IANNHΣ & ΙΑΜΒΡΗΣ

   Άλλο είναι "ευσέβεια"   και άλλο "μορφή ευσέβειας".

        Βιβλίο «Εξόδου», κεφ. Ζ/7, εδ. 10-12. 

    Εισήλθον λοιπόν ο Μωϋσής και ο Ααρών προς τον Φαραώ, και έκαμον ούτως ως προσέταξεν ο Κύριος και έρριψεν ο Ααρών την ράβδον αυτού έμπροσθεν του Φαραώ και έμπροσθεν των δούλων αυτού, και έγεινεν όφις. Εκάλεσε δε και ο Φαραώ τους σοφούς και τους μάγους και οι μάγοι της Αιγύπτου έκαμον και αυτοί ωσαύτως με τας επωδάς αυτών. Διότι έρριψαν έκαστος την ράβδον αυτού, και έγειναν όφεις η ράβδος όμως του Ααρών κατέπιε τας ράβδους εκείνων. 

      Επιστολή «προς Τιμόθεον  B'», κεφ. Γ/3, εδ. 8. 

     Και καθ' ον τρόπον ο Ιαννής και Ιαμβρής αντέστησαν εις τον Μωϋσήν, ούτω και αυτοί ανθίστανται εις την αλήθειαν, άνθρωποι διεφθαρμένοι τον νούν, αδόκιμοι εις την πίστιν. 

        ΣΧΟΛΙΑ: 

     Σαράντα χρόνια έζησε ο Μωυσής στην Αίγυπτο στο παλάτι του Φαραώ. Μια μέρα θα γινόταν Φαραώ και για το σκοπό αυτό είχε λάβει όλη τη μόρφωση της Αιγύπτου και την εκπαίδευση που απαιτείτο. Καθώς λοιπόν ζούσε μέσα στη χλιδή και την πολυτέλεια της κοσμοκράτειρας Αιγύπτου, συνέβη κάτι συγκλονιστικό μέσα στη ζωή του. Ο συγγραφέας της επιστολής «προς Εβραίους», στο κεφ. ΙΑ/11, εδ 24-26 μας το αποκαλύπτει: «Με πίστη ο Μωυσής, αφού μεγάλωσε, αρνήθηκε να λέγεται γιος της θυγατέρας τού Φαραώ, προκρίνοντας να κακουχείται με τον λαό τού Θεού, μάλλον, παρά να έχει πρόσκαιρη απόλαυση αμαρτίας κρίνοντας τον ονειδισμό χάρη τού Χριστού μεγαλύτερο πλούτο παρά τούς θησαυρούς της Αιγύπτου επειδή, απέβλεπε στη μισθαποδοσία». Περιφρόνησε τα πλούτη και τις απολαύσεις της Αιγύπτου και θεώρησε ότι το να είναι κοντά στο λαό του Θεού που δεινοπαθούσε, είχε μεγαλύτερη αξία γι’ αυτόν από μια πρόσκαιρη αμαρτωλή ζωή. 

    Μετά από τα γεγονότα που αναφέρονται στο βιβλίο της «Εξόδου» (κεφ. Β/2, εδ. 13-15)  ο Μωυσής έφυγε από την Αίγυπτο και πήγε στη γη Μαδιάμ (Αραβία), όπου έζησε σαράντα ολόκληρα χρόνια βόσκοντας πρόβατα. Όταν παντρεύτηκε, έβοσκε τα πρόβατα του πεθερού του Ιοθόρ (Έξοδος Γ/3: 1).

      Ενώ λοιπόν ήταν στην ηλικία των ογδόντα ετών, μια μέρα εκεί που φρόντιζε τα πρόβατά του κοντά στο όρος Σινά του εμφανίστηκε ο Κύριος μέσα από μία βάτο η οποία, ενώ είχε πάρει φωτιά κι ήταν μέσα στις φλόγες, δεν καιγόταν ώστε να γίνει στάχτη (Έξοδος Γ/3: 2). Όταν ο Μωυσής πήγε κοντά για να δει τι ακριβώς συνέβαινε, άκουσε μια φωνή μέσα από το θάμνο που έλεγε: «Μωυσή! Μην έρθεις πιο κοντά. Βγάλε τα σανδάλια σου επειδή στέκεσαι σε άγιο έδαφος». Ήταν ο Θεός που του μιλούσε μέσω ενός αγγέλου. Ο Μωυσής φοβήθηκε και γι’ αυτό κάλυψε το πρόσωπό του. Ο Κύριος του είπε: «Είδα, είδα την ταλαιπωρία του λαού μου, που είναι στην Αίγυπτο και άκουσα την κραυγή τους εξαιτίας των εργοδιωκτών τους επειδή, γνώρισα την οδύνη τους και κατέβηκα για να τους ελευθερώσω, από το χέρι των Αιγυπτίων, και να τους ανεβάσω από τη γη εκείνη, σε γη καλή και ευρύχωρη, σε γη που ρέει γάλα και μέλι, στον τόπο των Χαναναίων, και των Χετταίων, και των Αμορραίων, και των Φερεζαίων, και των Ευαίων και των Ιεβουσαίων» (Έξοδος Γ/3: 7,8). 

       Ο Κύριος δεν ξέχασε τα δεινά μέσα στα οποία ζούσε καθημερινά ο λαός Του. Όταν ανέβηκε στο θρόνο καινούργιος Βασιλιάς, ο Θεός άκουσε το στεναγμό τους, θυμήθηκε τη διαθήκη Του και έδειξε ενδιαφέρον για το λαό Του. Αποφάσισε λοιπόν να στείλει το Μωυσή πάλι στην Αίγυπτο, για να οδηγήσει το λαό έξω από τη χώρα της δουλείας. 

    Ο Μωυσής διαμαρτυρήθηκε στο Θεό και Του ζήτησε να στείλει κάποιον άλλον στο Φαραώ, επικαλούμενος τη βραδυγλωσσία του. 

13 Κι εκείνος είπε: Παρακαλώ, Κύριε, απόστειλε όποιον άλλον έχεις να αποστείλεις. 

14 Και ο θυμός τού Κυρίου άναψε ενάντια στον Μωυσή και είπε: Δεν υπάρχει ο Ααρών ο αδελφός σου ο Λευίτης; Ξέρω ότι αυτός μπορεί να μιλάει καλά και μάλιστα, δες, βγαίνει σε συνάντησή σου, και όταν σε δει, θα χαρεί στην καρδιά του 

15 εσύ, λοιπόν, θα μιλάς σ' αυτόν, και θα βάζεις τα λόγια στο στόμα του κι εγώ θα είμαι μαζί με το στόμα σου, και με το στόμα εκείνου, και θα σας διδάξω ό,τι πρέπει να κάνετε: 

16 Κι αυτός θα μιλάει στον λαό αντί για σένα κι αυτός θα είναι σε σένα αντί για στόμα, ενώ εσύ θα είσαι σ' αυτόν αντί για Θεός (Έξοδος Δ/4: 13-16). 

       Ο Μωυσής, όμως, είπε: Εγώ Κύριε είμαι ένα «τίποτα». Πώς μπορώ να το κάνω αυτό; Και ας υποθέσουμε ότι πηγαίνω oι Ισραηλίτες θα μου πουν: «Ποιος σ' έστειλε;» Τότε τι θα τους πω; «Αυτό θα πεις», του απάντησε ο Θεός. «Ο Θεός του Αβραάμ, ο Θεός του Ισαάκ και ο Θεός του Ιακώβ με έστειλε σε εσάς». Και ο Θεός πρόσθεσε: «Αυτό είναι τ' Όνομά μου για πάντα». Ο Μωυσής συνεχίζει να διστάζει και συνεχίζει: «Ας υποθέσουμε ότι δε με πιστέψουν, όταν τους πω ότι Εσύ με έστειλες». «Τι είναι αυτό στο χέρι σου;» ρώτησε ο Θεός. Ο Μωυσής απάντησε: «Ραβδί». «Ρίξε το στο έδαφος», είπε ο Θεός. Μόλις ο Μωυσής το έριξε, το ραβδί έγινε φίδι. 

      Ο Θεός παρουσίασε κατόπιν στο Μωυσή άλλο ένα θαύμα λέγοντας: «Βάλε το χέρι σου μέσα στο χιτώνα σου». Ο Μωυσής το έβαλε, και όταν το έβγαλε έξω, ήταν λευκό σαν χιόνι! Το χέρι φαινόταν σαν να είχε πάθει μια κακή αρρώστια που λέγεται λέπρα. Στη συνέχεια, ο Θεός έδωσε στο Μωυσή τη δύναμη να κάνει ένα τρίτο θαύμα. Τελικά του είπε: «Όταν κάνεις αυτά τα θαύματα, οι Ισραηλίτες θα πιστέψουν ότι εγώ σε έστειλα». Έπειτα, ο Μωυσής πήγε στο σπίτι και είπε στον πεθερό του τον Ιοθόρ: «Σε παρακαλώ, άφησέ με να επιστρέψω στους συγγενείς μου, στην Αίγυπτο, για να δω πώς είναι». Έτσι λοιπόν ο Ιοθόρ αποχαιρέτησε το Μωυσή, ο οποίος άρχισε το ταξίδι της επιστροφής του στην Αίγυπτο. 

    Καθώς ο Μωυσής γύρισε στην Αίγυπτο, ήρθε και τον συνάντησε ο αδελφός του ο Ααρών. Στάθηκαν λοιπόν και οι δύο μπροστά στο λαό και τους ανακοίνωσαν το μήνυμα του Κυρίου και το επιβεβαίωσαν με τα τρία σημεία που ο Κύριος τους είχε δώσει. Τότε οι Ισραηλίτες έσκυψαν και προσκύνησαν τον Κύριο. 

     Ο Θεός είχε πει στο Μωυσή πως θα παρουσιαζόταν μπροστά στο Φαραώ για να του ζητήσει να αφήσει τους Ισραηλίτες να φύγουν από την Αίγυπτο. 

1 και ύστερα απ' αυτά, μπαίνοντας ο Μωυσής και ο Ααρών, είπαν στον Φαραώ: Έτσι λέει ο Κύριος ο Θεός του Ισραήλ εξαπόστειλε τον λαό μου, για να γιορτάσουν σε μένα στην έρημο. 

2 Και ο Φαραώ είπε: Ποιος είναι ο Κύριος, στου οποίου τη φωνή να υπακούσω, ώστε να εξαποστείλω τον Ισραήλ; Δεν γνωρίζω τον Κύριο, και ούτε θα εξαποστείλω τον Ισραήλ. 

3 Κι εκείνοι είπαν: Ο Θεός των Εβραίων μας συνάντησε άφησε, λοιπόν, να πάμε δρόμο τριών ημερών στην έρημο, για να προσφέρουμε θυσία στον Κύριο τον Θεό μας, μήπως και έρθει εναντίον μας με θανατικό ή με μάχαιρα (Έξοδος Ε/5: 1-3).

     Όταν ο Μωυσής και ο Ααρών παρέδωσαν το πρώτο "τελεσίγραφο" στο Φαραώ, εκείνος τους κατηγόρησε ότι αποσπούσαν το λαό από τα έργα τους και έκανε ακόμα πιο σκληρό το ζυγό της δουλείας υποχρεώνοντάς τους στο εξής να πηγαίνουν οι ίδιοι να βρίσκουν τα άχυρα για να φτιάχνουν τις πλίθες, χωρίς να μειώνεται η ποσότητα παραγωγής (Έξοδος Ε/5: 7). Για την απάνθρωπη συμπεριφορά των Αιγυπτίων οι επιστάτες των Εβραίων διαμαρτυρήθηκαν στο Φαραώ, αλλά δεν τους έδωσε καμία σημασία. Τότε ο λαός κατηγόρησε το Μωυσή και τον Ααρών. Μετά απ’ αυτά ο Μωυσής παραπονέθηκε στον Κύριο. Η απάντηση του Κυρίου ήταν ότι ο Φαραώ θα αφήσει το λαό να φύγει εξαναγκαζόμενος από τη δύναμη του Θεού. 

7 Και ο Μωυσής ήταν ηλικίας 80 χρόνων, και ο Ααρών 83 χρόνων, όταν μίλησαν στον Φαραώ. 

8 Και ο Κύριος είπε στον Μωυσή και στον Ααρών, λέγοντας: 

9 Όταν ο Φαραώ σας πει, λέγοντας: Δείξτε μου εσείς ένα θαύμα τότε, θα πεις στον Ααρών: Πάρε τη ράβδο σου, και ρίξ' την μπροστά στον Φαραώ και θα γίνει φίδι. 

10 Μπήκαν, λοιπόν, μέσα ο Μωυσής και ο Ααρών στον Φαραώ, και έκαναν έτσι, καθώς ο Κύριος είχε προστάξει και ο Ααρών έριξε τη ράβδο του μπροστά στον Φαραώ, και μπροστά στους δούλους του, και έγινε φίδι. 

11 Κάλεσε, όμως, και ο Φαραώ τους σοφούς και τους μάγους και οι μάγοι της Αιγύπτου έκαναν κι αυτοί κατά τον ίδιο τρόπο, με τις τελετουργικές επωδές τους. 

12 Επειδή, έριξαν ο καθένας τη ράβδο του, και έγιναν φίδια η ράβδος, όμως, του Ααρών κατάπιε τις ράβδους εκείνων. 

13 Και σκληρύνθηκε η καρδιά τού Φαραώ, και δεν τους εισάκουσε, καθώς ο Κύριος είχε μιλήσει.

       Όταν ο Ααρών έριξε το ραβδί του μπροστά στο Φαραώ, το ραβδί έγινε φίδι. Τότε οι σοφοί και οι μάγοι των Αιγυπτίων έκαναν και εκείνοι τα ίδια με τη δύναμη των δαιμονίων. Από την επιστολή του Απ. Παύλου «προς Τιμόθεον Β΄» (κεφ. Γ/3, εδ. 8) διαβάζουμε ότι οι μάγοι της Αιγύπτου ήταν ο Ιαννής και ο Ιαμβρής, οι οποίοι αντιστάθηκαν στο Μωυσή και τον Ααρών με το να τους μιμηθούν, αλλά το ραβδί του Ααρών κατάπιε τα ραβδιά των μάγων. Παρ’ όλα αυτά τα γεγονότα η καρδιά του Φαραώ έμεινε σκληρή. 

     Είναι πολύ σημαντικό να καταλάβουμε την πραγματική φύσης της αντίστασης αυτών των μάγων εναντίον του Μωυσή. Οι μάγοι του Φαραώ δεν ήταν σαν αυτούς που πήγαν να προσκυνήσουν τον Ιησού στη γέννησή Του (Ματθαίος Β/2: 1). Όλες οι ενέργειές τους ήταν κάτω από την επιρροή δαιμονικών δυνάμεων. 

     Ο Ιαννής και ο Ιαμβρής αντιστάθηκαν με το να μιμηθούν – όσο ήταν στην εξουσία τους-- ό,τι έκανε ο Μωυσής. Με άλλα λόγια προσπάθησαν να κάνουν τα ίδια έργα με το Μωυσή. Έκανε θαύματα ο Μωυσής, για να βγάλει το λαό από την Αίγυπτο και αυτοί έκαναν θαύματα, για να κρατήσουν το λαό στην Αίγυπτο. Άραγε υπάρχει διαφορά μεταξύ τους και πού είναι αυτή; Η διαφορά φαίνεται μέσα από τα αναφερόμενα του Απ. Παύλου στην επιστολή «προς Τιμόθεον B'» (κεφ. Γ/3, εδ. 5) «έχοντες μεν μορφήν ευσεβείας, ηρνημένοι δε την δύναμιν αυτής. Και τούτους φεύγε». 

    Υπάρχουν άτομα που διακρίνονται από μία εξωτερική θρησκοληψία, έχουν όμως διεφθαρμένο νου και κίβδηλη πίστη. Οι άνθρωποι αυτοί εξωτερικά δείχνουν θρησκευόμενοι, όμως δεν υπάρχει μαρτυρία δύναμης Πνεύματος Αγίου μέσα στη ζωή τους και οι πράξεις τους δεν μαρτυρούν αυτό. Μπορεί να υπάρχει μια αλλαγή στη ζωή τους, όμως δεν υπάρχει πραγματική "αναγέννηση" (Ιωάννης Γ/3: 3) και συνεπώς δεν υπάρχει σωτηρία. Αν και ακολουθούν κάποια θρησκεία, η συμπεριφορά τους όμως δε δίνει κύρος και δύναμη στη ζωή τους. Είναι μεν θρησκευόμενοι, όμως ζουν μέσα στις αμαρτίες τους. Στην πράξη εφαρμόζουν τη ζωή της εκκλησίας της Λαοδίκειας (Αποκάλυψη Γ/3: 14-22). Τα λόγια του Κυρίου προς την εκκλησία αυτή παραμένουν διαχρονικά: «Εξεύρω τα έργα σου, ότι ούτε ψυχρός είσαι ούτε ζεστός είθε να ήσο ψυχρός ή ζεστός ούτως, επειδή είσαι χλιαρός και ούτε ψυχρός ούτε ζεστός, μέλλω να σε εξεμέσω εκ του στόματός μου» (εδ. 15, 16). 

      Η πιο ύπουλη αντίσταση στη μαρτυρία της αλήθειας του Θεού στον κόσμο προέρχεται απ’ αυτούς που μιμούνται τις πράξεις της αλήθειας. Αυτής της αλήθειας που δίδασκε και εμπιστεύτηκε ο Απ. Παύλος στον Τιμόθεο (κεφ. Α/1, εδ. 14). Αυτοί οι άνθρωποι φαινομενικά σε πολλές περιπτώσεις μπορούν να κάνουν τα ίδια πράγματα με τους πιστούς ανθρώπους, να υιοθετούν τις συνήθειες τους, να χρησιμοποιούν την ίδια γλώσσα, να διακηρύττουν τις ίδιες ιδέες κλπ. Ένα παράδειγμα: Ο αληθινός Χριστιανός ωθούμενος από την αγάπη του Χριστού δίνει τροφή σ’ αυτόν που πεινά, ρούχα σ’ αυτόν που έχει ανάγκη, επισκέπτεται τους αρρώστους, μοιράζει Γραφές, φυλλάδια, προσεύχεται, ψάλλει, κηρύττει. Τα ίδια ακριβώς πράγματα μπορεί να τα κάνει και ο τυπικός Χριστιανός. 

      Θα πρέπει να αντιληφθούμε ότι αυτός είναι ο ιδιαίτερος χαρακτήρας της αντίστασης στην αλήθεια «εν ταις εσχάταις ημέραις». Είναι πολύ σημαντικό να θυμόμαστε ότι όπως ο Ιαννής και ο Ιαμβρής αντιστάθηκαν στο Μωυσή, έτσι και οι κατ’ όνομα Χριστιανοί «ανθίστανται εις την αλήθειαν». Παρουσιάζουν μια μορφή ευσέβειας, επειδή έτσι γίνονται και περισσότερο πειστικοί, όμως μισούν τη δύναμη της ευσέβειας, επειδή αυτό έχει σαν συνέπεια την άρνηση του εαυτού τους, των γήινων απολαύσεών τους. Η «δύναμις της ευσέβειας» συνεπάγεται την αναγνώριση των δικαιωμάτων του Θεού, την εγκατάσταση της Βασιλείας Του στην καρδιά και την φανέρωση αυτής σε όλους τους τομείς της ζωής του πιστού ανθρώπου. Ο τυπικός Χριστιανός όλα αυτά τα αγνοεί και συνεχίζει παράλληλα να ζει τη ζωή του με τον τρόπο που αυτός επιθυμεί, προσπαθώντας έτσι να υπηρετήσει στη ζωή του δύο κυρίους. Όμως αυτό είπε ο Κύριος είναι αδύνατον να γίνει. «Ουδείς δούλος δύναται να δουλεύη δύο κυρίους διότι ή τον ένα θέλει μισήσει και τον άλλον θέλει αγαπήσει ή εις τον ένα θέλει προσκολληθή και τον άλλον θέλει καταφρονήσει. Δεν δύνασθε να δουλεύητε Θεόν και μαμωνά» (Λουκάς ΙΣ/16: 13). 

    Η δύναμη της ευσέβειας δε μπορεί να συμφωνήσει με κανένα από τους χαρακτήρες που περιγράφονται στα εδάφια της επιστολής «Β΄ Τιμοθέου» (κεφ. Γ/3, εδ. 1-4) «διότι θέλουσιν είσθαι οι άνθρωποι φίλαυτοι, φιλάργυροι, αλαζόνες, υπερήφανοι, βλάσφημοι, απειθείς εις τους γονείς, αχάριστοι, ανόσιοι, άσπλαγχνοι, αδιάλλακτοι, συκοφάνται, ακρατείς, ανήμεροι, αφιλάγαθοι, προδόται, προπετείς, τετυφωμένοι, φιλήδονοι μάλλον παρά φιλόθεοι». Η «μορφή» της ευσέβειας δεν μπορεί να καθαρίσει την καρδιά του ανθρώπου και ως εκ τούτου δεν έχει τη δύναμη να περιορίσει τις επιθυμίες, τις ηδονές και τα πάθη στη ζωή του ανθρώπου. Αυτό που την ικανοποιεί είναι να υπάρχει το επικάλυμμα μιας θρησκείας που θα του επιτρέπει να απολαμβάνει όσο μπορεί περισσότερο αυτόν τον κόσμο, αποβλέποντας ταυτόχρονα και στα μέλλοντα. Ο άνθρωπος που ζει με τον τρόπο αυτό στην κυριολεξία αγνοεί τα λόγια του Χριστού «όποιος θέλει να σώσει τη ζωή του, θα τη χάσει. Και όποιος χάσει τη ζωή του για χάρη μου, αυτός θα τη βρει» (Ματθαίος ΙΣ/16: 25). 

    Παρατηρώντας τις διάφορες μορφές αντίστασης του εχθρού στην αλήθεια του Ευαγγελίου, βλέπουμε ότι αρχικά αντιστέκεται με τη βία στα σχέδια του Θεού και για το σκοπό αυτό επιστρατεύει στρατούς, Αυτοκράτορες και Αυτοκρατορίες. Όταν διαπιστώνει ότι ο τρόπος αυτός δεν έχει το αναμενόμενο αποτέλεσμα, προσπαθεί να διαφθείρει τις αλήθειες του Θεού με κάποιες απομιμήσεις. Έτσι λοιπόν ο διάβολος «ντύθηκε» χριστιανός και μέσα από την υποκριτική μάταιη ομολογία, μέσα από την ευσέβεια, χωρίς εσωτερική δύναμη, ομολογεί και μιμείται αυτό που κάποτε πολεμούσε. Η τακτική αυτή είναι πολύ επιτυχής και έχει τρομακτικά αποτελέσματα. 

     Είναι φυσικό αποτέλεσμα ο άνθρωπος, μετά την πτώση του να είναι εγωιστής, πλεονέκτης, αλαζόνας, υπερήφανος, βέβηλος, φιλήδονος μάλλον παρά φιλόθεος, όμως το να καλύπτονται όλα αυτά με την ωραία εμφάνιση μιας «μορφής ευσεβείας», φανερώνει τον πονηρό και ύπουλο τρόπο με τον οποίο ο διάβολος αντιστέκεται στην αλήθεια του Ευαγγελίου. Άλλωστε όλες αυτές οι κακές επιθυμίες και τα πάθη στη ζωή του ανθρώπου που αναφέρονται παραπάνω είναι αποτελέσματα της απομάκρυνσής του από την μοναδική πηγή της αγιότητας, που είναι ο Θεός. 

       Όταν βλέπει κανείς να ομολογείται δημόσια το Άγιο Όνομα του Κυρίου Ιησού και αυτό να είναι ενωμένο με τη διαφθορά, με “ιερές μπίζνες», με offshore εταιρείες, με την απληστία και την κακία των ανθρώπων, τότε μπορεί κανείς ν’ αντιληφθεί καλύτερα το πνεύμα και τη σημασία της αντίστασης του Ιαννή και Ιαμβρή στις τελευταίες ημέρες που ζούμε. Στόχος του εχθρού είναι πάντοτε να αδυνατίσει τη δύναμη της αλήθειας σε ανθρώπους που δεν τη γνωρίζουν, προσπαθώντας να κάνουν τα ίδια πράγματα με ανθρώπους που την γνωρίζουν, την αγαπούν και αγωνίζονται γι’ αυτήν. 

      Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο αγωνίζεται ο σατανάς στις ημέρες μας. Θέλει να παρουσιάσει όλους τους ανθρώπους σαν Χριστιανούς. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα ο μάρτυρας της αλήθειας, ο πραγματικός χριστιανός, να πολιορκείται από το πνεύμα του Ιαννή και του Ιαμβρή, ένα πνεύμα σύγχυσης και απομίμησης της αλήθειας του Θεού. Οι άνθρωποι αυτοί κάνουν πράγματα φαινομενικά καλά και δίκαια, όμως στερούνται τη ζωή του Χριστού, την αγάπη του Θεού, τη δύναμη του Λόγου της Αλήθειας, γιατί η ζωή τους είναι υποκριτική και αυτό έχει σαν αποτέλεσμα τα λόγια τους να διαφέρουν από τα έργα τους (Ματθαίος ΚΓ/23: 3). 

   Οι Γραμματείς, οι Φαρισαίοι, οι Σαδουκαίοι και οι συνοδοιπόροι τους, καθώς αντιστέκονταν στον Κύριο Ιησού, Του μιλούσαν για το Θεό. Αυτή είναι η πρακτική του διαβόλου. Επικαλούντο το Θεό και επέμεναν ότι «ο πατήρ ημών είναι ο Αβραάμ» (Ιωάννης Η/8: 39. Ο Κύριος τους απάντησε: «Σεις είσθε εκ πατρός του διαβόλου και τας επιθυμίας του πατρός σας θέλετε να πράττητε. Εκείνος ήτο απ' αρχής ανθρωποκτόνος και δεν μένει εν τη αληθεία, διότι αλήθεια δεν υπάρχει εν αυτώ όταν λαλή το ψεύδος, εκ των ιδίων λαλεί, διότι είναι ψεύστης και ο πατήρ αυτού του ψεύδους» (Ιωάννης Η/8: 44). 

     Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο ενεργεί ο διάβολος. Αντιτάσσεται στο Θεό μέσα από την υποκρισία και υποδυόμενος τον θρησκευόμενο, παρουσιάζεται «ως άγγελος φωτός» (Β΄ Κορινθίους ΙΑ/11: 14), έχοντας ένα και μοναδικό σκοπό να παρασύρει τους ανθρώπους. Ο Κύριος μας έχει προειδοποιήσει: «θέλουσιν εγερθή ψευδόχριστοι και ψευδοπροφήται και θέλουσι δείξει σημεία μεγάλα και τέρατα, ώστε να πλανήσωσιν, ει δυνατόν, και τους εκλεκτούς» (Ματθαίος ΚΔ/24: 24). Ο τελικός στόχος του εχθρού είναι να πλανήσει τους ανθρώπους, μέσα από την υποκρισία, την παραποίηση, τη δήθεν θρησκευτικότητα.
      Ο Λόγος του Θεού αναφέρει ότι ο "άνομος", "ο υιός της απωλείας", ο αντίχριστος "θα ελθεί κατ' ενέργειαν του Σατανά εν πάση δυνάμει και σημείοις και τέρασι ψεύδους" (Β΄ Θεσσαλονικείς Β/2: 9). Ο αντίχριστος που θα έρθει με ενέργεια του σατανά θα χρησιμοποιήσει τερατώδη ψεύδη και σημεία, που θα δίνουν την εντύπωση ότι κάνει θαύματα. Ο δε ψευδοπροφήτης για να εντυπωσιάσει τους ανθρώπους και να τους κάνει να αποδεχτούν τον αντίχριστο θα κάνει "σημεία μεγάλα, ώστε και πυρ έκαμνε να καταβαίνει εκ του ουρανού εις την γην ενώπιον των ανθρώπων" (Αποκάλυψη ΙΓ/13: 13). Αυτή είναι η τακτική του σατανά που έχει σαν στόχο: "να αποπλανώσιν, ει δυνατόν, και τους εκλεκτούς" (Μάρκος ΙΓ/13: 22).

   Ο Απ. Παύλος αναφερόμενος σ’ αυτούς τους ανθρώπους που έχουν τέτοια υποκριτική συμπεριφορά συμβουλεύει τον Τιμόθεο: «Αλλά δεν θέλουσι προκόψει πλειότερον διότι η ανοησία αυτών θέλει γίνει κατάδηλος εις πάντας, καθώς και η εκείνων έγινε» (Β΄ Τιμοθέου Γ/3: 9). Η ανοησία των μάγων του Φαραώ έγινε φανερή, όταν αυτοί δε μπόρεσαν να ακολουθήσουν τα θαύματα του Μωυσή και του Ααρών. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο θα φανερωθεί και η ανοησία όλων εκείνων που δεν έχουν παρά μόνον «μορφήν ευσεβείας». Πόσο έντονα έγινε φανερή η ανοησία των πέντε μωρών παρθένων, όταν εμφανίστηκε ο νυμφίος! (Ματθαίος ΚΕ/25: 1-13). Μπορεί το ψεύδος να εξαπλωθεί και για κάποιο καιρό να είναι λαοφιλές, όμως είναι βέβαιο ότι δε θα έχει «περισσότερη προκοπή». Στο τέλος θα αποκαλυφτεί γιατί η αλήθεια του Λόγου του Θεού, που «δεν δεσμεύεται» (Β΄ Τιμοθέου Β/2: 9) από καμία ανθρώπινη δύναμη. Στο τέλος θα λάμψει και θα καταφάει όλα τα «φίδια» των υποκριτών.

      Όλα αυτά δεν έχουν σκοπό να φοβίσουν κανέναν, αλλά έχουν σκοπό να κάνουν τον καθένα να εξετάσει τον εαυτόν του αν η ζωή του είναι σύμφωνη με την αλήθεια του Ευαγγελίου. Ζούμε σε μια εποχή και σε μια κοινωνία που έχει χαρακτηριστεί «ανεκτική», που όχι μόνον επιτρέπει, αλλά νομιμοποιεί κάθε διαστρέβλωση και κάθε απόκλιση από τη χριστιανική αλήθεια, προσπαθώντας να φέρει σύγχυση και εξομοίωση των πάντων. Ιδιαίτερα το μήνυμα του εχθρού στις ημέρες μας είναι: «Και εμείς είμαστε χριστιανοί και εσείς είστε χριστιανοί, τα ίδια πιστεύουμε, ελάτε να συνεργαστούμε και ακόμα καλύτερα ας ξεχάσουμε ότι μας χωρίζει και ας δημιουργήσουμε μία πανθρησκεία, στη βάση της αγάπης του Χριστού, της προόδου, της αλληλεγγύης, της συνεργασίας και της ειρηνικής συνύπαρξης μεταξύ μας. Συνεργασία ζητάμε, μην είστε τόσο φανατικοί!». Πόσο ωραία ακούγονται όλα αυτά, αλλά και πόσο ψεύτικα, πόσο παραπλανητικά, πόσο υποκριτικά είναι! Ειρήνη χωρίς τον «άρχοντα της ειρήνης» (Ησαΐας Θ/9: 6 ) τον Ιησού Χριστό δε γίνεται. Συνεργασία, αλληλεγγύη κλπ χωρίς το Χριστό, δε γίνεται. Ο Κύριος ήταν σαφής: «χωρίς εμού ου δυνάστε ποιείν ουδέν» (Ιωάννης ΙΕ/15: 5). 

       Τι πρέπει να κάνουμε για να υπάρχουν αποτελέσματα δύναμης και ευσέβειας μέσα στη ζωή μας; Ο Απόστολος Παύλος καλεί τον Τιμόθεο μέσα στο ηθικά και διανοητικά διεστραμμένο περιβάλλον που ζει να είναι διαφορετικός και για το σκοπό τον συμβουλεύει: «Αλλά συ μένε εις εκείνα, τα οποία έμαθες και επιστώθης, εξεύρων παρά τίνος έμαθες» (Β΄ Τιμοθέου Γ/3: 14). Εσύ, Τιμόθεε, εσύ, πιστέ άνθρωπε, μείνε σταθερός και εφάρμοσε στη ζωή σου εκείνα τα οποία έμαθες μέσα από το Λόγο του Θεού, τα οποία πίστεψες και τα οποία γνωρίζεις ότι προέρχονται από το Πνεύμα του Θεού. 

      Ας εφαρμόσουμε και εμείς τη διαφορετικότητα μένοντας στον αψευδή και αιώνιο Λόγο του Θεού, με συνείδηση που έχει καθαριστεί με "το αθώο αίμα του Αμνού του Θεού" (Ιωάννης Α/1: 29) έχοντας ζωντανή την ελπίδα πως μια μέρα φεύγοντας από αυτή η ζωή θα βρεθούμε στην παρουσία Του. Όλοι οι άλλοι ό,τι αν κάνουν, ό,τι αν παρουσιάσουν, όσο κι αν υποκριθούν, με την άνομη ζωή τους έχουν καταταγεί στην κατηγορία των «λοιπών που δεν έχουν ελπίδα". «ως και οι λοιποί οι μη έχοντες ελπίδα» (Α΄ Θεσσαλονικείς Δ/4: 13). 

     Αυτό που έκαναν οι μάγοι ήταν δαιμονική ενέργεια και οφθαλμαπάτη. Δεν είναι δυνατόν να μετέτρεψαν ένα ξύλο σε φίδι. Δεν μπορεί ο διάβολος να δημιουργήσει ζωή, αυτό το προνόμιο ανήκει αποκλειστικά στο Θεό. Δεν είναι δυνατόν η «κατ’ όνομα» εκκλησία, που έχει απομακρυνθεί από τις αλήθειες του Ευαγγελίου, που "πλέει" μέσα στο «αργύριον και το χρυσίον» να πει στον «παραλυτικό» άνθρωπο της εποχής μας: «Σήκω και περιπάτει» (Λουκάς Ε/5: 23). Αντίθετα με μύριους τρόπους και έχοντας βασικό όπλο την άγνοια του Λόγου του Θεού θα τους πλανήσει και θα τους κρατήσει στην παραλυσία τους. 

      Λέγεται ότι κάποιοι εκπαιδευτές φιδιών πιέζοντας ένα σημείο του λαιμού του φιδιού το κάνουν να μείνει για λίγο ίσο και σκληρό σαν ραβδί, ίσως να είναι έτσι. Το θριαμβευτικό αποτέλεσμα ήταν ότι η ράβδος του Ααρών κατάπιε τα φίδια των μάγων και έτσι ο Θεός έδειξε τη δύναμή Του και πιο ήταν το αληθινό σημείο. Η τελική νίκη θα είναι του Χριστού και μαζί με το Χριστό και όλων εκείνων που ειλικρινά Τον ακολουθούν και λατρεύουν το Θεό «εν πνεύματι και αληθεία» (Ιωάννης Δ/4: 23). ---