ΚΑΪΝ & ΑΒΕΛ

        ΚΑΪΝ & ΑΒΕΛ.

       βιβλίο "ΓΕΝΕΣΗΣ",  κεφ. Δ/4,  εδ. 1-7 .   (Παλαιά Διαθήκη).

1 ΚΑΙ ο Αδάμ γνώρισε τη γυναίκα του Εύα κι εκείνη συνέλαβε, και γέννησε τον Κάιν και είπε: Απέκτησα άνθρωπον με τη βοήθεια του Κυρίου. 

2 Κι επιπλέον γέννησε τον αδελφό του τον Άβελ. Και ο Άβελ ήταν βοσκός προβάτων, ενώ ο Κάιν ήταν γεωργός. 
3 Και ύστερα από ημέρες ο Κάιν πρόσφερε από τους καρπούς της γης προσφορά στον Κύριο. 
4 Και ο Άβελ πρόσφερε κι αυτός από τα πρωτότοκα των προβάτων του, και από το πάχος τους. Και ο Κύριος κοίταξε με ευμένεια επάνω στον Άβελ, κι επάνω στην προσφορά του
5 επάνω στον Κάιν, όμως, κι επάνω στην προσφορά του δεν κοίταξε. Και ο Κάιν αγανάκτησε πάρα πολύ, και κατσούφιασε το πρόσωπό του. 
6 Και ο Κύριος είπε στον Κάιν: Γιατί αγανάκτησες; Και γιατί κατσούφιασε το πρόσωπό σου; 
7 Αν εσύ ενεργείς σωστά, δεν θα είσαι ευπρόσδεκτος; Αν, όμως, δεν ενεργείς σωστά, στην πόρτα βρίσκεται η αμαρτία. Αλλά, σε σένα θα είναι η επιθυμία του, κι εσύ θα εξουσιάζεις επάνω του.

      Επιστολή "προς ΕΒΡΑΙΟΥΣ", κεφ.  ΙΑ/11, εδ. 4. 
    "Με πίστη ο Άβελ πρόσφερε στον Θεό καλύτερη θυσία παρά ο Κάιν, διαμέσου τής οποίας δόθηκε μαρτυρία ότι ήταν δίκαιος, επειδή ο Θεός έδωσε μαρτυρία για τα δώρα του και μ' αυτή, παρόλο που πέθανε, μιλάει ακόμα".

       ΣΧΟΛΙΑ :

       Στις ημέρες που ζούμε ακούγονται πολλές φωνές γύρω μας προερχόμενες από πολλές και διάφορες κατευθύνσεις. Ο άνθρωπος, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, βρίσκεται "πελαγωμένος", "μπερδεμένος" ανάμεσα σε πολλούς δρόμους και κρίσιμες επιλογές. Στο βιβλίο των "Παροιμιών" (κεφ. ΙΔ/14, εδ. 12), αναφέρεται: "υπάρχει οδός ήτις φαίνεται ορθή εις τον άνθρωπον, αλλά τα τέλη αυτής φέρουσιν εις θάνατον". Μύριες θεωρίες ακούγονται γύρω μας. «Με ποιους να πας και ποιους ν’ αφήσεις», όπως λέει και  ο ποιητής, κε ένας στίχος λέει: «πεντακόσιες θεωρίες, κι ο μικρότερος χαμένος». Η κάθε φωνή που ακούγεται γύρω μας υποστηρίζει ότι κατέχει την αλήθεια. Όλοι επικαλούνται την αλήθεια και όλοι στο όνομα αυτής ενεργούν, όμως πού πραγματικά βρίσκεται η αλήθεια;

       Ανάμεσα σε όλες τις φωνές που ακούγονται γύρω μας μία είναι η σωστή, η αυθεντική φωνή,  η φωνή του Κυρίου Ιησού Χριστού. Αυτή η φωνή εδώ και 2.000 χρόνια κράζει: «Εγώ είμαι η ΑΛΗΘΕΙΑ» (Ιωάννης ΙΔ/14: 6). Είναι γεγονός ότι τα πάντα γύρω μας, μας πρόδωσαν. Τα σαθρά ανθρώπινα συστήματα με τα "ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα", τα ωραία οράματα κλπ απέτυχαν και δεν μπόρεσαν να βγάλουν τον άνθρωπο από τα μεγάλα αδιέξοδα της ζωής. Στις μέρες μας ο άνθρωπος είναι γυμνός, κουρασμένος, φορτωμένος, πληγωμένος, ναυαγισμένος, συγχυσμένος, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, από κάθε άλλη εποχή, παρά την εξέλιξη και τον πολιτισμό.   

        Όμως μέσα σ’ αυτά τα αδιέξοδα αντηχεί και σήμερα η φωνή του Κυρίου Ιησού Χριστού. «Ελάτε σε Μένα όλοι οι φορτωμένοι και οι κουρασμένοι και Εγώ θα σας αναπαύσω» (Ματθαίος ΙΑ/11: 28). Ο πολύπαθος Ιώβ λέγει: «Ο Θεός μιλάει άπαξ και δις, αλλά ο άνθρωπος δεν ακούει» (Ιώβ ΛΓ/33: 14).

     Ο Θεός μέσα στην Πανσοφία Του έπλασε τον άνθρωπο και τον εγκατέστησε μέσα στον παράδεισο, ένα χώρος ευδαιμονίας, όπου ο Θεός κατέβαινε τα ωραία εκείνα δειλινά, συνομιλούσε με τον άνθρωπο και είχε κοινωνία μαζί του. Μέσα σ’ αυτό το ειδυλλιακό περιβάλλον δεν άργησε να μπει η αμαρτία. Ο άνθρωπος παρασυρμένος από τον αιώνιο εχθρό της ψυχής, τον ανθρωποκτόνο διάβολο (Ιωάννης Η/8: 44), παράκουσε το Θεό με αποτέλεσμα να εκπέσει, ν' αμαρτήσει και να απομακρυνθεί από τον παράδεισο.

       Από την πρώτη στιγμή που βρέθηκε ο άνθρωπος έξω από το χώρο της Εδέμ, μακριά από το πρόσωπο του Θεού, αισθάνθηκε την ανάγκη να επικοινωνήσει με το δημιουργό του. Όμως πώς να επικοινωνήσει; Η αμαρτία είχε μπει στη ζωή του και είχε δημιουργήσει απροσπέλαστο χάσμα. Είχε ορθώσει ανυπέρβλητα εμπόδια και κάθε επικοινωνία με το Θεό ήταν αδύνατη. Για να υπάρξει επικοινωνία, έπρεπε να  τακτοποιηθεί το ανυπέρβλητο εμπόδιο της αμαρτίας. Πώς όμως να φύγει αυτό το εμπόδιο; Η θα έπρεπε ο άνθρωπος να στηριχθεί στις δικές του δυνάμεις για να το πετύχει, πράγμα αδύνατον, ή θα έπρεπε να ακολουθήσει τον τρόπο τον οποίον υποδείκνυε ο Θεός.

      Θα εξετάσουμε την "πορεία" δύο ανθρώπων, που ήταν από τους πρώτους που προσπάθησαν να επικοινωνήσουν με το Θεό. Πρόκειται για τα δύο πρώτα παιδιά του Αδάμ και της Εύας, τoν Κάιν και τον Άβελ. Ο Κάιν ήταν γεωργός, ενώ ο Άβελ ήταν ποιμένας προβάτων. Δύο άνθρωποι, δύο θρησκείες, δύο χαρακτηριστικοί τύποι, δύο κόσμοι εντελώς διαφορετικοί. Τούτοι οι άνθρωποι ξεκινούν μαζί, γεννήθηκαν από αμαρτωλούς γονείς και συνεπώς είναι και οι δύο αμαρτωλοί. Και στους δύο αυτούς ανθρώπους δεν κατοικεί αγαθό μέσα τους (Ρωμαίους Ζ/7: 18). Σύμφωνα με το λόγο του Θεού: «δι’ ενός ανθρώπου, (Αδάμ) η αμαρτία μπήκε σε ολόκληρο το ανθρώπινο γένος» (Ρωμαίους Ε/5: 12).  Τούτοι οι δύο άνθρωποι αισθάνονται την ανάγκη να επικοινωνήσουν με το Θεό, να προσευχηθούν, να στείλουν την ευχαριστία τους και τη δοξολογία τους, να μεταφέρουν τα προβλήματά τους.

      Κοινή η πορεία της ζωής τους μέχρι που φτάνουν μπροστά στο θυσιαστήριο. Ο Κύριος, καθώς δεν είναι προσωπολήπτης (Πράξεις Αποστόλων Ι/10: 34), δίνει και στους δύο τις ίδιες ευκαιρίες, να έρθουν κοντά Του, να Τον πλησιάσουν και να Τον γνωρίσουν, να επικοινωνήσουν μαζί Του. Ο ίδιος καλεί και σήμερα τον κάθε άνθρωπο, τον κάθε "Θωμά" (άπιστο): "έλα Θωμά, Γιώργη, Κώστα ….." να με γνωρίσεις, να δεις τις πληγές μου, το πολύτιμο αίμα που χύθηκε πάνω στο σταυρό του Γολγοθά και που «καθαρίζει ημάς, από πάσης αμαρτίας» (επιστολή Α΄ Ιωάννου Α/1: 7).

    Καθώς βρέθηκαν και οι δύο μπροστά στο θυσιαστήριο, μας εξηγεί ο αιώνιος  λόγος του Θεού, τι ακολούθησε: «Ύστερα λοιπόν από καιρό προσέφερε ο Κάιν από τους καρπούς της γης, προσφορά στον Κύριο. Και ο Άβελ πρόσφερε κι’ αυτός από τα πρωτότοκα των προβάτων του, τα παχιά κομμάτια τους.

   Και είδε με ευχαρίστηση ο Κύριος τον Άβελ και την προσφορά του, αλλά τον Κάϊν και την προσφορά του δεν είδε μ’ ευχαρίστηση» (Γένεση Δ/4: 3-4).

    Εδώ και πολλά χρόνια άκουσα μία ομιλία στην οποία ο ομιλητής είπε: "Τη θυσία του Κάιν την απέρριψε ο Θεός, τη θυσία του Άβελ όμως τη δέχθηκε. Τη δική σου προσευχή (θυσία) τη δέχεται ο Θεός ή την απορρίπτει;" Προβληματίστηκα πολύ, γιατί δεν μπορούσα να δώσω μια θετική απάντηση και αυτό το ερώτημα με απασχολούσε. 

    Προσπαθώντας να βρω μια απάντηση πήρα τα πράγματα από την αρχή. Ο Αδάμ και η Εύα ήταν μέσα στον Παράδεισο. Εκεί εμφανίζεται ο διάβολος με τη μορφή του φιδιού και προσπαθεί να ενσπείρει μέσα τους αμφιβολίες για την ορθότητα των λόγων του Θεού. Άλλα είχε πει ο Θεός, άλλα έλεγε ο σατανάς. Ήταν φανερό ότι ο ένας από τους δύο έλεγε ψέματα. Ο Αδάμ και η Εύα έπρεπε να καταλήξουν ποιος ήταν ο ψεύτης, ο Θεός ή ο σατανάς κατέληξαν τελικά ότι ο Θεός και δημιουργός τους, ήταν ο ψεύτης. Μετά την επιλογή τους αυτή άνοιξαν τα μάτια τους και αντί να γίνουν, "όπως ο Θεός", που τους είχε υποσχεθεί ο διάβολος (Γένεση Γ/3: 7), κατάλαβαν ότι ήταν γυμνοί.  Προσπάθησαν να  καλύψουν τη γύμνια τους με "φύλα συκιάς" χωρίς όμως να μπορέσουν να το πετύχουν. Ο Θεός για να τους ντύσει έσφαξε δύο ζώα και  με τα δέρματά τους κάλυψε τη γύμνια τους (Γένεση Γ/3: 21). Με τον τρόπο αυτό θέλησε να τους διδάξει δύο βασικά πράγματα:
1/ Ότι η σωτηρία του ανθρώπου είναι δώρο του Θεού και δεν μπορεί να επιτευχθεί με τα ανθρώπινα έργα (φύλα συκιάς). Ο λόγος του Θεού κατηγορηματικά αναφέρει: "κατά χάριν είσθε σεσωσμένοι, δια της πίστεως και τούτο δεν είναι από σας, Θεού το δώρον" (Εφεσίους Β/2: 8).

2/ Η επικοινωνία του ανθρώπου με το Θεό και γενικά η σωτηρία του μπορεί να επιτευχθεί μόνον μέσα από το θάνατο ενός αθώου αντικαταστάτη. Χρειάζεται αίμα για να καλυφθεί η αμαρτία. "Και σχεδόν με αίμα καθαρίζονται πάντα κατά τον νόμον, και χωρίς χύσεως αίματος δεν γίνεται άφεσις" (Εβραίους Θ/9: 22). 

     Ο Θεός είναι απόλυτα Άγιος, ενώ ο άνθρωπος είναι αμαρτωλός. «Ο μισθός της αμαρτίας είναι θάνατος» (Ρωμαίους Σ/6: 23). Συνεπώς ο άνθρωπος θα έπρεπε να πεθάνει λόγω της αμαρτίας του. Αυτό επιβάλει η Θεία Δικαιοσύνη. Ο Θεός ως απόλυτα Άγιος αλλά είναι και απόλυτα Δίκαιος, δεν μπορούσε να πει ότι είναι αθώος ο άνθρωπος για την αμαρτία του, γιατί θα είχε καταλύσει την δικαιοσύνη Του. Ένας δικαστής, ακόμα και αν φέρουν στο εδώλιο το παιδί του, με κάποιες κατηγορίες, δεν μπορεί να πει: "αθώος ο κατηγορούμενος", γιατί έτσι θα καταλύσει την δικαιοσύνη, είναι υποχρεωμένος να επιβάλει την ποινή που ορίζει ο νόμος. Πώς είναι δυνατόν λοιπόν ο ξεπεσμένος αμαρτωλός άνθρωπος να επικοινωνήσει με τον Θεό; Τη λύση από αγάπη και πάλι την έδωσε ο Θεός. Καθώς ο αμαρτωλός άνθρωπος θα ερχόταν ενώπιον του δίκαιου Θεού, ανάμεσα στον άνθρωπο και το Θεό θα έμπαινε ένας αθώος, ο οποίος θα πέθαινε στη θέση του ανθρώπου, για να μην πεθάνει ο άνθρωπος. Αυτό έγινε για πρώτη φορά, όταν ο Θεός έσφαξε δύο ζώα, για να ντύσει με τα δέρματά τους τον Αδάμ και την Εύα (Γένεση Γ/3: 21). Με τον τρόπο αυτό καθιερώθηκαν οι θυσίες στην Παλαιά Διαθήκη. 

       Οι θυσίες  τις οποίες είχε ζητήσει ο Θεός στην Παλαιά Διαθήκη από το λαό Του ήταν:

1/ Θυσία ολοκαυτώματος (Λευιτικό, κεφ. Α).

2/ Την εξ αλφίτων προσφορά (Λευιτικό, κεφ. Β).

3/ Την ειρηνική θυσία (Λευιτικό, κεφ. Γ).

4/ Την προσφορά για την αμαρτία (Λευιτικό, κεφ. Δ).

5/ Την προσφορά για τις παραβάσεις (Λευιτικό, κεφ. E). 

                             (σχετικά με τα είδη των θυσιών, βλέπε υστερόγραφο).

     Όλες οι προσφορές ήταν "θυσίες αίματος" εκτός από την προσφορά "εξ αλφίτων" η οποία γινόταν χωρίς προζύμι (κεφ. Β/2, εδ. 11) και η οποία ήταν τύπος της δίκαιης ζωής του Χριστού. Η προσφορά αυτή γινόταν μετά τη θυσία του ολοκαυτώματος και της χύσεως του "αθώου αίματος". Στη σειρά που έχει καθιερώσει ο Θεός η θυσία του "ολοκαυτώματος", που συμβολίζει τη σωτηρία του ανθρώπου διά του "αθώου αίματος", έρχεται πρώτη, κατόπιν ακολουθεί η "εξ αλφίτων" προσφορά, που συμβολίζει τη Χριστιανική ζωή και πορεία. Δε μπορεί ο άνθρωπος να ζήσει την "κατά Χριστόν" ζωή, αν πρώτα δεν "αναγεννηθεί" (Ιωάννης Γ/3: 3), από το Πνεύμα το Άγιο, δεχόμενος το αθώο λυτρωτικό αίμα, την  αντικαταστατική θυσία, τη θυσία ολοκαυτώματος του Κυρίου Ιησού Χριστού πάνω στο σταυρό του Γολγοθά. Μετά απ' όλα αυτά ακολουθούν οι υπόλοιπες θυσίες των καλών έργων. Είναι φανερό ότι τον τρόπο επικοινωνίας του ανθρώπου με το Θεό, δια της διαμεσολάβησης του θανάτου ενός αθώου, τον γνώριζαν από τους γονείς τους πολύ καλά ο Κάιν και ο Άβελ. Έτσι λοιπόν τα δύο τούτα αδέλφια έρχονται μπροστά στο θυσιαστήριο του Θεού.

         1/ Ο Κάιν.

         Σύμφωνα με την επιστολή "προς Εβραίους"  η προσφορά του Κάιν δεν προσφέρθηκε με πίστη, σε αντίθεση με την προσφορά του Άβελ για την οποία αναφέρεται: "Διά πίστεως ο Άβελ προσέφερε προς τον Θεόν καλητέραν θυσίαν παρά τον Κάϊν....." (κεφ. ΙΑ/11, εδ. 4).  "...διά πίστεως....",  σημαίνει ότι  γνώριζε το Λόγο του Θεού, που προέβλεπε το χύσιμο του "αθώου αίματος". Η αιματηρή θυσία ολοκαυτώματος προεικόνιζε την μοναδική αιματηρή θυσία του Ιησού Χριστού. Ο Θεός λέει στο λόγο Του: "...όταν ίδω το αίμα, θέλω σας παρατρέξει...." (Έξοδος ΙΒ/12: 13). Σε καμία περίπτωση μέσα στην ιεραρχία, που ο Θεός έχει βάλει, δε μπορεί να προηγηθεί κάποια άλλη προσφορά.

       Θα  πρέπει  να  τονίσουμε  ότι σε  αντίθεση με την κοινή πεποίθηση ο Κάιν δεν ήταν κανένας  αθεϊστής  που  αρνιόταν  το  Θεό, αντίθετα ήταν άνθρωπος θρησκευόμενος, είχε συναίσθηση του καθήκοντός προς το Θεό και αισθανόταν  πραγματικά την ανάγκη  να επικοινωνήσει  μαζί Του, να  Τον ευχαριστήσει  και  να  λάβει  ευλογία  και σωτηρία από Αυτόν.  Από τη βιβλική αναφορά φαίνεται ότι ο Κάιν ήταν πιο "θρήσκος" από τον αδελφό του τον Άβελ. 

       Στο  βιβλίο  της   "Γένεσης"  (κεφ. Δ/3: 3) αναφέρεται: "και μεθ' ημέρας προσέφερε ο Κάιν από των καρπών της γης προσφοράν προς τον Κύριον". Πρώτος ο Κάιν προσέφερε θυσία στον Κύριο και ήταν αυτός  που προέτρεψε  τον  αδελφό του  να πάνε να προσευχηθούν. Είναι φανερό ότι είχε θρησκευτικές αρχές,  πεποιθήσεις,  πίστευε   στην   υποχρέωση   του  ανθρώπου  και  στην  ανάγκη  προσφοράς   και επικοινωνίας με το Θεό, έχοντας συναίσθηση του καθήκοντός του ενώπιον του Θεού.

      Ο Κάιν ως γεωργός που ήταν έρχεται μπροστά στον Κύριο και προσφέρει "από τους καρπούς της γης", που ο ίδιος καλλιεργούσε. Ίσως να ήταν οι καλύτεροι καρποί, οι πιο πλούσιοι που υπήρχαν πάνω στη γη και σίγουρα είχαν αποκτηθεί με πολύ κόπο, με σκληρή δουλειά. Για να βγουν πέρα οι καρποί, έπρεπε να καθαρίσει το χωράφι, να το οργώσει, να φυτέψει, να ποτίσει και γενικά να καλλιεργήσει σωστά, για να έχει σοδειά. Αυτή είναι μία εικόνα όλων εκείνων που θέλουν να παρουσιάσουν τα "καλά τους έργα" μπροστά στο Θεό. Εδώ βρίσκεται και το μοιραίο λάθος του Κάιν, ο οποίος με δική του πρωτοβουλία έβαλε την "εξ αλφίτων" προσφορά (Λευιτκό, κεφ. Β΄), μπροστά από τη "θυσία του ολοκαυτώματος" (Λευιτικό, κεφ.  Α'), παραβιάζοντας έτσι τη σειρά και τις απαιτήσεις του Θεού. Το αποτέλεσμα τραγικό!  Ο Θεός απέρριψε την προσφορά του, τη θυσία του, την προσευχή του!

       Ο Κάιν είχε απορρίψει τον τρόπο που ο Θεός υπέδειξε, για να γίνει δεκτή από Αυτόν μία θυσία, μια ευχαριστία, μια προσευχή και έτσι, όχι μόνον αγνόησε το λόγο του Θεού, αλλά έκανε κάτι πολύ χειρότερο, τον ερμήνευσε μ' ένα δικό του τρόπο και τον διέστρεψε έτσι, ώστε να ταιριάζει στη φιλοσοφία του και στην εν γένει αντίληψή του για τη ζωή. Ο Κάιν προσέφερε στο Θεό μία δικής του έμπνευσης θυσία, μη υπακούοντας στον τρόπο της επικοινωνίας που ο Θεός είχε ορίσει. Με άλλα λόγια είχε μία ξεχωριστή, δική του αντίληψη για τα πράγματα του Θεού και πάνω σ' αυτήν είχε δημιουργήσει τη θρησκεία του. Η θρησκεία είναι το αντίδοτο του σατανά στην Αλήθεια του Ευαγγελίου. Ο εχθρός παρουσιάζει θρησκεία για να κρύψει την αλήθεια. Με άλλα λόγια ο Κάιν είχε προσπαθήσει να λάβει την αποδοχή του Θεού έξω από το θέλημα Του. Μπορεί να ήταν θρήσκος, ειλικρινής, φιλόδοξος και γεμάτος ζήλο, όμως δεν πίστευε ειλικρινά σ' εκείνα τα οποία ο Θεός είχε διακηρύξει (Β΄ Τιμοθέου  Γ/3: 5) και γι' αυτό αγνόησε το Λόγο του Θεού και έδωσε τη δική του ερμηνεία σχετικά με τον τρόπο της θυσίας του και της επικοινωνίας  μαζί Του. Μπορεί να έφερε μια φαινομενικά ωραία προσφορά στο Θεό, όμως η πνευματική λατρεία δε βρίσκεται στα εξωτερικά πράγματα, αλλά στα βάθη της καρδιάς του ανθρώπου και εκεί αποβλέπει ο Κύριος (Α' Σαμουήλ ΙΣ/16: 7).

    Με τον τρόπο που ενήργησε ο Κάιν έγινε το πρότυπο όλων εκείνων που αγνοούν το θέλημα του Θεού, συνειδητά ή ασυνείδητα και τολμούν να πλησιάζουν τον Άγιο Θεό, «άνευ χύσεως αίματος» (Εβραίους Θ/9: 22). Τούτοι οι άνθρωποι μπορεί να ομολογούν Θεό, να ομολογούν ότι είναι δημιουργήματα εξαρτημένα από το Θεό, αλλά δεν ομολογούν ότι είναι αμαρτωλοί και ως εκ τούτου είναι καταδικασμένοι σε αιώνιο θάνατο μακριά από το Θεό. Δε λαμβάνουν υπόψη τους ότι «ο μισθός της αμαρτίας είναι θάνατος» (Ρωμαίους Σ/6: 23). Για να πλησιάσουν το Θεό, στηρίζονται στο "εγώ" τους, στην προσωπική τους δύναμη και ικανότητα, παραβλέποντας τη "χάρη" και τη σωτηρία του Θεού, δια της πίστεως (Εφεσίους Β/2: 8). Μετά απ' όλα αυτά είναι φανερό ότι η καρδιά του δεν ήταν "ευθεία" ενώπιον του Κυρίου. 

     Ας θυμηθούμε το Φαρισαίο που προσευχόταν μπροστά στο ιερό: Επρόκειτο για ατέλειωτη λατρεία του "εγώ" του. "Εγώ νηστεύω, εγώ αποδεκατίζω, εγώ δεν είμαι σαν και τούτο τον τελώνη, εγώ .....". Ο δε τελώνης δεν τολμούσε ούτε τα μάτια του να στρέψει προς τον ουρανό και κτυπώντας τα στήθη του έλεγε: "Κύριε λυπήσουμε τον αμαρτωλό". Έρχεται ο Χριστός, στον οποίον ανήκει η κρίση, να πει : "Σας διαβεβαιώνω ότι ο τελώνης κατέβηκε δικαιωμένος στο σπίτι του" (Λουκάς ΙΗ/18: 14).

      Η αυτοδικαίωση είναι η «οδός του Κάιν». Μια θρησκεία, μια αυτό-προσδιοριζόμενη λατρεία του Θεού, μια ικανοποίηση μέσα από τα ανθρώπινα έργα, από ανθρώπινες πράξεις, οι οποίες έχουν σαν κίνητρο το "εγώ" που απορρίπτουν την "διά του αίματος" δικαίωση του ανθρώπου  (Κολοσσαείς Α/1: 14). Πρόκειται για μία προσέγγιση του Θεού, όπως την ορίζει ο άνθρωπος και όχι ο Θεός με αποτέλεσμα όλη τούτη η συμπεριφορά να είναι έξω από το θέλημα του Θεού. Αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν ότι ο Θεός την προσφορά του Κάιν δεν την είδε με ευχαρίστηση. Την απέρριψε, γιατί δεν ήταν σύμφωνη με το θέλημά Του και εξαιτίας αυτού δεν προσφέρθηκε με πίστη. Η αναίμακτη προσφορά του Κάιν δείχνει την απροθυμία του να παραδεχτεί την ενοχή του και την ανάγκη του για κάλυψη της αμαρτίας του. 

        Βλέπουμε πόσο σαθρή και πόσο επιπόλαιη ήταν η βάση πάνω στην οποία προσπάθησε ο Κάιν να θεμελιώσει τη σχέση του με το Θεό. Δεν ακολούθησε τον τρόπο, που ο Θεός είχε υποδείξει, δεν πρόσφερε "αιματηρή θυσία", αλλά προσπάθησε με άλλους τρόπους, τους οποίους ο ίδιος εμπνεύστηκε, να ευχαριστήσει το Θεό. Έτσι, παρ’ ότι είχε εξωτερική φαινομενική ευλάβεια στο Θεό, δεν υπήρχε ουσιαστική εσωτερική ευσέβεια. Ο Απ. Παύλος αναφέρει προς τον Τιμόθεο σχετικά με τους ανθρώπους αυτούς: «έχοντες μεν μορφήν ευσεβείας, ηρνημένοι δε την δύναμη αυτής» (Β΄ Τιμοθέου Γ/3: 5). Η λανθασμένη εσωτερική του διάθεση στον τρόπο προσέγγισης του Θεού είχε σαν αποτέλεσμα το λανθασμένο  τρόπο προσφοράς του.

       Αλήθεια πόσοι άνθρωποι ανάμεσα στους αιώνες προσπάθησαν να γνωρίσουν το Θεό, κτίζοντας πάνω στην ίδια σαθρή και επιπόλαια βάση! "Μόνον δια της θυσίας του Υιού μου", λέει ο Θεός (Εβραίους Θ/9 : 26). Ο άνθρωπος όμως παραβλέπει το θέλημα του Θεού και προσπαθεί με τα θρησκευτικά του έργα, τις προσφορές του, τα ωραία λόγια, με τις ανθρώπινες θεωρίες και φιλοσοφίες να εξιλεωθεί απέναντι στο Θεό. Αρνείται να δεχθεί τον τρόπο σωτηρίας, που ο Θεός έχει υποδείξει. Αρνείται την «κατά χάριν» σωτηρία του Θεού (Εφεσίους Β/2: 8) και προσπαθεί από μόνος του, στηριζόμενος στις δικές του δυνάμεις, να σωθεί. Τα αποτελέσματα τραγικά για τον άνθρωπο.

        2/ Ο Άβελ.

     Λίγο αργότερα ο Άβελ έκανε και αυτός θυσία στον Κύριο. Μια θυσία απόλυτης υπακοής στο θέλημα του Θεού,  που απέρρεε από μια καρδιά πίστης και βαθιάς εξάρτησης απ' Αυτόν. Ο Λόγος του Θεού αναφέρει: "Χωρίς πίστη είναι αδύνατον κάποιος να ευαρεστήσει το Θεό"  (Εβραίους ΙΑ/11: 6).

        Ο Άβελ, ο οποίος ήταν ποιμήν προβάτων, έλαβε ένα πρόβατο, το έβαλε πάνω στο θυσιαστήριο,  το έσφαξε  και  έχυσε  το  αίμα  του, προσφέροντας έτσι "αιματηρή θυσία" στον Θεό. Με  τον  τρόπο  αυτό  υπάκουσε  κατά  πάντα  στο  θέλημά Του, αναγνωρίζοντας  ότι  ήταν αμαρτωλός και ως εκ τούτου είχε ανάγκη σωτηρίας.  Ο  Λόγος  του  Θεού  μας αναφέρει:  «πάντες  ήμαρτον  και   υστερούνται  της  δόξης  του  Θεού»  (Ρωμαίους Γ/3: 23). Εξαιτίας της  αμαρτίας του ήταν άξιος θανάτου και ο μόνος τρόπος που υπήρχε,  για να εισακουστεί από το Θεό, ήταν  να πεθάνει  στη θέση του ένας αθώος, μια ψυχή που δε θα είχε ενοχή και αμαρτία. Στην ουσία ο  Άβελ  ζητούσε  συγχώρηση από το Θεό με βάση το αίμα κάποιου αθώου ζώου που θα χυνόταν για χάρη του και το οποίο θα τον αντικαθιστούσε στο θάνατο.

     Αναγνώρισε ότι με το θάνατο του αθώου θα ικανοποιείτο η δικαιοσύνη του Θεού, αφού θα είχε πληρωθεί το τίμημα της αμαρτίας, που είναι: Θάνατος (Ρωμαίους Σ/6: 23). Για να μην πεθάνει ο αμαρτωλός Άβελ θα πέθαινε στη θέση του ένα αθώο αρνάκι. 

     Αυτός ήταν ο μοναδικός τρόπος με τον οποίο στην "Παλαιά Οικονομία" μπορούσε να επικοινωνήσει και να ευαρεστήσει ο άνθρωπος το Θεό. Αυτό είχε καθιερωθεί και συνέβαινε, μέχρις ότου να έρθει από τον ουρανό ένας άλλος Αθώος και να χύσει το πολύτιμό Του αίμα του πάνω στο σταυρό του Γολγοθά, πραγματοποιώντας έτσι μία ΜΟΝΑΔΙΚΉ ΘΥΣΊΑ, η οποία έχει αιώνια λυτρωτική ισχύ. Ο Λόγος του Θεού μας αναφέρει: "Μία θυσία, άπαξ γενομένη, για τη σωτηρία όλων των ανθρώπων» (Α΄ Πέτρου  Γ/3: 18). Θα γινόταν μια θυσία που θα καταργούσε όλες τις άλλες θυσίες και η οποία θα ισχύει, όσο θα διαρκεί η "περίοδος της χάριτος του Θεού" στην οποία ζούμε.

     Δε σώζουν τον άνθρωπο οι γνώσεις, τα καλά του έργα, οι προσφορές του, τον σώζει ΜΌΝΟΝ το αίμα του Ιησού Χριστού (προς Ρωμαίους Ε/5: 1,2), που χύθηκε πάνω στο σταυρό και δόθηκε ως "λύτρον αντί πολλών" (Μάρκος Ι/10: 45). Πλήρωσε Αυτός, ο Άγιος, ο Αναμάρτητος, ο Ιησούς Χριστός για τον κάθε άνθρωπο. Πέθανε Αυτός, για να μην πεθάνουμε εμείς.

     Συμπέρασμα: Μοναδική προϋπόθεση σωτηρίας είναι η αναγνώριση της θυσίας του Υιού του Θεού, που αποτελεί τη μεγάλη, αλλά και μοναδική προσφορά του Θεού για τη σωτηρία κάθε ανθρώπου που θα πιστέψει σ' Αυτόν (Πράξεις Αποστόλων Δ/4: 12). Εγώ έπρεπε να πεθάνω, που είχα αμαρτήσει και ήρθε ο Χριστός και πήρε τη θέση τη δική μου, πάνω στο σταυρό και πέθανε Αυτός, για να μην πεθάνω εγώ. Έγινε Αυτός «ζωντανή θυσία» πάνω στο σταυρό του Γολγοθά και πλήρωσε για τον κάθε αμαρτωλό άνθρωπο. Τώρα που το χρέος της αμαρτίας μου έχει πληρωθεί, το δέχομαι διά πίστεως και ο Θεός με δέχεται και σε δέχεται, δια της θυσίας του Υιού Του, που ήταν θυσία ολοκαυτώματος και μας αποκαλεί παιδιά Του και κληρονόμους Του (Ρωμαίους Η/8: 17).

     Ο Κύριος Ιησούς Χριστός με το θάνατό Του πάνω στο σταυρό «έσχισε το καταπέτασμα του Ναού» (Ματθαίος ΚΖ/27: 51), δηλαδή γκρέμισε το φραγμό που είχε ορθώσει η αμαρτία, ανάμεσα στον άνθρωπο και το Θεό και έτσι ο πιστός άνθρωπος τώρα μπορεί να εισέρχεται στα Άγια των Αγίων και να αποκαλεί το Θεό, Πατέρα.

     Αυτή είναι «η οδός του Άβελ», η αναγνώριση της αμαρτωλότητας του ανθρώπου και η εξιλέωσή του ΜΌΝΟΝ δια του αίματος της αθώας θυσίας. Αυτήν τη θυσία την πραγματοποίησε για τον κάθε άνθρωπο ο Κύριος Ιησούς Χριστός, πριν από περίπου 2.000 χρόνια. Μία θυσία «άπαξ γενομένη για τη σωτηρία όλων των ανθρώπων" (Ρωμαίους Σ/6: 10). Σ’ αυτήν τη θυσία ευαρεστείται και σήμερα ο Θεός και όποιον πιστεύει στο λυτρωτικό αίμα του Χριστού ο Θεός τον συγχωρεί, τον καθαρίζει και τον δικαιώνει εξαιτίας της αμαρτίας του. 

    

       3/ Ο Θεός.

    Μετά από τις παραπάνω προσφορές ήρθε η ώρα να μιλήσει ο Θεός, ο οποίος ήταν και ο αποδέκτης αυτών των θυσιών. Όπως διαβάσαμε, η "θυσία του Άβελ" ικανοποίησε το Θεό, ο οποίος τη δέχθηκε με ευχαρίστηση, όμως τη "θυσία του Κάιν" ο Θεός δεν τη δέχθηκε, την απέρριψε, δεν την είδε με ευχαρίστηση.

     Από την απάντηση του Θεού βγαίνει αβίαστα το συμπέρασμα ότι ο Θεός δέχεται μόνον αυτούς που έρχονται προς Εκείνον, κάτω από τους όρους και τις συνθήκες, που ο Ίδιος έχει θέσει. Πρόκειται για όρους ταπείνωσης, υπακοής, σεβασμού, καθαρής συνείδησης και πάνω απ’ όλα αναγνώρισης της θυσίας του Χριστού, του "αθώου αίματος", που χύθηκε πάνω στο σταυρό του Γολγοθά για τη σωτηρία όλων των ανθρώπων, ενώ απορρίπτει την προσφορά όλων εκείνων που στηρίζονται στο «εγώ» τους και προσπαθούν κάτω από τη «γνώση του καλού και του κακού» και κάτω από τα ανθρώπινα "θρησκευτικά τους έργα" να ευαρεστήσουν το Θεό. Δεν θα πρέπει να παραβλέπουμε ότι δεν σωθήκαμε με τη ζωή του Χριστού, η οποία ήταν καθ' όλα αγία, αλλά με το θάνατό Του πάνω στο σταυρό του Γολγοθά (Ματθαίος ΚΖ/27: 50).  

      Η θυσία του Άβελ έγινε αποδεκτή από το Θεό, διότι ο Άβελ έχοντας βαθιά και ειλικρινή πίστη στο Θεό υπάκουσε και εφάρμοσε, κατά πάντα, το θέλημά Του. Δεν προσπάθησε στη σχέση του με το Θεό ν' αλλάξει ή να βελτιώσει, να προσθέσει ή ν' αφαιρέσει, ή να κάνει κάτι που εκείνος νόμιζε σωστό. Έκανε ακριβώς ό,τι ο Θεός είχε ζητήσει. Αναγνώρισε ότι ήταν αμαρτωλός και έθεσε το αίμα ενός αθώου θύματος (αρνάκι) ανάμεσα στον εαυτόν του και το Θεό. Έτσι πέθανε ο αθώος (αρνάκι), για να ζήσει ο αμαρτωλός άνθρωπος.

       Με τον τρόπο αυτό ο Άβελ έδειξε την πιστότητά του και την απόλυτη υπακοή του  στο θέλημα του Θεού. Σύμφωνα με την επιστολή «προς Εβραίους» (κεφ. ΙΑ/11, εδ. 4) «διά πίστεως ο Άβελ προσέφερε προς το Θεό καλυτέραν θυσίαν, παρά του Κάιν, δια τη οποίας εμαρτυρήθει ότι είναι δίκαιος, επειδή ο Θεός έδωκε μαρτυρίαν περί των δώρων αυτού, δι’ αυτής (της θυσίας), καίτοι αποθανών, έτι ελάλει». Χάρη στην πλήρη και ειλικρινή υπακοή του ο Θεός τον χαρακτήρισε δίκαιο.

    Είναι ανάγκη ν' αναγνωρίσουμε μέσα από την καρδιά μας, όπως ακριβώς αναγνώρισε και ο Άβελ, ότι τίποτα, μα τίποτα, από τα πράγματα του κόσμου, καμία, μα καμία δική μας προσπάθεια ή  προσφορά μας δεν μπορεί να ανοίξει το δρόμο προς το Θεό, προς τη σωτηρία μας. Όσο ωραία, όσο ευγενική, όσο πλούσια και να είναι, δεν μπορεί να καθαρίσει τη συνείδησή μας από το ρύπο και το βάρος της αμαρτίας μας. Γιατί; Ο λόγος του Θεού μας το εξηγεί: Διότι «άνευ χύσεως αίματος δεν γίνεται άφεσις» (Εβραίους Θ/9: 22).

     Ανάλογα με τον τρόπο που προσπαθούμε να πλησιάσουμε το Θεό ταυτιζόμαστε καθημερινά ή με τον δίκαιο Άβελ ή με τον άνομο Κάιν. Ο Ιησούς Χριστός με τη θυσία του έγινε για όλους τους ανθρώπους η οδός, η ζωή, η αλήθεια, ο άρτος ο πνευματικός, το νερό της ζωής, έγινε το Α & το Ω της πνευματικής μας ζωής. Ο λόγος του Θεού μας διαβεβαιώνει ότι «εν Χριστώ, είστε πλήρεις» (Κολοσαείς Β/2: 10). Άλλωστε «δεν υπάρχει δι’ ενός άλλου σωτηρία, ούτε όνομα άλλο είναι δεδομένο, υπό τον ουρανό, για να σωθούμε» (Πράξεις Δ/4: 12).

     Η δικαίωση του ανθρώπου απέναντι στο Θεό εξαρτάται αποκλειστικά από τη θέση που θα πάρει απέναντι σ’ αυτήν τη μοναδική θυσία του Κυρίου Ιησού Χριστού. Αν την αναγνωρίσουμε και τη δεχτούμε με πίστη, ταυτιζόμαστε με το Χριστό και  δικαιωνόμαστε ενώπιον του Θεού, όχι από δικά μας έργα, αλλά «κατά χάριν». Αν την απορρίψουμε, είμαστε μακριά από το θέλημα του Θεού και οδεύουμε προς την αιώνια απώλεια. Ο άνθρωπος εξαιτίας της αμαρτίας του είναι γυμνός, πνευματικά απροστάτευτος, ακάλυπτος, όμως πλησιάζοντας το Θεό δια της θυσίας του Χριστού, ο Θεός τον δέχεται, τον καθιστά παιδί Του (Ιωάννης Α/1: 12) και κληρονόμο της αιώνιας δόξας Του (Ρωμαίους Η/8: 17) και τον ντύνει με την τέλεια δικαιοσύνη του Κυρίου Ιησού Χριστού (Ησαΐας ΞΑ/61: 10). 

     

        Συμπέρασμα.

     Ο Θεός, επειδή δεν είναι προσωπολήπτης (Πράξεις Ι/10: 34), Εκτίμησε τη θυσία του Άβελ γιατί αυτή προσφέρθηκε με ειλικρινή καρδιά, με πίστη στο Θεό και το θέλημά Του. Η δικαίωση του ανθρώπου προέρχεται από τη θυσία του Χριστού. Η σχέση μας με το Θεό περνάει μέσα από Εκείνον, περνάει μέσα από το "αθώο αίμα" που χύθηκε πάνω στο σταυρό του Γολγοθά, μέσα από το αίμα του Ιησού Χριστού, που δόθηκε "ως τίμημα, για την εξαγορά πολλών" (Ματθαίος Κ/20: 28 & Μάρκος Ι/10: 45).

      Ας ησυχάσουμε στην αγάπη Του και ας περιμένουμε "ξάγρυπνοι" την επιστροφή Του, που όπως όλα δείχνουν, πλησιάζει. Σύμφωνα με την επιστολή "Α΄ προς Θεσσαλονικείς" (κεφ. Δ/4: 13), "θα έρθει με κέλευσμα, με σάλπιγγα Θεού, με φωνή αρχαγγέλου, για να συναντήσει στις νεφέλες τους δικούς Του, όλους εκείνους που Τον περιμένουν" (Ησαΐας Λ/30: 18). Θα είναι η "Αρπαγή της Εκκλησίας", θα είναι ο θρίαμβος του Αναστημένου και Δοξασμένου Κυρίου Ιησού Χριστού.

     Και είπε ο Κύριος προς τον Κάιν, γιατί οργίστηκες, αν εσύ ενεργείς σωστά, δεν θα είσαι ευπρόσδεκτος; Αν, όμως, δεν ενεργείς σωστά, στην πόρτα βρίσκεται η αμαρτία"  (Γένεση Δ/4: 6). Ο Θεός απέρριψε τη θυσία της ανυπακοής, όμως δεν έπαψε να είναι Θεός και της δεύτερης ευκαιρίας, που για τον καθένα από μας είναι ο Θεός της "χιλιοστής" ευκαιρίας. Η αγάπη, το έλεος και η μακροθυμία Του φανερώνεται από το γεγονός ότι όχι μόνον δεν τον απέρριψε, αλλά άρχισε υπομονετικά ο Θεός να συζητά με τον Κάιν, δίνοντάς του ακόμα μια ευκαιρία για να κάνει το σωστό. "αν πράττεις καλώς", αν μετανοήσεις, αν προσφέρει τη σωστή θυσία για την εξιλέωση της αμαρτίας σου, τότε ασφαλώς και θα είσαι ευπρόσδεκτος  (Γένεση Δ/4: 7). "Εις την θύραν κείται η αμαρτία". Με άλλα λόγια του λέει ότι είναι εύκολο να προσφέρει μια "προσφορά περί αμαρτίας". Δηλαδή να λάβει ένα αρνί και να το θυσιάσει και με τον τρόπο αυτό να γίνει ευπρόσδεκτος από το Θεό. Ο Θεός του επισημαίνει πως αν δεν επέλεγε να ζήσει δια της πίστεως και της υπακοής, τότε θα τον κυβερνούσε η αμαρτία. Ο Κάιν, αντί να μετανοήσει και να πράξει το σωστό, σκανδαλίστηκε με το Θεό, γιατί η καρδιά του δεν ήταν ειλικρινής και ευθεία ενώπιόν Του. Μίσησε το Θεό και με όλο του το μίσος ξέσπασε πάνω στον αδελφό του τον Άβελ. «τότε ο Κάιν είπε στον Άβελ, τον αδερφό του: Πάμε στα χωράφια και εκεί όρμησε ο Κάιν εναντίον του αδελφού του Άβελ και τον σκότωσε» (Γένεση Δ/4: 8).

     Από τότε, μέχρι σήμερα και μέχρι την ώρα που θα έρθει ο Ιησούς Χριστός και θα κλείσει η "περίοδος της χάριτος" του Θεού, ο άδικος ανηλεώς θα κυνηγάει τον δίκαιο.

       "Και εξήλθεν ο Κάϊν από προσώπου του Κυρίου, και κατώκησεν εν τη γη Νωδ, προς ανατολάς της Εδέμ" (Γένεση Δ/4: 16). Η τιμωρία του Κάιν εξαιτίας της ανυπακοής του ήταν η απομάκρυνσή του από την παρουσία του Θεού. Όλοι όσοι αρνούνται τον Ιησού Χριστό θα είναι αιώνια αποχωρισμένοι από την παρουσία του Θεού (Β' Θεσσαλονικείς Α/1: 8,9). Αυτή είναι "η οδός του Κάιν" (επιστολή Ιούδα, εδ. 11). Μία οδός πλατιά και ευρύχωρη που οδηγεί στην αιώνια απώλεια "και πολλοί είναι οι εισερχόμενοι δι' αυτής" (Ματθαίος Ζ/7: 13).

       Ο φόνος του δίκαιου Άβελ είναι η πρώτη προσπάθεια του Σατανά να καταστρέψει "το σπέρμα της γυναικός" (Γένεση Γ/3: 15). Το "δίκαιο σπέρμα" από το οποίο θα προερχόταν ο Σωτήρας Χριστός. Ο Θεός αντί του Άβελ έδωσε τον Σηθ (Γένεση Δ/4: 25). Τα αιώνια σχέδιά Του δεν αναστέλλονται και δεν αναβάλλονται.  Έτσι "όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, εξαπέστειλεν ο Θεός τον Υιόν αυτού, όστις εγεννήθη εκ γυναικός και υπετάγη εις τον νόμον, διά να εξαγοράση τους υπό νόμον, διά να λάβωμεν την υιοθεσίαν" (Γαλάτας Δ/4: 4,5). 

      Μπορεί να ακούγεται ότι υπάρχουν δεκάδες και εκατοντάδες θρησκείες γύρω μας, όμως στην πραγματικότητα δύο μόνον θρησκείες υπάρχουν. Είναι η "θρησκεία του Κάιν", που ζητά τη σωτηρία μέσα από τους τύπους και τα δικά της σαθρά ανθρώπινα έργα και η  "πίστη του Άβελ", που ζητά τη σωτηρία, με τη Xάρη του Θεού, μέσα από το "αθώο αίμα", της θυσίας του Ιησού Χριστού, για την εξιλέωσή του από την αμαρτία (Α΄ Ιωάννου  Α/1: 7). 

       Οπουδήποτε κηρύττεται στους ανθρώπους ότι έχουν ανάγκη να πιστέψουν στο Χριστό και μόνον σ’ Αυτόν, για να σωθούν (Πράξεις Δ/4: 12), εκεί βρίσκεται η ευπρόσδεκτη από το Θεό «θυσία του Άβελ». Αντίθετα, όπου απορρίπτεται το αίμα του Χριστού, όπου δεν κηρύττεται η «κατά χάριν» σωτηρία του ανθρώπου (Εφεσίους Β/2: 8), όπου δεν υπάρχει ειλικρινής πίστη στο Θεό, εκεί έχουμε επανάληψη της «θυσίας του Κάιν».

       Κάιν & Άβελ, δύο διαφορετικοί κόσμοι εντελώς αντίθετοι. "Χάσμα μέγα" τους χωρίζει. Δεν θα ενωθούν ποτέ και δεν θα συναντηθούν ποτέ στην αιωνιότητα.  ---

----------------------------------------------------------------------------

      βιβλίο "ΓΈΝΕΣΗΣ" κεφ. Δ/4, εδ. 9- 16.    (Παλαιά Διαθήκη).

     9 Και ο Κύριος είπε στον Κάιν: Πού είναι ο Άβελ, ο αδελφός σου; Κι εκείνος είπε: Δεν ξέρω, μήπως φύλακας του αδελφού μου είμαι εγώ;

10 Και ο Θεός είπε: Τι έκανες; Η φωνή του αίματος του αδελφού σου βοά σε μένα από τη γη

11 και, τώρα, επικατάρατος να είσαι από τη γη, που άνοιξε το στόμα της για να δεχθεί το αίμα του αδελφού σου από το χέρι σου

12 όταν εργάζεσαι τη γη, στο εξής δεν θα σου δίνει τον καρπό της περιφερόμενος και φυγάδας θα είσαι επάνω στη γη.

13 Και ο Κάιν είπε στον Κύριο: Η αμαρτία μου είναι μεγαλύτερη από ό,τι να συγχωρεθεί

14 δες, εσύ με καταδιώκεις σήμερα από το πρόσωπο της γης, και από το πρόσωπό σου θα κρυφτώ, και θα είμαι περιφερόμενος και φυγάδας επάνω στη γη και οποιοσδήποτε με βρει, θα με φονεύσει.

15 Και ο Κύριος είπε σ' αυτόν: Γι' αυτό, οποιοσδήποτε φονεύσει τον Κάιν θα τιμωρηθεί επταπλάσια. Και ο Κύριος έβαλε ένα σημάδι στον Κάιν, για να μη τον φονεύσει οποιοσδήποτε τον βρει.

16 Και ο Κάιν βγήκε έξω από το πρόσωπο του Κυρίου, και κατοίκησε στη γη Νωδ, προς τα ανατολικά της Εδέμ.

---------------------------------------------------------------------------

"Υστερόγραφο". ΕΙΔΗ ΘΥΣΙΩΝ.

 

1/ Θυσία ολοκαυτώματος (Λευιτικό, κεφ. Α/1).

Η πρώτη εντολή του Θεού προς τους Ισραηλίτες ήταν ότι θα πρέπει να προσφέρουν θυσία στο Θεό ένα βόδι,  ή ένα πρόβατο,  ή ένα κατσίκι, ή ένα τρυγόνι ή ένα πιτσούνι, ανάλογα με τη δυνατότητα που είχαν, για την εξιλέωση της αμαρτίας τους. Όλα τα ζώα που προορίζονταν για θυσία θα έπρεπε να είναι ήμερα  καθώς κανένα άγριο δημιούργημα δεν προσφερόταν θυσία στο Κύριο. Κατά τη θυσία αυτή το προσφερόμενο ζώο μαζί με τα εντόσθια και τα πόδια καιγόταν ολοκληρωτικά πάνω στο θυσιαστήριο και δεν έμενε τίποτα απολύτως, παρά μόνον στάχτη. Πρόκειται για θυσία "γινομένη διά πυρός εις οσμήν ευωδίας προς τον Κύριον" (Λευιτικό Α/1: 9). Σκοπός της ήταν ο κατευνασμός - εξευμενισμός του Θεού εξαιτίας της αμαρτίας του ανθρώπου. Η θυσία αυτή η οποία αποτελούσε κορυφαία λατρευτική πράξη εκ μέρους των Ισραηλιτών, προεικόνιζε τη θυσία του ταπεινού και πράου δούλου του Θεού, του Κυρίου Ιησού Χριστού, που μια μέρα με τη θέλησή Του θα θυσιαζόταν και θα γινόταν ολοκαύτωμα πάνω στο σταυρό του Γολγοθά. Εκεί θα καιγόταν ολοκληρωτικά από τη φωτιά της Θείας κρίσης και καταδίκης, πεθαίνοντας ως αντικαταστάτης  μιας ολόκληρης αμαρτωλής ανθρωπότητας.  

      Ο προφήτης Ησαΐας (κεφ. ΝΓ/53, εδ. 4,5) μας δίδει την εικόνα του "πάσχοντος δούλου". "Αυτός τωόντι τας ασθενείας ημών εβάστασε και τας θλίψεις ημών επεφορτίσθη ημείς δε ενομίσαμεν αυτόν τετραυματισμένον, πεπληγωμένον υπό Θεού και τεταλαιπωρημένον. Αλλ' αυτός ετραυματίσθη διά τας παραβάσεις ημών, εταλαιπωρήθη διά τας ανομίας ημών η τιμωρία, ήτις έφερε την ειρήνην ημών, ήτο επ' αυτόν· και διά των πληγών αυτού ημείς ιάθημεν" .

  

2/ Την εξ αλφίτων προσφορά (Λευιτικό, κεφ. Β/2).

Η  δεύτερη στη σειρά προσφορά ήταν αναίμακτη και αποτελείτο από σιμιγδάλι ή χλωρά στάχυα, με λιβάνι, λάδι και αλάτι. Καθένα από τα αναφερόμενα στοιχεία έχει ένα συμβολισμό, που αναφέρεται στο Πρόσωπο και το Έργο του Ιησού Χριστού. 

--Το αλεύρι ή τα χλωρά στάχυα, συμβολίζουν την ανθρώπινη φύση του Χριστού που "ομοιώθηκε  κατά πάντα με τους αδελφούς Του, για να κάνει εξιλέωση" (προς Εβραίους Β/2: 17). 

--Το λάδι που ανακατευόταν μέσα στην προσφορά (εδ. 4) και επιχέετο πάνω σ' αυτήν (εδ. 15) αναφέρεται στην αγιότητα του Χριστού. Ο Απ. Παύλος μας βεβαιώνει ότι "απεδείχθη Υιός Θεού εν δυνάμει κατά το πνεύμα της αγιοσύνης" (Ρωμαίους Α/1: 4).

--Το λιβάνι υπογραμμίζει την ξεχωριστή χάρη που ήταν πάνω Του, αφού ολόκληρη η ζωή του ήταν "θυσία στο Θεό εις οσμήν ευωδίας" (Εφεσίους Ε/5: 2).

--Το αλάτι  δείχνει την ποιότητα της ζωής του Κυρίου. Το αλάτι που προλαβαίνει τη σήψη και την αποσύνθεση, συμβολίζει την πιστότητα και την αλήθεια των λόγων και των έργων του Χριστού.

  Με τα υλικά αυτά έφτιαχναν τρία είδη ψωμιού. α/ που πλάθονταν και ψήνονταν στο φούρνο, β/ ψημένο στο τηγάνι, γ/ ψημένο στο ταψί. Σε καμία δεν θα έπρεπε να χρησιμοποιηθεί προζύμι ή μέλι, όμως θα έπρεπε να βάζουν οπωσδήποτε αλάτι, που συμβόλιζε τη διαθήκη ανάμεσα στο Θεό και τον Ισραήλ και ονομαζόταν «το αλάτι της διαθήκης του Θεού». (εδ. 13) και που ήθελε να δείξει ότι η διαθήκη δεν επρόκειτο να ανακληθεί. Η προσφορά αυτή συμβόλιζε την ηθική τελειότητα της ζωής του Σωτήρα μας, που ήταν αγνή από κάθε κακό (άζυμα). Οι Ιερείς παρουσίαζαν την προσφορά στο θυσιαστήριο (Λευιτικό Σ/6: 14) μετά έπαιρνε από την προσφορά μία χούφτα και έκαιγε πάνω στο θυσιαστήριο. Την υπόλοιπη προσφορά μπορούσαν να την λάβουν οι ιερείς για τροφή τους (εδ. 3, 10).

 3/ Την ειρηνική θυσία (Λευιτικό, κεφ. Γ/3).

Ειρηνική θυσία κοινωνίας. Γινόταν για να γιορτάσουν την ειρήνη με το Θεό και είχε θεμελιωθεί στη βάση της εξιλεωτικής δύναμης του αίματος. Ήταν μια γιορτή χαράς, αγάπης και επικοινωνίας με το Θεό. Για το σκοπό αυτό  θυσίαζαν έναν τράγο ή μια αγελάδα, χωρίς ελάττωμα, ή ένα αρνί, ένα κατσίκι. Στην προσφορά αυτή μπορούσαν να θυσιαστούν και θηλυκά ζώα, σε αντίθεη με την προσφορά ολοκαυτώματος.  Το συμβολικό νόημα αυτής της θυσίας ήταν η υπενθύμιση του Έργου του Χριστού και η ειρήνη που έφερε με το αίμα Του που χύθηκε πάνω στο σταυρό (Κολοσσαείς  Α/1: 20).

Η ειρηνική προσφορά θα έπρεπε να τρώγεται την ημέρα που προσφέρεται ή το πολύ την επόμενη. Την τρίτη ημέρα έπρεπε να καεί. Αυτό δείχνει ότι η ειρηνική προσφορά της επικοινωνίας με το Θεό, πρέπει ν' ανανεώνεται κάθε μέρα. 

 

4/ Την προσφορά για την αμαρτία (Λευιτικό, κεφ. Δ/4: 1).

Τις τρεις πρώτες προσφορές θα τις χαρακτηρίζαμε "προσφορές αφιέρωσης" στον Κύριο και το εξιλαστήριο Έργο Του. Τις δύο επόμενες θα τις χαρακτηρίζαμε "εξιλαστήριες προσφορές".  Η πρώτη απ' αυτές (4η) συμβολίζει το θάνατο του Χριστού και τη νίκη Του πάνω στην αμαρτία. Τα ζώα της θυσίας αυτή μπορούσαν να ποικίλουν  από  ένα μοσχάρι ή ένα τράγο ή ένα θηλυκό κατσίκι ή ένα πρόβατο μέχρι και νεοσσούς περιστεριών. Η θυσία αυτή θα γινόταν στο "Θυσιαστήριο του Ολοκαυτώματος" γιατί συμβόλιζε τον εξιλαστήριο θάνατο του Χριστού. 

Το άτομο που πρόσφερε θυσία εξιλέωσης αναγνώριζε πως είχε αμαρτήσει εκούσια, χωρίς δηλ. να έχει πρόθεση, αλλά από αδυναμία ή αμέλεια και ζητούσε άφεση αμαρτιών. Η θυσία εξιλέωσης συμβόλιζε το Χριστό, ο οποίος "έγινε αμαρτία" για μας, ώστε να μπορούμε εμείς να γίνουμε δικαιοσύνη του Θεού δι' αυτού. "Επειδή, εκείνον που δεν γνώρισε αμαρτία, τον έκανε για χάρη μας αμαρτία, για να γίνουμε εμείς δικαιοσύνη τού Θεού διαμέσου αυτού" (Β' Κορινθίους Ε/5: 21).

  5/ Την προσφορά για τις παραβάσεις (Λευιτικό, κεφ. Ε/5: 14).

Θυσία επανόρθωσης. Το χαρακτηριστικό αυτής της θυσίας είναι ότι έπρεπε να γίνει αποκατάσταση για αμαρτία που είχε γίνει πριν προσφερθεί η θυσία (Ε/5: 16). Ήταν θυσία για κάποια πράξη του που είχε προκαλέσει απώλεια ή ζημιά σε κάποιον άλλο. Συμβόλιζε εκείνη την πλευρά του έργου του Χριστού κατά την οποίαν «επέστρεψε ό,τι δεν είχε αρπάξει» (Ψαλμός 69: 5β). Η προσφορά ήταν ένα κριάρι ή ένα αρνί, σε περίπτωση λεπρών (ΙΔ/14: 12).

     Οι τρεις πρώτες ήταν θυσίες που γίνονταν «εις οσμήν ευωδίας εις τον Κύριον», ενώ οι δύο τελευταίες λέγονταν και «προσφορά περί αμαρτίας». 

 

ΠΡΟΣΕΥΧΗ

Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ

       Η μεγαλύτερη ευλογία στη ζωή του πιστού ανθρώπου είναι το προνόμιο της προσευχής, το μεγάλο, το μοναδικό προνόμιο που έχει ο πιστός άνθρωπος να μιλάει με τον ουράνιο Πατέρα Θεό. Ο πιστός έχει παντού και πάντοτε ελεύθερη είσοδο στα "Άγια των Αγίων" μπροστά στο θρόνο του ουράνιου Πατέρα. Έρχεται ενώπιόν Του με δύναμη, με παρρησία και εκεί ανοίγει την καρδιά του. Εκφράζει τις ανάγκες του, τα προβλήματά του, με εμπιστοσύνη, με δύναμη, με σιγουριά, με απόλυτη βεβαιότητα.

      Μπορεί τα καθημερινά προβλήματα της ζωής να μας βάλουν τείχη μπρος, πίσω, κάτω, όμως με κανέναν τρόπο δεν μπορούν να κλείσουν την γραμμή επικοινωνίας προς τα άνω. Η γραμμή επικοινωνίας προς τα άνω θα είναι πάντα ανοικτή, ανεξάρτητα και πέρα από τις συνθήκες που επικρατούν γύρω μας.

      Ο Ιωνάς προσευχήθηκε μέσα στα βάθη της θάλασσας και μέσα στην κοιλιά του κήτους και ο Θεός τον άκουσε  (βιβλίο Ιωνά, κεφ. Β/2). Οι κάτοικοι της Νινευή προσευχήθηκαν και με την προσευχή τους έκαναν το Θεό να αλλάξει γνώμη, να αλλάξει σχέδια (Ιωνάς Γ/3: 10). Τόσο μεγάλη είναι η δύναμη της προσευχής;

      Στην επιστολή "προς Εβραίους" (κεφ. Δ/4, εδ. 14 - 16) αναφέρεται: «έχοντες λοιπόν Αρχιερέα μέγα, ο οποίος διήλθε τους ουρανούς, Ιησούν τον υιόν του Θεού, ας κρατώμεν την ομολογίαν. Διότι δεν έχομεν αρχιερέα μη δυνάμενον να συμπαθήσει εις τας ασθενείας ημών (που να μην μπορεί να συμμεριστεί τα προβλήματά μας και τις αδυναμίες μας). Αντίθετα έχει δοκιμαστεί σε όλα, επειδή έγινε άνθρωπος σαν και μας, χωρίς όμως να αμαρτήσει. Ας πλησιάζουμε λοιπόν με θάρρος το θρόνο της χάριτος του Θεού, για να μας σπλαχνιστεί και να μας δώσει χάρη στον καθένα μας, στην ώρα που την έχουμε ανάγκη».

    Είναι μεγάλη η δύναμη και θαυμαστά τα αποτελέσματα της προσευχής. Στην επιστολή του "Ιακώβου" (κεφ. Ε/5: 16-18) αναφέρεται: «Εξομολογείστε ο ένας στον άλλον τα πταίσματά σας, και προσεύχεστε ο ένας για τον άλλον για να γιατρευτείτε. Πολύ ισχύει η δέηση του δικαίου που γίνεται ένθερμα. Ο Ηλίας ήταν άνθρωπος ομοιοπαθής με μας, και προσευχήθηκε ένθερμα για να μη βρέξει και δεν έβρεξε επάνω στη γη για τρία χρόνια και έξι μήνες και πάλι προσευχήθηκε, και ο ουρανός έδωσε βροχή, και η γη βλάστησε τον καρπό της».

     Στην επιστολή "προς Εφεσίους" (κεφ. Σ/6, εδ. 18) αναφέρεται: «Παράλληλα να προσεύχεστε πάντοτε υποβάλλοντας όλα τα αιτήματα και τις παρακλήσεις σας στο Θεό, με την οδηγία του Πνεύματος. Και γι’ αυτό το σκοπό να αγρυπνείτε με πολλή επιμονή και να προσεύχεστε για όλους τους πιστούς».

   Ποιοι πραγματικά είναι οι λόγοι που κάνουν την προσευχή αναγκαία για τον πιστό άνθρωπο, σύμφωνα με το Λόγο του Θεού;

1. «Διότι δεν είναι η πάλη ημών ενάντια εις αίμα και σάρκα, αλλά εναντίον εις τα αρχάς, εναντίον εις τας εξουσίας, εναντίον εις τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου». 

Ο εχθρός βρίσκεται κάθε στιγμή σε υπηρεσία, είναι πονηρός, είναι ισχυρός και δε σταματά ποτέ να εφευρίσκει τρόπους, ώστε να οδηγεί τον πιστό άνθρωπο στην πτώση, την παρακοή, την απομάκρυνση από τον εχθρό. Ζούμε καθημερινά ένα μεγάλο πνευματικό πόλεμο. Στη μάχη αυτή αγωνίζεται ο Θεός, για να σώσει τον άνθρωπο και ο εχθρός, ο αρχαίος όφις, ο πονηρός, ο διάβολος για να τον καταστρέψει.

  2. Ο Θεός έναν τρόπο έχει ορίσει, για να επικοινωνούμε μαζί Του, να ζητάμε απ’ Αυτόν και να υποβάλουμε τα αιτήματά μας. Την προσευχή. Ο Λόγος του Θεού στην επιστολή του "Ιακώβου" (κεφ. 4, εδ. 2) αναφέρει «δεν έχετε επειδή δεν ζητάτε». Η πρόοδος η πνευματική, αλλά και η εν γένει διακονία μας είναι συνυφασμένη με την προσευχή. Η έλλειψη προσευχή μας οδηγεί σε μηδενικά αποτελέσματα και σε πνευματικό θάνατο.

  3. Οι Απόστολοι θεώρησαν την προσευχή ως το σπουδαιότερο καθήκον της ζωής τους. Στην επιστολή (Β' Τιμοθέου Α/1: 3) αναφέρεται : «Ευχαριστώ τον Θεό, τον οποίο λατρεύω από προγόνων με καθαρή συνείδηση, ότι αδιάκοπα σε θυμάμαι στις δεήσεις μου νύχτα και ημέρα».

  4. Στη ζωή του ίδιου του Κυρίου μας του Ιησού Χριστού πρωταρχική θέση είχε η προσευχή. Στο Ευαγγέλιο του "Μάρκου" (Α/1: 35) αναφέρεται: «και το πρωί, ενώ ήταν πολύ σκοτάδι, αφού σηκώθηκε, βγήκε έξω, και πήγε σε έναν ερημικό τόπο, και εκεί προσευχόταν».Σηκωνόταν πρωί ο Κύριος και προσευχόταν.

  5. Η προσευχή είναι η βάση της διακονίας του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Στον ουρανό προσεύχεται και μεσιτεύει για τον καθένα από μας. Στην επιστολή "προς Εβραίους" (Ζ/7: 25, αναφέρεται : «Γι' αυτό, μπορεί και να σώζει ολοκληρωτικά αυτούς που προσέρχονται στον Θεό, διαμέσου Αυτού, ζώντας πάντοτε για να μεσιτεύσει για χάρη τους».

  6. Με την προσευχή μπορούμε να βρούμε τη χάρη που χρειαζόμαστε για βοήθεια στην κατάλληλη στιγμή. Στην επιστολή "προς Εβραίους" (Δ/4: 16) αναφέρεται: «Ας πλησιάζουμε, λοιπόν, με παρρησία στον θρόνο τής χάρης, για να πάρουμε έλεος, και να βρούμε χάρη προς βοήθεια σε καιρό ανάγκης». Ο Απόστολος Παύλος στην επιστολή «προς Ρωμαίους» (κεφ. ΙΕ/15, εδ. 30) αναφέρει : «Σας παρακαλώ, όμως, αδελφοί, για το όνομα του Ιησού Χριστού και για την αγάπη τού Πνεύματος, να συναγωνιστείτε μαζί μου προσευχόμενοι για μένα στον Θεό». Ο απόστολος ζητούσε αδελφούς να συναγωνισθούν μαζί του στις προσευχές. Πόσο το έχουμε ανάγκη αυτό σήμερα!

 7. Προσευχή που θα διακρίνεται για την πίστη, τη βεβαιότητα ότι ο Θεός είναι ο μόνος δυνάμενος να κάνει "υπέρ εκ περισσού, απ’ όσα εμείς νοούμε ή ζητούμε" (Εφεσίους Γ/3: 20).

--Τέτοια στάθηκε η προσευχή της "Χαναναίας" (Ματθαίος ΙΕ/15: 22-28), γυναίκας εθνικής, που αντιμετώπισε τις τόσο απότομες αρνήσεις του Κυρίου μας, για να κερδίσει τελικά το θαυμασμό Του. 

--Τέτοια στάθηκε η ολονύκτια πάλη του Ιακώβ για την ευλογία του Θεού (Γένεση ΛΒ/32 : 24-30).

--Τέτοια στάθηκε και η προσευχή του Μωυσή στην έρημο για τη θεία παρουσία και οδηγία (Έξοδος ΛΒ/32  & , ΛΓ/33).

-- Ο Λόγος του Θεού μας αναφέρει ότι θα πρέπει να ερχόμαστε να προσευχηθούμε, να υψώνουμε «καθαράς χείρας» (Α΄ Τιμοθέου Β/2: 8).

-- Επίσης πρέπει να προσευχόμαστε και "να μην αποκάμνουμε" (Λουκάς ΙΗ/18: 1).

 Να θυμόμαστε πάντοτε την επιμονή εκείνης της χήρας που ερχόταν μπροστά στον άδικο κριτή, να θυμόμαστε εκείνη τη Χαναναία.

* Μην πούμε ποτέ πως η ώρα δεν είναι κατάλληλη για προσευχή. Να θυμόμαστε πως ο Χριστός προσευχόταν ακόμα και όταν ήταν καρφωμένος στο σταυρό.

* Μην αφήσουμε ποτέ στην καρδιά μας πικρία και παράπονο εναντίον του αδελφού μας. Να θυμόμαστε πάντοτε πως ο Χριστός πάνω στο σταυρό προσευχόταν για τους σταυρωτές Του.

* Μην πούμε ποτέ πως είναι αργά για τη σωτηρία μιας ψυχής. Να θυμόμαστε πάντοτε πως μια ειλικρινής προσευχή έσωσε το ληστή την τελευταία στιγμή πάνω στο σταυρό. 

* Μην ξεχνάμε ποτέ πως ο δρόμος του θριάμβου αρχίζει από μια Γεθσημανή και περνά από κάποιο Γολγοθά.

     Στο Ευαγγέλιο «κατά Ιωάννην»  (κεφ. ΙΣ/16) αναφέρεται :

23 Και κατά την ημέρα εκείνη δεν θα ζητήσετε από Μένα τίποτε. Σας διαβεβαιώνω απόλυτα ότι, όσα αν ζητήσετε από τον Πατέρα στο όνομά μου, θα σας τα δώσει.

24 Μέχρι τώρα δεν ζητήσατε τίποτε στο όνομά μου, ζητάτε και θα παίρνετε, για να είναι πλήρης η χαρά σας.

25 Αυτά τα μίλησα σε σας με παρομοιώσεις, όμως, έρχεται ώρα, οπότε δεν θα μιλήσω πλέον με παρομοιώσεις, αλλά θα σας αναγγείλω ανοιχτά για τον Πατέρα.

26 Κατά την ημέρα εκείνη θα ζητήσετε στο όνομά Μου και δεν σας λέω ότι εγώ θα παρακαλέσω τον Πατέρα για σας

27 επειδή, ο ίδιος ο Πατέρας σάς αγαπάει, για τον λόγο ότι εσείς αγαπήσατε Εμένα, και πιστέψατε ότι Εγώ από τον Πατέρα εξήλθα.

    Όσο ο Κύριος ήταν μαζί με τους μαθητές, οι μαθητές ζητούσαν από τον Κύριο. (Κύριε 5.000 άνθρωποι τι να τους δώσουμε να φάνε)….. Σύμφωνα λοιπόν με τον Λόγο του Θεού τα αίτηματά μας θα πρέπει να είναι πάντοτε προς τον Πατέρα Θεό, στο Όνομα του Ιησού Χριστού. Με την φράση «όσα», εννοεί ο Κύριος όσα είναι σύμφωνα με το θέλημα του Θεού. Δεν έχει νόημα να πει κανείς: "βοήθησέ με, Πατέρα, να κλέψω απόψε το βράδυ ή βοήθησέ για να κερδίσω το λαχείο γιατί βαριέμαι να δουλεύω".

     Για να λάβουμε από το Θεό τις ευλογίες του και να εκπληρωθούν τα αιτήματά μας, θα πρέπει ο Θεός να είναι ΠΑΤΕΡΑΣ μας. Πώς γίνεται ο Θεός Πατέρας μας; Ο Λόγος του Θεού και εδώ είναι απόλυτα σαφής: «κατά Ιωάννην» (Α/1: 12, 13). «Όσοι δε εδέχθησαν αυτόν, εις αυτούς έδωκεν εξουσίαν να γείνωσι τέκνα Θεού, εις τους πιστεύοντας εις το όνομα αυτού, οίτινες, ουχί εξ αιμάτων, ουδέ εκ θελήματος σαρκός ουδέ εκ θελήματος ανδρός, αλλ' εκ Θεού εγεννήθησαν».

    Ο άνθρωπος εξαιτίας της αμαρτίας έχει απομακρυνθεί από το Θεό και όχι μόνον δεν Τον γνωρίζει, αλλά έχει και μια στάση εχθρική απέναντί Του. Όμως, καθώς πιστεύει στον Χριστό, γίνεται παιδί του Θεού, γιατί αυτός πλήρωσε πάνω στο σταυρό για την αμαρτία όλων των ανθρώπων. Αφού ο Χριστός πλήρωσε και μας απήλλαξε από την αμαρτία μας, ο Θεός μας συγχώρησε και μας έκανε παιδιά Του.

    Τώρα δια Ιησού Χριστού είμαστε παιδιά του Θεού και μπορούμε να ζητάμε από τον Πατέρα Θεό ό,τι έχουμε ανάγκη. Στο ευαγγέλιο «κατά Ματθαίον»  (κεφ. Ζ/7, εδάφ. 7 – 11) αναφέρεται :

7. Αιτείτε, και θέλει σας δοθή,  ζητείτε, και θέλετε ευρεί, κρούετε, και θέλει σας ανοιχθή.

8 Διότι πας ο αιτών λαμβάνει και ο ζητών ευρίσκει και εις τον κρούοντα θέλει ανοιχθή.

9 Η τις άνθρωπος είναι από σας, όστις εάν ο υιός αυτού ζητήση άρτον, μήπως θέλει δώσει εις αυτόν λίθον;

10 και εάν ζητήση οψάριον, μήπως θέλει δώσει εις αυτόν όφιν;

11 εάν λοιπόν σεις, πονηροί όντες, εξεύρητε να δίδητε καλάς δόσεις εις τα τέκνα σας, πόσω μάλλον ο Πατήρ σας ο εν τοις ουρανοίς θέλει δώσει αγαθά εις τους ζητούντας παρ' αυτού;

     Δεν αρκεί ο άνθρωπος να προσεύχεται στο Θεό. Για να εισακουστεί η προσευχή και να φθάσει μέχρι τον ουρανό θα πρέπει να έχει ένα σημαντικό στοιχείο. Να είναι σωστή προσευχή και για να είναι σωστή η προσευχή μας θα πρέπει να είναι σύμφωνη με τον Λόγο του Θεού. Σε καμία περίπτωση δεν μπορείς να πας στην Τράπεζα να πάρεις χρήματα από το λογαριασμό σου χωρίς ταυτότητα ή βιβλιάριο. Ας είναι δικά σου τα χρήματα, ας σου ανήκουν, πρέπει να πας με το σωστό τρόπο να τα πάρεις. Μόνον η σωστή προσευχή θα μπορεί να έχει αποτέλεσμα.

    Ο Θεός μας διαβεβαιώνει μέσα από το λόγο τα εξής :

1/ "προς Φιλιππησίους" (Δ/4: 19)  «Ο δε Θεός μου θέλει εκλπληρώσει πάσαν χρείαν σας κατά τον πλούτον αυτού εν δόξη, διά Ιησού Χριστού».

2/ «Χάρις και ειρήνη πληθυνθείη εις εσας δια της επιγνώσεως του Θεού, και του Ιησού του Κυρίου ημών, καθώς η θεία δύναμις αυτού εχάρισεν εις ημάς πάντα τα προς ζωήν και ευσέβειαν, δια της επιγνώσεως του καλέσαντος ημάς δια της δόξης αυτού και αρετής» (Β΄ Πέτρου Α/1: 2).

     Όλα αυτά που μας ανήκουν, που μας τα έχει χαρίσει ο Θεός θα πρέπει να τα ζητάμε με προσευχή. Ο Θεός μας έχει προσφέρει τα πάντα, εκείνο που μένει να κάνουμε εμείς είναι να πάμε να τα ζητήσουμε, να τα διεκδικήσουμε και να τα πάρουμε. Γιατί πρέπει να τα ζητήσουμε, αφού ο Θεός γνωρίζει τις ανάγκες μας; Για να γνωρίζουμε εμείς από πού προέρχεται "πάσα δόσις αγαθή και παν δώρημα τέλειον" (Ιάκωβος Α/΄1: 17).

      Συμπέρασμα. Για να έχει αποτέλεσμα η προσευχή μας θα πρέπει να είναι προς τον Πατέρα, διά Ιησού Χριστού. Για να πας όμως στο Χριστό, θα πρέπει να Tον γνωρίζεις προσωπικά. Θα πρέπει να γνωρίζεις τι Εκείνος έκανε για τη σωτηρία του κάθε ανθρώπου και πόσο πολύ τον αγάπησε.

      Ας προσέξουμε ένα σοβαρό λάθος που έκαναν τα παιδιά του Σκευά (Πράξεις Αποστόλων ΙΘ/19: 13-16). Δεν είχαν γνωρίσει το Χριστό και συνεπώς δεν ήσαν παιδιά του Θεού, όμως χρησιμοποίησαν το όνομα του Χριστού, ενώ δεν είχαν το δικαίωμα να το χρησιμοποιούν. Και σηκώθηκε επάνω ο δαιμονισμένος άνθρωπος και τους έδειρε. Ένας έδειρε επτά ανθρώπους και έφυγαν μισόγυμνοι. (Πράξεις ΙΘ/19: 13-16).

    Ο Ιησούς Χριστός, ενώ είμαστε μακριά από το Θεό και δεν Τον γνωρίζαμε, μας έφερε σε επικοινωνία με το Θεό δια της σταυρικής Του θυσίας. (Ρωμαίους Ε/5: 1-14). Δεν μπορείς να χρησιμοποιήσεις στον ουρανό άλλο όνομα, διότι δεν υπάρχει δι’ ουδενός άλλου Σωτηρία, ούτε άλλο όνομα υπάρχει υπό τον ουρανό για να σωθούμε (Πράξεις Δ/4: 12).

      Ο Κύριος Ιησούς Χριστός μας έχει διαβεβαιώσει: «Κάθε εξουσία δόθηκε σε μένα στον ουρανό και στη γη, τώρα πηγαίνετε στο όνομά μου και κάνετε αυτά τα οποία Εγώ έκανα». (Ματθαίος ΚΗ/28: 18- 20). Μας διαβεβαιώνει: "Εγώ είμαι η οδός, η αλήθεια, η ζωή". Θέλεις να πας στον Πατέρα, Ιησούς Χριστός. Θέλεις να γνωρίσεις την αλήθεια, θέλεις να έχεις αιώνια ζωή; Γνώρισε τον Ιησού Χριστό. Οι άνθρωποι που δε γνωρίζουν το Χριστό, δε γνωρίζουν την αλήθεια, και κατά συνέπειαν δεν έχουν αιώνια ζωή. Κάτω από αυτές τις προϋποθέσεις και μη γνωρίζοντας που να υπάγουν, καταφεύγουν σε ανθρώπους και μπορούν να φτάσουν ακόμα και στις "ζώνες της Παναγιάς" ή και στις παντόφλες..., για να λάβουν βοήθεια.

      ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΜΕ ΚΑΘΑΡΗ ΚΑΡΔΙΑ. «Αγαπτοί, εάν η καρδιά ημών δεν μας κατακρίνει, έχομεν παρρησίαν προς τον Θεός και ότι αν ζητούμε λαμβάνομεν παρ’ αυτού, διότι φυλάττομεν τα εντολάς αυτού, και πράττομεν τα αρεστά ενώπιον αυτού» (Α Ιωάννoυ Γ/3: 21).

      Ό,τι ζητάμε θα πρέπει να το ζητάμε με καθαρή καρδιά. Εάν η καρδιά μας δεν είναι καθαρή και μας κατακρίνει για το ένα σφάλμα ή το άλλο, τότε μην περιμένουμε να εισακουστεί η προσευχή μας. Καθαρή είναι η καρδιά του ανθρώπου, αν δεν υπάρχει μέσα μας πικρία, κακία, μίσος, ζήλια, ασυγχωρησία, όταν έχει εξομολογηθεί τις παραβάσεις και έχει επικαλεστεί το αθώο αίμα του Ιησού Χριστού. "εάν όμως περιπατώμεν εν τω φωτί, καθώς αυτός είναι εν τω φωτί, έχομεν κοινωνίαν μετ' αλλήλων, και το αίμα του Ιησού Χριστού του Υιού αυτού καθαρίζει ημάς από πάσης αμαρτίας" (Α' Ιωάννου Α/1: 17). Το αίμα του Ιησού Χριστού είναι το απόλυτο λευκαντικό της ψυχής μας. Ο Θεός δια στόματος του προφήτη "Ησαΐα" (Α/1: 18) καλεί και σήμερα τον άνθρωπο: "Έλθετε τώρα, και ας διαδικασθώμεν, λέγει Κύριος εάν αι αμαρτίαι σας ήναι ως το πορφυρούν, θέλουσι γείνει λευκαί ως χιών εάν ήναι ερυθραί ως κόκκινον, θέλουσι γείνει ως λευκόν μαλλίον".

        Στο ευαγγέλιο «κατά Μάρκον» (ΙΑ/11: 25-26) αναφέρεται: Όταν έρχεσαι να προσευχηθείς, να φέρεις το αίτημά σου μπροστά στο Θεό. Για να εισακουστεί η προσευχή σου, θα πρέπει να έχει συγχωρήσει τον αδελφό σου, το συνάνθρωπό σου. Στην Κυριακή προσευχή (Ματθαίος Σ/6: 12), αναφέρεται : «και συγχώρησον εις ημάς τας αμαρτίας ημών, καθώς και ημείς συγχωρούμεν εις τους αμαρτάνοντας εις ημάς». Είναι νόμος της πνευματικής ζωής, τη συγχώρηση για να την πάρεις, θα πρέπει πρώτα να τη δώσεις. Δεν τη δίνεις, δεν την παίρνεις.

     Δικαιολογίες όπως: "δεν ξέρεις τι κακό μου έκανε, δεν ξέρεις πόσα έχασα, δεν ξέρεις πόσο με αδίκησε" δεν ευσταθούν. Αντίθετα στέκονται εμπόδιο μπροστά στο Θεό. Δένουν τα χέρια του Θεού και δεν του επιτρέπουν να ενεργήσει μέσα στη ζωή μας. Ο Λόγος του Θεού είναι ξεκάθαρος. Εάν προσεύχεσαι και θέλεις να εισακουστεί η προσευχή σου, εάν θέλεις να δεις το Θεό να ενεργεί μέσα στη ζωή σου, θα πρέπει να έχεις συγχωρήσει τον συνάνθρωπό σου.

      Ο Λόγος του Θεού μας αναφέρει: «Μη νικάσαι από το κακό, αλλά νίκα το κακό διαμέσου τού αγαθού» (Ρωμαίους ΙΒ/12: 21). Όταν κάποιος έρχεται εναντίον μας, μας συκοφαντεί, μας κάνει κακό, δε θα πρέπει να ξεχνάμε ότι εχθρός μας είναι ο σατανάς και όχι ο άνθρωπος. Δε θα πρέπει να ξεχνάμε ότι οι άνθρωποι είναι "δεμένοι" από τον εχθρό, ο οποίος τους χρησιμοποιεί ως όργανά του, για να μας κάνει κακό. Η μάχη που καλούμεθα να δώσουμε δεν είναι με «σάρκα και αίμα», αλλά είναι με τον ίδιο τον διάβολο, τον οποίον θα νικήσουμε όχι με τις δικές μας δυνάμεις, αλλά "δια του υποτάξαντος αυτόν". Θα τον νικήσουμε με τη δύναμη του αναστημένου και δοξασμένου Ιησού Χριστού.

       Πρέπει να συγχωρούμε. Ο ίδιος ο Κύριος επάνω στο σταυρό είπε: «Πατέρα συγχώρησε τους γιατί δεν ξέρουν τι κάνουν», άσχετα αν οι σταυρωτές δε μετάνιωναν, άσχετα αν αυτοί αλάλαζαν: «το αίμα να έρθει επάνω μας και στα παιδιά μας».

       Η προσευχή μας, για να εισακουστεί, θα πρέπει να είναι σύμφωνη με το θέλημα του Θεού. «Εάν ζητούμε κάτι σύμφωνα με το θέλημά Του μας ακούει και αν ξέρουμε ότι ακούει τα αιτήματά μας, ξέρουμε ότι λαμβάνουμε ότι ζητήσουμε» (επιστολή Α΄ Ιωάννου Ε/5: 15).

       Ό,τι ζητάμε θα πρέπει να το ζητάμε σύμφωνα με το θέλημα του Θεού. Ο Λόγος του Θεού μας λέει ότι δε λαμβάνουμε, διότι ζητάμε κακώς, για τις ηδονές μας κλπ και όταν ζητάμε κακώς, ο Θεός δε μας ακούει. (Ιάκωβος Δ/4: 3). Το θέλημα του Θεού είναι αποτυπωμένο μέσα στο Λόγο του Θεού. Για να γνωρίζουμε το θέλημα του Θεού, θα πρέπει να γνωρίζουμε το Λόγο του Θεού. Για να γνωρίζουμε το Λόγο του Θεού, θα πρέπει να τον διαβάζουμε (Α΄Ιωάννου Ε/5: 14,15) Δεν μπορείς να ζητάς από το Θεό κάτι που δεν είναι σύμφωνο με το θέλημά Του. Μόνον τότε θα ερχόμαστε κοντά στο Θεό, όταν ταυτίζουμε το θέλημά μας με το θέλημα του Θεού. (Α΄ Ιωάννου Γ/3: 22). Η αγάπη του Θεού είναι να τηρούμε τις εντολές του. Μόνον αν τηρούμε τις εντολές του Θεού, θα εισακουστεί η προσευχή μας.

       Οι εντολές του Θεού δεν είναι βαριές, γιατί κάθε τι που έχει γεννηθεί από Θεό, νικά τον κόσμο. Βάση όλων των εντολών του Θεού είναι να έχουμε αγάπη προς το Θεό και αγάπη ο ένας για τον άλλο.  Ο εκ γενετής τυφλός σε εκείνους τους φανατικούς Φαρισαίους είπε: «Εξεύρομεν δε ότι αμαρτωλούς ο Θεός δεν ακούει, αλλ' εάν τις ήναι θεοσεβής και κάμνη το θέλημα αυτού, τούτον ακούει. (κατά Ιωάννην Θ/9: 31).

       Στο «κατά Mάρκον» (ΙΑ/11: 22 – 24) αναφέρεται: «Και αποκριθείς ο Ιησούς, λέγει προς αυτούς Έχετε πίστιν Θεού, διότι αληθώς σας λέγω ότι όστις είπη προς το όρος τούτο, Σηκώθητε και ρίφθητι εις την θάλασσαν, και δεν διστάση εν τη καρδία αυτού, αλλά πιστεύση ότι εκείνα τα οποία λέγει γίνονται, θέλει γείνει εις αυτόν ό,τι εάν είπη, διά τούτο σας λέγω, Πάντα όσα προσευχόμενοι ζητείτε, πιστεύετε ότι λαμβάνετε, και θέλει γίνει εις εσάς». Ο,τιδήποτε έχουμε ανάγκη και ο,τιδήποτε ο Θεός μας υποσχέθηκε το λαμβάνουμε στη ζωή μας με πίστη. Χωρίς πίστη δεν μπορείς να ευχαριστήσεις το Θεό. Ο Θεός είπε για τον Ιησού. "Αυτός είναι ο Υιός Μου ο Αγαπητός στον οποίον Εγώ ευαρεστήθηκα" (Λουκάς Γ/3: 22). Ο,τιδήποτε έκανε ο Ιησούς το έκανε με πίστη. Ενεργώ με πίστη σημαίνει ότι ενεργώ, όπως ακριβώς ο Θεός θέλει. «Δια πίστεως ο Αβελ έκανε καλύτερη θυσία από τον Κάιν»(προς Εβραίους ΙΑ/11: 4).

      Τι σημαίνει δια πίστεως. Θα πρέπει να γνωρίζει ο άνθρωπος ποιο είναι το θέλημα του Θεού. Ο Άβελ και ο Κάιν άκουσαν από τον πατέρα τους ότι το θέλημα του Θεού ήταν, όταν έρχονται ενώπιόν Του, για να προσευχηθούν, να θυσιάζουν από ένα αρνί. Ο Άβελ έκανε τη σωστή θυσία. Ο Κάιν, ο οποίος ήταν γεωργός, είπε: "εγώ δεν έχω αρνιά, έχω φρούτα, θα προσφέρω στο Θεό τα καλύτερα από εκείνα που έχω και έτσι θα ευαρεστήσω το Θεό". Ευαρεστείται ποτέ ο Θεός μέσα από την παρακοή; Ασφαλώς όχι. Η προσφορά μας θα πρέπει να είναι σύμφωνη με το θέλημα του Θεού. Θα πρέπει ενώπιον του Θεού να ερχόμαστε, όπως ο Θεός θέλει. Θα έπρεπε να πουλήσει τους καρπούς και να αγοράσει ένα αρνί, για να έρθει μπροστά στο Θεό, όπως ο Θεός θέλει.

      Η προσευχή θα πρέπει να αρχίζει «δια πίστεως», να συνεχίζει «δια πίστεως» και να τελειώνει «δια πίστεως».

      Για κάθε τι που προσευχόμαστε και ζητούμε από το Θεό, ο Θεός μας ακούει και αφού μας ακούει, πρέπει να πιστέψουμε ότι το λάβαμε. Αν δεν πιστεύεις σημαίνει ότι δεν έχεις πίστη. Πρέπει να πιστεύουμε ότι λάβαμε και να αρχίσουμε να ευχαριστούμε, πριν ακόμα το λάβουμε.

     Συνεπώς την προσευχή μας, την ευχαριστία και την δοξολογία μας, θα πρέπει να διακρίνουν:

1/ Ασάλευτη πίστη.

2/ Τέλεια εξάρτηση.

3/ Καθαρή καρδιά.

4/ Επιμονή.

      Επίσης να θυμόμαστε το παράδειγμα ενός μεγάλου αγωνιστή της πίστεως, του Επαφρά. Σε τι αγώνισμα αγωνιζόταν ο Επαφρά; Ο Λόγος του Θεού μας αναφέρει: «Σας ασπάζεται ο Επαφράς, όστις είναι από σας, ο δούλος του Χριστού, πάντοτε αγωνιζόμενος διά σας εν ταις προσευχαίς, διά να σταθήτε τέλειοι και πλήρεις εις παν θέλημα του Θεού» (Κολοσσαείς Δ/4: 12).

      Το αγώνισμα στο οποίο διέπρεψε ο Επαφράς ήταν οι συνεχείς προσευχές του για να σταθούν οι αδελφοί του πλήρεις «εις παν θέλημα του Θεού».

      Τελειώνοντας θα μπορούσαμε να αναφέρουμε τα στοιχεία της αποτυχημένης προσευχής ως εξής :

   1. [Υπερηφάνεια] Το υπερήφανο πνεύμα θα εμποδίσει τις προσευχές μας – Φαρισαίος και Τελώνης (Λουκάς 18:10-14). "Ο Θεός στους περήφανους αντιστέκεται, στους ταπεινούς δίνει χάρη". (Ιακώβου Δ/4: 6).

2. [Μη συγχωρητικότητα] Το μη συγχωρητικό πνεύμα εμποδίζει τις προσευχές μας. Ο Λόγος του Θεού στο ευαγγέλιο «κατά Ματθαίον» (κεφ. Ε/5, εδ. 23-24) αναφέρει: «Αν λοιπόν, προσφέρεις το δώρο σου στο θυσιαστήριο, και εκεί θυμηθείς, ότι ο αδελφός σου έχει κάτι εναντίον σου, άφησε εκεί το δώρο σου, μπροστά στο θυσιαστήριο, και πήγαινε, πρώτα, συμφιλιώσου με τον αδελφό σου, και τότε, καθώς έρθεις, προόσφερε το δώρο σου».

   3. [Απιστία - Αμφιβολία] Όταν υπάρχει απιστία ή αμφιβολία στην καρδιά σου, τότε οι προσευχές σου θα εμποδιστούν. Ο Λόγος του Θεού μας αναφέρει: «Ας ζητάει, όμως, με πίστη, χωρίς να διστάζει καθόλου επειδή, αυτός που διστάζει μοιάζει με κύμα τής θάλασσας, που κινείται από τους ανέμους και συνταράζεται, επειδή, ας μη νομίζει ο άνθρωπος εκείνος ότι θα πάρει κάτι από τον Κύριο» (επιστολή Ιακώβου Α/1: 6-7).

4. [Αμαρτία] Ανεξομολόγητη αμαρτία θα εμποδίσει την προσευχή μας. «Αν θεωρούσα αδικία στην καρδιά μου, ο Κύριος δεν θα άκουγε» (Ψαλμός ΞΣ/66: 18)

5. [Αδιαφορία στο Λόγο του Θεού] Αδιαφορία ή απόρριψη της Αγίας Γραφής θα γίνουν μεγάλο εμπόδιο για τις προσευχές μας. «Εκείνος που αποστρέφει το αυτί του από το να ακούει τον νόμο, ακόμα και η προσευχή του θα είναι βδέλυγμα" (Παροιμίες ΚΗ/28: 9)

6. [Κακές σχέσεις] με τους συνανθρώπους μας. ---

ΣΑΟΥΛ - ΔΑΒΙΔ.

ΣΑΟΥΛ    -    ΔΑΒΙΔ.

      Μελετώντας στο βιβλίο "Α΄ Σαμουήλ" (Παλαιά Διαθήκη) και στα κεφάλαια ΙΣ/16 & ΛΑ/31, παρατηρούμε τη ζωή και την γένει συμπεριφορά δύο ανθρώπων, του Σαούλ και του Δαβίδ. Οι άνθρωποι αυτοί υπήρξαν οι δύο πρώτοι βασιλιάδες του λαού Ισραήλ.

     Ο Σαούλ ήταν ο πρώτος βασιλιάς του Ισραήλ. Ήταν μια επιλογή που έκανε ο λαός, μέσα στην άρνησή του να αναγνωρίσει ως βασιλιά και Κύριό του το Θεό. Κριτήριο του λαού ήταν ότι προεξείχε πάνω από όλους τους άλλους, ένα κεφάλι (A' Σαμουήλ Θ/9: 2,3). Ήταν μία επιλογή που έγινε, χωρίς πνευματικά κριτήρια και πάνω απ’ όλα χωρίς την υπόδειξη του Θεού. Η απομάκρυνση από το Θεό όμως, οι ανθρώπινες επιλογές κλπ έχουν και τις συνέπειές τους. Κοιτάξτε το λαό μας, αλλά και ολόκληρη την ανθρωπότητα, τι τραγικές συνέπειες αντιμετωπίζει εξαιτίας της επιλογής της να αποβάλει το Θεό, «την πηγή των ζώντων υδάτων και να στραφεί προς συντετριμμένους λάκκους για να βρει νερό», (Ιερεμίας Β/2: 13 & ΙΖ/17: 13), για να ξεδιψάσει. Το παράπονο του Θεού: «Εμένα απέβαλαν» (A' Σαμουήλ  Η/8 : 7).

  Διαχρονική είναι η προσπάθεια του ανθρώπου να σταθεί μακριά από Θεό με καταλυτικά αποτελέσματα. Γι’ αυτό πάρα πολλά σημεία της Βίβλου που γράφτηκαν τότε, αναφέρονται και σήμερα στις εφημερίδες που διαβάζουμε και στις ειδήσεις που ακούμε. Ό,τι γράφτηκε, γράφτηκε για «τω καιρώ εκείνω», αλλά και για τις ημέρες που ζούμε.

      Ο Σαούλ ήταν γιος του Κίς και καταγόταν από τη φυλή Βενιαμίν. Άνδρας σωματώδης και δυνατός είχε αποκτήσει τέσσερις γιους: τον Ιωνάθαν, τον Μελχισονέ, τον Αμιναδάβ και τον Ασαβάλ. Ο προφήτης Σαμουήλ του προσέφερε πολλές τιμές και τέλος τον έχρισε βασιλιά του Ισραήλ. Ο Σαούλ έκανε νικηφόρες εκστρατείες εναντίον των εχθρών του λαού των Φιλισταίων, των Αμμανιτών, των Αμαληκιτών κ.ά., κατά τις οποίες διακρίθηκε για την ανδρεία του. Δεν άργησε όμως να συγκρουστεί με τον προφήτη του Θεού Σαμουήλ. Αιτία της μοιραίας αυτής σύγκρουσης ήταν η απόπειρα του Σαούλ να σφετεριστεί τα ιερατικά δικαιώματα του Σαμουήλ, ο οποίος τον επέπληξε αυστηρά γι` αυτό (Α΄ Σαμουήλ  ΙΓ/13: 1-14). Επίσης μεγάλο λάθος του Σαούλ ήταν και η ανυπακοή του στον Θεό για την πλήρη εξόντωση των Αμαληκιτών και των υπάρχόντων αυτών (Α' Σαμουήλ  ΙΕ/15: 16 – 23).

     Ο Δαβίδ γεννήθηκε στη Βηθλεέμ της Ιουδαίας. Ήταν ο όγδοος γιος του Ιεσσαί, γιου του Ωβήδ, γιου της Ρουθ και του Βοόζ προερχόταν από τη φυλή Ιούδα. Ήταν ο νεώτερος γιος και περιγράφεται στη Βίβλο ότι ήταν μικρός στο ανάστημα και όμορφος στην εμφάνιση. Παντρεύτηκε κατά σειρά την κόρη του Σαούλ την Αχινοάμ την Ιεζραελίτισσα, την Αβιγαία την Καρμηλίτισσα, τη χήρα του Νάβαλ, ενώ αργότερα παντρεύτηκε και τη χήρα του Ουρία Βηθ-σαβεέ με την οποία απέκτησε τον Σολομώντα. Την περίοδο που ζούσε στη Χεβρώνα, ο βασιλιάς Δαβίδ πήρε και άλλες γυναίκες και απέκτησε αρκετούς γιους και κόρες.

     Ο Δαβίδ έγινε γνωστός ως εξαίρετος πολεμιστής και πλήρως αφοσιωμένος στο Θεό. Όταν τον επέλεξε ο Θεός, για να τον χρησιμοποιήσει σύμφωνα με το θέλημά Του, τον περιέγραψε ως «άνθρωπο κατά την καρδιά Του» (Πράξεις ΙΓ/13: 22) Από μικρή ηλικία ήταν ποιμένας στα πρόβατα της οικογένειάς του και ήταν πολύ ικανός στο χειρισμό της σφεντόνας. Μετά από οδηγία του Θεού ο προφήτης Σαμουήλ τον έχρισε ως μελλοντικό βασιλιά του Ισραήλ, ενώ ήδη βασιλιάς ήταν ο Σαούλ, τον οποίο όμως είχε απορρίψει ο Θεός εξαιτίας της ανυπακοής του. (Α' Σαμουήλ, κεφ. ΙΣ/16).

      Μεταξύ του Σαούλ και του Δαβίδ υπήρχε μια πολύ σημαντική διαφορά και αυτή αναφέρεται στο βιβλίο "Α΄ Σαμουήλ", (κεφ. ΙΗ¨/18, εδάφ. 30), «Εξήλθον δε οι άρχοντες των Φιλισταίων εις πόλεμον και αφ' ης ημέρας εξήλθον, ο Δαβίδ εφέρετο μετά συνέσεως μεγαλυτέρας, παρά πάντας τους δούλους του Σαούλ, όθεν το όνομα αυτού ετιμήθη σφόδρα». Καθώς μελετούμε την ζωή των δύο αυτών ανδρών, βλέπουμε στη ζωή του Σαούλ να υπάρχει, πολύ Σαούλ και λίγος Θεός, ενώ στη ζωή του Δαβίδ ισχύει το αντίθετο, πολύ Θεός και λίγο Δαβίδ.

       Ενώ λοιπόν ο βασιλιάς Σαούλ βρισκόταν στο παλάτι, βασανιζόταν από ένα πονηρό πνεύμα, επειδή δεν είχε υπακούσει στο Θεό. Η μόνη του ανακούφιση ερχόταν, όταν κάποιος έπαιζε ενώπιόν του μουσική με άρπα. Οι υπηρέτες του Σαούλ άρχισαν να ψάχνουν για να βρουν έναν νέο, που θα μπορούσε να παρουσιάζεται μπροστά στο βασιλιά και να του παίζει την άρπα. Ένας υπηρέτης πρότεινε το Δαβίδ, το γιο του Ιεσσαί και έτσι σε λίγο χρόνο, ο Δαβίδ βρισκόταν στο παλάτι και έπαιζε την άρπα, για να ευχαριστεί τον Βασιλιά.

       Πέρασε καιρός και ο πατέρας του Δαβίδ του ζήτησε να φέρει φαγητό στα μεγαλύτερα αδέλφια του, που πολεμούσαν εναντίον των Φιλισταίων. Μόλις ο Δαβίδ έφτασε στις γραμμές της μάχης, είδε το πρωτοπαλίκαρο των Φιλισταίων, το Γολιάθ, να περιγελά το στρατό του Θεού και έμαθε ότι αυτό συνέβαινε επί σαράντα ημέρες.

      Μπροστά σ’ αυτή τη μεγάλη πρόκληση ο Δαβίδ ζήτησε από το βασιλιά να πολεμήσει αυτός εναντίον του Φιλισταίου. Επειδή ο Δαβίδ ήταν μικρό παιδί, άπειρο από πόλεμο και φαινόταν ανήμπορο, ούτε ο Βασιλιάς, αλλά ούτε και τα μεγαλύτερα αδέρφια του το ενέκριναν. Μπροστά στη μεγάλη επιμονή του Δαβίδ του επέτρεψαν να επιτεθεί. Ο σιδηρόφρακτος Γολιάθ ερχόταν εναντίον του Δαβίδ με ασπίδα και δόρυ. Ο μικρός και άοπλος Δαβίδ επιτίθεται εναντίον του Φιλισταίου στο Όνομα του Κυρίου των Δυνάμεων, με μοναδικό όπλο του μία σφεντόνα και λίγες πετρούλες. Η νίκη του Δαβίδ κατά του Γολιάθ υπήρξε μνημειώδης. Μετά απ' αυτά πήρε για γυναίκα του την κόρη του Σαούλ, όπως είχε υποσχεθεί ο Βασιλιάς σε εκείνον που θα νικούσε το Γολιάθ (Α' Σαμουήλ, κεφ. ΙΖ/17).

      Ο Σαούλ έφερε το Δαβίδ στο παλάτι και μέχρι εκείνη την ώρα ο Δαβίδ είχε κερδίσει την εύνοια του βασιλιά, ο οποίος έδωσε εντολή ο Δαβίδ να τρώει μαζί με τους γιους του. Επίσης μεγάλη εκτίμηση στο Δαβίδ είχε και ο υιός του Σαούλ, ο Ιωνάθαν, με τον οποίον τους συνέδεσε μια αιώνια διαθήκη φιλίας. Διαβάζουμε στο βιβλίο "Α' Σαμουήλ" (κεφ. Κ/20) λόγια σοφά που είπε ο Ιωνάθαν προς το Δαβίδ και που αποτελούν τον «ύμνο της φιλίας». Όπως με τον Ιωσήφ έτσι και με τον Δαβίδ, ο Θεός ήταν μαζί του και ότι έκανε ευοδώνονταν και ήταν επιτυχημένος σε όλες του τις εκστρατείες. (Γένεση ΛΘ/39: 2).

      Ο Δαβίδ ήταν πραγματικά ενθουσιασμένος. Ζούσε μέσα στο παλάτι, έτρωγε στο τραπέζι του βασιλιά, είχε παντρευτεί την κόρη του βασιλιά, ήταν φίλος με τον πρωτότοκο γιο του βασιλιά, τον Ιωάθαν, και καθημερινά όλο και πιο πολύ κέρδιζε την εύνοια του λαού. Ο Δαβίδ πίστευε ότι ο βασιλιάς θα τον εκπαίδευε κοντά του και μια μέρα θα τον έκανε βασιλιά στη θέση του.

      Και ενώ έτσι είχαν τα πράγματα, ενώ ο Δαβίδ είχε τα πάντα και χαιρόταν καθημερινά για την εύνοια, την πιστότητα και την καλοσύνη του Θεού στη ζωή του, μέσα σε μία μόνον στιγμή όλα άλλαξαν! Τι συνέβη; Καθώς ο Σαούλ και ο Δαβίδ επέστρεφαν από την μάχη δίπλα – δίπλα, οι γυναίκες από όλες τις πόλεις του Ισραήλ βγήκαν έξω χορεύοντας, τραγουδώντας και λέγοντας: «Ο Σαούλ έχει  σκοτώσει χιλιάδες και ο Δαβίδ μυριάδες» (Α' Σαμουήλ, ΚΘ/29: 5). Αυτό εξαγρίωσε το Σαούλ και από εκείνη την ημέρα μίσησε το Δαβίδ. Δύο φορές, καθώς ο Δαβίδ έπαιζε την άρπα του γι’ αυτόν, ο Σαούλ προσπάθησε τον σκοτώσει. Ο Λόγος του Θεού μας αναφέρει: «η ζηλοτυπία καίει ως πυρ» (Ψαλμός ΙΘ/19: 5). Στο βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης «Ασμα – Ασμάτων» (κεφ. Η/8, εδάφ. 6) αναφέρεται: «η αγάπη είναι ισχυρά, ως ο θάνατος, η ζηλοτυπία σκληρά ως ο Άδης».

       Θύμα ζηλοτυπίας έπεσε ο Σαούλ, θύμα της μπορούμε να πέσουμε και εμείς, αν δεν προσέξουμε. Αν δεν έχουμε «την αγάπη που συγχαίρει στην αλήθεια» (Α΄ Κορινθίους ΙΓ/13: 6). Ο Λόγος του Θεού λέει ότι ο Σαούλ μίσησε το Δαβίδ, επειδή ήξερε ότι ο Θεός ήταν μαζί με το Δαβίδ, ενώ δεν ήταν με τον ίδιο τον Βασιλιά εξαιτίας της ανυπακοής του. Ο Θεός δεν είναι προσωπολήπτης, θέλει «πάντες να σωθούν και να έρθουν σε μετάνοια» (Πράξεις Ι/10: 34), όμως πολλές φορές με τη συμπεριφορά μας "λυπούμε το Πνεύμα το Άγιο" (Εφεσίους Δ/4: 30) και απομακρύνουμε το Θεό από τη ζωή μας. Απαραίτητη προϋπόθεση, για να αποκαταστήσουμε τη σχέση μας με το Θεό είναι να μετανοήσουμε για τις άστοχες επιλογές μας και να επικαλεστούμε τη συγχώρηση, την οποία μόνον ο Ιησούς Χριστός μπορεί να μας προσφέρει (Ματθαίος Θ/9: 6, Μάρκος Β/2: 10 -- Λουκάς Ε/5: 24). Ο Θεός ήταν σαφής προς τον άδικο Κάιν: «Και ο Κύριος είπε στον Κάιν: Γιατί αγανάκτησες; Και γιατί κατσούφιασε το πρόσωπό σου; Αν εσύ ενεργείς σωστά, δεν θα είσαι ευπρόσδεκτος; Αν, όμως, δεν ενεργείς σωστά, στην πόρτα βρίσκεται η αμαρτία» (Γένεση Δ/4: 6,7).

      Ο Δαβίδ κάτω από τις νέες συνθήκες που δημιουργήθηκαν αναγκάστηκε να τραπεί σε φυγή, για να γλυτώσει τη ζωή του. Πώς μπορεί να αλλάξουν τα πράγματα στη ζωή από τη μια στιγμή στην άλλη. Άραγε γιατί ο Θεός επιτρέπει να έρχονται έτσι τα πράγματα; Πολλά επιτρέπει ο Κύριος να συμβούν μέσα στη ζωή μας, που έχουν σχέση με την παιδεία Του, την οποία καλούμαστε να μην καταφρονούμε (Εβραίους ΙΒ/12: 5).

      Ο Δαβίδ ήταν χρισμένος βασιλιάς του Ισραήλ, όμως όχι μόνον δεν είχε εξουσία, αλλά είναι και φυγάς τρέχοντας δεξιά και αριστερά, για να γλυτώσει τη ζωή του. Σύμφωνα με τον αιώνιο Λόγο του Θεού ο κάθε πιστός άνθρωπος είναι (δε θα γίνει κάποτε), Βασιλιάς και Ιερέας του Υψίστου Θεού (Αποκάλυψη Α/1: 6 & Ε/5: 10). Όμως σ’ αυτήν τη ζωή τρέχει, διώκεται, ταλαιπωρείται και περνάει μέσα από εξαιρετικά δύσκολες περιστάσεις.

      Ο Σαούλ κυνήγησε το Δαβίδ από έρημο σε έρημο και από σπηλιά σε σπηλιά, έχοντας μαζί του τους καλύτερους πολεμιστές του Ισραήλ, με έναν και μόνον σκοπό: Να τον σκοτώσει. Από την ώρα που χύθηκε το αίμα του δίκαιου Άβελ, τον οποίο κυνήγησε και φόνευσε ο αδελφός του, ο άδικος Κάιν, (Γένεση Δ/4: 8), ο άδικος θα κυνηγάει το δίκαιο, μέχρι που να έρθει ο Χριστός, να αποκαταστήσει τα πάντα. 

      Ο Δαβίδ δε ζούσε πλέον σε παλάτι, ούτε έτρωγε στο τραπέζι του βασιλιά.¨Έμενε σε σπηλιές και έτρωγε τα αποφάγια των θηρίων της ερήμου. Δε βρισκόταν δίπλα στο βασιλιά, αλλά ήταν κυνηγημένος από τους ίδιους άνδρες, που κάποτε ήταν στο πλευρό του. Δεν είχε υπηρέτες, δεν κοιμόταν σε ζεστό κρεβάτι, ακόμα και τη γυναίκα του την πήραν και την έδωσαν σε άλλον άνδρα. Εκεί που είχε τα πάντα, τώρα γνωρίζει τη μοναξιά και ζει ως περιπλανώμενος μέσα στα βουνά χωρίς πατρίδα.

      Ο Δαβίδ θα μπορούσε να σκανδαλιστεί με το Θεό μέσα από αυτές τις καταστάσεις λέγοντας: "Εγώ με την υπόδειξη του Θεού πήγα στο παλάτι, εκεί στάθηκα όπως ο Θεός, αλλά και ο βασιλιάς ήθελε, όχι μόνον δεν έκανα, αλλά ούτε καν σκέφθηκα να κάνω κάτι κακό σε κάποιον". Εργάστηκα «ως εις τον Κύριον» (Κολοσσαείς Γ/3: 23) και τώρα, τόσο άδικα, περνάω μέσα από τις πιο σκληρές και απάνθρωπες συνθήκες; Είναι η κρίσιμη, η μεγάλη ώρα για τον καθένα μας, που ο εχθρός θα έρθει στο αυτί και θα μας ψιθυρίσει. "τα έχασες όλα, που είναι ο Θεός σου, να σε βγάλει από τη δύσκολη θέση". Εδώ υπάρχει μια διαχρονική απάντηση για το παιδί του Θεού, που εδώ και πολλές χιλιάδες χρόνια την έχει δώσει ο Ιώβ, ο οποίος περνώντας μέσα από πρωτόγνωρες καταστάσεις και ακούγοντας την ίδια φωνή του εχθρού, ένα λόγο είχε πει για το Θεό: «και αν με καταθλίβει θέλω ελπίζει εις Αυτόν» (Ιώβ ΙΓ/13: 15).

      Ο Δαβίδ, καθώς περιφερόταν, έφτασε στην πόλη Νωδ. Οι ιερείς της πόλεως, μη γνωρίζοντας όλα αυτά τα γεγονότα με την καταδίωξη του Σαούλ, νόμισαν ότι βρισκόταν σε κάποια αποστολή του βασιλιά και του προμήθευσαν τροφή και μάλιστα του προσέφεραν και τους "αγιασμένους άρτους της προθέσεως", που προορίζονταν μόνον για τους ιερείς.  Επίσης, επειδή ο Δαβίδ δεν είχε όπλα μαζί του,  του έδωσαν και το σπαθί του Γολιάθ. Μετά απ' αυτά, αφού προσευχήθηκαν γι’ αυτόν, τον κατευόδωσαν (Α' Σαμουήλ ΚΑ/21: 6). Τέτοιος ήταν ο θυμός και η μανία εξόντωσης του Σαούλ, που, όταν έμαθε αυτά τα γεγονότα, έδωσε εντολή να σκοτώσουν ογδόντα πέντε αθώους ιερείς του Κυρίου καθώς και κάθε άνδρα, γυναίκα, παιδί, βρέφος, αγελάδα, γαϊδούρι και πρόβατο, που υπήρχαν στην πόλη Νωδ (Α' Σαμουήλ ΚΒ/22: 19).

    Κάποια στιγμή ο Σαούλ έμαθε ότι ο Δαβίδ ήταν στην έρημο Εν-γαδδί και ξεκίνησε να τον καταδιώξει με τρεις χιλιάδες πολεμιστές. Κατά τη διάρκεια της πορείας τους σταμάτησαν, για να ξεκουραστούν στην είσοδο μιας σπηλιάς, χωρίς να ξέρουν ότι ο Δαβίδ κρυβόταν στο βάθος της. Ο Σαούλ έβγαλε το πανωφόρι του και το έβαλε στην άκρη. Ο Δαβίδ γλίστρησε σιωπηλά έξω από τον κρυψώνα του, έκοψε ένα κομμάτι από το πανωφόρι και σύρθηκε μακριά, χωρίς να τον πάρουν είδηση. Αφού ο Σαούλ έφυγε από την σπηλιά, ο Δαβίδ φώναξε πίσω του:

         Α΄ Σαμουήλ, κεφ.  ΚΔ/24, εδ. 11 – 22. 

11. Δες, ακόμα, πατέρα μου, δες μάλιστα το κράσπεδο από το επανωφόρι σου στο χέρι μου επειδή, από το γεγονός ότι έκοψα το κράσπεδο από το επανωφόρι σου και δεν σε θανάτωσα, γνώρισε και δες ότι δεν υπάρχει κακία ούτε παράβαση στο χέρι μου, και δεν αμάρτησα εναντίον σου εσύ όμως, κυνηγάς τη ζωή μου για να την αφαιρέσεις.

12 Ας κρίνει ο Κύριος ανάμεσα σε μένα και σε σένα, και ας με εκδικήσει ο Κύριος από σένα, το χέρι μου, όμως, δεν θα είναι επάνω σου

13 καθώς η παροιμία των αρχαίων λέει: Από ανόμους βγαίνει ανομία γι' αυτό, το χέρι μου δεν θα είναι επάνω σου.

14 Πίσω από ποιον βγήκε ο βασιλιάς τού Ισραήλ; Πίσω από ποιον τρέχεις εσύ; Πίσω από έναν νεκρωμένο σκύλο, πίσω από έναν ψύλλο.

15 Ο Κύριος, λοιπόν, ας είναι δικαστής, και ας κρίνει ανάμεσα σε μένα και σε σένα κι ας δει, κι ας δικάσει τη δίκη μου, και ας με ελευθερώσει από το χέρι σου.

16 Και αφού ο Δαβίδ τελείωσε μιλώντας προς τον Σαούλ αυτά τα λόγια, ο Σαούλ είπε: Η φωνή σου είναι αυτή, παιδί μου Δαβίδ; Και ο Σαούλ σήκωσε τη φωνή του και έκλαψε.

17 Και είπε στον Δαβίδ: Είσαι δικαιότερος από μένα επειδή, εσύ μου ανταπέδωσες καλό, ενώ εγώ σου ανταπέδωσα κακό.

18 Κι εσύ έδειξες σήμερα με πόση αγαθότητα μου φέρθηκες επειδή, ενώ ο Κύριος με απέκλεισε στα χέρια σου, εσύ δεν με θανάτωσες.

19 Και, ποιος, βρίσκοντας τον εχθρό του, θα τον άφηνε να πάει στον δρόμο του αβλαβώς; Ο Κύριος, λοιπόν, να σου ανταποδώσει καλό, για εκείνο που έκανες σε μένα σήμερα.

20 Και τώρα, δες, εγώ γνωρίζω ότι σίγουρα θα βασιλεύσεις, και η βασιλεία τού Ισραήλ στο χέρι σου θα στερεωθεί.

21 Τώρα, λοιπόν, ορκίσου σε μένα στον Κύριο, ότι δεν θα εξολοθρεύσεις το σπέρμα μου ύστερα από μένα, και ότι δεν θα αφανίσεις το όνομά μου από την οικογένεια του πατέρα μου.

22 Και ο Δαβίδ ορκίστηκε στον Σαούλ. Και ο Σαούλ αναχώρησε στο σπίτι του και ο Δαβίδ και οι άνδρες του ανέβηκαν στο οχύρωμα.

        Ο Σαούλ αναγνώρισε την καλοσύνη του Δαβίδ, όταν είδε ότι θα μπορούσε να τον έχει σκοτώσει και δεν το έκανε. Έτσι έφυγε μαζί με τους άνδρες του. Λογικά ο Δαβίδ τότε θα πρέπει να σκέφθηκε: "Τώρα ο βασιλιάς σίγουρα θα με αποκαταστήσει. Από δω και πέρα θα μου φέρεται τελείως διαφορετικά". Όμως τα πράγματα δεν εξελίχτηκαν έτσι. Μετά από λίγο καιρό κάποιοι ανέφεραν στο Σαούλ ότι ο Δαβίδ βρισκόταν στο όρος Εχελά. Ο Σαούλ ξεκίνησε να τον κυνηγήσει ξανά με τους ίδιους τρεις χιλιάδες στρατιώτες. Ο Δαβίδ πλέον κατάλαβε ότι ήταν κυνηγημένος, όχι γιατί είχε κάνει κάτι κακό και παρά το γεγονός ότι ο Σαούλ γνώρισε την καρδιά του, συνέχιζε να τον καταδιώκει. Πραγματικά θα πρέπει να ένιωσε απορημένος, ισοπεδωμένος από το μίσος και την επιμονή του βασιλιά.

  Σαμουήλ Α΄ ΚΣ/26 : 4 – 6.   

3 Και ο Σαούλ στρατοπέδευσε επάνω στο βουνό Εχελά, που είναι απέναντι από τη Γεσιμών, κοντά στον δρόμο. Ο Δαβίδ, όμως, καθόταν στην έρημο, και είδε ότι ο Σαούλ ερχόταν στην έρημο πίσω απ' αυτόν.

4 Γι' αυτό, ο Δαβίδ έστειλε κατασκόπους, και έμαθε ότι ο Σαούλ ήρθε πραγματικά.

5 Και αφού ο Δαβίδ σηκώθηκε, ήρθε στον τόπο όπου είχε στρατοπεδεύσει ο Σαούλ και ο Δαβίδ παρατήρησε τον τόπο όπου κοιμόταν ο Σαούλ, και ο Αβενήρ, ο γιος τού Νηρ, ο αρχιστράτηγός του ο δε Σαούλ κοιμόταν μέσα στον περίβολο, και ο λαός ήταν στρατοπεδευμένος ολόγυρά του.

6 Τότε, ο Δαβίδ μίλησε και είπε στον Αχιμέλεχ, τον Χετταίο, και στον Αβισαί, τον γιο τής Σερουϊας, τον αδελφό τού Ιωάβ, λέγοντας: Ποιος θα κατέβει μαζί μου προς τον Σαούλ στο στρατόπεδο; Και ο Αβισαί είπε: Εγώ θα κατέβω μαζί σου.

       Ο Δαβίδ μαζί με το πρωτοπαλίκαρό του τον Αβισαί γλίστρησαν στον καταυλισμό του Σαούλ. Ούτε ένας από τους φρουρούς δεν τους είδε, επειδή ο Θεός τους είχε ρίξει όλους σε βαθύ ύπνο. Οι δύο άνδρες πέρασαν κρυφά μέσα από το στρατόπεδο, φτάνοντας στο σημείο που κοιμόταν ο Σαούλ. «Και ο Αβισαί είπε στον Δαβίδ: Ο Θεός απέκλεισε σήμερα τον εχθρό σου στο χέρι σου τώρα λοιπόν, ας τον χτυπήσω με το δόρυ μέχρι τη γη, μονομιάς και δεν θα δευτερώσω επάνω του» (Α' Σαμουήλ ΚΣ/26: 8). Ας προσέξουμε, γιατί «οι Αβισαί» δε θα λείψουν ποτέ από τη ζωή μας, που διακατέχονται από την νοοτροπία της ζούγκλας, της αλληλοεξόντωσης. Ο Αβισαί πίστευε ότι ο Δαβίδ θα του επέτρεπε να σκοτώσει τον Σαούλ και αυτό για πολλούς λόγους.

1/ Ο Σαούλ είχε δολοφονήσει ογδόντα πέντε αθώους ιερείς και τις οικογένειές τους.

2/ Είχε επιστρατεύσει με 3.000 άνδρες, για να σκοτώσει τον Δαβίδ, οπότε ήταν μια μεγάλη ευκαιρία να απαλλαγεί από τον εχθρό του.

3/ Ο Θεός μέσω του Σαμουήλ είχε χρίσει το Δαβίδ βασιλιά και ο Δαβίδ θα έπρεπε να διεκδικήσει την κληρονομιά του.

     Μην προβάλουμε, για να δικαιολογήσουμε τις πράξεις μας, το δίκιο μας ή τα διάφορα κοινωνικά πρότυπα, τα οποία λένε: "αφού τον κυνήγαγε καλά έκανε και τον σκότωσε". Ο Σαούλ ήταν ένας άνθρωπος που εκδικιόταν για τον εαυτόν του και κυνήγησε έναν έντιμο άνθρωπο επί 14 χρόνια.

     Ποια ήταν η απάντηση του Δαβίδ σε όλα τούτα τα σωστά και λογικά (ανθρωπίνως) επιχειρήματα.

     Διαβάζουμε "Α' Σαμουήλ"  (ΚΣ/26: 9 – 11).

9 Αλλ' ο Δαβίδ είπε στον Αβισαί: Μη τον θανατώσεις επειδή, ποιος βάζοντας το χέρι του επάνω στον χρισμένο τού Κυρίου θα είναι αθώος;

10 Ο Δαβίδ, μάλιστα, είπε: Ζει ο Κύριος, ο Κύριος θα τον χτυπήσει ή, θα έρθει η ημέρα του, και θα πεθάνει ή θα κατέβει σε πόλεμο και θα θανατωθεί

11 μη γένοιτο σε μένα από τον Κύριο, να βάλω το χέρι μου επάνω στον κεχρισμένο τού Κυρίου! Πάρε, όμως, τώρα, παρακαλώ, το δόρυ, που είναι κοντά στο κεφάλι του, και το δοχείο τού νερού, και ας φύγουμε.

      Παρά το γεγονός ότι ο Σαούλ είχε σκοτώσει τόσους αθώους ανθρώπους και παρά το γεγονός ότι με κάθε τρόπο προσπαθούσε να δολοφονήσει και τον ίδιο, ο Δαβίδ δεν ήθελε να σκοτώσει το Σαούλ. Ο Δαβίδ δεν ήθελε να εκδικηθεί για τον εαυτόν του, αλλά άφηνε το θέμα αυτό της κρίσης στα χέρια του Θεού.

     Ο Θεός επέτρεψε να βρεθεί ο Δαβίδ πάνω από τον κοιμισμένο Σαούλ, για να δοκιμάσει την καρδιά του Δαβίδ. Ο Θεός ήθελε να δει αν ο Δαβίδ θα σκότωνε, για να στερεώσει την βασιλεία του ή θα επέτρεπε στο Θεό να στερεώσει Εκείνος τον θρόνο του, με παντοτινή, αιώνια δικαιοσύνη. 

      Ο Λόγος του Θεού μας αναφέρει : «Αγαπητοί, μη εκδικείτε για τον εαυτό σας αλλά, δώστε τόπο στην οργή, επειδή είναι γραμμένο: Σε μένα ανήκει η εκδίκηση εγώ θα κάνω ανταπόδοση, λέει ο Κύριος. (Ρωμαίους ΙΒ/12: 19). Επίσης στην επιστολή του "Ιακώβου" (κεφ. Δ/4, εδάφ. 12), αναφέρεται: «Ένας είναι ο νομοθέτης, που μπορεί να σώσει και να απωλέσει εσύ ποιος είσαι που κρίνεις τον άλλον»; Και στο κεφ. Ε/5, εδάφ. 9, αναφέρεται : «Αδελφοί, μη στενάζετε ο ένας ενάντια στον άλλον, για να μη κατακριθείτε δέστε, ο κριτής στέκεται μπροστά στις θύρες».

   Είναι δίκαιο για το Θεό να εκδικηθεί για τους υπηρέτες Του. Είναι όμως άδικο, για τους υπηρέτες του Θεού να εκδικηθούν για τους εαυτούς τους.

     Έτσι θα πρέπει να σκέπτεται ο άνθρωπος του Θεού. Ο Δαβίδ σκέφτηκε σοφά, σκέφτηκε σύμφωνα με την καρδιά του Θεού, όταν επέλεξε να αφήσει το Θεό να είναι ο κριτής του,  όταν αναγνώρισε ότι σ’ Αυτόν ανήκει η κρίση. Και δεν άργησε να έρθει τούτη η κρίση. Το έτος 1040 π.Χ., ενώ ο Σαούλ με το στρατό του πολεμούσε στο όρος Γελβωέ εναντίον των Φιλισταίων, ο στρατός νικήθηκε και ο Σαούλ τραυματίστηκε βαριά. Τότε ο Σαούλ είπε στον οπλοφόρο του: "σύρε την ρομφαία και διαπέρασέ με μ' αυτήν, για να μην έρθουν οι εχθροί και με διαπεράσουν και με εμπαίξουν". Όμως ο οπλοφόρος δεν ήθελε, γιατί φοβόταν. Έτσι ο Σαούλ πήρε την ρομφαία του και έπεσε πάνω σ’ αυτήν και πέθανε. (Βασιλέων  ΛΑ/31 : 1- 6). Οι Φιλισταίοι κρέμασαν το πτώμα του Σαούλ μαζί με τα πτώματα των γιων του στα τείχη της Βαιθσάν. Αυτά τα έκλεψαν και τα έθαψαν αργότερα οι κάτοικοι της Ιαβείς της Γαλαάδ (Α' Βασιλέων ΛΑ/31: 12, 13).

     Τι τραγική κατάληξη! Η φράση «ούτως απέθανεν ο Σαούλ και οι τρεις γιοί αυτού» (εδ.6), έρχεται να κλείσει ένα μεγάλο κεφάλαιο άρνησης και ανυπακοής στο θέλημα του Θεού. Τον τιμώρησε ο Θεός τον Σαούλ; Όχι, απλά ίσχυσε ο διαχρονικός νόμος: «Μη πλανιέστε, ο Θεός δεν εμπαίζεται επειδή, ό,τι αν σπείρει ο άνθρωπος, αυτό και θα θερίσει», για το λόγο ότι αυτός που σπέρνει στη σάρκα του, θα θερίσει από τη σάρκα φθορά, αλλά εκείνος που σπέρνει στο Πνεύμα, θα θερίσει από το Πνεύμα αιώνια ζωή». (Γαλάτας Σ/6: 7,8).

      Όταν έμαθε τα νέα ο Δαβίδ, όχι μόνον δε γιόρτασε, αλλά έκανε «κλαύθμον μέγαν». Πένθησε αυτός και επέβαλε αυτό και στους άλλους. «πάντες διέσχισαν τα ιμάτια αυτών, έκλαυσαν και επένθησαν». Αυτή είναι η σωστή, η ανθρώπινη συμπεριφορά, που δε θα πρέπει να λείψει ποτέ από τη ζωή μας. «και εθρήνησεν ο Δαβίδ τον θρήνον τούτον επί τον Σαούλ και επί τον Ιωνάθαν τον υιόν αυτού» (Β΄ Σαμουήλ Α/1: 17).

     Από ολόκληρη τη ζωή του Ιωνάθαν, ο οποίος ήταν ο πρωτότοκος γιος του Σαούλ, με όλα τα προνόμια που είχε αυτό και στην οποία ζωή του διακρινόταν η τιμιότητα, η σταθερότητα, η αδέκαστη φιλία, η δύναμη της ψυχής του, ένα πράγμα έχει μείνει στη μνήμη μου. Ο άνθρωπος αυτός παραμένει μεγάλος στη συνείδησή μου, γιατί μπόρεσε και είπε τη δυσκολότερη λέξη που υπάρχει στον κόσμο. «εγώ δεύτερος». Και είπε ο Ιωνάθαν προς το Δαβίδ: «Μη φοβάσαι, επειδή δεν θα σε βρει το χέρι τού Σαούλ, του πατέρα μου κι εσύ θα βασιλεύσεις στον Ισραήλ, κι εγώ θα είμαι δεύτερος από σένα». (Α΄ Σαμουήλ ΚΓ/23: 17). Τι ωραίο να δώσεις την πρώτη θέση στον αδελφό σου! Να του πεις: "αδελφέ μου, εσύ να είσαι πρώτος και εγώ να είμαι δεύτερος, τρίτος,….." Προβολή του θελήματος του Θεού, αγάπη, πνευματικότητα, δείχνουν τούτα, τα τόσο δύσκολα, λόγια, που πολλές φορές αγνοήσαμε μέσα στη ζωή μας. Ένας άνδρας, για να κερδίσει την εύνοια του Δαβίδ, καυχήθηκε ότι είχε σκοτώσει το Σαούλ, αλλά αυτό είχε αντίθετα αποτελέσματα. "Πως δεν φοβήθηκες να επιβάλεις τη χείρα σου για να θανατώσεις τον κεχρισμένο του Κυρίου; τον ρώτησε ο Δαβίδ και διέταξε να τον εκτελέσουν" (Β΄ Σαμουήλ Α/1: 14,15).

      Μετά ο Δαβίδ έγραψε ένα ύμνο, για να ψάλει ο λαός του Ιούδα προς τιμή του Σαούλ και των γιων του:

19 Ω, δόξα τού Ισραήλ, κατακοντισμένη επάνω στους ψηλούς τόπους σου! Πώς έπεσαν οι δυνατοί! 20 Μη αναγγείλετε στη Γαθ, μη διακηρύξετε στις πλατείες τής Ασκάλωνας. Μήπως και χαρούν οι θυγατέρες των Φιλισταίων, μήπως και αγαλλιαστούν οι θυγατέρες των απερίτμητων Στην εξωτερική έχθρα, ο λαός του Θεού θα πρέπει να είναι εσωτερικά και εξωτερικά ενωμένος.

21 Βουνά που είστε στη Γελβουέ, ας μη υπάρχει δρόσος ούτε βροχή, επάνω σε σας, ούτε χωράφια που δίνουν απαρχές Επειδή, εκεί πετάχτηκε η ασπίδα των ισχυρών, η ασπίδα τού Σαούλ σαν να μη χρίστηκε με λάδι.

22 Από το αίμα των φονευμένων, από το λίπος των δυνατών, το τόξο τού Ιωνάθαν δεν στρεφόταν πίσω, και η ρομφαία τού Σαούλ δεν γύριζε αδειανή.

23 Ο Σαούλ και ο Ιωνάθαν ήσαν οι αγαπημένοι και αξιαγάπητοι, στη ζωή τους, και στον θάνατό τους δεν χωρίστηκαν. Ήσαν ελαφρότεροι από τους αετούς, δυνατότεροι από τα λιοντάρια.

24 Θυγατέρες τού Ισραήλ, κλάψτε για τον Σαούλ, αυτόν που σας έντυνε με κόκκινα μαζί με καλλωπισμούς, που σας έβαζε χρυσά στολίδια επάνω στα ενδύματά σας.

25 Πώς έπεσαν οι δυνατοί μέσα στη μάχη! Ιωνάθαν, τραυματισμένε επάνω στους ψηλούς τόπους!

26 Περίλυπος είμαι για σένα, αδελφέ μου, Ιωνάθαν Μου στάθηκες προσφιλέστατος η αγάπη σου σε μένα ήταν εξαίσια υπερέβαινε την αγάπη των γυναικών.

27 Πώς έπεσαν οι δυνατοί, και χάθηκαν τα όπλα τού πολέμου!

      Διαβάζοντας τούτα τα λόγια, που αποτελούν μνημείο ανεξικακίας και αγάπης, θα έλεγε κανείς ότι μόνον ένας άνθρωπος «κατά την καρδίαν του Θεού», θα μπορούσε να συνθέσει έναν τέτοιο θρήνο, για έναν τόσο μεγάλο εχθρό.

      Ήρθε η ώρα και ο Δαβίδ έγινε βασιλιάς στον Ισραήλ. Η εξουσία δίνει ένα αίσθημα υπεροχής και είναι εκεί που θα δοκιμαστεί πραγματικά ο άνθρωπος. Συνήθως η αδυναμία των δυνατών και όλων αυτών που κατέχουν εξουσία είναι να σπεύσουν να εκδικηθούν τους αντιπάλους τους. Ο Δαβίδ δεν πέφτει σ’ αυτήν την παγίδα. Καλεί όλους όσους τίμησαν το νεκρό Σαούλ, αυτόν που, όταν ζούσε τον καταδίωκε μέχρι θανάτου, για να τους τιμήσει. Δεν τους τιμά με ωραία λόγια, αλλά με πράξεις. Η εκδίκηση δεν έχει θέση στην καρδιά του χριστιανού ανθρώπου. Ο λόγος του Θεού μας διδάσκει: «δεν θα ανταποδόσης κακόν» (Ρωμαίους ΙΒ/12: 17). Ο Δαβίδ διέταξε να μη βρέξει και να μην σπαρθεί το μέρος όπου είχε πεθάνει ο Σαούλ. Όχι μόνον δε σκότωσε τους υπόλοιπους από τον οίκο του Σαούλ, αλλ’ αντίθετα έδειξε καλοσύνη σ’ αυτούς. Τους έδωσε γη και τροφή, ενώ σ' έναν από τους απογόνους του Σαούλ (τον πλέον ανήμπορο και ανάξιο), προσέφερε μια θέση στο βασιλικό τραπέζι (Β' Σαμουήλ Δ/4: 4  &  Θ/9: 10).

      Παρά το γεγονός ότι ο Δαβίδ ήταν απορημένος από τη συμπεριφορά του Σαούλ που έπρεπε να είναι ο δάσκαλός του και ο πατέρας του, φωτεινό παράδειγμα γι’ αυτόν, παρέμεινε πιστός στο Σαούλ ακόμα και μετά το θάνατό του. Είναι εύκολο να είσαι πιστός σε κάποιον που σε αγαπάει τι γίνεται όμως μ' εκείνον που έχει αποφασίσει να σε καταστρέψει; Θα προσπαθείς να εκδικηθείς για τον εαυτόν σου ή θα σταθείς ένας άνθρωπος «κατά την καρδίαν του Θεού»;  Ο Δαβίδ έκανε τη σωστή επιλογή, ακολούθησε το "βηματισμό" του Θεού. Άφησε το Θεό να οδηγήσει τις εξελίξεις και να αποδώσει  την τελική κρίση Αυτός, ο οποίος κρίνει "απροσωπολήπτως κατά το έργον εκάστου" (Α' Πέτρου Α/1: 17). Έτσι δεν έσπευσε να εκδικηθεί αυτός. 

        Κλείνοντας, ας μην ξεχάσουμε μία ακόμα ρήση μέσα από τον Λόγο του Θεού. «Όλα αυτά έγιναν παραδείγματα σ' εκείνους, και γράφτηκαν για τη νουθεσία μας, στους οποίους έφτασαν τα τέλη των αιώνων» (Α' Κορινθίους  Ι/10: 11 & Ι/10: 6).---