4. Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΩΝ ΘΥΑΤΕΙΡΩΝ

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΩΝ ΘΥΑΤΕΙΡΩΝ.  "η εκκλησία που είχε μια ψευδο προφήτισσα". 

βιβλίο "Αποκάλυψης", κεφ.  Β/2,   εδ. 18-29. 

18 Και προς τον άγγελον της εν Θυατείροις εκκλησίας γράψον. Ταύτα λέγει ο Υιός του Θεού, ο έχων τους οφθαλμούς αυτού ως φλόγα πυρός, και οι πόδες αυτού είναι όμοιοι με χαλκολίβανον

19 Εξεύρω τα έργα σου και την αγάπην και την διακονίαν και την πίστιν και την υπομονήν σου και τα έργα σου και τα έσχατα, ότι είναι πλειότερα των πρώτων. 

20 Έχω όμως κατά σου ολίγα, διότι αφίνεις την γυναίκα Ιεζάβελ, ήτις λέγει εαυτήν προφήτιν, να διδάσκη και να πλανά τους δούλους μου εις το να πορνεύωσι και να τρώγωσιν ειδωλόθυτα. 

21 Και έδωκα εις αυτήν καιρόν να μετανοήση εκ της πορνείας αυτής, και δεν μετενόησεν. 

22 Ιδού, εγώ βάλλω αυτήν εις κλίνην και τους μοιχεύοντας μετ' αυτής εις θλίψιν μεγάλην, εάν δεν μετανοήσωσιν εκ των έργων αυτών, 

23 και τα τέκνα αυτής θέλω αποκτείνει με θάνατον, και θέλουσι γνωρίσει πάσαι αι εκκλησίαι, ότι εγώ είμαι ο ερευνών νεφρούς και καρδίας, και θέλω σας δώσει εις έκαστον κατά τα έργα σας. 

24 Λέγω δε προς εσάς και προς τους λοιπούς τους εν Θυατείροις, όσοι δεν έχουσι την διδαχήν ταύτην και οίτινες δεν εγνώρισαν τα βάθη του Σατανά, ως λέγουσι. Δεν θέλω βάλει εφ' υμάς άλλο βάρος 

25 πλην εκείνο, το οποίον έχετε, κρατήσατε εωσού έλθω. 

26 Και όστις νικά και όστις φυλάττει μέχρι τέλους τα έργα μου, θέλω δώσει εις αυτόν εξουσίαν επί των εθνών, 

27 και θέλει ποιμάνει αυτούς εν ράβδω σιδηρά, θέλουσι συντριφθή ως τα σκεύη του κεραμέως, καθώς και εγώ έλαβον παρά του Πατρός μου, 

28 και θέλω δώσει εις αυτόν τον αστέρα τον πρωϊνόν. 

29 Όστις έχει ωτίον ας ακούση τι λέγει το Πνεύμα προς τας εκκλησίας. 

        ΣΧΟΛΙΑ : 

    Η εκκλησία στα Θυάτειρα, η εκκλησία του συμβιβασμού με τον κόσμο. Η πόλη αρχικά ονομαζόταν Πελοπία αλλά μετονομάστηκε σε Θυάτειρα από τον Σέλευκο Α΄, τον Νικάτορα το 290 π.Χ, επειδή κατά τη διάρκεια νικηφόρας μάχης του στην περιοχή εναντίον του Λυσίμαχου γεννήθηκε η κόρη του. Προς τιμήν της κόρης του, που γεννήθηκε ταυτόχρονα με τη νικηφόρα μάχη, ονομάστηκε η πόλη Θυάτειρα, λέξη που σήμαινε θυγατέρα.. Πληθώρα Μακεδόνων στρατιωτικών αποίκων εγκαταστάθηκαν, για να φυλάσσουν τα Θυάτειρα. Η πόλη γνώρισε μεγάλη ανάπτυξη τα επόμενα χρόνια χάρη στη βαθιά μπλε βαφή που παρήγαγε από τη φυτική ουσία «λουλάκι». Στην επιστολή αυτή ο Κύριος Ιησούς Χριστός εμφανίζεται να έχει μάτια σαν τη φλόγα της φωτιάς και τα πόδια του μοιάζουν με χρυσάφι. Τα μάτια του φανερώνουν το διεισδυτικό Του βλέμμα και τα πόδια την απειλή της κρίσης.
   Οι επιστολές στην Εκκλησία της Περγάμου και προς την Εκκλησία των Θυατείρων παρουσιάζουν κάποιες ομοιότητες, έχουν όμως και σαφείς αντιθέσεις.
…Στην Πέργαμο ο σατανάς προσπάθησε να μπει μέσα στην Εκκλησία και σε ένα μικρό τμήμα της το κατόρθωσε.
...Η Εκκλησία των Θυατείρων προσπάθησε να αντισταθεί και να πολεμήσει το Σατανά, μη χρησιμοποιώντας όμως τα σωστά μέσα.

…Στην Πέργαμο ο κόσμος προσπάθησε να επηρεάσει την Εκκλησία,
…Στα γειτονικά Θυάτειρα η Εκκλησία προσπάθησε να ασκήσει επίδραση πάνω στον κόσμο, χωρίς όμως να χρησιμοποιήσει τα σωστά όπλα, όπως αυτά αναφέρονται μέσα στο λόγο του Θεού (επιστολή «προς Εφεσίους» (Σ/6: 11).
     Δεν έχουμε αξιόπιστες πληροφορίες για το πότε κηρύχτηκε το Ευαγγέλιο στα Θυάτειρα. Στο βιβλίο των «Πράξεων των Αποστόλων» (κεφ. ΙΣ/16, εδ. 14) που είχε γραφεί πενήντα χρόνια πριν,  έχουμε την εξής πληροφορία. «Και γυνή τις Λυδία το όνομα, πωλήτρια πορφύρας εκ πόλεως Θυατείρων, σεβομένη τον Θεόν, ήκουε, της οποίας ο Κύριος διήνοιξε την καρδίαν διά να προσέχη εις τα λαλούμενα υπό του Παύλου». Η Λυδία κατέχει το μεγάλο προνόμιο να είναι ο πρώτος άνθρωπος στην Ευρώπη που αναφέρεται ότι πίστεψε στο Χριστό. Όταν η παρούσα επιστολή διαβάζεται από τον άμβωνα, η Εκκλησία των Θυατείρων είναι μια μεγάλη αριθμητικά εκκλησία, καθώς πολύ μεγάλο μέρος του πληθυσμού είχε προσχωρήσει στην εκκλησία. Ο Κύριος παρά τα μεγάλα παράπονα που έχει από την Εκκλησία ξεκινάει με ένα έπαινο: «Εξεύρω τα έργα σου και την αγάπην και την διακονίαν και την πίστιν και την υπομονήν σου και τα έργα σου και τα έσχατα, ότι είναι πλειότερα των πρώτων». (εδ. 19). Επαινεί λοιπόν την Εκκλησία για τα έργα της που ήταν καρπός πίστης, αγάπης, υπομονής και μάλιστα τονίζει ότι τα τελευταία έργα είναι περισσότερα από τα πρώτα. Τα έργα της Εκκλησίας αυξάνονταν αντί να μειώνονται. Τα έργα είναι αναγκαία στη ζωή του Χριστιανού, όχι για να λάβει τη σωτηρία, αυτό μόνον με την πίστη στο Χριστό μπορεί να το πετύχει ο άνθρωπος (Πράξεις Δ/4: 12  &  Εφεσίους Β/2: 8), αλλά γιατί μέσα από τα έργα θα φανεί η γνησιότητα της χριστιανικής ζωής.

     Από δω και πέρα αρχίζουν τα παράπονα του Κυρίου έχοντας ως σημείο αναφοράς κάποια γυναίκα, δήθεν προφήτισσα, που ονομαζόταν Ιεζάβελ και με την επίδρασή της είχε καθιερώσει την ανηθικότητα και την ειδωλολατρία. Δίδασκε και πλανούσε τους πιστούς του Χριστού ότι το να πορνεύουν και να τρώνε ειδωλόθυτα, δηλαδή κρέατα που προηγουμένως τα είχαν προσφέρει θυσία στο είδωλα, δεν ήταν κακό αυτό και δεν είχε επίδραση στη σχέση τους με το Θεό. Πολλοί ερμηνευτές υποστηρίζουν ότι υπό το όνομα Ιεζάβελ αναφέρεται σε μία νοσηρή πνευματική κατάσταση, παρά σε ένα συγκεκριμένο πρόσωπο. Πιθανότερο θεωρείται το πρώτο. Ενδέχεται να μην ήταν το όνομά της αυτό, αλλά ο Κύριος να την αποκάλεσε με αυτό το όνομα, για να δώσει μία εικόνα του χαρακτήρα και της δράσης της.
    Με την ευκαιρία ας μεταφερθούμε οχτακόσια περίπου χρόνια πριν και ας θυμηθούμε μια άλλη γυναίκα που άκουγε στο όνομα Ιεζάβελ και ήταν γυναίκα του Βασιλιά του Ισραήλ, του Αχαάβ. Η γυναίκα αυτή πολλά κακά έκανε στο λαό του Θεού, καθώς εισήγαγε τη λατρεία του σατανικού Βάαλ και μάλιστα παράλληλα με τον αληθινό Θεό, προκειμένου να εξαπατήσει το λαό. Αποτέλεσμα του συγκερασμού αυτού ήταν να έχει εξαφανιστεί η λατρεία του αληθινού Θεού από το λαό Ισραήλ στις ημέρες του Προφήτη Ηλία.
   Κάτι ανάλογο προσπάθησε να πετύχει και η Ιεζάβελ των Θυατείρων, ένα συγκερασμό της Εκκλησίας και του κοσμικού πνεύματος, με ολέθριες συνέπειες. Ο Κύριος επαινεί όλα εκείνα τα μέλη της Εκκλησίας που «δεν εγνώρισαν τα βάθη του σατανά». Στην Πέργαμο είχαμε «το θρόνο του σατανά», στην Εκκλησία των Θυατείρων έχουμε «τα βάθη του σατανά». Σύμφωνα με τους μελετητές πρόκειται για την αίρεση των «Γνωστικών», που με τις διάφορες αποχρώσεις τους έφεραν μεγάλη ταραχή και σύγχυση στην εκκλησία των πρώτων χρόνων.
    Αυτοί υποστήριζαν ότι ήταν οι αριστοκράτες του πνεύματος της εκκλησίας του Χριστού. Πίστευαν ότι είχαν την πλήρη γνώση και την πλήρη αποκάλυψη από το Θεό, σε αντίθεση με τους άλλους απλούς χριστιανούς που αρκούνται σε ό,τι τους είχε αποκαλύψει ο Θεός μέσω του Ευαγγελίου Του. Τους άρεσε να ξεχωρίζουν από τους άλλους απλούς ανθρώπους και να αυτοαποκαλούνται άνθρωποι «του βάθους», που είχαν ιδιαίτερες αποκαλύψεις από το Θεό. Η διδαχή τους ήταν ότι ως ανώτεροι πνευματικά άνθρωποι μπορούσαν να αμαρτάνουν και μάλιστα χωρίς όρους και όρια και η στάση τους αυτή να μην έχει επιπτώσεις στη σχέση τους με το Θεό.
   Γι’ αυτούς τους ανθρώπους του ανώτερου πνεύματος η αμαρτία είχε χάσει τον αμαρτωλό χαρακτήρα της και καμία επίδραση δεν μπορούσε να έχει στην πνευματική ζωή τους και στην ψυχή τους. Αντίθετα με αυτούς ο πολύς κόσμος θα έπρεπε να αποφεύγει την αμαρτία, γιατί αυτή θα τον κυρίευε και θα τον απομάκρυνε από το Θεό. Αυτή η ακραία αίρεση παρέσυρε πολλούς χριστιανούς τα πρώτα εκείνα χρόνια και μέσω της προφήτισσας Ιεζάβελ εισχώρησε και στην Εκκλησία των Θυατείρων.
    Βασική προσπάθεια μια μερίδας χριστιανών ήταν να ασκήσουν κάποια επίδραση πάνω στον κόσμο. Έβλεπαν ότι όσο η εκκλησία είναι αποκομμένη από τον κόσμο δε θα μπορούσε να ασκήσει καμία επίδραση πάνω στον κόσμο. Συνεπώς έπρεπε ο φράχτης που χώριζε τα δύο αυτά σώματα να καταλυθεί. Ο φράχτης ήταν η αμαρτία. Ο κόσμος βρισκόταν από τη μία μεριά του φράχτη. Η αμαρτία για τον κόσμο όχι μόνον δεν ήταν κάτι κακό, αλλά ήταν και κάτι πολύ ελκυστικό. Αντίθετα για την εκκλησία ήταν κάτι απαίσιο και απαγορευτικό. Για την καταδίκη της αμαρτίας μας είχε έρθει ο Χριστός και πέθανε πάνω στο σταυρό. Η εκκλησία ήταν εντελώς αντίθετη από την αμαρτία και προσπαθούσε να σταθεί μακριά απ’ αυτήν.
     Έρχονται τώρα οι αριστοκράτες του πνεύματος της Εκκλησίας και ακολουθούν το εξής σκεπτικό. Γιατί να λαμβάνουμε τόσο σοβαρά την αμαρτία που, ενώ δεν έχει καμία επίδραση πάνω μας, γίνεται η αιτία να αποστερείται ο κόσμος την Εκκλησία. Εμείς αυτό το φράχτη, αφού τον γκρεμίσουμε, θα μπούμε μέσα στον κόσμο, θα επιδράσουμε πάνω του και θα τους φέρουμε μέσα στην εκκλησία. Η κίνηση αυτή είχε μεγάλη ανταπόκριση στον κόσμο, με αποτέλεσμα η Εκκλησία να ενισχυθεί αριθμητικά και να παρουσιάζει μεγάλο αριθμό μελών, αφού όλη η αριστοκρατία και όλος ο καλός ο κόσμος των Θυατείρων έγιναν μέλη της Εκκλησίας.
     Το αποτέλεσμα αυτού του συγκερασμού κόσμου και Εκκλησίας ο Κύριος το ονομάζει «πορνεία». Η Εκκλησία είναι το σύνολο των λυτρωμένων του Χριστού, είναι η νύμφη Του, που Του ανήκει αποκλειστικά και την οποία θα έρθει μια μέρα, για να την παραλάβει και να την οδηγήσει στη δόξα του ουρανού. Στα Θυάτειρα έγινε ένα πείραμα, ώστε η Εκκλησία να ανήκει κατά το ήμισυ στον κόσμο, για να μπορέσει με τον τρόπο αυτό να κερδίσει τον κόσμο. Την κατάσταση στην οποία περιέπεσε η νύμφη του Χριστού ο Κύριος την ονομάζει «πνευματική πορνεία». Το πείραμα απέτυχε παταγωδώς, το αποτέλεσμα υπήρξε ακραία αρνητικό. Αντί να κερδίσει η Εκκλησία τον κόσμο, κέρδισε ο κόσμος την εκκλησία.
     Η Εκκλησία θα πρέπει να είναι Αγία. Θα πρέπει να μάχεται το κοσμικό πνεύμα χρησιμοποιώντας αποκλειστικά πνευματικά όπλα. Από τη στιγμή που η εκκλησία θα αποφασίσει να κατεβάσει τον πήχη των πεποιθήσεών της και των απαιτήσεών της θα μπει σ’ ένα δρόμο ολισθηρό. Σε καμία περίπτωση με τέτοιους τρόπους και τέτοιες μεθόδους δεν μπορεί η Εκκλησία να ανεβάσει τον κόσμο στο επίπεδό της, αντίθετα θα κατεβάσει το επίπεδό της στο επίπεδο του κόσμου, κάτι που πλέον θα την χαρακτηρίζει πλέον ως «κατ’ όνομα» Εκκλησία. Αντίθετα με όλα αυτά θα πρέπει να κρατήσουμε το φράχτη ψηλά. Τη μάχη του Χριστού ο Χριστιανός δεν μπορεί να τη δώσει δανειζόμενος όπλα από την οπλοθήκη του κόσμου. Μόνον αν πολεμήσουμε με τα όπλα του λόγου του Θεού, θα μπορούμε να έχουμε επίδραση πάνω στον κόσμο και νίκες πνευματικές για τη δόξα του Θεού.
     Στην επιστολή αναφέρονται δύο υποσχέσεις του Κυρίου προς την Εκκλησία του: «Εις τον νικώντα, λέγει Κύριος, δώσει εις αυτόν εξουσία πάνω στα έθνη και αυτός θέλει ποιμάνει αυτούς με ράβδο σιδηρά, θα συντριβούν ως τα σκεύη του κεραμέα όπως Εγώ έλαβα από τον Πατέρα Μου. Και θα δώσω σ’ αυτόν τον αστέρα τον πρωινό».
      Μέχρι τώρα οι υποσχέσεις που είχαν δοθεί αφορούσαν το νικητή και κανέναν άλλο. Ο νικητής θα φάει από το δένδρο της ζωής, αυτός θα λάβει το στέφανο της ζωής και σ’ αυτόν θα δοθεί ψήφος λευκή κλπ. Όλα αυτά είναι σύμβολα μιας ευτυχισμένης ζωής στον ουρανό. Εδώ βλέπουμε ότι οι υποσχέσεις του Κυρίου ευρύνονται πάνω σε ένα σύνολο ανθρώπων στα οποία ο νικητής θα ασκήσει την επίδρασή του. Σ’ εκείνον που νικά σύμφωνα με την υπόσχεση ο Θεός θα δώσει εξουσία πάνω στα έθνη και θα τους ποιμάνει με ράβδο σιδηρά. Τούτη η υπόσχεση μας είναι γνωστή από τον 2ο ψαλμό. Εκεί ο Πατέρας Θεός απευθύνεται στον Υιό και του λέει: «ζήτησε από μένα, και θα σου δώσω κληρονομιά σου τα έθνη, και ιδιοκτησία σου τα πέρατα της γης, με σιδερένια ράβδο θα τους ποιμάνεις σαν σκεύος τού κεραμέα θα τους συντρίψεις». Πρώτα λοιπόν η υπόσχεση αυτή δόθηκε στο Χριστό. Σ’ Αυτόν ο Πατέρας υποσχέθηκε τα έθνη κληρονομιά Του και ιδιοκτησία Του τα πέρατα της γης. Όμως ο Κύριος που έχει μια καρδιά γεμάτη αγάπη θέλει να μοιραστεί τους θησαυρούς Του μαζί με τους δικούς Του. Εδώ κάτω στην αφιλόξενη τούτη γη μοιράστηκε μαζί μας τις θλίψεις μας, τους πόνους μας και τα δάκρυά μας, στον ουρανό όμως θα μοιραστεί τη δόξα Του και τη χαρά Του με κάθε πιστό που βγει νικητής από τον πνευματικό αγώνα τούτης της ζωής. Γι’ αυτό άλλωστε ο λόγος του Θεού μας αναφέρει: «και αν είμαστε παιδιά, είμαστε και κληρονόμοι, κληρονόμοι μεν του Θεού, συγκληρονόμοι δε του Χριστού αν συμπάσχουμε, για να γίνουμε και συμμέτοχοι της δόξας του» (Ρωμαίους Η/8: 17).
     Στην εκκλησία της Λαοδίκειας ο Κύριος υπόσχεται ότι «σε όποιον νικά» θα δώσει το μεγάλο προνόμιο να καθίσει μαζί Του στο θρόνο Του. Είναι μια από τις τελευταίες υποσχέσεις , που έδωσε ο Χριστός στην Εκκλησία Του μέσω του Ιωάννη στο ξερονήσι της Πάτμου. «Όχι Ιωάννη», του είπε, «να σου δώσω ένα θρόνο στα δεξιά Μου, όπως κάποτε η μητέρα σου με παρακάλεσε, (Ματθαίος Κ/20: 20-24), όχι σ’ ένα θρόνο στα δεξιά Μου, αλλά στον ίδιο το θρόνο το δικό Μου θα σε βάλω να καθίσεις». Η υπόσχεση μιλάει για την πλήρη συνταύτιση στον ουρανό του Χριστού με τον πιστό άνθρωπο. Όλες οι υποσχέσεις του Θεού στον πιστό άνθρωπο είναι κρυμμένες μέσα στο Χριστό. Γι’ αυτό θα πρέπει να βρισκόμαστε δια της πίστεως σε μια στενή, ζωντανή σχέση με το Χριστό, αφού αυτό ακριβώς σημαίνει να είσαι χριστιανός.
     Ποιο ακριβώς θα είναι το περιεχόμενο της εξουσίας που ο Θεός θα δώσει στο Χριστό και σε κάθε έναν που είναι του Χριστού δεν μπορούμε να γνωρίζουμε. Για ένα πράγμα μας διαβεβαιώνει ο λόγος του Θεού, ότι ο πιστός άνθρωπος θα γνωρίσει στον ουρανό όσα «οφθαλμός δεν είδε και ωτίον δεν ήκουσε και εις καρδίαν ανθρώπου δεν ανέβησαν» (Α΄ Κορινθίους Β/2: 9).
     «και όστις νικά και όστις φυλάττει μέχρι τέλους τα έργα Μου, θέλω δώσει εις αυτόν εξουσίας επί των εθνών και θέλει ποιμάνει αυτούς εν ράβδω σιδηρά, θέλουσι συντριβεί ως τα σκεύη του κεραμέως». Ο ίδιος ο Κύριος κατά την επίγεια διακονία Του είχε υποσχεθεί εξουσία σε κάθε δικό Του παιδί. (Ματθαίος ΙΘ/19: 28, Ματθαίος ΚΕ/25: 20 η παραβολή των ταλάντων, Λουκάς ΙΘ/19: 19 η παραβολή των μνων). 
16 Και ήλθεν ο πρώτος, λέγων Κύριε, η μνα σου εκέρδησε δέκα μνας. 
17 Και είπε προς αυτόν Εύγε, αγαθέ δούλε επειδή εις το ελάχιστον εφάνης πιστός, έχε εξουσίαν επάνω δέκα πόλεων. 
18 Και ήλθεν ο δεύτερος, λέγων Κύριε, η μνα σου έκαμε πέντε μνας. 
19 Είπε δε και προς τούτον Και συ γενού εξουσιαστής επάνω πέντε πόλεων. (Λουκάς ΙΘ/19: 16-19).
      Τι ακριβώς περιλαμβάνει η υπόσχεση αυτή της εξουσίας και τι περιεχόμενο θα έχει δεν μπορούμε να ξέρουμε, καθώς «εν κατόπτρω» (Α΄ Κορινθίους ΙΓ/13: 12 & Β΄ Κορινθίους Γ/3: 18) βλέπουμε τα πράγματα. Ένα είναι βέβαιο για τον πιστό άνθρωπο, όταν θα βρεθεί κοντά στο Θεό, το ότι θα του αποκαλυφθούν πράγματα τα οποία : «τα οποία οφθαλμός δεν είδε και ωτίον δεν ήκουσε και εις καρδίαν ανθρώπου δεν ανέβησαν, τα οποία ο Θεός ητοίμασεν εις τους αγαπώντας αυτόν». (Α΄ Κορινθίους Β/2: 9).
   «θα ποιμάνης αυτούς νε ράβδω σιδηρά». Ο Θεός είναι Άγιος, οικτίρμων, πολυεύσπλαχνος κλπ, αλλά είναι και Θεός δίκαιος. Χάριν της δικαιοσύνης Του δεν θα συγχωρήσει τον αμαρτωλό που θα έχει φύγει από τη ζωή αμετανόητος. Σ’ αυτή τη ζωή ο Χριστός έχει εξουσία να συγχωρεί εξομολογούμενες αμαρτίες σε μια ψυχή που ειλικρινά θα μετανοήσει. Σχετικά ο λόγος του Θεού αναφέρει: «αλλά διά να γνωρίσητε ότι έξουσίαν έχει ο Υιός του ανθρώπου επί της γης να συγχωρή αμαρτίας λέγει προς τον παραλυτικόν». (Μάρκος Β/2: 10). Αυτό μπορεί να συμβεί μόνον «επί της γης» δηλ. όσο ζει ο άνθρωπος, στον ουρανό δε μπορεί να συγχωρεθεί κανένας, εκεί θα υπάρξει «ράβδος σιδηρά» χάριν της αντικειμενικότητας, χάριν της δικαιοσύνης του Θεού.
     «Θέλω δώσει εις αυτόν τον αστέρα τον πρωϊνόν». Ο πρωινός αστέρας είναι ένα ακόμα σύμβολο της βασιλικής εξουσίας που θα λάβουν οι νικητές, συμβολίζει τον άρχοντα το Βασιλιά, αυτόν που έχει εξουσία. Μια προφητεία για τον ερχομό του Μεσσία Χριστού ανέφερε: «θέλει ανατείλει άστρον εξ Ιακώβ, και θέλει αναστηθεί σκήπτρον εκ του Ισραήλ» (βιβλίο Αριθμών ΚΔ/24: 17). Ο Κύριος υπόσχεται στο νικητή το αστέρι το πρωινό, που λέγεται και αυγερινός, είναι και το πιο όμορφο και το πιο μεγάλο.
    Κλείνοντας τη μελέτη της επιστολής θα συνοψίζαμε ως εξής: Ο αιώνιος εχθρός της ψυχής, ο ανθρωποκτόνος σατανάς (Ιωάννης Η/8: 44), ύπουλα και πονηρά έκανε μια πρόταση στην εκκλησία των Θυατείρων, να προσπαθήσει να κατακτήσει τον κόσμο χαμηλώνοντας τα πνευματικά της μέτρα και κάνοντας εύκολο το Χριστιανισμό. Της πρότεινε να ανατρέψει το θρόνο του σατανά παίρνοντας όπλα από την οπλοθήκη του σατανά. Ένα σημαντικό μέρος της εκκλησίας παρασύρθηκε και δέχτηκε να μπει ο κόσμος στην εκκλησία, για να τον κατακτήσει. Το αποτέλεσμα υπήρξε τραγικό. Αντί να κερδίσει η Εκκλησία τον κόσμο, κέρδισε ο κόσμος την εκκλησία κι έτσι δημιουργήθηκε μια εκκλησία την οποία ο Κύριος χαρακτήρισε «πόρνη». Το συμπέρασμα απ’ όλα αυτά είναι ότι για να «σταθεί» και να «νικήσει» η εκκλησία του Χριστού θα πρέπει να βαδίσει σύμφωνα με το λόγο Του μακριά από κάθε συμβιβασμό με τη νοοτροπία και το πνεύμα του κόσμου τούτου. ---

5. Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΩΝ ΣΑΡΔΕΩΝ.

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΩΝ ΣΑΡΔΕΩΝ.    "η εκκλησία που είχε αποκοιμηθεί".       

βιβλίο "Αποκάλυψης", κεφ.  Γ/3,  εδ. 1- 6. 

1 Και προς τον άγγελον της εν Σάρδεσιν εκκλησίας γράψον Ταύτα λέγει ο έχων τα επτά πνεύματα του Θεού και τους επτά αστέρας. Εξεύρω τα έργα σου, ότι το όνομα έχεις ότι ζης και είσαι νεκρός. 

2 Γίνου άγρυπνος και στήριξον τα λοιπά, τα οποία μέλλουσι να αποθάνωσι διότι δεν εύρηκα τα έργα σου τέλεια ενώπιον του Θεού. 

3 Ενθυμού λοιπόν πως έλαβες και ήκουσας, και φύλαττε αυτά και μετανόησον. Εάν λοιπόν δεν αγρυπνήσης, θέλω ελθεί επί σε ως κλέπτης, και δεν θέλεις γνωρίσει ποίαν ώραν θέλω ελθεί επί σε. 

4 Έχεις ολίγα ονόματα και εν Σάρδεσι, τα οποία δεν εμόλυναν τα ιμάτια αυτών, και θέλουσι περιπατήσει μετ' εμού με λευκά, διότι είναι άξιοι. 

5 Ο νικών, ούτος θέλει ενδυθή ιμάτια λευκά, και δεν θέλω εξαλείψει το όνομα αυτού εκ του βιβλίου της ζωής, και θέλω ομολογήσει το όνομα αυτού ενώπιον του Πατρός μου και ενώπιον των αγγέλων αυτού. 

6 Όστις έχει ωτίον, ας ακούση τι λέγει το Πνεύμα προς τας εκκλησίας. 

         ΣΧΟΛΙΑ : 

      Η εκκλησία στις Σάρδεις. Οι Σάρδεις τον 6ο αιώνα π.Χ. υπό την αρχηγίαν του Κροίσου είχαν αναδειχτεί σε μια από τις πλουσιότερες και ισχυρότερες πόλεις του κόσμου με πολύ μεγάλη φήμη. Ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού είχε δεχτεί τη Χριστιανική πίστη και είχε ομολογήσει πίστη στο Χριστό. H εκκλησία των Σάρδεων ήταν μια ζωντανή, δυνατή, μεγάλη εκκλησία και κάθε Κυριακή ήταν γεμάτη από κόσμο. Η φήμη της είχε φτάσει μέχρι τον ουρανό και γι’ αυτό ο Κύριος της απευθύνει τα λόγια: «έχεις όνομα ότι ζεις». Με την επιστολή Του πολλά καλά είχε να τους πει ο Κύριος. Ανάμεσά τους δεν υπήρχαν αιρέσεις, ούτε Νικολαϊτες, ούτε Ιεζάβελ. Υπήρχαν μεγάλες συναθροίσεις της εκκλησίας με πλούσια και εμπνευσμένα κηρύγματα, με χορωδίες που υμνούσαν τον Κύριο. Τι άλλο θα ήθελες, Κύριε, να δεις; Όλα είναι πλούσια μέσα στην εκκλησία, όλα είναι σε υπερθετικό βαθμό. 

       Καθώς ο επίσκοπος διαβάζει το γράμμα του ουρανού στην εκκλησία, στην πρώτη κιόλας στροφή το Πνεύμα του Θεού αναφέρει: «Ξέρω ότι είσαι φημισμένη Εκκλησία, ξέρω ότι έχει όνομα ότι ζεις, αλλά είσαι νεκρή». Τι είπε ο Κύριος; Ότι η εκκλησία των Σάρδεων με τα πλούσια έργα, με τα θαυμαστά κηρύγματα, με τις ξακουστές διακονίες, με τις ωραίες μουσικές, με όλες εκείνες τις δραστηριότητες που την έχουν κάνει ξακουστή παντού και μέχρι τον ουρανό, είναι νεκρή; Ναι, λέγει Εκείνος που «ερυνά νεφρούς και καρδίας» (Αποκάλυψη Β/2: 23), καθώς γνωρίζω τα πάντα για σένα, θα ήθελα να σου πω ότι είσαι μια νεκρή εκκλησία στη σχέση σου με το Θεό. «Είσαι νεκρή διότι δεν βρήκα τα έργα σου τέλεια ενώπιον του Θεού». Τι είχε συμβεί; Είχε διακοπεί η επικοινωνία της Εκκλησίας των Σάρδεων με τον ουρανό. Είχε διακοπεί η εσωτερική επαφή της καρδιάς των μελών της εκκλησίας με την καρδιά του Χριστού. Και ενώ η εσωτερική πνευματική επικοινωνία είχε χαθεί, είχαν διατηρηθεί όλοι εκείνοι οι εξωτερικοί τύποι, οι οποίοι είναι σωστοί και αναγκαίοι για την ομαλή ζωή της εκκλησίας. Όλοι αυτοί οι τύποι όχι μόνο δεν ωφέλησαν την εκκλησία, αλλά έγιναν και επικίνδυνοι, καθώς έδιναν στα μάτια του κόσμου, αλλά κυρίως και των μελών της την ψευδαίσθηση ότι η εκκλησία ήταν ζωντανή. Μάλιστα όσο πιο πολύ χανόταν η εσωτερική – πνευματική επαφή της εκκλησίας με το Χριστό, τόσο πιο πολλούς και ωραιότερους στα μάτια του κόσμου έκαναν τους εξωτερικούς τύπους στην Εκκλησία των Σάρδεων, με αποτέλεσμα να μεγαλώνει η ψευδαίσθηση ότι πρόκειται για μια ζωντανή εκκλησία. 

       Σε όλες τις εκκλησίες είχε διαδοθεί το καλό όνομα της εκκλησίας, γιατί είχε αναπτύξει, ιδιαίτερα κατά το παρελθόν, μια πλούσια δραστηριότητα που έκανε όλους να μιλάνε για την εκκλησία των Σάρδεων. Ο άνθρωπος, θα το επαναλάβουμε άλλη μια φορά, «αποβλέπει στο φαινόμενο, ο Θεός όμως αποβλέπει στην καρδιά του ανθρώπου» (Α΄ Σαμουήλ ΙΣ/16: 7). Τούτο το καλό όνομα μπορούμε να πούμε ότι λειτούργησε αρνητικά για την εκκλησία, καθώς έκλεισε τα μάτια των μελών της και δεν μπόρεσαν να δουν την πραγματική πνευματική τους κατάσταση, έκλεισε τα αυτιά τους και δεν μπόρεσαν να ακούσουν εκείνο που από καιρό τους έλεγε ο ουρανός: «το όνομα έχεις ότι ζεις, αλλά είσαι νεκρή». 

      Το «καλό όνομα» αναμφισβήτητα είναι μια πλούσια κληρονομιά για μια εκκλησία. Όμως τίποτα δεν εξαντλείται ευκολότερα από ένα κεφάλαιο στο οποίο δεν προστίθεται κάτι κάθε φορά. Οι νόμοι που διέπουν τα κεφάλαια στον υλικό κόσμο είναι οι ίδιοι εκείνοι που διέπουν τα κεφάλαια και στον πνευματικό κόσμο. Όλα τα κεφάλαια εξαντλούνται πολύ γρήγορα, αν μόνον παίρνεις απ’ αυτά και δεν προσθέτεις. Τα μεγάλα κεφάλαια που θα πρέπει να διαθέτει μια εκκλησία είναι το «κεφάλαιο της αγάπης» προς το Θεό και προς τον συνάνθρωπο, είναι το «κεφάλαιο της πίστης», της εμπιστοσύνης, της ζωντανής επαφής του ανθρώπου με το Θεό. Αν τούτα τα κεφάλαια δεν ενισχύονται και δεν ανανεώνονται καθημερινά και η όλη δραστηριότητα της εκκλησίας εξαντλείται σε κάποιους εξωτερικούς τύπους, σε κάποιες εκδηλώσεις κλπ, γρήγορα έρχεται η πνευματική χρεοκοπία και η αποξένωση της εκκλησίας από το Πνεύμα του Θεού. 

      Η Παλαιά Διαθήκη μας δίνει ένα θλιβερό, αλλά χαρακτηριστικό παράδειγμα. Πρόκειται για ένα λαμπρό και ωραίο νέο, που άκουγε στο όνομα Σαμψών (Κριταί ΙΓ/13: 24). Πόσο γενναίος στάθηκε τούτος ο άνθρωπος! Υπήρξε ο φόβος και ο τρόμος των εχθρών του λαού του Θεού. Πόσο μεγάλους άθλους πραγματοποίησε, πάντοτε με τη δύναμη του Θεού, για να σώσει το λαό του από τους εχθρούς τους και πόσο μεγάλη φήμη απέκτησε μέσα από τις μεγάλες του επιτυχίες! Το όνομά του είχε γίνει συνώνυμο των λέξεων: «δυνατός», «άτρωτος», «ανίκητος». Όμως με την άστοχη ζωή του άφησε το μεγάλο πνευματικό κεφάλαιο που διέθετε σιγά – σιγά να εξαντληθεί. Ένα μεγάλο λάθος του ήταν ότι αποκοιμήθηκε στα πόδια της Δαλιδά (Κριταί ΙΣ/16: 4-18), κοιμήθηκε μέσα στην αγκαλιά της αμαρτίας. Αυτό το λάθος αναμφισβήτητα ήταν μεγάλο, όμως υπήρξε και ένα άλλο που ήταν το αποκορύφωμα, που υπήρξε η έσχατη τραγωδία για τον άνθρωπο αυτόν που ο Θεός είχε προορίσει, για να σώσει το λαό Του (Κριταί ΙΓ/13: 5).

       Επειδή όλες τις φορές τον είχε βοηθήσει ο Κύριος και γλίτωνε από τις διάφορες παγίδες του εχθρού, θεώρησε ότι ήταν δεδομένη κάθε φορά μέσα στη ζωή του τη δύναμη του Θεού και δε φρόντιζε να μένει σε μια στενή εσωτερική επικοινωνία μαζί Του. Ενεργούσε στο Όνομα του Θεού σύμφωνα με τη δική του θέληση και σύμφωνα με την "επιθυμία των οφθαλμών του" (Α΄ Ιωάννου Β/2: 16). Δεν πρόσεξε καλά το μεγάλο πνευματικό κεφάλαιο που διέθετε, δεν το ανανέωσε, δεν κοίταξε το βιβλιάριο, για να δει ότι με την πάροδο του χρόνου το ποσό, που κάποτε διέθετε είχε πλέον μηδενιστεί και νόμιζε ότι παραμένει αμετάβλητο. Μ’ αυτό το πνεύμα, μ’ αυτές τις σκέψεις έπεσε να κοιμηθεί, νομίζοντας ότι θα είναι για πάντα δυνατός. Ο λόγος του Θεού μας εξηγεί την αιτία που τον οδήγησε σε τραγωδία. Ποιος ήταν αυτός ο λόγος; «Αλλ' αυτός δεν γνώρισε ότι ο Κύριος είχε απομακρυνθεί απ' αυτόν». (Κριταί ΙΣ/16: 20). Είχε προδώσει τη σχέση του με το Θεό ερωτοτροπώντας με την αμαρτία και ο Θεός είχε αποσύρει το Πνεύμα Του και τη δύναμή Του απ’ αυτόν. Έπρεπε να το είχε σκεφθεί, αλλά η γλυκιά αγκαλιά της Δαλιδά και τα ωραία της χάδια δεν του επέτρεψαν να κάνει άλλες σκέψεις. 

   «δεν γνώριζε ότι ο Κύριος είχε απομακρυνθεί απ’ αυτόν». Ίσως να μην υπάρχουν μελαγχολικότερες φράσεις μέσα στο λόγο του Θεού. Ο παλιός, ο δυνατός, ο ανίκητος Σαμψών δεν είχε αντιληφθεί ότι ο Θεός είχε αποτραβηχτεί από κοντά του. Το αποτέλεσμα : Αποτυχία, αιχμαλωσία, τύφλωση, χάλκινες αλυσίδες, σκληρή δουλειά για το άλεσμα του σιταριού στη φυλακή της Γάζας (Κριταί ΙΣ/16: 21). Τι είχε συμβεί; Προσπάθησε ο Σαμψών να ζήσει με το κεφάλαιο του παρελθόντος και δεν είχε αντιληφθεί ότι αυτό είχε εξαντληθεί. Ότι ο λογαριασμός του στον ουρανό είχε μηδενιστεί. Μου αρέσει ιδιαίτερα μια φράση μέσα από το λόγο του Θεού. «Όλα αυτά έγιναν παραδείγματα σ' εκείνους, και γράφτηκαν για τη νουθεσία μας» (Α΄ Κορινθίους Ι/10: 11). Δε γράφτηκαν, για να γνωρίζουμε ιστορία, να ξέρουμε να απαντάμε κλπ. «έγειναν παραδείγματα σε μας, γιά να μη είμαστε εμείς επιθυμηταί κακών, καθώς και εκείνοι επεθύμησαν» (Α΄ Κορινθίους Ι/10: 6).  Ο Σαμψών νόμισε ότι οι άθλοι του, οι νίκες, οι θαυμαστές επιτυχίες που είχε στο παρελθόν θα υπήρχαν για πάντα, ότι αυτές ήταν ανεξάντλητες και ανεξάρτητες από τη σχέση του με το Θεό. Έτσι δεν καλλιέργησε στη ζωή του μια στενή προσωπική, εσωτερική, πνευματική σχέση με το Θεό, που θα αύξαναν τις «καταθέσεις» του στον ουρανό και άφησε το πλούσιο κεφάλαιό του να εξαντληθεί.

       Κάτι ανάλογο συνέβη και με την εκκλησία των Σάρδεων. Σιγά – σιγά βρέθηκε μακριά από το Θεό μέσα στη δύναμη του εχθρού. Ομολογούσαν πίστη στο Θεό, όμως αυτή ήταν «κατ’ όνομα», αφού συνέχιζαν τα ειδωλολατρικά τους μολύσματα. Ήταν μια εκκλησία με νεκρή ομολογία και απλά είχε τη φήμη ότι ήταν χριστιανική. Πόσες φορές αυτό δεν επαναλήφθηκε μέσα στην εκκλησιαστική ιστορία; Επί μέρους εκκλησίες σήκωσαν το ανάστημά τους, για να αντιμετωπίσουν τον εχθρό και ενώ στο παρελθόν είχαν σημειώσει σημαντικές επιτυχίες, δεν τα κατάφεραν να νικήσουν ακριβώς, γιατί το κεφάλαιό τους είχε εξαντληθεί. Το αποτέλεσμα ήταν τραγικό, ναυάγιο, ήττα, πανωλεθρία.
         2 Γίνου άγρυπνος και στήριξον τα λοιπά, τα οποία μέλλουσι να αποθάνωσι διότι δεν εύρηκα τα έργα σου τέλεια ενώπιον του Θεού.

H συμβουλή του Κυρίου προς τα μέλη της Εκκλησίας των Σάρδεων, αλλά και για κάθε πιστό άνθρωπος είναι: «μείνε ξάγρυπνος». Έχουμε ανάγκη να μείνουμε πνευματικά «ξάγρυπνοι» ώστε να μπορούμε να «ξυπνάμε» και να στηρίζουμε και τους γύρω μας, όλους αυτούς που καθημερινά μας περιβάλουν και οι οποίοι καθημερινά πεθαίνουν και χάνονται μέσα στην αμαρτία και την άγνοια. Ο Κύριος αναφέρεται σε πνευματική αγρύπνια που θα μας διασφαλίσει ετοιμότητα πνευματική και στενή εσωτερική επικοινωνία μαζί Του. Πως θα εξασφαλιστεί αυτή; Θα εξασφαλιστεί μέσα από την ειλικρινή πίστη, την αγάπη και τη λατρεία στον Κύριο Ιησού Χριστό, γιατί Αυτός είναι το μοναδικό πρόσωπο που έδωσε ο ουρανός για τη σωτηρία όλων των ανθρώπων (Πράξεις Δ/4: 12). Ο Κύριος καθώς παρατηρεί την όλη δραστηριότητα της Εκκλησίας ομολογεί ότι δεν βρήκε τα έργα της να είναι σύμφωνα με το θέλημά Του.

   3 Ενθυμού λοιπόν πως έλαβες και ήκουσας, και φύλαττε αυτά και μετανόησον. Εάν λοιπόν δεν αγρυπνήσης, θέλω ελθεί επί σε ως κλέπτης, και δεν θέλεις γνωρίσει ποίαν ώραν θέλω ελθεί επί σε. 

    Θυμήσου λέγει ο Κύριος στην Εκκλησία Του, σε κάθε πιστό άνθρωπο, εκείνα που άκουσες, εκείνα που έλαβες, εκείνα που σου αποκάλυψε το Πνεύμα του Θεού, φέρτα και πάλι στη μνήμη σου και τήρησέ τα. Κάνε σωστά έργα ενώπιον του Κυρίου που θα απορρέουν από την αγάπη σου προς Αυτόν. Μετανόησον. Είναι προστακτική και σημαίνει τώρα πρέπει να μετανοήσεις, να αλλάξεις τρόπο σκέψης, ζωής, να ξεφύγεις από τις παραδόσεις και τα ψεύδη του σατανά να ακολουθείς το Πνεύμα του Θεού και να αποκτήσεις «νουν Χριστού». (Α΄ Κορινθίους Β/2: 16). Αν ο άνθρωπος δεν μετανοήσει, αν συνεχίσει την πορεία του στηριζόμενος στις ανθρώπινες παραδόσεις ο Κύριος μια μέρα θα τον κρίνει για τη συμπεριφορά του αυτή. Μέσα από το λόγο του Θεού γνωρίζουμε ότι ο Κύριος θα έρθει «ως κλέπτης εν τη νυκτί» (Β΄ Πέτρου Γ/3: 10). Θα έρθει ξαφνικά, μυστικά, χωρίς καμία άλλη προειδοποίηση, πέρα απ’ αυτά που μας έχει αποκαλύψει μέσα στο λόγο Του, όπως ακριβώς έρχεται ο κλέφτης τη νύχτα. Μακάριος ο δούλος ον ευρίσκει γρηγορούντα. «Ενώ δε απήρχοντο διά να αγοράσωσιν, (οι μωρές) ήλθεν ο νυμφίος και αι έτοιμοι εισήλθον μετ' αυτού εις τους γάμους, και εκλείσθη η θύρα» (Ματθαίος ΚΕ/25: 10). 

    «Έχεις ολίγα ονόματα και εν Σάρδεσι, τα οποία δεν εμόλυναν τα ιμάτια αυτών, και θέλουσι περιπατήσει μετ' εμού με λευκά, διότι είναι άξιοι». Ο Κύριος δεν παύει να τονίζει και τα θετικά στοιχεία της εκκλησίας. Μέσα στη νεκρή εκκλησία των Σάρδεων υπήρχαν και εξαιρέσεις. Υπήρχαν και ζωντανοί χριστιανοί και σ’ αυτούς ο Κύριος στέλνει πλούσιες υποσχέσεις. Η πρώτη υπόσχεση του Κυρίου είναι: «ο νικών, ούτος θέλει ενδυθεί ιμάτια λευκά» (Αποκάλυψη Γ/3: 5). Το λευκό υπήρξε πάντοτε το χρώμα που συμβόλιζε την αθωότητα, την αγνότητα, τη χαρά, τη γιορτή, την ευτυχία, τη δόξα. Εδώ αναφέρεται σαν ένα σύμβολο ομορφιάς με το οποίο θα περιβληθεί στον ουρανό ο «νικητής» τούτης της ζωής. Ο Κύριος δίνει τις υποσχέσεις των λευκών ιματίων σ’ εκείνους «που δεν μόλυναν τα ιμάτιά τους», σ’ εκείνους που έζησαν μια ζωή σύμφωνα με το λόγο Του και αγιάστηκαν και λευκάνθηκαν με το πολύτιμο αίμα του Κυρίου Ιησού Χριστού. Το αίμα του Ιησού Χριστού που έτρεξε πάνω στο σταυρό του Γολγοθά είναι το μοναδικό λευκαντικό για τη μαυρισμένη εξαιτίας της αμαρτίας ψυχή του ανθρώπου. Την καρδιά του ανθρώπου, που η αμαρτία την έκανε να είναι «απατηλή και σφόδρα διεφθαρμένη» (Ιερεμίας ΙΖ/17: 9) μόνο το αίμα του Χριστού μπορεί να την καθαρίσει. (Α' Ιωάννου Α/1: 7). Τη συγχώρηση και αποκατάσταση του ανθρώπου μπροστά στο Θεό, που είναι η μεγαλύτερη ανάγκη τούτης της ζωής, ΜΟΝΟΝ το αίμα του αθώου Αρνίου μπορεί να την πραγματοποιήσει. 

        Με «λευκή στολή» υπόσχεται ο ουρανός ότι θα ντύσει το «νικητή». Όμως ας προσέξουμε, γιατί τα υφαντήρια στα οποία υφαίνονται οι στολές αυτές είναι εδώ κάτω στη γη. Καθημερινά με τη ζωή μου, με τις πράξεις μου, με τα λόγια, με τις σκέψεις μου, υφαίνω τη στολή που μια μέρα στον ουρανό θα μου προσφέρει ο Χριστός. Δεν είναι όλες ίδιες οι στολές. Υπάρχουν λευκές, υπάρχουν κατάλευκες, υπάρχουν "λευκότερες χιόνος" (Ψαλμός ΝΑ/51: 7) και ο καθένας θα λάβει εκείνη για την οποία εργάστηκε.

       Πολλές οι υποσχέσεις του Θεού για το «νικητή» τούτης της ζωής. Αυτή όμως η υπόσχεση που ακολουθεί αποτελεί τον παιάνα, αποτελεί το θρίαμβο, αποτελεί την κορυφή των υποσχέσεων για τον καθένα που θα «σταθεί» και θα «νικήσει»: «Και δεν θέλω εξαλείψει το όνομα αυτού εκ του βιβλίου της ζωής» (Αποκάλυψη Γ/3: 5). Υπάρχουν δημοτολόγια στον ουρανό, που γράφονται οι πολίτες του; Ναι, το διαβεβαίωσε ο ίδιος ο Κύριος. Κάποτε μία ευρύτερη ομάδα μαθητών ήρθαν χαρούμενοι στον Κύριο και του είπαν: «Κύριε, και τα δαιμόνια υποτάσσονται εις ημάς εν τω ονόματί Σου» (Λουκάς Ι/10: 17). Η απάντηση του Κυρίου ήταν: «μη χαίρετε, ότι τα πνεύματα υποτάσσονται εις εσάς, αλλά χαίρετε μάλλον ότι τα ονόματά σας εγράφησαν εν τοις ουρανοίς» (Λουκάς Ι/10: 20). Το σπουδαιότερο πράγμα σε τούτη τη ζωή είναι να φροντίσει ο άνθρωπος να γραφεί το όνομά του στα δημοτολόγια του ουρανού. 

        Όταν ο άνθρωπος φύγει από τη ζωή και πάει στον ουρανό, τίποτα δε θα μπορεί να διαγράψει το όνομά του και τίποτα δε θα μπορεί να του στερήσει τις χαρές του ουρανού, όσο όμως βρίσκεται σε τούτη τη ζωή από μόνος του μπορεί να το διαγράψει, αν δεν «σταθεί» όπως ο Θεός θέλει. Ο Θεός δε διαγράφει, όμως επικυρώνει την απόφαση που θα λάβουμε, μέσα στην ελευθερία που Αυτός μας έδωσε. Γι’ αυτό το λόγο ο Απ. Παύλος μας συμβουλεύει: «μετά φόβου και τρόμου εργάζεσθε την εαυτών σωτηρίαν» (προς Φιλιππησίους Β/2: 12). Γι’ αυτό ο Κύριος μας είπε: «ο υπομείνας μέχρι τέλους αυτός θα σωθεί» (Ματθαίος ΚΔ/24: 13). 

     «και θα ομολογήσω το όνομα αυτού ενώπιον του Πατρός Μου και ενώπιον των αγγλέλων Αυτού». Θα ανοίξει ο βασιλιάς του ουρανού ο Ιησούς Χριστός, το δημοτολόγιο του ουρανού, το βιβλίο της ζωής, όπως ονομάζεται και καθώς θα διαβάζει το όνομα του κάθε πολίτη του ουρανού, θα ομολογεί ενώπιον του Πατέρα και ολόκληρου του αγγελικού κόσμου: "Αυτός είναι δικός Μου, πλύθηκε και καθαρίστηκε με το αίμα Μου" (Α΄ Ιωάννου Α/1: 7). Η χάρις Μου και το Έλεός Μου τους έσωσε και θα συμπληρώσει ο Κύριος: Οι άνθρωποι αυτοί δεν ήσαν αναμάρτητοι, αντίθετα κάποτε ήταν εχθροί του Θεού (Κολοσσαείς Α/1: 21), όμως μετανόησαν, εξομολογήθηκαν σε Μένα τις αμαρτίες τους και Εγώ τους συγχώρησα, γιατί έχω εξουσία από τον Πατέρα να συγχωρώ αμαρτίες επί της γης (Μάρκος Β/2: 10). Επειδή υπέμειναν μέχρι το τέλος στηριζόμενοι στη δική Μου δύναμη, θα είναι για πάντα πολίτες του ουρανού και θα περιπατούν μαζί Μου ενδεδυμένοι με λευκά ενδύματα».---

6. Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΦΙΛΑΔΕΛΦΕΙΑΣ

         

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΦΙΛΑΔΕΛΦΕΙΑΣ.  "η εκκλησία που είχε αντέξει υπομονετικά". 

Βιβλίο "Αποκάλυψης",  κεφ. Γ/3,  εδ.  7-13.

7 Και προς τον άγγελον της εν Φιλαδελφεία εκκλησίας γράψον. Ταύτα λέγει ο άγιος, ο αληθινός, ο έχων το κλειδίον του Δαβίδ, όστις ανοίγει και ουδείς κλείει, και κλείει και ουδείς ανοίγει 

8 Εξεύρω τα έργα σου ιδού, έθεσα ενώπιόν σου θύραν ανεωγμένην, και ουδείς δύναται να κλείση αυτήν διότι έχεις μικράν δύναμιν και εφύλαξας τον λόγον μου και δεν ηρνήθης το όνομά μου. 

9 Ιδού, θέλω κάμει τους εκ της συναγωγής του Σατανά, οίτινες λέγουσιν εαυτούς ότι είναι Ιουδαίοι, και δεν είναι, αλλά ψεύδονται ιδού, θέλω κάμει αυτούς να έλθωσι και να προσκυνήσωσιν ενώπιον των ποδών σου και να γνωρίσωσιν ότι εγώ σε ηγάπησα. 

10 Επειδή εφύλαξας τον λόγον της υπομονής μου, και εγώ θέλω σε φυλάξει εκ της ώρας του πειρασμού, ήτις μέλλει να έλθη επί της οικουμένης όλης, διά να δοκιμάση τους κατοικούντας επί της γης. 

11 Ιδού, έρχομαι ταχέως κράτει εκείνο το οποίον έχεις, διά να μη λάβη μηδείς τον στέφανόν σου. 

12 Όστις νικά, θέλω κάμει αυτόν στύλον εν τω ναώ του Θεού μου, και δεν θέλει εξέλθει πλέον έξω, και θέλω γράψει επ' αυτόν το όνομα του Θεού μου και το όνομα της πόλεως του Θεού μου, της νέας Ιερουσαλήμ, ήτις καταβαίνει εκ του ουρανού από του Θεού μου, και το όνομά μου το νέον. 

13 Όστις έχει ωτίον, ας ακούση τι λέγει το Πνεύμα προς τας εκκλησίας. 

      ΣΧΟΛΙΑ : 

     «ΦΙΛΑΔΕΛΦΕΙΑ» είναι σύνθετη λέξη και σημαίνει «αγάπη προς τους αδελφούς». Η χριστιανική εκκλησία στη Φιλαδέλφεια ήταν μια μικρή, ταπεινή, αλλά πιστή στο Θεό εκκλησία. Ο ίδιος ο Κύριος της γράφει στο γράμμα του «μικράν δύναμιν έχεις» (εδ.8). Δεν είχε μεγάλη φήμη, ούτε μεγάλη δράση, ήταν μια μικρή εκκλησία. Τα μέλη της προσπαθούσαν στη ζωή τους και στις μεταξύ τους σχέσεις να μιμούνται τη ζωή του Χριστού, καθώς ζούσαν μέσα σε μια ειδωλολατρική και διεφθαρμένη κοινωνία. Αγαπούσαν το λόγο του Θεού, τον μελετούσαν και τον εφάρμοζαν στην καθημερινή τους ζωή. Ο Κύριος εμφανίζεται στην εκκλησία ως ο Άγιος που τηρεί τις υποσχέσεις Του και που έχει τα κλειδιά του Δαβίδ και όταν ανοίγει, κανείς δε μπορεί να κλείσει και όταν κλείνει, κανείς δε μπορεί ν’ ανοίξει. Είναι φανερό ότι έχει τον πλήρη έλεγχο της εκκλησία Του. Τούτη την εκκλησία ο Κύριος την αγάπησε πολύ και μόνον επαίνους έχει να της στείλει. 

     «ιδού έθεσα ενώπιόν σου θύραν ανεωγμένην, και ουδείς δύναται να κλείσει αυτήν». Η ανοιχτή πόρτα, που παρά τις λυσσαλέες επιθέσεις δεν κατάφεραν να την κλείσουν ούτε οι ειδωλολατρικές αιρέσεις, ούτε η συναγωγή των Ιουδαίων είναι η ευκαιρία που μας δίνει ο Θεός να μιλήσουμε για το Χριστό σε ανθρώπους που δεν Τον γνωρίζουν, που δε γνωρίζουν την αγάπη Του και την δωρεάν «κατά χάριν» σωτηρία Του (Εφεσίους Β/2: 8). Για να κλείσουν τούτη την πόρτα του λόγου του Θεού, επιστρατεύτηκαν Αυτοκράτορες και Αυτοκρατορίες, πλάνες, αιρέσεις, ολόκληρη η δύναμη του εχθρού. Το ερώτημα είναι γιατί δε μπόρεσαν να την κλείσουν τούτη την πόρτα; Την απάντηση θα τη δώσει ο Απ. Παύλος καθώς κατηχεί τον νεαρό Τιμόθεο. Διότι «ο λόγος του Θεού δεν δεσμεύεται» (Β΄ Τιμοθέου Β/2: 9). 

      Για «θύρα» μιλάει και ο Απ. Παύλος όταν αναφέρει στους Κορίνθιους. «μου ανοίχτηκε μεγάλη θύρα για αποτελεσματικό έργο, όμως υπάρχουν πολλοί που αντιδρούν». (Α΄ Κορινθίους ΙΣ/16: 9). Επίσης «Ότε δε ήλθον εις την Τρωάδα δια να κηρύξω το ευαγγέλιον του Χριστού, και ηνοίχθη εις εμέ θύρα εν Κυρίω» (Β΄ Κορινθίους Β/2: 12). Γράφει δε στην επιστολή "προς Κολοσσαείς" (κεφ. Δ/4, εδ. 3) τα εξής «προσευχόμενοι ενταυτώ και περί ημών, να ανοίξη εις ημάς ο Θεός θύραν του λόγου, διά να λαλήσωμεν το μυστήριον του Χριστού, δια το οποίον και είμαι δεδεμένος». 

     Για να ανοίξεις τη θύρα, θα πρέπει οπωσδήποτε να έχεις το κλειδί. Στο ερώτημα: «ποιος έχει το κλειδί», για να ανοίξει ή αντίθετα να κλειδώσει την πόρτα; Ο ίδιος ο Κύριος απαντά: «Ταύτα λέγει ο άγιος, ο αληθινός, ο έχων το κλειδίον του Δαβίδ, όστις ανοίγει και ουδείς κλείει και κλείνει και ουδείς ανοίγει» (Αποκάλυψη Γ/3: 7). Γνωρίσαμε τη θύρα που είναι η εικόνα της υπηρεσίας, της μαρτυρίας για το Όνομα του Ιησού Χριστού, του Ευαγγελισμού των ανθρώπων και τώρα γνωρίζουμε Εκείνον που κρατά το κλειδί. 

    Ο Κύριος άνοιξε πόρτα στην εκκλησία της Φιλαδέλφειας, της έδωσε ευκαιρίες να μιλήσει για Εκείνον, για την αγάπη Του για τον αμαρτωλό άνθρωπο, για το μίσος Του προς την αμαρτία, για την αιώνια ζωή που προσφέρει ο Θεός σε κάθε έναν που θα πιστέψει σ’ Αυτόν (Α΄ Ιωάννου Β/2: 25) καθώς και για την αιώνια απώλεια που περιμένει όλους εκείνους που απορρίπτουν στην πρόσκληση του Ιησού Χριστού (Εβραίους Ι/10: 39). Η εκκλησία της Φιλαδέλφειας ανταποκρίθηκε στις ευκαιρίες που της έδωσε ο Θεός και γι’ αυτό ο Κύριος στην επιστολή του την εγκωμιάζει. 

     «έθεσα ενώπιόν σου θύραν ανεωγμένην». Ο εχθρός σκέφτηκε ότι «θύρα» έθεσε ο Κύριος στην εκκλησία Του, «θύρα» θα θέσει και εκείνος. Και έτσι άρχισε να ανοίγει πόρτες με μοναδικό σκοπό να πλανήσει και να παραπλανήσει την εκκλησία του Χριστού. Μέσα στην μακραίωνη και πολυτάραχη ιστορία της Εκκλησίας άνοιξαν πολλές πόρτες για την εκκλησία και το τραγικό είναι ότι η εκκλησία δεν πρόσεξε, δεν έκανε σωστή διάγνωση, δεν εξακρίβωσε με βάση το λόγο του Θεού, αν την κάθε πόρτα που ανοιγόταν μπροστά της την είχε ανοίξει ο Χριστός ή ο εχθρός. 

       Αφού ο εχθρός δεν κατόρθωσε να εξοντώσει την εκκλησία με τους ανελέητους διωγμούς, άρχισε σιγά – σιγά να αλλάζει τακτική. Έτσι προσπάθησε να παραπλανήσει την εκκλησία και να την κάνει να ξεφύγει από το σκοπό της που είναι πάντοτε ένας και μοναδικός, να κηρύξει το Ευαγγέλιο της «κατά χάριν» σωτηρίας του Ιησού Χριστού. Έτσι λοιπόν ο εχθρός άνοιξε στην εκκλησία την πόρτα της «πολιτικής δύναμης». Είπε λοιπόν προς την εκκλησία: “Βασιλεία θέλεις; Εγώ θα σου τη δώσω. Η βασιλεία των ουρανών είναι πολύ μακριά και στο μέλλον, λάβε τώρα τη δική μου βασιλεία πάνω στη γη. Μέσα από τη δύναμη της πολιτικής θα μπορείς να αναμορφώσεις τον κόσμο, να επιβάλεις τα σχέδια και τους σκοπούς σου και να κάνεις τον κόσμο καλύτερο”. 

       Αλήθεια πόσες φορές η εκκλησία μέσα στην ιστορία της δεν πίστεψε τούτο το παραμύθι; Πόσες φορές στηρίχτηκε στην πολιτική δύναμη με παράλληλο σκοπό να υπηρετήσει το Θεό; Όμως τα πράγματα εξελίχθηκαν εντελώς αντίθετα από τις προσδοκίες της εκκλησίας και από τις πλούσιες υποσχέσεις του εχθρού. Αντί η πολιτική εξουσία να υπηρετήσει την Εκκλησία, η Εκκλησία έγινε υπηρέτης της πολιτικής εξουσίας. Έτσι η εκκλησία μπαίνοντας και βγαίνοντας από τη μεγάλη και φαρδιά πύλη των πολιτικών επιδιώξεων ξέφυγε από το έργο της με τραγικό αποτέλεσμα να εγκαταλείψει το σκοπό της που ήταν και θα είναι πάντοτε να κηρύξει το Ευαγγέλιο του Χριστού, για να γνωρίσουν οι άνθρωποι την «αλήθεια» και να ελευθερωθούν από τις παγίδες του εχθρού της ψυχής (Ιωάννης Η/8: 32).

       Βλέποντας ο εχθρός τη μεγάλη επιτυχία ήρθε να ανοίξει και άλλη πόρτα στην εκκλησία. Έτσι άνοιξε την περίφημη θύρα του λεγόμενου «κοινωνικού ευαγγελίου». Είπε ο εχθρός στην εκκλησία. «τι έκανε ο Χριστός στη γη;». Το ευαγγέλιο δεν αναφέρει ότι ο Χριστός «διήλθεν ευεργετών και θεραπεύων πάντας τους καταδυναστευομένους»; (Πράξεις Αποστόλων Ι/10: 38). Ο Χριστός δε γιάτρευε τους ασθενείς, δεν έδινε ψωμί στους πεινασμένους, δεν υπερασπιζόταν τους αδικημένους; Αυτή είναι η αποστολή σου εκκλησία, αυτό ακριβώς να κάνει και εσύ, είπε ο εχθρός. Και πήρε ο διάβολος το ανθρωποκτόνος ο πατέρας του ψεύδους (Ιωάννης Η/8: 44), το Άγιο Ευαγγέλιο το έσκισε, το έκανε κομμάτια και κράτησε μόνον την παραβολή του «καλού Σαμαρείτη» (Λουκάς Ι/10: 30 - 35). Αυτό είπε στην εκκλησία θα είναι από δω και πέρα το έργο σου. Μπροστά σε τούτη την υπηρεσία η εκκλησία έμεινε έκθαμβη. Αυτός είναι ο σκοπός μου είπε και άρχισε να φορτώνει στο γαϊδουράκι της τους πληγωμένους, τους ταλαιπωρημένους και μέσα απ’ όλα αυτά η εκκλησία ξέχασε ότι αποστολή της δεν ήταν να περιθάλπει, να ταΐζει κλπ, αλλά ήταν να κάνει πόλεμο εναντίον της αμαρτίας, όλων εκείνων των σκοτεινών δυνάμεων που πλήγωσαν, που στέρησαν, που ατίμασαν την κορωνίδα της κτίσης του Θεού, που είναι ο άνθρωπος και καθώς η εκκλησία έμπαινε και έβγαινε από τη μεγάλη πόρτα της κοινωνικής δράσης, αράχνες σκέπασαν το Ευαγγέλιο του Χριστού. 

     Ο Ιωσίας, ο τελευταίος καλός βασιλιάς του Ισραήλ, βασίλεψε από το έτος 639 έως 608 π.Χ. κάνοντας μια ανακαίνιση στον εγκαταλελειμμένο Ναό του Σολομώντα βρήκε κάπου πεταμένο και σκονισμένο το βιβλίο του Νόμου του Θεού που είχε δοθεί στο Μωυσή. (Β΄ Χρονικών ΛΔ/34: 14). Ασχολούνταν με άλλα πράγματα και είχαν εγκαταλείψει και είχαν εντελώς ξεχάσει το βιβλίο του Νόμου του Θεού. Με παράπονο ο Θεός στο βιβλίο του προφήτη "Ωσηέ" αναφέρει: «Ο λαός μου ηφανίσθη δι' έλλειψιν γνώσεως» (Ωσηέ Δ/4: 6). Πώς να τηρήσει ο λαός το Νόμου του Θεού, όταν το βιβλίο είχε χαθεί και εγκαταλειφθεί; Τούτη η ιστορία έρχεται να θυμίσει την κατάσταση της εκκλησίας στις ημέρες μας. Πολιτική εξουσία, οικονομική κυριαρχία, κοινωνική προσφορά και το Ευαγγέλιο, που είναι «λόγοι ζωής αιωνίου» (Ιωάννης Σ/6: 68), που είναι «δύναμις Θεού προς σωτηρίαν εις πάντα τον πιστεύοντα» (Ρωμαίους Α/1: 16), είναι κάπου σκονισμένο, κάπου χαμένο, κάπου εγκαταλειμμένο, ολοκληρωτικά ξεχασμένο.

       Πόσες θύρες ανοίγει καθημερινά ο εχθρός μπροστά μας, για να μας κάνει να ξεχάσουμε και να παραμελήσουμε το Χριστό και το λόγο Του; Φιλοδοξίες, μέριμνες, ασχολίες, συμφέροντα, απορροφούν καθημερινά εξ’ ολοκλήρου το ενδιαφέρον του Χριστιανού και δε βρίσκει χρόνο να ασχοληθεί με το Ευαγγέλιο και έτσι τα «τάλαντα» που του έδωσε ο Θεός μένουν αχρησιμοποίητα (Ματθαίος ΚΕ/25: 15). Η εκκλησία της Φιλαδέλφειας δεν παραπλανήθηκε από ψεύτικες θύρες, αλλά έμεινε πιστή στη μία και μοναδική θύρα που είναι από το Θεό, τη θύρα του Ευαγγελίου και για τη σταθερή αυτή συμπεριφορά της ο Κύριος την εγκωμιάζει. "Ιδού, θέλω κάμει τους εκ της συναγωγής του Σατανά, οίτινες λέγουσιν εαυτούς ότι είναι Ιουδαίοι, και δεν είναι, αλλά ψεύδονται ιδού, θέλω κάμει αυτούς να έλθωσι και να προσκυνήσωσιν ενώπιον των ποδών σου και να γνωρίσωσιν ότι εγώ σε ηγάπησα". 

      Στην πορεία της εκκλησίας πάντα ο εχθρός θα βάζει εμπόδια. Πάντα η «συναγωγή του σατανά», εκείνοι που θα λένε ότι είναι πιστοί και δε θα είναι, θα υπάρχουν. Ο Κύριος έχει δώσει μια υπόσχεση στην Εκκλησία Του, ότι εκείνοι που την πολεμούν, εκείνοι που αντιστέκονται στο λόγο του Θεού θα έλθουν μια μέρα που θα προσκυνήσουν ενώπιον των ποδών της Εκκλησίας, για να γνωρίσουν ότι ο Κύριος την αγάπησε. Θυμάστε τι είπαν τα αδέλφια του Ιωσήφ στον αδελφό τους, όταν αυτός τους είπε το όνειρο που είδε: 

7 δέστε, εμείς δέναμε δεμάτια στο μέσον της πεδιάδας και ξάφνου, σηκώθηκε το δικό μου δεμάτι, και στάθηκε όρθιο και να, τα δικά σας δεμάτια, αφού περιστράφηκαν, προσκύνησαν το δικό μου δεμάτι. 

8 Και οι αδελφοί του είπαν σ' αυτόν: Βασιλιάς θα γίνεις επάνω σε μας; Ή, θα γίνεις κύριος σε μας; Και τον μίσησαν ακόμα περισσότερο για τα όνειρά του, και για τα λόγια του. (Γένεση ΛΖ/37: 7-8).

     Ποια ήταν η κατάληξη όλου του μίσους και της πλεκτάνης των αδελφών εναντίον του Ιωσήφ; «Και όταν ο Ιωσήφ ήρθε στο σπίτι, του πρόσφεραν τα δώρα, (οι αδελφοί του) που είχαν στα χέρια τους, μέσα στο σπίτι και τον προσκύνησαν μέχρις εδάφους» (Γένεση ΜΓ/43 : 26). Αυτό δεν αποτελεί εκδίκηση, γιατί ο Θεός δεν εκδικείται, αποτελεί πράξη δικαιοσύνης του Θεού. 

     «όστις ανοίγει και ουδείς κλείει, και κλείει και ουδείς ανοίγει». Ο Χριστός ανοίγει πόρτες, δίνει ευκαιρίες, αλλά ας μην ξεχνάμε ότι κλείνει και πόρτες. Ό,τι κλείνει ο Χριστός στη ζωή κανένας δε μπορεί να ανοίξει. Ποια είναι η πόρτα που μπορεί να κλείσει ο Χριστός στον πιστό άνθρωπο; Κάποιος πληροφορήθηκε τη βαριά αρρώστια ενός γνωστού του. Αύριο είπε θα πάω να τον δω και να του μιλήσω για το Χριστό, δεν άδειασα σήμερα θα πάω σε λίγες μέρες, θα πάω τον άλλο μήνα. Κάποια στιγμή μετά από καιρό που πήγε είδε μπροστά στην πόρτα το σκέπασμα από ένα φέρετρο και δίπλα σ’ αυτό ένα κηδειόχαρτο. Άργησε, δεν εκμεταλλεύτηκε τις τόσες ευκαιρίες που ο Θεός του έδωσε, για να τον επισκεφθεί. Ο Θεός δίνει ευκαιρίες στην εκκλησία, αλλά και σε κάθε έναν πιστό άνθρωπο ξεχωριστά. Αν τις αγνοήσουμε, αν τις αναβάλουμε, αν δεν τις χρησιμοποιήσουμε, ο Θεός, όταν Εκείνος κρίνει, θα τις αφαιρέσει. Μία μνά είχε λάβει ένας πιστός άνθρωπος και δεν την εκμεταλλεύτηκε και αγνόησε τις ευκαιρία που του έδωσε ο Θεός στη ζωή του. Το αποτέλεσμα ήταν τραγικό (Λουκάς ΙΘ/19: 20-26). Μία συκιά συνάντησε ο Κύριος και ήταν άκαρπη. Είχε πολλά φύλλα, μεγάλο κορμό, όμως ήταν χωρίς καρπό. «και ιδών μίαν συκήν επί της οδού, ήλθε προς αυτήν και ουδέν ηύρεν επ' αυτήν ειμή φύλλα μόνον, και λέγει προς αυτήν Να μη γείνη πλέον από σου καρπός εις τον αιώνα. Και παρευθύς εξηράνθη η συκή» (Ματθαίος ΚΑ/21: 19). Τη θύρα που ανοίγει το χέρι του Χριστού πάλι το χέρι του Χριστού θα την κλείσει. 

     «Επειδή εφύλαξας τον λόγον της υπομονής μου, και εγώ θέλω σε φυλάξει εκ της ώρας του πειρασμού, ήτις μέλλει να έλθη επί της οικουμένης όλης, διά να δοκιμάση τους κατοικούντας επί της γης». Επειδή οι χριστιανοί της Φιλαδέλφειας είχαν κρατήσει την αληθινή πίστη και αγαπούσαν το Θεό και ζούσαν στην πράξη τη χριστιανική ζωή, ο Κύριος τους υπόσχεται ότι θα τους φυλάξει από την τραγική εκείνη περίοδο της μεγάλης δοκιμασίας που θα πέσει πάνω σε όλους τους κατοίκους της γης. Ποια είναι αυτή η περίοδος; Πρόκειται για τη «μεγάλη θλίψη» που διαρκέσει 3,5 χρόνια (2η περίοδος Αντίχριστου) και για οποία ο Κύριος έχε αναφέρει: «Διότι τότε θέλει είσθαι θλίψις μεγάλη, οποία δεν έγεινεν απ' αρχής κόσμου έως του νυν, ουδέ θέλει γείνει» (Ματθαίος ΚΔ/24: 21). Στην περίοδο αυτή είχε αναφερθεί και ο Προφήτης "Ιερεμίας" (κεφ. Λ/30, εδ. 7). «Ουαί διότι μεγάλη είναι η ημέρα εκείνη ομοία αυτής δεν υπήρξε και είναι καιρός της στενοχωρίας του Ιακώβ πλην θέλει σωθή εξ αυτής» καθώς επίσης και ο Προφήτης "Δανιήλ" (κεφ. ΙΒ/12, εδ. 1) «θέλει είσθαι καιρός θλίψεως, οποία ποτέ δεν έγεινεν αφού υπήρξεν έθνος, μέχρις εκείνου του καιρού». Ο Κύριος προειδοποίησε την εκκλησία της Σμύρνης ότι πρόκειται να υποφέρει. Στην εκκλησία της Φιλαδέλφειας δίνει την υπόσχεση ότι θα τη φυλάξει από τα δεινά αυτής της περιόδου που θα είναι η τραγικότερη της ανθρώπινης ιστορίας. Η υπόσχεση αυτή αφορά και τον κάθε πιστό στο Θεό άνθρωπο. 

     «κράτει εκείνο το οποίον έχεις, διά να μη λάβη μηδείς τον στέφανόν σου». Τούτα τα λόγια μας λένε ότι κάποιο άτομο είχε γνωρίσει το Χριστό, είχε μπει στην εκκλησία Του, είχα αγωνιστεί «τον αγώνα τον καλό» (Β΄ Τιμοθέου Δ/4: 7) και είχε εξασφαλίσει πέρα από τη σωτηρία του και κάποιο στεφάνι (βραβείο) στον ουρανό (Αποκάλυψη Β/2: 10). Αυτός όμως σιγά – σιγά άρχισε να παραμελεί τη σχέση του με το Θεό με αποτέλεσμα να χάσει αυτό το βραβείο και απ’ ό,τι φαίνεται να σώθηκε «ως διά πυρός» (Α΄ Κορινθίους Γ/3: 15). 

      Συνεπώς όχι μόνον μια ανοικτή θύρα μπορεί το χέρι του Χριστού να την κλείσει, αλλά και ένα κερδισμένο στεφάνι μπορεί το χέρι του Χριστού να το αφαιρέσει. Γι’ αυτό ο Απ. Παύλος γράφει  στην επιστολή "προς Κολοσσαείς" (κεφ. Β/2, εδ. 18) «Κανένας ας μη σας στερήσει το βραβείο, με προσποίηση ταπεινοφροσύνης, και με θρησκεία των αγγέλων, ασχολούμενος με πράγματα που δεν είδε, φουσκώνοντας μάταια από τον νου τής σάρκας του». 

     «ο νικών θα γίνει στύλος στο Ναό του Θεού και δεν θα εξέλεθει πλέον έξω από το Ναό». Το νικητή ο Χριστός θα τον κάνει στύλο αμετακίνητο στο ναό του Θεού. Ο στύλος είναι ενσωματωμένος με το ναό, είναι τμήμα του οικοδομήματος του ναού. Όσο θα υπάρχει ο ναός, θα υπάρχει και ο στύλος. Μέσα στο ναό μπαίνουν προσκυνητές, φεύγουν, έρχονται άλλοι κλπ. Ο στύλος δε θα φύγει ποτέ, πάντα θα είναι εκεί, γιατί είναι αναπόσπαστο τμήμα του ναού. Όλα αυτά είναι συμβολισμοί με τους οποίους θέλει ο Κύριος να δείξει τη μόνιμη και αιώνια σχέση που θα συνδέει στον ουρανό τον πιστό άνθρωπο με το Θεό. ---

ΗΣΑΪΑΣ ΛΖ/37: 14-21 Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΕΖΕΚΙΑΣ.

  Βιβλίο προφήτου "Ησαΐα", κεφ. ΛΖ/37, εδ. 14-21.        (Παλαιά Διαθήκη).

14 Και λαβών ο Εζεκίας την επιστολήν εκ της χειρός των πρέσβεων ανέγνωσεν αυτήν και ανέβη ο Εζεκίας εις τον οίκον του Κυρίου και εξετύλιξεν αυτήν ενώπιον του Κυρίου. 

15 Και προσηυχήθη εις τον Κύριον ο Εζεκίας λέγων, 

16 Κύριε των δυνάμεων, Θεέ του Ισραήλ, ο καθήμενος επί των χερουβείμ, συ αυτός είσαι ο Θεός, ο μόνος, πάντων των βασιλείων της γής συ έκαμες τον ουρανόν και την γην. 

17 Κλίνον, Κύριε, το ους σου και άκουσον άνοιξον, Κύριε, τους οφθαλμούς σου και ιδέ και άκουσον πάντας τους λόγους του Σενναχειρείμ, όστις απέστειλε τούτον διά να ονειδίση τον ζώντα Θεόν. 

18 Αληθώς, Κύριε, οι βασιλείς της Ασσυρίας ηρήμωσαν πάντα τα έθνη και τους τόπους αυτών, 

19 και έρριψαν εις το πυρ τους θεούς αυτών διότι δεν ήσαν θεοί, αλλ' έργον χειρών ανθρώπων, ξύλα και λίθοι διά τούτο κατέστρεψαν αυτούς. 

20 Τώρα λοιπόν, Κύριε Θεέ ημών, σώσον ημάς εκ της χειρός αυτού διά να γνωρίσωσι πάντα τα βασίλεια της γης, ότι συ είσαι ο Κύριος, ο μόνος. 

21 Τότε απέστειλεν Ησαΐας ο υιός του Αμώς προς Εζεκίαν, λέγων, Ούτω λέγει Κύριος ο Θεός του Ισραήλ. Ήκουσα όσα προσηυχήθης εις εμέ κατά του Σενναχειρείμ, βασιλέως της Ασσυρίας.

       ΣΧΟΛΙΑ : 

      Ο Εζεκίας βασίλεψε στο νότιο βασίλειο του Ισραήλ (βασίλειο του Ιούδα) από το έτος 716 έως το 687 π.Χ. Από την πρώτη στιγμή της βασιλείας του σε ηλικία 25 ετών προώθησε την αληθινή λατρεία του Θεού σε ολόκληρη την επικράτεια του Ισραήλ. Τέτοια ήταν η αφοσίωσή του στο Θεό στα πρώτα χρόνια της βασιλείας του που, παρά τα όποια λάθη έκανε, θα μπορούσε να πει κάποιος ασφαλώς ότι μετά το Δαβίδ υπήρξε ο καλύτερος βασιλιάς. 

     Ο λόγος του Θεού αναφέρει σχετικά: 

3 Και έκαμε το ευθές ενώπιον του Κυρίου, κατά πάντα όσα έκαμε Δαβίδ ο πατήρ αυτού. 

4 Αυτός αφήρεσε τους υψηλούς τόπους και κατέθραυσε τα αγάλματα και κατέκοψε τα άλση και κατεσύντριψε τον χάλκινον όφιν, τον οποίον έκαμεν ο Μωϋσής διότι έως των ημερών εκείνων οι υιοί του Ισραήλ εθυμίαζον εις αυτόν και εκάλεσεν αυτόν Νεουσθάν. 

5 Επί Κύριον τον Θεόν του Ισραήλ ήλπισε και δεν εστάθη μετ' αυτόν όμοιος αυτού μεταξύ πάντων των βασιλέων του Ιούδα, αλλ' ουδέ των προ αυτού 

6 διότι προσεκολλήθη εις τον Κύριον δεν απεμακρύνθη από όπισθεν αυτού, αλλ' εφύλαξε τας εντολάς αυτού, τας οποίας ο Κύριος προσέταξεν εις τον Μωϋσήν. 

7 Και ήτο ο Κύριος μετ' αυτού κατευοδούτο όπου εξήρχετο και απεστάτησε κατά του βασιλέως της Ασσυρίας και δεν εδούλευσεν εις αυτόν. (Β΄ Βασιλέων ΙΗ/18 : 3-7). 

     Όταν ο Εζεκίας ανέβηκε στο θρόνο, στο βασίλειο του Ιούδα βρισκόταν σε αποστασία από τον αληθινό Θεό. Ο πατέρας του Άχαζ είχε προωθήσει τη λατρεία ψεύτικων θεών. Ο Θεός, για να τους συνετίσει και να τους προβληματίσει, είχε επιτρέψει να συμβούν δύσκολες καταστάσεις, ώστε να απειλείται η χώρα από τους εχθρούς της και ιδιαίτερα από την υπερδύναμη της εποχής, την Ασσυρία.

      Όταν λοιπόν ανέλαβε τη βασιλεία στο νότιο βασίλειο, η πρώτη ενέργεια ήταν να ανοίξει το Ναό και να τον επισκευάσει. Στη συνέχεια συγκάλεσε τους Λευίτες και τους είπε: «Τώρα, λοιπόν, έχω στην καρδιά μου να κάνω διαθήκη προς τον Κύριο τον Θεό τού Ισραήλ, για να αποστρέψει την οργή τού θυμού του από μας». (Β΄ Χρονικών ΚΘ/29: 10). Ήθελε να κάνει μια καινούργια διαθήκη με τον Κύριο, χαρακτηριστικό της οποία θα ήταν η πιστότητα, η υπακοή στο θέλημά Του. 

      Στην προσπάθειά του να ξαναφέρει το Θεό μέσα στο στρατόπεδο του Ισραήλ, οργάνωσε τους Λευίτες ως προς την εκτέλεση των καθηκόντων τους και επανάφερε κατά τη λατρεία τα μουσικά όργανα και την υμνολογία. Ήταν ο μήνας Νισάν, κατά τον οποίο έπρεπε να γιορταστεί το Πάσχα, όμως ούτε ο Ναός, ούτε οι Ιερείς, ούτε οι Λευίτες είχαν καθαριστεί. Ο μήνας Νισάν είναι ο πρώτος μήνας του Ιουδαϊκού ημερολογίου και περιλαμβάνει ένα μέρος του Μαρτίου και ένα μέρος του Απριλίου με το σημερινό ημερολόγιο. 

      Την 16η ημέρα του Νισάν ο Ναός είχε καθαριστεί και τα σκεύη του είχαν αποκατασταθεί στη θέση τους. Τότε χρειάστηκε να γίνει ειδική εξιλέωση για ολόκληρο τον Ισραήλ. Πρώτα έφεραν θυσίες οι άρχοντες με διάφορες προσφορές και συνέχισε ο λαός με χιλιάδες ολοκαυτώματα. Εφόσον η ακάθαρτη κατάσταση του λαού δεν επέτρεψε την τήρηση του Πάσχα στον καθορισμό καιρό, ο Εζεκίας επωφελήθηκε από το νόμο που έδινε τη δυνατότητα σε όσους ήταν ακάθαρτοι να γιορτάσουν το Πάσχα ένα μήνα αργότερα. Δεν κάλεσε μόνον τους κατοίκους του βασιλείου του Ιούδα, αλλά ολόκληρο τον Ισραήλ στέλνοντας αγγελιοφόρους από την μία άκρη ως την άλλη. Οι αγγελιοφόροι αντιμετώπισαν χλευασμό από πολλούς, αλλά μεμονωμένα άτομα, όπως ο Ασήρ, ο Μανασσής και ο Ζαβουλών ταπείνωσαν τον εαυτό τους και πήγαν στη γιορτή, ενώ παραβρέθηκαν και ορισμένοι από τον από τη φυλή του Εφραϊμ και του Ισάχαρ. 

       Μετά το Πάσχα ακολούθησε επί εφτά ημέρες η γιορτή των Αζύμων άρτων και υπήρξε τέτοια χαρά από μέρους των παρευρισκομένων, ώστε ολόκληρη η σύναξη αποφάσισε να παρατείνει τη γιορτή άλλες επτά ημέρες. Η ειλικρινής μετάνοια του λαού ήταν φανερή και γι’ αυτό υπήρξε ευλογία από το Θεό και η χαρά τους ήταν πολύ μεγάλη. Η αληθινή λατρεία είχε πλέον αποκατασταθεί και όσοι συμμετείχαν βγήκαν και κατέστρεψαν ό,τι ειδωλολατρικό υπήρχε από τις ιερές στήλες έως τους ιερούς υψηλούς τόπους και τα θυσιαστήρια των ψεύτικων θεών. 

      Πρώτος ο Εζεκίας έδωσε το παράδειγμα συντρίβοντας το χάλκινο φίδι που είχε φτιάξει ο Μωυσής (Β΄ Βασιλέων ΙΗ/18: 4) μετά από εντολή του Θεού, επειδή το είχαν κάνει είδωλο υψώνοντας καπνό θυσίας σ’ αυτό. Μετά την ολοκλήρωση της μεγάλης γιορτής ο Εζεκίας διασφάλισε τη συνέχιση της αληθινής λατρείας οργανώνοντας διάφορες τελετές λατρείας του Θεού και συνέστησε υπακοή στο Νόμο σχετικά με τα δέκατα και τη συνεισφορά των πρώτων καρπών για τους Λευίτες και τους ιερείς και ο λαός συμμορφώθηκε ολόκαρδα με αυτές τις συστάσεις. Σ’ εκείνους τους κρίσιμους καιρούς, ενώ η Ασσυρία σάρωνε τα πάντα στο πέρασμά της, ο Εζεκίας στηριζόμενος στο Θεό στασίασε εναντίον του βασιλιά της Ασσυρίας και πάταξε τις πόλεις των Φιλισταίων που είχαν συμμαχήσει με την Ασσυρία. 

       Το τέταρτο έτος της βασιλείας του Εζεκία (742 π.Χ.) ο Σαλμανασάρ, ο βασιλιάς της Ασσυρίας ξεκίνησε την πολιορκία της Σαμάρειας. (βόρειο βασίλειο). Το έκτος έτος η Σαμάρεια καταλήφθηκε και οι κάτοικοί της εκτοπίστηκαν και οι Ασσύριοι εγκατέστησαν στη χώρα άλλους κατοίκους τους οποίους  μετοίκησαν από τον τόπο τους (Β΄ Βασιλέων ΙΗ/18: 9-12). Με τον τρόπο αυτό το βασίλειο του Ιούδα (νότιο βασίλειο) βρέθηκε περικυκλωμένο από σκληρούς και αδίστακτους εχθρούς. 

      Μετά απ’ αυτά ο Σενναχειρείμ, ο γιος του Σαργών Β,΄ θέλησε να τιμωρήσει το βασίλειο του Ιούδα, λόγω της αποσκίρτησης του Εζεκία από τη συμμαχία με την Ασσυρία την οποία είχε συνάψει ο πατέρας του, βασιλιάς Άχαζ. (Β΄ Βασιλέων ΙΗ/18:  7). Έτσι το 14ο έτος της βασιλείας του Εζεκία (732 π.Χ.) ο Σενναχειρείμ «ανέβηκε εναντίον όλων των οχυρωμένων πόλεων του Ιούδα και τις κατέλαβε». Ο Εζεκίας βλέποντας το μεγάλο κίνδυνο να καταληφθεί και η Ιερουσαλήμ, αντί να στηριχτεί στο Θεό, έκανε το μεγάλο λάθος και προσφέρθηκε να πληρώσει στο Σενναχειρείμ, για να εξαγοράσει τη σωτηρία της Ιερουσαλήμ. Ο Σενναχειρείμ απαίτησε το υπέρογκο ποσό των 300 ταλάντων ασημιού και 30 ταλάντων χρυσού. Για να καταβάλει αυτό το ποσό ο Εζεκίας, υποχρεώθηκε να δώσει όλο το ασήμι που υπήρχε στο ναό και στο βασιλικό θησαυροφυλάκιο, καθώς και τα πολύτιμα μέταλλα με τα οποία ο ίδιος είχε επικαλύψει τις πόρτες του ναού και τους παραστάτες. Αυτό ικανοποίησε το βασιλιά της Ασσυρίας, αλλά μόνον προσωρινά. 

       Πράγματι δεν πέρασε πολύς καιρός και ο Σενναχειρείμ αποφάσισε να επιτεθεί και πάλι στην Ιερουσαλήμ. Και ενώ ο πανικός και η απελπισία μέσα στην πολιορκημένη πόλη είχαν φτάσει στο αποκορύφωμα, ο διοικητής του εχθρικού στρατού έστειλε ένα γράμμα στον Εζεκία με το οποίο, αφού έβρισε με το χυδαιότερο τρόπο και τον Εζεκία και το Θεό του, απαίτησε την άμεση παράδοση της πόλης. Εκπρόσωπος των απεσταλμένων ήταν ο Ραβσάκης (δεν πρόκειται για όνομα αλλά για στρατιωτικό τίτλο), ο οποίος μιλούσε την Εβραϊκή γλώσσα και με δυνατή φωνή χλεύαζε τον Εζεκία και ενέπαιζε τον αληθινό Θεό, λέγοντας ότι ο Θεός δεν μπορούσε να σώσει την Ιερουσαλήμ, όπως δεν μπόρεσαν και οι θεοί των άλλων εθνών να γλυτώσουν τις χώρες που είχε καταλάβει μέχρι εκείνη την ώρα. 

     Ο Εζεκίας στενοχωρήθηκε πολύ και έστειλε κάποιους από τους επικεφαλείς του λαού στο προφήτη Ησαΐα, για να του γνωστοποιήσουν τα γεγονότα. Η απάντηση του Ησαΐα την οποία είχε λάβει από το Θεό ήταν: 

6 Ούτω θέλετε ειπεί προς τον κύριόν σας. Ούτω λέγει Κύριος. Μη φοβού από των λόγων, τους οποίους ήκουσας, διά των οποίων οι δούλοι του βασιλέως της Ασσυρίας με ωνείδισαν 

7 ιδού, εγώ θέλω βάλει εις αυτόν τοιούτον πνεύμα, ώστε ακούσας θόρυβον θέλει επιστρέψει εις την γην αυτού και θέλω κάμει αυτόν να πέσει διά μαχαίρας εν τη γη αυτού. (Ησαΐας ΛΖ/37: 6-7). 

     Και συνεχίζει ο Κύριος : 

33 Ούτω λέγει Κύριος περί του βασιλέως της Ασσυρίας δεν θέλει εισέλθει εις την πόλιν ταύτην, ουδέ θέλει τοξεύσει εκεί βέλος, ουδέ θέλει προβάλει κατ' αυτής ασπίδας, ουδέ θέλει υψώσει εναντίον αυτής πρόχωμα 

34 διά της οδού δι' ης ήλθε, δι' αυτής θέλει επιστρέψει και εις την πόλιν ταύτην δεν θέλει εισέλθει, λέγει ο Κύριος 

35 διότι θέλω υπερασπισθεί την πόλιν ταύτην, ώστε να σώσω αυτήν, ένεκεν εμού και ένεκεν του δούλου μου Δαβίδ. (Ησαΐας ΛΖ/37 : 33-35). 

        Στο Μουσείο του Λονδίνου φυλάγεται ένας αριθμός με ασσυριακές πλάκες πάνω στις οποίες με τη σφηνοειδή γραφή τους έχει διασωθεί το ιστορικό εκείνης της εκστρατείας από την πλευρά της Ασσυρίας. Ο ίδιος ο Σεναχειρείμ με κομπασμό και αλαζονική γλώσσα αναφέρει ότι σαράντα έξι πόλεις και τα φρούριά τους έπεσαν στα χέρια του καθώς και τα πλούσια λάφυρα που έλαβε απ’ αυτές και συμπληρώνει: «Όσο για τον Εζεκία τον έκλεισα μέσα στην Ιερουσαλήμ σαν πουλί μέσα στο κλουβί του». Τούτα τα λόγια είναι αληθινά, γιατί πραγματικά μέσα σε ένα κλουβί τον είχε κλείσει τον Εζεκία ο στρατός της Ασσυρίας και τα σιδερένια κάγκελα αυτού του κλουβιού καμία δύναμη δε φαινόταν ικανή να τα σπάσει. Όμως «είναι τι αδύνατον εις τον Κύριον;» (Λουκάς Α/1: 37). Ήρθε ο ώρα που τα κάγκελα έσπασαν και με έναν τρόπο εντελώς ανέλπιστο ο Εζεκίας ελευθερώθηκε από τα χέρια του τρομερού εχθρού. 

       Όταν ο Εζεκίας έλαβε την υβριστική αυτή επιστολή ενήργησε, ως εξής: «Ανέβηκε στον οίκο του Κυρίου και ξετύλιξε το γράμμα μπροστά στον Κύριο». Ο Εζεκίας βρέθηκε σε μια δύσκολη κατάσταση φόβου, τρόμου, απειλών. Τέτοιες καταστάσεις υπάρχουν στη ζωή; Ναι, ίσως να είναι και οι περισσότερες στιγμές της ζωής μας. Πώς θα αντιδράσεις, ψυχή, όταν όλα γύρω κλείσουν και πλέον ανθρωπίνως δεν υπάρχει καμία ελπίδα; Τι νόημα είχε να ζητήσει ο Εζεκίας βοήθεια από τους ανθρώπους; Ο λόγος του Θεού μας αναφέρει: «Επικατάρατος ο άνθρωπος, όστις ελπίζει επί άνθρωπον και κάμνει σάρκα βραχίονα αυτού και του οποίου η καρδία απομακρύνεται από του Κυρίου». (Ιερεμίας ΙΖ/17: 5). 

      Τη δύσκολη τούτη ώρα πήρε ο Εζεκίας το υβριστικό γράμμα – τελεσίγραφο – του εχθρού και αποσύρθηκε σε μια γωνιά του Ναού μόνος με τον Κύριο. Έφερε το γράμμα ενώπιόν Του και Του είπε μέσα στους φόβους και την αγωνία του: "Διάβασέ το Εσύ Κύριε". Παρά τις σωστές ενέργειες που είχε κάνει είχε διαπράξει και κάποια λάθη στο παρελθόν, δεν είχε στηριχτεί στο Θεό και δεν είχε κρατήσει σωστή στάση. Νόμιζε ότι με τα υλικά μέσα, με χρυσάφια και ασήμια θα μπορούσε να δελεάσει τον εχθρό. Είχε αγνοήσει το πνεύμα των λόγων, που πολύ αργότερα θα διατύπωνε ο Απ. Παύλος: «διότι δεν είναι η πάλη ημών εναντίον εις αίμα και σάρκα, αλλ' εναντίον εις τας αρχάς, εναντίον εις τας εξουσίας, εναντίον εις τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου εναντίον εις τα πνεύματα της πονηρίας εν τοις επουρανίοις». (Εφεσίους Σ/6: 12). 

      Τούτη τη φορά ακολουθεί το σωστό πνευματικό τρόπο. Έρχεται μπροστά στο Θεό, μπροστά στον Κύριο των δυνάμεων, το Θεό του Ισραήλ, ζητώντας παρηγοριά στον πόνο του, αλλά και οδηγία για τη λύση του προβλήματός του. Έτσι λοιπόν έφερε το γράμμα μπροστά στο Θεό ο Εζεκίας έχοντας τη βεβαιότητα δια πίστεως ότι ο Θεός ήταν εκεί. Γνωρίζοντας ότι ο Θεός είναι «Θεός ακούων προσευχήν». (Ψαλμός ΞΕ/65 : 2). Εκείνο το γράμμα, που τόση θλίψη είχε φέρει μέσα στη ζωή του το ξετύλιξε ο Εζεκίας μπροστά στο Θεό. «Διάβασέ το, Εσύ Κύριε, διάβασε, Εσύ την υπόθεσή μου».
     Τούτα τα λόγια δεν είναι ένας μονόλογος, είναι μια συνομιλία. Δεν ήταν μόνος εκεί ο Εζεκίας  συνομιλούσε με το Θεό. Αυτό είναι το βαθύτερο νόημα της προσευχής. Εκείνη τη δύσκολη ώρα ο Εζεκίας δεν άπλωσε τα χέρια του στο κενό. Μπορεί να μην έβλεπε το Θεό με τα σαρκικά του μάτια, όμως η ψυχή Τον ακούμπαγε, Τον αισθανόταν κοντά του πιο πολύ από κάθε άλλη φορά. Βαθιά μέσα στην καρδιά του είχε την απόλυτη βεβαιότητα ότι ο Θεός ήταν εκεί. Έχοντας λοιπόν αυτή την πεποίθηση έβαλε στα χέρια του Θεού το υβριστικό αυτό γράμμα, αποθέτοντας σ’ Εκείνον το πρόβλημά του και τη λύση του. 

    Κάποιοι «σοφοί του αιώνος τούτου» (Α΄ Κορινθίους Α/1: 27) υποστηρίζουν ότι το μόνο αποτέλεσμα που μπορεί να έχει η προσευχή είναι η ψυχολογική επίδραση που ασκεί πάνω στο χαρακτήρα, εκείνου που προσεύχεται και με τη δύναμη της αυθυποβολής μπορεί να δει αποτελέσματα. Όχι, λέει ο Εζεκίας, δεν είναι αυτή η προσευχή. Η πραγματική προσευχή είναι εκείνη που σε φέρνει μπροστά στην παρουσία του Θεού. Προσευχή είναι το άπλωμα το χεριών, για να ακουμπήσουν το Θεό. Προσευχή είναι το ξεδίπλωμα του πόνου, του προβλήματος, του πειρασμού, της αμηχανίας μπροστά στο Θεό με την απόλυτη βεβαιότητα ότι ο Θεός είναι εκεί και ακούει και μπορεί και θέλει να βοηθήσει, γιατί πάνω απ’ όλα «Ο Θεός είναι καταφυγή ημών και δύναμις, βοήθεια ετοιμοτάτη εν ταις θλίψεσι» (Ψαλμός ΜΣ/46 : 1). 

      Ένα φωτεινό παράδειγμα είναι τούτη η προσευχή του Εζεκία. Άλλωστε «ταύτα πάντα εγίνοντο εις εκείνους παραδείγματα, και εγράφησαν προς νουθεσίαν ημών» (Α΄ Κορινθίους Ι/10: 11). Όπως προσευχήθηκε ο Εζεκίας, έτσι να προσευχόμαστε και εμείς. Να έχουμε πάντοτε τη βεβαιότητα ότι ο Θεός είναι εκεί. Το μάτι Του μας βλέπει, το αυτί Του μας ακούει. Να απλώνουμε τα χέρια με σιγουριά ότι θα ακουμπήσουμε τα χέρια του Θεού. Να φέρνουμε τη δυσκολία μας, το όποιο μεγάλο και αξεπέραστο πρόβλημά μας σε επαφή και το Θεό. Είναι εκείνος που έχει τη δύναμη να κάνει «υπερεκπερισσού υπέρ πάντα όσα ζητούμεν ή νοούμεν, κατά την δύναμιν την ενεργουμένην εν ημίν». (Εφεσίους Γ/3: 20). 

      Άπλωσε ο Εζεκίας εκείνο το υβριστικό γράμμα μπροστά στο Θεό και ήταν έτοιμος ν’ απλώσει μπροστά Του και ολόκληρη τη ζωή του. Δεν ήταν πάντα έτοιμος να το κάνει στο παρελθόν. Είχε ξεκινήσει τη βασιλεία του με πίστη στο Θεό, με ευσέβεια, λαμβάνοντας οδηγία από το Θεό για κάθε τι μέσα στη ζωή του. Στο βιβλίο "Β΄ Βασιλέων" (κεφ. ΙΗ/18, εδ. 7), αναφέρεται: «Και ήτο ο Κύριος μετ' αυτού κατευοδούτο όπου εξήρχετο και απεστάτησε κατά του βασιλέως της Ασσυρίας και δεν εδούλευσεν εις αυτόν». Όμως πέρασαν δέκα τρία χρόνια και ξαφνικά δείλιασε ο Εζεκίας και άλλαξε τακτική. Απογύμνωσε το Ναό του Κυρίου από τους θησαυρούς και τους έστειλε δώρο υποταγής στο βασιλιά της Ασσυρίας. Λίγο αργότερα ύστερα από τρία χρόνια έστειλε και πάλι μαλάματα και ασήμι, για να ικανοποιήσει τον εχθρό και να αποτρέψει τον κίνδυνο επίθεσης κατά της Ιερουσαλήμ. Όλα αυτά δεν είχαν αποτέλεσμα, γιατί λίγο χρόνο μετά ο εχθρός επέστρεψε και έκλεισε στην κυριολεξία τον Εζεκία μέσα σ’ ένα σιδερένιο κλουβί. Ο Εζεκίας, ενώ είχε εναποθέσει την εμπιστοσύνη του στο Θεό, ταυτόχρονα διαπραγματευόταν και με τον εχθρό και προσπαθούσε να τον εξευμενίσει με ανθρώπινες και σαρκικές μεθόδους, που ασφαλώς δεν τις ενέκρινε ο Θεός. Με το ένα χέρι ακούμπαγε στο Θεό και με το άλλο δωροδοκούσε τον εχθρό. Ο Κύριος είναι κατηγορηματικός σε μια τέτοια συμπεριφορά. «Ουδείς δούλος δύναται να δουλεύει δύο κυρίους διότι ή τον ένα θέλει μισήσει και τον άλλον θέλει αγαπήσει ή εις τον ένα θέλει προσκολληθεί και τον άλλον θέλει καταφρονήσει. Δεν δύνασθε να δουλεύετε Θεόν και μαμωνά» (Λουκάς ΙΣ/16: 13). 

       Τώρα, καθώς τα έχει γευθεί όλα, έχει δει τα λάθη και τις αποτυχίες του έρχεται μπροστά στο Θεό με δύναμη, με απόλυτη εμπιστοσύνη. Είναι βέβαιο ότι έχει αναγνωρίσει τα λάθη του και έχει εξομολογηθεί στο Θεό για κάθε πράξη αφροσύνης που κατά το παρελθόν διέπραξε μέσα στη ζωή του. Δεν μπορείς να ξεδιπλώσεις τις δυσκολίες σου και τα προβλήματά σου μπροστά στο Θεό, αν δεν είσαι διατεθειμένος να ξεδιπλώσεις μπροστά Του και ολόκληρη τη ζωή σου. Ας είμαστε τίμιοι στη σχέση μας με το Θεό, ας είμαστε ειλικρινείς στην προσευχή μας. Να πλησιάζουμε το Θεό μόνο, ας είμαστε έτοιμοι να ξεδιπλώσουμε μπροστά Του κάθε λεπτομέρεια της ζωής μας. Παραδίδει το γράμμα στο Θεό ο Εζεκίας και Του λέει: «Διάβασέ το, Κύριε, και στείλε Εσύ την απάντηση». Μπορεί να έκανα λάθη  στο παρελθόν αλλά από δω και στο εξής κανένα μυστικό μαζί Σου, όλα φανερά ενώπιόν Σου, όλα για τη δόξα Σου. Είναι η φωνή του μετανοημένου, του πιστού, του αγαθού δούλου του Θεού. 

      Τον είδε ο Θεός τον Εζεκία καθώς ήρθε ενώπιόν Του; Άκουσε την προσευχή του; Εκείνα τα λόγια του φόβου και της απελπισίας έφτασαν στον ουρανό; Το διάβασε ο Θεός εκείνο το γράμμα; ΝΑΙ. Ο Κύριος των δυνάμεων τα είδε και τα άκουσε όλα. Στο βιβλίο "Β΄ Βασιλέων" (κεφ. ΙΘ/19, εδ. 35) διαβάζουμε: «Και την νύκτα εκείνην εξήλθεν ο άγγελος του Κυρίου και επάταξεν εν τω στρατοπέδω των Ασσυρίων εκατόν ογδοήκοντα πέντε χιλιάδας και ότε εξηγέρθησαν το πρωΐ, ιδού, ήσαν πάντες σώματα νεκρά». Κατά τη διάρκεια της νύχτας ο Κύριος έστειλε έναν άγγελό του, ο οποίος εξολόθρευσε 185.000 άντρες από την αφρόκρεμα των στρατευμάτων του Σενναχειρείμ.

      Τρομερή ήταν η επέμβαση του Κυρίου, γεγονός που αναφέρεται και από τον ιστορικό Ηρόδοτο. Ήταν η απάντηση του Θεού στο φίλο Του που είχε έρθει να εμπιστευτεί το πρόβλημά του. Ήταν η απάντηση του Θεού σε μια πονεμένη ψυχή που είχε μετανιώσει για τα λάθη της και ειλικρινά τον είχε εκζητήσει. Να πώς σπάνε τα "σιδερένια κλουβιά" των προβλημάτων της ζωής, να πώς χαμηλώνουν τα βουνά των δυσκολιών. 

    Ψυχή, μη φοβάσαι. Φέρε με θάρρος, με δύναμη, με εμπιστοσύνη, το γράμμα της ζωής σου μπροστά στο Θεό. Άνοιξε την καρδιά σου ενώπιόν Του. Ψιθύρισέ Του το παράπονό σου, τις ανησυχίες σου, τους φόβους και τα προβλήματά σου, αναγνώρισε τα λάθη σου και φέρε μπροστά Του κάθε λεπτομέρεια της ζωή σου και μην έχεις καμία αμφιβολία ότι ο Πατέρας Θεός, ο Κύριος των δυνάμεων, θα σε ακούσει και είναι βέβαιο ότι και στο δικό σου "κλουβί" τα κάγκελα θα σπάσουν, θα συντριβούν, η λύπη θα μεταμορφωθεί σε χαρά και όλα θα αλλάξουν. Ο λόγος του Θεού μας προτρέπει: «Ανάθεσε στον Κύριο τον δρόμο σου, και έλπιζε σ' αυτόν, κι αυτός θα ενεργήσει» (Ψαλμός ΛΖ/37: 5). 

     Η συνέχεια: 

36 Και εσηκώθη Σενναχειρείμ, ο βασιλεύς της Ασσυρίας, και έφυγε και επέστρεψε και κατώκησεν εν Νινευή. 

37 Και ενώ προσεκύνει εν τω οίκω Νισρώκ του θεού αυτού, Αδραμμέλεχ και Σαρασάρ οι υιοί αυτού επάταξαν αυτόν εν μαχαίρα. αυτοί δε έφυγον εις γην Αραράτ εβασίλευσε δε αντ' αυτού Εσαραδδών ο υιός αυτού. (Β΄ Βασιλέων ΙΘ/19 : 36 – 37). --- 

        Υστερ/φο 1. 

       Θαυματουργική παράταση της ζωής του Εζεκία. 

      Τη χρονική εκείνη, περίοδο που ο Σενναχειρείμ απειλούσε την Ιερουσαλήμ, παρουσιάστηκε στον Εζεκία ένα μεγάλο κακόηθες σπυρί. Ο προφήτης Ησαΐας του συνέστησε να τακτοποιήσει τις υποθέσεις του γιατί θα πέθαινε (Β΄ Βασιλέων Κ/20: 1). Ο Εζεκίας ήταν μόλις 39 ετών και δεν είχε αποκτήσει ακόμα γιο, οπότε υπήρχε κίνδυνος να διακοπεί η βασιλική, δια του Δαβίδ, διαδοχή. Ο Εζεκίας ήρθε μπροστά στο Θεό και προσευχήθηκε ένθερμα μετά δακρύων. 

2 Τότε έστρεψε το πρόσωπον αυτού προς τον τοίχον και προσηυχήθη εις τον Κύριον, λέγων, 

3 Δέομαι, Κύριε, ενθυμήθητι τώρα, πως περιεπάτησα ενώπιόν σου εν αληθεία και εν καρδία τελεία και έπραξα το αρεστόν ενώπιόν σου. Και έκλαυσεν ο Εζεκίας κλαυθμόν μέγαν. 

     Ο Κύριος άκουσε την προσευχή του και έστειλε ξανά τον προφήτη Ησαΐα, για να πει στον Εζεκία ότι επρόκειτο να ζήσει άλλα δέκα πέντε χρόνια (Β΄ Βασιλέων Κ/20: 2-3). Τον τρίτο χρόνο μετά το συμβάν αυτό ο Εζεκίας απέκτησε γιο τον οποίο ονόμασε Μανασσή και ο οποίος τον διαδέχτηκε αργότερα στο θρόνο. Σύμφωνα με τα αναφερόμενα στο λόγο του Θεού ο Εζεκίας κατά το χρονικό διάστημα της παράτασης της ζωής του δε στάθηκε όπως ο Θεός ήθελε. Η καρδιά του έγινε υπεροπτική και επήλθε αγανάκτηση εναντίον του και εναντίον του Ιούδα και της Ιερουσαλήμ. «Πλην δεν ανταπέδωκεν ο Εζεκίας κατά την εις αυτόν ευεργεσίαν διότι επήρθη η καρδία αυτού όθεν επήλθεν οργή επ' αυτόν και επί τον Ιούδαν και την Ιερουσαλήμ» (Β΄ Χρονικών ΛΒ/32: 25). 

       Μία ακόμα ασύνετη ενέργειά του ήταν να δείξει ολόκληρο το θησαυροφυλάκιο του οίκου του και όλα όσο ήταν στην εξουσία του στους αγγελιοφόρος του Βασιλιά της Βαβυλώνος. Αυτούς τους είχε στείλει ο βασιλιάς μετά την ανάρρωση του Εζεκία από την αρρώστια του. Ο Εζεκίας προέβη σε όλη αυτή την επίδειξη του πλούτου του με σκοπό να εντυπωσιάσει το βασιλιά της Βαβυλώνας και να τον χρησιμοποιήσει μελλοντικά ως σύμμαχο εναντίον της Ασσυρίας. Όταν ο προφήτης Ησαΐας πληροφορήθηκε όλα αυτά με τους Βαβυλώνιους αγγελιοφόρους, ανέφερε την εξής θεόπνευστη προφητεία: 

3 Και ο Ησαΐας ο προφήτης ήρθε στον βασιλιά Εζεκία, και του είπε: Τι λένε οι άνθρωποι αυτοί, και από πού ήρθαν σε σένα; Και ο Εζεκίας είπε: Έρχονται σε μένα από μια μακρινή γη, από τη Βαβυλώνα. 

4 Και εκείνος είπε: Τι είδαν στο παλάτι σου; Και ο Εζεκίας απάντησε: Είδαν το κάθε τι που είναι μέσα στο παλάτι μου δεν υπάρχει τίποτε στους θησαυρούς μου, που δεν τους το έδειξα. 

5 Τότε, ο Ησαΐας είπε στον Εζεκία: Άκουσε τον λόγο τού Κυρίου των δυνάμεων: 

6 Δες, έρχονται ημέρες, κατά τις οποίες το κάθε τι που είναι μέσα στο παλάτι σου, και ό,τι εναποταμίευσαν οι πατέρες σου μέχρι αυτή την ημέρα, θα μετακομιστεί στη Βαβυλώνα, δεν θα μείνει τίποτε, λέει ο Κύριος 

7 θα πάρουν και από τους γιους σου, που θα βγουν από σένα, τους οποίους θα γεννήσεις και θα γίνουν ευνούχοι στο παλάτι τού βασιλιά τής Βαβυλώνας. 

8 Τότε, ο Εζεκίας είπε στον Ησαΐα: Καλός ο λόγος τού Κυρίου, που μίλησες. Είπε ακόμα: Επειδή, θα υπάρχει ειρήνη και ασφάλεια στις ημέρες μου (Ησαΐας ΛΘ/39 : 3-8). – 

        Υστερ/φο 2. 

       Οικοδομικά έργα και επιτεύγματα μηχανικής. 

    Ο Εζεκίας έδειξε σοφία και στρατηγική ικανότητα. Εν όψει της αναμενόμενης επίθεσης του Σενναχερείμ έφραξε όλες τις πηγές και τα αποθέματα νερού έξω από την πόλη της Ιερουσαλήμ, ώστε σε περίπτωση πολιορκίας οι επιτιθέμενοι να αντιμετωπίσουν έλλειψη νερού. (Β΄ Χρονικών ΛΒ/32: 1-3).
     Ενίσχυσε την οχύρωση της πόλης και έφτιαξε πολλά όπλα καθώς και ασπίδες. Τα λόγια του προς τους στρατιωτικούς αρχηγούς και το λαό ήταν:
7 Δυναμώνετε και γίνεστε ανδρείοι, μη φοβηθείτε, ούτε να τρομάξετε, από το πρόσωπο του βασιλιά τής Ασσυρίας, και από το πρόσωπο όλου τού πλήθους αυτών που είναι μαζί του επειδή, περισσότεροι είναι μαζί μας παρά μαζί του 
8 μαζί του είναι σάρκινοι βραχίονες μαζί μας, όμως, είναι ο Κύριος ο Θεός μας, για να μας βοηθάει, και να μάχεται τις μάχες μας. Και ο λαός ενθαρρύνθηκε με τα λόγια τού Εζεκία, του βασιλιά τού Ιούδα. (Β΄ Χρονικών ΛΒ/32: 7-8).
      Ένα από τα επιτεύγματά του ήταν η κατασκευή ενός υδραγωγείου και δικτύου ύδρευσης 530 μ. που κατέληγε στη δεξαμενή του Σιλωάμ. ---


*** Σχετική δημοσίευση για το Βασιλιά του Ισραήλ Εζεκία έχει γίνει στο blog  στις 24-11-12 & στις 26-12-19.-

Η απογραφή του Δαβίδ.

       Βιβλίο   "Α' Χρονικών",  κεφ.  ΚΑ/21.     (ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ)

1 Αλλ' ο Σατανάς ηγέρθη κατά του Ισραήλ, και παρεκίνησε τον Δαβίδ να απαριθμήση τον Ισραήλ. 

2 Και είπεν ο Δαβίδ προς τον Ιωάβ και προς τους άρχοντας του λαού, Υπάγετε, απαριθμήσατε τον Ισραήλ, από Βηρ-σαβεέ έως Δαν, και φέρετε προς εμέ, διά να μάθω, τον αριθμόν αυτών. 

3 Ο δε Ιωάβ απεκρίθη, Ο Κύριος να προσθέση επί τον λαόν αυτού εκατονταπλάσιον αφ' ό,τι είναι αλλά, κύριέ μου βασιλεύ, δεν είναι πάντες δούλοι του κυρίου μου; διά τι ο κύριός μου επιθυμεί τούτο; διά τι να γείνη τούτο αμάρτημα εις τον Ισραήλ; 

4 Ο λόγος όμως του βασιλέως υπερίσχυσεν επί τον Ιωάβ. Και ανεχώρησεν ο Ιωάβ, και περιελθών άπαντα τον Ισραήλ επέστρεψεν εις Ιερουσαλήμ. 

5 Και έδωκεν ο Ιωάβ το κεφάλαιον της απαριθμήσεως του λαού εις τον Δαβίδ. Και πας ο Ισραήλ ήσαν χίλιαι χιλιάδες και εκατόν χιλιάδες ανδρών συρόντων μάχαιραν ο δε Ιούδας, τετρακόσιαι εβδομήκοντα χιλιάδες ανδρών συρόντων μάχαιραν. 

6 τους Λευΐτας δε και Βενιαμίτας δεν ηρίθμησε μεταξύ αυτών διότι ο λόγος του βασιλέως ήτο βδελυκτός εις τον Ιωάβ. 

7 Και εφάνη κακόν εις τους οφθαλμούς του Θεού το πράγμα τούτο όθεν επάταξε τον Ισραήλ. 

8 Τότε είπεν ο Δαβίδ προς τον Θεόν, Ημάρτησα σφόδρα, πράξας το πράγμα τούτο αλλά τώρα, δέομαι, αφαίρεσον την ανομίαν του δούλου σου διότι εμωράνθην σφόδρα. 

9 Και ελάλησε Κύριος προς τον Γαδ τον βλέποντα του Δαβίδ, λέγων, 

10 Ύπαγε και λάλησον προς τον Δαβίδ, λέγων, ούτω λέγει Κύριος Τρία πράγματα εγώ προβάλλω εις σέ έκλεξον εις σεαυτόν εν εκ τούτων, και θέλω σοι κάμει αυτό. 

11 Ήλθε λοιπόν ο Γαδ προς τον Δαβίδ και είπε προς αυτόν, Ούτω λέγει Κύριος Έκλεξον εις σεαυτόν, 

12 ή τρία έτη πείνης, ή τρεις μήνας να φθείρησαι έμπροσθεν των πολεμίων σου και να σε προφθάνη η μάχαιρα των εχθρών σου, ή τρεις ημέρας την ρομφαίαν του Κυρίου και το θανατικόν εν τη γη, και τον άγγελον του Κυρίου εξολοθρεύοντα εις πάντα τα όρια του Ισραήλ. Τώρα λοιπόν ιδέ ποίον λόγον θέλω αναφέρει προς τον αποστείλαντά με. 

13 Και είπεν ο Δαβίδ προς τον Γαδ, Στενά μοι πανταχόθεν σφόδρα ας πέσω λοιπόν εις την χείρα του Κυρίου, διότι οι οικτιρμοί αυτού είναι πολλοί σφόδρα εις χείρα δε ανθρώπου ας μη πέσω. 

14 Έδωκε λοιπόν ο Κύριος θανατικόν επί τον Ισραήλ και έπεσον εκ του Ισραήλ εβδομήκοντα χιλιάδες ανδρών. 

15 Και απέστειλεν ο Θεός άγγελον εις Ιερουσαλήμ, διά να εξολοθρεύση αυτήν και ενώ εξωλόθρευεν, είδεν ο Κύριος και μετεμελήθη περί του κακού, και είπε προς τον άγγελον τον εξολοθρεύοντα, Αρκεί ήδη σύρε την χείρα σου. Ίστατο δε ο άγγελος του Κυρίου πλησίον του αλωνίου του Ορνάν του Ιεβουσαίου. 

16 Και υψώσας ο Δαβίδ τους οφθαλμούς αυτού, είδε τον άγγελον του Κυρίου ιστάμενον αναμέσον της γης και του ουρανού, έχοντα εν τη χειρί αυτού την ρομφαίαν αυτού γεγυμνωμένην, εκτεταμένην επί Ιερουσαλήμ και έπεσεν ο Δαβίδ και οι πρεσβύτεροι, ενδεδυμένοι σάκκους, κατά πρόσωπον αυτών. 

17 Και είπεν ο Δαβίδ προς τον Θεόν, Δεν είμαι εγώ ο προστάξας να απαριθμήσωσι τον λαόν; εγώ βεβαίως είμαι ο αμαρτήσας και πράξας την κακίαν ταύτα δε τα πρόβατα τι έπραξαν; επ' εμέ λοιπόν, Κύριε Θεέ μου, και επί τον οίκον του πατρός μου έστω η χειρ σου, και μη επί τον λαόν σου προς απώλειαν. 

18 Τότε ο άγγελος του Κυρίου προσέταξε τον Γαδ να είπη προς τον Δαβίδ, να αναβή ο Δαβίδ και να στήση θυσιαστήριον εις τον Κύριον εν τω αλωνίω του Ορνάν του Ιεβουσαίου. 

19 Και ανέβη ο Δαβίδ, κατά τον λόγον του Γαδ, τον οποίον ελάλησεν εν ονόματι Κυρίου. 

20 Και στραφείς ο Ορνάν είδε τον άγγελον και εκρύφθησαν οι τέσσαρες υιοί αυτού μετ' αυτού. Ο δε Ορνάν ηλώνιζε σίτον. 

21 Και καθώς ήλθεν ο Δαβίδ προς τον Ορνάν, αναβλέψας ο Ορνάν και ιδών τον Δαβίδ, εξήλθεν εκ του αλωνίου και προσεκύνησε τον Δαβίδ κατά πρόσωπον έως εδάφους. 

22 Και είπεν ο Δαβίδ προς τον Ορνάν, Δος μοι τον τόπον του αλωνίου, διά να οικοδομήσω εν αυτώ θυσιαστήριον εις τον Κύριον δος μοι αυτόν εις την αξίαν τιμήν διά να σταθή η πληγή από του λαού. 

23 Και είπεν ο Ορνάν προς τον Δαβίδ, Λάβε αυτό εις σεαυτόν, και ας κάμη ο κύριός μου ο βασιλεύς το αρεστόν εις τους οφθαλμούς αυτού Ιδού, δίδω τους βόας διά ολοκαύτωμα και τα αλωνικά εργαλεία διά ξύλα και τον σίτον διά προσφοράν εξ αλφίτων τα πάντα δίδω. 

24 Ο δε βασιλεύς Δαβίδ είπε προς τον Ορνάν, Ουχί αλλ' εξάπαντος θέλω αγοράσει αυτό εις την αξίαν τιμήν διότι δεν θέλω λάβει το σον διά τον Κύριον, ουδέ θέλω προσφέρει ολοκαύτωμα δωρεάν. 

25 Και έδωκεν ο Δαβίδ εις τον Ορνάν, διά τον τόπον, εξακοσίους σίκλους χρυσίου κατά βάρος. 

26 Και ωκοδόμησεν εκεί ο Δαβίδ θυσιαστήριον εις τον Κύριον, και προσέφερεν ολοκαυτώματα και ειρηνικάς προσφοράς και επεκαλέσθη τον Κύριον και επήκουσεν αυτού, αποστείλας εξ ουρανού πυρ επί το θυσιαστήριον της ολοκαυτώσεως. 

27 Και προσέταξε Κύριος τον άγγελον, και έστρεψε την ρομφαίαν αυτού εις την θήκην αυτής. 

28 Κατ' εκείνον τον καιρόν, ότε ο Δαβίδ είδεν ότι ο Κύριος επήκουσεν αυτού εν τω αλωνίω του Ορνάν του Ιεβουσαίου, εθυσίασεν εκεί. 

29 Διότι η σκηνή του Κυρίου, την οποίαν έκαμεν ο Μωϋσής εν τη ερήμω, και το θυσιαστήριον της ολοκαυτώσεως ήσαν κατά τον καιρόν εκείνον εν τω υψηλώ τόπω εν Γαβαών. 

30 Και δεν ηδύνατο ο Δαβίδ να υπάγη ενώπιον αυτής διά να ερωτήση τον Θεόν, επειδή εφοβείτο εξ αιτίας της ρομφαίας του αγγέλου του Κυρίου. 

       ΣΧΟΛΙΑ : 

      Κάποτε ο βασιλιάς του Ισραήλ Δαβίδ αποφάσισε να καταμετρήσει το λαό του, θέλοντας έτσι να γνωρίσει πόσους είχε στην εξουσία του. Λογικά σκεπτόμενος κάποιος θα έλεγε ότι αυτό είναι πολύ φυσικό και πολύ αναγκαίο, ένας ηγέτης να θέλει να αριθμήσει το λαό του, να θέλει να γνωρίζει πόσους πολίτες έχει, πόσοι είναι μάχιμοι, πόσοι άμαχοι κλπ, ώστε να μπορεί να προγραμματίσει κινήσεις του για το μέλλον. Τούτη η απογραφή ήταν πάντοτε αναγκαία και διενεργείται από όλα τα κράτη και τίποτα δεν μπορεί να προγραμματιστεί χωρίς αυτήν. 

     Κάνοντας ανθρωπίνως αυτές τις σκέψεις, μου έρχεται στο νου εκείνο που είπε ο Προφήτης του Θεού "Σαμουήλ". «ο άνθρωπος βλέπει το φαινόμενο, ο Κύριος όμως βλέπει την καρδιά» (Α΄ Σαμουήλ ΙΣ/16: 7). Δε βλέπει ο Θεός όπως βλέπει ο άνθρωπος. Θυμηθείτε ότι ο Κύριος, καθώς καθόταν απέναντι από το θησαυροφυλάκιο, έβλεπε πολλούς πλούσιους να βάζουν πολλά νομίσματα για τις ανάγκες του ναού. Ενώ οι άνθρωποι γύρω θαύμαζαν για τις προσφορές τους, για τη γενναιοδωρία τους, όμως το ενδιαφέρον του Κυρίου επικεντρώθηκε στα δύο λεπτά που προσέφερε μια φτωχή χήρα και που αποτελούσαν όλη της την περιουσία. «Αυτή έδωσε τα περισσότερα» είπε ο Κύριος (Μάρκος ΙΒ/12: 41-43). Ο Θεός βλέπει τα κίνητρα της καρδιά μας για ο,τιδήποτε πράττουμε και αποβλέπει πάντοτε στον «ιλαρόν δότην» (Β΄ Κορινθίους Θ/9: 7). 

     Η αρίθμηση του λαού έγινε και το αποτέλεσμα ήταν 1.100.000 άνδρες ικανοί για πόλεμο από τον Ισραήλ και 470.000 άνδρες από τον Ιούδα, ικανοί όλοι τούτοι να φέρουν μάχαιραν. Ο συνολικός αριθμός του λαού ήταν περίπου 5,5 εκατομμύρια. Ας δούμε τη συνέχεια. «Και εφάνη κακόν εις τους οφθαλμούς του Θεού το πράγμα τούτο». Το γεγονός ότι ο Δαβίδ πήρε την πρωτοβουλία να μετρήσει το λαό Ισραήλ δυσαρέστησε πάρα πολύ το Θεό, ο οποίος αποφάσισε να τιμωρήσει σκληρά το Δαβίδ για την ενέργειά του αυτή. Γιατί άραγε ο Θεός θύμωσε και μάλιστα τόσο πολύ με την απογραφή του Δαβίδ; Άλλωστε ο ίδιος ο Θεός είχε διατάξει δύο τέτοιες απογραφές στην αρχή και στο τέλος των σαράντα χρόνων της περιπλάνησης του λαού μέσα στην έρημο (βιβλίο Αριθμών, κεφ. Α/1, εδ. 2 & κεφ. ΚΣ/26, εδ. 2). 

      Γιατί ο Θεός αντιδρά με αυτόν τον τόσο σκληρό τρόπο, τι βλέπει ο Κύριος και δεν μπορούμε να το δούμε εμείς; Ο Δαυίδ δεν είναι ένας τυχαίος ηγέτης. Είναι ο βασιλιάς του Ισραήλ, είναι ο Βασιλιάς του λαού του Θεού. Ως βασιλιάς ήταν εκλεγμένος από τον ίδιο το Θεό. Ήταν ένα βοσκόπουλο που ο ίδιος ο Θεός το πήρε μέσα από τη μάντρα των προβάτων που φύλαγε (Β΄ Σαμουήλ Ζ/7: 8) σε πολύ μικρή ηλικία και τον έκανε Βασιλιά στο λαό Του. Τα ίδια αιώνια σχέδια έχει ο Θεός και για το κάθε δικό Του παιδί. Στο βιβλίο της "Αποκάλυψης" (κεφ. Ε/5, εδ. 10)  αναφέρεται: «και έκαμες ημάς εις τον Θεόν ημών βασιλείς και ιερείς». 

     Καθώς ο Δαβίδ βαδίζει στη ζωή του, στηρίζεται αποκλειστικά στο Θεό και δε χάνει ευκαιρία να επαναλαμβάνει εκείνα τα «μου»: «Ο Θεός μου, ο Θεός της σωτηρίας μου, το φρούριό μου, ο πύργος μου, ο σωτήρας μου … και πολλά άλλα». Ο συγγραφέας του βιβλίου των "Πράξεων των Αποστόλων" (κεφ. ΙΓ/13, εδ. 22) αναφέρει: «ανέστησεν (ο Θεός) εις αυτούς (τον Ισραήλ) βασιλέα τον Δαβίδ, περί του οποίου και είπε μαρτυρήσας. Εύρον Δαβίδ τον του Ιεσσαί, άνδρα κατά την καρδίαν μου, όστις θέλει κάμει πάντα τα θελήματά μου». Μία φορά και για έναν άνθρωπο το είπε ο Θεός αυτό. «Βρήκα έναν άνδρα που είναι σύμφωνος με την καρδιά Μου». Η καρδιά του Δαβίδ ήταν σύμφωνη και απόλυτα συντονισμένη με την καρδιά του Θεού. 

     Για οποιαδήποτε απόφαση έπαιρνε ο Δαβίδ ρωτούσε πρώτα τον Κύριο. Όταν ανέλαβε βασιλιάς, ήρθαν οι Φιλισταίοι εναντίον του. Ήταν λογικό να προετοιμάσει το στρατό του και να τους επιτεθεί, όμως πριν κάνει ο,τιδήποτε ήρθε μπροστά στον Κύριο. «Και ο Δαβίδ ρώτησε τον Θεό, λέγοντας: Να ανέβω εναντίον των Φιλισταίων; Και Θα τους παραδώσεις στο χέρι μου; Και ο Κύριος του απάντησε: Ανέβα επειδή, θα τους παραδώσω στο χέρι σου». (Α΄ Χρονικών ΙΔ/14: 10). 

   Ο Δαβίδ ήταν αναμφισβήτητα μια μεγάλη φυσιογνωμία, βαθιά ανθρωπιστής, αυθόρμητος, μεγαλόψυχος, έκανε κάποια πράγματα στη ζωή του πολύ καλά αλλά και πράγματα πολύ κακά που δυσαρέστησαν το Θεό και για τα οποία με ειλικρίνεια μετανόησε και ζήτησε με συντριβή συγνώμη από το Θεό για τις πράξεις του. Γενικά ήταν ένας άνθρωπος αφοσιωμένος στο Θεό έτοιμος να υποταχθεί και να εκτελέσει το θέλημά Του. Ο Δαυίδ γνώριζε καλά δύο πράγματα στη ζωή του. 

1/ Να αποκαθιστά τη σχέση του με τον Θεό, όταν έπεφτε σε αμαρτία και να ζητάει τη συγχώρεση και το έλεος του Θεού (ψαλμός ΝΑ/51). 

2/ Πριν από κάθε πράξη ή ενέργειά του, να έρχεται με προσευχή ενώπιον του Κυρίου και να ζητά την οδηγία του Θεού για κάθε τι που θα έκανε. 

    Έγινε βασιλιάς σε ηλικία 30 ετών. Βασίλεψε συνολικά 40 χρόνια και πέθανε σε ηλικία 70 ετών. Όλη του η προσπάθεια ήταν να διαφυλάξει τα σύνορά του και το λαό του από τις συνεχείς επιθέσεις των εχθρών του. Μέσα από σκληρές μάχες υποτάχτηκαν οι Φιλισταίοι, οι Μωαβήτες, οι Εδωμήτες, οι Σύριοι, οι Αμμωνήτες, οι Αμαληκήτες. «Εσωζεν ο Θεός τον Δαυίδ πανταχού, όπου επορεύετο» (Α΄ Σαμουήλ Η/8: 6). 

    Στην ιστορία που διαβάσαμε βλέπουμε το Δαβίδ να παίρνει μια απόφαση να αριθμήσει το λαό χωρίς να έχει ρωτήσει τον Κύριο. Ο Λόγος του Θεού μας λέει κάτι πολύ σημαντικό. «Ο σατανάς, ο οποίος είχε εξεγερθεί κατά του λαού παρακίνησε το Δαυίδ να απαριθμήσει τον Ισραήλ» (Α΄ Χρονικών ΚΑ/21, εδ. 1). Είναι γεγονός ότι ήταν κουρασμένος ο Δαυίδ από όλα τα καθημερινά προβλήματα στα οποία δεν έλειπαν ακόμα και εξεγέρσεις, σοβαρά οικογενειακά προβλήματα και κάτω από αυτή την πίεση ο εχθρός βρήκε ένα κενό και μπήκε στη σκέψη του βασιλιά με σκοπό να τον παγιδέψει. Ο σατανάς θεώρησε ευκαιρία να αποσπάσει το Δαβίδ από την εμπιστοσύνη του στο Θεό κάνοντάς τον να στραφεί προς τον εαυτόν του, να στηριχτεί στις δικές του ανθρώπινες δυνάμεις και να γεμίσει με εγωισμό και αυτοπεποίθηση. Ο Θεός οποίος είναι παντογνώστης, ο οποίος «ερευνά νεφρούς & καρδίας» (Αποκάλυψη Β/2: 23) είδε την πράξη αυτή του Δαβίδ σαν μια μεγάλη αμαρτία που χάριν της δικαιοσύνης θα έπρεπε να τιμωρηθεί. Ενώ μέχρι εκείνη την ώρα ο Δαβίδ στηριζόταν ανεπιφύλακτα στο Θεό, με την ενέργειά του αυτή αρχίζει να υποχωρεί και να στηρίζεται στον εαυτόν του, στο στρατό του, στο μεγαλείο του και στο βασίλείο του. 

     Ο λόγος που ώθησε το Δαβίδ να κάνει αυτή την καταμέτρηση ήταν ο εγωισμός και η υπερηφάνειά του, η οποία τον παρακίνησε να ερευνήσει, μέσω της καταμέτρησης του λαού αν μπορεί να στηριχτεί στη δύναμη του στρατού του, αγνοώντας με τον τρόπο αυτό το Θεό. «Πλέον είμαστε πολλοί, είμαστε δυνατοί, έχουμε αυξηθεί, μπορούμε να σταθούμε και να νικήσουμε». Όλα αυτά είναι πλανεμένες σκέψεις του εχθρού που καθημερινά έρχεται να βάλει στο μυαλό όλων μας. Ο πιο πιστός του στρατηγός του, ο Ιωάβ αντιλαμβάνεται το σφάλμα που πάει να κάνει ο βασιλιάς και προσπαθεί να του αλλάξει γνώμη, αλλά δε μπόρεσε να μεταπείσει το Δαβίδ και «Ο λόγος του βασιλιά, υπερίσχησεν επί τον Ιωάβ». Η ερώτηση του Ιωάβ προς το Δαβίδ είναι: «Γιατί ο Κύριός μου επιθυμεί το πράγμα τούτο». Αυτό το κάνω, για να μάθω τον αριθμό του λαού μου (εδ. 2). Αν τους βρω λίγους να προσπαθήσω να τους αυξήσω, αν τους βρω πολλούς, θα μπορώ να στηριχτώ σ’ αυτούς. Που είναι ο χώρος για το Θεό, γιατί χάθηκε ο Θεός μέσα από τις σκέψεις και τα σχέδια του Δαβίδ; Γιατί χάνεται ο Θεός μέσα και από τις δικές μας σκέψεις και τα σχέδιά μας στην καθημερινή μας ζωή; Ο Ιωνάθαν, ο γιος του Σαούλ και ο πιο στενός και αγαπητός φίλος του Δαβίδ είχε πει κάποτε σ’ ένα νέο που φύλαγε τα όπλα του. «Έλα, και ας περάσουμε προς τη φρουρά αυτών των απερίτμητων ίσως ο Κύριος ενεργήσει για χάρη μας επειδή, δεν υπάρχει στον Κύριο εμπόδιο, να σώσει με πολλούς ή με λίγους» (Α΄ Σαμουήλ ΙΔ/14: 6). 

     Ας θυμηθούμε και το βασιλιά του Ισραήλ, τον Ασά. 

10 Και ο Ασά βγήκε εναντίον του, και παρατάχθηκαν σε μάχη στη φάραγγα Σεφαθά, κοντά στη Μαρησά. 

11 Και ο Ασά βόησε στον Κύριο τον Θεό του, και είπε: Κύριε, δεν είναι σε σένα τίποτε να βοηθάς εκείνους που έχουν πολλή ή καμιά δύναμη βοήθησέ μας, Κύριε Θεέ μας επειδή, έχουμε εμπιστευθεί σε σένα, και ερχόμαστε στο όνομά σου ενάντια σ' αυτό το πλήθος Κύριε, εσύ είσαι ο Θεός μας ας μη υπερισχύσει άνθρωπος εναντίον σου. 

12 Και ο Κύριος πάταξε τους Αιθίοπες μπροστά στον Ασά, και μπροστά στον Ιούδα και οι Αιθίοπες έφυγαν (Β΄ Χρονικών ΙΔ/14, εδ. 10-12). Αυτό είναι πίστη, αυτό είναι απόλυτη εμπιστοσύνη στο Θεό και τις αστείρευτες δυνάμεις Του. 

     Ο Δαβίδ υπέπεσε στην μεγάλη αμαρτίας της υπερηφάνειας που τον οδήγησε σε παρακοή και τον έκανε να στηρίζεται στις δικές του δυνάμεις. Έτσι άφησε την πρώτη του αγάπη για το Θεό, όπως ακριβώς είχε κάνει και η εκκλησία της Εφέσου, στην οποίαν ο Κύριος δε βρίσκει καμία κατηγορία γι’ αυτή, όμως της παραγγέλλει: «Πλην έχω τι κατά σου, διότι την αγάπην σου την πρώτην αφήκας». (Αποκάλυψη Β/2: 4). 

    Η απάντηση του Θεού σε όλα αυτά δεν άργησε να έρθει και ήταν πραγματικός κεραυνός. Ο προφήτης Γάδ ανακοινώνει στο Δαβίδ την απόφασή του Θεού να τον τιμωρήσει για ό,τι έκανε. Και εδώ βλέπουμε την πρόνοια του Θεού που του προτείνει τρεις ποινές και τη δυνατότητα να επιλέξει μεταξύ αυτών. Τρία χρόνια πείνα, ή τρεις μήνες να φθείρεσαι μπροστά στους εχθρούς σου, ή τρεις μέρες να πέσει πάνω στο λαό η ρομφαία του Κυρίου και θανατικό στη γη, από έναν άγγελο του Κυρίου που θα εξολοθρεύσει σ’ όλη την επικράτεια του Ισραήλ. 

      Ο Δαβίδ κατάλαβε αμέσως το σφάλμα του και το μέγεθος της αμαρτίας την οποία είχε πράξει και παρακάλεσε το Θεό να αφαιρέσει την ενοχή της αμαρτίας του (Β΄ Σαμουήλ ΚΔ/24: 10), όμως η απόφαση του Θεού ήταν αμετάκλητη. Η μετάνοια και η αναγνώριση της αμαρτίας είναι θετικό βήμα από τον πιστό άνθρωπο, όμως οι συνέπειες παραμένουν. Μετανόησε ο Δαυίδ, όταν πήγε με τη γυναίκα του Ουρία, τη Βηρ Σαβεέ (Β΄ Σαμουήλ ΙΒ/12: 13). Ο Θεός τον συγχώρησε, όμως η γυναίκα είχε μείνει έγκυος. Ο Θεός τον είχε συγχωρήσει, αλλά η εγκυμοσύνη προχωρούσε. Είναι οι συνέπειες της αμαρτίας τις οποίες δεν μπορούμε να αποφύγουμε. 

   Μια ιστορία λέει πως ένα παιδί δεν είχε συμμορφωθεί με τα πράγματα του Θεού και ερωτοτροπούσε με την αμαρτία.. Κάποτε ο πατέρας του είπε: «Παιδί μου πάρε αυτή τη μεγάλη σανίδα και για κάθε αμαρτία που κάνεις να βάζεις και ένα καρφί πάνω σ’ αυτή». Μέσα σε λίγο καιρό η σανίδα είχε γεμίσει από καρφιά. «Πατέρα», λέει το παιδί, «η σανίδα γέμισε». «Τώρα παιδί μου, για κάθε καλή πράξη που κάνεις να βγάζει και από ένα καρφί». Πέρασε πάρα πολύς καιρός και κάποια στιγμή ο νέος έβγαλε και το τελευταίο καρφί από τη σανίδα. «Πατέρα λέει τα έβγαλα όλα τα καρφιά, όμως με αυτές τις τρύπες που έμειναν τι θα γίνει;» Αυτές παιδί μου, είπε ο Πατέρας, «μένουν». Αυτές δε φεύγουν. Είναι τα αποτελέσματα της αμαρτίας και οι συνέπειες  που έχουν  τις οποίες δεν μπορεί ο άνθρωπος να   ελέγξει. 

     Ο άνθρωπος μπορεί μέσα στην ελευθερία του να ανέβει πάνω σε μια σκεπή. Μπορεί επίσης να αποφασίσει αν θα πηδήξει από τη σκεπή ή δε θα πηδήξει., όμως από τη στιγμή που θα αποφασίσει να πηδήξει δεν είναι πλέον ελεύθερος να ελέγξει την κατάσταση. Πλέον μετά από μια τέτοια απόφαση άλλοι νόμοι θα λειτουργήσουν ανεξάρτητοι από τη θέληση του ανθρώπου. Αν ο άνθρωπος μετανοήσει μετά από μια τέτοια πράξη, δεν μπορεί να γυρίσει πίσω στη σκεπή, θα ακολουθήσει υποχρεωτικά το νόμο της βαρύτητας, τον οποίο δεν μπορεί να ελέγξει και θα πέσει στη γη. Εκεί ή θα σκοτωθεί ή θα τραυματιστεί. Είναι οι συνέπειες της επιλογής του, που θα πληρωθούν. 

     Ο Θεός με μια πράξη εύνοιας του δικού του παιδιού του δίνει την ευκαιρία να επιλέξει τον τρόπο της τιμωρίας του. Από τις τρεις επιλογές που δόθηκαν στο Δαβίδ οι δύο πρώτες εξαρτιόταν σε ένα βαθμό από το έλεος των ανθρώπων: Ο πόλεμος θα ήταν τόσο σοβαρός, όσο ο εχθρός θα ήθελε, ο λιμός θα ανάγκαζε τον Ισραήλ να αναζητήσει τροφή από άλλα γειτονικά έθνη που πάντα ήταν εχθρικά απέναντί του. Αντί να βασιστεί στο έλεος κάθε ανθρώπου ο Δαβίδ επέλεξε να επικαλεστεί το Έλεος του Θεού. Το θανατικό ήταν η πλέον άμεση μορφή τιμωρίας από το Θεό και θα μπορούσαν οι Ισραηλίτες να κοιτάξουν μόνο στον Θεό για ανακούφιση. Η απόφαση του Δαβίδ ήταν: «ας πέσω λοιπόν στα χέρια του Κυρίου, διότι οι οικτιρμοί αυτού είναι πολλοί σφόδρα, σε χέρια ανθρώπου ας μην πέσω». 

     Εβδομήντα χιλιάδες έπεσαν από το λαό του Θεού. Πράγματι οι οικτιρμοί του Κυρίου δεν άργησαν να φανούν. Η εντολή του Θεού προς τον εξολοθρευτή άγγελο ήταν άμεση. «Αρκεί ήδη, σύρε την χείρα στου». Και πράγματι το θανατικό σταμάτησε και η κρίση πέρασε. Ο Δαβίδ μετανοιωμένος παρατηρεί έκπληκτος τη συμφορά. Εκεί που σταμάτησε ο άγγελος ήταν το αλώνι του Ορνάν, του Ιεβουσαίου, στο όρος Μοριά, μέσα στην Ιερουσαλήμ. Τούτο το κτήμα ζήτησε να το αγοράσει ο Δαβίδ και έστησε εκεί θυσιαστήριο στον Κύριο και προσέφερε θυσίες ευχαριστίας για την κατάπαυση της θείας κρίσεως. Αργότερα επί βασιλείας Σολωμόντος κτίσθηκε εκεί ο μεγαλοπρεπής ναός του Θεού. 

     Πού ακριβώς συνίσταται η παράβαση, η παρακοή, η αμαρτία του Δαβίδ: Μήπως επειδή δε ρώτησε τον Κύριο για να κάνει την απογραφή; Όχι. Από εκεί ξεκινάει η αμαρτία. Η αμαρτία του Δαυίδ ήταν ότι, ενώ σε όλη τη ζωή είχε ανεπιφύλακτα στηριχθεί πάνω στο Θεό και ο Θεός του είχε δώσει θαυμαστές νίκες και μεγάλες υποσχέσεις, αρχίζει σιγά - σιγά να υποχωρεί η πρώτη του αγάπη για το Θεό και αρχίζει να στηρίζεται στο γενναίο στρατό του, στις λόγχες του και στο μεγαλείο του βασιλείου του, το οποίο με τη δύναμη του Θεού είχε δημιουργήσει. Έτσι αρχίζει μια περίοδος πνευματικής κάμψης, όπου ο Δαβίδ αρχίζει να αποβλέπει στον εαυτόν του και να στηρίζεται και στις δικές του δυνάμεις. Ευρισκόμενος σ’ αυτήν την κατάσταση θέλει να μάθει πόσος ακριβώς είναι ο στρατός, για να κάνει σχέδια για το μέλλον, αντί να ακουμπήσει με εμπιστοσύνη στο Θεό και να αφήσει σ’ αυτόν κάθε σχέδιο. 

      Η ιδέα της απογραφής ήταν από το σατανά, μας λέει ο Λόγος του Θεού. Ήταν μια ευκαιρία να αποσπάσει το Δαβίδ από την εμπιστοσύνη του στο Θεό και να γεμίσει την καρδιά του με αυτοπεποίθηση, να τον κάνει να στηριχθεί στις δικές του δυνάμεις, στον αριθμό των στρατιωτών, των ίππων και όχι στη δύναμη του Θεού. Πρόβαλε το «εγώ», πρόβαλε ο άνθρωπος και παραμερίστηκε ο Θεός με την παραπάνω πράξη του Βασιλιά. Γι’ αυτό ο Θεός θεώρησε την ενέργειά του αυτή σαν αμαρτία που έπρεπε να τιμωρηθεί. Ήταν μια αμαρτία που θα μπορούσε να είχε τεράστιες συνέπειες για το λαό, αν ο Δαβίδ δε μετανοούσε ειλικρινά και αν οι οικτιρμοί του Θεού δεν ήσαν τόσοι μεγάλοι. 

      Και ο Δαβίδ μίλησε στον Κύριο, όταν είδε τον άγγελο, εκείνον που θανάτωνε τον λαό, και είπε: "Να, εγώ αμάρτησα, και εγώ ανόμησα αυτά, όμως, τα πρόβατα, τι έκαναν; Εναντίον μου, λοιπόν, ας είναι το χέρι σου, και εναντίον της οικογένειας του πατέρα μου" (Β΄ Σαμουήλ ΚΔ/24: 17). 

     Ο Δαβίδ μετανόησε ειλικρινά γι’ αυτό που έπραξε, εξομολογήθηκε την αμαρτία του στο Θεό και προσευχήθηκε θερμά για τη συγχώρεσή του. (εδ.8). Παραδέχτηκε πως είχε κάνει μεγάλη αμαρτία και παρακαλούσε το Θεό να τιμωρηθεί και να πληρώσει γι’ αυτό. Δέχτηκε την τιμωρία της αμαρτίας του και παρακάλεσε το Θεό με τα λόγια: «χτύπα εμένα και την οικογένειά μου Κύριε» (εδ. 17). Υποτάσσομαι στην τιμωρία σου, μόνο άφησε εμένα να υποφέρω, γιατί εγώ είμαι ο αμαρτωλός, εγώ είμαι ο ένοχος. Άφησε τον εαυτόν του στο Έλεος του Θεού γιατί ήξερε, γιατί είχε μεγάλη εμπειρία, γιατί είχε πολλές φορές γνωρίσει μέσα στη ζωή του το έλεος του Θεού. 

    Για άλλη μία φορά φαίνεται η ακεραιότητά του και το μεγαλείο της ψυχής του Δαβίδ. Ο Θεός όμως επέλεξε να τιμωρήσει ολόκληρο το έθνος για την αμαρτία του βασιλιά. Ίσως αυτό να συνέβη λόγω των πολλαπλών παραβάσεων του λαού εναντίον του Θεού. 

     Το πόσο συντριπτική ήταν η μετάνοια του Δαβίδ φαίνεται στον ΛΒ/32 ψαλμό, τον οποίον έγραψε ο Δαβίδ για αυτό το σκοπό, για να εκφράσει τη μετάνοιά του, για ό,τι έπραξε. 

   ΨΑΛΜΟΣ ΛΒ/32. 

1Μακάριος εκείνος, του οποίου συνεχωρήθη η παράβασις, του οποίου εσκεπάσθη η αμαρτία. 

2 Μακάριος ο άνθρωπος, εις τον οποίον ο Κύριος δεν λογαριάζει ανομίαν και εις του οποίου το πνεύμα δεν υπάρχει δόλος. 

3 Ότε απεσιώπησα, επαλαιώθησαν τα οστά μου εκ του ολολυγμού μου όλην την ημέραν. 

4 Επειδή ημέραν και νύκτα εβαρύνθη η χειρ σου επ' εμέ η υγρότης μου μετεβλήθη εις θερινήν ξηρασίαν. 

5 Την αμαρτίαν μου εφανέρωσα προς σε, και την ανομίαν μου δεν έκρυψα είπα, Εις τον Κύριον θέλω εξομολογηθή τας παραβάσεις μου και συ συνεχώρησας την ανομίαν της αμαρτίας μου. 

6 Διά τούτο πας όσιος θέλει προσεύχεσθαι προς σε εν καιρώ προσήκοντι βεβαίως εν κατακλυσμώ πολλών υδάτων ταύτα δεν θέλουσιν εγγίζει εις αυτόν. 

7 Συ είσαι η σκέπη μου θέλεις με φυλάττει από θλίψεως αγαλλίασιν λυτρώσεως θέλεις με περικυκλόνει. 

 8 Εγώ θέλω σε συνετίσει και θέλω σε διδάξει την οδόν, εις την οποίαν πρέπει να περιπατής θέλω σε συμβουλεύει επί σε θέλει είσθαι ο οφθαλμός μου. 

9 Μη γίνεσθε ως ίππος, ως ημίονος, εις τα οποία δεν υπάρχει σύνεσις των οποίων το στόμα πρέπει να κρατήται εν κημώ και χαλινώ, άλλως δεν ήθελον πλησιάζει εις σε. 

10 Πολλαί αι μάστιγες του ασεβούς τον δε ελπίζοντα επί Κύριον έλεος θέλει περικυκλώσει. 

11 Ευφραίνεσθε εις τον Κύριον και αγάλλεσθε, δίκαιοι και αλαλάξατε, πάντες οι ευθείς την καρδίαν. ---