ΜΑΤΘΑΙΟΣ ΙΒ : 9 – 21. Ιδε ο άνθρωπος.

Ευαγγέλιον "κατά ΜΑΤΘΑΙΟΝ", κεφ.  ΙΒ/12,  εδ.  9 – 21.

9 Και μεταβάς εκείθεν ήλθεν εις την συναγωγήν αυτών.
10 Και ιδού, ήτο άνθρωπος έχων την χείρα ξηράν και ηρώτησαν αυτόν λέγοντες Συγχωρείται τάχα να θεραπεύη τις εν τω σαββάτω; διά να κατηγορήσωσιν αυτόν.
11 Ο δε είπε προς αυτούς Τις άνθρωπος από σας θέλει είσθαι, όστις έχων πρόβατον εν, εάν τούτο πέση εν τω σαββάτω εις λάκκον, δεν θέλει πιάσει και σηκώσει αυτό;
12 πόσον λοιπόν διαφέρει άνθρωπος προβάτου; ώστε συγχωρείται εν τω σαββάτω να αγαθοποιή τις.
13 Τότε λέγει προς τον άνθρωπον Έκτεινον την χείρα σου και εξέτεινε, και αποκατεστάθη υγιής ως η άλλη.
14 Οι δε Φαρισαίοι εξελθόντες συνεβουλεύθησαν κατ' αυτού, διά να απολέσωσιν αυτόν.
15 Αλλ' ο Ιησούς νοήσας ανεχώρησεν εκείθεν και ηκολούθησαν αυτόν όχλοι πολλοί, και εθεράπευσεν αυτούς πάντας.
16 Και παρήγγειλεν εις αυτούς αυστηρώς διά να μη φανερώσωσιν αυτόν,
17 διά να πληρωθή το ρηθέν διά Ησαΐου του προφήτου, λέγοντος
18 Ιδού, ο δούλός μου, τον οποίον εξέλεξα, ο αγαπητός μου, εις τον οποίον η ψυχή μου ευηρεστήθη θέλω θέσει το Πνεύμα μου επ' αυτόν, και θέλει εξαγγείλει κρίσιν εις τα έθνη
19 δεν θέλει αντιλογήσει ουδέ κραυγάσει, ουδέ θέλει ακούσει τις την φωνήν αυτού εν ταις πλατείαις.
20 Κάλαμον συντετριμμένον δεν θέλει θλάσει και λινάριον καπνίζον δεν θέλει σβέσει, εωσού εκφέρη εις νίκην την κρίσιν
21 Και εν τω ονόματι αυτού θέλουσιν ελπίσει τα έθνη.

        ΣΧΟΛΙΑ :

      Με δύο λόγια ο προφήτης Ησαΐας στο κεφ. ΜΒ/42: 1 του βιβλίου του στην Παλαιά Διαθήκη, τα οποία επαναλαμβάνει ο "Ματθαίος" στο Ευαγγέλιό του, μας δίνει μια υπέροχη εικόνα της εσωτερικής ψυχικής κατάστασης του Θείου προσώπου του Κυρίου Ιησού Χριστού. Πρόκειται για μία εικόνα της Θείας πραότητας, της χάρης του Θεού και της φιλανθρωπίας, που Τον διέκρινε σε κάθε Του βήμα. Στο βιβλίο των "Πράξεων των Αποστόλων" (κεφ. Ι/10, εδ. 38) αναφέρεται: "διήλθεν ευεργετών και θεραπεύων πάντας τους καταδυναστευομένους υπό του διαβόλου, διότι ο Θεός ήτο μετ' αυτού".

     Τα πράγματα από την αρχή έχουν ως εξής: Ο Κύριος Ιησούς πορευόταν ακολουθούμενος από πλήθη λαού. Κυνηγημένος και κατατρεγμένος από τον ίδιο το λαό Του, στην πράξη από τον ίδιο τον διάβολο, που είχε μετατρέψει το εκλεκτό λαό του Θεού σε τυφλό όργανό του. Τα μεγάλα «εγκλήματα», για τα οποία κατηγορείτο τούτη τη φορά, ήταν ότι κατά την ημέρα του Σαββάτου είχε συναντήσει ο Κύριος έναν άνθρωπο με ξηραμένο το χέρι και σπλαχνισθείς αυτόν, με ένα λόγο του αποκατάστησε το χέρι αυτού του ανθρώπου (Λουκάς Σ/6: 6-10). Για άλλη μια φορά ο Κύριος είχε συναντήσει έναν παράλυτο άνθρωπο, έναν αμαρτωλό άνθρωπο και τον είχε σώσει. Η πράξη αυτή θεωρήθηκε από τους πνευματικούς ταγούς της εποχής, από τους ανθρώπους που ισχυρίζονταν ότι γνώριζαν το Μωσαϊκό Νόμο και ότι είναι οι μόνοι αρμόδιοι από το Θεό για να τον κηρύττουν, ως πράξη άξια θανάτου.

      Γι’ αυτό ο Κύριος έφυγε, ακολουθούμενος από πλήθη δυστυχισμένων ανθρώπων, που περίμεναν τη βοήθειά Του, για να απαλλαγούν ο καθένας από το δικό του προσωπικό πρόβλημα. Στο εδάφ. 18 αναφέρεται: «ιδού ο δούλος μου». Είναι μία φράση που δείχνει την προσήλωση της καρδιάς του Ιησού Χριστού στο θέλημα του Πατέρα. Τέτοια ήταν η προσήλωση, ώστε το θέλημα του Υιού να ταυτίζεται με το θέλημα του Πατέρα Θεού. Πόσο όμορφα μας δίνει την εικόνα τούτη ο "Ψαλμός" (Μ/40, εδ. 6-9) !

      Ο Απ. Παύλος στην επιστολή "προς Φιλιππησίους", (κεφ. Β/2, εδ.15), αναφέρει:

6 Θυσία και προσφορά δεν θέλησες άνοιξες σε μένα αυτιά ολοκαύτωμα και προσφορά για την αμαρτία δεν ζήτησες.

7 Τότε είπα: Ιδού έρχομαι στον τόμο τού βιβλίου είναι γραμμένο για μένα.

8 Χαίρομαι, Θεέ μου, να εκτελώ το θέλημά σου και ο νόμος σου είναι στο κέντρο τής καρδιάς μου.

9 Διακήρυξα δικαιοσύνη σε μεγάλη σύναξη δες, δεν εμπόδισα τα χείλη μου, Κύριε, εσύ το ξέρεις.

   Ήρθε ο Κύριος Ιησούς πριν από δύο χιλιάδες χρόνια, εν μέσω μιας γενεάς "σκολιάς και διεστραμμένης" (Φιλιππησίους Β/2: 15) πληρωμένος με το Πνεύμα το Άγιο, για να διδάξει τα έθνη, για να αποκαλύψει εκείνο το οποίο ο διάβολος είχε κρύψει από τον άνθρωπο, το Πρόσωπο του Πατέρα Θεού, την αγάπη Του για τον αμαρτωλό άνθρωπο. Πράος, ήπιος, σε όλη τη διάρκεια ζωής του, ακόμα και τη στιγμή που υψωνόταν πάνω στο σταυρό του Γολγοθά ανάμεσα σε δύο ληστές δε θα αντιλογήσει. Θα φερθεί «ως πρόβατον επί σφαγήν, και ως αρνίον έμπροσθεν του κείροντος αυτό άφωνον» (Πράξεις Η/8: 32).

    Στη διάρκεια της διακονίας του δε θα κραυγάσει, ούτε η φωνή Του θα ακουστεί στις πλατείες. «καλάμι συντετριμμένο δε θα το σπάσει και λυχνάρι που καπνίζει, δεν θα το σβήσει». (Ησαΐας ΜΒ/42: 3). Αλήθεια υπάρχουν ωραιότερες λέξεις, για να χαρακτηρίσουν τόσο όμορφα και τόσο τέλεια το Άγιο Πρόσωπο του Κυρίου μας Ιησού Χριστού; Λέξεις που να αποδώσουν τόσο τέλεια τη Θεία ευσπλαχνία, τη Θεία αγάπη για τον πεσμένο και αμαρτωλό άνθρωπο; 

    Πόσο μεγάλη αγάπη, τι ευσπλαχνία! Ο Πατέρας ν' αγαπήσει τον μεγαλύτερο εχθρό του, τον άνθρωπο, τόσο πολύ, ώστε να στείλει ανάμεσά μας, τον Υιόν του τον μονογενή; Γιατί συνέβη αυτό; Την απάντηση μας τη δίνει ο Λόγος του Θεού στο «κατά Ιωάννην» ευαγγέλιο, (κεφ. ΙΣ/, εδ. 16) : «Διότι τόσον ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε έδωκε τον Υιόν αυτού τον μονογενή, διά να μη απολεσθή πας ο πιστεύων εις αυτόν, αλλά να έχη ζωήν αιώνιον». Ναι αυτό θέλει ο Θεός, να μη χαθεί κανένας (Α΄ Τιμοθέου Β/2: 4). Καλεί και σήμερα όλους τους ανθρώπους να έρθουν κοντά Του, να Τον γνωρίσουν. Στο βιβλίο του προφήτη "Ιεζεκιήλ" (ΛΓ/33: 11) αναφέρεται: "Ειπέ προς αυτούς· Ζω εγώ, λέγει Κύριος ο Θεός, δεν θέλω τον θάνατον του αμαρτωλού, αλλά να επιστρέψη ο ασεβής από της οδού αυτού και να ζή· επιστρέψατε, επιστρέψατε από των οδών υμών των πονηρών· διά τι να αποθάνητε"

       Για να εκπληρώσει ο Κύριός μας τα προαιώνια σχέδια του Θεού, για τη σωτηρία του ανθρώπου, ανέλαβε μία τεράστια σε κόστος υπηρεσία. Για το σκοπό αυτό  άφησε την αιώνια δόξα Του στα δεξιά του Πατέρα και αφού "έλαβε δούλου μορφή, έγινε όμοιος με ημάς, παρ’ εκτός αμαρτίας" (Φιλιππησίους Β/2: 7). Απερριμμένος και καταφρονημένος από τους ανθρώπους υπήρξε ανάμεσα  μας η προσωποποίηση της αγάπης του Πατέρα Θεού. (Ησαΐας ΝΓ/53: 3).

     Τι αληθινό μεγαλείο! Κανένας θρησκευτικό ηγέτης στην παγκόσμια ιστορία δεν είναι όμοιος με τον Ιησού Χριστό. Κανένας δεν απέδειξε την αγάπη Του με μια τόσο μεγάλη θυσία, όπως Αυτός. Μεγάλοι θρησκευτικοί ηγέτες (Βούδας, Μωάμεθ κ.ά) πέθαναν από φυσικό θάνατο και ουδέποτε διακήρυξαν ότι ο θάνατός τους ήταν αναγκαίος για τη σωτηρία του κόσμου. Αυτό συνέβη μόνον με τον Κύριο Ιησού Χριστό. Ο Ευαγγελιστής "Ιωάννης" Τον ονομάζει: «ο αμνός του Θεού, που με τη θυσία του θα σηκώσει την αμαρτία του κόσμου» (Ιωάννης Α/1: 29). Ο ίδιος δε ο Κύριος διακήρυττε ότι ήρθε, για να δώσει την ψυχή Αυτού «λύτρον αντί πολλών» (Ματθαίος Κ/20: 28).

       Αυτή τη μοναδική θυσία, αυτήν την υπέρτατη προσφορά του Θεού ο εχθρός προσπαθεί με κάθε τρόπο να την ακυρώσει. Φτάνει ακόμα και τον ίδιο τον Πέτρο να χρησιμοποιήσει κάποια στιγμή για το σκοπό αυτό. Ας θυμηθούμε τα λόγια του Πέτρου προς τον Κύριο: "Κύριε τι πας να κάνεις; Μην ανέβεις στο σταυρό" (Ματθαίος ΙΣ/16: 22). Ο εχθρός τούτη τη φορά ενεργεί όχι σαν φίδι αλλά  με το στόμα του ίδιου του μαθητή του Πέτρου. Όμως ο Κύριός του δίνει την απάντηση: "Εκείνος δε στραφείς είπε προς τον Πέτρον. Ύπαγε οπίσω μου, Σατανά σκάνδαλόν μου είσαι διότι δεν φρονείς τα του Θεού, αλλά τα των ανθρώπων" (Ματθαίος ΙΣ/16: 23). Με την απάντηση αυτή ο "έσχατος Αδάμ" νίκησε. Κέρδισε μια νίκη, που ο "πρώτος Αδάμ" έχασε μέσα από τα χέρια του, όταν ο εχθρός μέσα από τη φωνή του φρονιμότερου ζώου του παραδείσου, του ψιθύρισε: «μην ακούς το Θεό, φάει και θα γίνεις όπως ο Θεός» (Γένεση Γ/3: 4,5).

      Ο πρώτος Αδάμ νικήθηκε και εξαιτίας της ήττας αυτής ο θάνατος ήρθε στη ζωή του ανθρώπου (Γένεση Β/2: 17). Ο Απ. Παύλος αναφέρει προς τους Χριστιανούς της Ρώμης: "δι' ενός ανθρώπου η αμαρτία εισήλθεν εις τον κόσμον και δια της αμαρτίας ο θάνατος, και ούτω διήλθεν ο θάνατος εις πάντας ανθρώπους, επειδή πάντες ήμαρτον" (Ρωμαίους Ε/5: 12). Ο δεύτερος Αδάμ (ο Ιησούς Χριστός) νίκησε και δια της νίκης αυτής ο άνθρωπος μπορεί να ζήσει αιώνια (Ιωάννης Γ/3: 36).  Συνεχίζει ο Απ. Παύλος: "Διότι καθώς δια της παρακοής του ενός ανθρώπου οι πολλοί κατεστάθησαν αμαρτωλοί, ούτω και δια της υπακοής του ενός οι πολλοί θέλουσι κατασταθεί δίκαιοι" (Ρωμαίους Ε/5: 19). 

      Ω! Τι Θεία Αγάπη. Ο Ιωάννης, μάρτυρας της αγάπης και της ταπείνωσης του Κυρίου μας, ώστε να πλύνει τα πόδια των μαθητών Του, θα σημειώσει: "αγαπήσας του δικούς Του, τους εν τω κόσμω, μέχρι τέλους αγάπησε αυτούς" (Ιωάννης ΙΓ/13: 1). Στον κήπο της Γεσθημανή λίγο πριν από το μαρτυρικό του θάνατο θα περιέλθει σε μια τρομερή αγωνία αγάπης τόσο για τον Πατέρα Θεό, όσο και για τον κόσμο. Τελικά η αγάπη Του και για τους δύο θα υπερνικήσει την προσωπική Του προτίμηση και θα πει: «Πατέρα να γίνει το Δικό Σου θέλημα και όχι το δικό μου» (Λουκάς ΚΒ/22: 42). Θ' ακολουθήσει ο σταυρός, που θα μπει σαν σφραγίδα και σαν συνέπεια της ζωής και των διακηρύξεων του Θείου αυτού προσώπου, της Θείας αυτής αγάπης.

       Με τα παραπάνω λόγια δίνεται και μια εικόνα της κατάστασης του κόσμου, τον οποίον ο Κύριός μας ήρθε για να σώσει (Λουκάς Θ/9: 56). Ναι, ο άνθρωπος εξαιτίας της παρακοής, εξαιτίας της αμαρτίας δεν ήταν παρά ένα «συντετριμμένο καλάμι». Δεν ήταν παρά ένα «σβησμένο λυχνάρι», που μόνο λίγο καπνό έβγαζε, χωρίς φωτιά, χωρίς φως. Θα μπορούσε ο πρ. Ησαΐας, δείχνοντας την ταπεινή φύση του ανθρώπου, να τον παρουσιάσει ως ένα καλάμι, αλλά ήταν και είναι τόσο μεγάλη η εξαθλίωση του ανθρώπου, μακριά από το Θεό, που τον παρομοιάζει με ένα "συντετριμμένο καλάμι", που παρά ταύτα ο Κύριός μας δεν ήρθε για να το σβήσει, δεν ήρθε για να το καταστρέψει.

     Δες, ψυχή, με τα πνευματικά σου μάτια τον Ιησού μπροστά στον Πιλάτο. Είναι ταλαιπωρημένος, ντυμένος με την εμπαικτική χλαμύδα, τραυματισμένος από το μαστίγιο, περιβαλλόμενος "στέφανον εξ’ ακανθών". Στην κατάσταση αυτή έρχεται ο Πιλάτος και τον παρουσιάζει στα αφρισμένα πλήθη λέγοντας «ίδε ο άνθρωπος». Ναι. Αυτός ήταν και αυτός συνεχίζει να είναι ο άνθρωπος μακριά από το Θεό και ήρθε ο Χριστός και πήρε τη θέση του. Σ’ αυτή την κατάσταση φτάνει τον άνθρωπο η αμαρτία. «Από ίχνους ποδός μέχρι κεφαλής δεν υπάρχει εν αυτώ ακεραιότης αλλά τραύματα και μελανίσματα και έλκη σεσηπότα δεν εξεπιέσθησαν ουδέ εδέθησαν ουδέ εμαλακώθησαν δι' αλοιφής» (Ησαΐας Α/1: 6). Εκείνη η θέση του Ιησού Χριστού ήταν δική μου και δική σου και ήρθε ο Χριστός και πλήρωσε για  τη λύτρωση ολόκληρου του αποστατημένου  κόσμου.

    Ήρθε Αυτός και τιμωρήθηκε αντί για μένα, τιμωρήθηκε Αυτός, για να μην τιμωρηθώ εγώ. Τη δύσκολη εκείνη η ώρα, τη θέση του κάθε ανθρώπου πάνω στο σταυρό την είχε πάρει ο Κύριός μας ο Ιησούς Χριστός. Με το πολύτιμο αίμα Του πλήρωσε τα λύτρα της δικής μου και της δική σου αμαρτίας και τώρα, δια Ιησού Χριστού, ο πιστός άνθρωπος είναι ελεύθερος. Ο πατέρας Θεός μας δέχεται, μας αποκαλεί παιδιά Του. "Όσοι δε εδέχθησαν αυτόν, εις αυτούς έδωκεν εξουσίαν να γείνωσι τέκνα Θεού, εις τους πιστεύοντας εις το όνομα αυτού" (Ιωάννης Α/1: 12). Μέσα από την υπακοή μας προσφέρει αιώνια ζωή (Ιωάννης Ε/5: 24). Δια της θυσίας του Κυρίου Ιησού Χριστού ο άνθρωπος αποκτά και πάλι ό,τι έχασε μέσα στον κήπο της Εδέμ εξαιτίας της παρακοής του στο θέλημα του πατέρα Θεού.

       Ναι αυτός είναι ο άνθρωπος, ένα «συντετριμμένο καλάμι», ένα «λυχνάρι» που μόλις καπνίζει. Αγωνίστηκε σκληρά, έφτιαξε πολιτισμό και σήμερα εξαιτίας αυτού του πολιτισμού, ο οποίος έγινε χωρίς το Θεό, κινδυνεύει να αφανιστεί. Ο πολιτισμός του μακριά από το Θεό τον έκανε παντελώς απάνθρωπο και απολίτιστο. Αρκεί να ρίξουμε μια ματιά γύρω μας και θα το καταλάβουμε. Πως αλλιώς θα μπορούσαν να παρομοιαστούν τα έργα του ανθρώπου, παρά με τους καπνούς, τις αναθυμιάσεις ενός μισοσβησμένου λυχναριού. 

    Είναι ανάγκη σήμερα κάθε ψυχή να ομολογήσει: «Κύριε δι’ όλης της νυκτός κοπιάσαντες, ουδέν πιάσαμε» (Λουκάς Ε/5: 5). Το αποτέλεσμα των κόπων και των αγώνων του ανθρώπου χωρίς το Θεό ήταν, είναι και θα είναι: «ουδέν». Εάν ο Κύριός μας ο Ιησούς Χριστός δεν είχε έλθει στη γη και δεν είχε πραγματοποιήσει δια του θανάτου του, ένα τέλειο και ολοκληρωμένο Έργο Σωτηρίας, τότε η ζωή του ανθρώπου θα ήταν: Αγώνας, κόπος, μόχθος…… και το αποτέλεσμα: «ουδέν».

     Όμως υπάρχει ελπίδα. Υπάρχει δρόμος σωτηρίας. "Ζει Κύριος". Υπάρχει Εκείνος που πλήρωσε πάνω στο σταυρό για τον κάθε άνθρωπο. Ο συγγραφέας της επιστολής "προς Εβραίους" (κεφ. Θ/9, εδ. 11,12), αναφέρει: "Ελθών δε ο Χριστός αρχιερεύς των μελλόντων αγαθών διά της μεγαλητέρας και τελειοτέρας σκηνής, ουχί χειροποιήτου, τουτέστιν ουχί ταύτης της κατασκευής, ουδέ δι' αίματος τράγων και μόσχων, αλλά διά του ιδίου αυτού αίματος, εισήλθεν άπαξ εις τα άγια, αποκτήσας αιωνίαν λύτρωσιν".

       Υπάρχει ο αντικαταστάτης μας στο θάνατο. Πέθανε Αυτός για να μην πεθάνουμε εμείς, υπάρχει ο Λυτρωτής μας. Τι πρέπει να κάνει ο άνθρωπος; Να έρθει σε Εκείνον, να αναγνωρίσει το τέλειο και ολοκληρωμένο (τετέλεσται) Έργο, το οποίο Αυτός έκανε πάνω στο σταυρό για τη σωτηρία του κάθε ανθρώπου. Να αναγνωρίσει με ταπείνωση μπροστά Του ότι δεν είναι παρά ένα «συντετριμμένο καλάμι», ένα «μισοσβησμένο λυχνάρι» και να ζητήσει φως από το δικό Του φως.

      Ψυχή, να είσαι βέβαιη ότι και αν όλοι σε απορρίψουν, Αυτός δε θα σε απορρίψει ποτέ (Ιωάννης Σ/6: 37). Αν έρθεις ταπεινά κοντά Του, θα σου δώσει φλόγα, ελπίδα, αιώνια θεραπεία, γιατί δεν ήρθε στον κόσμο, για να καταδικάσει και να κρίνει, αλλά για να σώσει τον άνθρωπο (Λουκάς Θ/9: 56), και να του χαρίσει αιώνια ζωή, κοντά Του. "Κι αυτή είναι η υπόσχεση, που αυτός υποσχέθηκε σε μας: Την αιώνια ζωή" (Α'  Ιωάννου Β/2: 25). ---