ΚΑΪΝ & ΑΒΕΛ

        ΚΑΪΝ & ΑΒΕΛ.

       βιβλίο "ΓΕΝΕΣΗΣ",  κεφ. Δ/4,  εδ. 1-7 .   (Παλαιά Διαθήκη).

1 ΚΑΙ ο Αδάμ γνώρισε τη γυναίκα του Εύα κι εκείνη συνέλαβε, και γέννησε τον Κάιν και είπε: Απέκτησα άνθρωπον με τη βοήθεια του Κυρίου. 

2 Κι επιπλέον γέννησε τον αδελφό του τον Άβελ. Και ο Άβελ ήταν βοσκός προβάτων, ενώ ο Κάιν ήταν γεωργός. 
3 Και ύστερα από ημέρες ο Κάιν πρόσφερε από τους καρπούς της γης προσφορά στον Κύριο. 
4 Και ο Άβελ πρόσφερε κι αυτός από τα πρωτότοκα των προβάτων του, και από το πάχος τους. Και ο Κύριος κοίταξε με ευμένεια επάνω στον Άβελ, κι επάνω στην προσφορά του
5 επάνω στον Κάιν, όμως, κι επάνω στην προσφορά του δεν κοίταξε. Και ο Κάιν αγανάκτησε πάρα πολύ, και κατσούφιασε το πρόσωπό του. 
6 Και ο Κύριος είπε στον Κάιν: Γιατί αγανάκτησες; Και γιατί κατσούφιασε το πρόσωπό σου; 
7 Αν εσύ ενεργείς σωστά, δεν θα είσαι ευπρόσδεκτος; Αν, όμως, δεν ενεργείς σωστά, στην πόρτα βρίσκεται η αμαρτία. Αλλά, σε σένα θα είναι η επιθυμία του, κι εσύ θα εξουσιάζεις επάνω του.

      Επιστολή "προς ΕΒΡΑΙΟΥΣ", κεφ.  ΙΑ/11, εδ. 4. 
    "Με πίστη ο Άβελ πρόσφερε στον Θεό καλύτερη θυσία παρά ο Κάιν, διαμέσου τής οποίας δόθηκε μαρτυρία ότι ήταν δίκαιος, επειδή ο Θεός έδωσε μαρτυρία για τα δώρα του και μ' αυτή, παρόλο που πέθανε, μιλάει ακόμα".

       ΣΧΟΛΙΑ :

       Στις ημέρες που ζούμε ακούγονται πολλές φωνές γύρω μας προερχόμενες από πολλές και διάφορες κατευθύνσεις. Ο άνθρωπος, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, βρίσκεται "πελαγωμένος", "μπερδεμένος" ανάμεσα σε πολλούς δρόμους και κρίσιμες επιλογές. Στο βιβλίο των "Παροιμιών" (κεφ. ΙΔ/14, εδ. 12), αναφέρεται: "υπάρχει οδός ήτις φαίνεται ορθή εις τον άνθρωπον, αλλά τα τέλη αυτής φέρουσιν εις θάνατον". Μύριες θεωρίες ακούγονται γύρω μας. «Με ποιους να πας και ποιους ν’ αφήσεις», όπως λέει και  ο ποιητής, κε ένας στίχος λέει: «πεντακόσιες θεωρίες, κι ο μικρότερος χαμένος». Η κάθε φωνή που ακούγεται γύρω μας υποστηρίζει ότι κατέχει την αλήθεια. Όλοι επικαλούνται την αλήθεια και όλοι στο όνομα αυτής ενεργούν, όμως πού πραγματικά βρίσκεται η αλήθεια;

       Ανάμεσα σε όλες τις φωνές που ακούγονται γύρω μας μία είναι η σωστή, η αυθεντική φωνή,  η φωνή του Κυρίου Ιησού Χριστού. Αυτή η φωνή εδώ και 2.000 χρόνια κράζει: «Εγώ είμαι η ΑΛΗΘΕΙΑ» (Ιωάννης ΙΔ/14: 6). Είναι γεγονός ότι τα πάντα γύρω μας, μας πρόδωσαν. Τα σαθρά ανθρώπινα συστήματα με τα "ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα", τα ωραία οράματα κλπ απέτυχαν και δεν μπόρεσαν να βγάλουν τον άνθρωπο από τα μεγάλα αδιέξοδα της ζωής. Στις μέρες μας ο άνθρωπος είναι γυμνός, κουρασμένος, φορτωμένος, πληγωμένος, ναυαγισμένος, συγχυσμένος, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, από κάθε άλλη εποχή, παρά την εξέλιξη και τον πολιτισμό.   

        Όμως μέσα σ’ αυτά τα αδιέξοδα αντηχεί και σήμερα η φωνή του Κυρίου Ιησού Χριστού. «Ελάτε σε Μένα όλοι οι φορτωμένοι και οι κουρασμένοι και Εγώ θα σας αναπαύσω» (Ματθαίος ΙΑ/11: 28). Ο πολύπαθος Ιώβ λέγει: «Ο Θεός μιλάει άπαξ και δις, αλλά ο άνθρωπος δεν ακούει» (Ιώβ ΛΓ/33: 14).

     Ο Θεός μέσα στην Πανσοφία Του έπλασε τον άνθρωπο και τον εγκατέστησε μέσα στον παράδεισο, ένα χώρος ευδαιμονίας, όπου ο Θεός κατέβαινε τα ωραία εκείνα δειλινά, συνομιλούσε με τον άνθρωπο και είχε κοινωνία μαζί του. Μέσα σ’ αυτό το ειδυλλιακό περιβάλλον δεν άργησε να μπει η αμαρτία. Ο άνθρωπος παρασυρμένος από τον αιώνιο εχθρό της ψυχής, τον ανθρωποκτόνο διάβολο (Ιωάννης Η/8: 44), παράκουσε το Θεό με αποτέλεσμα να εκπέσει, ν' αμαρτήσει και να απομακρυνθεί από τον παράδεισο.

       Από την πρώτη στιγμή που βρέθηκε ο άνθρωπος έξω από το χώρο της Εδέμ, μακριά από το πρόσωπο του Θεού, αισθάνθηκε την ανάγκη να επικοινωνήσει με το δημιουργό του. Όμως πώς να επικοινωνήσει; Η αμαρτία είχε μπει στη ζωή του και είχε δημιουργήσει απροσπέλαστο χάσμα. Είχε ορθώσει ανυπέρβλητα εμπόδια και κάθε επικοινωνία με το Θεό ήταν αδύνατη. Για να υπάρξει επικοινωνία, έπρεπε να  τακτοποιηθεί το ανυπέρβλητο εμπόδιο της αμαρτίας. Πώς όμως να φύγει αυτό το εμπόδιο; Η θα έπρεπε ο άνθρωπος να στηριχθεί στις δικές του δυνάμεις για να το πετύχει, πράγμα αδύνατον, ή θα έπρεπε να ακολουθήσει τον τρόπο τον οποίον υποδείκνυε ο Θεός.

      Θα εξετάσουμε την "πορεία" δύο ανθρώπων, που ήταν από τους πρώτους που προσπάθησαν να επικοινωνήσουν με το Θεό. Πρόκειται για τα δύο πρώτα παιδιά του Αδάμ και της Εύας, τoν Κάιν και τον Άβελ. Ο Κάιν ήταν γεωργός, ενώ ο Άβελ ήταν ποιμένας προβάτων. Δύο άνθρωποι, δύο θρησκείες, δύο χαρακτηριστικοί τύποι, δύο κόσμοι εντελώς διαφορετικοί. Τούτοι οι άνθρωποι ξεκινούν μαζί, γεννήθηκαν από αμαρτωλούς γονείς και συνεπώς είναι και οι δύο αμαρτωλοί. Και στους δύο αυτούς ανθρώπους δεν κατοικεί αγαθό μέσα τους (Ρωμαίους Ζ/7: 18). Σύμφωνα με το λόγο του Θεού: «δι’ ενός ανθρώπου, (Αδάμ) η αμαρτία μπήκε σε ολόκληρο το ανθρώπινο γένος» (Ρωμαίους Ε/5: 12).  Τούτοι οι δύο άνθρωποι αισθάνονται την ανάγκη να επικοινωνήσουν με το Θεό, να προσευχηθούν, να στείλουν την ευχαριστία τους και τη δοξολογία τους, να μεταφέρουν τα προβλήματά τους.

      Κοινή η πορεία της ζωής τους μέχρι που φτάνουν μπροστά στο θυσιαστήριο. Ο Κύριος, καθώς δεν είναι προσωπολήπτης (Πράξεις Αποστόλων Ι/10: 34), δίνει και στους δύο τις ίδιες ευκαιρίες, να έρθουν κοντά Του, να Τον πλησιάσουν και να Τον γνωρίσουν, να επικοινωνήσουν μαζί Του. Ο ίδιος καλεί και σήμερα τον κάθε άνθρωπο, τον κάθε "Θωμά" (άπιστο): "έλα Θωμά, Γιώργη, Κώστα ….." να με γνωρίσεις, να δεις τις πληγές μου, το πολύτιμο αίμα που χύθηκε πάνω στο σταυρό του Γολγοθά και που «καθαρίζει ημάς, από πάσης αμαρτίας» (επιστολή Α΄ Ιωάννου Α/1: 7).

    Καθώς βρέθηκαν και οι δύο μπροστά στο θυσιαστήριο, μας εξηγεί ο αιώνιος  λόγος του Θεού, τι ακολούθησε: «Ύστερα λοιπόν από καιρό προσέφερε ο Κάιν από τους καρπούς της γης, προσφορά στον Κύριο. Και ο Άβελ πρόσφερε κι’ αυτός από τα πρωτότοκα των προβάτων του, τα παχιά κομμάτια τους.

   Και είδε με ευχαρίστηση ο Κύριος τον Άβελ και την προσφορά του, αλλά τον Κάϊν και την προσφορά του δεν είδε μ’ ευχαρίστηση» (Γένεση Δ/4: 3-4).

    Εδώ και πολλά χρόνια άκουσα μία ομιλία στην οποία ο ομιλητής είπε: "Τη θυσία του Κάιν την απέρριψε ο Θεός, τη θυσία του Άβελ όμως τη δέχθηκε. Τη δική σου προσευχή (θυσία) τη δέχεται ο Θεός ή την απορρίπτει;" Προβληματίστηκα πολύ, γιατί δεν μπορούσα να δώσω μια θετική απάντηση και αυτό το ερώτημα με απασχολούσε. 

    Προσπαθώντας να βρω μια απάντηση πήρα τα πράγματα από την αρχή. Ο Αδάμ και η Εύα ήταν μέσα στον Παράδεισο. Εκεί εμφανίζεται ο διάβολος με τη μορφή του φιδιού και προσπαθεί να ενσπείρει μέσα τους αμφιβολίες για την ορθότητα των λόγων του Θεού. Άλλα είχε πει ο Θεός, άλλα έλεγε ο σατανάς. Ήταν φανερό ότι ο ένας από τους δύο έλεγε ψέματα. Ο Αδάμ και η Εύα έπρεπε να καταλήξουν ποιος ήταν ο ψεύτης, ο Θεός ή ο σατανάς κατέληξαν τελικά ότι ο Θεός και δημιουργός τους, ήταν ο ψεύτης. Μετά την επιλογή τους αυτή άνοιξαν τα μάτια τους και αντί να γίνουν, "όπως ο Θεός", που τους είχε υποσχεθεί ο διάβολος (Γένεση Γ/3: 7), κατάλαβαν ότι ήταν γυμνοί.  Προσπάθησαν να  καλύψουν τη γύμνια τους με "φύλα συκιάς" χωρίς όμως να μπορέσουν να το πετύχουν. Ο Θεός για να τους ντύσει έσφαξε δύο ζώα και  με τα δέρματά τους κάλυψε τη γύμνια τους (Γένεση Γ/3: 21). Με τον τρόπο αυτό θέλησε να τους διδάξει δύο βασικά πράγματα:
1/ Ότι η σωτηρία του ανθρώπου είναι δώρο του Θεού και δεν μπορεί να επιτευχθεί με τα ανθρώπινα έργα (φύλα συκιάς). Ο λόγος του Θεού κατηγορηματικά αναφέρει: "κατά χάριν είσθε σεσωσμένοι, δια της πίστεως και τούτο δεν είναι από σας, Θεού το δώρον" (Εφεσίους Β/2: 8).

2/ Η επικοινωνία του ανθρώπου με το Θεό και γενικά η σωτηρία του μπορεί να επιτευχθεί μόνον μέσα από το θάνατο ενός αθώου αντικαταστάτη. Χρειάζεται αίμα για να καλυφθεί η αμαρτία. "Και σχεδόν με αίμα καθαρίζονται πάντα κατά τον νόμον, και χωρίς χύσεως αίματος δεν γίνεται άφεσις" (Εβραίους Θ/9: 22). 

     Ο Θεός είναι απόλυτα Άγιος, ενώ ο άνθρωπος είναι αμαρτωλός. «Ο μισθός της αμαρτίας είναι θάνατος» (Ρωμαίους Σ/6: 23). Συνεπώς ο άνθρωπος θα έπρεπε να πεθάνει λόγω της αμαρτίας του. Αυτό επιβάλει η Θεία Δικαιοσύνη. Ο Θεός ως απόλυτα Άγιος αλλά είναι και απόλυτα Δίκαιος, δεν μπορούσε να πει ότι είναι αθώος ο άνθρωπος για την αμαρτία του, γιατί θα είχε καταλύσει την δικαιοσύνη Του. Ένας δικαστής, ακόμα και αν φέρουν στο εδώλιο το παιδί του, με κάποιες κατηγορίες, δεν μπορεί να πει: "αθώος ο κατηγορούμενος", γιατί έτσι θα καταλύσει την δικαιοσύνη, είναι υποχρεωμένος να επιβάλει την ποινή που ορίζει ο νόμος. Πώς είναι δυνατόν λοιπόν ο ξεπεσμένος αμαρτωλός άνθρωπος να επικοινωνήσει με τον Θεό; Τη λύση από αγάπη και πάλι την έδωσε ο Θεός. Καθώς ο αμαρτωλός άνθρωπος θα ερχόταν ενώπιον του δίκαιου Θεού, ανάμεσα στον άνθρωπο και το Θεό θα έμπαινε ένας αθώος, ο οποίος θα πέθαινε στη θέση του ανθρώπου, για να μην πεθάνει ο άνθρωπος. Αυτό έγινε για πρώτη φορά, όταν ο Θεός έσφαξε δύο ζώα, για να ντύσει με τα δέρματά τους τον Αδάμ και την Εύα (Γένεση Γ/3: 21). Με τον τρόπο αυτό καθιερώθηκαν οι θυσίες στην Παλαιά Διαθήκη. 

       Οι θυσίες  τις οποίες είχε ζητήσει ο Θεός στην Παλαιά Διαθήκη από το λαό Του ήταν:

1/ Θυσία ολοκαυτώματος (Λευιτικό, κεφ. Α).

2/ Την εξ αλφίτων προσφορά (Λευιτικό, κεφ. Β).

3/ Την ειρηνική θυσία (Λευιτικό, κεφ. Γ).

4/ Την προσφορά για την αμαρτία (Λευιτικό, κεφ. Δ).

5/ Την προσφορά για τις παραβάσεις (Λευιτικό, κεφ. E). 

                             (σχετικά με τα είδη των θυσιών, βλέπε υστερόγραφο).

     Όλες οι προσφορές ήταν "θυσίες αίματος" εκτός από την προσφορά "εξ αλφίτων" η οποία γινόταν χωρίς προζύμι (κεφ. Β/2, εδ. 11) και η οποία ήταν τύπος της δίκαιης ζωής του Χριστού. Η προσφορά αυτή γινόταν μετά τη θυσία του ολοκαυτώματος και της χύσεως του "αθώου αίματος". Στη σειρά που έχει καθιερώσει ο Θεός η θυσία του "ολοκαυτώματος", που συμβολίζει τη σωτηρία του ανθρώπου διά του "αθώου αίματος", έρχεται πρώτη, κατόπιν ακολουθεί η "εξ αλφίτων" προσφορά, που συμβολίζει τη Χριστιανική ζωή και πορεία. Δε μπορεί ο άνθρωπος να ζήσει την "κατά Χριστόν" ζωή, αν πρώτα δεν "αναγεννηθεί" (Ιωάννης Γ/3: 3), από το Πνεύμα το Άγιο, δεχόμενος το αθώο λυτρωτικό αίμα, την  αντικαταστατική θυσία, τη θυσία ολοκαυτώματος του Κυρίου Ιησού Χριστού πάνω στο σταυρό του Γολγοθά. Μετά απ' όλα αυτά ακολουθούν οι υπόλοιπες θυσίες των καλών έργων. Είναι φανερό ότι τον τρόπο επικοινωνίας του ανθρώπου με το Θεό, δια της διαμεσολάβησης του θανάτου ενός αθώου, τον γνώριζαν από τους γονείς τους πολύ καλά ο Κάιν και ο Άβελ. Έτσι λοιπόν τα δύο τούτα αδέλφια έρχονται μπροστά στο θυσιαστήριο του Θεού.

         1/ Ο Κάιν.

         Σύμφωνα με την επιστολή "προς Εβραίους"  η προσφορά του Κάιν δεν προσφέρθηκε με πίστη, σε αντίθεση με την προσφορά του Άβελ για την οποία αναφέρεται: "Διά πίστεως ο Άβελ προσέφερε προς τον Θεόν καλητέραν θυσίαν παρά τον Κάϊν....." (κεφ. ΙΑ/11, εδ. 4).  "...διά πίστεως....",  σημαίνει ότι  γνώριζε το Λόγο του Θεού, που προέβλεπε το χύσιμο του "αθώου αίματος". Η αιματηρή θυσία ολοκαυτώματος προεικόνιζε την μοναδική αιματηρή θυσία του Ιησού Χριστού. Ο Θεός λέει στο λόγο Του: "...όταν ίδω το αίμα, θέλω σας παρατρέξει...." (Έξοδος ΙΒ/12: 13). Σε καμία περίπτωση μέσα στην ιεραρχία, που ο Θεός έχει βάλει, δε μπορεί να προηγηθεί κάποια άλλη προσφορά.

       Θα  πρέπει  να  τονίσουμε  ότι σε  αντίθεση με την κοινή πεποίθηση ο Κάιν δεν ήταν κανένας  αθεϊστής  που  αρνιόταν  το  Θεό, αντίθετα ήταν άνθρωπος θρησκευόμενος, είχε συναίσθηση του καθήκοντός προς το Θεό και αισθανόταν  πραγματικά την ανάγκη  να επικοινωνήσει  μαζί Του, να  Τον ευχαριστήσει  και  να  λάβει  ευλογία  και σωτηρία από Αυτόν.  Από τη βιβλική αναφορά φαίνεται ότι ο Κάιν ήταν πιο "θρήσκος" από τον αδελφό του τον Άβελ. 

       Στο  βιβλίο  της   "Γένεσης"  (κεφ. Δ/3: 3) αναφέρεται: "και μεθ' ημέρας προσέφερε ο Κάιν από των καρπών της γης προσφοράν προς τον Κύριον". Πρώτος ο Κάιν προσέφερε θυσία στον Κύριο και ήταν αυτός  που προέτρεψε  τον  αδελφό του  να πάνε να προσευχηθούν. Είναι φανερό ότι είχε θρησκευτικές αρχές,  πεποιθήσεις,  πίστευε   στην   υποχρέωση   του  ανθρώπου  και  στην  ανάγκη  προσφοράς   και επικοινωνίας με το Θεό, έχοντας συναίσθηση του καθήκοντός του ενώπιον του Θεού.

      Ο Κάιν ως γεωργός που ήταν έρχεται μπροστά στον Κύριο και προσφέρει "από τους καρπούς της γης", που ο ίδιος καλλιεργούσε. Ίσως να ήταν οι καλύτεροι καρποί, οι πιο πλούσιοι που υπήρχαν πάνω στη γη και σίγουρα είχαν αποκτηθεί με πολύ κόπο, με σκληρή δουλειά. Για να βγουν πέρα οι καρποί, έπρεπε να καθαρίσει το χωράφι, να το οργώσει, να φυτέψει, να ποτίσει και γενικά να καλλιεργήσει σωστά, για να έχει σοδειά. Αυτή είναι μία εικόνα όλων εκείνων που θέλουν να παρουσιάσουν τα "καλά τους έργα" μπροστά στο Θεό. Εδώ βρίσκεται και το μοιραίο λάθος του Κάιν, ο οποίος με δική του πρωτοβουλία έβαλε την "εξ αλφίτων" προσφορά (Λευιτκό, κεφ. Β΄), μπροστά από τη "θυσία του ολοκαυτώματος" (Λευιτικό, κεφ.  Α'), παραβιάζοντας έτσι τη σειρά και τις απαιτήσεις του Θεού. Το αποτέλεσμα τραγικό!  Ο Θεός απέρριψε την προσφορά του, τη θυσία του, την προσευχή του!

       Ο Κάιν είχε απορρίψει τον τρόπο που ο Θεός υπέδειξε, για να γίνει δεκτή από Αυτόν μία θυσία, μια ευχαριστία, μια προσευχή και έτσι, όχι μόνον αγνόησε το λόγο του Θεού, αλλά έκανε κάτι πολύ χειρότερο, τον ερμήνευσε μ' ένα δικό του τρόπο και τον διέστρεψε έτσι, ώστε να ταιριάζει στη φιλοσοφία του και στην εν γένει αντίληψή του για τη ζωή. Ο Κάιν προσέφερε στο Θεό μία δικής του έμπνευσης θυσία, μη υπακούοντας στον τρόπο της επικοινωνίας που ο Θεός είχε ορίσει. Με άλλα λόγια είχε μία ξεχωριστή, δική του αντίληψη για τα πράγματα του Θεού και πάνω σ' αυτήν είχε δημιουργήσει τη θρησκεία του. Η θρησκεία είναι το αντίδοτο του σατανά στην Αλήθεια του Ευαγγελίου. Ο εχθρός παρουσιάζει θρησκεία για να κρύψει την αλήθεια. Με άλλα λόγια ο Κάιν είχε προσπαθήσει να λάβει την αποδοχή του Θεού έξω από το θέλημα Του. Μπορεί να ήταν θρήσκος, ειλικρινής, φιλόδοξος και γεμάτος ζήλο, όμως δεν πίστευε ειλικρινά σ' εκείνα τα οποία ο Θεός είχε διακηρύξει (Β΄ Τιμοθέου  Γ/3: 5) και γι' αυτό αγνόησε το Λόγο του Θεού και έδωσε τη δική του ερμηνεία σχετικά με τον τρόπο της θυσίας του και της επικοινωνίας  μαζί Του. Μπορεί να έφερε μια φαινομενικά ωραία προσφορά στο Θεό, όμως η πνευματική λατρεία δε βρίσκεται στα εξωτερικά πράγματα, αλλά στα βάθη της καρδιάς του ανθρώπου και εκεί αποβλέπει ο Κύριος (Α' Σαμουήλ ΙΣ/16: 7).

    Με τον τρόπο που ενήργησε ο Κάιν έγινε το πρότυπο όλων εκείνων που αγνοούν το θέλημα του Θεού, συνειδητά ή ασυνείδητα και τολμούν να πλησιάζουν τον Άγιο Θεό, «άνευ χύσεως αίματος» (Εβραίους Θ/9: 22). Τούτοι οι άνθρωποι μπορεί να ομολογούν Θεό, να ομολογούν ότι είναι δημιουργήματα εξαρτημένα από το Θεό, αλλά δεν ομολογούν ότι είναι αμαρτωλοί και ως εκ τούτου είναι καταδικασμένοι σε αιώνιο θάνατο μακριά από το Θεό. Δε λαμβάνουν υπόψη τους ότι «ο μισθός της αμαρτίας είναι θάνατος» (Ρωμαίους Σ/6: 23). Για να πλησιάσουν το Θεό, στηρίζονται στο "εγώ" τους, στην προσωπική τους δύναμη και ικανότητα, παραβλέποντας τη "χάρη" και τη σωτηρία του Θεού, δια της πίστεως (Εφεσίους Β/2: 8). Μετά απ' όλα αυτά είναι φανερό ότι η καρδιά του δεν ήταν "ευθεία" ενώπιον του Κυρίου. 

     Ας θυμηθούμε το Φαρισαίο που προσευχόταν μπροστά στο ιερό: Επρόκειτο για ατέλειωτη λατρεία του "εγώ" του. "Εγώ νηστεύω, εγώ αποδεκατίζω, εγώ δεν είμαι σαν και τούτο τον τελώνη, εγώ .....". Ο δε τελώνης δεν τολμούσε ούτε τα μάτια του να στρέψει προς τον ουρανό και κτυπώντας τα στήθη του έλεγε: "Κύριε λυπήσουμε τον αμαρτωλό". Έρχεται ο Χριστός, στον οποίον ανήκει η κρίση, να πει : "Σας διαβεβαιώνω ότι ο τελώνης κατέβηκε δικαιωμένος στο σπίτι του" (Λουκάς ΙΗ/18: 14).

      Η αυτοδικαίωση είναι η «οδός του Κάιν». Μια θρησκεία, μια αυτό-προσδιοριζόμενη λατρεία του Θεού, μια ικανοποίηση μέσα από τα ανθρώπινα έργα, από ανθρώπινες πράξεις, οι οποίες έχουν σαν κίνητρο το "εγώ" που απορρίπτουν την "διά του αίματος" δικαίωση του ανθρώπου  (Κολοσσαείς Α/1: 14). Πρόκειται για μία προσέγγιση του Θεού, όπως την ορίζει ο άνθρωπος και όχι ο Θεός με αποτέλεσμα όλη τούτη η συμπεριφορά να είναι έξω από το θέλημα του Θεού. Αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν ότι ο Θεός την προσφορά του Κάιν δεν την είδε με ευχαρίστηση. Την απέρριψε, γιατί δεν ήταν σύμφωνη με το θέλημά Του και εξαιτίας αυτού δεν προσφέρθηκε με πίστη. Η αναίμακτη προσφορά του Κάιν δείχνει την απροθυμία του να παραδεχτεί την ενοχή του και την ανάγκη του για κάλυψη της αμαρτίας του. 

        Βλέπουμε πόσο σαθρή και πόσο επιπόλαιη ήταν η βάση πάνω στην οποία προσπάθησε ο Κάιν να θεμελιώσει τη σχέση του με το Θεό. Δεν ακολούθησε τον τρόπο, που ο Θεός είχε υποδείξει, δεν πρόσφερε "αιματηρή θυσία", αλλά προσπάθησε με άλλους τρόπους, τους οποίους ο ίδιος εμπνεύστηκε, να ευχαριστήσει το Θεό. Έτσι, παρ’ ότι είχε εξωτερική φαινομενική ευλάβεια στο Θεό, δεν υπήρχε ουσιαστική εσωτερική ευσέβεια. Ο Απ. Παύλος αναφέρει προς τον Τιμόθεο σχετικά με τους ανθρώπους αυτούς: «έχοντες μεν μορφήν ευσεβείας, ηρνημένοι δε την δύναμη αυτής» (Β΄ Τιμοθέου Γ/3: 5). Η λανθασμένη εσωτερική του διάθεση στον τρόπο προσέγγισης του Θεού είχε σαν αποτέλεσμα το λανθασμένο  τρόπο προσφοράς του.

       Αλήθεια πόσοι άνθρωποι ανάμεσα στους αιώνες προσπάθησαν να γνωρίσουν το Θεό, κτίζοντας πάνω στην ίδια σαθρή και επιπόλαια βάση! "Μόνον δια της θυσίας του Υιού μου", λέει ο Θεός (Εβραίους Θ/9 : 26). Ο άνθρωπος όμως παραβλέπει το θέλημα του Θεού και προσπαθεί με τα θρησκευτικά του έργα, τις προσφορές του, τα ωραία λόγια, με τις ανθρώπινες θεωρίες και φιλοσοφίες να εξιλεωθεί απέναντι στο Θεό. Αρνείται να δεχθεί τον τρόπο σωτηρίας, που ο Θεός έχει υποδείξει. Αρνείται την «κατά χάριν» σωτηρία του Θεού (Εφεσίους Β/2: 8) και προσπαθεί από μόνος του, στηριζόμενος στις δικές του δυνάμεις, να σωθεί. Τα αποτελέσματα τραγικά για τον άνθρωπο.

        2/ Ο Άβελ.

     Λίγο αργότερα ο Άβελ έκανε και αυτός θυσία στον Κύριο. Μια θυσία απόλυτης υπακοής στο θέλημα του Θεού,  που απέρρεε από μια καρδιά πίστης και βαθιάς εξάρτησης απ' Αυτόν. Ο Λόγος του Θεού αναφέρει: "Χωρίς πίστη είναι αδύνατον κάποιος να ευαρεστήσει το Θεό"  (Εβραίους ΙΑ/11: 6).

        Ο Άβελ, ο οποίος ήταν ποιμήν προβάτων, έλαβε ένα πρόβατο, το έβαλε πάνω στο θυσιαστήριο,  το έσφαξε  και  έχυσε  το  αίμα  του, προσφέροντας έτσι "αιματηρή θυσία" στον Θεό. Με  τον  τρόπο  αυτό  υπάκουσε  κατά  πάντα  στο  θέλημά Του, αναγνωρίζοντας  ότι  ήταν αμαρτωλός και ως εκ τούτου είχε ανάγκη σωτηρίας.  Ο  Λόγος  του  Θεού  μας αναφέρει:  «πάντες  ήμαρτον  και   υστερούνται  της  δόξης  του  Θεού»  (Ρωμαίους Γ/3: 23). Εξαιτίας της  αμαρτίας του ήταν άξιος θανάτου και ο μόνος τρόπος που υπήρχε,  για να εισακουστεί από το Θεό, ήταν  να πεθάνει  στη θέση του ένας αθώος, μια ψυχή που δε θα είχε ενοχή και αμαρτία. Στην ουσία ο  Άβελ  ζητούσε  συγχώρηση από το Θεό με βάση το αίμα κάποιου αθώου ζώου που θα χυνόταν για χάρη του και το οποίο θα τον αντικαθιστούσε στο θάνατο.

     Αναγνώρισε ότι με το θάνατο του αθώου θα ικανοποιείτο η δικαιοσύνη του Θεού, αφού θα είχε πληρωθεί το τίμημα της αμαρτίας, που είναι: Θάνατος (Ρωμαίους Σ/6: 23). Για να μην πεθάνει ο αμαρτωλός Άβελ θα πέθαινε στη θέση του ένα αθώο αρνάκι. 

     Αυτός ήταν ο μοναδικός τρόπος με τον οποίο στην "Παλαιά Οικονομία" μπορούσε να επικοινωνήσει και να ευαρεστήσει ο άνθρωπος το Θεό. Αυτό είχε καθιερωθεί και συνέβαινε, μέχρις ότου να έρθει από τον ουρανό ένας άλλος Αθώος και να χύσει το πολύτιμό Του αίμα του πάνω στο σταυρό του Γολγοθά, πραγματοποιώντας έτσι μία ΜΟΝΑΔΙΚΉ ΘΥΣΊΑ, η οποία έχει αιώνια λυτρωτική ισχύ. Ο Λόγος του Θεού μας αναφέρει: "Μία θυσία, άπαξ γενομένη, για τη σωτηρία όλων των ανθρώπων» (Α΄ Πέτρου  Γ/3: 18). Θα γινόταν μια θυσία που θα καταργούσε όλες τις άλλες θυσίες και η οποία θα ισχύει, όσο θα διαρκεί η "περίοδος της χάριτος του Θεού" στην οποία ζούμε.

     Δε σώζουν τον άνθρωπο οι γνώσεις, τα καλά του έργα, οι προσφορές του, τον σώζει ΜΌΝΟΝ το αίμα του Ιησού Χριστού (προς Ρωμαίους Ε/5: 1,2), που χύθηκε πάνω στο σταυρό και δόθηκε ως "λύτρον αντί πολλών" (Μάρκος Ι/10: 45). Πλήρωσε Αυτός, ο Άγιος, ο Αναμάρτητος, ο Ιησούς Χριστός για τον κάθε άνθρωπο. Πέθανε Αυτός, για να μην πεθάνουμε εμείς.

     Συμπέρασμα: Μοναδική προϋπόθεση σωτηρίας είναι η αναγνώριση της θυσίας του Υιού του Θεού, που αποτελεί τη μεγάλη, αλλά και μοναδική προσφορά του Θεού για τη σωτηρία κάθε ανθρώπου που θα πιστέψει σ' Αυτόν (Πράξεις Αποστόλων Δ/4: 12). Εγώ έπρεπε να πεθάνω, που είχα αμαρτήσει και ήρθε ο Χριστός και πήρε τη θέση τη δική μου, πάνω στο σταυρό και πέθανε Αυτός, για να μην πεθάνω εγώ. Έγινε Αυτός «ζωντανή θυσία» πάνω στο σταυρό του Γολγοθά και πλήρωσε για τον κάθε αμαρτωλό άνθρωπο. Τώρα που το χρέος της αμαρτίας μου έχει πληρωθεί, το δέχομαι διά πίστεως και ο Θεός με δέχεται και σε δέχεται, δια της θυσίας του Υιού Του, που ήταν θυσία ολοκαυτώματος και μας αποκαλεί παιδιά Του και κληρονόμους Του (Ρωμαίους Η/8: 17).

     Ο Κύριος Ιησούς Χριστός με το θάνατό Του πάνω στο σταυρό «έσχισε το καταπέτασμα του Ναού» (Ματθαίος ΚΖ/27: 51), δηλαδή γκρέμισε το φραγμό που είχε ορθώσει η αμαρτία, ανάμεσα στον άνθρωπο και το Θεό και έτσι ο πιστός άνθρωπος τώρα μπορεί να εισέρχεται στα Άγια των Αγίων και να αποκαλεί το Θεό, Πατέρα.

     Αυτή είναι «η οδός του Άβελ», η αναγνώριση της αμαρτωλότητας του ανθρώπου και η εξιλέωσή του ΜΌΝΟΝ δια του αίματος της αθώας θυσίας. Αυτήν τη θυσία την πραγματοποίησε για τον κάθε άνθρωπο ο Κύριος Ιησούς Χριστός, πριν από περίπου 2.000 χρόνια. Μία θυσία «άπαξ γενομένη για τη σωτηρία όλων των ανθρώπων" (Ρωμαίους Σ/6: 10). Σ’ αυτήν τη θυσία ευαρεστείται και σήμερα ο Θεός και όποιον πιστεύει στο λυτρωτικό αίμα του Χριστού ο Θεός τον συγχωρεί, τον καθαρίζει και τον δικαιώνει εξαιτίας της αμαρτίας του. 

    

       3/ Ο Θεός.

    Μετά από τις παραπάνω προσφορές ήρθε η ώρα να μιλήσει ο Θεός, ο οποίος ήταν και ο αποδέκτης αυτών των θυσιών. Όπως διαβάσαμε, η "θυσία του Άβελ" ικανοποίησε το Θεό, ο οποίος τη δέχθηκε με ευχαρίστηση, όμως τη "θυσία του Κάιν" ο Θεός δεν τη δέχθηκε, την απέρριψε, δεν την είδε με ευχαρίστηση.

     Από την απάντηση του Θεού βγαίνει αβίαστα το συμπέρασμα ότι ο Θεός δέχεται μόνον αυτούς που έρχονται προς Εκείνον, κάτω από τους όρους και τις συνθήκες, που ο Ίδιος έχει θέσει. Πρόκειται για όρους ταπείνωσης, υπακοής, σεβασμού, καθαρής συνείδησης και πάνω απ’ όλα αναγνώρισης της θυσίας του Χριστού, του "αθώου αίματος", που χύθηκε πάνω στο σταυρό του Γολγοθά για τη σωτηρία όλων των ανθρώπων, ενώ απορρίπτει την προσφορά όλων εκείνων που στηρίζονται στο «εγώ» τους και προσπαθούν κάτω από τη «γνώση του καλού και του κακού» και κάτω από τα ανθρώπινα "θρησκευτικά τους έργα" να ευαρεστήσουν το Θεό. Δεν θα πρέπει να παραβλέπουμε ότι δεν σωθήκαμε με τη ζωή του Χριστού, η οποία ήταν καθ' όλα αγία, αλλά με το θάνατό Του πάνω στο σταυρό του Γολγοθά (Ματθαίος ΚΖ/27: 50).  

      Η θυσία του Άβελ έγινε αποδεκτή από το Θεό, διότι ο Άβελ έχοντας βαθιά και ειλικρινή πίστη στο Θεό υπάκουσε και εφάρμοσε, κατά πάντα, το θέλημά Του. Δεν προσπάθησε στη σχέση του με το Θεό ν' αλλάξει ή να βελτιώσει, να προσθέσει ή ν' αφαιρέσει, ή να κάνει κάτι που εκείνος νόμιζε σωστό. Έκανε ακριβώς ό,τι ο Θεός είχε ζητήσει. Αναγνώρισε ότι ήταν αμαρτωλός και έθεσε το αίμα ενός αθώου θύματος (αρνάκι) ανάμεσα στον εαυτόν του και το Θεό. Έτσι πέθανε ο αθώος (αρνάκι), για να ζήσει ο αμαρτωλός άνθρωπος.

       Με τον τρόπο αυτό ο Άβελ έδειξε την πιστότητά του και την απόλυτη υπακοή του  στο θέλημα του Θεού. Σύμφωνα με την επιστολή «προς Εβραίους» (κεφ. ΙΑ/11, εδ. 4) «διά πίστεως ο Άβελ προσέφερε προς το Θεό καλυτέραν θυσίαν, παρά του Κάιν, δια τη οποίας εμαρτυρήθει ότι είναι δίκαιος, επειδή ο Θεός έδωκε μαρτυρίαν περί των δώρων αυτού, δι’ αυτής (της θυσίας), καίτοι αποθανών, έτι ελάλει». Χάρη στην πλήρη και ειλικρινή υπακοή του ο Θεός τον χαρακτήρισε δίκαιο.

    Είναι ανάγκη ν' αναγνωρίσουμε μέσα από την καρδιά μας, όπως ακριβώς αναγνώρισε και ο Άβελ, ότι τίποτα, μα τίποτα, από τα πράγματα του κόσμου, καμία, μα καμία δική μας προσπάθεια ή  προσφορά μας δεν μπορεί να ανοίξει το δρόμο προς το Θεό, προς τη σωτηρία μας. Όσο ωραία, όσο ευγενική, όσο πλούσια και να είναι, δεν μπορεί να καθαρίσει τη συνείδησή μας από το ρύπο και το βάρος της αμαρτίας μας. Γιατί; Ο λόγος του Θεού μας το εξηγεί: Διότι «άνευ χύσεως αίματος δεν γίνεται άφεσις» (Εβραίους Θ/9: 22).

     Ανάλογα με τον τρόπο που προσπαθούμε να πλησιάσουμε το Θεό ταυτιζόμαστε καθημερινά ή με τον δίκαιο Άβελ ή με τον άνομο Κάιν. Ο Ιησούς Χριστός με τη θυσία του έγινε για όλους τους ανθρώπους η οδός, η ζωή, η αλήθεια, ο άρτος ο πνευματικός, το νερό της ζωής, έγινε το Α & το Ω της πνευματικής μας ζωής. Ο λόγος του Θεού μας διαβεβαιώνει ότι «εν Χριστώ, είστε πλήρεις» (Κολοσαείς Β/2: 10). Άλλωστε «δεν υπάρχει δι’ ενός άλλου σωτηρία, ούτε όνομα άλλο είναι δεδομένο, υπό τον ουρανό, για να σωθούμε» (Πράξεις Δ/4: 12).

     Η δικαίωση του ανθρώπου απέναντι στο Θεό εξαρτάται αποκλειστικά από τη θέση που θα πάρει απέναντι σ’ αυτήν τη μοναδική θυσία του Κυρίου Ιησού Χριστού. Αν την αναγνωρίσουμε και τη δεχτούμε με πίστη, ταυτιζόμαστε με το Χριστό και  δικαιωνόμαστε ενώπιον του Θεού, όχι από δικά μας έργα, αλλά «κατά χάριν». Αν την απορρίψουμε, είμαστε μακριά από το θέλημα του Θεού και οδεύουμε προς την αιώνια απώλεια. Ο άνθρωπος εξαιτίας της αμαρτίας του είναι γυμνός, πνευματικά απροστάτευτος, ακάλυπτος, όμως πλησιάζοντας το Θεό δια της θυσίας του Χριστού, ο Θεός τον δέχεται, τον καθιστά παιδί Του (Ιωάννης Α/1: 12) και κληρονόμο της αιώνιας δόξας Του (Ρωμαίους Η/8: 17) και τον ντύνει με την τέλεια δικαιοσύνη του Κυρίου Ιησού Χριστού (Ησαΐας ΞΑ/61: 10). 

     

        Συμπέρασμα.

     Ο Θεός, επειδή δεν είναι προσωπολήπτης (Πράξεις Ι/10: 34), Εκτίμησε τη θυσία του Άβελ γιατί αυτή προσφέρθηκε με ειλικρινή καρδιά, με πίστη στο Θεό και το θέλημά Του. Η δικαίωση του ανθρώπου προέρχεται από τη θυσία του Χριστού. Η σχέση μας με το Θεό περνάει μέσα από Εκείνον, περνάει μέσα από το "αθώο αίμα" που χύθηκε πάνω στο σταυρό του Γολγοθά, μέσα από το αίμα του Ιησού Χριστού, που δόθηκε "ως τίμημα, για την εξαγορά πολλών" (Ματθαίος Κ/20: 28 & Μάρκος Ι/10: 45).

      Ας ησυχάσουμε στην αγάπη Του και ας περιμένουμε "ξάγρυπνοι" την επιστροφή Του, που όπως όλα δείχνουν, πλησιάζει. Σύμφωνα με την επιστολή "Α΄ προς Θεσσαλονικείς" (κεφ. Δ/4: 13), "θα έρθει με κέλευσμα, με σάλπιγγα Θεού, με φωνή αρχαγγέλου, για να συναντήσει στις νεφέλες τους δικούς Του, όλους εκείνους που Τον περιμένουν" (Ησαΐας Λ/30: 18). Θα είναι η "Αρπαγή της Εκκλησίας", θα είναι ο θρίαμβος του Αναστημένου και Δοξασμένου Κυρίου Ιησού Χριστού.

     Και είπε ο Κύριος προς τον Κάιν, γιατί οργίστηκες, αν εσύ ενεργείς σωστά, δεν θα είσαι ευπρόσδεκτος; Αν, όμως, δεν ενεργείς σωστά, στην πόρτα βρίσκεται η αμαρτία"  (Γένεση Δ/4: 6). Ο Θεός απέρριψε τη θυσία της ανυπακοής, όμως δεν έπαψε να είναι Θεός και της δεύτερης ευκαιρίας, που για τον καθένα από μας είναι ο Θεός της "χιλιοστής" ευκαιρίας. Η αγάπη, το έλεος και η μακροθυμία Του φανερώνεται από το γεγονός ότι όχι μόνον δεν τον απέρριψε, αλλά άρχισε υπομονετικά ο Θεός να συζητά με τον Κάιν, δίνοντάς του ακόμα μια ευκαιρία για να κάνει το σωστό. "αν πράττεις καλώς", αν μετανοήσεις, αν προσφέρει τη σωστή θυσία για την εξιλέωση της αμαρτίας σου, τότε ασφαλώς και θα είσαι ευπρόσδεκτος  (Γένεση Δ/4: 7). "Εις την θύραν κείται η αμαρτία". Με άλλα λόγια του λέει ότι είναι εύκολο να προσφέρει μια "προσφορά περί αμαρτίας". Δηλαδή να λάβει ένα αρνί και να το θυσιάσει και με τον τρόπο αυτό να γίνει ευπρόσδεκτος από το Θεό. Ο Θεός του επισημαίνει πως αν δεν επέλεγε να ζήσει δια της πίστεως και της υπακοής, τότε θα τον κυβερνούσε η αμαρτία. Ο Κάιν, αντί να μετανοήσει και να πράξει το σωστό, σκανδαλίστηκε με το Θεό, γιατί η καρδιά του δεν ήταν ειλικρινής και ευθεία ενώπιόν Του. Μίσησε το Θεό και με όλο του το μίσος ξέσπασε πάνω στον αδελφό του τον Άβελ. «τότε ο Κάιν είπε στον Άβελ, τον αδερφό του: Πάμε στα χωράφια και εκεί όρμησε ο Κάιν εναντίον του αδελφού του Άβελ και τον σκότωσε» (Γένεση Δ/4: 8).

     Από τότε, μέχρι σήμερα και μέχρι την ώρα που θα έρθει ο Ιησούς Χριστός και θα κλείσει η "περίοδος της χάριτος" του Θεού, ο άδικος ανηλεώς θα κυνηγάει τον δίκαιο.

       "Και εξήλθεν ο Κάϊν από προσώπου του Κυρίου, και κατώκησεν εν τη γη Νωδ, προς ανατολάς της Εδέμ" (Γένεση Δ/4: 16). Η τιμωρία του Κάιν εξαιτίας της ανυπακοής του ήταν η απομάκρυνσή του από την παρουσία του Θεού. Όλοι όσοι αρνούνται τον Ιησού Χριστό θα είναι αιώνια αποχωρισμένοι από την παρουσία του Θεού (Β' Θεσσαλονικείς Α/1: 8,9). Αυτή είναι "η οδός του Κάιν" (επιστολή Ιούδα, εδ. 11). Μία οδός πλατιά και ευρύχωρη που οδηγεί στην αιώνια απώλεια "και πολλοί είναι οι εισερχόμενοι δι' αυτής" (Ματθαίος Ζ/7: 13).

       Ο φόνος του δίκαιου Άβελ είναι η πρώτη προσπάθεια του Σατανά να καταστρέψει "το σπέρμα της γυναικός" (Γένεση Γ/3: 15). Το "δίκαιο σπέρμα" από το οποίο θα προερχόταν ο Σωτήρας Χριστός. Ο Θεός αντί του Άβελ έδωσε τον Σηθ (Γένεση Δ/4: 25). Τα αιώνια σχέδιά Του δεν αναστέλλονται και δεν αναβάλλονται.  Έτσι "όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, εξαπέστειλεν ο Θεός τον Υιόν αυτού, όστις εγεννήθη εκ γυναικός και υπετάγη εις τον νόμον, διά να εξαγοράση τους υπό νόμον, διά να λάβωμεν την υιοθεσίαν" (Γαλάτας Δ/4: 4,5). 

      Μπορεί να ακούγεται ότι υπάρχουν δεκάδες και εκατοντάδες θρησκείες γύρω μας, όμως στην πραγματικότητα δύο μόνον θρησκείες υπάρχουν. Είναι η "θρησκεία του Κάιν", που ζητά τη σωτηρία μέσα από τους τύπους και τα δικά της σαθρά ανθρώπινα έργα και η  "πίστη του Άβελ", που ζητά τη σωτηρία, με τη Xάρη του Θεού, μέσα από το "αθώο αίμα", της θυσίας του Ιησού Χριστού, για την εξιλέωσή του από την αμαρτία (Α΄ Ιωάννου  Α/1: 7). 

       Οπουδήποτε κηρύττεται στους ανθρώπους ότι έχουν ανάγκη να πιστέψουν στο Χριστό και μόνον σ’ Αυτόν, για να σωθούν (Πράξεις Δ/4: 12), εκεί βρίσκεται η ευπρόσδεκτη από το Θεό «θυσία του Άβελ». Αντίθετα, όπου απορρίπτεται το αίμα του Χριστού, όπου δεν κηρύττεται η «κατά χάριν» σωτηρία του ανθρώπου (Εφεσίους Β/2: 8), όπου δεν υπάρχει ειλικρινής πίστη στο Θεό, εκεί έχουμε επανάληψη της «θυσίας του Κάιν».

       Κάιν & Άβελ, δύο διαφορετικοί κόσμοι εντελώς αντίθετοι. "Χάσμα μέγα" τους χωρίζει. Δεν θα ενωθούν ποτέ και δεν θα συναντηθούν ποτέ στην αιωνιότητα.  ---

----------------------------------------------------------------------------

      βιβλίο "ΓΈΝΕΣΗΣ" κεφ. Δ/4, εδ. 9- 16.    (Παλαιά Διαθήκη).

     9 Και ο Κύριος είπε στον Κάιν: Πού είναι ο Άβελ, ο αδελφός σου; Κι εκείνος είπε: Δεν ξέρω, μήπως φύλακας του αδελφού μου είμαι εγώ;

10 Και ο Θεός είπε: Τι έκανες; Η φωνή του αίματος του αδελφού σου βοά σε μένα από τη γη

11 και, τώρα, επικατάρατος να είσαι από τη γη, που άνοιξε το στόμα της για να δεχθεί το αίμα του αδελφού σου από το χέρι σου

12 όταν εργάζεσαι τη γη, στο εξής δεν θα σου δίνει τον καρπό της περιφερόμενος και φυγάδας θα είσαι επάνω στη γη.

13 Και ο Κάιν είπε στον Κύριο: Η αμαρτία μου είναι μεγαλύτερη από ό,τι να συγχωρεθεί

14 δες, εσύ με καταδιώκεις σήμερα από το πρόσωπο της γης, και από το πρόσωπό σου θα κρυφτώ, και θα είμαι περιφερόμενος και φυγάδας επάνω στη γη και οποιοσδήποτε με βρει, θα με φονεύσει.

15 Και ο Κύριος είπε σ' αυτόν: Γι' αυτό, οποιοσδήποτε φονεύσει τον Κάιν θα τιμωρηθεί επταπλάσια. Και ο Κύριος έβαλε ένα σημάδι στον Κάιν, για να μη τον φονεύσει οποιοσδήποτε τον βρει.

16 Και ο Κάιν βγήκε έξω από το πρόσωπο του Κυρίου, και κατοίκησε στη γη Νωδ, προς τα ανατολικά της Εδέμ.

---------------------------------------------------------------------------

"Υστερόγραφο". ΕΙΔΗ ΘΥΣΙΩΝ.

 

1/ Θυσία ολοκαυτώματος (Λευιτικό, κεφ. Α/1).

Η πρώτη εντολή του Θεού προς τους Ισραηλίτες ήταν ότι θα πρέπει να προσφέρουν θυσία στο Θεό ένα βόδι,  ή ένα πρόβατο,  ή ένα κατσίκι, ή ένα τρυγόνι ή ένα πιτσούνι, ανάλογα με τη δυνατότητα που είχαν, για την εξιλέωση της αμαρτίας τους. Όλα τα ζώα που προορίζονταν για θυσία θα έπρεπε να είναι ήμερα  καθώς κανένα άγριο δημιούργημα δεν προσφερόταν θυσία στο Κύριο. Κατά τη θυσία αυτή το προσφερόμενο ζώο μαζί με τα εντόσθια και τα πόδια καιγόταν ολοκληρωτικά πάνω στο θυσιαστήριο και δεν έμενε τίποτα απολύτως, παρά μόνον στάχτη. Πρόκειται για θυσία "γινομένη διά πυρός εις οσμήν ευωδίας προς τον Κύριον" (Λευιτικό Α/1: 9). Σκοπός της ήταν ο κατευνασμός - εξευμενισμός του Θεού εξαιτίας της αμαρτίας του ανθρώπου. Η θυσία αυτή η οποία αποτελούσε κορυφαία λατρευτική πράξη εκ μέρους των Ισραηλιτών, προεικόνιζε τη θυσία του ταπεινού και πράου δούλου του Θεού, του Κυρίου Ιησού Χριστού, που μια μέρα με τη θέλησή Του θα θυσιαζόταν και θα γινόταν ολοκαύτωμα πάνω στο σταυρό του Γολγοθά. Εκεί θα καιγόταν ολοκληρωτικά από τη φωτιά της Θείας κρίσης και καταδίκης, πεθαίνοντας ως αντικαταστάτης  μιας ολόκληρης αμαρτωλής ανθρωπότητας.  

      Ο προφήτης Ησαΐας (κεφ. ΝΓ/53, εδ. 4,5) μας δίδει την εικόνα του "πάσχοντος δούλου". "Αυτός τωόντι τας ασθενείας ημών εβάστασε και τας θλίψεις ημών επεφορτίσθη ημείς δε ενομίσαμεν αυτόν τετραυματισμένον, πεπληγωμένον υπό Θεού και τεταλαιπωρημένον. Αλλ' αυτός ετραυματίσθη διά τας παραβάσεις ημών, εταλαιπωρήθη διά τας ανομίας ημών η τιμωρία, ήτις έφερε την ειρήνην ημών, ήτο επ' αυτόν· και διά των πληγών αυτού ημείς ιάθημεν" .

  

2/ Την εξ αλφίτων προσφορά (Λευιτικό, κεφ. Β/2).

Η  δεύτερη στη σειρά προσφορά ήταν αναίμακτη και αποτελείτο από σιμιγδάλι ή χλωρά στάχυα, με λιβάνι, λάδι και αλάτι. Καθένα από τα αναφερόμενα στοιχεία έχει ένα συμβολισμό, που αναφέρεται στο Πρόσωπο και το Έργο του Ιησού Χριστού. 

--Το αλεύρι ή τα χλωρά στάχυα, συμβολίζουν την ανθρώπινη φύση του Χριστού που "ομοιώθηκε  κατά πάντα με τους αδελφούς Του, για να κάνει εξιλέωση" (προς Εβραίους Β/2: 17). 

--Το λάδι που ανακατευόταν μέσα στην προσφορά (εδ. 4) και επιχέετο πάνω σ' αυτήν (εδ. 15) αναφέρεται στην αγιότητα του Χριστού. Ο Απ. Παύλος μας βεβαιώνει ότι "απεδείχθη Υιός Θεού εν δυνάμει κατά το πνεύμα της αγιοσύνης" (Ρωμαίους Α/1: 4).

--Το λιβάνι υπογραμμίζει την ξεχωριστή χάρη που ήταν πάνω Του, αφού ολόκληρη η ζωή του ήταν "θυσία στο Θεό εις οσμήν ευωδίας" (Εφεσίους Ε/5: 2).

--Το αλάτι  δείχνει την ποιότητα της ζωής του Κυρίου. Το αλάτι που προλαβαίνει τη σήψη και την αποσύνθεση, συμβολίζει την πιστότητα και την αλήθεια των λόγων και των έργων του Χριστού.

  Με τα υλικά αυτά έφτιαχναν τρία είδη ψωμιού. α/ που πλάθονταν και ψήνονταν στο φούρνο, β/ ψημένο στο τηγάνι, γ/ ψημένο στο ταψί. Σε καμία δεν θα έπρεπε να χρησιμοποιηθεί προζύμι ή μέλι, όμως θα έπρεπε να βάζουν οπωσδήποτε αλάτι, που συμβόλιζε τη διαθήκη ανάμεσα στο Θεό και τον Ισραήλ και ονομαζόταν «το αλάτι της διαθήκης του Θεού». (εδ. 13) και που ήθελε να δείξει ότι η διαθήκη δεν επρόκειτο να ανακληθεί. Η προσφορά αυτή συμβόλιζε την ηθική τελειότητα της ζωής του Σωτήρα μας, που ήταν αγνή από κάθε κακό (άζυμα). Οι Ιερείς παρουσίαζαν την προσφορά στο θυσιαστήριο (Λευιτικό Σ/6: 14) μετά έπαιρνε από την προσφορά μία χούφτα και έκαιγε πάνω στο θυσιαστήριο. Την υπόλοιπη προσφορά μπορούσαν να την λάβουν οι ιερείς για τροφή τους (εδ. 3, 10).

 3/ Την ειρηνική θυσία (Λευιτικό, κεφ. Γ/3).

Ειρηνική θυσία κοινωνίας. Γινόταν για να γιορτάσουν την ειρήνη με το Θεό και είχε θεμελιωθεί στη βάση της εξιλεωτικής δύναμης του αίματος. Ήταν μια γιορτή χαράς, αγάπης και επικοινωνίας με το Θεό. Για το σκοπό αυτό  θυσίαζαν έναν τράγο ή μια αγελάδα, χωρίς ελάττωμα, ή ένα αρνί, ένα κατσίκι. Στην προσφορά αυτή μπορούσαν να θυσιαστούν και θηλυκά ζώα, σε αντίθεη με την προσφορά ολοκαυτώματος.  Το συμβολικό νόημα αυτής της θυσίας ήταν η υπενθύμιση του Έργου του Χριστού και η ειρήνη που έφερε με το αίμα Του που χύθηκε πάνω στο σταυρό (Κολοσσαείς  Α/1: 20).

Η ειρηνική προσφορά θα έπρεπε να τρώγεται την ημέρα που προσφέρεται ή το πολύ την επόμενη. Την τρίτη ημέρα έπρεπε να καεί. Αυτό δείχνει ότι η ειρηνική προσφορά της επικοινωνίας με το Θεό, πρέπει ν' ανανεώνεται κάθε μέρα. 

 

4/ Την προσφορά για την αμαρτία (Λευιτικό, κεφ. Δ/4: 1).

Τις τρεις πρώτες προσφορές θα τις χαρακτηρίζαμε "προσφορές αφιέρωσης" στον Κύριο και το εξιλαστήριο Έργο Του. Τις δύο επόμενες θα τις χαρακτηρίζαμε "εξιλαστήριες προσφορές".  Η πρώτη απ' αυτές (4η) συμβολίζει το θάνατο του Χριστού και τη νίκη Του πάνω στην αμαρτία. Τα ζώα της θυσίας αυτή μπορούσαν να ποικίλουν  από  ένα μοσχάρι ή ένα τράγο ή ένα θηλυκό κατσίκι ή ένα πρόβατο μέχρι και νεοσσούς περιστεριών. Η θυσία αυτή θα γινόταν στο "Θυσιαστήριο του Ολοκαυτώματος" γιατί συμβόλιζε τον εξιλαστήριο θάνατο του Χριστού. 

Το άτομο που πρόσφερε θυσία εξιλέωσης αναγνώριζε πως είχε αμαρτήσει εκούσια, χωρίς δηλ. να έχει πρόθεση, αλλά από αδυναμία ή αμέλεια και ζητούσε άφεση αμαρτιών. Η θυσία εξιλέωσης συμβόλιζε το Χριστό, ο οποίος "έγινε αμαρτία" για μας, ώστε να μπορούμε εμείς να γίνουμε δικαιοσύνη του Θεού δι' αυτού. "Επειδή, εκείνον που δεν γνώρισε αμαρτία, τον έκανε για χάρη μας αμαρτία, για να γίνουμε εμείς δικαιοσύνη τού Θεού διαμέσου αυτού" (Β' Κορινθίους Ε/5: 21).

  5/ Την προσφορά για τις παραβάσεις (Λευιτικό, κεφ. Ε/5: 14).

Θυσία επανόρθωσης. Το χαρακτηριστικό αυτής της θυσίας είναι ότι έπρεπε να γίνει αποκατάσταση για αμαρτία που είχε γίνει πριν προσφερθεί η θυσία (Ε/5: 16). Ήταν θυσία για κάποια πράξη του που είχε προκαλέσει απώλεια ή ζημιά σε κάποιον άλλο. Συμβόλιζε εκείνη την πλευρά του έργου του Χριστού κατά την οποίαν «επέστρεψε ό,τι δεν είχε αρπάξει» (Ψαλμός 69: 5β). Η προσφορά ήταν ένα κριάρι ή ένα αρνί, σε περίπτωση λεπρών (ΙΔ/14: 12).

     Οι τρεις πρώτες ήταν θυσίες που γίνονταν «εις οσμήν ευωδίας εις τον Κύριον», ενώ οι δύο τελευταίες λέγονταν και «προσφορά περί αμαρτίας».