βιβλίο Σαμουήλ Α', κεφ. ΚΕ / 25.
1 ΚΑΙ ο Σαμουήλ πέθανε και ολόκληρος ο Ισραήλ συγκεντρώθηκαν, και τον έκλαψαν, και τον ενταφίασαν στο σπίτι του στη Ραμά. Και ο Δαβίδ σηκώθηκε, και κατέβηκε στην έρημο Φαράν.
2 Υπήρχε δε στη Μαών ένας άνθρωπος, του οποίου τα κτήματα ήσαν στον Κάρμηλο, και ο άνθρωπος αυτός ήταν υπερβολικά πλούσιος, και είχε 3.000 πρόβατα, και 1.000 γίδες και κούρευε τα πρόβατά του στον Κάρμηλο.
3 Και το όνομα του ανθρώπου ήταν Νάβαλ το δε όνομα της γυναίκας του ήταν Αβιγαία και η μεν γυναίκα του ήταν καλή σε σύνεση, και ωραία στην όψη ο άνθρωπος, όμως, αυτός ήταν σκληρός, και κακός στις πράξεις του καταγόταν δε από τη γενεά τού Χάλεβ.
4 Και ο Δαβίδ στην έρημο άκουσε, ότι ο Νάβαλ κούρευε τα πρόβατά του.
5 Και έστειλε ο Δαβίδ δέκα νέους, και είπε ο Δαβίδ στους νέους: Ανεβείτε στον Κάρμηλο, και πηγαίνετε στον Νάβαλ, και χαιρετήστε τον εξ ονόματός μου
6 και πείτε του: Πολύχρονος να είσαι! Ειρήνη και σε σένα, ειρήνη και στο σπίτι σου, ειρήνη και σε όλα όσα έχεις!
7 Και, τώρα, άκουσα ότι έχεις κουρευτές δες, τους ποιμένες σου, που ήσαν μαζί μας, δεν τους βλάψαμε ούτε χάθηκε σ' αυτούς κάτι, όλο τον καιρό που ήσαν στον Κάρμηλο
8 ρώτησε τους νέους σου, και θα σου πουν ας βρουν, λοιπόν, χάρη στα μάτια σου αυτοί οι νέοι επειδή, σε καλή ημέρα ήρθαμε δώσε, παρακαλούμε, στους δούλους σου ό,τι έρθει στο χέρι σου, και στον γιο σου τον Δαβίδ.
9 Και καθώς οι νέοι τού Δαβίδ ήρθαν, μίλησαν στον Νάβαλ, σύμφωνα με όλα αυτά τα λόγια, στο όνομα του Δαβίδ, και σταμάτησαν.
10 Αλλ' ο Νάβαλ απάντησε στους δούλους τού Δαβίδ, και είπε: Τι είναι ο Δαβίδ; Και ποιος είναι ο γιος του Ιεσσαί; Πολλοί δούλοι είναι σήμερα, που αποσκιρτούν κάθε ένας από τον κύριό του
11 Θα πάρω, λοιπόν, το ψωμί μου, και το νερό μου, και το σφαχτό μου, που έσφαξα για τους κουρευτές μου, και θα τα δώσω σε ανθρώπους που δεν ξέρω από πού είναι;
12 Και οι νέοι τού Δαβίδ στράφηκαν στον δρόμο τους, και αναχώρησαν, και καθώς ήρθαν ανήγγειλαν σ' αυτόν όλα αυτά τα λόγια.
13 Και ο Δαβίδ είπε στους άνδρες του: Ζωστείτε κάθε ένας τη ρομφαία του και ο Δαβίδ παρόμοια ζώστηκε τη δική του ρομφαία κι ανέβηκαν πίσω από τον Δαβίδ περίπου 400 άνδρες 200, όμως, έμειναν κοντά στην αποσκευή.
14 Ένας από τους νέους, όμως, ανήγγειλε στην Αβιγαία, τη γυναίκα τού Νάβαλ, λέγοντας: Δες, ο Δαβίδ έστειλε μηνυτές από την έρημο για να χαιρετήσουν τον κύριό μας, κι εκείνος τους έδιωξε
15 οι άνδρες, όμως, στάθηκαν σε μας πολύ καλοί, και δεν υποστήκαμε βλάβη ούτε χάσαμε κανένα ζώο, όσον καιρό συναναστραφήκαμε μαζί τους,όταν ήμασταν στα χωράφια
16 ήσαν σαν ένα τείχος γύρω μας, και νύχτα και ημέρα, όλο τον καιρό που ήμασταν μαζί τους βόσκοντας τα πρόβατα
17 Τώρα, λοιπόν, γνώρισε και δες τι θα κάνεις εσύ επειδή, αποφασίστηκε κακό ενάντια στον κύριό μας, και ενάντια σε ολόκληρο το σπίτι του μια που είναι άνθρωπος δύστροπος, ώστε κανένας δεν μπορεί να του μιλήσει.
18 Τότε, η Αβιγαία βιάστηκε, και πήρε 200 ψωμιά, και δύο αγγεία κρασί, και πέντε ετοιμασμένα πρόβατα, και πέντε μέτρα φρυγανισμένο σιτάρι, και 100 δέσμες σταφίδες, και 200 πίττες από σύκα, και τα έβαλε επάνω σε γαϊδούρια.
19 Και είπε στους νέους της: Προπορεύεστε μπροστά μου δέστε, εγώ έρχομαι έπειτα από σας. Στον Νάβαλ, όμως, τον άνδρα της, δεν το φανέρωσε.
20 Και καθώς αυτή, καθισμένη επάνω σε ένα γαϊδούρι, κατέβαινε κάτω από τη σκέπη τού βουνού, να, ο Δαβίδ και οι άνδρες του κατέβαιναν προς αυτήν και τους συνάντησε.
21 Και ο Δαβίδ είχε πει: Στ' αλήθεια, μάταια φύλαξα όλα όσα αυτός είχε στην έρημο, και δεν χάθηκε τίποτε από όλα τα αποκτήματά του και μου ανταπέδωσε κακό αντί για καλό
22 έτσι να κάνει ο Θεός στους εχθρούς του Δαβίδ, και έτσι να προσθέσει, αν μέχρι το πρωί αφήσω αρσενικό από όλα τα πράγματά του.
23 Και καθώς η Αβιγαία είδε τον Δαβίδ, βιάστηκε, και κατέβηκε από το γαϊδούρι, και έπεσε μπροστά στον Δαβίδ μπρούμυτα, και προσκύνησε μέχρι το έδαφος.
24 Και έπεσε στα πόδια του, και είπε: Επάνω μου, επάνω μου, κύριέ μου, ας είναι αυτή η αδικία και ας μιλήσει, παρακαλώ, η δούλη σου στα αυτιά σου, και άκουσε τα λόγια της δούλης σου.
25 Ας μη δώσει καμιά προσοχή, παρακαλώ, ο κύριός μου σε τούτον τον δύστροπο άνθρωπο, τον Νάβαλ επειδή, σύμφωνα με το όνομά του, τέτοιος είναι Νάβαλ είναι το όνομά του, και αφροσύνη είναι μαζί του εγώ, όμως, η δούλη σου δεν είδα τους νέους τού κυρίου μου, που είχες στείλει.
26 Τώρα, λοιπόν, κύριέ μου, ζει ο Κύριος και ζει η ψυχή σου, ο Κύριος βέβαια σε κράτησε από το να μπεις σε αίμα, και να εκδικηθείς με το χέρι σου τώρα, μάλιστα, οι εχθροί σου, κι εκείνοι που ζητούν κακό στον κύριό μου, ας είναι όπως ο Νάβαλ!
27 Και, τώρα, αυτή η προσφορά, που η δούλη σου έφερε στον κύριό μου, ας δοθεί στους νέους που ακολουθούν τον κύριό μου.
28 Συγχώρεσε, παρακαλώ, το αμάρτημα της δούλης σου επειδή, ο Κύριος θα κάνει στον κύριό μου κατοικία ασφαλή, για τον λόγο ότι, ο κύριός μου μάχεται τις μάχες τού Κυρίου, και σε σένα κακία δεν βρέθηκε ποτέ.
29 Αν και σηκώθηκε άνθρωπος που σε καταδιώκει, και ζητάει την ψυχή σου, η ψυχή όμως του κυρίου μου θα είναι δεμένη στον δεσμό τής ζωής κοντά στον Κύριο τον Θεό σου τις δε ψυχές των εχθρών σου, αυτές θα τις εκσφενδονίσει μέσα από τη σφενδόνη.
30 Και όταν ο Κύριος κάνει στον κύριό μου σύμφωνα με όλα τα αγαθά που μίλησε για σένα, και σε κάνει κυβερνήτη επάνω στον Ισραήλ,
31 δεν θα είναι αυτό σκάνδαλο σε σένα ούτε πρόσκομμα καρδιάς στον κύριό μου ή ότι έχυσες αναίτιο αίμα ή ότι ο κύριός μου εκδίκησε τον εαυτό του όμως, όταν ο Κύριος αγαθοποιήσει τον κύριό μου, τότε θυμήσου τη δούλη σου.
32 Και ο Δαβίδ είπε στην Αβιγαία: Ευλογητός ο Κύριος ο Θεός τού Ισραήλ, που σε έστειλε αυτή την ημέρα σε συντάντησή μου
33 και ευλογημένη η βουλή σου, και ευλογημένη εσύ, που με φύλαξες αυτή την ημέρα από το να μπω σε αίματα, και να εκδικηθώ με το χέρι μου
34 επειδή, στ' αλήθεια, ζει ο Κύριος ο Θεός τού Ισραήλ, που με εμπόδισε από το να κακοποιήσω, αν δεν έσπευδες να έρθεις σε συνάντησή μου, δεν θα έμενε στον Νάβαλ μέχρι την αυγή αρσενικός άνθρωπος.
35 Και ο Δαβίδ πήρε από το χέρι της τα όσα τού έφερε και της είπε: Πήγαινε στο σπίτι σου με ειρήνη δες, εισάκουσα τη φωνή σου, και τίμησα το πρόσωπό σου.
36 Και η Αβιγαία ήρθε στον Νάβαλ και να, είχε στο σπίτι του συμπόσιο, σαν συμπόσιο βασιλιά και η καρδιά τού Νάβαλ ήταν μέσα του εύθυμη, και ήταν υπερβολικά μεθυσμένος γι' αυτό δεν του ανήγγειλε τίποτε, μικρό ή μεγάλο, μέχρι την αυγή.
37 Το πρωί, όμως, αφού ο Νάβαλ είχε ξεμεθύσει, η γυναίκα του φανέρωσε σ' αυτόν αυτά τα πράγματα και η καρδιά του νεκρώθηκε μέσα του, και έγινε σαν πέτρα.
38 και ύστερα από δέκα ημέρες, ο Κύριος χτύπησε τον Νάβαλ, και πέθανε.
39 Και όταν ο Δαβίδ άκουσε ότι ο Νάβαλ πέθανε, είπε: Ευλογητός ο Κύριος, που έκρινε την κρίση μου για τον ονειδισμό μου, που έγινε από τον Νάβαλ, και εμπόδισε τον δούλο του από κακό και την κακία τού Νάβαλ ο Κύριος έστρεψε επάνω στο κεφάλι του! Και ο Δαβίδ έστειλε και μίλησε στην Αβιγαία, για να την πάρει ως γυναίκα στον εαυτό του.
40 Και καθώς οι δούλοι τού Δαβίδ ήρθαν στην Αβιγαία, στον Κάρμηλο, της μίλησαν, λέγοντας: Ο Δαβίδ μάς έστειλε σε σένα, για να σε πάρει ως γυναίκα στον εαυτό του.
41 Και σηκώθηκε, και προσκύνησε μπρούμυτα μέχρι το έδαφος, και είπε: Δες, ας είναι η δούλη σου υπηρέτρια για να πλένει τα πόδια των δούλων τού Κυρίου μου.
42 Και η Αβιγαία έσπευσε, και σηκώθηκε, και ανέβηκε σε ένα γαϊδούρι, με πέντε κορίτσια της, που ακολουθούσαν από πίσω της και πήγε πίσω από τους απεσταλμένους τού Δαβίδ, και έγινε γυναίκα του.
ΣΧΟΛΙΑ :
Βρισκόμαστε στην εποχή που το πάθος , το μίσος του βασιλιά Σαούλ κατά του Δαβίδ έχει φθάσει στο κατακόρυφο. Ο Δαβίδ ήδη είχε λάβει τους «ηγιασμένους άρτους» από τον ιερέα στην πόλη Νωδ. (Α΄ Σαμουήλ ΚΑ: 6). Το γεγονός μας το αναφέρει και ο Κύριος Ιησούς Χριστός στο ευαγγέλιο «κατά Ματθαίον», κεφ. ΙΒ, εδ. 4). «Δεν ανεγνώσατε τι έπραξεν ο Δαβίδ ότε επείνασεν αυτός και οι μετ' αυτού; πως εισήλθεν εις τον οίκον του Θεού και έφαγε τους άρτους της προθέσεως, τους οποίους δεν ήτο συγκεχωρημένον εις αυτόν να φάγη, ούτε εις τους μετ' αυτού, ειμή εις τους ιερείς μόνους;».
Στη συνέχεια ο Δαβίδ διέφυγε για να γλιτώσει από το βασιλιά Σαούλ στο στρατόπεδο των Φιλισταίων προσποιούμενος τον τρελό. (Α΄ Σαμουήλ ΚΑ: 10-15).
10 Και ο Δαβίδ σηκώθηκε, και έφυγε εκείνη την ημέρα μπροστά από τον Σαούλ, και πήγε στον Αγχούς, τον βασιλιά τής Γαθ.
11 Και οι δούλοι τού Αγχούς είπαν σ' αυτόν: Δεν είναι αυτός ο Δαβίδ, ο βασιλιάς τού τόπου; Δεν είναι αυτός, στον οποίο έψαλλαν αμοιβαία σε χορούς γυναίκες, που έλεγαν: Ο Σαούλ χτύπησε τις χιλιάδες του, και ο Δαβίδ τις μυριάδες του;
12 Και ο Δαβίδ έβαλε αυτά τα λόγια στην καρδιά του, και φοβήθηκε υπερβολικά από τον Αγχούς, τον βασιλιά τής Γαθ.
13 Και άλλαξε τον τρόπο μπροστά τους, και προσποιήθηκε τον τρελό ανάμεσα στα χέρια τους και έξυνε επάνω στις πόρτες τής πύλης, και άφηνε το σάλιο του να πέφτει κάτω στα γένια του.
14 Τότε, ο Αγχούς είπε στους δούλους του: Να, εσείς βλέπετε τον άνθρωπο ότι είναι τρελός γιατί τον φέρατε σε μένα;
15 Μήπως εγώ στερούμαι από τρελούς, ώστε να τον φέρετε για να κάνει τον τρελό μπροστά μου; Αυτός θα έμπαινε μέσα στο σπίτι μου;
Στη συνέχεια ο Δαβίδ περιπλανήθηκε και σε άλλες περιοχές μαζί με 600 οπαδούς, που τον ακολουθούσαν παντού. Καθώς περιφερόταν στην περιοχή, με τη μικρή δύναμη που διέθετε, προστάτευε τους παραγωγούς και τους κτηνοτρόφους της περιοχής από τις επιθέσεις ληστών και αυτοί του ανταπέδιδαν από τα προϊόντα τους για να συντηρηθεί με τους ανθρώπους του.
Στο περιστατικό που διαβάσαμε ο Δαβίδ βρίσκεται στο όρος Κάρμηλος και έστειλε σε έναν πλούσιο κτηνοτρόφο της περιοχής, τον Νάβαλ, δέκα στρατιώτες για να ζητήσουν τρόφιμα για τους άντρες του. Ο Νάβαλ είχε 3.000 πρόβατα, 3.000 κατσίκια και εκείνη η εποχή ήταν που κούρευαν τα πρόβατα. Όπως και σήμερα εκείνη η εποχή το κούρεμα των προβάτων ήταν ένα σημαντικό γεγονός και κάθε βράδυ τσοπάνηδες και κουρευτές γλεντοκοπούσαν. Ο Ναβαλ μπορεί να ήταν πλούσιος αλλά ήταν και πολύ κακός, δύστροπος, τσιγκούνης, «στραβόξυλο».
Όταν έφτασαν οι σύντροφοι του Δαβίδ, συνάντησαν το Ναβαλ και του ζήτησαν προμήθειες.
Η απάντηση του Νάβαλ ήταν βάναυση, σκληρή, κατηγορηματική και ταυτόχρονα απαξιωτική και προσβλητική για το Δαβίδ και τους συντρόφους τους. Τι λέτε, βρε τους απάντησε! Να πάρω εγώ το ψωμί μου και το νερό μου ( σπάνιο είδος για τα μέρη εκείνα) και τα σφαχτά μου που έχω ετοιμάσει για τους κουρευτές μου και για τη μεγάλη γιορτή του κουρέματος και να τα δώσω στους αντάρτες του Δαβίδ; Και ποιος είναι αυτός ο Δαβίδ; Το βρήκαμε τώρα να ξεσηκώνονται οι δούλοι και να βαράνε τα αφεντικά τους με τα λόγια αυτά τους έδιωξε.
Οι σύντροφοι του Δαβίδ γύρισαν πίσω άπρακτοι, ντροπιασμένοι και όταν ο Δαβίδ πληροφορήθηκε τα γεγονότα, ετοίμασε στρατό, για να κατέβει στους καταυλισμούς του Νάβαλ και να τα κάνει όλα στάχτη.
Κάποιος από τους βοσκούς του Νάβαλ όμως πήγε και προειδοποίησε τη γυναίκα του που ονομαζόταν Αβιγαία. Ήταν μια πλούσια, όμορφη γυναίκα και από ό,τι φαίνεται από την ιστορία μας με φρόνηση και με πολύ μυαλό. Όταν λοιπόν πληροφορήθηκε τα γεγονότα, σκέφτηκε γρήγορα, σωστά και ψύχραιμα. Χωρίς καν να πει τίποτα στον άντρα της ετοίμασε 200 καρβέλια αχνιστό ψωμί, 2 μεγάλα ασκιά κρασί, 5 πρόβατα καλοψημένα, 20 κιλά σιτάρι, 100 μπάλες ξερές σταφίδες και 200 τσαπέλες ξερά σύκα. όλα αυτά τα φόρτωσε σε γαϊδούρια και ξεκίνησε με μια ομάδα βοσκών να συναντήσει το Δαβίδ που ερχόταν μανιασμένος για να πάρει εκδίκηση.
Μόλις έφτασε στο Δαβίδ, έπεσε στα πόδια του και τον παρακάλεσε και ανέλαβε η ίδια όλες τις ευθύνες για την επιπόλαια συμπεριφορά του άντρα της. «μην τον παρεξηγείς αφέντη μου» Νάβαλ τον λένε και Νάβαλ (άφρων) είναι. Εσύ δέξου τα δώρα μου και μην μας καταστρέψεις. Εσύ είσαι ο εκλεκτός του Θεού μας. Ο Κύριος θα ζητήσει εκδίκηση για σένα, θα εξοντώσει τους εχθρούς σου και θα σε κάνει βασιλιά.
Ο Δαβίδ, που δεν ήταν κακός άνθρωπος, άκουσε με πολλή προσοχή τα λόγια της γυναίκας και εντυπωσιάστηκε για τη διπλωματική της συμπεριφορά και την όλη της ενέργεια την έλαβε ως εμπόδιο από το Θεό για να μην ανακατευτεί με φόνους. Έτσι δέχθηκε τα δώρα της γυναίκας και αποσοβήθηκε το μεγάλο κακό που θα γινόταν.
Αλήθεια τι στάση ήταν αυτή που κράτησε αυτή η γυναικά! Με φόβο θεού, με λογική και σύνεση εργάστηκε για την ειρήνη. Όταν ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός έλεγε: «μακάριοι οι ειρηνοποιοί» (Ματθαίος Ε : 9), τέτοια παραδείγματα ασφαλώς θα είχε στο μυαλό του.
Εργάστηκε με υπευθυνότητα, με σύνεση, με πνευματική ωριμότητα για την ειρήνη, ενάντια στο κακό και ακύρωσε όλα τα σχέδια του ανθρωποκτόνου άρχοντα, (Ιωάννης Η : 44), του εχθρού της ψυχής.
Πόσες φορές σαν πιστοί του θεού σταθήκαμε με τόση σύνεση και πνευματική ωριμότητα μέσα στην οικογένειά μας, μέσα στην κοινωνία, για να δούνε οι άνθρωποι τα ειρηνοποιά μας σχέδια, για να ξεχωρίσουμε από το πνεύμα και τους ανθρώπους της εποχής μας που είναι: πόλεμος, μάχες, αίμα. Έτσι θα εκτιμήσουν οι άνθρωποι τα έργα μας και καθώς θα μας υποδεικνύουν για τα ειρηνοποιά μας έργα και τη σύνεσή μας, εμείς να δείχνουμε Εκείνον και να λέμε «ο Θεός είναι η ειρήνη μας». (Εφεσίους Β : 14).
Πόσες φορές με την απερίσκεπτη τακτική μας εμποδίσαμε ανθρώπους από το να έρθουν πιο κοντά και να γνωρίσουν τον άρχοντα της ειρήνης (Ησαϊας Θ : 6) τον Κύριο Ιησού Χριστό! Ο Κύριος είπε στους μαθητές του : «Ειρήνην αφήνω εις εσάς, ειρήνην την εμήν δίδω εις εσάς, ουχί καθώς ο κόσμος δίδει, σας δίδω εγώ. Ας μη ταράττηται η καρδία σας μηδέ ας δειλιά». (Ιωάννης ΙΔ:27).
Ο Θεός προσφέρει άφθονη ειρήνη, όχι όπως η ειρήνη των ανθρώπων, που στην ουσία είναι ταραχή και πόλεμος, αλλά προσφέρει την ειρήνη τη δική Του.
Πόσες φορές σε κάτι που έπραξε ο ένας ή ο άλλος εναντίον μας δε σκεφτήκαμε να απαντήσουμε αλλά και να ενεργήσουμε βιβλικά, σύμφωνα με το θέλημα του Θεού και να κρατήσουμε έτσι τη σωστή στάση; Αντίθετα φανήκαμε ταχείς προς την ανταπόδοση, προς το κακό, προς εκείνο που είναι αντίθετο με το θέλημα του θεού.
Ο Λόγος του Θεού μας αναφέρει : «Αρχή σοφίας φόβος Κυρίου πάντες οι πράττοντες αυτάς έχουσι σύνεσιν καλήν, η αίνεσις αυτού μένει εις τον αιώνα». {Ψαλμός ΡΙΑ (111), εδ. 10}.
Η γυναίκα αυτή είχε φόβο (σεβασμό) προς το θεό. Το συμπεραίνουμε από την όλη στάση που τήρησε. Ενώ θα μπορούσε να σταθεί στο πλευρό του συζύγου της και να τον επαινέσει για τη συμπεριφορά που τήρησε, κάτι το οποίο πολλές φορές εμείς συμβιβασμένοι με το πνεύμα του κόσμου έχουμε κάνει στη ζωή μας, αυτή έκανε κάτι άλλο, κάτι μεγάλο και επικίνδυνο για μια γυναίκα της εποχή.
Εργάστηκε για την ειρήνη.
Εργάστηκε για το καλό, εφάρμοσε στη ζωή της πρακτικά το Πνεύμα του Λόγου του Θεού που κράζει προς κάθε άνθρωπο : «ξέκλινε από το κακό, και πράττε το αγαθό, ζήτα ειρήνη, και κυνήγα την». {Ψαλμός ΛΔ (34), εδάφ. 14}.
Να από που συμπεραίνουμε ότι ήταν παιδί του θεού, συνετός, ώριμος, πνευματικός άνθρωπος. Αλήθεια πόσες φορές οι άνθρωποι γύρω μας οδηγήθηκαν σε παρόμοια συμπεράσματα για τη δική μας ζωή;
Όταν η Αβιγαία αργά το βραδύ γύρισε στον καταυλισμό βρήκε τον άντρα της να τρώει και να πίνει τύφλα στο μεθύσι. Τι να του πει εκείνη την ώρα. Τον άφησε και πήγε για ύπνο. Πόσο συνετή στάθηκε και αυτή την ώρα. Την άλλη μέρα του διηγήθηκε τα καθέκαστα και πως τον είχε γλυτώσει από βέβαιο θάνατο. Αυτός ακόμα και κείνη τη στιγμή έγινε θηρίο. Πόσο δύσκολα ταπεινώνεται ο ασεβής! Μετά από δέκα μέρες του ήρθε αποπληξία και πέθανε.
Ο Λόγος του Θεού μας αναφέρει : «Επειδή, λίγο ακόμα και ο ασεβής δεν θα υπάρχει πλέον και θα ζητήσεις τον τόπο του, και δεν θα βρεθεί». {Ψαλμός ΛΖ (37), εδάφ. 10}. Επίσης στο βιβλίο των παροιμιών, κεφ. Ι, εδάφ. 25, αναφέρεται : «Όπως παρέρχεται ο ανεμοστρόβιλος, έτσι και ο ασεβής δεν υπάρχει, ενώ ο δίκαιος θα είναι θεμελιωμένος στον αιώνα». Την κρίση θα την κάνει ο Θεός στην κατάλληλη ώρα, ας μη σπεύδουμε να εκδικηθούμε για το δίκιο μας, ας περιμένουμε την ώρα του Κυρίου, την ώρα του αλάθητου Κριτή.
Ο Λόγος του Θεού μας αναφέρει : «Μη εκδικήτε εαυτούς, αγαπητοί, αλλά δότε τόπον τη οργή, διότι είναι γεγραμμένον, εις εμέ ανήκει η εκδίκησις, εγώ θέλω κάμει ανταπόδοσιν, λέγει Κύριος». (προς Ρωμαίους ΙΒ : 19).
Όταν ο Δαβίδ πληροφορήθηκε το θάνατο του Νάβαλ, έστειλε μηνυτές και της ζήτησε από την Αβιγαία να γίνει γυναίκα του. Μια τέτοια στάση και μια τέτοια ζωή ο Κύριος δε θα τη λησμονήσει. Την ψυχή εκείνη που αγαπά την ειρήνη, που στέκεται σύνδεσμος αγάπης με τα ειρηνοποιά της έργα, μια μέρα θα την καλέσει κοντά Του. Εκεί είναι η θέση της «μακάριοι οι ειρηνοποιοί υιοί θεού κληθήσονται» (Ματθαίος Ε : 9), δηλαδή θα ξεχωρίσουν, θα πάρουν τιμητική θέση δίπλα στο Θεό και θα ονομαστούν παιδιά Του. Ο προφήτης Ησαϊας στο κεφ. ΝΒ (52), εδ. 7, αναφέρει : «Πόσον ωραίοι είναι επί των ορέων οι πόδες του ευαγγελιζομένου, του κηρύττοντος ειρήνην».
Ω! τι δόξα, τι τιμή, για την Αβιγαία, αλλά και για τον καθένα από μας που θα περπατήσει στη ζωή με τον ίδιο ειρηνοποιό τρόπο.
Πολλές φορές, καθώς βλέπουμε μια διαμάχη μεταξύ συνανθρώπων μας, ας είμαστε έτοιμοι να βοηθήσουμε και να εργαστούμε για την ειρήνη, να σταθούμε ανάμεσά τους με πνεύμα ειρηνοποιό. Μπορεί κάποιος να μας έβλαψε σε κάτι, ο συμβιβασμός δεν είναι πάντα αμαρτία. Υπάρχουν λύσεις που είναι σύμφωνες με το Πνεύμα του Θεού και που οδηγούν στην ειρήνη, αλλά χρειάζεται να υπάρχει μία εσωτερική διάθεση για ειρήνη, Πνεύμα θεού θα το λέγαμε, να υπάρχει πολλή προσευχή, ώστε να μπορεί ο Κύριος να μας χρησιμοποιήσει στο δύσκολο ρόλο του ειρηνοποιού. Τότε δε θα είμαστε απλά κερδισμένοι, αλλά θα είμαστε «μακάριοι» και η θέση μας θα είναι δίπλα σε Εκείνον τον πλάστη και δημιουργό μας.
«Και έλαβεν ο Δαβίδ εκ της χειρός αυτής τα όσα έφερε προς αυτόν και είπε προς αυτήν: Ανάβα προς τον οίκόν σου εν ειρήνη». Γύρισε στο σπίτι της με γεμάτη καρδιά, έγινε με τη στάση της μέσα σ’ έναν κόσμο πολέμου και συμφοράς μία ειρηνοποιός. Βλέπουμε άλλη μια φορά να εφαρμόζεται ο διαχρονικός νόμος του Κυρίου : «όποιος υψώνει τον εαυτό του, θα ταπεινωθεί και όποιος ταπεινώνει τον εαυτό του, θα υψωθεί». (Λουκάς ΙΔ : 11). Ο Νάβαλ καθώς ύψωσε τον εαυτόν του, τον ταπείνωσε ο Θεός. Εκείνη που ταπείνωσε τον εαυτόν της υψώθηκε και έγινε γυναίκα του Βασιλιά. --
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου