σπόρο να αποκτά μια εφήμερη σχέση με το χωράφι, χωρίς να υπάρχει ουσιαστικό αποτέλεσμα. Εδώ οι ακροατές άκουσαν το Λόγο κατά τρόπο επιπόλαιο και επιδερμικό. Ο σπόρος έμεινε μόνο στην επιφάνεια της ζωής τους, δεν πήγε ούτε πόντο βαθύτερα. 

      Τούτο το κομμάτι του χωραφιού, σύμφωνα με τα λεγόμενα του Κυρίου, αντιπροσωπεύει τόσο τον αρνητή όσο και το θρησκευόμενο άνθρωπο. Αντιπροσωπεύει όλους εκείνους τους αρνητές που, «ενώ έλεγαν ότι είναι σοφοί, έγιναν μωροί» (Ρωμαίους Α/1: 22). αλλά και εκείνους που αντικατέστησαν την αλήθεια του Θεού με το ψέμα και λάτρευσαν «την κτίσιν παρά τον κτίσαντα» (Ρωμαίους Α/1: 25). Εκείνους που πεισματικά "απεδοκίμασαν το να έχωσιν επίγνωσιν του Θεού και γι’ αυτό το λόγο παρέδωκεν αυτούς ο Θεός εις αδόκιμον νούν, ώστε να πράττωσι τα μη πρέποντα" (Ρωμαίους Α/1: 28). 

      Αντιπροσωπεύει όμως και το θρησκευόμενο άνθρωπο. Αυτόν θα τον βρούμε κάθε Κυριακή να είναι στην εκκλησία, να τηρεί τυπικά τα θρησκευτικά του καθήκοντα, αλλά δε θέλει να αναπτύξει μια ζωντανή εσωτερική, πνευματική σχέση με το Θεό. Τούτοι οι άνθρωποι μοιάζουν πολύ με τον αδελφό του λεγόμενου «ασώτου» υιού που, ενώ ήταν μέσα στη σπίτι του Πατέρα, μέσα στην Εκκλησία, έβλεπε τη σχέση του με το Θεό σαν σχέση εργοδότη προς μισθωτό «Ιδού, τόσα έτη σε δουλεύω, και ποτέ εντολήν σου δεν παρέβην….» (Λουκάς ΙΕ/15: 29). Ήταν μια σχέση από την οποία απουσίαζε η αγάπη,  για το Θεό και κατ' επέκτασιν και για το συνάνθρωπο. 

     Υπάρχουν άνθρωποι που άκουσαν και ξανά άκουσαν το Λόγο του Θεού, αλλά ποτέ δεν τον εξέλαβαν στα σοβαρά και γι’ αυτό ποτέ δε ρίζωσε μέσα τους. Το σκληρό τούτο έδαφος το βλέπουμε και στις σκληρές καρδιές των Φαρισαίων, των Γραμματέων, των Σαδδουκαίων και όλων των υποκριτών. Σκληροί, άκαμπτοι απορρίπτουν το Λόγο του Θεού, μένουν κολλημένοι στις ανθρώπινες παραδώσεις τους, στους τύπους, που σε καμία περίπτωση δεν έχουν κάποια ουσία και δεν οδηγούν την ψυχή σε ζωντανή σχέση με το Θεό. Το παράπονο του Κυρίου ήταν: «αφήσαντες την εντολήν του Θεού, κρατείτε την παράδοσιν των ανθρώπων» (Μάρκος Ζ/7: 8). 

     «Και περιβλέψας αυτούς μετ' οργής, λυπούμενος διά την πώρωσιν της καρδίας αυτών….» (Μάρκος Γ/3: 5). Λυπήθηκε ο Κύριος για την πώρωση της καρδιάς των ανθρώπων της εποχής Του. Οι Φαρισαίοι είχαν τον Κύριο μπροστά τους, άκουσαν με τα αυτιά τους και είδαν με τα μάτια τους: «τυφλοί αναβλέπουσι και χωλοί περιπατούσι, λεπροί καθαρίζονται και κωφοί ακούουσι, νεκροί εγείρονται και πτωχοί ευαγγελίζονται» (Ματθαίος ΙΑ/11: 5) και παρ’ όλα αυτά δεν πίστευαν! Ποιος ήταν ο λόγος της απιστίας τους; Οι καρδιές τους ήταν πωρωμένες, άκαμπτες, σκληρές από φανατισμό, από τον ανθρώπινο εγωισμό και τη μισαλλοδοξία και έτσι αποτελούσαν ακατάλληλο έδαφος για την αποδοχή και ανάπτυξη του σπόρου του Λόγου του Θεού. 

     Ο Κύριος μας επισημαίνει επίσης έναν ακόμα παράγοντα που παρεμβάλλεται στη διαδικασία της σποράς και της αποδοχής του Λόγου του Θεού στην ψυχή του ανθρώπου. Είναι "τα πουλιά", μια εικόνα που συμβολίζει το διάβολο, που έρχεται για να πάρει ό,τι σπάρθηκε στην καρδιά του ανθρώπου και ο οποίος προσπαθεί παντοιοτρόπως να εμποδίσει τον άνθρωπο από το να ακούσει το Λόγο του Θεού, πολύ περισσότερο βέβαια από το να τον εφαρμόσει. Αυτό συμβαίνει γιατί γνωρίζει πολύ καλά ότι ο Λόγος του Θεού, αν γίνει αποδεκτός, θα οδηγήσει τον άνθρωπο στη Σωτηρία κοντά στο Θεό. Ο Λόγος του Θεού μας λέει πώς πρέπει να αντιμετωπίζουμε τον ανθρωποκτόνο εχθρό, το διάβολο: «Υποτάχθητε λοιπόν εις τον Θεόν, αντιστάθητε εις τον διάβολον, και θέλει φύγει από σας» (Ιακώβου Δ/4: 7). 

       2/ «παρά τα πετρώδη» (εδ. 20). 

     Οι άνθρωποι που απαρτίζουν το πετρώδες έδαφος είναι εκείνοι οι οποίοι ακούγοντας τον Λόγο ενθουσιάζονται και τον δέχονται πρόθυμα. Εντούτοις αυτό δε διαρκεί για πολύ, αφού μόλις υπάρξει κάποια δοκιμασία ή θλίψη, αυτοί οι άνθρωποι αμέσως σκανδαλίζονται και στρέφονται «εις τα οπίσω». Ο ενθουσιασμός είναι καλός, αλλά πρέπει να έχει και βάθος. Την ώρα της δοκιμασίας θα κριθεί το γνήσιο της σχέσης μας με το Θεό. Το βάθος και τη σταθερότητα μόνον ο Θεός μπορεί να μας τα δώσει, γι’ αυτό ας μην αμελούμε να τα ζητάμε. 

    Οι ακροατές του πετρώδους εδάφους άκουσαν κι αυτοί το Λόγο, αλλά δεν τον άφησαν να «μιλήσει» μέσα τους. Έμειναν αμετανόητοι και έτσι δε δόθηκε στο σπόρο καμία ώθηση, δεν υπήρξε καθόλου υγρασία για να αναπτυχθεί, με αποτέλεσμα και σ’ αυτή την περίπτωση ο σπόρος να μην καρποφορήσει. Αυτοί οι άνθρωποι ίσως στην πορεία της ζωής τους να έκαναν μια ωραία και συγκινητική ομολογία πίστεως, αλλά στην ουσία τίποτα δεν ήταν αληθινό, τίποτα δεν ήταν πραγματικό. Όλα ήταν επιφανειακά, χωρίς βάθος και ουσία!

    Αυτό το κομμάτι του χωραφιού φαίνεται να δίνει περισσότερη υπόσχεση για καρπό από το προηγούμενο, καθώς δε βρίσκεται κοντά στο δρόμο και δεν κινδυνεύει από τα πετεινά. Ο σπόρος έχει μπει μέσα στη γη και σιγά – σιγά αρχίζει να σκάει και το φυτό αρχίζει να κάνει την εμφάνισή του, όμως δεν μπορεί να ρίξει ρίζα, για να στερεωθεί και να μεγαλώσει, γιατί η γη είναι μια λεπτή φλούδα και κάτω από αυτήν υπάρχει πέτρα, βράχος, σκληρή αδιαπέραστη επιφάνεια. Εξαιτίας της έλλειψης υγρασίας μετά από λίγο το φυτό ξεραίνεται. Τα άτομα αυτά δημιουργούν μια επιδερμική, επιφανειακή σχέση με το Λόγο του Θεού. 

     Αυτός, λέει ο Κύριος, είναι εκείνος που ακούει το Λόγο, ενθουσιάζεται, με χαρά τον δέχεται, όμως δεν έχει σταθερότητα στη ζωή του και με την πρώτη δυσκολία, την πρώτη δοκιμασία που θα έρθει, όλα ξεχνιούνται, όλα φεύγουν. Δεν μπορεί να ριζώσει ο Λόγος, αν στη ζωή του ανθρώπου δεν προηγηθεί καταδίκη της αμαρτίας, συντριβή και μετάνοια. Το ρηχό έδαφος έχει σαν αποτέλεσμα ρηχές ομολογίες πίστεως, χωρίς βάθος, χωρίς καμία προοπτική. 

    Τέτοιους είχε πολλούς ακροατές ο Κύριος. Στο Ευαγγέλιο "κατά Ιωάννην" (κεφ. Σ/6, εδ. 66) αναφέρεται: «Έκτοτε πολλοί των μαθητών αυτού εστράφησαν εις τα οπίσω και δεν περιεπάτουν πλέον μετ' αυτού». Τούτοι οι άνθρωποι στην πρώτη δυσκολία, ξεχνούν τον ενθουσιασμό τους, την ομολογία πίστεως την οποία έκαναν, στρέφονται εις τα οπίσω και γίνεται εκείνο το οποίο είχε πει ο Κύριος: «Συνέβη δε εις αυτούς το της αληθινής παροιμίας, Ο κύων επέστρεψεν εις το ίδιον αυτού εξέρασμα, και, ο χοίρος λουσθείς επέστρεψεν εις το κύλισμα του βορβόρου» (Β΄ Πέτρου Β/2: 22). «Εξ ημών εξήλθον, αλλά δεν ήσαν εξ ημών διότι εάν ήσαν εξ ημών, ήθελον μένει μεθ' υμών αλλά εξήλθον διά να φανερωθώσιν ότι δεν είναι πάντες εξ ημών» (Α΄ Ιωάννου Β/2: 19). 

      3/ «επί τας ακάνθας» (εδ. 22). 

    Εδώ τα πράγματα φαίνεται να είναι πολύ καλύτερα. Ο σπόρος βρήκε αρκετό βάθος και καλό χώμα, για να απλώσει το φυτό τις ρίζες του και να εξασφαλίσει την τροφοδοσία του, όμως το χώμα γύρω ήταν γεμάτο από αγκάθια που φύτρωσαν ανάμεσα και καθώς μεγάλωσαν, αγκάλιασαν το φυτό με αποτέλεσμα να το πνίξουν. 

     Τι καλά θα ήταν αν δεν υπήρχαν τα αγκάθια! Όμως αυτά υπήρχαν και θα υπάρχουν πάντοτε μέσα στη ζωή μας και καθώς θα αυξάνεται ο σπόρος, θα αυξάνονται και τα αγκάθια και κάποια στιγμή θα πρέπει το ένα από τα δύο να υποχωρήσει και να δώσει τόπο στο άλλο. Δε γίνεται το καλό και το κακό να συνυπάρξουν. Ο Κύριος ήταν κατηγορηματικός: «Ουδείς δύναται δύο κυρίους να δουλεύει διότι ή τον ένα θέλει μισήσει και τον άλλον θέλει αγαπήσει, ή εις τον ένα θέλει προσκολληθεί και τον άλλον θέλει καταφρονήσει. Δεν δύνασθε να δουλεύετε Θεόν και μαμμωνά» (Ματθαίος Σ/6: 24). 

     Η καρδιά αυτών των ανθρώπων ήταν ένα έδαφος γεμάτο με αγκάθια τα οποία αντιστάθηκαν στο Λόγο, τον έπνιξαν και έτσι δεν υπήρξε αποτέλεσμα. Καθημερινά προβλήματα, γήινες επιδιώξεις, δεν αφήνουν ούτε χρόνο, ούτε διάθεση, για να ασχοληθεί ο άνθρωπος με τα πράγματα του Θεού και στο τέλος το μόνο που κατορθώνουν είναι να πνίξουν κάθε πνευματικό ενδιαφέρον μέσα του. Οι άνθρωποι αυτοί ακούνε το Λόγο του Θεού, τον δέχονται, δεν τον απορρίπτουν και το μόνιμο σχόλιό τους είναι : «Τι ωραία που τα λέτε, έχετε δίκιο….». Είναι αυτοί που εξετάζουν τα πράγματα με μεγάλη επιπολαιότητα. Εξωτερικά στην αρχή μοιάζουν γνήσιοι, αλλά με τον καιρό το ενδιαφέρον τους «πνίγεται» μέσα στις μέριμνες αυτού του κόσμου (Λουκάς ΚΑ/21: 34), την απάτη του πλούτου, τις εφήμερες προσωρινές απολαύσεις, από τη γνώμη των άλλων, την πίεση των συγγενών..... Όλα αυτά έρχονται να τους αγκαλιάσουν και να «πνίξουν» μέσα τους κάθε πνευματική επιδίωξη. Έτσι αποδεικνύεται ότι δεν ήταν γνήσιοι πιστοί και γι’ αυτό δεν μπόρεσαν να μείνουν σταθεροί και να καρποφορήσουν. 

      4/ «επί την γην την καλήν» (εδ. 23). 

  Το καλό έδαφος είναι η προϋπόθεση της επιτυχίας της σποράς. Πρόκειται για όλους τους καλοπροαίρετους ανθρώπους, οι οποίοι, καθώς ακούνε, ανταποκρίνονται στον Λόγο του Θεού και τον εφαρμόζουν, παρ’ όλες τις δυσκολίες. Είναι ο χαρακτηριστικός τύπος του ανθρώπου του οποίου η καρδιά του είναι καλή και αγαθή και ως εκ τούτου ευαίσθητη στη φωνή του Θεού. Τούτοι οι άνθρωποι, όχι μόνον άκουσαν το Λόγο με προσοχή και ενδιαφέρον, αλλά υπάκουσαν σ’ αυτόν, προσκολλήθηκαν και Τον άφησαν να διαμορφώσει τη ζωή τους. Ήταν δεκτικοί, υπάκουοι, έδειξαν ένα γνήσιο χαρακτήρα και καρποφόρησαν με υπομονή. 

    Είναι η κατηγορία των ανθρώπων εκείνων που ακούν το Ευαγγέλιο, το αποδέχονται, με κάθε τίμημα, το αναγνωρίζουν «ως Λόγον Θεού» και πιστεύουν σ’ αυτό. Πιστεύουν ότι είναι «λόγοι ζωής αιωνίου» (Ιωάννης Σ/6: 68). Πιστεύουν ότι είναι «δύναμις Θεού προς σωτηρίαν, εις πάντα τον πιστεύοντα» (Ρωμαίους Α/1: 16). Τούτους τους ανθρώπους τους διακρίνει μια σταθερότητα, συνέπεια, θάρρος, υπομονή και παρ’ ότι πολλές φορές δέχονται σκληρά χτυπήματα, δε φοβούνται, δε δειλιάζουν, δεν κάνουν πίσω στα κελεύσματα του κόσμου, της σάρκας, στις μεθοδίες του διαβόλου (Εφεσίους Σ/6: 12). Για το κομμάτι αυτό των ανθρώπων που ανταποκρίνεται στο Λόγο του Θεού ο Κύριος μας αναφέρει το εξής: «Σας λέγω ότι ούτω θέλει είσθαι χαρά εν τω ουρανώ διά ένα αμαρτωλόν μετανοούντα» (Λουκάς ΙΕ/15: 7). Τούτη η ψυχή πεισματικά, ενάντια σε όλες τις εξωτερικές συνθήκες, αυξάνει και δίνει πολύ καρπό για τη δόξα του Θεού και για τη Σωτηρία αθανάτων ψυχών. Ο Λόγος του Θεού αναφέρει: «εν τούτω δοξάζεται ο Πατήρ μου, εις το να φέρητε καρπόν πολύν» (Ιωάννης ΙΕ/15: 8). Ο Κύριος θα καλλιεργήσει την καρδιά μας, ώστε να φέρουμε καρπό πολύ. 

       Θα πρέπει να παρατηρήσουμε την ποικιλία των αντιδράσεων στο σπόρο και την διαβάθμιση των αποτελεσμάτων: «το ένα έφερε εκατό, το άλλο εξήντα και ένα τρίτο τριάντα». Δεν έχουν όλοι την ίδια ποσότητα καρποφορίας, όμως ανεξάρτητα απ’ αυτό έχουν μέσα τους την αιώνια ζωή, που είναι το δώρο του Θεού σ’ όσους πιστεύουν σ’ Αυτόν (Α΄ Ιωάννου Ε/5: 13). Τι δείχνει τούτη η διαβάθμιση της παραγωγικότητας; Όσο περισσότερο πρόθυμα και με ειλικρίνεια υπακούει κανείς στο Λόγο του Θεού, τόσο η ζωή του θα φέρνει περισσότερο καρπό. «Και εκείνος που σπάρθηκε επάνω στην καλή γη, αυτός είναι που ακούει τον λόγο, και καταλαβαίνει ο οποίος και καρποφορεί, και κάνει ο ένας μεν 100, ο άλλος 60, και ο άλλος 30» (Ματθαίος ΙΓ/13: 23). Ας είμαστε φιλόδοξοι στο έργο του Θεού και ας μην αρκούμαστε, ούτε στα «τριάντα», ούτε στα «εξήντα». 

    Εδώ φαίνεται καθαρά ότι οι διαφορετικοί τύποι εδάφους αντιπροσωπεύουν τα είδη της ανθρώπινης καρδιάς και τη διαφορετική δεκτικότητα που υπάρχει. Να διευκρινίσουμε ότι ο καρπός είναι η εκδήλωση τους χριστιανικού τους χαρακτήρα, είναι ο καρπός του Αγίου Πνεύματος που είναι: «Αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, καλοσύνη, αγαθοσύνη, πίστη, πραότητα, εγκράτεια» (Γαλάτας Ε/5: 22,23). 

    Μετά απ’ όλα αυτά ένα ερώτημα θα πρέπει να μας απασχολεί όλους μας: «Αν ο λόγος που μιλήθηκε διαμέσου αγγέλων έγινε βέβαιος, και κάθε παράβαση και παρακοή έλαβε δίκαιη ανταπόδοση, πώς εμείς θα ξεφύγουμε, αν αμελήσουμε μια τόσο μεγάλη σωτηρία; Η οποία, αφού άρχισε να διακηρύσσεται διαμέσου τού Κυρίου, βεβαιώθηκε σε μας από εκείνους που άκουσαν» (Εβραίους Β/2: 2,3). 

     Τελικά τι ήθελε να επισημάνει στα πλήθη ο Κύριος με την «παραβολή του σπορέως»; 

-- Ήθελε να επισημάνει τον υπαρκτό κίνδυνο να ακούει κανείς, χωρίς να ανταποκρίνεται στο Λόγο του Θεού. 

-- Ήθελε να τονίσει ότι η γνήσια πίστη θα πρέπει αναπόφευκτα να έχει πνευματικό περιεχόμενο, διότι χωρίς αυτό, δεν είναι γνήσια. 

-- Ήθελε να προειδοποιήσει τους δικούς Του ο Κύριος, για τους μεγάλους ανταγωνιστές που υπάρχουν και οι οποίοι εμποδίζουν την εξάπλωση του Ευαγγελίου και που είναι : 

1/ Ο διάβολος (τα πουλιά – ο πονηρός). 

2/ Η σάρκα (θλίψεις – διωγμοί). 

3/ Ο κόσμος (τα αγκάθια, οι μέριμνες, ο πλούτος).

      Ας είμαστε προσεκτικοί στα λόγια Του. ---

Η ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΟΥ ΑΔΙΚΟΥ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ

Η  ΠΑΡΑΒΟΛΉ ΤΟΥ ΆΔΙΚΟΥ ΟΙΚΟΝΌΜΟΥ.

Ευαγγέλιον «κατά ΛΟΥΚΑΝ», κεφ. ΙΣ/16, εδ. 1 – 14.

1 Έλεγε δε και προς τους μαθητάς αυτού Ήτο άνθρωπός τις πλούσιος, όστις είχεν οικονόμον, και ούτος κατηγορήθη προς αυτόν ως διασκορπίζων τα υπάρχοντα αυτού. 

2 Και κράξας αυτόν, είπε προς αυτόν Τι είναι τούτο το οποίον ακούω περί σου; δος τον λογαριασμόν της οικονομίας σου διότι δεν θέλεις δυνηθή πλέον να ήσαι οικονόμος. 

3 Είπε δε καθ' εαυτόν ο οικονόμος Τι να κάμω, επειδή ο κύριός μου αφαιρεί απ' εμού την οικονομίαν; να σκάπτω δεν δύναμαι, να ζητώ εντρέπομαι 

4 ενόησα τι πρέπει να κάμω, διά να με δεχθώσιν εις τους οίκους αυτών, όταν αποβληθώ της οικονομίας. 

5 Και προσκαλέσας ένα έκαστον των χρεωφειλετών του κυρίου αυτού, είπε προς τον πρώτον Πόσον χρεωστείς εις τον κύριόν μου; 

6 Ο δε είπεν Εκατόν μέτρα ελαίου. Και είπε προς αυτόν Λάβε το έγγραφόν σου και καθήσας ταχέως γράψον πεντήκοντα. 

7 Έπειτα είπε προς άλλον Συ δε πόσον χρεωστείς; Ο δε είπεν Εκατόν μόδια σίτου. Και λέγει προς αυτόν Λάβε το έγγραφόν σου και γράψον ογδοήκοντα. 

8 Και επήνεσεν ο κύριος τον άδικον οικονόμον, ότι φρονίμως έπραξε διότι οι υιοί του αιώνος τούτου είναι φρονιμώτεροι εις την εαυτών γενεάν παρά τους υιούς του φωτός. 

9 Και εγώ σας λέγω Κάμετε εις εαυτούς φίλους εκ του μαμωνά της αδικίας, διά να σας δεχθώσιν εις τας αιωνίους σκηνάς, όταν εκλείψητε. 

10 Ο εν τω ελαχίστω πιστός και εν τω πολλώ πιστός είναι, και ο εν τω ελαχίστω άδικος και εν τω πολλώ άδικος είναι. 

11 Εάν λοιπόν εις τον άδικον μαμωνά δεν εφάνητε πιστοί, τον αληθινόν πλούτον τις θέλει σας εμπιστευθή; 

12 Και εάν εις το ξένον δεν εφάνητε πιστοί, τις θέλει σας δώσει το ιδικόν σας; 

13 Ουδείς δούλος δύναται να δουλεύη δύο κυρίους διότι ή τον ένα θέλει μισήσει και τον άλλον θέλει αγαπήσει ή εις τον ένα θέλει προσκολληθή και τον άλλον θέλει καταφρονήσει. Δεν δύνασθε να δουλεύητε Θεόν και μαμωνά. 

14 Ήκουον δε ταύτα πάντα και οι Φαρισαίοι, φιλάργυροι όντες, και περιεγέλων αυτόν. 

       ΣΧΟΛΙΑ: 

     Η παραβολή του "άδικου οικονόμου" είναι μια παραβολή που από πολλούς ανθρώπους έχει παρεξηγηθεί. Από την παραβολή αυτή πολλοί θέλησαν να αντλήσουν διδάγματα και να βγάλουν αυθαίρετα συμπεράσματα, κατηγορώντας τον Κύριο ότι επιδοκιμάζει την αδικία και ότι τάχα μας προτρέπει να ενεργούμε άδικα. Σαφέστατα ο σκοπός του Κυρίου δεν ήταν αυτός. Ερευνώντας καλύτερα την παραβολή θα διαπιστώσουμε τίποτα απ’ όλα αυτά δεν ευσταθεί, αντίθετα μέσα σ’ αυτήν περικλείονται μεγάλες αλήθειες αναγκαίες για την πνευματική μας ζωή και πορεία. 

       «Υπήρχε κάποιος άνθρωπος πλούσιος, ο οποίος είχε έναν οικονόμο». Ο πλούσιος της ιστορίας μας συμβολίζει το Θεό και οικονόμοι είμαστε όλοι εμείς οι άνθρωποι. Οικονόμος – διαχειριστής- είναι εκείνος που του έχουν εμπιστευτεί τη διαχείριση της περιούσιας ενός άλλου. Ο κάθε πιστός στο Θεό άνθρωπος είναι ένας διαχειριστής των πραγμάτων που ο Θεός του έχει εμπιστευτεί. Η σχέση μας με το Θεό συχνά μέσα από το Λόγο Του χαρακτηρίζεται και ως σχέση οικονόμου προς τον Κύριό του. Κάθε τι που έχουμε δεν είναι δικό μας, αλλά είμαστε προσωρινά εμπιστευμένοι με τη διαχείρισή του και μια μέρα θα δώσουμε λόγο γι’ αυτή τη διαχείριση. 

      Πολλές φορές εκείνα που μας ανάθεσε ο Κύριος να διαχειριστούμε νομίζουμε ότι είναι δικά μας, όπως λόγου χάριν, η υγεία μας, τα σπίτια μας, η περιουσία μας, ο μισθός μας και τονίζουμε το «εγώ» μας, αντί να ευχαριστούμε τον Κύριο που μας τα εμπιστεύτηκε. Σκεπτόμαστε πολλές φορές όπως ο Βασιλιάς της Βαβυλώνας ο Ναβουχοδονόσωρ όταν ήταν στο απόγειο της δόξας του. Ας προσέξουμε τα λόγια του. Ο άνθρωπος αυτός αντί να ευχαριστήσει το Θεό για όλα όσα του χάρισε, υμνεί το “εγώ” του και λέει: «ελάλησεν ο βασιλεύς και είπε, Δεν είναι αύτη η Βαβυλών η μεγάλη, την οποίαν εγώ ωκοδόμησα διά καθέδραν του βασιλείου με την ισχύν της δυνάμεώς μου και εις τιμήν της δόξης μου;» Η απάντηση του Θεού ήταν ακαριαία: «Ο λόγος ήτο έτι εν τω στόματι του βασιλέως και έγινε φωνή εξ ουρανού λέγουσα, Προς σε αναγγέλλεται, Ναβουχοδονόσορ βασιλεύ η βασιλεία παρήλθεν από σού και θέλεις εκδιωχθή εκ των ανθρώπων και μετά των θηρίων του αγρού θέλει είσθαι η κατοικία σου χόρτον ως οι βόες θέλεις τρώγει και επτά καιροί θέλουσι παρέλθει επί σε, εωσού γνωρίσης ότι ο Ύψιστος είναι Κύριος της βασιλείας των ανθρώπων, και εις όντινα θέλει, δίδει αυτήν». Μια μέρα θα κληθούμε να απαντήσουμε και να λογοδοτήσουμε για το εάν και πόσο αυτή η διαχείρισή μας ήταν συνετή ή ασύνετη. Ο άνθρωπος που κρατάει όλα τα χαρίσματα που έχει από το Θεό για τον εαυτόν του και δεν τα μοιράζεται με άλλους, δεν είναι καλός οικονόμος. 

     «και ούτος διεβλήθη αυτώ ως διασκορπίζων τα υπάρχοντα αυτού». Ο διαχειριστής της ιστορίας μας κατηγορήθηκε ότι καταχράστηκε την περιουσία του αφεντικού του. Ποιοι είναι αυτοί που τον κατηγόρησαν; Ποιοι ήταν αυτοί που κατηγόρησαν στο Θεό τους Σοδομίτες και τους Γομμορίτες ότι προβαίνουν σε ασελγείς και άλλες ανήκουστες πράξεις; Ο Κύριος μας αποκαλύπτει: «Είπε δε Κύριος, Η κραυγή των Σοδόμων και των Γομόρρων επλήθυνε, και η αμαρτία αυτών βαρεία σφόδρα» (Γένεση ΙΗ/18: 20). Τα βλέπει όλα ο Κύριος, τα ξέρει όλα, η φωνή της αμαρτίας «βοά» και τα αποκαλύπτει όλα. 

    «τι ακούω για σένα». Ο άρχοντας είχε κάθε λόγο να πει: «Απολύεσαι κλέφτη, απατεώνα, καταχραστή της εμπιστοσύνης μου….» και να προσθέσει και πολλά άλλα «κοσμητικά» επίθετα. Αντί όλων αυτών, που για μας είναι η συνήθης πρακτική πολλές φορές, τον καλεί και του λέει: «τι ακούω για σένα;» Πόσο αγάπη και πόση Θεία φιλανθρωπία κρύβουν τούτα τα λόγια. Καθώς ο Ιούδας πλησιάζει και φιλάει τον Κύριο, με πολύ αγάπη ο Ιησούς του λέει: «Φίλε γιατί ήρθες» (Ματθαίος ΚΣ/26: 50). Η ίδια καρδιά, ο ίδιος Θεός που αγαπάει τον αμαρτωλό, αλλά μισεί την αμαρτία. Γνωρίζει τα πάντα ο άρχοντας και δεν τον ενδιαφέρει αν έχασε κάτι από την περιουσία του, άλλωστε «του Κυρίου είναι η γη και το πλήρωμα αυτής» (ψαλμός ΚΔ/24: 1), τον ενδιαφέρει ο «άδικος οικονόμος» να έρθει σε επίγνωση της κατάστασής του και να μεταμεληθεί για ότι έπραξε. «τι ακούω για σένα;» Αλήθεια, τι ακούει για μένα ο Θεός; 

      «Απόδωσε το λογαριασμό της διαχείρισής σου». Καθώς η κακή διαχείριση γίνεται γνωστή στον Κύριο της περιουσίας καλεί το δούλο του να δώσει απολογισμό της διαχείρισής του. Μια μέρα, είτε το θέλουμε είτε όχι, είτε το ξέρουμε είτε όχι, είτε το σκεπτόμαστε είτε όχι, αργά ή γρήγορα στον ιδιοκτήτη, στο Δημιουργό των πάντων, θα δώσουμε λόγο για τη διαχείριση αυτών που μας έχει εμπιστευτεί. Η πορεία του πιστού ανθρώπου προς την πνευματική ζημιά ξεκινάει με την έναρξη της κακής διαχείρισης όλων εκείνων των οποίων ο Θεός του έχει εμπιστευτεί. Ο άνθρωπος που είναι πιστός θα πρέπει να ζητάει σοφία από το Θεό, ώστε να κάνει καλή διαχείριση όλων εκείνων που του έχει εμπιστευτεί. Αυτό ακριβώς μας τονίζει ο Λόγος του Θεού μέσα από την παραβολή των «μνών». (Λουκάς ΙΘ : 12-28). Όταν η γυναίκα του Πεντεφρή στην Αίγυπτο προκαλούσε τον Ιωσήφ να κοιμηθεί μαζί της, ο Ιωσήφ της απάντησε: "Ο άρχοντάς μου έχει τόσο μεγάλη εμπιστοσύνη σε μένα ώστε δεν παρακολουθεί τίποτα και έχει αναθέσει τα πάντα στα χέρια μου και κανείς δεν είναι ανώτερός μου, εκτός από εσένα που είσαι γυναίκα του, πως λοιπόν εγώ θα πράξω την πονηρή αυτή πράξη και θα αμαρτήσω εναντίον του Θεού; «πως να πράξω τούτο το μέγα κακόν, και να αμαρτήσω εναντίον του Θεού;". (Γένεση ΛΘ/39: 9). Το Θεό υπολόγιζε, σ’ Αυτόν θα έδινε λόγο μια μέρα, για το πώς συμπεριφέρθηκε στη γυναίκα του κυρίου του. Όταν ο Δαβίδ κατάλαβε το μεγάλο αμάρτημα που είχε πράξει της «μοιχείας και της ηθικής αυτουργίας σε φόνο» (Β΄ Σαμουήλ ΙΑ), ήρθε μπροστά στο Θεό λέγοντας: «…εις σε, εις σε μόνον ήμαρτον και το πονηρόν ενώπιόν σου έπραξα….» (Ψαλμός ΝΑ/51: 4). Ήξερε ότι σ’ Αυτόν θα έδινε λόγο μια μέρα για την ανήθικη σχέση και την απάνθρωπη συμπεριφορά του απέναντι στον καλύτερο στρατιώτη του, τον Ουρία. 

     «Να σκάβω δε μπορώ, να ζητάω ντρέπομαι». Όταν τούτος ο οικονόμος κατάλαβε ότι θα έχανε τη δουλειά του, εξαιτίας της κακής του διαχείρισης, το μυαλό του πήρε «πολλές στροφές» όπως θα λέγαμε στην καθομιλουμένη. Σκέφτηκε γρήγορα πώς να αποκαταστήσει το μέλλον του. Φαίνεται να ήταν μεγάλος στην ηλικία και δεν μπορούσε να δουλεύει χειρωνακτικά, ήταν δε και πολύ υπερήφανος και δεν ανεχόταν να ζητιανεύει. Όμως έπρεπε να εξασφαλίσει το μέλλον του και μέσα στις σκέψεις του επινόησε ένα σχέδιο για να κερδίσει φίλους, οι οποίοι θα του έδειχναν καλοσύνη, όταν αργότερα θα βρισκόταν σε ανάγκη. Πήγε λοιπόν σ' έναν από τους πελάτες του αφεντικού και τον ρώτησε πόσα χρωστάει. Όταν ο πελάτης έλεγε 100 βαρέλια λάδι, εκείνος τον έβαζε να πληρώσει για πενήντα και έκλεινε το λογαριασμό του. Σ’ ένα άλλο πελάτη που χρωστούσε εκατό σακιά σιτάρι, ο διαχειριστής τον έβαλε να πληρώσει ογδόντα και σφράγισε το τιμολόγιο «εξοφλήθη». 

      «Και ο κύριος επαίνεσε τον άδικο διαχειριστή, ότι έπραξε φρόνημα» (εδ. 8α).

    Ο κύριος του οικονόμου επαίνεσε τον άδικο διαχειριστή ότι έπραξε φρόνημα. Εδώ πραγματικά βρίσκεται το λεπτό σημείο. Ο Κύριος Ιησούς δέχτηκε αυτή την απάτη;; Δέχτηκε αυτή την παράνομη συναλλαγή, η οποία αποτελεί στην ουσία κατασπατάληση της περιουσίας και χείριστη διαχείριση των πραγμάτων που του είχαν εμπιστευτεί; Ασφαλώς όχι. Ο Κύριος δεν εγκρίνει τις παράνομες μεθόδους του "κακού οικονόμου", ούτε προάγει τις ανέντιμες επαγγελματικές δοσοληψίες. Σε καμία περίπτωση δεν επαινεί τον άνθρωπο αυτό για την ανεντιμότητά του, επισημαίνει όμως την προνοητικότητά του. Ο Κύριος Ιησούς προτείνει ως παράδειγμα προς μίμηση όχι την ατιμία του ανθρώπου εκείνου, αλλά την προνοητικότητά του. Δεν τον επαινεί για το αθέμιτο μέσο που χρησιμοποίησε, αλλά τον επαινεί, γιατί δεν έμεινε αδρανής και φρόντισε για το μέλλον του ενεργώντας έγκαιρα και με αποφασιστικό τρόπο. Ο άδικος οικονόμος χρησιμοποίησε τα προσωρινά, τα ξένα, ό,τι είχε στη διάθεσή του, για να έχει μελλοντική αποκατάσταση. Χρησιμοποίησε τα παρόντα μέσα που διέθετε για να εξασφαλίσει τα μέλλοντα και με τον τρόπο αυτό ενήργησε ως «παμπόνηρος υιός του αιώνος τούτου» (Λουκάς ΙΣ/16: 8). Ο Κύριος τον επαίνεσε επαναλαμβάνω όχι για την αδικία του, αλλά γιατί δεν έμεινε αδρανής και ενήργησε με ανθρώπινη πρακτική για να εξασφαλίσει το μέλλον του. Ουσιαστικά του είπε: «έπραξες άδικα, όμως σε παραδέχομαι για την προνοητικότητά σου!» Ο τρόπος της ενατένισης του μέλλοντος και όχι του παρόντος που φεύγει, καθώς και η χρησιμοποίηση των παρόντων μέσων για τα μέλλοντα, ήταν εκείνα που απέσπασαν τον έπαινο του Κυρίου. Εάν ενεργούμε, για να εξασφαλίσουμε τα πράγματα τούτης της ολιγόχρονης προσωρινής ζωής, πόσο περισσότερο θα πρέπει να ενεργούμε, ώστε να εξασφαλίσουμε τα πράγματα της άλλης ζωής που είναι αιώνια; (Α΄ Ιωάννου Β/2: 25). Με άλλα λόγια ο Κύριος  θέλει να πει σε κάθε πιστό άνθρωπο: «Μακάρι και συ να είχες την ίδια σπιρτάδα, την ίδια οξυδέρκεια, την ίδια εξυπνάδα στα πνευματικά, που έχουν εκείνοι που κυνηγούν τα υλικά προσωρινά πράγματα τούτης της ζωής». 

     Όπως ο διαχειριστής έλαβε μέτρα, για να σιγουρέψει ότι θα είχε φίλους, όταν θα έβγαινε στη σύνταξη, έτσι ακριβώς και ο χριστιανός θα πρέπει να χρησιμοποιεί σωστά αυτά που του έχει εμπιστευτεί ο Κύριος, για να δοξαστεί τ' Όνομά Του και να απολαύσει μια «πλούσια είσοδος» στη Βασιλεία του Θεού (Β΄ Πέτρου Α/1: 11). 

    «Επειδή οι γιοί αυτού του αιώνα είναι φρονιμότεροι ……». Ο Κύριος είπε: «Οι σκοτεινοί άνθρωποι αυτού τους κόσμου στις σχέσεις τους με τους όμοιούς τους είναι εξυπνότεροι από τα τέκνα του φωτός». Με θλίψη και με πολύ παράπονο ο Κύριος αναφέρει αυτά τα λόγια. Συγκρίνει τους δικούς Του, όλους εκείνους που Τον γνώρισαν, που Τον δέχτηκαν ως απεσταλμένο του Θεού και ως τον κεχρησμένο Σωτήρα, για τη σωτηρία του κάθε ανθρώπου (Πράξεις Δ/4: 12), εκείνους που «εν Ιησού Χριστού» αποτελούν «το φως του κόσμου» (Ματθαίος Ε/5: 14), με εκείνους που βρίσκονται μακριά Του και αποτελούν τους «υιούς του σκότους». Κάνοντας αυτή τη σύγκριση ο Κύριος βρίσκει τους δεύτερους να έχουν περισσότερη οξυδέρκεια, για τα πράγματα του κόσμου τούτου, απ’ ότι έχουν οι δικοί Του, οι λυτρωμένοι Του, για τα αιώνια πράγματα του ουρανού. 

       Παρατηρούμε πολλές φορές τους ανθρώπους της αδικίας να είναι πιο ανήσυχοι, πιο μυαλωμένοι, πιο εφευρετικοί και να φροντίζουν για το προσωρινό μέλλον τους, σε αντίθεση με τα πιστά παιδιά του Θεού που αμελούν και δεν ενεργούν με την ίδια εξυπνάδα, για να εξασφαλίσουν ένα λαμπρό, πλούσιο αιώνιο μέλλον. Πέρα απ’ αυτά πολλές φορές παρατηρούμε μεταξύ των παιδιών του Θεού να συμβαίνει το θλιβερό φαινόμενο «επειδή ο νυμφίος εβράδυνεν, ενύσταξαν πάσαι και εκοιμώντο» (Ματθαίος ΚΕ/25: 5). Επίσης παρατηρούμε ανθρώπους που θέλουν να λέγονται Χριστιανοί να μη μπορούν να σηκώσουν τα μάτια τους πάνω από τα γήινα, τα προσωρινά, τα εφήμερα. Είναι απορροφημένοι από όλα αυτά και δεν μπορούν να ατενίσουν προς το αιώνιο μέλλον τους. Έτσι παρατηρείται το θλιβερό φαινόμενο οι εκκλησίες να είναι γεμάτες και ο ουρανός να είναι άδειος. 

    Στην Παλαιά Διαθήκη διαβάζουμε σχετικά για το Λώτ. 

 15 Και ότε έγεινεν αυγή, εβίαζον οι άγγελοι τον Λωτ, λέγοντες Σηκώθητι, λάβε την γυναίκα σου και τας δύο σου θυγατέρας, τας ευρισκομένας εδώ, διά να μη συναπολεσθής και συ εν τη ανομία της πόλεως. 

 16 Επειδή δε εβράδυνεν, οι άνδρες πιάσαντες την χείρα αυτού και την χείρα της γυναικός αυτού και τας χείρας των δύο θυγατέρων αυτού, διότι εσπλαγχνίσθη αυτόν ο Κύριος, εξήγαγον αυτόν και έθεσαν αυτόν έξω της πόλεως. (Γένεση ΙΘ/19: 15-16). Κολλημένος με το «παρών» ο Λωτ δεν έβλεπε το «μέλλον», ένα λάθος που διαχρονικά όλοι διαπράττουμε, κολλημένοι με τα γήινα, τα εφήμερα, τα προσωρινά, δεν αποβλέπουμε στη δόξα που μέλει να αποκαλυφθεί σε κάθε πιστό στον ουρανό. 

     Εάν λοιπόν εις τον άδικον μαμωνά δεν εφάνητε πιστοί, τον αληθινόν πλούτον τις θέλει σας εμπιστευθή; Μαμωνάς ήταν Θεός της Συρίας και προσωποποίηση του πλούτου και του χρήματος. Λέγεται και Μαμωνάς της αδικίας, γιατί συνήθως η απόκτησή του προϋποθέτει αδικία – συμμαχία και λατρεία στο διάβολο. Ο Κύριος λέει ότι όσοι είναι πιστοί σε σχέση με τη διαχείριση και τη χρήση του πλούτου ή των υλικών τους πραγμάτων θα είναι πιστοί και σε σχέση με τη διαχείριση σημαντικότερων ζητημάτων. Ο Ιησούς τονίζει: «αν στα ελάχιστα τα γήινα και προσωρινά δεν έχετε αποδειχτεί πιστοί ποιος θα σας εμπιστευτεί ό,τι είναι αληθινό, ό,τι είναι Θεϊκό, ό,τι έχει σχέση με την αιώνια ζωή κοντά στο Θεό;» Καθώς ο Κύριος παρατηρεί τη ζωή μας, βλέπει να «πέφτουμε έξω» στη διαχείριση όλων εκείνων που μας έχει εμπιστευτεί και το ερώτημα παραμένει πάντα επίκαιρο, αν τα πράγματα τούτου του κόσμου δεν μπορούμε να διαχειριστούμε, ώστε να φέρουμε πνευματικό καρπό και πρόοδο, πώς θα μας εμπιστευτεί ο Θεός τα δικά Του αιώνια, τα «ανεκλάλητα» πράγματα; (Β΄ Κορινθίους ΙΒ/12: 4). 

      «ο πιστός στο ελάχιστο και στο πολύ είναι πιστός…..». Ο Λόγος του Θεού μας προτρέπει: «Κάθε ένας, ανάλογα με το χάρισμα που πήρε, υπηρετείτε ο ένας τον άλλον σύμφωνα μ' αυτό, ως καλοί οικονόμοι της πολυειδούς χάρης τού Θεού» (Α΄ Πέτρου Δ/4: 10). Ο καθένας έχει το δικό του χάρισμα από το Θεό και θα πρέπει να είμαστε καλοί διαχειριστές της ποικίλης χάριτός Του. Η χάρη του Θεού εδώ αναφέρεται στην εύνοια και στην καλοσύνη που προσφέρει στον άνθρωπο ο Θεός, ενώ ο άνθρωπος δεν την αξίζει. Επίσης μας προτρέπει: «Και μη λυπείτε το Πνεύμα το Άγιο του Θεού, με το οποίο σφραγιστήκατε για την ημέρα τής απολύτρωσης» (Εφεσίους Δ/4: 30). «Λυπούμε» το Πνεύμα του Θεού, όταν συγκρινόμενοι με «τα τέκνα του σκότους» φαίνεται αυτά να είναι φρονιμότερα. 

     Αν ο Λόγος του Θεού λέει πως εκείνος που είναι άπιστος στο ελάχιστο, είναι άπιστος και στο πολύ, πόσο θα πρέπει να προσέξουμε να μη φανούμε ελλιπείς ούτε στα μικρά πράγματα. "Δε γίνεται ο άνθρωπος να υπηρετεί δύο κυρίους" (Ματθαίος Σ/6: 24). Ο ένας αποκλείει τον άλλο. Ή αδικία θα υπάρχει ή δικαιοσύνη. Ή στα εφήμερα πράγματα του κόσμου τούτου θα προσκολληθούμε ή θα αποβλέπουμε στα άνω. Ο Λόγος του Θεού πάντως μας συμβουλεύει: «Εάν λοιπόν συνανέστητε μετά του Χριστού, τα άνω ζητείτε, όπου είναι ο Χριστός καθήμενος εν δεξιά του Θεού, τα άνω φρονείτε, μη τα επί της γης» (Κολοσσαείς Γ/3: 2). 

     Κλείνοντας αυτή τη μελέτη θα λέγαμε ότι ο Κύριος, με όλα όσα ειπώθηκαν μας προτρέπει κάθε στιγμή να είμαστε πνευματικά οξυδερκείς, «έξυπνοι» στις επιλογές μας. Να είμαστε συγκεντρωμένοι στους στόχους τους οποίους έχουμε βάλει και οι οποίοι θα πρέπει να είναι πνευματικοί και να έχουν ως  σκοπό τη δόξα του Θεού. 

    Μ’ αυτή την παραβολή ο Κύριος θέλει να μας τονίσει ότι όπως οι υιοί του αιώνος τούτου βρίσκουν τρόπους και χρησιμοποιούν τα χρήματα της αδικίας για να εξασφαλίσουν το μέλλον τους, έτσι θα πρέπει και οι φρόνιμοι, «οι υιοί της βασιλείας», τα «τέκνα του φωτός» να βρίσκουν τρόπους, ώστε μέσα απ’ αυτούς να εξασφαλίσουν ένα πλούσιο μέλλον τους στον ουρανό και για το σκοπό αυτό ο Λόγος του Θεού μας προτρέπει να ενεργούμε «εγκαίρως, ακαίρως» (Β΄ Τιμοθέου Δ/4: 2). 

   Το δίδαγμα είναι ότι πρέπει να βλέπουμε τα πράγματα σε βάθος χρόνου και να ενεργούμε με πρακτική σοφία, «εξαγοραζόμενοι τον καιρόν, διότι αι ημέραι είναι πονηραί» (Εφεσίους Ε/5: 16). Αυτό ακριβώς μας συμβουλεύει ο αψευδής και αιώνιος Λόγος του Θεού. Οι υπηρέτες του Θεού, «οι γιοι του φωτός», πρέπει να χρησιμοποιούν κάθε τι γήινο με σοφία για τη δόξα του Θεού, για την επέκταση της Βασιλείας του Θεού στις καρδιές των ανθρώπων και για το δικό τους ένδοξο αιώνιο μέλλον, «αποβλέποντες εις τον Ιησούν, τον αρχηγόν και τελειωτήν της πίστεώς μας» (Εβραίους ΙΒ/12: 2). ---

Η ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΩΝ ΤΑΛΑΝΤΩΝ

         Η ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΩΝ ΤΑΛΑΝΤΩΝ.

       Ευαγγέλιον  «κατά ΜΑΤΘΑΙΟΝ», κεφ. ΚΕ/25, εδ. 14 – 30.

14 Διότι θέλει ελθεί ως άνθρωπος, όστις αποδημών εκάλεσε τους δούλους αυτού και παρέδωκεν εις αυτούς τα υπάρχοντα αυτού, 

15 και εις άλλον μεν έδωκε πέντε τάλαντα, εις άλλον δε δύο, εις άλλον δε εν, εις έκαστον κατά την ιδίαν αυτού ικανότητα, και απεδήμησεν ευθύς. 

16 Υπήγε δε ο λαβών τα πέντε τάλαντα και εργαζόμενος δι' αυτών έκαμεν άλλα πέντε τάλαντα. 

17 Ωσαύτως και ο τα δύο εκέρδησε και αυτός άλλα δύο. 

18 Ο δε λαβών το εν υπήγε και έσκαψεν εις την γην και έκρυψε το αργύριον του κυρίου αυτού. 

19 Μετά δε καιρόν πολύν έρχεται ο κύριος των δούλων εκείνων και θεωρεί λογαριασμόν μετ' αυτών. 

20 Και ελθών ο λαβών τα πέντε τάλαντα, προσέφερεν άλλα πέντε τάλαντα, λέγων Κύριε, πέντε τάλαντα μοι παρέδωκας ιδού, άλλα πέντε τάλαντα κέρδισα επ' αυτοίς. 

21 Και είπε προς αυτόν ο κύριος αυτού Εύγε, δούλε αγαθέ και πιστέ εις τα ολίγα εστάθης πιστός, επί πολλών θέλω σε καταστήσει είσελθε εις την χαράν του κυρίου σου. 

22 Προσελθών δε και ο λαβών τα δύο τάλαντα είπε Κύριε, δύο τάλαντα μοι παρέδωκας ιδού, άλλα δύο τάλαντα εκέρδησα επ' αυτοίς. 

23 Είπε προς αυτόν ο κύριος αυτού Εύγε, δούλε αγαθέ και πιστέ εις τα ολίγα εστάθης πιστός, επί πολλών θέλω σε καταστήσει είσελθε εις την χαράν του κυρίου σου. 

24 Προσελθών δε και ο λαβών το εν τάλαντον, είπε Κύριε, σε εγνώρισα ότι είσαι σκληρός άνθρωπος, θερίζων όπου δεν έσπειρας και συνάγων όθεν δεν διεσκόρπισας 

25 και φοβηθείς υπήγα και έκρυψα το τάλαντόν σου εν τη γή ιδού, έχεις το σον. 

26 Αποκριθείς δε ο κύριος αυτού, είπε προς αυτόν Πονηρέ δούλε και οκνηρέ ήξευρες ότι θερίζω όπου δεν έσπειρα και συνάγω όθεν δεν διεσκόρπισα 

27 έπρεπε λοιπόν να βάλης το αργύριόν μου εις τους τραπεζίτας, και ελθών εγώ ήθελον λάβει το εμόν μετά τόκου. 

28 Λάβετε λοιπόν απ' αυτού το τάλαντον, και δότε εις τον έχοντα τα δέκα τάλαντα. 

29 Διότι εις πάντα τον έχοντα θέλει δοθή και περισσευθή, από δε του μη έχοντος και εκείνο το οποίον έχει θέλει αφαιρεθή απ' αυτού. 30 Και τον αχρείον δούλον ρίψατε εις το σκότος το εξώτερον εκεί θέλει είσθαι ο κλαυθμός και ο τριγμός των οδόντων. 

          ΣΧΟΛΙΑ.

       Στην παραβολή των "δέκα παρθένων" το θέμα είναι: "η προσμονή του Κυρίου". Στην παραβολή των "ταλάντων" το θέμα είναι: "η υπηρεσία". Η ζωή του Χριστιανού μετά την αναγέννησή του  έχει ένα διπλό χαρακτήρα υποχρεώσεών: "να υπηρετεί" με πίστη τον αληθινό Θεό και "να περιμένει τον Υιόν Του από τον ουρανό" (Α' Θεσσαλονικείς Δ/4: 13-18). Περιμένοντας τον Κύριο δεν θα πρέπει να μένουμε αδρανείς μέχρι να έρθει, αντίθετα έχουμε το μεγάλο προνόμιο να μπορούμε να εργαζόμαστε γι' Αυτόν. Γι' αυτό το σκοπό άλλωστε ο καθένας έχει λάβει έναν αριθμό ταλάντων (ικανότητα, υγεία, γνώση, υλικά αγαθά κ.ά.) για να τα χρησιμοποιήσει και να φέρει καρπό για τη δόξα Του, για τη σωτηρία αθανάτων ψυχών, που χάνονται λόγω της άγνοιας του Λόγου του Θεού (Ωσηέ Δ/4: 6).  

      Ο Κύριος, καθώς βρίσκεται με κάποιους από τους μαθητές Του στο όρος των Ελαιών, αναφέρει σ’ αυτούς την «παραβολή των ταλάντων». Λίγες μέρες πριν ευρισκόμενος στην Ιεριχώ τους είχε πει την παραβολή με τις «μνές» (Λουκάς ΙΘ/19: 11-27). 

 Ανάλυση της παραβολής των "μνων" αναφέρεται στο blog: giorgoskomninos.blogspot.com  Η δημοσίευση έγινε στις 25-08-19 με θέμα: "Η παραβολή των μνων". Πραγματευτείτε.

       Σκοπός της παραβολής των «μνών» ήταν να δείξει ότι η Βασιλεία του Θεού θα ερχόταν όχι άμεσα, αλλά στο μακρινό μέλλον. Η παραβολή των ταλάντων, την οποία τους αφηγείται τώρα, έχει πολλά κοινά χαρακτηριστικά με την προηγούμενη. Θα λέγαμε ότι αποτελεί μέρος της απάντησης στην ερώτηση των μαθητών για τη "δεύτερη Παρουσία" τού Κυρίου Ιησού Χριστού (Ματθαίος ΙΣ/16: 27). Αυτό που θέλει να τους τονίσει ο Κύριος είναι ότι κανείς δε θα πρέπει να είναι αδρανείς περιμένοντας τον Κύριο να έρθει, αλλά αντίθετα θα πρέπει να εργάζεται και να είναι επιμελείς στη σχέση του μαζί Του και σε όσα Εκείνος του έχει εμπιστευτεί. Με άλλα λόγια γίνεται λόγος για την υπηρεσία που καλούνται να προσφέρουν στο Χριστό εκείνοι που με τη χάρη Του σώθηκαν. 

       Στην ιστορία γίνεται λόγος για τις ευθύνες, που εμπιστεύθηκε ο Χριστός στους υπηρέτες Του. Έτσι λοιπόν γίνεται αναφορά για έναν άνθρωπο, ο οποίος πριν φύγει για ένα μακρινό ταξίδι, συγκέντρωσε τους δούλους του και τους εμπιστεύτηκε τα υπάρχοντά Του, τα οποία συνολικά ήταν οκτώ τάλαντα, για το χρονικό διάστημα μέχρι να επιστρέψει. Αποτελεί Βιβλική αλήθεια ότι δεν υπάρχει κανείς μέσα στην Εκκλησία του Χριστού που να μην έχει λάβει κάποιο "τάλαντο". Θα πρέπει να διευκρινίσουμε ότι όταν ο Κύριος αναθέτει σ' έναν υπηρέτη Του κάποιο καθήκον, του δίνει και τη δύναμη να το εκτελέσει. Το τάλαντο ήταν μονάδα μέτρησης μάζας που χρησιμοποιείτο στην αρχαιότητα από πολλούς λαούς της Μεσοποταμίας και της Μεσογείου και ζύγιζε 58,9 σημερινά κιλά. Εδώ πρόκειται για μια πολύ μεγάλη αξία που είναι αδύνατον να υπολογιστεί από το ανθρώπινο πεπερασμένο μυαλό. Πριν αναλύσουμε το θέμα θα πρέπει να κάνουμε μία σημαντική διευκρίνηση αναφερόμενοι στο (εδ. 18) της παραβολής: "το αργύριον του Κυρίου αυτού". Το τάλαντο που διαθέτω δεν είναι δικό μου, μου έχει χορηγηθεί από τον Κύριο. Είναι του Κυρίου και Αυτός μου το εμπιστεύθηκε για να το διαχειριστώ. 

      Ο Κύριος μας αναφέρει πώς μοίρασε τα υπάρχοντά του ο άνθρωπος της παραβολής. «Σ’ έναν έδωσε πέντε τάλαντα, σε άλλον δύο και σε κάποιον άλλο ένα». Η κατανομή δεν έγινε τυχαία, αλλά έγινε σύμφωνα με τις ικανότητες του καθενός, με σκοπό να τα διαχειριστούν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και να αυξήσουν τα υπάρχοντα του Κυρίου τους. Ο Κύριος έδωσε «εις έκαστον κατά την ιδίαν αυτού ικανότητα» (εδ. 15). Ας μην κοιτάζουμε τα τάλαντα των άλλων και ας μη νομίζουμε ότι αδικηθήκαμε σε σχέση με κάποιον άλλον, αλλά θα πρέπει να ευχαριστούμε το Θεό γι’ αυτά που μας εμπιστεύτηκε και ποτέ να μην τα θεωρούμε λίγα. 

      Με αυτήν την παραβολή ο Κύριος θέλει να δείξει στους μαθητές Του ότι οι άνθρωποι που τους εμπιστεύεται και Τον εμπιστεύονται θα πρέπει να εργάζονται γι’ Αυτόν και τα υπάρχοντά Του, για τη Βασιλεία Του που είναι στους ουρανούς. Καθώς ο Κύριος τους προσφέρει τα τάλαντα, δεν τους δίνει καμία εντολή για το τι ακριβώς πρέπει να κάνουν. Ο καθένας είναι ελεύθερος να ενεργήσει και να εργαστεί σύμφωνα με την προαίρεση της καρδιάς του. Ένας μεγάλος νόμος που διέπει τη φυσική και πνευματική ζωή του ανθρώπου είναι η εργασία. Άλλωστε τόσο ο Ίδιος ο Κύριος όσο και ο Πατέρας Θεός εργάζονται «Ο Πατήρ μου εργάζεται έως τώρα, και εγώ εργάζομαι» (Ιωάννης Ε/5: 17). Αλήθεια πώς ζούμε και πώς εργαζόμαστε κατά την απουσία του Κυρίου μας; Περιμένοντας τον Κύριο, ας μην πούμε, όπως εκείνος ο "κακός δούλος", «βραδύνει να έλθει ο κύριός μου» (Ματθαίος ΚΔ/24: 48). Να έχουμε επίγνωση ότι «δεν βραδύνει ο Κύριος την υπόσχεσιν αυτού, ως τινές λογίζονται τούτο βραδύτητα, αλλά μακροθυμεί εις ημάς, μη θέλων να απολεσθώσι τινές, αλλά πάντες να έλθωσιν εις μετάνοιαν» (Β’ Πέτρου Γ/3: 9). Να περιμένουμε τον Κύριο εκτελώντας τις εντολές του. Ο Κύριος μας έχει πει: «πραγματευθείτε έως ου έλθω». Κρατήστε την αξία που σας εμπιστεύτηκα, μιλήστε γι’ αυτήν, αυξήστε την, διαπραγματευτείτε την, μέχρι να επιστρέψω και έλθω και πάλι κοντά σας. 

     Τα τάλαντα, οι μεγάλες αξίες, που ο Κύριος έχει εμπιστευτεί σε κάθε δικό Του παιδί είναι: 

-- Η κατανόηση εκ μέρους των ανθρώπων της Αγάπης του Θεού. Στο Ευαγγέλιο "κατά Ιωάννην" (κεφ. Γ/3, εδ. 16) αναφέρεται: «Διότι τόσον ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε έδωκε τον Υιόν αυτού τον μονογενή, διά να μη απολεσθή πας ο πιστεύων εις αυτόν, αλλά να έχη ζωήν αιώνιον». 

-- Η αποκάλυψη στους ανθρώπους για τη δωρεάν κατά χάριν σωτηρία τους, την οποία προσφέρει και σήμερα ο Θεός σε όλους (Εφεσίους Β/2: 8). 

-- Να αντιληφθούν οι άνθρωποι ότι χωρίς πίστη είναι αδύνατον να ευαρεστήσουν το Θεό, καθώς επίσης και ότι ο Θεός γίνεται "μισθαποδότης εις τους εκζητούντας Αυτόν" (Εβραίους ΙΑ/11: 6). 

-- Να γνωρίσουν οι άνθρωποι τον αιώνιο και αψευδή Λόγο του Θεού, ο οποίος αποτελεί πνευματική τροφή για τον άνθρωπο. Ο Λόγος του Θεού δεν είναι λόγια που έγραψαν κάποιοι άνθρωποι σε κάποια μακρινή εποχή, αλλά είναι «λόγοι ζωής αιωνίου» (Ιωάννης Σ/6: 68). Είναι «είναι δύναμις Θεού προς σωτηρίαν εις πάντα τον πιστεύοντα» (Ρωμαίους Α/1: 16). Είναι λόγοι Θεού και γράφτηκαν διά Πνεύματος Αγίου.

     Μετά από πολύ καιρό επέστρεψε ο Κύριος των δούλων (εδώ γίνεται λόγος για τη δεύτερη έλευση του Κυρίου) και ζήτησε λογαριασμό από τους δούλους του σχετικά με τη διαχείριση των υπαρχόντων Του κατά τη διάρκεια της απουσίας Του. Η επάνοδος του Κυρίου θα αποκαλύψει το βαθμό της πιστότητας του καθενός.  

     Ας παρατηρήσουμε πώς αντιδρούν οι δούλοι στον ερχομό του Κυρίου τους. Όταν επέστρεψε ο Κύριος, τα συναισθήματα των δούλων δεν ήταν για όλους τα ίδια. Οι δύο πρώτοι θα ένιωθαν σιγουριά και θα ήταν χαρούμενοι και ικανοποιημένοι, ενώ ο τρίτος θα είχε φόβο, ανησυχία, παράπονο, αποστροφή. Οι δύο πρώτοι θα έτρεξαν με χαρά να δείξουν στον Κύριο τι έκαναν. Ο τρίτος δε θα έτρεξε, δεν είχε λόγο να βιαστεί, τον βάραινε ο φόβος των συνεπειών και τα αισθήματα ενοχής του. Εδώ μπαίνει ένα ερώτημα: Με τι αισθήματα καθημερινά ερχόμαστε μπροστά στον Κύριο; Ερχόμαστε με πόθο, με χαρά, με αγαλλίαση ή ερχόμαστε με αισθήματα λύπης, ενοχής και πολλές φορές αποφεύγουμε να Τον συναντήσουμε; Καθώς ο Θεός δεν είναι προσωπολήπτης (Πράξεις Ι/10: 34), όλα εξαρτώνται από τη σχέση εξάρτησης την οποία έχουμε με το Χριστό. Έτσι λοιπόν οι δούλοι αντιδρούν με τελείως διαφορετικό τρόπο. 

     Οι δύο πρώτοι είχαν χαρά μέσα τους, γιατί αμέσως μετά την αναχώρηση του Κυρίου τους δραστηριοποιήθηκαν και μετά από έναν συνεχή και αδιάκοπο αγώνα διπλασίασαν αυτά που είχαν λάβει. Η επιδοκιμασία του Κυρίου τους είναι φανερή μέσα από τα λόγια: «Εύγε καλέ και έμπιστε δούλε! Αποδείχτηκες αξιόπιστος στα λίγα, γι’ αυτό θα σου εμπιστευτώ πολλά. Έλα να γιορτάσεις μαζί μου». Η αμοιβή που θα δώσει ο Κύριος για την υπηρεσία εδώ κάτω είναι μία πιο όμορφη και πιο μεγάλη υπηρεσία στον ουρανό (εδ. 21 & Λουκάς ΙΘ/19: 17). Είναι αναγκαίο να διευκρινίσουμε ότι για τον Κύριο και τα 10 και τα 4 τάλαντα που προσκόμισαν είναι λίγα, όμως ο Κύριος επιβραβεύει την προθυμία και την πιστότητα με την οποία ενήργησαν οι δύο πρώτοι δούλοι. Αμείβει την πιστότητα και όχι την ποσότητα και μάλιστα με γενναιόδωρη αμοιβή χάριτος. Ο Κύριος, καθώς έρχεται, φέρνει μαζί Του και το «εύγε δούλε, αγαθέ και πιστέ» για όλους όσους Τον περιμένουν. Κάποιος ομιλητής είχε πει: «Ζούμε και περιμένουμε το χαμόγελο επιδοκιμασίας του Θεού». Γι’ αυτό το χαμόγελο αξίζει να διαθέσει κανείς μια ολόκληρη ζωή. 

      «είσελθε εις την χαράν». Μεγάλη η γενναιοδωρία, η Χάρη και το Έλεος του Κυρίου. Μέσα από την παραβολή φαίνεται ότι δεν είναι η κατοχή μεγάλων γνώσεων ή ιδιαίτερων επιδεξιοτήτων, που θα φέρουν την επιδοκιμασία του Θεού μέσα στη ζωή μας, αλλά η διάθεση της καρδιάς να εργαστεί με πιστότητα για αυτά που της έχουν εμπιστευτεί. Οι δύο πρώτοι δούλοι αντιπροσωπεύουν τους γνήσιους πιστούς του Χριστού, που ως αμοιβή θα έχουν να απολαύσουν τις ευλογίες της βασιλείας Του. Αυτοί είναι «οι αληθινοί προσκυνητές» που λατρεύουν το Θεό «εν πνεύματι και αληθεία». Και ας προσέξουμε και αυτή τη λεπτομέρεια: «ο Πατήρ τοιούτους ζητεί τους προσκυνούντας αυτόν» (Ιωάννης Δ/4: 23). Αυτούς ψάχνει να βρει καθημερινά το άγρυπνο μάτι του Θεού. Σ’ αυτούς ευαρεστείται ο Κύριος. Αυτός είναι ο σωστός τρόπος λατρείας, της «κατά χάριν σωτηρίας», της πίστης στο Ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού. 

    Ο τρίτος δούλος. Διευκρινίζουμε ότι οι Χριστιανοί δεν έχουν όλοι τα ίδια τάλαντα, μπορούν όμως εξίσου να είναι πιστοί στη διαχείρισή τους. Αυτό είναι εκείνο που ζητά ο Κύριος από τους δικούς Του. Ο Χριστός δεν θα μας αμείψει στον ουρανό ανάλογα με το ποσό των αποτελεσμάτων μας, αυτό άλλωστε θα ήταν άδικο, αλλά ανάλογα με την πιστότητα που δείξαμε στο έργο Του, χρησιμοποιώντας τα τάλαντα που Εκείνος μας έδωσε. Αυτό δε μπόρεσε δυστυχώς "ο δούλος του ενός ταλάντου" να το καταλάβει. Το φαινομενικά μικρό τάλαντο του Κυρίου δεν θα πρέπει να το θεωρήσουμε ασήμαντο, να το περιφρονούμε και να μην το χρησιμοποιούμε με πιστότητα για τη δόξα Του. Άλλωστε η ζωή μας εδώ κάτω είναι μια δοκιμασία της πιστότητάς μας, που θα καθορίσει την υπηρεσία που θα μας ανατεθεί στον ουρανό. Στον ουρανό η υπηρεσία που θα ανατεθεί από τον Κύριο στον πιστό άνθρωπο θα είναι πιο μεγάλη και πιο όμορφη απ' ότι εδώ στη γη (εδ. 21 & Λουκάς ΙΘ/19: 17).

      Ο δούλος αυτός μην έχοντας εκτιμήσει όλα αυτά, δεν είχε να παρουσιάσει κάτι και για το λόγο αυτό προβάλλει διάφορες δικαιολογίες και ακόμα και προσβολές προς τον Κύριό Του. Αν είχε εργαστεί και είχε κερδίσει ένα ακόμα τάλαντο, θα είχε και αυτός την ίδια επιβράβευση με τους άλλους δύο. Δικαιολογεί την απραξία του κατηγορώντας τον Κύριο ότι ήταν σκληρός και παράλογος, ότι θερίζει εκεί που δεν έσπειρε και συνάζει καρπούς εκεί που δε φύτεψε. Ο Κύριος δε διαφωνεί με τις παραπάνω κατηγορίες και του υποβάλει το ερώτημα: «Αφού γνώριζες όλα αυτά για μένα, γιατί δεν έβαλες τα χρήματα στην τράπεζα ώστε να υπάρξει κάποιος τόκος;» «Εκ του στόματός σου θέλω σε κρίνει, πονηρέ δούλε» (Λουκάς ΙΘ/19: 22). Ο Κύριος βλέποντας την απιστία του, που τον οδήγησε σε απραξία, επέπληξε με μεγάλη  αυστηρότητα το δούλο εκείνον και τον κατηγόρησε ότι ήταν κακός και οκνηρός. Με την παραβολή αυτή ο Κύριος θέλει να δείξει τη διαφορά ανάμεσα στην ΠΙΣΤΌΤΗΤΑ & ΕΠΙΜΈΛΕΙΑ από τη μία πλευρά και από την άλλη και την αδιαφορία   την ΠΑΡΑΜΈΛΗΣΗ ΤΩΝ ΕΥΚΑΙΡΙΏΝ, που προσφέρονται σε κάθε πιστό άνθρωπο. 

        Θα πρέπει να ερευνήσουμε τι ακριβώς εννοεί ο Κύριος όταν λέγει: «έπρεπε λοιπόν να βάλεις το αργύριόν μου εις τους τραπεζίτας» (εδ. 27). Εννοεί ότι, όταν κάποιος θεωρεί ότι δε μπορεί να διαχειριστεί εκείνα που του έχουν εμπιστευτεί, για παράδειγμα, δε μπορεί να πάει Ιεραπόστολος στη Νέα Γουινέα που είχε πάει ο αείμνηστος Κώστας Μακρής, ας σταθεί δίπλα στον Ιεραπόστολο βοηθώντας στην εκτέλεση του έργου. Ας σταθεί κοντά σ’ ένα χριστιανικό ίδρυμα περίθαλψης, παροχής βοήθειας, σε μία Χριστιανική εκδοτική εταιρεία, ας βρει έναν τρόπο να ενεργήσει σε συνεργασία με άλλους, που έχουν τη δυνατότητα να κάνουν περισσότερα πράγματα και ας «τρέχει μεθ’ υπομονής» σ’ ένα δευτερεύοντα ρόλο. Άλλωστε η Εκκλησία υπάρχει, ώστε να μπορεί να σταθεί στα αδύναμα μέλη της και με τη συνεργασία όλων να αυξήσει τη δύναμή τους. Ένα πράγμα δεν επιτρέπεται ηθικά να κάνει ο δούλος του Κυρίου, να "θάψει" το τάλαντό του. Ν' αδιαφορήσει για την υπηρεσία που του έχει ανατεθεί. Θα μπορούσαμε να συμπεράνουμε ότι οι δύο πρώτοι δούλοι είχαν συνδεθεί με το Χριστό με δεσμούς αγάπης, ο τρίτος είχε συνδεθεί μαζί Του από φόβο. 

       Ο Κύριος γνωρίζοντας τις ικανότητες αυτού του δούλου δεν περίμενε εντυπωσιακά πράγματα απ' αυτόν, γι' αυτό άλλωστε του έδωσε ένα τάλαντο. Αυτό ήταν το όριο των δυνατοτήτων του. Όλοι δεν έχουμε τις ίδιες ικανότητες, γι' αυτό ο Κύριος δεν περιμένει απ' όλους μας τα ίδια αποτελέσματα. Όμως από τον καθένα κάτι περιμένει και αν παρατηρήσουμε θα δούμε ότι το ίδιο ακριβώς εγκάρδιο "Εύγε" είχε και για τους δύο πρώτους δούλους, ανεξάρτητα αν ο καθένας πέτυχε διαφορετικά αποτελέσματα. Το ίδιο "Εύγε" θα είχε και για το δούλο του ενός ταλάντου, αν το χρησιμοποιούσε όπως έπρεπε για τον Κύριό Του.  

      «Πονηρέ δούλε και οκνηρέ». Πρόκειται για δύο κατηγορίες πολύ βαριές, που όμως παρουσιάζονται πολλές φορές στη ζωή των ανθρώπων. Το αποτέλεσμα είναι να μένουν αδρανείς στο πνευματικό έργο που τους έχει ανατεθεί. Ο δρόμος που ακολουθεί ο τρίτος δούλος είναι ο δρόμος της θρησκείας, δηλαδή ο δρόμος της σωτηρίας του ανθρώπου με τα δικά του έργα και όχι διά της πίστεως και υπακοής στο Θεό. Ο δρόμος αυτός μέσα στο Λόγο του Θεού έχει ονομαστεί: «η οδός του Κάιν» (Επιστολή Ιούδα Α/1: 11). Ο Κάιν δεν αγνοούσε το Θεό και όπως φαίνεται ήταν αυτός που προέτρεψε τον αδελφό του τον Άβελ να πάνε να προσευχηθούν. Δεν ενήργησε όμως με πίστη και σύμφωνα με τον τρόπο λατρείας που ο Θεός είχε υποδείξει, αλλά προσδιόρισε μόνος του τον τρόπο λατρείας και τη σχέση του με το Θεό. Με τον τρόπο αυτό απέρριψε τη σωτηρία «δια του αίματος» (Κολοσσαείς Α/1: 14). Αποτέλεσμα αυτού ήταν ο Θεός την προσφορά του Κάιν να μην τη δει με ευχαρίστηση και να την απορρίψει, γιατί δεν ήταν σύμφωνη με το θέλημά Του και πάνω απ’ όλα δεν προσφέρθηκε με πίστη. Η αυτοπροσδιοριζόμενη στάση του Κάιν στη σχέση του με το Θεό δεν έφερε πνευματικό αποτέλεσμα, αντίθετα τον απομάκρυνε απ’ Αυτόν και του δημιούργησε την εντύπωση ότι ο Θεός τον μισεί. Διαχρονικά ο "Κάιν", μέσα από μια χαλαρή σχέση με το Θεό, δε γνωρίζει τι να κάνει και έτσι αδρανεί και θάβει το τάλαντο, που ο Θεός του έχει εμπιστευτεί και δεν εργάζεται για να το αυξήσει. 

    Ο τρίτος δούλος  ενεργεί με τον τρόπο αυτό γιατί δεν ξέρει τι πρέπει να κάνει. Δυσκολεύεται ο  τυπικά θρησκευόμενος άνθρωπος να καταλάβει την έννοια ενός Κυρίου, ο οποίος δωρίζει, χαρίζει, μοιράζει, αγαπάει χωρίς όρους και όρια και που φλέγεται από τον πόθο για τη σωτηρία του ανθρώπου.  

     Η κάθε θρησκεία πάντοτε παρουσιάζει ένα Θεό αυστηρό, σκληρό, άτεγκτο τιμωρό. Ας ξαναδούμε τα λόγια: «Κύριε, σε εγνώρισα ότι είσαι σκληρός άνθρωπος, θερίζων όπου δεν έσπειρας και συνάγων όθεν δεν διεσκόρπισας». Βλέπει το Θεό ως σκληρό δυνάστη, τιμωρό, έτοιμο να ζητήσει, να απαιτήσει και να πάρει από τον άνθρωπο και έτσι γεμίζει η καρδιά του από φόβο για το Θεό. Μέσα από την τήρηση κάποιων θρησκευτικών νόμων και διατάξεων ο άνθρωπος προσπαθεί να προστατευτεί από ένα τόσο σκληρό Θεό. Ο δούλος αυτός γνωρίζοντας όλα αυτά δεν έχει κανένα ενδιαφέρον να κάνει κάτι και το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι να μην κάνει κάτι λάθος και προκαλέσει την οργή του Θεού.

      Όποιος φοβάται τον Θεό είναι πραγματικά παράλογος, γιατί "ο Θεός είναι αγάπη" (Α' Ιωάννου Δ/4: 8 & 16), τι να φοβηθεί κανείς από την αγάπη; Ο φόβος κάνει τους ανθρώπους θρησκόληπτους και όχι πραγματικούς Χριστιανούς. Δημιουργεί ανθρώπους που δεν είναι ελεύθεροι απέναντι στο Θεό,  που βλέπουν το Θεό ως σκληρό τιμωρό και Τον αγαπούν από φόβο και μόνον. Ας θυμηθούμε τα λόγια εκείνου του ανθρώπου στην παραβολή του «ασώτου υιού», που ήταν μέσα στο σπίτι του Πατέρα. «Ο δε αποκριθείς είπε προς τον πατέρα Ιδού, τόσα έτη σε δουλεύω, και ποτέ εντολήν σου δεν παρέβην και εις εμέ ουδέ ερίφιον έδωκάς ποτέ διά να ευφρανθώ μετά των φίλων μου» (Λουκάς ΙΕ/15: 13). Πρόκειται για μία σχέση υιού προς πατέρα εντελώς ψυχρή, τυπική, χωρίς αγάπη, χωρίς εσωτερική παρόρμηση. «Εγώ έκανα αυτό.... εσύ έπρεπε να κάνεις το άλλο…». Η "καρδιά" της θρησκείας είναι η τήρηση κάποιων τυπικών νόμων. 

       Με τον τρόπο αυτό ο άνθρωπος προσπαθεί να εξευμενίσει το Θεό με τα έργα του, χωρίς ποτέ να το καταφέρνει για να είναι εντάξει απέναντί Του. Ο Απ. Παύλος νουθετώντας τον Τιμόθεο στην πίστη δίνει την εικόνα όλων αυτών των ανθρώπων: «έχοντες μεν μορφήν ευσεβείας, ηρνημένοι δε την δύναμιν αυτής. Και τούτους φεύγε» (Β’ Τιμοθέου Γ/3: 5). Άλλο η «ευσέβεια» που θα πρέπει να διέπει το Χριστιανό και άλλο η «μορφή ευσεβείας» που διέπει το θρήσκο άνθρωπο. Η καρδιά της θρησκείας είναι να είναι ο άνθρωπος τυπικά εντάξει. Ο δούλος αυτός ήταν τυπικά εντάξει, αφού ένα τάλαντο έλαβε, ένα επέστρεψε, ψυχικά όμως ήταν ξένος και αδιάφορος προς το έργο που του είχε ανατεθεί.

      Μπορεί οι άνθρωποι της θρησκείας να επικαλούνται το Όνομα του Θεού, όμως ο Κύριος υπήρξε κατηγορηματικός: «Δεν θα μπει μέσα στη βασιλεία των ουρανών καθένας που λέει σε μένα: Κύριε, Κύριε αλλ' αυτός που πράττει το θέλημα του Πατέρα μου, ο οποίος είναι στους ουρανούς» (Ματθαίος Ζ/7: 21). Ο τρόπος σκέψης και δράσης των δύο πρώτων δούλων είναι τελείως διαφορετικός από του τρίτου. Οι δύο πρώτοι ενεργούν, όπως ακριβώς ενήργησε ο δίκαιος Άβελ, που είναι το πρότυπο του «καλού και αγαθού», του ανθρώπου που ενεργεί με πίστη, με αγάπη και πάνω απ’ όλα με απόλυτη υπακοή στο θέλημα του Θεού. Έτσι το Έργο της σωτηρίας, δια Ιησού Χριστού, καρποφορεί και τα τάλαντα του πιστού ανθρώπου αυξάνονται. 

      Οι δύο πρώτοι δούλοι ενεργούν από ευγνωμοσύνη στον Κύριό τους για όλα όσα έκανε γι’ αυτούς. Το κάνουν από αγάπη και θαυμασμό, καθώς η καρδιά τους έχει γεμίσει από ένα «τόσο μεγάλο Έργο σωτηρίας» (Εβραίους Β/2: 3). Ενεργούν καθώς έχουν γνωρίσει μέσα στη ζωή τους την «ανεκδιήγητη δωρεά του Θεού» (Β’ Κορινθίους Θ/9: 15). Μια δωρεά Χάρης και Ελέους, αιώνιας σωτηρίας. Η ψυχή, μόλις απολυτρωθεί δια Ιησού Χριστού από τα δεσμά της αμαρτίας και εισέλθει στον ελεύθερο χώρο της πνευματικής σχέσης και της Χάρης του Θεού, δεν μπορεί να μείνει αργή, δεν μπορεί να μείνει χωρίς έργο. Θέλει από ευγνωμοσύνη ν' ανταποδώσει. Θέλει να τα δώσει όλα, γιατί δια Ιησού Χριστού της δόθηκαν όλα. 

      Δύο δρόμους μας παρουσιάζει τούτη η παραβολή. Ο ένας είναι ο δρόμος της τυπικής θρησκείας και ο άλλος ο δρόμο της χάρης, της αγάπης, της λατρείας και της ψυχικής και πνευματικής σύνδεσης του ανθρώπου με το Θεό. Το ερώτημα είναι σε ποιο δρόμο βρίσκομαι. Στο βιβλίο του "Εκκλησιαστή" αναφέρεται: «υπάρχει οδός ήτις φαίνεται ορθή εις τον άνθρωπον, αλλά τα τέλη αυτής είναι οδοί θανάτου» (Παροιμίαι ΙΣ/16: 25). 

        Καθώς ο Κύριος έρχεται, τα σημεία των καιρών βοούν, τα βήματά Του ακούγονται, η προτροπή του προφήτη Αμώς (κεφ. Δ/4: 12) είναι πιο επίκαιρη από κάθε άλλη φορά: «ετοιμάσθητι να απαντήσης τον Θεόν σου». Ας περιμένουμε το χαμόγελο του Θεού και ας είμαστε έτοιμοι να ακούσουμε από το στόμα Του: «Εύγε, δούλε αγαθέ και πιστέ εις τα ολίγα εστάθης πιστός, επί πολλών θέλω σε καταστήσει είσελθε εις την χαράν του κυρίου σου». ---

Ο ΞΕΝΟΣ, Ο ΑΛΛΟΓΕΝΗΣ, Ο ΑΙΘΙΟΠΑΣ.

 

Βιβλίο Προφήτη  «ΙΕΡΕΜΙΑ»,  κεφ. ΛΗ/38,   εδ. 1 - 13.     (Παλαιά Διαθήκη).

1 Και ήκουσαν Σεφατίας ο υιός του Ματθάν και Γεδαλίας ο υιός του Πασχώρ και Ιουχάλ ο υιός του Σελεμίου και Πασχώρ ο υιός του Μαλχίου τους λόγους, τους οποίους ο Ιερεμίας ελάλησε προς πάντα τον λαόν, λέγων, 

2 Ούτω λέγει Κύριος Όστις κάθηται εν τη πόλει ταύτη, θέλει αποθάνει υπό μαχαίρας, υπό πείνης και υπό λοιμού αλλ' όστις εξέλθη προς τους Χαλδαίους, (Βαβυλώνιους) θέλει ζήσει και η ζωή αυτού θέλει είσθαι ως λάφυρον εις αυτόν, και θέλει ζήσει 

3 ούτω λέγει Κύριος Η πόλις αύτη θέλει εξάπαντος παραδοθή εις την χείρα του στρατεύματος του βασιλέως της Βαβυλώνος και θέλει κυριεύσει αυτήν. 

4 Και είπον οι άρχοντες προς τον βασιλέα, Ας θανατωθή, παρακαλούμεν, ο άνθρωπος ούτος διότι εκλύει ούτω τας χείρας των ανδρών των πολεμιστών των εναπολειφθέντων εν τη πόλει ταύτη και τας χείρας παντός του λαού, λαλών προς αυτούς τοιούτους λόγους διότι ο άνθρωπος ούτος δεν ζητεί το καλόν του λαού τούτου αλλά το κακόν. 

5 Και είπε Σεδεκίας ο βασιλεύς, Ιδού, εις την χείρα σας είναι διότι ο βασιλεύς δεν δύναται ουδέν εναντίον σας. 

6 Τότε έλαβον τον Ιερεμίαν, και έρριψαν αυτόν εις τον λάκκον του Μαλχίου υιού του Αμμέλεχ τον εν τη αυλή της φυλακής, και κατεβίβασαν τον Ιερεμίαν διά σχοινίων και εν τω λάκκω δεν ήτο ύδωρ αλλά βόρβορος, και εχώθη ο Ιερεμίας εις τον βόρβορον. 

7 Και ότε ήκουσεν Αβδέ-μέλεχ ο Αιθίοψ, εις των ευνούχων, ο εν τη οικία του βασιλέως, ότι έβαλον τον Ιερεμίαν εις τον λάκκον, ενώ ο βασιλεύς εκάθητο εν τη πύλη Βενιαμίν, 

8 εξήλθεν ο Αβδέ-μέλεχ εκ της οικίας του βασιλέως και ελάλησε προς τον βασιλέα, λέγων, 

9 Κύριέ μου βασιλεύ, οι άνθρωποι ούτοι έπραξαν κακά εις όσα έκαμον εις τον Ιερεμίαν τον προφήτην, τον οποίον έρριψαν εις τον λάκκον και αυτός ήθελεν αποθάνει υπό πείνης εν τω τόπω όπου είναι, διότι δεν είναι πλέον άρτος εν τη πόλει. 

10 Και προσέταξεν ο βασιλεύς τον Αβδέ-μέλεχ τον Αιθίοπα, λέγων, Λάβε εντεύθεν τριάκοντα ανθρώπους μετά σου και αναβίβασον τον Ιερεμίαν τον προφήτην εκ του λάκκου, πριν αποθάνη. 

11 Και έλαβεν ο Αβδέ-μέλεχ τους ανθρώπους μεθ' εαυτού, και εισήλθεν εις την οικίαν του βασιλέως υπό το θησαυροφυλάκιον, και εκείθεν έλαβε παλαιά ράκη και παλαιά σεσηπότα αποφόρια και κατεβίβασεν αυτά διά σχοινίων εις τον λάκκον προς τον Ιερεμίαν. 

12 Και είπε προς τον Ιερεμίαν Αβδέ-μέλεχ ο Αιθίοψ, Βάλε τώρα τα παλαιά ράκη και τα σεσηπότα αποφόρια υπό τας μασχάλας σου, υποκάτω των σχοινίων. Και έκαμεν ο Ιερεμίας ούτω. 

13 Και έσυραν τον Ιερεμίαν διά των σχοινίων και ανεβίβασαν αυτόν εκ του λάκκου και έμεινεν ο Ιερεμίας εν τη αυλή της φυλακής. 

        ΣΧΟΛΙΑ: 

     Βρισκόμαστε λίγο πριν από το έτος 587 π.Χ. που έγινε η κατάληψη της Ιερουσαλήμ από τη Βαβυλωνιακή Αυτοκρατορία. Ο πιστός στο Θεό βασιλιάς Ιωσίας, που είχε βασιλεύσει για 31 χρόνια, από 639 – 608 π.Χ έχει σκοτωθεί στο πεδίο της μάχης. Μετά απ’ αυτόν έγινε βασιλιάς ο Ιωάχαζ, ο οποίος βασίλευσε για τρεις μήνες και φέρθηκε αιχμάλωτος στην Αίγυπτο. Ακολουθούν ο Ιωακείμ (608 – 597), ο Ιωαχείν, που βασίλευσε για τρεις μήνες και φέρθηκε αιχμάλωτος στη Βαβυλώνα. Ακολουθεί ο Σεδεκίας, ο οποίος ήταν και ο τελευταίος και ταυτόχρονα ο πιο τραγικό βασιλιάς του "Ιούδα", του οποίου η βασιλεία κράτησε 11 χρόνια (597 – 586 πΧ.) Ο Σεδεκίας φαίνεται να είχε φιλικά αισθήματα για τον Ιερεμία πλην όμως ήταν άβουλος και θύμα των κολάκων που τον περιτριγύριζαν.

      Ο Προφήτης Ιερεμίας ή αλλιώς «ο θρηνών προφήτης», άρχισε τη δράση του στο βασίλειο του Ιούδα γύρω στο 626 π.Χ. που ήταν και το 13ο έτος του Βασιλιά Ιωσία. Η δράση του κράτησε σαράντα χρόνια και φθάνει μέχρι το ενδέκατο έτος της βασιλείας του Σεδεκία. Παρατηρώντας την εσωτερική κατάσταση, βλέπουμε ότι ήδη το βόρειο Βασίλειο του Ισραήλ καθώς και ένα μεγάλο μέρος από το νότιο Βασίλειο (βασίλειο του Ιούδα) έχουν καταλυθεί και μόνον η Ιερουσαλήμ έχει μείνει. Ο λαός παρά τις αντίξοες συνθήκες εξακολουθεί να αγνοεί τις προειδοποιήσεις των Προφητών και συνεχίζει να ζει μέσα στην αμαρτία, την αποστασία, την ειδωλολατρία και την ανηθικότητα, αγνοώντας το Θεό και το θέλημά Του και προσπαθώντας να επιβιώσει μέσα από ανθρώπινες συμμαχίες, χωρίς κανείς να σκέπτεται το Θεό και να επικαλείται το όνομά Του. 

     Στη διεθνή σκηνή παρατηρούμε να υπάρχει ένας σκληρός ανταγωνισμός μεταξύ της Ασσυρίας (605-332 π.Χ.) της Βαβυλώνας και της Αιγύπτου (3100-332) για την κυριαρχία του κόσμου. Επί τριακόσια χρόνια η Ασσυρία, με πρωτεύουσα τη Νινευή, είχε κυριαρχήσει του κόσμου και ήδη βρισκόταν σε έντονη παρακμή. Η Αίγυπτος που πριν από 1.000 χρόνια ήταν κοσμοκράτειρα είχε κι αυτή παρακμάσει και προσπαθούσε να κρατηθεί. Η μόνη ανερχόμενη δύναμη ήταν η Βαβυλώνα η οποία τελικά και υπερίσχυσε για  εβδομήντα περίπου χρόνια (605 – 539 π.Χ.). 

      Ο πρ. Ιερεμίας μετά από αποκάλυψη του Θεού επέμενε σταθερά και αμετακίνητα ότι μέσα από τον ανταγωνισμό των μεγάλων δυνάμεων νικητής θα έβγαινε η Βαβυλώνα. Για το σκοπό αυτό συμβούλευε τους άρχοντες της Ιερουσαλήμ να παραδοθούν στο βασιλιά της Βαβυλώνας και να μην κάνουν συμμαχίες με άλλους βασιλείς γιατί αυτοί θα ηττηθούν. Η εμμονή του αυτή είχε σαν αποτέλεσμα οι εχθροί του να τον κατηγορούν ότι ήταν προδότης και εργαζόταν για το καλό των εχθρών τους, των Βαβυλωνίων. Ο Ιερεμίας είχε πολλούς εχθρούς, γιατί ήταν άνθρωπος πιστός στο Θεό, σταθερός, ακέραιος, αλύγιστος και έλεγε πάντοτε την αλήθεια. Δε γνώριζε από κολακείες και από "ωραία" ψεύτικα λόγια. 

    Μία μέρα, καθώς ο Ιερεμίας έβγαινε από την Ιερουσαλήμ για προσωπική του υπόθεση, τον έπιασαν κάποιοι αξιωματούχοι του βασιλιά και τον φυλάκισαν σ’ ένα μπουντρούμι. Αργότερα ο βασιλιάς Σεδεκίας τον ελευθέρωσε. Ο Ιερεμίας συνέχισε να είναι της άποψης ότι θα έπρεπε να παραδοθούν στους Βαβυλώνιους και να μη δώσουν μάχη. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να τον συλλάβουν και πάλι για δήθεν αντεθνική στάση. Στη συνέχεια πήραν την άδεια από το βασιλιά Σεδεκία και έριξαν τον άνθρωπο του Θεού μέσα σ’ ένα πηγάδι γεμάτο λάσπη, θεωρώντας ότι εκεί σε μικρό χρονικό διάστημα θα πέθαινε από την πείνα και έτσι θα απαλλάσσονταν από τον ενοχλητικό αυτό άνθρωπο, που ποτέ δε συμφωνούσε με τα άνομα σχέδιά τους. 

      Είναι γεγονός ότι τον άνθρωπο που είναι πιστός στο Θεό, σταθερός στις αρχές του, ανένδοτος σε ανθρώπινους συμβιβασμούς, κάποιο «πηγάδι» περιμένει να τον δεχτεί. Ο ίδιος ο Κύριος μας έχει προειδοποιήσει με τα λόγια: «Δεν είναι δούλος μεγαλύτερος του κυρίου αυτού. Εάν εμέ εδίωξαν, και σας θέλουσι διώξει» (Ιωάννης ΙΕ/15: 20). Ο Απ. Παύλος γράφει προς τον Τιμόθεο: «Συ λοιπόν κακοπάθησον ως καλός στρατιώτης Ιησού Χριστού» (Β’ Τιμοθέου Β/2: 3). Πουθενά ο λόγος του Θεού δεν αναφέρει τη φράση «καλοπάθησον». 

       Ο Ιερεμίας, ο άνθρωπος που είχε υπηρετήσει το Θεό με όλες του τις δυνάμεις, που τα έβαζε με βασιλείς και αξιωματούχους χάριν της αλήθειας, βρίσκεται τώρα μέσα σ’ ένα πηγάδι λίγο πριν από το θάνατο. Φανταστείτε τη σκηνή, τη δύσκολη τούτη ώρα να έρχεται ο εχθρός και να του ψιθυρίζει: «Τι κατάφερες στη ζωή σου Ιερεμία, σε λίγο πεθαίνεις, που είναι ο Θεός σου τον οποίο με τόση πίστη υπηρέτησες, να σε ελευθερώσει;» «Τι κατάφερες Ιώβ που έμεινες πιστός στο Θεό; Έχασες τα παιδιά σου, την περιούσια του, την υγεία σου δε σου μένει τίποτα πλέον, βλαστήμα το Θεό και πέθανε» (Ιώβ Β/2: 9). Όλα αυτά μοιάζουν με "καπνογόνα" με τα οποία ο εχθρός προσπαθεί να κρύψει τη δύναμη του Θεού και να εκμεταλλευτεί την αδυναμία του ανθρώπου. Ας ησυχάζουμε και ας φέρνουμε με πίστη το όποιο πρόβλημα μας  απασχολεί μπροστά στο Θεό. 

      Αλήθεια τι μπορεί να κάνει ο Θεός σε μια τόσο δύσκολη και αδιέξοδη κατάσταση; Ο λόγος Του  μας αναφέρει: «Εις δε τον δυνάμενον υπερεκπερισσού να κάμη υπέρ πάντα όσα ζητούμεν ή νοούμεν, κατά την δύναμιν την ενεργουμένην εν ημίν» (Εφεσίους Γ/3: 20). Ο Θεός μπορεί να κάνει πολύ περισσότερα από εκείνα τα οποία εμείς ζητούμε να κάνει ή εννοούμε. Ας προσέξουμε μην μας πλανήσει το ρολόι του χεριού μας. Μην πούμε ποτέ πως πέρασε μια μέρα, μια βδομάδα, ένας χρόνος και δεν πήραμε απάντηση στο αίτημά μας. Το "ρολόι" του Θεού είναι διαφορετικό από το "ρολόι" των ανθρώπων. «ο Κύριος γνωρίζει να ελευθερώνει από τον πειρασμό τούς ευσεβείς, τους δε άδικους να τους διατηρεί για την ημέρα τής κρίσης, ώστε να τιμωρούνται» (Β’ Πέτρου Β/2: 9). 

      Πάρα πολλοί άνθρωποι θα άκουσαν για όλα αυτά που συνέβησαν στο Ιερεμία. Μπορεί να είχε πολλούς εχθρούς, όμως σίγουρα θα είχε και κάποιους φίλους, που ασφαλώς θα συγκινήθηκαν και θα λυπήθηκαν βαθιά γι’ αυτό που συνέβη. Μέσα απ’ αυτά τα γεγονότα άλλοι θα είπαν: «είναι άδικο, ήταν τόσο καλός άνθρωπος», κάποιοι άλλοι «μα ο ευλογημένος ήταν πολύ φανατικός, πήγαινε γυρεύοντας» και κάποιοι θα αδιαφόρησαν για το γεγονός, πνιγμένοι μέσα στα δικά τους προβλήματα. Έτσι λοιπόν τα νέα για την τραγική κατάσταση του Ιερεμία, αφού "πέρασαν" από τα αυτιά πολλών γνωστών και φίλων, χωρίς να υπάρξει καμία ανταπόκριση, έφτασαν και στ’ αυτιά ενός ξένου, του οποίου το όνομα ήταν Έβεδ Μέλεχ και ο οποίος καταγόταν από την Αιθιοπία. 

     Ο άνθρωπος αυτός, ο οποίος φαίνεται να είχε κάποια εξουσία, σπλαχνίστηκε τον πονεμένο Ιερεμία και ζήτησε από το Βασιλιά να του επιτρέψει να ανασύρει αυτόν το άνθρωπο από το πηγάδι. 

       Κάποτε ο Κύριος θέλησε να δείξει μέσα από το λαό Του έναν άνθρωπο αγάπης και ελέους και δε μπόρεσε να βρει ούτε έναν! Έτσι αναγκάστηκε να αναφερθεί σε έναν ξένο, έναν αλλογενή, ένα καταφρονημένο Σαμαρείτη. Λέγει χαρακτηριστικά ο Κύριος: «Σαμαρείτης δε τις οδοιπορών ήλθεν εις τον τόπον όπου ήτο, και ιδών αυτόν εσπλαγχνίσθη και πλησιάσας έδεσε τας πληγάς αυτού επιχέων έλαιον και οίνον, και επιβιβάσας αυτόν επί το κτήνος αυτού, έφερεν αυτόν εις ξενοδοχείον και επεμελήθη αυτού» (Λουκάς Ι/10: 33,34). Σε μία άλλη περίπτωση, ο Κύριος καθώς παρατηρεί τη συμπεριφορά ενός εθνικού Ρωμαίου Εκατόνταρχου, ομολογεί με έκπληξη: «Αληθώς σας λέγω, ουδέ εν τω Ισραήλ εύρον τοσαύτην πίστιν» (Ματθαίος Η/8: 10 & Λουκάς Ζ/7: 9). Δεν υπήρχε μέσα στο λαό του Θεού άνθρωπος που να έχει την πίστη στο Θεό τούτου του αλλογενούς. 

      Ο μελαψός, ο ξένος, ο Αιθίοπας, σπλαχνίστηκε τον Ιερεμία. Η συμπεριφορά του έχει να δώσει ένα μάθημα στον καθένα μας, καθώς η ανθρώπινη καλοσύνη γίνεται όλο και πιο σπάνια στις ημέρες μας. Ο ίδιος ο Κύριος είχε πει: «επειδή θέλει πληθυνθή η ανομία, η αγάπη των πολλών θέλει ψυχρανθή» (Ματθαίος ΚΔ/24: 12). Το αρχαίο κείμενο αναφέρει: «και δια το πληθυνθήναι την ανομίαν ψυγήσεται η αγάπη των πολλών». Ζούμε στην εποχή των "παγετώνων της αγάπης", γι’ αυτό το λόγο το παράδειγμα του Αιθίοπα μας είναι πολύτιμο. 

      Ας παρακολουθήσουμε πιο στενά τούτον τον ξένο άνθρωπο και ας παρατηρήσουμε πως ενήργησε. Καθώς άκουσε για την αδικία που έγινε σε βάρος κάποιου άλλου ανθρώπου, λυπήθηκε πάρα πολύ γι’ αυτό που συνέβη, αλλά δεν έμεινε μόνον εκεί. Σηκώθηκε, πήγε βρήκε το βασιλιά και του είπε: «Κύριέ μου, βασιλιά, αυτοί οι άνθρωποι έπραξαν κακά σε όσα έκαναν στον προφήτη Ιερεμία, που τον έριξαν στον λάκκο αυτός, όμως θα πέθαινε από την πείνα στον τόπο όπου είναι επειδή, δεν υπάρχει πλέον ψωμί στην πόλη» (εδ. 9). Ο ξένος αυτός άνθρωπος χάρη στο θάρρος του και την πρακτική του αγάπη κατάφερε να αποσπάσει βασιλική διαταγή, για να σώσει τον Ιερεμία. Τώρα με την εντολή στο χέρι και με τριάντα ακόμα ανθρώπους σπεύδει για το πηγάδι του θανάτου. 

      Η αληθινή, η γνήσια καλοσύνη δεν είναι ωραία και συγκινητικά λόγια, δεν είναι φιλολογία, είναι: "Πράξη". Καλό είναι να έχεις φιλικά αισθήματα και να διακατέχεσαι από φιλάνθρωπες σκέψεις για τους άλλους, όμως αυτό δεν είναι αρκετό. Όπου υπάρχει ανάγκη τα συναισθήματα αυτά θα πρέπει να μεταφράζονται και σε πράξεις. Κάποιος είπε: «το γνήσιο της καλοσύνης μας θα κριθεί από το αν βρήκε αυτή τον τρόπο να εκδηλωθεί με έργα και μάλιστα με έργα που θα γίνουν όσο ακόμα είναι καιρός». Αν δεν βρήκε τον τρόπο, δεν είναι γνήσια καλοσύνη. Τι νόημα θα είχε να συμβούν όλα αυτά λίγες ώρες ή μέρες αργότερα που ο άνθρωπος θα είχε πεθάνει; Παρατηρούμε στις ημέρες μας οι εκδηλώσεις καλοσύνης των ανθρώπων να παίρνουν μεταθανάτιο χαρακτήρα. Έτσι όμως εκδηλώνεται η καλοσύνη, όταν πλέον είναι πολύ αργά. Δεν πάω να δω κάποιον στο Νοσοκομείο, να του προσφέρω κάτι που έχει ανάγκη ή ακόμα και του πω δύο λόγια παρηγοριάς, αλλά είμαι πρώτος στην κηδεία του, στα μνημόσυνα και σε όλες τις μεταθανάτιες εκδηλώσεις, λέγοντας μάλιστα και τα καλύτερα λόγια για τον αποθανόντα. 

      Ας το κλείσουμε εδώ το θέμα, για να ανοίξουμε κάποιο άλλο. Ο Ονησιφόρος πήγε από την Μ. Ασία στη Ρώμη, ταξιδεύοντας με σαπιοκάραβα της εποχής μέσα στη Μεσόγειο, για να συναντήσει στις φυλακές τον Απ. Παύλο, για να τον στηρίξει και να του πάει ό,τι είχε ανάγκη. Ο Απ. Παύλος λέει με συγκίνηση «αλλ' ότε ήλθεν εις την Ρώμην, με εζήτησε μετά σπουδής πολλής και με εύρεν» (Β’ Τιμοθέου Α/1: 17). Πήγε, έψαξε με πολλή σπουδή, με μεγάλο ενδιαφέρον, ρώτησε, δε κουράστηκε, δεν απελπίστηκε και τελικά τον βρήκε. Έχετε σκεφτεί ποτέ πόσο επικίνδυνο ήταν αυτό που έκανε, πόσο θάρρος, πόση δύναμη ήθελε να περνάς μέσα από τις φυλακές της Ρώμης και να ρωτάς για τον "Παύλο το Χριστιανό", την εποχή που ένα μόνον νεύμα ενός αξιωματούχου αρκούσε, για να σε οδηγήσουν στην γκιλοτίνα. 

      Το συμπέρασμα απ’ όλα αυτά είναι: «Η πραγματική καλοσύνη κοστίζει». Πάντοτε υπάρχει ένα τίμημα που θα πρέπει να πληρωθεί. Πολλοί, όπως είπαμε, θα συμπαθούσαν τον Ιερεμία και θα είχαν στεναχωρηθεί πολύ γι’ αυτό που του συνέβη, όμως ένας βρέθηκε κοντά του μέσα στο πηγάδι. Και εδώ δεν ήταν εύκολο το εγχείρημα. Στον κύκλο των αξιωματούχων κλπ ήταν μισητό πρόσωπο ο Ιερεμίας, λόγω της ακλόνητης πίστης του και το κύκλωμα που τον έριξε στο πηγάδι ήταν ισχυρό. Κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες ήταν πολύ επικίνδυνο, όχι να ενδιαφέρεται, αλλά και να μιλά κανείς γι’ αυτόν. Έτσι λοιπόν οι πολλοί αρκέστηκαν σε κάποια ωραία λόγια συμπάθειας και αλληλεγγύης. 

       Μέσα απ’ αυτήν την ιστορία θα πρέπει να εξετάσουμε μία ακόμα βασική λεπτομέρεια. Όταν ο Εβεδ Μέλεχ έλαβε τη βασιλική άδεια για να ανασύρει τον Ιερεμία, δεν πήγε κατ’ ευθείαν στο πηγάδι, πέρασε πρώτα από κάποιο ιδιαίτερο διαμέρισμα του παλατιού, ίσως να ήταν μια αίθουσα ιματισμού και έλαβε κάποια παλιά ράκη, κάποια κουρέλια, τα οποία τα έριξε μέσα στο πηγάδι συμβουλεύοντας τον Ιερεμία να τα βάλει κάτω από τις μασχάλες του, έτσι ώστε να μην τον έγδερναν τα σχοινιά, καθώς θα τον τραβούσαν επάνω. Ίσως πει κάποιος: «μα είναι αναγκαίο αυτό;» Εδώ θα σωζόταν η ζωή του ανθρώπου, τι κι αν θα υπήρχαν και κάποιες εκδορές στο σώμα του; Ας προσέξουμε τις λεπτομέρειες για κάθε τι που θα προσφέρουμε στο συνάνθρωπο, έτσι ώστε να μην του προξενήσουμε ψυχικά ή άλλα τραύματα. Δεν θα πρέπει το γεγονός αυτό να είναι λόγος επίδειξης, προβολής μας ή υποτίμησης του άλλου, ούτε να προβάλουμε με κάθε τρόπο αυτό που προσφέραμε.  

        Ο νους μας θα πρέπει να είναι πάντοτε συγκεντρωμένος στην ανάγκη του συνανθρώπου, χωρίς ποτέ να ξεχνάμε και τα «ράκη», γιατί μέσα απ’ αυτά θα φανεί η  τελειότητα  και η  λεπτότητα  των αισθημάτων μας. Ο Θεός καθώς αποβλέπει στο περιεχόμενο της καρδιάς του ανθρώπου (Α’ Σαμουήλ ΙΣ/16: 7) ποτέ δε θα επαινέσει την πράξη μας, αλλά τα κίνητρα της πράξης μας. Ο λόγος του Θεού είναι  κατηγορηματικός.  Ο  Θεός  δεν  αγαπά  κάθε δότη (καθένα που προσφέρει), αλλά  «τον ιλαρόν δότην αγαπά ο Θεός» (Β’ Κορινθίους Θ/9: 7). Ο Θεός αγαπάει εκείνον τον άνθρωπο που προσφέρει με αγάπη, με ειλικρίνεια, με ενδιαφέρον, με ευχαρίστηση, «ουχί με λύπην ή εξ ανάγκης».

       Ας παρατηρήσουμε τούτο το πρόσωπο, τον Έβεδ Μέλεχ, με ιδιαίτερη προσοχή. Είναι ένας μελαψός Αιθίοπας και ανήκε σε ένα ξένο έθνος, το οποίο πολλές φορές το περιφρονούσαν οι Ιουδαίοι. Κανένας δεσμός δεν υπήρχε που να συνδέει τον άνθρωπο αυτό με τον Ιερεμία. Καθώς   πληροφορήθηκε τα γεγονότα, θα μπορούσε να σκεφτεί: «Αν οι ομοεθνείς του τον έριξαν τον Ιερεμία στο πηγάδι, αν κανένας από τους δικούς του δεν έκανε κάτι για να τον σώσει, γιατί να ενδιαφερθώ εγώ, γιατί να πάω να μπερδευτώ σε ξένες υποθέσεις;» Όλα αυτά ο ξένος αυτός τα αγνόησε και ενήργησε με καλοσύνη, με ανθρωπιά, με ενδιαφέρον. 

      Ο Βασιλιάς Σεδεκίας ήταν άβουλος και αναποφάσιστος, εκτιμούσε τον Ιερεμία και πολλές φορές τον συμβουλευόταν, όμως δεν είχε το σθένος να αντισταθεί στην «κλίκα» και στις επιθυμίες κάποιων αυλικών του. Ίσως να είχε σκεφτεί, άραγε δε θα έρθει κάποιος από τους φίλους του να μεσιτεύσει για τον Ιερεμία; Ξαφνικά ανοίγει η πόρτα και έρχεται ένας Αιθίοπας, ένας ξένος, ένας αλλογενής, να ζητήσει έλεος για τον προφήτη του Θεού. Όταν οι δικοί του τον εγκατέλειψαν, ο ξένος ήρθε και στάθηκε δίπλα του. Ο Κύριος είχε πει κάποτε προς τους Φαρισαίους που Του ζητούσαν να επιπλήξει τους μαθητές Του που δοξολογούσαν το Θεό: «Και αποκριθείς είπε προς αυτούς Σας λέγω ότι εάν ούτοι σιωπήσωσιν, οι λίθοι θέλουσι φωνάξει» (Λουκάς ΙΘ/19: 40). Ένα «λιθάρι» ήταν τούτος ο Αιθίοπας που «έκραξε» την κατάλληλη ώρα για τη σωτηρία ενός ανθρώπου που διωκόταν άδικα. Ας προσέξουμε να μην είμαστε φειδωλοί σε πράξεις καλοσύνης. Ο ίδιος ο Κύριος μας δίδαξε: «αν αγαπήσετε αυτούς που σας αγαπούν, ποιον μισθό έχετε; Και οι τελώνες δεν κάνουν το ίδιο; Και αν χαιρετήσετε μονάχα τους αδελφούς σας, τι περισσότερο κάνετε; Και οι τελώνες δεν κάνουν έτσι; Να είστε, λοιπόν, εσείς τέλειοι, όπως ο Πατέρας σας, που είναι στους ουρανούς, είναι τέλειος» (Ματθαίος Ε/5: 46-48). 

     Ο Απ. Παύλος γράφει: «Να έχετε καλοσύνη μέσα στην καρδιά σας ο ένας για τον άλλον» (Εφεσίους Δ/4: 32). Ας είναι η καρδιά μας και το μυαλό μας ανοικτά, έτσι ώστε τα όρια της καλοσύνης μας και της προσφοράς μας να είναι πλατιά και ευρύχωρα. Ας είμαστε πρόθυμοι να προσφέρουμε στην ανάγκη του συνανθρώπου μας και ας φροντίζουμε να ενεργούμε κάθε φορά, όσο αυτό γίνεται, «εν κρυπτώ», χωρίς φανφάρες, προβολές και διατυμπανίσεις και «και ο Πατήρ σου ο βλέπων εν τω κρυπτώ θέλει σοι ανταποδώσει εν τω φανερώ» (Ματθαίος Σ/6: 18). ---