1 Διαμαρτύρομαι λοιπόν εγώ ενώπιον του Θεού και του Κυρίου Ιησού Χριστού, όστις μέλλει να κρίνη ζώντας και νεκρούς εν τη επιφανεία αυτού και τη βασιλεία αυτού,
2 κήρυξον τον λόγον, επίμενε εγκαίρως ακαίρως, έλεγξον, επίπληξον, πρότρεψον, μετά πάσης μακροθυμίας και διδαχής.
3 Διότι θέλει ελθεί καιρός ότε δεν θέλουσιν υποφέρει την υγιαίνουσαν διδασκαλίαν, αλλά θέλουσιν επισωρεύσει εις εαυτούς διδασκάλους κατά τας ιδίας αυτών επιθυμίας, γαργαλιζόμενοι την ακοήν,
4 και από μεν της αληθείας θέλουσιν αποστρέψει την ακοήν αυτών, εις δε τους μύθους θέλουσιν εκτραπή.
5 Συ δε αγρύπνει εις πάντα, κακοπάθησον, εργάσθητι έργον ευαγγελιστού, την διακονίαν σου κάμε πλήρη.
6 Διότι εγώ γίνομαι ήδη σπονδή και ο καιρός της αναχωρήσεώς μου έφθασε.
7 Τον αγώνα τον καλόν ηγωνίσθην, τον δρόμον ετελείωσα, την πίστιν διετήρησα
8 του λοιπού μένει εις εμέ ο της δικαιοσύνης στέφανος, τον οποίον ο Κύριος θέλει μοι αποδώσει εν εκείνη τη ημέρα, ο δίκαιος κριτής, και ου μόνον εις εμέ, αλλά και εις πάντας όσοι επιποθούσι την επιφάνειαν αυτού.
9 Σπούδασον να έλθης προς εμέ ταχέως
10 διότι ο Δημάς με εγκατέλιπεν, αγαπήσας τον παρόντα κόσμον, και απήλθεν εις θεσσαλονίκην, ο Κρήσκης εις Γαλατίαν, ο Τίτος εις Δαλματίαν
11 ο Λουκάς είναι μόνος μετ' εμού. Τον Μάρκον παραλαβών φέρε μετά σού διότι μοι είναι χρήσιμος εις την διακονίαν.
12 Τον δε Τυχικόν απέστειλα εις Έφεσον.
13 Τον φελόνην, τον οποίον αφήκα εν Τρωάδι παρά τω Κάρπω, ερχόμενος φέρε, και τα βιβλία, μάλιστα τας μεμβράνας.
14 Ο Αλέξανδρος ο χαλκεύς πολλά κακά μοι έκαμεν ο Κύριος να αποδώση εις αυτόν κατά τα έργα αυτού·
15 τον οποίον και συ φυλάττου διότι πολύ ανθίσταται εις τους λόγους ημών.
16 Εν τη πρώτη απολογία μου δεν με παρεστάθη ουδείς, αλλά πάντες με εγκατέλιπον είθε να μη λογαριασθή εις αυτούς
17 αλλ' ο Κύριος με παρεστάθη και με ενεδυνάμωσε, διά να πληρωθή δι' εμού το κήρυγμα και να ακούσωσι πάντα τα έθνη· και ηλευθερώθην εκ του στόματος του λέοντος.
18 Και θέλει με ελευθερώσει ο Κύριος από παντός έργου πονηρού και θέλει με διασώσει διά την επουράνιον βασιλείαν αυτού· εις τον οποίον έστω η δόξα εις τους αιώνας των αιώνων· αμήν.
19 Ασπάσθητι την Πρίσκαν και τον Ακύλαν και τον οίκον του Ονησιφόρου.
20 Ο Έραστος έμεινεν εν Κορίνθω, τον δε Τρόφιμον αφήκα εν Μιλήτω ασθενή.
21 Σπούδασον να έλθης προ του χειμώνος. Ασπάζεταί σε ο Εύβουλος και Πούδης και Λίνος και η Κλαυδία και οι αδελφοί πάντες.
22 Ο Κύριος Ιησούς Χριστός είη μετά του πνεύματός σου. Η χάρις μεθ' υμών· αμήν.
ΣΧΟΛΙΑ:
Ο αποχαιρετισμός του Απ. Παύλου. Η επιστολή «προς Τιμόθεον B'» αποτελεί το «Κύκνειο Άσμα» του μεγάλου Αποστόλου των Εθνών. Πρόκειται για τα τελευταία λόγια του πιο μεγάλου θνητού που πέρασε ποτέ από τη ζωή αυτή. Εκείνου που από την εκκλησιαστική ιστορία χαρακτηρίστηκε «ο πρώτος μετά τον Έναν». Γνώριζε καλά ο Απ. Παύλος ότι πλησίαζε η μέρα της αναχωρήσεώς του για τον ουρανό. Ήξερε ότι ούτε τον Τιμόθεο θα έβλεπε ξανά με τα σαρκικά του μάτια, ούτε άλλες ευκαιρίες για να γράψει και να νουθετήσει τις εκκλησίες θα είχε. Κάτω από αυτές τις συνθήκες συμβουλεύει τον νεαρό μαθητή και συνεργάτη του τον Τιμόθεο να εστιάσει όλη του την προσοχή, αφ’ ενός μεν στην προσμονή της επιφάνειας του Κυρίου και αφ’ ετέρου δε να κηρύττει το Ευαγγέλιο της σωτήριας χάρης του Χριστού, ακούραστα και με ζήλο.
«Διαμαρτύρομαι ενώπιον του Θεού» που σημαίνει σε ορκίζω ενώπιον του Θεού και του Κυρίου Ιησού Χριστού, ο οποίος πρόκειται να κρίνει και τους ζωντανούς και τους νεκρούς (Εβραίους Ι/10: 30) την ημέρα της παρουσίας αυτού και της βασιλείας Αυτού.
Γνωρίζει ο Απ. Παύλος τον σωματικά αδύναμο και ασθενικό χαρακτήρα του Τιμόθεου και προσπαθεί να τον ενισχύσει στο έργο του, στη διακονία που επιτελεί, γι’ αυτό εφιστά την προσοχή του στις ακόλουθες τρεις μεγάλες αλήθειες που αναφέρονται το 1ο εδάφιο και οι οποίες είναι:
Ο ερχομός του Χριστού -- Η κρίση που θ’ ακολουθήσει -- Η Βασιλεία του Χριστού.
Τούτες οι αλήθειες θα πρέπει να απασχολούν όλους μας.
Σε πολλά σημεία η Βίβλος διακηρύττει ότι «ο Χριστός θα έλθει και πάλι». Θα επιστρέψει σύμφωνα με τις διακηρύξεις του Λόγου Του (Ιωάννης ΙΔ/14: 2). Κατά την Ανάληψή Του, καθώς ο Κύριος αναλαμβανόταν με νεφέλη στους ουρανούς, δύο άνδρες με λευκά ιμάτια παρουσιάστηκαν και είπαν στους μαθητές Του: «Άνδρες Γαλιλαίοι, τι κάθεστε και βλέπεται εις τον ουρανό. Αυτός ο Ιησούς ο οποίος αναλήφθη εις τον ουρανό, θα έρθει με τον ίδιο τρόπο που τον είδατε να φεύγει στον ουρανό» (Πράξεις Α/1: 10,11).
Ο Ιησούς Χριστός είναι «ο Ων και ο Ην και ο Ερχόμενος» (Αποκάλυψη Α/1: 4). Στην επιστολή του «Ιούδα» (Α/1: 14) μεταφέρονται τα λόγια του Ενώχ, έβδομου από Αδάμ, ο οποίος προφήτευσε λέγοντας: «Ιδού ήλθεν ο Κύριος με μυριάδες αγίων αυτού, δια να κάμει κρίσιν κατά πάντων και να ελέγξει πάντας τους ασεβείς, εξ αυτών, δια πάντα τα έργα της ασέβειας αυτών τα οποία έπραξαν και δια πάντα τα σκληρά τα οποία ελάλησαν κατ’ αυτού αμαρτωλοί ασεβείς».
Εκείνο στο οποίο θέλει να καταλήξει ο Απ. Παύλος και το οποίο επιθυμεί να επισημάνει ιδιαίτερα στον Τιμόθεο είναι το: «Κήρυξον τον Λόγον». Είναι μεγίστη τιμή για έναν άνθρωπο να κηρύττει το Λόγο του Θεού, το Ευαγγέλιο της σωτηρίας. Στην επιστολή «προς Ρωμαίους» (κεφ. Α/1, εδάφ. 16,17) διακηρύττει:
16 Διότι δεν αισχύνομαι το ευαγγέλιον του Χριστού επειδή είναι δύναμις Θεού προς σωτηρίαν εις πάντα τον πιστεύοντα Ιουδαίόν τε, πρώτον και Έλληνα.
17 Διότι δι' αυτού αποκαλύπτεται η δικαιοσύνη του Θεού εκ πίστεως εις πίστιν, καθώς είναι γεγραμμένον Ο δε δίκαιος θέλει ζήσει εκ πίστεως.
Καθώς οι μαθητές άκουγαν τον Κύριο να τους μιλάει για τις προϋποθέσεις της ανθρώπινης σωτηρίας, είπαν μεταξύ τους: «σκληρός ο λόγος» (κατά Ιωάννην, κεφ. Σ/6, εδ. 60) και ήταν αυτό που έκανε κάποιους από τους μαθητές του ευρύτερου κύκλου να στραφούν προς τα πίσω.
67 Είπε λοιπόν ο Ιησούς προς τους δώδεκα· Μήπως και σεις θέλετε να υπάγητε;
68 Απεκρίθη λοιπόν προς αυτόν ο Σίμων Πέτρος Κύριε, προς τίνα θέλομεν υπάγει; λόγους ζωής αιωνίου έχεις (Ιωάννης Σ/6: 67,68).
Αυτό είναι το Ευαγγέλιο του Θεού, είναι «λόγοι αιώνιας ζωής» (Ιωάννης Σ/6: 68). Είναι «δύναμις Θεού προς σωτηρίαν εις πάντα τον πιστεύοντα Ιουδαίον τε, πρώτον και Έλληνα» (Ρωμαίους Α/1: 16). Αυτό το Ευαγγέλιο καλείται ο Τιμόθεος να κηρύξει, να μεταδώσει το Λόγο του Θεού και σε άλλους ανθρώπους, για να πιστέψουν και να σωθούν αιωνίως. H κήρυξη του Λόγου του Θεού αποτελεί ηθική υποχρέωση για τον πιστό άνθρωπο. Καθώς οι άνθρωποι γύρω μας χάνονται αιώνια από «έλλειψη γνώσεως» (Ωσηέ Δ/4: 6), καθώς είναι δεμένοι και αιχμαλωτισμένοι από τον εχθρό, δε μπορούν ν’ απελευθερωθούν με τα έργα τους ή τις δικές τους προσπάθειες. Ο άνθρωπος είναι δέσμιος του εχθρού της ψυχής του και πολλές φορές δεν το αντιλαμβάνεται, δεν το συνειδητοποιεί. Οι Ιουδαίοι της εποχής του Χριστού νόμιζαν ότι ήταν ελεύθεροι, αλλά ο Χριστός τους απέδειξε ότι ήταν δούλοι της αμαρτίας και του διαβόλου.
31 Ο Ιησούς, λοιπόν, έλεγε στους Ιουδαίους, που είχαν πιστέψει σ' αυτόν: Αν εσείς μείνετε στον δικό μου λόγο, είστε αληθινά μαθητές μου
32 και θα γνωρίσετε την αλήθεια, και η αλήθεια θα σας ελευθερώσει.
33 Του αποκρίθηκαν: Σπέρμα τού Αβραάμ είμαστε, και ποτέ δεν γίναμε δούλοι σε κανέναν· πώς εσύ λες ότι: Θα γίνετε ελεύθεροι;
34 Τους αποκρίθηκε ο Ιησούς: Σας διαβεβαιώνω απόλυτα, ότι: Καθένας που πράττει την αμαρτία, είναι δούλος της αμαρτίας.
35 Και ο δούλος δεν μένει πάντοτε μέσα στο σπίτι· ο γιος μένει πάντοτε.
36 Αν, λοιπόν, ο Υιός σάς ελευθερώσει, θα είστε πραγματικά ελεύθεροι (Ιωάννης Η/8: 31-36).
Η μόνη δύναμη που μπορεί να ελευθερώσει τον άνθρωπο, είναι να γνωρίσει την Αλήθεια του Λόγου του Θεού (εδ. 32). Γι’ αυτό ακριβώς η κήρυξη του Ευαγγελίου θα πρέπει να γίνεται με μεγάλη προσοχή και να διακρίνεται από κάποια στοιχεία τα οποία είναι απαραίτητα και τα οποία θα πρέπει να διακρίνουν τον κάθε κήρυκα του Ευαγγελίου. Αυτά τα στοιχεία είναι: «ανόθευτη διδαχή» (3), «αλήθεια» (4), «πίστη» (7).
Ο Τιμόθεος και στο πρόσωπό του ο κάθε εργάτης του Θεού καλείται όχι μόνον να γνωρίζει το Λόγο, αλλά και να κηρύττει αυτόν. Ο εργάτης δεν έχει περιθώρια να επινοήσει δικά του πράγματα, να πει ό,τι νομίζει ή ό,τι του αρέσει. Όχι. Ο σκοπός του είναι ένας και μόνον: Να μεταδώσει το Λόγο του Θεού, έτσι όπως τον παρέλαβε, έτσι όπως αυτός είναι γραμμένος, δια πνεύματος Αγίου, χωρίς προσθέσεις ή αφαιρέσεις, χωρίς κρίσεις ή επικρίσεις. Θα πρέπει να κηρύττει με παρρησία, με δύναμη, με θάρρος (Α’ Ιωάννου Γ/3: 21).
Ο εργάτης του Θεού θα πρέπει να έχει πάντοτε επίγνωση ότι μεταφέρει ένα μήνυμα ζωής ή θανάτου. Το κέντρο της διδαχής θα πρέπει να είναι η τραγική κατάσταση στην οποία ευρίσκεται ο άνθρωπος μακριά από το Θεό. Εάν φύγει από την πρόσκαιρη απ’ αυτήν τη ζωή αμετανόητος και αλύτρωτος τον περιμένει αιώνιος θάνατος, εξαιτίας της αμαρτίας του (Ρωμαίους Σ/6: 23). Όμως ο Θεός από αγάπη (Ιωάννης Γ/3: 16) δεν άφησε τον άνθρωπο να χαθεί. Επενέβη μέσα στην ιστορία και έστειλε τον Υιόν Του και πέθανε πάνω στο σταυρό, παίρνοντας τη θέση του κάθε υπόδικου ανθρώπου, εξαιτίας της αμαρτίας του. Ο Χριστός πέθανε και ο Πατέρας Θεός, ευαρεστημένος «κατά πάντα» από το τέλειο Έργο του Υιού, ανέστησε Αυτόν από τους νεκρούς (Πράξεις Β/2: 32).
Αυτό λέει ο Απ. Παύλος, είναι ένα επείγον μήνυμα και σαν τέτοιο θα πρέπει να μεταδίδεται σε κάθε περίσταση, σε κάθε κατάσταση, είτε σε κατάλληλο καιρό, είτε και σε ακατάλληλο ακόμα «εγκαίρως ακαίρως» (Β’ Τιμοθέου Δ/4: 2). Ο πιστός άνθρωπος θα πρέπει να είναι σε δράση κάθε στιγμή. Σε καμία περίπτωση δεν εννοεί εδώ ότι θα μπορούμε να διακόπτουμε τις προσωπικές σχέσεις των ανθρώπων κλπ και να επεμβαίνουμε, για να τους πούμε το Λόγο του Θεού. Πάντοτε θα είμαστε ευγενικοί και διακριτικοί. Τούτα τα λόγια έχουν σχέση με τη δική μας νωχέλεια, που πολλές φορές επιδεικνύουμε και λέμε: «όχι τώρα, θα δημιουργηθούν καταλληλότερες συνθήκες κλπ».
Ένας χριστιανός (πρόκειται για πραγματικό γεγονός) είναι βαριά τραυματίας, μπαίνει μέσα στο χειρουργείο και καθώς ετοιμάζονται να τον ναρκώσουν, ρίχνει μια ματιά και ψελλίζει: «Τα πάντα συνεργούν εις το αγαθό, για όσους αγαπούν το Θεό» (Ρωμαίους Η/8: 28). Μία ψυχή πίστεψε απ’ αυτόν τον λόγο και μόνον.
Ένας πιστός γέροντας πριν από πολλά χρόνια, γύρναγε και πούλαγε κάρβουνα με το γάιδαρό του. Μια γυναίκα του λέει : «Α! πρέπει να τα βρέχεις τα κάρβουνα και σηκώνουν βάρος». «Όχι» της λέει ο άνθρωπος του Θεού, «εγώ είμαι του Χριστού δεν κάνω τέτοια πράγματα». Ένας άνθρωπος συγκράτησε τούτα τα λόγια και μια μέρα, καθώς τον συνάντησε, του είπε: «Τι εννοούσες εκείνη την ημέρα, όταν είπες, εγώ είμαι του Χριστού, δεν κάνω τέτοια πράγματα». Ο πιστός άνθρωπος του εξήγησε και η ομολογία αυτή ήταν αιτία όχι μόνον να πιστέψει ένας άνθρωπος, αλλά να δημιουργηθεί μια ολόκληρη εκκλησία πιστών, βάσει της μαρτυρίας του πιστού αυτού ανθρώπου.
Ο άνθρωπος του Θεού, που έχει αναλάβει να κηρύττει το Λόγο και σε άλλους ανθρώπους, θα πρέπει να ελέγχει, να εμψυχώνει και να επιπλήττει, εάν και όπου χρειαστεί. Όλα αυτά είναι αναγκαία, καθώς ένα κήρυγμα απευθύνεται σε διαφορετικού πνευματικού επιπέδου άτομα. Κάποιοι που περιπατούν «ατάκτως» διαπράττουν εσκεμμένα αμαρτίες που εκθέτουν την Εκκλησία του Χριστού και θα πρέπει να υπάρξει επίπληξη γι’ αυτό. Κάποιοι άλλοι έχουν αμφιβολίες και θα πρέπει να βρεθούν τα κατάλληλα επιχειρήματα μέσα από το Λόγο του Θεού, ώστε να πειστούν και να εννοήσουν τις αλήθειες του Λόγου του Θεού. Κάποιοι ζουν ακόμα με τους φόβους των προηγούμενων αμαρτημάτων τους ή διακατέχονται από φόβους μέσα στην Εκκλησία, αυτοί έχουν ανάγκη από ενθάρρυνση.
Όλα αυτά θα πρέπει να γίνονται με αγάπη, με μακροθυμία, με υπομονή. Σε καμία περίπτωση δε θα πρέπει να είμαστε ενοχλητικοί ή καταπιεστικοί. Η δική μας ευθύνη είναι στο να παραμείνουμε πιστοί στο Λόγο του Θεού και να Τον μεταδίδουμε σωστά χωρίς παρεκκλίσεις ή ταλαντεύσεις. Τα υπόλοιπα είναι δουλειά του Αγίου Πνεύματος. Ο Θεός είναι εκείνος που θα προσθέσει τους σωζόμενους στην Εκκλησία Του (Πράξεις Β/2: 47). Συμπέρασμα: Όταν μεταφέρουμε το χαρμόσυνο μήνυμα του Θεού, θα πρέπει να είμαστε ιδιαίτερα προσεκτικοί.
Επίσης όλα τα παραπάνω είναι αναγκαία και θα πρέπει να υπάρχει ιδιαίτερη προσοχή και πληροφορία του Αγίου Πνεύματος στον πιστό άνθρωπο, καθώς θα μιλάει για το Λόγο του Θεού, διότι θα έλθουν «καιροί κακοί» κατά τους οποίους «οι άνθρωποι δεν θα ανέχονται την ανόθευτη διδασκαλία, δεν θα ανέχονται την αλήθεια του Λόγου του Θεού, αλλά θα ακολουθούν διδασκάλους που αυτά που θα τους διδάσκουν θα είναι σύμφωνα με τις επιθυμίες της καρδιάς τους και αυτά θα τους ευχαριστούν ιδιαίτερα και θα είναι ευχάριστα στην ακοή τους» (Β΄ Τιμοθέου Δ/4: 3).
Σκοπός του εχθρού που βρίσκεται πίσω απ’ όλα αυτά είναι ν’ αποσπάσει τους ανθρώπους από την Αλήθεια του Ευαγγελίου και να τους κάνει να πιστέψουν σε ανθρώπινα μυθεύματα. Ο Λόγος του Θεού μας εφιστά ιδιαίτερα την προσοχή: «Βλέπετε μη σας εξαπατήση τις διά της φιλοσοφίας και της ματαίας απάτης, κατά την παράδοσιν των ανθρώπων, κατά τα στοιχεία του κόσμου και ουχί κατά Χριστόν» (Κολοσσαείς Β/2: 8). Σκοπός του εχθρού της ψυχής μας είναι η παραπλάνηση, η συσκότιση, η σύγχυση και η μυθοποίηση της αλήθειας επειδή είναι «ο πατέρας του ψεύδους» (Ιωάννης Η/8: 44). Η «αλήθεια» που θα διακηρύττουν ορισμένοι πλάνοι, που εμπνέονται από τις εισηγήσεις του εχθρού θα είναι κριμένη πίσω από εντυπωσιακά λόγια, ορθολογισμούς και ρητορείες, που θα τους ευχαριστούν και θα τους γαργαλίζουν την ακοή των ακροατών τους. Δε θα ισχύει ως γνώμονας καταλληλότητας των διδασκάλων η ορθοτόμηση του Λόγου της αληθείας, αλλά η δική τους υποκειμενική εκτίμηση. Πρώτα οι άνθρωποι θα επιλέγουν τι θα θέλουν ν’ ακούσουν και ύστερα θα επιλέγουν τους κατ’ αυτούς κατάλληλους διδασκάλους, που θα τους λένε αυτά που οι απατηλές καρδιές τους επιθυμούν να ακούσουν.
Μέσα σ’ αυτήν την άρνηση, μέσα σ’ αυτήν την αντιλογία, πώς πρέπει να σταθεί ο Τιμόθεος; Πως πρέπει να σταθεί ο κάθε πιστός άνθρωπος; Να απογοητευθεί, να στραφεί προς τα οπίσω, να σιωπήσει; Όχι. Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν, μένουν οι ίδιοι στην άγνοια και την απάθειά τους. «Συ όμως Τιμόθεε, να είσαι διαφορετικός». Εδώ είναι το κρίσιμο σημείο. Ο πιστός άνθρωπος δε θα πρέπει να μετέχει των «εδεσμάτων του κόσμου» (Δανιήλ Α/1: 8). Στην επιστολή «Ιακώβου» (κεφ. Δ/4, εδ. 4) αναφέρεται: «Μοιχοί και μοιχαλίδες, δεν εξεύρετε ότι η φιλία του κόσμου είναι έχθρα του Θεού; όστις λοιπόν θελήση να ήναι φίλος του κόσμου, εχθρός του Θεού καθίσταται». Δεν θα πρέπει να μετέχει στον τρόπο ζωής του κόσμου, στον τρόπο σκέψης εκείνων που χάνονται χωρίς Χριστό, δε θα πρέπει να ενεργεί με τον ίδιο τρόπο. Όλα θα πρέπει να είναι διαφορετικά για τον γνήσιο Χριστιανό. Απαιτείται άλλος τρόπος ζωής, που θα εμπνέεται και η ζωή του οποίου θα διέπεται από την αλήθεια του Λόγου του Θεού, μια ζωή σταθερά Χριστιανική, μια άλλη ζωή που θα διακρίνεται από ένα στοιχείο: «Κακοπάθησον». Πουθενά ο Λόγος του Θεού δεν αναφέρεται σε καλοπέραση στη ζωή αυτή. Αντίθετα, τονίζει ότι είναι «στενή και τεθλιμμένη η οδός» (Ματθαίος Ζ/7: 14). Ο άνθρωπος που θα υποστηρίξει την αλήθεια του Ευαγγελίου θα κακοπαθήσει, γιατί η αλήθεια δεν παίρνει συμβιβασμούς, ο λαός λέει είναι «πικρή», δε γαργαλίζει την ακοή των ακροατών.
Συμπέρασμα. Θα πρέπει στη ζωή μας να υπάρχει, γνώση, συνέπεια και συνέχεια στο Λόγο του Θεού, σε πείσμα των δύσκολων καιρών στους οποίους ζούμε, σε πείσμα των ανθρώπων που αντιστέκονται στην αλήθεια του Ευαγγελίου. Η κατάσταση που επικρατεί στον κόσμο ο οποίος μας περιβάλει δε θα πρέπει να αποθαρρύνουν τον πιστό άνθρωπο και να τον απομακρύνουν από τη διακονία του και από τον προορισμό του να δίνει μαρτυρία πίστης, όπου σταθεί και όπου βρεθεί. Ούτε οι συνθήκες και οι καταστάσεις αυτές θα πρέπει να οδηγούν τον πιστό άνθρωπο σε συμβιβασμούς, ώστε να είναι αρεστός στο ακροατήριο. Αντίθετα όλες αυτές οι δύσκολες περιστάσεις θα πρέπει να γίνουν αιτία να είναι ο άνθρωπος, πιο προσεκτικός αλλά και αποφασιστικός στη διακονία του.
Όσο οι καιροί θα δυσκολεύουν και όσο οι άνθρωποι θα γίνονται πιο αδιάφοροι για την αλήθεια του Λόγου του Θεού, τόσο πιο σαφής, πιο πειστική και πιο σταθερή θα πρέπει να είναι η δική μας στάση απέναντι στην Αλήθεια του Ευαγγελίου. Ο μεγάλος μεταρρυθμιστής Ιωάννης Καλβίνος (1509 – 1564) έλεγε: «Όσο πιο αποφασιστικοί γίνονται οι άνθρωποι στο να καταφρονούν τη διδασκαλία του Χριστού, τόσο πιο ένθερμοι πρέπει να είναι οι πιστοί διάκονοι στη διακήρυξή της, τόσο πιο επίπονες οι προσπάθειές τους για τη διατήρησή της σε ολότητα και ακόμη περισσότερο, σκληρότερος ο αγώνας τους να αμυνθούν στις επιθέσεις του εχθρού».---
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου