ΣΥΓΧΩΡΗΣΗ.
Ευαγγέλιον "κατά ΜΑΡΚΟΝ", κεφ. ΙΑ/11, εδ. 24 – 26.
ΣΧΌΛΙΑ:
24 Γι' αυτό, σας λέω: Όλα όσα ζητάτε, καθώς προσεύχεστε, πιστεύετε ότι τα παίρνετε, και θα γίνει σε σας.
25 Και όταν στέκεστε προσευχόμενοι, συγχωρείτε, αν έχετε κάτι εναντίον κάποιου, για να συγχωρήσει σε σας και ο Πατέρας σας, που είναι στους ουρανούς τα δικά σας παραπτώματα.
26 Αν, όμως, εσείς δεν συγχωρείτε, ούτε ο Πατέρας σας, που είναι στους ουρανούς, θα συγχωρήσει τα αμαρτήματά σας.
Ευαγγέλιον "κατά ΜΑΤΘΑΙΟΝ", κεφ. Σ/6, εδ. 14 – 15.
14 Επειδή, αν συγχωρήσετε στους ανθρώπους τα πταίσματά τους, θα συγχωρήσει και σε σας ο ουράνιος Πατέρας σας.
15 Αν, όμως, δεν συγχωρήσετε στους ανθρώπους τα πταίσματά τους, ούτε ο Πατέρας σας θα συγχωρήσει σε σας τα πταίσματά σας.
Ευαγγέλιον "κατά ΛΟΥΚΑΝ", κεφ. Σ/6, εδ. 37 - 37.
Και μη κρίνετε, και δεν θα κριθείτε και μη καταδικάζετε, και δεν θα καταδικαστείτε, συγχωρείτε, και θα συγχωρηθείτε.
Ευαγγέλιον "κατά ΜΑΤΘΑΙΟΝ", κεφ. Σ/6, εδ. 12.
και συγχώρεσε σε μας τις αμαρτίες μας, όπως κι εμείς συγχωρούμε σ' αυτούς που αμαρτάνουν σε μας.
Ο Πέτρος ρώτησε κάποτε τον Κύριο: «Κύριε, πόσες φορές, αν ο αδελφός μου αμαρτήσει σε μένα, θα τον συγχωρήσω; Μέχρι επτά φορές;». Ο Πέτρος νόμιζε ότι έτσι έδειχνε πολύ μεγάλη μεγαλοψυχία, όμως ο Κύριος του απάντησε: «Δεν σου λέω μέχρι επτά φορές, αλλά μέχρι 70 φορές επτά», δηλαδή 490 φορές. (Ματθαίος ΙΗ/18: 21). Ο Κύριος ήθελε να πει ότι δεν θα πρέπει να βάζουμε όρια, αλλά να συγχωρούμε και εμείς, όπως ακριβώς έκανε ο Θεός και συγχώρησε σε μας το μεγάλο χρέος των αμαρτιών μας, δια Ιησού Χριστού (Α' Ιωάννου Α/1: 7).
Πάνω στο θέμα της συγχώρησης, που είναι θεμελιώδες, για τη ζωή και την πνευματική πορεία του πιστού ανθρώπου, ο Ιησούς είπε μία παραβολή, για να δώσει έμφαση στο θέμα της ολοκληρωτικής και χωρίς όρους και όρια συγχώρησης. Πρόκειται για την γνωστή παραβολή που αναφέρεται στο Ευαγγέλιο «κατά Ματθαίον» (κεφ. ΙΗ/18, εδ. 23-35), και η οποία κάνει λόγο για δύο ανθρώπους οι οποίοι ήταν οφειλέτες. Ο ένας χρωστούσε το υπερβολικά μεγάλο ποσό των 10.000 ταλάντων και ο άλλος χρωστούσε ένα πολύ μικρότερο ποσό, που ανήρχετο σε 100 δηνάρια.
Πολλές φορές έχουμε συγχωρήσει κάποιον για κάτι που μας έκανε. Το ερώτημα είναι η συγχώρηση που εμείς προσφέρουμε, κατά πόσο είναι πλήρης; Κατά πόσο είναι ολοκληρωτική; Είναι όπως ο Θεός θέλει να συγχωρούμε ο ένας τον άλλον; Θα θέλαμε από το Θεό να μας έχει συγχωρήσει, με τον ίδιο τρόπο, που εμείς πολλές φορές συγχωρούμε τους άλλους; Πολλές φορές θα λέγαμε όχι. Όμως μην έχουμε αυταπάτες, είναι βέβαιο ότι ο τρόπος με τον οποίο συγχωρούμε και αποκαθιστούμε κάποιον είναι ο ίδιος τρόπος με τον οποίο θα συγχωρηθούμε κι εμείς. "διότι με οποίαν κρίσιν κρίνετε θέλετε κριθή, και με οποίον μέτρον μετρείτε θέλει αντιμετρηθή εις εσάς" (Ματθαίος Ζ/7: 2).
Ευαγγέλιον "κατά ΜΑΤΘΑΙΟΝ", κεφ. ΙΗ/18, εδ. 23 – 35).
23.Γι' αυτό, η βασιλεία των ουρανών ομοιώθηκε με έναν άνθρωπο βασιλιά, που θέλησε να εξετάσει τους λογαριασμούς του με τους δούλους του.
24. Και όταν άρχισε να εξετάζει, φέρθηκε σ' αυτόν ένας οφειλέτης 10.000 ταλάντων.
ΜΕΡΟΣ 1ο.
Η Χριστιανική πίστη στηρίζεται σε δύο βασικούς πυλώνες: Αγάπη προς το Θεό και αγάπη προς τον συνάνθρωπο. Ο ίδιος ο Κύριος είναι η ενσάρκωση της Αγάπης, του Ελέους και της Χάριτος του Θεού. Στην παραβολή βλέπουμε έναν βασιλιά, που δεν είναι άλλος από τον Πατέρα Θεό, ο οποίος γνωρίζει τις υποθέσεις των υπηκόων του, ενδιαφέρεται γι’ αυτές και ζητά λογαριασμό από τους υπηρέτες Του. Μπροστά στον βασιλιά αυτόν φέρανε έναν δούλο, ο οποίος όφειλε το τεράστιο ποσό των 10.000 ταλάντων.
Πόσο σαφής και διευκρινιστικός είναι ο Λόγος του Θεού όταν αναφέρει ότι ο υπηρέτης αυτός χρωστούσε ένα πολύ μεγάλο ποσό, που δεν μπορούσε ποτέ και με κανένα τρόπο, να το ξεπληρώσει. Αυτή είναι η εικόνα του ανθρώπου μακριά από το Θεό. Λόγω της αμαρτίας του ο κάθε άνθρωπος, είναι χρεώστης προς τον Θεό. Οφείλει ένα χρέος, που αρχίζει από την ώρα της γέννησής του και που, μέρα με τη μέρα, τοκίζεται και σωρεύεται. Αυτός που οφείλει τα πολλά είναι ο τύπος του ανθρώπου που έχει ζήσει μακριά από το Θεό, μέσα στη λάσπη, μέσα στα γουρούνια της αμαρτίας, η ζωή του ήταν μονίμως στην αμαρτία και την αποστασία, στην ανταρσία και την αποδοκιμασία του Θεού.
25. Και επειδή δεν είχε να τα αποδώσει, ο κύριός του πρόσταξε να πουληθεί αυτός, και η γυναίκα του, και τα παιδιά του, και όλα όσα είχε, και να αποδοθεί αυτό που χρωστούσε.
26. Καθώς, λοιπόν, ο δούλος, έπεσε στα πόδια του, τον προσκυνούσε, λέγοντας: Κύριε, μακροθύμησε σε μένα, και θα σου τα αποδώσω όλα.
27. Και επειδή ο κύριος εκείνου τού δούλου τον σπλαχνίστηκε, τον άφησε ελεύθερο, του χάρισε μάλιστα και το δάνειο.
Ο Κύριος έχει κάθε δικαίωμα να απαιτήσει το χρέος. Ο οφειλέτης αναγνώρισε το χρέος, δεν το αμφισβήτησε, αλλά δεν είχε τα χρήματα και δεν υπήρχε τρόπος να πληρώσει αυτό.
Υπάρχει ένα μεγάλο χρέος από τον άνθρωπο, το οποίο μέρα με τη μέρα μεγαλώνει ώστε με κανένα τρόπο ο άνθρωπος να μην μπορεί να το αποδώσει. Μετά όμως από ικεσίες του οφειλέτη, ο Βασιλιάς, μέσα στην αγάπη του, την ευσπλαχνία του, την γενναιοδωρία του, αποφάσισε να διαγράψει το μεγάλο αυτό χρέος.
Ο Βασιλιάς είναι η εικόνα του Πατέρα Θεού, ο οποίος συγχώρησε και διέγραψε στον υπηρέτη εκείνο, ένα πολύ μεγάλο χρέος, που ήταν αδύνατον να πληρώσει. Στην επιστολή «προς Κολοσσαείς» (κεφ. Β/2, εδαφ. 13-14) διαβάζουμε : «Κι εσάς, που ήσασταν νεκροί στα αμαρτήματα και στην ακροβυστία τής σάρκας σας, σας ζωοποίησε μαζί του, καθώς σας συγχώρησε όλα τα πταίσματα, όταν εξάλειψε το χειρόγραφο με τα διατάγματα, που ήταν εναντίον σας, και το αφαίρεσε από το μέσον, καρφώνοντάς το επάνω στον σταυρό».
Το χρέος που μας συγχωρέθηκε δεν μπορούσαμε να το πληρώσουμε. Δεν υπήρχε τρόπος να πληρώσουμε στο Θεό, όλα εκείνα τα οποία του χρωστούσαμε. Δεν υπήρχε τρόπος να απαλλαγούμε από το μεγάλο φορτίο των αμαρτιών μας. Και επειδή δεν μπορούσαμε να ξεπληρώσουμε το χρέος, ο Θεός από αγάπη και μόνον, μας χάρισε την οφειλή και μας έκανε τη σωτηρία Του δώρο (Εφεσίους Β/2: 8).
Πόσο παραστατικά φαίνεται η αγάπη, η επιείκεια του Θεού, για όλους τους αμαρτωλούς που μετανοούν και πιστεύουν στον κεχρησμένο Αυτού Σωτήρα. Όταν ο άνθρωπος ταπεινωθεί και αναγνωρίσει το χρέος του, καθώς και την τέλεια αναξιότητά του για να το πληρώσει, όταν παραδοθεί στο Έλεος του Θεού, εν Χριστώ Ιησού, όταν ειλικρινά ζητήσει συγχώρηση, τότε ο Θεός κινούμενος από αγάπη και ενδιαφέρον για τον άνθρωπο, έρχεται να διαλύσει το σύννεφο των αμαρτιών. «Εξήλειψα, ως πυκνή ομίχλη τις παραβάσεις σου και ως νέφος τις αμαρτίες σου» (Ησαΐας ΜΔ/44: 22). Επίσης, «παρά σοι όμως είναι συγχώρησης» (Ψαλμός ΡΛ/130). «Ο κρύπτων τας αμαρτίας αυτού, δεν θέλει ευοδωθεί, ο δε εξομολογούμενος και παραιτών αυτάς, θέλει ελεηθεί» (Παροιμίαι ΚΗ/28: 13).
Ανεξάρτητα από το μέγεθος του χρέους η διαχρονική πρόσκληση του Θεού είναι: «Ελάτε τώρα, και ας διαδικαστούμε, λέει ο Κύριος, αν οι αμαρτίες σας είναι σαν το πορφυρούν, θα γίνουν άσπρες σαν χιόνι αν είναι ερυθρές σαν κόκκινο, θα γίνουν σαν άσπρο μαλλί» (Ησαΐας Α/1: 18).
ΜΕΡΟΣ Β'
28. Όταν, όμως, εκείνος ο δούλος βγήκε έξω, βρήκε έναν από τους συνδούλους του, που του χρωστούσε 100 δηνάρια και αφού τον έπιασε τον έπνιγε, λέγοντας: Απόδωσέ μου ό,τι μου χρωστάς.
29. Πέφτοντας, λοιπόν, ο σύνδουλός του στα πόδια του, τον παρακαλούσε, λέγοντας: Μακροθύμησε σε μένα, και θα σου τα αποδώσω όλα.
30. Εκείνος, όμως, δεν ήθελε, αλλά φεύγοντας, τον έβαλε σε φυλακή, μέχρις ότου αποδώσει εκείνο που χρωστούσε..
Κάποιος είπε: «τα χρέη μας στον Θεό είναι εξοφλητέα στους ανθρώπους». Αυτό άλλωστε αναφέρεται και στην Καινή Διαθήκη, που είναι ο Λόγος του Θεού. Όταν ο Κύριος έπλυνε τα πόδια των μαθητών Του, τους είπε: «εάν εγώ ο διδάσκαλος σας ένιψα τους πόδας και σεις χρεωστείτε να νίπτητε τους πόδας αλλήλων» (Ιωάννης ΙΓ/13: 14). Αυτός ο άνθρωπος, στον οποίο ο Κύριός του διέγραψε μια τόσο μεγάλη οφειλή, συνάντησε έναν σύνδουλό του, ο οποίος του χρωστούσε ένα πολύ μικρό χρηματικό ποσό, το οποίο ανήρχετο σε εκατό δηνάρια.
Ένα δηνάριο την εποχή εκείνη ήταν ίσο με το μεροκάματο ενός εργάτη. Τα 100 δηνάριο λοιπόν ήταν 100 ημερομίσθια. Σήμερα το ημερομίσθιο έχει 35 €, άρα με τα σημερινά δεδομένα θα λέγαμε ότι του χρωστούσε 3.500 €.
Το χρέος που όφειλε ο συνάνθρωπός του ήταν ελάχιστο, σε σχέση με το χρέος, που αυτός όφειλε και που του είχε χαριστεί. Αυτός που οφείλει τα λίγα, μπορεί να είναι εκείνος, προς τον οποίο ο Κύριος είπε: «εν σοι λείπει...» (Λουκάς ΙΗ/18: 22).
Και τούτος ο άνθρωπος, αν και το χρέος του ήταν σχετικά μικρό, δεν είχε και αυτός τη δυνατότητα να το εξοφλήσει. Αναγνώριζε την οφειλή του και ήταν πρόθυμος να κάνει ότι ήταν δυνατόν για να το εξοφλήσει, αν του δινόταν μια προθεσμία. Τότε ο σύνδουλος έπεσε στα πόδια του και τον παρακαλούσε: «δείξε μου μακροθυμία και θα σου τα ξεπληρώσω». Με τον ποιο ταπεινό και ειλικρινή τρόπο του ζήτησε να τον σπλαχνιστεί.
Όμως ο οφειλέτης εκείνος, που του είχε χαριστεί ένα τόσο μεγάλο χρέος, ήταν ανένδοτος. Ενήργησε με τον πιο βίαιο, τον πιο σκληρό και απάνθρωπο τρόπο και αφού τον έπιασε, τον έσφιγγε για να τον πνίξει λέγοντάς του: «ξόφλησέ μου όλα όσα μου χρωστάς». Δεν έδειξε αγάπη, δεν μακροθύμησε, αλλά τι έκανε, πήγε και τον έβαλε στη φυλακή, ώσπου να ξεπληρώσει, όλα όσα του χρωστούσε.
Ένας άνθρωπος που δε μπορεί να συγχωρήσει, έχει ξεχάσει το μεγάλο χρέος από το οποίο συγχωρέθηκε. Όταν συνειδητοποιήσεις ότι ο Ιησούς σε ελευθέρωσε από αιώνιο θάνατο και βασανισμό και σου χάρισε αιώνια ζωή (Ιωάννης Γ/3: 36), θα ελευθερώνεις και συ άλλους, χωρίς όρους και όρια. Αν δυσκολεύεσαι να συγχωρήσεις, σκέψου την πραγματικότητα της κόλασης και την αγάπη του Θεού, που σε γλύτωσε από αυτή.
31 Βλέποντας, όμως, οι σύνδουλοί του αυτά που έγιναν, λυπήθηκαν υπερβολικά και καθώς ήρθαν, φανέρωσαν στον κύριό τους όλα όσα έγιναν.
32 Τότε, αφού τον προσκάλεσε ο κύριός του, του λέει: Δούλε πονηρέ, όλο εκείνο το χρέος σού το χάρισα, επειδή με παρακάλεσες
33 δεν έπρεπε κι εσύ να ελεήσεις τον σύνδουλό σου, όπως κι εγώ σε ελέησα;
Ο Κύριος, ο οποίος πάντοτε έχει τον τελευταίο λόγο, εντυπωσιασμένος από τη σκληρότητα, την αγνωμοσύνη του ανθρώπου τον οποίον είχε ευεργετήσει, ένα ερώτημα υποβάλει : «δεν έπρεπε εσύ να ελεήσεις τον σύνδουλόσου, καθώς και εγώ σε ελέησα;». Ο Βασιλιάς θύμωσε πολύ από τη συμπεριφορά τούτου του ανθρώπου και πάνω στο θυμό του αναίρεσε την απόφαση της χάριτος, την οποίαν είχε λάβει και παρέδωσε τούτον τον άσπλαχνο άνθρωπο, στους βασανιστές. Αυτός είναι ο τρόπος, που ο δίκαιος Θεός, θα φερθεί σε όλους τους ανελεήμονες και άσπλαχνους ανθρώπους. Σε όλους εκείνους που πεισματικά αρνούνται να συγχωρέσουν τον αδελφό τους, τον συνάνθρωπό τους.
34 Και επειδή ο κύριός του οργίστηκε, τον παρέδωσε στους βασανιστές, μέχρις ότου αποδώσει σ' αυτόν, ολόκληρο εκείνο που όφειλε.
35 Έτσι και ο ουράνιος Πατέρας μου θα κάνει σε σας, αν δεν συγχωρήσετε από την καρδιά σας, κάθε ένας στον αδελφό του τα παραπτώματά τους.
Στην παραβολή αυτή ο Κύριος δεν αναφέρεται σε απίστους. Μιλάει για υπηρέτες του Βασιλιά. Ο άνθρωπος αυτός που του είχε χαριστεί, ένα μεγάλο χρέος ονομάζεται δούλος του Κυρίου. Εκείνον που δεν ήθελε να συγχωρήσει ήταν ένας σύνδουλός του. Από τα παραπάνω εδάφια μπορούμε να συμπεράνουμε ποια θα είναι η «ποινή» ενός πιστού, που αρνείται να συγχωρήσει.
Ποιες και πόσο σκληρές θα είναι οι επιπτώσεις μιας τέτοιας άκαρδης και σκληρής συμπεριφοράς, προς τον συνάνθρωπό μας;
1/ Ο υπηρέτης που δεν συγχωρούσε παραδίνεται σε τιμωρία (βασανισμό). Αυτό θέλει, αυτό επιδιώκει ο εχθρός της ψυχής, ο οποίος είναι ανθρωποκτόνος. Συνεπώς με την άρνησή μας να συγχωρήσουμε τους άλλους, δεν κάνουμε τίποτα άλλο, παρά να υπηρετούμε τα σχέδια του εχθρού, του σατάν, του διαβόλου.
2/ Πρέπει να πληρώσει εξ’ ολοκλήρου το τεράστιο αρχικό του χρέος.
Αφού μας έχει χαριστεί το χρέος, δια Ιησού Χριστού, είναι ποτέ δυνατόν να μας ξανά χρεωθεί. Στην επιστολή "Β' Πέτρου" (Β/2: 20-21) αναφέρεται: «Επειδή, αν, αφού απέφυγαν τα μολύσματα του κόσμου, διαμέσου τής επίγνωσης του Κυρίου και Σωτήρα, του Ιησού Χριστού, μπλέχτηκαν ξανά σ' αυτά και πέφτουν νικημένοι, έγιναν σ' αυτούς τα τελευταία χειρότερα από τα πρώτα. Επειδή, ήταν καλύτερα σ' αυτούς να μη γνωρίσουν τον δρόμο τής δικαιοσύνης, παρά, αφού τον γνώρισαν, να κάνουν πίσω από την άγια εντολή που τους παραδόθηκε». Συνέβη δε σ' αυτούς εκείνο τής αληθινής παροιμίας: «Ο σκύλος, γύρισε ξανά, στο δικό του ξέρασμα και το γουρούνι, αφού λούστηκε, γύρισε ξανά στο κύλισμα του βούρκου» (Β' Πέτρου Β/2: 22).
Ο Πέτρος μιλάει για ανθρώπους, που είχαν ξεφύγει από την αμαρτία, μέσω της σωτηρίας του Ιησού Χριστού. Όμως μπλέχτηκαν και πάλι μέσα στην αμαρτία και νικήθηκαν απ’ αυτήν. Το ότι νικήθηκαν, σημαίνει ότι δεν επέστρεψαν στον Κύριο, για να μετανοήσουν για την αμαρτία τους. Ο Πέτρος είπε ότι το να απομακρυνθείς από της δικαιοσύνης, που προσφέρει ο Θεός, δια Ιησού Χριστού, είναι χειρότερο από το να μην την είχες ποτέ γνωρίσει. Με άλλα λόγια, ο Θεός μας λέει ότι είναι καλύτερα για κάποιον, να μην είχε ποτέ σωθεί, από το να δεχτεί το δώρο της αιώνιας ζωής και μετά να στραφεί μακριά από αυτό για πάντα.
Ο Ιούδας, ο αδελφόθεος, αναφέρεται σε ανθρώπους στην εκκλησία που ήταν «δις αποθανόντες», δηλαδή είχαν πεθάνει δύο φορές. Τι σημαίνει να πεθάνει κάποιος δύο φορές. Σημαίνει ότι κάποτε ήταν νεκρός, χωρίς τον Χριστό, μετά ζωοποιήθηκε, επειδή δέχτηκε Αυτόν ως προσωπικό Σωτήρα και λυτρωτή και μετά πέθανε ξανά, απομακρυνόμενος μόνιμα απ’ Αυτόν.
Να γιατί ο Λόγος τους Θεού μας λέει ότι πολλοί θα έρθουν δικαιώνοντας τους εαυτούς τους και θα πουν: «Κύριε, Κύριε, δεν προφητεύσαμε στο όνομά Σου και στο Όνομά Σου δεν εκβάλαμε δαιμόνια, και στο όνομά Σου δεν κάναμε θαύματα πολλά; Και τότε θέλω ομολογήσει προς αυτούς. Ότι ποτέ δεν σας γνώρισα, φεύγετε απ’ εμού οι εργαζόμενοι την ανομίαν» (Ματθαίος Ζ/7: 22-23). Τον γνώριζαν, Τον ονόμαζαν Κύριο, έκαναν θαύματα στο όνομά Του. Εκείνος όμως δεν τους γνώριζε ή μάλλον τους γνώριζε, αλλά δεν τους αναγνώριζε για δικούς Του.
Δεν μπορείς να πεις: Αγαπώ το Θεό, αλλά δεν αγαπώ τον αδελφό μου, γιατί αυτός με πλήγωσε. Αν ισχυριστείς αυτό τότε είσαι πλανημένος και εξαπατάς τον εαυτόν σου, επειδή είναι γραμμένο: «Αν κάποιος πει, ότι αγαπάω τον Θεό, όμως μισεί τον αδελφό του, είναι ψεύτης, επειδή όποιος δεν αγαπάει τον αδελφό του, που τον είδε, τον Θεό που δεν τον είδε, πώς μπορεί να τον αγαπάει;». (Α' Ιωάννου Δ/4: 20). Το χειρότερο πράγμα για έναν άνθρωπο είναι να βρίσκεται σε πλάνη. Είναι τρομερό, με μεγάλες και σοβαρές συνέπειες, να νομίζει κάποιος κάτι, αλλά τα πράγματα να είναι τελείως διαφορετικά. Νόμιζε ο Σαμψών ότι ο Θεός ήταν μαζί του και θα ξυπνούσε και πάλι δυνατός. Δεν είχε αντιληφθεί ότι εξαιτίας της άστοχης και επιπόλαιας ζωής του, ο Θεός είχε απομακρυνθεί απ’ αυτόν (Κριταί ΙΣ/16: 20) και τα αποτελέσματα τραγικά.
Ο Θεός θέλει να είμαστε συγχωρητικοί προς όλους, ακόμα και προς τους εχθρούς μας (Ματθαίος Ε/5: 44) και αυτό θα πρέπει να γίνεται εκ καρδίας, με ειλικρίνεια και πάνω απ’ όλα με αγάπη. Το ζητάει ο Θεός, όχι σαν αποτέλεσμα της καλοσύνης μας, αλλά ως αποτέλεσμα της αγάπης μας και της ευγνωμοσύνης μας, προς Αυτόν και ως καρπόν του Αγίου Πνεύματος, που κατοικεί μέσα μας (Β' Τιμοθέου Α/1: 14).
3/ Ο Πατέρας Θεός θα ενεργήσει με συγκεκριμένο τρόπο και θα κάνει το ίδιο σε καθένα, που δεν συγχωρεί το λάθος του αδελφού του.
Ο Κύριος διατύπωσε καθαρά ότι αν δεν συγχωρήσουμε τον αδελφό μας, δεν πρόκειται ούτε εμείς να συγχωρεθούμε από τον Θεό. Ο άνθρωπος που δεν έμαθε να συγχωρεί δεν είναι κατάλληλος, τόσο για την επί γης βασιλεία του Θεού, όσο και για την ουράνια Αυτού βασιλεία.
Ένα είναι το συμπέρασμα, το ηθικό δίδαγμα, που βγαίνει από τούτη την παραβολή: «έπρεπε να ελεήσεις τον σύνδουλό σου» (εδάφ. 33). Η αρχική χειρονομία προέρχεται από τον Κύριο. "Ημείς αγαπώμεν αυτόν, διότι αυτός πρώτος ηγάπησεν ημάς" (Α' Ιωάννου Δ/4: 19).
Συνεπώς θα πρέπει να μας διακατέχει μια πολύ μεγάλη ευγνωμοσύνη; Άλλωστε Αυτός δεν είχε καμία οφειλή απέναντί μας. Παρ’ όλα αυτά και ενώ είμαστε εχθροί Του και οφειλέτες, εξαιτίας της αμαρτίας και της αποστασίας μας, «τόσον ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε έδωκε τον Υιόν αυτού τον μονογενή, δια να μη απολεσθεί πας ο πιστεύων εις αυτόν, αλλά να έχει ζωήν αιώνιον» (Ιωάννης Γ/3: 16).
Ελεημένοι λοιπόν του Θεού, οφείλουμε να δείχνουμε αγάπη και έλεος στους συνανθρώπους μας. Και έτσι θα παίρνουμε δύναμη και θα μπορούμε να ζητάμε από τον Θεό τη δική Του συγχώρηση μέσα στη ζωή μας. ---
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου