Επιστολή "προς ΡΩΜΑΙΟΥΣ", κεφ. ΙΒ/12, εδ. 17 – 18.
17 Εις μηδένα μη ανταποδίδετε κακόν αντί κακού προνοείτε τα καλά ενώπιον πάντων ανθρώπων
18 ει δυνατόν, όσον το αφ' υμών ειρηνεύετε μετά πάντων ανθρώπων.
19 Μη εκδικήτε εαυτούς, αγαπητοί, αλλά δότε τόπον τη οργή διότι είναι γεγραμμένον εις εμέ ανήκει η εκδίκησις, εγώ θέλω κάμει ανταπόδοσιν, λέγει Κύριος.
βιβλίο "ΑΠΟΚΑΛΥΨΗΣ", κεφ. ΚΑ/21, εδ. 5 – 7.
5 Και είπεν ο καθήμενος επί του θρόνου Ιδού, κάμνω νέα τα πάντα. Και λέγει προς εμέ Γράψον, διότι ούτοι οι λόγοι είναι αληθινοί και πιστοί.
6 Και είπε προς εμέ Ετελέσθη. Εγώ είμαι το Α και το Ω, η αρχή και το τέλος. Εγώ θέλω δώσει εις τον διψώντα εκ της πηγής του ύδατος της ζωής δωρεάν.
7 Ο νικών θέλει κληρονομήσει τα πάντα, και θέλω είσθαι εις αυτόν Θεός και αυτός θέλει είσθαι εις εμέ υιός.
βιβλίο "Α' ΣΑΜΟΥΗΛ", κεφ. ΚΔ/24, εδ. 12.
Ας κρίνη ο Κύριος μεταξύ εμού και σου, και ας με εκδικήση ο Κύριος από σού η χειρ μου όμως δεν θέλει είσθαι επί σε.
ΣΧΟΛΙΑ :
O Θεός μας έχει δώσει πλούσιες επαγγελίες και μαζί μ’ αυτές μια μεγάλη διαβεβαίωση. «Η γή και ο ουρανός θα παρέλθουν, εκ των λόγων μου, ένα (ν) ή ένα (σ) δεν θα εκπέσουν» (Ματθαίος ΚΔ/24: 35). Τούτα τα μεγαλεία δυσκολευόμαστε πολλές φορές να τα διακρίνουμε ή και να τα πιστέψουμε. Αποτέλεσμα αυτού είναι να μη διακρίνουμε σωστά τα γεγονότα μέσα στη ζωή μας και να βρισκόμαστε σε πνευματική πτώση.
Θα δούμε γεγονότα από τη ζωή ενός ανθρώπου, που η καρδιά του ήταν «κατά την καρδίαν του Θεού» (Πράξεις ΙΓ/13: 22). Πρόκειται για το Βασιλιά Δαβίδ. Παιδάριο τον πήρε ο Θεός μέσα από τη μάνδρα των προβάτων για να τον κάνει Βασιλιά στο λαό Του (Α' Χρονικών ΙΖ/17: 7). Τρία βασικά πράγματα είχε μάθει πολύ καλά ο Δαυίδ στη ζωή του
1/ Γνώριζε να αποκαθιστά τη σχέση του με το Θεό, όταν αυτή διασαλευόταν εξαιτίας κάποιας αμαρτίας (Ψαλμός ΝΑ/51: 4).
2/ Ακούμπαγε με απόλυτη εμπιστοσύνη στο Λόγο του Θεού (Ιερεμίας ΛΘ/39: 18).
3/ Δεν εκδικείτο ο ίδιος, αλλά άφηνε το Θεό να εκδικηθεί, την ώρα και τι στιγμή που Εκείνος ήθελε (Α΄ Σαμουήλ ΚΣ/26: 9).
Όταν ο Θεός απέβαλε το Σαούλ από το να Βασιλεύει στον Ισραήλ (Α' Σαμουήλ ΙΕ/15: 35) ζήτησε από τον Προφήτη "Σαμουήλ" και έχρισε βασιλιά στο λαό Του τον μικρότερο γιο του Ιεσσαί, τον Δαυίδ (Α΄ Σαμουήλ ΙΣ/16: 12,13). Από εκείνη τη στιγμή ο Δαυίδ ήταν πλέον Βασιλιάς στον Ισραήλ, όμως ο Σαούλ ζούσε και συνέχισε να βασιλεύει. Ο Λόγος τους Θεού μας αναφέρει ότι πονηρό πνεύμα είχε καταλάβει το Σαούλ (Α΄ Σαμουήλ ΙΣ/16: 15), επειδή δεν είχε υπακούσει στο Θεό και βασανιζόταν πολύ. Zήτησε άνθρωπο ειδήμονα για να του παίζει κιθάρα και να τον παρηγορεί. Τότε πήγαν και έφεραν το Δαυίδ στο παλάτι, για να παίζει κιθάρα στο Βασιλιά (Α΄ Σαμουήλ ΙΣ/16: 17).
Μόλις θα το άκουσε ο Δαυίδ, θα είπε: "Να ήρθε η ώρα της Βασιλείας μου". Όμως σύμφωνα με το ρολόι του Θεού δεν είχε έρθει ακόμα η ώρα του. Ακολούθησε το γεγονός με το Γολιάθ (Α΄ Σαμουήλ ΙΖ/17: 45 – 47). Μετά απ’ αυτά βρήκε χάρη από τον υιό του Σαούλ, τον Ιωνάθαν, με τον οποίο συνδέθηκε με πολύ μεγάλη φιλία (Α΄ Σαμουήλ ΙΗ/18: 1) .
Ο Δαυίδ ήταν ενθουσιασμένος γιατί ζούσε στο παλάτι, έτρωγε με το Βασιλιά και είχε πάρει γυναίκα του την κόρη του βασιλιά (Α' Σαμουήλ ΙΗ/18: 18). Όμως η υπόσχεση του Θεού να γίνει βασιλιάς αργούσε ακόμα να εκπληρωθεί. Και σαν να μην έφτανε αυτό, μέσα σε μια μόνο μέρα τα πράγματα πήραν διαφορετική τροπή για το Δαυίδ. Τι συνέβη μας το αναφέρει ο Λόγος του Θεού στο βιβλίο "Α΄ Σαμουήλ" (ΙΗ/18: 5 - 9).
5 Και ο Δαβίδ έβγαινε παντού όπου τον έστελνε ο Σαούλ, και φερόταν με σύνεση και ο Σαούλ τον έβαλε αρχηγό επάνω σε όλους τούς άνδρες τού πολέμου και ήταν αρεστός στα μάτια ολόκληρου του λαού, κι ακόμα και στα μάτια των δούλων τού Σαούλ.
6 Και καθώς έρχονταν, ενώ ο Δαβίδ επέστρεφε από τη σφαγή τού Φιλισταίου, (Γολιάθ) έβγαιναν γυναίκες από όλες τις πόλεις τού Ισραήλ, ψάλλοντας και χορεύοντας, σε συνάντηση του βασιλιά Σαούλ, με τύμπανα, με χαρά, και με κύμβαλα.
7 Και αποκρίνονταν η μία στην άλλη οι γυναίκες, που έπαιζαν, και έλεγαν: Ο Σαούλ πάταξε τις χιλιάδες του, και ο Δαβίδ τις μυριάδες του.
8 Και ο Σαούλ παροξύνθηκε σε υπερβολικό βαθμό, και φάνηκε δυσάρεστος στα μάτια του αυτός ο λόγος, και είπε: Απέδωσαν στον Δαβίδ τις μυριάδες, και σε μένα απέδωσαν τις χιλιάδες και τι απολείπεται πλέον σ' αυτόν παρά η βασιλεία;
9 Και ο Σαούλ υπέβλεπε τον Δαβίδ από εκείνη την ημέρα και στο εξής.
Ο Δαυίδ αναγκάστηκε να φύγει, για να γλιτώσει τη ζωή του. Μην έχοντας πού να πάει, πήγε στην έρημο «και έγινε ο Σαούλ παντοτινός εχθρός του Δαυίδ» (Α' Σαμουήλ ΙΗ/18: 29). Από κεχρησμένος βασιλιάς ο Δαβίδ έγινε ξαφνικά φυγάς στην έρημο. Τι είχε γίνει; Ξέχασε ο Κύριος την υπόσχεσή του; Φαντάζομαι θα σκεπτόταν ο Δαβίδ: "Εγώ είμαι παιδί του Θεού σύμφωνα με το Λόγο Του (Ιωάννης Α/1: 12), είμαι «Ιερεύς και Βασιλεύς, εις τον αιώνα» (Αποκάλυψη Ε/5: 10) και τώρα δεινοπαθώ, περνάω μέσα από δύσκολες καταστάσεις; Πόσες φορές ο εχθρός θα ψιθύρισε στο αυτί του Δαβίδ: "που είναι ο Θεός σου; "Προσπαθεί ο εχθρός να βάλει αμφιβολία μέσα στην καρδιά του ανθρώπου. Άραγε θα εκπληρωθούν όλα εκείνα τα οποία έχει υποσχεθεί ο Θεός; Μήπως ο Θεόςάλλαξε γνώμη, μήπως δεν είναι μαζί μου; Μήπως έκανα λάθος; Μήπως σμίκρυνε το χέρι του Κυρίου, ώστε να μη μπορεί να σώσει ή μήπως βάρυνε το αυτί του, ώστε να μη μπορεί να ακούσει;" (Ησαΐας ΝΘ/59: 1).
Στις δύσκολες ώρες των διώξεων και των φυλακίσεων σίγουρα ο εχθρός της ψυχής θα ψιθύριζε στον Απόστολο Παύλο: «Παύλο είσαι μέσα στη φυλακή, όχι γιατί έκλεψες, γιατί αδίκησες, είσαι μέσα στη φυλακή για το Λόγο του Θεού. Αρνήσου το Θεό να γίνεις ελεύθερος, να γίνεις μεγάλος μέσα στο λαό σου». Όμως η απάντηση του Παύλου ήταν: «Γνωρίζω σε ποιόν επίστευσα» (Β΄ Τιμοθέου Α/1: 12). Αυτό μουρμούριζε με απόλυτη βεβαιότητα ο Παύλος σε κάθε εισήγηση του εχθρού.
Όμως η ταλαιπωρία του Δαυίδ δε σταματάει εδώ. Ο Σαούλ συνεχίζει να τον κυνηγάει μέσα στην έρημο με 3.000 επίλεκτους στρατιώτες με ένα σκοπό, να τον εξοντώσει. Πλέον ο Δαυίδ ήταν μακριά από το παλάτι, ζούσε μέσα σε σπηλιές, σαν τα θηρία, ενώ τη γυναίκα του την πήρε ο Βασιλιάς και την έδωσε σε άλλον. Έγινε φυγάς, έμεινε μόνος, έγινε άνθρωπος χωρίς πατρίδα. Μπήκε μέσα στο στρατόπεδο των Φιλισταίων και παρίστανε τον τρελό, για να μην τον γνωρίσουν (Α' Σαμουήλ ΚΑ/21: 13–15).
Ποιος δε θα σκανδαλιζόταν κάτω από αυτές τις φοβερά δύσκολες συνθήκες. Πόσες φορές θα σκέφτηκε ο Δαβίδ: "Κύριε γιατί τόσο μίσος σε μένα, που είμαι δικό Σου παιδί. Εγώ μόνον καλό έκανα, δεν έκανα κανένα κακό. Εσύ δεν επέτρεψες Κύριε να πάω στο παλάτι, να είμαι κοντά στο Βασιλιά; Δεν πήγα μόνος μου. Υπάκουσα στο θέλημά σου και τώρα να διώκομαι τόσο σκληρά, ώστε να ζητούν να με εξοντώσουν;" Όμως ο Δαυίδ δε σκανδαλίστηκε γιατί «Έλπιζε επί τον Κύριο» (Ψαλμός ΚΣ/26: 1). Υπάρχει μία μεγάλη υπόσχεση μέσα στο Λόγο του Θεού, που λέει: «όποιος πιστέψει σ’ Αυτόν, δεν θα καταισχυνθεί εις τον αιώνα» (Ρωμαίους Θ/9: 33).
Αυτό ήταν το κύριο, το βασικό χαρακτηριστικό της Ζωής του Δαβίδ. Είχε πλήρη εμπιστοσύνη στις υποσχέσεις του Θεού. Ήξερε ότι δε συμφωνούν τα ρολόγια τους και περίμενε το ρολόι του Θεού. Ο Θεός δια στόματος του προφήτη Ησαΐα (ΝΕ/55: 9) αναφέρει: "Οι οδοί μου δεν είναι οδοί σας, αλλ' όσο ψηλοί είναι οι ουρανοί από τη γη, έτσι και οι δρόμοι μου είναι ψηλότεροι από τους δρόμους σας, και οι βουλές μου από τις δικές σας βουλές».
Κάποια στιγμή έμαθε ο Σαούλ ότι ο Δαυίδ είναι στην έρημο "Εν – Γαδί" και ξεκίνησε, για να τον καταδιώξει. Κατά τη διάρκεια της πορείας του σταμάτησε να ξεκουραστεί σε ένα σπήλαιο. Στο βάθος του σπηλαίου βρισκόταν ο Δαυίδ. Καθώς ο Σαούλ έβγαλε και ακούμπησε το πανωφόρι του, ο Δαβίδ γλίστρησε σιωπηλά, πλησίασε, πήρε το πανωφόρι, έκοψε ένα κομμάτι απ’ αυτό και απομακρύνθηκε (Α΄ Σαμουήλ ΚΔ/24: 5–20). Εκείνη την ώρα ο εχθρός χρησιμοποιεί τους δικούς του ανθρώπους, για να του πουν: «Να αυτή είναι η ώρα η δική σου. Η ώρα που σου έχει υποσχεθεί ο Θεός, θα τον σκοτώσεις, τώρα που ο Θεός τον παρέδωσε στα χέρια σου και θα γίνεις Βασιλιάς". Τι ωραίες εισηγήσεις κάνει ο εχθρός και πόσο κανείς θα πρέπει να αναζητά το θέλημα του Θεού μέσα στη ζωή του, για να μην πέσει στην καλοστημένη παγίδα του εχθρού.
Ο Σαούλ αναγνώρισε την καλοσύνη του Δαυίδ. Θα μπορούσε να τον σκοτώσει και δεν το έκανε. Όμως και τούτο κράτησε πολύ λίγο. Λίγο καιρό μετά ανήγγειλαν στο Σαούλ ότι ο Δαβίδ είναι στο όρος Εχελά (Α΄Σαμουήλ ΚΣ/26: 1–3). Ο Σαούλ, παρ’ ότι γνώριζε την καρδιά του Δαυίδ, συνεχίζει να τον κυνηγάει. Καθώς ο στρατός του Σαούλ είχε στρατοπεδεύσει και κοιμόταν τη νύκτα, ο Δαυίδ μαζί με ένα δικό του τον Αβισαί μπήκαν μέσα στο στρατόπεδο και έφτασαν μέχρι το σημείο που κοιμόταν ο Σαούλ. Ο Αβισαί παρακάλεσε το Δαυίδ να του επιτρέψει να σκοτώσει το Σαούλ (Α΄ Σαμουήλ ΚΣ/26: 8-11). Ο ίδιος ο Κύριος, που θα πρέπει είναι πάντοτε ο θαυμαστός σύμβουλός μας, μας συμβουλεύει: «Εγώ, όμως, σας λέω: Να αγαπάτε τούς εχθρούς σας, να ευλογείτε εκείνους που σας καταρώνται, να ευεργετείτε εκείνους που σας μισούν, και να προσεύχεστε για εκείνους που σας βλάπτουν και σας κατατρέχουν» (Ματθαίος Ε/5: 44). Επίσης «Εάν πεινά ο εχθρός σου, δος εις αυτόν άρτον να φάγη και εάν διψά, πότισον αυτόν ύδωρ, διότι θέλεις σωρεύσει άνθρακας πυρός επί την κεφαλήν αυτού, και ο Κύριος θέλει σε ανταμείψει» (Παροιμίες ΚΕ/25: 21, 22).
Ο Δαυίδ δε θέλησε να εκδικηθεί για τον εαυτόν του, αλλά άφησε την κρίση στα χέρια του Θεού. Αυτό θα πει ευθεία καρδιά. Αυτό θα πει να ζει κανείς σύμφωνα με το θέλημα του Θεού. Αυτό θα πει να προκρίνει κανείς το θέλημα του Θεού μέσα στη ζωή του.
Μέσα απ’ αυτήν την ιστορία ο Θεός ήθελε να διακρίνει αν ο Δαβίδ θα σκότωνε, για να επιβάλει και να στερεώσει τη βασιλεία του με τα δικά του έργα ή θα επέτρεπε στο Θεό να στερεώσει Εκείνος τη βασιλεία του στον αιώνα, όπως του είχε υποσχεθεί (Β' Σαμουήλ Ζ/7: 12). Πόσο καλά γνώριζε ο Δαβίδ τα λόγια του Θεού: «Εις εμέ ανήκει η εκδίκηση, εγώ θέλω κάνει ανταπόδοση» (Ρωμαίους ΙΒ/12: 19). Κάποιος μελετητής είπε: Είναι δίκαιο για το Θεό να εκδικηθεί για τους υπηρέτες του, όμως είναι άδικο για τους υπηρέτες του Θεού να εκδικηθούν για τον εαυτόν τους.
Δέκα τέσσερα ολόκληρα χρόνια ο άδικος Σαούλ χωρίς λόγο και αιτία κυνηγούσε το δίκαιο Δαυίδ. Μέσα σε τούτες τις απίστευτα σκληρές καταστάσεις ο Δαυίδ στάθηκε «κατά την καρδίαν του Θεού». Έβλεπε τον ορίζοντα όλο και πιο πολύ να σκοτεινιάζει, όμως δεν απελπιζόταν, δεν απιστούσε. Πολλά χρόνια πριν από τον Πέτρο είχε πει εκείνα τα θαυμαστά λόγια: «επί τω λόγω σου Κύριε». (Λουκάς Ε/5: 5). Εμπιστεύομαι το λόγο Σου Κύριε, τις ζωντανές υποσχέσεις Σου.
Τον πέρασε ο Θεός το Δαβίδ μέσα από την "παιδεία" τη δική Του, σκληρή, αλλά προσωρινή, και τούτη η παιδεία απέδωσε εις αυτόν «αιώνιο βάρος δόξης» (Β' Κορινθίους Δ/4: 17). Στην "Α' Πέτρου" (κεφ. Α/1, εδ. 3-9) αναφέρεται:
3 Ευλογητός ο Θεός και Πατήρ του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, όστις κατά το πολύ έλεος αυτού ανεγέννησεν ημάς εις ελπίδα ζώσαν διά της αναστάσεως του Ιησού Χριστού εκ νεκρών,
4 εις κληρονομίαν άφθαρτον και αμίαντον και αμάραντον, πεφυλαγμένην εν τοις ουρανοίς δι' ημάς,
5 οίτινες με την δύναμιν του Θεού φυλαττόμεθα διά της πίστεως, εις σωτηρίαν ετοίμην να αποκαλυφθή εν τω εσχάτω καιρώ
6 διά το οποίον αγαλλιάσθε, αν και τώρα ολίγον, εάν χρειασθή, λυπηθήτε εν διαφόροις πειρασμοίς,
7 ίνα η δοκιμή της πίστεώς σας, πολύ τιμιωτέρα ούσα παρά το χρυσίον το φθειρόμενον διά πυρός δε δοκιμαζόμενον, ευρεθή εις έπαινον και τιμήν και δόξαν όταν φανερωθή ο Ιησούς Χριστός,
8 τον οποίον αν και δεν είδετε αγαπάτε, εις τον οποίον, αν και τώρα δεν βλέπητε αυτόν, πιστεύοντες όμως αγαλλιάσθε με χαράν ανεκλάλητον και ένδοξον,
9 απολαμβάνοντες το τέλος της πίστεώς σας, την σωτηρίαν των ψυχών.
Ακολούθησε μια μάχη στο όρος "Γελβουέ" (Α΄ Σαμουήλ, κεφ. ΛΑ/31) με τους Φιλισταίους στην οποία ηττήθηκε ο Ισραήλ. Ο Λόγος του Θεού με κάθε λεπτομέρεια αναφέρει την τραγική κατάληξη του Σαούλ, καθώς και του οίκου του (Α' Σαμουήλ ΛΑ/31: 1– 6).
1 Και οι Φιλισταίοι πολεμούσαν ενάντια στον Ισραήλ και οι άνδρες τού Ισραήλ έφυγαν μπροστά από τους Φιλισταίους, και έπεσαν φονευμένοι στο βουνό Γελβουέ.
2 Και οι Φιλισταίοι κατέφτασαν τον Σαούλ και τους γιους του και οι Φιλισταίοι χτύπησαν τον Ιωνάθαν, και τον Αβιναδάβ, και τον Μελχί-σουέ, τους γιους τού Σαούλ.
3 Και η μάχη βάρυνε επάνω στον Σαούλ, και τον πέτυχαν οι άνδρες οι τοξότες και πληγώθηκε βαριά από τους τοξότες.
4 Και ο Σαούλ είπε στον οπλοφόρο του: Σύρε τη ρομφαία σου και διαπέρασέ με μ' αυτή, για να μη έρθουν αυτοί οι απερίτμητοι, και με διαπεράσουν, και με εμπαίξουν. Όμως, ο οπλοφόρος του δεν ήθελε, επειδή φοβόταν υπερβολικά. Γι' αυτό, ο Σαούλ πήρε τη ρομφαία του, και έπεσε επάνω της.
5 Και καθώς ο οπλοφόρος του είδε ότι ο Σαούλ πέθανε, έπεσε κι αυτός επάνω στη ρομφαία του, και πέθανε μαζί του.
6 Έτσι, πέθανε ο Σαούλ, και οι τρεις γιοι του, και ο οπλοφόρος του, και όλοι οι άνδρες του, την ίδια εκείνη ημέρα, μαζί.
Ο Δαυίδ, όχι μόνον δεν χάρηκε από το γεγονός του θανάτου του Σαούλ, αλλά θρήνησε θρήνο μέγα για τον Σαούλ και για τον Ιωνάθαν καθώς και για τους στρατιώτες που έπεσαν στη μάχη (Β' Σαμουήλ Α/1: 11–16).
Μετά απ’ αυτά τι έκανε ο Δαυίδ. Πήγε να αναλάβει τη βασιλεία; Όχι. Μετά ταύτα ρώτησε ο Δαυίδ τον Κύριο. Μας αναφέρει ο Λόγος του Θεού «Και ο Δαβίδ ρώτησε τον Κύριο, λέγοντας: Να ανέβω προς τους Φιλισταίους; Θα τους παραδώσεις στο χέρι μου; Και ο Κύριος είπε στον Δαβίδ: Ανέβα επειδή, σίγουρα θα παραδώσω τους Φιλισταίους στο χέρι σου» (Β' Σαμουήλ Ε/5: 19).
Ανέβα του είπε ο Κύριος. Ήταν η ώρα που αναλάμβανε Βασιλιάς. Ήταν η ώρα της δικαίωσης, ήταν η ώρα του Κυρίου. Ευτυχισμένος εκείνος που θα περιμένει την «ώρα του Κυρίου» μέσα στη ζωή του. Είναι βέβαιο ότι ο Κύριος θα απαντήσει, δε θα αργήσει. Ας μην προσπαθούμε να επισπεύσουμε τούτη την ώρα με τις δικές μας ενέργειες, γιατί έτσι και συμβαίνει πολλές φορές αυτό, εμποδίζουμε το Θεό να εφαρμόσει τα σχέδιά Του μέσα στη ζωή μας.
Να θυμόμαστε πάντοτε ότι για την τιμιότητα του ο Ιωσήφ βρισκόταν μέσα στη φυλακή (Γένεση, κεφ. ΛΘ/39). Όμως, όταν ήρθε η ώρα της δικαίωσης, όταν ήρθε η ώρα του Κυρίου, τι έγινε; «Και κάλεσε ο Φαραώ τον Ιωσήφ, μέσα από τη φυλακή και έδωσε εντολή να τον φέρουν μπροστά του». (Γένεση ΜΑ/41: 14).
Τι ακολούθησε :
40 Συ θέλεις είσθαι επί του οίκου μου και εις τον λόγον του στόματός σου θέλει υπακούει πας ο λαός μου, μόνον κατά τον θρόνον θέλω είσθαι ανώτερός σου.
41 Και είπεν ο Φαραώ προς τον Ιωσήφ, Ιδού, σε κατέστησα εφ' όλης της γης Αιγύπτου.
42 Και εκβαλών ο Φαραώ το δακτυλίδιον αυτού εκ της χειρός αυτού, έβαλεν αυτό εις την χείρα του Ιωσήφ και ενέδυσεν αυτόν ιμάτια βύσσινα, και περιέβαλε χρυσούν περιδέρραιον περί τον τράχηλον αυτού.
43 Και ανεβίβασεν αυτόν επί την άμαξαν αυτού την δευτέραν και εκήρυττον έμπροσθεν αυτού, Γονατίσατε και κατέστησεν αυτόν εφ' όλης της γης Αιγύπτου.
44 Και είπεν ο Φαραώ προς τον Ιωσήφ, Εγώ είμαι ο Φαραώ, και χωρίς σου ουδείς θέλει σηκώσει την χείρα αυτού ή τον πόδα αυτού καθ' όλην την γην της Αιγύπτου (Γένεση ΜΑ/41: 40-43).
Η ώρα της δικαίωσης, την οποία με υπομονή και επιμονή θα πρέπει να περιμένουμε. θα έρθει ακριβώς την ώρα που το ρολόι του Θεού έχει ορίσει, θα έρθει την ώρα που πρέπει, με τον τρόπο που πρέπει και που μόνον ο Κύριος γνωρίζει.
Μακάριος θα είναι ο νικητής, εκείνος που, ζώντας μέσα στην καταιγίδα και τη συννεφιά, χωρίς να βλέπει τον ήλιο από τα πολλά σύννεφα που τον σκεπάζουν, δεν αμφιβάλλει για την ύπαρξή του ήλιου και την προδιαγεγραμμένη πορεία του, για τη συγκεκριμένη ημέρα.
Ο Κύριος έρχεται. Ο ίδιος προσωπικά θα πει σε κάθε δική του ψυχή. "Ανέβα" και θα την πάρει μαζί του αιώνια. (Α΄ Θεσσαλονικείς Δ/4: 13 - 18). Πόσο γλυκιά, πόσο παρήγορη είναι η έκφραση του Λόγου του Θεού: «έπειτα ημείς οι ζώντες οι περιλειπομενοι, άμα συν αυτοίς αρπαγησόμεθα εν νεφέλαις εις απάντησιν του κυρίου εις αέρα και ούτως πάντοτε συν κυρίω εσομεθα» (Α΄ Θεσσαλονικείς Δ/4: 17).
Ας μην ξεχνάμε ποτέ ότι : «Ταύτα δε έγειναν παραδείγματα ημών, διά να μη ήμεθα ημείς επιθυμηταί κακών, καθώς και εκείνοι επεθύμησαν» (Α' Κορινθίους Ι/10: 6). «Ταύτα δε πάντα εγίνονταν εις εκείνους παραδείγματα, και εγράφησαν προς νουθεσίαν ημών, εις τους οποίους τα τέλη των αιώνων έφθασαν» (Κορινθίους Α΄ Ι : 11).
Λοιπόν παρηγορείτε αλλήλους με τους λόγους τούτους. ---
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου