"κατά ΙΩΑΝΝΗΝ", κεφ. ΙΗ/18, εδ. 19 – 23.
19 Ο αρχιερεύς λοιπόν ηρώτησε τον Ιησούν περί των μαθητών αυτού και περί της διδαχής αυτού.
20 Απεκρίθη προς αυτόν ο Ιησούς Εγώ παρρησία ελάλησα εις τον κόσμον εγώ πάντοτε εδίδαξα εν τη συναγωγή και εν τω ιερώ, όπου οι Ιουδαίοι συνέρχονται πάντοτε, και εν κρυπτώ δεν ελάλησα ουδέν.
21 Τι με ερωτάς; ερώτησον τους ακούσαντας, τι ελάλησα προς αυτούς ιδού, ούτοι εξεύρουσιν όσα είπον εγώ.
22 Ότε δε είπε ταύτα, εις των υπηρετών ιστάμενος πλησίον έδωκε ράπισμα εις τον Ιησούν, ειπών Ούτως αποκρίνεσαι προς τον αρχιερέα;
23 Απεκρίθη προς αυτόν ο Ιησούς Εάν κακώς ελάλησα, μαρτύρησον περί του κακού εάν δε καλώς, τι με δέρεις;
ΣΧΟΛΙΑ :
Για αντιληφθούμε ακριβώς την κατάσταση που επικρατεί, θα πρέπει να πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά. Ο Κύριος προσεύχεται στον κήπο της Γεθσημανή προς τον Πατέρα Θεό. Ο Άγιος, ο Αναμάρτητος βλέπει ότι από στιγμή σε στιγμή, οδηγείται στο σταυρό του Γολγοθά. Εκεί ο Πατέρας Θεός, στο Πρόσωπο του Υιού Του, πρόκειται να τιμωρήσει όλη την αμαρτία, όλων των ανθρώπων, όλων των εποχών. Ο Υιός αναλογιζόμενος όλα τούτα τα γεγονότα, που πρόκειται να ακολουθήσουν, ζητά από τον Πατέρα, εάν είναι δυνατόν να μην ποιεί τούτο το ποτήρι. Όμως προκρίνει το θέλημα του Πατέρα και λέγει : «Πάτερ να γίνει το δικό σου θέλημα και όχι το δικό μου» (Λουκάς ΚΒ/22: 42). Το θέλημα του Πατέρα ήταν ένα και μοναδικό: Ο Υιός, ο Άγιος, ο Αναμάρτητος να πάρει τη θέση του ενόχου και να πληρώσει Αυτός για την αμαρτία του ανθρώπου.
Στη συνέχει ένας από τους δώδεκα μαθητές, ο Ιούδας ο Ισκαριώτης, οδηγών ένα τάγμα στρατιωτών, που συνοδεύεται από πολλούς υπηρέτες, Γραμματείς και Φαρισαίους καταφθάνει. Ο Ιούδας κάνει ένα βήμα μπροστά, φθάνει δίπλα στον Ιησού και δίνει σ’ Αυτόν το φιλί της προδοσίας. Τότε οι στρατιώτες συλλαμβάνουν Αυτόν, ως να επρόκειτο για κάποιον κακούργο και μέσα στη νύχτα οδηγούν τον Κύριο στον Αρχιερέα Άννα.
Ο Άννας ήταν πεθερός του Καΐάφα, που είχε διοριστεί από τον Ρωμαίο Διοικητή της περιοχής, αρχιερέας, κατά το χρόνο εκείνο. Ο Άννας δεν ήταν τότε ενεργός Αρχιερέας, είχε κάνει Αρχιερέας από το 7 μ.Χ. έως το 14 μ.Χ. όμως είχε καταφέρει για μισό και πλέον αιώνα, ο ίδιος και οι πέντε γιοί του να νέμονται την αρχιερατική εξουσία.
Ο Άννας ήταν Σαδουκαίος. Ανήκε δηλαδή στη μεγάλη φατρία των Ιουδαίων, που αντίθετα με τους Φαρισαίους, ήταν καθαρά υλιστές και αρνούντο την ύπαρξη πνευματικού κόσμου, όπως αγγέλων κλπ και το σοβαρότερο δεν πίστευαν στην ανάσταση των νεκρών. Οι Σαδουκαίοι κατείχαν τα σκήπτρα της θρησκευτικής ηγεσίας στον Ισραήλ και αποτελούσαν την διοικούσα τάξη. Η ιστορία τον περιγράφει σαν έναν πονηρό, φιλάργυρο, ανάξιο, κοσμικό, τύραννο, συνεργάτη των Ρωμαίων κατακτητών.
Μπροστά σ’ αυτό το πρόσωπο οδηγήθηκε ο Κύριός μας αμέσως μετά τη σύλληψή του, για να δικαστεί. Εκείνο το βράδυ έξι δίκες έλαβαν χώρα, κατά του Ιησού Χριστού. Η πρώτη στον Άννα, η άλλες, στον Καΐάφα, στο Ιουδαϊκό συνέδριο, στον Πιλάτο, στον Ηρώδη και στη συνέχεια και πάλι στον Πιλάτο. Από τις δίκες αυτές οι τέσσερις ήταν σκληροί εμπαιγμοί, κατά του Θείου Προσώπου και οι δύο έβγαλαν καταδικαστικές αποφάσεις σε θάνατο.
Η πρώτη απόφαση για θάνατο του Κυρίου Ιησού Χριστού ήταν θρησκευτική καταδίκη και πάρθηκε από το αρμόδιο θρησκευτικό όργανο, που ήταν το Ιουδαϊκό Συνέδριο. Η δεύτερη καταδίκη σε θάνατο ήταν πολιτική και πάρθηκε από το αρμόδιο πολιτικό όργανο, που ήταν ο Πιλάτος.
Η δίκη από τον Άννα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως "προ δίκη". Η δίκη από τον Καΐάφα προσδιόρισε το αδίκημα. Tο Ιουδαϊκό συνέδριο, αποδέχθηκε το αδίκημα και επέβαλε γι’ αυτό την ποινή του θανάτου. Στην πρώτη λοιπόν δίκη, αμέσως μετά στη σύλληψή Του, ο Κύριος στέκεται δεμένος μπροστά στον Άννα. Ανήσυχος ο Αρχιερέας είναι έτοιμος να κατηγορήσει τον Ιησού Χριστό για διδασκαλία αντίθετη με το Μωσαϊκό Νόμο και για θρησκευτική πλάνη και σπεύδει να ρωτήσει Αυτόν, για τους μαθητές του και για τη διδασκαλία Του. Υπήρξε έντονος φόβος ότι ο Ιησούς, που δίδασκε, ως να έχει εξουσία, που έλεγχε τους εκπροσώπους του ιερατικού κατεστημένου, για τη ζωή τους, για τις πλάνες τους, θα έθετε σε μεγάλο κίνδυνο ολόκληρο το ιερατείο της εποχής του, το οποίο όπως και στις ημέρες μας, αποτελούσε ισχυρό κέντρο εξουσίας.
O Άννας λοιπόν, κατά την προανακριτική διδασκαλία, προσπαθούσε, με κάθε τρόπο, να εξασφαλίσει από το στόμα του Κυρίου Ιησού μια πρώτη ομολογία, πάνω στην οποία θα έστηνε μια άδικη κατηγορία. Όμως ο Κύριος δεν κήρυξε κρυφά. Η διδασκαλία του γινόταν φανερά στη συναγωγή, όπου συγκεντρώνονταν οι Ιουδαίοι και κατά συνέπειαν επί 3,5 χρόνια όλοι είχαν ακούσει και γνώριζαν το κήρυγμά Του. Μέσα σ’ αυτούς που γνώριζαν και μάλιστα πολύ καλά, ήταν και ο αρχιερέας Άννας. Γνώριζαν τη διδασκαλία, αλλά δεν ήθελαν να την παραδεχθούν και με κάθε τρόπο ζητούσαν αφορμή προκειμένου να στήσουν κατηγορία και να θανατώσουν Αυτόν.
Τη δύσκολη τούτη ώρα ο Ιησούς απαντάει : «Τι με ρωτάς ; Ρώτησε αυτούς που άκουσαν τι τους είπα. Αυτοί γνωρίζουν όλα όσα είπα».
Και ενώ ο Ιησούς έλεγε αυτά τα λόγια, ένας από τους υπηρέτες του Αρχιερέα, που στεκόταν κοντά, έδωσε ένα ράπισμα στον Ιησού, λέγοντας: Έτσι αποκρίνεσαι στον αρχιερέα;
Το άνομο χέρι ενός υπηρέτη, ενός κόλακα του κυρίου του, υψώθηκε για να χτυπήσει Εκείνον, που ήταν η προσωποποίηση της Αγάπης, της Αγιότητας, της Δικαιοσύνης. Ας θυμηθούμε μια ανάλογη περίπτωση όταν ο αρχιερέας πρόσταξε να χτυπήσουν στο στόμα τον Απόστολο Παύλο, όταν απολογείτο. Ο Απόστολος αντέδρασε και του είπε: «ο Θεός μέλλει να σε χτυπήσει, τοίχε ασβεστωμένε» (Πράξεις ΚΓ/23: 3). Εδώ ο Κύριος πόσο πιο υπέροχα απαντάει: «Αν μίλησα κακώς, πες για το κακό αν, όμως, καλώς, γιατί με δέρνεις;».
Τούτο το ράπισμα τη νύχτα εκείνη, έμεινε χαρακτηριστικό και πέρασε στην ιστορία σαν μια απευθείας προσβολή της Αλήθειας, που πολλές φορές την επαναλαμβάνουμε μέσα στη ζωή μας, για να φανούμε αρεστοί σε πρόσωπα και καταστάσεις, που συχνά υπηρετούμε και κολακεύουμε. Αλήθεια, πόσες φορές προσπαθούμε να γίνουμε αρεστοί σε ανθρώπους και είμαστε πρόθυμοι να θυσιάσουμε την αλήθεια ή ακόμα και να την κρύψουμε ή και να αδιαφορήσουμε γι’ αυτή. Πόσες φορές υπηρετούμε καταστάσεις, που δεν πρέπει και με κάθε τρόπο τις σκεπάζουμε ή τις δικαιολογούμε και τις ενθαρρύνουμε, τη στιγμή που θα πρέπει να μας διακρίνει μια ειλικρινής και με θάρρος τοποθέτησή μας, με το μέρος της αλήθειας, όταν αυτή δυσφημείται, συκοφαντείται, διώκεται, σταυρώνεται.
Αν θα δεχθείς τον Ιησού Χριστό, θα τον δεχθείς σαν προσωπικό σου σωτήρα και λυτρωτή και θα τον ομολογήσεις και όταν συνθήκες, καταστάσεις ή άνθρωποι γύρω σου, τον απορρίπτουν. Ας γίνουμε ειλικρινές με τον Κύριο και μη συμμορφωνόμαστε, κάθε φορά, με τις περιστάσεις, για να αρέσουμε σε ανθρώπους, ιδιαίτερα όταν οι σκοποί είναι άνομοι, γιατί τότε με τη συμπεριφορά μας, δίνουμε ράπισμα στον Ιησού.
Αλήθεια, πόσες φορές ο καθένας μας έχει ραπίσει στον Πρόσωπο τον Κύριό μας. Πότε γίνεται αυτό; Όταν η ζωή μας δεν είναι σύμφωνη με το θέλημά Του, όταν τα λόγια μας διαφέρουν από τη ζωή μας, όταν αρνούμαστε να Τον ομολογήσουμε, για να μην μας κατηγορήσουν ή περιφρονήσουν οι άνθρωποι, τότε είναι σαν να ραπίζουμε, κατά πρόσωπο τον Κύριο Ιησού Χριστό.
Καθημερινά στη ζωή μας βλέπουμε τον Πιλάτο να βγαίνει μπροστά μας με τον Ιησού και τον Βαραβά και να μας ρωτάει: "Ποιόν από τους δύο να ελευθερώσω;" και μεις με τη ζωή μας, με τα έργα μας, επαναλαμβάνουμε την ίδια άδικη απόφαση. "Τον Βαραββά ελευθέρωσε, τον Ιησού σταύρωσον Αυτόν". Αυτό δεν είναι ένα ηχηρό ράπισμα κατά του Κυρίου μας; Επιλέγουμε το Βαραββά, γιατί ο Βαραββάς εξυπηρετεί τη σάρκα μας, τη ζωή μας, τα πάθη μας.
«εις των υπηρετών έδωκε ράπισμα εις τον Ιησούν». Φανταστείτε τη σκηνή όταν θα αλλάξουν οι όροι. Όταν ο υπηρέτης τούτος θα σταθεί για να κριθεί μπροστά στο θρόνο της τελικής κρίσης, στον οποίον θα κάθεται ο Κριτής του κόσμου (Ιωάννης Ε/5: 22), ο Ιησούς Χριστός. Τούτη τη φορά όχι δεμένος, όχι ταλαιπωρημένος, όχι χτυπημένος, αλλά ένδοξος, Κύριος, υπέρτατος Κριτής, φανταστείτε πόση ενοχή θα αισθανθεί ο υπηρέτης αυτός.
Μια ενοχή, που δεν θα διαφέρει από τη δική μου και τη δική σου ενοχή, όταν με το δικό μας τρόπο έχουμε "ραπίσει" το Πρόσωπο του Ιησού Χριστού, όταν αδιαφορήσαμε, όταν απορρίψαμε την αλήθεια, όταν τη διώξαμε ή τη δυσφημίσαμε, για να φανούμε καλοί σε ανθρώπους ή για να εκλαϊκεύσουμε περιστάσεις.
Υπάρχει τρόπος να ξεφύγει κανείς από την αισχύνη αυτή, την ώρα εκείνη; Αναμφισβήτητα ναι. Αν από τώρα η ψυχή τακτοποιηθεί, συμφιλιωθεί με τον Ιησού Χριστό. Αν αναγνωρίσει το λάθος και ζητήσει την συγχώρεση Εκείνου, ο οποίος έχει εξουσία να συγχωρεί αμαρτίες επί της γης. (Ματθαίος Θ/9: 6). Αν αλλάξουμε και ταυτίσουμε τη ζωή μας με τη ζωή Εκείνου, τότε η αγάπη του Χριστού θα μεταβάλει τα ραπίσματα, που του έχουμε δώσει, σε φιλιά αιώνιας σωτηρίας. ---
ΥΜΝΟΙ ΔΟΞΟΛΟΓΙΑΣ
Θέλω να ψάλλω Λυτρωτά,
για την αγάπη τη βαθιά,
που έδειξες Εσύ για με,
κι ήρθες στη γη να σταυρωθείς.
Για μένα τον αμαρτωλό,
ανέβηκες εις τον Σταυρόν,
πήρες στους ώμους Σου Εσύ,
την ιδική μου ενοχή.
Θέλω να ψάλλω Λυτρωτά,
για την αγάπη τη βαθιά,
που έδειξες Εσύ για με,
άμωμε του Θεού αμνέ.
Ω, δεν μπορώ να κρατηθώ,
αμέσως τρέχω στον Σταυρό,
με δάκρυα για να Σου πω,
Σωτήρα μου, Σ’ ευχαριστώ.
Πόσο μ’ αγάπησες Χριστέ,
και πέθανες Εσύ για με,
Εσύ το άκακο αρνί,
πήρες τη θέση του ληστή.
Για να σωθώ απ’ την οργή,
κατάρα έγινες Εσύ.
επάνω στον σκληρό Σταυρό,
πεθαίνεις σαν αμαρτωλός
Η ΑΓΑΠΗ.
Απ’ το αίμα του Σταυρού Σου
ω, Χριστέ μου, ξεκινούν,
κύματα θείας αγάπης,
που το σύμπαν συγκλονούν.
Ω πλυμένος με το αίμα
πλησιάζω τον Θεό
και την άπειρη αγάπη
ταπεινά ευχαριστώ.
Τέτοια αγάπη δεν μπορούσα
ω, ποτέ να φανταστώ,
να πεθάνει καρφωμένος
και για μένα ο Χριστός.
Ναι, καρφώθηκε στο ξύλο
για να λυτρωθώ εγώ,
κια από του σταυρού το δρόμο
ν’ ανεβώ στον ουρανό.
Ω, Θεέ μου, Σε δοξάζω,
που μου έδωσες Συ φως,
να γνωρίσω τι μυστήριο
κλείνει μέσα τ’ ο Σταυρός.
***
Ψυχή μου, κοίτα στον Σταυρό
Στου Γολγοθά την κορυφή,
εκεί η αγκάλη του Χριστού
ανοίγει και σε προσκαλεί.
Ψυχή μου, κοίτα στον Σταυρό,
Το Αίμα του Αμνού κυλά,
για να σε σώσει ο Χριστός
αίμα γι’ αντίλυτρο μετρά.
Μυστήριο ανέκφραστο
δείχνει σε σένα ο Σταυρός,
για να σε σώσει ο Χριστός
πεθαίνει ως αμαρτωλός
Ύμνους, τιμές, προσκύνηση
Σου στέλνουμε όλοι Χριστέ,
κι ευγνωμοσύνη ιερά
εις Σε προσφέρομεν Θεέ.
***
Εις του Γολγοθά τον βράχο,
όλοι γύρω στον Σταυρόν,
προσηλώσωμεν το βλέμμα
στον κρεμάμενον Υιόν.
Το μυστήριο της αγάπης
ξετυλίγεται μπροστά,
όλων μας τας αμαρτίας
ο Υιός Αυτός βαστά.
Με το αίμα που σταλάζει
απ’ τα χέρια Του στη γη
το αντίλυτρο μετράει
για την κάθε μια ψυχή.
Όλοι γύρω Τ’ ας σταθούμε
και μ’ ευγνώμονη φωνή,
ω, Χριστέ, Σ’ ευχαριστούμε,
ο καθένας ας Του πει.
***
Στον Γολγοθά ο Ιησούς,
σταυρώθηκε γι’ αμαρτωλούς,
κατήλθε από τον Ουρανό,
να σώσει κάθ’ αμαρτωλό.
Σκοτείνιασε όλη η γη,
όταν για μας ο Λυτρωτής,
επάνω στον σκληρό Σταυρό,
γεύθηκε θάνατο φρικτό.
Ω, Ιησού, δεν εννοώ,
τι βρήκες στον αμαρτωλό,
εσύ καρδιά να μη ξεχνάς,
τι’ είναι για σε ο Γολγοθάς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου