ΝΗΣΤΕΙΑ.

 Ευαγγέλιον "κατά ΜΑΤΘΑΙΟΝ",  κεφ.  ΙΖ  (17),  εδάφ.  14 – 21. 

14 Και ότε ήλθον προς τον όχλον, επλησίασεν εις αυτόν άνθρωπός τις γονυπετών εις αυτόν και λέγων 

15 Κύριε, ελέησόν μου τον υιόν, διότι σεληνιάζεται και κακώς πάσχει διότι πολλάκις πίπτει εις το πυρ και πολλάκις εις το ύδωρ. 

16 Και έφερα αυτόν προς τους μαθητάς σου, αλλά δεν ηδυνήθησαν να θεραπεύσωσιν αυτόν. 

17 Αποκριθείς δε ο Ιησούς είπεν Ω γενεά άπιστος και διεστραμμένη, έως πότε θέλω είσθαι μεθ' υμών; έως πότε θέλω υποφέρει υμάς; φέρετέ μοι αυτόν εδώ. 

18 Και επετίμησεν αυτόν ο Ιησούς, και εξήλθεν απ' αυτού το δαιμόνιον και εθεραπεύθη το παιδίον από της ώρας εκείνης. 

19 Τότε προσελθόντες οι μαθηταί προς τον Ιησούν κατ' ιδίαν, είπον Διά τι ημείς δεν ηδυνήθημεν να εκβάλωμεν αυτό; 

20 Ο δε Ιησούς είπε προς αυτούς Διά την απιστίαν σας. Διότι αληθώς σας λέγω, Εάν έχητε πίστιν ως κόκκον σινάπεως, θέλετε ειπεί προς το όρος τούτο, Μετάβηθι εντεύθεν εκεί, και θέλει μεταβή και δεν θέλει είσθαι ουδέν αδύνατον εις εσάς. 

21 Τούτο δε το γένος δεν εξέρχεται, ειμή διά προσευχής και νηστείας. 

        ΣΧΟΛΙΑ : 

     Στους πρόποδες του όρους της Μεταμόρφωσης ένας έξαλλος πατέρας σε κατάσταση μεγάλης θλίψης περίμενε τον Κύριο. Όταν τον συνάντησε, γονάτισε μπροστά του και άρχισε να τον παρακαλεί να θεραπεύσει το γιο του, που είχε καταληφθεί από δαιμόνια. Το παιδί υπέφερε από βαριές επιληψίες, που πολλές φορές τον έκαναν να πέφτει, άλλοτε στη φωτιά και άλλοτε στο νερό κάτι που επιδείνωνε την κατάστασή μου, πότε με εγκαύματα ή και με τον κίνδυνο του πνιγμού. Κάποιος είπε ότι το πιο σκληρό αφεντικό είναι ο διάβολος. 

     Εδώ βλέπουμε τι προβλήματα μπορεί να αντιμετωπίσει κανείς. Πριν συναντήσει τον Κύριο ο θλιμμένος αυτός πατέρας είχε συναντήσει τους μαθητές του Κυρίου και είχε ζητήσει να τον βοηθήσουν στο πρόβλημα του παιδιού του, όμως αυτοί δεν μπόρεσαν να θεραπεύσουν το παιδί. Ο Κύριος καθώς ακούει τούτον τον ταλαιπωρημένο πατέρα, απευθύνεται στους μαθητές με τα λόγια (εδ. 17) : «Γενιά άπιστη και διεφθαρμένη, έως πότε θα είμαι μαζί σας. Ως πότε θα σας ανέχομαι». 

     Οι μαθητές δεν είχαν την πίστη να θεραπεύσουν τούτο το επιληπτικό παιδί. Όταν έφεραν το άρρωστο παιδί στον Ιησού, εκείνος επιτίμησε το δαιμόνιο και ο ασθενής γιατρεύτηκε αμέσως. Καθώς είδαν τούτο το γεγονός οι μαθητές έμειναν έκπληκτοι και γεμάτοι απορία ρώτησαν ιδιαιτέρως τον Κύριο : Η απάντηση του Κυρίου ήταν σαφής. «Απιστία». Αν είχαν πίστη ως κόκκου σιναπιού, τότε θα μπορούσαν τα βουνά των δυσκολιών να τα μετακινήσουν με θαυμαστό τρόπο, γιατί για εκείνους που πιστεύουν τίποτα δεν είναι αδύνατο. (Λουκάς Α : 37). Συνεχίζει ο Κύριος και τους λέει: «Αυτό το δαιμονικό γένος δεν βγαίνει παρά μόνον με προσευχή και νηστεία». 

     Ο Λόγος του Θεού μας λέει ότι ο εχθρός (ο σατάν, ο διάβολος, ο αντίδικος, αυτός που μας διαβάλλει στο Θεό «ημέρα και νύκτα» (Αποκάλυψη ΙΒ : 10), περιέρχεται «ως λέων ωρυόμενος» προσπαθώντας ποιόν να καταπιεί. (Α΄ Πέτρου Ε : 8). Προσπαθεί να απομακρίνει από το Θεό ακόμα και τους εκλεκτούς. (Μάρκος ΙΓ : 22). Ποτέ δεν παρουσιάζεται με την πραγματική του μορφή, αλλά παρουσιάζεται «ως άγγελος φωτός» (Ρωμαίους ΙΓ : 12). Με κάθε τρόπο προσπαθεί να παγίδευσει τον άνθρωπο, να τον μπλέξει στην αμαρτία, με σκοπό να διαρρήξει τη σχέση του με το Θεό και να ανακόψει την πνευματική του πορεία του. 

     Πρόκειται για έναν καθημερινό αγώνα, για μια μάχη που γίνεται κάθε στιγμή, για έναν πόλεμο που γίνεται γύρω μας. Στον αγώνα αυτόν πως θα σταθεί ο αδύναμος άνθρωπος και θα νικήσει; Δύο είναι τα κύρια μέσα που ο Θεός μας χάρισε, για να στεκόμαστε δυνατοί κάθε φορά και να νικάμε. 

Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ και η ΝΗΣΤΕΙΑ. 

    Στην παρούσα μελέτη θα εξετάσουμε με ιδιαίτερη προσοχή για το τι είναι η νηστεία και τι αναφέρει ο Λόγος του Θεού γι’ αυτήν. Η νηστεία ξεκινάει από την Παλαιά Διαθήκη. Σύμφωνα με το Μωσαϊκό Νόμο όλοι οι Ισραηλίτες είχαν εντολή από το Θεό να νηστεύουν μια φορά το χρόνο, την ημέρα του εξιλασμού. (Λευιτικό ΚΓ : 27). Αυτή η νηστεία ήταν υποχρεωτική και για όλο το έθνος. Αργότερα οι Ισραηλίτες πρόσθεσαν και άλλες μέρες νηστείας.

     Όταν ο λαός είχε αποστατήσει από τον αληθινό Θεό και ακολουθούσε τον Βάαλ, ο Σαμουήλ τους κάλεσε να ταπεινωθούν και να νηστέψουν (Α΄Σαμουήλ Ζ : 6). Η Εσθήρ, πριν εμφανιστεί στο βασιλιά για να του ζητήσει την ακύρωση του δολοφονικού σχεδίου του Αμάν, συνέστησε τους Ιουδαίους να νηστέψουν τρεις μέρες. (βιβλίο Εσθήρ Δ : 16). Ο βασιλιά της Νινευή κήρυξε νηστεία μόλις άκουσε το μήνυμα της μετάνοιας από τον Ιωνά. (Ιωνάς Γ : 5) και ποιο ήταν το αποτέλεσμα της ειλικρινούς αυτής μετάνοιας, νηστείας και προσευχής του λαού : «Και είδεν ο Θεός τα έργα αυτών, ότι επέστρεψαν από της οδού αυτών της πονηράς και μετεμελήθη ο Θεός περί του κακού, το οποίον είπε να κάμει εις αυτούς και δεν έκαμεν αυτό».   

      Άλλαξε γνώμη ο Θεός και δεν τους κατάστρεψε. Όταν ο λαός ήταν αιχμάλωτος στη Βαβυλώνα, οι άρχοντες των Ιουδαίων καθιέρωσαν τέσσερις ακόμα ημέρες νηστείας μέσα στο έτος. (Ζαχαρίας Η : 19). Στην Καινή Διαθήκη, βλέπουμε τους Φαρισαίους να νηστεύουν δύο φορές την εβδομάδα Δευτέρα και Πέμπτη (Λουκάς ΙΗ : 12). Με τον τρόπο αυτό ήθελαν να δείξουν δήθεν τον υπερβολικό τους ζήλο στο θέλημα του Θεού. 

      Η νηστεία δεν είχε καμιά αξία, αν δεν συνοδεύονταν από ταπείνωση και μετάνοια. Ουσιαστικά η νηστεία είναι η εξωτερική έκφραση της εσωτερικής λύπης, του πένθους. 

• Η νηστεία είναι εντολή του Θεού. 

• Ο ίδιος ο Κύριος νήστεψε. 

• Η εκκλησία νήστεψε. 

• Αποτελεί ένδειξη ταπείνωσης. 

• Οδηγεί αυτόν που νηστεύει σε μία πρόσκαιρη αποξένωση από το χώρο της ύλης, με παράλληλη προσέγγιση στον πνευματικό χώρο και στην παρουσία του Θεού. 

      Στο Ευαγγέλιο του Ματθαίου, κεφ. Θ : 14,15, διαβάζουμε : Ήρθαν τότε και οι μαθητές του Ιωάννη και τον βρήκαν του λένε : «Γιατί εμείς και οι Φαρισαίοι νηστεύουμε συχνά, ενώ οι μαθητές σου δεν νηστεύουν». Ο Ιησούς τους είπε : «Μπορούν οι φίλοι του γαμπρού να πενθούν, όσο καιρό είναι μαζί τους ο γαμπρός. Θα έρθουν όμως ημέρες που θα τους πάρουν από κοντά τους το γαμπρό και τότε θα νηστέψουν". Φανερά εδώ ο Κύριος τάσσεται υπέρ της νηστείας. 

      Στο «κακτά Ματθαίον», κεφ. Σ , εδάφ. 17 ο Κύριος επιδοκιμάζει τη νηστεία και δίνει οδηγίες γι’ αυτήν. «Εσύ όταν νηστεύεις, περιποιήσου τα μαλλιά σου και νίψε το πρόσωπό σου». Άλλωστε ο ίδιος ο Κύριος νήστεψε 40 ημέρες & 40 νύκτες, όταν ήταν στην έρημο και πειραζόταν από το σατανά. (Μάρκος Α : 13). Ο Απόστολος Παύλος στην Β΄ προς Κορινθίους επιστολή, κεφ. Σ, εδ. 4, 5, αναφέρει : «αλλά εν παντί συνιστώντες εαυτούς ως υπηρέται Θεού, εν υπομονή πολλή, εν θλίψεσιν, εν ανάγκαις, εν στενοχωρίαις, εν ραβδισμοίς, εν φυλακαίς, εν ακαταστασίαις, εν κόποις, εν αγρυπνίαις, εν νηστείαις». 

      Μέσα σε όλες αυτές τις δύσκολες καταστάσεις που ζούσε ο Απόστολος Παύλος, δεν ξεχνούσε να κάνει νηστείες. Όμως τι ακριβώς είναι η νηστεία; Ο άνθρωπος αποτελείται από σώμα - ψυχή - πνεύμα. Τα τρία αυτά συνδέονται στενά μεταξύ τους και το ένα επηρεάζει το άλλο. Η Βίβλος μας διδάσκει ότι νηστεία είναι η αποχή από οποιαδήποτε τροφή γίνεται δε για πνευματικούς σκοπούς και για ορισμένο χρονικό διάστημα. Οι λόγοι μπορεί να είναι η προσευχή, η περισυλλογή, η εκζήτηση της επέμβασης του Θεού σε ορισμένες υποθέσεις που μας απασχολούν. 

    Δεν είναι νηστεία η αλλαξοφαγία. Δεν τρώμε λάδι, αλλά τρώμε ελιές. Δεν τρώμε κοτόπουλο, αλλά τρώμε ψάρι κλπ. Όλα αυτά δεν έχουν καμία σχέση με τη νηστεία του Λόγου του Θεού. Επίσης η προγραμματισμένη, υποχρεωτική νηστεία δεν έχει κανένα νόημα και καμία αξία. Είναι ένας τύπος, χωρίς ουσία. 

  Η νηστεία είναι κάτι που δε θα πρέπει να φαίνεται. Είναι κάτι που δε θα πρέπει να το επιδεικνύουμε. Ο Κύριος στο θέμα αυτό υπήρξε ιδιαίτερα αυστηρός προς τους Φαρισαίους. Αυτοί κάθε Δευτέρα και Πέμπτη που γινόταν λαϊκή αγορά στην Ιερουσαλήμ αντί να μένουν στα σπίτια τους κατέβαιναν επίτηδες στους δρόμους, αναμειγνύονταν μέσα στον κόσμο και ήταν άπλυτοι, αχτένιστοι, και γενικά ατημέλητοι. Περπατούσαν αργά, έκαναν τους στεναχωρημένους και με σκυμμένο το κεφάλι σε ένδειξη ταπείνωσης. Όλα αυτά δεν ήταν τίποτα άλλο από μια επίδειξη μπροστά στους ανθρώπους χωρίς ουσία και πνευματικό περιεχόμενο. Γι’ αυτούς ο Κύριος με ιδιαίτερη αυστηρότητα είπε: «έχουν ήδη λάβει την ανταμοιβή τους από τους ανθρώπους». (Ματθαίος Σ : 2). 

    Θα νηστεύουμε και θα ζητάμε την επιδοκιμασία του Θεού, όχι των ανθρώπων. Ο Κύριος είπε : «Εσύ όταν νηστεύεις, περιποιήσου τα μαλλιά σου και νίψε το πρόσωπό σου, για να μη φανεί στους ανθρώπους η νηστεία σου, αλλά στον Πατέρα σου, που βλέπει τις κρυφές πράξεις σου. Και ο Πατέρας σου, που βλέπει στις κρυφές πράξεις, θα σου το ανταποδώσει φανερά» (Ματθαίος Σ : 17,18). 

    Στο βιβλίο του Προφήτη Ησαϊα ο Θεός αναφέρει κάτι ακόμα πολύ ενδιαφέρον : «Εσείς την ημέρα που νηστεύετε παλεύεται για τα συμφέροντά σας και καταπιέζετε, όλους αυτούς που σας δουλεύουν. Νηστεύετε και ταυτόχρονα μαλώνετε και φιλονικείτε. Έτσι που νηστεύετε δεν πρόκειται να εισακουστεί η προσευχή σας. Η νηστεία όπως Εγώ τη θέλω, δεν είναι να κακουχείστε για μια μέρα και να σκύβετε κάτω το κεφάλι και με ρούχα πένθιμα να κάθεστε στη στάχτη. Νηστεία το λέτε εσείς αυτό; Ημέρα που ευαρεστεί τον Κύριο τη λέτε εσείς αυτή; Η νηστεία που εγώ θέλω είναι τούτη: «Να σπάτε τα δεσμά των αδικημένων, να λύνετε τα φορτία που τους βαραίνουν, να απελευθερώνετε τους καταπιεσμένους και να συντρίβετε κάθε ζυγό. Νηστεία είναι με τον πεινασμένο να μοιράζετε το ψωμί σας, να φέρνετε τον άστεγο στο σπίτι σας, αν βλέπετε κάποιον γυμνό να τον ντύνετε και να μην αρνείστε στη βοήθεια στο συνάνθρωπό σας» (Ησαΐας 58 : 4-7). 

      Η νηστεία είναι μια απόφαση προσωπική και μια ελεύθερη επιλογή που μπορεί να κάνει ο άνθρωπος. Οι λόγοι της νηστείας πρώτα απ’ όλα και πάνω απ’ όλα θα πρέπει να είναι πνευματικοί. Θα νηστέψω όταν θα νοιώσω ότι το πνεύμα του Θεού με οδηγεί να νηστέψω για κάποιο σοβαρό πνευματικό σκοπό. Θα νηστέψω όχι γιατί το λένε οι άλλοι  αλλά όταν υπάρχει μια ειδική ανάγκη για μένα, για τους αδελφούς, για την εκκλησία, για να εκζητήσω το Έλεος του Θεού και τη Χάρη Του. Ο Λόγος του Θεού δεν μας λέει πότε να νηστέψουμε ή πόσες φορές να νηστέψουμε. Αυτό θα το κρίνουμε εμείς, σ’ αυτό θα μας οδηγήσει το Πνεύμα το Άγιο. Ποιοι θα πρέπει να είναι οι στόχοι της νηστείας : 

1/ Η ενίσχυση της προσευχής και η εκζήτηση του θελήματος του θελήματος του Θεού μέσα στη ζωή μας. Με τη νηστεία δηλώνουμε την αλλαγή της καρδιά μας, την ειλικρίνειά μας και την προθυμία μας να ακολουθήσουμε το θέλημα του Θεού, το οποίο προβάλουμε, εγκαταλείποντας κάθε τι άλλο ακόμα και την τροφή μας. Ένα παράδειγμα. Όταν ο Έσδρας ετοιμαζόταν να οδηγήσει μετά από το διάταγμα του βασιλιά Κύρου των Περσών, (Έσδρας Α : 3), μια ομάδα Ιουδαίων που ήταν αιχμάλωτοι και όδευαν από τη Βαβυλώνα πίσω στην Ιερουσαλήμ, κήρυξε νηστεία για να ζητήσουν ένθερμα την παρουσία του Θεού για την ασφαλή επιστροφή τους. «Νηστέψαμε και παρακαλέσαμε το Θεό μας να μας προστατεύσει. Και αυτός άκουσε την παράκλησή μας» (Εσδρας Η : 23). Στις Πράξεις των Αποστόλων (ΙΔ : 23) βλέπουμε ότι ο Παύλος και ο Βαρνάβας περνώντας από τις Εκκλησίες που είχαν ιδρύσει : «χειροτόνησαν πρεσβυτέρους σε κάθε εκκλησία τους, νήστεψαν και προσευχήθηκαν και τους εμπιστεύτηκαν στον Κύριο, στον οποίο είχαν πιστέψει». 

2/ Η νηστεία είναι μία έκφραση ειλικρινούς μετάνοιας, λύπης, ταπείνωσης για την αμαρτία και επιστροφής στο Θεό. Της νηστείας θα πρέπει να έχει προηγηθεί εξομολόγηση των αμαρτιών μας ενώπιον του Θεού. Η νηστεία δεν είναι αυτοτιμωρία, αλλά είναι μια έκφραση σοβαρότητας με την οποία αντιμετωπίζουμε το μεγάλο πρόβλημα της αμαρτίας. Να μην ξεχνάμε ότι η αμαρτία κόστισε το θάνατο του Κυρίου Ιησού Χριστού. Όταν ο Δαυίδ έμαθε για το θάνατο του Σαούλ, μας αναφέρει Β΄ Σαμουήλ, κεφ. Α : 11, 12, «τότε ο Δαβίδ έσκισε με απόγνωση τα ρούχα του και όλοι οι άντρες του έκαναν το ίδιο. Θρήνησαν, έκλαψαν και νήστεψαν ως το βράδυ για το Σαούλ και για τον Ιωνάθαν, το γιό του, και για όσους από το λαό του Κυρίου, είχαν σκοτωθεί στη μάχη». Στο βιβλίο του προφήτη Ιωήλ (Β : 12) διαβάζουμε : «και τώρα, λέει Κύριος, μπρορείτε να επιστρέψετε σε μένα με όλη σας την καρδιά. Νηστέψατε, κλάψατε και θρηνήσατε. Ξεσκίστε την καρδιά σας και όχι τα ρούχα σας». Η νηστεία δεν έχει κανένα νόημα, αν δεν συνοδεύεται από ειλικρινή μετάνοια, καταδίκη, αποστροφή, απέχθεια, προς την αμαρτία. «καρδία συντετριμμένη και ταπεινωμένη δεν θα την αφήσει ο Κύριος». {Ψαλμός ΝΑ (51), εδ. 17}. 

3/ Η νηστεία είναι ένα μέσο για να αποφύγουμε τους πειρασμούς και τις δοκιμασίες, αλλά και να νικήσουμε, όταν όλα αυτά έλθουν στη ζωή μας. Υπάρχουν περίοδοι στη ζωή μας, που αντιμετωπίζουμε ιδιαίτερες δυσκολίες και συναντάμε πολύ μεγάλα προβλήματα. Βουνά ολόκληρα δυσκολιών θα λέγαμε ότι εμφανίζονται πολλές φορές στη ζωή μας. Πως θα τα μετατοπίσουμε; Πειρασμοί, δοκιμασίες, και άλλα μας δημιουργούν μια μεγάλη καθημερινή πίεση. Πως θα σταθούμε; πως θα τα αντιμετωπίσουμε; Ο τρόπος είναι ένας, η λύση είναι μία : «Προσευχή και νηστεία». 

4/ Χρειάζεται νηστεία συνοδευμένη από προσευχή για να προχωρήσει το έργο του Θεού για τη σωτηρία και άλλων ψυχών που βρίσκονται στο σκοτάδι μακριά από το θέλημα του Θεού. Όταν τα δυσάρεστα νέα για την καταστροφή της Ιερουσαλήμ, έφθασαν στα αυτιά του Νεεμία, ο Νεεμίας έπεσε σε βαρύτατο πένθος για μέρες πολλές. Προσευχήθηκε στο Θεό του ουρανού. Το ίδιο έκανε και ο Δανιήλ για την επιστροφή των αιχμαλώτων : «Άρχισα τότε νηστεία ντυμένος στα πένθιμα. Είχα ρίξει στάχτη στο κεφάλι μου και προσευχόμουν με στεναγμούς στον Κύριο το Θεό μου». (Δανιήλ Θ : 3). 

5/ Η νηστεία αποτελεί έκφραση αγάπης και λατρείας για το Θεό και δείχνει την πλήρη αφιέρωσή μας σ’ Αυτόν. Μέχρι τώρα είδαμε τη νηστεία να συνοδεύει δύσκολες περιστάσεις στη ζωή μας. Όμως δε θα πρέπει να περιμένουμε τα δύσκολα, για να κάνουμε νηστεία. Η νηστεία είναι και μία πράξη πίστης, υποταγής, αφιέρωσης στο Θεό. Ένα τέτοιο παράδειγμα αναφέρεται στο Ευαγγέλιο του Λουκά (Β : 37). Πρόκειται για την προφήτισσα Άννα, η οποία δεν έφευγε από το ναό, αλλά λάτρευε το Θεό νύχτα και μέρα με νηστείες και προσευχές. Λοιπόν η νηστεία είναι ένα βασικό κεφάλαιο στην πνευματική μας ζωή. Δε θα πρέπει να το υποτιμούμε, αντίθετα να το υπερτιμούμε και θα πρέπει να έχει θεοκεντρικό στόχο. Ο Θεός δε μας χρωστάει τίποτα, ούτε και εμείς μπορούμε να απαιτήσουμε κάτι από το Θεό. Ζούμε και οφείλουμε τα πάντα στη Χάρη, στο Έλεος, στην Αγάπη του Θεού. 

     Για το λόγο αυτό η προσευχή και η νηστεία μας θα πρέπει να αποβλέπουν στη δόξα του Θεού και τη δική μας πνευματική αύξηση. Για να γνωρίσουμε Εκείνον και την δύναμη της αναστάσεως Αυτού». (προς Φιλιππησίους Γ : 10). 

    Στο βιβλίο του Προφήτη Ιωήλ, κεφ. Β, εδ. 12-14, αναφέρεται: 

12 Και τώρα, γι' αυτό ο Κύριος λέει, επιστρέψτε σε μένα από όλη σας την καρδιά, και με νηστεία, και με θρήνο, και με πένθος. 

13 Και σχίστε την καρδιά σας, και όχι τα ιμάτιά σας, και επιστρέψτε στον Κύριο τον Θεό σας επειδή, είναι ελεήμονας και οικτίρμονας, μακρόθυμος και πολυέλεος, και ο οποίος μεταμελείται για το κακό. 14 Ποιος γνωρίζει, αν θα επιστρέψει και μεταμεληθεί, και αφήσει πίσω του ευλογία, προσφορά και σπονδή στον Κύριο τον Θεό μας; --

Η ΑΒΙΓΑΙΑ.

 βιβλίο  Σαμουήλ  Α', κεφ. ΚΕ / 25. 

1 ΚΑΙ ο Σαμουήλ πέθανε και ολόκληρος ο Ισραήλ συγκεντρώθηκαν, και τον έκλαψαν, και τον ενταφίασαν στο σπίτι του στη Ραμά. Και ο Δαβίδ σηκώθηκε, και κατέβηκε στην έρημο Φαράν. 

2 Υπήρχε δε στη Μαών ένας άνθρωπος, του οποίου τα κτήματα ήσαν στον Κάρμηλο, και ο άνθρωπος αυτός ήταν υπερβολικά πλούσιος, και είχε 3.000 πρόβατα, και 1.000 γίδες και κούρευε τα πρόβατά του στον Κάρμηλο. 

3 Και το όνομα του ανθρώπου ήταν Νάβαλ το δε όνομα της γυναίκας του ήταν Αβιγαία και η μεν γυναίκα του ήταν καλή σε σύνεση, και ωραία στην όψη ο άνθρωπος, όμως, αυτός ήταν σκληρός, και κακός στις πράξεις του καταγόταν δε από τη γενεά τού Χάλεβ. 

4 Και ο Δαβίδ στην έρημο άκουσε, ότι ο Νάβαλ κούρευε τα πρόβατά του. 

5 Και έστειλε ο Δαβίδ δέκα νέους, και είπε ο Δαβίδ στους νέους: Ανεβείτε στον Κάρμηλο, και πηγαίνετε στον Νάβαλ, και χαιρετήστε τον εξ ονόματός μου

6 και πείτε του: Πολύχρονος να είσαι! Ειρήνη και σε σένα, ειρήνη και στο σπίτι σου, ειρήνη και σε όλα όσα έχεις! 

7 Και, τώρα, άκουσα ότι έχεις κουρευτές δες, τους ποιμένες σου, που ήσαν μαζί μας, δεν τους βλάψαμε ούτε χάθηκε σ' αυτούς κάτι, όλο τον καιρό που ήσαν στον Κάρμηλο

8 ρώτησε τους νέους σου, και θα σου πουν ας βρουν, λοιπόν, χάρη στα μάτια σου αυτοί οι νέοι επειδή, σε καλή ημέρα ήρθαμε δώσε, παρακαλούμε, στους δούλους σου ό,τι έρθει στο χέρι σου, και στον γιο σου τον Δαβίδ. 

9 Και καθώς οι νέοι τού Δαβίδ ήρθαν, μίλησαν στον Νάβαλ, σύμφωνα με όλα αυτά τα λόγια, στο όνομα του Δαβίδ, και σταμάτησαν. 

10 Αλλ' ο Νάβαλ απάντησε στους δούλους τού Δαβίδ, και είπε: Τι είναι ο Δαβίδ; Και ποιος είναι ο γιος του Ιεσσαί; Πολλοί δούλοι είναι σήμερα, που αποσκιρτούν κάθε ένας από τον κύριό του 

11 Θα πάρω, λοιπόν, το ψωμί μου, και το νερό μου, και το σφαχτό μου, που έσφαξα για τους κουρευτές μου, και θα τα δώσω σε ανθρώπους που δεν ξέρω από πού είναι; 

12 Και οι νέοι τού Δαβίδ στράφηκαν στον δρόμο τους, και αναχώρησαν, και καθώς ήρθαν ανήγγειλαν σ' αυτόν όλα αυτά τα λόγια. 

13 Και ο Δαβίδ είπε στους άνδρες του: Ζωστείτε κάθε ένας τη ρομφαία του και ο Δαβίδ παρόμοια ζώστηκε τη δική του ρομφαία κι ανέβηκαν πίσω από τον Δαβίδ περίπου 400 άνδρες 200, όμως, έμειναν κοντά στην αποσκευή. 

14 Ένας από τους νέους, όμως, ανήγγειλε στην Αβιγαία, τη γυναίκα τού Νάβαλ, λέγοντας: Δες, ο Δαβίδ έστειλε μηνυτές από την έρημο για να χαιρετήσουν τον κύριό μας, κι εκείνος τους έδιωξε 

15 οι άνδρες, όμως, στάθηκαν σε μας πολύ καλοί, και δεν υποστήκαμε βλάβη ούτε χάσαμε κανένα ζώο, όσον καιρό συναναστραφήκαμε μαζί τους,όταν ήμασταν στα χωράφια 

16 ήσαν σαν ένα τείχος γύρω μας, και νύχτα και ημέρα, όλο τον καιρό που ήμασταν μαζί τους βόσκοντας τα πρόβατα 

17 Τώρα, λοιπόν, γνώρισε και δες τι θα κάνεις εσύ επειδή, αποφασίστηκε κακό ενάντια στον κύριό μας, και ενάντια σε ολόκληρο το σπίτι του μια που είναι άνθρωπος δύστροπος, ώστε κανένας δεν μπορεί να του μιλήσει. 

18 Τότε, η Αβιγαία βιάστηκε, και πήρε 200 ψωμιά, και δύο αγγεία κρασί, και πέντε ετοιμασμένα πρόβατα, και πέντε μέτρα φρυγανισμένο σιτάρι, και 100 δέσμες σταφίδες, και 200 πίττες από σύκα, και τα έβαλε επάνω σε γαϊδούρια. 

19 Και είπε στους νέους της: Προπορεύεστε μπροστά μου δέστε, εγώ έρχομαι έπειτα από σας. Στον Νάβαλ, όμως, τον άνδρα της, δεν το φανέρωσε. 

20 Και καθώς αυτή, καθισμένη επάνω σε ένα γαϊδούρι, κατέβαινε κάτω από τη σκέπη τού βουνού, να, ο Δαβίδ και οι άνδρες του κατέβαιναν προς αυτήν και τους συνάντησε. 

21 Και ο Δαβίδ είχε πει: Στ' αλήθεια, μάταια φύλαξα όλα όσα αυτός είχε στην έρημο, και δεν χάθηκε τίποτε από όλα τα αποκτήματά του και μου ανταπέδωσε κακό αντί για καλό 

22 έτσι να κάνει ο Θεός στους εχθρούς του Δαβίδ, και έτσι να προσθέσει, αν μέχρι το πρωί αφήσω αρσενικό από όλα τα πράγματά του. 

23 Και καθώς η Αβιγαία είδε τον Δαβίδ, βιάστηκε, και κατέβηκε από το γαϊδούρι, και έπεσε μπροστά στον Δαβίδ μπρούμυτα, και προσκύνησε μέχρι το έδαφος. 

24 Και έπεσε στα πόδια του, και είπε: Επάνω μου, επάνω μου, κύριέ μου, ας είναι αυτή η αδικία και ας μιλήσει, παρακαλώ, η δούλη σου στα αυτιά σου, και άκουσε τα λόγια της δούλης σου. 

25 Ας μη δώσει καμιά προσοχή, παρακαλώ, ο κύριός μου σε τούτον τον δύστροπο άνθρωπο, τον Νάβαλ επειδή, σύμφωνα με το όνομά του, τέτοιος είναι Νάβαλ είναι το όνομά του, και αφροσύνη είναι μαζί του εγώ, όμως, η δούλη σου δεν είδα τους νέους τού κυρίου μου, που είχες στείλει. 

26 Τώρα, λοιπόν, κύριέ μου, ζει ο Κύριος και ζει η ψυχή σου, ο Κύριος βέβαια σε κράτησε από το να μπεις σε αίμα, και να εκδικηθείς με το χέρι σου τώρα, μάλιστα, οι εχθροί σου, κι εκείνοι που ζητούν κακό στον κύριό μου, ας είναι όπως ο Νάβαλ! 

27 Και, τώρα, αυτή η προσφορά, που η δούλη σου έφερε στον κύριό μου, ας δοθεί στους νέους που ακολουθούν τον κύριό μου. 

28 Συγχώρεσε, παρακαλώ, το αμάρτημα της δούλης σου επειδή, ο Κύριος θα κάνει στον κύριό μου κατοικία ασφαλή, για τον λόγο ότι, ο κύριός μου μάχεται τις μάχες τού Κυρίου, και σε σένα κακία δεν βρέθηκε ποτέ. 

29 Αν και σηκώθηκε άνθρωπος που σε καταδιώκει, και ζητάει την ψυχή σου, η ψυχή όμως του κυρίου μου θα είναι δεμένη στον δεσμό τής ζωής κοντά στον Κύριο τον Θεό σου τις δε ψυχές των εχθρών σου, αυτές θα τις εκσφενδονίσει μέσα από τη σφενδόνη. 

30 Και όταν ο Κύριος κάνει στον κύριό μου σύμφωνα με όλα τα αγαθά που μίλησε για σένα, και σε κάνει κυβερνήτη επάνω στον Ισραήλ, 

31 δεν θα είναι αυτό σκάνδαλο σε σένα ούτε πρόσκομμα καρδιάς στον κύριό μου ή ότι έχυσες αναίτιο αίμα ή ότι ο κύριός μου εκδίκησε τον εαυτό του όμως, όταν ο Κύριος αγαθοποιήσει τον κύριό μου, τότε θυμήσου τη δούλη σου. 

32 Και ο Δαβίδ είπε στην Αβιγαία: Ευλογητός ο Κύριος ο Θεός τού Ισραήλ, που σε έστειλε αυτή την ημέρα σε συντάντησή μου 

33 και ευλογημένη η βουλή σου, και ευλογημένη εσύ, που με φύλαξες αυτή την ημέρα από το να μπω σε αίματα, και να εκδικηθώ με το χέρι μου 

34 επειδή, στ' αλήθεια, ζει ο Κύριος ο Θεός τού Ισραήλ, που με εμπόδισε από το να κακοποιήσω, αν δεν έσπευδες να έρθεις σε συνάντησή μου, δεν θα έμενε στον Νάβαλ μέχρι την αυγή αρσενικός άνθρωπος. 

35 Και ο Δαβίδ πήρε από το χέρι της τα όσα τού έφερε και της είπε: Πήγαινε στο σπίτι σου με ειρήνη δες, εισάκουσα τη φωνή σου, και τίμησα το πρόσωπό σου. 

36 Και η Αβιγαία ήρθε στον Νάβαλ και να, είχε στο σπίτι του συμπόσιο, σαν συμπόσιο βασιλιά και η καρδιά τού Νάβαλ ήταν μέσα του εύθυμη, και ήταν υπερβολικά μεθυσμένος γι' αυτό δεν του ανήγγειλε τίποτε, μικρό ή μεγάλο, μέχρι την αυγή. 

37 Το πρωί, όμως, αφού ο Νάβαλ είχε ξεμεθύσει, η γυναίκα του φανέρωσε σ' αυτόν αυτά τα πράγματα και η καρδιά του νεκρώθηκε μέσα του, και έγινε σαν πέτρα. 

38 και ύστερα από δέκα ημέρες, ο Κύριος χτύπησε τον Νάβαλ, και πέθανε. 

39 Και όταν ο Δαβίδ άκουσε ότι ο Νάβαλ πέθανε, είπε: Ευλογητός ο Κύριος, που έκρινε την κρίση μου για τον ονειδισμό μου, που έγινε από τον Νάβαλ, και εμπόδισε τον δούλο του από κακό και την κακία τού Νάβαλ ο Κύριος έστρεψε επάνω στο κεφάλι του! Και ο Δαβίδ έστειλε και μίλησε στην Αβιγαία, για να την πάρει ως γυναίκα στον εαυτό του. 

40 Και καθώς οι δούλοι τού Δαβίδ ήρθαν στην Αβιγαία, στον Κάρμηλο, της μίλησαν, λέγοντας: Ο Δαβίδ μάς έστειλε σε σένα, για να σε πάρει ως γυναίκα στον εαυτό του. 

41 Και σηκώθηκε, και προσκύνησε μπρούμυτα μέχρι το έδαφος, και είπε: Δες, ας είναι η δούλη σου υπηρέτρια για να πλένει τα πόδια των δούλων τού Κυρίου μου. 

42 Και η Αβιγαία έσπευσε, και σηκώθηκε, και ανέβηκε σε ένα γαϊδούρι, με πέντε κορίτσια της, που ακολουθούσαν από πίσω της και πήγε πίσω από τους απεσταλμένους τού Δαβίδ, και έγινε γυναίκα του. 

       ΣΧΟΛΙΑ :

      Βρισκόμαστε στην εποχή που το πάθος , το μίσος του βασιλιά Σαούλ κατά του Δαβίδ έχει φθάσει στο κατακόρυφο. Ο Δαβίδ ήδη είχε λάβει τους «ηγιασμένους άρτους» από τον ιερέα στην πόλη Νωδ. (Α΄ Σαμουήλ ΚΑ: 6). Το γεγονός μας το αναφέρει και ο Κύριος Ιησούς Χριστός στο ευαγγέλιο «κατά Ματθαίον», κεφ. ΙΒ, εδ. 4). «Δεν ανεγνώσατε τι έπραξεν ο Δαβίδ ότε επείνασεν αυτός και οι μετ' αυτού; πως εισήλθεν εις τον οίκον του Θεού και έφαγε τους άρτους της προθέσεως, τους οποίους δεν ήτο συγκεχωρημένον εις αυτόν να φάγη, ούτε εις τους μετ' αυτού, ειμή εις τους ιερείς μόνους;». 

     Στη συνέχεια ο Δαβίδ διέφυγε για να γλιτώσει από το βασιλιά Σαούλ στο στρατόπεδο των Φιλισταίων προσποιούμενος τον τρελό. (Α΄ Σαμουήλ ΚΑ: 10-15). 

10 Και ο Δαβίδ σηκώθηκε, και έφυγε εκείνη την ημέρα μπροστά από τον Σαούλ, και πήγε στον Αγχούς, τον βασιλιά τής Γαθ. 

11 Και οι δούλοι τού Αγχούς είπαν σ' αυτόν: Δεν είναι αυτός ο Δαβίδ, ο βασιλιάς τού τόπου; Δεν είναι αυτός, στον οποίο έψαλλαν αμοιβαία σε χορούς γυναίκες, που έλεγαν: Ο Σαούλ χτύπησε τις χιλιάδες του, και ο Δαβίδ τις μυριάδες του; 

12 Και ο Δαβίδ έβαλε αυτά τα λόγια στην καρδιά του, και φοβήθηκε υπερβολικά από τον Αγχούς, τον βασιλιά τής Γαθ. 

13 Και άλλαξε τον τρόπο μπροστά τους, και προσποιήθηκε τον τρελό ανάμεσα στα χέρια τους και έξυνε επάνω στις πόρτες τής πύλης, και άφηνε το σάλιο του να πέφτει κάτω στα γένια του. 

14 Τότε, ο Αγχούς είπε στους δούλους του: Να, εσείς βλέπετε τον άνθρωπο ότι είναι τρελός γιατί τον φέρατε σε μένα; 

15 Μήπως εγώ στερούμαι από τρελούς, ώστε να τον φέρετε για να κάνει τον τρελό μπροστά μου; Αυτός θα έμπαινε μέσα στο σπίτι μου; 

      Στη συνέχεια ο Δαβίδ περιπλανήθηκε και σε άλλες περιοχές μαζί με 600 οπαδούς, που τον ακολουθούσαν παντού. Καθώς περιφερόταν στην περιοχή, με τη μικρή δύναμη που διέθετε, προστάτευε τους παραγωγούς και τους κτηνοτρόφους της περιοχής από τις επιθέσεις ληστών και αυτοί του ανταπέδιδαν από τα προϊόντα τους για να συντηρηθεί με τους ανθρώπους του. 

      Στο περιστατικό που διαβάσαμε ο Δαβίδ βρίσκεται στο όρος Κάρμηλος και έστειλε σε έναν πλούσιο κτηνοτρόφο της περιοχής, τον Νάβαλ, δέκα στρατιώτες για να ζητήσουν τρόφιμα για τους άντρες του. Ο Νάβαλ είχε 3.000 πρόβατα, 3.000 κατσίκια και εκείνη η εποχή ήταν που κούρευαν τα πρόβατα. Όπως και σήμερα εκείνη η εποχή το κούρεμα των προβάτων ήταν ένα σημαντικό γεγονός και κάθε βράδυ τσοπάνηδες και κουρευτές γλεντοκοπούσαν. Ο Ναβαλ μπορεί να ήταν πλούσιος αλλά ήταν και πολύ κακός, δύστροπος, τσιγκούνης, «στραβόξυλο».

       Όταν έφτασαν οι σύντροφοι του Δαβίδ, συνάντησαν το Ναβαλ και του ζήτησαν προμήθειες. Η απάντηση του Νάβαλ ήταν βάναυση, σκληρή, κατηγορηματική και ταυτόχρονα απαξιωτική και προσβλητική για το Δαβίδ και τους συντρόφους τους. Τι λέτε, βρε τους απάντησε! Να πάρω εγώ το ψωμί μου και το νερό μου ( σπάνιο είδος για τα μέρη εκείνα) και τα σφαχτά μου που έχω ετοιμάσει για τους κουρευτές μου και για τη μεγάλη γιορτή του κουρέματος και να τα δώσω στους αντάρτες του Δαβίδ; Και ποιος είναι αυτός ο Δαβίδ; Το βρήκαμε τώρα να ξεσηκώνονται οι δούλοι και να βαράνε τα αφεντικά τους με τα λόγια αυτά τους έδιωξε. 

    Οι σύντροφοι του Δαβίδ γύρισαν πίσω άπρακτοι, ντροπιασμένοι και όταν ο Δαβίδ πληροφορήθηκε τα γεγονότα, ετοίμασε στρατό, για να κατέβει στους καταυλισμούς του Νάβαλ και να τα κάνει όλα στάχτη. Κάποιος από τους βοσκούς του Νάβαλ όμως πήγε και προειδοποίησε τη γυναίκα του που ονομαζόταν Αβιγαία. Ήταν μια πλούσια, όμορφη γυναίκα και από ό,τι φαίνεται από την ιστορία μας με φρόνηση και με πολύ μυαλό. Όταν λοιπόν πληροφορήθηκε τα γεγονότα, σκέφτηκε γρήγορα, σωστά και ψύχραιμα. Χωρίς καν να πει τίποτα στον άντρα της ετοίμασε 200 καρβέλια αχνιστό ψωμί, 2 μεγάλα ασκιά κρασί, 5 πρόβατα καλοψημένα, 20 κιλά σιτάρι, 100 μπάλες ξερές σταφίδες και 200 τσαπέλες ξερά σύκα. όλα αυτά τα φόρτωσε σε γαϊδούρια και ξεκίνησε με μια ομάδα βοσκών να συναντήσει το Δαβίδ που ερχόταν μανιασμένος για να πάρει εκδίκηση. 

    Μόλις έφτασε στο Δαβίδ, έπεσε στα πόδια του και τον παρακάλεσε και ανέλαβε η ίδια όλες τις ευθύνες για την επιπόλαια συμπεριφορά του άντρα της. «μην τον παρεξηγείς αφέντη μου» Νάβαλ τον λένε και Νάβαλ (άφρων) είναι. Εσύ δέξου τα δώρα μου και μην μας καταστρέψεις. Εσύ είσαι ο εκλεκτός του Θεού μας. Ο Κύριος θα ζητήσει εκδίκηση για σένα, θα εξοντώσει τους εχθρούς σου και θα σε κάνει βασιλιά. Ο Δαβίδ, που δεν ήταν κακός άνθρωπος, άκουσε με πολλή προσοχή τα λόγια της γυναίκας και εντυπωσιάστηκε για τη διπλωματική της συμπεριφορά και την όλη της ενέργεια την έλαβε ως εμπόδιο από το Θεό για να μην ανακατευτεί με φόνους. Έτσι δέχθηκε τα δώρα της γυναίκας και αποσοβήθηκε το μεγάλο κακό που θα γινόταν. 

    Αλήθεια τι στάση ήταν αυτή που κράτησε αυτή η γυναικά! Με φόβο θεού, με λογική και σύνεση εργάστηκε για την ειρήνη. Όταν ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός έλεγε: «μακάριοι οι ειρηνοποιοί» (Ματθαίος Ε : 9), τέτοια παραδείγματα ασφαλώς θα είχε στο μυαλό του. Εργάστηκε με υπευθυνότητα, με σύνεση, με πνευματική ωριμότητα για την ειρήνη, ενάντια στο κακό και ακύρωσε όλα τα σχέδια του ανθρωποκτόνου άρχοντα, (Ιωάννης Η : 44), του εχθρού της ψυχής. 

    Πόσες φορές σαν πιστοί του θεού σταθήκαμε με τόση σύνεση και πνευματική ωριμότητα μέσα στην οικογένειά μας, μέσα στην κοινωνία, για να δούνε οι άνθρωποι τα ειρηνοποιά μας σχέδια, για να ξεχωρίσουμε από το πνεύμα και τους ανθρώπους της εποχής μας που είναι: πόλεμος, μάχες, αίμα. Έτσι θα εκτιμήσουν οι άνθρωποι τα έργα μας και καθώς θα μας υποδεικνύουν για τα ειρηνοποιά μας έργα και τη σύνεσή μας, εμείς να δείχνουμε Εκείνον και να λέμε «ο Θεός είναι η ειρήνη μας». (Εφεσίους Β : 14). Πόσες φορές με την απερίσκεπτη τακτική μας εμποδίσαμε ανθρώπους από το να έρθουν πιο κοντά και να γνωρίσουν τον άρχοντα της ειρήνης (Ησαϊας Θ : 6) τον Κύριο Ιησού Χριστό! Ο Κύριος είπε στους μαθητές του : «Ειρήνην αφήνω εις εσάς, ειρήνην την εμήν δίδω εις εσάς, ουχί καθώς ο κόσμος δίδει, σας δίδω εγώ. Ας μη ταράττηται η καρδία σας μηδέ ας δειλιά». (Ιωάννης ΙΔ:27). 

     Ο Θεός προσφέρει άφθονη ειρήνη, όχι όπως η ειρήνη των ανθρώπων, που στην ουσία είναι ταραχή και πόλεμος, αλλά προσφέρει την ειρήνη τη δική Του. Πόσες φορές σε κάτι που έπραξε ο ένας ή ο άλλος εναντίον μας δε σκεφτήκαμε να απαντήσουμε αλλά και να ενεργήσουμε βιβλικά, σύμφωνα με το θέλημα του Θεού και να κρατήσουμε έτσι τη σωστή στάση; Αντίθετα φανήκαμε ταχείς προς την ανταπόδοση, προς το κακό, προς εκείνο που είναι αντίθετο με το θέλημα του θεού. Ο Λόγος του Θεού μας αναφέρει : «Αρχή σοφίας φόβος Κυρίου πάντες οι πράττοντες αυτάς έχουσι σύνεσιν καλήν, η αίνεσις αυτού μένει εις τον αιώνα». {Ψαλμός ΡΙΑ (111), εδ. 10}. 

     Η γυναίκα αυτή είχε φόβο (σεβασμό) προς το θεό. Το συμπεραίνουμε από την όλη στάση που τήρησε. Ενώ θα μπορούσε να σταθεί στο πλευρό του συζύγου της και να τον επαινέσει για τη συμπεριφορά που τήρησε, κάτι το οποίο πολλές φορές εμείς συμβιβασμένοι με το πνεύμα του κόσμου έχουμε κάνει στη ζωή μας, αυτή έκανε κάτι άλλο, κάτι μεγάλο και επικίνδυνο για μια γυναίκα της εποχή. 

     Εργάστηκε για την ειρήνη.

   Εργάστηκε για το καλό, εφάρμοσε στη ζωή της πρακτικά το Πνεύμα του Λόγου του Θεού που κράζει προς κάθε άνθρωπο : «ξέκλινε από το κακό, και πράττε το αγαθό, ζήτα ειρήνη, και κυνήγα την». {Ψαλμός ΛΔ (34), εδάφ. 14}. Να από που συμπεραίνουμε ότι ήταν παιδί του θεού, συνετός, ώριμος, πνευματικός άνθρωπος. Αλήθεια πόσες φορές οι άνθρωποι γύρω μας οδηγήθηκαν σε παρόμοια συμπεράσματα για τη δική μας ζωή; 

    Όταν η Αβιγαία αργά το βραδύ γύρισε στον καταυλισμό βρήκε τον άντρα της να τρώει και να πίνει τύφλα στο μεθύσι. Τι να του πει εκείνη την ώρα. Τον άφησε και πήγε για ύπνο. Πόσο συνετή στάθηκε και αυτή την ώρα. Την άλλη μέρα του διηγήθηκε τα καθέκαστα και πως τον είχε γλυτώσει από βέβαιο θάνατο. Αυτός ακόμα και κείνη τη στιγμή έγινε θηρίο. Πόσο δύσκολα ταπεινώνεται ο ασεβής! Μετά από δέκα μέρες του ήρθε αποπληξία και πέθανε. 

     Ο Λόγος του Θεού μας αναφέρει : «Επειδή, λίγο ακόμα και ο ασεβής δεν θα υπάρχει πλέον και θα ζητήσεις τον τόπο του, και δεν θα βρεθεί». {Ψαλμός ΛΖ (37), εδάφ. 10}. Επίσης στο βιβλίο των παροιμιών, κεφ. Ι, εδάφ. 25, αναφέρεται : «Όπως παρέρχεται ο ανεμοστρόβιλος, έτσι και ο ασεβής δεν υπάρχει, ενώ ο δίκαιος θα είναι θεμελιωμένος στον αιώνα». Την κρίση θα την κάνει ο Θεός στην κατάλληλη ώρα, ας μη σπεύδουμε να εκδικηθούμε για το δίκιο μας, ας περιμένουμε την ώρα του Κυρίου, την ώρα του αλάθητου Κριτή. 

    Ο Λόγος του Θεού μας αναφέρει : «Μη εκδικήτε εαυτούς, αγαπητοί, αλλά δότε τόπον τη οργή, διότι είναι γεγραμμένον, εις εμέ ανήκει η εκδίκησις, εγώ θέλω κάμει ανταπόδοσιν, λέγει Κύριος». (προς Ρωμαίους ΙΒ : 19). Όταν ο Δαβίδ πληροφορήθηκε το θάνατο του Νάβαλ, έστειλε μηνυτές και της ζήτησε από την Αβιγαία να γίνει γυναίκα του. Μια τέτοια στάση και μια τέτοια ζωή ο Κύριος δε θα τη λησμονήσει. Την ψυχή εκείνη που αγαπά την ειρήνη, που στέκεται σύνδεσμος αγάπης με τα ειρηνοποιά της έργα, μια μέρα θα την καλέσει κοντά Του. Εκεί είναι η θέση της «μακάριοι οι ειρηνοποιοί υιοί θεού κληθήσονται» (Ματθαίος Ε : 9), δηλαδή θα ξεχωρίσουν, θα πάρουν τιμητική θέση δίπλα στο Θεό και θα ονομαστούν παιδιά Του. Ο προφήτης Ησαϊας στο κεφ. ΝΒ (52), εδ. 7, αναφέρει : «Πόσον ωραίοι είναι επί των ορέων οι πόδες του ευαγγελιζομένου, του κηρύττοντος ειρήνην». 

     Ω! τι δόξα, τι τιμή, για την Αβιγαία, αλλά και για τον καθένα από μας που θα περπατήσει στη ζωή με τον ίδιο ειρηνοποιό τρόπο. Πολλές φορές, καθώς βλέπουμε μια διαμάχη μεταξύ συνανθρώπων μας, ας είμαστε έτοιμοι να βοηθήσουμε και να εργαστούμε για την ειρήνη, να σταθούμε ανάμεσά τους με πνεύμα ειρηνοποιό. Μπορεί κάποιος να μας έβλαψε σε κάτι, ο συμβιβασμός δεν είναι πάντα αμαρτία. Υπάρχουν λύσεις που είναι σύμφωνες με το Πνεύμα του Θεού και που οδηγούν στην ειρήνη, αλλά χρειάζεται να υπάρχει μία εσωτερική διάθεση για ειρήνη, Πνεύμα θεού θα το λέγαμε, να υπάρχει πολλή προσευχή, ώστε να μπορεί ο Κύριος να μας χρησιμοποιήσει στο δύσκολο ρόλο του ειρηνοποιού. Τότε δε θα είμαστε απλά κερδισμένοι, αλλά θα είμαστε «μακάριοι» και η θέση μας θα είναι δίπλα σε Εκείνον τον πλάστη και δημιουργό μας. 

    «Και έλαβεν ο Δαβίδ εκ της χειρός αυτής τα όσα έφερε προς αυτόν και είπε προς αυτήν: Ανάβα προς τον οίκόν σου εν ειρήνη». Γύρισε στο σπίτι της με γεμάτη καρδιά, έγινε με τη στάση της μέσα σ’ έναν κόσμο πολέμου και συμφοράς μία ειρηνοποιός. Βλέπουμε άλλη μια φορά να εφαρμόζεται ο διαχρονικός νόμος του Κυρίου : «όποιος υψώνει τον εαυτό του, θα ταπεινωθεί και όποιος ταπεινώνει τον εαυτό του, θα υψωθεί». (Λουκάς ΙΔ : 11). Ο Νάβαλ καθώς ύψωσε τον εαυτόν του, τον ταπείνωσε ο Θεός. Εκείνη που ταπείνωσε τον εαυτόν της υψώθηκε και έγινε γυναίκα του Βασιλιά. --

Η ΠΑΡΆΒΟΛΗ ΤΩΝ ΖΙΖΑΝΙΩΝ

Ευαγγέλιον «κατά Ματθαίον», κεφ. ΙΓ/13, εδάφ. 24 – 30. 

24 Άλλην παραβολήν παρέθηκεν εις αυτούς, λέγων Ωμοιώθη η βασιλεία των ουρανών με άνθρωπον, όστις έσπειρε καλόν σπόρον εν τω αγρώ αυτού 

25 αλλ' ενώ εκοιμώντο οι άνθρωποι, ήλθεν ο εχθρός αυτού και έσπειρε ζιζάνια ανά μέσον του σίτου και ανεχώρησεν. 

26 Ότε δε εβλάστησεν ο χόρτος και έκαμε καρπόν, τότε εφάνησαν και τα ζιζάνια. 

27 Προσελθόντες δε οι δούλοι του οικοδεσπότου είπον προς αυτόν Κύριε, καλόν σπόρον δεν έσπειρας εν τω αγρώ σου; πόθεν λοιπόν έχει τα ζιζάνια; 

28 Ο δε είπε προς αυτούς Εχθρός άνθρωπος έκαμε τούτο οι δε δούλοι είπον προς αυτόν Θέλεις λοιπόν να υπάγωμεν και να συλλέξωμεν αυτά; 

29 Ο δε είπεν Ουχί, μήποτε συλλέγοντες τα ζιζάνια εκριζώσητε μετ' αυτών τον σίτον 

30 αφήσατε να συναυξάνωσιν αμφότερα μέχρι του θερισμού, και εν τω καιρώ του θερισμού θέλω ειπεί προς τους θεριστάς Συλλέξατε πρώτον τα ζιζάνια και δέσατε αυτά εις δέσμας διά να κατακαύσητε αυτά, τον δε σίτον συνάξατε εις την αποθήκην μου.

         Ευαγγέλιον  «κατά Ματθαίον», κεφ. ΙΓ/13, εδάφ. 36 – 43. 

36 Τότε, ο Ιησούς, αφού άφησε τα πλήθη, ήρθε στο σπίτι, και ήρθαν κοντά του οι μαθητές του, λέγοντας: Εξήγησέ μας την παραβολή των ζιζανίων τού χωραφιού. 

37 Και εκείνος αποκρινόμενος τους είπε: Αυτός που σπέρνει τον καλό σπόρο, είναι ο Υιός τού ανθρώπου 

38 και το χωράφι είναι ο κόσμος και ο καλός σπόρος είναι οι γιοι τής βασιλείας και τα ζιζάνια είναι οι γιοι τού πονηρού 

39 και ο εχθρός, που τα έσπειρε, είναι ο διάβολος και ο θερισμός είναι η συντέλεια του αιώνα και οι θεριστές είναι οι άγγελοι. 

40 Όπως, λοιπόν, μαζεύονται τα ζιζάνια και κατακαίγονται στη φωτιά, έτσι θα είναι στη συντέλεια αυτού του αιώνα

41 ο Υιός τού ανθρώπου θα στείλει τούς αγγέλους του, και θα μαζέψουν από τη βασιλεία του όλα τα σκάνδαλα, και εκείνους που πράττουν την ανομία 

42 και θα τους ρίξουν στο καμίνι τής φωτιάς εκεί θα είναι το κλάμα και το τρίξιμο των δοντιών. 

43 Τότε, οι δίκαιοι θα λάμψουν σαν τον ήλιο, μέσα στη βασιλεία τού Πατέρα τους. Αυτός που έχει αυτιά για να ακούει, ας ακούει. 

       ΣΧΟΛΙΑ : 

     Ο Χριστός, όταν βρισκόταν στη γη, μιλούσε συχνά στους ανθρώπους που μαζεύονταν γύρω του, θέλοντας να τους αποκαλύψει ποιο είναι το θέλημα του Θεού και πόσο μεγάλη είναι η Αγάπη Του και το ενδιαφέρον Του για τη σωτηρία του αμαρτωλού ανθρώπου. Ήταν μια αγάπη που έκανε το Θεό να αδειάσει τον ουρανό, να στείλει «τον Υιόν Του τον Μονογενή, ώστε να μη χαθεί καθένας που θα πιστέψει σ’ Αυτόν, αλλά να έχει αιώνια ζωή» (Ιωάννης Γ/3: 16). 

    Ο Κύριος μιλούσε με πολλούς τρόπους. Άλλοτε συζητούσε με τους ανθρώπους για τα προβλήματα και τις απορίες τους και άλλες φορές μιλούσε με παραβολές. Οι παραβολές ήταν απλές ιστορίες, που αφηγείτο  ο Χριστός και θύμιζαν την καθημερινή ζωή των ανθρώπων. Μέσα από αυτές ήθελε να τους διδάξει κάτι σπουδαίο για το Θεό, την Εκκλησία και πάνω απ’ όλα το θέλημα Του.

     Ο Λόγος του Θεού μας αποκαλύπτει γιατί ο Κύριος μιλούσε και με παραβολές. Όταν ανέφερε στους μαθητές την «παραβολή του σπορέως» (Ματθαίος ΙΓ/13: 1-23 & Μάρκος Δ/4: 1-20), οι μαθητές ζήτησαν να μάθουν τι σημαίνει η παραβολή αυτή και τότε ο Κύριος τους απάντησε: «Σε σας δόθηκε να γνωρίσετε τα μυστήρια της βασιλείας τού Θεού στους υπόλοιπους όμως με παραβολές, για να μη βλέπουν ενώ βλέπουν, και να μη καταλαβαίνουν ενώ ακούν» (Λουκάς Η/8: 10). 

   Τους εξήγησε δηλαδή ότι τα μυστήρια της βασιλείας του Θεού δεν μπορούν να τα καταλάβουν όλοι. Στην περίπτωσή τους, επειδή οι μαθητές ήταν πρόθυμοι να εμπιστευτούν και να υπακούσουν, ο Κύριος θα τους έδινε τη δυνατότητα να καταλάβουν τη διδασκαλία Του. Ο Ιησούς παρουσίαζε πολλές αλήθειες με παραβολές, ώστε εκείνοι που δεν είχαν πραγματική αγάπη προς Αυτόν, που Τον πλησίαζαν χωρίς ενδιαφέρον και Τον εξυμνούσαν με «φωνή χειλέων» (Ησαΐας κεφ. ΚΘ/29, εδ. 13) και οι οποίοι νόμιζαν τους εαυτούς τους ότι ήταν σοφοί, αυτοί να μην μπορούν να καταλάβουν.  

   Μία από τις παραβολές που ανέφερε ο Κύριος είναι και η παραβολή των ζιζανίων: Είπε συγκεκριμένα στους μαθητές Του ότι κάποτε ένας άνθρωπος έσπειρε με χαρά στο χωράφι του καλό σπόρο και περίμενε να βλαστήσουν οι καρποί. Το ίδιο βράδυ όμως συνέβη το εξής φοβερό: Ένας εχθρός του ανθρώπου πήγε στο χωράφι και έσπειρε ζιζάνια ανάμεσα στο σιτάρι και αμέσως, χωρίς να τον δουν, έφυγε! Περνάει έτσι λίγος καιρός και μόλις βλάστησαν τα σπαρτά, φάνηκαν μαζί και τα ζιζάνια. 

     Οι δούλοι του καλού οικοδεσπότη, μόλις βλέπουν τι έχει συμβεί, γεμάτοι απορία πηγαίνουν να τον βρουν και του λένε: «Κύριε, δεν έσπειρες καλό σπόρο στο χωράφι σου; Πώς λοιπόν έχει ζιζάνια;». Ο οικοδεσπότης αμέσως κατάλαβε πως κάποιος εχθρός το έκανε αυτό και το λέει στους δούλους, που με αγωνία περίμεναν την αντίδρασή του: "Ο δε είπε προς αυτούς Εχθρός άνθρωπος έκαμε τούτο". Τότε εκείνοι του προτείνουν: «Θέλεις να πάμε να τα μαζέψουμε;». Αυτός όμως ήρεμα τους απαντά: Όχι, μη βιάζεστε, γιατί μπορεί μαζεύοντας τα ζιζάνια να ξεριζώσετε μαζί μ' αυτά και το σιτάρι. Αφήστε να μεγαλώσουν και τα δύο μαζί μέχρι να έρθει η ώρα του θερισμού. Όταν έρθει αυτή η ώρα, θα πω στους θεριστές: «Μαζέψτε πρώτα τα ζιζάνια και κάντε τα δεμάτια για να τα κάψετε. Το σιτάρι όμως να το μαζέψετε και να το βάλετε στην αποθήκη μου». 

    Η παραβολή των ζιζανίων απαντά σε ένα καίριο διαχρονικό ερώτημα. Γιατί ο Θεός επιτρέπει οι κακοί άνθρωποι να ζουν και όχι μόνο να ζουν, αλλά και να ευημερούν προσωρινά μέσα στην Εκκλησία του Χριστού; Ο Λόγος είναι ότι μια βίαιη αποπομπή μέσα από την εκκλησία του Χριστού όλων εκείνων των ανθρώπων που ζουν και δε συμμορφώνονται με το θέλημα του Θεού, που δημιουργούν σκάνδαλα και διάφορα άλλα προβλήματα, σίγουρα θα σκανδαλίσει και θα αποκόψει κάποιους από τους δίκαιους. Ένας άλλος λόγος είναι ότι τα ζιζάνια μέσα στην Εκκλησία με τη ζωή τους και τη συμπεριφορά τους, που είναι έξω από το θέλημα του Θεού, συνεργούν πολλές φορές στην ενδυνάμωση της πίστης των δικαίων, οι οποίοι παρατηρώντας τη ζωή τους και την ηθική τους κατάπτωση αποφεύγουν το παράδειγμά τους και ενισχύονται στην πίστη και τον Αγιασμό. 

    Ο Χριστός διηγήθηκε αυτήν την παραβολή στους μαθητές και σε όλο τον κόσμο που ήταν γύρω Του, γιατί ήθελε να δώσει να καταλάβουν οι άνθρωποι με τι μοιάζει η Εκκλησία Του. Μοιάζει με ένα χωράφι στο οποίο φυτρώνουν καλοί καρποί αλλά και ζιζάνια. 

    Σιτάρι είναι ο άνθρωπος που αγαπά το Θεό και το συνάνθρωπό του και βγάζει καλό καρπό, είναι εκείνος που δέχεται και χαίρεται τα δώρα του Θεού και ακολουθεί το θέλημά Του, αγαπώντας τον ίδιο το Θεό αλλά και τους ανθρώπους. 

    Ζιζάνια είναι αυτοί που δεν αγαπούν, καλλιεργούν κακούς λογισμούς, θαμπώνουν την εικόνα του Θεού με τη ζωή τους, ζώντες χωρίς χαρά και αγάπη, μακριά από το Θεό και τους ανθρώπους. Ο οικοδεσπότης και ιδιοκτήτης του είναι ο ίδιος ο Θεός, ο οποίος δε βιάζεται να ξεριζώσει αυτά, αλλά πολύ υπομονετικά περιμένει να έρθει ο κατάλληλος καιρός, για να τα ξεχωρίσει και να χαρεί την καλή σοδειά. Όταν ο Χριστός ξανάρθει, τότε θα ξεχωρίσουν αυτοί που είναι του Θεού από αυτούς που έχουν κακία μέσα τους και δεν έχουν ζήλο για τα πράγματα του Θεού. Θα ξεχωρίσουν οι ευσεβείς από  εκείνους που «έχουν μεν μορφήν ευσεβείας, ηρνημένοι δε την δύναμιν αυτής» (Β΄ Τιμοθέου Γ/3: 5). Τα ζιζάνια μοιάζουν τόσο πολύ με το σιτάρι, ώστε ήταν πολύ δύσκολο να το διακρίνει κανείς. Το μόνο πράγμα που θα μπορούσε να κάνει είναι να περιμένει μέχρι την εποχή του θερισμού, οπότε και θα γίνει το ξεκαθάρισμα. 

      Γι’ αυτό το λόγο και δε θα πρέπει να κρίνουμε και πολύ περισσότερο να καταδικάζουμε τους άλλους. Η κρίση ανήκει στον Υιόν (Πράξεις ΙΖ/17: 31). Ας είμαστε προσεκτικοί, γιατί "ο άνθρωπος αποβλέπει στο φαινόμενο, ενώ ο Θεός αποβλέπει εις την καρδίαν" (Α΄ Σαμουήλ ΙΣ/16: 7). 

      Στην παραβολή των «δέκα παρθένων» (Ματθαίος ΚΕ/25: 13) αναφέρονται δέκα νέες κοπέλες που είχαν την ίδια πίστη και τους ίδιους σκοπούς στη ζωή τους. Μέσα αλλά και έξω από την εκκλησία δεν μπορούσε κανείς να διαπιστώσει καμία διαφορά μεταξύ τους. Πήγαιναν στην ίδια εκκλησία, έψαλλαν τους ίδιους ύμνους, συμμετείχαν στις ίδιες εκδηλώσεις, όλες έδειχναν πιστές, ίδιες και απαράλλαχτες. Κανένας άνθρωπος δεν μπορούσε να διαπιστώσει καμία διαφορά. Όμως όταν ήρθε ο νυμφίος, οι μισές από αυτές αποδείχτηκαν μωρές. Στην εποχή μας κανείς δε γνωρίζει πόσο πάνω είναι το ποσοστό. 

    Η βασιλεία των ουρανών. 

    Ο Κύριός μας ο Ιησούς Χριστός, σύμφωνα με το Λόγο Του, «έχει υπάγει να ετοιμάσει τόπον και πάλι θα έρθει να παραλάβει όλους εκείνους που τον περιμένουν, για να είναι και αυτοί εκεί που είναι Αυτός» (Ιωάννης ΙΔ/14: 2-3). Ο πόθος κάθε ανθρώπου είναι να ζήσει αιώνια στην βασιλεία των ουρανών. Ο Λόγος του Θεού μας δίνει μια διευκρίνηση: «Δε θα μπει μέσα στη βασιλεία των ουρανών καθένας που λέει σε μένα: Κύριε, Κύριε αλλ' αυτός που πράττει το θέλημα του Πατέρα μου, ο οποίος είναι στους ουρανούς» (Ματθαίος Ζ/7: 21). 

    Στη βασιλεία των ουρανών θα κατοικίσουν "οι αληθινοί προσκυνητές" (Ιωάννης Δ/4: 23), «οι υιοί της βασιλείας» (Ματθαίος ΙΓ/13: 38) στους οποίους έχει ανατεθεί από τον Κύριο η διάδοση του Ευαγγελίου. «Πορευθέντες λοιπόν μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος» (Ματθαίος ΚΗ/28: 19). Είναι ο χώρος και ο τόπος όπου βασιλεύει ο Χριστός, ενώ υπήκοοι είναι όλοι εκείνοι που αποδέχτηκαν τη σταυρική Του θυσία, το έργο του σταυρού, το έργο της αντικατάστασης στο θάνατο του αμαρτωλού ανθρώπου. Ο Χριστός, αφού έγινε άνθρωπος και ήρθε ανάμεσά μας, αφού μας μίλησε για τη Θεία προέλευσή μας, για την πτώση μας, για την αγάπη του Θεού για τον άνθρωπο, υψώθηκε πάνω στο σταυρό ως λυτρωτής και αντικαταστάτης μας στο θάνατο και πέθανε Αυτός, Άγιος ων και αναμάρτητος, για να μην πεθάνουμε εμείς οι αμαρτωλοί, αλλά να έχουμε αιώνια ζωή κοντά Του (Μάρκος Ι/10: 30).

       Καλό σπόρο. 

    Στην παραβολή μας ο καλός σπόρος είναι οι υιοί της Βασιλείας. Ο άνθρωπος της παραβολή φύτεψε καλό σπόρο στο χωράφι του. Ο Θεός έκανε μια τέλεια δημιουργία "και είδεν ο Θεό πάντα όσα εποίησε και ιδού, ήσαν καλά λίαν" (Γένεση Α/1: 31). Ο Θεός της Αγάπης και του Ελέους δημιούργησε τον άνθρωπο σύμφωνα με τη δική Του εικόνα και ομοίωση προσφέροντάς του όλα τα δώρα της αγάπης Του. Δημιούργησε τον άνθρωπο ελεύθερο και μέσα σ’ αυτόν έθεσε όλες τις δυνατότητες για μια πλούσια καρποφορία πίστης και υπακοής στο θέλημά Του. 

    Στην πορεία ο άνθρωπος αστόχησε, αμάρτησε, απομακρύνθηκε από το Θεό. Τα πράγματα άλλαξαν ο άνθρωπος βρέθηκε υπόδικος εξαιτίας της αμαρτίας, "ο μισθός της οποίας είναι θάνατος" (Ρωμαίους Σ : 23). Όμως για να μην πεθάνει ο άνθρωπος, ήρθε και πέθανε ο Χριστός στη θέση του, ικανοποιώντας έτσι τη δικαιοσύνη του Πατέρα Θεού. Πλέον "ο καλός σπόρος" είναι όλοι εκείνοι οι οποίοι δέχτηκαν Αυτόν, δέχτηκαν τη Θυσία, αναγνώρισαν την παντοδυναμία του αίματος του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, το οποίο «καθαρίζει ημάς από πάσης αμαρτίας». (Α΄ Ιωάννου Α/1: 7). 

     Ο καλός σπόρος είναι όλοι εκείνοι που αναγεννήθηκαν «δια του Πνεύματος του Θεού» και ζουν «εν Χριστώ». Στην επιστολή "Α΄ Πέτρου" (κεφ. Α/1, εδ. 23) αναφέρεται: «επειδή ανεγεννήθητε ουχί εκ φθαρτού σπέρματος, αλλά αφθάρτου, δια του λόγου του Θεού του ζώντος και μένοντος εις τον αιώνα». Όλοι οι άλλοι για τους οποίους θα μιλήσουμε παρακάτω χαρακτηρίζονται μέσα στο Λόγο του Θεού «οι εν τω κόσμω» (Α΄ Ιωάννου Δ/4: 4). Καλός σπόρος μέσα στον αγρό του Κυρίου είναι όλοι εκείνοι που δέχονται το θέλημά Του και γίνονται συνεργάτες του Θεού στην ορθοτόμηση και διάδοση του ευαγγελίου. Αυτοί είναι ανακηρυγμένοι από το Θεό «ιερείς και βασιλείς εις τον αιώνα» (Αποκάλυψη Ε/5: 10). 

    Ο ίδιος ο Κύριος τους έχει προειδοποιήσει για τις δυσκολίες και τα προβλήματα που θα αντιμετωπίσουν σ’ αυτή τη ζωή. «Ταύτα ελάλησα προς εσάς, δια να έχητε ειρήνην εν εμοί. Εν τω κόσμω θέλετε έχει θλίψιν αλλά θαρσείτε, εγώ ενίκησα τον κόσμον» (Ιωάννης ΙΣ/16: 33). Καλός σπόρος είναι όλοι εκείνοι που «εν πνεύματι και αληθεία» (Ιωάννης Δ/4: 24) προσκυνούν το Θεό και κατευθυνόμενοι από το Πνεύμα το Άγιο εργάζονται για τη δόξα της βασιλείας του Θεού. Είναι η Εκκλησία του Θεού, εν Χριστώ Ιησού, είναι όλοι εκείνοι που προέρχονται από κάθε φυλή και κάθε έθνος (Αποκάλυψη Ε/5: 9), αποτελούν «τους καρπούς του πόνου της ψυχής Αυτού» (Ησαΐας ΝΓ/53: 11). 

      Ο εχθρός έσπειρε ζιζάνια. 

     Τα ζιζάνια είναι οι υιοί του διαβόλου. Στην παλαιά εποχή, όταν ένα πρόσωπο ήθελε να εκδικηθεί μια οικογένεια, πήγαινε κρυφά το βράδυ στο χωράφι και έσπερνε ζιζάνια ανάμεσα στο σιτάρι που είχαν σπείρει. Η σπορά των ζιζανίων είναι έργο του εχθρού. Ξεκίνησε την προσπάθεια από τον κήπο της Εδέμ. Εκεί παραπλάνησε τους πρωτόπλαστους, διέστρεψε την καρδιά τους, έβαλε αμφιβολία μέσα τους για την αγάπη και την αγαθότητα του Θεού, τους έκανε να αμαρτήσουν, να αποστατήσουν από το Θεό και από τότε ξεκίνησε ο χωρισμός του κόσμου σε δύο αντιμαχόμενα στρατόπεδα, στους «υιούς της βασιλείας» και στους «υιούς του πονηρού». 

    Μ’ αυτόν τον τρόπο μπήκε το κακό και η αμαρτία μέσα στον κόσμο. Λυσσαλέος είναι ο αγώνα του εχθρού, για να καταστρέψει την τέλεια δημιουργία του Θεού και να καταργήσει το σχέδιό Του για τον άνθρωπο που ήταν να ολοκληρωθεί ο «κατ’ εικόνα» Θεού άνθρωπος και «καθ’ ομοίωσιν». Ρίχνοντας μια ματιά γύρω μας και παρατηρώντας το κακό που έχει επικρατήσει, δε μένει παρά να πούμε : «εχθρός άνθρωπος έκαμε τούτο». Έτσι σιγά – σιγά σε όλον τον αγρό επικράτησαν τα ζιζάνια και ο κόσμος ολόκληρος απομακρύνθηκε από το Θεό, βαδίζοντας προς τον αιώνιο θάνατο.

     Με πρωτοβουλία του Θεού και μέσα από το Σωτήριο Έργο που έκανε, διά Ιησού Χριστού, ο αγρός σπάρθηκε και πάλι με καλό σπόρο. Η σπορά ξεκίνησε την ημέρα της Πεντηκοστής το έτος 33 μ.Χ. και η συγκομιδή θα ολοκληρωθεί με την αρπαγή της εκκλησίας του Χριστού. (Α΄ Θεσσαλονικείς Δ/4: 17). Όμως και πάλι ο εχθρός δεν έμεινε αδρανής. Από το 2ο αιώνα μ.Χ. άρχισαν να κάνουν αισθητή την παρουσία τους μέσα στην εκκλησία οι κατ’ απομίμησιν Χριστιανοί. Κατά τον 4ο αιώνα μ.Χ. τα ζιζάνια, οι κατ’ όνομα χριστιανοί, είχαν ξεπεράσει κατά πολύ τους "αληθινούς προσκυνητές", που είχαν απομείνει ένα «μικρό ποίμνιο» (Λουκάς ΙΒ/12: 32). 

    Τα ζιζάνια μοιάζουν τόσο πολύ με το σιτάρι, ώστε είναι πολύ δύσκολο να τα διακρίνει κανείς. Αν θέλει να τα ξεχωρίσει κανείς, θα πρέπει να περιμένει την εποχή του θερισμού. Γι’ αυτό ο Κύριος μας προτρέπει να μην κρίνουμε. Είναι πολύ πιθανόν εμείς, αποβλέποντες πολλές φορές στο φαινόμενο, να νομίζουμε κάποιον ότι είναι αδιάφορος για τα πράγματα του Θεού, τελικά όμως να «έλθει εις εαυτόν» και να εκζητήσει ειλικρινά τη Σωτηρία Του. 

   Πόσοι άνθρωποι μέσα στην ιστορία, ενώ έζησαν «ασώτως», όμως ήρθε εκείνη η ευλογημένη ώρα μέσα στη ζωή τους και έλαβαν μια σταθερή απόφαση : «θα υπάγω εις τον Πατέρα μου» (Λουκάς ΙΕ/15: 18). Υπάρχει Πατέρας, υπάρχει Θεός Αγάπης και Ελέους, που περιμένει το κάθε "ζιζάνιο" για να το μετατρέψει σε καλό σπόρο. 

    Προσελθόντες οι δούλοι του οικοδεσπότη. 

   Ερμηνεύοντας ο ίδιος ο Κύριος την παραβολή, αναφέρει πως οι δούλοι αυτοί είναι οι άγγελοι του Θεού. Τους βλέπουμε να μένουν έκπληκτοι και να απορούν για την κατάσταση του αγρού. 

   Θα έπρεπε το κτήμα να είχε γεμίσει με σιτάρι, όμως αντίθετα είχε γεμίσει με ζιζάνια, τα οποία είχαν πνίξει το σιτάρι. Και το παράπονο του Θεού, δια στόματος του προφήτη Ησαΐα (κεφ. Ε/5. εδ. 2) είναι : «Ο ηγαπημένος μου είχεν αμπελώνα επί λόφου παχυτάτου. Και περιέφραξεν αυτόν, και συνήθροισεν εξ αυτού τους λίθους και εφύτευσεν αυτόν με τα πλέον εκλεκτά κλήματα και έκτισε πύργον εν τω μέσω αυτού και κατεσκεύασεν έτι ληνόν εν αυτώ και περιέμενε να κάμη σταφύλια, αλλ' έκαμεν αγριοστάφυλα». 

   Λυπούνται και απορούν οι άγγελοι του Θεού, λυπάται και απορεί και ο ίδιος ο Θεός. «Τι ήταν δυνατόν να κάνω ακόμα στον αμπελώνα μου, και δεν του το έκανα σ' αυτόν;» (Ησαΐας Ε/5: 4).  Και ενώ ο Θεός είχε κάθε δικαίωμα και κάθε λόγο να απορρίψει τον αμαρτωλό άνθρωπο, δεν το κάνει, αλλά συνεχίζει να προσκαλεί και σήμερα. «Πες τους, λέει στον προφήτη "Ιεζεκιήλ" (κεφ. ΛΓ/33, εδ 11): Ζω εγώ, λέει ο Κύριος ο Θεός, δεν θέλω τον θάνατο του αμαρτωλού, αλλά να επιστρέψει ο ασεβής από τον δρόμο του, και να ζει επιστρέψτε, επιστρέψτε από τους πονηρούς σας δρόμους, γιατί να πεθάνετε, οίκος Ισραήλ;». Ο Θεός μιλάει «άπαξ και δις» αναφέρει ο Ιώβ, αλλά ο άνθρωπος δεν ακούει. 

        «εχθρός άνθρωπος έκαμε τούτο». 

     Ο εχθρός σπέρνει ζιζάνια ανάμεσα στο Άγιο και το καθαρό του Κυρίου με σκοπό να διαφθείρει, ν' απομακρύνει από την παρουσία του Θεού, ακόμα και τους εκλεκτούς (Μάρκος ΙΓ/13: 22). Ανάμεσα στον κόσμο που δημιούργησε ο Λόγος του Θεού, αλλά και ανάμεσα στην εκκλησία του Θεού, που είναι αγορασμένη με το Τίμιο Αίμα του Υιού Του, του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, ο εχθρός δεν έπαψε στο Άγιο και το καθαρό του Θεού να σπέρνει ζιζάνια, με σκοπό να συκοφαντήσει το Θεό και να ακυρώσει τα σχέδιά Του. Σκοπός του είναι να παρασύρει τον άνθρωπο μακριά από το Θεό, ώστε να τον εξοντώσει, γιατί τον μισεί ως υπέρτατο δημιούργημα του Θεού, γιατί είναι ανθρωποκτόνος. (Ιωάννης Η/8: 44). 

   Οι δούλοι ζήτησαν από τον Κύριό τους την άδεια να ξεριζώσουν τα ζιζάνια. Η απάντηση του Κυρίου ήταν αυστηρή και κατηγορηματική. «Αφήστε να αυξάνονται και τα δύο μέχρι το θερισμό». Ήσαν τόσο κοντά και τόσο σφιχτά πλεγμένα, το ένα με το άλλο, που δε γινόταν να ξεριζωθούν τα αγριοχόρταρα χωρίς να ξεριζωθούν πρόωρα και τα στάχυα. Γι’ αυτό θα πρέπει να περιμένουμε μέχρι την ώρα του θερισμού, οπότε το σιτάρι θα συναχθεί στην αποθήκη τα δε ζιζάνια θα κατακαούν στη φωτιά. Μέχρι τότε ας μην παραπονούμαστε ότι ζούμε σ' ένα τοξικό περιβάλλον, περιτριγυσμένοι από κακούς ανθρώπους. Η ευθύνη που έχουμε να σταθούμε ακέραιοι, Άγιοι ανάμεσά τους δεν αλλάζει. Ο Κύριος απευθυνόμενος δια του Ιωάννη στην εκκλησία της Περγάμου αναφέρει: "εξεύρω τα έργα σου και που κατοικείς όπου είναι ο θρόνος του σατανά και κρατείς το Όνομά μου και δεν ηρνήθεις  την πίστη μου και εν ταις ημέρες εν ες υπήρχε Αντύπας, ο μάρτυς μου ο πιστός, όστις εφονεύθει παρ' υμίν, όπου κατοικεί ο σατανάς" (Αποκάλυψη Β/2: 13). Οι Χριστιανοί της Περγάμου ζούσαν εκεί που είχε το θρόνο του ο σατανάς και όμως μέσα σ' αυτό το τοξικό περιβάλλον ομολογούσαν το Όνομα του Θεού. Μέσα σ' αυτό το δαιμονικό περιβάλλον φονεύθηκε ο Αντύπας, ο μάρτυράς μου ο πιστός, λέει ο Κύριος. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη τιμή και δόξα για έναν άνθρωπο από το να βάλει ο Θεός δίπλα στο όνομά του τη φράση "μου". Ο Γιώργος μου, ο Αντύπας μου, η Μαρία μου........ ο δικός μου άνθρωπος. Η ευθύνη είναι δική μας σε όποιο περιβάλλον και αν βρισκόμαστε, όσο βρώμικο και αν μας φαίνεται. Αντί να  να κάνουμε συνεχώς παράπονα, ας καθαρίζουμε την καρδιά μας και ας ζητάμε από το Θεό να μας ενισχύσει σε Άγια ζωή, σε μια ζωή που θα φανερώνει και θα δοξάζει Εκείνον. 

     Βλέπουμε στη ζωή το δίκαιο και τον άδικο να ζουν και να κινούνται μαζί. Βλέπουμε το Θεό «να βρέχει επί δικαίων και αδίκων» (Ματθαίος Ε/5: 45) και όλοι να λαμβάνουν τα δώρα του Θεού και μάλιστα πολλές φορές βλέπουμε τον άδικο να ευημερεί και είναι πολύ δύσκολο να τους ξεχωρίσει κανείς. 

     Ο Ασάφ (Λευίτης, γιος του Βαραχία) παρατηρώντας τους ασεβείς να ευημερούν και να έχουν επιτυχίες στη ζωή τους εκφράζει μία απορία την οποία διατυπώνει στον  ΟΓ / 73) ψαλμό : 

1 ΑΓΑΘΟΣ, πραγματικά, είναι ο Θεός στον Ισραήλ, στους καθαρούς στην καρδιά. 

2 Εμένα, όμως, τα πόδια μου σχεδόν κλονίστηκαν παρολίγο τα βήματά μου γλίστρησαν. 

3 Επειδή, ζήλεψα τους μωρούς, βλέποντας την ευτυχία των ασεβών. 

4 Για τον λόγο ότι, δεν υπάρχουν λύπες στον θάνατό τους, αλλά η δύναμή τους είναι στερεή. 

5 Δεν είναι με κόπους, όπως οι άλλοι άνθρωποι ούτε μαστιγώνονται μαζί με τους υπόλοιπους ανθρώπους. 

6 Γι' αυτό, η υπερηφάνεια τους περικυκλώνει σαν περιδέραιο η αδικία τούς σκεπάζει σαν ιμάτιο. 

7 Τα μάτια τους εξέχουν από το πάχος ξεπέρασαν τις επιθυμίες τής καρδιάς τους. 

8 Εμπαίζουν, και με πονηριά μιλούν καταδυναστεία μιλούν υπερήφανα. 

9 Βάζουν το στόμα τους στον ουρανό, και η γλώσσα τους διατρέχει τη γη. 

10 Γι' αυτό, ο λαός του θα στραφεί εδώ και γι' αυτούς εκπιέζονται νερά ενός γεμάτου ποτηριού. 

11 Και λένε: Πώς τα γνωρίζει αυτά ο Θεός; Και: Υπάρχει γνώση στον Ύψιστο; 

12 Δέστε, αυτοί είναι ασεβείς, και ευτυχούν για πάντα αυξάνουν τα πλούτη τους. 

13 Επομένως, μάταια καθάρισα την καρδιά μου, και ένιψα τα χέρια μου με αθωότητα. 

14 Επειδή, ολόκληρη την ημέρα μαστιγώθηκα, και κάθε αυγή τιμωρήθηκα. 

15 Αν πω: Θα μιλάω έτσι δες, εξυβρίζω τη γενεά των γιων σου. 

16 Και στοχάστηκα να το καταλάβω, εντούτοις μού φάνηκε δύσκολο 

17 μέχρις ότου, καθώς μπήκα μέσα στο αγιαστήριο του Θεού, κατάλαβα τα τέλη τους.

     Όλα αυτά θα ισχύουν μέχρι το θερισμό. "καθώς μπήκα μέσα στο αγιαστήριο του Θεού, κατάλαβα τα τέλη τους". Τότε θα γίνει το ξεδιάλεγμα κατά το οποίο θα γίνει η απόρριψη των ζιζανίων και η περισυλλογή του σιταριού στην αποθήκη.  Μέχρι τότε ο Λόγος του Θεού μας προτρέπει: "ο άγιος ας γίνεται πιο πολύ άγιος και ο άδικος ας γίνεται πιο άδικος" (Αποκάλυψη ΚΒ/22: 11). Μπορεί σήμερα η  εκκλησία να αγκαλιάζεται με τους πολιτικούς και να ταυτίζεται σε πολλά σημεία με την πολιτική και να νομίζει ότι κάθεται σαν βασίλισσα "επί στερεού θρόνου¨" (Αποκάλυψη ΙΗ/18: 7), όμως στην παρουσία Εκείνου, όταν θα έρθει ως θεριστής, όλα αυτά θα αλλάξουν. Ο Κύριος έρχεται και μαζί του φέρει τον μισθόν αυτού. "προσέχετε εις εαυτούς διά να μην χάσουμε εκείνα, τα οποία ηργάσθημεν, αλλά να απολάβωμεν πλήρη τον μισθόν" (Β΄ Ιωάννου Α/1: 8). Η εκκλησία του Θεού, δια Ιησού Χριστού, η εκκλησία της Αρπαγής (Α΄ Θεσσαλονικείς Δ/4: 13-18), είναι "ένας λαός από κάθε φυλή και γλώσσα και έθνος" (Αποκάλυψη Ε/5: 9). Η υπόσχεση του Κυρίου προς το λαό αυτό δια στόματος του προφήτη "Ιερεμία" (κεφ. Α/1, εδ. 19) είναι: "και θέλουσι σε πολεμήσει αλλά δεν θέλουσι υπερισχύσει εναντίον σου διότι εγώ είμαι μετά σου δια να σε ελευθερώνω, λέγει Κύριος". Γι' αυτό: "μη φοβού μικρόν ποίμνιον διότι ο πατήρ σας ηυδόκησεν να σας δώσει την βασιλείαν" (Λουκάς ΙΒ/12: 32).

     Ας μην απελπιζόμαστε, μπορεί τα ζιζάνια να πολλαπλασιάζονται, αλλά δε θα μετατραπεί ολόκληρο το χωράφι σε αγριόχορτα, θα παραμείνουν και τα στάχυα, τα οποία θα πρέπει να υπομείνουν «έως τέλους» (Ιωάννης ΙΓ/13: 1), στερεωμένοι στη βάση του Λόγου του Θεού και να μη μετακινηθούν μέχρι την ώρα του θερισμού, δηλ. μέχρι το τέλος του κόσμου. «Τότε οι δίκαιοι θέλουσιν εκλάμψει ως ο ήλιος εν τη βασιλεία του Πατρός αυτών. Ο έχων ώτα δια να ακούη ας ακούη». (Ματθαίος ΙΓ/13: 43).---

Ο ΖΑΚΧΑΙΟΣ.

     "Πλούσιος ... εζήτει...".  Αυτό είναι το πνευματικό πορτραίτο του Ζακχαίου. Ενώ κατείχε όλα τα υλικά αγαθά και σε μεγάλη επάρκεια, η καρδιά του δεν ήταν ικανοποιημένη.

         Ευαγγέλιο κατά "Λουκάν», κεφ. ΙΘ/19, εδάφ. 1 – 10.

1 Και εισελθών διήρχετο την Ιεριχώ
2 και ιδού, άνθρωπος ονομαζόμενος Ζακχαίος, όστις ήτο αρχιτελώνης, και ούτος ήτο πλούσιος,
3 και εζήτει να ίδη τον Ιησούν τις είναι, και δεν ηδύνατο διά τον όχλον, διότι ήτο μικρός το ανάστημα.
4 και δραμών εμπρός ανέβη επί συκομορέαν διά να ίδη αυτόν, επειδή δι' εκείνης της οδού έμελλε να περάση.
5 Και ως ήλθεν εις τον τόπον ο Ιησούς, αναβλέψας είδεν αυτόν και είπε προς αυτόν Ζακχαίε, κατάβα ταχέως διότι σήμερον πρέπει να μείνω εν τω οίκω σου.
6 Και κατέβη ταχέως και υπεδέχθη αυτόν μετά χαράς.
7 Και ιδόντες άπαντες εγόγγυζον, λέγοντες ότι εις αμαρτωλόν άνθρωπον εισήλθε να καταλύση.
8 Σταθείς δε ο Ζακχαίος, είπε προς τον Κύριον Ιδού, τα ημίση των υπαρχόντων μου, Κύριε, δίδω εις τους πτωχούς, και εάν εσυκοφάντησά τινά εις τι, αποδίδω τετραπλούν.
9 Είπε δε προς αυτόν ο Ιησούς ότι, Σήμερον έγεινε σωτηρία εις τον οίκον τούτον, καθότι και αυτός υιός του Αβραάμ είναι.
10 Διότι ο Υιός του ανθρώπου ήλθε να ζητήση και να σώση το απολωλός.

(μετάφραση Ν. Βάμβα).

       ΣΧΟΛΙΑ :

     Βρισκόμαστε στο τελευταίο ταξίδι του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού στην Ιερουσαλήμ. Ο Κύριός μας «διήρχετο ευργετών και θεραπεύων» (Πράξεις Ι/10: 38). Στο πέρασμά Του φώτιζε, δρόσιζε, χόρταινε, θεράπευε, έσωζε. Αυτός είναι ο Κύριος Ιησούς Χριστός. Ο μαθητής της αγάπης, ο "Ιωάννης" στο πρώτο κεφάλαιο της πρώτης του επιστολής και στο εδάφ. 17 αναφέρει: «ήλθε γεμάτος χάρη και αλήθεια». Ο Απόστολος Παύλος στην επιστολή "Β΄ Κορινθίους" (Η/8: 9) αναφέρει: «διότι εξεύρετε την χάριν του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, ότι πλούσιος ων επτώχευσε διά σας, διά να πλουτήσητε σεις με την πτωχείαν εκείνου». Ήρθε για να έχουμε ζωή και να την έχουμε άφθονη (Ιωάννης Ι/10: 10).

       Διέσχιζε λοιπόν ο Ιησούς την Ιεριχώ, πόλη εμπορική και σταθμός διαμετακομίσεως μεταξύ Ανατολής και Δύσης. Το όνομα Ιεριχώ σημαίνει στα Εβραϊκά «Ευωδία». Πέρα από κέντρο εμπορικό είχε και πολλούς φοίνικες, αρωματικά φυτά και άφθονο βάλσαμο, που ήταν ένα φυτό με πολλές φαρμακευτικές ιδιότητες (Ιερεμίας Η/8: 22). Στην εποχή του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού οι Ρωμαίοι είχαν ορίσει την Ιεριχώ ως έδρα οικονομικής περιφέρειας και είχαν εγκαταστήσει ειδική φορολογική υπηρεσία. Ο Κύριος προχωρούσε ακολουθούμενος από πλήθη λαού. Ο αιώνιος και αψευδής Λόγος του Θεού μας πληροφορεί:

      «Και εισελθών διήρχετο την Ιεριχώ και ιδού, άνθρωπος ονομαζόμενος Ζακχαίος, όστις ήτο αρχιτελώνης και ούτος ήτο πλούσιος».

        Η λέξη «Ζακχαίος» στα εβραϊκά σημαίνει «αγνός» και τούτη η φράση μόνον ειρωνικά θα μπορούσε να ειπωθεί γι' αυτόν τον άνθρωπο. Ο λόγος του Θεού τον χαρακτηρίζει ως "αρχιτελώνη" και αυτό, γιατί, όπως φαίνεται, δεν είχε αρμοδιότητα μόνον στην Ιεριχώ, αλλά ήταν επικεφαλής των Τελωνών σε ολόκληρη την ευρύτερη περιοχή. Αυτό με τη σειρά του έρχεται να δείξει έναν άνθρωπο ευφυέστατο, μορφωμένο, καταρτισμένο γύρω από τα λογιστικά και οικονομικά θέματα. 

      Οι Ιουδαίοι μισούσαν πάρα πολύ τους Τελώνες, καθώς τους θεωρούσαν βλάσφημους και χωρίς καμία εθνική ή θρησκευτική συνείδηση, αφού συνεργάζονταν με τους Ρωμαίους κατακτητές, προκειμένου να αποκομίζουν υπέρογκα κέρδη. Θεωρούσαν ότι με τη συνεργασία τους αυτή έδειχναν ν' αναγνωρίζουν ως κυρίαρχους της Παλαιστίνης του Ρωμαίους κατακτητές και όχι το Θεό, όπως δίδασκε ο Μωσαϊκός Νόμος. Η απόδοση φόρου για τους Ιουδαίους ήταν μία πράξη, που εκτός των άλλων ξεκαθάριζε και το ζήτημα της κυριαρχίας της άγιας γης. Πέρα από τους Ρωμαίους οι Τελώνες για να αποκομίσουν οφέλη συνεργάζονταν και με  Εθνικούς, κυρίως ανώτερους κρατικούς υπαλλήλους.

      Η είσπραξη των φόρων γινόταν εξαναγκαστικά και πολλές φορές και με τη συνδρομή των δυνάμεων καταστολής της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Άλλοι λόγοι που δεν τους συμπαθούσαν ήταν ότι  εργάζονταν ακόμα και την ημέρα του Σαββάτου και την ημέρα της μεγάλης εορτής του "Εξιλασμού", η οποία ήταν ημέρα νηστείας και κατά την οποία απαγορευόταν κάθε εργασία (Λευιτικό ΚΓ/23: 27). Ήταν πολύ σκληροί άνθρωποι και για να εξασφαλίσουν τα ποσοστά τους, γινόταν άδικοι και εισέπρατταν πολύ περισσότερα χρήματα από εκείνα που έπρεπε να εισπράξουν. Γενικά οι Ιουδαίοι απέφευγαν τη συναναστροφή μαζί τους και τους έβαζαν στην ίδια κατηγορία με τις πόρνες (Ματθαίος ΙΗ/18: 17). Οι νομοδιδάσκαλοι τους είχαν ως παραδείγματα προς αποφυγήν, καθώς θεωρούνταν άτομα χωρίς καμία κοινωνική και θρησκευτική υπόληψη.

        Ήταν αδιανόητο να κάθεται ή να τρώει κάποιος μαζί τους στο ίδιο τραπέζι  ή ακόμα και να τους επισκέπτεται στο σπίτι τους. Το να απατήσει κανείς έναν Τελώνη δεν θεωρείτο αμάρτημα μεταξύ των Ιουδαίων. Το Ταλμούδ  (Ιουδαϊκός θρησκευτικός νόμος) τους κατέτασσε στην ίδια κατηγορία με τους φονιάδες και τους ληστές. Τα χρήματά τους, επειδή ήταν αποκτημένα με βία και απάτη, τα θεωρούσαν απαράδεκτα ακόμα και για φιλανθρωπικούς σκοπούς. Οι Φαρισαίοι, καθώς έβλεπαν τον Κύριο να μιλάει και να τρώει με Τελώνες, αντιδρούσαν: "Και εγόγγυζον οι γραμματείς αυτών και οι Φαρισαίοι προς τους μαθητάς αυτού, λέγοντες· Διά τι μετά τελωνών και αμαρτωλών τρώγετε και πίνετε;" (Λουκάς Ε/5: 30), ενώ θέλοντας να υποτιμήσουν και να κατηγορήσουν τον Κύριο Τον αποκαλούσαν "φίλο των τελωνών και αμαρτωλών" (Ματθαίος ΙΑ/11: 19  &  Λουκάς Ζ/7: 34). 

       Ένας τέτοιος άνθρωπος και μάλιστα σε υπερθετικό βαθμό ήταν και ο Ζακχαίος. Ο άνθρωπος αυτός άκουσε ότι θα περνούσε από την Ιεριχώ ο Χριστός. Τούτο το γεγονός δεν τον άφησε αδιάφορο, αλλά το θεώρησε ως μία μεγάλη ευκαιρία, για να Τον συναντήσει και να Τον γνωρίσει προσωπικά. Πόσο περιγραφικός είναι ο Λόγος του Θεού!

      «και εζήτει να ίδη τον Ιησούν τις είναι, και δεν ηδύνατο διά τον όχλον, διότι ήτο μικρός το ανάστημα και δραμών εμπρός ανέβη επί συκομορέαν διά να ίδη αυτόν, επειδή δι' εκείνης της οδού έμελλε να περάση».

       Άκουσε για το Χριστό, αυτό είναι το πρώτο βήμα σωτηρίας και ζήτησε να γνωρίσει Αυτόν, αυτό είναι το δεύτερο βήμα. Αλήθεια, πόσοι άνθρωποι ανάμεσα στην ιστορία δεν τόλμησαν και δεν τολμούν και σήμερα να κάνουν τούτο το δεύτερο βήμα μέσα στη ζωή τους! Δεν τους επιτρέπει η κοινωνική τους θέση, η οικογένειά τους, οι ασχολίες τους, το περιβάλλον τους. Πόσοι άνθρωποι δεν το τολμούν «δια τον φόβον των Ιουδαίων» (Ιωάννης Ζ/7: 13), για να μη γίνουν αποσυνάγωγοι (Ιωάννης ΙΒ/12: 42).

     Ο Ζακχαίος ζήτησε να γνωρίσει τον Ιησού Χριστό. Δεν το κάνει από μια απλή περιέργεια, αλλά από μία βαθύτερη, πιεστική ανάγκη της ψυχής του. Ο Λόγος του Θεού μας αναφέρει: «ο ζητών ευρίσκει και εις τον κρούοντα θέλει ανοιχθή» (Ματθαίος Ζ/7: 8). Σ' αυτόν που μέσα από την καρδιά του θα ζητήσει τον Ιησού Χριστό ως προσωπικό του Σωτήρα και Λυτρωτή, δεχόμενος να καταβάλει στη ζωή του οποιοδήποτε κόστος γι’ Αυτόν, είναι βέβαιο ότι ο Ιησούς Χριστός θα του "ανοίξει" τα πνευματικά του μάτια και θα γνωρίσει τον μοναδικό, τον αληθινό, τον αιώνιο Θεό, ένα Θεό για τον οποίο ο προφήτης "Ησαΐας" (750 π.Χ) δίνει τον εξής χαρακτηρισμό. «Διότι ούτω λέγει ο Ύψιστος και ο Υπέρτατος, ο κατοικών την αιωνιότητα, του οποίου το όνομα είναι Ο Αγιος Εγώ κατοικώ εν υψηλοίς και εν αγίω τόπω και μετά του συντετριμμένου την καρδίαν και του ταπεινού το πνεύμα, διά να ζωοποιώ το πνεύμα των ταπεινών και να ζωοποιώ την καρδίαν των συντετριμμένων» (Ησαΐας ΝΖ/57: 15). Ναι, είναι διπλοκάτοικος ο Θεός, κατοικεί "εν υψηλοίς και εν Αγίω τόπω", αλλά κατοικεί και μέσα στου ταπεινού και του συντετριμμένου την καρδιά.

      Ο Κύριος πέρασε από το μέρος που ζούσε ο Ζακχαίος. Ο ίδιος Κύριος περνάει καθημερινά μπροστά από την πόρτα της καρδιάς κάθε ανθρώπου. Χτυπάει ευγενικά και περιμένει από την ψυχή να Του ανοίξει (Αποκάλυψη Γ/3: 20). Δεν παραβιάζει την πόρτα, δεν παραβιάζει τη συνείδηση κανενός, την ελευθερία που Εκείνος του έδωσε, αλλά περιμένει από την ψυχή να Του ανοίξει. Όπως δείχνουν και πολλές εικόνες, η πόρτα εξωτερικά δεν έχει "πόμολο" κι έτσι, αν εσύ δεν ανοίξεις, ο Κύριος δεν μπορεί να μπει στην καρδιά σου. Ο Ζακχαίος τα προσπερνάει όλα και με επιμονή ζητάει να δει το Χριστό.

     Από τη στιγμή που έλαβε αυτήν την ευλογημένη απόφαση ένα αδιαπέραστο "τοίχος" από προβλήματα και δυσκολίες υψώθηκε μπροστά του. Ας μην ξεχνάμε ποτέ ότι ο Κύριος των δυνάμεων είναι έτοιμος να παραμερίσει κάθε εμπόδιο και μέσα από πολλούς τρόπους και δρόμους να οδηγήσει μια ψυχή κοντά Του. Ο Ζακχαίος δεν έχασε την ευκαιρία. Τρέχει, προσπερνάει τον όχλο, αδιαφορεί για τη γνώμη και για τις κρίσεις της ανθρώπινης μάζας και με παιδική αφέλεια σκαρφαλώνει πάνω σε μια συκομουριά, που ήταν δίπλα στο δρόμο από τον οποίο σε λίγο θα περνούσε ο Χριστός. Ο Λόγος του Θεού μας δίνει την πληροφορία ότι ήταν κοντός στο ανάστημα.

      Θα το επαναλάβω φορτικά ότι το μεγαλύτερο εμπόδιο που υπάρχει, για να γνωρίσει μια ψυχή το Θεό, είναι το "πλήθος", είναι ο κόσμος, που μέσα από τις ανθρώπινες θεωρίες του, μέσα στα ανθρώπινα σαθρά θρησκευτικά συστήματα, την άγνοιά του, τα μικροσυμφέροντά του, βρίσκεται εγκλωβισμένος και προσπαθεί να απωθήσει και να αποτρέψει την προσωπική του γνωριμία με Εκείνον, που είναι ο μοναδικό Σωτήρας για τον αμαρτωλό άνθρωπο (Πράξεις Δ/4: 12).

      Ας θυμηθούμε την ιστορία εκείνων των τεσσάρων ανθρώπων που πάνω σε ένα κρεβάτι μετέφεραν έναν παραλυτικό, για να τον θεραπεύσει ο Κύριος. «και μη δυνάμενοι να πλησιάσωσιν εις αυτόν εξαιτίας του όχλου, εχάλασαν την στέγην όπου ήτο, και διατρυπήσαντες καταβιβάζουσι τον κράββατον, εφ' ου κατέκειτο ο παραλυτικός» (Μάρκος Β/2: 1-12). Δε μπορούσαν να πλησιάσουν το Χριστό  εξαιτίας του μεγάλου πλήθους. Το πλήθος θα είναι πάντα μια δύναμη που θα απωθεί τον άνθρωπο, για να συναντήσει το Χριστό. Όλοι μπροστά στο πλήθος είμαστε μικροί, κοντοί και αδύναμοι και μόνον η δύναμη του Κυρίου μπορεί να ανατρέψει τα εμπόδια και να μας φέρει κοντά Του.

      Ας θυμηθούμε και το περιστατικό με τον τυφλό Βαρτίμαιο, όταν άκουσε ότι περνάει ο Χριστός. «Και ακούσας ότι είναι Ιησούς ο Ναζωραίος, ήρχισε να κράζη και να λέγη, Υιέ του Δαβίδ Ιησού, ελέησόν με. Και επέπληττον αυτόν πολλοί διά να σιωπήση, αλλ' εκείνος πολλώ μάλλον έκραζεν» (Μάρκος Ι/10: 46). Και εδώ το πλήθος γίνεται ένα εμπόδιο και άρχισε να τον επιπλήττει. "Μη φωνάζεις, σιώπα, μην καλείς το Χριστό στη ζωή σου .......". Αυτός όμως αγνόησε το πλήθος και φώναζε πολύ περισσότερο  και καλούσε το Χριστό να τον ελεήσει.

      Ποτέ δε θα πάψει ο κόσμος μέσα από τα θρησκευτικά του συστήματα να μιλάει για το Χριστό. Ο λόγος τους θα διακρίνεται από μια «μορφήν ευσεβείας, που όμως θα αρνήται τη δύναμη αυτής» (Β΄ Τιμοθέου Γ/3: 5). Ο ψαλμωδός αναφέρει: "....διά το μέγεθος της δυνάμεώς σου, υποκρίνονται υποταγήν εις σε οι εχθροί σου" (Ψαλμός ΞΣ/66: 3). Όμως τίποτα απ' όλα αυτά δε βοηθάει, εάν η ψυχή δε γνωρίσει προσωπικά το Χριστό και δεν πιστέψει μέσα από την καρδιά της στο Σωτήριο και Λυτρωτικό Έργο, που από αγάπη ο Θεός έκανε δια Ιησού Χριστού στο Γολγοθά, για τη σωτηρία κάθε ανθρώπου (Ιωάννης Γ/3: 16). 

      Για να δει λοιπόν ο Ζακχαίος τον Κύριο ανέβηκε πάνω σε μια συκομουριά. Ας φανταστούμε για λίγο τη σκηνή. Ένας πλούσιος, ένας επιφανής, ένας μορφωμένος, δε ντρέπεται να ανέβει πάνω σε μία συκομουριά, για να δει τον Κύριο. Οι άνθρωποι από κάτω γελάνε μ' αυτόν, τον κοροϊδεύουν, αυτός όμως τους αγνοεί, γιατί έχει στόχο και πόθο στη ζωή του και προσπαθεί να κρατηθεί πάνω στο δένδρο, όσο γίνεται καλύτερα. Ο Απ. Παύλος απευθυνόμενος στους Χριστιανούς της Κορίνθου αναφέρει: "εγείναμεν θέατρον εις τον κόσμον" (Α' Κορινθίους Δ/4: 9). 

       Μακάρια η ψυχή εκείνη που σηκώθηκε πάνω από το πλήθος, πάνω από τον κόσμο, πάνω απ' όλα τα εμπόδια και έβαλε στόχο της ζωής της να συναντήσει το μόνο Σωτήρα, Λυτρωτή και Κύριο, τον Ιησού Χριστό. Ο Κύριος την ψυχή που θα ζητήσει ειλικρινά να Τον γνωρίσει  δε θα την αγνοήσει, δε θα την εγκαταλείψει (Ιησούς τ. Ναυή Α/1: 5). Είναι έτοιμος να αφήσει το "σύμμικτον πλήθος" (Αριθμοί ΙΑ/11: 4) και να σταθεί μπροστά της. Ο Ζακχαίος ήταν πολύ πλούσιος. Διέθετε δισεκατομμύρια θα λέγαμε στην εποχή μας, ζούσε μια άνετη ζωή, είχε τα πάντα από υλικά αγαθά. Αλήθεια πόσοι πάμπλουτοι αισθάνονται πολύ φτωχοί, χωρίς το Θεό μέσα τους, αλλά και πόσοι φτωχοί αισθάνονται πάμπλουτοι, γιατί μια ευλογημένη ημέρα γνώρισαν στη ζωή τους Εκείνον που είναι η "Ζωή" και η "Αλήθεια", η μόνη "Οδός" που οδηγεί κατευθείαν προς τον Πατέρα Θεό (Ιωάννης ΙΔ/14: 6). Ο Κύριος ήταν απόλυτα διευκρινιστικός, όταν θέλησε ο εχθρός να τον πειράξει: «Είναι γεγραμμένον, με άρτον μόνον δεν θέλει ζήσει ο άνθρωπος, αλλά με πάντα λόγον εξερχόμενον διά στόματος Θεού» (Ματθαίος Δ/4: 4). Ο μεγάλος φυσικομαθηματικός Πασκάλ έλεγε: "η καρδιά του ανθρώπου είναι ένα άπειρο και μόνον με ένα άλλο άπειρο που είναι ο Θεός, μπορεί να γεμίσει". Τίποτα γήινο, τίποτα ανθρώπινο δε μπορεί να γεμίσει την καρδιά του ανθρώπου. Όσες "αποθήκες" και αν φτιάξει ο άνθρωπος σ' αυτή τη ζωή, πάντα μικρές, πάντα ανεπαρκείς θα του φαίνονται (Λουκάς ΙΒ/12: 18), πάντα ανικανοποίητο θα τον αφήνουν.

     Ήταν πλούσιος αλλά μέσα του αισθανόταν φτωχός, έβλεπε να υπάρχει ένα μεγάλο "κενό" και ήταν αυτό ήταν που ώθησε το Ζακχαίο να γνωρίσει προσωπικά το Χριστό. Μέσα του ξύπνησε κάτι "κοιμισμένο" για πολλά χρόνια. Μέσα στην καρδιά του ανθρώπου υπάρχει πάντα η αναζήτηση του Θεού, όμως έρχεται ο εχθρός με τις διάφορες ανθρώπινες θεωρίες και φιλοσοφίες, τ' ανθρώπινα θρησκευτικά συστήματα και προσπαθεί να τον πλανήσει και να τον παραπλανήσει με απώτερο σκοπό να μη γνωρίσει Αυτόν.

      Και ενώ ο Θεός από αγάπη θέλει να σώσει τον άνθρωπο, «δεν θέλει να απολεσθή ψυχή, αλλ' εφευρίσκει μέσα, ώστε ο εξόριστος να μη μένη εξωσμένος απ' αυτού» (Α΄ Σαμουήλ ΙΔ/14: 14) τα ανθρώπινα θρησκευτικά συστήματα βαδίζοντας πάνω στην «οδόν του Κάϊν», (επιστολή Ιούδα Α/1: 11) παρουσιάζουν το Θεό απόμακρο, εχθρικό, αδιάφορο, εκδικητικό, σκεπασμένο μέσα σε σύννεφα τυπικισμού, εθίμων και άλλων ανθρώπινων συνηθειών. Λίγοι είναι εκείνοι που κατορθώνουν να βγούνε μέσα από τα πυκνά αυτά σύννεφα, να γνωρίσουν το Λόγο του Θεού και να ελευθερωθούν απ' όλα αυτά  που τους δένουν και τους κρατούν μακριά Του (Ιωάννης Η/8: 32).

     Ο Λόγος του Θεού μας αναφέρει σχετικά με την επίσκεψη του Κυρίου μας στη Ιεριχώ: 

   «Και ως ήλθεν ο Ιησούς επί τον τόπον, αναβλέψας, είδεν αυτόν και είπε προς αυτόν Ζακχαίε, κατέβα ταχέως, διότι σήμερα πρέπει να μείνω εν τω οίκω σου και κατέβη ταχέως και υπεδέχθει Αυτόν μετά χαράς». 

   Τίποτα δεν είναι κρυφό στα μάτια του Κυρίου. Το άγρυπνο μάτι Του βλέπει τα πάντα. Καθώς βλέπει την ειλικρινή εκζήτηση της καρδιάς αυτού του ανθρώπου, σταματάει κάτω από το δένδρο και σπεύδει πρώτος να του μιλήσει. Εκείνος νόμιζε ότι αυτός ήθελε να δει τον Ιησού (εδ. 2) να όμως που ο Ιησούς ήθελε να δει τον Ζακχαίο! Δεν ήταν δυνατόν να σωθεί ο Ζακχαίος με μία ψυχρή καταδίκη από τον Κύριο ή με διάφορα επικριτικά λόγια: "Αυτός είσαι, αυτά έκανες, κλέφτη, εκβιαστή, που αγνόησες το Νόμο στη ζωή σου, που δε γύρισες ποτέ να κοιτάξεις τον πλησίον σου, που σκεπτόσουν μόνον τον εαυτόν σου και άλλα", συνήθειες που πολλές φορές συναντάμε στους ανθρώπους. Ο μόνος τρόπος σωτηρίας του Ζακχαίου ήταν να του προσφέρει ο Κύριος αγάπη, να δείξει ενδιαφέρον γι' αυτόν και να τον καλέσει κοντά Του. Άλλωστε γι' αυτό ο Κύριος είχε έρθει εκείνη την ημέρα στην Ιεριχώ, γι’ αυτό ήρθε ο Χριστός στον κόσμο, για να ψάξει και να βρει κάθε καρδιά που Τον ζητάει ειλικρινά, να την πλησιάσει με στοργή και αγάπη, με έλεος, να της μιλήσει, να μπει στο σπίτι της, να μοιραστεί τα προβλήματά της και στο τέλος να τη σώσει αιώνια (Ιωάννης Γ/3: 15). Γι’ αυτό άφησε τη δόξα που είχε στον ουρανό, «εκκένωσε εαυτόν και έλαβε δούλου μορφή» (Φιλιππησίους Β/2: 7), ήρθε ανάμεσά μας πράος και ταπεινός (Ματθαίος ΙΑ/11: 29). Ήρθε, για να πλησιάσει τον κάθε άνθρωπο, να του μιλήσει, να του αποκαλύψει ότι είναι αμαρτωλός και ότι, αν μείνει σ’ αυτήν την κατάσταση, θα πεθάνει αιωνίως, γιατί «ο μισθός της αμαρτίας είναι θάνατος» (Ρωμαίους Σ/6: 23). Ήρθε, για να πεθάνει πάνω στο σταυρό και να πληρώσει για τις δικές μας αμαρτίες, να αποκαλύψει στον άνθρωπο ότι Αυτός είναι «η ζωή και ανάσταση», ότι αυτός είναι ο μόνος Σωτήρας, Λυτρωτής, Κύριος, για τον αμαρτωλό άνθρωπο.

     Η ματιά του Ιησού προς τον Ζακχαίο, η προσφώνησή του με το όνομά του,  καθώς και η πρόσκλησή του να Τον φιλοξενήσει έδωσαν στο Ζακχαίο πολύ μεγάλη χαρά. Η βιασύνη του Κυρίου, «κατέβα γρήγορα», έδειξε την επιθυμία και την αποφασιστικότητά του να μείνει μαζί με την ψυχή εκείνη, που όλοι οι άλλοι περιφρονούσαν, κατηγορούσαν και απεχθάνονταν. Ο Ιησούς Χριστός και σήμερα, καθώς βλέπει την κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο άνθρωπος, χωρίς Θεό, χωρίς Χριστό, χωρίς καμία ελπίδα, παίρνει πρώτος την πρωτοβουλία και καλεί μέσα από τον αιώνιο και αψευδή Λόγο Του τον κάθε άνθρωπος, με τα λόγια :

  -- "Έλθετε προς με, πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, και εγώ θέλω σας αναπαύσει" (Ματθαίος ΙΑ/11: 28).

   -- "Σήμερον, εάν της φωνής αυτού ακούσητε, μη σκληρύνητε τας καρδίας σας" (Εβραίους Δ/4: 7).

     Αυτός είναι ο Ιησούς Χριστός. Δεν είναι μια αφηρημένη έννοια, δεν είναι μια φιλοσοφική θεωρία, είναι ένα Πρόσωπο όλο αγάπη για τον αμαρτωλό άνθρωπο. Μισεί θανάσιμα την αμαρτία, αλλά αγαπάει τον αμαρτωλό και περιμένει απ’ αυτόν «να έλθει εις εαυτόν» (Λουκάς ΙΕ/15: 17), να μετανοήσει και είναι έτοιμος να του χαρίσει το φως, την αλήθεια, την αιώνια αποκατάστασή του, τη Θεία λύτρωση. Αυτό το Θείο μεγαλείο πραγματικά δεν το χωράει το πεπερασμένο μυαλό του ανθρώπου. Γι’ αυτό, όταν οι άνθρωποι άκουσαν τον Κύριο να εκφράζει την επιθυμία να μπει στο σπίτι του  Ζακχαίου, του τόσο αμαρτωλού αρχιτελώνη, άρχισαν να απορούν και να εξίστανται. Αδιανόητο..., πώς είναι δυνατόν..., Αυτός που λέει ότι είναι Άγιος, Δίκαιος, Αναμάρτητος, Υιός του Θεού του ζώντος, να καταδέχεται να μιλήσει και πολύ περισσότερο να μπει στο σπίτι ενός τόσο άδικου και αμαρτωλού ανθρώπου, πώς είναι δυνατόν..... διαλογίζονταν; «Και ιδόντες άπαντες εγόγγυζον, λέγοντες ότι εις αμαρτωλόν άνθρωπον εισήλθε να καταλύση».

      Πόση άγνοια έχει ο κόσμος για τη Θεϊκή αγάπη! Ο ίδιος ο Θεός αναφέρει: «δεν είναι οι βουλές μου καθώς οι βουλές σας, ούτε οι οδοί μου καθώς αι οδοί σας, αλλά όσο απέχει ο ουρανός από τη γη , τόσο ανώτερες είναι οι βουλές μου από τις βουλές σας» (Ησαΐας ΝΕ/55: 8). Επίσης δεν έχουν ανάγκη ιατρού οι υγιείς, αλλά οι άρρωστοι. Και ενώ γύρω τους μια ψυχή είχε λάβει την αιώνια σωτηρία από τον Κύριο, αυτοί γόγγυζαν, δυσανασχετούσαν, έτριζαν τα δόντια τους και υπόσχονταν εκδίκηση.  

     «Σταθείς δε ο Ζακχαίος είπε προς τον Κύριο: «ιδού τα ημίση των υπαρχόντων μου δίδω εις τους πτωχούς και εάν εσυκοφάντισα τινά εις τι αποδίδω τετραπλούν». Εκπληκτική η ανταπόκριση του Ζακχαίου. Η  αγάπη του Χριστού που άγγιξε τα βάθη της καρδιά του, του επέτρεψε να δει πόσο άδικος και αμαρτωλός ήταν. Καθώς συνάντησε το Χριστό, γνώρισε Αυτόν, σώθηκε και τώρα βλέπουμε τα αποτελέσματα στην πράξη. Τούτη η λέξη «σταθείς» είναι μια πολύ μεγάλη φωτογραφία. Αχ να μπορούσε να την αποδώσει κάποιος ζωγράφος, αλλά πιστεύω ότι δε γίνεται ανθρωπίνως να αποδοθεί μια τόσο μεγαλειώδης στιγμή. Είναι η ώρα που μιλάει η ψυχή ξεχειλισμένη από αγάπη και ευγνωμοσύνη για το Σωτήρα της.

     Ας τη μελετήσουμε καλύτερα. Σηκώθηκε όρθιος ο Ζακχαίος, για να δώσει επισημότητα, και λέει στον Κύριο :

    Τα μισά από τα υπάρχοντά μου δίδω στους πτωχούς και από το άλλο μισό που μου μένει, όσους αδίκησα θα τους αποζημιώσω με τετραπλάσιο ποσό.

    Τούτες οι φράσεις θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως "ο ύμνος της μετάνοιας". Το χρήμα ήταν τόσο πολύ στη ζωή του Ζακχαίου, ώστε να μπορεί άνετα να χαρίσει το μισό απ' αυτό και το υπόλοιπο να επαρκεί για μια τετραπλή ανταπόδοση προς όλους εκείνους που είχαν αδικηθεί. Πριν ανοίξει το χέρι για να προσφέρει ο Ζακχαίος, είχε ανοίξει η καρδιά του. Ο Χριστός είχε κάνει ένα ακόμα θαύμα. Η χειρονομία προσφοράς που κάνει γίνεται αυθόρμητα από μια λυτρωμένη ψυχή, χωρίς να το ζητήσει ο Κύριος. Ο Κύριος είχε πει: «Πάλιν ομοία είναι η βασιλεία των ουρανών με άνθρωπον έμπορον ζητούντα καλούς μαργαρίτας, όστις ευρών ένα πολύτιμον μαργαρίτην, υπήγε και επώλησε πάντα όσα είχε και ηγόρασεν αυτόν» (Ματθαίος ΙΓ/13: 46).

     Όταν ο Ζακχαίος με τους πολλούς θησαυρούς και τα αμύθητα πλούτη κατάλαβε ότι είχε αποκτήσει το θησαυρό της Θείας Αγάπης, της Θείας Συγχώρεσης, της Θείας Σωτηρίας. Όταν κατάλαβε ότι υπάρχει ένας άλλος θησαυρός πέρα από τον υλικό πλούτο, που είναι η επίγνωση του Προσώπου και του Έργου του Κυρίου Ιησού Χριστού, που μπορούν να του χαρίσουν μια ολόκληρη αιωνιότητα, τότε τα χάρισε όλα. Τα θεώρησε όλα "σκύβαλα" (Φιλιππησίους Γ/3: 8). Πήρε το βλέμμα του απ’ αυτά και το προσκόλλησε πάνω στον "ακριβό μαργαρίτη", τον Ιησού Χριστό (Ματθαίος ΙΓ/13: 46).

      9 Είπε δε προς αυτόν ο Ιησούς ότι, Σήμερον έγινε σωτηρία εις τον οίκον τούτον, καθότι και αυτός υιός του Αβραάμ είναι.

       10 Διότι ο Υιός του ανθρώπου ήλθε να ζητήσει και να σώσει το απολωλός.

    Τούτη τη σωτηρία την απόλαυσε ο Ζακχαίος, γιατί μέσα στη ζωή του έκανε μια συνειδητή επιλογή, "ζήτησε ειλικρινά και επιδίωξε να γνωρίσει το Χριστό". Ω! τι ευλογημένη απόφαση! Αλήθεια πόσο λίγο στις ημέρες μας οι άνθρωποι ζητούν να γνωρίσουν το Σωτήρα Χριστό, να ανταποκριθούν στις συνεχείς προσκλήσεις Του, που καθημερινά στέλνει σε κάθε ψυχή μέσω του αιώνιου Λόγου Του: «ελάτε σε μένα όλοι όσοι κοπιάζετε και είστε φορτωμένοι, και εγώ θα σας αναπαύσω» (Ματθαίος ΙΑ/11: 28). Οι άνθρωποι συνήθως Τον απορρίπτουν και παραμένουν παγερά αδιάφοροι. Κάποιοι άλλοι επαναλαμβάνουν τα λόγια των Αθηναίων προς τον Απ. Παύλο, όταν αυτός τους μίλησε στον Άρειο Πάγο για την ανάσταση των νεκρών. "Μόλις άκουσαν για ανάσταση νεκρών, άλλοι μεν χλεύαζαν, άλλοι δε είπαν: Για το θέμα αυτό, θα σε ακούσουμε ξανά" (Πράξεις ΙΖ/17: 32). Αυτή η αναβολή, αυτό το "ξανά" δεν ήρθε ποτέ στη ζωή τους. 

      Ανάμεσα σ' αυτούς που ακούν καθημερινά για το Χριστό υπάρχει και ένα "μικρό ποίμνιο" που Τον πιστεύει και υπακούει σ' Αυτόν. Ο Κύριος απευθύνεται σ' αυτούς με τα λόγια: "Μη φοβού, μικρόν ποίμνιον  διότι ο Πατήρ σας ηυδόκησε να σας δώση την βασιλείαν" (Λουκάς ΙΒ/12: 32). Απευθύνεται σ' αυτούς διαβεβαιώνοντάς τους: «Όσοι όμως εγνώρισαν Αυτόν, εις αυτούς έδωκε εξουσία να γίνουν παιδιά του Θεού» (Ιωάννης Α/1: 12).  Γι' αυτούς άνοιξε τους ουρανούς, ώστε "να βλέπουν τη δόξα του Θεού και τον Ιησούν ιστάμενο εκ δεξιών του Πατρός", όπως ο πρωτομάρτυρας Στέφανος (Πράξεις Ζ/7: 55).

 

          Επίλογος.

     Το αποτέλεσμα της μεγάλης συνάντησης του Ζακχαίου με τον Ιησού Χριστό υπήρξε θριαμβευτικό. Η λέξη «Σωτηρία» τα λέει όλα. Ο Ζακχαίος θα παραμείνει μέσα στην ιστορία, ένας πελώριος φάρος, που θα διαλαλεί την απλότητα της σωτηρίας τους ανθρώπου, διά Ιησού Χριστού. Η μεγάλη μόρφωσή του δεν στάθηκε ικανή ν' αλλάξει το χαρακτήρα του. Η υψηλή κοινωνική του θέση δεν τον βοήθησε. Το χρήμα που υπήρχε τόσο άφθονο μέσα στη ζωή του, δε μπόρεσε να καλύψει το "κενό" που υπήρχε μέσα στην καρδιά του. Διερωτάται κανείς, ποια φιλοσοφία, τι είδους μόρφωση, ποια καλλιέργεια, ποια θρησκεία ή έστω ποιες φυλακές ή ποια αναμορφωτήρια, θα μπορούσαν ν' αλλάξουν τόσο ριζικά, την καρδιά αυτού του σκληροτράχηλου ανθρώπου; Ας προσέξουμε γιατί κάθε μέσο, έξω από το Χριστό είναι αυταπάτη, είναι μια ανώφελη, αναποτελεσματική και επικίνδυνη προσπάθεια. 

     Η σωτηρία την οποία έλαβε ο Ζακχαίος αποδεικνύει, για άλλη μία φορά, πόσο βαθιά αλλαγή μπορεί να φέρει ο Χριστός στην καρδιά του ανθρώπου, αν ο άνθρωπος Τον δεχτεί στη ζωή του. Πώς άλλαξαν όλα μέσα στη ζωή του Ζακχαίου, χωρίς αυτός να κάνει τίποτα απολύτως; Όλα ήταν ετοιμασμένα από τον Κύριο. Ο Απ. Παύλος στην επιστολή "προς Εφεσίους" (κεφ. Β/2, εδ. 8), αναφέρει: «Επειδή, κατά χάρη είστε σωσμένοι, διαμέσου τής πίστης κι αυτό δεν είναι από σας είναι δώρο τού Θεού, όχι από έργα, ώστε να μη καυχηθεί κάποιος».

      Μετά απ’ όλα αυτά ας εξετάσουμε τον εαυτόν μας. Έχει γίνει άραγε Σωτηρία και στη δική μας ζωή; Έχουμε ειλικρινά εκζητήσει στη ζωή μας Εκείνον, που είναι ο μόνος Σωτήρας, Λυτρωτής και Κύριος (Πράξεις Δ/4: 12) ή μήπως έχουμε προσκολλήσει τις καρδιές μας σε άλλα εφήμερα πράγματα "του κόσμου τούτου" που σκοπό έχουν να μας πλανήσουν και να μας παραπλανήσουν, ώστε να μην συναντήσουμε και να μη γνωρίσουμε ποτέ στη  ζωή μας τον Κύριο; ---