"κατά ΛΟΥΚΑΝ, κεφ. Η (8), εδ. 40 – 48. Η Αιμοροούσα. Το άγγιγμα της πίστης.

Ευαγγέλιον "κατά ΛΟΥΚΑΝ", κεφ.  Η/8, εδ. 40 – 48.

40 Και όταν ο Ιησούς επέστρεψε, τον υποδέχθηκε το πλήθος επειδή, όλοι βρίσκονταν εκεί περιμένοντας αυτόν. 
41 Και ξάφνου, ήρθε ένας άνθρωπος, με το όνομα Ιάειρος, που ήταν άρχοντας της συναγωγής, και πέφτοντας στα πόδια τού Ιησού, τον παρακαλούσε να μπει μέσα στο σπίτι του 
42 επειδή, είχε μια μονογενή θυγατέρα, περίπου δώδεκα χρόνων, κι αυτή πέθαινε. Και ενώ πορευόταν, τα πλήθη τον συμπίεζαν. 
43 Και μια γυναίκα, που για δώδεκα χρόνια είχε αιμορραγία, η οποία δαπάνησε σε γιατρούς ολόκληρη την περιουσία της, δεν μπόρεσε να θεραπευθεί από κανέναν, 
44 καθώς πλησίασε από πίσω, άγγιξε την άκρη τού ιματίου του κι αμέσως σταμάτησε η αιμορραγία της. 
45 Και ο Ιησούς είπε: Ποιος με άγγιξε; Και ενώ όλοι αρνούνταν, είπε ο Πέτρος, και εκείνοι που ήσαν μαζί του: Κύριε, τα πλήθη σε συμπιέζουν, και σε συνθλίβουν, και λες: Ποιος με άγγιξε; 
46 Και ο Ιησούς είπε: Κάποιος με άγγιξε επειδή, εγώ κατάλαβα ότι δύναμη βγήκε από μένα. 
47 Και η γυναίκα, όταν είδε ότι δεν κρύφτηκε, ήρθε τρέμοντας, και πέφτοντας μπροστά του, ανήγγειλε σ' αυτόν μπροστά σε ολόκληρο τον λαό για ποια αιτία τον άγγιξε, και ότι αμέσως γιατρεύτηκε. 
48 Και εκείνος τής είπε: Θυγατέρα μου, έχε θάρρος, η πίστη σου σε έσωσε πήγαινε σε ειρήνη.

      Το περιστατικό αναφέρεται και στο «κατά Ματθαίον» ευαγγέλιο, κεφ. Θ/9, εδαφ. 18-26 καθώς και στο «κατά Μάρκον», κεφ. Ε/5, εδάφ. 22 – 34.

        ΣΧΟΛΙΑ :

      Καθώς ο Κύριος επιστρέφει στη δυτική ακτή της θάλασσας της Γαλιλαίας, συγκεντρώθηκε κοντά Του πολύς κόσμος. Ένας πατέρας ευρισκόμενος σε έξαλλη κατάσταση  πλησίασε τον Ιησού, έπεσε στα πόδια του και τον παρακαλούσε  να έρθει στο σπίτι του να βάλει τα χέρια Του πάνω στην κόρη του, για να γιατρευτεί.. Ήταν ο Ιάειρος, ένας από τους άρχοντες της συναγωγής, του οποίου η η μονογενής κόρη του που ήταν δώδεκα χρονών βρισκόταν στα πρόθυρα του θανάτου. Ο Κύριος δέχτηκε και ξεκίνησε να πάει μαζί του στο σπίτι. Ένα μεγάλο πλήθος τον ακολουθούσε και τον στρίμωχνε από παντού.

        Καθώς βάδιζαν προς το σπίτι μία γυναίκα, που υπέφερε από αιμορραγία δώδεκα ολόκληρα χρόνια, ευρισκόμενη σε απόγνωση διέκοψε την πορεία τους. Πρόκειται για μια μοναδική ιστορία πίστης που αποτελεί  έναν καθρέπτη στον οποίο ο καθένας μπορεί να δει τις δικές του ανάγκες. Αισθάνομαι να με χωρίζει μια μεγάλη απόσταση από την πίστη τούτης της γυναίκας. Η πίστη του Δαβίδ είναι αναμφισβήτητα μεγάλη, καθώς βαδίζει εναντίον του σιδηρόφρακτου Γολιάθ, "στο Όνομα του Κυρίου των δυνάμεων", με πέντε λίθους και μία σφεντόνα. (Α' Σαμουήλ, κεφ. ΙΖ/17). Η πίστη της Χαναναίας (Ματθαίος ΙΕ/15: 22-28) είναι ιδιαίτερα συγκινητική, καθώς έχει έντονα τα στοιχεία της υπομονής και της επιμονής. Η πίστη του Βαρτίμαιου (Μάρκος Ι/10: 46) είναι και αυτή πολύ συγκινητική, όμως η πίστη τούτης της γυναίκας είναι διαφορετική. Αυτή η πίστη είναι που της δίνει την βεβαιότητα ότι, αν πλησιάσει τον Κύριο και αγγίξει το φόρεμά του, θα αποσπάσει δύναμη απ’ Αυτόν και θα γίνει καλά. Αυτή η πίστη πραγματικά δεν έχει προηγούμενο.

     Τι να πει κανείς για τούτη τη γυναίκα; Πώς να την χαρακτηρίσει; Νομίζω ότι ο αιώνιος Λόγος του Θεού τα λέει όλα και μας δίνει την πλήρη περιγραφή της. «Και γυνή τις, έχουσα ρύσιν αίματος δώδεκα έτη και πολλά παθούσα, υπό πολλών ιατρών και δαπανήσασα πάσαν την περιουσίαν αυτής και μηδέν ωφεληθείσα, αλλά μάλλον εις το χείρον ελθούσα». Μέσα σε τούτες τις λίγες λέξεις περιγράφεται το δράμα μιας δυστυχισμένης ανθρώπινης ύπαρξης. Όμως παράλληλα περιγράφεται και το δράμα μια ολόκληρης ανθρωπότητας που αιμορραγεί και ευρίσκεται στη πλήρες αδιέξοδο, σε μεγάλη απόγνωση. Μιας ανθρωπότητας που αιμορραγεί, που  τα δοκίμασε όλα, αλλά τίποτα δεν απέδωσε και με κανέναν τρόπο δεν μπόρεσε να σταματήσει την ρύση του αίματος, με αποτέλεσμα μετά από τόσα χρόνια αγώνων και πολιτισμού να βρίσκεται στην κυριολεξία στο χείλος του γκρεμού. Αν ρίξουμε μια ματιά στον παγκόσμιο χάρτη, θα δούμε να υπάρχει μεγάλη αιμορραγία πάνω στη γη μας, μεγάλη ρύση ανθρώπινου αίματος. Ας παρατηρήσουμε τα γεγονότα που συμβαίνουν στη Συρία, το Ιράκ, το Αφγανιστάν, την Αφρική, την Ασία, ας παρατηρήσουμε την τρέλα των εξοπλισμών και τις τεράστιες δαπάνες που διατίθενται γι’ αυτές. Όπου δεν υπάρχει πόλεμος, υπάρχει η ισορροπία του τρόμου. Παντού και πάντοτε αιωρείται ο εφιάλτης του πυρηνικού ολέθρου. Κάθε ώρα, κάθε στιγμή το αίμα ρέει άφθονο. Διαβάζουμε στην ιστορία μας για μια απελπισμένη γυναίκα. Βλέπουμε στις τηλεοράσεις και διαβάζουμε για μια απελπισμένη και ανίσχυρη ανθρωπότητα που βρίσκεται σε τεχνολογικό "ζενίθ", ενώ ταυτόχρονα βρίσκεται σε ηθικό "ναδίρ". Συσκέψεις επί συσκέψεων, συμφωνίες ειρήνης, συνεργασίας, τόσοι σοφοί του αιώνος τούτου προσπαθούν, υποδεικνύουν λύσεις και μέτρα,  χωρίς κανένα απολύτως αποτέλεσμα. Το αίμα συνεχίζει να ρέει άφθονο. 

    Όπως διαβάσαμε, τούτη η δυστυχισμένη γυναίκα, υπέφερε πολλά, ξόδεψε πολλά χωρίς να υπάρξει θετικό αποτέλεσμα για την υγεία της. Η ιατρική επιστήμη της εποχής της δε στάθηκε ικανή να τη θεραπεύσει. Δεν μπόρεσε να θεραπευτεί από κανέναν (Λουκάς Η/8: 43). Αντίθετα μέρα με την ημέρα η κατάστασή της πήγαινε όλο και χειρότερα. Κάποτε είχε ελπίδα ότι θα γιατρευόταν. Πολλές φορές πάνω στον κόσμο φάνηκε να υπάρχει ελπίδα λύτρωσης, ειρήνης, συνεργασίας των λαών, όμως τίποτα απ' όλα αυτά δεν απέδωσε. 

     Καθώς τελείωσε ο Α΄ παγκόσμιος πόλεμος, ένα μεγάλο γιατί;;;; πλημμύρισε το στόμα όλων των ανθρώπων. Γιατί να χαθούν 20 εκατομμύρια ψυχές; Το σύνθημα που επικράτησε ήταν ας προχωρήσουμε μπροστά για μια παγκόσμια ειρήνη και συνεργασία όλων των λαών της γης. Δεν πέρασαν παρά μόνον 20 χρόνια και ένα μεγαλύτερο κακό ξέσπασε πάνω στον κόσμο, ο Β΄ παγκόσμιος πόλεμος, με 40 εκατομμύρια νεκρούς. Μετά απ’ αυτά η κατάσταση χειροτέρεψε. Ήρθαν τα πυρηνικά, η ισορροπία του τρόμου, ο τρόμος και ο φόβος βασίλεψαν παντού πάνω στη γη.

     Τούτη η γυναίκα, καθώς έχει φτάσει στο έσχατο σημείο, καθώς όλοι την γέλασαν και την εκμεταλλεύτηκαν σκληρά, τούτη η απελπισμένη και βαθιά πονεμένη ψυχή, όταν άκουσε για το Χριστό, δεν άφησε την ευκαιρία να πάει χαμένη. Αλήθεια πόσοι άνθρωποι γύρω μας ακούν καθημερινά για το Χριστό, για τη σωτηρία που ΜΟΝΟΝ Αυτός προσφέρει (Πράξεις Δ/4: 12) δωρεάν, κατά χάριν (Εφεσίους Β/2: 8) και μένουν αδιάφοροι; Πόσες φορές ο Κύριος διαβαίνει από μπροστά τους, όμως δεν έχουν την πίστη να αρπαχτούν απ’ Αυτόν και να σωθούν αιωνίως;

     Μια ολόκληρη ανθρωπότητα, καθώς χάνεται μέσα στην αμαρτία και την αποστασία της, δεν επιλέγει το δρόμο της επιστροφής της στον Χριστό, για να θεραπευτεί από τις μάστιγές της. Τούτη η γυναίκα από κάποιον είχε ακούσει για το Χριστό και μέσα στην απελπισία της δεν έχασε καθόλου χρόνο και πήγε να Τον συναντήσει. Πόσοι άνθρωποι καθημερινά ακούν γύρω μας για το Χριστό και αφήνουν την ευκαιρία να πάει χαμένη. Ήρθε λοιπόν αυτή η γυναίκα κρυφά, μπήκε ανάμεσα στον όχλο, πλησίασε από πίσω τον Ιησού και άγγιξε το ρούχο Του με την πίστη ότι θα γίνει καλά και ότι θα απαλλαγεί από την αρρώστια της. Ίσως εδώ αρχίσει μια ακατάσχετη φιλολογία. Γιατί να έρθει κρυφά; Γιατί τόσο δειλά; Μήπως δεν είχε εκτιμήσει σωστά την καλοσύνη του Κυρίου; Δε γνώριζε ότι ο ίδιος ο Κύριος ήταν Εκείνος που καλούσε όλους τους κουρασμένους και φορτωμένους να έρθουν κοντά Του, για να τους αναπαύσει; (Ματθαίος ΙΑ/11: 28). Μία παροιμία λέει: "χίλιοι άνθρωποι, χίλιες γνώμες". Ας μη μείνουμε σ’ αυτά, γιατί κινδυνεύουμε να κάνουμε το ίδιο λάθος που έκαναν και οι μαθητές στην περίπτωση του «εκ γενετούς τυφλού» (Ιωάννης Θ/9: 2), δηλαδή να μην αγγίξουμε το πρόβλημα, αλλά να το αποφύγουμε με διάφορα ανούσια σχόλια.

     Το θέμα δεν είναι πως θα πας στον Κύριο. Το θέμα είναι να ταπεινωθείς και να πας στον Κύριο, όπως κι αν είσαι, σε όποια κατάσταση απελπισίας, όσο χαμηλά κι αν έχεις πέσει. Είναι βέβαιο ότι   Αυτός θα σε δεχθεί με τον ίδιο τρόπο, με την ίδια χαρά, με τον ίδιο πόθο, που δέχτηκε εκείνον το νέο, το λεγόμενο "άσωτο", που επέστρεψε βρώμικος και ταλαιπωρημένος από τα γουρούνια και παρά την άθλια κατάστασή του ο Πατέρας τον δέχτηκε, τον καταφίλησε και προσέφερε τα πάντα γι' αυτόν (Λουκάς ΙΕ/15: 11-32).

    Ο τρόπος με τον οποίον η γυναίκα τούτη διεκδίκησε τη σωτηρία της, είναι πραγματικά θαυμαστός. Δεν πήγε στους μαθητές του Κυρίου, όπως έκανε ο πατέρας του δαιμονιζόμενου. (Μάρκος Θ/9: 17-29). Δεν έστειλε προς τον Κύριο μεσίτες, όπως έκανε ο εκατόνταρχος. Δεν πήγε ούτε καν μπροστά στο Χριστό, να πέσει στα πόδια Του, να τον παρακαλέσει. Τίποτα απ’ όλα αυτά. Ξέφυγε απ' όλα τα τυπικά μέσα και κατέστρωσε ένα δικό της σχέδιο το οποίο και απέδωσε, γιατί στηριζόταν στην πίστη. Πίστεψε ότι ο Χριστός δε θα την απογοητεύσει, όπως την απογοήτευσαν οι άνθρωποι. Άλλωστε ποιον απογοήτευσε ο Κύριος; Σε ποιόν υποσχέθηκε κάτι και δεν το έκανε; Ποιος έκραξε προς Αυτόν και δεν απάντησε και μάλιστα στον κατάλληλο χρόνο; Όμως πώς να Τον πλησιάσει μια φτωχή, μια άσημη, μια δυστυχισμένη γυναίκα τον Κύριο μέσα σε έναν τόσο μεγάλο συνωστισμό την ώρα μάλιστα που Αυτός συζητάει με τον αρχισυνάγωγο της πόλης, τον Ιάειρο, που ζητά από τον Κύριο να θεραπεύσει την κόρη του, που "πνέει τα λοίσθια", όμως για το Χριστό δεν υπάρχουν διακρίσεις. Κοντά στο Χριστό υπάρχει θέση ασφαλώς για τον Ιάειρο, όμως υπάρχει θέση και για τούτη τη φτωχή και ταλαίπωρη γυναίκα. Όλους τους θέλει ο Κύριος, όλους τους καλεί, όλους τους αγαπάει.

     Ο πόθος της γυναίκας αυτής να συναντήσει το Χριστό ήταν μεγάλος και εκείνο που τον έκανε πιο μεγάλο ήταν η ατέρμονη ταλαιπωρία της. Ύστερα από δώδεκα χρόνια προσπαθειών, ύστερα από τη διασπάθιση όλων των χρημάτων και των περιουσιακών της στοιχείων βρίσκεται ακριβώς εκεί που ξεκίνησε. Φαντάζομαι μέσα στο μυαλό της μια σκέψη θα κυριαρχούσε. Οι άνθρωποι δεν μπόρεσαν να κάνουν κάτι, κάποιοι τη γέλασαν, όμως πίστεψε ότι ο Χριστός δε θα τη γελάσει. Αυτός δεν πρόδωσε κανέναν, δεν απογοήτευσε ποτέ κανέναν, και σκέφτηκε ότι αν πάει κοντά Του και αγγίξει το ρούχο Του, θα γίνει καλά. Αυτό θα πει πίστη. Έτσι λοιπόν  «πλησιάσα όπισθεν ήγγισε το άκρον του ιματίου Αυτού και παρευθύς εστάθη η ρύσις του αίματος αυτής».

     Μέσα σ’ εκείνον τον μεγάλο συνωστισμό που τα πλήθη συνέθλιβαν τον Ιησού, η γυναίκα αυτή σύρθηκε πίσω από τον Ιησού και άγγιξε το άκρον από το ρούχο Του και αμέσως έγινε αποκατάσταση της υγείας της και σταμάτησε η ρύση του αίματος. Ο Κύριος αντιλήφτηκε τη δύναμη που έφυγε από πάνω Του και στράφηκε προς τον όχλο λέγοντας: "Ποιος άγγιξε τα ιμάτιά μου;". Στην ερώτηση αυτή οι μαθητές ρώτησαν με δικαιολογημένη απορία τον Κύριο: Εδώ τόσοι άνθρωποι σε συνθλίβουν και συ, Κύριε, λέγεις, ποιος με άγγιξε; "Ναι", λέει ο Κύριος, απ' όλους αυτούς που με σπρώχνουν και με συνθλίβουν, μόνον ένας πραγματικά με "άγγιξε". Ήταν ένα άγγιγμα πίστεως, που είχε σαν αποτέλεσμα να αποσπαστεί από πάνω Του δύναμη τέτοια, που την αισθάνθηκε αμέσως ο Κύριος. Υπάρχει μεγάλη διαφορά ανάμεσα στη φυσική επαφή και την επαφή που γίνεται  με πίστη, με βεβαιότητα, με απόλυτη σιγουριά ότι Αυτός δε θα με γελάσει. 

      Μπορεί να βρίσκεσαι πολύ κοντά στο Χριστό, ακόμα και να Τον ακουμπάς, χωρίς όμως να Τον εμπιστεύεσαι. Θλιβερό παράδειγμα εκείνος ο ληστής πάνω στο σταυρό που βρέθηκε πολύ κοντά στο Χριστό, αλλά δεν Τον εμπιστεύτηκε. Πόσο τραγικά τα λόγια του: "Εις δε των κρεμασθέντων κακούργων εβλασφήμει αυτόν, λέγων Εάν συ είσαι ο Χριστός, σώσον σεαυτόν και ημάς" (Λουκάς ΚΓ/23: 39). Τούτος ο τρόπος προσέγγισης στην κυριολεξία απενεργοποιεί τις δυνάμεις του ουρανού. Σ' αυτή την ψυχή που Τον πλησιάζει μ' αυτόν το τρόπο ο Κύριος δε μπορεί να προσφέρει τίποτα. Το ίδιο ακριβώς συνέβη και στην πατρίδα του Κυρίου τη Ναζαρέτ. "δεν έκαμεν εκεί πολλά θαύματα διά την απιστίαν αυτών" (Ματθαίος ΙΓ/13: 58). Ο άλλος ληστής πλησιάζει το Χριστό με έναν άλλο τρόπο, τελείως διαφορετικό. "Αποκριθείς δε ο άλλος, επέπληττεν αυτόν, λέγων· Ουδέ τον Θεόν δεν φοβείσαι συ, όστις είσαι εν τη αυτή καταδίκη; και ημείς μεν δικαίως διότι άξια των όσα επράξαμεν απολαμβάνομεν· ούτος όμως ουδέν άτοπον έπραξε. Και έλεγε προς τον Ιησούν· Μνήσθητί μου, Κύριε, όταν έλθης εν τη βασιλεία σου. Και είπε προς αυτόν ο Ιησούς· Αληθώς σοι λέγω, σήμερον θέλεις είσθαι μετ' εμού εν τω παραδείσω" (Λουκάς ΚΓ/23: 40-43). Αυτό είναι ένα άλλο πλησίασμα, είναι ένα διαφορετικό "άγγιγμα" του Ιησού. Τα αποτελέσματα πάντοτε θα είναι εκ διαμέτρου αντίθετα. Κατά βάθος όλοι οι άνθρωποι πιστεύουν στο Θεό, όμως δεν Τον πλησιάζουν με τον τρόπο της πίστεως που ο Θεός θέλει. Ο Κάιν ήταν πιστός στο Θεό, ίσως πιο πιστός και από τον αδελφό του τον Άβελ, αφού αυτός τον παρακίνησε για να προσευχηθούν, όμως δεν πλησίασε το Θεό με το τρόπο που ο Θεός είχε υποδείξει γι' αυτό και ο Θεός δε δέχτηκε την προσφορά του (Γένεση Γ/3: 5).

(σχετική μελέτη έχει δημοσιευτεί στο blog: giorgoskomninos.blogspot.com στις 07-09-2013 με τον τίτλο: "ΚΑΊΝ -- ΑΒΕΛ").

       Η  γνήσια   πίστη   ποτέ   δεν  περνάει   απαρατήρητη  από   τον   Κύριο.   Μπορεί   πλήθη   να συνωστίζονται γύρω από το Χριστό, όμως μόνον η πίστη μπορεί να Τον αγγίξει. Την αισθάνθηκε  ο Κύριος, αλλά την αισθάνθηκε  και  τούτη  η  γυναίκα,  καθώς μπήκε μέσα στο σώμα της και της χάρισε την υγεία της.  Συνεχίζοντας  να είναι  φοβισμένη,  αφού έλαβε τη θεραπεία της προσπαθεί αθόρυβα να φύγει, να απομακρυνθεί, όπως είχε έρθει. Όμως ο Κύριος, που θαύμασε την πίστη τούτης της γυναίκας, δε θέλει να την αφήσει στην αφάνεια. Θέλει να την αποκαλύψει την πίστη  της και να την παρουσιάσει ως ένα υπόδειγμα για μίμηση. Πάνω απ’ όλα θέλει να δώσει την ευκαιρία στη γυναίκα αυτή  να Τον γνωρίσει  προσωπικά.  Αυτή  άλλωστε  είναι  και  η  μεγαλύτερη  ανάγκη του ανθρώπου, να γνωρίσει προσωπικά το Χριστό, που είναι ο μόνος Σωτήρας (Πράξεις Δ/4: 12),  που είναι  ο μόνος που πέθανε για μας πάνω στο σταυρό και πλήρωσε Αυτός για τις αμαρτίες μας (Α' Πέτρου  Β/2: 24).

    Η γυναίκα της περικοπής μας μέσα στο φόβο και τον τρόμο της κατάλαβε ότι γι’ αυτήν ρωτάει ο Κύριος και πήρε θάρρος και αφού πλησίασε σ’ Αυτόν, του είπε όλη την αλήθεια για τον εαυτό της. Καθώς έλαβε τη θεραπεία της, έδωσε μια δημόσια ομολογία γεμάτη ευγνωμοσύνη για ό,τι της είχε συμβεί. Η δημόσια ομολογία της είχε σαν αποτέλεσμα ο Κύριος να επαινέσει την πίστη της και να της πει κι Αυτός δημόσια ότι η ειρήνη Του ήταν μαζί της.

    Κανένας και ποτέ δεν άγγιξε με πίστη τον Ιησού, χωρίς Εκείνος να το γνωρίζει και χωρίς αυτός που τον άγγιξε να φύγει με κάποια ευλογία στην καρδιά του. Κανένας δεν ομολόγησε ποτέ δημόσια τον Χριστό χωρίς να πάρει τη διαβεβαίωση της αιώνιας σωτηρίας. Ψυχή, που είσαι "φορτωμένη και κουρασμένη", πήγαινε στον Χριστό που σε καλεί, που είναι δίπλα σου, στο σπίτι, στο γραφείο και πες του όλη την αλήθεια για τον εαυτό σου. Πες του κάθε τι που σε αφορά, το πρόβλημά σου, τον πόνο σου, όσο βαθύς και αν είναι. Ποτέ μην ξεχάσεις ότι ο Κύριος ενδιαφέρεται προσωπικά για σένα και θέλει να έχει μια επαφή και επικοινωνία μαζί σου. Ψυχή, μόνον η προσωπική σου γνωριμία με το Χριστό θα σε γιατρέψει από την όποια σου μάστιγα  η οποία σε βασανίζει. Όταν γνωρίζεσαι με το Χριστό και ζεις κάτω από τη σκιά της δικής Του φιλίας, δεν μπορεί να παραμένεις "άρρωστος". Αντίθετα θα λάβεις από Εκείνον τέλεια και ολοκληρωτική θεραπεία. Πολλοί πεθαίνουν όχι γιατί δεν υπάρχει γιατρός και φάρμακο, αλλά γιατί δεν προσφεύγουν στο γιατρό. Το ίδιο ακριβώς ισχύσει και για τα πνευματικά. Σήμερα υπάρχουν τόσα ναυάγια και τόσες συντετριμμένες καρδιές γύρω μας, γιατί αρνήθηκαν το Χριστό στη ζωή τους. Στο εδάφ. 36, κεφ. ΙΔ/14, του "κατά Ματθαίον" Ευαγγελίου, αναφέρεται το εξής χαρακτηριστικό «όσοι (Τον) άγγιξαν, γιατρεύτηκαν».

     Πλήθη μεγάλα δια μέσου των αιώνων που είχαν πάθει πολλά και είχαν δαπανήσει πολλά και η κατάστασή τους πήγαινε προς το χειρότερο, καθώς μια μέρα άγγιξαν με πίστη, με μετάνοια, τον «ιατρό των ψυχών και των σωμάτων", γιατρεύτηκαν.

      Σ’ εκείνον που με αληθινή πίστη αγγίζει το Χριστό έρχεται ο Κύριος να διοχετεύσει τις δικές Του δυνάμεις και να πει στην ψυχή: «…. η πίστις σου σε έσωσεν. Ύπαγε με ειρήνη και έσω υγιείς από της μάστιγός σου». Στην προσευχή μας να έχουμε πάντοτε ένα σοβαρό αίτημα: "Κύριε δεν θέλω να είμαι ανάμεσα σ’ αυτούς που μαζεύονται απλώς τριγύρω Σου στην εκκλησία την Κυριακή ή μια άλλη μέρα. Η ανάγκη μου είναι πολύ μεγαλύτερη. Χρειάζομαι την άμεση προσωπική Σου επέμβαση". Πιστεύω, Κύριε, όπως πίστεψε τούτη η γυναίκα πως το μυστικό της γιατρειάς μου βρίσκεται στα ματωμένα Σου χέρια. Με μοναδικό μου εφόδιο την πίστη που νιώθω μέσα στην ψυχή μου αγγίζω και εγώ δειλά – δειλά το άκρον του ιματίου Σου και σε ευχαριστώ για τη δύναμη που διοχετεύεις και στη δική μου ανήμπορη ψυχή. Σ’ ευχαριστώ για τα λόγια που ψιθυρίζεις και στη δική μου καρδιά : «…. η πίστη σου σε έσωσε, πήγαινε με ειρήνη και έσο υγιής από της μάστιγός σου». ---