Το Κύκνειο Άσμα του Αποστόλου Παύλου.

Eπιστολή «προς ΤΙΜΟΘΕΟΝ Β’», κεφ. Δ/4, εδ. 1 – 22. 

1 Διαμαρτύρομαι λοιπόν εγώ ενώπιον του Θεού και του Κυρίου Ιησού Χριστού, όστις μέλλει να κρίνη ζώντας και νεκρούς εν τη επιφανεία αυτού και τη βασιλεία αυτού, 

2 κήρυξον τον λόγον, επίμενε εγκαίρως ακαίρως, έλεγξον, επίπληξον, πρότρεψον, μετά πάσης μακροθυμίας και διδαχής. 

3 Διότι θέλει ελθεί καιρός ότε δεν θέλουσιν υποφέρει την υγιαίνουσαν διδασκαλίαν, αλλά θέλουσιν επισωρεύσει εις εαυτούς διδασκάλους κατά τας ιδίας αυτών επιθυμίας, γαργαλιζόμενοι την ακοήν, 

4 και από μεν της αληθείας θέλουσιν αποστρέψει την ακοήν αυτών, εις δε τους μύθους θέλουσιν εκτραπή. 

5 Συ δε αγρύπνει εις πάντα, κακοπάθησον, εργάσθητι έργον ευαγγελιστού, την διακονίαν σου κάμε πλήρη. 

6 Διότι εγώ γίνομαι ήδη σπονδή και ο καιρός της αναχωρήσεώς μου έφθασε. 

7 Τον αγώνα τον καλόν ηγωνίσθην, τον δρόμον ετελείωσα, την πίστιν διετήρησα 

8 του λοιπού μένει εις εμέ ο της δικαιοσύνης στέφανος, τον οποίον ο Κύριος θέλει μοι αποδώσει εν εκείνη τη ημέρα, ο δίκαιος κριτής, και ου μόνον εις εμέ, αλλά και εις πάντας όσοι επιποθούσι την επιφάνειαν αυτού. 

9 Σπούδασον να έλθης προς εμέ ταχέως 

10 διότι ο Δημάς με εγκατέλιπεν, αγαπήσας τον παρόντα κόσμον, και απήλθεν εις θεσσαλονίκην, ο Κρήσκης εις Γαλατίαν, ο Τίτος εις Δαλματίαν 

11 ο Λουκάς είναι μόνος μετ' εμού. Τον Μάρκον παραλαβών φέρε μετά σού διότι μοι είναι χρήσιμος εις την διακονίαν. 

12 Τον δε Τυχικόν απέστειλα εις Έφεσον. 

13 Τον φελόνην, τον οποίον αφήκα εν Τρωάδι παρά τω Κάρπω, ερχόμενος φέρε, και τα βιβλία, μάλιστα τας μεμβράνας. 

14 Ο Αλέξανδρος ο χαλκεύς πολλά κακά μοι έκαμεν ο Κύριος να αποδώση εις αυτόν κατά τα έργα αυτού· 

15 τον οποίον και συ φυλάττου διότι πολύ ανθίσταται εις τους λόγους ημών. 

16 Εν τη πρώτη απολογία μου δεν με παρεστάθη ουδείς, αλλά πάντες με εγκατέλιπον είθε να μη λογαριασθή εις αυτούς 

17 αλλ' ο Κύριος με παρεστάθη και με ενεδυνάμωσε, διά να πληρωθή δι' εμού το κήρυγμα και να ακούσωσι πάντα τα έθνη· και ηλευθερώθην εκ του στόματος του λέοντος. 

18 Και θέλει με ελευθερώσει ο Κύριος από παντός έργου πονηρού και θέλει με διασώσει διά την επουράνιον βασιλείαν αυτού· εις τον οποίον έστω η δόξα εις τους αιώνας των αιώνων· αμήν. 

19 Ασπάσθητι την Πρίσκαν και τον Ακύλαν και τον οίκον του Ονησιφόρου. 

20 Ο Έραστος έμεινεν εν Κορίνθω, τον δε Τρόφιμον αφήκα εν Μιλήτω ασθενή. 

21 Σπούδασον να έλθης προ του χειμώνος. Ασπάζεταί σε ο Εύβουλος και Πούδης και Λίνος και η Κλαυδία και οι αδελφοί πάντες. 

22 Ο Κύριος Ιησούς Χριστός είη μετά του πνεύματός σου. Η χάρις μεθ' υμών· αμήν. 

          ΣΧΟΛΙΑ: 

      Ο αποχαιρετισμός του Απ. Παύλου. Η επιστολή «προς Τιμόθεον  B'» αποτελεί το «Κύκνειο Άσμα» του μεγάλου Αποστόλου των Εθνών. Πρόκειται για τα τελευταία λόγια του πιο μεγάλου θνητού που πέρασε ποτέ από τη ζωή αυτή. Εκείνου που από την εκκλησιαστική ιστορία χαρακτηρίστηκε «ο πρώτος μετά τον Έναν». Γνώριζε καλά ο Απ. Παύλος ότι πλησίαζε η μέρα της αναχωρήσεώς του για τον ουρανό. Ήξερε ότι ούτε τον Τιμόθεο θα έβλεπε ξανά με τα σαρκικά του μάτια, ούτε άλλες ευκαιρίες για να γράψει και να νουθετήσει τις εκκλησίες θα είχε. Κάτω από αυτές τις συνθήκες συμβουλεύει τον νεαρό μαθητή και συνεργάτη του τον Τιμόθεο να εστιάσει όλη του την προσοχή, αφ’ ενός μεν στην προσμονή της επιφάνειας του Κυρίου και αφ’ ετέρου δε να κηρύττει το Ευαγγέλιο της σωτήριας χάρης του Χριστού, ακούραστα και με ζήλο. 

     «Διαμαρτύρομαι ενώπιον του Θεού» που σημαίνει σε ορκίζω ενώπιον του Θεού και του Κυρίου Ιησού Χριστού, ο οποίος πρόκειται να κρίνει και τους ζωντανούς και τους νεκρούς (Εβραίους Ι/10: 30) την ημέρα της παρουσίας αυτού και της βασιλείας Αυτού. Γνωρίζει ο Απ. Παύλος τον σωματικά αδύναμο και ασθενικό χαρακτήρα του Τιμόθεου και προσπαθεί να τον ενισχύσει στο έργο του, στη διακονία που επιτελεί, γι’ αυτό εφιστά την προσοχή του στις ακόλουθες τρεις μεγάλες αλήθειες που αναφέρονται το 1ο εδάφιο και οι οποίες είναι: 

 Ο ερχομός του Χριστού   --   Η κρίση που θ’ ακολουθήσει   --    Η Βασιλεία του Χριστού. 

       Τούτες οι αλήθειες θα πρέπει να απασχολούν όλους μας. Σε πολλά σημεία η Βίβλος διακηρύττει ότι «ο Χριστός θα έλθει και πάλι». Θα επιστρέψει σύμφωνα με τις διακηρύξεις του Λόγου Του (Ιωάννης ΙΔ/14: 2). Κατά την Ανάληψή Του, καθώς ο Κύριος αναλαμβανόταν με νεφέλη στους ουρανούς, δύο άνδρες με λευκά ιμάτια παρουσιάστηκαν και είπαν στους μαθητές Του: «Άνδρες Γαλιλαίοι, τι κάθεστε και βλέπεται εις τον ουρανό. Αυτός ο Ιησούς ο οποίος αναλήφθη εις τον ουρανό, θα έρθει με τον ίδιο τρόπο που τον είδατε να φεύγει στον ουρανό» (Πράξεις Α/1: 10,11). 

       Ο Ιησούς Χριστός είναι «ο Ων και ο Ην και ο Ερχόμενος» (Αποκάλυψη Α/1: 4). Στην επιστολή του «Ιούδα» (Α/1: 14) μεταφέρονται τα λόγια του Ενώχ, έβδομου από Αδάμ, ο οποίος προφήτευσε λέγοντας: «Ιδού ήλθεν ο Κύριος με μυριάδες αγίων αυτού, δια να κάμει κρίσιν κατά πάντων και να ελέγξει πάντας τους ασεβείς, εξ αυτών, δια πάντα τα έργα της ασέβειας αυτών τα οποία έπραξαν και δια πάντα τα σκληρά τα οποία ελάλησαν κατ’ αυτού αμαρτωλοί ασεβείς». 

      Εκείνο στο οποίο θέλει να καταλήξει ο Απ. Παύλος και το οποίο επιθυμεί να επισημάνει ιδιαίτερα στον Τιμόθεο είναι το: «Κήρυξον τον Λόγον». Είναι μεγίστη τιμή για έναν άνθρωπο να κηρύττει το Λόγο του Θεού, το Ευαγγέλιο της σωτηρίας. Στην επιστολή «προς Ρωμαίους» (κεφ. Α/1, εδάφ. 16,17) διακηρύττει: 

16 Διότι δεν αισχύνομαι το ευαγγέλιον του Χριστού επειδή είναι δύναμις Θεού προς σωτηρίαν εις πάντα τον πιστεύοντα Ιουδαίόν τε, πρώτον και Έλληνα. 

17 Διότι δι' αυτού αποκαλύπτεται η δικαιοσύνη του Θεού εκ πίστεως εις πίστιν, καθώς είναι γεγραμμένον Ο δε δίκαιος θέλει ζήσει εκ πίστεως. 

     Καθώς οι μαθητές άκουγαν τον Κύριο να τους μιλάει για τις προϋποθέσεις της ανθρώπινης σωτηρίας, είπαν μεταξύ τους: «σκληρός ο λόγος» (κατά Ιωάννην, κεφ. Σ/6, εδ. 60) και ήταν αυτό που έκανε κάποιους από τους μαθητές του ευρύτερου κύκλου να στραφούν προς τα πίσω. 

67 Είπε λοιπόν ο Ιησούς προς τους δώδεκα· Μήπως και σεις θέλετε να υπάγητε; 

68 Απεκρίθη λοιπόν προς αυτόν ο Σίμων Πέτρος Κύριε, προς τίνα θέλομεν υπάγει; λόγους ζωής αιωνίου έχεις (Ιωάννης Σ/6: 67,68). 

      Αυτό είναι το Ευαγγέλιο του Θεού, είναι «λόγοι αιώνιας ζωής» (Ιωάννης Σ/6: 68). Είναι «δύναμις Θεού προς σωτηρίαν εις πάντα τον πιστεύοντα Ιουδαίον τε, πρώτον και Έλληνα» (Ρωμαίους Α/1: 16). Αυτό το Ευαγγέλιο καλείται ο Τιμόθεος να κηρύξει, να μεταδώσει το Λόγο του Θεού και σε άλλους ανθρώπους, για να πιστέψουν και να σωθούν αιωνίως. H κήρυξη του Λόγου του Θεού αποτελεί ηθική υποχρέωση για τον πιστό άνθρωπο. Καθώς οι άνθρωποι γύρω μας χάνονται αιώνια από «έλλειψη γνώσεως» (Ωσηέ Δ/4: 6), καθώς είναι δεμένοι και αιχμαλωτισμένοι από τον εχθρό, δε μπορούν ν’ απελευθερωθούν με τα έργα τους ή τις δικές τους προσπάθειες. Ο άνθρωπος είναι δέσμιος του εχθρού της ψυχής του και πολλές φορές δεν το αντιλαμβάνεται, δεν το συνειδητοποιεί. Οι Ιουδαίοι της εποχής του Χριστού νόμιζαν ότι ήταν ελεύθεροι, αλλά ο Χριστός τους απέδειξε ότι ήταν δούλοι της αμαρτίας και του διαβόλου. 

31 Ο Ιησούς, λοιπόν, έλεγε στους Ιουδαίους, που είχαν πιστέψει σ' αυτόν: Αν εσείς μείνετε στον δικό μου λόγο, είστε αληθινά μαθητές μου 

32 και θα γνωρίσετε την αλήθεια, και η αλήθεια θα σας ελευθερώσει. 

33 Του αποκρίθηκαν: Σπέρμα τού Αβραάμ είμαστε, και ποτέ δεν γίναμε δούλοι σε κανέναν· πώς εσύ λες ότι: Θα γίνετε ελεύθεροι; 

34 Τους αποκρίθηκε ο Ιησούς: Σας διαβεβαιώνω απόλυτα, ότι: Καθένας που πράττει την αμαρτία, είναι δούλος της αμαρτίας. 

35 Και ο δούλος δεν μένει πάντοτε μέσα στο σπίτι· ο γιος μένει πάντοτε. 

36 Αν, λοιπόν, ο Υιός σάς ελευθερώσει, θα είστε πραγματικά ελεύθεροι (Ιωάννης Η/8: 31-36). 

      Η μόνη δύναμη που μπορεί να ελευθερώσει τον άνθρωπο, είναι να γνωρίσει την Αλήθεια του Λόγου του Θεού (εδ. 32). Γι’ αυτό ακριβώς η κήρυξη του Ευαγγελίου θα πρέπει να γίνεται με μεγάλη προσοχή και να διακρίνεται από κάποια στοιχεία τα οποία είναι απαραίτητα και τα οποία θα πρέπει να διακρίνουν τον κάθε κήρυκα του Ευαγγελίου. Αυτά τα στοιχεία είναι: «ανόθευτη διδαχή» (3), «αλήθεια» (4), «πίστη» (7). 

      Ο Τιμόθεος και στο πρόσωπό του ο κάθε εργάτης του Θεού καλείται όχι μόνον να γνωρίζει το Λόγο, αλλά και να κηρύττει αυτόν. Ο εργάτης δεν έχει περιθώρια να επινοήσει δικά του πράγματα, να πει ό,τι νομίζει ή ό,τι του αρέσει. Όχι. Ο σκοπός του είναι ένας και μόνον: Να μεταδώσει το Λόγο του Θεού, έτσι όπως τον παρέλαβε, έτσι όπως αυτός είναι γραμμένος, δια πνεύματος Αγίου, χωρίς προσθέσεις ή αφαιρέσεις, χωρίς κρίσεις ή επικρίσεις. Θα πρέπει να κηρύττει με παρρησία, με δύναμη, με θάρρος (Α’ Ιωάννου Γ/3: 21). 

      Ο εργάτης του Θεού θα πρέπει να έχει πάντοτε επίγνωση ότι μεταφέρει ένα μήνυμα ζωής ή θανάτου. Το κέντρο της διδαχής θα πρέπει να είναι η τραγική κατάσταση στην οποία ευρίσκεται ο άνθρωπος μακριά από το Θεό. Εάν φύγει από την πρόσκαιρη απ’ αυτήν τη ζωή αμετανόητος και αλύτρωτος τον περιμένει αιώνιος θάνατος, εξαιτίας της αμαρτίας του (Ρωμαίους Σ/6: 23). Όμως ο Θεός από αγάπη (Ιωάννης Γ/3: 16) δεν άφησε τον άνθρωπο να χαθεί. Επενέβη μέσα στην ιστορία και έστειλε τον Υιόν Του και πέθανε πάνω στο σταυρό, παίρνοντας τη θέση του κάθε υπόδικου ανθρώπου, εξαιτίας της αμαρτίας του. Ο Χριστός πέθανε και ο Πατέρας Θεός, ευαρεστημένος «κατά πάντα» από το τέλειο Έργο του Υιού, ανέστησε Αυτόν από τους νεκρούς (Πράξεις Β/2: 32). 

       Αυτό λέει ο Απ. Παύλος, είναι ένα επείγον μήνυμα και σαν τέτοιο θα πρέπει να μεταδίδεται σε κάθε περίσταση, σε κάθε κατάσταση, είτε σε κατάλληλο καιρό, είτε και σε ακατάλληλο ακόμα «εγκαίρως ακαίρως» (Β’ Τιμοθέου Δ/4: 2). Ο πιστός άνθρωπος θα πρέπει να είναι σε δράση κάθε στιγμή. Σε καμία περίπτωση δεν εννοεί εδώ ότι θα μπορούμε να διακόπτουμε τις προσωπικές σχέσεις των ανθρώπων κλπ και να επεμβαίνουμε, για να τους πούμε το Λόγο του Θεού. Πάντοτε θα είμαστε ευγενικοί και διακριτικοί. Τούτα τα λόγια έχουν σχέση με τη δική μας νωχέλεια, που πολλές φορές επιδεικνύουμε και λέμε: «όχι τώρα, θα δημιουργηθούν καταλληλότερες συνθήκες κλπ». 

     Ένας χριστιανός (πρόκειται για πραγματικό γεγονός) είναι βαριά τραυματίας, μπαίνει μέσα στο χειρουργείο και καθώς ετοιμάζονται να τον ναρκώσουν, ρίχνει μια ματιά και ψελλίζει: «Τα πάντα συνεργούν εις το αγαθό, για όσους αγαπούν το Θεό» (Ρωμαίους Η/8: 28). Μία ψυχή πίστεψε απ’ αυτόν τον λόγο και μόνον. Ένας πιστός γέροντας πριν από πολλά χρόνια, γύρναγε και πούλαγε κάρβουνα με το γάιδαρό του. Μια γυναίκα του λέει : «Α! πρέπει να τα βρέχεις τα κάρβουνα και σηκώνουν βάρος». «Όχι» της λέει ο άνθρωπος του Θεού, «εγώ είμαι του Χριστού δεν κάνω τέτοια πράγματα». Ένας άνθρωπος συγκράτησε τούτα τα λόγια και μια μέρα, καθώς τον συνάντησε, του είπε: «Τι εννοούσες εκείνη την ημέρα, όταν είπες, εγώ είμαι του Χριστού, δεν κάνω τέτοια πράγματα». Ο πιστός άνθρωπος του εξήγησε και η ομολογία αυτή ήταν αιτία όχι μόνον να πιστέψει ένας άνθρωπος, αλλά να δημιουργηθεί μια ολόκληρη εκκλησία πιστών, βάσει της μαρτυρίας του πιστού αυτού ανθρώπου. 

      Ο άνθρωπος του Θεού, που έχει αναλάβει να κηρύττει το Λόγο και σε άλλους ανθρώπους, θα πρέπει να ελέγχει, να εμψυχώνει και να επιπλήττει, εάν και όπου χρειαστεί. Όλα αυτά είναι αναγκαία, καθώς ένα κήρυγμα απευθύνεται σε διαφορετικού πνευματικού επιπέδου άτομα. Κάποιοι που περιπατούν «ατάκτως» διαπράττουν εσκεμμένα αμαρτίες που εκθέτουν την Εκκλησία του Χριστού και θα πρέπει να υπάρξει επίπληξη γι’ αυτό. Κάποιοι άλλοι έχουν αμφιβολίες και θα πρέπει να βρεθούν τα κατάλληλα επιχειρήματα μέσα από το Λόγο του Θεού, ώστε να πειστούν και να εννοήσουν τις αλήθειες του Λόγου του Θεού. Κάποιοι ζουν ακόμα με τους φόβους των προηγούμενων αμαρτημάτων τους ή διακατέχονται από φόβους μέσα στην Εκκλησία, αυτοί έχουν ανάγκη από ενθάρρυνση. 

       Όλα αυτά θα πρέπει να γίνονται με αγάπη, με μακροθυμία, με υπομονή. Σε καμία περίπτωση δε θα πρέπει να είμαστε ενοχλητικοί ή καταπιεστικοί. Η δική μας ευθύνη είναι στο να παραμείνουμε πιστοί στο Λόγο του Θεού και να Τον μεταδίδουμε σωστά χωρίς παρεκκλίσεις ή ταλαντεύσεις. Τα υπόλοιπα είναι δουλειά του Αγίου Πνεύματος. Ο Θεός είναι εκείνος που θα προσθέσει τους σωζόμενους στην Εκκλησία Του (Πράξεις Β/2: 47). Συμπέρασμα: Όταν μεταφέρουμε το χαρμόσυνο μήνυμα του Θεού, θα πρέπει να είμαστε ιδιαίτερα προσεκτικοί. 

     Επίσης όλα τα παραπάνω είναι αναγκαία και θα πρέπει να υπάρχει ιδιαίτερη προσοχή και πληροφορία του Αγίου Πνεύματος στον πιστό άνθρωπο, καθώς θα μιλάει για το Λόγο του Θεού, διότι θα έλθουν «καιροί κακοί» κατά τους οποίους «οι άνθρωποι δεν θα ανέχονται την ανόθευτη διδασκαλία, δεν θα ανέχονται την αλήθεια του Λόγου του Θεού, αλλά θα ακολουθούν διδασκάλους που αυτά που θα τους διδάσκουν θα είναι σύμφωνα με τις επιθυμίες της καρδιάς τους και αυτά θα τους ευχαριστούν ιδιαίτερα και θα είναι ευχάριστα στην ακοή τους» (Β΄ Τιμοθέου Δ/4: 3). 

        Σκοπός του εχθρού που βρίσκεται πίσω απ’ όλα αυτά είναι ν’ αποσπάσει τους ανθρώπους από την Αλήθεια του Ευαγγελίου και να τους κάνει να πιστέψουν σε ανθρώπινα μυθεύματα. Ο Λόγος του Θεού μας εφιστά ιδιαίτερα την προσοχή: «Βλέπετε μη σας εξαπατήση τις διά της φιλοσοφίας και της ματαίας απάτης, κατά την παράδοσιν των ανθρώπων, κατά τα στοιχεία του κόσμου και ουχί κατά Χριστόν» (Κολοσσαείς Β/2: 8). Σκοπός του εχθρού της ψυχής μας είναι η παραπλάνηση, η συσκότιση, η σύγχυση και η μυθοποίηση της αλήθειας επειδή είναι «ο πατέρας του ψεύδους» (Ιωάννης Η/8: 44). Η «αλήθεια» που θα διακηρύττουν ορισμένοι πλάνοι, που εμπνέονται από τις εισηγήσεις του εχθρού θα είναι κριμένη πίσω από εντυπωσιακά λόγια, ορθολογισμούς και ρητορείες, που θα τους ευχαριστούν και θα τους γαργαλίζουν την ακοή των ακροατών τους. Δε θα ισχύει ως γνώμονας καταλληλότητας των διδασκάλων η ορθοτόμηση του Λόγου της αληθείας, αλλά η δική τους υποκειμενική εκτίμηση. Πρώτα οι άνθρωποι θα επιλέγουν τι θα θέλουν ν’ ακούσουν και ύστερα θα επιλέγουν τους κατ’ αυτούς κατάλληλους διδασκάλους, που θα τους λένε αυτά που οι απατηλές καρδιές τους επιθυμούν να ακούσουν. 

        Μέσα σ’ αυτήν την άρνηση, μέσα σ’ αυτήν την αντιλογία, πώς πρέπει να σταθεί ο Τιμόθεος; Πως πρέπει να σταθεί ο κάθε πιστός άνθρωπος; Να απογοητευθεί, να στραφεί προς τα οπίσω, να σιωπήσει; Όχι. Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν, μένουν οι ίδιοι στην άγνοια και την απάθειά τους. «Συ όμως Τιμόθεε, να είσαι διαφορετικός». Εδώ είναι το κρίσιμο σημείο. Ο πιστός άνθρωπος δε θα πρέπει να μετέχει των «εδεσμάτων του κόσμου» (Δανιήλ Α/1: 8). Στην επιστολή «Ιακώβου» (κεφ. Δ/4, εδ. 4) αναφέρεται: «Μοιχοί και μοιχαλίδες, δεν εξεύρετε ότι η φιλία του κόσμου είναι έχθρα του Θεού; όστις λοιπόν θελήση να ήναι φίλος του κόσμου, εχθρός του Θεού καθίσταται». Δεν θα πρέπει να μετέχει στον τρόπο ζωής του κόσμου, στον τρόπο σκέψης εκείνων που χάνονται χωρίς Χριστό, δε θα πρέπει να ενεργεί με τον ίδιο τρόπο. Όλα θα πρέπει να είναι διαφορετικά για τον γνήσιο Χριστιανό. Απαιτείται άλλος τρόπος ζωής, που θα εμπνέεται και η ζωή του οποίου θα διέπεται από την αλήθεια του Λόγου του Θεού, μια ζωή σταθερά Χριστιανική, μια άλλη ζωή που θα διακρίνεται από ένα στοιχείο: «Κακοπάθησον». Πουθενά ο Λόγος του Θεού δεν αναφέρεται σε καλοπέραση στη ζωή αυτή. Αντίθετα, τονίζει ότι είναι «στενή και τεθλιμμένη η οδός» (Ματθαίος Ζ/7: 14). Ο άνθρωπος που θα υποστηρίξει την αλήθεια του Ευαγγελίου θα κακοπαθήσει, γιατί η αλήθεια δεν παίρνει συμβιβασμούς, ο λαός λέει είναι «πικρή», δε γαργαλίζει την ακοή των ακροατών. 

      Συμπέρασμα. Θα πρέπει στη ζωή μας να υπάρχει, γνώση, συνέπεια και συνέχεια στο Λόγο του Θεού, σε πείσμα των δύσκολων καιρών στους οποίους ζούμε, σε πείσμα των ανθρώπων που αντιστέκονται στην αλήθεια του Ευαγγελίου. Η κατάσταση που επικρατεί στον κόσμο ο οποίος μας περιβάλει δε θα πρέπει να αποθαρρύνουν τον πιστό άνθρωπο και να τον απομακρύνουν από τη διακονία του και από τον προορισμό του να δίνει μαρτυρία πίστης, όπου σταθεί και όπου βρεθεί. Ούτε οι συνθήκες και οι καταστάσεις αυτές θα πρέπει να οδηγούν τον πιστό άνθρωπο σε συμβιβασμούς, ώστε να είναι αρεστός στο ακροατήριο. Αντίθετα όλες αυτές οι δύσκολες περιστάσεις θα πρέπει να γίνουν αιτία να είναι ο άνθρωπος, πιο προσεκτικός αλλά και αποφασιστικός στη διακονία του. 

        Όσο οι καιροί θα δυσκολεύουν και όσο οι άνθρωποι θα γίνονται πιο αδιάφοροι για την αλήθεια του Λόγου του Θεού, τόσο πιο σαφής, πιο πειστική και πιο σταθερή θα πρέπει να είναι η δική μας στάση απέναντι στην Αλήθεια του Ευαγγελίου. Ο μεγάλος μεταρρυθμιστής Ιωάννης Καλβίνος (1509 – 1564) έλεγε: «Όσο πιο αποφασιστικοί γίνονται οι άνθρωποι στο να καταφρονούν τη διδασκαλία του Χριστού, τόσο πιο ένθερμοι πρέπει να είναι οι πιστοί διάκονοι στη διακήρυξή της, τόσο πιο επίπονες οι προσπάθειές τους για τη διατήρησή της σε ολότητα και ακόμη περισσότερο, σκληρότερος ο αγώνας τους να αμυνθούν στις επιθέσεις του εχθρού».---

Η ΣΩΤΗΡΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ.

 

          Επιστολή «προς Εφεσίους», κεφ. Α/1, εδ. 7. 

«.....διά του οποίου (Ιησού Χριστού) έχομεν την απολύτρωσιν διά του αίματος αυτού, την άφεσιν των αμαρτημάτων, κατά τον πλούτον της χάριτος αυτού». 

         Επιστολή «προς Ρωμαίους», κεφ. Γ/3, εδ. 21 – 26. 

21 Τώρα, όμως, χωρίς τον νόμο, φανερώθηκε η δικαιοσύνη τού Θεού, έχοντας τη μαρτυρία τού νόμου και των προφητών 

22 δικαιοσύνη, όμως, του Θεού, διαμέσου τής πίστης στον Ιησού Χριστό, προς όλους κι επάνω σε όλους εκείνους που πιστεύουν επειδή, δεν υπάρχει διαφορά 

23 δεδομένου ότι, όλοι αμάρτησαν, και στερούνται τη δόξα τού Θεού 

24 ανακηρύσσονται, όμως, δίκαιοι, δωρεάν, με τη χάρη του, διαμέσου τής απολύτρωσης που έγινε με τον Ιησού Χριστό· 

25 τον οποίο ο Θεός προκαθόρισε ως μέσον εξιλέωσης διαμέσου τής πίστης, με βάση το αίμα του, προς φανέρωση της δικαιοσύνης του, για την άφεση των αμαρτημάτων, που έγιναν στο παρελθόν, μέσα στη μακροθυμία τού Θεού· 

26 προς φανέρωση της δικαιοσύνης του στον παρόντα καιρό, για να είναι αυτός δίκαιος, και να ανακηρύσσει δίκαιον εκείνον που πιστεύει στον Ιησού. 

        ΣΧΟΛΙΑ: 

     Η ανθρώπινη λογική, όσον αφορά την εξιλέωση του ανθρώπου από το δυσβάστακτο βάρος της αμαρτίας του που τον οδηγεί στον αιώνιο θάνατο (Ρωμαίους Σ/6: 23) είναι η εξής: «Συ που έσφαλες, που αμάρτησες, που αποστάτησες από το Θεό προσπάθησε να εξιλεωθείς απέναντι στο Θεό με πράξεις και έργα που θα Τον ευαρεστήσουν». Με τον τρόπο αυτό προσπαθεί ο άνθρωπος ν’ αγωνιστεί στηριζόμενος στις δικές του δυνάμεις, αναλωμένος σε έργα τα οποία θεωρεί "καλά" και τα οποία κατά την εκτίμησή του είναι αρεστά στο Θεό και ως εκ τούτου δρουν ως "επανορθωτικά", προκειμένου να μπορέσει να εξιλεωθεί από το αμαρτωλό παρελθόν του.

     Έτσι λοιπόν όταν ο άνθρωπος επιθυμήσει τη μετάνοια και τη συμφιλίωσή του με το Θεό, από τον οποίον έχει αποκοπεί εξαιτίας των άστοχων επιλογών του (Ησαΐας ΝΘ/59: 2), η ανθρώπινη λογική τον οδηγεί στην εκτέλεση κάποιων «καλών έργων», με τα οποία προσπαθεί να ευαρεστήσει το Θεό και να αποκαταστήσει την επικοινωνία μαζί Του. (στερήσεις, κάθε μορφής, κακουχίες εκούσιες, γονυκλισίες και μύριες άλλες εθελούσιες ταλαιπωρίες). 

    Με αυτά τα έργα η αμαρτωλή και καυτηριασμένη συνείδησή του προσπαθεί να τον αναπαύσει,  σχηματίζοντας κάποια στιγμή, την πεποίθηση ότι θα τα καταφέρει και θα εξιλεωθεί. Αλλά δυστυχώς, παρά τις όποιες προσπάθειες η αμαρτωλότητα δεν σταματάει να εκδηλώνεται μέσα στη ζωή του. Πριν ακόμη να κατορθωθεί η εξιλέωση των «χθεσινών» παραβάσεων, βαραίνουν το παθητικό της συνείδησής του καινούργιες παραβάσεις και σε λίγο πάλι οι πιο καινούργιες, με αποτέλεσμα να μην αργεί να καταλάβει ότι είναι βυθισμένος σ’ ένα αχανές βάραθρο, από το οποίο είναι αδύνατον να βγει. Ο Απ. Παύλος αναφέρει: «Επειδή, ξέρω ότι μέσα μου (δηλαδή, μέσα στη σάρκα μου) δεν κατοικεί αγαθό επειδή, το να θέλω, βρίσκεται κοντά μου, το να κάνω, όμως, το καλό, δεν το βρίσκω επειδή, δεν κάνω το αγαθό, που θέλω· αλλά, το κακό, που δεν θέλω, αυτό κάνω» (Ρωμαίους Ζ/7: 18,19). 

     Τον αρχικό ζήλο του ανθρώπου να εξιλεωθεί μπροστά στο Θεό με αγαθές πράξεις και με τα προσωπικά του έργα, ύστερα από λίγο δηλητηριάζει η αποτυχία. Και σε στιγμές εσωτερικής συγκέντρωσης, η φωνή της απελπισίας ξεσπάει στην ίδια κραυγή την οποία και ο Απ. Παύλος ύψωσε: «ταλαίπωρος άνθρωπος εγώ. Ποιος λοιπόν θα με τραβήξει και θα με βγάλει έξω από το αυτό το λάκκο της ταλαιπωρίας» (Ρωμαίους Ζ/7: 24). 

    Απέναντι σ’ ένα τέτοιο – δια των προσωπικών έργων - ανθρώπινο σχέδιο λύτρωσης, άφεσης, συγχώρεσης των αμαρτιών, ο Λόγος του Θεού μας παρουσιάζει έναν άλλο τρόπο σωτηρίας. Πρόκειται για ένα σχέδιο το οποίο, το συνέλαβε και το υλοποίησε μέσα στην πανσοφία Του, ο ίδιος ο Θεός. Το σχέδιο αυτό της σωτηρίας είναι εντελώς διαφορετικό από το προηγούμενο. Σύμφωνα λοιπόν με αυτό το Θεϊκό σχέδιο, για την εξιλέωση των αμαρτιών του ανθρώπου χρειάζονται, όχι ανθρώπινα έργα ή άλλες ανθρώπινες προσπάθειες, αλλά ένα άλλο Έργο. Το Έργο αυτό, που θα φέρει και θα οδηγήσει στην άφεση των αμαρτιών, στην εξιλέωση του αμαρτωλού ανθρώπου, στη δικαίωσή του απέναντι στον Άγιο Θεό, δε γίνεται από τον άνθρωπο, αλλά έχει γίνει από το Θεό και προσφέρεται δωρεάν στον άνθρωπο. Είναι ένα Έργο που ο ίδιος ο Θεός έχει κάνει, διά Ιησού Χριστού, για την δικαίωση του αμαρτωλού ανθρώπου. 

    Το Έργο της λύτρωσης του Θεού, το οποίο όλοι έχουν ανάγκη καθώς «πάντες ήμαρτον και υστερούνται της δόξης του Θεού» (Ρωμαίους Γ/3: 23). Ο άνθρωπος γεννιέται με την αμαρτία και με τον τρόπο αυτό είναι από τη φύση του αμαρτωλός. Σύμφωνα με τον αιώνιο Λόγο του Θεού «δι' ενός ανθρώπου η αμαρτία εισήλθεν εις τον κόσμον και διά της αμαρτίας ο θάνατος, και ούτω διήλθεν ο θάνατος εις πάντας ανθρώπους, επειδή πάντες ήμαρτον» (Ρωμαίους Ε/5: 12). Επειδή λοιπόν η αμαρτία είναι πανανθρώπινη υπόθεση, το Έργο της σωτηρίας του Θεού ισχύει για όλους τους ανθρώπους, καθώς "ο Θεός δεν είναι προσωπολήπτης" (Πράξεις Ι/10: 34), αλλά είναι ένας Θεός που «θέλει να σωθούν όλοι οι άνθρωποι, και να έρθουν στην επίγνωση της αλήθειας» (Α’ Τιμοθέου Β/2: 4). 

    Πρόκειται για το Έργο του Σταυρού του Χριστού, πρόκειται για το θάνατο του Κυρίου Ιησού Χριστού, του Υιού του Θεού, πάνω στο σταυρό του Γολγοθά. Για να ικανοποιηθεί η Θεία δικαιοσύνη, εξαιτίας της ανθρώπινης παράβασης, έπρεπε ο άνθρωπος να πεθάνει, γιατί ο «μισθός της αμαρτίας είναι θάνατος» (Ρωμαίους Σ/6: 23). Ο Θεός όμως από αγάπη για τον αμαρτωλό δεν άφησε τον άνθρωπο να πεθάνει και να χαθεί αιωνίως. Ο Λόγος του Θεού μας αναφέρει: «διότι τόσο πολύ αγάπησε ο Θεός τον κόσμο, ώστε έδωκε τον υιόν Αυτού τον μονογενή, δια να μη απολεσθεί πας ο πιστεύων εις αυτόν, αλλά να έχει ζωήν αιώνιον» (Ιωάννης Γ/3: 16). Έδωσε ο Θεός τον Υιόν Του τον μονογενή και πέθανε πάνω στο σταυρό, ως αντικαταστάτης μιας ολόκληρης αμαρτωλής ανθρωπότητας. Πέθανε ο Χριστός, για να μην πεθάνω εγώ και εσύ. 

     Ο προφήτης «Ησαΐας» (κεφ. ΝΓ/53, εδ. 6,7) επτακόσια χρόνια π.Χ. αναφέρει σχετικά: «πάντες ημείς επλανήθημεν ως πρόβατα εστράφημεν έκαστος εις την οδόν αυτού και ο Κύριος έθεσεν επ' Αυτόν την ανομίαν πάντων ημών. Αυτός ήτο κατατεθλιμμένος και βεβασανισμένος αλλά δεν ήνοιξε το στόμα αυτού εφέρθη ως αρνίον επί σφαγήν, και ως πρόβατον έμπροσθεν του κείροντος αυτό άφωνον, ούτω δεν ήνοιξε το στόμα αυτού». Ο Ιησούς Χριστός φέρθηκε όπως το πρόβατο στη σφαγή, άφωνο, για τη δική μας σωτηρία. 

      Ο Χριστός πέθανε πάνω στο σταυρό και την τρίτη ημέρα αναστήθηκε, σύμφωνα με όλα όσα ήταν γραμμένα στις Άγιες Γραφές (δηλ. την Παλαιά Διαθήκη). Αναστημένος και δοξασμένος κάθισε στα δεξιά του Πατέρα (Εβραίους Ι/10: 12). Έχει πληρώσει με το ίδιο Του το αίμα για την εξιλέωση των αμαρτιών μας. Ο Απόστολος Παύλος στην επιστολή «προς Γαλάτας» (κεφ. Γ/3, εδ. 13) αναφέρει: «ο Χριστός εξηγόρασεν ημάς εκ της κατάρας του νόμου, γενόμενος κατάρα υπέρ ημών, διότι είναι γεγραμμένον επικατάρατος πας ο κρεμάμενος επί ξύλου». Στην επιστολή δε «προς Εφεσίους» (κεφ. Θ/9, εδ.12) αναφέρει: «ουδέ δι' αίματος τράγων και μόσχων, αλλά διά του ιδίου αυτού αίματος, εισήλθεν άπαξ εις τα άγια, αποκτήσας αιωνίαν λύτρωσιν». Επίσης στην επιστολή «προς Ρωμαίους» (κεφ. Γ/3, εδ. 25) αναφέρεται: «τον οποίο όρισε ο Θεός να γίνει, δια της πίστεως, το μέσο εξιλέωσης με το ίδιο του το αίμα, και να φανεί έτσι η δικαιοσύνη του και για τα αμαρτήματα του παρελθόντος, τα οποία παραβλέφθηκαν». 

      Ο Θεός μέσα στην αγάπη Του και το ενδιαφέρον Του για τη σωτηρία του αμαρτωλού ανθρώπου, κάνει μια προσφορά σωτηρίας σε όλους τους ανθρώπους (Ιωάννης Γ/3: 36, & Ε/5: 24 – Ρωμαίους Ι/10: 13). Οποιοσδήποτε άνθρωπος, όσο αμαρτωλός και αν αισθάνεται, μπορεί να σωθεί αρκεί να μετανοήσει για τις αμαρτίες του και να πιστέψει στον Κύριο Ιησού Χριστό (δηλ. να Τον εμπιστευτεί ώστε να τον σώσει…). Και σήμερα ο Θεός προσκαλεί κάθε άνθρωπο λέγοντας: «Ελάτε τώρα, και ας διαδικαστούμε, λέει ο Κύριος αν οι αμαρτίες σας είναι σαν το πορφυρούν, θα γίνουν άσπρες σαν χιόνι· αν είναι ερυθρές σαν κόκκινο, θα γίνουν σαν άσπρο μαλλί» (Ησαΐας Α/1: 18). 

     Με τον τρόπο αυτό ο Χριστός καλεί καθέναν από μας να πάει κοντά Του και να Τον γνωρίσει προσωπικά και να Τον εμπιστευτεί. «Έλα Θωμά» να με γνωρίσεις, «Γιώργη, Μαρία…..κλπ». Ο Ιωάννης ο μαθητής της αγάπης αναφέρει: «Όσοι εδέχθησαν αυτόν, εις αυτούς έδωκεν εξουσίαν να γείνωσι τέκνα Θεού, εις τους πιστεύοντας εις το όνομα αυτού οίτινες ουχί εξ αιμάτων ουδέ εκ θελήματος σαρκός ουδέ εκ θελήματος ανδρός, αλλ' εκ Θεού εγεννήθησαν (Ιωάννης Α/1: 12, 13). 

       Ο άνθρωπος που θα αναγνωρίσει την αμαρτωλότητά του, που θα ταπεινωθεί και θα επικαλεστεί το Έργο του Χριστού στη ζωή του, γίνεται «παιδί του Θεού» (Ιωάννης Α/1: 12). Μα ίσως πει κάποιος: "όλοι δεν είμαστε παιδιά του Θεού;" Όχι, όλοι είμαστε δημιουργήματα του Θεού. Παιδιά του Θεού γίνονται μόνον εκείνοι που αναγνωρίζουν Τον απεσταλμένο Μεσσία του κόσμου και πιστεύουν σ’ Αυτόν και το τέλειο και ολοκληρωμένο Έργο Σωτηρίας, που Εκείνος έκανε πάνω στο σταυρό για τη δική μας σωτηρία. Σε κάθε δικό Του παιδί ο Θεός έρχεται για να διαγράφει το αμαρτωλό παρελθόν του. Γιατί γι' αυτές έχει πληρώσει ο Χριστός. 

       Στο βιβλίο των «Πράξεων» (κεφ. ΙΖ/17, εδ. 30), αναφέρεται: 

30 Τους καιρούς λοιπόν της αγνοίας παραβλέψας ο Θεός, τώρα παραγγέλλει εις πάντας τους ανθρώπους πανταχού να μετανοώσι, 

31 διότι προσδιώρισεν ημέραν εν ή μέλλει να κρίνη την οικουμένην εν δικαιοσύνη, διά ανδρός τον οποίον διώρισε, και έδωκεν εις πάντας βεβαίωσιν περί τούτου, αναστήσας αυτόν εκ νεκρών. 

      Ο λυτρωμένος του Χριστού δεν οφείλει τίποτα απολύτως, είναι Άγιος του Θεού, γι’ αυτόν έχει πληρώσει ο Χριστός με το ίδιο Του το αίμα (Εβραίους Θ/9: 12). Αν κάποιος ξένος πληρώσει για έναν φυλακισμένο που χρωστάει, από τη στιγμή της καταβολής των οφειλόμενων, ο φυλακισμένος είναι ελεύθερος, δεν διώκεται για τις πράξεις του παρελθόντος της ζωής του. Έχει πληρώσει γι’ αυτόν κάποιος άλλος. 

     Ο αμαρτωλός άνθρωπος που θέλει να εξιλεωθεί μπροστά στο Θεό, πρέπει να στηριχθεί αποκλειστικά στο Έργο που έκανε γι’ αυτόν ο Χριστός, πάνω στο σταυρό του Γολγοθά για λογαριασμό του και αντί αυτού. Ένα Έργο που το συνέλαβε, μέσα στην Πανσοφία Του και Δικαιοσύνη Του ο Πατέρας Θεός, προ καταβολής κόσμου (Α’ Πέτρου Α/1: 20) και το εκτέλεσε ο Υιός του Θεού, για να μην χαθεί αιώνια ο αμαρτωλός άνθρωπος. Συνεπώς η συνείδηση του αμαρτωλού δεν πρέπει να ζητήσει την ανάπαυσή της στη δική της δράση ή προσπάθεια εξιλεωτικών έργων, αλλά αποκλειστικά στη δράση του Θεού που εκδηλώνεται στο Πρόσωπο του Χριστού. 

      Με άλλα λόγια, πρέπει ο αμαρτωλός να εγκαταλείψει το "Εγώ" του και να αναπαυθεί με απόλυτη  εμπιστοσύνη στο εξιλαστήριο Έργο του Χριστού. Να γιατί συνεχώς στην Καινή Διαθήκη και κυρίως στις επιστολές των Αποστόλων, γίνεται συνεχής επανάληψη των φράσεων: «άφεσις αμαρτιών εν τω αίματι του Χριστού», «απολύτρωσις εν τω Χριστώ», «σωτηρία εν Αυτώ», «δι’ Αυτού». Φράσεις που σημαίνουν ότι πρέπει να είμαστε βέβαιοι ότι οι αμαρτίες μας συγχωρέθηκαν και δεν απαιτούνται περαιτέρω δικές μας ενέργειες, προκειμένου να δικαιωθούμε ενώπιον του Θεού! 

     Σύμφωνα με το Λόγο του Θεού δεν απαιτείται κάποια δράση εκ μέρους του αμαρτωλού ανθρώπου για τη συγχώρεση των αμαρτιών του, αλλά αντίθετα απαιτείται ειλικρινής πίστη στο τέλειο και ολοκληρωμένο Έργο του Σταυρού του Χριστού. Οποιαδήποτε δράση του ανθρώπινου «Εγώ» για δικαίωση του ανθρώπου μπροστά στο Θεό, είναι ολέθρια και αναποτελεσματική. Κάτι τέτοιο αποκρούεται έντονα από το Λόγο του Θεού και χαρακτηρίζεται, ως ζημιά και ως «λίθος προσκόμματος και πέτρα σκανδάλου» (Α’ Πέτρου Β/2: 8). 

    Αν αν ο άνθρωπος στηρίξει τη σωτηρία του στις δικές του προσπάθειες και δεν στηριχθεί αποκλειστικά στο σωτήριο «Έργο του Χριστού», τότε θα αρχίσει να στρέφει το βλέμμα προς τον ίδιο τον εαυτό του και θα δημιουργηθούν σιγά – σιγά στοιχεία τέτοια ώστε να μετατοπιστεί το κέντρο βάρους της σωτηρίας του από το Έργο του Χριστού στις «δικαιοσύνες» του και στις ατέρμονες προσπάθειές του, με τραγικά αποτελέσματα. Με τον τρόπο αυτό αποκόπτεται από τη «χάρη» του Θεού, από εκείνο που ο Θεός ορίζει και τελικά βρίσκεται μακριά από τη σωτηρία, λατρεύοντας τον εαυτόν του ως σωτήρα και αναλώνοντας τις δυνάμεις του στη δικαίωσή του με μάταιες ανθρώπινες προσπάθειες. Στην ουσία με τον τρόπο αυτό ακυρώνει το Έργο του Χριστού, που είναι μοναδικό και τέλειο για τη σωτηρία των ανθρώπων (Πράξεις Δ/4: 12). 

       Πόσο χαρακτηριστικά αναφέρεται ο Απ. Παύλος στο θέμα αυτό. Γράφει λοιπόν: «από τα έργα του Νόμου, δεν θα δικαιωθεί κανένας άνθρωπος μπροστά στο Θεό» (Ρωμαίους Γ/3: 20). Και στην επιστολή «προς Γαλάτας» (Β/2: 16), «δεν δικαιούται άνθρωπος από τα έργα του νόμου, ειμή δια πίστεως Ιησού Χριστού». Επίσης προς τους χριστιανούς της Γαλατίας, επισημαίνει: «Δεν αθετώ την χάριν του Θεού· διότι αν η δικαίωσις γίνηται διά του νόμου, άρα ο Χριστός εις μάτην απέθανε» (Γαλάτας Β/2: 21). Εάν ο άνθρωπος θα μπορούσε να σωθεί με τα δικά του έργα, τότε δεν χρειαζόταν να έρθει στη γη και να πεθάνει πάνω στο σταυρό ο Ιησούς Χριστός. 

       Συνεπώς η Καινή Διαθήκη διακηρύσσει ρητά ότι με καμία ανθρώπινη προσπάθεια δε μπορεί ο άνθρωπος να εξιλεωθεί ενώπιον του Θεού, να συγχωρεθούν δηλ. οι αμαρτίες του και να τακτοποιηθεί απέναντι στο Θεό. Μόνον ο Χριστός μπορεί να τον τακτοποιήσει ενώπιον του Θεού διότι «ο Υιός του ανθρώπου έχει εξουσία, επί της γης, να συγχωρεί αμαρτίες» (Ματθαίος Θ/9: 6). 

     Ας προσέξουμε μια ακόμα σημαντική λεπτομέρεια. Την εξουσία αυτή ο Χριστός την έχει όσο βρισκόμαστε σε αυτήν τη ζωή (επί της γης), στον ουρανό, αν φύγουμε και δεν έχουμε αναγνωρίσει το Έργο Του (τη θυσία Του) και δεν έχουμε ζητήσει την συγχώρεση των αμαρτιών μας απ’ Αυτόν, ο Χριστός δεν θα μπορεί να μας συγχωρήσει. Ο Λόγος του Θεού μας διευκρινίζει: 

10 αλλά διά να γνωρίσητε ότι έξουσίαν έχει ο Υιός του ανθρώπου επί της γης να συγχωρή αμαρτίας λέγει προς τον παραλυτικόν· 

11 Προς σε λέγω, Σηκώθητι και έπαρε τον κράββατόν σου και ύπαγε εις τον οίκόν σου. (Μάρκος Β/2: 10-11). 

       Συμπέρασμα. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να σωθεί με τα έργα του. Όμως ο Θεός δεν θέλει να χαθεί αιωνίως κανένας και από αγάπη πραγματοποίησε, δια Ιησού Χριστού, το δικό Του τέλειο Έργο, για τη σωτηρία του ανθρώπου. Έτσι λοιπόν ο Θεός παραμένει δίκαιος δικαιώνοντας ταυτόχρονα τον αμαρτωλό. Όχι παραβλέποντας την αμαρτία, ούτε καν συγχωρώντας την, αλλά υφιστάμενος ο ίδιος την ποινή της αμαρτίας στο Πρόσωπο του Υιού του, του Κυρίου Ιησού Χριστού. Τούτο το Έργο της σωτηρίας, που το πεπερασμένο μυαλό μας δε μπορεί να συλλάβει, πόσο στοίχισε και στον Πατέρα Θεό και στον Υιόν Αυτού, προσφέρεται σε κάθε άνθρωπο «δωρεάν» (εδ. 24). Όχι γιατί το αξίζουμε, όχι γιατί το εξαγοράσαμε με τα έργα μας και με την αρετή μας, αλλά «κατά χάριν» Θεού. Είναι δώρο του Θεού! 

       Τι λοιπόν χρειάζεται να κάνει ο άνθρωπος μετά απ’ όλα αυτά; Το μόνο που χρειάζεται να κάνει είναι μια πράξη αποδοχής, αναγνώρισης, ένα «ευχαριστώ» στο Θεό μέσα από την καρδιά μας, «για μια τόσο μεγάλη σωτηρία» (Εβραίους Β/2: 3). Την ψυχή που θα λάβει αυτή την απόφαση ο Κύριος τη διαβεβαιώνει με την αλήθεια των υποσχέσεών του: «Αληθώς σοι λέγω, σήμερον θέλεις είσθαι μετ' εμού εν τω παραδείσω» (Λουκάς ΚΓ/23: 43). 

       Σε καθέναν που διαβάζει τούτα τα λόγια ο Λόγος του Θεού έρχεται να τονίσει και να υπενθυμίσει: «ιδού, τώρα καιρός ευπρόσδεκτος, ιδού, τώρα ημέρα σωτηρίας» (Β΄ Κορινθίους Σ/6: 2). Το αύριο δε μου ανήκει και δε σου ανήκει. Επικαλέσου σήμερα το Χριστό, με συντριβή, με ταπείνωση και με μετάνοια, όπως πήγε κοντά Του εκείνη η γυναίκα, όταν ο Χριστός βρισκόταν στο σπίτι του Σίμωνα του Φαρισαίου. Τι ωραία εικόνα: 

37 Και ιδού, γυνή τις εν τη πόλει, ήτις ήτο αμαρτωλή, μαθούσα ότι κάθηται εις την τράπεζαν εν τη οικία του Φαρισαίου, έφερεν αλάβαστρον μύρου 

38 και σταθείσα πλησίον των ποδών αυτού οπίσω κλαίουσα, ήρχισε να βρέχη τους πόδας αυτού με τα δάκρυα και εσπόγγιζε με τας τρίχας της κεφαλής αυτής και κατεφίλει τους πόδας αυτού και ήλειφε με το μύρον (Λουκάς Ζ/7: 37,38). 

       Από εκείνη τη στιγμή και για μια ολόκληρη αιωνιότητα η ψυχή θα μεταφερθεί  από το θάνατο στη ζωή "Αληθώς, αληθώς σας λέγω ότι ο ακούων τον λόγον μου και πιστεύων εις τον πέμψαντά με έχει ζωήν αιώνιον, και εις κρίσιν δεν έρχεται, αλλά μετέβη εκ του θανάτου εις την ζωήν" (Ιωάννης Ε/5: 24). Επίσης «και εσάς όντας νεκρούς διά τας παραβάσεις και τας αμαρτίας εζωοποίησεν» (Εφεσίους Β/2: 1-5). Θα βρεθεί η ψυχή από την εξουσία του σκότους στην βασιλεία του Υιού της αγάπης του Θεού. «όστις ηλευθέρωσεν ημάς εκ της εξουσίας του σκότους και μετέφερεν εις την βασιλείαν του αγαπητού αυτού Υιού» (Κολοσσαείς Α/1: 13). Θα ανήκει πλέον στην οικογένεια του Θεού, γιατί θα έχει "γεννηθεί «άνωθεν" (Ιωάννης Γ/3: 3). 

      Τέλεια και ολοκληρωτική σωτηρία συντελείται, μόνον δια του Κυρίου Ιησού Χριστού. «Διότι κατά χάριν είσθε σεσωσμένοι διά της πίστεως και τούτο δεν είναι από σας, Θεού το δώρον ουχί εξ έργων, διά να μη καυχηθή τις» (Εφεσίους Β/2: 9). ---

ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΤΙΚΟ ΜΗΝΥΜΑ.

 

      Φίλες & Φίλοι, 

   Σε λίγες ώρες «πάει ο παλιός ο χρόνος» και με τη βοήθεια του Θεού μπαίνουμε σ’ ένα νέο, «καινούργιο χρόνο». Τούτες τις ώρες διάφορες σκέψεις περνούν από το νου μας. Τι «άραγε να επιφυλάσσει ο καινούργιος χρόνος για τον καθένα μας;» καθώς ζούμε μέσα σ’ έναν κόσμο βίαιο, φευγαλέο και ασταθή; Πολλά είναι τα ερωτηματικά, καθώς και οι φόβοι που έρχονται να μας καταλάβουν, καθώς ο Λόγος του Θεού αναφέρει ότι στους έσχατους καιρούς «οι άνθρωποι θέλουσιν αποψυχεί εκ του φόβου και προσδοκίας των επερχομένων δεινών εις την οικουμένην» (Λουκάς ΚΑ/21: 26). 

     Που να βρει γαλήνη ο άνθρωπος μέσα σ’ έναν κόσμο φθοράς, φθόνου, πόνου, πολέμου, κακίας, θανάτου; Άραγε υπάρχει ελπίδα; Η ελπίδα του πιστού ανθρώπου είναι ο Κύριος. Ο Δαβίδ αναφέρει: «Ζει ο Κύριος, που λύτρωσε την ψυχή μου από κάθε στενοχώρια» (Α’ Βασιλέων Α/1: 29). Η ζωντανή υπόσχεσή Του σε κάθε δικό Του παιδί είναι: «ιδού, εγώ είμαι μεθ' υμών πάσας τας ημέρας έως της συντέλειας του αιώνος» (Ματθαίος ΚΗ/28: 20). 

      Σε όλα τα μέρη του κόσμου η αρχή ενός έτους θεωρείται μια καινούργια αρχή, μία ακόμα ευκαιρία και ένα νέο ξεκίνημα. Γι’ αυτό συνοδεύεται και από ευχές, δώρα, από χαρούμενες εκπομπές, ξεφαντώματα κλπ. 

     Η αρχή όμως ενός νέου χρόνου είναι και μια θαυμαστή ευκαιρία για απολογισμό των πεπραγμένων μας για τη χρονιά που πέρασε. Πολλοί οι στόχοι που είχαμε θέσει στο παρελθόν, όμως πολλές φορές τα αποτελέσματα υπήρξαν πενιχρά. Οι αιτίες των αποτυχιών μας ήταν πολλές. 

---Παρά το γεγονός ότι η χρονιά είναι νέα εμείς παραμένουμε «παλιοί», σκεπτόμαστε και ενεργούμε με τον παλιό προσφιλή σε μας τρόπο με αποτέλεσμα καμία αλλαγή να μη μπορεί να επιτευχθεί. 

---Δεν τα καταφέραμε γιατί εγκαταλείψαμε κάθε προσπάθεια πολύ γρήγορα. Τα λόγια του συγγραφέα της επιστολής «προς Εβραίους» (ΙΒ/12: 4) «Δεν αντισταθήκατε μέχρις αίματος, αγωνιζόμενοι ενάντια στην αμαρτία», έρχονται να μας θυμίσουν ότι τα πνευματικά μας αντανακλαστικά είναι εξασθενημένα. 

---Δεν τα καταφέραμε γιατί δεν πιστέψαμε σ’ αυτή την αλλαγή. Στη σχέση μας με το Θεό αντιμετωπίσαμε τα πράγματα με ελαφρότητα και αναβλητικότητα. 

---Προσπαθήσαμε μόνοι μας και αγνοήσαμε την παρουσία και τη δύναμη του προσωπικoύ μας συμβούλου, του «θαυμαστού συμβούλου» (Ησαΐας Θ/9: 6) που από αγάπη μας έχει προσφέρει ο ουράνιος Πατέρας μας. 

      Αυτά όσον αφορά το παρελθόν. Στο μέλλον που ανοίγεται μπροστά μας με τον ερχομό του «νέου χρόνου» σημασία έχει πώς πρέπει να σταθούμε, ποιες προτεραιότητες πρέπει να βάλουμε, ώστε να μην έχουμε τα ίδια πενιχρά αποτελέσματα, για να μην μείνουμε για άλλη μία φορά στα λόγια. 

     Ο Απ. Παύλος μέσα από τις φυλακές της Ρώμης με τη γραφίδα του απευθυνόμενος προς του Χριστιανούς της πόλεως των «Κολοσσών» αναφέρει πώς πρέπει να σταθούμε, τι πρέπει να επιδιώξουμε, τι πρέπει να ζητάμε καθώς και ποια θα πρέπει να είναι η άμεση προτεραιότητά μας κατά το νέο χρόνο που έρχεται. 

       «προς Κολοσσαείς» (κεφ. Γ/3, εδ. 1 – 2). 

1 Εάν λοιπόν συνανέστητε μετά του Χριστού, τα άνω ζητείτε, όπου είναι ο Χριστός καθήμενος εν δεξιά του Θεού, 

2 τα άνω φρονείτε, μη τα επί της γης. 

      Με τα λόγια αυτά ο Απ. Παύλος δίνει το σωστό προσανατολισμό και καθορίζει το περιεχόμενο της πνευματικής ζωής του Χριστιανού ανθρώπου. Στη φράση «τα άνω φρονείτε, μη τα επί της γης» εμπεριέχεται ολόκληρο το περιεχόμενο της σχέσης μας με το Θεό. Για να μπορέσουμε να ζητάμε τα «άνω», θα πρέπει να «φρονούμε τα άνω», δηλ. να αγαπάμε, να επιδιώκουμε, να επιθυμούμε τα «άνω», δηλαδή τα αιώνια, αυτά που μένουν, εκείνα που μετράνε, τη Βασίλεια και τη Δικαιοσύνη Του. Ο Λόγος του Θεού μας εφιστά ιδιαίτερα την προσοχή στο γεγονός ότι δεν μπορούμε να ζούμε όπως εμείς θέλουμε από τη στιγμή που δεχτήκαμε να φέρουμε το Όνομα του Χριστού, αντίθετα θα πρέπει να πλησιάζουμε περισσότερο τον Θεό σε όλες τις πτυχές της ζωής μας, έτσι ώστε καθημερινά να βρισκόμαστε όλο και πιο κοντά, σε συνεχή κοινωνία μαζί Του. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο προνόμιο από το να συνταυτίζεται κάποιος με το Χριστό, να ζει δηλαδή ενωμένος άρρηκτα με τον Κύριο. 

     Κάποτε όλοι μας ζούσαμε χωρίς το Χριστό και ως εκ τούτου είμαστε «απηλλοτριωμένοι από της πολιτείας του Ισραήλ και ξένοι των διαθηκών της επαγγελίας, ελπίδα μη έχοντες και όντες εν τω κόσμω χωρίς Θεού. Τώρα όμως διά του Ιησού Χριστού σεις οι ποτέ όντες μακράν εγείνετε πλησίον διά του αίματος του Χριστού» (Εφεσίους Β/2: 12-13). Καθώς όμως γνωρίσαμε το Χριστό στη ζωή μας, θα πρέπει να υπάρχει μια αλλαγή πορείας. Δεν είναι δυνατόν να συνεχίζουμε να βαδίζουμε στους παλιούς δρόμους, της άγνοιας και της αμαρτίας ή στο κυνήγι των ματαιοτήτων μας.

    Γενικά το φρόνημα, οι σκέψεις, η διάθεση των χριστιανών οφείλουν να είναι στραμμένα και προσανατολισμένα προς τον ουρανό, εκεί είναι η πηγή της αγάπης, εκεί βρίσκεται ο αναστημένος και δοξασμένος Ιησούς Χριστός, τον οποίο περιμένουμε να έρθει από τον ουρανό «και να προσμένητε τον Υιόν αυτού εκ των ουρανών, τον οποίον ανέστησεν εκ νεκρών, τον Ιησούν, όστις ελευθερώνει ημάς από της μελλούσης οργής» (Α’ Θεσσαλονικείς Α/1: 10). Καθώς βαδίζουμε στη γη, στον ουρανό θα πρέπει να αποβλέπουμε και να περιμένουμε με ειλικρινή πόθο τον Κύριο Ιησού Χριστό, ο οποίος θα έρθει, για να παραλάβει όλους εκείνους που Τον περιμένουν, για να τους ελευθερώσει από τη μέλλουσα οργή, η οποία πρόκειται να έρθει πάνω στον κόσμο της αποστασίας. 

     Όπως γνωρίζουμε, η καινούργια ζωή του Χριστιανού αρχίζει με την «αναγέννησή» του (Ιωάννης Γ/3: 3). Πώς θα πρέπει να στέκεται και πώς να βαδίζει ο Χριστιανός στην καινούργια χριστιανική ζωή μας το αναφέρει ο Απ. Παύλος στην επιστολή «προς Κολοσσαείς» (κεφ. Γ/3: 5-11). 

5 Νεκρώσατε λοιπόν τα μέλη σας τα επί της γης, πορνείαν, ακαθαρσίαν, πάθος, επιθυμίαν κακήν και την πλεονεξίαν, ήτις είναι ειδωλολατρία, 

6 διά τα οποία έρχεται η οργή του Θεού επί τους υιούς της απειθείας, 

7 εις τα οποία και σεις περιεπατήσατέ ποτέ, ότε εζήτε εν αυτοίς 

8 τώρα όμως απορρίψατε και σεις ταύτα πάντα, οργήν, θυμόν, κακίαν, βλασφημίαν, αισχρολογίαν εκ του στόματός σας 

9 μη ψεύδεσθε εις αλλήλους, αφού απεξεδύθητε τον παλαιόν άνθρωπον μετά των πράξεων αυτού 

10 και ενεδύθητε τον νέον, τον ανακαινιζόμενον εις επίγνωσιν κατά την εικόνα του κτίσαντος αυτόν, 

11 όπου δεν είναι Έλλην και Ιουδαίος, περιτομή και ακροβυστία, βάρβαρος, Σκύθης, δούλος, ελεύθερος, αλλά τα πάντα και εν πάσιν είναι ο Χριστός. 

       Στη νέα κατάσταση που βρίσκεται πλέον ο άνθρωπος μετά την αναγέννησή του εν Χριστώ Ιησού οφείλει να νεκρώνει όλες εκείνες τις επιθυμίες που φανερώνουν τον «παλαιό άνθρωπο» της αμαρτίας (ο οποίος συνυπάρχει με το «νέο άνθρωπο» τον χτισθέντα κατά Θεόν), όπως είναι η πορνεία, η ακαθαρσία, το πάθος, την κακή επιθυμία καθώς και την πλεονεξία, την οποία ο λόγος του Θεού την ταυτίζει με την ειδωλολατρία (Κολοσσαείς Γ/3: 5), που είναι η πηγή πολλών κακών μέσα στη ζωή μας, αφού προσκολλάει την καρδιά του ανθρώπου στα γήινα, τα εφήμερα και την απομακρύνει από το Θεό.

     Δεν μπορεί ο αναγεννημένος άνθρωπος να υποδουλώνεται στην αμαρτία, ενώ ομολογεί ότι είναι ελεύθερος εν Χριστώ. Αντίθετα με όλα αυτά θα πρέπει να προσαρμόζει τα «θέλω» του σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, ο οποίος τον ελευθέρωσε εν Χριστώ. Ίσως πει κάποιος η αμαρτία έχει δύναμη και πώς να την αποφύγει ο άνθρωπος; Η λύση για την αποποίηση, για την άρνηση της αμαρτίας δίνεται μέσα από τη φράση «νεκρώσατε», η οποία εμπεριέχει την ενεργό συμμετοχή μας. Αφού ο Χριστός νίκησε πάνω στο σταυρό τις ενωμένες δυνάμεις του κακού και της αμαρτίας προσφέρει τώρα αυτή τη θριαμβευτική νίκη Του σε κάθε άνθρωπο που είναι ενωμένος μαζί Του δια της πίστεως, σε κάθε άνθρωπο που επιθυμεί να ζει σύμφωνα με το θέλημά Του. 

       Ο Απ. Παύλος μας επισημαίνει ότι οι αμαρτωλές ενέργειες μέσα στη ζωή μας επιφέρουν την «οργή του Θεού επί τους υιούς της απειθείας» (εδ. 6), δηλαδή όλοι όσοι εξακολουθούν συνειδητά να μην υπακούουν και να μην τηρούν το νόμο του Θεού μέσα στη ζωή τους θα υποστούν τις συνέπειες, όχι την τιμωρία του Θεού, γιατί ο Θεός «είναι απείραστος κακών και αυτός ουδένα πειράζει» (Ιακώβου Α/1: 13), αλλά λειτουργεί με βάση τη δικαιοσύνης Του. Ο συγγραφέας της επιστολής «προς Εβραίους» (Β/2: 2,3) υποβάλει ένα ερώτημα: «Επειδή, αν ο λόγος που μιλήθηκε διαμέσου αγγέλων έγινε βέβαιος, και κάθε παράβαση και παρακοή έλαβε δίκαιη ανταπόδοση, πώς εμείς θα ξεφύγουμε, αν αμελήσουμε μια τόσο μεγάλη σωτηρία; Η οποία, αφού άρχισε να διακηρύσσεται διαμέσου τού Κυρίου, βεβαιώθηκε σε μας από εκείνους που άκουσαν». Σε πολλά σημεία ο Λόγος του Θεού επισημαίνει την υποχρέωση του πιστού ανθρώπου για μια σταθερή πνευματική σχέση με το Θεό, για έναν συνεχή αγώνα κατά της αμαρτίας. 

      Στην επιστολή «προς Ρωμαίους» (Σ/6: 12-13) αναφέρεται: «Ας μη βασιλεύη λοιπόν η αμαρτία εν τω θνητώ υμών σώματι, ώστε κατά τας επιθυμίας αυτού να υπακούητε εις αυτήν, μηδέ παριστάνετε τα μέλη σας όπλα αδικίας εις την αμαρτίαν, αλλά παραστήσατε εαυτούς εις τον Θεόν ως ζώντας εκ νεκρών, και τα μέλη σας όπλα δικαιοσύνης εις τον Θεόν». Ο Λόγος του Θεού μας προτρέπει να μην επιτρέπουμε στην αμαρτία να κυριαρχεί μέσα στο σώμα μας και να μην προσφέρουμε τα μέλη του σώματός μας όργανα κακίας, αδικίας και παράβασης του θελήματος του Θεού, αλλά ως ζωντανοί πλέον δια Ιησού Χριστού να παριστάνουμε τα μέλη μας όργανα δικαιοσύνης στο Θεό. 

      Στην επιστολή «προς Γαλάτας» (Ε/5: 16) αναφέρεται: «Περιπατείτε κατά το Πνεύμα και δεν θέλετε εκπληρεί την επιθυμίαν της σαρκός». Η ζωή του πιστού ανθρώπου καθώς και η πνευματική, εσωτερική του σχέση με το Θεό θα πρέπει να καθορίζεται από τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος. Πρακτικά αυτό γίνεται μόνον, αν μένουμε προσκολλημένοι και σε πλήρη κοινωνία με τον αναστημένο και δοξασμένο Κύριο Ιησού Χριστό. Ο Λόγος του Θεού μας προτρέπει: «να απεκδυθήτε τον παλαιόν άνθρωπον τον κατά την προτέραν διαγωγήν, τον φθειρόμενον κατά τας απατηλάς επιθυμίας και να ανανεόνησθε εις το πνεύμα του νοός σας και να ενδυθήτε τον νέον άνθρωπον, τον κτισθέντα κατά Θεόν εν δικαιοσύνη και οσιότητι της αληθείας» (Εφεσίους» Δ/4: 22–24) 

      Από την ώρα που ο άνθρωπος θα πιστέψει στο Χριστό καλείται να «απεκδυθεί» για να «ενδυθεί». Να απεκδυθεί, να αποβάλει από μέσα του τον παλιό σαρκικό άνθρωπο με όλες εκείνες τις αμαρτωλές επιθυμίες του και να ενδυθεί «τον νέον κατά Χριστόν άνθρωπον» ανανεώνοντας συνεχώς το πνεύμα του και ταυτίζοντάς το με το θέλημα του Θεού. Ποια ακριβώς θα πρέπει να είναι η συμπεριφορά του αναγεννημένου εν Χριστώ Ιησού ανθρώπου μας τη δίνει χαρακτηριστικά ο Απ. Παύλος στην επιστολή «προς Κολοσσαείς» (κεφ. Γ/3, εδ 12-17): 

     12 Ενδύθητε λοιπόν, ως εκλεκτοί του Θεού άγιοι και ηγαπημένοι, σπλάγχνα οικτιρμών, χρηστότητα, ταπεινοφροσύνην, πραότητα, μακροθυμίαν, 

      Ο Απ. Παύλος προσφωνεί τους Χριστιανούς που ζουν στην πόλη των Κολοσσών ως «εκλεκτούς του Θεού». Τους έχει εκλέξει ο Θεός διαβλέποντας την πίστη τους, την αγάπη και την υπακοής τους σ’ Αυτόν. Και συνεχίζει να τους χαρακτηρίζει «αγίους και αγαπημένους». Άγιος σημαίνει: Ξεχωρισμένος από τον κόσμο και προορισμένος για το Θεό. 

      13 υποφέροντες αλλήλους και συγχωρούντες εις αλλήλους, εάν τις έχη παράπονον κατά τίνος καθώς και ο Χριστός συνεχώρησεν εις εσάς, ούτω και σείς 

       Να ανέχεστε με υπομονή ο ένας τον άλλον και να συγχωρούμε ο ένας τον άλλο κάθε φορά που δημιουργούνται παράπονα ανάμεσά σας. Πρότυπό μας και εδώ θα πρέπει να είναι ο Χριστός που μας συγχώρησε τις αμαρτίες μας. Θα πρέπει και εμείς να ενεργούμε κατά τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Ο Κύριος "μας συγχώρησε αφθόνως" (Ησαΐας ΝΕ/55: 7), κατά χάριν (Εφεσίους Β/2: 8) και έτσι θα πρέπει να συγχωρούμε και εμείς. Μας συγχώρησε και δεν πρόκειται ποτέ πλέον στο μέλλον να θυμηθεί τις αμαρτίες μας (Εβραίους Ι/10: 17). 

      14 και εν πάσι τούτοις ενδύθητε την αγάπην, ήτις είναι σύνδεσμος της τελειότητος. 

     Η αγάπη θα πρέπει να είναι όπως το εξωτερικό μας ρούχο που καλύπτει όλο το σώμα μας. Ο Απ. Παύλος τονίζει ιδιαιτέρως πως ό,τι κάνουμε προς τους συνανθρώπους μας θα πρέπει να το κάνουμε μ’ ένα αληθινό πνεύμα αγάπης. 

    15 Και η ειρήνη του Θεού ας βασιλεύη εν ταις καρδίαις υμών, εις την οποίαν και προσεκλήθητε εις εν σώμα και γίνεσθε ευγνώμονες. 

     Η ειρήνη του Θεού δεν έχει καμία απολύτως σχέση με ειρήνη στην οποία αναφέρονται οι άνθρωποι. Οι άνθρωποι λένε ειρήνη και εννοούν πόλεμο, δημιουργούν πολέμους και άλλες καταστροφές με χιλιάδες αθώα θύματα, ισχυριζόμενοι ότι σκοπός τους είναι να φέρουν την ειρήνη. Η ειρήνη του πιστού ανθρώπου είναι ο Χριστός. Ο πρ. "Ησαΐας" Τον αποκαλεί ως τον «άρχοντα της ειρήνης», ενώ στο κεφ. ΝΓ/53, εδ. 5 αναφέρει: «Αλλ' αυτός ετραυματίσθη διά τας παραβάσεις ημών, εταλαιπωρήθη διά τας ανομίας ημών η τιμωρία, ήτις έφερε την ειρήνην ημών, ήτο επ' αυτόν και διά των πληγών αυτού ημείς ιάθημεν». 

    16 Ο λόγος του Χριστού ας κατοική εν υμίν πλουσίως μετά πάσης σοφίας διδάσκοντες και νουθετούντες αλλήλους με ψαλμούς και ύμνους και ωδάς πνευματικάς, εν χάριτι ψάλλοντες εκ της καρδίας υμών προς τον Κύριον. 

      Ο Λόγος του Χριστού με όλο τον ανεξιχνίαστο πλούτο του, ας μένει μόνιμα ανάμεσά μας, δηλαδή να γεμίζουμε με το Λόγο του Θεού, ώστε να ζούμε «κατά Χριστόν» και να μπορούμε να διδάσκουμε και να συμβουλεύουμε σωστά και τους άλλους. Να θυμόμαστε πάντοτε τα λόγια που είπε ο Θεός στον «Ιησού τ. Ναυή» (Α/1: 8): «Δεν θέλει απομακρυνθή τούτο το βιβλίον του νόμου από του στόματός σου, αλλ' εν αυτώ θέλεις μελετά ημέραν και νύκτα, διά να προσέχης να κάμνης κατά πάντα όσα είναι γεγραμμένα εν αυτώ· διότι τότε θέλεις ευοδούσθαι εις την οδόν σου, και τότε θέλεις φέρεσθαι μετά συνέσεως». Ο Λόγος του Θεού, το Ευαγγέλιο της σωτηρίας, πρέπει να κατέχει την πρώτη θέση μέσα στην καρδιά και τη ζωή του Χριστιανού ανθρώπου. 

       Ο Λόγος του Θεού μας επισημαίνει να είμαστε ιδιαίτερα προσεκτικοί στη ζωή μας. Κύριο όπλο του εχθρού, για να μας απομακρύνει από το Λόγο του Θεού είναι "οι καθημερινές μέριμνες, αλλά και οι διάφορες ανθρώπινες επιθυμίες" (Λουκάς ΚΑ/21: 34). Ο Ευαγγελιστής «Μάρκος» (Δ/4: 19), αναφέρει: «αι μέριμναι του αιώνος τούτου και η απάτη του πλούτου και αι επιθυμίαι των άλλων πραγμάτων εισερχόμεναι συμπνίγουσι τον λόγον, και γίνεται άκαρπος». Πρόκειται για μια μεγάλη παγίδα. Όταν η καρδιά μας δίνει προτεραιότητα σε κοσμικές μέριμνες, τότε τα πράγματα του Θεού απωθούνται, μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα, συπνίγονται με τραγικές συνέπειες μέσα στη ζωή μας. 

      Η πιο τραγική εμπειρία στη ζωή ενός Χριστιανού είναι να συμβεί αυτό που συνέβη στη ζωή του άτακτου και ανυπάκουου Σαμψών. «Κριταί» (κεφ. ΙΣ/16, εδ. 20) «Και αυτή είπεν, Οι Φιλισταίοι επί σε, Σαμψών. Και αυτός εξύπνησεν εκ του ύπνου αυτού και είπε, Θέλω εξέλθει καθώς άλλοτε και θέλω εκτιναχθή. Αλλ' αυτός δεν εγνώρισεν ότι ο Κύριος είχεν απομακρυνθή απ' αυτού». Η έσχατη τραγωδία, που δε μπορούν να τη χαρακτηρίσουν ανθρώπινα λόγια. Νόμιζε ότι ο Θεός θα ήταν μαζί του…. δεν είχε καταλάβει ότι με την άστατη ζωή του είχε απομακρύνει τον Κύριο. 

      Επίσης ο Λόγος του Θεού μας προτρέπει να ψάλλουμε μ’ ευγνωμοσύνη στον Κύριο απ’ την καρδιά μας ψαλμούς, ύμνους και άσματα, με ωδές πνευματικές, που μας εμπνέει το Άγιο Πνεύμα (Εφεσίους Ε/5: 19). Οι ψαλμοί, όπως αναφέρονται στο ομώνυμο βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης, είναι θεόπνευστοι. Έχουν γραφεί με την οδηγία του Αγίου Πνεύματος. Οι ύμνοι είναι γραμμένοι συνήθως από ανθρώπους με μεγάλη πίστη και μεγάλη πνευματική πείρα. 

      17 Και παν ό,τι αν πράττητε εν λόγω ή εν έργω, πάντα εν τω ονόματι του Κυρίου Ιησού πράττετε, ευχαριστούντες δι' αυτού τον Θεόν και Πατέρα. 

      Αυτό το εδάφιο θα έλεγα ότι είναι από τα πλέον πολύτιμα και πλέον αναγκαία μέσα στο λόγο του Θεού. «παν ό,τι πράττητε» μικρό ή μεγάλο, με λόγια ή με έργα, ακόμα και με τη σκέψη μας, θα πρέπει κάθε φορά να ενεργούμε στο Όνομα του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού και έτσι να ευχαριστούμε διά του Ιησού Χριστού τον Θεό μας και Πατέρα μας. 

       Στα εδάφια αυτά περιγράφεται πολύ χαρακτηριστικά ολόκληρη η συμπεριφορά του αναγεννημένου χριστιανού. ‘Έχοντας «ενδυθεί» το Χριστό και έχοντας αποβάλει τον παλαιό άνθρωπο της αμαρτίας, θα πρέπει η ζωή μας να διακρίνεται από «σπλάχνα οικτιρμών, Χρηστότητα, ταπεινοφροσύνη, πραότητα, μακροθυμία» (Κολοσσαείς Γ/3: 12). Τούτα τα λόγια χαρακτηρίζουν ακριβώς το Πρόσωπο του Χριστού και τη διακονία Του. Γι’ αυτό ο Χριστός θα πρέπει κάθε στιγμή να αποτελεί το πρότυπο της πνευματικής μας ζωής. Τ’ ανθρώπινα θρησκευτικά συστήματα έρχονται, για να δώσουν στους ανθρώπους άλλα πρότυπα, έρχονται να πλανήσουν και να παραπλανήσουν τους ανθρώπους, απομακρύνοντάς τους από την πηγή των «ζώντων υδάτων» και οδηγώντας τους σε «συντετριμμένους λάκους», οι οποίοι δεν μπορούν να κρατήσουν νερό, για να τους ξεδιψάσουν (Ιερεμίας Β/2: 13). Όλα αυτά θα πρέπει να τα παραβλέπουμε και θα πρέπει να βαδίζουμε ακριβώς, όπως ο Λόγος του Θεού μας ορίζει: «αποβλέποντες εις τον Ιησούν, τον αρχηγόν και τελειωτήν της πίστεως, όστις υπέρ της χαράς της προκειμένης εις αυτόν υπέφερε σταυρόν, καταφρονήσας την αισχύνην, και εκάθησεν εν δεξιά του θρόνου του Θεού» (Εβραίους ΙΒ/12: 2). 

      Στη ζωή των πιστών ανθρώπων ενεργεί το «μυστήριο της ευσεβείας» το οποίο είναι «μέγα» κατά τον Απ. Παύλο (Α΄ Τιμοθέου Γ/3: 9), καθώς επίσης και «το μυστήριον της πίστεως» (εδ. 16), όμως παράλληλα γύρω μας, στον κόσμο τον οποίο ζούμε, βρίσκεται σε ενέργεια και «το μυστήριο της ανομίας» (Β΄ Θεσσαλονικείς Β/2: 7). Το φάρμακο, το αντίδοτο σε τούτο το τελευταίο μυστήριο είναι το «νεκρώσατε». Στην πράξη βλέπουμε πολλές φορές όχι «νεκροί» να μην είμαστε, αλλά να παραμένουμε «ολοζώντανοι». Ας προσέξουμε, ας είμαστε εγκρατείς, γιατί ποτέ μέσα στη ζωή μας δε θα πάψουν να μας κτυπούν την πόρτα της καρδιάς μας «η επιθυμία της σαρκός και η επιθυμία των οφθαλμών και η αλαζονεία του βίου» (Α΄ Ιωάννου Β/2: 16). Να μην ξεχνάμε ποτέ ότι όλα τούτα «δεν είναι εκ του Πατρός, αλλ' είναι εκ του κόσμου» και «ο κόσμος όλος εν τω πονηρώ κείται» (Α΄ Ιωάννη Ε/5: 19). Να μην ξεχνάμε ότι «Εμείς δεν είμαστε απ' αυτούς που σέρνονται προς τα πίσω για απώλεια, αλλά απ' αυτούς που πιστεύουν για σωτηρία τής ψυχής» (Εβραίους Ι/10: 39). 

      Στον αδιάκοπο πόλεμο που γίνεται κάθε στιγμή γύρω μας ο Θεός αγωνίζεται, για να μας σώσει και ο διάβολος αγωνίζεται, για να μας καταστρέψει, ας προσέξουμε να μην εγκλωβιζόμαστε κάποιες φορές «μεταξύ δύο φρονημάτων». Θυμάστε τι είπε ο προφήτης Ηλίας προς το λαό, όταν είχαν μαζευτεί στο όρος Κάρμηλος; «Και προσήλθεν ο Ηλίας προς πάντα τον λαόν και είπεν, Έως πότε χωλαίνετε μεταξύ δύο φρονημάτων; εάν ο Κύριος ήναι Θεός, ακολουθείτε αυτόν· αλλ' εάν ο Βάαλ, ακολουθείτε τούτον. Και ο λαός δεν απεκρίθη προς αυτόν λόγον» (Α΄ Βασιλέων ΙΗ/18:21). Ας προσέξουμε τη μεγάλη παγίδα, ενώ ομολογούμε τον Κύριο, Τον πιστεύουμε, Τον περιμένουμε να ξανάρθει, για να μας παραλάβει, για να είμαστε κι εμείς εκεί που είναι Αυτός, μήπως υπάρχουν μέσα στην καρδιά μας κρυφές ή φανερές «αγάπες» για τα πράγματα του κόσμου τούτου. 

     Στην Επιστολή «Α΄ Ιωάννου» (Β/2: 15-16) αναφέρεται: 

15 Μη αγαπάτε τον κόσμον μηδέ τα εν τω κόσμω. Εάν τις αγαπά τον κόσμον, η αγάπη του Πατρός δεν είναι εν αυτώ· 

16 διότι παν το εν τω κόσμω, η επιθυμία της σαρκός και η επιθυμία των οφθαλμών και η αλαζονεία του βίου δεν είναι εκ του Πατρός, αλλ' είναι εκ του κόσμου. 

17 Και ο κόσμος παρέρχεται και η επιθυμία αυτού· όστις όμως πράττει το θέλημα του Θεού μένει εις τον αιώνα. 

    Κλείνοντας θα ήθελα να επαναλάβω τα λόγια του Απ. Παύλος προς τους Χριστιανούς της Εφέσου:

15 Προσέχετε λοιπόν πως να περιπατήτε ακριβώς, μη ως άσοφοι, αλλ' ως σοφοί,

16 εξαγοραζόμενοι τον καιρόν, διότι αι ημέραι είναι πονηραί  (Εφεσίους Ε/5: 15,16).

    Πλημμυρισμένος από τις σκέψεις αυτές θα ήθελα από καρδιάς να ευχηθώ σε όλες τις φίλες και τους φίλους του blog: giorgoskomninos.blogspot.com να έχουν μία καλή, ευλογημένη χρονιά με τον Κύριο, με υγεία και οικογενειακή ευτυχία. ---

                                                                                 ---------

 

*Στο blog: giorgoskomninos.blogspot.com έχουν δημοσιευθεί κατά το παρελθόν τα παρακάτω Πρωτοχρονιάτικα μηνύματα: 

 

                    ΤΙΤΛΟΣ                                      ΗΜΕΡΟΜ. ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗΣ

 

Ψαλμός ΜΒ/42: 5. Πρωτοχρονιάτικο μήνυμα.                           27-12-21

Μιχαίας Σ/6: 8. Πρωτοχρονιάτικο μήνυμα. Τι ζητάει ο Θεός.   30-12-20

Β’ Χρονικών, κεφ. ΚΘ/29.  Νέος χρόνος Εζεκίας                     26-12-19

Β΄ Βασιλέων, ΙΓ : 14-20. Στοχεύοντας στο άπειρο.                   26-12-17

Ψαλμός 90.   Η εφημερότητα της ζωής.                                      10-01-17

Α΄ Σαμουήλ  Δ : 1 – 11.  Το έτος του Κυρίου.                            29-12-15

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ ΜΗΝΥΜΑ.

 

 Ευαγγέλιο «κατά Ματθαίον», κεφ. Α/1, εδ. 18 – 25. 

18 Του δε Ιησού Χριστού η γέννησις ούτως ήτο. Αφού ηρραβωνίσθη η μήτηρ αυτού Μαρία μετά του Ιωσήφ, πριν συνέλθωσιν, ευρέθη εν γαστρί έχουσα εκ Πνεύματος Αγίου. 

19 Ιωσήφ δε ο ανήρ αυτής, δίκαιος ων και μη θέλων να θεατρίση αυτήν, ηθέλησε να απολύση αυτήν κρυφίως. 

20 Ενώ δε αυτός διελογίσθη ταύτα, ιδού, άγγελος Κυρίου εφάνη κατ' όναρ εις αυτόν, λέγων· Ιωσήφ, υιέ του Δαβίδ, μη φοβηθής να παραλάβης Μαριάμ την γυναίκα σου· διότι το εν αυτή γεννηθέν είναι εκ Πνεύματος Αγίου. 

21 Θέλει δε γεννήσει υιόν και θέλεις καλέσει το όνομα αυτού Ιησούν· διότι αυτός θέλει σώσει τον λαόν αυτού από των αμαρτιών αυτών. 

22 Τούτο δε όλον έγεινε διά να πληρωθή το ρηθέν υπό του Κυρίου διά του προφήτου, λέγοντος· 

23 Ιδού, η παρθένος θέλει συλλάβει και θέλει γεννήσει υιόν, και θέλουσι καλέσει το όνομα αυτού Εμμανουήλ, το οποίον μεθερμηνευόμενον είναι, Μεθ' ημών ο Θεός. 

24 Εξεγερθείς δε ο Ιωσήφ από του ύπνου έκαμεν ως προσέταξεν αυτόν ο άγγελος Κυρίου και παρέλαβε την γυναίκα αυτού, 

25 και δεν εγνώριζεν αυτήν, εωσού εγέννησε τον υιόν αυτής τον πρωτότοκον και εκάλεσε το όνομα αυτού Ιησούν.

 Βιβλίο προφήτη «Μιχαία», κεφ. Ε/5, εδ. 2.

 

«Και συ, Βηθλεέμ, γη Ιούδα, δεν είσαι ουδόλως ελαχίστη μεταξύ των ηγεμόνων του Ιούδα διότι εκ σου θέλει εξέλθει ηγούμενος, όστις θέλει ποιμάνει τον λαόν μου τον Ισραήλ». 

       ΣΧΟΛΙΑ: 

      Σε λίγες ημέρες ο λεγόμενος Χριστιανικός κόσμος θα εορτάσει για μία ακόμα φορά τη γέννηση του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού. Η τραγωδία τούτων των ημερών είναι ότι οι περισσότεροι από τους ανθρώπους δε γνωρίζουν τη σημασία αυτής της τόσο σημαντικής γιορτής. Ο Λόγος του Θεού μας αναφέρει σχετικά με το γεγονός αυτό: «Ιδού, η παρθένος θέλει συλλάβει και θέλει γεννήσει Υιόν και θέλουσι καλέσει τ’ όνομα αυτού ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ, το οποίο μεθερμηνευόμενον είναι, μεθ’ ημών ο Θεός» (Ματθαίος Α/1: 23). Ο άγγελος του Κυρίου φανέρωσε στη Μαρία τον τρόπον με τον οποίον επρόκειτο να συλλάβει τον Ιησού, λέγοντας προς αυτήν: «Πνεύμα Άγιον θέλει επέλθει επι σε, και δύναμις του Υψίστου θέλει σε επισκιάσει δια τούτο και το γεννώμενον εκ σου άγιον θέλει ονομαστεί, Υιός Θεού» (Λουκάς Α/1: 35). Η Μαρία πίστεψε στα λόγια του αγγέλου και είπε: «Ιδού, η δούλη του Κυρίου γένοιτο εις εμέ κατά τον λόγον σου» (Λουκάς Α/1: 38). 

       Όλα όσα αναφέρονται σχετικά με την παρθενική γέννηση του Κυρίου Ιησού είναι ένα «μυστήριο» το οποίο είναι δύσκολο να το συλλάβει το ανθρώπινο πεπερασμένο μυαλό. Για το λόγο αυτό τούτο το γεγονός θα πρέπει να το δεχόμαστε με πίστη και μόνον τότε θα μπορεί ν’ αποκαλυφθεί μέσα μας το μεγαλείο της ενσάρκωσης του Κυρίου Ιησού Χριστού. Ο Υιός του Θεού, του ζώντος, «ενώ υπήρχε σε μορφή Θεού, δεν νόμισε αρπαγή το να είναι ίσα με τον Θεό αλλά, κένωσε τον εαυτό του, παίρνοντας μορφή δούλου, αφού έγινε όμοιος με τους ανθρώπους» (Φιλιππησίους Β/2: 6,7). Σύμφωνα με τον αιώνιο και αψευδή Λόγο του Θεού η γέννηση του Ιησού Χριστού έγινε διά του Αγίου Πνεύματος μέσω της παρθένου Μαρίας. Ο Απ. Παύλος αναφέρει προς τον Τιμόθεο: «το μυστήριον της ευσεβείας είναι μέγα ο Θεός εφανερώθη εν σαρκί» (Α’ Τιμοθέου Γ/3: 16). Τούτο το θαυμαστό γεγονός ήταν το αποτέλεσμα της αγάπης του Θεού για τον άνθρωπο. 

     Εξαιτίας της ανυπακοής των πρωτοπλάστων προς τον Θεό ολόκληρο το ανθρώπινο γένος βυθίστηκε στην αμαρτία. Έκτοτε κάθε παιδί που γεννιέται με το αίμα του Αδάμ γεννιέται με την αμαρτία και ως εκ τούτου είναι κάτω από καταδίκη και έχει ανάγκη από ένα Σωτήρα. Ο Σωτήρας αυτός θα έπρεπε να είναι άνθρωπος χωρίς όμως να είναι μέτοχος της αδαμιαίας πεσμένης και ρέπουσας προς την αμαρτία φύσης του Αδάμ. Ο αιωνίως υπάρχων Υιός και Λόγος του Θεού, γίνεται υιός της παρθένου. Δεν έχει φυσικό πατέρα όπως οι λοιποί θνητοί, αλλά συνελήφθη «εκ Πνεύματος Αγίου και Μαρίας της παρθένου» και ενανθρώπισε «δι’ ημάς τους ανθρώπους και διά την ημετέραν σωτηρίαν», όπως ανήγγειλε ο άγγελος στη Μαρία τη μητέρα Του (Λουκάς Α/1: 35). Ο μαθητής του Κυρίου, «Ιωάννης» (Α/1: 14) το διατυπώνει ως εξής: «ὁ Λόγος έγινε σαρξ και κατῴκησε μεταξύ ημών, και εἴδομεν τὴν δόξαν αυτού, δόξαν ως μονογενούς παρά τού Πατρός, πλήρης χάριτος και αληθείας». Ο Υιός ήρθε ανάμεσά μας χωρίς καμία αμαρτία, χωρίς την ανθρώπινη πεσμένη φύση. Ο Λόγος του Θεού μας αναφέρει χαρακτηριστικά: «Όστις αμαρτίαν δεν έκαμεν, ουδέ ευρέθη δόλος εν τω στόματι αυτού» (Α’ Πέτρου Α/1: 22). Η αναμάρτητη ζωή Του αποτελούσε πρόκληση για τους ανθρώπους της εποχής Του. Κάποτε ρώτησε τους ομοεθνείς Του: «Τις από σας με ελέγχει περί αμαρτίας;» (Ιωάννης Η/8: 46). Από την αρχή μέχρι το τέλος η Αγία Γραφή κάνει λόγο για το «πολύτιμο αίμα» του Κυρίου Ιησού Χριστού, που αποτελεί το μοναδικό μέσον για τη σωτηρία μας. Στο βιβλίο της «Αποκάλυψης» (κεφ. ΙΒ/12: 10,11) αναφέρεται ότι πιστοί νίκησαν το Σατανά, τον κατήγορό μας, ενώπιον του Θεού «…διά το αίμα του Αρνίου και δια τον λόγον της μαρτυρίας αυτών και δεν ηγάπησαν την ψυχήν αυτών μέχρι θανάτου». 

      Το κίνητρο από την μεριά του Θεού όλων αυτών που συνέβησαν εκείνο το βράδυ στα λιβάδια της Βηθλεέμ, καθώς και εκείνων που θ’ ακολουθούσαν μας το αποκαλύπτει ο αιώνιος Λόγος του Θεού: «Διότι τόσον ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε έδωκε τον Υιόν αυτού τον μονογενή, διά να μη απολεσθή πας ο πιστεύων εις αυτόν, αλλά να έχη ζωήν αιώνιον» (Ιωάννης Γ/3: 16). Από αγάπη για τον άνθρωπο ο Θεός έδωσε Σωτήρα. Η σωτήρια χάρη Του άνοιξε τους ουρανούς και έστειλε Λυτρωτή για να μη χαθεί καθένας που θα Τον εμπιστευτεί. Ο πρ. Ησαΐας, 750 χρόνια πριν από τον ερχομό του Χριστού, διά Πνεύματος Αγίου, μας αποκαλύπτει τα χαρακτηριστικά αυτού του Σωτήρα: «Διότι παιδίον εγεννήθη εις ημάς, υιός εδόθη εις ημάς και η εξουσία θέλει είσθαι επί τον ώμον αυτού και το όνομα αυτού θέλει καλεσθή Θαυμαστός, Σύμβουλος, Θεός ισχυρός, Πατήρ του μέλλοντος αιώνος, Άρχων ειρήνης. Εις την αύξησιν της εξουσίας αυτού και της ειρήνης δεν θέλει είσθαι τέλος, επί τον θρόνον του Δαβίδ και επί την βασιλείαν αυτού, διά να διατάξει αυτήν και να στερεώσει αυτήν εν κρίσει και δικαιοσύνη από του νυν και έως αιώνος. Ο ζήλος του Κυρίου των δυνάμεων θέλει εκτελέσει τούτο» (Ησαΐας Θ/9: 6,7). 

      Έτσι γεννήθηκε ο Σωτήρας και ο Λυτρωτής όλων των ανθρώπων, σύμφωνα με τα προαιώνια σχέδια του Θεού. Την ημέρα της Πεντηκοστής ο Απ. Πέτρος διακηρύσσει για τον Ιησού Χριστό: «δεν υπάρχει δι' ουδενός άλλου η σωτηρία διότι ούτε όνομα άλλο είναι υπό τον ουρανόν δεδομένον μεταξύ των ανθρώπων, διά του οποίου πρέπει να σωθώμεν» (Πράξεις Δ/4: 12) Καθώς ο Απ. Παύλος νουθετεί στην πίστη τον Τιμόθεο αναφέρει: «Πιστός ο λόγος και άξιος κάθε αποδοχής, ότι ο Ιησούς Χριστός ήρθε στον κόσμο για να σώσει τούς αμαρτωλούς, από τους οποίους πρώτος είμαι εγώ αλλά, γι' αυτό ελεήθηκα, ώστε ο Ιησούς Χριστός να δείξει πρώτα σε μένα την όλη μακροθυμία του, για παράδειγμα αυτών που πρόκειται να πιστεύουν σ' αυτόν για αιώνια ζωή» (Α’ Τιμοθέου Α/1: 15,16). 

       Σε δύο υπερφυσικά πράγματα καλείται να πιστέψει ο άνθρωπος, στην παρθενική άσπιλη (άσπορη) σύλληψη του Ιησού, διά του Αγίου Πνεύματος καθώς και στην Ανάστασή Του από τους νεκρούς. Εάν δεν είχε γεννηθεί από το Πνεύμα το Άγιο και την παρθένο, θα έπρεπε να θεωρήσουμε τον Ιησού ως έναν κοινό θνητό άνθρωπο και έτσι ως τέτοιον δε θα ήταν δυνατόν να δεχτούμε τη Θεότητά Του, να εννοήσουμε τη διδασκαλία Του, να πιστέψουμε στον αντικαταστατικό και απολυτρωτικό Του θάνατο, στη σωματική Του Ανάσταση από τους νεκρούς καθώς και στη δεύτερη προσωπική έλευσή Του. Όλα θα λέγαμε εξαρτώνται από τη γέννηση του Ιησού διά Πνεύματος Αγίου και από την «κεχαριτωμένη» παρθένο Μαρία, την οποία επέλεξε ο Πατέρας Θεός για να γεννήσει τον Υιόν Του. Ο Ησαΐας είχε προφητεύσει: «Διά τούτο ο Κύριος αυτός θέλει σας δώσει σημείον ιδού, η παρθένος θέλει συλλάβει και γεννήσει υιόν, και θέλει καλεσθή το όνομα αυτού Εμμανουήλ – Ο Θεός είναι ανάμεσά μας» (Ησαΐας Ζ/7:14). 

       Η παρθενική γέννηση του Χριστού παρουσιάζεται από την αρχή της ύπαρξης του ανθρώπου. Η πρώτη αποκάλυψη έγινε στον Κήπο της Εδέμ. Αμέσως μετά την αμαρτία των πρωτοπλάστων ο Θεός είπε στο Σατανά: «έχθραν θέλω στήσει αναμέσον σου και της γυναικός, και αναμέσον του σπέρματός σου και του σπέρματος αυτής αυτό θέλει σου συντρίψει την κεφαλήν, και συ θέλεις κεντήσει την πτέρναν αυτού» (Γένεση Γ/3: 15). Το σπέρμα της γυναίκας (η γυναίκα βιολογικά δεν έχει σπέρμα, αλλά εννοείται εδώ ο απόγονος ο υιός της γυναίκας που θα γεννιόταν χωρίς τη διαμεσολάβηση ανδρός), θα συντρίψει το κεφάλι του φιδιού. Εδώ για πρώτη φορά γίνεται λόγος για τον Χριστό, Τον έναν μελλοντικό απόγονο της Εύας που δε θα είχε ανθρώπινο πατέρα και που ερχόμενος στον κόσμο θα συνέτριβε το κεφάλι του φιδιού (το Σατανά). Το υποσχεθέν σπέρμα, είναι Εκείνος ο Ένας και μοναδικός Σωτήρας που υποσχέθηκε ο Θεός για τη λύτρωση του ανθρώπινου γένους και για Τον οποίον ο Μωυσής στο βιβλίο του «Δευτερονομίου» (ΙΗ/18: 15) δια Πνεύματος Αγίου ανέφερε: «Προφήτην εκ μέσου σου θέλει αναστήσει εις σε Κύριος ο Θεός σου εκ των αδελφών σου, ως εμέ αυτού θέλετε ακούει». Το Θείο αυτό σπέρμα εισήλθε θαυματουργικά διά Πνεύματος Αγίου μέσα στη μήτρα της Μαρίας. Με τον τρόπο αυτό ο Χριστός δεν κληρονόμησε την αμαρτωλή μας φύση. Η μόνη γυναίκα στην ιστορία της ανθρωπότητας που ήταν παρθένα και έμεινε έγκυος με υπερφυσικό τρόπο ήταν η Μαρία, η μητέρα του Χριστού. Αυτό είναι το θαύμα της ενανθρώπησης του Σωτήρα Χριστού!

        Ο Λόγος του Θεού μας αναφέρει: «όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, ο Θεός εξαπέστειλε τον Υιό του, ο οποίος γεννήθηκε από γυναίκα και υποτάχθηκε στον νόμο για να εξαγοράσει αυτούς που ήταν κάτω από τον νόμο, ώστε να λάβουμε την υιοθεσία" (Γαλάτας Δ/4: 4,5). Ο μονογενής Υιός του Θεού δέχτηκε ν’ αφήσει τη δόξα που είχε στους ουρανούς και να έρθει ανάμεσά μας να ζήσει σαν ένας κοινός άνθρωπος, να δοκιμαστεί, να πειραστεί κατά πάντα, να περάσει από θλίψεις, απόρριψη και να γευτεί επονείδιστο σταυρικό θάνατο. Μόνον με το θάνατό Του θα μπορούσε να ικανοποιήσει τη Θεία Δικαιοσύνη και να ελευθερώσει τους ανθρώπους από τις θανατηφόρες συνέπειες της αμαρτίας (Ρωμαίους Σ/6: 23). Πόσο χαρακτηριστικά το αναφέρει ο Λόγος του Θεού! «εκκένωσε τον εαυτόν Του, έλαβε μορφή δούλου γενόμενος όμοιος με τους ανθρώπους» (Φιλιππησίους Β/2: 7). Και ο συγγραφέας της επιστολής «προς Εβραίους» (Ι/10: 7) συμπληρώνει: «τότε είπον Ιδού, έρχομαι, εν τω τόμω του βιβλίου είναι γεγραμμένον περί εμού, διά να κάμω, ω Θεέ, το θέλημά σου». Ο Κύριος ήρθε ανάμεσά μας με τη θέλησή Του. Ο Ίδιος διακηρύττει για τη ζωή Του: «Κανένας δεν την αφαιρεί από μένα, αλλά εγώ τη βάζω από μόνος μου εξουσία έχω να τη βάλω, και εξουσία έχω να την πάρω ξανά» (Ιωάννης Ι/10: 18). Τον σκοπό της έλευσής Του ανάμεσά μας, μας τον αποκαλύπτει απ’ αρχής ο Ιωάννης ο Βαπτιστής με τα λόγια: «Ιδού, ο Αμνός του Θεού ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου» (Ιωάννης Α/1: 29). 

      Τι εξαίσια υπήρξε εκείνη η χορωδία των αγγέλων που έψαλλαν πάνω στα λιβάδια της Βηθλεέμ: «σήμερον εγεννήθη εις εσάς εν πόλει Δαβίδ σωτήρ, όστις είναι Χριστός Κύριος» (Λουκάς Β/2: 11). Ατενίζοντας το μεγάλο τούτο γεγονός της γέννησης του Κυρίου, αμέτρητος αριθμός ανθρώπων ανάμεσα στους αιώνες είπαν: «Πιστεύω Κύριε» (Μάρκος Θ/9: 24) και από τη στιγμή της ειλικρινούς αυτής ομολογία τους έχουν σωθεί αιώνια (Α’ Ιωάννου Β/2: 25). Έγιναν αιώνιοι πολίτες στην πόλη του ουρανού «της οποίας τεχνίτης και δημιουργός είναι ο Θεός» (Εβραίους ΙΑ/11: 10). Ένα άλλο αμέτρητο και αυτό πλήθος ανθρώπων μπροστά σε τούτο το μυστήριο της ενσάρκωσης του Ιησού Χριστού είπαν: «..δε μπορώ να το εξηγήσω και γι’ αυτό αμφιβάλω…» κάποιοι άλλοι ισχυρίστηκαν: «..εάν δεν ίδω… εάν δεν βάλω το δάκτυλό μου…. εάν… εάν… δεν θέλω πιστέψει» (Ιωάννης Κ/20: 25). 

      Αυτοί είναι οι αιώνια χαμένοι, προορισμένοι να ζήσουν αιώνια μακριά Του. Στα πράγματα του Θεού η ανθρώπινη λογική θα πρέπει να παραχωρεί τη θέση της στη Θεία αποκάλυψη. Ο συγγραφέας της επιστολής «προς Εβραίους» (ΙΑ/11: 6) μας αποκαλύπτει: «Χωρίς πίστη είναι αδύνατον κάποιος να Τον ευαρεστήσει επειδή, αυτός που προσέρχεται στον Θεό, πρέπει να πιστέψει, ότι είναι, και γίνεται μισθαποδότης σ' αυτούς που τον εκζητούν». 

       Το κρίσιμο ερώτημα διαχρονικά είναι: «πιστεύεις τούτο;» (Ιωάννης ΙΑ/11: 26). Πιστεύεις, ψυχή, ότι ο Θεός σε αγαπάει; Ότι θέλει να σε σώσει αιώνια; Ότι για τη σωτηρία των ανθρώπων έστειλε τον μονογενή Υιόν Του, για να πληρώσει το χρέος της αμαρτίας μας, για να μας εξαγοράσει από τη δουλεία και να μας χαρίσει αιώνια ζωή; 

       Ο Ιωάννης, ο μαθητής της αγάπης, στην επιστολή «Α’ Ιωάννου» (Δ/4: 9-14), αναφέρει: 

9 Με τούτο φανερώθηκε η αγάπη τού Θεού σε μας, επειδή ο Θεός τον Υιό του τον μονογενή απέστειλε στον κόσμο για να ζήσουμε διαμέσου αυτού. 

10 Σε τούτο βρίσκεται η αγάπη, όχι ότι εμείς αγαπήσαμε τον Θεό, αλλ' ότι αυτός μας αγάπησε και απέστειλε τον Υιό του ως μέσον εξιλασμού για τις αμαρτίες μας. 

11 Αγαπητοί, επειδή με τέτοιον τρόπο μάς αγάπησε ο Θεός, οφείλουμε κι εμείς να αγαπάμε ο ένας τον άλλον. 

12 Κανένας δεν είδε ποτέ τον Θεό. Αν, όμως, αγαπάμε ο ένας τον άλλον, ο Θεός μένει μέσα μας και η αγάπη του είναι μέσα μας ολοκληρωμένη. 

13 Από τούτο γνωρίζουμε ότι μένουμε σε ενότητα μ' αυτόν κι αυτός σε ενότητα με μας, επειδή από το Πνεύμα του έδωσε σε μας. 

14 Κι εμείς είδαμε και δίνουμε μαρτυρία ότι ο Πατέρας απέστειλε τον Υιό Σωτήρα τού κόσμου. 

     Ο διάβολος, που ως «πατέρας του ψεύδους» (Ιωάννης Η/8: 44) μισεί την αλήθεια, έχει τυφλώσει τους ανθρώπους με την αμαρτία και προσπαθεί με κάθε τρόπο να τους κάνει ν’ αμφιβάλλουν για το Πρόσωπο του Ιησού Χριστού και για τις αιώνιες αλήθειες του Ευαγγελίου. Για να μπορέσει ο άνθρωπος να «ιδεί», θα πρέπει να πιστέψει. Η σειρά στα πράγματα του Θεού είναι: Ακούς για τα πράγματα του Θεού (Ματθαίος ΙΓ/13: 14), πιστεύεις, αφού πιστέψεις εννοείς τις αιώνιες αλήθειες και πλέον βλέπεις τη δύναμη του Θεού. Αυτούς που δεν πιστεύουν ο Θεός δεν τους απορρίπτει σ’ αυτή τη ζωή, αλλά αγωνιά και εργάζεται επειδή «…δεν θέλει να απολεσθεί ψυχή, αλλ' εφευρίσκει μέσα, ώστε ο εξόριστος να μη μένη εξωσμένος απ' αυτού» (Β’ Σαμουήλ ΙΔ/14: 14). Διαχρονικά διά στόματος του προφήτη «Ιεζεκιήλ» (ΛΓ/33: 11) τους παραγγέλλει: «Πες τους: Ζω εγώ, λέει ο Κύριος ο Θεός, δεν θέλω τον θάνατο του αμαρτωλού, αλλά να επιστρέψει ο ασεβής από τον δρόμο του, και να ζει επιστρέψτε, επιστρέψτε από τους πονηρούς σας δρόμους γιατί να πεθάνετε, οίκος Ισραήλ;» Το διαχρονικό ερώτημα του Θεού σε κάθε ψυχή που Τον αρνείται: «…γιατί να πεθάνεις;» Ό,τι και αν κάνει ο Θεός, αν ο άνθρωπος δεν πιστέψει, ο Θεός δε μπορεί να τον σώσει, γιατί δε θέλει να παραβιάσει την ελεύθερη βούληση που του έχει χαρίσει. Ο Κύριος διακήρυξε: «Ο Πατέρας μου μέχρι τώρα εργάζεται, και εγώ εργάζομαι» (Ιωάννης Ε/5: 17) και είναι αυτός ο κόπος, ο μόχθος, η αγωνία που κάνει το Θεό να διερωτάται: «Τι ήταν δυνατόν να κάνω ακόμα και δεν το έκανα;» (Ησαΐας, Ε/5: 4). 

      «Πιστεύεις τούτο;». «Όσοι Τον δέχθηκαν, σ' αυτούς έδωσε εξουσία να γίνουν παιδιά τού Θεού, σ' αυτούς που πιστεύουν στο όνομά Του οι οποίοι, όχι από αίματα ούτε από θέλημα σάρκας ούτε από θέλημα άνδρα, αλλά από τον Θεό γεννήθηκαν» (Ιωάννης Α/1: 12,13). Για όσους δεν Τον δέχτηκαν, για όσους Τον απέρριψαν μέσα στην απιστία τους, για όσους αμέλησαν «μία τόσο μεγάλη σωτηρία» (Εβραίους Β/2: 3), που ο προσφέρει ο Θεός στον άνθρωπο, δωρεάν, «κατά χάριν» (Εφεσίους Β/2: 8) δε θα είναι δυνατόν να υπάρξει στην παρουσία Του, εκείνη την ημέρα, οποιαδήποτε δικαιολογία (Ματθαίος ΚΒ/22: 12). Η γέννηση του Χριστού αποτελεί το μεγάλο δώρο του Ουρανού στην πολύπαθη γη μας. Ο Κύριος καθώς συνομιλεί με τη Σαμαρείτισσα στο πηγάδι του Ιακώβ της λέγει: «Αν ήξερες τη δωρεά τού Θεού» (Ιωάννης Δ/4: 10). Ο Λόγος του Θεού μας καλεί σε μία νέα «πνευματική γέννηση» (Ιωάννης Γ/3: 3) και σε μια ζωή που θα είναι ενωμένη με Εκείνον. Ο ίδιος ο Ιησούς διακήρυξε: «Εγώ είμαι η οδός και η αλήθεια και η ζωή ουδείς έρχεται προς τον Πατέρα, ειμή δι' εμού» (Ιωάννης ΙΔ/14: 6). 

      Το παιδίον της Βηθλεέμ είναι «ο Ων και ο Ην και ο Ερχόμενος» (Αποκάλυψη ΙΑ/11: 17). Είναι Εκείνος «που έγινε νεκρός και τώρα είναι ζωντανός εις τους αιώνας των αιώνων και έχει τα κλειδιά του Άδη και του θανάτου» (Αποκάλυψη Α/1: 18). Καθώς ζούμε στην «περίοδο της χάριτος» είναι Εκείνος που συγχωρεί, που σώζει, που λυτρώνει όλους όσους θα τον επικαλεστούν «εν πνεύματι και αληθεία» (Ιωάννης Δ/4: 23). Καθώς βρίσκεται κρεμασμένος ανάμεσα σε δύο ληστές, ακούει τα λόγια τους ενός εξ αυτών: «ημείς μεν δικαίως διότι άξια των όσα επράξαμεν απολαμβάνομεν ούτος όμως ουδέν άτοπον έπραξε Και έλεγε προς τον Ιησούν· Μνήσθητί μου, Κύριε, όταν έλθης εν τη βασιλεία σου» (Λουκάς ΚΓ/23: 41). Η απάντηση δεν άργησε να έρθει: «Και είπε προς αυτόν ο Ιησούς Αληθώς σοι λέγω, σήμερον θέλεις είσθαι μετ' εμού εν τω παραδείσω» (εδ. 43). Μα Κύριε, είναι ληστής, είναι κακούργος, έπραξε αίσχη, είναι ο χειρότερος που υπάρχει…. Για το Χριστό είναι μία ψυχή που μετανόησε ειλικρινά για την αμαρτωλή ζωή της, που πίστεψε σ’ Αυτόν, που επικαλέστηκε τ’ Όνομά Του και γι’ αυτό σώθηκε αιώνια. Ο προφήτης «Ιωήλ» (Β/2: 32) μας διαβεβαιώνει: «Και πας όστις επικαλεσθή το όνομα του Κυρίου, θέλει σωθή». 

      Το παιδίον της Βηθλεέμ είναι «το φως του κόσμου» (Ιωάννης Η/8: 12). «γεννήθηκε για μας», «πέθανε για μας», «νίκησε το θάνατο, για μας», «έρχεται για μας». Ψυχή, «πιστεύεις τούτο;». Αναστημένος και δοξασμένος ο Χριστός κάθεται στα δεξιά του Πατέρα Θεού «μεσιτεύων υπέρ ημών» (Ρωμαίους Η/8: 34) και πάλιν ερχόμενος μετά δυνάμεως και δόξης πολλής για να κρίνει. Από τη θέση αυτή καλεί τον άνθρωπο και σήμερα να πάει κοντά Του, για να τον ξεκουράσει. Η αιώνια πρόσκληση της αγάπης Του είναι: «Ελάτε σε μένα όλοι όσοι κοπιάζετε και είστε φορτωμένοι, και εγώ θα σας αναπαύσω. Σηκώστε επάνω σας τον ζυγό μου, και μάθετε από μένα επειδή, είμαι πράος και ταπεινός στην καρδιά και θα βρείτε ανάπαυση μέσα στις ψυχές σας. Επειδή, ο ζυγός μου είναι καλός, και το φορτίο μου ελαφρύ» (Ματθαίος ΙΑ/11: 28-30). 

      Ποια θα πρέπει να η απάντησή μας σ’ Εκείνον που «δε λυπήθηκε τον ίδιο τον Υιόν Του, αλλά παρέδωκεν Αυτόν και που είναι έτοιμος να μας σώσει, κατά χάριν, για πάντα μαζί με το Χριστό;» (Ρωμαίους Γ/3: 32). Ποια θα πρέπει να είναι η απάντησή μας στο Θεό «για την ανεκδιήγητη δωρεά του;» (Β’ Κορινθίους Θ/9: 15). Η απάντησή μας στην πρόσκληση της αγάπης του Θεού θα πρέπει να είναι «ν’ αγαπήσουμε και εμείς τον Κύριο εξ’ όλης της καρδιάς μας και εξ’ όλης της ψυχής μας και εξ’ όλης της διανοίας μας και εξ’ όλης της δυνάμεώς μας και ν’ αγαπήσουμε τον πλησίον μας, όπως τον εαυτόν μας» (Μάρκος ΙΒ/12: 30,31). Με μια τέτοια πίστη, με μια τέτοια αγάπη, «ας προσμένουμε τη μακάρια ελπίδα, και την επιφάνεια της δόξας τού μεγάλου Θεού και Σωτήρα μας Ιησού Χριστού» (επιστολή Τίτο Β/2: 13). Ας προσκολλήσουμε την καρδιά μας σ’ Εκείνον ενθυμούμενοι πάντοτε ότι «δεν έχουμε αρχιερέα, που δεν μπορεί να συμπαθήσει στις ασθένειές μας, αλλά ο οποίος πειράστηκε σε όλα, κατά τη δική μας ομοιότητα, χωρίς αμαρτία. Ας πλησιάζουμε, λοιπόν, με παρρησία στον θρόνο τής χάρης, για να πάρουμε έλεος, και να βρούμε χάρη προς βοήθεια σε καιρό ανάγκης» (Εβραίους Δ/4: 15,16). 

     Καθώς πλησιάζουμε σ’ Εκείνον ο Θεός μας υπόσχεται ότι «θα εκπληρώσει κάθε ανάγκη μας, σύμφωνα με τον πλούτο του, με δόξα, διαμέσου τού Ιησού Χριστού» (Φιλιππησίους Δ/4: 19) και μας υπενθυμίζει την υπόσχεσή Του σε καθέναν που θα πιστέψει σ’ Αυτόν. «Αγαπητοί, τώρα είμεθα τέκνα Θεού, και έτι δεν εφανερώθη τι θέλομεν είσθαι εξεύρομεν όμως ότι όταν φανερωθή, θέλομεν είσθαι όμοιοι με αυτόν, διότι θέλομεν ιδεί αυτόν καθώς είναι. Και πας όστις έχει την ελπίδα ταύτην επ' αυτόν καθαρίζει εαυτόν, καθώς εκείνος είναι καθαρός» (Α’ Ιωάννη Γ/3: 2,3). 

     Τούτα τα Χριστούγεννα αγαπητοί μου, που είναι Χριστούγεννα κρίσης, αβεβαιότητας, ανασφάλειας, φόβου των επερχομένων δεινών (Λουκάς ΚΑ/21: 26) ας μείνουμε «εν τη πίστη» και «ας υπάγωμεν έως Βηθλέμ και ας ίδωμεν το πράγμα τούτο το γεγονός, το οποίον ο Κύριος εφανέρωσεν εις ημάς» (Λουκάς Β/2: 15). Καθώς πνευματικά θα βρεθούμε δίπλα Του, ας Του ψιθυρίσουμε ειλικρινά: «Πιστεύω, Κύριε βοήθει με εις την απιστίαν μου» (Μάρκος Θ/9: 24). Στάσου απέναντι στο Θεό με την ειλικρίνεια και τη σοβαρότητα που αρμόζει και πες Του: «Κύριε, Εσύ που γεννήθηκες μέσα σε μία φάτνη, θέλω να γεννηθείς μέσα μου και να με καθαρίσεις, να με αναγεννήσεις πνευματικά και να με κάνεις δικό Σου παιδί». Τότε, και μόνον τότε είναι βέβαιο, ψυχή, ότι θα συνεχίσεις να βαδίζεις στο κακοτράχαλο και πονεμένο μονοπάτι της ζωής, «χαίρων», όπως βάδιζε γεμάτος από χαρά, μετά την αποκάλυψη που είχε για το Χριστό, εκείνος ο Αιθίοπας των «Πράξεων των Αποστόλων» (κεφ. Η/8, εδ. 39). 

  Με τις σκέψεις αυτές εύχομαι σε όλες τις φίλες και τους φίλους του blog: giorgoskomninos.blogspot.com να έχουν: ΚΑΛΑ & ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ, με υγεία, χαρά και οικογενειακή ευτυχία. --- 

 *Στο blog έχουν δημοσιευθεί κατά το παρελθόν τα παρακάτω Χριστουγεννιάτικα μηνύματα: 

          ΤΙΤΛΟΣ                                                                  ΗΜΕΡΟΜ. ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗΣ 

A’ Ιωάννου, κεφ. Δ, εδ. 9-11. Χριστουγεννιάτικο μήνυμα.                  24-11-21 

Γαλάτας Δ/4: 4,5 Το νόημα των Χριστουγέννων.                                08-12-19 

Λουκάς Β: 1-20. «..και επί γης ειρήνη..»                                             13-12-18 

Λουκάς, Β : 1-20. ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ.                                                 22-12-17 

Γένεση, κεφ. Γ. (χριστουγεννιάτικο).                                                   31-12-16 

Γιατί ήρθε ο Χριστός;                                                                           25-12-15 

Χριστουγεννιάτικα μηνύματα.                                                              19-12-15 

Λουκάς Β : 1 - 20. Χριστουγεννιάτικο.                                                14-12-15 

Λουκάς Β : 1 - 7 Χριστουγεννιάτικο.                                                   07-12-15 

Λουκάς Β: 13-20. Η επόμενη μέρα των Χριστουγέννων.                    01-01-15 

Γιατί ήρθε ο Χριστός;                                                                           25-12-14 

Προφητείες γέννησης Ιησού Χριστού.                                                 23-12-14 

Το νόημα των Χριστουγέννων.                                                            13-12-14 

Α’ Κορινθίους ΙΑ: 26. «Έως ου έλθω».                                                25-12-13 

Λουκάς Β : 14. Δόξα εν υψίστοις Θεόν….                                           14-12-13 

Λουκάς Β: 1-20 Χριστουγεννιάτικο μήνυμα.                                       14-12-13 

Χριστουγεννιάτικοι στοχασμοί.                                                            20-12-12 

Χριστουγεννιάτικα ποιήματα.                                                               16-12-12 

Χριστούγεννα = Σωτήρας                                                                     16-12-12