Η ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΕΜΜΑΟΥΣ.

Η ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΕΜΜΑΟΥΣ.

 

Ευαγγέλιον "κατά ΛΟΥΚΑΝ", κεφ.  ΚΔ/24, εδ. 13 – 35.

13 Και ιδού, δύο εξ αυτών επορεύοντο εν αυτή τη ημέρα εις κώμην ονομαζομένην Εμμαούς, απέχουσαν εξήκοντα στάδια από Ιερουσαλήμ.

14 Και αυτοί ωμίλουν προς αλλήλους περί πάντων των συμβεβηκότων τούτων.

15 Και ενώ ωμίλουν και συνδιελέγοντο, πλησιάσας και αυτός ο Ιησούς επορεύετο μετ' αυτών

16 αλλ' οι οφθαλμοί αυτών εκρατούντο διά να μη γνωρίσωσιν αυτόν.

17 Είπε δε προς αυτούς Τίνες είναι οι λόγοι ούτοι, τους οποίους συνομιλείτε προς αλλήλους περιπατούντες, και είσθε σκυθρωποί;

18 Αποκριθείς δε ο εις, ονομαζόμενος Κλεόπας, είπε προς αυτόν Συ μόνος παροικείς εν Ιερουσαλήμ και δεν έμαθες τα γενόμενα εν αυτή εν ταις ημέραις ταύταις;

19 Και είπε προς αυτούς Ποία; Οι δε είπον προς αυτόν Τα περί Ιησού του Ναζωραίου, όστις εστάθη ανήρ προφήτης δυνατός εν έργω και λόγω ενώπιον του Θεού και παντός του λαού,

20 και πως παρέδωκαν αυτόν οι αρχιερείς και οι άρχοντες ημών εις καταδίκην θανάτου και εσταύρωσαν αυτόν.

21 Ημείς δε ηλπίζομεν ότι αυτός είναι ο μέλλων να λυτρώση τον Ισραήλ αλλά και προς τούτοις πάσι τρίτη ημέρα είναι σήμερον αύτη, αφού έγειναν ταύτα.

22 Αλλά και γυναίκές τινές εξ ημών εξέπληξαν ημάς, αίτινες υπήγον την αυγήν εις το μνημείον,

23 και μη ευρούσαι το σώμα αυτού, ήλθον λέγουσαι ότι είδον και οπτασίαν αγγέλων, οίτινες λέγουσιν ότι αυτός ζη.

24 Και τινές των υμετέρων υπήγον εις το μνημείον και εύρον ούτω, καθώς και αι γυναίκες είπον, αυτόν όμως δεν είδον.

25 Και αυτός είπε προς αυτούς Ω ανόητοι και βραδείς την καρδίαν εις το να πιστεύητε εις πάντα όσα ελάλησαν οι προφήται

26 δεν έπρεπε να πάθη ταύτα ο Χριστός και να εισέλθη εις την δόξαν αυτού;

27 Και αρχίσας από Μωϋσέως και από πάντων των προφητών, διηρμήνευεν εις αυτούς τα περί εαυτού γεγραμμένα εν πάσαις ταις γραφαίς.

28 Και επλησίασαν εις την κώμην όπου επορεύοντο, και αυτός προσεποιείτο ότι υπάγει μακρότερα

29 και παρεβίασαν αυτόν, λέγοντες Μείνον μεθ' ημών, διότι πλησιάζει η εσπέρα και έκλινεν η ημέρα. Και εισήλθε διά να μείνη μετ' αυτών.

30 Και αφού εκάθησε μετ' αυτών εις την τράπεζαν, λαβών τον άρτον ευλόγησε και κόψας έδιδεν εις αυτούς.

31 Αυτών δε διηνοίχθησαν οι οφθαλμοί, και εγνώρισαν αυτόν. Και αυτός έγεινεν άφαντος απ' αυτών.

32 Και είπον προς αλλήλους Δεν εκαίετο εν υμίν η καρδία ημών, ότε ελάλει προς ημάς καθ' οδόν και μας εξήγει τας γραφάς;

33 Και σηκωθέντες τη αυτή ώρα υπέστρεψαν εις Ιερουσαλήμ, και εύρον συνηθροισμένους τους ένδεκα και τους μετ' αυτών,

34 οίτινες έλεγον ότι όντως ανέστη ο Κύριος και εφάνη εις τον Σίμωνα.

35 Και αυτοί διηγούντο τα εν τη οδώ και πως εγνωρίσθη εις αυτούς, ενώ έκοπτε τον άρτον.

         ΣΧΟΛΙΑ:

      Ραγδαία και συγκλονιστικά τα γεγονότα που συμβαίνουν από το πρωί της ημέρα του Σαββάτου στην Ιερουσαλήμ. Σύμφωνα με ερευνητές ήταν 9 Απριλίου 33 μ.Χ. Είχαν προηγηθεί τα γεγονότα της σύλληψης, ανάκρισης, ο θάνατος του Κυρίου πάνω στο σταυρό και είχε ακολουθήσει ο ενταφιασμός. Πολύ πρωί του Σαββάτου γυναίκες έσπευσαν στο μνήμα, για να αλείψουν το σώμα του Ιησού με αρώματα, σύμφωνα με συνήθεια της εποχής. Εκεί μία έκπληξη τις περίμενε. Βρήκαν "αποκεκυλισμένο τον λίθον του μνημείου" και δύο άγγελοι που βρίσκονταν στο μνημείο τους μεταδίδουν το πιο ελπιδοφόρο μήνυμα όλων των εποχών. «Τι ζητάτε, το ζωντανό ανάμεσα στους νεκρούς. Δεν είναι εδώ αλλά Ανέστη» (Λουκάς ΚΔ/24: 5,6).

      Στην παρούσα μελέτη δε θα αναφερθούμε ιδιαίτερα σε όλα τούτα τα συγκλονιστικά γεγονότα που συνέβησαν, αλλά θα πλησιάσουμε με το μικροσκόπιο του Λόγου του  Θεού   δύο πιστούς ανθρώπους στο Χριστό. Οι άνθρωποι αυτοί το απόγευμα της ημέρας εκείνης ξεκινούν από την Ιερουσαλήμ, για να πάνε στην πόλη Εμμαούς. Πιθανόν εκεί να ήταν ο τόπος της κατοικίας τους. Η πόλη Εμμαούς βρίσκονταν 10 χιλ. βορειοδυτικά της Ιερουσαλήμ. Η πορεία τους με τα πόδια θα διαρκούσε περίπου τρεις ώρες. Ο λόγος του Θεού μας πληροφορεί ότι τον έναν από τους δύο τον έλεγαν Κλεόπα.

      Καθώς ξεκινούν από την Ιερουσαλήμ, έχουν προηγηθεί τα εξής γεγονότα: Ο αναστημένος Ιησούς έχει ήδη εμφανιστεί στη Μαρία νωρίς το πρωί (Μάρκος 16/ΙΣ: 9-11 & Ιωάννης Κ/20: 11-18) και επίσης στις άλλες γυναίκες (Ματθαίος ΚΗ/28: 9-10). Οι ίδιοι οι οδοιπόροι έχουν ακούσει την είδηση ότι ο τάφος είχε βρεθεί άδειος και ότι άγγελοι είχαν αναγγείλει στους επισκέπτες του τάφου ότι ο Χριστός είχε αναστηθεί. 

    Παρατηρώντας τούτους τους οδοιπόρους, που ήταν μαθητές του Χριστού, θα ήθελα να προσέξουμε αρχικά το εξής: Βαδίζουν και είναι πολύ λυπημένοι. Καθώς βάδιζαν μέσα στη θλίψη και την ταλαιπωρία τους, τους πλησίασε κάποιος που τους φάνηκε άγνωστος, ξένος. Αλήθεια πόσες φορές ανάμεσά μας ο Χριστός είναι ξένος; Πόσες φορές, ενώ ομολογούμε ότι είμαστε μαθητές Του, δεν Τον αναγνωρίσαμε και πόσες επεμβάσεις Του μέσα στη ζωή μας ποτέ δεν τις καταλάβαμε. 

     Βαδίζουν τούτοι οι οδοιπόροι πολύ λυπημένοι, χωρίς να έχουν καμία ελπίδα μέσα τους. Θα έπρεπε να ήταν ευτυχισμένοι, αφού ήταν μαθητές του Κυρίου και είχαν ακούσει πολλές φορές ότι: "ο Υιός του ανθρώπου έπρεπε να πάθη πολλά και να καταφρονηθή από των πρεσβυτέρων και αρχιερέων και γραμματέων, και να  θανατωθή και τη τρίτη ημέρα να αναστηθή" (Λουκάς Θ/9: 22). Όμως παρά το γεγονός ότι πολλές φορές είχαν ακούσει από τον ίδιο τον Κύριο για τα πάθη Του και την Ανάσταση Του από τους νεκρούς, παρά το γεγονός ότι είχαν πληροφορηθεί το γεγονός της Ανάστασής Του,  αυτοί συνεχίσουν να είναι απελπισμένοι και θλιμμένοι. Πώς εξηγείται αυτό το γεγονός; Μία μόνο λέξη είναι ικανή να το εξηγήσει: ΑΠΙΣΤΙΑ. Απιστία που τους έκανε να αμφισβητήσουν τα λόγια του Κυρίου, ν' αμφισβητήσουν τα λόγια όλων εκείνων που έφεραν το χαρμόσυνο μήνυμα της Ανάστασης του Ιησού Χριστού.

      Όλα περίμεναν να συμβούν μέσα στη ζωή τους όχι όμως και να αναστηθεί ο Χριστός από τους νεκρούς. Όλα ήταν έτοιμοι να τα πιστέψουν, όχι όμως να πιστέψουν ότι Αναστήθηκε ο Κύριος. Ενώ ζούσαν τις πρώτες ώρες μιας νέας εποχής, ενός νέου κόσμου, εξαιτίας της απιστίας τους επιστρέφουν στον τόπο τους με τις καρδιές τους τσακισμένες, ματωμένες από τη θλίψη και την απελπισία. Έρχεται η απιστία να τους κλέψει τη μεγάλη χαρά και να τους γεμίσει με θλίψη. Αλήθεια, πόσες φορές αυτό το τραγικό γεγονός δεν έχει επαναληφθεί μέσα στη ζωή μας. Πόσες φορές δεν αφήσαμε την απιστία να κυριαρχήσει μέσα στη ζωή μας και να μας μετατρέψει σε "θλιμμένους χριστιανούς"; Ο Κύριος επί τρεισήμισι χρόνια προσπαθούσε να τους εξηγήσει τα γεγονότα που θα συνέβαιναν, για να μην εκπλαγούν, όμως αν και τα είχαν ακούσει πολλές φορές ουσιαστικά δεν είχαν πιστέψει στα λόγια Του.

      Πόσοι άνθρωποι βρίσκονται σ’ αυτή την τραγική κατάσταση! Γιορτάζουν το Πάσχα, ψάλλουν τους ύμνους της Ανάστασης την Κυριακή, χωρίς να πιστεύουν στην ανάσταση. Μέσα στην τραγική κατάσταση στην οποία έχουν περιέλθει τούτοι οι μαθητές τους πλησιάζει ο αναστημένος Κύριος. Ποτέ δεν άφησε τους δικούς Του ο Κύριος. Η υπόσχεσή Του είναι: «Θα είμαι μαζί σας όλες τις ημέρες της ζωής σας» (Ματθαίος ΚΗ/28: 20). Η υπόσχεσή του είναι: «Όπου είναι δύο ή τρεις συνηγμένοι στο όνομά του, είμαι και εγώ εν τω μέσω αυτών» (Ματθαίος ΙΗ/18: 20).

     Στους μόνους που δε θα έπρεπε να εμφανιστεί ο Κύριος μετά την Ανάστασή Του ήταν οι δικοί Tου, οι δικοί Του που δεν μπόρεσαν να μείνουν μαζί Του για λίγο ξάγρυπνοι, οι δικοί Του που Τον απαρνήθηκαν και Τον εγκατέλειψαν. Πόσο αποκαλυπτικός είναι ο Ματθαίος, όταν λέει στο Ευαγγέλιό του: «Τότε οι μαθητές όλοι τον άφησαν και έφυγαν» (Μάρκος ΙΔ/14: 50). Όμως ο Κύριος δε σώζει γιατί εμείς έχουμε μεγάλη πίστη, σώζει γιατί Εκείνος έχει μεγάλη Αγάπη για μας. Και όταν η μεγάλη Του αγάπη  συναντάει τη μικρή δική μας πίστη, τότε συντελείται το θαύμα της σωτηρίας. Ακόμα και εκείνη τη μικρή αγάπη που μοιάζει μ' ένα λυχνάρι που καπνίζει, δε θα την αφήσει να σβήσει. Το συντετριμμένο καλάμι, που στην εποχή μας λέγεται άνθρωπος, δεν θα το θλάσει, δε θα το αποβάλλει ο Κύριος (Ματθαίος ΙΒ/12: 20). Ποτέ δεν έπαυσαν οι επισκέψεις του Κυρίου  στη ζωή μας, γιατί τις έχουμε ανάγκη και γιατί ο Κύριος θέλει να επεμβαίνει μέσα στη ζωή μας και να μας βγάζει από τα αδιέξοδα, που η απιστίας μας δημιουργεί.

     Τους πλησίασε λοιπόν ο Κύριος. Εφευρίσκει τρόπους ο Κύριος, για να πλησιάσει τον κάθε άνθρωπο, για να μιλήσει μαζί του, για να τον βγάλει μέσα από τη λάσπη και το βορβορώδη πηλό (Ψαλμός Μ/40: 2), για να του προσφέρει αιώνια σωτηρία. Και αφού τους πλησίασε τους είπε: «Για ποιο ζήτημα μιλάτε μεταξύ σας τόσο έντονα και είστε σκυθρωποί». Ο Κύριος έχει ξεκινήσει για να έρθει να μας συναντήσει. Η μεγάλη ώρα της "αρπαγής της Εκκλησίας" (Α΄ Θεσσαλονικείς Δ/4: 13-18), η ώρα της συνάντησης των λυτρωμένων με το Χριστό πλησιάζει. Αλίμονο, αν μέσα στη ζωή μας χάσουμε τούτη την ελπίδα. Αλίμονο, αν δεν το πιστέψουμε, αλίμονο "αν αμελήσουμε μια τόσο μεγάλη σωτηρία" (Εβραίους Β/2: 3). Ένα είναι το αίτημα του Κυρίου προς τους δικούς Του τούτες τις έσχατες ώρες των εσχάτων ημερών : "Λίγο ακόμα μείνετε ξάγρυπνοι" (Ματθαίος ΚΣ/26: 40). Πόσο πικρό ήταν το παράπονο του Κυρίου προς τους μαθητές του: "Λίγο χρειάστηκε να μείνετε ξάγρυπνοι και δεν μπορέσατε;". Πόσο πικρό ήταν το παράπονο του Κυρίου την ώρα της καταιγίδα, όταν οι μαθητές έτρεξαν να τον ξυπνήσουν και να του πουν: «Κύριε, δεν σε μέλει που χανόμαστε» (Ματθαίος Η/8: 28). Ο Κύριος τους κοίταξε και τους είπε: "Ολιγόπιστοι". Εύχομαι κανένας να μην ακούσει τούτο το πικρό παράπονο από τον Κύριο εκείνη την ημέρα.

     Ο Κύριος αντελήφθη αμέσως την αιτία που βρίσκονταν σε μια τόσο απελπιστική κατάσταση τούτοι οι μαθητές Του. Είχαν κάνει το λάθος και δεν  είχαν πιστέψει σ' εκείνα τα οποία ανέφεραν οι Άγιες Γραφές. Είχαν μια συγκεχυμένη γνώση των πραγμάτων. Κάποια είχαν διαβάσει, κάποια είχαν ακούσει, δεν γνώριζαν ακριβώς «τι είναι γεγραμμένο» στις Γραφές (Παλαιά Διαθήκη)  και αυτό τους οδήγησε κατευθείαν στην απιστία και στην αμφιβολία. Δεν είχαν οπλιστεί με την «μάχαιραν του πνεύματος, που είναι ο λόγος του Θεού» (Εφεσίους Σ/6: 17) και έτσι δε μπόρεσαν να σταθούν και να νικήσουν. Τι μεγάλη προσβολή για εκείνους τους ανθρώπους που ρωτούσαν τον Κύριο. «Ένας είχε μια γυναίκα και πέθανε, την πήρε ο 2ος, ο 3ος, … ο 5ος αδελφός. Στον ουρανό τίνος θα είναι γυναίκα". Την αποστομωτική, ακραία προσβλητική απάντηση του Κυρίου εύχομαι να μην την ακούσει ποτέ κανένας από μας: «Πλανάσθε μη γνωρίζοντας τας γραφάς μηδέ την δύναμιν του Θεού» (Ματθαίος ΚΒ/22: 29). Όταν ο άνθρωπος δε γνωρίζει το Λόγο του Θεού, επόμενο είναι και να μη γνωρίζει και τι λέει γύρω από τα πράγματα του Θεού.

      Και τι να κάνει ο Κύριος, άρχισε από το Μωυσή και τους άλλους προφήτες και ερμήνευε σ’ αυτούς «τα περί Αυτού γεγραμμένα εν πάσες ταις γραφαίς». Αν τούτοι οι μαθητές είχαν μέσα στη ζωή τους προσέξει τις γραφές, ποτέ δεν θα έφθαναν σ’ αυτό το αδιέξοδο της θλίψης και της απελπισίας καθώς θα είχαν βρει παρηγοριά σ’ αυτές. Ο Κύριος, για να τους προσφέρει ανακούφιση, τους οδηγεί κατ’ ευθείαν στις Γραφές. "Δεν έπρεπε να πάθει ταύτα ο Χριστός για να εισέλθει στη δόξα. Αυτού;" Από αυτά που είναι γραμμένα μέσα στον αιώνιο λόγο του Θεού δε θα μείνει ούτε ένα «ν» ούτε ένα «σ» που να μην εκπληρωθεί. 

      Τι θαυμαστό να ακούς από το Χριστό να ερμηνεύει τη "θυσία του Ισαάκ", (Γένεση ΚΒ/22: 2), το "χάλκινο φίδι" που ύψωσε ο Μωυσής μέσα στην έρημο (Αριθμοί ΚΑ/21: 9), να ερμηνεύει τον 22ο  και τον 53ο ψαλμό, να τους ερμηνεύει το ΝΓ/53 κεφάλαιο από το βιβλίο του προφήτη Ησαΐα! Για ένα και μόνον θέμα μιλούσε ολόκληρη η Παλαιά Διαθήκη. Για τον επερχόμενο Μεσσία. Έρχονται κάποιοι να πουν ότι πρέπει να προσπερνάμε την Παλαιά Διαθήκη και ότι η Καινή Διαθήκη είναι ό,τι χρειαζόμαστε. Αλλά ο ίδιος ο Κύριος και σε αυτήν αλλά και σε άλλες περιπτώσεις (πειρασμοί κλπ), τη χρησιμοποίησε και έβαλε τη σφραγίδα Του σε ό,τι είναι γραμμένο σ’ αυτή (Λουκάς Δ/4: 4-10).

      Εδώ θα πρέπει να κάνουμε μια παρατήρηση. Δεν είναι μόνον αυτοί οι δύο που μέσα στην πορεία τους δεν αναγνώρισαν το Χριστό. Είναι πάρα και πολλοί άλλοι, που, ενώ ο Χριστός βαδίζει δίπλα τους, μέσα στις στράτες της ζωής τους, που γεύονται καθημερινά τα δώρα Του και την Αγάπη Του, παρ’ όλα αυτά όμως δεν Τον αναγνωρίζουν. Είναι πολλά εκείνα που μπορούν να με κάνουν να μην αναγνωρίσω το Χριστό που βαδίζει δίπλα μου. Κάποιοι θα προβάλουν τα διάφορα προβλήματα καθώς και τις δυσκολίες της καθημερινής ζωής. Η βασική αιτία όμως είναι η αμαρτία, που ο άνθρωπος αρνείται να την καταδικάσει και να την εξομολογηθεί στο Θεό και που τον οδηγεί κατ’ ευθείαν στην απιστία. Και δε συμβαίνει αυτό με ανθρώπους του κόσμου, που δε γνωρίζουν το Λόγο του Θεού, άρα και τον Κύριο, οπότε υπάρχει και κάποια δικαιολογία, συμβαίνει και με πιστούς ανθρώπους, που γνώρισαν την αγάπη Του, τη δωρεάν Σωτηρία Του, το Έλεός Του μέσα στη ζωή τους. Και ενώ ο Χριστός είναι κοντά τους, αυτοί περπατούν μόνοι καθώς δεν Τον αναγνωρίζουν. Και ο Κύριος επιμένει να στέκεται δίπλα τους, δεν απομακρύνεται από κοντά τους και προσπαθεί με μύριους τρόπους, να κεντρίσει το ενδιαφέρον τους.

     Μας επισκέπτεται ο Κύριος, όπως ακριβώς με εκείνο το ελαφρύ αθόρυβο αεράκι, που επισκέφτηκε τον Προφήτη Ηλία, έξω από τη σπηλιά που βρισκόταν πάνω στο βουνό Χωρήβ (Α΄ Βασιλέων ΙΘ/19: 9 – 14). Μόνος και απελπισμένος ο πρ. Ηλίας δεν έβλεπε το Θεό δίπλα του, δεν έβλεπε εκείνες τις 7.000 χιλιάδες των ανθρώπων που ήταν πιστοί και που δεν είχαν κλείνει γόνυ στον Βάαλ (Α΄ Βασιλέων  ΙΘ/19: 18), δεν έβλεπε το πύρινο άρμα, που ο Θεός ετοίμαζε στον ουρανό, για να έρθει να τον παραλάβει με δόξα και τιμή. Ο Κύριος όμως δεν τον άφησε, τον επισκέφτηκε. όχι με τον άνεμο (εδ. 11), ούτε με το σεισμό, ούτε με τη φωτιά (Α' Βασιλέων ΙΘ/19: 12), ο Κύριος τον επισκέφτηκε με ένα λεπτό αεράκι. Ναι, έτσι μας επισκέπτεται ο Κύριος, γιατί δε θέλει ούτε να μας φοβίσει, ούτε να μας εκβιάσει, αλλά μ' ένα καθημερινό ελαφρύ, ανεπαίσθητο αεράκι μας επισκέπτεται ο Κύριος, για να μας προσφέρει, τα δώρα Του, ό,τι έχουμε ανάγκη για να ζήσουμε. Έχουμε αναλογιστεί πόσα μας προσέφερε μόνο σήμερα ο Κύριος, το έχουμε αναλογιστεί; Ποιος μας εξασφάλισε την υγεία, το σπιτικό, τα ρούχα, το αυτοκίνητο, τα χρήματα ….. και ο κατάλογος δεν κλείνει.

       Μας τα προσέφερε ο Κύριος με τόσο ευγενικό, με τόσο λεπτό τρόπο. Πολλές φορές νομίζουμε ότι κάτι μας ανήκει, ότι κάτι είναι δικό μας. Στη ζωή αυτή τίποτα δε μας ανήκει και τίποτα δεν είναι δικό μας. Τα πάντα είναι από τον Κύριο. Η ευγένειά Του, η λεπτότητά Του, πολλές φορές μας κάνει να μην Τον αναγνωρίζουμε, αλλά ο Κύριος δεν μπορεί να αλλάξει. Πάντα με τον ίδιο τρόπο θα στέκεται δίπλα μας και με τον ίδιο τρόπο θα ενεργεί.

      Καθώς βάδιζαν, πλησίασαν στην κόμη και περεβίασαν αυτόν λέγοντες: «μείνον μεθ’ ημών διότι πλησιάζει η εσπέρα και έκλεινεν η ημέρα». Έρχεται νύκτα πάνω στον κόσμο. Τούτη η έκφραση είναι του Κυρίου. Δεν την είπε κάποιος σοφός, κάποιος ισχυρός του αιώνος τούτου, την είπε ο ίδιος ο Κύριος προς τους μαθητές του: «Εγώ πρέπει να εργάζομαι τα έργα του πέμψαντός με, εωσού είναι ημέρα, έρχεται νύξ, ότι ουδείς δύναται να εργάζεται» (Ιωάννης Θ/9: 4).

       "Πάνω στον κόσμο πλησιάζει η εσπέρα και έκλεινεν η ημέρα". Ο Λόγος του Θεού μας πληροφορεί για το τι πρέπει  να κάνουμε, πώς θα πρέπει να σταθούμε: «Πάντων δε το τέλος επλησίασε. Φρονίμως λοιπόν διάγετε και αγρυπνείτε εις τας προσευχάς» (Α΄ Πέτρου Δ/4: 7). Όλες οι ανθρώπινες ελπίδες, όλα τα ανθρώπινα συστήματα, αποδείχθηκαν ουτοπίες και έχουν ήδη καταρρεύσει. Ο άνθρωπος ήλπισε σε πολιτικά, οικονομικά, κοινωνικά συστήματα, τα οποία όμως απέτυχαν στην εφαρμογή τους και μαζί τους σήμανε και το τέλος των ιδεολογιών. Παντού επικράτησε ο απάνθρωπος καπιταλισμός, που θα οδηγήσει τον κόσμο στον όλεθρο και την καταστροφή, γιατί έχει ένα στόχο και ένα σκοπό, το κέρδος με κάθε μέσο, με κάθε τρόπο, θεμιτό ή αθέμιτο. Οι πυλώνες πάνω στους οποίους στηρίζεται είναι η κοινωνική αδικία, η βία, ο πόλεμος και το κατευθυνόμενο ψεύδος.

      Σιγά και σταθερά μια "παγκόσμια νύχτα" έρχεται να σκεπάσει τα πάντα. Μέσα σ’ αυτήν τη ζοφερή κατάσταση κανένας δεν μπορεί να αντισταθεί στηριζόμενος στις δικές του δυνάμεις. Γι’ αυτό ένα θα πρέπει να είναι το μήνυμα των ημερών: «Και μάλιστα, εξεύροντες τον καιρόν, ότι είναι ήδη ώρα να εγερθώμεν εκ του ύπνου διότι είναι πλησιεστέρα εις ημάς η σωτηρία παρ' ότε επιστεύσαμεν (Ρωμαίους ΙΓ/13: 11).

     Έχουμε ανάγκη μέσα στη ζωή μας να  ζητήσουμε από τον Κύριο να μείνει μαζί μας τούτες τις στερνές ώρες της ανθρωπότητας, που τα σύννεφα στον ορίζοντα πληθαίνουν, που η αμαρτία πολλαπλασιάζεται όπως η «Λερναία Ύδρα» και όλα μαρτυρούν ότι η μεγάλη νύχτα και η μεγάλη καταιγίδα, δε θα αργήσουν να καλύψουν τον πλανήτη απ’ άκρου εις άκρον.

     "Μείνε μαζί μας Κύριε", γιατί Εσύ είσαι η μοναδική μας ελπίδα. «Όποιος ελπίσει επ’ Αυτόν δεν θα καταισχυνθεί εις τον αιώνα». (Ιωάννης Ι/10: 28). Μείνε μαζί μας, Κύριε, γιατί όλα γύρω μας καταρρέουν. Ένας ολόκληρος πολιτισμός, αγώνες, κόποι, μόχθοι, αιώνων καταρρέουν, γιατί έγιναν χωρίς το Θεό, έγιναν ενάντια στο θέλημά Του, ήταν δημιουργήματα του ανθρώπινου "εγώ". Μοναδική ελπίδα στις ημέρες μας «ο Θεός της ελπίδας» (Ρωμαίους ΙΕ/15: 13). "Μείνε μαζί μας Κύριε". Την θέλει ο Κύριος, την περιμένει τούτη την πρόσκληση. Εμπειρία αιώνων μας αναφέρει ότι δεν υπάρχει ψυχή που να έκραξε μάταια στον Κύριο. Στην κραυγή του δικού Του παιδιού ο Κύριος θα ενεργήσει  στην ώρα που πρέπει μετρώντας με το δικό Του ακριβέστατο ρολόι.

      Πόσο έχουμε ανάγκη την παρουσία του Κυρίου γύρω μας τούτες τις τραγικές ημέρες και ώρες που ζούμε! Σφαγές, πόλεμοι, τρομοκρατία, ανεργία, φόβοι "επερχομένων δεινών" κυριαρχούν παντού (Λουκάς ΚΑ/21: 26). Οι άνθρωποι μιλούν για Ειρήνη και εννοούν τον πόλεμο. Μιλούν για Αγάπη και εννοούν μίσος. Πόσες φορές δεν ελπίσαμε στην ανθρώπινη συμπάθεια και αγάπη και πόσο τραγικά προδοθήκαμε. Πόσες φορές ακόμα και εκείνη η λίγη αγάπη που προσφέρει ο άνθρωπος δεν ζητάει την αμοιβαιότητα, την ανταπόδοση.  Ο Κύριος δια του αιωνίου Λόγου Του μας συμβουλεύει: «μείνατε εν τη αγάπη μου» (Ιωάννης ΙΕ/15: 9).  Η αγάπη του Θεού μακροθυμεί, αγαθοποιεί, δεν φθονεί, δεν αυθαδιάζει, δεν επαίρεται, δεν ασχημονεί, δεν ζητεί τα εαυτής, δεν παροξύνεται, δεν διαλογίζεται το κακό, δεν χαίρει εις την αδικίαν, συγχαίρει δε εις την αλήθειαν. Πάντα ανέχεται, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει (Α΄ Κορινθίους ΙΓ/13: 4-7). Ένας πολύ ωραίος στοίχος που είχε γραφεί από μία πιστή γυναίκα έλεγε: «Κι’ αν σκοτάδι απλώνεται κι όλο πέφτει τριγύρω, της αγάπης τα λούλουδα ξεψυχούν μαραμένα, θα ελπίζω σε Σένα. Ποιος μπορεί της αγάπης Σου να μου κλέψει το μύρο, τον αμάραντο στέφανο ποιός μπορεί να κρατήσει, σε κοιτάζουν τα μάτια μου στην οδύνης το ξύλο, ποιος μπορεί περισσότερο από ΣΕ ν' αγαπήσει;».

     "Κύριε μείνε μαζί μας". Και ο Κύριος, που ακούει τη φωνή των δικών Του παιδιών, εισήλθε για να μείνει μαζί τους. Υπάρχει ψυχή που να κάλεσε τον Κύριο και ο Κύριος να μην ανταποκρίθηκε; Μπήκε μέσα στο σπίτι, κάθισε στο τραπέζι σαν επισκέπτης, όμως αν και φιλοξενούμενος, γίνεται αμέσως οικοδεσπότης. Αν και ξένος, πήρε το ψωμί ο Κύριος, το έκοψε και το μοίρασε. Χωρίς ακόμα οι οικοδεσπότες να έχουν αντιληφθεί ποιος ήταν, παραχώρησαν οι δύο εκείνοι στο φιλοξενούμενό τους τη θέση του οικοδεσπότη. Αυτή τη θέση θέλει ο Κύριος μέσα στη ζωή μας. Πολλές φορές είμαστε πρόθυμοι να ξοδέψουμε πολλά γι' Αυτόν, όχι όμως και να γίνουμε εμείς οι φιλοξενούμενοί Του. Θέλουμε εμείς να έχουμε να τον πρώτο λόγο, να κρατάμε πεισματικά τα κλειδιά της ζωής μας και να μην τα παραδίδουμε.

      Ήρθε ο Κύριος στο σπιτικό τους, κάθισε, ευλόγησε, έκοψε, έδωσε σε αυτούς. Τι ωραία εικόνα! Κάθε τραπέζι στο οποίο συμμετέχει ο Κύριος δεν είναι τίποτα άλλο από μια εικόνα ενός άλλου τραπεζιού το οποίο ο Κύριος την ημέρα εκείνη θα κάνει στον ουρανό για να φιλοξενήσει τους δικούς Του (Λουκάς Ζ/7: 37 & ΙΒ/12: 37). Εκεί ο Κύριος ως οικοδεσπότης σύμφωνα με την υπόσχεσή του θα προσφέρει στον κάθε καλεσμένο, "εκείνα τα οποία μάτι δεν είδε, αυτί δεν άκουσε και σε καρδιά ανθρώπου δεν ανέβηκαν" (Α΄ Κορινθίους Β/2: 9). Εκείνου του τραπεζιού τη χαρά κανείς δεν μπορεί να φανταστεί, κανένας ανθρώπινος νους δε μπορεί να την περιγράψει.

     Όλα πλέον είναι έτοιμα και ο Κύριος με τους δύο μαθητές Του είναι καθισμένοι στο τραπέζι. Κάποιος φαντάζεται τον Κλεόπα να λέει προς τον φιλοξενούμενό τους: "Κύριε, κάνε μια ευχαριστία για τα αγαθά που έχουμε μπροστά μας". Φαντάζεται τον Κύριο να σηκώνει τα χέρια ψιλά, για να ευχαριστήσει τον Πατέρα και ξαφνικά οι δύο μαθητές βλέπουν τις τρύπες στα χέρια του και Τον αναγνώρισαν αμέσως. Μπορεί να έγινε έτσι, μπορεί να έγινε αλλιώς, πάντως ο Λόγος τους Θεού αναφέρει: «Ανοίχτηκαν τότε τα μάτια τους και Τον αναγνώρισαν». Κατάλαβαν ότι ο ξένος που ήταν μαζί τους δεν ήταν άλλος από τον Κύριο. Άφησε τα πληγωμένα χέρια του Κυρίου να απλωθούν πάνω στο τραπέζι της ζωής σου, όπως εκείνο το βράδυ απλώθηκαν πάνω από το τραπέζι των δύο αυτών μαθητών στην πόλη Εμμαούς.

     Όταν ο άνθρωπος συναντήσει το Θεό, το πρώτο πράγμα που ο Θεός κάνει είναι να του "ανοίξει" τα μάτια. Αυτό το έχουμε όλοι ανάγκη, γιατί όσον αφορά τα πνευματικά πράγματα όλοι είμαστε εκ γενετής τυφλοί. Ψάχναμε μέσα στα σκοτάδια να βρούμε το Θεό. "Ανοίγαμε λάκκους σε συντετριμμένους τόπους εκεί που δεν υπήρχε νερό, για να ξεδιψάσουμε" (Ιερεμίας Β/2: 13). Όλες μας οι προσπάθειες ήταν μάταιες, όμως μέσα στη ζωή μας, μας συνάντησε ο Κύριος και μας "άνοιξε" τα μάτια. "Τώρα γνωρίζουμε σε ποιόν πιστέψαμε" (Β'  Τιμοθέου Α/1: 12).

     Διαβάζουμε ότι καθώς αναγνώρισαν τον Ιησού Εκείνος έγινε άφαντος απ’ αυτούς. Και αυτοί σηκώθηκαν την ίδια εκείνη ώρα και επέστρεψαν στην Ιερουσαλήμ και εκεί βρήκαν συγκεντρωμένους τους δέκα μαθητές μαζί με άλλους ανθρώπους που ήταν μαζί τους (έλειπαν ο Ιούδας, ο Ισκαριώτης που είχε κρεμαστεί καθώς και ο Θωμάς). Αφού λοιπόν τους βρήκαν τους διηγήθηκαν όλα αυτά που συνέβησαν στο δρόμο και πως αναγνώρισαν τον Κύριο. Δεν πρέπει ο άνθρωπος που γνώρισε το Θεό να κρατάει για τον εαυτόν τους τις εμπειρίες του. Έχουν ανάγκη οι άλλοι άνθρωποι, που ακόμα ζουν στην άγνοια και το σκοτάδι, από την ομολογία του και από τη ζωή του.

      Η πορεία από την Ιερουσαλήμ προς την πόλη Εμμαούς ξεκίνησε με φόβο, με θλίψη, με απόγνωση. Οι άνθρωποι της ιστορίας μας προχωρούσαν σκυθρωποί, κατσούφηδες, ολοκληρωτικά απελπισμένοι. Η πορεία από Εμμαούς προς Ιερουσαλήμ, η πορεία της ζωής του ανθρώπου που συναντήθηκε με τον Αναστημένο Ιησού Χριστό έχει τελείως διαφορετικό περιεχόμενο, έχει χαρά, έχει πόθο για υπηρεσία, για ομολογία. Έτσι λοιπόν μια ημέρα, που είχε αρχίσει τόσο σκυθρωπή, έγινε η ευτυχέστερη ημέρα της ζωής τους. Τι μεσολάβησε; Μία συνάντηση με το αναστημένο Ιησού Χριστό και όλα άλλαξαν. Η χαρά, η ελπίδα, η ζωή ξανά πήραν τη θέση τους μέσα στη ζωή των πιστών ανθρώπων. Η θλίψη, η απελπισία, ο φόβος, η αβεβαιότητα, έφυγαν, εξαφανίστηκαν. Όσο ο άνθρωπος μένει κοντά στον Αναστημένο και Δοξασμένο Ιησού Χριστό δεν πρόκειται να τις ξανασυναντήσει ποτέ πλέον.

      Ψυχή, ίσως από τούτη και πολλές άλλες θαυμαστές ιστορίες του Κυρίου, να έχεις κάποιες απορίες και ν' αναρωτιέσαι:  "γιατί τούτο, γιατί εκείνο, γιατί έγινε έτσι και όχι αλλιώς". Μην προσπαθήσεις να τις λύσεις τώρα. Ψάξε, ερεύνησε και ζήτησε από τον Κύριο να σου αποκαλύψει ακόμα περισσότερα, να σου προσφέρει "κατά τον πλούτον Αυτού" (Εφεσίους Γ/3: 16). Ο Κύριος τίποτα δε θα αφήσει κρυφό, όλα θα τ' αποκαλύψει εκείνη την ημέρα στην παρουσία Του. Μέχρι τότε, αν αισθάνεσαι κάπου ελλιπής, αν κάπου δε βλέπεις το Χριστό δίπλα σου, "μη φοβάσαι μόνον πίστευε" (Μάρκος Ε/5: 36). Προσήλωσε τα μάτια σου πάνω στα τρυπημένα χέρια Του και πες: "Σ’ ευχαριστώ Κύριε, γιατί πέθανες για μένα. Πλήρωσες Εσύ το βάρος της δικής μου αμαρτίας, πέθανες Εσύ, για να μην πεθάνω εγώ" (Ρωμαίους Δ/4: 25). Οι πληγές του σταυρού μιλάνε από μόνες τους. Μιλάνε τη γλώσσα της Αγάπης του Θεού, για τον κάθε άνθρωπο. Πες το μέσα από την καρδιά σου και τότε θα Τον αναγνωρίσεις δίπλα σου και τότε θα βαδίζεις το δύσβατο δρόμο της ζωής, «χαίρων», όπως εκείνος ο ευνούχος ο Αιθίοπας, των "Πράξεων των Αποστόλων" (κεφ. Η/8, εδ. 39).---