Ο ΑΔΙΚΟΣ ΚΡΙΤΗΣ.

 Η  ΕΠΙΜΟΝΉ ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΕΥΧΉ.

Eυαγέλιον "κατά ΛΟΥΚΑΝ", κεφ. ΙΗ/18, εδ. 1- 8.

1 Έλεγε δε και παραβολήν προς αυτούς περί του ότι πρέπει πάντοτε να προσεύχωνται και να μη αποκάμνωσι, 

2 λέγων Κριτής τις ήτο εν τινί πόλει, όστις τον Θεόν δεν εφοβείτο και άνθρωπον δεν εντρέπετο. 

3 Ήτο δε χήρα τις εν εκείνη τη πόλει και ήρχετο προς αυτόν, λέγουσα Εκδίκησόν με από του αντιδίκου μου. 

4 Και μέχρι τινός δεν ηθέλησε μετά δε ταύτα είπε καθ' εαυτόν Αν και τον Θεόν δεν φοβώμαι και άνθρωπον δεν εντρέπωμαι, 

5 τουλάχιστον επειδή με ενοχλεί η χήρα αύτη, ας εκδικήσω αυτήν, διά να μη έρχηται πάντοτε και με βασανίζη. 

6 Και είπεν ο Κύριος Ακούσατε τι λέγει ο άδικος κριτής 

7 ο δε Θεός δεν θέλει κάμει την εκδίκησιν των εκλεκτών αυτού των βοώντων προς αυτόν ημέραν και νύκτα, αν και μακροθυμή δι' αυτούς; 

8 σας λέγω ότι θέλει κάμει την εκδίκησιν αυτών ταχέως. Πλην ο Υιός του ανθρώπου, όταν έλθη, άρα γε θέλει ευρεί την πίστιν επί της γης; 

        ΣΧΟΛΙΑ :

    Το σπουδαιότερο πράγμα που μπορεί να κάνει ο άνθρωπος πάνω στη γη, είναι να προσεύχεται σωστά στο Θεό. Ο ίδιος ο Κύριος Ιησούς Χριστός δίδαξε την αναγκαιότητα της προσευχής με το παράδειγμά Tου. Η ζωή του Κυρίου μας ήταν διαποτισμένη από την προσευχή. Θα λέγαμε ότι η ζωή Tου ήταν μια συνεχής προσευχή. Πολλές φορές αποσυρόταν μόνος για να προσευχηθεί. Ολόκληρες νύχτες περνούσε προσευχόμενος. Ο ίδιος ο Κύριος έδωσε στους μαθητές του και υπόδειγμα προσευχής. Το «Πάτερ ημών….». (Ματθαίος Σ/6: 9 & Λουκάς ΙΑ/11: 2). 

     Στο ευαγγέλιο «κατά Λουκάν», κεφ. ΙΑ/11, εδ. 1 οι μαθητές ζητάνε από τον Κύριο: «Κύριε, δίδαξε μας πώς να προσευχόμαστε». Δεν ζητούν: «δίδαξε μας πώς να κηρύττουμε». Άλλωστε δεν αναφέρεται πουθενά μέσα στις Γραφές, «αδιαλείπτως κηρύττετε», αλλά «αδιαλείπτως προσεύχεστε» (Α΄ Θεσσαλονικείς Ε/5: 17). Η προσευχή, για να είναι σωστή, θα πρέπει να είναι πάντοτε σύμφωνη με το λόγο του Θεού. 

       Η Εκκλησία του Ιησού Χριστού γεννήθηκε μετά από συνεχή και ένθερμη προσευχή (Πράξεις Α/1: 14), και διατηρείται μέχρι σήμερα με την προσευχή. Η προσευχή είναι ένας από τέσσερις πανίσχυρους πνευματικούς στύλους στους οποίους στηρίζεται η Εκκλησία του Ιησού Χριστού (Πράξεις Β/2: 42). Οι μαθητές του Χριστού προσεύχονταν καθημερινά. (Πράξεις Β/2: 46,47). Το αποτέλεσμα «ο Κύριος πρόσθετε καθημερινά στην εκκλησία αυτούς που σώζονταν» (Πράξεις Β/2: 47). Αποτέλεσμα η πρώτη εκκλησία να ζει το θαύμα της πρόσθεσης, ενώ η σημερινή εκκλησία ζει το δράμα της αφαίρεσης και κυρίως της διαίρεσης. Οι πιστοί σήμερα δεν προσεύχονται. Παντού και πάντοτε η ίδια δικαιολογία : «Δεν έχω χρόνο …κλπ». Δεν είναι θέμα χρόνου, είναι θέμα προτεραιότητας. Κάποιος έλεγε: «σήμερα έχω τόσες πολλές δουλειές να κάνω, που δε θα μπορέσω να τα βγάλω πέρα, αν δεν προσευχηθώ, τουλάχιστον τρεις ώρες». Η πνευματική αδυναμία που έχει η εκκλησία στις ημέρες μας καθώς και η τόσο μικρή επίδραση που έχει στον κόσμο έχουν άμεση σχέση με την έλλειψη προσευχής. Η εκκλησία κατέχοντας την αλήθεια του Ευαγγελίου είναι ένα ηφαίστειο που, αν εκραγεί, μπορεί να συμπαρασύρει τα πάντα. Όμως εξαιτίας της έλλειψης προσευχής αυτό το ηφαίστειο ευρίσκεται «εν υπνώσει». 

      Όταν ο πιστός άνθρωπος και κατ’ επέκτασιν η εκκλησία δεν προσεύχονται, μοιάζουν με έναν ανάπηρο που είναι καθηλωμένος σε ένα αναπηρικό καροτσάκι. Μπαίνει ο κλέφτης μέσα στο σπίτι, τον βλέπει ο ανάπηρος, αλλά δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Έχει πόδια, χέρια, μπορεί να είναι και δύο μέτρα, αλλά δεν μπορεί να τα κινήσει και παρακολουθεί, εντελώς παθητικά όσα συμβαίνουν γύρω του, ανίκανος να προβάλει την παραμικρή αντίδραση. Οι μάχες στη ζωή κερδίζονται στα γόνατα και πολλές απ’ αυτές χάνονται εξαιτίας της έλλειψης γονάτων, της έλλειψης συνεχούς προσευχής. Να μην ξεχνάμε ποτέ ότι ο Δανιήλ, ο πιστός αυτός άνθρωπος, προτίμησε να περάσει μια νύχτα με τα λιοντάρια, παρά να μείνει μια μέρα χωρίς προσευχή. (Δανιήλ, κεφ. Σ/6). Πολλοί θα μπορούσαν να πουν: «Δανιήλ, μην είσαι και τόσο φανατικός, για λίγες μέρες είναι το Διάταγμα του Βασιλιά, μην είσαι τόσο ακραίος και πολλά άλλα». Όλα αυτά δεν είναι τίποτα άλλο παρά εισηγήσεις του εχθρού της ψυχής, που έχουν σαν σκοπό να καταφέρουν τον πιστό άνθρωπο να κάνει το πρώτο βήμα υποχώρησης, να «κατεβεί από το σταυρό», όπως έλεγε και κάποιος πιστός άνθρωπος. Αφού κατέβει τα υπόλοιπα είναι πολύ πιο εύκολα. 

      Εν τέλει τι ακριβώς είναι η προσευχή; Ενώ μέσα στο λόγο του Θεού υπάρχει ο ορισμός της πίστης (Εβραίους ΙΑ/11: 1) πουθενά δεν υπάρχει ο ορισμός της προσευχής. Όμως κάθε στιγμή, σε κάθε κεφάλαιο αυτή συναντάται. Η προσευχή δεν είναι ένας μονόλογος. Σίγουρα δεν είναι μια λίστα με «ψώνια». «Κύριε, κάνε τούτο… δώσε τούτο… θεράπευσε…. ελευθέρωσε… ευλόγησε.. ά δώσε μου και κείνο, πάρε μου το άλλο… κλπ». Σίγουρα η προσευχή δεν είναι κήρυγμα. Προσευχή σημαίνει επικοινωνία με το Θεό. Είναι ο ασφαλέστερος τρόπος επικοινωνίας, με άμεση σύνδεση με άριστο σήμα. Κι αν όλες οι γραμμές επικοινωνίας κλείσουν γύρω μας και αν ακόμα η γυνή λησμονήσει το θηλάζον βρέφος αυτής, ώστε να μη ελεήσει το τέκνον της κοιλίας αυτής, αλλά και αν αύται λησμονήσωσιν, εγώ όμως δεν θέλω σε λησμονήσει. Ιδού επί των παλαμών μου σε εζωγράφισα. (Ησαΐας ΜΘ/49: 15). 

      Η προσευχή είναι ένας διάλογος. (Γένεση ΙΗ/18: 22-23 & Ησαΐας Α: 18). Η προσευχή για τον πιστό άνθρωπο είναι ό,τι είναι η αναπνευστική συσκευή για έναν δύτη. Είναι ζήτημα ζωής ή θανάτου. Προσευχή είναι το άδειασμα του εσωτερικού μας κόσμου μπροστά στο Θεό (Α΄ Σαμουήλ Α/1: 15). Ανάμεσα στα πολλά τα οποία είπε ο Κύριος για την προσευχή ανέφερε και την παραβολή του «άδικου κριτή» μέσα από την οποία φαίνεται η ανάγκη της συνεχούς, της επίμονης, της αδιάλειπτης προσευχής. 

      Η προσευχή είναι μια ανάγκη της ανθρώπινης ψυχής. Όλοι οι σπουδαίοι άνθρωποι της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης, ήταν άνθρωποι προσευχής. Και όλες οι μεγάλες ευλογίες δίνονται από το Θεό μέσα από την αδιάκοπη προσευχή. Η προσευχή όχι μόνο δεν είναι χαμένος χρόνος, αλλά αποτελεί την καλύτερη αξιοποίηση του χρόνου. Ο άνθρωπος είναι αδύναμος, εξαρτώμενος κάθε στιγμή από πάρα πολλές ανάγκες και πάρα πολλούς κινδύνους. Πώς θα αντιμετωπίσει όλα αυτά; Πώς θα σταθεί και θα νικήσει; Ο Κύριος μας έχει προειδοποιήσει. «διότι δεν είναι πάλη ημών εναντίον εις αίμα και σάρκα, αλλά εναντίον εις τας αρχάς, εναντίον εις τας εξουσίας, εναντίον εις τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου, εναντίον εις τα πνεύματα της πονηρίας εν τοις επουρανίοις. Δια τούτο αναλάβετε την πανοπλίαν του Θεού, δια να δυνηθείτε να αντισταθήτε εν τη ημέρα τη πονηρά και αφού καταπολεμήσητε τα πάντα, να σταθήτε» (Εφεσίους Σ/6: 12).

      Ποιος μπορεί να λυτρωθεί μόνος του από το «σώμα του θανάτου», όπως το χαρακτηρίζει ο Απ. Παύλος (Ρωμαίους Ζ/7: 24). Πώς θα αντιμετωπίσει τον εχθρό, τον αντίδικο, το διάβολο, ο οποίος περιέρχεται όπως το λιοντάρι και ψάχνει να βρει κάποιον για να τον καταπιεί. (Α΄ Πέτρου Ε/5: 8). 

     Ο πιστός άνθρωπος δεν αρκεί μόνο να προσεύχεται, αλλά θα πρέπει και να μην αποκάμνει μας λέει ο Λόγος του Θεού. Όλη η δύναμη της προσευχής κρύβεται στην επιμονή. Αυτό ακριβώς θέλει να μας διδάξει ο Κύριος με την παραβολή του «άδικου κριτή». Με δυο λόγια ο Κύριος είπε τα εξής : 

     Ένας δικαστής που ήταν κακός, ασυνείδητος, αφιλότιμος, ξεδιάντροπος, είχε αναλάβει να εκδικάσει την υπόθεση μας χήρας γυναίκας, αδύναμης και απροστάτευτης. Τίποτα, μα τίποτα δεν υπήρχε να συγκράτηση το δικαστή από το κακό. Το Θεό δεν τον φοβόταν, τους ανθρώπους δεν τους ντρεπόταν. Το δίκιο της χήρας ήτα ολοφάνερο. Επειδή η αδικία σε βάρος της ήταν πολύ μεγάλη, επισκεπτόταν καθημερινά το δικαστή και τον παρακαλούσε να εκδικάσει την υπόθεσή της και να της αποδώσει το δίκιο της. Όμως ο δικαστής την αντιμετωπίζει σκληρόκαρδα, αδιάφορα. Όσες φορές και αν τον επισκέφθηκε η χήρα, αυτός με τον ίδιο απάνθρωπο τρόπο την αντιμετώπιζε. Σκληρός, αδίστακτος ο δικαστής, όμως η χήρα επιμένει, δεν απελπίζεται, δεν αποκάμνει, δεν απογοητεύεται. Συνεχίζει να επισκέπτεται το δικαστή και να του θυμίζει το αίτημά της. Μπροστά στην επιμονή της χήρας, ο δικαστής υποχωρεί και εκδικάζει την υπόθεσή της, μόνο και μόνο για να πάψει να τον ενοχλεί. 

      Από την παραπάνω ιστορία ο Κύριος έβγαλε ένα συμπέρασμα. Αν ο άδικος δικαστής υποχώρησε, κάμφθηκε, έκανε πίσω μπροστά στην επιμονή της χήρας και ικανοποίησε το αίτημά της, πολύ περισσότερο ο Θεός θα ικανοποιήσει τα αιτήματα εκείνων που με επιμονή τα φέρνουν ενώπιόν Του. Συμπέρασμα: Ο Χριστιανός, καθώς προσεύχεται στο Θεό, δεν θα πρέπει να απογοητεύεται, αντίθετα θα πρέπει να είναι σίγουρος πως ο Θεός τον ακούει και ότι θα απαντήσει στην προσευχή του. 

   Ένας συνεχής πόλεμος γίνεται κάθε στιγμή δίπλα μας. Ο Θεός πολεμάει, για να σώσει τον άνθρωπο, ενώ ο σατανάς πολεμάει, για να τον καταστρέψει, ακριβώς για το λόγο ότι είναι δημιούργημα του Θεού. Ο σατανάς, ο κόσμος, η αμαρτία με την απάτη που περικλείει, άνθρωποι πονηροί, γόητες, «πλανώντες και πλανόμενοι» (Β΄ Τιμοθέου Γ/3: 13), αντιτίθενται στην πορεία του Χριστιανού. Πώς θα αντιμετωπιστούν όλες τούτες οι δυνάμεις, με ποια δύναμη θα μπορέσει ο πιστός άνθρωπος να σταθεί και να νικήσει; Αυτό μπορεί να συμβεί μόνον με τη δύναμη της προσευχής. Με το να φέρνει ο πιστός άνθρωπος τα προβλήματά του «ενώπιον Θεού, ζώντος και αληθινού», ενώπιον Θεού «ακούων προσευχήν» (ψαλμός ΞΕ/65: 2). Πολλές φορές σε δύσκολες περιπτώσεις καθώς αγωνιούμε και δε βλέπουμε άμεσα την απάντηση του Κυρίου, κυριαρχεί μέσα μας η απιστία και αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να απελπιζόμαστε και να εγκαταλείπουμε τον αγώνα της προσευχής. Η συμβουλή του Κυρίου σ’ αυτήν την περίπτωση είναι: «Επιμένετε, γιατί αν η επιμονή της χήρας έφερε αποτέλεσμα στον άδικο δικαστή, πόσο μάλλον η επιμονή των πιστών θα φέρει αποτέλεσμα στο Θεό, που είναι δίκαιος και γεμάτος αγάπη και ευσπλαχνία για τα παιδιά Του». 

      Η διαφορά μεταξύ του άδικου κριτή και του Θεού είναι ασύλληπτα μεγάλη, επίσης το ίδιο μεγάλη είναι και η διαφορά της χήρας με τους ανθρώπους του Θεού. Η χήρα ήταν μια ξένη για το δικαστή. Οι πιστοί άνθρωποι είναι «οι εκλεκτοί του Θεού» (Κολοσσαείς Γ/3: 12), είναι τα παιδιά Του (Ιωάννης Α/1: 12,13). 

        Η χήρα της ιστορίας μας απευθυνόταν σ’ έναν άδικο δικαστή, ο πιστός άνθρωπος απευθύνεται σε έναν απόλυτα δίκαιο Θεό, που όχι μόνο θέλει να ακούει τη φωνή του, αλλά κατοικεί με το πνεύμα Του μέσα στην καρδιά του και του δίνει το δικαίωμα να τον αποκαλεί «Πατέρα». 

       Η χήρα δεν είχε κανένα μεσίτη, για να παρακαλέσει το δικαστή να της αποδώσει το δίκιο της. Όμως οι πιστοί έχουν παράκλητο προς τον Πατέρα τον Ιησού Χριστό τον δίκαιο (Α΄ Ιωάννου Β : 1).

      Η χήρα δεν είχε καμία υπόσχεση ότι μετά από την επιμονή της θα δεχόταν να εκδικάσει την υπόθεσή της. Οι χριστιανοί έχουν πολλές υποσχέσεις και εγγυήσεις από τον ίδιο τον Κύριο. 

       Ο Κύριος, για να τονίσει την επίμονη προσευχή, δε μας αναφέρει μόνον την ιστορία του άδικου Κριτή, αλλά και την ιστορία του αδιάκριτου του αναιδή φίλου (Λουκάς ΙΑ: 8),  η υπόσχεσή Του είναι: «αιτείτε και θέλει σας δοθεί», (Λουκάς ΙΑ/11: 9), «Πάντα όσα ζητήσετε εν τη προσευχή, έχοντες πίστιν, θέλετε λάβει» (Ματθαίος ΚΑ/21: 22), και πολλά άλλα. Η χήρα με τη μεγάλη επιμονή της υπήρχε κίνδυνος να εξοργίσει τον δικαστή και να μην της αποδώσει το δίκιο της. Εμείς ως χριστιανοί δεν έχουμε τέτοιο κίνδυνο, γιατί ο ίδιος ο Κύριος μας έχει δώσει εντολή : «αδιαλείπτως προσεύχεσθε» (Α΄ Θεσσαλονικείς Ε/5: 17). Μόνον μέσα από την πίστη και την «επίμονη προσευχή» θα πραγματοποιηθεί στη ζωή μας εκείνο το οποίο υποσχέθηκε ο Κύριος στους δικούς Του. «Αληθώς, αληθώς σας λέγω, όστις πιστεύει εις εμέ, τα έργα τα οποία κάμνω, και εκείνος θέλει κάμει και μεγαλύτερα τούτων θέλει κάμει» (Ιωάννης ΙΔ/14: 12). 

       Για να γίνουν όλα αυτά πραγματικότητα μέσα στη ζωή μας, θα πρέπει να σταθούμε μπροστά στο Θεό με πίστη & προσευχή. Να σταθούμε ως πραγματικοί φτωχοί, γιατί φτωχοί και τυφλοί είμαστε όλοι μπροστά στα πράγματα του Θεού, να σταθούμε όπως η φτωχή χήρα, να αναγνωρίσουμε την αναξιότητά μας και να πολιορκήσουμε το Θεό με την προσευχή μας, με την επιμονή μας, την πίστη μας και την αγάπη μας. «Πλησιάσατε το Θεό και θέλει πλησιάσει εις εσας». (Ιάκωβος Δ : 8). Ένα βήμα περιμένει ο Θεός να κάνει ο άνθρωπος και τότε Αυτός θα κάνει πολλά περισσότερα μέσα στη ζωή μας. Εκείνο το «δραμών» (Λουκάς ΙΕ/15: 20) έρχεται να μας το επιβεβαιώσει. 

      Οι άνθρωποι στις ημέρες διατρέχουν τους ουρανούς με τα διαστημόπλοια δαπανώντας αμύθητα χρηματικά ποσά, για να ανέβουν και να φτάσουν το Θεό. Όμως ο άνθρωπος δεν θα βρει ποτέ το Θεό με τις γνώσεις του και με τις δυνάμεις του, διότι ο Θεός εις τους υπερηφάνους αντιτάσσεται, εις δε τους ταπεινούς δίδει χάριν. (Ιάκωβος Δ/4: 6). Θα τον βρει μόνο μέσα από την πίστη, την ταπείνωση, μέσα από την αγάπη, μέσα από την ειλικρινή εκζήτησή Του, μέσα από την «επίμονη προσευχή».

       Καθώς όλα τα ανθρώπινα δημιουργήματα καταρρέουν γύρω μας, ο Λόγος του Θεού έρχεται να μας θυμίσει : «Πάντων δε το τέλος επλησίασε, φρονίμως λοιπόν διάγετε, και αγρυπνείτε εις τας προσευχάς» (Α΄ Πέτρου Δ/4: 7). ---