Η ΑΚΑΡΠΗ ΣΥΚΙΑ.

Η άκαρπη εξωτερική λατρεία.

Ευαγγέλιον «κατά Ματθαίον», κεφ. ΚΑ/21, εδ. 18 – 21.

18 Ότε δε το πρωΐ επέστρεφεν εις την πόλιν, επείνασε 

19 και ιδών μίαν συκήν επί της οδού, ήλθε προς αυτήν και ουδέν ηύρεν επ' αυτήν ειμή φύλλα μόνον, και λέγει προς αυτήν Να μη γείνη πλέον από σου καρπός εις τον αιώνα. Και παρευθύς εξηράνθη η συκή. 

20 Και ιδόντες οι μαθηταί, εθαύμασαν λέγοντες: Πως παρευθύς εξηράνθη συκή; 

21 Αποκριθείς δε ο Ιησούς είπε προς αυτούς Αληθώς σας λέγω, εάν έχητε πίστιν και δεν διστάσητε, ουχί μόνον το της συκής θέλετε κάμει, αλλά και εις το όρος τούτο αν είπητε, Σηκώθητι και ρίφθητι εις την θάλασσαν, θέλει γείνει. 

       ΣΧΟΛΙΑ : 

    Βγαίνοντας από τη Βηθανία, ένα χωριουδάκι τρία χιλιόμετρα από την Ιερουσαλήμ, ο Κύριος πείνασε και καθώς βάδιζε, είδε από μακριά μια συκιά με πολύ πλούσιο φύλλωμα. Πλησίασε στο δένδρο και προσπάθησε να βρει κάτι, για να φάει. Όμως παρά την προσπάθεια δε βρήκε τίποτα απολύτως από καρπό. Μάλιστα ο ευαγγελιστής μας διευκρινίζει ότι "δεν ήταν καιρός των σύκων". Το φουντωτό φύλλωμα της συκιάς ήταν πραγματικά μια πρόκληση για τον κάθε περαστικό να πλησιάσει και να φάει τον καρπό της. Ο Κύριος βλέποντας τα φύλλα δέχτηκε την πρόκληση, όμως το δένδρο δεν ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες Tου. 

     Ο Κύριος «πείνασε». Είναι πραγματικά εντυπωσιακό. Πείνασε Αυτός που δημιούργησε τα πάντα με το Λόγο Του και ο οποίος συντηρεί και λειτουργεί με τη δύναμή Του τα πάντα γύρω μας; Αυτός που με πέντε άρτους και δύο ψαράκια έκανε να χορτάσουν χιλιάδες άνθρωποι (Λουκάς Θ/9: 16). Όμως ας εξετάσουμε να δούμε ποιο μπορεί να είναι το βαθύτερο νόημα αυτής της ιστορίας και ποια είναι "η άκαρπη συκιά" και γιατί ο Κύριος την καταράστηκε; 

    Οι περισσότεροι μελετητές συμφωνούν ότι τούτη η ιστορία αφορά κυρίως το λαό Ισραήλ, ένα λαό τον οποίο ο ίδιος ο Θεός εξέλεξε και μέσω των αιώνων τον είχε προορίσει: 

1/ Για να γεννηθεί μέσα από το λαό αυτό ο Μεσσίας Χριστός, γιατί δεν μπορούσε να γεννηθεί μέσα από τα ειδωλολατρικά έθνη. 

2/ Για να αποτελέσει ο λαός αυτός ένα πρότυπο, ένα παράδειγμα πίστεως, υπακοής και προβολής του αληθινού Θεού σε όλα τα έθνη, τα οποία ήταν βυθισμένα μέσα στην άγνοια και την ειδωλολατρία, παραδομένα άνευ όρων στον εχθρό της ψυχής. Και ενώ τόσο πολλές ήταν οι προσδοκίες του Κυρίου από τούτο το λαό, όταν ο Κύριος τον επισκέφτηκε, τον βρήκε άκαρπο. Τι τραγικό! 

    Ο Κύριος ενήργησε με αυτόν τον τρόπο θέλοντας να δείξε στους αχάριστους και απειθείς Ιουδαίους ότι όπως ακριβώς καταράστηκε τη συκιά και αυτή ξεράθηκε αμέσως, με τον ίδιο τρόπο ακριβώς μπορεί να ενεργήσει και γι' αυτούς, παρότι είναι ο εκλεκτός Του λαός και να υποστούν και αυτοί ό,τι ακριβώς έπαθε η συκιά. 

      Δούλεψε πολύ ο Κύριος πάνω σε τούτο το λαό και ήταν μοναδικές στην ιστορία οι θαυμαστές επεμβάσεις Του για τη διαφύλαξη και σωτηρία του. Από την αρχή της ιστορίας του λαού αυτού έκανε αισθητή την παρουσία Του και τη δύναμή Του και όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, άφησε τη δόξα Του, άφησε τον ουρανό, έγινε άνθρωπος και ήρθε στο λαό Του, για να δει "το δένδρο" το οποίο Εκείνος είχε φυτέψει, τη συκιά, δηλαδή το Εβραϊκό έθνος. Ήρθε, για να δει αν είχε φέρει καρπούς μετά από τόση φροντίδα που επέδειξε στέλνοντας τους προφήτες Του, τους νόμους Του και επεμβαίνοντας ο ίδιος για να τον προστατέψει και να τον βγάλει μέσα από τα αδιέξοδα, όπως μέσα από τη δουλεία της Αιγύπτου, την αιχμαλωσία της Βαβυλώνας, το πέρασμα από την Ερυθρά θάλασσα, το μάνα στην έρημο, τα απόρθητα τείχη της Ιεριχώ και πάρα πολλές άλλες σωτήριες επεμβάσεις.

     Ήρθε στους δικούς Του ο Κύριος, επισκέφτηκε "τη συκιά" που είχε φυτέψει και με μεγάλο πόθο ζήτησε να βρει καρπούς πίστης, αγάπης, καλοσύνης, σεβασμού, λατρείας, όμως δε βρήκε τίποτα απ' όλα αυτά. Η συκιά που είχε φυτέψει δεν είχε επάνω ούτε ένα σύκο, ούτε έναν καρπό, ούτε ένα  έργο πίστεως δε βρήκε ανάμεσα στο λαό Του. Το μόνο που βρήκε και μάλιστα σε πολύ μεγάλη αφθονία ήταν φύλλα, δηλαδή τύπους, τυπολατρικές τελετές, θυσίες χωρίς έλεος (Ωσηέ Σ/6: 6), χωρίς αγάπη, χωρίς κανένα πνευματικό περιεχόμενο. Βρήκε ο Κύριος πλούσιες συναγωγές, Ραβίνους, νομοδιδασκάλους, «Γραμματείς, Φαρισαίους» των οποίων η καρδιά ήταν γεμάτη με τυπολατρία, μίσος, εγωισμό, υπερηφάνεια που ό,τι έκαναν το έκαναν για το «θεαθήναι», για να τους βλέπουν και να τους τιμούν οι άνθρωποι (Ματθαίος Σ/6: 5).

     Αντί να φροντίζουν να είναι υποδείγματα εμπιστοσύνης στο Θεό και να μην παραβαίνουν τις εντολές Του, φρόντιζαν να παριστάνουν τους δίκαιους και να απαιτούν δόξα από τους ανθρώπους και όχι τη δόξα του Θεού. Το παράπονο του Κυρίου ήταν: «αφήσαντες την εντολήν του Θεού, κρατείτε την παράδοσιν των ανθρώπων» (Μάρκος Ζ/7: 8). Είχαν αγνοήσει το Πνεύμα των λόγων του Θεού και είχαν δημιουργήσει μια τυπολατρική θρησκεία, στο επίκεντρο της οποίας βρισκόταν ο νομικισμός και η προσήλωση σε "εντάλματα και παραδόσεις ανθρώπων" (Ματθαίος ΙΕ/15: 9). Δε βρήκε ο Κύριος καμία πνευματικότητα, καμία ειλικρινή πρόθεση επικοινωνίας μαζί Του. Γι’ αυτό δεν υπήρχε καρπός, γι’ αυτό δεν υπήρχε αποτέλεσμα. Μεγάλη σημασία έδιναν στην τήρηση κάποιων νεκρών τύπων, όπως να πλένουν τα χέρια τους μέχρι τον αγκώνα πριν φάνε, να τηρούν το Σάββατο βάζοντάς το πάνω από κάθε ανθρώπινη ανάγκη και άλλες σχετικές νομικές διατάξεις. Ο Κύριος τους είχε προειδοποιήσει και θα λέγαμε τους είχε "απειλήσει" με τα λόγια: «Αλίμονο σ' εσάς δάσκαλοι του Νόμου και Φαρισαίοι, υποκριτές! Που προσφέρετε το ένα δέκατο από το δυόσμο και τον άνηθο και το κύμινο και παρατήσατε τα σπουδαιότερα του Νόμου: Τη δικαιοσύνη και την ευσπλαχνία και την πίστη. Αλλά αυτά είναι που έπρεπε να κάνετε κι εκείνα να μην τα αφήνετε» (Ματθαίος ΚΓ/23: 23). 

     Ο Κύριος ψάχνει ανάμεσα στο λαό Του να βρει "καρπό" αλλά δε βρίσκει, βρίσκει μόνον "φύλλα", δηλαδή πλούσιες ανθρώπινες εκδηλώσεις στο Όνομα Εκείνου, χωρίς Εκείνον. Ψάχνει να βρει ανάμεσα στο λαό Του έναν άνθρωπο ελέους και δε βρίσκει και αναγκάζεται προκειμένου να τους διδάξει τι θα πει έλεος, να χρησιμοποιήσει το παράδειγμα ενός αλλογενούς Σαμαρείτη. (Λουκάς Ι/10: 30-37). Δε βρίσκει καρπό ο Κύριος, μόνο βρίσκει μίσος, αποστροφή, κακία, φανατισμό, ανθρώπινη μικρότητα. «Ήρθε στους δικούς Του και οι δικοί Του δεν δεχτήκαν Αυτόν» (Ιωάννης Α/1: 11). Αποκορύφωμα της ανθρώπινης ανυπακοής και ανταρσίας ήταν να συλλάβουν και να θανατώσουν τον Υιό του Θεού, τον Κεχρησμένο Σωτήρα του κόσμου, το Μεσσία Ιησού Χριστό. Ήταν η υπέρτατη προσφορά του Θεού, για να τους φέρει «εις εαυτόν» και να αντιληφθούν πόσο μακριά ευρίσκονταν από το Θεό και το θέλημά Του, για να καταλάβουν ότι είναι δούλοι της αμαρτίας (Ιωάννης Ζ/7: 34). Όμως αντί καρπού μια βοή όλο και πιο πολύ ακουγόταν: «δεν θέλομεν να βασιλεύσει ούτος εφ’ ημών» (Λουκάς ΙΘ/19: 14). "Δεν έχομεν βασιλέα ειμή Καίσαρα" (Ιωάννης ΙΘ/19: 15).

      Θλιμμένος, απογοητευμένος, απελπισμένος, από αυτή τη σκληρή πραγματικότητα της απιστίας, της σκληροκαρδίας, της αμετανοησίας και της παντελούς έλλειψης πνευματικού καρπού αναγκάζεται ο Κύριος να ξηράνει την "άκαρπη συκιά" του Ιουδαϊσμού των ημερών Του. Αυτό το έκανε, γιατί μετά από τόσα χρόνια συστηματικής και αδιάκοπης φροντίδας, μετά από τόση επιμέλεια, στοργή και αγάπη που έδειξε, τελικά δεν υπήρξε καρπός πνευματικός, δεν υπήρξε πρόοδος, δεν υπήρξε ανάλογη ανταπόκριση εκ μέρους του λαού Ισραήλ προς το Θεό. Καθώς παρατηρεί αυτήν τη σκληρή πραγματικότητα ο Κύριος, δια του Προφήτη "Ησαΐα" εκφράζει το παράπονο: «Τι ήτο δυνατόν να κάμω έτι εις τον αμπελώνά μου και δεν έκαμον εις αυτόν; διά τι λοιπόν, ενώ περιέμενον να κάμη σταφύλια, έκαμεν αγριοστάφυλα;». 

     Τι να κάνει ο Κύριος μ’ έναν τόσο ανυπάκουο λαό που αρνείται να υποταχθεί στο δημιουργό Του με αποτέλεσμα να μη φέρνει καρπό; Θα κάνει ό,τι θα έκανε και ένας γεωργός που μέσα στο κτήμα του έχει ένα δένδρο που για χρόνια δε φέρει καρπό παρά την πλούσια φροντίδα του, θα το κόψει, θα το ξεριζώσει. Ο Κύριος στο Ευαγγέλιο "κατά Λουκάν" (κεφ. ΙΓ/13, εδ. 6,7) αναφέρει: «Έλεγε δε ταύτην την παραβολήν Είχε τις συκήν πεφυτευμένην εν τω αμπελώνι αυτού, και ήλθε ζητών καρπόν εν αυτή και δεν εύρε. Και είπε προς τον αμπελουργόν Ιδού, τρία έτη έρχομαι ζητών καρπόν εν τη συκή ταύτη και δεν ευρίσκω έκκοψον αυτήν διά τι καταργεί και την γην». Ένα τέτοιο άκαρπο δένδρο δεν πρέπει να μένει στη θέση του, διότι «καταργεί και την γην». Το σωστό είναι να κοπεί και να χρησιμοποιηθεί για καυσόξυλα, ενώ στη θέση να φυτευτεί ένα άλλο. 

     Αυτό ακριβώς έκανε και ο Κύριος. Αφού το δένδρο του Ιουδαϊκού λαού αρνήθηκε να φέρει καρπούς, το ξήρανε «και παρευθύς εξηράνθη η συκή». Στο Ευαγγέλιο του "Ματθαίου" (ΚΓ/23: 37), ο Κύριος αναφέρει προς τους κατοίκους της Ιερουσαλήμ: «Ιερουσαλήμ, Ιερουσαλήμ, η φονεύουσα τους προφήτας και λιθοβολούσα τους απεσταλμένους προς σέ ποσάκις ηθέλησα να συνάξω τα τέκνα σου καθ' ον τρόπον συνάγει η όρνις τα ορνίθια εαυτής υπό τας πτέρυγας, και δεν ηθελήσατε. Ιδού, αφίνεται εις εσάς ο οίκός σας έρημος». 

     Πάρα πολλές ήταν οι θαυμαστές επεμβάσεις του Θεού στον λαό Ισραήλ, για να τους βοηθήσει, να τους συνετίσει, αλλά αυτοί «δεν εννόησαν». Έστειλε προφήτες ο Κύριος, αλλά αυτοί τους λιθοβόλησαν, τους πλήγωσαν, τους ατίμασαν και έστειλαν πίσω κενούς, όσους δε θανάτωσαν. "Και πάλιν απέστειλεν ο Κύριος, και πάλιν…" Στο τέλος ο Κύριος σκέφτηκε: 

6 Έτι λοιπόν έχων ένα υιόν, αγαπητόν αυτού, απέστειλε και αυτόν προς αυτούς έσχατον, λέγων ότι θέλουσιν εντραπή τον υιόν μου. 

7 Εκείνοι δε οι γεωργοί είπον προς αλλήλους ότι ούτος είναι ο κληρονόμος έλθετε, ας φονεύσωμεν αυτόν, και θέλει είσθαι ημών η κληρονομία. 

8 Και πιάσαντες αυτόν εφόνευσαν και έρριψαν έξω του αμπελώνος. 

9 Τι λοιπόν θέλει κάμει ο κύριος του αμπελώνος; Θέλει ελθεί και απολέσει τους γεωργούς και θέλει δώσει τον αμπελώνα εις άλλους. 

      «Ιδού αφήνεται ο οίκος σας έρημος». Στη θέση του ο Κύριος φύτεψε ένα άλλο δένδρο, πιο καλό, πιο όμορφο, πιο δυνατό, πιο ποιοτικό που θα μπορέσει να αποδώσει καρπούς, όταν θα έρθει η ώρα. Πρόκειται για την Εκκλησία του Θεού, δια Ιησού Χριστού, την οποίαν αποτελούν οι πιστεύοντες εις τον Χριστόν, Εβραίοι και Εθνικοί. Πρόκειται για έναν  νέο λαό, για το οποίον στο βιβλίο της "Αποκάλυψης" (κεφ. Ε/5, εδ. 9) αναφέρεται: «και ψάλλουσι νέαν ωδήν, λέγοντες Άξιος είσαι να λάβης το βιβλίον και να ανοίξης τας σφραγίδας αυτού, διότι εσφάγης και ηγόρασας ημάς εις τον Θεόν διά του αίματός σου εκ πάσης φυλής και γλώσσης και λαού και έθνους». Το καινούργιο δένδρο, ο νέος λαός, "ο πνευματικός Ισραήλ", η εκκλησία του Θεού εν Χριστώ Ιησού, απαρτίζουν οι διά της πίστεως ενωμένοι με το Χριστό "Ιουδαίοι και Εθνικοί" και δεν αποτελείται πλέον από έναν λαό ή ένα έθνος, αλλά "από κάθε φυλή και γλώσσα και λαό και έθνος" (Αποκάλυψη Ε/5: 9). Στο ευαγγέλιο του "Ματθαίου" (κεφ. ΚΑ/21, εδ. 43) ο Κύριος αναφέρει: «Διά τούτο λέγω προς υμάς ότι θέλει αφαιρεθή αφ' υμών η βασιλεία του Θεού και θέλει δοθή εις έθνος κάμνον τους καρπούς αυτής». Πως χαρακτηρίζει ο Λόγος του Θεού τούτο τον νέο έθνος; «Εσείς, όμως, είστε γένος εκλεκτό, βασίλειο ιεράτευμα, έθνος άγιο, λαός τον οποίο ο Θεός απέκτησε, για να εξαγγείλετε τις αρετές εκείνου, ο οποίος σας κάλεσε από το σκοτάδι στο θαυμαστό του φως» (Α' Πέτρου Β/2: 9). Αυτός είναι ο λαός του Θεού, εν Χριστώ Ιησού και αυτό είναι το έργο το οποίο καλείται να επιτελέσει και να φέρει καρπό. 

      Ας παρατηρήσουμε και τη συνέχεια: 

20 Και το πρωΐ διαβαίνοντες είδον την συκήν εξηραμμένην εκ ριζών. 

21 Και ενθυμηθείς ο Πέτρος, λέγει προς αυτόν Ραββί, ίδε, η συκή, την οποίαν κατηράσθης, εξηράνθη. 

22 Και αποκριθείς ο Ιησούς, λέγει προς αυτούς. Έχετε πίστιν Θεού. (Μάρκος ΙΑ/11: 20–22).
   Ο Κύριος ξεραίνοντας τη συκιά δείχνει ακριβώς πού οδηγεί μία άκαρπη εξωτερική λατρεία. Ο Κύριος ξεχωρίζει την αληθινή πίστη από την ψεύτικη, την υποκριτική και τους λέει: «Έχετε πίστιν Θεού». Όχι να έχετε γνώση, όχι Νόμο ή θυσίες, αλλά "πίστη Θεού". Αυτό σημαίνει να εμπιστευτεί ο άνθρωπος το Θεό για να σωθεί, να αποδεχτεί μέσα στην καρδιά του το Πρόσωπο του Κυρίου Ιησού Χριστού, που είναι «χορτασμός ευφροσύνης» (Ψαλμός ΙΣ/16: 11) καθώς επίσης και το Έργο που έκανε ο Ιησούς Χριστός πάνω στο σταυρό του Γολγοθά για τη σωτηρία όλων των ανθρώπων. Έργο λύτρωσης, εξιλασμού, αντικατάστασης, στο θάνατο. Πέθανε ο Χριστός, για να μην πεθάνουμε εμείς εξαιτίας της αμαρτίας μας. Ας μην ξεχνάμε ότι: «ο μισθός της αμαρτίας είναι θάνατος, το δε χάρισμα του Θεού ζωή αιώνιος διά Ιησού Χριστού του Κυρίου ημών» (Ρωμαίους Σ/6: 23). Πίστη Θεού είναι η τέλεια εμπιστοσύνη στις υποσχέσεις του Θεού, η ολοκληρωτική υπακοή στο θέλημά Του όπως αυτό εκφράζεται μέσα από τον Άγιο, αιώνιο και αψευδή Λόγο Του. Είναι η τέλεια εμπιστοσύνη στον Πατέρα Θεό και Εκείνον τον οποίο απέστειλε, τον Ιησού Χριστό τον δίκαιο, ο οποίος είναι ο κεχρησμένος Σωτήρας του ουρανού και ο οποίος δια της υπακοής Του κατέστη «ο αρχηγός και τελειωτής της πίστεως» (Εβραίους ΙΒ/12: 2). 

     Ο Λόγος του Θεού κάνει μια διευκρίνιση «δεν ήταν ο καιρός των σύκων» (Μάρκος ΙΑ/11: 13). Τι μπορεί να σημαίνει αυτό, παράλογος ήταν ο Κύριος; Ασφαλώς όχι. Κάποιος αναλυτής της Βίβλου, ονόματι William Mac Donald στη μελέτη του: «Ερμηνευτικά σχόλια στην Αγία Γραφή», αναφέρει: Στην περιοχή της Μέσης Ανατολής οι συκιές έκαναν ένα πρώιμο, φαγώσιμο καρπό, πριν εμφανιστούν τα φύλλα. Τα φύλλα ήταν ένας προάγγελος της εποχής του κανονικού καρπού, που εδώ αναφέρεται «ο καιρός των σύκων». Αν όμως δεν υπήρχαν οι πρώιμοι καρποί, δε θα υπήρχαν και οι κανονικοί αργότερα. Από πολύ νωρίς ο λαός Ισραήλ έδειξε την απιστία του και την ανυπακοή του στο Θεό. Τι θα μπορούσε πλέον να περιμένει ο Κύριος από το λαό αυτό; Ο Κύριος γνώριζε ότι, αφού δεν υπήρξε ο πρώιμος καρπός της υπακοής μέσα στα 2.000 χρόνια της πορείας του λαού (από Αβραάμ έως την ημέρα του Κυρίου), δεν είναι δυνατόν να υπάρξει στη συνέχεια κανονικός καρπός μέσα στον άπιστο αυτό λαό. Γι’ αυτό το λόγο και καταράστηκε τη συκιά. Αυτή η επιτίμηση προεικόνιζε την κρίση που θα έπεφτε πάνω στον Ισραήλ το 70 μ.Χ. Ήταν η μόνη φορά που ο Κύριος καταράστηκε αντί να ευλογήσει. 

    Βεβαίως αυτή η ιστορία δεν αφορά μόνον τον λαό Ισραήλ, αφορά και κάθε πιστό άνθρωπο. Ο Κύριος ζητάει από  καθέναν μας να φέρει καρπό πνευματικό και έχει μεγάλες απαιτήσεις, γιατί μεγάλη υπήρξε και η καλλιέργεια από τη δική Του πλευρά. Ο Θεός έκανε δια Ιησού Χριστού ένα τέλειο και ολοκληρωμένο Έργο σωτηρίας για τον κάθε άνθρωπο, το οποίο προσφέρεται «δωρεάν», «κατά χάριν» δια της πίστεως. Δεν είναι από μας αυτό το έργο αλλά είναι δώρο του Θεού στον άνθρωπο και αυτό, για να μην καυχηθεί κάποιος εκείνη την ημέρα στην παρουσία Του (Εφεσίους Β/2: 8). 

     Απαραίτητη προϋπόθεση για ένα παιδί του Θεού είναι η πνευματική καρποφορία. Ο ίδιος ο Κύριος στο ευαγγέλιο «κατά Ιωάννην» (κεφ. ΙΕ/15, εδ. 8) αναφέρει: «Εν τούτω δοξάζεται ο Πατήρ μου, εις το να φέρητε καρπόν πολύν και ούτω θέλετε είσθαι μαθηταί μου». Μιας και μιλάμε για καρπό, θα πρέπει να εξετάσουμε σύμφωνα με το Λόγο του Θεού για τι είδους καρπό έχουμε ανάγκη στην πνευματική μας ζωή. Στην επιστολή «προς Γαλάτας» (κεφ. Ε/5, εδ. 22) αναφέρεται: «Ο δε καρπός του Πνεύματος είναι αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, αγαθοσύνη, πίστις, πραότης, εγκράτεια». Την πρώτη θέση ο Λόγος του Θεού τη δίνει στην «αγάπη», διότι «αγάπην δε μη έχω, ουδέν ωφελούμαι» (Α΄ Κορινθίους ΙΓ/13: 3). 

      Ο Κύριος μας επισκέπτεται καθημερινά και προσπαθεί να βρει καρπό μέσα στην πνευματική μας ζωή. Παρατείνει το Έλεός Του και την Αγάπη Του, όμως όταν συνεχώς διαπιστώνει ότι δεν υπάρχει καρπός, θα πει μια μέρα: «έκκοψον αυτήν διά τι καταργεί και την γην». Τότε μια άλλη πόρτα θα ανοίξει στον ουρανό και μια φωνή θα ακουστεί: «Αληθώς σας λέγω, δεν σας γνωρίζω» (Ματθαίος ΚΕ/25: 12). «Αγρυπνείτε λοιπόν, διότι δεν εξεύρετε την ημέραν ουδέ την ώραν, καθ' ην ο Υιός του ανθρώπου έρχεται» (Ματθαίος ΚΕ/25: 13). Ο Κύριος μας έχει προειδοποιήσει ότι "θα έρθει όπως ο κλέφτης τη νύχτα" (Β΄ Πέτρου Γ/3: 10). Επίσης «Διά τούτο και σεις γίνεσθε έτοιμοι, διότι καθ' ην ώραν δεν στοχάζεσθε, έρχεται ο Υιός του ανθρώπου» (Ματθαίος ΚΔ/24: 44). 

      Ευαγγέλιον  «κατά Ματθαίον», κεφ. ΚΔ/24, εδ. 32 – 34.

32 Από δε της συκής μάθετε την παραβολήν. Όταν ο κλάδος αυτής γείνη ήδη απαλός και εκβλαστάνη τα φύλλα, γνωρίζετε ότι πλησιάζει το θέρος 

33 ούτω και σεις, όταν ίδητε πάντα ταύτα, εξεύρετε ότι πλησίον είναι επί τας θύρας. 

34 Αληθώς σας λέγω, δεν θέλει παρέλθει η γενεά αύτη, εωσού γείνωσι πάντα ταύτα. 

     Ο Κύριος κι εδώ αναφέρεται και πάλι στη συκιά, που όπως είδαμε, συμβολίζει το έθνος του Ισραήλ. Μιλάει για την επιστροφή των Εβραίων στην Ιερουσαλήμ και την επανίδρυση του κράτους τους. Το γεγονός αυτό αποτελεί ένα από τα πλέον σημαντικά και καθοριστικά «σημεία των καιρών». Όταν πρασινίσουν τα κλαδιά της συκιάς και βγάλει φύλλα καταλαβαίνετε ότι πλησιάζει το καλοκαίρι, λέει ο Κύριος. Για 19 αιώνες ο λαός Ισραήλ ήταν ξερός διεσπαρμένος ανάμεσα στα έθνη της γης, χωρίς κυβέρνηση, χωρίς γη, χωρίς το Ναό και το ιερατείο, χωρίς κανένα ίχνος εθνικής ζωής. Εξαιτίας της επίμονης επανάστασης εναντίον του Θεού ο Κύριος είπε ότι θα τους διασκόρπιζε «εις πάντα άνεμον» (Ιεζεκιήλ Ε/5: 10,12 και ΙΖ/17: 21). Στο βιβλίο του πρ. "Ζαχαρία" (Β/2: 6) ο Θεός είπε ότι θα τους διασκόρπιζε «προς τους τέσσαρας ανέμους του ουρανού»... Ο Θεός πραγματικά επέτρεψε να διασκορπιστούν σε όλο τον κόσμο. Στο βιβλίο του προφήτη "Ιεζεκιήλ" (κεφ. ΚΒ/22, εδ. 4) αναφέρεται: «σε έκανα όνειδος στα έθνη, και παιχνίδι σε όλους τούς τόπους». 

       Το έτος 1948 ο λαός Ισραήλ έγινε και πάλι κράτος. Για άλλη μια φορά εκπληρώθηκε ο Λόγος του Θεού, ο οποίος δια του προφήτου "Ιερεμία" (κεφ. Λ/30, εδ. 3) είχε πει: «διότι, ιδού, έρχονται ημέραι, λέγει Κύριος, και θέλω επιστρέψει την αιχμαλωσίαν του λαού μου Ισραήλ και Ιούδα, λέγει Κύριος και θέλω επιστρέψει αυτούς εις την γην, την οποίαν έδωκα εις τους πατέρας αυτών, και θέλουσι κυριεύσει αυτήν». 

        Ο Θεός επίσης δήλωσε ότι στο μέλλον θα συγκέντρωνε τον Ισραήλ από την Ανατολή, τη Δύση, το Βορρά και το Νότο, «από των άκρων της γης» (Ησαΐας ΜΓ/43: 5-7). Στο πλαίσιο αυτής της υπόσχεσης ο Θεός ονόμασε τον Ισραήλ «Εκλεκτόν Του» (εδ.10,20). Στο βιβλίο του πρ. "Ιεζεκιήλ" αναφέρεται: «Και πες τους: Έτσι λέει ο Κύριος ο Θεός. Δέστε, εγώ θα πάρω τούς γιους Ισραήλ από το μέσον των εθνών όπου πήγαν, και θα τους συγκεντρώσω από παντού, και θα τους φέρω στη γη τους» (Ιεζεκιήλ ΛΖ/37: 21). 

       Με τα παραπάνω λόγια του ο Κύριος μας λέει ότι θα δούμε τη συκιά που καταράστηκε, δηλαδή το λαό Ισραήλ, τη συκιά την οποία ο Κύριος την ξέρανε, αλλά δεν την ξερίζωσε, να βγάζει και πάλι φύλλα (όχι καρπούς), δηλαδή να επιστρέφουν στην πατρίδα τους και να ιδρύουν και πάλι το κράτος τους και να ξεκινάνε και πάλι τη ζωή τους σύμφωνα με το Μωσαϊκό Νόμο. Από πνευματική άποψη το έθνος αυτό είναι ακόμη άκαρπο και ψυχρό και αδιάφορο για το Θεό. Από εθνική άποψη όμως μπορούμε να πούμε πως τα κλαδιά του είναι πράσινα και μαλακά. Όταν θα δουν όλα αυτά οι άνθρωποι, να ξέρουν ότι ο ερχομός του Κυρίου είναι πολύ κοντά, τόσο κοντά όσο κοντά είναι η άνοιξη με το καλοκαίρι. Και αν η έλευση του Κυρίου, για να βασιλεύσει, είναι τόσο κοντά, φανταστείτε πόσο πιο κοντά είναι η Αρπαγή της εκκλησίας του Χριστού (Α΄ Θεσσαλονικείς Δ/4: 13-18). 

      Και συμπληρώνει ο Κύριος, για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις: «δεν θέλει παρέλθει η γενεά αύτη, εωσού γείνωσι πάντα ταύτα». Δηλαδή εκείνη η γενιά των ανθρώπων που θα δούνε τους Ιουδαίους να επιστρέφουν στα εδάφη τους και να γίνονται και πάλι κράτος θα ζήσει και τη Δευτέρα παρουσία του Κυρίου. Οι ίδιοι άνθρωποι που είδαν την παλινόρθωση του Ισραήλ ως έθνους οι ίδιοι θα δουν και τον Κύριο Ιησού να έρχεται πάνω στα σύννεφα του ουρανού με όλη τη δόξα του για να βασιλεύσει (Λουκάς ΚΑ/21: 27). 

       Το κράτος του Ισραήλ ιδρύθηκε στις 14-5-1948 μετά από απόφαση του Ο.Η.Ε. Από το έτος 70 μ.Χ. που ο στρατηγός των Ρωμαίων Τίτο, γιος του Αυτοκράτορα Βεσπασιανού κατέστρεψε την Ιερουσαλήμ οι Εβραίοι έχασαν το κράτος τους και διασκορπίστηκαν σε όλα τα έθνη της γης. Με τον τρόπο αυτό εκπληρώθηκε ο Λόγος του Θεού που στο βιβλίο «Λευιτικόν» αναφέρει: 

32 και εγώ θα ερημώσω ολοκληρωτικά τη γη σας και θα θαυμάσουν σ' αυτό οι εχθροί σας, που κατοικούν σ' αυτή. 

33 Και θα σας διασπείρω ανάμεσα στα έθνη και θα σύρω από πίσω σας τη μάχαιρα και η γη σας θα μένει έρημη, και οι πόλεις σας θα είναι έρημες (Λευιτικό ΚΣ/26: 32,33). 

      Επίσης στο βιβλίο του «Δευτερονομίου» αναφέρεται: 

65 Αλλά, και ανάμεσα στα έθνη αυτά, δεν θα βρεις ανάπαυση ούτε θα έχει στάση το πέλμα τού ποδιού σου αλλ' ο Κύριος θα σου δώσει εκεί καρδιά που τρέμει, και μάτια που μαραίνονται και ψυχή που λιώνει. 

66 Και η ζωή σου θα είναι μπροστά σου σε αμφιβολία και θα φοβάσαι νύχτα και ημέρα, και δεν θα έχεις ασφάλεια της ζωής σου (Δευτερονόμιο ΚΗ/28: 65- 66). 

     Στο βιβλίο του Ιεζεκιήλ (κεφ. ΛΖ/37, εδ. 1 – 14) αναφέρεται: 

1 Το χέρι τού Κυρίου στάθηκε επάνω μου και με έβγαλε έξω διαμέσου τού πνεύματος του Κυρίου, και με έβαλε στο μέσον μιας πεδιάδας κι αυτή ήταν γεμάτη από κόκαλα. 

2 Και με έκανε να περάσω κοντά τους, γύρω-γύρω και να, ήσαν πολλά σε υπερβολικό βαθμό επάνω στο πρόσωπο της πεδιάδας και να, ήσαν κατάξερα. 

3 Και είπε σε μένα: Γιε ανθρώπου, μπορούν αυτά τα κόκαλα να αναζήσουν; Και είπα: Κύριε Θεέ, εσύ ξέρεις. 

4 Και μου είπε: Προφήτευσε προς αυτά τα κόκαλα, και πες τους: Τα κόκαλα τα ξερά, ακούστε τον λόγο τού Κυρίου 

5 έτσι λέει ο Κύριος ο Θεός προς αυτά τα κόκαλα: Δέστε, εγώ θα βάλω μέσα σε σας πνεύμα, και θα αναζήσετε 

6 και θα βάλω επάνω σας νεύρα, και θα βάλω επάνω σας σάρκα, και θα σας περισκεπάσω με δέρμα, και θα βάλω σε σας πνεύμα, και θα αναζήσετε, και θα γνωρίσετε ότι εγώ είμαι ο Κύριος. 

7 Και προφήτευσα, καθώς προστάχθηκα και, καθώς προφήτευσα, έγινε ήχος, και ξάφνου, ένας σεισμός, και τα κόκαλα συγκεντρώθηκαν μαζί, το ένα κόκαλο μαζί με το άλλο κόκαλό. 

8 Και είδα, και ξάφνου, αναφύησαν επάνω τους νεύρα και σάρκες, και δέρμα από επάνω τα περισκέπασε όμως, πνεύμα δεν ήταν μέσα τους. 
9 Και είπε σε μένα: Προφήτευσε προς το πνεύμα, προφήτευσε, γιε ανθρώπου, και να πεις προς το πνεύμα: Έτσι λέει ο Κύριος ο Θεός: Έλα, πνεύμα, από τους τέσσερις ανέμους, και φύσηξε προς αυτούς τους φονευμένους, και ας αναζήσουν. 
10 Και προφήτευσα, όπως προστάχθηκα και το πνεύμα μπήκε μέσα σ' αυτούς, και ανέζησαν, και στάθηκαν στα πόδια τους, ένα στράτευμα μέγα, σε υπερβολικά μεγάλον βαθμό. 
11 Και μου είπε: Γιε ανθρώπου, αυτά τα κόκαλα είναι ολόκληρος ο οίκος Ισραήλ δες, αυτοί λένε: Τα κόκαλά μας ξεράθηκαν, και η ελπίδα μας χάθηκε εμείς αφανιστήκαμε. 
12 Γι' αυτό, προφήτευσε, και πες τους: Έτσι λέει ο Κύριος ο Θεός. Δες, λαέ μου, εγώ ανοίγω τούς τάφους σας, και θα σας ανεβάσω από τους τάφους σας, θα σας φέρω στη γη τού Ισραήλ. 

13 Και θα γνωρίσετε ότι εγώ είμαι ο Κύριος, όταν, λαέ μου, ανοίξω τούς τάφους σας, και σας ανεβάσω από τους τάφους σας. 

14 Και θα σας δώσω το πνεύμα μου, και θα αναζήσετε, και θα σας τοποθετήσω στη γη σας και θα γνωρίσετε, ότι εγώ ο Κύριος μίλησα και εκτέλεσα, λέει ο Κύριος. 

     Πρόκειται για μία καταπληκτική όραση η οποία γράφτηκε έξι περίπου αιώνες προ Χριστού και  η οποία εκπληρώνεται στις μέρες μας. Οι τάφοι των εθνών, στους οποίους ο Ισραήλ είχε ενταφιαστεί, ανοίγουν και ο λαός αυτός ανασυγκροτείται στις ημέρες μας. Τα ξερά κόκαλα συνέρχονται και νεύρα και σάρκες τα σκεπάζουν. Προς το παρόν λείπει το Πνεύμα, όμως καθώς πέρασε και η δεύτερη χιλιετία από τον ερχομό του Κυρίου, αυτή η αναζωπύρωση είναι πολύ κοντά. Ο Προφήτης "Ωσηέ" (κεφ. Σ/6, εδ. 2,3) αναφέρει: «Θέλει αναζωοποήσει ημάς μετά δύο ημέρας εν τη τρίτη ημέρα θέλει μας αναστήσει, και θέλομεν ζη ενώπιον αυτού». 

      Επανερχόμαστε στη συκιά και παρατηρούμε όπως και με κάθε δένδρο ότι δε βγάζει αμέσως φύλα μεγάλα, αλλά πολύ μικρά στην αρχή που σιγά – σιγά μεγαλώνουν, σκληραίνουν και σταδιακά λαμβάνουν το κανονικό τους σχήμα. Κατά τον ίδιο τρόπο και ο Ισραήλ έγινε κράτος το 1948, όμως αυτή ήταν η αρχή. Σιγά – σιγά με πολέμους και με πολύ αγώνα κέρδισαν ένα μέρος από τα παλαιά τους εδάφη, με αποκορύφωμα τον πόλεμο των έξι  ημερών το έτος 1967 όπου κατέλαβαν το πιο σημαντικό τμήμα γι’ αυτούς την Ιερουσαλήμ. Σιγά – σιγά κτίζουν τις πόλεις τους σε όλο το Ισραήλ στις οποίες επιστρέφουν από όλο τον κόσμο χιλιάδες Ισραηλίτες και εποικίζουν τις διάφορες περιοχές. 

      Ας εξετάσουμε όμως και αυτά τα λόγια του Κυρίου: «δεν θέλει παρέλθει η γενεά αύτη, εωσού γείνωσι πάντα ταύτα». Η διάρκεια ζωής μας γενιάς σύμφωνα με το Λόγο του Θεού είναι εβδομήντα χρόνια. Ο Μωυσής  στον "Ψαλμό" (90, εδ. 10), αναφέρει: «αι ημέραι της ζωής ημών είναι καθ' εαυτάς εβδομήκοντα έτη». Ο Κύριος έχει πει ότι πριν παρέλθει η γενεά εκείνη, θα έρθει κατά τη δευτέρα παρουσία Του. 

    Τόσο στο ευαγγέλιο «κατά Ματθαίον» (κεφ. ΚΔ/24) όσο και στο «κατά Λουκάν» (κεφ. ΚΑ/21) αναφέρεται ο εξής περιστατικό. Οι μαθητές θαύμαζαν και συζητούσαν μεταξύ τους για το κάλλος και την τελειότητα των κτισμάτων του Ναού του Σολομώντα καθώς και για τα πλούσια αφιερώματα που υπήρχαν εις αυτόν. Τότε ο Κύριος τους είπε: «Ταύτα, τα οποία θεωρείτε, θέλουσιν ελθεί ημέραι, εις τας οποίας δεν θέλει αφεθή λίθος επί λίθον, όστις δεν θέλει κατακρημνισθή». Τότε οι μαθητές ρώτησαν τον Κύριο: «Και ενώ εκάθητο επί του όρους των Ελαιών, προσήλθον προς αυτόν οι μαθηταί κατ' ιδίαν, λέγοντες Ειπέ προς ημάς πότε θέλουσι γείνει ταύτα, και τι το σημείον της παρουσίας σου και της συντελείας του αιώνος;» (Ματθαίος ΚΔ/24: 3). 

     Το ερώτημα προς τον Κύριο είναι διπλό: Πότε θα καταστραφεί ο Ναός και πότε θα γίνει η Δεύτερη έλευσή Του; Η απάντηση του Κυρίου είναι μία και για τα δύο ερωτήματα: «δεν θέλει παρέλθει η γενεά αύτη, εωσού γείνωσι πάντα ταύτα». Η γενιά εκείνη που είδε τον Κύριο στην πρώτη έλευσή Του δε θα παρέλθει και ο Ναός θα καταστραφεί κι έτσι ακριβώς έγινε. Θεωρούμε ότι η γενιά που είδε τον Ισραήλ να γίνεται και πάλι κράτος δε θα παρέλθει και θα δει τον Κύριο να έρχεται, για να βασιλεύσει επί της γης. 

     Μέσα σε όλα αυτά που αναφέραμε θα πρέπει να προσέξουμε ιδιαίτερα κάτι που ο ίδιος ο Κύριος μας τονίζει στο σημείο που μιλάει για τη συκιά. «Ο ουρανός και η γη θέλουσι παρέλθει, οι δε λόγοι μου δεν θέλουσι παρέλθει» (Ματθαίος ΚΔ/24: 35, Μάρκος ΙΓ/13: 31, Λουκάς ΚΑ/21: 33). Προσέξτε τονίζει ο Κύριος μην τολμήσει να διαστρέψει κάποιος τα λόγια μου και μη νομίσει ότι όλα αυτά που σας είπα δε θα γίνουν. Όλα θα εκπληρωθούν κατά γράμμα. Ο ουρανός και η γη μπορεί να παρέλθουν, αλλά τα λόγια μου δε θα παρέλθουν και θα εκπληρωθούν στο ακέραιο. 

   Ο Κύριος μας ζητά επίμονα να βρισκόμαστε σε επαγρύπνηση, σε ετοιμότητα πνευματική τονίζοντας ότι ο ερχομός Του θα αιφνιδιάσει την πλειονότητα των ανθρώπων, όπως ακριβώς τους αιφνιδίασε τους ανθρώπους ο κατακλυσμός τον καιρό του Νώε… 

27 έτρωγον, έπινον, ενύμφευον, ενυμφεύοντο, μέχρι της ημέρας καθ' ην ο Νώε εισήλθεν εις την κιβωτόν, και ήλθεν ο κατακλυσμός και απώλεσεν άπαντας. 

28 Ομοίως και καθώς έγεινεν εν ταις ημέραις του Λώτ έτρωγον, έπινον, ηγόραζον, επώλουν, εφύτευον, ωκοδόμουν 

29 καθ' ην δε ημέραν εξήλθεν ο Λωτ από Σοδόμων, έβρεξε πυρ και θείον απ' ουρανού και απώλεσεν άπαντας. 

30 Ωσαύτως θέλει είσθαι καθ' ην ημέραν ο Υιός του ανθρώπου θέλει φανερωθή (Λουκάς ΙΖ/17:27). 

    Η ίδρυση και ανάπτυξη του κράτους του Ισραήλ ύστερα από 19 αιώνες εξορίας αποτελεί το μεγαλύτερο θαύμα όλων των εποχών. Με τον ίδιο τρόπο ο Κύριος μια μέρα θα αρπάξει (Α΄ Θεσσαλονικείς Δ/4: 17) και θα συγκεντρώσει όλους τους δικούς Του στον ουρανό (Α΄ Θεσσαλονικείς Δ/4: 13-18). Η ίδρυση του κράτους του Ισραήλ αποτελεί συγκλονιστικό σημείο με τεράστια σημασία, αφού ο Χριστός και οι προφήτες το συνδέουν τόσο άμεσα με το τέλος του κόσμου, όσο και με την έλευση της αιώνιας Βασιλείας Του. Η ύπαρξή του είναι προϋπόθεση για την εμφάνιση του Αντίχριστου και της παγκόσμιας κυριαρχίας του στη Γη, λίγο πριν από τη Δευτέρα Παρουσία. 

     Ας μη γελιόμαστε. Είναι σαφές ότι αυτό το φαινόμενο ευρίσκεται στις μέρες μας σε διαδικασία εξέλιξης. Μέσα σ’ αυτήν την κατάσταση θα εμφανιστεί ο «άνομος», «ο υιός της απωλείας» (Β΄ Θεσσαλονικείς Β/2: 8), «ο άνθρωπος της αμαρτίας» (Β:3), «ο ερχόμενος εν τω ονόματι αυτού» (Ιωάννης Ε/5: 43), «το θηρίο» (Αποκάλυψις ΙΑ/11: 7), ο Αντίχριστος. Είναι αυτός που θα αποτελεί σωματοποίηση του σατανά και που θα ξεγελάσει τους Εβραίους (θα είναι Ευρωπαίος, πιθανόν Εβραϊκής καταγωγής από τη φυλή του Δαν) και θα συνάψει επταετή συμφωνία ειρήνης και συνεργασίας μαζί του, γιατί θα νομίσουν ότι αυτός είναι ο μεσσίας που τόσα χρόνια περίμεναν. Αυτήν την συμφωνία μετά την πάροδο των 3,5 ετών θα την παραβιάσει ο Αντίχριστος και θα στραφεί με μεγάλο μίσος εναντίον τους.
      Ότι είμαστε η τελευταία γενιά, η γενιά εκείνη που θα δει το Χριστό να επιστρέφει στη γη φαίνεται και από το βιβλίο του προφήτη "Ιωήλ" (κεφ. Γ/3, εδ. 1,2) στο οποίο αναφέρεται:
1 Διότι, ιδού, εν ταις ημέραις εκείναις και εν τω καιρώ εκείνω, όταν επιστρέψω τους αιχμαλώτους του Ιούδα και της Ιερουσαλήμ,
2 θέλω συνάξει έτι πάντα τα έθνη και θέλω καταβιβάσει αυτά εις την κοιλάδα του Ιωσαφάτ, και θέλω κριθή μετ' αυτών εκεί υπέρ του λαού μου και της κληρονομίας μου Ισραήλ, τον οποίον διέσπειραν μεταξύ των εθνών και διεμοιράσθησαν την γην μου

    Μετά από τη σύναξη του λαού Ισραήλ και της δημιουργία του κράτους του ο Θεός θα καταβιβάσει πάντα τα έθνη στην κοιλάδα Ιωσαφάτ, όπου θα γίνει η μάχη του Αρμαγεδώνα και η δευτέρα παρουσία του Κυρίου Ιησού Χριστού (Αποκάλυψη ΙΣ/16: 16-21). 

      Ο Θεός μας έχει αποκαλύψει ό,τι πρέπει να γνωρίζουμε γι’ Αυτόν και για τη σωτηρία μας και μας αποκαλεί «υιούς φωτός». Στην επιστολή "Α΄ Θεσσαλονικείς" (κεφ. Ε/5, εδ. 5-6) αναφέρεται: 

5 πάντες σεις είσθε υιοί φωτός και υιοί ημέρας. Δεν είμεθα νυκτός ουδέ σκότους. 

6 Άρα λοιπόν ας μη κοιμώμεθα ως και οι λοιποί, αλλ' ας αγρυπνώμεν και ας εγκρατευώμεθα. 
     Στο βιβλίο του  προφήτη "Δανιήλ" (κεφ. ΙΒ/12, εδ. 10) αναφέρεται: "Πολλοί θέλουσι καθαρισθή και λευκανθή και δοκιμασθή και οι ασεβείς θέλουσιν ασεβεί και ουδείς εκ των ασεβών θέλει νοήσει αλλ' οι συνετοί θέλουσι νοήσει". 

         Ας είμαστε προσεκτικοί, ο Κύριος είναι πλησίον. "μακάριοι οι δούλοι εκείνοι ους ελθών ο Κύριος ευρήσει γρηγορούντας" (Λουκάς ΙΒ/12: 37). ---

Β΄ προς ΤΙΜΟΘΕΟΝ, κεφ. Α, εδάφ. 1 - 18. Δέσμιος του Χριστού.

 Επιστολή "προς ΤΙΜΟΘΕΟΝ Β' , κεφ. Α/1, εδάφ. 1 - 18.

1 Παύλος, απόστολος Ιησού Χριστού διά θελήματος Θεού κατά την επαγγελίαν της ζωής της εν Χριστώ Ιησού, 

2 προς Τιμόθεον το αγαπητόν τέκνον, είη χάρις, έλεος, ειρήνη από Θεού Πατρός και Χριστού Ιησού του Κυρίου ημών. 

3 Ευχαριστώ τον Θεόν, τον οποίον λατρεύω από προγόνων μετά καθαράς συνειδήσεως, ότι αδιαλείπτως σε ενθυμούμαι εν ταις δεήσεσί μου, νύκτα και ημέραν, 

4 επιποθών να σε ίδω, ενθυμούμενος τα δάκρυά σου, διά να εμπλησθώ χαράς, 

5 ανακαλών εις την μνήμην μου, την εν σοι ανυπόκριτον πίστιν, ήτις πρώτον κατώκησεν εν τη μάμμη σου Λωΐδι και εν τη μητρί σου Ευνίκη, είμαι δε πεπεισμένος ότι και εν σοι. 

6 Διά την οποίαν αιτίαν σε υπενθυμίζω να αναζωπυρής το χάρισμα του Θεού, το οποίον είναι εν σοι διά της επιθέσεως των χειρών μου 

7 διότι δεν έδωκεν εις ημάς ο Θεός πνεύμα δειλίας, αλλά δυνάμεως και αγάπης και σωφρονισμού. 

8 Μη αισχυνθής λοιπόν την μαρτυρίαν του Κυρίου ημών, μηδέ εμέ τον δέσμιον αυτού, αλλά συγκακοπάθησον μετά του ευαγγελίου, με την δύναμιν του Θεού,

9 όστις έσωσεν ημάς και εκάλεσε με κλήσιν αγίαν, ουχί κατά τα έργα ημών, αλλά κατά την εαυτού πρόθεσιν και χάριν, την δοθείσαν εις ημάς εν Χριστώ Ιησού, προ χρόνων αιωνίων, 

10 φανερωθείσαν δε τώρα, διά της επιφανείας του Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού, όστις κατήργησε μεν τον θάνατον, έφερε δε εις φως την ζωήν και την αφθαρσίαν, διά του ευαγγελίου, 

11 εις το οποίον ετάχθην εγώ κήρυξ και απόστολος και διδάσκαλος των εθνών. 

12 Διά την οποίαν αιτίαν και πάσχω ταύτα, πλην δεν επαισχύνομαι, διότι εξεύρω εις τίνα επίστευσα, και είμαι πεπεισμένος ότι είναι δυνατός να φυλάξη την παρακαταθήκην μου, μέχρις εκείνης της ημέρας. 

13 Κράτει το υπόδειγμα των υγιαινόντων λόγων, τους οποίους ήκουσας παρ' εμού, μετά πίστεως και αγάπης της εν Χριστώ Ιησού. 

14 Την καλήν παρακαταθήκην φύλαξον, διά του Πνεύματος του Αγίου, του ενοικούντος εν ημίν. 

15 Εξεύρεις τούτο, ότι με απεστράφησαν πάντες οι εν τη Ασία, εκ των οποίων είναι ο Φύγελλος και ο Ερμογένης. 

16 Είθε ο Κύριος να δώση έλεος εις τον οίκον του Ονησιφόρου, διότι πολλάκις με παρηγόρησε και δεν επησχύνθη την άλυσίν μου, 

17 αλλ' ότε ήλθεν εις την Ρώμην, με εζήτησε, μετά σπουδής πολλής και με εύρεν 

18 είθε ο Κύριος να δώση εις αυτόν να εύρη έλεος, παρά Κυρίου εν εκείνη τη ημέρα και όσας διακονίας έκαμεν εν Εφέσω, συ εξεύρεις καλήτερα.  

         ΣΧΟΛΙΑ : 

     Εξετάζοντας τη ζωή του Αποστόλου Παύλου διακρίνουμε αυτή σε “προ Χριστού” και “μετά Χριστόν”. Προ Χριστού βλέπουμε ένα άνθρωπο σκληρό, απόλυτο, διώκτη, να ζει μια ζωή άρνησης, έντονου φανατισμού και αντιπαλότητας. Ο ίδιος χαρακτηρίζοντας τον εαυτόν του στην επιστολή «προς Γαλάτας» (κεφ. Α/1, εδάφ. 13) αναφέρει: «καθ’ υπερβολήν διώκτης της εκκλησίας», ο δε "Λουκάς", ο ιατρός, στο βιβλίο των "Πράξεων των Αποστόλων" (κεφ. ΚΒ/22, εδ 4) αναφέρει: «διώκτης, μέχρι θανάτου». 

      Στο δρόμο προς τη Δαμασκό, καθώς πηγαίνει εκεί για να διώξει την Eκκλησία του Χριστού, όλα άλλαξαν μέσα στη ζωή του Παύλου "Πράξεις Αποστόλων" (κεφ. Θ/9, εδ. 1-20). Το ερώτημα του Θεού είναι: «Σαούλ, γιατί με διώκεις;» Ακούγοντας τούτα τα λόγια ο Παύλος, ο πρώην διώκτης (Γαλάτες Α/1: 23), μέσα από μία συγκλονιστική μεταστροφή αναφωνεί: «Ποιος είσαι Κύριε, τι θέλεις να κάνω;». Ξαφνικά μέσα σε μια στιγμή όλα άλλαξαν. Αυτή είναι η δύναμη του Πνεύματος του Θεού. Μόνον αυτή η δύναμη μπορεί αυτούς που είναι «μακράν» να τους φέρει «πλησίον». Στην επιστολή «προς Εφεσίους» (κεφ. Β/2, εδάφ. 13) αναφέρεται : «Τώρα όμως, δια του Ιησού Χριστού, σεις οι ποτέ όντες μακράν εγείνετε πλησίον δια του αίματος του Χριστού». Ο ίδιος ο Απόστολος Παύλος στην  επιστολή «προς Τιμόθεον Α'» (κεφ. Α/1, εδ. 15) αναφέρει: «Πιστός ο λόγος και πάσης αποδοχής άξιος, ότι ο Ιησούς Χριστός ήλθεν εις τον κόσμον διά να σώση τους αμαρτωλούς, των οποίων πρώτος είμαι εγώ». 

      Ω! τι σπουδαία και πλούσια ομολογία, είναι πολύ σημαντικό για τον άνθρωπο, να γνωρίζει κάθε στιγμή της ζωής του τι κάνει, γιατί το κάνει και να έχει επίγνωση του λόγου του και των πράξεών του. Για να καταλάβουμε τι ακριβώς θέλει να μας πει ο Απόστολος Παύλος με αυτήν την ομολογία του, θα πρέπει με το νου μας να μεταφερθούμε στις ειδικές συνθήκες κάτω από τις οποίες βρισκόταν ο Παύλος, όταν έγραψε την παρούσα επιστολή. 

      Ήταν φυλακισμένος στη Ρώμη, όχι διότι είχε διαπράξει κάποιο αδίκημα. Η διώξή του οφείλετο στην υπηρεσία του και τον αγώνα του για τη διάδοση του ευαγγελίου. Οι φυλακές της εποχής εκείνης ήταν πολύ ανθυγιεινές, ένα υγρό κελί, στο οποίο υπήρχε μία τρύπα, για να μπαίνει λίγο φως του ήλιου. Εκεί βρισκόταν ο μεγάλος διανοούμενος, ο άνθρωπος του Θεού, γέρος, καταβεβλημένος από τις αρρώστιες και τις κακουχίες. Κάτω από αυτές τις απάνθρωπες συνθήκες περίμενε την εκτέλεσή του δι’ αποκεφαλισμού. Επειδή ήταν Ρωμαίος πολίτης (Πράξεις ΚΓ/23: 27), δεν μπορούσε να ριφθεί στα λιοντάρια, ή να σταυρωθεί, μόνον μπορούσε να αποκεφαλιστεί με ξίφος σύμφωνα με τη Ρωμαϊκή νομοθεσία. 

     Ήταν υπόδικος στον Καίσαρα «φορών αλυσίδες», όπως ο ίδιος μας περιγράφει. Όμως κάτω από αυτές τις εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες ούτε στιγμή δεν έπαψε να επικαλείται τον Θεό, ούτε στιγμή δεν έπαψε με εμπιστοσύνη να αποβλέπει σ’ Αυτόν. Θα έλεγε κανείς ότι όλα αυτά είναι μια αντίφαση. Να έχεις το Θεό Πατέρα σου, να είσαι παιδί του Θεού, κληρονόμος όλων των ευλογιών του Θεού (Γαλάτας Δ/4: 7) και να περιφέρεσαι αλυσοδεμένος από μπουντρούμι σε μπουντρούμι, να γνωρίζεις όλες τις στερήσεις του κόσμου, τις κακουχίες και τις ταλαιπωρίες, να μην έχει ένα παλτό να ρίξει πάνω στις γέρικες πλάτες του και να παραγγέλνει στον Τιμόθεο να του φέρει τον φελόνην (επανωφόρι) που άφησε στην Τρωάδα (Β΄ Τιμοθέου Δ/4: 13). Ε! Αυτό πάει πολύ, αυτό δεν μπορεί εύκολα να το συλλάβει ο ανθρώπινος νους, ο εχθρός της ζωής μας τέτοιες καταστάσεις περιμένει για να έρθει να μας ψιθυρίσει στο αυτί: "που είναι ο θεός σου; γιατί σε ξέχασε; τι περιμένεις στην κατάσταση που βρίσκεσαι;" Θυμηθείτε την εισήγηση της γυναίκας του Ιώβ: «Έτι κρατείς την ακεραιότητά σου; Βλασφήμησον τον Θεόν και απόθανε» (Ιώβ Β/2: 9). Αυτή ήταν η πιο δύσκολη ώρα για τον πολύπαθο Ιώβ. 

     Ας προσέξουμε τούτη τη φωνή του εχθρού. Έρχεται στη δύσκολη ώρα, είναι γλυκιά, είναι ευγενική, «εγώ για το καλό σου στο λέω, για να μην αγωνίζεσαι μάταια, έλα τώρα δεν βλέπεις την κατάσταση σου; τι περιμένεις;" Πόσες φορές όλα αυτά ο εχθρός θα τα ψιθύρισε στα αυτιά του Αποστόλου Παύλου, ενώ ήταν μέσα στη φυλακή. Πόσες φορές τα επανέλαβε και στον Ιώβ. Όμως έτσι έπρεπε να γίνει, τα σχέδια του Θεού θα πρέπει να τα δεχόμαστε και να δίνουμε προτεραιότητα στη ζωή μας. Να γίνει το δικό Σου το θέλημα Κύριε και όχι το δικό μου. «Γεννηθήτω το θέλημά Σου». Η πιο μικρή σε λόγια, αλλά και η πιο μεγάλη σε περιεχόμενο προσευχή. Αυτό θα πρέπει να το λέμε και να το ξανά λέμε στην καθημερινή μας προσευχή. Στην περίπτωση του Αποστόλου Παύλου κατανοεί κανείς όλα τα γεγονότα, αν σκεφτεί το τεράστιο Έργο που επιτέλεσε ο Παύλος στην υπόθεση του Ευαγγελίου του Χριστού. 

    Μέσα από τη φυλακή έγραψε τις επιστολές «προς Εφεσίους», «προς Φιλλιπισίους», «προς Κολοσαείς», «προς Φιλίμονα», την «προς Τιμόθεον Β'». Ίσως χωρίς την φυλακή να μην είχαμε αυτές τις επιστολές, που μέσα στο διάβα του χρόνου, νουθέτησαν εκατομμύρια ανθρώπων και τους έφεραν στο Σωτήρα Χριστό και την αιώνια ζωή. Για άλλη μία φορά επιβεβαιώνεται ο Λόγος του Θεού, ο οποίος αναφέρει: «όλα συνεργούν προς το αγαθό σ' αυτούς που αγαπούν τον Θεό» (Ρωμαίους Η/8: 28). 

     Το μέλλον του, στην κατάσταση που βρισκόταν ο Απόστολος ήταν αβέβαιο. Δεν γνώριζε καν, αν την επόμενη ώρα θα βρισκόταν στη ζωή. Βρίσκονταν σε εχθρικά χεριά και τα πάντα εξαρτώντο από τον Αυτοκράτορα και τις ορέξεις του. Βρισκόταν στα χέρια ενός εχθρού, που είχε κάθε λόγο να τον βγάλει από τη μέση. Είχε ξοδέψει όλη του τη ζωή σε φυλακές, στερήσεις, διωγμούς. Αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν να βρίσκεται τελείως μόνος ακόμα και από τους δικούς του ανθρώπους, που με μύριους τρόπους τους εξυπηρέτησε, έκλαψε για αυτούς, πόνεσε και το τραγικό αποτέλεσμα; 

16 Κατά την πρώτη μου απολογία δεν μου παραστάθηκε κανένας, αλλά όλοι με εγκατέλειψαν (είθε να μη τους λογαριαστεί) 

17 όμως, μου παραστάθηκε ο Κύριος, και με ενδυνάμωσε, για να διακηρυχθεί διαμέσου εμού πλήρως το κήρυγμα, και όλα τα έθνη να ακούσουν και ελευθερώθηκα από το στόμα τού λιονταριού. 

18 Και ο Κύριος θα με ελευθερώσει από κάθε πονηρό έργο, και θα με διασώσει για την επουράνια βασιλεία του στον οποίο ας είναι δόξα στους αιώνες των αιώνων. (Β΄ Τιμοθέου Δ/4: 16-18). 

    «πάντες με εγκατέλειψαν, με επεστράφησαν». Τι τραγικό, τι δύσκολες στιγμές. Φθάνει στο σημείο να παρακαλάει τον Τιμόθεο, το πνευματικό του παιδί και να του λέει: «μην εντραπείς εμέ το δέσμιο». Βεβαίως, για όλα αυτά, ο Θεός από την αρχή τον έχει προειδοποιήσει: «Και πάντες δε οι θέλοντες να ζώσιν ευσεβώς εν Χριστώ Ιησού θέλουσι διωχθή», όμως πέρα απ’ αυτό, το βάρος ήταν πολύ μεγάλο, ο σταυρός ήταν βαρύς και δύσκολος. Αλήθεια με τη δύναμη Παύλο προχωράς σε τούτο το δρόμο, το δύσκολο, το δύσβατο, φυλακισμένος, άρρωστος, τελείως εγκαταλελειμμένος. Ο ίδιος αναφέρει ότι: «Διότι νομίζω ότι ο Θεός απέδειξεν ημάς τους αποστόλους εσχάτους ως καταδεδικασμένους εις θάνατον διότι εγείναμεν θέατρον εις τον κόσμον, και εις αγγέλους και εις ανθρώπους». (Α΄ προς Κορινθίους Δ/4: 9). Και συνεχίζει ο Απόστολος: 

11 Έως της παρούσης ώρας και πεινώμεν και διψώμεν και γυμνητεύομεν και ραπιζόμεθα και περιπλανώμεθα 

12 και κοπιώμεν, εργαζόμενοι με τας ιδίας ημών χείρας λοιδορούμενοι ευλογούμεν, διωκόμενοι υποφέρομεν, 

13 βλασφημούμενοι παρακαλούμεν ως περικαθάρματα του κόσμου εγείναμεν, σκύβαλον πάντων έως της σήμερον. (Α΄ Κορινθίους Δ/4: 11-13). 

    Σε όλα αυτά η απάντηση του Αποστόλου των Εθνών είναι επική: «γνωρίζω σε ποιόν επίσπευσα».  

     Γνωρίζω την αγάπη Του που την έζησα τόσα χρονιά. Μια αγάπη που την έδειξε πάνω στο σταυρό του Γολγοθά, όπου εκεί πέθανε ο Χριστός και έχυσε το αίμα του για μένα τον εχθρό Του, το μεγάλο διώκτη Του. Κάτω από τη σκιά του σταυρού έζησα τόσα χρόνια. Τι σημασία έχει αν φίλοι γνωστοί συγγενείς με εγκατέλειψαν; Μέχρι τώρα πολλά τράβηξα, αλλά όλα αυτά δεν σημαίνουν εγκατάλειψη. Ούτε με εγκατέλειψε, ούτε πρόκειται να με εγκαταλείψει. Άλλωστε ο ίδιος ο Κύριος έχει υποσχεθεί σε κάθε δικό Του παιδί: 

19 Πορευθέντες λοιπόν μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, 

20 διδάσκοντες αυτούς να φυλάττωσι πάντα όσα παρήγγειλα εις εσάς και ιδού, εγώ είμαι μεθ' υμών πάσας τας ημέρας έως της συντελείας του αιώνος. Αμήν (Ματθαίος ΚΗ/28). 

     Γνωρίζω το μεγαλείο Του. Ξέρω πολύ καλά στα χέρια ποιου έχω εμπιστευτεί τη ζωή μου. Είναι Εκείνος που συνάντησα σε όλη τη δύναμη Του, στο δρόμο μου προς τη Δαμασκό. Γνωρίζω την καρδιά Του, τα συναισθήματα Του, έζησα μαζί Του. Με πήρε από το θάνατο, μου χάρισε αιώνια ζωή. Κάποτε με ανέβασε, «ως τρίτου ουρανού και είδα πράγματα ανεκλάλητα, τα οποία δεν συγχωρείται εις άνθρωπον να λαλήσει» (Β΄ Κορινθίους ΙΒ/12: 4).

     Γνωρίζω τη δύναμη Του. Η διακήρυξη του Κυρίου ήταν: «εις εμέ εδόθει πάσα εξουσία εν ουρανό και επί γης» (Ματθαίος ΚΗ/28, εδ. 18). Με πήρε μέσα από την αμαρτία με έκανε μαθητή του και δι’ εμού έπραξε μεγάλα και θαυμαστά πράγματα. «γνωριζω σε ποιον επίστευσα» και με τα λόγια τούτα είναι σαν να δίνει απάντηση σε ένα μεγάλο πλήθος ανθρώπων, σε ένα μεγάλο πλήθος δυσκολιών, που όλοι καθημερινά συναντούμε μέσα στη ζωή μας. Αυτός είναι η συμπαράσταση μας. Ο Δαβίδ αναφέρει: «Ο Θεός είναι καταφυγή ημών και δύναμις, βοήθεια ετοιμοτάτη εν ταις θλίψεσι» (Ψαλμός ΜΣ/46: 1) «τι να μη κάνει άνθρωπος»; 

    Πολλές φορές στη ζωή μας μετανιώνουμε, για μια πράξη μας, άλλες φορές ακόμη και ντρεπόμαστε, όμως όποιος γνωρίσει Αυτόν, όποιος αγωνίστηκε για Αυτόν, δεν θα καταισχυνθεί εις τον αιώνα. Είναι γεγονός αναμφισβήτητο ότι ζούμε μέσα σε έναν κόσμο αμαρτωλό, αποστάτη, που χάνεται, μέρα με τη μέρα. Μας περιβάλλουν πολλές φορές δυσάρεστες καταστάσεις και μέσα και έξω από την Εκκλησιά, μας περιβάλουν άνθρωποι που δεν είναι θερμοί με το Θεό, που είναι αδιάφοροι έως εχθρικοί. (κακούς αδελφούς τους ονομάζει στο Λόγος του Θεού). Με τη ζωή τους δεν δοξάζουν, αλλά δυσφημούν το Πνεύμα του Θεού. 

    Υπήρχαν πάντα, υπάρχουν και σήμερα, όμως τίποτα από όλα αυτά δεν μπορεί να επισκιάζει το μοναδικό Πρόσωπο του Κυρίου. Άλλωστε όλα αυτά μας τα είχε πει, εκ των προτέρων. Μίλησε για «λύκους βαρείς μη φυδόμενοι του ποιμνίου» (Πράξεις Κ/20: 29). Μια μεγάλη αλήθεια της εποχής μας είναι ότι ο ερχομός του Κυρίου πλησιάζει, τα βήματά Του ακούγονται, ζούμε στις έσχατες ημέρες των εσχάτων ημερών. Η σύγχρονη εκκλησιά έχει έντονα όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά της ξεπεσμένης εκκλησίας της Λαοδίκειας (Αποκάλυψη Γ/3: 14-22). "Μέσα ο κόσμος… έξω ο Χριστός….". Η αγάπη των πολλών κατεψυγμένη (Ματθαίος ΚΔ/24: 12). Ο ίδιος ο Κύριος διερωτάτο, «άραγε όταν θα έρθει ο Υιός του ανθρώπου, θα βρει την πίστη;» (Λουκάς ΙΗ/18: 8). 

     Ναι μεγάλες οι δυσκολίες, βουνά τα προβλήματα, όμως όλοι οι λυτρωμένοι με το πολύτιμο αίμα του Χριστού, οι αγιασμένοι από Εκείνον, όλοι εκείνοι που έχουν μέσα τους τη ζωντανή ελπίδα της αιώνιας ζωή (Α΄ Ιωάννου Ε/5: 13), σε όσο δύσκολη κατάσταση και αν ευρίσκονται μία θα πρέπει να είναι η ομολογία της ζωής τους: «γνωρίζω σε ποιον επίσπευσα». Αυτό θα πει πίστη, αυτό θα πει εμπιστοσύνη στο Θεό. Ας έχουμε την ελπίδα μας πάντοτε εις Αυτόν και ας μη ξεχνάμε τα λόγια του στην επιστολή «προς Ρωμαίους» (κεφ. Ε/5, εδ. 5): «η δε ελπίς δεν καταισχύνει, διότι αγάπη του Θεού είναι εκκεχυμένη εν ταις καρδίαις ημών διά Πνεύματος Αγίου του δοθέντος εις ημάς». ---

Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ.

Ευαγγέλιον «κατά ΛΟΥΚΑΝ»,  κεφ. ΚΔ/24,  εδ. 1 - 12.

1 Την δε πρώτην ημέραν της εβδομάδος, ενώ ήτο όρθρος βαθύς, ήλθον εις το μνήμα φέρουσαι τα οποία ητοίμασαν αρώματα, και άλλαι τινές μετ' αυτών. 

2 Εύρον δε τον λίθον αποκεκυλισμένον από του μνημείου, 

3 και εισελθούσαι δεν εύρον το σώμα του Κυρίου Ιησού. 

4 Και ενώ ήσαν εν απορία περί τούτου, ιδού, δύο άνδρες εστάθησαν έμπροσθεν αυτών με ιμάτια αστράπτοντα. 

5 Καθώς δε αύται εφοβήθησαν και έκλινον το πρόσωπον εις την γην, είπον προς αυτάς Τι ζητείτε τον ζώντα μετά των νεκρών; 

6 δεν είναι εδώ, αλλ' ανέστη ενθυμήθητε πως ελάλησε προς εσάς, ενώ ήτο έτι εν τη Γαλιλαία, 

7 λέγων ότι πρέπει ο Υιός του ανθρώπου να παραδοθή εις χείρας ανθρώπων αμαρτωλών και να σταυρωθή και την τρίτην ημέραν να αναστηθή. 

8 Και ενεθυμήθησαν τους λόγους αυτού. 

9 Και αφού υπέστρεψαν από του μνημείου, απήγγειλαν ταύτα πάντα προς τους ένδεκα και πάντας τους λοιπούς. 

10 Ήσαν δε η Μαγδαληνή Μαρία και Ιωάννα και Μαρία η μήτηρ του Ιακώβου και αι λοιπαί μετ' αυτών, αίτινες έλεγον ταύτα προς τους αποστόλους. 

11 Και οι λόγοι αυτών εφάνησαν ενώπιον αυτών ως φλυαρία, και δεν επίστευον εις αυτάς. 

12 Ο δε Πέτρος σηκωθείς έδραμεν εις το μνημείον, και παρακύψας βλέπει τα σάβανα κείμενα μόνα, και ανεχώρησε, θαυμάζων καθ' εαυτόν το γεγονός. 

       ΣΧΟΛΙΑ : 

     Παρακολουθώντας τη ζωή του Κυρίου μας Ιησού Χριστού κατά την τελευταία εβδομάδα της ζωής του, διαπιστώσαμε για άλλη μία φορά εκείνο το οποίο αναφέρει ο προφήτης "Ησαΐας" (ΝΓ/53: 3), «καταπεφρονημένος και απερριμμένος υπό των ανθρώπων, άνθρωπος θλίψεων και δόκιμος ασθενεία». Κατέβηκε στα πιο χαμηλά σκαλοπάτια του πόνου και της ταλαιπωρίας. Αποκορύφωμα όλων αυτών ήταν εκείνη η μεγάλη στιγμή: «Θεέ μου, Θεέ μου, γιατί με εγκατέλειπες».  

     Τρόμος, φόβος και απόγνωση είχε επικρατήσει μεταξύ των μαθητών. Παρακολουθώντας την πορεία των δύο πιστών ανθρώπων που βαδίζουν δύο μέρες μετά τη σταύρωση του Ιησού Χριστού από Ιερουσαλήμ προς την κόμη Εμμαούς (Λουκάς ΚΔ/24: 13–50), μας δίνεται το φάσμα της απογοήτευσης που επικράτησε σε όλους εκείνους που είχαν ελπίσει στον Κύριο.
    Φοβισμένες οι γυναίκες, αφού πέρασε το Σάββατο, ήλθαν στο τάφο, σύμφωνα με συνήθεια που υπήρχε στην ανατολή, για να αλείψουν το νεκρό σώμα του Ιησού με αρώματα. Καθώς πλησιάζουν, βλέπουν ένα νεανίσκο με λευκή στολή να κάθεται στα δεξιά του μνημείου και να τους λέει: «μη τρομάζετε τι ζητάτε τον Ναζαρηνόν τον εσταυρωμένο, ανέστη δεν είναι εδώ. Ιδού ο τόπος όπου έθεσαν αυτόν» (Μάρκος ΙΣ/16: 6). 

      Σύμφωνα με τη Βίβλο, το αιώνιο βιβλίο του Θεού, ο Χριστός από αγάπη για τον χαμένο εξαιτίας της αμαρτίας άνθρωπο, άφησε τη δόξα Του στον ουρανό και ήρθε στη γη της αμαρτίας και της αποστασίας (Ιωάννης Γ/3: 16). Η αμαρτία δεν Τον κατέλαβε και εξαιτίας αυτού όταν κατέβηκε ακόμα πιο χαμηλά εκεί που ήταν ο θάνατος και ο Άδης, δεν μπόρεσαν να τον κρατήσουν. "Ο Θεός ανέστησε αυτόν από τους νεκρούς την τρίτη μέρα του θανάτου, σύμφωνα με τις γραφές" (Εφεσίους Α/1: 20). Τούτο αποτελεί το μεγαλύτερο γεγονός μέσα στην παγκόσμια ιστορία με μεγάλες συνέπειες για τον κάθε άνθρωπο και οι σημαντικότερες είναι οι εξής: 

       1/ Βλέπουμε ότι η Ανάσταση του Χριστού από τους νεκρούς είναι η μεγαλύτερη απόδειξη ότι ο Θεός ικανοποιήθηκε απόλυτα από τη θυσία του θανάτου του Ιησού Χριστού. Πέθανε πάνω στο σταυρό, για να ικανοποιηθεί η δικαιοσύνη του πατέρα Θεού, για να υπάρξει ηθική επανόρθωση του ανθρώπου, εξαιτίας της αμαρτίας και της αποστασίας του από το Θεό. Ο Απ. Παύλος στην επιστολή «προς Ρωμαίους» (Δ/4: 25) αναφέρει: «παρεδόθη δια τας αμαρτίας ημών και ανέστη δια την δικαίωσιν ημών». Κανένας δεν μπορούσε να εξοφλήσει το χρέος της αμαρτίας μας. Και ήρθε ο Χριστός και πλήρωσε με τη θυσία Του για τον καθένα από μας.
      Η ανάσταση του Χριστού είναι η απόδειξη της εξόφλησης του χρέους των αμαρτιών μας. Ο Θεός, δια του αίματος του Υιού Του, έσβησε το αμαρτωλό παρελθόν μας. Τον «καιρόν της αγνοίας ο Θεός τον παρέβλεψε» (Πράξεις ΙΖ/17: 30). Ο Θεός μας καλεί σήμερα να κάνουμε μια καινούργια αρχή, "να  ενδυθούμε το νέο άνθρωπο" (Εφεσίους Δ/4: 24). Η Ανάσταση του Κυρίου από τους νεκρούς ας μας οδηγήσει σε μία νέα αρχή στη σχέση μας μαζί Του. Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο ο Απ. Παύλος έρχεται να επισημάνει στους Κορίνθιους: «Εάν ο Χριστός, καθ’ υπόθεσιν, δεν ανέστη, μάταια η πίστη σας, ακόμα είστε μέσα στις αμαρτίες σας» (Α΄ Κορινθίους ΙΕ/15: 17). 

     Ο εχθρός της ψυχής γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα μας την σημασία της Ανάστασης του Χριστού από τους νεκρούς. Για το λόγο αυτό από την πρώτη στιγμή μεταχειρίστηκε και μεταχειρίζεται μέχρι σήμερα κάθε μέσο, για να κάνει τον άνθρωπο να αμφισβητήσει το Χριστό και την ένδοξη Ανάστασή Του από τους νεκρούς. Αιώνιο όπλο του ήταν μια μόνο φράση. «ΕΑΝ». "Εάν είσαι υιός του Θεού, πέσε κάτω από το πτερύγιο του ναού" (Ματθαίος Δ/4: 6). "Εάν είσαι βασιλιάς των Ιουδαίων, σώσον σεαυτόν" (Λουκάς ΚΓ/23: 36). Στους χριστιανούς της Κορίνθου έρχεται να βάλει την αμφιβολία: Άν ο Χριστός ανέστη¨. 

      2/ Μια δεύτερη συνέπεια της Ανάστασης του Ιησού χριστού από τους νεκρούς είναι το ότι: «ο Ιησούς εγερθείς εκ νεκρών δεν αποθνήσκει πλέον» (Ρωμαίους Σ/6: 9). «ζει πάντοτε για να μεσιτεύει υπέρ ημών» (Εβραίους Ζ/7: 25). Να από πού προέρχεται η δύναμη του πιστού ανθρώπου. Να γιατί εκείνοι οι πρώτοι Χριστιανοί με θάρρος αντιμετώπιζαν τα πεινασμένα λιοντάρια μέσα στο Κολοσσαίο. Πόση δύναμη δίνει στον άνθρωπο τούτη η μεγάλη αλήθεια, ότι ο Κύριος ζει! Σ’ αυτόν τον Αναστημένο Κύριο, που κάθεται "στα δεξιά του Πατέρα" (Εβραίους Ι/10: 12), «εδόθη πάσα εξουσία στον ουρανό και στη γη» (Ματθαίος ΚΗ/28: 18). Ο πιστός άνθρωπος «γνωρίζει σε ποιόν πιστεύει» (Β' Τιμοθέου Α/1: 12). Γνωρίζει ότι ο Χριστός έχει το βλέμμα του επάνω του. Ακούει τις προσευχές του και μεσιτεύει υπέρ αυτού στο Θεό Πατέρα (Α' Τιμοθέου Β/2: 5). "Γνωρίζει το κάθισμά του και την έγερσή του, νοεί τους λογισμούς μου από μακρόθεν" (Ψαλμός ΡΛΘ/139: 2), την εύκολη αλλά και τη δύσκολη στιγμή και είναι έτοιμος να του χορηγήσει δυνάμεις για να ανταπεξέλθει στη ζωή. 

     3/ Τρίτη συνέπεια της ανάστασης του Ιησού Χριστού είναι το ότι: «κατεπόθη ο θάνατος εν νίκη» (Α΄ Κορινθίους ΙΕ/15: 54). Νικήθηκε ο θάνατος, ο αιώνιος φόβος και τρόμος των ανθρώπων. Ο άνθρωπος δε δημιουργήθηκε από το Θεό, για να πεθάνει. Γι’ αυτό το λόγο, επειδή ο θάνατος είναι κάτι έξω από τις προδιαγραφές του ανθρώπου, ο άνθρωπος δεν μπορεί ποτέ και με τίποτα να συμβιβαστεί μαζί του. Ο θάνατος βρήκε τον άνθρωπο στην πορεία της ζωής του, αμέσως μετά την παρακοή του.

      Ελεύθερος ο άνθρωπος μέσα στον κήπο της Εδέμ είχε δύο επιλογές: 

    Α) Να υπακούσει στο θέλημα του Πλάστη και Δημιουργού του Θεού και δια της υπακοής να φτάσει από το «κατ’ εικόνα» στο «καθ’ ομοίωσιν» και να λάβει ως δώρο από το Θεό τον καρπό του δένδρου της ζωής, που είναι "αιώνια ζωή" (Α' Ιωάννου Β/2: 25).

    Β) Άλλη επιλογή ήταν να παρακούσει το θέλημα του Θεού, να κάνει το θέλημα το δικό του, ζώντας έτσι έξω από τα σχέδια του Θεού, στηριζόμενος στις δικές του δυνάμεις, επιθυμίες, στο "εγώ" του. Το αποτέλεσμα της πρώτης επιλογής θα ήταν "αιώνια ζωή". Το αποτέλεσμα της δεύτερης επιλογής θα ήταν "αιώνιος θάνατος" (Γένεση Β/2: 16-17). 

     Ο άνθρωπος συνειδητά και μέσα στην ελευθερία, την οποία ο Θεός του έδωσε, επέλεξε τη δεύτερη επιλογή. Παράκουσε, έστρεψε τα νώτα του στο Θεό. Αγνόησε το θέλημα του Θεού μέσα στη ζωή του. Στηρίχτηκε στις δικές του δυνάμεις, ακολουθώντας τις δικές του επιλογές. Τραγική συνέπεια όλων αυτών ήταν η αποκοπή του από το Θεό, που είχε σαν αποτέλεσμα τον ηθικό (πνευματικό) και αναπόφευκτα πλέον και το σωματικό θάνατο. 

     Συνεπώς ο θάνατος βρήκε τον άνθρωπο στην πορεία της ζωής του και ήταν αποτέλεσμα της παρακοής του στο θέλημα του Θεού. «Και ούτω δια της αμαρτίας εισήλθεν εις τον κόσμος ο θάνατος, όστις διήλθεν εις πάντας τους ανθρώπους» (Ρωμαίους Ε/5: 12). Όμως ο Θεός από αγάπη δεν εγκαταλείπει τον άνθρωπο μέσα στην αμαρτία του και τον αιώνιο θάνατο. Από την πρώτη στιγμή της παρακοής του τον αναζητάει. «Αδάμ που είσαι»; Καλύπτει τη γύμνια του (Γένεση ΚΖ/27: 16), τον παρηγορεί και του δίνει τη μεγάλη επαγγελία της λύτρωσης, η οποία θα προερχόταν από το «σπέρμα της γυναικός» (Γένεση Γ/3: 15). «Όταν δε ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, εξαπέστειλεν ο Θεός τον Υιόν αυτού, όστις εγεννήθη εκ γυναικός και υπετάγη εις τον νόμον, δια να εξαγοράσει τους υπό νόμον, δια να λάβωμεν την υιοθεσίαν» (Γαλάτες Δ/4: 4).

       Έρχεται ο Χριστός, για να θέσει σε εφαρμογή και πάλι εκείνο το Σχέδιο του Θεού που διακόπηκε στον κήπο της Εδέμ εξαιτίας της παρακοής του ανθρώπου. Η πορεία του Ιησού Χριστού ήταν φάτνη, (ταπείνωση), Γεθσημανή, Γολγοθάς, σταυρός, θάνατος, ανάσταση, δόξα, μιά ζωή υπέρτατης υπακοής στο θέλημα του πατέρα. Ο Χριστός είναι ο "δεύτερος Αδάμ" και ενεργεί ακριβώς τα αντίθετα από εκείνα τα οποία ενήργησε "ο πρώτος Αδάμ". Ο Χριστός μέσα στην ηθική του ελευθερία έδωσε στο θέλημα του Θεού την πρώτη θέση. Στον κήπο της Γεθσημανή μέσα σε θρόμβους αίματος κράζει: «Ουχί το θέλημα το ιδικόν μου, αλλά το ιδικό σου Πατέρα» (Ιωάννης Σ/6: 38).

     Επάνω στο σταυρό με το θριαμβευτικό «Τετέλεσται» διακηρύττει προς όλους ότι στο Πρόσωπό Του και για λογαριασμό ολόκληρης της ανθρωπότητας, τελείωσε και είναι ολοκληρωμένο πλέον το Σχέδιο του Θεού για τη σωτηρία του ανθρώπου. Ποια ήταν τα αποτελέσματα της υπακοής του Χριστού στο θέλημα του Πατέρα; Ήταν ακριβώς τα αντίθετα από εκείνα της παρακοής του Αδάμ. «Ο Θεός ζωοποίησε το Χριστό» (Εφεσίους Β/2: 5), «ανέστησε το Χριστό από τους νεκρούς» (Πράξεις Β/2: 24). 

      Η Ανάσταση του Ιησού Χριστού, σε αντίθεση με το θάνατο του Αδάμ, είναι η φανερή εκδήλωση ότι ο Θεός ικανοποιήθηκε πλήρως από τη θυσία του Ιησού Χριστού. Με την Ανάσταση του Χριστού, ο Θεός πλέον έθεσε σε εφαρμογή το Σχέδιό Του για τον άνθρωπο, το οποίο είναι να τον ανεβάσει και να τον οδηγήσει για πάντα κοντά Του στον ουρανό, όπου είναι και Αυτός. Ο Απ. Παύλος στην επιστολή «προς Εφεσίους» (κεφ. Β/2, εδ.6) αναφέρει: «Και συνανέστησε και συνεκάθησε ημας εν τοις επουρανίοις». Αυτό σημαίνει ότι μας ανάστησε μαζί Του και μας έβαλε να καθίσουμε στα επουράνια μαζί με το Χριστό. 

       Για εκείνον που θα πιστέψει ότι ο Χριστός πέθανε γι' αυτόν, τιμωρήθηκε εξαιτίας της αμαρτίας του, η υπόθεση της αμαρτίας του, που τον είχε καταστήσει νεκρό και τον είχε απομακρύνει από τον Θεό, πλέον έχει ρυθμιστεί στο Πρόσωπο του Ιησού Χριστού και πλέον η ζωή του βρίσκεται μέσα στο θέλημα και μέσα στα αιώνια Σχέδια του Θεού. Πλέον «το αίμα του Ιησού Χριστού του Υιού αυτού καθαρίζει ημάς από πάσης αμαρτίας» (Α΄ Ιωάννου Α/1: 7).

     «Συνανέστησε και συνεκάθησε εν τοις επουρανίοις». Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι εκείνο το οποίο ο Θεός έκανε για το Χριστό, που τον ανάστησε από τους νεκρούς, το κάνει και για κάθε νεκρό άνθρωπο (νεκρό εξαιτίας της αμαρτίας), ο οποίος θα πιστέψει ότι ο Χριστός είναι ο Υιός του Θεού, ο κεχρησμένος Σωτήρας και θα πιστέψει στο Έργο που έκανε πάνω στο σταυρό για τη σωτηρία όλων των ανθρώπων. Διακηρύττει ο Απόστολος Παύλος: «Ο Χριστός κατήργησε το θάνατο και έφερε στο φως τη ζωή» (Β' Τιμοθέου Α/1: 10). «Κατήργησε, δια του θανάτου, τον έχοντα το κράτος του θανάτου, τουτέστι τον διάβολο και ελευθέρωσε εκείνους, οι οποίοι δια τον φόβο του θανάτου, ήταν δια παντός του βίου υποκείμενοι στη δουλεία» (Β΄ Τιμοθέου Α/1: 18). 

      Τούτες οι θριαμβευτικές διαβεβαιώσεις του Λόγου του Θεού ρίχνουν πλούσιο φως στο μεγάλο θέμα του θανάτου. Ο πιστός άνθρωπος φεύγοντας από αυτή τη ζωή θα οδηγηθεί μπροστά στον αναστημένο και δοξασμένο Κύριο Ιησού Χριστό. Ο εχθρός δεν θα μπορεί πλέον να τον βλάψει σε τίποτα. Ο Απόστολος Παύλος είχε τη βεβαιότητα ότι φεύγοντας από αυτή τη ζωή θα συναντούσε τον Κύριο Ιησού Χριστό και διακηρύττει προς τους Χριστιανούς της πόλεως των "Φιλίππων": 

21 επειδή, σε μένα το να ζω είναι ο Χριστός, και το να πεθάνω είναι κέρδος. 

22 Αλλά, αν το να ζω μέσα στη σάρκα, αυτό συμβάλλει σε καρποφορία του έργου μου, και τι να εκλέξω δεν γνωρίζω 

23 επειδή, στενοχωρούμαι από τα δύο, έχοντας μεν την επιθυμία να αναχωρήσω, και να είμαι με τον Χριστό δεδομένου ότι, είναι πολύ πλέον καλύτερα 

24 το να μένω, όμως, μέσα στο σώμα είναι για σας αναγκαιότερο (Φιλιππησίους Α/1: 21-24).

     Έχουμε δει πολλές φορές ανθρώπους να πιάνουν δηλητηριώδη φίδια, να τα αφήνουν να κουλουριάζονται γύρω τους χωρίς να τα φοβούνται, ακόμα να βάζουν και τα χέρια τους μέσα στο στόμα των φιδιών. Τι τρομερό θέαμα! Όμως όλοι τούτοι οι άνθρωποι, πριν πιάσουν τα φίδια, έχουν αφαιρέσει από μέσα τους το δηλητήριο και πλέον τα φίδια είναι ακίνδυνα. Με την Ανάστασή Του ο Κύριος αφαίρεσε το δηλητήριο (το κεντρί) από το διάβολο και πλέον δεν μπορεί να βλάψει τον πιστό άνθρωπο. «Κατεπόθη ο θάνατος εν νίκη. Που θάνατε το κέντρο σου, που άδη η νίκη σου, το δε κέντρο του θανάτου είναι η αμαρτία….» (Α΄ Κορινθίους ΙΕ/15: 54,55). 

      4/ Τέταρτη πλευρά της ανάστασης του Ιησού Χριστού είναι ότι σ’ αυτήν στηρίζεται η «ζωντανή ελπίδα» κάθε χριστιανού. Στην επιστολή "Α΄ Πέτρου" (κεφ. Α/1 εδαφ. 3-5) αναφέρεται: «Ευλογητός ο Θεός και Πατήρ του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, όστις κατά το πολύ έλεος αυτού, αναγέννησε ημάς εις ελπίδαν ζώσαν, δια της αναστάσεως του Ιησού χριστού εκ νεκρών, εις κληρονομάν άφθαρτον και αμίαντον και αμάραντον, πεφυλαγμένη εν τοις ουρανοίς δι’ ημάς, οίτινες με τη δύναμη του Θεού φυλατόμεθα, δια της πίστεως, εις σωτηρίαν ετοίμην να αποκαλυφθεί εν τω εσχάτω καιρώ». 

    Η ελπίδα του Χριστιανού είναι ζωντανή, γιατί δε στηρίζεται σε υποθέσεις, συναισθήματα ή κάτι άλλο, αλλά στον Αναστημένο και δοξασμένο Κύριο Ιησού Χριστό. Στο Ευαγγέλιο του "Ματθαίου" (κεφ. ΚΖ/27, εδ. 62-64) αναφέρεται εκείνο το χαρακτηριστικό αίτημα των Φαρισαίων προς τον Πιλάτο να ασφαλίσει τον τάφο του Ιησού Χριστού, για να μην έρθουν οι μαθητές και κλέψουν το πτώμα και πουν ότι αναστήθηκε. Η απιστία του ανθρώπου θέλει να σφραγίσει τον τάφο του Χριστού και προσπάθησε να βάλει ανά τους αιώνες "φύλακες", διάφορους σοφούς, φιλοσόφους, μορφωμένους του αιώνος τούτου, αρνητές του Θεού κλπ. Όλοι τούτοι με όλα τα «εάν» που κατά καιρούς επικαλέστηκαν, με κανέναν τρόπο δε μπόρεσαν να κρατήσουν στη συνείδηση των ανθρώπων κλειστό τον τάφο του Χριστού. Το Πνεύμα του Θεού, το ζωοποιό, το Άγιο παραμέρισε λίθους (εμπόδια), έτσι ώστε η ψυχή που θα θελήσει να αντικρίσει τον άδειο τάφο του Ιησού Χριστού, να μπορεί να τον δει με τα μάτια της πίστεως. Ολόκληρο το οικοδόμημα της Χριστιανικής πίστης στηρίζεται  στον άδειο τάφο του Ιησού Χριστού. 

       Η ανάσταση του Χριστού από τους νεκρούς δεν υπόσχεται, αλλά εγγυάται τα πάντα στον πιστό άνθρωπο. Δεν υπάρχει πλέον υπόσχεση στον Χριστιανό, υπάρχει εγγύηση. Η σφραγίδα και η υπογραφή σε τούτη την εγγύηση έχουν μπει με το Αίμα της Θυσίας από τα τρυπημένα χέρια του Αναστημένου Ιησού Χριστού. Τι ωραία, αλλά και πόσο παρήγορα είναι τα λόγια του συγγραφέα της "προς Εβραίους"  επιστολής : 

11 Ελθών δε ο Χριστός αρχιερεύς των μελλόντων αγαθών διά της μεγαλητέρας και τελειοτέρας σκηνής, ουχί χειροποιήτου, τουτέστιν ουχί ταύτης της κατασκευής, 

12 ουδέ δι' αίματος τράγων και μόσχων, αλλά διά του ιδίου αυτού αίματος, εισήλθεν άπαξ εις τα άγια, αποκτήσας αιωνίαν λύτρωσιν. 

13 Διότι εάν το αίμα των ταύρων και τράγων και η σποδός της δαμάλεως ραντίζουσα τους μεμολυσμένους αγιάζη προς την καθαρότητα της σαρκός, 

14 πόσω μάλλον το αίμα του Χριστού, όστις διά του Πνεύματος του αιωνίου προσέφερεν εαυτόν άμωμον εις τον Θεόν, θέλει καθαρίσει την συνείδησίν σας από νεκρών έργων εις το να λατρεύητε τον ζώντα Θεόν; (προς Εβραίους Θ/9: 12 - 14). 

     Ο Θεός υποσχέθηκε στον άνθρωπο αιώνια ζωή. Στην επιστολή "Α΄ Ιωάννου" (κεφ. Ε/5, εδ.11) αναφέρεται: «Ο Θεός έδωσε σε μας αιώνια ζωή, κι αυτή η ζωή είναι μέσα στον Υιό του». Η ανάσταση του Χριστού αποτελεί την εγγύηση τούτης της υπόσχεσης. «Ο Θεός είναι αληθής, πας άνθρωπος είναι ψεύτης». (Ρωμαίους Γ/3: 4). Γι΄ αυτό ο Απόστολος Παύλος προτρέπει: «μείνατε στερεοί και αμετακίνητοι από της ελπίδος του Ευαγγελίου» (Κολοσσαείς Α/1: 23). 

       Η μεγάλη διακήρυξη της Βίβλου είναι: "Ο νεκρός έγινε ζωντανός". Το ερώτημα των αγγέλων προς τις μυροφόρες γυναίκες ήταν: «Τι ζητείτε τον ζώντα μετά των νεκρών;» (Λουκάς ΚΔ/24: 5) Μπορείς να πεις, ψυχή, με όλη σου την καρδιά: "Ο Χριστός πέθανε για μένα και αναστήθηκε επειδή με δικαίωσε διά της Σταυρικής Θυσίας Του;" Μπορείς να πεις: "Ζει και μεσιτεύει για μένα στον ουρανό;" (Α΄ Τιμοθέου Β/2: 5). Μπορείς να πεις: "Έχω ζωντανή ελπίδα αιωνίου ζωής μέσα μου;" Εάν, «ναι», δόξασε το Θεό. Εάν, «όχι», πρόσεξε, γιατί το πιστεύω σου είναι κενό περιεχομένου. Πρόσεξε, γιατί μπορεί να κρατάς ένα ωραίο όστρακο, (θρησκεία, πλούσιες εκδηλώσεις κλπ), αλλά να μην υπάρχει τίποτα μέσα σ’ αυτό το όμορφο όστρακο, που είναι η πίστη στον Αναστημένο και δοξασμένο Κύριο Ιησού Χριστό. ---

Το πλύσιμο των ποδιών.

  Ευαγγέλιον  «κατά Ιωάννην», κεφ. ΙΓ/13, εδ. 1 – 17.

1 Προ δε της εορτής του πάσχα εξεύρων ο Ιησούς ότι ήλθεν η ώρα αυτού διά να μεταβή εκ του κόσμου τούτου προς τον Πατέρα, αγαπήσας τους ιδικούς του τους εν τω κόσμω, μέχρι τέλους ηγάπησεν αυτούς. 

2 Και αφού έγεινε δείπνος, ο δε διάβολος είχεν ήδη βάλει εις την καρδίαν του Ιούδα Σίμωνος του Ισκαριώτου να παραδώση αυτόν, 

3 εξεύρων ο Ιησούς ότι πάντα έδωκεν εις αυτόν ο Πατήρ εις τας χείρας, και ότι από του Θεού εξήλθε και προς τον Θεόν υπάγει, 

4 εγείρεται εκ του δείπνου και εκδύεται τα ιμάτια αυτού, και λαβών προσόψιον διεζώσθη 

5 έπειτα βάλλει ύδωρ εις τον νιπτήρα, και ήρχισε να νίπτη τους πόδας των μαθητών και να σπογγίζη με το προσόψιον, με το οποίον ήτο διεζωσμένος. 

6 Έρχεται λοιπόν προς τον Σίμωνα Πέτρον, και λέγει προς αυτόν εκείνος Κύριε, συ μου νίπτεις τους πόδας; 

7 Απεκρίθη ο Ιησούς και είπε προς αυτόν Εκείνο, το οποίον εγώ κάμνω, συ δεν εξεύρεις τώρα, θέλεις όμως γνωρίσει μετά ταύτα. 

8 Λέγει προς αυτόν ο Πέτρος Δεν θέλεις νίψει τους πόδας μου εις τον αιώνα. Απεκρίθη προς αυτόν ο Ιησούς Εάν δεν σε νίψω, δεν έχεις μέρος μετ' εμού. 

9 Λέγει προς αυτόν ο Σίμων Πέτρος Κύριε, μη τους πόδας μου μόνον, αλλά και τας χείρας και την κεφαλήν. 

10 Λέγει προς αυτόν ο Ιησούς Ο λελουμένος δεν έχει χρείαν ειμή τους πόδας να νιφθή, αλλ' είναι όλος καθαρός και σεις είσθε καθαροί, αλλ' ουχί πάντες. 

11 Διότι ήξευρεν εκείνον, όστις έμελλε να παραδώση αυτόν διά τούτο είπε Δεν είσθε πάντες καθαροί. 

12 Αφού λοιπόν ένιψε τους πόδας αυτών και έλαβε τα ιμάτια αυτού, καθήσας πάλιν είπε προς αυτούς Εξεύρετε τι έκαμον εις εσάς; 

13 Σεις με φωνάζετε, Ο Διδάσκαλος και ο Κύριος, και καλώς λέγετε, διότι είμαι. 

14 Εάν λοιπόν εγώ, ο Κύριος και ο Διδάσκαλος, σας ένιψα τους πόδας, και σεις χρεωστείτε να νίπτητε τους πόδας αλλήλων. 

15 Διότι παράδειγμα έδωκα εις εσάς, διά να κάμνητε και σεις, καθώς εγώ έκαμον εις εσάς. 

16 Αληθώς, αληθώς σας λέγω, δεν είναι δούλος ανώτερος του κυρίου αυτού, ουδέ απόστολος ανώτερος του πέμψαντος αυτόν. 

17 Εάν εξεύρητε ταύτα, μακάριοι είσθε εάν κάμνητε αυτά. 

          ΣΧΟΛΙΑ : 

       Όπως όλοι γνωρίζουμε μέσα από το Λόγο του Θεού, μια ημέρα πριν από το Πάσχα ο Κύριος έστειλε στην Ιερουσαλήμ τον Πέτρο και τον Ιωάννη, για να προετοιμάσουν το δείπνο του Πάσχα. Σε ένα συγκεκριμένο δημόσιο δρόμο, καθώς αυτοί θα περπατούσαν μέσα στην πόλη, θα συναντούσαν έναν άνθρωπο, που κρατούσε μια στάμνα με νερό. Θα τον ακολουθούσαν στο σπίτι, στο οποίο θα τους έδειχνε το δωμάτιο των καλεσμένων ήδη έτοιμο. Εκεί θα προετοιμάζονταν, για να γιορτάσουν το Πάσχα (Λουκάς ΚΒ/22: 8-13). Όλα έγιναν σύμφωνα με τις υποδείξεις του Κυρίου. Σε όλη την Ιερουσαλήμ όλες οι οικογένειες συγκεντρώνονταν, για να γιορτάσουν τη γιορτή του Πάσχα. Αυτό ήταν προς τιμή εκείνης της μεγάλης νύχτας στην ιστορία του Ισραήλ, όταν ο άγγελος του Κυρίου χτύπησε τα πρωτότοκα στην Αίγυπτο (Έξοδος ΙΒ/12: 29), ενώ προσπέρασε τα σπίτια των Ισραηλιτών, οι οποίοι είχαν βάψει τους παραστάτες των σπιτιών τους με το αίμα ενός αρνίου (Έξοδος ΙΒ/12: 21-23). 

      Επρόκειτο για μια μεγάλη γιορτή, μια μοναδική ανάμνηση. Και ενώ αυτό θα έπρεπε να είναι το θέμα της συζήτησης των μαθητών εκείνες τις ώρες, αυτοί επικεντρώνουν όλο τους το ενδιαφέρον και αρχίζουν ατέρμονες συζητήσεις και διενέξεις μεταξύ τους για το ποιος θα είναι μεγαλύτερος στη βασιλεία των ουρανών, ποιος θα ήταν πιο κοντινός βοηθός του Κυρίου, ποιος θα καθόταν δεξιά Του και ποιος αριστερά Του. Αυτό το γεγονός αποτελεί την πρώτη διάσπαση και διάσταση απόψεων μέσα στους κόλπους της εκκλησίας του Χριστού. Ο Κύριος τους είπε ξεκάθαρα: «Δεν εξεύρετε τι ζητείτε». (Ματθαίος Ι/10: 22). 

     «Έγεινε δε και φιλονεικία μεταξύ αυτών, περί του τις εξ αυτών νομίζεται ότι είναι μεγαλήτερος». (Λουκάς ΚΒ : 24). Διχασμός και φιλονικία παρουσιάζεται μέσα στην πρώτη εκκλησία, ένα μικρόβιο ιδιαίτερα μολυσματικό, τοξικό, διαλυτικό, που από τότε μέχρι σήμερα έχει εισχωρήσει σε χιλιάδες μικρές ή μεγάλες συνάξεις πιστών ανθρώπων. Ο Κύριος θέλοντας να τους πείσει ότι δεν τους κάλεσε για να κυβερνήσουν, αλλά για να υπηρετήσουν τους ανθρώπους, προέβη σε μία συγκλονιστική πράξη που αποτελεί υπόδειγμα και μνημείο ταπείνωσης και υπηρεσίας προς το συνάνθρωπο: «εγείρεται εκ του δείπνου και εκδύεται τα ιμάτια αυτού, και λαβών προσόψιον διεζώσθη έπειτα βάλλει ύδωρ εις τον νιπτήρα, και ήρχισε να νίπτη τους πόδας των μαθητών και να σπογγίζη με το προσόψιον, με το οποίον ήτο διεζωσμένος» (Ιωάννης ΙΓ/13: 4-5). 

    Πολλές και ατέρμονες ήταν οι διαμάχες μέσα στην εκκλησιαστική ιστορία. Ποτέ όμως μέχρι σήμερα δεν ξέσπασε διχασμός για το ποιος θα προηγηθεί, για να υπηρετήσει τους άλλους. Οι συνήθεις διαμάχες ήταν κυρίως, για να υπηρετηθούν. Φανταστείτε να ξέσπαγε διαμάχη και φιλονικία μεταξύ των μαθητών για το ποιος θα προηγηθεί και ποιος θα ακολουθήσει στο πλύσιμο των ποδών των άλλων μαθητών. Πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα, αν «φιλονικούσαν» τα παιδιά του Θεού για το ποιος θα προηγηθεί σε υπηρεσία και έργο για την εξυπηρέτηση, ανακούφιση κλπ ανθρώπων που έχουν ανάγκη! Δυστυχώς όμως την ώρα των καυγάδων για το ποιος θα είναι ο μεγαλύτερος, κανένας μαθητής δεν έδειξε την παραμικρή προθυμία να πλύνει τα πόδια των άλλων. 

     Εκείνο τον καιρό το πλύσιμο των ποδιών ήταν μια αναγκαιότητα. Οι δρόμοι ήταν χωμάτινοι και ήταν πολύ σκονισμένοι, βρώμικοι και οι άνθρωποι φορούσαν σανδάλια. Η συνήθεια ήταν να αφήνουν τα σανδάλια τους στο xολ και ήταν υποχρέωσή του οικοδεσπότη να φροντίσει ο δούλος να πλύνει τα πόδια του καλεσμένου. Κάποιος είχε προμηθεύσει ένα δοχείο με νερό, μια λεκάνη και μια πετσέτα για το συνηθισμένο νίψιμο των ποδιών, αλλά κανένας δεν ήταν διατεθειμένος να αναλάβει αυτό το καθήκον του υπηρέτη. Έτσι ο καθένας κάθισε στη θέση του στο τραπέζι και όλα πλέον ήταν έτοιμα. 

       Εκείνη λοιπόν την ώρα των προστριβών και των αντεγκλήσεων ο Κύριος, χωρίς να μιλήσει, άφησε δίπλα τα ενδύματά Του και ζώστηκε μια πετσέτα, πήρε μία στάμνα με νερό, έριξε σε μία λεκάνη και γονάτισε και άρχισε να πλένει τα πόδια των μαθητών Του αρχίζοντας από τον Πέτρο. Τι Θεία συγκατάβαση! Ο Δημιουργός του σύμπαντος γονατιστός να πλένει τα πόδια ενός δημιουργήματός του! Ο Πέτρος δεν μπορούσε να το ανεχτεί αυτό, καθώς ο Ιησούς γονάτισε μπροστά του. «Κύριε Συ μου νίπτεις τους πόδας μου; Δεν θέλεις νίψει τους πόδας μου εις τον αιώνα». Η απάντηση του Κυρίου ήταν κατηγορηματική: «Εάν δεν σε νίψω, δεν έχεις μέρος μετ' εμού». Ο Πέτρος δεν ήξερε ακριβώς τι εννοούσε ο Ιησούς, αλλά ένα πράγμα ήταν σίγουρο, ήθελε να είναι βέβαιος ότι θα έχει με το μέρος του τον Ιησού. «Κύριε, μη τους πόδας μου μόνον, αλλά και τας χείρας μου, και την κεφαλήν». Ο Πέτρος και ο Ιωάννης ήταν οι οικοδεσπότες, αλλά το ένιωσαν πολύ υποτιμητικό να πλένουν πόδια των άλλων, κάτι για το οποίο ο Ιησούς ήταν πρόθυμος. 

      Αυτή την ενέργεια πολύ δύσκολα μπορεί να την καταλάβει ο εγωιστής άνθρωπος. Ο Κύριος να πλύνει τα ροζιασμένα και βρώμικα πόδια των μαθητών Του που είχαν περπατήσει μαζί Του τόσα χιλιόμετρα και που ήταν τόσο βρώμικα! Ο πιστός άνθρωπος θα πρέπει να διακατέχεται από το «σύνδρομο του υπηρέτη» και όχι από το «σύνδρομο του υπηρετούμενου». Ο Κύριος κάλεσε και τους δώδεκα μαθητές και τους είπε: «Όστις θέλει να είναι πρώτος, θέλει είσθαι πάντων έσχατος και πάντων υπηρέτης» (Μάρκος Θ/9: 35). Ο καθένας μας, όσα μεγάλα και σπουδαία πράγματα κι αν κάνει μέσα στην εκκλησία, μέσα στην κοινωνία, πάντοτε να θυμάται ότι είναι απλά ένας υπηρέτης. 

 Το ερώτημα είναι γιατί ο Κύριος προέβη σ’ αυτή την ενέργεια; Γιατί έπλυνε τα πόδια των μαθητών Του; 

        Ταπείνωση. 

     Η τελετή του νιψίματος των ποδιών έγινε, για να θυμίζει σε όλους τους αιώνες την ταπεινοφροσύνη που θα πρέπει να διακρίνει το παιδί του Θεού. Η θέση του Κυρίου ήταν δίπλα στον Πατέρα, μέσα στην ουράνια δόξα. Από εκεί ξεκίνησε ο Κύριος, για να έρθει στη γη να ψάξει και να βρει το «απολωλός». Ο Απ. Παύλος στην επιστολή «προς Φιλιππησίους (κεφ. Β/2, εδ. 7) αναφέρει: «εαυτόν εκένωσε, λαβών δούλου μορφήν, γενόμενος όμοιος με τους ανθρώπους». 

    Το πρώτο που ήθελε να δείξει ο Κύριος στους μαθητές Του ήταν η ταπείνωση που πρέπει να υπάρχει ανάμεσά τους και η υπηρεσία του ενός προς τον άλλον. Το Πνεύμα Του ήταν «δια της αγάπης δουλεύετε αλλήλους» (Γαλάτας Ε/5: 13). Ο νιπτήρας αναμφισβήτητα είναι ένα ζωντανό παράδειγμα έσχατης ταπείνωσης. Θα λέγαμε ότι ολόκληρη η πορεία του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού πάνω στη γη είναι: Ανιδιοτελής υπηρεσία, ταπείνωση και συγκατάβαση. Η ενανθρώπισή Του, η σάρκωσή Του είναι πράξεις ασύλληπτης ταπείνωσης. 

     Ο Προφήτης Ησαΐας σχετικά με την ταπείνωση του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού αναφέρει: «Αυτός ήτο κατατεθλιμμένος και βεβασανισμένος αλλά δεν ήνοιξε το στόμα αυτού εφέρθη ως αρνίον επί σφαγήν, και ως πρόβατον έμπροσθεν του κείροντος αυτό άφωνον, ούτω δεν ήνοιξε το στόμα αυτού» (Ησαΐας ΝΓ/53: 7). Επίσης ο Απ. Παύλος αναφέρει: «και ευρεθείς κατά το σχήμα ως άνθρωπος, εταπείνωσεν εαυτόν γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού» (Φιλιππησίους Β/2: 8).

        Φάτνη και Σταυρός ήταν αρχή και τέλος μιας μεγάλης πορείας την οποία διέκρινε ένα στοιχείο, η ταπείνωση χωρίς όρους και όρια. Ο Κύριος γεννιέται μέσα σε μια φάτνη ζώων ως ο έσχατος των ανθρώπων. Για να χαρακτηρίσουμε τη ζωή Του, αρκεί να αναφέρουμε από το «κατά Ματθαίον» (κεφ. Η/8, εδ. 8): «αι αλώπεκες έχουσι φωλεάς και τα πετεινά του ουρανού κατοικίας, ο δε Υιός του ανθρώπου δεν έχει που να κλίνη την κεφαλήν». Εμπαίζεται από τους δικούς και «ως ουδέν ελογίσθη» (Ησαϊας ΝΓ/53: 3). Ως πρόβατο άφωνο οδηγείται στο σταυρό και δέχεται να καρφωθεί πάνω σαν ένοχος και κακούργος και να φορτωθεί όλα τα αμαρτήματα των ανθρώπων. 

       Τούτη την τόσο σκοτεινή βραδιά παίρνει το νιπτήρα, την πετσέτα και σκύβει και πλένει τα πόδια των δώδεκα μαθητών Του. Αυτό θα πει: «αγάπη στην πράξη». Θυμόμαστε τι είπε ο Κύριος σ’ εκείνη την αμαρτωλή γυναίκα που έσπασε μπροστά Του το αλάβαστρο με το πολύτιμο μύρο και Του έπλεινε τα πόδια. «Διά τούτο σοι λέγω, συγκεχωρημέναι είναι αι αμαρτίαι αυτής αι πολλαί, διότι ηγάπησε πολύ εις όντινα δε συγχωρείται ολίγον, ολίγον αγαπά» (Λουκάς Ζ/7: 47). Και ο Κύριος εδώ από πολλή αγάπη για τους μαθητές Του παίρνει την πρωτοβουλία να τους πλύνει τα πόδια. 

      Η κορύφωση της αγάπης του Κυρίου είναι τη στιγμή που σκύβει και πλένει και τα πόδια του Ιούδα. Πλένει εκείνα τα πόδια που σε πολύ λίγο θα τρέξουν στους εχθρούς του Κυρίου, για να τον προδώσουν. Λίγο αργότερα δίδει τον ευλογημένο «άρτον» και τον «οίνον» στα χέρια εκείνα που σε λίγο θα κρατούσαν τα τριάντα αργύρια της προδοσίας. Ο Ιούδας είχε ήδη συζητήσει και είχε συμφωνήσει με τους Φαρισαίους, τον Άννα και τον Καΐάφα τον αρχιερέα και τους άλλους, τον τρόπο που θα παρέδιδε τον Κύριο. Σίγουρα θα αισθάνθηκε μια ανακούφιση και θα σκέφτηκε: «Α! δεν έχει καταλάβει τίποτα ο Κύριος, δε γνωρίζει τίποτα για τις συμφωνίες που ήδη έχω κλείσει, για τα τριάντα αργύρια που πρόκειται να εισπράξω, τα οποία αντιστοιχούσαν στην τιμή ενός δούλου». Ο Ιούδας πλέον ήταν στο έλεος των εχθρών του Κυρίου, είχε προδώσει τον εαυτό του και μαζί και τον Ιησού. Ο Πέτρος διαμαρτυρήθηκε για την πράξη αυτή του Κυρίου να του πλύνει τα πόδια. Ο Ιούδας όχι μόνον δε διαμαρτυρήθηκε, αλλά αισθάνθηκε και ανακούφιση, καθώς θα σκέφτηκε ότι δεν έχει αντιληφθεί τίποτα ο Κύριος. Πόσο μεγάλο ήταν το λάθος του! Ο Κύριος «ερευνά νεφρούς και καρδίας» (Αποκάλυψις Β/2: 23), «γνωρίζει τα κρύφια των καρδιών μας» (Ψαλμός ΜΔ/44: 21), μπορεί να διαβάσει και τις πιο κρυφές σκέψεις του ανθρώπου. 

      Καθώς πολλές φορές μέσα στη ζωή παρατηρούμε την αχαριστία και την εμπάθεια των ανθρώπων γύρω μας και την έλλειψη καλοσύνης, καλό είναι πριν πούμε ή κάνουμε κάτι, να φέρνουμε στο μυαλό μας την εικόνα του Κυρίου που πλένει τα πόδια του Ιούδα, ο οποίος σε λίγο με ένα σκληρό και άνανδρο τρόπο θα Tον προδώσει. Αυτός είναι ο θρίαμβος της ταπείνωσης! Αναμφισβήτητα πρόκειται για τη μεγαλύτερη ένδειξη καλοσύνης που γνώρισε ποτέ ο κόσμος. 

       Παράδειγμα. 

       Ο Κύριος με το πλύσιμο των ποδών των μαθητών Του έδωσε ένα διαχρονικό παράδειγμα. 

 14 Αν, λοιπόν, εγώ, ο Κύριος και ο δάσκαλος, σας έπλυνα τα πόδια, κι εσείς χρωστάτε να πλένετε ο ένας τα πόδια τού άλλου. 

15 Επειδή, παράδειγμα έδωσα σε σας, για να κάνετε κι εσείς, όπως εγώ έκανα σε σας. 

16 Σας διαβεβαιώνω απόλυτα, δεν υπάρχει δούλος ανώτερος από τον κύριό του ούτε απόστολος ανώτερος από εκείνον που τον απέστειλε. 

17 Αν τα ξέρετε αυτά, είστε μακάριοι, αν τα κάνετε (Ιωάννης ΙΓ/13: 14 – 17). 

       Αυτή ήταν η τελευταία εντολή του Κυρίου προς τους δικούς Του, λίγο πριν παραδοθεί στα χέρια ανόμων. Το ερώτημα είναι ποια απήχηση βρίσκει μέσα στη ζωή μας τούτη η εντολή. Είμαστε έτοιμοι, αν ο συνάνθρωπος μας αγγαρεύσει για "ένα μίλι", να βαδίσουμε μαζί του "δύο μίλια;" (Ματθαίος Ε/5: 41). Είμαστε έτοιμοι να σπεύσουμε στην ανάγκη του συνανθρώπου; Ο Ιάκωβος στην επιστολή του (κεφ. Β/2, εδ. 15-16) αναφέρει: 

15 Εάν δε αδελφός ή αδελφή γυμνοί υπάρχωσι και στερώνται της καθημερινής τροφής, 

16 και είπη τις εξ υμών προς αυτούς, Υπάγετε εν ειρήνη, θερμαίνεσθε και χορτάζεσθε, και δεν δώσητε εις αυτούς τα αναγκαία του σώματος, τι το όφελος; 

      Ένα παράδειγμα για μίμηση σας έδωσα λέει ο Κύριος. «Εάν εγώ, ο Διδάσκαλος, έπλυνα τα πόδια τα δικά σας και σεις οφείλετε να πλένετε ο ένας τα πόδια του άλλου». Όλοι θέλουμε να είμαστε προϊστάμενοι, αφεντικά και κανένας δε θέλει να είναι υπηρέτης και διάκονος. Ο Κύριος όμως έρχεται να αντιστρέψει τα πράγματα. «Όστις θέλει να ήναι πρώτος, θέλει είσθαι πάντων έσχατος και πάντων υπηρέτης». (Μάρκος Θ/9: 35). 

     Ο Χριστός και σήμερα συγκαταβαίνει, «πλένει πόδας» και καθαρίζει τον άνθρωπο που θα πιστέψει σ’ Αυτόν από το μόλυσμα της αμαρτίας. Το πλύσιμο που έκανε ο Χριστός στα πόδια των μαθητών του συμβολίζει τον καθαρισμό του ανθρώπου από την αμαρτία η οποία θα γινόταν με το μοναδικό λευκαντικό που είναι το αίμα του Κυρίου. Στην επιστολή «Α΄ Ιωάννου» (κεφ. Α΄, εδ. 7) αναφέρεται: «το αίμα του Ιησού Χριστού του Υιού αυτού καθαρίζει ημάς από πάσης αμαρτίας». Ο Χριστός προσφέρει κάθαρση δωρεάν και δίνει άπειρες ευκαιρίες για καθαρισμό. Γι’ αυτό άλλωστε απαιτεί να είμαστε καθαροί και γι’ αυτό μια μέρα θα είμαστε αναπολόγητοι ενώπιόν Του. 

       Μακάρι επιλογή μας να είναι η «αγαθή μερίδα», μακάρι πρότυπό μας, υπόδειγμα μέσα στη ζωή μας να είναι ο Κύριος, η συμπεριφορά Του, η αγάπη Του. Ας τονίσουμε στο σημείο αυτό κάτι ιδιαίτερα σοβαρό. Γίνεται λόγος για υπηρεσία προς όλους και όχι αποκλειστικά στους δικούς μας, τους φίλους μας κλπ. Άλλωστε και οι Φαρισαίοι υπηρετούσαν τους δικούς τους ανθρώπους και όλοι οι άπιστοι όλων των εποχών πράττουν αναλόγως. (Λουκάς Σ/6: 32). Ας φροντίσουμε όμως εμείς να διαφέρουμε από αυτούς. 

Αγάπη. 

     Ο Κύριος τους έπλυνε τα πόδια, για να τους δώσει ένα παράδειγμα υπηρεσίας και για να τους αποδείξει πόσο πολύ τους αγαπά. Στο εδ.1 το λέει πολύ καθαρά: «... αγαπήσας τους ιδικούς του τους εν τω κόσμω μέχρι τέλους ηγάπησεν αυτούς». Αυτό είναι ένα παράδειγμα «προς μίμησιν» για τις δικούς Του. «Απ' αυτό θα μάθουν όλοι ότι είστε μαθητές μου, αν έχετε αγάπη μεταξύ σας». (Ιωάννης ΙΓ/13: 35). 

      Ο Κύριός μας, ο Ιησούς, έχει ένα λαό σ' αυτόν τον κόσμο που είναι οι δικοί Του. Αυτός ο λαός δεν εντοπίζεται σε ένα έθνος, αντίθετα είναι «από κάθε φυλή και κάθε έθνος και γλώσσα» (Αποκάλυψη Ε/5 : 9). Είναι δικοί Του, γιατί του δόθηκαν απ' τον Πατέρα (ΙΖ/17: 6). Ο ίδιος δε τους εξαγόρασε από τον εχθρό της ψυχής που ήσαν δουλωμένοι εξαιτίας της αμαρτίας με το ίδιο Του το αίμα, πλήρωσε πολύ ακριβά γι' αυτούς για να είναι δικοί Του (Ιωάννης Α/1: 11-12). Ο Ιησούς έχει πολύ μεγάλη αγάπη για τους δικούς Του που είναι στον κόσμο. Τους αγάπησε από καλή διάθεση και έδωσε τον εαυτό Του για την απολύτρωσή τους. Αν και βρίσκονται σ' αυτό τον κόσμο που είναι γεμάτος σκοτάδι, σήψη και αμαρτία, συνεχίζει αδιάκοπα να τους αγαπάει. 

       Σε λίγο θα πήγαινε στους δικούς Του στον ουρανό, αλλά φαίνεται να ενδιαφέρεται πιο πολύ για τους δικούς Του που είναι στη γη, γιατί αυτοί έχουν πιο πολύ ανάγκη. Αυτούς που ο Χριστός αγαπάει τους αγαπάει μέχρι τέλους, είναι σταθερός στην αγάπη Του. (Ιερεμίας ΛΑ/31: 3). Τίποτα δεν μπορεί να χωρίσει τον πιστό απ' την αγάπη του Χριστού. Τους αγαπάει μέχρι τέλους, μέχρι την τελειότητα. Ο Απ. Παύλος στην επιστολή «προς Ρωμαίους» (κεφ. Η/8, εδ. 38-39) αναφέρει: 

38 Επειδή, είμαι πεπεισμένος ότι, ούτε θάνατος ούτε ζωή ούτε άγγελοι ούτε αρχές ούτε δυνάμεις ούτε παρόντα ούτε μέλλοντα 

39 ούτε ύψωμα ούτε βάθος ούτε κάποια άλλη κτίση, θα μπορέσει να μας χωρίσει από την αγάπη τού Θεού, η οποία υπάρχει στον Ιησού Χριστό τον Κύριό μας.

       Όταν ο Κύριος τελείωσε, πήρε τη θέση Του στο τραπέζι και τα πρώτα λόγια Του ήταν: «Πολύ επεθύμησα να φάγω το πάσχα τούτο με σας προτού να πάθω» Ευλόγησε το φαγητό και έδωσε στον καθένα τη μερίδα του. (Λουκάς ΚΒ/22: 14-20). Καθώς έτρωγαν, ο Ιησούς είπε: «Ένας από σας θα με προδώσει». Αυτά τα λόγια έσπειραν φόβο και ανησυχία στους μαθητές. Ήταν η πρώτη φορά που τους έλεγε κάτι τέτοιο. Ο Ιησούς φαινόταν να τους εμπιστεύεται όλους, δεν υπήρχε καμιά υποψία σε κανέναν όλα αυτά τα τρία χρόνια που ταξίδευαν μαζί, αλλά τώρα λέει ότι ένας από όλους είναι προδότης. Γνώριζαν μέσα από τις προφητείες των Γραφών ότι ο Μεσσίας θα προδιδόταν από έναν από τους φίλους του, αλλά όλα αυτά τα έβλεπαν κάπως συμβολικά και ουσιαστικά, δεν τα πολύ πίστευαν.

      Όταν οι μαθητές άκουσαν αυτά τα λόγια από τον Κύριο, άρχισαν να λυπούνται και να ανησυχούν και με μεγάλη απορία ρωτούσαν: «Κύριε μήπως εγώ είμαι;». Ακόμα και ο Ιωάννης, που αγαπούσε τον Κύριο τόσο πολύ, έγειρε το κεφάλι του και ρώτησε: «Κύριε, μήπως εγώ είμαι;». Ο Πέτρος παρακάλεσε τον Ιωάννη να ρωτήσει τον Ιησού ποιος ήταν, και ο Ιησούς απάντησε: «Εις εκ των δώδεκα, ο εμβάπτων μετ’ εμού εις το πινάκιον την χείρα». Τότε ο Κύριος πήρε ένα κομμάτι ψωμί, το βούτηξε στη σάλτσα του φαγητού και το έδωσε στον Ιούδα (Ιωάννης ΙΓ/13: 26), μια κίνηση ιδιαίτερης τρυφερότητας, αγάπης και φιλίας. «Αποκριθείς δε ο Ιούδας, όστις παρέδιδεν αυτόν, είπε: Μήπως εγώ είμαι, Ραββί; Λέγει προς αυτόν, Συ είπας». (Ματθαίος ΚΣ/26: 25). Στη συνέχεια ο Ιούδας έφυγε από το δωμάτιο και η πόρτα έκλεισε πίσω του. Ο Λόγος του Θεού μας επισημαίνει κάτι πολύ σοβαρό για κείνη την ώρα: «ήτο γαρ νύξ». 

     Ρίγος μας πιάνει, όταν εξετάζουμε τη συμπεριφορά του Ιούδα. Άφησε το φως του κόσμου και γύρισε στο ολοκληρωτικό σκοτάδι. Ακόμα και τότε οι μαθητές δεν είχαν καταλάβει τι είχε γίνει. Ο Ιούδας μπορεί να μην ήταν ο πιο αγαπητός ανάμεσά τους αλλά σίγουρα ποτέ δε φανταζόντουσαν να πουλήσει τη ζωή του Κυρίου. Σκέφτηκαν ότι ο Ιησούς θα τον είχε στείλει για δουλειά. 

       Καθαρισμός. 

     Το πλύσιμο των ποδών αντιπροσωπεύει το συνεχή καθαρισμό της καρδιάς του ανθρώπου. Την κατάσταση της ανθρώπινης καρδιάς μας τη δίνει ο προφήτης "Ιερεμίας" (κεφ. ΙΖ/17: 17) «Η καρδία είναι απατηλή υπέρ πάντα και σφόδρα διεφθαρμένη τις δύναται να γνωρίσει αυτήν;». Πώς θα συμμετείχαν στο Δείπνο του Κυρίου, αν δεν ήσαν καθαροί; Βεβαίως ο Κύριος μας έχει καθαρίσει, έχει εξαλείψει τις αμαρτίες μας, ολόκληρο το παρελθόν μας το έχει διαγράψει. Όμως ζώντας καθημερινά ανάμεσα σε μια γενεά «σκολειά και διεστραμμένη» (Φιλιππησίους Β/2: 15) τα πόδια μας σκονίζονται, η καρδιά μας λερώνεται και έχουμε ανάγκη κάθε στιγμή να ζητάμε από τον Κύριο «να μας πλύνει τους πόδας», να συγχωρήσει τις αμαρτίες της κάθε μας μέρας. Αυτό έχουμε ανάγκη, διότι «ο λελουμένος δεν έχει χρείαν ειμή τους πόδας να νιφθεί».

        Όταν ο Ιούδας έφυγε, ο Ιησούς δεν αναφέρθηκε παραπάνω σε αυτόν. Αντίθετα, πήρε το ψωμί και το έσπασε και έδωσε ένα μικρό κομμάτι σε κάθε έναν από τους έντεκα. Είπε: «Λάβετε, φάγετε, τούτο είναι το σώμα μου». Η εκκλησία του Χριστού πάντα θα προχωρά μπροστά, καμία δύναμη δεν μπορεί να σταματήσει την πορεία της, το Έργο είναι του Κυρίου. Ο Κύριος κάθε στιγμή θα προσθέτει σ’ αυτήν καθημερινά τους σωζομένους (Πράξεις Β/2: 47). Το παράδειγμα του Ιούδα έρχεται να μας θυμίσει πόσο εύκολο είναι να αποκοπεί κάποιος από τον Κύριο, να χάσει το Χριστό μέσα στη ζωή του, να φύγει από το φως και να μείνει μέσα στο σκοτάδι με ένα βάναυσο αφέντη, που ο Λόγος του Θεού τον χαρακτηρίζει: «ανθρωποκτόνο» (Ιωάννης Η/8: 44). 

       Αφού έφαγαν, ο Ιησούς έδωσε το ποτήρι με το κρασί στον καθένα τους και είπε: «Πίετε εξ αυτού πάντες, διότι τούτο είναι το αίμα μου, το υπέρ πολλών εκχυνόμενον. Κάμετε αυτό πρός ανάμνησί Μου». Το κομμένο ψωμί είναι κοινωνία του σώματος του Χριστού (Α' Κορινθίους Ι/10: 16), το οποίο πληγώθηκε, κόπηκε πάνω στο σταυρό για τη θεραπεία των ψυχών και των σωμάτων μας. Το κρασί  είναι κοινωνία του αίματος του Χριστού που δόθηκε «ως λύτρον αντί πολλών» (Μάρκος Ι/10: 45) για την εξαγορά μας από το στρατόπεδο του εχθρού. Έλαβαν όλοι μέρος σε τούτο το δείπνο εκτός από τον Ιούδα που είχε φύγει. Ο Ιησούς ήρθε στον κόσμο όχι μόνο να αποδείξει στους ανθρώπους ότι ο Θεός τους αγαπά, αλλά να δώσει και τη δύναμη στον κάθε άνθρωπο να γίνει Άγιος, καθώς Αυτός ήταν. «Άγιοι γίνεσθε, διότι εγώ είμαι Άγιος» (Α΄ Πέτρου Α/1: 16). 

      Στο σώμα του Ιησού υπήρχε η ζωή του Θεού, αλλά στο σώμα των μαθητών Του υπήρχε μια διαφορετική ζωή - η ζωή της ανθρώπινης φυλής, η οποία ήταν αμαρτωλή από τότε που ο Αδάμ παράκουσε στο θέλημα του Θεού. Παρόλα αυτά ο Ιησούς ήθελε να μοιραστεί τη ζωή Του με αυτούς και να τους κάνει μετόχους του Πνεύματός Του. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να είναι Άγιος και να ζει ενάρετα χωρίς τη ζωή του Θεού μέσα του. Μοιράστηκε τη ζωή Του με αυτούς, όταν έλαβαν από το "σώμα Του" και το "αίμα Του". 

       Κλείνοντας, ας έχουμε πάντοτε στο νου μας τη μεγάλη, τη βασική παραίνεση του Κυρίου, μέσα στην οποία συγκεφαλαιώνεται ολόκληρη τη χριστιανική ζωή: «Όστις λέγει ότι μένει εν αυτώ, χρεωστεί καθώς εκείνος περιεπάτησε, και αυτός ούτω να περιπατή» (επιστολή Α΄ Ιωάννη Β/2: 6). ---

Η ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΩΝ ΔΕΚΑ ΠΑΡΘΕΝΩΝ.

  Ευαγγέλιο "κατά ΜΑΤΘΑΙΟΝ", κεφ. ΚΕ/25, εδάφ. 1 – 13. 

1 Τότε θέλει ομοιωθή η βασιλεία των ουρανών με δέκα παρθένους, αίτινες λαβούσαι τας λαμπάδας αυτών εξήλθον εις απάντησιν του νυμφίου.

2 Πέντε δε εξ αυτών ήσαν φρόνιμοι και πέντε μωραί.

3 Αίτινες μωραί, λαβούσαι τας λαμπάδας αυτών, δεν έλαβον μεθ' εαυτών έλαιον·

4 αι φρόνιμοι όμως έλαβον έλαιον εν τοις αγγείοις αυτών μετά των λαμπάδων αυτών.

5 Και επειδή ο νυμφίος εβράδυνεν, ενύσταξαν πάσαι και εκοιμώντο.

6 Εν τω μέσω δε της νυκτός έγεινε κραυγή· Ιδού, ο νυμφίος έρχεται, εξέλθετε εις απάντησιν αυτού.

7 Τότε εσηκώθησαν πάσαι αι παρθένοι εκείναι και ητοίμασαν τας λαμπάδας αυτών.

8 Και αι μωραί είπον προς τας φρονίμους· Δότε εις ημάς εκ του ελαίου σας, διότι αι λαμπάδες ημών σβύνονται.

9 Απεκρίθησαν δε αι φρόνιμοι, λέγουσαι· Μήποτε δεν αρκέση εις ημάς και εις εσάς· όθεν υπάγετε κάλλιον προς τους πωλούντας και αγοράσατε εις εαυτάς.

10 Ενώ δε απήρχοντο διά να αγοράσωσιν, ήλθεν ο νυμφίος και αι έτοιμοι εισήλθον μετ' αυτού εις τους γάμους, και εκλείσθη η θύρα.

11 Ύστερον δε έρχονται και αι λοιπαί παρθένοι, λέγουσαι· Κύριε, Κύριε, άνοιξον εις ημάς.

12 Ο δε αποκριθείς είπεν· Αληθώς σας λέγω, δεν σας γνωρίζω.

13 Αγρυπνείτε λοιπόν, διότι δεν εξεύρετε την ημέραν ουδέ την ώραν, καθ' ην ο Υιός του ανθρώπου έρχεται.

       ΣΧΟΛΙΑ :

     Πλούσια σε πνευματικά μηνύματα η σημερινή μας παραβολή. Την ονομάζουμε «η παραβολή των δέκα παρθένων». Θα μπορούσαμε όμως να την ονομάσουμε και «η παραβολή της κλειστής πόρτας». Ο σκοπός της ιδιαίτερα σοβαρός, αλλά και ιδιαίτερα επίκαιρος. Θέλει να τονίσει το Πνεύμα του Θεού, την εγρήγορση, την ετοιμότητα, την προετοιμασία και γενικότερα την κατάσταση στην οποία θα πρέπει να βρίσκεται ο χριστιανός στις έσχατες μέρες που διανύουμε, ημέρες που δείχνουν πόσο κοντά είναι η "ημέρα του Κυρίου" (Α' Θεσσαλονικείς Δ/4: 13-18). Καθώς παρατηρούμε τα σημεία γύρω μας, μία σκέψη μέσα από το Λόγο του Θεού θα πρέπει να διακατέχει όλους μας: «Καταβήσεται εξ’ ουρανού, με κέλευσμα, με φωνή αρχαγγέλου, με σάλπισμα Θεού» (Α΄ Θεσσαλονικείς Δ/4: 16). 

     Η παραβολή μας μιλάει για δέκα παρθένες που είχαν σκοπό να προϋπαντήσουν τον Νυμφίο που θα ερχόταν μέσα στη νύκτα για να λάβει τη νύφη Του και να ζήσει μαζί της. Όλες ήταν λευκές, απαστράπτουσες, εκλεκτές, κρατούσαν ωραίες, στολισμένες λαμπάδες, όλα γιορταστικά.  Πολύ μεγάλος ενθουσιασμός και χαρά επικρατούσε, όμως καθώς η ώρα περνούσε διαπίστωναν όλο και πιο πολύ ότι ο Νυμφίος αργούσε να έρθει. Για να μην σπεύσουμε να βρούμε δικαιολογίες και να ρίξουμε αλλού τις ευθύνες, ο Λόγος του Θεού μας δίνει μια πολύτιμη πληροφορία (Β΄ Πέτρου Γ/3: 8,9). «Εν δε τούτο ας μη σας λανθάνει αγαπητοί, ότι παρά Κυρίω μια ημέρα είναι ως χίλια έτη, και χίλια έτη ως ημέρα μία. Δεν βραδύνει ο Κύριος την υπόσχεσιν αυτού, ως τινές λογίζονται τούτο βραδύτητα, αλλά μακροθυμεί εις ημάς, μη θέλων να απολεσθώσιν τινές, αλλά πάντες να έλθωσιν εις μετάνοιαν». 

      Δε βραδύνει, μακροθυμεί, ο Κύριος…… "Δεν ήρθε εδώ και 2000 χρόνια, τώρα θα έρθει;;…", λένε οι αρνητές. Δεν καθυστερούσε ο Κύριος τον κατακλυσμό για 130 χρόνια, που κατασκευαζόταν η κιβωτός, περίμενε ο Κύριος, δε βιαζόταν, περίμενε κάποιες, κάποια ψυχή να μπει μέσα στην κιβωτό για να σωθεί από το κακό (κατακλυσμός) που θα ερχόταν. Έχει μια αρχή ο Κύριος, θέλει «πάντες να σωθούν και να έρθουν σε μετάνοια» (Β΄ Πέτρου Γ/3:  9).

     Υπήρχε λοιπόν μια ωραία ομάδα που αποτελείτο από δέκα αγνές, παρθένες. Καμία απολύτως διαφορά μεταξύ τους. Η μία ήταν καλύτερη από την άλλη και το κυριότερο ήσαν μέσα από την ίδια εκκλησία, είχαν τα ίδια πιστεύω, την ίδια θεολογία, έψελναν τους ίδιους ύμνους, λάτρευαν όλες μαζί τον Κύριο και περίμεναν και οι δέκα να έρθει ο Νυμφίος για να τον προϋπαντήσουν. Ήταν έτοιμες, με αναμμένες τις λαμπάδες περιμένοντας μέσα σ’ ένα κλίμα λαμπρό και γιορταστικό. Κάποια στιγμή η μία μετά την άλλη και οι δέκα νύσταξαν και αποκοιμήθηκαν. 

    Καμία απολύτως διαφορά δεν μπορούσαν να διαπιστώσουν τα ανθρώπινα μάτια, γιατί "οι άνθρωποι βλέπουν στο φαινόμενο ο Θεός όμως βλέπει την καρδιά του ανθρώπου" (Α' Σαμουήλ ΙΣ/16: 7). Έτσι λοιπόν ο Κύριος, που βλέπει στην καρδιά του ανθρώπου έρχεται να μας δώσει μια πολύ σημαντική πληροφορία. Οι πέντε από αυτές ήταν φρόνιμες, οι άλλες πέντε ήταν μωρές (εδ. 2). 

    Ξαφνικά μέσα στην νύκτα «καθ’ ήν ώραν δεν στοχάζεστε» (Ματθαίος ΚΔ/24: 44) ακούστηκαν, πολύ κοντά, δυνατές φωνές: «Ιδού ο νυμφίος έρχεται». Τότε φρόνιμες και μωρές ξύπνησαν μέσα από τον ύπνο και έτρεξαν να ετοιμαστούν για να συναντήσουν το νυμφίο. Εδώ ακριβώς συνέβη και η τραγωδία. Μόνον οι πέντε μπήκαν μέσα στους γάμους, οι άλλες πέντε έμειναν απ’ έξω. Άραγε τι έφταιξε; Τι ακριβώς είχε συμβεί; Καθώς και οι δέκα ξύπνησαν και βγήκαν έξω να προϋπαντήσουν το νυμφίο, οι πέντε απ’ αυτές δεν πήραν μαζί τους λάδι για τις λαμπάδες τους. Αυτή είναι η διαφορά μεταξύ τους. 

     Φαίνεται εδώ ο λάδι να συμβολίζει κάτι πολύ σημαντικό, κάτι καθοριστικό για τη δικαίωση του ανθρώπου. Θα λέγαμε ότι είναι το πιο σημαντικό στη σχέση μας με το Θεό, το οποίο δεν είναι από μας, αλλά χρειάζεται να το λάβουμε απ’ αλλού και είναι αυτό που μας δίνει φως. Άραγε τι να συμβολίζει εδώ το λάδι; Μήπως την πίστη; Όχι. Και οι δέκα παρθένες πίστευαν ότι θα έρθει ο νυμφίος. Την αγάπη; Όχι. Είχαν αγάπη. Το λάδι συμβολίζει το Πνεύμα το Άγιο του Θεού. Μονάχα το πνεύμα του Θεού  είναι ικανό να δώσει μια ζωή γεμάτη με το φως του Χριστού και να διαλύσει το πνευματικό σκοτάδι, που όλο και πιο πολύ απλώνεται γύρω μας. 

     Υπάρχουν μέλη των εκκλησιών που αρκούνται σε μια γενική, ακαθόριστη πίστη. Αρκούνται σε μια πίστη που διακρίνεται από εξωτερικούς τύπους (λυχνάρι), χωρίς εσωτερικό περιεχόμενο (πίστη). Προσέχουν πάρα πολύ το λυχνάρι, αλλά εσωτερικά μέσα στη ζωή τους δεν υπάρχει η ενέργεια του Αγίου Πνεύματος. Κρατούν το λυχνάρι, αλλά δεν έχουν φροντίσει για το περιεχόμενο του λυχναριού που είναι το λάδι, το οποίο θα δώσει το φως στον άνθρωπο. Έτσι το ωραίο και καλλωπισμένο λυχνάρι μένει σβηστό. Πρόκειται για μία τυπολατρική πίστη, ουσιαστικά νεκρή. Τούτες οι δέκα παρθένες, μπορεί να είχαν την ίδια θρησκεία, όμως δεν είχαν το ίδιο εσωτερικό, πνευματικό περιεχόμενο. 

    Οι πέντε απ’ αυτές ήταν θρησκευόμενες, αλλά δεν ήταν πνευματικές. Δεν είχαν εκείνη τη στενή σχέση ζωής και καθοδήγησης από το Θεό. Υπάρχει τεράστια διαφορά μεταξύ θρησκευόμενου και πνευματικού ανθρώπου. Το πρώτο είναι φυσικό και το έχουν όλοι οι άνθρωποι, το δεύτερο είναι αποτέλεσμα προσωπικής πείρας με το Θεό. Είναι μια ζωή συνέχειας και συνέπειας μέσα στο θέλημα Εκείνου, καθοδηγούμενη από το Πνεύμα το Άγιο. 

     Αυτή η θρησκευτικότητα έκανε τις πέντε μωρές ν' αναζητήσουν τη συντροφιά με τις φρόνιμες, όμως εκείνη την κρίσιμη ώρα αυτό δεν τις βοήθησε, ώστε να έρθουν κοντά στο νυμφίο. Ικανοποιούσαν τη σχέση τους με το Θεό, ώστε να μείνουν θρησκευόμενες. Δεν προχώρησαν σε μια εσωτερική αναγέννηση σε μία ζωντανή επικοινωνία με τον Αναστημένο και δοξασμένο Ιησού Χριστό. Πόσοι τέτοιοι άνθρωποι υπάρχουν μέσα στις εκκλησίες! Χριστιανοί, χωρίς το Πνεύμα του Χριστού. Πρόκειται ασφαλώς για τραγωδία. 

    Είναι πολύ καλύτερα να είναι κανείς του"κόσμου", αρνητής του Χριστού, παρά να είναι Χριστιανός χωρίς το Πνεύμα του Θεού. Οι πέντε μωρές παρθένες είχαν μια εξωτερική ευσέβεια, αλλά τους έλειπε η πνευματική αλλαγή που φέρνει το Πνεύμα το Άγιο. Αλλαγή σημαίνει ότι ο αμαρτωλός, καθώς ακούει το Λόγο του Θεού, μετανοεί και αλλάζει κατεύθυνση ως προς την αμαρτία. Ο μέθυσος δε μεθάει, ο κλέφτης δεν κλέβει πλέον κλπ. Όλα αυτά είναι καλά και απαραίτητα. Όμως δε θα πρέπει να στεκόμαστε εκεί. Όλα τούτα τα τηρούσε απαρέγκλιτα ένας μεγάλος νομοδιδάσκαλος που υπήρχε στον Ισραήλ την εποχή του Χριστού και που άκουγε στο όνομα, Νικόδημος. «Καλά όλα αυτά, αλλά Νικόδημε» του είπε ο Κύριος, όμως "αν δεν γεννηθείς άνωθεν (αναγεννηθείς) δεν μπορείς να μπεις στη βασιλεία των ουρανών" (Ιωάννης Γ/3: 3). 

     Αργούσε ο Νυμφίος, σύμφωνα με τους ανθρώπινους υπολογισμούς. Η νύχτα απλώθηκε παντού. Αλήθεια πόσο σκοτάδι έχει απλωθεί γύρω μας! Σκοτάδι πνευματικό. Νομίζει ο άνθρωπος ότι έχει προοδεύσει, στηριζόμενος στην τεχνολογική του πρόοδο, όμως έχει βαθύ σκοτάδι για τα πράγματα του Θεού. Παντού σκοτάδι. Μέσα σε τούτο το σκοτάδι, καθώς βρέθηκαν οι δέκα παρθένες, άρχισε τη μία μετά την άλλη να τις παίρνει ο ύπνος. Κοιμήθηκαν τις τελευταίες στιγμές, την ώρα που θα έπρεπε να είναι ιδιαίτερα θερμές, ζωντανές και ξάγρυπνες. Το είχαν ανάγκη οι ίδιες, το είχαν ανάγκη οι γύρω τους να τις βλέπουν ξάγρυπνες να διαλαλούν εκείνο το "καταβήσεται εξ’ ουρανού και οι αποθανώντες εν χριστώ, αναστήσονται πρώτον. Οι ζώντες οι περιληπόμενοι αρπαγησόμενθα εν νεφέλαις, εις απάντησιν του Κυρίου, και μετά του Κυρίου εσώμεθα" (Α΄ Θεσσαλονικείς Δ/4: 16). 

     Είχαν το μεγάλο προνόμιο να γνωρίζουν για τον ερχομό του Κυρίου και δεν έμειναν ξάγρυπνες για να το διακηρύξουν, ώστε να το ακούσουν και άλλες ψυχές και να σωθούν, έστω και την τελευταία ώρα. Καιροί κακοί (Β' Τιμοθέου Γ/3: 1) μέρες έσχατες, πονηρές, ας αναλογιστεί ο καθένας μας μήπως κοιμάται πάνω στην κόψη του ξυραφιού; Και τι συνέπειες θα μπορεί να έχει τούτος ο ύπνος για μας, για τους αδελφούς μας, για τους ανθρώπους γύρω μας. Πότε ένας πιστός, μία εκκλησία έχει κοιμηθεί; Όταν δε μιλάει για τον Ιησού Χριστό. Μπορεί σε άλλους τομείς να υπάρχει πλούσια δραστηριότητα, ωραία κηρύγματα, φυλλάδια, εκδηλώσεις κλπ, όμως όλα τούτα δεν αρκούν. 

     Υπάρχει μέσα στην καρδιά μας ο πόθος και το πάθος για τον Ερχομό του Κυρίου Ιησού Χριστού; Υπάρχει άσβεστη αγάπη για Εκείνον, που τόσο πολύ μας αγάπησε; (Ιωάννης Γ/3: 16). Τούτο το διακηρύττουμε, για να ξυπνήσουν και άλλες ψυχές ή ντρεπόμαστε να το πούμε; Πράγματι στην εποχή μας είναι δύσκολο να συναντήσεις έναν "ξάγρυπνο" Χριστιανό. Να έχει την καρδιά του αφιερωμένη στον Κύριο και ειλικρινά να κράζει: «Ναι έρχου Κύριε» (Αποκάλυψη ΚΒ/22: 20). Να μένει ξάγρυπνος για να ξυπνάει και τους άλλους γύρω του. Έτσι λοιπόν φρόνιμες και μωρές κοιμήθηκαν. 

    Ξαφνικά μέσα στο βαθύ ύπνο και μέσα στο πυκνό σκοτάδι ακούστηκαν τα όργανα, οι φωνές: «Ιδού, ο νυμφίος έρχεται, εν τω μέσω της νυκτός….». Είχαν αρχίσει από πολύ μακριά ν' ακούγονται οι χαρούμενες κραυγές, αλλά λόγω του ύπνου δεν κατάλαβαν τίποτα. Τα σημεία των καιρών βοούν στις ημέρες μας ότι ο Κύριος έρχεται, όμως η χαλαρή ζωή μας, ο πνευματικός ύπνος, δε μας αφήνει να το κατανοήσουμε. Την τελευταία στιγμή, φρόνιμες και μωρές ξύπνησαν. Ξύπνησαν και έτρεξαν να ανάψουν τις λαμπάδες τους. Όμως τι κρίμα που οι μισές απ’ αυτές άναψαν. Οι άλλες μισές έμειναν σβηστές γιατί δεν είχαν λάδι. 

     Τρέξανε εκείνη την ώρα να αγοράσουν, αλλά δεν πρόλαβαν. Και όταν ο Θεός έκλεισε την πόρτα της κιβωτού και άρχισε ο κατακλυσμός, οι άνθρωποι ξύπνησαν, όμως ήταν αργά πλέον. Όταν ο Θεός άρχισε να βρέχει "πυρ και θείον" στα Σόδομα και τα Γόμορρα, οι άνθρωποι ξύπνησαν, όμως ήταν πολύ αργά πλέον. Τούτη η αρνησίθεη ανθρωπότητα που χλευάζει τον Θεό, που αρνείται τον Ιησού Χριστό ως τον κεχρησμένο από το Θεό Σωτήρα, που απορρίπτει τον αιώνιο Λόγο του Θεού, που διώκει εκείνους που έμειναν ξάγρυπνοι και κηρύττουν Εκείνον, θα έρθει η ώρα που θα ξυπνήσουν, όμως θα είναι πολύ αργά. Οι λαμπάδες τους έμειναν σβηστές, γιατί δεν είχαν λάδι. Πόσες ευκαιρίες τους είχε δώσει ο Κύριος να συλλογιστούν τα λόγια Του. Να αγοράσουν λάδι, να πληρωθούν με το Πνεύμα το Άγιο και τις αμέλησαν. Πόσες ευκαιρίες τους έδωσε για να γνωρίσουν πνευματικά τον Θεό και να συνδεθούν μαζί Του και να λατρεύσουν Αυτόν «εν πνεύματι και αληθεία» (Ιωάννης Δ/4: 24), και όχι τυπικά, τυπολατρικά. 

       Αλήθεια πόσες ευκαιρίες δίνει και σήμερα ο Θεός στον καθένα από μας για να αποκτήσουμε μια στενή πνευματική σύνδεση μαζί Του και πόσο εμείς αμελούμε. Τούτες οι μωρές παρθένες διακήρυτταν ότι θα έλθει ο Νυμφίος, όμως στο βάθος της καρδιάς τους δεν το πίστευαν, γι’ αυτό άλλωστε και κοιμήθηκαν χωρίς να είναι προετοιμασμένες. Οι φρόνιμες πίστευαν πραγματικά ότι θα έρθει ο Νυμφίος και είχαν προετοιμαστεί για το σκοπό αυτό, όμως καθώς και αυτές ατόνησαν και αυτές κοιμήθηκαν, έχασαν τη μεγάλη ευκαιρία να ξυπνήσουν και τις μωρές, την τελευταία ώρα. Έπαψαν τις έσχατες ώρες να φέγγουν μέσα στο σκοτάδι. Να φέγγουν για να ξυπνήσουν και άλλες ψυχές που το είχαν ανάγκη. Ξαφνικά φρόνιμες και μωρές ξύπνησαν. Τι απρόσμενο γεγονός, τι τραγωδία, οι μισές λαμπάδες δεν άναβαν. 

       Εκείνη την ημέρα μπροστά στον Κύριο θα παρουσιαστούν ψυχές κρατώντας διάφορες "λαμπάδες", τις λαμπάδες των «καλών έργων» και της "αυτοσωτηρίας" τους, της προσπάθειάς τους να σωθούν με τα δικά τους έργα, όμως τούτες οι λαμπάδες, εκείνη την κρίσιμη ώρα θα μένουν σβηστές, δε θα ανάβουν, δε θα έχουν λάδι, γιατί όλη τούτη η προσπάθεια δεν ήταν από το Πνεύμα το Άγιο. Δε θα ανάβουν τούτες οι λαμπάδες, γιατί ο άνθρωπος δεν μπορεί να σωθεί από μόνος του, όσα καλά έργα, όσους τύπους και αν ακολουθήσει. Ο Παύλος διακηρύττει : «Εάν ο άνθρωπος σωζώταν με τα έργα του Νόμου, τότε ο Χριστός, εις μάτην απέθανε» (Γαλάτας Β/2: 21). Η Βίβλος διακηρύττει: «Η σωτηρία είναι του Θεού ημών και του Αρνίου» (Αποκάλυψις Ζ/7: 10). 

     "Η αυτοσωτηρία" (η προσπάθεια του ανθρώπου να σωθεί από μόνος του στηριζόμενος στα έργα του) εκείνη την ημέρα στην Παρουσία του Θεού είναι καταδικασμένη να σβήσει γιατί είναι ανθρώπινο κατασκεύασμα. Φαινομενική πίστη, ύμνος, κήρυγμα, αγάπη, που δεν είναι από το Πνεύμα του Θεού, αλλά στην ουσία είναι χωρίς πίστη, φτιαχτά και ανθρώπινα, εκείνη την ημέρα μπροστά στο αιώνιο βήμα θα καταρρεύσουν. 

    Μια άλλη λαμπάδα που δε θα ανάβει στην Παρουσία Εκείνου είναι η «άδεια ομολογία». «Κύριε εμείς δεν μιλήσαμε στις πλατείες για το όνομά σου, δεν κάναμε θαύματα», (Λουκάς ΙΓ/13: 26). "Αλήθεια σας λέω, δεν σας γνωρίζω". Ομολογία που θα είναι ένα ωραίο χρυσό, γυαλισμένο λυχνάρι, χωρίς λάδι.

       Μια άλλη λαμπάδα που θα μένει σβηστή είναι η «ψεύτικη ελπίδα». Νόμιζαν ότι ήταν εντάξει με τον Κύριο, ότι ήταν πιστές και αφιερωμένες σ’ Αυτόν, αλλά δεν ήταν έτσι τα πράγματα. Πόσες φορές τούτη η ψεύτικη ελπίδα εξαπατά τον άνθρωπο και τον εμποδίζει στο να διακρίνει την πραγματική του θέση απέναντι στο Θεό και να τακτοποιηθεί. Χρειάζεται ταπεινότητα, μελέτη του Λόγου του Θεού, προσευχή, ώστε ο Κύριος να αποκαλύψει στον καθένα από μας πού πραγματικά βρισκόμαστε στη σχέση μας με Εκείνον. 

  Υπάρχει και μια άλλη λαμπάδα που δε θα ανάβει. Λέγεται «θρησκευτική συναναστροφή». Φρόνιμες και μωρές ήταν μαζί, είχαν στενή θρησκευτική συναναστροφή. Μαζί στην πίστη, στις συναθροίσεις, στη διδασκαλία, στις διάφορες υπηρεσίες, όμως δεν είχαν όλες την ίδια επικοινωνία με τον Θεό, δια του Αγίου Πνεύματος. Ταύτα εγράφησαν για τη διδαχή μας. Οι πέντε μωρές παρθένες δεν είχαν συναντήσει οι ίδιες το Θεό. Μπορούσαν να λένε για το Θεό, αλλά δεν μπορούσαν να πουν εκείνο το θαυμαστό: «ο Θεός μου, ο Θεός της σωτηρίας μου». Δεν είχαν δια Ιησού Χριστού, συμφιλιωθεί μαζί Του. Γνώριζαν εξ’ ακοής για το Θεό, αλλά η καρδιά τους δεν είχε αφεθεί σ’ Αυτόν. Στην καλύτερη περίπτωση κάπου σε μια γωνία της καρδιάς τους προσπαθούσαν να βάλουν και τον Κύριο.

      Όλες τούτες οι λαμπάδες δε θα ανάβουν εκείνη την ημέρα μπροστά στην Παρουσία του Κυρίου. Δε θα ανάβουν, γιατί είναι ανθρώπινα κατασκευάσματα. Είναι υποκατάστατα τα οποία έφτιαξε ο άνθρωπος μέσα στην αμαρτία του και μέσα στην κενή πνευματική του ζωή. Οι μωρές παρθένες δεν είχαν ζωντανή επαφή με τον αληθινό Θεό, είχαν μάθει να στηρίζονται στην πίστη των άλλων και γι’ αυτό, όταν κατάλαβαν ότι δεν είχαν λάδι, φώναξαν στις άλλες, «Δότε εις ημάς εκ του ελαίου σας, διότι αι λαμπάδαι ημών σβήνονται». 

    Τη δύσκολη εκείνη ώρα αντί να ταπεινωθούν, να μετανοήσουν και να ζητήσουν συγνώμη, έτρεξαν στους ανθρώπους για να λάβουν βοήθεια. Πόσοι άνθρωποι καθημερινά ενεργούν κατά τον ίδιο τρόπο! Η απάντηση των φρονίμων. «Υπάγετε αγοράσατε εις εαυτάς». Πρέπει να συναντηθείς ο ίδιος με τον Θεό, ν' αναγνωρίσεις την αμαρτωλότητά σου, να δεχθείς το Έλεος και την αγάπη Του, να ζητήσεις να σε πλύνει με το αίμα τού Ιησού Χριστό και να σωθείς (Α' Ιωάννου Α/1: 7).  Άλλος δρόμος δεν υπάρχει για να σωθεί ο άνθρωπος από την αμαρτία του (Πράξεις Δ/4:12).

     Ο Νυμφίος μπήκε στο σπίτι και οι «έτοιμοι εισήλθον μετ’ αυτού εις τους γάμους». Ύστερον δε έρχονται και αι λοιπαί παρθένοι λέγουσαι. "Κύριε άνοιξον εις ημάς". Ο δε αποκριθείς είπε: «Αληθώς σας λέγω, δεν σας γνωρίζω». Τραγωδία, ναυάγιο, όλεθρος, καταστροφή, ίσως τούτες οι λέξεις να μην αρκούν για να χαρακτηρίσουν το μέγεθος του κακού. Να είσαι "άφρων" και να λες καθημερινά: «Δεν υπάρχει Θεός», είναι κάτι που επέλεξες και θα δεχθείς τις συνέπειες της επιλογής σου, όμως να είσαι μέσα στην εκκλησία, να περιμένεις μια ζωή τον Χριστό, να προετοιμάζεσαι για τον ερχομό Του και όταν Αυτός έλθει να μείνεις απ’ έξω, αυτό είναι τραγωδία. Να διακηρύττεις ότι είσαι μέλος της Εκκλησίας του Χριστού και να μοιραστείς τη μοίρα των αρνητών, να  είσαι η νύμφη του Χριστού και να μην παραβρεθείς στους γάμους, αυτό δεν μπορεί με ανθρώπινα λόγια να χαρακτηριστεί. 

    Είναι τώρα που οι μουσικές ακούγονται από μακριά. Τα βήματα του Ερχόμενου Νυμφίου πλησιάζουν. Ο Κύριος έρχεται. Ας κοιτάξουμε τις λαμπάδες μας, ας εξετάσουμε την πνευματική μας ζωή μας. Είναι πληρωμένη με το Πνεύμα το Άγιο; Ας αναλογισθούμε την κλειστή πόρτα. Ας αναλογιστούμε την φωνή Εκείνου. «Αληθώς σας λέγω, δεν σας γνωρίζω». Ας παραμείνουμε μέσα στο σκοτάδι που απλώνεται γύρω μας «φώτα αναμμένα» για μας και για τους γύρω μας και ας περιμένουμε Εκείνον που θα έρθει για να παραλάβει τους δικούς Του. 

     Ας θυμόμαστε πάντοτε το παράπονο του Ιησού προς τους μαθητές του, μετά την προσευχή του στη Γεσθημανή (Ματθαίος ΚΣ/26: 40 – 45) 

40 Και έρχεται προς τους μαθητάς και ευρίσκει αυτούς κοιμωμένους, και λέγει προς τον Πέτρον Ούτω δεν ηδυνήθητε μίαν ώραν να αγρυπνήσητε μετ' εμού; 

41 αγρυπνείτε και προσεύχεσθε, διά να μη εισέλθητε εις πειρασμόν. Το μεν πνεύμα πρόθυμον, η δε σαρξ ασθενής. 

42 Πάλιν εκ δευτέρου υπήγε και προσευχήθη, λέγων Πάτερ μου, εάν δεν ήναι δυνατόν τούτο το ποτήριον να παρέλθη απ' εμού χωρίς να πίω αυτό, γενηθήτω το θέλημά σου. 

43 Και ελθών ευρίσκει αυτούς πάλιν κοιμωμένους διότι οι οφθαλμοί αυτών ήσαν βεβαρημένοι. 

44 Και αφήσας αυτούς υπήγε πάλιν και προσευχήθη εκ τρίτου, ειπών τον αυτόν λόγον. 

45 Τότε έρχεται προς τους μαθητάς αυτού και λέγει προς αυτούς Κοιμάσθε το λοιπόν και αναπαύεσθε ιδού, επλησίασεν η ώρα και ο Υιός του ανθρώπου παραδίδεται εις χείρας αμαρτωλών.

    Το παράπονο του Κυρίου: «Λίγο χρειάστηκε να μείνετε ξάγρυπνοι….. και δεν μπορέσατε;». Εύχομαι όλοι εκείνη την ημέρα να μπούμε πλούσια στη βασιλεία του Θεού. Να ακούσουμε από τον ίδιο το Θεό εκείνα τα ευλογημένα λόγια: «Εύγε δούλε αγαθέ και πιστέ, εις τα ολίγα εστάθεις σωστός, σε πολλά θέλω σε καταστήσει» (Ματθαίος ΚΕ/25: 21). 

    Η προτροπή του Κυρίου είναι αγρυπνείτε. «Μακάριος ο Δούλος ων ευρίσκει γρηγορούντα». Ο Κύριος «έρχεται και μετ’ Αυτού φέρει τον μισθόν Αυτού». ---