ΑΛΑΤΙ ΚΑΙ ΦΩΣ.

             ΑΛΑΤΙ & ΦΩΣ. 

    Ευαγγέλιον "κατά Ματθαίον", κεφ. Ε/5, εδ. 13 -16.  

13 Εσείς είστε το αλάτι της γης αν, όμως, το αλάτι διαφθαρεί, με τι θα αλατιστεί; Δεν χρησιμεύει πλέον σε τίποτε, παρά να ριχτεί έξω, και να καταπατιέται από τους ανθρώπους». 

14 Εσείς είστε το φως τού κόσμου. Πόλη που κείτεται επάνω σε βουνό, δεν μπορεί να κρυφτεί. 

15 Ούτε ανάβουν λυχνάρι, και το βάζουν κάτω από το μόδι, αλλά επάνω στον λυχνοστάτη, και φέγγει σε όλους αυτούς που είναι μέσα στο σπίτι. 

16 Έτσι ας λάμψει το φως σας μπροστά στους ανθρώπους, για να δουν τα καλά σας έργα, και να δοξάσουν τον Πατέρα σας που είναι στους ουρανούς. 

       ΣΧΟΛΙΑ: 

       Ποιος μπορεί ν' αμφισβητήσει την ηθική κατάπτωση στην οποία ευρίσκεται ο κόσμος γύρω μας; Είναι φανερό παντού ότι η αθλιότητα της εποχής μας έχει ξεπεράσει εκείνη κάθε προηγούμενης; Ο Λόγος του Θεού μας έχει προειδοποιήσει για την κατάσταση των ανθρώπων στις ημέρες που ζούμε: 

1 Γίνωσκε δε τούτο, ότι εν ταις εσχάταις ημέραις θέλουσιν ελθεί καιροί κακοί·

2 διότι θέλουσιν είσθαι οι άνθρωποι φίλαυτοι, φιλάργυροι, αλαζόνες, υπερήφανοι, βλάσφημοι, απειθείς εις τους γονείς, αχάριστοι, ανόσιοι,

3 άσπλαγχνοι, αδιάλλακτοι, συκοφάνται, ακρατείς, ανήμεροι, αφιλάγαθοι,

4 προδόται, προπετείς, τετυφωμένοι, φιλήδονοι μάλλον παρά φιλόθεοι,

5 έχοντες μεν μορφήν ευσεβείας, ηρνημένοι δε την δύναμιν αυτής. Και τούτους φεύγε (Β' Τιμοθέου Γ/3: 1-5).

         Ποιος θ' αναχαιτίσει το κακό; Πώς θ' αντιμετωπιστεί η αθεΐα, η αναρχία, η διαφθορά, η αποσύνθεση, οι φόβοι, οι πόνοι, η απόγνωση, η αβεβαιότητα για το αύριο; Πώς τελικά θ' αλατιστεί τούτος ο ανάλατος κόσμος;                                                                                                «Εσείς είστε το άλας της γης». 

     Ο Κύριος Ιησούς μετά από τους «Μακαρισμούς» απευθυνόμενος στους μαθητές Του τους είπε: «Εσείς είστε το αλάτι της γης». Με τα λόγια αυτά ήθελε να τους εξηγήσει ότι  όπως το αλάτι είναι για να νοστιμίζει και να συντηρεί την τροφή, έτσι θα πρέπει να είναι και  οι δικοί Του μέσα στον κόσμο. Αν το αλάτι χάσει την αλμύρα του, δεν μπορεί να την αποκτήσει πάλι και αν μάλιστα ανακατευτεί με χρώματα ή άλλες ακάθαρτες προσμίξεις, καθίσταται εντελώς άχρηστο. Στην κατάσταση αυτή δε χρησιμεύει πλέον σε τίποτα απολύτως. Δεν κάνει ούτε για χώμα, ούτε για κοπριά και αναγκαστικά το πετάνε έξω στο δρόμο και το πατάνε οι άνθρωποι («Ματθαίος» Ε/5: 13-16, -- «Μάρκος» Θ/9: 50, -- «Λουκάς» ΙΔ/14: 34-35). 

      Για να κατανοήσουμε καλύτερα τα λόγια του Κυρίου, θα πρέπει να διευκρινίσουμε τι είναι το αλάτι και πώς λειτουργεί. Από χημικής πλευράς αποτελείται από νάτριο (Na) και από χλώριο (CI). Τα δύο αυτά στοιχεία αν ενωθούν στη σωστή αναλογία σχηματίζουν μια θαυμάσια και πολύ ωφέλιμη ουσία, που ονομάζεται χλωριούχο νάτριο, ο χημικός του τύπος της οποίας είναι: NaCI.    

      Η πρώτη ιδιότητα του αλατιού είναι να κάνει εύγεστο το φαγητό. Όταν ένας μάγειρας ξεχάσει να βάλει αλάτι σε κάποιο φαγητό, τότε αυτό δε θα έχει καλή γεύση και κανένας δε θα επιθυμεί να το φάει. Ο πολύπαθος Ιώβ κάνει μία ερώτηση: «Τρώγεται το άνοστο χωρίς αλάτι;» (Ιώβ Σ/6: 6). Το κοινό επιτραπέζιο αλάτι κάνει έντονη, ωραία και ελκυστική τη γεύση του φαγητού. Εντελώς άνοστη έγινε η ζωή μας καθώς τη διάβρωσε και την διέφθειρε η αμαρτία, όμως η παρουσία του αναγεννημένου Χριστιανού με την αλμύρα  που χορηγεί το Πνεύμα το Άγιο, μπορεί  να νοστιμίζει το άνοστό περιβάλλον μέσα στο οποίο ζούμε και εκεί φαίνεται και η διαφορά μεταξύ του πιστού και του άπιστου ανθρώπου. 

     Μία άλλη ιδιότητα του αλατιού είναι να λειτουργεί σαν συντηρητικό των τροφίμων και να προλαβαίνει τη σήψη. Αυτό επιτυγχάνεται, γιατί απορροφά τα υγρά και έτσι δημιουργεί στα τρόφιμα ένα ξηρό περιβάλλον προστατεύοντάς τα από τα βακτήρια, τη μούχλα και την αλλοίωση. Πριν κατασκευαστούν τα ψυγεία, το αλάτι χρησιμοποιείτο ως μέσον συντήρησης των τροφίμων. Εάν επί παραδείγματι έβαζαν αλάτι στο κρέας, θα μπορούσε να διατηρηθεί αναλλοίωτο για αρκετό χρονικό διάστημα. Ο Κύριος είπε στους μαθητές Του πως μέσα σ’ έναν κόσμο που βασιλεύει η αμαρτία και ο θάνατος αυτοί είναι το αλάτι που θα συγκρατήσει τη φθορά, την πλήρη κοινωνική διάβρωση. 

     Το αλάτι αποτελεί βασικό θρεπτικό στοιχείο. Δεν παράγεται από τον ίδιο τον οργανισμό, αλλά ο οργανισμός δε μπορεί να λειτουργήσει χωρίς αυτό. Το σώμα μας περιέχει περίπου 230 γραμμάρια αλάτι, χωρίς το οποίο δε θα ζούσαμε. Γι’ αυτόν το λόγο το αλάτι είναι σημαντικό μέρος μιας υγιεινής διατροφής. Ας προσέξουμε όμως γιατί η υπερβολική κατανάλωση αλατιού μπορεί να έχει δυσμενείς επιπτώσεις στην ανθρώπινη υγεία. 

      Στην Παλαιά Διαθήκη ο Θεός αναφέρει προς το λαό Του: «και κάθε δώρο της προσφοράς σου από άλφιτα, θα το αλατίζεις με αλάτι και δεν θα αφήσεις να λείψει το αλάτι της διαθήκης τού Θεού σου από την προσφορά σου από άλφιτα επάνω σε κάθε δώρο σου θα προσφέρεις αλάτι» (Λευιτικό Β/2: 13). Στις προσφορές του λαού δεν έπρεπε να χρησιμοποιηθούν προζύμι και μέλι (εδ. 11), έπρεπε όμως υποχρεωτικά να βάζουν αλάτι, που συμβόλιζε τη στέρεη  παντοτινή διαθήκη ανάμεσα στο Θεό και τον Ισραήλ και για το λόγο αυτό ονομαζόταν «το αλάτι της διαθήκης» (εδ. 13). Με τον τρόπο αυτό ήθελε να δείξει ο Θεός ότι η διαθήκη με το λαό Του δε θα ανακληθεί, αλλά θα είναι ισχυρή και παντοτινή. Στην καθημερινή ζωή είναι γνωστή η φράση: «εμείς φάγαμε ψωμί κι αλάτι» που σημαίνει έναν πολύ ισχυρό δεσμό φιλίας και συνεργασίας. Στη «διαθήκη του άλατος» αναφέρονται και οι παραπομπές: «Αριθμοί», (ΙΗ/18: 19), «Β’ Χρονικών» (ΙΓ/13: 5), «Ιεζεκιήλ» (ΜΓ/43: 24). 

     Ο Δαβίδ έλαβε «τη βασιλεία επί τον Ισραήλ διαπαντός από τον ίδιο το Θεό με συνθήκη άλατος» (Β’ Χρονικών ΙΓ/13: 5). Επειδή το αλάτι είναι συντηρητικό, συμβολίζει μία διαθήκη που θα συντηρείται για πάντα και θα είναι σταθερή. Η συνθήκη – διαθήκη - αυτή ήταν νομικά δεσμευτική. Στην αρχαία εποχή, αν δύο άτομα κατέληγαν σε μια συμφωνία, έπρεπε να φάνε αλάτι και οι δύο πλευρές παρουσία μαρτύρων και η πράξη αυτή ήταν δεσμευτική της συμφωνίας τους. 

   Ποια μπορεί να είναι η σημασία όλων αυτών που αναφέραμε στον καθημερινό πνευματικό μας αγώνα στην περίοδο της «Καινής Διαθήκης» στην οποία ζούμε; Τι ακριβώς εννοεί ο Κύριος όταν λέει στους μαθητές Του: «Σεις είστε το άλας της γης»; Με τα λόγια αυτά θέλει να τους θυμίσει πως μέσα σ’ έναν κόσμο του οποίου «όλη η κεφαλή είναι άρρωστος και όλη η καρδία κεχαυνωμένη από ίχνους ποδός μέχρι κεφαλής δεν υπάρχει εν αυτώ ακεραιότης αλλά τραύματα και μελανίσματα και έλκη σεσηπότα δεν εξεπιέσθησαν ουδέ εδέθησαν ουδέ εμαλακώθησαν δι' αλοιφής» (Ησαΐας Α/1: 6), αυτοί είναι το «αλάτι» πάνω στη γη που θα συγκρατήσει το κακό σ’ έναν κόσμο που χάνεται εξαιτίας της αμαρτίας και της αποστασίας του από το Θεό. Στον κόσμο αυτό οι μαθητές του Χριστού, που αποτελούν την Εκκλησία Του, είναι το μόνο μέσον συντήρησης και αποτροπής περαιτέρω επιδείνωσης της κατάστασης. Με τα λόγια αυτά θέλει να τους πει ο Κύριος ότι με την καθημερινή τους κατά Θεόν ζωή, προλαβαίνουν τη σήψη γύρω τους στο κοινωνικό, εργασιακό, οικογενειακό περιβάλλον και δίνουν νοστιμιά και νόημα στη ζωή. 

     Όταν ο Κύριος έλεγε αυτά τα λόγια, ο κόσμος δεν ήταν ουσιαστικά διαφορετικός απ’ αυτόν που ζούμε και εμείς σήμερα. Και τότε υπήρχε η ίδια υποβάθμιση των αξιών, η στυγνή εκμετάλλευση ανθρώπου προς άνθρωπο (ας μην ξεχνάμε ότι υπήρχαν δούλοι), η ίδια ηθική κατάπτωση, η ίδια υποτίμηση της αξίας της ανθρώπινης ζωής και προσωπικότητας. Μπορεί να προόδευσε ο άνθρωπος υλικά, μηχανικά, τεχνολογικά, όμως πνευματικά έμεινε στάσιμος και για το λόγο αυτό οι ανάγκες της ανθρώπινης ψυχής παραμένουν διαχρονικά οι ίδιες. Γι’ αυτό πάντοτε ο κόσμος θα έχει ανάγκη από τις δύο βασικές ιδιότητες του αλατιού που είναι: Να «διατηρεί», δηλαδή να συγκρατεί από τη σήψη και την αποσύνθεση, να προφυλάσσει από περαιτέρω επέκταση, να προλαβαίνει και να αφαιρεί το κακό και να «δίνει γεύση», να δίνει στη ζωή νόημα, πνευματική και ηθική διάσταση. 

     Η Αγάπη και το Έλεος του Θεού συγκρατούν το κακό πάνω στον κόσμο και το έργο αυτό επιτελείται μέσα από την παγκόσμια Εκκλησία, η οποία αποτελεί το «ανόθευτο αλάτι», που είναι ο Ιησούς Χριστός και οι εντολές Του. Η εντολή του Κυρίου είναι: «Έξελθε εις τας οδούς και φραγμούς και ανάγκασον να εισέλθωσι, διά να γεμισθή ο οίκός μου» (Λουκάς ΙΔ/14: 23). Οι άνθρωποι γύρω μας έχουν ανάγκη από ένα «αλατισμένο» κήρυγμα που θα στρέφεται απόλυτα κατά της αμαρτίας και θα τονίζει τη Σωτηρία του Θεού και την παντοδυναμία του "αθώου αίματος" του Ιησού Χριστού. 

      Μπορεί από τις ημέρες του Απ. Παύλου μέχρι τις ημέρες μας πάνω στον κόσμο να διενεργείται «το μυστήριο της ανομίας», όμως αυτό δε μπορεί να επικρατήσει, γιατί υπάρχει η δύναμη του Αγίου Πνεύματος που το εμποδίζει (Β’ Θεσσαλονικείς Β/2: 7). Όταν η Εκκλησία «αρπαχτεί» από τον Κύριο (Α’ Θεσσαλονικείς Δ/4: 17), όταν θα εκλείψει ο φορέας του αλατιού πάνω από τη γη, τότε απ’ άκρου εις άκρον της γης θα επικρατήσει μία αφόρητη και πρωτόγνωρη κατάσταση απόλυτης ανομίας, την οποία ο Κύριος χαρακτήρισε με τα λόγια: «….τότε θα υπάρχει μεγάλη θλίψη, που δεν έγινε από την αρχή τού κόσμου μέχρι σήμερα, ούτε θα ξαναγίνει» (Ματθαίος ΚΔ/24: 21 & Δανιήλ ΙΒ/12: 1). Ο Κύριος θα έχει πάρει την Εκκλησία Του στον ουρανό και πλέον πάνω στη γη δε θα υπάρχει «αλάτι» για να συγκρατήσει το κακό. Η κατάσταση αυτή θα διαρκέσει επτά χρόνια. Πρόκειται για την “εβδομηκοστή εβδομάδα” του προφήτη «Δανιήλ» (Θ/9: 24) κατά την οποία απόλυτος δικτάτορας πάνω στη γη θα είναι ο αντίχριστος. 

   «Ο λόγος σας ας είναι πάντοτε με χάρη, αρτυμένος με αλάτι, για να ξέρετε πώς πρέπει να αποκρίνεστε προς κάθε έναν ξεχωριστά» (Κολοσσαείς Δ/4: 6). 

    Τα λόγια σας, λέει ο Απ. Παύλος, θα πρέπει να είναι πάντα γεμάτα με χάρη και όχι ανούσια και θα πρέπει να διακρίνουμε πώς να ανταποκρινόμαστε στον καθένα. Για να έχουν χάρη τα λόγια μας θα πρέπει να είναι ευγενικά, ταπεινά, σύμφωνα με το πνεύμα του Κυρίου, χωρίς επιπολαιότητες, αισχρότητες, πικρίες, υποκρισίες και άλλα παρόμοια. Στο βιβλίο των «Παροιμιών» (ΙΕ/15: 1) αναφέρεται: «Η γλυκεία απόκρισις καταπραΰνει θυμόν, αλλ' ο λυπηρός λόγος διεγείρει οργήν». Επίσης «Δι' υπομονής πείθεται ο ηγεμών και η γλυκεία γλώσσα συντρίβει οστά» (Παροιμίες ΚΕ/25: 15). Θα πρέπει τα λόγια μας, για να έχουν απήχηση στους ανθρώπους, να είναι απόρροια της ζωής μας και να τα διακρίνει καλοσύνη, ευγένεια, σοβαρότητα. Ας μην ξεχνάμε ποτέ ότι ο «ξένος» και ο «πάροικος» σ’ έναν τόπο αναγνωρίζονται αμέσως από την ομιλία τους. Ας θυμηθούμε τι είπαν για τον Πέτρο, όταν τον άκουσαν να μιλάει στην αυλή του Αρχιερέα: «Αληθώς εξ αυτών είσαι διότι Γαλιλαίος είσαι και η λαλιά σου ομοιάζει» (Μάρκος ΙΔ/14: 70). Διαφορετικά θα μιλήσει ο ιθαγενής σ' έναν τόπο και αλλιώς θα μιλήσει ο ξένος. Διαφορετικά θα μιλήσει αυτός που αποβλέπει στα «κάτω» και αλλιώς θα μιλήσει εκείνος που αποβλέπει στα «άνω».

      «εάν δε το άλας διαφθαρεί, με τι θέλει αλατισθεί; εις ουδέν πλέον χρησιμεύει ειμή να ριφθεί έξω και να καταπατήται υπό των ανθρώπων». 

      Ο Κύριος υποβάλει ένα πολύ σοβαρό ερώτημα στους μαθητές Του: «Αν το αλάτι χάσει την αλμύρα του, πως θα την ξαναποκτήσει;» Αν ο Χριστιανικός κόσμος χάσει την ομολογία του ενώπιον των ανθρώπων, αν χάσει τη δύναμη που έχει από το Πνεύμα του Θεού να «συγκρατεί» και να «νοστιμίζει», πλέον δεν χρησιμεύει σε τίποτα. Το αλάτι στην εποχή του Χριστού δεν ήταν καθαρό αλλά είχε προσμείξεις από χώμα και άλλα συστατικά και συνεπώς, αν το αλάτι έχανε την αλμύρα του, το μόνο που απέμενε ήταν μια αρκετά μεγάλη ποσότητα χώματος, την οποία θα μπορούσαν να την πετάξουν έξω στο δρόμο, για να πατιέται από τους ανθρώπους, όπως χρησιμοποιούμε το χαλίκι για την επίστρωση των δρόμων. 

     Έτσι καταντάει ο χριστιανός που παραμένει «άγευστος» ως προς την Αλήθεια του Ευαγγελίου, ως το Πρόσωπο του Ιησού Χριστού, που είναι ο μοναδικός Σωτήρας του κόσμου (Πράξεις Δ/4: 14), έχοντας πολύ μεγάλη ευθύνη απέναντι σε όλους εκείνους που δε γνωρίζουν την αλήθεια του Θεού και κατ’ επέκτασιν το πραγματικό νόημα της ζωής. Ο Χριστιανός θα πρέπει να ζει σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, όπως αυτό αποκαλύπτεται μέσα από το λόγο Του. Έτσι θα είναι ένα φωτεινό παράδειγμα για τους γύρω του και μόνον τότε η ομολογία του θα έχει αξία και θα μπορεί να προστατεύσει το περιβάλλον του από την ηθική και πνευματική σήψη. Αντίθετα, αν η ζωή του δεν είναι σύμφωνη με το μήνυμα του Ευαγγελίου, ο λόγος του δε θα έχει καμία αξία και θα ομοιάζει με το αλάτι που έχει χάσει τη γεύση του, την αλμύρα του, τη δύναμή του και πλέον «δε χρησιμεύει ειμί να ριφθεί έξω και να καταπατείται από τους ανθρώπους». Κατ’ αυτόν τον τρόπο πολλές φορές «καταπατείται» από τους ανθρώπους η μαρτυρία μας για το Χριστό και με τον τρόπο αυτό επεκτείνεται και επιδεινώνεται η σαπίλα και το κακό πάνω στον κόσμο. 

     «Έχετε άλας εν εαυτοίς και ειρηνεύετε εν αλλήλοις» (Μάρκος Θ/9: 50). 

    Ο Κύριος προέτρεψε τους μαθητές Του: Να έχετε μέσα σας «αλάτι», δηλ. γεύση αγάπης, πίστης, δύναμης, πνεύμα θυσίας, προσφοράς και να έχετε ειρήνη μεταξύ σας. Ο Δανιήλ με την πρόνοια του Θεού βρέθηκε στο «μέσον του κόσμου», όμως καθώς είχε «αλάτι μέσα του» δεν έγινε «μέρος του κόσμου», έμεινε πιστός στο Θεό, παρά τις αφόρητες πιέσεις που δεχόταν, καθώς κατοικούσε και αυτός στην «έδρα του σατανά», στην αρχαία Βαβυλώνα. Οι νέοι άνθρωποι στις ημέρες μας αντιμετωπίζουν παρόμοιες καταστάσεις ζώντας μέσα στην ανηθικότητα, την ανεντιμότητα, σ’ ένα πνεύμα στασιασμού, ηδονολατρείας ψεύτικης λατρείας, μέσα στα ποτά, τα τσιγάρα, τα ναρκωτικά, την ανεργία, την αβεβαιότητα. Για να ανταπεξέλθουν σ’ αυτές τις αντίξοες καταστάσεις, έχουν ανάγκη από το «αλάτι» του λόγου του Θεού, για να λάβουν δύναμη και να αποκτήσουν προορισμό. 

      «Εσείς είστε το φως τού κόσμου». 

     Ο Ιησούς, αφού διακήρυξε για τον εαυτόν Του ότι είναι το «φως του κόσμου» (Ιωάννης Η/8: 12 – ΙΒ/12: 35,36), λέγει προς τους μαθητές Του: «Εσείς είστε φως για τον κόσμο». Ο Χριστός είναι η πηγή του φωτός, ενώ οι Χριστιανοί είναι η αντανάκλαση του δικού Του φωτός. Θα πρέπει να αντανακλούν το φως του Χριστού μέσα στον πονηρό και διεφθαρμένο κόσμο, όπως ακριβώς η σελήνη αντανακλά το φως του ήλιου και φωτίζει τη νύκτα. Δεν αρκεί ο Χριστιανός να δέχεται το φως του Χριστού, θα πρέπει να το αντανακλά κιόλας, να το διασκορπίζει στο περιβάλλον του. Εάν ο μαθητής δεν αντανακλά το φως του Χριστού, δεν είναι Χριστιανός. Ο Χριστιανός θα πρέπει να είναι ένας φάρος μέσα στο σκοτάδι, που θα δείχνει το δρόμο της σωτηρίας. Ας φέρουμε στο νου μας ένα φάρο μέσα σ’ ένα ταραγμένο πέλαγος. Στέκεται στη θέση του αγέρωχος, σταθερός και κάθε λίγα δευτερόλεπτα μέσα στο βαθύ σκοτάδι της νύχτας εκπέμπει το φως του, στέλνοντας έτσι ένα «μήνυμα». Ο καπετάνιος βλέπει την πυξίδα, παρατηρεί το φως που εκπέμπεται από το φάρο και ενώ το σκοτάδι πυκνώνει, ενώ ο άνεμος λυσσομανά, αυτός συνεχίζει με ασφάλεια και εμπιστοσύνη την πορεία του. 

      Καθώς βλέπουμε τον κόσμο να πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο, ας κοιτάξουμε μέσα μας, για να δούμε μήπως χάσαμε το φως μας, μήπως μείναμε μακριά, στυφοί και ανάλατοι και δε μπορούμε να φωτίσουμε τον κόσμο και να τον οδηγήσουμε στο ασφαλή λιμένα που είναι ο Χριστός. Τι τραγωδία! Να θέλει η ψυχή να γνωρίσει το Χριστό και να μην υπάρχει κάποιος «εν έργοις και λόγοις» να της  δείξει Αυτόν. 

     «Πόλη που κείτεται επάνω σε βουνό, δεν μπορεί να κρυφτεί». 

    Μια πόλη που είναι χτισμένη ψηλά στο βουνό δε μπορεί να κρυφτεί, όλοι τη βλέπουν από μακριά. Εκείνος που ζει μια ενάρετη και ευσεβή ζωή και είναι αληθινός μάρτυρας του Χριστού, δε μπορεί να κρυφτεί, γίνεται αντιληπτός απ’ όλους και αυτή είναι η καλύτερη μαρτυρία. Στο Ευαγγέλιο «κατά Ιωάννην» (Γ/3: 20,21) αναφέρεται: «Επειδή πας, όστις πράττει φαύλα, μισεί το φως και δεν έρχεται εις το φως, διά να μη ελεγχθώσι τα έργα αυτού όστις όμως πράττει την αλήθειαν, έρχεται εις το φως, διά να φανερωθώσι τα έργα αυτού ότι επράχθησαν κατά Θεόν». 

     Ούτε ανάβουν λυχνάρι, και το βάζουν κάτω από το μόδι, αλλά επάνω στον λυχνοστάτη και φέγγει σε όλους αυτούς που είναι μέσα στο σπίτι. 

      Κατά τον ίδιο ακριβώς τρόπο, όπως ένα αναμμένο λυχνάρι δεν τοποθετείται κάτω από το δοχείο με το οποίο μετρούν το σιτάρι (μόδιο), αλλά τοποθετείται στο πιο ψηλό σημείο, ώστε να λάμπει σε όλους μέσα στο σπίτι, έτσι και ο προορισμός των μαθητών του Κυρίου δεν είναι να κρύβουν τη ζωή και τη διδασκαλία Του, αλλά να μεταδίδουν αυτή και σε άλλους ανθρώπους, ώστε να φωτίζονται και να γνωρίζουν τις αλήθειες του Ευαγγελίου. 

     Έτσι ας λάμψει το φως σας μπροστά στους ανθρώπους, για να δουν τα καλά σας έργα, και να δοξάσουν τον Πατέρα σας που είναι στους ουρανούς. 

      Έτσι θα πρέπει να λάμψει και το δικό σας φως μπροστά στους ανθρώπους, για να δουν τα καλά σας έργα και να δοξολογήσουν τον ουράνιο Πατέρα σας που είναι στους ουρανούς. Να λάμπετε λοιπόν σαν φωστήρες μέσα σε αυτήν τη γενιά, τη στρεβλή και τη διεστραμμένη, κρατώντας το Λόγο της ζωής και να κάνετε τα πάντα χωρίς γογγυσμό και αμφισβητήσεις, για να γίνετε άμεμπτοι και ακέραιοι (Φιλιππησίους Β/2: 14-16 ), επειδή κάποτε ήσασταν σκοτάδι, τώρα όμως είστε φως εν Κυρίω. ---

Ο ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΩΣΗΕ.

Ο ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΩΣΗΕ.

(Βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης που γράφτηκε από τον προφήτη Ωσηέ ανάμεσα στο 755 και 740 π.Χ.).

      Ο Ωσηέ είναι ο πρώτος από τους δώδεκα «Μικρότερους Προφήτες», όπως ονομάζονται σε αντίθεση προς τους "Μεγαλύτερους" Προφήτες: Ησαΐα, Ιερεμία, Ιεζεκιήλ και Δανιήλ. Ήταν σύγχρονος του προφήτη Αμώς και προφήτευσε από το 782 π.Χ. έως το 721 π.Χ. 

      Ως επικεφαλίδα του βιβλίου θα μπορούσε να τεθεί: «Ας επιστρέψωμεν προς τον Κύριο». 

     Το βασικό νόημα του βιβλίου σχετίζεται με την αποστασία του Ισραήλ από το Θεό. Ο Θεός επέλεξε αυτή την ιστορία, για να φανερώσει την αγάπη και την υπομονή που έχει για τον αμαρτωλό άνθρωπο. Η εικόνα του Θεού που μας δίνει ο Ωσηέ, μας δείχνει το Θεό ν’ αγαπά τον αμαρτωλό άνθρωπο και να μην μένει αδιάφορος για την αμαρτία του. Ο Θεός προσέφερε τα πάντα στο λαό Του με πολλή μεγάλη αγάπη και σεβασμό. Τον έβγαλε μέσα από τη δουλεία της Αιγύπτου, τον οδήγησε μέσα από την έρημο και τον κράτησε από το χέρι όπως η μάνα κρατάει το μικρό παιδί για να το μάθει να περπατάει (κεφ. ΙΑ/11, εδ. 3). Όλα όμως αυτά αποδείχτηκαν μάταια. Ο λαός ως ανταπόδοση «διά πάσας τας ευεργεσίας αυτού» (ψαλμός ΡΓ/103: 2) στάθηκε σκληρός και αδιάφορος, απέρριψε, απαξίωσε και περιφρόνησε "το Θεό της σωτηρίας του" (Ψαλμός ΚΕ/25: 5). Ένας ανθρώπινος πατέρας θα κουραζόταν μπροστά σε μια τόσο μεγάλη σκληρότητα του παιδιού του και θα το απέρριπτε για την αχαριστία του και δε θα ήθελε να έχει καμία σχέση μαζί του. Ο Θεός όμως δεν κουράζεται. Αν κουραζόταν ο Θεός κανείς δε γνωρίζει που θα βρισκόταν ο καθένας μας σήμερα. Πόσο χαρακτηριστικός είναι ο λόγος του Θεού για το Χριστό: «αγαπήσας τους ιδικούς του τους εν τω κόσμω, μέχρι τέλους ηγάπησεν αυτούς» (Ιωάννης ΙΓ/13: 1). Η βάση της σωτηρίας μας δεν είναι η πίστη μας, που πολλές φορές δοκιμάζεται, δεν είναι τα έργα μας, αλλά είναι η αγάπη του Θεού που δεν κουράζεται να μας αγαπάει παρ’ όλες τις ατέλειές μας. Ας έχουμε βαθιά μέσα μας αυτή τη βεβαιότητα ότι η αγάπη του Θεού ποτέ δε θα μας αφήσει, όμως ας προσέχουμε να μην πληγώνουμε, μην απιστούμε σ' αυτή την τόσο μεγάλη αγάπη. 

     Ο προφήτης Ωσηέ ήταν γιός του Βηρί, κατάγονταν από την πόλη Γαλεμώθ, μία από τις πόλεις του βόρειου τμήματος της Παλαιστίνης, έζησε τον 8ο αιώνα π.Χ. και πέθανε σε ηλικία 75 ετών. Τ’ όνομά του σημαίνει «σωτηρία» ή «αυτός που σώζει», θέλοντας να υποδηλώσει ότι «ο Θεός σώζει». Άρχισε να υπηρετεί ως προφήτης στο διάστημα κατά το οποίο βασίλευαν ο Οζίας (829 – 778 π.Χ.) στο "νότιο βασίλειο", που ονομάζεται «βασίλειο Ιούδα» με πρωτεύουσα την Ιερουσαλήμ και ο Ιεροβοάμ Β’ γιός του Ιωάς (782-753 π.Χ.) στο "βόρειο βασίλειο", που ονομάζεται «βασίλειο του Ισραήλ» με πρωτεύουσα τη Σαμάρεια. Ο διαχωρισμός αυτός του λαού σε δύο βασίλεια είχε συμβεί μετά το θάνατο του βασιλιά Σολομώντα, διακόσια χρόνια πριν από τον Ωσηέ (Α’ Βασιλέων ΙΑ/11: 11-13). Στο διάστημα αυτό των διακοσίων χρόνων ο Θεός είχε στείλει τους προφήτες Ηλία, Ελισσαιέ, Ιωνά και Αμώς, για να καθοδηγήσουν το λαό και να τον φέρουν σε μετάνοια. Τώρα τους στέλνει και τον Ωσηέ. Παρ’ όλες τις νουθεσίες των προφητών και παρά τις θαυμαστές επεμβάσεις του Θεού στο λαό Του, ο λαός επίμονα αρνήθηκε να μετανοήσει για την αμαρτωλή ζωή του και να επιστρέψει στον Κύριο, ενώ συνέχιζε όλο και πιο πολύ να βουλιάζει στην ειδωλολατρία. 

     Έτσι λοιπόν η διακονία του Ωσηέ συμπίπτει με τη βασιλεία του Ιερβοάμ Β’ (825- 784) και τα γεγονότα που αναφέρονται στο «Β’ Βασιλέων» (ΙΕ/15 & ΙΖ/17). Ο Ωσηέ συνέχισε τη διακονία του και κατά τη βασιλεία του Εζεκία (716 – 687 π.Χ.) στον Ιούδα. Από την όλη δράση του ονομάστηκε «ο Ιερεμίας του βόρειου Βασιλείου». Το έργο του φαίνεται να τελειώνει μετά την κατάληψη από τους Ασσύριους της Σαμάρειας (Β’ Βασιλέων ΙΖ/17: 5). 

      Το βιβλίο του Ωσηέ επικεντρώνεται κυρίως στο "βόρειο βασίλειο", που αποτελείτο από τις δέκα εκ των δώδεκα φυλών του Ισραήλ. Το βασίλειο αυτό αποκαλείται στο Λόγο του Θεού και Εφραϊμ, λόγω του ότι η φυλή του Εφραϊμ, ο οποίος ήταν γιός του Ιωσήφ, ήταν η κυρίαρχη και πολυπληθέστερη (Αριθμοί Α/1: 32,33). Σύμφωνα με τους ιστορικούς, όταν ο Ωσηέ άρχισε να προφητεύει, υπήρχε μεγάλος πλούτος στον Ισραήλ, ευμάρεια, καλοπέραση, μια ζωή απόλαυσης και ικανοποίηση της σάρκας. Μέσα σ’ αυτήν την πλούσια και αλαζονική ζωή του ο λαός είχε ξεχάσει παντελώς το Θεό και είχε απορρίψει κάθε γνώση και επικοινωνία μαζί Του. Ο Θεός από αγάπη τους είχε προειδοποιήσει: «Ο λαός μου ηφανίσθη δι' έλλειψιν γνώσεως επειδή συ απέρριψας την γνώσιν και εγώ απέρριψα σε από του να ιερατεύης εις εμέ επειδή ελησμόνησας τον νόμον του Θεού σου, και εγώ θέλω λησμονήσει τα τέκνα σου» (Ωσηέ Δ/4: 6). Μέσα στις άνομες πράξεις τους ήταν αιματοχυσίες, κλοπές, πορνείες, μοιχείες καθώς ειδωλολατρεία μέσω της λατρείας Χαναναϊκών θεοτήτων και κυρίως του Βάαλ (κεφ. Β/2: 8-13, Δ/4: 2-14, Ι/10: 5). Μετά από το θάνατο του βασιλιά Ιεροβοάμ B’, η βασιλεία του οποίου διήρκησε σαράντα χρόνια, η ευημερία έλαβε τέλος και ακολούθησε ανέχεια, ταραχές, πολιτικές δολοφονίες (Β’ Βασιλέων ΙΔ/14:29). Έξι βασιλιάδες διαδέχτηκαν ο ένας τον άλλον μέσα σε είκοσι χρόνια και τέσσερεις απ’ αυτούς δολοφονήθηκαν. Πρόκειται για μία περίοδος ωμής βίας, που συνόδευε την επιθανάτια αγωνία του έθνους. 

    O προφήτης στα μηνύματά του υπήρξε κατηγορηματικός εναντίον της όλο και μεγαλύτερης αποστασίας και  ροπής του λαού Ισραήλ στην ειδωλολατρία εξαιτίας της οποίας το βασίλειο κατέληξε στην αιχμαλωσία των Ασσυρίων. Έτσι παρουσιάζει την αμαρτία του Ισραήλ σαν «πνευματική μοιχεία» παίρνοντας αφορμή από τη σύζυγο του πρ. Ωσηέ, η οποία ήταν μια αμαρτωλή και άπιστη γυναίκα. Μέσα από το βιβλίο φαίνεται μία ακόμα μεγάλη αλήθεια: «Η απιστία του λαού δεν αλλάζει τα σχέδια του Θεού». Τα σχέδια του Θεού θα εκπληρωθούν «έως κεραίας» είτε εμείς συνεργήσουμε, καθώς ο Θεός μας θέλει ως συνεργάτες Του, είτε εμείς απιστήσουμε. 

       Στο βιβλίο αυτό η άστατη ζωή της γυναικός του συγγραφέα παραλληλίζεται με τη σχέση που είχε ο λαός με το Θεό. Φαίνεται καθαρά ότι είχαν επικεντρωθεί σε μία λατρεία στην οποία οι θρησκευτικές τελετές και τελετουργίες είχαν αναμειχτεί με τις τελετές των Εθνών και γίνονταν τυπικά, χωρίς να είναι αποδεκτές από το Θεό. Ο Κύριος τους είχε προειδοποιήσει: «έλεος θέλω και ουχί θυσίαν και επίγνωσιν Θεού μάλλον παρά ολοκαυτώματα» (Ωσηέ Σ/6: 6). Ο Θεός μάς ζητάει να δείχνουμε στην καθημερινή μας ζωή έλεος απέναντι σε όλους τους ανθρώπους και δεν έχει κανένα ενδιαφέρον για ό,τι κάνουν οι άνθρωποι σύμφωνα με τις παραδόσεις τους για τις δικές τους κυρίως επιδείξεις (Ματθαίος ΚΓ/23: 5). Μας ζητάει έμπρακτη πίστη «δι’ αγάπης ενργουμένη» (Γαλάτας Ε/5: 6). Τούτα τα λόγια του προφήτη ο Κύριος Ιησούς Χριστός τα επανέλαβε στην Καινή Διαθήκη τόσο στο Ευαγγέλιο «κατά Ματθαίον» (Θ/9: 13 – ΙΒ/12: 7), όσο και στο «κατά Λουκάν» (ΚΓ/23: 30). 

      Ο λαός είχε αποστατήσει και με τη ζωή του έδειχνε ότι είχε λάβει οριστικό «διαζύγιο» από το Θεό. Αντίθετα με την αρνητική αυτή στάση του λαού ο Θεός παραμένει πιστός στο λαό Του έχοντας «σπλάχνα αγάπης και οικτιρμών» γι’ αυτόν (Ιακώβου Ε/5: 11). Η αγάπη και η πιστότητα του Ωσηέ προς την αποστάτισσα σύζυγό του Γόμερ, είναι μια εικόνα της αγάπης του Χριστού για τον αποστάτη και αμαρτωλό άνθρωπο. Ο Απ. Παύλος αναφέρει προς τους Χριστιανούς της Ρώμης: «αλλ' ο Θεός δεικνύει την εαυτού αγάπην εις ημάς, διότι ενώ ημείς ήμεθα έτι αμαρτωλοί, ο Χριστός απέθανεν υπέρ ημών» (Ρωμαίους Ε/5: 8). Η πιστότητα αυτή του Θεού είναι τόσο μεγάλη, που «εάν απιστώμεν, εκείνος μένει πιστός να αρνηθή εαυτόν δεν δύναται» (Β’ Τιμοθέου Β/2: 13). Έτσι λοιπόν παρά το γεγονός ότι οι κάτοικοι του βόρειου βασιλείου ήταν ένοχοι ανυπακοής, αποστασίας και πνευματικής μοιχείας, ο Θεός ήταν έτοιμος να εκδηλώσει το Έλεος Του προς αυτούς, αν ειλικρινά μετανοούσαν για την αμαρτωλή τους ζωή. Αυτό φάνηκε παραστατικά από τον τρόπο με τον οποίο ενήργησε ο Ωσηέ σε σχέση με τη σύζυγό του, όπως θα δούμε παρακάτω. 

     Ο Ωσηέ μετά από εντολή του Θεού έλαβε «σύζυγο πορνείας και παιδιά πορνείας» (Ωσηέ Α/1: 2). Αυτό δε σημαίνει οπωσδήποτε ότι ο προφήτης παντρεύτηκε μια πόρνη ή ανήθικη γυναίκα η οποία είχε ήδη νόθα παιδιά, αλλά ότι η συγκεκριμένη γυναίκα θα γινόταν μοιχαλίδα και θα αποκτούσε τέτοια παιδιά μετά το γάμο της με τον προφήτη. Έτσι λοιπόν ο Ωσηέ έλαβε γυναίκα του την Γόμερ η οποία ήταν κόρη του Διβλάγιμ. Η Γόμερ είναι η εικόνα της δικής μας αμαρτωλής και αποστατημένης ζωής. Ο Θεός θέλησε με τον τρόπο αυτό να «ταράξει» τους Ισραηλίτες για την απιστία τους και την ειδωλολατρία τους. Είχαν υποσχεθεί στο Θεό ότι θα Τον υπακούουν και Αυτός τους είχε υποσχεθεί ότι μέσα από την καθαρή ζωή τους θα έβλεπαν πολύ μεγάλες ευλογίες (Δευτερονόμιο ΚΗ/28: 1-14). Όμως ο λαός παρά τους όρκους και τις υποσχέσεις του είχε ξεχάσει το Θεό και είχε παρασυρθεί σε αλλότριους ψεύτικους θεούς. Μετά απ’ όλα αυτά ήρθε η ώρα, ώστε η κρίση του Θεού να ξεσπάσει πάνω τους (Δευτερονόμιο ΚΗ/28: 47-48 & Λ/30: 15-20). 

     Ο γάμος λοιπόν του Ωσηέ έγινε με μια άπιστη γυναίκα, όπως ακριβώς ήταν η περίπτωση της σχέσης του Θεού με τον Ισραήλ, μία σχέση που την χαρακτήριζε η απιστία και αποστασία από την πλευρά του λαού. Ταυτόχρονα δείχνει τη μεγάλη αγάπη του Θεού για τον «πεισματάρη» Ισραήλ που αρνείται να συμμορφωθεί με τις εντολές Του. Ο Ισραήλ σαν «νύφη» του Κυρίου είχε εγκαταλείψει τον Κύριο παραδομένος στη λατρεία άλλων θεών, σαν την παντρεμένη γυναίκα που εγκαταλείπει τον άντρα της και παραδίνεται σ’ έναν ξένο άνδρα. 

     Ο Θεός είχε εκλέξει τον Ισραήλ μέσα από τα έθνη και αγάπησε το λαό αυτό με «αιώνια αγάπη και έλεος» (Ιερεμίας ΛΑ/31: 3). Τέτοια υπήρξε η αγάπη Του για το λαό Του, συνεχής, αδιάπτωτη, ασάλευτη σε πλήρη αντίθεση με τη συμπεριφορά του λαού Του, ο οποίος δεν στάθηκε όπως ο Θεός ήθελε, αλλά έζησε μέσα στην αμαρτία, την αποστασία, την άρνηση, την ανυπακοή. Ο Θεός όμως μένει πάντοτε πιστός στις υποσχέσεις Του. Ο Απ. Παύλος αναφέρει προς τον Τιμόθεο: «αν απιστούμε, εκείνος μένει πιστός να αρνηθεί τον εαυτό του δεν δύναται» (Β’ Τιμοθέου Β/2: 13). Μέσα από τη συμπεριφορά του Ωσηέ αναδεικνύεται το Έλεος του Θεού το οποίο καμία ανθρώπινη συμπεριφορά δε μπορεί να αποτρέψει ή να εξαφανίσει. 

      -- Το πρώτο τους παιδί ονομάστηκε Ιεζραέλ (ο Θεός θα διασκορπίσει), σαφής υπαινιγμός για το τι επρόκειτο να κάνει ο Κύριος στο άπιστο έθνος του Ισραήλ. Ο Ασσυριακός στρατός θα συνέτριβε το στρατό του Ισραήλ στην κοιλάδα Ιεζραέλ «Και ο Κύριος του είπε: Αποκάλεσε το όνομά του Ιεζραέλ επειδή, ακόμα λίγο, και θα εκδικήσω το αίμα τού Ιεζραέλ επάνω στον οίκο τού Ιηού, και θα καταπαύσω τη βασιλεία τού οίκου Ισραήλ» (εδ. 4). Ο Θεός διέταξε τον βασιλιά του Ισραήλ Ιηού (904-877 π.Χ.) να εξοντώσει όλο τον οίκο (απογόνους) του Αχαάβ, για να εκδικηθεί το αίμα των υπηρετών Του και προφητών που διώχθηκαν από τη γυναίκα του την Ιεζάβελ (Β’ Βασιλέων Θ/9: 7). Λέγεται ότι ο Αχαάβ είχε κάνει τα περισσότερα, για να προκαλέσει το θυμό του Κυρίου, απ’ ό,τι είχαν κάνει όλοι οι βασιλιάδες του Ισραήλ πριν απ’ αυτόν (Α’ Βασιλέων ΙΣ/16: 29-33). Τον ένατο χρόνο του βασιλιά Ωσηέ οι Ασσύριοι κατέλαβαν την Σαμάρεια και μετέφεραν τους κατοίκους από το Ισραήλ στο Ασσυριακό έδαφος (Β’ Βασιλέων ΙΖ/17: 6,7). Έτσι λοιπόν το δεκάφυλο έθνος του βόρειου βασιλείου μετά από 257 χρόνια ύπαρξής του θα καταστρεφόταν από το στρατό των Ασσυρίων. 

      Τα προφητικά λόγια του Ωσηέ (κεφ. ΙΓ/13: 6) σχετικά με την πτώση της Σαμάρειας εκπληρώθηκαν με τον πλέον τραγικό τρόπο. Η πόλη καταστράφηκε για την ειδωλολατρία της, την ηθική της διαφθορά και τη συνεχιζόμενη περιφρόνησή της απέναντι στους νόμους και τις αρχές του Θεού (Β’ Βασιλέων ΙΖ/17: 7-18). Ο Ωσηέ έδειξε ότι ο Ισραήλ επρόκειτο να εγκαταλειφθεί από τα έθνη με τα οποία συνθηκολογούσε που ήταν οι «εραστές» του (Ωσηέ Η/8: 7-10). Πράγματι όλα αυτά τα έθνη στα οποία είχε στηριχτεί ο Ισραήλ δεν προσέφεραν καμία βοήθεια, όταν η Σαμάρεια καταλήφθηκε από τους Ασσυρίους και αιχμαλωτίστηκαν οι κάτοικοί της. Το γεγονός αυτό συνέβη το έτος 721 π.Χ. (Β’ Βασιλέων 1Ζ/17: 3-6). 

      Το δεύτερο παιδί που γεννήθηκε, πιθανότατα νόθο, ήταν κορίτσι και ονομάστηκε «Λο Ρουχάμα» (Μη Ελεημένη, δεν θα υπάρξει πλέον έλεος). Αυτό έδειχνε ότι ο Θεός δε θα ελεούσε άλλο τους Ισραηλίτες, αλλά θα επέτρεπε να οδηγηθούν στην αιχμαλωσία, ενώ το λαός του Ιούδα (νότιο βασίλειο), ο οποίος δεν είχε βυθιστεί τόσο βαθιά στην ειδωλολατρία όσο ο Ισραήλ, θα τους έσωζε από τους Ασσύριους και θα παράτεινε το Έλεός Του για περίπου εκατόν τριάντα έξι χρόνια ακόμα (εδ. 6 & 7). Για να τους προστατεύσει ο Θεός μέσα σε μία νύχτα, ένας μόνον άγγελος του Κυρίου θανάτωσε 185.000 Ασσύριους, οι οποίοι απειλούσαν την πρωτεύουσα του Ιούδα, την Ιερουσαλήμ (Β’ Βασιλέων ΙΘ/19: 35). Αυτό το γεγονός συνέβη το έτος 732 π.Χ. 

     Το τρίτο παιδί, που και αυτό όπως φαίνεται ήταν νόθο, ονομάστηκε «Λο Αμμί» (Μη λαός μου, δεν είναι πια λαός μου). Με τον τρόπο αυτό ο Θεός θέλει να δείξει ότι ο Ισραήλ σαν έθνος δε θα ήταν για πολύ ο λαός του Θεού λόγω της απιστίας του. Η κρίση του Θεού ενάντια στο λαό Ισραήλ θα ήταν προσωρινή. Ο Θεός θα συγκέντρωνε και πάλι τον Ισραήλ και τον Ιούδα και θα τους αναγνώριζε ως δικούς Του. 

     Μετά απ' όλα αυτά η Γόμερ εγκατέλειψε τον Ωσηέ και έγινε «σύζυγος πορνείας» ζώντας με άλλους άνδρες με τους οποίους είχε μοιχική σχέση. Αυτό έδειχνε παραστατικά πως το βασίλειο του Ισραήλ εγκατάλειψε το Θεό και έκανε πολιτικές συμμαχίες με ξένα ειδωλολατρικά έθνη από τα οποία άρχισε να στηρίζεται. Στην ουσία ο Ισραήλ υπήρξε μία «πόρνη» στη σχέση του με το Θεό, επειδή αγάπησε άλλους θεούς –εραστές – και λάτρευε τα είδωλα αντί της λατρείας του μόνου αληθινού Θεού (Έξοδος Κ/20: 3). 

      Παρά τις απιστίες της ο Ωσηέ συνεχίζει να αγαπάει τη Γόμερ και να ενδιαφέρεται γι’ αυτήν. Εδώ βλέπουμε την "εικόνα" του Θεού, που δεν αλλοιώνεται (Ψαλμός ΝΘ/59: 1). Παρά την αμαρτία, την αποστασία και την περιφρόνηση του λαού Του, ο Θεός συνεχίζει να ενδιαφέρεται γι' αυτόν και εξακολουθεί να δείχνει αγάπη, έλεος και οικτιρμούς. Ενώ ο λαός αγανακτούσε με το Θεό, αποστατούσε και ζητούσε να γυρίσει πίσω στην Αίγυπτο (Αριθμοί ΙΔ/14: 3), ο Θεός δεν έπαψε επί σαράντα χρόνια να τον προστατεύει μέσα στην έρημο και να τον τρέφει με το "μάννα" (Έξοδος ΙΣ/16: 35). 

        Όλοι οι εραστές που την περιέβαλαν δεν είχαν τίποτα να της προσφέρουν. Ο Ωσηέ, όπως φαίνεται από το κείμενο, την παρακολουθούσε, δεν την άφησε ποτέ από τα μάτια του και όταν είδε την ανέχειά της, πήγε βρήκε κάποιον από τους εραστές της και του είπε: «Είσαι ο άνδρας που ζει με τη Γόμερ; Εγώ είμαι ο σύζυγός της έχω φέρει μαζί μου λίγο χρυσάφι, λίγο ασήμι για να αγοράσεις μ’ αυτά κάποια αναγκαία πράγματα και να της τα προσφέρεις». Εκείνη, καθώς βλέπει όλα αυτά τα πράγματα, ενθουσιάζεται και ευχαριστεί τον εραστή της χωρίς να γνωρίζει ότι όλα αυτά είχαν δοθεί από τον άντρας της τον οποίο είχε εγκαταλείψει. 

      Πίσω από κάθε τι που απολαμβάνουμε στη ζωή μας είναι η αγάπη του Θεού που επιμένει για τη σωτηρία του ανθρώπου. Πόσο χαρακτηριστικά είναι τα λόγια του προφήτη Σαμουήλ: «Διότι αναπόφευκτα θέλομεν αποθάνει, και είμεθα ως ύδωρ διακεχυμένον επί της γης, το οποίον δεν επισυνάγεται πάλιν και ο Θεός δεν θέλει να απολεσθή ψυχή, αλλ' εφευρίσκει μέσα, ώστε ο εξόριστος να μη μένη εξωσμένος απ' αυτού» (Β’ Σαμουήλ ΙΔ/14: 14). Αυτό είναι μια μεγάλη διαχρονική αλήθεια: Ο Θεός δε θέλει το θάνατο του αμαρτωλού και εφευρίσκει τρόπους, ώστε να τον επαναφέρει κοντά Του. Οι τρόποι αυτοί μπορεί να είναι ευχάριστοι, αλλά και δυσάρεστοι πολλές φορές μέσα στη ζωή μας. 

       «Κι αυτή δεν γνώριζε ότι Εγώ της είχα δώσει το σιτάρι, και το κρασί, και το λάδι, και είχα πληθύνει σ' αυτή το ασήμι, και το χρυσάφι, με τα οποία κατασκεύασαν τον Βάαλ» (κεφ. Β/2: 8). Θα επαναλάβω ότι πίσω από όσα απολαμβάνουμε καθημερινά, την υγεία, το σπίτι, το αυτοκίνητο, την εργασία δεν είναι οι «μεγάλες» ικανότητές μας, τα δυνατά μας μπράτσα, αλλά είναι η Αγάπη και το Έλεος του Θεού που μας τα προσφέρουν και μάλιστα τόσο πλούσια. 

      Μετά απ’ όλα αυτά σύμφωνα με την αφήγηση, η Γομέρ έπεσε στα χέρια κάποιων  εραστών οι οποίοι δεν έδειχναν κανένα ενδιαφέρον γι’ αυτήν με αποτέλεσμα να βρεθεί σε μεγάλη ένδεια. Οι άνδρες αυτοί θέλησαν να την πουλήσουν σαν δούλη. Έτσι λοιπόν η Γομέρ οδηγείται σε κάποιο σκλαβοπάζαρο, για να πουληθεί φτάνοντας έτσι στο κατώτερο σημείο εξευτελισμού. Ας φανταστούμε την εικόνα της πώλησής της, για να αντιληφθούμε το μέτρο του ξεπεσμού της. Πλήθος ανθρώπων έχει μαζευτεί, για να παρακολουθήσει τον πλειστηριασμό. Ανάμεσα σ’ αυτούς βρίσκεται και ο Ωσηέ. Σίγουρα κάποιοι από τους παρευρισκόμενους θα έλεγαν: «Ήρθε για να δει την κατάντια της και να χαρεί για τον ξεπεσμό της». Πάντα οι άνθρωποι θα λένε τα δικά τους, τα οποία  τις περισσότερες φορές είναι πολύ μακριά από την αλήθεια. Στο βιβλίο του προφήτης «Δανιήλ» (ΙΒ/12: 10) αναφέρεται: «…ουδείς εκ των ασεβών θέλει νοήσει, αλλ' οι συνετοί θέλουσι νοήσει». Ο σκοπός που ο Ωσηέ παρευρίσκονταν εκεί ήταν τελείως διαφορετικός. Καθώς αρχίζει η δημοπρασία, ένας προσφέρει για παράδειγμα 10 ασημένια νομίσματα, ένας άλλος προσφέρει 12, ο Ωσηέ προσφέρει 15, κάποιος άλλος 15 και ένα χομόρ κριθάρι, ο Ωσηέ συνεχίζει και προσφέρει 15 ασημένια νομίσματα & 1,5 χομόρ κριθάρι. Η δημοπρασία έκλεισε το αποτέλεσμα κατακυρώθηκε και έτσι ο Ωσηέ εξαγόρασε τη Γόμερ. «Και τη μίσθωσα στον εαυτό μου για 15 αργύρια, και ένα χομόρ κριθάρι, και μισό χομόρ κριθάρι. Και της είπα: Κάθισε για μένα πολλές ημέρες δεν θα πορνεύσεις, και δεν θα είσαι για άλλον και εγώ το ίδιο, θα είμαι για σένα» (Ωσηέ Γ/3: 1-3). Ο Θεός ήταν διατεθειμένος να πάρει πίσω το λαό Του που είχε σφάλει περιμένοντας να μετανοήσουν για την πνευματική τους μοιχεία (Ωσηέ Β/2: 16-20). 

        Η εικόνα του απατημένου Ωσηέ που παίρνει την πρωτοβουλία της επανόρθωσης και ψάχνει και ενεργεί με κάθε τρόπο, με σκοπό για να επαναφέρει την αποστατημένη γυναίκα του κοντά του, είναι η εικόνα του Θεού που αν και προδομένος από το λαό Του συγκαταβαίνει και ενεργεί με τρόπο αποφασιστικό, για να φέρει και πάλι πίσω εκείνους που Τον περιφρόνησαν, Τον αγνόησαν, δεν τον πίστεψαν, που λησμόνησαν τις ευεργεσίες Του. 

       Ο άνθρωπος στις ημέρες μας βρίσκεται στον απόλυτο ξεπεσμό. Ζει μέσα στο φόβο, στη φτώχεια, την απιστία, τη διαφθορά, τη βία, την απομόνωση, το ρατσισμό, την καταστροφή του περιβάλλοντος και πολλά άλλα. Όσον αφορά τη σχέση μας με το Θεό αλλά και με τον πλησίον μας μοιάζουμε πολύ με τη γυναίκα του προφήτη. Στην κατάσταση που βρισκόμαστε ο Θεός συνεχίζει να ενδιαφέρεται για μας και να μας αγαπάει περιμένοντας να βρει κάποια ανταπόκριση από την πλευρά μας. Αλήθεια πόσο θαυμαστή είναι η αγάπη του Θεού για έναν κόσμο που Τον απορρίπτει, που προσπαθεί να Τον παραμερίσει, να Τον διαγράψει από τη ζωή του. 

      Ο Θεός μέσα στην αμαρτία μας και την αποστασία μας, μας αγάπησε τόσο πολύ, «ώστε έδωσε τον Υιό του τον μονογενή, για να μη χαθεί καθένας ο οποίος πιστεύει σ' αυτόν, αλλά να έχει αιώνια ζωή» (Ιωάννης Γ/3: 16). Μέσα στα σκλαβοπάζαρα του κόσμου μπήκε ο Χριστός, για να μας συναντήσει, για να μας εξαγοράσει από τον εχθρό του οποίου είμαστε δούλοι (Ιωάννης Η/8: 34) καταβάλλοντας την πιο μεγάλη τιμή για την ελευθερία μας. Ο συγγραφέας της επιστολής «προς Εβραίους» (κεφ. Θ/9: 12), αναφέρει: «ουδέ δι' αίματος τράγων και μόσχων, αλλά διά του ιδίου αυτού αίματος, εισήλθεν άπαξ εις τα άγια, αποκτήσας αιωνίαν λύτρωσιν». Μας εξαγόρασε ο Χριστός με την αντικαταστατική Του θυσία, μας λύτρωσε από την αμαρτία με το πολύτιμό Του αίμα, που χύθηκε πάνω στο σταυρό του Γολγοθά και προσφέρθηκε «ως λύτρον αντί πολλών» (Ματθαίος Κ/20: 28 & Μάρκος Ι/10: 45). 

      Μια ιστορία λέει ότι ένα παιδάκι έφτιαξε ένα καραβάκι και, καθώς μια μέρα το άφησε στη θάλασσα το πήρε ο αέρας και το καραβάκι έφυγε μακριά του. Κάποιος το βρήκε, το πούλησε σ’ έναν έμπορο και, καθώς μια μέρα το παιδάκι πέρναγε μπροστά από μία βιτρίνα, είδε το καραβάκι του. Μπήκε μέσα στο μαγαζί, το αγόρασε και το έκανε και πάλι δικό του. Καθώς το παρατηρούσε, είπε: «Τώρα είσαι δύο φορές δικό μου, σ’ έφτιαξα και σε αγόρασα». Αυτό ακριβώς έκανε ο Χριστός για μας. Μας έφτιαξε και μας εξαγόρασε από την αμαρτία και τον αιώνιο θάνατο. Τώρα είμαστε δύο φορές δικοί Του. 

     Μια άλλη ιστορία λέει: Ένας ποιμένας βρήκε κάποιον που κράταγε ένα κλουβί μέσα στο οποίο υπήρχαν μικρά πουλάκια και θέλησε να τ’ αγοράσει προσφέροντας δύο δολάρια. Τότε ο ιδιοκτήτης του λέει: «Τι να τα κάνεις, είναι άχρηστα αγριοπούλια και δεν κελαηδούν». Αυτός επέμενε και τελικά τα αγόρασε. Καθώς τ’ αγόρασε, πήγε το κλουβί στην εκκλησία, τους είπε την ιστορία και προσέθεσε: Αυτός που είχε τα πουλιά μου είπε ότι δεν κελαηδούσαν, όμως εγώ, καθώς πετούσαν, τα άκουσα που φώναζαν: «λυτρωθήκαμε»! Ο διάβολος μας είχε μέσα στο κλουβί της αμαρτίας και ήρθε ο Χριστός και μας αγόρασε, μας ελευθέρωσε και μας λύτρωσε. 

      Επίσης μια τρίτη ιστορία αναφέρει: Ένας νέος, που είχε φύγει από το σπίτι του και έζησε μακριά από την οικογένειά του μέσα στην αμαρτία και τη διαφθορά, μετά από αρκετά χρόνια έστειλε μία επιστολή στον πατέρα του στην οποία έγραφε: «πατέρα έχω μετανιώσει για τη ζωή μου, όμως δεν ξέρω αν θέλεις να με ξαναδείς. Εγώ αύριο θα ταξιδέψω με το τρένο που περνάει μέσα από το χωριό μας, αν θέλεις να με ξαναδείς βάλε ένα άσπρο πανί στο δέντρο που είναι μπροστά απ’ το σπίτι μας». Ο νέος πήρε το τρένο και καθώς πλησίαζε προς το χωριό του, είχε πολύ μεγάλη ανησυχία και ταραχή. Μέσα στην αγωνία του ανέφερε σε κάποιον την ιστορία του και του είπε: «Σε παρακαλώ, επειδή δε μπορώ να δω κοίταξε εσύ αν υπάρχει ένα άσπρο πανί στο δένδρο που πλησιάζουμε». Ο άνθρωπος αυτός κοίταξε και του είπε: «Νεαρέ μου όχι μόνον ένα άσπρο πανί υπάρχει αλλά όλο το δέντρο είναι γεμάτο από άσπρα πανιά και βλέπω και κάποιον ηλικιωμένο άνθρωπο να κρατάει ένα άσπρο πανί στα χέρια του και τρέχει προς το σταθμό». 

       Αυτή είναι η αγάπη του Θεού για τον άνθρωπο. Δια στόματος του προφήτη «Ιεζεκιήλ» (ΛΓ/33: 11) ο Θεός καλεί και σήμερα τον αμαρτωλό άνθρωπο: «Πες τους: Ζω εγώ, λέει ο Κύριος ο Θεός, δεν θέλω τον θάνατο του αμαρτωλού, αλλά να επιστρέψει ο ασεβής από τον δρόμο του και να ζει επιστρέψτε, επιστρέψτε από τους πονηρούς σας δρόμους γιατί να πεθάνετε, οίκος Ισραήλ;» 

      Το βιβλίο του Ωσηέ μιλάει για τέσσερα πράγματα που αφορούν το λαό Ισραήλ, αλλά αφορούν και τον «πνευματικό Ισραήλ» που είναι η Εκκλησία του Θεού, διά Ιησού Χριστού: 

 1/ Για τον μεγάλο κίνδυνο της ειδωλολατρίας, που στις ημέρες μας έχει λάβει διάφορες μορφές. 

 2/ Για την ασυνέπεια, την απιστία και τη διαφθορά του λαού. 

 3/ Για τις συνέπειες των επιλογών του, που είχε σαν αποτέλεσμα την αιχμαλωσία τους. 

 4/Για την αποκατάστασή τους. Τα χέρια του Κυρίου που τιμώρησαν: «διεσπάραξε… επάταξε..» (κεφ. Σ/6: 1) τα ίδια χέρια είναι έτοιμα να επιδέσουν τις πληγές του μετανοημένου.  

     Ο προφήτης κλείνει το βιβλίο του τονίζοντας ότι τη σοφία και τη φρόνηση μπορεί να την βρει ο άνθρωπος μόνον, αν ακολουθήσει το δρόμο του Θεού. «Τις είναι σοφός και θέλει εννοήσει ταύτα, συνετός και θέλει γνωρίσει αυτά; διότι ευθείαι είναι αι οδοί του Κυρίου, και οι δίκαιοι θέλουσι περιπατεί εν αυταίς οι δε παραβάται θέλουσι πέσει εν αυταίς» (κεφ. ΙΔ/14: 9). 

      Αν μελετούσαμε τακτικότερα το βιβλίο του προφήτη Ωσηέ, αισθάνομαι ότι ο κόσμος μας θα ήταν πολύ πιο διαφορετικός. Είναι βέβαιο ότι θα είχε περισσότερη αγάπη για το Θεό και για το συνάνθρωπό του. Αγάπη που δε θα ήταν «ανταποδοτική», αλλά θα ήταν ειλικρινής, ανιδιοτελής ακόμα και γι’ αυτούς που μας έχουν βλάψει, που μας έχουν αδικήσει, μας έχουν προσβάλει, μας έχουν απορρίψει. 

      Η αγάπη του Ωσηέ για τη μοιχαλίδα σύζυγό του, που όπως είπαμε είναι η αγάπη του Θεού για τον αμαρτωλό άνθρωπο, μας «υποχρεώνει» να παραμερίσουμε κάθε αρνητική σκέψη για το συνάνθρωπό μας, κάθε ρατσιστική αντίληψη, κάθε σκέψη διασπαστική, ιδιοτελή. Όταν ο προφήτης συγχωρεί με αγάπη, όχι με απλή ανοχή, την άπιστη σύζυγό του, η οποία τόσο πολύ τον αδίκησε και τον έβλαψε, άραγε τι πρέπει να κάνουμε εμείς στον αδερφό μας για το ελάχιστο που μπορεί να μας ενόχλησε;

     Καθώς ο λαός είχε φτάσει στην πλήρη κατάπτωση, ο Ωσηέ αγωνίστηκε και πόνεσε πολύ, για να δώσει να καταλάβει ότι η αμαρτία πληγώνει την καρδιά του Θεού, ότι ο Θεός μισεί την αμαρτία, όμως εξακολουθεί να αγαπάει τον αμαρτωλό και να περιμένει απ’ αυτόν την ευλογημένη ώρα της μετάνοιας και επιστροφής. Το σύνθημα του ουρανού είναι: «Μετανοήσατε λοιπόν και επιστρέψατε, διά να εξαλειφθώσιν αι αμαρτίαι σας, διά να έλθωσι καιροί αναψυχής από της παρουσίας του Κυρίου» (Πράξεις Γ/3: 19). Και κάτι ακόμα που δε θα πρέπει να ξεχνάμε: «Τους καιρούς λοιπόν της αγνοίας παραβλέψας ο Θεός, τώρα παραγγέλλει εις πάντας τους ανθρώπους πανταχού να μετανοώσι» (Πράξεις ΙΖ/17: 30). ---

 

      *Υστ/φο. 

    Βασικό ρόλο στην αποστασία του λαού του βόρειου βασιλείου διαδραμάτισε ο βασιλιάς Ιεροβοάμ Β’ (825- 784). Ο βασιλιάς θέλησε να αποκόψει εντελώς την επικοινωνία  με το νότιο βασίλειο, επειδή φοβήθηκε ότι ο λαός θα στρεφόταν εναντίον του και θα πήγαινε με τον Ροβοάμ, βασιλιά του νοτίου βασιλείου. Έτσι λοιπόν, για να μην επισκέπτεται ο λαός το νότιο βασίλειο, κυρίως κατά την περίοδο των μεγάλων εορτών, εισήγαγε στον Ισραήλ την ειδωλολατρία της Αιγύπτου αναμιγνύοντάς την με τη λατρεία του αληθινού Θεού. Για το σκοπό αυτό έλαβε δύο χρυσά μοσχάρια και το ένα το τοποθέτησε στην πόλη Βαιθήλ, κοντά στα σύνορα με το νότιο βασίλειο μόλις δέκα μίλια από την Ιερουσαλήμ, ενώ το άλλο το τοποθέτησε βόρεια του βασιλείου. Σαν δικαιολογία γι’ αυτές τις πράξεις του προέβαλε ότι ήταν πολύ μακριά για τους ανθρώπους, για να πηγαίνουν στην Ιερουσαλήμ να λατρεύουν το Θεό (Α’ Βασιλέων ΙΒ/12: 26-33). ---

ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΠΑΙΔΕΣ ΕΝ ΚΑΜΙΝΩ.

        ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΠΑΙΔΕΣ ΕΝ ΚΑΜΙΝΩ. 

    βιβλίο  προφήτη  "ΔΑΝΙΗΛ",  κεφ.  Γ/3.   

   Ο Ναβουχοδονόσωρ Β,΄ ο Μέγας (634 – 562 π.Χ.) ήταν ένας σκληρός βασιλιάς του Βαβυλωνιακού κράτους (σημερινό Ιράκ) και βασίλευσε πάνω σ’ αυτό επί σαράντα τρία χρόνια, από το έτος 605 π.Χ. έως το θάνατό του. Καθώς ανέλαβε βασιλιάς μετά το θάνατο του πατέρα του, έβαλε σκοπό του να καταλάβει κάποια από τα γειτονικά του βασίλεια. Έτσι κατέκτησε την Ασσυρία, την Αίγυπτο, την Τύρο, τη Φοινίκη, τη Συρία και το έτος 587 π.Χ. κατέλαβε και το νότιο βασίλειο του Ιούδα  που είχε πρωτεύουσά του, την Ιερουσαλήμ. 

      Μετά και από την κατάληψη της Ιερουσαλήμ άρπαξε τα χρυσά και τα αργυρά σκεύη που υπήρχαν  στο ναό για τη λατρεία του Θεού και τα μετέφερε σ’ έναν ειδωλολατρικό ναό της Βαβυλώνας. Ο λαός Ισραήλ κάτω από τη διακυβέρνησή του υπέστη φοβερές, μαρτυρικές περιπέτειες. Μετά από την κατάληψη του "νότιου βασιλείου" μετοίκισε στη Βαβυλώνα μεγάλο αριθμό Εβραίων που ήταν ικανοί να εργασθούν καθώς και μορφωμένους νέους, τους οποίους θα χρησιμοποιούσε για τη διοίκηση της Αυτοκρατορίας του. Ανάμεσα σ’ αυτούς ήταν και ο προφήτης Δανιήλ του οποίου ο βασιλιάς, εκτιμώντας το ήθος, την τιμιότητα, τη γνώση, τον κατέστησε αρχηγό όλων των σατραπών του. Ο Δανιήλ είχε επιλέξει για συνεργάτες του τρεις σπουδαίους νέους Ισραηλίτες τους οποίους τοποθέτησε σε μεγάλες θέσεις του βασιλείου (εδ. 48). Τα ονόματα αυτών ήταν Ανανίας (ο Θεός είναι προστάτης μου), Μισαήλ (ο Θεός είναι), Αζαρίας (ο Θεός είναι βοηθός μου). Αργότερα οι Βαβυλώνιοι τους άλλαξαν τα ονόματα και τους έδωσαν τα ονόματα κάποιων θεοτήτων τους: Σεδράχ, Μισάχ & Αβδενεγώ. Αυτοί οι νέοι ήταν εκείνοι που έβαλαν στερεή απόφαση μέσα στην καρδιά τους «να μη μολυνθούν...» από τις συνήθειες και τον τρόπο ζωής του αμαρτωλού περιβάλλοντός της Βαβυλώνας, κάνοντας αρχή από τα φαγητά που έτρωγαν στα ανάκτορα και τα οποία προέρχονταν συνήθως από τις θυσίες στα είδωλα (Δανιήλ Α/1: 8). 

     "Σχετική δημοσίευση με τίτλο: "ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΊ ΣΤΌΧΟΙ" έχει δημοσιευθεί στο blog : giorgoskomninos.blogspot.com στις 13-11-2017".

 

      Σ’ ένα όνειρο, που είχε δει ο Ναβουχοδονόσωρ πριν από λίγο καιρό και το οποίο μετά από αποκάλυψη του Θεού, είχε ερμηνεύσει ο πρ. ο Δανιήλ (κεφ. Β/2), ο βασιλιάς χαρακτηριζόταν ως «η χρυσή κεφαλή» (κεφ. Β/2 εδ. 38). Το γεγονός αυτό φούντωσε τον εγωισμό του και αποφάσισε να κατασκευάσει μία ακόμα πιο λαμπρή εικόνα απ’ αυτήν που είχε δει στο όνειρό του. Έτσι έβαλε και έφτιαξαν ένα τεράστιο άγαλμα ύψους 40 μέτρων και πλάτους 4 μ. είκοσι φορές μεγαλύτερο από το μέγεθός του, το οποίο έστησε στην πεδιάδα Δουρά και το οποίο μπορούσαν να το βλέπουν οι άνθρωποι από πολύ μακριά. Σε ανασκαφή που έγινε το έτος 1854 αποκαλύφθηκε το βάθρο ενός κολοσσιαίου αγάλματος στην περιοχή Ντουαίρ. Το βάθρο αυτό πιθανόν να αποτελεί υπόλειμμα της βάσης της γιγαντιαίας χρυσής εικόνας του Ναβουχοδονόσωρ. 

      Ακριβώς δίπλα από το άγαλμα έστησε και μία μεγάλη ορχήστρα και εξέδωσε διαταγή: «Μόλις ακούσετε τον ήχο της σάλπιγγας, της άρπας και της γκάιντας, να πέσετε να προσκυνήσετε το άγαλμα! Όποιος δεν το προσκυνήσει θα ριχτεί σ’ ένα καιόμενο καμίνι». Καθώς ο βασιλιάς διέταξε να αρχίσει η μουσική, αμέσως όλοι έπεσαν κάτω και λάτρεψαν το άγαλμα, εκτός από τον Σεδράχ, τον Μισάχ και τον Αβδενεγώ. Οι άνθρωποι αυτοί είχαν σημαντικό ηθικό πρόβλημα, για να προσκυνήσουν την εικόνα, καθώς γνώριζαν και λάτρευαν τον αληθινό Θεό. 

     Τι συγκλονιστική εικόνα, τι δύναμη ψυχής χρειάζεται, για να σταθεί κανείς «όρθιος» μπροστά στο φαινομενικά πανίσχυρο δαιμονικό σύστημα μέσα στο οποίο ζούμε και κινούμαστε. Πόσο μεγάλη πίστη χρειάζεται, για να σταθεί κανείς μπροστά στο σιδηρόφρακτο Γολιάθ στηριζόμενος μόνον σ’ ένα Όνομα. «Συ έρχεσαι εναντίον μου με ρομφαία και δόρυ και ασπίδα εγώ δε έρχομαι εναντίον σου εν τω ονόματι του Κυρίου των δυνάμεων» (Α’ Σαμουήλ ΙΖ/17: 45). Το δίλημμα που ορθώνεται πάντοτε είναι: «Θεό ή μαμωνά». Και τα δύο δε γίνεται; Ο λόγος του Θεού είναι κατηγορηματικός: «Ουδείς δούλος δύναται να δουλεύη δύο κυρίους διότι ή τον ένα θέλει μισήσει και τον άλλον θέλει αγαπήσει ή εις τον ένα θέλει προσκολληθή και τον άλλον θέλει καταφρονήσει. Δεν δύνασθε να δουλεύητε Θεόν και μαμωνά» (Λουκάς ΙΣ/16: 13). 

        Ας παρατηρήσουμε καλύτερα τις δύο τούτες εικόνες: 

   Πρώτη εικόνα: Χιλιάδες άνθρωποι σκύβουν μπροστά στην απαστράπτουσα χρυσή εικόνα υπακούοντας τυφλά στο θρησκευτικό τους σύστημα. Πόσο έντονα το φαινόμενο παρατηρείται και στις ημέρες μας. «χιλιάδες λαού παραβρέθηκαν, λένε το Μ.Μ.Ε. στην (α) ή την (β) εκδήλωση - εορτή....». Πόσο συγκλονιστικό είναι αυτό! Οδηγός τούτου του λαού, η άγνοια του Λόγου του Θεού τον οποίον έχουν υποκαταστήσει στη συνείδησή τους, θρησκείες, φιλοσοφίες, άσχετες θεωρίες και πλήθος ανθρώπινων παραδόσεων. Ο άνθρωπος είναι ανήμπορος, δεν έχει δική του δύναμη, πόσο μάλλον τα δημιουργήματα των χεριών του. Στο βιβλίο του προφήτη «Ιερεμία» (κεφ. Ι/10, εδ. 3-5) αναφέρεται: «Δεδομένου ότι, τα νόμιμα των λαών είναι μάταια επειδή, κόβουν ξύλο από το δάσος, εργασία χεριών ενός μαραγκού με τον πέλεκυ. Το καλλωπίζουν με ασήμι και με χρυσάφι το στερεώνουν με καρφιά και με σφυριά, για να μη κινείται. Είναι όρθια σαν τον φοίνικα, αλλά δεν μιλούν έχουν ανάγκη να βαστάζονται, επειδή δεν μπορούν να περπατήσουν. Μη τα φοβάστε επειδή, δεν μπορούν να κακοποιούν ούτε είναι δυνατόν σ' αυτά να αγαθοποιήσουν». 

    Δεύτερη εικόνα: Τρεις άνθρωποι δε συμφωνούν, δε συμμετέχουν, δε σκύβουν μπροστά στο δημιούργημα των ανθρώπινων χεριών. Γιατί το κάνουν αυτό, γιατί τόσο λίγοι άνθρωποι πάνε αντίθετα σε τόσο πολύ κόσμο; Οι άνθρωποι αυτοί γνωρίζουν και εφαρμόζουν στη ζωή τους το Λόγο του Θεού, το Νόμο Του, τις εντολές Του, πρώτη των οποίων είναι: «Άκουε Ισραήλ, Κύριος ο Θεός ημών είναι εις Κύριος και θέλεις αγαπά Κύριον τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου, και εξ όλης της ψυχής σου, και εξ όλης της διανοίας σου, και εξ όλης της δυνάμεώς σου» (Δευτερονόμιο Σ/6: 4 & Λουκάς Ι/10: 27 & Μάρκος ΙΒ/12: 29). Αυτό ήξεραν, αυτό έκαναν, ότι μόνο τον αληθινό Θεό πρέπει να προσκυνούν. Είναι λίγοι αυτοί που στέκονται «όρθιοι» και προς αυτούς ο Θεός διαχρονικά, μέσα από το λόγο Του στέλνει ένα μήνυμα: «Μη φοβού, μικρόν ποίμνιον διότι ο Πατήρ σας ηυδόκησε να σας δώσει την βασιλείαν» (Λουκάς ΙΒ/12: 32). Είναι «ένα μικρό ποίμνιο που όμως έχει έναν μεγάλο Ποιμένα». Οι νέοι αυτοί δεν προσκυνούν το άγαλμα υπακούοντας στην εντολή του Θεού και όχι στην εντολή των ανθρώπων. Είναι γεγονός ότι είναι δύσκολο να πάει κανείς αντίθετα στο ρεύμα, όμως ο Απ. Παύλος διακηρύττει: «τα πάντα δύναμαι δια του ενδυναμούντος με Χριστού» (Φιλιππησίους Δ/4: 13). Ο προφήτης "Ζαχαρίας" (κεφ. Δ/4, εδ. 6) αναφέρει: «Ουχί δια δυνάμεως ουδέ δια ισχύος αλλά δια του Πνεύματός μου, λέγει ο Κύριος των δυνάμεων».

    Παρατηρώντας την ασυμβίβαστη πίστη των τριών αυτών νέων ας κάνουμε τις αναγκαίες συγκρίσεις, για να διαπιστώσουμε πόσες φορές συμβιβαστήκαμε, γονατίσαμε, παρασυρθήκαμε από την ανθρώπινη μάζα και νοοτροπία και δε σταθήκαμε, όπως θα έπρεπε στην πίστη, στον αγιασμό, στην τήρηση του Λόγου του Θεού. Πόσες φορές προσπαθήσαμε «να κρύψουμε το λυχνάρι κάτω από το μόδιο» (Λουκάς ΙΑ/11: 33). Θα πρέπει να μην ξεχνάμε ποτέ στον καθημερινό μας αγώνα ότι: «η πάλη μας δεν είναι ενάντια σε αίμα και σάρκα, αλλά ενάντια στις αρχές, ενάντια στις εξουσίες, ενάντια στους κοσμοκράτορες του σκότους τούτου τού αιώνα, ενάντια στα πνεύματα της πονηρίας στα επουράνια» (Εφεσίους Σ/6: 12). 

     Κάποιοι από τους συναδέλφους τους, καθώς είδαν τους τρεις νέους να μένουν όρθιοι, είπαν στο βασιλιά: «Αυτοί οι τρεις Εβραίοι αρνήθηκαν να λατρέψουν το άγαλμά σου». Τόσους τίτλους τους έδωσες, σε τόσο σημαντικές θέσεις τους διόρισες, τόσο πολύ τους τίμησες και όμως αυτοί αντί να σου πούνε ένα «ευχαριστώ» ούτε καν σε υπολογίζουν, δεν προσκύνησαν την εικόνα σου, σε αγνόησαν παντελώς και δεν έκαναν αυτό που ζήτησες. Τέτοιοι άνθρωποι που είναι έτοιμοι να κατηγορήσουν τους αληθινούς πιστούς ποτέ δε θα λείψουν από τη ζωή μας. Ο καθένας μας έχει τις δικές του εμπειρίες σ’ αυτή τη ζωή. 

      Καθώς ο βασιλιάς μαθαίνει ότι ο Σεδράχ, ο Μισάχ και ο Αβδενεγώ δεν προσκύνησαν, θύμωσε πάρα πολύ και έδωσε εντολή να τους φέρουν μπροστά του. Προφανώς ο βασιλιάς δε μπορούσε να πιστέψει ότι αυτοί οι άνθρωποι, οι οποίοι θα έπρεπε να του ήταν ευγνώμονες που τους είχε τοποθετήσει σε τόσο ψιλά αξιώματα, είχαν περιφρονήσει την εντολή του. Γι’ αυτό διέταξε να παρουσιαστούν μπροστά του, για να σχηματίσει δική του άποψη. Στην ουσία ο βασιλιάς θέλησε να τους δώσει μία ακόμα ευκαιρία για να αλλάξουν γνώμη και να προσκυνήσουν την εικόνα του. Καλεί λοιπόν την ορχήστρα να παίξει και πάλι και τους προειδοποιεί: «εάν δεν προσκυνήσητε, θέλετε ριφθή την αυτήν ώραν εις το μέσον της καμίνου του πυρός της καιομένης και τις είναι εκείνος ο Θεός, όστις θέλει σας ελευθερώσει εκ των χειρών μου;» (εδ. 15). Πλέον τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά. Κάποια στιγμή πάνω στον ενθουσιασμό μπορούμε να λάβουμε κάποια απόφαση στη ζωή μας στη σχέση μας με το Θεό, όμως για να την κρατήσουμε, χρειάζεται πίστη, θάρρος, γνώση του Λόγου Του και απόλυτη εμπιστοσύνη σ’ Αυτόν.

     Ας είμαστε προσεκτικοί γιατί πάντοτε δίπλα στην «εικόνα» θα βρίσκεται και το «καμίνι». Ή προσκυνάς ή στο καμίνι, ή γονατίζεις ή σε γονατίζει το σύστημα. Όμως τούτοι οι άνθρωποι δεν υπολογίζουν το τεράστιο κόστος που θα κληθούν να πληρώσουν προκειμένου να εφαρμόσουν στη ζωή τους το θέλημα του Θεού. Δεν προσπαθούν να βρουν κάποια έξυπνη δικαιολογία και να συμβιβάσουν με κάποιο τρόπο τα πράγματα. Έχουν επίγνωση εκείνου που ο Απ. Παύλος πολλά χρόνια αργότερα θα αναφέρει στον Τιμόθεο. «Και πάντες δε οι θέλοντες να ζώσιν ευσεβώς εν Χριστώ Ιησού θέλουσι διωχθή» (Β΄ Τιμοθέου Γ/3: 12). 

      Ο εχθρός το συμβιβασμό θέλει να βλέπει στη ζωή μας. «Ελάτε να συζητήσουμε, εμείς κάνουμε μία ακόμα κίνηση καλής θέλησης, δεν έχουμε διαφορές το ίδιο είμαστε, μην είστε τόσο φανατικοί, είστε νέοι άνθρωποι, έχετε τόσα προσόντα, σας θέλουμε μαζί μας, προσκυνείστε την «εικόνα» μας και μετά ο καθένας ας κάνει ό,τι θέλει στο σπίτι του». Για να πετύχει το σκοπό του αυτό χρησιμοποιεί μεμονωμένα εδάφια ακόμα και από την Αγία Γραφή. Ας θυμηθούμε τι έλεγε στον ίδιο τον Κύριο: «Εάν είσαι Υιός του Θεού, ρίψον σεαυτόν κάτω διότι είναι γεγραμμένον, Ότι θέλει προστάξει εις τους αγγέλους αυτού περί σου, και θέλουσι σε σηκώνει επί των χειρών αυτών, διά να μη προσκόψης προς λίθον τον πόδα σου» (Ματθαίος Δ/4: 6). 

      Η απάντηση των τριών αυτών νέων στο βασιλιά είναι απλή, λιτή, ρητή, απόλυτη, κατηγορηματική: «Απεκρίθησαν ο Σεδράχ, ο Μισάχ και ο Αβδέ-νεγώ και είπον προς τον βασιλέα, Ναβουχοδονόσορ, ημείς δεν έχομεν χρείαν να σοι αποκριθώμεν περί του πράγματος τούτου. Εάν ήναι ούτως, ο Θεός ημών, τον οποίον ημείς λατρεύομεν, είναι δυνατός να μας ελευθερώση εκ της καμίνου του πυρός της καιομένης και εκ της χειρός σου, βασιλεύ, θέλει μας ελευθερώσει. Αλλά και αν ουχί, ας ήναι γνωστόν εις σε, βασιλεύ, ότι τους θεούς σου δεν λατρεύομεν και την εικόνα την χρυσήν, την οποίαν έστησας, δεν προσκυνούμεν» (εδ. 16). Βασιλιά, εάν το θέλημα του Θεού είναι να μπούμε στο καμίνι, Εκείνος μπορεί να μας ελευθερώσει, αν όμως το θέλημά Του είναι να ριχτούμε στη φωτιά, αυτό δε θα μας κάνει ν’ αλλάξουμε γνώμη. 

   Οι άνθρωποι αυτοί όρθωσαν το ανάστημά τους μπροστά στη "χρυσή κεφαλή", στον βασιλιά των βασιλιάδων, το Ναβουχοδονόσωρ. Θα πει εύλογα κάποιος: "Πού βρήκαν τη δύναμη να αντισταθούν; Μήπως ήταν φτιαγμένοι από ατσάλι, μήπως ήταν υιοί των Ανακείμ (Δευτερονόμιο Α/1: 28), τίποτα υπεράνθρωποι; Όχι, ήταν άνθρωποι «ομοιοπαθείς με ημάς». Ήταν και αυτοί απλοί άνθρωποι σαν και μας, σαν τον προφήτη Ηλία (Ιακώβου Ε/5: 17) που με την προσευχή του έκλεισε τον ουρανό και δεν έβρεχε. Η καθημερινή τους τροφή ήταν όσπρια (Δανιήλ Α/1: 12), ατσαλένια ήταν μόνον η ψυχή τους και η πίστη τους στο Θεό. Ποια ήταν η πηγή της δυνάμεώς τους; Η απάντηση θα δοθεί μια μέρα στον ουρανό: «Αυτοί ενίκησαν με το αίμα του Αρνίου και διά τον λόγον της μαρτυρίας αυτών, και δεν ηγάπησαν την ψυχήν αυτών μέχρι θανάτου» (Αποκάλυψη ΙΒ/12: 11). 

     Στο άκουσμα αυτών των «προκλητικών» λόγων θύμωσε ο βασιλιάς και διέταξε να καεί το καμίνι επτά φορές περισσότερο. Οι φλόγες του να φτάνουν ψηλά έως 30 μέτρα και σ’ αυτό το φοβερό καμίνι να ριχτούν οι τρεις νέοι. Όπως διέταξε ο βασιλιάς έτσι και έγινε. Το καμίνι έκαιγε τόσο πολύ, ώστε, όταν οι στρατιώτες πήγαν κοντά, πέθαναν αμέσως. Οι τρεις Εβραίοι έπεσαν δεμένοι με τα ρούχα τους μέσα σ’ εκείνο το φλογερό καμίνι. 

      Ο Ναβουχοδονόσωρ παρά την οργή του πήγε γεμάτος περιέργεια ως το στόμιο της καμίνου, για να δει αν ο Θεός των Ιουδαίων θα έσωζε απ’ τη φωτιά τους τρεις φίλους. Καθώς κοιτάζει μέσα στο καμίνι, αντί για τους τρεις είδε τέσσερις άνδρες, που περπατούσαν ανάμεσα στη φωτιά σαν να μην συνέβαινε τίποτα. Ας είναι αίτημα στην προσευχή μας: «Κύριε μέσα στη φωτιά της θλίψης και του πειρασμού  ας είναι αισθητή η παρουσία Σου». Έκπληκτος αλλά και τρομαγμένος ο βασιλιάς ρωτάει τους αυλικούς: «Δεν ήταν τρεις οι άντρες που δέσαμε και ρίξαμε στο πύρινο καμίνι;» «Ναι, πράγματι» του απαντούν οι υπηρέτες του. «Εγώ όμως βλέπω τέσσερις άντρες να περπατούν στη φωτιά, οι οποίοι δεν είναι δεμένοι και η φωτιά δεν τους έχει κάνει κανένα κακό και μάλιστα ο τέταρτος μοιάζει με υιό Θεού» (εδ. 25)». 

     Σε όποιο "καμίνι" της ζωής και αν βρίσκεσαι, αν δεν σε έχει ρίξει εκεί η αμαρτία, πάντα θα είναι μαζί σου ο Χριστός. Ο Κύριος Ιησούς μας έχει υποσχεθεί ότι θα είναι μαζί μας «πάσας τας ημέρας της ζωής μας έως της συντέλειας του αιώνος» (Ματθαίος ΚΗ/28: 20). Η παρουσία Του παρηγορεί την καρδιά μας τις ημέρες της θλίψης και της δοκιμασίας και είτε μας ελευθερώνει από το «καμίνι» είτε μας αφήσει να περάσουμε μέσα από τη φωτιά, Αυτός θα είναι πάντοτε μαζί μας. Σε μας επαφίεται να λάβουμε τη σωστή απόφαση σύμφωνα με το θέλημά Του, να λατρεύουμε τον Αληθινό Θεό σε κάθε πτυχή της ζωής μας. Η «παρουσία του Κυρίου» μέσα στο «καμίνι» της ζωής αποτελεί προσωπική πείρα πολλών πιστών, που πέρασαν μέσα από σκληρές δοκιμασίες. Η ζωντανή ελπίδα που έχουμε σ’ Αυτόν παρηγορεί την καρδιά μας κατά τις ημέρες της θλίψης και της δοκιμασίας. Ο Δαβίδ με βεβαιότητα αναφωνεί: «Και εν κοιλάδι σκιάς θανάτου εάν περιπατήσω, δεν θέλω φοβηθή κακόν διότι συ είσαι μετ' εμού η ράβδος σου και η βακτηρία σου, αύται με παρηγορούσιν» (Ψαλμός ΚΓ/23: 4). 

     Ο βασιλιάς πάει πιο κοντά στην πόρτα του καμινιού και φωνάζει: «Σεδράχ! Μισάχ! Αβδενεγώ! Βγείτε έξω υπηρέτες του Υψίστου Θεού!». Όταν εκείνοι βγαίνουν έξω, όλοι βλέπουν ότι όχι μόνον δεν είχαν πάθει απολύτως τίποτα, «αλ’ ουδέ οσμή πυρός επέρασεν επ' αυτούς». Αυτό το γεγονός έφερε το βασιλιά στο αναπόφευκτο σημείο ν’ αναγνωρίσει το Θεό του Ισραήλ ως το μόνο Θεό – Κυρίαρχο της ζωής και της ιστορίας - και να διακηρύξει: «να μη λατρεύεται ούτε να προσκυνείται άλλος Θεός στο βασίλειό του εκτός από το Θεό του Σεδράχ, του Μισάχ και του Αβδένεγώ» (εδ. 28). 

       Το απίστευτο θάρρος και η θαυμαστή διάσωση των τριών παιδιών μέσα από τη φωτιά έστρεψε την προσοχή όλων από τη χρυσή εικόνα του ειδώλου στον πραγματικό, τον αληθινό Θεό του Ισραήλ. Πως ο Θεός μπορεί να αλλάζει τα σχέδια και τις βουλές των ανθρώπων και να μετατρέπει το κακό που επινόησαν οι άνθρωποι σε καλό, για τη δόξα Του και για τη σωτηρία αθανάτων ψυχών! Ακόμα και ο σκληρός αυτός εγωιστής βασιλιάς ύψωσε ευχαριστήριο ύμνο προς τον αληθινό Θεό. Πόσο θαυμαστά αποτελέσματα είχε η σταθερή προσήλωση των τριών εκείνων νέων στο λόγο του Θεού, στις αδιαπραγμάτευτες αρχές τους! 

      Ας μην ξεχνάμε ποτέ ότι: «πάντα συνεργούσι προς το αγαθόν εις τους αγαπώντας τον Θεόν, εις τους κεκλημένους κατά τον προορισμόν αυτού» (Ρωμαίους Η/8: 28). Ο Θεός επέτρεψε «να πάθει» ο Χριστός, μετατρέποντας έτσι τα σκοτεινά σχέδια του εχθρού για την εξόντωσή Του σ’ ένα μοναδικό Έργο σωτηρίας για όλους τους ανθρώπους. Με το θάνατό Του και την ένδοξη Ανάστασή Του από τους νεκρούς, άνοιξε ο ουρανός, άνοιξε η αγκαλιά του Πατέρα, για να δεχτεί τον μετανοημένο τον κάθε άνθρωπο που θα ποθήσει τη σωτηρία Του. Έκπληκτος ο Δαβίδ αναφωνεί: «Πόσο θαυμαστά είναι τα έργα σου Κύριε» (ΡΙΘ/119: 129). «Ω βάθος πλούτου και σοφίας και γνώσεως Θεού. Πόσον ανεξερεύνητοι είναι αι κρίσεις αυτού και ανεξιχνίαστοι αι οδοί αυτού» (Ρωμαίους ΙΑ/11: 33).

       Επίλογος. 

     Η δυναμική της εικόνας του Ναβουχοδονόσορ περνάει μέσα από κάθε εποχή και φθάνει μέχρι τις ημέρες μας. Ας κοιτάξουμε μέσα μας, για να δούμε ποια είναι η δική μας «εικόνα» την οποία ο εχθρός μας καλεί για να «προσκυνήσουμε» στην καθημερινή μας ζωή. Είναι ένα πάθος, ένας πόθος, μια αδυναμία, σίγουρα πάντως είναι κάτι σπουδαίο που όλοι το αποδέχονται και το επιζητούν. Οι άνθρωποι το ονομάζουν απόλαυση, ευχαρίστηση, ψυχαγωγία, ο Θεός όμως το ονομάζει: Αμαρτία. Ο αντίδικός μας, ο διάβολος, με πολλούς τρόπους προσπαθεί να μας κάνει ν’ αλλάξουμε τη θέση μας, να συμβιβαστούμε, να «προσκυνήσουμε» με σκοπό να μας απομακρύνει από τον αληθινό Θεό. Στις πονηρές ημέρες που ζούμε ας «ελπίζουμε επί τον Κύριον», ενθυμούμενοι πάντοτε τα λόγια του προφήτη «Αβακούμ» (κεφ. Β/2, εδ. 1): «επάνω στη σκοπιά μου θα στηθώ, κι επάνω στον πύργο θα στυλωθώ και θα περιμένω, με σκοπό να δω, τι θα μου μιλήσει, και τι θα απαντήσω σ' αυτόν που με ελέγχει». Είθε. --- 

     Ακολουθεί το κείμενο από την Παλαιά Διαθήκη, βιβλίο "Δανιήλ" (κεφ. Γ/3) σε μετάφραση του καθηγητή Θεολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών  Νεόφυτου Βάμβα:

1 Ναβουχοδονόσορ ο βασιλεύς έκαμεν εικόνα χρυσήν, το ύψος αυτής εξήκοντα πηχών και το πλάτος αυτής εξ πηχών και έστησεν αυτήν εν τη πεδιάδι Δουρά, εν τη επαρχία της Βαβυλώνος. 

2 Και απέστειλε Ναβουχοδονόσορ ο βασιλεύς να συνάξη τους σατράπας, τους διοικητάς και τους τοπάρχας, τους κριτάς, τους θησαυροφύλακας, τους συμβούλους, τους νομοδιδασκάλους και πάντας τους άρχοντας των επαρχιών, διά να έλθωσιν εις τα εγκαίνια της εικόνος, την οποίαν έστησε Ναβουχοδονόσορ ο βασιλεύς. 

3 Και οι σατράπαι, οι διοικηταί και οι τοπάρχαι, οι κριταί, οι θησαυροφύλακες, οι σύμβουλοι, οι νομοδιδάσκαλοι και πάντες οι άρχοντες των επαρχιών συνήχθησαν εις τα εγκαίνια της εικόνος, την οποίαν έστησε Ναβουχοδονόσορ ο βασιλεύς και εστάθησαν έμπροσθεν της εικόνος, την οποίαν έστησεν ο Ναβουχοδονόσορ. 

4 Και κήρυξ εβόα μεγαλοφώνως, Εις εσάς προστάττεται, λαοί, έθνη και γλώσσαι, 

5 καθ' ην ώραν ακούσητε τον ήχον της σάλπιγγος, της σύριγγος, της κιθάρας, της σαμβύκης, του ψαλτηρίου, της συμφωνίας και παντός είδους μουσικής, πεσόντες προσκυνήσατε την εικόνα την χρυσήν, την οποίαν έστησε Ναβουχοδονόσορ ο βασιλεύς 

6 και όστις δεν πέση και προσκυνήση, την αυτήν ώραν θέλει ριφθή εις το μέσον της καμίνου του πυρός της καιομένης. 

7 Διά τούτο ότε ήκουσαν πάντες οι λαοί τον ήχον της σάλπιγγος, της σύριγγος, της κιθάρας, της σαμβύκης, του ψαλτηρίου και παντός είδους μουσικής, πίπτοντες πάντες οι λαοί, τα έθνη και αι γλώσσαι προσεκύνουν την εικόνα την χρυσήν, την οποίαν έστησε Ναβουχοδονόσορ ο βασιλεύς. 

8 Χαλδαίοι δε τινές προσήλθον τότε και διέβαλον τους Ιουδαίους 

9 και είπον λέγοντες προς τον βασιλέα Ναβουχοδονόσορ, Βασιλεύ, ζήθι εις τον αιώνα. 

10 Συ, βασιλεύ, εξέδωκας πρόσταγμα, πας άνθρωπος, όστις ακούση τον ήχον της σάλπιγγος, της σύριγγος, της κιθάρας, της σαμβύκης, του ψαλτηρίου και της συμφωνίας και παντός είδους μουσικής, να πέση και να προσκυνήση την εικόνα την χρυσήν 

11 και όστις δεν πέση και προσκυνήση, να ριφθή εις το μέσον της καμίνου του πυρός της καιομένης. 

12 Είναι άνδρες τινές Ιουδαίοι, τους οποίους κατέστησας επί τας υποθέσεις της επαρχίας της Βαβυλώνος, ο Σεδράχ, ο Μισάχ και ο Αβδέ-νεγώ ούτοι οι άνθρωποι, βασιλεύ, δεν σε εσεβάσθησαν τους θεούς σου δεν λατρεύουσι και την εικόνα την χρυσήν, την οποίαν έστησας, δεν προσκυνούσι. 

13 Τότε ο Ναβουχοδονόσορ μετά θυμού και οργής προσέταξε να φέρωσι τον Σεδράχ, Μισάχ και Αβδέ-νεγώ. Και έφεραν τους ανθρώπους τούτους ενώπιον του βασιλέως. 

14 Και αποκριθείς ο Ναβουχοδονόσορ είπε προς αυτούς, Τωόντι, Σεδράχ, Μισάχ και Αβδέ-νεγώ, τους θεούς μου δεν λατρεύετε και την εικόνα την χρυσήν, την οποίαν έστησα, δεν προσκυνείτε; 

15 τώρα λοιπόν εάν ήσθε έτοιμοι, οπόταν ακούσητε τον ήχον της σάλπιγγος, της σύριγγος, της κιθάρας, της σαμβύκης, του ψαλτηρίου και της συμφωνίας και παντός είδους μουσικής, να πέσητε και να προσκυνήσητε την εικόνα την οποίαν έκαμα, καλώς εάν όμως δεν προσκυνήσητε, θέλετε ριφθή την αυτήν ώραν εις το μέσον της καμίνου του πυρός της καιομένης και τις είναι εκείνος ο Θεός, όστις θέλει σας ελευθερώσει εκ των χειρών μου; 

16 Απεκρίθησαν ο Σεδράχ, ο Μισάχ και ο Αβδέ-νεγώ και είπον προς τον βασιλέα, Ναβουχοδονόσορ, ημείς δεν έχομεν χρείαν να σοι αποκριθώμεν περί του πράγματος τούτου. 

17 Εάν ήναι ούτως, ο Θεός ημών, τον οποίον ημείς λατρεύομεν, είναι δυνατός να μας ελευθερώση εκ της καμίνου του πυρός της καιομένης και εκ της χειρός σου, βασιλεύ, θέλει μας ελευθερώσει. 

18 Αλλά και αν ουχί, ας ήναι γνωστόν εις σε, βασιλεύ, ότι τους θεούς σου δεν λατρεύομεν και την εικόνα την χρυσήν, την οποίαν έστησας, δεν προσκυνούμεν. 

19 Τότε ο Ναβουχοδονόσορ επλήσθη θυμού και η όψις του προσώπου αυτού ηλλοιώθη κατά του Σεδράχ, του Μισάχ και του Αβδέ-νεγώ και λαλήσας προσέταξε να εκκαύσωσι την κάμινον επταπλασίως μάλλον παρ' όσον εφαίνετο καιομένη. 

20 Και προσέταξε τους δυνατωτέρους άνδρας του στρατεύματος αυτού να δέσωσι τον Σεδράχ, Μισάχ και Αβδέ-νεγώ, και να ρίψωσιν αυτούς εις την κάμινον του πυρός την καιομένην. 

21 Τότε οι άνδρες εκείνοι εδέθησαν μετά των σαλβαρίων αυτών, των τιαρών αυτών και των περικνημίδων αυτών και των άλλων ενδυμάτων αυτών και ερρίφθησαν εις το μέσον της καμίνου του πυρός της καιομένης. 

22 Επειδή δε η προσταγή του βασιλέως ήτο κατεπείγουσα και η κάμινος εξεκαύθη εις υπερβολήν, η φλόξ του πυρός εθανάτωσε τους άνδρας εκείνους, οίτινες εσήκωσαν τον Σεδράχ, Μισάχ και Αβδέ-νεγώ. 

23 Ούτοι δε οι τρεις άνδρες, ο Σεδράχ, Μισάχ και Αβδέ-νεγώ, έπεσον δεμένοι εις το μέσον της καμίνου του πυρός της καιομένης. 

24 Ο δε Ναβουχοδονόσορ ο βασιλεύς εξεπλάγη και σηκωθείς μετά σπουδής ελάλησε και είπε προς τους μεγιστάνας αυτού, δεν ερρίψαμεν τρεις άνδρας δεδεμένους εις το μέσον του πυρός; οι δε απεκρίθησαν και είπον προς τον βασιλέα, Αληθώς, βασιλεύ. 

25 Και αποκριθείς είπεν, Ιδού, εγώ βλέπω τέσσαρας άνδρας λελυμένους, περιπατούντας εν μέσω του πυρός, και βλάβη δεν είναι εις αυτούς, και η όψις του τετάρτου είναι ομοία με Υιόν Θεού. 

26 Τότε πλησιάσας ο Ναβουχοδονόσορ εις το στόμα της καμίνου του πυρός της καιομένης ελάλησε και είπε, Σεδράχ, Μισάχ και Αβδέ-νεγώ, δούλοι του Θεού του Υψίστου, εξέλθετε και έλθετε. Τότε ο Σεδράχ, Μισάχ και Αβδέ-νεγώ εξήλθον εκ μέσου του πυρός. 

27 Και συναχθέντες οι σατράπαι, οι διοικηταί και οι τοπάρχαι και οι μεγιστάνες του βασιλέως είδον τους άνδρας τούτους, ότι επί των σωμάτων αυτών το πυρ δεν ίσχυσε και θριξ της κεφαλής αυτών δεν εκάη και τα σαλβάρια αυτών δεν παρήλλαξαν ουδέ οσμή πυρός επέρασεν επ' αυτούς. 

28 Τότε ελάλησεν ο Ναβουχοδονόσορ και είπεν, Ευλογητός ο Θεός του Σεδράχ, Μισάχ και Αβδέ-νεγώ, όστις απέστειλε τον άγγελον αυτού και ηλευθέρωσε τους δούλους αυτού, οίτινες ήλπισαν επ' αυτόν και παρήκουσαν τον λόγον του βασιλέως και παρέδωκαν τα σώματα αυτών, διά να μη λατρεύσωσι μηδέ να προσκυνήσωσιν άλλον θεόν εκτός του Θεού αυτών. 

29 Διά τούτο εκδίδω πρόσταγμα, ότι πας λαός, έθνος και γλώσσα, ήτις λαλήση κακόν εναντίον του Θεού του Σεδράχ, Μισάχ και Αβδέ-νεγώ, θέλει καταμελισθή, και αι οικίαι αυτών θέλουσι γίνει κοπρώνες διότι άλλος Θεός δεν είναι δυνάμενος να ελευθερώση ούτω. 

30 Τότε ο βασιλεύς προεβίβασε τον Σεδράχ, Μισάχ και Αβδέ-νεγώ εις την επαρχίαν της Βαβυλώνος.

"..... ΠΛΑΝΑΣΘΕ....."

«…..πλανάσθε μη ειδότες τας γραφάς μηδέ την δύναμιν του Θεού». 

Ευαγγέλιο "κατά ΜΑΡΚΟΝ",  κεφ. ΙΒ/12,   εδ. 18-27.  

18 Και έρχονται προς αυτόν Σαδδουκαίοι, οίτινες λέγουσιν ότι δεν είναι ανάστασις, και ηρώτησαν αυτόν, λέγοντες 

19 Διδάσκαλε, ο Μωυσής μας έγραψεν ότι εάν αποθάνη τινός ο αδελφός και αφήση γυναίκα και τέκνα δεν αφήση, να λάβη ο αδελφός αυτού την γυναίκα αυτού και να εξαναστήση σπέρμα εις τον αδελφόν αυτού. 

20 Ήσαν λοιπόν επτά αδελφοί. Και ο πρώτος έλαβε γυναίκα, και αποθνήσκων δεν αφήκε σπέρμα 

21 και έλαβεν αυτήν ο δεύτερος και απέθανε, και ουδέ αυτός αφήκε σπέρμα και ο τρίτος ωσαύτως. 

22 Και έλαβον αυτήν οι επτά, και δεν αφήκαν σπέρμα. Τελευταία πάντων απέθανε και η γυνή. 

23 Εν τη αναστάσει λοιπόν, όταν αναστηθώσι, τίνος αυτών θέλει είσθαι γυνή; διότι και οι επτά έλαβον αυτήν γυναίκα. 

24 Και αποκριθείς ο Ιησούς, είπε προς αυτούς Δεν πλανάσθε διά τούτο, μη γνωρίζοντες τας γραφάς μηδέ την δύναμιν του Θεού; 

25 Διότι όταν αναστηθώσιν εκ νεκρών ούτε νυμφεύουσιν ούτε νυμφεύονται, αλλ' είναι ως άγγελοι οι εν τοις ουρανοίς. 

26 Περί δε των νεκρών ότι ανίστανται, δεν ανεγνώσατε εν τη βίβλω του Μωϋσέως, πως είπε προς αυτόν ο Θεός επί της βάτου, λέγων, Εγώ είμαι ο Θεός του Αβραάμ και ο Θεός του Ισαάκ και ο Θεός του Ιακώβ; 

27 Δεν είναι ο Θεός νεκρών, αλλά Θεός ζώντων σεις λοιπόν πλανάσθε πολύ. 

       ΣΧΟΛΙΑ: 

      Το περιστατικό αναφέρεται και στο Ευαγγέλιο «κατά Ματθαίον» (κεφ. ΚΓ/23, εδ. 23-33) καθώς και στο Ευαγγέλιο «κατά Λουκάν» (κεφ. Κ/20, εδ. 27-40). Συχνή αναφορά γίνεται στα ευαγγέλια τόσο στους Σαδδουκαίους όσο και στους Φαρισαίους. Οι Σαδδουκαίοι ήταν αριθμητικά πολύ λιγότεροι από τους Φαρισαίους, αλλά ήταν πολύ πιο ισχυροί.  Οι δύο αυτές ομάδες, παρά τις διαφορές τους, είχαν συγκροτήσει ενιαίο μέτωπο εναντίον του Κυρίου, με τον οποίο βρισκόταν σε συνεχή σύγκρουση. Σκοπός τους, όταν συνομιλούσαν μαζί Του, δεν ήταν να γνωρίσουν την αλήθεια, αλλά να Του αποσπάσουν ένα λόγο, ώστε να Τον συκοφαντήσουν και να Τον εκθέσουν στα μάτια των συμπολιτών τους. Οι δύο αυτές φατρίες αποτελούσαν την ηγετική τάξη του Ισραήλ. Μεταξύ τους υπάρχουν πολλές ομοιότητες αλλά και σημαντικές διαφορές. (βλέπε υστερόγραφο). 

   Στα ανωτέρω εδάφια αναφέρεται μία συνομιλία που είχε ο Κύριος με κάποιους από τους Σαδδουκαίους, οι οποίοι σε αντίθεση με τους Φαρισαίους, πίστευαν ότι δεν υπάρχει ανάσταση νεκρών, ούτε μέλλουσα ζωή και δε δέχονταν την ύπαρξη αγγέλων (Πράξεις ΚΓ/23: 8). Για να  εμπαίξουν λοιπόν τη διδασκαλία της ανάστασης των νεκρών και ν' αμφισβητήσουν τα λόγια του Κυρίου, επινόησαν μία υποθετική ιστορία αναφέροντας στον Κύριο για κάποια γυναίκα η οποία παντρεύτηκε διαδοχικά επτά αδελφούς, χωρίς με κάποιον απ’ αυτούς να αποκτήσει παιδιά και ενώ όλοι οι αδελφοί πέθαναν ο ένας μετά τον άλλον, αυτή επέζησε και κάποια στιγμή πέθανε και αυτή. 

    Στο βιβλίο του «Δευτερονομίου» (κεφ. ΚΕ/25, εδ. 5) αναφέρεται: «Αν συγκατοικούν αδελφοί, και ένας απ' αυτούς πεθάνει, και δεν έχει παιδιά, η γυναίκα εκείνου που πέθανε δεν θα παντρευτεί με ξένον, ο αδελφός τού άνδρα της θα παντρευτεί αυτή, και θα την πάρει στον εαυτό του για γυναίκα, και θα εκπληρώσει σ' αυτή το χρέος τού ανδραδέλφου». Προκειμένου λοιπόν να φέρουν σε δύσκολη θέση τον Κύριο και να γελοιοποιήσουν τη διδασκαλία Του για την ανάσταση των νεκρών Τον ρωτούν: «εν τη αναστάσει τίνος αυτών έσται γυνή οι γαρ επτά έσχον αυτήν γυναίκα;» (εδ. 23). Του είπαν με δύο λόγια: «Όταν θα γίνει η ανάσταση και θα αναστηθούν όλοι, ποιος απ' αυτούς θα την έχει γυναίκα; Γιατί και οι εφτά την είχαν παντρευτεί». Τούτοι οι άνθρωποι προσπάθησαν να μετρήσουν τα αιώνια, τα ουράνια πράγματα, με γήινα μέτρα και σταθμά. Στο ίδιο θλιβερό αποτέλεσμα θα καταλήξουμε κι εμείς αν προσπαθούμε τα έργα του άπειρου Θεού να τα μετρήσουμε και να τα ερμηνεύσουμε με μέτρο την ανθρώπινη πεπερασμένη λογική μας.   

      Η απάντηση του Κυρίου ήταν αποστομωτική και παραμένει διαχρονική: «αποκριθείς ο Ιησούς είπεν αυτοίς ου δια τούτο πλανάσθε μη ειδότες τας γραφάς μηδέ την δυναμιν του θεού» (εδ. 24). «Και αποκριθείς ο Ιησούς, είπε προς αυτούς Δεν πλανάσθε δια τούτο, μη γνωρίζοντες τας γραφάς μηδέ την δύναμιν του Θεού;» (μετ/ση Βάμβα). «Μήπως αυτός ακριβώς δεν είναι ο λόγος που βρίσκεστε σε πλάνη, το ότι δηλαδή δε γνωρίζετε τις Γραφές μήτε τη δύναμη του Θεού;» (μετ/ση Βιβλικής Εταιρείας).  Και συνεχίζει ο Κύριος: «Και ο Ιησούς αποκριθείς είπε προς αυτούς οι υιοί του αιώνος τούτου νυμφεύουσι και νυμφεύονται οι δε καταξιωθέντες να απολαύσωσιν εκείνον τον αιώνα και την εκ νεκρών ανάστασιν ούτε νυμφεύουσιν ούτε νυμφεύονται» (Λουκάς Κ/20: 34). Η σχέση του γάμου άνδρα και γυναίκας είναι μόνον γι’ αυτή τη ζωή και δε θα συνεχιστεί στον ουρανό. Είχαν την εντύπωση πως ήταν έξυπνοι και πως είχαν βρει το κατάλληλο ερώτημα, για να φέρουν σε αδιέξοδο τον Κύριο. Ο Κύριος τους απάντησε ότι είχαν βαθιά άγνοια τόσο των Γραφών, οι οποίες διδάσκουν ανάσταση νεκρών, όσο και για τη δύναμη του Θεού, η οποία ανασταίνει τους νεκρούς. Η σχέση του γάμου δε συνεχίζεται στον ουρανό. Οι πιστοί θ’ αναγνωρίζονται μεταξύ τους όμως θα είναι όπως οι άγγελοι στον ουρανό, οι οποίοι ούτε νυμφεύουν ούτε νυμφεύονται (Μάρκος ΙΒ/12: 25). 

     Οι συνομιλητές του Κυρίου πέραν των άλλων αγνοούσαν και τη «δύναμη του Θεού». «Τι είναι αδύνατον εις τον Κύριον» (Λουκάς Α/1: 37). Εκείνος που δημιούργησε τον άνθρωπο από το χώμα δε θα μπορούσε να τον αναστήσει και να τον παραστήσει μ’ ένα νέο, ένδοξο σώμα; Έτσι λοιπόν θύμισε στους Σαδδουκαίους το περιστατικό με το Μωυσή μπροστά στην καιόμενη βάτο. Εκεί του Μωυσή του  μίλησε ο ίδιος ο Θεός, ως Θεός του Αβραάμ, του Ισαάκ και του Ιακώβ (Έξοδος Γ/3: 6), ενώ είχαν περάσει πολλοί αιώνες από το θάνατό τους. Με το παράδειγμα αυτό ο Κύριος θέλησε να αποδείξει πως ο Θεός είναι Θεός ζωντανών και όχι νεκρών. Ο Θεός είχε κάνει διαθήκη μ’ αυτούς τους ανθρώπους, οι οποίοι πέθαναν πριν η διαθήκη αυτή εκπληρωθεί. Πώς είναι δυνατόν ο Θεός να μιλάει για τον εαυτόν του σαν Θεός τριών νεκρών ανθρώπων; Πώς είναι δυνατόν ο Θεός να εκπληρώνει υποσχέσεις σε ανθρώπους που είναι ήδη νεκροί; Μία μόνον απάντηση υπάρχει: Οι άνθρωποι αυτοί είχαν αναστηθεί, δεν ήταν νεκροί αλλά ζούσαν κοντά στο Θεό και έβλεπαν την εκπλήρωση των υποσχέσεών Του. 

      Πλανάσθε….. δε γνωρίζετε το λόγο του Θεού….. δε γνωρίζετε τη δύναμη του Θεού. 

     Η απάντηση του Κυρίου μας διδάσκει σε πόσο μεγάλη θρησκευτική πλάνη μπορεί να υποπέσει ο άνθρωπος, όταν έχει άγνοια των Γραφών. Θα λέγαμε μάλιστα ότι η μεγαλύτερη πλάνη πάνω στον κόσμο είναι η άγνοια του λόγου του Θεού. Οι ψευδείς και συκοφαντικές διδασκαλίες των Ιουδαίων εναντίον του Κυρίου ήταν αποτέλεσμα της άγνοιας την οποία είχαν και η οποία προερχόταν από την παραμέληση της μελέτης των Αγίων Γραφών. Κατά τους σκοτεινούς αιώνες του Μεσαίωνα (476 – 1492 μ.Χ.) η Γραφή είχε αφαιρεθεί από τους ανθρώπους με συντριπτικά αποτελέσματα άγνοιας, οπισθοδρόμησης, θρησκοληψίας και σκοταδισμού. Η θρησκευτική μεταρρύθμιση του 16ου αιώνα βασίστηκε στη μετάφραση και τη διάδοση στους ανθρώπους της Αγίας Γραφής. Αν παρατηρήσουμε, θα διαπιστώσουμε ότι μόνον οι εκκλησίες, οι οικογένειες, οι κοινωνίες, τα έθνη, που αποδίδουν τιμή και μελετούν το λόγο του Θεού διαχρονικά βρίσκονται σε άνθιση και σε ακμή. Η ζοφερή κατάσταση που έχει επικρατήσει πάνω στον κόσμο είναι αποτέλεσμα της έλλειψης μελέτης και επίγνωσης του λόγου του Θεού. Ο Θεός δια του προφήτη «Ωσηέ» (κεφ. Δ/4, εδ. 6) κράζει: «Ο λαός μου ηφανίσθη δι' έλλειψιν γνώσεως». 

      Ο λαός Ισραήλ βρισκόταν σε αποστασία από το Θεό. Αγνοούσε το Νόμο του και προσκυνούσε τα είδωλα. Όταν ανέλαβε βασιλιάς ο μεταρρυθμιστής Ιωσίας (βασίλευσε στον Ιούδα από το έτος 639 έως το 608 π.Χ. που δολοφονήθηκε) όρισε τρεις υπεύθυνους άντρες να επισκευάσουν το Ναό. Ενώ αυτοί εργάζονταν μέσα στο Ναό ο αρχιερέας Χελκίας βρήκε σε μια γωνιά πεταμένο, παραμελημένο, σκονισμένο, το βιβλίο του Νόμου του Θεού το οποίο πριν από πολύ καιρό είχε συγγράψει ο Μωυσής μετά από οδηγίες του Θεού. «Είπε δε Χελκίας ο ιερεύς ο μέγας προς Σαφάν τον γραμματέα, Εύρηκα το βιβλίον του νόμου εν τω οίκω του Κυρίου. Και έδωκεν ο Χελκίας το βιβλίον εις τον Σαφάν, και ανέγνωσεν αυτό» (Β’ Βασιλέων ΚΒ/22: 8). Είχε χαθεί ο λόγος του Θεού! Ο λαός του Θεού είχε άγνοια του λόγου Του και ζώντας μ’ αυτόν τον τρόπο εξομοιώθηκε με τα έθνη και λάτρευε τους θεούς τους. Τι τραγωδία! Αλήθεια πόσο σημαντικό είναι να γνωρίζει ο άνθρωπος το λόγο του Θεού! 

     Όταν ο Ιησούς τ. Ναυή ανέλαβε την καθοδήγηση του λαού Ισραήλ με σκοπό να οδηγήσει το σκληροτράχηλο αυτό λαό στη γη της Επαγγελίας, ο Θεός τον συμβούλευσε με τα λόγια: 

5 Δεν θέλει δυνηθή άνθρωπος να σταθή εναντίον σου πάσας τας ημέρας της ζωής σου καθώς ήμην μετά του Μωϋσέως, θέλω είσθαι μετά σού δεν θέλω σε αφήσει ουδέ σε εγκαταλείψει. 

6 Ίσχυε και ανδρίζου διότι συ θέλεις κληροδοτήσει εις τον λαόν τούτον την γην, την οποίαν ώμοσα προς τους πατέρας αυτών να δώσω εις αυτούς. 

7 Μόνον ίσχυε και ανδρίζου σφόδρα, δια να προσέχης να κάμνης κατά πάντα τον νόμον, τον οποίον προσέταξεν εις σε Μωϋσής ο θεράπων μου μη εκκλίνης απ' αυτού δεξιά ή αριστερά, δια να φέρησαι μετά συνέσεως πανταχού όπου αν υπάγης. 

8 Δεν θέλει απομακρυνθή τούτο το βιβλίον του νόμου από του στόματός σου, αλλ' εν αυτώ θέλεις μελετά ημέραν και νύκτα, δια να προσέχης να κάμνης κατά πάντα όσα είναι γεγραμμένα εν αυτώ διότι τότε θέλεις ευοδούσθαι εις την οδόν σου, και τότε θέλεις φέρεσθαι μετά συνέσεως (Ιησούς τ. Ναυή, κεφ. Α/1, εδ. 5-8). 

     "Εσύ, του είπε ο Θεός, να είσαι θαρραλέος, να μελετάς το λόγο Μου ημέρα και νύχτα και να μην κλείνεις δεξιά και αριστερά απ’ αυτόν". Η επιτυχία του Ιησού τ. Ναυή θα εξαρτιόταν από τη θέση που θα είχε ο λόγος του Θεού μέσα στη καρδιά του. Μόνον, όταν ο Νόμος του Θεού είναι το κέντρο των σκέψεών μας και των πράξεών μας, θα μας διακρίνει σύνεση και θα ακολουθούν επιτυχίες στη ζωή μας. Έτσι πέφτουν τα μεγάλα τείχη, έτσι κερδίζονται οι μάχες και έτσι ο Θεός θα είναι μαζί μας «όπου αν υπάγωμεν». 

     «Πλανάσθε μη ειδότες τας γραφάς μηδέ την δύναμην του Θεού» (Ματθαίος ΚΒ/22: 29).                   Σύμφωνα με το λεξικό της νεοελληνικής γλώσσας πλάνη είναι η εσφαλμένη αντίληψη πραγμάτων, η οποία προέρχεται από άγνοια ή λανθασμένη κρίση. Μακριά από το λόγο του Θεού ο άνθρωπος πλανάται, ζει σε μία ψεύτικη εικονική πραγματικότητα. Το μεγάλο όπλο του εχθρού είναι η πλάνη. Στην προσπάθειά του αυτή πολλές μεθόδους κατεργάζεται. 

      Η πρώτη μεγάλη πλάνη στην οποία προσπαθεί να πείσει τον άνθρωπο ο εχθρός είναι ότι ο Θεός δεν τον αγαπάει και ότι είναι ένας σκληρός και απόλυτος τιμωρός. Τα «ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα» του εχθρού ο άνθρωπος τα πιστεύει, γιατί δε γνωρίζει το λόγο Του, δε γνωρίζει «τι είναι γεγραμμένον», ώστε να αντισταθεί στις μεθοδολογίες του και να προβάλει την αλήθεια. 

       Μία άλλη πλάνη την οποία θέλει να περάσει ο εχθρός είναι ότι διαφυλάττοντας τη θρησκεία σου ή την παραδόσή σου θα σωθείς. «Εμείς θα σωθούμε γιατί έχουμε Πατέρα τον Αβραάμ» έλεγαν στον Κύριο (Ιωάννης Η/8: 39). Ο Κύριος τους απάντησε, για να τους βγάλει μέσα από την πλάνη στην οποία ευρίσκονταν: «Σεις είσθε εκ πατρός του διαβόλου και τας επιθυμίας του πατρός σας θέλετε να πράττητε» (Ιωάννης Η/8: 44). Πατέρας σας, τους είπε ο Κύριος, δεν είναι ο Αβραάμ, αλλά είναι ο διάβολος και τα χατίρια αυτού κάνετε. 

     Άλλη πλάνη στην οποία πέφτει ο άνθρωπος είναι να νομίζει ότι μακριά από το Θεό είναι ελεύθερος. Οι Φαρισαίοι και οι Σαδδουκαίοι νόμιζαν πως ήταν ελεύθεροι (Ιωάννης Η/8: 31-36). Ο νέος εκείνος, που με πολλή χαρά απομακρυνόταν από το σπίτι του πατέρα (Λουκάς ΙΕ/15: 13) νόμιζε, ότι ήταν ελεύθερος. Ο Κύριος τους προσγειώνει στην πραγματικότητα: «είστε δούλοι της αμαρτίας. Θα γνωρίσετε την αλήθεια και η αλήθεια θα σας ελευθερώσει» (εδ. 32). Πέρα από την πνευματική διάσταση οι Ισραηλίτες μέσα στην πολυτάραχη ιστορία τους ποτέ δεν ήταν ελεύθεροι. Υπήρξαν υπόδουλοι στους Αιγυπτίους, τους Ασσυρίους, τους Βαβυλώνιους, τους Μηδοπέρσες, τους Έλληνες, τους Οθωμανούς, τους Ρωμαίους. Παρά ταύτα όμως νόμιζαν ότι ήταν ελεύθεροι. 

     Μια άλλη μεγάλη πλάνη του εχθρού είναι να κάνει τον άνθρωπο να στηρίζεται στις δυνάμεις του και να πιστεύει ότι είναι ικανός για όλα. Ας θυμηθούμε τα λόγια του Πέτρου: «Αποκριθείς δε ο Πέτρος, είπε προς αυτόν Και αν πάντες σκανδαλισθώσιν εν σοι, εγώ ποτέ δεν θέλω σκανδαλισθή» (Ματθαίος ΚΣ/26: 33). «Εγώ είμαι δυνατός,.... εγώ ποτέ…» Αλήθεια τι μεγάλη πλάνη! Ο Κύριος μας έχει προειδοποιήσει: "χωρίς εμού δεν δύνασθε να κάμητε ουδέν" (Ιωάννης ΙΕ/15: 5). 

      Ακόμα και μέσα στην υλική ευημερία ο εχθρός έρχεται να πλανήσει τον άνθρωπο. «έχεις πολλά αγαθά εναποτεταμιευμένα δι' έτη πολλά» και τον διαβεβαιώνει: «αναπαύου, φάγε, πίε, ευφραίνου» (Λουκάς ΙΒ/12: 19). Τον κάνει να επαίρεται, να ζει σε μία ψεύτικη πραγματικότητα και να λέγει: «πλούσιος είμαι και επλούτησα και δεν έχω χρείαν ουδενός» και δε μπορεί να δει την πραγματικότητα γιατί ζει μακριά από το Θεό: «και δεν εξεύρεις ότι συ είσαι ο ταλαίπωρος και ελεεινός και πτωχός και τυφλός και γυμνός» (Αποκάλυψη Γ/3: 17). Πόσο διαφορετική είναι η πραγματικότητα! 

     Πλανά τον άνθρωπο ο εχθρός δίνοντάς του την ψεύτικη εντύπωση να νομίζει στη ζωή του ότι «έχει καιρό», ο χρόνος του ανήκει, το μέλλον είναι δικό του. Έτσι σκεπτόμενοι οι Αθηναίοι είπαν στον Απ. Παύλο, όταν τους μίλησε για "ανάσταση νεκρών": «Περί τούτου θέλομεν σε ακούσει πάλιν» (Πράξεις ΙΖ/17: 23). Έχουμε καιρό, θα σε ακούσουμε και πάλι. Τα ίδια λόγια επανέλαβε και ο Ρωμαίος κυβερνήτης Φήλιξ στον Απ. Παύλο: «Κατά το παρόν ύπαγε, και όταν λάβω καιρόν θέλω σε μετακαλέσει» (Πράξεις ΚΔ/24: 25). Πλανάται ο άνθρωπος. Νομίζει ότι έχει τον καιρό δικό του και κάνει σχέδια για ένα μέλλον, που δεν του ανήκει. Ο λόγος του Θεού δε μιλάει για αναβολή, αντίθετα προτρέπει τον άνθρωπο με τα λόγια: «τώρα είναι καιρός ευπρόσδεκτος, ιδού, τώρα ημέρα σωτηρίας» (Β’ Κορινθίους Σ/6: 2). Μόνον ο άνθρωπος που γνωρίζει το λόγο του Θεού μπορεί να διαχειριστεί σωστά το χρόνο του υπακούοντας στην εντολή του Θεού: «Προσέχετε λοιπόν πως να περιπατήτε ακριβώς, μη ως άσοφοι, αλλ' ως σοφοί, εξαγοραζόμενοι τον καιρόν, διότι αι ημέραι είναι πονηραί» (Εφεσίους Ε/5: 15,16). 

       Όλες αυτές οι πλάνες στηρίζονται πάνω σε μία κοινή βάση που είναι η άγνοια του λόγου του Θεού. Να γιατί έχει τόσο μεγάλη σημασία να γνωρίζει ο άνθρωπος το λόγο του Θεού. Ο Απ. Παύλος νουθετώντας τον Τιμόθεο αναφέρει: «Όλη η γραφή είναι θεόπνευστος και ωφέλιμος προς διδασκαλίαν, προς έλεγχον, προς επανόρθωσιν, προς εκπαίδευσιν την μετά της δικαιοσύνης, δια να ήναι τέλειος ο άνθρωπος του Θεού, ητοιμασμένος εις παν έργον αγαθόν» (Β’ Τιμοθέου Γ/3: 16,17). Σύμφωνα με τα λόγια του Αποστόλου ολόκληρη η Γραφή είναι Θεόπνευστη. Αυτό σημαίνει ότι συγγραφέας της Βίβλου είναι ο Θεός που την ενέπνευσε και επομένως η Βίβλος είναι ο λόγος του Θεού. Είναι οι υποθήκες του Θεού προς τον άνθρωπο, είναι αυτά τα λόγια που ο Θεός θέλει να μας πει, ώστε να μπορέσουμε στη ζωή μας να «σταθούμε» και να «νικήσουμε». 

       Η Αγία Γραφή δεν είναι ένα βιβλίο, για να μορφώσει τον άνθρωπο, είναι το μόνο βιβλίο που μπορεί να τον μεταμορφώσει. Είναι «λόγοι ζωής αιωνίου» (Ιωάννης Σ/6: 68). Είναι «δύναμις Θεού προς σωτηρίαν εις πάντα τον πιστεύοντα» (Ρωμαίους Α/1: 16). «Ο λόγος του Θεού είναι ζων και ενεργός και κοπτερώτερος υπέρ πάσαν δίστομον μάχαιραν και διέρχεται μέχρι διαιρέσεως ψυχής τε και πνεύματος, αρμών τε και μυελών, και διερευνά τους διαλογισμούς και τας εννοίας της καρδίας» (Εβραίους Δ/4: 12). Είναι η «μάχαιρα του πνεύματος» (Εφεσίους Σ/6: 17) με την οποία θα αγωνιστεί ο Χριστιανός και θα νικήσει. 

       Επειδή η Γραφή είναι θεόπνευστη, γι’ αυτό είναι και ωφέλιμη, για να διδάξει τον άνθρωπο, να τον ελέγξει, να τον επανορθώσει και γενικά για να τον εκπαιδεύσει με σκοπό την τελειωποίησή του. Έτσι προετοιμάζεται ο άνθρωπος «εις παν έργον αγαθόν». 

     Ο ψαλμωδός αναφέρει: «διότι εμεγάλυνας τον λόγον σου υπέρ παν το όνομά σου» (Ψαλμός ΡΛΗ/138). Διαβάζουμε ότι ο Θεός μεγάλυνε το λόγο του πάνω από το Όνομά Του. Συνεπώς δεν υπάρχει κάτι πιο υψηλό, πιο πολύτιμο από τον αψευδή και αιώνιο λόγο του Θεού. 

       Ο ίδιος ο Κύριος αναφέρει ότι ο λόγος του Θεού είναι ζωή για τον άνθρωπο: «Είναι γεγραμμένον, με άρτον μόνον δεν θέλει ζήσει ο άνθρωπος, αλλά με πάντα λόγον εξερχόμενον δια στόματος Θεού» (Ματθαίος Δ/4: 4). Πολλοί άνθρωποι νομίζουν ότι το ψωμί και η φυσική τροφή είναι ό,τι έχουν ανάγκη, για να ζήσουν. Τα υλικά αγαθά ασφαλώς και είναι αναγκαία για την φυσική επιβίωση του σώματος, όμως ο Θεός δε θέλει απλά να επιβιώνουμε φυσικά, αλλά να έχουμε μια πλούσια πνευματική ζωή μαζί Του. Για να το πετύχουμε αυτό, χρειάζεται να μπει μέσα μας κάθε λόγος που εξέρχεται από το στόμα του Θεού. Γι’ αυτό άλλωστε το λόγο ο Απ. Πέτρος μας προτρέπει: «επιποθήσατε ως νεογέννητα βρέφη το λογικόν άδολον γάλα, δια να αυξηθήτε δι' αυτού» (Α’ Πέτρου Β/2: 2). Μας καλεί να ποθήσουμε, όπως τα βρέφη το άδολο γάλα του λόγου του Θεού, για να αυξηθούμε δι’ αυτού. 

      Ο λόγος του Θεού είναι η μόνη αλήθεια. Κατά τη διάρκεια της ανάκρισής Του ο Κύριος ανέφερε προς το Ρωμαίο ηγεμόνα Πιλάτο: «Εγώ δια τούτο εγεννήθην και δια τούτο ήλθον εις τον κόσμον, δια να μαρτυρήσω εις την αλήθειαν» (Ιωάννης ΙΗ/18: 33). «Λέγει προς Αυτόν ο Πιλάτος τι εστίν αλήθεια;» (Ιωάννης ΙΗ/18: 38). Τι είναι η αλήθεια; ρωτάει ο Πιλάτος, χωρίς ουσιαστικά να έχει ενδιαφέρον, για να μάθει. Τι είναι η αλήθεια το αναφέρει ο ίδιος ο Κύριος στην προσευχή Του προς τον Πατέρα: 

14 Εγώ έδωκα εις αυτούς τον λόγον σου και ο κόσμος εμίσησεν αυτούς, διότι δεν είναι εκ του κόσμου, καθώς εγώ δεν είμαι εκ του κόσμου. 

15 Δεν παρακαλώ να σηκώσης αυτούς εκ του κόσμου, αλλά να φυλάξης αυτούς εκ του πονηρού. 

16 Εκ του κόσμου δεν είναι, καθώς εγώ δεν είμαι εκ του κόσμου. 

17 Αγίασον αυτούς εν τη αληθεία σου ο λόγος ο ιδικός σου είναι αλήθεια (Ιωάννης ΙΖ/17:14-17). 

     Η απάντηση στην ερώτηση «τι είναι η αλήθεια» είναι πολύ απλή. Ο λόγος του Θεού είναι η αλήθεια. Πάνω σ’ αυτή την αλήθεια θα πρέπει ο άνθρωπος να βασίσει τη ζωή του με πίστη, με απόλυτη βεβαιότητα ότι δε θα μετανιώσει ή θα ντραπεί γι’ αυτήν την επιλογή του. Αυτός ο λόγος λέει: «ότι, αν με το στόμα σου ομολογήσεις Κύριο, τον Ιησού, και μέσα στην καρδιά σου πιστέψεις ότι ο Θεός τον ανέστησε από τους νεκρούς, θα σωθείς» (Ρωμαίους Ι/10: 9). Αυτό δεν είναι μία θρησκευτική άποψη, ένα δόγμα ή μία θέση, αλλά είναι η ΑΛΗΘΕΙΑ και ως αλήθεια μένει ακέραιη και αμετάβλητη, καθώς ο λόγος του Κυρίου μένει εις τον αιώνα (Α’ Πέτρου Α/1: 25), γιατί στο Θεό «δεν υπάρχει αλλοίωσης ή σκιά μεταβολής» (Ιακώβου Α/1: 17). Ο λόγος του Θεού ποτέ δε μεταβάλλεται, δεν αναθεωρείται, δεν αλλοιώνεται. Μέσα στη ζωή μας θα πρέπει να είναι το μόνο ασάλευτο θεμέλιο στο οποίο μπορούμε να στηριχτούμε και το οποίο ποτέ δε θα μας προδώσει. 

     Ο ψαλμωδός αναφέρει: «Τα λόγια του Κυρίου είναι λόγια καθαρά, αργύριον δεδοκιμασμένον εν πηλίνω χωνευτηρίω, κεκαθαρισμένον επταπλασίως» (ψαλμός ΙΒ/12: 6). Η καθαρότητα, η τελειότητα και η ακρίβεια του λόγου του Θεού αντανακλούν την καθαρότητα, την τελειότητα, την ακρίβεια του συγγραφέα του Θεού. 

     Συνεχίζει ο ψαλμωδός: «Αγάλλομαι εις τον λόγον σου, ως ο ευρίσκων λάφυρα πολλά» (Ψαλμός ΡΙΘ/119, εδ. 162). Πέρα απ’ όλα όσα εξετάσαμε ο λόγος του Θεού φέρνει ευφροσύνη και αγαλλίαση στον άνθρωπο που τον μελετά και κρατεί τους αιώνιους λόγους μέσα στην καρδιά του. 

      Ο Απ. Πέτρος αναφέρει: «Και έχομεν βεβαιότερον τον προφητικόν λόγον, εις τον οποίον κάμνετε καλά να προσέχητε ως εις λύχνον φέγγοντα εν σκοτεινώ τόπω, εωσού έλθη η αυγή της ημέρας και ο φωσφόρος ανατείλη εν ταις καρδίαις υμών» (Β’ Πέτρου Α/1: 19). Όταν ακολουθούμε το λόγο του Θεού, είναι σαν να περπατάμε σ’ ένα μονοπάτι γεμάτο φως. Ο λόγος του Θεού είναι: «Λύχνος εις τους πόδας μου είναι ο λόγος σου και φως εις τας τρίβους μου» (Ψαλμός ΡΙΘ/119, εδ. 105). 

      «ο νόμος σου είναι η τρυφή μου» (ψαλμός ΡΙΘ/119, εδ. 77). Για το Δαβίδ ο λόγος του Θεού ήταν η χαρά του και η τρυφή του. Στον ίδιο ψαλμό, εδ. 92 αναφέρει: «Εάν ο νόμος σου δεν ήτο η τρυφή μου, τότε ήθελον χαθή εν τη θλίψει μου». Μέσα στις λύπες της ζωής, στις δύσκολες καθημερινές καταστάσεις ας καταφεύγουμε στο λόγο του Θεού, για να παίρνουμε δύναμη για να μην καταβληθούμε. 

     Είναι «μακάριος» ο άνθρωπος εκείνος που «δεν περιεπάτησεν εν βουλή ασεβών, και εν οδώ αμαρτωλών δεν εστάθη, και επί καθέδρας χλευαστών δεν εκάθησεν, αλλ' εν τω νόμω του Κυρίου είναι το θέλημα αυτού, και εν τω νόμω αυτού μελετά ημέραν και νύκτα. Και θέλει είσθαι ως δένδρον πεφυτευμένον παρά τους ρύακας των υδάτων, το οποίον δίδει τον καρπόν αυτού εν τω καιρώ αυτού, και το φύλλον αυτού δεν μαραίνεται και πάντα, όσα αν πράττη, θέλουσιν ευοδωθή» (Ψαλμός Α/1: 1-3). 

        Ο λόγος του Θεού αναφέρει ότι υπάρχει ευτυχία – μακαριότητα – σ’ αυτήν τη ζωή, την οποία δε θα την συναντήσει κανείς στους σοφούς, στους πλούσιους, στους ισχυρούς, αλλά σ’ εκείνους που δεν «περιπατούν» σύμφωνα με το θέλημα των ασεβών, που δεν ενδίδουν στον πειρασμό να «σταθούν» στο δρόμο της αμαρτίας, που δεν «κάθονται» μ’ εκείνους που χλευάζουν το Θεό. Η χαρά του ευτυχισμένου ανθρώπου, η μεγάλη απόλαυσή του βρίσκεται στη μελέτη του λόγου του Θεού. Ας μετρήσουμε τη ζωή μας μ’ αυτό το μέτρο και ας ερευνήσουμε, για να δούμε αν βρίσκουμε αυτήν την ευχαρίστηση στη μελέτη του λόγου του Θεού; 

     Η ζωή του ανθρώπου αυτού σύμφωνα με τα λόγια του Θεού: «Είναι σαν το δέντρο, που είναι φυτεμένο κοντά σε ποτάμια. Η χαρά ποτέ δε λείπει από τη ζωή του και η ζωή του θα είναι πάντοτε χρήσιμη και αποτελεσματική». --- 

        Υστερόγραφο: 

      Οι Σαδδουκαίοι ήταν μια ακόμη ομάδα που διαμορφώθηκε κατά την περίοδο του δευτέρου Ναού (516 π.Χ. – 70 μ.Χ.) και είχε μεγάλη επιρροή στην περιοχή της Ιερουσαλήμ και της Ιουδαίας γενικότερα. Πίστευαν ότι προερχόταν από τον αρχιερέα του Σολομώντα Σαδδώκ, από τον οποίον έφεραν και το όνομα τους. Την εποχή εκείνη οι Σαδδουκαίοι ήταν οι αριστοκράτες. Είχαν πλούτο και κατείχαν σημαντικές θέσεις εξουσίας, καθότι τους ενδιέφερε περισσότερο η πολιτική παρά η θρησκεία. Στο Ιουδαϊκό Συνέδριο, που λεγόταν Σανχεντρίν, αποτελούσαν την πλειοψηφία στο σύνολο των 70 θέσεων. 

      Αρκετοί από τους Σαδδουκαίους ήταν ιερείς, αλλά υπήρχαν και πολλοί λαϊκοί στις τάξεις τους. Τόσο οι ιερείς, όσο και οι λαϊκοί Σαδδουκαίοι κατείχαν ανώτερα αξιώματα και ήταν πολύ εύποροι. Ο ιστορικός Φλάβιος Ιώσηπος (37 - 100 μ.Χ.) καθώς και η Καινή Διαθήκη, μας ενημερώνουν ότι οι αρχιερατικές οικογένειες προέρχονταν απ’ αυτούς. Την εποχή εκείνη οι υποχρεώσεις του αρχιερέα ήταν περισσότερο πολιτικές παρά θρησκευτικές. 

      Η διδασκαλία των Σαδδουκαίων είχε να κάνει με την προσκόλληση και την ακριβή τήρηση του Νόμου. 

1/ Αποδέχονταν μόνο την «Πεντάτευχο», δηλ. τα πέντε πρώτα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης που είχε γράψει ο Μωυσής (Γένεση, Έξοδος, Λευιτικό, Αριθμοί, Δευτερονόμιο). 

2/ Δε δέχονταν την προφορική παράδοση και κατηγορούσαν τους Φαρισαίους γι’ αυτό. 

3/Δεν πίστευαν στην πρόνοια του Θεού και την επίδρασή Του πάνω στον κόσμο. Πίστευαν στην ελεύθερη βούληση του ανθρώπου. 

4/ Δεν πίστευαν, σε αντίθεση με τους Φαρισαίους, στην ανάσταση των νεκρών και την αθανασία της ψυχής (Ματθαίος ΚΒ/22: 23, Μάρκος ΙΒ/12: 18-27, Πράξεις ΚΓ/23: 8) και ισχυρίζονταν ότι η ψυχή χάνεται μετά το θάνατο και συνεπώς απέρριπταν κάθε τιμωρία ή ανταμοιβή μετά την επίγεια ζωή. 

5/ Δεν πίστευαν στην ύπαρξη άλλου πνεύματος πέρα από του Θεού, δηλ. απέρριπταν την ύπαρξη αγγελικών και δαιμονικών πνευμάτων. 

    Γενικά ήταν αδιάφοροι απέναντι στο Χριστό μέχρι τη στιγμή που φοβήθηκαν πως μπορεί να προκαλέσει την αθέλητη γι’ αυτούς Ρωμαϊκή προσοχή (Ιωάννης ΙΑ/11: 50). Αν και ήταν αντίπαλοι με τους Φαρισαίους ήταν πάντα ενωμένοι και αποφασισμένοι στο να καταδικάσουν σε θάνατο τον Κύριο Ιησού Χριστό (Μάρκος ΙΔ/14: 53, ΙΕ/15: 1, Ιωάννης ΙΑ/11: 48-50). ---