Ο ΔΡΑΠΕΤΗΣ. (αφήγημα για το Βαραβά)

       Ο ΔΡΑΠΕΤΗΣ.

Στο σκληρό αχυρόστρωμά του πέρασε την πιο άσχημη νύχτα της ζωής του. Πάντα το κελί της φυλακής του ήταν ξένο και άγνωστο στις ακτίνες του ηλίου. Μεγάλη πολυτέλεια ο ήλιος, για τις ρωμαϊκές φυλακές. Από πάνω μια τρύπα μονάχα ανοιχτή άφηνε για λίγες ώρες να μπαίνει λίγο μουντό φως. Και αυτή η υγρασία! Περόνιαζε τα κόκαλα. Την ένιωθες μέχρι τα βάθη της ψυχής σου. Μα αυτά τα είχε συνηθίσει, μήπως ήταν η πρώτη φυλακή από την οποία πέρασε; Ή ήταν καινούργιος στο επάγγελμα; Άλλος ήταν ο λόγος. Πιο σοβαρός. Η απόφαση είχε παρθεί. Το δικαστήριο άργησε να συνέλθει. Μα η απόφαση ήταν οριστική. Το γνώριζε τόσο καλά αυτό.

     Όλο και περίμενε, πως με κάτι λεφτούλια, από ληστείες του φυσικά, που είχε σκορπίσει, όλο περίμενε με την αγόρευση εκείνου του ακριβοπληρωμένου ρήτορα – δικηγόρου, πως θα βρισκόταν ένα παραθυράκι να γλιτώσει από το θάνατο τώρα και αργότερα να βγει. Μα όλες του οι ελπίδες είχαν διαλυθεί σαν φθινοπωριάτικη ομίχλη. Του είχαν κάνει γνωστό, πως την άλλη μέρα, μια και πλησίαζε το Πάσχα, πριν από αυτό θα τον σταύρωναν μαζί με κάποιους άλλους, που δεν τους γνώριζε. Να γιατί ήταν τόσο άσχημος ο ύπνος του. 

     Πόσες φορές δεν ξύπνησε αυτή τη νύχτα. Κάθε τόσο νόμιζε πως ένιωθε το βαρύ χέρι του Ρωμαίου δεσμοφύλακα να τον σπρώχνει να ξυπνήσει, να τον βγάλει στην αυλή, που θα τον έπαιρνε το κλειστό αμάξι για να τον πάει στον τόπο, που είχαν διαλεγμένο για τις σταυρώσεις. Άνοιγε μέσα στο σκοτάδι τα μάτια του. Δεν ήταν κανένας. Ταλαιπωρημένος, ξανάκλεινε τα μάτια του. Μα σε λίγο πάλι κάποιο χέρι τον έσπρωχνε. Πάλι η ίδια ιστορία. Πάλι το σκοτάδι. Το δράμα του. Ο εφιάλτης του. Η αγωνία του. Πόσο θα βαστούσε αυτό; Κάλλιο να τελειώνουμε μια ώρα πιο γρήγορα. Αυτή ήταν η επιθυμία του.

     Γλυκοχάραζε. Στο γεμάτο από βρώμα κελί του ένιωσε πάλι το ίδιο χέρι να τον σπρώχνει. Πάλι η ίδια ιστορία. Άνοιξε τα μάτια του. Μα όχι. Τώρα ήταν τελείως διαφορετικά τα πράγματα. Ναι, ο δεσμοφύλακας ήταν από πάνω του και τον έσπρωχνε. Γύρισε και τον κοίταξε. Αυτός χαμογελούσε. Το κτήνος. Που έβρισκε το κουράγιο να γελά; «Κάνε γρήγορα και πάρε τα πράγματά σου να πηγαίνουμε». Και πάλι γελούσε. Και να σκεφτείς, πόσα δεν του είχε χαρίσει αυτού του δεσμοφύλακα! Και τώρα να παίζει με το θάνατό του…. «Πάρε τα πράγματά σου», του λέει. «Μα τι να κάνω; Εκεί που πάω, δεν μου χρειάζοντα. Στα χαρίζω για να πιεις ένα κρασί, σαν θα τα δώσεις στον παλιατζή». «Πάρε τα πράγματά σου. Θα σου χρειαστούν». Και του έσπρωξε το σάκο του. 

     Πέρασαν από ένα διάδρομο, μετά από έναν άλλο. Ο δεσμοφύλακας έσυρε βαριά την πόρτα, που έβγαζε στην αυλή, και του είπε, πάλι γελώντας, δίνοντάς του μια σπρωξιά: «Βαραββά, άντε στο καλό. Πήγαινε». «Μα που να πάνω; Γιατί με κοροϊδεύεις;». 

  Ήταν έτοιμος να σωριαστεί. Δεν βαστούσε άλλο. Τότε, με λίγα λόγια, του εξήγησε ο δεσμοφύλακας, πως αντί γι’ αυτόν, κάποιος άλλος θα πέθαινε. Κάποιος Ιησούς, που τον λέγανε Χριστό. Κάποιος, που έκανε θαύματα. Που έλεγαν ότι είχε αναστήσει και κάποιον τελευταία στη Βυθανία. Αυτόν διάλεξαν οι ιερείς να πεθάνει. Αυτόν θέλησε ο λαός να πεθάνει. «Εσύ, του λέει, τη γλύτωσες. Είσαι ελεύθερος. Άλλος θα πληρώσει για σένα». 

     Μια μικρή, φανταστική περιγραφή εκείνου του σημείου, που με τόση λακωνικότητα ο Λόγος του Θεού μας παρουσιάζει. Ο Βαραββάς, ένας ματοβαμμένος κακούργος, αφέθηκε ελεύθερος, για να πεθάνει ο αναμάρτητος Υιός του Θεού πάνω στο σταυρό του Γολγοθά. Όταν διαβάζουμε την Καινή Διαθήκη, δεν πρέπει να τη διαβάζουμε σαν ένα βιβλίο φιλολογικό, που σκοπό έχει να μας διασκεδάσει ή να μας χαρίσει μερικές γνώσεις. Θα πρέπει να βλέπουμε μέσα στις σελίδες της το μήνυμα και τα λόγια, που ο Θεός απευθύνει σε μας. 

     Για να καταλάβεις αυτή την ιστορία, πρέπει να δεις στη θέση του Βαραββά τον εαυτόν σου. Όλοι μας ήμασταν μέσα στην αμαρτία, καταδικασμένοι στην αιώνια απώλεια, κάτω από την τρομερή, αλλά δίκαιη μάχαιρα της κρίσης του Θεού. Θάνατος διπλός. Σωματικός από τη μια μεριά και αιώνιος από την άλλη. 

   Αλλά η αγάπη του Θεού θέλησε στη δική μας θέση να πεθάνει, όπως στη θέση του Βαραββά, ο Ιησούς Χριστός για να ζήσουμε εμείς ελεύθεροι σε μια καινούργια ζωή καθαρότητας και αγάπης, που μονάχα η καθημερινή επικοινωνία μας με τον Θεό μπορεί να μας χαρίσει.

Ο Θεός σε αγάπησε τόσο, ώστε να θυσιάσει στη δική σου θέση τον Υιό Του. 

• «Διότι τόσον ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε έδωκε τον Υιόν αυτού τον μονογενή, διά να μη απολεσθή πας ο πιστεύων εις αυτόν, αλλά να έχη ζωήν αιώνιον». (Ιωάννης Γ : 16). 

 Ο Θεός δεν θέλει το θάνατο του αμαρτωλού, αλλά τη σωτηρία του. 

• «Πες τους: Ζω εγώ, λέει ο Κύριος ο Θεός, δεν θέλω τον θάνατο του αμαρτωλού, αλλά να επιστρέψει ο ασεβής από τον δρόμο του, και να ζει, επιστρέψτε, επιστρέψτε από τους πονηρούς σας δρόμους, γιατί να πεθάνετε, οίκος Ισραήλ;». {Ιεζεκιήλ κεφ. ΛΓ (33), εδάφ. 11}. 

• «Διότι ο Υιός του ανθρώπου ήλθε να ζητήση και να σώση το απολωλός». (Λουκάς κεφ. ΙΘ, εδ. 10). 

 Ο Θεός θέλει να σε ελευθερώσει από τον αιώνιο θάνατο, σαν τον Βαραββά.

Ο ΓΑΔΑΡΙΝΟΣ. "κατά Μάρκον", κεφ. Ε, εδάφ. 1-20.

Ο ΓΑΔΑΡΙΝΌΣ.    

 Ευαγγέλιον "κατά Μάρκον", κεφ.  Ε/5, εδάφ.  1 - 20. 

1 Και ήλθον εις το πέραν της θαλάσσης εις την χώραν των Γαδαρηνών. 

2 Και ως εξήλθεν εκ του πλοίου, ευθύς απήντησεν αυτόν εκ των μνημείων άνθρωπος έχων πνεύμα ακάθαρτον, 

3 όστις είχε την κατοικίαν εν τοις μνημείοις, και ουδείς ηδύνατο να δέση αυτόν ουδέ με αλύσεις, 

4 διότι πολλάκις είχε δεθή με ποδόδεσμα και με αλύσεις, και διεσπάσθησαν υπ' αυτού αι αλύσεις και τα ποδόδεσμα συνετρίφθησαν, και ουδείς ίσχυε να δαμάση αυτόν 

5 και διά παντός νύκτα και ημέραν ήτο εν τοις όρεσι και εν τοις μνημείοις, κράζων και κατακόπτων εαυτόν με λίθους. 

6 Ιδών δε τον Ιησούν από μακρόθεν, έδραμε και προσεκύνησεν αυτόν, 

7 και κράξας μετά φωνής μεγάλης είπε Τι είναι μεταξύ εμού και σου, Ιησού, Υιέ του Θεού του υψίστου; ορκίζω σε εις τον Θεόν, μη με βασανίσης. 

8 Διότι έλεγε προς αυτόν Έξελθε από του ανθρώπου το πνεύμα το ακάθαρτον. 

9 Και ηρώτησεν αυτόν Τι είναι το όνομά σου; Και απεκρίθη λέγων Λεγεών είναι το όνομά μου, διότι πολλοί είμεθα. 

10 Και παρεκάλει αυτόν πολλά να μη αποστείλη αυτούς έξω της χώρας. 

11 Ήτο δε εκεί προς τα όρη αγέλη μεγάλη χοίρων βοσκομένη. 

12 και παρεκάλεσαν αυτόν πάντες οι δαίμονες, λέγοντες Πέμψον ημάς εις τους χοίρους, διά να εισέλθωμεν εις αυτούς. 

13 Και ο Ιησούς ευθύς επέτρεψεν εις αυτούς. Και εξελθόντα τα πνεύματα τα ακάθαρτα εισήλθον εις τους χοίρους και ώρμησεν η αγέλη κατά του κρημνού εις την θάλασσαν ήσαν δε έως δύο χιλιάδες και επνίγοντο εν τη θαλάσση. 

14 Οι δε βόσκοντες τους χοίρους έφυγον και ανήγγειλαν εις την πόλιν και εις τους αγρούς και εξήλθον διά να ίδωσι τι είναι το γεγονός. 

15 Και έρχονται προς τον Ιησούν, και θεωρούσι τον δαιμονιζόμενον, όστις είχε τον λεγεώνα, καθήμενον και ενδεδυμένον και σωφρονούντα, και εφοβήθησαν. 

16 Και διηγήθησαν προς αυτούς οι ιδόντες πως έγεινε το πράγμα εις τον δαιμονιζόμενον, και περί των χοίρων. 

17 Και ήρχισαν να παρακαλώσιν αυτόν να αναχωρήση από των ορίων αυτών. 

18 Και ότε εισήλθεν εις το πλοίον, παρεκάλει αυτόν ο δαιμονισθείς να ήναι μετ' αυτού. 

19 Πλην ο Ιησούς δεν αφήκεν αυτόν, αλλά λέγει προς αυτόν Ύπαγε εις τον οίκόν σου προς τους οικείους σου και ανάγγειλον προς αυτούς όσα ο Κύριος σοι έκαμε και σε ηλέησε. 

20 Και ανεχώρησε και ήρχισε να κηρύττη εν τη Δεκαπόλει όσα έκαμεν εις αυτόν ο Ιησούς, και πάντες εθαύμαζον. 

 

       ΣΧΟΛΙΑ : 

      To θαύμα αναφέρουν και οι Ευαγγελιστές: "Ματθαίος" (κεφ. Η/8: 28-34) καθώς και ο "Λουκάς", (κεφ. Η/8: 26-37). Μάλιστα ο Ματθαίος τους λέει "Γεργεσινούς", ο "Μάρκος" και ο "Λουκάς" τους λέει, "Γαδαρηνούς". Τα Γέργεσα ήταν ένα μικρό χωριό, ενώ και τα Γάδαρα, σε πολύ μικρή απόσταση, ήταν μεγάλη πόλη της εποχής εκείνης. Ο Ματθαίος μιλάει για δύο δαιμονιζόμενους, ενώ ο Μάρκος και ο Λουκάς αναφέρουν μόνον ένα, ίσως, γιατί ο ένας απ’ αυτούς ήταν ο πιο αξιοπρόσεκτος και ο πιο βίαιος. 

    Η ιστορία αναφέρεται σε έναν τραγικό άνθρωπο, επικίνδυνο, ιδιαίτερα άγριο, φρενοβλαβή, με τεράστια μυϊκή δύναμη, που γύρναγε γυμνός ανάμεσα στους τάφους και μέσα στις ερημιές, κατασχίζοντας τις σάρκες του και ουρλιάζοντας από τον πόνο. Ο Λόγος του Θεού πάντα περιγραφικός και κατηγορηματικός, αναφέρει: «ιμάτιον δεν ενεδύετο, εν οικία δεν έμενεν, διέσπα τας αλύσεις». 

     Μια τραγική φιγούρα ζούσε στις μέρες του Χριστού στην πόλη Γάδαρα. Φέρνοντας στο μυαλό μου την εικόνα του ανθρώπου αυτού θα έλεγα ότι μοιάζει πολύ με τον πολιτισμένο άνθρωπο της εποχής μας. Ας παρατηρήσουμε καλύτερα τούτον τον άνθρωπο και ας βγάλουμε τα δικά μας συμπεράσματα για τις ημέρες που ζούμε.

    Ιμάτιον δεν ενεδύετο.  Ο άνθρωπος της ιστορίας μας ήταν γυμνός και δε ντρεπόταν. Αυτό μας λέει κάτι για τη νεολαία μας, για τις ημέρες μας; Ο άνθρωπος καθώς ζούσε μέσα στον παράδεισο ήταν γυμνός. Δεν αισθανόταν ντροπή, γιατί ζούσε μέσα στην αθωότητα και σε απ’ ευθείας επικοινωνία με τον Θεό. Για πρώτη φορά ο άνθρωπος κατάλαβε τη γύμνια του την ημέρα εκείνη, που η Χάρις του Θεού αποσύρθηκε απ’ αυτόν εξαιτίας της αμαρτίας του στον κήπο της Εδέμ. Έκτοτε η πορεία του ανθρώπου εξελίχτηκε από γύμνια, σε ακόμα μεγαλύτερη γύμνια. Στις ημέρες μας δε η γύμνια είναι πρωτοφανής.  

     Ποτέ ανάμεσα στην ιστορία δεν υπήρξε τόση γύμνια και τόση γυμνολατρεία, όσο στις μέρες μας. Δεν υπάρχει διαφήμιση χωρίς γυμνό, δεν υπάρχει μόδα χωρίς προκλητικότητα, δεν υπάρχει περίπτερο που να μην την προβάλει, δεν υπάρχει στιγμή που να μη βρίσκεται μπροστά μας. Ποτέ ο άνθρωπος δεν ήταν τόσο γυμνός, όσο είναι σήμερα. Πρώτα απ' όλα είναι γυμνός μέσα του, μέσα στην ψυχή του, στον εσωτερικό του κόσμο. Η εξωτερική γύμνια είναι εξωτερίκευση της εσωτερικής γύμνιας. 

     Στηρίχτηκε ο άνθρωπος στις δικές του δυνάμεις, μακριά από το Θεό, και με αυτές έφτιαξε πολιτισμό, δημιούργησε θρησκευτικά, κοινωνικά, πολιτικά, οικονομικά και άλλα συστήματα, τα οποία όμως δεν μπόρεσαν να τον «ντύσουν» και τον άφησαν γυμνό ανάμεσα στους αιώνες. Το ερώτημα είναι γιατί ο άνθρωπος, μετά από τόσα χρόνια πολιτισμού, αγώνων, εξανθρωπισμού, παιδείας, δημιουργίας, με τόσα μέσα που διαθέτει στις ημέρες μας είναι τόσο γυμνός, τόσο κενός. Ας αναρωτηθούμε τι έφταιξε, τι δεν πήγε καλά; Ο μεγάλος φυσικομαθηματικός Πασκάλ είχε πει: "η καρδιά του ανθρώπου είναι ένα άπειρο και μόνον με ένα άλλο άπειρο, που είναι ο Θεός, μπορεί να γεμίσει". 

    Η σημερινή βασιλεία της γύμνιας είναι αποτέλεσμα της κυριαρχίας της αμαρτίας στη ζωή των ανθρώπων. Είναι το αποτέλεσμα της γύμνιας, που βασιλεύει μέσα στην ψυχή του ανθρώπου, που βρίσκεται μακριά από το Θεό. Απογυμνωμένος ο άνθρωπος, από κάθε ντροπή και σωφροσύνη. Ένας στίχος λέει : «ποιος θα πει, ποιος θα το βρει, πότε γυμνώθηκε η ντροπή και πότε χάθηκε η σιωπή».

   Όλα χάθηκαν μέσα στον κήπο της Εδέμ, όταν ο άνθρωπος επέλεξε να ζήσει χωρίς το Θεό, στηριζόμενος στις δικές του δυνάμεις και αγνοώντας τη συμβουλή του Θεού, ο οποίος κράζει: «άνευ εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν» (Ιωάννης ΙΕ/15: 5). Χωρίς Εμένα λέει ο Θεός δεν μπορείτε να κάνετε τίποτα. Όταν ο άνθρωπος μετά την αμαρτία του κατάλαβε τη γύμνια του, προσπάθησε να ντυθεί με φύλα συκιάς. Τα φύλα συκιάς συμβολίζουν ανάμεσα στους αιώνες την προσπάθεια του ανθρώπου να ντυθεί με τα δικά του έργα, δηλαδή μέσα από θρησκείες, συστήματα, νόμους και διατάξεις. Όμως δεν μπόρεσε να ντυθεί και παρέμεινε γυμνός. Ο Θεός, για να ντύσει τον άνθρωπο, έσφαξε δύο ζώα και με το δέρμα τους έντυσε τον Αδάμ και την Εύα. "Και ο Κύριος ο Θεός έκανε στον Αδάμ και στη γυναίκα του δερμάτινους χιτώνες και τους έντυσε" (Γένεση Γ/3: 20). 

   Μόνον ο Θεός μπορεί να ντύσει τον άνθρωπο, κάθε ανθρώπινη προσπάθεια μάλλον τον απογυμνώνει, παρά τον ντύνει. Ο άνθρωπος της ιστορίας μας, πέρα από τα άλλα, ένοιωθε μέσα του και έναν ακατανίκητο φόβο. Όλους τους φοβόταν και όλοι τον φοβόντουσαν. Η καρδιά του και η σκέψη του ήταν σαν ένα ηφαίστειο που έβγαζε πυρακτωμένη λάβα μίσους και φόβου, για τον κάθε άνθρωπο. Ζούμε στη βασιλεία της γύμνιας όπου κυρίαρχος είναι ο φόβος. Φοβάται ο άνθρωπος. Φοβάται το σήμερα, φοβάται το αύριο, φοβάται τον άλλο άνθρωπο. Παντού φόβος και τρόμος.

    Όταν οι πρωτόπλαστοι βρίσκονταν μέσα στον παράδεισο, δεν είχαν κανένα απολύτως φόβο. Όταν όμως παράκουσαν τις εντολές του Θεού και αμάρτησαν, μέσα στην καρδιά τους μπήκε και κατοίκησε ο φόβος. Ο Λόγος του Θεού μας αναφέρει : "Κάλεσε δε Κύριος ο Θεός τον Αδάμ, και είπε προς αυτόν, Που είσαι; Ο δε είπε, Την φωνήν σου ήκουσα εν τω παραδείσω, και εφοβήθην, διότι είμαι γυμνός και εκρύφθην". (Γένεση Γ/3: 9-10). Από εκείνη την ώρα ο φόβος έγινε κυρίαρχος μέσα στην καρδιά του ανθρώπου. Πέρασαν πολλές χιλιάδες χρόνια, συγκεκριμένα 4.000 χρόνια, για να έρθει ο Χριστός, για να δοθεί από το Θεό το "αντίδοτο" του φόβου. Πρόκειται για τη φωνή του αγγέλου του Θεού εκεί πάνω στα βοσκοτόπια της Βηθλεέμ , που έλεγε προς κάποιους ποιμένες που αγρυπνούσαν: 

9 Και ιδού, άγγελος Κυρίου εξαίφνης εφάνη εις αυτούς, και δόξα Κυρίου έλαμψε περί αυτούς, και εφοβήθησαν φόβον μέγαν. 

10 Και είπε προς αυτούς ο άγγελος Μη φοβείσθε διότι ιδού, ευαγγελίζομαι εις εσάς χαράν μεγάλην, ήτις θέλει είσθαι εις πάντα τον λαόν, 

11 διότι σήμερον εγεννήθη εις εσάς εν πόλει Δαβίδ σωτήρ, όστις είναι Χριστός Κύριος.

       Ψυχή, μη φοβάσαι. Κοίταξε προς τον Αναστημένο και δοξασμένο Χριστό, απόθεσε κάθε φόβο, κάθε δισταγμό, στα πόδια τα δικά Του και αυτός θα ενεργήσει. (Ψαλμός ΛΖ/37: 5). Αγάπησε το Χριστό, αγάπησε και τον αδελφό σου και θυμήσου τα λόγια της επιστολής "Α΄ Ιωάννου"  (κεφ. Δ/4, εδάφ. 8): «Φόβος δεν είναι εν τη αγάπη, αλλ' η τελεία αγάπη έξω διώκει τον φόβον, διότι ο φόβος έχει κόλασιν και ο φοβούμενος δεν είναι τετελειωμένος εν τη αγάπη». 

      «Εν οικία δεν διέμενεν». Δεν έμενε σε κάποιο σπίτι. Επέλεγε να ζει μέσα στα νεκροταφεία, μέσα σε τόπους όπου βασιλεύει ο θάνατος. Βρισκόταν μόνιμα εκεί που υπήρχε θάνατος. Πόσους ανθρώπους και ιδιαίτερα νέους ο διάβολος τους οδηγεί καθημερινά σε τόπους θανάτου, μέσα στα ναρκωτικά, την πορνεία, τον εξευτελισμό, χωρίς να μπορούν να επεξαρτηθούν και να ξεφύγουν από τα δίχτυα του.

     Τι και αν υπάρχουν μεγάλα τα σπίτια στις ημέρες μας, πλούσια εξοπλισμένα, όμως η συμπεριφορά του ανθρώπου πολλές φορές είναι όπως του Γαδαρινού. Μακριά ο ένας από τον άλλον, ουσιαστικά χωρίς καμία συνοχή, χωρίς επικοινωνία, με αντιπαλότητα και με μίσος. Η πολυπλοκότητα της ζωής, οι καθημερινές μέριμνες, η έλλειψη οικογενειακής συνοχής, κρατούν τον άνθρωπο μακριά από το σπίτι, την οικογένεια και τον παρασύρουν σε "τόπους θανάτου". Και ενώ οι στέγες των σπιτιών ακουμπούν η μία την άλλη οι καρδιές των ανθρώπων είναι πολύ μακριά, όπως έγραψε και κάποιος συγγραφέας. 

       «Διέσπα τις αλύσεις». Σε τούτον το δυστυχισμένο άνθρωπο της ιστορίας μας κανένας περιορισμός δε μπορούσε να μπει. Παρατηρούμε τους νέους γύρω μας να μη δέχονται κανένα ηθικό ή νομικό περιορισμό στο όνομα δήθεν της ελευθερίας. Τα τραγικά αποτελέσματα αυτών των επιλογών τα βλέπουμε καθημερινά γύρω μας. Πολλές φορές τούτον τον άνθρωπο τον έπιασαν και τον έδεσαν με δυνατές αλυσίδες, που όμως από μια εσωτερική καταστροφική δύναμη μετά από λίγο τις έσπαγε και τις έκανε κομμάτια. Αλήθεια πόσο μοιάζει με τον άνθρωπο της εποχή μας τούτος τραγικός  άνθρωπος! Στις ημέρες μας πιο άγριος ο άνθρωπος από κάθε άλλη φορά. Χτίστηκαν φυλακές σύγχρονες, υψίστης ασφαλείας, θεσπίστηκαν αυστηροί νόμοι κλπ, όμως τίποτα δεν τον σταματά τον άνθρωπο που καταφεύγει στη βία, στην παρανομία, το φόνο κλπ. Γεμάτες είναι οι φυλακές. Στην πατρίδα μας, που θεωρείται ήσυχο μέρος, 160% πληρότητα έχουν οι φυλακές και το κακό συνεχίζεται. Ο άνθρωπος έγινε πιο άγριος και πιο σκληρός από κάθε διοικητική, νομοθετική ή σωφρονιστική αλυσίδα. Ο ηθικός νόμος, οι νόμοι της πολιτείας, οι συμβουλές ειδικών, ψυχολόγων, φιλοσόφων, κοινωνιολόγων και άλλων δε μπόρεσα να κρατήσουν τον άνθρωπο στο σωστό δρόμο, στο δρόμο της ηθικής και της τιμιότητας. Δεν υπάρχει αλυσίδα, που να μπορεί να συγκρατήσει τη δύναμη του κακού. Ανώφελες οι αλυσίδες, δεν μπόρεσαν να συγκρατήσουν τον άνθρωπο της ιστορίας μας. Κανένας πλέον περιορισμός και κανένας σεβασμός δε μπορεί να εφαρμοστεί στην Κοινωνία μας. Ανυπακοή, αντίσταση, αντίδραση, χωρίς όρους και όρια.

    "κατακόπτων εαυτόν με λίθους". Ένα άλλο χαρακτηριστικό της εποχή μας. Βλέπουμε ανθρώπους γύρω μας να καταστρέφουν τον εαυτόν τους με τη ζωή τους, με τις επιλογές τους. Να μη σκέπτονται το αύριο, αλλά να ζουν μόνο για το σήμερα και τίποτα παραπέρα.

    Ο Ευαγγελιστής "Μάρκος" μας αναφέρει ότι ο άνθρωπος αυτός χτυπούσε με πέτρες τον εαυτόν του. Μια σταθερή, αργή αυτοκτονία, ένας διαρκής πόνος, μια συνεχής αιμορραγία χαρακτήριζε τη ζωή του. Άμα ρίξουμε μια ματιά γύρω μας θα δούμε πως ο άνθρωπος μακριά από το Θεό δεν κάνει τίποτα άλλο από το «να λακτίζει προς κέντρα» (Πράξεις ΚΣ/26: 14). Δεν κάνει τίποτα άλλο από το να χτυπά τα χέρια του πάνω σε "καρφιά", να ματώνει και να αυτοκαταστρέφεται. 

    Αυτή ακριβώς ήταν η κατάσταση του ανθρώπου της ιστορίας, όπου μια μέρα πέρασε από κοντά του ο Χριστός. Αλήθεια, έχεις καταλάβει τις επισκέψεις του Χριστού μέσα στη ζωή σου; Τον έχεις δει με τα μάτια της πίστης να περνάει από κοντά σου; Τον έχεις ποτέ καλέσει ειλικρινά να έρθει στη ζωή σου; Του έχεις αναθέσει τα προβλήματά σου ή μήπως προσπαθείς με τις δικές σου δυνάμεις, χωρίς Εκείνον, να δώσεις λύσεις σ’ αυτά; Έχεις ακούσει την πρόσκλησή Του: «Ελάτε σε μένα όλοι όσοι κοπιάζετε και είστε φορτωμένοι, και εγώ θα σας αναπαύσω». (Ματθαίος ΙΑ/11: 28). Ποιος σήμερα δεν είναι κουρασμένος, δεν είναι φορτωμένος μέσα στις δυσκολίες και τα αδιέξοδα της ζωής;  

     Όταν ο άνθρωπος συναντήσει το Χριστό και τον δεχτεί ως προσωπικό του Σωτήρα, Λυτρωτή και Κύριο, όλα αλλάζουν μέσα στη ζωή του. Διαβάζουμε: «Ιδών δε τον Ιησούν από μακρόθεν, έδραμε και προσεκύνησεν αυτόν». Στον ψαλμό ΞΣ/66, εδ. 3, αναφέρεται: «Είπατε προς τον Θεόν, Πόσον είναι φοβερά τα έργα σου, δια το μέγεθος της δυνάμεώς σου, υποκρίνονται υποταγήν εις σε οι εχθροί σου». Ο  στην επιστολή του ο Απ. "Ιάκωβος" (κεφ. Β/2, εδάφ. 19) αναφέρει: «Συ πιστεύεις ότι ο Θεός είναι εις καλώς ποιείς και τα δαιμόνια πιστεύουσι και φρίττουσι». 

      Στη συνέχεια ακολουθούν τα εξής γεγονότα: Ο Ιησούς, αντιλαμβανόμενος ότι τούτος ο άνθρωπος ήταν υπό την επιρροή δαιμονίων που στη σύγχρονη εποχή μας έχουμε αλλάξει τους όρους, λέμε ότι είναι υπό την επίδραση "ψυχολογικών προβλημάτων" κλπ, πρόσταξε τα δαιμόνια να βγουν απ’ αυτόν. Τα δαιμονικά πνεύματα, μιλώντας μέσα από τον άνθρωπο, αναγνώρισαν ποιος ήταν ο Ιησούς και του αμφισβήτησαν το δικαίωμα να παρέμβει, ενώ άρχισαν να παρακαλούν τον Ιησού να μην τα βασανίσει (εδ. 7). Ο Ιησούς ρώτησε τον άνθρωπο ποιο είναι το όνομά του και αυτός απάντησε πως είναι «Λεγεών», δείχνοντας έτσι ότι μέσα του υπήρχαν πολλά δαιμόνια. 

     Τα πονηρά πνεύματα ήξεραν πολύ καλά ποιος ήταν ο Χριστός καθώς και τη δύναμή Του και άρχισαν να φωνάζουν: "Τι δουλειά έχεις εσύ μ’ εμάς, Υιέ του Θεού; Ήρθες εδώ για να μας βασανίσεις πριν την ώρα μας;". Καθώς αντιλαμβάνονται ότι ο Κύριος θα τα εξορκίσει από τον άνθρωπο, ζητούν την άδεια για να μπουν σε ένα κοπάδι χοίρων που έβοσκε εκεί κοντά. Οι δαίμονες θέλουν να κατοικούν μέσα στους ανθρώπους ή, αν αυτό είναι αδύνατον, σε σώματα ζώων ή άλλων πλασμάτων. Η άδεια δόθηκε και το αποτέλεσμα ήταν τρομακτικό. Δύο χιλιάδες χοίροι γκρεμίστηκαν στη βουνοπλαγιά και έπεσαν να πνιγούν σε μία λίμνη, που υπήρχε εκεί. Η καταστροφική δύναμη του σατανά έφερε την καταστροφή των χοίρων. 

     Εδώ φαίνεται καθαρά ότι ο στόχος των δαιμόνων είναι να καταστρέφουν και φαίνεται καθαρά ότι μέσα σ’ έναν άνθρωπο μπορεί να υπάρχουν τόσοι πολλοί δαίμονες, που να μπορούν να καταστρέψουν μια αγέλη 2.000 χοίρων. 

    Με την ευκαιρία να αναφέρουμε τι είναι τα δαιμόνια, σύμφωνα με το αιώνιο Λόγο του Θεού.  Στην ιστορία που διαβάσαμε βλέπουμε ότι τα δαιμόνια δεν ασκούν μια απλή επίδραση επί του ανθρώπου, αλλά έχουν εξουσία επ’ αυτού. Πρόκειται για υπερφυσικά όντα, που κατοικούσαν μέσα στον άνθρωπο αυτόν και έλεγχαν απόλυτα τη σκέψη του, τα λόγια του, τη διάθεσή του και την εν γένει συμπεριφορά του. Τα δαιμόνια τον έκαναν να είναι τόσο βίαιος, ώστε να σπάει τις αλυσίδες και να οδηγείται γυμνός στις ερημιές. 

    Ο Λόγος του Θεού μας πληροφορεί ότι πρόκειται για «κακά πνεύματα», «ακάθαρτα πνεύματα», «αμαρτήσαντες άγγελοι», και είναι οργανωμένα σε «αρχές», σε «εξουσίες», «κοσμοκράτορες του σκότους», «πνεύματα της πονηρίας», με τα οποία οι άνθρωποι αγωνίζονται συνεχώς. Συνεχώς και αδιαλείπτως γύρω μας γίνεται ένας μεγάλος αγώνας. Ο εχθρός, ο οποίος είναι ανθρωποκτόνος, αγωνίζεται να καταστρέψει τον άνθρωπο και από την άλλη πλευρά ο Θεός, που αγωνίζεται για να σώσει τον άνθρωπο. Στο «κατά Ματθαίον» (κεφ. ΙΒ/12, εδ. 43-45), αναφέρεται : 

43 «Όταν δε το ακάθαρτον πνεύμα εξέλθη από του ανθρώπου, διέρχεται δι' ανύδρων τόπων και ζητεί ανάπαυσιν και δεν ευρίσκει. 

44 Τότε λέγει Ας επιστρέψω εις τον οίκόν μου, όθεν εξήλθον και ελθόν ευρίσκει αυτόν κενόν, σεσαρωμένον και εστολισμένον. 

45 Τότε υπάγει και παραλαμβάνει μεθ' εαυτού επτά άλλα πνεύματα πονηρότερα εαυτού, και εισελθόντα κατοικούσιν εκεί, και γίνονται τα έσχατα του ανθρώπου εκείνου χειρότερα των πρώτων. 

      Επίσης στο κεφ. ΚΕ/25, εδ. 41, αναφέρεται: «Τότε θέλει ειπεί και προς τους εξ αριστερών Υπάγετε απ' εμού οι κατηραμένοι εις το πυρ το αιώνιον, το ητοιμασμένον διά τον διάβολον και τους αγγέλους αυτού». 

     Στην επιστολή "Β΄ Πέτρου" (κεφ. Β/2, εδ. 4). «Διότι εάν ο Θεός δεν εφείσθη αγγέλους αμαρτήσαντας, αλλά ρίψας αυτούς εις τον τάρταρον δεδεμένους με αλύσεις σκότους, παρέδωκε διά να φυλάττωνται εις κρίσιν». 

    Στην επιστολή «προς Εφεσίους» (κεφ. Σ/6, εδ. 12) : 

11 Ενδύθητε την πανοπλίαν του Θεού, διά να δυνηθήτε να σταθήτε εναντίον εις τας μεθοδείας του διαβόλου 

12 διότι δεν είναι η πάλη ημών εναντίον εις αίμα και σάρκα, αλλ' εναντίον εις τας αρχάς, εναντίον εις τας εξουσίας, εναντίον εις τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου, εναντίον εις τα πνεύματα της πονηρίας εν τοις επουρανίοις. 

13 Διά τούτο αναλάβετε την πανοπλίαν του Θεού, διά να δυνηθήτε να αντισταθήτε εν τη ημέρα τη πονηρά και αφού καταπολεμήσητε τα πάντα, να σταθήτε. 

     Στο «κατά Ιωάννην» (κεφ. Η/8, εδ. 44): "Σεις είσθε εκ πατρός του διαβόλου και τας επιθυμίας του πατρός σας θέλετε να πράττητε. Εκείνος ήτο απ' αρχής ανθρωποκτόνος και δεν μένει εν τη αληθεία, διότι αλήθεια δεν υπάρχει εν αυτώ, όταν λαλή το ψεύδος, εκ των ιδίων λαλεί, διότι είναι ψεύστης και ο πατήρ αυτού του ψεύδους". 

    Να γιατί ο άνθρωπος έφτασε εδώ που έφτασε, γιατί τον εξουσιάζει ο διάβολος. 

    Στο  ευαγγέλιο «κατά Λουκάν» (κεφ. Δ/4, εδ. 5-6), αναφέρεται: «Και αναβιβάσας αυτόν ο διάβολος εις όρος υψηλόν, έδειξεν εις αυτόν πάντα τα βασίλεια της οικουμένης εν μιά στιγμή χρόνου και είπε προς αυτόν ο διάβολος, εις σε θέλω δώσει άπασαν την εξουσίαν ταύτην και την δόξαν αυτών, διότι εις εμέ είναι παραδεδομένη, και εις όντινα θέλω δίδω αυτήν».

     Όλοι αυτοί που είχαν παρακολουθήσει την καταστροφή των χοίρων έτρεξαν στην πόλη και είπαν τα μαντάτα. Ένα πλήθος κόσμου, καθώς άκουσε τα νέα, έτρεξαν στο σημείο που συνέβησαν τα παραπάνω συγκλονιστικά γεγονότα και ξαφνικά βλέπουν τον πρώην δαιμονισμένο: «καθήμενον και ενδεδυμένον και σωφρονούντα».

     Αυτό και αν είναι θαύμα. Βλέπουν εκείνον τον πρώην άγριο άνθρωπο, να κάθεται στα πόδια του Ιησού, να φοράει ρούχα και να φέρεται λογικά. Ξαφνικά όλα άλλαξαν, ήρθαν "τα πάνω κάτω". Πώς έγινε αυτό; Πήρε κάποια απόφαση στη ζωή του και είπε ότι εγώ από αύριο θα είμαι καλύτερος; Μήπως άλλαξε φιλοσοφία για τη ζωή ή στηρίχτηκε κάπου, σε κάποιο κόμμα, σε κάποιους ανθρώπους; Τίποτα απ’ όλα αυτά. Άλλαξε η ζωή του από την ώρα που συνάντησε το Χριστό και Τον δέχτηκε προσωπικό του Σωτήρα και Κύριο μέσα στη ζωή του. 

    Κανένας και ποτέ δεν συνάντησε το Χριστό και έμεινε ο ίδιος. Κανένας δε γονάτισε με πίστη μπροστά Του και δεν έλαβε Χάρη και Έλεος. Κανένας δεν Τον πλησίασε ειλικρινά και οι προσδοκίες του να διαψεύστηκαν. Ο Χριστός μπορεί να σώσει τον άνθρωπο από τις αμαρτίες του, από τα πάθη του, από τα αδιέξοδα της ζωής του. Σώζει "Νικόδημους" (μορφωνμένους), "Γαδαρινούς", πόρνες, τελώνες…… Σώζει τον άνθρωπο από τον εαυτόν του, τα πάθη του. Αλλάζει έτσι τη ζωή του ανθρώπου κατά τέτοιον τρόπο, που οι άλλοι γύρω μένουν εκστατικοί. Ο Χριστός δε μπορεί να σώσει "Φαρισαίους" ή άλλα θρησκευόμενα άτομα, γιατί αυτοί δεν αναγνωρίζουν ότι είναι αμαρτωλοί και δεν επικαλούνται τη δύναμή Του. 

     Ο κόσμος βλέποντας όλα αυτά τα συγκλονιστικά γεγονότα φοβήθηκε πολύ. Μέσα στο φόβο, την απιστία και την άγνοια για το Πρόσωπο που είχαν μπροστά τους, άρχισαν να παρακαλούν τον Ιησού να φύγει από την περιοχή τους. Αυτό είναι και το πιο συγκλονιστικό σημείο της ιστορίας μας. Άλλωστε είχαν υποστεί μια μεγάλη απώλεια, είχαν χάσει 2.000 γουρούνια. 

    Ξέρετε πόσοι άνθρωποι θέλουν να μείνει μακριά από τη ζωή τους ο Χριστός, από φόβο μήπως χάσουν την κοινωνική τους θέση, μήπως τους βλάψει οικονομικά ή ακόμη και μήπως χάσουν κάποια προσωπικά αγαθά, πόσοι άνθρωποι διστάζουν να ομολογήσουν δημοσίως το Όνομα του Ιησού Χριστού «διά τον φόβον των Ιουδαίων», για το φόβο μήπως οι άλλοι δεν τους αναγνωρίσουν, τους περιφρονήσουν και τους κάνουν αποσυνάγωγους; 

     "Φύγε Κύριε από τη ζωή μου, από τα σχέδιά μου". Τι τραγωδία. Καθώς ο Ιησούς ετοιμαζόταν να μπει στο πλοιάριο και να φύγει, ο θεραπευμένος τον παρακαλούσε να τον πάρει μαζί του. Ο Ιησούς του το αρνήθηκε. Τον έστειλε στο σπίτι του, στους δικούς του, στη γειτονιά του, στο περιβάλλον του, για να γίνει εκεί μια ζωντανή μαρτυρία της δύναμης και του Ελέους του Θεού.   

     Ο Χριστός το μόνο που θέλει από την κάθε θεραπευμένη ψυχή είναι να σταθεί κοντά σ’ εκείνους που ζούνε μέσα στη γύμνια, στην εγκατάλειψη, την αγριότητα, σ’ εκείνους που ζουν μακριά Του, για να δουν την αλλαγή και να φανεί η δύναμή Του. Ο άνθρωπος υπάκουσε και διακήρυττε το Ευαγγέλιο στη Δεκάπολη, μια περιοχή που περιλάμβανε δέκα πόλεις. 

    Πολύ αργότερα ο Ιησούς επισκέφτηκε την Δεκάπολη και κει τον υποδέχτηκε ένα καλοπροαίρετο πλήθος (Μάρκος Ζ/7: 31-37). Σίγουρα η μαρτυρία του θεραπευμένου θα είχε παίξει μεγάλο ρόλο στην αποδοχή του Κυρίου από τους ανθρώπους της περιοχής. 

    Αυτός είναι ο Χριστός και αυτή είναι η δύναμη της πίστης, που μπορεί να αλλάξει τον άγριο άνθρωπο της εποχή μας, να τον βγάλει μέσα από τα καθημερινά αδιέξοδα και να τον κάνει «καθήμενον και ενδεδυμένον και σωφρονούντα». ---

Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΜΕΡΑ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ.

Ευαγγέλιον "κατά Λουκάν", κεφ. Β/2, εδάφ. 13 - 20.

13 Και εξαίφνης μετά του αγγέλου εφάνη πλήθος στρατιάς ουρανίου υμνούντων τον Θεόν και λεγόντων

14 Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία. 

15 Και καθώς οι άγγελοι ανεχώρησαν απ' αυτών εις τον ουρανόν, οι άνθρωποι οι ποιμένες είπον προς αλλήλους. Ας υπάγωμεν λοιπόν έως Βηθλεέμ και ας ίδωμεν το πράγμα τούτο το γεγονός, το οποίον ο Κύριος εφανέρωσεν εις ημάς. 

16 Και ήλθον μετά σπουδής και εύρον την τε Μαριάμ και τον Ιωσήφ και το βρέφος κείμενον εν τη φάτνη. 

17 Και ιδόντες, διεκήρυξαν τον λόγον τον λαληθέντα προς αυτούς περί του παιδίου τούτου

18 και πάντες οι ακούσαντες εθαύμασαν περί των λαληθέντων υπό των ποιμένων προς αυτούς. 

19 Η δε Μαριάμ εφύλαττε πάντας τους λόγους τούτους, διαλογιζομένη περί αυτών εν τη καρδία αυτής. 

20 Και υπέστρεψαν οι ποιμένες, δοξάζοντες και υμνούντες τον Θεόν διά πάντα όσα ήκουσαν και είδον, καθώς ελαλήθησαν προς αυτούς. 

       ΣΧΟΛΙΑ :

      Η πρώτη αναγγελία της γέννησης του Κυρίου Ιησού Χριστού, που αποτελεί το μεγαλύτερο γεγονός όλων των αιώνων,  δεν έγινε στον Καίσαρα, δεν έγινε στους μεγαλόσχημους πνευματικούς ταγούς της εποχής, τους Γραμματείς, του Φαρισαίους.... Όταν ήρθε ο Χριστός στην πολύπαθη γη μας, όλοι αυτοί κοιμόντουσαν. Ο Θεός αποκάλυψε το θαυμαστό αυτό γεγονός σε κάποιους ασήμαντους ποιμένες που αγρυπνούσαν και φύλαγαν με βάρδιες τα πρόβατά τους τη νύχτα σε κάποια βοσκοτόπια της Ιουδαίας. Τα μηνύματά Του ο Θεός τα αποκαλύπτει σ' εκείνους που "αγρυπνούν", που φυλάνε τα λόγια Του, που Τον περιμένουν, που είναι ταπεινοί στο πνεύμα, φτωχοί, ασήμαντοι για τους πολλούς. Μονάχα εκείνος που θα αισθανθεί τη μικρότητα και αναξιότητά του είναι ικανός να δεχτεί στη ζωή του το μέγιστο θαύμα της ενσάρκωσης του Υιού του Θεού. 

       Καθώς βρίσκονταν εκεί οι βοσκοί,  παρουσιάστηκε ένας άγγελος Κυρίου και τους περιέβαλε ένα λαμπρό θεϊκό φως. Εκείνοι φοβήθηκαν, αλλά ο άγγελος τους καθησύχασε λέγοντάς τους ευχάριστα νέα τα οποία θα έφερναν χαρά μεγάλη  σ' όλο τον κόσμο. Τους είπε λοιπόν ο άγγελος ότι εκείνη την ημέρα εκεί κοντά στη Βηθλεέμ είχε γεννηθεί ένα παιδί. Το βρέφος εκείνο ήταν ο Σωτήρας του κόσμου, ο κεχρισμένος του Θεού, ο Μεσσίας, ο βασιλιάς του Ισραήλ, ο Θεός που φανερώθηκε με σάρκα (Α'  Τιμοθέου Γ/3: 16).

        Για να Τον αναγνωρίσουν οι βοσκοί, οι άγγελοι τους έδωσαν ένα διπλό σημάδι. Πρώτα απ' όλα το βρέφος θα ήταν τυλιγμένο μέσα στα σπάργανα. Το δεύτερο ήταν ότι θα το έβρισκαν να να είναι μέσα σε μια φάτνη. Πόσο ασύλληπτο είναι για τον ανθρώπινο νου το μεγαλείο της ταπείνωσης του Κυρίου μας. Ο δημιουργός και συντηρητής του σύμπαντος μπήκε στην ανθρώπινη ιστορία όχι σαν ένας ήρωας κατακτητής, αλλά σαν ένα αδύναμο βρέφος. 

     Ξαφνικά άνοιξαν οι ουρανοί και παρουσιάστηκε ένα πλήθος από την ουράνια στρατιά των αγγέλων του ουρανού, οι οποίοι υμνούσαν και δόξαζαν το Θεό πάλλοντας: "Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία". Δόξα στον ύψιστο Θεό, ειρήνη στη γη, αγάπη και σωτηρία για τους ανθρώπους ήταν το χαρμόσυνο μήνυμα των αγγέλων προς τους ανθρώπους. Αμέσως μόλις οι άγγελοι έφυγαν στον ουρανό, οι βοσκοί  ξεκίνησαν, για να πάνε  στη Βηθλεέμ. Εκεί βρήκαν τη Μαριάμ και τον Ιωσήφ και το βρέφος, που ήταν ξαπλωμένο σε μία φάτνη ζώων. Η Μαριάμ καταλάβαινε βαθύτερα όλα αυτά που συνέβαιναν γύρω της, τα κρατούσε μέσα της και τα σκεπτόταν συνεχώς. Το μήνυμα των Χριστουγέννων είναι ότι γεννήθηκε Σωτήρας για τη λύτρωση όλων των ανθρώπων από την αμαρτία.  

     Μετά απ' όλα αυτά τα συνταρακτικά γεγονότα οι βοσκοί γύρισαν πίσω στα κοπάδια τους γεμάτοι χαρά για όλα όσα είχαν ακούσει και είχαν δει, δοξάζοντας και υμνολογώντας το Θεό. Η μεγάλη υπόσχεση του Θεού, ήταν ότι θα στείλει κάποιον στη γη, για να συντρίψει το κεφάλι του φιδιού (του διαβόλου)  και του οποίου ο διάβολος θα κεντούσε την πτέρνα Του, είχε εκπληρωθεί (Γένεση Γ/3: 15). 

     Γενιές και γενιές περίμεναν με λαχτάρα και θαυμασμό να έρθει ο Μεσσίας του κόσμου. Ο Θεός μέσα στα πάνσοφα και αιώνια σχέδιά Του διάλεξε τη γενιά τους, για να εκπληρώσει τις υποσχέσεις Του και έκανε την ιδιαίτερη τιμή σ’ αυτούς του πτωχούς και ταπεινούς ποιμένες να ακούσουν το αγγελικό μήνυμα της ενανθρώπισης του Κυρίου Ιησού Χριστού και με τα ίδια τους τα μάτια να δουν το Μεσσία να γεννιέται μέσα σε μία φάτνη ζώων. Είχαν έρθει σε μία ξένη πόλη και μάλιστα χωρίς να χάσουν καθόλου χρόνο,   έψαξαν, σύμφωνα με τα σημάδια που τους είχε δώσει ο άγγελος και βρήκαν το νεογέννητο βασιλιά και καθώς Τον βρήκαν, γονάτισαν μπροστά Του και τον προσκύνησαν. Οι άνθρωποι αυτοί βίωσαν μεγάλες στιγμές ιδιαίτερης χαράς και ευλογίας. 

      «Και υπέστρεψαν οι ποιμένες, δοξάζοντες και υμνούντες τον Θεόν διά πάντα όσα ήκουσαν και είδον, καθώς ελαλήθησαν προς αυτούς». Άραγε έχει και αυτό το εδάφιο τη σημασία του; Έχει να μας πει κάτι που θα πρέπει να προσέξουμε; Βεβαίως, άλλωστε ακόμα και ένα (ν) ή ένα (σ) έχει τη σημασία του μέσα στο Λόγο του Θεού. Γι’ αυτό και ο Κύριος μας προτρέπει να το προσέξουμε και να μην το προσθέτουμε ή το αφαιρούμε κατά το δοκούν. 

      Επέστρεψαν οι βοσκοί. Ίσως οι δύο αυτές φράσεις να είναι από τις πιο σπουδαίες μέσα στην όλη ιστορία των Χριστουγέννων, διότι βεβαίως η ημέρα των Χριστουγέννων είναι σπουδαία, λαμπρή και εορταστική. Η επόμενη μέρα όμως είναι ακόμα πιο σπουδαία, γιατί έρχεται μέσα από τις περιστάσεις και τα γεγονότα της ζωής να δείξει ποιος είναι ο άνθρωπος και τι αποκόμισε από τη γιορτή των Χριστουγέννων. Είναι ο ίδιος ή μπλέκοντας μέσα στο φαύλο κύκλο της ζωής είναι άλλος, τελείως διαφορετικός; Την επόμενη μέρα τη διέπει το πνεύμα των Χριστουγέννων, πνεύμα χαράς, αγαλλίασης, ευφροσύνης, δοξολογίας ή είναι μέρα που ο άνθρωπος θα μπλέξει μέσα στις βιοτικές μέριμνες και θα τα ξεχάσει όλα αυτά, προσαρμόζοντας τα αισθήματά του στο κέρδος, την εκμετάλλευση, την απαξίωση του συνανθρώπου και βεβαίως του Θεού; 

       Είναι αναγκαίο να εξετάσουμε πώς γύρισαν τούτοι οι ποιμένες στο τόπο τους, τι αισθήματα υπήρχαν μέσα στην καρδιά τους και κυρίως τι άνθρωποι ήταν την επόμενη μέρα; Άραγε, μετά απ’ όσα είδαν και άκουσαν την εξαιρετική εκείνη βραδιά έμεινε κάτι μέσα τους; Η Βηθλεέμ παρουσίασε στη ζωή τους κάποια διαφορά; Δεν ήταν σπουδαίοι άνθρωποι των γραμμάτων ή των τεχνών, ήταν απλοί, ταπεινοί ποιμένες. Όταν όμως γύρισαν τούτοι οι άνθρωποι, οι οικογένειές τους και όλοι οι άνθρωποι που τους περιέβαλαν, καθώς τους αντίκρισαν την επόμενη μέρα, βρήκαν κάποια  διαφορά μέσα στη ζωή τους, ώστε να αναρωτηθούν, τι είναι αυτό που τους άλλαξε; 

      Μια φορά πήγαν στη Βηθλεέμ τούτοι οι άνθρωποι και έμειναν για πολύ μικρό χρονικό διάστημα. Άραγε η επόμενη μέρα της επίσκεψης, καθώς είχαν απομακρυνθεί και είχαν επιστρέψει στον τόπο τους, θα διαρκούσε πολύ, θα γινόταν αντιληπτή μια ολόκληρη ζωή; Γι’ αυτό θεωρώ ότι είναι σπουδαιότερη όλων η επόμενη μέρα των Χριστουγέννων. Μια φορά άκουσαν τους αγγέλους και μια φορά τους δόθηκε η ευκαιρία να γνωρίσουν το Χριστό. Οι επόμενες μέρες θα συνέχιζαν να είναι γεμάτες από τους εξαίσιους εκείνους ύμνους και από το θαυμαστό εκείνο θέαμα που αντίκρισαν; Χαιρόμαστε πραγματικά, γιατί ο Λόγος του Θεού μας δίνει την απάντηση σε τούτα τα καίρια ερωτήματα: «Επέστρεψαν οι βοσκοί δοξάζοντας και υμνώντας το Θεό». 

      Είμαστε βέβαιοι ότι τούτοι οι δοξαστικοί ύμνοι δεν ήταν κάτι που απλά χαρακτήριζε το μονοπάτι της επιστροφής, αλλά τους συντρόφευαν σε όλη τους τη ζωή. Όμως ας αφήσουμε για λίγο τούτους τους ποιμένες και ας βάλει ο καθένας τον εαυτόν του στη θέση τους. Θα  επαναλάβω φορτικά ότι η επόμενη μέρα των Χριστουγέννων μέσα στη ζωή μου, είναι πολύ πιο σπουδαία από την ημέρα των Χριστουγέννων. Τα Χριστούγεννα όλοι θα τα γιορτάσουμε κάτω από μια ενσυνείδητη θρησκευτική ανάγκη. Η καρδιά μας θα πλημμυρίσει από χαρά και δοξολογία προς το Θεό για την «ανεκδιήγητη δωρεά Του» (Β΄ Κορινθίους Θ/9: 15), για μια «τόσο μεγάλη σωτηρία» (προς Εβραίους Β/2: 3) που  έκανε δια Ιησού Χριστού. 

     Μέσα στις εκκλησίες θα ψάλλουμε : «Άγιος, Άγιος, Άγιος είναι ο Θεός» (Αποκάλυψη Β/2: 8), το ζητούμενο είναι πώς θα επιστρέψουμε από εκεί. Την επόμενη μέρα θα λέμε και θα σκεφτόμαστε τα ίδια πράγματα; Θα καταλάβουν άραγε οι άνθρωποι γύρω μου από τη ζωή μου ότι χθες είχα επισκεφθεί (πνευματικά) τη Βηθλεέμ και γιόρτασα τη γέννηση του Σωτήρα Ιησού Χριστού; 

       Αν η επίσκεψή μου, ο εορτασμός μου την ημέρα των Χριστουγέννων ήταν εθιμοτυπικός, αν απλά η συμμετοχή μου ήταν εκεί λόγω μιας καθιερωμένης από την κοινωνία ετήσιας εορταστικής εκδήλωσης, τότε η επιστροφή μου, η επόμενη μέρα, θα με οδηγήσει στην καθημερινή μου ζωή την οποία θα συνεχίσω, όπως ακριβώς την είχα αφήσει. Θα συνεχίσω να είμαι ο ίδιος, ίσως και χειρότερος, γιατί οι ανάγκες και τα προβλήματα πληθαίνουν. 

     Τι τραγωδία να μην καταλάβει κανένας τίποτα για μένα και για την προηγούμενη μέρα που γιόρτασα! Το κύριο χαρακτηριστικό μας κίβδηλης θρησκευτικής εμπειρίας είναι ότι δεν υπάρχει «επόμενη μέρα». Στις ημέρες του Κυρίου μας υπήρχε μια μεγάλη θρησκευτική κατάρτιση, όμως ήταν κίβδηλη, ψεύτικη, υποκριτική και φαινόταν αυτή μέσα από ζωή των Φαρισαίων, των Γραμματέων κλπ. Οι άνθρωποι αυτοί πήγαιναν τακτικά στο Ναό και εκεί έκαναν μεγάλες και ωραίες προσευχές, νηστείες, όταν  όμως έφευγαν από το Ναό και έμπαιναν μέσα στον κόσμο, κανένας δεν μπορούσε να υποπτευθεί ότι οι άνθρωποι αυτοί πριν λίγο συνομιλούσαν με το Θεό. 

    Η θρησκεία των Φαρισαίων δεν είναι κάτι που ανήκει αποκλειστικά στο παρελθόν. Τα ονόματα αλλάζουν, αλλά κάποιες καταστάσεις καθώς και οι άνθρωποι παραμένουν οι ίδιοι, διχασμένες προσωπικότητες. Από τη μια φαίνεται ο κουστουμαρισμένος άνθρωπος της «Κυριακής» ή καλύτερα των λίγων ωρών της Κυριακής και από την άλλη ο άνθρωπος της επόμενης ημέρας, που συνεχίζει να είναι ο ίδιος και χειρότερος στις υποχρεώσεις του και την καθημερινή του ζωή. 

    Μεταξύ αυτών των δύο καταστάσεων «χάσμα μέγα εστί». Δισεκατομμύρια ανθρώπων "πηγαίνουν" στη Βηθλεέμ και καθώς επιστρέφουν, δεν παίρνουν μαζί τους το θαυμασμό και τη χαρά τους για το Θείο αυτό γεγονός. Ξεχνούν ότι ακριβώς για να εξασφαλίσει μια επόμενη μέρα μέσα στη ζωή μας, γεννήθηκε ο Χριστός. Αγνοούν ότι η Βηθλεέμ έγινε για να δημιουργηθεί ένα "κεφάλαιο" χαράς και ελπίδας, που θα πλουτίσει τη ζωή του ανθρώπου και που τούτο το απόθεμα, χωρίς να το βλέπουν, το αντιλαμβάνονται όλοι εκείνοι που μας περιβάλουν. 

    Αν "η επίσκεψή μου στη Βηθλεέμ", η γιορτή των Χριστουγέννων, ήταν κάτι πιο ενσυνείδητο και ουσιαστικό τότε είναι βέβαιο ότι η επόμενη μέρα θα έχει κάτι διαφορετικό να επιδείξει μέσα στη ζωή μου. 

     Το μονοπάτι της επιστροφής θα δείξει τι ακριβώς μας οδήγησε στη Βηθλεέμ, δηλαδή κατά πόσο ήταν γνήσια η επίσκεψή μας εκεί. Θα φανεί αν γνωρίσαμε το Χριστό, γιατί αυτή είναι η χριστιανική ζωή, να μπορεί ο άνθρωπος με τα μάτια της πίστης να βλέπει το Χριστό ή μήπως απλά επισκεφθήκαμε ένα χωριό, που το έλεγαν Βηθλεέμ και κει συνέβησαν κάποια γεγονότα, που ήδη τα έχουμε ξεχάσει. Τι ωραία επίσκεψη που κάναμε, τι καλά φάγαμε, ξεκουραστήκαμε.… 

     Χριστιανός δεν είναι εκείνος που ανήκει στο ένα δόγμα ή το άλλο, που πηγαίνει στη μία εκκλησία ή την άλλη, αλλά εκείνος που έχει επισκεφτεί πνευματικά στη Βηθλεέμ, έχει γνωρίσει το Χριστό και έχει συνάψει μια ζωντανή σχέση αγάπης μαζί Του. 

   Τούτοι οι βοσκοί γονάτισαν μπροστά στο «θείον βρέφος» χωρίς να γνωρίζουν για δόγματα ή να μπορούν να δώσουν κάποιες πληροφορίες για τις διαφορές που έχει η μία εκκλησία με την άλλη. Όμως έμειναν στην ιστορία ως οι πρώτοι Χριστιανοί, γιατί είδαν και αναγνώρισαν τον Χριστό κι ήταν Αυτός που γέμισε την καρδιά τους με ύμνους δοξαστικούς και έκανε την επόμενη μέρα μέσα στη ζωή τους να είναι πιο όμορφη και από την ημέρα της επίσκεψής τους στη Βηθλεέμ. 

    Ας προσπαθήσουμε να ακούσουμε τις φωνές, τους καθώς επιστρέφουν και με χαρά υμνούν το Θεό και τον δοξάζουν. «Και υπέστρεψαν οι ποιμένες, δοξάζοντες και υμνούντες τον Θεόν δια πάντα όσα ήκουσαν και είδον, καθώς ελαλήθησαν προς αυτούς». 

    Εύχομαι ειλικρινά σε όλους τους ανθρώπους, σε όλους τους αναγνώστες του blog, η επόμενη μέρα των Χριστουγέννων να μην είναι το κλείσιμο μιας ευχάριστης παρένθεσης, που θα την ξανανοίξουν μετά από ένα χρόνο, αλλά να είναι η ζωή τους μια διαφορετική εμπειρία και τα Χριστούγεννα να είναι μια καινούργια αρχή. 

    Ο νέος χρόνος ας είναι για όλους μας η αρχή μιας καινούργιας ζωής. Νέος χρόνος σημαίνει "νέος δρόμος". Στον καινούργιο αυτό δρόμο, που ανοίγεται μπροστά μας ας βαδίζουμε με δύναμη, με χαρά, με αισιοδοξία, με ζωντανή ελπίδα, υμνούντες το Θεό με ύμνους ευγνωμοσύνης, δοξολογίας, χαράς και αγάπης προς όλους. ---

ΓΙΑΤΙ ΗΡΘΕ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ.

ΓΙΑΤΙ ΗΡΘΕ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ; 

1. Δεν ήλθον δια να καλέσω δικαίους, αλλ’ αμαρτωλούς εις μετάνοιαν (Ματθαίος 9:13).

2. Ο Υιός του ανθρώπου δεν ήλθε να απολέσει ψυχάς ανθρώπων, αλλά να σώσει (Λουκάς 9 : 56). 

3. Διότι ο Υιός του ανθρώπου ήλθε να ζητήσει και να σώσει το απολωλός (Λουκάς 19 : 10).

4. Επειδή δεν απέστειλεν ο Θεός τον Υιόν Αυτού εις τον κόσμος, δια να κρίνει τον κόσμον, αλλά δια να σωθεί ο κόσμος δι’ Αυτού (Ιωάννης 3 : 17).

5. Διότι δεν ήλθον δια να κρίνω τον κόσμον, αλλά δια να σώσω τον κόσμον (Ιωάννης 12 : 47).

6. Αλλ’ ο Θεός δεικνύει την εαυτού αγάπην εις ημάς, διότι ενώ ημείς ήμεθα, έτι αμαρτωλοί, ο Χριστός απέθανεν υπέρ ημών (Ρωμαίους 5 : 8).

7. Ο Ιησούς Χριστός ήλθεν εις τον κόσμον δια να σώσει τους αμαρτωλούς (Α΄ Τιμοθέου 1 : 15).

8. Τώρα δε άπαξ εις το τέλος των αιώνων εφανερώθει, δια να αθετήσει την αμαρτίαν δια της θυσίας Εαυτού (Εβραίους 9 : 26). 

9. Και εξεύρετε ότι Εκείνος εφανερώθει, δια να σηκώσει τα αμαρτίας ημών (Α΄ Ιωάννου 3 : 5).

10. Όστις τας αμαρτίας ημών Αυτός εβάστασεν εν τω σώματι Αυτού επί του ξύλου, δια να ζήσωμεν εν τη δικαιοσύνη, αποθανόντες κατά τας αμαρτίας (Α΄ Πέτρου 2 : 24). 

11. Αλλ’ Αυτός ετραυματίσθει δια τα παραβάσεις ημών, εταλαιπωρήθει δια τας ανομίας ημών, η τιμωρία, ήτις έφερε την ειρήνην ημών, ήτο επ’ Αυτόν και δια των πληγών Αυτού ημείς ιάθημεν (Ησαΐας 50 : 5). 

12. Καθώς ο Υιός του ανθρώπου δεν ήλθε δια να υπηρετηθεί, αλλά δια να υπηρετήσει και να δώσει την ζωήν αυτού λύτρον αντί πολλών (Ματθαίος 20 : 28).

ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ ΓΕΝΝΗΣΗΣ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ.

         ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ ΓΕΝΝΗΣΗΣ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ. 

       Ολόκληρη η επίγεια διακονία του Κυρίου μας Ιησού Χριστού καθώς και ο τρόπος με τον οποίον ο Θεός εργάζεται μέχρι σήμερα, (Ιωάννης Ε : 17), για να σώσει την ξεπεσμένη ανθρωπότητα, εξ αιτίας της αμαρτίας, είχαν ειπωθεί από τους προφήτες, εκατοντάδες χρόνια πριν. Μέσα απ’ αυτές, θα δούμε τι ακριβώς είχε προφητευτεί σχετικά με τη γέννησή Του :

 -- Θα γεννηθεί στη Βηθλεέμ της Ιουδαίας (Μιχαίας Ε : 2) -- 780 – 700 π.Χ.
 Και συ, Βηθλεέμ Εφραθά, η μικρά ώστε να ήσαι μεταξύ των χιλιάδων του Ιούδα, εκ σου θέλει εξέλθει εις εμέ ανήρ διά να ήναι ηγούμενος εν τω Ισραήλ του οποίου αι έξοδοι είναι απ' αρχής, από ημερών αιώνος.
 -- Θα γεννηθεί από Παρθένο (Ησαϊας Ζ : 14) -- 780 – 700 π.Χ.
 Διά τούτο ο Κύριος αυτός θέλει σας δώσει σημείον ιδού, η παρθένος θέλει συλλάβει και γεννήσει υιόν, και θέλει καλεσθή το όνομα αυτού Εμμανουήλ.
-- Θα ονομαστεί Θεός ισχυρός, θαυμαστός, σύμβουλος, άρχων Ειρήνης (Ησαϊας Θ : 6).
Διότι παιδίον εγεννήθη εις ημάς, υιός εδόθη εις ημάς και η εξουσία θέλει είσθαι επί τον ώμον αυτού και το όνομα αυτού θέλει καλεσθή Θαυμαστός, Σύμβουλος, Θεός ισχυρός, Πατήρ του μέλλοντος αιώνος, Άρχων ειρήνης.
-- Θα είναι ο ερχομός του Θεού, ανάμεσα στους ανθρώπους {Εμμανουήλ} (Ησαϊας Ζ : 14). 
Διά τούτο ο Κύριος αυτός θέλει σας δώσει σημείον ιδού, η παρθένος θέλει συλλάβει και γεννήσει υιόν, και θέλει καλεσθή το όνομα αυτού Εμμανουήλ.
-- Θα έρθει πριν καταστραφεί ο δεύτερος Ναός της Ιερουσαλήμ (Αγγαίος Β : 7-9) – 500 π.Χ. 
Και θέλω σείσει πάντα τα έθνη, και θέλει ελθεί ο εκλεκτός πάντων των εθνών, και θέλω εμπλήσει τον οίκον τούτον δόξης, λέγει ο Κύριος των δυνάμεων. Εμού είναι το αργύριον και εμού το χρυσίον, λέγει ο Κύριος των δυνάμεων. Η δόξα του εσχάτου τούτου οίκου θέλει είσθαι μεγαλητέρα της του πρώτου, λέγει ο Κύριος των δυνάμεων και εν τω τόπω τούτω θέλω δώσει ειρήνην, λέγει ο Κύριος των δυνάμεων.
-- Θα λατρευτεί από βασιλείς, που θα έρθουν από την Ανατολή (Ψαλμός ΟΒ : 10-11) – 1000 π.Χ.
 Οι βασιλείς της Θαρσείς και των νήσων θέλουσι προσφέρει προσφοράς οι βασιλείς της Αραβίας και της Σεβά θέλουσι προσφέρει δώρα.  Και θέλουσι προσκυνήσει αυτόν πάντες οι βασιλείς πάντα τα έθνη θέλουσι δουλεύσει αυτόν.
 -- Θα φύγει στην Αίγυπτο, απ’ όπου ο Θεός θα τον μετακαλέσει (Ωσηέ ΙΑ : 1) – 700 π.Χ.
Ότε ο Ισραήλ ήτο νήπιον, τότε εγώ ηγάπησα αυτόν και εξ Αιγύπτου εκάλεσα τον υιόν μου.
 -- Πριν από την δημόσια δράση Του, θα παρουσιαστεί ο Πρόδρομος (Ησαϊας Μ : 3). 
Φωνή βοώντος εν τη ερήμω, Ετοιμάσατε την οδόν του Κυρίου. ευθείας κάμετε εν τη ερήμω τας τρίβους του Θεού ημών.
 -- Θα απευθυνθεί κυρίως προς τους «ταπεινούς & συντετριμμένους την καρδίαν» (Ησαϊας ΞΑ: 1-3).
1 Πνεύμα Κυρίου του Θεού είναι επ' εμέ, διότι ο Κύριος με έχρισε διά να ευαγγελίζωμαι εις τους πτωχούς με απέστειλε διά να ιατρεύσω τους συντετριμμένους την καρδίαν, να κηρύξω ελευθερίαν εις τους αιχμαλώτους και άνοιξιν δεσμωτηρίου εις τους δεσμίους 2 διά να κηρύξω ενιαυτόν ευπρόσδεκτον του Κυρίου και ημέραν εκδικήσεως του Θεού ημών διά να παρηγορήσω πάντας τους πενθούντας 3 διά να θέσω εις τους πενθούντας εν Σιών, να δώσω εις αυτούς ώραιότητα αντί της στάκτης, έλαιον ευφροσύνης αντί του πένθους, στολήν αινέσεως αντί του πνεύματος της ακηδίας διά να ονομάζωνται δένδρα δικαιοσύνης, φύτευμα του Κυρίου, εις δόξαν αυτού.
 -- Το κήρυγμά Του θα συνοδεύται από έκτακτα σημεία θεραπείας τυφλών, χωλών, κωφών, ασθενών (Ησαϊας ΛΕ : 5).
 Τότε ο χωλός θέλει πηδά ως έλαφος και η γλώσσα του μογιλάλου θέλει ψάλλει, διότι εν τη ερήμω θέλουσιν αναβλύσει ύδατα και ρεύματα εν τη ερημία. Και η ξηρά γη θέλει κατασταθή λίμνη και η διψώσα γη πηγαί ύδατος εν τη κατοικία των θώων, όπου εκοίτοντο, θέλει είσθαι χλόη μετά καλάμων και σπάρτων.
 -- Θα γίνει αντικείμενο άδικου μίσους από το λαό Του (Ψαλμός ΝΕ : 12-14). 
 12 Επειδή δεν με ωνείδισεν εχθρός, το οποίον ήθελον υποφέρει δεν ηγέρθη επ' εμέ ο μισών με• τότε ήθελον κρυφθή απ' αυτού 13 Αλλά συ, άνθρωπε ομόψυχε, οδηγέ μου και γνωστέ μου 14 οίτινες συνωμιλούμεν μετά γλυκύτητος, συνεπορευόμεθα εις τον οίκον του Θεού.

ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ

                                        ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ 

       Μια ολόκληρη ανθρωπότητα ετοιμάζεται για να γιορτάσει τη μεγάλη εορτή των Χριστουγέννων. Δυστυχώς και τούτα τα Χριστούγεννα θα είναι, χωρίς Χριστό. Ο κόσμος μέσα από τα διάφορα έθιμα, τις γιορτές, τα φώτα, τα φαγητά, τα ποτά, θα γιορτάσει για Εκείνον, χωρίς Εκείνον. Ενώ όλα μέσα θα είναι τέλεια, χαρούμενα και εντυπωσιακά, Εκείνος θα βρίσκεται απ’ έξω και θα χτυπά την πόρτα της καρδιά μας. Ω! τι ωραίο. «Ιδού, ίσταμαι εις την θύραν και κρούω, εάν τις ακούση της φωνής μου και ανοίξη την θύραν, θέλω εισέλθει προς αυτόν και θέλω δειπνήσει μετ' αυτού και αυτός μετ' εμού. (Αποκάλυψη Γ/3: 20). 

      Όμως ας εξετάσουμε τα γεγονότα, σύμφωνα πάντα με τον αιώνιο και αψευδή Λόγο του Θεού, για να δούμε ποιο πραγματικά είναι το νόημα των Χριστουγέννων; Ποιο είναι το μήνυμα που δίνουν σε όλους εμάς τα Χριστούγεννα; 

    Ο Χριστός γεννήθηκε, αλλά γιατί; Οι άγγελοι τότε έψαλαν, αλλά πιο είναι το μήνυμά τους σήμερα για μας; Ο αγγελικός ύμνος «δόξας εν υψίστοις Θεώ» έχασε κάθε νόημα, μια που σήμερα ο κόσμος θαυμάζει περισσότερο τον Αη – Βασίλη με τα δώρα, παρά το γεννημένο Χριστό. Ο ύμνος «επί γης ειρήνη» έγινε μια τραγική παρωδία στον κόσμο μας. Ο ύμνος της «ευδοκίας των ανθρώπων» έγινε παράφωνο κροτάλισμα πυροβόλων και όλμων, σε τόσες και τόσες περιοχές, που σπαράζονται από τον πόλεμο. 

   Το ερώτημα είναι γιατί ήρθαν έτσι τα πράγματα. Γιατί οι άγγελοι δεν βγήκαν αληθινοί; Η απάντηση είναι συντριπτική. Δεν ήρθε η ειρήνη στη γη και η ευδοκία στους ανθρώπους, γιατί ο άνθρωπος αρνήθηκε και συνεχίζει να αρνείται πεισματικά, να δώσει τη δόξα στο Θεό. Η σειρά στον ύμνο των αγγέλων ήταν: Πρώτα η δόξα στο Θεό, για να έρθει ειρήνη στη γη και ευτυχία μέσα στην καρδιά των ανθρώπων. 

    Αλήθεια για να βρούμε το μήνυμα, για να βρούμε το νόημα και τη σημασία των Χριστουγέννων θα πρέπει να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Ας ξεκινήσουμε από την ιστορία του σαστισμένου Ιωσήφ και της απορημένης Μαρίας να βρούμε μέσα στο άγγελμα του Αγγέλου σ’ αυτούς το μήνυμα, το νόημα και τη σημασία των Χριστουγέννων. Αυτοί δεν ήξεραν ποιο είναι το νόημα και η σημασία αυτής της γέννησης, αλλά έμαθαν.

    Ας δούμε λοιπόν τι έμαθε ο Ιωσήφ και η Μαρία. 

   1/ Ο σκοπός του Θεού με τη γέννηση του Χριστού είναι να φέρει σωτηρία στον κόσμο. 

  Ο Ιησούς γεννήθηκε για να φέρει τη σωτηρία του Θεού στον χαμένο, εξαιτίας της αμαρτίας άνθρωπο! Ο Λόγος του Θεού μας διαβεβαιώνει : «επειδή πάντες ήμαρτον και υστερούνται της δόξης του Θεού» (Ρωμαίους Γ/3: 23). Επίσης «διά τούτο καθώς δι' ενός ανθρώπου η αμαρτία εισήλθεν εις τον κόσμον και διά της αμαρτίας ο θάνατος, και ούτω διήλθεν ο θάνατος εις πάντας ανθρώπους, επειδή πάντες ήμαρτον (Ρωμαίους Ε/5: 12). 

    Επειδή ο άνθρωπος είχε αμαρτήσει και αποστατήσει από το Θεό, είχε ανάγκη σωτηρίας, την οποία θα του εξασφάλιζε ένα Σωτήρας. Ο Άγγελος, αναγγέλλοντας τη γέννηση του Ιησού, μας φανερώνει το σκοπό του Θεού για τη σωτηρία. 

   «Και να πως γεννήθηκε ο Ιησούς Χριστός : Η μητέρα του η Μαρία, αφού αρραβωνιάστηκε με τον Ιωσήφ, χωρίς να έρθουν σε σαρκική επαφή μεταξύ τους έμεινε έγκυος με την ενέργεια του Αγίου Πνεύματος. Τότε ο Ιωσήφ, ο άντρας της, επειδή ήταν δίκαιος άνθρωπος και δεν ήθελε να την εκθέσει, σκέφτηκε να τη χωρίσει κρυφά. Αλλ’ ενώ αυτός έκανε αυτές τις σκέψεις, ένας άγγελος του Κυρίου παρουσιάστηκε στο όνειρό του και του είπε: Ιωσήφ, γιε του Δαβίδ, μη διστάσεις να πάρεις μαζί σου τη Μαρία, τη γυναίκα σου, γιατί αυτό που γεννήθηκε μέσα της προέρχεται από το Πνεύμα το Άγιο. Θα γεννήσει λοιπόν γιό και θα τον ονομάσεις Ιησού, γιατί αυτός θα σώσει το λαό του από τις αμαρτίες τους» (κατά Ματθαίον, κεφ. Α/1, εδάφ. 18-21). 

    Ο Ιωσήφ μαθαίνει ότι η εγκυμοσύνη της Μαρίας δεν είναι αποτέλεσμα της απιστίας της Μαρίας σ’ αυτόν, αλλά το αποτέλεσμα της δύναμης του Θεού και της χάρης του Θεού, που διάλεξε την αρραβωνιαστικιά του για μητέρα του Μεσσία, του Λυτρωτή, του Σωτήρα του κόσμου. Όμως μαζί με αυτό ο Ιωσήφ μαθαίνει και το σκοπό του Θεού. Ο σκοπός του Θεού με τη γέννηση του Ιησού Χριστού είναι η σωτηρία του αμαρτωλού κόσμου : «θα γεννήσεις γιο, και θα του δώσεις το όνομα του Ιησού, γιατί αυτός θα σώσει το λαό του από τις αμαρτίες του». 

    Ο σκοπός του Θεού είναι με τη γέννηση του Υιού του, να φέρει αιώνια λύτρωση για τον κόσμο, σωτηρία για τους αμαρτωλούς, αιώνια ζωή σε όλους όσους πιστέψουν σ’ Αυτόν. Αυτό άλλωστε ξεκαθαρίζει και ο Απ. Ιωάννης στον πρόλογο του ευαγγελίου του : «Αρχικά υπήρχε ο Λόγος και ο Λόγος υπήρχε με τον Θεό, και Θεός ήταν ο Λόγος. Υπήρχε το φως το αληθινό το οποίο φωτίζει κάθε άνθρωπο που έρχεται στον κόσμο. Αυτός ήταν στον κόσμο και μέσω αυτού δημιουργήθηκε ο κόσμος, αλλά ο κόσμος δεν τον αναγνώρισε. Στα δημιουργήματα τα δικά του ήρθε, αλλά τα ίδια του τα δημιουργήματα δεν τον δέχτηκαν. Σε όσους όμως τον δέχτηκαν, σ’ αυτούς έδωσε το προνόμιο να γίνουν παιδιά του Θεού…» (Ιωάννης, κεφ. Α/1, εδάφ. 29). 

     Ο Ιησούς Χριστός λοιπόν ήρθε στη γη μας, γεννήθηκε μέσα σε μια βρώμικη φάτνη, για να πεθάνει πάνω στο σταυρό, για τις αμαρτίες τις δικές μας. Αυτός, ο Άγιος, ο αναμάρτητος, ήταν η προσφορά της αγάπης του Θεού, για μας τους αμαρτωλούς. Πέθανε Αυτός, φορτωμένος με όλες τις αμαρτίες, όλων των ανθρώπων, όλων των εποχών, για να μη πεθάνουμε εμείς μέσα στις αμαρτίες μας.

     Έτσι ώστε, όσοι σήμερα δεχόμαστε με πίστη τον Ιησού Χριστό σαν προσωπικό μας Σωτήρα, λυτρωτή και Κύριο, γινόμαστε παιδιά του Θεού και έχουμε τη συγχώρεση και την ειρήνη του Θεού μέσα μας. Η γέννηση του Χριστού μας φανερώνει το σκοπό του Θεού : Ο Ιησούς γεννήθηκε για να φέρει τη σωτηρία του κόσμου. Όμως τι τραγωδία, αν παρά τη γέννηση του Σωτήρα, ζεις ακόμα με το βάρος της αμαρτίας σου, θαρρείς πως ποτέ δεν γεννήθηκε ο Χριστός. Γιατί δε ζητάς σήμερα ο Υιός του Θεού να γίνει και για σένα «ο Αμνός του Θεού» και να πάρει και τις δικές σου αμαρτίες πάνω Του; Και αν ήδη είσαι παιδί του Θεού, το σημείο αυτό πάλι έχει μια ιδιαίτερη σημασία για σένα, όχι μόνο για να σταθείς με ευγνωμοσύνη και δοξολογία μπροστά στον Κύριό μας, που γεννήθηκε για να μας λυτρώσει, αλλά για να εξετάσεις τη ζωή σου, αν πράγματι είσαι ελεύθερος από την αμαρτία. Ο Λόγος του Θεού μας αποκαλύπτει: «θα γνωρίσετε την αλήθεια, και η αλήθεια θα σας ελευθερώσει» (Ιωάννης Η/8: 32). 

     Ο "Αμνός του Θεού" σηκώνει μόνον τις αμαρτίες που του εξομολογούμαστε. Το αίμα του Ιησού Χριστού μας πλένει, μόνο για τις αμαρτίες που του ζητούμε, διότι σύμφωνα με το Λόγο του Θεού : «αλλά διά να γνωρίσητε ότι εξουσίαν έχει ο Υιός του ανθρώπου επί της γης να συγχωρή αμαρτίας, είπε προς τον παραλυτικόν, προς σε λέγω, Σηκώθητι και σήκωσον το κλινίδιόν σου και ύπαγε εις τον οίκόν σου (Λουκάς Ε/5: 24). 

     Εδώ στη γη που ζούμε, όχι στον ουρανό, έχει εξουσία από το Θεό ο Χριστός, να συγχωρήσει τις αμαρτίες μας. Στο ουρανό δεν θα μπορεί κανένας να μας συγχωρήσει. Μήπως έχουμε λησμονήσει να ερχόμαστε στην παρουσία του Θεού καθημερινά, με αυτοέλεγχο και εξομολόγηση; Μήπως συνεχίζουμε να κουβαλάμε αμαρτίες, για τις οποίες θέλει να μας ελευθερώσει ο Χριστός; Ο Χριστός γεννήθηκε για να μας σώσει από τις αμαρτίες μας. Ο Λόγος του Θεού μας αναφέρει : «εάν όμως περιπατώμεν εν τω φωτί, καθώς αυτός είναι εν τω φωτί, έχομεν κοινωνίαν μετ' αλλήλων, και το αίμα του Ιησού Χριστού του Υιού αυτού καθαρίζει ημάς από πάσης αμαρτίας» (Α΄ Ιωάννου Α/1: 7). 

     2/ Η υπόσχεση του Θεού για τη γέννηση του Χριστού είναι να φέρει την αιώνια βασιλεία Του στη γη. 

    Ο Υιός του Θεού γεννήθηκε για να μας φέρει τη Βασιλεία του Θεού. Ο άγγελος αναγγέλλοντας τη γέννηση του «Γιου του Θεού», φανέρωσε την υπόσχεση του Θεού για τη Βασιλεία Του. Παρουσιάστηκε λοιπόν ο άγγελος σ’ αυτήν και της είπε :

   «Χαίρε εσύ, η πλημμυρισμένη με θεία χάρη. Ο Κύριος είναι μαζί σου. Ευλογημένη είσαι εσύ ανάμεσα στις γυναίκες. Μα εκείνη σαν τον είδε ταράχτηκε με τα λόγια του, και συλλογιζόταν τι τάχα να σήμαινε ο χαιρετισμός αυτός. Της είπε τότε ο άγγελος: Μη φοβάσαι Μαριάμ, γιατί βρήκες χάρη από το Θεό. Και τώρα άκουσε. Θα μείνεις έγκυος και θα γεννήσεις γιό και θα τον ονομάσεις Ιησού. Αυτός θα είναι μεγάλος και Γιος του Υψίστου θα ονομαστεί. Και θα του δώσει ο Κύριος ο Θεός το θρόνο του Δαβίδ του προπάτορά του. Και θα βασιλέψει στον οίκο του Ιακώβ στους αιώνες και η βασιλεία του δε θα έχει τέλος. Είπε τότε η Μαριάμ στον άγγελο: Πως είναι δυνατόν να γίνει αυτό, αφού δεν έχω σαρκική σχέση με άντρα; Και της αποκρίθηκε ο άγγελος: Το Άγιο Πνεύμα θα έρθει επάνω σου και η δύναμη του Υψίστου θα σε καλύψει. Γι’ αυτό και το Άγιο παιδί που θα γεννηθεί, Γιος Θεού θα ονομαστεί» (Λουκάς Α/1: 28 – 35). 

     Η Μαρία μαθαίνει το σκοπό του Θεού για τη ζωή της. Μαθαίνει για τη χάρη του Θεού, μαθαίνει ότι θα γεννήσει τον Ιησού, το Γιο του Υψίστου, μαθαίνει ότι αυτό θα γίνει με τη δύναμη του Θεού και ότι το άγιο παιδί της θα είναι γιος Θεού. Όμως μαζί με αυτά η Μαρία μαθαίνει την υπόσχεση του Θεού. Η υπόσχεση του Θεού για τη γέννηση του Ιησού είναι να δώσει την αιώνια βασιλεία Του στον κόσμο : 

    «Σ’ αυτόν θα σώσει ο Κύριος ο Θεός το θρόνο του Δαβίδ, του προπάτορά του. Θα βασιλέψει για πάντα στους απογόνους του Ιακώβ και η βασιλεία Του δε θα έχει τέλος». Ο σκοπός του Θεού με τη γέννηση του Χριστού είναι να φέρει αιώνια λύτρωση στον κόσμο, αλλά επίσης η υπόσχεση του Θεού για τη γέννηση του Χριστού είναι να φέρει και την αιώνια βασιλεία του. 

    Ο Κύριος ήρθε να σπείρει τη βασιλεία Του στον κόσμο, με το Άγιο Πνεύμα στις καρδιές των πιστών και να επιστρέψει και να φέρει τη βασιλεία Του σε όλη τη γη και την αιώνια ζωή στους δικούς Του (Τίτος Γ/3: 4-7). Έτσι το Άγιο Πνεύμα στην καρδιά μας είναι ο αρραβώνας και η πρόγευση της Βασιλείας του Θεού. Ο Σωτήρας Χριστός μας δίνει, όχι μόνο τη σωτηρία μας, αλλά επίσης και την κληρονομιά της αιώνιας ζωής και βασιλείας Του.

   Άραγε έχουμε κάνει τον Ιησού Χριστό βασιλιά της ζωής μας. Θέλεις να έχεις αιώνια ζωή με το Θεό; Θέλεις να μπεις στη βασιλεία του Θεού; Δέξου τον Ιησού Χριστό σαν προσωπικό σου Σωτήρας. Ζήτησέ Του να έρθει και να γίνει βασιλιάς της καρδιά σου και της ζωή σου. Αν πάλι έχεις κάνει το καθοριστικό αυτό βήμα της πίστης, την ώρα αυτή πρέπει να εξετάσεις τη ζωή σου, αν τιμά τον Κύριό σου και βασιλιά σου. Έχεις στην καθημερινή σου ζωή, το χαρακτήρα, τη συμπεριφορά, που ταιριάζουν με τη βασιλεία του Θεού; Αν θέλεις να βρεθείς μέσα στη βασιλεία του Θεού, πρέπει σήμερα ολόκληρη τη ζωή σου να τη φέρεις στη βασιλεία του Θεού. Η γέννηση του Χριστού μας φανερώνει το σκοπό και την υπόσχεση του Θεού : Ο Υιός του Θεού γεννήθηκε για να φέρει τη σωτηρία του κόσμου και τη βασιλεία Του στην πολύπαθη γη μας. 

      Η επιλογή που έχεις να κάνεις είναι, είτε σήμερα να τον δεχθείς Βασιλιά σου και Κύριο αιώνια, ή αύριο να Τον αντιμετωπίσεις Βασιλιά κριτή με μια ράβδο σιδηρά στο χέρι. (Αποκάλυψη ΙΒ/12: 5). 

    3/ Η παρουσία του Θεού με τη γέννηση του Χριστού έφερε την αιώνια ευλογία στους ανθρώπους. 

      Ο "Εμμανουήλ" γεννήθηκε για να μας φέρει την παρουσία του Θεού. Ο Άγγελος αναγγέλλοντας τη γέννηση Του, μας φανέρωσε την παρουσία του Θεού στον κόσμο μας. Όταν ο Ιωσήφ είδε τον άγγελο στον ύπνο του, ο άγγελος του θύμισε την προφητεία του Ησαΐα. (750 π.Χ). Έτσι, όχι μόνο έμαθε ο Ιωσήφ το σκοπό και την υπόσχεση του Θεού να δώσει στο πρόσωπο του Ιησού τον Σωτήρα και Βασιλιά, αλλά έμαθε και για την παρουσία του Θεού: Κι όλο αυτό έγινε έτσι ώστε να εκπληρωθεί αυτό που είχε πει ο Κύριος, μέσω του προφήτη: «Η παρθένος θα συλλάβει και γεννήσει γιο, και θα τον ονομάσουν Εμμανουήλ, που σημαίνει : Ο Θεός μαζί μας» (Ματθαίος Α/1: 22-23).

    Εμμανουήλ σημαίνει: Θεός μαζί μας. Δηλαδή, στο πρόσωπο του Ιησού συναντάμε τον Θεό, βλέπουμε τη δόξα του Θεού, όπως γράφει ο Ιωάννης στον πρόλογό του : «Και ο Λόγος ενσαρκώθηκε και κατοίκησε ανάμεσά μας και με θαυμασμό είδαμε τη δόξα Του, μια δόξα που σαν Μονογενής την είχε από τον Πατέρα, γεμάτος χάρη αι αλήθεια. Και από το δικό Του πλούτο πήραμε όλοι εμείς χάρη πάνω στη χάρη. Γιατί ο Νόμος δόθηκε μέσω του Μωϋσή, μα η χάρη και η αλήθεια μέσω του Ιησού Χριστού εξασφαλίστηκαν. Τον Θεό κανένας δεν τον είδε ποτέ. Ο μονογενής Γιος, που βρίσκεται στην αγκαλιά του Πατέρα, εκείνος την αποκάλυψε» (Ιωάννης Α/1: 14-18). 

    Αυτό είναι το μυστήριο της ευσεβείας, το μυστήριο της ενσάρκωσης, «ο Θεός φανερώθηκε εν σαρκί». Ο Λόγος του Θεού μας αναφέρει: «Και αναντιρρήτως το μυστήριον της ευσεβείας είναι μέγα, ο Θεός εφανερώθη εν σαρκί, εδικαιώθη εν πνεύματι, εφάνη εις αγγέλους, εκηρύχθη εις τα έθνη, επιστεύθη εις τον κόσμον, ανελήφθη εν δόξη» (Α΄ Τιμοθέου Γ/3: 16). Ο Θεός έγινε άνθρωπος, περπάτησε στη γη μας για να μας δείξει τη δόξα και τη χάρη του Θεού. Αυτό που είδε ο κόσμος είναι η αλήθεια και η δόξα του Θεού. 

    Η γέννηση του Χριστού, μας φανερώνει την παρουσία του Θεού στον κόσμο μας, στη γη μας : Εμμανουήλ – «ο Θεός μεθ’ ημών». Το ερώτημα ψυχή είναι μήπως ακόμη ζεις μακριά από τον Θεό, μέσα στη βαριά μοναξιά της ψυχής σου; Μήπως δεν έχεις ακόμα γνωρίσει τι σημαίνει «ο Θεός μεθ’ ημών;». Αν ο Χριστός δεν έχει γεννηθεί Σωτήρας, στη δική σου καρδιά, είναι σίγουρο ότι δεν είναι ούτε «Εμμανουήλ» στη ζωή σου. Ο Θεός δεν είναι κοντά σου, γιατί δε ζήτησες να είναι δικός σου, να είναι «μεθ’ ημών». 

     Άς εξετάσουμε όλοι όσοι ομολογούμε την πίστη μας στο όνομά Του, κατά πόσο ζούμε τη ζωή μας, σύμφωνα με το θέλημα Του. Μήπως η μεγάλη ταχύτητα της ζωής, οι πολλές υποχρεώσει και φροντίδες μας στερούν τον «Εμμανουήλ»; Ο Λόγος του Θεού μας προτρέπει : «Προσέχετε δε εις εαυτούς μήποτε βαρυνθώσιν αι καρδίαι σας από κραιπάλης και μέθης και μεριμνών βιωτικών, και επέλθη αιφνίδιος εφ' υμάς η ημέρα εκείνη» (Λουκάς ΚΑ/21: 34). 

     Επίσης ας προσέξουμε μήπως, ενώ ο Θεός είναι μαζί μας, στο πρόσωπο του Χριστού, εμείς έχουμε απομακρυνθεί απ’ Αυτόν; Αν αισθανθούμε μακριά Του μη διστάσουμε να τρέξουμε σήμερα στην αγκαλιά του Πατέρα μας. Ας επαναλάβουμε εκείνα τα λόγια του λεγόμενου άσωτου υιού. «Σηκωθείς θέλω υπάγει προς τον πατέρα μου» (Λουκάς ΙΕ/15: 18). 

     Μην ξεχνάς ποτέ ψυχή ότι υπάρχει Πατέρας που σε περιμένει, όσο χαμηλά και αν έπεσες, όσο και βρώμικος αν βρέθηκες, μέσα στα γουρούνια της αμαρτίας. Είναι έτοιμος να σε αγκαλιάσει. «Και σηκωθείς ήλθε προς τον πατέρα αυτού. Ενώ, δε απείχεν έτι μακράν, είδεν αυτόν ο πατήρ αυτού και εσπλαγχνίσθη, και δραμών επέπεσεν επί τον τράχηλον αυτού και κατεφίλησεν αυτόν» (εδ. 20). Σιγά Κύριε, μυρίζει μέσα στα κουρέλια…. Δεν πειράζει είναι παιδί Μου.... Ήταν χαμένο και τώρα βρέθηκε….. Τι μεγαλείο!!! 

    Η γέννηση του Χριστού άλλαξε την ιστορία της ανθρωπότητας. Η γέννηση του Χριστού σημάδεψε τον κόσμο, κατά τέτοιο τρόπο, που χώρισε την ιστορία σε π.Χ. και μ.Χ. Ο συγγραφέας παρουσιάζει πολύ γλαφυρά την επίδραση της ζωής του Χριστού στο βιβλίο «Μια μοναδική ζωή». 

   Πέρασαν 20 ολόκληροι αιώνες, ήδη βρισκόμαστε στον 21ο αιώνα και ακόμα ο Ιησούς είναι το κεντρικό σημείο της ανθρωπότητας και ο οδηγός της προόδου, ο λαμπερός αστέρας της ανατολής, που δείχνει το δρόμο προς το Θεό, για κάθε άνθρωπο.

   Όλοι οι στρατοί που παρέλασαν πάνω στη γη κι όλοι οι στόλοι που ποτέ διέπλευσαν στις θάλασσες και όλα τα κοινοβούλια που συγκλήθηκαν και όλοι οι βασιλιάδες που βασίλεψαν – όλα αυτά μαζί - δεν είχαν τόσο μεγάλη επιρροή στη ζωή του ανθρώπου πάνω στη γη, όσο η ζωή Αυτού του μοναδικού ανθρώπου». 

   Ο Χριστός γεννήθηκε για να φέρει τη «σωτηρία του κόσμου», «τη βασιλεία των ουρανών», την «παρουσία του Θεού». Ο Χριστός τα έφερε όλα αυτά στον κόσμο. Το ερώτημα είναι ψυχή όλα αυτά, που προσφέρονται δωρεάν, κατά χάριν (Εφεσίους Β/2: 8), είναι δικά σου; Έχεις γνωρίσει τη σωτηρία Του; Προσμένεις τη Βασιλεία Του; Έχεις γευτεί την παρουσία Του; 

  Αν ναι, δόξασε το Θεό και θυμήσου το Λόγο του: «ιδού, έρχομαι ταχέως, κράτει εκείνο το οποίον έχεις, διά να μη λάβη μηδείς τον στέφανόν σου» (Αποκάλυψη Γ/3: 11). 

  Αν όχι θυμήσου ότι χάρη στην Αγάπη, το Έλεος και την Μακροθυμία του Θεού, υπάρχει ακόμα ελπίδα. Άρπαξε την ευκαιρία τώρα, «διότι λέγει: Εν καιρώ δεκτώ επήκουσά σου και εν ημέρα σωτηρίας σε εβοήθησα ιδού, τώρα καιρός ευπρόσδεκτος, ιδού, τώρα ημέρα σωτηρίας (Β΄ Κορινθίους Σ/6: 2). 

  Εάν δεν υπακούσουμε, το ερώτημα παραμένει : «πως ημείς θέλομεν εκφύγει, εάν αμελήσωμεν τόσον μεγάλην σωτηρίαν; ήτις αρχίσασα να λαλήται διά του Κυρίου, εβεβαιώθη εις ημάς υπό των ακουσάντων» (προς Εβραίους Β/2: 3). 

  Επίσης. «Και καθώς είναι αποφασισμένον εις τους ανθρώπους άπαξ να αποθάνωσι, μετά δε τούτο είναι κρίσις, ούτω και ο Χριστός, άπαξ προσφερθείς διά να σηκώση τας αμαρτίας πολλών, θέλει φανή εκ δευτέρου, χωρίς αμαρτίας, εις τους προσμένοντας αυτόν διά σωτηρίαν (προς Εβραίους Θ/9: 28). ---

Μάρθα & Μαρία

ΜΑΡΘΑ  &  ΜΑΡΙΑ.

 

 

Ευαγγέλιον «κατά ΛΟΥΚΑΝ», κεφ. Ι/10 εδάφ. 38 – 42.

38 Ενώ δε απήρχοντο, αυτός εισήλθεν εις κώμην τινά και γυνή τις ονομαζομένη Μάρθα υπεδέχθη αυτόν εις τον οίκον αυτής. 

39 Και  αύτη  είχεν αδελφήν καλουμένην  Μαρίαν,  ήτις και καθήσασα παρά τους πόδας του Ιησού, ήκουε τον λόγον αυτού. 

40 Η δε Μάρθα ενησχολείτο εις πολλήν υπηρεσίαν και ελθούσα έμπροσθεν αυτού είπε, Κύριε, δεν σε μέλει ότι η αδελφή μου με αφήκε μόνην να υπηρετώ; Ειπέ λοιπόν προς αυτήν να μοι βοηθήση. 

41 Αποκριθείς δε ο Ιησούς, είπε προς αυτήν Μάρθα, Μάρθα, μεριμνάς και αγωνίζεσαι περί πολλά 

42 πλην ενός είναι χρεία, η Μαρία όμως εξέλεξε την αγαθήν μερίδα, ήτις δεν θέλει αφαιρεθή απ' αυτής. 

        ΣΧΟΛΙΑ :

      Η Μάρθα και η Μαρία ήταν αδελφές του Λαζάρου, τον οποίον ανάστησε ο Κύριος από τους νεκρούς και ο οποίος διέμενε με τις δύο αδελφές του, σ' ένα χωριό τη Βυθανία, μερικά χιλιόμετρα έξω από την Ιερουσαλήμ. Μέσα από το Ευαγγέλιο φαίνεται ότι τούτη η οικογένεια διατηρούσε άριστες φιλικές σχέσεις με τον Κύριο και η ιδιαίτερη αυτή σχέση τους, ήταν γνωστή στους Ιουδαίους της περιοχής.

     Μετά λοιπόν από την ανάσταση του Λαζάρου (κατά Ιωάννην», κεφ. ΙΑ/11), από τον Κύριο Ιησού Χριστό, οι δύο αδελφές πλημμυρισμένες από χαρά, καθώς έβλεπαν τον αδελφό τους τον Λάζαρο να είναι και πάλι κοντά τους, ζωντανός, αναστημένος από τους νεκρούς, θέλοντας να εκφράσουν  τον ενθουσιασμό τους, αποφάσισαν να κάνουν μια γιορτή στο σπίτι τους, για να τιμήσουν και να ευχαριστήσουν τον Κύριο και τους μαθητές Του. Ανθρώπινο είναι τούτο, λογικό, πράξη αγάπης, ευγνωμοσύνης. Ας μην λείψει από τη ζωή μας, η ανάλογη συμπεριφορά, όποτε μας δίδεται η ευκαιρία.

     Κάλεσαν τον Κύριο στο σπίτι τους. Τι μεγάλο προνόμιο!  Σίγουρα δεν υπάρχει πιο σωστή επιλογή από αυτή. Έλα Κύριε στο σπιτικό μας. Ω! πόσο το έχει ανάγκη κάθε σπιτικό να καλέσει τον Κύριο να έρθει κοντά του! Αυτός θα "ακουμπήσει" όλα τα προβλήματα, θα δώσει λύσεις θαυμαστές, θα φέρει ειρήνη, θα φέρει χαρά, που τόσο πολύ λείπει, ιδιαίτερα στις ημέρες μας. Ας θυμηθούμε με την ευκαιρία αυτή μια έξυπνη κίνηση που έκανε ένα νιόπαντρο ζευγάρι, που έκανε το γάμο του στην Κανά της Γαλιλαίας (Ιωάννης Β/2: 1-11). Κάλεσε στο γάμο του τον Χριστό. Έστειλε ένα προσκλητήριο και του είπε: "Κύριε, έλα στο γάμο μου". Τι ωραία κίνηση, τι έξυπνη κίνηση. Αχ να την έκαναν όλα τα ζευγάρια, δεν θα φτάναμε εδώ που φτάσαμε, στα διαζύγια, τους χωρισμούς κλπ.
     Εκείνα τα χρόνια η φιλοξενία ήταν πολύ σημαντική. Όταν ερχόταν ο επισκέπτης στο σπίτι τον καλωσόριζαν με φιλί, του έβγαζαν τα σανδάλια, του έπλεναν τα πόδια και του άλειφαν το κεφάλι με αναζωογονητικό αρωματικό λάδι (Λουκάς Ζ/7: 44-47). Έκαναν τα πάντα για να του προσφέρουν το καλύτερο κατάλυμα και την καλύτερη τροφή. Έτσι λοιπόν μια γιορτή μ’ ένα τόσο μεγάλο τιμώμενο πρόσωπο, με τους μαθητές του, συνολικά 13 άτομα θα απαιτούσε και πολύ μεγάλη προετοιμασία. Θα έπρεπε να φροντίσουν και για την τελευταία λεπτομέρεια και όλα αυτά μέσα σε λίγο σχετικά χρόνο.
     Μάρθα και Μαρία λοιπόν είχαν πάρα πολλές δουλειές να κάνουν. Η Μαρία στην αρχή βοηθούσε την αδερφή της, αλλά όταν ήρθε ο Ιησούς τα πράγματα άλλαξαν. Η Μάρθα  καθώς ήταν πολύ τυπική, άριστη νοικοκυρά, ανήσυχο πνεύμα, ξεχώρισε από τη συντροφιά και είχε "δοθεί" ολοκληρωτικά στην υπηρεσία,  προσπαθώντας να μην της διαφύγει καμία λεπτομέρεια, ώστε να μην μείνει τίποτα που να μην το προετοιμάσει. Έτσι λοιπόν είχε μπει μπροστά, είχε λάβει κάθε πρωτοβουλία, για να τα κάνει όλα ωραία, όλα θαυμαστά, θέλοντας να ευχαριστήσει και να εντυπωσιάσει τον Κύριο. Είχε πέσει με τα μούτρα λοιπόν στις δουλειές και δεν της έμενε χρόνος για να ακούει ή να συζητάει  με τον Κύριο.
     Τι κρίμα για την Μάρθα ένας τόσο σημαντικός επισκέπτης στο σπίτι της, κι εκείνη δεν μπορούσε να απολαύσει τη συντροφιά του. Δεν κάθισε να ακούσει τι Εκείνος είχε να πει. Μάλιστα κάτω από το βάρος και το άγχος των εργασιών άρχισε να διαμαρτύρεται στον Κύριο, για τη συμπεριφορά της αδελφής της με τα λόγια: «Κύριε, δεν σε μέλει ότι η αδελφή μου με αφήκε μόνην να υπηρετώ; ειπέ λοιπόν προς αυτήν να μοι βοηθήση».
     Δεν θα πρέπει ποτέ κάτω από το βάρος των καθημερινών βιοτικών αναγκών να παραμελούμε και να  παραγκωνίζουμε τις πνευματικές μας ανάγκες. Η εντολή του Κυρίου είναι: "Προσέχετε δε εις εαυτούς μήποτε βαρυνθώσιν αι καρδίαι σας από κραιπάλης και μέθης και μεριμνών βιωτικών, και επέλθη αιφνίδιος εφ' υμάς η ημέρα εκείνη" (Λουκάς ΚΑ/21: 34). Γενναιόδωρο και φιλότιμο το "πνεύμα" της Μάρθας όμως δεν θα πρέπει να κατέχει την πρώτη, την κυρίαρχη θέση, μέσα στη ζωή μας.  Ο Κύριος μας είπε ότι ο άνθρωπος δεν έχει ανάγκη μόνον τον "άρτον" για να ζήσει, αλλά και κάθε "λόγο Θεού" (Λουκάς Δ/4: 4).

      Κύριε, λέει η Μάρθα, κάνε κάτι πες μια κουβέντα στην αδελφή μου να σηκωθεί να με βοηθήσει, η ώρα πέρασε και δεν προλαβαίνω να τα κάνω όλα μόνη μου. Η απάντηση του Κυρίου γεμάτη αγάπη αλλά και ενδιαφέρον, έμεινε διαχρονική: "αποκριθείς δε είπεν αυτή ο Κύριος Ιησούς, Μάρθα Μάρθα μεριμνάς και θορυβάζεις  τυρβάζεις περι πολλα". Μάρθα, αγωνίζεσαι και έχεις ανακατευθεί με πολλά πράγματα, όμως ένα μόνον χρειάζεσαι. Άραγε τι βλέπει ο Κύριος μέσα στην καρδιά της Μάρθας και της απαντάει με αυτό τον τρόπο; Είμαι βέβαιος ότι βλέπει την προσπάθεια του ανθρώπου να εξιλεωθεί, να ευαρεστήσει το Θεό με τα έργα του,  όμως ο Θεός δεν ευαρεστείται με τίποτα γήινο, ανθρώπινο, προσωρινό, εφήμερο. Ο άνθρωπος δεν ευαρεστεί το Θεό με τα έργα του, αλλά με την πίστη του. Ο Απ. Παύλος στην επιστολή "προς Εφεσίους", κεφ. Β/2, εδ. 8,9, αναφέρει: "Διότι κατά χάριν είσθε σεσωσμένοι διά της πίστεως· και αυτό δεν είναι από σας, Θεού το δώρον, ουχί εξ έργων, διά να μη καυχηθή τις».

        Μάρθα, όσα έργα και αν κάνεις, όσο μεγάλη και αν είναι η προσφορά σου, η υπηρεσία σου, δεν πρόκειται να βρει ανάπαυση η ψυχή σου. Όμως αν έρθεις και καθίσεις στα πόδια Μου, όπως η αδελφή σου η Μαρία, τότε θα μάθεις από Εμένα και αυτή θα είναι η "αγαθή μερίδα", που δεν θα σου αφαιρεθεί ποτέ. Κοίταξε τη Μαρία, πόσο ωραία επιλογή έκανε. Διάλεξε το καλύτερο, διάλεξε την "αγαθή μερίδα", που δεν μπορεί να της την πάρει ποτέ κανένας. Προτίμησε να λάβει πνευματικά αγαθά από τον Κύριο, παρά να του προσφέρει υλικά και αυτό το δικαίωμα δεν μπορεί να της το αφαιρέσει κανένας. Ψυχή, σταμάτησε να αγωνίζεσαι με τους δικούς σου τρόπους και να στηρίζεσαι στα "θρησκευτικά" σου έργα. Κάθισε στα πόδια του Ιησού για να μάθεις. Αυτός θα σου αποκαλύψει ότι έχεις ανάγκη για να ζήσεις.

       Το άγχος της Μάρθας για τα πράγματα τούτης της ζωής την έκανε να είναι μονίμως ανήσυχη. Λίγο νωρίτερα, όταν ποια είχε πεθάνει ο αδελφός της ο Λάζαρος το ίδιο άγχος και ο αυθορμητισμός της την έκαναν να τρέξει εκείνη πρώτη, όταν άκουσε ότι ο Κύριος ερχόταν. Πάλι όμως για να παραπονεθεί: 

     -Κύριε, αν ήσουν εδώ, ο αδελφός μου δεν θα είχε πεθάνει! Ας μη βιαστούμε να την κρίνουμε και να την καταδικάσουμε, γιατί με την επόμενη κουβέντα της εκφράζει την ελπίδα της και τη βαθιά της πίστη στο Θεό: 

    -Ξέρω όμως πως και τώρα, ότι κι αν ζητήσεις από τον Θεό, Αυτός θα σου το δώσει! Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα σ’ εκείνη πρώτα να πει ο Κύριος: «Εγώ είμαι η ανάσταση και η ζωή και καθένας που ζει και πιστεύει σε μένα, δεν πρόκειται να πεθάνει στον αιώνα" (Ιωάννης ΙΑ/11: 25,26). Και σε μια εποχή που όλοι γύρω αναρωτιόνταν για τον Χριστό, άραγε ποιος να είναι;  Να είναι τάχα ο Μεσσίας, να είναι ο Ιωάννης ο Βαπτιστής, ο Ηλίας, ή κάποιος προφήτης (Μάρκος Η/8: 29), η Μάρθα δηλώνει με θάρρος και παρρησία:

      - Εγώ έχω πιστέψει πως εσύ Κύριε είσαι ο Χριστός, ο Υιός του Θεού, που περιμέναμε να έρθει στον κόσμο! Μια από τις πιο δυνατές ομολογίες πίστεως, σ’ ολόκληρη τη Βίβλο, βγήκε από τα χείλη της Μάρθας, πριν ακόμη και από την ομολογία του Πέτρου! (Ματθαίος ΙΣ/16: 16). Μπροστά στον τάφο του αδελφού της η Μάρθα, άλλη μια φορά αφήνει το άγχος της να εκδηλωθεί: 

      - Κύριε, μην ξεχνάς ότι είναι τέσσερις μέρες εκεί μέσα, θα μυρίζει τώρα! 

     Ήταν εκείνη η ημέρα που η Μάρθα είδε τον Κύριο να δακρύζει, μπροστά στον τάφο του αδελφού της. Ο Κύριος δεν δάκρυσε για τον αγαπημένο φίλο του, αφού σε λίγο θα τον ανάσταινε από τους νεκρούς, δάκρυσε για την απιστία του λαού του, ίσως να δάκρυσε και για την ίδια τη Μάρθα, γιατί  αγαπούσε τον Κύριο όμως δεν Τον εμπιστευόταν. Αυτή δεν ήταν που είχε δείξει, μόλις πριν λίγο, την εμπιστοσύνη και τον θαυμασμό της στον Υιό του Θεού; Πού ήταν τώρα η πίστη της; 

    Η νοοτροπία της, ο χαρακτήρας της δεν την άφηναν να είναι σίγουρη για τίποτα, πέρα από τα φαινόμενα. Η Μάρθα συνέχισε να υπηρετεί. Ήταν μια γυναίκα καταπληκτική, πρόθυμη, φιλόξενη, πιστή, θαρραλέα, έξυπνη, ενεργητική, πρακτική και καθόλου συναισθηματική. Σκεφτόταν και ενεργούσε γρήγορα. Είχε πολλά προσόντα, μα το άγχος της να υπηρετήσει τον Κύριό της, το άγχος της για τα γήινα, τα προσωρινά, τα εφήμερα, δεν την άφηνε να απολαύσει την ομορφιά της φιλίας και της συντροφιάς του Κυρίου.
     Όλοι αυτοί οι άνθρωποι που ενεργούν κατά τον ίδιο τρόπο, ποτέ δεν είναι ευτυχισμένοι στη ζωή τους και ποτέ δε νοιώθουν το Χριστό μέσα τους. Θυμίζουν εκείνον τον νέο που έμενε μέσα στο σπίτι του Πατέρα, που ζούσε ηθικά, τίμια, εργαζόταν αδιάκοπα για τον Πατέρα, αλλά δεν είχε χαρά μέσα του, δεν είχε ούτε καν αγάπη για τον αδελφό του. Πόσο χαρακτηριστικά περιγράφει την εικόνα του ο Ευαγγελιστής "Λουκάς" (κεφ. ΙΕ/15, εδ. 25 – 32): 

25 Ήτο δε ο πρεσβύτερος αυτού υιός εν τω αγρώ και καθώς ερχόμενος επλησίασεν εις την οικίαν, ήκουσε συμφωνίαν και χορούς, 

26 και προσκαλέσας ένα των δούλων, ηρώτα τι είναι ταύτα. 

27 Ο δε είπε προς αυτόν ότι ο αδελφός σου ήλθε και έσφαξεν ο πατήρ σου τον μόσχον τον σιτευτόν, διότι απήλαυσεν αυτόν υγιαίνοντα. 

28 Και ωργίσθη και δεν ήθελε να εισέλθη. Εξήλθε λοιπόν ο πατήρ αυτού και παρεκάλει αυτόν. 

29 Ο δε αποκριθείς είπε προς τον πατέρα Ιδού, τόσα έτη σε δουλεύω, και ποτέ εντολήν σου δεν παρέβην, και εις εμέ ουδέ ερίφιον έδωκάς ποτέ διά να ευφρανθώ μετά των φίλων μου. 

30 Ότε δε ο υιός σου ούτος, ο καταφαγών σου τον βίον μετά πορνών, ήλθεν, έσφαξας δι' αυτόν τον μόσχον τον σιτευτόν.

 31 Ο δε είπε προς αυτόν Τέκνον, συ πάντοτε μετ' εμού είσαι, και πάντα τα εμά σα είναι

32 έπρεπε δε να ευφρανθώμεν και να χαρώμεν, διότι ο αδελφός σου ούτος νεκρός ήτο και ανέζησε, και απολωλώς ήτο και ευρέθη. 

     Γιατί συμβαίνει αυτό; Ενώ ευρίσκεται μέσα στο σπίτι του Πατέρα, (Εκκλησία) και εργάζεται αδιάκοπα για τον Κύριο, να μην έχει χαρά μέσα του. Συμβαίνει διότι είναι άλλο πράγμα  να δαπανά κανείς άφθονο χρόνο, για το Χριστό και άλλο πράγμα είναι να δαπανά κανείς, έστω και λίγο χρόνο, με το Χριστό. 

      Θα πρέπει να μας κάνουν ιδιαίτερη εντύπωση τα λόγια τα οποία είπε ο Κύριος στην Εκκλησία της Εφέσου (Αποκάλυψη, κεφ. Β/2, εδ. 2-4): 

2 Εξεύρω τα έργα σου και τον κόπον σου και την υπομονήν σου, και ότι δεν δύνασαι να υποφέρης τους κακούς, και εδοκίμασας τους λέγοντας ότι είναι απόστολοι, και δεν είναι, και εύρες αυτούς ψευδείς 

3 και υπέφερες και έχεις υπομονήν και δια το όνομά μου εκοπίασας, και δεν απέκαμες. 

4 Πλην έχω τι κατά σου, διότι την αγάπην σου την πρώτην αφήκας. 

5 Ενθυμού λοιπόν πόθεν εξέπεσες και μετανόησον και κάμε τα πρώτα έργα, ει δε μη, έρχομαι προς σε ταχέως και θέλω κινήσει την λυχνίαν σου εκ του τόπου αυτής, εάν δεν μετανοήσης. 

      Ξέρω τον κόπο σου, λέγει ο Κύριος, ξέρω την υπομονή που δείχνεις, για χάρη μου υπέμεινες δεινά και δεν απόκαμες, όμως η αγάπη σου δεν είναι όπως ήταν στην αρχή. Είχε μειωθεί η αγάπη, το ενδιαφέρον των πιστών της Εφέσου για τον Κύριο. Είχε στραφεί το ενδιαφέρον της εκκλησίας προς άλλα πράγματα, γήινα και ανθρώπινα, προσωρινά.
    Όσες προσπάθειες και αν κάνει ο άνθρωπος για το Θεό, όσο τυπικός και αν είναι στις υποχρεώσεις του απέναντι στους κανόνες και τις επιταγές της θρησκείας του, δεν πρόκειται ποτέ να βρει ανάπαυση μέσα στην ψυχή του και δεν πρόκειται ποτέ με τα έργα της σάρκας του να ευαρεστήσει το Θεό. Στη Βασιλεία του Θεού κάθε σαρκικό, κάθε γήινο, θα είναι μια "λαμπάδα" που θα μένει σβηστή. Τι θα μένει αναμμένο εκείνη την ημέρα στην παρουσία του Θεού; Μόνον ότι βρεθεί μέσα μας και προέρχεται από το Θεό. Μόνον ό,τι είναι πνευματικό, ό,τι προέρχεται από το Πνεύμα το Άγιο. Αυτή είναι "η αγαθή μερίδα" (εδ. 42), που δεν θα αφαιρεθεί ποτέ από τον άνθρωπο, που θα λάμπει στην αιωνιότητα.
      Εδώ είναι που οι Μάρθες, όλων των εποχών, έντονα διαμαρτύρονται. Μα Κύριε εμείς για ποιόν τα κάνουμε όλα αυτά, από αγάπη για Εσένα δεν τα κάναμε; Πολλοί θα μου πουν κατά την ημέρα εκείνη, λέγει ο Κύριος: "Κύριε, Κύριε, δεν προφητεύσαμε στο όνομά σου, και στο όνομά σου εκβάλαμε δαιμόνια, και στο όνομά σου κάναμε πολλά θαύματα;". (κατά Ματθαίον», κεφ. Ζ/8, εδ. 22). Κύριε για Σένα, για τη δική Σου δόξα δεν τα κάναμε; Η απάντηση του Κυρίου θα είναι συντριπτική : «Και, τότε, θα ομολογήσω σ' αυτούς, ότι: Ποτέ δεν σας γνώρισα, φεύγετε από μένα εσείς που εργάζεστε την ανομία». (Ματθαίος Ζ/8: 23). Η απάντηση του Κυρίου, που είναι ο μόνος που γνωρίζει τι φιλοξενεί ο άνθρωπος μέσα στην καρδιά του, θα είναι ότι δεν τα κάνατε για Μένα, τα κάνατε για τον εαυτόν σας, για επίδειξη, για προβολή, για την ικανοποίηση της σάρκας, του "εγώ" σας. Αυτό συμβαίνει όταν η καρδιά είναι προσανατολισμένη, μόνον, στην "υπηρεσία" και δεν αποβλέπει σε τίποτα παραπέρα.

     Ο Κύριος δεν καταδίκασε την υπηρεσία. Δεν είπε στη Μάρθα : "Άφησέ τα όλα και έλα εδώ". Ασφαλώς και χρειάζεται και η προετοιμασία, η δράση μας, που θα πρέπει να γίνεται με τρόπο ταπεινό, χωρίς προβολή, χωρίς γκρίνιες και παράπονα, όμως δεν θα πρέπει η καρδιά μας και η δραστηριότητά μας να φτάνουν μόνον μέχρις εκεί. Δεν πρέπει όλα αυτά να έχουν την πρώτη θέση μέσα στη ζωή μας. Μέσα στην ιστορία βλέπουμε ότι πολλές εκκλησίες, που έδωσαν την πρώτη θέση στη δράση, με χαρισματικούς ποιμένες, σε λίγο σχετικά χρονικό διάστημα οδηγήθηκαν στην παρακμή, διχάστηκαν, στην ουσία χάθηκαν και έμειναν οι  "Μάρθες", έχοντας ως συντροφιά το νεροχύτη, τις κατσαρόλες και τα τηγανιά των προσπαθειών τους. 

     Η Μαρία η αδελφή της φαίνεται να είναι άνθρωπος, θα λέγαμε "χαμηλών τόνων" και φαίνεται να παίζει σε όλη τούτη την προετοιμασία έναν δευτερεύοντα ρόλο. Αντί να είναι δίπλα στην αδελφή της και να την συναγωνίζεται στις δουλειές, καθώς ο Κύριος βρισκόταν ήδη στο σπίτι τους, είχε αποτραβηχτεί και  καθόταν στα πόδια του Κυρίου Ιησού και άκουγε τα λόγια Του και σίγουρα θα συζητούσε με τον Κύριο και με τους μαθητές διάφορα πνευματικά θέματα. Η Μαρία είχε στρέψει όλο της το ενδιαφέρον, όλο της το "είναι" (νου, ψυχή, καρδιά), στο Πρόσωπο και τη διδασκαλία του Χριστού.
    Ο Κύριος ήταν κατηγορηματικός: "η Μαρία όμως εξέλεξε την αγαθήν μερίδα, ήτις δεν θέλει αφαιρεθή απ' αυτής". Η άλλη μερίδα την οποία είχε επιλέξει η αδερφή της κάποτε θα αφαιρεθεί, όμως η μερίδα που επέλεξε η Μαρία δεν θα αφαιρεθεί ποτέ. Ο Κύριος στο ευαγγέλιο "κατά Ιωάννην", Ι/10, εδ. 28,29 αναφέρει:  "Και εγώ δίδω εις αυτά ζωήν αιώνιον, και δεν θέλουσιν απολεσθή εις τον αιώνα, και ουδείς θέλει αρπάσει αυτά εκ της χειρός μου. Ο Πατήρ μου, όστις μοι έδωκεν αυτά, είναι μεγαλήτερος πάντων, και ουδείς δύναται να αρπάση εκ της χειρός του Πατρός μου".
      Μπροστά σε "εκλογές" βρίσκεται ο χριστιανός καθημερινά. Καλείται με τη ζωή του να εκλέξει τη μία μερίδα ή την άλλη. Ο Κύριος πάντως ήταν κατηγορηματικός. "Εάν μείνητε εν εμοί και οι λόγοι μου μείνωσιν εν υμίν, θέλετε ζητεί ό,τι αν θέλητε, και θέλει γείνει εις εσάς". (Ιωάννης ΙΕ/15: 7). Η σωστή στάση και η σωστή συμπεριφορά είναι ο άνθρωπος να μένει "εν Κυρίω" και "εν τοις λόγοις Του".
       Η Μαρία διάλεξε την "αγαθή μερίδα", το ίδιο έκαναν όλοι οι ήρωες της πίστεως (Εβραίους, κεφ. ΙΑ/11). Ο Ιησούς του Ναυή, ΚΔ/24, εδ.15, μιλώντας προς το λαό τους είπε: "Αλλ' εάν δεν αρέσκη εις εσάς να λατρεύητε τον Κύριον, εκλέξατε σήμερον ποίον θέλετε να λατρεύητε ή τους θεούς, τους οποίους ελάτρευσαν οι πατέρες σας πέραν του ποταμού, ή τους θεούς των Αμορραίων, εις των οποίων την γην κατοικείτε εγώ όμως και ο οίκός μου θέλομεν λατρεύει τον Κύριον".

      Τελικά τι θέλει ο Θεός μέσα στην εκκλησία Tου Μάρθες ή Μαρίες;. Η απάντηση είναι ότι ο Χριστός, μέσα στην εκκλησία Του θέλει Μαρίες, που την πρώτη θέση της καρδιάς τους θα την έχουν παραχωρήσει στον Κύριο, που θα σταθούν κοντά Του, χωρίς κομπασμό, χωρίς επίδειξη, αθόρυβα, με ταπείνωση και όταν θα έρθει η ώρα της υπηρεσίας, γιατί και αυτή χρειάζεται και δεν θα πρέπει να την καταφρονούμε, τότε θα είναι ο ίδιος ο Κύριος που θα υποδείξει, πως θα Tον υπηρετήσουμε και με ποιόν τρόπο. 

      Ας θυμηθούμε άλλη μια φορά την πορεία του Σαύλου (μετέπειτα Αποστόλου Παύλου) προς την Δαμασκό, όπως μας την περιγράφει ο Απόστολος Λουκάς, στο Βιβλίο των "Πράξεων των Αποστόλων". (Πράξεις, κεφ. Θ/9, εδάφ. 1 – 6): 

1 Ο δε Σαύλος, πνέων έτι απειλήν και φόνον κατά των μαθητών του Κυρίου, ήλθε προς τον αρχιερέα 
2 και εζήτησε παρ' αυτού επιστολάς εις Δαμασκόν προς τας συναγωγάς, όπως εάν εύρη τινάς εκ της οδού ταύτης, άνδρας τε και γυναίκας, φέρη δεδεμένους εις Ιερουσαλήμ. 

3 Ενώ δε πορευόμενος επλησίαζεν εις την Δαμασκόν, εξαίφνης ήστραψε περί αυτόν φως από του ουρανού, 

4 και πεσών επί την γην, ήκουσε φωνήν λέγουσαν προς αυτόν Σαούλ, Σαούλ, τι με διώκεις; 

5 Και είπε Τις είσαι, Κύριε; Και ο Κύριος είπεν Εγώ είμαι ο Ιησούς, τον οποίον συ διώκεις, σκληρόν σοι είναι να λακτίζης προς κέντρα. 

6 Ο δε τρέμων και έκθαμβος γενόμενος, είπε Κύριε, τι θέλεις να κάμω; Και ο Κύριος είπε προς αυτόν Σηκώθητι και είσελθε εις την πόλιν, και θέλει σοι λαληθή τι πρέπει να κάμης. 

      Δύο ερωτήματα υποβάλει ο Σαύλος προς τον Θεό : «ποιος είσαι Κύριε;», «τι θέλεις να κάνω;». Τα ίδια ακριβώς ερωτήματα θα πρέπει να κάνει ο κάθε άνθρωπος, προς τον Θεό και είναι ο Θεός εκείνος που, δια του Πνεύματος Του Αγίου, θα του αποκαλύψει τον εαυτόν Του, θα τους αποκαλύψει την αγάπη Του για τον άνθρωπο, εξαιτίας της οποίας άδειασε τον ουρανό και έδωκε ό,τι πολυτιμότερο είχε ο ουρανός, για τη σωτηρία όλων των ανθρώπων. Για να μη χαθεί καθένας που θα πιστέψει σ’ Αυτόν, αλλά να έχει αιώνια ζωή. (Ιωάννης Γ/3: 16). 

     Είναι ο Θεός εκείνος που θα αποκαλύψει στον άνθρωπο τι ακριβώς πρέπει να κάνει μέσα στη ζωή του, για να Τον υπηρετήσει. Αυτή είναι η ώρα της υπηρεσίας. Ας μάθουμε να μην βάζουμε το κάρο, μπροστά από το άλογο.
      Η Μάρθα βρήκε σαν δικαιολογία τις δουλειές του σπιτιού. Τούτη τη δικαιολογία δε την δέχτηκε ο Κύριος. Τίμησε αυτή που κάθισε στα πόδια Του. "Πλην ενός έχεις χρείαν". Ο Κύριος διευκρινίζει ότι αυτό είναι το πρώτο, το σημαντικότερο, το υψηλότερο, το μεγαλύτερο, το πλέον αναγκαίο. Αν αυτό διασφαλίσουμε όλα τα άλλα θα μας προστεθούν."ζητείτε πρώτον την βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνην αυτού και ταύτα πάντα θέλουσι σας προστεθή" (Ματθαίος Σ/6: 33).
    Το μόνιμο και ιδιαίτερο ενδιαφέρον μας για τα πράγματα τούτης της ζωής, που πάντα θα φαίνονται ως "αναγκαία" γίνεται πολλές φορές παγίδα για την πνευματική μας ζωή. Ας προσέχουμε κάθε φορά τις επιλογές μας. Ο Κύριος μας έχει προειδοποιήσει: "Προσέχετε δε εις εαυτούς μήποτε βαρυνθώσιν αι καρδίαι σας από κραιπάλης και μέθης και μεριμνών βιωτικών και επέλθη αιφνίδιος εφ' υμάς η ημέρα εκείνη". (Λουκάς ΚΑ/21 : 34). Ποτέ και σε καμία περίπτωση τα επίγεια δεν μπορούν να συγκριθούν με τα επουράνια.
   Μόνον αν ταπεινά λάβουμε τη θέση της Μαρίας θα μπορέσουμε να αντιληφθούμε το μεγάλο "μυστήριο" (Α΄ Τιμοθέου Γ/3: 16), γιατί ο Χριστός άφησε τη δόξα που είχε στον ουρανό, γιατί ταπεινώθηκε και ήρθε στη γη και έγινε άνθρωπος σαν και μας, "παρεκτός αμαρτίας" (Φιλιππησίους Β/2: 7), γιατί πέθανε πάνω στο Σταυρό, γιατί ο Θεός τον ανάστησε από τους νεκρούς και Τον κάθισε στα δεξιά Του. Αυτή θα είναι η κρίση του Θεού για τον άνθρωπο "ότι το φως ήλθεν εις τον κόσμον και οι άνθρωποι ηγάπησαν το σκότος μάλλον παρά το φως, διότι ήταν πονηρά τα έργα αυτών" (Ιωάννης Γ/3: 19). Αυτή είναι η "αγαθή μερίδα" που θα μας συνοδεύει στον ουρανό και την οποία δεν πρόκειται ποτέ και με τίποτα να μας την αφαιρέσει κανένας.

      "Μάρθα" και "Μαρία", δύο κόσμοι, δύο διαφορετικές αξίες, άλλα ενδιαφέροντα, άλλοι στόχοι, τελείως διαφορετικά αποτελέσματα. ---