ΔΕΒΒΩΡΑ & ΒΑΡΑΚ.

     Η παρούσα δημοσίευση γίνεται με αφορμή την "Παγκόσμια ημέρα της γυναίκας", που εορτάζεται κάθε χρόνο, στις 8 Μαρτίου, ως ημέρα μνήμης των αγώνων του κινήματος για τα δικαιώματα των γυναικών.

       Βιβλίο των «ΚΡΙΤΩΝ», κεφ. Δ /4.     (Παλαιά Διαθήκη).

      ΔΕΒΒΩΡΑ & ΒΑΡΑΚ. 

1 Και έπραξαν οι υιοί Ισραήλ πάλιν πονηρά ενώπιον του Κυρίου, αφού ετελεύτησεν ο Αώδ. 

2 Και επώλησεν αυτούς ο Κύριος εις την χείρα του Ιαβείν, βασιλέως Χαναάν, όστις εβασίλευεν εν Ασώρ και αρχηγός των στρατευμάτων αυτού ήτο ο Σισάρα, όστις κατώκει εκ Αρωσέθ των εθνών. 

3 Και εβόησαν προς τον Κύριον οι υιοί Ισραήλ διότι είχεν εννεακοσίας αμάξας σιδηράς και αυτός κατέθλιψε σφόδρα τους υιούς Ισραήλ είκοσι έτη. 

4 Και η Δεβόρρα, γυνή προφήτις, γυνή του Λαφιδώθ, αύτη έκρινε τον Ισραήλ κατά τον καιρόν εκείνον.

5 Και αυτή κατώκει υπό τον φοίνικα της Δεβόρρας, μεταξύ Ραμά και Βαιθήλ, εν τω όρει Εφραΐμ· και ανέβαινον προς αυτήν οι υιοί Ισραήλ διά να κρίνωνται. 

6 Και έστειλε και εκάλεσε τον Βαράκ τον υιόν του Αβινεέμ από Κέδες-νεφαλί, και είπε προς αυτόν, Δεν πρόσταξε Κύριος ο Θεός του Ισραήλ, λέγων, Ύπαγε και σύναξον δύναμιν εν τω όρει Θαβώρ και λάβε μετά σου δέκα χιλιάδας ανδρών εκ των υιών Νεφθαλί και εκ των υιών Ζαβουλών, 

7 και θέλω επισύρει προς σε εις τον ποταμόν Κισών τον Σισάρα, τον αρχηγόν του στρατεύματος Ιαβείν, και τας αμάξας αυτού και το πλήθος αυτού, και θέλω παραδώσει αυτόν εις την χείρα σου; 

8 Και είπε προς αυτήν ο Βαράκ, Εάν συ έλθης μετ' εμού, θέλω υπάγει αλλ' εάν δεν έλθης μετ' εμού, δεν θέλω υπάγει. 

9 Η δε είπε, Θέλω ελθεί εξάπαντος μετά σού· πλην δεν θέλεις λάβει τιμήν εν τη οδώ εις την οποίαν υπάγεις· διότι εις χείρα γυναικός θέλει πωλήσει ο Κύριος τον Σισάρα. Και η Δεβόρρα εσηκώθη και υπήγε μετά του Βαράκ εις Κέδες. 

10 Και συνεκάλεσεν ο Βαράκ τον Ζαβουλών και τον Νεφθαλί εις Κέδες, και ανέβη μετά δέκα χιλιάδων ανδρών κατά πόδας αυτού και η Δεβόρρα ανέβη μετ' αυτού. 

11 Ο δε Έβερ ο Κεναίος, εκ των υιών του Οβάβ πενθερού του Μωϋσέως, είχε χωρισθή από των Κεναίων και είχε στήσει την σκηνήν αυτού έως της δρυός Ζααναείμ, της πλησίον Κέδες. 

12 Και ανήγγειλαν προς τον Σισάρα, ότι Βαράκ ο υιός του Αβινεέμ ανέβη εις το όρος Θαβώρ. 

13 Και συνήθροισεν ο Σισάρα πάσας τας αμάξας αυτού, εννεακοσίας αμάξας σιδηράς, και πάντα τον λαόν τον μετ' αυτού, από Αρωσέθ των εθνών εις τον ποταμόν Κισών. 

14 Και είπεν η Δεβόρρα προς τον Βαράκ, Σηκώθητι διότι αύτη είναι η ημέρα, καθ' ην ο Κύριος παρέδωκε τον Σισάρα εις την χείρα σου δεν εξήλθεν ο Κύριος έμπροσθέν σου; Και κατέβη ο Βαράκ από του όρους Θαβώρ και δέκα χιλιάδες άνδρες κατόπιν αυτού. 

15 Και κατετρόπωσεν ο Κύριος τον Σισάρα και πάσας τας αμάξας και παν το στράτευμα, εν στόματι μαχαίρας, έμπροσθεν του Βαράκ· και κατέβη ο Σισάρα από της αμάξης και έφυγε πεζός. 

16 Κατεδίωξε δε ο Βαράκ κατόπιν των αμαξών και κατόπιν του στρατεύματος έως της Αρωσέθ των εθνών και έπεσε παν το στράτευμα του Σισάρα εν στόματι μαχαίρας δεν έμεινεν ουδέ εις. 

17 Και έφυγεν ο Σισάρα πεζός εις την σκηνήν της Ιαήλ, γυναικός του Έβερ του Κεναίου· διότι ήτο ειρήνη μεταξύ του Ιαβείν βασιλέως της Ασώρ και του οίκου του Έβερ του Κεναίου. 

18 Και εξήλθεν η Ιαήλ εις συνάντησιν του Σισάρα και είπε προς αυτόν, Είσελθε, κύριέ μου, είσελθε προς εμέ· μη φοβού. Και ότε εισήλθε προς αυτήν εις την σκηνήν, εσκέπασεν αυτόν με κάλυμμα. 

19 Και είπε προς αυτήν. Πότισόν με, παρακαλώ, ολίγον ύδωρ, διότι εδίψησα. Και ήνοιξε τον ασκόν του γάλακτος και επότισεν αυτόν και εσκέπασεν αυτόν. 

20 Και είπε προς αυτήν, Στήθι εις την θύραν της σκηνής, και εάν έλθη τις και σε ερωτήση, λέγων, Είναί τις ενταύθα; ειπέ, Ουχί. 

21 Και έλαβεν Ιαήλ η γυνή του Έβερ τον πάσσαλον της σκηνής, και βαλούσα σφύραν εις την χείρα αυτής, υπήγεν ησύχως προς αυτόν και ενέπηξε τον πάσσαλον εις τον μήνιγγα αυτού, ώστε εκαρφώθη εις την γήν διότι αυτός αποκαμωμένος ων εκοιμάτο βαθέως. Και απέθανε. 

22 Και ιδού, ο Βαράκ κατεδίωκε τον Σισάρα· η δε Ιαήλ εξήλθεν εις συνάντησιν αυτού και είπε προς αυτόν, Ελθέ, και θέλω σοι δείξει τον άνδρα τον οποίον ζητείς. Και ότε εισήλθε προς αυτήν, ιδού, ο Σισάρα έκειτο νεκρός, και ο πάσσαλος εις τον μήνιγγα αυτού. 

23 Και εταπείνωσεν ο Θεός κατά την ημέραν εκείνην τον Ιαβείν βασιλέα Χαναάν έμπροσθεν των υιών Ισραήλ. 24 Και εκραταιούτο η χειρ των υιών Ισραήλ και κατίσχυεν επί Ιαβείν βασιλέα Χαναάν, εωσού εξωλόθρευσαν τον Ιαβείν βασιλέα Χαναάν. 

          ΣΧΟΛΙΑ : 

       «Και έπραξαν οι υιοί Ισραήλ πάλιν πονηρά ενώπιον του Κυρίου, αφού ετελεύτησεν ο Αώδ». Την εποχή του Ιησού τ. Ναυή οι Χαναναίοι ήταν υποτελείς στους Εβραίους, όμως μετά το θάνατό του και με την πάροδο του χρόνου απέκτησαν και πάλι δύναμη και κατέθλιβαν το λαό Ισραήλ. Ο λαός επί των ημερών του Ιησού τ. Ναυή ήταν κοντά στο Θεό, όμως όταν πέθανε οι Ισραηλίτες άρχισαν τις επιμιξίες με τους Χαναναίους και άρχισαν να υπηρετούν και να λατρεύουν τους ψεύτικους Θεούς τους. Οι καρποί της αποστασίας τους δεν άργησαν να φανούν. Μέσα σε λίγα χρόνια οι Χαναναίοι απέκτησαν δύναμη και τώρα πλέον όλα είχαν αλλάξει. Έτσι βλέπουμε τον εχθρό από υποτελής που ήταν να αναγεννιέται από την τέφρα του και σιγά - σιγά η κληρονομιά του λαού του Θεού να γίνεται βασίλειο των Χαναναίων. 

      Μέσα απ’ αυτά τα γεγονότα διαφαίνεται ιστορικά και η πορεία της Εκκλησίας. Αρχικά υπάρχει μια θέση ταύτισης της εκκλησίας με το Θεό και το θέλημά Του. Την περίοδο εκείνη υπήρξε ολοκληρωτικός χωρισμός της εκκλησίας από τον κόσμο και από το αθεϊστικό πνεύμα που τον διακρίνει. Σιγά – σιγά όμως ο συμβιβασμός με τον κόσμο και το κοσμικό φρόνημα έφεραν την πνευματική εξασθένηση καθώς και την ηθική χαλάρωση και με τον τρόπο αυτό έφεραν τον κόσμο μέσα στην Εκκλησία. Το κακό είχε ξεκινήσει από πολύ νωρίς. Ο Κύριος αναφέρει προς την εκκλησία της "Εφέσου": «Πλην έχω τι κατά σου, διότι την αγάπην σου την πρώτην αφήκας» (Αποκάλυψη Β/2: 4). Παρατηρούμε στη χριστιανική Εκκλησία της Κορίνθου ότι κάποιοι είχαν διαφορές μεταξύ τους και αντί να πουν τα προβλήματά τους στους πνευματικούς αδελφούς τους και να πάρουν τη γνώμη τους, πήγαιναν να τους λύσουν τα προβλήματά τους οι άπιστοι (Α΄ Κορινθίους Σ/6: 1-6). Στην εκκλησία της "Περγάμου" ο Κύριος λέγει: «Ξέρω που κατοικείς, εκεί που είναι ο θρόνος του σατανά» (Αποκάλυψη Β/2: 13). Πραγματικά ο σατανάς είχε πολιορκήσει την εκκλησία, η οποία όμως αντιστεκόταν σθεναρά. 

       Ο Θεός, βλέποντας την αποστασία του λαού Του και θέλοντας να τους συνετίσει, τους παρέδωσε σ’ έναν ιδιαίτερα σκληρό Χαναναίο βασιλιά που ονομαζόταν Ιαβίν. Αρχηγός του στρατού των Χαναναίων ήταν ο Σισάρα. Το όνομά του προκαλούσε τρόμο και πανικό στον Ισραήλ. Ήταν τόσο μεγάλη η καταπίεση του λαού, που οι μετακινήσεις στην ύπαιθρο είχαν γίνει σχεδόν αδύνατες και τα χωριά είχαν ερημώσει (Κριτές Ε/5: 6,7). Ο Σισάρα είχε εννιακόσιες σιδερένιες άμαξες στις οποίες καμία δύναμη δε μπορούσε να αντισταθεί και με τον τρόπο αυτό τρόμαζε και καταπίεζε σκληρά τους Ισραηλίτες. Η κατάσταση αυτή κράτησε για είκοσι ολόκληρα χρόνια. Μέσα στην απελπισία του ο λαός Ισραήλ επικαλέστηκε τον Κύριο, για να τον ελευθερώσει (Κριτές Δ/4: 1-3). 

      Ο Θεός, που «είναι Θεός ακούων προσευχήν» (Ψαλμός ΞΕ/65: 2), άκουσε τη φωνή τους. Αυτή τη φορά ο Θεός δεν έστειλε έναν άνδρα, για να τους ελευθερώσει, αλλά έστειλε μια προφήτισσα που ονομαζόταν Δεββώρα και η οποία ήταν σύζυγος του Λαφιδώθ (Κριταί Δ/4: 4). Πρόκειται για μια αξιόλογη, ικανή γυναίκα που είχε πίστη στο Θεό και βαθιά συναίσθηση της ταπεινωτικής θέσης στην οποία είχε βρεθεί ο λαός του Θεού. Η γυναίκα αυτή καθόταν συνήθως κάτω από ένα φοίνικα, που αργότερα ονομάστηκε «Φοίνικας της Δεββώρας», μεταξύ των πόλεων Ραμά και Βαιθήλ, στην ορεινή περιοχή της φυλής Εφραίμ και οι Ισραηλίτες πήγαιναν σ’ αυτήν, για να κρίνει και να δικάζει τις υποθέσεις τους. Σε μια εποχή σύγχυσης και απόγνωσης του λαού η γυναίκα αυτή υπήρξε "μητέρα για το Ισραήλ" (Κριταί Ε/5: 7). 

       Η Δεββώρα κάλεσε τον Βαράκ τον υιόν του Αβινεέμ από Κέδες-νεφαλί,και του είπε: "Δεν πρόσταξε Κύριος ο Θεός του Ισραήλ, λέγων, Ύπαγε και σύναξον δύναμιν εν τω όρει Θαβώρ και λάβε μετά σου δέκα χιλιάδας ανδρών εκ των υιών Νεφθαλί και εκ των υιών Ζαβουλών και θέλω επισύρει προς σε εις τον ποταμόν Κισών τον Σισάρα, τον αρχηγόν του στρατεύματος Ιαβείν, και τας αμάξας αυτού και το πλήθος αυτού, και θέλω παραδώσει αυτόν εις την χείρα σου;" (Κριταί Δ/4: 6-7). Η απάντηση του Βαράκ ήταν: "Και είπε προς αυτήν ο Βαράκ, Εάν συ έλθης μετ' εμού, θέλω υπάγει αλλ' εάν δεν έλθης μετ' εμού, δεν θέλω υπάγει" (εδ. 8). 

         Ο Θεός ανέθεσε στο Βαράκ να πάει βόρεια και να επιτεθεί στις δυνάμεις του Σισάρα, όμως ο Βαράκ αρνήθηκε να πάει, αν δεν πήγαινε μαζί του και η Δεββώρα. Ο Θεός του έδωσε την ευκαιρία να επιτύχει μία περιφανή νίκη κατά των εχθρών του λαού του, όμως ο Βαράκ προβάλει το δικό του "θέλω" και δεν προχωράει άμεσα στην εκτέλεση του θελήματος του Θεού, θέτοντας σαν όρο να πάει μαζί του και η Δεββώρα. Με άλλα λόγια δε ο Βαράκ δε βρέθηκε εκεί που θα έπρεπε δια πίστεως να βρεθεί, σύμφωνα με τα σχέδια του Θεού και να ελευθερώσει το λαό του.

       Εξαιτίας αυτής της απροθυμίας του να λειτουργήσει ως ηγέτης του λαού του η Δεββώρα του ξεκαθάρισε ότι η νίκη ενάντια στο Σισάρα θα γίνει αφορμή να δοξαστεί μια γυναίκα και όχι αυτός. "Θέλω ελθεί εξάπαντος μετά σού πλην δεν θέλεις λάβει τιμήν εν τη οδώ εις την οποίαν υπάγεις διότι εις χείρα γυναικός θέλει πωλήσει ο Κύριος τον Σισάρα" (εδ. 9). Ο Βαράκ, που ήταν γιός του Αβινεέμ από την Κάδης της φυλής Νεφθαλί, ήταν ένας πιστός στο Θεό άνθρωπος και συμπεριλαμβάνεται ανάμεσα στους "Κριτές" του Ισραήλ. Ο συγγραφέας της επιστολής «προς Εβραίους», (κεφ. ΙΑ/11, εδ. 32,33), αναφέρει: «και τι έτι να λέγω; Διότι θέλει με λείψει ο καιρός διηγούμενον περί Γεδεών, Βαράκ τε και Σαμψών και Ιεφθάε, Δαβίδ τε και Σαμουήλ και των προφητών, οίτινες διά της πίστεως καταπολέμησαν βασιλείας, ειργάσθησαν δικαιοσύνην, επέτυχον τας επαγγελίας, έφραξαν στόματα λεόντων». 

       Ο Βαράκ συγκέντρωσε στην Κάδης δέκα χιλιάδες άντρες από τις φυλές Ζαβουλών και Νεφθαλί και μαζί με τη Δεββώρα ανέβηκαν στο όρος Θαβώρ (Κριταί Δ/4: 4-10). Στον "ύμνο της Δεββώρας" και του Βαράκ αναφέρεται ότι εκτός από τις φυλές "Ζαβουλών" και "Νεφθαλί", ακολούθησαν κι άλλοι το Βαράκ, όπως οι Ισραηλίτες από την φυλή "Εφραϊμ" που είχαν εγκατασταθεί στην περιοχή των Αμαληκιτών, καθώς επίσης και από τη φυλή "Βενιαμίν" και η πατριά του Μαχίρ από τη φυλή "Μανασσή", οι οποίοι χρησίμευσαν για την ανακάλυψη των εχθρών. Από τη φυλή Ζαβουλών ακολούθησαν όσοι μπορούσαν να γράψουν, για να ιστορήσουν τα γεγονότα. Από τη φυλή "Ισσάχαρ" ακολούθησαν οι αρχηγοί. Οι υπόλοιπες φυλές δεν έλαβαν μέρος για διάφορους λόγους (Κριταί Ε/5: 13-18). 

      Όταν ανήγγειλαν στο Σισάρα ότι ο Βαράκ ανέβαινε στο όρος Θαβώρ, αυτός συγκέντρωσε τις εννιακόσιες σιδερένιες άμαξές του και όλο το στρατό του και αναχώρησε από την Αρισώθ στρατοπεδεύοντας στον ποταμό Κισών. Ο Βαράκ πέρασε τη δύναμη των 10.000 ανδρών που διέθετε από ένα εμφανές σημείο στις νότιες πλαγιές του όρους Θαβώρ. Ο Σισάρα έπεσε στην παγίδα και ο ίδιος και οι άμαξες που διέθετε πέρασαν μέσα από την ξερή κοίτη του ποταμού "Κισσών" προς συνάντηση των στρατευμάτων του Ισραήλ. Τότε η Δεββώρα, μπροστάρης του λαού, έδωσε το σύνθημα για την επίθεση (14). Είπε λοιπόν στο Βαράκ: «σήκω γιατί αυτή είναι η ημέρα που ο Θεός θα δώσει οπωσδήποτε το Σισάρα στο χέρι σου. Δεν είναι ο Θεός εκείνος που έχει βγει μπροστά από εσένα;» Στάθηκε με θάρρος, με πίστη στο Θεό και κήρυξε την έναρξη της μάχης. Ας θυμόμαστε πάντοτε τα λόγια του Απ. Παύλου προς τον Τιμόθεο, για να παίρνουμε θάρρος και δύναμη. «δεν έδωκεν εις ημάς ο Θεός πνεύμα δειλίας, αλλά δυνάμεως και αγάπης και σωφρονισμού» (Β΄ Τιμοθέου Α/1: 7). Αυτό το πνεύμα θα πρέπει να διακρίνει το Χριστιανό και μ’ αυτό το πνεύμα θα πρέπει να δίνονται οι πνευματικές μάχες. 

     Είχε λοιπόν παραταχθεί πεζικό απέναντι σε άμαξες. Την ώρα της μάχης έπεσε μεγάλη βροχή, η οποία μετέβαλε την πεδιάδα σε βάλτο μέσα στον οποίο κόλλησαν οι άμαξες του εχθρού, χωρίς να μπορούν να προχωρήσουν. Στην κατάσταση αυτή επήλθε μεγάλη σύγχυση στους Χαναναίους και προσπαθούσαν να φύγουν όπως, όπως. Ο Βαράκ δυνάμωσε την επίθεση, πρόφτασαν τους εχθρούς και δεν άφησαν κανέναν ζωντανό. Ο ποταμός Κισών φούσκωσε και πλημμύρισε παρασύροντας τα πτώματά τους προς τη θάλασσα (Κριτές Δ/4: 16 & 5: 21). 

      Το σύστημα που μας περιβάλει κοινωνικό, πολιτικό, θρησκευτικό, οικονομικό, που εναντιώνεται στο Θεό και στο λαό του Θεού, όσο υλικό πλούτο και αν συγκεντρώσει, όσο δυνατό και αν φαίνεται, όσα όπλα πυρηνικά ή άλλα κι αν εφεύρει, όσο δαιμονικό και αν είναι, θα καταρρεύσει και οι δυνάμεις του Θεού θα υπερισχύσουν. Το κακό, που τώρα φαίνεται να νικάει, θα νικηθεί. Ο Θεός και η Εκκλησία Του διά Ιησού Χριστού θα θριαμβεύσουν. Ο Θεός χρησιμοποίησε μια απλή γυναίκα, για να καταστρέψει την ανθρώπινη δύναμη που εξασφάλιζαν οι σιδερένιες άμαξες του Σισάρα. 

      Ένας πιστός άνθρωπος αναφέρει ότι, αν μπορούσε ποτέ να δημιουργηθεί ένα μουσείο αφιερωμένο στο Θεό, αυτό θα έπρεπε να φιλοξενεί πολύ μικρά και ταπεινά πράγματα. Ενδεικτικά αναφέρω τον "πάσσαλο της Ιαήλ", μία "σφεντόνα" με την οποία ένα νεαρό τσοπανόπουλο κατατρόπωσε τον σιδηρόφρακτο Γολιάθ (Α' Σαμουήλ, κεφ. ΙΖ/17), ένα "βούκεντρο" που χρησιμοποίησε ο Σαμεγάρ, για να σκοτώσει 600 Φιλισταίους (Κριτές Γ/3: 31), μία "σιαγόνα όνου" με την οποία ο Σαμψών σκότωσε 1.000 Φιλισταίους (Κριτές ΙΕ/15: 15). Θα έπρεπε επίσης να υπάρχουν δύο μικρά χάλκινα νομίσματα, που μία πτωχή χήρα προσέφερε στο Θεό για την υπηρεσία του Ναού Του (Μάρκος ΙΒ/12: 42). Τα συντρίμμια από ένα "αλάβαστρο μύρου", που μια γυναίκα το έσπασε και με το μύρο που περιείχε έπλυνε τα πόδια του Κυρίου δείχνοντας έτσι την αγάπη της και την ευγνωμοσύνης για το Σωτήρα της (Λουκάς Ζ/7: 37). Θα δούμε ένα απλό ραβδί που χρησιμοποίησε ο Μωυσής, για να χωρίσει την Ερυθρά θάλασσα. Ρωτάει ο Θεός το Μωυσή: «τι είναι αυτό που κρατάς στα χέρια σου;» «Μία ράβδος, Κύριε λέει ο Μωυσής» (Έξοδος Δ/4: 2). Αυτή η ράβδος έγινε όργανο πολλών και τεράστιων θαυμάτων του Θεού. Αυτά και πολλά άλλα τέτοια ταπεινά αντικείμενα χρησιμοποίησαν άνθρωποι του Θεού και θριάμβευσαν διά της πίστεως, με τη δύναμη Εκείνου. 

        Η μάχη μεταξύ των Ισραηλιτών και των Χαναναίων προχώρησε και εξελίχτηκε, όπως ακριβώς είχε αποκαλύψει ο Θεός στη Δεββώρα. Απ’ ό,τι είναι γραμμένο μέσα στο λόγο του Θεού δε θα ξεφύγει ούτε ένα «ν» ούτε ένα «σ», τα πάντα θα εκπληρωθούν. Ο Θεός πολέμησε για το λαό Του κατατροπώνοντας τις εχθρικές δυνάμεις, όλες εκείνες τις δυνάμεις που εναντιώνονται στο θέλημά Του. Πάντα ο Θεός ενεργεί με τον ίδιο τρόπο. Ο πόλεμος σήμερα είναι πνευματικός και ο εχθρός με τα στρατεύματά του προσπαθεί να κάνει τον άνθρωπο να αμαρτήσει μέσα στην ψυχή του, γιατί αυτός είναι ο μόνος τρόπος να τον αποκόψει από το Θεό. Η εκκλησία του Χριστού καλείται να αγωνιστεί χωρίς επίγειες δυνάμεις, χωρίς στρατούς ή άρματα, αλλά με τη δύναμη Εκείνου, έχοντας πάντοτε υπόψη ότι «οι μάχες είναι του Κυρίου» (Β΄ Χρονικόν Κ/20: 15). Δε θα λάβει τη νίκη χωρίς μάχη ο λαός του Θεού, θα πολεμήσει, θα διωχτεί, αλλά θα νικήσει. Ο Ουίνστων Τσόρτσιλ, όταν ήταν να βγει η Αγγλία στο Β΄ παγκόσμιο πόλεμο το 1939, σε διάγγελμά του είπε στον Αγγλικό λαό: «Σας υπόσχομαι, ιδρώτα, δάκρυα, λύπη, αίμα, αλλά σας υπόσχομαι και τη νίκη». Ο Θεός που είναι ο Κύριος της ιστορίας μας θα επιτρέψει όλα αυτά να συμβούν και πολλές άλλες δυσκολίες στη ζωή μας, για να φανούν οι δόκιμοι, όμως μας υπόσχεται και τη νίκη. 

     Πάνω στη μάχη και στη σύγχυση ο χειρότερος όλων, ο πιο αδίστακτος δυνάστης του λαού, ο Σισάρα, εγκατέλειψε το στρατό του και διέφυγε από το πεδίο της μάχης με τα πόδια, για να σώσει τη ζωή του, αφήνοντας τους άντρες του να πεθάνουν μέσα στη λάσπη και αφού διάνυσε πολλά χιλιόμετρα από το φόβο του μήπως τον βρουν οι Ισραηλίτες, προχώρησε προς τις σκηνές του Χέβερ, ενός Κεναίου που είχε ξεμακρύνει από τον υπόλοιπο νομαδικό λαό των Κεναίων και είχε κάνει κάποιου είδους συνθήκη με το Βασιλιά των Χαναναίων Ιαβίν (Κριτές Δ/4: 11). Οι Κεναίοι δεν ήταν Εβραίοι, αλλά ήταν Ισμαηλίτες, όμως δεν είχαν σταθεί ποτέ εμπόδιο στην πορεία του λαού Ισραήλ προς τη γη της επαγγελίας. Στο βιβλίο «Α΄ Σαμουήλ» (κεφ. Λ/30, εδ. 29), αναφέρεται ότι ο Δαβίδ έστειλε μέρος από τα λάφυρα που είχε πάρει από τους Αμαληκίτες «σε όσους ήταν στις πόλεις των Κεναίων». Ανάλογα είχε ενεργήσει και ο Σαούλ επειδή είχαν εκδηλώσει στοργική καλοσύνη σε όλους τους γιους του Ισραήλ τον καιρό που ανέβαιναν από την Αίγυπτο (Α΄ Σαμουήλ ΙΕ/15:5,6). 

      Εξαντλημένος ο Σισάρα έφτασε στον καταυλισμό του Χέβερ του Κεναίου, όμως ο Χέβερ δεν ήταν εκεί και συνάντησε τη γυναίκα του την Ιαήλ, η οποία δεν ήταν Ισραηλίτισσα και η οποία τον δέχτηκε, τον έβαλε να ξαπλώσει και τον σκέπασε με μια κουβέρτα. Όταν εκείνος ζήτησε νερό, του έδωσε να πιει γάλα. Αφού τον σκέπασε και πάλι, εκείνος της ζήτησε να σταθεί στην είσοδο της σκηνής, για να τον φυλάει θεωρώντας ότι ήταν ασφαλής ως φιλοξενούμενός της. Ο κουρασμένος και αποκαμωμένος Σισάρα γρήγορα κοιμήθηκε βαθιά. Η Ιαήλ έδρασε γρήγορα και αποφασιστικά. Ήταν συνηθισμένη να καρφώνει πασσάλους σκηνών στο έδαφος, εφόσον ζούσε σε σκηνές. Έτσι λοιπόν πλησίασε αθόρυβα το Σισάρα, αφού πήρε ένα σφυρί, (σύμβολο του λόγου του Θεού) και έναν πάσσαλο της σκηνής τον κάρφωσε διατρυπώντας το κεφάλι του. Όταν έφτασε ο Βαράκ, που τον καταδίωκε, αυτή του έδειξε τον αρχηγό του στρατεύματος νεκρό από το «χέρι γυναίκας», όπως είχε προείπει η Δεββώρα (Κριτές Δ/4: 9 & 17-22). 

                                                                     Επίλογος.

     Στον σημερινό κόσμο οι γυναίκες υφίστανται αδικία, εκμετάλλευση, απαξίωση, βία, εγκλεισμό  και θάνατο. Εντούτοις για τον Θεό άντρες και γυναίκες έχουν ίση αξία και υπόσταση (Ρωμαίους Β/2: 11) με διαφορετικούς ίσως ρόλους (και βιολογικά αν το σκεφτούμε) και κατά περίσταση που ο Θεός  κρίνει. Ο Απ. Παύλος στην επιστολή "προς Γαλάτας" (Γ/3: 27,28) αναφέρει: "επειδή όσοι εβαπτίσθητε εις Χριστόν, Χριστόν ενεδύθητε. Δεν είναι πλέον Ιουδαίος ουδέ Έλλην, δεν είναι δούλος ουδέ ελεύθερος, δεν είναι άρσεν και θήλυ διότι πάντες σεις είσθε εις εν Χριστώ Ιησού".

η Δεββώρα &  η Ιαήλ, 

η Ραάβ (Ιησούς τ. Ναυή, κεφ. Β/2),  

η Αβιγαία (Α' Σαμουήλ, κεφ. ΚΕ/25),  

η παρθένος Μαρία (Λουκάς, κεφ. Α/1).

η Λύδια (Πράξεις ΙΣ/16: 14,15 & 40).  

η Φοίβη (προς Ρωμαίους ΙΣ/16: 1).

η Πρίσκιλλα (Πράξεις, κεφ. ΙΗ/18) και πάρα πολλές άλλες γυναίκες, ανάμεσα στην ιστορία, μας υπενθυμίζουν ότι ο Θεός ευλογεί το ίδιο τους άντρες και τις γυναίκες με προνόμια και ενδείξεις της ιδιαίτερης εμπιστοσύνης και εύνοιας Του. Είναι ζωτικής σημασίας να μην υιοθετήσουμε την αλαζονική προκατάληψη και αρρωστημένη συμπεριφορά κατά των γυναικών, που είναι τόσο κοινά διαδεδομένη σ' αυτό τον κόσμο. Κάποιες κουλτούρες δεν αντέχουν στην "όψη" της γυναίκας και κάποιες άλλες τη "φωνή" της. Και τα δύο είναι ριζωμένα σε θρησκευτικά υπόβαθρα και "κοσμικές  θεωρίες" που εξυπηρετούν...όχι υγιείς καταστάσεις, ακόμη και  στις ημέρες μας.

      Η θαρραλέα πράξη της Ιαήλ εναντίον του εχθρού του Θεού εγκωμιάζεται στον επινίκιο ύμνο της Δεββώρας και του Βαράκ, όπου η Ιαήλ αποκαλείται επίσης «πάρα πολύ ευλογημένη ανάμεσα στις γυναίκες». Από την ημέρα εκείνη οι Ισραηλίτες εξαπέλυαν όλο και πιο ορμητικές επιθέσεις εναντίον του Ιαβίν, ωσότου τον εξουδετέρωσαν (Κριτές Δ/4: 23-24). Μετά απ’ αυτά η χώρα ησύχασε για σαράντα χρόνια (Κριτές Ε/5: 31). 

      

     Μετά τη μάχη η Δεββώρα και ο Βαράκ τραγούδησαν έναν ύμνο, ο οποίος αναφέρεται στο βιβλίο των "Κριτών" (Ε/5: 1-30). O ύμνος της Δεββόρα και του Βαράκ αποτελεί κλαστικό έργο θεόπνευστης λογοτεχνίας. Επειδή ξεκινάει με δοξολογία στον Κύριο. Η Δεββώρα θυμάται την θριαμβευτική πορεία του Κυρίου, όταν οι Ισραηλίτες άφησαν τα όρια της Εδώμ, για να κινηθούν προς τη γη της Επαγγελίας. Κάθε ανθρώπινη αντίσταση ο Κύριος την εξουδετέρωνε με τη δύναμή Του. 

     Στο βιβλίο των «Ψαλμών» ο ποιητής απευθύνεται στο Θεό και του ζητάει να πράξει εναντίον των εχθρών των Ισραηλιτών, όπως έπραξε ενάντια στους Μαδιανίτες και στους αρχηγούς τους, Ωρήβ και Ζηβ και στους βασιλιάδες τους, Ζεβεέ και Σαλμανά, καθώς και ενάντια στο Χαναναίο στρατηγό Σισάρα και το βασιλιά Ιαβείν στην Αενδώρ κοντά στο χείμαρρο Κεισών (Ψαλμός ΠΓ/83). 

     Σύμφωνα με τους υπολογισμούς των χρονολογιών της Παλαιάς Διαθήκης ο Δεββώρα και ο Βαράκ κυβέρνησαν τους Ισραηλίτες περίπου από το 1261 έως το 1222 π.Χ. για σαράντα ολόκληρα χρόνια. ---

"τι ωφελείται ο άνθρωπος...".

      Ευαγγέλιον «κατά Μάρκον», κεφ. Η/8, εδ. 36, 37. 

    "Επειδή τι θέλει ωφελήσει τον άνθρωπον, εάν κερδίσει τον κόσμον όλον και ζημιωθεί την ψυχήν αυτού; Η τι θέλει δώσει ο άνθρωπος εις ανταλλαγήν της ψυχής αυτού;"

      Ευαγγέλιον «κατά Λουκάν», κεφ. Θ/9, εδ. 25. 

   "Επειδή τι ωφελείται ο άνθρωπος, εάν κερδίσει τον κόσμον όλον, εαυτόν δε απωλέσει ή ζημιωθεί;"   

         ΣΧΟΛΙΑ: 

    O Κύριος καθώς βρίσκεται στην Καισάρεια Φιλίππου [η πόλη είχε κτιστεί από τον Φίλιππο Τετράρχη ή Ηρώδη Φίλιππο Β’] βόρεια της Παλαιστίνης, κάνει μια υποθετική ερώτηση προς τους μαθητές Του: «Τι όφελος θα έχει ένας άνθρωπος, εάν κερδίσει τον κόσμον όλον, όμως χάσει την ψυχή του;» Λέγω υποθετική, γιατί ποιος μπορεί να κερδίσει όλο τον κόσμο; Όμως και αν αυτό ήταν δυνατόν, ο άνθρωπος που θα το επιτύχει στην πραγματικότητα δε θα έχει ωφεληθεί για πάντα. Ρίχνοντας μια ματιά γύρω μας, παρατηρούμε πόσο μεγάλη αβεβαιότητα υπάρχει στα πράγματα τούτης της ζωής. Ας παρατηρήσουμε μερικά απ’ αυτά: 

     Ο πλούτος πόσο εύκολα μπορεί να χαθεί από τα χέρια του πλουσίου. Πόσο φτωχός πέθανε ο Ωνάσης! Είχε πει προς τους γιατρούς όλου κόσμου: «Σας χαρίζω όλο τον πλούτο μου, για να μου κάνετε το παιδί μου καλά». Πόσοι το επανέλαβαν ανάμεσα στους αιώνες με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, όμως μάταια. Ακόμα ο πλέον γνωστός και παροιμιώδης για τον πλούτο του, ο αρχαίος βασιλιάς της Λυδίας Κροίσος (596 – 546 π.Χ.), του οποίου το ανάκτορο ήταν το θησαυροφυλάκιο της αρχαιότητας, αναγκάστηκε να παραδώσει όλα τα αμύθητα πλούτη του στο νικητή βασιλιά των Περσών τον Κύρο Β', το Μέγα, και μάλιστα θεώρησε πολύ τυχερό τον εαυτόν του που μπόρεσε και σώθηκε την τελευταία στιγμή από οδυνηρό θάνατο. Πολλές φορές ο πλούτος, ενώ φαίνεται να εξασφαλίζει αγαθά και ανέσεις, γίνεται τύραννος του ανθρώπου από την φροντίδα που απαιτείται για τη διατήρησή του, τις ανησυχίες και τους φόβους αυτού που τον κατέχει. 

    Η δόξα ενός μεγάλου και τιμημένου ανδρός μπορεί να αμαυρωθεί ή και να λησμονηθεί. Στην επιστολή «Α’ Πέτρου» (κεφ. Α/1, εδ. 24) αναφέρεται: «Πάσα σαρξ είναι ως χόρτος, και πάσα δόξα ανθρώπου ως άνθος χόρτου. Εξηράνθη ο χόρτος, και το άνθος αυτού εξέπεσεν». Πόσο χαρακτηριστικά είναι τα λόγια που ακούγονται κατά την νεκρώσιμη ακολουθία: «Πάντα ματαιότης τα ανθρώπινα, όσα ουκ υπάρχει μετά θάνατον. Ου παραμένει ο πλούτος ου συνοδεύει η δόξα. Επελθών γαρ ο θάνατος ταύτα πάντα εξηφάνισται». 

      Οι φίλοι μπορεί να αποστατήσουν, να μας εγκαταλείψουν και να γίνουν ανηλεείς εχθροί. 

     Η ευτυχία, η χαρά, πόσο δύσκολα μπορούν να επιτευχθούν και πόσο εύκολα μπορούν να χαθούν μέσα στη διάρκεια της ανθρώπινη ζωής. Πόσο φθαρτά, αβέβαια και ευμετάβλητα είναι τα πράγματα τούτης της ζωής! Στο τέλος όλοι μοιραία θ’ ακολουθήσουμε τον ίδιο δρόμο. Και ο πλουσιότερος και ο ισχυρότερος και ο ενδοξότερος άνθρωπος θα υποκύψει στη κοινή μοίρα όλων των θνητών, που είναι ο θάνατος. Έτσι όπως κάποτε ήρθε γυμνός σ’ αυτόν τον κόσμο, κατά τον ίδιο ακριβώς τρόπο θα φύγει απ’ αυτόν. 

     Ο άνθρωπος πολλές φορές αυταπατάται από τη ματαιότητα και την προσωρινότητα της ζωής. Στον «Ψαλμό» (ΜΘ/49: 11) αναφέρεται: «ο εσωτερικός λογισμός των ανθρώπων είναι, ότι οι οικογένειές τους θα υπάρχουν παντοτινά, τα σπίτια τους θα παραμένουν σε γενεά και γενεά…..». Σε πλήρη αντίθεση με όλα αυτά ο Λόγος του Θεού έρχεται να μας υπενθυμίσει: «Οι ημέρες τού ανθρώπου είναι σαν το χορτάρι σαν το άνθος τού χωραφιού, έτσι ανθίζει επειδή, ο άνεμος περνάει από πάνω του και δεν υπάρχει πλέον και ο τόπος του δεν τον γνωρίζει πλέον» (ψαλμός ΡΓ/103: 15). 

    Πολλοί άνθρωποι, «κατά κόσμον μεγάλοι», πέρασαν απ’ αυτή τη ζωή. Βασιλιάδες, κατακτητές, μεγιστάνες του πλούτου, όλοι αυτοί σήμερα δεν υπάρχουν και πάρα πολλούς απ’ αυτούς ο τόπος δεν τους γνωρίζει πλέον. Παρά τα πλούτη και τη δύναμή τους, η ψυχή τους ποτέ δε γέμισε, ποτέ δεν ένιωσε πληρότητα και απόλυτη ικανοποίηση. Ο μεγάλος φυσικός και μαθηματικός Πασκάλ (1623 – 1662) μας δίνει την εξήγηση: «η ψυχή του ανθρώπου είναι ένα άπειρο και ότι μόνον με ένα άλλο άπειρο, που είναι ο Θεός μπορεί να γεμίσει». Μπορεί ο άνθρωπος να «γκρεμίζει» και να «χτίζει» καινούργιες αποθήκες (Λουκάς ΙΒ/12: 18), καθώς όσο μεγάλες και αν είναι πάντα μικρές θα του φαίνονται, με αποτέλεσμα να αναλώνεται σ’ έναν αέναο αγώνα δρόμου «γκρεμίσματος και κτισίματος», όμως η ψυχή του παραμένει ανικανοποίητη. 

     Ένα πρόσωπο που προσπάθησε να κερδίσει τον κόσμο όλο, που γεύτηκε κάθε ηδονή και κάθε ευχαρίστηση, που απόλαυσε τα πάντα χωρίς μέτρο και φειδώ, ήταν ο βασιλιάς του Ισραήλ Σολομώντας (965 – 928 π.Χ.). Ας δούμε τι αναφέρει ο ίδιος για το ποιο ήταν το όφελος απ’ όλη τη δόξα, τον πλούτο, τις τιμές, που απόλαυσε. 

      «Εγώ είπα μέσα στην καρδιά μου: Έλα τώρα να σε δοκιμάσω με ευφροσύνη, και εντρύφα σε αγαθά και να, και τούτο ματαιότητα. Είπα για το γέλιο: Είναι μωρία και για τη χαρά: Τι ωφελεί αυτή; Σκέφθηκα μέσα στην καρδιά μου, να ευφραίνω τη σάρκα μου με κρασί, ενώ η καρδιά μου ασχολείτο ακόμα με τη σοφία και να κρατήσω τη μωρία, μέχρις ότου δω τι είναι το αγαθό στους γιους των ανθρώπων, για να το πράττουν κάτω από τον ουρανό όλες τις ημέρες τής ζωής τους. Έκανα μεγάλα πράγματα για τον εαυτό μου έκτισα για τον εαυτό μου σπίτια φύτεψα για τον εαυτό μου αμπελώνες. Έκανα για τον εαυτό μου κήπους και πάρκα, και φύτεψα σ' αυτά κάθε είδος καρποφόρα δέντρα. Έκανα για τον εαυτό μου δεξαμενές νερών, ώστε απ' αυτές να ποτίζω το άλσος, που ήταν κατάφυτο από δέντρα. Απέκτησα δούλους και δούλες, και είχα δούλους που γεννήθηκαν μέσα στο σπίτι μου ακόμα, απέκτησα αγέλες και κοπάδια περισσότερα από όλους εκείνους που υπήρξαν πριν από μένα στην Ιερουσαλήμ. Συγκέντρωσα στον εαυτό μου και ασήμι και χρυσάφι, και εκλεκτά κειμήλια βασιλιάδων και τόπων· απέκτησα για τον εαυτό μου τραγουδιστές και τραγουδίστριες, και τα εντρυφήματα των γιων των ανθρώπων, κάθε είδος από παλλακίδες. Και μεγαλύνθηκα και αυξήθηκα περισσότερο από όλους εκείνους που υπήρξαν πριν από μένα στην Ιερουσαλήμ και η σοφία μου έμενε μέσα μου. Και κάθε τι που ζήτησαν τα μάτια μου, δεν το αρνήθηκα σ' αυτά δεν εμπόδισα την καρδιά μου από κάθε ευφροσύνη, επειδή η καρδιά μου ευφραινόταν σε όλους τούς μόχθους μου· κι αυτό ήταν η μερίδα μου από ολόκληρο τον μόχθο μου. 

        Και εγώ παρατήρησα σε όλα τα έργα μου, που έκαναν τα χέρια μου, και σε κάθε μόχθο που μόχθησα, και δες, τα πάντα ματαιότητα, και θλίψη πνεύματος, και κανένα όφελος κάτω από τον ήλιο» (Εκκλησιαστής Β/2: 1–11). Αυτό ήταν ο συμπέρασμα που έβγαλε ο σοφός Σολομώντας από τις πλούσιες εμπειρίες της ζωής του: «ουδέν όφελος υπό τον ήλιον». 

      Ο άνθρωπος μπορεί να χάσει ό,τι απέκτησε σ’ αυτή τη ζωή και κάτω από ορισμένες συνθήκες μπορεί να τ’ αποκτήσει και πάλι ή ν’ ανακτήσει ένα μέρος αυτών, όμως, «αν ζημιωθεί την ψυχήν αυτού», τι μπορεί να κάνει, πόσο μεγάλη θα είναι η ζημιά που θα υποστεί; Στην τραγική αυτή περίπτωση η ζημιά που θα υποστεί είναι ανυπολόγιστη, αιώνια, γιατί ανυπολόγιστη είναι η αξία της ψυχής του. Αν θέλουμε να εκτιμήσουμε την αξία μιας ανθρώπινης ψυχής δε μπορεί παρά να σκεφτούμε ότι για να τη σώσει ο Χριστός, άφησε το θρόνο Του στον ουρανό, που ήταν στα δεξιά του Πατέρα Θεού, «εαυτόν εκένωσε λαβών δούλου μορφήν, γενόμενος όμοιος με τους ανθρώπους» (Φιλιππησίους Β/2: 7) και αφού έγινε «όμοιος με ημάς, παρ’ εκτός αμαρτίας», λοιδορήθηκε, βασανίστηκε, πέθανε πάνω στο σταυρό. Ο Πατέρας Θεός, μία και μοναδική φορά στην παγκόσμια ιστορία, απέστρεψε το Άγιο Πρόσωπό Του από το ματωμένο Πρόσωπο του Υιού Του, καθώς πάνω στο σταυρό ο αναμάρτητος Υιός ήταν «φορτωμένος» με όλες τις αμαρτίες όλου του κόσμου, όλων των εποχών. Αναστήθηκε από τους νεκρούς την τρίτη ημέρα «κατά τας Γραφάς» και σύμφωνα με τον αιώνιο λόγο Του θα έρθει και πάλι ως Βασιλιάς, για να παραλάβει όλες εκείνες τις ψυχές που Τον περιμένουν για σωτηρία, δηλ. την απολύτρωση από την παρουσία της αμαρτίας. «ούτω και ο Χριστός, άπαξ προσφερθείς διά να σηκώσει τας αμαρτίας πολλών, θέλει φανεί εκ δευτέρου χωρίς αμαρτίας εις τους προσμένοντας αυτόν διά σωτηρίαν» (Εβραίους Θ/9: 28). Πόσο στοίχησε το σωτήριο Έργο του Χριστού και στον Πατέρα, αλλά και στον Υιό δε μπορεί το πεπερασμένο ανθρώπινο μυαλό να το συλλάβει. 

      Σύμφωνα με το λόγο του Θεού ο άνθρωπος αποτελείται από πνεύμα, ψυχή και σώμα. Πολύ συχνά γίνεται σύγχυση μεταξύ του ανθρώπινου πνεύματος και της ψυχής, όμως δεν είναι το ίδιο και ο λόγος του Θεού στην επιστολή «προς Εβραίους» (Δ/4: 12) μας το διευκρινίζει: «Διότι ο λόγος του Θεού είναι ζων και ενεργός και κοφτερότερος υπέρ πάσαν δίστομον μάχαιραν και διέρχεται μέχρι διαιρέσεως ψυχής τε και πνεύματος, αρμών τε και μυελών, και διερευνά τους διαλογισμούς και τας εννοίας της καρδίας». 

      Η ψυχή αποτελεί ουσιαστικά την προσωπικότητά μας, είναι ο ίδιος ο εαυτός μας. Λέγοντας «εγώ», δεν εννοούμε το σώμα μας, το οποίο φθείρεται και καταλήγει στον τάφο, αλλά την ψυχή που βρίσκεται μέσα μας και κυβερνά αυτό, που ωθεί το σώμα σε πράξεις και έχει όλη την ευθύνη γι’ αυτές. Η ψυχή είναι «η πνοή του Θεού», μια πνοή που κρατάει το σώμα ζωντανό και δυνατό. Από την υγεία της ψυχής μας εξαρτάται και η υγεία του σώματός μας. Στο βιβλίο της «Γένεσης» (Β/2: 7) διαβάζουμε: «Και έπλασε Κύριος ο Θεός τον άνθρωπον από χώματος εκ της γης και ενεφύσησεν εις τους μυκτήρας αυτού πνοήν ζωής, και έγεινεν ο άνθρωπος εις ψυχήν ζώσαν». Η ψυχή είναι το μέσον δια του οποίου ο αιώνιος λόγος του Θεού εισχωρεί στην καρδιά του ανθρώπου (Εβραίους Δ/4: 12). Δεν είναι μία βιολογική ενέργεια, αλλά ως «πνοή του Θεού» είναι αθάνατη, δε φθείρεται, δε χάνεται, δε διαλύεται μετά από το χωρισμό από το σώμα, αλλά εξακολουθεί να υπάρχει αιώνια, γιατί αιώνιος είναι Αυτός που τη χορήγησε. Το θέμα είναι μετά απ’ αυτή την πρόσκαιρη ζωή, που θα βρεθεί στην αιωνιότητα; Θα βρεθεί κοντά στο Θεό ή μακριά απ’ Αυτόν, που είναι αιώνια κόλαση; 

     Πώς και με ποιον τρόπο ο άνθρωπος μπορεί να απωλέσει την ψυχή του; Κάθε ψυχή είναι ένοχη μπροστά στη δικαιοσύνη του Θεού, εξαιτίας της αμαρτίας με την οποία γεννιέται ο άνθρωπος, καθώς και όλων αυτών που προστίθενται στην πορεία της ζωής του. Ο λόγος του Θεού αναφέρει ότι η ανθρώπινη ψυχή χρειάζεται εξιλέωση (Λευιτικό ΙΖ/17: 11). Ο Θεός περιμένει τον άνθρωπο μέχρι την τελευταία στιγμή της ζωής του να μετανοήσει για την αμαρτωλή ζωή του, ν’ αποβλέψει με πίστη στον Ιησού Χριστό, που είναι ο Κεχρησμένος Σωτήρας τ’ ουρανού, που είναι το μοναδικό Πρόσωπο που μπορεί να την καθαρίσει και να την σώσει αιώνια. «δεν υπάρχει δι' ουδενός άλλου η σωτηρία διότι ούτε όνομα άλλο είναι υπό τον ουρανόν δεδομένον μεταξύ των ανθρώπων, διά του οποίου πρέπει να σωθώμεν» (Πράξεις Δ/4: 12). Χρειάζεται ο άνθρωπος να πιστέψει στο τέλειο και ολοκληρωμένο Έργο της Σωτηρίας που έκανε ο Ιησούς Χριστός πάνω στο σταυρό για την απελευθέρωση των ανθρώπων από την απώλεια και τον αιώνιο θάνατο. Είναι τόσο σημαντικό για το Θεό να μη χαθεί μία ψυχή, που ο Χριστός πέθανε πάνω στο σταυρό για τον καθένα ξεχωριστά και γι’ αυτό καλεί τον καθένα ξεχωριστά, προσωπικά, για να τον σώσει. 

      Η ψυχή που θα απορρίψει σ’ αυτήν τη ζωή την πρόσκληση της αγάπης του Θεού, που θα «αμελήσει μια τόσο μεγάλη σωτηρία;» (Εβραίους Β/2: 3) είναι καταδικασμένη να ζήσει αιώνια μακριά από το Θεό. Στην επιστολή «προς Ρωμαίους» (Σ/6: 23) αναφέρεται: «Διότι ο μισθός της αμαρτίας είναι θάνατος, το δε χάρισμα του Θεού ζωή αιώνιος διά Ιησού Χριστού του Κυρίου ημών». Αντίθετα η ψυχή που θα δεχτεί το δώρο της «χάρης του Θεού» (Εφεσίους Β/2: 8), θα λάβει συγχώρηση και θα ζήσει αιώνια κοντά Του. «Εις βοσκάς χλοεράς με ανέπαυσεν εις ύδατα αναπαύσεως με ωδήγησεν» (ψαλμός ΚΓ/23: 2). 

     Ο Θεός καθώς αγωνιά για τη σωτηρία της ψυχής του ανθρώπου, παραγγέλλει δια του προφήτου «Ιεζεκιήλ» (ΛΓ/33: 11): «Πες τους: Ζω εγώ, λέει ο Κύριος ο Θεός, δεν θέλω τον θάνατο του αμαρτωλού, αλλά να επιστρέψει ο ασεβής από τον δρόμο του, και να ζει επιστρέψτε, επιστρέψτε από τους πονηρούς σας δρόμους γιατί να πεθάνετε;» Ο Θεός δε θέλει το θάνατο του αμαρτωλού. Αυτή είναι μια μεγάλη και αιώνια αλήθεια της Βίβλου. Μισεί την αμαρτία αλλά αγαπάει τον αμαρτωλό και τον περιμένει να επιστρέψει με μετάνοια κοντά Του. Καθώς εργάζεται για τη σωτηρία μας εφευρίσκει τρόπους συμφιλίωσης με τον αμαρτωλό άνθρωπο με σκοπό να τον σώσει αιωνίως. Στο βιβλίο «Β’ Σαμουήλ» (ΙΔ/14: 14) διαβάζουμε: «Επειδή, αναπόφευκτα θα πεθάνουμε, και είμαστε σαν το χυμένο νερό επάνω στη γη, που δεν μαζεύεται ξανά και ο Θεός δεν θέλει να χαθεί μια ψυχή, αλλ' εφευρίσκει μέσα, ώστε ο εξόριστος να μη μένει εξωσμένος απ' αυτόν». 

     Συνεπώς, για να βρει ανάπαυση η ψυχή μας θα πρέπει να στραφεί στον Ιησού Χριστό «κατά Ματθαίον» (ΙΑ/11: 29). Η αιώνια κόλαση στην οποία θα οδηγηθεί η ψυχή, που δεν θα μετανοήσει, που δε θα δεχτεί να συμφιλιωθεί με το Θεό σ’ αυτή τη ζωή είναι να θυμάται τις πολλές ευκαιρίες που ο Θεός της έδωσε για να μετανοήσει καθώς και ότι ο χρόνος που της δόθηκε για τακτοποίηση της αμαρτίας της και συνδιαλλαγής με το Θεό, έχει οριστικά και αμετάκλητα παρέλθει. Με πόνο θα θυμάται ότι, καθώς στάθμισε τα πράγματα στη ζωή της, επέλεξε να ζήσει σύμφωνα με την επιθυμία του κόσμου (Α’ Ιωάννου Β/2: 16) και προτίμησε τυφλωμένη από τον εχθρό της ψυχής, να κερδίσει ό,τι μπορούσε απ’ αυτόν τον μάταιο κόσμο, παρά να συνδιαλλαγεί με το Θεό και να υποταχθεί στο θέλημά Του. Ο Θεός μέσω του προφήτη «Ιεζεκιήλ» (ΙΗ/18: 4) παραγγέλλει: «ψυχή η αμαρτήσασα αυτή θέλει αποθάνει». Το αποτέλεσμα της αμαρτίας είναι αιώνιος πνευματικός θάνατος, που σημαίνει αιώνια ζωή μακριά από την παρουσία του Θεού. Ο Απόστολος «Ιάκωβος» (Α/1: 13-15) μας διευκρινίζει: «η επιθυμία αφού συλλάβει, γεννά την αμαρτίαν, η δε αμαρτία εκτελεσθείσα γεννά τον θάνατον». 

       Καθημερινά γύρω μας διεξάγεται ένας πόλεμος. Ο Θεός αγωνίζεται, για να σώσει μία ψυχή, ενώ ο διάβολος, ως ανθρωποκτόνος που είναι, αγωνίζεται για να την καταστρέψει. Στην επιστολή «Α’ Πέτρου» (Ε/5: 8) αναφέρεται: «Εγκρατεύθητε, αγρυπνήσατε διότι ο αντίδικός σας διάβολος ως λέων ωρυόμενος περιέρχεται ζητών τίνα να καταπίη». Αυτή είναι η μία όψη με την οποία παρουσιάζεται ο εχθρός για να πλανήσει μία ψυχή. Η άλλη όψη, που είναι και η πλέον συνήθης, είναι «ως άγγελος φωτός» (Β’ Κορινθίους ΙΑ/11: 14). Η προσπάθειά του είναι να πλανήσει «ακόμα και τους εκλεκτούς» (Ματθαίος ΚΔ/24: 24). Ανέκαθεν ήταν ανθρωποκτόνος και πατέρας του ψεύδους. «Εκείνος ήτο απ' αρχής ανθρωποκτόνος και δεν μένει εν τη αληθεία, διότι αλήθεια δεν υπάρχει εν αυτώ όταν λαλή το ψεύδος, εκ των ιδίων λαλεί, διότι είναι ψεύστης και ο πατήρ αυτού του ψεύδους» (Ιωάννης Η/8: 44). Γι’ αυτό χρειάζεται ο πιστός άνθρωπος να βρίσκεται σε εγρήγορση, σε αγώνα καθημερινό με τα πάθη και τις αδυναμίες του και πάνω απ’ όλα να προσεύχεται και να εντρυφά κάθε στιγμή στον αιώνιο και αψευδή Λόγο του Θεού. Ο Λόγος του Θεού δεν είναι ανθρώπινη γραφή, όπως πολλοί αφελείς υποστηρίζουν, αλλά είναι «λόγοι ζωής αιωνίου» (Ιωάννης Σ/6: 68), «είναι δύναμις Θεού προς σωτηρίαν εις πάντα τον πιστεύοντα» (Ρωμαίους Α/1: 16). 

       Η προτροπή του Κυρίου μας είναι: «Εισέλθετε διά της στενής πύλης διότι πλατεία είναι η πύλη και ευρύχωρος η οδός η φέρουσα εις την απώλειαν, και πολλοί είναι οι εισερχόμενοι δι' αυτής, επειδή στενή είναι η πύλη και τεθλιμμένη η οδός η φέρουσα εις την ζωήν, και ολίγοι είναι οι ευρίσκοντες αυτήν» (Ματθαίος Ζ/7: 13,14). Πολλοί είναι αυτοί που χάνονται, γιατί ο δρόμος που οδηγεί στο χαμό είναι ευρύχωρος, εύκολος, απολαυστικός για τη σάρκα του ανθρώπου. Γι’ αυτό ακριβώς ο Λόγος του Θεού μας προτρέπει: «μετά φόβου και τρόμου εργάζεσθε την εαυτών σωτηρίαν» (Φιλιππησίους Β/2: 12). 

       Επίσης ο Λόγος του Θεού μας επισημαίνει κατά ιδιαίτερα αυστηρό τρόπο, ότι θα πρέπει να είμαστε προσεκτικοί, ώστε να μη σκανδαλίσουμε μία ψυχή και γίνουμε αιτία να οδηγηθεί στην αιώνια απώλεια. «όστις όμως σκανδαλίση ένα των μικρών τούτων των πιστευόντων εις εμέ, συμφέρει εις αυτόν να κρεμασθή μύλου πέτρα επί τον τράχηλον αυτού και να καταποντισθή εις το πέλαγος της θαλάσσης» (Ματθαίος ΙΗ/18: 6). Όταν ο Θεός θυσίασε τον Υιόν Του για να σώσει κάθε ψυχή, ας προσέξουμε μήπως εμείς με τη ζωή ή τα λόγια μας την σκανδαλίσουμε την πολύτιμη αυτή ψυχή και γίνουμε αιτία αιώνιας απώλειάς της. 

     Δυστυχώς στις ημέρες μας ο σύγχρονος, «πολιτισμένος» άνθρωπος έχει χάσει την αξία της ψυχής του και την ξεπουλάει με φθηνά και εφήμερα ανταλλάγματα. Όταν ο Κολόμβος ανακάλυψε την Αμερική, οι ιθαγενείς Ινδιάνοι προσέφεραν το χρυσό που κατείχαν, για να αγοράσουν πούλιες και καθρεφτάκια, πάνω στα οποία έλαμπαν τα χρώματα της ίριδας και τους εντυπωσίαζαν. Προσέφεραν το πολυτιμότερο για το τίποτα και μάλιστα ήταν και πολύ ενθουσιασμένοι για την ανταλλαγή αυτή. 

      Ας είμαστε προσεκτικοί στην καθημερινή μας ζωή. Ας φωτίζουμε την ψυχή μας με την προσευχή, ας την καθαρίζουμε με την ειλικρινή καθημερινή μας μετάνοια και ας την ενισχύουμε με την πίστη μας, επειδή «τι γαρ ωφελήσει άνθρωπον εάν κερδίσει τον κόσμον όλον και ζημιωθεί την ψυχήν αυτού;» .---

ΨΑΛΜΟΣ Β / 2.

      «Και πάντες δε οι θέλοντες να ζώσιν ευσεβώς εν Χριστώ Ιησού θέλουσι διωχθεί» (Β’ Τιμοθέου Γ/3: 12). 

      «Τη διεθνή κοινή γνώμη ξένισε αλλά και συγκλόνισε η πολύκροτη δίκη της Πάϊβι Ρασανέν. Δεν έλαβε χώρα σε μια ανελεύθερη, θεοκρατική μοναρχία αλλά στη Φινλανδία. Σε μια κοινωνία πλουραλιστική, σε μια χώρα ευρωπαϊκή, δημοκρατική με ένα λαμπρό χριστιανικό παρελθόν. Είναι αδιανόητο στον 21ο αιώνα, να διώκεται η ελευθερία του λόγου, να ασκείται λογοκρισία, να απαγορεύεται η διακήρυξη των Βιβλικών αληθειών, να ποινικοποιείται η χριστιανική αντίληψη για τη σεξουαλικότητα και το γάμο. Η κατηγορούμενη Πάϊβι Ρασανέν είναι διακεκριμένη πολιτικός, επί τέσσερα χρόνια υπουργός των εσωτερικών, αρχηγός κόμματος, γιατρός στο επάγγελμα, μητέρα πέντε παιδιών. «Το έγκλημά της» ήταν ένα tweet: Μια διαμαρτυρία της προς την κρατική εκκλησία και μια βιβλική περικοπή από την επιστολή προς Ρωμαίους 1:23 που αναφέρεται στην ομοφυλοφιλία. Η εν λόγω δημοσίευση πυροδότησε μια εξονυχιστική έρευνα της αστυνομίας στο παρελθόν της πολιτικού. Αποκάλυψε δε πως 20 χρόνια πριν,(!) είχε δημοσιεύσει ένα εκτενές φυλλάδιο στο οποίο διατύπωνε με τρόπο ευπρεπή, την βιβλική άποψη για το ως άνω θέμα. Επιπρόσθετα ήρθε στο φως και μια παλιά ραδιοφωνική ομιλία της με ανάλογο περιεχόμενο. Τα τελευταία δύο χρόνια η Paivi Räsänen, κλήθηκε πολλές φορές από την αστυνομία για να ανακριθεί για τις χριστιανικές της πεποιθήσεις και για τον τρόπο με τον οποίο κατανοεί και ερμηνεύει τη Βίβλο. Η ετυμηγορία του δικαστηρίου αναμένεται τον επόμενο μήνα. Ενδέχεται η πρώην υπουργός να υποστεί ποινή φυλάκισης δύο ετών». (πηγή: internet  Paivi Rasanen).

       ΨΑΛΜΟΣ Β / 2 .     (πρώτος Μεσσιανικός Ψαλμός, του Δαβίδ). 

         ΣΧΟΛΙΑ:

     Τις μέρες που ζούμε ο Λόγος του Θεού τις χαρακτηρίζει «καιρούς χαλεπούς» (Β’ Τιμόθεον Γ/1: 1). Είναι μέρες αθεΐας, ειδωλολατρίας, αντίχριστων θεωριών, θρησκειών παγανισμού, μαγείας και τα όμοια αυτών. Τούτες τις δύσκολες μέρες ο δεύτερος ψαλμός, που είναι γραμμένος από το Δαβίδ πριν από 3.000 χρόνια και ο οποίος έχει χαρακτηριστεί ως «μεσσιανικός» [ψαλμός που αναφέρεται δηλ. στον ερχομό του Μεσσία Χριστού], είναι περισσότερο επίκαιρος από κάθε άλλη φορά. Στο ποίημα αυτό ο Δαβίδ ομιλεί για τον εαυτόν του ως κεχρησμένο βασιλιά του Ισραήλ και προφητικά αναφέρεται στον «Υιό Δαβίδ» τον Κύριο Ιησού Χριστό, που θα ερχόταν μια μέρα, για να νικήσει τον Άδη και το θάνατο (Αποκάλυψη Α/1: 18), Εκείνον τον Οποίο με τόσο πάθος ο εχθρός πολέμησε και Τον οδήγησε πάνω στο σταυρό. Διερωτάται ο ψαλμωδός:

1. Διά τι εφρύαξαν τα έθνη και οι λαοί εμελέτησαν μάταια; 

2. Παρεστάθησαν οι βασιλείς της γης, και οι άρχοντες συνήχθησαν ομού, κατά του Κυρίου, και κατά του χριστού αυτού, λέγοντες, 

3. Ας διασπάσωμεν τους δεσμούς αυτών, και ας απορρίψωμεν αφ' ημών τας αλύσεις αυτών. 

    Τη φράση «φρύαγμα», που υιοθέτησε αρχικά η μετάφραση των 0΄ (εβδομήκοντα) καθώς και η μετάφραση του Ν. Βάμβα, σημαίνει: «Ισχυρός βρυχηθμός», σημαίνει ότι εξοργίζομαι με μανία, γίνομαι έξαλλος, εκφράζομαι έξω από κάθε λογική σκέψη. Χαρακτηριστική είναι η φράση: «φρύαξε από το κακό του». 

     Πέραν όμως από τη «Μεσσιανική» φύση του συγκεκριμένου ψαλμού, ο Δαβίδ, δια Πνεύματος Αγίου διαβλέπει και προαναγγέλλει μια παγκόσμια αποστασία, βασιλέων, αρχόντων, εθνών και λαών. Όλοι αυτοί που θα αποτελούν έναν κοινό συνασπισμό, θα είναι αντίθετοι με το θέλημα του Θεού και θα πολεμούν κάθε αρχή και κάθε νόμο που έχει θέσει ο Δημιουργός, μέσα στον αιώνιο Λόγο Του. Παρατηρούμε στις ημέρες μας να θεσπίζονται νόμοι από τα κοινοβούλια των κρατών και τους «σοφούς του αιώνος τούτου» (Α’ Κορινθίους Α/1: 27), με τους οποίους άνθρωποι "διεφθαρμένοι τον νούν, αδόκιμοι εις την πίστιν" (Β' Τιμοθέου Γ/3: 8) νομιμοποιούν τη διαφθορά -  αμαρτία και προβάλουν χωρίς αιδώ κάθε είδους διαστροφή και όλα αυτά - όπως ψευδώς διατείνονται - προκειμένου να διαφυλάξουν δήθεν τα δικαιώματα, τις "ιδιαιτερότητες" και την ελευθερία επιλογής των ανθρώπων. Καθώς ατενίζουμε τον παγκόσμιο χάρτη, διαπιστώνουμε πόσο επίκαιρα είναι στις ημέρες μας τα λόγια του Απ. Παύλου: «Που ο σοφός; πού ο γραμματεύς; πού ο συζητητής του αιώνος τούτου; δεν εμώρανεν ο Θεός την σοφίαν του κόσμου τούτου;» (Α’ Κορινθίους Α/1: 20). Ο άνθρωπος μακριά από το Θεό έχει μωραθεί, έχει εκτραπεί εντελώς. 

     Καθώς ο απόστολος νουθετεί τον νεαρό Τιμόθεο στην πίστη του Χριστού, αναφέρει: «Το δε Πνεύμα ρητώς λέγει ότι εν υστέροις καιροίς θέλουσιν αποστατήσει τινές από της πίστεως, προσέχοντες εις πνεύματα πλάνης και εις διδασκαλίας δαιμονίων» (Α’ Τιμοθέου Δ/4: 1). Επίσης «Διότι θέλει ελθεί καιρός ότε δεν θέλουσιν υποφέρει την υγιαίνουσαν διδασκαλίαν, αλλά θέλουσιν επισωρεύσει εις εαυτούς διδασκάλους κατά τας ιδίας αυτών επιθυμίας, γαργαλιζόμενοι την ακοήν» (Β’ Τιμοθέου Δ/4: 3). 

    Ολόκληρος ο κόσμος έχει μετατραπεί στην κυριολεξία σ’ ένα «απέραντο φρενοκομείο». Γιατί αυτή η απερίγραπτη κατάσταση; Όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας δεν είναι τίποτα άλλο από τα αποτελέσματα μιας τραγικής απόφασης, ατομικής και συλλογικής που διαχρονικά έλαβε ο άνθρωπος: «….Δεν θέλομεν τούτον να βασιλεύσει εφ' ημάς…» (Λουκάς ΙΘ/19: 14). Μέσα στην επιμονή των ανθρώπων και την άρνησή τους «καθώς απεδοκίμασαν το να έχωσιν επίγνωσιν του Θεού, παρέδωκεν αυτούς ο Θεός εις αδόκιμον νούν, ώστε να πράττωσι τα μη πρέποντα» (Ρωμαίους Α/1: 28). Τα αποτελέσματα τα βλέπουμε και τα ακούμε καθημερινά: Αίμα, δάκρυ, πόνος, εκμετάλλευση, καταπίεση, εξαθλίωση σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης. Παντού ακούγονται τα τύμπανα του πολέμου και οι άνθρωποι «αποψυχούν εκ του φόβου και προσδοκίας των επερχομένων δεινών εις την οικουμένην» (Λουκάς ΚΑ/21: 26). Και ενώ γίνονται συζητήσεις επί συζητήσεων και όλοι ελπίζουν και μιλούν για ειρήνη & ασφάλεια, νέες εστίες πολέμου δημιουργούνται. Πόσο χαρακτηριστικά είναι τα λόγια του Απ. Παύλου: «Επειδή όταν λέγωσιν, ειρήνη και ασφάλεια, τότε επέρχεται επ' αυτούς αιφνίδιος όλεθρος, καθώς αι ωδίνες εις την εγκυμονούσαν, και δεν θέλουσιν εκφύγει» (Α’ Θεσσαλονικείς Ε/5: 3). 

     Ο Απ. Παύλος επισημαίνει στον Τιμόθεο: «Γίνωσκε δε τούτο, ότι εν ταις εσχάταις ημέραις θέλουσιν ελθεί καιροί κακοί διότι θέλουσιν είσθε οι άνθρωποι φίλαυτοι, φιλάργυροι, αλαζόνες, υπερήφανοι, βλάσφημοι, απειθείς εις τους γονείς, αχάριστοι, ανόσιοι, άσπλαγχνοι, αδιάλλακτοι, συκοφάνται, ακρατείς, ανήμεροι, αφιλάγαθοι, προδόται, προπετείς, τετυφωμένοι, φιλήδονοι μάλλον παρά φιλόθεοι, έχοντες μεν μορφήν ευσεβείας, ηρνημένοι δε την δύναμιν αυτής. Και τούτους φεύγε» (Β’ Τιμοθέου Γ/3: 1-5). Ο άνθρωπος επέλεξε να μετατοπίσει το κέντρο βάρος της ζωής του από το Θεό και να στηριχτεί στον εαυτόν του, στο διεφθαρμένο του «ΕΓΩ», με τραγικά, συντριπτικά αποτελέσματα. Ο Θεός διά του πιστού Του δούλου του, «Ιερεμία», κράζει με αγωνία και έλεος: «δύο κακά έπραξε ο λαός μου εγκατέλειψαν εμένα, την πηγή των ζωντανών νερών, και έσκαψαν για τον εαυτό τους λάκκους, λάκκους συντριμμένους, που δεν μπορούν να κρατήσουν νερό» (Ιερεμίας Β/2: 13). Κάθε στόχος και κάθε αναζήτηση του ανθρώπου έξω και μακριά από το Θεό είναι μάταιη και μόνον αρνητικά αποτελέσματα και τραγικά αδιέξοδα μπορεί να επιφέρει. 

    Το να μην έχει γνωρίσει ο άνθρωπος το Θεό ίσως αυτό να ενέχει κάποια δικαιολογία, όμως να γνωρίσει και να εγκαταλείψει «την πηγή των ζώντων υδάτων» δεν έχει και δε θα έχει ποτέ καμία δικαιολογία. Ο λόγος του Θεού αναφέρει χαρακτηριστικά ότι λίγο πριν αρχίσει το γλέντι, που έκανε ένας βασιλιάς, για να τιμήσει τους γάμους του γιού του, παρατήρησε έναν προσκεκλημένο που δεν έφερε «ένδυμα γάμου». Καθώς τον πλησίασε ο βασιλιάς, λέγει προς αυτόν: «Φίλε, πως εισήλθες ενταύθα μη έχων ένδυμα γάμου; Ο δε απεστομώθει» (Ματθαίος ΚΒ/22: 12). 

     Εκείνη την ημέρα στην παρουσία του Θεού θα «φράξει» κάθε στόμα, καμία δικαιολογία δε θα μπορεί να προβληθεί ούτε να ισχύσει. Ας είμαστε ιδιαίτερα προσεκτικοί, γιατί «αν ο λόγος που μιλήθηκε διαμέσου αγγέλων έγινε βέβαιος, και κάθε παράβαση και παρακοή έλαβε δίκαιη ανταπόδοση, πώς εμείς θα ξεφύγουμε, αν αμελήσουμε μια τόσο μεγάλη σωτηρία; Η οποία, αφού άρχισε να διακηρύσσεται διαμέσου τού Κυρίου, βεβαιώθηκε σε μας από εκείνους που άκουσαν» (Εβραίους Β/2: 2,3). Ο ίδιος ο Δημιουργός, παρατηρώντας την ανθρώπινη συμπεριφορά και ενθυμούμενος «πάσας τας ευεργεσίας» Του προς το λαό Του, διερωτάται: «Τι ήτο δυνατόν να κάμω έτι εις τον αμπελώνα μου και δεν έκαμον εις αυτόν; διά τι λοιπόν, ενώ περιέμενον να κάμη σταφύλια, έκαμεν αγριοστάφυλα;» (Ησαΐας Ε/5: 4). 

    Ο άνθρωπος είναι ελεύθερος να κάνει τις επιλογές του, όχι όμως και να ορίσει τις συνέπειες των επιλογών του. Έτσι λοιπόν «ο σπείρων εις την σάρκα εαυτού θέλει θερίσει εκ της σαρκός φθοράν, αλλ' ο σπείρων εις το Πνεύμα θέλει θερίσει εκ του Πνεύματος ζωήν αιώνιον» (Γαλάτας Σ/6: 8). Για όλους αυτούς τους λόγους ο πιστός άνθρωπος θα πρέπει να μένει σταθερός «εν έργοις και λόγοις» στον αιώνιο και αψευδή λόγο του Θεού, στο άγιο θέλημά Του. Άσχετα από τις συνέπειες, τους καιρούς ή τις καταστάσεις που αντιμετωπίζει κάθε στιγμή θα πρέπει να ελέγχει τον εαυτόν του για να διαπιστώνει πού βρίσκεται. Ο λόγος του Θεού μας προτρέπει: «Εαυτούς εξετάζετε αν ήσθε εν τη πίστει, εαυτούς δοκιμάζετε. Η δεν γνωρίζετε εαυτούς ότι ο Ιησούς Χριστός είναι εν υμίν; εκτός εάν ήσθε αδόκιμοι κατά τι» (Β’ Κορινθίους ΙΓ/13: 5). 

    Στο βιβλίο των «Πράξεων των Αποστόλων» (Δ/4: 25-28) οι Απόστολοι Πέτρος και Ιωάννης συνέδεσαν το "Ψαλμό Β/2" με την απόρριψη του Χριστού. Πράγματι επρόκειτο για μία – θα λέγαμε – «μερική εκπλήρωση» της προφητείας, καθώς ο Ηρώδης, ο Πόντιος Πιλάτος, οι εθνικοί και ο λαός Ισραήλ ενώθηκαν, για να θανατώσουν το Χριστό. Τούτη η ανθρώπινη στασιαστική προσπάθεια εναντίον του Θεού και του κεχρισμένου Σωτήρα Του θα κορυφωθεί κατά την περίοδο της «μεγάλης θλίψης» (Ματθαίος ΚΔ/24: 21), όταν μια μεγάλη συμμαχία εθνών και λαών θα ενωθεί σε μία υπέρτατη προσπάθεια ν’ αποτρέψουν με κάθε τρόπο τον Ιησού Χριστό από του να πάρει στα χέρια Του τη διακυβέρνηση του κόσμου μετά τη δεύτερη έλευσή Του (Αποκάλυψη ΙΣ/16: 14 & ΙΖ/17: 12-14).

       Παρατηρώντας τα γεγονότα ο ψαλμωδός διά Πνεύματος Αγίου, διερωτάται: «Γιατί συσπειρώθηκαν τα έθνη της γης, γιατί επαναστάτησαν ενάντια στο Θεό και τον Εκλεκτό Του, που κάθεται στα δεξιά Του στους ουρανούς;». Γιατί οι άνθρωποι έκαναν μάταια σχέδια, μελέτησαν «κενά», ενήργησαν άσκοπα, ανόητα, επιπόλαια; Τούτη η αποστασία των ανθρώπων από το Θεό αναφέρεται και στην επιστολή «Β’ Θεσσαλονικείς» (κεφ. Β/2, εδ. 3) ως ένα από τα «σημεία των καιρών, πριν έρθει η ημέρα του Κυρίου η μεγάλη και επιφανής» (Ιωήλ Β/2: 31). 

     Το σύνθημα των ασεβών είναι: «Ας διασπάσωμεν τους δεσμούς αυτών, και ας απορρίψωμεν αφ' ημών τας αλύσεις αυτών». Στόχος τους είναι να διασπάσουν την ενότητα του λαού του Θεού μεταξύ τους καθώς και την ενότητα με τον Αρχηγό τους, που είναι ο Κύριος των δυνάμεων, ο αναστημένος και δοξασμένος Ιησούς Χριστός. Όμως ο δεσμός αυτός είναι ακατάλυτος. Ο Απ. Παύλος διερωτάται: «Τις θέλει μας χωρίσει από της αγάπης του Χριστού; θλίψις ή στενοχωρία ή διωγμός ή πείνα ή γυμνότης ή κίνδυνος ή μάχαιρα; Καθώς είναι γεγραμμένον, Ότι ένεκα σου θανατούμεθα όλην την ημέραν. Ελογίσθημεν ως πρόβατα σφαγής. Αλλ' εις πάντα ταύτα υπερνικώμεν διά του αγαπήσαντος ημάς" (Ρωμαίους Η/8: 35-37). 

4 Ο καθήμενος εν ουρανοίς θέλει γελάσει, ο Κύριος θέλει εκμυκτηρίσει αυτούς. 

5 Τότε θέλει λαλήσει προς αυτούς εν τη οργή αυτού, και εν τω θυμώ αυτού θέλει συνταράξει αυτούς. 

6 Αλλ' εγώ, θέλει ειπεί, έχρισα τον Βασιλέα μου επί Σιών, το όρος το άγιόν μου. 

     Αλήθεια ποια θα είναι η αντίδραση του Θεού απέναντι στα υποχθόνια σχέδια των ανθρώπων; Πρόκειται να αναβάλει τα σοφά και αιώνια σχέδιά Του, εξαιτίας της δικής μου και της δικής σου άρνησης και εναντίωσης; Θα αναβάλει το δείπνο ο οικοδεσπότης, επειδή οι κεκλιμένοι αρνήθηκαν να παραβρεθούν; (Λουκάς ΙΔ/14: 16-24). Ασφαλώς όχι. Οι βουλές του Θεού είναι αμετάβλητες, αναλλοίωτες. «Ο Θεός δεν είναι άνθρωπος για να ψευστεί, ούτε γιος ανθρώπου για να μεταμεληθεί. Αυτός είπε, και δεν θα εκτελέσει; Ή, μίλησε, και δεν θα το τηρήσει;» (Αριθμοί ΚΓ/23: 19). 

     «Ο καθήμενος εν ουρανοίς θέλει γελάσει». Ο Θεός, που έχει το θρόνο Του στους ουρανούς, που είναι ο δημιουργός και συντηρητής των πάντων, θα χλευάσει την ανοησία, το θράσος, την ασέβεια και τη ματαιότητα των μωρών ανθρώπων. Πάνω στο θυμό Του ο Κυρίαρχος του σύμπαντος θα στραφεί με οργή και θα συνταράξει όλους τους εναντίους Του. 

      Ο Κύριος «έστειλεν...» και «πάλιν έστελεν…», και «πάλιν...». «Έτι λοιπόν έχων ένα υιόν, αγαπητόν αυτού, απέστειλε και αυτόν προς αυτούς έσχατον, λέγων ότι θέλουσιν εντραπή τον υιόν μου. Εκείνοι δε οι γεωργοί είπον προς αλλήλους ότι ούτος είναι ο κληρονόμος έλθετε, ας φονεύσωμεν αυτόν, και θέλει είσθαι ημών η κληρονομία. Και πιάσαντες αυτόν εφόνευσαν και έρριψαν έξω του αμπελώνος. Τι λοιπόν θέλει κάμει ο κύριος του αμπελώνος; Θέλει ελθεί και απολέσει τους γεωργούς και θέλει δώσει τον αμπελώνα εις άλλους» (Μάρκος ΙΒ/12: 6-9). 

     Ο Ψαλμωδός επαφίεται απόλυτα στη δίκαιη κρίση του αδέκαστου Κριτή. Την απάντηση στην παγκόσμια συνωμοσία θα την δώσει ο ίδιος ο Θεός. Είναι γεγραμμένον «εις εμέ ανήκει η εκδίκησις» (Δευτερονόμιο ΛΒ/32: 35). Ο ίδιος ο Κύριος Ιησούς αναφέρει: «ο δε Θεός δεν θέλει κάμει την εκδίκησιν των εκλεκτών αυτού των βοώντων προς αυτόν ημέραν και νύκτα, αν και μακροθυμή δι' αυτούς;» (Λουκάς ΙΗ/18: 7). Εγώ λέγει Κύριος, έχρισα Βασιλιά που θα βασιλεύει πάντοτε. Τι κι αν απορρίφθηκε από τους ανθρώπους. «Ο λίθος, τον οποίον απεδοκίμασαν οι οικοδομούντες, ούτος έγεινε κεφαλή γωνίας; Πας όστις πέση επί τον λίθον εκείνον θέλει συντριφθή εις όντινα δε επιπέση, θέλει κατασυντρίψει αυτόν» (Λουκάς Κ/20: 17,18). 

     7. Εγώ θέλω αναγγείλει το πρόσταγμα ο Κύριος είπε προς εμέ, Υιός μου είσαι σύ εγώ σήμερον σε εγέννησα 

    Ο Θεός αναγγέλλει και μας αποκαλύπτει ότι μέσα στο Έλεός Του και την Αγάπη Του έδωσε ένα Σωτήρα και δι’ Αυτού επιτέλεσε ένα τέλειο και ολοκληρωμένο Έργο λύτρωσης και αποκατάστασης του αμαρτωλού ανθρώπου. Είναι Αυτός που θα βασιλεύει «εωσού θέσει τους εχθρούς του υποπόδιον των ποδών του» (Ματθαίος ΚΒ/22: 44). Τούτο που δεν εκπληρώθηκε πλήρως στη βασιλεία του Δαβίδ θα επαληθευτεί στο Πρόσωπο του Κυρίου Ιησού Χριστού. Το «εγώ σήμερον σε εγέννησα» χρησιμοποιείται στην Καινή Διαθήκη, για να τονίσει την ανάσταση του Χριστού (Πράξεις ΙΓ/13: 33), που σήμανε την αυγή μιας νέας λυτρωμένης ζωής, της νέας γενιάς των εκ Θεού γεννηθέντων, διά της εις Αυτόν πίστεως. 

     8. Ζήτησον παρ' εμού, και θέλω σοι δώσει τα έθνη κληρονομίαν σου, και ιδιοκτησίαν σου τα πέρατα της γής.

     Ο Θεός Πατέρας έχει υποσχεθεί στον Υιόν Του την κυριαρχία Του πάνω σε όλα τα έθνη της γης. Όλη η γη από το ένα άκρο έως το άλλο, θα υποταχθεί στην εξουσία Του. Τα επαναστατημένα έθνη της γης, αφού απελευθερωθούν από την εξουσία των δυνάμεων του σκότους που βρίσκονται σήμερα, θα επανέλθουν στον νόμιμο Κύριό τους. Η νίκη του Κυρίου Ιησού Χριστού πάνω στο σταυρό Τον καθιστά αιώνιο Βασιλιά και κληρονόμο πάντων. «Διά τούτο και ο Θεός υπερύψωσεν αυτόν και εχάρισεν εις αυτόν όνομα το υπέρ παν όνομα, διά να κλίνη εις το όνομα του Ιησού παν γόνυ επουρανίων και επιγείων και καταχθονίων και πάσα γλώσσα να ομολογήση ότι ο Ιησούς Χριστός είναι Κύριος εις δόξαν Θεού Πατρός» (Φιλιππησίους Β/2: 9-11). 

       9. θέλεις ποιμάνει αυτούς εν ράβδω σιδηρά ως σκεύος κεραμέως θέλεις συντρίψει αυτούς. 

      Μπορεί κατά τα τραγικά γεγονότα του Γολγοθά να πραγματοποιήθηκε προσωρινά μία φαινομενική νίκη του εχθρού, σύμφωνα με το: «θέλω πατάξει τον Ποιμένα και θέλουσι διασκορπιστεί τα πρόβατα» (Ματθαίος ΚΣ/26: 31), όμως η τελική ποίμανση του κόσμου ανήκει στον αναστημένο και ζώντα νικητή Χριστό, τον «Ποιμένα και Επίσκοπο των ψυχών ημών» (Α’ Πέτρου Β/2: 25), ο Οποίος θα ποιμάνει «μία ποίμνη, μ’ έναν Ποιμένα» (Ιωάννης Ι/10: 16). «Ο δε Θεός τής ειρήνης, που ανέβασε από τους νεκρούς τον μεγάλο ποιμένα των προβάτων, διαμέσου τού αίματος της αιώνιας διαθήκης, τον Κύριό μας, τον Ιησού» (Εβραίους ΙΓ/13: 20). 

      Στο βιβλίο της «Αποκάλυψης» τρεις φορές αναφέρονται τα λόγια αυτού του εδαφίου. 

    α/ Στην επιστολή προς την εκκλησία των «Θυατείρων». «όστις νικά και όστις φυλάττει μέχρι τέλους τα έργα μου, θέλω δώσει εις αυτόν εξουσίαν επί των εθνών και θέλει ποιμάνει αυτούς εν ράβδω σιδηρά, θέλουσι συντριφθή ως τα σκεύη του κεραμέως, καθώς και εγώ έλαβον παρά του Πατρός μου» (Αποκάλυψη Β/2: 26,27). Στο εδ. αυτό δε γίνεται λόγος για πολιτική ή κοσμική εξουσία, αλλά για το θρίαμβο της Εκκλησίας του Χριστού. 

      β/ Στο κεφ. ΙΒ/12: 5 «Και εγέννησε παιδίον άρρεν, το οποίον μέλλει να ποιμάνη πάντα τα έθνη εν ράβδω σιδηρά και το τέκνον αυτής ηρπάσθη προς τον Θεόν και τον θρόνον αυτού». 

    γ/ Στο κεφ. ΙΘ/19: 15 «Και εκ του στόματος αυτού εξέρχεται ρομφαία κοπτερά, διά να κτυπά με αυτήν τα έθνη και αυτός θέλει ποιμάνει αυτούς εν ράβδω σιδηρά και αυτός πατεί τον ληνόν του οίνου του θυμού και της οργής του Θεού του παντοκράτορος». 

      Όλα αυτά τα εδάφια καταδεικνύουν ότι η τελική νίκη θα είναι του Χριστού. Θα συντρίψει όλους εκείνους που επαναστάτησαν, που απέρριψαν το σωτήριο Έργο Του, που στράφηκαν εναντίον Του. Αυτό θα συμβεί τόσο κατά τον ερχομό Του στη γη κατά τη δευτέρα παρουσία Του, όσο και κατά τη διάρκεια της χιλιετούς βασιλείας Του (Αποκάλυψη Κ/20: 6). 

           10 Τώρα λοιπόν, βασιλείς, συνετίσθητε διδάχθητε, κριταί της γης. 

     «Συνετισθείτε». Ασύνετος είναι ο άνθρωπος μακριά από το Θεό, εγωιστής και αλαζόνας. Ο Θεός διά του Πνεύματος του Αγίου καλεί τους βασιλιάδες και τους κυβερνήτες της γης να έλθουν στα λογικά τους, να συνετισθούν, να έλθουν «εις εαυτόν», να αποβάλουν την εγωπάθειά τους, που τους έχει οδηγήσει σε πνευματική τύφλωση και να μετανοήσουν, να διδαχθούν από τα έργα Του, να σκεφτούν λογικά, να αγαπήσουν ειλικρινά το Θεό και να Τον υπηρετήσουν. «Τους καιρούς λοιπόν της αγνοίας παραβλέψας ο Θεός, τώρα παραγγέλλει εις πάντας τους ανθρώπους πανταχού να μετανοώσι» (Πράξεις ΙΖ/17: 30) και «να επιστρέφωσιν εις τον Θεόν, πράττοντες έργα άξια της μετανοίας» (Πράξεις ΚΣ/26: 20). 

    «διδάχθητε». Ας διδαχτούμε από τις αποτυχίες μας, από το αδιέξοδο αμαρτωλό παρελθόν μας, ας βγάλουμε τα συμπεράσματά μας και ας δούμε την αλήθεια κατάματα. Όλα αυτά θα πρέπει να συμβούν «τώρα που είναι καιρός ευπρόσδεκτος, ιδού, τώρα που είναι ημέρα σωτηρίας» (Β’ Κορινθίους Σ/6: 2). Τώρα που η οργή του Θεού δεν έχει ξεσπάσει ακόμα πάνω στην αρνησίθεη ανθρωπότητα. Ας παρατηρούμε με προσοχή τα «σημεία των καιρών» καθώς τα σύννεφα στον ορίζοντα καθημερινά πυκνώνουν και μεγαλώνουν. 

        11 Δουλεύετε τον Κύριον εν φόβω και αγάλλεσθε εν τρόμω. 

       Γίνεται αναφορά σε μία πρόσκληση υπηρεσίας, αναγνώρισης, υποταγής, λατρείας του αληθινού Θεού. Ο πιστός άνθρωπος θα πρέπει να στέκεται «εν φόβω», δηλ. με απόλυτο σεβασμό στον Κύριο. Ο Απ. Παύλος μας προτρέπει μέσα από την επιστολή «προς Φιλιππησίους» (Β/2: 12) «Ώστε, αγαπητοί μου, καθώς πάντοτε υπηκούσατε, ουχί ως εν τη παρουσία μου μόνον, αλλά τώρα πολύ περισσότερον εν τη απουσία μου, μετά φόβου και τρόμου εργάζεσθε την εαυτών σωτηρίαν». 

    12 Φιλείτε τον Υιόν, μήποτε οργισθή, και απολεσθήτε εκ της οδού, όταν εξαφθή ταχέως ο θυμός αυτού. Μακάριοι πάντες οι πεποιθότες επ' αυτόν. 

     Το τελευταίο εδάφιο του Ψαλμού προτρέπει τους πιστούς να έχουν αγάπη προς τον Υιό. «Αγαπήστε το Χριστό, συμφιλιωθείτε μαζί Του, επιστρέψατε εις Αυτόν με ειλικρινή μετάνοια και πίστη». Αυτός είναι ο μόνος δρόμος για θεραπεία, για την ανοικοδόμηση των ανθρώπινων γκρεμισμάτων, ο μόνος δρόμος που οδηγεί κατ’ ευθείαν στο «σπίτι» του Πατέρα. Ο Απ. Παύλος, εκφράζοντας τη μεγάλη του αγάπη για το Χριστό, γράφει προς τους Χριστιανούς της Γαλατίας: «Μετά του Χριστού συνεσταυρώθην ζω δε ουχί πλέον εγώ, αλλ' ο Χριστός ζη εν εμοί καθ' ο δε τώρα ζω εν σαρκί, ζω εν τη πίστει του Υιού του Θεού, όστις με ηγάπησε και παρέδωκεν εαυτόν υπέρ εμού» (Γαλάτας Β/2: 20).

   Μακάριοι πάντες οι πεποιθότες επ' αυτόν. Ο Ψαλμός κλίνει με έναν «μακαρισμό». Είναι τρισευτυχισμένοι αυτοί που έχουν την ελπίδα τους στο Θεό, που έχουν μια ζωντανή πνευματικά σχέση μαζί Του. Διότι λέγει η γραφή "Πας ο πιστεύων επ' αυτόν δεν θέλει καταισχυνθή" (Ρωμαίους Ι/10: 11). ---

ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ. (Α΄ ΜΕΡΟΣ).

ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ. 

Α΄ ΜΕΡΟΣ 

21 Τότε εκάλεσεν ο Μωυσής πάντας τους πρεσβυτέρους του Ισραήλ και είπε προς αυτούς, Εκλέξατε και λάβετε εις εαυτούς εν αρνίον, κατά τας οικογενείας σας, και θύσατε το πάσχα 

22 έπειτα θέλετε λάβει δέσμην υσσώπου και θέλετε εμβάψει αυτήν εις το αίμα, το οποίον θέλει είσθαι εις λεκάνην· και από του αίματος του εν τη λεκάνη θέλετε κτυπήσει το ανώφλιον και τους δύο παραστάτας των θυρών· και ουδείς από σας θέλει εξέλθει εκ της θύρας της οικίας αυτού έως το πρωΐ

23 διότι ο Κύριος θέλει περάσει διά να πατάξη τους Αιγυπτίους· και όταν ίδη το αίμα επί το ανώφλιον και επί τους δύο παραστάτας, ο Κύριος θέλει παρατρέξει την θύραν, και δεν θέλει αφήσει τον εξολοθρευτήν να εισέλθη εις τας οικίας σας, διά να πατάξη. 

24 Και θέλετε φυλάξει το πράγμα τούτο ως νόμον, εις σεαυτόν και εις τους υιούς σου, έως αιώνος. 

25 Και όταν εισέλθητε εις την γην, την οποίαν ο Κύριος θέλει σας δώσει καθώς ελάλησε, θέλετε φυλάξει την λατρείαν ταύτην. 

26 Και όταν σας λέγωσιν οι υιοί σας, Τι σημαίνει εις εσάς η λατρεία αύτη; 

27 θέλετε αποκρίνεσθαι, Τούτο είναι θυσία του πάσχα εις τον Κύριον, διότι παρέτρεξε τας οικίας των υιών Ισραήλ εν Αιγύπτω, ότε επάταξε τους Αιγυπτίους και έσωσε τας οικίας ημών. Τότε ο λαός κύψας προσεκύνησε. 

28 Και αναχωρήσαντες οι υιοί Ισραήλ, έκαμον καθώς προσέταξεν ο Κύριος εις τον Μωϋσήν και τον Ααρών· ούτως έκαμον. 

29 Κατά δε το μεσονύκτιον ο Κύριος επάταξε παν πρωτότοκον εν τη γη της Αιγύπτου· από του πρωτοτόκου του Φαραώ όστις κάθηται επί του θρόνου αυτού, έως του πρωτοτόκου του αιχμαλώτου του εν τω δεσμωτηρίω· και πάντα τα πρωτότοκα των κτηνών. 

30 Και εσηκώθη ο Φαραώ την νύκτα, αυτός και πάντες οι θεράποντες αυτού και πάντες οι Αιγύπτιοι· και έγεινε βοή μεγάλη εν τη Αιγύπτω· διότι δεν ήτο οικία εις την οποίαν δεν υπήρχε νεκρός. 

31 Και εκάλεσε τον Μωϋσήν και τον Ααρών διά νυκτός και είπε, Σηκώθητε, εξέλθετε εκ μέσου του λαού μου και σεις και οι υιοί του Ισραήλ· και υπάγετε, λατρεύσατε τον Κύριον, καθώς είπετε· 

32 και τα ποίμνιά σας και τας αγέλας σας λάβετε, καθώς είπετε, και απέλθετε· ευλογήσατε δε και εμέ.

33 Και εβίαζον οι Αιγύπτιοι τον λαόν διά να εκβάλωσιν αυτόν ταχέως εκ του τόπου· διότι είπον, Ημείς πάντες αποθνήσκομεν. 

         ΣΧΟΛΙΑ:

     «Και έπλασε Κύριος ο Θεός τον άνθρωπον από χώματος εκ της γης και ενεφύσησεν εις τους μυκτήρας αυτού πνοήν ζωής και έγεινεν ο άνθρωπος εις ψυχήν ζώσαν» (Γένεση Β/2: 7). 

      Ο λόγος του Θεού αναφέρει ότι για όλα τα δημιουργήματά Του ο Θεός «είπε και έγιναν», για τον άνθρωπο έσκυψε κάτω στη γη, πήρε χώμα και με τα ίδια Του τα χέρια τον έπλασε. Όταν ολοκλήρωσε την πλάση ο άνθρωπος, ήταν ένα άγαλμα και στο άγαλμα αυτό ο Θεός «ενεφύσησεν εις τους μυκτήρας αυτού πνοήν ζωής και έγινε ο άνθρωπος εις ψυχήν ζώσαν». Στο βιβλίο του ο «Ιώβ» αναφέρει: «Το Πνεύμα του Θεού με έκαμε και η πνοή του Παντοδυνάμου με εζωοποίησεν» (ΛΓ/33: 4). Συνεπώς ο άνθρωπος από τη γέννησή του φέρει μέσα του ένα στοιχείο που είναι δοσμένο από το Θεό, την ψυχή, η οποία δεν πεθαίνει, δεν τελειώνει, δεν εκμηδενίζεται αλλά ζει αιώνια. Ο λόγος του Θεού διακηρύττει ότι μια μέρα «θα επιστρέψη το χώμα εις την γην, καθώς ήτο, και το πνεύμα θα επιστρέψη εις τον Θεόν, όστις έδωκεν αυτό» (Εκκλησιαστής ΙΒ/12: 7). Έτσι ο άνθρωπος απέκτησε πνεύμα, δοσμένο από το Θεό με το οποίο επικοινωνεί μ’ Αυτόν και απολαμβάνει τα δώρα Του. 

     «Προσέταξε δε Κύριος ο Θεός εις τον Αδάμ λέγων, Από παντός δένδρου του παραδείσου ελευθέρως θέλεις τρώγει, από δε του ξύλου της γνώσεως του καλού και του κακού δεν θέλεις φάγει απ' αυτού διότι καθ' ην ημέραν φάγης απ' αυτού, θέλεις εξάπαντος αποθάνει» (Γένεση Β/2: 16-17). 

     Η απαγόρευση να μη φάνε από «το δένδρο της γνώσης του καλού και του κακού» δόθηκε κατευθείαν από το Θεό στον Αδάμ. Η Εύα δεν είχε ακόμα δημιουργηθεί, όταν ο Θεός μίλησε στον Αδάμ για τον απαγορευμένο καρπό. Καθώς ο Αδάμ μίλησε στην Εύα για την εντολή αυτή του Θεού, θα έπρεπε να εμπιστευθεί τον Αδάμ και να την εφαρμόσει. Το ερώτημα είναι γιατί ο Θεός έβαλε «το ξύλο της γνώσης του καλού και του κακού» μέσα στον Παράδεισο; Και γιατί δεν επέτρεψε στον Αδάμ να φάει απ’ αυτό; Το έκανε ασφαλώς, για να μάθει ο άνθρωπος να υπακούει στο Θεό και όχι στον εαυτόν του, να είναι εγκρατής και να Τον εμπιστεύεται. Ο Θεός ήθελε ο Αδάμ να είναι ευτυχισμένος και αυτό μπορεί να γίνει μόνον μέσα από την υπακοή στο Δημιουργό. Όταν ο Αδάμ έφαγε από τον καρπό, δεν πέθανε αμέσως από φυσικό θάνατο, πάραυτα όμως αποχωρίστηκε – αποκόπηκε - από το Θεό και έγινε πνευματικά νεκρός. Ο άνθρωπος είναι νεκρός ως προς το Θεό, λόγω της αμαρτίας και μπορεί να ζωοποιηθεί μόνον δια Ιησού Χριστού (Εφεσίους Β/2: 5). Στην καθημερινή μας ζωή πάντα θα υπάρχει μπροστά μας "το δένδρο της ζωής" που είναι ο Χριστός και «το δένδρο της γνώσης του καλού και του κακού», που συνιστά μια σαρκική, εγωκεντρική ζωή, μακριά από το Δημιουργό της. Πάντα θα υπάρχει μπροστά μας ο Χριστός και δίπλα ο Βαραββάς και εμείς καλούμαστε να εκλέξουμε, σύμφωνα με την ελευθερία που ο Θεός μας έχει δώσει. Κάθε μας επιλογή έχει και τις συνέπειές της. Ένα είναι βέβαιο, ότι ο άνθρωπος που θα επιλέξει την ανυπακοή στο Θεό, θα υποστεί πνευματικό θάνατο και στην αιωνιότητα θα ζήσει μακριά από το Θεό, που σημαίνει κόλαση.

    "Και είπε Κύριος ο Θεός, Δεν είναι καλόν να ήναι ο άνθρωπος μόνος θέλω κάμει εις αυτόν βοηθόν όμοιον με αυτόν" (Γένεση Β/2: 18).

    Την έκτη ημέρα ο Θεός, την ίδια μέρα με τη δημιουργία του Αδάμ, διαπίστωσε ότι δεν ήταν καλό να ζει ο άνθρωπος μόνος του. Είχε ανάγκη από κάποιο άλλο πρόσωπο που να του μοιάζει, ώστε να μπορεί να μοιραστεί τα πάντα μαζί του, ελπίδες, χαρές, λύπες, συναισθήματα της ζωής κλπ. Από την αφήγηση του Λόγου του Θεού φαίνεται ότι ο αρχικός σκοπός του Θεού ήταν να είναι ο άνδρας η κεφαλή της οικογένειας και η γυναίκα, ως βοηθός, να υποτάσσεται σ' αυτόν. 

    «Και επέβαλε Κύριος ο Θεός έκστασιν επί τον Αδάμ, και εκοιμήθη και έλαβε μίαν εκ των πλευρών αυτού και έκλεισε με σάρκα τον τόπον αυτής. Και κατεσκεύασε Κύριος ο Θεός την πλευράν, την οποίαν έλαβεν από του Αδάμ, εις γυναίκα..." (εδ. 21, 22). 

       Ο Θεός επέφερε έκσταση στον Αδάμ, έλαβε από την πλευρά του και έφτιαξε τη γυναίκα. Στο τέλος της ημέρας ο Θεός, καθώς επέβλεψε στη δημιουργία Του, διαπίστωσε ότι όλα ήταν «καλά λίαν» (Γένεση Α/1: 31). Οι πρώτοι άνθρωποι, ο Αδάμ και η Εύα, καθώς ζούσαν μέσα στον παράδεισο, ήταν τέλειοι και αναμάρτητοι και ήταν σε συνεχή εξάρτηση και επικοινωνία με το Θεό. 

    "... και έφερεν αυτήν προς τον Αδάμ»  (εδ. 22).

    Η πρώτη οικογένεια δεν προήλθε από την απόφαση δύο ατόμων που ήθελαν να συζήσουν. Ο Θεός θέσπισε το γάμο και μ' αυτόν τους ένωσε μόνιμα. Ενώπιον του Θεού ο Αδάμ δέχτηκε την Εύα να είναι σύζυγός του. Ο Απ. Παύλος αναφέρει προς τον Τιμόθεο: "εν τοις υστέροις καιροίς θέλουσιν αποστατήσει τινές από της πίστεως, προσέχοντες εις πνεύματα πλάνης και εις διδασκαλίας δαιμονίων, διά της υποκρίσεως ψευδολόγων, εχόντων την εαυτών συνείδησιν κεκαυτηριασμένην, εμποδιζόντων τον γάμον" (Α' Τιμοθέου Δ/4: 1-3). 

        «εποίησεν ο Θεός τον άνθρωπον κατ' εικόνα εαυτού κατ' εικόνα Θεού εποίησεν αυτόν άρσεν και θήλυ εποίησεν αυτούς» (Γένεση Α/1: 27). Ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο «κατά την εικόνα Αυτού». Αυτό δε σημαίνει ότι ο άνθρωπος έμοιαζε στο Θεό ως προς την εξωτερική εμφάνιση, γιατί ο Θεός είναι πνεύμα, αλλά ότι τον δημιούργησε σύμφωνα με τις ιδιότητές Του, που είναι η αγάπη, η σοφία, η δικαιοσύνη, η λογική, τα συναισθήματα καθώς και η δυνατότητα ελεύθερης επιλογής. 

    «Άνδρα και γυναίκα εποίησεν αυτούς». Αυτό που έκανε ο Θεός να δημιουργήσει άνδρα και γυναίκα δεν είναι κάτι τυχαίο. Μέσα σ’ αυτή τη σχέση κρύβεται το μεγάλο μυστήριο του γάμου (Εφεσίους Ε/5: 31,32). «Το μυστήριον τούτο είναι μέγα, εγώ δε λέγω τούτο περί Χριστού και περί της εκκλησίας». Ο Χριστός είναι ο "νυμφίος" και η Eκκλησία είναι η "νύμφη", που θα ενωθούν μια μέρα στους ουρανούς.  

     «Τω όντι είπεν ο Θεός, Μη φάγητε από παντός δένδρου του παραδείσου;» (Γένεση Γ/3: 1). 

     Η γη ήταν ένας τέλειος παράδεισος χαράς και ευδαιμονίας. Οι πρωτόπλαστοι ζούσαν και εργάζονταν μέσα σ’ αυτόν και ήταν σε συνεχή κοινωνία με το Θεό. Η εργασία την οποία έκαναν ήταν να επιτηρούν τον παράδεισο και να συλλέγουν τους καρπούς των δένδρων, για να τους τρώνε. Δεν υπήρχε φόβος, ούτε αγκάθια, ούτε κούραση, ούτε πόνος. Ο Θεός προκειμένου να ασκήσει τους πρωτοπλάστους στην πνευματική πρόοδο, την αρετή, την αγιότητα και πάνω απ’ όλα στην υπακοή, τους έδωσε μία ρητή εντολή. Τους απαγόρευσε να φάνε από τον καρπό του «δένδρου της γνώσεως του καλού και του κακού». Αυτή ήταν η μόνη αξίωση του Θεού και η οποία αποτελεί και την πρώτη εντολή Του προς τον άνθρωπο. Μπορούσαν να φάνε απ’ όλους τους καρπούς των δένδρων που υπήρχαν μέσα στον παράδεισο, εκτός από τους καρπούς του δένδρου «της γνώσεως του καλού και του κακού». Αν παρέβαιναν αυτή την εντολή, θα υφίσταντο τις τραγικές συνέπειες της επιλογής τους και οπωσδήποτε θα πέθαιναν πνευματικά και βιολογικά.

    Η τήρηση της εντολής αυτής του Θεού ήταν εύκολη υπόθεση για τους πρωτοπλάστους, αφού ο,τιδήποτε άλλο υπήρχε μέσα στον παράδεισο ήταν στη διάθεσή τους και ταυτόχρονα υπήρχε και η παρουσία του Θεού που κάλυπτε αμέσως κάθε τυχόν ανάγκη τους. Στην επιστολή «Α’ Ιωάννου» (Ε/5: 3) αναφέρεται: «Διότι αύτη είναι η αγάπη του Θεού, το να φυλάττωμεν τας εντολάς αυτού και αι εντολαί αυτού βαρείαι δεν είναι». 

     Μέσα σ’ εκείνο το ειδυλλιακό περιβάλλον του παραδείσου ο σατανάς παρουσιάστηκε στην Εύα με τη μορφή του φιδιού το οποίο, σύμφωνα με το λόγο του Θεού, ήταν το φρονιμότερο απ’ όλα τα ζώα που δημιούργησε ο Θεός και τη ρώτησε: «Αλήθεια ο Θεός δεν σας επιτρέπει να φάτε από κάθε δένδρο του παραδείσου;». Η Εύα αρχίζει να διαλέγεται με το σατανά, πραγματοποιώντας έτσι το πρώτο της λάθος. Ο σατανάς από την πρώτη στιγμή δείχνει να αμφιβάλλει για την αλήθεια του λόγου του Θεού. Είναι ο πατέρας του ψεύδους (Ιωάννης Η/8: 44) και η πάγια τακτική του είναι να διαστρεβλώνει και να συγχύζει το λόγο του Θεού, να τον αντιστρέφει και τελικά να τον αρνείται. Με μία ύπουλη ερώτηση προσπαθεί να της βάλει αμφιβολίες σχετικά με την ορθότητα του λόγου του Θεού: «δεν θέλεις βεβαίως αποθάνει». 

      Η Εύα εξηγεί στο φίδι τι ακριβώς είχε πει ο Θεός. Ο Θεός είπε «μηδέ εγγίσητε» αυτό (Β/2: 17). Τη φράση αυτή την προσέθεσε η Εύα, δεν την είχε πει ο Θεός και συνέχισε «δια να μη αποθάνητε» πάλι παραποιεί τα λόγια του Θεού, γιατί ο Θεός είχε πει: «εξάπαντος θέλεις αποθάνει». Ανάμεσα στους αιώνες στο ίδιο λάθος έπεσε και η λεγόμενη «Χριστιανοσύνη» η οποία πρόσθεσε στο λόγο του Θεού, αφαίρεσε και «συγκάλυψε» την αλήθεια της σωτήριας μοναδικότητας του Ιησού Χριστού, με τραγικά αποτελέσματα. 

    «εξεύρει ο Θεός ότι καθ’ ήν ημέραν φάγητε απ’ αυτού, θέλουσι ανοιχθή οι οφθαλμοί σας και θέλετε είσθε ως θεοί, γνωρίζοντες το καλόν και το κακόν» (εδ.5). 

      Με έναν επιδέξιο τρόπο ο εχθρός προσπαθεί να την πείσει ότι θα προκύψει κάτι καλό αν φάνε απ’ αυτόν τον καρπό, το οποίο όμως καλό θέλει να τους το στερήσει ο Θεός. Ο εχθρός προσπαθεί με μισές αλήθειες (που ισοδυναμούν με ολόκληρα ψέματα) να συκοφαντήσει το Θεό και να πείσει την Εύα ότι με αυτούς τους περιορισμούς που τους βάζει δε μπορεί να τους αγαπάει ο Θεός τόσο πολύ και να θέλει την ευτυχία τους. Η προτροπή του εχθρού ήταν από την ημέρα που θα φάνε τον απαγορευμένο καρπό όχι μόνον δε θα πεθάνουν αλλά θ’ ανοίξουν τα μάτια τους και θα γίνουν σαν θεοί. Εκείνο που ισχυρίζεται είναι ότι ο Θεός τους έδωσε αυτήν την εντολή, γιατί άμα φάνε από τον καρπό αυτό, θα αποκτήσουν τη γνώση και τη σοφία που έχει ο Θεός και έτσι θα γίνουν και αυτοί θεοί. Τα όπλα του εχθρού, για να πετύχει τους σκοπούς του και να απομακρύνει τον άνθρωπο από το Θεό, είναι πάντοτε η συγκάλυψη, η διαστρέβλωση, η πανουργία, ο δόλος, η συκοφαντία και πάνω απ’ όλα το ψέμα. 

     Με τον ίδιο τρόπο έρχεται και σήμερα ο σατανάς να συκοφαντήσει το Θεό σε κάθε άνθρωπο. Αρχίζει να του ψιθυρίζει: «Πρόσεξε θα σου στερήσει τη ζωή σου, δε θα μπορείς να απολαύσεις τίποτα, θα γίνεις καλόγερος, δε θα είσαι ελεύθερος, οι άνθρωποι που σε περιβάλουν θα σε περιγελούν, ίσως χάσεις τη δουλειά σου και μύριες άλλες συκοφαντίες». 

      Η Εύα, αντί να σταθεί στο «τάδε λέγει Κύριος», συνέχισε τη συζήτηση με τον εχθρό και καθώς παρατηρούσε τον καρπό, διαπίστωσε ότι ήταν "καλός εις βρώσιν" (η επιθυμία της σάρκας), ότι ήταν "αρεστός εις τους οφθαλμούς" (η επιθυμία των οφθαλμών) και επίσης ότι ήταν "επιθυμητός ως δίδον γνώσιν" (η αλαζονεία του βίου). Έτσι δε μπόρεσε να αντισταθεί στις επιβουλές του εχθρού και παρακούοντας την εντολή του Θεού έφαγε από τον απαγορευμένο καρπό. Στην επιστολή «Α’ Ιωάννου» (κεφ. Β/2, εδ.16) αναφέρεται: «Η επιθυμία τής σάρκας και η επιθυμία των ματιών και η αλαζονεία τού βίου, δεν είναι από τον Πατέρα, αλλά είναι από τον κόσμο». 

      Ο εχθρός μπορεί να μας πείσει ν’ αμαρτήσουμε, αλλά δε μπορεί να μας εξαναγκάσει να το κάνουμε. Η επιλογή και η ευθύνη θα είναι πάντοτε δική μας, μέσα στα πλαίσια της ελευθερία που μας έχει δώσει ο Θεός και γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο θα δώσουμε λόγο για τις επιλογές μας. Η ασφαλής οδηγία του λόγου του Θεού είναι: «Υποτάχθητε λοιπόν εις τον Θεόν. Αντιστάθητε εις τον διάβολον, και θέλει φύγει από σάς» (επ. Ιακώβου Δ/4: 7). Το δε «παράπονο» του Θεού προς τον άνθρωπο είναι: «Δεν αντισταθήκατε ακόμα μέχρις αίματος, αγωνιζόμενοι ενάντια στην αμαρτία» (Εβραίους ΙΒ/12: 4). 

      «και έδωκε εις τον άνδρα αυτής» (κεφ. Γ/3, εδ. 6). 

      Ο Απ. Παύλος στην επιστολή «Α’ Τιμοθέου» (Β/2: 14) αναφέρει: «ο Αδάμ δεν ηπατήθη, αλλ' η γυνή απατηθείσα έγεινε παραβάτις». Η Εύα ενήργησε με εγωϊσμό και αλαζονεία και παράκουσε την εντολή του Θεού, ο Αδάμ υπάκουσε στην Εύα απ' αγάπη προς αυτή και με τον τρόπο αυτό ταυτίστηκε με την αμαρτία της. 

     «Και ηνοίχθησαν οι οφθαλμοί αμφοτέρων, και εγνώρισαν ότι ήσαν γυμνοί και ράψαντες φύλλα συκής, έκαμον εις εαυτούς περιζώματα» (Γένεση Γ/3: 7). 

      Τι ακολούθησε μετά από την παρακοή; Στο βιβλίο της «Γένεσης» (κεφ. Β/2, εδ. 25) αναφέρεται ότι ο Αδάμ και η Εύα εξ αρχής ήταν γυμνοί στον κήπο της Εδέμ και δεν αισθάνονταν ντροπή (δεν ησχύνοντο). Όταν έφαγαν από τον απαγορευμένο καρπό, άνοιξαν τα μάτια τους και γνώρισαν ότι ήταν γυμνοί. Στην προσπάθειά τους να ντυθούν έραψαν φύλλα συκιάς και έφτιαξαν καλύμματα, για να σκεπάσουν τη γύμνια τους. 

      Ακόμα κι εκείνη την κρίσιμη ώρα, αντί να στραφούν στο Θεό και μετανιωμένοι να ζητήσουν Έλεος και Χάρη και συγχώρηση για την παρακοή τους, ζήτησαν τη σωτηρία και την κάλυψη της αμαρτίας τους με δικής τους επινόησης έργα, τα οποία τελικά δε μπόρεσαν να τους προσφέρουν τίποτα. Ήταν μια ανώφελη προσπάθεια, ανεπαρκής και μάταια. Ο άνθρωπος και σήμερα αισθάνεται ότι είναι ένοχος απέναντι στο Θεό και προσπαθεί να εξιλεωθεί με τις διάφορες θρησκευτικές τελετουργίες και προσφορές, που είναι ανθρώπινα επινοήματα. Με τον τρόπο αυτό «ράβει φύλλα συκιάς» προσπαθώντας να καλύψει τη γύμνια του και να καθησυχάσει τη φωνή της συνείδησής του. Πίσω απ’ όλες αυτές τις προσπάθειες είναι όλες οι θρησκείες όλων των εποχών, οι οποίες με τα «θρησκευτικά τους έργα» δε μπόρεσαν να «ντύσουν» τον άνθρωπο, αλλά τον άφησαν «γυμνό» και «νεκρό» ανάμεσα στους αιώνες. Έτσι οδηγήθηκε από γύμνια σε γύμνια με αποτέλεσμα στις ημέρες μας ο άνθρωπος, «η κορωνίδα της κτίσεως του Θεού», να είναι πιο «γυμνός», πιο αποξενωμένος από το Θεό από κάθε άλλη φορά. 

      «Και ο Κύριος ο Θεός κάλεσε τον Αδάμ, και του είπε: Πού είσαι; Κι εκείνος είπε: Άκουσα τη φωνή σου στον παράδεισο, και φοβήθηκα, επειδή είμαι γυμνός και κρύφτηκα. Και ο Θεός τού είπε: Ποιος σου φανέρωσε ότι είσαι γυμνός; Μήπως έφαγες από το δέντρο, από το οποίο σε πρόσταξα να μη φας; Και ο Αδάμ είπε: Η γυναίκα που μου έδωσες για να είναι μαζί μου, αυτή μου έδωσε από το δέντρο και έφαγα. Και ο Κύριος ο Θεός είπε στη γυναίκα: Τι είναι τούτο που έκανες; Και η γυναίκα είπε: Το φίδι με εξαπάτησε, και έφαγα» (Γένεση Γ/3: 7-13). 

     «Που είσαι;»  Ο Θεός δε ζητάει να μάθει τη γεωγραφική θέση στην οποία βρίσκεται ο Αδάμ, αλλά την κατάσταση της καρδιά του. Πρόκειται για ένα διαχρονικό ερώτημα του Θεού σε κάθε άνθρωπο, το οποίο έρχεται ν' αναδείξει δύο πράγματα: 

1/ Ότι ο άνθρωπος είναι χαμένος εξαιτίας της αμαρτίας. 

2/ Ότι ο Θεός αναλαμβάνει την πρωτοβουλία να τον αναζητήσει και να τον σώσει. 

      Το να προσπαθεί ο άνθρωπος ν' αποφύγει το Θεό δεν είναι λύση καθώς κάποια μέρα αναπόφευκτα θα παρουσιαστεί μπροστά Του και θα πρέπει ν' απαντήσει για τις επιλογές που έκανε στη διάρκεια της ζωής του. Σήμερα ο Θεός προσπαθεί να μας συναντήσει σ' όποια κατάσταση κι αν βρισκόμαστε. Ας τον αφήσουμε να μας φωτίσει με το φως Του και ας μην προσπαθήσουμε να κρύψουμε τίποτα απ' Αυτόν.

      Ο άνθρωπος δημιουργήθηκε για να ζει κοντά στο Θεό και να είναι σε κοινωνία μαζί Του. Μετά την παρακοή στη ζωή των πρωτοπλάστων μπήκε μέσα τους η συνείδηση της αμαρτίας, η οποία έφερε το φόβο στη ζωή τους. Έτσι για πρώτη φορά ο άνθρωπος προσπαθεί να κρυφτεί από το Θεό. Η αμαρτία απομακρύνει τον άνθρωπο από το Θεό, όμως ο Θεός δείχνει το Έλεός Του, καθώς αναζητεί τον άνθρωπο, για να τον σώσει και να τον επαναφέρει από εκεί που έφυγε. Από τη μία βλέπουμε τις συνέπειες της αμαρτίας και από την άλλη τη Χάρη του Θεού που δε σταματάει να αναζητεί τον αμαρτωλό άνθρωπο. Αντί οι πρωτόπλαστοι να ταπεινωθούν μπροστά στο Θεό και να ομολογήσουν το λάθος τους, φεύγουν μακριά απ’ Αυτόν προσπαθώντας να κρύψουν την αμαρτία τους. Στο βιβλίο των «Παροιμιών» (κεφ. ΚΗ/28: 13) αναφέρεται: «Ο κρύπτων τας αμαρτίας αυτού δεν θέλει ευοδωθή ο δε εξομολογούμενος και παραιτών αυτάς θέλει ελεηθή». Έτσι διαχρονικά ο άνθρωπος προσπαθεί να κρυφτεί από το Θεό, όμως ο Θεός "επειδή δε θέλει το θάνατο του αμαρτωλού" (Ιεζεκιήλ ΛΓ/33: 11)  παίρνει την πρωτοβουλία και τον αναζητεί, για να τον σώσει, προβάλλοντας την αγάπη Του, την οποία ο εχθρός αμφισβήτησε κατά τη συζήτησή του με την Εύα. Ο Θεός έστειλε στη γη το Χριστό, για να «ζητήσει και να σώσει το απολωλός» (Λουκάς ΙΘ/19: 10). 

     Ο άνθρωπος μετά από την αμαρτία του ένιωσε γυμνός. Η ντροπή που διαχρονικά αισθάνεται, είναι δοσμένη από το Θεό, για να συναισθάνεται την αμαρτία του ώστε να μετανοήσει γι’ αυτήν. Ο διάβολος και εδώ διέστρεψε τα πράγματα και αφαίρεσε από τον άνθρωπο την ντροπή και έτσι έκανε τον γυμνό να νομίζει ότι είναι ντυμένος. Θα λέγαμε στις ημέρες μας ότι ζούμε "στη βασιλεία της γύμνιας", καθώς ο άνθρωπος έμεινε εντελώς γυμνός: πνευματικά, ηθικά, σωματικά. 

         Τρεις κατάρες δόθηκαν από το Θεό εξαιτίας της πτώσης του ανθρώπου. 

      --Στο φίδι: «Επικατάρατος να είσαι μεταξύ πάντων των κτηνών και πάντων των ζώων του αγρού. Επί της κοιλίας σου θέλεις περιπατεί και χώμα θέλεις τρώγει πάσας τας ημέρας της ζωής σου» (Γένεση Γ/3: 14). Ο Κύριος καταράστηκε το φίδι να είναι πάντοτε υποβαθμισμένο, απαξιωμένο και νικημένο. 

     --Στη γυναίκα: «Θέλω υπερπληθύνει τας λύπας σου και τους πόνους της κυοφορίας σου. Με λύπας θέλεις γεννά τέκνα και προς τον άνδρα σου θέλει είσθαι η επιθυμία σου και αυτός θέλει σε εξουσιάζει"  (Γένεση Γ/3:16). 

      Πλέον η γυναίκα, η οποία πρωτοστάτησε στην αμαρτία και παρακοή του Λόγου του Θεού θα γεννάει τα παιδιά της με πόνους. Η κατάρα δεν αφορά στην κυοφορία, αλλά στους πόνους και θα είναι  υποταγμένη στον άνδρα της. Ο άνδρας θα είναι ο αρχηγός της οικογένειας και θα είναι «η κεφαλή της γυναικός» (Εφεσίους Ε/5: 23), θα την κυβερνά και σε αυτόν θα είναι η επιθυμία της. Σύμφωνα με το Λόγο του Θεού η γυναίκα έχει θέση βοηθού του άνδρα και μάλιστα σε στάση υποταγής προς αυτόν (Γένεση Β/2: 18 & Γ/3: 16). 

      --Στον Αδάμ. Ύστερα ο Θεός καταράστηκε τη γη εξαιτίας του Αδάμ: «Με λύπας θέλεις τρώγει τους καρπούς αυτής πάσας τας ημέρας της ζωής σου, και ακάνθας και τριβόλους θέλει βλαστάνει εις σε, και θέλεις τρώγει τον χόρτον του αγρού, εν τω ιδρώτι του προσώπου σου θέλεις τρώγει τον άρτον σου, εωσού επιστρέψεις εις την γήν, εκ της οποίας ελήφθης. Επειδή γη είσαι και εις την γην θέλεις επιστρέψει» (Γένεση Γ/3: 17-19). Ο άνδρας καταδικάστηκε να εξασφαλίζει την τροφή του καλλιεργώντας με μόχθο τη γη σ’ όλη του τη ζωή, μια γη που κι αυτή ήταν καταραμένη να βλαστάνει αγκάθια και τριβόλια. Αυτό θα σήμαινε κόπο και ιδρώτα γι’ αυτόν. Στο τέλος της ζωής του ο ίδιος θα ξαναγυρνούσε στο χώμα. 

    «Διά τούτο καθώς δι' ενός ανθρώπου (Αδάμ) η αμαρτία εισήλθεν εις τον κόσμον και διά της αμαρτίας ο θάνατος και ούτω διήλθεν ο θάνατος εις πάντας ανθρώπους, επειδή πάντες ήμαρτον» (Ρωμαίους Ε/5: 12). 

     Με την παρακίνηση της γυναίκας του ο Αδάμ έφαγε από τον απαγορευμένο καρπό παρακούοντας έτσι και αυτός την εντολή του Θεού. Παρατηρώντας την ουσία της αμαρτίας του ανθρώπου διαπιστώνουμε ότι δεν πρόκειται για μία απλή παρακοή, αλλά για μια ενέργεια ανταρσίας και ανυπακοής κατά του Θεού. Η βαθύτερη σημασία του προπατορικού αμαρτήματος είναι η αποστροφή του ανθρώπου προς το Θεό και η προσκόλλησή του στον εαυτόν του, στο «εγώ» του. Όλα αυτά δεν ήταν τίποτα άλλο από μία προσπάθεια αποτίναξης της κηδεμονίας και της εξάρτησής του από το Θεό. Υπακούοντας το διάβολο και τις υποδείξεις του ήταν σαν να έλεγε στο Θεό: «Δεν έχω την ανάγκη Σου. Μπορώ να ζήσω μόνος μου, χωρίς την καθοδήγηση και την προστασία τη δική Σου. Δεν μου χρειάζεται σε κάτι η παρουσία Σου, αφού είμαι ικανός και μπορώ να ζήσω και να μεγαλουργήσω, χωρίς Εσένα». Με τη στάση του αυτή ο άνθρωπος έκανε κέντρο της ζωής του και της συμπεριφοράς του τον εαυτό του παρακάμπτοντας το θέλημα του Θεού. Θα λέγαμε ότι η ουσία της αμαρτίας είναι ο εγωισμός, η επηρμένη και αμετανόητη στάση του ανθρώπου απέναντι στον Πλάστη και Δημιουργό του. 

      Ο άνθρωπος μέσα στην ελευθερία που του έχει χαρίσει ο Θεός προέβη σε μία ενέργεια εναντίωσης, ανεξαρτησίας, από το δημιουργό του. Με τον τρόπο αυτό οι πρωτόπλαστοι επέλεξαν να περιφρονήσουν το Θεό και να απορρίψουν κάθε εξουσία Του επάνω τους, διακηρύσσοντας την ανεξαρτητοποίησής τους και την επιθυμία τους να ζήσουν χωρίς το Θεό, που τους χάρισε τη ζωή και που τους κρατούσε στην ύπαρξη. Έτσι ο άνθρωπος με την παρακοή του «έσπασε» κάθε δεσμό που τον συνέδεε με το Θεό και απομακρύνθηκε απ’ Αυτόν στηριζόμενος πλέον "στη γνώση του καλού και του κακού", σύμφωνα με τις επιθυμίες τους. Μετά την παρακοή του ανθρώπου η σχέση του με το δημιουργό του διερράγη και έτσι η σύνδεση του ανθρώπους με την πηγή της ζωής διακόπηκε. Το γεγονός της παρακοής των πρωτόπλαστων στο θέλημα του Θεού είχε τραγικά αποτελέσματα, αφού μέσω της αμαρτίας τους ολόκληρο το ανθρώπινο γένος οδηγήθηκε στην πτώση και το θάνατο. 

     Τα αποτελέσματα του προπατορικού αμαρτήματος στον άνθρωπο ήταν: 

     1/ Πνευματικός θάνατος. Πρόκειται για τη διακοπή της εσωτερικής πνευματικής σχέσης με το Θεό, που οδήγησε στην αποξένωσή του από την πηγή της ζωής και την απογύμνωσή του από όλες τις αρετές του Θεού, που είναι η αγάπη, η αγιότητα, η ειρήνη, η ευθύτητα και άλλα. 

   2/ Σωματικός θάνατος. Οι πρωτόπλαστοι δε δημιουργήθηκαν από το Θεό για να πεθάνουν. Ο θάνατος ήρθε στην πορεία της ζωής τους σαν συνέπεια της ανυπακοής τους προς το Θεό. Τον πνευματικό θάνατο ακολούθησε ο σωματικός, δηλ. ο διαχωρισμός της ψυχής από το σώμα και η διάλυση του σώματος. Αυτός ο θάνατος δεν επήλθε ευθύς αμέσως με την πτώση του ανθρώπου, αλλά μετά από κάποιο χρονικό διάστημα. 

    3/ Ο σκοτισμός του νου, η διαφθορά και η εξαχρείωση της καρδιάς. Στο βιβλίο της «Γένεσης» (κεφ. Γ/3, εδ. 7) αναφέρεται: «ο λογισμός της καρδιάς τού ανθρώπου είναι κακός από τη νηπιότητά του».

  

     «Και είπε Κύριος ο Θεός προς τον όφιν, Επειδή έκαμες τούτο, επικατάρατος να είσαι μεταξύ πάντων των κτηνών, και πάντων των ζώων του αγρού επί της κοιλίας σου θέλεις περιπατεί, και χώμα θέλεις τρώγει, πάσας τας ημέρας της ζωής σου και έχθραν θέλω στήσει αναμέσον σου και της γυναικός, και αναμέσον του σπέρματός σου και του σπέρματος αυτής αυτό θέλει σου συντρίψει την κεφαλήν, και συ θέλεις κεντήσει την πτέρναν αυτού» (Γένεση Γ/3: 14, 15). 

    Το εδάφιο αυτό αποτελεί μία μεγάλη υπόσχεση του Θεού, μια μεσσιανική προφητεία. Ο Θεός απευθύνεται στο φίδι (Γένεση Γ/3: 15) και προαναγγέλλει την έλευση του «σπέρματος της γυναικός» που θα συντρίψει το κεφάλι του. Η γυναίκα δεν έχει σπέρμα. Όταν ο λόγος του Θεού αναφέρει «το σπέρμα της γυναικός» εννοεί Εκείνον ο Οποίος θα ερχόταν μια μέρα, θα γεννιόταν από παρθένο, χωρίς τη μεσολάβηση ανδρός, για να σώσει τον άνθρωπο από τις συνέπειες της παρακοής του. Εδώ το Πνεύμα του Θεού μιλάει για τον Κύριο Ιησού Χριστό, που δε συνελήφθη μέσα στη μήτρα της Μαριάμ από σπέρμα ανδρός, αλλά κατ’ ευθείαν από τη δύναμη του Πνεύματος του Θεού (Λουκάς Α/1: 35).

    Πολλοί προφήτες σε διάφορους χρόνους και τόπους προφήτευσαν με θαυμαστή ακρίβεια για τον ερχομό, για τον τόπο και το χρόνο της γέννησης του Σωτήρα Χριστού, τη σταύρωσή Του, την ανάστασή Του. Ο προφήτης «Ησαΐας» (κεφ. Ζ/7, εδ. 14) 750 χρόνια πριν από τον ερχομό του Χριστού αναφέρει: «Ιδού η παρθένος θέλει συλλάβει και γεννήσει Υιό και θέλει καλεστεί τ’ όνομα αυτού Εμμανουήλ». 

     «θέλει σου συντρίψει την κεφαλήν». Ο Χριστός πάνω στο σταυρό του Γολγοθά συνέτριψε το σατανά και τα ανθρωποκτόνα σχέδιά του. Το έργο της εξόντωσης του Χριστού, μέσω του σταυρικού θανάτου, το οποίο προσπάθησε να κάνει ο εχθρός, ο Θεός το μετέτρεψε σε μια μεγάλη ευλογία για όλους τους ανθρώπους που θα πιστέψουν σ’ Αυτόν. Ο Θεός ανέστησε τον Ιησού Χριστό από τους νεκρούς (Πράξεις Β/2: 24) θριάμβευσας κατά του εχθρού και των ανθρωποκτόνων σχεδίων του (Κολοσσαείς Β/2: 15). 

    «θέλεις κεντήσει την πτέρναν αυτού». Η πτέρνα είναι ένα μέρος του σώματος που θεραπεύεται εύκολα. Το κέντημα που έκανε ο σατανάς στην πτέρνα του Χριστού θεραπεύτηκε εύκολα. Ο διάβολος πάνω στο σταυρό κέντησε την πτέρνα του Κυρίου, όμως ο Κύριος με την ένδοξη ανάστασή Του από τους νεκρούς νίκησε και συνέτριψε την κεφαλή του εχθρού. 

     «Και έκαμε Κύριος ο Θεός εις τον Αδάμ και εις την γυναίκα αυτού χιτώνας δερματίνους, και ενέδυσεν αυτούς» (Γένεση Γ/3: 21).

     Όταν ο άνθρωπος συναισθάνθηκε ότι ήταν γυμνός, προσπάθησε να καλυφθεί αλλά απέτυχε. Τα φύλλα συκιάς τα οποία χρησιμοποίησαν οι πρωτόπλαστοι για να καλύψουν τη γύμνια τους, αντί να την καλύψουν την αποκάλυπταν περισσότερο. Έτσι ο Θεός έσφαξε δύο ζώα, πραγματοποιώντας με τον τρόπο αυτό την πρώτη αιματηρή θυσία, που προεικόνιζε τη θυσία του Χριστού, που θα γινόταν μια μέρα πάνω στο σταυρό του Γολγοθά, για να «ντύσει» τον αμαρτωλό άνθρωπο με την τέλεια δικαιοσύνη του Ιησού Χριστού. Με τα δέρματα των ζώων, που έσφαξε ο Θεός, έφτιαξε χιτώνες και έντυσε μ’ αυτούς τους πρωτόπλαστους. Με τον τρόπο αυτό ο Θεός θέλησε να διδάξει στον Αδάμ και στην Εύα ότι με τα έργα τους δε μπορούν να καλύψουν τη γύμνια τους. Για το λόγο αυτό τους έκανε καλύμματα από δέρματα ζώων, θέλοντας να τους διδάξει τρία βασικά πράγματα σχετικά με τη σωτηρία τους: 

    1/ Ότι είναι δώρο του Θεού και δεν αποκτάται με ανθρώπινα έργα. 

   2/ Ότι περνάει μέσα από το θάνατο κάποιου αθώου αντικαταστάτη. Μόλις αμάρτησε ο Αδάμ και η Εύα, αμέσως βλέπουμε την εισαγωγή της θυσίας στον τρόπο λατρείας. 

    3/ Ότι «χωρίς χύσεως αίματος δεν γίνεται άφεσις» (Εβραίους Θ/9: 22). 

     Και είπε Κύριος ο Θεός, Ιδού, έγεινεν ο Αδάμ ως εις εξ ημών, εις το γινώσκειν το καλόν και το κακόν και τώρα μήπως εκτείνει την χείρα αυτού, και λάβει και από του ξύλου της ζωής, και φάγει, και ζήση αιωνίως Όθεν Κύριος ο Θεός εξαπέστειλεν αυτόν εκ του παραδείσου της Εδέμ, διά να εργάζηται την γην εκ της οποίας ελήφθη (Γένεση Γ/3: 22-23). 

     Μέσα από την πιο σκληρή εμπειρία έμαθαν οι πρωτόπλαστοι να γνωρίζουν το καλό και το κακό. Όντες μέσα στην αμαρτία τους υπήρχε το ενδεχόμενο να έτρωγαν από το δένδρο της ζωής και να ζούσαν αιώνια μακριά από το Θεό, μέσα σ’ ένα σώμα φθοράς και αδυναμίας. Θα ήταν μεγάλη δυστυχία και κατάρα να ζει ο άνθρωπος αιώνια μέσα στην αμαρτία αποχωρισμένος από το Θεό. Ο Θεός τους έδιωξε από τον παράδεισο εμποδίζοντάς τους να γυρίσουν σ’ αυτόν και τους έστειλε να εργάζονται τη γη από την οποία πάρθηκαν. Αφού τους έδιωξε ανατολικά του παραδείσου, έθεσε τα Χερουβείμ και την ρομφαία τη φλογερή και περιστρεφόμενη, για να φυλάνε την οδόν του ξύλου της ζωής (εδ. 24).

     Επίλογος 

   1/ Η Βίβλος είναι η μοναδική πηγή που δίνει τη σωστή εξήγηση για την ύπαρξη του ανθρώπου και την τραγική κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει. Ο σατανάς προσπαθεί να κάνει τον άνθρωπο να πιστέψει ότι είναι δημιούργημα εξέλιξης και ότι δεν υπάρχει Θεός, ούτε αμαρτία και ως εκ τούτου δε θα δώσει λόγο για τη ζωή του. Μέσα σ’ αυτό το αποστατημένο πνεύμα πολλοί λένε: «εμείς ορίζουμε το καλό και το κακό». 

    2/ Το βιβλίο της «Γένεσης» μας φανερώνει την αληθινή αιτία του θανάτου και των δεινών που υπάρχουν πάνω στον κόσμο, ως αποτέλεσμα της αμαρτίας και της αποστασίας του ανθρώπου. Ο Θεός μέσα στο Έλεός Του επέτρεψε το σωματικό θάνατο του ανθρώπου. 

   3/ Ο αιώνιος σκοπός του εχθρού είναι να αποκόψει τον άνθρωπο από την πηγή της ζωής που είναι ο Θεός. Ο Θεός με πολλή αγάπη περιμένει τον άνθρωπο και προσπαθεί να βρει τρόπους, για να μπει στη ζωή του, να φυτέψει το σπόρο της ζωής μέσα του, για να τον επαναφέρει στην αρχική του κατάσταση της Εδέμ και να ζήσει αιώνια κοντά Του.                                                             (συνεχίζεται)