Τον αγώνα τον καλό αγωνίστηκα.

Επιστολή «B΄ TΙΜΟΘΕΟΥ»,   κεφ. Δ/4,   εδ. 6 – 14. 

6 Διότι εγώ γίνομαι ήδη σπονδή και ο καιρός της αναχωρήσεώς μου έφθασε. 

7 Τον αγώνα τον καλόν ηγωνίσθην, τον δρόμον ετελείωσα, την πίστιν διετήρησα· 

8 του λοιπού μένει εις εμέ ο της δικαιοσύνης στέφανος, τον οποίον ο Κύριος θέλει μοι αποδώσει εν εκείνη τη ημέρα, ο δίκαιος κριτής, και ου μόνον εις εμέ, αλλά και εις πάντας όσοι επιποθούσι την επιφάνειαν αυτού. 

9 Σπούδασον να έλθης προς εμέ ταχέως·

10 διότι ο Δημάς με εγκατέλιπεν, αγαπήσας τον παρόντα κόσμον, και απήλθεν εις θεσσαλονίκην, ο Κρήσκης εις Γαλατίαν, ο Τίτος εις Δαλματίαν

11 ο Λουκάς είναι μόνος μετ' εμού. Τον Μάρκον παραλαβών φέρε μετά σού· διότι μοι είναι χρήσιμος εις την διακονίαν.

12 Τον δε Τυχικόν απέστειλα εις Έφεσον.

13 Τον φελόνην, τον οποίον αφήκα εν Τρωάδι παρά τω Κάρπω, ερχόμενος φέρε, και τα βιβλία, μάλιστα τας μεμβράνας.

14 Ο Αλέξανδρος ο χαλκεύς πολλά κακά μοι έκαμεν· ο Κύριος να αποδώση εις αυτόν κατά τα έργα αυτού·

         ΣΧΟΛΙΑ:

       Γίνομαι σπονδή, μια εικόνα από τις θυσίες είναι τούτη. Η ώρα της αναχώρησής μου έφθασε. Η εικόνα αυτή είναι παρμένη από τα πλοία, που αναχωρούσαν από τα λιμάνια για να μεταβούν σ’ άλλους μακρινούς τόπους. Ο καιρός της παροικίας του τελειώνει. Η άγκυρα έχει σηκωθεί, τα σχοινιά έχουν λυθεί και το καράβι του Απ. Παύλου είναι έτοιμο να αναχωρήσει για την Πατρίδα, για την ουράνια πόλη "της οποίας τεχνίτης και δημιουργός είναι ο Θεός" (Εβραίους ΙΑ/11: 10). Καθώς ο Απ. Παύλος ρίχνει μια τελευταία φευγαλέα ματιά προς τα πίσω, ένα πράγμα έχει να πει: "Αγωνίστηκα και νίκησα". Θέλοντας να περιγράψει τη ζωή του χρησιμοποιεί τούτες τις απλές, αλλά τόσο συγκλονιστικές σκέψεις. 

      1/ «Αγωνίστηκα τον καλό αγώνα». Ο Απ. Παύλος διευκρινίζει στον Τιμόθεο ότι: «Αν και αγωνίζεται κάποιος, δεν στεφανώνεται, αν δεν αγωνιστεί νόμιμα» (Β’ Τιμοθέου Β/2: 5). Δεν αρκεί κάποιος ν’ αγωνίζεται, αλλά θα πρέπει και ν’ αγωνιστεί νόμιμα. Η ζωή αναμφισβήτητα είναι αγώνας, όμως το ερώτημα είναι, για ποιόν αγωνίζεσαι; Ποιόν υπηρετείς; Ποιος τελικά είναι ο «καλός αγώνας»; Ποιος είναι εκείνος ο αγώνας που θα οδηγήσει κατευθείαν στη δόξα και στον ουρανό μια ψυχή; Αναμφισβήτητα είναι ο αγώνας της πίστεως. «Χωρίς, μάλιστα, πίστη είναι αδύνατον κάποιος να Τον ευαρεστήσει» (Εβραίους ΙΑ/11: 6). Μαζί με την πίστη πηγαίνει και η ομολογία. Ο Απ. Παύλος αναφέρει προς τους Χριστιανούς της Ρώμης: «Ότι εάν ομολογήσης διά του στόματός σου τον Κύριον Ιησούν, και πιστεύσης εν τη καρδία σου ότι ο Θεός ανέστησεν αυτόν εκ νεκρών, θέλεις σωθή» (Ρωμαίους Ι/10: 9). 

       2/ «τον δρόμο τον τελείωσα». Λίγα χρόνια πριν μιλώντας προς την Εκκλησία της Εφέσου, της οποίας υπεύθυνος είναι τώρα πλέον ο Τιμόθεος, είχε πει ο Απ. Παύλος: «αλλά τίποτα απ΄ αυτά δεν υπολογίζω, ούτε θεωρώ τη ζωή μου τόσο πολύτιμη για μένα, όσο το να τελειώσω το δρόμο μου και το έργο που ανέλαβα από τον κ. Ιησού Χριστό» (Πράξεις Κ/20: 24). Τώρα μπορεί να πει ότι τα κατάφερε. Το δρόμο τον τελείωσα. Ένας δρόμος «στενός και τεθλιμμένος» είναι η χριστιανική ζωή, που οδηγεί όμως κατευθείαν στη δόξα και τον Πατέρα. Στο Ευαγγέλιο «κατά Ματθαίον» (κεφ. Ζ/7, εδ. 14) αναφέρεται: «Επειδή στενή είναι η πύλη και τεθλιμμένη η οδός η φέρουσα εις την ζωήν, και ολίγοι είναι οι ευρίσκοντες αυτήν». 

      3/ «διατήρησα την πίστη».  Η χριστιανική ζωή είναι ένας αγώνας, ένας δύσβατος δρόμος, στον οποίο τρέχει κανείς "αποβλέποντας εις τον Ιησούν" (Εβραίους ΙΒ/12: 2). Η πίστη είναι κάτι που χρειάζεται διατήρηση και για αυτό ο Λόγος τους Θεού μας προτρέπει: "Εαυτούς εξετάζετε αν ήσθε εν τη πίστει, εαυτούς δοκιμάζετε" (Β' Κορινθίου ΙΓ/13: 5). Εκεί που ο Απ. Παύλος διατήρησε την πίστη του κάποιοι άλλοι  είχαν «ναυαγήσει» γιατί «δεν ενεργούσαν με πίστη και αγαθή συνείδηση» (Α’ Τιμοθέου Α/1: 19). Με άλλα λόγια δεν είχαν μείνει πιστοί, μέχρι τέλους στη σχέση τους με το Θεό. Ο Απ. Παύλος έμεινε πιστός στο Θεό και στη διακονία του μέχρι το τέλος της ζωής του. Ο συγγραφέας της Επιστολής «προς Εβραίους» (κεφ. Γ/3, εδ. 14) αναφέρει: «διότι μέτοχοι εγείναμεν του Χριστού, εάν κρατήσωμεν μέχρι τέλους βεβαίαν την αρχήν της πεποιθήσεως».

       Μετά από μια τέτοια ζωή συνέπειας και συνέχειας τι απομένει για τον Απ. Παύλο; Απομένει να του αποδοθεί το βραβείο, το οποίο το ονομάζει «στεφάνι της δικαιοσύνης», (δικαίωσης), το οποίο είναι φυλαγμένο γι’ αυτόν στον ουρανό και θα του αποδοθεί εκείνη την ημέρα από τον δίκαιο Κριτή. Μπορεί ο Νέρωνας να τον κατηγόρησε άδικα για αξιόποινες πράξεις και να τον καταδίκασε σε θάνατο, όμως θα έρθει σύντομα η μεγαλειώδεις ανατροπή όταν ο ίδιος ο Κύριος θα του αποδώσει το στεφάνι της δικαιοσύνης. Η ίδια δικαίωση περιμένει όλους εκείνους που πιστεύουν στον Ιησού Χριστό και περιμένουν τον ερχομό Του. Μάλιστα η Αγία Γραφή μιλάει για «τὸν ἀμαράντινον στέφανον τῆς δόξης» (Α’ Πέτρου Ε/5: 4) για τον «ἄφθαρτον στέφανον» (Α’ Κορινθίους Θ/9: 25), για τον «στέφανον τῆς ζωῆς» (Ιακώβου Α/1: 12) και για άλλες τιμές οι οποίες θα δοθούν στους πιστούς, τους λυτρωμένους με το αίμα του Κυρίου Ιησού Χριστού. 

        Αυτός είναι ο Απ. Παύλος. Αγωνίστηκε τον καλό αγώνα, τελείωσε το δρόμο, διατήρησε την πίστη και τώρα το μικρό καράβι, αδύναμο στα μάτια των ανθρώπων, είναι έτοιμο να σαλπάρει για τον έναν και μοναδικό «καλό λιμένα», που υπήρξε ο στόχος μιας ζωής, στον οποίον πάντα ήταν προσκολλημένος ο νους του Απ. Παύλου. 

      "μένει εις εμέ ο της δικαιοσύνης στέφανος". Ο Κύριος, ο δίκαιος Κριτής, θα ανταμείψει με το αμαράντινο στεφάνι της δικαιοσύνης κατά την ένδοξη εκείνη ημέρα της κρίσεως τους αγώνες και τους κόπους του μεγάλου Αποστόλου των Εθνών. Η αγάπη του Απόστολου για όλους τους αγωνιζομένους πιστούς και η επιθυμία του να στηρίξει τον αγαπημένο μαθητή του τον Τιμόθεο τον παρακινούν να βεβαιώσει στη συνέχεια ότι ο «στέφανος της δικαιοσύνης» θα δοθεί όχι μόνο στον ίδιο, αλλά και σ' όλους εκείνους που θα έχουν αγαπήσει τη δευτέρα και ένδοξη παρουσία του Χριστού (Β' Τιμοθέου Δ/4: 8). 

    "Σπούδασε να έρθεις κοντά μου ταχέως" (Β' Τιμοθέου Δ/4: 9). Είναι άνθρωπος και ο Απ. Παύλος, "ομοιοπαθής με ημάς" (Ιακώβου Ε/5: 17) αποζητά την ανθρώπινη συντροφιά. Ζητά τη συναναστροφή αγαπημένων του προσώπων, τούτες τις στερνές ώρες. Είναι αποκομμένος, εγκαταλελειμμένος απ’ όλους εκείνους τους οποίους αγάπησε, συνεργάστηκε και μαθήτευσε μέσω της διακονίας του. Ιδιαίτερα οδυνηρή φαίνεται να είναι η εγκατάλειψή του από τον Δημά, ο οποίος υπήρξε πολύ στενός συνεργάτης του. Όμως ο Δημάς, παρά το έργο που πρόσφερε, δεν διατήρησε την πίστη μέχρι το τέλος. Αγάπησε τον παρόντα κόσμο (Β’ Τιμοθέου Δ/4: 10). Πρόκειται να ένα πνευματικό ναυάγιο, για μια τραγωδία. Οι άλλοι τρεις δεν επικρίνονται για την αποχώρησή τους. Ο Κρήσκης, το όνομα του οποίου μια φορά αναφέρεται στην Καινή Διαθήκη, πήγε στη Γαλατία. Ο Τίτος, ο οποίος θα πρέπει να είχε τελειώσει το έργο του στην Κρήτη, πήγε στη Δαλματία. Τον Τυχικό τον είχε στείλει ο Παύλος στην Έφεσο. Τρία πράγματα αποζητά ο Παύλος μέσα από τις φυλακές της Ρώμης, καθώς περνά τις τελευταίες ώρες της ζωής του.

     1/ Κάποιους πιστούς ανθρώπους για συντροφιά. Πάρε μαζί σου τον Μάρκο. Ο Μάρκος είχε εγκαταλείψει τον πνευματικό αγώνα, αλλά είχε επανέλθει και συνέχισε να αγωνίζεται. Ξεχωριστή λαχτάρα έχει ο Παύλος να δει κοντά του τον Τιμόθεο. «Φρόντισε να έρθεις κοντά μου το ταχύτερο» (Α’ Τιμοθέου Γ/3: 14). "Φρόντισε να έρθεις πριν το χειμώνα" (Β' Τιμοθέου Δ/4: 21). Θα έλεγε κανείς, αφού είχε το Θεό μαζί του, γιατί αποζητά με τόσο πάθος τη συντροφιά ανθρώπων. Από αγάπη ασφαλώς, από ειλικρινή φιλία, άλλωστε ο ίδιος ο Θεός είχε πει κάποτε ότι δεν είναι καλό να είναι ο άνθρωπος μόνος, γι’ αυτό έφτιαξε τη σύντροφο, γι’ αυτό έδωσε τη φιλία. 

      2/ Το μοναδικό πανωφόρι (φελόνην) που έχει και το οποίο φαίνεται δεν πρόλαβε, ίσως λόγω της βίαιης σύλληψης του να πάρει μαζί του από την Τρωάδα (Β’ Τιμοθέου Δ/4: 13).  

    3/ Τα βιβλία και τις μεμβράνες που του κρατούσαν συντροφιά. Τα βιβλία ήταν φτιαγμένα από πάπυρο. Ήταν κάποια συγγράμματα, η αλληλογραφία του Απ. Παύλου με άτομα και με Εκκλησίες, στις μεμβράνες, πολύ πιθανόν, ήταν γραμμένη η Παλαιά Διαθήκη. Αυτές ήταν οι μεγάλες ανάγκες του Απ. Παύλου, μέσα στη φυλακή. 

    «Ο Αλέξανδρος ο χαλκεύς πολλά κακά μοι έκαμεν». Ερμηνευτές υποστηρίζουν ότι η ακριβής μετάφραση αυτού του χωρίου είναι: «ο Αλέξανδρος κατήγγειλε πολλά κακά εναντίον μου». Για τον Αλέξανδρο δεν έχουμε πολλά στοιχεία. Ήταν χαλκιάς δηλ. τεχνίτης μετάλλων, πιθανόν επεξεργαστής του μπρούτζου, από τον οποίο έφτιαχνα πολλά ομοιώματα τα οποία λάτρευαν. Μελετητές υποστηρίζουν ότι ήταν εκείνος που είχε καταγγείλει τον Απ. Παύλο στις Ρωμαϊκές αρχές και εξαιτίας αυτής της καταγγελίας είχε συλληφθεί και ήταν στην φυλακή. Ο Απ. Παύλος συμβουλεύει τον Τιμόθεο, να φυλάγεται απ’ αυτόν.

      Στην πρώτη μου απολογία (θα λέγαμε στην προανάκριση), δεν μου παραστάθηκε κανένας, αλλά "πάντες με εγκατέλειπον" (Β' Τιμοθέου Δ/4: 16). Είναι η Γεσθημανή του Απ. Παύλου, ο οποίος είναι μια εικόνα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Ανάμεσα σε όλους τους Χριστιανούς της Ρώμης δεν υπήρξε, ούτε ένας να σταθεί δίπλα του, να τον υπερασπιστεί. Δεν υπήρξε ένας να του πάει ένα παλτό για να μην κρυώνει. Βεβαίως και οφείλουμε να το ομολογήσουμε ότι αυτό δεν ήταν κάτι εύκολο εκείνη την εποχή καθώς γενικά οι κατηγορίες εναντίον των Χριστιανών ήταν πολύ σοβαρές και ο φόβος των αρχών πολύ μεγάλος, όμως να μην ξεχνάμε ποτέ και το παράδειγμα του Ονησιφόρου ο οποίος με τα μέσα της εποχής εκείνης πήγε από την Έφεσο στη Ρώμη, για να συναντήσει τον φυλακισμένο Απ. Παύλο. Ο ίδιος ο Απόστολος αναφέρει: "ότε ήλθεν εις την Ρώμην, με εζήτησε μετά σπουδής πολλής και με εύρεν". Ας μη λείψει αυτή η "σπουδή", αυτό το ενδιαφέρον για τον αδελφό μας; ---